 |
<<<< ดูแล้วมาคุยกัน ,,, Public Enemies , ขวัญใจประชาชน โจรปล้นธนาคาร ไมเคิล มานน์ (เจ้าพ่อหนังอาชญากรรม) >>>>
|
|
| | | | | | | | | ไม่ชอบมาก เสียดายตังค์ (3 คน) |
|
| |
| | | | | ชอบมาก ห้ามพลาด (8 คน) | | | | ชอบ (20 คน) | | | | เฉยๆ (11 คน) | | | | ไม่ชอบ (5 คน) | | | | ไม่ชอบมาก เสียดายตังค์ (3 คน) | | |
จำนวนผู้ร่วมโหวตทั้งหมด 47 คน |
เลือกอ่านบทความนี้พร้อมรูป + อ่านความเห็นอื่นๆ + ชวนมาแสดงความเห็นกันต่อที่ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=aorta&month=07-2009&date=26&group=14&gblog=168
... ไมเคิล มานน์ เป็น หนึ่งในกลุ่มผู้กำกับที่ผมเป็นแฟนคลับ ประมาณว่าเห็นแค่ชื่อ ก็ยินดีเสียเงินซื้อตั๋ว ไม่ว่าเสียงวิจารณ์ที่มีต่อหนังจะย่ำแย่อย่างไร
ดูหนัง ไมเคิล มานน์ มาเรื่อยๆ ทำให้ผมคิดว่าถ้าจะมีซักหนึ่งประโยคที่ขยายความเป็นหนังของเขา น่าจะเป็นม็อตโต้ประมาณว่า คิดถึง(หนัง)อาชญากรรม คิดถึงไมเคิล มานน์
เพราะดูรายชื่อหนังที่เขาทำตั้งแต่อยู่ในวงการทีวี ก็คลุกคลีกับแนวนี้ เช่น เป็นโปรดิวเซอร์สลับกำกับให้หนังอย่าง Thief , Drug wars , Crime story หรือ Miami Vice (ดูแต่ละชื่อ โหดๆห้าวๆทั้งน้าน)
พอเข้าวงการหนังโรง หนังส่วนใหญ่ของเขาก็เกี่ยวกับอาชญากรรมทั้งสิ้น เช่น Manhunter (หนังฮานนิบาล เล็คเตอร์ที่คนไม่ค่อยรู้จัก เพราะ ลุงแอนโทนี ฮอปกิ้นส์ ยังไม่มารับบท ฮานนิบาล) , Heat , Collateral , Miami vice ฯลฯ
ครั้นคิดจะลองออกนอกกรอบอาชญากรรมซักหน่อย เช่น หนังนักมวยอย่าง Ali ก็ถูกน็อกแบบไม่เป็นท่า เลยดูเหมือนว่า ถ้าจะให้รอดอย่างน้อย หนังของมานน์ต้องมีอะไรที่ออกจะฉ้อฉลหรือเป็นอาชญากรรมอ่อนๆก็ยังดี อย่าง The Insider (ชอบมาก ไม่น่าพลาดออสการ์เลย)
นอกจากความเชี่ยวชาญในวงการหนังอาชญากรรม มานน์ยังมีพรสวรรค์ในการดึงศักยภาพของนักแสดงฝ่ายชายในหนังของตัวเองออกมาได้อย่างเจ๋ง เช่น Collateral ทำให้ ทอม ครูซ มอบบทบาทการแสดงที่น่าจดจำ สลัดความเป็นครูซออกไปได้มากที่สุดเรื่องหนึ่ง หรือ The Insider ที่ทำให้ ลุงอัล ปาชิโน่ ลดทอนการแสดงบ้าพลังปล่อยรังสีข่มนักแสดงข้างตัวให้อยู่ในระดับพอดี
ผมเลยชอบหนังของ มานน์ แทบทุกเรื่องที่ได้ดู ยกเว้น Miami Vice ทั้งๆที่เป็นหนังที่น่าจะเข้าทาง คือ กลับไปจับงานเก่าของตัวเอง สไตล์อาชญากรรม นักแสดงนำแมนสุดขีด ส่วนนางเอกก็ร้อนฉ่าระดับ กงลี่ ขวัญใจผมฯ
แต่หนังกลับไม่สนุก ดูเหมือนพยายามเข้ม แต่มันกลับไม่เข้ม บทหนังยังไม่ดีเท่าไหร่ และ การจับคู่ของ โคลิน ฟ็อกซ์ ก็ไม่ค่อยเวิร์ค มีดีอย่างเดียวคือ ความร้อนฉ่าของกงลี่
พอรู้ว่า มานน์ จะกลับมาทำหนังอาชญากรรมอีกครั้ง ผมจึงตั้งใจลดความคาดหวังลง แต่พอรู้ว่า คู่ที่มานน์เลือก คือ เบลล์-เด็ปป์ ความคาดหวังผมก็พุ่งขึ้นไปอีกครั้ง คิดว่า การประกบกันครั้งนี้อาจจะมีดี น้องๆ อัล-เดอนีโร ตอน Heat (เขียนๆไป ก็พบว่า หนังของมานน์ ชอบ จับคู่นักแสดงชายฝีมือดี มาเฉือนคมกันเสียจริง)
... Public Enemies คือชื่อหนังของมานน์ ที่เข้าฉายบ้านเราพร้อมๆกับที่ ลิโด้ กำลังฉาย Public Enemy Number One (Part 1) ที่ฝั่งลิโด้เหมือนกัน แต่นั่นพูดถึงอาชญากรจากเมืองน้ำหอม ที่เป็น ศัตรูของสาธารณะและมีความเป็นดาราในตัวเอง เหมือนๆกับ จอห์น ดิลลิงเจอร์ จอมโจรชื่อดัง ตัวเอกในหนัง Public Enemies ของมานน์
และ ทั้งคู่ก็สร้างจาก ชีวิตจริงของโจรจอมพลิ้วผู้เอาตัวรอดจากตำรวจได้อย่างเหลือเชื่อ แถมยังแหกคุกซ้ำๆได้อย่างน่าทึ่ง
... จอห์นนี่ เด๊ปป์ เล่นเป็น จอห์น ดิลลิงเจอร์ โจรสุดเท่ ที่เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆและมีคนโบกมือให้เหมือนเป็นดาราตอนโดนจับ มีมาดเท่ๆคำพูดเท่ๆประเภท ผมปล้นเงินธนาคารไม่ได้มาเอาเงินคุณ หรือ การตอบคำถามนักข่าวแต่ละทีก็โปรยเสน่ห์ไปด้วย
เด๊ปป์ เล่นได้เด่นจริงๆ ทั้งที่มี ภาพคาแรคเตอร์ แจ๊ค สแปโร่ว์ แข็งแรงมากชนิดติดตา ยากที่จะลบภาพได้ง่ายๆ แถมยืนพื้นคาแรคเตอร์นี้มาหลายปีติดๆกัน แต่พอมาถึงเรื่องนี้ เขาทำให้เราลืม สแปโร่ว์ ได้สนิทใจ ไม่มีบ้าบอ ไม่มีล้อเล่น หากแต่เต็มไปด้วยขึงขังจริงจัง
... คริสเตียน เบลล์ เล่นเป็น เมลวิน เพอวิส มือปราบพูดน้อยต่อยหนัก ที่ได้รับมอบหมายให้มาจัดการ จอห์น ดิลลิงเจอร์
เบลล์ ออกจะน่าผิดหวังนิดๆ หลังจาก เพิ่งชวนให้ผิดหวังใหญ่ๆมาจาก T4 เบลล์เริ่มมีความซ้ำซากในการแสดงออก บางซีนที่เห็น เบลล์ใส่ชุดสูทสุดเท่นั่งไขว่ห้างรอเข้าพบหัวหน้า ดูแล้วแทบจะไม่ต่างจาก มาด บรูซ เวย์น เลย
..มาริยง โคทิยาร์ด เล่นเป็น บิลลี่ สาวบริการรับฝากเสื้อหน้าร้านอาหาร ที่กลายมาเป็น คนรักของดิลลิงเจอร์ บทของเธอมีไม่ค่อยมาก จนเหมือนๆกับหนัง ใช้ไม่คุ้ม เพราะเธอมาแค่ช่วงต้นกับช่วงปลาย
แต่บังเอิญเธอเป็นนักแสดงมีของ คือ บทไม่เน้น เวลาไม่มาก แต่ หากได้จ้องตาเธอในหนัง แววตาของเธอส่งอารมณ์ทำให้อินตามได้อย่างเหลือเชื่อ สัมผัสได้ถึง ความรัก ที่อยู่ข้างในเต็มเปี่ยม กับความเด็ดเดี่ยวที่มีอยู่
ยังจำได้ว่าตอนดู A good year ที่เธอประกบ รัซเซล โครว์ ยังไม่เห็นแววเจิดจรัสขนาดนี้ นี่ยังนึกเสียดายที่หา La vie en rose หนังออสการ์ของเธอมาเก็บไว้ แต่ยังไม่ได้โอกาสดูเสียที
.. ถึงผลลัพธ์สุดท้ายของ Public Enemies ไม่เป็นที่รักของนักวิจารณ์มากเท่าไหร่ แต่ ในความเห็นของผม คุณภาพของงานดีกว่า Miami Vice ดีกว่าค่ามาตรฐานของหนังฮอลลีวู๊ดทั่วไป เพียงแต่ไม่ได้ดีเท่าตำนานหนังอาชญากรรมของมานน์อย่าง Heat หรือ น้องๆตำนานอย่าง Collateral
จุดดีที่หนังเรื่องเก่าๆของมานน์มีแต่ใน Miami vice กับ Public enemies ขาดหาย คือ มิติด้านลึกของตัวละคร
เช่น ใน Heat เราเห็นมุมชีวิตที่เหมือนจิ๊กซอว์ที่สามารถเติมเต็มให้กันในส่วนเกินและส่วนขาดของแต่ละคน ของ
ตำรวจที่เจ็บปวดกับชีวิตส่วนตัวแต่สามารถยืนอย่างเฉิดฉายในสังคม VS. วายร้ายที่มีชีวิตส่วนตัวที่ลงตัวกว่าแต่กลับไม่สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ
ต่างฝ่ายต่างก็เห็นและแอบชื่นชมในสิ่งที่อีกฝ่ายมี จนน่าจะเป็นเพื่อนรักที่รู้ใจหากมิใช่อยู่คนละฝั่ง คล้ายๆกับ Collateral ที่แต่ละคน มีบางสิ่งที่อีกฝ่ายไม่มี คนหนึ่งมีความกล้า อีกคนมีความดี และ ถ้าได้เป็นเพื่อนกัน น่าจะสามารถให้คำปรึกษาให้อีกคนมีชีวิตที่ดีกว่าเดิม
Public enemies ไปเน้นความกดดันของคนสองฝั่ง ระหว่างตำรวจที่ระส่ำระส่ายเพราะ ชีวิตที่เฉิดฉายของดิลลิงเจอร์ทำให้ภาพของพวกเขาดูปวกเปียกลงทุกวัน
ส่วน ฝั่งดิลลิงเจอร์ก็เริ่มใช้ชีวิตลำบากไปทุกขณะ เพราะตำรวจเอาจริงมากขึ้นเรื่อยๆขนาด ฉายภาพประกาศจับในโรงหนังที่เขานั่งดูอยู่ อีกทั้งคนรอบตัวก็ค่อยๆจากไปทีละคนสองคน และตัวเขาก็ดึงตัวเองออกมาจากวงจรชีวิตแบบนี้ไม่ได้
กระบวนการไล่ล่า และ ชีวิตที่ต้องเอาตัวรอดของ ดิลลิงเจอร์ อาจพูดถึงด้านลึกบ้าง แต่ก็ไม่ได้มากมายเท่าไหร่ และ การถ่ายทำสไตล์มานน์ที่ใช้กล้องดิจิตอล แล้วเล่าไปเรื่อยๆ เบลอบ้าง กล้องเหวี่ยงบ้าง ทำให้ชวนเบื่อเป็นที่ยิ่งสำหรับคนที่ไม่ชอบสไตล์นี้
แต่ถ้าชอบหนังในสไตล์ของมานน์ รับได้กับการถ่ายภาพแบบนี้ ไม่ควรพลาดเด็ดขาด เพราะ หนังเรื่องนี้มีอะไรเจ๋งๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็นการกำกับที่ยังแม่นยำในการนำเสนอ การเลือกมุมกล้องถ่ายภาพก็สุดเจ๋ง สร้างอารมณ์ร่วมต้องลุ้นๆเหมือนพาคนดูไปอยู่ใกลชิดเหตุการณ์จริง เช่น ถ่ายลอดคางบ้าง แนบแก้มบ้าง ทำให้ผมคิดในใจว่า เลือกมุมได้เจ๋งจริงๆพับเผื่อย
... ทั้งเรื่องมีอยู่ฉากเดียวที่รู้สึกว่า ไม่ค่อยน่าเชื่อถือ คือ มันเจ๋งชวนให้ขนลุกพอๆกับไม่น่าเชื่อ คือ ฉากที่ดิลลิงเจอร์เดินเข้าไปในหน่วยงานที่กำลังตรวจสอบเรื่องของเขา โดยไม่มีคนทันสังเกตเห็น
ส่วนฉากที่ชอบ เช่น ฉากในโรงหนังตอนหันซ้ายหันขวา ทั้งลุ้นทั้งขำ , ฉากไล่ล่าทั้งหลาย และ ที่ชอบสุดๆคือ ฉากจบของหนังเรื่องนี้
ฉากจบ ที่ ความรัก กับ ความแมน มาบรรจบกัน ('ความรักและเจ็บปวด'ของหญิงสาว ประจันหน้ากับ 'ความเป็นสุภาพบุรุษ'ของคนสองฝั่งที่ คนหนึ่งใช้ลมหายใจสุดท้ายบอกลาคนรัก กับ อีกคนที่ยังเคารพ ความเป็นมนุษย์ ในตัวโจรที่ตัวเองไล่ล่า) ทำให้ซึ้งเศร้าน้ำตาซึม ทั้งๆที่อารมณ์แบบนี้ ไม่เคยเกิดมาก่อนจากที่เคยดูหนังแมนๆของไมเคิลมานน์
สรุป ... หนังชื่อคล้ายกัน เล่าถึง อาชญากรตัวเอ้ เหมือนกัน
... ถ้าอยากได้มันส์ๆ ประเภทยิงกันตับแตก แหกคุกกันสนั่น ดูง่ายๆคุ้นตาสไตล์หนังแอคชั่นฮอลลีวู๊ด เปรียบเสมือน สารคดีชีวิตตี๋ใหญ่จากฝรั่งเศส ที่ดูสนุก ตรงไปตีตั๋ว Public Enemy Number One (Part 1) ที่ฝั่งลิโด้
หนังมีจุดเด่นตรงลูกเล่นการนำเสนอเก๋ไก๋เช่น การแบ่งจอเล่าเหตุการณ์เดียวผ่านหลายมุมกล้อง หรือ เหตุการณ์เดียวเล่าหลายจอโดยแต่ละจอค่อยๆไล่เวลาต่อเนื่องกัน + ดนตรีประกอบที่รุกเร้าอารมณ์ดีเหลือเกิน (จนบางฉากที่ ไม่มีอะไรเล้ยยย ถ้าหลับตาแค่ฟังแค่ดนตรีประกอบอาจนึกว่า เป็นฉากไคลแมกซ์ประเภทกำลังจะยิงถล่มกันเป็นร้อย)
... ถ้าอยากเห็นการยิงกันตับแล่บ ถ่ายภาพแบบไม่ชัดแจ๋วภาพสวยเหมือนหนังส่วนใหญ่เพราะใช้กล้องดิจิตอล ไม่ใช่สไตล์หนังฮอลลีวู๊ดที่เป็นสูตรสำเร็จนิยมบิวต์อารมณ์ แต่ดูแล้วสมจริงและค่อยๆอินไปกับการเล่าเรื่องแบบค่อยเป็นค่อยไป มีการถ่ายภาพระดับเซียน บวกกับเป็นแฟนๆของ เด็ปป์ เบลล์ มานน์ อย่าพลาด Public Enemies
ป.ล. ชักอยากเห็น ไมเคิล มานน์ กำกับหนังแนวอื่นบ้างนอกจากคลุกคลีอยู่แต่ตำรวจ-ผู้ร้าย อยากรู้ว่า ความเจ๋งของเขา จะสามารถเข้ากับหนังแนวอื่นได้ด้วยหรือเปล่า
 บทความที่อ้างอิงถึงในกระทู้
(บทความเหล่านี้เคยนำมาลงในกระทู้แล้ว)
Terminator Salvation , คนเหล็กภาคเฉพาะกิจ กับ ภารกิจ 'พ่อตรูอยู่ไหน + ฉันเป็นใครเมื่อในอดีต'
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=aorta&month=06-2009&date=01&group=14&gblog=163
แก้ไขเมื่อ 28 ก.ค. 52 14:17:09
| จากคุณ |
:
"ผมอยู่ข้างหลังคุณ"    
|
| เขียนเมื่อ |
:
28 ก.ค. 52 14:12:22
|
|
|
| |
ความคิดเห็นที่ 1
