ความคิดเห็นที่ 1 ในหนังสือ “ กว่าจะถึงอนุบาลก็สายเสียแล้ว” นี้ มีแนวคิดที่น่าสนใจเกี่ยวกับเด็ก 0-3 ขวบ มากมาย ซึ่งถ้าเราเลี้ยงเด็กผิดพลาด จะส่งผลให้แก้ไขยาก เช่น 1.ในช่วง 0-3 ขวบ แม่ควรจะอ่อนโยนต่อลูกและให้เข้าใกล้ธรรมชาติมากที่สุด และจะสอนอะไรก็สอน เด็กรับได้อย่างไม่น่าเชื่อ เช่น งานศิลปะ ดนตรี ทำให้เด็กเป็นคนละเอียดอ่อน  เล่านิทาน การแบ่งปัน ว่ายน้ำ ฟังเพลงง่ายๆ การพาไปดูของจริง การทำซ้ำๆ คือ กระตุ้นให้สนใจเราสามารถจะสอนวินัย ความดี ความเลวได้ตังแต่ตัวน้อยๆ  ซึ่งระเบียบวินัยควรจะสอนตั้งแต่ก่อนเข้าอนุบาลแล้ว เด็กควรอยากเรียนอะไรก็ได้ เรียนตามอัธยาศัย ไม่เร่งเรียน เด็กเป็นศูนย์กลาง แต่พ่อแม่ส่วนใหญ่จะปล่อยปะละเลยตอนต้น 0-3 ขวบแต่มายุ่งมาเข้มงวดกับเด็กตอนหลัง 7 ขวบไปแล้ว เพราะทำให้เด็กงง สับสน และไม่เกิดความคิดสร้างสรรค์ 2.แม่ที่ไม่ค่อยกอดลูก เป็นเรื่องผิดธรรมชาติของคนที่ต้องการความอบอุ่น ความไว้ใจ การอุ้มลูกเยอะๆจนติดมือ หรือนอนกับลูกก็เป็นสิ่งที่ดี ตอนที่ลูกกำลังใกล้จะหลับ เป็นช่วงที่ลูกจิตใจสงบ คุณแม่สามารถให้สิ่งดีๆกับเค้าตอนนี้ เช่น ร้องเพลง เล่านิทานที่มีคติสอนใจ อันนี้ดิฉันชอบมากค่ะ มักจะมีคุณแม่มือใหม่มาถามดิฉันเสมอว่า ลูกติดมือจะทำอย่างไรดี ดิฉันจะตอบว่า "ติดมือสิดี อุ้มเข้าไป อุ้มมากๆ ลูกจะได้อบอุ่น " ก็จริงๆนะคะ ลูกมีเวลาติดมือเราก็แป๊บเดียว ครั้นพอคลานได้ เดินได้ก็ไม่อยากให้อุ้มเสียแล้วค่ะ 3. ที่บ้านใดที่คุยกันเสียงดัง โทรทัศน์ก็ดัง   มีผลการวิจัยพบว่า เด็กจะใช้ภาษาไม่เก่ง ไม่ค่อยฟังใครแบบตั้งใจ มีสมาธิในการเรียนรู้สั้น ดังนั้นไม่ควรให้เด็กเล็กๆดูทีวีมากเกินไป 4. พ่อแม่ทะเลาะกัน ทำให้เด็กก้าวร้าว คุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ คำหยาบ คำพูดรุนแรงของพ่อมแนั้น เด็กจะจำแบบฝังใจ เด็กแรกเกิดสามารถรู้ได้ว่า พ่อแม่ทะเลาะกัน 5..อย่าพูดเสียงแบบเด็กๆกับเด็กๆ หรือทำเป็นพูดไม่ชัดแบบเด็กๆ เพราะทำให้เด็กงงและเข้าใจภาษาผิดๆ พูดแบบผู้ใหญ่กับเด็ก เด็กก็จะเป็นผู้ใหญ่ 6. ให้เด็กอยู่กับของใช้ที่เป็นธรรมชาติ เพราะเด็กที่เลี้ยงมากับธรรมชาติ เช่น การใช้ถ้วยชาม แก้ว เซรามิก ไม้ บ้านที่ใช้แสงธรรมชาติ สีธรรมชาติ เสียงธรรมชาติ เมื่อโตขึ้นจะมีนิสัยที่ละเอียดอ่อน รอบคอบ มีสมาธิ มากกว่าด็กที่มีแต่ของใช้ พลาสติก เมลามีน แสงจากไฟฟ้า เสียงจากทีวี เพราะธรรมชาตินั้นมีความสุภาพและละเอียดอ่อน จึงเป็นการสร้างจิตวิญญาณที่ดีให้เด็ก ซึ่งพ่อแม่ไทยโบราณเลี้ยงลูกท่านก็ได้เลี้ยงลูกมาแบบนี้ อันนี้อาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่อธิบายได้ว่า ทำไมคนเดี๋ยวนี้หุนหันพลันแล่น จิตใจหยาบกระด้าง 7. เด็กที่เล่นของเล่นสำเร็จรูป เช่น เครื่องบิน รถ เรือ หุ่นยนต์ ฯลฯ โตขึ้นเด็กจะกลายเป็นคนเบื่อง่าย ไม่มีความคิดสร้างสรรค์ ขาดจินตนาการ ของเล่นที่ดีจะต้องเน้น “จินตนาการ” อาจจะเป็นก้อนหิน  ใบไม้ เปลือกหอย ดินน้ำมัน และให้เด็กสมมติโน่นนี่ 8. การมีพี่น้องหรือมี ปู่ ย่า ตา ยายในบ้าน ก็ดี (ถ้าไม่ตามใจจนเกินเหตุ )ทำให้เด็กๆได้เล่นกันเองมากๆ จะทะเลาะกันเอง ระหว่างเด็กไม่เป็นไร นี่เป็นตัวอย่างที่ยกมาค่ะ หนังสือเล่มนี้ยังมีข้อน่าสนใจอีกมากมายค่ะ แม่ๆที่สนใจลองอ่านหนังสือเล่มนี้ได้จากเวป http://www.rmutphysics.com/charud/scibook/baby/index/index1.htm นะคะ สำหรับแม่ๆที่อ่านแล้ว ลองมาแลกเปลี่ยนความเห็นกันค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 51 16:07:09 จากคุณ : หมูเหมียว - [ 20 ม.ค. 51 16:03:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สำหรับผู้หญิงไม่มีงานใดสำคัญกว่างานเลี้ยงลูก อาจารย์ซูซูกิพูดกับบรรดาคุณแม่ทั้งหลายเสมอว่า   "ที่ว่างานอื่นยุ่งจนไม่มีเวลาดูแลลูกน่ะ หมายความว่าอย่างไร? ในโลกนี้มีงานอะไรที่สำคัญยิ่งกว่าเลี้ยงลูกหรือครับ? ถ้าหากมีงานอะไรที่สำคัญกว่างานเลี้ยงลูกละก็ คุณคลอดเขาออกมาทำไม ถ้าคุณคิดว่างานนั้นสำคัญมากก็เชิญทำไปเลย จะใช้เวลาสัก 50-60 ปี ก็ทำให้เสร็จเสียก่อน แล้วค่อยมีลูกเถอะครับ” จากคุณ : หมูเหมียว - [ 20 ม.ค. 51 16:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณค่ะคุณหมอหนึ่ง เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ หนิงเองรักลูกมากจนคนรอบข้างเตือนว่าตามใจมากไปเปล่า อย่างเช่นหนิงซื้อไม้ลื่นให้ลูก ก็โดนเหน็บๆ กันบ้างว่าขนาดลูกขวบเดียว ต่อไปจะขนาดไหน แต่หนิงมองว่าลูกอยู่ในบ้านที่ไม่มีอะไรให้เค้าพัฒนากล้ามเนื้อเลย เค้าอยากปีน อยากโหน อยากมุด และสังคมเมืองกรุง สวนสาธารณะ หรือ อะไรก็เป็นเรื่องค่อนข้างไม่สะดวก หนิงเลยตัดสินใจซื้อ ซึ่งคิดว่าถูกมาก เพราะลูกพัฒนาได้เร็วมาก ปีนเอง เกาะเอง หาทางลงเอง หนิงคอยดูแต่ไม่ช่วย นอกจากเค้าจะพลาดจริงๆ หนิงไม่ชอบให้ลูกเล่นของเล่นสำเร็จรูปที่ใส่ถ่านแล้วมันก็วิ่งไปวิ่งมา มีเสียงเพลงมีไฟ แต่หนิงชอบให้ลูกเล่นตามจินตนาการของเค้าอ่ะค่ะ บางทีสกปรกไปบ้างก็ไม่เป็นไร เห็นเค้าชอบนั่งขุดๆ ที่สนามหญ้า ก็ทำที่ขุดทรายให้เค้า หรือ หากระดาษมาให้วาดภาพระบายสีบ้าง (แต่ต้องดูไม่ให้เอาสีเข้าปาก) อีกอย่างที่พยายามปลูกฝังตั้งแต่ตอนนี้เลย คือ อยากให้เค้ารู้จักการให้ค่ะ ถ้ามีโอกาสจะพาไปให้อาหารปลาบ้าง หรือ ไปทำบุญ ให้เค้าเห็นว่าเค้าโชคดีกว่าคนอื่น เพราะฉะนั้นต้องรู้จักแบ่งปันค่ะ ไม่รู้ว่าผิดหรือถูก แต่ก็พยายามให้เค้าให้มากที่สุดในตอนนี้ค่ะ จากคุณ : Save the Best for Last - [ 20 ม.ค. 51 16:18:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พี่คะ ตะกี้ขึ้นไปหาหนังสือ "กว่าจะถึงอนุบาลก็สายเสียแล้ว" ไม่เจอ.. ตอนท้องแล้วขึ้นไปทำห้องสมุด จำได้ว่ายังเห็น ๆ อยู่ แล้ววันนี้ตอนเที่ยงขึ้นไปดู คุยกับเจ้าหน้าที่ เค้าก็ช่วยหานะ แต่หาไม่เจอ...อะไรกันนี่ ก็เคยเห็น ๆ อยุ่  อยู่พจนานุกรมเด็ก เราก็ยืมมาอ่าน.... จำได้ว่าหนังสือนี้จะยืมต่อหลังจากที่คุณลูกอายุได้สักขวบ..... ต้องขออภัย กะจะเอามาคุยกันซะหน่อย... จากคุณ : แม่บ้าน_it - [ 20 ม.ค. 51 16:18:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ท่าปีนไม้ลื่นค่ะ จากคุณ : Save the Best for Last - [ 20 ม.ค. 51 16:19:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อจ. รถเครื่องถีบ ประชดแรงไปเป่า ทำงานไปก่อน 50-60 ค่อยมามีลูก จริงๆ นะเห็นด้วยนะ แม่บ้านเค้าก็อยากให้เด็กๆไปเรียนโน้นเรียนนี่ บางครั้ง ก็อยากค้านเอามากๆ แต่เพราะ น้องเค้าก็ดูสนุกนะ ที่ไป ไปแล้วมาเล่า นานเค้าก็มี ล้า ผมเองก็ไม่แน่ว่า มันถูกไหม มันจะเป็นการสร้างให้เค้าจับจด หรือ เป็นการเล่นสนุกของเค้า(กระทู้เก่า ใครใช้คำนี้หว่า ใช่แม่ป้อมหรือเป่า  ชอบคำนี้นะ) อะไรที่เราจ่ายได้ก็จ่าย จ่ายไม่ไหวก็ไม่ขวนขวายมากนักหรอก ก็ยังไม่ต้องเรียนตอนนี้ เรื่องเรียนว่ายน้ำ ไม่ได้ถือว่า เป็นเรื่องต้องการสร้างความสามารถแข่งขัน แต่เพื่อการป้องกันตัวเองของเค้า หากเกิกเหตุที่พ่อแม่มัน ยังช่วยตัวเองไม่ได้เลย ป๊ะ ใช้ จิ๊กซอร์ ตัดไม้อัดแผ่นทำชั้น ลูกสาวคนโต ตอน 6 ขวบ ก็มาขอลองช่วย ก็สอนเค้าใส่แว่นตา ใส่ถุงมือ เด็กที่มีไว้ทำสวน จัดสายไฟ ไปด้านตรงข้ามแนวทางตัด จับมือประคอง พร้อมแล้ว เดินเครื่อง ป๊ะคุมสวิทซ์ เค้าคุมแนวตัด  ให้ซึมซับ ความระมัดระวัง ให้ทำงานกับผุ้ใหญ่ ถ้าเป็นงานผู้ใหญ่ ไม่ควรทำเอง เพราะต้องช่วยกันระวัง เค้าเคยขอตีลังกา จาก โซฟา ลงเบาะ รองนอนน้องเป็ดตัวแสบ โดนแม่ดุ แต่พ่อให้ มีข้อแม้ว่า ต้องเล่นพร้อมพ่อ ห้ามเล่นคนเดียว แม่จับไม่ทัน แล้ว น้องต้องนอนหลับ ... เพราะ น้องพูดไม่รู้ฟัง ไม่เหมือนพี่ (มันเป็นการสร้างความภูมิใจให้เค้านะว่า เค้าจะเคารพที่ตกลงกันวัน ....) (ยื่นใกล้ขอบบนโซฟา โน้มตัวเอามือยันขอบโซฟา ดีดพลิกม้วนหน้ากลางอากาศ เก็บคอ เอาขาลงบนเบาะที่วางบนพื้น ดีดเบาๆ เอาหลัง ลงเบาะ ม้วนแบบ ยิมนาสติก พ่อเอามือขวางไว้ เป็นแกนหมุนแล้วจับประคองเผื่อตีเอียงหลุดเบาะ)   เล่นกัน กว่า อาทิตย์ ก็เลิกกันไป ก็ไม่เคยเล่นเองเลย แล้วก็ไม่ได้ ส่งไปเรียน ยิมฯ อะไรเลย ผ่านมาเมื่อเดือนที่แล้ว (8ขวบ) ที่ รร เค้ากับเพื่อน วิ่งมาบอกว่า เค้าเป็นคนเดียวในห้องเรียน (ที่มีทั้ง ช/ญ) ที่ทำท่าพละ "หกกบเสียใจ" ได้ อะไรหว่า หกกบเสียใจ ..... มันคือการตีลังกา กะเอามือยันพื้นเอาหลังแนบกำแพง ..... แล้ว ครูพละช่วยประคอง....   (ม่ายรู้ดีใจดีไหม ทำไม ลูกสาวสุดที่รัก ห้าวววว อย่างงี้หว่า....) จากคุณ : polar bear's sushi (The Polar Bear) - [ 20 ม.ค. 51 16:33:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พี่ก็ซื้อมาอ่านแต่ยังอ่านไม่จบเลยหนึ่งเอ๊ย.... น้องหนิง..วันนี้อยู่หน้าจอได้เหรอจ๊ะ จากคุณ : ลูกไหม (ลูกไหม) - [ 20 ม.ค. 51 16:34:00 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หนังสือเล่มนี้หยีซื้อตั้งแต่พานพุ่มได้ 4-5 เดือน จนถึงตอนนี้ยังอ่านไม่จบเลยค่ะพี่หนึ่ง เหลือตอนท้าย ๆ ค่ะ จากคุณ : อิจิโงะจัง - [ 20 ม.ค. 51 16:38:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นท่า เจ้านู่ แม่หนิง นี่ ท่าเดียวกับ พี่สาวเจ้าเป็ดตกน้ำเลย .... อย่างงี้เลย ผมกะลาหมวกกันน๊อก ดู หัวโต ปีนอย่างเอาจริงเอาจัง .... ทางขึ้นทางลง ฉัน ทำได้หมด ... ลักษณะการเล่นบ่อทราย เล่นรอบตัว ดูแล้ววววววว ก๊อปปี้ กันมาเลย ท่าทาง มาตราฐาน... จากคุณ : polar bear's sushi (The Polar Bear) - [ 20 ม.ค. 51 16:39:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ยังไม่เคยอ่านค่ะ แต่เคยเห็นที่ร้านหนังสือแล้วก็เปิดอ่านผ่านๆไม่ได้ซื้อค่ะ สงสัยจะต้องไปหาซื้อมาอ่านบ้างแล้วค่า...  อิอิ จากคุณ : กอล์ฟกะเทวดาน้อยนะคะ (HACKER HUNTING in The City) - [ 20 ม.ค. 51 16:50:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาแจม กระทู้นี้ด้วยคนค่ะ อ่านที่คุณหมอหนึ่ง (ขออนุญาตเรียกคุณหมอหนึ่งเหมือนที่ชาวชานเรือนเรียกกันนะคะ) สรุปแนวคิดในการเลี้ยงลูกตามหนังสือ "กว่าจะถึงอนุบาลก็สายเสียแล้ว" เราเห็นด้วยตามนั้นทุกประเด็น และอยากขอเพิ่มเติม ความรู้ที่ได้ศึกษามาตามหัวข้อที่คุณหมอหนึ่งกล่าวถึงตามนี้นะคะ ............................................................................................... 1.ในช่วง 0-3 ขวบ แม่ควรจะอ่อนโยนต่อลูกและให้เข้าใกล้ธรรมชาติมากที่สุด และจะสอนอะไรก็สอน เด็กรับได้อย่างไม่น่าเชื่อ เช่น งานศิลปะ ดนตรี ทำให้เด็กเป็นคนละเอียดอ่อน เล่านิทาน การแบ่งปัน ว่ายน้ำ ฟังเพลงง่ายๆ การพาไปดูของจริง การทำซ้ำๆ คือ กระตุ้นให้สนใจเราสามารถจะสอนวินัย ความดี ความเลวได้ตังแต่ตัวน้อยๆ ซึ่งระเบียบวินัยควรจะสอนตั้งแต่ก่อนเข้าอนุบาลแล้ว เด็กควรอยากเรียนอะไรก็ได้ เรียนตามอัธยาศัย ไม่เร่งเรียน เด็กเป็นศูนย์กลาง แต่พ่อแม่ส่วนใหญ่จะปล่อยปะละเลยตอนต้น 0-3 ขวบแต่มายุ่งมาเข้มงวดกับเด็กตอนหลัง 7 ขวบไปแล้ว เพราะทำให้เด็กงง สับสน และไม่เกิดความคิดสร้างสรรค์ ............................................................................................... เนื่องจากเด็กวัย 0-7 ขวบ เด็กเรียนรู้ผ่านการเลียนแบบทุกสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวค่ะ การที่แม่ให้ความรักและโอ่นโยนต่อแก แกก็จะซึมซับความรัก และเลียนแบบความอ่อนโยนจากแม่ ถ้าแม่กราดเกรี้ยว เด็กก็จะกราดเกรี้ยวด้วยค่ะ ในวัยนนี้เด็กจะยังไม่แยกตัวออกจากสิ่งต่างๆรอบตัว แกจะยังไม่มีมีความรู้สึกถึงความเป็นปัจเจกของตัวเอง ฉะนั้น เมื่อแกเห็นแมว แกก็จะเดินสี่ขาร้องเหมียวๆ อย่างแมวได้ เล่นสมมุติเป็นหมา เป็นนกได้ เรียกว่าเห็นอะไรก็เลียนแบบ ธรรมชาติรอบตัวคือเพื่อนเล่นของแกเลยค่ะ การทำซ้ำ เป็นสิ่งจำเป็น เพราะมันจะทำให้เด็กซึมซับเรื่องนั้นเข้าไปอยู่ในตัวเด็ก เช่น เล่านิทานเรื่องเดิมซ้ำๆ ดังนั้นนิทานควรเป็นนิทานที่เหมาะสมกับเด็ก แกจะจดจำความดี จากตัวละครในนิทานเข้าไว้ในตัวได้อย่างไม่น่าเชื่อค่ะ วัยนี้ต้องให้ตัวอย่างที่ดีกับเด็ก เพราะเด็กกำลังเลียนแบบ และสิ่งต่างๆที่เป็นสิ่งดีๆ ที่ผ่านเข้ามาจะประทับอยู่ในตัวเด็ก และส่งผลในวัยโต เมื่อแกใช้วิจารณญาณเป็นแล้วค่ะ ดังนั้นการให้สภาพแวดล้อมที่ดีแก่เด็ก ทั้งความรัก การเป็นตัวอ่ย่างที่ดี การให้เด็กได้เห็นความดี การให้เด็กได้อยู่กับธรรมชาติซึ่งเป้นเพื่อนที่แสนดี เป็นเสมือนการเตรียมเด็กให้พร้อมสำหรับการเริ่มต้นเรียนในวัย 7 ขวบค่ะ เดี๋ยวมาต่อข้อ 2 ค่ะ จากคุณ : แม่ของลูกสาว - [ 20 ม.ค. 51 17:22:57 A:124.121.246.185 X: TicketID:110182 ]

ความคิดเห็นที่ 12 2.แม่ที่ไม่ค่อยกอดลูก เป็นเรื่องผิดธรรมชาติของคนที่ต้องการความอบอุ่น ความไว้ใจ การอุ้มลูกเยอะๆจนติดมือ หรือนอนกับลูกก็เป็นสิ่งที่ดี ตอนที่ลูกกำลังใกล้จะหลับ เป็นช่วงที่ลูกจิตใจสงบ คุณแม่สามารถให้สิ่งดีๆกับเค้าตอนนี้ เช่น ร้องเพลง เล่านิทานที่มีคติสอนใจ อันนี้ดิฉันชอบมากค่ะ มักจะมีคุณแม่มือใหม่มาถามดิฉันเสมอว่า ลูกติดมือจะทำอย่างไรดี ดิฉันจะตอบว่า "ติดมือสิดี อุ้มเข้าไป อุ้มมากๆ ลูกจะได้อบอุ่น " ก็จริงๆนะคะ ลูกมีเวลาติดมือเราก็แป๊บเดียว ครั้นพอคลานได้ เดินได้ก็ไม่อยากให้อุ้มเสียแล้วค่ะ ............................................................................................... เด็กในวัย 0-7 ปี เป็นวัยที่ร่างกายกำลังมีการพัฒนาและเจริญเติบโตมากที่สุด เป็นช่วงที่อวัยวะภายในพัฒนาตัวเองเพื่อให้ทำงานได้สมบูรณ์ที่สุด อารมณ์ของเด็กในวัยนี้ ไม่ว่าจะเป็น รัก ชอบ โมโห ฉุนเฉียว เกลียดชัง จะมีผลต่อการพัฒนาอวัยวะภายในต่างๆ ของร่างกาย การที่เด็กขาดความรักจากผู้เป็นพ่อแม่ จะส่งผลต่อระบบการพัฒนาอวัยวะภายใน ซึ่งอาจทำให้เด็กมีโรคบางโรคเมื่อแกโตขึ้นได้ค่ะ เช่น โรคไต ตรงนี้เราเรียนรู้มาจาก แนวคิดของนักมนุษยปรัชญา ท่านหนึ่งค่ะ หากชาวชานเรือนท่านใดมีความเห็นเป็นอย่างอื่น ยินดีรับฟังค่ะ จากคุณ : แม่ของลูกสาว - [ 20 ม.ค. 51 17:32:24 A:124.121.246.185 X: TicketID:110182 ]

ความคิดเห็นที่ 13 3. ที่บ้านใดที่คุยกันเสียงดัง โทรทัศน์ก็ดัง มีผลการวิจัยพบว่า เด็กจะใช้ภาษาไม่เก่ง ไม่ค่อยฟังใครแบบตั้งใจ มีสมาธิในการเรียนรู้สั้น ดังนั้นไม่ควรให้เด็กเล็กๆดูทีวีมากเกินไป ............................................................................................... เรื่องเสียงพูดคุยดัง เราเคยรู้มาว่ามันเป็นสภาพแวดล้อมในทางลบสำหรับเด็ก เด็กไม่ควรอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีเสียงดังเกินไป อันนี้แม้แต่เรา ถ้าให้ไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีเสียงดังเกินไป หัวใจยังแทบออกมาเต้นระบำข้างนอก สำหรับเด็ก ก็คงไม่ต่างกัน แต่สำหรับเรื่องทีวี เห็นด้วย 100% ว่าจะทำให้เด็กขาดพัฒนาการทางภาษา เพราะไม่ได้โต้ตอบ ............................................................................................... 4. พ่อแม่ทะเลาะกัน ทำให้เด็กก้าวร้าว คุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ คำหยาบ คำพูดรุนแรงของพ่อมแนั้น เด็กจะจำแบบฝังใจ เด็กแรกเกิดสามารถรู้ได้ว่า พ่อแม่ทะเลาะกัน ............................................................................................... เด็กซึมซับอารมณ์ได้ดีเลยค่ะ บวกกับความสามารถในการจดจำและเลียนแบบ แนนอนค่ะ พ่อแม่ก้าวร้าว เด็กก็ก้าวร้าวตาม จากคุณ : แม่ของลูกสาว - [ 20 ม.ค. 51 17:37:55 A:124.121.246.185 X: TicketID:110182 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สุดท้าย ขอเพิ่มเติมเรื่อง "ของเล่นสำหรับเด็ก" ค่ะ เด็กสมัยนี้ได้เล่นของเล่นธรรมชาติน้อยมาก ของเล่นธรรมชาติ ช่วยให้เด็กได้สร้างจินตนาการด้วยตัวเอง ของเล่นสำเร็จรูปสมัยนี้ ทำให้เด็กไม่ต้อง "ฝึกใช้จินตนาการ" เป็นความหวังดีของพ่อแม่ แต่เป็นสิ่งที่ทำให้เด็ก ไม่ได้ดึงความสามารถที่มีออกมาใช้ค่ะ เด็กที่เล่นของเล่นธรรมชาติมาระยะหนึ่ง แกจะสามารถมองใบไม้ใบใหญ่ให้กลายเป็นชาม ใบไม้ใบเล็กๆ เป็นเงิน เศษไม้ เป็นช้อน ดินเป็นข้าว ฯลฯ อย่างที่เราเห็นแล้วจะบอกว่า "สนุกตรงไหน" เพราะเราชินกับสิ่ง "สำเร็จรูป" เด็กลักษณะนี้จะไม่เรียกร้องว่าต้องมีของเล่น แกสามารถวิ่งลงไปที่สนามและเล่นกับทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้ ใบไม้ใบเดียวแกก็มีความสุขได้ค่ะ สำหรับเด็กที่เล่นตุ๊กตาที่เป็นตุ๊กตาจริงๆ ถ้วยชามพลาสติกที่เป็นของเล่นจริงๆ เมื่อไม่มีสิ่งเหล่านี้ แกจะไม่สามารถเล่นขายของได้เลย ตรงนี้ไม่ใช่เพียงเรื่องการไม่สะดวกในการเล่น แต่เป็นเรื่องของการขาดจินตนาการ ความช่างจินตนาการของเด็ก จะเป็นประโยชน์ในวัยที่แกโตเป็นผู้ใหญ่ แกจะสามารถสร้างสรรค์สิ่งต่างๆ ได้จากเพียงสิ่งและปัจจัยที่มีอยู่ เราจะพบว่าในสังคมปัจจุบัน คนที่จบการศึกษาสูงๆ มีมาก แต่หาคนที่ทำงานอย่างมีความคิดสร้างสรรค์ได้ยากเต็มที เพราะคนยุคเราโตมากับความ "สำเร็จรูป" เราเลยขาดพลังแห่งการคิดสร้างสรรค์ (โดยเฉพาะตัวผู้เขียนเอง...แหะๆ) เรื่องของเล่นเป็นเรื่องสำคัญมากๆ เรื่องหนึ่งของพัฒนาการเด็กเลยค่ะ ฝากไว้แค่นี้ก่อนนะคะ จากคุณ : แม่ของลูกสาว - [ 20 ม.ค. 51 17:50:08 A:124.121.246.185 X: TicketID:110182 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณแม่ของลูกสาว มาช่วยขยายความ ได้ประโยชน์อีกเยอะเลย ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวต้องขอตัวไปดูเด็กๆก่อน  ลูกหลับ คืนนี้ค่อยมาอ่านละเอียดและมาคุยต่อค่ะ จากคุณ : หมูเหมียว - [ 20 ม.ค. 51 17:51:34 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จากคุณ : ลูกชิ้นปลาเด้ง - [ 20 ม.ค. 51 19:30:44 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีค่าพี่ปุย วันนี้ครบรอบแต่งงาน 2 ปีค่ะ (เท่าอายุเจ้าพริม + 9 เดือน พอดี อิอิ) เพิ่งไปทานข้าวกับสามีกลับมา ส่วนลูก ส่งไปให้เยี่ยมคุณยายที่ปากช่อง กลับพรุ่งนี้ค่ะ ให้พ่อแม่ปล่อยแก่ คุณหมอหนึ่งคะ กระทู้นี้มีประโยชน์จริงๆค่ะ ขอบคุณคุณแม่ของลูกสาวด้วยนะคะ จากคุณ : Save the Best for Last - [ 20 ม.ค. 51 20:17:54 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โอว เป็นกระทู้ที่ดีมากเลยค่ะ หนังสือเล่มนั้นพี่อ่านตั้งแต่ยังไม่มีลูกซะด้วยซ้ำ มีอะไรหลายๆอย่างที่อ่านแล้วก็คิดได้เหมือนกันว่า มันเป็นเรื่องจริงเลย เจ้าตาโตชอบเล่นหยิบหินมาเรียงเป็นบ้าน ชอบเล่นดิน เล่นทรายอยู่หน้าร้าน ชอบเด็ดดอกไม้มาสมมติเป็นเรือ ลอยบ่อปลา ( พอดีที่ร้านจะอยู่ใกล้ๆกับป่าเล็กน้อย 5555 ) และรู้สึกว่า เขาสามารถเล่นแบบนั้นได้นานกว่าของเล่นแพงๆหลายชิ้นที่ซื้อมา ปัจจุบันเลยไม่ซื้อแล้วของเล่น ไปทุ่มเป็นนิทานซะส่วนใหญ่ ขอบคุณมากๆเลยนะคะสำหรับข้อมูลที่ให้มี ดีมากๆเลย เดี๋ยวจะขออนุญาต forward ไปให้น้องๆบ้างค่ะ จากคุณ : eyewitness - [ 20 ม.ค. 51 20:50:01 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาเก็บข้อมูลเหมือนเดิม หนังสือเล่มนี้พี่ก็อ่าน จำได้มังไม่ได้มัง แต่ส่งที่พี่คิดว่าดีมากก็เรื่องการเล่นของเด็ก พี่จะเน้นให้ลูกเล่นมากเลย ทำอะไรก็ได้ เด๋วนี้ต้นหอม จับปากกาขีดๆได้ เก่งมาก พี่ก็พอใจเลยถือว่าเค้าใช้กล้ามเนื้อมัดเล็กได้ดีพอสมควร พี่คิดว่าการเล่นของเด็ก เป็นเรื่องกของการพัฒนาการล้วนๆเลย จากคุณ : วีทีอาร์ - [ 20 ม.ค. 51 21:01:56 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เคยฟังบรรยายนานหลายปีแล้ว ผู้บรรยายกล่าวทิ้งท้ายไว้น่าสนใจมาก "จินตนาการสำคัญกว่าความรู้"  Imagine more important than knowledge อะไรประมาณนี้ ( ไม่แน่ใจนะครับว่าเขียนภาษาอังกฤษถูกไวยากรณ์ป่าว ) หันมาดูตัวเอง รู้สึกว่าตอนเด็กๆผมมีจินตนาการ มีความคิดสร้างสรรมากมายหลายอย่าง แก่ตัวลงเดี๊ยวนี้มันหายไปหมดเลย ยิ่งมารับราชการด้วยยิ่งไปกันใหญ่  ไม่ต้องคิดสร้างสรรอะไรมาก  ทำตามกฏเกณฑ์ดีที่สุด 555 ( ผมประชดนะครับ ) จากคุณ : คอบอล - [ 20 ม.ค. 51 22:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21 "จินตนาการสำคัญกว่าความรู้" ยกมือเห็นด้วยอีกคนค่ะ จริงๆ แล้วอาจเรียกได้ว่า จินตนาการเป็นต้นกำเนิดของความรู้ใหม่ๆ เลยก็ว่าได้ค่ะ การมีจินตนาการ ช่วยแตกหน่อความคิด แตกหน่อความรู้ แต่ข้อมูล หรือความรู้ทั่วๆไป หากไร้จินตนาการมาต่อยอด ก็คงเป็นได้แค่ การรู้ เท่านั้นค่ะ แล้วสมองก็คงทำหน้าที่เพียง เก็บข้อมูล (เก่า) ที่ได้มาจากบทสรุปของผู้อื่น จากคุณ : แม่ของลูกสาว - [ 20 ม.ค. 51 22:32:05 A:124.121.246.185 X: TicketID:110182 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผ่านมา และรับความรู้ไปเต็มๆ กอดลูกทุกคืน ทุกวัน อุ้มทุกวัน เลี้ยงอยู่คนเดียว อย่างนี้ พัฒนาไหมนะ จากคุณ : เกด (Cutekate79) - [ 20 ม.ค. 51 22:39:06 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ซื้อมาอ่านตั้งแต่ลูกสาวคนโต   ตอนนี้มาคนเล็กก็ยังอ่านอยู่ แต่อ่านไปอ่านมาหลายรอบแล้ว   เค้าไม่ค่อยแนะนำให้ส่งเสรมลูกอย่างไรบ้างอ่ะค่ะ ใครอ่านแล้วเข้าใจลึกซึ้ง   แนะนำหน่อยค่ะ  ว่าจะส่งเสริม  สอนให้เด็กเก่งภาษาอังกฤษ  อย่างไร  จะได้นำไปฝึกเจ้าตัวเล็กที่บ้านค่ะ จากคุณ : อาเดียร์ - [ 20 ม.ค. 51 22:53:07 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เคยอ่านเรื่องนี้มาเหมือนกันค่ะ แต่ไม่เคยจะยัดเยียดวิชาการให้อคิระเลย เพราะตัวเองคงไม่สามารถใส่อะไรให้ลูกอย่างที่เราไม่รู้จริง ตอนนี้เลี้ยงอคิระแบบเด็กทั่วไปให้เค้าเล่นเอง คิดเอง เค้าเคยเอากิ่งไม้มาทำเป็นไมค์แล้วร้องเพลง (คิดได้ไงก็ไม่รู้) เห็นป้ายกวดวิชาเด็กป.หนึ่ง รู้สึกเสียดายเด็ก ๆ จังเลยค่ะ จากคุณ : คุณแม่ตัวเล็ก - [ 20 ม.ค. 51 22:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วน้ำตาจะไหล ไม่ได้เลี้ยงลูกเอง ทั้งพ่อทั้งแม่ จำต้องมาอยู่เมืองนอกกันหมดเลย ทิ้งลูกน้อยอยู่กับคุณปู่คุณย่า วันๆก็เปิดอ่านกระทู้เลี้ยงลูก เป็นกระทู้ที่ดีมีประโยชน์ค่ะ ขออนุญาตกดโหวตนะคะ อีกเดือนนึงกลับบ้าน คงจะได้ใช้ความรู้จากห้องชานเรือนกันแน่ๆค่ะ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : ดวงเด่นเดือน (ดวงเด่นเดือน) - [ 20 ม.ค. 51 23:29:21 ]

ความคิดเห็นที่ 26 พี่หนึ่งถ้าพูดถึงเรื่องนี้นะ พ่อของ ON-ON ก็ถือว่า อยู่ในสังคม อะไรดีหละ พวกเพื่อนๆเขางี้แต่ละคนนะ ต้องเอาลูกไปเรียนนั่น เรียนนี่ แพงเท่าไหร่ก็ยอม แต่ว่าไปถ้าเอาลูกเราไปเรียน โบว์ว่าดีกว่าเราสอนเองนะ(เพราะโบว์ก็สังเกตุลูกของเพื่อนๆสามี)แต่ละคนเก่งๆ ทั้งนั้น โบว์ก็อธิบายไม่ถูก เอาแบบที่โบว์ไปเห็นกะตาที่เพล์กรุ๊ปงัย อย่างโบว์เองไม่มีปัญญาสอนลูกหรอก อย่าง ON-ON เวลาอยู่ที่เพล์กรุ๊ปจะไม่ยอมนั่งกะที่ ครูเขาจะสอนเรา และทำท่าให้ดูนะว่าจับให้ลูกนั่งแบบไหน และพูดสั้นๆ"ว่านั่งลง" เออมันก็ได้ผลนะ ไม่รู้นะพี่หนึ่งสำหรับโบว์นะว่าเราพาลูกไปเรียน นี่ดีกว่า เราสอนเองอะคะ แต่คนอื่นที่เขาเลี้ยง,สอนเป็นเขาก็อาจจะว่าไม่จำเป็น(นี่โบว์ตอบมาตั้งนาน ไม่รูว่ามันตรงประเด็นหรือเปล่า) จากคุณ : โบว์ภคพร - [ 20 ม.ค. 51 23:42:20 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เข้ามาอ่านค่ะ ขอโหวตเก็บเข้าคลังกระทู้นะคะ จากคุณ : @~UltRaViOleT~@ - [ 21 ม.ค. 51 01:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ^___^ ช่วงนี้มาแอบอ่านทุกวัน แต่ขี้เกียจพิมพ์ค่ะ จากคุณ : (( aloha )) - [ 21 ม.ค. 51 01:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เข้ามาเก็บความรู้อย่างเดียวเลย ดีมากๆคะ จากคุณ : Mimi Mice - [ 21 ม.ค. 51 01:56:00 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตามมาอ่านต่อจ้ะ   ได้ความรู้เยอะเลยแม่หนึ่ง ขอบคุณมาก หนังสือเล่มนี้นิก็เคยอ่านนะ  และเห็นด้วยตามนั้นเลย   ที่เล่าให้แม่หนึ่งฟังเรื่องจะให้เด็กๆ เรียนเทอมหน้า   อันนี้คงไม่ได้เป็นการยัดเยียดให้ลูกเรียนเนอะ เพราะเขาเริ่มโตแล้วและขอเรียนเอง   ก็เลยคิดว่าน่าจะสนับสนุนให้เรียน ในสิ่งที่เขาชอบด้วย ******* ตอนนี้นีนนี่หายดีแล้วจ้ะ ส่วนไทม์มิ่งยังอยู่ในช่วงเจ็บมากทานอะไรไม่ได้ รออีกสักวันสองวันคงดีขึ้นขอบคุณแม่หนึ่งมากๆ จ้ะที่เป็นห่วง ถามข่าวคราวเป็นระยะๆ แก้ไขคำผิดคะ แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 51 02:12:58 จากคุณ : นางฟ้าตาหวาน - [ 21 ม.ค. 51 02:11:25 ]

ความคิดเห็นที่ 31 หนังสือเล่มนี้  ป๊าสามหนุ่ม ซื้อมาอ่านตั้งกะยังไม่มีลูกเลยละ ...^ ^ จากคุณ : ริวคิ-mawin-maji-minic - [ 21 ม.ค. 51 02:54:44 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ถ้าหากว่ามีจุดที่คิดว่าจะคัดค้าน เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ จะมีใครคิดเหมือนเราบ้างหรือเปล่าคะ หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่แปลมาจากญี่ปุ่น ระบบความคิดอย่างหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยมากๆ ก็คือ "ไม้เรียว "  ให้ใช้กับเด็กเล็กๆ ตั้งแต่ยังไม่รู้ความ นั่นก็หมายถึงว่า ให้ใช้ระบบลงโทษเด็ก ให้เด็กอยู่ในโอวาท เชื่อฟังผู้ใหญ่   ... ซึ่งจริงๆ แล้วก็เป็นเรื่องดีที่จะได้ discipline เด็กให้เป็นระบบ   แต่ไม่เห็นด้วย ในเรื่องของการทำโทษลูกโดยวิธีนี้  เพราะส่วนตัวคิดว่า การตีลูก คือการ บันดาลโทสะ แต่จะใช้การทำโทษโดยการ time out กับลูก  (หนังสือแปลบางเล่ม ใช้คำว่า ขอเวลานอก // เข้ามุม) ซึ่งวิธี time out นี้ ค่อนข้างจะใช้ได้ผลกับลูกเรา  ผลที่ได้ก็ไม่ต้องเจ็บตัว แต่ได้บทเรียนด้วย คนเป็นแม่ ..ถ้าตีลูก ก็จะรู้สึกผิด รู้สึกเจ็บทั้งมือ เจ็บทั้งใจ   แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ไม่ชอบหนังสือ "กว่าจะถึงอนุบาล ก็สายเสียแล้ว " นะคะ  ชอบค่ะ ชอบมาก อ่านไปแทบวางไม่ลงเลย  ชอบอ่านหนังสือแนวนี้มากๆ เกี่ยวกับการเลี้ยงลูกนี่ล่ะค่ะ ............................... หนังสืออีกเล่มที่ชอบมากๆ เกี่ยวกับจิตวิทยาการเลี้ยงลูก  ก็คือ "ออกแบบลูกรักโดยวิธีเลี้ยง" ของ พญ จิตรา วงศ์บุญสิน   ซึ่งท่านเป็นหมอเด็กอยู่แล้ว  แถมมีลูกที่ฉลาดมากๆ ได้รับรางวัลโอลิมปิควิชาการเหรียญทอง  ผลการเรียนดีเยี่ยม   ท่านจึงมาแนะนำถึงการเข้าใจเด็ก  และมี case study เป็นตัวอย่างให้เข้าใจด้วย จากคุณ : Second impact - [ 21 ม.ค. 51 02:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 33 กระทู้นี้ดีจัง โหวตๆๆๆ จากคุณ : kanu_memphis - [ 21 ม.ค. 51 06:09:44 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สมัยตอนที่ไปคุยกับทางโรงเรียนที่ใช้ระบบการสอนแบบmontessori เค้าเคยบอกนะคะ ว่าไม่สนับสนุนให้พ่อแม่ให้ลูกดูพวกการ์ตูนเกินไป เพราะมันก็จำกัดการใช้จินตนาการ เช่น ให้นึกจินตนาการว่าหมีเป็นยังไง อาจจะไปนึกถึงPooh bear หนูเป็นยังไง อาจจะไปนึกถึงmicky mouse แทนที่จะจินตนาการภาพมาเอง กลายเป็นใช้ภาพจากความจำในหนัง...ซึ่งอันนี้ป้อมสอบตกเลย เพราะเจ้าธาร่าตอนนี้เป็นทาสDoraไปเรียบร้อยแล้ว ฮือๆๆ จากคุณ : kanu_memphis - [ 21 ม.ค. 51 06:17:34 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ชอบกระทู้ของพี่หมูเหมียวจังค่ะ มีประโยชน์ทุกอันเลย ขอบคุณนะคะที่นำมาแบ่งปันกัน จากคุณ : wapple - [ 21 ม.ค. 51 08:01:23 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เข้ามาได้แวบๆ ไม่ได้เชียร์ว่าหนังสือเล่มนี้ดีที่สุดนะคะ อย่างพี่แอน ใน# 32 ว่า เล่มนี้คนเขียนเป็นชาวญี่ปุ่น ดังนั้นการเลี้ยงแบบเอเชียก็ไม่ได้เหมาะกับคุณแม่ทุกคน อย่างเรื่องไม้เรียวที่พี่แอนว่า เราก็ไม่เห็นด้วยเช่นกัน หรือข้อที่เราสรุปว่า เลี้ยงให้ติดมือ นอนกับพ่อแม่ คุณแม่ที่เลี้ยงแบบตะวันตกก็คงค้านหัวชนฝา   ดังนั้นจึงดึงจุดดีบางอย่งมานำเสนอ แต่ประเด็นสำคัญืออยากจะชี้เรื่องการแปลความหมายขอหนังสือเล่มนี้ผิดๆ แต่จริงๆแล้ว การอ่านหนังสือเล่มนี้ขึ้นกับการตึความจริง อย่างบทที่ 12. เขียนว่า  สมองของเด็กวัยก่อน 3 ขวบนั้น เราจะยัดเยียดอะไรให้ มากแค่ไหนก็รับได้ พร้อมยกตัวอย่างพ่อชาวญี่ปุ่นซึ่งสามารถสอนหนังสือ 5 ภาษา  ซึ่งถ้าอ่านเพียงผิวเผินก็อาจจะตีความว่าให้รีบสอนตั้งแต่เนิ่นๆ แต่ถ้าอ่านต่อให้ลึกซึ้งแล้วผู้ดขียนไม่ได้หมายถึงเช่นนั้น จากการตึความเองผู้เขียน เน้น ที่จะให้มีการเลี้ยงดูอบรม ผ่านการเปลี่ยนพฤติกรรมของผู้ดูแล มากกว่าที่จะให้เปลี่ยนแปลงตัวเด็ก เพราะต้นแบบที่ดี ย่อมเป็นตัวแบบที่น่าเลียนแบบที่ดี ในช่วง 0-3 ขวบ เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด ในการสร้างพฤติกรรมต่างๆให้กับลูก ซึ่งนับว่าเป็นผ้าขาวรอการแต่งเติม สร้างสีสรร (ซึ่งบางกรณี สามารถนำมาปฏิบิติได้จริงๆ แต่ต้องมีปัจจัยอื่นๆสนับสนุน หรือ พลิกแพลงตามสถานะการ) มีเรื่องอยากคุยอีกเยอะ เดี๋ยวไว้ว่างมาคุยต่อค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกๆความเห็นนะคะ ชอบความเห็น 14 ของคุณแม่ของลูกสาวเรื่องของเล่นมากๆค่ะ อ่านแล้วทำให้นึกถึงวัยเด็กอันสดใสกับของเล่นจากธรรมชาติจริงๆ นี่เป็นแนวคิดหนึ่งที่ชอบมากในหนังสือเล่มนี้ คือให้เด็กๆใกล้ชิดธรรมชาติไว้ แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 51 08:16:47 จากคุณ : หมูเหมียว - [ 21 ม.ค. 51 08:15:32 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มาเอาความรู้ ขอบคุณคร๊าบ จากคุณ : Untrue - [ 21 ม.ค. 51 08:46:07 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ผ่านมาอีกทีค่ะ เห็นมีคุณแม่พูดถึงเรื่อง "ไม้เรียว" ส่วนตัวแล้วจำเนื้อหาในหนังสือเล่มนี้ไม่ได้มาก เพราะอ่านไปนานแล้วค่ะ จำไม่ได้ด้วยว่ามีการพูดถึงเรื่อง "ไม้เรียว" ในหนังสือเล่มนี้ ขอนอกประเด็นของกระทู้นี้ไปซักหน่อยนะคะ คือ แตกกระทู้ไม่เป็นอ่ะค่ะ มือใหม่... สำหรับเรื่องการลงโทษในเด็กเล็ก เห็นว่าเป็นเรื่องไม่จำเป็นเช่นกันค่ะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยให้แกทำอะไรตามแต่ใจนะคะ ในเด็กเล็ก แกจะทำในสิ่งที่แกปรารถนา เพราะแกยังไม่สามารถแยกแยะ ถูก ผิด ได้ แต่ผู้ใหญ่มักลืมข้อนี้ และคิดไปว่า แกน่าจะรู้ ว่าสิ่งนี้ดี สิ่งนี้ไม่ดี (เพราะบอกไปแล้ว) แต่จริงๆ ในความเข้าใจของเด็ก เด็กจะทำทุกอย่างตามที่ร่างกายและข้างในเรียกร้องให้ทำ พ่อแม่ ควรปฏิบัติต่อแกในลักษณะที่เป็นการสื่อสารให้แกรู้ว่า สิ่งไหนทำได้ สิ่งไหนทำไม่ได้ วิธีการ ก็คือบอกแกตรงๆว่า เราไม่ทำสิ่งนี้นะคะ เราทำแบบนี้ แล้วก็ทำให้แกดูเป็นตัวอย่าง แต่อย่างที่เคยบอกไว้ค่ะ สำหรับเด็ก เราต้องบอกซ้ำ ทำซ้ำ เป็นตัวอย่างให้แกดูหลายๆครั้ง แกจึงจะซึมซับความถูกต้องเหล่านั้นไปในตัว และต่อไปจะไม่ทำสิ่งที่ไม่ควรทำอีก ในบางกรณี คุณแม่อาจรู้สึกว่า เจ้าตัวเล็กไม่ฟังเอาซะเลย บอกก็แล้วว่าไม่ให้ทำ แต่ก็ยังไม่ฟัง มันก็มีขั้นที่ 2 ค่ะ ถ้าเราบอกแล้วแกยังปฏิเสธ เราก็ต้องทำกับแกด้วยเลย แต่สำหรับคนเป็นพ่อแม่ ต้องชัดเจนกับตัวเองก่อนนะคะ ว่าเรื่องนั้นๆ เราจะห้ามแกจริงหรือไม่ ไม่ใช่ว่าพอท่าทางจะห้ามไม่ได้ซะแล้ว ก็ยอมซะงั้น แบบนี้เด็กจะรู้ว่าถ้าไม่ยอมก็จะได้ในที่สุด ฉะนั้นก่อนอื่นใด เราต้องมั่นใจก่อนว่าสิ่งที่จะห้าม หรือให้ทำนั้น "จำเป็น" ที่จะต้องเป็นอย่างนั้นจริงๆ ถ้าอะไรที่ไม่จำเป็น ก็ปล่อยให้แกได้ทำตามใจปรารถนาไป ถ้าเราลงมือทำด้วยแล้วแกยังไม่ยอมอีก ไม่สำเร็จอีก ในลักษณะดื้อดึง ไม่ยอมจะเอาให้ได้ อันนี้เคยมีผู้รู้บางท่านว่าให้ใช้วิธี Time out ค่ะ แต่นั่นน่าจะเป็นทางออกสุดท้ายนะคะ ซึ่งถ้าเราปลูกฝังลูกมาตั้งแต่เล็ก ด้วยวิธีก่อนหน้านี้ ก็ไม่น่าจะถึงกับต้องใช้ time out เมื่อแกโตขึ้นค่ะ ก็เลยคิดว่า "ไม้เรียว" คงไม่จำเป็น ด้วยประการทั้งปวง แหมยังมีอีกหลายเรื่องอยากคุยต่อ แต่ไว้แค่นี้ก่อนนะคะ ขอทำงานก่อน จากคุณ : แม่ของลูกสาว - [ 21 ม.ค. 51 09:31:32 A:203.150.210.153 X: TicketID:110182 ]

ความคิดเห็นที่ 39 มาเกี่ยวความรู้ตามเคยค่า จากคุณ : ) (แม่ตุ่น) - [ 21 ม.ค. 51 09:32:19 ]

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านเล่มนี้เหมือนกันค่ะ ขอบคุณพี่หมอหนึ่ง เปิดประเด็นดี ๆ อีกแล้ว จากคุณ : หมวยน้อยร้อยชั่ง - [ 21 ม.ค. 51 09:51:07 ]

ความคิดเห็นที่ 41 กำลังอยากจะถามเรื่องการลงโทษเด็กเลยค่ะ เพราะยัยหมวยแสบนี่บางทีทำป้อมปวดกะโหลกเหมือนกันนะคะ เรื่องคาร์ซีทนี่ประจำเลย ไม่นั่งเราก็ขับไม่ได้ ต้องสู้กันพักนึงถึงจะจับเธอลงคาร์ซีทได้ กระทู้นี้มีประโยชน์จริงๆ จากคุณ : kanu_memphis - [ 21 ม.ค. 51 13:08:49 ]

ความคิดเห็นที่ 42 อยู่ร้านหนังสือมาหลายปี ไม่เคยสนใจหนังสือเล่มนี้เลย เค้าเรียกว่าใกล้เกลือกินด่างจริงๆ เลยเรา ต้องให้สามีซื้อมาให้อ่านซะแล้ว จากคุณ : veryveron - [ 21 ม.ค. 51 13:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 43 แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 51 22:22:50 จากคุณ : MONROVIA - [ 21 ม.ค. 51 18:02:26 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อยากบอกว่า ช่วยกันเก็บเข้าคลังกระทู้ด้วยนะคะ เรื่องดี ๆ แบบนี้ค่ะ ขอบคุณ จขกท ที่แบ่งปันเรื่องราวดี ๆ นะคะ จากคุณ : snof - [ 22 ม.ค. 51 00:25:40 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ได้อ่านบ้างเหมือนกันค่ะ  หนังสือเล่มนี้ให้ข้อคิดที่น่าสนใจดีค่ะ เห็นด้วยในหลายๆข้อ ส่วนดัวก็อยากให้ลูกได้สัมผัสธรรมชาติมากกว่านี้ เพราะที่อยู่นี่ก้ไม่ค่อยได้ออกไปไหนเท่าไหร่เลยค่ะ พาไปเล่นสนามเด็กเล่นก็เล็กไปไม่ยอมเล่นอะไร ต้องปล่อยให้เล่นกองทรายอย่างเดียว เปรอะไม่กลัวค่ะ  แต่กลัวที่เธอกินทุกอย่างที่ขวางหน้า  ตอนนี้เก้าอี้ที่บ้านแหว่งหมดแล้วเพราะเธอกิน  เรื่องเล่นก็ปล่อยให้เล่นค่ะ จะหยิบอะไรมาเล่นไม่ว่าขอไม่อันตรายพอ จากคุณ : catcompany - [ 23 ม.ค. 51 02:17:33 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ขอบคุณพี่หมอหนึ่งที่นำมาให้อ่านให้เข้าใจอีกครั้งค่ะ จากคุณ : catcompany - [ 23 ม.ค. 51 02:18:46 ]