ความคิดเห็นที่ 1 สปอยล์ รูท ซาโอริ เริ่มขึ้นมาเป็นสาวๆทั้งสาม (คุณน้อง,แมวดำ,ซาโอริ) มานั่งคุยเล่นที่ห้องคุณพี่ ช่วงนี้จะเป็นการแนะนำเกริ่นๆตัวละคร บวกลบคูณหารไทม์ไลน์แล้วน่าจะช่วงเล่ม4หรือ5 ที่แมวดำเป็นรุ่นน้องกับเพื่อนร่วมชมรมที่โรงเรียนของบักเคียวแล้ว)               มีการตีกันระหว่างคุณพี่คุณน้องเล็กน้อย ตีกันพอหอมปากหอมคอสาวๆก็ย้ายไปคุยห้องคิริโนะ(พร้อมหิ้วคุณพี่ไปด้วย) เหตุผลที่สาวๆมารวมกันก็คือการแข่งเกมส์ซิสคาริและจะให้บักเคียวเข้าร่วมแข่งด้วย ถ้าเราเลือกร่วมแข่งจะเข้ารูท คุณน้อง,แมวดำ,ซาโอริ ถ้าไม่เข้าร่วมจะไปรูท อายาเสะ(+คานาโกะ),มานามิ ด้วยที่ว่านี่เป็นรูทสาวโอตาคุ คุณพี่ก็โอเค(แบบเสียไม่ได้)ที่เข้าร่วมแข่งด้วย คิริโนะกับน้องแมวก็เล่นเกมส์นี้ให้ดู น้องแมวโชว์สเตปเทพชนะคิริโนะที่ใจร้อนเม้งแตกตามแบบสาวซึน และทำให้ได้รู้ว่าน้องแมวดำฝีมือเล่นเกมส์ระดับประเทศเลยทีเดียวเชียว พอตีกันเรียบร้อยก็แบ่งทีมกัน เป็นทางแยกรูทอีกครั้ง 1. 大会の景品 รูทคิริโนะ 2. 全国クラス รูทแมวดำ 3. ไม่เลือกเลย ซาโอริ ถ้าเราไม่เลือกเงื่อนไขอะไรเลย ก็จะกลายเป็นว่าคุณพี่ตกลงใจร่วมทีมกับซาโอริดีกว่าที่จะไปตบตีกับน้องสาวและรุ่นน้อง (ตรงนี้จะได้เห็นสาวๆทำท่าน้อยอกน้อยใจด้วยที่บักเคียวไม่แทคกับตัวเอง เหอๆ) เมื่อที่ตกลงเรื่องจับคู่ได้แล้ว วันแข่งก็มาถึง คู่เคียวกับซาโอริปะทะกับคุ่คิริโนะกับแมวดำรอบรอง เคียวแพ้ไปแต่ต่อมาคิริโนะกับแมวดำก็ไปแพ้ที่รอบชิง ทั้งคู่ดูเจ็บใจไม่น้อย แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะทั้งคู่ก็ดูจะสนิทสนมกันมากกว่าเดิม หลังจบการแข่งขันทั้งกลุ่มก็ไปวิ่งเล่นที่อาคิบะ พอวิ่งเล่นกันจนเหนี่อยแล้วก็ไปต่อที่ร้านเมดคาเฟ่ต์ มีคุยสนุกสนานย้อนความกันถึงตอนแต่งเมดกันเล็กน้อยและซาโอริก็พูดถึงว่าตัวเองนั้นจะต้องไปดูตัว บักเคียวพยายามคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องจริงล่ะมั้งก่อนออกปากถามจริงจัง ดูท่าซาโอริจะเฉไฉไปเรื่อยและบอกให้ลืมเรื่องที่เผลอพูดไปเมื่อกี๊ดีกว่า แต่ท่าทางของซาโอรินั้นดูเหงาไปอย่างน่าแปลกใจ... หลังจากกระหน่ำซื้อของกันไปเรียบร้อย ก็ถึงเวลาตอนเย็น มานามิโทรมาหาบักเคียวเรื่องทัศนศึกษาที่เกียวโตพรุ่งนี้ซึ่งบักเคียวลืมไปซะสนิท บักเคียวก็รีบเผ่นไปหามานามิเพื่อคุยเรื่องทัศนศึกษาและก่อนจะรีบเผ่นก็ได้เจอกับอายาเสะ ได้คุยและย้อนความกันเล็กน้อย (รายละเอียดของสาวคนอื่นขอยกยอดไปตอนทำรูทเจ้าตัวละกัน) เมื่อถึงบ้านแล้วบักเคียวก็รีบจัดเตรียมของเพื่อไปทัศนศึกษา มีคิริโนะคอยตอแยอยู่ข้างๆพร้อมส่งเมสเสจหาเพื่อนทุกคนว่าบักเคียวจะไปเกียวโต ทำให้ได้ลิสท์ฝากของเป็นภูเขา ข้อความจากซาโอริ – ถ้าได้ไปเกียวโตก็ต้องไปที่ เฮอันอนิเมชัน!!! (...คงพยายามไม่ให้ซ้ำเกียวอนิสินะ - -) เฮอันอนิคือสันหลังของทีมทำอนิเมในอนาคตเชียวล่ะขอรับ ทั่นเคียวสุเกะโปรดไปที่นั่นแทนตัวข้าพเจ้าด้วยนะ อ้อ จริงด้วย ได้ยินว่าที่โน่นมีสินค้าออริจินอลขายอยู่ด้วย และแล้ววันทัศนศึกษาก็มาถึง บักเคียวก็ไม่ลืมที่จะแวะไปตามคำบอกของซาโอริพร้อมซื้อของฝากจากเฮอันอนิมาให้ด้วย เป็นโรบอทลิมิทเต็ดเฉพาะของเกียวโต หลายวันหลังจากนั้น ซาโอริก็ส่งข้อความมาถึงคุณพี่ว่ามีอะไรจะคุยด้วยและให้มาเจอกันที่อาคิบะ ระหว่างที่คิดถึงธุระ บักเคียวก็คิดว่าคงไม่พ้นเรื่องโอตาคุๆแน่นอน อย่างให้ไปต่อแถวเพื่อซื้อกันพลาจำกัดจำนวนต่อคนเป็นเพื่อนหน่อยหรือช่วยถือฟิกเกอร์ขนาดยักษ์ที่เพิ่งซื้อมา คงเป็นเรื่องแบบนี้แหงๆ รอซักพัก ซาโอริก็มาพร้อมกับสัมภาระพระรุงพะรังและไปคุยกันที่เมดคาเฟ่ต์ ที่ร้านเมดคาเฟ่ต์เจ้าประจำ ซาโอริก็นั่งลงที่เก้าอี้ บักเคียวก็นึกสงสัยว่าในถุงของนั้นมันคืออะไรกันแน่ ระหว่างที่คิดอยู่ก็เอาของฝากจากเกียวโตมาให้ซาโอริ สินค้าออริจินอลของเฮอันอนิที่ซื้อมานั้นเอง แต่ดูท่าทางซาโอริจะไม่สนใจกับของที่ซื้อมาให้เท่าไรนัก คุณพี่ก็คิดว่าไม่ถูกใจของที่ซื้อมาเหรอ ซาโอริก็ว่าเปล่าแถมยังดีใจมากๆที่ซื้อมาให้ ก็เลยถามต่อว่า สงสัยกะไปซื้อของต่อก็เลยไม่อยากถือของเพิ่มสินะ งั้นเดี๋ยวจะเก็บไว้จนกว่าจะซื้อเสร็จก็ได้ ซาโอริก็ว่าไม่ใช่อีก ซาโอริ – เรื่องรับของเนี่ย มันอาจจะเป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำให้สมหวังได้ตลอดกาลน่ะสิ จากคำพูดที่ว่ายิ่งทำให้บักเคียวงงไปใหญ่ระหว่างนั้น ตึง ซาโอริก็ยกสัมภาระต่างๆที่เธอหิ้วมาแต่แรกวางไว้บนโต๊ะ เมื่อเปิดถุงนั้น ข้างในล้วนแต่เป็นสินค้าพรีเมียมและของหายากสำหรับโอตาคุทั้งนั้นและรวมถึงรางวัลที่ได้มาจากการแข่งขันเกมส์เมื่อครั้งที่ผ่านมาและทุกคนก็ได้แบ่งกันเก็บไว้ด้วย   บักเคียวก็พูดว่านี่มันเป็นของสำคัญๆทั้งเลยไม่ใช่เรอะ ไอ้ของแบบนี้มาหิ้วไปหิ้วมาได้ยังไง ทันใดนั้นซาโอริก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง พร้อมพูดว่าเพราะเป็นของที่สำคัญมากๆเพราะฉะนั้นก็ขอมอบให้บักเคียว สิ่งที่เกิดขึ้นยิ่งทำให้บักเคียวไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่ บักเคียวพยายามปฏิเสธเต็มที่ทุกทางจนถึงขนาดหนีออกจากร้านเมดคาเฟ่ต์แต่ซาโอริทิ่วิ่งไล่ตามมาทันจนต้องจำใจรับของทั้งหมดมาโดยไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อรับฝากของเสร็จเรียบร้อยหลังจากแยกกันก็มีเมล์ฉบับหนึ่งส่งมาให้ ข้อความจากซาโอริ – “ถึงทั่นเคียวสุเกะเพื่อนรัก คิดว่าเพื่อเป็นการขอบคุณก็เลยส่งรูปที่ดู สุดจะพริตตี้มาให้ขอรับ...ขอบคุณมากๆที่ยอมรับฟังเอาแต่ใจของข้าน้อย” บักเคียวได้แต่ถอนใจเฮือกกับข้อความและรูปที่ส่งมารวมถึงการรอคอยถึงวันที่ซาโอริจะพูดเกี่ยวกับเรื่องทั้งในวันนี้และก็ต้องขนของสะสมโอตาคุถุงใหญ่พะรุงพะรังแบกกลับบ้านมา แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 54 09:56:45 จากคุณ : watabo เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 09:51:42

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากวันที่ได้รับของจากซาโอริ ก็มีเมล์จากซาโอริส่งมาอีกครั้ง ซาโอริ – “เมื่อวานต้องขอบคุณมากๆ @（__人__）@...หลังจากนั้น ดิฉันก็บินเหินไปบนท้องฟ้า รู้สึกล่องลอย เท้าไม่ติดอยู่กับพื้นเลย คุณเคียวสุเกะคงรู้ใช่มั้ยคะ ว่ามันคือความรู้สึกของแม่ที่สูญเสียลูกไป...ใช่แล้วล่ะค่ะ ราวกับว่าต้องพรากจากสมบัติแสนล้ำค่า...พอรู้สึกตัวอีกครั้ง ทิวทัศน์ที่อยู่ตรงหน้าก็เห็นเป็นเพดานที่ไม่เคยรู้จัก หลังจากที่ได้คุยกันตอนนั้นไป ดิฉันก็เป็นลมตรงชานชาลารถไฟ แล้วคุณเคียวสุเกะที่กำลังกลับนั้น ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ ดิฉันคิดถึงอยู่เพียงแค่เรื่องนี้ขณะที่ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลและส่งเมล์มาถามค่ะ” ถ...ถูกส่งตัวเข้าโรงบาล...?หรือว่าเพราะเป็นลมไปกันเหรอ! งั้นตอนที่ส่งเมล์มายัยนี่ก็กำลังโดนหามไปอยู่น่ะสิ! เคียวสุเกะรีบโทรติดต่อไปหาซาโอริทันทีแต่กว่าจะโทรติดก็ใช้เวลาอยู่ไม่น้อย เมื่อรับโทรศัพท์แล้ว เคียวสุเกะรีบถามถึงอาการด้วยความเป็นห่วง เคียว – ซาโอริใช่มั้ย เป็นอะไรหรือเปล่า!? ซาโอริ – คุณเคียวสุเกะ...คงอ่านเมล์ที่ส่งไปแล้วใช่มั้ยคะ เธอตอบด้วยคำพูดแบบคุณหนู ก็มีบางครั้งเหมือนกันที่เธอคุยด้วยเสียงแบบนี้ แต่ยังไงมันก็ไม่ชินเอาซะเลย ซาโอริ – แต่ว่าเมล์เมื่อครู่นี้ดิฉันเผลอกดไป โปรดลืมมันเสียเถอะนะคะ เคียว – ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน ซาโอริ – ถึงจะพูดไปก็ไม่ฟังเลยสินะคะ เคียว – ก็แหงอยู่แล้ว ซาโอริ – เฮ้อ อยู่ที่โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยแพท์โยโกฮาม่าค่ะ เคียว – ที่เป็นมหาลัยแพทย์โยโกฮาม่าของรัฐบาลสินะ รอก่อนนะ จะไปเดี๋ยวนี้นี่แหละ ซาโอริ – เอ๋ แต่ที่นี่มัน...! ถ้าเป็นแม่ที่ต้องสูญเสียลูกไปมันก็ต้องพาลูกไปพบไม่ใช่หรือไงเล่า! แต่แรกก็คิดว่าจะเป็นเมล์ที่ว่าเป็นห่วงพวกของที่ให้มาเพราะฉะนั้นจะขอคืน เพราะงั้นก็ต้องไปหาเท่านั้น บักเคียวรีบไปหาพร้อมทั้งหิ้วของโอตาคุไปด้วย เมื่อถึงโรงพยาบาลแล้วเคียวสุเกะก็เปิดประตูห้องด้วยความใจร้อนพร้อมเรียกหาสาวโอตาคุด้วยเสียงอันดัง สาวโอตาคุไม่แปลกใจที่เขามาหาถึงที่นี่แต่ก็ตำหนิเขาเล้กน้อยถึงเรื่องที่เสียงดังในห้องพยาบาลแต่เธอก็ว่าไม่เป็นไรเพราะนี่เป็นห้องส่วนตัวของเธอ เธอพูดพร้อมกับหัวเราะเล็กๆ อย่างน้อยก็ทำให้เขาใจชื้นได้บ้างว่าเธอนั้นไม่เป็นอะไรมากนัก ก่อนถามถึงสาเหตุที่ทำให้เธอเข้าโรงพยาบาล สรุปแล้วเธอเป็นลมเพราะโลหิตจาง แล้วไอ้ความรู้สึกที่ต้องฝากของพวกนี้ไว้ล่ะ?...คงไม่ใช่หรอกมั้ง เคียวสุเกะคิดพลางเก็บพวกของสะสมไว้ เพราะซาโอริขอร้องและมอบให้เขาดูแลเอง แต่เธอก็ไปเห็นของที่เขาเอามา เคียวสุเกะพูดแก้ตัวไปว่าเขาหยิบของมาผิด ซาโอริกล่าวขอบคุณเคียวสุเกะและดีใจที่ได้เห็นหน้าแต่เธอว่าเธอไม่เป็นไรแล้ว เคียวสุเกะพอจะวางใจได้แต่ก็ไม่เต็มที่นัก ซาโอริขอให้เรื่องที่เธอเข้าโรงพยาบาลนั้นเป็นความลับ อย่าให้คิริโนะและคุโรเนะโกะรู้ เพราะไม่อยากให้ทั้งสองนั้นเป็นห่วง ซึ่งเคียวสุเกะก็รับปากว่าจะทำตามอย่างที่ซาโอริขอร้อง แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 54 10:01:59 จากคุณ : watabo เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 09:58:37

ความคิดเห็นที่ 3 ในวันหยุดหลังจากที่ไปเยี่ยมซาโอริแล้ว ระหว่างที่เคียวสุเกะเล่นเนตก็ไปพบกับพลาโมที่ซาโอริให้มาบนเวปประมูลของ จนทำให้เคียวสงสัยถึงว่าอย่างคิริโนะจะได้ของจากซาโอริด้วยมั้ย พอลองไปคุยกับคิริเรื่องที่ซาโอริดูแปลกๆไป ก็ได้ความว่าคิริโนะเองก็ได้อวาตาร์ไอเทมของเกมส์ออนไลน์จากซาโอริด้วยเช่นดียวกันและล้วนแต่เป็นของหายากอย่างต้องทำตามเงื่อนไขพิเศษหรือต้องไปเอาตามงานอีเวนท์ต่างๆโดยที่ซาโอริบอกว่าไม่จำเป็นต่อข้าน้อยแล้ว เมื่อได้รู้เรื่องของฝั่งคิริโนะแล้วเคียวก็ลองถามถึงว่า การที่ให้ผู้ชายเก็บของสำคัญนั้นไว้หมายความว่ายังไง คิริโนะก็ตอบพร้อมกัดว่าเรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้หรือไง ก็หมายถึงเป็นสัญญาเรื่องอนาคตไงล่ะ แต่เคียวคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องแบบนั้นก็ได้แค่คิดคนเดียวต่อไปถึงเรื่องที่ซาโอริปิดบังไว้ หลังเลิกเรียนเมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว ซาโอริก็ส่งเมล์มาบอกว่าตอนนี้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ระหว่างที่อ่านเมล์ คิริโนะก็เข้ามาหาพร้อมกับถามถึงว่าใครส่งเมล์มาให้จนทำให้คิริโนะรู้ว่าซาโอริเข้าโรงพยาบาล คิริโนะโกรธซาโอริที่ไม่ยอมบอกอะไรเลยจนคิริโนะฟึดฟัดฮึดฮัดไปตามอารมณ์โกรธ ตัดพ้อว่าคงเพราะว่าสาวแว่นก้นขวดคงไม่คิดว่าเธอเป็นเพื่อน จะทำอะไรก็เชิญทำไปคนเดียวเถอะก่อนที่จะปึงปังขึ้นห้องไป แต่ใจจริงแล้วคิริโนะก็คิดเป็นห่วงซาโอริอยู่เหมือนกัน เคียวสุเกะพยายามติดต่อกับซาโอริแต่โทรศัพท์เธอก็ไม่รับสาย พอลองคุยแชทก็เฉไฉไปเรื่องอื่น แถมยังล็อกเอาท์ออกไปอีกด้วย ทำให้เคียวสุเกะคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องทางบ้านก็ได้ คิริโนะเองก็มาถามถึงข่าวคราวของซาโอริ เคียวสุเกะก็พูดถึงว่าติดต่อซาโอริไม่ได้เหมือนกัน เธอก็แนะนำว่ายังไงก็ต้องลองดูให้ได้ เคียวสุเกะก็ว่าจะพยายามดูแล้วถ้ามีอะไรจะบอกให้คิริโนะได้รู้ด้วย วันต่อมาที่โรงเรียน วันพรุ่งนี้ก็จะเริ่มหยุดฤดูร้อนแล้ว เคียวสุเกะเจอคุโรเนะโกะและได้รู้ว่าคุโรเนะโกะจะไปเอามุ๊ก(Magazine+Book) จากซาโอริเพื่อเอามาใช้หาข้อมูลในการเขียนโดจิน เคียวสุเกะจึงอาสาไปเอาของจากซาโอริแทนเพราะจะได้มีโอกาสได้ถามซาโอริ เมื่อไปถึงสวนสาธารณะที่นัดเอาไว้เก็เห็นผู้หญิงคนนึงอยู่ไกลลิบๆนั่นตรงข้างน้ำพุกลางสวนสาธารณะ เธอคนนั้นหันหลังมาให้ทางที่เคียวสุเกะยืนอยู่ ด้วยท่าทางความสูงและเสื้อผ้าแบบนั้นคงเป็นซาโอริแน่นอนคิดแล้วก็ลองตะโกนเรียกสาวคนนั้นแต่ดูเหมือนว่าเสียงจะไม่ไปถึงซาโอริ เธอหันซ้ายหันขวาดูท่าทางกำลังมองหาคุโระเนะโกะอยู่ โทรศัพท์ก็ไม่ได้ ส่งข้อความก็ไม่ได้ มีแต่จะต้องตี๊อถึงที่สุด จะต้องถามเจ้าตัวให้ได้ วันนี้แหละต้องให้บอกเรื่องที่ซาโอริกังวลให้ได้ คิดได้แล้วก็เอามือไปแตะไหล่คนตรงหน้า ซาโอริ – คะ? จากคุณ : watabo เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 10:07:59

ความคิดเห็นที่ 4 เคียว – โอ้ววววววววววววววววววววววววววว ค...ใครกันครับบบบบ ถึงจะเหมือนซาโอริ แต่ไม่ใช่ซาโอริ ก็ไม่ได้ใส่แว่นก้นขวดไว้นี่นา!! ซาโอริ – ค...คือว่า ใจเย็นไว้ เคียวสุเกะเอ้ยยยย ถึงจะไมได้ใส่แว่นก้นขวด แต่ส่วนสูง รูปร่างเสื้อผ้ามันใช่ซาโอริชัดๆ เคียว – ร...หรือว่านี่คือดอปเปิลแกงเกอร์ของซาโอริ ซาโอริ – คุณเคียวสุเกะ ใจเย็นสิคะ นี่ซาโอริเองค่ะ หญิงสาวว่าพร้อมกับใส่แว่นก้นขวดที่ดูคุ้นตา เคียว - ...หา?...อะไรเนี่ย ซาโอริเองเหรอ ซาโอริ – เสียมารยาทจริงๆนะเนี่ย ซาโอริเองเหรออะไรกันขอรับ อยากจะบอกว่าข้าน้อยที่ไม่ได้ใส่แว่นเป็นตัวปลอมหรือไงขอรับ เคียว – ง่าก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกนะ แหม่ ไม่ได้เห็นตั้งนานแน่ะ หน้าตาจริงๆของเธอน่ะ ไม่อยากจะเชื่อว่าคนตรงหน้านี้เป็น “หญิงสาวที่ถ้าหากถอดแว่นแล้วจะสวยเกินกว่าที่ใจจะรับทัน” ...จะว่าแบบนั้นก็ไม่ผิด ในที่สุดก็ได้มาเจอเจ้าตัวเสียที เคียวสุเกะพยายามคาดคั้นถึงสาเหตุที่เธอหายหน้าหายตาไป เมื่อได้ลองพูดคุยกันแล้ว ซาโอริก็เล่าให้ฟังว่าเธอไปงานดูตัวและเพราะพ่อแม่ของเธอจัดการไว้ไปถึงขั้นว่าเป็นคู่หมั้นกับฝ่ายชายและวางแผนเตรียมงานแต่งแล้วด้วย และซาโอริก็ออกปากว่ามีเรื่องจะปรึกษาปัญหาชีวิตของเธอ เรื่องของเรื่องคือคู่หมั้นของเธอนั้นอยากให้ซาโอริเลิกทำงานอดิเรกเกี่ยวกับโอตาคุ เคียวสุเกะก็ถามไปว่าทำไมไม่ปฏิเสธไปล่ะ หนึ่งในสาเหตุหลักนั้นก็คือคู่หมั้นของซาโอริเป็นนักธุรกิจระดับสูงท่าทางในอนาคตคงมีอำนาจและหาเงินได้หลักหลายสิบล้านเลยทีดียว ฟังคุณสมบัติดูเหมือนดีแต่อีกฝ่ายนั้นเป็นลุงอายุสี่สิบกว่า...ซาโอริต้องรับคำขอแต่งงานเพราะพ่อแม่ของเธอเอง และไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็ตัดใจทิ้งพวกของสะสมไม่ได้จึงเอามามอบให้เคียวสุเกะดูแล เคียวสุเกะคิดว่ายังไงก็ต้องจัดการให้เรียบร้อย โดยพยายามนึกถึงวิธีที่ทำให้คู่หมั้นของซาโอริเข้าใจถึงง่านอดิเรกโอตาคุและทางออกที่คิดได้ตอนนั้นคือการบอกตรงๆให้ฝ่ายนั้นเข้าใจซะ วันต่อมา ก็ได้ไปเอาของจากซาโอริไปให้แมวดำ แล้วหนูแมวดำก็ถามถึงเหตุผลที่ทำไมบักเคียวต้องไปหาซาโอริคุยไปคุยมาจนบักเคียวหลุดปากกเรื่องที่ซาโอริเข้าโรงบาล เกือบงอนอย่างตอนคิริโนะแล้วแต่เหมือนแมวดำจะเข้าใจกว่าก็เลยให้สร้อยหัวกะโหลกกับเคียวสุเกะและบอกว่าให้เอาไปให้ซาโอริด้วยเพราะนี่จะเป็นเครื่องราง (อนึ่งถ้าไม่มีเรื่องซาโอริ สร้อยนี่แมวดำกะจะให้เคียวสุเกะเป็นของตอบแทนที่ไปเอาของมาให้ =w=) เมื่อไปคุยกับซาโอริแล้ว ยังไงทางนั้นก็บอกว่าให้เลิกเป็นโอตาคุดีกว่า ตัวเธอพอได้ฟังแบบนั้นแล้วก็รู้สึกว่าคงไม่สามารถแต่งงานกับคนที่ไม่ยอมรับตัวตนของเธอได้ คำพูดนี้ทำให้รู้ว่าถึงแม้ซาโอริจะเป็นโอตาคุหญิง ใส่แว่นก้นขวดตัวสูงเกินคนปกติ แต่แท้ที่จริงตัวเธอก็เป็นสาวน้อยมัธยมปลายที่อ่อนแอคนนึงเท่านั้น จะให้มาพูดถึงเรื่องแต่งงานตอนอายุเท่านี้มันก็เร็วเกินไป แต่ถึงอย่างนั้น ตัวซาโอริเองที่อยู่ใน “โลกของคุณหนู” ก็ต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้อยู่ดี แต่ว่า ซาโอริที่กำลังสับสน กำลังกังวลอยู่นี้... เรื่องการแต่งงาน เป็นเรื่องระหว่างชายหญิงที่ต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต มันจะใช่ปัญหาที่เด็กอายุ16-17มานั่งคิดหรือไงกันเล่า! คิดได้แบบนี้ เคียวสุเกะก็บอกให้ยกเลิกงานแต่งงานไปซะ ทำตัวโอตาคุแตกใส่คู่หมั้น จะได้ไม่ต้องแต่งแถมไม่ต้องเลิกโอตาคุอีกต่างหาก “ถ้าเธอบอกยกเลิกไม่ได้ งั้นถ้าให้ทางนั้นบอกเลิกเองล่ะ” “แล้วจะให้พูดยังไง...” “ถ้าเข้ากันไม่ได้ก็อยู่กันไม่ยืดหรอก คู่หมั้นอาจจะไม่เข้าใจเรื่องโอตาคุแต่ว่าก็คงไปด้วยกันไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ” “อืออ....ก็ปฏิเสธที่พูดมาไม่ได้เหมือนกันนะขอรับ” เคียวสุเกะถามถึงใจจริงของซาโอริว่าต้องการอะไรกันแน่ ซึ่งซาโอริก็ต้องการจะอยู่กับเพื่อนๆทุกคนให้มากกว่านี้ ไม่อยากจะทิ้งตัวตนของตัวเอง แล้วก็ไม่อยากจะหักหลังครอบครัวด้วยเคียวสุเกะก็จะพยายามเต็มที่เพื่อช่วยซาโอริ ก่อนจบบทสนทนา ซาโอริบอกว่า ถ้าเรื่องนี้จบแล้วจะขอให้เคียวสุเกะกับเธอไป... แต่ซาโอริก็ทิ้งท้ายไว้แค่นี้เพราะถ้าพูดไปก็จะเหมือนกับเดทแฟล็กตามการ์ตูนหรือหนังที่ก่อนทำศึก ถ้าทหารบอกว่าจบศึกนี้แล้วจะแต่งงานจะชิงตายไปซะก่อน... หลายวันต่อมาเคียวสุเกะถูกคิริโนะบังคับให้ซื้อเกมส์มาด้วยซึ่งเคียวสุเกะคิดว่าเป็นผลจากสร้อยนั้นแหงๆ พอมาถึงอากิบะเคียวสุเกะก็บังเอิญเห็นสาวแว่นก้นขวดก็เดินถอนหายใจเดินไปมาพอทักแล้วซาโอริก็ได้แต่ร้องโหยหวนจนสงสัยว่ายัยนี่เป็นอะไรเนี่ย ซาโอริก็เอารูปถ่ายปึกหนึ่งมาให้ดูซึ่งเป็นวิธีที่เธอคิดว่าจะทำตัวโอตาคุแตกใส่คู่ดูตัวโดยการคอสเพลย์ แต่ภาพที่ออกมามันดูดีเกินกว่าที่คิดไว้จนเคียวสุเกะแทบกระอักกับดาเมจของรูป จากคุณ : watabo เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 10:13:06

ความคิดเห็นที่ 5 ถอดแว่นแล้วววว จากคุณ : b4lmung เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 10:13:39

ความคิดเห็นที่ 6 จากผลที่ลองไปทำโอตาคุแตกใส่คู่ดูตัว “ “ตอนนี้คุณซาโอริกำลังถูกพิษของสังคมทำร้ายอยู่เพราะว่ายอายุยังน้อยเลยยังตัดสินใจอะไรเองไม่ได้ งั้นฉันจะดูแลเธอเอง ทั้งร่างกาย...และจิตใจเลย...นะ”เค้าว่ามาแบบนี้ขอรับ“ และเลื่อนวันงานแต่งมาเป็นหลังวันเกิดของซาโอริ มันเร็วเกินกว่าที่เคียวสุเกะจะยอมรับได้แต่ก่อนที่จะพูดอะไรออกมานั้น ซาโอริได้ถามเสียงสั่นเครืออกมา “ทั่นเคียวสุเกะจะเป็นเพื่อนกับข้าน้อยตลอดไปไหมขอรับ” “ซาโอริ?” “โปรดตอบมาเถอะขอรับ” เสียงของซาโอริดูสั่นไปกว่าเดิม...ยัยนี่หรือจะกลัวเราปฎิเสธ? จะคิดว่าเราไม่ยอมรับตัวเธออย่างนั้นเหรอ? “ตอบมา...ไม่ได้หรือขอรับ...” คำตอบจากชั้น? ไอ้อของแบบนั้นก็รู้อยู่ก่อนที่จะตอบแล้ว! “แน่นอนอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ชั้น คิริโนะแล้วก็คุโระเนโกะจะไม่ไปจากเธอหรอก” “งั้นเหรอขอรับ...ขอบคุณมากนะขอรับ ตอนนี้ก็ตัดสินใจได้แล้วล่ะ” “ตัดสินใจ? หมายความว่ายังไงกัน” “ขอโทษนะคะ ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้ว...เพราะฉะนั้น...ไปก่อนนะคะ” ซาโอริก็จากไปโดยไม่ตอบคำถามนั้นและก็รีบสิ่งจนหายลับไป ถ้าหากจะคิดตามไปนั้นมันก็... แต่จากบรรยากาศเมื่อครู่นี้ทำให้ตัดสินใจไม่ตามไป ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่เหมือนซาโอริจะหาคำตอบได้แล้ว แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ ...แต่ทำไมในใจนั้นยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่กันนะ หลายวันต่อมา เคียวสุเกะก็ไม่สามารถติดต่อซาโอริได้ โทรไปก็ไม่รับ แชทก็ไม่เข้า เคียวสุเกะได้แต่มองโทรศัพท์ที่เงียบงันจนคุณแม่ทัก (แอบล้อเรื่องมานามิด้วย คุณแม่ยังไง๊ยังไงก็เชียร์น้องมานามิสินะ =w=) ระหว่างที่คิดมากนั้น บักเคียวก็ลองถามแม่ดูว่า ถ้าหากลูกสาวต้องแต่งงานโดยที่ไม่ยินยอมพร้อมใจแล้วจะทำยังไง คุณแม่ก็ตอบว่าถ้าเป็นลูกตัวเองอย่างคิริโล่ะก็ไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ และก็ออกไปซื้อของ ทิ้งให้เคียวสุเกะเผ้าบ้านไป ระหว่างนั้น เคียวสุเกะก็นึกถึงเรื่องของซาโอริต่อไปว่าแล้วพ่อแม่ของซาโอริคิดยังไงกับการแต่งงานครั้งนี้ เพราะซาโอริเองก็บอกว่าพ่อแม่เป็นคนจัดมาให้... ในคืนนั้นเคียวสุเกะก็ลองถามพ่อดูในเรื่องเดียวกัน “นี่ สมมตินะ มีเด็กคนนึงนิสัยดีมาก และเด็กคนนั้นต้องทำตามที่พ่อแม่บอกเพื่อครอบครัว แต่แล้วการทำแบบนั้นทำให้สูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไป ถ้าเกิดเด็กคนนั้นเป็นลูกตัวเองจะทำยังไง” “นี่เป็นเรื่องของคิริเรอะ” “ไม่ใช่ซักหน่อย ก็บอกเป็นเรื่องสมมติ!” บอกว่าเป็นคนนิสัยดีมากๆ ไปคิดถึงคิริโนะได้ยังไงกัน “เรื่องสมมติงั้นเหรอ... ความทุกข์ของลูกคือความรับผิดชอบของพ่อแม่นะ” “หมายความว่าไง” “การที่ลูกจะเติบโตยังไงมันเป็นเรื่องที่เขาต้องจัดการเอง แต่ว่าการชี้แนะถึงการเติบโตนั้นคือหน้าที่ของพ่อแม่เพราะเป็นคนที่อยู่ใกล้ชิดที่สุดและคอยเฝ้าดูเขาจากข้างหลังไงล่ะ” “คนที่ใกล้ชิดที่สุด...” เมื่อนึกถึงเรื่องซาโอริที่อาศัยอยู่คนเดียวในแมนชันนั้นแล้วใครจะเป็นคนที่อยู่ใกล้ชิดที่สุดล่ะ? ใครจะช่วยดูแลยัยนั่น ใครจะช่วยแนะนำเรื่องต่างๆให้ ทั้งๆที่คิดว่ารู้จักซาโอริดีแล้วแต่แท้ที่จริงนั้น เราไม่รู้อะไรเลย “เพราะฉะนั้นพ่อแม่ที่ทำให้ลูกทุกข์ใจก็จะรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิต” “เป็นอย่างนั้นเหรอ” “การเป็นพ่อแม่น่ะ มันลำบากกว่าที่ลูกคิดซะอีกนะ” เมื่อพ่อพูดจบก็กลับไปอ่านหนังสือพิมพ์ต่อโดยที่ไม่พูดอะไรออกมาอีก... ระหว่างที่นอนอยู่นั้นก็นึกถึงเรื่องที่คุยกันเมื่อคืน “ความทุกข์ของลูกคือความรับผิดชอบของพ่อแม่” “การเป็นพ่อแม่น่ะ มันลำบากกว่าที่ลูกคิด” แล้วพ่อแม่ของซาโอริคิดยังไงกันล่ะ การที่ลูกสาวต้องแต่งงานโดยที่ไม่เต็มใจแบบนั้น จะไม่คิดอะไรเลยเหรอ? เคียวสุเกะได้แต่คิดเจ็บใจและมองไปยังมือถือที่ไม่มีการตอบรับ จากคุณ : watabo เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 10:17:16

ความคิดเห็นที่ 7 วันต่อมาเคียวสุเกะตั้งใจจะไปหาซาโอริและไปถามถึงเรื่องราวต่างๆด้วยตัวเองแต่อยู่ๆก่อนจะออกจากบ้าน ซาโอริก็มาหาเขาเองและเธอมาวันนี้ก็เพื่อบอกลาเคียวสุเกะกับคิริโนะ ฝ่ายคิริโนะที่พอรู้เรื่องทุกอย่างแล้วก็โวยวายอย่างที่เคียวสุเกะเคยโวยวายมาก่อน ทั้งเรื่องการดูตัวแล้วก็คู่หมั้น ซาโอริก็บอกว่าตัวเองนั้นตัดสินใจแล้วเพราะถ้าให้เรื่องนี้บานปลายต่อไป บางทีมันอาจจะส่งผลถึงกิจการวงการอนิเมและการ์ตูนเลยก็ได้ ถ้าจบลงตรงนี้ให้ตัวองเป็นฝ่ายจากลาเพื่อนๆเสียยังจะดีกว่าแต่คิริโนะก็ยังโวยไม่เลิกพร้อมพูดถึงเคียวสุเกะที่เคยช่วยตัวเองไว้จากเหตุการณ์แบบนี้และคิดว่าก็น่าจะช่วยซาโอริได้   “ทั่นคิริริน” คิริโนะ “เธอน่ะ อย่าเลิกเรื่องที่ว่าเธอชอบงานอดิเรกของโอตาคุง่ายๆอย่างนั้นสิ แล้วที่บอกว่าห้ามโกหกตัวเองน่ะ ใครเป็นคนพูดล่ะ” “ทั่นคิริริน...ก็เป็นสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้วนี่ขอรับ แหะๆๆๆ” ซาโอริหัวเราะแห้งๆออกมา คิริโนะ “อ๊ะ งั้นเหรอ..งั้นชั้นก็ไม่สนใจแล้ว” “เฮ้ย เดี๋ยวสิ คิริโนะ” “อะไร” “มา “อ๊ะ เหรอ” ได้ไงเล่า ก็เธอเป็นเพื่อนซาโอริไม่ใช่หรือไง” “....................... แล้วเพื่อนที่ไม่ฟังคำชั้นเลยจะให้ทำยังไงล่ะ เพราะงั้นไม่สนใจแล้ว” คิริโนะก็เดินจากไป เคียวสุเกะพยายามพูดให้ซาโอริอย่ายอมแพ้อีกครั้ง ถ้าล้มเลิกไปตอนนี้ทุกอย่างมันก็จบ “เมื่ออาทิตย์ก่อนที่เจอกันตอนนั้น ทั้นเคียวสุเกะก็บอกไว้ “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกเราก็ไม่มีจากไป “พอได้ยินอย่างนั้นแล้ว ข้าน้อยดีใจไปทั่วร่างเลยล่ะขอรับ” “พูดอะไรของเธอเนี่ย” “ก็ทั่นเคียวสุเกะที่แสนอ่อนโยนอย่างนี้ ถึงข้าน้อยบอกว่าจะลิกคบแต่ก็ยังคิดว่าเป็นเพิ่อนกับข้าน้อยไงขอรับ เพียงแค่ความรู้สึกนี้ก็เพียงพอแล้วล่ะขอรับ” “ซาโอริ” “ต้องขออภัยจากใจที่ไม่สามารถรับของฝากที่ทั่นเคียวสุเกะซื้อมาห้จากการทัศนศึกษา ถ้าหากมันอยู่ด้วยกันกับของสะสมของข้าน้อยมันต้องน่ารักมากแน่ๆขอรับ” “ซาโอริ เธอคิดจะทิ้งของพวกนั้นจริงๆเหรอ แต่ว่ามันก็ไม่ได้มีแต่ของของเธอนะ” “ขอรับ ในนนั้นมีทั้งของที่ได้จากพี่สาวแล้วก็เพื่อนคนอื่นๆที่ให้มา จะบอกให้เขาฟังยังไงเขาก็บอกให้ทิ้งให้หมดขอรับ และถ้าหากทั่นเคียวสุเกะจะกรุณารับของพวกนั้นไว้ก็..” “รับฝากมันก็ได้อยู่ แต่ให้เก็บไว้ไม่ได้หรอก” “คำตอบเพียงแค่นั้นก็พอแล้วล่ะขอรับ ที่ผ่านมาต้องขอบคุณจริงๆนะขอรับ ช่วงเวลาที่ได้มีร่วมกันนั้นคือสิ่งล้ำค่าของข้าน้อย ถึงจะไม่มีของสะสมโอตาคุแต่ความทรงจำนี้จะไม่มีทางหายไปแน่นอนขอรับ เพราะฉะนั้น...ลาก่อน” ตัวเคียวสุเกะที่ถูกทิ้งไว้ได้แต่มองร่างของซาโอริที่ค่อยๆลับตาไป คำพูดที่พูดออกไป ทำยังไงถึงจะได้ผล ไม่ว่าจะเป็นคำพูดคนดังจากประวัติศาสตร์คนไหนก็ส่งไปไม่ถึงซาโอริที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว “แต่ยังไงมันก็...” ไม่มีอะไรที่เราทำได้เลยหรือไง ลูกผู้ชายนับสามแล้วทำไม่ได้ มาบอกลาก่อนแบบนี้ใครมันจะไปรับได้ “ซาโอริ” เคียวสุเกะตัดสินใจตะโกนก้องออกไป “ทั่นเคียวสุเกะ” “มาพูดลาก่อนตามอำเภอใจแบบนี้ยกโทษให้ไม่ได้” “แต่ข้าน้อยไม่มีอะไรจะพูดแล้วนะขอรับ” “ถึงเธอไม่มีแต่ชั้นมี!” “ข้อดีของทั่นเคียวสุเกะคือใจตั้งมั่นนี่แหละน้า ไม่ว่าจะยังไงก็มุ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว ถ้าอย่างข้าน้อยทำได้คงจะดีนะขอรับ” “เธอก็ทำได้ ถ้าเป็นเธอล่ะก็” “ไม่ไหวหรอกขอรับ ขาของข้าน้อยมันขยับไปไหนไม่ได้แล้ว” “อึ้ก...” “ที่เงียบไปเพราะเข้าใจความรู้สึกของข้าน้อยสินะขอรับ ทั่นเคียวสุเกะเป็นคนใจดีจริงๆนะขอรับ” ถ้าปล่อยไว้แบบนี้...ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ล่ะก็! “หืม เป็นอะไรขอรับ ทั่นเคียวสุเกะ” คิดเข้าสิเคียวสุเกะ มันต้องมีวิธีเซ่ “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าน้อยต้องขอตัวก่อนนะขอรับ เพราะข้าน้อยต้องเตรียมตัวไปเป็นเจ้าสาวแล้ว” “เดี๋ยวสิ อย่าไปเป็นเจ้าสาวนะ ซาโอริ ชีวิตแต่งงานต่อไปจะเป็นยังไงก็ไม่มีใครรู้” “แต่ถ้าเป็นเขาคนนั้นล่ะก็ คงจะทำให้ข้าน้อยมีความสุขได้แน่นอนขอรับ” “กับไอ้ผู้ชายที่ไม่ยอมรับงานอดิเรกของคู่หมั้นนั่นเรอะ” “.......................................” “พูดอะไรไม่ออกสินะ เข้าใจแล้วล่ะ อย่างชั้นเองจะให้พูดอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน” “โฮ่โฮ่ อย่างทั่นเคียวสุเกะมีเสลาที่พูดอะไรไม่ออกเหมือนกันหรือขอรับ” “ก็แหงอยู่แล้ว จะว่าไปยังไงชั้นก็พูดเก่งน้อยกว่าเธอนี่” “น้อยกว่าข้าน้อย? ไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อยขอรับ” “ไม่หรอก เธอพูดเก่งจะตาย อย่าอธิบายเรื่องโอตาคุให้คนอย่างชั้นฟังแล้วเข้าใจได้ง่ายๆ แล้วก็คอยห้ามทัพเวลาที่คิริโนะกับคุโรเนะโกะทะเลาะกันด้วย” “ทั่นเคียวสุเกะก็ชมเกินไป...” “ไม่ใช่แค่นั้น จนถึงตอนนี้เธอก็ช่วยเหลืออะไรมาตั้งหลายอย่าง” “เรื่องแบบนั้น...” “มีสิ เรื่องที่เธอคอยช่วยเหลือพวกเราน่ะ” “แต่ว่า...มันจบลงแล้วล่ะขอรับ บทบาทโอตาคุของข้าน้อยยังไงมันก็หมดลงแค่นี้แหละขอรับ” “งั้นก็พยายามอีกครั้งสิ! จะโหมดใหม่หรือรีเซทไปเลยก็ได้!!!” “อย่าพูดอะไรไร้สาระสิขอรับ ทั่นเคียวสุเกะ ชีวิตจริงกับเกมส์มันต่างกันนะขอรับ?” “ใช่สิ เกมส์กับชีวิตจริงมันต่างกัน “ทั้งๆที่เข้าใจแล้วทำไมยังพูดออกมาอีกล่ะขอรับ” “ถ้าเริ่มต้นใหม่ไม่ได้แล้วก็อย่ายอมแพ้ง่ายๆสิ ไอ้การที่ต้องใช้ชีวติที่ไม่ใช่ตัวของตัวเองอย่างนั้นมันไม่สนุกเลยซักนิดนะ เป็นแบบนั้นมันดีแล้วเหรอ?” “ก็บอกแล้วไงขอรับ อย่าพุดแบบนั้นอีกเลย...” “อะไรกันเล่า แบบนั้นมันก็ปิดกั้นตัวเองเกินไปแล้ว” “งั้นขอถามกลับนะขอรับ ว่าทั่นเคียวสุเกะเองก็พูดตามใจตัวเองกับข้าน้อยอยู่เหมือนกัน” “ให้ทำเพื่อตัวเอง ทีต้องทำให้พ่อแม่ผิดหวัง ที่ต้องทำให้เกมส์การ์ตูนหรืออนิเมต้องหยุดกิจการ ที่ต้องทำให้เพื่อนคนสำคัญลำบากใจ อยากจะพูดอย่างนั้นหรือขอรับ” “........... เออ ใช่สิ” “ต...แต่ว่า ถ้าทำแบบนั้น ความสัมพันธ์ที่มีกับทุกคนอาจจะหายไปก็ได้นะขอรับ แบบนั้น...แบบนั้นข้าน้อยก็จะเหลืออยู่ตัวคนเดียว” “จะบ้าหรือไงเรา คิดดีๆก่อนเซ่ ถึงใครจะเป็นศัตรูขึ้นมา ชั้นก็จะอยู่ข้างๆเธอเอง” “ท...ทั่นเคียวสุเกะ” “ถึงเธอจะคิดว่าดีแล้วก็ตาม แต่ถ้าขาดเธอไปความสัมพันธ์ของพวกเราก็จะเปลี่ยนไปนะ” “......อ๊ะ” “ชั้นจะไม่พูดหรอกว่าการคิดถึงคนอื่นมันไม่ดี แต่ว่ามันก็ทำให้เธอไม่มีความสุขนะ” “ความสุขของข้าน้อย...” “ใช่แล้ว ความสุขของเธอไงล่ะ” “ต...แต่ว่าถ้าหากข้าน้อยมีความสุขคนอื่นก็จะเป็นทุกข์นะขอรับ” “แต่ว่านั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะทำให้เธอยอมแพ้นะ ไม่ใช่ว่าคนอื่นจะเป็นยังไงแต่ว่าตัวเธอนั้นอยากจะทำอะไรต่างหาก...ใช่มั้ย” “ข...ข้าน้อย...ข้าน้อยไม่อยากเป็นคนที่ทำให้ใครคนอื่นลำบากใจขอรับ เพราะงั้น ตั้งแต่นี้ไป ตัว “ข้าน้อย” นั้นจะหายไปและเริ่มเป็น “ดิฉัน” แล้วล่ะ” “งั้นจะบอกว่าจบแค่นี้หรือไงเล่า!” “ท...ทั่นเคียวสุเกะ! พูดเสียงดังเกินไปแล้วขอรับ” “หนวกหูเฟ้ย มันเกี่ยวกันตรงไหนเล่า!” “ที่ว่าหนวกหูนี่ทั่นเคียวสุเกะเองต่างหากขอรับ” “หืมมมม” “อะ...ไรกันหรือขอรับ ตามีเลศนัยแบบนั้น” “...เมื่อกี๊เธอเพิ่งจะพูดตอบกับชั้นเป็นครั้งแรก” “...แล้วทำไมหรือขอรับ” “ก็บอกความรู้สึกของตัวเองได้ไม่ใช่เหรอ ก็พูดแบบนี้ไปกับคู่หมั้น บอกความรู้สึกของเธอไปตรงๆเลยสิ” “ทั่นเคียวสุเกะ...” จากคุณ : watabo เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 10:20:41

ความคิดเห็นที่ 8 “ที่ซาโอริเป็นห่วงเรื่องความสัมพันธ์ของคนน่ะชั้นรู้นะ เธอเป็นคนที่อ่อนโยนแล้วก็เป็นคนดีสุดๆ จะเมื่อไรก็คอยเรียกยัยน้องสาวของชั้น คอยเป็นห่วงเป็นใยกับยัยผู้หญิงขวางโลกอีกคน ถ้าเวลาเพื่อมีปัญหาก็จะคอยช่วยเหลือตลอด เธอน่ะเป็นคนที่ดีกว่าที่เธอคิดไว้มากมายเลยนะ” “ทั่นเคียวสุเกะก็พูดเกินไป...มันเป็นสิ่งที่ข้าน้อยต้องทำอยู่แล้วเท่านั้นขอรับ” “ก็เพราะสิ่งที่ซาโอริคิดว่า “ต้อง” ทำนั่นน่ะ มันไม่ใช่แค่เรื่องต้องทำ แต่มันคือสิ่งที่สุดยอดมากๆต่างหาก คนที่คอยพูดคุยเชื่อมสัมพันธ์กับคนอื่น แบบชั้นทำไม่ได้หรอก จะให้คิริโนะกับคุโรเนะโกะมาสนิทกันอย่างนี้ ชั้นคนเดียวก็ทำไม่ได้หรอก เธอเข้าใจสิ่งที่ชั้นพูดใช่มั้ย สำหรับพวกเราแล้วเธอคือคนที่ขาดไม่ได้ไงล่ะ” “...แต่ถึงอย่างนั้น ...นั่นก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้นะขอรับ เมื่อกี๊นี่ทั่นคิริก็เกลียดข้าน้อยไปแล้ว” “สิ่งที่คิริโนะพูดไม่ได้มาจากใจจริงหรอก ชั้นรู้ดีเพราะชั้นเป็นพี่เค้าไงล่ะ” “เพราะงั้นคนที่เป็นห่วงคนอื่นมากกว่าใครอย่างเธอนั้นน่ะ...” “ถ้าอย่างนั้นแล้วก็อย่าเข้าใกล้ข้าน้อยเลยขอรับ” “อะไรกันเล่า อย่างนั้นมันก็แปลกไม่ใช่เหรอ” “โปรดเข้าใจเถอะขอรับ ทั่นเคียวสุเกะ ข้าน้อยไม่อยากให้ใครต้องลำบากอีกแล้ว ข้าน้อยอยากจะมีเพื่อนที่คิดว่าเป็นเพื่อนตลอดไปนะขอรับ” พูดขนาดนี้แล้วก็ยังเปลี่ยนใจซาโอริไม่ได้หรือเนี่ย...หรือว่ายังก็ยังซาโอริจะยืนยันขนาดนี้...แต่ว่าจากสิ่งที่ซาโอริพูดออกมา มันยังมีสิ่งที่มั่นใจได้อยู่อย่างนึง! “ที่ซาโอริให้ความสำคัญกับพวกเรานั้น ชั้นก็เข้าใจดี...แต่แบบนั้นเค้าเรียกว่าเพื่อนเหรอ? “เอ๋?...” “ที่เรียกว่าเพื่อนน่ะก็ต้องไปเที่ยวด้วยกัน ซื้อของด้วยกัน ทำเรื่องสนุกๆด้วยกันไม่ใช่เหรอ? อย่างคิริโนะกับคุโระเนะโกะที่ทะเลาะกัน คืนดีกัน แล้วก็ถ้าหากเวลาเจ็บป่วยก็ต้องเป็นห่วง จะต้องคอยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันไม่ใช่เหรอ? จะทำให้เพื่อนลำบากใจ? เรื่องนั้นก็ช่างมันสิ ” “แต่ว่า ที่เกิดขึ้นจากเรื่องคราวนี้มันต่างกันนะ” “เวลาที่เพื่อนมาปรึกษาอะไร เธอก็คิดว่ามันลำบากเหรอ? ไม่ใช่ใช่มั้ยล่ะ? ถึงจะแค่เล็กน้อยชั้นก็ยินดี ที่ว่ามาปรึกษาก็เพราะว่าเขาจต้องการพึ่งพาเราใช่มั้ยล่ะ พอคิดว่ามีคนต้องมาให้ชั้นช่วยเหลือ ชั้นก็ดีใจ ดีใจมากแทบทนไม่ไหว เพราะมันไม่ใช่เรื่องธรรมดา ก็ต้องช่วยกันอยู่แล้ว เพราะงั้นตอนที่เธอมาปรึกษาเรื่องดูตัว ชั้นดีใจมากๆนะ เพราะรู้ว่าจะได้ช่วยคนที่คอยช่วยชั้นมาตลอดอย่างเธอไงล่ะ” “แต่ว่า...ข้าน้อยไม่ได้ทำ...” “ทำสิ ทั้งชั้น คิริโนะ คุโรเนะโกะก็เคยพึ่งพาเธอกันทุกคน พวกเราก็เคยทำให้เธอลำบากใจ ไม่ใช่ครั้งหรือสองครั้ง มันตั้งหลายครั้งด้วยซ้ำ เพราะงั้นก็ไม่คิดว่าเธอทำให้พวกเราเป็นปัญหาหรอก ช่วย...ช่วยบอกใจจริงของเธอมาเถอะ! “ข้าน้อย...” ...คิดจะพูดอะไรออกมากันนะ...แต่ว่าเราเงียบไว้จนกว่าเธอจะพูดดีกว่า...อีกเพียงนิดเดียว อีกเพียงก้าวเดียวเธอก็จะพูดออกมาแล้ว “ท...ทั่นเคียวสุเกะ...” “ซาโอริ ขอร้องล่ะ ชั้นอยากฟังคำพูดของเธอ” “แต่...แต่ว่า... ข้าน้อยจะทำยังไงดี ข้าน้อยไม่รู้แล้วขอรับ” “เธอชอบงานอดิเรกของโอตาคุใช่มั้ยล่ะ ทั้งพลาโม ฟิกเกอร์ การ์ตูน เกมส์ เธอก็ชอบสุดๆเลยสินะ” “ก็ตามที่พูดแหละขอรับ แต่...” “โกหกสิ่งที่ตัวเองชอบ อย่าให้คู่หมั้นมาหัวเราะได้เซ่ จะมีคู่หมั้นซักกี่คนที่บอกว่าเธอเป็นเจ้าสาวของชั้นว่าให้เธอเลิกทำสิ่งที่เธอชอบไปซะ มันไม่มีหรอกเฟ้ย” “…………” “ซาโอริก็เป็นอย่างนี้ตลอด พูดง่ายๆออกมาโดยที่ปิดบังความรู้สึกตัวเองไว้ ไปเจอกับผู้คนแล้วก็ปิดกั้นความภูมิใจของตัวเอง ...อย่างเธอน่ะเป็นสาวน้อยม.ปลายไม่ใช่หรือไง หัดรักตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยสิ” “จนถึงตอนนี้ก็ทำมาพอแล้วล่ะขอรับ จะมาพูดตามใจตัวเองแบบนี้ ทั่นเคียวสุเกะก็วกกลับมาพูดเรื่องเดิมอีก” “ไอ้แบบนั้นมันพอตรงไหนเล่า! แค่พอมันไม่ได้ มันต้องเกินพอสิ พุ่งเข้าไปสองเท่าเอาให้มันเกิน200เปอร์เซ็นต์เลย!!!” “แบบนั้นร่างกายก็รับไม่ไหวนะขอรับ...” “อย่างเธอต้องทำได้สิ ทำได้ใช่มั้ยล่ะ?” “แหะๆ ข้าน้อยเองก็ไม่รู้เหมือนกันขอรับ อาจจะเป็นอย่างที่ทั่นเคียวสุเกะว่าก็ได้ ถ้าหากทำใหนสิ่งที่อยากทำแล้วก็อาจจะมีความสุข แต่แบบนั้นมันก็ไม่ต่างจากเด็กเอาแต่ใจนะขอรับ” ที่ซาโอริพูดมันก็ถูก แต่สิ่งที่อยากพูดให้ซาโอริรู้มันไม่ใช่แค่เรื่องนี้ เธอควรจะมีชิวิตที่เป็นอิสระ ไม่ใช่ต้องมาเป็นคุณหนูในกล่องแบบนี้ สิ่งที่เหมาะกับการอยู่ในกล่องมีแค่ฟิกเกอร์ก็พอแล้ว “ข้าน้อยดีใจที่สามารถหาเพื่อนดีๆได้ ทั้งทั่นเคียวสุเกะ ทั่นคิริริน ทั่นคุโระเนะโกะ ได้สร้างความทรงจำให้กับข้าน้อยแล้วล่ะขอรับ” เดี๋ยวสิ ที่ว่าเป็นคู่หมั้นกันมันก็ต้องเป็นเรื่องของสองคนสินะ? ถ้าหากซาโอริบอกว่าตัวเองมีคนที่ให้คำมั่นสัญญาถึงอนาคตแล้วล่ะ...? แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 54 10:26:36 จากคุณ : watabo เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 10:24:58

ความคิดเห็นที่ 9 “โว้ยยยย ตัดสินใจแล้ว ชั้นจะเป็นคู่หมั้นเธอเอง!!!” “หาาาาาาาาา ท .ทททท.....ทั่นเคียวสุเกะ อยู่ๆพูดอะไรมาน่ะขอรับ!?” “ก็คำขอแต่งงานไงล่ะ ถึงคู่หมั้นเธอจะทำยังไงแต่ถ้าซาโอริมีผู้ชายคนอื่นอยู่แล้วก็จะรามือไปใช่มั้ยล่ะ” “ต..แต่ๆๆๆๆๆแต่ว่า.... มัน...” “พูดแค่นี้ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ คนนอกอย่างชั้นทำขนาดนี้ เพื่อเพื่อนคนสำคัญ เพื่อซาโอริไงล่ะ เพราะงั้นจะให้เธอลองนิสัยของชั้นดู!” “...............คิก...เข้าใจแล้วล่ะขอรับ ขนาดทั่นเคียวสุเกะออกปากขนาดนี้ ตัวข้าน้อยเองก็เริ่มจะใจสู้ขึ้นมาแล้ว” “งั้น...” “ขอรับ ตัดสินใจแล้วว่าจะปฏิเสธไปขอรับ ข้าน้อยเป็นโอตาคุที่ไม่อับอายกับการเป็นโอตาคุขอรับ จะเลิกโกหกตัวเอง ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ ไม่มากและไม่น้อนไปกว่านี้ขอรับ เรื่องสำคัญขนาดนี้ ทำไมถึงเพิ่งรู้ตัวเอาตอนที่ทั่นพูดกันนะ” “เรื่องที่สำคัญอย่างนี้ มันก็ไม่ได้รู้ตัวกันง่ายๆหรอกนะ รู้ว่ามันมีอยู่แต่ว่าก็ลืมไปว่ามันเป็นสิ่งสำคัญ ...เหมือนอย่างอากาศไงล่ะ ทั้งงานอดิเรก ครอบครัว...แล้วก็เพื่อนด้วยใช่มั้ยล่ะ?” ทั้งคิริโนะ คุโระเนะโกะกับซาโอริ ถึงจะอยู่ต่างโลกกับเราแต่ก็เป็นชิ้นส่วนที่ขาดจากกันไม่ได้ ทั้งมานามิที่เป็นเพื่อนสมัยเด็ก กับอายาเสะที่เป็นเพื่อนที่ขาดไม่ได้ แต่ยังไง พวกพ้องก็เป็นสิ่งสำคัญ ไม่ว่าจะเมื่อไรก็ตาม แต่ว่าตอนที่เราติดต่อซาโอริไม่ได้นั้นมันรู้สึกเหงาสุดๆเลยเพราะงั้นก็เข้าใจแล้วล่ะ ว่าเราอาจจะสูญเสียเค้าไปเมื่อไรก็ได้ “ให้ตายสิ เพราะความเร้าร้อนของทั่นเคียวสุเกะแท้ๆ ทำให้ข้าน้อยได้เปลี่ยนคำตัดสินใจทั้งชีวิตไปขนาดนี้ “คำตัดสินใจทั้งชีวิต...อ่า....” “ไม่ต้องไปใส่ใจหรอกขอรับ บางทีข้าน้อยยังมีเรื่องที่ต้องตัดสินใจอีกมายมายในชีวิตอีกแหละขอรับ” “หมายความว่าไง” “...ตอนนี้ก็ยังเป็นความลับอยู่ขอรับ” ถึงจะไม่รู้เรื่องก็เถอะ แต่ท่าทางดูสนุกขนาดนี้คงไม่เป็นไรหรอก...มั้ง “แล้วต่อไปเธอจะทำยังไงต่อล่ะ” “อย่างแรกก็ต้องพูดเปิดอกดูกับพ่อแม่ขอรับ” “ก็ต้องทำอยู่แล้วนะ” “แต่ว่าจะรับคำเอาแต่ใจของข้าน้อยได้แค่ไหนก็ไม่รู้นะขอรับ...แต่ถึงจะไม่รับ ข้าน้อยก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะ ถ้าครั้งแรกไม่ได้ก็ต้องครั้งที่สอง ถ้าครั้งที่สองไม่ได้อีกก็ต้องครั้งที่สาม จะกี่ครั้งๆก็จะทำให้ได้ขอรับ...แบบนี้เค้าเรียกว่าพูดว่า “ชอบ” ไปเลยสินะขอรับ?” จริงสิ พ่อเองก็พูดไว้ “ความทุกข์ของลูกคือความรับผิดชอบของพ่อแม่”... บางทีที่พ่อแม่ของซาโอริตัดสินใจเรื่องอนาคตของซาโอริเองนั้น อาจจะเสียใจอยู่ก็ได้ “ชั้นว่า พ่อแม่เธอเองก็ต้อง...ต้องสบายใจแน่ๆถ้าซาโอริพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดน่ะนะ เพราะงั้นทั้งเรื่องของตอนนี้แล้วก็เรื่องทั้งหมดนั้นพูดออกไปให้เค้ารู้เลย” “ทั่นเคียวสุเกะ...ไม่ใช่แค่ข้าน้อยแต่คิดห่วงไปถึงพ่อแม่เลยหรือขอรับ?” “แหงอยู่แล้วสิ ถ้าเป็นครอบครัวของเธอก็ต้องเป็นเรื่องทุกข์ใจของเธอด้วย ยังไงซะก็พยายามเข้า ดับเครื่องชนไปเลยนะ” ”ต้องขอบคุณจริงๆนะขอรับ” “ไม่ต้องใส่ใจหรอกน่า” “อ๊า จู่ๆก็อย่ามาลูบหัวสิขอรับ มันจั๊กจี้นะ” “โอ๊ะ โทษทีๆ” “ทำอย่างกับข้าน้อยที่เป็นดั่งดอกไม้แสนอายเป็นน้องหมาแบบนี้ ทั่นเคียวสุเกะนี่ไม่เข้าใจจิตใจของสาวน้อยเลยนะขอรับ” ดอกไม้แสนอายที่ไส่แว่นก้นขวดเนี่ยนะ... “ตะกี๊คิดเรื่องเสียมารยาทอยู่ใช่มั้ยขอรับ” “เอ๋ ก็เปล่าน้า” “จะเฉไฉก็รู้อยู่ดีแหละขอรับ ก็ข้าน้อยมีพลังอ่านใจนี่นา” “จริงรอะ!” “โกหกขอรับ” “ยัยนี่นี่!” “แต่ว่า....อย่างข้าน้อยก็ทำเรื่องอย่างสาวน้อยได้นะขอรับ?” “ถ้าทำได้ก็ลองทำดูสิ” “หา...” . . . “คิก เป็นยังไงบ้างขอรับ ทั่นเคียวสุเกะ ตั้งใจว่าจะให้เป็นคำขอบคุณขอรับ...” เอ๋ เอ๋ เออออออออออออ๋ ไอ้สัมผัสที่แสนอ่อนนุ่มนั้น...หรือว่า... “คิกๆ...” “ตะกี๊นี่มัน...” “ไม่ต้องลนลานขนาดนั้นก็ได้ขอรับแล้วก็...ถ้าเป็นข้าน้อยล่ะก็...จะลำบากใจหรือขอรับ? “ก็ไม่ใหรอก...นะ ก็แค่...ตกใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง” “อย่างนั้นเหรอ...ดีจังเลยที่ไม่รังเกียจ” ได้เห็นรอยยิ้มที่มากจากใจของซาโอริ รอยยิ้มที่สะท้อนกับแสงยามเย็นนี้ช่างงดงามเหลือเกิน ถึงจะไม่รู้ตัวแต่ก็รู้สึกตื่นเต้น...นี่มันแปลกๆนะ... “งั้นก็ขอตัวล่ะขอรับ มีอะไรจะรายงานให้ทราบและจะต้องเอาข่าวดีมาให้ฟังแน่นอนขอรับ” “อืม ให้ได้อย่างที่หวังนะ ซาโอริ” “จะต้องให้เข้าใจให้ได้ขอรับ!” แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 54 10:29:30 จากคุณ : watabo เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 10:28:39

ความคิดเห็นที่ 10 หลายวันต่อมาหลังจากนั้น เพราะว่าซาโอริคงยุ่งวุ่นวายอยู่ก็เลยยังไม่ติดต่อกลับมา แต่ว่าความกังวลใจเมื่อครั้งมองมือถือที่เงียบงันนั้นไม่มีอีกแล้วเพราะซาโอริตัดสินใจแน่นอนแล้ว และวันนี้ก็เป็นวันงานคอมิเกะฤดูร้อนวันแรก เคียวสุเกะกับคิริโนะก็ไปนั่งเล่นที่สเปซของคุโรเนะโกะ คิริโนะ “ก็บอกแล้วไงว่าหนังสือทำเองอ่านเองเธอมันจะขายออกที่ไหน แล้วนี่มันกองหนังสืออะไรเนี่ย โดจินฯแค่ไม่กี่หน้าแต่ต้องอ่านหนังสืออ้างอิงกว่าห้าร้อยหน้า” แมวดำ “ฉันไม่สนใจคนที่ไม่สามารถทำความเข้าใจกับหนังสือของฉันได้หรอกนะ คนเลือกหนังสือ หนังสือก็เลือกคนเป็นนะ อย่างผู้หญิงอย่างเธอ ไม่ถูกเลือกก็ถูกแล้วนี่” คิริโนะ “หาาาาาาาาาาาาาา มาพ่นอะไรใส่ชั้นยะ” แมวดำ “ขอคืนคำนั้นให้หล่อนเถอะ ไม่สิ เดี๋ยวจะขอสาปเธอก่อนแล้วค่อยส่งให้ดีกว่า” “เฮ่ออออออออออ” สองคนนี้ก็ตีกันอีกแล้ว...ถึงจะห้ามจะระวังยังไง สองคนนี้ก็กลับมาทะเลาะกันได้อยู่ดี ง่า คงเป็นวิธีคุยของสองคนนี้เค้ามั้ง ถึงจะฟังดูไม่รื่นหูเท่าไรก็เถอะ “แต่ว่า...” ว่างชะมัด....สองคนนี้ก็มีโลกส่วนตัวกันไปแล้ว นี่มองไม่เห็นหัวเราเลยหรือไงฟระ เอาวะ ลองทำดูมั่ง ลองจิ้นดูว่าคนขายโดฯที่ใส่ชุดเมดคนนั้นจะตกหลุมรักเราแต่แรกเห็น แล้วก็คนสวยที่คอสเพลย์คนนั้นด้วย ....คิดเองเออเองแบบนี้...มันจะใช่ซะทีไหนล่ะเฟ้ย ไอ้รักแรกพบอะไรนั่นก็มีแต่ในนิยาย ละครหลังข่าวเท่านั้นแหละ “คุณเคียวสุเกะ” “หา” “คิกๆๆๆ” สาวงามมาแว้วววววว สวยใสน่ารักเรียบร้อยแบบนี้ แย่แล้ว มันโดนใจจอร์จมาก เฮ้ยๆ ใครเป็นบอกกันว่ารักแรกพบมีแต่ในนิยาย ถ้านี่ไม่ใช่รักแรกพบแล้วใจตรูที่เต้นตึกตักมันคืออะไรกันนนนน ... เอ๋....แล้วทำไมคนนี้ถึงรู้ชื่อเราได้หว่า “หรือว่า...เธอคือซาโอริไม่ใช่เรอะ” “ฮะฮ่า รีแอคชั่นของทั่นเคียวสุเกะยังไม่เคยเปลี่ยนเลยนะขอรับ แล้วทางนี้ก็มีเรื่องจะมาบอกขอรับ” “ไม่เปลี่ยน...ไม่เปลี่ยนเลยนะเธอเนี่ย...” “พูดอะไรนะ ทั่นเคียวสุเกะ ไม่ว่าจะแบบไหน ข้าน้อยก็คือข้าน้อยนี่ขอรับ?” “ม่า ก็อย่างที่ว่าแหละนะ แล้ววันนี้มีอะไรล่ะ” “โอ้วว เกือบลืมเรื่องสำคัญไปแน่ะ คิดว่ามาที่นี่ก็น่าจะได้มาเจอทั่นเคียวสุเกะ”” “แล้ว...” “ใช่ขอรับ เอาข่าวดีมาบอกล่ะ...” ซาโอริก็เล่าถึงเรื่องราวที่ผ่านมาให้ฟัง อย่างแรกซาโอริได้คุยเปิดใจกับทางบ้านและพ่อแม่ที่ได้รู้ถึงใจจริงของซาโอริก็ตกใจไม่น้อย ว่าอย่างซาโอริที่คอยดูแลเชื่อฟังคำพูดของพ่อแม่ ไม่เคยจะพูดอะไรขัดแย้งหรือเอาแต่ใจตัวเองออกมานั้นจะพูดเรื่องการตัดสินใจของตัวเองออกมาเป็นครั้งแรก ทำให้พ่อแม่รู้สึกว่าตัวเองนั้นทำไม่ดีกับลูกไป “ท่านว่า “บางทีเราอาจจะกดดันลูกเรื่องอนาคตมากเกินไป” แล้วก็พูดขอโทษ” “อ่อ อย่างนี้นี่เอง แล้วฝั่งคู่หมั้นล่ะ” “ให้คุณพ่อเป็นคนพูดไปว่าทางนี้การที่คิดเรื่องแต่งงานคงจะเร็วเกินไป ถ้าหากฟังเหตุผลจากข้าน้อยแล้วก็คงจะเข้าใจได้ “แต่ว่าเค้าก็ยอมรับได้แต่โดยดีสินะ” “ใช่แล้วล่ะ ที่ข้าน้อยพูดใจจริงออกไปก็เพราะเคียวสุเกะนั่นแหละ” “เพราะชั้นเหรอ” “นอกจากทั่นเคียวสุเกะแล้วจะมีใครอีกล่ะ?” ย...อย่ามองตรงๆแบบน้านนนนน มันเจิดจ้าเกินไปแล้วววววว “แล้วก็มีเรื่องอยากจะปรึกษาทั่นเคียวสุเกะด้วย” “เรื่องไรล่ะ” “ก็เรื่องที่ยกเลิกงานหมั้นครั้งนี้ไป...ก็หาคู่หมั้นคนใหม่ได้แล้วล่ะ” “จริงเหรือเนี่ย...” “จริงแท้ จริงแท้แน่นอขอรับ แต่ว่าถ้าเรื่องความสัมพันธ์คราวนี้ยอมรับข้าน้อยได้ล่ะก็...” “แล้วคู่หมั้นที่ว่าเนี่ย ใครเหรอ” “เฮ้อออ...ข้อเสียของทั่นเคียวสุเกะก็ตรงที่เป็นคนบื้อสุดๆนี่แหละน้า” “หา? หมายความว่าไง” “พูดขนาดนี้ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ” หืมม ซาโอรินั้นหันตรงมามองที่หน้าของเคียวสุเกะ พอมองไปด้านหลังตัวเอง ก็ไม่มีใคร หรือว่า...หรือว่าจะ...? “เอาจริงงั้นหรือขอรับ ทั่นซาโอริ?” “เอาจริงสิขอรับ ทั่นเคียวสุเกะ” “ที่ว่าชั้นเป็น...คู่หมั้นของเธอ...?” “ก็ใช่น่ะสิขอรับ ตอนนั้นที่ทั่นเคียวสุเกะก็บอกว่า “แต่งงานกันเถอะ” ก็บอกพ่อแม่ไปแล้ว บอกไว้ซะขนาดนั้นแล้วนะขอรับ” “ง่า...อา” เราก็พูดไปนะ ที่ว่า “แต่งงานกันเถอะ” ก็ตอนนั้นที่ต้องเรียนกความกล้าของซาโอริก็มีแต่วิธีนี้เท่านั้น... “หรือว่า เรื่องเมื่อตอนนั้นเป็นเรื่องโกหกหรือขอรับ?” “ไม่ใช่ซักหน่อย ชั้นเอาจริงตลอดแหละ” “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรสินะขอรับ” ไม่มีปัญหา...ล่ะมั้ง? ก็ตอนนั้นมันเป็นคำขอแต่งงานจริงๆนี่นา...ความรู้สึกของเรา.... “ตอนนี้ข้าน้อยก็ตัดสินใจเรื่องของชีวิตครั้งที่สองไปแล้วนะขอรับ เพราะงั้นทั่นเคียวสุเกะก็ต้องรับผิดชอบด้วยนะ” “คือ...คือว่า” “...ไม่ได้หรือขอรับ?” “อึก...” มามองด้วยหน้าตาน่ารักแบบนั้น ตัวก็สูงกว่าชั้นแท้ๆ แถมยังน่ารักขนาดนี้อีก ไม่สิ จะน่ารักหรือตัวสูงก็ไม่เกี่ยว “คือว่า...เป็นชั้นจะดีจริงๆเหรอ?” “ตอนนี้มาพูดอะไรอีกละขอรับ ถ้าไม่ใช่ทั่นเคียวสุเกะ ข้าน้อยก็ไม่เอานะขอรับ?” คิริโนะ ”ทั้งคู่มาทำอะไรที่นี่เนี่ย” แมวดำ “ทำอะไรลับๆล่อๆอีกแล้ว...อย่าเก็บอะไรไว้เป็นความลับกันสองคนได้มั้ย บอกพวกเรามาซะ” “ทำไงดี ซาโอริ” “จะยังไงเดี๋ยวก้รู้อยู่แล้ว อีกอย่าง...สำหรับเพื่อนสองคนนี้ข้าน้อยไม่มีอะไรจะปิดบังแล้ว” “อู๊บ ฮ่าๆ ก็ตามนั้นนะ” “ทั่นคิริริน ทั่นคุโระเนะโกะ โปรดรับฟังด้วย” “เพื่อไม่ให้เสียเวลา ทั่นเคียวสุเกะกับข้าน้อยจะหมั้นกันขอรับ” คิ “เห หมั้นเหรอ...” แมว “อ้าว ขอแสดงความยินดีด้วยนะ” . . . คิ “ หมั้นเหรออออออออออออออ” แมว “ด...เดี๋ยวสิ...หมายความว่ายังไงกัน” “ก็หมายความตามนั้นแหละ” คิ “ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ใครมันจะไปตรัสรู้ได้เล่า” แมว “เล่ามาแต่ต้นจนจบเลยนะ” “แน่นอน จะเล่าตั้งแต่เริ่มจนจบเลยขอรับ ว่าแล้วซาโอริก็ทำปากมุมิอย่างเคยหัวเราะอย่างเริงร่า จากคุณ : watabo เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 10:31:36

ความคิดเห็นที่ 11 และแล้ววันเดือนปีก็ผ่านเลยมา เคียวสุเกะตั้งแต่ตอนนั้นในฐานะที่เป็นผู้ชายที่สามารถรับกับความเป็นโอตาคุของซาโอริได้ก็เป็นที่น่ายินดีแก่พ่อแม่ของซาโอริ เอาแต่พูดว่า “ให้รักษาความหวังอนาคตเอาไว้ให้ดีๆ” อยู่ตลอด และวันนี้ถึงแม้ว่าเคียวสุเกะกับซาโอริยังจะเป็นเด็กม.ปลายอยู่ก็ได้เข้าพิธีแต่งงาน “อย่าตื่นเต้นมากสิ ทั่นเคียวสุเกะ” “ก็ต้องตื่นเต้นสิ นี่มันงานแต่งงานนะ” “ก็แค่งานเท่านั้นแหละ ยังไม่ได้แต่งเข้ามาซักหน่อย เพราะงั้นก็รีแล็กซ์เข้าไว้ๆ” “เฮ้ออออออ ดีจังเลยนะที่เธอไม่ตื่นเต้นเลย” “ก็ตื่นเต้น...นะขอรับ...? “เอ๋...?” “ไม่ได้ไม่ตื่นเต้นซักหน่อย...นี่เป็นครั้งแรกทีได้ใส่ชุดเจ้าสาวค่ะ” “ซาโอริ... “คุณเคียวสุเกะก็เอาครั้งแรกของดิฉันไปแล้วนะคะ” “หยุดพูดอะไรชวนเข้าใจผิดแบบนั้นสิ” “คิก เมื่อกี้เป็นเซอวิสพิเศษนะ” “เธอเนี่ยน้า...” “แต่ว่า...จริงๆนะ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ตื่นเต้นขนาดนี้... ซาโอริพูดด้วยความเอียงอาย ในฐานะลูกผู้ชายแล้ว พอเห็นเจ้าสาวแบบนี้ก็รู้สึกอยากแกล้งขึ้นมาชะมัด “ฮะๆ ก็ชั้นเอาครั้งแรกของเธอไปแล้วนี่นะ” “เอ๋...อ๊ะ...อ๋า ทั้งๆที่บอกให้หยุดพูดแท้ๆ ต่อจากนี้ไปก็จะจำเอาไว้สินะ...” “ไม่ต้องเป็น่วงหรอ ตอนนี้อาจจะยังพึ่งพาไม่ได้ก็จริง แต่ชั้นจะรับผิดชอบเอง ชั้นจะทำให้เธอมีความสุขให้ได้” “....................... ค่ะ!!!” และผมกับซาโอริก็แต่งงานกัน เรื่องส่วนสูง? ถ้าบอกว่าไม่คิดมากเลย ก็คงโกหกอะนะแต่ว่าเรื่องแบบนั้นก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็เจ้าสาวของผมน่ารักที่สุดในโลกนี่นา!!! แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 54 10:33:34 จากคุณ : watabo เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 10:33:07

ความคิดเห็นที่ 12 จบแล้วกับทรูเอนด์บทหนูซาโอรินะครับ ^ ^ จริงๆทรูเอนด์กับแฮปปี้เอนด์ของซาโอริจะต่างกันที่ถ้าเลือกคำตอบถูกหมดแล้วก็เก็บเงื่อนไขครบ จะได้ CG ในคห.9 เพิ่มขึ้นมา ส่วนแบดเอนด์ก็ต้องไปแต่งกับคู่หมั้นคนนั้นนั่นเอง (เจอฉากนี้ไปตั้งหลายรอบ OTL ไอ้ตาแก่โลลิคอน) แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 54 10:48:26 จากคุณ : watabo เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 10:36:59

ความคิดเห็นที่ 13 สาวแว่นสุดยอด สาวถอดแว่นก็สุดยอด! จากคุณ : Kul-ChaN เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 11:13:02

ความคิดเห็นที่ 14 ตาลุงคู่หมั้นสูงกว่าซาโอริอีก ดูแล้วน่าจะเฉียดๆ 190 เลยนะนั่น จากคุณ : Gustave XIII เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 11:16:30

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณครับท่าน รอบทสาวแว่นเพื่อนสมัยเด็กต่อ จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 11:33:37

ความคิดเห็นที่ 16 มีคอส INDEX ด้วย จากคุณ : ฮีโร่ ยุย เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 12:44:33

ความคิดเห็นที่ 17 สาวแว่นสุดยอออดดดด นอนตายตาหลับแล้ว ขอบคุณครับ จากคุณ : หมาข้างถนนคนบ้าการ์ตูน เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 13:14:39

ความคิดเห็นที่ 18 แปะ marker ไว้ก่อนเดียวมาอ่าน จากคุณ : NJ_kung เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 15:09:28

ความคิดเห็นที่ 19 ชอบคุณค่ะ   ลงชื่อไว้ก่อนเดี๋ยวค่อยมาอ่านพรุ่งนี้ ตอนนี้อ่านหนังสือก่อน เฟี้ยวววว! จากคุณ : แอบกิ๊ก เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 17:54:32

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณมากครับที่แปลเนื้อหาให้คนงมโข่งเล่นเกมส์อย่างผมให้ชมกัน ทำให้เล่นเกมส์สนุกขึ้นเยอะเลย จากคุณ : Gundam_A เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 21:49:55

ความคิดเห็นที่ 21 เห็นแล้วอยากได้เจ้าสาวแบบนี้บ้างแฮะ เนื้อเรื่องน่ารักสุดๆ   ขอบคุณคนแปลนะ โหลดมาเตรียมอ่านอีกรอบ จากคุณ : topgmc เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 22:45:57

ความคิดเห็นที่ 22 ลงชื่อไว้ก่อนครับ เซฟใส่ Notepad กลับไปอ่านและ จากคุณ : Dreammaker_Toon เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 54 00:37:37

ความคิดเห็นที่ 23 บทนี้ เคียวสุเกะ โคตรแมนเลยอ่ะ จากคุณ : Ryu_jin_maru เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 54 04:10:03

ความคิดเห็นที่ 24 ตามอ่านจบแล้วว จากคุณ : NJ_kung เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 54 22:01:41