SPOILER!!! Bleach 417 - DEICIDE 19 - [อ่านอันนี้นะครับ]
|
|
กลับมาพบ Spoil Bleach ประจำสัปดาห์กันอีกครั้งนะครับ
มาช้ากว่าปกติไปวันนึงเนื่องจากติดงานด่วน เลยต้องเลื่อนเวลาลงจากเมื่อวานมาเป็นวันนี้แทน หวังว่าจะยังตามกันอยู่น่อครับ :)
ว่าแล้วก็ไปชม Spoil กันได้เลยครับ
เปิดตอนมาต่อจากตอนที่แล้วที่อิจิโกะปรากฏตัวพรึ่บออกมาจากทางด้านหลังของไอเซ็นราวกับเงา โดยหลังจากมาถึง อิจิโกะก็ปล่อยพ่อที่อุ้มอยู่บนบ่าลงมาบนพื้นดังโครม (โครมจริงๆ โครมเบ้อเริ่มเลย ขนาดเศษอิฐใต้พื้นยังกระดอน) ภาพค่อยๆ โคลสอัพขึ้นไปบนใบหน้าซีดเซียวของพ่อ เผยให้เห็นหนวดเคราที่ขึ้นรุงรังไม่ผิดกับเรือนผมของผู้เป็นลูกเลย
"ขอบใจนะป๋า" เด็กหนุ่มผมสีส้มพึมพำขอบคุณผู้เป็นพ่อเบาๆ โดยไม่หันกลับไป (ถ้าเอ็งขอบคุณจริงๆ ก็อย่าทิ้งพ่อให้หล่นพื้นดังโครมงี้สิฟระ)
การปรากฏตัวกะทันหันของอิจิโกะสร้างความตื่นตะลึงให้กับทุกคนในที่นั้นยกเว้นไอเซ็นเป็นอย่างมาก ต่างสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงในรูปลักษณ์ของอิจิโกะได้อย่างชัดเจน ไม่เพียงแต่ชุดที่สวมอยู่ซึ่งเปลี่ยนไปเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผมสีฟางแห้งที่ยาวขึ้นจนระต้นคอ และส่วนสูงที่เพิ่มขึ้นจากเดิมเล็กน้อยด้วย
ฝ่ายอิจิโกะเมื่อวางพ่อลงกับพื้นเสร็จก็เหลือบตาไปยังทิศทางหนึ่ง ทอดสายตาราวกับจะมองไกลออกไปจากตำแหน่งนั้น ก่อนจะหลับตาลงคล้ายกำลังใช้สมาธิ
หลับตาได้ครู่หนึ่ง อิจิโกะก็ลืมตาขึ้น แล้วระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
"คารินกับยูซึดูท่าจะไม่เป็นไรแฮะ"
ว่าจบ ดวงตาสีน้ำตาลสงบนิ่งก็เลื่อนมายังกลุ่มเพื่อนๆ ที่ยืนนิ่งตะลึงอยู่ แล้วไล่สายตามองหน้าพร้อมเรียกชื่อไปทีละคน เริ่มจากทัตสึกิ เคย์โงะ มิซึอิโระ จิซึรุ ดอนคันอนจิ ก่อนจะไปหยุดนึกชื่อที่หน้าของลุงยมทูตแอโฟร่อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเรียกชื่อแกมาผิดๆ เล่นเอาลุงแอโฟร่ลมเสียโวยวายลั่นไปเลยว่าตรูชื่อคุรุมาดานิ เซ็นโนะสุเกะว้อย แต่อิจิโกะไม่สนใจ กลับพูดต่อทันทีว่า
"ทุกคน อยู่ตรงนั้นนะ แค่อยู่ตรงนั้นก็พอแล้ว"
ว่าจบก็หันไปเผชิญหน้ากับไอเซ็นต่อ ทิ้งให้เพื่อนๆ ยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ข้างหลัง โดยเฉพาะทัตสึกินั้นงงยิ่งกว่าใครเพื่อน ไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวด้วยรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไปของอิจิโกะ แต่เป็นสัมผัสบางอย่างที่เธอจับได้จากร่างของอิจิโกะต่างหาก
"สัมผัสอะไรไม่ได้เลย" เด็กสาวนึกตะลึงอยู่ในใจ ขณะมองกลับไปกลับมาระหว่างอิจิโกะกับไอเซ็น "เราสัมผัสพลังอันมหาศาลได้จากหมอนั่น แต่กับอิจิโกะ ทำไมเรากลับสัมผัสอะไรไม่ได้เลย?"
ไม่ใช่แต่เพียงฝ่ายพรรคพวกของอิจิโกะเท่านั้นที่นึกสงสัยต่อสัมผัสประหลาดนั้น แม้แต่ไอเซ็นผู้คาดหวังต่อการปรากฏตัวของอิจิโกะเองก็สงสัยไม่แพ้กัน
"เจ้าใช่คุโรซากิ อิจิโกะจริงๆ รึ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงกังขา ดวงตาหรี่เล็กจ้องมองปฏิกิริยาของอิจิโกะอย่างพินิจพิเคราะห์
แต่อิจิโกะไม่สนใจคำถามนั้นแม้แต่น้อย เขามองหน้าไอเซ็นนิดหนึ่ง แล้วเลื่อนสายตาลงมองลอดสีข้างอีกฝ่ายไปทางด้านหลัง
...ณ ตำแหน่งที่งินนอนเลือดอาบโดยมีรันงิคุร้องไห้คร่ำครวญอยู่ข้างๆ...
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเด็กหนุ่มหรี่เล็กลงเมื่อได้เห็นเลือดแดงฉานจากร่างของงินน้ำตาที่นองเต็มหน้าของรันงิคุ ก่อนจะเลื่อนกลับมายังใบหน้าของไอเซ็นเหมือนเดิม แล้วถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่าที่พูดมานั่นหมายความว่าอย่างไร
"หากเจ้าใช่คุโรซากิ อิจิโกะตัวจริง ข้าก็ผิดหวังนัก" คือคำตอบของเจ้าแห่งความชั่วร้าย "เพราะข้าสัมผัสพลังกดดันวิญญาณของเจ้าไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว ถึงเจ้าจะปิดพลังกดดันวิญญาณตัวเองเอาไว้ ก็ไม่มีทางที่จะปิดบังได้อย่างสมบูรณ์แบบ"
ว่าถึงตรงนี้ แววตาของเจ้าแห่งความชั่วร้ายก็เปลี่ยนจากแววสงสัยเป็นแววดูแคลนดังเช่นที่มองทุกผู้รอบกาย แล้วกล่าวว่า
"วิวัฒนาการของเจ้าล้มเหลว เจ้าพลาดโอกาสสุดท้ายที่ข้ามอบให้ไปเสียแล้ว"
หากอิจิโกะเหมือนไม่ได้ฟังคำพล่ามดูถูกของไอเซ็นเลยแม้แต่น้อย เขามองลอดแผงปีกด้านขวาของไอเซ็นไปยังร่างของงินที่นอนหมดแรงอยู่อีกครั้ง พบกับสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องกลับมาอย่างกึ่งประหลาดใจกึ่งค้นหา
ภาพในอดีตเมื่อชั่วครู่ที่ผ่านมาพาดผ่านสมองของงินไปราวกับวิดีโอเทปถูกเล่นย้อน เขาจำได้ว่าเมื่อครู่ที่ต่อสู้กันนั้น ดวงตาของเด็กหนุ่มตรงหน้ายังคงเลิ่กลั่กหลุกหลิก เต็มไปด้วยความหวั่นไหวไม่มั่นคงราวกับเงาจันทร์เสี้ยวในราตรีที่เต็มไปด้วยเมฆหมอก เพียงเมฆเคลื่อนตัวเล็กน้อยก็เหลือเพียงเงาสลัวเลือนหายไปอย่างง่ายดาย หากกลับมาครั้งนี้ แววตาของเด็กหนุ่มกลับเหมือนจันทร์เต็มดวงกลางฟากฟ้า สุกใสกระจ่างจ้าจนแม้แต่เมฆหมอกใดๆ ก็ไม่อาจบดบังแสงนั้นได้
...อา
แววตาเข้มแข็งเช่นนี้แหละ
ดีแล้ว
เช่นนี้
ข้าก็ฝากให้เจ้าจัดการเรื่องนี้ได้...
พร้อมๆ กับห้วงความคิดนั้น ยมทูตผมเงินก็ค่อยๆ หลับตาลงอีกครั้งด้วยสีหน้าเป็นสุข ราวกับถูกปลดปล่อยจากภาระแสนหนักอึ้งทั้งมวล
"น่าเศร้าใจนัก" เสียงของเจ้าแห่งความชั่วร้ายดังมาอีกครั้งขณะที่อิจิโกะละสายตาจากงิน "คุโรซากิ--------"
"ไอเซ็น"
จู่ๆ อิจิโกะก็แทรกกลางคำพูดของไอเซ็นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ไอเซ็นโดนขัดกลางประโยคเช่นนั้นก็ชะงักกึก หรี่ตามองหน้าอิจิโกะ รอดูว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน
"เปลี่ยนที่กันเถอะ ชั้นไม่อยากสู้กับนายที่นี่"
"ช่างเป็นข้อเสนอที่ไร้สาระจริงนะ" เจ้าแห่งอธรรมกลับตอบอย่างไม่แยแส "มีแต่ผู้ที่แข็งแกร่งพอจะต่อกรกับข้าเท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์พูดเช่นนั้นได้"
ถึงตรงนี้ แววตาของไอเซ็นก็เปลี่ยนกลับเป็นเยือกเย็น วาววับราวกับคนฆ่าไก่มองดูไก่ในเล้า แล้วพูดว่า
"อย่าได้กลัวไปเลย เจ้าไม่มีทางทำอะไรข้าได้------------"
พริบตาก่อนที่จะจบประโยคสุดท้ายนั้นเอง เจ้าแห่งอธรรมพลันรู้สึกคล้ายภาพเบื้องหน้าดับมืดลงในบัดดล
ไม่ใช่รอบด้านที่มืดลง แต่มีอะไรบางอย่างขยับวูบ ข้ามผ่านประสาทรับรู้อันฉับไวเหนือกว่ายมทูตและฮอลโลว์ทั้งปวงของมัน ตรงเข้ามาบดบังเบื้องหน้าจนไม่มีโอกาสมองสิ่งใดเห็น
ไม่ได้เห็นว่าสิ่งที่บดบังคลองสายตาของมัน แท้จริงคือฝ่ามือของคุโรซากิ อิจิโกะ ที่ปราดวูบเข้าประชิดตัวมันอย่างรวดเร็ว แล้วตวัดมือซ้ายรวบจับใบหน้าของมันไว้แน่นจนดิ้นไม่หลุด
ไม่ได้เห็นภาพทิวทัศน์รอบด้านที่เลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็วราวมองผ่านกระจกเครื่องบินความเร็วเหนือเสียง ข้ามผ่านเมืองคาราคุระจนหลุดออกมา ณ ทุ่งร้างในเขตลูคอนในพริบตา
ดวงตาของเจ้าแห่งความชั่วร้ายเบิกกว้างอย่างตกตะลึง ชั่วชีวิตที่ผ่านการต่อสู้มาอย่างโชกโชก ไม่เคยมีผู้ใดเลยที่โถมเข้าจู่โจมมันได้รวดเร็วและรุนแรงราวสายลมกระโชกเช่นนี้ กว่าจะหายตะลึงและรู้ตัวว่าต้องสลัดหลุดจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายให้ได้ คู่ต่อสู้กลับสะบัดแขนวูบเต็มเหนี่ยว ร่างของเจ้าแห่งอธรรมลอยละลิ่วราวว่าวสายป่านขาด พุ่งลงกระแทกพื้นหินโล่งๆ เบื้องล่างจนบังเกิดเสียงครืนสนั่นไปทั่วบริเวณ
"บ้าชัดๆ..." ผู้ประกาศตนว่าอยู่เหนือกว่ายมทูตและฮอลโลว์ทั้งปวงเข่นเสียงหลังจากตั้งตัวติด มือซ้ายที่ว่างยกขึ้นกุมใบหน้าที่บวมช้ำเป็นรอยนิ้วอย่างชัดเจน "ข้าคนนี้ถูกเล่นงานด้วยกำลังซึ่งๆ หน้างั้นรึ..."
ร่างสูงโปร่งของอิจิโกะร่อนตามลงมายังพื้นดินเดียวกันในไม่ช้า ท่วงท่าดูไม่เร่งร้อนหรือลนลาน มีเพียงดวงตาทั้งคู่ที่วาววับเป็นประกายอย่างมุ่งมาด
"เข้ามาเลย ไอเซ็น" เด็กหนุ่มประกาศคำท้า "ชั้นจะทำให้มันจบในพริบตาเอง"
เจ้าแห่งอธรรมเพียงหรี่ตามองนิ่งอยู่เท่านั้น รอยยิ้มเย็นเยือกดูแคลนที่เคยปรากฏบนใบหน้าอยู่เสมอ บัดนี้กลับไม่เหลืออยู่อีกต่อไป...
นึกว่าชื่อตอน "ประหารเมพ" จะหมดซีรี่ส์แล้วซะอีกแฮะ ดันมีต่อแบบค้านสายตาผู้อ่าน (ที่เห็นคำว่า THE END ห้อยอยู่ท้ายชื่อตอนที่แล้วกันชัดๆ) เอาดื้อๆ เลยวุ้ย
อย่างแรกที่น่ายินดีสำหรับตอนนี้เลยก็คือ "งินยังไม่ตาย" แฮะ อย่างน้อยก็ยังไม่ตายทันที ยังมีเวลามากพอให้คนอื่นที่พอใช้คาถาฮีลได้มาฮีลประวิงเวลารอยูนิตฮีลเทพอย่างป้ากระเบนกลับมาฮีลให้หลังจากฮีลบรรดาหัวหน้ากับรองหัวหน้าทางฟากโน้นเสร็จแล้ว...ส่วนหลังจากฮีลเสร็จจะจับกุมหรือตัดสินโทษยังไงก็คงต้องรอดูกัน (ส่วนผมรอดูเนื้อเรื่องส่วนเพิ่มเติมของงินกับรันงิคุมากกว่าแฮะ...ไหนๆ ก็อุตส่าห์เขียนให้ไม่ตายทันทีแล้ว อย่างน้อยๆ ก็เขียนเพิ่มเติมให้เรื่องเคลียร์ขึ้น แล้วก็มีอะไรน่าประทับใจหน่อยน่าจะดีกว่านี้เน้อ)
ส่วนอิจิโกะในตอนนี้ก็ให้อารมณ์ทรังคส์จากดราก้อนบอลหลังออกจากห้องกาลเวลาเลยแฮะ ผมยาวขึ้นตัวสูงขึ้น แม้แต่ป๋าเองก็ยังหนวดเคราครึ้มยังกะโจร (ว่าแต่ผมไม่ยาวขึ้นเรอะ หรือผมไม่ทันสังเกตเอง) ลุยๆ ไปมีเบ่งกล้ามทั้งตัวแบบทรังคส์ตอนซัดกับเซลนี่คงไม่แปลกใจแฮะ
อยากเห็นเหมือนกันว่ากลับมาซัดกันครั้งนี้จะได้เห็นอะไรบ้าง จะได้ท่าเขี้ยวจันทราฯ เวอร์ชั่นใหม่ๆ นอกจากสองเวอร์ชั่นที่ใช้อยู่ประจำแล้วหรือเปล่า จะได้กระบวนท่าใหม่ๆ นอกเหนือจากนั้นมาหรือไม่ และที่สำคัญ "อิจิโกะจะเจ๋งจนกดดันให้ท่านผู้นำปลดปล่อยสวัสดิกะได้หรือไม่"
รอดูตอนต่อไปกันครับ :)
| จากคุณ |
:
Drake  
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 ส.ค. 53 14:54:20
|
|
|
| 
แทนนะคะ 
