จากใจแม่ยุพาถึงบิ๊ก


จากใจ’คุณแม่ยุพา’ถึงลูกรัก’บิ๊ก ดีทูบี’

เวลาเพียงชั่วเสี้ยววินาที ใครเลยจะคาดคิดว่าจะทำให้ครอบครัวที่แสนอบอุ่นอย่าวครอบครัว “กิตติกรเจริญ” ต้องพบกับความบอบช้ำอย่างแสนสาหัส

จากที่เคยอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา 3 คนพ่อแม่ลูกในบ้านหลังอบอุ่น วันนี้บ้านหลังนี้เหลือเพียง “คุณพ่ออุดม” และ “คุณแม่ยุพา กิตติกรเจริญ” เท่านั้น

ขณะที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน “บิ๊ก ปาณรวัฐ กิตติกรเจริญ” ยังอยู่ในอาการโคม่าและยังต้องพักรักษาตัวภายใต้การดูแลของแพทย์ที่โรงพยาบาล

ความรู้สึกส่วนลึกของ “คุณแม่ยุพา” ที่ยังห่วงหาอาทรลูกรัก และยังมีความหวังเต็มเปี่ยมว่า “บิ๊ก” จะตื่นขึ้นมา…อ้อนแม่อีกครั้ง

“4-5 วันมานี่ดีขึ้น ผมก็ขึ้นเต็มเลย แม่ไปหาเขา เห็นเขานอนลืมตา กลอกตาไปมา ทางซ้ายที ทางขวาที เหมือนเริ่มมีความรู้สึก แต่ยังไม่รู้เรื่อง มองลักษณะตาก็ปกติ ทานได้เยอะ เขาชอบกินปลาทูน่าผัดกะเพราะคลุกข้าว จะสั่งทางโรงพยาบาลทำให้ แต่ต้องเป็นข้าวแห้งๆเบาๆเลยนะ เขาจะทานได้เยอะ

แต่ก่อนเวลาที่เขากลับบ้านเร็ว ถามว่าจะกินอะไร เขาก็บอกเหมือนเดิม เราก็รู้แล้ว ทูน่าผัดกะเพรา แล้วก็ไข่ตุ๋น เมนูนี้ไม่เคยเบื่อ เราก็ชอบด้วยเพราะทำง่าย ไม่เรื่องมาก ทานกับข้าวร้อนๆ เขาชอบมาก ถ้ากลับเร็วเขาจะสั่งให้ทำไว้ให้เขาด้วย เขาเป็นคนง่ายๆ ไม่เรื่องมาก

พ่อกับแม่ก็สมถะ บ้านเราไม่มีคนรับใช้ คนจะถามแม่ว่าทำงานบ้านไหวเหรอ ก็ไม่มีอะไร เราทำทุกอย่างให้เป็นระเบียบ ทานเสร็จเอาจานไปล้าง แล้วบิ๊กจะไม่ค่อยทำสกปรก เขาไม่เคยเขียนตามข้างฝา ไม่มี แม่จะมีเสื่อไว้ให้เขาปูนอนเล่น เขาก็จะนอนปั้นมดแดง อุลตร้าแมน ชอบมากๆ ชอบเป็นชีวิตจิตใจ ทุกอย่างแม่ยังเก็บไว้หมด

แล้วเขาไม่ชอบไปเล่นนอกบ้าน อาจจะเป็นเพราะเมื่อเล็กๆโดนแม่ขังใส่กุญแจให้อยู่แต่ในบริเวณบ้านตลอด เขาก็จะบอกว่าผมไม่ได้เก็บ พ่อแม่เขาเก็บให้ผม

เขาให้สัมภาษณ์อย่างนั้น แต่จริงๆเขาเองก็ไม่ชอบออกไปเล่นนอกบ้านด้วยแหละ มีครั้งหนึ่งแม่ไปทำธุระ ต้องไปส่งของ จะให้เขาอยู่บ้านก็ไม่ได้ เขาไม่ยอม ก็ต้องเอาไปด้วย เขาก็จะหลับอยู่แต่ในรถ ไม่ยอมลงไปเล่นกับใครเลย คงจะรำคาญ สงสัยจะขัดใจกัน ก็เลยไม่ชอบเท่าไหร่ แม่ต้องจ้างคนไปอยู่เป็นเพื่อน

แต่คุณพ่อจะเป็นอะไรที่ตามใจมาก วันเสาร์พ่อลูกจะวางแผนกันเลย เสาร์นี้จะไปดูหนังโรงนี้ เรื่องนี้ ดูกี่โรง กี่เรื่อง นัดแนะกันทุกเสาร์ บิ๊กจะชอบดูหนังการ์ตูนมากๆ ส่วนคุณพ่อก็ไปนั่งหลับ สองคนพ่อลูกจะมีอะไรทำด้วยกันตลอด

เด็กๆเขาจะชอบเล่นรถบังคับ เช้าขึ้นมาสองคนพ่อลูกก็จะหิ้วกระเป๋าเครื่องมือไปเล่นอยู่หน้าห้างฯ หายไปตั้งแต่เช้า 3 ทุ่มถึงกลับบ้าน เขาชอบของเขา

ทุกวันนี้พ่อจะไปเฝ้าที่โรงพยาบาลทุกวัน เช้าก็จะขับรถออกจากบ้านแล้ว พอ 3 ทุ่มก็จะกลับมา ไปบีบๆนวดๆลูกเขาทุกวัน ส่วนแม่ช่วงหลังจะไม่ค่อยได้ไป แต่คุณพ่อจะโทร.มารายงานตลอด ไม่อยากไป ไปเห็นแล้วใจไม่สบาย ใจมันหวิวๆต้องพยายามหาอะไรทำ

ยิ่งช่วงใหม่ๆที่เขาอาการลงหนัก แม่กลับเข้ามาบ้านคนเดียว ใจมันหวิวๆ ใจมันไม่มีสุข คิดไปต่างๆนานา ต้องรีบนอน

ก่อนนอนก็จะคิดว่าอยากให้พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาเรื่องทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน แต่ตื่นมาทุกครั้งก็ใจหาย เราอยู่กับลูกตลอดเวลา ตอนนั้นเขาดีขึ้นแล้ว ชู 2 นิ้วได้ แต่ตอนนี้ไม่รู้เรื่องเลย (พอสิ้นเสียงพูดบรรยากาศบนโต๊ะสนทนาก็เงียบสนิท)

<ทราบมาว่าช่วงนี้คุณแม่เดินทางไปไหว้พระทำบุญทุกวัน>

คือทุกวันนี้มีจดหมายแนะนำสารพัดอย่างส่งมาให้ ใครบอกอะไรมาเราทำหมด บอกให้เอาศาลาต่อเสา 4 เสา ทำบันได 3 ขั้น ไปตั้งไว้ตรงที่รถคว่ำ เราก็ทำ

ตอนแรกก็เอ๊ะ! เขาส่งศาลามาให้เลยหรือ แล้วเราจะไปหาช่วงที่ไหนมาต่อเสาล่ะ แต่นั้นแหละช่างมาพอดี

ตอนนี้ทำอะไรหรือไปไหนสะดวกเลย มีคนบอกให้ไปทำบุญที่โรงพยาบาลสงฆ์ แต่โรงพยาบาลสงฆ์ใครๆก็รู้ว่าต้องจอง เราไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง แต่พอเขารู้ว่าเป็นแม่บิ๊ก เขาอำนวยความสะดวกเดี๋ยวนั้นเลย

เราก็เอาอาหาร โจ๊ะ น้ำเต้าหู้ ปัจจัย ไปร่วมต่อท้ายถวายพระสงฆ์ 22 รูป ที่ต้อง 22 เพราะให้เกินอายุไปปีหนึ่ง
เขาบอกบิ๊กชาติที่แล้วเป็นทหาร เราก็จัดของฝากให้ผู้จัดการเขาไปไหว้ที่อนุสาวรีย์พระยาพิชัยดาบหัก

พรุ่งนี้ก็มีไปอีก ตั้งใจจะปล่อยปลา 9 เท่าของอายุบิ๊ก เท่ากับ 189 ตัว นัดให้เขาเอาปลามาส่งที่ริมแม่น้ำตอน 8 โมงเช้า ที่วัดบางนานอก ตอนนี้ไปไหน ทำอะไร บอกเป็นแม่บิ๊กจะสะดวกไปหมด

ทุกคนอยากช่วย ทุกคนสงสาร จากที่แต่ก่อนมีแต่เด็กๆรู้จัก เดี๋ยวนี้คนแก่ก็รู้จัก อาทิตย์ก่อนไปหาซื้อพระประธานถวายวัด เขาบอกให้ไปถวายวัดที่ไม่มีพระประธานต่ออายุ เราก็ไปหาซื้อแถวเสาชิงช้า ไปเจอคนแก่เจ้าของร้าน เขาบอกว่าบิ๊กน่าสงสาร ลดให้ตั้งเยอะ แล้วเขาก็ช่วยพระมาด้วย

เราก็เอาไปถวายที่วัดหนามแดง แล้วก็วัดบางเสี้ยวที่จ.ชัยภูมิ ไม่เคยคิดเลยว่าคนจะรักเขามากขนาดนี้ แฟนเพลงมาทีเอาของมาให้เยอะแยะ อย่างว่าเขากำลังดัง ปุ๊บปั๊บมาเกิดเรื่องแบบนี้ ที่บ้านมีโทรศัพท์เข้ามาทุก 5 นาที จนต้องยกหูขึ้น เพราะไม่ไหวจริงๆ รับโทรศัพท์จะไม่ต้องทำอะไร

จดหมายก็มีเข้ามาทุกวัน แม่อ่านหมดทุกฉบับ แล้วก็จะแยกเก็บเอาไว้ โดยเฉพาะจดหมายที่แนะนำทุกฉบับจะคัดเก็บไว้ต่างหาก ตั้งใจว่าจะเก็บเอาไว้ให้คนที่เขาต้องการ แม่จะส่งไปให้

แต่ถึงวันนี้คงต้องขอโทษที่ยังไม่ได้ตอบเลย เพราะไม่มีเวลาจริงๆ และก็ขอบอกว่า แม่ขอบคุณสำหรับจดหมายทุกฉบับ ความหวังดีของทุกคนที่มีให้กับบิ๊ก”

<ถามเกี่ยวกับกระแสข่าวที่ว่าแม่ถอดใจไปแล้ว>

“ไม่รู้เรื่องเลย หนังสือพิมพ์เขียนกันไปเอง เว่อร์มาก แต่ก่อนแม่ซื้อหนังสือพิมพ์อ่านทุกวัน แต่เดี๋ยวนี้ไม่ซื้อเลย อ่านแล้วใจคอไม่ดี

เขาเขียนว่าแม่ร้องไห้เป็นลมล้มพับจนพ่อถอดให้ให้ถอดสายออก แต่แม่ขอร้องว่าให้ถึงวันที่ 12 สิงหาก่อนค่อยถอด สร้างเรื่องทั้งนั้น แม่ไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยคิดจะถอด พาดหัวแต่เรื่องไม่ดี เวลาอาการบิ๊กดีขึ้นก็เขียนแค่ตัวหนังสือเล็กๆ แต่ถ้าคนจะเป็นจะตายชอบเขียนข่าวพาดหัวให้คนอื่นเขาแย่ ไม่ให้กำลังใจเราเลย คนอื่นเขาอ่านจะรู้สึกยังไง

เขาจะมองพ่อแม่เป็นคนยังไง พ่อแม่ถอดใจ…ไม่มีทาง ไม่มีวันซะหรอก ลูกจะเป็นยังไง เขาจะกลับมาในสภาพไหน เราก็รับได้

ทรมานแค่ไหน ยังไงเราก็จะสู้ สู้จนถึงที่สุด
ยังไงเราก็จะไม่ทิ้งกัน ยังไงก็ต้องเลี้ยงลูกเรา

ไม่รู้สิ แม่เกลียด แม่ถึงหลบนักข่าวไม่ให้สัมภาษณ์
ยังไงแม่ก็เลี้ยงเขาได้ ถึงต่อไปในอนาคตเขาจะเป็น
ยังไง กลับมาให้สภาพไหน จะมีใครช่วยหรือไม่มีใครช่วย เราก็ดูแลเขาได้

เรามีอพาร์ทเม้นท์ ให้เช่า แล้วเราเปิดร้านขายของที่อพาร์ทเม้นท์ด้วย แต่ตั้งแต่บิ๊กไม่อยู่เราก็ไม่ได้ทำ เรามีกันแค่ 2 คน แต่ก่อนไม่มีอะไร
เราสองคนก็จะไปขายของที่อพาร์ทเม้นท์ แค่นี้เราก็พอแล้ว

แต่เราก็พยายามจะจัดการให้ดี เพราะวันนึงเรารู้ว่าเราต้องใช้มันอีกเยอะ ในวันที่คงไม่มีใครมาช่วยเราได้ตลอด

แม่ถึงบอกบิ๊กว่าแม่ไม่อยากได้ลูกสะใภ้เป็นดาราหรือเป็นคนดัง ขอแค่เป็นคนเก่งก็พอแล้ว จะได้มาช่วยกันดูแลกิจการ

ขนาดบิ๊กเองแม่ยังเคยบอกเขาว่าอยากให้ทำงานเช้าไปเย็นกลับ เบื่อก็ลาออกมาเก็บค่าน้ำที่อพาร์ทเม้นท์ เราก็อยู่ได้สบายๆ มีความสุข

แม่ไม่ชอบให้เขากลับบ้านดึกๆ แม่ยังไม่ชอบเลย กับอ้ายเขามาเยี่ยมบ้างแต่เขาไม่กล้าเจอแม่หรอก แต่ก่อนหน้านั้นแม่ก็เคยบอกเขาว่าทำตัวให้ไม่ว่างบ้านนะ บิ๊กจะได้ไม่ต้องไป
เพราะถ้าไม่มีเพื่อนบิ๊กก็คงไม่ไปไหนมาไหนคนเดียวหรอก เขาเป็นคนรักเพื่อนมาก แต่แม่จะไปว่าเขาก็ไม่ได้ ต้องว่าลูกของเราถูกไหม

บิ๊กเขายังบอกเลยว่า หม่าม้ารู้มั้ย ไอ้พวกนี้มันกลัวหม่าม้ายิ่งกว่ากลัวพ่อแม่มันเสียอีก เรารู้ว่านิสัยเขาเป็นยังไง สำหรับเพื่อถึงไหนถึงกันไปไหนต่อไหนมาก็ต้องไปส่งทุกคน”

ชีวิตบนความบอบช้ำ วันนี้สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดคือการเดินทางสายบุญ ปล่อยนก ปล่อยปลา สวดมนต์อ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอต่อชีวิตลูกชายคนเดียว หวังเพียงว่าให้มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นอีกครั้ง

แม้สิ่งเหล่านั้นจะไม่ทำให้ความเจ็บปวดลดน้อยลง แต่ก็เป็นกำลังใจเพื่อต่อสู้กับความบอบช้ำได้บ้าง