ความคิดเห็นที่ 1 ...ฤดูร้อน เวลาค่อยๆที่ดำเนินไปกับความสดใสในชีวิต... กับแรงบันดาลใจเพียงนิดที่ ต้น นิธิวัฒน์ ธราธร ได้รับจากการชมการบรรเลงออร์เคสตร้าครั้งแรกในชีวิต ที่วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ ม.มหิดล นับว่าเขาสามารถต่อยอดจินตนาการออกมาได้อย่างยอดเยี่ยมทีเดียว เนื้อเรื่องของ “Seasons Change เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย” ก็คงอย่างที่ใครๆคงรู้กันแล้ว ว่าเป็นเรื่องราวของ ป้อม เด็กหนุ่มที่มีฝีมือด้านตีกลองชุด ที่ตัดสินใจตาม ดาว สาวน้อยเทพไวโอลิน ไปเรียนที่ดุริยางคศิลป์ โดยไม่บอกให้พ่อแม่รู้ และก็ได้พบกับ อ้อม ลูกสาวของอาประเสริฐเพื่อนพ่อ ที่ป้อมวานให้ช่วยปิดความลับนี้ไว้ให้นานที่สุด อันที่จริง แม้โครงเรื่องจะดูแปลกใหม่ แต่กระนั้นก็ต้องยอมรับ ว่าหนังเรื่องนี้เป็นหนังในรูปแบบเดิมๆ ที่คนดูสามารถเดาตอนจบได้ตั้งแต่เห็นตัวอย่างหนัง หรือกระทั่งใบปิดด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นมันจึงป่วยการที่จะไปเน้นวิจารณ์บทสรุปของหนัง แต่สิ่งที่น่าสนใจมากสำหรับเรื่องนี้ ก็คือการดำเนินเรื่องของหนังไปจนถึงจุดจบ และจุดขัดแย้งต่างๆที่จะเข้ามามีผลกับเนื้อเรื่องต่างหาก สิ่งที่ผมคิดว่าน่าชื่นชมเป็นอย่างยิ่งของหนังเรื่องนี้ก็คือ บรรยากาศของเรื่องที่ทำออกมาได้ดีมากๆ ภาพทำออกมาได้สวยละมุนตา และเสียงดนตรีที่คลอประกอบฉากก็พาให้ผู้ชมตกอยู่ในภวังค์ของความอบอุ่น และเนื้อเรื่องที่ค่อยๆไหลไปเรื่อยๆ เหมือนสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ ไม่ต้องมีจุดเร้าความรู้สึกให้ตื่นเต้นอะไรมากมายดังที่เราเคยชินกับการดำเนินเรื่องแบบวัฒนธรรมฮอลลีวู้ด แต่กลับทำให้คนดูรู้สึกอยากติดตามเนื้อเรื่องไปเรื่อยๆ พร้อมทั้งเอาใจช่วยพระเอกของเราว่าจะฝ่าฟันมรสุมแต่ละลูกที่ผ่านเข้ามาในชีวิตได้อย่างไร อีกสิ่งก็คือรายละเอียดของเนื้อเรื่องที่อัดแน่นเสียจนผมไม่สามรถเก็บตกได้ทั้งหมดในการชมรอบแรก และจุดที่ไม่พูดถึงไม่ได้ ก็คือ การดำเนินเรื่องที่ล้อไปกับเสียงดนตรีและการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล ซึ่งเป็น “จุดขาย” ของหนังเรื่องนี้ หนังพูดถึงการที่ป้อมตัดสินใจทิ้งกลองชุดสไตล์ดนตรีร็อค ไปหากลองทิมปะนีสไตล์ดนตรีคลาสสิค เพียงเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ชิดดาว แต่ก็เป็นดนตรีคลาสสิคนี่เองที่ทำให้เขากับอ้อมได้ใกล้ชิด และเรียนรู้กันมากขึ้นเรื่อยๆ ผ่านการดำเนินไปของฤดูกาล ในการดำเนินเรื่องด้วยการดึงการเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศ (ที่พยายามดันกระทั่งปั้นให้เป็นส่วนหนึ่งของชื่อเรื่อง) ของแต่ละช่วงของฤดูกาลนั้น ผมเห็นว่าผู้กำกับยังดึงมาใช้ได้อย่างไม่คุ้มค่านัก ยกเว้น ฤดูฝน ที่ดึงฝนมาเป็นตัวเดินเรื่อง และสร้างความประทับใจได้ดี (เช่น ฉากที่อ้อมแอบเก็บร่มลงกระเป๋า เพื่อจะได้เดินกับป้อมใต้ร่มคันเดียวกัน เป็นต้น) แต่กับฤดูอื่นแล้ว ต้นไม่อาจดึงเอาลักษณะเด่นของสภาพอากาศมาเป็นเงื่อนไขของเนื้อเรื่องได้ อย่างเช่นแดดจัดจ้าของฤดูร้อน หรือบรรยากาศเหงาๆ กับสายลมยะเยือกของฤดูหนาว แต่ในขณะเดียวกัน ผู้กำกับสามารถจัดการเสียงดนตรีคลาสสิค โดยเฉพาะ Four Seasons ของ Antonio Vivaldi แต่ละท่อนให้เข้ากับชีวิตในแต่ละฤดูกาลของป้อมได้อย่างลงตัว ขณะเดียวกันก็ยังไม่ทิ้งดนตรีร็อค ซึ่งเป็นจุดดึงดูดกลุ่มเป้าหมายวัยรุ่น และใช้เป็นส่วนหนึ่งของเนื้อเรื่องได้อย่างไหลลื่น แต่กระนั้น การดำเนินเรื่องของต้น ก็ยังคงมีจุดติ ดนตรีก็ยังถือว่านำมาใช้ประโยชน์ได้น้อยเกินไป ถึงแม้ทุกฉากที่ใช้จะได้ผลอย่างที่ต้องการก็ตามที อีกอย่างหนึ่งที่เกี่ยวกับเรื่องเสียงเพลงและดนตรีก็คือ การตัดต่อเสียงของภาพยนตร์เรื่องนี้ยังคงมีจุดผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ แทรกอยู่ให้เห็นเป็นระยะๆ เช่น การเปลี่ยนฉากอย่างฉับพลันที่ทำให้เสียงเพลงถูกตัดลงห้วนๆ ก็ขัดใจผู้ชมไม่น้อย หรือฉากที่ อ.จิทาโร่ตอกตะปูบนแผ่นกระเบื้องให้ป้อมเอาไปใช้ซ้อมเทคนิคกลองนั้น เสียงก็เหลื่อมกับภาพอย่างชัดเจน (ในส่วนของบทบาท อ.จิทาโร่ เดี๋ยวจะพูดอีกทีครับ) ส่วนจุดขัดแย้ง หรือ ปม (Conflict) ของเรื่อง ที่ผมแบ่งเอาไว้เป็น 3 ปม คือ การชักชวนป้อมไปฮังการีด้วยกันของดาว การที่พ่อแม่ของป้อมรู้ความจริงว่าป้อมไม่ได้ไปเรียน “เตรียมหมอ” อย่างที่คิด และฉากทะเลาะกันของป้อมกับอ้อม การดำเนินเรื่องมาสู่ปมแต่ละปมทำได้ดีและเนียนเข้าขั้นสุดยอด และเป็นกรณีศึกษาให้กับหนังไทยต่อๆจากนี้ไปได้เลยทีเดียว ก่อนที่เรื่องจะดำเนินมาถึงปมแรกนั้น เนื้อเรื่องให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์แบบเพื่อนสนิทของป้อมกับอ้อม และสร้างความประทับใจ (รวมถึงส่งสัญญาณให้คนดูช่วยเชียร์อ้อมมากกว่าดาวอยู่นิดๆ) มาเรื่อยๆ จนกระทั่งฉากคอนเสิร์ตทิ้งทวน ของ Ass Ho-le ที่เป็นจุดเริ่มให้โมเมนตัมของเรื่องเปลี่ยนถ่ายมาที่ว่า ดาวเองก็เริ่มสนใจป้อมเช่นกัน ประเด็นนี้น่าสนใจในแง่ที่ว่า ป้อมจะทำตัวอย่างไร เมื่อดวงดาวที่เขาเคยใฝ่ฝันร่วงลงมาอยู่ตรงหน้า การให้น้ำหนักกับการปรากฏตัวของนางเอกทั้งสองในช่วงก่อนและหลังฉากนี้ ผมเห็นว่ายังไม่มีความสมดุล นั่นคือในช่วงที่เนื้อเรื่องเกี่ยวกับความใกล้ชิดของป้อมกับอ้อม เราก็แทบจะไม่เห็นหน้าหวานๆของดาวเลย และในทางกลับกัน บางจังหวะที่หนังเน้นไปที่ความสัมพันธ์ของดาวกับป้อม อ้อมก็หายหน้าไปจากหนังเสียอย่างนั้นเหมือนกัน ขณะที่ปมที่ว่าพ่อแม่ของป้อมเริ่มรู้ความจริงว่าลูกไปเรียนที่ดุริยางคศิลป์ ก็เป็นประเด็นหลักที่หนังต้องการนำเสนอ ซึ่งการวางเรื่องให้เห็นความสัมพันธ์ของป้อมกับพ่อแม่ และความคาดหวังของพ่อแม่ในตัวป้อมก็ทำได้ดี ทำให้คนดูสามารถ “อิน” ไปกับเนื้อเรื่อง และเอาใจช่วยป้อมให้ปกปิดความลับไว้ให้นานที่สุดได้ (ซึ่งตรงนี้ก็ต้องยกความดีความชอบให้กับ “เฮียยุทธ” และ “แม่” ไปเต็มๆ) ปมนี้จบลงตรงจุดเริ่มขององก์ที่สาม (ฤดูหนาว) ที่ในที่สุดเฮียยุทธก็รู้ความจริง ว่าชั้นหนังสือในห้องนอนลูกชายที่เต็มไปด้วยหนังสือ ฟิสิกส์ เคมี คณิตศาสตร์ หรือ ชีววิทยานั้น เป็นเพียงภาพลวง หนังให้น้ำหนักของปมที่เกิดขึ้นกับป้อมในสองประเด็นนี้พอๆกัน และ “จุดหักเห” ของสองประเด็นนี้ก็ได้ร่วมกันสร้างปมที่ 3 ให้โดดเด่นขึ้นมา นั่นก็คือ การทะเลาะกันของป้อมกับอ้อม เพราะฝ่ายป้อมเองก็ไม่พอใจ เพราะตัวเองนึกไปว่าอ้อมเป็นคนปูดเรื่องโรงเรียนให้พ่อแม่รู้ ขณะที่อ้อมเองก็กำลังปวดร้าวสุดๆ กับความรักที่เพิ่งจะรู้ว่าพังทลายลง เพราะป้อมมีใจให้กับดาวมาตลอด ฉากนี้เองที่ผมมองว่าเป็นจุดแตกหัก หรือไคลแม็กซ์ของเรื่อง และเป็นตัวเริ่มต้นกระตุ้นให้ป้อมได้คิดว่า เขาควรฝ่ามรสุมที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิตทั้งสองลูกอย่างไร ลูกแรก คือ ความจริงที่ถูกเปิดเผย ลูกที่สอง คือ การจัดการกับหัวใจของตัวเอง จากคุณ : patyawi - [ 14 ก.ย. 49 15:15:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อย่างที่บอกว่า ผู้กำกับสร้าง 2 ปัญหานี้ให้เป็น 2 ปัญหาหลักของเรื่อง และใช้มันแสดงถึงการเติบโตผ่านความแปรปรวนของสภาพอากาศ และสภาพจิตใจของป้อม ซึ่งการ “คลายปม” นั้น ผมถือว่าทำได้ดี แต่ยังมีความรวบรัดตัดตอนอยู่มาก ซึ่งก็นับว่าน่าเสียดาย เพราะเนื้อเรื่องก่อนหน้าปูมาเพื่อให้เราได้ลุ้นว่าการคลี่ปมจะทำได้งดงามแค่ไหน ในปมของเรื่องโรงเรียนนั้น เนื้อเรื่องตั้งแต่ความเมินเฉยอันเนื่องมาจากความผิดหวังที่ดำเนินมาจนกระทั่งพ่อเริ่มยอมรับและเข้าใจในความฝันของลูกชายทำได้ในระดับมาตรฐาน (ซึ่งผมคิดว่า ยังคงดีกว่านี้ได้อีก) ส่วนบทสรุปของปมที่ 3 ผ่านฉากออดิชั่นเพื่อสอบชิงทุนไป “บูดาเปสสสสสสต์” นั้น มีอะไรให้พูดถึงอยู่มากทีเดียว นอกจากฉากโชว์เหนือของดาวกับป้อม ที่สร้างความอึ้งในฝีมือให้คนดูแล้ว การสีไวโอลินที่อ้อมใช้บรรยายความรู้สึกอัดอั้นทั้งหมดลงไปใน ท่วงทำนอง L’ Inverno ซึ่งเป็นท่อนอันแสนเศร้าของ Four Seasons นั้น เป็นฉากอันแสนเศร้าที่สามารถเรียกน้ำตาของคนดูได้ โดยไม่ต้องให้เห็นน้ำตาของอ้อมเลยสักหยด ผมว่า ต่าย (ชุติมา ทีปะนาถ) สอบผ่านในฉากนี้แบบเนื้อๆ หลังจากแสดงความรู้สึกผ่านทางสีหน้า และเสียงหวานๆเพี้ยนๆของไวโอลินได้อย่างงดงาม และในฉากนี้เอง ที่เราจะเห็นการตัดสินใจของป้อม ว่าท้ายที่สุดแล้ว เขาจะ ”เลือกใคร” และ ”ทิ้งใคร” หนังเดินทางมาจนถึงฉากจบของเรื่องที่การแสดงคอนเสิร์ตของวงออร์เคสตร้าที่ผู้กำกับจงใจสร้างให้อลังการดาวล้านดวง ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วประทับใจผมมากทีเดียว เสียอยู่แต่ว่า ความงดงามของ Weather Dance, Four Seasons และ “เพลงเซอร์ไพรส์” นั้น กลับถูกทำให้ตกลงมาเล็กน้อย ด้วยการปิดท้ายด้วยเพลง “ฤดูที่แตกต่าง Original Version” ที่แทรกขึ้นมาคลอกับฉากปิดท้ายของเรื่องที่บอกเล่าเส้นทางชีวิตของแต่ละตัวละครนับจากนั้น ซึ่งผมว่าเป็นความ “ลักลั่น” และ “อยู่ไม่ถูกที่ถูกทาง” อย่างที่สุดของหนังเรื่องนี้ทีเดียว ที่ยิ่งน่าเสียดายก็คือ ต้นเองก็คงรู้ดีว่า ฉากจบนั้นคือฉากที่จะติดตราตรึงไปในความทรงจำของคนดูหลังเดินออกจากโรง แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ต้นใส่ฉากเหล่านั้นลงไปเป็นฉากสุดท้ายของเรื่อง ทั้งที่ถ้าคิดจะโยกฉากเหล่านี้เข้าไปอยู่ในส่วนของ credit ก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเลย บางที อาจจะเป็นเพราะ “อัสนี โชติกุล” กระมัง?!?!?!?!?!? จากคุณ : patyawi - [ 14 ก.ย. 49 15:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฤดูฝน เวลาที่หยุดนิ่งในพันธนาการของสายฝน นอกจากการแสดงอารมณ์อันสุดยอดของนางเอกหน้าใหม่อย่าง ต่าย ชุติมา ทีปะนาถแล้ว ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการแสดงของบรรดานักแสดงในหนังเรื่องนี้สามารถทำได้อย่างเป็นธรรมชาติ และสมบทบาทดีทุกคน โดยเฉพาะหน้าใหม่ที่เหลืออีก 4 คน ทั้ง ป้อม ดาว เฉด ฉัตร ก็แสดงได้ดี และที่สำคัญคือไม่แข็งจนคนดูรู้สึกรำคาญ ซึ่งก็คงต้องยกความดีนี้ให้กับฝ่ายแคสต์นักแสดงด้วย ที่หานักแสดงได้แคแร็กเตอร์ใกล้เคียงตัวละครดีมาก บอล วิทวัส สิงห์ลำพอง รับบทของป้อม เด็กหนุ่มผู้เรรวนปรวนแปรดุจสายฝนกลางฤดูฝนที่ไม่เคยเอาแน่เอานอนอะไรได้ และใช้เพียงหัวใจในการชี้ทางชีวิตให้เลือกเดิน เนื่องจากเป็นบทนำ ตัวละครตัวนี้จึงมีมิติให้จับให้เล่นได้มาก แม้เรื่องจะเริ่มด้วยการสอบเข้าวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ด้วยฝีมือกลองขั้นเทพ แต่เนื้อเรื่องกลับไม่ได้เอ่ยเลยว่าป้อมนั้นรักที่จะเป็นนักดนตรีอาชีพอย่างที่ปากบอกหรือไม่ บอกแต่เพียงเขาเดินตามดุจดาวมาเท่านั้น ซึ่งกระทั่งจบเรื่อง เราก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าป้อมได้ตัดสินใจเลือก “ใคร” ลงไปจริงๆหรือเปล่า ที่รู้แน่ๆก็แค่ว่าเขาเริ่มมีจุดยืนของตัวเองที่ไม่ล่องลอยไปมาเหมือนช่วงต้นเรื่องแล้ว ในส่วนของการแสดงนั้น บอลถือว่าสอบผ่านที่สามารถก้าวข้ามขีดจำกัดที่ว่าตัวเองตีกลองไม่เป็น เพื่อทำให้คนดูเชื่อว่าเขาคือไอ้ป้อม และ ไอ้ป้อมคือเทพกลองชุดได้อย่างสนิทใจ และยังใช้หน้าตาหล่อเหลาแบบสำอางๆ เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดในโรงได้เป็นระยะ (โดยเฉพาะจากเด็กสาวม.ต้นที่มีเยอะเป็นพิเศษในรอบที่ผมดู – แนะนำว่าใครที่อยากจะไปดูเก็บรายละเอียดจริงๆ กรุณาเลือกเวลาให้ไกลจากรอบของกลุ่มเป้าหมายของหนัง ประมาณดึกๆหน่อยก็ดีนะครับ!) ส่วน นาถ ยุวนาถ อาระยานิมิตสกุล ในบทของดุจดาวนั้น เป็นที่น่าเสียดายเป็นอย่างยิ่งว่าตัวละครมีอะไรให้จับต้องน้อยมาก เพราะถูกวางบทให้เป็นนางฟ้าผู้สูงศักดิ์ที่ไอ้ป้อมได้แต่ชะเง้อคอมองหา แม้แต่ในช่วงครึ่งหลังที่มีบทบาทเด่นขึ้นมาก็ยังคงจับต้องได้แค่ผิวเผิน ที่เราอาจจะแน่ใจได้จริงๆก็คือน้องนาถน่ารักมาก (ฮะแฮ่ม!) และดุจดาวนั้นเป็นสาวน้อยตัวแทนแห่งฤดูหนาว ที่ดูสงบ หวาน เยือกเย็น และมุ่งมั่นกับความฝัน รวมทั้งการเดินทางตามเส้นทางแห่งฝันของตัวเองอย่างแน่วแน่ไม่สั่นคลอน ซึ่งก็นับว่านาถแสดงได้ค่อนข้างดี ส่วนฉากเด่นของดาว ที่กลายเป็นประเด็นร้อนในบอร์ดพันทิปก็คือ ฉากก่อนขึ้นคอนเสิร์ตที่ดาวไปพูดกับป้อมว่า “ไม่ชอบกินผักทำไมไม่บอก” นั้น ผมคิดว่านั่นแสดงให้เห็นว่าถึงแม้ดาวจะเริ่มประทับใจป้อมที่ฝีมือกลองตอนเล่นเพลง “เล่นของสูง” แต่หลังจากนั้น ดาวอาจจะเริ่มชอบป้อมเข้าจริงๆเสียแล้ว ซึ่งหลังจากนั้น ผมเดาเอาว่าเธอคงรู้การตัดสินใจของป้อมเกี่ยวกับทุนไป “บูดาเปสสสสสสต์” แล้ว และก็เกิดความเสียดายในความสัมพันธ์ที่เพิ่งเริ่มต้นขึ้นมา เพราะเธอเองรู้ตัวดีอยู่แล้วว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไร ความรู้สึกเสียดายที่คนที่เต็มที่กับทุกสิ่งเช่นเธอไม่อาจทำดีกับป้อมได้มากพอ ก็เลยถูกกลั่นออกมาเป็นสัญลักษณ์หนึ่งที่แสดงให้เห็นว่าเธอก็หวังดีกับป้อม (ตักผักให้) แต่ยังไม่อาจเรียนรู้เขาได้ดีพอ (ป้อมไม่ชอบกิน – ซึ่งดาวเองก็น่าจะตงิดใจจากสีหน้าของป้อมตอนกินผัก แต่ไม่พูดออกมา) ซึ่งนั่นก็คือเรื่องการกินผักนั่นเอง สำหรับต่ายนั้น ผมว่านอกจากจะสอบผ่านเรื่องการแสดงแล้ว ยังได้คะแนนระดับ “ท็อปคลาส” อีกตะหาก ส่วนหนึ่งก็มาจากการที่บทสาวน้อยแห่งฤดูร้อน ผู้สว่างสดใส ร่าเริง และเปลี่ยนโลกให้เจิดจ้าอยู่ทุกเมื่อของเธอนั้น มีมิติที่ซ่อนเร้นไว้อีกมากมาย ทั้งการที่ต้องแสดงออกว่าแอบชอบป้อม งอนป้อม โกรธป้อม ไม่เข้าใจป้อม โศกเศร้า ซึ่งสาวน้อยคนนี้สามารถทำได้ดีมากจริงๆ โดยเฉพาะกับซีนอารมณ์ทั้งหลายที่น้องต่ายแสดงออกได้อย่างสมบูรณ์แบบทางสีหน้าและแววตา เรียกว่าเป็นดาวรุ่งของน่านฟ้าดาราไทยที่น่าจับตาอีกดวงทีเดียว ขณะที่ไอ้สองตัวแสบอย่าง เฉด (ว่าน รัชชุ สุระจรัส) กับฉัตร (พลุ เฉลิมพล ตันติทวิสุทธิ์) ก็เป็นอีกสองคนที่ต้องพูดถึง เพราะบทของสองคนนี้ช่วยเติมเต็มมุมที่ดูขาดๆหายๆของป้อมได้อย่างแนบเนียน แถมบางทียังขโมยซีนได้อีกแน่ะ เปรียบไปก็เหมือนหนุ่มฤดูร้อนที่เฮฮาปาจิงโกะอยู่เสมอ แถมยังมีพลังแห่งความฝันที่เจิดจ้าราวแสงอาทิตย์กลางคิมหันต์เป็นตัวขับดันเส้นทางที่เลือกเดิน ฉากที่ผมประทับใจมากที่สุดของคู่ซี้ เฉด-ฉัตร ก็คือ ฉากที่พวกเขากับป้อมนั่งอยู่ในสนามฟุตบอลแล้วพูดถึงความฝันกับเส้นทางชีวิตของตัวเอง ฉากนี้แม้จะเรียบง่าย แต่ก็นับว่ายิ่งใหญ่ในความรู้สึก ภาพของเด็กหนุ่มสามคนกับความฝันของพวกเขานั้น ช่างดูยิ่งใหญ่ และเป็นตัวกระตุ้นให้ผมหวนหาอดีตอันจืดชืดของผมได้อย่างไม่รู้ตัว นอกจากตัวแสดงหลักทั้ง 5 แล้ว นักแสดงประกอบในเรื่องนี้ก็ดู “จริง” และถึงบทบาทเสียจนน่ายกย่อง นักแสดงคนหนึ่งที่ต้องพูดถึงก็คือ โอปอล์ ปาณิศรา พิมพ์ปรุ (แจ๋ว 2547 เพื่อนสนิท 2548) กับบทอาจารย์วาทยกรประจำวงออร์เคสตร้า ก็เป็นดาราหน้าเก่าที่ใช้เอกลักษณ์ทางการแสดงของตัวเองสร้างสีสันให้กับเรื่องนี้ได้มาก แต่ถ้าจะพูดถึงสุดยอดของสุดยอดแล้ว ผมขอยกให้อีกหนึ่งหน้าเก่า อย่าง อ.จิทาโร่ อาจารย์เพี้ยนสติเฟื่องจากญี่ปุ่น ซึ่งนำแสดงโดย คุณยาโน่ คาซูกิ (แก๊งชะนีฯ 2549) ซึ่งพี่แกเล่นขโมยซีนนักแสดงทุกคนในเรื่องไปหน้าตาเฉย โดยเฉพาะมุขตลกแต่ละมุขที่แทบจะการันตีความฮาได้ทุกครั้งตั้งแต่ช็อตแรกยันช็อตสุดท้ายที่มีแกอยู่บนจอ แต่กระนั้นก็ตาม ภายใต้ความเพี้ยนนั่น อ.จิทาโร่ ก็ยังแฝงข้อคิดอะไรไว้หลายอย่างให้ได้ขบกันอีกไม่น้อยทั้งฉากเกลี้ยกล่อมเฮียยุทธ และฉาก “ชาบู ชาบู” อันลือลั่น จนอาจนับได้ว่าตัวละครนี้แหละที่เพิ่มอรรถรสให้หนังเรื่องนี้ได้มากโขทีเดียว สรุปแล้ว สิ่งที่ผมคิดว่าเป็นจุดเด่นของหนังเรื่องนี้จริงๆก็คือ ความละเมียดละไมของบรรยากาศ ความละเอียดลออของรายละเอียดทุกอย่างที่แทบจะไม่เห็นส่วนไหนถูกละเลย และการแสดงที่ดูจริง สมบทบาทของนักแสดงทุกคนในเรื่อง (รวมถึงเฮียยุทธ แม่ และอาประเสริฐที่ไม่ได้กล่าวถึงโดยละเอียดด้วย) จากคุณ : patyawi - [ 14 ก.ย. 49 15:17:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ...ฤดูหนาว จุดสิ้นสุดของรอบปี การพบกันของความคิดและเวลา... “Seasons Change เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย” พาให้ผู้ชม (สูงวัย...มั้ง?) รำลึกย้อนถึงวัยวันอันสนุกสนานของยุคกระโปรงบานขาสั้น ความรักอันพิสุทธิ์ใสที่ไม่อาจหาได้อีกแล้วในปัจจุบัน (ขนาดที่ว่าเดินแล้วมือเผอิญไปโดนกันยังอายได้ละกัน คิดดูว่าใสแค่ไหน!) กับการตัดสินใจเลือกทางเดินของชีวิตตามความฝัน ผ่านความผันแปรของฤดูกาลและความรื่นรมย์ในเสียงดนตรี ซึ่งในความคิดของผมแล้วทำออกมาได้อย่างยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่หนังไทยเรื่องหนึ่งพึงทำได้เลยทีเดียว ติดจะน่าเสียดายอยู่หน่อยๆก็ตรงที่ว่า ผู้ที่น่าจะได้รับประโยชน์มากที่สุดจากสารที่หนังเรื่องนี้ต้องการสื่อ ซึ่งก็คือ วัยรุ่นตอนต้นที่ยังมีความฝันอันแก่กล้า ไม่ถูกจำกัดด้วยนาทีที่ผ่านโลกมามากนัก หรือวัยที่ยังไม่อาจตัดสินใจกับก้าวเดินก้าวต่อไปของชีวิตได้ อาจจะไม่ได้รับสาระที่หนังจงใจสื่อนัก ซึ่งผมคิดว่าเป็นเพราะสารส่วนนี้ถูกซ่อนอยู่ในตัวหนังลึกเกินไปที่จะให้เด็กวัยนี้ขบออกมาจนตกผลึกเป็นข้อคิดในการดำเนินชีวิตได้ อีกอย่างหนึ่งก็คือสิ่งที่เรียกว่า “หน้าหนัง” ซึ่งถูกโปรโมทออกมาให้เป็นหนังรักวัยรุ่นใสๆที่มีดารานำหน้าตาน่ารักน่าหยิก 3 คนนั้น อาจจะไม่ทำให้ผู้ชมผู้ด้อยประสบการณ์นั้นได้คิดว่าหนังเรื่องนี้ต้องการที่จะสื่ออะไรมากกว่านั้น อันว่าผมเองก็เข้าใจข้อจำกัดของคำว่า “การตลาด” นะครับ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะแอบเสียดายนิดนึง (ที่จริงผมว่า ไอ้ความรักแบบบริสุทธิ์ใสแบบนี้อาจจะเป็นอีกสารหนึ่งที่ผู้กำกับอยากจะนำเสนอก็ได้นะ แต่ผมก็คิดว่า “กลุ่มเป้าหมาย” ก็คงไม่ได้อะไรอีกตามเคย โลกยุคนี้มันหมุนเร็วครับ เด็ก 11-12 ก็เดินจูงมือทำตาหวานเยิ้มใส่กันแล้วทั้งที่ขนยังไม่ขึ้นกันเลย!!!) อย่างไรก็ดี หนังเรื่องนี้ก็ยังคงทรงคุณค่าในแง่ของการกระตุ้นให้ผู้ชมได้นึกถึงเส้นทางของความฝันของตัวเอง และการตัดสินใจเดินตามความฝันของนั้นอย่างมุ่งมั่น อย่างที่ขาดหายไปในหนังไทยเนิ่นนานแล้ว ผมคิดว่าถ้าหนังเรื่องนี้มันทำให้คุณย้อนคิดถึงความฝันในกล่องใบนั้น และลุกขึ้นมาปัดฝุ่นความฝันนั้นดูสักตั้ง นั่นก็คงบรรลุถึงเป้าหมายสูงสุดของหนังแล้ว เพราะถึงที่สุดแล้ว ต้นก็ไม่ได้จบเรื่องว่าการตัดสินใจของป้อมนั้นพาให้เขาไปถึงที่สุดปลายทางของความฝัน ณ จุดไหน มันอาจเป็นแสงสว่างหรือทางตันก็ได้ แต่สิ่งที่สำคัญก็คือป้อมได้ตัดสินใจเดินตามความฝันที่บอกไว้กับเฮียยุทธแล้วว่าอยากเป็นนักดนตรี เหมือนกับที่ เฉด-ฉัตรทุ่มสุดตัวกับเวทีประกวดฮอทเวฟ เหมือนกับที่อ้อมเลือกสมัครเข้าวงออร์เคสตร้าทั้งที่รู้ว่าตัวเองเล่นเครื่องดนตรีอะไรก็เพี้ยน เหมือนกับที่ดาวเลือกจะฝ่าฟันขวากหนามของความฝันด้วยความมุ่งมั่นไปสู่เป้าหมายของการเล่นร่วมกับวงดนตรีระดับโลกอย่างที่ฝันไว้แต่เด็ก เพราะเขาเองก็รู้ดีว่า ไม่ว่าปลายทางของความฝันจะสิ้นสุดลงตรงไหน แต่ก้าวที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ก็คือก้าวแรกที่เขาตัดสินใจเหยียบย่างลงไปบนทางสายนี้...ด้วยตัวเอง...ต่างหาก... ความประทับใจ : สี่ดาวครึ่ง เต็มห้าดาว จากคุณ : patyawi - [ 14 ก.ย. 49 15:27:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 14 ก.ย. 49 15:57:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นหนังไทยเรื่องแรกที่ผมดูแล้ว ไม่อยากให้จบ ครับ อยากนั่งดูต่อไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณสำหรับ review ที่น่าอ่านนี้ครับ ตัวผมเองเข้าใจหนังได้ไม่เท่าคุณ แต่ผมยิ้มกับหนังเรื่องนี้ทั้งเรื่องครับ ขอบคุณตัวเองเมื่อ 2 วันก่อนจริงๆ ที่ตัดสินใจไปดูหนังเรื่องนี้ ดุจดาว ดุจดาว โอว!!!!! (เข้าสู่โหมดเคลิบเคลิ้ม) จากคุณ : Criptonite - [ 14 ก.ย. 49 16:49:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หนังดีอีกเรื่องที่น่าสะสม DVD ครับ จากคุณ : Lu Xun - [ 14 ก.ย. 49 20:51:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รีวิวได้เยี่ยมครับ รอดีวีดีด้วยครับ จากคุณ : bigwores - [ 15 ก.ย. 49 00:00:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 review โดนใจมากค่ะ เห็นด้วยทุกคำเลย ก่อนหน้านี้มีบางประเด็นที่คิดแตกต่างออกไป แต่พอมาอ่านreviewนี้ ได้มองอีกมุมนึง พิจารณาจากเหตุผลที่คุณpatyawi กล่าวถึงแล้วคล้อยตาม อิอิ เราดูไปสามรอบ แต่ยังไม่ได้อ่านหนังสืออะ ว่าจะไปหาซื้อซะหน่อย จากคุณ : ~๐o.ลิงน้อยเคลือบชอคโกแลต.o๐~ - [ 15 ก.ย. 49 08:58:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณสำหรับคำติชมครับ ^_^ เด๋วจะเข้ามาเช็กเรตติ้งอีก อิอิ จากคุณ : patyawi - [ 16 ก.ย. 49 00:58:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 review ดีมากเลยครับ ดูหนังเรื่องนี้แล้วทำให้นึกได้ว่า ผมเองก็เป็นคนที่ลืมกล่องๆนั้น และเก็บมันไว้ในมุมหนึ่งในใจที่ตัวเองไม่เคยหาเจอมาตลอด หนังเรื่องนี้ทำให้คิดอะไรได้หลายอย่าง ทำให้นึกเสียดายความฝ้นที่ผมลืมไป นึกแล้วก็อยากกลับไปตอนนั้นจัง จะได้เดินตามความฝ้นของเราได้ จากคุณ : ตามหาฝัน (Omnislazh) - [ 16 ก.ย. 49 17:33:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาบอกว่า.. เขียนรีวิวได้ดีค่ะ ^_^ จากคุณ : mint_candy - [ 20 ก.ย. 49 12:44:40 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อยากรู้จังว่า เพลงWeather Dance จะหาฟังได้ที่ไหนและใครแต่งครับ (the Four Seasons มีอยู่แล้ว) จากคุณ : onesky (OneSky) - [ 20 ก.ย. 49 15:39:49 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผมหลงรักน้องอ้อม เข้าให้แล้ว เฮ้อ ทำให้ฝันไปว่าอยากมีคนน่ารักแบบนี้ในชีวิตจริงบ้าง อ้าว ลืมชม รีวิวดีมากครับ..แหะๆ จากคุณ : Sorn มาคับ - [ 27 ก.ย. 49 23:55:49 ]