ความคิดเห็นที่ 1 ...เรื่องราวใน The Mist เกิดขึ้นในเมืองเล็กๆที่เงียบสงบแห่งหนึ่งในรัฐเมน เมื่อพายุใหญ่สร้างความเสียหายให้กับบ้านน้อยแสนสุขของครอบครัวจิตรกรหนุ่ม เขาจึงต้องพาลูกชาย และเพื่อนบ้านทนายผิวดำที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันนักเข้าเมืองไปหาซื้อข้าวของเครื่องใช้เตรียมพร้อมไว้สำหรับพายุที่อาจจะโจมตีอีก แต่ในขณะที่เลือกซื้อของอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ตนั้นเอง หมอกปริศนาที่หนาทึบก็ค่อยๆเริ่มกลืนกินเมืองทีละนิดๆ จนในที่สุด หมอกร้ายก็บดบังทุกสิ่งทุกอย่างภายนอกกระจกออกไปจากสายตาของทุกคน และเมื่อชายแก่คนหนึ่งวิ่งเข้ามาในซุปเปอร์ฯในสภาพเลือดอาบหน้า และร้องว่ามีบางสิ่งอยู่ในหมอกจับตัวเพื่อนของเขาไป แล้วยิ่งเมื่อเด็กหนุ่มนามนอร์มถูก “หนวด” ลึกลับลากเข้าไปในหมอกมรณะ ทุกคนจึงรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆซะแล้ว... เคยมีผู้วิจัยไว้ว่าในบรรดาความกลัวทั้งหลายแหล่ของคนเรานั้น ความกลัวที่เป็นพื้นฐานที่สุดสองสิ่งของมนุษย์ก็คือ กลัวความมืด และกลัวความเงียบ ซึ่งก็คือการตัดความสามารถในการใช้ประสาทสัมผัสที่ดีที่สุดสองอย่างของเราอันได้แก่ การมองเห็น และการได้ยินทิ้งไปนั่นเอง การขังตัวละครไว้ในซุปเปอร์มาร์เก็ตซึ่งถูกบดบังจากโลกภายนอกด้วยหมอกจึงเปรียบได้กับการมองไม่เห็นโลกภายนอก และก็ปลุกกระตุ้นให้ความกลัวภายในจิตใจของทุกตัวละครตื่นขึ้นนั่นเอง ...ผู้กำกับ แฟรงค์ ดาราบอนท์ค่อยๆพาเราไปสำรวจสิ่งที่ตัวละครแต่ละคนแสดงออกมาเมื่อเกิด “ความกลัว” ขึ้น เริ่มจากแม่คนหนึ่งที่ตัดสินใจวิ่งพรวดพราดเข้าไปในหมอกอย่างไม่กลัวตายเพื่อกลับไปหาลูก เบรนท์ทนายเพื่อนบ้านของพระเอกที่ตัดสินใจเชื่อว่าพระเอกกับเพื่อนรวมหัวกันเล่นตลกใส่เขาเรื่องที่ว่าในหมอกมีอสุรกายยักษ์ ตัวพระเอก เดวิด ที่พยายามหาทางแก้ด้วยหลักเหตุผลพร้อมๆกับปกป้องลูกชายที่กำลังอยู่ในภาวะตื่นตระหนกไปด้วย และคุณนายคาร์โมดี้ หญิงคลั่งศาสนาที่เชื่อว่าหมอกเป็นสัญญะของวันล้างโลก และป่าวร้องให้ทุกคนหันมาเชื่อในพระเจ้า ทุกตัวละครถูกออกแบบมาให้สอดรับกับเรื่องและประเด็นที่จะนำเสนอได้อย่างเยี่ยมยอด และทำให้คนดูรู้สึกเหมือนถูกพาตัวเข้าไปอยู่ในซุปเปอร์ฯแห่งนั้นด้วยจริงๆ ...ในระหว่างนั้น เหตุการณ์ก็เริ่มเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ  เบรนท์และคนอีกส่วนหนึ่งที่เลือกเดินฝ่าไปในหมอกที่ตัวเองเชื่อว่าไม่มีอะไรก็พบกับจุดจบอันน่าสยดสยอง แมลงประหลาดขนาดยักษ์ที่ถูกแสงไฟในซุปเปอร์ฯล่อมาก็กลายเป็นตัวล่อชั้นดีให้ค้างคาวยักษ์หน้าตาน่าเกลียดบุกเข้ามาในร้านผ่านรอยแตกของกระจก ในร้านมีผู้บาดเจ็บจนหน่วยกล้าตายต้องออกไปเสี่ยงหยิบยามาจากร้านขายยาข้างเคียง ก่อนที่จะพบกับแมงมุมยักษ์ที่ทำให้ต้องกลับมาแบบกลับมาไม่ครบคน สถานการณ์เริ่มบีบคั้นมากขึ้นเรื่อยๆจนผู้คนในร้านกลัวจนถึงขีดสุด และเริ่มหันไปเชื่อคุณนายคาร์โมดี้ที่พวกเขาเคยมองว่าเป็นเพียงคนสติไม่เต็มเต็งตลอดมา ซึ่งขณะที่ความกลัวเริ่มดึงฝูงชนเข้าหา คุณนายคาร์โมดี้ที่เชื่อมั่นในพระเจ้าอย่างไม่คลอนแคลน และเชื่อว่าพระเจ้าจะหาทางออกให้ได้ก็กลายเป็นผู้ที่กุมอำนาจได้อย่างเด็ดขาด ตัวละครที่สมควรได้รับเครดิตในส่วนนี้ไปมากที่สุดก็คือคุณนายคาร์โมดี้ ที่รับบทโดยเจ๊มาร์เซีย เกย์ ฮาร์เดน ที่ตอนแรกผมยังงงๆอยู่ว่าเจ๊แกมารับบทในหนังสัตว์ประหลาด ทุนสร้างแค่ 18 ล้านเหรียญนี่ได้ยังไง แต่เมื่อดูไปเรื่อยๆผมจึงพบว่าบทนี้ต้องใช้บารมีทางการแสดงระดับเจ๊จริงๆถึงจะเอาอยู่ และเจ๊ก็ทำได้อย่างยอดเยี่ยมทีเดียว... ...ในจุดนี้หนังสามารถสร้างสถานการณ์ที่กดดันและบีบคั้นอารมณ์จากการต่อสู้กับความตายจนทำให้ผู้ชมมีอารมณ์ “กลัว” ร่วมไปด้วยได้อย่างสุดยอด (เสียอยู่แต่ว่าหลังจากมีหนังเรื่อง Cloverfield ถือกำเนิดขึ้นบนโลก คงไม่มีการถ่ายภาพที่ให้ความกดดันและตื่นเต้นที่ไหนเร้าใจผมได้เทียบเท่าอีกต่อไปแล้ว...) ระหว่างที่ดูในโรง ผมสังเกตว่าเริ่มมีคนส่งเสียงตามอารมณ์หนังเป็นระยะๆ  และถึงกับส่งเสียงร้องด้วยความดีใจผสมสะใจในฉากที่เจ๊คาร์โมดี้โดนยิงตายในที่สุด ผมประทับใจเหลือเกินที่บทหนังเล่นกับคนดูอย่างเมามัน เริ่มด้วยการปลุกปั่นให้คนดูอยู่ในภาวะกลัวเหมือนตัวละคร จากนั้นก็ทำให้เกลียดคุณนายคาร์โมดี้สุดๆ ก่อนที่จะทำให้ผู้ชมสะใจกับการที่คุณนายคาร์โมดี้ตายๆไปซะได้ แต่นั่นยังไม่ใช่ความยอดเยี่ยมที่สุดของบทหนังครับ เพราะในที่สุดหนังก็พาเราออกจากร้าน ตามกลุ่มของพระเอกที่ตัดสินใจออกมาตายเอาดาบหน้าในเมืองร้าง กดเราให้อยู่ภาวะที่หดหู่สิ้นหวังที่สุดด้วยภาพของการตายของเพื่อนร่วมกลุ่ม และสัตว์ประหลาดตัวขนาดเดียวกับก็อดซิลล่าหรือสัตว์ประหลาดจาก Cloverfield แล้วพาเรามาปล่อยทิ้งไว้ในสถานการณ์อันสิ้นหวังที่สุดเมื่อน้ำมันรถหมดลง ก่อนจะเหยียบย่ำต่อมความรู้สึกของเราเต็มแรงด้วยฉากจบที่ผมกล้าพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยว่า “เข้าขั้นตำนาน”... จากคุณ : patyawi - [ 1 มี.ค. 51 19:30:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ...หลังฉากจบ... ผมเชื่อเหลือเกินว่าหลังจากที่ผู้ชมได้บริหารความรู้สึกของตนเองอย่างเต็มที่แล้ว แทบทุกคนจะหันมาใส่ใจกับบทพูดสุดท้ายของพระเอกที่แสนจะเปี่ยมด้วยอารมณ์อันไม่อาจอธิบายออกมาเป็นตัวอักษรได้เลย ถ้อยคำตัดพ้อนั้นจะ ดังก้องอยู่ในหูของคุณไม่น้อยกว่าหนึ่งคืนอย่างแน่นอน... ...แต่... คำตัดพ้อนั้น “สมควร” จริงหรือ?... ...ในเมื่อตัวละครเดวิดไม่เคยแสดงให้เราเห็นถึงความศรัทธาในพระเจ้าเลย แต่เมื่อพบกับภาวะหัวใจสลาย เขากลับโยนความผิดไปที่พระเจ้า แล้วนั่นเป็นการสมควรแล้วหรือ? ...ทั้งที่เขาไม่เคยเชื่อมั่นในพระเจ้าเช่นคุณนายคาร์โมดี้ ที่ไม่เพียงแต่จะศรัทธาในพระองค์อย่างไม่เคยเคลือบแคลง แต่ยังเผยแพร่สิ่งที่ตนเชื่อออกไปให้คนที่กำลังเคว้งคว้างสิ้นหวังมีหลักยึดอีกด้วย เช่นนั้นแล้วเขามีสิทธิ์อะไรที่จะไปตัดพ้อต่อว่าพระเจ้า? ...หนังเรื่องนี้ตั้งคำถามคล้ายกันกับเรื่อง “Babel” ว่าเราถือดีอะไรที่จะอาจเอื้อมเข้าไปมีสิทธิ์ใกล้เคียงพระเจ้า? การที่โครงการ Arrowhead ของรัฐบาลไปเปิดประตูมิติออกมา แสดงถึงการ ลบหลู่ ไม่เชื่อใจ ท้าทายและก้าวก่ายอำนาจของพระเจ้า ซึ่งส่งผลให้ “สัตว์ร้าย” ในหัวใจหลุดออกมา... เปรียบเสมือนเมื่อเราไม่ยึดถือและเชื่อมั่นในคุณธรรมของจิตใจ ก็เสี่ยงเหลือเกินที่เราจะก่อความผิดพลาดสักอย่างขึ้นมา... และหลายต่อหลายครั้งความผิดนั้นก็เป็นความผิดพลาดที่เกินกว่าสิ่งใดจะแก้ไขและเยียวยา ...การใช้สัญลักษณ์อย่างชาญฉลาดของ สตีเฟ่น คิง ยังกระตุ้นให้เราคิดถึงหมอกมรณะในแง่ของความชั่วร้าย สัญชาตญาณดิบ และความเห็นแก่ตัวที่ครอบงำภายในจิตใจ และเป็นแรงผลักดันในการมีชีวิตของเรา (Id) ที่ถูกปิดกั้นจากการแสดงออกสู่ กลุ่มสังคมในร้านซุปเปอร์มาร์เก็ต (Ego) ด้วยแผ่นกระจกบางๆ ที่เปรียบดังคุณธรรมในจิตใจ ที่เราเป็นคนเลือกเองว่าจะยอมให้ความชั่วร้ายผ่านไปได้หรือไม่(Superego) เมื่อกระจกนั้นถูกทำลายลงด้วย สัตว์ประหลาด (ความกลัว) แรงขับเคลื่อนดิบๆเหล่านั้นก็จะถูกขับออกมาสู่สังคม... และกลายเป็นพฤติกรรมอันน่ารังเกียจที่ถูกแสดงออกในรูปของความเห็นแก่ตัว การคอร์รัปชั่นโกงกิน และพฤติกรรมเอารัดเอาเปรียบผู้ที่ด้อยกว่าซึ่งเราเห็นอยู่มากมายในสังคม... ...เมื่อเรามองกันภายในสังคมจริงๆ จะพบว่าการหยิบยื่นความกลัวมาเป็นเงื่อนไขก่อนจะเสนอทางออกให้กับผู้ที่กำลังหวาดกลัวเป็นกลยุทธ์การโฆษณาชวนเชื่อที่เราพบเห็นได้ทั่วไป ไม่ว่าจะในระดับการขายสินค้าหรือชวนเชื่อทางการเมือง และยังเป็นกลยุทธ์ที่ได้ผลมากอีกด้วย เพราะอย่างที่ตัวละครโอลลี่บอกไว้ในเรื่องว่า “เมื่อมนุษย์หวาดกลัวถึงที่สุด เขาจะเชื่อในคนที่สัญญาว่าจะมีทางออกให้กับเขา” และหลายคนก็ต้องตกเป็นเหยื่อให้กับหลุมพรางนี้อย่างง่ายดาย... ที่สุดแล้วก็เป็นเรื่องของเราเองที่จะยอมให้กระจกแผ่นบางๆในจิตใจถูกทำลายลงง่ายๆหรือเปล่า และเราจะใช้ “ปัญญา” และ “คุณธรรม” ต้านทานความอยากมี อยากได้ และละโมบโลภมากในทรัพย์สินและอำนาจ ที่มาล่อลวงเราในรูปของ “ความกลัว” ได้ดีเพียงใด... จากคุณ : patyawi - [ 1 มี.ค. 51 19:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ...แม้ว่าเมื่อมองกันในแง่ของศาสตร์การทำหนังแล้ว The Mist จะเป็นหนังที่ยังมีจุดบกพร่องอยู่หลายด้านก็ตาม เช่นบทที่มีบางฉากหลุดๆรั่วๆไป (เช่น ทำไมหน่วยกล้าตายถึงรีๆรอๆอยู่ในร้านขายยาได้นานเยี่ยงนั้น และทำไมเจ้าหมอกมรณะที่ลอยไปได้ทุกที่ถึงไม่ลอยเข้ามาในร้านที่กระจกแตก) หรืองานโปรดักชั่นที่ดูขยักๆไปหน่อย (ถ้าทุ่มทุนสร้างมากกว่านี้ ผมว่าหนังจะยกระดับตัวเองขึ้นไปเป็นหนัง “ขั้นเทพ”ได้เลยทีเดียว) แต่การแสดงของกลุ่มนักแสดงที่ยอดเยี่ยมจนน่าจะได้รางวัล “กลุ่มนักแสดงยอดเยี่ยม” กันทุกคน การกำกับชั้นเซียนของ แฟรงค์ ดาราบอนท์ พล็อทเรื่องที่แข็งแรงอย่างยิ่ง และการขมวดสู่ฉากจบระดับตำนาน ก็ได้ทำให้ The Mist กลายเป็นภาพยนตร์ชั้นเลิศที่มีดีทั้งแง่ของความบันเทิง และการให้ข้อคิดเชิงปรัชญา ศาสนา และจิตวิทยาขั้นสุดยอด และเป็นหนังแห่งปีเรื่องหนึ่งที่ไม่ควรพลาดด้วยประการทั้งปวงครับ ตัดเกรด: 10/10 ป.ล. ช่วยกัน comment นิดนึงนะครับ ^^ จากคุณ : patyawi - [ 1 มี.ค. 51 19:35:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมสงสัยว่าถ้าคนพวกนั้นกลัวสัตว์ประหลาดที่จะเข้ามาทางกระจก หนังกลับไม่มีประเด็นที่ว่าคนจะแย่งกันเข้าไปอยู่ในห้องที่ปิดทึบ (ห้องที่ทหารกับคนสวยๆสารภาพรักกัน) หรือแม้แต่ห้องน้ำซึ่งสัตว์ประหลาดคงเข้ามาไม่ได้ ซึ่งถ้าเป็นตัวผมเอง ถ้ารอดจากเหตุการณ์แมลงยักษ์บุกเข้าตึก ผมคงไม่กล้านอนในซุปเปอร์มาร์เกตเป็นแน่ เพราะไม่รู้ว่ามันจะมีอีกกี่ตัว แล้วจะมาอีกเมื่อไหร่ จากคุณ : shoothotshot - [ 1 มี.ค. 51 19:54:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทำไมหน่วยกล้าตายถึงรีๆรอๆอยู่ในร้านขายยาได้นานเยี่ยงนั้น ^ ^ หน่วยกล้าตายกำลังรวบรวมคนที่มีความเห็นว่าจะลุยเหมือนกันครับ ---------------------------- และทำไมเจ้าหมอกมรณะที่ลอยไปได้ทุกที่ถึงไม่ลอยเข้ามาในร้านที่กระจกแตก ^ ^ หมอกอาจจะลอยเข้ามาแต่ระดับความหนาแน่นมันน้อย จนมองไม่เห้น   ที่สำคัญหมอกลอยเข้ามาก็ไม่มีผลอะไรกับเนื้อเรื่องครับ เพราะตัวที่มีผลคือสัตว์ในหมอกต่างหาก ---------------------------- ในมุมของผมกลับมองว่าประเด็น สัญชาติญาณมนุษย์นั้นไม่ได้มีความสำคัญอะไรหรือถูกเร่งเร้าจนดูเป็นปมเด่นของเรื่องแต่อย่างใด แต่ผมกลับคิดว่า "ความเชื่อ" ต่างหากที่ถูกเน้นจนโดดเด่น ทหารหนุ่มเล่าว่า"พวกเขาเชื่อว่ามีอีกมิติหนึ่ง"(ซึ่งผิดพลาดจนเกิดเรื่อง) กลุ่มอ้วนดำ เชื่อในตัวเองและความจริงตามที่ตนเองเห็นเท่านั้น(ซึ่งผิดพลาดถึงแก่ชีวิต) กลุ่มพระเอก เชื่อในการตัดสินใจแก้ปัญหาเฉพาะหน้า(ซึ่งหลายครั้งทำไปก็ไม่ได้อะไรเช่น ออกไปร้านยาเพื่อช่วยคนถูกไฟเผา ในที่สุดก็เสียคน 2 คนก่อนจะเสียคนที่ถูกไฟเผาอยู่ดี...เพราะกลับมาช้าไป และการตัดสินใจโดยเชื่อว่าเป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดในตอนนั้นก็ส่งผลถึงฉากจบ) ยัยป้าบ้าลัทธิ...เชื่อสิ่งที่ตนเรียกว่าพระเจ้า(ยัยนี่...ผมเกลียด -*-) คนอื่นๆนอกจากนี้ เชื่อยัยป้าบ้าลัทธิ(ไอ้พวกนี้...ปลง) ที่สำคัญ มีหลายฉากที่แสดงให้เห็นว่าสัตว์ประหลาดไม่ได้ดุร้ายไล่ฆ่าคน เช่นตัวค้างคาวที่เข้ามาในซูเปอร์ มันไม่ได้เข้ามาทำร้ายใคร มันเข้ามาจับแมลงกินต่างหาก แต่ด้วย"ความเชื่อ"ของมนุษย์ว่าตัวพวกนี้ดุร้ายแน่ๆก็ไปเผามันซะ -*- มันจะทำร้ายเฉพาะคนที่เข้ามาในเขตของมันซึ่งก็คือหมอกนั่นล่ะ...ดูอย่างแมงมุมที่อยู่ในร้านยาครับ มันอยู่แค่ 1-200 เมตรจากซูเปอร์ แล้วทำไมมันไม่บุกมาล่ะถ้ามันจะบุกก็ได้ ทั้งหมดเป็นความเชื่อและคิดไปเองทั้งนั้น(แน่นอนทั้งหมดนี้ผมก็คิดไปเอง) และเมื่อลุกออกมาจากโรงผมก็พบว่าสิ่งที่ติดอยู่ในห้วงนึกคิดของผมคือ "ผมจะเชื่อมั่นกับอะไรได้อีก...และผมควรจะเชื่อมั่นหรือไม่" แทนที่จะเป็นความรู้สึกประเภท "นี่แหละสันดานคน" จากคุณ : ปลาวาฬภูเขา - [ 1 มี.ค. 51 20:15:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนังทำมาดี ตื่นเต้น ความคิดที่กำลังดูหนัง ทำไมสัตว์ประหลาดไม่บุกเข้ามาที่ซุปเปอร์มาเก็ตทั้งที่รู้ว่ามีอาหารอีกเพียบ "คุณเชื่อในพระเจ้าหรือไม่" ไม่ชอบยัยป้าบ้าลัทธิเหมือนกัน สะใจตอนที่ยัยป้านั่นเลิกพูดได้สักที ทำไมคนที่พยายามแทบตายกลับไม่ได้อะไรเลยแถมยังซ้ำเติมเค้าอีก ทำไมถึงมาช่วยพวกเค้าช้าเกินไป แล้วสัตว์ประหลาดตัวมหึมาตัวนั้นจัดการมันยังไง ตอนดู หาคำตอบไม่ได้เลยว่าจะจัดการกับหมอกยังไง อยากรู้ตอนจบเหมือนกัน O_O ออกจากโรงแล้วรู้สึกเครียดเลย - -" จากคุณ : mink (minemint) - [ 1 มี.ค. 51 20:43:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หนังเรื่องนี้ ผมบอกได้คำเดียว . . . .สุดยิดไปเลยครับ ในชอว์แชงค์ พลิกจากด้านมืด สู่ด้านสว่าง ด้วยความเชื่อ ความหวัง และศรัทธา . . แต่หนังเรื่องนี้กลับเปลี่ยนด้านสว่าง กลับไปสู่หมอกอันหนาทึบ ที่เต็มไปด้วยความมืดในใจมนุษย์นั้นเอง และนำไปสู่การตัดสินใจของมนุษย์ ในรูปแบบซึ่งจะไม่เกิดขึ้น ในสถานการณ์ปกติ . . . .ฉากจบเรื่องนี้ แทบไม่ให้ความหวังใดๆเหลืออยู่ในจิตใจของพระเอกได้เลย ผมประทับใจฉากขับรถ พร้อมกับซาวด์แทรคที่สะเทือนอารมณ์แบบไม่ต้องแปลความหมายกันเลย ถ้าชอบของแรง ก็แนะนำเรื่องนี้แหล่ะครับ จากคุณ : ไม่ผิดหวังกับผู้กำกับเรื่องนี้ (sertfinal) - [ 1 มี.ค. 51 20:47:00 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หนังดีจริงๆ สะท้อนถึงคนวิจารณ์เลยถ้าไปอยู่ในหนังจะอยู่ข้างไหน ส่วนผมสะใจชั่วแว่บหนึ่งครับ แต่คนเสียสละจริงๆผมว่าเป็นคนผมยาวๆตัวใหญ่ๆที่อาสาออกไปเอาปืน แล้วก็หลายๆคนที่อาสาไปเอายาร้านข้างๆ แหม่ไม่มีใครพูดถึงพวกเขากันเลย น่าสงสารจริงๆ ส่วนมากสรรเสริญกันเฉพาะคนที่มีผลกับตัวเองไม่ว่าจะเป็นยัยป้า หรือ พระเอก ที่เป็น 2 ฝั่งชัดเจน คนผมยาวๆตัวใหญ่ๆที่อาสาออกไปเอาปืน แล้วก็หลายๆคนที่อาสาไปเอายาร้านข้างๆ   = ทหารและประชาชนทางใต้ ที่ล้มตายกันทุกวัน ยัยป้า หรือ พระเอก  = ทายซิใครเอ่ย พวกเราที่วิจารณ์หนัง = ส่วนมากพูดถึง ยัยป้า หรือ พระเอก แล้ว คนผมยาวๆตัวใหญ่ๆที่อาสาออกไปเอาปืน แล้วก็หลายๆคนที่อาสาไปเอายาร้านข้างๆ   = ทหารและประชาชนทางใต้ ที่ล้มตายกันทุกวัน เอวัง  !!!!     สตีเฟ่น คิง เก่ง จริงๆครับ จากคุณ : 7 LOGIN - [ 1 มี.ค. 51 20:48:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาบอกว่าเรื่องนี้ชื่อภาษาไทย คือ มฤตยูหมอกกินมนุษย์ ครับ จริงๆผมว่า มฤตยูหมอกกินคน ดูดีกว่านะจำง่าย คล่องลิ้นดี -*- แต่ทำไมเป็นมนุษย์ซะนี่ จากคุณ : นะ - [ 1 มี.ค. 51 20:54:00 A:124.120.236.121 X: TicketID:154373 ]

ความคิดเห็นที่ 10 Steven King นับว่าเก่งแล้ว และยิ่งได้รับการถ่ายทอดโดย Frank Darabont อีก สุดยอดเลยครับ ตอนแรกนึกว่าหนังสัตว์ประหลาดเฉยๆ ก็ไม่ค่อยจะอยากดู แต่เพื่อนๆ มันคันปากกัน ดูกันหมดแล้วทุกคน บอกว่าอยากคุยมาก ให้รีบไปดู จะได้นั่งคุยกัน พอออกจากโรงหนัง พูดได้สองพยางค์ครับ "สุดยอด!!" จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 1 มี.ค. 51 21:24:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผมว่าหนังเรื่องนี้ คนที่ดูแล้วบอกว่าชอบ แต่ไม่ประทับใจตอนจบ คงจะชอบแบบ Happy Ending มากกว่า แต่ผมไม่ครับ !! ผมว่าจบแบบนี้มันสุดยอดไปเลยนายคิง !! กระชากอารมณ์ผมไปเต็ม ๆ จากคุณ : - แมวน้อยหน้าขาว - - [ 1 มี.ค. 51 21:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอาแค่ฉากจบ ...ก็ควรค่าจะต้องจดจำแล้วหนังเรื่องนี้ ตอนแรกก็คิดว่า มันคงเป็นหนังสตีเฟ่น คิง ที่ดูเอาบันเทิงอีกเรื่องหนึ่ง ...หากแต่มันไม่ใช่อย่างงั้นเอาซะเลย ไม่บันเทิง ซีเรียส กดดัน ทั้งยังเต็มไปด้วยความหดหู่นานัปการ ขนาดช่วงที่ตัวละครต้องต่อสู้กับเหล่าสัตว์ประหลาด ถือว่าดูเอามันส์ระทึกน่าจะบันเทิงใจได้อยู่ แต่ดูยังไง ก็เครียดขึ้นหมองซะมากกว่า หลังจาก United 93... ก็เป็น The Mist ที่สามารถทำให้ผมออกจากโรงด้วยอาการปวดหัวจนไมเกรนขึ้นเลยทีเดียวครับ จากคุณ : OncE UPoN'-'a MaN - [ 1 มี.ค. 51 21:52:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จบแบบนี้สะท้อนแง่มุมต่างๆได้ดีที่สุดแล้ว เหมือนกับตอนจบใน Pan's Labryinth จากคุณ : Stefanz - [ 1 มี.ค. 51 21:57:11 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จบได้สุดยอดครับ ผมสังเกตุคนดูด้วยกันในโรง เเอร์เย็นๆ ทุกคนเงียบ เครียด กลัว เหมือนกับกลุ่มคนในหนังเลยครับ บางฉากที่ทำใ้ห้สะดุ้งก็ผวากันครับ จากคุณ : bigwores - [ 1 มี.ค. 51 21:58:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ออกมาวันนี้แล้วเครียดเลย เลยต้องรีบมาเข้าห้องนี้ระบายเนี่ยแหละ ไม่ชอบตอนจบอ่ะ  แต่ก็ทำให้เราจดจำได้ดีจริงๆน่ะแหละ จากคุณ : kitty_jeedy - [ 1 มี.ค. 51 22:44:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เราตั้งคำถามกับตัวเองว่า ถ้าเป็นเราติดอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ต เราจะเชื่อใคร จะทำยังไง หรือถ้าเราเป็นพระเอก เราจะเลือกทางออกแบบนั้นมั้ย หรือถ้าเราเลือกไปแล้ว แล้วเราจะเป็นยังไงต่อ คิดได้เยอะเลยเนาะ จากคุณ : ปลาทองแก้มยุ้ย - [ 2 มี.ค. 51 20:36:54 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เป็นหนังที่ให้แง่คิดมากค่ะ ดูแล้วทำให้กลับมามองย้อนดูตัวเอง ปล.คงจะดูได้สนุกกว่านี้อีก ถ้าไม่เจอผีในโรงตอนท้ายๆเรื่อง จากคุณ : Zhen_x2 - [ 3 มี.ค. 51 02:45:02 ]