ความคิดเห็นที่ 1 ฉันคือใคร...          ฉันเป็นเด็กสาวคนหนึ่ง ไม่ใช่แล้วสิ ตอนนี้เป็นแม่คนหนึ่งที่ยังเป็นนักศึกษาในระดับปริญญาตรี ฉันเป็นแม่คนตั้งแต่วัย 20 ต้นๆ และยังเรียนหนังสืออยู่ในมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ก่อนหน้านี้ฉันเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของแม่ แต่เป็นลูกสาวคนโตของพ่อในจำนวนลูกสาว 3 ใบเถา โดยมีน้องสาวอีก 2 คน แต่ละคนเกิดมาต่างแม่กัน          ครอบครัวของฉันก่อนหน้าที่พ่อจะมีน้องๆ ถือได้ว่าเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก ฉันยังจำได้ดี ทุกๆเย็นหลังจากพ่อเลิกงานกลับมาถึงบ้าน พ่อจะพาฉันขี่จักรยานเล่นรอบๆหมู่บ้าน แล้วแม่จะเข้าครัวเตรียมอาหารที่หอมกรุ่นเอาไว้คอยท่า บ้านของฉันอยู่ในเขตปริมณฑล ซึ่งราวๆสิบกว่าปีที่แล้วฝนตกทีไรไฟฟ้ามักจะดับเป็นว่าเล่น พ่อจะชวนลูกสาวตัวน้อยเล่นละครเงา ด้วยการเอาผ้าขาวบางๆมาขึงแล้วจุดเทียน  เมื่อถึงเวลาต้องเข้านอน เราสามคนพ่อแม่ลูกจะนอนด้วยกัน ฉันจะนอนตรงกลางระหว่างพ่อกับแม่เสมอ มือเล็กๆข้างหนึ่งจะเกาะกุมมือใหญ่ๆของพ่อเอาไว้ ส่วนมือเล็กๆอีกข้างจะขอไออุ่นจากอกแม่ ยามที่ท้องฟ้าครื้นเครงไปด้วยแสงแปลบปลาบ และเสียงครั่นครืนของฟ้าผ่า ก็มิอาจทำให้ฉันหวั่นใจได้แม้แต่น้อย เพราะพ่อบอกเสมอว่า เราอยู่ในบ้านของเราที่อบอุ่นที่สุด ฟ้าคะนองข้างนอกไม่อาจทำอะไรเราได้ และมือของพ่อจะปกป้องฉันจากภัยทั้งปวง         ไม่เพียงแค่พ่อกับแม่ที่รักฉันมาก ฉันยังมีปู่ ย่าและอาที่รักและคอยดูแลฉันเสมอ บ้านของเราเป็นบ้านแฝดที่มีเขตรอบรั้วเดียวกัน แต่แยกบ้านออกเป็นสองหลัง ย่าทำร้านขายของชำเล็กๆไว้ที่หน้าบ้าน เพื่อค้าขายแก้เหงา แต่ดูเหมือนว่ากิจการของย่าจะดีมาก จนใครๆในแถบนี้นับหน้าถือตาบ้านฉันว่าเป็น คหบดี ดังนั้นฉันจึงถูกเลี้ยงมาด้วยความสุขสบาย อยากได้อะไรก็ได้เสมอ ไม่เคยต้องหยิบจับอะไร แม้กระทั่งงานบ้านเล็กๆน้อย แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 11:36:54 จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 11:23:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทุกๆคนในบ้านรักฉันมาก ด้วยความที่ฉันเป็นลูกและหลานคนแรกในบ้านซ้ำยังเป็นเด็กผู้หญิง ถึงแม้ว่าปู่กับย่าจะเป็นคนไทยเชื้อสายจีน แต่ท่านก็อยากได้หลานสาวมากเป็นพิเศษ ด้วยเข็ดกับฤทธิ์ของความดื้อดึงและซุกซนจากพ่อฉัน ในยามที่แก่เฒ่าจึงอยากได้หลานสาวมาคลอเคลียมากกว่าที่จะได้ความซนของหลานชาย ค่าที่ฉันเกิดมาสมใจปู่ย่าจึงได้รับการตามใจไปเสียทุกอย่าง ย่าไม่เคยขัดใจฉันเลย นอกจากนี้ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะตีฉัน เพราะย่าจะเข้ามาปกป้องเสมอ แม้แต่แม่เองก็ไม่สิทธิ์ที่จะทำโทษฉัน หากฉันดื้อมากเป็นพิเศษแม่จำเป็นที่จะต้องล็อคกุญแจบ้าน เพื่อกีดกันไม่ให้ย่าเข้ามาช่วยฉันได้ แม่มักจะบ่นเสมอว่า “ ขนาดฉันเป็นแม่แท้ๆยังไม่มีสิทธิ์ตีลูกของตัวเอง ”          ในวัยอนุบาลแม่เลือกโรงเรียนคริสต์ ซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชนอันดับต้นๆให้ฉัน เพราะแม่หวังว่าราคาค่าเทอมที่แพงกว่าโรงเรียนอื่นๆ และชื่อเสียงของโรงเรียนที่สั่งสมมาช้านานจะดูแลลูกรักสุดหวงสุดดวงใจคนนี้เป็นอย่างดี และที่สำคัญแม่ต้องการที่จะซื้อสังคมที่เรียกว่า สังคมชั้นสูงให้ฉัน          แม่ของฉันมีอาชีพค้าขาย แม่เปิดร้ายขายกับข้าวสด หรือจะเรียกว่าตลาดขนาดย่อมก็ได้ ดังนั้นแม่จึงไม่มีเวลามากพอที่จะไปรับส่งฉันที่โรงเรียน แต่แม่ก็ว่าจ้างรถโรงเรียนให้ฉัน ความที่กลัวเขาจะดูแลลูกไม่ดี แม่มักจะมีสินน้ำใจเล็กๆน้อยๆให้คนขับรถโรงเรียนเสมอ  ด้วยการให้ผลไม้ราคาแพง และสินน้ำใจเล็กๆน้อยๆนี้ก็ต้องฝากไปถึงคุณครูประจำชั้นด้วย          ส่วนพ่อของฉันเป็นพนักงานรัฐวิสาหกิจในตำแหน่งที่ค่อนข้างสูง ดังนั้นพ่อจึงมีเงินมากพอที่จะส่งเสียดูแลฉัน แต่ไม่ได้จ่ายค่าใช้จ่ายภายในบ้าน และไม่ได้ดูแลแม่เลย แม่ของฉันเป็นเวิร์คกิ้งวูแมนด์ที่ขยันทั้งงานในบ้านและนอกบ้าน เพื่อเลี้ยงตัวเองและส่งเสียเงินให้ทางบ้านยายอยู่เป็นประจำ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 11:35:59 จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 11:24:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3         และด้วยเหตุที่แม่ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้านยาย ทำให้แม่ต้องรับภาระอันใหญ่หลวง จนเป็นเหตุให้ครอบครัวเราแตกแยก ยายของฉันนำโฉนดที่ดินและบ้านไปจำนอง เพื่อนำเงินมาเล่นการพนัน จนเจ้าหนี้จะมายึดบ้านอยู่รอมร่อ แม่จำเป็นต้องวิ่งเต้นหากู้หนี้ยืมสินแบบนอกระบบมาช่วยยาย แรกๆสภาพคล่องทางการเงินที่ร้านแม่ยังพออยู่ได้ แต่ยายก็ยังมิวายมาเบียดเบียนขอเงินแม่บ้าง ขอของในร้านไปเป็นกับข้าวบ้าง ฟังดูมันน้อยนิด แต่ไม่ใช่เลยยายมาทีไรขอเนื้อไปเป็นสิบกิโล ไข่อีกหลายกะบะ  และอื่นๆตามที่ยายอยากจะได้ แล้วแม่ก็ต้องให้เสมอ          หนี้ที่แม่สร้างก้อนสุดท้ายก่อนที่บ้านเราจะแตกคือ สร้อยคอทองคำหนักห้าบาทของเพื่อนสนิทที่แม่รัก แม่ขอยืมมันไปต่อชีวิตของร้านแม่ แต่แล้วแม่ก็หาเงินไปไถ่คืนจากโรงรับจำนำไม่ทัน เพื่อสุดที่รักของแม่คงรักทองมากกว่าเพื่อน รีบแจ้นไปบอกพ่อของฉันถึงที่ทำงาน พ่อเองก็โมโหมากที่แม่สร้างความอับอายให้เจ้าหนี้มาทวงเงินพ่อถึงที่ทำงาน และนั่นก็เป็นสงครามกลางบ้าน โดยที่ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะมีวันนี้          จริงๆแล้วการที่พ่ออายก็เป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้น ที่จริงแล้วพ่อติดใจในรสรักกับหญิงสาวคนหนึ่ง ที่ทำงานรัฐวิสาหกิจคนละองค์กรกัน เธอคนนั้นร่ำรวยและมีชาติตระกูลที่ดี จนไม่น่าเชื่อว่าจะมาลักกินขโมยกินสามีคนอื่น บังเอิญช่วงเวลาที่ช่างแสนประจวบเหมาะที่เธอคนนั้นยื่นคำขาดขอให้พ่อหย่ากับแม่ของฉัน เพื่อที่จะมาแต่งงานกับเธอ เพราะเธอเองก็ทนไม่ได้ที่จะต้องมีรักในหลืบหลบๆซ่อนๆแบบนี้ เมื่ออิสระแห่งความโสดมาถึงพ่ออีกครั้ง เธอคงดีใจ แต่ก็ไม่ได้นานหรอก เพราะพ้นจากแม่แล้ว ยังมีมารตัวน้อยๆอย่างฉันอยู่          หลังจากที่พ่อกับแม่ของฉันเลิกกัน แม่ยังคงอยู่ในบ้านของเรา แต่พ่อกับแม่นอนแยกห้องกัน ส่วนร้านค้าของแม่ได้ปิดกิจการไปแล้ว แม่มีความรู้ด้านบัญชีจึงไปหางานทำที่บริษัทนำเข้าส่งออกแห่งหนึ่ง ส่วนฉันในขณะนั้นก็เริ่มโตเป็นสาววัยทีนแล้ว ด้วยวัย 11 ปี กำลังแรงด้วยอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงตามวัย  แม้ว่าใครๆจะพากันพูดปลอบฉันเสมอว่า เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ แต่ฉันไม่ยอมรับมันหรอก ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องของเด็กโดยตรงมากกว่า ยามที่รักกันก็อยากให้ฉันเกิดมา แต่ในยามที่ร้างลากลับไม่ถามความเห็นของฉันสักคำ ว่าต้องการที่จะให้พ่อไปทาง แม่ไปทางไหม คนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือฉันไม่ใช่เหรอ แล้วใยกันฉันจึงไม่มีสิทธิ์ตัดสินปัญหาครอบครัวของตัวเอง          การที่แม่ยังอยู่ในบ้านสร้างความไม่พอใจให้กับผู้หญิงของพ่อเอามากๆ เธอกลัวว่าวันใด วันหนึ่งจะเกิดถ่านไฟเก่าขึ้น แล้วเธอก็คงกลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตนสำหรับพ่อ ใช่เธอคิดถูก เพราะพ่อเองก็ยังรักแม่อยู่เสมอ แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนานแล้ว แต่แผนตัดไฟแต่ต้นลมมันใช้ไม่ได้ผล เพราะพ่อรักและห่วงฉัน พ่อคิดเสมอว่า สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูก คือการได้อยู่ใกล้ชิดแม่ เธอยื่นข้อเสนอว่าจะให้เงินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งกับแม่และให้แม่ไปอยู่ต่างประเทศ หายไปแบบไร้ตัวตน เธอจะเข้ามาแทนที่และเป็นคนดูแลฉันเอง พ่อกลับมองว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ ด้วยฤทธิ์ที่รุนแรงจากนิสัยของฉัน และปัญหาแม่เลี้ยงลูกเลี้ยงที่เราเห็นกันอยู่ทุกวัน เธอเปลี่ยนใจเสนอใหม่ว่าจะจ้างพี่เลี้ยงมาดูแลฉันเป็นพิเศษ ซึ่งไม่ใช่ความคิดที่ดีนักสำหรับพ่อ เธอจึงจนปัญญายื่นคำขาดว่า ถ้าแม่ยังอยู่เธอจะไม่ยอมแต่งงานกับพ่อ ครั้งนี้มันไม่ได้ผล ความรักของพ่อที่มีให้ฉันไม่มีอะไรมาทำลายได้หรอก พ่อเลือกฉัน เพราะพ่อรู้ดีว่าฉันรักแม่มาก แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 11:41:52 จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 11:26:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะหายไปแล้ว แต่พ่อก็ยังมีสาวๆรออยู่อีกมากมาย จนได้มาพบกับนักร้องสาวในคาเฟ่ ซึ่งเธอคนนี้ได้มาเป็นแม่ของน้องสาวคนที่สอง นักร้องสาวคงคิดผิดที่กระโจนทั้งตัวมาหาพ่อแบบนี้ เธอปล่อยตัวให้ตั้งท้อง พ่อพยายามที่จะพาเธอไปทำแท้ง เพราะกลัวว่าหากวันหนึ่งฉันรู้เรื่องเมียใหม่ของพ่อแล้วจะรับไม่ได้ ซึ่งก็คงจริง ถึงทุกวันนี้ฉันมักจะมีปฏิกิริยากับเรื่องทำนองนี้เสมอ เรียกว่าของขึ้นเลยทีเดียว ควาพยายามที่กำจัดเด็กในท้องไม่เป็นผล สุดท้ายแล้วเด็กต้องคลอดก่อนกำหนด และอยู่ในตู้อบจนมีผลกับสายตา น้องของฉันตาเหล่          ครั้งแรกที่พ่อพาเด็กคนนี้มาที่บ้านของเรา เพราะแม่ของเด็กเกิดอาการระบมแผลผ่าคลอด พ่อจึงอุ้มลูกน้อยหวังพึ่งพาความใจดีของแม่ ซึ่งแม่ก็ใจดีจริงๆด้วย พ่อจำเป็นจะต้องโกหกกับฉันว่าว่าเด็กถูกทิ้งเอาไว้ในรถปฏิบัติงาน ลูกน้องจึงนำเด็กมาให้พ่อ ฉันเหลือบมองไปเห็นขวดน้ำยาล้างสายสะดือ มีชื่อและนามสกุลเด็กติดอยู่ เด็กคนนี้ใช้นามสกุลเดียวกับฉัน พ่อก็ยังโกหกอีกว่า เพราะพ่อเป็นหัวหน้า จึงต้องยอมให้เด็กใช้นามสกุลของเรา พ่อคงไม่รู้ว่าฉันมีเซนต์เรื่องอะไรทำนองนี้ คงเป็นผลพวงมาจากตอนที่แม่ท้องมักจะคิดมากเรื่องพ่อ ก็เพราะพ่อชอบล่อเด็กรับใช้ในบ้านน่ะสิ          ความที่ฉันรู้ว่าพ่อโกหก ฉันรู้ว่านังเด็กนั่นคือลูกใคร มันมีที่มาที่ไปอย่างไร พอทุกๆคนเผลอฉันอุ้มมันไปที่ห้องน้ำ ด้วยหวังจะยัดมันลงโถส้วม เคราะห์ดีที่แม่มาเห็นเข้า ไม่เช่นนั้นฉันคงเป็นฆาตกร          ในช่วงนี้ฉันเริ่มทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา ไม่ทำการบ้าน ไม่ยอมไปโรงเรียนอ้างว่าไม่สบายบ่อยๆด้วยความหวังที่ว่า พ่อกับแม่จะกลับมาพร้อมใจดูแลฉัน แต่แล้วกลายเป็นว่าทำให้พ่อแม่ทะเลาะกันเกี่ยงที่จะดูแลฉันขึ้นมา วันนั้นแม่ติดธุระงานมงคลของลูกสาวเพื่อนสนิท ส่วนพ่อก็ติดธุระที่จะต้องดูแลเมียเจ็บแผลผ่าคลอดและลูกอ่อน แต่ทั้งคู่ก็กลับบ้านมาดูฉันที่แกล้งป่วย และฉันก็ได้ยินทุกประโยค ทุกๆใจความสำคัญ เป็นคุณจะเจ็บปวดไหม เกิดมาเป็นลูกที่พ่อแม่ไม่ต้องการ ต่างฝ่ายต่างเกี่ยงกันที่จะดูแล แม่จะมาพร้อมหน้าแต่ก็มาเพราะความจำใจไม่ใช่หรือ ? จนคลั่งตะโกนสวนทั้งสองคนว่า “อยากตาย”         ทุกๆวันที่ฉันเติบโตขึ้นมา ไม่เคยรู้เลยว่าพ่อเป็นเพล์บอย แม้จะรู้แล้วว่าพ่อมีเมียใหม่ จนวันหนึ่งที่แม่เก็บเอาไว้ไม่ไหว แม่เล่าให้ฟังว่า พ่อมักจะดอดออกไปเที่ยวกับเพื่อนในตอนที่ฉันหลับไปแล้ว ซึ่งเป็นแบบนี้ทุกๆวัน แม่เองก็ชาชินจนไม่รู้สึกเจ็บอะไรอีกแล้ว แต่ฉันเล่า ฉันที่ยังงุนงงกับภาพจอมปลอมพ่อผู้แสนดี กับความอบอุ่นที่ไม่มีจริงในครอบครัวของเรา และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของความคิดที่อยากจะหนีตัวตนของตัวเอง          สิ่งหนึ่งที่ฉันปฎิญาณตนเอาไว้คือ ในวันที่ฉันโตเป็นผู้ใหญ่ ฉันจะเอาไฟไปเผาบ้านนังนั่น ให้ไฟไหม้ตัวมันและลูก ฐานที่แย่งความอบอุ่นของฉัน แย่งพ่อของฉันไป ให้ไฟเผาไหม้ร่างพวกมัน ให้มันเจ็บปวดอย่างสาสมเหมือนที่ฉันโดนไฟแค้นแผดเผาใจทุกวี่วัน จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 11:28:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทางด้านการเรียนของฉัน ฉันยังคงเรียนโรงเรียนลูกคุณหนูที่เดิม จนจบชั้นมัธยมสาม ในช่วงนี้เราต้องตัดสินใจเลือกสายการเรียนต่อ มีทั้งสายสามัญและสายอาชีพ ฉันไม่เคยคิดอยากเรียนต่อในสายอาชีพเลย ด้วยหวังอยากเข้ามหาวิทยาลัยเพื่อความโก้ แต่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองรักและชอบอะไร ฉันมีผลการเรียนวิทยาศาสตร์ดีเยี่ยม แต่วิชาคณิตยอดแย่ ซึ่งด้วยเหตุนี้พ่อจึงหลอกให้ฉันเข้าเรียนในสายวิทย์-คณิต ด้วยความหวังที่ว่าในอนาคตฉันจะได้เป็นเหมือนพ่อ พ่อบอกว่า “ ลูกเรียนวิทย์เก่ง แต่เลขไม่เอาไหน เข้าสายวิทย์น่ะดีแล้ว ศิลป์คำนวนน่ะ เจอทั้งวาดรูปแล้วก็เลข ลูกเองก็วาดภาพไม่เก่ง เจอเลขอีกไม่รอดแน่ๆ ส่วนศิลป์ภาษาอย่าเรียนเลย ภาษาอังกฤษลูกก็ไม่ได้เก่งอะไร” นอกจากจะต้องเลือกแผนการเรียนแล้ว เรื่องโรงเรียนก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ฉันต้องตัดสินใจเลือก ฉันเลือกที่จะย้ายโรงเรียนตามเพื่อนสนิทไปโรงเรียนชายล้วน แต่เปิดเป็นสหในช่วงชั้นมัธยมปลาย ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโรงเรียนเดิม สาเหตุที่ไปเข้าที่นี่ไม่ใช่เพราะผู้ชาย แต่เพื่อนสนิทโดนแม่บังคับให้เข้าเรียนที่นี่ตามพี่ชาย         ในตอนแรกพ่อไม่อยากให้ฉันย้ายโรงเรียน แต่ด้วยความดื้อดึงของฉันทำให้พ่อต้องตามใจ ก่อนที่จะเข้าโรงเรียนใหม่นี้ได้ พ่อต้องบริจาคเงินค่าแป๊ะเจี๊ยไปหลายหมื่น เพื่อให้สมใจฉัน แต่แล้วฉันก็เรียนอยู่ที่นี่ได้เพียงครึ่งปีเท่านั้น ด้วยสุขภาพที่ไม่เอื้ออำนวยต่อห้องเรียนที่ใช้ปากกาไวท์บอร์ด และเป็นห้องแอร์ที่แสนจะสกปรก ความที่นักเรียนส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย ดังนั้นความสะอาดของห้องเรียนจึงต่ำมาก         ช่วงนี้เรื่องของความรักชายหญิงสำหรับฉันยังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนัก เพราะทุกๆคนคือ เพื่อนอย่างแท้จริง ไม่มีแบ่งแยกชายหญิง หรือเรื่องชู้สาวเลย แม้ว่าลึกๆแล้วฉันอยากได้ใครสักคนเป็นที่พึ่งทางจิตใจ อยากมีครอบครัวเล็กๆที่แสนจะอบอุ่น          จากเหตุการณ์ซ้ำๆที่ฉันหายใจไม่ออก และมีปัญหาเกี่ยวกับระบบทางเดินหายใจบ่อยๆ จนพ่อต้องวิ่งรับส่งฉันระหว่างโรงพยาบาลกับโรงเรียนเป็นว่าเล่น เราจึงตัดสินใจย้ายโรงเรียนเป็นโรงเรียนรัฐบาลใกล้บ้าน ฉันเองก็ยอมย้ายแต่โดยดี เพราะรู้ว่าสังขารตัวเองจะไปไม่ไหว แม้พ่อจะเสียดายเงินค่าแป๊ะเจี๊ยนั่นมาก แต่ก็ไม่เท่าสุขภาพลูกสาวหรอก โรงเรียนแห่งใหม่เพื่อนๆน่ารักมาก ฉันอยู่ในกลุ่มของเพื่อนที่มีผลการเรียนลำดับต้นๆของห้องเรียน ทุกๆคนในกลุ่มหวังว่าจะได้เข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำ แต่ฉันไม่คิด ...          จนจบชั้นม.หกทุกๆคนก็แยกย้ายกันไปตามหาสิ่งที่ตัวเองฝันอยากเรียน ตัวฉันไม่มีฝันอะไรเลย แต่ก็ทำทุกอย่างตามระบบ แม้ว่าฉันจะสอบเอนทรานซ์ไม่ติด แต่พ่อก็อยากให้ฉันได้เรียนระดับมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงด้านวิศวกรมาก จนทำทุกวิถีทางที่จะให้ลูกได้เข้าไปเรียน ทางสถาบันมีการเปิดการเรียนการสอนภาคพิเศษขึ้น พ่อก็พาฉันไปสมัครและวิ่งเต้นหาคนรู้จักที่พอจะฝากฝังได้ แต่แล้วฉันก็สอบตกในรอบสัมภาษณ์ เพราะบอกอาจารย์ท่านไปตรงๆว่า ฉันไม่ได้คิดฝันจะมาเรียนที่นี่ แต่มันเป็นความปราถนาของพ่อต่างหาก แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 11:36:34 จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 11:30:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6        ผลการสอบสมใจฉันแล้ว  แต่กว่าผลจะออกมามหาวิทยาลัยเอกชนหลายๆที่ก็ปิดรับสมัครไปแล้ว เหลือเพียงมหาวิทยาลัยเอกชนย่านรังสิตและอีกไม่กี่ที่เท่านั้น ฉันจึงเลือกที่จะสมัครเรียนที่นี่ ในคณะเทคโนโลยีชีวภาพ ด้วยความที่ไม่รู้จะเรียนอะไรดี การเดินทางจากบ้านมามหาวิทยาลัยไกลพอควร พ่อกับแม่จึงตัดสินใจให้ฉันอยู่หอพักของมหาวิทยาลัย ตัวฉันเองก็ไม่ขัดข้องที่จะอยู่หอพักของมหาวิทยาลัย ด้วยความที่ไม่ใช่สาวนักเที่ยวราตรี และไม่ได้มีผู้ชายมารายล้อม จึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะทำตัวในกฏเกณฑ์ของหอพัก แต่ในท้ายที่สุดฉันก็อยู่ที่หอไม่ได้ เพราะความคิดถึงบ้านจับใจ เลิกเรียนเมื่อไหร่เป็นต้องกลับบ้านทุกที จนพ่อโมโหเพราะเสียค่าเช่าหอพักไปฟรีๆ วันหนึ่งฉันได้เดินผ่านตึกเรียนของคณะนิเทศศาสตร์ เห็นบอร์ดที่อยู่ข้างตึกมีข้อความว่า “คุณจะเป็นปัญญาชน หรือปริญญาชน” จู่ๆประกายความคิดอะไรไม่รู้บอกให้ฉันเรียนนิเทศ ฉันตัดสินใจไม่นานก็ทำเรื่องขอย้ายคณะมาเรียนนิเทศศาสตร์ แต่ก็ไม่ได้รู้จักสาขาวิชานี้ดีนัก จึงไม่รู้ว่าควรจะเลือกเรียนสาขาวิชาใดดี เพื่อนที่เป็นรูมเมทก็รู้งูๆปลาๆ เธอถ่ายทอดสิ่งที่เธอรู้( หรือเปล่า)ว่า “ พวกวิทยุโทรทัศน์น่ะ คนที่เรียนจะต้องมีกล้องถ่ายวิดิโอส่วนตัว ถ้าไม่มีอย่าเรียนเลย ส่วนสาขาภาพยนตร์ก็พอกันต้องมีเงินซื้อกล้องนะ โฆษณาวาดรูปเยอะไม่ไหวหรอก พีอาร์ก็ต้องหน้าตาดีสวยเลิศ เหลือแต่สาขาวารสารเข้านี่สิ” ฉันเองก็เชื่อเพื่อน เรียนวารสารก็ได้ ความที่ฉันเองก็เป็นนักอ่านตัวยง ก็คงไม่เลวนักหากได้มาขีดๆเขียนๆตัวอักษร          ในปีนั้นมหาวิทยาลัยแห่งนี้เป็นปีการศึกษาสุดท้ายที่เป็นระบบไตรภาค ฉันย้ายคณะมาเรียนที่นิเทศตอนเทอมสอง พอพ้นเทอมไปแล้วผลการเรียนจะถูกส่งไปที่บ้าน พ่อจึงรู้ว่าฉันย้ายคณะและเกิดเป็นเรื่องราวปากเสียงทะเลาะกันยกใหญ่ พ่อดูถูกดูแคลนสายวิชาชีพนี้มากว่าจะไม่มีปัญญาหางานทำ พ่อพูดว่า “ถ้ารู้จะเรียนแค่นี้ ส่งให้เรียนมหาลัยที่ถูกๆกว่านี้แล้ว ไม่ต้องกัดฟันส่งไปเรียนที่แพงๆแบบนี้หรอก” วันรุ่งขึ้นฉันสนองความโมโหของพ่อด้วยการลาออกจากมหาวิทยาลัยทันที พอพ่อรู้ก็ตกใจมากที่ฉันกล้าทิ้งอนาคตของตัวเองด้วยอารมณ์น้อยใจพ่อเพียงชั่ววูบ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องร้อนถึงพ่อที่จะต้องหาที่เรียนใหม่ให้ฉัน เพราะฉันยืนยันหนักแน่นว่าจะไม่กลับมาที่นี่อีก เพราะอายเพื่อนที่เลี้ยงส่งอำลากันไปเรียบร้อยแล้ว พ่อจึงต้องหามหาวิทยาลัยเอกชนที่ใหม่ให้ฉันได้เข้าเรียน อย่างไรก็ตามสุดท้ายแล้วฉันก็ต้องกลับมาตายรังที่เดิม มหาวิทยาลัยแห่งแรกของฉัน แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 11:35:26 แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 11:33:06 จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 11:31:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ก่อนหน้าที่ฉันทะเลาะกับพ่อเรื่องเรียนได้ไม่นานฉันได้พบกับผู้ชายคนหนึ่ง เรารู้จักกันผ่านเวปบอร์ดในอินเตอร์เน็ต ที่คนรักหนังสือแฮรี่พ็อตเตอร์จะเข้ามาชุมนุมกันอยู่เป็นประจำ ฉันไม่ใช่คนรักแฮรี่ เพียงแค่ความอยากรู้อยากเห็นว่า หนังสือเล่มนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับอะไร ด้วยเกรงว่าจะเป็นคนตกยุค ตกสมัย และจะได้เอาไว้เป็นหัวข้อสนทนากับเพื่อนๆยามที่คนเขาพูดถึงกัน ฉันติดต่อทำความรู้จักกับเขาผ่านโปรแกรมสนทนาทางอินเตอร์เน็ต ชื่อว่าโปรแกรมไอซีคิว เราใช้เวลาพูดคุยกันไม่นานนัก จนเกิดความไว้วางใจซึ่งกันและกัน เราจึงแลกเบอร์โทรศัพท์ ในท้ายที่สุดก็เกิดเป็นความสนิทสนม และก่อร่างเป็นความรักโดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ตัว ด้วยความที่เราสองคนมีความชอบหลายๆอย่างเหมือนกัน จึงไม่แปลกเลยที่พักหลังเราจะไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ แต่ก็เป็นเพียงฐานะเพื่อนเท่านั้น ฉันกับเขามักจะไปร้านหนังสือตามห้างสรรพสินค้า เพื่อใช้เวลาเลือกหนังสือที่ถูกใจเป็นเวลานานๆ ความสัมพันธ์ของเราคงไม่ก้าวหน้าไปมากกว่านี้ถ้าหากฉันไม่เป็นฝ่ายเอ่ยถามว่าเขาคิดอย่างไรกับฉัน เพราะดูเขาจะห่วงใยฉันเกินความเป็นเพื่อนปกติมากเข้าไปทุกวัน พอรู้ถึงความคิด ความรู้สึกของเขา ฉันก็ยินดีที่จะเปิดรับความสัมพันธ์ใหม่ที่เกินความเป็นเพื่อนมาอีกขั้น แรกๆฉันยังไม่รู้ตัวว่ารักเขา และความที่เขาเองก็ไม่รู้ความรู้สึกในใจฉัน เขาจึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อเอาใจฉัน ตามใจจนฉันเหลิงไปว่าตัวเองเป็นควานช้างในขณะที่เขาเป็นเพียงช้างเท้าหลังผู้ต่ำต้อย คนรักกันไม่ต่างอะไรจากลิ้นกับฟัน คงจะต้องมีบางเวลาที่ทะเลาะกันงอนง้อกันบ้าง แต่ทุกๆครั้งที่ไม่ได้ดั่งใจ ฉันจะทำร้ายร่างกายเขาเสมอ ไม่ว่าจะที่บ้าน ที่สาธารณะ อยู่กันสองคน จนร้ายแรงถึงขั้นตบตีเขาต่อหน้าเพื่อนๆของเขาเอง โดยไม่รู้เลยว่าจะเกิดเป็นมรสุมในใจเขา จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 11:34:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จนถึงวันนั้น วันที่แสนจะเจ็บปวดเขามีคนอื่น คนที่ดีต่อเขา คนที่ไม่อารมณ์ร้าย ไม่ทำร้ายร่างกายเขาเหมือนฉัน พอฉันรู้เรื่องเราต่างฝ่ายต่างก็เสียน้ำตาให้กัน เสียใจในสิ่งที่ทำร้ายกัน และทุกอย่างก็จบลงที่เขาเลือกฉัน กลับมาหาฉัน เราไม่อยากสูญเสียกันและกันอีกแล้ว ต่างฝ่ายต่างก็โผกอดเข้าหากัน ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ มีเพียงร่างกายของเราสองคนที่พูดคุยบอกคำว่ารักให้แก่กันและกัน  และครั้งนี้ก็เป็นการตัดสินใจในการกระทำสิ่งที่ผิดครั้งแรก ถัดจากครั้งนั้นมาหลายเดือน เราไม่ได้ทำสิ่งต้องห้ามกันอีกเลย แม้ว่าจะมีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เพราะเขาเป็นผู้ชายlสุดแสนจะหัวโบราณมาก และมากกว่าฉันเสียด้วยซ้ำ แต่แล้วเพื่อนสนิทตอนมอปลายของฉันชวนให้ไปช่วยย้ายหอพักที่มหาวิทยาลัยแถวๆบางแสน แน่นอนเขาต้องตามไปด้วย หลังจากทำงานกรรมกรกันเสร็จแล้ว พวกเราก็กินเลี้ยงฉลองบ้านใหม่ของเพื่อนนิดหน่อย ก็ตามวัยคนองก็เลยหิ้วแอลกอฮอลอ่อนๆอย่างสปายมาคนละขวด ในบรรยากาศชายทะเลที่แฝงไว้ด้วยความมึนนิดๆ ความปราถนาต่อคนรักอีกสักหน่อยคงไม่ยากที่จะจุดไฟรักที่ร้อนแรงกรุ่นอยู่ภายในให้โหมติดได้ง่ายๆ และเราก็ทำผิดอีกครั้งแต่ครั้งนี้เราไม่โชคดีแบบคราวก่อน แม้ว่าจะหาทางป้องกันด้วยยาคุมฉุกเฉินแล้วก็ตาม จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 11:34:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากข้อความข้างต้นสะท้อนเงามาที่ตัวเองเลยคะคุณสีน้ำบนผืนผ้าใบ จากคุณ : mizzy-puipuiie (mizzy-puipuiie) - [ 13 มิ.ย. 50 11:38:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านอยู่ค่ะ คิดว่ายังไม่จบ จากคุณ : MONROVIA - [ 13 มิ.ย. 50 12:57:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ** ยังไม่จบค่ะ ... ความจริงแล้วเรื่องนี้เป็นสาระนิพนธ์ในระดับปริญญาตรี ที่ฉันจัดทำเป็นพ็อคเก็ตบุ๊ค พอเขียนเสร็จแล้วเลยคิดว่าน่าจะเอามาแชร์ประสบการณ์กับคนอื่นๆบ้าง เพิ่งเคยอุ้ม          ฉันยังจำได้ดี วันหนึ่งในขณะที่ปิดภาคเรียนระหว่างภาค ฉันไปเดินเที่ยวเล่นที่ห้างสรรพสินค้ากับเพื่อนสาว นึกเอะใจอย่างไรบอกไม่ถูก เลยตัดสินใจไปซื้อที่ตรวจการตั้งครรภ์ ผลปรากฏออกมา 2 ขีด แปลว่า ปิ๊งป่อง ท้องแล้วจ้า...           พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ฉันท้อง ท้องได้อย่างไรกัน ท้องทั้งๆที่ฉันคุมกำเนิด ท้องในขณะที่ยังไม่แต่งงาน ท้องตอนเรียนอยู่ชั้นปีที่3 เสียด้วยซ้ำ แล้วฉันจะทำอย่างไรกันกับเรื่องนี้ดี ช่วงเวลาแห่งชีวิตนักศึกษาสาวยังสดใส ซาบซ่าออกจะตายไป  แต่ฉันต้องเป็นแม่คนเสียแล้ว ต้องท้องโย้ พุงโล ที่สำคัญอนาคตจะเป็นอย่างไรก็ยังไม่รู้          พอผลของอุปกรณ์ทดสอบปัสสาวะออกมา ฉันไม่รอช้ารีบฉุดเพื่อนสาวไปตรวจให้แน่ใจอีกครั้งที่โรงพยาบาลย่านลาดพร้าว เพราะใกล้กับจุดเกิดเหตุมากที่สุด เพื่อนคนนี้ก็ช่างแสนดีไปไหนไปด้วยตลอด พอผลจากห้องแล็ปโรงพยาบาลออกมา ฉันท้องจริงๆ คราวนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ          ขณะนั้นหัวสมองฉันมันขาวโพลนไปหมด ไม่เหลือสติสมปะดีใดๆอีกแล้ว ในสมองพร่ำแต่ประโยคซ้ำไป ซ้ำมาว่า “ ไม่ต้องกลัวนะลูก แม่จะไม่ทำร้ายหนู ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะได้อยู่ด้วยกัน”  ฉันทั้งตกใจ ทั้งกังวลจนบรรยายไม่ถูก รู้แต่ว่าคงต้องโทรไปบอกเขา ตัวต้นเหตุอีกรายให้ได้รู้เรื่องกันไป จะได้ช่วยกันคิดและแก้ไข          ฉันคว้าโทรศัพท์มือถือ โทรไปบอกเขา เขาตอบว่า “ ท้อง...ก็ท้องต่อไปสิ กลับบ้านก่อนค่อยคุย แล้วกลับบ้านดี ดีล่ะ ค่ำแล้ว วันหลังหัดเข้าบ้านไวไวบ้างนะ บลา บลา บลา ”  ไม่วายขี้บ่นเหมือนเดิม ในขณะที่สถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานออกอย่างนี้ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:13:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12          พอกลับถึงบ้านเราสองคนได้พูดคุยกันทางโทรศัพท์ เขาดูจะวิตกกังวลมาก ก็แน่ล่ะอนาคตของเราสองคนทั้งชีวิตเลยนี่ ถ้าให้พูดกันตามจริงแบบตรงๆ ฉันรู้ดีอยู่แล้วว่าเขาไม่ได้ต้องการเด็กในท้องฉันเลย แต่ก็ไม่อยากเสียฉันไป เพราะเราเดินร่วมทางมาไกลเกินกว่าที่จะคิดทิ้งกันได้แล้ว เขาพูดกับฉันด้วยประโยคๆหนึ่งที่ฉันยังจำขึ้นใจจนถึงทุกวันนี้ว่า “ถ้าเด็กอยู่ในท้องฉัน ฉันจะเอาออก แต่นี่เด็กอยู่ในท้องเธอ ถ้าเธอทำแท้งแล้วเป็นอะไรไป ฉันคงไม่เหลือใคร” เป็นอันว่าเราตกงกันได้ และได้ข้อสรุปที่ตรงกันว่า เราจะรักษาชีวิตของลูกเราเอาไว้ แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจทำให้เกิดมา แต่เราก็เต็มใจให้ลูกเกิด          เป็นใครก็คงต้องกลัว ตกใจ และอะไรอีกมากมายที่ตามมาในหัวสมอง เราต้องเลือกระหว่างคนที่รักเรา และคนที่เรารัก หมายถึงพ่อแม่ กับลูกในท้อง แน่นอน ฉันเลือกทั้งสอง ด้วยวิธีโง่ๆ หรือฉลาดก็ไม่รู้ ที่คิดอะไรได้อย่างง่ายดายว่าจะปิดบังเรื่องเด็กในท้องกับพ่อ แม่ ไปจนถึงวันหนึ่งที่สามารถบอกได้ ฉันเรียกมันว่า “แผนเด็กเล่นขายของ”          แผนการโง่ๆที่ว่านั่นมันมีอยู่ว่า ฉันจะอยู่ที่บ้านจนกว่าสรีระร่างกายจะปกปิดความผิดเอาไว้ไม่ได้แล้ว ค่อยหาเรื่องออกนอกบ้านจนกว่าจะคลอด เคราะห์ดีเหลือเกินที่ช่วงเวลานั้นช่างประจวบเหมาะเจาะจง ในระยะที่ท้องจะต้องป่องออกมาตรงกับช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อนพอดี ทำให้ฉันมีข้ออ้างว่าจะไป “ เข้าค่ายอาสา”          และความแก่แดดแก่ลมทำให้ฉันรู้ว่า กว่าที่ท้องสาวจะออกมาจนเด่นเห็นได้ชัด ระยะเวลาต้องล่วงเลยมาหลายเดือนแล้ว ยิ่งคนตัวเล็กๆอย่างฉันด้วยนั้นยิ่งเห็นท้องยาก ดังนั้นฉันจึงมีระยะเวลาในการเตรียมตัว มันหมายถึงเรื่องของเงินทุนน่ะ ก็เพราะเราไม่รู้ว่าเมื่ออกจากบ้านไปแล้วชีวิตจะเป็นอย่างไร และที่สำคัญไม่รู้ว่าแผนจะแตกเมื่อไหร่ ถ้าความแตกแล้วพ่อแม่จะยังรักฉันไหม  ดังนั้นฉันจึงใช้ระยะเวลาที่เหลืออยู่ค่อยๆเก็บเงินไปทีละเล็กละน้อย แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 13:14:21 จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:14:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ถึง ณ เวลานี้สติเริ่มกลับมาแล้ว แม้ว่าจะไม่ถูกเรื่องทั้งหมดในสิ่งที่ฉันคิดทำ แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่เลือกที่จะตัดปัญหาด้วยการทำแท้ง เพราะฉันระลึกได้ว่าที่ผ่านมา ฉันเลือกกระโจนชีวิตทั้งชีวิตไปกับผู้ชายคนหนึ่ง ด้วยความเขลาก็เพราะต้องการหนีปัญหาภายในบ้าน ทั้งที่จริงแล้วมันไม่ได้มีปัญหาจริงๆเลย เป็นเพียงสิ่งที่ใจฉันคิดขึ้นจากความไม่รู้จักกับความสุขแห่งความพอดี ที่ผ่านมานั้น ฉันคิดเสมอว่าฉันไม่มีความสุข แม่ก็อย่างนั้น พ่อก็อย่างนี้ โดยที่ลืมไปว่าแล้วฉันล่ะดีสักแค่ไหน ถึงไม่รู้จักความสุขที่มีอยู่เสมอมา กลับคิดแต่จะหาสามีสักคนและออกจากบ้านให้ได้ในเร็ววัน          ปัญหาครอบครัวที่มันเกาะกินใจฉันก็ไม่มีอะไรมากหรอก ตามสูตรสำเร็จของปัญหาสังคม ที่มักมีจุดเริ่มต้นมาจากปัญหาครอบครัว พ่อแม่ฉันแยกทางกันค่ะ แต่นั่นไม่เลวร้ายเท่าที่ท่านทั้งสองต่างพากันสาดโคลนใส่กันและนั่นคือเงามืดๆที่เกาะกินใจฉัน ทั้งๆที่จริงแล้วปรากฎการณ์แห่งชีวิตของฉันนี้มีความนัยที่แสนจะงดงามซ่อนอยู่ นั่นคือ ท่านทั้งสองต่างก็รักฉัน อยากที่จะให้ฉันรัก และศรัทธาเพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น แต่ฉันกลับมองไม่เห็นมัน สำนึกได้เพียงว่า ฉันไม่มีที่ให้ยึดเหนี่วจิตใจจึงต้องตะเกียกตะกายไขว่คว้าหาใครสักคนที่รักฉันและเป็นหลักให้เกาะได้          โชคดีเหลือเกินที่เกิดมาไม่สวย ฉันไม่ได้ประชดชีวิต แต่เป็นความคิดในแง่บวกจริงๆ ก็อย่างที่บอก ฉันดิ้นรนไขว่ขว้าหาผู้ชายแต่โชคดีเหลือเกินที่เกิดมาไม่สวย มิเช่นนั้นป่านฉะนี้คงมีสามีร่วมร้อยแล้ว ไม่เหลือความสาวให้ได้มาเจอคนๆนี้ และแล้วพระเจ้าก็ยังเมตตาฉัน คนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าความรักของพ่อแม่ ให้ได้มาเจอผู้ชายคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่เจ้าชายขี่ม้าขาว แต่เขาเป็นเจ้าชายใส่รองเท้าแตะ ที่แสนจะขี้ขลาดตาขาว จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:15:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เวลาผ่านล่วงเลยจากอายุครรภ์เพียง 22 วันก็กลายเป็น 21 สัปดาห์กว่า หรือ 5 เดือนเศษ แม่ของฉันก็ยังไม่รู้ว่าฉันท้อง ส่วนทางบ้านเขาก็ยังไม่มีใครรับรู้เช่นกัน เขาได้ทำผิดกับฉันเรื่องหนึ่ง ด้วยการโกหกหน้าตายว่า แม่เขารับรู้เรื่องนี้แล้ว เพียงแต่ทำเฉยไม่แสดงทีท่าว่าอย่างไร จนฉันอดรนทนไม่ไหว ไม่เข้าใจว่าแม่เขาคิดอย่างไรแน่กับเรื่องใหญ่โตแบบนี้ จึงได้มีทีท่าเฉยได้อย่างแนบเนียน         ฉันตัดสินใจโทรศัพท์ไปคุยกับพี่ชายฝาแฝดของเขา เรื่องเป็นว่าเขากลัว ไม่กล้าที่จะบอกแม่เลยต้องใช้วิธีโกหกไปวันๆแบบนี้ ช่วงนั้นฉันรู้สึกผิดหวังในตัวเขามาก  อยากที่จะหนีปัญหาหรืออย่างไร แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้ คือเขาไม่ได้มีเจตนาแอบแฝงที่จะทอดทิ้งฉันกับลูก เพียงแต่ว่าเขาเป็นคนขี้ขลาด และมักจะหนีปัญหาไม่ว่าเรื่องใดๆเสมอ  ก็อย่างที่ฉันบอก ความรักของเราไม่ได้สมบูรณ์แบบ และเขาไม่ใช่เจ้าชายขี่ม้าขาวจริงๆ          พอเรื่องถึงหูพี่ชายฝาแฝดของเขา มันก็กระจายถึงแม่และญาติผู้ใหญ่ ซึ่งทั้งแม่และพี่ชายของเขารู้จักคุ้นเคยกับฉันดี เพราะเราสองคนคบกันมาร่วม 3 ปีแล้ว ดังนั้นจึงเข้านอกออกในบ้านแต่ละฝ่ายอย่างสะดวกโยธิน และการคบหาก็อยู่ในหูในตาผู้ใหญ่ แต่เหตุที่เกิดเรื่องขึ้นอันนี้เกิดตอนนอกรอบในขณะที่ผู้ใหญ่เผลอ         เมื่อแม่ของเขาได้รับรู้ ก็ไม่ได้วางเฉยอย่างที่เขาโกหกสักนิด แต่ให้เขาเข้ามาจัดการพูดคุย และขอขมาทางฝ่ายฉัน ส่วนเขาก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากพูดได้แต่เลี่ยงไปวันๆ ด้วยการกระหน่ำเล่นเกมออนไลน์ทั้งวัน ทั้งคืน แล้วใช้เป็นข้ออ้างว่ามาไม่ไหว          จนในที่สุดฉันทนไม่ได้ เพราะเริ่มคิดระแวงว่าเขายังต้องการฉันกับลูกอีกไหม หรือที่ทำเป็นยอมรับก็เพราะว่าเราสองคนใช้เวลาร่วมกันมาไม่ใช่น้อย รู้จักบ้านช่องกันจนแทบจะปรุแล้ว ครั้นจะหนีก็ไม่รู้จะทำอย่างไรได้ จึงต้องก้มหน้ายอมรับไปแบบแกนๆอย่างนี้          ในที่สุดฉันได้ตัดสินใจพูดกับเขาว่า หากยังให้ฉันนั่งรออยู่อย่างนี้ ไม่แน่ว่าวันใดวันหนึ่งที่ฉันรู้สึกจนหนทางแล้วจริงๆ อาจคิดสั้นขึ้นมาก็ได้ และเมื่อมีเหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้น เขาจะรู้สึกเสียใจที่สูญเสียฉันกับลูกไปบ้างไหม เขาไม่ได้ตอบ ได้แต่นิ่งเงียบงันอย่างเคย ตามแบบฉบับของเขาเวลาหลีกหนีปัญหาไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม แต่สุดท้ายเขาก็มานั่งเฝ้าฉันกับแม่ที่บ้านทุกวัน พอหัวค่ำก็กลับบ้านไป เช้าวันใหม่ก็มาอีกวนเวียนเป็นวัฎจักรแบบนี้อยู่แรมเดือน          ระหว่างช่วงเวลาที่สุดแสนจะทรมานใจนี้ ฉันคิดเสมอว่าหากแม่รู้เรื่องที่ฉันท้อง แม่จะเสียใจที่ฉันท้อง หรือเสียใจที่ฉันคิดจะปิดแม่มากกว่ากัน จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:17:07 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จนวันนึงที่แม่ทนไม่ไหวแล้ว เมื่อคล้อยหลังเขากลับบ้านไป แม่ก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากถามฉันเอง ฉันเคยคิดเสมอนะว่าแม่จะต้องด่าทอให้ฉันเจ็บแสบ จะต้องตบตีฉันให้สาสมกับความผิดที่ฉันทำ แต่แล้วไม่ใช่เลย แม่พูดเพียงสั้นๆว่า “มีอะไรจะบอกแม่ไหม” ฉันยังคงยืนยันกระต่ายขาเดียวว่า ไม่มี แต่แม่ก็ไม่ยอมให้ฉันหนีคำตอบ “ ขนาดนี้แล้วไม่คิดจะบอกแม่สักคำเชียวเหรอ” สิ้นเสียงแม่ทุกอย่างก็พรั่งพรูออกมา ทั้งน้ำตาและน้ำเสียงจากปากฉัน มันไหลราวกับว่าเขื่อนแตก ก็สิ่งต่างๆถูกอัดอั้นมานาน และแม่พูดเพียงอีกคำเท่านั้น “คิดไว้หรือยังจะทำอย่างไร”          ทำไมนะ ทำไม แม่ไม่ตบตี แม่ไม่ด่าล่ะ ฉันทำผิดมากเหลือเกิน เห็นแม่นั่งตาแดงร้องไห้แบบนี้ ฉันเจ็บเสียยิ่งกว่าโดนแม่ตีเสียอีก ฉันคงจะบาปมาก          ไม่เพียงแต่ความรู้สึกอัดอั้นตันใจที่หลั่งไหลออกมาพร้อมน้ำตาหรอกนะ คืนวันนั้นที่ฉันได้เปิดเผยความจริงกับแม่ ยังมีความรู้สึกดีดีซ่อนอยู่ และฉันยังได้มองเห็นความรักของแม่ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ฉันมักจะคิดว่า แม่ไม่ได้รักฉันสักเท่าไหร่ เพียงแค่เห็นฉันเป็นเครื่องมือในการต่อรองเรื่องเงินๆทองๆกับพ่อก็เท่านั้น คำตอบของความกำกวมมาราวยี่สิบปีเศษก็ได้มาเฉลยในวันนี้ว่า แม่รักฉันที่สุดในโลก          ถึงขณะนี้แผนเด็กเล่นขายของได้ถูกหยิบขึ้นมาปัดฝุ่นอีกครั้ง แม่เองก็ไม่อยากที่จะเปิดเผยเรื่องนี้กับพ่อ ลึกๆแล้วแม่ก็รู้สึกผิดกับพ่อเช่นกัน ที่เลี้ยงฉันมาไม่ดี ทั้งๆที่ฉันเป็นแก้วตาดวงใจของท่านทั้งสอง นอกจากนี้แม่กลัวว่าพ่อจะให้เงินฉันไม่เต็มที่ หากรู้ว่าฉันได้ทำอะไรลงไป สิ่งที่ยังคงยึดเหนี่ยวหัวใจของพ่อให้มีกำลังใจในการส่งเสียฉันก็คือ การที่ฉันยังเรียนหนังสือ ยังทำตัวเป็นลูกที่มีควาามปกติสุขนั่นเอง ยิ่งในสภาวะที่เตี้ยอุ้มค่อมอย่างฉันแล้วจะไปหันหน้าพึ่งพาใครได้เล่า           เราสองคนแม่ลูก เลือกที่จะเงียบและทำลืมๆเรื่องนี้ไปอีกระยะหนึ่ง จนถึงวันที่ฉันควรจะออกจากบ้านไปแสร้งว่า “เข้าค่ายอาสาพัฒนาชนบท” ตามแผนที่วางไว้ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:18:22 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีค่ะ เพราะพ่อแม่ของฉันเลิกกัน และตัวฉันที่เองก็อยู่กับแม่ ส่วนพ่อไปอยู่กับครอบครัวใหม่ ดังนั้นจึงปิดบังเรื่องนี้กับพ่อได้อย่างง่ายดาย เราก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันกับแม่เลือกแล้วนั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้องเหมาะสมที่สุดหรือเปล่า แต่อย่างน้อยที่สุด เราก็ไม่เลือกทางที่จะตัดปัญหา และตัดสินค่าชีวิตน้อยๆว่าเป็นภาระ หรือป็นอุปสรรคในชีวิต หากแต่ฉันและแม่มองว่า ลูกคือของขวัญแห่งชีวิต ที่เราไม่มีวันจะได้อะไรที่ดีไปกว่านี้อีกแล้ว จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:18:46 ]

ความคิดเห็นที่ 17 รออ่านอยู่จ้า จากคุณ : ลานศิลป์ - [ 13 มิ.ย. 50 13:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตามอ่านอยู่เช่นกัน จากคุณ : แม่อ๊อตโต้ - [ 13 มิ.ย. 50 13:21:22 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ภาคที่ 3 มือใหม่หัดอุ้ม กว่าจะถึงวันที่ได้เป็นแม่         ครั้งแรกที่ฉันรู้ว่ามีเจ้าตัวน้อยอยู่ในท้องอายุครรภ์ได้ราวๆ 22 วัน ฉันเลือกที่จะใช้บริการในการดูแล ฝากท้องที่โรงพยาบาลย่านลาดพร้าว ซึ่งเป็นโรงพยาบาลเดิมที่ไปตรวจเจอลูก ฉันไม่รู้ว่าจะไปฝากท้องที่ไหนดี เพราะงบประมาณที่มีในช่วงแรกๆต้องใช้อย่างจำกัด ในช่วงนั้นพวกผู้ใหญ่ยังไม่รู้เรื่องของเราเลย แต่ฉันเองก็ไม่อยากใช้บริการโรงพยาบาลรัฐ กลัวเหลือเกินพยาบาลดุๆ นักศึกษาแพทย์หลายๆคนที่ร่วมกันตรวจจนตัวแทบช้ำ        โรงพยาบาลย่านลาดพร้าวนี้ตรงกับความต้องการของฉัน เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่การบริการดี แถมราคาแพคเก็จคลอดของที่นี่ฉันเองก็พอสู้ไหว แต่เขาเริ่มรับฝากครรภ์ตั้งแต่ 3 เดือนขึ้นไป ดังนั้นฉันจะต้องเริ่มไปฝากท้องครั้งแรกตอน 14 สัปดาห์ หรือ 3เดือนครึ่งและวันนั้นเองเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเสียงหัวใจของลูกที่อยู่ในท้อง ที่ผ่านมาแม้ฉันจะรู้ว่าตัวเองท้อง แต่ก็ยังไม่รู้สึกถึงความผูกพันกับลูกในท้องสักเท่าไหร่  จนวินาทีแรกที่ได้ยินเสียงหัวใจของลูกเต้น ฉันเริ่มรู้สึกรู้สึกตีบตันในคอ น้ำตาคลอเริ่มปริ่ม พรางคิดว่าลูกได้อยู่ในท้องของฉันจริงๆ                   เสียงหัวใจของลูก ไพเราะเหมือนเพลงจากสวรรค์                             ไม่มีเสียงไหนจะดีไปกว่านี้อีกแล้ว วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนการนัดตรวจครั้งที่ 2 อายุครรภ์ของฉันได้ราวๆ 18 สัปดาห์ คุณหมอทักว่าเสียงหัวใจของเด็กในท้องดังแปลกๆ มีเสียงสะท้อน 2 ครั้ง อาจจะแฝด หรือไม่ก็แค่เสียงสะท้อน จึงแนะนำให้ฉันตรวจอัลตร้าซาวด์  ฉันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ไม่ว่าลูกในท้องจะมีสองคนหรือ คนเดียว อย่างไรก็ดีทั้งนั้น  แต่เขาวิตกกังวลมาก กลัวเหลือเกินจะเลี้ยงลูกไม่ไหว ลำพังลูกคนเดียวก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าจะเลี้ยงลูกได้ดีสักแค่ไหน แล้วนี่ถ้าหากมีถึงสองคนเล่าจะทำอย่างไร อีกทั้งในตอนนั้นเรายังคิดว่าจะใช้แผนเด็กเล่นที่วางเอาไว้ เราจะปิดเรื่องของลูกกับพวกผู้ใหญ่ และหาทางแอบเลี้ยงเด็กเอง จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ระหว่างที่นั่งรอห้องตรวจอัลตร้าซาวน์ว่าง ขณะนั้นหัวใจของฉันแทบจะหลุดลอยออกมาจากปาก ตื่นเต้นมากเหลือเกิน ที่จะได้เห็นลูกในท้องแล้ว พอห้องอัลตร้าซาวน์พร้อมแล้วพยาบาลในชุดสีขาวก็เรียกให้ฉันขึ้นไปนอนบนเตียง เยื้องๆจากหัวเตียงมีจอเล็กๆ คล้ายจอโทรทัศน์ คุณหมอมาถึงก็ขอให้ฉันเปิดพุงที่เริ่มจะนูนออกมานิดๆ พร้อมกับทาเจลใสเย็นๆลงบนท้อง จากนั้นก็นำเครื่องมือมาวาแล้วภาพของลูกในท้องก็เริ่มปรากฎ แม้ว่าภาพของลูกจะไม่ชัดเจนนัก และฉันเองก็มองไม่ค่อยจะรู้เรื่อง แต่คุณหมอก็คอยบอกรายละเอียดว่าตรงไหน คืออะไรของลูก มีเพียงจุดเล็กๆที่กระพริบๆไม่หยุดที่ฉันรู้ว่า นี่คือหัวใจดวงน้อยของลูก ภาพนี้ยิ่งย้ำให้ชัดเจนว่า ฉันมีลูกจริงๆ ไม่ได้ฝันไป ลูกแข็งแรงดี เป็นผู้ชาย และมีเพียงคนเดียว ลูกแข็งแรงดี คอยดิ้นไปมาภายในท้องฉัน มือเล็กขยับกำและแบสลับกันไม่หยุด แม้ว่าภาพในจออัลตร้าซาวด์จะไม่สวยงามนัก ไม่มีสีสัน เป็นเพียงภาพขาวดำที่ดูยุ่งเหยิง แต่ฉันก็รู้ดีว่าลูกของฉันน่ารักที่สุด เมื่อการตรวจเสร็จสิ้น ผลสรุปออกมาว่า ฉันน่าจะมีลูกเป็นเด็กผู้ชายที่อวัยวะสมบูรณ์ และแข็งแรง จึงเป็นผลพวงทำให้เขาเซื่องซึมลงไปถนัดตา แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจทำให้ลูกเกิด ถึงอย่างไรลึกๆแล้วเขาเองก็หวังว่าเด็กในท้องจะเป็นลูกสาว ไม่นานนักเมื่อเรามาถึงห้างสรรพสินค้า และเดินผ่านแผนกของเด็กเล่น เขาก็เริ่มร่าเริงและเปิดใจยอมรับลูกชายอย่างยินดี ด้วยฝันเล็กๆว่าสักวันหนึ่งเขาจะเป็นพ่อ และเล่นสนุกกับลูกชายของเขา หลังจากนั้นก็อย่างที่ฉันได้เล่าไปแล้วว่าแม่ของฉันรู้ว่าฉันตั้งท้อง และได้ย้ายมาอาศัยบ้านของเขาเพื่อหลบสายตาจากพ่อ และชาวบ้าน จนกระทั่งเวลาผ่านมาถึงเทศกาลสงกรานต์ บ้านของเขามีงานทำบุญตามประเพณีกระดูกของบรรพบุรุษ ฉันไม่กล้าสู้หน้าวงศาคณาญาติของเขา จึงหาเหตุหลบลี้ไปพักกับเพื่อนที่บางแสน ในระหว่างนี้พวกผู้ใหญ่ฝ่ายเขาก็ปรึกษาหารือกันว่าอยากให้ฉันย้ายมาฝากท้องที่โรงพยาบาลรัฐที่ญาติของเขาเป็นหมอใหญ่อยู่มากกว่า เพื่อที่จะให้ว่าที่พี่เขยของเขาได้เป็นแพทย์ผู้ดูแลเราอย่างใกล้ชิด ดีกว่าที่จะให้หมอที่พวกเขาไม่รู้จัก และไม่ไว้ใจดูแลหลานในท้อง จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:24:08 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เรื่องนี้ทำให้ฉันไม่พอใจอย่างมาก ในตอนนั้นฉันคิดเพียงว่าเขาคงอยากที่ประหยัดเงินมากกว่าที่จะเป็นห่วงฉันกับลูก ยังไงเสียโรงพยาบาลรัฐย่อมค่าใช้จ่ายถูกกว่าโรงพยาบาลเอกชนอยู่แล้ว โดยความคิดส่วนตัวของฉัน ฉันไม่ชอบบริการของโรงพยาบาลรัฐ ทั้งการรอนาน พยาบาลก็มักจะดุ แต่ทั้งนี้พวกขเาก็ยืนยันว่าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นกับฉัน จะดูแลเป็นอย่างดี          ในที่สุดฉันตัดสินใจที่จะย้ายโรงพยาบาลตามความเห็นของพวกเขา แต่สิ่งที่ทำให้ฉันเปลี่ยนใจไม่ใช่ความสะดวกสบายตามที่พวกเขาสัญญา หากแต่เป็นความห่วงใยลูกในท้องมากกว่า          เมื่อครั้งที่เขาเกิด เขามีน้ำหนักเพียง 1,400 กรัม เพราะเขาเป็นเด็กแฝด ส่วนแฝดผู้พี่แข็งแรงปกติดี ดังนั้นเขาต้องใช้เวลาอยู่ในตู้อบนานถึง 4 เดือน ฉันจึงเริ่มกังวลใจและกลัวเหลือเกินว่าลูกของฉันอาจมีพันธุกรรมที่ไม่ดี จนสุขภาพไม่แข็งแรงเหมือนพ่อ จึงเปลี่ยนใจรีบย้ายโรงพยาบาล ไม่มีแม่ที่ไหนดื้อดึงที่จะเลือกความสุขสบายเพียงแค่ของตัวเองหรอก ยังไงเสียลูกต้องมาก่อนเสมอ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:25:05 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รออ่านอยู่ด้วยคนค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 13:26:14 จากคุณ : เจ้าเพิร์ส - [ 13 มิ.ย. 50 13:25:41 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เมื่อตัดสินใจย้ายโรงพยาบาล เหตุที่พี่เขยของเขาไม่ได้ดูแลเรามาตั้งแต่แรก ดังนั้นเราต้องอัลตร้าซาวด์กันอีกหน เพื่อที่จะดูเด็กในท้องว่าเป็นอย่างไร ดังนั้นจึงเป็นโอกาสอันดีที่ฉันจะได้เห็นหน้าลูกอีกครั้ง คราวนี้ลูกตัวโตกว่าเติมเยอะ และอายุครรภ์ของฉันได้ราว 24 สัปดาห์แล้ว เด็กในท้องมีน้ำหนัก 917 กรัมเกือบๆจะโลหนึ่ง ลูกกำลังดูดนิ้วโป้งอย่างเป็นสุขในท้องของฉัน จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:25:49 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คอยอ่านค่ะ จากคุณ : nangfarnaram - [ 13 มิ.ย. 50 13:30:10 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ในวันที่ฉันเป็นแม่ ช่วงโค้งสุดท้ายก่อนคลอดเกิดความวุ่นวายมากมายตามมา ตั้งแต่เรื่องที่พ่อของฉันเริ่มสงสัยว่าฉันหายไปไหน พ่อเริ่มที่จะหาทางติดตามฉัน และเป็นห่วงว่าเกิดอะไรขึ้นฉันถึงไม่ยอมกลับบ้าน อีกทั้งยังใกล้เปิดเทอมแล้วแต่ฉันก็ยังไม่กลับบ้าน  แม่จึงเป็นผู้รับศึกหนัก ทั้งการเกลี่ยกล่อมพ่อให้ใจเย็น และตัวแม่เองต้องลำบากใจที่กำความลับก้อนโตๆนี้เอาไว้เพียงคนเดียว ในทุกๆวันที่ฉันโทรศัพท์ไปหาแม่ ต้องคอยลุ้นว่าวันนี้พ่อจะพูดถึงฉันหรือเปล่า ดังนั้นทางเดียวที่เป็นไปได้ คือ เจรจาต่อรองกับหมอให้กำหนดวันคลอดที่เร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้ ถึงอย่างนั้นลูกของฉันต้องปลอดภัยด้วย คุณหมอกำหนดวันคลอดของฉันให้ภายในสัปดาห์ที่ 38 ซึ่งถือว่าเป็นระยะที่เด็กปลอดภัยแล้ว หากเด็กคลอดก่อนหน้านี้จะทำให้ระบบการหายใจและปอดไม่แแข็งแรง ซึ่งฉันคงไม่ปราถนาที่จะให้เป็นเช่นนั้นแน่นอน  ในตอนแรกเรากำหนดจะให้ลูกคลอดในวันจันทร์ที่ 12 กรกฎาคม 2547 เพราะเราทั้งสองคนก็เกิดตรงกับจันทร์ แต่แล้วคุณหมอไม่ว่าง จึงต้องเลื่อนเป็นวันถัดมาคือวันอังคารแทน แม้ว่าฉันเคยคิดฝันอยากที่คลอดลูกเองตามธรรมชาติ แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้หากจะรอเวลาให้เจ็บท้องเอง เพราะพ่อก็เร่งตามหาฉันอยู่ทุกๆวัน และสาเหตุอีกประการ คือ คุณหมอประเมินแล้วว่าฉันไม่สามารถคลอดลูกเองได้ ด้วยสรีระร่างกายที่ไม่แข็งแรงนัก การคลอดลูกด้วยการผ่าตัดทำให้ฉันจำเป็นต้องมานอนค้างคืนก่อนวันคลอดจริงหนึ่งวัน และเพื่อที่จะได้คิวในการผ่าตัดในช่วงเช้า ทำให้ฉันจะต้องมาติดต่อโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าวันที่ 12 จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:32:18 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอนอกเรื่องนิดหนึ่งค่ะ เราในฐานะคนไข้ของโรงพยาบาลของรัฐ คลอดโรงพยาบาลของรัฐ พยาบาลปฏิบัติกับเราดีมาก ไม่มีดุด่าว่ากล่าว ดูแลอย่างดี ค่าใช้จ่ายสำหรับทำคลอดนั้นแค่ 30 บาทเอง พยาบาลดูแลทุกคนอย่างดี ตอนแรกก็กลัวพยาบาลดุเหมือนกัน เพราะว่าเคยได้ยินเค้าเล่ามาเหมือนกัน แต่พอเจอจริง ๆ แล้วไม่เห็นเหมือนที่คนอื่นเค้าพูดกันเลย อีกอย่างค่าใช้จ่ายก็ถูกแสนถูก บริการก็ดีค่ะ เดี๋ยวนี้โรงพยาบาลของรัฐเค้าปรับปรุงใหม่แล้วล่ะค่ะ ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้วแหละค่ะ ปล.ไปคลอดที่โรงพยาบาลต่างจังหวัดค่ะ เสียค่าห้องพิเศษรวมคืนละ 400 บาท ส่วนค่าห้องพิเศษเดี่ยวคืนละ 750 บาทจ้า จากคุณ : ลานศิลป์ - [ 13 มิ.ย. 50 13:33:15 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ยังจำได้ดีว่าวันนั้นฉันไปถึงโรงพยาบาลตั้งแต่7โมงเช้าเหมือนเคย คุณหมอและพยาบาลยังไม่เริ่มทำงาน ฉันจึงชวนเขาไปหาอาหารเช้ากิน เพื่อบำรุงลูกชายในท้อง         พอถึงเวลา7.30 ก็ขึ้นไปติดต่อพยาบาลที่ฝ่ายสูตินารีเวช ผ่านไปราวๆครึ่งชั่วโมงพยาบาลดำเนินการเรื่องเอกสารแล้วก็เรียกรถเข็นมาให้ ที่จริงฉันเองยังเดินเหินคล่องเพราะท้องไม่ได้ใหญ่จนหนักมากนัก         เวลา 8 โมงกว่าๆ ก็ไปที่ตึกคลอดลูก โรงพยาบาลรัฐจะแยกตึกคลอดออกมาต่างหากจากตึกที่ใช้ตรวจโรคอื่นๆ วันนี้เราแค่มาเตรียมตัว ไม่ได้มาคลอดจริงๆ พยาบาลนำเอกสารมากมายมาให้กรอก ส่วนเขาก็นั่งรออยู่หน้าห้อง          จากนั้นก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดที่ใช้ในห้องผ่าตัด เพื่อที่ทำการเตรียมตัวคลอดด้วยการโกนขนอวัยวะเพศ จะคลอดลูกต้องโกนให้เกลี้ยงเพื่อความสะอาดน่ะ ฉันอายเหลือเกินที่จะต้องให้พยาบาลโกน และที่สำคัญกลัวว่ามีดจะบาดอวัยวะใกล้ๆกันกับขน ถ้าแหว่งไปล่ะอู้ยยยย ส่วนพยาบาลก็โกนไปพลางชวนพูดคุยไปเรื่อยเปื่อย เพื่อไม่ให้ฉันอายและกลัว          หลังจากที่เกลี้ยงเกลาดีแล้วพยาบาลก็นำเครื่องฟังเสียงหัวใจเด็กในท้องมาติดที่พุงฉัน ระหว่างนั้นก็นอนฟังเสียงหัวใจลูกเต้นเพื่อบันทึกเป็นข้อมูลทางการแพทย์ ช่างเป็นช่วงเวลาที่สุดแสนจะน่าเบื่อมาก เพราะต้องนอนอยู่คนเดียว แต่ก็ได้เสียงหัวใจของลูกนั่นแหละที่คอยเป็นเพื่อน กว่าจะได้ออกมาก็ 11 โมงกว่าไปแล้ว เขาก็ยังคงนั่งรออยู่ข้างนอกโดยไม่งอแง แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 13:46:46 จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:34:07 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เกือบเที่ยงเราได้ขึ้นไปที่ห้องพักผู้ป่วยเป็นห้อง 4 เตียง ห้องเดี่ยวยังไม่ว่าง ในตอนแรกฉันรู้สึกหงุดหงิดเกี่ยวกับเรื่องห้องพักมาก เพราะคิดเอาไว้ว่าจะได้ห้องเดี่ยว เพื่อที่เขาจะมาเฝ้าได้ ตามกฏของโรงพยาบาลหากไม่ใช่ห้องเดี่ยว ญาติที่เป็นผู้ชายจะมาเฝ้าไม่ได้ แต่พอได้มานอนห้อง 4 เตียงก็รู้สึกดีกว่าที่คาดเอาไว้มาก ห้องพักใหม่กว่าที่คิดเยอะ ไม่มีเค้าความเป็นโรงพยาบาลรัฐในจินตนาการเลย          เขาอยู่เป็นเพื่อนฉันจนถึง 5 โมงเย็นแล้วก็กลับบ้านไป ห้องนี้มีคุณแม่ที่เพิ่งคลอดมานอนก่อนฉัน 2 เตียง แต่ละเตียงก็มีญาติที่เป็นผู้หญิงมาเฝ้า ฉันจึงมีคนมาชวนคุยเป็นเพื่อนคลายเหงา เนื้อหาสนทนาก็ไม่พ้นเรื่องคลอดลูก การเลี้ยงลูกตามประสาคุณแม่มือใหม่          ช่วงหัวค่ำคุณหมอวิสัญญีแพทย์มาพูดคุยทำความรู้จัก และแนะนำวิธีการวางยากับฉัน เราตกลงกันว่าจะใช้วิธีวางยาชาครึ่งตัว หรือบล็อคหลังฉัน เพราะจะได้ยังมีสติ และได้เห็นหน้าลูก          พอถึงเวลา 3 ทุ่มเป็นเวลาเข้านอน ระหว่างนี้ฉันหลับๆตื่นๆแทบทั้งคืน ลุกไปเข้าห้องน้ำบ่อยๆเหมือนเคย คนท้องแก่อย่างฉันจะต้องปวดปัสสาวะบ่อย ลูกตัวโตจนแทบจะไม่เหลือที่ว่างในท้องเลยต้องไปเบียดกะเพาะปัสสวะ นอกจากนี้ความแปลกที่แปลกทาง และกลัวผีทำให้ฉันหลับไม่ค่อยสนิท กลางดึกเกิดสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะตกใจกลิ่นดอกมะลิจากพวงมาลัยที่แขวนไว้ที่หัวเตียง เพื่อเอามาไหว้เจ้าที่เจ้าทางให้คุ้มครอง อู้ยยย ขนลุกนึกว่าผีหลอก จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:36:11 ]

ความคิดเห็นที่ 29 13 ก.ค. 2547          เช้ามืดวันนั้นฉันรู้สึกตัวตื่นมาตอนเกือบตีห้า (4.50น.) วันนี้วันอังคารแล้วสินะ ฉันตื่นเต้นนิดๆ ใกล้จะได้เห็นหน้าลูกแล้ว ตีห้าพยาบาลเข้ามาทำการสวนก้น อายเหลือเกินที่จะต้องโชว์ก้นให้พยาบาลเห็น และก็กลัวด้วย เพราะชีวิตนี้ไม่เคยสวนก้นเลยสักครั้งเดียว หลังจากนั้น 15 นาทีต่อมาก็ได้เรื่อง แจ้นเข้าห้องน้ำ...เฮ้อ สบายโล่งท้อง          6 โมงเช้าเขามาถึงโรงพยาบาล ฉันปลื้มและดีใจมากๆ ไม่คิดว่ากำลังใจก้อนโตจะมาถึงไวขนาดนี้ ยังกังวลอยู่เลยว่าจะไม่ได้เจอเขาก่อนเข้าห้องผ่าตัด ใกล้จะ 7โมงเช้าพยาบาลสาวอีก 2 คนก็มาใส่ท่อปัสสวะ เพราะหลังผ่าตัดฉันจะเข้าห้องน้ำเองไม่ได้ เคยได้ยินกิตติศัพท์ของความทรมานในการเอาสิ่งแปลกปลอมใส่ไว้ในช่องทางปัสสวะว่าเจ็บมาก ฉันจึงกลัวจนหน้าเบ้ แต่ที่จริงมันก็ไม่เจ็บอย่างที่คิดเอาไว้เลย เพียงแต่ในระยะแรกจะทรมานเหมือนฉี่ไม่ออก เพราะว่ายังมีความระคายเคืองอยู่ ไม่นานนักพอทำลืมๆมันไปก็หายกลับรู้สึกดีที่ไม่ต้องลุกไปฉี่          8 โมงเช้าคุณพยาบาลมารับไปขึ้นเขียง ระหว่างรอห้องผ่าตัดมีการตรวจสอบข้อมูลส่วนตัวเพิ่มเติมเล็กน้อย 9 โมงเช้า...เวลาที่รอคอย ณ ห้องผ่าตัดหมายเลข 3 คุณหมอเจ้าของไข้ยังมาไม่ถึง แต่คุณหมอวิสัญญีแพทย์ของฉันมาแล้ว ทำให้อุ่นใจนิดๆ อย่างน้อยก็คุ้นหน้าคุ้นตากัน ในห้องผ่าตัดเปิดเพลงทันสมัยด้วย คลายความกังวลไปได้อีกมากทีเดียว ที่ฉันคิดเอาไว้นึกว่าบรรยากาศจะอึมครึมมากกว่านี้ แต่นี่กลับสบายๆ หายกลัวไปเยอะเลย จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:37:03 ]

ความคิดเห็นที่ 30 พยาบาลในห้องผ่าตัดขอเจาะเลือด...เจ็บนิดๆ ไม่เป็นไรทนได้ อดทนได้อยากเจอลูก ขอใส่สายน้ำเกลือ โอ้ย...เจ็บจัง ไม่เป็นไรทนอีกนิดเดี๋ยวก็เห็นหน้าลูก ขออัพน้ำเกลือเข้าเส้นเลือดจะบล็อคหลัง โอ้ว...เย็นวาบ น้ำเกลือวิ่งจุ๊ด จุ๊ด รู้สึกถึงความเย็นที่ไหลผ่านไปตามเส้นเลือด ไม่เป็นไร ... อีกแป๊ปเดียวจะเจอลูก                    เอาล่ะ ทีนี้จะได้เวลาบล็อคหลัง พยาบาลจับให้นอนตะแคง คู้เข่าขึ้นมาก้มหน้าเป็นกุ้งต้ม โอ้ย ทรมานมันติดท้องใหญ่ๆ เข็มแรกหมอวิสัญญีแพทย์ขอจิ้มหลังเพื่อฉีดยาชาก่อนที่จะบล็อคหลังจริงจะได้ไม่เจ็บมากเวลาที่เข็มแทรกผ่านเข้าไปยังเส้นประสาทที่หลัง อึ๋ย!!! เจ็บนิดๆ ทนได้ๆเพื่อลูก          ของจริงมาแล้ว บล็อคหลัง นรกดีๆนี่เอง จิ้มจึ๊ก...ไม่เข้า ขออีกที จึ๊ก จึ๊ก จึ๊ก อีกกี่ทีจำไม่ได้ ตัวยามันไม่เข้าไปสักที ฤทธิ์จากการนอนคู้ตัวทรมานกว่าโดนจิ้มด้วยเข็มหลายเท่านัก ลูกเอียงมาทับซี่โครงด้านซ้ายจนรู้สึกถึงความปวดร้าวระบม โอ้ย!!! เจ็บเหมือนซี่โครงจะฉีก มันทั้งหนักทั้งอึดอัด ไหนจะต้องงอๆขดๆอย่างนั้นท้องก็โตค้ำคอหอยหายใจแทบไม่ออก เมื่อยร้าวไปทั้งซี่โครงอีก ไอ้ที่เข็มจิ้มเล่นกันข้างหลังเป็นเรื่องเล็กไปเลย และแล้วน้ำตาเริ่มปริ่มให้กับความทรมาน คุณหมอเจ้าของไข้มาถึงแล้วปลอบใจว่าไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว อันที่จริงไม่กลัวหรอกค่ะหมอ แต่มันทรมาน นรกสุดๆ ...          หมอวิสัญญีถูกเปลี่ยนคนแล้วคนเล่า ตั้งแต่แพทย์ลงตรวจจนถึงอาจารย์อีก 3ท่านพร้อมๆกับอัตราการเพิ่มของรอยเข็มที่หลัง ใจนึกไปพลาง พรุนแล้ว พรุนแล้วหลัง...เจ็บนะหมอ หมอจิ้มไปก็คอยถามว่าเจ็บไหม แล้วทดสอบดูว่าชาหรือยังด้วยการเอาเข็มมาโดนเส้นประสาท ขาเจ้ากรรมก็กระตุกปั๊ป แปลว่าวางยาไม่สำเร็จ  ทีมแพทย์เริ่มเปลี่ยนแผนเป็นการดมยาให้หลับ พยาบาลและหมอเริ่มเตรียมอุปกรณ์ใหม่อีกครั้ง สายระโยงระยางเพียบ ทำไปอธิบายไป เวลาที่หลับเพื่อกันการขาดออกซิเจนจะต้องสอดท่อหายใจเข้าไปในคอหอย จะระคายนิดๆ โอ้ย...จะอะไรก็ทำเลยค่ะ อิชั้นจะตายแล้ว แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 13:53:58 จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:38:14 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เสียงหมอวิสัญญีแพทย์ให้สัญณาน 1..2...3 พรึ่บ ทุกอย่างมืดสนิท...                10.01 สลึมสะลือตื่นจากเสียงที่พยาบาลเรียกชื่อ เบลอๆ พยายามอ้าปากเพื่อถาม... ลูก ลูก ลูก โอ้ย!!!ปากมันหนักจริงๆ รู้สึกลางๆว่า น้ำตาไหลตลอดเวลา ในหัวมันขาวๆ ว่างๆ มีแต่ความรู้สึกเป็นห่วงลูกลอยไป ลอยมาได้ยินเสียงตอบมาจากที่ไกลๆว่า ลูกปลอดภัยดีค่ะ อยู่กับคุณหมอ คุณแม่ก็ปลอดภัย... และเสียงคนคุยกันในห้องผ่าตัดแว่วๆ "ทำไมคนไข้ร้องไห้ล่ะ" "สงสัยฝันร้ายมั้ง"...  แล้วก็มืดลงอีกหน         แสงเริ่มแยงตา...ตอนนี้อยู่ในห้องพักฟื้นหลังผ่าตัด  พยายามอ้าปาก  กว่าจะส่งเสียงได้แต่ละคำ ร้องถามพยาบาลว่า “ ลูก ลูก ลูกล่ะ  “คราวนี้เสียงพยาบาลใกล้ขึ้น เริ่มตื่นมากกว่าเดิม พยาบาลตอบมาว่า “ไม่ต้องห่วง ลูกปลอดภัยค่ะ อยู่กับคุณหมอแล้ว”  ทำเสียงดุมานิดๆว่า " ห่วงตัวเองก่อนนะค่ะ ไม่ต้องห่วงลูก "           ไม่เข้าใจจริงๆ แม้ว่าสติจะไม่สมประดีเช่นนี้ แต่ทำไมฉันยังจำได้ว่ามีลูก ทำไมน้ำตาต้องพาลไหลตลอดเวลา ตอนนี้ห่วงจัง ห่วงลูก ยังไม่ได้เห็นหน้าเลย ลูกจะแข็งแรงไหม จะตัวเหลืองไหม ตัวโตแค่ไหน หนักเท่าไหร่ แผลที่พุงเริ่มปวดตึ๊บๆ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เจ็บหรอกบอกกับตัวเอง หาลูกก่อน เมื่อไหร่พยาบาลจะปล่อยตัวไปสักที ป่านนี้พ่อเค้าคงไปดูลูกแล้ว จะมีใครรอหน้าห้องผ่าตัดไหม... จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:39:06 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เริ่มตื่นตัวแล้ว พยายามเสแสร้งว่าแข็งแรงสุดฤทธิ์ พยาบาลก็เพียรเดินมาถาม "เจ็บแผลไหมค่ะ ปวดแผลไหมค่ะ" ตอบไปคำเดียว "ไม่เลยค่ะ" ปล่อยฉันไปเสียที อยากเจอลูก รอไปอีกสักพักพยาบาลปล่อยตัวออกมาแล้วดีใจที่สุดหวังไว้เล็กๆ ว่าออกมาจะเจอเขาคอยอยู่อยากถามจังว่า  ลูกเป็นอย่างไร แต่แล้วก็ผิดหวัง ออกมาหน้าห้องไม่มีใครเลย มีแต่ญาติใครก็ไม่รู้ ไม่คุ้นหน้า ไม่ใช่ญาติเรา          ตอนนั้นฉันไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองใช้เวลาอยู่ในห้องผ่าตัดนานแค่ไหน คิดไปเองว่าไม่กี่ชั่วโมง จึงเคืองเขามากที่ไม่ยอมนั่งรอ ส่วนตัวเขาเองในระหว่างนั้นก็มาส่งถึงหน้าบริเวณแผนกผ่าคลอด แล้วพยาบาลก็เชิญให้ไปที่อื่นก่อน เพราะใช้เวลาหลายชั่วโมงก็เลยไม่ได้นั่งรอหน้าห้องผ่าตัด          ลิฟเปิดมาที่ชั้น 13 ที่ฉันพักเจอเขาหน้าลิฟพอดีขยับปากถามเขาว่าลูกล่ะ เขาได้แต่ทำหน้างงๆ เพราะก็ไม่รู้ว่าลูกอยู่ไหน พลางคิดที่จะถามฉันกลับ เพราะเราแม่ลูกหายไปด้วยกันแท้ๆ เลย ต่างฝ่ายต่างก็ไม่รู้ว่าลูกของเราอยู่ที่ไหน ได้แต่เป็นห่วงลูก          พอเข้ามาถึงห้องพักเจอแม่ของฉันพอดี ฉันดีใจมากที่ได้เจอแม่หลังจากไม่เห้นหน้ากันหลายเดือน ต่างฝ่ายต่างตั้งคำถามว่าลูกของฉันอยู่ที่ไหน ไม่มีใครรู้ข่าวเลยสักนิด เขากับแม่เลยไปถามที่พยาบาลแทบจะทุก 10 นาที “ทำไมเด็กยังไม่มา” จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:39:56 ]

ความคิดเห็นที่ 33 พยาบาลก็ตอบซ้ำๆ ว่าเด็กกำลังอุ่นตัว ทำความสะอาด และฉีดวัคซีนก่อนถึงจะออกมาได้ สักพักป้าของเขากับพี่สาวที่เป็นหมอมาเยี่ยม ทั้งคู่ได้มีโอกาสเข้าไปดูเด็กตั้งแต่นอนอุ่นตัวในห้องผ่าตัดแล้ว ได้ความว่าลูกของฉันแข็งแรงและหน้าตาดี แต่ก็ยังไม่สมใจอยากเจอลูกเอง          บ่ายสามโมงกว่าๆ  ดีใจที่สุด แม่ของฉันไปลากรถเข็นเตียงเด็กมาจนได้ ได้ยินเสียงมาแต่ไกลว่า ขาว ตี๋ ได้เห็นลูกแล้วบอกไม่ถูก ทำไมน่ารักจัง ทำไมหล่อจัง พยาบาลหยิบผิดหรือเปล่า ทำไมเรามีลูกน่ารักขนาดนี้ได้ ใช่เราทำหรอ เราทำได้ดีขนาดนี้เลยหรอเนี่ย รักลูกที่สุด          ทุ่มกว่า พยาบาลเดินมาบอกว่าได้ห้องเดี่ยวแล้ว แม่ของฉันขอตัวกลับบ้านก่อนที่ใครจะสงสัย ตอนแรกก็ยังห่วงกลัวว่าจะไม่มีใครเฝ้า ครั้นแม่จะนอนเฝ้าฉันเองก็ไม่มีใครกลับมารับหน้าทางบ้านเดี๋ยวความลับแตก จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:40:42 ]

ความคิดเห็นที่ 34 คืนแรกในห้องเดี่ยว พ่อกับแม่มือใหม่อยู่กันตามลำพัง เขาคอยพยาบาลไม่ห่าง หลับๆตื่นๆทั้งคืน พยาบาลยังไม่เอาลูกมาให้นอนด้วย ฉันเองก็ยังขยับตัวได้ไม่มาก แต่ก็พยายามพลิกซ้าย-ขวาบ่อยๆ ตามที่หมอสั่ง จำเป็นต้องอึดและถึก สถาณการณ์ของเรามันไม่อำนวยให้อ่อนแอ เรื่องราวต่างๆ ผ่านมาถึงตรงนี้ก็ดีถมไปแล้วจะมานอนเจ็บนนานๆ คงไม่ได้ ต้องหายเร็วๆ ต้องรีบกลับบ้านมารับหน้าทุกคน จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:41:01 ]

ความคิดเห็นที่ 35 14 ก.ค. 2547          วันนี้ฉันพยายามลุกขึ้นนั่ง เพื่อที่ตอนเย็นๆ จะได้ถอดเครื่องพันธนาการทั้งสายน้ำเกลือ ทั้งสายท่อปัสสาวะ ถ้าถอดทุกอย่างออกหมออนุญาติให้เดินได้ คืนนี้ลูกมาอยู่ด้วย ฉันเริ่มแข็งแรงแล้ว พ่อมือใหม่ แม่มือใหม่ต้องช่วยกัน พอลูกร้องไห้เขาก็เลยเริ่มหงุดหงิด ทั้งเหนื่อย อดนอน และกังวลใจว่าลูกเป็นอะไร ลนลานกันไปหมด ฉันเองก็เจ็บแผล ต่างฝ่ายต่างเริ่มไม่สบอารมณ์ ทะเลาะกันจนได้แต่สุดท้ายสติก็กลับมา เรายอมขอโทษกันเพื่อลูก เด็กๆเป็นเหมือนเทวดาตัวน้อยที่คอยสร้างสรรค์ความสุขและเรื่องดี ดีให้พ่อแม่ ฉันคิดถูกที่เลือกจะให้ลูกเกิดมาแบบนี้ 15ก.ค. 2547          คุณหมอกับพี่สาวของเขามาเยี่ยมตั้งแต่เช้า วันนี้หมอว่าแข็งแรงดีแล้วนะ พี่สาวเขาเลยเอ่ยปากขอให้หมอปล่อยฉันกลับบ้าน หมอจำใจอนุญาติเอ่ยปากว่า "ไม่เคยให้ใครกลับเร็วอย่างนี้เลยนะ" เกือบเที่ยงแม่ของเขามารับ วันนี้ลูกของฉันจะได้เข้าบ้านเป็นวันแรก แม่ของเขาเตรียมธูปเอาไว้ให้ฉันไหว้บอกเจ้าที่เจ้าทางที่จะพาสมาชิกใหม่เข้าบ้าน          และคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่ฉันได้อยู่กับลูกอย่างสบายๆ ที่บ้านหลังนี้ เช้าวันรุ่งขึ้นฉันต้องจากลูกกลับบ้านแล้วเจ็บปวดหัวใจจัง แต่พยายามลืมตักตวงความสุขตรงหน้าให้มากที่สุดเสียก่อนเอาความเศร้าโยนไว้ทีหลังร่างกายไม่เป็นใจเลย อุ้มลูกเองก็ไม่ค่อยไหวคอยแต่จะเจ็บแผลที่ผ่าคลอด แต่ฉันก็ข่มความเจ็บปวดเอาไว้ เพราะอยากเลี้ยงลูกเอง อยากอยู่กับลูกให้นานที่สุด ที่จริงฉันรู้ดีว่าไม่ใช่วันสุดท้ายที่จะได้เจอกัน แต่ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ต้องห่างลูกแบบนี้ คนเป็นแม่คงไม่มีใครอยากที่จะห่างลูกแม้เสี้ยวนาทีหรอก ฉันเองก็เช่นกัน... จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:42:20 ]

ความคิดเห็นที่ 36 16 ก.ค. 2547         และแล้วพระอาทิตย์ก็ค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาประดับท้องฟ้า เช้าแล้ว และเป็นเวลาเช้าที่จำจาก ฉันต้องกลับบ้านตัวเอง เพื่อปกปิดความลับกับคนอื่นๆ ว่ามีลูก  กำแพงความลับที่ฉันก่อขึ้นยังคงแข็งแรงดี ตลอดระยะทาง 38 สัปดาห์ที่ฉันเดินผ่านมามันช่างสั้นนัก ฉันอยากยืดเวลาไปอีกสักร้อยปี  เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ชิดลูกในทุกๆวันเหมือนแม่คนอื่นๆ เขา ลูกเอย...แม่ทรมานเหมือนเข็มพันเล่มปักที่อก         ได้เวลาต้องไปแล้ว  ฉันแอบเข้าไปร้องไห้ในห้องอีกหลายยก ใจไม่ยอมแข็งแรงสักที  เก็บของพร้อมแล้วแต่ขาไม่มีแรงเดินออกจากบ้านหลังนี้ เพื่อที่จำใจกลับบ้าน...บ้านของฉันที่ตลอดเวลา ฉันอยากจะกลับไป แต่ตอนนี้ไม่แล้ว อยากทิ้งทุกอย่างที่ผ่านมาไว้ข้างหลัง ขอหยุดเวลาแค่ตอนนี้ อยู่กับลูกที่นี่ตลอดไป แต่ก็ทำไม่ได้         ฉันยังมี แม่ และยังต้องกลับไปทำหน้าที่ของลูกให้ถึงเส้นชัย ถ้าฉันยอมแพ้ทิ้งทุกอย่างที่ผ่านมา แม่คงต้องแย่ แย่ที่กำความลับก้อนโตๆ ของเราเอาไว้ พร้อมกับคำโกหกมากมายที่ช่วยเหลือฉันกับลูกน้อย จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:43:14 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ก่อนไปฉันยอมตัดใจไม่อุ้มลูก กลัวใจตัวเองจะไม่ยอมวาง  ค่อยๆ ก้าวขาทีละก้าวเดินออกจากรั้วบ้านไป น้ำตาก็ไหลทีละหยดพร้อมกับระยะทางที่ห่างไกลขึ้นเรื่อยๆ จากขาที่พาตัวเองเดินออกมาทีละก้าวอย่างช้าๆ หยุดไม่ได้แล้ว หยุดน้ำตาไม่ได้อีกแล้ว เขื่อนพัง   ฉันพยายามไม่หันหลังกลับไปมองทางที่เดินผ่านมา กลัวใจจะสั่งขาให้เดินย้อนกลับไปเหลือเกิน ลูกจ๋า...ทำไมเรามีเวลาอยู่ด้วยกันสั้นนัก 3 วัน 3วันที่ไม่คุ้มค่าเอาซะเลย หยุดเวลาแค่ตรงนี้ได้ไหม แม่ไม่อยากจากลูกไป แม่ไม่อยากพรากจากหนู          ยังกอดลูกได้ไม่นาน ยังหอมลูกได้ไม่กี่หน ลูกได้ดูดนมไม่กี่ครั้ง  ฉันสงสารลูกสงสารตัวเอง ทำไม ทำไม...เรามีเวลาน้อยเกินไปเหลือเกิน ทำไม ทำไมนะ เราจะต้องอดทนกับอะไรแบบนี้ ทำไม ทำไม ...         เขาเรียกแท็กซี่ได้แล้ว  แต่ฉันปวดร้าวไปทั้งหัวใจ ลืมเจ็บแผลที่ท้องแล้ว  เอามือลูบท้องอยากให้ลูกยังอยู่ในท้องอีกครั้งเหลือเกิน  อยากอยู่ด้วยกันตลอดเวลา เหมือนวันเก่าๆ  ฉันแอบเก็บผ้าอ้อมของลูกมาผืนนึง และหมวกใบแรกที่ลูกใส่  คิดถึงลูกจับใจ ตอนนี้หัวใจฉันมันไม่อยากทำงาน หัวใจมันสลาย... จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 13:44:26 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ตามอ่านอยู่นะคะ จากคุณ : อิจิโงะจัง - [ 13 มิ.ย. 50 13:55:22 ]

ความคิดเห็นที่ 39 น้ำนมแม่ น้ำตาแม่ ใช่เพียงอิ่มท้อง ที่ลูกร่ำร้องเพราะต้องการไออุ่น อุ่นไอรัก อุ่นละมุน ขอน้ำนมอุ่นจากอกให้ลูกดื่มกิน ข้อความนี้เป็นส่วนหนึ่งจากเนื้อเพลงอิ่มอุ่น เพลงนี้ที่คนเป็นแม่ทุกคนมักจะฟังตอนท้อง ใจความสำคัญของมันคือ ต้องการให้แม่มอบความรักให้ลูกด้วยนมจากอก เพราะลูกไม่ใช่ต้องการเพียงแค่อาหารเท่านั้น ซึ่งนมขวดมันก็ให้ได้แค่สารอาหาร แต่ถ้าหากแม่เสียสละตัวเองให้น้ำนมจากอกแล้วนั้น นั่น คือ อาหาร + ความอบอุ่น ซึ่งแม่ๆทุกคนก็คงอยากที่จะให้ลูก แต่ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ล่ะจะเป็นอย่างไร          หลังจากคลอดลูกครบหนึ่งเดือนจะได้เวลาตรวจร่างกายตามที่หมอนัด เพื่อที่จะดูว่าแผลที่ผ่าตัดคลอดลูกเป็นอย่างไรบ้าง และที่สำคัญคือ การตรวจภายใน เพื่อที่จะดูมดลูกที่ตลอดมาระยะเวลา 40 สัปดาห์ หรือ 9 เดือนเต็มมันหย่อนยาน เนื่องจากแบกรับน้ำหนักคนทั้งคนว่าตอนนี้มันได้กลับคืนสู่สภาพปกติหรือยัง ตามคำโบราณที่ว่า “มดลูกเข้าอู่” แต่ในวันที่ฉันไปตรวจร่างกายหลังคลอดกลับได้แผลของหัวใจแถมมาด้วย โรงพยาบาลที่ฉันไปคลอดลูกเขาจะเน้นและเห็นถึงความสำคัญในการให้ลูกได้ดูดน้ำนมจากอกแม่มาก ตัวฉันเองก็รู้ดีว่าน้ำนมแม่มีคุณค่ามากสุดคณานับสักแค่ไหน และฉันก็รักลูกมากเช่นกัน แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเรามีความจำเป็น จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:09:40 ]

ความคิดเห็นที่ 40 หลังจากออกมาจากห้องตรวจพยาบาลถามฉันว่า “ลูกยังดูดนมใช่ไหมค่ะ”  ฉันก็ตอบไปตามตรงว่าลูกไม่ได้กินนมจากอกฉัน เผื่อว่ามันจะมีปัญหาอะไรต่อร่างกาย แต่กลับกลายเป็นว่าคำตอบที่ตรงไปตรงมานี้ ทำให้มนุษย์เจ้าปัญหาสิงสถิตย์ในร่างพยาบาลทันที ดั่งยามเมื่อองค์ลงร่างทรงอย่างไร อย่างนั้นเลย “ทำไมไม่ให้ลูกกินนม คุณไม่รู้หรือไงว่านมแม่สำคัญมากแค่ไหน” ฉันตอบแบบเลื่อนลอย และเลี่ยงไปว่า “ พอดีเอานมขวดให้ลูกดูด ตอนนี้เลยกินนมแม่ไม่เป็นแล้วค่ะ” แต่แล้วเรื่องก็ยังไม่จบ พยาบาลกลับเสียงดังมากขึ้นและเน้นย้ำถึงความสำคัญของนมแม่ “คุณไม่รู้เหรอว่านมแม่มีประโยชน์ ทำไมไม่ให้ลูกกินนม ไม่ไหวเลย ใช้ไม่ได้" ช่วงเวลานี้มันน่าอับอายนัก ทั่วทั้งบริเวณมีแต่คนเป็นแม่ที่เพิ่งคลอดลูก และคนที่กำลังจะได้เป็นแม่ นั่งรอตรวจกันอยู่เต็มไปหมด และทุกๆ สายตาก็จับจ้องมองมาที่ฉัน นังแม่ใจร้ายที่ไม่ยอมให้ลูกกินนม...จากอกตัวเอง          ในสภาวะที่หัวใจฉันไม่แข็งแรงแบบนี้ มันช่างเป็นเรื่องยากเหลือเกินที่จะอดทนกับคำพูดที่แทงใจดำ ช่วงนั้นความที่ฉันไม่สามารถเลี้ยงลูกเองได้เต็มที่เหมือนแม่คนอื่นๆเขา แค่นี้ก็เจ็บปวดกับชีวิตมากพอแล้ว พอ         โดนพยาบาลตอกและย้ำด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์แบบนี้น้ำตามันพาลจะแตก เลยทำให้จุดชนวนต่อมอยากรู้ของเขาเข้าไปอีก จากนั้นคำถามที่ขึ้นต้นด้วยคำว่า “ทำไม ทำไม ทำไม”ก็ยิงมาไม่หยุดราวกับปืนเอ็มสิบหก ถ้าตายได้ ฉันคงสลบจมกองเลือดไปแล้ว จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:10:35 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ก็ใช่น่ะสิ ทำไม ทำไมฉันต้องไม่เหมือนคนอื่นๆ ทำไมฉันถึงมีเวลาอยู่กับลูกสั้นนัก ทำไมฉันไม่ได้กอดลูก ไม่ได้มองตาดวงน้อยๆ นั่น ไม่ได้ถ่ายทอดไออุ่นของกันและกัน ฉันตอบเลี่ยงๆอีกครั้งว่า “ ก็ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับลูกค่ะ” แต่ก็คงไม่ใช่คำตอบที่น่าพอใจสำหรับพยาบาล เขาจึงต้องเค้นหาต้นตอของเรื่องให้ได้ “ก็แล้วทำไมไม่ได้อยู่ด้วยกันล่ะ” ทำไมอีกแล้วเหรอเนี่ย!!! คำถามกรีดใจที่ส่งออกมาพร้อมๆ กับสายตาที่ทิ่มแทง ฉันควรบอกเขาไหม ? ว่าทำไมเราถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันคงจะไม่ใช่เรื่องดีที่จะเที่ยวเอาเรื่องแบบนี้ไปบอกใครต่อใครที่ไม่เคยรู้จัก และน่าอายเหลือเกินที่จะพูดในที่สาธารณะเช่นนี้ แต่ฉันเองก็ทนความกดดันนี่ไม่ไหวจนต้องพูดออกไปว่า “ก็แม่เรียนไม่จบ” คำตอบนี้คงสาแก่ใจของพยาบาลแล้ว จึงจบคำถาม จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:11:14 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ฉันผิดมากไหม แม่คนนี้ให้ความรักต่อลูกน้อยกว่าแม่คนอื่นๆที่เขาให้นมลูกได้ใช่ไหม? ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าน้ำนมแม่ดี มีคุณค่าต่อลูกมากแค่ไหน ฉันอ่านหนังสืออก ฟังภาษาคนรู้เรื่อง และศึกษาเรื่องเกี่ยวกับลูกมามากพอที่จะเข้าใจคุณค่าของมัน แต่ฉันให้นมลูกกินไม่ได้ เพียงแค่นี้ใจของฉันก็ช้ำมากพอแล้ว คุณพยาบาลควรจะหยุดทุกคำถามตั้งแต่คำตอบที่ว่า เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาเคยเป็นแม่คนมาก่อนไหม เขามีจิตใจและความรู้สึกบ้างไหม เวลาที่ต้องห่างลูก ในยามที่ยังเล็กนัก มันเป็นเรื่องแย่และสาหัสมากพอแล้ว แม้แต่หมาแม่ลูกอ่อนมันยังไม่ยอมห่างจากลูกเลย นับประสาอะไรกับตัวฉันเล่า ฉันเป็นคน ทำไมจะไม่รู้สึก รู้สา จะได้ไม่เจ็บไม่ปวดเลย แม้ว่าความหวังดีของพยาบาลจะซ่อนอยู่ในคำพูดที่แสนจะเจ็บปวดนั่น ฉันเองก็เข้าใจมันดี แต่ถึงอย่างไรก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาจะสืบค้นข้อมูลเพื่ออะไร เขาคิดไหม บางคำถาม มันทำให้คนตอบไม่อยากตอบด้วยคำพูด แต่อยากตอบด้วยน้ำตา... จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:12:17 ]

ความคิดเห็นที่ 43 จบแล้วเหรอคะ เศร้าจัง เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : นางฟ้าหน้าใส - [ 13 มิ.ย. 50 14:14:17 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ยังไม่จบใช่ไหม ยังรออ่านอยู่นะ จากคุณ : แม่อ๊อตโต้ - [ 13 มิ.ย. 50 14:16:29 ]

ความคิดเห็นที่ 45 รออ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : papa mama love u - [ 13 มิ.ย. 50 14:17:42 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ประคองรัก          เคยได้ยินไหมค่ะ ที่ว่าผัวเมียละเหี่ยใจหลายๆคู่มักจะมีปัญหากันสาเหตุจากเรื่องเล็กๆน้อยๆ จนไม่น่าเชื่อว่าคนเราจะเกิดความขัดแย้งกันได้โดยง่ายเช่นนี้  และเพราะว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่เทพนิยาย หรือเรื่องแต่ง ดังนั้นหลังจากที่ฉันได้ย้ายมาอยู่ร่วมกันกับเขา เรื่องของเราจึงยังไม่จบง่ายๆ และก็ไม่ได้มีความสุขสมบูรณ์แบบตามฉบับนิยายเล่มละห้าบาท          ปัญหาเล็กๆที่ฉันมักจะแทบทนไม่ได้ คือเสียงกรนนรกแตกของเขา อันที่จริงฉันก็เคยนอนหลับเคียงข้างกายชายคนรักมาก่อน แต่เป็นเพียงการผล่อยหลับช่วงกลางวันเท่านั้น พอได้มาลองใช้ชีวิตกันจริงๆ ต้องนอนหลับข้างกายกันจริงๆ มันทรมานเหลือเกิน          เฮ้อ...คนท้องก็ขี้หงุดหงิดง่ายอยู่แล้ว ซ้ำร้ายต้องมาทนฟังเสียงครืดคราด คร่อกฟี้อีก คิดดูสิค่ะว่าทรมานมากแค่ไหน ก็คงด้วยสรีระรูปร่างที่แปรเปลี่ยนของเขาด้วยล่ะคะ แต่ก่อนออกจะผอมเพรียว แต่ตอนนี้สิอย่างกับคนท้องได้ราวเจ็ดแปดเดือนก็ไม่ปาน พออายุครรภ์ของฉันเริ่มมากขึ้น พุงก็เริ่มโย้ตามเรื่อยๆ เขาก็เช่นกันเมียท้องแก่เท่าไหร่ พุงก็ยื่นตามเท่านั้น อย่างว่าล่ะคะ สังขารเป็นสิ่งไม่เที่ยง จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:18:36 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ระยะเวลาที่เราเดินร่วมทางมา มันไม่เพียงแค่จะทำให้เราสานสายใยความรัก ความผูกพัน แต่มันกลับหักลบลดทอนความเป็นสุภาพชนของแต่ละฝ่ายโดยอัตโนมัติ เมื่อคราวปีแรกที่เริ่มจะรู้จักกัน เขายังคงเป็นสุภาพชน สุภาพบุรุษสามัญปกติ แต่พอเราย้ายบ้านมาอยู่ด้วยกัน เขากลับแปลงร่างเป็น” มนุษย์ตด ”          หากจะว่าด้วยการผายลม มันก็คงเป็นเรื่องปกติและเป็นสิทธิส่วนบุคคลอันพึงมีพึงชอบ ฉันเองก็จะไม่เดือดร้อนเลย ถ้าเขาไม่ตดให้ฉันดมอย่างตั้งใจ และทำตัวสกปรกด้วยการตดอัดหน้าฉัน          ความสนุกกับการเล่นแผลงๆมักจะมาเป็นเนื้อคู่กัน จนฉันละเหี่ยใจ พ่อเทพบุตรสุดที่รักของฉันคนเก่าหายไปไหน นี่ล่ะหนา เขาถึงว่าคนเราสวมหน้ากากเข้าหากัน ดูจากภาพลักษณ์ภายนอกแล้วผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนจะคิดเล่นอะไรแผลงๆเลยสักนิด          หากจะนับเรื่องละเหี่ยใจเล็กๆน้อย พอให้หอมปากหอมคอก็คงมีไม่มาก เพราะเป้นเรื่องที่ไม่ได้กัดกร่อนทางความรู้สึก เพียงแค่คันๆ แต่ถ้าเรื่องราวใหญ่โต ให้ได้เสียน้ำตากันก็มีไม่น้อยเลยสำหรัยคู่ผัวหนุ่มเมียสาวอย่างเรา จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:19:25 ]

ความคิดเห็นที่ 48 น้ำตาร่วงไม่รู้ตัว จากคุณ : แม่น้องเอเอ - [ 13 มิ.ย. 50 14:19:45 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่เห็นจะทำร้ายจิตใจฉันดีเหลือเกิน ที่จริงก็คงเป็นเพราะความเพ้อฝันของฉันด้วย ก่อนหน้าที่จะได้อยู่ด้วยกัน ฉันฝันเสมอว่าเมื่อยามที่ตั้งท้อง เขาคงจะต้องมาคลอเคลียใกล้ๆ คอยเสริฟนมตราหมีเพื่อคนที่คุณรักทุกคืน เอาหน้าแนบพุงพุ้ยๆพูดคุยหยอกเอินกับลูกในท้องของฉัน          แต่ที่ไหนได้เขาเอาแต่นั่งหันหน้าเข้าหาคอมพิวเตอร์ ซึ่งเขานิยามว่ามันเป็น “เมีย” ส่วนฉันเป็นได้เพียงสัตว์เลี้ยงที่เขาเอาไว้ดูเล่นเท่านั้น ความเหงาก็เกาะกุมจิตใจเข้าไปทุกวัน ทุกวัน ไหนจะด้วยความห่างบ้าน ห่างแม่ ไหนจะความผิดที่แถมมากับพุงโย้ๆ และที่สำคัญโรคยอดฮิตติดลมบนของคนท้อง คือ ความขี้น้อยใจ เมื่อทุกอย่างมาผสมรวมกันก็เป็นสูตรพิเศษของความเศร้า          ส่วนเขาด้วยความที่ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันในช่วงนั้น เรียกว่าเป็นชาวเกาะ (เกาะแม่กิน) เลยพาลทำให้เกิดความหงุดหงิดในชีวิต ตามภาษาลูกผู้ชายที่ไม่อยากจะเป็นผู้ตาม และไม่อยากจะเสียศักดิ์ศรีเลยพาลทำให้เป็นคนขี้โมโหหงุดหงิด และด้วยเหตุนี้เขาจึงปล่อยตัวปล่อยใจให้ล่องลอยอยู่ในโลกเสมือนจริงในเกมออนไลน์ไปวันๆ โดยไม่คิดว่าจะทำอะไรให้ดีไปกว่านี้ เรื่องนี้ก็ทำให้ฉันหงุดหงิดและผิดหวังในตัวเขาไม่น้อยทีเดียว และนานมากกว่าจะทำใจยอมรับกับมันได้ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 50 มิน่าวันนี้ห้องชานเรือนเงียบๆ สงสัยทุกคนแอบมาอ่าน กระทู้นี้อยู่นี่เอง เราก็ด้วยอ่านมาตั้งแต่เช้า แต่ก็ยังไม่อยากให้จบนะ จากคุณ : แม่อ๊อตโต้ - [ 13 มิ.ย. 50 14:21:55 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ลูกผู้หญิงอย่างเราๆมีผัว ก็คงอยากที่จะให้เขาเป็นที่พึ่งพาของเราได้ ไม่ใช่ว่าคิดจะเกาะกิน เพียงแต่ต้องการความมั่นคงในชีวิตบ้างก็เท่านั้น ท้ายที่สุดเมื่อมันลงว่าผู้ชายของเราไม่ได้ความเอาเสียเลย แถมเรายังมีเหตุให้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงไปจากจุดนี้ได้ มันช่างเป็นเรื่องที่แย่เหลือเกิน อะไร อะไรระหว่างเราสองคนในช่วงนี้ดูแย่ไปหมด จนฉันคิดอยากจะตายเสียด้วยซ้ำ แต่ทำไม่ได้ เพราะตอนนั้นกลัวว่าถ้าคิดสั้นขึ้นมาจริงๆคงจะไม่มีโอกาสได้กลับบ้านไปเห็นหน้าแม่อีกแล้ว           ที่จริงระหว่างนี้ฉันคิดถึงแม่มาก จะให้แม่มาหาก็ไม่ได้ เพราะแม่คงไม่ยอมมา ด้วยความที่เราเป็นฝ่ายหญิงย่อมต้องเสียหายในสายตาญาติๆฝ่ายชาย จะเรียกว่าแม่อายพวกเขาก็คงได้ ซึ่งฉันไม่อาจจะเรียกร้องอะไรจากแม่ไปมากกว่านี้อีกแล้ว จึงได้แต่อดทนเพื่อถึงวันคลอดลูก เมื่อท้องแฟ่บแล้วจะได้กลับบ้านโดยสวัสดิภาพ          ฉันในตอนนั้นคิดได้เพียงเท่านี้จริงๆ อยากคลอดลูกให้มันจบๆ แล้วกลับบ้าน โดยไม่รู้ตัวเลยว่า สักวันหนึ่งฉันจะต้องเสียใจกับการจากลาจากผู้ชายที่ฉันเกลียด จากที่ที่ไม่อยากอยู่มากแค่ไหน จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:21:56 ]

ความคิดเห็นที่ 52 จากสาเหตุของการติดเกมออนไลน์จนเข้ากระดูก ถึงขั้นสถาปนาคอมพิวเตอร์เป็นเมียนั้น สร้างความลำบากให้ฉันอย่างแสนสาหัส เพราะเขาไม่เคยตื่นเร็วกว่า 11 โมงเลย ซึ่งคนท้องคนไส้อย่างฉันจะต้องกิน กินเท่าไหร่ก็ไม่ค่อยจะอิ่ม ก็หนึ่งปากแต่สองท้องนี่นะ ซึ่งเขาไม่เคยเข้าใจเลย และไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นด้วย หากเขาไม่ตื่นก็แปลว่า ฉันไม่ได้กินอดไปซะ ที่ซ้ำร้ายไปกว่านั้นบ้านพ่อของฉันอยู่ถัดจากบ้านเขาไปเพียงหนึ่งซอยเท่านั้น ไม่แน่ว่าหากฉันออกไปเดินเพ่นพล่านวันใดวันหนึ่งอาจเจอพ่อก็ได้ ซึ่งพ่อคงตกใจน่าดูชมที่เห็นลูกสาวท้องโย้แบบนี้ ทั้งๆที่บอกว่าไปเข่าค่ายอาสา... สงสัยจะเป็นค่ายอาสาตั้งท้อง         คนเราต้องรู้จักเอาตัวรอด เมื่อรู้ว่าเขาเป็นอย่างนี้ ฉันเลยต้องกักตุนของกินไว้เต็มตู้เย็น แทนการรอคอยเขาอย่างลมๆแล้ง ที่จริงการแก้ปัญหาเรื่องนี้มันก็ง่ายๆ แต่สิ่งที่แก้ไม่ได้ คือตะกอนขุ่นๆในใจฉัน ที่คิดน้อยใจเขาว่าไม่รักเราแม่ลูก ไม่ดูแลเรา จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:23:04 ]

ความคิดเห็นที่ 53 และตะกอนเหล่านี้มันถูกแก้ด้วยยาที่ชื่อว่า เวลา ฉันเองก็เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ พอเราน้อยใจหรือเจอเรื่องที่คุณผู้ชายของเราทำให้เสียใจก็ฟูมฟายกับเพื่อนบ้าง ร้องไห้คนเดียวบ้าง หลายครั้งเลยที่คิดจะเลิก ลาขาดแล้ว ทำไมต้องมาทนด้วย ที่เคยคิดว่าพ่อแม่ใจร้าย แต่เขาทำเราเสียใจยิ่งกว่า พอคิดแบบนี้ก็อยากจะเลิก อยากไปให้พ้นหน้า แต่เวลาค่ะ เวลาที่ช่วยให้ฉันครุ่นคิดและลองมองเขาใหม่ในอีกมุมความคิดหนึ่ง จนทำให้ฉันอยู่ทนมากกว่าที่จะต้องทนอยู่          สาเหตุหลักๆที่เราสองคนชอบทะเลาะกัน ก็ด้วยนิสัยส่วนตัวของเขาที่เป็นคนเจ้าอารมณ์หงุดหงิดง่าย ส่วนฉันก็โดนตามใจมาซะจนเคยตัว และขี้น้อยใจ เราบอกว่าจะเลิกกันทุกครั้งที่มีปากเสียง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เลิก จนลูกอายุได้ราวขวบกว่า ฉันเริ่มปรับตัว และใจเย็นมองทุกอย่างให้ว่างเปล่าพยายามเข้าใจเขา เมื่อก่อนฉันมักจะคิดว่า “ทำไมเขาไม่เข้าใจฉัน” โดยที่ลืมย้อนกลับมาดูตัวเองว่าฉันก็ไม่เคยเข้าใจเขาเลยเช่นกัน จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:24:15 ]

ความคิดเห็นที่ 54 อีกทั้งช่วงชีวิตในระยะที่ว่างจนเกินไปของเราสองคนมันมีมากเกินไป เราไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันต่างฝ่ายต่างขลุกอยู่กับบ้านจนทำให้ไม่มีอะไรจะคิด แล้วก็หันมากัดกันเอง เพราะมัวแต่จับจ้องที่กันและกัน จนไม่ได้คิดเรื่องอื่น กลายเป็นว่าคอยจับผิด          พอฉันได้กลับมาเรียนที่มหาวิทยาลัยและเขาไปทำงานนอกบ้าน มันเหมือนมีอะไรให้เราคิดทำมากขึ้น สายตาที่คอยแต่จะจับจ้องไปที่เขา และความกังวลใจในอนาคตของชีวิตก็ทุเลาลง เพราะฉันคงมีจุดโฟกัสที่กระจายออกไป ไม่ได้ย้ำแต่จะคิดเพียงเรื่องของเขาเท่านั้น มันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า และเรื่องทุกอย่างที่คอยกวนใจดูเล็กไปหมด         นี่แหละคุณค่าที่เราได้มีอะไรทำ ได้มีโอกาสกลับมาเรียนอีกครั้ง สิ่งที่ไม่ควรจะเกิดคือ การเอาตัวเองไปยึดติดกับคนรักมากเกินไป มันทำให้เราย่ำอยู่กับที่ ฉันเริ่มเปลี่ยนความคิดของตัวเอง ที่เมื่อก่อนคอยแต่จะคิดว่าอยากอยู่กับเขาตลอดไป ให้เป็นทำดีที่สุดเท่าที่อยู่ด้วยกัน และอย่าลืมใส่ใจตัวเองให้มากขึ้น          เรื่องอะไรที่ฉันรำคาญใจในตัวเขา ก็พยายามบอกตัวเองว่า นิสัยเสียนี้มันฝังอยู่ในตัวเขามาทั้งชีวิต เราคงไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ ดังนั้นเมื่อแก้ไม่ได้ก็ทำใจยอมรับเสียดีกว่าที่จะมาหวังว่าเขาจะหาย หรือมานั่งทะเลาะกันทุกวัน หรือไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องไปมองมันเสียเลย ทำเป็นลืมๆไปซะ เพียงเท่านี้เราก็ประคับประคองความรักและครอบครัวได้อย่างเป็นสุข จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:25:13 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เมล็ดพันธ์ของความเป็นพ่อ ความรักของพ่อ กับความรักของแม่จะแตกต่างกันมากน้อยเพียงไหน คงไม่มีอะไรมาวัดได้ แต่สำหรับครอบครัวของฉัน ความรักของคนเป็นพ่อไม่ได้เกิดขึ้นพร้อมๆกับวันที่ลูกคลอดหรอก แต่ความรักนี้จะค่อยๆเติบโตไปพร้อมๆกับลูก ก็อย่างที่คุณพอจะทราบเรื่องราวในชีวิตของฉันมาแล้วบ้าง คุณชายแว่น หรือเจ้าชายใส่รองเท้าแตะของฉัน เขาไม่ใช่ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอะไรนัก ที่สำคัญการมีลูกน้อยของเราก็ไม่ได้เกิดขึ้นจากความตั้งใจที่จะอยากมีลูกเลยสักนิด ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่เขาจะดูใส่ใจลูกน้อยกว่าพ่อคนอื่นๆ เรื่องราวความน่าเบื่อหน่ายจนแทบจะเป็นชนวนให้ชีวิตคู่ของเราล่มก็มาจากเหตุที่ต่อมพ่อในตัวเขาเติบโตช้าเหลือเกิน  ฉันคิดหวังเสมอว่าเขาจะรักลูกของเรา เหมือนที่ฉันรัก และภาพพระเอกในนิยายน้ำเน่าก็พรั่งพรูเข้ามามากมาย แต่แล้วพระเอกก็ไม่มีอยู่ สิ่งที่สัมผัสได้เป้นเพียงแค่โจรดีๆนี่เอง จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 56 หลังจากที่ฉันรู้ตัวว่าท้องแล้ว เราตกลงกันว่าจะให้เขาทำหมันในทันทีที่ลูกเกิด เพราะก่อนหน้าที่จะท้องไม่นาน เขาเพิ่งมีคดีอันน่าอดสูติดตัวอยู่ ข้อหาใหญ่นี้คือ การนอกใจฉัน ดังนั้นฉันจึงเกรงว่าวันใดวันหนึ่งจะมีนางชะนีที่ไหนไม่รู้มากดกริ่งหน้าบ้านพร้อมๆกับท้องโย้ ท้องป่องแข่งกันกับฉัน แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจะทำอย่างไรดีล่ะเนี่ย         อย่ากระนั้นเลยเรามาทำการตัดตอนเสียก่อนที่เรื่องจะงอกดีกว่า ซึ่งเขาเองก็ไม่ปฏิเสธความต้องการของฉัน และดูเหมือนว่าไม่ใช่เพียงฉันเท่านั้นที่ต้องการจะให้สายพันธุ์นี้กุดเพียงที่เจ้ากันดั้ม แม่สามีเองก็เห้นด้วยที่จะทำการตอนลูกชาย เข้าใจแม่คงกลัวว่าเราสองคนจะมีอะไรหลุดๆตามมาอีก ซึ่งถ้าเล็ดลอดออกมาอีกสักคน สองคนคราวนี้ต้องขายบ้านเลี้ยงหลานแน่ๆ ดังนั้นพอฉันเจ็บตัวด้วยแผลผ่าคลอดลูกได้ไม่นาน คุณสามีก็โดยเฉพาะพวงระย้าเช่นกัน ซึ่งในช่วงนี้ฉันยังคงไปๆมาๆระหว่างสองบ้าน และเลี้ยงลูกแค่เพียงช่วงกลางวันเท่านั้น ดังนั้นตัวหลักๆในการเลี้ยงเจ้ากันดั้ม คือ ย่า แต่แล้ววันที่เกิดเหตุหม่อมชุลีแม่ผัวฉันไปล้างขวดนมหลานสุดที่รักหลังบ้าน คุณชายกันดั้มดันตื่นนอนร้องไห้โยเยแผดเสียงกระทันหัน ซึ่งสร้างความกังวลใจ และว้าวุ่นให้กับพ่อและลุงอย่างแสนสาหัส         ก็อย่าง ว่าล่ะนะหนุ่มสองหนุ่มซึ่งไม่ได้มีสัญชาติญาณความเป็นแม่เหมือนผู้หญิงเรา จะเอาเทคนิคอะไรมาเลี้ยงเด็กได้เล่า ต่า งฝ่ายก็เกี่ยงกันอุ้มทารกน้อยที่มีอายุเพียง 7 วัน ซึ่งเด็กในช่วงวัยนี้ตัวอ่อนปวกเปียกมาก ยามที่จะอุ้ม จะจับต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ คุณลุงพี่ชายฝาแฝดเลยบอกให้ผู้เป็นพ่อไปอุ้มลูกซะ แถมด้วยคำบ่นอีกสองคำรบ ส่วยอีตาพ่อก็ยังเจ็บแผล และบวกกับความสำออยส่วนตัว เลยทำเป็นไม่ได้ยินซะงั้น จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 57 คนหนึ่งขี้บ่น อีกคนขี้เกียจก็เลยเกิดการวางมวยขึ้นกลางบ้าน ซึ่งฉันในขณะนั้นได้กลับบ้านของตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ความที่ทำอะไรใครไม่ได้ และยังผูกใจเจ็บ คุณผัวตัวดีเลยโทรมาวีนใส่ฉัน บอกว่า “ ชั้นทิ้งลูกลงพื้น ป่านนี้ตายไปแล้วมั้ง”          อ้าวเวรแล้วสิ ลูกที่ฉันเฝ้าทะนุถนอมมา 9 เดือนเต็มกลับต้องมาโดนไอ้พ่อใจโหดทารุณกรรมอย่างนี้เลยเหรอ ฉันร้อนรน และร้อนใจไปหมด ทั้งเบื่อหน่ายในความก้าวร้าวของเขามาก ความที่ห่วงลูกจนไม่รู้จะทำอย่างไร จึงโทรไปหาพี่ชายเขาว่าลูกของฉันเป็นอย่างไรบ้าง ทางนั้นก็เหลือเกินดันตอบมาว่า “ไม่รู้สิ” ใครจะคิดว่านี่คือ เรื่องเล่นๆ เรื่องที่ถูกกุขึ้นเพียงแค่ว่าจะได้เห็นคน คนหนึ่งร้อนรน เพื่อความสะใจ และระบายที่ตัวเองหงุดหงิด ฉันคิดเป็นจริงเป็นจังทันที และรีบบอกแม่ แม่ฉันเองก็ไม่รอช้าเป็นห่วงหลานต่อสายโทรศัพท์กลับไปหาพี่ชายของเขาอีกครั้ง ได้ใจความว่าเด็กปลอดภัยไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักนิด นี่ฉันเป็นตัวอะไรสำหรับเขา และลูกล่ะ เขาเห็นว่าเด็กคนนี้ยังเป็นลูกอยู่หรือเปล่า ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วย แล้วฉันจะวางใจให้คนบ้านเขาเลี้ยงลูกได้อย่างไรกัน จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:27:27 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ถึง ณ ช่วงเวลานี้ แม่ฉันเริ่มออกปากด้วยความไม่พอใจอย่างสุดขีดว่า “ แม่ไม่เข้าใจทำไมเธอถึงเลือกมัน” ฉันเองก็อยากตอบแม่เหลือเกินว่า ไม่ได้เลือก แต่ไม่คิดว่าวันหนึ่งมันจะต้องมาเป็นพ่อของลูกฉัน หลังจากนั้นมาได้ไม่นาน เป็นวันปีใหม่ ปีแรกที่ครอบครัวเราได้ฉลองกัน 3 คน ช่วงเทศกาลอย่างนี้แม่กับพี่ชายของเขาจะต้องแยกย้ายกันไปเฝ้าบ้านให้ญาติๆ ซึ่งบ้านทั้งหลังเลยเป็นของเราสามคนเท่านั้น และฉันเองก็รู้สึกดีไม่น้อยที่จะได้ใช้ชีวิตครอบครัวจริงๆ แม้เพียงแค่คืนเดียวก็ตาม ภาพในจอโทรทัศน์ฉายให้เห็นพลุลูกใหญ่สีสันสวยงามกระจายตัวอยู่บนท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ดังผ้ากำมะหยี่สีดำสนิท เป็นสัญญาณบอกว่า เข้าสู่วาระแห่งปีใหม่แล้ว รอบๆกายของพวกเรามีเศษอาหารแห่งการฉลองรายล้อมเต็มไปหมด ฉันซึ่งรับบทแม่บ้านในคืนนี้จึงต้องเป็นคนเก็บกวาด ระหว่างนั้นลูกชายตัวน้อยในวัยเพียง 5เดือนเศษยังอยู่ในนิทรารมณ์ ฉันออกปากฝากลูกไว้กับเขา ถ้าลูกร้องก็มาดูด้วย เพราะฉันจะไปล้างจานที่ห้องครัวหลังบ้าน แต่แล้วเหมือนสวรรค์แกล้ง ลูกน้อยผวาตื่นด้วยความหิวโหย และแผดเสียงร้องดังสนั่นคับบ้าน ใจฉันเองก็เป็นห่วงลูก แต่ยังอุ่นใจที่มีเขาคอยดูแลอยู่ และได้ยินเสียงเขาขานรับลูกว่า “เดี๋ยวครับลูก รอพ่อแป๊ปนึงนะ”          โอเค เขาได้ยินลูกร้อง และมีปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว แต่เสียงร้องไห้ของลูกก็ยังไม่เงียบ สักแปปหนึ่งเขาก็ตอบลูกด้วยประโยคเดิม ซ้ำๆอยู่หลายรอบ จนฉันเริ่มผิดสังเกตุเลยวางมือจากจานกองพะเนิดเข้ามาดูในห้อง ปรากฏว่าเขาปล่อยให้ลูกนอนร้องไห้ ส่วนตัวเองไม่อยมลุกจากเก้าอี้หน้าจอคอมพิวเตอร์ ด้วยติดภาระกิจเกมออนไลน์ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:28:12 ]

ความคิดเห็นที่ 59 เกมออนไลน์ผีบ้านี่อีกแล้ว จะอะไรนักหนากันเชียว ไม่ใช่ว่าฉันจะเป็นแม่ที่หวงลูกจะจนเกินไป ลูกจะร้องไห้ไม่ได้เลย เพียงแต่ฉันคิดห่วงไปว่า หากลูกไม่ได้ร้องเพียงแค่เพราะความหิวล่ะ แต่มีเหตุร้ายแรงที่ไม่อยากจะคิดมากไปกว่านี้ ลูกจะไม่เป็นอะไรไปแล้วเหรอ เพียงแค่เกมโง่ๆ กับลูกของเราทั้งคน เขายังเลือกเกมได้หน้าตาเฉย โดยที่ไม่นึกห่วงลูกเลย ว่าลูกร้องไห้เสียงดังเพราะอะไร ฉันเริ่มวางมวยกับเขาบ้าง เพราะไม่พอใจสุดขีด และแล้วเราก็ทะเลาะกันรุนแรง บ้านทั้งหลังที่เป็นเหมือนฉากละครเรื่องครอบครัวนี้มีรัก ก็แปรเปลี่ยนเป็นสงครามทะเลทรายโดยฉับพลัน และคืนนั้นฉันก็เริ่มคิดที่จะเลิก ไม่เอาแล้วไอ้ผัวเฮงซวย ทุกๆเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับชีวิตของเรา ฉันบันทึกไว้ในไดอารี่ออนไลน์ ซึ่งมีผู้คนมากมายเข้ามาแสดงความคิดเห็น หลายๆคนตอบเหมือนกันว่า เรื่องแบบนี้เป็นเหตุการณ์ปกติ ผู้ชายกว่าจะรู้ตัวว่าเป็นพ่อก็นานโขอยู่ แต่ฉันรอไม่ได้หรอก และไม่เคยเห็นใครที่ไหนจะเป็นพ่อที่ย่ำแย่ขนาดนี้เลย  แต่แล้วความใจอ่อน และประสบการณ์ที่ไม่น่าประทับใจจากการที่พ่อแม่ของฉันแยกทางกันก็ช่วยเตือนสติให้ฉันอดทนกับความรู้สึกหดหู่ใจของตัวเอง ที่มีพ่อของลูกไม่ได้ดั่งใจแบบนี้ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:28:45 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ความเลวร้ายไม่จบเพียงเท่านี้ ทุกๆครั้งที่เราทะเลาะกัน ลูกจะเป็นเป้านิ่งให้เขายิงเสมอ ไม่ว่าจะตะคอกเสียงดังๆใส่เด็ก หรือแม้กระทั่งจับลูกมาเขย่าแรงๆ เพียงเพื่อให้ฉันโมโห หรือเป็นฝ่ายแพ้ในการทะเลาะครั้งนั้นๆ และนี่ก็เป็นเรื่องที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา ฉันเสียใจมากแค่ไหนคงไม่ต้องบรรยายหรอก ที่จะต้องเห็นสามีทำร้ายลูกของตัวเอง และเราไม่มีทางช่วยอะไรได้เลย ฉันทำได้แค่เพียงระบายเรื่องราวเหล่านี้ลงในไดอารี่ออนไลน์ และไม่กล้าบอกแม่ ไม่อยากให้แม่ได้รับรู้อะไรที่แย่ๆอีกแล้ว สิ่งที่ทำได้คือ ฉันยอมที่จะอ่อนข้อให้เขาในทุกๆเรื่อง ยอมเพื่อที่จะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน และยอมเพื่อที่ลูกจะได้ไม่ต้องพบเจอกับอะไรเลวร้าย แม้ว่าลูกจะไม่ได้เจ็บตัว แต่คงจะเจ็บใจ และตกใจมาก แต่คนเราจะอดทนได้ตลอดไปเหรอ ในเมื่อมันเป็นการฝืนความรู้สึก แล้วฉันก็ไม่ได้รักเขามากขนาดที่จะยอมได้ตลอด จึงคิดว่าถ้าพูดคุยกันดีๆ หาต้นเหตุของปัญหาน่าจะดีกว่า และสาเหตุหนึ่งที่ฉันคิด หรือว่าเขาจะเบื่อฉันแล้ว จะว่าไปก่อนหน้าที่ฉันจะท้องเขาเองก็ปันใจไปให้ผู้หญิงคนอื่น มันก็สัญญาณบอกเหตุอย่างหนึ่งเหมือนกันว่าเขาหมดรักฉันแล้ว หนำซ้ำพอฉันท้องขึ้นมาโดยที่เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจ ไท่ได้ยินดีอะไรด้วย เป็นการทำลายอนาคตของเขา เพราะทำให้เขาไม่ได้เรียนต่อตามที่หวัง ต้องมาจมอยู่บ้านเป็นปีๆ แล้วก็ถูกบังคับให้ทำหมัน ทั้งๆที่ผู้ชายเขาก็คงถือเรื่องทำนองนี้ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:29:17 ]

ความคิดเห็นที่ 61 เราสองคนเริ่มพูดคุยกันถึงปัญหาที่เขาเจ้าอารมณ์ เขาเองก็ไม่อยากเป็นอย่างนี้ ฉันเริ่มหาข้อมูลจากหมอจึงได้ความว่า สาเหตุที่เขาอารมณ์รุนแรงได้มากมายขนาดนี้ ก็เป็นเพราะเกมออนไลน์ จากการตรวจในเบื้องต้นเขาเป็นโรคสมาธิสั้นในผู้ใหญ่ ซึ่งมีผลทำให้ภาวะทางอารมณ์แปรปรวนและรุนแรง ถึงตรงนี้ฉันจะต้องเลือกระหว่างทิ้งสิ่งเน่าๆเพียงแค่นี้ หรือจะค่อยๆเดินไปกับเขา ฉันเลือกอย่างหลัง เพราะรู้สึกว่าเขามีค่าพอที่ฉันจะอดทน และที่สำคัญลูกจะได้มีครอบครัวที่อบอุ่น เราพยายามปรับความเข้าใจกัน นอกจากนี้ยังต้องปรับพฤติกรรมของเขาด้วย ลดการเล่นเกมลง และหันมาอ่านหนังสือเหมือนเดิม นอกจากความแปรปรวนของอารมณ์ที่มาจากโรคสมาธิสั้นแล้ว สาเหตุหนึ่งยังมาจากความเปลี่ยนแปลงฮอร์โมนในร่างกายจากที่เขาไปทำหมันมาเลยทำให้ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงวัยทองดีๆนี่เอง แต่แล้วเราก็ค่อยๆผ่านวันเวลาเหล่านี้มาได้ แม้ว่าในบางครั้งจะมีพายุรุนแรงบ้างตามวาระ และโอกาส แต่ฉันก็อดทนและข่มใจคิดเห็นใจเขาให้มากๆ เหมือนที่ฉันอยากให้เขาเข้าใจฉันบ้าง นอกจากนี้ลูกเองก็มีส่วนทำให้เขากลับมาอารมณ์ปกติ ความน่ารักและสดใสของเด็ก เพียงแค่ลูกวิ่งเข้ามากอดเขาแล้วเรียกพ่อ ก็คงเพียงพอแล้วที่เขาจะยินยอมปรับตัวให้สมกับคำว่าพ่อที่ลูกเรียก ถึงวันนี้เมล็ดพันธุ์ของความเป็นพ่อในตัวเขากลายเป็นต้นไม้ใหญ่ ให้ลูกชายได้พึ่งพิง ไม่เหลือเค้าพ่อใจร้ายอย่างแต่ก่อนอีกแล้ว นี่คือสิ่งคุ้มค่าที่ฉันอดทนรอคอยมาตลอด จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:31:45 ]

ความคิดเห็นที่ 62 เศร้าจัง รออ่านอยู่นะ จากคุณ : แม่อ๊อตโต้ - [ 13 มิ.ย. 50 14:32:14 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ท้อง แท้ง ทิ้ง ชิ่งไปเกิดใหม่ ผู้หญิงเราหลายคนเลือกที่จะกระโจนตัวเองทั้งตัวเข้าไปหาใครสักคน โดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง ก็เพราะบาดแผลบางอย่างในชีวิต คุณๆว่าไหมค่ะ ต้นทุนของชีวิตคนเรามีมาไม่เท่ากัน และคนที่ต้นทุนทางหัวใจต่ำกว่าปกติ ก็มักจะแสวงหาความอบอุ่นทางใจจากใครสักคนเสมอ ทั้งที่จริงแล้วความเหงาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมนุษย์ แต่ไม่มีใครยอมรับ และยินดีที่จะอยู่ร่วมกับมันเลย ทั้งๆที่ความเหงาไม่เคยทำร้ายใคร เหมือนอย่างที่คน ทำร้ายกันเอง          ฟันแล้วทิ้ง คำหยาบคายที่ผู้ชายหลายคนนิยมกระทำชำเราผู้เป็นหญิง และเรื่องนี้ก็ได้เกิดเหตุขึ้นกับคนใกล้ตัวฉัน จนเป็นเหตุให้ฉันได้เอาตัวเข้าไปพัวพันกับปัญหานานาประดามี ถึงขั้นที่ว่าครอบครัวจะแตกก็เพราะเรื่องของชาวบ้านเขา จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:32:22 ]

ความคิดเห็นที่ 64 สวามีสุดที่รักของฉันมีน้องชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องอยู่หน่อหนึ่งพวกเราอยู่ในวัยใกล้เคียงกัน จึงทำให้สนิทสนมกันได้ไม่ยาก วันหนึ่งไม่รู้ว่าผีห่าซาตานตนใดยุยงให้พ่อคุณแนะนำเพื่อนสาวให้ฉันได้รู้จัก          เราสองหญิงต่างฝ่ายต่างก็อยากที่จะสนิทสนมกัน ด้วยเหตุที่ว่าเป็นคู่สะใภ้ และผู้หญิงเราที่มักจะอยากให้คนรอบตัวฝ่ายชายชอบ เธอจึงพยายามติดต่อกับฉัน แรกๆก็ทักทายกันยามเมื่อฉันออนไลน์โปรแกรมสนทนาในอินเตอร์เน็ต เราพากันพูดคุยสัพเพเหระตามเรื่องที่ผู้หญิงมักจะคุยกัน ตั้งแต่นินทาแฟน สามี แม่ผัว ยันเรื่องเบาสมองอื่นๆมากมาย  ไม่นานนักพอสนิทกันได้ที่ก็เริ่มเปลี่ยนมาเมาท์โทรศัพท์กันแทน และก็พัฒนาเป็นนัดไปกินข้าว ช็อปปิ้งตามสไตล์สาวๆ   ด้วยความถูกชะตาทำให้ฉันกับเธอสนิทกันโดยไม่ยาก จากเพียงแค่พูดคุยกันอย่างผิวเผิน ก็เริ่มลงลึกถึงรายละเอียด เธอเริ่มเล่าเรื่องราวของตัวเองให้ฉันฟังอย่างลึกซึ้ง จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เธอเล่าว่าพ่อของไปทำงานที่ญี่ปุ่น โดยอยู่อย่างผิดกฏหมายตั้งแต่เธอยังอยู่ชั้นประถม เพื่อที่ทำงานส่งเงินมาให้ทางบ้านได้ใช้จ่าย แรกๆบ้านเธอมีอาชีพรับจ้างขนสินค้าทางเกษตรกรรม พ่อของเธอกู้เงินจากเจ้าหนี้เพื่อไปซื้อรถกะบะเก่าๆมาคันหนึ่ง แต่ต่อมาก็โดนโกงจนสิ้นเนื้อประดาตัว          เพื่อนของพ่อชวนให้ไปทำงานที่ญี่ปุ่น พ่อของเธอไม่รีรอรีบตัดสินใจไปตามช่องทางที่เพื่อนแนะนำทันที โดยคิดไว้ว่าเมื่อลูกสาวเรียนจบปวช.ก็จะกลับมาอยู่กับครอบครัว แต่แล้วเงินทุกบาททุกสตางค์ที่พ่อของเธอส่งมานั้นมันหมดไปกับค่าใช้จ่ายที่ไม่ควรจะเกิดมากมาย ไม่ว่าจะเป็นค่าเหล้าของแม่ ค่าเลี้ยงดูพี่ชาย และลูกเมีย         แม้ว่าพี่ชายของเธอสมควรจะถึงวัยที่หาเงินเลี้ยงตัวเองได้แล้ว แต่เขาก็ไม่คิดที่จะทำอะไรได้แต่อยู่ไปวันๆ หนำซ้ำยังมีเรือพ่วงให้ได้มาอาศัยเงินที่พ่อส่งมาอีก ดังนั้นหยาดเหงื่อของพ่อจึงไม่เคยเก็บได้เป็นก้อนเสียที ทำให้พ่อยังไม่สามารถกลับมาที่ประเทศไทยได้ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:33:41 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เธอเจ็บปวดกับการกระทำบางอย่างของแม่ลับหลังพ่อที่สู้อดทนทำงานเพื่อครอบครัว แม้ว่าจะรักแม่มากก็ตาม และอีกทั้งความหว้าเว่ที่พ่ออยู่ไกลแสนไกลข้ามน้ำข้ามทะเลแบบนี้ พอได้มาพบกับพ่อตัวดี จึงทำให้เธอหลงรักเขาง่ายๆ และรักมากจนไม่เหลือสติที่หันกลับมามองตัวเอง          ไม่ว่าเขาอยากได้อะไร เธอจะหามาประเคนให้โดยไม่รั้งรอ นี่แหละหนาความรักแบบไม่ลืมหูลืมตา ความรักของผู้หิวโหย เมื่อเห็นสิ่งที่ยึดเหนี่ยวตรงหน้าก็อยากที่เกาะรั้งเอาไว้กับตัว ดั่งเช่นคนใกล้จมน้ำ ยามที่เห็นขอนไม้ลอยมาก็พยายามไขว่คว้ายึดเกาะให้แน่นที่สุด โดยไม่ได้สนใจเลยว่าขอนไม้นั่น จะผุพังสักแค่ไหน           สำหรับเขา เธอคงเป็นเพียงของเล่นชั่วครั้งชั่วยาม คิดว่าเบื่อเมื่อไหร่ก็ปัดไปให้ไกลเสีย ยามเอ็นดูก็กลับมาชื่นชม แต่สำหรับเธอ เขาเป็นทุกอย่างที่เธอมี และยินดีแลกทุกสิ่งในโลกนี้เพีงแค่ได้มาซึ่งเศษเสี้ยวของหัวใจเขาเท่านั้น           ถัดจากนั้นไม่นานนักเธอโทรศัพท์มาหาฉันด้วยความร้อนรน และร้อนใจ เพื่อหาที่ปรึกษาปัญหาหัวใจ และขอความช่วยเหลือบางอย่าง เธอสงสัยว่าพ่อคุณของเธอจะมีกิ๊ก โดยส่วนตัวแล้วนั้นฉันมักจะของขึ้นทุกครั้งยามที่ได้ยินเรื่องราวทำนองนี้ จึงไม่ยากเลยที่ฉันจะตัดสินใจยื่นมือเข้าไปร่วมด้วยช่วยสืบ  แต่แล้วเมื่อความจริงปรากฏทุกอย่างกลับตาลปัตจากสิ่งที่คิด สิ่งที่เห็น สิ่งที่เข้าใจ ผิดไปจากความจริงเสียหมด เพราะแท้ที่จริงแล้วนั้นเธอได้ตกเป็นจำเลย เป็นกิ๊กของเขาต่างหากเล่า          ส่วนกิ๊กที่เธอเคยสงสัย หล่อนเป็นตัวจริงเสียงจริง ที่พ่อน้องชายได้พาเข้าบ้านมาไหว้พ่อแม่ และเข้านอกออกในบ้านจนกลมกลืนเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้ไปเสียแล้ว จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:34:42 ]

ความคิดเห็นที่ 67 เธอคนที่มาก่อนกับคุณน้องชายเขาคบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียนชั้นมอปลาย ทุกเย็นคุณเธอจะต้องมาทานข้าวมื้อเย็นกับคนรักและครอบครัวเสมอ และในวันหยุดก็จะมาดูแลทำความสะอาดห้องนอน ซักเสื้อผ้าให้ ด้วยความที่บ้านของสามีฉันกับบ้านน้องชายไกลกันมาก จึงไม่รู้ไม่เห็น และถึงแม้จะสนิทกันมากแค่ไหนก็ไม่เคยล้วงลึกไปถึงขนาดนี้          อีกทั้งการพบปะสังสรรค์ก็ไม่เคยที่จะไปนัดเจอกันเอง จะเจอกันก็ยามที่ครอบครัวใหญ่นัดสังสรรค์กันเท่านั้น ซึ่งงานแบบนี้เธอคนที่มาก่อนก็ไม่ได้มาเข้าร่วม ฉันและเขาจึงไม่รู้เลยว่า น้องชายตัวดีควงผู้หญิงสองคนในเวลาเดียวกัน แต่แรกเธอยังไม่รู้หรอกว่าโชคชะตาเล่นตลกร้ายกับเธอขนาดนี้ แกล้งให้เธอต้องเป็นคนที่มาทีหลังไม่พอ ซ้ำยังเสกเด็กเข้าท้องเธออีก ไม่สิ ชายโฉดนั่นต่างหากที่เป็นคนเสกเด็กเข้าท้องเธอ โดยไม่คิดหน้าคิดหลังว่าสักวันจะต้องทำให้ผู้หญิงถึงสองคนต้องเสียใจ            ฉันเป็นห่วงเธอมากในฐานะที่เป็นลูกผู้หญิงเหมือนกัน จึงคอยดูแลเธออยู่ห่างๆเท่าที่จะทำได้ ชวนเธออกมาสู้โลกภายนอกบ้าง ไม่ให้ตอกย้ำอยู่กับอดีตที่ขมขื่นจนเกินไปนัก          ช่วงแห่งวันเวลาที่น่าเศร้าใจเธอไม่ค่อยได้ดูแลตัวเอง ก็แบบฉบับคนอกหักนั่นแหละ ข้าวปลากินไม่ได้ นอนไม่หลับ อยู่ๆวันหนึ่งเธอก็เป็นลมล้มพับลงไปต่อหน้าต่อตาฉัน ร้อนถึงหมอและพยาบาลคลินิคใกล้ๆ ฉันคิดว่าคงด้วยฤทธิ์ของความเสียใจที่ทำให้เธอกินข้าวกินปลาไม่ลง แล้วร่างกายจะเอาอะไรมาเป็นกำลังเล่า ไม่แปลกหรอกที่จะเป็นลมไปแบบนี้ แต่ฉันหารู้ไม่ว่า อาการเป็นลมมันบ่งบอกอะไรที่ใหญ่ไปกว่านั้น.... หลังจากนั้นเธอเริ่มบ่นถึงอาการขาดหายไปของประจำเดือนที่มันนานผิดปกติ ฉันจึงฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า หรือนี่จะเป็นอาการของคนท้อง จึงชวนเธอไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล ซึ่งวันที่ไปตรวจฉันก็เป็นคนดูแลพาเธอไปหาหมอเอง โดยที่ไม่เงาหัวของผู้ชายคนนั้นเลย             พอเราสองคนรู้ผลของการตรวจปัสสวะ ฉันรู้ดีว่าเธอจะต้องรู้สึกอย่างไร เพราะฉันเองก็เคยเป็นมาก่อนเช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าเธอน่าจะร้อนใจกว่าฉันหลายเท่านัก เพราะตัวฉันยังมีพ่อของลูกเคียงข้าง และมั่นใจว่าถนนสายอนาคตข้างหน้าเราจะยังคงมีกันและกัน แต่เธอเป็นเพียงคนที่มาทีหลัง ไม่มีสิทธิ์คิดเป็นเจ้าของในตัวผู้ชายคนนั้น แล้วเธอจะทำอย่างไรได้เล่า จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 68 คนหนึ่งมาก่อนและไม่มีความผิดใดๆ แต่คนที่มาทีหลังกลับตั้งท้อง ซึ่งเป้นเลือดเนื้อเชื้อไขของพวกเขา จึงเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินใจเลือกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่ผู้ชายคนนั้นกลับเลือกง่ายๆว่าจะไม่ยอมรับใดๆทั้งแม่ทั้งลูก ซึ่งเรื่องนี้มีเพียงฉัน สามี ไอ้ตัวดีเท่านั้นที่รับรู้ เท่ากับว่าญาติผู้ใหญ่ที่ไม่ได้โตไปกว่าผู้ก่อเหตุจะต้องรับหน้าที่เป็นผู้ใหญ่คอยรับหน้าดูแลผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียที่คนอย่างมันไม่ได้มองว่าเขาเป็นคน กับหลานในท้องที่มันไม่ยอมรับว่าเป็นลูก           คนเป็นแม่อย่างฉัน ไม่ปราถนาที่จะเห็นการทำร้ายเด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ แม้ว่าการตัดสินใจนั้นจะเป็นเรื่องของคนอื่นก็ตาม ฉันจึงทั้งปลอบ ทั้งขู่ให้เธอเก็บเด็กเอาไว้ และหาทางรอดกันต่อไป แม้ว่าจะไม่มีพ่อของลูกแล้วก็ตาม          โชคดีที่บ้านของเธออยู่ที่ต่างจังหวัด ตัวเธอพักอยู่ที่หอพักเพียงลำพังคนเดียว เรื่องของการเรียนก็ไม่มีปัญหาเพราะเธอเรียนในมหาวิทยาลัยเปิด ไม่จำเป็นต้องพักการเรียนใดๆทั้งสิ้น            ในช่วงนี้ยิ่งทำให้ฉันกับเธอสนิทกันมากขึ้นไปอีก ทั้งความสงสารและความเห็นใจ ที่เธอไม่มีใครเลยจริงๆ การเรียนในมหาวิทยาลัยเปิดเป็นเรื่องยากที่จะเกาะกลุ่มกับเพื่อน ยิ่งเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยจะเข้าสังคมจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงเกาะติดกับพ่อน้องชายตัวดีมากมายนัก และด้วยทั้งหมดที่เธอมีได้ทุ่มเทให้เขาจนหมด ทั้งใจ ทั้งตัว ทั้งเงินทอง จึงทำให้เธอฟูมฟายไม่หยุด และนานมากทีเดียวกว่าบาดแผลนี้จะหาย จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:37:00 ]

ความคิดเห็นที่ 69 วันหนึ่งฉันทนไม่ไหว เพราะรู้จากปากเธอว่าผู้ชายสารเลวที่เธอเคยรักนักรักหนา โทรศัพท์ติดต่อไปหาเธอ เพื่อที่จะถามว่า “ เด็กตายไปได้หรือยัง ” และมันยังคงยืนยันที่จะไม่ให้เด็กมามีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ         แม้แต่เรื่องนามสกุลก็จะไม่ให้ลูกในไส้ได้ใช้ มันน่าเจ็บแค้นแทนลูกผู้หญิงด้วยกันจริงๆ ฉันทนไม่ไหวจึงออกปากพูดกับไอ้ตัวดีว่า “ จะบอกพ่อแม่เองหรือจะให้พวกพี่เป็นคนพูด จะกลัวอะไรไปในเมื่อเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแรกที่พวกผู้ใหญ่เจอ เรามีแม่เป็นผู้หญิงไหม ถ้ามีก็ลองกลับไปคิดดูนะว่า ผู้หญิงคนหนึ่งถูกผู้ชายเลวๆทำอะไรไว้ มันน่าสงสารมากแค่ไหน ลองคิดสิว่าเรื่องนี้กำลังเกิดขึ้นกับน้องสาว หรือลูกสาวตัวเองบ้าง”         แต่แล้วสารที่ส่งไปถึงมันกลับถูกดัดแปลงข้อความไปบอกผู้ใหญ่ว่า ฉันด่าแม่ของไอ้ตัวดีซะนี่ จึงเป็นเหตุให้เกิดความหมางใจระหว่างน้าผัวกับหลานสะใภ้อย่างฉัน แต่นั่นยังไม่ทำให้ฉันแปลกใจเท่ากับการรักลูกอย่างไม่ลืมหู ลืมตา ทั้งๆที่เกิดเรื่องใหญ่ที่เกี่ยวข้องถึงชีวิตคนทั้งชีวิต แต่พวกเขากลับทำเฉยๆ ซึ่งไม่เหมือนเมื่อคราวเรื่องของฉัน เพราะบ้านของฉันคงดูเหมือนว่าไม่น่าเข้าไปมีเรื่องด้วยนัก ด้วยหน้าที่การงานของพ่อ และความสนิทสนมที่พอจะมีกันอยู่บ้าง แต่ในขณะที่เธอเป็นเพียงเงาเงียบๆที่ถูกเก็บงำมาถึงสามปี จึงไม่มีใครเหลียวแลเลย          ซึ่งฉันอยากทวงถามเหลือเกินว่า ศีลธรรมของพวกเขาอยู่ที่ไหน แม้สิ่งที่เธอทำจะไม่ใช่เรื่องดีงามนัก ชิงสุกก่อนห่าม แต่เธอก็ไม่ได้ทำความผิดนี้เพียงคนเดียว และเด็กในท้องเธอนั่น ก็คือสายเลือดที่มาจากพวกเขาไม่ใช่หรือ ถ้าเอาอายุมารวมกันก็เป็นร้อยแล้ว ไม่คิดจะสร้างกุศลให้กับชีวิตบ้างหรือไง จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:38:04 ]

ความคิดเห็นที่ 70 แต่สุดท้ายคำถามทั้งหมดก็จบที่ตัวฉัน เพราะสวามีไม่อยากให้เรื่องปานปลายไปมากกว่านี้อีกแล้ว เขาให้เหตุผลว่ามันเป็นเรื่องของคนอื่นเราอย่าไปยุ่งดีกว่า มีอะไรขึ้นมาคนที่จะรับศึกหนักก็คือฉัน            ค่าที่เป็นสะใภ้เถื่อนก็มากพอแล้ว นี่ยังหาเรื่องอีก ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่ยอมหยุด ยังหาทางที่จะช่วยเหลือเธอและลูกในท้อง เธอเลือกที่จะเดินทางกลับบ้าน เลือกที่จะบากหน้ากลับไปหาแม่ บอกความจริงทุกอย่าง แม้ว่าจะสร้างความผิดหวังให้กับแม่ แต่เธอก็จะทำ เธอคิดว่ามันเป็นหนทางที่ดีกว่าการทำแท้งมาก          แต่ในท้ายที่สุดเด็กก็เลือกทางเดินใหม่ เด็กน้อยจากเธอไปหลังจากนั้นไม่นานนัก  รวมระยะเวลาที่เธอเป็นแม่คนได้เพียงราวๆ 7 สัปดาห์เท่านั้น แม้ว่าจะไม่ใช่เวลานานเป็นโกฐิปี แต่เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นแม่คน และรักลูกได้อย่างสมบูรณ์แบบ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:39:04 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ส่วนผู้ชายชั่ว ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายชั่ว พอรู้ข่าวว่าเด็กที่ไม่เคยนับว่าเป็นลูกได้จากลาลับโลกนี้ไปแล้ว มันก็เริงร่าเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นในชีวิต ไม่มีเรื่องน่าเศร้าใดๆเลย ทั้งๆที่แผลใจที่ไม่มีวันหายได้จารึกลงไปในก้อนเนื้อที่หน้าอกด้านซ้ายของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งไม่อาจกลับมามีชีวิต มีหัวใจได้ดังเดิมตามปกติที่เคยมี  และฉันหวังใจเพียงว่าเรื่องราวโศกนาฏกรรมทำนองนี้จะไม่เกิดกับลูกผู้หญิงคนใดในโลกนี้อีกแล้ว          ทั้งๆที่ใจอยากให้ผู้ชายสายพันธุ์นี้สูญพันธุ์ไปจากโลกกลมๆ แต่คงเป็นเรื่องยากที่จะเป็นไปได้ ดังนั้นแล้ว ก่อนที่ชายชั่วจะสามารถรุกรานทางความรู้สึกเราได้ เราก็ควรปกป้องตัวเอง ด้วยการรักใครอย่างมีสติ และไม่ลืมที่จะรักตัวเองด้วย จริงไหมค่ะ ? จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 72 จริงเราเองก็เคยน่ะถามคนที่เขาไม่อยู่ดูแลลูก ความจริงแล้วไม่น่าเลยไมมีแม่ที่ไหน อยากทิ้งลูกหรอก จากคุณ : jsd_t - [ 13 มิ.ย. 50 14:40:09 ]

ความคิดเห็นที่ 73 แม่ผัว vs ลูกสะใภ้ ต่างความคิด ต่างใจ แต่เป้าหมายเดียวกัน          ขอเมาท์ปากยื่นตามประสาศรีสะใภ้  แม่ผัว vs ลูกสะใภ้คงเป็นอะไรที่ไม่เข้ากั๊น เข้ากันไม่ว่าจะเห็นในหนังน้ำเน่า นิยายอมตะ หรือแม้กระทั่งชีวิตจริงก็มีเรื่องราวทำนองนี้ดาษดื่น แล้วปัญหามันก็ตกที่ไอ้คนกลาง          ก็แหมนะ มันช่วยไม่ได้นี่ค่ะ อยากจับให้นางสิงห์สองตัวมาอยู่ในถ้ำเดียวกันทำไม จะว่าไปความขัดแย้งพอให้ได้เจ็บๆคันๆของแม่ผัวลูกสะใภ้นี่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหนา แม้จะมีการหยิกหยอกถึงถองกันให้เจ็บแปลบไปบ้าง แต่ก็คงไม่รุนแรงถึงกับเป็นสงครามหรอกค่ะ         หากยกเอาทฤษฎีมาอ้าง ก็มีอยู่ทฤษฎีนึงที่น่าจะเข้ากันได้กับเรื่องนี้ นั่นคือ ทฤษฎีเฟมมินิส เขาว่าไว้ ผู้หญิงเราไม่ชอบให้ผู้หญิงคนอื่นย่างกรายเข้ามาในพื้นที่ของตน ผู้หญิงอื่นที่ว่าเนี่ย หมายถึงคนนอกที่ไม่ใช่ลูกหลานเหลนโหลนนะค่ะ  หรือที่จะกล่าวในตอนนี้ คือ ศรีสะใภ้นั่นเอง จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:40:31 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ไอ้แม่อย่างฉันที่ยังเป็นนักศึกษา ก็ไม่ค่อยได้มีเวลาอยู่กับลูกมากมายนัก แต่ก็มีที่พึ่งที่ดี แสนดีอยู่ท่านหนึ่ง นั่นคือ คุณแม่ผัวคะ ก่อนอื่นต้องขออธิบายภาพลักษณ์ของแม่ผัวสุดที่รักของฉันก่อนนะคะเพื่อการจินตนาการในการอ่านของคุณผู้อ่าน คุณแม่ผัวของฉัน เธอเป็นหญิงแกร่งแรงเกินร้อย(แรงม้า)ค่ะ เมื่อสมัยที่คุณสามีของฉันยังนอนหลับอุตุในท้องแม่อยู่นั้น คุณแม่ผัวก็ได้ทำการหย่าร้างกับคุณพ่อสามี ด้วยเหตุที่ยอดฮิตค่ะ ผัวมีกิ๊ก...          พอทำการบ๊าย บายกันเรียบร้อยแล้ว ก็แบ่งลูกแบ่งเต้ากันให้เบ็ดเสร็จ คุณแม่ได้ลูกน้อยที่ติดท้องมา ส่วนคุณพ่อได้ลูกสาวคนโตไป ตอนแรกนึกว่าจะเจ๊าๆกัน ที่ไหนได้ แม่กำไรค่ะ ท้องหนึ่งได้ถึงสอง เพราะได้ลูกชายฝาแฝดคู่หูดูโอ้มาเชยชม และนับจากบัดนั้นคุณแม่ผัวก็เลี้ยงลูกมาคนเดียว หรือเป็น ซิงเกิลมัมนั่นเอง ซึ่งบุคลิกภายนอกของเธอจะดูออกแนวแมนๆ ทอมๆหน่อย พูดน้อย ยิ้มยาก และนิ่ง  ฉันเองได้ลามปาม ขี้กลากขึ้นหัวแอบตั้งสมญานามให้คุณแม่ผัวว่า “ซอมบี้” เมื่อครั้งสมัยที่ฉันยังจี๋จ๋าหวานแหวกับเขาอยู่ ก็เคยแอบบาปทางวาจาและใจ ริอ่านตั้งฉายาแม่ผัวว่า หม่อมชุลี ( ฉายาที่สอง รองจากซฮมบี้) เพราะคุณเธอเอาแต่เงียบงัน อารมณ์ประมาณว่าถามคำ ตอบคำ ละม้ายคล้ายหม่อมชุลี ตัวละครแม่ผัวลูกสะใภ้ในนิยายน้ำเน่า ซึ่งณ ตอนนั้นฉันก็พอจะเดาโชคชะตาตัวเองออกแล้วล่ะค่ะ หากได้มาเป็นศรีสะใภ้ในบ้านหลังนี้ คงไม่มีชั่วโมงที่ว่าด้วยการเมาท์แตกแหกโค้ง เรื่องดารากับแม่ผัว หรือชี้ชวนให้แม่ผัวร่วมด้วยช่วยกันหมั่นไส้นังตัวอิจฉาในละครน้ำเน่าทางทีวี คงมีเพียงความเงียบงันและต่างคนต่างอยู่ เหมือนคนละภพละชาติ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:41:16 ]

ความคิดเห็นที่ 75 พอได้มาเป็นแม่ผัว ลูกสะใภ้กันจริงๆ ฉันก็ซึ้งใจกับคุณแม่ผัวจอมเงียบ ตอนที่ฉันท้องแก่ก็ไม่มีใครดูแลเรื่องเสื้อผ้าให้ อย่าหวังและฝันว่าคุณผู้ชายตัวดีจะมาหยิบจับ ถ้าจะทำต้องรอให้ผ้าเน่าไม่มีจะใส่เสียก่อน ถึงจะได้ฤกษ์เบิกโรงหยิบจับผ้ามาซัก คุณแม่ผัวคงสังเวช หรืออาจจะสงสารเลยเอาเสื้อผ้าไปซักให้ แถมด้วยออฟชั่นเสริมรีดซะเรียบกริบอีกต่างหาก ซึ่งในระยะนี้ฉันตกหลุมรักคุณแม่ผัวเข้าอย่างจัง ต่อมาหลังจากที่เจ้าตัวน้อยในท้องฉันคลอดออกมาแล้ว คุณแม่ผัวก็ปรามด้วยการฝากลูกชายสุดที่รักมาบอกว่า “ ให้เลี้ยงแล้ว อย่ามาแย่งทีหลังนะ ” ก็อย่างที่ทราบกันดีว่าฉันจะต้องกำความลับเรื่องลูก ไม่ให้ที่บ้านรู้ ครั้นจะแบกลูกกลับไปเลี้ยงเองที่บ้านก็คงเป็นไปไม่ได้ และแน่นอนว่าคุณแม่สามียินดีที่จะเลี้ยงเจ้าตัวเล็กให้ แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่วายกลัวว่าทางฉันและแม่จะมายึดคืน และแล้วนี่ก็เป็นประกาศในการทำศึกระหว่างฉันกับแม่ผัวค่ะ           ในช่วงที่ลูกยังเล็กความตื่นเต้นต่างๆนาๆยังไม่เกิดขึ้น ศึกสงครามต่างๆก็ยังไม่เห็นเด่นชัดนัก ยังคงมีแค่ความเงียบที่ปกคลุมภายในบ้านเท่านั้น ซึ่งการสื่อสารระหว่างฉันกับแม่สามีจำเป็นจะต้องมีล่ามทุกๆครั้งไป ซึ่งล่ามที่ว่าก็ไม่ใช่ใครอื่น คุณสามีและพี่ชาย หากวันใดที่ล่ามไม่อยู่หม่อมชุลีจะรายงานคำสั่งเหมือนพูดลอยๆปล่อยเสียงมาตามลมเพื่อที่จะสื่อสารกับฉัน จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:42:07 ]

ความคิดเห็นที่ 76 แต่แล้วในระยะการพัฒนาร่างกายของเด็กที่น่าตื่นเต้น คือ ช่วง 7 เดือน การเดินจะเริ่มขึ้น จึงเป็นชนวนเหตุแห่งการทำสงครามครั้งยิ่งใหญ่ระหว่างฉันกับแม่ผัวค่ะ เริ่มแรกเลยลูกฉันเริ่มหัดเดินค่อนข้างช้า เมื่อเทียบกับพัฒนาการของเด็กคนอื่น แต่ฉันไม่ได้เครียดอะไรที่ลูกเราจะมีพัฒนาการทางด้านนี้ช้ากว่าลูกคนอื่นเขา หากแต่จะเครียดก็ที่ตัวผู้ใหญ่นั่นแหละ          พวกผู้ใหญ่ในบ้านเป็นอะไรกันค่ะท่าน เอาแต่พากันอุ้มหลานอยู่ได้ ไม่ทราบเหรอค่ะ เด็กวัยนี้จะอยากเดิน อยากซิ่ง ว่าง่ายๆ มันห้าวค่ะ มันร้อนวิชา เริ่มขาแข็งก็อยากที่จะซิ่ง อยากที่จะเดิน แต่ท่านออกกฎอัยการศึกมาห้าม มาปราม เด็กจะเดินไหมค่ะ          พอเจ้าชายเธออยากจะเดินเอง ตั้งไข่เอง ท่านผบ.ทบ. (ผู้บัญชาการที่บ้าน) ก็กรี๊ดกร๊าด " เดี๋ยวล้ม โอ้ย หัวๆ โอ้ยๆ " (ประมาณนี้อ่ะค่ะ) เจ้าชายของฉันก็ฝ่อสิค่ะ เหมือนข้าศึกประชิดประตูหน้าด่าน พอต๊กใจก็หด (มันเรื่องใหญ่ของคนท้องผูกจริงๆนะจ๊ะ) แล้วเมื่อไหร่ลูกจะปกติเหมือนชาวบ้าน เมื่อหม่อมชุลียังมองว่าหลานชายเป็น BABY ปล่อยไม่ได้ เจ็บไม่ได้ ร่างกายเป็นแก้วที่เปราะบางเหลือเกิน         ถึงเวลามีใครมาติหลานท่าน ท่านก็หาอะไรมาเข้าข้างจนได้ เช่นว่า หลานสะใภ้ท่านเมี้ยนมาว่า ลูกชายของเธอตั้งไข่และเริ่มก้าวเดินตอน 7 เดือน กลับมาบ้านท่านก็เอามาลอยตามลม คือ พูดกับหลานแต่จะเมี้ยนให้สะใภ้ฟังอ่ะจิ " พี่ตฤนตั้งไข่ตอน 7 เดือน ของเราน่ะสะโพกใหญ่ไง เราสะโพกใหญ่กว่า เลยเดินช้า " ท่านว่าอย่างนี้ฉันขำมาก ขำที่สะโพกน้องกันต์ใหญ่สะบึม อิอิ เดี๋ยวขอบ.ก. FHMขึ้นปกดีไหมอ่ะ สะโพกใหญ่ เซ็กซี่ สะบึม อึมตรึม จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:42:46 ]

ความคิดเห็นที่ 77 คือ ทุกท่านอ่านมาถึงตรงนี้ ต้องเข้าใจนะค่ะว่า ฉันเป็นแม่ การที่เห็นลูกเจ็บปวด จากการล้ม หัวปูดหัวโน ไม่ใช่เรื่องสนุก ไม่ได้โรคจิตเป็นซาดิสนะ แต่ว่าฉันยินดีที่จะเห็นลูกหกล้มเพราะหัดทรงตัว มากกว่าที่ลูกชายคนนี้จะไม่เคยมีบาดแผลอะไรเลยสักรอย เคยได้ยินไหมค่ะ บาดแผลลูกผู้ชาย...         แล้วฉันได้คิดการณ์ไปไกลแสนไกลเหลือเกินค่ะ ในยามที่ลูกเข้าโรงเรียนจะตายไหมค่ะ เพื่อนแกล้งมาจะร้องไห้ไม่ไปเรียนเลยไหมค่ะ ถ้าไม่ได้ดั่งใจ คุณครูไม่โอ๋จะดิ้นแด๊กๆไหมค่ะ ในเมื่อเธอเป็นเจ้าชาย เป็นศูนย์กลางจักรวาลในบ้าน ถึงเวลาเธออกไปโลกภายนอกเธอจะรอดไหมค่ะ ... เดินน่ะสักวันต้องเดินแน่ๆ เพราะโครงสร้างทางกายภาพคนเราเป็นอย่างนั้น มันต้องเป็นไปตามสัญชาตญาณ แต่เธอจะไม่รู้จักเจ็บปวดเลย มันจะดีหรือค่ะสำหรับชีวิตลูกผู้ชายคนหนึ่ง อย่างตัวฉันเองพูดได้ 8 เดือน ไม่เคยพูดภาษาดอกไม้ พูดเป็นคำๆเลย ย่า ไป หม่ำ  2 ขวบกว่าอ่านหนังสือพิมพ์ตรงพาดหัวข่าว ทอนเงิน ซื้อของเป็น เพราะที่บ้านเป็นร้านค้า แต่ไม่ยอมเดิน อยากไปไหนมาไหนก็ร้องให้คนอื่นมาอุ้มตลอดเวลา ความสามารถพิเศษที่พูดไวไงเลยเรียกร้องอะไรได้เยอะ พวกผู้ใหญ่ในบ้านฉันก็กรี๊ดสิค่ะ กรี๊ดกับความสามารถของสาวน้อยมหัศจรรย์คนนี้เหลือเกิน พอโตมาก็ เหอ เหอ ... อย่างที่ท่านก็ทราบกันดี         ดังนั้นฉันเลยไม่คาดหวังอะไรกับลูกว่าจะให้ลูกจะพูดไว เดินไว แต่ก็เกรงว่าลูกจะเป็นแบบกรณีฉันค่ะ จะมาเริ่มหัดเดินตอนโต 2 ขวบแล้ว ซึ่งวัยนี้รู้ว่าเจ็บ ว่าปวดแล้ว คาดการณ์เป็นแล้ว เช่นว่า ถ้าหกล้มจะเจ็บนะ ฉันเลยตัดสินใจดวงน้อยๆในขณะนั้นว่า หนูไม่เดิน ชิ หนูกลัวล้ม ล้มแล้วเจ็บ (คุณหมอนักพัฒนาการเด็กที่คุณยายเจ้ากันต์ปรึกษาให้เหตุผลมาแบบนี้น่ะค่ะ) กว่าจะเดินได้ ก็รู้มากเสียแล้ว เลยขาดความกล้า เพราะมัวแต่กลัว มันจะดีหรือค่ะ แม่ผัวขา จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:43:44 ]

ความคิดเห็นที่ 78 นอกจากนี้ฉันยังโมโห จะใช้คำนี้ก็แลดูไม่น่ารักขอใช้คำว่า ข้องใจกับระบบการทำงานของผู้บริหารบ้าน ใช้คำนี้ดูจะแจ่มกว่า เริ่มที่หม่อมชุลีเลยนะ ฉันงง และเง็งมากๆ ในหลายๆอย่างที่หม่อมชุลีจัดหามาให้ลูกฉัน แม้จะรู้ดีหรอกว่าสูตรในการเลี้ยงเด็กของใครของมัน           อย่างเรื่องนม หม่อมใช้ระบบนับขวด ห้ามขาด ห้ามเกิน เวลาที่ฉันไปเลี้ยงลูกเอง หม่อมจะมาคอยนับชวดนมที่ใช้แล้ว หากขาดก็โดนสิค่ะ เกินก็จะเหลือเหรอโดนอีกเช่นกัน ซึ่งหม่อมลิมิตนมไว้ 5 ขวดต่อวัน (กลางวัน) โอ้ย!!!แล้วเด็กโลกพระจันทร์ไหนเป็นอย่างนี้บ้าง ไม่ใช่หุ่นยนต์นะพี่ จะได้ตั้งโปรแกรม 5 ขวดต่อวันนะ ตู๊ด ตู๊ด บางวันเจ้าชายน้อยเธอเล่นมากก็ขาดนมสิค่ะคุณผู้ชม เพราะเล่นเพลินไปหน่อย เอาให้รับประทาน ก็เกิดอาหารปัดป้อง “ ก็ป๋มจะเล่นแม่จะให้กินทำไม ยังไม่หิว “         เท่าที่สังเกตุนะ เชื่อว่าเด็กหลายๆคนเป็นแหละ เด็กๆจะจะติดเล่นจนลืมหิว พอแม่เอาอะไรมาให้กินก็จะเกี่ยงงอน ในกรณีของลูกชายฉันอาจจะด้วยความที่ไม่ค่อยมีเพื่อนเล่น เล่นกับย่าก็อีกอารมณ์หนึ่ง แล้วเวลาฉันไปหาลูกจะชวนเเล่นนั่น เล่นนี่ เขาก็จะสนุกมากกว่าปกติ เป็นหลายเท่า (อันนี้ขอโม้หน่อย)         ในขณะที่บางวันเขาก็บ้ากินขึ้นมากอยากโตไว ขอนมทุก 2 ชั่วโมง วิธีขอคือ เขาจะทำท่างอแง แต่ไม่ได้ง่วง รู้กันว่า ท่านี้ขอนนมนะแต่หม่อมชุลีไม่อนุมัตินมเพิ่ม ด้วยเหตุผลของเธอ ซึ่งเธอไม่แจกแจงให้ฉันฟัง เพราะเราไม่พูดกัน บางบ้านก็อาจจะว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแปลกอยู่บ้านเดียวกันไม่พูดอะไรเลยได้อย่างไร แต่บางบ้านก็ว่าเรื่องปกติ ก็อย่างนี้แหละ สิว สิว ชิว ชิว ซึ่งฉันก็เฉยๆกับบรรยากาศในบ้านนี้แล้วล่ะค่ะ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:44:40 ]

ความคิดเห็นที่ 79 มาจนถึงบรรทัดนี้ อยากบอกว่า โมโหอีกท่านคือ พ่อของลูกหลายๆอย่างทำไมไม่บอก ทำไมไม่ทำเรื่องร่างถึงท่านผบ.ทบ.บ้างค่ะ ทำแต่เฉยบอกแต่ว่า “ ช่างเถอะๆ ปล่อยไปเถอะ “ (ลูกคุณหรือเปล่าค่ะ ตาบ้า พูดยังกะเรื่องของคนอื่น) เรื่องบางเรื่องน่าจะบอกแม่เค้าบ้าง แม่เอาแนวนี้ดีไหม จะได้เลี้ยงเด็กในแนวทางเดียวกัน ไม่ใช่ว่าย่าบอกอย่าง แม่บอกอย่าง เดี๋ยวเด็กสับสนแย่เลย          อีกเรื่องหนึ่ง คือ เรื่องของอาหารเสริม ในวัย 7 เดือนเด็กทานอาหารอย่างอื่นได้บ้างแล้ว แต่เมนูที่บ้านฉันมีแค่ไข่ต้มกับฟักทอง ซึ่งคุณพ่อของลูกน่าจะไปร่างมติทำไข่ตุ๋น ไข่น้ำ ฯลฯ ได้ไหม ทำไมต้องไข่ต้มทุกวัน สงสารลูกพ่อน้องกันต์ก็บอกว่า “เด็กอ่ะเอาไรมากมายไม่รู้เรื่องหรอก กินๆไปเถอะ ”  หนอยๆๆๆ ฉันล่ะอยากเอาไข่ยัดปากมัน วันละ หลายๆฟอง กินให้ตาเหลือกเลยทุกวันแบบลูกจะได้รู้สึก          ทำไมเด็กจะไม่รู้ พออยู่ลูกกับฉัน ฉันแอบให้กินโยเกริต ชีส เขารู้นะค่ะเรื่องอาหารเนี่ย (แม่ๆทุกท่านทราบดี ไม่งั้นไม่เวียนหัวหาสูตรมาทำให้ลูกหรอก) ที่ต้องแอบ เพราะย่าจะบอกว่า เดี๋ยวท้องเสีย !!!! แอบกินเข้าไปตั้งมาก ยังเห็นบางวันอึ๊ไม่ออกอยู่เลยอ่ะ ไหนว่าจะท้องเสียนิ หลายครั้งเลยค่ะ ที่ฉันจัดมื้อของว่างตรงกับหม่อมชุลี          แต่ไม่ได้เป็นการลบหลู่ท่านนะค่ะ บางครั้งลูกเล่นเพลิน กว่าจะทานโยเกริตหรือชีสอิ่ม ก็ล่วงเลยมาตรงกับมื้อไข่หรือฟักทองพอดี ระหว่างโยเกริต กับไข่และฟักทอง พอเข้าใจค่ะ โยเกริตมันหวานๆอร่อยๆ แต่ฟักทองนี่คงจืดไปเลยถ้าเทียบกัน เธอชี้ที่โยเกริตค่ะ พอฉันยื่นฟักทองให้ เธอส่ายหน้า แล้วชี้ยืนยัน "จะเอาโยเกริต" ตรงไหนเหรอค่ะ ที่ว่าเขาไม่รู้เรื่องเขารู้ดีว่าอะไรรสชาติไหน ไม่งั้นจะเลือกถูกเหรอ ไม่ใช่สักแต่อ้าปากให้คนป้อน เห็นไหม ลิ้นและปากของลูกต้องการรสชาติหลากหลาย อย่าบังคับใจเขาเลย...แค่นี้ที่อยากจะบอกหม่อมชุลี จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:45:49 ]

ความคิดเห็นที่ 80 มาจนถึงบรรทัดนี้ อยากบอกว่า โมโหอีกท่านคือ พ่อของลูกหลายๆอย่างทำไมไม่บอก ทำไมไม่ทำเรื่องร่างถึงท่านผบ.ทบ.บ้างค่ะ ทำแต่เฉยบอกแต่ว่า “ ช่างเถอะๆ ปล่อยไปเถอะ “ (ลูกคุณหรือเปล่าค่ะ ตาบ้า พูดยังกะเรื่องของคนอื่น) เรื่องบางเรื่องน่าจะบอกแม่เค้าบ้าง แม่เอาแนวนี้ดีไหม จะได้เลี้ยงเด็กในแนวทางเดียวกัน ไม่ใช่ว่าย่าบอกอย่าง แม่บอกอย่าง เดี๋ยวเด็กสับสนแย่เลย          อีกเรื่องหนึ่ง คือ เรื่องของอาหารเสริม ในวัย 7 เดือนเด็กทานอาหารอย่างอื่นได้บ้างแล้ว แต่เมนูที่บ้านฉันมีแค่ไข่ต้มกับฟักทอง ซึ่งคุณพ่อของลูกน่าจะไปร่างมติทำไข่ตุ๋น ไข่น้ำ ฯลฯ ได้ไหม ทำไมต้องไข่ต้มทุกวัน สงสารลูกพ่อน้องกันต์ก็บอกว่า “เด็กอ่ะเอาไรมากมายไม่รู้เรื่องหรอก กินๆไปเถอะ ”  หนอยๆๆๆ ฉันล่ะอยากเอาไข่ยัดปากมัน วันละ หลายๆฟอง กินให้ตาเหลือกเลยทุกวันแบบลูกจะได้รู้สึก          ทำไมเด็กจะไม่รู้ พออยู่ลูกกับฉัน ฉันแอบให้กินโยเกริต ชีส เขารู้นะค่ะเรื่องอาหารเนี่ย (แม่ๆทุกท่านทราบดี ไม่งั้นไม่เวียนหัวหาสูตรมาทำให้ลูกหรอก) ที่ต้องแอบ เพราะย่าจะบอกว่า เดี๋ยวท้องเสีย !!!! แอบกินเข้าไปตั้งมาก ยังเห็นบางวันอึ๊ไม่ออกอยู่เลยอ่ะ ไหนว่าจะท้องเสียนิ หลายครั้งเลยค่ะ ที่ฉันจัดมื้อของว่างตรงกับหม่อมชุลี          แต่ไม่ได้เป็นการลบหลู่ท่านนะค่ะ บางครั้งลูกเล่นเพลิน กว่าจะทานโยเกริตหรือชีสอิ่ม ก็ล่วงเลยมาตรงกับมื้อไข่หรือฟักทองพอดี ระหว่างโยเกริต กับไข่และฟักทอง พอเข้าใจค่ะ โยเกริตมันหวานๆอร่อยๆ แต่ฟักทองนี่คงจืดไปเลยถ้าเทียบกัน เธอชี้ที่โยเกริตค่ะ พอฉันยื่นฟักทองให้ เธอส่ายหน้า แล้วชี้ยืนยัน "จะเอาโยเกริต" ตรงไหนเหรอค่ะ ที่ว่าเขาไม่รู้เรื่องเขารู้ดีว่าอะไรรสชาติไหน ไม่งั้นจะเลือกถูกเหรอ ไม่ใช่สักแต่อ้าปากให้คนป้อน เห็นไหม ลิ้นและปากของลูกต้องการรสชาติหลากหลาย อย่าบังคับใจเขาเลย...แค่นี้ที่อยากจะบอกหม่อมชุลี จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:46:22 ]

ความคิดเห็นที่ 81 บางคนอาจอยากถาม ทำไมหล่อนไม่ยื่นมติครม.เลยล่ะจ๊ะง่ายๆ ก็เพราะความที่ไม่พูดกันนี่แหละ ไม้แก่มันดัดอยากแล้วล่ะ คงทำอะไรไม่ได้ เพียงแต่หวังว่าคุณสามีจะยอมเอ่ยปากบอกมารดาว่า ลูกชายบประทานอะไรได้หลากหลายกว่าไข่ต้ม และฟักทอง ส่วนครั้นเราจะทำไปเอง หรือเอาไปทำเอง เดี๋ยวบ้านแตกเอาซะป่าวๆเราคนนอกอยากให้คนในลองพูดก่อนดีกว่า         อีกเรื่องคือ การถือขวดนม โดยปกติแล้วเด็กในช่วงวัย 7 เดือนจะต้องถือขวดนมเองแล้ว แต่ที่บ้านฉันยังมีคุณย่าคอยประคองขวดให้อยู่เลย อยากบอกเขาจังเลยว่า “ ขวดนมน่ะปล่อยๆบ้างเหอะเพ่ ”             ฉันด้วยความหมั่นไส้ลูกชาย ฉันเลยฝึกเขาหนักเป็นทหารเลยค่ะ คือ เป็นทหารสำหรับเจ้าชายน้อยของเรานะค่ะ สำหรับน้องคนอื่นๆคงเป็นเรื่องปกติ เช่นว่า ยามเมื่อลูกหิวนม “ หิวนมหรอค่ะลูก ได้แม่จัดให้ “ เอาขวดนมใส่ปากให้ แล้วแม่ก็ลุกเลยค่ะ เดี๋ยวแม่ไปเปิดพัดลมนะครับ            หันมาอีกทีเจ้าชายน้อยด้วยความหิวก็ถือขวดเองได้ แม้นมจะเต็มขวด 9 ออนซ์ แต่ถ้าเธออยู่กับพ่อกับย่า เธอจะง่อย ถือไม่เป็น หรือยอมแค่นมครึ่งขวด เบาๆดี ถ้าอยู่กับแม่ แม่ไม่อุ้มแต่แม่จะหยุดรอแล้วก็เรียก " ออกไปห้องคอมไหมครับ มานี่ๆ" หรือถ้าเธอร้องอแง ให้แม่มาอุ้มแม่จะบอกให้เธอคลานมาเอง “ ไม่อุ้มครับ “ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:47:11 ]

ความคิดเห็นที่ 82 “จะขึ้นเตียงหรอครับ ” แค่ถามพอเป็นพิธีแล้วแม่ก็หันไปดูทีวีต่อ หรือ ขึ้นมาเลยลูกตบมือกับที่นอน ปั้ป ปั้ป ไม่ช่วยค่ะ เราไม่มีการช่วยกัน อยากหยิบอะไร อยากเอาอะไรหยิบเองครับ แม่ไม่ทำให้            ยกเว้นของที่เล่นไม่ได้ แม่จะส่ายหน้า "ไม่ได้ครับ" ลูกก็จะส่ายหน้าตามว่า อันนี้ไม่ได้  ถ้าเขาผลอๆ คงลืมตัวน่ะค่ะจะไปเล่นปลั๊ก ฉันก็ส่งเสียง "แอ๊ะ" ไม่ได้ดุมากนะ แต่เธอจะรู้นี้คือสัญญาณเตือนจากแม่ เธอจะหันมามองแล้วชะงัก แม่ก็จะส่ายหน้าพร้อมๆกับพูดว่า "ไม่ได้ครับ"          ลูกรู้จักการแก้ปัญหาด้วยตัวเอง เพราะแม่โหด ไม่ยื่นมือเข้าช่วย เช่น เธออยากถือไม้เคาะไซโลโฟน พร้อมๆกับเข็นเก้าอี้ เธอไม่อยากวางไม้ไซโลโฟน (ไม่รู้เธอคิดอะไรอยู่) เขาหันมามองหน้าแม่ แม่ตอบสั้นๆ "ทำไงดีน้า เอ ทำไงดีน้า" มองให้แม่ช่วยเอาไม้ไซโลโฟนไปถือไว้ให้ที (ไม่เข้าใจวางไว้ไม่ได้หรอ กลัวใครแย่งหรือไงหา) เขาหยุดนิ่งเงียบไปราวๆ 5 วิ แล้วก็เอาไม้ไซโลโฟนวางบนเก้าอี้ก่อน จากนั้นก็เหนี่ยวตัวลุกขึ้นยืน แล้วเล่นเข็นเก้าอี้ต่อไปค่ะ          มาฝึกทหารต่อ ฉันเรียกให้ลูกลอดอุโมงค์ ก็ลอดเก้าอี้ตัวเดิมนั่นแหละ เธอคลานไม่ถนัด ก็มองหน้าแม่จะยื่นไม้ตีไซโลโฟนส่งมาให้ แม่ส่ายหน้า "ไม่เอาอ่ะครับ แม่ไม่อยากได้สัหน่อย" ลูกหยุดไปราว 5 วินาทีเช่นเดิม แล้วก็โยนไม้ไซโลโฟนลอดใต้เก้าอี้ออกมาก่อน จากนั้นก็ย่อตัวลงแล้วคลานลอดมา จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:48:22 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ถึงบอกไงค่ะลูกจะสนุกเวลาอยู่กับแม่ เพราะแม่เอาทุกอย่างมาให้เล่น ให้โอกาสกับลูกที่จะได้ท้าทายตัวเอง แต่กับ ย่าจะเห็นเขาป็นเด็กเล็กๆอยู่ตลอดเวลา ปล่อยเด็กเล่นของเล่นคนเดียว ไม่มีใครเล่นด้วยเลยเขาคงเหงา และคนบ้านนี้มองว่า ของเล่นคือของเด็ก เด็กเล่นคนเดียวได้ ไม่จริงค่ะ...ถ้าพ่อแม่ไม่ชี้นำ ไม่ชวนเล่น เด็กๆจะไม่สนใจ แล้วก็ไม่เกิดประโยชน์ที่จะซื้อของแพงๆมาวางไว้ให้ฝุ่นจับ            อย่างน้อยย่าเขาก็เลี้ยงดูเอาใจใส่ จะดีบ้างบกพร่องบ้างก็คงต้องทำใจให้สบายๆซะ หม่อมชุลีเป็นแม่บ้านที่ไม่รักการครัวสักเท่าไหร่นัก ดังนั้นในเรื่องของการทำอาหาร จะให้ท่านทำเหลาเมนูเลิศมาให้หลานคงเป็นไปไม่ได้ อย่างน้อยท่านก็ยินดีที่จะง้อป้อนเจ้าชายน้อยแทนค่าการที่ท่านไม่สร้างสรรค์เมนูหลากหลาย ฉันเองก็โอเคคิดตามนี้ดีกว่า จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:49:11 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ความขัดแย้งทางความคิดเล็กๆน้อยๆในการเลี้ยงลูก ยังไม่ใช่บ่อเกิดสำคัญแหง่ความบาดหมางระหว่างเราแม่ผัว ลูกสะใภ้สักเท่าไหร่หรอกค่ะ ดูเหมือนว่าต่อมาไม่นานนัก กลับมีเหตุการณืที่เรียกว่าทอนนาโดร์ลูกใหญ่ที่ลงมาตูมกลางบ้าน เมื่อคราวที่ลูกพี่ลูกน้องของสามีฉันจะเข้ารับปริญญาบัตร แม่ผัวก็เฮฮาตามประสาคุณอาที่ปลื้มหลานสาว เกณฑ์เหล่าบริวารในบ้าน ซึ่งแน่นอนว่ารวมถึงตัวฉันและลูกๆของเธอเข้าไปด้วย จะให้ไปร่วมงาน และแสดงความยินดีต่อหลานสาวของเธอให้ได้          ซึ่งฉันในเวลานั้นไม่มีกะจิตกะใจจะยินดี ยินร้ายอะไรกับใครเขาหรอกค่ะ จะให้เอาอะไรมายินดีล่ะ ในเมื่อที่ว่าหลานสาวของหม่อมชุลีคนนี้กับตัวฉันเองอายุเท่าๆกันแท้ๆเลย แต่ฉันมีอุบัติเหตุให้ต้องมาเรียนไม่จบแบบนี้จะให้อยากไปได้อย่างไรเล่า ทั้งอาย ทั้งอิจฉา ไหนจะยังสิ้นหวังอีก ฉันอาจจะงี่เง่า อาจจะอิจฉาเขา ก็โชคชะตาเล่นตลกร้ายกับฉันเหลือเกินนี่ค่ะ ไม่แปลกหรอกที่ฉันจะดื้อดึงไม่ยอมไปร่วมงานนี้           แต่คุณแม่ผัวไม่ได้เข้าใจเต่าแลนด์อะไรเลย กลับมาโกรธกันเสียอย่างนั้น ถึงขั้นตัดขาดกันเลยทีเดียว “ ทำไมไม่ไป ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวอะไรกันอีกก็แล้วกัน ไปได้แล้วไม่อยากพูดอะไร ถ้าพูดเดี๋ยวมันจะแรง” ฉันแทบกรี๊ด ถ้าคุณสามีไม่จิกแรงๆที่ท่อนแขนอันอวบตึง คุณแม่ผัวขา คุณแม่มีหัวจิต หัวใจบ้างไหมค่ะ           ถ้าเกิดว่าในปีที่ชาวบ้านเขากำลังรับปริญญากันเนี่ย คุณแม่ผัวไม่ได้รับกับเขาบ้างจะอยากร้องไห้แทบเผาเต่าไหมค่ะ ที่สร้างความเจ็บปวดให้พ่อแม่ตัวเองแบบนี้ หนำซ้ำยังเหมือนคนไม่มีอนาคตอะไรเลย แล้วยังจะอยากให้ไปปั้นหน้ายิ้มยินดีกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ ให้พวกคนในวงศ์ตระกูลอันสูงศักดิ์ของคุณแม่ดูถูกเหยีบย่ำหนูอย่างนั้นเหรอค่ะ จนถึงทุกวันนี้ฉันเองก็ไม่เข้าใจความคิดของท่านสักเท่าไหร่นัก และนี่ก็คงเป็นระเบิดตูมแรกที่แยกชิ้นส่วนความรู้สึกที่เคยดีต่อกันระหว่างเราแม่ผัวลูกสะใภ้ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:50:13 ]

ความคิดเห็นที่ 85 เหตุการณ์ที่2 ใหญ่กว่าทอร์นาโดนิดหน่อย และทำลายความนับถือในตัวแม่ผัวภายในใจฉันเสียหมดสิ้น .... ก็อย่างที่รู้ๆกันอยู่ว่า ฉันกับคุณสามีคงจะไม่ได้รักใคร่ปานจะกลืนกินอะไรกันนักหนา แต่ที่ต้องลงทุนมาร่วมหัวจมท้ายกันแบบนี้ก็เพราะว่าดันมีเจ้าตัวน้อยขึ้นมา แน่นอนว่าผู้ชาย ยังไง๊ ยังไงก็เป็นผู้ชาย ส่วนฉันผู้หญิง ยังไง๊ ยังไงก็ผู้หญิง ย่อมต้องมีอาการหึงหวงผัว โดยเฉพาะในกรณีของฉันหึงมาก           กลางดึกคืนหนึ่งในระหว่างที่เป็นช่วงเวลาของเราผัวเมีย เสียงโทรศัพท์มือถือก็แผดขึ้นมาทำลายบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติกเสียสิ้น ฉันชะเง้อคอ เอียงหูแนบที่ไปกับมือถือของสามี หวังว่าจะมีเสียงอะไรเล็กๆน้อยๆแลบออกมาบ้างให้หายข้องใจ ว่าใคร?หนอช่างกล้านัก โทรมาหาผัวฉันในยามวิกาลเช่นนี้          “ฮัลโหล....” กรี๊ดเสียงนังชะนีหน้าหมีที่ไหนโทรมาหาผัวฉัน เอาแล้วสิสิ่งที่เคยคิดว่าไม่อยากให้เกิด จะเกิดขึ้นหรือเปล่านะ แค่คำว่า “ฮัลโหล” ที่บ่งบอกเพศของผู้ที่โทรเข้ามาฉันก็ละตัวเองออกจากบทสนทนาของพวกเขาทันที ไม่อยากฟังแล้ว          คุณสามีพูดกับบุคคลปลายสายไม่นานนักก็วาง แล้วหันมาทำตาหยาดเยิ้ม น้ำเสียงหวานจ๋อย ด้วยรู้ว่าเมียอย่างฉันตกอยู่ในภวังของความโกรธมากแค่ไหน เขาพยายามอธิบายว่า หล่อน ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็แค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้นเอง ที่โทรมาก็จะถามว่าวันนี้เข้ากะไหนเผื่อจะตรงกัน ... อ๋อเหรอย่ะ เผื่อจะตรงกัน จะเล่นบทรัก ออฟฟิตเลิฟเวอร์กันหรือไง ถึงต้องเข้ากะตรงกับผัวชาวบ้านเขา แหม...ต้องโทรมาถาม มาตามกันด้วยเหรอ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ถัดจากนั้นมาอีก 3 วัน ฉันรื้อกองหนังสือ เพื่อที่จะทำรายงานส่งอาจารย์ ด้วยความที่หนังสือของทั้งฉันและสามีกองปะปนกันไปทั่ว ฉันเลยต้องทำการรื้อ และรื้อ ฉับพลันนั้นรูปภาพขนาด 2Pก็หล่นพล่อยลงมาต่อหน้าต่อตา ตายล่ะวา รูปคู่ของคุณสามีกับนังชะนีหน้าหมีที่ไหนอีกไม่รู้ แต่คงเป็นภาพที่ถ่ายไว้นานมากแล้ว ดูจากสภาพสังขารของคุณผัวจะเห็นได้ว่ายังหน้าละอ่อนอยู่มาก ถึงอย่างนั้นใครจะไปยอมล่ะ ใครกันนะในรูป คงสำคัญกันมากล่ะซิ ชิ...ขนาดต้องแอบไว้ในหนังสือแบบนี้           พอได้เวลาที่เขากลับบ้าน ฉันก็ทำการสับแหลกทันที โดยระเบิดสองเรื่องพร้อมๆกัน “ รวมกันเราอยู่ แยกกับ- -ตาย” สโลแกนของป้าระเบียบรัตน์ ได้ถูกหยิบยกมาเป็นธีมในคราวนี้ แน่นอนว่าเขาเองก็ปฏิเสธพลันลวัน “ไม่ใช่ ป่าว ไม่รู้เรื่อง รูปนานแล้ว บลา บลา บลา” อันที่จริงรูปนั่นก็นานแล้วล่ะ แต่เขาก็ตั้งใจที่จะเอามาซุกซ่อนไว้จริงๆ ก็แค่อยากเก็บ แต่สำหรับฉันมันไม่แค่นั้น ก็ผู้หญิงล่ะเนอะของแบบนี้ยอมกันได้เหรอ          ผ่านไปเรื่องหนึ่ง ก็ยังคาใจเรื่องชะนีที่โทรมาในวันนั้นอีก เขาก็ยังคงยืนยันหนักแน่น “เพื่อนร่วมงานน่ะ” แล้วกดโทรศัพท์ยื่นมาให้ฉันคุย ฉันไม่คุย ใครจะอยากพูดด้วยล่ะ กับผู้หญิงที่ไหนไม่รู้แบบนี้ เขาเลยดึงโทรศัพท์กลับ พูดกับเพื่อนว่า “ ที่โทรมาวันนั้นอ่ะ เมียงอนไปเลยเนี่ย พูดเท่าไหร่ก็ไม่เชื่อว่าเป้มีแฟนแล้ว เมียโน้ตเขาหวงมากน่ะ ก็คนมันหล่อ” แต่ฉันไม่ยอมจบเพียงแค่นี้หรอกนะ ในนิยายน้ำเน่ามีเยอะแยะไปที่ชายโฉด หญิงชั่วสมรู้ร่วมคิดกัน ไม่เชื่อ ยังไงก็ไม่เชื่อ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:52:16 ]

ความคิดเห็นที่ 87 เราทะเลาะกัน เขาเองก็ง้อบ้าง เดินหนีบ้าง ต่อว่าฉันบ้าง ตามแต่อารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆ จนถึงราวๆตีสอง เขาคงทนความง่เง่าของฉันไม่ไหวแล้ว ตะคอกฉันเสียดังคับบ้าน ปิดประตูห้องนอนปึงปัง          คราวนี้ถึงคิวแม่ผัวเข้ามาไกล่เกลี่ย ไม่สิ เข้าข้างลูกชายเต็มที่เลย ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราทะเลาะกันเรื่องอะไร พอฉันบอกว่าเขานอกใจฉัน และหวังจะได้รับความเห็นใจ อย่างน้อยในฐานะที่เราเป็นลูกผู้หญิงเหมือนกัน แต่ป่าวเลย แม่ผัวกลับซ้ำเติมว่า “ก็เขาเป็นแบบนี้มานานแล้ว รู้ไม่ใช่เหรอ ในเมื่ออยู่ด้วยกันแล้ว ก็ต้องทำใจสิ จะโวยวายทำไม”          เฮ้ย...ผัวนอกใจนะ ไม่ใช่เรื่องล็กเลย ทั้งๆที่แม่เองก็ผ่านสถานการณ์เลวร้ายมาก่อน ทำไมยังพูดได้หน้าตาเฉยล่ะ แล้วถ้าจะให้ทำใจยอมรับจริง ทำไมแม่ต้องเลิกกับพ่อล่ะ ก็ยอมรับในความเจ้าชู้ให้ดูก่อนสิ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:53:21 ]

ความคิดเห็นที่ 88 นอกจากนี้ยังไม่พอ ทุกๆครั้วที่เราทะเลาะกัน หม่อมชุลีจะเข้าอบรมฉันทันที และสั่งให้ฉันเป็นฝ่ายยอมลูกชายของเธอ อะไรกันนักกันหนานะ ทำไมไม่สอนให้ลูกตัวยอมลูกคนอื่นเขาล่ะ จะให้ฉันยอมตลอดไป ตลอดไป และตลอดไปเหรอ มันคงเป็นไปได้หรอกนะคนเรารักที่จะอยู่ด้วยกันแล้ว จะให้ฉันโน้มกิ่งมาข้างเดียว สักวันมันก็คงจะต้องหัก          ลูกใคร ใครก็รัก คำๆนี้ซื้อใจคุณแม่สามีได้เลย ฉันรู้ว่าแม่เขารักลูกชายของตัวเองมาก มากเสียจนอาจจะลืมอะไรไปบางอย่าง แต่ก็เอาเถอะ หากว่าฉันลืมๆเรื่องหมางใจไปบ้าง หม่อมชุลีเองก็เป็นแม่ผัวที่แสนดีไม่น้อยเลยทีเดียว และเพื่อความสุขในครอบครัวฉันจึงต้องยอม ยอมที่จะเข้าหาหม่อมบ้างบางคราว เพราะฉันรู้ดีว่าฉันเป็นเด็ก การเข้าหาผู้ใหญ่ก่อนคงไม่แปลกอะไรนัก แต่ถ้าหากว่าวันหนึ่งหม่อมชุลีเข้ามาเอาอกเอาใจฉันอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย นั่นคงเป็นเรื่องพิลึกเชียวล่ะ          ทุกวันนี้ เราแม่ผัว ลูกสะใภ้ก็ยังคงต่างคนต่างอยู่จริงๆ แม้ว่าจะยังปรับตัวเข้าหากันกระหนุงกระหนิงไม่ได้ แต่ก็ยังดีกว่ามีเรื่องให้เจ็บใจซึ่งกันและกัน จนถึงขั้นบ้านแตก เดือดร้อนถึงลูกๆของเราสองหญิง จริงไหมค่ะ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 89 คุณแม่นักศึกษาสาว ก่อนหน้าที่ฉันจะตั้งท้อง ฉันยังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเอกชนอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่สองที่ฉันได้เข้าไปเรียน หลังจากที่มีปากเสียงงอนพ่อเรื่องการย้ายคณะจากเทคโนโลยีชีวภาพมาเรียนนิเทศศาสตร์ และแล้วช่วงที่ฉันยังเรียนอยู่ชั้นปีที่3 เกิดปัญหาขึ้นระหว่างการเรียน ฉันมีปัญหาเรื่องการทำงานกลุ่มระหว่างเพื่อน ซึ่งมีผลอาจทำให้ฉันเรียนจบล่าช้ากว่าคนอื่น และเมื่อเกิดความกินแหนงแคลงใจกันแล้วก็ไม่อยากที่จะเรียนที่นี่อีก          พอมาทบทวนทีหลังฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมที่ผ่านมา ฉันถึงชอบเอาอารมณ์มาตัดสินปัญหาต่างๆนัก อย่างเรื่องการเรียนเพียงแค่อารมณ์โมโหเพียงชั่ววูบกลับทำให้ฉันต้องย้ายที่เรียนอีกแล้ว ทั้งๆที่ไม่ควรเลย ฉันอดทนเรียนให้จบการศึกษาในชั้นปีที่สาม ภาคเรียนแรก เพื่อที่จะหาที่เรียนใหม่แล้วย้ายเข้าไปเรียนในภาคเรียนที่สองได้ทันทีอย่างไม่เสียเวลา สุดท้ายฉันเลือกกลับมามหาวิทยาลัยแรกที่เคยเรียน ด้วยความคุ้นเคยและการให้อิสระในการลงทะเบียนกับนักศึกษา ซึ่งเป็นระบบที่ต่างจากมหาวิทยาลัยที่เพิ่งหนีมา          ที่นั่นฉันมีหน้าที่เรียนตามตารางที่ทางฝ่ายวิชาการจัดให้ ซึ่งหากมีปัญหาสอบตกพกเอฟแล้วล่ะก็ เป็นอันสิ้นอนาคตกันไปเลย เพราะมันคือตราสารที่บอกว่าคุณจะไม่ได้รับปริญญาพร้อมเพื่อน          และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ฉันยอมย้ายมหาวิทยาลัยเลยเสียดีกว่าที่จะต้องทรบากหน้าเรียนกับรุ่นน้อง และเป็นทีเหยาะเย้ยของพวกอริ ความลับเรื่องการย้ายมหาวิทยาลัยจะต้องเป็นเรื่องที่ถูกปิดงำต่อไป โดยพ่อจะไม่มีวันรู้จนกว่าฉันจะได้รับปริญญา และถ้าถึงตอนนั้นจริงๆพ่อคงไม่ว่าอะไร จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:54:55 ]

ความคิดเห็นที่ 90 แม้ว่าฉันจะชอบสร้างปัญหาให้พ่อมากแค่ไหน และทุกครั้งจะสะใจยามที่เห็นสีหน้าพ่อว้าวุ่นเป็นกังวลเรื่องของฉัน แต่การย้ายเข้า ย้ายออกมหาวิทยาลัยเป็นว่าเล่นแบบนี้ คงรุนแรงเกินไปที่จะหาเรื่องให้พ่อปวดใจอีก ดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะปิดบังเรื่องนี้เสียดีกว่า           เหตุที่ฉันชอบกลั่นแกล้งพ่อให้วุ่นวาย จริงๆแล้วคงเป็นเพราะว่าฉันอยากรู้ว่าพ่อยังรัก ยังสนใจในตัวฉันบ้างหรือเปล่าก็เท่านั้นเอง ทั้งๆที่คำตอบนี้ฉันคนเดียวเท่านั้นที่รู้ดี และรู้มาตลอดว่า พ่อไม่เคยไม่รักฉันเลย แต่ก็ยังอยากทำ เพื่อสนองความสะใจของตัวเอง ในตอนนี้ฉันเริ่มเกลียดตัวเอง และหมดความภาคภูมิใจในตัวเองแล้ว นั่นสิ...มีอะไรในตัวเราที่น่าภูมิใจบ้าง เรียนมาก็ตั้งสองที่แล้ว ไม่จบสักที่ ถ้าพ่อรู้พ่อคงเสียใจไม่น้อยทีเดียว               ระหว่างทางกลับจากสมัครเรียนที่มหาวิทยาลัยที่ใหม่ ฉันเริ่มรับสภาพความล้มเหลวของตัวเองไม่ได้จึงปล่อยโฮระลอกใหญ่กับเขา ฉันบอกเขาว่าถ้าพ่อรู้คงไม่รักฉัน ไม่นับฉันเป็นลูกอีกแน่ๆ เพราะฉันล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วเขาล่ะจะยังรักคนที่ล้มเหลวครั้งแล้ว ครั้งเล่าอย่างฉันหรือเปล่า เขาค่อยๆกุมมือของฉันแล้วบอกว่า “ ไม่หรอก วันนี้เลือกคนที่จะมาเป็นแม่ของลูกแล้ว จะดีจะร้ายก็ไปด้วยกันนะ ” และนั่นก็คงเป็นลางบอกเหตุให้ฉันได้เป็นแม่ของลูกเขาจริงๆ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:55:39 ]

ความคิดเห็นที่ 91 หลังจากเปิดเทอมภาคการเรียนที่สองไปได้ไม่นานนัก ฉันก็รู้ตัวแล้วว่าท้อง แต่ก็ยังคงมาเรียนตามปกติ เพื่อที่จะรักษาการเรียนภายในเทอมนี้ไว้ ฉันคำนวนดูแล้วว่าคงเรียนได้เพียงเทอมนี้เท่านั้น เพราะในระยะต่อไปท้องจะใหญ่ขึ้นจนไม่กล้ามาเรียนแล้วด้วยความอายกับสภาวการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในวัยเรียนแบบนี้          ฉันวางแผนเอาไว้ว่าหลังจากคลอดลูกจะกลับมาเรียนต่อทันที เพื่อที่จะไม่เสียเวลามากไปกว่านี้อีก แต่ในความเป็นจริงหลังจากคลอดแล้ว ฉันก็ยังไม่สามารถกลับมาเรียนต่อในเทอมนั้นได้ทันที เพราฉันคลอดลูกหลังจากที่มหาวิทยาลัยได้เปิดเทอมไปแล้วหนึ่งเดือน ดังนั้นต้องเปลี่ยนแผนกลายเป็นว่าฉันพักการเรียนไปหนึ่งเทอมเต็มๆ หยุดเรียนมากเท่าไหร่ ก็เป็นสัญญาณบอกว่าจะจบช้าไปมากเท่านั้น ช่วงที่พักการเรียนอยู่ ฉันกลับบ้านทันทีหลังจากคลอดลูกได้ 3 วัน ทั้งๆที่แผลผ่าคลอดยังไม่หายดีเลยด้วยซ้ำ เพื่อที่จะมารับหน้าพ่อ คราวนี้ฉันทำแรงเกินไปจริงๆ พ่อเจอหน้าฉันครั้งแรกหลังจากที่หายไปตั้งหลายเดือน พ่อไม่ถามสักคำ ไม่เค้นอะไรเลย อีกแล้วเหรอเนี่ย...ที่ฉันตาสว่าง น้ำตามันปริ่ม พาลจะไหล พ่อพูดแค่ว่า “เหนื่อยไหมลูก พ่อเป็นห่วงหนูมากเลยรู้ไหม “ พ่อเข้ามากอดให้สมค่าที่คิดถึง และเป็นห่วงฉัน จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:56:18 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ภาพเรื่องราวต่างๆตั้งแต่ฉันยังเล็กเท่าที่พอจะจดจำได้ก็พรั่งพรูออกมา เหมือนคำที่เขาว่ากัน คนที่ใกล้ตายจะมีภาพย้อนหลังฉายขึ้นมาในสมอง ฉันคงตายไปแล้ว ตายจากความเป็นลูกสาวเลวๆคนหนึ่ง แล้วตอนนี้ได้เกิดใหม่ ด้วยไออุ่นแห่งรักจากอ้อมกอดของพ่อ           พ่อจ๋า ลูกขอโทษค่ะ ลูกได้ทำเรื่องที่ผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตเหลือเกิน มันใหญ่เสียจนลูกไม่กล้าบอกพ่อ พ่อขา ลูกรักพ่อ ถ้อยคำเหล่านี้มันจุกอยู่ที่ริมฝีปากที่ได้แต่โดนฟันขบแน่นจนเลือดซิบ เพื่อย้ำเตือนให้อั้นทุกอย่างไว้ เพราะตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา หากฉันพลั้งคำพูดอะไรออกไป คงได้แค่ทำให้ทุกคนเสียน้ำตา ทุกคนที่รักฉัน           ระหว่างนี้ฉันไม่สามารถกลับมาใช้ชีวิตฉันท์ผัวเมีย พ่อแม่ลูกได้ ทำได้เพียงแปลเปลี่ยนสถานะของตัวเองให้เป็นคุณแม่พาร์ทไทม์ เช้าตรู่ก็ทำทีว่าไปเรียนหนังสือที่มหาวิทยาลัย แต่จริงๆแล้วฉันแจ้นมาหาลูกตัวน้อย อยู่กับเขาจนตะวันพลบจากท้องฟ้า ซึ่งเป็นสัญาณลาจาก หมดเวลาแล้วในหนึ่งวัน และวงจรชีวิตก็เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:56:49 ]

ความคิดเห็นที่ 93 จนกระทั่งภาคเรียนที่สองเริ่มต้น ฉันกลับมาเรียนที่มหาวิทยาลัยอีกครั้ง ในเทอมแรกๆชีวิตยังคงปกติสุข และฉันยังคงเวียนมาลูกแทบจะทุกวัน จะเว้นก็เพียงแค่วันที่มีเรียน ฉันพยายามจัดตารางเรียนให้อัดแน่นในแต่ละวัน เพื่อที่จะมีวันว่างได้มาเลี้ยงลูก          ช่วงชีวิตเวลานี้เหนื่อยล้าสำหรับร่างกายอ่อนแอนี้เหลือเกิน ค่าที่ต้องเทียวไปเทียวมาตลอดเวลา กับการบ้านที่ต้องสะสางในเรื่องของกาเรียน แต่ฉันก็ไม่ท้อ และคิดเสมอว่า หากฉันท้อ และกลับไปเดินบิดเบี้ยวอีก ลูกของฉันจะหาใครเป็นแบบ แล้วเดินตามทางของคำว่า ความรับผิดชอบได้เล่า          ตอนหลังฉันตัดสินใจย้ายมาอยู่บ้านเขาอย่างเต็มตัว ทนไม่ไหวแล้วกับการที่จะต้องห่างลูกแบบนี้ ลูกเองก็เติบโตขึ้นวัน มีพัฒนาการที่เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ คนเป็นแม่อย่างฉันปราถนาที่จะเฝ้ามองความแปรเปลี่ยนนี้ด้วยความสุขใจ ซึ่งมันทำให้ฉันเริ่มมีปัญหาเรื่องเวลา การแบ่งเวลารวนเรไปหมด จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:57:35 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ระยะนี้การเรียนในสาขานิเทศศาสตร์ วารสารศาสตร์จำเป็นต้องปฏิบัติการทำหนังสือพิมพ์ ซึ่งงานนี้ต้องทุ่มเททั้งแรงกาย แรงใจอย่างมาก ที่สำคัญมันหมายถึง ทีม ไม่ใช่ฉันคนเดียว แน่นอนว่าคนอื่นๆเขาไม่มีลูก ไม่มีครอบครัวที่รอคอยอยู่ข้างหลังอย่างฉัน ซึ่งไม่แปลกเลยที่พวกเขาจะมุ่งมั่นทำงานนี้กันจนดึกดื่น ถึงหามรุ่งหามค่ำ          ถึงแม้ว่าฉันจะตั้งปณิธานเอาไว้ว่า จะไม่ให้เรื่องลูกเป็นข้ออ้างที่ฉันทำงานน้อยกว่าคนอื่นแล้วก็ตาม แต่แล้วเขาก็เริ่มมีปัญหาที่ฉันกลับเข้าบ้านดึกๆดื่นๆ ทั้งจากแม่ของเขาเองที่ไม่เข้าใจว่าทำศรีสะใภ้ถึงกลับบ้านดึกๆดื่นๆ ทั้งจากความเหนื่อยล้าจากการทำงาน หนำซ้ำยังต้องมาเลี้ยงลูกแทนฉัน ที่ยังไม่ได้กลับบ้านอีก เราเริ่มมีปากเสียงกันบ่อยครั้ง ซึ่งฉันก็เสียน้ำตาทุกครั้งเช่นกัน           ลูกเริ่มหัดพูดแล้ว ส่วนฉันก็กำลังหมกมุ่นกับงานหนังสือพิมพ์มาก จนลืมไปว่าลูกเองก็ต้องการแม่ ทุกๆค่ำคืนที่ฉันเดินทางกลับบ้าน ลูกก็หลับไปโดยไร้ซึ่งเงาของแม่ เขาเล่าว่าลูกถามหาฉันทุกวัน ยิ่งเวลาที่งอแงในยามง่วงนอน ลูกได้แต่อาละวาด พูดซ้ำๆว่า “ หาแม่ จะหาแม่” และหลับไปพร้อมกับน้ำตา มันยิ่งตอกย้ำโทสะของเขา จนประนามฉันว่า “ นังแม่ใจร้าย ” จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:58:19 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ในช่วงเวลากลางวันที่ไม่มีเรียนฉันเองก็ต้องติดต่อแหล่งข่าวเพื่อทำการสัมภาษณ์ บางครั้งก็โชคดีที่แหล่งข่าวให้สัมภาษณ์ผ่านทางโทรศัพท์ ซึ่งมันทำให้ฉันได้วันว่างที่จะเล่นกับลูก แต่ถึงอย่างนั้นฉันเองก็ต้องทะยอยเขียนข่าวส่งบรรณาธิการอยู่ดี          ลูกรอคอยฉันให้ไปเล่นด้วย ทั้งดึงแขน ทั้งออกปากชวน “แม่...มานี่ หน่อย” ฉันได้แต่ตอบสั้นๆไปว่า “แม่ทำงานครับ ให้แม่ทำง่นก่อน”  จนในที่สุดเขาคงทนไม่ได้ จึงขยับปากเล็กๆนั่น พยายามถ่ายทอดความคิดและคำพูดเท่าที่สมองเล็กๆจะคิดได้ “ แม่...เมื่อไหร่จะว่าง ” แล้ววิ่งเข้ามากัดแขนข้างขวาที่ยังค้างคาอยู่บนคีบอร์ดหน้าจอคอมพิวเตอร์        ทำไมหมาถึงกัด...และทำไมกันดั้มถึงกัดฉัน นั่นก็เพราะว่า ทั้งหมาและเจ้ากันดั้มไม่สามารถถ่ายทอดคำพูดออกมาได้อย่างที่ใจเขาคิด แม้ว่าลูกจะพูดคำว่า “ไม่”ได้แล้วก็ตาม แต่มันคงไม่เพียงพอกับความอัดอั้นที่ฉันสร้างรอยแผลเอาไว้ในใจเขา         ยามเมื่อฉันยังเป็นเด็ก พ่อเองก็มักจะพูดคำว่า “ ธุระ” กับฉันบ่อยๆ ตั้งแต่ฉันยังไม่เข้าใจว่าตัวธุระที่ว่านั่นมันคืออะไร จนถึงวันที่โตพอรู้เรื่องแล้ว ฉันสาปแช่งธุระ งาน และอื่นๆที่บั่นทอนเวลาของพ่อที่มีให้ฉัน แต่แล้วในวันนี้ ฉันกำลังทำอะไรอยู่ ฉันทำอะไรกันแน่ ฉันกำลังทำร้ายลูก ทำร้ายและทำลายหัวใจดวงน้อยๆ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:59:14 ]

ความคิดเห็นที่ 96 หากมีสิ่งสองสิ่งให้เลือก คนเราย่อมต้องเลือกอะไรที่สำคัญกว่าเสมอ ถ้าเช่นนั้นฉันเห็นงานสำคัญกว่าลูกหรือ ... เปล่าเลย ถ้างานนี้คือฉันคนเดียว ฉันจะทิ้งมันโดยไม่ใยดีอีกแล้ว แต่นี่คือ ทีม แต่จะทำอย่างไรให้ลูกได้เข้าใจ ลูกเองก็ยังเล็กในวัยที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาได้แค่เพียงขวบปี ลูกจะรับรู้อะไรได้มากมาย ฉันจึงหาทางออกว่า ให้เวลาอยู่กับลูกมากขึ้น ทำงานหลวมหน่อยคงไม่เป็นไร และนอนให้น้อยลง แม้ว่ามันอาจจะไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุด แต่ฉันก็ทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ          ช่วงหลังฉันจึงต้องเขียนข่าวหลังจากลูกเข้านอนแล้ว ขาดการเข้าร่วมประชุมกับกองบรรณาธิการบ้าง แต่ยังคงเคร่งครัดในเรื่องของการไปสัมภาษณ์แหล่งข่าวเช่นเดิม เพราะไม่มีทางออกที่จะหนีเรื่องนี้ได้เลย มันจึงเกิดเป็นความลงตัวในชีวิตมากขึ้น จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 14:59:37 ]

ความคิดเห็นที่ 97 หลังจากพายุของการทำงานหนังสือพิมพ์ได้พัดผ่านไป พระเข้าได้ส่งบททดสอบใหม่มาให้ฉันได้ลองฝึกบทเรียนชีวิตอีกครั้ง ในการวางแผนการศึกษาทีแรก ฉันคาดว่าจะเรียนจบภายในเทอมหนึ่งของปีสุดท้าย แต่แล้วฝันสลายเมื่อรู้ว่าวิชาหลักที่ต้องเรียนจะเปิดในภาคเรียนที่สองเท่านั้น          นั่นแปลว่าฉันต้องติดค้างกับการศึกษาในระดับปริญญาตรีอีกหนึ่งปีเต็มๆ และจะไม่เป็นปัญหาเลยถ้าพ่อของฉันรู้เรื่องราวในชีวิตที่เกิดขึ้น แต่พอ่ไม่รู้นี่สิ จะทำอย่างไรดี เพราะฉันเองก็ผลัดพ่อมาหลายปีแล้ว ว่าจบแน่ๆคราวนี้ วันที่รู้ว่าตัวเองต้องเรียนอีกหนึ่งปีเต็ม ฉันแทบล้มทั้งยืน ซึ้งแล้วทำไมคนถึงคิดฆ่าตัวตาย ตอนนี้เหมือนฉันนั่งอยู่ในกล่องมืดๆ ที่เดินเท่าไหร่ก็หาทางออกไม่เจอ ถ้าอย่างนั้นตายเสียดีกว่าไหม ไหนๆก็เหนื่อยมามากแล้ว แต่ฉันไม่...เพราะฉันมีลูกให้คิดถึง นั่นสิ คนที่เขาไม่มีใครให้คิดถึงแล้ว คงไม่ยากเลยที่จะตัดสินใจจบอะไรเในชั่ววูบ เพียงเพราะความเหนื่อยล้าในหัวใจ           แต่แล้วฟ้าหลังฝนที่แสนจะงดงามก็เกิดขึ้นกับตัวฉัน เพื่อนที่เรียนต่างสาขามาชวนให้ฉันไปสมัครเรียนหลักสูตรปริญญาตรีควบโทด้วยกัน เพราะเธอไม่มีเพื่อนเรียน ตัวฉันเองไม่เคยคิดฝันหรอกใบปริญาโทอะไรนี่ แต่จะทำอย่างไรได้          ในตอนนี้ไม่มีทางเลือกไหนดีไปกว่านี้อีกแล้ว ฉันจึงตกปากรับคำว่าจะเรียนด้วย และรีบส่งใบสมัครหลักสูตรตรีควบโททันที และใช้มันเป็นข้อ้างกับพ่อว่า ฉันจะเรียนต่อปริญญาโท ครั้งนี้ต่างจากครั้งอื่นๆ ฉันไม่ได้โกหกพ่อแต่บอกความจริงเพียงครึ่งเดียว ฉันเรียนปริญญาโทจริงๆ แต่ยังไม่จบปริญญาตรี จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:00:34 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ความอลม่านในชีวิตเริ่มเกิดขึ้นอีกครั้ง จากที่เคยได้มีหยุดสุดสัปดาห์วันเสาร์และอาทิตย์ ฉันจะต้องมาเรียนในวันของครอบครัวด้วย ในเรื่องของเวลาสำหรับผัวเมียไม่มีปัญหา เพราะเขาเองก็ไปเรียนต่อในวันเสาร์อาทิตย์เช่นกัน แต่ลูกตกที่นั่งลำบาก เพราะทั้งพ่อทั้งแม่มัวแต่จะไปเรียนหาอนาคตให้ตัวเองกันหมดลูกจึงถูกทิ้งไว้กับย่า          แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้ลูกจะเข้าใจและไม่มีปัญหาอย่างที่คิด เพราะเรื่องของเวลามีความยืดหยุ่นได้เสมอ  เรายังคงมีโอกาสที่จะออกไปไหนมาไหนด้วยกันบ้างเป็นครั้งคราวตามวันหยุดนักขัตฤกษ์ต่างๆ จะมีปัญหาก็แค่ความเหนื่อยล้าของคนที่โลภทำหลายอย่างในเวลาเดียวกันก็เท่านั้นเอง           ตารางชีวิตของเราสองคนเริ่มเปลี่ยนไป เขาทำงาน 5 วันและเรียนอีก 2 วัน ส่วนฉันก็เรียน 6 วันได้มีวันหยุดอยู่กับลูกเพียงวันเดียวเท่านั้น มันอาจจะดูว่าเพียงพอสำหรับใครบางคน เพราะแม่ที่ทำงานก็มีวันหยุดเแบบนี้เช่นกัน แต่สุดท้ายแล้ว วันหยุดเพียงหนึ่งวันจะต้องถูกแบ่งไปกับการทำรายงาน และการหาข้อมูลในการทำโครงร่างวิทยานิพนธ์ 24 ชั่วโมง ต่อ 1 วันช่างแสนสั้นนัก           บางครั้งฉันเองก็อยากที่จะให้โลกหมุนรอบตัวเรา และตัวฉันสามารถเปลี่ยนทุกอย่งให้เป็นได้ดั่งใจ  ฉันจะยืดเวลาในแต่ละวันให้นานขึ้นจะได้จัดการกับทุกสิ่งได้อย่างลงตัว             นี่ล่ะมั้งที่คนเขามักจะว่า “ความไม่พร้อม” ฉันเองก็เพิ่งจะรู้ซึ้งก็คราวนี้ เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่า จะทำอะไรก็ได้ถ้ามันไม่เดือดร้อนใคร นี่ก็ตัวของฉัน ความคิดของฉัน ฉันเกลียดพฤติกรรมเจ้าชู้ของพ่อ อยากให้พ่อสนใจ จะทำอะไรกับตัวเองก็ได้ที่พ่อเสียใจ            แต่แล้วไม่ว่าการกระทำใดๆที่ฉันทำ ที่ฉันคิดมันกลับส่งผลกระทบราวกับลูกคลื่นต่อทุกๆคนที่ฉันรัก และรายล้อมอยู่รอบๆตัวฉันเสมอ คราวนี้ก็เช่นกัน หากฉันไม่ใจเร็วด่วยได้ ลูกก็คงมีชีวิตครอบครัวที่พรั่งพร้อมอบอุ่นมากกว่านี้ ไม่ใช่ว่าตื่นเช้ามา พ่อไปทาง แม่ไปทาง เพราะยังคงต้องไขว่ขว้าโอกาสทางการศึกษาที่มีเข้ามาอย่างกระทันหันแบบนี้ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:02:53 ]

ความคิดเห็นที่ 99 และแล้วประโยคที่ว่า “เด็ดดอกไม้ สะเทือนถึงดวงดาว” ก็ทำให้ฉันรู้ซึ้ง่วา ไม่ว่าการกระทำใดๆของฉัน มันจะส่งผลถึงลูกด้วยเสมอ ซึ่งนี่ก็คือ แรงใจอย่างหนึ่งที่ฉันใช้ปลอบใจตัวเอง ยามเมื่อเกิดความเบื่อหน่าย และอ่อนล้ากับการเรียน              หากฉันไม่เรียน แล้วจะบอกลูกอย่างไรได้ ว่าการศึกษามันดีแค่ไหน อย่างน้อยก็สามารถยกระดับความเป็นคนของตัวฉัน กับครอบครัวสามีที่ไม่ได้มองว่าฉันดีอะไรนักหนา และที่สำคัญหากปริญยาสักใบจะหมายความถึง การประสบความสำเร็จในชีวิตระดับหนึ่งแล้วนั้น ฉันก็ควรได้มันมา ให้ได้รู้สึกว่าตัวเองก็มีคุณค่าเช่นกัน             ถึงแม้ว่าทุกวันนี้จะแสนวุ่นวายนัก และฉันเองก็ไม่ใช่คนสมบูรณ์แบบที่จะทำหลายๆอย่างพร้อมกันได้ดีเท่าที่ควร แต่สักวันหนึ่ง คุณอาจจะได้เห็นฉันสวมชุดครุยเพื่อเข้ารับปริญญาบัตร ซึ่งคงจะเป็นวันแห่งความภาคภูมิใจในชีวิต ถ้าคุณเห็นคุณแม่นักศึกษาสาวที่อุ้มลูกในวันรับปริญญาแล้วล่ะก็ นั่นคือ ฉันเองค่ะ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:03:55 ]

ความคิดเห็นที่ 100 โรงเรียนของลูก          จากวันแรกที่ลูกเกิดมาเท้ายังเท่าเพียงฝาหอย จนถึงวันหนึ่งที่คนเป็นแม่อย่างฉันจะเห็นเจ้าลิงน้อยก้าวขาเข้าบันไดแห่งความสำเร็จของชีวิตขั้นที่หนึ่ง นั่นคือโรงเรียนอนุบาล           โรงเรียนอนุบาลสำหรับฉันแล้วนั้น มีความสำคัญมากเสียจนบรรยายเป็นคำพูดออกมาไม่ถูก เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าโรงเรียนแห่งนี้จะเป็นสังคมแรกของลูก นอกเหนือจากครอบครัวเล็กๆของเรา และยังเป็นความทรงจำของการเรียนที่แรกของลูกฉันด้วย ดังนั้นแล้วฉันจึงจำเป็นที่จะต้องละเอียดและรอบคอบมากในการคัดสรรโรงเรียนอนุบาลเพื่อลูก          ในช่วงระยะเวลา 2 ปีกับอีก 6 เดือน ฉันใช้เวลาค้นคว้าหาข้อมูล และเข้าไปสำรวจสถานที่ของโรงเรียนอนุบาลมากกว่า 15 โรงเรียน ใครมาอ่านเจอคงคิดว่าฉันจะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ หรืออาจจะคิดว่าฉันเห่อลูกอะไรจะปานนั้น สำหรับข้อกล่าวหานี้ฉันขอชี้แจงว่า มันมีความจำเป็นนะกับโรงเรียนแห่งแรกของลูก          สมัยนี้ไม่เหมือนสมัยก่อน โรคภัยไข้เจ็บแปลกๆ ฟังชื่อไม่คุ้นหูมันมากมายเกินที่จะจดจำเสียด้วยซ้ำ แล้วการที่เด็กเล็กๆ ภูมิต้านทานมีไม่ถึงครึ่งของผู้ใหญ่จะต้องมาอยู่รวมกันตั้งมากมายนับไม่ถ้วน นี่ล่ะแหล่งสะสมเชื้อโรคชั้นดีเชียว ไหนจะห้องน้ำห้องท่า สถานที่ยอดฮิตเกิดอุบัติเหตุยันลามไปถึงสถานที่ก่อคดีอุกฉกรรจ์ต่างๆนาๆ ตามที่เราๆท่านๆได้เคยอ่านข่าวมา แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ฉันเป็นห่วงได้อย่างไรล่ะ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:05:25 ]

ความคิดเห็นที่ 101 แต่ก่อนที่จะเล่ากันไปถึงเรื่องการทำตัวเป็นกรรมการตัดสินคัดเลือกโรงเรียน และลักษณะของโรงเรียนที่เข้ารอบ ฉันขอท้าวความกันถึงจุดเริ่มต้นของการตัดสินใจก่อนล่ะ          กว่าจะเลือกโรงเรียนได้ คนเป็นแม่จะต้องตัดสินใจเลือกแนวทางการเรียน การสอนให้ลูกเสียก่อน ทำอย่างไรได้ในเมื่อยุคสมัยมันเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเมื่อวันวานที่เรายังเป็นเด็กเล็กนัก โรงเรียนก็มีแค่เอกชนกับรัฐบาล ส่วนแนวทางการเรียนนั้นก็เหมือนกัน จะต่างกันแค่ความอัดแน่นในวิชาการ ความเอาใจใส่ของครูก็เท่านั้น          แต่สมัยนี้กลับมีแนวทางการเรียนการสอนงอกมาจากไหนก็ไม่รู้เยอะแยะเต็มไปหมด ก่อนที่จะตัดสินใจเลือกแนวใด แนวหนึ่งได้นั้นเราคงต้องมานั่งศึกษาและทำความรู้จักกับมันก่อน          แนวแรกเลยเป็นแนวสายวิชาการ ก็เหมือนที่เราเริ่มเรียนกันมาแต่เก่าก่อน ก. อา กา ข. อา ขา ว่ากันไปตามเรื่อง เรียกว่าใครมันสมองดี จุความจำได้เยอะเป็นเก่งล่ะ เพราะการเรียนระบบนี้ใช้ความจำ และการท่องจำเป็นหลัก          แนวต่อมาก็เป็นแนวการเรียนแบบโรงเรียนสาธิต หรือจะเรียกว่า แนวเตรียมความพร้อม หลักการของแนวนี้ก็ตามชื่อล่ะ  ยอมที่จะรอเวลาให้เด็กเตรียมความพร้อม โรงเรียนเป็นที่บ่มเพาะเมล็ดพันธ์ของความพรั่งพร้อมในการก้าวไปสู่การดำเนินชีวิต เน้นเรื่องสังคม และความคิดเด็กเป็นหลัก แต่ไม่ใช่ว่าปล่อยให้วิ่งเล่นกันทั้งวันหรอกนะ เพียงแต่จะฝึกเด็กให้รู้จักคิด และตั้งคำถามต่อสิ่งรอบตัว           ในวัยอนุบาลอย่างนี้ช่างมีคำถามมากมายเหลือล้น และตื่นเต้นอยากรู้อยากเห็น จนบางครั้งคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็จุกต้นคอที่จะหาคำตอบ ซึ่งดูแล้วก็เหมาะกับช่วงวัยของเด็กเล็กๆดีเสียเหลือเกิน แต่พ่อแม่ต้องทำใจยอมรับว่า ลูกเราคงไม่เก่งเท่าสายวิชาการ เพราะนั่นเค้าสอนให้ท่องตัวอักษรแล้ว แต่เด็กๆในโรงเรียนแนวเตรียมความพร้อมจะได้รับหน้าที่ให้ค้นคว้าวิจัยอิสระ ฟังดูแล้วช่างน่าทึ่ง เพราะการวิจัยอิสระแบบนี้ช่างเหมือนกับหลักสูตรที่ฉันกำลังเรียนปริญญาโทเสียด้วยซ้ำ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:06:34 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ในแนวทางการเรียนการสอนแบบที่2 ก็มีแขนงแยกย่อยตามแนวคิดทฤษฎีต่างๆมากมาย เช่น วิถีทางของการเรียนการสอนแบบมอนเตสซอรี่ เป็นหลักการที่คำนึงถึงเด็ก ความต้องการของเด็กในการเรียน ได้มีการตระเตรียมสิ่งแวดล้อมให้เด็กได้ทำงานด้วยตนเอง สิ่งแวดล้อม และเครื่องมืออุปกรณ์ต่างๆ นั้น ได้จัดระบบไว้เพื่อให้เด็กได้พัฒนาตนเอง โปรแกรมจัดเอาไว้ให้เด็กได้เป็นผู้เรียนที่มีอิสระ การควบคุมความผิดพลาดในการทำงานก็ด้วยการใช้วัสดุเหล่านั้นเอง และสิ่งแวดล้อมที่จัดเอาไว้ให้นี้เองเป็นตัวที่ทำให้เด็กมีอิสระ          มอนเตสซอรี่เชื่อว่า การที่เด็กได้เรียนรู้ตามความต้องการด้วยตนเอง และการซึมซาบการเรียนรู้จากสิ่งแวดล้อม จะทำให้เด็กได้ในสิ่งที่ต้องการจากการเรียนรู้ เด็กจะได้รับเสรีภาพในขอบเขตที่จำกัด จากสิ่งแวดล้อมที่ได้ตระเตรียมเอาไว้ให้ และจะทำให้เด็กได้รับผลสำเร็จตามความต้องการของเขา         หรืออีกแนวหนึ่งมีชื่อว่า นีโอฮิวแมนนิส สิ่งแวดล้อมและการศึกษาในวัยต้นๆของชีวิต มีอิทธิพลเป็นอย่างยิ่งต่อความเฉลียวฉลาด คุณธรรมและความสุขของคนเรา โดยเชื่อว่าความเก่ง ความฉลาด ซึ่งเป็นศักยภาพที่มีอยู่ในตัวมนุษย์ แต่มนุษย์ดึงศักยภาพดังกล่าวออกมาใช้แค่ 5-10 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น และเชื่อว่าความเป็นคนที่สมบูรณ์นั้นเกิดจากศักยภาพที่สำคัญ 4 ด้านคือ  ร่างกายจะต้องแข็งแรง จิตใจที่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง ความมีน้ำใจ มีความรักให้กับคนอื่น และความรู้ด้านวิชาการ ทั้ง 4 ด้านคือหลักการสู่ความเป็นคนที่สมบูรณ์ การศึกษาที่ดีจะต้องจัดให้ครบทั้งหมดนี้          คิดดูสิค่ะ เพียงแค่การเลือกแนวทางการเรียนการสอนของโรงเรียนยังยุ่งยากขนาดนี้ ยังไม่ทันจะต้องเลือกโรงเรียนที่จะถูกใจทุกๆคนเสียด้วยซ้ำ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:07:39 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ยังหรอก ความว้าวุ่นสับสนยังครอบงำคนเป็นแม่อย่างเราไม่พอ หากคุณเป็นแม่ที่อยู่ในครอบครัวเดี่ยว บุคคลเพียงหนึ่งเดียวที่ต้องรบกันทางความคิดก็คงมีเพียงพ่อของลูกเท่านั้น แต่เมื่อไหร่ที่คุณพำนักในครอบครัวขยายเท่านั้นแหละ ทั้งปู่ ย่า ตา ยาย ลุง ป้า น้า อาจะรุมล้อมออกความคิดเห็น แล้วความวุ่นวายมากมายประดามีจะถาโถมที่คุณ เฮ้อ... เหมือนตอนนี้ที่ฉันกำลังเผชิญหน้าอยู่กับมัน           ก็อย่างที่คุณผู้อ่านทราบเรื่องราวตั้งแต่ต้นของฉันล่ะค่ะ ที่ว่าฉันต้องเข้ามาอยู่ในบ้านของพระเอกในดวงใจอย่างลับๆ และเป็นศรีสะใภ้กระเหรี่ยง เพียงเท่านี้ปมด้อยก้อนโตก็จะจุกอกตายแล้ว หนำซ้ำยังเรียนหนังสือไม่จบเสียทีซะอีก แรกๆปัญหาก็ยังไม่เกิดหรอกค่ะ เพราะเรายังไม่มีเรื่องที่จะต้องใช้เงิน ใช้ทองอะไรมากมาย           แต่แล้ววันที่ลูกจะต้องเข้าโรงเรียนนี่สิค่ะมันมีความหมายโดยนัยอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือเงิน หรือ MONEY แล้วจะให้คนอย่างฉันที่ยังไม่ได้ยืนด้วยลำแข้งของตัวเองไปเอาค่าเทอมมาจากไหนได้มากมาย หนำซ้ำยังทำตัว:-)โกหกพกลมไปทั่วกับทางญาติฝ่ายสามีว่า ขณะนี้ข้าพเจ้าเรียนจบปริญญาตรีแล้วและกำลังเรียนต่อในระดับปริญญาโทโก้หรู เพื่อหวังว่าเขาจะยกย่องให้ทัดเทียมกันกับสะใภ้บ้านอื่นบ้างก็เท่านั้น แต่มันกลับกลายเป็นบ่อเกิดแห่งความหายนะที่แสนจะวุ่นวายน่ะสิค่ะ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:08:15 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ก็เริ่มด้วยเรื่องลูกเข้าโรงเรียน ญาติผู้ใหญ่ก็ย่อมว้าวุ่นใจที่ทั้งพ่อทั้งแม่มันยังงี่เง่า เอาถ่านอะไรมิได้แบบนี้ ก็เกิดอาการจี้ถาม ฉันก็ตอบไปแบบเอาสีข้างเข้าแถว่า “ ตอนนี้เรียนต่อโทอยู่ค่ะ เลยไม่ได้ทำงาน แต่รับงานมาเป็นจ็อบ” หนำซ้ำยังสำทับไปอีกว่าได้ตระเตรียมค่าเทอมลูกสุกที่รักไว้เรียบร้อยแล้ว ปากพาจนจริงๆช้านนนน เฮ้อ...          ไม่พอค่ะ มันยังรันทดไม่พอ  เงินที่จะเป็นทุนรอนในการศึกษาของลูกนอกจากจะไม่มีสักแดงแล้ว ปากพาจนไม่พอแล้ว ฉันยังใฝ่ซะสูงไปเกิดความรัก ความชอบสมัครสมานกับโรงเรียนอนุบาลสุดหรูปีละเหยียบแสน แม่เจ้า!!!ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยฉัน          แต่ไม่เป็นไรค่ะ เงินเราไม่มี สามีไม่เอาถ่าน แต่พี่สามีดีคะ จบก็ตั้งระดับปริญญาโทโก้หรู แถมสถาบันชื่อดังระดับคับประเทศเสียด้วย สนนเงินเดือนสตาร์ทไม่มากมายหลายหมื่นเอง ก็พึ่งเขาสิค่ะไม่เห็นะยาก ฮา... พึ่งพาทั้งน้ำตา และความจนมุม เป็นอันว่าเขารับปากจะออกให้ครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครึ่งฉันต้องไปหามาเอง เอาน่าถึงจะเสียฟอร์มไปบ้าง แต่ก็ยังไม่หลุดเฟรมคำโกหก           หลังจากที่ฉันตะเวณดูโรงเรียนมากกว่า 15 โรงเรียน แต่ไม่ได้ใช้ประโยชน์อันใดได้เลย เพราะคุณย่าของลูกฟันธง !!! ตัดสินเลือกโรงเรียนที่ฉันตัดออกจากลิสรายชื่อทันทีที่ย่างเท้าไปเหยียบ นี่ไม่ใช่การเล่นแง่แม่ผัวลุกสะใภ้อะไรหรอกคะ แค่เป็นเรื่องของต่างคนต่างความคิดก็เท่านั้น จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:08:58 ]

ความคิดเห็นที่ 105 แม่ผัวก็ว่า อยากได้โรงเรียนใกล้บ้าน รับ-ส่งสะดวก ราคาเป็นกันเอง โรงเรียนเก่าแก่ มีระดับประถม มัธยมต่อกันไปเรื่อยๆ ที่สำคัญเน้นคะ เน้นๆหนักแนววิชาการ ส่วนแม่อย่างฉันดันไปหลงรักโรงเรียนอนุบาล ที่ใช้แนวคิดทันสมัย           แต่กรอบแนวคิดเดียวกันกับแม่ผัวคือ ขอใกล้บ้านคะ เพราะฉันไม่นิยมให้ลูกไปเติบโตอยู่บนรถ เสียเวลาเล่นสนุกสนานเฮฮาเสียเปล่าๆ แต่จุดที่ฉันเดียดฉันท์โรงเรียนในดวงใจของแม่ผัว คือ แนววิชาการ ด้วยความคิดเห็นส่นตัวที่ว่า จะเรียนไปให้หนักหนากันทำไม ตัวเด็กก็กะเปี๊ยกเดียว เรียนท่องๆ จำๆ มันไม่สนุกเหมือนแนวโครงงานบูรณาการ              ส่วนเหตุผลที่ฉันเดียดฉันท์แบ่งชั้นวรรณะกับโรงเรียนที่แม่ผัวเลือก ก็เพราะว่ามันมีเหตุคะ วันที่ฉันเข้าไปติดต่อโรงเรียนทีแรกก็มีทีท่าต้อนรับดีอยู่หรอก กระบวนการก็คล้ายๆกับที่อื่นๆค่ะ กล่าวถึงแนวการเรียนการสอน และราคาค่าเทอม แต่พอถึงตอนที่ฉันขอให้พาเยี่ยมชมโรงเรียนเท่านั้นแหละ คุณครูรีบกันท่าไม่ให้เข้าเยี่ยมชม ด้วเหตุผลง่ายๆ สั้นๆว่าไม่สะดวก เพียงเท่านี้ฉันยังไม่ใจดำตัดสินอะไรง่ายๆหรอกคะ  ก็ยังคงให้โอกาส คิดในแง่ดีว่า เขายุ่งอยู่เพราะ ณ เวลานั้นเด็กกำลังเลิกเรียน ไม่เป็นไรลองขอเข้ามาดูวันหลังก็ได้              แต่คุณครูก็ออกปากว่า จะให้เยี่ยมชมหลังจากที่นำเด็กมาสมัครแล้วเท่านั้น แม่เจ้า!!! ถ้าเกิดสมัครไปแล้วไม่ถูกใจล่ะจะได้เงินคืนไหม ไม่เห็นกล่าวถึงเลย แล้วอย่างนี้จะให้ฉันไว้ใจโรงเรียน สถานที่ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบ้านหลังที่สองของเด็กได้อย่างไรกัน ในเมื่อไม่เห็น ไม่รู้ว่าเขาเลี้ยงลูกเราอย่างไร ดูแลสถานที่กันอย่างไร จะให้นั่งเทียนคิดกันล่ะมั้ง จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:09:51 ]

ความคิดเห็นที่ 106 แต่สุดท้ายเราก็ต้องสมยอมกับความคิดของคุณย่า จะทำอย่างไรได้ล่ะค่ะ  ในเมื่อแหล่งเงินทุนคือคุณลุงลูกชายหัวแก้ว หัวแหวนของแม่ผัวฉัน ส่วนคุณสามีตัวดี ก็ไม่มีเรี่ยวแรงแผดเสียงอะไรได้ ก็ในเมื่อตัวเองยังเอาตัวไม่รอด แล้วใครเขาจะมาฟังเสียงล่ะคะ เป็นอันว่าชั่วโมงนี้ได้แต่ร้องเพลงยอมไปเท่านั้นเอง             อย่างไรก็ตามบางทีหากเรามองโลกในแง่ดี ลูกเราอาจจะมีความสุขกับโรงเรียนที่เราไม่ชอบก็ได้ ฉันจึงคิดเสียใหม่ว่า ลองใจเย็นดูก่อน บางทีความคิดของผู้ใหญ่อาจจะมองอะไรที่ไกลกว่า กว้างกว่าตัวเราก็เป็นได้ ถ้าหากว่าวันหนึ่งลูกโอดครวญว่าโรงเรีนไม่ดี ครูขี้โวยวาย หรือดูแล้วลูกเรามีบาดแผลมาบ่อยๆ ฉันคงต้องดิ้นรนหาทางย้ายโรงเรียนให้ลูกแน่นอนค่ะ และครั้งนี้ก็คงจะพร้อมที่จะจ่ายค่าเทอมเองได้ และจะได้มีสิทธิ์ในการตัดสินใจได้มากกว่านี้ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:10:21 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ณ ... วันหนึ่งของวันนี้ ฉันเคยถามตัวเองว่า“ แม่จะโกรธที่ฉันท้อง หรือโกรธที่ฉันปิดบังเรื่องท้อง” วันนี้ฉันรู้คำตอบดีว่า แม่คงเสียใจที่ฉันไม่ยอมบอกแม่ในยามที่ฉันทุกข์ใจอย่างแสนสาหัส หากเป็นฉันในวันที่ลูกต้องปวดใจอยู่อย่างเดียวดาย แล้วลืมที่จะเห็นฉันเป็นคนแรก ฉันคงทรมานใจที่สุด และคงพาลคิดไปว่าฉันรักเขาได้ไม่มากพอ ที่จะทำให้เขาไว้วางใจ ช่วงชีวิตที่เกิดความทุกข์ เรามักจะนึกถึงคนที่รักเรามากที่สุดเป็นอันดับแรก และคนที่เราคิดว่าเขาพึ่งพาได้เสมอ แน่นอนว่าฉันปราถนาอย่างที่สุดที่จะให้ลูกนึกถึงฉันเป็นคนแรก อยากให้ลูกกลับบ้าน และอยากให้ลูกเชื่อมั่นเสมอว่า บ้านของเรา คือที่ที่อบอุ่นที่สุด วันนี้ฉันรู้จักที่จะรอคอยในทุกสิ่งอย่าง ไม่คิดที่จะได้อะไรมาด้วยความรวดเร็วอย่างเมื่อก่อนแล้ว บางครั้งการเดินตามกรอบ ตามเส้นทางอาจจะดีกว่ามาก เมื่อคราที่ยังมีลูกอยู่ในท้องฉันใช้เวลารอคอยเขานานถึง 9 เดือนเต็ม และนี่คงเป็นการรอคอยที่ยาวนานที่สุดในชีวิตแล้ว นับจากนี้ไปคงไม่มีอะไรที่จะยากไปกว่านี้อีกแล้ว จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ฉันเรียนรู้จากการเป็นแม่ เรียนรู้ที่จะคิดถึงคนรอบข้าง ฉันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว ยังมีลูกเล็กๆที่คอยเดินตามมาข้างหลัง ทุกๆการกระทำของฉันจะมีเขาคอยเฝ้ามองอยู่ แะลนี่คือสิ่งที่ฉันจะต้องจำให้ขึ้นใจ และทำทุกๆวัน ทุกวินาทีให้ดีที่สุด ฉันไม่เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ขอเรียนรู้จากมัน ทำไมจะต้องเสียใจย้อนหลังให้กับสิ่งที่ผ่านมาแล้วด้วยเล่า ยืนหยัดต่อไปข้างหน้าไม่ดีกว่าหรือ ฉันมีความสุข ความสุขแท้ๆของชีวิต ยามที่ลูกนอนหลับสนิท ยามที่เขากินอ่ม ร่าเริง มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีกเล่า เมื่อก่อนฉันไม่เคยเรียนรู้เลยว่า อะไรคือความสุข ทุกๆอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตจะถูกดักคว้าเอาไว้หมด เพราะฉันไม่อากพลาดอะไรไป แต่ความสุขโดยเนื้อแท้ อยู่เพียงตรงหน้า กับสิ่งที่เรียบง่าย โดยที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ความสุขที่ไม่ต้องขึ้นกับปัจจัยใด สุขที่เรามีกันและกัน จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:18:17 ]

ความคิดเห็นที่ 109 การที่ฉันได้เป็นแม่ ทำให้ฉันเข้าใจแม่ หลายคนบอกว่า หากวันหนึ่งได้เป็นแม่คนแล้วจะรักแม่ของตัวเองมากขึ้น สำหรับฉัน ไม่ได้รักแม่มากขึ้นเลย เพราะความรักที่มีให้แม่มากที่สุดอยู่แล้ว และคงรักไปมากกว่านี้ไม่ได้อีก แต่มันทำให้ฉันเข้าใจแม่มากขึ้น เข้าใจทุกๆอย่างที่แม่ทำว่าเพราะอะไร ฉันเชื่อว่าคนเราเลือกเกิดได้ เหมือนที่ลูกเลือกฉัน ผู้หญิงคนนี้ที่ไม่ใช่คนดีอะไรเลย ให้เป็นแม่ของเขา ดังนั้นแล้วฉันเองก็ต้องทำตัวได้ดี ให้สมกับคุณค่าของคำแม่ที่ลูกได้เลือกแล้ว แม้ว่าในแต่ละวันฉันจะไม่ใช่แม่ที่สมบูรณ์แบบที่สุดในโลก แต่ฉันก็เป็นแม่คนหนึ่งที่รักลูกของตัวเองไม่น้อยไปกว่าแม่คนไหนๆ สิ่งสำคัญที่ฉันได้เรียนรู้จากเรื่องนี้ คือ ฉันไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี มัวแต่ไขว้คว้าหาความรัก ทั้งๆที่สิ่งที่ฉันตามหาก็มีอยู่แล้วในตัวของฉันเอง กว่าจะได้เรียนรู้อะไรมากมาย ก็ต้องแลกมาด้วยน้ำตาและความเสียใจของคนที่รักฉัน เกือบจะต้องแลกกับอนาคตในการเรียน หากเลือกได้ ฉันเองก็ไม่อยากจะทำเรื่องแบบนี้ ไม่อยากเห็นแม่จะต้องร้องไห้ และถึงแม้ว่าในวันนี้ของฉันจะมีความสุขมากแค่ไหน ก็คงจะดีกว่านี้แน่ถ้าฉันเลือกเดินตามทางที่ควรจะเป็น จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:18:59 ]

ความคิดเห็นที่ 110 ไปรับลูกก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวมาใหม่ จากคุณ : MONROVIA - [ 13 มิ.ย. 50 15:20:54 ]

ความคิดเห็นที่ 111 *** จบแล้วค่ะ *** ขอบคุณที่ติดตามอ่าน จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 15:21:38 ]

ความคิดเห็นที่ 112 จบแล้วเหรอคะ อ่านมาเพลินเลย มีเวลาแล้วเขียนต่ออีกนะคะ จากคุณ : แม่อ๊อตโต้ - [ 13 มิ.ย. 50 15:26:23 ]

ความคิดเห็นที่ 113 ตามอ่านมาแต่เช้า ขอชื่นชมคุณแม่ครับ แล้วก็ขอให้ชีวิตครอบครัวประสบแต่ความสุขในอนาคตครับ จากคุณ : supermandk - [ 13 มิ.ย. 50 15:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 114 เข้ามาอีกที มาโหวตกระทู้ให้นะคะ ขอเสริมอีกนิด บ้านสามีคุณเนี่ยมีน้ำใจมากเลยนะคะ ไหนจะดูแลตลอดตั้งแต่ท้อง ค่าใช้จ่ายในบ้าน จนค่าเล่าเรียนลูก แบบนี้หายากจริงๆ แล้วไม่เห็นเล่าเลยว่าคุณยายได้เจอหลานบ้างไหม หลังจากที่รพ.น่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 15:56:53 จากคุณ : แม่อ๊อตโต้ - [ 13 มิ.ย. 50 15:27:35 ]

ความคิดเห็นที่ 115 ตามอ่านด้วยคน ขอบคุณสำหรับเรื่องราวประสบการณ์ดี ๆ ที่มาเล่าให้ฟังค่ะ จากคุณ : YingLek - [ 13 มิ.ย. 50 15:30:01 ]

ความคิดเห็นที่ 116 จบแล้วตามอ่านมาตั้งแต่บ่าย ขอให้ครอบครัวมีความสุขมาก ๆ แล้วกัน ลูกเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเราแล้วล่ะคะ จากคุณ : ลานศิลป์ - [ 13 มิ.ย. 50 16:19:48 ]

ความคิดเห็นที่ 117 ตกลงเรื่องแต่งสำหรับส่งอาจารย์ใช่ไหมคะ? ตอนจะจบเพื่อนเราก็แต่งแต่แนวอื่นทำพ็อกเก็ตบุ๊คส่งอาจารย์เหมือนกัน ขอแทรกนิดหนึ่งมีประโยคขัดแย้งค่ะ  ถ้าอาจารย์เนี๊ยบ อาจจะวงกลับมาให้แก้นะคะ   แก้ไปก่อนส่งดีกว่า ตรงนี้ค่ะ "เมื่อแม่ของเขาได้รับรู้ ก็ไม่ได้วางเฉยอย่างที่เขาโกหกสักนิด แต่ให้เขาเข้ามาจัดการพูดคุย และขอขมาทางฝ่ายฉัน"<---ขอขมาฝ่ายคุณ แต่พ่อแม่คุณยังไม่รู้  ขอขมายังไงหว่า? ถ้าแก้เป็นขอโทษคุณ จะดีกว่าไหม     ลองให้คนอื่นช่วยอ่านทวนอีกทีแล้วกันค่ะ ภาษา OK แล้ว จากคุณ : คิงเพนกวิน - [ 13 มิ.ย. 50 16:42:00 ]

ความคิดเห็นที่ 118 ตามมาอ่านด้วยเหมือนกัน ขอบคุณสำหรับประสบการณ์นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : @panzy@ - [ 13 มิ.ย. 50 17:04:18 ]

ความคิดเห็นที่ 119 แปะไว้ก่อนนะคะ ไว้จะมาอ่านจ๊ะ จากคุณ : รัตติกัลยา - [ 13 มิ.ย. 50 17:21:58 ]

ความคิดเห็นที่ 120 มันยาวมากเดี้ยวว่าง ๆ จะเข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : kateking - [ 13 มิ.ย. 50 17:34:00 ]

ความคิดเห็นที่ 121 "เมื่อแม่ของเขาได้รับรู้ ก็ไม่ได้วางเฉยอย่างที่เขาโกหกสักนิด แต่ให้เขาเข้ามาจัดการพูดคุย และขอขมาทางฝ่ายฉัน"<---ขอขมาฝ่ายคุณ แต่พ่อแม่คุณยังไม่รู้  ขอขมายังไงหว่า? ถ้าแก้เป็นขอโทษคุณ จะดีกว่าไหม     ลองให้คนอื่นช่วยอ่านทวนอีกทีแล้วกันค่ะ ภาษา OK แล้ว ... หมายความว่า ในขณะนั้นมีเพียงฝ่ายชายที่รู้เรื่องนี้ และแม่เขาต้องการให้ลูกชายเข้ามาตกลงกันในเบื้องต้น ให้มาบอกแม่ฉันให้รับรู้ และขอขมาทางฝ่ายฉันค่ะ ซึ่งไม่ได้หมายความมีการขอขมาอะไรกันจริงๆ จะสื่อสารว่าเป็นความต้องการของผู้ใหญ่ฝ่ายนั้น และเพื่อไม่ให้เรื่องมันยาวจนเกินไป ในความเป็นจริง คือ หลังจากที่แม่คุยกับฉันแล้ว ฉันก็บอกเขาว่าแม่รับทราบแล้ว เขาก็บอกผู้ใหญ่ทางเขาต่อ และทางฝ่ายชายก็มาพูดคุยตกลงกับแม่ฉัน ซึ่งก็อย่างที่เล่าในเรื่องว่า แม่ไม่ต้องการให้เรื่องนี้แดงขึ้นมา จึงตกลงกันเงียบๆว่า จะให้ฉันไปอยู่บ้านเค้าจนคลอด แล้วต่อจากนั้นก็ขอให้เป็นเรื่องของเด็กสองคน หมายถึงฉันกับเค้าน่ะค่ะ ว่าจะตบจะแต่งยังไ ก็ขอให้เรียนจบไปก่อน ดังนั้นจึงไม่ได้มีการขอขมาแต่อย่างใดค่ะ ส่วนเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ที่เขียนขึ้นเพื่อทำเป็นสาระนิพนธ์ตอนจบปริญญาตรีน่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 17:48:48 แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 50 17:47:06 จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 17:43:47 ]

ความคิดเห็นที่ 122 ***แม่อ๊อตโต้*** ขอขยายเรื่องเพื่อตอบแม่อ๊อตโต้นะค่ะ สำหรับคุณยายกับหลานชายก็ได้เจอกันค่ะ เป็นระยะๆ ตามโอกาสเหมาะๆในวันหยุดน่ะค่ะ ส่วนคุณแม่สามีเป็นคนดีมากๆ แม้ว่าที่เขียนไปนั้นจะมีเสียดสีท่านบ้างก็ตาม มันคงเป็นเหมือนอารมณ์ของคนน้อยใจน่ะค่ะ เพราะเรื่องราวที่เขียนออกมานี้ มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาได้สักระยะหนึ่งแล้วน่ะค่ะ ปัจจุบันนี้ลูกชายก็เข้าโรงเรียนแล้ว ส่วนตัวฉันเองก็เรียนจบเรียบร้อย จะเข้ารับปริญญาบัตรปลายปีนี้ค่ะ สำหรับเรื่องเรียนที่เหลือก็แค่ฝ่าฟันมรสุมเรื่องวิทยานิพนธ์ในระดับปริญญาโทต่อไป และตั้งใจทำงาน ส่วนเรื่องของความลับ ก็กำลังจะถูกเปิดเผยให้กับพ่อของฉันในเร็ววันนี้ค่ะ เพราะพวกเราตั้งใจว่าจะแต่งงานกันในอีกไม่นานนี้ ก็คงจะเป็นเวลาที่ดีที่จะบอกพ่อ ส่วนปู่กับย่า ฉันกับแม่เห็นตรงกันว่า ควรจะไม่บอกดีกว่า ท่านทั้งสองก็แก่มากแล้ว คงไม่ใช่เรื่องดีที่จะทำร้ายหัวใจท่านค่ะ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 13 มิ.ย. 50 17:58:44 ]

ความคิดเห็นที่ 123 ยินดีด้วยค่ะกับชีวิต และเรื่องราวที่ผ่านมา และต้องยินดีกับน้องกันต ที่มีแม่ที่แข็งแกร่งเช่นคุณ ขอให้ประสบความสำเร็จในชีวิต และตัวน้องกันต ขอให้เป็นเด็กน่ารักน๊ะค๊ะ แอบอิจฉาที่ทางบ้านสามี มีแต่คนดี ๆ ทั้งนั้นค่ะ จากคุณ : แม่น้องมาร์ค (orchid_taktan) - [ 13 มิ.ย. 50 18:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 124 โอยยย อ่านจนตาลายเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ สู้ต่อไปค่ะ จากคุณ : อิจิโงะจัง - [ 13 มิ.ย. 50 18:54:01 ]

ความคิดเห็นที่ 125 ยินดีด้วยที่ผ่านพ้นอุปสรรคมาได้นะคะ จากคุณ : คิงเพนกวิน - [ 13 มิ.ย. 50 21:47:56 ]

ความคิดเห็นที่ 126 ยอมรับว่าเขียนได้ดีมากๆครับ  แม้ว่าจะพอเดาทาง จับทางได้ แต่เนื้อหาก็ชวนให้อ่าน ชวนให้ติดตาม จขกท.มีพรสวรรค์ด้านงานเขียนพอตัวเลย  รายละเอียดต่างๆแทบไม่ตกหล่น  แสดงว่ามีการบันทึกประจำวันสม่ำเสมอ ก็ต้องขอแสดงความยินดี และแสดงความชื่นชมกับการตัดสินใจที่ถูกต้อง ไม่คิดอะไรสั้นๆ  ยินดีกับน้องกันดั้มด้วยครับ ซีรีส์เรื่องนี้ จะเป็นประโยชน์กับคนหลายๆคนมาก ผมเชื่ออย่างนั้น ขอให้มีครอบครัวคุณมีความสุข และฟันฝ่าอุปสรรคนานาไปได้ด้วยดีครับ ขอบคุณที่นำมาให้อ่านครับ  ผมยังอ่านไม่จบนะ อ่านมาได้แค่คห.80กว่าๆเอง ขอพักสายตาสักพัก แล้วจะกลับมาอ่านต่อแน่นอนครับ จากคุณ : คอบอล - [ 13 มิ.ย. 50 22:18:56 ]

ความคิดเห็นที่ 127 ดีใจด้วยค่ะที่ผ่านมาได้ และเรียนจนจบ ตรงนี้ เมื่อแม่ของเขาได้รับรู้ ก็ไม่ได้วางเฉยอย่างที่เขาโกหกสักนิด แต่ให้เขาเข้ามาจัดการพูดคุย และขอขมาทางฝ่ายฉัน" เปลี่ยนเป็น เมื่อแม่ของเขาได้รับรู้ ก็ไม่ได้วางเฉยอย่างที่เขาโกหกสักนิด แต่ให้เขาเข้ามาจัดการพูดคุย และตกลงกับคุณแม่ฉัน ..." อย่างนี้จะดีกว่ากันไหม? อีกอย่าง ทำไมต้องจัดเป็นท่อนสั้น ๆ ซึ่งมันไม่ต่อเนื่อง  ..อีกอย่างเหตุการณ์มันกระโดดไปกระโดดมา เรียบเรียงใหม่ดีไหม? มันจะน่าอ่านมากขึ้นเลยค่ะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 13 มิ.ย. 50 23:19:44 ]

ความคิดเห็นที่ 128 จัดลำดับดูนะค่ะ อย่างที่คุณนัทตี้แนะนำ มันโดด อีกเรื่องค่ะ เรื่องวิธีคิดกะนิสัย ตอนแรกรุ่น กับตั้งแต่ท้องถึงหลังคลอด ดูแตกต่างกันมากนะ ปกตินิสัยคนไม่เปลี่ยนเร็วขนาดนี้ เหมือนเป็นคนละคนนะ จากคุณ : งุนงง - [ 14 มิ.ย. 50 00:29:05 ]

ความคิดเห็นที่ 129 my god..... ยาวจนตาลาย ! o_O ! จากคุณ : kuddle - [ 14 มิ.ย. 50 03:10:52 ]

ความคิดเห็นที่ 130 ดีใจด้วยนะค่ะ และขอให้การบอกคุณพ่อ ขอให้คุณพ่อเข้าใจดี และอภัยให้กับทุกอย่าง จากคุณ : คุณแม่ตัวเล็ก - [ 14 มิ.ย. 50 03:14:51 ]

ความคิดเห็นที่ 131 ก่อนอื่นขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน แม้ว่าจะยาวมากขนาดนี้... เรื่องของการจัดลำดับเรื่อง ในทีแรกเรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นมาเป็นพ็อกเก็ตบุ๊คชื่อ "อุ้มไว้ด้วยรัก" เพื่อสื่อถึง การอุ้มท้อง และการอุ้มลูก โดยแบ่งออกเป็น 3 องค์ จะประกอบด้วย องค์แรก  เพิ่งเคยอุ้ม จะมีเนื้อหาเกี่ยวกับก่อนตั้งครรภ์ และเมื่อรู้ตัวว่าตั้งครรภ์ องค์ที่สอง มือใหม่หัดอุ้ม ในแต่ละบทภายในองค์นี้จะมีเนื้อหาเกี่ยวกับ การดูแลตัวเองในระหว่างตั้งครรภ์ และการเลี้ยงลูก องค์ที่สาม ประคองอุ้ม ในแต่ละบทจะเล่าถึงการปรับตัวในชีวิตคู่ และองค์สุดท้าย อุ้มไว้ด้วยรัก เป็นจุดไคลแมกซ์ของหนังสือ ที่เล่าถึงบทบาทการเป็นนักศึกษา และแม่ รวมถึงบทสรุปของความคิด ( ณ วัน หนึ่งวันนี้) ตอนที่เรื่องนี้อยู่ในรูปแบบพ็อคเก็ตบุ๊ค มันไม่รู้สึกว่าเรื่องราวกระโดด อาจจะเพราะด้วยการจัดรูปเล่ม แต่พอโพสเป็นเรื่องยาว และไม่ได้แบ่งตามหมวดที่วางไว้ บางบทก็ถูกตัดออกไป ด้วยเหตุว่าไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนดี เพราะในการโพสเรื่องยาว การดำเนินเรื่องต้องคำนึงถึงความราบรื่น หรือจะกล่าวได้ว่า เล่าตามเวลา ทำให้อ่านแล้วไม่ราบรื่นเท่าที่ควร ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ จากความเห็นที่ 128 คุณงุนงง ความคิดเห็นที่ 128   จัดลำดับดูนะค่ะ อย่างที่คุณนัทตี้แนะนำ มันโดด อีกเรื่องค่ะ เรื่องวิธีคิดกะนิสัย ตอนแรกรุ่น กับตั้งแต่ท้องถึงหลังคลอด ดูแตกต่างกันมากนะ ปกตินิสัยคนไม่เปลี่ยนเร็วขนาดนี้ เหมือนเป็นคนละคนนะ จากคุณ : งุนงง  - [ 14 มิ.ย. 50 00:29:05   มันมีกุญแจบางอย่างที่ไขความคิดค่ะ ก็คือลูก คนที่ไม่เคยทำอะไรเลย ก็ต้องทำ เพราะถ้าไม่ทำ แล้วลูกล่ะ ... ถ้าเราไม่อดทน แล้วลูกล่ะ .... ถ้าเราไม่ขยันแล้วลูกล่ะ .... คงเพราะรักลูก ทำไมไม่รู้นะ อยู่ๆก็คิดอะไรแบบนี้ได้ ซึ่งเชื่อว่าแม่ทุกคนต้องคิดอะไรคล้ายๆกันแบบนี้ ง่วงนอนแทบขาดใจ แต่ลูกร้องจะอยู่เฉยๆได้เชียวเหรอ ลูกมองเราอยู่จะยังขี้เกียจได้เชียวเหรอ วันหนึ่งลูกจะต้องเข้าโรงเรียน จะไม่พยายาหาเงินให้ลูกได้เรียนเชียวเหรอ เวลาเหนื่อย ไม่อยากทำอีกแล้ว เบื่อ พอเห็นลูก จะไม่ทำได้อย่างไร ลูกกำลังมองนะ จะเป็นแบบนี้ให้เห็นได้เหรอ มือเค้า แขนขาเค้าเล็กแค่นั้นจะไม่อยากปกป้องคงเป็นไปไม่ได้หรอก ตอนท้องน่ะ ความคิดยังอาจจะไม่ดีนัก แต่ที่ไม่ทำแท้ง เพราะไม่สามารถรับตัวเองได้ รู้สึกว่าเรื่องใหญ่นะ ที่ฆ่าคนตาย ปลูกต้นไม้แล้วลืมรดน้ำ ยังรู้สึกว่าได้ฆ่าสิ่งมีชีวิตเลย แล้วนี่คนทั้งคนเชียวนะ จะใช้ภาษาวัยรุ่น ก็ต้องบอกว่าปอด... ไม่กล้าทำ รองๆลงมาก็กลัวเจ็บ คลอดลูกก็คงจะเจ็บเหมือนกัน แต่เจ็บแบบสร้าง กับเจ็บแบบทำลาย ขอเลือกอย่างแรกดีกว่า ไหนๆก็เจ็บ เสียเลือดเหมือนกัน และที่สำคัญที่สุด หากตัดสินใจจะทำแท้ง จะยังยอมรับตัวเองได้หรือเปล่า จะยังต้องการตัวเองอีกไหม ค่าที่ทุกวันนี้ (ในขณะนั้น)รู้สึกว่า พ่อแม่ไม่รับผิดชอบทางใจเราแล้ว เรายังทำร้ายตัวเองอีกหรือ และนั่นคือความคิดที่ยังไม่ตกตระกอนเท่าไหร่ เพื่อนๆ และคนที่โตกว่ากลับบอกให้ไปทำแท้ง พูดว่าแค่ 22 วัน ยังไม่เป็นตัวหรอก (รู้ตัวว่าท้องยังไม่ถึงเดือนเลย)  หลายคนบอกว่าจะเลี้ยงอย่างไรได้ เกิดมาก็ไม่มีความสุข ฟังแล้วมันโมโหในใจ รู้ได้ยังไงยังไม่เป็นคน พอเสริชหาข้อมูลในเน็ต เค้าจะมีรูปเด็กในท้องแม่ตามพัฒนาการในช่วงระยะครรภ์ต่างๆ ก็คนนี่หว่า ถ้าทำไปก็ฆ่าคน แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าไม่มีความสุข ลูกอาจจะพึงพอใจที่ได้เล่นแค่ดิน แค่ทราย ไม่ต้องมีของเล่นมากองรอบตัว อิ่มท้องบ้าง อดบ้างก็อาจจะมีความสุขในแบบของเค้า ทำไมต้องตัดสินคนอื่น โดยที่ยังไม่สามารถถามเค้าได้เลยด้วยซ้ำว่าเค้ามีความสุขดีพอไหม เราไม่มีสิทธิ์ตัดสิน และประเมินค่าชีวิตใครว่าสมควรให้เกิดมาหรือเปล่า เราไม่ใช่พระเจ้า ตอนเจาะเลือดตรวจในช่วงตั้งครรภ์ ผลออกมาว่าตัวเองเป็นพาหะธาลัสซีเมีย ต้องตรวจเลือดฝ่ายชายด้วย ซึ่งต้องรอผลประมาณ 3 วัน (ไม่แน่ใจว่าถูกไหม) ช่วงเวลานั้นทรมานใจมาก ทำไมถึงซวยซ้ำ ซวยซ้อนแบบนี้ ทุกข์แล้ว ทุกข์อีก จนเหมือนสติแตก คิดว่ามาอีกสิ เข้ามาเลย อยากจะรู้ว่ามีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้ไหม ชีวิตนี้คนเราเลวร้ายที่สุดอย่างมากก็แค่ตาย ไม่ใช่จะฆ่าตัวตายนะ หมายถึง สุดท้ายก็ตายเหมือนๆกัน (ความคิดยังดิบอยู่) ระหว่างรอผลทำให้รู้ว่า ที่เรากำลังทุกข์ เพราะเรารักเด็กคนนี้ใช่ไหม ไม่อย่างนั้นถ้าผลออกมาเลวร้ายจริงๆ เรามีสิทธิทำแท้งแบบถูกกฏหมาย สังคมยอมรับ หมอสูติทำให้ปลอดภัย แต่เราจะทำจริงๆเหรอ ... เค้าก็แค่ไม่สมบูรณ์ แล้วเรามีสิทธิอะไรตัดสินใจคัดเค้าทิ้ง เหมือนเค้าเป็นสิ่งของไม่ได้คุณภาพ ถ้าเราทำ เราก็เหมือนคนที่บอกให้เราทำแท้ง ตัดสินคนอื่น อย่างไม่ใยดี และช่วงนั้นพระเอกยังเป็นพระเอก เค้าบอกว่า ถ้าผลออกมาไม่ดี เอาเด็กคนนี้ออก ลูกคนต่อไปก็อาจจะเป็นอีก งั้นมีลูกคนนี้ไปเลยดีกว่า แต่ผลออกมาดีไป ฝ่ายชายปกติ ลูกเราโชคดี ตอนแรกก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรักลูก ทำไมต้องรัก นมก็ไม่ได้ให้กิน เลี้ยงก็ไม่ค่อยได้เลี้ยง วันที่รู้ว่าต้องเรียนไม่จบไปอีกปีถึงได้รู้ว่าทำไม ก็เพราะว่าลูกทำให้เรารู้สึกว่ามีใครสักคนรอเราอยู่ แลตัวเองมีคุณค่ามาก เค้ารักเรา เค้ารอเราที่บ้าน เค้ารักเราได้โดยที่ไม่สนใจว่า เราจะเรียนจบไหม เราจะดีแค่ไหน แต่เค้าร้องหาเรา ร้องหาแม่น่ะ  ซึ่งที่จริงพ่อแม่ก็คงรัก เพียงแต่เราสัมผัสไม่ได้เอง กลับรู้สึกว่า ทุกๆวันแม่ เราต้องขอบคุณเค้า ที่เลือกเราเป็นแม่ เราก็แค่คนไม่เอาไหน ทำไมเค้าถึงเลือกเรา เป็นแม่คนมันใหญ่นะ มันไม่ใช่แค่ตื่นเช้าออกจากบ้านไปหาเงิน ป้อนข้าวอาบน้ำให้ แต่คนเป็นแม่ เหมือนสีขาว เหมือนผ้าไหมนุ่มๆ สะอาด เป็นทุกอย่างให้ลูกได้ แล้วเราใช่หรือเปล่า ในเมื่อเค้าไว้ใจเรา ให้ดูแลไปตลอดชีวิต ไว้ใจว่าเรารักเค้าได้ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 14 มิ.ย. 50 06:33:30 ]

ความคิดเห็นที่ 132 ตอนนั้น...ตัวเท่านี้ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 14 มิ.ย. 50 07:45:03 ]

ความคิดเห็นที่ 133 ตอนนี้...ตัวเท่านั่น จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 14 มิ.ย. 50 07:45:35 ]

ความคิดเห็นที่ 134 คุณสีน้ำบนผืนผ้าใบ ถ้าหนังสือได้วางขายจริงก็ขอให้ขายดีๆนะคะ แต่อยากให้แทรกข้อคิดให้ผู้อ่านด้วย โดยเฉพาะพวกวัยรุ่น คือเราไม่อยากให้วัยรุ่นที่มาอ่านแล้วรู้สึกว่า จะสามารถมีชีวิตที่โชคดีอย่างคุณได้ เราไม่อยากให้เด็กคนไหนมาคิดว่า "ไม่เป็นไรปล่อยให้ท้องไป โกหกพ่อแม่ไปก่อน เดี๋ยวไปตายเอาดาบหน้า เดี๋ยวพ่อแม่แฟนคงช่วยเหลือเหมือนกรณีคุณ" เพราะในชีวิตจริงมันอาจไม่เกิดขึ้นจริง ในชีวิตจริงมันต้องลำบากกว่านี้ ไม่ได้ว่าหนังสือคุณไม่ดีนะ ไม่อยากให้เข้าใจผิด เพียงแต่กลัวว่าถ้าผู้อ่านคิดไม่ถ้วนถี่ อาจทำตามแบบผิดๆได้ ยังไงก็ขอฝากประเด็นนี้ด้วยนะคะ จากคุณ : แม่อ๊อตโต้ - [ 14 มิ.ย. 50 09:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 135 อ่านจนจบแล้วค่า....... ขอบคุณที่นำมาให้อ่านคะ..... จากคุณ : นางฟ้าตาหวาน - [ 14 มิ.ย. 50 10:13:33 ]

ความคิดเห็นที่ 136 ติดตามอ่านนะคะ คุณคิดดีมากๆคะ ที่ไม่เอาลูกออก ลูกเป็นของขวัญล้ำค่ามากๆ บางทีอาจเหนื่อย อาจจะท้อไปบ้าง หรือมากๆก็แล้วแต่ แต่พอได้เห็นหน้าลูกก็ยิ้มๆด้นะคะ สู้ต่อไปนะคะ จะเป็นกำลังใจให้ อยากจะบอกลูกชายคุณหล่อมากๆเลยคะ รูปตอนเกิดขาว หล่อมาเลย จากคุณ : mizzy-puipuiie - [ 14 มิ.ย. 50 10:25:35 ]

ความคิดเห็นที่ 137 อ่านจบแล้ว.. เขียนได้ดีมากเลยนะคะ ใช้ภาษาธรรมดา แต่ละเอียด เป็นกำลังใจให้ทุกเรื่องในชีวิตนะคะ! จากคุณ : หมวยน้อยร้อยชั่ง - [ 14 มิ.ย. 50 10:38:38 ]

ความคิดเห็นที่ 138 อ่านจนมึนค่ะ แต่ก็สนุกดีชวนติดตาม ไม่งั้นคงอ่านไม่จบ ดีใจที่คุณไม่เอาเด็กออกค่ะ ลูกเป็นสิ่งมีค่าและสิ่งมหัศจรรย์ ของคนที่มีหัวใจเป็นแม่ทุกคน จากคุณ : The Star in The Sky - [ 14 มิ.ย. 50 12:19:18 ]

ความคิดเห็นที่ 139 แสบตา ไม่รู้เพราะน้ำตา หรือว่า เพราะมันยาวนะ ชีวิตเรา ก็เท่านี้เนอะ สิ่งที่มีความสำคัญที่สุดในชีวิตก็คือลูกนี่แหล่ะ จากคุณ : ป้าแมงฯ - [ 14 มิ.ย. 50 12:42:31 ]

ความคิดเห็นที่ 140 เป็นเรื่องจริงใช่ไม๊ค่ะ ถ้าใช่ คุณเป็นคนที่อดทนมากที่เก็บเรื่องไม่บอกพ่อ บริหารเวลาได้ดีจริงๆ แต่คนที่เกิดปัญหาอย่างคุณก็อาจจะไม่สามารถแก้ปัญหาได้ดีอย่างคุณน่ะ พื้นฐานความคิด การเลี้ยงดูต่างกัน อย่างที่พอผู้หญิงท้อง ก็ให้ไปทำแท้ง แล้วผู้ชายก็หนีหายไปมีใหม่ ฝ่ายหญิงก็ไปมีผู้ชายใหม่วุ่นวายไปหมด ของคุณก็เรื่องแฟนยังสามารถทำให้เค้ากลับตัวกลับใจมาเป็นพ่อที่ดีช่วยดูแลลูกได้ เราชอบวิธีคิดของคุณน่ะ(ถึงจะผิดพลาดจากตอนแรกแล้วก็ตาม) ตกลงลูกชายได้รร.หรือยังค่ะเนี่ย จากคุณ : jinny'mom - [ 14 มิ.ย. 50 13:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 141 เขียนได้ดีค่ะ สำนวนภาษาชัดเจน ทำให้อ่านรื่นไหล รวดเดียวจบ แบบมีน้ำตาร่วงด้วย ขอชื่นชมในความใจเด็ด เมื่อรู้ตัวว่าทำพลาดแล้ว แต่ไม่คิดหนีปัญหาด้วยการเอาเด็กออก ยังหันหน้าเข้าสู้ แม้ว่าจะต้องปิดบังพ่อแม่ก็ตาม แต่ก็เข้าใจเพราะคุณอายุยังน้อย แก้ปัญหาได้ขนาดนี้ก็นับว่าเก่งแล้ว ขอให้ประสบความสำเร็จในชีวิตนะคะ จากคุณ : แม่หมูอู๊ด (แม่หมูอู๊ด) - [ 14 มิ.ย. 50 13:31:58 ]

ความคิดเห็นที่ 142 เย้! นาน ๆ จะอ่านเรื่องยาวได้จบ ปรบมือให้เลย เป็นคุณแม่ที่น่าชื่นชมมาก ให้กำลังใจนะคะ คุณได้รางวัลแห่งชีวิตแล้วจริงๆ ขอให้น้องเป็นเด็กดี แข็งแรง โตไวๆ สงสัยเป็นจะหนุ่มทันคุณแม่ (ยังสาว)แน่เลย จากคุณ : พิมเสนกะถั่วพู (ปัญชลี) - [ 14 มิ.ย. 50 13:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 143 *132 --- น่ารักมากๆๆ ^^ *133 --- ท่าทางซนไม่ใช่น้อย ^^ จากคุณ : ~ Rain Or Shine ~ - [ 14 มิ.ย. 50 15:47:08 ]

ความคิดเห็นที่ 144 สุดยอดไปเลยค่ะ ดีมาก ๆ ค่ะ คุณเป็นคนที่เข้มแข็งมาก ๆ และมีหัวใจของความเป็นแม่เกินร้อยค่ะ จากคุณ : ไหมน้ำมนต์ - [ 14 มิ.ย. 50 16:46:24 ]

ความคิดเห็นที่ 145 ลูกชายหล่อค่ะ จริง ๆ นะ โตขึ้นต้องหล่อแบบหนุ่มสถาปนิกแน่เลย จากคุณ : MONROVIA - [ 14 มิ.ย. 50 17:24:48 ]

ความคิดเห็นที่ 146 ยาวมากเลยค่ะ ขอแปะไว้ก่อนว่างจะมาอ่าน จากคุณ : หมูหิน (forgetmena) - [ 14 มิ.ย. 50 22:04:43 ]

ความคิดเห็นที่ 147 เข้ามาอ่านด้วย นั่งนานจนเมื่อยหลังเลย  แฮ่ก ทรมานคนท้อง ลูกก็ถีบ ๆๆ แต่อยากอ่านให้จบ ไม่งั้นนอนไม่หลับ อิอิ ขอเป็นกำลังใจให้คุณแม่น้องกันดั้มในทุกเรื่องนะจ้า จากคุณ : ไ่่ก่ย่างคุกกี้กรอบหมีชอบหมด - [ 15 มิ.ย. 50 05:59:58 ]

ความคิดเห็นที่ 148 เรื่องดีมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ลูกน่ารักมากๆๆ จากคุณ : @Nana-cute@ - [ 15 มิ.ย. 50 11:58:38 ]

ความคิดเห็นที่ 149 ขอชื่นชมค่ะที่เข้ามาแบบเปิดเผยตัวตนมาก ๆ (ลงกระทั่งรูปน้องกันต์) ปรกติเรื่องราวแบบนี้จะเข้ามาแบบถอดล๊อกอินกันซะเป็นส่วนใหญ่ บางตอนอ่านแล้วน้ำตาไหล บางตอนอ่านไปหัวเราะไป เขียนได้ดีจนต้องอ่านจนจบทั้ง ๆ ที่ลูกตื่นมาขอดูดนมไปสองรอบก็ยังมาอ่านต่อให้จบ คนเป็นแม่ย่อมเข้าใจความรักของคนเป็นแม่ค่ะ ขอให้ทุกสิ่งในชีวิตเป็นไปแต่ในทางที่ดีขึ้น ดีขึ้นนะคะ จากคุณ : Maple (Maple Maple) - [ 15 มิ.ย. 50 12:25:37 ]

ความคิดเห็นที่ 150 ตามอ่านมา2วันแล้ว ยินดีด้วยนะค่ะใกล้จะรับปริญญาแล้ว ขอให้ปัญหาทุกอย่างคลีคลายไปในทางที่ดีนะค่ะ จากคุณ : มามี้@ian - [ 15 มิ.ย. 50 21:14:35 ]

ความคิดเห็นที่ 151 เจอไฟล์คำนิยมที่ตัวต้นเหตุอีกรายเขียนไว้ให้ลงในพ็อกเก็ตบุ๊คที่ทำเป็นโปรเจค ก็เป็นอีกมุมมองหนึ่งของฝ่ายชายน่ะคะ เลยโพสให้ลองอ่านดู คำสารภาพจากหัวใจผู้ชายคนหนึ่ง                ตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมออนไลน์ ICQ แล้วอยากหาเพื่อนคุยเกี่ยวกับเรื่องแฮรี่พอตเตอร์ เธอได้แอดผม และชวนผมคุย แต่!!! เธอคนนั้นไม่เคยอ่านเรื่องแฮรี่พอตเตอร์ (แล้วแอดตูทำไมฟ่ะ) เธอขอให้ผมเล่าเรื่องให้ฟังผมก็เล่าให้เธอฟัง                 จากวันนั้นผ่านมา 3 ปี เธอและผมได้ไปเที่ยวบางแสน และเป็นที่กำเนิด คุณชาย นาม น้องกันดั้ม แต่โดนย่าเซ็นเซอร์เหลือชื่อเล่นๆว่า ชายกันต์                 วันแรกที่เธอบอกผมว่าท้องผมก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไรว่าเธอจะท้อง เลยให้เธอไปตรวจเพื่อความแน่ใจที่โรงพยาบาลย่านลาดพร้าว ผลออกมา เธอท้องจริงๆ ผมเองก็รู้สึกงงๆ ปนดีใจ  จากวันนั้น ผ่านมา 38 สัปดาห์ การไปๆมาๆระหว่าง บ้านที่ลาดพร้าว กับ โรงบาล  เธอก็ให้กำเนิดลูกชายให้กับผม วันนั้นผมเองก็ทำอะไรไม่ค่อยถูก ตอนเธอนอนเตียงเข็นขึ้นมาบนห้องพักเธอถามผมว่าลูกอยู่ไหน ผมเองก็ไม่รู้ เพราะเพิ่งเห็นเธอยังไม่เจอลูกเลย พยาบาลก็บอกว่า ลูกไปอุ่นตัวทำความสะอาดและฉีดยา นาทีที่ได้เห็นหน้าลูกผมดีใจมาก เอ้อ เป็นพ่อคนแล้วสิเรา ในชีวิตนี้ผมรักเธอและลูกมากที่สุด               เวลาผ่านไปไวยังกับติดจรวด ถึงวันนี้ 6 ปีแล้วครับ ที่เธอเป็นหัวใจของผม และราว3ปีที่ผมได้เป็นพ่อคน ชีวิตครอบครัวของเราก็ลุ่มๆดอนๆ แต่พวกเราก็ยังรักกันดีอยู่ และแล้ววันหนึ่งเธอเดินมาบอกผมว่า เธอจะเขียนหนังสือเรื่องราวของครอบครัวเรา ผมก็ยังคิดว่าเธอล้อเล่น ใครจะคิดว่าเธออยากจะเปิดเผยเรื่องอะไรทำนองนี้ เพราะผมรู้ดีว่าเรื่องแบบนี้ผู้หญิงเขาเสียหาย แต่แล้วเธอก็เริ่มลงมือเขียน เขียนๆ หยุดๆเพราะเจ้าตัวเล็กของเรามันเป็นตัวก่อกวน ป่วนชวนแม่เล่นบ้าง ชวนแม่ดูการ์ตูนบ้าง แต่สุดท้ายเธอก็เขียนหนังสือเล่มนี้เสร็จจริงๆ ครั้งนี้ผมรู้สึกดีใจปนงงๆอีกแล้ว ว่าเสร็จได้ไง ผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมทึ่งถึง 2 ครั้ง ครั้งแรกตอนที่เธอบอกผมว่าท้อง คราวนี้เธอทำหนังสือของตัวเองสำเร็จเป็นรูปเล่มได้จริงๆ                 ดีใจด้วยกับหนังสือเล่มนี้จริงๆ เพราะหนังสือที่ทำให้เราพบกัน เพราะหนังสือคือความสุขเล็กๆของเธอ และที่สำคัญหนังสือเล่มนี้เป็นความฝันของเธอ ... นายอัศจรรย์พ่อกันดั้ม แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 50 22:08:58 แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 50 22:07:41 จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 15 มิ.ย. 50 22:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 152 เอ่อ........เริ่มงงนิดหน่อยแล้วค่ะ -*- จากคุณ : ~ Rain Or Shine ~ - [ 16 มิ.ย. 50 10:06:07 ]

ความคิดเห็นที่ 153 เข้ามาตกใจ ว่าอีฉันไปตั้งกระทู้ตั้งแต่เมื่อไร จากคุณ : แม่คนหนึ่ง - [ 16 มิ.ย. 50 15:03:11 ]

ความคิดเห็นที่ 154 เขียนได้ดีเลยค่ะ อ่านง่าย ชวนติดตาม ถ้าพิมพ์ออกขาย คงจะได้เงินเก็บเป็นค่าเล่าเรียนของน้องกันต์แน่นอน (เชียร์ให้ติดต่อโรงพิมพ์นะคะ) ดูจากรูปถ่าย น้องกันต์น่ารักมาก น่าจะพูดเก่งด้วยนา ขอให้ครอบครัวมีความรัก ความสามัคคี จะได้ช่วยกันฟันฝ่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่เข้ามาในชีวิต (การทดลองจากสวรรค์) ชีวิตคือการเรียนรู้นะคะ คงไม่มีมหาวิทยาลัยไหนจะยิ่งใหญ่ไปกว่ามหาวิทยาลัยชีวิตอีกแล้ว ด้วยความปรารถนาดี จากคุณ : บีพี - [ 16 มิ.ย. 50 18:23:15 ]

ความคิดเห็นที่ 155 เป็นกำลังใจให้นะคะ แต่งงตรงคำนิยมของฝ่ายชายค่ะ ทำไมถึงใช้ล๊อกอินฝ่ายหญิงคะ จากคุณ : madamcattie - [ 16 มิ.ย. 50 19:34:27 ]

ความคิดเห็นที่ 156 น้องเป็นคนที่ โชคดี มีกำลังใจจากคุณชายรองเท้าแตะตาขาว(นิดหน่อย) หม่อมชุลี และคุณแม่ของน้องเอง จิตใจดี จากพื้นฐานในวัยเด็ก เข้มแข็งที่สุด สามารถผ่านอุปสรรคมาได้จนถึงวันนี้ และสุดท้ายน้องได้เลือกเส้นทางชีวิตที่ถูกต้องที่สุด อย่างน้อยๆ น้องเป็นคนนึงที่มีพรสวรรค์ด้านการเขียนที่ดีมาก จากคุณ : rx_jungmai - [ 17 มิ.ย. 50 10:56:37 A:125.24.151.207 X: TicketID:148057 ]

ความคิดเห็นที่ 157 อ่านแล้วนำตาคลอเบ้าเลยค่ะ คุณเป็นผู้หญิงที่เก่งและแกร่งค่ะ ขอชื่นชมด้วยใจจริงค่ะ ซูฮกๆๆๆๆๆ จากคุณ : noo (nooswu) - [ 17 มิ.ย. 50 13:16:18 ]

ความคิดเห็นที่ 158 ขอขอบคุณทุกท่านมากเลยค่ะ ก่อนหน้าที่จะตัดสินใจโพส ก็กังวลอยู่ว่าจะโดนต่อว่าไหม เพราะรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องดีอะไรนัก แต่ทุกๆท่านก็ยังให้กำลังใจ และอ่าน รวมถึงข้อแนะนำดีๆในเรื่องของการเขียน ความคิดเห็นที่ 155   เป็นกำลังใจให้นะคะ แต่งงตรงคำนิยมของฝ่ายชายค่ะ ทำไมถึงใช้ล๊อกอินฝ่ายหญิงคะ จากคุณ : madamcattie  - [ 16 มิ.ย. 50 19:34:27 ] ที่เป็นล็อคอินฝ่ายหญิง เพราะว่าเป็นคนโพสเองค่ะ ไม่ใช่ฝ่ายชายมาโพส อย่างที่กล่าวไปแล้ว เนื้อหาเรื่องนี้มาจากหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊คจริงๆ แต่ไม่มีจำหน่ายหรือจัดพิมพ์ที่สำนักพิมพ์ไหนค่ะ เพราะเป็นงานนักศึกษา พอย้อนมาอ่นหน้าคำนิยม รู้สึกว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องทั้งหมด เลยเอามาโพสให้ทุกท่านได้อ่านน่ะคะ จากคุณ : สีน้ำบนผืนผ้าใบ - [ 17 มิ.ย. 50 17:10:38 ]

ความคิดเห็นที่ 160 *159 --- สู้! สู้! อย่าท้อนะคะ มีกำลังใจก้อนโตอยู่ข้างตัวแล้ว อย่ากลัวอะไรอีกนะ กำลังใจก้อนโตยังจ้องมองอยู่ข้างตัวนะ --- ถ้าเหนื่อย ถ้าท้อ ก็หันไปมองกำลังใจก้อนโตข้างตัว -- จะได้หายเหนื่อย ^^ จากคุณ : ~ Rain Or Shine ~ - [ 19 มิ.ย. 50 09:13:33 ]

ความคิดเห็นที่ 161 อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ เข้าใจจิตใจคุณมาก ๆ เลยค่ะ ยินดีด้วยนะคะกับความสำเร็จที่เรียนจนจบ เราเคยผ่าน ช่วงเวลาแบบนี้มาก่อน เราก็กลับไปเรียนจนจบเหมือนกัน เข้าใจความรู้สึกจริง ๆ ค่ะ จากคุณ : จ๋าอาโนเนะ (เวสารัช) - [ 20 มิ.ย. 50 05:17:44 ]

ความคิดเห็นที่ 162 คุณเป็นคุณแม่ที่น่าชื่นชมมากๆๆเลยคะ เป็นกำลังใจให้นะคะขอให้น้องกันดั้มน่ารักๆๆโตขึ้นป็นเด็กดีสมกับความรักและความห่วงใยของคุณแม่นะคะ จากคุณ : bring (bringnaja) - [ 3 ก.ค. 50 12:37:34 ]