ความคิดเห็นที่ 1 แล้วก็บังเกิดเรื่องที่ 2ตามมาค่ะ .....ฟิค รัก เรื่อง หนึ่ง..... คราวนี้คนแต่งเป็น คุณด้วยรักและปลาทู คุณ~ Ampere ^O^ ~ และตัวข้าพเจ้าเอง iam_vy รวม3คน เรื่องเดียว จะวุ่นวายเกินไปละ... ***ฟิคนี้แต่งขึ้นตาม อิมเมจิ้น ของผู้แต่งล้วนๆ ตัวละคร เหตุการณ์และสถานที่ต่างๆ ถูกสมมติขึ้น ไม่ได้มีอยู่จริง*** ย้อนอ่านได้ที่นี่ ฟิค(มั่ว)มั่ว(ฟิค) #1#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/10/C4822584/C4822584.html#50 #2#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/10/C4827201/C4827201.html #3#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/10/C4832088/C4832088.html #4#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/10/C4835331/C4835331.html #5#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/10/C4838307/C4838307.html #6#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4841135/C4841135.html #7#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4842741/C4842741.html #8#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4847313/C4847313.html #9#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4849255/C4849255.html #10#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4849624/C4849624.html #11#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4852417/C4852417.html #12#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4856533/C4856533.html #13#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4858879/C4858879.html #14#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4862540/C4862540.html #15#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4864076/C4864076.html #16#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4867682/C4867682.html #17#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4869302/C4869302.html #18#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4871228/C4871228.html #19#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4874106/C4874106.html #20#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4877711/C4877711.html #21#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4880322/C4880322.html #22#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4883492/C4883492.html #23#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4897935/C4897935.html #24#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4903063/C4903063.html #25#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4907333/C4907333.html #26#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4909182/C4909182.html #27#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4910844/C4910844.html #28#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4913793/C4913793.html #29#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4916414/C4916414.html #30#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4918262/C4918262.html #31#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4920846/C4920846.html #32#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/11/C4923713/C4923713.html #33#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4929247/C4929247.html #34#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4930158/C4930158.html #35#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4937622/C4937622.html #36#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4943352/C4943352.html #37#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4943768/C4943768.html #38#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4944259/C4944259.html #39#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4950329/C4950329.html #40#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4958013/C4958013.html #41#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4958416/C4958416.html #42#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4969722/C4969722.html #43#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4977545/C4977545.html #44#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4981336/C4981336.html #45#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4981724/C4981724.html #46#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4986894/C4986894.html #47#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2006/12/C4993784/C4993784.html #48#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/01/C5011776/C5011776.html #49#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/01/C5030902/C5030902.html #50#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/01/C5031314/C5031314.html #51#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/01/C5040106/C5040106.html #52#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/01/C5065421/C5065421.html #54#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/02/C5123698/C5123698.html #55#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/02/C5146816/C5146816.html #56#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/02/C5166753/C5166753.html #57#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/03/C5210228/C5210228.html #58#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/03/C5256245/C5256245.html #59#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/03/C5259029/C5259029.html #60#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/05/C5422424/C5422424.html ****************************************************** แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 50 20:43:44 จากคุณ : แมวน้อยหัวโต (แมวน้อยหัวโต) - [ 5 ต.ค. 50 08:20:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ดารานำแสดง จากคุณ : แมวน้อยหัวโต - [ 5 ต.ค. 50 08:22:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Update รายชื่อสปอนเซอร์ BOOKBANK                        หนูอัญญ์ร่าเริง Yutaka (Real)                    เต้าหู้ ผู้กู้โลก madammam                     ยูเคluvken kumako                            palmpotter Ksuteena                          [Zonic] ennbiie                             แมวน้อยหัวโต ~ OneKo ~                       Be_Chorus gokikung                           Cz-da-WerL Diagonal                           tumacademy อ้อมโลกหมื่นลี้                    The Happiness Narcissa                            mintgag Beautiez                            taewwaew กะทิขาว                             buddhi เดปกระเป๋า                         you make my soul blossom เทพบุตรหงส์แดง                  Pli~JayKarb~ilP ultraboy66                         only time for 85@58(burasari) dopamine                          แป้งกระป๋อง koi_love                             nothing n NPaew                              alanza nuijubjub                           SunRune Dabadee                            sirup ohsci                                 NaYoMi venus butterfly                   soopa_oh sweet_moda                      pim_nakaa มะปุ่น                                 papaya_n T-Cha                                krataynoi 712*Zeed                           hatori_g Mactopia                            Ginobili's Girl gift_185                            kawaii (gift_aof) nobu-noid                           Mikank แม้นชาติหน้ามีจริง                 ทอรุ้งตะวันฉาย ------------ ตกหล่นใครไปแจ้งได้นะคะ รักสปอนทุกคนค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 50 12:53:40 จากคุณ : แมวน้อยหัวโต - [ 5 ต.ค. 50 08:24:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความเดิมตอนที่แล้ว... ต้าป่วยหนัก กำลังรอการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ แม่ต้าเข้าใจผิดว่าซาร่าเป็นแฟนต้า เข้าใจผิดว่ามิ้นเป็นแฟนโด่ง (-*-) เรื่องราวเลยวุ่นวาย โด่งไม่ยอมไปพบต้า เพราะเข้าใจผิดว่าซาร่าชอบต้า ฝ่ายบอยก็เข้าใจผิดว่าโด่งแอบคบกับมิ้น ส่วนตุ้ย หายป่วยแล้ว ******************************** จากเหตุการณ์ที่ต้าป่วย ขอจำใจสปอยผู้อ่านตรงนี้ ว่าตอนจบจะมีตัวละครจากไปหนึ่งคน ถ้าไม่ใช่ต้า ก็คงต้องเป็นใครคนหนึ่งใน 12 คนที่เหลือ ถ้าหากใครทำใจไม่ได้ ไม่อ่านก็ได้นะคะ เข้าใจความรู้สึกของผู้อ่านทุกคน และอยากให้ฟิคนี้เป็นความทรงจำที่ดีของพวกเราแฟนคลับ AF3 จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 08:25:56 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เย้ เย้ เย้ ในที่สุด ฟิคนี้ที่ดองมา เอ๊ย! ฟิคนี้ที่รอคอยก็มาซะที จากคุณ : ดีใจเอิงเอย (แมวน้อยหัวโต) - [ 5 ต.ค. 50 08:28:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผ่านไปอีกสองวัน... ยังคงเป็นเช่นเคย ต้ายังคงต้องอยู่โรงพยาบาล โดยมีมิ้นและซาร่าคอยดูแล ตุ้ยแวะไปเยี่ยมบ้าง เอาของไปให้ซาร่าบ้าง อย่างไรเสีย เขากับต้าก็เป็นเพื่อนกัน ในเวลาแบบนี้ จะให้ทำเมินไม่สนใจก็ไม่ได้ ความรู้สึกไม่ชอบใจหลายอย่างก็เริ่มคลี่คลาย เอาไว้มันหายก่อนน่ะ แล้วค่อยเปิดศึกกันใหม่ โด่งเสียอีก ที่ยังไม่เห็นวี่แวว ตุ้ยนึกแปลกใจ ความจริงแล้วโด่งน่าจะมาเยี่ยมต้าบ้าง ต้องยอมรับว่าโด่งนั้นออกจะทั้งรัก(แบบเพื่อน) และชื่นชมความสามารถของต้ามาตลอด ตุ้ยรู้ดีว่า ถึงแม้จะเกิดเรื่องราวขึ้นมามากมายระหว่างพวกเขาสามคน แต่โด่งก็ยังนึกถึงต้าเสมอ เขามองภาพซาร่าที่นั่งหัวเราะไป เล่าเรื่องตลกให้คนป่วยฟังไป แล้วยิ้ม ก็น้องสาวของเขาน่ารักเสียขนาดนี้ เพื่อนรักคนนั้นจึงได้หลงรักนักหนา "เรากลับล่ะ" เขาบอกต้า ที่เพิ่งจะหยุดหัวเราะได้ "กลับแล้วเหรอคะ ไม่อยู่ฟังอีกเรื่อง" น้องสาวรีบลุกเข้ามาหา "ไม่ล่ะๆ พี่ฟังจนจำได้หมดแล้ว เล่าให้มันฟังไปเหอะ ให้มันหัวเราะมากๆ จะได้เลิกทำหน้าคุณชายขี้เก็กซะที" ตุ้ยหันไปยิ้มให้เพื่อน ต้ายิ้มรับ ตอนนี้มิ้นออกไปเรียน หากตุ้ยกลับไปก็จะเหลือเพียงเธอกับต้าเท่านั้น ความจริงตั้งแต่ต้าป่วย การที่อยู่กันสองต่อสองมันก็เกิดขึ้นบ่อยๆอยู่แล้ว แต่พักนี้ ซาร่ากลับรู้สึกว่าไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้นเท่าไรนัก "อยู่อีกนิดเถอะค่ะ เดี๋ยวมิ้นก็กลับมาแล้ว" "เดี๋ยวพี่ไปบอกไอ้โด่งมาอยู่เป็นเพื่อน" ตุ้ยพูดขำๆ ทั้งๆที่ตัวเขาเองก็ไม่ได้เจอโด่งมาหลายวันแล้ว ได้ยินชื่อคนรัก ซาร่าหน้าเจื่อนลง ในขณะที่ต้ารีบหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง "พี่โด่งเค้ายุ่งมาก จะไปรบกวนเค้าทำไมคะ" น้ำเสียงน้อยใจทำให้ตุ้ยรู้ว่า ที่บอกให้เคลียร์กันวันนั้น ก็ยังไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย "อย่าบอกนะว่า โด่งมันไม่มาเยี่ยมต้า ก็เลยไม่ได้เจอร่าเลยน่ะ" สาวน้อยพยักหน้ารับ "เฮ้ย พี่ก็นึกว่ามันจะมารับไปกินข้าวบ้าง" ซาร่าเลยผละจากพี่ชาย ไปหาคนป่วย แกล้งเอาแขนไปคล้องไว้ "โอ๊ย ร่ากินข้าวเป็นเพื่อนพี่ต้าทุกวัน จนจะเป็นแฟนกันอยู่แล้วเนี่ย" เธอหัวเราะเสียงใส ราวกับว่าที่พูดไปนั้นเพียงแค่พูดเล่นๆไม่ได้คิดอะไร แต่คนฟังทั้งสองรู้ว่าความรู้สึกของเธอไม่เช่นอย่างนั้น "พี่ต้องว่ามันมั่งแล้วล่ะ" ตุ้ยบ่นพึมพำ เหลือบมองต้า เห็นกำลังทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เสียงเคาะประตูดังขึ้น... "ฮัลโหล สวัสดีทุกคน" เสียงดังๆชัดถ้อยชัดคำดังขึ้นก่อนที่จะเห็นเจ้าของเสียงเสียอีก บรรยากาศที่ตึงเครียดดีขึ้น ตุ้ยถอนหายใจ เพิ่งเห็นข้อดีของบรูน่านี่แหละ "เอ๊ะๆ คู่นั้นทำอะไรกันอยู่คะ" บรูน่าแซว หรี่ตามองมือของซาร่าที่ยังไม่ได้ปล่อยออกจากแขนของต้า คนที่เดินตามเข้ามาถึงกับหยุดกึก ซาร่ารีบปล่อยมือ "นี่ๆ จะแซวอะไรให้มันดูหน่อย ว่าน้องใคร เดี๋ยวเหอะๆ" ตุ้ยทำท่าจะตบหัวหญิงสาวเล่นๆ เสียงหัวเราะชอบใจของทั้งสองดังประสานกัน ซาร่าอมยิ้ม พี่ชายของเธอกับบรูน่าสนิทสนมกันมากขึ้นแล้ว "สวัสดีค่ะพี่ตุ้ย พี่ต้า ซาร่า" ตาลเอ่ยปากทักเรียบๆ แล้วเดินไปหยิบถ้วย เพื่อจะจัดการกับของที่เธอหิ้วมา "ทำไมมานี่ล่ะ แล้วที่ร้านใครดู" ต้าถาม "คุณแม่พี่ต้าให้ตาลรีบเอาซุปไก่ตุ๋นยาจีนมาให้น่ะค่ะ เลยปิดร้านไว้ เดี๋ยวจะรีบกลับไป" หญิงสาวตอบโดยไม่หันไปมองหน้าผู้ถาม "อืม อย่าทิ้งไว้นานล่ะ" ตาลรับคำเบาๆ ข่มอารมณ์น้อยใจที่เกิดขึ้น "พี่กลับจริงๆล่ะร่า" ตุ้ยบอกน้องสาว "อ้าวๆ กลับแล้วเหรอ น่ากลับด้วยดิพี่ตุ้ย" บรูน่าคว้าหมับที่แขนตุ้ย "มายังไงก็กลับยังงั้นสิ" ตุ้ยไม่ยอม ทำท่าจะเดินออกจากห้อง "เฮ้ย เดี๋ยวน่าให้ตาลเอารถกลับ น่าขี้เกียจอยู่รอ โหย คอนโดใกล้ๆกันเอง อย่างกดิพี่" "ไม่ๆ กลับโน่นเลย รถเมลล์" ตุ้ยส่ายหน้า รีบเดินออกไป "เฮ้ยยยย พี่ตุ้ย" บรูน่ารีบเอากุญแจรถยื่นให้เพื่อน แล้วรีบวิ่งตามออกไป ทั้งสามคนมองตามภาพนั้น ซาร่ายิ้มกว้าง "แหม สงสัยพี่ชายร่าจะขายออกละ" ต้ามองหน้าคนพูด อดที่จะขำกับประโยคที่ได้ยินไม่ได้ "ไอ้ตุ้ยกับบรูน่านี่นะ หึหึ ไม่มีทาง" ซาร่าหันควับมาทำตาเขียวใส่เพื่อนพี่ชาย "ทำไมจะไม่มีทางล่ะคะ ร่าไม่เคยเห็นพี่ตุ้ยเค้าอารมณ์ดีแบบนี้เวลาอยู่กับใครเลยนะคะ" เธอเถียง "อยู่กับคนอื่น แต่อารมณ์ดีกว่านี้พี่ก็เคยเห็น" ขนาดเวลาที่อยู่กันสามคน ตุ้ยยังแสดงออกถึง "ความรัก" อย่างเปิดเผย แล้วไอ้ตอนที่มันได้มีโอกาสอยู่กับ...สองต่อสอง ต้าไม่อยากจะคิด เพราะแค่คิด ความรู้สึกดีๆต่อเพื่อนที่เพิ่งจะกลับมา ก็แทบจะหายไปหมด "ไม่จริงๆๆ" ซาร่าเถียงอย่างเอาแต่ใจ "ตาลว่าช่วงนี้บรูน่าเค้าก็อารมณ์ดีขึ้นนะคะ" ตาลที่นิ่งเงียบอยู่นาน พูดขึ้นมาบ้าง "เห็นมั้ยคะ พี่ต้า" ซาร่าเชิดหน้าใส่ ต้าหลุดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ตาลมองอย่างเจ็บปวด ถึงเวลารึยัง ที่เธอควรจะตัดใจ ********************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 08:29:21 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณมากๆค่ะพี่กิ๊ฟ จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 08:30:45 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ป๊าด จากคุณ : palmpotter - [ 5 ต.ค. 50 08:33:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ********************************************************************* "ช่วงนี้พี่บอยเป็นอะไรคะ ดูอารมณ์ไม่ค่อยจะดีเลย" มิ้นเอ่ยปากถาม ขณะที่นั่งอยู่ในรถของบอย เขาเพิ่งจะไปรับเธอมาจากมหาวิทยาลัย "ไม่มีอะไรนี่ครับ" บอยยิ้มให้ เรื่องราวที่อยู่ในใจนั้น เขาคงไม่บอกให้คนรักรู้ และคงไม่ถาม ถ้ามิ้นไม่บอกออกมาเอง อีกทั้งยังไม่อยากปักใจเชื่อ ว่าพี่ชายและคนรักจะแอบคบกันอยู่ ขอให้คุณแม่ของมิ้น เข้าใจผิด "เราไปทานข้าวกันนะครับ" บอยเลี้ยวรถออกจากเส้นทาง เพื่อจะไปยังร้านอาหาร "ไม่ได้ค่ะๆ วันนี้มิ้นสัญญาว่าจะไปทานข้าวเป็นเพื่อนพี่ต้ากับร่า" "โธ่ แล้วพี่จะกินกับใครล่ะครับ" บอยอ้อน "น่า นะคะ มิ้นปล่อยให้ร่าทานกับพี่ต้าสองคนมาหลายรอบแล้ว" สองคน? บอยขมวดคิ้ว แล้วคนที่เป็นแฟนซาร่าล่ะ ไปอยู่เสียที่ไหน "นี่ซาร่าเค้าอยู่ทานกับพี่ต้าตลอดเลยเหรอ" เขาถาม "ใช่ค่ะ เกือบทุกมื้อ นี่ถ้าไม่ติดว่าร่าเป็นแฟนพี่โด่งนะ มิ้นจะขอมาเป็นพี่สะใภ้ซะเลย" มิ้นหัวเราะคิก บอยยิ่งหน้ายุ่งเข้าไปใหญ่ ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของพี่ชายเขากับซาร่า จะห่างกันออกไปเรื่อยๆ เพราะอะไร? เขาหันมามองหน้าสาวน้อยที่นั่งข้างๆ ความกังวลที่มีก่อตัวเพิ่มขึ้น "งั้นวันนี้ ก็ให้ซาร่าเค้าไปกับพี่โด่ง ดีมั้ยครับ" "ไม่รู้สิคะ ร่ากับพี่โด่งไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันแล้ว มิ้นว่า วันนี้พี่โด่งก็คงไม่มาเจอร่าอีกตามเคย" สาวน้อยพูดออกไปด้วยความรู้สึกสงสารเพื่อน ไม่ได้รู้เลยว่า คนฟังนั้นตีความไปไกล บอยรู้จากแม่ของมิ้น ว่าโด่งไปเยี่ยมต้า แถมยังไปดูแลมิ้น แต่มิ้นบอกว่าโด่งกับซาร่าไม่ได้เจอกันเลย... มิ้นนั่งฮัมเพลงตามวิทยุ ส่วนบอย หลังจากกลับรถเข้าสู่เส้นทางเดิม ก็ได้แต่นั่งเงียบ หน้าเครียดตลอดทาง ********************************************************************* "ยังจะตามมาอีก บอกว่าไม่ให้กลับด้วยไง" ตุ้ยบ่น ยักคิ้วกวนๆ "นั่งคุยกันหน่อยมั้ยพี่ตุ้ย" บรูน่าพยักพเยิดไปที่เก้าอี้ยาวข้างทางเดิน "จะคุยอะไร ถ้าเรื่องนั้นก็ไม่ต้องคุย ไม่ไปก็คือไม่ไป" ตุ้ยหมายถึงเรื่องที่บรูน่าชวนไปเมืองนอก "รู้ดีอีก น่าว่ามันน่าไปนะพี่ตุ้ย เรื่องเงินไม่ต้องห่วงเลย น่ารู้จักแหล่งทุนน่ะ ถ้าได้ทุนค่าเทอมแล้ว กินอยู่ก็ทำงาน พี่ตุ้ยเล่นดนตรีก็ได้นี่" หญิงสาวร่ายยาว "ไม่" ตุ้ยปฏิเสธหนักแน่น นั่งลงที่เก้าอี้ ก่อนจะดึงมือบรูน่าให้นั่งลง "มีเรื่องอะไรอีกมั้ย" เขาดูหน้าหญิงสาวแล้ว คิดว่าเธอคงจะมีเรื่องอื่นด้วย "พี่ตุ้ย น่าสงสารพี่ น่าเข้าใจพี่ นี่หวังดีนะ" "เออๆ พี่รู้ ขอบใจมาก แต่พี่...ตัดใจไม่ได้จริงๆว่ะ" จะไปอยู่ได้อย่างไร ถ้าไม่ได้เจอหน้ากันนานๆ มันจะเป็นไปได้เหรอ บรูน่าเงียบลง มองหน้าคนที่เธอคิดว่าเป็นพวก "หัวอกเดียวกัน" อย่างชั่งใจ แต่เอาเถอะ ในเมื่อเธอและตุ้ย เลือกเส้นทางที่แตกต่างกันแล้ว "อ่ะๆ ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นน่ามีอีกรื่อง" "ว่ามา" "พี่เห็นป่ะ ซาร่ากับพี่ต้าน่ะ มันยังไงๆอยู่นะ" "เฮ้ย" ตุ้ยทำเสียงดุ เล่นเอาบรูน่าสะดุ้ง "พี่ไม่คิดจะส่งเสริมคู่นี้เหรอ พี่โด่งจะได้อกหัก แล้วพี่ตุ้ยก็..." เธอลากเสียง "พอเลยๆ ไม่ต้องพูด พี่ไม่ทำอะไรเลวๆแบบนั้นหรอกโว้ย" ตุ้ยโวยเสียงดัง "แล้วอะไรล่ะ ที่เรียกว่าดี อะไรที่เรียกว่าเลว จะสนใจทำไม ทำอะไรที่เราพอใจไม่ดีกว่าเหรอ พี่ตุ้ยมัวแต่กลัวแบบนี้ ชาตินี้จะได้สมหวัง มั้ย" บรูน่าใส่อีกชุด เสียงเธอเริ่มดังขึ้นเหมือนกัน "แล้วยังไง ไอ้ที่คิดจะแย่งแฟนคนอื่น ทั้งๆที่เค้าไม่รักเราน่ะ เธอก็เคยทำแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วไง มันได้ผลมั้ย" ตุ้ยสวนกลับด้วยคำพูดที่ทำให้บรูน่าสะอึก เธออึ้งไปทันที น้ำใสๆเริ่มคลอดวงตากลมสวยสองข้าง ตุ้ยถอนหายใจ เขาพูดแรงไปแล้ว เขาเอื้อมมือไปดึงมือหญิงสาวมากุม เธอก้มหน้าลงเพื่อซ่อนน้ำตาที่กำลังจะหยด "ใช่ มันไม่ได้ผล สุดท้ายน่าก็ต้องเป็นฝ่ายหนีไปเอง" บรูน่าสะอื้น "พี่ขอโทษ..." ตุ้ยก้มลงกระซิบ ทั้งเข้าใจและสงสาร "อุ๊ย" มิ้นอุทาน เธอกับบอยออกจากลิฟต์ก็ตรงมาตามทางเดิน ไม่คิดว่าเมื่อพ้นมุมหนึงของตึก จะพบภาพของชายหญิงสองคนกำลัง... เท่าที่ดู เหมือนกำลังโอบกอด และเอ่อ...หอม หรือ จูบ เสียงนั้นทำให้ตุ้ยผละออกทันที และเมื่อเงยหน้าไปมองผู้ที่ผ่านมาก็พบว่าเป็นบอยและมิ้น บรูน่าเองก็ตกใจ เธอไม่ต้องการให้บอยเห็นตัวเองในสภาพที่ร้องไห้ เศร้าใจ บอยไม่พูดอะไร เขาบอกตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกอะไรเลย...สักนิด เขาไม่ได้ทักทายอะไรกับเพื่อนพี่ชาย และเพื่อนของตัวเองคนนั้น คว้ามือคนรักได้ก็รีบพาเดินผ่านไป มิ้นมองสีหน้าเครียดๆของบอย ไม่น่ะ... ทำไมบอยถึงไม่ทักสองคนนั้นบ้าง ถ้าพูดอะไรออกมาสักคำ มิ้นจะไม่คิดแบบนี้... จะไม่คิดว่าบอย...หึง เสียงเคาะประตูหนักๆ และอาการที่เปิดเข้าไปโดยเร็ว มิ้นเจ็บในใจลึกๆ "อ้าวมิ้น มาแล้วเหรอ พี่ตุ้ยเพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี้เอง" ซาร่าทักผู้ที่เข้ามา "ยังไม่ได้กลับหรอก นั่งสวีทกับบรูน่าอยู่ข้างนอกโน่น" บอยตอบห้วนๆ มิ้นเจ็บแปลบ เธอมั่นใจแล้วว่าบอยยังรักบรูน่าอยู่ "พี่บอยไม่พอใจก็ไปขวางเค้าเลยสิคะ" ที่สุด เธอก็พูดออกมา ทั้งต้า ซาร่า ตาล รวมทั้งบอยเองถึงกับงง ในเมื่อไม่เคยมีใครเห็นมิ้นมีอาการแบบนี้เลย เธอไม่เคยขึ้นเสียงแบบนี้กับบอย ที่ผ่านมา ถ้าไม่พอใจก็จะเพียงแค่งอนๆ บอยได้สติ ความจริงแล้วเขาไม่ได้ไม่พอใจมากนัก เพียงแค่หงุดหงิดจากเรื่องของโด่งกับมิ้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว "น้องมิ้นหมายความว่าไงครับ" บอยถาม "พี่บอยเลิกมาหามิ้นซักพักเถอะค่ะ มิ้นอยากอยู่ดูแลพี่ต้ามากๆ" มิ้นพูดต่อหน้าทุกคน "เดี๋ยวๆ นี่มันอะไรกัน บอย" ต้าเสียงเข้ม มองหน้าบอยอย่างเอาเรื่อง บอยอึ้ง เจ็บเสียยิ่งกว่าเจ็บ พูดอะไรไม่ออก ทั้งคู่ต่างก็มั่นใจกับสิ่งที่เคยแค่ "สงสัย" สุดท้าย บอยก็พูดอะไรไม่ออก ในขณะที่มิ้นเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ เขานึกเคืองคนที่เป็นสาเหตุของเรื่องนี้สองคน หนึ่ง พี่ชายเขาเอง และสอง เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างนอก บอยผลุนผลันออกไปด้วยอารมณ์ที่แทบจะควบคุมไม่อยู่ กลับไปตรงที่พบตุ้ยและบรูน่า ทั้งสองยังนั่งอยู่ที่เดิม บรูน่าเพิ่งเช็ดน้ำตาจนแห้ง ก็ต้องตกใจเมื่อบอยปรี่เข้ามากระชากแขนให้ลุกขึ้น "มานี่ บรูน่า เรามีเรื่องต้องคุยกัน" "เฮ้ย บอย มีอะไร" ตุ้ยผุดลุกตาม แต่บอยไม่สนใจฉุดลากบรูน่าไปที่ลิฟต์ "โอ๊ย ไอ้บอย ปล่อยนะโว้ย ชั้นเจ็บ ไอ้บ้าบอย" บรูน่าทั้งดิ้นรนทั้งร้องตะโกน มือข้างที่เป็นอิสระรัวหมัดใส่เพื่อนไม่ยั้ง แต่ความเจ็บนั้นไม่ได้ทำให้บอยสะทกสะท้านแม้แต่น้อย ตุ้ยตัดสินใจปล่อยทั้งคู่ไป ไม่ตามไปช่วยเหลือ เขามั่นใจว่าบอยจะไม่ทำอะไรที่ไม่ดีกับบรูน่า ก็ดีเหมือนกัน ให้ได้คุยกันให้รู้เรื่อง มันย่อมจะดีกว่าการปิดปากไม่ถามไม่พูดแล้วคิดไปเอง ********************************************************************* กลับมาที่ห้องพักผู้ป่วย มิ้นเอาแต่ร้องไห้ ไม่ยอมอธิบายอะไร พี่ชายได้แต่มองอย่างเป็นห่วง ตาลสะกิดซาร่า "ซาร่าคะ จะกลับไปเอาอะไรที่บ้านมั้ยล่ะคะ เดี๋ยวตาลไปส่ง" "ดีค่ะๆ ร่าลืมหนังสือที่ต้องใช้พรุ่งนี้พอดีเลย" เธอรีบรับคำ อยากจะปล่อยให้มิ้นกับต้าอยู่ด้วยกันตามลำพัง เผื่อว่าต้าจะช่วยปลอบใจมิ้นได้ตามประสาพี่ชายน้องสาว กลับมาอีกครั้ง มิ้นคงดีขึ้นแล้ว ตอนนั้นเธอคุยกับมิ้น หากมิ้นต้องการจะระบาย ตาลหันไปมองผู้เป็นเจ้านายอีกครั้ง ต้าไม่ได้แม้แต่จะเหลียวมองมาทางเธอเลย จึงเก็บบางอย่างที่ต้องการพูดเอาไว้...เอาไว้ทีหลังแล้วกัน เธอตั้งใจจะบอกว่า หากต้าหายป่วยเมื่อไหร่ เธอจะขอลาออก คล้ายๆกับบรูน่า เชื่อว่าคงจะมีเพียงการตัดใจจากไปเท่านั้น ที่มันจะเป็นไปได้ ********************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 08:33:43 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 10 #8 ปามตด เสียงดังเชียว จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 08:38:25 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 11 บ้านสีฟ้า... โด่งกลับเข้ามาเมื่อเวลาเย็นย่ำ ไฟในบ้านถูกเปิดทีละดวง ทีละดวง จนสว่างไสวไปทั้งบ้าน เขายิ้ม หลอกตัวเองว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันสดใส บอยไม่กลับมานอนบ้านสองวันแล้ว โทรไปก็ไม่ค่อยรับ ถึงรับก็ไม่เคยว่างคุย แถมเมื่อวาน บอยถึงกับออกปากว่าอย่ามายุ่ง เพียงแค่เขาถาม น้องชายว่าอยู่ไหน คนรัก หากโทรไปก็มีแต่คำพูดที่ทำให้เสียใจ ส่วนเพื่อนรัก...เป็นคนเดียวที่ยังเห็นเบอร์เรียกเข้ามาหาอยู่ตลอด แต่เขาเอง...ที่กดทิ้ง เวลาที่เกิดปัญหา มีเรื่องทุกข์ใจ เขามีตุ้ยเสมอ แต่ว่า...เขาตั้งใจว่าต่อไปนี้จะเลิกการที่เอาแต่พึ่งพาตุ้ยเสียที เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะในเวลาที่ตุ้ยเป็นทุกข์ เขากลับไม่สามารถที่จะทำหน้าที่เพื่อนที่ดีได้เลย และที่สำคัญ เขาเองนั่นแหละ ต้นเหตุของความทุกข์ของตุ้ย โด่งทิ้งตัวลงกับโซฟานุ่ม ที่ตอนนี้เขากลับไม่รู้สึกถึงความนุ่มนั้น สัมผัสได้เพียงความเย็นที่เกิดจากการห่างหายไปของผู้เป็นเจ้าของทั้งสอง นิ้วเรียวสวยกดลงที่หัวคิ้ว นวดคลึงเพื่อลดความรู้สึกตรึงเครียดและกดดัน จนพอจะรู้สึกดีขึ้น เขาทิ้งมือลงข้างตัว ผลอยหลับไปทั้งแบบนั้น ประตูบ้านถูกเปิดเข้ามา คนที่โด่งเอาแต่หลบเลี่ยงในช่วงนี้เข้ามาหาจนได้ ตุ้ยปิดไฟดวงที่ไม่จำเป็นลง รู้สึกได้ถึงความเงียบเหงาภายในบ้าน เพื่อนรักนอนหลับนิ่งอยู่ตรงกลางห้องโถง เขาก้าวเข้าไปนั่งคุกเข่าลงข้างๆ ใบหน้าที่หล่อเหลา ไม่สิ หลายครั้งตุ้ยก็คิดว่ามันเป็นใบหน้าที่สวยหวาน หลับสนิทเหมือนไม่รับรู้เรื่องราวรอบตัว คิดถึงเหลือเกิน... ทำไมโด่งต้องหลบหน้าเขาในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ก็ในเมื่อเพื่อนคนนี้ มีไหล่ไว้ให้พักพิง มีมือไว้ให้จับ มีความเข้าใจให้เสมอ แต่ไยจึงต้องคอยวิ่งหนีเขาออกไปเมื่อเกิดปัญหา ใช่ว่าตุ้ยจะดูไม่ออก ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเพื่อนและน้องสาว เพียงแค่โด่งเอ่ยปากออกมาสักคำ เขาพร้อมที่จะให้ความช่วยเหลืออยู่แล้ว แม้ว่าการช่วยเหลือนั้น จะทำให้เขาเองเจ็บเจียนตาย มือซ้ายดึงมือของคนหลับมากุม มือขวาเลื่อนไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากออก อยากจะก้มลงไป... แต่ถ้าทำแบบนั้น โด่งยิ่งจะหนีไปโดยไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก ก็ที่ต้องหลบเลี่ยงเขาเรื่อยๆ จะเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเองไปบอกให้รู้ถึงความรู้สึก ความจริงแล้ว ถ้าโด่งไม่รู้ซะ โด่งคงจะไม่ต้องลำบากใจที่จะพึ่งพาเขา ตุ้ยรู้อีกนั่นแหละ โด่งกลัว...กลัวว่าเขาจะต้องเจ็บปวด จึงได้ทำแบบนี้ ถ้าขอพรได้หนึ่งอย่าง...ผมจะขออะไรดีนะ? ตุ้ยคิดกับตัวเอง ขอให้โด่งกับร่าอย่าได้รักกัน หรือจะขอให้ผมอย่าได้รักโด่งแบบนี้ "หือ ตุ้ยเหรอ" คนที่หลับอยู่พูดทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา ตุ้ยตื่นจากภวังค์ รีบปล่อยมือที่จับไว้ "อืม" เขาลุกขึ้นไปยกขาของโด่งให้ขยับ เพื่อที่ตัวเองจะนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน "รู้ได้ไง" ตุ้ยถาม "ก็โด่งตื่นเพราะมีคนมาแอบจับมือ ไม่ใช่ตุ้ยแล้วจะใคร" โด่งลุกขึ้นนั่ง หาวหวอดๆ แล้วบิดขี้เกียจ ตุ้ยเกาหัวแกรกๆ กลบเกลื่อนความเขิน "ที่มาเนี่ย จะมาพาไปเยี่ยมต้ามัน ตุ้ยว่า..." "ไม่" น้ำเสียงเปลี่ยนไปทันทีจนตุ้ยสังเกตได้ และต้องหยุดพูดหันมามองหน้าเพื่อน โด่งมองตรงนิ่งไปข้างหน้าที่ไม่ได้มีอะไรให้มอง "ทำไม บอกตุ้ยได้มั้ย" "อย่าเลยตุ้ย โด่งไม่อยากพูดถึง" จริงๆคือเขาเจ็บเกินกว่าที่จะพูดถึงได้ "โด่ง ตุ้ยว่าทุกอย่างมันไม่ใช่อย่างที่โด่งคิดหรอกนะ" "แล้วที่โด่งเห็นล่ะ ช่างเถอะตุ้ย โด่งบอกแล้วไงว่าไม่อยากพูด" เขาตัดบทอีกครั้ง "โด่งเห็นอะไรล่ะ แล้วได้ถามร่ารึยัง" "ถ้าตุ้ยยังไม่หยุด โด่งไม่คุยด้วยแล้วนะ จะไปแปรงฟัน" โด่งผุดลุกขึ้น ทำท่าจะวิ่งหนีขึ้นชั้นสอง ตุ้ยรีบตามไปคว้าตัวเอาไว้ "ไม่พูดแล้วๆ" ตุ้ยกอดโด่งเอาไว้จากด้านหลัง กดหน้าลงกับบ่า พูดเสียงสั่นด้วยความกลัว กลัวสิ กลัวโด่งจะไม่คุยด้วย โด่งจึงหยุดยืนนิ่ง กอดจากเพื่อนทำให้เขาลดความขุ่นเคืองใจลง ทั้งคู่ยืนนิ่งไปชั่วครู่ ตุ้ยหลับตา ปล่อยใจให้ว่าง โด่งถอนหายใจเบาๆ "จำได้มั้ย ที่ตุ้ยบอกว่าจะพาโด่งไปเที่ยวทะเลอีกน่ะ" "จำได้สิ" "ไปพรุ่งนี้เลยได้มั้ย" ตุ้ยนิ่งไป พรุ่งนี้ จะว่างรึเปล่านะ บรูน่าจะเดินทางแล้ว พรุ่งนี้รึว่ามะรืนหว่า สัญญาไว้ว่าจะไปส่งซะด้วยสิ "ตุ้ย ว่าไง" เสียงแข็งขึ้นนิดนึง เมื่อไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ "ตุ้ยไม่แน่ใจ" ความน้อยใจแล่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ใครๆก็ไม่มีเวลาให้เขาเลย พ่อแม่ แฟน น้อง กระทั่งเพื่อน ที่เขาเพิ่งจะบอกตัวเองว่าเป็นที่พึ่งได้เสมอ โด่งไม่พูดอะไร สะบัดตัวให้หลุด แต่ตุ้ยรั้งเอาไว้ด้วยการกอดให้แน่นขึ้นไปอีก (>*<) "ไปๆ ไปพรุ่งนี้เลย ตุ้ยว่างๆ" ตุ้ยรีบพูดด้วยกลัวเพื่อนรักจะโกรธ "อืม ขอบใจ" โด่งพึมพำ รู้สึกผิดเหมือนกันที่บังคับ แต่เขาไม่ไหวแล้ว อยากจะไปพักผ่อน ก่อนที่จะเครียดตาย กลับมา อะไรๆ มันคงจะดีขึ้น "งั้นโด่งไปนอนเถอะ อย่าลืมแปรงฟันล่ะ" ตุ้ยบอก แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือ "เออ เคยลืมซะที่ไหน" โด่งหัวเราะออก แม้จะไม่เต็มเสียงนัก แต่ก็ทำให้ตุ้ยใจชื้นขึ้นมาบ้าง "ปล่อยดิ ให้กอดนานแล้วนะโว้ย ไอ้ตุ้ย" โด่งโวย เขาอารมณ์ดีขึ้นแล้ว "ตุ้ยรักโด่งจริงๆ" ตุ้ยบอก ขยับแขนให้แน่นอีกทีเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะปล่อยออก ทั้งๆที่เสียดาย "รู้แล้ว" โด่งบอก แกล้งทำเป็นถูๆตามร่างกายแบบรังเกียจ "เดี๋ยวเหอะๆ" ตุ้ยหมั่นเขี้ยว ขยี้ผมดำนุ่มของเพื่อนจนยุ่ง ตุ้ยออกมายืนหน้าประตูไม้ ส่วนโด่งยืนส่งด้วยสายตาอยู่เชิงบันได เพราะจะขึ้นชั้นสองแล้ว กำลังจะปิดประตูให้ ตุ้ยก็นึกอะไรขึ้นมาบางอย่าง "เดี๋ยวๆ ตุ้ยมีข้อแม้ได้มั้ย" เขาตะโกนเข้าไป "อะไรอีก" คนข้างในตะโกนตอบมา มองหน้างงๆ "พรุ่งนี้ เราเป็นแฟนกันวันนึงนะ" (แหม ตุ้ย ช่างกล้านะคะ) "............................................" "ว่าไง ไม่งั้นไม่พาไปนะ" ตุ้ยบอกยิ้มๆ รู้สึกว่าตัวเองเป็นต่อ "ไม่โว้ย ไปคนเดียวก็ได้" ตุ้ยหัวเราะ ไม่ได้นึกโกรธหรือไม่พอใจที่ได้รับคำตอบแบบนั้น โด่งก็เป็นโด่ง ก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ตุ้ยถึงได้รัก "คร้าบๆ เป็นแค่คนขับรถเหมือนเดิมก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับ ซัก 9 โมงนะ" เสียงหัวเราะดังออกมาจากข้างใน ตุ้ยยิ้ม แม้อะไรๆจะยังไม่ดีขึ้น แต่ตุ้ยก็เชื่อเช่นกัน ว่ากลับมาแล้วมันต้องดีขึ้น เขาล็อกประตู ใส่รองเท้า และกำลังจะเดินไปยังประตูรั้ว "พี่ตุ้ย" เสียงเล็กๆที่เรียกเบาๆ ดังมาจากมุมมืดมุมหนึ่งใกล้ๆ ตุ้ยตกใจ และใจหายวูบ เมื่อกี้เขาพูดอะไรกับโด่งออกไปมากมาย ร่างเล็กๆเริ่มสั่น ตุ้ยรีบเข้าไปเอามือปิดปากไว้ กลัวว่าโด่งจะได้ยิน ซาร่าให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ ปล่อยให้พี่ชายพาวิ่งไปขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างนอกรั้ว เมื่อรถออกตัว เธอจึงปล่อยโฮออกมา ที่ได้เห็นและได้ยินเมื่อครู่นี้ มันคืออะไร และมันใช่ความจริงหรือไม่ หลังจากที่ไปเอาของที่คอนโด เธออยากจะมาคุยกับโด่งให้เข้าใจ จึงได้มาหาที่บ้าน เห็นรถพี่ชายจอดอยู่ แต่ไม่คาดคิด เมื่อคนภายในบ้านทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลยว่าเธอได้เข้ามาถึงตัวบ้านแล้ว ภาพที่เห็นตุ้ยยืนกอดกับโด่งอยู่นั้น ทำให้ซาร่าชาไปทั้งตัว และได้ยินชัด พี่ชายเธอ...บอกว่า..."รัก" ทั้งการกระทำ ทั้งน้ำเสียง ซาร่าบอกตัวเองได้ในทันทีว่า มันไม่ใช่ความรักแบบเพื่อนเสียแล้ว "ร่า..." ตุ้ยเอื้อมมือซ้ายมาจับมือน้องสาวไว้ "พี่ตุ้ย...ฮือๆ นี่ร่าทำอะไรลงไป" ซาร่าร้องโฮ "มันไม่ใช่นะร่า พี่อธิบายได้" "...ฮือๆ...ฮึก...พี่ตุ้ยรักพี่โด่ง ร่าทำร้ายพี่ตุ้ยมาตลอดเลย" ซาร่าไม่ฟังเสียง เธอเข้าใจแล้ว สาเหตุที่พี่ชายไม่ยอมมีคนรัก เธอไม่ได้โกรธ ที่ตุ้ยมีความรู้สึกเช่นนั้นกับแฟนของเธอ แต่เธอเสียใจและเจ็บปวด เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา หากรู้สักนิด ว่าตุ้ยรักโด่ง เธอจะไม่คบกับเขาเลย ด้วยความเป็นน้อง อะไรที่อยากได้ เธอได้ทุกอย่าง ตุ้ยรักเธอมาก และเสียสละมาตลอด แต่ไม่คิด แม้กระทั่งความรัก พี่ชายคนนี้ยังเสียสละให้ได้ ซาร่ารู้สึกผิด สับสน เสียใจ จนพูดไม่ออก ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาระบายความในใจ ตุ้ยมองด้วยความเป็นห่วง เขารอคอยให้น้องสาวสงบลง แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ดีขึ้นเลยตลอดทางจากบ้านโด่งมายังคอนโด เมื่อถึงห้อง ซาร่ารีบวิ่งเข้าห้องนอนของตัวเอง ไม่ยอมให้ตุ้ยได้พูดอะไรอีก เขาตามไปเคาะประตูร้องเรียก "ขอร่าอยู่คนเดียวก่อนเถอะค่ะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะคะ" "ร่า โด่งมันรักร่ามากเลยนะ...รู้มั้ย" หญิงสาวนอนฟุบหน้าลงกับหมอน ตุ้ยเคยพุดอย่างนี้มาแล้ว แต่เธอไม่เคยรับรู้ถึงความเจ็บปวดจากน้ำเสียงเลย วันนี้ เธอสัมผัสมันได้ ขอโทษนะคะ พี่ตุ้ย ********************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 08:38:51 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 12 "แกเป็นอะไรห๊ะบอย แกจะพาชั้นไปไหน" บรูน่ายังคงโวยวาย ทั้งในลิฟต์ ลานจอดรถ กระทั่งในรถ อีกฝ่ายกลับเอาแต่เงียบ ขับรถด้วยสีหน้าบึ้งตึง จนกระทั่งรถหลุดออกมาถึงเขตนอกตัวเมือง บอยจอดรถ ดับเครื่อง ลดกระจก "อะไรเนี่ย แกไม่พอใจชั้นขนาดจะฆ่าชั้นหมกป่าเลยรึไง ชั้นไปทำอะไรให้แก" หญิงสาวตะโกนลั่นทั้งน้ำตา ก็ในเมื่อเธอตัดใจ และไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับบอยและมิ้นแล้ว เขาจะเอาอะไรจากเธออีก "น้องมิ้น..." ในทีสุด บอยก็ปริปากพูด บรูน่าจึงเงียบลงได้ แม้ชื่อที่เธอได้ยินจะทำให้เธออยากจะกรี๊ดดังๆออกมา "เค้าเลิกกับชั้นแล้ว" "เฮ้ย" บรูน่าตกใจ มองหน้าบอยอย่างที่ไม่อยากจะเชื่อ "เพราะแกนั่นแหละบรูน่า แกกลับมาไทยทำไม ไหนแกบอกว่าไม่อยากมา" บอยกล่าวโทษเพื่อน แต่ยังเก็บเรื่องที่เกี่ยวกับพี่ชายไว้ในใจ บรูน่าเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าตัวเองจะเข้าไปเกี่ยวข้องได้ และเมื่อมองหน้าเพื่อนชัดๆ น้ำตาของบอยซึมๆออกมา น้ำตาที่เธอไม่เคยเห็น "ชั้นเนี่ยนะ ไม่จริงมั้ง" บรูน่าพูดลอยๆ ยังคงไม่อยากเชื่อ "แกไปถามตาลเพื่อนแกสิ เค้าก็ได้ยิน ตอนน้องมิ้นขอเลิกกับชั้นน่ะ" "เอาล่ะๆ ค่อยๆเล่ามา มันเป็นยังไงมายังไง" บรูน่าพยายามทำใจเย็น ทั้งๆที่ความจริงเธอไม่อยากฟังนัก "น้องมิ้นไม่เชื่อใจชั้นเลย เมื่อกี้ เค้าก็หาว่าชั้น เอ่อ...หึง" บอยบอก กระดากปากนิดๆ "แล้วแกหึงจริงรึเปล่าล่ะ" บรูน่าถามตรงๆ เธอเองแม้จะหมดหวังไปแล้ว แต่...ก็อดไม่ได้ ที่จะถาม บอยหันหน้ามามองคนที่เคยได้ชื่อว่าเป็น "เพื่อนสนิท" และคนที่เขาเคยรักอย่างสุดหัวใจ จะว่าไป ตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้น นี่เป็นครั้งแรก ที่เขาและบรูน่าพูดคุยกันด้วยบรรยากาศเก่าๆอีกครั้ง "ชั้น..." บอยอึกอัก "แกเห็นชั้นกับพี่ตุ้ย แกรู้สึกยังไง" บรูน่ากลั้นหายใจ ลุ้นกับคำตอบ ไม่แน่นะ ถ้าเกิดว่า...บอยกับมิ้นเลิกกันจริงๆ ถ้าบอยมีใจให้เธอบ้าง ถ้าเธอยังพอมีหวัง เธอจะไม่ไปเรียนต่อแล้ว หรือไม่ ก็ชวนบอยไปด้วยกันเสียเลย บอยนึกทบทวนความรู้สึกนั้นอีกครั้ง เขารู้สึกว่ามันว่างเปล่า เขาไม่ได้หึง แต่... คิดดีๆ เขามีความรู้สึกบางอย่างในใจ "ชั้นรู้สึกว่า...ไม่พอใจ" บรูน่ายิ้ม อย่างน้อย ก็ยังพอมีเยื่อใย "แล้ว สมมติว่า แค่สมมตินะแก ถ้าแกเห็นมิ้นเค้า...จับมือกับคนอื่น อืม สมมติว่าพี่โด่ง" แค่คำสมมติ กลับแทงเข้าที่หัวใจที่กำลังบอบช้ำเข้าอย่างจัง บรูน่าเองไม่รู้เรื่อง แค่นึกถึงใครไม่ออก ไม่รู้เลยว่า มันยิ่งเป็นการตอกย้ำให้บอยยิ่งเจ็บ "ชั้นไม่รู้..." บอกว่าไม่รู้ แต่น้ำตาไหลริน บอยซบหน้าลงกับพวงมาลัย ร้องไห้อย่างหมดความอาย บรูน่าน้ำตาไหลอีกครั้ง เพียงเท่านี้ก็ตอบได้ทุกคำถาม "ทำไมนะบอย ทำไมชั้นถึงไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ชั้นรักแกขนาดนี้" เธอพูดเสียงสั่น สะเทือนใจเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต "ถ้าวันนั้น ชั้นรู้ใจตัวเอง ชั้นจะไม่ปล่อยให้แกเดินออกไป ชั้นจะเรียกแกไว้" ภาพเหตุการณ์ย้อนกลับมาในความคิดของคนทั้งคู่ ตั้งแต่วันแรกที่รู้จัก ความรักความผูกพันที่มีให้กันมาตลอดสี่ปีที่เรียน บอยรู้ดีว่าเขาแอบรัก "เพื่อนสนิท" คนนี้อย่างหมดหัวใจ แต่บรูน่า กลับไม่รู้เลยว่ารัก จนกระทั่งต้องเสียเขาไป "นั่นสิ...ทำไมวันนั้นแกไม่รับรักชั้น ทำไมแกถึงปล่อยให้ชั้นมารักคนอื่นได้ขนาดนี้" บอยเงยหน้าขึ้นมา เขาร้องไห้จนหมดสภาพ ทั้งสองสบตากัน แม้จะมืด แต่ก็เห็นแววตาเศร้าโสกของคนทั้งคู่ได้ชัดเจน บอยดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอด เขาเองก็เจ็บปวดมากมายที่ทำให้บรูน่าต้องเสียใจขนาดนี้ เวลาผ่านไป บรูน่าสงบลง ในขณะที่บอยก็ใจเย็นแล้ว "พรุ่งนี้ ชั้นจะไปเรียนต่อที่ปารีสแล้วนะ" บรูน่าเอ่ยปากบอก หลังจากที่ต่างก็เงียบไป "ไม่เห็นบอกกันเลย" "จะบอกทำไมล่ะ ที่ชั้นไปก็เพราะแกนี่แหละ" เธอหัวเราะออกมาแบบฝืนๆ "ขอโทษนะบรูน่า" "เออ ไม่เป็นไร ชั้นเพื่อนรักแกไงบอย เพื่อนแกคนเดิม จำได้มั้ย" บรูน่าเอื้อมแขนไปกอดคอเพื่อนโยกเบาๆ บอยยิ้มออก "ทำไมจะจำไม่ได้ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน" ทั้งสองหัวเราะให้กัน "เฮ้ยบอย ดูรถคันนั้นดิ ทะเลาะกันใหญ่เลยว่ะ เปิดไฟสว่างโร่อีก สงสัยกลัวเราไม่รู้ว่าทะเลาะกัน" บรูน่าชี้ออกไป เมื่อรถที่แล่นผ่านมาช้าๆ เปิดไฟภายในจนมองเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเถียงกันด้วยอารมณ์รุนแรง "เป็นแฟนกันก็เงี้ย" บอยมองตาม "เออ งั้นเราเป็นเพื่อนกันก็ดีแล้ว จะได้ไม่ตีกันแบบนั้น ชั้นคงได้ตีเข่าแกหลายรอบเลยว่ะ ฮ่าๆๆ" บรูน่าหัวเราะ "แล้วนี่จะกลับไปง้อน้องเค้ามั้ย" บรูน่าถาม "ไม่รู้ว่ะ ไม่รู้จะทำยังไง" บอยส่ายหัว "บอย ชั้นรู้ว่าแกรักมิ้นมาก อย่าให้เรื่องของคนอย่างชั้นมาทำให้พวกแกมีปัญหากันเลยว่ะ" เสียงของหญิงสาวกลับมาสั่นไหวนิดๆ เมื่อต้องพูดประโยคที่ทำร้ายจิตใจตัวเอง "ชั้นรักแกนะบรูน่า" บอยจับมือเพื่อนไว้ "ชั้นรู้ๆ แต่มันไม่เหมือนกันหรอก ที่แกลากชั้นมาเนี่ย ไม่ใช่เพราะหึงอะไรทั้งนั้นแหละ แกแค่อยากคุยกับชั้น" บอยนิ่ง คิดตาม ก่อนจะพูดเบาๆ "ใช่ ไม่เคยมีใครคนไหน ที่เข้าใจชั้นได้อย่างแกเลย" "แล้วไอ้ที่แกไม่พอใจน่ะ มันก็แค่เยื่อใยเล็กๆน้อยๆ เอ่อ..." "อะไร" "ชั้นขอแกได้ป่ะ แกอย่าตัดไอ้เยื่อใยนี่ทิ้งนะ ชั้นอยากมีค่ากับแกบ้าง ซักนิดก็ยังดี" ได้ยินอย่างนี้ บอยน้ำตาไหลอีกครั้ง "แกมีค่าเสมอ บรูน่า" บรูน่าหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นเช็ดหน้าให้เพื่อน ยิ้มให้อย่างจริงใจ ยอมรับการอกหักได้อย่างสมบูรณ์ จากนี้ เธอจะจากไปอย่างที่ไม่มีอะไรติดค้างในใจ และคงอีกนาน หรืออาจจะไม่มีโอกาสเลย ที่เธอจะกลับมายังประเทศที่เป็นบ้านเกิดอีก ********************************************************************* "เปิดไฟทำไมครับ น้องเพชร" "ก็เนี่ย รอยอะไรที่เสื้อกาวน์คะ รอยลิปสติกชัดๆ ก่อนจะมารับเพชรพี่ตูนไปไหนมา" เพชรกระชากเสียงถาม วันนี้ตูนมารับเธอช้าเป็นชั่วโมง ตอนกินข้าวก็ปล่อยให้เธอนั่งคนเดียวอยู่นาน เพราะมีสายเข้ามา ถึงตูนจะบอกว่าเรื่องงาน แต่เธอไม่อยากจะเชื่อ เมื่อกี้ เธอกำลังจะเอนไปซบที่ไหล่ของเขา พลันสายตากลับเห็นรอยลิปสติกติดอยู่แถวคอเสื้อ "ของใคร พี่ตูนบอกมาเดี๋ยวนี้นะคะ" เพชรตีรัวๆลงที่ไหล่ของเขา "โอ๊ยๆๆ อย่าครับ เดี๋ยวรถก็ชนพอดีหรอก" ตูนปัดมือออก เขากำลังขับรถ รอยนั่น คงจะเป็นของพยาบาลสาวที่เขากำลังจีบเล่นๆอยู่ ก่อนที่จะเลิกงาน หล่อนมาคล้องคอและจูบแถวๆแก้มของเขา มันอาจจะพลาดมาโดน ตูนนึกหงุดหงิด เขาก็คิดว่าตัวเองเช็คดีแล้ว "บอกมาสิคะ ว่ารอยของใคร" เพชรกรีดเสียง ไม่เคยมีใครทำให้เธอรู้สึกขัดใจได้ขนาดนี้ "โธ่เว้ย ไม่ไหวแล้วนะ เธอก็คิดเอาเองสิ พี่จำไม่ได้หรอก เยอะแยะ" ตูนตะคอกอย่างเหลืออด สิ้นประโยค เสียงโวยวายจากเพชรก็สงบลง เธอเจ็บและจุกที่หัวใจ ผู้ชายที่เธอเลือก ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ ก็รู้อยู่ ว่าตูนเป็นคนเจ้าชู้ แต่ด้วยสิ่งของมากมายที่เธอทุ่มเทให้ กลับซื้อหัวใจให้เขาหยุดที่เธอไม่ได้เลย เสียงโทรศัพท์มือถือของตูนดัง เพชรมอง เขาหยิบขึ้นมา สีหน้าผิดปกติเล็กน้อย ก่อนจะกดตัดไป เพชรรีบแย่งมา "อ๊ะ น้องเพชร เอากลับมานะ" "ไม่ เพชรจะดูว่าใครที่มันหน้าด้านมาแย่งแฟนคนอื่นได้" ทั้งคู่ยื้อแย่งกันไปมา รถเริ่มส่ายเพราะขาดการควบคุม ********************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 08:43:10 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เช้าแล้ว... ตุ้ยนอนหลับอยู่ที่โซฟา เขาไม่ได้เข้าไปนอนในห้อง เพราะต้องการดักคุยกับน้องสาว ซาร่าเดินออกมามองพี่ชายเศร้าๆ เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับไปที่โรงพยาบาล นึกเป็นห่วงมิ้น แต่เรื่องของตัวเองก็กำลังจะเอาตัวไม่รอดเหมือนกัน เธอกับโด่งจะคบกันได้อีกสักแต่ไหน ในเมื่ออุปสรรคมันมากมายเหลือเกิน "ร่า ตื่นแล้วเหรอ" ตุ้ยงัวเงียขึ้นมาถาม เมื่อได้ยินเสียงดังมาจากทางครัว "ค่ะ พี่ตุ้ยเอากาแฟมั้ยคะ" "อืม" ซาร่ายกแก้วกาแฟที่เป็นคู่กันมาสองใบ แก้วของสองพี่น้องที่ซื้อไว้ตั้งแต่มาอยู่กรุงเทพกันใหม่ๆ ใบนึงสีฟ้า อีกใบสีเหลือง แต่ลายเหมือนกัน แน่นอน ทั้งเธอและตุ้ยต่างก็หมายตาใบสีฟ้า แต่ตอนนั้น แค่เธอเมียงๆมองๆ ตุ้ยก็ยกให้โดยไม่ต้องเอ่ยปากขอ "ร่า พร้อมจะคุยกับพี่แล้วใช่มั้ย" ตุ้ยถาม "ค่ะ" "ร่าฟังพี่นะ โด่งมันรักร่าคนเดียว แล้วมันก็รักมากด้วย เพราะฉะนั้น เรื่องของพี่นี่มันไม่เกี่ยวเลย" ตุ้ยเริ่มอธิบาย "ค่ะ" ซาร่ายกกาแฟขึ้นจิบ ตุ้ยอึ้งไป เมื่อเห็นว่าน้องสาวไม่ได้มีอาการอย่างเช่นเมื่อคืน "ต่อนะ แล้วพี่เองก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายหรอก เมื่อคืนก็แค่หยอกมันเล่นๆ ปกติไม่เคยทำนะ" พูดไปก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กที่ทำความผิดแล้วพยายามแก้ตัว ตุ้ยจึงหยุด ด้วยไม่รู้จะพูดอะไรต่อ "ทีนี้ร่าพูดบ้างนะคะ" "อืม" "ร่าคิดทั้งคืน ร่าคงคบกับพี่โด่งไม่ได้แล้วล่ะค่ะ" เธอตัดสินใจพูด และเม้มปากแน่นเว้นจังหวะ "ไม่ได้นะร่า" ตุ้ยท้วง "พี่ตุ้ย ร่าทำไม่ได้ ถึงร่าจะรู้ว่าพี่โด่งเค้ารักร่า และร่าก็รู้ว่าพี่ตุ้ยยินดีจะเสียสละอยู่แล้ว" ถึงตรงนี้ น้ำตาก็ไหลออกจากดวงตาคู่สวยอีกแล้ว ทั้งๆที่เธอพยายามอดกลั้น "แต่อยากให้คิดถึงความรู้สึกของร่าบ้าง ร่ารักพี่ตุ้ยมากนะคะ ร่าจะมีความสุขได้ยังไง ถ้ารู้ว่าพี่ตุ้ยต้องเจ็บ" เธอก้มหน้าร้องไห้ ตุ้ยสงสารน้องจับใจ เขารีบเข้าไปกอดน้องสาวเอาไว้ ในใจก็นึกด่าตัวเอง ทำไมถึงไม่รู้จักหักห้ามใจเสียบ้าง เขาผิดเอง ได้คืบจะเอาศอก เมื่อก่อนหวังแค่จะแอบรัก แต่ก็บอกรักไปจนได้ แล้วก็อยากได้นั่นได้นี่ เรียกร้องเอาจากโด่งทุกทีที่มีโอกาส แถมเมื่อคืน ยังบังอาจถึงขนาดไปขอเป็นแฟน นี่เขาไม่ได้สำนึกเลยว่า คนที่เขาขอความรักอยู่นั้น เป็นแฟนของน้องสาวแท้ๆ "ร่า พี่ขอโทษ" ตุ้ยบอกเสียงเครือ "ไม่เอา ร่าต่างหาก ต้องขอโทษพี่ตุ้ย" ซาร่าเถียง ซุกหน้าลงร้องไห้กับแผ่นอกกว้างของพี่ชาย สองพี่น้องกอดกันสักพัก ตุ้ยจึงค่อยๆดึงตัวน้องสาวออก เขาปรับน้ำเสียง สูดลมหายใจเข้า จ้องใบหน้าสวยที่แสนเศร้าของน้องสาว "ร่า ฟังพี่นะ ถ้าร่ารักพี่ ร่าจะเลิกกับโด่งไม่ได้นะ" ซาร่าเงยหน้าขึ้นสบตากับตุ้ย "รู้มั้ย ถ้าร่าเลิกกับมัน โด่งมันจะเสียใจขนาดไหน แล้วพี่เองก็เสียใจไม่แพ้มัน ร่าเข้าใจมั้ย" เขาคาดคั้น ซาร่าไม่ตอบ แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ "พี่สัญญา พี่สัญญาว่าจะไม่เจ็บไม่เสียใจ ถ้าร่าคบกันมันต่อ" ตุ้ยเขย่าตัวน้องสาวอย่างร้อนใจ "อย่าเลยค่ะพี่ตุ้ย มีเหรอคะ ที่พี่ตุ้ยจะไม่เจ็บ" "งั้น...งั้นพี่สัญญา พี่จะเลิก..." ตุ้ยนิ่งไปชั่วอึดใจ เมื่อต้องพูดในสิ่งที่ทำไม่ได้ออกมา "พี่จะเลิกรักโด่ง เชื่อพี่เถอะนะ" "พี่ตุ้ย..." ซาร่าโผเข้ากอดพี่ชายอีกครั้ง ทำไมตุ้ยต้องรักเธอมากขนาดนี้ ทำไมต้องเสียสละมากขนาดนี้ด้วย สองคนกอดกันจนต่างก็นิ่งไปอีกครั้ง "วันนี้จะไปเที่ยวทะเลใช่มั้ยคะ" ซาร่าถาม "เอ่อ...พี่ว่าพี่ไม่ไปดีกว่า" "อ้าว ทำไมล่ะคะ ไม่เอานะพี่ตุ้ย ร่าอยากให้พี่ตุ้ยไปพักผ่อน" เสียงโทรศัพท์มือถือของตุ้ยที่วางอยู่ใกล้ๆดังขึ้น โด่งนั่นเองที่โทรเข้ามา ตุ้ยมองชื่อที่บันทึกเอาไว้อย่างลังเล เขาไม่กล้ารับสายต่อหน้าซาร่า เธอเลยคว้ามากดรับเสียเอง "สวัสดีค่ะพี่โด่ง" ซาร่าปรับเสียงจนเกือบปกติ "อ๊ะ ร่าเหรอคะ คิดถึงจังเลย" ซาร่าเหลือบมองสีหน้าที่บอกไม่ถูกของตุ้ย "จะไปเที่ยวกันเหรอคะ เที่ยวให้สนุกนะคะ ฝากพี่ตุ้ยด้วย ตอนนี้เครียดจนตีนกาขึ้นมาเจ็ดรอยแล้วค่ะ" ซาร่าพูดติดตลก เธอพยายามทำตัวเข้มแข็ง ให้ตุ้ยไม่ต้องเป็นห่วง "พี่เห็นตุ้ยมันนัดเก้าโมง แต่นี่เก้าโมงกว่าแล้ว ยังไม่มา เลยโทรมาถามน่ะค่ะ" ปลายสายตอบมา "พี่ตุ้ยกำลังจะไปค่ะ รอหน่อยนะคะ" "ร่าคะ" โด่งเรียก "คะ" "ไปเที่ยวทะเลกับพี่นะ" ซาร่าใจหายกับน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงการวิงวอนขอร้อง ความคิดที่ว่าจะเลิกกันนั้น มันแทบเป็นไปไม่ได้เลย หากว่าโด่งยังคงเป็นเช่นนี้ เธอมองหน้าพี่ชายอีกครั้ง ทั้งๆที่ตุ้ยไม่ได้ยิน แต่เธอก็เจ็บปวดแทนจนร้าวไปทั้งใจ "ร่า...จะไปเฝ้าพี่ต้าค่ะ" "พูดแบบนั้นได้ไง ร่า!!!" ตุ้ยร้องเสียงดัง เป็นห่วงคนที่ได้ยินอีกคนนึงอย่างที่สุด "แค่นี้ก่อนนะคะพี่โด่ง" ตุ้ยแย่งโทรศัพท์มา แต่ไม่ทัน ซาร่ากดวางสายไปเสียแล้ว "ร่า ทำอะไรลงไป รู้ตัวมั้ย!!!" ตุ้ยตกใจจนลนลาน ป่านนี้โด่งจะเป็นยังไงบ้าง "ร่าไม่แคร์พี่โด่ง ร่าแคร์พี่ตุ้ยคนเดียว" บอกว่าไม่แคร์ แต่เธอก็ปล่อยโฮอีกครั้ง เจ็บปวดเหลือเกินที่ทำไปอย่างนั้น ตุ้ยทิ้งตัวแรงๆลงกับโซฟาอีกตัว ไม่ได้แล้ว เขาจะปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ไม่ได้แล้ว เขากดโทรกลับไปหาโด่ง มีเสียงกดรับ แต่ไม่มีใครพูด "โด่ง ได้ยินใช่มั้ย" ตุ้ยกรอกเสียงถาม ใจร้อนรน ไม่มีเสียงตอบ ได้ยินเพียงเสียงหายใจเบาๆ "ตุ้ยไม่ไปแล้วนะ เอาไว้โด่งไปกับร่าทีหลัง..." ยังพูดไม่ทันจบ ทางนั้นก็วางสายไป ตุ้ยเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ "พี่ตุ้ย..." ซาร่าร้องเรียก ประท้วงต่อการกระทำนั้น "โอ๊ย!!!" ตุ้ยร้องออกมาอย่างเหลืออด ทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ ผิดไปหมด ผิดจากที่มันควรจะเป็นไปหมด โด่งกับซาร่า ไม่ควรจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เพราะอะไร? เพราะเขาเองทั้งนั้น ตุ้ยวิ่งเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำจากฝักบัวให้รินรดตัว หวังว่าความเย็นของน้ำ จะทำให้ไฟที่มันรุมเร้าอยู่นี้ ดับลงไปได้ เขาหลับตา ตัดใจ เขาจะไม่คิดถึงคนๆนั้น เขาจะไม่ยุ่ง จะไม่เกี่ยว จะไม่ทำร้ายใครอีก ใครก็ได้ ช่วยทำให้ผมหายไปจากตรงนี้เสียที ...ตายจากไปเลยยิ่งดี... ********************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 08:49:08 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เสียงเคาะประตูห้องยามเช้า เป็นเสียงที่มิ้นจำได้ดีว่าเป็นใคร ต้ากำลังอ่านหนังสือพิมพ์ ส่วนเธอกำลังดูทีวี เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอได้เล่าให้พี่ชายฟังจนหมด ต้าโกรธบอยน่าดู และบอกว่าจะจัดการเอง แต่ทั้งๆที่เธอคิดจะเลิกรากับบอยเสียที พอเห็นสีหน้าจริงๆ และอารมณ์ขุ่นเคืองของต้า เธอกลับกลัว กลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้น "สวัสดีครับ พี่ต้า" บอยเข้ามาพร้อมกับดอกกุหลาบช่อใหญ่ ต้ากำลังจะอ้าปากว่า แต่พอเห็นอย่างนั้นก็หยุดตัวเองไว้ เพื่อรอดูท่าที "ผมขอโทษนะครับ พี่ต้า" เขายกมือขึ้นไหว้ ต้ารับไหว้นิ่งๆ บอยหันไปมองคนรัก ดวงตาของเธอบวมช้ำไม่แพ้กันกับเขา เมื่อคืน เกิดเรื่องเศร้าขึ้นมากมาย คนเหล่านั้น ต่างก็เลือกวิถีทางที่ใช้แก้ไขปัญหาในแบบของตัวเอง ปิดปากเงียบ เปิดใจ เสียสละ หนีปัญหา... สำหรับบอย หลังจากที่ได้เปิดหัวใจคุยกับคนหนึ่งไปแล้ว กับอีกคนที่สำคัญที่สุด เขาเลือกที่จะยอมรับผิดทุกอย่าง หรือทำทุกทางเพื่อที่จะได้เธอคนนั้นคืนมาอีกครั้ง "พี่ขอโทษครับ" มิ้นมองคนที่เธอรักด้วยความตื้นตัน แม้บอยจะไม่ได้อธิบายอะไรเกี่ยวกับเรื่องของบรูน่า แต่ความเสียใจ ความหวาดระแวงทั้งหมดก็มลายหายไปโดยง่าย เพียงแต่เห็นแววตาจริงใจเท่านั้น "มีอะไรก็ไปเคลียร์กันเถอะ พี่ขออ่านหนังสือพิมพ์เงียบๆละกัน" ต้าบอกเรียบๆ มิ้นรับช่อดอกไม้มาเขินๆ แล้วทั้งสองก็เดินออกไปจากห้อง สวนกับพยาบาลที่เข้ามาเช็คอาการของต้า ตรงไปยังระเบียงสุดทางเดิน ที่เดียวกับที่พวกเขาเคยไปคุยกันเมื่อครั้งที่ซาร่าได้รับอุบัติเหตุ เพียงแต่คนละชั้นกัน ยังเดินไปไม่ทันจะถึงครึ่งทาง เสียงวิ่งวุ่นวายของเหล่าพยาบาลก็ดังขึ้น มิ้นหันกลับไปมอง พยาบาลอีกสองคนวิ่งเข้าไปในห้องพักของต้า และตามด้วยหมอที่เข้าไปปิดท้ายด้วยอาการร้อนรน ดอกไม้ที่เพิ่งรับมาหล่นจากมือ มิ้นและบอยรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้อง "เกิดอะไรขึ้นคะ" เธอถาม แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครที่ว่างพอจะหันมาตอบเธอ "พี่ต้า..." บอยประคองมิ้นเอาไว้ เมื่อเธอแทบทรุดกับภาพของพี่ชายที่กำลังดิ้นรนไม่ได้สติด้วยความทรมานอย่างสาหัส ********************************************************************* บ่ายคล้อย... วันนี้แดดไม่แรงนัก แต่โด่งก็เลือกที่จะนั่งอยู่ในร้านเล็กๆของลุงวิทย์ รอให้เย็นค่อยออกไปที่หาด อยากจะสั่งเหล้ามากินให้มันลืมความทุกข์ แต่ติดที่กินไม่เป็น เขาเลยนั่งซดเป็บซี่แทน ภาพชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี ผิวขาวจัด ใส่เสื้อกล้ามทับด้วยเชิ๊ตสีฟ้าสดใส นั่งเหม่อมองออกไปที่ทะเลกว้างเงียบๆคนเดียว กลับเรียกความรู้สึกเศร้าได้พอๆกับภาพของชายหนุ่มอีกคน ที่เคยมานั่งเศร้าดูพระอาทิตย์ตกดินคนเดียวอยู่ที่ริมหาด "เพื่อนไม่มาด้วยเหรอ คนที่ชื่อตุ้ยน่ะ" ลุงวิทย์ถือเบียร์กระป๋องเดินมานั่งเป็นเพื่อน หลังจากที่จัดการเรื่องห้องพักให้เขาเรียบร้อยแล้ว "เค้าไม่ว่างน่ะครับ" โด่งตอบ ยิ้มเศร้าๆ "หลานสองคนนี่ก็แปลก ผลัดกันเศร้า คราวที่แล้วลุงเห็นเจ้าตุ้ยหน้าเศร้าตลอดเลย คราวนี้เป็นหลานชาย เอ่อ ชื่ออะไระนะ ลุงลืม" "ผมชื่อโด่งครับ" "เอ้อ ใช่ๆ ตุ้ยโด่งๆ ลุงนี่ขี้ลืมชะมัด" "ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ว่า คราวที่แล้วตุ้ยมันเศร้ามากเลยเหรอครับ" โด่งถาม "อื้อๆ นี่ไง ลุกมาดูนี่สิ" ลุงวิทย์พาเขาลุกไปยังผนังด้านหนึ่งของร้าน ที่มีรูปถ่ายจากกล้องโพรารอยด์ติดไว้เต็มไปหมด เขามองตามมือที่ลุงวิทย์ชี้ไปยังรูปภาพใบหนึ่ง เห็นแค่ข้างหลัง เขาก็รู้แล้วว่าเป็นใคร ภาพที่เห็นดูเหงาจับใจ โด่งไม่แน่ใจนักว่าตอนนั้น ตุ้ยทุกข์ใจเรื่องอะไร แต่ถ้าจะให้เดา มันคงไม่พ้นเรื่องของเขานั่นเอง ความเจ็บปวดถ่ายทอดออกมาจากภาพ โด่งสะท้อนใจ เขาทำร้ายคนที่รักเขามากคนนี้มานับครั้งไม่ถ้วน นี่เพิ่งจะเป็นครั้งแรกของการเป็นเพื่อนกัน ที่ตุ้ยเป็นฝ่ายทำให้เขาเจ็บ ก็ทั้งๆที่เห็นว่าซาร่าตัดรอนเขาอย่างไม่ไยดี ตุ้ยก็กลับเลือกที่จะทอดทิ้งเขาไปอีกคน ทุกครั้งที่คนที่รักหันหลังให้ เขาจะเหลือตุ้ยคนหนึ่งเสมอ ที่ไม่เคยจากไป แต่ครั้งนี้ หมดแล้ว แฟน เพื่อน น้อง ไม่เหลือสักคน "โด่งขอรูปใบนี้ได้มั้ยครับ" เขาขอตรงๆ อยากได้เก็บไว้เตือนใจตัวเอง "อืม ได้ๆ แต่หลานโด่งต้องเป็นแบบให้ลุงนะ จะได้เอามาติดแทนรูปนี้" "ได้สิครับ แต่ผมคงเก็กเหงาได้ไม่เท่ามันหรอก นั่นมันขาโศก ฮะๆๆ" โด่งหัวเราะฝืนๆ ไม่รู้จะขำรึจะเศร้าดี แล้วเขาก็ลาลุงวิทย์ไปพักผ่อนที่บังกะโล ตั้งใจว่าเย็นๆค่อยออกมาเดินเล่น โด่งมองภาพที่แสนเศร้าใบนั้นอีกครั้ง จะทำอย่างไรนะ ตุ้ยถึงจะไม่ต้องมานั่งคนเดียวแบบนี้อีก เขาเก็บมันลงกระเป๋า ก่อนจะหลับเอาแรงที่เหนื่อยจากการขับรถกลับมา ********************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 08:55:42 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตุ้ยเก็บกระเป๋าเงียบๆ เขาตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว "พี่ไปหาโด่งนะร่า อย่าเพิ่งคิดมาก ทุกอย่างต้องดีขึ้น" เขากอดลาน้องสาว ทั้งรัก ทั้งเป็นห่วง รถเก๋งคันเก่า แต่ถูกขับด้วยความเร็วสูง ตุ้ยถอนหายใจเป็นช่วงๆ พึมพำกับตัวเองเหมือนคนเลื่อนลอย "รักนะ" คนที่หน้าเข้ม คนที่เคยเข้มแข็ง กลับต้องร้องไห้อีกครั้ง เมื่อก่อนเขาไม่เคยอ่อนไหวง่ายๆเช่นนี้เลย เพราะอะไรเขาจึงเปลี่ยนไปได้มากมาย ความรัก เปลี่ยนแปลงได้ทุกอย่างจริงๆด้วย เท้าขวาออกแรงกดคันเร่งให้รถเคลื่อนตัวเร็วขึ้น... ********************************************************************* เย็นย่ำ... แสงแดดที่อ่อนแรง ดวงตะวันที่กำลังจะลับท้องฟ้า กับคนที่เดินทอดนั่งเล่นอยู่คนเดียวริมหาด เพิ่งรู้สึก ถึงความน่ากลัวและโหดร้ายของความเหงา โด่งรู้สึกคล้ายๆ ว่าจะร้องไห้ แต่ร้องไม่ออก ทุกอย่างที่ประดังเข้ามา มันมากเกินกว่าที่ความเสียใจจะวัดได้แล้ว คนสามคนผ่านเข้ามาในความคิด ซาร่า...แม้สิ่งที่เห็นจากช่วงที่ผ่านมา และสิ่งที่ได้ยินวันนี้ จะบั่นทอนความมั่นใจในความรักนั้นลงไปบ้าง แต่เขาก็ยังรักเธอ ดอกทานตะวันของเขา แล้ว?...ถ้าหากซาร่ารักต้าไปเสียแล้วเล่า เขาจะทำเช่นไร ต้า...หากคนที่ต้ารัก ก็เป็นซาร่าเช่นกัน เขาคงไม่ทุกข์ใจขนาดนี้ ถ้าปล่อยซาร่าไป เธอคงจะต้องพบความผิดหวัง ถ้าต้าเห็นเธอเป็นแค่ของเล่น ถ้าต้าทำให้เธอเจ็บ โด่งเบือนหน้าจากทะเลขึ้นไปหาท้องฟ้าสีส้ม กลัวน้ำตาจะไหลตรงนี้ แล้วเพื่อนรักอีกคน ตุ้ย...เขาผิดเอง ที่ไม่ตัดรอนตุ้ยเสียแต่แรก ถ้าใจแข็งได้ดังที่ทำกับต้า ตุ้ยคงไม่อยู่ในสภาพที่น่าสงสารขนาดนี้ ความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรัก แต่โด่งก็รักตุ้ยมาก่อนที่จะเกิดความสงสารนี่เสียอีก เพียงแค่ ความรักนั้นมัน... เขาถอนหายใจหนัก ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่มีความสุขมาตลอดชีวิตแบบเขา จะมาเจอสถาณการณ์กดดันเช่นนี้ "โด่ง" เสียงเรียกชื่อคุ้นหูแว่วมา โด่งมองหารอบตัว แต่ไม่เจอเจ้าของเสียง "หูฝาดเหรอเนี่ย" เขาแปลกใจเล็กๆ กับความดีใจที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ หากตุ้ยตามมาหาจริงๆ ก็คงจะดี เมื่อหันกลับไปที่ขอบฟ้าอีกที ดวงตะวันลับฟ้าไปแล้ว เส้นสีทองที่เชื่อมผืนฟ้าและแผ่นน้ำก็หายไป ช่วงเวลาเล็กๆ ที่ตุ้ยต้องการ ถ้าตุ้ยตามมาจริงๆ วันนี้โด่งจะยอมเป็นแฟนตุ้ยวันนึงก็ได้เอ้า อย่าทิ้งให้โด่งไม่เหลือใครแบบนี้เลย... ********************************************************************* --------------------------- “โด่ง” “โด่ง” “โด่ง” “ตื่นได้แล้ว” โด่งหรี่ตาขึ้นมอง ชายคนหนึ่งจับขาเค้าเขย่าให้ตื่น ....ต้า “มานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ยุงกัดหมดแล้ว” โด่งหันมองไปรอบๆตัว เค้านอนอยู่ในทุ่งทานตะวัน “เดี๋ยวก็ป่วยหรอกนะโด่ง” “แห่ะแห่ะ” โด่งส่ายหัวอายๆ แต่ไม่ได้เถียงอะไรเพราะมันจริงทุกอย่าง “ต้า กลับกันเถอะ” เสียงหนึ่งดังมาจากเบื้องหลัง ต้าหันไปยิ้มรับ "ตุ้ยมาตามกลับแล้ว" ต้าหันมาบอกเขา โด่งหันไปมองหาตุ้ย ไหนล่ะ ไม่เห็นมี "ไหน ไม่เห็นตุ้ยเลย" เขาถาม "นั่นไง" ต้าชี้ออกไปที่ท้องทะเลกว้างที่มีเพียงแผ่นน้ำเวิ้งว้างว่างเปล่า เอ๊ะ เมื่อกี้เข้าอยู่ที่ทุ่งทานตะวันนี่ แล้วนี่มาทะเลได้ยังไง สงสัย...จะฝัน "ต้ากลับกับตุ้ยก่อนนะ" --------------------------- แล้ว... เขาก็ตื่นขึ้นมาบนเตียงสีขาวอย่างเดียวดาย มันเป็นแค่ความฝัน และ...เมื่อวานตุ้ยไม่ได้ตามมา โด่งรู้สึกเงียบเหงาในใจอย่างประหลาด เพราะความฝันเมื่อครู่ หรือเพราะอะไร เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...บอยโทรมา "ว่าไงบอย โทรหาพี่ในรอบกี่ปีเนี่ย" "พี่โด่ง อยู่ไหน กลับมาด่วนเลยพี่" เสียงปลายสายร้อนรน ...ตุ้ย... ทำไม เขาถึงนึกถึงตุ้ย "มีอะไร" "พี่ต้า อาการแย่มาก ทรุดตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ" โด่งรีบเก็บของ ออกจากบังกะโลโดยเร็ว ลืมเรื่องราวในใจไปจนหมดสิ้น น้ำเสียงของบอย บ่งบอกว่าต้าแย่มากแล้วจริงๆ เขา...เพื่อนรักของต้า ไม่เคยให้กำลังใจเลยสักครั้ง ทั้งๆที่รู้ว่าต้ารออยู่ และทั้งๆที่ซาร่าหวังดีกับเขา พยายามเตือนแล้ว แต่เขากลับ วิ่งหนีความจริง เอาเรื่องอื่นที่ไม่น่าคิดมาคิด เหมือนความคลางแคลงใจที่มีก็หายไปด้วย โด่งรีบร้อนขับรถ เขาไม่ควรจะระแวงซาร่าเลย ความจริงแล้วเรื่องทุกอย่างที่ทำให้ทุกข์ใจอยู่ตอนนี้ ก็เพราะความคิดของเขาเองนั่นแหละ ก็ในเมื่อยังไงๆ เขาก็รักซาร่า ยังไงก็รัก... ********************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 08:57:34 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เฮ้อ แอบปาดแบบปวดจาย แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 50 08:58:18 จากคุณ : แมวน้อยหัวโต - [ 5 ต.ค. 50 08:58:05 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จะว่าไป ฟิคนี้ยาวนานถึงหนึ่งปีเชียว (ถ้าไม่ตัดช่วงที่ดองออก) ตอนี้ขอลงเท่านี้ค่ะ เย็นๆจะมาลงต่อนะค้า คาดว่าพรุ่งนี้หรืออาจจะคืนนี้ จบแน่ๆค่ะ จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 08:59:11 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาลงนามสปอนเซอร์ด้วยความยินดียิ่งค่า รหัสลับฯ กลับมาแว้ววว ^___^ จากคุณ : taewwaew - [ 5 ต.ค. 50 09:38:59 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เย้รหัสลับกลับมาซะที รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : SunRune - [ 5 ต.ค. 50 10:07:55 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มารายงานว่าอ่านถึงตรงนี้แล้ว แต่เอาไว้ค่อยเม้นท์รวบยอดละกันนะคะ ขอขอบคุณผู้แต่งทั้งสามมากค่ะ ที่กรุณามาต่อฟิคให้ ไม่งั้นอิชั้นคงคาใจไปถึง AF 7 เป็นแน่แท้ จากคุณ : แมวน้อยหัวโต - [ 5 ต.ค. 50 10:10:08 ]

ความคิดเห็นที่ 21 *20 สวัสดีค่ะพี่กิฟต์ ขอโทษที่เพิ่งทักค่ะ ^_^ แปะก่อนอันบน แล้วเพิ่งอ่านมะกี๊ค่ะ .. เฮ้ออ น้ำตาคับ ขอบคุณผู้แต่งด้วยค่ะ เศร้า แต่ชอบค่ะ จากคุณ : love U af3 (taewwaew) - [ 5 ต.ค. 50 10:57:54 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สวัสดีค่ะ คุณ taewwaew คุณ SunRune ดีใจจังเลยสปอนเซอร์มาแล้วววว จากคห.1 รู้สึกว่าพี่กิฟจะลืมกระทู้ล่าสุดค่ะ #60#http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/05/C5422424/C5422424.html พี่กิฟคะ ถ้ากลับมาเห็น รบกวนเพิ่มเข้าไปด้วยนะคะ จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 11:04:56 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 23 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พี่นิ ญ น้องแอมป์ มารับจุ๊บบบบบด้วยยยยยย อร๊าย เม้น เอ่อ ยิ่งอ่าน ยิ่งปวดใจค่ะพี่น้องง ทำไมแต่ละคนมันถึงได้รันทดเยี่ยงเน้~ แล้วคืนนี้จะกลับมาอ่านตอนจบเนะ ^^ ปล. พี่ต้าตัวร้ายของเค้าจะเป็นอารายมั้ยเนี่ย จากคุณ : [Zonic] - [ 5 ต.ค. 50 12:24:29 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ในที่สุดฟิคนี้ก็กลับมา ขอบคุณนะค่ะที่กลับมาทำให้มันจบอย่างสมบูรณ์ รอบทสรุปของ ต้า+ โด่ง+ตุ้ย+ร่า และที่สำคัญ น้องมิ้น+พี่บอย รอนะค่ะ จากคุณ : ซุ่มรอฟิค (stop_rabbie) - [ 5 ต.ค. 50 12:52:19 ]

ความคิดเห็นที่ 25 หวัดดีจ้า น้องปาม คุณ stop_rabbie มาลงต่ออีกส่วนแล้วค่ะ จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 13:35:56 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คฤหาสน์สวย... หญิงสาวหน้าคม นอนเหม่อลอยอยู่ยนเตียงในห้องนอนกว้างใหญ่หรูหรา เหตุการณ์เมื่อคืน ทำให้เจ็บปวดจนเกินรับไหว หลังจากที่แย่งโทรศัพท์มาได้ สายนั้นก้เรียกเข้ามาอีกครั้ง ตูนไม่ได้บันทึกเบอร์ นี่แหละที่ยิ่งทำให้จับพิรุธได้ เพชรกดรับ "พี่ตูน เมื่อไหร่จะมารับเปิ้ลคะ รอนานแล้วนะเนี่ย เปิ้ลบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยไง" เพชรมองหน้าซีดเผือดของคนรัก ไม่สิ คนที่เธอรักเขาอยู่เพียงฝ่ายเดียว เสียงนี้ ชื่อนี้ จะใช่ใครที่ไหน เพื่อนสนิทคนเดียวของเธอนั่นเอง...แอปเปิ้ล เพชรกรีดร้องเหมือนเสียสติ เธอไม่เคยเสียใจมากเท่านี้มาก่อน คนที่เธอรักมากทั้งคู่ เหตุใดจึงทำร้ายกันได้ลงคอ ตูนรีบพาเพชรมาส่งที่บ้าน ก่อนจะเดินออกไปตัวเปล่า โดยคืนรถสปอร์ตคันงาม ที่เพชรให้ใช้ เขาไม่ง้อเธอเท่าไรนัก ด้วยมีจุดมุ่งหมายใหม่ ที่รวยพอๆกัน อาจจะรวยกว่าด้วยซ้ำ อกหักก็ยังดีกว่าโดนหักหลัง นี่ทั้งโดนหักหลังและยังโดนทิ้ง น้ำตายังคงไม่หยุดไหล ความเสียใจเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บแค้น ********************************************************************* "คุณเปิ้ลครับ คุณคนนั้นมาอีกแล้ว" ผู้ช่วยของเปิ้ลโทรเข้ามาบอก ...คุณคนนั้น...ก็คือตูน เมื่อคืนนี้เขามาหาเธอกลางดึกที่ห้องอาหารของโรงแรม ปกติแล้วเธอไม่สามารถรอใครได้นานขนาดนั้น แต่เมื่อวาน เธออดทนรอ...และรอ เพราะอยากจะเคลียร์ เคลียร์ทุกอย่าง ให้มันจบ แต่เมื่อเธอจบ ตูนกลับไม่ยอมจบ "ให้เค้าเข้ามา" เมื่อคืนถึงกับต้องให้ รปภ. มาลากออกไป วันนี้กลับยังกล้าเข้ามาหาเธออีก อะไรกันนะ ผู้ชายคนนี้ "เปิ้ลครับ พี่เลิกกับเพชรแล้วนะครับ" ทันที่ที่เข้ามาในห้องทำงาน ตูนก็พูดประโยคเดิม เปิ้ลถอนหายใจ เบื่อหน่าย "เมื่อคืนก็บอกแล้วนี่คะ" "พี่ขอโอกาสเถอะครับ พี่รักเปิ้ลจริงๆ" ตูนอ้อนวอน ตอนนี้เขาหมดท่าแล้ว เมื่อสิ่งที่คิดไว้ผิดพลาดไปหมด "เปิ้ลไม่มีโอกาสอะไรให้พี่ตูนหรอกค่ะ เปิ้ลเคยบอกให้พี่ตูนเลิกกับเพชรมาตั้งนานแล้ว แต่พี่ตูนไม่ทำเอง เปิ้ลช่วยไม่ได้" "โธ่ ก็ตอนนั้นพี่ยังไม่พร้อม เพชรเค้าก็ไม่ยอมเลิก" "ยังไม่พร้อม รึว่ายังไม่พอคะ หลอกใช้ยัยเพชรยังไม่พอใช่มั้ย" เปิ้ลเถียงกลับเสียงดัง ในบรรดาผู้ชายที่เข้ามาจีบเพชรนั้น เธอจะหาโอกาสตีสนิทด้วยหมดทุกคน บอกได้เลยว่าตูนนี่แหละ คือคนที่ร้ายกาจที่สุด ตูนอึ้งไป หญิงสาวรู้ทันเขาทุกอย่าง "อันที่จริงนะ..." เปิ้ลลุกขึ้น เดินเข้าไปเผชิญหน้าอย่างท้าทาย "เปิ้ลไม่ได้ชอบพี่ตูนซักนิด ก็แค่อยากจะแกล้งยัยเพชร แย่งแฟนมา พอแย่งได้ ก็จบ" ตูนกัดฟันกรอด แค้นใจที่คนอย่างเขาต้องกลายเป็นแค่เครื่องมือของผู้หญิงคนหนึ่ง "เชิญค่ะ และกรุณาอย่ามาที่นี่อีก" หญิงสาวชี้ไปที่ประตู ตูนกำหมัดแน่น ทั้งเจ็บใจ ทั้งอับอาย "เธออย่าคิดว่าจะมีความสุขเลย เปิ้ล" "อ้อ แล้วอย่าคิดไปใส่ร้ายอะไรให้เพชรฟังนะคะ ไม่งั้นคนที่จะเดือดร้อน คือพี่ตูนนั่นแหละ" "หมายความว่าไง" ตูนถาม "พี่ตูนคงไม่รู้สินะคะ เจ้าของโรงพยาบาลที่พี่ตูนทำงานอยู่ เป็นญาติของเปิ้ลเอง" เปิ้ลยิ้มเหยียด เมื่อหมดทางที่จะยื้อไว้ ตูนจึงจำใจต้องถอยกลับไป แต่ก่อนที่เขาจะออกจากห้อง "อ้อ พี่คงไม่ใส่ร้ายอะไรหรอก เพราะเพชรเค้ารู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เรื่องที่เปิ้ลคิดจะแย่งแฟนเพื่อนน่ะ!!!" ประตูห้องทำงานถูกกระแทกปิดโดยแรง เปิ้ลมองตาม แววตาเจ็บช้ำ นี่เธอต้องเสียเพื่อนแล้วจริงๆหรือ เมื่อก่อนเธอไม่เคยแคร์ ไม่เคยสนใจถึงคำว่ามิตรภาพ ที่เธอตั้งใจจะยุติความสัมพันธ์กับตูน ก็เพราะความรู้สึกผิดที่มีต่อเพชร แต่ไม่คิดว่ามันจะสายไป เพชรรู้เรื่องเสียก่อน เพราะอะไรกัน เปิ้ลถึงมีความรู้สึกอ่อนไหวได้ขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะบางสิ่งที่เพิ่งเคยได้สัมผัส บางสิ่งที่ไม่เคยได้รับจากสังคมชั้นสูง ********************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 13:40:21 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ทันทีที่กลับถึงกรุงเทพ โด่งตรงไปที่โรงพยาบาล ที่ห้องพักของต้า ปราศจากผู้คน เขาวิ่งกลับออกมาถามพยาบาล "คุณสักกทัศน์อยู่ที่ ICU ชั้นล่างค่ะ" โด่งกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปอย่างร้อนใจ จนชนกับหญิงสาวตัวเล็กที่เดินก้มหน้าสวนมา "พี่โด่ง" "ร่า" ทั้งสองโผเข้าหากัน ซาร่าร้องไห้โฮ เธอร้องไห้ติดกันมาสามวันแล้ว ทั้งเสียใจ เจ็บปวด เป็นห่วง คิดถึง หลายความรู้สึกที่รุมเร้า ซาร่ารู้สึกว่ามันช่างมากมายเกินกว่าที่เธอจะรับไว้ได้ "ใจเย็นๆค่ะร่า พี่มาแล้วนะ" โด่งปลอบ ไม่นึกโกรธเคืองหรือน้อยใจ ที่เห็นซาร่าร้องไห้หนัก เขาเข้าใจว่าซาร่าเป็นห่วงต้ามาก แม้จะเจ็บ แต่เขาก็ไม่คิดจะกล่าวโทษอะไรคนรักอีก "ต้าเป็นไงบ้าง" เขาถาม ซาร่าค่อยๆถอนตัวออกจากอ้อมแขน เธอบอกเศร้าๆ "คุณพ่อพี่ต้าเพิ่งบอกพวกเราค่ะ ว่าพี่ต้าต้องผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ แต่ว่า...ถ้าหาได้ไม่ทัน พี่ต้าคง...ฮึก..." โด่งใจหายวูบ ต้าเป็นมากขนาดนี้เลยหรือ "แล้วนี่ร่าจะไปไหนคะ" "ร่าจะเดินไปซื้อนมร้อนๆ ทางโน้นน่ะค่ะ อยู่ข้างในมันเครียดมากเลย" ซาร่าชี้ไปทางร้านกาแฟที่เธอเคยไปนั่งกินกับต้า "พี่พาไปนะคะ" โด่งบอก "อย่าเลยค่ะ พี่โด่งรีบไปดูพี่ต้าก่อนดีกว่า" เธอยังไม่ต้องการที่จะพูดคุยอะไรมากกว่านี้ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน และเธอก็ต้องคิดถึงพี่ชายขึ้นมาทันทีที่พบกับโด่ง แล้วก็ต้องเจ็บขึ้นมาทันทีเช่นกัน "อืม กลับมาเร็วๆนะคะ" โด่งยิ้มอ่อนๆ ใช้นิ้วปาดน้ำตาออกจากแก้มของหญิงสาว "ค่ะ" ซาร่ามองตามแผ่นหลังของคนรัก ยิ่งเขาทำดีกับเธอมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้เจ็บปวด แต่ยามเมื่อเขาเดินห่างออกไป เธอกลับรู้สึกกลัวและอ้างว้างจับใจ .... ว่าแต่ พี่ตุ้ยล่ะ? ********************************************************************* ไม่ไกลจากตรงนั้นนัก โด่งก็เดินมาพบกับเจ้าน้องชายที่หมางเมินใส่เขามาหลายวัน บอยนั่งแยกตัวออกมาอยู่คนเดียว เอนหลังพิงผนังหลับตาอยู่ ถัดไปอีกนิด เป็นตาลที่นั่งก้มหน้าร้องไห้ คุณพ่อของต้าเดินวนไปมาอยู่หน้าประตูห้อง ICU ท่าทางกังวลจัด ส่วนคุณแม่ของต้ากับมิ้น นั่งกอดกันอยู่ใกล้ๆ "บอย" เขาเรียกน้องชายให้ลืมตา "พี่โด่ง" "ขอบใจที่โทรบอกนะ นี่พี่เข้าไปเยี่ยมได้มั้ย" เขายิ้มให้ "ลองถามคุณพ่อพี่ต้าดูนะครับ แต่ว่า พี่ต้าเค้าไม่รับรู้เท่าไหร่นะพี่" บอยตอบ เขาเองยังมองหน้าพี่ชายได้ไม่เต็มตานัก ด้วยเรื่องในใจที่ยังไม่คลี่คลาย โด่งคอแห้งผาก กลืนน้ำลายอย่างยากเย็น เขาเข้าไปทักตาล ที่ร้องไห้จนตาบวมช้ำ ตาลซูบผอมลงไปมาก จากนั้นจึงไปสวัสดีพ่อแม่ของเพื่อน และให้กำลังใจมิ้น บอยมองตาม "จะเข้าไปหาต้าข้างในมั้ยลูก ต้าอยู่ตรงนั้นไง" พ่อของต้าชี้ผ่านกระจกเข้าไป ต้าอยู่ตรงเตียงแรก "ผมยืนดูตรงนี้ดีกว่าครับ" เขาตอบ "โด่ง เห็นว่าขับรถมาไกลเหรอ ขอบใจมากนะลูก" แม่ของต้าทัก น้ำเสียงอาทร บอยเริ่มหงุดหงิด ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะคืนดีกับมิ้น "ไม่เป็นไรครับ ต้าเค้าเพื่อนรักผม" โด่งบอก "ขอบคุณนะคะพี่โด่ง มิ้นดีใจที่พี่โด่งมา" มิ้นพูดขึ้นมาบ้าง เธอรู้ว่าพี่ชายรักเพื่อนคนนี้มาก เวลาหลายวันที่ป่วย ต้าคอยถามหาโด่งตลอด บางที ต้าอาจจะมีกำลังใจบ้างก็ได้ บอยมองทุกการกระทำ สายตาอ่อนโยนที่โด่งมองมิ้น บอยต้องเมินไปอีกทาง เขาบอกตัวเองให้เชื่อใจพี่ชาย ...เชื่อใจ โด่งเดินเข้าไปยืนชิดกระจก เมื่อกี้เขาเห็นว่าตาลผอมลงมาก แต่ต้าผอมลงมากกว่านั้นเสียอีก ดวงตาปิดสนิท ต้าหลับอยู่ ใครจะคิด ว่าคนอนามัยจัดแบบต้า จะเจ็บป่วยได้มากขนาดนี้ ต้าคอยดูแลเขามาตลอด เวลาป่วยก็คอยหายาให้ ถึงเวลาก็จับไปตรวจสุขภาพไม่เคยขาด เขารู้สึกผิด กับทุกอย่างที่ผ่านมา ทุกอย่างที่ทำกับเพื่อนรักคนนี้ แม้หลายเรื่อง ต้านั้นทำแรงเกินไป แต่ว่า...ก็เพราะว่าต้า "รัก" ไม่ใช่หรือ พวกเขาสามคน เป็นเพื่อนที่รักกัน สนิทกัน เป็นเพื่อนที่ตายแทนกันได้ ในชีวิตมีเพื่อนมามากมาย แต่ไม่เคยมีใครที่โด่งจะให้ความรักความไว้ใจได้เท่าตุ้ยกับต้า เพราะความรัก... เพียงเพราะคำว่า "ความรัก" ที่ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ทำลายคำว่าเพื่อน ตุ้ย...ต้า... พวกนายมันโง่เหลือเกิน คนดีๆมีมากมาย ทำไมไม่รัก ...ตุ้ย.... โด่งมองรอบตัว แล้วตุ้ยอยู่ที่ไหนกัน? "บอย ตุ้ยล่ะ" "ไม่รู้สิ ก็ไปทะเลกับพี่ไม่ใช่เหรอ" บอยกระแทกเสียงตอบ จนโด่งสะดุ้ง นึกเสียใจที่น้องชายยังไม่หายโกรธ กระทั่งโกรธเรื่องอะไร เขาเองยังไม่รู้เลย "บอย โกรธอะไรพี่รึเปล่า" เขาถาม "เปล่านี่ พี่เคยทำอะไรผิดเหรอ ใครๆเค้าก็รักพี่โด่งทั้งนั้น" บอยพูดความในใจออกมา ตั้งแต่เล็กจนโต สองพี่น้องมักถูกเปรียบเทียบ เขาเกเร ในขณะที่พี่ชายเรียบร้อย เขาชอบทำหน้านิ่งๆ แต่ทุกคนล้วนชื่นชอบรอยยิ้มหวานๆของพี่ชาย ไม่แปลกเลย ที่แม่ของมิ้นจะปลื้มโด่งมาก ในฐานะแฟนลูกสาว "เฮ้ย บอย ทำไมพูดแบบนี้" โด่งตกใจ บอยไม่ตอบ กลับลุกขึ้นเดินหนีออกไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ทิ้งให้ผู้เป็นพี่ยืนอึ้ง งุนงงกับทั้งสิ่งที่บอยทำ และคำตอบของบอย ที่บอกว่าตุ้ยไปทะเลกับเขา ก็ตุ้ยไม่ได้ตามไป แล้วถ้าอย่างนั้น...ตอนนี้ตุ้ยอยู่ไหน? ********************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 13:45:43 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เวลากลางคืนมาเยือน... ครอบครัวของต้า รวมทั้งบอยได้กลับไปแล้ว เหลือเพียงโด่ง ซาร่า และตาล "ร่าคะ กลับไปพักหน่อยมั้ย" โด่งถามคนรัก หลังจากที่นั่งเงียบอยู่ทั้งวัน "ค่ะ ร่าอยากกลับไปดูที่คอนโดเหมือนกัน ว่าพี่ตุ้ยกลับมารึยัง" วันนี้เธอวุ่นวายโทรศัพท์ตามตัวพี่ชายทั้งวัน แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับมาเลย "พี่โด่งพาซาร่าไปเถอะค่ะ ตาลจะอยู่ที่นี่เอง คืนนี้จะอยู่เป็นเพื่อนมิ้นด้วย" ตาลกล่าว เธอต้องการให้สองคนได้ปรับความเข้าใจกันด้วย "อืม ขอบใจนะตาล" เขาพาซาร่าไปที่ลานจอดรถเงียบๆ จนกระทั่งเริ่มออกรถ "ร่าคะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย อย่าห่างเหินกันแบบนี้เลยนะ" เขาเริ่มพูดความในใจ อย่างที่ตุ้ยบอก ควรจะคุยกันให้รู้เรื่อง โด่งมั่นใจในความรักของตัวเอง และต้องการที่จะกลับมามั่นใจในความรักของซาร่าอีกครั้ง ซาร่าเงียบ ใช่ว่าเธอจะไม่ต้องการเช่นนั้น แต่... ...พี่ตุ้ย... "ร่ายังไม่พร้อมจะคุยเรื่องนี้ค่ะพี่โด่ง รอพี่ต้าหายดีก่อนได้มั้ยคะ" บรรยากาศดีๆ อาจจะกลับมา ไปทะเลกลับมาแล้ว อาจจะดีขึ้น แต่เปล่าเลย... โด่งเลยเงียบไปอีกคน นึกถึงเพื่อนรักที่หายตัวไป นี่ถ้าตุ้ยไปทะเลด้วย กลับมามันต้องดีขึ้นแน่ๆ เพราะนายแหละตุ้ย สัญญาไม่เป็นสัญญา ********************************************************************* โด่งส่งซาร่าที่ชั้นล่าง ไม่ได้ตามขึ้นไป ตัวเขาเองไปที่ผับ เพื่อที่จะได้รับคำตอบจากก้อว่า "เนี่ย พวกผมก็ตามตัวกันอยู่ อยู่ดีๆก็หายไปไม่บอกกันเลย ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว" โด่งโทรหาเด็กที่สตูดิโอของตุ้ย "ผมไม่เห็นพี่ตุ้ยเข้ามาสองวันแล้วครับ ไม่ได้สั่งอะไรไว้เลย ปกติจะสั่งงานไว้นะพี่" เขาโทรหาบอย ที่รับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "ตอนนี้ผมก็อยู่บ้าน พี่ตุ้ยไม่ได้มา" สถานีตำรวจ โด่งเข้าแจ้งความคนหาย ส่งรูปของตุ้ยและทะเบียนรถให้กับตำรวจ "พี่ตุ้ยไม่ได้กลับมาเลยค่ะพี่โด่ง" ซาร่าร้องไห้มาตามสาย เธอโทรมาบอกเขาว่าไม่พบตุ้ยที่คอนโด ...ตุ้ย... โด่งทุบพวงมาลัยรถยนต์อย่างเหลืออด อยู่ที่ไหน ออกมาสิโว้ย ********************************************************************* คืนนั้น โด่งนอนแทบไม่หลับ สุดทนที่จะข่มตา เขาลุกขึ้นมากลางดึก บางที... ตุ้ยอาจจะตามไปช้าหน่อย ไม่แน่นะ ตอนนี้ ตุ้ยอาจจะกำลังงอนตุ๊บป่องๆอยู่ที่นั่น โด่งคว้ากุญแจรถได้ก็รีบตรงไปที่หาดร้างรัก ********************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 13:51:08 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 29 กว่าจะมาถึงก็เป็นเวลาดึกสงัด บ้านหลังเล็กของลุงวิทย์ปิดไฟไปแล้ว อาจจะอยู่ในห้อง... โด่งวิ่งตรงไปที่บังกะโลหลังประจำ แม้จะเห็นชัดว่าไฟตรงบันไดปิดสนิท อันเป็นสัญลักษณ์ว่าไร้คนเข้าพัก ทำไมก็ไม่รู้ เขาร้อนใจเหลือเกิน "ตุ้ย" โด่งทุบประตูเสียงดัง "ตุ้ยยยยย" เขายังทุบต่อไปแม้จะเห็นว่ามีสายยูล็อกไว้จากข้างนอก "ฮือๆ ไอ้ตุ้ย ไอ้บ้าเอ้ยยยย" เขาทิ้งตัวลงสู่พื้น ร้องไห้เจ็บใจ ตุ้ย...ไม่เคยผิดคำพูด ความหวาดกลัวกลับเข้ามาอีกครั้ง หลังจากที่มันหายไป เมื่อตอนที่คิดว่าตุ้ยจะตาย แต่กลับสัมผัสถึงลมหายใจอ่อนๆ คืนนี้ลมทะเลดูรุนแรง เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งดังจนน่ากลัว โด่งยกใบหน้าหน้าขึ้นจากหัวเข่า มองไปยังทะเลกว้าง มืด... แต่โด่งคิดว่าเห็น ใครบางคนอยู่ตรงนั้น กำลังมองมาทางเขา "ตุ้ย!!!" แต่พอเรียก ตุ้ยกลับหันหลัง และออกวิ่งลงไปยังทะเล โด่งลุก วิ่งตาม เดี๋ยวสิ ตุ้ยวิ่งหนีโด่งทำไม แต่พอโด่งวิ่งลงมาถึงชายหาด กลับพบว่า เหลือเพียงน้ำว่างเปล่าเบื้องหน้า ไม่มีวี่แววว่าจะเคยมีใครยืนอยู่ตรงนั้น ตุ้ย... "อย่าทิ้งโด่งไปนะ" "ตุ้ยอยู่ที่ไหน" เขามองหาไปรอบๆ และพบเพียง... ...ตัวเอง ก็ไหนเคยบอกว่าตุ้ยจะไม่ทิ้งโด่งไป ไม่เหลือใครอีกแล้ว... "โด่งรักตุ้ย กลับมาซะทีสิ...เพื่อน" ********************************************************************* "โด่งๆ" มือหนาๆยื่นมาสะกิด เขางัวเงีย พลิกตัว เจ็บหลังไปหมด "อืม ตุ้ยเหรอ" ยังไม่ยอมลืมตา โด่งเคี้ยวน้ำลายเสียงดังแจ๊บๆ เอ๊ะ ตุ้ยเหรอ เขาลืมตา ผุดลุกขึ้นนั่ง "มานอนอะไรตรงนี้ล่ะ ทำไมไม่ไปเรียกลุง" ลุงวิทย์นั่นเอง โด่งมองไปรอบๆ ตอนนี้เช้าแล้ว และเขา...นอนอยู่ที่พื้นไม้ หน้าประตูห้องบังกะโลหลังเดิม "ลุงวิทย์ครับ ตุ้ยมาที่นี่มั้ยครับ" เขารีบถาม "ตุ้ยเหรอ ไม่เลยนะ" ลุงวิทย์ให้โด่งเข้าไปอาบน้ำล้างหน้า โด่งพบคราบน้ำตา...เมื่อคืนเขาหลับไปทั้งๆที่ร้องไห้ "พี่โด่งเจอพี่ตุ้ยมั้ยคะ พี่ตุ้ยยังไม่กลับเลยค่ะ" โด่งโทรหาซาร่า เสียงเธอสั่นจนน่าสงสาร "เดี๋ยวพี่ไปหานะคะ ร่าใจเย็นๆ ตุ้ยมันต้องกลับมา" เขาปลอบใจ ทั้งที่ตัวเองก็ใจสั่น ********************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 13:52:39 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 30 "ตอนนี้ร่ามาโรงพยาบาลค่ะพี่โด่ง อยู่ตรงร้านกาแฟ" เสียงของเธอยังเศร้าเช่นเดิม "พี่ต้าแย่ลงกว่าเมื่อวานอีกค่ะ พี่ตุ้ยก็ไม่อยู่ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ฮึก" เธอกลั้นสะอื้น "พี่กำลังหาที่จอดรถนะคะ เดี๋ยวพี่รีบไปหา" ซาร่าวางสายโทรศัพท์ แม้จะพยายามปฏิเสธความห่วงใยจากคนรัก แต่ก็ทำไม่ได้นานเลย เวลาที่แสนจะทุกข์ใจเช่นนี้ เธอยอมรับว่าต้องการให้เขาเข้ามาปกป้อง มือน้อยๆที่กุมถ้วยกาแฟ บีบจนแน่นฆ ตูนหอบเอาความโกรธที่ยังค้างอยู่ตั้งแต่เมื่อวานมาที่โรงพยาบาล หมดกัน ทุกอย่างที่วางแผนไว้ แต่คนอย่างเขา ไม่มีทางที่จะจนมุม ไม่มีเพชร ไม่มีเปิ้ล ก็ยังมีผู้หญิงอีกหลายคนที่เขาจะหลอกใช้เมื่อไหร่ก็ได้ ตูนเดินหน้าเครียดตรงไปตามทางเดิน เขาคิดจะไปซื้อกาแฟดื่มก่อนทำงาน แต่ภาพสาวน้อยที่นั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะเล็กๆ จุดความคิดบางอย่างขึ้นมา ไหนๆก็มีเแต่เรื่องซวย เผื่อแผ่ให้คนอื่นบ้างดีกว่า ตูนนึกถึงเมื่อวันที่เขาโดนไอ้ตี๋ฟิตเนสหักหน้าต่อหน้าซาร่า คิดแล้วยังแค้นใจไม่หาย ซาร่าเงยหน้ามองผู้ที่ถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เธอก็รีบลุก "เดี๋ยวสิครับ พี่แค่อยากจะขอโทษ" เขาเรียกไว้ ตีหน้าเศร้า ซาร่ามองอย่างไม่ไว้ใจ "นะครับ คุยกับพี่แปบเดียว พี่สำนึกผิดแล้วนะครับ น้องซาร่า" เธอตัดสินใจนั่งลง อย่างน้อยตรงนี้ก็คนพลุกพล่าน และอีกไม่นานโด่งก็คงมา "ร่าไม่สนใจเรื่องนั้นแล้วล่ะค่ะ" เธอพูดห้วนๆ ตูนเหลือบมองสีหน้าของหญิงสาว แล้วปั้นเสียงเศร้า "พี่เข้าใจผิดเองน่ะครับ เรื่องน้องซาร่ากับพี่ต้า" "ค่ะ" "พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะครับ" ซาร่าถอนหายใจ เวลาอย่างนี้เธอก็ไม่อยากจะโกรธเคืองใครหรอก "ค่ะ ร่ายกโทษให้" ":-)ีใจจัง" หนุ่มหน้าหล่อยิ้มหวาน ทำหน้าโล่งใจ "งั้นพี่เลี้ยงกาแฟแก้วนี้เป็นการขอโทษนะครับ" "ไม่เป็นไรค่ะ ร่าจ่ายแล้ว" เธอตอบ ยิ้มให้เขานิดๆ "อืม แล้ววันนั้น คนที่เข้ามาช่วยซาร่า เค้าเป็นอะไรกับซาร่าเหรอครับ" ตูนถาม "ขอโทษนะคะ ร่าคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว" แม้จะไม่โกรธแล้ว แต่เธอก็ไม่อยากให้ความไว้ใจกับผู้ชายคนนี้มากนัก เหมือนมีลางสังหรณ์ ว่าคนๆนี้จะนำเรื่องร้ายๆเข้ามาให้ "ไม่เป็นไรครับ พี่แค่ถาม เพราะว่าคุ้นๆว่าเคยรู้จักเค้า" ตูนแสร้งตีหน้ารู้สึกผิด "เอ๊ะ พี่ตูนรู้จักพี่โด่งเหรอคะ" ซาร่าสนใจขึ้นมาทันที "อ้อ ใช่เลยครับ ถ้าชื่อโด่งก็คนเดียวกันเลย" "รู้จักได้ยังไงเหรอคะ" ตูนยิ้มกริ่ม ซาร่าช่างเป็นหมากที่จับเดินได้ง่ายจริงๆ "คืองี้ครับ พี่มีเพื่อนคนนึง เค้าเคยคบเป็นแฟนกันตั้งแต่สมัยมัธยม" "เหรอคะ..." ซาร่าอึ้งไป ตูนอาจจะกำลังหมายถึง...ตาล "ครับ ได้ยินว่าพี่โด่งเนี่ย เค้าเล่นกีต้าร์วงของโรงเรียนด้วยนะครับ เท่ห์ไม่เบา" ตูนพูดต่อ ซาร่าเงียบฟัง เธอพอจะรู้ว่าโด่งเล่นกีต้าร์เป็น แต่ว่า... ไม่ว่าเธอจะขออย่างไร เขาก็ไม่เคยเล่นให้ฟัง อ้างว่าลืมไปแล้ว เรื่องราวในอดีตที่เพิ่งเคยได้รับรู้ เรียกความสนใจจากเธอได้เป็นอย่างดี "แต่รู้สึกเค้าจะเลิกเล่นไปแล้วนะครับ เพราะอกหักจากเพื่อนผมนี่แหละ" ตูนลอบมองใบหน้าสวย ที่มีแววสลดลงอย่างสะใจ "เอ่อ ขอบคุณนะคะ ร่าขอตัวก่อน" ซาร่าตัดบท ลุกขึ้น อดีต... ...ก็คืออดีต "อ้าว ซาร่า...พี่ตูน" ตาลเพิ่งเดินผ่านพ้นมุมตึกมา เกือบจะชนซาร่าที่รีบออกเดินอย่างรวดเร็ว ตาลแปลกใจที่ผู้ชายที่เดินตามหลังมา คือ ตูน "เอ๊ะ โลกกลมจัง นี่ซาร่ากับตาลรู้จักกันเหรอครับ" อะไรมันจะเหมาะเจาะพอดีขนาดนี้ ตาลเข้ามาได้จังหวะมากๆ ตูนคิด ตาลเห็นสายตาของตูน ก็พอจะรู้ว่า ตูนกำลังทำเรื่องร้ายๆอีกแล้ว เธอเจอสายตาแบบนี้จนคุ้ยเคยกับมันดี "ก็นี่ไงครับ เพื่อนคนที่พี่พูดถึง แฟนเก่าพี่โด่ง" คำพูดของตูนตอกย้ำความหวาดระแวงและสงสัย ตาลไม่ได้เป็นแค่เพียงแฟนเก่า แต่เป็นแฟนเก่าที่สำคัญมาก ทำไมเรื่องทุกเรื่องถึงได้เข้ามาหาซาร่าพร้อมกันนัก แต่... ตอนนี้ซาร่าเจ็บ จนเกินกว่าที่จะเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว เรื่องเท่านี้... "ขอตัวนะคะ" ซาร่ายังคงยิ้มให้แก่คนทั้งสอง มองหน้าตูนเยาะๆ เธอเข้มแข็งขึ้นแล้ว ไม่ใช่ซาร่าคนเดิมที่จะอ่อนไหว คิดมากกับเรื่องที่เป็นเพียงแค่อดีต เอาเวลาที่จะกังวลหึงหวง ไปช่วยโด่งตามหาตุ้ย หรือให้กำลังใจต้าดีกว่าไหม ตูนหุบยิ้ม คิดว่าจะแกล้งให้ผิดใจกันเล่น แต่กลับไม่ได้ผล... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเขา ********************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 13:55:13 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เข้ามาให้กำลังใจผู้แต่งทั้งสามค่ะ ^_^ จากคุณ : The Happiness - [ 5 ต.ค. 50 14:21:20 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เอ่อ ไม่ต้องงกับ 3 คห. ที่มันหายไปนะคะ คือข้าพเจ้าโพสผิด 55555555 แล้วมันแก้ไขไม่ได้เลยต้องระดมพลมากดลบ จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 14:24:57 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 36 มาลงชื่อว่าอ่านทันแล้วค่ะ จากคุณ : กะทิขาว - [ 5 ต.ค. 50 15:36:04 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ลงชื่อด้วยคนว่าอ่านถึงนี่แล้ว รอต่อดีกว่าค่ะ ^^ จากคุณ : iamoilz (phonphan1) - [ 5 ต.ค. 50 17:13:42 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณคุณ กะทิขาว และน้องออยล์มากค่า จะลงต่อแล้วเน้อ คราวนี้หมดแม็ก จบของจริงแล้ว แต่งมาราธอน ทีแรกกะจะต่อพรุ่งนี้ แต่ไม่เอาละ ให้จบเลยดีกว่า จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 17:37:58 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 39 "เฮ้อ...." ชายวัยกลางคนคนนั้น ถอนหายใจแบบนี้เป็นประจำทุกวัน เพราะมีภาพบางภาพ ที่มองแล้วแสนจะสะท้อนใจ มาให้เห็นเช่นเดิมตลอดเวลาสองปี เมื่อปีที่แล้ว ตุ้ยนั่งรถโดยสารมาหาเขา เพื่อขอเช่าบังกะโลหลังนั้นแบบระยะยาว ตุ้ยคิดจะมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ อยู่ไปอยู่มา ด้วยนิสัยใจคอ เขาก็รักหลานชายคนนี้เหมือนเป็นญาติแท้ๆ จนเลิกคิดค่าเช่า ตุ้ยจึงทำความสะอาดเล็กน้อยเป็นการตอบแทน แต่รายได้หลักของตุ้ย อยู่ที่การเข้าไปเล่นดนตรีตามร้านอาหารในตัวเมือง ทุกๆวันตอนเย็น ตุ้ยจะมานั่งกอดเข่าริมหาด ดูพระอาทิตย์ตกอยู่ที่เดิม จนเป็นภาพที่เขาและคนแถวนี้เห็นจนชินตา วันนี้ไอ้หลานชาย มาเร็วกว่าปกติ และดูซึมเศร้าผิดปกติ จริงอยู่ว่า เวลามานั่งตรงนั้น เจ้านี่จะเหงาหงอยเศร้าสร้อยอยู่แล้ว แต่วันนี้ มันดูเหงามากกว่าทุกวัน วิทย์ถอนหายใจอีกครั้ง... **************************************************************** แสงสีทองที่ทาบทาไปทั่วทองฟ้า ค่อยๆเข้มขึ้นเรื่อย น้ำทะเลเริ่มเปลี่ยนสี ดวงตะวันกำลังจะจมแผ่นน้ำ ครบสองปีแล้วสินะ ที่ตุ้ยมานั่งรอโด่งอยู่ที่นี่ หากเป็นคู่แท้...จะตามมาเจองั้นหรือ แบบนี้คงแปลว่าไม่ใช่ มันก็ถูกนี่นา ตุ้ยไม่ใช่คนที่โด่งรัก ถึงแม้ว่าตุ้ยจะรักโด่งมากก็เถอะ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ ทั้งโด่งทั้งซาร่า ต้าจะหายป่วยหรือยัง บอยกับมิ้นยังหวานเจี๊ยบเหมือนเดิมรึเปล่า ก้อกับเพื่อนๆในวง คงกำลังอยู่ริมทะเลเหมือนกันสินะ ได้ข่าวว่าย้ายไปอยู่ภูเก็ตกันหมด บรูน่าก็คงไม่กลับมาเมืองไทยแล้วล่ะ แล้วตาล ชีวิตสดใสขึ้นรึยัง ตั้งใจว่าจะหนีออกมา เพื่อลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แต่หนึ่งปีมานี้แสนจะเปล่าประโยชน์ เมื่อหัวใจไม่เคยลืม... ...คนที่รัก และไม่เคยเลยที่จะได้เปิดใจรับคนใหม่ คิดถึง... อยากเจอ... ได้เห็นหน้าสักนิดก็ยังดี อดทนมาตั้งหนึ่งปีแล้วนะ อดทนจนจะทนไม่ไหวแล้ว ท้องฟ้ามืดลง น้ำทะเลเคลื่อนตัวใกล้เข้ามา... คิดถึงใครบางคนที่เคยนั่งเคียงข้าง... ...อยู่ตรงนี้ ************************************************************************* "ตุ้ยๆ โทรศัพท์จากต่างประเทศ วู้ๆ เร็วๆ" เสียงลุงวิทย์ร้องตะโกนเรียกมาจากทางร้าน ตุ้ยจึงลุกจากการนั่งเหม่อ แล้วรีบวิ่งไปรับ "พี่ตุ้ย ขอที่อยู่หน่อย จะส่งการ์ดไปให้" เสียงบรูน่าพูดแบบรีบๆ "เออๆ เดี๋ยวนะ (ลุงวิทย์คร้าบ ผมขอที่อยู่ที่นี่หน่อย) (ไรวะ ป่านนี้ยังจำไม่ได้)" "ด่วนค่ะด่วน น่ารีบไปประชุม" "อ่า เลขที่ 712 หาดร้างรักบังกะโล..." เขาบอกชื่อออำเภอและจังหวัด "ไรวะ ไปเรียนแค่ปีเดียว แจกการ์ดซะแล้ว" ตุ้ยแซว "บ้า ไม่ใช่น่าเลย การ์ดของ... ตู๊ด..." "อ้าว เวร อยู่ดีๆก็หลุด" "ตุ้ยโว้ย ช่วยลุงเก็บของที ฝนบ้าอะไรวะอยู่ดีๆก็ตก" "คร้าบๆ" ตุ้ยรีบวางโทรศัพท์ลง แล้วออกไปช่วยลุงวิทย์เก็บเสื่อ เตียงผ้าใบเข้าร้าน เขามองเมฆทะมึนกลุ่มใหญ่ อยู่ดีๆก็ตกจริงๆด้วย โด่งจะเป็นยังไงบ้างนะ... ************************************************************************* "พี่ตุ้ยๆ ฮือๆ" ตุ้ยกำลังนั่งเล่นกีต้าร์อยู่หน้าห้องพักของตัวเอง "เฮ้ย เป็นไรวะ ร้องไห้ทำไมล่ะเอ็ง" เขาวางกีต้าร์ ดึงแขนเด็กชายอายุประมาณ 10 ขวบ เข้ามาหา "ฮือๆ ผมขอโทษพี่ พี่ตุ้ยอย่าตีผมเลยนะ" เด็กน้อยยังร้องไห้ต่อไป "เออๆ ไม่ตีๆ บอกมาวะดีๆ เอ็งไปทำอะไรไว้" "มีจดหมายมาหาพี่อ่ะ พ่อให้ผมเอามาให้" เด็กคนนี้เป็นลูกชายของบุรุษไปรษณีย์ในตัวอำเภอ แต่บ้านอยู่ใกล้ๆกับบังกะโลลุงวิทย์ ตุ้ยจึงรู้จักสนิทสนมกับครอบครัวนี้ดี สงสัยจะเป็นจดหมายของบรูน่า... "อย่าบอกนะ ว่าเอ็งทำหาย" เด็กชายหน้าเบ้ ก่อนจะล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง ดึงเอาซองจดหมายที่ยับยู่ยี่ แถมมีรอยดำๆจากการไหม้ออกมา "ผมทำไฟไหม้ เหลือแค่นี้ ฮือๆ" "เฮ้ย ไอ้บ้านี่" ตุ้ยว่าเพียงเท่านั้น ก็ดึงซองจดหมายนั่นมา เด็กชายรีบวิ่งแจ้นหนีออกไป ไม่ต้องเปิดผนึก เพราะรอยไหม้นั้นกินพื้นที่ไปเกินครึ่งจนเห็นการ์ดที่อยู่ข้างใน เป็นการ์ดแต่งงานสีชมพูหวาน ตุ้ยอมยิ้ม บรูน่าบอกว่าไม่ใช่ของตัวเอง แล้วของใครกันนะ รอยยิ้มค่อยๆเจือจาง ชื่อเจ้าสาวที่เห็น น้องสาวของเขาเอง ...ซาร่า ทั้งๆที่หนีมาทำใจอยู่สองปี ตุ้ยก็ยังเจ็บลึก ควรจะดีใจกับน้อง... ก็บอกซาร่าไว้แล้วไม่ใช่หรือ...ว่าจะเลิกรัก ตรงชื่อของเจ้าบ่าวโดนไฟไหม้ไป ก็ดี...เขาไม่อยากเห็น ************************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 17:40:54 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ลืมบอกตรงก่อน #39 ว่านี่สองปีผ่านไปแล้วนะคะ จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 17:43:10 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตุ้ยเข้าไปบอกลุงวิทย์ว่าจะไปกรุงเทพ "ดีแล้วๆ มีอะไรก็คุยๆกันให้รู้เรื่องเถอะนะ" ลุงวิทย์บอก เขายิ้ม ประโยคนี้เขาเองก็เคยบอกโด่ง "ผมขอนะ รูปนี้น่ะ" ลุงวิทย์ยังไม่ทันอนุญาต เขาก็ดึงรูปใบนั้นออกมา รูปของโด่งที่ลุงวิทย์ถ่ายไว้ โด่งกำลังเดินอยู่ริมหาด ภาพนั้นย้อนสองจนมองไม่เห็นสีหน้าของคนที่ถูกถ่าย เห็นว่าถ่ายไว้ก่อนที่เขาจะมาอยู่ที่นี่ได้หนึ่งเดือน คงเป็นวันที่เขาสัญญา ไม่พามาเที่ยวทะเลอย่างที่รับปากไว้นั่นเอง ตุ้ยเคยเป็นคนที่รักษาคำพูดมาก แต่ตอนนี้ หากนับคดีที่ติดตัว มันมากเหลือเกิน ที่รับปากว่า ...จะไม่ทิ้งโด่งไป หรือที่รับปากกับซาร่า ...ว่าจะเลิกรักโด่ง ทำไม่ได้ทั้งนั้น โดยเฉพาะอย่างหลัง คิดถึงคนในรูปเหลือเกิน ไม่ว่ามองกี่ครั้ง รูปใบนี้ก็บ่งบอกถึงความรู้สึกเงียบเหงา และโดดเดี่ยวของโด่ง ตุ้ยผิดเอง... เขาเก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อ ให้มันสัมผัสที่หัวใจ ************************************************************************* เขาลงจากรถโดยสารที่ปากซอย ไม่ใช้บริการมอเตอร์ไซค์ เพราะอยากจะเดินเล่นเก็บเกี่ยวบรรยากาศเก่าๆ ตรงนั้นไง ที่โด่งเคยวิ่งมาหยุดหอบแฮ่กๆ ตลกชะมัด บ้านนี้หมาดุมาก มีใครเอายาเบื่อมาจัดการรึยังหว่า อ้าวยัง นั่นไง นอนหลับตาพริ้มอยู่ ชริ แล้วบ้านนี้ล่ะ... สีฟ้าที่เคยสดใส ดูหม่นหมองไปมากเลยทีเดียว เขาลองกดกริ่งดู แม้จะเห็นอยู่ชัดๆว่า ไม่มีรถทั้งสองคันของพี่น้องเจ้าของบ้าน ตุ้ยตัดสินใจปีนข้ามรั้วเข้าไป เมื่อรองเท้าสัมผัสกับหญ้าบนสวนเล็กๆหน้าบ้าน เขาก็ต้องตกใจ ทำไมปล่อยให้หญ้าขึ้นรกขนาดนี้ ต้นไม้เหี่ยวเฉาไปหมด ประตูถูกล็อก ก็แน่อยู่แล้วล่ะ ไม่มีคนอยู่นี่ ตุ้ยตรงไปที่กระถางต้นไม้ใบเก่า ที่ตอนนี้มันตายไปแล้ว เหลือเพียงลำต้นแห้งๆ โผล่พ้นดินขึ้นมา กุญแจยังอยู่ตรงนี้จริงๆด้วย... เขาปลดล็อกประตู ในใจตื่นเต้นเกินจะกล่าว โด่งคงไปฟิตเนส จะรออยู่ที่นี่ให้ตกใจเล่นดีมั้ยนะ อดยิ้มไม่ได้ เมื่อนึกจินตนาการไว้ล่วงหน้า ว่าโด่งจะตกใจท่าไหน แต่เมื่อเห็นสภาพภายใน ตุ้ยใจหายวาบ โซฟาตัวใหญ่ที่โด่งเคยนั่งดูทีวี ตอนนี้มันมีผ้าสีขาวคลุมไว้ ไม่ใช่แค่โซฟา เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นก็เช่นกัน ทุกอย่างยังอยู่ที่ตำแหน่งเดิม แต่บนผ้ามีฝุ่นจับตัวหนา บ่งบอกว่าได้คลุมไว้เช่นนี้มานานแล้ว โด่งย้ายออกไปแล้วเหรอ? อาจจะไปอยู่กับซาร่า...ก็เค้ากำลังจะแต่งงานกัน แต่ถ้าย้ายออกไปจริง ทำไมข้าวของทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิม ตุ้ยดึงผ้าผืนหนึ่งออก นี่ไง บรรดาเครื่องเล่นที่โด่งติดงอมแงม ทั้งเพลย์หนึ่ง เพลย์สอง ยังอยู่ครบ ทำไมไม่เอาไปด้วยนะ ตุ้ยเดินตรงไปที่บันได ฝุ่นที่จับอยู่ตามราวกระจายคลุ้ง เขาปัดมือไล่ฝุ่น เดินขึ้นชั้นสอง ประตูห้องแรกที่เดินผ่าน เป็นห้องของบอย ลองเปิดมันดู ...อืม ย้ายออกไปแล้วจริงๆด้วย ในห้องมีเพียงเตียงและตู้เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ของบอย ไม่มีแล้ว เขาปล่อยประตูห้องให้เปิดทิ้งไว้อย่างนั้น ก่อนจะเดินไปยังห้องที่อยู่ถัดไป เปิดประตู ทุกอย่างยังอยู่ที่เดิม... เหมือนชั้นล่าง เขาขมวดคิ้ว เริ่มรู้สึกว่ามันแปลก ค่อยๆดึงผ้าคลุมเตียงออก เผยให้เห็นชุดเครื่องนอนสีฟ้าลายโดเรมอน หมอน หมอนข้าง ผ้าห่มผืนโปรด...อยู่ จู่ๆก็รู้สึกหนาว และกลัวจับใจ กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับโด่ง ตุ้ยดึงผ้าห่มผืนนั้นขึ้นมา ใช้จมูกสัมผัส กลิ่นของโด่งที่เขาคุ้นเคย ยังติดอยู่บางๆ กอดมันไว้แน่น คิดว่ากำลังกอดเจ้าของผ้าห่ม ก่อนจะวางมันลงบนเตียงเช่นเดิม ลองเปิดตู้เสื้อผ้า ภาวนาให้พบความว่างเปล่า... ผิดหวัง เสื้อผ้าของโด่งยังแขวนอยู่เต็มตู้ กลิ่นอับลอยออกมา ไม่... เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหลียวไปมองโต๊ะเขียนหนังสือ ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่ไม่มีผ้าคลุม เพราะมันเลื่อนหล่นลงมากองอยู่ที่พื้น ไดอารี่สีฟ้ายังวางอยู่ตรงนั้น ตุ้ยรีบก้าวเข้าไปดู มันถูกเปิดทิ้งไว้ และเหมือนว่าจะเปิดทิ้งไว้อย่างนี้นานแล้ว มีปากกาวางคั่นอยู่ตรงกลาง ตุ้ยรู้สึกหัวใจเบาหวิว เมื่อคิดได้ว่า สภาพที่เห็นนั้น มันราวกับว่า จู่ๆเจ้าของห้องก็หายไปโดยไม่ได้ตั้งตัว เขาเซเล็กน้อย หายใจไม่ออก จะเป็นลม แม้จะยังไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น แต่น้ำตาก็ทำท่าจะไหลออกมาแล้ว ในใจฉุกคิดถึงอะไรบางอย่าง เขารีบวิ่งลงจากชั้นสอง ตรงออกไปที่กล่องรับจดหมายหน้าบ้าน ------------------------------------------------------------------------ จริงๆแล้ววันนั้น ตุ้ยไม่ได้บอกซาร่าว่าจะไปทะเล แต่บอกว่าจะมาหาโด่ง เขามาหาโด่งจริงๆ เพื่อที่จะร่ำลาก่อนจะจากไป เขาตัดสินใจว่าจะไปกับบรูน่า แต่ก็รู้ โด่งไม่อยู่บ้านแล้ว เขาได้แต่ยืนมองทอดอาลัย และฝากจดหมายไว้หน้าบ้าน " โด่ง ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น โด่งจะโกรธหรือจะเกลียดตุ้ย ตุ้ยก็อยากจะบอกว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะรักโด่งจริงๆ ตุ้ย " หลังจากนั้น เขาจึงรีบตรงไปหาบรูน่าที่สนานบิน โดยจอดรถทิ้งไว้ในที่ชุมชน เพื่อให้ซาร่าได้ตามไปเอารถกลับมาใช้โดยง่าย ----------------------------------------------------------------------- สิ่งที่พบ ทำให้เขาแทบจะหมดแรงอีกครั้ง ใต้กองบิลค่าน้ำค่าไฟที่ไม่เคยถูกเก็บออก มีจดหมายของเขาวางอยู่ และมันยังคงปิดผนึกเรียบร้อย โด่งยังไม่ได้อ่าน เขาจะไปที่คอนโด เขาบอกตัวเองว่าจะต้องเจอโด่งที่นั่น ต้องเจอ... เป็นห่วงโด่งเหลือเกิน วันนี้จะต้องเจอให้ได้ หรือไม่ก็ต้องรู้เหตุผล ที่สภาพบ้านของโด่งเป็นแบบนี้ เขามองไปที่ตัวบ้านด้วยความรู้สึกใจหาย ขออย่าให้เป็นเรื่องไม่ดีเลย **************************************************************** จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 17:45:58 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 42 "ถือไหวเหรอคะ มาๆ เอามาให้พี่ถืออีก" "ไม่เอา ร่าถือได้ ชอบคิดว่าร่าเป็นเด็กๆอยู่เรื่อยเลย" ซาร่าหัวเราะเสียงใส เธอกับคนรักเพิ่งกลับจากการไปเลือกซื้อของใช้เพื่อเตรียมสำหรับเรือนหอ "ร่าเก็บของในห้องใกล้หมดแล้วค่ะ เหลือแต่ของพี่ตุ้ยนั่นแหละ" พี่ชายของเธอหายตัวไปสองปีแล้ว ตามหาเท่าไรก็ไม่เจอ พบเพียงรถยนต์จอดทิ้งไว้ริมถนน ตอนนี้ เธอกำลังจะแต่งงาน และจะย้ายออกไปอยู่เรือนหอที่เพิ่งสร้างใหม่ คิดถึงตุ้ย... ก็พบว่าตุ้ยนั่งอยู่ในห้อง เมื่อประตูถูกเปิดออก "พี่ตุ้ย..." ซาร่าพูดเสียงสั่น ตัวเบาหวิว ตุ้ยลุกขึ้น สองพี่น้องโผเข้ากอด ซาร่าร้องไห้ด้วยความยินดี "พี่ตุ้ย ร่านึกว่าพี่ตุ้ยตายไปแล้ว ฮือๆ..." ตุ้ยจูบที่ผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่ม เขาทอดทิ้งให้ซาร่าต้องอยู่คนเดียว "พี่ขอโทษ พี่กลับมาแล้ว" เขาคงไม่กล้าทำเช่นนั้น หากไม่มั่นใจว่าโด่งจะต้องดูแลน้องสาวที่รักแทนเขาได้ "ตุ้ย" ผู้ที่เดินตามซาร่าเข้ามาก็ดีใจไม่แพ้กัน เขารีบวิ่งเข้ามาสวมกอดเพื่อน "ตุ้ย โด่งคิดถึงตุ้ย" ........ ไม่ใช่ ไม่ใช่โด่ง... "ตุ้ย เราคิดถึงนาย" ตุ้ยตะลึง ไม่ใช่โด่ง...แต่เป็นต้า ต้ายังไม่เงยหน้า เขาก้มหน้าร้องไห้กับไหล่ของตุ้ย แต่...ต้าไม่เคย เขาไม่เคยเห็นต้าแสดงออกแบบนี้ "นี่...นี่มันอะไรกัน" **************************************************************** ย้อนกลับไปเมื่อสองปีที่แล้ว... จากความมืดมิด ต้าเริ่มมองเห็นอะไรลางๆ . . . ...เสื้อเชิ้ตสีขาวลายแดงๆ นายพาดสูทไว้ที่พนักเก้าอี้ตัวนั้น นายนั่งอยู่ตรงนั้น มองเราอยู่... แต่พอเราเรียกนาย นายก็เริ่มออกวิ่ง... ในฝัน... โด่ง... นายวิ่งหนีเราทำไม ไกล... ไกล ทะเล.... ทะเลที่ไหน ซักแห่ง เรียกก็ไม่ยอมหยุด แล้วทำไมพอถึงชายทะเล ...นายถึงหันกลับมายิ้ม ใบหน้าอ่อนโยน เหมือนมีความสุข ตุ้ย... นั่นตุ้ย... ไม่ใช่โด่ง "ตุ้ย..." เราร้องเรียกสุดเสียง เหลือเพียงทะเลว่างเปล่า ตุ้ยหายไปจากตรงนั้น เหงาจัง พอรู้ตัวอีกที เรากลับอยู่ในอ้อมกอดของซาร่า ซาร่า...ที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น กอดเราอยู่ที่ชายทะเล น้ำทะเลท่วมขึ้นมาถึงสะโพก เมื่อไหร่ไม่รู้ นายหายไปไหน แล้วตุ้ย... . . . ต้ารู้สึกตัว รู้สึกหนักๆที่หัว และเจ็บที่ลำคอ หิวน้ำ... เขาพยายามขยับเปลือกตา "พี่ต้า" เสียงใครบางคนเรียกอยู่ใกล้ๆ หายไปไหน... คนๆแรกที่ต้ามองเห็น คือ... ...ซาร่า... แล้ว? "ตุ้ยล่ะ" เขาหลุดปากถามออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ซาร่าร้องไห้ทันที แต่ตุ้ย...ไม่ใช่คนที่เขาต้องการจะเจอหน้าที่สุดในตอนนี้ ต้างุนงง ที่เขาถามออกไป คงเพราะภาพที่ได้เห็นในความฝัน เขาเลื่อนสายตาจากซาร่า...พบตาล...และบอย ทุกคนดูทั้งดีใจและทุกข์ใจ ขนาดบอย...ยังดูออกว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก มองมาอีกฝากของเตียง มิ้น...พ่อ...แม่ "โด่งล่ะครับ" จนป่านนี้แล้ว...นายยังไม่หายโกรธเราอีกเหรอ ...โด่ง ********************************************************************* จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 17:49:45 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ย้อนกลับไปจากวันนั้นอีกหนึ่งวัน "พี่ตูน" เสียงที่แสดงความกราดเรี้ยวดังขึ้นใกล้ๆ เพชรมายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่มีใครสังเกต "เพชร..." ตูนเรียก "ที่แท้พี่ตูนกลับมาหานังนี่ใช่มั้ยคะ" เพชรชี้นิ้วไปที่ตาล แฟนเก่าของตูน อะไรกัน ทั้งเปิ้ล ทั้งตาล ในขณะที่เขาคบเธออยู่ เขากลับมีคนอื่นอีกหลายคน หญิงสาวเจ็บแค้นใจ เขาเป็นใคร ก็แค่ผู้ชายกระจอกๆคนหนึ่ง ไม่ควรเลย... ไม่ควรเลยที่เธอปล่อยใจให้แก่คนเช่นตูน "อะไรเพชร เธออย่าหาเรื่องได้มั้ย" ตูนส่งเสียงปราม เขาไม่อยากให้มีเรื่องเกิดขึ้นในที่ทำงาน ตอนนี้คนรอบๆบริเวณนั้นเริ่มมองมาที่พวกเขาแล้ว "รึว่ายัยนี่ด้วย ซาร่า เธอมีแฟนอยู่แล้วนี่ มายุ่งกับแฟนชั้นทำไม" เพชรตะคอกเสียงดัง ซาร่าสะดุ้งด้วยความตกใจ "ไม่ใช่นะคะ คุณเพชร" ตาลระล่ำระลักบอก "แกไม่ต้องมาแก้ตัว" เพชรตวาด "พอเถอะครับเพชร พี่จะไปทำงานแล้ว" ตูนพูดแล้วหันหลังเพื่อจะรีบเดินออกไป เพชรมองภาพอดีตคนรักที่ไร้เยื่อใยอย่างเจ็บแค้น ลูกซองที่พกมาในกระเป๋า ถูกเล็งไปที่กลางหลัง "คนอย่างแก ตายซะเถอะ" ตาลหวีดร้อง ในขณะที่ซาร่ายืนช็อก ตูนค่อยๆหันกลับมา... เมื่อเห็นปืนถูกเล็งมาที่ตัวเอง เขาตกใจจนหน้าซีดเผือด "ใจเย็นๆครับ เพชร วางปืนลงดีกว่า" "ไม่ วันนี้แกต้องตาย" เพชรตะโกน น้ำตารินไหล เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้แล้ว "แกด้วย" เธอหันปากกระบอกไปหาตาล "อย่าค่ะ คุณเพชร" ซาร่าร้อง ทุกคนยืนนิ่ง ไม่มีใครกล้าขยับตัว "เธอเคยรักและไว้ใจคนๆนึงจนหมดหัวใจมั้ย" เพชรร้องไห้ ตาลหน้าซีด พูดอะไรไม่ออก เพชรมองที่ตาล ผู้หญิงที่เธอแสนเกลียด เธอปักใจเชื่อว่าตูนยังคงรักตาลอยู่ เธอไม่ได้อยากจะทำแบบนี้ และไม่คิดว่าจะฆ่าใครได้หรอก ที่ถือปืนมา ก็เพียงแค่อยากข่มขู่ แต่คิดแล้วก็เจ็บ เจ็บใจเหลือเกิน ผู้หญิงที่เกิดมาเพียบพร้อมอย่างเธอ ทำไมจึงพ่ายแพ้แก่คนพวกนี้ "แกด้วย แกก็เลว มีแฟนอยู่แล้วแท้ๆ แกต้องตาย" เธอเปลี่ยนเป้าหมายไปหาซาร่า ซาร่ากรีดร้อง เมื่อเห็นโด่งพุ่งเข้าชาร์จตัวเพชรเอาไว้ สองคนยื้อแย่งปืนไปมา เป็นภาพที่น่าหวาดเสียวแก่ผู้ที่พบเห็น เสียงหวีดร้องดังขึ้นจากคนที่เห็นเหตุการณ์ และ... ก่อนที่ตูนจะวิ่งเข้าไปช่วยดึงข้อมือของเพชรได้ทัน ...ปัง... เสียงปืนดังลั่นโรงพยาบาล... ตูนคว้าได้เพียงมือที่เปื้อนเลือดของเพชร ปืนตกลงที่พื้น... ...พร้อมๆกับที่คนที่ซาร่ารักสุดหัวใจทรุดลง กระสุนไม่ได้โดนหัวใจ... แต่เข้าที่ช่องท้อง ตัดเส้นเลือดและอวัยวะสำคัญ เขาสิ้นใจลงตรงนั้น โด่ง... จากไปทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่า แท้จริงแล้วซาร่ารักเขาเพียงใด ยังไม่รู้สักนิดว่า บอยโกรธเขาเรื่องอะไร ยังไม่ได้กล่าวคำขอโทษแก่ต้า และยังไม่รู้เลยว่า ตุ้ยอยู่ที่ไหน... **************************************************************** จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 17:54:26 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 44 โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ จากคุณ : ทำร้ายจิตใจตัวเอง - [ 5 ต.ค. 50 17:55:47 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ตุ้ยนั่งนิ่ง รับฟังเรื่องราวทุกอย่าง เขาไม่อยากจะเชื่อเลย... "แล้วนี่ พี่ตุ้ยรู้เรื่องได้ยังไงคะ" เธอหมายถึงเรื่องแต่งงาน "บรูน่าเค้ารู้ที่อยู่พี่ เลยส่งการ์ดมาให้" "อ้าว นี่บรูน่าเค้ารู้เหรอเนี่ย ร่าก็ลืมคิดไปเลย โธ่ น่าจะถามเค้าตั้งแต่แรก" "พี่ไปปารีสกับบรูน่าน่ะ อยู่ได้เดือนนึง พอหาค่าตั๋วได้ก็กลับมา" ตุ้บบอก "กลับมาแล้วไปอยู่ที่ไหนซะล่ะคะ" "ต่างจังหวัด ก็เล่นดนตรีไปรื่อยๆ" ตุ้ยข่มน้ำตา ไม่ให้มันไหล "นายควรจะกลับมา นายทิ้งซาร่าไปแบบนั้นได้ไง" ต้าที่เงียบฟังอยู่นาน พูดดุๆ "ก็เราคิดว่ายังไง ไอ้โด่งมันก็ดูแลร่าแทนเราได้" น้ำตาหยดแรกไหลออกมาแล้ว...ตุ้ยเบือนหน้าออกไปทางหน้าต่าง ซาร่าเองก็สะเทือนใจ เมื่อนึกถึงอดีตคนรัก เธอช็อกไปนาน เมื่อจู่ๆก็ต้องมาสูญเสียทั้งพี่ชายและแฟนไปพร้อมๆกัน ไม่รู้ว่าจะอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ได้อย่างไร เป็นต้า... ที่เข้ามาช่วยหลือทุกอย่าง ต้าจัดการเรื่องสตูดิโอของตุ้ย ต้าซื้อคอนโดห้องนี้ เพื่อไม่ให้เธอต้องจ่ายค่าเช่า เวลาผ่านไปหนึ่งปี เธอจึงได้เปิดหัวใจอีกครั้ง ไม่ใช่แค่เพราะหัวใจที่เต้นอยู่ที่หน้าอกของต้า เป็นหัวใจของโด่งเท่านั้น แต่เพราะ ต้าให้ความรัก ความอบอุ่นแก่เธออย่างจริงใจ ต้าไม่เคยเรียกร้องให้เธอลืม หรือรักเขามากกว่าโด่ง นั่นก็คงเพราะ... ต้าเองก็ไม่เคยคิดที่จะลืม หรือรักใครได้มากกว่าโด่งเลย วันนั้น... ต้าแทบคลั่ง เมื่อรู้ว่าหัวใจที่ถูกนำมาเปลี่ยน... เป็นของใคร เขาตกอยู่ในโลกเงียบอยู่นาน... ทั้งคิดถึงโด่งจับใจ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ยังมีอีกสองคนที่เขาเป็นห่วง ทั้งๆที่ไม่คิดว่าจะห่วงได้ เขาเริ่มออกตามหาตุ้ย ภาพของตุ้ยที่ยืนอยู่ริมทะเลตอนกลางคืน แล้วจู่ๆหายไปนั้น เค้าเห็นมันบ่อยครั้งในความฝัน ราวกับว่า ในใจเขาติดค้างมาตลอด ว่าตุ้ยหายไปไหน บัดนี้ เขาคงจะหลับสนิท ไม่ต้องตกใจตื่นเพราะความฝันเสียที ตุ้ยอยู่ตรงนี้ และปลอดภัยดี ต้าโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ส่วนอีกคนที่เขาเป็นห่วง... คือผู้หญิงที่เขาเคยเกลียดที่สุดในชีวิต ซาร่าอาการแย่ยิ่งกว่าเขา เธอหมดหวัง ท้อแท้ ในตอนแรกนั้น เค้ารู้สึกว่าเป็นผู้ชนะ เพราะที่สุด คนที่ได้หัวใจของโด่งคือเขา ไม่ใช่เธอ แต่... เพราะบางอย่างในใจ ต้าตัดใจให้เมินเธอไม่ได้ สุดท้าย เขาก็เข้าไปหาซาร่า ดึงเธอขึ้นมา จากหลุมลึกที่เธอเองไม่สามารถปีนขึ้นมาได้ ต้าไม่อยากจะคิด ก็ต้องคิด หากหัวใจที่เปลี่ยนมาไม่ใช่ของโด่ง เขาอาจจะไม่กลายเป็นคนที่อ่อนโยนได้ขนาดนี้ เขาเคยรบกับความคิดตัวเอง หัวใจก็เพียงแค่อวัยวะ จะเปลี่ยนคนๆหนึ่งได้อย่างไร แต่แล้วก็ต้องยอมรับ เมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่งแล้วพบว่า เขารักซาร่าเข้าแล้ว... รักจนถอนตัวไม่ขึ้น... จากความเกลียด แปรเปลี่ยนเป็นความรัก โด่งให้ชีวิตใหม่แก่เขา และให้คนที่เขารักอย่างจริงใจมาด้วย **************************************************************** จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 17:58:04 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อ๊างงงง ฟิคคคค O_O ...มาแอบอ่านด้วยความชอกช้ำ T_T... จากคุณ : อ้อมโลกหมื่นลี้ - [ 5 ต.ค. 50 18:02:16 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ต้าพาตุ้ยมาที่ร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยา ร้านเดิมที่พวกเขาเคยมากันสามคนเมื่อนานมาแล้ว เก้าอี้มุมที่โด่งเคยนั่งว่างเปล่า แต่อาหารก็จัดมาสามชุด ตามความต้องการของพวกเขา "มิ้นกับบอยเป็นไงบ้าง" ตุ้ยถาม เขานึกถึงบอย ที่ดูเหมือนจะย้ายออกไปจากบ้านแล้ว "ก็คบกันดี ทั้งเราทั้งพ่อแม่ก็ดูบอยจนคิดว่าไว้ใจได้นั่นแหละ" ต้าตอบ "แล้วบอยย้ายไปอยู่ไหน" "ฟิตเนสของโด่ง บอยมันปิดไปแล้ว เปิดเป็นบริษัทคอนเซ้าท์ แล้วก็ทำเป็นห้องอยู่ชั้นบน" "ทำไมไม่อยู่บ้านเน๊อะ ปล่อยให้ว่าง" ตุ้ยออกความเห็น "เป็นนาย นายอยู่ได้เหรอ อยู่ก็ต้องคิดถึงโด่ง" ตุ้ยทำช้อนหล่นลงพื้น ต้าพูดถูก "บอยมันเสียใจมาก มันเข้าใจโด่งผิดว่าโด่งแอบคบกับมิ้น ก่อนที่โด่งจะ...จะเสียน่ะ บอยมันพูดไม่ดีกับโด่ง" ตุ้ยสะอึก เขาเบือนหน้าหนี ไม่กล้าสบตาต้า ที่ตอนนี้ เขารู้สึกเหมือนว่ามีโด่งอยู่ในนั้น เขาเอง ก็ทิ้งโด่งไปอย่างใจร้าย ทั้งๆ...ที่รักเหลือเกิน ทั้งๆที่โด่งนั้น เป็นที่รักของทุกๆคน แต่กลับต้องจากไป ในเวลาที่ทุกคนหันหลังให้ ถ้าย้อนเวลาได้ เขาจะไม่ทิ้งโด่งไป ต่อให้ต้องเจ็บช้ำกับภาพที่บาดหัวใจสักกี่ครั้ง เขาก็จะไม่ไป เขาสองคนนั่งกินข้าวต่อเงียบๆ ตุ้ยบอกต้าว่า เขาจะกลับไปอยู่ที่หาดร้างรักต่อ "แล้วจะมาเยี่ยมบ่อยๆ เราฝากร่าด้วย เราเชื่อใจนาย" ตุ้ยบอกด้วยใจจริง ต้าเปลี่ยนไปมาก ไม่มีแววมุ่งร้ายเหมือนเมื่อก่อน "ตุ้ย เราอยากจะบอกนายอีกเรื่อง" "อะไร" "ตั้งแต่เราฟื้นขึ้นมาจนถึงตอนนี้ เรามั่นใจอะไรสองอย่าง" ต้าสบตาตุ้ย เขาอาจจะคิดไปเอง แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า เห็นสายตาของโด่งซ้อนอยู่ในนั้น "หนึ่งคือ โด่งรักร่ามาก" "อืม" เรื่องนี้ ไม่ต้องบอกเขาก็รู้อยู่แล้ว ตุ้ยคิด "แล้วก็ รักนายมากเหมือนกัน" อันนี้ก็เหมือนกัน ไม่บอกตุ้ยก็รู้ โด่งรักเพื่อนทั้งสองมาก ทั้งเขา และต้า "ขอบใจว่ะต้า ไปกันเหอะ" ตุ้ยลุกขึ้น "เดี๋ยวสิ" ต้าดึงแขนเขาไว้ "โด่งรักนาย...จริงๆ" ตุ้ยอึ้ง เขาหันกลับมามองต้าอีกครั้ง ------------------------------------------------------------------ ท้องฟ้าโปร่ง ดวงดาวระยับ ลมเย็น เสียงคลื่น กลิ่นไอของทะเล "ตุ้ยรักโด่ง...จริงๆ" คนสองคนยืนนิ่ง ปล่อยให้น้ำทะเลคลอเคลียข้อเท้า "โด่งก็รักตุ้ย...จริงๆ" โด่งยิ้มกว้าง เลิกคิ้วขึ้นสูง ทำหน้าล้อเลียน รอยยิ้มนั้นยังคงชัดเจนอยู่ในใจตลอดมา... ------------------------------------------------------------------ จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 18:02:27 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 48 **************************************************************** - - - Happy Ending - - - (มั้ย) **************************************************************** จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 18:03:17 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 49 จบจริงๆแล้วค่ะ ยาวนานเหลือเกิน ขอบคุณผู้อ่านที่รักทุกท่านมากนะคะ ถ้าหากไม่มีใครอ่านหรือให้ความสนใจ พวกเราคงไม่มีโอกาสได้แต่งฟิคได้ยาวขนาดนี้ ต้องขอโทษที่ได้แต่เน้นตัวละครสำคัญๆนะคะ ขอโทษคู่ 5*8 มากๆ ที่ไม่ค่อยได้พูดถึง ขอสรุปประเด็นดังนี้นะคะ - มิ้นบอย แฮปปี้ค่ะ แม่ต้ารู้ว่าเข้าใจผิด แต่ก็เอ็นดูบอยไม่แพ้โด่งค่ะ ออกจะมากกว่าด้วยซ้ำ เพราะบอยขยันเอาใจผู้ใหญ่ - เพชร โดนข้อหาประมาทจนเป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ชีวิต แต่พ่อใหญ่ค่ะ เลยโดนแค่รอลงอาญา - ตูน ตกงาน แต่ไม่นานก็หาใหม่ได้ เพราะเก่งเป็นทุนเดิม แล้วก็มีแฟนใหม่อย่างรวดเร็วเช่นกัน - บรูน่า พอจบจากปารีส กลายเป็นดีไซน์เนอร์ชื่อดัง กลับไปทำงานอยู่อังกฤษ นับว่าที่นั่นมีความทรงจำดีๆมากมาย - ตาล พอต้าหาย ก็ลาออกแล้วก็หาทุนเรียนต่อ โดยมีบรูน่าช่วยเหลือค่ะ - เพชร เปิ้ล สุดท้ายก็เข้าใจกันค่ะ กลับมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม เปิ้ลก็เลิกนิสัยขี้อิจฉา - ก้อ เปิ้ล รี่ คู่(คี่)นี้ เสียดายที่คงไม่ได้เขียนถึงอีก เพราะเขียนก็คงจะยาวมากกก ตามที่วางไว้คือ ก้อคู่กับเปิ้ลค่ะ แล้วก้อก็ย้ายไปอยู่ภูเก็ต เพื่อช่วยงานโรงรม รีสอร์ท รวมทั้งสถานบันเทิงของเปิ้ลแถวนั้น - เพื่อนๆในวงของตุ้ย ก้อ ตามก้อลงไปเล่นดนตรีที่ภูเก็ตค่ะ เพราะรายได้ดีมากกกก จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 18:12:42 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 50 #46 จ๊าก เพิ่งเห็น สวัสดีค่า ขอไปกินข้าวก่อนนะคะ จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 18:25:09 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 51 T ^T น้ามตาซึมเลยอ่ะ .. จบได้เศร้ามากกกก  จิงๆน๊ะ T____________T แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 50 19:10:10 จากคุณ : เต้าหู้ ผู้กู้โลก (เต้าหู้ ผู้กู้โลก) - [ 5 ต.ค. 50 19:09:09 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เฮ้ย ไรอ่ะ ตอนอ่านที่ทำงานพี่ด่องยังไม่เป็นไรเลย กลับมาไม่ทันดูใจอ่ะ T_T รักคนแต่งนะคะ T_T จากคุณ : Ksuteena - [ 5 ต.ค. 50 19:29:21 ]

ความคิดเห็นที่ 53 อ๊ากกกกกก ม่ายยอมๆๆๆๆ พี่ด่องตายได้ไงค้า~ ฮือๆ เศร้ามากมาย จากคุณ : ศรีธัญญามาจ้ะ - [ 5 ต.ค. 50 20:22:33 ]

ความคิดเห็นที่ 54 หวัดดีค่า น้องว่าน พี่ตุ๊ก พี่น้องหนู เดี๋ยวขอตัวไปนอนก่อนนะคะ ง่วงเงิบมากๆ ใครมีคำถามอะไรถามไว้ได้ค่ะ หรือจะโวยวายอะไร ก็ได้เช่นกันค่ะ พรุ่งนี้จะมารับโทษ -*- พิมพ์ผิดหลายที่ แต่แก้ไขไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องเวลา ผ่านไปสองปีนะคะ มีหลายที่ที่พิมพ์ว่าหนึ่ง แหะๆ จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 5 ต.ค. 50 20:25:48 A:202.5.87.139 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ย่องกลับมาตามอ่านบทสรุปทั้งหมด T^T เธอใช่ไหมที่หัวใจของฉันผูกพัน แหละคือเธอเท่านั้นที่ฉันเพิ่งจะเข้าใจ ไม่มีเธอมันดูเหงา ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้ นี่ยังไงโลกที่ไม่มีเธอแล้ว T^T จากคุณ : Be_Chorus - [ 5 ต.ค. 50 21:52:56 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ดีใจที่ฟิคมาแล้ว แต่เสียใจจัง ทำไมถึงทำกับโด่ง และตุ้ยได้ จากไปพร้อมน้ำตา เพื่อทำใจกลับมาอ่านอีก 1 รอบ ขอบคุณผู้แต่งฟิค ทุกท่านค่ะ ที่ให้ทั้งความสุข เศร้า เหงา รอคอย จากคุณ : ทอรุ้งตะวันฉาย (ทอรุ้งตะวันฉาย) - [ 5 ต.ค. 50 22:11:26 ]

ความคิดเห็นที่ 57 งืออ ตอนใกล้จบ ทำร้ายจิตใจจัง แต่พออ่านถึงตอนจบ ก็แฮปปี้นะ แฮปปี้ในแบบของผู้แต่งทั้งสาม กรั่กๆๆ เศร้าจาง จบแล้ว ในที่สุด ขอบคุณพี่นิ ญ น้องแอมป์ ที่เขียนฟิคเรื่องนี้ขึ้นมาจ่ะ ทำเอาอินไปมากมาย ทั้งที่ไม่ได้ดูรุ่นสามจริงจังเลย เอิ๊กกก จุ๊บ จุ๊บ ~* จากคุณ : [Zonic] - [ 5 ต.ค. 50 22:34:10 ]

ความคิดเห็นที่ 58 เศร้าจริง T_T ขอบคุณผู้แต่งทั้งสามท่านค่ะ จากคุณ : กะทิขาว - [ 5 ต.ค. 50 22:34:46 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ฟิคนี้ตั้งแต่สมัยสปอนเซอร์ยังไม่โดนยึดอมยิ้ม 5555+ ขอบคุณผู้แต่งด้วยค่ะ :) ป.ล. ขออนุญาตเอารูปมาลงหน่อยนะคะ  เพราะรูปนี้พี่โด่งหล่อมั่กๆๆๆๆๆๆ ^^ แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 50 23:59:32 จากคุณ : แป้งกระป๋องใหม่ - [ 5 ต.ค. 50 23:57:24 ]

ความคิดเห็นที่ 60 T^T เศร้าไปไม๊ ? จากคุณ : oilz (iamoilz) - [ 6 ต.ค. 50 00:14:38 ]

ความคิดเห็นที่ 61 60  คงเศร้าไปนิดมั้ง จากคุณ : Be_Chorus - [ 6 ต.ค. 50 00:38:40 ]

ความคิดเห็นที่ 62 T____________________T ขอบคุณนะคะ ที่แต่งตอนจบมาให้อ่าน แม้มันจะเศร้า แต่ก็ยอมรับว่า เป็นกลางที่สุดแล้ว ปล. ตื่นมาตาบวมแน่ตรู ฮืออออ จากคุณ : Dabadee - [ 6 ต.ค. 50 01:33:01 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ขอบคุณค่า บี พี่รุ้ง ปาม(อีกรอบ) คุณกะทิขาว(อีกรอบเหมือนกัน) คุณแป้งกระป๋องใหม่ ออย และพี่ดา ตอนจบมันรวบรัดไปนิดนึงนะคะ หวังว่าคงไม่ทำให้อารมณ์เสีย จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 6 ต.ค. 50 05:17:15 A:202.5.87.147 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ตามที่พี่ดาว่าเลยค่ะ จบแบบเป็นกลางที่สุดแล้ว เพราะหากจบ 4*7 จะมีคนแต่งคนนึงดิ้นกระแด่วๆ ร้องห่มร้องไห้ ตีโพยตีพาย กินไม่ได้นอนไม่หลับ แถมจะไปอดปู้จายประท้วงอยู่หน้าบ้านผู้แต่งอีกคน แต่ถ้าจบ 7*12 ผู้แต่งอีกคนก็จะตีอกชกหัว ฆ่าเสือด้วยมือเปล่า เข็นครกขึ้นภูเขา จระเข้ฟาดหางใส่ผู้แต่งคนที่กล่าวไปข้างต้น (ทั้งหมดนี้ ผู้แต่งคนสุดท้าย ไม่ว่าจะจบ 4*7 หรือ 7*12 ก็ต้องดมยาดม เพราะปวดหัวกับไอ้สองคนแรก) จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 6 ต.ค. 50 05:32:15 A:202.5.87.147 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 65 อ้อ แล้วถ้าจบ 1*12 งานนี้ผู้แต่งคงโดนสปอนเซอร์รุมฆ่า 55555555555555 งานนี้หวยเลยออกที่ 1*4 น่ารักดีนะคะ เหมันต์ที่ผ่านพ้นไป~~~ จากคุณ : ผู้แต่งทั้งสาม - [ 6 ต.ค. 50 05:51:16 A:202.5.87.147 X: TicketID:157075 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เอารูปใหญ่เท่าฝาบ้านมาปิดท้ายตอนจบ ^^ จากคุณ : Be_Chorus - [ 6 ต.ค. 50 06:46:48 ]

ความคิดเห็นที่ 67 กลับมาอ่านอีกรอบแล้วจ้า คิดไปคิดมา จบแบบนี้ก็ดีที่สุดแล้วนะ สปอนเซอร์ชาว 7*12 จะได้ไม่ต้องเสียใจที่โด่งตกไปเป็นของคนอื่น และตุ้ยจะได้คิดถึงโด่งตลอดไป จากคุณ : thammarat52@hotmail.com (ทอรุ้งตะวันฉาย) - [ 6 ต.ค. 50 08:14:21 ]

ความคิดเห็นที่ 68 กลับมาอ่านอีกรอบแล้วจ้า คิดไปคิดมา จบแบบนี้ก็ดีที่สุดแล้วนะ สปอนเซอร์ชาว 7*12 จะได้ไม่ต้องเสียใจที่โด่งตกไปเป็นของคนอื่น และตุ้ยจะได้คิดถึงโด่งตลอดไป จากคุณ : 7*12 (ทอรุ้งตะวันฉาย) - [ 6 ต.ค. 50 08:15:12 ]

ความคิดเห็นที่ 69 น้องโด่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง จากคุณ : The Happiness - [ 6 ต.ค. 50 15:45:22 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ขอบคุณจริงๆค่ะ  ติดตามฟิคนี้ในความเงียบมานานเหมือนกันค่ะ  ต้องยอมรับว่าน้ำตาซึมทีเดียวค่ะ แต่ก็ลงตัวดีค่ะ....ขอบคุณนะคะที่มีเรื่องสนุกๆให้อ่าน จากคุณ : ยังไงก็รักค่ะ (ความเหงาที่เป็นนิรันด์) - [ 6 ต.ค. 50 16:57:32 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ปลาบปลื้ม T__________________,T จากคุณ : iam_vy - [ วันเกิด PANTIP.COM 16:38:01 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เจ็ตสิบสอง จากคุณ : ด้วยรักและปลาทู - [ วันเกิด PANTIP.COM 19:17:32 ]

ความคิดเห็นที่ 73 โอววววววววววววววววววววววววววว เศร้ามากมายค่ะ แทบจะต้องเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดน้ำตาแทนผ้าเช็ดหน้า แถมตอนอ่านแทบจะขาดใจตายตามตุ้ยไปด้วยเลยค่ะตอนที่กลับไป เจอบ้านโด่งถูกปล่อยทิ้งร้างว่างเปล่า สงสารตุ้ย สงสารร่า สงสารเพชร สงสารต้า สงสารบอย แต่ก็อย่างที่ทุกคนว่าแหละค่ะจบแบบนี้ก็คงจะดีที่สุดแล้ว ขอบคุณผู้แต่งทั้งสามมากนะคะ ที่ทำให้ติดฟิคจนงอมแงม ขอบคุณที่ทำให้หลงรักตัวละครสองตัวเป็นพิเศษจนถอนตัวไม่ขึ้น (คู่ที่คุณก็รู้ว่าใคร) และที่สำคัญที่สุด ขอบคุณที่ทำให้ได้พบ ได้รู้จักพี่ๆน้องๆจากฟิคนี้ก็หลายคน ขอบคุณจริงๆค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 50 09:24:28 แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 50 21:37:43 จากคุณ : แมวน้อยหัวโต - [ วันเกิด PANTIP.COM 21:35:09 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Pli~Jaykarb~ilP - [ 9 ต.ค. 50 17:38:56 ]

ความคิดเห็นที่ 75 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด อ่านจบแล้ววววว จบได้ลงตัวดีค่ะ โด่งอาจจะไม่มีตัวตน แต่หัวใจโด่งก็ยังทำหน้าที่เชื่อมความผูกพันของทั้งตุ้ย,ร่าและต้าไว้ได้เหนียวแน่นยิ่งกว่าใยแมงมุมผสมกาวช้างซะอีก ^ ^" ขอบคุณน้องสามคนมากค่ะ ที่ช่วยกันปิดฉากฟิคเรื่องนี้จนสำเร็จ  ถ้ามีฟิคเรื่องใหม่อย่าลืมมานำเสนออีกนะคะ ปล. รักน้องๆ รุ่นสามสุดหัวใจ...จริงๆ จากคุณ : โดยเฉพาะคนที่คุณก็รู้ว่าใคร^ ^ (BOOKBANK) - [ 10 ต.ค. 50 16:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ความในใจ เราชอบฟิคเรื่องนี้มากๆ เป็นครั้งแรกที่เราได้อ่านฟิคข้ามปี เรารู้สึกอิน และผูกพันกับฟิคเรื่องนี้มาก ปกติเราจะซุ่มในบอร์ดพี่โด่ง พอมีกระทู้รหัสลับฮาร์บีทเกิดขี้น เป็นครั้งแรกที่ทำให้เราออกจากที่ซุ้มลองมาคุยและทักทายเพื่อนๆพี่ๆน้อง เป็นครั้งแรกที่ทำให้เรารู้จักอมยิ้ม เป็นครั้งแรกที่ทำให้เราพยายามจะหัดโพสรูป เป็นครั้งแรกที่เราเห็นตัวเลขที่ไหนจะต้องคิดรหัสตาม เป็นครั้งแรกที่เราได้ร่วมกริ๊ดร่วมฉลอง เล่นเกมในเลขตามวันต่างๆเป็นกิจกรรมที่สนุกมาก เป็นครั้งแรกที่ทำให้เรามีแรงบันดาลใจอยากจะแต่งนิยายที่อ่านแล้วสนุกยิ้มตามได้เหมือน นิ แอมป์ หญิง (ผู้แต่งทั้งสาม) ถึงแม้ว่าเราจะคุยกับเพื่อนๆในกระทู้ไม่บ่อยแต่ที่นี้ก็ทำให้เรารู้สึกดีมากๆ ที่ได้รับการทักทายจากเพื่อนๆ ดีใจที่เพื่อนๆได้อวยพรวันเกิดให้เรารวมได้ถึงเว็บพี่โด่งด้วย ขอบคุณทุกคนค่ะ ที่ทำให้เรามีความสุขมากในช่วงเวลานั้นมากๆ ที่นี้เปรียบเสมือนจุดเริ่มต้นในการเล่นบอร์ด Pantip ของเรา ไหนๆฟิคเรื่องนี้ก็อวสานแล้ว เราก็อดไม่ได้ที่จะอยากถามสารทุกข์สุขดิบของเพื่อนๆทุกคนที่ร่วมอ่านฟิคด้วยกันมากมายเลย เราอยากจะฟังเรื่องเล่าจากเพื่อนๆว่าช่วงเวลาที่ไม่ได้อยุ่เฝ้ากระทู้นี้ หายไปทำอะไรกันบ้างและตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ ส่วนเราช่วงที่หายไปก็สิงอยู่แต่ในเว็บพี่โด่งเป็นชาวซุ่ม แล้วก็ลองทำspaces7*12ดู จากนั้นก็ได้ติด AF4 ได้ลองเขียนบทความAF4 ตามความรู้สึกเรื่องนึง ตอนนี้กำลังจะลองเขียนบทความ จาก AF3 ถึง AF4 ลงใน spaces เมื่อก่อนเราเคยคิดว่าการเขียนบทความหรือแต่งนิยายเนี้ยน่าจะมีความรู้สึกเหมือนทำการบ้าน ทำรายงาน อย่างเราคงทำไม่ได้แน่ ทำไมเราต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งนั่งพิมพ์ด้วย มาถึงตอนนี้เข้าใจเลยค่ะว่าทำไปทำไมเพราะว่าการมีคนอ่านแล้วทำให้เราสนุกมีความสุขและอยากจะเขียนเรื่องต่อๆไป สุดท้ายนี้เราอยากจะบอกว่า คิดถึงและผูกผัน นิ แอมป์ หญิง พี่อัญ พี่ตุ๊ก พี่กิฟ ผู้จัดรูป  และทุกคนที่ร่วมกิจกรรมต่างๆในกระทู้นี้นะคะ                                                                                        เพลง แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 50 15:18:57 จากคุณ : รัก7*12ตลอดไป (SunRune) - [ 16 ต.ค. 50 08:34:26 ]

ความคิดเห็นที่ 77 เข้ามาตกใจ ไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาอ่านอีก เพราะกระทู้มันตกไปไกลมากแล้ว ขอบคุณบีคอรัส พี่รุ้ง พี่ยุ้ย คุณความเหงาที่เป็นนิรันด์ พี่กิ๊ฟ คุณPli~Jaykarb~ilP พี่อัญ และเพลง อ่านความในใจของเพลงแล้วน้ำตาจะไหล นิเองก็ดีใจมากๆที่ได้มีโอกาสรู้จักกับทุกๆคน ตอนแรกเลย น้อง ญ น้องแอมป์ และน้องโอ๋ บ้านโด่ง แต่งกันเล่นๆ ฮาๆ พอจบไป นิเลยขอน้อง ญ ว่าขอแต่งด้วยคนจิ ตอนนั้นน้องโอ๋ไม่ค่อยว่าง เลยแต่งเล่นกันสามคน คนที่อ่านช่วงแรกๆจะรู้เลยว่ามั่วกันมาก ลากไปลากมา ทิ้งระเบิดแกล้งคนที่แต่งต่อสุดฤทธิ์ จนน้อง ญ ลากออกมาตั้งกระทู้เก็บไว้ ก็ทำให้ได้พบว่า "มีคนอ่าน" ด้วย นิก็มีกำลังใจที่จะแต่งต่อไปให้มันดีๆ สนุกๆ ที่ผ่านมามีทั้งสุขทั้งทุกข์ แต่มันก็เป็นความทรงจำที่ดีมากๆ ช่วงนึงเคยมีปัญหาเรื่องความ Y ในฟิค นิถึงกับประกาศกับหลายๆคนว่า จะไม่เขียนฉาก Y ของตุ้ยกับโด่งอีก แต่สุดท้ายแล้ว ก็อดไม่ได้ ปล่อยออกมาเป็นชุด 5555555+++ สิ่งที่ชอบอีกอย่างกับฟิคนี้ คือ พี่โด่ง(ของนิ 555555) เป็นพระเอก นานๆทีจะมีฟิค AF3 ที่พี่โด่งเป็นพระเอก และที่ประทับใจที่สุด คือเวลาที่มานั่งอ่านความคิดเห็นที่ xx ในกระทู้ มันมีความสุข ไม่ว่าคนอ่านจะชอบ จะโวยวาย จะขู่อาฆาต แต่นิก็มีความสุข ในบางฉาก คนแต่งเขียนไปร้องไห้ไป หรือเขียนไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไป (อินจัด) พอได้มารู้ว่า คนอ่านก็ร้องไห้หรือยิ้มแป้นด้วยเหมือนกัน มันก็ยิ่งดีใจที่สิ่งที่เราต้องการจะถ่ายถอด มีคนที่เข้าใจ และรู้สึกตาม จากคุณ : ด้วยรักและปลาทู - [ 16 ต.ค. 50 16:47:58 ]

ความคิดเห็นที่ 78 และอยากบอกเพลงเป็นพิเศษ เรื่องนี้เคยบอกทางเอ็มไปกับใครซักคนแล้วล่ะ แต่ไม่ได้บอกเพลงโดยตรง หลังจากที่นิปล่อยฟิคไว้นานนนนนนนนมากกกกกกกก คือเราสรุปตอนจบกันไว้แล้ว แต่ไม่ได้แต่งซักที นิเองก็งานยุ่งจนไม่ได้มาคิดเรื่องนี้เลย ยอมรับว่าบางทีก็ลืมๆไปแล้ว แต่อยู่มาวันนึง มีคนส่งลิงค์ฟิค Y ในเว็บเด็กดีมาให้ นิไม่เคยอ่านฟิคในเว็บนั้นเลย ก็ลองอ่านดู พออ่านจบ นิเลย search ฟิคในเว็บนั้นดู แล้วนิก็เห็นหัวข้อของเพลงค่ะ รายละเอียดของฟิคขึ้นไว้ประมาณว่า ฟิคนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากฟิคมั่วในเว็บพันทิป นิรีบคลิ๊กเข้าไปอ่าน ปรากฏว่ามันว่างเปล่า เดาว่าเพลงคงเอาออกไปแล้ว และเดาต่อว่าคงเป็นฟิคพิเศษที่เพลงเคยเอามาลงให้อ่านกัน นิรู้สึกดีมากๆ และตัดสินใจเดี๋ยวนั้นว่า จะต้องรีบมาต่อให้จบ ในเมื่อคนอ่านรู้สึกดีกับเราขนาดนี้ เราจะทิ้งคนอ่านได้ไง เลยคุยกับน้องๆ เราก็ช่วยกันต่อให้จบ ตอนแรกคิดว่ายังจะมีใครเข้ามาอ่านอยู่มั้ย แต่คิดว่าต่อให้มีคนอ่านแค่คนเดียว ก็จะต้องต่อให้จบ แต่เห็นพี่น้องสปอนเซอร์ที่คุ้นเคยมาอ่านกันเหมือนเดิม ตื้นตันใจมากๆ นิขอบคุณทุกๆคนจริงๆค่ะ อยากบอกจากใจจริงว่ารักคนอ่านทุกคน จากคุณ : ด้วยรักและปลาทู - [ 16 ต.ค. 50 16:57:29 ]

ความคิดเห็นที่ 79 จบแล้ว จบเศร้าด้วย ToT สงสารโด่ง กะพี่ตุ้ย อ่ะ อ่านไปแอบเช็ดน้ำตาไป (อ่านในออฟฟิศ) ขอบคุณ น้องแอมป์ น้องนิ น้องหญิง สำหรับฟิคแสนสนุกนี้นะคะ ติดตามมาเป็นปีๆ  หวังว่าจะหาเรื่องเขียนกันอีกนะ ชื่นชมในฝีมือเลย จากคุณ : ohsci - [ 13 พ.ย. 50 14:00:30 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ขอบคุณทุกๆคนมากค่ะ T^T จากคุณ : iam_vy - [ 18 พ.ย. 50 10:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 81 สืบเนื่องจากทู้นี้ ::ฟิค(มั่ว)มั่ว(ฟิค):: ~*รหัสลับฮาร์ทบีท*~...อยากให้มีภาค2มั้ย ตัวละครเดิมเพิ่ม เอเอฟสี่ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C6207163/C6207163.html จากคุณ : iam_vy - [ 7 ม.ค. 51 18:30:50 ]

ความคิดเห็นที่ 82 อย่าลืมกดเก็บนะคะ จากคุณ : iam_vy - [ 7 ม.ค. 51 18:37:27 ]

ความคิดเห็นที่ 83 อันบนด๋อยค่า เอาอันนี้นะ จากคุณ : iam_vy - [ 7 ม.ค. 51 19:38:48 ]