ย้อนอดีตหนุ่มโรเซอร์ติก : ภาคเด็กน้อย กำไลแห่งความสุข#2
****************************************************
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮิ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฮิ้ววววววววววววว
ผมเริ่มอิมโพรไวท์เสียงกรี๊ด เผื่อจะได้คำใหม่ ในการสื่อสาร
แต่ดูเหมือนผีเด็กผู้หญิงหน้าหมวยนั่นจะไม่เข้าใจ แถมไม่กรี๊ดกลับมาแล้วอีกด้วย
ผมจึงลองอิมโพรไวท์ใหม่ คราวนี้ลองใช่เสียงหลบเยอะหน่อย (นั่น-*- มีทฤษฎี)
อ๊ากกกก โฮะ โอ๋วววววววว วิ้ดดดดดดดดดดดดดดด ฮิ้วววววววววววววววว เฮ้ยยยยยยยยยย อี เยยยยยยยยยยยยยยย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผีเด็กหมวยขำก๊ากน้ำลายกระเด็นกันคนล่ะสามแหมะ
โอ้วว การสื่อสารแบบใหม่ ของผี คือการหัวเราะนี่เอง โชคดีจริงๆที่ผมเป็นแฟนหนังผี
ขอบคุณครับพี่ป๋อง ไนท์ตี้ ช็อก
ผมกำลังสูดหายใจรวบรวมลมเข้าท้อง เพื่อหัวเราะคุยภาษาผีต่อ
ก็ถูกขัดจังหวะด้วยประตูที่เปิดเข้ามาเบาๆ
แอ๊ดดดดดดดดดดดดด เสียงประตูเปิด ไม่ใช่คาราบาวแดง
เสียงนั่นชวนผมให้อยากวิ่งหนีไปเกิดให้รู้แล้วรู้แรด ขนาดตายแล้วผมยังเสียวสันหลังวูบ
ผู้ที่เปิดประตูเข้ามาก็คงเป็นผีเหมือนกัน
เธอใส่ชุดกระโปรงขาวยาวถึงพื้น เธอหันมาส่งยิ้มตาหยีให้ผม นี่คงเป็นตัวแม่
ผมรีบกล่าวทักทายภาษาผี อย่างรักษามารยาท
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผมถูกหัวเราะเยาะใส่เสียงดัง ทันทีที่พวกเค้ารู้
ว่าผมคิดว่าผมตายแล้ว แล้วพวกเค้าเป็นผี เสียงกรีดร้อง และหัวเราะเป็นภาษาพูด
ผมแทบอยากจะขุดหลุมฝังกลบตัวเองเมื่อมารู้ความจริง ว่าทุกอย่างผมคิดไปเอง
แต่ก็ต้องรีบทิ้งจอบทิ้งเสียมเมื่อเห็นอาหารจานโต บนโต๊ะสุดหรู O_o
ผมเพิ่งหันมองรอบตัว ว่าตอนนี้ผมมายืนอยู่ที่บ้าน ไม่สิ ....วัง ต่างหาก
ใหญ่โตยิ่งกว่าห้างบางลำพูที่แม่ชอบพาผมไปบ่อยๆเสียอีก
ผมได้อาบน้ำจากที่ไม่ได้แตะน้ำมาเลยกว่าอาทิตย์ แถมยังได้ใส่เสื้อผ้าสุดโก้ หอมฉุย
และตอนนี้กำลังเดินลงบันไดสีทอง สลับลายไม้สัก ดูอลังการยิ่งกว่าบันไดวัด
ผมก้าวเท้าย่องๆ ไม่กล้าทิ้งน้ำหนักตัวลงไปบนพื้นหินอ่อน สีเขียวมรกตนั่น
เพราะกลัวตาปลาผมมันจะไปทำให้พื้นเค้าหมอง เรียกได้ว่าผม โค ตร จะเจียมตัวเลย...
พ่อหนูชื่อก้อใช่มั้ย
นี่คือคำถามแรกที่ผู้ชายคนที่นั่งหัวโต๊ะถามผม ก่อนจะตามมาด้วยคำถามอีกมากมาย
ตอนแรกผมเดาว่าอาชีพเก่าเค้าต้องเคยเป็นนายทะเบียนประจำอำเภอ ไม่ก็ตำรวจฝ่ายสอบสวนพิเศษ
แต่คุยไปคุยมา ดันไม่ใช่
ใครจะรู้ว่า นายอ้วนหน้าหนวด จะเป็นเจ้าของโรงแรม และบริษัททัวร์
ผมไม่รู้หรอกว่ามันใหญ่โตแค่ไหน แต่คงได้เงินเยอะน่าดู
เพราะขนาดจานกินข้าวยังมีขอบแกะสลักเป็นทองเสียด้วย โค ตร ไฮโซ
อาหารที่เสิร์ฟมาระดับภัตราคารทั้งนั้น
แต่ผมรักษามารยาทซัดแค่พออิ่มท้อง สามจานพูน เอิ๊กก~~~~~~ พรหมพร ยุวะเวศ กันเลยทีเดียว
แล้วผมก็ได้รู้ความลับอีกอย่างว่า
ผมไม่ได้ตาลายเห็นภาพซ้อน แต่เด็กผู้หญิงหน้าหมวยนั้นมีสองคน
ที่หน้าเหมือนกัน เพราะเธอเป็นแฝด (ความลับตรงไหนฟระ)
ผมลอบมองเธอทั้งคู่บ่อยๆ พวกเธอก็ชอบมองหัวเราะคิกคักมาทางผมเช่นกัน
ช่วยไม่ได้จริงๆ เธออาจหลงเสน่ห์ความเท่ของผมเข้าให้แล้ว เหมือนพ่อ แม่ของพวกเธอ
พ่อหนูเป็นเด็กกำพร้าหรอจ๊ะ
คนผู้หญิงคนเดิมถามผม ผมขนาดมีดปลอกผลไม้ยังไม้เคยกำ นับประสาอะไรกับพร้า
ผมส่ายหน้า แต่ทำตาปลิบๆ หวังว่าเค้าจะไม่เอาตัวผมส่งกลับบ้าน
....ได้ผลแหะ
ไม่รู้ผู้ใหญ่ครอบครัวนี้เอ็นดูอะไรในตัวผม หรือว่าจะมองเห็นรูปเงาะ ...เอ้ย รูปทองที่ซ่อนอยู่
เค้าให้คนรับใช้ พาผมไปที่ ห้องนอนทางปีกซ้าย ของชั้นสอง
ผมแทบจะกระโดดตีลังกา6รอบ แล้วตามด้วย ม้วนหน้าอีก3รอบ ก่อนจะหมุนตัวควงสว่านลงมาท่าบังคับ
.....อะโหวว ห้องนอนรึสนามฟุตบอลวะ.... ผมคิดลั่นในใจ ไม่กล้าตะโกนออกมา
เพราะยัยเด็กแฝดหน้าหมวยยังตามมารอหัวเราะผมต่อ
นี่คงหลงรักผมเข้าแล้วจริงๆ...
คนรับใช้พอพาผมมาถึงก็รีบกลับออกไปสงสัยจะติดละครช่องเจ็ด
เธอหนีออกจากบ้านมาทำไม
เด็กแฝดคนหนึ่งพูด ก่อนจะสวนด้วยอีกคน
หรือว่าถูกแม่เลี้ยงทำร้าย
แล้วอีกคน เอ๊ะ คนเดิม ไม่สิ อีกคนก็พูด
แน่เลย เธอถูกแม่เลี้ยงรังแกเลยหนีออกจากบ้าน
แล้วเด็กอีกคน หรือว่าคนเดิม หรือ เออ อืมม เอ่อ อีกคน อีกคนมั้ง รึเปล่าวะ เอ่อ นั่นแหละก็พูดว่า
ชีวิตเธอนี่เหมือนดาวพระศุกร์เลย
พูดเสร็จก็ทำหน้าเศร้า แถมยังทำเหมือนกันอีก ผมยิ่ง งง ใหญ่ แยกเธอไม่ออกซักที
แต่เธอทั้งสองช่างมีจิตใจดี ชื่นชมผม ว่าผมเป็นดาวพระศุกร์
คงหมายถึงดาวเคราะห์บนท้องฟ้าที่เป็นอิสระสินะครับ
ก็อย่างว่าแหละพวกเธอคงหลงเสน่ห์ผม
เอาล่ะโว้ยยยยยยย.... ชาตินี้อาจได้เป็นลูกเขยเจ้าของโรงแรมใหญ่
แค่คิดก็มันส์แล้ว...
จากการแนะนำตัวกันที่โต๊ะอาหารเมื่อเย็น ทำให้ผมรู้ว่า......
เธอคนนึงชื่อเปิ้ลเป็นพี่
ส่วนอีกคนชื่อรี่เป็นน้อง
น่านแอบคล้องจอง
สองคนนี้เค้าเป็นแฝดกันเอย
เอาเข้าไป...-*-
......
แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 49 02:16:09
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 49 21:34:22
แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 49 21:30:33