หญิงสาวกลิ้งตัวไปมาบนที่นอน ดึกแล้ว บ้านทั้งบ้านเงียบสงบ
เสียงทุ้มๆที่ผ่านมาตามสายโทรศัพท์ยังคงพูดเรื่อยๆ มิ้นหัวเราะรับเป็นระยะด้วยความสุขใจ
มิ้น
ฮึ... หญิงสาวขานรับด้วยการส่งเสียงในลำคอเบาๆ
ก่อนจะพลิกตัวนอนคว่ำ ใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ม้วนผมตัวเองไปมา
พูดกับพี่บอยหวานๆหน่อยสิครับ...แบบที่แฟนเค้าทำกันน่ะ
น้ำเสียงออดอ้อนนั้นทำเอามิ้นอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
แม้ในใจจะตอบรับอย่างยินดี แต่ปากแข็งๆก็ยังคงแก้ตัว
ก็มิ้นไม่รู้นี่คะ ไม่เคยมีแฟน...
บอยรู้สึกว่าหัวใจพองโตขึ้นเพราะคำพูดของคนรัก ความภูมิใจเล็กๆแล่นผ่านเข้ามาในความรู้สึก
งั้นก็แสดงว่าพี่เป็นแฟนคนแรกของมิ้นน่ะสิ ประโยคนั้นตามมาด้วยเสียงหัวเราะร่วนอย่างถูกใจ
มิ้นแทบจะกัดลิ้นตัวเอง เมื่อคิดได้ว่าเผลอบอกอะไรกับคนอีกปลายสายไป
ไม่ได้การล่ะ...เขารู้แล้ว เธอก็อยากจะรู้บ้าง
แล้วมิ้นล่ะคะ เป็นแฟนคนที่เท่าไหร่ของพี่บอย...
เงียบ...ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา
ดวงหน้าใสเริ่มนิ่วลงด้วยความวิตก ทำไมพี่บอยเงียบ
เขากำลังคิดถึงคนอื่นอยู่รึเปล่าหนอ...
พี่บอย... เสียงนั้นทอดอ่อน มิ้นกลัวคำตอบ
แป๊บนึงนะมิ้น พี่...กำลังนับอยู่
โห... คำพูดนั้นหลุดออกไปโดยอัตโนมัติ มิ้นทำปากยื่นใส่โทรศัพท์อย่างหมั่นไส้ ทั้งๆที่ในใจก็ยังแอบหวั่น
พี่บอยมีแฟนมากี่คนแล้ว บอกมิ้นมานะ
อยากรู้จริงๆหรอ น้ำเสียงนั้นราบเรียบ ไม่ได้แสดงความขี้เล่นเหมือนเคย
เงียบไปชั่วอึดใจ กว่าที่บอยจะพูดต่อ พี่กลัวน้องมิ้นจะรับไม่ได้...
อึ้ง...ไม่รู้ทำไมพอได้ยินอย่างนั้น มิ้นถึงรู้สึกแน่นๆในอก บอยกำลังจะบอกอะไรเธอกันแน่
...ไม่หรอก พี่บอยคงแค่ล้อเล่น...
พอคิดได้อย่างนั้นหญิงสาวก็ฝืนทำใจดีสู้เสือ พยายามพูดประโยคถัดไปด้วยน้ำเสียงร่าเริงที่สุด
อย่าบอกนะคะว่ามิ้นเป็นแฟนคนที่ 25 ของพี่...แหมพี่บอยนี่ตลกจัง
แต่เพียงแค่มิ้นได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆดังรับประโยคนั้น หัวใจของเธอก็หล่นวูบไปอยู่ที่ปลายเท้า
น้องมิ้น...รู้ได้ไงครับ
เงียบ...คราวนี้เป็นมิ้นเอง เธอกำลังอึ้ง บอยไม่มีที่ท่าว่ากำลังล้อเล่นอยู่เลย น้ำเสียงของเขาฟังดูจริงจัง
"ใช่น้องมิ้นน่ะเป็นคนที่ 25 ของพี่" บอยทำเสียงเข้ม
มิ้นรู้สึกร้อนผ่าวที่ตา คำพูดนั้นเหมือนเข็มเล่มเล็กที่ไปสะกิดใจเธอ
มิ้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กระพริบตาถี่เพื่อไล่น้ำตาและความรู้สึกหดหู่ในใจ
ทำไมแค่นี้ถึงรับไม่ได้ ก็เธอเองไม่ใช่หรอ ที่บอกเขาว่าต่อไปนี้ห้ามโกหกอีก...
รู้มั้ย...ว่าทำไมถึงเป็น 25
คิ้วโค้งสวยขมวดเข้าหากัน น้ำเสียงของบอยฟังดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย เธอกลั้นใจรอฟังเขาพูดต่อนิ่งๆ
มิ้นเป็นคนที่ 25 ก็เพราะว่า...มิ้นคือคนพิเศษของพี่
คะ?
พิเศษ 25 ธรรมดา 20 ไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
หยดน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่เมื่อครู่หยดแหมะลงกับหมอน ใบหน้าสวยระบายด้วยรอยยิ้ม
มิ้นกำลังยิ้มทั้งน้ำตา
เธอโดนพี่บอยแกล้ง...อีกแล้ว
บ้า พี่บอยน่ะเอาอีกแล้วนะ เสี่ยวววว
มิ้นแกล้งลากเสียงคำสุดท้ายให้ยาวเฟื้อยยย เพื่อเน้นย้ำ
ถ้าเจอหน้ากันนะ มิ้นจะ...
จะกอดพี่หรอครับ บอยพูดสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำออกไปขัดคำพูดของอีกฝ่ายไว้ก่อน
มิ้นไม่ใช่พี่บอยนะ
บอยหัวเราะรับคำพูดนั้น เธอรู้ทันเขาเข้าแล้ว
พี่อยากเจอน้องมิ้นจังเลย คิดถึงมากๆ
พูดออกไปแล้ว คำพูดที่ต้าเคยบอกเขาเอาไว้ก็ย้อนกลับเข้ามาเพื่อย้ำเตือน
.
.
.
ไม่ใช่แค่ที่บ้านนะ ถ้าจะไปเที่ยวกัน ก็ต้องมีพี่ กับพี่โด่งไปคอยคุมด้วยตลอด
ในนาทีนั้นเอง ความคิดบางอย่างก็ผ่านเข้ามา
...เขาอยากไปเที่ยวกับมิ้น...
น้องมิ้น...เดี๋ยวพี่บอยมานะ
มิ้นขานรับ เธอถือโทรศัพท์แนบหูรอคอยเขา
ดวงหน้าใสเหลียวมองนาฬิกาบนฝาผนังห้อง
...ตีหนึ่ง ห้าสิบแปดนาที กับอีกเจ็ดวินาที...
ง่วงแล้ว...มิ้นกระพริบตาถี่ๆ เธอยังนอนไม่ได้ ต้องรอพี่บอยก่อน
แม้จะบอกกับตัวเองอย่างนั้น แต่สุดท้ายร่างกายก็ต้องยอมแพ้
เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆปิดลงช้าๆ...
ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้...บอยเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเองอีกครั้ง
เขายกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู เอ่ยเรียกคนอีกปลายสายหลายครั้ง
ไม่มีคำพูดตอบกลับมาเหมือนเคย
มีเพียงเสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอลอดผ่านเข้ามา
...มิ้นหลับไปแล้ว...
บอยยิ้มอ่อนโยน เขาแตะริมฝีปากกับโทรศัพท์มือถือของตัวเองแผ่วเบา
ฝันดีนะครับกระต่ายน้อยของพี่ พรุ่งนี้เจอกันนะ...
...................................................................
โด่งนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ความง่วงงุนที่เคยมีจางหายไปจนหมดสิ้น
น้องชายของเขากลับเข้าห้องนอนของตัวเองไปแล้ว
เมื่อกี้...บอยมาเคาะประตูห้อง อีกฝ่ายบอกกับเขาว่า อยากจะพามิ้นไปเที่ยวสวนสนุกพรุ่งนี้
ตอนที่ได้ยิน โด่งยังนึกหมั่นไส้น้องชายตัวแสบอยู่ลึกๆ...อะไรจะรีบขนาดนั้น
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ว่าอะไร บอยก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาบนโต๊ะ
ไปกดไล่หาเบอร์ต้าในเมมโมรี่และกดโทรออกทันที
โดยไม่ต้องรอให้เขาบอก หรือแนะนำอะไรทั้งสิ้น
เรื่องแบบนี้...น้องชายเขาถนัดนักล่ะ
ต้าว่าไง โด่งจำได้ว่าเขาถามน้องออกไปแบบนั้น
บอยยิ้มกว้างแทนคำตอบ แค่นั้นโด่งก็รู้ได้ทันที
พี่ต้าฝากให้บอกพี่โด่งด้วยว่าเจอกันพรุ่งนี้
เขาพยักหน้ารับทุกคำที่อีกฝ่ายพูด น้องชายยิ้มใส่ตาเขา บอยดูตื่นเต้นจนออกนอกหน้า
ขอบคุณครับพี่โด่ง ผมรักพี่โด่งที่สุดเลย
เลี่ยนนนนน...ถ้าเป็นร่าพูดล่ะก็ว่าไปอย่าง
พรุ่งนี้พี่โด่งต้องช่วยผมด้วยนะ...
เอาเชียว...บอกรักเสร็จแล้วก็อ้อน โด่งยิ้มอย่างหมั่นไส้
แม้จะไม่ได้พูดออกมาว่าให้ช่วยเรื่องอะไร แต่เพราะสายใยของคำว่าพี่น้อง
ก็ทำให้โด่งเข้าใจได้ทันที่ทีมองตา...
รู้แล้วน่า...เดี๋ยวพี่กันต้าให้เอง เชิญไปสวีทกะแฟนคุณตามสบายเถอะ
โด่งยิ้มเมื่อนึกมาถึงตรงนี้ นานๆทีเขาจะเรียกน้องชายด้วยสรรพนามอย่างนั้น ก็มันน่าหมั่นไส้นี่...
ชายหนุ่มลุกเดินไปปิดไฟ ก่อนจะเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม
...บอยไปกับแฟน แล้วพี่ล่ะ...
อยู่ๆโด่งก็คิดถึงซาร่าขึ้นมา เขาอยากให้เธอไปเที่ยวด้วยกัน
แต่เพราะมีต้าไปด้วย โด่งเลยไม่กล้าชวน
เพราะกลัว...ว่าต้าจะยังตัดใจจากซาร่าไม่ได้
.
.
.
โธ่เว้ยย... ก็แล้วต้ามันชอบร่าซะที่ไหนล่ะ
สิ่งที่ตุ้ยพูดไว้เมื่อตอนกลางวันย้อนกลับเข้ามาในความคิด
ตุ้ยหมายความว่ายังไงกันนะ
ถ้าต้าไม่ชอบซาร่า...
แล้วทำไมตอนนั้น อีกฝ่ายถึงต้องโกหกว่าดอกไม้ที่เขาส่งให้เธอมาจากต้าเอง
ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำอย่างนั้น นอกจาก...
...ต้าชอบซาร่าจริงๆนั่นแหละ...
โด่งถอนหายใจออกมา
คิดไปก็เท่านั้น ไม่ว่าต้าจะรักใครเขาก็คงเปลี่ยนใจอีกฝ่ายไม่ได้
ชายหนุ่มปิดเปลือกตาลง ความคิดสุดท้ายก่อนที่จะผลอยหลับ ผ่านเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
...ขนาดตุ้ย มันยังไม่ยอมเลิกรักเขา แบบนั้น เลย....
***************************
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 49 02:42:29
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 49 01:58:32
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 49 01:57:16
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 49 01:49:08
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 49 01:45:52
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 49 01:43:59