ความคิดเห็นที่ 1 “ว้า  จบซะแล้ว  ....นึกว่าจะได้ดูการทดลองใช้ซะอีก...กำลังอยากรู้อยู่เชียวว่าในบรรดาผู้ร่วมรายการทั้งสามคนนี้ มีใครที่มีความสามารถพอจะเป็นผู้ที่ถูกเลือกบ้าง” รอนหันมาบอกอย่างเสียดาย “อาจารย์คนนี้บอกว่า ‘เพื่อป้องกันความเสี่ยงจากการสูญเสียชีวิตของผู้ใช้’ แสดงว่ามีเจ้าหน้าที่มักเกิ้ลสูญเสียชีวิตเพราะไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษทำงานผิดพลาดเหรอเนี่ย” แฮรี่สงสัย “ใช่..มีรายงานของมักเกิ้ลไทย มีรายงานว่าไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษ ไม่ชี้เป้า ทำให้มีเหตุระเบิดเกิดขึ้น.....แต่ มักเกิ้ลให้เหตุผลว่า เจ้าหน้าที่ผู้ใช้เครื่องมีร่างกายไม่พร้อม” เฮอไมโอนี่อธิบายตามรายงานข่าว “แล้วกระทรวงเวทมนตร์ไทยล่ะ  วิเคราะห์เหตุการณ์ที่ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษไม่ทำงานไว้ว่าอย่างไร” แฮรี่พยายามเจาะประเด็นสำคัญนี้ “กระทรวงเวทมนตร์ไทยวิเคราะห์กันว่า  ผู้ที่ใช้ไม้วิเศษนี่ได้ต้องเป็นผู้วิเศษเท่านั้น  และที่สำคัญ พ่อมดเลือดบริสุทธิ์เท่านั้นที่ใช้ได้ผล ส่วนพ่อมดเลือดผสมมีโอกาสเสี่ยงมากต่อการใช้งานที่ผิดพลาด และก่อให้เกิดความเสี่ยงในการปฏิบัติงานหากไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษไม่ชี้เป้าหมายซึ่งเป็นระเบิด” เฮอไมโอนี่อธิบายตามรายงานที่ได้รับจากกระทรวงเวทมนตร์ไทย “นอกจากนี้ ยังมีประเด็นเรื่อง พ่อมดที่ใช้ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษบางคน ไม่ได้เป็นผู้ที่ถูกเลือก  และมีอำนาจวิเศษในตัวไม่เพียงพอ  จึงไม่สามารถบังคับไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษได้ ซึ่งนี่เป็นความเสี่ยงของผู้ใช้มาก ๆ การคัดเลือกผู้ใช้จึงต้องทำกันอย่างเข้มข้น  ผู้ที่ใช้เครื่องจะต้องเข้าเรียนหลักสูตรการใช้จากกระทรวงเวทมนตร์ก่อนอย่างน้อยห้าวัน” รอนอธิบายเพิ่มเติม “พ่อมดคนใดที่จบมาจากโรงเรียนพ่อมดแม่มดศาสตร์โดยตรงจะได้รับการพิจารณาเข้าคัดเลือกก่อนด้วยนะ” เฮอไมโอนี่เสริมตอนท้าย “เอ๊ะ....” แฮรี่อุทานด้วยความตกใจ “รายงานบอกว่า พ่อมดเลือดผสมมีโอกาสเสี่ยงมากต่อการใช้งานที่ผิดพลาดอย่างนั้นหรือ...นี่หมายความว่าอย่างไรกัน  พวกเธอทั้งสองคนคิดเหมือนที่ฉันคิดบ้างรึเปล่า” รอนและเฮอไมโอนี่หันมามองหน้าแฮรี่เพื่อต้องการคำอธิบายเพิ่มเติม  ขณะเดียวกันในใจของพวกเขาทั้งสองก็เต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ “ฉันกำลังสงสัยว่า...นี่จะเป็นแผนการทำลายพวกเลือดผสมของผู้เสพความตายรึเปล่า” แฮรี่ตั้งข้อสันนิษฐาน “ไม่น่าจะใช่นะ...พวกผู้เสพความตายในสมัยนี้แทบจะไม่หลงเหลืออยู่แล้วนะแฮรี่  ตั้งแต่คนที่ไม่ควรเอ่ยนามเสียชีวิตไป และที่นี่ประเทศไทยนะไม่ใช่ประเทศอังกฤษ” รอนค้าน “ที่ประเทศไทยพ่อมดแม่มดสามารถอยู่ร่วมกับมักเกิ้ลได้ค่อนข้างเปิดเผยมากกว่าที่อังกฤษ แม้กระทรวงเวทมนตร์ไทยจะพยายามบังคับให้พ่อมดแม่มดไทยทำตามกติกาในสนธิสัญญาสากลว่าด้วยการปกปิดโลกแห่งเวทมนตร์จากมักเกิ้ลก็ตามที” เฮอไมโอนี่เสริม “เท่าที่ทราบกระทรวงเวทมนตร์ไทยทำงานหนักมาก  แต่ไม่ค่อยได้ผลนักเพราะที่นี่มีผู้วิเศษจำนวนมาก  และหลากหลายสาขาเหลือเกิน” “คงจะจริงอย่างที่พวกเธอสองคนว่า...ที่นี่คงไม่มีผู้เสพความตาย เพราะผู้เสพความตายที่อังกฤษเกิดขึ้นมาจากความคับแค้นใจมักเกิ้ลที่ทำร้ายพ่อมดแม่มดในสมัยก่อน จากประวัติศาสตร์ในประเทศไทยไม่เคยมีการเผาพ่อมดแม่มดมาก่อนเลย” แฮรี่เอนเอียงไปตามความคิดของเพื่อนทั้งสอง “อีกอย่างวิกเตอร์ ก็บอกว่า มักเกิ้ลที่นี่เชื่อและศรัทธาในตัวผู้มีเวทมนตร์มาก แต่เดี๋ยวก่อน...และอาการเจ็บปวดที่แผลเป็นของแฮรี่เกิดมาจากอะไรกันล่ะ  นี่ต่างหากที่เป็นประเด็นสำคัญที่ทำให้แฮรี่สงสัยว่า ‘อาจจะ’ มีอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลัง ซึ่งเขาจะต้องคลายข้อสงสัยนี้ให้ได้ “คงไม่มีอะไรหรอกน่าแฮรี่..” รอนเตือนสติ “แต่ว่า..” แฮรี่ตัดสินใจบอกรอนและเฮอไมโอนี่ “แผลเป็นบนหน้าผากของฉัน เริ่มมีอาการเจ็บอีกแล้วนะ  ตั้งแต่มาถึงประเทศไทย” “อะไรนะ” รอนและเฮอไมโอนี่อุทานพร้อมกัน “เป็นไปได้อย่างไร” “นี่ล่ะ...เป็นประเด็นที่ฉันต้องหาคำตอบให้ได้  พร้อม ๆ กับความลึกลับของไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษนั่น  ฉันคิดว่านอกจากเป็นของวิเศษแล้ว  จะต้องมีเบื้องหลังอะไรบางอย่างอยู่แน่นอน” แฮรี่พยายามหนักแน่นในข้อสงสัยของตัวเอง “เพราะโดยปกติแล้ว เวทมนตร์ของพ่อมดแม่มดจะไม่พลาด  การ์ดคาถาในไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษจะต้องกำหนดประสิทธิภาพของไม้อยู่แล้ว  ไม่ใช่ว่าเมื่อพวกเลือดผสมใช้แล้วจะก่อให้เกิดความเสี่ยงต่ออันตรายแบบนี้” “แฮรี่  บางทีมันอาจไม่มีอะไรอย่างที่คิดก็ได้นะ...บางทีเอ่อ  อาจเป็นเพราะว่า” เฮอไมโอนี่บอกก่อนจะเดินเอามือมาแตะไหล่แฮรี่ “อากาศที่นี่ร้อนมาก  จึงทำให้แฮรี่ปวดหัวน่ะ” “เฮอไมโอนี่....คิดได้ยังไงน่ะ  ปวดแผลเป็นที่หน้าผากเพราะอากาศร้อนเหรอ” แฮรี่โมโห “อีกอย่างฉันยังไม่เอาเรื่องเธอเลยนะ” จากคุณ : ~My Birthday is on April 14~ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 16:52:48

ความคิดเห็นที่ 2 ทั้งรอนและเฮอไมโอนี่มีสีหน้าตกใจ  เฮอไมโอนี่ชะงักและตาแดงก่ำ “เกิดอะไรขึ้น  มาเอาผิดเรื่องอะไรกัน” “ฉันยังไม่ได้บอกพวกเธอสินะ...ฉันขี่นิลมังกัสไปตามแผนที่ที่เธอค้นหามาให้  แต่เมื่อไปถึงเขตบางซื่อนั่น  เจ้านิลมังกัสกลับบอกว่าไม่มีถนนบางเชื่องาย ไม่มีสำนักงานนิติเวทมนตร์ เอ้ย...นิติวิทยาศาสตร์อยู่ที่นั่น” แฮรี่ตะโดนใส่หน้าเฮอไมโอนี่อย่างโกรธเกรี้ยว อะไรกัน...มาหาว่าปวดแผลเป็นที่หน้าผากเพราะอากาศเมืองไทยร้อนเนี่ยนะ เฮอไมโอนี่น้ำตาไหลพราก ๆ รอนกอดเธอไว้ และหันมาทางแฮรี่ด้วยสายตาปลอบให้ใจเย็นลง  เขารู้จักแฮรี่ดี แฮรี่เป็นคนตรงไปตรงมาและแสดงออกทางอารมณ์ออกมาได้ง่าย ๆ ถ้าหากมีเรื่องไปกระทบเรื่องแผลเป็นรูปสายฟ้าที่หน้าผากนั่น “แต่ฉันกับเฮอไมโอนี่ ได้แผนที่นั่นมาจากเว็บของกระทรวงเวทมนตร์ไทยนะ” รอนช่วยอธิบาย “ได้มาจากกระทรวงเวทมนตร์ไทยเหรอ” แฮรี่ไม่พูดเสียงดังแล้ว คราวนี้เสียงนั้นเบาราวกระซิบ “เป็นไปได้มั๊ยว่าเป็นข้อมูลที่พวกเขาตั้งใจลวงพวกเรา เพราะฉันไปแล้วไม่เจอตามนั้น  ตอนนี้สำนักงานนั่นถูกย้ายมาตั้งอยู่ใกล้กับคอนโดที่พักของวิกเตอร์ คลัม ที่นอกเมืองโน่น” “เป็นไปได้รึเปล่าว่า  กระทรวงเวทมนตร์ไทยไม่ได้อัพเดทข้อมูลให้เป็นปัจจุบัน” รอนพยายามให้เหตุผล และเขาตัดสินใจเดินไปหยิบคอมพิวเตอร์มาเปิดดู เพียงไม่นานทั้งสามคนก็อุทานออกมาพร้อมกัน “จริงด้วย...พวกเขาไม่ได้อัพเดทข้อมูลใหม่เลย” แฮรี่หันไปมองเฮอไมโอนี่ รู้สึกผิดที่ต่อว่าเธอไป “ขอโทษนะ เฮอไมโอนี่” “ไม่เป็นไรหรอก  ฉันเข้าใจ  เป็นฉัน ฉันก็คงโมโห ที่ไม่ได้ตรวจสอบข้อมูลให้ดีก่อน” เฮอไมโอนี่ยิ้มให้แฮรี่ “แต่เจ้านิลมังกัส ก็ไม่น่าพลาดนะ  เพราะถ้าไม่มีสถานที่นั้นตามที่ใส่ข้อมูลลงไป  มันก็ต้องเตือนตั้งแต่แรก  แต่นี่มันไม่เตือน” แฮรี่ยังสงสัยต่อไปได้อีกสิน่า  แต่แล้วเขาก็ให้คำตอบกับตัวเอง “คงเป็นเพราะสถานที่นั้นเป็นของมักเกิ้ล  ไม้กวาดนิลมังกัสจึงตรวจสอบตั้งแต่แรกไม่ได้  ต้องบินไปถึงเขตนั้นก่อนมันจึงจะรู้” “เอาล่ะ  พวกเราเตรียมเข้านอนกันเถอะ  พรุ่งนี้เราต้องเดินทางไปประชุมที่กระทรวงเวทมนตร์ไทยตั้งแต่เช้านะ” รอนเตือนทั้งสองคน พลางหาวปากกว้างส่งตาหวานไปให้เฮอไมโอนี่ “เข้านอนกันเถอะเฮอไมโอนี่” “น่านนนนนน ไม่มีเกรงใจกันเลย” แฮรี่แซว “พวกเธอไปพักผ่อนกันเถอะ ฉันอยากอ่านข้อมูลเพิ่มเติมสักหน่อย” แฮรี่เปิดแฟ้มรายงานการตรวจสอบประสิทธิภาพการใช้ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษของกระทรวงเวทมนตร์ เขาอ่านไปได้สักพัก จึงมองนาฬิกาพบว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนของไทยแล้ว  แต่ให้ตายเถอะ  เขารู้สึกหิว เมื่อค่ำ วิกเตอร์ ครัม พาเขาไปทานอาหารที่ร้านอาหารของพ่อมดไทยแถวจตุจักร อาหารไทยอร่อยมาก แต่เขาทานได้นิดหน่อยเพราะความกังวลเรื่องแผลเป็นที่เจ็บขึ้นมาในช่วงนี้ ในรายการทีวีช่องของพ่อมดแม่มดไทยกำลังมีโฆษณาพิซซ่า....แฮรี่จดเบอร์โทรศัพท์  และตัดสินใจโทรสั่งทันที เพียงแค่เวลาไม่เกินสิบนาที ก็มีเสียงดังเปรี้ยง หน้าประตูห้องพัก  แฮรี่วิ่งออกไปเปิดประตูดู แต่ไม่เห็นอะไร จนกระทั่งก้มลงไป จึงพบว่ามีเจ้าตัวเล็ก ๆ สูงไม่เกินระดับกลางน่องของเขากำลังยิ้มเห็นฟันแหลมเล็กเต็มปาก ตาของมันโตขนาดลูกเทนนิส “เฮ้ย...” แฮรี่อุทาน “เมืองไทยมีเอลฟ์ด้วยเหรอเนี่ย” “สวัสดีค่ะ...เธอชื่อดอลลี่...เธอมาส่งพิซซ่าให้ผู้วิเศษที่พักอยู่ในห้องนี้เจ้าค่ะ” เจ้าตัวเล็ก ๆ แนะนำตัวเอง แฮรี่คิดถึงดอบบี้ ที่จากเขาไปนานแล้ว  เขาคิดถึงเพื่อนผู้จงรักภักดีของเขา ซึ่งตัวเล็ก ๆ ผิวหนังเหี่ยวติดกระดูก หัวใหญ่ ๆ ตาโต ๆ มีหูแบบนี้  แต่...ดูเหมือนเจ้านี่จะหูเล็กกว่ากว่าเอลฟ์ที่อังกฤษ และที่สำคัญเจ้านี่ไม่สวมเสื้อ แต่นุ่งโจงกระเบนแบบที่เขาเคยเห็นเด็ก ๆ มักเกิ้ลไทยนุ่งเล่นในวันสงกรานต์  ...แถมยังสวมสร้อยคอยาวไปถึงเอวด้วย...แปลกดี..แฮรี่คิด “เธอเป็นเอลฟ์เหรอ” แฮรี่ถาม “เอลฟ์....อ๋อ...ไม่ได้เรียกแบบนั้นซะทีเดียว แต่ก็ตระกูลเดียวกัน” ดอลลี่ตอบเสียงแหลมเล็กน่ารัก “มักเกิ้ลไทยส่วนใหญ่เรียกพวกเธอว่า ...ลูกกรอก  อิอิอิ...” “ลูกกรอก...ที่เป็นบริวารของพ่อมดแม่มดไทย  สามารถย่อส่วนตัวเองให้เหลือขนาดเล็กเท่านิ้วก้อยได้น่ะหรือ” แฮรี่อยากรู้  เขามาที่นี่ได้เจอสิ่งมีชีวิตในโลกเวทมนตร์ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเยอะเลย “แม้ตัวอื่น ๆ จะเป็นบริวาร  แต่เธอไม่ใช่บริวาร  เธอเป็นอิสระ  เธอทำงานที่ร้านอาหาร ได้ค่าตอบแทน และนี่ราคาหกร้อยบาทถ้วน จงจ่ายมาให้ไว” ดอลลี่บอกพลางส่งกล่องพิซซ่าให้แฮรี่ แฮรี่คิดถึงดอบบี้...เจ้าตัวนี้นิสัยคล้ายดอบบี้เลย...รักความเป็นอิสระเหนือกว่าสิ่งใด แฮรี่ส่งเงินให้ดอลลี่...เขายิ้มหวานให้ด้วยความเอ็นดู “เขายิ้มให้เธอด้วย...ดอลลี่ปลาบปลื้มใจที่เขายิ้มให้เธอ...แฮรี่ พอตเตอร์” ดอลลี่พูดพลางกระโดดรอบ ๆ ขาแฮรี่ “พ่อมดผู้โด่งดัง  ยิ้มให้เธอ...เธอคงมีความสุขไปอีกนาน” เปรี้ยง...แล้วดอลลี่ สิ่งมีชีวิตในโลกเวทมนตร์ของไทยก็หายตัวไป ทิ้งให้แฮรี่ยืนถือกล่องพิซซ่า และอมยิ้มด้วยความอารมณ์ดี แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 53 17:12:47 แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 53 17:06:45 แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 53 17:06:14 จากคุณ : ~My Birthday is on April 14~ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 16:53:14

ความคิดเห็นที่ 3   ^^ จากคุณ : Organizer เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 17:09:58

ความคิดเห็นที่ 4 กรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ภาคต่อมาแร้วววววววววววว เรีสมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : kathyfears เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 17:10:57

ความคิดเห็นที่ 5 ขอเซฟรูปไว้ก่อน ไม้นี้ใช้เสกอะไรได้บ้างอ่ะ แล้วสามารถขี่แทนไม้กวาดได้หรือเปล่า ถ้าหากเราใช้อุปกรณ์ชิ้นนี้(ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรถูกเพราะไม่รู้ว่ามีประโยชน์อันใด) บวกกับดื่มน้ำหมักชีวบำบัด เราจะเป็นเทพได้หรือเปล่า จากคุณ : north_shine เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 17:13:43

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาค่ะ โหวตให้แล้ว จะได้ไปอยู่คู่กันข้างบน ~^^~ มาต่อไวๆเน้ออออ จากคุณ : felton เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 17:22:18

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาต่อ อุวะฮะฮ่า จากคุณ : ว่าจะขำขำ..เอาซะเนียน (KeKXiM) เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 17:22:35

ความคิดเห็นที่ 8 มาให้กำลังใจครับ ^^ เเต่งได้สนุก น่าติดตามดี จากคุณ : Point Guard no.1 เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 17:26:48

ความคิดเห็นที่ 9   ลงชื่อก่อนอ่านคับ จากคุณ : AomValkyrie เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 17:30:06

ความคิดเห็นที่ 10 รอลุ้นอยู่ค่ะ ไม่น่ารีบจบนะ อีกไม่นานน่าจะมีภาคต่อ จากคุณ : ท้องฟ้าสีดำ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 17:35:29

ความคิดเห็นที่ 11 เกิดความผิดพลาด โพสซ้ำซะงั้น - -'' แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 53 17:41:34 จากคุณ : Usess เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 17:36:35

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาแล้วครับ  อิอิ ว่าแต่กระนั้นเลย ปล ลูกกรอก เอาไป 3 กิ๊ฟฟ 55555 !! จากคุณ : Usess เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 17:36:47

ความคิดเห็นที่ 13 555 สนุกดีค่ะ แต่งเก่งมากค่ะ จากคุณ : cenan36 เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 17:42:19

ความคิดเห็นที่ 14 สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดด ไม้ลวงโลก จากคุณ : chee-win4 เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 18:20:08

ความคิดเห็นที่ 15 ตามติด  ติดตาม เทกิ๊ฟฟ......ให้หมดเลย... จากคุณ : เพื่อนอ้วน เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 18:21:48

ความคิดเห็นที่ 16 สุดยอดมากๆ เลยครับ จากคุณ : Mr.LIM เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 18:31:37

ความคิดเห็นที่ 17 กะลังอ่าน #1 อยู่ ปาดมาชื่นชม จขกท. ก่อนค่ะ 3 กีฟไปเลย เก่งมากมาย นึกภาพตามได้เป็นแฮรี่จริงๆเลย สนุก เจ็บปวดT____T จากคุณ : ชื่อใบตาลค่ะ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 18:54:46

ความคิดเห็นที่ 18   ผมขอเสนอให้แจกพระเครื่องเพื่อยึดเหนี่ยวจิตใจดีกว่าครับ  ประหยัดงบประมาณกว่าตั้งเยอะ’ ^ ^ ^ โดนมากๆครับ ขอบคุณ จขกท ที่แต่งเรื่องตลกๆน้า อย่าเพิ่งรีบจบนะครับ แต่งยาวๆ เผื่อได้ลงพิมพ์กับเค้าบ้างเนอะ จากคุณ : chiny@832 เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 19:12:52

ความคิดเห็นที่ 19 มาร่วมลงชื่อ จากคุณ : เจ๊วรรณา เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 19:59:03

ความคิดเห็นที่ 20   ชอบค่ะ...ชอบๆๆ... เรา อยาก ให้ เอล์ฟประจำบ้าน เป็น อารมณ์ ผีบ้านผีเรือน อารายประมานนี้... แบบว่า เมืองไทย ดีหน่อย มีปลูกบ้านให้อยู่ (ศาลพระภูมิ) ดูแลเรื่องข้าวปลาอาหาร... แล้วก็ไม่ต้องอยู่เป็นทาส...แต่ อยู่ที่ไหนแล้ว ไม่สามารถไปที่อื่นได้ (เจ้าที่) สามารถ ช่วยเหลือ มักเกิ้ลได้ตามความเหมาะสม... อิอิอิ...แต้งกิ้ลที่แต่งเรื่องดีๆ มาให้ อ่านกันนะคะ... เชียร์ๆๆๆ จากคุณ : LumineuX เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:07:02

ความคิดเห็นที่ 21 ฮ่าๆ ลูกกรอก คิดได้ไง สุดยอดดดดดดดดดดด จากคุณ : Miss perjer_123 เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:45:36

ความคิดเห็นที่ 22 โลกเวทมนตร์ในแฮรี่โยงเข้าเรื่องไสยศาสตร์ของไทยได้อย่างไม่น่าเชื่อ - - จากคุณ : สีใบตอง จัดกลางหน้า เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:46:39

ความคิดเห็นที่ 23 สงสัยจะมีภาคต่อ จากคุณ : นั่งกดนั่งจิ้ม เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:48:55

ความคิดเห็นที่ 24 สนุกสนาน ...ให้กำลังใจค่ะ ให้ข้อมูล จขกท เรื่องสถานบันนิติวิทยาศาสตร์เพิ่มนะค่ะ ที่แฮรี่ื ไปหาแถวบางซื้อไม่เจอ จริงๆ มันก็อยู่ตรงนั้นแหละค่ะ แถวๆเรียบคลองปะปา ตึกสูง แต่ไปแอบอยู่ ชั้นสิบหก สิบเจ็ด ที่นี่เค้ามีไว้ตรวจชิ้นเนื้อ หรืออะไรไม่ใช่ของใหญ่ๆ ส่วนชั้นอื่นๆเป็นของหน่วยงานอื่นค่ะ ถ้า แฮรี่อยากหาให้เจอ ต้องบินไปกลางๆตึกค่ะ แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 53 21:05:58 จากคุณ : grinny2545 เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:52:05

ความคิดเห็นที่ 25 ลูกกรอก ฮามากมาย ลอปอ นกฮูกสีเขียวใต้ทะเล จากคุณ : winpa เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:54:42

ความคิดเห็นที่ 26 เค้าตามมาแล้วนะจ๊ะ ปลื้ม จขกท มากมาย จากคุณ : จับกังน้ำ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:55:04

ความคิดเห็นที่ 27 ตายล่ะ เดี๋ยวนี้ลูกกรอกรับจ๊อบส่ง pizza แล้วเหรอ  O_O   จากคุณ : นั่งอมยิ้มริมระเบียง เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 21:07:28

ความคิดเห็นที่ 28 ตามมาติดๆ ^ ^ จากคุณ : Sarutino เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 21:09:57

ความคิดเห็นที่ 29 ตามอ่านอย่างกระชั้นชิดค่ะ  อิอิ... จากคุณ : คนของหัวใจ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 21:11:39

ความคิดเห็นที่ 30   ตามติดเช่นกัน เจ้าของกระทู้ เก่งมาก ถ้าออกหนังสือดีมากเลย ยินดีที่จะเป็นแฟนคลับครับ จากคุณ : KMSSO เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 21:27:19

ความคิดเห็นที่ 31 ชอบมากครับ จากคุณ : บราวนี่ชีสเค้กท็อปปิ้งวิคครีม เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 21:28:33

ความคิดเห็นที่ 32 ถ้ามีทำเป็นรูปเล่มนี่ผมซื้อเก็บ 3 เล่มเลย จขกท. ปล้นกี๊ฟผมไปเยอะมาก XD จากคุณ : Gundam ELPIS เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 21:53:32

ความคิดเห็นที่ 33 กระทู้ดูดกิฟโดยแท้ แต่งเก่งมากค่ะ จากคุณ : java~ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 22:04:52

ความคิดเห็นที่ 34 ยอดเยี่ยมมากๆเลยค่ะ ชอบบบบบบบ จากคุณ : dewicetoni เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 22:07:50

ความคิดเห็นที่ 35 ^-^ น้องดอลลี่น่ารักมาก จากคุณ : booklovers เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 22:48:34

ความคิดเห็นที่ 36 นึกว่าชื่อหลินปิง จากคุณ : Dr.boyze เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 23:06:37

ความคิดเห็นที่ 38 มองเห็นlast boss อยู่ไกลๆ  you know who half blood prince of red shoe สินะ  เขา ผู้เป็นลูกลับๆ ของ หลอด วอร์เดอมอร์ และ มักเกิ้ลชาวเนปาล  โอ้ว์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   ศึกนี้  แฮรี่ จะรอดไปได้หรือไม่  แถม ไหนจะเจอผู้เสพความตาย ทนายกระสือตนนั้นอีก จากคุณ : trintrin เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 23:17:06

ความคิดเห็นที่ 39 แหล่มครับ แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 53 23:50:27 แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 53 23:18:27 จากคุณ : DJ Yochi เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 23:17:26

ความคิดเห็นที่ 40 ดีครับ จากคุณ : ReiLove เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 00:37:53

ความคิดเห็นที่ 41   แฮรี่เอ๋ย อังกฤษคนที่ไม่ควรเอ่ยนามเพียงคนเดียว แต่ ณ สารขันธ์ประเทศ มีมากมายเลยนะเธอว์ รวมไปถึงคนที่พูดความจริงแล้วอาจโดนจับขังโรง'บาลบ้า แล้วก็โดนกดน้ำเสียชีวิตไปเงียบ ๆ ด้วยนะ... ระวังไว้ให้ดี จากคุณ : devil amature2 เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 07:30:14

ความคิดเห็นที่ 42 ตามมาอ่านค่ะ จากคุณ : Natthanuch1 เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 07:52:16

ความคิดเห็นที่ 43 ทำไมเป็นแบบนี้เนอะ จากคุณ : KittyCat_NineLife เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 09:06:43

ความคิดเห็นที่ 44 แวะมาแจกสามกีบค่ะ จากคุณ : Glittering Wings เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 10:19:47

ความคิดเห็นที่ 45 -CHAPTER SIX- กระทรวงเวทมนตร์ แฮรี่ รอน และเฮอไมโอนี่ ดื่มน้ำยาสรรพภาษาก่อนออกเดินทางมาที่กระทรวงเวทมนตร์ไทย การเดินทางจากที่พักรับรองมาที่กระทรวงครั้งนี้ ไม่สามารถเดินทางผ่านสัญญาณโทรศัพท์ได้ เนื่องจากกระทรวงเวทมนตร์มีความจำเป็นต้องรักษาความลับในการเข้าถึงกระทรวง ทั้งสามเดินทางโดยรถยนต์ซึ่งกระทรวงส่งเจ้าหน้าที่ไปรับทั้งสามที่ที่พักรับรอง เมื่อรถมาจอดที่ท่าเทียบเรือแห่งหนึ่ง ทั้งสามต้องเดินทางต่อโดยเรือข้ามฟาก เฮอไมโอนี่ตื่นเต้นมาก ๆ เพราะเธอชอบการนั่งเรือเป็นชีวิตจิตใจ เมื่อขึ้นท่าเทียบเรืออีกฝั่ง เจ้าหน้าที่ผู้นำทางบอกให้ทั้งสามยืนรอที่ป้ายจอดรถบัส  เพียงชั่วครูหนึ่งมีรถบัสแล่นเข้ามาจอด มักเกิ้ลที่นั่งรออยู่ต่างพากันรีบวิ่งขึ้นรถทันที “นี่เราต้องเดินทางต่อด้วยรถบัสของพวกมักเกิ้ลหรือเนี่ย” รอนถามอย่างอ่อนล้า จากประสบการณ์การเดินทางจากที่ต้องนั่งติดแหงกอยู่ในรถยนต์เนื่องจากสภาพการจราจรที่ติดขัดทำให้เขาหน้าย่น   “คันนั้นต่างหาก” เจ้าหน้าที่ชี้ไปที่รถตุ๊ก ๆ คันเล็ก ๆ สีรุ้งซึ่งจอดต่อท้ายรถบัสอยู่ “เร็วเข้า  เดี๋ยวมักเกิ้ลจะสังเกตุเห็นรถคันนี้เข้า “ว้าววว จะไม่ให้สังเกตุเห็น ก็น่าจะทาสีรถด้วยสีอื่นนะ  นี่เล่นทาสีรุ้ง ช่างไม่เตะตามักเกิ้ลเลยจริง ๆ “ รอนพูดน้ำเสียงประชด “แต่มักเกิ้ลไม่ทันได้สังเกตุเห็นรถคันนี้จริง ๆ ด้วยนะรอน” เฮอไมโอนี่บอก เมื่อทั้งสามและเจ้าหน้าที่นำทางขึ้นไปนั่งบนรถ คนขับหันมายิ้มให้และพยักหน้าเป็นสัญญาณ ไม่ทันที่จะมีใครบอกให้ออกรถ  รถตุ๊ก ๆ คันเล็กก็ทยานออกจากที่จอดทันที มันแซงรถบัสไปอยางรวดเร็ว และแฮรี่ก็รู้ได้ทันทีว่านี่เป็นรถรับส่งเฉพาะพ่อมดแม่มดเท่านั้น มันหักหลบรถคันอื่นๆ ได้อย่างรวดเร็ว และแม้ว่าจะเจอสัญญาณไฟแดงแต่รถตุ๊ก ๆ คันนี้ก็สามารถขับผ่านทางแยกมาได้โดยมักเกิ้ลไม่ทันสังเกตุ  แฮรี่ รอน และเฮอไมโอนี่ต้องใช้มือเกาะพนักเบาะรถไว้แน่น เท้ายันพื้นรถไว้จนเกร็ง ในขณะที่เจ้าหน้าที่นำทางสามารถนั่งนิ่ง ๆ ได้อย่างสบายเพราะความเคยชิน รถตุ๊ก ๆ ขับฉวัดเฉวียนไปมา เข้าถนนเล็ก ๆ หลายสาย บางครั้งก็ขับผ่านซอกตึกขนาดมักเกิ้ลเดินผ่านได้เพียงสองคน แฮรี่ไม่สามารถจำเส้นทางที่ผ่านมาได้เลย  เมื่อมาถึงที่แห่งหนึ่งรถตุ๊ก ๆ ก็จอดแน่นิ่งอยู่ข้างถนนเลนขวา แฮรี่ดูรอบ ๆ เขาไม่เห็นอาคารสำนักงานใดที่น่าจะเป็นกระทรวงเวทมนตร์ได้เลย เขาจึงมั่นใจว่าทางเข้ากระทรวงคงถูกปกปิดสายตาของมักเกิ้ลไว้ และคงอยู่บริเวณแถว ๆ นี้แน่นอน  และแล้วแฮรี่ก็สังเกตุเห็นเสาต่อม่อโครงการโฮปเวล์ที่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่บริเวณดังกล่าว  แต่แฮรี่ไม่สามารถเดาได้ว่าเป็นเสาตอม่อต้นใดกันแน่ แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 53 11:25:00 จากคุณ : ~My Birthday is on April 14~ เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 10:54:28

ความคิดเห็นที่ 46 “โชคดีนะครับผม” คนขับรถบอกผู้โดยสารทั้งสี่ที่กำลังลงจากรถ  และยังไม่ทันที่จะกล่าวลาตอบ รถตุ๊ก ๆ คันนั้นก็แล่นหายออกไปในชั่วพริบตา เจ้าหน้าที่ผู้นำทางมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง ก่อนจะเดินนำไปที่เสาตอม่อโฮปเวล์ร้างต้นหนึ่ง เขาใช้ไม้กายสิทธิ์วาดลงบนเสาตอม่อให้เป็นรูปวงกลม สี่เหลี่ยม และสามเหลี่ยมตามลำดับ ก่อนจะพึมพำอะไรบางอย่าง เพียงชั่ววินาทีก็ปรากฏประตูทางเข้าเข้าไปในเสาตอม่อนั้น “เชิญครับ” เจ้าหน้าที่ผู้นำทางบอก เมื่อเข้ามาภายในแล้ว แฮรี่สังเกตุเห็นว่าประตูนั้นได้ปิดลงทันที และพื้นที่แฮรี่ยืนอยู่ก็เคลื่อนที่เลื่อนไปด้านข้าง สักพักก็หยุดอยู่กับที่พร้อม ๆ กับเสียงเลื่อนประตูและนั่นทำให้แฮรี่เห็นประตูทางออกซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับด้านที่เข้ามา “ห้องรับรองแขกพิเศษ” เสียงผู้หญิงดังก้องออกมาจากลำโพงข้างประตูทางออกนั่นเอง เมื่อเดินออกมาแฮรี่ก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจ ห้องกว้างสีทองอร่ามถูกตกแต่งด้วยเครื่องปั้นทองเหลืองมากมาย และส่วนใหญ่ถูกปั้นเป็นรูปช้าง “นั่งรอที่นี่สักครู่นะครับ  เมื่อถึงเวลาประชุมแล้ว ผมจะมาเชิญอีกครั้ง” เจ้าหน้าที่ผู้นำทางบอกก่อนที่จะเดินหายออกไปทางประตูที่อยู่ถัดไปทางด้านซ้ายของประตูที่เข้ามาเมื่อสักครู่ ในขณะที่นั่งรออยู่นั้น แก้วน้ำเปล่า ๆ สามใบก็ปรากฏขึ้นมาบนโต๊ะรับรองซึ่งทำมาจากคริสตัลขนาดใหญ่ “รับน้ำอะไรดีคะ” เสียงหญิงสาวดังมาจากแก้วน้ำเหล่านั้น “ขอน้ำแอปเปิ้ล” เฮอไมโอนี่บอก “น้ำเปล่าเย็นเจี๊ยบ” แฮรี่บอก “น้ำองุ่น ผสมน้ำส้ม แตงโม กล้วย และแคนตาลูป....อ้อ  เลือกองุ่นลูกเล็ก ๆ นะ จะได้ไม่หวานมาก” รอนบอกก่อนจะหัวเราะคิกคัก “รอน...”เฮอไมโอนี่ส่งเสียงดุพลางหันมาค้อนขวับให้สามี “อายุสามสิบหก ลูกสองแล้วนะ  ยังเล่นเป็นเด็ก ๆ ไปได้  สั่งไปแล้วจะกินได้รึเปล่าล่ะนั่น” ยังไม่ทันขาดคำ แก้วน้ำเปล่า ๆ หน้าเฮอไมโอนี่ ก็เต็มไปด้วยน้ำแอปเปิ้ล  ส่วนของแฮรี่เป็นน้ำเปล่าเย็นเจี๊ยบ ส่วนของรอนก็ได้ตามที่ขอ สีน้ำที่รอนสั่งปรากฏเป็นสีที่สุดจะบรรยาย...รอนจึงไม่กล้าแม้แต่จะแตะแก้วน้ำนั่นในตอนแรก  แต่ด้วยความอยากรู้และกระหายเขาจึงยอมเอาลิ้นแตะ ๆ ดู “โอ้โห...สุดยอด  อร่อยมาก...ฝีมือการทำอาหารและเครื่องดื่มของไทยนี่สุดยอดจริง ๆ” รอนชมจากใจจริง ทั้งสามดื่มเครื่องดื่มยังไม่ทันหมดแก้ว เจ้าหน้าที่ผู้นำทางคนเดิมก็เดินเข้ามาในห้อง “ที่ประชุมพร้อมแล้ว  เชิญท่านทั้งสามครับ” เจ้าหน้าที่บอก พลางผายมือไปที่ประตูทางเดินที่เขาหายไปก่อนหน้านี้ เมื่อเดินก้าวผ่านประตูคริสตัลเข้ามา แฮรี่คาดว่าคงเป็นห้องที่ใช้ประชุม แต่ปรากฏว่าเป็นห้องกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยโขดหินและสระน้ำสวยงามหลายสระด้วยกัน “กระโดดลงไปได้เลยครับ  รับรองความปลอดภัย” เจ้าหน้าที่ผู้นำทางชี้ไปที่สระน้ำสระหนึ่ง แฮรี่สังเกตุดูก็พบว่าน้ำในสระนั่นมีสีขาวใสจนแทบมองไม่ออกว่าเป็นน้ำ  มันส่องสะท้อนภาพด้านบนเหมือนเป็นกระจกมากกว่า เจ้าหน้าที่นำทางกระโดดนำลงไปเป็นคนแรก รอนหันมามองแฮรี่ และเฮอไมโอนี่ “ทำไมต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากขนาดนี้นะ  ชีวิตพ่อมดแม่มดเนี่ย เฮ้อ...ไปกระทรวงเวทมนตร์ของประเทศไหน ๆ ก็พยายามทำอะไร ๆ ให้มันซับซ้อนกันเหลือเกิน” รอนพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ พลางทำจมูกย่น “ไปกันเถอะน่า..แต่ละประเทศเขาก็ต้องแข่งกันสร้างทางเข้าให้ดูแปลกแตกต่าง และเป็นเอกลักษณ์ของเขาสิ” เฮอไมโอนี่บอก ก่อนจะคว้าแขนรอนและแฮรี่ ทั้งสามกระโดดลงไปพร้อมกัน แฮรี่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหล่นลงต่ำไปเรื่อย ๆ สักพักก็หยุดนิ่งยืนอยู่บนพื้นห้องโดยปลอดภัย และเขาก็เห็นประตูคริสตัลสีทองอยู่เบื้องหน้า  บนประตูมีข้อความเขียนไว้ว่า ‘ห้องประชุมภารกิจลับพิเศษ’ ยังไม่ทันที่แฮรี่จะเปิดประตูเข้าไป เขาก็พบว่ามีคนอื่น ๆ อีกหลายคนกำลัง ทยอย ๆ ปรากฏเข้ามารวมกับพวกเขาทั้งสาม ประตูถูกเปิดอ้าออกโดยเลขานุการรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ “เปลี่ยนสระทางเข้าห้องประชุมอีกแล้วนะท่านเลขา...คราวหลังกรุณาบอกกันบ้าง  นี่เมื่อกี๊ผมหลงไปเข้าห้องทำงานของท่านโจ๊ก โซคูล เข้า...เกือบตาย” เป็นเสียงของมิสเตอร์ฟิวชั่นนั่นเองที่กำลังบ่นกระปอดกระแปดอยู่ด้านหลังแฮรี่ “ท่านโจ๊ก บังคับให้ฟังเพลงที่แต่งใหม่อยู่นั่นแล้ว  ไม่ยอมให้ออกมาสักที  จนผมต้องขู่ไปว่าผมจะมาปล่อยข่าวว่าท่านแอบมีกิ๊กในบอร์ดพันทิป  ท่านจึงยอมปล่อยออกมา” เลขานุการหนุ่มหัวเราะ ก่อนจะบอกมิสเตอร์ฟิวชั่น “ท่านโจ๊กเองก็อยากมาประชุมครั้งนี้ด้วยน่ะ  แต่ท่านเป็นหัวหน้าฝ่ายตรวจสอบการร่ายคาถาด้วยเสียงดนตรี ซึ่งไม่เกี่ยวกับงานนี้ก็เลยอดไปตามระเบียบ” “ใครบอกกันล่ะ...ท่านโจ๊กต่างหากที่เป็นผู้เลือกที่จะไม่เข้าประชุมครั้งนี้” มิสเตอร์ฟัวชั่นค้านพลางยิ้มแบบมีเลศนัย “เชิญครับทุกท่าน เชิญเข้ามาในห้องประชุมได้เลยครับ ท่านรัฐมนตรีมารออยู่แล้วครับ” เลขานุการหนุ่มบอก แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 53 11:34:21 แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 53 11:28:53 จากคุณ : ~My Birthday is on April 14~ เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 10:57:49

ความคิดเห็นที่ 47 เมื่อแฮรี่ รอน และเฮอไมโอนี่เข้าไปในห้องประชุม ก็ได้เห็นโต๊ะประชุมยาวเหยียดขนาดคนสามสิบคนนั่ง “ประชุมลับ..แต่ทำไมเรียกคนมาเยอะจัง” รอนเดาเอาจากจำนวนเก้าอี้ที่จัดไว้ให้นั่ง ทั้งสามเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่ถูกระบุชื่อผู้นั่งไว้ โดยตั้งอยู่ใกล้ ๆ กับที่นั่งของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเวทมนตร์อังกฤษซึ่งอยู่ตรงข้ามกับที่นั่งของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเวทมนตร์ไทยและทีมงาน “เมื่อมากันครบองค์ประชุมแล้ว ผมขออนุญาตติดต่อท่านประธานการประชุมนะครับ” เลขานุการบอก “อืม” รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเวทมนตร์ส่งเสียงในลำคอพลางพยักหน้า ไม่มีเก้าอี้ตั้งไว้สำหรับหัวโต๊ะ ซึ่งควรจะเป็นที่นั่งของประธานการประชุม แฮรี่มองไปที่นั่งด้านตรงข้าม พบว่าประกอบไปด้วยเจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์ไทยจำนวนห้าคน หนึ่งในนั้นที่เขารู้จักแล้วคือมิสเตอร์ฟิวชั่น “ผมมาช้าไปรึเปล่าครับนี่” เสียงทุ้มนุ่มของผู้ชายดังมาจากประตูทางเข้า “เฮ้  เพอร์ซี่  พี่ก็มาประชุมด้วยหรือนี่” รอนทักทายพี่ชายด้วยความดีใจ “ไม่เห็นท่านรัฐมนตรีบอกเลยว่าพี่จะมาด้วย” “ทำไม นายไม่อยากเจอฉันรึไงกัน” เพอร์ซี่เย้าน้องชาย “ฉันเป็นผู้ช่วยรัฐมนตรีนะ  จะไม่มาด้วยได้ยังไง” เพอร์ซี่นั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ เฮอไมโอนี่ เธอหันไปยิ้มให้เขา และสังเกตุเห็นว่ามีแมลงทับตัวเล็ก ๆ สีชมพูติดมากับเสื้อของเพอร์ซี่  เธอกำลังอ้าปากบอกเขาแต่เลขานุการรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์เข้ามาสะกิดและส่งเอกสารการประชุมให้ เธอจึงลืมเรื่องแมลงทับไปทันที มีเสียงกริ่งสัญญาณดังมาจากหัวโต๊ะประชุม พร้อม ๆ กับขนาดของโต๊ะการประชุมที่หดตัวสั้นลงเหลือเฉพาะพื้นที่พอดีกับจำนวนผู้นั่ง เก้าอี้ที่ไม่มีใครนั่งหายไปจากห้องประชุมอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นานที่หัวโต๊ะประชุมก็ปรากฏภาพเสมือนของนายกรัฐมนตรี “สวัสดีครับท่านรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์อังกฤษ และท่านรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ไทย ตลอดจนผู้เข้าประชุมทุกท่าน” ภาพเสมือนของนายกรัฐมนตรีกล่าวทักทาย แฮรี่รู้ได้ทันทีว่า  ในการประชุมร่วมกันระหว่างนายกรัฐมนตรีและกระทรวงเวทมนตร์ไทยนั้น นายกรัฐมนตรีไม่เคยเดินทางมาที่กระทรวงเวทมนตร์ไทยจริง ๆ เฉกเช่นเดียวกับการประชุมร่วมระหว่างนายกรัฐมนตรีอังกฤษกับกระทรวงเวทมนตร์อังกฤษ “ขอบคุณทุกท่านที่ได้มาร่วมประชุมกันในวันนี้  อย่างที่บอกว่าเรื่องราวที่ปรากฏขึ้นทำให้ผมตอบคำถามประชาชนได้ไม่เต็มปากนัก” นายกรัฐมนตรีกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “แต่ดูเหมือนว่าคำอธิบายของผม จะยิ่งทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ พวกเขาไม่เชื่อเรื่องการเพิ่มประสิทธิภาพของเครื่องโดยใช้รุ่นที่มีแบตเตอรี่ในตัว  และการออกมายืนยันประสิทธิภาพของจีทีสองร้อยของหมอเพ็ญทิพย์ ยิ่งทำให้ประชาชนสงสัยมากขึ้น  พวกคุณต้องช่วยกันทำให้ประชาชนเข้าใจเรื่องนี้สักที” “แต่เราไม่ควรปล่อยให้มีการผ่าพิสูจน์จีทีสองร้อย  เพราะถ้าเป็นแบบนั้น มักเกิ้ลจะยิ่งสงสัยว่าเครื่องใช้งานได้อย่างไร ทั้งที่เป็นแท่งพลาสติกกลวง ๆ กับหนวดกุ้งเท่านั้น คราวนี้สิ่งที่ตามมา คือ โลกเวทมนตร์จะถูกสงสัย” รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ไทยบอกเสียงหนักแน่น “ผมยืนยันกับสื่อมักเกิ้ลไปแล้วว่า ไม่มีความจำเป็นต้องผ่าพิสูจน์” “แต่ผมตัดสินใจแล้วว่าจะนำเรื่องนี้เข้าปรึกษาที่ประชุมคณะรัฐมนตรี  ซึ่งกำลังจัดให้มีขึ้นในเร็ววันนี้” นายกรัฐมนตรีพูดเสียงเข้ม  “ตอนนี้ผมยังให้คำตอบอะไรได้ไม่มากนัก และตอนนี้ผมกำลังติดต่อเพื่อพุดคุยกับนักวิชาการที่คัดค้านการใช้เครื่องนี้อยู่..คำตอบทุกอย่างคงปรากฏชัดเจนในเร็ว ๆ นี้..สำหรับวันนี้ผมขอให้ทุกท่านประชุมเพื่อดำเนินการในส่วนของท่านต่อไปได้ ส่วนผมต้องขอตัวก่อน ขอให้ทุกท่านโชคดี” ภาพเสมือนของนายกรัฐมนตรีหายไป หลังจากนั้นบรรยากาศในการประชุมก็เข้มข้นขึ้น “ท่านควรจะสนับสนุนให้มีการผ่าเครื่องพิสูจน์” เจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์ไทยคนหนึ่งนำเสนอรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ไทย “โดยเครื่องที่นำมาพิสูจน์นั้นให้เจ้าหน้าที่ของเราที่เชี่ยวชาญเสกคาถาใส่สายไฟและแบตเตอรี่เข้าไปในเครื่อง แค่นี้มักเกิ้ลก็หายสงสัยกันสักที” “แต่อีกสักพัก มักเกิ้ลก็จะต้องพิสูจน์ได้อีกว่าวงจรไม่เป็นไปตามกลไกที่ควรจะเป็น” อีกคนค้าน “ก็ชี้แจงไปว่ากลไกดังกล่าวนักวิทยาศาสตร์ทั่วไปยังเรียนรู้ไปไม่ถึงขึ้นนั้น ถ้าหากรู้กันโดยทั่วไปพวกโจรก็รู้เหมือนกัน มันก็แก้สิครับ เรื่องบางเรื่องมันต้องปิดบังกันบ้าง โดยเฉพาะวิทยาการทางทหารนั้นมันยังมีมากมายที่นักวิชาการไม่รู้  เชื่อผมเถอะ”  เจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์ไทยคนเดิมยังคงเสนอด้วยความมั่นใจ “แต่ผมไม่เห็นด้วย...เรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้นั้น  มักเกิ้ลที่ประเทศผมไม่ยอมรับกันง่าย ๆ พวกเขาส่วนใหญ่เชื่อในหลักวิทยาศาสตร์เท่านั้น” รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์อังกฤษค้านเสียงแข็ง “อย่าลืมว่าเรื่องนี้กำลังเป็นที่จับตาของมักเกิ้ลทั่วโลกเชียวนะ” แฮรี่รู้สึกเบื่อหน่ายกับการประชุมครั้งนี้  มันดูไม่มีสาระอะไรเลยนอกจากมานั่งเถียงกันในประเด็นเก่า ๆ ที่รู้กันอยู่แล้ว  แต่ไม่มีใครตั้งประเด็นเดียวกับที่เขาสงสัยเลย  และเขาเองก็ไม่ได้พูดเรื่องดังกล่าวในที่ประชุมด้วย เพราะเขาไม่มีหลักฐานอะไรเลยมารองรับถึงข้อสงสัยของเขา  ขนาดรอนและเฮอไมโอนี่ยังไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับข้อสงสัยของเขาเลย การประชุมจบลงอย่างรวดเร็ว เพราะดูเหมือนว่าแนวทางต่าง ๆ ยังไม่สามารถตกลงเป็นแนวทางเดียวกันได้ รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์อังกฤษยืนยันที่จะห้ามใช้ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษ ในขณะที่ฝั่งเจ้าถิ่นยังลังเลใจ จากคุณ : ~My Birthday is on April 14~ เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 11:02:40

ความคิดเห็นที่ 48 ที่สุดของแจ้ ผูกเรื่องได้ดีมาก อยากจุ๊บ จขกท. จิงๆ จากคุณ : justutoday เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 11:06:38

ความคิดเห็นที่ 49 แมลงทับ นั้นมันนักข่าวป่ะ จากคุณ : winpa (winpa) เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 11:13:01

ความคิดเห็นที่ 50 บระจ้าวโจ๊กกกกกกก สุดยอดเลยค่ะ สนุกมากๆ ชาบูๆ จากคุณ : ijolp เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 11:25:11

ความคิดเห็นที่ 51 เอาไปอีก 6 กิ๊ฟ กับ โฮปเวล์ และ บร๊ะเจ้าโจ๊ก 5555 สนุกสนานมากมาย ปล กระทู้นี้ ปล้น Gift !!! จากคุณ : Usess เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 12:08:12

ความคิดเห็นที่ 52 มาลงชื่อ...ตามอ่าน จากคุณ : เด็กท้ายรถ เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 12:10:50

ความคิดเห็นที่ 53 ในที่สุดท่านก็เลือกที่จะมา บร๊ะเจ้าโจ๊ก ชาบู ชาบู จากคุณ : ทำรำ (meeie) เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 12:36:11

ความคิดเห็นที่ 54 สนุกมากครับ =) จากคุณ : Time & Trust เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 12:43:22

ความคิดเห็นที่ 55   อันนี้ ไม่เกี่ยวกะเนื้อเรื่องของเจ้าของเรื่องนะคะ...แค่อยากแต่งมั่ง...เห็นแล้วคันมือ...อิอิ... แต่งเอาขำอ่ะค่ะ...อย่าด่าเค้าเน้อ... เจ้าของกระทู้...ถ้าเอาไปเกลา เข้า เนื้อเรื่องด้วย จะเป็นกรุณา ยิ่ง เลยเด้อเจ้าค่ะ...ติดตามอยู่นะคะ... แฮรี่ รู้สึกหัวของเขาหนักเหลือเกิน...วันนี้เขาเหนื่อยกับภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาทั้งวัน...ทั้งการ สัมภาษณ์ ของเหล่าผู้เชี่ยวชาญของเมืองไทย ที่ต้องการทราบข้อมูลของเครื่องมือวิเศษนี้...เมื่อกลับถึงที่พัก...แฮรี่ จึงของแยกตัวจากรอนและเฮอไมโอนี่ เพื่อจะได้ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของเพื่อนรักทั้งสองและเพื่อวิเคราะห์ข้อมูลต่างๆที่เขาได้รับทราบมาในวันนี้... แต่แล้ว...แฮรี่ ก็รู้สึกเวียนหัวอย่างหนัก...เค้ากำลังจะตะโกนเรียก รอน ให้มาช่วย แต่ยังไม่ทันเสียงจะหลุดออกจากปาก ความมืด ก็เข้ามาครอบคลุมสติสัมปชัญญะของเขาเสียแล้ว... “ที่นี่ที่ไหน...” แฮรี่นึก เค้าไม่เคยเห็นสถานที่แบบนี้มาก่อน มันเป็นอาคารก่อด้วยไม้สูงสองชั้น ด้านล่างเป็นใต้ถุนยกสูง มีหลังคาจั่วทรงสูงมียอดแหลม...มันคือบ้านทรงไทยหลังใหญ่ดูโอ่อ่า แสงจันทร์คืนนี้ทำให้แฮรี่สามารถเห็นรายละเอียดของตัวบ้านได้อย่างชัดเจน แม้จะเป็นอาคารที่สวยงามมากในด้านศิลปะ แต่จากสภาพอันทรุดโทรมและวัชพืชโดยรอบ ทำให้บ้านอันงดงามกลับดูวังเวงน่าขนลุกมากกว่าจะน่าชื่นชม... แฮรี่ รู้สึกได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าด บนบ้าน...จึงเดินตามที่มาของเสียงขึ้นไป...ยิ่งใกล้ต้นเสียงมากเท่าไหร่...แฮรี่ ก็ได้ยินเสียงื่นนอกจากเสียงไม้กระดานลั่นมากขึ้น... เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสองของตัวบ้าน...แฮรี่เห็นแสงสีเหลืองนวล...สั่นไหวไปมา ลอดออกมาจากประตูบ้านบานหนึ่ง...ด้วยความเก่าของตัวบ้านแฮรี่กังวลเหลือเกินว่าจะก่อเสียงให้ผู้ที่อยู่ด้านในรู้ตัวเสียก่อน...เสียงบทสนทนาเริ่มได้ยินชัดเจนพอจะจับใจความได้บ้างแล้ว...เมื่อแฮรี่พยายามจะมองเข้าไปภายในห้อง...จู่ๆเสียงสนทนาก็เงียบลงฉับพลัน เขาก็รู้สึก ปวดแผลเป็นขึ้นมาอย่างกะทันหัน...จนต้องเอามืออุดปากตัวเองกลัวว่าจะมีเสียงเล็ดลอดออกไป...ความรู้สึกเจ็บนี้ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน... ภายในห้องมีเก้าอี้หวายโยกได้ตั้งอยู่กลางห้อง...มันโยกขึ้นลงเล็กน้อย...แฮรี่ไม่เห็นผู้ที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตัวนั้น...แต่เขามั่นใจว่าต้องมีใครบางคนนั่งอยู่แน่ๆ แม้จะไม่เห็นตัวก็ตาม...บรรยากาศภายในห้องมีเพียงแสงกระพริบวิบไหวจากเทียนไขที่ตั้งเป็นจุดห้าจุดเหมือนรูปดาวห้าแฉกปักอยู่รอบเก้าอี้ มีชายสองคน และหญิงอีกหนึ่งคน นั่งคุกเข้ารายล้อมเก้าอี้หวายชายทั้งสองสวมผ้าคลุมสีดำแบบมีหมวกปิดบังใบหน้าเอาไว้...ส่วนหญิงสาวอยู่ในชุดลายขวางแขนยาว คอกว้าง รัดรูปโชว์ให้เห็นเนินแห่งความเป็นหญิงเล็กน้อย สวมกระโปรงสั้นยาวไม่เกินคืบเรียวขาสวยงามดูน่าหลงใหลเมื่อต้องแสงเปลวไฟจากเทียน...อายุของเธอไม่น่าจะเกิน สามสิบปี มีผิวสีแทนค่อนไปทางขาว ใบหน้าสวยคม เส้นผมตรงยาวทิ้งตัวไสวสีดำสนิท คิ้วเรียวเล็กสวยงาม แก้มเป็นสีชมพูอมส้ม ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยแลดูอวบอิ่ม แต่ดวงตากลับคมกร้าวแสดงออกถึงความร้ายกาจที่เก็บอยู่ภายใน กระนั้น ความสวยงามของส่วนอื่นๆในใบหน้าก็ทำให้แฮรี่มองเธอได้เพลินอยู่เหมือนกัน... “เจ้า...ชวนชม...เจ้าได้ร่องรอยของศัตรูเก่าข้าหรือเปล่า...” เสียงแหบเล็กฟังดูคล้ายเสียงขู่ของงูมากกว่าจะเป็นเสียงคนดังขึ้นทำลายความเงียบ... “ได้ยินข่าวจากทางอังกฤษว่า...แฮรี่ได้รับมอบหมายหน้าที่ให้มาตรวจสอบเครื่องมือวิเศษที่กำลังเป็นข่าวโด่งดังที่ประเทศไทย...ในขณะนี้เจ้าค่ะ...ท่านจอมมาร...” หญิงสาวตอบกับเก้าอี้ จากคุณ : LumineuX เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 12:50:04

ความคิดเห็นที่ 56   “งั้นรึ...หึหึหึ...อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้...ในเวลาอันใกล้นี้แล้วซินะ...ที่ข้าจะกลับมามีร่างกายที่สมบูรณ์อีกครั้ง...แล้วศัตรูเก่า...ยังเดินทางมาหาข้าที่นี่...เพื่อให้ข้ากำจัดมันอีก...คราวนี้คงเป็นทีของข้าบ้างละ...แค่กๆ..ๆๆ” เสียงแหบเล็กกระแอมไอราวคนป่วย...ฟังดูน่าขนลุก... “ท่านจอมมาร...ท่านควรพักผ่อนให้มากๆ...ก่อนที่เราจะทำพิธีชุบร่างท่าน...” เสียงทุ้มน้ำเสียงหนักแน่น บอกกับเก้าอี้... “ไม่ได้...ไม่ได้...ที่บ้านเจ้าไม่ได้สอนมารยาทเหรอ โท้ด เมื่อมีแขกมาหาถึงบ้าน...เจ้าควรต้อนรับขับสู้เขาอย่างเต็มที่ซิ...” เสียงแหบสอนแก่ชายที่ชื่อ โท้ด “แน่นอนท่านจอมมาร...เราจะจัดการต้อนรับแก่แขกพิเศษของท่าน แฮรี่ พอตเตอร์ อย่างเต็มที่เลยขอรับ...” ชายอีกคนประจบสอพลอด้วยเสียงที่แหลมกว่าชายคนแรก “งั้นฝากเรื่องต้อนรับ เพื่อนเก่า ของข้ากับเจ้าทั้งสองด้วย...สกอเปี้ยน โท้ด...ตอนนี้ข้าเหนื่อยแล้ว...นาคินี...เจ้าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่...” เสียงของจอมมาร คุยกับงูขนาดใหญ่...ที่กำลังเลื้อยขึ้นไปบนเก้าอี้หวาย...นาคินี คือชื่อของสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของจอมมาร แฮรี่พึ่งสังเกตจากรอยฝุ่นที่พื้นเดี๋ยวนี้เอง ว่า งูสาวนาคินี พึ่งเลี้อยผ่านขาเค้าไป... “ชวนชม...นาคินีไปเอาน้ำยามหาบำบัดขนานแท้...จากร้านแม่เฒ่าเซ็งมาแล้ว...เจ้าไปจัดการให้ข้าที...” “เจ้าค่ะ...” หญิงสาวตอบ...พร้อมก้มหัวคารวะหนึ่งที... “อ้อ...แล้วก็ช่วยเก็บพวกสอดรู้สอดเห็นที่แอบอยู่ตรงประตูนั่นให้ด้วย...นาคินีบอกข้าว่า...มันมาแอบฟังตั้งแต่เธอยังไม่เข้ามา...” เสียงที่แหบพร่า...ตอนนี้แฝงด้วยความสะใจ...กระหายเลือด...อยู่ในน้ำเสียง... ชวนชมหันมายังจุดที่แฮรี่ยืนอยู่ พร้อมร่ายคาถา “เอวาดา – เคดาฟ – รา” แสงสีเขียว สว่างวาบขึ้น...ก่อนที่ แฮรี่จะทันหลบหนี... . . . “แฮรี่...แฮรี่...เธอเป็นอะไรไป...เจ็บแผลใช่ไหม...” เสียงเฮอไมโอนี่ ร้องลั่นด้วยความเป็นห่วงน้ำตาเอ่อคลอ “เปล่า...ไม่มีอะไร...” แฮรี่ตอบไปอย่างนั้นทั้งๆที่ตอนนี้ราวกับมีคนเอาเหล็กที่จ่อไฟแดงๆมานาบบนแผลเป็นรูปสายฟ้านั่น...เค้าไม่ได้รู้สึกอย่างนี้มานานแล้ว...และเค้าคิดว่าการโกหก น่าจะทำให้เฮอไมโอนี่กับรอนสบายใจมากกว่า... “อย่ามาโกหกน่ะ...แฮรี่...เราไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ...” รอน บอก... “เสียงนายดังเกือบเท่าแมนเดรกได้เลยมั้งนั่น...เล่นเอาฉันกับเฮอไมโอนี่เกือบหูแตกตายตอนปลุกนาย” เมื่อแฮรี่ เห็นสีหน้าจริงจังของเพื่อนทั้งสองแล้ว...ก็ถอนใจ...นึกขำตัวเองที่คิดว่าเพื่อนจะไม่รู้ใจตน...จึงตัดสินใจบอกความจริงแก่ รอน และเฮอไมโอนี่ไป... “หา!!!...จอมมารกลับมาแล้ว...” รอนร้อง “คนที่นายก็รู้ว่าใคร ตายไปแล้วนี่นา...และเราก็ทำลายฮอครัสนั่นหมดแล้วด้วย...” จากคุณ : LumineuX เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 12:50:48

ความคิดเห็นที่ 57   “งั้นรึ...หึหึหึ...อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้...ในเวลาอันใกล้นี้แล้วซินะ...ที่ข้าจะกลับมามีร่างกายที่สมบูรณ์อีกครั้ง...แล้วศัตรูเก่า...ยังเดินทางมาหาข้าที่นี่...เพื่อให้ข้ากำจัดมันอีก...คราวนี้คงเป็นทีของข้าบ้างละ...แค่กๆ..ๆๆ” เสียงแหบเล็กกระแอมไอราวคนป่วย...ฟังดูน่าขนลุก... “ท่านจอมมาร...ท่านควรพักผ่อนให้มากๆ...ก่อนที่เราจะทำพิธีชุบร่างท่าน...” เสียงทุ้มน้ำเสียงหนักแน่น บอกกับเก้าอี้... “ไม่ได้...ไม่ได้...ที่บ้านเจ้าไม่ได้สอนมารยาทเหรอ โท้ด เมื่อมีแขกมาหาถึงบ้าน...เจ้าควรต้อนรับขับสู้เขาอย่างเต็มที่ซิ...” เสียงแหบสอนแก่ชายที่ชื่อ โท้ด “แน่นอนท่านจอมมาร...เราจะจัดการต้อนรับแก่แขกพิเศษของท่าน แฮรี่ พอตเตอร์ อย่างเต็มที่เลยขอรับ...” ชายอีกคนประจบสอพลอด้วยเสียงที่แหลมกว่าชายคนแรก “งั้นฝากเรื่องต้อนรับ เพื่อนเก่า ของข้ากับเจ้าทั้งสองด้วย...สกอเปี้ยน โท้ด...ตอนนี้ข้าเหนื่อยแล้ว...นาคินี...เจ้าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่...” เสียงของจอมมาร คุยกับงูขนาดใหญ่...ที่กำลังเลื้อยขึ้นไปบนเก้าอี้หวาย...นาคินี คือชื่อของสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของจอมมาร แฮรี่พึ่งสังเกตจากรอยฝุ่นที่พื้นเดี๋ยวนี้เอง ว่า งูสาวนาคินี พึ่งเลี้อยผ่านขาเค้าไป... “ชวนชม...นาคินีไปเอาน้ำยามหาบำบัดขนานแท้...จากร้านแม่เฒ่าเซ็งมาแล้ว...เจ้าไปจัดการให้ข้าที...” “เจ้าค่ะ...” หญิงสาวตอบ...พร้อมก้มหัวคารวะหนึ่งที... “อ้อ...แล้วก็ช่วยเก็บพวกสอดรู้สอดเห็นที่แอบอยู่ตรงประตูนั่นให้ด้วย...นาคินีบอกข้าว่า...มันมาแอบฟังตั้งแต่เธอยังไม่เข้ามา...” เสียงที่แหบพร่า...ตอนนี้แฝงด้วยความสะใจ...กระหายเลือด...อยู่ในน้ำเสียง... ชวนชมหันมายังจุดที่แฮรี่ยืนอยู่ พร้อมร่ายคาถา “เอวาดา – เคดาฟ – รา” แสงสีเขียว สว่างวาบขึ้น...ก่อนที่ แฮรี่จะทันหลบหนี... . . . “แฮรี่...แฮรี่...เธอเป็นอะไรไป...เจ็บแผลใช่ไหม...” เสียงเฮอไมโอนี่ ร้องลั่นด้วยความเป็นห่วงน้ำตาเอ่อคลอ “เปล่า...ไม่มีอะไร...” แฮรี่ตอบไปอย่างนั้นทั้งๆที่ตอนนี้ราวกับมีคนเอาเหล็กที่จ่อไฟแดงๆมานาบบนแผลเป็นรูปสายฟ้านั่น...เค้าไม่ได้รู้สึกอย่างนี้มานานแล้ว...และเค้าคิดว่าการโกหก น่าจะทำให้เฮอไมโอนี่กับรอนสบายใจมากกว่า... “อย่ามาโกหกน่ะ...แฮรี่...เราไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ...” รอน บอก... “เสียงนายดังเกือบเท่าแมนเดรกได้เลยมั้งนั่น...เล่นเอาฉันกับเฮอไมโอนี่เกือบหูแตกตายตอนปลุกนาย” เมื่อแฮรี่ เห็นสีหน้าจริงจังของเพื่อนทั้งสองแล้ว...ก็ถอนใจ...นึกขำตัวเองที่คิดว่าเพื่อนจะไม่รู้ใจตน...จึงตัดสินใจบอกความจริงแก่ รอน และเฮอไมโอนี่ไป... “หา!!!...จอมมารกลับมาแล้ว...” รอนร้อง “คนที่นายก็รู้ว่าใคร ตายไปแล้วนี่นา...และเราก็ทำลายฮอครัสนั่นหมดแล้วด้วย...” จากคุณ : LumineuX เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 12:51:29

ความคิดเห็นที่ 58   “มันก็จริง...หมดแล้ว...แต่เฉพาะแถบยุโรปนี่นารอน...” เฮอไมโอนี่กล่าวด้วยอาการนิ่ง “นี่ภรรยาฉันไม่แสดงอาการตกใจอะไรบ้างเลยเหรอ...” รอนแหย่เฮอไมโอนี่ “ก็เพราะว่าเธอมีภรรยาที่สติปัญญาล้ำเลิศกว่าสามีน่ะสิรอน...” เฮอไมโอนี่ เหน็บแกมหยอกกลับพลางหัวเราะคิกคัก...แฮรี่เห็นทั้งสองหยอกกันแล้วนึกถึงจินนี่กับลูกๆ...ถ้าโวลเดอมอร์ต กลับมา บางทีครอบครัวของเขาอาจตกอยู่ในอันตราย... “เฮอไมโอนี่...เธอคิดเหมือนที่ฉันคิดอยู่หรือเปล่า...” แฮรี่ถามเฮอไมโอนี่ที่กำลังเล่นกับรอน “เอ่อ...ถ้าเธอหมายถึง...เรื่อง ฮอครัส แถบเอเชียละก็...ฉันคิดเหมือนเธอนั่นแหละ...จะมีที่ไหนในโลกที่ไสยศาสตร์เฟื่องฟูเท่าประเทศไทยอีก...อย่าพึ่งแหย่น่ะรอน...ในยุคที่จอมมารเฟื่องฟู...ประเทศแถบนี้วิทยาศาสตร์ยังไม่ก้าวหน้า...มักเกิ้ลยังนับถือเหล่าผู้วิเศษอยู่...เป็นไปได้ที่จอมมารอาจจะมีลูกน้องอยู่ฝั่งเอเชียนี่...แล้วก็มีการแอบเก็บฮอครัสสำรองไว้...ในกรณีที่มีผู้ทำลายฮอครัสของเขาไง...” เฮอไมโอนี่ตอบในขณะที่รอนกำลังแหย่เธอ ก่อนที่เธอจะสาปมือเขาให้กลายเป็นแมงมุม... “ถ้างั้น...เรื่องนี้คงไม่ใช่เรื่องเล็กแล้วแหละ...” แฮรี่ รำพึง “ใช่...ใครก็ได้เอาแมงมุมออกไปที...เฮอไมโอนี่จ๋า...” รอนร้อง “ไม่ใช่เรื่องมือของเธอรอน...ปล่อยมันเอาไว้อย่างนั้นแหละ...ฉันจะลองหาข้อมูลของศาสตร์มืดฝั่งเอเชีย ในยุคที่จอมมารเรืองอำนาจดู...บางทีเราอาจจะได้เบาะแสอะไรบางอย่างด้วย...” เฮอไมโอนี่ จับที่บ่าแฮรี่...อย่างน้อยตอนนี้...ถ้าโวลเดอมอร์ตบุกมา...เค้าก็ยังมีเพื่อนอีกสองคนที่จะอยู่เคียงข้างเขาจนวินาทีสุดท้าย “เราควรบอกเรื่องนี้กับทางกระทรวงเวทย์มนต์ประเทศไทยไหม...แฮรี่...” รอนถามบ้าง พลางเอาหมอนกดมือแมงมุมของตัวเอง “ฉันว่ายังก่อนดีกว่า...” แฮรี่ตอบ “ถ้าบอกไปแล้ว...เกิดเหตุการณ์อย่างสมัยของ คอนีเสียส ฟัดจ์ ล่ะ...แฮรี่ ผู้สยบจอมมาร...ต้องการชื่อเสียงอีกครั้ง...ดังข้ามแดน...แลนด์ออฟสไมล์....” แฮรี่ นึกขันกับความคิดของตัวเองเล็กน้อย “ฉันเห็นด้วยกับแฮรี่นะรอน...อีกอย่าง...เราควรลงมือหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้กันก่อน ฉันจะเริ่มค้นหาจากที่ไหนก่อนดีนะ....” เฮอไมโอนี่บอก ก่อนที่จะเปิดคอมพิวเตอร์ส่วนตัวแล้วก้มหน้าก้มตา พิมหาข้อมูลอย่างรวดเร็ว... “แฮรี่...เดี๋ยวฉันอยู่ช่วยเฮอไมโอนี่เอง...นายก็รู้นี่เนอะ...ฉันก็อยากจะหวานๆกับแฟนบ้าง...ติดต่อจินนี่บ้างก็ดีนะ...อย่างน้อยเธอก็จะได้รู้ว่าน้องเขยของฉันยังมีชีวิตอยู่...” รอนแหย่แฮรี่ ก่อนจะเดินลั๊ลลาไปหาภรรยาของเขา แฮรี่ เดินออกมาสูดอากาศที่ระเบียง...แม้ตามข้อมูลที่ได้รับมาว่าประเทศไทยช่วงนี้กำลังเข้าสู่ฤดูร้อน...แต่บนท้องฟ้าที่ห้องพักของเขา...กลับมีเมฆฝนบดบังแสงจันทร์และแสงดาวไปหมดสิ้น...ลมเย็นพัดเอื่อยพอคลายร้อน...แฮรี่ เป็นห่วงจินนี่และลูกๆจับใจ...ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...แล้วกดหมายเลขโทรทางไกล...ไปยังบ้านโพรงกระต่ายทันที... จากคุณ : LumineuX เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 12:52:11

ความคิดเห็นที่ 59   “มันก็จริง...หมดแล้ว...แต่เฉพาะแถบยุโรปนี่นารอน...” เฮอไมโอนี่กล่าวด้วยอาการนิ่ง “นี่ภรรยาฉันไม่แสดงอาการตกใจอะไรบ้างเลยเหรอ...” รอนแหย่เฮอไมโอนี่ “ก็เพราะว่าเธอมีภรรยาที่สติปัญญาล้ำเลิศกว่าสามีน่ะสิรอน...” เฮอไมโอนี่ เหน็บแกมหยอกกลับพลางหัวเราะคิกคัก...แฮรี่เห็นทั้งสองหยอกกันแล้วนึกถึงจินนี่กับลูกๆ...ถ้าโวลเดอมอร์ต กลับมา บางทีครอบครัวของเขาอาจตกอยู่ในอันตราย... “เฮอไมโอนี่...เธอคิดเหมือนที่ฉันคิดอยู่หรือเปล่า...” แฮรี่ถามเฮอไมโอนี่ที่กำลังเล่นกับรอน “เอ่อ...ถ้าเธอหมายถึง...เรื่อง ฮอครัส แถบเอเชียละก็...ฉันคิดเหมือนเธอนั่นแหละ...จะมีที่ไหนในโลกที่ไสยศาสตร์เฟื่องฟูเท่าประเทศไทยอีก...อย่าพึ่งแหย่น่ะรอน...ในยุคที่จอมมารเฟื่องฟู...ประเทศแถบนี้วิทยาศาสตร์ยังไม่ก้าวหน้า...มักเกิ้ลยังนับถือเหล่าผู้วิเศษอยู่...เป็นไปได้ที่จอมมารอาจจะมีลูกน้องอยู่ฝั่งเอเชียนี่...แล้วก็มีการแอบเก็บฮอครัสสำรองไว้...ในกรณีที่มีผู้ทำลายฮอครัสของเขาไง...” เฮอไมโอนี่ตอบในขณะที่รอนกำลังแหย่เธอ ก่อนที่เธอจะสาปมือเขาให้กลายเป็นแมงมุม... “ถ้างั้น...เรื่องนี้คงไม่ใช่เรื่องเล็กแล้วแหละ...” แฮรี่ รำพึง “ใช่...ใครก็ได้เอาแมงมุมออกไปที...เฮอไมโอนี่จ๋า...” รอนร้อง “ไม่ใช่เรื่องมือของเธอรอน...ปล่อยมันเอาไว้อย่างนั้นแหละ...ฉันจะลองหาข้อมูลของศาสตร์มืดฝั่งเอเชีย ในยุคที่จอมมารเรืองอำนาจดู...บางทีเราอาจจะได้เบาะแสอะไรบางอย่างด้วย...” เฮอไมโอนี่ จับที่บ่าแฮรี่...อย่างน้อยตอนนี้...ถ้าโวลเดอมอร์ตบุกมา...เค้าก็ยังมีเพื่อนอีกสองคนที่จะอยู่เคียงข้างเขาจนวินาทีสุดท้าย “เราควรบอกเรื่องนี้กับทางกระทรวงเวทย์มนต์ประเทศไทยไหม...แฮรี่...” รอนถามบ้าง พลางเอาหมอนกดมือแมงมุมของตัวเอง “ฉันว่ายังก่อนดีกว่า...” แฮรี่ตอบ “ถ้าบอกไปแล้ว...เกิดเหตุการณ์อย่างสมัยของ คอนีเสียส ฟัดจ์ ล่ะ...แฮรี่ ผู้สยบจอมมาร...ต้องการชื่อเสียงอีกครั้ง...ดังข้ามแดน...แลนด์ออฟสไมล์....” แฮรี่ นึกขันกับความคิดของตัวเองเล็กน้อย “ฉันเห็นด้วยกับแฮรี่นะรอน...อีกอย่าง...เราควรลงมือหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้กันก่อน ฉันจะเริ่มค้นหาจากที่ไหนก่อนดีนะ....” เฮอไมโอนี่บอก ก่อนที่จะเปิดคอมพิวเตอร์ส่วนตัวแล้วก้มหน้าก้มตา พิมหาข้อมูลอย่างรวดเร็ว... “แฮรี่...เดี๋ยวฉันอยู่ช่วยเฮอไมโอนี่เอง...นายก็รู้นี่เนอะ...ฉันก็อยากจะหวานๆกับแฟนบ้าง...ติดต่อจินนี่บ้างก็ดีนะ...อย่างน้อยเธอก็จะได้รู้ว่าน้องเขยของฉันยังมีชีวิตอยู่...” รอนแหย่แฮรี่ ก่อนจะเดินลั๊ลลาไปหาภรรยาของเขา แฮรี่ เดินออกมาสูดอากาศที่ระเบียง...แม้ตามข้อมูลที่ได้รับมาว่าประเทศไทยช่วงนี้กำลังเข้าสู่ฤดูร้อน...แต่บนท้องฟ้าที่ห้องพักของเขา...กลับมีเมฆฝนบดบังแสงจันทร์และแสงดาวไปหมดสิ้น...ลมเย็นพัดเอื่อยพอคลายร้อน...แฮรี่ เป็นห่วงจินนี่และลูกๆจับใจ...ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...แล้วกดหมายเลขโทรทางไกล...ไปยังบ้านโพรงกระต่ายทันที... จากคุณ : LumineuX เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 12:53:33

ความคิดเห็นที่ 60   กรำ...ขออภัยในความผิดอันใหญ่หลวงเจ้าค่ะ... ลงซ้ำซากถึงสองรอบ... ไหงมันขึ้นมางี้... เอาข้าเจ้าไปประหารที ขออภัยเจ้าของกระทู้ด้วย...Y^Y จากคุณ : LumineuX เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 12:54:38

ความคิดเห็นที่ 61 ชอบ โฮปเวล 5555555555555 รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : เพียงพิณ เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 13:14:34

ความคิดเห็นที่ 62 บระเจ้าโจ๊ก สำเเดงบรรลานุภาพเเล้วววววว จากคุณ : Gundam ELPIS เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 13:17:46

ความคิดเห็นที่ 63 ที่แท้ โฮปเวล ก็ถูกสร้างเพื่อการนี้สินะ... บ๊ระเจ้า~* จากคุณ : มือปราบหน้าใส (SoundForce) เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 14:15:54

ความคิดเห็นที่ 64 โอ๊ะ โอ...  ความลับแห่ง โฮปเวล เปิดเผยแล้ว จากคุณ : นั่งอมยิ้มริมระเบียง เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 15:56:51

ความคิดเห็นที่ 65 ต่อกันค่ะ -CHAPTER SIX- (ต่อจาก คห. 47) "พระเจ้า เกิดอะไรขึ้นที่นี่ ขนาดทั้งอังกฤษและสหรัฐขอความร่วมมือมาแล้วแท้ ๆ แต่พวกเขายังไม่ทำตามแต่โดยดี" เพอร์ซี่พูดด้วยสีหน้าหงุดหงิดขณะกำลังเดินเข้ามายังห้องรับรองแขกพิศษ "แบบนี้โลกเวทมนตร์อาจถูกมักเกิ้ลรู้ความลับเข้าสักวัน" "อาจเป็นเพราะว่าปัญหาสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทยที่กำลังคุกรุ่น รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ไทยจึงอยากให้ใช้ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษค้นหาระเบิดในพื้นที่ต่อไป มักเกิ้ลในพื้นที่อันตรายเหล่านั้นจะได้สบายใจ” รอนอธิบายพี่ชาย “แต่นายอย่าลืมรายงานของมักเกิ้ลนักวิชาการไทย และผู้ใช้ไม้นั่นบางส่วนที่บอกว่าไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษนั่นสามารถใช้งานได้ผลจริงไม่กี่เปอร์เซ็นต์เท่านั้น  และนั่นทำให้ผู้ใช้เสี่ยงต่ออันตรายได้อย่างมาก” แฮรี่ค้าน “นายไม่ได้อ่านรายงานที่ได้มานั่นหรอกหรือ “นายเชื่อมักเกิ้ลมากกว่าวิทยาการด้านเวทมนตร์ของพ่อมดแม่มดตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” รอนเริ่มขึ้นเสียง “ฉันเชื่อในคุณค่าของการได้มีชีวิตอยู่รอดมากกว่าสิ่งอื่นใดต่างหาก  นายไม่เคยสูญเสีย นายไม่เข้าใจหรอกรอน” แฮรี่ตะคอกใส่รอน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “แฮรี่...นายลืมไปรึไงว่าฉันสูญเสียพี่ชายไปตอนที่พวกเราต่อสู้กับคนที่เราก็รู้ว่าใคร” รอนเสียงเบาเหวง  เขาไม่อยากผิดใจกับเพื่อนรัก จึงนิ่งเงียบเสีย แฮรี่เองก็รู้สึกผิดที่ตะคอกใส่หน้ารอนแบบนั้น เขาพูดต่อด้วยเสียงนุ่มนวลขึ้น “ฉันกลับคิดว่าไม่ว่าจะเป็นพ่อมดเลือดบริสุทธิ์ พ่อมดเลือดผสม หรือแม้แต่มักเกิ้ลก็มีความเสี่ยงต่อการสูญเสียชีวิตหากใช้ไม้นั่น ถ้านายเชื่อในเวทมนตร์คาถานายก็น่าจะรู้ว่าเวทมนตร์คาถาของพ่อมดแม่มดไม่น่าจะผิดพลาดในการทำงาน” “นายหมายความว่า เครื่องมือนั่นไม่ได้วิเศษอย่างที่มันควรจะเป็นหรอกหรือ” เพอร์ซี่หันมามองแฮรี่ด้วยความตื่นตกใจ “ฉันไม่ได้บอกว่ามันไม่วิเศษ....แต่ที่ผ่านมากระทรวงเวทมนตร์อังกฤษอาจเข้าใจประเด็นสำคัญผิดไปนะ ที่จริงไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษนั่นไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อช่วยเหลือในการค้นหา แต่เป็นเครื่องมือที่ทำให้ผู้ใช้กล้าที่จะเข้าไปหาอันตรายมากกว่า..ถ้าไม่มีเครื่องนั่น ก็จะไม่มีใครกล้าเดินเข้าหาระเบิด แต่พอมีเจ้าเครื่องนี่อยู่ในมือ ทำให้ผู้ถือกล้าที่จะเดินเข้าไปหาระเบิดเพราะคิดว่ามันจะช่วยชี้หาเป้าหมายได้ยังงัยเล่า....แล้วก็” แฮรี่อธิบายยืดยาว แต่หยุดนิ่งไปเมื่อเขาเหลือบเห็นกลุ่มเจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์ไทยกำลังทยอยเดินเข้ามา ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บปวดที่แผลเป็นขึ้นมาโดยฉับพลัน ครั้งนี้มันปวดมากกว่าเมื่อวานและยาวนานกว่าด้วย “ไว้กลับไปที่พัก ฉันจะอธิบายเรื่องนี้ให้พวกนายเข้าใจเหตุผลในสิ่งที่ที่ฉันกำลังสงสัย” แฮรี่พูดเสียงเบา ๆ บอกรอน เฮอไมโอนี่ และเพอร์ซี่ “แฮรี่คิดว่าไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษนั่นล่ะที่เป็นเครื่องมือทำร้ายผู้ใช้หรือ” เฮอไมโอนี่พูดเสียงเบา ๆ ขณะกำลังเอามือทาบอกด้วยความตื่นตระหนก “ไว้คุยกันที่พักเถอะ” แฮรี่ตัดบท เขาพยายามเก็บความรู้สึกปวดร้าวที่หน้าผากไว้จนกระทั่งกลุ่มเจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์ไทยทั้งกลุ่มหายตัวออกไป อาการปวดแสบและรวดร้าวนั้นก็หายไปเป็นปลิดทั้ง แฮรี่ถอนหายใจอย่างหนักก่อนจะกดหมายเลขโทรศัพท์และเดินทางตามสัญญาณโทรศัพท์ไปที่พักรับรอง รอน เฮอไมโอนี่ และเพอร์ซี่ ต่างมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่สับสน ก่อนจะกดโทรศัพท์เดินทางตามแฮรี่ไป แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 53 16:02:37 จากคุณ : ~My Birthday is on April 14~ เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 16:00:42

ความคิดเห็นที่ 66 เข้าใจแต่ง ทั้งลูกกรอก ตอม่อโฮปเวล และที่สำคัญ "บร๊ะเจ้า" ปล. บร๊ะเจ้าโจ๊กมิได้เป็นสมาชิกกระทรวงเวทมนตร์ แต่บร๊ะเจ้าโจ๊กทรงรับกระทรวงเวทมนตร์ไว้เป็นสมาชิก จากคุณ : unholy เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 16:03:07

ความคิดเห็นที่ 67 กร๊ากกกกกกกกกก เสาตอม่อโฮปเวลคือทางเข้ากระทรวงเวทมนต์หรือนี่ จากคุณ : Motif เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 16:16:13

ความคิดเห็นที่ 68 มิน่าเล่า เหล่าพ่อมดนักหนังสือพิมพ์จึงบอกว่าผู้ที่เกี่ยวข้องกับเสาม่อต้อ เอ๊ย ตอม่อพวกนี้....ถูกสาป.... เพราะอย่างนี้นี่เอง แฮ่... จากคุณ : Nogkrajib เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 16:30:07

ความคิดเห็นที่ 69   ตามติดเลยค่ะ จากคุณ : KMSSO เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 16:54:13

ความคิดเห็นที่ 70 ปุ่มF5พังแล้วค๊าบบบบบ จากคุณ : สันติวิธี เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 17:16:09

ความคิดเห็นที่ 71 แหม  แบบนี้พอจบเรื่องน่าจะมีสำนักพิมพ์ติดต่อเอาไปรวมเล่มขายนะคะเนี้ย  อิอิ  ^^  (ขำๆ นะคะ )   โดนใจจริงๆ เลยค่ะ  ขอบคุณ จขกท มากจ้าาาา  สนุกดี จากคุณ : Queen_Devil เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 17:58:23

ความคิดเห็นที่ 72 ชอบมุข โฮปเวล์ ต้นตอแห่งความตาย เอ่อ รัฐมนโท กระทรวงไหนสมัยไหน เคยทำไว้นะ เห็นมันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว อิอิ จากคุณ : grinny2545 เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 18:30:44

ความคิดเห็นที่ 73 โอะ ใครเป็นแอนิเมจัสล่ะเนี่ย  สีชมพู.... ลีน่า จำนรรจา!!!! จากคุณ : Dr.boyze เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 19:36:42

ความคิดเห็นที่ 74   รออ่านต่ออย่างใจจดใจจ่อ ^_^ จากคุณ : เต้าหู้นมสดผสมเยลลี่สีส้ม เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 19:56:29

ความคิดเห็นที่ 75 ขอบคุณมากค่ะ อิอิ ชาบูๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : kathyfears เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 20:22:11

ความคิดเห็นที่ 76 เข้ามาชิดขวาอ่านต่อ.... จากคุณ : dewicetoni เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 20:33:51

ความคิดเห็นที่ 77 รออ่านต่ออยู่นะคะ ^^ จากคุณ : อัยจัง (ไอฝัน) เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 20:51:01

ความคิดเห็นที่ 78 สกรีนช็อตเล็กน้อยจากภาคล่าสุดครับ จากคุณ : DJ Yochi เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 20:54:14

ความคิดเห็นที่ 79 เก่งมากเลยค่ะ จขกท นับถือๆ แต่งให้จบนะคะ จากคุณ : a0j (a0j) เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 21:11:33

ความคิดเห็นที่ 80   เหตุใดต้องพูดดูถูกไม้ล้างป่าช้าด้วย จะสนุกอะไรก็ไม่น่าไปดูหมิ่นดูถูกความเชื่อของผู้อื่น จากคุณ : กร เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 22:40:29 A:125.25.137.170 X: TicketID:221031

ความคิดเห็นที่ 81 รอคุณ ~My Birthday is on April 14~ มาต่อค่ะ สนุกชวนติดตามมากๆ จากคุณ : java~ เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 22:49:03

ความคิดเห็นที่ 82   รอๆๆๆ จากคุณ : Pao_OkuB เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 22:57:27

ความคิดเห็นที่ 83 ค.ห.80 คะ  เราคิดว่า จขกท. ไม่ได้มี"เจตนาดูถูกหรือดูหมิ่น"ความเชื่อของคนที่"เชื่อความสามารถของเครื่องมือตัวที่กล่าวอ้าง" นะคะ จากคุณ : dewicetoni เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 00:08:58

ความคิดเห็นที่ 84 คห. 80 มันกลายเป็นพระเครื่องไปแล้วเหรอครับ - -" มันเป็นอุปกรณ์ชนิดนึง ไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ แกะออกมาพิสูจน์ได้ ใช้ได้ก็คือใช้ได้ เก๊ก็คือเก๊ จะศรัทธาซักแค่ไหนมันก็ไม่ปล่อยอำนาจวิเศษออกมาให้คุณเห็นหรอก ผมว่าคนที่โดนฟิคเรื่องนี้ดูถูก คือพวกช่างแถ ใช้วิทยาศาสตร์สู้ไม่ได้ ก็เอาเรื่องจิตใจคนมาตะแบงมากกว่ามั้ง จากคุณ : Snicket เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 01:14:10

ความคิดเห็นที่ 85 ไม่เชื่อ ต้องลบหลู่(อย่างสุภาพและมีเหตุผล) ปล.ผมชอบภาพ คห.78 จัง เอาให้มันถึงแก่นความพิสดารกันไปเลย T_T จากคุณ : torprc เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 02:41:25

ความคิดเห็นที่ 86   bookmark... จากคุณ : Love,Reba เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 03:30:05

ความคิดเห็นที่ 87 คห. 80 ดิฉันไม่ได้มีเจตนาดูหมิ่นไม้ล้างป่าช้าที่มีผู้เสียสละใช้ในการค้นหาศพนะคะ เพราะบุคคลเหล่านั้นถึงอย่างไรก็ทำงานดังกล่าวด้วยความเสียสละและทำในสิ่งที่ดีงามไม่เบียดเบียนใคร.... และดิฉันก็ไม่ได้ดูถูกเจ้าหน้าที่ที่ใช้ GT200 เพราะรู้ว่าเขาเสียสละในการทำงาน คุ้มครองประชาชน ช่วยเหลือประเทศชาติ ดิฉันเป็นกำลังใจให้พวกเขาแต่..ดิฉันต้องการให้พวกเขามีเครื่องมือที่ใช้งานได้จริงอยู่ในมือมากกว่า....ไม่ใช่ไม้วิเศษนั่น แม้อาจจะมีผลทางจิตใจ...แต่ระเบิดไม่เคยปราณีใครนะคะ ปล....มีหลายท่านบอกว่า  อย่าลบหลู่ไสยศาสตร์        ดิฉันก็อยากตะโกนบอกเหมือนกันว่า...อย่าหลบหลู่วิทยาศาสตร์เช่นกัน แก้ไขเมื่อ 03 ก.พ. 53 09:21:25 แก้ไขเมื่อ 03 ก.พ. 53 09:19:08 จากคุณ : ~My Birthday is on April 14~ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 09:17:25

ความคิดเห็นที่ 88 มาต่อกันค่ะ...ยิ่งหาข้อมูลยิ่งพบโลกเวทมนตร์ที่ซ่อนอยู่เยอะเลย -CHAPTER SEVEN- ผู้บุกรุก บรรยากาศภายในห้องนั้นดูอึดอัด ทั้งสี่คนนั่งนิ่งเงียบอยู่ในห้องนั่งเล่นหลังจากเดินทางมาถึงที่พักรับรอง จนในที่สุดเฮอไมโอนี่ก็พูดขึ้นมาเป็นคนแรก “ฉันเห็นด้วยกับแฮรี่นะ...”เธอบอกทุกคน “เวทมนตร์คาถาไม่น่าจะทำงานพลาด นอกจากจะตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” “หมายความว่าเธอเชื่อว่า..มีผู้อยู่เบื้องหลังและต้องการทำร้ายพ่อมดแม่มดที่ใช้ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษเหรอ” รอนพูดด้วยน้ำเสียงลังเล ขณะเดียวกันก็พยายามครุ่นคิดหาเหตุผลมารองรับ กุก ๆ กัก ๆ ....มีเสียงดังออกมาจากห้องน้ำ “นั่นเสียงอะไร” แฮรี่ตะโกน ก่อนจะลุกขึ้นยืนและล้วงเอาไม้กายสิทธิ์ออกมาเตรียมพร้อม สามคนที่เหลือยืนขึ้นและล้วงไม้กายสิทธิ์ของตนเองออกมาเช่นกัน ทุกคนชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ห้องน้ำซึ่งอยู่ติดกับห้องนั่งเล่น “มีใครอยู่ในนั้นออกมาเดี๋ยวนี้นะ” แฮรี่ตะโกนขู่ พลางย่างสามขุมเข้าไปใกล้ห้องน้ำมากขึ้น “ถ้าไม่ออกมาแต่โดยดีฉันจะเสกแกให้เป็นขี้หูเหลว ๆ ไปเลยทีเดียว” “อย่าเจ้าค่ะ...อย่าทำร้ายดอลลี่...เธอคือดอลลี่ไงเจ้าคะ” เสียงแหลมเล็กน่ารักคุ้น ๆ นั่นดังมาจากห้องน้ำ ก่อนที่เจ้าของเสียงจะค่อย ๆ เดินขาสั่นๆ ออกมา “เธอขอโทษ เธอไม่ได้ตั้งใจเข้ามาแอบฟังแฮรี่ พอตเตอร์และเพื่อน ๆ คุยกัน” ดอลลี่น้ำตาไหลพราก ๆ ปากและจมูกมีเลือดสีน้ำเงินไหลออกมา ดวงตาโตใสวิ้งนั้นกระพริบเร็ว ๆ เพื่อเรียกความน่าสงสาร “นี่ตัวอะไรน่ะ..รู้จักนายด้วยนะ” รอนถามแฮรี่ “เหมือนจะเป็นเอลฟ์สายพันธ์ท้องถิ่นของไทยน่ะ” เฮอไมโอนี่บอกพลางยิ้มอย่างใจดีให้ดอลลี่ “แต่หน้าตาคล้ายดอบบี้อยู่เหมือนกันนะเนี่ย” “แล้วเข้ามาในนี้ได้ยังไงกัน...แล้วเข้ามาทำไม  บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าใครส่งเธอมา” เพอร์ซี่แกล้งขู่ “เมื่อเช้านี้ ดอลลี่เธอตั้งใจจะมาขอลายเซ็นต์และถ่ายรูปกับแฮรี่ พอตเตอร์ ไปให้เพื่อน ๆ ที่ร้านอาหารดูเจ้าค่ะ  เพื่อน ๆ ไม่เชื่อว่าเธอเจอ แฮรี่ พอตเตอร์ ตัวเป็น ๆ แต่ดอลลี่มาช้าไป แฮรี่ พอตเตอร์ ออกไปข้างนอกแล้ว” ดอลลี่บอกพลางน้ำตาไหลพราก ๆ “แต่ตอนที่เธอกำลังจะกลับนั้น เธอพบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังลักลอบเข้ามาในห้องนี้เจ้าค่ะ  ดอลลี่เลยถามว่าเขาเป็นใคร แต่เขาไม่ตอบ และเขาก็พุ่งเข้ามาทำร้ายเธอ...เขาบีบคอเธอ และร่ายคาถาทำให้เธอสลบไปในห้องน้ำ จนกระทั่งเพิ่งรู้สึกตัวนี่ล่ะเจ้าค่ะ” “แล้วฉันจะเชื่อที่เธอเล่ามาได้ยังไงกัน” รอนพยายามคาดคั้นเอาความจริง “รอนไม่เห็นรึไงกันว่าเธอมีเลือดออกมาจากปากและจมูกน่ะ...เธอต้องโดนทำร้ายจริง ๆ นั่นแหล่ะ...หรือถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวฉันจะพิสูจน์ให้ดู” เฮอไมโอนี่บอกก่อนจะเดินไปที่ดอลลี่ “ดื่มน้ำยามหาบำบัดของแม่มดเช็ล  แล้วอาการจะได้ดีขึ้น  แต่ถ้าเรื่องที่เธอบอกมาเป็นเรื่องโกหกและเธอทำร้ายตัวเองเพื่อวางแผนตบตาพวกเราล่ะก็  เธอจะเจ็บหนักกว่าเดิมร้อยเท่าเลยล่ะ” เฮอไมโอนี่บอกก่อนจะยื่นน้ำยามหาบำบัดให้ดอลลี่ ดอลลี่ไม่ลังเล  คว้าขวดจิ๋วบรรจุน้ำยามหาบำบัดในมือของเฮอไมโอนี่ เปิดฝาและดื่มจนหมด  ทันใดนั้นเลือดสีน้ำเงินที่ออกมาจากปากและจมูกของดอลลี่ก็หยุดไหล “เธอเล่าความจริงนะ” เฮอไมโอนี่หันมาบอกทุกคน “ดอลลี่...”แฮรี่เรียก “เธอจำหน้าผู้ชายคนนั้นได้รึเปล่า” ดอลลี่ส่ายหน้า  แต่ยื่นมือออกมาให้แฮรี่ดู “เธอใช้เล็บข่วนหน้าเขาได้ เศษเยื่อผิวหนังของเขาอาจติดอยู่ที่เล็บของเธอเจ้าค่ะ” เฮอไมโอนี่ตรวจเล็บมืออันแหลมคมของดอลลี่ ก่อนจะยิ้มด้วยความพอใจ “ยอดเยี่ยมเลยดอลลี่  ฉลาดมาก” เฮอไมโอนี่ชม “ถ้าอย่างนี้เราสามารถเอาเนื้อเยื่อนี่ไปตรวจสอบกับเครื่องมือค้นหาเจ้าของเนื้อเยื่อนี่ได้แน่นอน “แต่เครื่องมือตรวจสอบเนื้อเยื่อที่จอร์จสร้างขึ้นมามีใช้เฉพาะในกระทรวงเวทมนตร์ของอังกฤษเท่านั้นนะ ...อย่าลืมว่าเราต้องอยู่ที่เมืองไทยจนกว่าภารกิจจะสำเร็จ  ถ้าเรากลับไปตอนนี้  เราจะไม่ได้กุญแจนำทางกลับมาที่เมืองไทยจนกว่ากระทรวงเวทมนตร์ไทยจะอนุมัติให้ใหม่”เพอร์ซี่เตือน “นอกจากว่าพวกเธอจะเข้าออกโดยไม่ผ่านด่านตรวจพ่อมดแม่มดเข้าเมือง แต่นั่นจะเสี่ยงต่อความสัมพันธ์ระหว่างประเทศได้นะ” “งั้นฉันจัดการเรื่องนี้ให้เอง...เพอร์ซี่ที่รักของฉัน” เสียงหวาน ๆ เย็น ๆ ของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังเพอร์ซี่ จากคุณ : ~My Birthday is on April 14~ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 09:20:31

ความคิดเห็นที่ 89 ทุกคนหันไปดูก็พบว่าเป็น ลูน่า ในชุดเสื้อกระโปรงสีชมพู กำลังยืนยิ้มให้ทุกคนอยู่ “ลูน่า...คุณมาได้ยังไง” เพอร์ซี่ออกอาการตกใจชัดเจนมาก “ก็ฉันทนรอคุณอยู่ที่บ้านคนเดียวไม่ไหวน่ะที่รัก  ลูก ๆ ทั้งสามคนของเราก็อยู่ที่ฮอกวอตส์ทั้งนั้น...ฉันเลยแอบแปลงร่างเป็นแมลงทับเกาะคุณมาไงล่ะ” ลูน่าเฉลย  “ฉันไม่เข้มแข็งเหมือนจินนี่หรอกนะ ที่สามารถทนรอสามีอยู่ที่โน่นได้” “นึกแล้วเชียว  ฉันเห็นแมลงทับสีชมพูเกาะเสื้อเพอร์ซี่อยู่ตั้งแต่เราอยู่ในห้องประชุมกระทรวงเวทมนตร์ไทย” เฮอไมโอนี่เสริม “นี่เธอ” เพอร์ซี่แกล้งทำเสียงดุ  แต่หน้าไม่ได้ดุตามเสียง “เธอเป็นห่วงและคิดถึงฉัน หรือว่าเธออยากมาแอบทำข่าวไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษไปออกรายการของเธอกันแน่ฮึ  ยัยแม่มดนักข่าว” “แหม...รู้ทันอีกแล้ว  ช่วยไม่ได้ตอนนี้รายการทีวีของพ่อมดแม่มดที่อังกฤษเองก็กำลังสนใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน  พวกเขาอยากรู้ว่าทำไมที่เมืองไทยมีผู้วิเศษที่สามารถใช้งานอุปกรณ์นั่นได้ผลกว่าประเทศอื่น ๆ“ “เธอลอบเข้าเมืองมาแบบนี้อันตรายนะลูน่า  แถมยังกล้าเข้ามาที่นี่ และยังจะไปที่กระทรวงเวทมนตร์ไทยอีก” เพอร์ซี่ทั้งโกรธและทั้งเป็นห่วงภรรยาจับใจ “จะกลัวอะไร...แอบมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์อังกฤษ พวกเขาจึงไม่ได้ตรวจรายละเอียดอะไรพวกคุณมากนักมิใช่หรือ” ลูน่ายังไม่ยอมสำนึกผิด “เก่งกันทั้งนั้น...ผู้หญิงพวกนี้” รอนพูดเหน็บแนม  “นี่ถ้ารวมตัวกันครบเมื่อไหร่ล่ะก็....น่ากลัวชะมัด” รอนนึกถึงเวลาเฮอไมโอนี่ จินนี่ ลูน่า และนางวิสลี่อยู่ด้วยกันแล้วก็ถอนหายใจ...เพราะนั่นจะกลายเป็นเวลาที่พวกผู้ชายจะต้องแกล้งทำตัวหงิม ๆ ให้มากที่สุดจึงจะปลอดภัย “แล้วเธอคิดว่าจินนี่ และแม่ของเธอจะไม่มาด้วยรึไง” ลูน่าบอกพลางทำสีหน้าแววตามีเลศนัย “จริงเหรอเนี่ย” แฮรี่ถามทันที  ในใจนั้นทั้งดีใจและแปลกใจแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ในเวลาเดียวกัน “ล้อเล่นน่า....จินนี่บอกว่าต้องอยู่ที่โน่นเพื่อเตรียมพร้อมรอรับจดหมายจากฮอกวอตส์แจ้งข่าวเรื่องความซนของลูก ๆ “ลูน่าเฉลย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย “ว่าแต่ว่า..ตกลงรึเปล่าล่ะ ที่จะให้ฉันเอาเนื้อเยื่อนั่นไปตรวจสอบที่กระทรวงเวทมนตร์อังกฤษ” “ก็ดีนะแฮรี่...จะได้ให้ลูน่ารีบกลับไปอังกฤษซะ  แอบเข้ามาแบบนี้เสี่ยงจริง ๆ เลย” เพอร์ซี่รีบเสนอ “ตกลงตามนี้  ได้ผลเป็นยังไงก็รีบส่งข้อมูลมาให้ทราบด้วยนะ” แฮรี่บอก “แต่อย่าส่งผ่านอินเตอร์เน็ตนะ  ฉันสงสัยว่าที่นี่มีการแอบดักข้อมูลการใช้อินเตอร์เน็ตในเครือข่ายเวทมนตร์” “งั้นติดต่อกันผ่านอินเตอร์เน็ตในห้องสมประสงค์ก็ได้” เฮอไมโอนี่รีบบอก “ฉันกับลูน่ารู้วิธีการสร้างห้องสมประสงค์ชั่วคราว และจะไม่มีการดักดูข้อมูลพวกเราได้หากเราอยู่ในห้องนั้น” “เห็นมั๊ยล่ะ...ว่าผู้หญิงพวกนี้น่ากลัวอย่างที่บอกไว้จริง ๆ เลย” รอนแอบกระซิบข้างหูเพอร์ซี่ “ตกลงตามนี้...ฉันจะให้สัญญาณการนัดหมายผ่านทางรายการทีวีนะ  ฉันทราบมาว่าเคเบิ้ลทีวีพ่อมดแม่มดที่เมืองไทยรับรายการของฉันมาออกอากาศด้วย กดช่อง V808 นะ” ลูน่าอธิบายก่อนจะรับกล่องแก้วบรรจุเนื้อเยื่อของผู้ที่ทำร้ายดอลลี่ไปเก็บอย่างระมัดระวัง “เพอร์ซี่ที่รัก...ฉันคงต้องไปแล้วนะ  ” ลูน่ากอดรอบเอวเพอร์ซี่ ก่อนจะหอมแก้มสามีฟอดใหญ่ “ไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะ เพราะขาออกจากประเทศไทยพวกเจ้าหน้าที่เขาไม่ตรวจเข้มหรอก” เพอร์ซี่หน้าแดง ก่อนจะหอมแก้มลูน่ากลับไปฟอดใหญ่เช่นกัน “แล้วไว้เจอกันนะที่รัก  ดูแลตัวเองด้วย” เขาบอกภรรยา ลูน่ากดหมายเลขโทรศัพท์ไปยังบริษัทซึ่งให้บริการเดินทางโดยสัญญาณโทรศัพท์ข้ามประเทศ เสียงโอเปอเรอเตอร์รับสาย สอบถามข้อมูลเพิ่มเติมนิดหน่อยก็มีเสียงสัญญาณยาว ๆ คล้ายสัญญาณการส่งแฟกซ์ดังขึ้น เมื่อลูน่ากดปุ่มรับสัญญาณเธอก็หายไปตามสัญญาณนั้นทันที แฮรี่หันไปหาดอลลี่ ซึ่งตอนนี้ยังนั่งทรุดอยู่ข้างเฮอไมไมโอนี่ “อาการเป็นอย่างไรบ้าง” “เธอดีขึ้นมากแล้ว  แต่ก็ยังรู้สึกเพลีย ๆ นิดหน่อยเจ้าค่ะ” ดอลลี่บอก “เธอพักอยู่ที่ไหน” เฮอไมโอนี่ถาม “ฉันคิดว่าพวกเราควรไปส่งดอลลี่นะ  ฉันกลัวว่าถ้าหากคนที่ทำร้ายดอลลี่รู้ว่าเธอยังไม่ตาย บางทีเขาอาจจะตามไปทำร้ายเธอได้” ดอลลี่มีสีหน้าตกใจ ผิวหน้าที่ซีดเซียวนั้นยิ่งซีดเข้าไปอีก ก่อนจะระล่ำระลักพูดออกมา “เธอเคยดูแต่ในละครของมักเกิ้ล  ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะต้องมาเจอเหตุการณ์น่าตื่นเต้นแบบนี้ในชีวิตจริง” “เธอต้องมาเดือดร้อนเพราะฉัน” แฮรี่เอามือไปลูบหัวดอลลี่ เขาหวนนึกถึงดอบบี้อีกแล้ว  ดอบบี้เองก็ได้จากไปเพราะการช่วยเหลือชีวิตเขา แฮรี่น้ำตาซึม “ฉันจะไปส่งเธอให้แน่ใจว่าปลอดภัย” “ฉันไปด้วย” รอนรีบอาสา “ตกลงเราไปส่งดอลลี่กัน” เฮอไมโอนี่บอก “แต่ฉันจะต้องทำรายงานเรื่องการประชุมวันนี้ให้รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์อังกฤษนำไปให้ท่านนายกรัฐมนตรีอังกฤษนะ” เพอร์ซี่บอกด้วยความเสียดาย “ฉันอยากไปด้วยนะ  แต่จำเป็นต้องทำให้เสร็จจริง ๆ ท่านต้องการนำเข้าที่ประชุมด่วน” แฮรี่ เฮอไมโอนี่ รอน และดอลลี่จึงล้อมวงจับมือกันเพื่อให้ดอลลี่นำทางไปยังบ้านของเธอ และเพียงชั่ววินาทีทั้งสี่ก็หายไปจากห้องนั่งเล่น แก้ไขเมื่อ 03 ก.พ. 53 09:26:55 จากคุณ : ~My Birthday is on April 14~ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 09:22:04

ความคิดเห็นที่ 90 เท้าของแฮรี่สัมผัสพื้นดินอย่างนุ่มนวล เขามองไปรอบ ๆ พบว่าเขา รอน เฮอไมโอนี่ และดอลลี่กำลังยืนอยู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง “ถึงบริเวณที่บ้านของเธอแล้วเจ้าค่ะ...ที่นี่เรียกกันสั้น ๆ ว่าสวนลุม” ดอลลี่บอกผู้มาส่งทั้งสาม ดอลลี่เดินตรงไปยังต้นมะขามขนาดใหญ่ ที่ยืนต้นอยู่ใกล้กับสระน้ำเล็ก ๆ เธอใช้นิ้วแหลมเล็กกรีดไปตามพื้นผิวลำต้นของต้นมะขามเป็นรูปตัวเลขต่าง ๆ จำนวนสามตัว  เพียงชั่ววินาทีตัวเลขสีน้ำเงินจำนวนสามตัวก็ปรากฏรอยออกมา “ต้องระบุรหัสลับของบ้านให้ถูก  ไม่อย่างนั้นจะไม่สามารถเข้าไปในบ้านได้  พวกเธอต้องทำอย่างนี้เพื่อป้องกันผู้อื่นลักลอบเข้ามาในบ้านเจ้าค่ะ” ดอลลี่อธิบายเมื่อเห็นว่าทั้งสามมองเธอด้วยความสงสัยว่ากำลังทำอะไร “บางต้นที่มีผู้อยู่อาศัยมานานและไม่ทำการซ่อมแซมให้ดี จะเห็นว่ามีรอยตัวเลขจาง ๆ ปรากฏออกมา....พวกมักเกิ้ลจะชอบมายุ่งวุ่นวายด้วยการเอาผ้าสามสีมาผูกและทำการขอหวยกันใหญ่ สร้างความวุ่นวายให้เจ้าของบ้านที่อยู่ในต้นไม้นั้นน่าดู” “แล้วเธอไม่กลัวว่าเราจะแอบเข้าบ้านเธอหรอกหรือ ในเมื่อพวกเรารู้รหัสลับแล้ว” เฮอไมโอนี่ยังสงสัย “อิอิ...พวกเธอสามารถเปลี่ยนรหัสลับของบ้านได้ตลอดเวลาที่ต้องการเจ้าค่ะ” ดอลลี่เฉลย สิ้นเสียงพูดของดอลลี่  ก็มีเสียง ติ้ง ติ้ง  ติ้ง...ดังมาจากต้นมะขาม  และประตูเล็ก ๆ ขนาดเท่าตัวดอลลี่ก็เปิดออก “ต้องรีบเข้าไปกันแล้ว  เดี๋ยวมีมักเกิ้ลมาเห็นเข้าเจ้าค่ะ” ดอลลี่บอก “แต่ว่าประตูนั่น” รอนยังลังเล เพราะประตูทางเข้านั้นเล็กมาก “เธอขอโทษทุกคนเจ้าค่ะ...เธอลืมบอกไป..จับมือดอลลี่เข้าไปกันเลย” ดอลลี่บอกพลางยื่นมือออกมาให้ทั้งสามจับ แฮรี่รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นของเหลวที่กำลังไหลเข้าไปในท่อน้ำ ไหลมาตามเส้นทางต่าง อันคดเคี้ยว และเพียงชั่วอึดใจแฮรี่ก็พบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ในห้องขนาดกระทัดรัดห้องหนึ่ง....แต่มันคงเป็นห้องที่ใหญ่โตโอ่อ่ามากสำหรับดอลลี่  ทุกอย่างในห้องนี้มีขนาดจิ๋วเพียงพอสำหรับดอลลี่ แฮรี่จึงรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแฮกริดซึ่งตัวใหญ่กว่าคนปกติ “พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วงเธอหรอกเจ้าค่ะ..ที่นี่ปลอดภัยดี..เจ้าคนร้ายนั่นคงไม่ตามดอลลี่มาหรอก” เธอบอกขณะนำเครื่องดื่มมาให้แขกทั้งสาม “ที่นี่เธอมีเพื่อนบ้านมากมาย  หากเกิดอะไรขึ้นก็สามารถช่วยเหลือกันได้” “แล้วตอนนี้อาการของเธอเป็นอย่างไรบ้าง” แฮรี่ยังเป็นห่วง ดอลลี่มองหน้าแฮรี่  เธอสบตาเขาก่อนจะร้องให้โฮออกมา “แฮรี่ พอตเตอร์ เป็นห่วงเธอ...” ดอลลี่สะอึกสะอื้น  ตาโตนั้นมองแฮรี่อย่างมีความหวังอะไรบางอย่าง“นี่ถ้าดอลลี่ได้ถ่ายภาพคู่กับแฮรี่ และเพื่อน ๆ ทั้งสองไปอวดคนอื่นที่ร้านพิซซ่าก็คงดี” เมื่อแฮรี่ รอน และเฮอไมโอนี่กลับไปที่พักรับรองแล้ว  ดอลลี่ก็ได้แต่นั่งยิ้มชื่นชมภาพถ่ายของตัวเองกับทั้งสามคนอย่างสุขใจ เธอเก็บรูปนั้นไว้บนหัวนอนก่อนจะฮัมเพลงและล้มตัวลงนอนพักผ่อนบนเตียงนอนอย่างมีความสุข โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังมีแขกไม่ได้รับเชิญซุ่มดักรอเธออยู่ข้างนอกต้นมะขามใหญ่ จากคุณ : ~My Birthday is on April 14~ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 09:27:07

ความคิดเห็นที่ 91 ตามอ่านต่อ...ขอบคุณครับ จากคุณ : เด็กท้ายรถ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 09:31:44

ความคิดเห็นที่ 92 ชักเริ่มตื่นเต้นแล้วละซิ ลุ้นตามอย่างต่อเนื่อง ปล. เจ้าของกระทู้เขียนดีมากมาย ครบรสจริง จากคุณ : จับกังน้ำ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 09:55:16

ความคิดเห็นที่ 93 เขียนดีมากๆเลยค่ะ ชอบจัง จากคุณ : -aom- เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 10:06:24

ความคิดเห็นที่ 94   ตามติด f5 ตลอด ตลอด จากคุณ : KMSSO เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 10:27:07

ความคิดเห็นที่ 95 ลูกกรอกสิงต้นมะขามสวนลุม รหัสลับใบ้หวย เอาเข้าไปๆๆๆ เมืองไทยนี่เรื่องพวกนี้เยอะจริงๆ จากคุณ : unholy เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 10:49:20

ความคิดเห็นที่ 96 เข้าสู่ช่วงเวลา Action ซักที สดูเปบายยยยยยยยยยย จากคุณ : iiixe_user เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 10:50:51

ความคิดเห็นที่ 97 ลุ้นๆๆ สนุกมากคร๊าา ^__^ จากคุณ : p_n เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 11:03:14

ความคิดเห็นที่ 98 มหากาพย์เรื่องยาว  สงสัย จะเกิน 7 ภาค อ้าวลูน่า เป้นแฟนกะเพอร์ซี่เองเหรอเนี่ย สุดท้ายอยากรู้จัง "คนที่คุณก็รู้ว่าใคร"  WHo are you? จากคุณ : หางหวาย เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 11:50:59

ความคิดเห็นที่ 99 ลุ้นๆ ดอลลี่จะเป็นไรไหมเนี่ย..... จากคุณ : ข้าวซอยตัด เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 12:03:15

ความคิดเห็นที่ 100 ถ้าปุ่ม F5 พัง ข้าพเจ้าจะส่งบิลไปเก็บที่ จขกท. นะ ^^ ข้าพเจ้าไม่นึกเลยว่าตอโฮปเวลที่แท้มันก็คือทางเข้ากระทรววงเวทมนต์ มิน่าถึงไม่มีใครทำอะไรกับมันได้สักที บร๊ะเจ้าโจ๊กก็อีกคน เป็นความประสงค์ของบร๊ะเจ้าสินะที่ไม่เข้าประชุม จากคุณ : felton เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 12:06:02

ความคิดเห็นที่ 101 ตามมาอ่าน สนุกมากๆ เลยค่า จากคุณ : Kanoko เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 12:18:08

ความคิดเห็นที่ 102 แอบอยากรู้บ้านเลขที่ของดอลลี่ อิอิ จากคุณ : เพียงพิณ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 12:39:52

ความคิดเห็นที่ 103 มีผีมะขามแล้ว ไม่มีผีขนุนเหรอครับ จากคุณ : Time & Trust เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 12:45:41

ความคิดเห็นที่ 104 จขกท. เก่งอ่ะ สนุกมากประยุกต์เรื่องได้เข้ากันดี รออ่านอยู่นะ กระทู้นี้ ปลี้นกิ๊ฟชัดๆ   จากคุณ : Blue Sky in My Heart เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 13:02:27

ความคิดเห็นที่ 105 สุดยอดมากกกกกกกกก ตอนที่อ่านแฮรี่เล่มเจ็ดจบแล้วยังนึกเสียดายอยู่เลยค่ะ ไม่นึกว่าจะได้อ่านเล่มแปดด้วย แถมสนุกมาก ฮามาก กิ๊ฟหมดกันคราวนี้ จากคุณ : Julie_pikaju เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 17:07:21

ความคิดเห็นที่ 106 รอลุ้นต่อไป ดอลลี่อย่าเป็นอะไรนะ ToT จากคุณ : lovelove_fever เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 19:01:53

ความคิดเห็นที่ 107 มานั่งรอและให้กำลังใจจขกท. จขกท.เขียนได้สนุกมาก ๆ ค่ะ ขอชื่นชม ^^ จากคุณ : Pyx เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 20:28:09

ความคิดเห็นที่ 108 ติดตาม และตามติด จากคุณ : bombcreate เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 20:46:20

ความคิดเห็นที่ 109 สนุกมากมาย จากคุณ : จิ้งจอกอสูร เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 20:51:09

ความคิดเห็นที่ 110 ไม่รู้ว่าเจ้าตัวแขกที่ไม่ได้รับเชิญที่รอดอลลี่อยู่นั่นคือ วอ-รา-นุช ในสวนลุมหรือเปล่า จากคุณ : booklovers เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 21:44:53

ความคิดเห็นที่ 111 สนุกและน่าติดตามมากๆ จขกท สู้ๆแต่งต่อไปน๊า~ จากคุณ : Rainie_winter เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 22:05:08

ความคิดเห็นที่ 112 เฮ่อออออ นี่ถ้าบอกว่าเป็นล็อคอินของ เจ เค โรลลิ่งที่กินยาสรรพภาษาเข้าไป จะไม่แปลกใจเลย พับผ่าสิ..... จากคุณ : Nogkrajib เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 22:52:26

ความคิดเห็นที่ 113 รออ่านอยู่นะคะ สนุกน่าติดตาม ขออนุญาตจขกท. ทำลิ้งค์ไปแปะในเฟรชบุ๊คนะคะ จากคุณ : octonut เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 23:17:15

ความคิดเห็นที่ 114   2nd bookmark จากคุณ : Love,Reba เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 00:13:12

ความคิดเห็นที่ 115 แขกไม่ได้รับเชิญนี่  ใช่คนขับรถช้าๆ แล้วชอบจอดคุยป่ะครับ  - -" จากคุณ : torprc เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 05:33:50

ความคิดเห็นที่ 116 ใกล้จะจบแล้วนะคะ อาจจะมีอีก 3 บท และบทส่งท้ายค่ะ.... -CHAPTER EIGHT- ยามรัตติกาล ในรายงานข่าวภาคค่ำทางโทรทัศน์ช่องมักเกิ้ลไทยแจ้งว่า ได้มีการแต่งตั้งคณะกรรมการตรวจสอบประสิทธิภาพในการใช้งานไม้ล้างป่าช้ามาหวิเศษ ซึ่งจะมีการผ่าพิสูจน์และทดสอบความแม่นยำในการค้นหาสารและวัตถุต่าง ๆ “แย่แล้ว” เพอร์ซี่ครวญ “ผ่าพิสูจน์ออกมาก็รู้กันหมดน่ะสิว่าข้างในไม่มีวงจรอิเล็กโทรนิกส์หรือกลไกทางวิทยาศาสตร์ของมักเกิ้ลเลย” “ก็ต้องเป็นอย่างนั้น  นอกจากว่าพวกเขาจะยอมให้มีการเสกคาถาใส่วงจรอะไรหลอก ๆ เข้าไปในเครื่องนั่น  คราวนี้ล่ะ...หนังม้วนยาวเป็นมหากาพย์แน่ ๆ มักเกิ้ลห้องหว้ากอนั่นคงต้องติดตามเรื่องนี้กันยาวแน่ ๆ” รอนเสริม “แต่ฉันว่าพวกมักเกิ้ลห้องหว้ากอในบอร์ดนั่นคงเลิกเชื่อหลักฟิสิกส์วิทยาศาสตร์แน่ ๆ “ เฮอไมโอนี่เสนอความคิดเห็นอีกมุมมอง “ถ้าผลการทดสอบปรากฏว่าเจ้าเครื่องนั่นใช้งานได้ผลเกินกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์ทั้งที่ตัวเครื่องมีแค่พลาสติกกับเหล็กหนวดกุ้ง ” “แล้วโลกเวทมนตร์ก็จะถูกค้นหาโดยชาวหว้ากอนั่นล่ะ...ในเมื่อเครื่องมือนั่นสามารถทำงานได้ดีโดยปราศจากหลักการวิทยาศาสตร์ พวกเขาก็จะเปลี่ยนมาเรียนด้านไสยศาสตร์แทน” รอนพูดแบบขำ ๆ “ต่อไปฮอกวอตส์อาจจะมาเปิดสาขาสอนหลักสูตรนานาชาติที่นี่ก็ได้  ฉันจะได้ลาออกจากกระทรวงมาเป็นอาจารย์สอนควิชดิชที่นี่ เพราะฉันชักจะชอบที่นี่แล้วสิ” “กว่าจะรู้ผลก็อีกตั้งสองสัปดาห์  นี่เราต้องอยู่ที่นี่ถึงสองสัปดาห์เลยหรือ” แฮรี่พูดด้วยความกังวล เพราะเขาไม่เคยห่างจากจินนี่เป็นเวลานานอย่างนี้มาก่อน “ท่านรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์อังกฤษว่าอย่างไรบ้าง...เพอร์ซี่” รอนหันมาถามพี่ชาย “ล่าสุดท่านบอกว่ามีทางเลือกให้กระทรวงเวทมนตร์ไทยสองทาง” เพอร์ซี่บอกด้วยสีหน้ากังวล “ทางหนึ่งคือให้เจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์รีบร่ายคาถาใส่ระบบสายไฟและแบตเตอรี่เข้าไปในตัวเครื่อง เพื่อให้มักเกิ้ลนักวิทยาศาสตร์ยอมเชื่อถือเครื่องนี้...แม้จะยื้อเวลาได้เพียงชั่วคราวก็ตาม  ต่อจากนั้นก็จะค่อย ๆ ทยอยให้มีการเลิกใช้ไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษ และห้ามนำมาใช้อีกต่อไปเพื่อป้องกันปัญหาแบบนี้วกกลับมาอีก” “แล้วอีกทางหนึ่งล่ะ” เฮอไมโอนี่ถามหลังจากนั่งฟังอยู่นาน “ถ้าร่ายมนตร์คาถาเพื่อดัดแปลงภายในตัวเครื่องไม่สำเร็จ และผลการทดสอบปรากฏออกมาว่าเครื่องใช้งานได้ผลเกินคาดและเป็นที่ยอมรับได้ จะต้องรีบรวมพลเจ้าหน้าที่กระทรวงเวทมนตร์ร่ายมนตร์คาถา 'ออบลิวิอาเต้' ลบความทรงจำแก่มักเกิ้ลไทย และเสกคาถามหางงงวยซ้ำแก่มักเกิ้ลนักวิทยาศาสตร์” เพอร์ซี่อธิบายยืดยาว “แต่ฉันว่ายังมีอีกทางหนึ่งนะ” เฮอไมโอนี่เสริม “นั่นคือผ่าเครื่องพิสูจน์ให้เห็นว่าไม่มีระบบอะไรอยู่ในเครื่องนั่นจริง ๆ  และแกล้งทำให้ผลการทดสอบการใช้งานอยู่ในระดับต่ำมาก ๆ เกินกว่าจะยอมรับได้   เพื่อจะได้เลิกใช้และสั่งห้ามนำมาใช้อีก  และมักเกิ้ลก็จะได้ไม่สงสัยในประเด็นความอภินิหารของเครื่องนั่นอีกต่อไป” “ดูเหมือนจะเป็นอีกทางเลือกหนึ่ง...แต่กลับเป็นทางเลือกไม่ได้” เพอร์ซี่มีสีหน้าเคร่งเครียดกว่าเดิม “อ้าวทำไมล่ะ” รอนถามด้วยความสงสัยและตามไม่ทันความคิดของเพอร์ซี่ แต่เมื่อหันไปสบตาแอรี่ และเฮอไมโอนี่ เขาก็เข้าใจบางอย่าง “เพราะนั่นจะกระทบต่อมักเกิ้ลที่จัดซื้อไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษมาใช่มั๊ย” รอนพูดตามที่คิด พลางทำสีหน้าเหยเก “ก็เล่นซื้อมาในราคาสูงขนาดนั้น” “เกือบถูก แต่ยังไม่ทั้งหมด  เพราะการจัดซื้อเครื่องนั่นทางเราสืบทราบมาว่าพวกที่จัดซื้อไม่ใช่เจ้าหน้าที่ที่เป็นมักเกิ้ล” เพอร์ซี่เฉลย ก่อนจะทิ้งปริศนาให้คิดต่อไป“นายคิดว่าการซื้อเครื่องมือวิเศษแบบนี้  เขาจะให้มักเกิ้ลเป็นผู้จัดซื้อได้หรือ” “ใช่แล้ว...มีคนในกระทรวงเวทมนตร์เป็นผู้เปิดช่องให้มีจัดซื้อไม้ล้างป่าช้ามหาวิเศษ” แฮรี่เป็นผู้ที่เฉลยปริศนานั้นให้รอนเข้าใจ “นายรู้ได้ยังงัย” รอนถาม  เพอร์ซี่เองก็แปลกใจที่แฮรี่รู้เรื่องนี้ เพราะข้อมูลนี้เป็นข้อมูลลับ “ซึ่งฉันคิดว่าคนในกระทรวงเวทมนตร์ก็ถูกหลอกใช้เป็นเครื่องมือเช่นกัน” แฮรี่ยังพูดแบบมีเงื่อนงำ “และฉันจะต้องสืบที่มาที่ไปของเรื่องนี้ให้ได้...และใครก็ตามที่ทำร้ายดอลลี่จะเป็นกุญแจสำคัญสำหรับการเปิดประตูคำตอบ” “นั่นสิเกือบลืมไปเลย...นี่ก็ได้เวลาที่รายการถ่ายทอดสดของลูน่าจะออกอากาศแล้ว  เราต้องช่วยกันดูรหัสลับที่ลูน่าจะส่งมาให้นะ” เฮอไมโอนี่ร้องบอกทุกคน ก่อนจะเดินไปหยิบรีโมทคอนโทรลมากดเลือกช่องทีวีตามที่ลูน่าบอกไว้ “แหม..โชคดีที่เปิดมาทันตอนเริ่มพอดี” แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 09:10:57 แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 09:03:57 จากคุณ : ~My Birthday is on April 14~ เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 08:48:28