พอดีหลังจากดูตอนที่12จบ ก็ไปที่บอร์ดpocketonlineแล้วลองค้นหากระทู้เกี่ยวกับElfen Lied ดู ก็เจอบทวิเคราะห์ผมคิดว่าดีมากๆเลยครับ

ต่อไปนี้ใครไม่อยากรู้ก็ขอให้ปิดหน้าต่างนี้ไปเลยนะครับ
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v

Elfen Lied แด่เด็กๆที่ถูกทิ้ง ความหวัง ความรัก ความผิด และการให้อภัย

ลองอ่านดูนะครับ ตั้งใจเขียนมากเพราะชอบเรื่องนี้มาก

Elfen Lied แด่เด็กๆที่ถูกทิ้ง ความหวัง ความรัก ความผิด และการให้อภัย
     
     ขอสารภาพว่าที่ตัดสินใจซื้อเรื่องนี้มาดูครั้งแรกนั้น เพราะต้องการดูฉากฆ่ากัน แต่หลังจากที่ดูจนจบ 2 รอบ ก็ได้รับรู้ว่าตัวเองได้มีโอกาสดูการ์ตูนที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่งแล้ว ฉากต่อสู้ฆ่าฟันกัน เลือดท่วมจอนั้นเป็นเพียงฉากหน้าเท่านั้น แต่ถ้ามองลึกเข้าไปมันสื่อถึงอะไรมากมายนัก
     
     ผมคงไม่พูดถึงเนื้อหาของมันเพราะคิดว่าคนที่เข้าอ่านกระทู้นี้คงได้ดูเรื่องนี้จบไปแล้ว แต่ผมจะพูดถึงความรู้สึกที่ได้รับหลังจากดูการ์ตูนเรื่องนี้ มีหลายคนเคยแสดงความคิดเห็นไปก่อนหน้านี้มาบ้าง ทั้งความเลวของมนุษย์ ความกลัวฯ ส่วนที่ผมได้รับนั้นคือ เด็กที่ถูกทิ้ง
     
     เนื่องจากทุกตัวละครมีความสำคัญ และมีอะไรให้กล่าวมากจึงขอแบ่งออกเป็น 2 ภาคคือ ภาคเด็กโครนิวส์ ( พิมพ์ผิดขออภัยด้วย ) กับภาคมนุษย์

ภาคเด็กโครนิวส์
     
     มาริโกะ ( ความหวัง )
     
     มาริโกะถึงจะเป็นเด็กโครนิวส์คนสุดท้ายที่ปรากฎตัวออกมา แต่ก็เป็นตัวละครที่มีความสำคัญมากที่สุดตัวนึงเลยก็ว่าได้ ( อาจมากกว่าลูซี่ที่เป็นนางเอกด้วยซ้ำ ) ที่แม้ตัวเธอนั้นจะฆ่ามนุษย์ไม่เลือก จนดูเหมือนเป็นตัวอันตรายนั้น แต่จริงๆแล้ว มาริโกะนั้นอันตรายจริงหรือ ?
     
     มาริโกะเองเมื่อเกิดมาก็ถูกฝังระเบิดไว้ในตัว และถูกคุมขังอยู่ในห้องมืดนั้นตลอดมา ในเรื่องให้เหตุผลว่าเพราะเธอมีเวคเตอร์ที่อันตราย แต่เหตุผลจริงๆแล้วคือไม่ให้ คุรามะซึ่งเป็นพ่อนั้นทรยศ เพราะถ้าดูให้ดีแล้ว กว่าที่เด็กเหล่านี้จะใช้เวคเตอร์ก็ต่อเมื่ออายุ 3 ปีขึ้นไปแล้ว มาริโกะที่เกิดมาก็ต้องมีชีวิตอยู่อย่างนี้มาตลอด ไม่ต่างอะไรกับเชื้อโรคร้ายที่มนุษย์ฝืนทนเก็บไว้ เพียงแค่ว่าอาจจะมีประโยชน์ในอนาคต ไม่ได้รับทั้งความรัก ความอบอุ่น มีแต่ความหวาดกลัว เกลียดชัง ขยะแขยง และอยากให้ตายๆไปซะเท่านั้น ถึงจะมีคนที่แสดงเป็นแม่ให้ก็ไม่รู่สึกถึงความรักได้เลย เด็กที่เกิดมาก็ถูกทิ้งให้ต้องมาอยู่ในสภาพนี้ตลอดเวลา จะให้เธอเหลือความรู้สึกอะไรไว้ได้บ้างล่ะ นอกจากความกลัว จากความกลัวสู่ความโกรธ ความเกลียด และความแค้น สิ่งเหล่านี้ผลักดันให้มาริโกะต้องกลายมาเป็นแบบนี้

     ตัวเธอเองคงอยากจะตายๆไปซะ แต่มาริโกะก็ยังมีความหวังอยู่ นั่นคือการได้เจอพ่อแม่ที่แท้จริงของตัวเอง เพราะเธอเชื่อว่ามีเพียงพ่อแม่จริงๆเท่านั้น ที่จะรักเธออย่างบริสุทธิ์ใจ และมาช่วยเธอออกมาจากนรกแห่งนี้ เธอจึงทนใช้ชีวิตอยู่ในนรกที่มนุษย์สร้างขึ้นมาตลอด 5 ปีเต็ม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มาริโกะเลิกเกลียดชังมนุษย์ไปได้ ส่งผลให้ตัวมาริโกะกลายเป็นเด็กที่ฆ่านุษย์ไม่เลือก
     
     มาริโกะเป็นตัวแทนของเด็กถูกทิ้งที่ร้องหาถึงพ่อแม่ของพวกเขา เฝ้ารออย่างอดทนว่าซักวันเขาจะมารับเราไปอยู่ด้วยกัน บางคนอาจได้พ่อแม่ใหม่ แต่ถึงแม้พ่อแม่ใหม่จะดีเพียงใด แต่ในใจลึกนั้น ผมเชื่อว่าพวกเขาก็ต้องการความรักจากพ่อแม่ที่แท้จริงอยู่ดี
     
     ซึ่งสุดท้ายมาริโกะก็สมหวัง แม้จะเป็นเวลาเพียงไม่ถึง 20 นาทีก็ตามที
     
     นานะ ( ความรัก )
     
     สำหรับผมแล้ว นานะถือว่าเป็นเด็กโครนิวส์ที่โชคดีที่สุดในเรื่องก็ว่าได้ ( อาจจะโชคร้ายหน่อยที่ต้องเสียแขนขาไปหมด )แม้ตัวนานะจะไม่ได้รับความรักจากพ่อแม่ที่แท้จริงก็ตามที นั่นเพราะเธอได้รับความรัก ความอบอุ่นที่บริสุทธิ์และจริงใจจากคุราม่าที่หลอกว่าเป็นพ่อแท้ๆของเธอ นอกจากนี้นานะยังเป็นตัวแทนของเด็กที่ดีจากการที่ได้ความรัก ความอบอุ่นอย่างบริสุทธิ์ เนื่องจากในเรื่องนั้นเด็กโครนิวส์ถูกกล่าวหาว่ามีสันชาติญานในการฆ่า ซึ่งคนที่พวกเธอจะฆ่าเป็นคนแรกนั้นคือพ่อแม่ของตัวเอง แต่นานะได้ทำลายเหตุผลเหล่านั้นไปจะสิ้น ดูได้จากการที่หล่อนเชื่อฝังคุราม่าเป็นอย่างดี รู้จักผิดชอบชั่วดี ( สำคัญมาก )ไม่ชอบการฆ่าฟัน ถึงแม้จะถูกทดสอบอย่างโหดร้ายอยู่ตลอดเวลาก็ตาม แสดงให้เห็นว่า ต่อให้ต้องใช้ชีวิตอย่างอยากลำบากก็ตาม แต่ถ้าได้ความรัก ความอบอุ่นอยู่ตลอดเวลา ก็จะสามารถกลายเป็นเด็กที่ดีได้ ไม่ว่าเธอจะมีชาติกำเนิดอย่างไรก็ตามที
     
     แต่ถึงกระนั้นตัวนานะเองก็พยายามทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อคุราม่าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้จะเป็นการฝ่าฝืนคำสั่งก็ตามที เพราะตัวนานะนั้นรู้ว่าหากตัวเองไม่มีประโยชน์แล้ว ก็จะต้องถูกกำจัดทิ้ง ซึ่งนั่นหมายถึงการไม่ได้เจอ ไม่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักอีก และเป็นเหตุผลให้เธอต้องเสียแขนและขาทั้ง 4 ไปในการต่อสู้กับลูซี่ในครั้งแรก ส่งผลให้นานะกลายเป็นสิ่งที่ไม่มีประโยชน์และเตรียมจะถูกกำจัดทิ้ง แต่เพราะการที่นานะเป็นเด็กดี เป็นลูกที่น่ารักของพ่อมาตลอด ทำให้คุราม่าไม่อาจตัดใจฆ่าทิ้งได้ และฝ่าฝืนคำสั่งโดยการช่วยให้นานะหนีไป

      จากการที่นานะเป็นเด็กที่ดี มีความจริงใจต่อคนอื่น ทำให้กลายเป็นเพื่อนกับมายุได้อย่างรวดเร็ว และผลจากการเป็นเด็กที่ดีนั่นเอง ทำให้เธอได้รับความรัก ความอบอุ่นจากครอบครัวใหม่ที่มีพ่อและแม่คนใหม่ที่มีชื่อว่า โคตะ และยูกะนั่นเอง
     
     ลูซี่ ( ความผิดและการให้อภัย )
     
     ลูซี่เป็นเด็กโครนิวส์คนแรกที่เกิดขึ้นมาบนโลกนี้ ตัวเธอเองนั้นเป็นทุกข์อยู่ตลอดเวลากับการที่ไม่เหมือนเด็กคนอื่นเนื่องมาจากเขาบนหัวและเวกเตอร์ของตัวเอง ซ้ำร้ายยังคอยถูกกลั่นแกล้งอยู่ตลอดเวลา ทำให้กลายเป็นเด็กที่มีความเปราะบางทางด้านจิตใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากไม่มีใครคอยชี้แนะให้คำปรึกษาได้ แต่นั่นก็ไม่เลวร้ายเท่าการถูกหักหลังจากคนที่ตัวเองไว้ใจ การสูญเสียของอันเป็นที่รักผลที่ตามมาก็คือร่างกายของเด็กๆที่ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ หลังจากนั้นลูซี่ก็ดำรงชีวิตโดยการฆ่าคนมาตลอด จนกระทั่งได้พบกับโคตะ
     
     สำหรับลูซี่แล้ว โคตะเป็นมนุษย์ที่แปลกที่สุด เพราะนอกจากจะไม่รังเกียจเขาบนหัวเธอแล้ว ยังชอบเสียด้วยซ้ำไป แถมยังจะมาเป็นเพื่อนกับเธออีก ทำให้เธอเกิดความสับสนไม่แนใจในช่วงแรก แต่โคตะก็พิสูจน์ความจริงใจต่อตัวเธอ โดยการหนีออกจากบ้านมาหาเธอในวันฝนตกพร้อมหมวกหนึ่งใบ และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของโศกนาฎกรรมสำหรับทั้งคู่
     
     หลังจากนั้น 3 วันโคตะก็มาหาพร้อมกับบอกว่าจะมาอยู่ด้วยกันเป็นวันสุดท้ายเพราะต้องกลับบ้านที่อยู่ห่างไกลออกไป ทั้งสองจึงไปเที่ยวด้วยกันที่สวนสนุก สำหรับลูซี่มันเป็นวันที่ตัวเธอมีความสุขที่สุดในชีวิต ส่งผลให้โคตะกลายเป็นคนพิเศษ เกิดเป็นความรักครั้งแรกขึ้นมา ก่อนที่จะจากกันลูซี่ได้ถามถึงญาติที่โคตะจะไปเล่นด้วยในวันสุดท้าย ว่าเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย โดตะดูเหมือนจะรับรู้ความรู้สึกของลูซี่ได้ จึงโกหกไปว่าเป็นเด็กผู้ชาย โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันจะส่งผลลัพธ์ที่เลวร้ายออกมา
     
     ในวันงานลูซี่ได้รู้ความจริงว่าเด็กที่เป็นญาตินั้นเป็นเด็กผู้หญิง การโกหกกลายเป็นการหลอกลวงและการหักหลัง ลูซี่ที่เปราะบางได้ถูกทำร้ายอีกครั้งและรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ ภาพหลอนได้ทำลายจิตใจของตัวเธอ ส่งผลให้พ่ายแพ้ต่อสันชาติญานการฆ่าของตัวเอง ด้วยข้อเสนอในการสร้างที่อยู่ของตัวเอง โดยการฆ่ามนุษย์ทุกคนบนโลก หมวกที่ล่วงหล่น พร้อมร่างกายผู้คนรอบข้างที่ถูกหั่น เธอฆ่าไม่เลือก ไม่เว้นแม้กระทั่งพ่อและน้องสาวของโคตะ
     
     โคตะที่เห็นพ่อกับน้องสาวถูกฆ่าต่อหน้าต่อตา จากเพื่อนใหม่ของเขา ตัดสินใจเข้าไปหยุดลูซี่ที่กำลังจะไปฆ่ายูกะ ด้วยถ้อยคำที่กลายมาเป็นคำสาปว่า
     
      " หยุดเถอะ หยุดซักที "
     
     พร้อมน้ำตาที่ไหลรินไม่หยุดซ้ำแล้วซ้ำเล่า วินาทีนั้นเองที่ลูซี่ได้รู้สึกตัวและได้รับรู้ว่า ตัวเองได้ก่อความผิดที่ไม่มีวันชดใช้ให้ได้ตลอดชีวิตกับคนที่ตัวเองรักที่สุดเรียบร้อยแล้ว บาดแผลที่สร้างไว้กับคนที่ตัวเองรัก ได้ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองอย่างเจ็บปวดที่สุด
     
     หลังจากนั้นตัวลูซี่ก็ถูกจับ ถูกนำไปทดลอง ถูกกักขังไร้ซึ่งอิสระภาพและความรัก แต่นั่นกลับเทียบไม่ได้กับความทรมานจากความผิดที่ตัวเธอได้ก่อไว้กับเด็กชายคนนั้น ตราบาปชั่วชีวิตของเธอ หลายสิบปีที่มีชีวิตอยู่ในนรกที่มีชื่อว่าโลกนั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เธออดทนมีชีวิตมาตลอด นั่นคือความหวังและโอกาสที่จะได้เจอกับเด็กชายอีครั้ง
     
     ในที่สุดตัวลูซี่ก็ได้พบกับโคตะอีกครั้ง และได้พูดในสิ่งไม่ได้พูดในวันนั้น ไม่ว่าเขาจะรับฟังหรือไม่ก็ตาม คำพูดที่มาพร้อมกับน้ำตาแห่งความเสียใจ และเป็นเหตุผลเพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้เธอทนใช้ชีวิตมาตลอดจนถึงเดี๋ยวนี้ คำพูดที่ว่า

     " ฉันขอโทษ "
     
     ลูซี่ไม่คิดที่จะได้รับการให้อภัยจากโคตะและพร้อมจะไปจากชีวิตของเขา แต่พระเจ้าก็ไม่ได้ทอดทิ้งผู้สำนึกในบาปของตนเอง ด้วยอ้อมแขนอันอบอุ่นจากเด็กชายผู้เป็นที่รัก พร้อมคำพูดที่เปรียบเสมือนเสียงจากสวรรค์ที่ลบล้างคำสาปที่ทรมานตัวเธอมาตลอดทั้งชีวิต
     
     " อย่าไปนะ " เด็กชายตะโกนบอกพร้อมกอดตัวเธอเอาไว้
     
     " ทำไมล่ะ ฉันเป็นคนฆ่าน้องสาวกับพ่อของนายนะ " เด็กหญิงตกใจและสับสนเป็นที่สุด
     
     " ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่ให้อภัยที่เธอฆ่าคานาเอะกับพ่อของฉันหรอก แต่ถ้าฉันปล่อยให้เธอไปสร้างบาดแผลให้กับคนอื่นอีกละก็ ฉันคงต้องเสียใจมากๆแน่เลย ไม่ว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงขี้เหงาเมื่อสมัยก่อน หรือว่านิ๊ว ฉันก็รักมากอยู่ดี "

     คำพูดที่กลั่นมาจากใจของเด็กชาย ที่ไม่ต่างจากเสียงจากพระเจ้าที่ให้อภัยแก่เหล่าคนบาปที่สำนึกผิด
     
     หรือเปรียบได้กับคำพูดปลอบใจของพ่อต่อลูกสาวของตัวเองที่ได้ทำความผิดมา
     
     " พ่อคะหนูทำของสำคัญของพ่อพังเสียแล้ว หนูขอโทษค่ะ " คำพูดพร้อมทั้งน้ำตาจากเด็กน้อยที่เสียใจในสิ่งที่ทำลงไป
     
     " โอ๋ เด็กดีของพ่อ ไม่เป็นไรลูก พ่อไม่โกรธหรอก แต่สัญญากับพ่อนะว่าจะไม่ทำอย่างนี้อีก เพราะถ้าลูกยังทำอีก พ่อคงจะเสียใจมากเลยรู้มั๊ย " พูดพร้อมกับเอานิ้วป้ายน้ำตาและโอบกอดลูกสาวอย่างรักใคร่
     
     " ค่ะ หนูสัญญา " เด็กน้อยตอบพร้อมรอยยิ้มที่เป็นสุขในอ้อมกอดของคนที่ตัวเองรักมากที่สุดในชีวิต
     
     หากเพียงโลกนี้รู้จักความรัก การสำนึกผิด การแก้ไข และการให้อภัย โลกนี้ก็จะไร้ซึ่งความทุกข์อย่างแน่นอนที่สุด

ทั้งหมดนั้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวล้วนๆ ติชมได้เต็มที่ครับ ต้องการความคิดเห็นของทุกๆคนมากครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ

ปล.ภาคมนุษย์จะเอามาลงเร็วๆนี้ครับ

จากคุณ YAmiMaRU แห่งบอร์ด pocket online ครับ

แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 48 23:22:20

แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 48 23:06:14