PANTIP.COM : N8023319 เครียดมาก อายุ 37 อยากมีลูก เนื่องจากสามีไปทำผู้หญิงคนอื่นท้อง ทำงัยดี ขอคำปรึกษาค่ะ []

ความคิดเห็นที่ 12

ขอตอบคำถามก่อน

1. ตอนนี้อายุ 37 ปี 1 เดือน ค่ะ สามารถจะมีลูกได้มั้ย แต่ใครๆก็บอกกันว่า ถ้าเครียด จะทำให้มีลูกไม่ได้ใช่มั้ย ตอนนี้เราเครียดมาก

- ความเครียดทำให้มีลูกยากขึ้นจริง เพราะทำให้ฮอร์โมนแปรปรวน ของเรานี่กว่าจะมีกับเค้าก็รอมากว่า 8ปี ทั้งที่ปัญหาไม่ร้ายแรงเลย ทุกอย่างปกติแต่ประจำเดือนมาไม่ตรงประมาณรอบเดือนไม่เสมอ ให้หมอสูติช่วยยังไม่สำเร็จ สุดท้ายทำ gift ได้มาสองหน่อชายหญิง ตอนไปทำเจอคนไข้รายหนึ่งอายุ 46 ปี มาฝากท้อง คือจะมียากหรือไม่เนี่ยะอยู่ที่สุขภาพของคุณค่ะ แต่สูตินารีแพทย์ส่วนใหญ่จะแนะนำให้มีลูกก่อนอายุ 45 ปี เพราะโดยเฉลี่ยแล้วในวัยนี้ผู้หญิงหลายคนเริ่มมีปัญหาฮอร์โมนเสื่อม มดลูกหรืออวัยวะเกี่ยวกับการตั้งครรภ์เริ่มไม่พร้อมเนื่องจากใกล้เข้าวัยทอง ดังนั้นผู้หญิงที่ตั้งท้องตอนอายุ 35ปีขึ้นไป สูตินารีแพทย์จึงมักต้องทำการขอเจาะน้ำคร่ำเพื่อตรวจสอบความสมบรูณ์ของเด็กในครรภ์

2. ถ้าผู้ชายที่เค้าไปมีลูกกับคนอื่น แล้วไม่ได้ไปหาเลย เค้าจะรู้สึกผูกพันกันมั้ยแล้วตอนนี้ใจเค้าคิดอะไรอยู่ค่ะ

เรื่องนี้ตอบยากมาก ถ้าเป็นกรณีสามีเรา ตอนที่เกิดเรื่องเรายังไม่ได้แต่งกัน จะเรียกอีกฝ่ายว่าเมียน้อยก็คงไม่ถูกนัก(แม้สามีจะบอกว่าเค้ามาที่หลังก็ตาม) มาทีหลังดังกว่าเพราะเอ๊าะกว่าแถมท้องก่อน ในขณะที่เรายังเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายแสนอินโนเซ้นท์อยู่ก็เลยถูกปิดหูปิดตามาตลอด พอประจักษ์ความจริง(ที่พยายามเชื่อมั่นมาตลอดว่ามันไม่มีทางเกิดกับตัวเอง) ฟูมฟายอยู่คนเดียว 3วัน 3คืน ไม่ออกมาพบหน้าใคร ไม่พูดกับใคร สุดท้ายด้วยความเชื่อมั่นในตัวเอง และยึดพ่อแม่เป็นที่ตั้งเพื่อที่จะได้ให้เหตุผลกับตัวเองว่าเราอกตัญญูกับพ่อแม่มาหลายปี(เพราะขัดคำสั่งที่ไม่ให้มีรักในวัยเรียน) สมควรที่จะได้แสดงความกตัญญูเพื่อลบล้างความผิดโดยการยืนหยัดและเลิกคิดฆ่าตัวตายอย่างเด็ดขาด(บอกตัวเองว่า สามีหามีค่าเท่าบุพการีไม่) พอตั้งสติได้ก็ไม่ทำอะไร ไม่บอกเลิกก่อนแม้ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นคนมาบอกความจริงด้วยตัวเอง (ทำไมฉันต้องหลีกเมื่อฉันมาก่อน ฉันไม่ผิด) ไม่อาละวาดกับใคร (ไม่ใช่สไตล์ และมันไม่จำเป็น อาละวาดเมื่อไหร่ เราจะหมดค่าในสายตาฝ่ายชายทันที) ไม่ใส่ใจเพราะอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด สุดท้ายพอจำเลยมาหา ถามแค่คำถามเดียวว่าทำเค้าท้องจริงมั้ย เค้าบอกจริงแล้วไงไม่จริงแล้วไง ก็ให้ทางเลือกเค้าไปว่าถ้าจริงฉันจะหลีกเพราะไม่อยากทำบาปกับเด็กแต่ถ้าไม่จริงกรุณาเลือกให้เด็ดขาดอย่าเหยียบเรือสองแคมเดี๋ยวจะตกน้ำตาย แหม!ท่านชายกะล่อนได้อีกรีบตอบไม่ท้อง เพราะคำว่าไม่ท้องนี่แหละจบเลย แต่งงานกันทันทีเพราะผู้ใหญ่เห็นสมควร

แต่เจ้าของกระทู้รู้มั้ย ปัญหาไม่ได้จบแค่นั้นจริงๆหรอก เพราะหลังจากแต่งงานได้เพียงวันเดียว คู่กรณีมาให้เห็นตัวเป็นๆว่าท้อง สามีไม่รับเด็ดขาด เราทำยังงัยหน่ะหรือ รอจ้า รอจนเค้าคลอด ซึ่งในระหว่างนั้นสามีกลับกลายเป็นคนที่ยึดมั่นคำสัญญาได้อย่างไม่น่าเชื่อ เพราะก่อนแต่งบอกว่าจะเลิกยุ่งเกี่ยวอย่างเด็ดขาด ไอ้เราพอเห็นท้องก็ยังนึกอยู่เลยว่ามันจะขาดได้แน่หรือสายเลือดเชียวนะ แต่ก็ยังสงบสยบเคลื่อนไหวนะ รอจนกระทั่งเค้าคลอดแล้วดูปฏิกิริยาสามีหลังจากรับรู้ เออ...แบบว่าใจดำได้อีก เค้าไม่พูดอะไรซักคำ ไม่สนและไม่แคร์ เราซะอีกรบเร้าเค้าจนต้องกลายเป็นคนกลางไกล่เกลี่ยไปซะงั้น ใช้เวลาห้าปีไกล่เกลี่ยจนสามีรำคาญหาว่าโรคจิตประสาทกลับเข้าข้างศัตรู สรุปด้วยแบบเสียไม่ได้ว่างั้นนัดไปเจอที่โรงพยาบาลตรวจดีเอ็นเอเพราะเค้าบอกว่าไม่เชื่อว่าเป็นลูกเพราะแม่เด็กไม่ได้มีเค้าคนเดียว เฮ้อ!กรรม พอถึงวันนัดพบเด็กตอนนั้นอายุ 5ขวบพอดี ตอนแรกสามีทำเฉยนะ แต่พอแม่เค้าบอกให้เรียกพ่อแล้วเดินเข้ามาหา สามีก็เหมือนจะใจอ่อนนะเพราะเค้าก็อุ้มเด็กขึ้นมา เราหน่ะนึกในใจว่าคงต้องเป็นฝ่ายถอยเอง หลังจากหมออธิบายขั้นตอนการทำซึ่งเป็นอะไรที่เราคิดว่าเด็กต้องเจ็บตัว ที่สำคัญในสายตาเราคิดว่าคงไม่ต้องตรวจแล้วเพราะมีส่วนคล้ายสามีอยู่ครึ่งหนึ่ง แต่สามีกลับยืนยันจะตรวจดีเอ็นเอให้ได้ไม่งั้นไม่รับ แต่ด้วยความวิตกเรื่องบุญทำกรรมแต่ง เราจึงบอกยกเลิกการตรวจ และถึงแม้แม่เด็กจะบอกว่าขอยกลูกให้เราไปเลยโดยที่รับปากกับสามีว่าหลังจากยกลูกให้ตามกฎหมายแล้วจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตครอบครัวเราอีก โดยส่วนตัวแล้วเราคิดว่าเค้าคงไม่สามารถทำได้และที่สำคัญกฎหมายก็ไม่ได้ห้ามให้แม่แท้ๆพบลูกตัวเอง สามียังแอบกระซิบอีกว่าอย่าหลงเชื่อเค้ารู้จักผู้หญิงคนนี้ดีกว่าเรา(อ่ะ ก็แหง๋) และยืนยันว่าการจะยกลูกให้หน่ะมีแผนแน่ โห...อันนี้เราก็สับสนอยู่พักใหญ่ อะไรๆมันผ่านเข้าในสมองเต็มไปหมด แผนอะไรหว่า.... เด็กตั้ง5ขวบแล้วเค้าจะรักเราเหมือนแม่แท้ๆจริงมั้ย แม่เค้าจะเสี้ยมสอนอะไรผิดๆมาหรือเปล่า ถ้าเลี้ยงจนโตแล้วเกิดแม่เค้ามาเรียกร้องคืนหล่ะ ถึงแม้จะคิดเสมอว่ายังไงเด็กคนนี้ก็มีเลือดของคนที่เรารักอยู่ครึ่งหนึ่ง เราจะทำใจให้รักเค้าเหมือนลูกแท้ๆได้จริงมั้ย แล้วถ้าเรามีลูกเองเราจะเชื่อใจตัวเองได้มั้ยว่าเราจะยุติธรรมพอ ความลับไม่มีในโลกแล้วถ้าวันหนึ่งเค้ารู้ว่าไม่ใช่พี่น้องร่วมอุทรเค้าจะรักกันเหมือนเดิมมั้ย โอ๊ย.......เครียด คิดไม่ตกอยู่เกือบเดือน พี่สาวแท้ๆของคู่กรณีก็ขี่ม้าขาวมาช่วย เค้าบอกว่าเด็กคนนี้เค้าเป็นคนเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด ไม่ใช่ลูกก็เหมือนลูก แม่เด็กชอบทุบตีและไม่ได้ส่งเสียอะไรเลย เค้าบอกว่าเห็นเราตอนนัดพบที่โรงพยาบาล เห็นครั้งแรกก็รู้ว่าเป็นคนดีและซื่อ ที่สำคัญเค้ารู้จักนิสัยน้องและเห็นการกระทำของน้องเค้ามาตั้งแต่แรก เค้าบอกว่าน้องเค้าแค่ต้องการผลักภาระและมีแผนอยู่ในใจ แต่เค้าไม่เห็นด้วยเพราะปัญหาจะลงที่เด็กอย่างแน่นอน เค้าเลยบอกแกมขอร้องหลานเค้าๆเลี้ยงเองได้อย่าเอาไปเลย ฝากบอกสามีว่าถ้าคิดถึงลูกก็ให้มาหาได้บ้าง หรือจะช่วยค่าเลี้ยงดูบ้างก็ได้ เราก็นำความไปบอกตามนั้น สามีบอกให้เราตัดเรื่องนี้ไปจากชีวิตได้แล้ว เพราะเค้าไม่สน และตลอดระยะเวลาแปดปีนับจากวันนั้น เราก็ตระหนักถึงคำว่าไม่สนของสามี....เค้าไม่สนจริงๆ

เจ้าของกระทู้อย่านึกว่าจบแค่นั้นนะ ยัง...ยังไม่จบหรอก แม้ตอนนี้เราจะมีลูกเองแล้ว สามีรักและทุ่มเทกับลูกแฝดสองคนนี้มาก เลี้ยงเองกับมือตั้งแต่ให้นม(ขวด) ยันล้างก้น ดูเผินๆครอบครัวเราสมบรูณ์มาก ในแง่ของครอบครัวคนอื่นมองว่าเราโชคดีที่ได้สามีที่ทำหน้าที่สามีและพ่อได้อย่างสมบรูณ์ ในแง่บุคคลคนอื่นมองว่าสามีเราเป็นผู้ชายที่โชคดีมากที่ได้คนดีอย่างเราเป็นภรรยา แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเราไม่เคยมีความสุขได้อย่างเต็มภาคภูมิเลยสักวัน เพราะหน้าเด็กคนนั้นยังลอยอยู่ในความคิดเราตลอดเวลา ที่ผ่านมาเรายังพยายามพูดให้สามีนึกถึงเด็กคนนั้น พูดจนสามีและญาติทุกคนหาว่าเราจับจด สามีบอกว่าสมัยก่อนเค้าอาจเจ้าชู้และเจอผู้หญิงมามาก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เจอผู้หญิงแบบเรา ผู้หญิงที่ดีแบบดื้อแปลกๆ และก็เพราะนิสัยแบบนี้แหละที่เค้าไปไหนไม่รอด เออ....อย่างนี้เค้าเรียกตบหัวแล้วลูบหลังนั่นแหละ หลังจากนั้นเมื่อเราเอ่ยถึงเรื่องนี้ทีไร สามีจะเปลี่ยนเรื่องคุยหรือไม่ก็หันไปเล่นกับลูกทันที สุดท้ายแม่เราบอกแกเห็นกับลูกเหอะ เค้ารักลูกก็ดีแล้ว จะก่อไฟในบ้านอีกทำไม นั่นแหละ.......เราจึงสงบปาก(แค่ปากเท่านั้นนะไม่ใช่ใจ)

ที่เล่ามาเนี่ย อยากให้เจ้าของกระทู้เอาสามีเป็นที่ตั้ง อยู่กันมากว่าหกปี น่าจะเข้าใจนิสัยสามีได้มากกว่าใคร อย่างสามีเราอย่าแปลกใจว่าอันที่จริงเราก็เห็นว่าการไม่มีเยื่อใยของสามีต่อสายเลือดนั้นเป็นสิ่งไม่ถูก ผิดศีลธรรม และออกจะใจดำ บางคนอาจเห็นว่าสมควรเลิกตั้งแต่ยังไม่มีลูกเอง แต่ในแง่ของสังคมโดยเอาตัวเองเป็นที่ตั้งและคำนึงถึงคนรอบข้าง เรายังมองว่าตัวเองไม่ได้ทำผิด พ่อแม่เราก็ไม่สมควรต้องเสียใจกับการเห็นใบหย่า พ่อแม่สามียิ่งไม่มีเหตุผลต้องยอมรับกับความผิดหวังกับการแต่งงานของเรา ที่สำคัญแม้สามีจะทำผิดพลาดที่ขาดความยั้งคิดและรับผิดชอบ แต่กับเรา เมื่อเค้าพลาดเค้าก็แก้ไขในสิ่งที่พลาด แม้ไม่ใช่การแก้ไขที่ดีทั้งสองฝ่าย และเป็นเรื่องของกรรมอยู่ดีที่เรื่องแบบนี้โดยเฉพาะบุคคลในเหตุการณ์แบบนี้เป็นแรงหนุน ย่อมทำให้เกิดการเสียใจ แต่ใครจะมากกว่าใครก็อย่างที่บอกมันเป็นไปตามกรรม สำหรับเราคงต้องขอเห็นแก่ตัวบ้าง ก็ในเมื่อสามีเลือกที่จะชดเชยให้เรา รักษาคำสัญญา ก็ไม่มีเหตุผลอันใดที่เราจะปฎิเสธผลของสิ่งที่เราได้กระทำไปแล้ว แม้จะไม่ใช่ความสุขที่เต็มจนล้น แต่มันก็ไม่ผิดไม่ใช่หรือถ้าเราจะเต็มใจรับมันเข้ามาในชีวิตบ้าง........

ปล. ควรมีลูกหรือไม่ลองชั่งน้ำหนักดูและจำเป็นหรือไม่ที่ต้องใช้วิธีนี้แก้ปัญหา ที่สำคัญเมื่อมีแล้วทำให้ชีวิตครอบครัวสมบรูณ์แน่นอนมั้ย ต้องเอาสถานการ์ครอบครัวของคุณเป็นที่ตั้ง เพราะแต่ละครอบครัวมีสถานการณ์ต่างกัน วิธีและผลลัพธ์จึงออกมาไม่เหมือนกัน พึงตระหนักไว้ว่าการมีลูกเป็นโซ่คล้องใจนั้น ใช้ไม่ได้กับผู้ชายทุกคน และที่ว่าเลือดย่อมข้นกว่าน้ำในหลายกรณีก็แสดงให้เห็นแล้วว่ามันไม่เสมอไป

คำเตือน!!!!!! เรื่องราวที่เล่ามา มิใช่ทางแก้ปัญหาหรือตอบปัญหา เป็นเพียงตัวอย่างที่เป็นผลมาจากพฤติกรรมของครอบครัวเท่านั้น.......

ขอให้โชคดี

เ

จากคุณ : ณัฐ - [ 29 มิ.ย. 52 01:45:55 A:124.121.115.253 X: TicketID:136392 ]