ฝึกลูกให้บอกฉี่...(หลังจากบอกอึได้แล้ว) .....เพื่อจะได้เลิกใส่แพมเพิส.....
|
|
ค่ะ จากติดค้างไว้จากครั้งที่แล้วเรื่องการฝึกนั่งชักโครก ตอนนี้มาถึงการสอนให้ลูกบอกฉี่ เพื่อที่จะได้เลิกใส่แพมเพิสได้ ซึ่งของวดีใช้เวลาเป็นเดือนในการฝึกค่ะ เพราะการฝึกไม่ได้หักโหม หรือตั้งหน้าตั้งตาว่าต้องทำให้ได้
แต่คุณยายค่อย ๆ ฝึกค่ะ เป็นบางช่วงที่ดูแล้วว่าสามารถจะหัดได้ นั่นแหล่ะค่ะ ทำให้วดีเขาสับสนบ้าง แต่ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่ทำแล้วสมบูรณ์โดยไม่มีข้อเสียค่ะ ทุกอย่างมันมีได้มีเสีย ถ้าอ่านต่อไปเรื่อย ๆ จะทราบเองค่ะว่าทำไมถึงหัดได้ช้า.......
การสอนให้ลูกบอกฉี่ นั้นยากกว่าการสอนให้ลูกบอกอึค่ะ เพราะตราบใดที่ยังใส่แพมเพิสอยู่ ลูกจะไม่สามารถรู้ได้เลยว่าอาการปวดฉี่ ..... น้ำฉี่.....กลั้นฉี่.....และเบ่งฉี่...... เป็นอย่างไร เพราะโดยภาพรวมแล้วทุกอย่างไหลออกมาแล้วก็แห้งสนิทโดยที่ตัวลูกยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำไปว่าตัวเองได้ฉี่ออกมา.....
ดังนั้นการจะให้ลูกบอกฉี่ได้ ก็ต้องเริ่มจาก การเลิกใส่แพมเพิสค่ะ เลิกใส่ในตอนกลางวันก่อน ซึ่งคุณแม่จะเหนื่อยขึ้นบ้าง แต่ก็ต้องทำค่ะ ถ้าไม่ฝึกเดี๋ยวไปเรียนอนุบาลมีปัญหากับครูนะคะ เพราะคงไม่มีครูคนไหนปรนนิบัติด้วยความรักด้วยความเต็มใจเหมือนแม่หรอกค่ะ นี่แหล่ะค่ะ ตรงนี้ให้คุณแม่ดูความพร้อมของคุณแม่ ดูความพร้อมของคุณลูก จะได้ไม่เหนื่อยนัก
เพราะถ้าทำอะไรแล้วต้องเหนื่อยมาก บางทีมันหมดความอดทนก่อนจะบรรลุผลค่ะ
เพราะการจะฝึก ต้องเริ่มจาก การไม่ใส่แพมเพิส เมื่อไม่ใส่แน่นอนค่ะ ฉี่ราด.... เลอะเทอะแน่ ๆ ถึงบอกค่ะว่าให้ดูสถานที่ ดูโอกาสค่ะ ยกตัวอย่างนะคะ เช่นช่วงเวลาที่จะให้ลูกนุ่งกางเกง(ห้ามใส่แพมค่ะ) อาจเป็นช่วงเวลาที่พาลูกป้อนข้าวกลางวันอยู่ข้างล่าง หรือตอนเย็นที่พาลูกเดินเล่นที่สวนในบ้าน ..... เป็นต้นค่ะ อย่างเช่น ของวดีถ้าใส่กางเกง คุณยายจะไม่ให้ขึ้นไปเล่นบนเตียงค่ะ หรือไม่ให้ไปเล่นบนโซฟารับแขก แต่ถ้าทำกิจธุระนั้น ๆ เสร็จแล้ว คุณยายก็จะจับใส่แพมเพิสตามปกติ ....
กลับมาที่ขั้นตอนการฝึกแล้วนะคะ เมื่อลูกนุ่งเฉพาะกางเกงแล้ว คราวนี้ถ้าเขาปวดฉี่ เขาก็จะปล่อยราดลงมาที่ขาและจะรู้สึกอุ่นที่ขา พร้อมกับรู้ว่ามีน้ำเปียก ๆ ไหลลงมา เขาจะมอง ....จะจดจำ....จะสังเกตุ (คุณเชื่อไหม?) เขารู้นะคะว่ามีความผิดปกติกับร่างกายเขา เพราะกางเกงที่เปียกจะเข้าร่องก้น(หรือที่เราเรียกว่า เข้าวิน) เขาจะรู้สึกอึดอัด แล้วดึงออกจากร่องก้นตัวเอง..... นั่นแหล่ะค่ะ ช่วงที่ลูกฉี่ราดลงมา ให้บอกลูกเลยค่ะ ฉี่ลูกกก ฉี่่ฉฉฉฉฉฉฉฉ นั่นคือให้เขาจดจำคำว่าฉี่ค่ะ ว่าไอ้อาการน้ำอุ่น ๆ ไหลลงช่วงขาเขาเรียกว่า ฉี่ฉี่.......
จับล้างก้นเปลี่ยนกางเกงค่ะ (เฉลี่ยแล้วน่าจะฉี่ ชั่วโมงละครั้งนะคะ คุณแม่ต้องสังเกตุลูกด้วยตัวเองค่ะ) มีจังหวะเมื่อไหร่ ก็จับใส่กางเกงแล้วพูดแบบนี้ทุกครั้งค่ะ ซึ่งในหนึ่งวันอาจจะมีแค่บางช่วงเวลาที่ทำได้ หรือบางวันที่ทำได้ เพราะบางทีก็ต้องพาลูกออกไปนอกบ้านด้วยใช่ไหมคะ .... ถึงบอกไงคะ ถ้าตั้งหน้าตั้งตาฝึก บางทีฝึกกันจนเครียดเลย
แต่ ค่ะ แต่ ถ้ามีเวลา และไม่ได้กลัวเลอะเทอะ ฝึกให้เป็นเรื่องเป็นราวเลยนะคะ เขาก็จะได้เป็นเร็ว แม่ก็หายเหนื่อยเร็วด้วยค่ะ ไม่มีข้อกำหนดเวลาค่ะ เอาเลยค่ะ.....ตามสะดวก
ทีนี้นะคะ อ่านดี ๆ นะ กลัวไม่เข้าใจ จะตั้งใจขัดเกลาค่ะ อื้ม.... คือลูกจะยังกลั้นฉี่ไม่ได้ค่ะช่วงแรก คำว่ากลั้นฉี่ในที่นี้ไม่ได้หมายถึง อั้นฉี่นะคะ หมายถึงความอดทนอดกลั้น ในการที่จะไม่ปล่อยราดลงมา แรก ๆ ทำไม่ได้ค่ะ รู้แต่ว่าปวดแล้วไหลเลย แต่ยังดีที่เขารู้จักคำว่าฉี่แล้ว ...... คุณดูสักพัก อาจจะสัก 4-5 ครั้ง ค่ะ พอเขาฉี่ราดออกมา ให้จับไปนั่งชักโครกค่ะ (พอดีไปถึงชักโครกฉี่ก็สุดแล้ว ไม่มีอะไรออกมา นั่นเป็นเรื่องปกติค่ะ) แต่ก็ให้คุณทำแบบนี้แหล่ะ พอเห็นฉี่ออก(คุณก็จะกะเวลาได้เองค่ะ ว่าแต่ละช่วงห่างกันสักประมาณเท่าไร) พอเห็นฉี่ออกมา อุ้มค่ะ อุ้มไปนั่งชักโครก เดี๋ยวเขาจะเรียนรู้ได้เอง ว่าแต่ละอย่างมันต่างกันอย่างไร
ต่อไปนะคะ.....เขาจะเก่งขึ้นค่ะ น่ารักมากค่ะ...... ยังไง.....
เขาจะเริ่มอดทดเป็นค่ะ จะรีบมาบอกเราก่อนที่ฉี่จะราด (เอ้า...ไม่เชื่อลองดู) เพราะรู้แล้วนี่คะ ว่าอาการปวด ๆ เจ็บ เหมือนมีอะไรหน่วง ๆ คืออาการที่แม่จะอุ้มไปชักโครก แล้วทีนี้พอเขาเริ่มรู้สึกหน่วงท้องน้อย เขาจะเดินมาบอกเรา.....โดยการบอกต้องอยู่ที่ความสามารถลูกแล้วค่ะ รวมถึงความสามารถแม่ที่จะรับรู้ได้ทันการณ์ด้วย ไม่งั้นก็ฉี่แตกคาอีก......ไม่เป็นไรค่ะ จะค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ ค่ะ หมายความว่าเขาจะบอกได้เร็ว ได้ทันการณ์ กอปรกับตัวเองจะกลั้นฉี่เองได้ด้วย......
แต่ของวดี เขายังใช้วิธีการบอกเหมือนอึค่ะ เวลาเขาปวดฉี่เขาจะเดินมาบอกคุณยายแล้วบอกว่า อึ๊ อึ๊ ..... (กำลังจะเปลี่ยนให้เขาพูดว่า ฉี่ค่ะ) ทุกครั้งก็พาพูดฉี่นะ แต่ทำไมยังติด อึ๊อึ๊ ก็ไม่ทราบค่ะ แต่ไม่เป็นไร กำลังแก้ไขค่ะ ถึงบอกไงคะ อยู่ที่คุณแม่คุณลูก ร่วมด้วยช่วยกันค่ะ
กลับมาค่ะ ไม่นานค่ะ ลูกจะบอกฉี่ได้ทันการณ์ คุณพาถอดกางเกงนั่งชักโครกเลยค่ะ พอเขาฉี่เสร็จก็ล้างก้น เท่านั้นเองค่ะ ลูกก็จะเลิกใช้แพมเพิสได้เร็ววันเร็วคืนค่ะ
ลองดูนะคะ ไม่ยากค่ะ แต่ก็ไม่ง่าย ..... มันยากตรงที่ ไอ้การปวดฉี่นี่ มันไม่ต้องถูกจับไปล้างกัน (เพราะแพมมันแห้งสนิท) แต่การอึเนี่ยะ ยังไงก็ต้องถูกล้างกัน ทำให้เขาไม่เข้าใจค่ะ ว่าอะไร
อย่างของวดีนะ เขางง นะคะ งงจริง ๆ เพราะพอตอนกลางวันยายจับเขาใส่เฉพาะกางเกง แล้วเขาฉี่ราด เขาก็รู้อย่างที่เขารู้ แต่พอตกเย็น....อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ คุณยายใส่แพมเพิสให้
พอวดีฉี่ ตลกมากเลยค่ะ ..... เขาฉี่(สังเกตุจากอาการ) แล้วเขาถ่างขาก้มมองที่ต้นขาค่ะ .... รู้ไหมคะ เขาคิดอะไร เขาคิดว่า เขาก็ทำเหมือนตอนกลางวัน แต่ทำไมไม่มีน้ำอุ่น ๆ ออกมา เขางงค่ะ นี่ไงถึงบอกว่า เด็กเขาสับสนเป็นค่ะ ทีนี้อยู่ที่ความพอใจ อยู่ที่ความพร้อม แล้วค่ะ ครอบครัวไหนจะฝึกยังไง จะช้า จะเร็ว เอาตามสะดวกเลยค่ะ ....
| จากคุณ |
:
Jo_Smart 
|
| เขียนเมื่อ |
:
16 พ.ย. 52 23:43:34
|
|
|
| 
แทนกิฟท์ค่ะ
