ความคิดเห็นที่ 1 ที่จะมาและที่จะไป เด็กชายหน้าตาน่ารักคนนี้เค้าชื่อ “นนท์” ค่ะ เค้าเป็นลูกของแม่ก้อยเอง ตอนนี้คุณนนท์อายุ 12 ขวบแล้วค่ะ นอกจากความหล่อเหลาเอาการแบบนี้ ยังพ่วงด้วยความฉลาดเต็มพิกัดอีกต่างหาก บันทึกนี้คงไม่ต้องเริ่มเขียน ถ้าคุณนนท์ไม่เกิดมาพร้อมกับโรคฮิตของเด็กที่เรียกว่า “ออทิสติก” มีคำจำกัดความทางแพทย์มากมายเกี่ยวกับโรคนี้ แต่ถ้าจะพูดกันง่ายๆ ก็ให้ลองนึกถึงหุ่นยนต์สักตัวหนึ่ง หุ่นยนต์คงมีโปรแกรมคำสั่งทำงานได้มากมาย ทำงานได้ซ้ำไปซ้ำมา แต่ไร้ความรู้สึก ไม่รู้จักรัก ไม่รู้จักการมีเพื่อน ไม่รู้สึกเจ็บปวด ที่แย่มากไปกว่านั้น หุ่นยนต์ตัวนี้ยังมีข้อผิดพลาดจากการผลิตด้วย ระบบการทำงานบางอย่างผิดพลาด สั่งซ้ายก็ไปทางขวา สั่งขวาบางทีก็ไปข้างบน สมองบรรจุข้อมูลมากมาย แต่ เอาออกมาประยุกต์ใช้ไม่เป็น บางทีพูดเป็นต่อยหอย บางทีก็นิ่งเงียบเหมือนแบตเตอรี่หมด ไม่มีใครควบคุมหุ่นยนต์ตัวนี้ได้สักคน...ทำนองนี้ ตลอดเส้นทางชีวิตของคุณนนท์ ทุกวันที่ผ่านไป ล้วนมีแต่เรื่องทำให้แม่ก้อยกุมขมับได้ทั้งสิ้นออทิสติกเป็นโรคที่ลึกลับ ไม่มีใครทราบสาเหตุ เด็กแต่ละคนก็มีอาการปลีกย่อยที่แตกต่างกันไป ไม่มียาที่กินแล้วรักษาหาย อาการบางอย่างที่เคยรักษาให้หายไปแล้ว บ่อยครั้งที่เมื่อมันคิดถึงเรา มันก็จะกลับมาให้เราหาทางแก้ไขอีก คุณนนท์เป็นลูกคนแรกและคนเดียวของครอบครัวเล็กๆ ครอบครัวหนึ่งที่เติบโตอย่างมีสุขภาพร่างกายที่ดีเป็นเลิศ เลี้ยงง่ายเหลือเชื่อ ความผิดปกตินิดเดียวที่นำไปสู่เรื่องวุ่นๆทั้งปวงคือ การพูดช้า คุยไม่เป็น และไม่เคยตอบคำถามง่ายๆ ได้เลย แม้เพียงแค่ถามว่า .เอาหรือไม่เอา. หิวไหม ....และแม้แต่จะพยักหน้า หรือส่ายหน้า แทนคำตอบ ด้วยความช่างสงสัยของแม่ก้อย คุณนนท์ถูกพาไปหาหมอมากมาย แต่เนื่องจากความฉลาดที่ติดมากับออทิสติก ลูกรู้จักชื่อสิ่งของมากมายตั้งแต่ขวบกว่าๆ รู้จักตัวหนังสือภาษาอังกฤษ ภาษาไทย ตัวเลข เยอะแยะไปหมด เพราะฉะนั้น ลูกจึงตอบคำถามประเภท ...นี่อะไร...ได้อย่างน่าทึ่ง แม่ก้อยมานึกอีกที เวลาไปหาหมอ หมอชอบทดสอบโดยการถามว่า...นี่อะไร..ลูกก็ตอบได้ทุกที แล้วไม่ว่ากี่หมอ ก็สรุปว่า ลูกดีเกินปกติ ....แปลได้ว่า....แม่ท่าจะวิตกจริตไปเสียแล้ว เมื่อหมอก็ให้คำตอบกับเราไม่ได้ ในขณะที่อาการหลายอย่างเริ่มมีมากขึ้น.... ณ ตอนนั้น internet เข้ามามีบทบาทในการให้คำตอบที่มีมากมายไม่รู้จบ และเป็นจุดเริ่มต้นที่จะพาเราก้าวผ่านการเดินทางที่อ่อนไหวกับเด็กชายออทิสติกคนนี้ “แรงบันดาลใจ” ในการเขียนบันทึกมาจากความรู้สึกสับสนเมื่อเราไม่รู้ว่าลูกเป็นอะไร แม้เมื่อรู้...ก็มีข้อมูลน้อยเหลือเกินที่จะบอกว่าเราควรจะทำอย่างไร อยากจะแบ่งปันข้อมูลมากมายที่เรามีให้กับพ่อแม่คนอื่น ถ้าลูกเป็นโรคนี้ คนเป็นพ่อแม่ต้องทำอย่างไร อะไรบ้างที่ต้องทำใจ อะไรบ้างที่ต้องเตรียมตัว ปัญหาที่ต้องเจอ รวมไปถึงข้อมูลที่ควรรู้ เพื่อให้ใช้ชีวิตง่ายขึ้น เช่น ร้านตัดผม ร้านหมอฟัน การฝึกลูก ดนตรี ศิลปะ อาหารการกิน โรงเรียน เป็นต้น การอ่านหนังสือหลายเล่ม ทำให้รู้สึกว่า พ่อแม่หลายคนท้อแท้กับอาการของลูก หนังสือหลายเล่มอ่านจบแล้วหดหู่ใจ หลายเล่ม อ่านแล้วรู้สึกหมดหวัง อยากเขียนบันทึกนี้ ให้คนอ่านเกิดความรู้สึกดีๆ มีกำลังใจ และ เป็นบันทึกจิปาถะของแม่คนหนึ่งที่เขียนด้วยความรู้สึกงดงามกับความเป็นไปของลูก หวังว่า ความรู้สึกที่ดี และ ข้อมูลมากมายที่มีจะช่วยพ่อแม่ที่มีปัญหาเดียวกัน มีความหวัง และ ความมุ่งมั่นที่จะพาหุ่นยนต์ตัวน้อยตัวนี้ ข้ามผ่านอุปสรรคทั้งหลายได้ด้วยดี ที่สำคัญ อยากให้ทุกคนรู้ว่า แท้จริงแล้วการมีลูกผิดปกติไม่ใช่เรื่องเลวร้าย ขอเพียงมีกำลังใจและอดทนเราก็สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้อย่างไม่ลำบากนัก จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:03:41

ความคิดเห็นที่ 2 กว่าชีวิตจะถูกเติมเต็ม ใครจะไปคิดว่า “การมีลูก” เป็นเรื่องลำบากยากเย็นเข็ญใจสำหรับเราเสียเหลือเกิน..... ด้วยความที่ฤกษ์แต่งงานของแม่ก้อย (ที่หมอดูว่าเด็ดที่สุดในรอบร้อยปี...ขนาดนั้น) ทำให้กว่าจะได้แต่งงานต้องรอไปอีกเกือบ 2 ปี เมื่อเป็นเช่นนี้ ทำให้เราตั้งใจที่จะมีลูกโดยเร็วที่สุด เดือนแล้ว....เดือนเล่า...ลูกก็ยังไม่ยอมมาเกิดเสียที สำหรับคนที่อยากให้มีใครมาเรียกว่า ”แม่”กับเค้าบ้าง ไม่น่าเชื่อว่า.....การพยายามมีลูกนั้น เป็นความสุขใจแต่ทุกข์กายอย่างใหญ่หลวง อีก 2 ปีผ่านไป กับ “วิธีการทางวิทยาศาสตร์” สารพัดรูปแบบ ที่ล้วนเป็นเรื่องเจ็บตัวแทบทั้งสิ้น ตั้งแต่วิธีการตรวจหาสาเหตุ....ฉีดสีเข้าท่อนำไข่...เจาะท้องส่องกล้องดูมดลูก ...เป่าท่อนำไข่ แล้วก็มาถึงวิธีการรักษาที่แม่ก้อยตั้งความหวังไว้เต็มพิกัด ตั้งแต่วิธีการแรก ... .กินยาให้ไข่ตก...ฟังดูเหมือนเราเป็นไก่ที่ออกไข่ไม่เป็น.. แน่นอน..วิธีการนี้แม่ก้อยสอบไม่ผ่าน เพราะกินยานานมาก จนกลัวว่า...ไข่จะหมด..จากนั้น ขั้นตอนเริ่มซับซ้อนและหลากหลาย ซึ่งแม่ก้อยสอบตกทั้งสิ้น วิธีสุดท้ายที่คุณหมอจะทำ คือ การทำ ”กิฟท์” ด้วยความที่เจ็บตัว และท้อแท้ ก็เลยประกาศว่า ถอยดีกว่า...ไม่เอาดีกว่า..... และหยุดอาการ “อยากมีลูก”ได้เสียที 3 เดือนผ่านไป....ปาฏิหาริย์บังเกิด...แม่ก้อยท้องค่ะท่านผู้ชม แต่...ไชโยโห่ฮิ้วกันได้แค่ 3 เดือน อยู่ดีๆ เจ้าตัวเล็กในท้องก็ถอดใจไม่ยอมโตเสียดื้อๆ ทั้งที่ ultrasound ดูแล้ว ยังเห็นหัวใจเล็กๆ เต้นตึ๊บตึ๊บอยู่เลย....ตอนคุณหมอบอก เหมือนหัวใจตัวเองจะหยุดเต้นตาม ตัวเบาหวิว กลับมาบ้านได้ยังไง ยังงงๆ.....ร้องไห้คร่ำครวญ ตั้งคำถามมากมาย...เราก็ไม่ใช่คนทำบาปกรรมอะไรนัก ทำไมเรื่องร้ายอย่างนี้ต้องเกิดกับเรา อีก 2 ปี ผ่านไป (รวมๆมาได้กี่ปีแล้วเนี่ย) ขณะที่สองเราเริ่มคิดว่า ...ท่าทางเราต้องอยู่กันเดียวดายเป็นแน่แท้... และขณะที่แม่ก้อยพึ่งเปลี่ยนที่ทำงานใหม่ได้แค่ 6 เดือน และแล้ว...คุณนนท์...ก็โผล่มาทักทายกับเรา..วันหนึ่งในเดือนที่ร้อนจัด แต่....ความ “วุ่นวาย ใจหายใจคว่ำ” ก็เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอด 9 เดือนที่คุณนนท์อยู่ในท้องแม่ เลือดออกหลายครั้ง....ตัวร้อนจัดกว่า 40 องศาโดยไม่ทราบสาเหตุ.....อาการบวม และลมพิษอีกนับครั้งไม่ถ้วน อันนี้ยังไม่นับ..การเป็นหวัดเนื่องจากภูมิแพ้ที่เป็นมาตั้งแต่เด็ก..ซึ่งเป็นได้เกือบทุกวัน ที่สำคัญ...การออกมาดูโลกภายนอกของคุณนนท์ก็มีเรื่องที่คาดไม่ถึงตามมาอีก คุณหมอเป็นพวกอนุรักษ์นิยม..บอกว่าคลอดธรรมชาติแล้วกัน หลังจากเจ็บจน(หมอ)ทน(ดู)ไม่ไหว บล๊อคหลัง แล้วให้คลอดเองก็ไม่สำเร็จ ต้องถูกบล๊อคหลังอีกครั้ง เพื่อเข้าห้องผ่าตัดหลังจากถุงน้ำคร่ำแตกนานพอดู ......”ต้นร้ายปลายดี”...เป็นอย่างนี้นี่เอง (แม่ก้อยคิดตอนนั้น) คุณนนท์สมบูรณ์ดีมาก ร้องเสียงดัง ตัวใหญ่ล่ำบึ้ก หน้าตาน่ารักน่าชังสมใจกับการรอคอยอันยาวนานหลายปี .....ใครจะไปคิด...ว่าถัดจากนี้ไปเพียงปีเดียว...จะมีเรื่องมากมาย....เกิดขึ้นกับชีวิตน้อยๆของลูก “ออทิสติก”ที่ลูกเป็น น่าจะมีสาเหตุหลักมาจาก ”ความวุ่นวายใจหายใจคว่ำ” ระหว่างที่ลูกสร้างเนื้อสร้างตัวอยู่ในท้องแม่ ซึ่งมีผลรุนแรงกับการพัฒนาเซลล์สมองของลูก แม่ก้อยพึ่งรู้ว่า “เรา” พึ่งจะ..เริ่มต้น...เท่านั้นเอง เป็นการเริ่มต้น ที่เรียกว่า “ต้นร้าย” จริงๆเสียด้วย พ่อของคุณนนท์บอกกับแม่ก้อย...ในวันที่เรารู้แน่ว่าลูกเป็นออทิสติก....อย่างนี้ ....แม้เราจะเลือกการเริ่มต้นไม่ได้...แม้มันจะเป็น”ต้นร้าย” แต่..เราจะทำทุกทุกทาง อดทนต่ออุปสรรคทุกทุกอย่าง และท้ายที่สุด.. ไม่ว่าเราจะพบกับ “ปลายดี” หรือ อาจจะยังคงเป็น “ปลายร้าย” ไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวล หรือ เสียใจอะไรเลย ในเมื่อตั้งแต่วันแรกที่เรามี “คุณนนท์” ชีวิตที่ว่างเปล่าของเราสองคน ...ถูก”เติมเต็ม”...แล้ว จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:07:00

ความคิดเห็นที่ 3 ติดตามอยู่ค่ะ...ขอบคุณแม่ก้อยมากนะคะที่มา Share ประสบการณ์ สู้ๆค่ะ จากคุณ : Rachel Karen Greene เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:10:08

ความคิดเห็นที่ 4 มารอฟังค่ะ จากคุณ : La Vie en Rose..Nana เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:10:35

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : kanu_memphis เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:13:02

ความคิดเห็นที่ 6 ความสงสัยที่ถูกเก็บไว้ในใจ ....การเลี้ยงลูกอาจเป็นเรื่องยากกับใครหลายๆคน... สำหรับบ้านเรา..การเลี้ยงคุณนนท์ตอนเล็กๆเป็นเรื่องง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเสียอีก ช่วงขวบปีแรก คุณนนท์แทบจะไม่เคยร้องไห้เลยในแต่ละวัน จนข้างบ้านนึกว่าเราเอาลูกไปฝากคนอื่นเลี้ยง สุขภาพดี ไม่เจ็บไข้ได้ป่วย กินง่าย นอนง่าย (รูปนี้คงบอกได้ดี...อายุ 5 เดือน หนัก 10 กิโล) อารมณ์ดีหัวเราะดัง พัฒนาการทุกด้าน ดูจะเร็วกว่าเด็กปกตินิดหน่อย ชันคอได้ตอนยังไม่ 2 เดือน คืบได้ตอน 4 เดือน คลานได้ตอน 5 เดือน เกาะยืนตอน 8 เดือน ขวบนึงวิ่งได้แล้ว ชีวิตคุณนนท์น่าจะราบรื่นดี แต่...ตามประสาแม่ที่ช่างสงสัย ( พ่อของคุณนนท์ เคยเรียกแม่ก้อยว่า “ยัยเครื่องหมายคำถาม”) คุณนนท์มีเรื่อง”แปลก” หลายเรื่องที่แม่ก้อยไม่เข้าใจ ความแปลกที่ค่อนข้างจะทำร้ายจิตใจแม่ก้อย อย่างแรกคือ คุณนนท์ไม่ชอบให้กอดค่ะ ทุกครั้งที่กอด เธอจะทำท่ารังเกียจสุดฤทธิ์ ผลักไสไล่ส่ง ดิ้นหนี และวิ่งหายไปเลย เวลาจะจูงมือ ลูกจะไม่ให้เราจับมือ แต่จะเอามือมาจับมือเราไว้(ถ้าอยู่ในอารมณ์อยากจับ) แม่ก้อยก็จะนั่งรำพึงรำพันอยู่คนเดียวว่า ลูกไม่ค่อยรักเราเลย ถัดมา ที่ดูน่ากลัวคือ คุณนนท์มีลูกอึ๊ดสูงมาก ไม่ว่าจะหกล้ม คางเจาะ ปากแตก เดินชนนู่นชนนี่ น้อยครั้งที่จะได้ยินลูกร้องไห้ ถึงจะร้องก็ร้องแป๊บเดียวจริงๆ แล้วก็จะเล่นต่อได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มารู้ทีหลังว่า การไม่ชอบถูกสัมผัส และ การอดทนต่อความเจ็บปวดได้ดี เป็นอาการเบื้องต้นอาการหนึ่งของออทิสติก ... เนื่องจากความผิดปกติของระบบสั่งการจากสมอง เด็กออทิสติกจะตอบสนองกับการสัมผัสอย่างผิดปกติ การกอดอย่างอบอุ่น(ของเรา) อาจแปลได้ว่า เจ็บเหลือเกิน(ของลูก) และ การเป็นแผล หรือเจ็บตัวจากการหกล้มหกลุกที่แม่ก้อยดูแล้ว”เจ็บ” แทนลูกเนี่ย...สำหรับลูกแล้วอาจรู้สึกเพียงแค่เหมือนมดกัด..เท่านั้นเอง .. เริ่มมึนกับ”ออทิสติก”แล้วใช้ไหมคะท่านผู้ชม เหตุการณ์หนึ่งที่แม่ก้อยรู้สึก “ขำกลิ้ง” ในเวลานั้น คือการ ”ติดหนึบ” กับสิ่งของหลายๆอย่างของคุณนนท์ เริ่มจาก พ่อคุณนนท์ไปธุระและแม่ก้อยกับคุณนนท์ต้องไปนั่งรถเพื่อนกลับบ้าน ตอนนั้นลูกยังเล็กไม่เคยนั่งรถคนอื่น ลูกไม่ยอมขึ้นรถ ยื้อยุดฉุดกระชาก จนนั่งได้ แต่ ลูกร้องไห้เหมือนจะขาดใจอยู่ในรถคันนั้นตลอดทาง... แม่ก้อยก็ได้แต่คิดว่า..ลูกคงแปลกที่กระมัง.. วันหนึ่ง เพื่อนขับรถมาฝากจอดไว้ที่บ้าน รถคันนี้เป็นรถที่เหมือนกับรถของเรา เพราะซื้อพร้อมกัน สีเดียวกัน รุ่นเดียวกัน ต่างกันก็แต่เลขทะเบียนเท่านั้น คงไม่มีอะไรน่าแปลกใจ ถ้าแม่ก้อยจะไม่เปลี่ยนเอารถคันนี้ของเพื่อนมาขับ เพราะเห็นว่าจอดทิ้งไว้หลายวัน คุณนนท์ก็เดินมาขึ้นรถตามแม่ก้อยแต่โดยดี แต่พอเปิดประตูเท่านั้น...อาการกำเริบทันที ...ร้องโวยวายไม่ยอมขึ้นรถ....ทำอย่างไรก็ไม่สำเร็จ...แม่ก้อยยอมแพ้..ยอมขับรถตัวเองไปแทน ด้วยความงงงันและอยากรู้...ค่ำคืนนั้น แอบเปลี่ยนที่จอดรถใหม่ เอารถของเพื่อนมาจอดแทนที่รถของเรา ด้วยคิดว่า ลูกคงจะจำตำแหน่งของรถได้...รุ่งขึ้น...ทุกอย่างเหมือนเดิม ลูกเดินยิ้มแต้มาขึ้นรถ...เปิดประตูปุ๊บ...ปิดประตูปั๊บ...ร้องโวยวาย วิ่งหนีไป...แม่ก้อยแพ้เป็นรอบที่สอง....หัวสมองอันชาญฉลาดคิดติ๊กต่อกอยู่อึดใจ ..อ่าฮ่า..คุณนนท์ต้องจำข้าวของในรถได้แน่...อย่ากระนั้นเลย ...ย้ายข้าวของในรถมาเปลี่ยนกัน ..แล้วเอารถไปจอดนอกบ้านเสียเลย..เดาออกไหมคะท่านผู้ชมว่าเกิดอะไรขึ้น...เธอเปิดประตูรถ (แม่ก้อยฉีกยิ้มกว้าง...ลูกจะแน่กว่าเราได้ไง..ฮ่า) ชายตามองในรถหนึ่งอึดใจ หันหน้ามามองแม่ก้อยนิดนึง ..ปิดประตูรถดังปัง โวยวายเสียงดัง วิ่งหายไปไหนไม่รู้.... อาการ”ติดหนึบ” นี้มีมาตลอด รวมทั้ง ต้องมีของถืออยู่ในมือเวลาไปเดินเล่น (ต้องเป็นชิ้นเดิมทุกวัน) พรมเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำต้องเป็นลายนี้เท่านั้น ถ้าอ่านหนังสือ ต้องอ่านกับแม่เท่านั้น คนอื่นห้ามหยิบมาอ่าน ถ้าจะวิ่งเล่น ต้องเล่นกับพี่เลี้ยงเท่านั้น คนอื่นพาวิ่ง...ฉันเดินเข้าบ้านดีกว่า ต้องดื่มน้ำจากถ้วยหมีพู ไปเดินเที่ยวต้องแวะดูต้นไม้ต้นนี้ ...อะไรจะต้องเข้มขนาดนั้นลูกเอ๋ย.... พฤติกรรมทีเด็ดสุดท้าย เห็นจะเป็นการที่ลูกชอบมองทุกอย่างที่หมุนได้ ไม่ว่าจะเป็นพัดลม ล้อรถ กังหัน ลูกมีความสามารถในการจับทุกอย่างมาหมุนเองได้หมด ไม่ว่าจะเป็นกระป๋อง ลูกบอล หม้อ กระทะ และท้ายสุดลูกหมุนตัวลูกเอง ....จนแม่ก้อยคิดว่า อยากจะส่งไปเล่นสเก๊ตน้ำแข็ง...บางทีลูกก็คว่ำรถจักรยานแล้วก็เอามือหมุนล้ออย่างเมามัน ดูเหมือนว่าชีวิตของคุณนนท์ จะมีแบบแผนเสียเหลือเกิน แถมยังแฝงด้วยความ “แปลก” อีกต่างหาก ในตอนนั้น...ทุกคนรู้สึก..ขบขัน..กับพฤติกรรม “น่าเอ็นดู๊” ของลูก แม่ก้อยเองก็ไม่ได้มองว่าเป็นปัญหา เราก็ปล่อยให้ลูกเป็นแบบนี้ไป... พฤติกรรม..น่าเอ็นดู...นี้ จริงๆแล้วเป็น...อาการภาคบังคับ...ของออทิสติก..เพียงแต่..แม่ก้อย..ไม่เคยรู้ การ “เก็บ”ความสงสัยไว้ในใจว่า..มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าหนอ... ให้..ความผิดพลาด..ในการเลี้ยงลูกของแม่ก้อย อย่างที่ไม่น่าให้อภัยตัวเองเลยจริงๆ จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:13:09

ความคิดเห็นที่ 7 โลกส่วนตัว นอกจากความ “น่าเอ็นดู”...เรื่องการหวงเนื้อหวงตัวไม่ให้ใครจับ..ความอึดที่มีมากเกินพิกัด..การ”ติดหนึบ”กับหลายๆอย่าง ตลอดจนการชอบทุกอย่างที่”หมุนได้” ที่แม่ก้อยคุยให้ฟังไปแล้ว คุณนนท์ยังเป็นเด็กที่ต้องการที่จะอยู่ใน”โลก” ของตัวเองตลอดเวลา ...เรามารู้จัก ”โลก” ของคุณนนท์กัน... คุณนนท์เริ่มพูดคำแรกเมื่ออายุขวบนิดๆ คำแรกที่ลูกพูดได้คือ “ป่าป๊า” ไม่ต้องบอกใช่ไหมคะว่า “ป่าป๊า” ของลูกจะดีใจขนาดไหน ...แต่เวลาผ่านไปไม่นาน เราเริ่มรู้สึกว่า “ป่าป๊า” ที่ลูกพูดออกมา ไม่ได้หมายถึง “ป่าป๊า” จริงๆ ... ลูกจะพูดแต่คำนี้อยู่บ่อยๆ เจอนกก็ “ป่าป๊า” เจอแมวก็ “ป่าป๊า” ทุกอย่างคือ “ป่าป๊า”หมด ยกเว้นอย่างเดียว เวลาเราบอกให้ไปหา “ป่าป๊า” ทั้งที่ “ป่าป๊า” ก็นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ .... ไม่เคยแม้สักครั้งที่ลูกจะแสดงให้เราเห็นว่าลูกเข้าใจว่า “ป่าป๊า” คือใคร..... ยิ่งนานวันเข้า ...แม่ก้อยยิ่งรับรู้ถึงความผิดปกติที่เพิ่มขึ้น..ลูก”พูด”ได้มากมาย รู้จักและเข้าใจคำศัพท์ ตัวอักษร ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ ตัวเลข นับจำนวนได้... แต่น่าแปลก...ลูกไม่เคยเรียกชื่อใครๆเลยแม้แต่ “แม่” ไม่เพียงเท่านั้น คุณนนท์ไม่เคยตอบรับ หรือ ทำท่าหันมามอง เวลาที่เราเรียก “นนท์” จะเรียกให้เสียงแหบเสียงแห้งอย่างไรก็ตามที เจ้าของชื่อนี้ ไม่มีทีท่าจะรับรู้อะไรทั้งสิ้น.. จะว่าลูกไม่รู้จักชื่อตัวเอง...ไม่มีทางเป็นไปได้...ลูกบอกได้ว่าลูกชื่อ .นนท์.. ด้วยเหตุนี้ เราจึงมีปัญหามากในการพาลูกออกนอกบ้าน เพราะ แม่ก้อยไม่สามารถปล่อยมือลูกได้เลย แถมลูกก็ไม่ชอบให้จับมือเสียด้วย...เดาออกไหมคะ..ว่าจะเกิดอะไรขึ้น... ถ้าคุณนนท์แกะมือเธอออกได้...คุณนนท์จะวิ่งอย่างรวดเร็ว...วิ่งไปไหนไม่รู้ เดินหน้าลูกเดียว ประเภทตะโกน...”นนท์..รอก่อน”...”นนท์..หยุดนะ”...เรียกไปเถอะค่ะ...เธอไม่มีทางหันมาหรอก และ ก็ไม่หยุดวิ่งอีกต่างหาก...อันตรายอะไรก็ไม่กลัว.. จะวิ่งไปชนใคร..ชนอะไร..ก็ไม่เจ็บ แม่ก้อยเคยลองไม่ตาม..ปล่อยให้วิ่ง..อยากวิ่งวิ่งไป..แม่ก็อยากรู้ว่าจะวิ่งไปไหน...ผลหรือคะ... แม่ก้อยเกือบวิตกจริตเลยทีเดียว....ตามหาคุณนนท์ไม่เจอค่ะ... แค่เธอวิ่งเลี้ยวโค้งข้างหน้าลับสายตานิดเดียว ....ตั้งแต่นั้น...ถ้าพาลูกไปข้างนอก ต้องมีคนไปด้วยอย่างน้อยอีก 2 คน เผื่อลูกสะบัดมือหลุด... จะได้ตั้งทีมวิ่งผลัด (ผลัดกันวิ่ง)...ตามคุณนนท์ ไม่มีใครรู้เลยว่า ภายใต้ดวงตากลมโตของลูก...ลูกคิดอะไรอยู่...คุณนนท์เป็น”เสือยิ้มยาก” ลูกจะทำหน้าเฉย“ไร้ความรู้สึก” เป็นประจำ แต่บางครั้ง...ลูกก็อาจหัวเราะ “งอหาย” กับเสียงถุงก๊อบแก๊บ บางทีแถมการ“ขำกลิ้ง” กับ เสียงคนกดกริ่งประตู.. มันช่างเป็นรายการ”ขำขัน” ที่แม่ก้อยไม่เข้าใจเอาเสียเลย...แต่ยังคิดเข้าข้างตัวเอง..ลูกเราอารมณ์ดี(วุ๊ย) โลกที่ลูกอยู่คนเดียวเป็นประจำคือ โลกของหนังสือ...ลูกชอบดูหนังสือมาก ด้วยความจำและความเข้าใจพิเศษนี้ คุณนนท์จะไม่เล่นของเล่นอะไรเลย กิจวัตรประจำวันของลูกคือ การอ่านหนังสือ จมอยู่กับกองหนังสือ ภาพที่ติดตาแม่ก้อยคือ..คุณนนท์เอาหนังสือที่เธอชอบมาอ่านทีละเล่ม อ่านจบก็วางเรียงต่อๆกันไว้ ลูกทำอย่างนี้หลายชั่วโมง จน “แถว”หนังสือที่เรียงกันนี้ยาวตั้งแต่หน้าห้องจรดท้ายห้อง... เสียงใครจะเรียก..ใครจะเดินผ่านไปมา...ไม่สามารถดึงความสนใจของลูกได้เลย.... สิ่งเดียวที่”ดึง”คุณนนท์ออกมาได้ คือ...เก็บหนังสือ...ซึ่ง.แน่นอน..ทำร้ายจิตใจลูกมาก... หนังสือ...เป็นเครื่องมือชิ้นสำคัญที่สุดในการพาลูกไปนอกบ้านด้วย... เพราะเวลานั่งทานข้าวที่ร้านอาหาร...คุณนนท์จะไม่เคยนั่งเฉยๆอยู่กับที่... ดูเหมือนลูกอยากวิ่ง...วิ่งและวิ่ง..เท่านั้น... แต่ถ้ามีหนังสือไปด้วย...คุณนนท์จะนั่งนิ่งจนพลิกหนังสือหมดเล่มและก็ตั้งท่าวิ่งใหม่.... ท่านผู้ชมโปรดนึกภาพตามว่า..การทานอาหารหนึ่งมื้อ...แม่ก้อยควรมีหนังสือไปกี่เล่่ม... ด้วยความพยายามที่จะเปิด”โลก”ของคุณนนท์ “Tumble Todd” เป็นความหวังที่แม่ก้อยคิดว่า น่าจะช่วยลูกได้ “Tumble Todd” เป็นกิจกรรมสำหรับเด็กเพื่อพัฒนาทักษะด้านต่างๆ โดยผ่านกิจกรรมที่สนุกสนานและเสียงดนตรี คุณนนท์ปฎิเสธการเข้าร่วมกิจกรรม ไม่ยอมให้ใครจับตัว(ตามเคย) ไม่รู้จักกติกา ไม่รู้จักการรอคอยตามแถว อุดหูไว้ เวลามีเสียงดัง ... ที่แปลกที่สุดในสายตาแม่ก้อยคือ เมื่อหมดเวลาในแต่ละครั้ง คุณครูจะแจกรูปลอกสวยๆ เด็กๆก็จะวิ่งกรูกันเข้าไปขอ.. คุณนนท์ เหรอคะ...วิ่งออกข้างนอกห้องไปนานแล้วค่ะ ไปได้ไม่กี่ครั้ง ด้วยความรู้สึกว่า..เราทรมานจิตใจลูก....แม่ก้อยก็ไม่ได้พาคุณนนท์ไปอีกเลย “โลกส่วนตัว” นี้เป็นอาการสำคัญมากของออทิสติก แม่ก้อยมารู้ทีหลัง (อีกแล้ว) เด็กออทิสติกไม่สามารถตอบสนองกับสภาพแวดล้อมรอบตัวได้หลายๆสิ่งพร้อมๆกัน เด็กจะสับสน ทนไม่ได้ และ ออกอาการก้าวร้าว โมโหร้าย กรีดร้องและมีพฤติกรรมผิดปกติได้อีกหลายแบบ ดังนั้น ทางออกทางแรก คือ การกระตุ้นตัวเอง เช่น หมุนตัว สะบัดมือไปมา วิ่งไม่หยุด เพื่อหนีจากสภาพแวดล้อมนั้น และเป็นการควบคุมตัวเองให้”ทน”ต่อสภาพแวดล้อมนั้นได้ ทางที่สอง คือ หนีไปอยู่ใน”โลกส่วนตัว” ปิดประตู ไม่รับรู้เรื่องอะไรเลยทั้งสิ้น “ออทิสติก”..แม้แม่ก้อยจะยอมรับได้ว่าลูกผิดปกติ ...แต่จะให้เข้าใจลูกด้วยเนี่ย...ยากจริงๆ จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:20:01

ความคิดเห็นที่ 8 ไปโรงเรียนที่ 1 ....คุณนนท์เริ่มแสดงความสามารถในการ”จดจำ” ให้เรางงงันตั้งแต่เธออายุได้ซักขวบนิดหน่อย..... เพราะ..คำแรกที่คุณนนท์เอื้อนเอ่ยหลังจาก “ป่าป๊า” คือ “เอ บี ซี” หลังจากนั้นไม่นาน คุณนนท์ก็จะอ่าน และ ชี้ตัว A B C ได้อย่างถูกต้อง ... ...จะว่าเรามีส่วนส่งเสริมให้ลูกคลั่งไคล้ตัวอักษรกับตัวเลขด้วย...ก็คงจะจริง... ตามประสาพ่อแม่บ้าเห่อ กับความสามารถของลูก...ประกอบกับความคาดหวังอยากเห็นลูกเก่งๆ... เราเห็นลูกชอบหนังสือ..เราก็”บ้า” ซื้อแต่หนังสือให้ลูกอ่าน.... อยากให้ลูกรู้ภาษาที่สองแต่เด็กๆ ...ก็พูดภาษาอังกฤษ อ่านภาษาอังกฤษให้ลูกฟัง..... ความ”บ้า”ของเราได้ผลดีจริงๆ .. ก่อน 2 ขวบ....คุณนนท์เริ่มอ่านภาษาอังกฤษง่ายๆได้แล้ว จำคำศัพท์ภาษาอังกฤษได้มากมาย ไม่ว่าจะเป็นผลไม้ ตัวเลข รูปทรง ผัก สัตว์...จิปาถะ ...แต่..จนแล้วจนรอด...ลูกก็ยังไม่ชอบเล่นกับใคร..ไม่ชอบเสียงดัง.. ที่สำคัญ.. คุณนนท์ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะ “คุย”กับใครได้ซักที..นอกจากการชอบตอบคำถามว่า”นี่อะไร”ที่เธอชอบตอบ และดูเหมือนว่า คำถามนี้เท่านั้นที่เป็นการสื่อสารระหว่างคุณนนท์กับโลกภายนอกของเธอ.... ด้วยความเก่งของคุณนนท์ และ ความที่เรา”คิด”ว่า...คุณนนท์มีโลกส่วนตัว เพราะเธอไม่มีเพื่อน ...การไปโรงเรียน..น่าจะตอบสนองความต้องการของเราได้ดีที่สุดเสียแล้ว.... คิดได้ดังนั้น...แม่ก้อยก็เริ่ม”แสวงหา” โรงเรียนในอุดมคติ.... ความคิดแรก ”โรงเรียนดี” คือ “โรงเรียนชื่อดัง” เท่านั้น...ค่าเล่าเรียนแพง...ไม่เป็นไร.....เราทุ่มสุดตัว แม่ก้อยไปดูมาหลายโรงเรียน คำถามแรกที่ถามที่โรงเรียนคือ ต้องพูดรู้เรื่องหรือเปล่า เพราะลูกเราพูดได้แต่ไม่รู้เรื่อง คำถามต่อไป ยังใส่ pampers อยู่เลยมาเรียนได้ไหม..... แค่ 2 คำถามนี้ก็หาไปแล้วประมาณ 6 โรงเรียน .... ตอนแรกความบ้าจี้ อยากให้เข้าสาธิตเกษตรมีแยะ... เพราะอยู่ใกล้บ้าน ก็หาโรงเรียนดังที่เค้าว่าสอนให้เข้าสาธิตนี่แหละ ด้วยคุณสมบัติลูกที่ไม่เข้าตากรรมการ พ่อแม่เลยต้องเปลี่ยนทัศนคติในการหาโรงเรียนใหม่.... ที่สุดท้ายที่ไปดู คือโรงเรียนนานาชาติ ตรงข้ามกับที่ทำงานแม่ ถามครูด้วยคำถามเดียวกัน ครูตอบว่า เด็กบางคน 2 ขวบกว่าก็ยังพูดไม่ได้ค่ะ มาอยู่ที่นี่ อยู่กับเพื่อนๆ เดี๋ยวก็พยายามพูดเอง...... ว๊าว ตรงใจแม่จัง คำถามต่อไป ครูตอบว่า ใส่ pampers ก็ไม่เป็นไรค่ะ ก็เด็กๆ ยังบอกไม่ได้นี่คะ เดี๋ยวเราก็ค่อยๆหัดไปก็ได้....อืม ครูตอบเข้าท่าแฮะ ด้วยความว่าอยู่ใกล้ที่ทำงานแม่ก้อย บวกกับครูใหญ่ตอบถูกใจ และนักเรียนน้อยดี ....ก็เลยเอาที่นี่แหละ เตรียมการอยู่ 1 อาทิตย์เต็ม ด้วยการขับรถพาลูกไปชมบรรยากาศโรงเรียนทุกวัน (ให้ชินกลิ่น และหัดนั่ง carseat ) วันเปิดเทอม ท่าทางจะไปได้สวย ลูกวิ่งรอบโรงเรียนไม่ร้องไห้ พอแปดโมงครึ่ง ครูให้แม่กลับ เท่านั้นแหละ เธอร้องสุดเสียง แม่แทบขาดใจค่ะท่านผู้ชม.. เธอดิ้นกระแด่วๆ ด้วยความที่เธอตัวโต ครูจึงเชิญแม่กลับไป บอกว่า “มันจะง่ายกว่านะคะ” แม่เดินปาดน้ำตากลับที่ทำงาน ตลอดเวลาตั้งแต่ แปดโมงครึ่ง ถึง 11 โมง น่าจะดูเวลาเป็น 100 หน คิดในใจว่า.... ทำไมเวลามันช้าอย่างนี้หนอ... 11 โมงตรง เดินกลับไปโรงเรียน ภาพที่เห็น... ลูกนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ขนาบข้างด้วยเพื่อนๆ หน้าตามอมแมมด้วยน้ำตา ไม่ร้องไห้ แต่น้ำตาไหล สะอึกสะอื้น น่าสงสาร (แม่ร้องไห้อีกแล้ว) หันไปดูคุณพ่อแอบเห็นปาดน้ำตาเหมือนกัน ..ฮ่า..ฮ่า พอคุณนนท์เห็นเราสองคน เธอวิ่งหนี ... สงสัยคงโกรธว่าเอาเรามาทิ้งทำไม พอกอดลูกไว้ ลูกหันมากอดพูดอะไรไม่รู้ยาวมาก พูดไปสะอื้นไป คราวนี้ แม่กับพ่อ... แม้ฟังไม่รู้เรื่องก็รู้สึกว่าลูกคงตกใจกลัวถูกทิ้ง แล้วแม่กับพ่อก็แอบหันไปปาดน้ำตาคนละที...... ช่วงเดือนแรก...ภาพที่เราเห็นเวลาไปรับลูก...บางวันคุณนนท์นั่งแอบอยู่มุมห้อง..บางวันลูกเดินเกาะผนังห้องไปมา. . ถามคุณครู..ได้ความว่า..คุณนนท์เดินแบบนี้เกือบทั้งวัน...ไม่พูดกับใคร..ไม่เรียนหนังสือ.พูดอะไรไม่รู้งึมงำอยู่คนเดียว... คุณครูบอกว่า...น่าจะเป็นเพราะลูกยังปรับตัวไม่ได้... แต่แม่ก้อยคิดว่า...น่าจะมีอะไรไม่ชอบมาพากล..ก็ลูกเราออกจะชอบหนังสือ... แม้ลูกจะไม่คุยกับคนอื่น...ตัวหนังสือทั้งหลาย..ลูกน่าจะทำท่าชอบบ้าง.... ว่าแล้ว..ก็ขอกระดาษคุณครูหนึ่งแผ่น..หยิบดินสอสีวาดรูป... เขียนหนังสือ..เหมือนที่เคยเล่นกับลูกที่บ้าน.. วันนี้เอง..ที่คุณครูรู้ว่าลูก”รู้”มากกว่าที่ครูคิด...ครูพึ่งเข้าใจ.. ที่ลูกเดินรอบๆห้อง..พูดอะไรงึมงำ...ที่แท้..เธออ่านตัวเลข..ตัวหนังสือ. .และรูปภาพที่ติดอยู่รอบๆห้อง... หลังจากครูจับ”จุด”ได้ถูก..คุณนนท์เริ่มมีความสุขกับการไปเรียนหนังสือ.. .ความสามารถในการจดจำของลูก”น่าทึ่ง”ขึ้นเรื่อยๆ.... คุณนนท์เริ่มเข้าใจการพูดเป็นภาษาอังกฤษ...คิดเป็นภาษาอังกฤษ....แต่..สิ่งที่ยังเหมือนเดิมคือ... คุณนนท์ตอบทุกคำถามประเภท What is this? ได้ทุกคำถาม อ่านได้มากขึ้น แต่...ลูกไม่เคยพยักหน้าตอบรับ หรือส่ายหน้าปฎิเสธ... เวลาครูถามคำถามประเภท Are you hungry? . What do you want?” .ได้สักที ครูบอกว่าถ้าลูก”want” ลูกก็เอื้อมมือมาหยิบ ถ้าลูก “don’t’ want” ลูกก็เดินหนี... สิ่งที่ครูสังเกตได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ...ลูกจะจำพฤติกรรมของครูได้อย่างละเอียด.. เช่น...ถ้าครูเข้าห้องต้องไขกุญแจตู้..เอากระเป๋าวาง.. ตอน 10 โมงก่อนทานอาหารว่างต้องยกโต๊ะเก็บที่ก่อน...ทำนองนี้... ถ้าวันไหน.ครูเข้าห้องมาแล้วมัวแต่คุย..ลูกจะจูงครูให้มาไขกุญแจตู้ หรือ 10โมงแล้วครูยังไม่เก็บโต๊ะ..ลูกจะเริ่มยกโต๊ะให้.. เป็นอย่างนี้ทุกวัน...ตรงเวลาทุกวัน..หรือลูกจะดูนาฬิกาเป็น.... เมื่อผ่านไปเกือบปี...ลูกเริ่มเล่นกับเพื่อนได้บ้าง...ยอมให้ครูจับมือ... ร้องเพลง...จนแม่ก้อยคิดว่า...ลูกคงจะไม่เป็นอะไร.. คำถามที่เก็บไว้ในใจ...น่าจะเป็นอะไรที่เราคิดไปเอง.... จนโรงเรียนปิดเทอมใหญ่ 2เดือน...แม่ก้อยไม่ได้ให้ลูกเรียนพิเศษ.. คิดว่าส่งไปอยู่กับคุณย่าให้เล่นกับหลานๆ...คุณนนท์น่าจะมีความสุข.. และจะได้หัดใช้ภาษาไทยเก่งๆ... แม่ก้อย..ไม่รู้เลยว่า...การไม่ให้ลูกเรียนพิเศษตอนปิดเทอม ...ส่งผลร้ายมากมายกับคุณนนท์..อย่างที่คาดไม่ถึง.. แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 53 12:56:21 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:22:42

ความคิดเห็นที่ 9 โหวตให้ค่ะ จากคุณ : N_katae เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:25:01

ความคิดเห็นที่ 10 แม่ก้อยค้า....สบายดีไหมคะ คิดถึงครอบครัวแม่ก้อยจริงๆ จากคุณ : noo-uan เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:26:35

ความคิดเห็นที่ 11 เขียนบรรยายได้น่ารักมากครับ ....รออ่านต่อ.... จากคุณ : กิฟฟิน เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:34:48

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณแม่ก้อย ที่เอาประสบการณ์มาให้อ่าน ผมเคยทรมานใจกับอาการแปลกๆ คล้ายออทิติกของลูก เข้าใจความรู้สึกมากๆ เป็นกำลังใจให้ครับ ขอให้ทุกอย่างดีขึ้นเร็วๆ เอามาลงให้จบนะครับ จะรออ่าน จากคุณ : รังสิต (รังสิตปทุม) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:45:11

ความคิดเห็นที่ 13 มารอฟังค่ะ โหวตด้วยค่ะ จากคุณ : นู๋กำไร เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:54:18

ความคิดเห็นที่ 14   น้องนนท์ ศุภกฤต ที่เป็นคนไข้ ทพ.วรชน หรือเปล่าคะ ภาพนี้ตอนน้อง3-4ขวบคิดถึงจัง ขอดูรูปปัจจุบันหน่อยนะคะว่าเป็นหนุ่มแค่ไหนแล้ว จากคุณ : aimmy-2009 (aimmy-2009) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:59:56

ความคิดเห็นที่ 15 ถึงเวลาหา"คำตอบ"เสียที ...ก่อนที่จะเล่าต่อว่า...การไม่ให้คุณนนท์ไปเรียนพิเศษช่วงปิดเทอม ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายตามมาอย่างไรบ้าง (...มิตรรักแฟนเพลง..อย่าพึ่งร้อง..”ว๊า....นะคะ) เรื่องของคุณนนท์จะข้ามเหตุการณ์สำคัญ...กับการไปหาคุณหมอไม่ได้เลย..... จากความสงสัยในพฤติกรรม”น่าเอ็นดู”ของลูก...คุณนนท์ถูกพาไปหาคุณหมอคนแรกเมื่ออายุยังไม่ครบสองขวบดี.... เริ่มจาก..หาคุณหมอประจำตัว..ที่ดูแลลูกแต่เล็ก...คุณหมอก็บอกว่า...ไม่เห็นมีอะไรน่าวิตก... เด็กผู้ชายพูดช้า....แต่..ถ้าแม่ก้อยต้องการความมั่นใจ..ต้องไปหาหมอด้านพัฒนาการเด็ก... อย่างรวดเร็วทันใจ...แม่ก้อยโทรนัดคุณหมอทันที... คำตอบที่ได้...ต้องรอไปอีกสองเดือน..คิวยาว... เรื่องนี้เป็นบทเรียนบทแรกของพ่อแม่ที่สงสัยว่าลูกผิดปกติ...แค่เริ่มสงสัย..ก็รีบหาคุณหมอได้เลยค่ะ... กว่าจะได้พบคุณหมอ...เราจะมีความสงสัยมากขึ้นอีกแยะ ...เรื่องนัดกับหมอพัฒนาการ...รับรองว่าเป็นแบบนี้ทุกคน... เราได้พบหมอคนแรกเมื่อคุณนนท์ไปโรงเรียนได้หนึ่งเดือนพอดี...คุณหมอให้เราแสดงสิ่งที่เรา”เล่น”กับลูกที่บ้าน... เราจะแสดงอะไรได้...ในเมื่อวันๆลูกไม่เคยพึงใจที่จะเล่นกับใคร..นอกจากอ่านหนังสือ... จำได้ว่า.คุณหมอให้ตารางพัฒนาการเด็กด้านการพูดสื่อสารและอารมณ์ ตั้งแต่อายุ 1 ขวบ ถึง 2 ขวบ มาให้แม่ก้อยเลือกว่า..คุณนนท์ทำอะไรได้บ้าง... ....อายุ 1 ขวบ.... ด้านสังคมและอารมณ์ * หยิบของส่งให้เมื่อมีผู้ขอ * แสดงออกทางสีหน้าและภาษามือ เช่น โบกมือ ตบมือ หลับตา เป็นต้น * ช่วยแต่งตัวโดยการเอาแขนใส่ในแขนเสื้อ หรือ เอาเท้าใส่ในรองเท้า * จำหน้าคนที่คุ้นเคยได้ ด้านการสื่อสาร * เลียนแบบเสียงล้อเล่นผู้ใหญ่ * จำชื่อตัวเองได้ และ ตอบสนองกับเสียงเรียกชื่อตัวเอง * ทำตามคำสั่งง่ายๆได้ เช่น .หยิบให้แม่. มาหาคุณพ่อ. ตบมือ เป็นต้น * เป่าปากเป็นจังหวะ หรือ เป็นเสียงสูงๆต่ำๆ ...แค่อ่านจบแค่ตอนนี้....มือที่หยิบปากกาเตรียมเลือก...ข้อที่คุณนนท์ทำได้...หยุดอยู่กับที่... แม่ก้อยเริ่มอึ้ง...ไม่รู้จะเลือกข้อไหนได้ เด็ก 2 ขวบอย่างคุณนนท์... ”ทำ”ในสิ่งที่เด็กขวบเดียวทำกัน...ยังไม่ได้ซักข้อ....แล้วสายตาก็เลื่อนไปอ่านข้อต่อไป.. ...อายุ 1 ขวบครึ่ง... ด้านสังคมและอารมณ์ * ถือถ้วยน้ำด้วยมือทั้งสองข้างได้ * ดื่มน้ำจากถ้วยโดยไม่น้ำไม่หก * ถอดถุงเท้า รองเท้า และหมวกได้เอง * เลียนแบบท่าทางที่ชอบ เช่น ถูบ้าน ปัดฝุ่น อ่านหนังสือ * ชอบเล่นคนเดียวแต่ยังชอบอยู่ใกล้ๆผู้ใหญ่ * บางครั้งชอบอยู่คนเดียว บางครั้งก็ชอบอยู่กับคนเลี้ยง ด้านการสื่อสาร * พูดได้ประมาณ 6-20 คำ * ชอบฟังเพลงของเด็กและอาจร้องตามเพลง * พูดตามคำสุดท้ายที่ได้ยิน * พูดกับตัวเอง หรือ พูดคนเดียว * ชอบเล่น * ชอบดูรูปภาพในหนังสือ * ชี้อวัยวะในร่างกาย หรือ ของตุ๊กตาได้ 2-3 ส่วน เช่น ตา จมูก ...อ่านมาถึงตรงนี้...แม่ก้อย..ก็ยังเลือกไม่ได้ซักข้อ..ลูกไม่เคยทำอะไรเองเลย... แต่ถ้าจะพูดให้ถูก..เราไม่เคยให้ลูกต้องทำอะไรเองเลย.. แม้ลูกจะรู้จักคำศัพท์มากมาย พูดได้เยอะแยะ.. แต่ลูกก็ไม่เคยชี้อวัยวะในร่างกายของใคร..นอกจากใน.หนังสือ... ข้อเดียวที่เลือกได้คงจะเป็นแค่..พูดได้ประมาณ 6-20 คำ..ซึ่งความจริงคุณนนท์พูดได้เป็นร้อยๆคำ... ...อายุ 2 ขวบ... ด้านสังคมและอารมณ์ * ใช้ช้อนตักอาหารทานได้เอง * เคี้ยวอาหารได้ดี * ยกถ้วยน้ำดื่มได้เอง และวางลงบนโต๊ะเมื่อดื่มเสร็จ * หวงของเล่น ไม่แบ่งปัน * เล่นอยู่ใกล้ๆ เด็กคนอื่น แต่ไม่เล่นด้วย * ติดคนเลี้ยง โดยเฉพาะเมื่อรู้สึกเหนื่อยหรือ หวาดกลัว * หงุดหงิดเมื่อรู้สึกสับสนแต่หายเร็ว * เรียกร้องความสนใจจากคนเลี้ยง ด้านการสื่อสาร * เล่นสมมติ * รู้จักคำศัพท์ประมาณ 50 คำ * พูดเป็นประโยคที่มีคำ 2 คำ * ชอบถามว่า .นี่อะไร. * ชอบร้องเพลงเด็กเล็ก * อ้างถึงบุคคลโดยเรียกชื่อ * ชี้และเรียกส่วนต่างๆของร่างการ เช่น ตา จมูก ผม เท้า ปาก * เข้าใจคำสั่งและประโยคง่ายๆ ....สุดท้าย..สำหรับการเลือกในตอนนี้...ก็คงจะได้แค่..รู้จักคำศัพท์(อีกแล้ว) ...ส่วนข้อที่บอกว่า...ชอบถามว่า..นี่อะไร....กรณีของ คุณนนท์..จะกลับกัน... คุณนนท์ชอบตอบคำถาม”นี่อะไร”เป็นที่สุด...แต่ลูก..ไม่เคยแม้สักครั้งที่จะถามใครๆว่า”นี่อะไร”... ..แม่ก้อยส่งกระดาษแผ่นนั้นคืนคุณหมอ...ความรู้สึกกังวลใจมีมากมายในเวลานั้น.. ลูกเรามีพัฒนาการล้าหลังมากมาย ขนาดนี้เชียวหรือ...แม่ก้อยนึกโทษตัวเองในใจ..ทำไมละเลยลูกได้ขนาดนี้.. พัฒนาการของเด็กเป็นอย่างนี้หรือ... คุณหมอทดสอบพัฒนาการด้านอื่นๆของคุณนนท์อีกเกือบชั่วโมง... รวมถึงการให้แม่ก้อยลองเดินออกไปนอกห้องด้วย.. .ผลเป็นอย่างไร คงไม่ต้องเดา... คุณนนท์ก็ยังนั่งเฉยๆ..อ่านหนังสือของเธอต่อไป... คุณหมอสรุปว่า...คุณนนท์มีพัฒนาการด้านการสื่อสารและด้านสังคมที่ช้ามาก... แต่ขณะเดียวกัน..คุณนนท์ก็ฉลาดมาก และมี ความสามารถในการเรียนรู้ เลียนแบบ และความจำที่ดีเกินกว่าเด็กวัยเดียวกันเยอะมากเช่นกัน... ในตอนนี้...คุณหมอคาดว่า.. น่าจะเกิดจาการเลี้ยงดูแบบตามใจเกินไป ประกอบกับ..การที่ลูกชอบอ่านหนังสือ..และ..เราก็ชอบ”สอน”หนังสือให้ลูกด้วย ตรงนี้เอง..อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกเรียนรู้ที่จะพูดเฉพาะสิ่งต่างๆที่ลูกเห็นจากในหนังสือเท่านั้น... นี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คุณนนท์ไม่พูดกับใคร..ไม่เรียกใคร..เพราะ”ใครๆ”ที่ว่านี้...ไม่มีอยู่ในหนังสือที่ลูกอ่าน.... ...แม่ก้อยกับพ่อคุณนนท์มองหน้ากันนิ่งหนึ่งอึดใจ....นี่เข้าทำนอง”พ่อแม่รังแกฉัน”หรือเปล่าหนอ.... คุณหมอให้เราลดการ”อ่านหนังสือ” ฝึกให้ลูกใช้ชีวิตประจำวันด้วยตัวเอง...เริ่มตั้งแต่..หยิบแก้วน้ำดื่มเอง..ทานข้าว..แต่งตัว.. พูดกับลูกให้เยอะขึ้น...พาลูกไปเล่นกับเด็กคนอื่น..แล้วอีก 3 เดือนค่อยมาดูกันอีกครั้ง... แม่ก้อยพึ่งรู้ว่า..คุณหมอพูดฟังดูง่าย..แต่การ”ปฎิบัติ”ยากกว่าที่คิด โดยเฉพาะเมื่อลูก”ต่อต้าน”... หนึ่งเดือนผ่านไป...คุณนนท์ดีขึ้นนิดหน่อย...ลูกเริ่มทำอะไรเองได้มากขึ้น...ถือแก้ว..ทานข้าว..แปรงฟัน.. ..พร้อมๆไปกับความสามารถ “พิเศษ”ที่เพิ่มขึ้นมากเช่นกัน ทั้งๆที่เราพยายาม”ลด”หนังสือของโปรดลง.. พฤติกรรม”น่าเอ็นดู”ที่เราคิดไว้แต่แรก...เริ่มเปลี่ยนเป็น..พฤติกรรม..”น่าปวดหัว”...คุณนนท์เริ่มอ่านทะเบียนรถทุกคันที่เห็น อ่านตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนรถ...แม่ก้อยรู้สึกว่า...คุณนนท์มีอารมณ์รุนแรงขึ้น..ลูกเริ่มกรี๊ด..ยามไม่ได้ดังใจ...โหยหาแต่หนังสือ.. เวลาที่เราเก็บตะกร้าหนังสือไปซ่อน..และที่สำคัญ....คุณนนท์ก็ยังไม่เรียกใครเลยแม้แต่ “แม่”.... การใช้ชีวิตในบ้านเปลี่ยนเป็นความเครียดขึ้นมาทันที...เพราะเราไม่รู้ว่าเราควรจะ”ทำ”อย่างไรบ้าง..ที่”ทำ”ไป..ดีหรือไม่ดีกับพัฒนาการของลูก ...หลายครั้ง...ที่เราไม่กล้าแม้แต่จะแตะตัวลูก..ด้วยเหตุผลเพียงนิดเดียว...”กลัว”ลูกจะเป็นมากกว่านี้.. .ที่ร้ายไปกว่านั้น..แม่ก้อยกับพ่อคุณนนท์...ได้แต่โทษตัวเองทุกวัน..ทำไมเราไม่รีบพาลูกไปหาหมอ... ทำไมเรา”บ้า”สอนหนังสือลูกอย่างนั้น...คำถามว่า”ทำไม” เกิดขึ้นทุกทุกนาทีที่เรามองลูก.... ในเวลานั้น..เราสองคนไม่รู้เลยว่า...นี่เป็นแค่จุดเริ่มของ”ต้นร้าย”เท่านั้น.. .การ”ตีโพยตีพาย”ของเราสองคน..นอกจากไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นแล้ว.. เราสองคน..ทำ”เวลา”ที่มีค่าในการช่วยเหลือลูก”หล่นหาย”ไป...มากเท่าไหร่แล้ว..ก็ไม่รู้ แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 53 13:06:41 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:05:14

ความคิดเห็นที่ 16 อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ด.. มีแฟนนานุแฟนดั้งเดิมมาทักทายน้องนนท์ด้วย :) พามารายงานตัวฮับ 12 ขวบแล้วครับ สูง 154 หนัก 43 โล แล้ว จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:13:18

ความคิดเห็นที่ 17 มาอ่าน ลุ้นตาม จากคุณ : รังสิตปทุม เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:18:18

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณที่มาเล่าประสบการณ์ดีดี แบ่งปันความรู้ ให้ค่ะ รอฟังต่อนะค่ะ จากคุณ : น้องซัน เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:18:53

ความคิดเห็นที่ 19 หน้าตาดี ใช้ได้ จากคุณ : รังสิตปทุม เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:19:01

ความคิดเห็นที่ 20 หรือจะเป็นแค่"ฝันร้าย" ...ครึ่งปีผ่านไป..กับการตระเวนพาคุณนนท์ไปหาหมอด้านพัฒนาการเด็ก... ในสายตาแม่ก้อย..ลูกยังไม่มีพัฒนาการทางการสื่อสารหรือสังคมที่ดีขึ้น ...การไปหาคุณหมอคนแล้วคนเล่า...มักจบลงที่การวินิจฉัยว่า...ลูกดีเกินปกติ.. แต่..เราเลี้ยงไม่ถูกต้อง...เราฟังคำวินิจฉัยแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า... ทุกครั้งแม่ก้อยจะถามคุณหมอว่า..ลูก”คุย”ไม่เป็น จะเป็นเพราะเราให้ลูกอยู่โรงเรียนนานาชาติหรือเปล่า ..ลูกจะสับสนไหมกับการฟังภาษาหนึ่งที่โรงเรียนและ...ฟังอีกภาษาหนึ่งที่บ้าน... ทุกครั้งที่เราถามอย่างนี้..คุณหมอจะเริ่มทดสอบคุนนท์...ให้อ่านภาษาอังกฤษ..ถามภาษาอังกฤษ.. แล้วก็ให้อ่านภาษาไทย...จากนั้นก็สรุปว่า...ลูกไม่สับสน..ลูกเข้าใจทั้งสองภาษา.. ให้เรากลับไปกระตุ้นให้ลูก”คุย”ให้เป็นที่บ้าน.. ถึงตรงนี้...ลูกพอพูดตามสถานการณ์ได้เพิ่มขึ้นนิดหน่อย... บอก”เปิดไฟ”..”ปิดประตู”..ได้พอสมควร... แต่...ลูกเริ่มมีอาการผิดปกติที่แม่ก้อยสังเกตได้..ลูกชอบ”เพ่ง”มองดวงไฟ.. บางที...ลูกชอบใช้”หางตา”มองสิ่งของที่อยู่ข้างๆ แทนที่จะหันหน้าไปมอง.. เริ่มเดินเขย่งเท้า..บางครั้งชอบหมุนตัวเอง.. .อาการที่ว่านี้..คืออาการออทิสติกที่ขยายขอบเขตมากขึ้นตามอายุของลูก... เป็นอาการตอบสนองต่อสิ่งแวดล้อมที่ผิดปกติของเด็กออทิสติกอีกรูปแบบหนึ่ง... ...ทำไมเด็กออทิสติกจึงชอบหมุนตัวเอง.... ด้วยความที่อาการออทิสติกหลายอย่างเข้าใจยาก..และแม่ก้อยอยากจะเข้าใจ... แม่ก้อยเริ่มหาหนังสือเกี่ยวกับออทิสติกมาอ่าน...หนังสือเล่มหนึ่งบอกไว้ว่า... (เริ่มมาแนววิชาการนิดหน่อยนะคะท่านผู้ชม).. ภายในหูชั้นในของคนเรามีกลไกที่ใช้ควบคุมความสมดุลของการทรงตัว ตลอดจนรวมข้อมูลที่เห็นจากสายตา และด้วยระบบประสารทที่เชื่อมโยงถึงกัน..หลังจากการหมุนตัว... ลูกตาของคนเราจะเริ่มกรอกไปมา..ท้องไส้เริ่มปั่นป่วนจนอยากจะอาเจียน... และเราจะพยายามหยุดหมุนตัวเองเพื่อระงับอาการดังกล่าว... แต่..ในเด็กออทิสติก..เนื่องจากระบบประสาทและสมอง ที่ผิดปกติ... อาการเวียนหัว...ท้องไส้ปั่นป่วนดังกล่าว....มีน้อยมาก...และน่าแปลกยิ่งไปกว่านั้น... ร่างกายของเด็กออทิสติกกลับต้องการการหมุนตัวที่มากเกินปกติเพื่อเป็นตัวแก้ไขระบบประสารทที่ผิดปกตินั้น.... มึนตึ้บ..ไหมคะ.... เรื่อง”มึนๆ”แบบนี้มีอีกแยะ...ที่แม่ก้อยมาตะลุยอ่านในภายหลัง..เมื่อรู้ว่าลูกเป็นออทิสติก..แล้วจะค่อยๆ ขยายให้ฟังค่ะ.. ก่อนจะมึนมากไปกว่านี้.... มาว่าเรื่องคุณนนท์กันต่อ...ระหว่างที่หาคุณหมอไปๆมาๆก็ได้เวลาปิดเทอมพอดี...ยังจำกันได้ไหมคะ ที่แม่ก้อยให้คุณนนท์ไปอยู่กับคุณย่า...ไม่ต้องเรียนพิเศษ... ที่บ้านคุณย่ามีเด็กๆรุ่นราวคราวเดียวกับลูกเยอะค่ะ...ลูกอยู่ที่นี่ 2 เดือนเต็มโดยที่ไม่ได้กลับบ้านเลย.. แม่ก้อยเองก็ต้องระเห็จหอบผ้าผ่อนตามไปอยู่กับลูกด้วย... ท่าทางเราน่าจะตัดสินใจถูก...ที่นี่ไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษที่ลูกชอบ... ไม่มีใคร”เข้าใจ”ภาษาอังกฤษที่ลูกพูด...ที่ทีเด็ดที่สุดคือ. ที่นี่..ไม่มีใครตามใจหรือรับมุขว่าลูกอยากได้อะไร ...ถ้าลูกไม่พูด...ไม่มีใครเข้าใจ...ถ้าลูกไม่ขอกิน...ลูกก็อด... ได้ผลเกินคาด....ลูกพูดได้มากขึ้น...รู้จักขอกิน..บอกปวดอึ..ไปฉี่ได้... เวลาอาบน้ำ..ลูกก็ว่า”อาบน้ำซู่ซ่า”..อยากไปเที่ยว.. ลูกก็บอกว่า”ใส่รองเท้า” บางอารมณ์ลูกก็เดินมากอด..แล้วบอกว่า”กอดกัน” ....แม่ก้อยไม่รู้ว่าคุณย่าของคุณนนท์มีคาถาทีเด็ด อย่างไร... คุณนนท์เริ่มชี้ทุกอย่างที่ลูกกำลังพูดถึง...เริ่มรู้จัก”ชื่อ”คนในบ้านว่าใครเป็นใคร... และรู้จักหันมาหรือวิ่งมาหาเวลาที่ได้ยินใครเรียกชื่อ”นนท์” ที่ยอดเยี่ยมเป็นที่สุด...คุณนนท์ชี้แม่ก้อยและเรียก”แม่ครับ”ได้ที่บ้านคุณย่านี่เอง... ตอนนี้ลูก 2 ขวบ7 เดือนพอดี... หรือว่า...ที่บรรดาคุณหมอที่เราไปหากัน...จะพูดจริง...คุณนนท์ไม่ได้”ป่วย”..แม่ก้อยนี่เอง...”ป่วย”อยู่คนเดียว... ...ไม่ใช่หรอกค่ะท่านผู้ชม....คุณนนท์อาจจะดีขึ้นในหลายๆด้าน... แต่...อาการ”แย่”ที่ตามมาก็มี“กรี๊ดสลบ”เวลาถูกขัดใจ เอาหัวโขกพื้นนี่เป็นเรื่องปกติ.... แม่ก้อยเคยปล่อยให้”โขก”ไป..ทำไม่รู้ไม่ชี้...ตำราคุณย่าว่า..เด็กเรียกร้องความสนใจ..ถ้าเราไม่สนใจ...เดี๋ยวก็เลิก.... คุณย่าอาจมีตำราหลายตำราที่ใช้กับคุณนนท์ได้ผล...แต่ตำรานี้ไม่ workค่ะ... ผลจากการปล่อยให้ “โขกได้โขกไป”นี้....คุณนนท์หัวโน และตามมาด้วยหัวแตก... ที่สำคัญ...ลูกไม่ร้องไห้ หรือแสดงท่าทีเจ็บปวดจากหัวแตก....แม้แต่น้อย... แม่ก้อยเสียอีก..ที่ยังจะเจ็บแทนลูกมากกว่า... อย่างไรก็ตาม...อาการดีขึ้นของลูกในช่วงปิดเทอม...ส่งผลให้เรา”ฝันหวาน”ว่า ลูกคงจะดีขึ้นเวลาไปโรงเรียน คงจะเริ่มเข้าหาเพื่อนฝูง คุยรู้เรื่องกันเสียที...... เพียงแค่โรงเรียนเปิดผ่านไปเพียงอาทิตย์เดียว “ฝันหวาน”ของเรา..กลายเป็น”ฝันสลาย” .... แม่ก้อยรับรายงานจากครูด้วยความงงๆ...ครูว่า...ลูกไม่นั่งเฉยๆได้เลยแม้ซักนาที ...วิ่งวนไปมารอบห้องทั้งวัน...ครูจับตัวไม่ได้ ไม่เรียนหนังสือ..ไม่เข้าร่วมกิจกรรม... ที่สังเกตได้ชัดไปกว่านั้น...อาการมองทุกอย่างด้วย”หางตา” เป็นตลอดเวลาที่ลูกอยู่ในห้อง.. .....จะให้เชื่อที่ครูว่าได้อย่างไร...ก็ลูกออกจะดีขนาดนั้นตอนอยู่บ้านคุณย่า.... ....เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย....แม่ก้อยสับสนกับชีวิตของคุณนนท์เหลือเกิน.... จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:23:37

ความคิดเห็นที่ 21 โพสต่อนะครับ อยากรู้ตอนต่อไปครับ จากคุณ : Freedom and Justice เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:25:23

ความคิดเห็นที่ 22   น้องนนท์หล่อจังเลย สบายดีนะคะ จำกันได้มั๊ยคะ เจอกันครั้งแรกที่อุดมลักษณ์งัยคะ ที่เคยช่วย ทพ.วรชน ตอนน้องนนท์เด็กๆอะค่ะ จากคุณ : aimmy-2009 (aimmy-2009) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:28:35

ความคิดเห็นที่ 23 ยังติดตามเหตุการณ์อย่างใกล้ชิด สงสัยวันนี้ผมไม่ได้ทำงานกันพอดี จากคุณ : รังสิตปทุม เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:34:00

ความคิดเห็นที่ 24 มืดมน ....ความ”ผิดปกติ”ของคุณนนท์เริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ นับจากวันที่แม่ก้อยได้รับรายงานจากคุณครูที่โรงเรียน... ที่บ้าน..ก็เริ่มมีเหมือนกัน...คุณยายบอกว่า...หลังจากกลับจากโรงเรียน.. ลูกจะไม่อยู่เฉยๆเลย..จะวิ่งรอบบ้าน ปีนเก้าอี้ไปมา..พูดก็ไม่ฟัง... เอาหัวโขกพื้นเป็นว่าเล่นยามไม่พึงใจ...ลูกไม่รู้จัก”การรอคอย”ใดๆเลย. บางครั้ง...ลูกอยากไปเล่นข้างนอก...ประตูเปิดไม่ได้.. ลูกก็ลงไปนอนดิ้นกับพื้นบ้าง...ทุบหัวตัวเองบ้าง... ...คุณตาคุณยายเริ่มทนไม่ไหว..บอกแม่ก้อยว่า...ทนเห็นหลานเป็นเหมือน”คนบ้า”ไม่ได้แล้ว.. แม่ก้อย..เริ่มงงกับหลายๆอย่าง. ก่อนปิดเทอม..ครูยังรายงานให้ฟังว่า..ลูกเป็นเด็กดี..เริ่มรับรู้..เล่นกับเพื่อนได้แล้วนี่นา.. แถมอยู่บ้านคุณย่าก็ออกจะพัฒนาไปได้ตั้งหลายอย่าง...แค่ผ่านไปสองอาทิตย์... อะไรจะกลับตาลปัตรได้ขนาดนั้น .. แม่ก้อยหยุดงานครึ่งวัน...พกกล้องวิดีโอไปแอบดูคุณนนท์ที่โรงเรียนในวันรุ่งขึ้น... ภาพที่เห็น..ทำใจเกือบไม่ได้... ไม่อยากจะเชื่อว่า.. เด็กผู้ชายที่วิ่งไปรอบห้องเรียนตลอดเวลาตั้งแต่ 10โมงถึงเที่ยง ที่แม่ก้อยไปยืนดูอยู่คือ คุณนนท์ ลูกไม่เคยหยุดวิ่งเกินหนึ่งนาที..วิ่งไปใช้หางตามองทางตลอดเวลา เหมือนพยายามทำให้ตาเหล่... ครูพยายามเรียกลูกมาเขียนหนังสือบ้าง วาดรูปบ้าง ปั้นดินน้ำมันบ้าง..ลูกไม่ได้ให้ความร่วมมือเลย..ดิ้นหลุดจากเก้าอี้ แล้วก็เริ่มวิ่งต่อไป...ที่แปลกกว่านั้น...ขณะที่ลูกวิ่ง... ถ้าครูถามคำถามเพื่อนในห้อง..ลูกจะวิ่งไปตอบไปได้อย่างถูกต้อง เวลาเพื่อนๆร้องเพลงทำท่าประกอบ...ลูกก็จะวิ่งไปแอบหลังห้อง.. แล้วก็ทำท่าเหมือนเพื่อนๆได้...เท่านั้นยังไม่พอ.. ถึงเวลาครูเล่านิทาน...เหมือนลูกจะจำได้ว่าครูจะเล่าว่าอะไร..จะถามอะไร... ลูกถามคำถามและตอบเองเสร็จสรรพ ... ครูบอกว่า..ลูกเป็นอย่างนี้ทุกวัน..รบกวนการเรียนการสอนในชั้นมาก... นอกจากวิ่งไปวิ่งมาแล้ว..ลูกยังชอบปีนเก้าอี้.. เปิดปิดไฟ..วิ่งเข้าห้องน้ำไปกดน้ำในชักโครกตลอดเวลา... ลูกจะจดจำที่ครูสอนได้มากมายอย่างไร..ไม่สำคัญ ประเด็นที่เป็นปัญหาคือ..ครูเริ่มจะรับกับพฤติกรรม”ประหลาด”ของลูกไม่ได้ สุดท้าย...ครูใหญ่บอกว่า...ที่โรงเรียนคงไม่เหมาะกับคุณนนท์... คุณนนท์อาจจะฉลาดเกินไปและอาจมีปัญหาพฤติกรรมบางอย่าง ที่ทางโรงเรียนไม่มีครูและผู้เชี่ยวชาญที่จะเข้าใจคุณนนท์ได้... สรุปว่า..แม่ก้อย..ต้องหาที่เรียนใหม่ให้ลูกได้แล้ว... แม่ก้อย..เดินกลับที่ทำงานด้วยหัวสมองสับสน...อาการ”ตื้อ”อยู่ในอกเป็นอย่างนี้นี่เอง.. คิดอะไรไม่ออก..มีแต่ความไม่เข้าใจ..รับไม่ได้กับภาพที่เห็น... ไม่เพียงแต่แม่ก้อยเท่านั้นที่รู้สึกอย่างนี้...ตอนเย็นพ่อคุณนนท์ถามว่า..เป็นอย่างไรบ้าง.. แม่ก้อยไม่พูดอะไรซักคำ..ส่งกล้องวิดีโอให้..แล้วเดินออกไปข้างนอกบ้าน... ความรู้สึกตอนนั้น..อยากจะหนีไปไหนซักแห่ง ไม่อยากอยู่เจอกับปัญหาที่เราไม่รู้ว่าคืออะไร... สักพักเดียว...พ่อคุณนนท์เดินออกมาตามหา...เราสองคนมองหน้ากันอยู่อึดใจหนึ่ง... ไม่มีใครพูดอะไรพ่อคุณนนท์เอื้อมมือมาจับมือแม่ก้อย... เท่านั้นเอง..ความอดกลั้นของแม่ก้อยสิ้นสุด...แม่ก้อยเริ่มร้องไห้ ...แล้วเราก็เริ่มร้องไห้ด้วยกัน.. เรานั่งอยู่ตรงนั้นนานพอดู.... ท่าทางพ่อคุณนนท์จะเข้มแข็งกว่าแม่ก้อย... ”ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไร....เราจะต้องไม่ยอมแพ้...เราจะต้องก้าวผ่านวันนี้ไปด้วยกัน...” ........ ปัญหานี้เรามาวิเคราะห์กันภายหลังกับคุณหมอ... พบว่ามีหลายปัจจัยที่กระตุ้นให้ลูกเกิดการ”ทนไม่ได้” เริ่มจากการไปอยู่บ้านคุณย่าที่สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไปและลูกเริ่มปรับตัวได้... ลูกก็ถูกเปลี่ยนกลับมาในสิ่งแวดล้อมใหม่ในสังคม โรงเรียนนานาชาติอีกครั้ง...ด้วยภาษาอังกฤษ ด้วยการปฎิบัติและวัฒนธรรมที่เปลี่ยนไป..ประกอบกับลูกเปลี่ยนห้องเรียน เปลี่ยนคุณครู..และคุณครูคนใหม่..ไม่พยายามทำความเข้าใจกับลูกอีกด้วย... ทั้งหมดนี้เป็นแรง”ผลักดัน”ให้อาการออทิสติกเพิ่มขึ้น.. และด้วยอายุที่มากขึ้น...จึงยิ่งรุนแรงขึ้นจนลูกควบคุมตัวเองไม่ได้เลย.. ระหว่างที่มึนกับเรื่องที่โรงเรียน.เราก็เริ่มพาลูกไปหาหมอคนที่หก... คราวนี้มาแปลกกว่าทุกครั้ง...คุณหมอจับตัวลูกอย่างละเอียด บางทีดึงผิวหนังของลูกจับนิ้วลูกหมุนไปมา..นั่งดูลูกอ่านหนังสือ ทดสอบพฤติกรรมอีกหลายอย่าง...คุณหมอบอกว่า..ลูกมีอาการคล้ายออทิสติกหลายอย่าง แต่..ลูกก็มีอีกหลายอย่างที่เด็กออทิสติกทำไม่ได้..เช่น..เลียนแบบคุณหมอวาดรูป... มีจินตนาการในการต่อบล็อก...คุณหมอว่า..ไม่อยากสรุปว่า ลูกเป็นออทิสติก ให้ลองปรับพฤติกรรมดู ...แม่ก้อยนึกในใจ...อีกแล้วเหรอเนี่ย... คุณหมอนิ่งไปซักพักแล้วบอกว่า..มีอีกโรคหนึ่งที่อาจจะเป็นไปได้. ..Fragile-x Syndrome..โครโมโซมเอ๊กซ์เปราะ... แม่ก้อย..เอ๋อ..ไปเลยค่ะ...คุณหมอว่าเด็กที่เป็นโรคนี้มีอาการบางอย่างคล้ายออทิสติก และมีลักษณะพิเศษของผิวหนังที่ยืดหยุ่นมากกว่าปกติ และ ข้อของนิ้วมือจะอ่อนนิ่ม..ถ้าหมุนแล้วจะรู้สึกดังกรึบๆ...ซึ่งคุณนนท์มีลักษณะผิวหนังและข้อแบบนี้... ...ถ้าจะตรวจให้มั่นใจ..ต้องตรวจโครโมโซม...แต่คุณหมอว่า...รอดูไปซักพักแล้วอีกสามเดือนมาดูกันอีกที จากคุณหมอคนที่หนึ่งถึงคนที่หก..ตอนนี้เราใช้เวลาไป 8 เดือนแล้ว... ยังไม่ได้ผลสรุปว่าคุณนนท์เป็นอะไรกันแน่... ยังไม่มีคุณหมอคนไหนบอกวิธี”ปรับพฤติกรรม”การเลี้ยงดูที่ฟังแล้วเข้าใจได้ คุณนนท์มี”อาการ”แย่ลงทุกวัน..มีท่าทางประหลาดใหม่ๆเพิ่มขึ้น..ควบคุมน้ำลายไม่ได้.. กัดมือ..อุดหู..ทำตาเหล่ อารมณ์รุนแรง...กรี๊ดไม่มีสาเหตุ...วิ่งเปิดปิดไฟ.. เข้าห้องน้ำกดชักโครก...เป็นอย่างนี้ตั้งแต่ตื่น..จนเข้านอน ยังมีเรื่องโรงเรียนใหม่ที่ต้องหา...ไม่รู้จะเริ่มต้นที่โรงเรียนไหน.. จะบอกโรงเรียนอย่างไร..เขาจะรับลูกหรือเปล่า หรือลูกจะเป็น”บ้า”.....จะไปหาคุณหมอคนไหนอีกดี.. หรือจะต้องไปเมืองนอก... ลูกเป็นแบบนี้เพราะเราดูแลไม่ดีหรือเปล่า..แม่ก้อยต้องลาออกจากงานไหม ถ้าลาออกแล้วลูกเป็น”อะไร”ที่ต้องรักษา..จะมีเงินพอหรือเปล่าถ้าไม่ทำงาน... .....ดูเหมือนเราจะไม่มี”ทางออก”ให้กับคุณนนท์เอาเลยจริงๆ.. ** ภาพหนึ่งภาพ แทนคำพันคำ วิดีโอแค่หนึ่งนาทีนี้ แทนตัวอักษรทั้งหมดที่อยู่ข้างบน ** จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:36:21

ความคิดเห็นที่ 25 บทสรุปของการเริ่มต้น ...ช่วงเวลา”มืดมน”ของเรากินเวลานานเป็นอาทิตย์... เราไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีกับลูก..ไม่รู้จะไปหาความช่วยเหลือจากที่ไหน ที่สำคัญ...เรายังสรุปไม่ได้ว่าลูก”เป็นอะไร”... แม่ก้อยได้แต่คิดว่า..เราต้องทำอะไรซักอย่าง.. จะมานั่งรอให้คุณหมอนัดอีก 3 เดือนข้างหน้าไม่ได้แล้ว... อยู่ดีดีแม่ก้อยก็คิดถึง internet .... เพียงแค่ลองใช้ search engine หาคำว่า “autistic” เท่านั้น... ไม่รู้มากมายกี่หมื่น website ที่พรั่งพรูออกมาจากการกด enter เพียงครั้งเดียว ...อยากจะใช้คำว่า”สวรรค์ทรงโปรด” – Oh! My god ตามฝรั่งบ้าง ...ทำไมเราช่างโง่อยู่ตั้งนาน.... แม่ก้อยเริ่มต้นอ่านข้อมูลจาก website ไปเรื่อยๆ ยิ่งอ่าน..ยิ่งซึมซับกับ”ออทิสติก”มากขึ้นทุกทีทุกที.... ด้วยความรู้สึกของแม่..แม่ก้อยมั่นใจว่าคุณนนท์ต้องเป็นออทิสติกแน่ๆ ... จากการท่อง web นู้นไป webนี้..ออทิสติก มีอาการหลากหลายมาก...เด็กที่เป็นออทิสติก..มีทั้งเป็น hyper และมีทั้งแบบเฉื่อยชาไร้อารมณ์...มีทั้งเด็กที่มีอาการปัญญาอ่อน และก็มีเด็กปัญญาเลิศขนาดอัจฉริยะ...ที่ต่างประเทศ..โดยเฉพาะในอเมริกากับยุโรป.. ออทิสติกไม่ใช่โรคแปลก.. มีคุณหมอที่เชี่ยวชาญ..มีวิธีการรักษามากมาย..การวินิจฉัยโรคมักใช้เวลานาน.. มีวิธีการทดสอบทางจิตวิทยาทดสอบการได้ยิน มีขั้นตอนมากมายหลายแบบจริงๆ แต่..ในเมืองไทย..จะไปเริ่มต้นที่ไหนดี.... สองปีที่แล้ว (ถ้านับตอนนี้ก็สิบปีแล้ว)...internet ในเมืองไทยพึ่งจะเริ่มขยายตัว... จาก search engine พบ website ภาษาไทย web เดียวคือ www.autisticthailand.com - กองทุนรัฐวัฒน์ตันมณี ผู้จัดทำ website นี้ เป็นคุณแม่ของเด็กออทิสติกคนหนึ่งอายุ 11 ปีแล้ว.. websiteนี้รวบรวมข้อมูลออทิสติกที่เป็นประโยชน์ ไว้มากมาย รวมทั้ง เล่าความเป็นมาของ”น้องต้น” ตั้งแต่เกิดจนถึงขณะนั้น..ที่อาการออทิสติกได้รับการบำบัดโดยคุณแม่ของน้องต้นเอง ....ชีวิตน้องต้น..ผ่านอุปสรรคมามากมาย หลายคุณหมอ หลายการบำบัด.... และด้วยข้อมูลจากที่นี่เอง.ไม่เพียงแต่.แม่ก้อยจะเริ่มพบหนทางสู่”แสงสว่าง”สำหรับคุณนนท์ เท่านั้น... แม่ก้อย..รู้สึกถึง”พลัง”ที่ยิ่งใหญ่...”ความทุ่มเทและอดทน” จากแม่คนหนึ่ง...ที่ต่อสู้และทำทุกวิถีทางเพื่อให้ลูกหลุดพ้น จากโลกของออทิสติกนี้.... สำหรับ 11 ปีที่แล้ว...ชีวิตน้องต้นคงลำบากกว่าคุณนนท์หลายร้อยเท่านัก... .เราไม่ใช่ครอบครัวเดียวในโลกที่มีลูกเป็นออทิสติก.... มันต้องมีหนทางสำหรับลูกบ้าง..แม่ก้อยคิดอย่างนั้น จาก web นี้..แม่ก้อยเรียนรู้ว่า...การวินิจฉัยโรคในเมืองไทยทำได้ยากมาก เพราะยังขาดหมอที่เชี่ยวชาญที่จะ”มองเห็น”อาการออทิสติกในเด็กอายุน้อย.. ซึ่งจะรักษาได้ง่ายกว่ามาก... ส่วนใหญ่...คุณหมอจะวินิจฉัยอาการออทิสติกได้แม่นยำในเด็กที่มีอายุ 3 ขวบขึ้นไป... ซึ่งเป็นเวลาที่อาการ”ออทิสติก”ปรากฏชัดเจนมากแล้ว.... หลายกรณี...การวินิจฉัยช้าเกินไป...การรักษาออทิสติกในเด็กโต...ยากกว่ามาก... คุณหมอที่เชี่ยวชาญในการวินิจฉัยออทิสติกที่สุดในเมืองไทยคือ คุณหมอเพ็ญแข ลิ่มศิลาคุณหมอประจำอยู่ที่โรงพยาบาลยุวประสาทไวทโยปถัมภ์ ปากน้ำ.. และโรงพยาบาลนี้ โรงพยาบาลเดียวที่รักษาออทิสติกโดยตรง ..แม่ก้อยจะเริ่มต้นที่ตรงนี้... ไม่มีอะไรง่ายอย่างที่คิด...คุณหมอเกษียณอายุในปีนั้นพอดีและไม่รับคนไข้ใหม่... โรงพยาบาลกำลังสร้างตึกใหม่ต้องทุบตึกเก่าไปด้วย..จำนวนคนไข้ใหม่จึงรับน้อยลง... อย่างไรก็ตาม..ด้วยความพยายามของคุณตา และอาจจะด้วยโชคดีของคุณนนท์.....เราพบว่าคุณหมอเพ็ญแขเป็นนักเรียนแพทย์รุ่นน้องของคุณตา... ในที่สุด.คุณหมอกรุณาให้เราไปพบ ...ตอนนั้น 10 เดือนผ่านไปพอดี.... คุณหมอใช้เวลาดูคุณนนท์เกือบสองชั่วโมง..และ เราก็ได้”คำตอบ”ที่รอมานาน...คุณหมอก็สรุปว่าคุณนนท์เป็นออทิสติกแน่นอน... เราอาจจะโชคดี...คุณหมอว่าลูกมีอาการ”น้อย” และมีความสามารถพิเศษที่โดดเด่นในเรื่องความจำและวิชาการ.... จัดอยู่ในพวก High Function หรือ เรียกว่า Asperger’s syndrome... คุณหมอย้ำว่า...การมีความสามารถพิเศษของลูกไม่มีประโยชน์อะไรเลย.. ถ้าลูกอยู่ในภาวะที่ควบคุมตัวเองไม่ได้..ถ้าเราไม่รีบรักษา...ลูกก็จะมีอาการมากขึ้นเรื่อยๆ เรียนหนังสือไม่ได้...อยู่ในสังคมไม่ได้...เหมือนหุ่นยนต์ที่ไม่มีความรู้สึก ไม่รับรู้ .. และเราจะ”เสีย”ลูกไป ทั้งที่ลูกยัง”หายใจ” โปรแกรมการรักษาคุณนนท์ถูกกำหนดขึ้นในวันนั้น... สัปดาห์ละสองวันที่ลูกจะต้องไปเข้ารับการฝึกพฤติกรรมบำบัดที่นี่ และอีกสามวัน..แม่ก้อยจะต้องไปหาโรงเรียนใหม่ให้คุณนนท์.. ซึ่งต้องเป็นโรงเรียนไทยเพื่อให้คุณนนท์พัฒนาการใช้ภาษาไทยในชีวิตประจำวันให้ได้... คุณหมอว่า..ลูกสับสนกับภาษาไทยมากเกินไป...ลูกปฏิเสธการใช้ภาษาไทยในการสื่อสาร คุณหมอให้ลูกอ่านบัตรคำ ก.ไก่ ...ลูกชี้ตัว “ก” แล้วอ่านว่า”ก.ไก่” แต่ลูกชี้ไปที่รูปไก่..แล้วพูดว่า”hen” ภาษาอังกฤษมันซึมซับเข้าไปอยู่ในความคิดของลูกเสียแล้ว และการที่เราพูดภาษาไทยที่บ้าน..ก็เหมือนกับการทำร้ายจิตใจลูกดีดีนี่เอง ลูกยังต้องไปฝึกพูดเพื่อให้ภาษาไทย”แข็งแรง”ขึ้น ลูกพูดเสียงราบเรียบแบบ monotone รวมกับ accentทุกคำตามภาษาอังกฤษ “ความสับสน”เริ่มบรรเทาลงจาก”คำตอบ”ที่เราได้รับวันนี้.. แต่.”ความวุ่นวาย”ในชีวิตประจำวันกำลังจะตามมา สองวันในหนึ่งสัปดาห์ที่คุณนนท์ต้องมาที่นี่..เราจะทำอย่างไร.. บ้านเราอยู่ชานเมือง พ่อคุณนนท์กับแม่ก้อยทำงานกลางเมือง ต้องไปส่งคุณนนท์ที่ปากน้ำแปดโมงครึ่ง..ต้องไปรับบ่ายสองโมงครึ่ง... เราแก้ปัญหาด้วยการหาคนขับรถ ตอนเช้า คนขับรถกับแม่บ้าน..จะไปส่งลูกที่โรงพยาบาล.. จากนั้น..คนขับรถจะไปรอบ้านคุณตา เพื่อที่ตอนบ่ายจะพาคุณตาคุณยายไปรับลูกที่โรงพยาบาล.. รับเสร็จก็จะมาส่งลูกที่บ้านคุณตา คนขับรถย้อนมารับแม่ที่ทำงานแล้วไปรับลูกอีกที... จริงๆแล้ว..มันอาจจะง่ายกว่านี้...ถ้าเราปล่อยให้ลูกไปกับคนขับรถ.. แต่เราก็ไม่อยากเสี่ยง...ถ้าลูกอาละวาดในรถ... คนขับรถคงทำอะไรไม่ได้และอาจเกิดอันตรายได้.. วันที่ลูกไปโรงพยาบาล...ลูกออกจากบ้าน 7 โมงเช้า ถึงบ้านพร้อมกับแม่ก้อยอย่างเร็วที่สุดก็ประมาณ 2 ทุ่ม... สำหรับเด็ก 3 ขวบ...แค่เรื่องเดินทาง..ก็ทรมานอยู่ไม่น้อยทีเดียว.. ...อีกสามวัน..ที่ต้องไปหาโรงเรียนใหม่..นี่สิปัญหาใหญ่.. ขนาดโรงเรียนนานาชาติที่มีนักเรียนน้อย คุณครูแยะ..ยังรับมือกับลูกไม่ไหว .โรงเรียนไหนล่ะที่จะรับเด็ก”ไม่ปกติ”แบบคุณนนท์.... แม่ก้อยเริ่มทำการบ้านจาก internet อีกแล้ว ข้อมูลมากมายของโรงเรียน”เตรียมความพร้อม” หรือ child-centered ถูกนำมาอ่าน และประเมินอย่างรอบคอบ เพื่อดูความเป็นไปได้ที่โรงเรียนเหล่านี้จะรับคุณนนท์ไปเรียนด้วย... น่าแปลกใจ....ไม่ใช่ทุกโรงเรียนเหล่านี้..ที่มีความพร้อมในการรับ”เด็กพิเศษ”แบบคุณนนท์ จากการคุยกับหลายโรงเรียน...นอกจาก”ความไม่พร้อม”ที่ว่านี้ ยังประกอบกับ”ความไม่รู้” และ“ความไม่เข้าใจ” อีกต่างหาก หลายโรงเรียนคิดว่า”ออทิสติก” เหมือนเด็กปัญญาอ่อน บางที่ก็ว่าเป็น hyper บ้าง สมาธิสั้นบ้าง ที่แย่ไปกว่านั้น...แม้จะมีเรื่องปฏิรูปการศึกษา ซึ่งหันมาให้ความสนใจกับ”เด็กพิเศษ” ..ความเข้าใจของภาครัฐกับเด็กแบบนี้ ก็ยังคุมเครือ...ขาดครูการศึกษาพิเศษ...นักฝึกพูด..และอีกหลายอย่างจริงๆ... ในที่สุด...ยังมี”แสงสว่าง”ให้กับคุณนนท์.. แม่ก้อยค้นพบโรงเรียน”เตรียมความพร้อม”เล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งมารู้ภายหลังว่าเป็นโรงเรียนต้นแบบของสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาเอกชน.. โรงเรียนนี้...ตอบรับลูกเป็น”สมาชิกใหม่”ด้วยความเต็มใจ .... 10 เดือนกับความ”มืดมน”และความสับสนกับชีวิตของลูก... เราได้บทสรุปสำหรับการ”เริ่มต้น” นับหนึ่งกับเด็ก”พิเศษ”แบบลูกเสียที ยังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องเรียนรู้กับการใช้ชีวิตกับลูก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการฝึกพูด..พฤติกรรมบำบัด...การใช้ชีวิตประจำวัน.. และอีกหลายเรื่องเยอะแยะ...ที่ผ่านมาท้าทายกับเราทุกทุกวัน... .....หากมีใครถามว่า”เสียใจ”ไหมที่ลูกเป็นแบบนี้... แม่ก้อยอยากบอกว่า ...เราไม่เคยเสียใจเลย.... ลูกเป็นของขวัญที่เรารอคอยมานาน.. เป็นผลจากความ”งดงาม”ในชีวิตของคนสองคน ถึงแม้ว่าของขวัญชิ้นนี้จะบุบบิบบู้บี้ไปบ้าง... เราก็ยังดีใจที่ได้มาและพึงใจที่จะทะนุถนอมไว้ชื่นชม... การเลี้ยงลูกผิดปกติก็คงเหมือนกับการเดินหา”สุดขอบฟ้า”นะ แม่ก้อยว่าอย่างนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่”การเริ่มต้น”ที่สวยงามนัก แม้จะยังมองไม่เห็นว่า”สุดขอบฟ้า”อยู่ตรงไหน เราก็ยังมีความมุ่งมั่นที่จะเดินไปหาที่นั่น.... เราก็ยังคงมีความฝันและความหวังอยู่เสมอว่าเราจะไปให้ถึง แม้ระหว่างทางจะพบกับอุปสรรคมากมาย. ..แต่เราจะไม่หมดหวัง... .แม้ว่า....สุดท้าย..เราอาจจะหา”สุดขอบฟ้า”ไม่พบ.... ขอเพียงคุณนนท์เติบโตอย่างมีความสุข.. มีจิตใจที่งดงาม...และใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเองในวันที่ไม่มีเรา เพียงเท่านี้..ก็เพียงพอแล้ว.... แม้ท้องฟ้ากว้างใหญ่สักเพียงไหน ไม่เท่าใจของแม่นี้ที่มีให้ พสุธาที่ว่ากว้างสักเท่าใด ไม่เกินกว่าหัวใจที่แม่มี แม้เหนื่อยยากแค่ไหนไม่เคยท้อ ไม่รั้งรอโอกาสพาดมาถึง แม้ยากเย็นแค่ไหนไม่คำนึง สองมือแม่นี้สิถึงซึ่งปลายทาง (“แม่นิทรา” เพื่อนใน internet แต่งให้...กินใจเหลือเกิน) จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:48:28

ความคิดเห็นที่ 26 ...บันทึกนี้คงไม่สมบูรณ์นัก ถ้าไม่ได้คุยให้ฟังว่า”ออทิสติก” จริงๆแล้วคืออะไร... บันทึกหน้านี้จะพาท่านผู้ชมไปรู้จักกับออทิสติก... จากหลายตำราที่อ่าน จากคุณหมอที่เราไปพบ จากอาการที่ลูกเป็น แม่ก้อยจะพยายามสรุปให้ฟังอย่างง่ายๆ...ตามภาษาธรรมดาของ”แม่” ที่ไม่ประสาด้านศัพท์ทางการแแพทย์ (ถ้าเป็นเรื่องเดบิต เครดิต NPL ดอกเบี้ย หนี้สิน ทรัพย์สิน ภาษี...อย่างนี้ค่อยพอคุยรู้เรื่องค่ะ...) เริ่มแบบสิบคำถามยอดฮิต..จะได้อรรถรสดีกว่าไหมคะ “ออทิสติก” คืออะไร รากศัพท์ของคำว่า”ออทิสติก”หมายความถึง “self” คือ ตัวเอง ตำราบอกว่า “ออทิสติก” ถูกค้นพบมากว่า 50 ปีแล้ว โดยจิตแพทย์ในอเมริกา โดยไว้ใช้เรียกเด็กกลุ่มหนึ่งซึ่งมักแยกตัวจากสังคม อยู่ในโลกของตัวเอง สื่อสารกับคนอื่นไม่เป็น และ มีปัญหาพฤติกรรมซ้ำๆ ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง ออทิสติกนี้พบได้ในเด็กทั่วโลก อาการของโรคมีรูปแบบเดียวกันจากสถิติของโรค มักเป็นในเด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิงถึง 4 เท่า ทำไมลูกถึงเป็นออทิสติก โรคนี้เป็นผลมาจากความผิดปกติของระบบประสาทส่วนกลางซึ่งทำให้เด็กมีพัฒนาการช้าในบางเรื่องอย่างรุนแรงและยังหาสาเหตุที่ชัดเจนไม่ได้ค่ะ อาจจะเป็นเรื่องของยีนเพราะเค้าว่ามีความเป็นไปได้สูงที่เด็กฝาแฝดที่เกิดจากไข่ใบเดียวกันจะเป็นออทิสติกได้มากกว่าฝาแฝดที่เกิดจากไข่คนละใบ ... บางตำราว่า อาจเกิดจากเชื้อไวรัส เช่นโรคหัดเยอรมันที่แม่เป็นในช่วง 3 เดือนแรกของการตั้งครรภ์ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อไม่นานมีงานวิจัยบางชิ้นระบุว่า อาจมีสาเหตุจากวัคซีนMMR ซึ่งฉีดป้องกันโรคหัด หัดเยอรมัน และคางทูม ...เป็นเรื่องฮือฮาอยู่พักใหญ่...แล้วก็ยังสรุปไม่ได้ อีกตำราก็ว่า อาจมาจากมลภาวะ และ สารพิษ เช่นปรอท มีเมืองบางเมืองในอเมริกาที่มีโรงงานอุสาหกรรมมีเด็กเป็นออทิสติกเยอะมากผิดปกติอยู่หลายเมือง... สรุปว่ายังหาสาเหตุจริงๆไม่ได้จนถึงวันนี้ ดังนั้น การป้องกันไม่ให้เป็นโรคนี้จึงไม่มีทางเป็นไปได้..แต่..ขออนุญาตแอบฝัน..สักวัน..คงมีคนคิดวัคซีนป้องกัน”ออทิสติก”ได้บ้าง... ความ”ลึกลับ”ของออทิสติก ทำไมเด็กผู้ชายถึงเป็นมากกว่าเด็กผู้หญิง...นั่นน่ะสิเนอะ...ทำไม..ตำราว่าอย่างนี้ แต่ไม่ค่อยเห็นสำนักไหนบอกว่าทำไม เด็กผู้ชายถึงโชคร้ายกว่าเด็กผู้หญิง....อ่านไปอ่านมา เจอสำนักหนึ่งเค้าบอกว่าอย่างนี้ค่ะ.. .เด็กผู้ชายเนี่ยบอบบางกว่าเด็กผู้หญิง...ตอนที่ลูกเป็นแค่ตัวอ่อนอยู่ในท้องแม่ ตัวอ่อนของเด็กผู้ชายมีความเสี่ยงสูงมากที่จะเจริญเติบโตผิดปกติ...เด็กผู้ชายแรกเกิดก็จะมีพัฒนาการทางร่างกายช้ากว่าเด็กผู้หญิง ประมาณ 4-6 สัปดาห์ ที่น่าตกใจที่สุดคือ ส่วนใหญ่ความผิดปกติที่เกี่ยวกับพัฒนาการและสรีระต่างๆมักจะเป็นกับเด็กผู้ชาย.. ...ยังหาสาเหตุไม่ได้ว่าทำไมเหมือนกัน...ดังนั้น..ไม่ว่าจะเป็นออทิสติก learning disability สมาธิสั้น จึงพบในเด็กผู้ชายมากกว่า.. ที่มหัศจรรย์ยิ่งกว่านั้น..เค้าบอกว่าออทิสติกเกิดจากการทำงานที่ผิดปกติของสมองซีกซ้ายที่ควบคุมเรื่องการพูด ความเข้าใจทางภาษา เด็กออทิสติกจึงมีปัญหาด้านการสื่อสาร และเนื่องจากสมองซีกซ้ายควบคุมร่างกายด้านขวา ....เด็กออทิสติกส่วนใหญ่จึงถนัดซ้าย.......คุณนนท์ก็ถนัดซ้ายค่ะท่านผู้ชม...ในบางกรณี..สมองซีกซ้ายพัฒนาผิดปกติ ขณะที่ซีกขวาพัฒนาดีเกินปกติ...นี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งว่าทำไม..เด็กออทิสติกบางคนถึงมีความสามารถพิเศษในเรื่องดนตรี ความจำ ศิลปะ คณิตศาสตร์ เพราะเรื่องพวกนี้เป็นหน้าที่ของสมองซีกขวาค่ะ...ตำราพูดต่อไปว่า...ในเด็กปัญญาเลิศหรือเด็กอัจฉริยะ..ครึ่งหนึ่งของเด็กพวกนี้เป็นเด็กออทิสติก... ....อะไรมันจะมหัศจรรย์ขนาดนั้น....เท่านั้นยังไม่พอ..เด็กออทิสติกมีสารเคมี”เบต้าเอนโดฟีน”ในปริมาณที่มากผิดปกติ..ท่านผู้ชมโปรดนึกถึงภาพเวลาคนตกใจสุดๆเช่นตอนไฟไหม้ แบกตู้เย็นได้สบาย หกล้มเป็นแผลไม่รู้ตัวน่ะค่ะตอนนั้น..คนจะมีเอนโดฟีนสูงมากค่ะ...ในกรณีเด็กออทิสติกจะส่งผลให้เด็กทนต่อความเจ็บปวดได้มากกว่าเด็กทั่วๆไป.... บางตำราหาความสัมพันธ์ระหว่างออทิสติกกับอาชีพของพ่อแม่...ท่านผู้ชมทราบไหมคะว่าตามสถิติแล้วอาชีพไหนที่มีลูกเป็นออทิสติกแยะที่สุด...อันดับหนึ่ง..สถาปัตย์อันดับสอง...แพทย์ อันดับสาม..วิศวกร..อันดับสี่...ผู้ตรวจสอบบัญชี การทราบข้อมูลข้างต้น ทำให้แม่ก้อยไม่สงสัยอีกแล้ว.. ว่าทำไมลูกถึงเป็นออทิสติก..อาจจะเป็นปัญหาตอนท้องที่อาจทำให้สมองลูกเสียหาย และอาจเป็นเพราะ แม่ก้อยกับพ่อคุณนนท์..เราเป็น”ผู้ตรวจสอบบัญชี” ทั้งคู่แถมคุณตาคุณนนท์เป็น”หมอ” อีกหนึ่งกระทง แม่ก้อยเคยถามพ่อแม่เพื่อนๆลูกที่เป็นออทิสติกเหมือนกัน... มีแต่หมอ วิศวกร .สถาปนิก....เกือบทั้งหมด... ออทิสติก...ของลูก...อะไรมันจะมาลงตัวพอดีกันได้ขนาดนั้น.... อาการแบบไหน...ออทิสติกของจริง... ตั้งแต่เขียนบันทึกนนี้มา..มีคำถามมากมายกลัวว่าลูกจะเป็นออทิสติกด้วยลักษณะพื้นฐานของโรคเช่น พูดช้า ซนมาก ชอบของที่หมุนได้ เดินเขย่งเท้า... จริงๆแล้วนี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ออทิสติกในเด็กเล็กวินิจฉัยยาก...เพราะในเด็กปกติเองก็มีอาการแบบนี้ได้เหมือนกัน.... แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าลูก”อาจจะเป็น” ออทิสติก... ขออนุญาตพาท่านผู้ชมไปแนววิชาการกันสักครู่..อย่าพึ่งเบื่อกันนะคะ... เค้ามีคู่มือการวินิจฉัยออทิสติกเบื้องต้นของสมาคมจิตแพทย์อเมริกันบอกไว้ว่าอย่างนี้ค่ะ....เด็กออทิสติกจะต้องมีความผิดปกติใน 4 เรื่องนี้อย่างเห็นได้ชัด.. เรื่องแรกเป็นด้านสังคม ...ไม่เคยสนใจใครๆ เหมือนชีวิตนี้อยู่คนเดียว ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย ไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งมีชีวิต หรือไม่มีชีวิต เล่นกับเพื่อนไม่เป็น..กรณีของคุณนนท์ เวลาลูกอ่านหนังสืออยู่..เราเอาลูกบอลไปให้..ลูกจะฉุดมือพาเราออกไปจากห้อง ทิ้งลูกบอล และผลักเราออกนอกห้องอย่างแรงเหมือนกับทิ้งลูกบอล นอกจากนี้ลูกยังแสดงความรักไม่เป็น ไม่รู้จักกอดตอบ ยังมีเรื่องที่ไม่รู้จักกลัวอันตราย ทนความเจ็บปวดได้ดี โดนตี หกล้มก็เฉย ปกป้องตัวเอง หลีกเลี่ยงอันตรายไม่เป็นอีกด้วย การเลียนแบบของเด็กออทิสติกก็แปลกกว่าปกติ เช่นการโบกมือบ๋ายบาย ลูกจะโบกมือโดยหันฝ่ามือเข้าหาตัว เพราะเวลาลูกเห็น คนบ๋ายบายให้ลูก ลูกเห็นฝ่ามือของคนนั้น ...มันก็น่ามึนจริงๆนะคะท่านผู้ชม... เรื่องที่สองเป็นด้านการพูดสื่อความหมาย....ในเด็กเล็กจะไม่แสดงออกแม้ทางสีหน้า...เด็กออทิสติกส่วนใหญ่จะมีสีหน้าไร้อารมณ์ เวลาต้องการอะไรมักจะดึงมือผู้อยู่ใกล้ๆไปทำให้ อาการที่เห็นได้ชัดและเป็นอาการภาคบังคับคือ การไม่สบตา บางทีใช้วิธีมองไปด้วยตาที่เอียงไปด้านข้าง ไม่หันหน้าตรง...คุณนนท์เป็นอย่างนี้เลยค่ะ นอกจากนี้ยังไม่ชอบฟังนิทานหรือเรื่องสมมติ เช่นถ้าเราเอาบล็อก มาต่อกันยาวๆแล้วบอกว่าสมมติว่าเป็นรถไฟ...เด็กออทิสติกจะไม่เข้าใจและบอกว่ามันก็คือ..ไม้บล็อก อีกเรื่องคือการตอบไม่ตรงกับที่ถาม เช่นถามว่าหนูชื่ออะไร...เด็กก็จะตอบว่า”หนูชื่ออะไร”แทนที่จะบอกชื่อ เด็กบางคนก็พูดเป็นภาษาต่างดาวก็มี และใช้คำพูดเฉพาะ ของคุณนนท์ตอนแรกๆ”ป่าป๊า”จะใช้เรียกของทุกอย่างที่เห็น..ทำนองนี้ ความผิดปกติทางการพูดนี้ รวมถึงการเปล่งเสียงที่ไม่ถูกต้องด้วย ทั้งเรื่องความดัง จังหวะ และระดับเสียงสูงต่ำ...แน่นอนค่ะ..ของคุณนนท์เป็นเสียง monotone ระดับเดียวตลอดและพูดเร็วมากจนจับใจความไม่ได้.. เรื่องที่สามที่เป็นลักษณะเด่นอีกอย่างหนึ่งก็คือ การทำอะไรซ้ำซากอย่างเห็นได้ชัด...รวมความไปถึงการเคลื่อนไหวของร่างกายซ้ำๆเช่นหมุนตัว กระโดดขึ้นลง เขย่าขา ตบมือตลอดเวลา ยังมีเรื่องของการ”ติดหนึบ”อย่างที่ได้เคยคุยให้ฟังไปแล้วตอนต้นๆ ตลอดจนอาการ”ทน”ต่อการเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ทุกอย่างต้องเป็นแบบเดิม มีรายละเอียดเหมือนเดิม..เช่น..ไปไหนต้องใช้เส้นทางเดิม...จะมีอุปสรรคอย่างไรก็ต้องไปทางเก่าให้ได้ เด็กบางคนต้องทานอาหารเหมือนกันทุกมื้อ ใส่เสื้อผ้าเหมือนเดิมทุกวัน... เรื่องสุดท้ายคือ..จะเริ่มพบอาการในช่วงอายุก่อนสามขวบ และในเด็กทารกจะเงียบเฉย ไร้อารมณ์ไม่เรียกร้องแม้เวลาหิว แต่อาจจะร้องไห้โดยไม่มีสาเหตุ อดนอนได้นาน ไม่พอใจเมื่อถูกอุ้มหรือรบกวน ไม่มีปฎิกริยาตอบสนองเวลาเล่นด้วย ..เรื่องนี้คุณนนท์ค่อนข้างเห็นชัด..แม้แต่เอานิ้วจิ้มเอว..ลูกยังไม่รู้สึกจั๊กจี๋..ไม่หันตามเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อ ถึงตรงนี้...ท่านผู้ชม..รู้สึกเหนื่อยกับออทิสติกหรือยังคะ....นี่พึ่งเริ่มแค่บทที่หนึ่งซึ่งเป็นเรื่องที่มาและสาเหตุ...บทถัดไปที่เป็น เรื่องของการรักษาและการใช้ชีวิตกับเด็ก”หุ่นยนต์”แบบนี้..รับรองความ”มึนตึ้บ”ยิ่งกว่านี้หลายเท่าค่ะ ถ้าอยากร่วมวง”มึนตึ้บ”นี้..ต้องติดตามตอนต่อไปค่ะ... (...แอบฮาคั่นจังหวะ...มีเพื่อนหลายคนบอกว่า นนท์หน้าคล้าย"เจ้าฮะ" 5555) แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 53 14:00:27 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:56:16

ความคิดเห็นที่ 27 ปาดเข้ามาบอกว่า ทู้ดีๆ มีประโยชน์ โหวตให้แล้วค่า จากคุณ : หายใจเข้า..กลั้นใจนิ่ง เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 14:02:56

ความคิดเห็นที่ 28 งานเข้า ของจริง เดี๋ยวเย็นๆมาต่อใหม่ ระหว่างนี้ ชวนดูโฆษณาไปพลางๆ วิดีโอคลิปตอนอายุประมาณ ขวบครึ่ง ระหว่างที่แม่ยัง"งมงาย"กับการพูดภาษาอังกฤษกับลูกอย่างเมามัน ถ้าตำราว่าเด็กออทิสติกไม่สบตา.. คลิปนี้จะบอกคุณว่า......ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงง ไม่จริง สบตากันปิ๊งๆแบบนี้ ออทิสติกเต็มรูปแบบทีเดียวเชียว 555678 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 14:03:14

ความคิดเห็นที่ 29 ได้ความรู้มากครับ จะตามอ่านอีก รีบมา post นะครับ จากคุณ : รังสิตปทุม เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 14:11:03

ความคิดเห็นที่ 30 ทำหุ่นยนต์ให้เป็นคน - 1 อารัมภบทให้ท่านผู้ชม”มึนตึ้บ”ไปแล้วกับอาการออทิสติกของแท้ คราวนี้จะชวนไปร่วมวงไพบูลย์ดูว่า.. แม่ก้อยต้องทำอะไรบ้างเมื่อรู้ว่าคุณนนท์เป็นออทิสติก . “ทำ” อันดับแรกเป็นปฐมฤกษ์คือ”ทำใจ” ค่ะ เรื่อง”ทำใจ”เนี่ยเป็นการทดสอบบทแรกของพ่อแม่ซึ่งจะต้องสอบให้ได้ ก่อนที่จะทำอะไรทั้งสิ้น..การทำใจ”ได้” หมายความว่า เรายอมรับว่าลูกผิดปกติ และด้วยความที่ลูกไม่เหมือนกับเด็กทั่วไป เราต้องไม่คาดหวัง”เกิน”สิ่งที่ลูกจะเป็นไปได้ ขณะเดียวกัน ..ไม่ได้แปลว่า เรา”หมดหวัง” กับชีวิตของลูกท้อแท้ หรือคิดว่าลูก”หมดอนาคต” แม่ก้อยมาคิดดู..จริงๆแล้วการมีลูกผิดปกติก็ให้มุมมองชีวิตที่สวยงามและเป็นจริงมากขึ้น เรายอมรับในสิ่งที่ลูก”เป็น” วาดฝันสำหรับลูกที่พอ”เป็นไปได้” ไม่ใช่คิดว่า ลูกต้องเป็นอย่างที่เรา”ฝัน”ให้ได้ เกือบปีที่เราคุ้นเคยกับออทิสติกของลูก เราพบว่า พ่อแม่อีกกว่าครึ่งที่”ทำใจ”ไม่ได้ พาลูกตระเวณหาหมอร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ โดยมีความหวังว่า..คงจะมีสักหมอที่บอกว่า ลูกไม่ได้เป็นออทิสติก มีพ่อแม่อีกไม่น้อย แม้ยอมรับได้ว่าลูกผิดปกติ แต่ก็รู้สึกท้อแท้อับอาย โทษโชคชะตา หรือ ตั้งคำถามว่า”ทำไมต้องเป็นลูกเรา” .น่าเสียดายวันเวลาที่ผ่านไปจริงๆ เรื่องการ”ทำใจ” สำหรับพ่อแม่เด็กพิเศษแล้ว สำคัญที่สุด ไม่ใช่ทำใจเฉพาะตอนเริ่มต้นเท่านั้น ”ทำใจ”เนี่ยต้องทำไปตลอดการใช้ชีวิตกับลูกเลยนะคะ การทำใจ รวมความไปถึง การอดทน อดกลั้นอารมณ์โกรธ โมโห หงุดหงิด กับอาการผิดปกติของลูก ตลอดจน ต้องทำใจไม่ให้ท้อถอยไปกับพฤติกรรมถดถอย หรือ แย่ลงของลูก เรื่องที่ต้องทำถัดไป ก็คือการแก้ไข ระบบประสาทสัมผัสทั้ง 5 เป็นเรื่องแรก ระบบประสาทของคุณนนท์ก็บกพร่องเอาเรื่องอยู่เหมือนกันค่ะ ลูกไม่ชอบให้ถูกเนื้อต้องตัว เวลากอดเธอจะดิ้นสุดแรง เพื่อให้หลุดจากอ้อมกอด แต่เวลาจั๊กจี๋กลับทำท่าไร้อารมณ์ ไม่รู้สึกเจ็บปวด ไม่ตอบสนองกับเสียงเรียก แต่กลับสนใจกับเสียงถุงก๊อบแก๊บ เสียงกดกริ่งประตู เสียงมอเตอร์พัดลมหมุน เธอจะหัวเราะแบบหลุดโลกไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เรื่องสำคัญที่สุด ที่ยากเย็นที่สุด คือ การสบตา... จากเรื่องการสัมผัส เรื่องตา ก็ตามมาด้วยการได้ยิน การรับรู้รส (ประเภทสอนว่า อย่างนี้เรียกหวานแบบนี้เรียกเย็น...ยากเหมือนกันค่ะ) และการดมกลิ่น (แบบไหนหอม แบบไหนเหม็น กลิ่นแบบไหนอันตราย).... ในเด็กปกติ..เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องการเรียนรู้ตามธรรมชาติ ซึ่งเด็กจะช่างสงสัย ชอบซักถาม และเลียนแบบการกระทำของผู้ใหญ่..แต่เป็นเรื่องที่ยากที่สุดในเด็กออทิสติก เริ่มลงลึกในรายละเอียดของการฝึก.... ต้องทำอย่างไร..ลูกถึงยอมให้เรากอด...อันนี้เป็นการบ้านแรก เริ่มต้นด้วยการ”นวด” ค่ะท่านผู้ชม นวดไปพูดไป ร้องเพลงมั่ง ทำเสียงให้สนุกสุดฤทธิ์เข้าไว้ นวดแขน นวดขา นวดให้ทั่วตัวแรกๆ..คุณนนท์ไม่ยอมค่ะ ดิ้นบ้านแตก กว่าจะรู้เคล็ดลับของการฝึกเด็กออทิสติกว่า..ต้องรู้จักหาสิ่งที่ลูกชอบมาจูงใจ ให้ลูกทำในสิ่งที่ลูกไม่ชอบให้ได้...เกือบหมดความพยายามไปเหมือนกัน เคล็ดลับนี้ใช้ได้กับการฝึกทุกรูปแบบ... แต่พ่อแม่ คุณครู และทุกๆคนรอบๆตัว จะต้องหัดเป็นนักสังเกตคิดกลเม็ดเคล็ดลับ ร้อยแปดพันประการเพื่อมาดัดแปลงใช้กับลูกให้ได้....น่ามอบรางวัล”สร้างสรรค์ดีเด่น”ให้นะคะ.. สำหรับคุณนนท์..เธอยอมให้เรานวดได้แบบไม่จำกัดเวลาและสถานที่... เพียงแต่..เราต้องนวดไปพร้อมกับการนับเลขที่ลูกโปรดปราน...เรานับบ้าง แกล้งหยุดให้ลูกสงสัยแล้วมองหน้าเราว่า ทำไมไม่นับ (อันนี้ได้ผลสองต่อ..หลอกให้สบตาได้ด้วย) หรือบางทีก็ให้ลูกเป็นคนนับ นับเป็นภาษาไทยบ้าง บางทีก็เอาใจยอมนับเป็นภาษาอังกฤษบ้าง. ..ลืมบอกไป...นวดนี่ก็มีหลายสูตรค่ะ..ท่าเปิดหนังสือ ท่า I love you ท่าโหนรถเมล์ .....เมื่อยแค่ไหนก็ต้องอดทนค่ะ ดีกว่าเราไม่เมื่อยเพราะลูกไม่อยากให้เรานวด.... เรา”นวด”แบบนี้อยู่เป็นเดือน นวดแล้วต้องทำบันทึกส่งคุณหมอด้วยว่าแต่ละครั้ง ลูกไม่ยอมให้ทำ หรือยอมแต่ทำท่าเฉยๆ หรือ ยอมให้ทำและแสดงความพอใจ ตารางของเรายาวเป็นหางว่าว กว่าเราจะได้ผลสม่ำเสมอว่า ลูกชอบให้นวด.... ผ่านการ”นวด” คราวนี้ต้องมาสอนให้ลูก”จั๊กจี๋”เป็นค่ะ..... เรื่องแบบนี้ก็ต้องเรียนด้วยหรือ...ท่านผู้ชมกำลังคิดในใจอยู่ใช่ไหมคะ ต้องเรียนค่ะ... การพัฒนาระบบประสาทสัมผัสจะเพิ่มจำนวนใยประสาทที่นำคำสั่งไปสู่สมองให้มีจำนวนแยะขึ้น ...อ้าว..ขออภัยไปแนววิชาการอีกแล้ว... กว่าลูกจะรู้สึก”จั๊กจี๋” แสดงอาการหดคอเวลาเราจะเอามือถูกคอ หรือ เอี้ยวตัวหลบเวลาเราจะ”จี๋” เอวเธอ หรือ ดึงเท้าหนี ยามถูก”จี๋”ที่ฝ่าเท้า....กินเวลาเป็นเดือนค่ะ... จากเรื่องการสัมผัส เราต้องพัฒนาเรื่องอื่นๆไปพร้อมๆกันด้วย... ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการรับรู้รส ที่เราใช้น้ำมะนาว น้ำหวาน พริกป่น เกลือ และ บอระเพ็ด! . เวลาสอนก็เริ่มจากง่ายๆก่อนคือ เปรี้ยว....ให้ลูกชิมมะนาว พอลูกทำหน้าแหยๆเราก็บอกว่า”เปรี้ยว” แล้วให้ลูกชิมอีก....แน่นอนพอรู้รสแล้ว ลูกก็จะไม่ชิมอีก...เราก็จะสร้างเงื่อนไข โดยให้ลูกบอกว่า”เปรี้ยว” ก่อน จึงจะเอาช้อนออกห่างจากปากลูก.... ท่านผู้ชมอาจเรียกว่า”บังคับ” แต่แม่ก้อย(ผู้มองโลกในแง่ดี) เรียกว่า “คะยั้นคะยอ” ค่ะ ด้วยวิธีการเดียวกัน เราก็ใช้กับน้ำหวาน....ให้ลูกชิมแล้วบอกว่า”หวาน” ของแบบนี้ลูกต้องชอบใช่ไหมคะดังนั้น ลูกต้องอยากได้อีก เราก็ต้องสร้างเงื่อนไขที่ตรงข้ามกับน้ำมะนาว ลูกต้องบอกว่า”หวาน” ก่อนจะได้ชิมอีกหนึ่งช้อน กลยุทธนี้ใช้ได้กับการสอนให้รู้จัก“เอา” และ”ไม่เอา” ได้ด้วย เพราะลูกจะไม่รู้จักการตอบรับหรือ ปฎิเสธ อยากได้ก็”แย่ง” ไม่อยากได้ก็”ปัดออก” ....เราก็จะใช้น้ำมะนาวกับน้ำหวานนี่แหละ... ยื่นน้ำมะนาวให้...อ้าวลูกดันบอกว่า”เปรี้ยว” แล้วปัดออก...เราก็ต้องบอกว่า”ไม่เอาครับ” ต้องยื้อๆกับลูกหนึ่งพัก จนลูกเข้าใจว่า ต้องบอกว่า”ไม่เอาครับ” เราจึงจะเอาช้อนออก... พอยื่นน้ำหวาน....เดาเลยค่ะท่านผู้ชม....ลูกบอก”หวาน” คว้าช้อนทันที...เราก็ต้องไวยิ่งกว่าลูก...คว้ามือเธอไว้..แล้วบอกว่า “ขอนนท์ครับ” เมื่อเธอเข้าใจว่าพูดแบบนี้ถึงได้กิน เราก็ค่อยปล่อยมือลูกออก... เหนื่อยแทนไหมคะ....ที่เล่านี่ไม่ใช่แปลว่า ทำครั้งเดียวสำเร็จนะคะ...ต้องทำซ้ำหลายๆหน หยุดพักบ้างถ้าสถานการณ์ตรึงเครียดแปลว่า...ถึงอย่างไรลูกก็ไม่ทำ... ถ้าดึงดัน..ตบะแตกแล้วไม่คุ้มค่ะ ลูกจะเข็ดและไม่ร่วมมืออีก.... ยังไม่หมดแค่นี้....เรายังต้องทำให้ลูกรู้จักตัวเองและรู้จักว่าคนแต่ละคนมี”ชื่อ”ที่ต่างๆกัน... เป็นเรื่องของความคิดสร้างสรรค์อีกเช่นเคย เริ่มจากจับมือลูกมาแตะที่ตัวเรา แล้วบอกว่า”แม่” จากนั้นก็ทำอย่างนี้กับทุกคน บอกว่า”พ่อ” “คุณตา”“คุณยาย” “คุณย่า” “พี่ปาน”“น้องจูน”...ว่าไปจนครบ.. ตอนแรกขอแค่คนในบ้านก่อน แล้วทดสอบโดยการจับมือลูกไปแตะแต่ละคน แล้วถามว่า”ใคร” ถ้าลูกตอบได้....ก็ไชโยบ้านแตกสามที.... จากนั้นเป็นการทดสอบในทิศทางกลับกันถามลูกว่า “แม่คนไหน” “พ่อคนไหน” ถามไปจนครบ ถ้าลูกเอามือตัวเองไปแตะคนนั้น ได้อย่างถูกต้อง...ก็ไชโยให้บ้านข้างๆแตกไปด้วยอีกสามที ..ทำไมต้องทำสองทาง....เพราะต้องมั่นใจว่าลูกเข้าใจจริงๆ ไม่ใช่จำตามแบบ การที่ลูกบอกได้เวลาถามว่า”ใคร” ไม่ได้แปลว่าลูกเข้าใจ .. ลูกอาจเพียงแค่”จำได้” ว่าต้องทำแบบนี้เท่านั้น แต่การถามให้ชี้ว่า”แม่คนไหน” จะเป็นการนำข้อมูลที่ลูกเรียนรู้ไปประยุกต์ใช้กับคำถามที่ต่างกันออกไป....อย่าพึ่งมึนนะคะ... เรื่องนี้แม่ก้อยมาทบทวนอีกครั้ง เมื่อตอนลูกเล็กๆ ลูกชื่นชอบบัตรคำ ABC มาก ถ้าเราหยิบบัตรคำแล้วถามลูกว่า...ตัวอะไร..ร้อยทั้งร้อย..ลูกตอบถูกหมด... แต่ถ้าเปลี่ยนใหม่...บอกลูกให้หยิบตัว M อย่างนี้ลูกจะไม่เข้าใจ และไม่เคยทำตามคำสั่งซักที... เพื่อไม่ให้ท่านผู้ชม เครียดไปมากกว่านี้...(เดี๋ยวพาลไม่ติดตาม)...แม่ก้อยจะหยุดตอนนี้ไว้สักครู่ ตอนหน้าจะพาไปเมามันต่อกับการสอนที่ง่ายที่สุดของเด็กปกติ แต่ เข้าใจยากที่สุดสำหรับเด็กออทิสติก ....ก็แค่เรื่อง...สวัสดี....ขอบคุณ...ขอโทษ...บ๋ายบาย... จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 14:14:49

ความคิดเห็นที่ 31 คุณก้อย เขียนได้ดี ให้ความรู้ น่าติดตามมาก น้องนนท์ยิ่งโตยิ่งหล่อค่ะ จากคุณ : ห่านดินกินหญ้า ห่านฟ้ากินยุง เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 14:17:03

ความคิดเห็นที่ 32 ู^ ^ กำลังจะบอกเลยค่ะว่า คุณนนท์ หน้าคล้ายคุณปอ ทฤษฎี มากกกกก เห็นด้วยจ้า :) จากคุณ : Rachel Karen Greene เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 14:24:16

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณมากๆที่มาเล่าให้ฟังและติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : Lord of Rabbit เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 14:30:55

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านแล้ว....ทำมให้รู้สึกว่าปัญหาที่เราพบ.... มีทางแก้ไขทุกปัญหาค่ะ จากคุณ : โยเย (บัวเวียดกง) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 14:36:39

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณสำหรับบทความที่นำมาให้อ่านค่ะ รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : good time for remember เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 14:37:01

ความคิดเห็นที่ 36 อีกยาวกว่าจะแปะหมด :) แอบบอก"ทางลัด" สำหรับพ่อแม่มือใหม่ไปพลางๆก่อน แม่ก้อยอยู่กับออทิสติกของลูกมา 10 ปีแล้ว อะไรที่ว่าต้องทำเพื่อให้ออทิสติกของลูกดีขึ้น บอกได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า... บรรดา"อะไร"ทั้งหลายที่ว่ามีในโลกนี้ ได้สรรหามาทำทุกอย่างแล้ว และได้รับคำตอบว่า... ไม่มี"อะไร"ดีไปกว่า ..ความรักและเวลา..ของพ่อแม่ พ่อแม่คือ "ยา" รักษาออทิสติกได้ดีที่สุด แล้วเป็นยาที่ไม่ต้องเสียเงินซื้ออีกต่างหาก :) จากการท่องไปร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ ผ่านการรักษาและนู่นนี่นั่นมามากมายก่ายกอง ที่สุดแล้ว..อาการออทิสติกหลายอย่างหายไป แต่..แม่ก้อยก็ยังได้ "หุ่นยนต์ อยู่ดี ความรักและเวลาที่เรามีให้ (อย่างมากในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา) ทำให้เราได้ลูกคนใหม่ที่ไฉไลกว่าเก่า ลูกที่รู้จักรัก และ รู้จักที่อยากจะถูกรัก ได้รู้สึกว่า...โหย..การเป็นพ่อแม่เนี่ยแล้วความรู้สึกที่ถูกลูกรัก และการได้รู้ว่า ลูกก็รู้ว่าเรารัก มันยิ่งใหญ่กว่าทุกสิ่งรวมกัน และลืมไปเลยว่า.. ที่ผ่านมา ลำบากยังไง ชวนไปดู"ทางลัด" ที่ไม่ต้องเสียตังค์ แต่ต้องใช้เวลาและใช้หัวใจล้วนๆ ฟลอร์ไทม์จาก web ของมหาวิทยาลัยมหิดล http://www.cf.mahidol.ac.th/floortime/autism.php ไม่มีคำว่า"สายเกินไป" สำหรับลูกค่ะ ขอให้มีความอดทน เข้มแข็งและพยายาม รับรองได้ว่า...มันคุ้มค่าที่เฝ้ารอ..เสมอ ระหว่างรอตอนต่อไป ตอนเย็นๆค่ำๆ คั่นเวลาด้วยมิวสิควิดีโอฝีมือ งูและปลาของแม่ก้อยเอง แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 53 15:12:01 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 15:05:15

ความคิดเห็นที่ 37 กว่าจะอ่านจบลุ้นแทบแย่เหมือนกันค่ะ สุดท้ายตอนนี้ น้องก็ได้โรงเรียนใหม่แล้วเนอะ แต่ที่สุดๆ คือ ขอน้อมน้ำใจให้คุณแม่เลยค่ะ สู้สุดๆ จริงๆ ตอนนี้มีน้องก็ 4 เดือน อืม ๆ จากคุณ : แม่น้องบูม เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 15:09:11

ความคิดเห็นที่ 38 mv เพลงเพราะ ภาพสวย ดูแล้วซิ้งกับ พัฒนาการ จากคุณ : 555 (รังสิตปทุม) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 15:19:15

ความคิดเห็นที่ 39   สุดยอดเลยค่ะ คุณแม่ก้อย อดทนได้ถึงที่สุดจริงๆ ถ้าเป็นเราไม่รู้จะอดทนกับเรื่องแบบที่คุณแม่ก้อยเล่าได้รึเปล่า อ่านแล้วแอบเครียดตามไปนิดหน่อยค่ะ แต่ก็ชวนติดตาม รออ่านต่อนะคะ นี่กว่าจะถึงตอนที่น้องนนท์โตถึงปัจจุบันนี้ คาดว่าคงต้องติดตามอีกยาวพอสมควรเลยนะคะเนี่ย เป็นกำลังใจให้ด้วยคนค่ะ ยกนิ้วให้เลยค่ะ คุณแม่ยอดนักสู้ จากคุณ : หนูมินนี่ เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 15:33:23

ความคิดเห็นที่ 40 ทำหุ่นยนต์ให้เป็นคน - 2 ....การสอนให้ลูกรู้จัก”ท่าบังคับ” พื้นฐานในเด็ก ก็เป็นเรื่องที่ยากเย็นเข็ญใจอะไรจะปานอีกเรื่องหนึ่งเหมือนกัน.... ประเดิมด้วยท่า”สวัสดี” กับ”ขอบคุณ” ก่อนเป็นอันดับแรก.... แม่ก้อยเริ่มจับมือลูกทำท่า”พนมมือ” แล้วพูดนำว่า”สวัสดีครับคุณพ่อ” ทันทีที่คุณพ่อคุณนนท์กลับมาถึงบ้าน (เอาคุณพ่อเป็นตัวประกอบฉาก)...ความจริงกิจกรรมนี้ไม่ใช่กิจกรรมใหม่... เรามักสอนลูกเสมอๆแต่คุณนนท์ไม่เคยยอมทำ หรือแม้แต่จะสนใจฟัง...และแน่นอน..เราก็ไม่เคยตั้งใจสอนลูกจริงจัง... คราวนี้..แม่ก้อยเอาจริง...พอจับมือลูกปุ๊บ...เธอก็ดิ้นไปดิ้นมาเพื่อพยายามเอามือเราออก... เราก็ต้องแปลงร่างเป็น“สาวน้อยมหัศจรรย์” ผู้มีพลังอันแข็งแรง จับมือลูกไว้ให้อยู่ในท่า”พนมมือ”ให้ได้ และต้องไม่ปล่อย.. จนกว่าลูกจะเอื้อนเอ่ยว่า...สวัสดีครับคุณพ่อ.... เราตั้งใจทำอย่างนี้อยู่หลายวัน...กว่าลูกจะรู้ว่า ทันทีที่คุณพ่อกลับบ้าน ต้อง”สวัสดีครับคุณพ่อ” แม้ท่า”พนมมือ” ของลูกจะไม่สวยเอาเลย...ประมาณว่า..เธอจะพนมมือแล้วเอาลงด้วยความรวดเร็วมาก ...แม่ก้อยก็คิดว่า...เอาเหอะ...แค่นี้ก็เก่งแล้ว... หลังจากท่าบังคับท่าแรก...สอบผ่านแบบฉิวเฉียด...แม่ก้อยก็เริ่มสอนท่าบังคับท่าต่อไป... เริ่มด้วยยื่นขนมสุดโปรดให้คุณนนท์....กิจกรรมนี้แม่ก้อยต้องใช้ความไวของมือและสายตาอันเป็นเลิศ ด้วยว่า..ทันทีที่ยื่นให้เธอปุ๊บ...เธอจะคว้าด้วยความรวดเร็วและวิ่งหายไปเลย.. เราจะต้องจับขนมให้แน่นที่สุด ให้อยู่ในระดับสายตาของเราและของลูก.. การที่ลูกจะได้ขนมต้องมีเงื่อนไขสองอย่าง คือ มองตาเราและ พนมมือบอกว่า”ขอบคุณครับ” กิจกรรมนี้ต้องมีผู้ช่วยในการคุณนนท์ให้พนมมือ...และยึดมือไว้อย่างนั้น จนกว่าเธอจะเอื้อนเอ่ยว่า”ขอบคุณครับ” กิจกรรมนี้ใช้เวลานานมากค่ะและไม่มีทีท่าว่าจะสำเร็จ... คุณนนท์ยอมพูดว่า”ขอบคุณครับ” เวลาเราหยิบขนมให้ แต่มือของลูกท่าทางจะหนัก...ลูกไม่เคยยกมือขึ้นพนมเลย... ไปๆมาๆอาการมือหนักนี้เป็นกับการ”สวัสดีครับ”ด้วย ลูกพูด”สวัสดี” และไม่พนมมืออีกเลย..... แม่ก้อยเริ่มเครียด.....รำพึงรำพันว่า...อะไรมันจะยากขนาดนี้คะลูกขา.... เวลาเห็นเด็กข้างบ้านอายุไม่ถึงขวบพนมมือให้เรา โบกมือหยอยๆ ตอนเราขับรถผ่าน...ยิ่งเจ็บปวดหัวใจ.... หลังจากนั่งวิเคราะห์วิธีการสอนของเราอย่างละเอียด.....ทันใดนั้น...หัวสมองอันชาญฉลาด(แกมโกง) ของแม่ก้อยก็เกิดอาการ”ปิ๊ง” ขึ้นมาทันที.... คุณนนท์กำลังสับสนค่ะท่านผู้ชม... สับสนกับ”ท่าบังคับ”ทั้งสองท่านี่แหละค่ะ ก็ไม่ว่าจะ”สวัสดี”หรือจะ”ขอบคุณ” มันก็ต้อง”พนมมือ” เหมือนกันใช่ไหมคะ แต่เราไม่เคยบอกลูกว่าท่าที่ลูกเอามือทั้งสองมาประกบกันเรียกอาการนี้ว่า”พนมมือ” ดังนั้น..เมื่อลูกไม่เข้าใจ...เธอก็เลือกไม่ทำท่า และเลือกที่จะพูดอย่างเดียว..... วิธีการสอนถูกเปลี่ยนใหม่....มานับหนึ่งอีกครั้งกับท่า”สวัสดี” แม่ก้อยจับมือคุณนนท์ทำท่า”พนมมือ” แล้วบอกลูกว่า”พนมมือครับ” เราต้องหยุดพูดซักนิดนึงแล้วพูดนำลูกว่า”สวัสดีครับ” .....ได้ผลทันตาเห็นค่ะ...ไม่กี่ครั้ง...ลูกก็เข้าใจ...พนมมือก่อนแล้วค่อยบอกว่า”สวัสดีครับ” วิธีการนี้ใช้กับ”ขอบคุณครับ”ได้ผลทันทีเหมือนกัน.... ไม่นานนัก..ลูกก็เข้าใจว่า....”พนมมือ”นี้จะใช้เมื่อ”สวัสดี” และ”ขอบคุณ” เรื่องนี้บอกกับเราว่า...ทุกเรื่องที่เราต้องสอนลูก...จะต้องแยกขั้นตอนให้ละเอียด... ยิ่งละเอียดมากเท่าไหร่ ยิ่งสอนให้เข้าใจง่ายขึ้นเท่านั้น.... ยกตัวอย่างเพิ่มเติมอีกสักเรื่องเพื่อให้เข้าใจง่ายยิ่งขึ้น...การสอนให้ลูกใช้ไม้หนีบหนีบผ้า.... สอนทำไมกันเนี่ย......ถามดังดังแทนท่านผู้ชม..... สอนเพื่อฝึกการใช้กล้ามเนื้อนิ้วมือซึ่งเป็นกล้ามเนื้อมัดเล็กค่ะ เด็กออทิสติกส่วนใหญ่จะมีปัญหากับการใช้กล้ามเนื้อมัดเล็กโดยเฉพาะนิ้วมือ.... กรณีของคุณนนท์...เธอจะใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้หยิบของไม่เป็น การหยิบของลูกคือต้องใช้ทุกนิ้ว แปลได้ว่า...ต้องกำมือ...จะหยิบขนมเข้าปาก..ก็กำขนมและพยายามเอากำปั้นเข้าไปในปาก... จับดินสอก็ใช้หมดทุกนิ้ว..เป็นต้นค่ะ การสอนให้ใช้ไม้หนีบก็เป็นกุศโลบายในการให้ใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้.... ถ้าสอนเด็กปกติ...ก็เพียงแค่ทำให้ดูตั้งแต่ต้นจนจบ...ไม่ต้องพูด...ไม่ต้องช่วย.. เด็กๆใช้การมองดูและเลียนแบบได้ในเวลาไม่นาน ถ้าเป็นเด็กออทิสติก...ต้องมาเป็นชุดแบบนี้ค่ะ จับมือซ้ายลูกหยิบผ้า พูดไปด้วยว่า”หยิบผ้า” เอาผ้าไปวางบนเชือก พูดไปเรื่อยๆว่า “วางผ้าบนเชือก” จับมือขวาลูกหยิบไม้หนีบ โดยจับเฉพาะนิ้วโป้งกับนิ้วชี้.. ให้อยู่ในท่าพร้อมหนีบ...พูดอีกว่า”หนีบผ้า” แล้วจับนิ้วลูกกดไปบนไม้หนีบ ให้ไม้หนีบหนีบลงบนผ้าซึ่งวางไว้บนเชือก... ทีนี้ตอนดึงออก...ก็ต้องอธิบายอีก...ไม่ต้องหวังว่าลูกจะเข้าใจว่า หนีบได้ก็ต้องดึงออกได้...ลูกประยุกต์เองไม่เป็นค่ะ... เหมือนฉายหนังย้อนกลับค่ะ.... จับมือขวาลูกหยิบไม้หนีบ โดยจับเฉพาะนิ้วโป้งกับนิ้วชี้..ให้อยู่ในท่าพร้อมหนีบ...พูดอีกว่า”ถอดไม้หนีบ” แล้วจับนิ้วลูกกดไปบนไม้หนีบ ให้ไม้ปลายหนีบคลายออกจากกัน จับมือซ้ายลูกหยิบผ้า พูดไปด้วยว่า”เก็บผ้า” .....ไม่สนุกเลยใช่ไหมคะ....การถอดไม้หนีบเนี่ยยาก เพราะลูกจะใช้วิธี”ดึง”ออกโดยไม่ใช้การ”คลาย”ปลายไม้หนีบ วิธีแก้..(หรือแกล้ง) ที่เด็ดที่สุด....คือ เอาไม้หนีบไปหนีบที่ผมของคุณนนท์ แล้วบอกให้ลูก”ถอดไม้หนีบ”แรกๆ เธอก็ไวค่ะ...”ดึง”ทันที..... ผลเป็นอย่างไร....ไม่ต้องบอกก็นึกภาพออกใช่ไหมคะ ก็เหมือนกับการ”ดึงผม”ล่ะค่ะ....เราก็ใช้ตอนนี้แหละบอกลูกไปด้วยว่า.... ที่ลูกรู้สึกตอนนี้...เค้าเรียกว่า”เจ็บ” นะครับลูก(แฮ่) ...ได้ผลสองต่อค่ะ.....คุณนนท์รู้จักการ”คลายไม้หนีบ” และ รู้จักว่า...แบบไหนเรียกว่า”เจ็บ” แม่ก้อยจัดว่าเป็น.....แม่บ้านสมองไว....ไหมคะเนี่ย.... นอกเรื่องไปเสียไกล..กลับมาต่อกับการ”บ๋าย บาย” เด็กออทิสติกมีการเลียนแบบที่ผิดวิธีค่ะ....เวลาลูกเห็นคนอื่นบ๋ายบาย... เธอจะเห็นฝ่ามือของคนนั้น(โปรดนึกภาพตาม) เวลาเธอบ๋าย บายกับเค้าบ้าง...เธอก็หันฝ่ามือของเธอเข้าหาตัว.... จะว่าเธอก็ไม่ถูกก็เธอทำอย่างที่เธอเห็นนี่นา.... วิธีแก้...ก็คือเอาฝ่ามือเราด้านตรงข้าม (ถ้าลูกบ๋ายบายมือขวา เราก็ใช้มือซ้าย) ไปประกบกับฝ่ามือลูกขณะที่ลูกกำลังบ๋ายบาย แบบหันฝ่ามือเข้าหาตัว....ภาพที่ลูกเห็นแทนที่คือ ภาพด้านหลังมือของเรา แล้วพลิกมือเราออกมาด้านนอก...ลูกก็จะเห็นด้านหลังมือของตัวเอง เราก็ทำท่าบ๋ายบายไปด้วยขณะที่มือเราประกบอยู่ กับมือลูก...ปากเราก็พูดไปด้วยว่า..”บ๋าย บายอย่างนี้” ผลดีของการทำแบบนี้คือ ท่าทางของลูกจะเป็นธรรมชาติมากขึ้น ..เด็กบางคนทำมือถูกต้อง แต่ท่อนแขนจะไม่แกว่งตามมือ ดูเหมือนใช้เฉพาะฝ่ามือเท่านั้น... พ่อแม่ต้องไวอีกเช่นเคย พอลูกเริ่มบ๋าย บาย...มือเราก็ต้องถึงมือลูกทันทีเหมือนกัน ใช้เวลาพอสมควรค่ะกว่าจะบ๋าย บาย”ถูกต้อง” เราก็ต้องเป็นกรรมการให้คะแนนตลอด เพราะบางที ลูกก็ลืมตัวกลับไปบ๋าย บายตามแบบเดิมอีก... เราต้องลดการช่วยเหลือลงเรื่อยๆ เพื่อให้ลูกทำเองโดยธรรมชาติ เหลือเพียง”ขอโทษ” อย่างเดียว.ที่แม่ก้อยยังไม่รู้จะเริ่มอย่างไร... แค่คิดว่า จะอธิบายว่า“ขอโทษ” เนี่ยมันคือ อะไรก็ยังคิดไม่ออกค่ะ ขอโทษ ใช้เมื่อเรารู้สึกผิด...รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เราทำ.... เด็ก”หุ่นยนต์” อย่างคุณนนท์ จะรู้สึกผิดได้ยังไงหนอ.... คิดมาครบปีแล้ว...ยังคิดไม่ออกเลยค่ะ งานนี้......แม่ก้อย”สอบตก” ใครก็ได้...ช่วยแม่บ้านสมองไวคิดที.... จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 15:37:13

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านถึงแค่ความเห็นที่สองแล้วต่อมน้ำตาแตกเลยค่ะ ชื่นชมแม่ก้อยมากๆค่ะ แม่ก้อยมีความรักที่ไม่มีข้อแม้จริงๆ ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราว และจะคอยเป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ สู้ จากคุณ : วิศวะต่างแดน เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 15:37:50

ความคิดเห็นที่ 42 ชื่นชมกับคุณแม่ก้อยนะคะ ดู MV แล้วร้องไห้โฮ่เลยคะ นึกถึงหลานชายเป็นออฯ เหมือนกันคะ ตอนนี้ 6 ขวบแล้วคะ เคยพาเค้าว่ายน้ำเหมือนกันแต่เค้ายังกลัวคะ คุณแม่ก้อยกำลังใจดีสุด ๆ เลยคะ นับถือเลยคะ (ว่าไปแล้วน้องฯ รูปหล่อทุกคนนะคะ) จากคุณ : แม่น้องปุญ (nuluck) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 15:39:02

ความคิดเห็นที่ 43 ดู mv แล้วซึ้งน้ำตาซึมเลยค่ะ นับถือและขอชื่นชมแม่ก้อยที่คอยโอบอุ้มพัฒนาการน้อง และยังใจดีแบ่งปันข้อมูลให้กับเพื่อน ๆ ค่ะ ด้วยความเคารพ จากคุณ : ทำอะไรก็ไม่อร่อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 15:42:02

ความคิดเห็นที่ 44 ครูนี ...การสอนลูกในทุกๆเรื่องล้วนแต่เป็นความยากลำบากที่กินเวลานานกว่าแต่ละเรื่องจะสำเร็จทั้งสิ้น... ที่จริงแล้ว...ความยากลำบากเหล่านั้นเกิดเพราะอาการของลูกส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งเกิดจาก “ความสงสารลูก” และ”ความไม่อดทน”ของเราด้วย ....เวลาลูกทำไม่ได้เราก็สงสารลูก เวลาลูกดื้อ..ความอดทนของเราก็พาลสิ้นสุดลงได้บ่อยๆเหมือนกัน ลงท้ายเราก็”เลิก”สอน หลักการสำคัญในการสอนเด็กออทิสติก...ขอแค่”ความสม่ำเสมอ” และ “ความอดทน” เท่านั้นเอง แต่...การจะทำให้เกิดเจ้า”ความสม่ำเสมอ” กับ”ความอดทน”...สำหรับคนเป็นพ่อแม่...ยากยิ่งกว่าเข็ญครกขึ้นภูเขาเสียอีก... ชีวิตของคุณนนท์....ผ่านเรื่องร้ายๆมาได้ ด้วยความสม่ำเสมอและความอดทนของ”คณะครู” จริงๆ ถึงวันนี้....แม่ก้อยนับไปนับมา...ลูกมีคุณครูหลายคนเหลือเกิน ครูการศึกษาพิเศษ ครูที่โรงเรียน ครูฝึกพูด ครูสอนดนตรี ครูสอนว่ายน้ำ ครูฝึกพฤติกรรมบำบัด รวมไปรวมมาได้สิบกว่าคน... ถ้าไม่มี”คณะครู”เหล่านี้....แม่ก้อยคงจนปัญญากับหลายๆเรื่องที่ไม่รู้ว่าจะทำให้ลูกเข้าใจได้อย่างไร แค่เรื่องให้ลูกนั่งเฉยๆ และรู้จักรอคอย...ก็เป็นเรื่องที่เราไม่เคยทำได้เลยเหมือนกัน ลูกไม่เคยนั่งอยู่เฉยๆได้เกินครึ่งนาที ถ้าไม่มีหนังสือให้ดู ลูกรอไม่เป็น ถ้าอยากได้ ลูกจะแย่ง ถ้าอยากไป ลูกจะวิ่ง .... ถ้าออกนอกบ้านแล้ว...จะนั่งหรือจะเดิน...แม่ก้อยจะต้องจับลูกให้แน่นที่สุดตลอดเวลา...สติต้องอยู่กับมือตลอด ถ้าลูกหลุดออกจากมือเราเมื่อไหร่...เกิดเรื่องเมื่อนั้น... “ครูนี”...ครูการศึกษาพิเศษคนแรกของลูก...เป็นเจ้าของความมหัศจรรย์ในเรื่องนี้ คุณนนท์จะเรียนพิเศษกับครูนีทุกวันเสาร์และอาทิตย์ครั้งละชั่วโมงครึ่งบ้าง สองชั่วโมงบ้างแล้วแต่อารมณ์ของลูก เดือนแรกผ่านไปกับการทำความคุ้นเคยกับลูกและให้ลูกเรียนกับครูได้ ... ครูมีความอดทนเป็นเลิศใจแข็งเป็นเยี่ยม มีบางวันที่ลูกต่อต้าน ไม่ทำตามคำสั่ง ไม่พูดแม้สักคำ วิ่งไปวิ่งมาอย่างเดียว ครูก็ยังอดทน พยายามหาวิธีใหม่ๆหลอกล่อให้ลูกสนใจ และอีกสารพัดวิธีที่จะดึงดูดความสนใจของลูก เคล็ดลับของครู คือการหาสิ่งที่ลูกชอบที่สุด แม้จะเป็นเรื่องที่ไม่ดี ครูจะนำมา”ต่อยอด” เพื่อให้ได้ผลที่ครูต้องการ เรื่องการรอคอย...ครูก็ใช้หนังสือที่ลูกชอบเอามาถือไว้แล้วชวนลูกอ่าน...พอลูกทำท่าจะแย่ง..ครูจะยึดมือลูกไว้ มองหน้าแล้วบอกว่า “โปรดรอสักครู่” ถ้าลูกนั่งเฉยๆได้ ครูจึงจะให้หนังสือลูก ครูจะใช้”โปรดรอสักครู่”ทุกกรณีที่ต้องการให้ลูกรอคอยหรืออยู่เฉยๆ ถ้าลูกไม่อยากเรียน เตรียมวิ่งไปข้างนอกห้อง...ครูจะจับมือลูกไว้แล้วบอกว่า”โปรดรอสักครู่” แล้วครูก็แกล้งเก็บของ ชวนลูกเก็บของด้วย..ลูกไม่เก็บเอง..ครูก็หยิบใส่มือลูก...ยื่นกล่องให้..แล้วพูดสั้นๆว่า”เก็บ” แค่ลูก”ปล่อยของ”หรือ”โยนใส่กล่อง”ได้..ครูก็จะชมลูกสุดๆ ในที่สุดลูกจะเรียนรู้ว่า “โปรดรอสักครู่” คือให้อยู่เฉยๆ .... เรื่องการสอนให้ลูกรู้จักเรื่อง”ความเป็นเจ้าของ”ก็เป็นเรื่องจนปัญญาของเราเหมือนกัน ครูนีอีกนั่นแหละที่สอนลูกให้รู้ว่า “ของนนท์” กับ”ของคนอื่นที่ไม่ใช่นนท์” เป็นอย่างไร ครูนีให้แม่ก้อยเอาขนมมาสองจาน ใส่จานที่มีสีต่างกัน.....พอวางปุ๊บ...ลูกเตรียมคว้าปั๊บทั้งสองจาน แม่ก้อยกับครูนีเหมือนนัดกันมาก่อน....มาลูกเตรียมคว้าขนม...แม่ก้อยกับครูนีก็เตรียมคว้ามือลูกไว้คนละข้าง..ช่างเป็น teamwork อะไรจะขนาดนั้น... ครูบอก”โปรดรอสักครู่” แล้วชี้จานขนมตรงหน้าลูกแล้วบอกว่า”ของนนท์” จากนั้นชี้จานขนมหน้าครูแล้วบอกว่า”ของครูนี” แล้วครูจะถามกลับไปกลับมาว่า จานขนมหน้าลูกของใคร...จนมั่นใจว่า..ลูกจะตอบว่า”ของนนท์” ชี้จานขนมหน้าครู ถามว่าของใคร...ลูกจะตอบว่า”ของครูนี” ในทางกลับกันครูจะถามว่า “ของนนท์อันไหน” ... “ของครูนีอันไหน” ถามให้มั่นใจอีกครั้งว่าลูก”เข้าใจ”...ไม่ใช่”ท่องจำ” บทเรียนนี้นำมาซึ่งการเคารพสิทธิของคนอื่นด้วย... คุณนนท์จะทานขนมของตัวเองไปด้วย พร้อมทั้ง”เล็ง”ขนมในจานของครูนีไว้ด้วย...พอเห็นเราเผลอ..เธอจะคว้าจานของครู ....แต่...เราแค่”แกล้งเผลอ”...ครูนีคว้ามือคุณนนท์ไว้...ชี้จานขนมของครู...ถามลูกซ้ำว่า”ของใคร” คุณนนท์ต้องตอบว่า”ของครูนี”....ครูนีก็บอกว่า”ใช่ของครูนี...ถ้านนท์อยากทานต้องขออนุญาตก่อน” ครูจะพูดนำว่า”ขอนนท์ครับ”... ใช้เวลาไม่นานนัก...คุณนนท์ก็เริ่มเข้าใจและเริ่มมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว... วันถัดมา...เรามีขนมมาเพิ่มเป็นสามจานมีของแม่ก้อยด้วย...ตามสูตรเดิม... คราวนี้ลูกจะเข้าใจว่ามี”ของนนท์”..”ของครูนี”และ”ของแม่” แม่ก้อยกับครูนี..บังเอิญกระหยิ่มยิ้มย่องกันเพลินไป...คุณนนท์ทานขนมในจานของเธอเสร็จ... เธอชี้ไปที่จานขนมของครูนี...ถามเอง...ด้วยความรวดเร็ว...”ของใคร” แล้วก็ตอบเองทันที”ของนนท์” ระหว่างตอบ...ขนมของ”ครูนี”ก็อยู่ในปาก”ของนนท์”ไปแล้ว.... มุขของครูนีมีแยะจนบรรยายได้ไม่หมด...ครูนี”จุดประกาย” ความคิดบรรเจิดให้แม่ก้อยใช้ในการจัดการกับลูกได้มากมาย เมื่อก่อนนี้...เราต้องซื้อของเล่น”ยี่ห้อ”สารพัดให้ลูกเล่น...ด้วยคิดว่า...มันคงดี... ของเล่นพวกนี้...ลูกไม่ชอบเล่นค่ะท่านผู้ชม... ครูนีบอกว่า...ของเล่นของลูก...มีอยู่ทั่วบ้าน..ดีหรือไม่ดี...ขึ้นอยู่กับว่าเอามาเล่นยังไง.... แค่กระปุกใส่ไม้จิ้มฟัน..ครูนีก็เล่นให้ลูกหัวเราะได้ และ”กระปุกใส่ไม้จิ้มฟัน” มหัศจรรย์นี้...สอนลูกได้หลายเรื่องทีเดียว ..ให้ลูกหยอดไม้จิ้มฟันใส่กระปุก...ฝึกสมาธิและกล้ามเนื้อนิ้วมือกับสายตาให้สัมพันธ์กัน... ถ้าเป็นแม่ก้อย...ลูกคงหยอดสามอันแล้วเลิก...เพราะมันน่าเบื่อ.. ถ้าเป็นครูนี...ครูนีจะเอากระปุกไว้บนโต๊ะบ้าง...ไว้ใต้โต๊ะบ้าง..ข้างๆบ้าง..บางทีก็ไปไว้ตามคอของลูก แขนของลูก เท่านี้...ครูก็”ฉวยโอกาส”สอนคำบุพบทไปในตัว ไม่รู้เป็นไง...กับครูนี...เล่นอะไรก็สนุก...คุณนนท์คงคิดว่าอย่างนี้.... ไม่เว้นแม้กระทั่งสอนให้”เข้าใจ”มากกว่า”ท่องจำ”ในเรื่องวิชาการ ก่อนหน้านี้ลูกจำตัวเลข ตัวอักษรได้หมด อ่านเลขก็ได้ตั้งแต่ 1-99 ตั้งแต่ยังไม่สองขวบ...แต่ลูกไม่เข้าใจ... ถ้าเห็นตัวเลข..ลูกอ่านได้..บอกให้เขียนตัวไหนก็เขียนได้ .แต่ถ้าเปลี่ยนใหม่...”หยิบขนมให้แม่ 3 ชิ้น”...ลูกใบ้เลยค่ะ...เพราะลูกไม่เข้าใจ”ความหมาย”ของตัวเลข กับครูนี.....ครูเอากระดาษแข็งมาเขียนเลข 0 ถึง 10 แล้ววางเรียงกันไว้ตรงหน้าลูก เอาไม้หนีบมากองโต แล้วเริ่ม วางไม้หนีบ 1 อัน บนเลข 1 ..2 อันบนเลข 2 ไปเรื่อยๆ และไม่ได้วางไม้หนีบบนเลข 0 อ้อ...ลืมบอกไปว่า..เวลาเรียนหนังสือ..นอกจากคำสั่ง”โปรดรอสักครู่” ให้ลูกอยู่เฉยๆแล้ว ครูนีแถม”เอามือวางไว้บนตัก”ด้วย เพื่อให้ลูกมีสมาธิ รอ และดูว่าครูนีทำอะไร... จากนั้นครูนีบอกคุณนนท์ว่า...เราจะ”ต่อขา”ให้ตัวเลขกัน...ครูนีหยิบเลข 1 กับไม้หนีบให้ลูก แล้วบอกว่า”ต่อขาเลข 1” คุณนนท์ก็เอาไม้หนีบมาหนีบกระดาษให้ครู ...จากนั้นเลข 1 ของครูจะ”มีขา”และตั้งได้ ทำไปเรื่อยๆค่ะ ...จนครบ...พอถึงเลข 0 คุณนนท์แบมือขอไม้หนีบ...ครูนีบอกว่า...เลข 0 ไม่มีขา... จบขั้นที่ 1.....ขั้นที่ 2 เริ่มด้วยการวางไม้หนีบกองไว้รวมกัน ครูนีหยิบตัวเลขออกมา 1 ตัว สมมติว่าเป็นเลข 5 ท่านผู้ชมคะ...อะไรจะง่ายต่อการเข้าใจขนาดนั้น...คุณนนท์บอกว่า”ต่อขาเลข 5” แล้วเธอก็หันไปหยิบไม้หนีบมา 5 อัน... ....ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา...แม่ก้อยเชื่อว่า..คุณนนท์”เข้าใจ”แล้วว่า..ตัวเลขกับจำนวน...มีความหมายอย่างไร... เทคนิคของครูนีแยะจริงๆ...ที่สำคัญการสอนมาจากการให้ลูกสัมผัสกับของจริงมากกว่าใช้หนังสือ ของที่ครูนีใช้...ก็หยิบฉวย มาจากของใกล้ตัว...แผ่นพับโฆษณาของห้างสรรพสินค้า..อันนี้เด็ดสุด...ใช้สอนได้หลายเรื่อง... ตั้งแต่คำศัพท์ การจัดหมวดหมู่ จำนวนนับ...จับคู่..หาความแตกต่าง...ไม่รู้ว่าห้างจะรู้ไหม...ว่าเค้าทำอุปกรณ์การสอนมาเผื่อเราจริงๆ.... แม่ก้อยเขียนบันทึกตอนนี้ด้วยความรู้สึก”ขอบคุณ”ครูนีจริงๆ. ..ครูนี”ขุดค้น”ศักยภาพของลูกออกมาใช้ให้เป็นได้ ...ครูนี”ฝึก”ให้ลูกเข้าใจ...ว่าการเป็นเด็ก”ปกติ”..ลูกต้องทำอย่างไร ..ทั้งหมดนี้...เป็นผลมาจากความอดทน ความสม่ำเสมอของครูนี..ยิ่งไปกว่านั้น...แม่ก้อยรู้ว่า..ครูนี”เข้าใจ”ใน”ความผิดปกติ”ของลูก .....ชีวิตที่เริ่ม”คล้าย”เด็กปกติของลูกกำลัง”เริ่มต้น”ไปในทางที่ดี.. ”ขอบคุณค่ะ...ครูนี”.... แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 53 15:51:45 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 15:47:10

ความคิดเห็นที่ 45 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่นำมาแบ่งปันนะคะ ...อ่านแล้วทำให้รู้สึกว่า รักใดๆไหนเล่าจะยิ่งใหญ่เท่าของพ่อแม่....พ่อแม่อดทนและทำทุกอย่างเพื่อลูกเสมอ....รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : พี่เอเธนส์+น้องเอเชีย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 15:56:45

ความคิดเห็นที่ 46 ขอบคุณแม่ก้อยมากค่ะ ที่นำเรื่องราวของน้องนนท์มาแบ่งปัน รวมถึงยังช่วยอธิบายง่ายๆให้เห็นภาพ และ เข้าใจง่ายขึ้นค่ะ แล้วตอนนี้น้องนนท์เป็นยังไงบ้างคะ เราจะขอติดตามอ่านไปเรื่อยๆนะคะ จากคุณ : z_lover เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 16:10:15

ความคิดเห็นที่ 47 อยากให้หนึ่งสัปดาห์มีมากกว่า 7 วัน ...ดูไปแล้ว..ชีวิตเด็กออทิสติกแบบคุณนนท์ก็ลำบากอยู่ไม่น้อยทีเดียว ด้วยความที่ลูกมีเรื่องต้อง”แก้ไข”มากมายหลายเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการพูด พฤติกรรมซ้ำซากหลายแบบ ตลอดจนพัฒนาการด้านอื่นๆที่ยังล้าหลังเด็กในวัยเดียวกัน สำหรับเด็กออทิสติกแล้ว...ไม่มีโรงเรียนใดโรงเรียนหนึ่งที่จะสามารถแก้ไขอาการออทิสติกของลูกได้ทั้งหมด ดังนั้น...คุณนนท์จึงต้องไป”โรงเรียน”หลายแห่งตลอด 7 วันใน 1 สัปดาห์ของลูก เริ่มจากโรงเรียนแรก...เราเรียกโรงเรียนนี้ว่า “อนุบาลยุวประสาท” จริงๆแล้ว ก็คือ โครงการพฤติกรรมบำบัดสำหรับเด็กออทิสติก ของโรงพยาบาลยุวประสาทไวทโยปถัมภ์.. คุณนนท์ใช้เวลาวันจันทร์และวันอังคารที่นี่. มาที่นี่..มาทำอะไรกัน....ท่านผู้ชมคงตั้งคำถามอยู่ในใจ.... แม้ว่าอาการของคุณนนท์จะมีความรุนแรงน้อยมาก และลูกถูกจัดให้อยู่ในชั้นของเด็กที่มีอาการน้อยที่สุด วันแรกที่เราพาลูกไปส่งแม่ก้อยเอง..ก็ยังทำใจยากอยู่เหมือนกัน เด็กที่เป็นออทิสติกเยอะมาก ที่สำคัญภาพที่เห็นมันทรมานใจมากเหลือเกิน เด็กๆทำท่าประหลาด หมุนตัว เล่นมือ นอนบนพื้น ไถตัวเองไปมา บางคน กรีดร้อง ทำร้ายตัวเอง บางคนนั่งนิ่งเฉยๆ เหมือนกับว่า หายใจเป็นอย่างเดียว ความรู้สึกต่อต้านตามมา.... ลูกเราไม่ได้เป็นมาก ถึงขนาดนี้ จะให้มาอยู่ในที่แบบนี้ได้อย่างไร .... เราไม่มีทางเลือกอื่น..นอกจากส่งคุณนนท์ไว้กับคุณพยาบาลที่นี่ ท่าทางคุณพยาบาลคงเห็นเครื่องหมายคำถามและ ความกังวลใจ จากสายตา(เศร้าๆ) ของเรา เธอบอกกับเราว่า ไม่ต้องห่วงนะคะ วันนี้มารับตอนเที่ยงก็ได้ ความรู้สึกตอนนั้น ยิ่งกว่าส่งลูกไปโรงเรียนอนุบาลวันแรก คำถามมากมายพรั่งพรูออกจากความคิดขณะนั้น เด็กๆกรีดร้องดังขนาดนั้น..ลูกจะกลัวหรือเปล่า ลูกจะเลียนแบบพฤติกรรมไม่ดีมาอีกไหม..พฤติกรรมไม่ดีของลูกเองก็มีมากอยู่แล้ว ..มีเด็กเยอะขนาดนั้น..เค้าจะดูแลลูกเราทั่วถึงไหม ลูกยังทานข้าวเองไม่เป็น..จะมีใครป้อนข้าวลูกไหม ถ้าลูกหิว..ใครจะสนใจหรือเปล่า โชคดีที่เราผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ด้วยดี เราใช้เวลา 10เดือนที่นี่กับการฝึกให้ลูกช่วยเหลือตัวเองในชีวิตประจำวัน ฝึกระเบียบวินัย ฝึกพูด ฝึกการทำตามคำสั่ง การออกกำลังกายเพื่อพัฒนากล้ามเนื้อมัดเล็ก ...การฝึกเหล่านี้..คือการฝึกพื้นฐาน ซึ่งเป็นการฝึกภาคบังคับสำหรับเด็กออทิสติก ที่”อนุบาลยุวประสาท” นี้.. จากที่ต้องคอยวิ่งไล่ และจับลูกแต่งตัว.คุณนนท์เรียนรู้ที่จะให้ความร่วมมือในการใส่เสื้อผ้า จากที่ต้องถือจานข้าว ร่อนไปร่อนมาไปทุกที่เพื่อป้อนข้าว.. คุณนนท์เรียนรู้ที่จะนั่งโต๊ะทานข้าวนิ่งๆถือช้อนทานเองได้ (ถ้าอารมณ์ดี) จากเด็กที่ไม่เคยนั่งอยู่กับที่เฉยๆ...ลูกสามารถนั่งรอบนเก้าอี้ก่อนคุณยายไปรับ.. นั่งดูทีวีกับเพื่อนๆได้นานๆ...เราโชคดีที่ลูกมีความสุขกับการมาที่นี่... คุณนนท์มีพฤติกรรมหลายอย่างดีขึ้น...ลูกตอบสนองและสื่อสารกับเราได้มากขึ้น ที่ดีที่สุด...ลูกไม่เลียนแบบพฤติกรรมผิดปกติจากเด็กคนอื่น และอาการก้าวร้าวลดลง พร้อมๆกับการไป”อนุบาลยุวประสาท” คุณนนท์ไปโรงเรียน”อนุบาลกรแก้ว”ร่วมกับเด็กปกติอีกสัปดาห์ละ 3 วัน โชคดีของลูก..โรงเรียนอนุบาลแห่งนี้มีคุณครูการศึกษาพิเศษที่เข้าใจ และมีชั่วโมงบินสูงกับเด็กออทิสติกแบบลูก ทุกวันที่นี่...คุณนนท์เรียนหนังสือไปพร้อมกับเด็กปกติคนอื่นๆ จะต่างกันก็ตรงที่เด็กพิเศษแบบลูกจะมีแผนการเรียนพิเศษ (IEP-Individual Education Plan) ที่จะระบุอย่างชัดเจน และมีแบบแผนว่าลูกต้องพัฒนาเรื่องอะไรเป็นพิเศษบ้างในแต่ละสัปดาห์ ด้วยระบบมอนเตเซอร์รี่ ชั้นเรียนที่นี่ถูกจัดแบบคละอายุ เด็กเล็กกับเด็กโตจะเรียนด้วยกันในทุกกิจกรรมยกเว้นเรื่องวิชาการ ที่จะแยกชั้นตามอายุของเด็ก....เด็กเล็กจะเลียนแบบเด็กโต... เด็กโตเรียนรู้การเป็นผู้นำเอื้อเฟื้อและดูแลน้องๆ สังคมในโรงเรียนเล็กๆแห่งนี้ ส่งเสริมให้ลูกมีพฤติกรรมที่ดีขึ้น รู้จักที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่น เล่นกับเพื่อนๆพอได้บ้าง ที่สำคัญ....ลูกมี”โอกาส”ได้เห็น..ว่าสิ่งที่เด็กๆควรจะทำเป็นอย่างไร ...สำหรับ”เด็กพิเศษ”แล้ว..การหาโรงเรียนเป็นเรื่องที่ยากที่สุดนะคะแม่ก้อยว่า.... จากการคุยกับหลายโรงเรียน...คำตอบที่ได้รับคือ..เราไม่พร้อม... หลายโรงเรียน...แม่ก้อยมองไปรอบๆ ดูแล้วน่าจะพร้อมเสียยิ่งกว่าพร้อม.. ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ เครื่องมือ อุปกรณ์การเรียน ที่”ไม่พร้อม” อย่างเดียวและเป็นอย่างที่สำคัญ...น่าจะเป็น”ใจ”ที่ไม่พร้อมมากกว่า... น่าเสียดายจังค่ะ....(ขอแอบบ่นดังๆหน่อยเถิด) วันธรรมดา 5 วัน..หมดไปกับการไป”อนุบาลยุวประสาท”และ”อนุบาลกรแก้ว”... ต่อด้วยเสาร์บ่ายและอาทิตย์บ่ายกับ”ครูนี” ชั่วโมงครึ่งบ้าง สองชั่วโมงบ้าง ตามอารมณ์ขึ้นลงของลูก ....เท่านั้น...ยังไม่พอ..เสาร์เช้า...จะแถมพกกับการไปเรียนฝึกพูดกับเรียนว่ายน้ำอีกครึ่งวัน การเรียนฝึกพูด...ทำให้ลูกออกเสียงชัดและถูกต้องขึ้น ซึ่งจะส่งผลให้คนรอบข้างฟังออกว่า..ลูกกำลังพูดอะไร..ลูกต้องการอะไร... เมื่อก่อนนี้...แม่ก้อยก็ไม่เข้าใจ..ว่าทำไมต้องเรียน(หว่า) กับแค่ครึ่งชั่วโมงต่อสัปดาห์...จะเรียนอะไรได้ซักกี่มากน้อย... แล้ว..แม่ก้อยก็ได้รู้ว่า...การสอนฝึกพูดเนี่ยยากจริงๆ คุณครูต้องรู้สรีระของปาก คอ ลิ้น และฟัน จะพูด ม.ม้า ได้.ป.ปลาได้.ก่อนพูดริมฝีปากต้องปิดสนิทก่อน ถ้าเป็น ส.เสือ..ต้องเอาลิ้นแตะฟันบนด้วย เรื่องยากคือ....จะบอกยังไง..คุณนนท์จึงจะเข้าใจว่าต้องทำแบบนี้... นักแก้ไขการพูดก็ต้องมีเทคนิคคล้ายๆกับครูนีเหมือนกัน... การสอนเหล่านี้จะทำผ่านของเล่น อุปกรณ์การเรียนต่างๆไปเรื่อยๆ เช่น...สอนให้หุบปากก่อนพูด..ก็ใช้วิธีเล่นเป่ากบบ้าง...เป่าหีบเพลงบ้าง หรือ สอนให้ออกเสียงวรรณยุกต์ผ่านการร้องเพลงบ้าง ...ฟังดูแล้วน่าเหนื่อยแทนไหมคะ.... ส่วนการเรียนว่ายน้ำ..ก็จะทำให้เด็กรู้จักการใช้มือและเท้าให้สัมพันธ์กัน นอกจากนี้...เด็กจะรู้สึกผ่อนคลาย และมีอิสระในการเคลื่อนไหวเมื่ออยู่ในน้ำ ทั้งยังเป็นการออกกำลังกายเพื่อปลดปล่อยพลังงาน อันเหลือเฟือของเด็กออทิสติกด้วย ผลพลอยได้คือ ลดอาการ hyper ได้มากอยู่เหมือนกันค่ะ คุณนนท์ชอบเล่นน้ำมากค่ะ...แต่เธอไม่ชอบใส่ห่วงยาง ไม่ชอบให้ใครถูกตัวเวลาเล่นน้ำ การเล่นน้ำของลูก ก็คือการเดินไปมาในสระน้ำ ลัดเลาะไปตามขอบสระ บ่นอะไรพึมพำไปตามเรื่องตามราวอยู่คนเดียว แม้ที่โรงเรียนจะมีสระว่ายน้ำ...แต่ก็ไม่มีครูคนไหน..สอนลูกว่ายน้ำได้ซักคน ...บันทึกตอนนี้..อดไม่ได้ที่จะ”ขอบคุณ” คุณครูสอนว่ายน้ำของลูกเป็นพิเศษ... “ครูโต้ง”...เป็นครูสอนว่ายน้ำคนแรกของลูก วันแรกที่เราไปส่งลูกเรียนว่ายน้ำกับครูโต้ง...เราไม่ได้อยู่ดูลูกเลยค่ะ คิดว่าอยู่ไปก็เท่านั้น..วันแรกนี้ครูคงทำอะไรไม่ได้มากนัก... คงวุ่นกับการทำความคุ้นเคยกับลูก...จัดการไม่ให้ลูกร้องไห้ ...แม่ก้อยเดาผิดค่ะท่านผู้ชม.. ภาพที่เห็นตอนไปรับคุณนนท์...อยากจะร้องเพลง...ของหนูอนัน อันวา ....ตะลึง.ตะลึง..ตะลึง ตึ๊ง ตึง ตึง ตึ่ง...(โปรดร้องตามเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ) คุณนนท์ใส่ห่วงยาง ลอยคออยู่ในสระน้ำลึก... ไม่ร้องไห้...แต่บ่นงึมงำ....ไม่รู้ครูสอนอย่างไร...แม่ก้อยก็ไม่กล้าถามครูเหมือนกัน อีกสองเดือนผ่านไป...คราวนี้แม่ก้อยตั้งใจไปแอบดู คราวนี้”ตะลึง”กว่าเก่า... ลูกไม่ได้ใส่ห่วงยางแล้ว แต่เกาะแผ่นโฟม ตีขาว่ายน้ำ ตลอดความยาวของสระว่ายน้ำ 50 เมตร ไปกลับ 2 รอบอีกต่างหาก แม้ลูกจะบ่นไปตลอดทางที่ว่ายน้ำ ลืมตาบ้าง หลับตาบ้าง โวยวายบ้าง แต่ลูกก็ว่ายได้ตลอดรอดฝั่งเหมือนกัน ...เคล็ดลับของครูโต้ง...น่าจะเป็นที่ความใจเย็นของครูเป็นเรื่องแรก นอกจากนี้ ครูยังรู้ว่าเวลาไหนควรบังคับ เพราะลูกแค่ ออกฤทธิ์เล็กน้อยพอลองวิชากับครู หรือ เวลาไหนครูควรให้ลูกพัก เพราะลูกกำลังหมดอารมณ์และเตรียมอาละวาด(ของจริง) วันนี้...ลูกเกาะโฟมว่ายน้ำดีขึ้น โวยวายน้อยลง มีความสุขกับการว่ายน้ำเหลือเกิน บางทียังแถมพกมาว่ายกับบ่อเล็กๆที่บ้านอีก การเรียนรอบสุดท้ายในวันอาทิตย์ต้นบ่ายคือ เรียนดนตรี.... อันนี้ยังไม่ค่อยเห็นผลเท่าไหร่ แต่บังเอิญ แม่ก้อยเห็นว่า คุณนนท์”มีแวว” ออกมานิดหน่อย ก็เลยลองหาโรงเรียนดนตรีให้ลูก ไปเรียนดู...แล้วแม่ก้อยจะมาเล่าให้ฟังในตอนต่อๆไปนะคะ ทุกสัปดาห์ของคุณนนท์ผ่านไป พร้อมกับการเรียนและกิจกรรมมากมายเหล่านี้ อาจจะดูว่ามันหนักหนาสาหัสสำหรับเด็กอายุ 4 ขวบ แต่แม่ก้อยเชื่อว่า...สิ่งเหล่านี้ทำให้คุณนนท์มีพัฒนาการที่ดีขึ้น... ตราบเท่าที่ลูกมีความสุขกับการไปเรียน... ขอบคุณโรงเรียนทุกโรงเรียน คุณครูทุกคน ที่อดทนและให้โอกาสเด็กชายตัวน้อยคนนี้ ทุกวัน...ไม่รู้ว่าลูกจะฟังแม่ก้อยพูดรู้เรื่องหรือเปล่า... แม่ก้อย..ขอบคุณคุณนนท์...ที่ลูก”อดทน”กับการฝึกอย่างหนักเหล่านี้ แม่ก้อย...ขอบคุณคุณนนท์... สำหรับ”ความร่วมมือ”และ”ความตั้งใจ”ที่ลูกมีให้กับคุณครูทุกๆคน ขอบคุณครับลูก...แม่รักลูกครับ... ...หวังว่า...คุณนนท์...จะเข้าใจ... (หมายเหตุ...เรื่องนี้เขียนสมัยก่อนนู้นที่ลูกยังเป็นวุ้นอยู่ :) ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ แม่ก้อยจะไม่ส่งลูกไปฝึกแยะขนาดนี้ หนีบลูกอยู่กับตัว ไปไหนไปกันจะดีกว่า แต่แม่ก้อยเชื่อว่า Everything happens for reasons แม่ก้อยพอใจและภูมิใจกับสิ่งที่ลูกเป็น และ สิ่งที่ลูกมี ทุกวันนี้เราสองคนมีความสุขกับลูกมาก และมากันไกล เกินกว่าจะรู้สึกเสียใจ หรือ ท้อถอย ออทิสติกของลูก ทำให้ความสุขของเราใหญ่ขึ้น :) จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 16:11:08

ความคิดเห็นที่ 48 ไอเดียการสอนนับ เอาไปเล่นกับลูกที่บ้านได้เลย ขอบคุณครูก้อย กับ ครูนี จากคุณ : รังสิตปทุม เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 16:11:58

ความคิดเห็นที่ 49 ลูกชายคนเล็กเราก็ชอบมองด้วยหางตาค่ะ พาหาหมอ หมอก็ว่าไม่ผิดปรกติ แต่แม่ว่ามันแปลก ๆ อยู่ดี ส่วนคนดตก็ออกแนวแปลก ๆ หลายอย่างค่ะ รออ่านอยุ่นะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะที่นำมาแบ่งปัน จากคุณ : แม่น้องเอเอ เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 16:14:40

ความคิดเห็นที่ 50 ไปรับลูก แล้วจะกลับมาอ่านต่อ ขอบคุณๆ จากคุณ : รังสิตปทุม เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 16:21:29

ความคิดเห็นที่ 51 คั่นเวลาเครียด 5555 Little Musician ถ้าจะถามว่า ปัญหากับออทิสติกของลูกมีอะไรบ้าง คงจะจดกันได้หลายหน้ากระดาษ มีทั้งเรื่องพฤติกรรม การทำงานไม่สัมพันธ์กันของกล้ามเนื้อมัดเล็ก มัดใหญ่ ซนลืมโลก ตื่นเต้นเกินเหตุ เป็นต้น อย่างไรก็ตามปัญหาข้างต้น เรามักแก้ไขได้ ถึงแม้มันจะ "เป็นแล้วหาย" แล้วกลับมา"หายแล้วเป็น" ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยังไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ปัญหาสำคัญปัญหาหนึ่งที่เรายัง"แก้ไม่ตก" คือ ลูกมีประสาทหูที่ไวมาก มากกว่าเด็กปกติหลายเท่า ทีเดียว เพราะประสาทหูของลูก สามารถได้ยินเสียงที่เบาเหลือเกิน รวมไปถึงเสียงที่มีความถี่ต่ำมากและสูงมาก ที่แย่คือ เสียงที่เราฟังว่าไม่เห็นจะดัง สำหรับลูก อาจดังมากจนทนไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้น..ประสาทหูที่ดีเกินไปของลูก ก็ช่วยให้ลูกมีความสามารถในการฟังเสียงได้ดี ลูกจำทำนองดนตรีได้เร็วมาก และสามารถฮัมออกมาเป็นทำนองได้ถูกต้องจากการฟังเพียงไม่กี่ครั้ง รวมไปถึงการจับจังหวะของเสียงกลองด้วย ความสามารถเรื่องดนตรีของลูก มาเปิดเผยตอนลูกสามขวบ ในวันหนึ่งที่แม่ก้อยได้ยินเสียงเปียโนเพลง ABC ดังมาจากชั้นล่าง ตอนแรกนึกว่า พ่อของลูกเป็นคนเล่น แต่ไม่ใช่.. กลับกลายเป็นลูกนั่งอยู่หน้าเปียโน ใช้นิ้วชี้นิ้วเดียวจิ้มทำนองเพลง พร้อมกับอมยิ้ม จากนั้นไม่นาน ด้วยความสามารถอันจำกัดของแม่ ลูกมองแม่ก้อย (ซึ่งเล่นเปียโนได้อย่างงูงูปลาปลา) แล้วพยายามจำ และเล่นเอง เทปม้วนนี้ ถ่ายในเย็นวันหนึ่ง ที่ลูกเล่นเปียโน โดยมีคุณยายร้องเพลง"สายทิพย์"ประกอบ หลังจากนั้น แม่ก้อยพยายามส่งเสริมความสามารถเรื่องดนตรีของลูก แต่ไม่ประสบความสำเร็จนัก เพราะไม่สามารถหาครูที่"จับจุด"ของลูกได้ ปัญหาใหญ่คือ ลูกอ่านโน้ตออก จับจังหวะได้ แต่ลูกเล่นเปียโนสองมือไม่ได้ อาจจะเป็นด้วยไม่อดทนพอ หรือ อะไรก็แล้วแต่ ลูกจะมีปัญหากับครูว่า ลูกก็เล่นได้เหมือนครู แต่ทำไมครูว่าไม่ถูกซักที ที่สุดแล้วเราก็เลิกเรียน เพราะลูก"รันทด"กับการไปโรงเรียนดนตรีเหลือเกิน ส่วนตอนนี้ เชิญชมเปียโนของหลานและเสียงร้องของคุณยายไปพลางๆก่อนนะคะ เอา Clip นี้ไปให้อาจารย์สอนดนตรีที่จุฬาดู เค้าบอกว่า แบบนี้ต้องเป็น Genius แน่ๆ เพราะไม่ใช่แค่ copy ตัวโน๊ตที่เป็น melody ยังพยายาม copy ลักษณะการจับ chord ที่เล่นด้วยมือซ้ายด้วย แถมยังรอจังหวะที่คุณยายร้อง (ไม่ใช่เสียงแม่ก้อยร้องนะคะ ฮ่าฮ่า) ทำเอาแม่ฝันหวานเลยว่าลูกจะเป็นนักดนตรีเอก ปรากฎว่า หาครูสอนที่เข้าใจธรรมชาติลูกไม่ได้ ก็ struggle อยู่อย่างนั้น จนเลิกเรียนดนตรีไป ===================================== หมายเหตุ ลูกเริ่มเรียนดนตรีใหม่ หลังจากนั้นอีก 6 ปี ดีขึ้นมาพอสมควร แต่ไม่ใช่สิ่งที่ลูกชอบ ไม่มีแรงบันดาลใจ พ่อถามลูกว่า ชอบเรียนเปียโนไหม เธอตอบว่า.. นนท์ไม่ชอบครับ.. พ่อถามต่อ..แล้วไปเรียนทำไม ลูกมองหน้า..แล้วตอบว่า.. ..ก็..แม่ให้ไปเรียน .. 55555 หมายเหตุถัดมา... ถ้าไม่บอกก่อนว่าลูกเป็นออทิสติก.. ทุกคนที่ได้ดูคลิปวิดีโอนี้..ไม่มีใครเชื่อเลย ว่า ลูกเป็นออทิสติก ดังนั้น.. อย่าประมาทกับพัฒนาการที่ผิดปกติของลูก เชื่อสัญชาติญาณตัวเองค่ะ ไม่สำคัญว่า ลูกจะเป็นโรคที่ชื่อว่าอะไร หน้าที่ของเราคือ หาให้ได้ว่าลูกบกพร่องตรงไหน แล้วก็แก้ไขตรงนั้น ที่สุดแล้วลูกอาจจะ"เป็น"หรือไม่เป็นอะไรเลยก็ได้ ก็ไม่ได้เสียหายอะไร อย่ารอ..ให้คนอื่นมาทักว่า ลูกผิดปกติ แล้วไปหาหมอ..เพื่อให้หมอยืนยันว่า ลูกคุณเป็นเด็กปกติ ถึงวันนั้น..มันอาจจะช้าเกินไป แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 53 16:41:55 แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 53 16:36:23 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 16:29:00

ความคิดเห็นที่ 52 ขอแปะไว้ก่อน น่าอ่านมากค่ะ จากคุณ : แอล (aal990) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 16:34:58

ความคิดเห็นที่ 53 งมเข็มในมหาสมุทร ....การมีลูกเป็นเด็กออทิสติก...นอกจากจะมีความยากลำบากกับการแก้ปัญหาพฤติกรรมผิดปกติที่ชวนปวดหัวแล้ว.. เรื่องจิปาถะเกี่ยวกับชีวิตประจำวันของลูก...ยิ่งน่าปวดใจยิ่งกว่า.. อันดับแรก...ที่พ่อแม่ต้องผจญภัยตั้งแต่ลูกยังเล็ก คือ การ”ตัดผม” เราพาลูกตัดผมครั้งแรก เมื่อลูกอายุประมาณ 9 เดือน ตอนนั้นลูกยังเล็กมาก เท่าที่จำได้ ลูกดิ้นพอสมควร แต่ช่างตัดผมก็ตัดได้รวดเร็วทันใจ ไถปัตตาเลี่ยนไป 4 ครั้ง ก็เสร็จพอดี หลังจากนั้นอีกไม่นาน...เราก็พาลูกไปตัดผมอีกที่ร้านเดิม...คราวนี้..ไม่สำเร็จ..ลูกเดินได้คล่องแล้วแรงเยอะมาก ดิ้นสุดชีวิต วิ่งหนีรอบร้าน ที่ร้ายกว่านั้น....เราไปร้านตัดผมเด็กโดยเฉพาะ..คนเยอะมาก.. ช่างก็ไม่เอาใจใส่เราเลย ทำท่ารำคาญ แล้วบอกเราว่า....ไว้พามาวันอื่นแล้วกัน..เสียเวลาคนอื่น (หรือ..เสียเวลาของช่างกันแน่..หนอ) ....เราพาลูกไปร้านอื่นอีกสองสามร้าน...ผลที่ได้ล้วนแล้วแต่ไม่ต่างกัน..ทุกร้าน..เชิญเราออกไปหาร้านอื่น ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา...เราไม่เคยพาลูกไปตัดผมที่ร้านอีกเลย โชคดีที่พี่เลี้ยงของลูก เคยตัดผมเด็กคนอื่นมาก่อน เราจึงซื้อกรรไกรและปัตตาเลี่ยนมาตัดผมให้ลูกเอง การตัดผมที่บ้าน..ก็ไม่ใช่ว่าจะง่ายนัก ทุกครั้งที่ตัดผม...พี่เลี้ยงต้องเปิดน้ำให้ลูกเล่น...ลูกก็จะเอาสายยางฉีดน้ำ ใส่กำแพงบ้าง รดสนามหญ้าบ้าง หรือเล่นน้ำในอ่างบ้าง พอลูกเล่นน้ำเพลินๆ พี่เลี้ยงก็จะเริ่มตัดผมไปเรื่อยๆ ...ต้องใช้กรรไกรเท่านั้น ถ้าเริ่มใช้ปัตตาเลี่ยนเมื่อไหร่..วงแตกเมื่อนั้น กว่าจะตัดเสร็จ ก็กินเวลาเป็นชั่วโมง...แล้วจากนั้นอีกวันสองวัน ลูกก็จะเริ่มเป็นหวัดฮัดเช้ย วนเวียนอย่างนี้ตลอด เราใช้บริการตัดผมของพี่เลี้ยงจนลูกอายุสองขวบครึ่ง...คุณหมอคนก่อนสุดท้าย แนะนำให้เราเลิกจ้างพี่เลี้ยง ด้วยเหตุผลหลายประการ (แม่ก้อยว่าจะเขียนเรื่อง”บทบาทของพี่เลี้ยง” ในตอนถัดไป) การหาร้านตัดผม...จึงวนเวียนมาอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้...เราเลือกร้านใกล้บ้านคุณย่า เป็นร้านตึกแถวเล็กๆ มีช่างแค่คนเดียว คุณย่าไปบรรยายสรรพคุณลูกเอาไว้ก่อน พร้อมทั้งขอร้อง(และขอโทษล่วงหน้า) ให้พยายามตัดผมลูกให้สำเร็จ หลังจากช่างตัดผมเห็นลูก และเห็นลูกเริ่มเตรียมอาละวาด ช่างบอกว่า...ห้ามเลือกทรงผม...คุณย่าต่อรองว่า...เอาแบบรองทรงสั้นไม่ได้หรือ..น่าจะตัดไม่ยาก ช่างตอบแบบฟันธงว่า...ไม่ได้ครับ...แบบนี้ตัดได้ทรงเดียว..คือเอาปัตตาเลี่ยนไถออก เหลือประมาณทรงผมเด็กนักเรียนหัวเกรียน ประมาณนั้น.... .....ด้วยทรงผมที่ห้ามเลือก...ลูกนั่งบนตักคุณย่าที่โอบแขนลูกไว้...มีผู้ช่วยจับขาลูกสองคน และอีกหนึ่งคนคอยป้อนไอศกรีมที่ลูกชอบ คงเป็นการตัดผมที่ทุลักทุเลเอาการ...ลูกแรงเยอะมาก บางครั้งลูกดิ้นหลุดจากการจับลงมานอนกับพื้น ช่างตัดผมก็จะสามารถลงมานอนกับพื้นตัดผมให้ลูกได้เหมือนกัน...ประเภท...คุณนนท์ไปไหน..ช่างตัดผมก็ไปด้วย ...ในที่สุด..หลังจากผ่านไปชั่วโมงกว่า พร้อมกับไอศกรีมสามถ้วย...สิ่งที่ลูกได้คือ ผมทรงมดแดงแทะที่เว้าแหว่งพอดูได้ ช่างตัดผม คุณย่า และผู้ช่วยจับตัวลูกอีกสามคน ล้วนแต่หมดแรง...เนื้อตัวเต็มไปด้วยเหงื่อและเศษผมของลูก ....นี่เป็นครั้งแรก..และเป็นอย่างนี้อีกหลายครั้งในแต่ละเดือนที่ลูกไปตัดผม เดือนแล้ว..เดือนเล่าผ่านไป... ...แม้จะเกรงใจร้านตัดผม เกรงใจคุณย่าที่ต้องพาลูกไป.. แต่แม่ก้อยก็คิดว่า..เราต้องอดทนเพื่อทำให้ลูกชินให้ได้ แม้ทุกครั้งจะเต็มไปด้วยความยากลำบาก น่ารำคาญ เหน็ดเหนื่อยกับการดิ้นของลูก คุณช่างตัดผมคนนี้...ก็ยังเต็มใจและยิ้มกว้างทุกครั้ง ยามเห็นคุณนนท์เดินตุปัดตุเป๋เข้าไปในร้าน...จากวันนั้น..จนวันนี้..ผ่านไปปีกว่าแล้ว... ทุกวันนี้..คุณนนท์เดินเข้าร้านตัดผมเอง ปีนขึ้นเก้าอี้เอง ไม่ต้องมีคนจับ นั่งนิ่งๆได้นานขึ้น แม้ปากจะบ่นพึมพำไปตามเรื่องตามราว แต่ยังต้องมีไอศกรีมของโปรดระหว่างตัดอยู่ดี...ค่าตัดผมลดลงไปเรื่อยๆตามจำนวนคนจับที่ลดลง... ที่ดีเป็นที่สุด.คุณนนท์ไม่ต้องตัดผมทรงมดแดงแทะแล้วค่ะ...ได้เป็นทรงหล่อ(พอดูได้) ตามที่เห็นนี่ล่ะค่ะ ....ขอบคุณช่างตัดผมร้านเล็กๆ แต่หัวใจใหญ่ๆร้านนี้.... แม่ก้อยมารู้ภายหลังว่า..การตัดผมเป็นเรื่องยากสำหรับเด็กออทิสติกส่วนใหญ่ เพราะเจ้าเสียงปัตตาเลี่ยนมันคงเป็นเสียงที่ ไม่ถูกหูกับเด็กแบบนี้เป็นแน่แท้ ลูกจึงมีอาการ”ทนไม่ได้”เอาเสียเลย หลายตำราว่า...ให้เอาปัตตาเลี่ยนมาถูๆไถๆกับผมก่อน (ตอนยังไม่เปิดเครื่อง) เพื่อให้เด็กชินกับการมี”อะไรบางอย่าง”มาอยู่บนหัว ให้ทำหลายๆวัน ก่อนจะลองเปิดเครื่องให้ลูกดู แล้วทำไม่รู้ไม่ชี้ เปิดบ่อยๆให้ลูกชินเสียงหึ่งๆ ไปหลายๆวัน (อีกเหมือนกัน) ก่อนลงมือตัดผมจริงๆ เริ่มแรก..ให้ตัดนิดเดียวแล้วเลิก..แล้วก็ค่อยมาตัดอีกครั้งในวันต่อๆไป หนแรก..อาจใช้หลายวันหน่อยกว่าจะตัดเสร็จ...ใครทดลองแล้วได้ผลอย่างไร...บอกด้วยนะคะ แม่ก้อยว่า..จะสำเร็จหรือไม่..ต้องไป”ตีซี้”กับช่างตัดผมก่อนดีกว่านะคะ เรื่องถัดไป..คือการหาหมอฟัน... แม่ก้อยเริ่มทำการบ้านมาเกือบปีแล้ว...ถามเพื่อนๆไปทั่วว่ามีหมอฟันที่ทำฟันให้เด็กที่ไหนบ้าง แถมฝากเพื่อนๆไปถามด้วย ว่า..รับทำฟันให้เด็กออทิสติกไหม...เพื่อนๆทั้งหลายกลับมาตอบให้หมดกำลังใจ...บ้างก็ว่า...ไปถามแล้ว...หมอบอกว่า ...ให้ไปทำที่ยุวประสาทเถอะ...อยากจะตอบหมอว่า...ไม่มีทางเลยค่ะ..ที่ยุวประสาทคิวยาวมาก ขนาดเราจองคิวไว้ตั้งหลายเดือนยังไม่มีวี่แววที่ลูกจะได้คิวเลย... ที่ร้ายกว่านั้น....บางคนมาบอกว่า...หมอฟันเค้าไม่รู้จัก..ออทิสติกเนี่ยเป็นยังไง...มันน่ากลุ้มไหมคะเนี่ย... สุดท้าย...ด้วยความบังเอิญ..แม่ก้อยก็ได้พบกับคุณลุงหมอฟันใจดี..จากคำแนะนำของเพื่อนใน internet นี่เอง เพื่อนบอกว่า ลุงหมอฟันใจเย็น คุยสนุก ที่สำคัญ...ลุงหมอมีคนไข้เป็นเด็กแบบคุณนนท์เยอะเลยอีกต่างหาก.... วันที่โทรศัพท์นัดคุณลุงหมอฟัน แม่ก้อยบอกคุณหมอว่า...ลูกเป็นออทิสติกนะคะ.. คุณหมอบอกว่า..ถ้าอย่างนั้นมาคิวสุดท้ายตอนเที่ยงเลยแล้วกัน การไปหาหมอฟันในวันนั้น ใช้เวลา 1 ชั่วโมงพอดี แต่..ลูกไม่ได้ถูกทำฟันเลยนะคะ คุณหมอใช้เวลาทั้งหมดกับการทำความคุ้นเคยกับลูก ดูลูกเขียนหนังสือ ชวนลูกวาดรูป ลูกลงไปนอนเขียนกับพื้น คุณหมอก็ลงไปนั่งวาดรูปกับลูกที่พื้น เป่าลูกโป่ง บิดเป็นรูปสัตว์ต่างๆให้ลูกเล่น 15 นาทีสุดท้ายของชั่วโมงนั้น...คุณนนท์ยอมไปนอนที่เก้าอี้ทำฟันให้คุณลุงหมอเอายาสีฟันทานิ้ว แล้วเอาที่กรอฟันมาถูที่นิ้วของลูก...แล้วนับ หนึ่งถึงสิบ ไปกับลูก... การนัดครั้งที่สองเริ่มอีกหนึ่งอาทิตย์ถัดไป...ทุกอย่างดำเนินไปแบบเดิม แต่ เพิ่มการอ้าปากกว้างๆ ให้คุณหมอเอากระจกส่องดูในปากอีกนิดหน่อย แล้วก็กลับบ้านพร้อมลูกโป่งใบโต ไม่มีปัญหาเท่าไหร่ในการนัดครั้งที่สาม ลูกเริ่มชินกับสถานที่ ชินกับคุณลุงหมอ ...ไม่เสียเวลามากในการเชิญชวนให้ลูกไปนั่งบนเก้าอี้ทำฟัน.. คราวนี้ลุงหมอเอาจริง...ตรวจฟันอย่างละเอียด และ ขัดฟัน ลูก”แผลงฤทธิ์” นิดหน่อย ดิ้นอยู่บนเก้าอี้ แต่ยอมอ้าปากโดยดี คุณลุงหมอพูดด้วยเสียงนิ่มๆเนิบๆ ปลอบลูกไปพลาง คุยกับลูก นับเลขให้ลูกฟังด้วยน้ำเสียงโทน FM ....สามครั้งกับการทำฟัน...สำหรับเด็กพิเศษแบบลูก... แม่ก้อยได้จ่ายเงินในครั้งที่สามนี่เอง ..เหลือบดูอัตราค่าบริการ คุณหมอไม่ได้คิดค่าใช้จ่ายเพิ่มอะไรเลย... ขอบคุณ..คุณลุงหมอฟันใจดี... แค่สองตัวอย่างในเรื่อง”ตัดผม”กับ”หมอฟัน” แม่ก้อยก็ใช้เวลาไปพอสมควรในการ”ค้นหา” และ “ทดลอง”ร้านในดวงใจ ยังไม่นับรวม...โรงเรียนดนตรี...โรงเรียนฝึกพูด..โรงเรียนฝึกพฤติกรรมบำบัด..จิตแพทย์ที่เชี่ยวชาญ แม่ก้อยพึ่งรู้ว่า...ข้อมูลเฉพาะเรื่องเหล่านี้..หาได้ยากเย็นเหลือเกิน จากการได้คุยกับพ่อแม่เด็กพิเศษคนอื่น...ทุกคนล้วนแต่ยอมรับว่า.. การหาข้อมูลเหล่านี้เหมือนกับการ”งมเข็มในมหาสมุทร” ยังไงยังงั้น ต้องใช้เวลาในการหา ใช้เวลาในการคุยและใช้ความพยายามมากมายในการทดลอง..หรือ ขอเพียงให้ได้มีโอกาสลอง... หลายครอบครัว...เหน็ดเหนื่อย..จนต้อง”ถอดใจ” เลี้ยงลูกไปตามมีตามเกิด ก็มากมายค่ะ แม่ก้อย”แอบฝัน” ว่าจะรวบรวมเรื่องของลูกพร้อมกับข้อมูล(ที่หายาก)ที่เกี่ยวข้องกับการใช้ชีวิตประจำวันกับเด็กออทิสติก ไม่ว่าจะเป็นคุณหมอที่เชี่ยวชาญ ร้านหมอฟัน ร้านตัดผม โรงเรียนดนตรี โรงเรียนฝึกพูดและข้อมูลอื่นๆอีกจิปาถะ ที่จะเป็น”ทางลัด”ให้กับครอบครัวอื่นที่พึ่งทราบว่าลูกเป็นออทิสติก จะได้ไม่ต้องเสียเวลา”มะงุมมะงาหรา” งมเข็มในมหาสมุทรเหมือนกับเรา อยากจะเชิญชวน ครอบครัวอื่น ที่มีประสบการณ์ในการ”งมเข็ม”เหมือนกับแม่ก้อย มาแบ่งปันข้อมูลเหล่านี้ด้วยนะคะ และอยากจะเชิญชวน คุณหมอ เจ้าของโรงเรียน เจ้าของร้านตัดผม เจ้าของกิจการอะไรก็แล้วแต่ ที่มีประสบการณ์กับเด็กพิเศษแบบนี้ ช่วยกันเผยแพร่ข้อมูลของเด็กออทิสติกกันมากมาก สำหรับ..เด็กออทิสติก...ที่ถูกพบคนต่อๆไป...จะได้ใช้ชีวิตได้โดยไม่ลำบากนัก... ============================ (ชวนไปดู นนท์ทำฟันกับคุณลุงหมอ กระทู้เก่านานแล้วจริงๆ ..ฟอ.ฟันของนนท์) http://topicstock.pantip.com/lumpini/topicstock/2006/04/L4253517/L4253517.html ผ่านมาแล้วเกือบ 10 ปี ลูกก็ยังเป็นคนไข้ถาวรของลุงหมออยู่ แต่เดี๋ยวนี้เขาพัฒนาแล้ว ทำแป๊บเดียวเสร็จ แต่ยังมีข้อแม้ว่า ลุงหมอต้องขัดนิ้วให้นนท์ก่อนอยู่ดี) แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 53 17:00:21 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 16:52:32

ความคิดเห็นที่ 54 ดิฉันเคยเข้าไปอ่านในบล็อกของคุณแม่ก้อย ชนิดที่ว่ารวดเดียวจบ ได้ความรู้กลับมามากมาย แม้แต่รอบนี้ ก็ยังอ่านอีกรอบได้อีก ขอขอบคุณคุณแม่ก้อยนะคะ ที่มาแบ่งปันประสบการณ์ รวมทั้งมีการแทรกความรู้เข้ามาด้วย น้องนนท์น่ารักมากค่ะ จากคุณ : ดวงเด่นเดือน (ดวงเด่นเดือน) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 17:04:24

ความคิดเห็นที่ 55 ชีวิตสับสนของพ่อแม่ แม่ก้อยเล่าแต่เรื่องแม่กับลูกมาก็หลายตอนพอสมควร มานั่งอ่านย้อนที่เขียนไป ทำให้นึกขึ้นได้ว่า พลาดการเล่าถึงเหตุการณ์สำคัญไปถนัดใจทีเดียว... ตอนที่ว่านั้น..คือ ตอนของช่วงชีวิตสับสนอลหม่านของทุกคนในบ้านเมื่อรู้ว่าลูกผิดปกติ เริ่มจากตอนแค่รู้ว่าลูกเริ่มจะผิดปกติก่อนก็แล้วกันค่ะ.. ช่วงนี้กินเวลาเกือบปี..ตั้งแต่เราเริ่มไปหาหมอคนแรก จนถึงหมอคนก่อนสุดท้ายที่วินิจฉัยว่าลูกเป็นออทิสติก มีคำถามมากมายในใจว่า เราจะดูแลลูกได้อย่างไร เราจะพัฒนาลูกแบบไหน นับแต่วันแรกกับคุณหมอคนแรก คุณหมอทุกคนล้วนถามว่า..คุณมีเวลาแค่ไหนในการอยู่กับลูก บ้านคุณอยู่กันกี่คน มีญาติผู้ใหญ่อยู่ไหม เราก็ได้แต่ตอบด้วยท่าทางเจี๋ยมเจี้ยมว่า... พ่อแม่ทำงานประจำทั้งคู่ค่ะ ที่บ้านอยู่กันแค่ พ่อแม่ลูก พี่เลี้ยงกับแม่บ้าน ลูกไปโรงเรียนครึ่งวัน แล้วก็กลับบ้านมาอยู่กับพี่เลี้ยง ด้วยไม่มีคุณหมอท่านไหนบอกว่าลูกเป็นอะไร ทุกคุณหมอล้วนให้คะแนนไปกับการเลี้ยงดูที่ไม่ถูกทั้งสิ้น เราต้องปรับวิธีการเลี้ยงดูใหม่ คุณหมอบอกกับเราว่า..คุณต้องมีเวลาอยู่กับลูกมากขึ้นกว่านี้ ต้องหัดให้ลูกสบตา ต้องหัดให้ลูกทำตามคำสั่งง่ายๆ ต้องหัดให้ลูกพูดตามสถานการณ์ให้ได้.. ต้องหัดให้ลูกช่วยเหลือตัวเองในชีวิตประจำวันให้ได้.ต้อง..ต้อง..และต้อง... ไม่รู้กี่”ต้อง” ที่เราจะต้องฝึกให้ลูกทำให้ได้ แน่นอนที่สุด..คนที่จะ”ต้อง”เป็นคนเริ่มทำ..คือแม่ก้อย.. การเลี้ยงแบบใหม่อย่างที่คุณหมอต้องการให้เป็นนั้น..ช่างยากเย็นเสียนี่กระไร คุณหมอบอกแต่เป้าหมายที่ต้องไปให้ถึง แต่คุณหมอไม่ได้บอกวิธีทำที่เข้าใจและปฎิบัติได้ง่าย ความยุ่งยากจึงเกิดขึ้นตอนนี้.. เริ่มที่บ้านเราก่อน..แม่ก้อยมานั่งอธิบายให้แม่บ้านกับพี่เลี้ยงฟังว่าเราจะต้องฝึกให้ลูกทำอะไรได้บ้าง เริ่มแรก แค่ขอให้ลูกนั่งทานข้าวที่โต๊ะ (ไม่ใช่ร่อนชามข้าวไปมา วิ่งตามป้อนทุกที่ที่ลูกวิ่งไป) ให้ตักข้าว ยกแก้วน้ำดื่มเอง (ไม่ใช่ ตามป้อน อ้อนวอนให้กิน) เพียงเท่านี้..ก็กุมขมับไปแล้วหนึ่งรอบ... เริ่มจากพี่เลี้ยง.. เธอรับฟังด้วยคิ้วขมวด สีหน้ายุ่งเหยิง ประหนึ่งว่าเรากำลังกล่าวหาว่า เธอเลี้ยงลูกเราไม่ดีลูกถึงเป็นอย่างนี้.. พอแม่ก้อยพูดจบ เธอบอกว่า...ก็น้องยังเล็ก จะให้ทำอะไรเป็นได้ยังไง เด็กๆก็เป็นอย่างนี้ทุกคน ยังไม่เคยเห็นเด็กสองขวบที่ไหน ทานข้าวเองได้ สารพัดเหตุผลที่พี่เลี้ยงยกมาบอก แสดงอาการว่า แม่ท่าจะบ้า ลูกไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย... แม่ก้อยคร้านที่จะมีเรื่องกับเธอ ก็ตัดบทว่า พยายามดูละกัน ด้วยความที่เรากลับบ้านช้า คุณนนท์มักทานข้าวเสร็จแล้วพี่เลี้ยงก็มารายงานทุกวัน ว่า ทำไม่สำเร็จ คุณนนท์ไม่ยอมนั่งโต๊ะ ไม่หยิบช้อนส้อม วิ่งไปนอกบ้าน จบด้วยประโยคเด็ดว่า...กลัวน้องหิว เลยวิ่งตามไปป้อนเหมือนเดิม... แม่ก้อยฟังแล้วกลุ้มเป็นสองเท่า...คิดในใจ..พี่เลี้ยงทำไม่ได้ แม่ทำเองก็ได้(วะ) ว่าแล้ว ก็เริ่มด้วยเสาร์อาทิตย์ที่เป็นวันหยุดของพี่เลี้ยง ....แม่ก้อยกับคุณแม่บ้านก็เริ่มยุทธการให้ลูกกินข้าวเอง แม่บ้านจับคุณนนท์นั่งโต๊ะ แม่ก้อยออกคำสั่ง ผลก็คือ... ไม่สำเร็จค่ะ... พอลูกวิ่ง แม่บ้านไม่กล้าจับลูกแรง...กลัวน้องเจ็บ..เธอว่าอย่างนั้น คุณนนท์ก็หลุดรอดมือเรา ออกไปวิ่งสบายใจเฉิบนอกบ้าน แม่ก้อยสั่งว่า..ไม่ต้องตามไปป้อน ไม่หิวก็ไม่ต้องกิน ถ้าหิว ลูกก็ต้องมาขอเอง ผ่านไปจนค่ำคืนคุณนนท์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหิว... สุดท้าย..แม่บ้านมาสารภาพ..กลัวน้องหิว..แอบเอาขนมปังให้กินไปแล้ว.. ...จบกันพอดี...เวลาผ่านไป...พี่เลี้ยงก็ไม่ค่อยให้ความร่วมมือ.. เธอก็เลี้ยงลูกเราในแบบของเธอ ส่วนแม่บ้าน..เธอกลัวว่าจะทำอะไรผิดอีก ..แปลว่า..ทำแล้วไม่ถูกใจเรา.. เธอก็เลือกที่จะไม่ยุ่งกับคุณนนท์เลยดีกว่า.. ตอนนั้น...”บ้าน”ยังไม่ค่อย”ร้อน”เท่าไหร่..มีแต่ตัวแม่ก้อย.. ที่ร้อนรุ่มกลุ้มใจอยู่ทุกวันว่าจะทำยังไงดี สุดท้าย..แม่ก้อยลงมือควบคุมคุณภาพเอง... เริ่มจากกลับบ้านให้ทันเวลาลูกกินข้าวเย็น ไล่พี่เลี้ยงกับแม่บ้านออกนอกรัศมีทำการ อยู่กับลูกที่โต๊ะกินข้าวสองคน เอาโต๊ะกินข้าวเข้ามุมแล้วเอาตัวเองบังไว้..ลูกไม่มีทางหลบไปได้ ตั้งจานข้าวกับน้ำไว้ตรงหน้า เอาข้าวของเรามากินกับลูกด้วย เราก็กินของเรา ลูกไม่อยากกินก็มองแม่กินนะลูกนะ (คิดไปแค้นไป...ทำไมยากเย็นอย่างนี้) ได้ผลนิดหน่อย ลูกอยากกินแต่ไม่ตักเอง..เอามือมาจับมือเราไปที่จานข้าวของตัวเอง แม่ก้อยก็พูดนำ.....ขอกินข้าวครับ... มุขนี้เริ่มได้ผล..ลูกรู้จักขอกินบ้าง (ในบางวัน) รู้จักยกแก้วน้ำดื่มเองได้...แต่ไม่สม่ำเสมอค่ะ.. แปลว่า..บางวันคุณเธออารมณ์ดี ก็ยอมทำเอง..บางวัน”ของขึ้น” คุณเธอก็ไม่ทำ.. ฟังดู...น่าจะเป็นปลื้ม...แต่คนที่มาร่วมทำให้”บ้านร้อน” ของจริงร่วมกับแม่ก้อย.. คือ พ่อคุณนนท์ค่ะ ช่วงแรก..พ่อคุณนนท์..ยังไม่ค่อยวิตกเท่าไหร่ เพราะคิดว่าลูกไม่ได้เป็นอะไรมาก เวลาผ่านไป...เราก็ว่าเราพยายามเต็มที่แล้ว ลูกดีขึ้นมานิดนึงนี่ แม่ก้อยก็พอใจ แต่พ่อคุณนนท์เธอว่า ทำไมไม่เห็นดีขึ้นสักที.. ไปไปมาก็มานั่งทะเลาะกันเองทุกวัน ทำไมไม่ทำอย่างนั้น ทำไมไม่ทำอย่างนี้...พ่อคุณนนท์เธอพูดเป็นอย่างเดียว แม่ก้อยก็ฉุนกึ๊กทันที...ฉันทำแทบตายกว่าลูกจะได้อย่างนี้...ถ้าเธอคิดว่าทำได้..มาทำเองละกัน สุดท้าย...อัดอั้นตันใจ นั่งร้องไห้ทั้งคู่ อยู่กันคนละมุมห้อง ไม่อยากพูดกัน โทษกันไปโทษกันมา.. เป็นอย่างนี้อยู่นานค่ะ กว่าสองเราจะทำใจได้ว่าลูกผิดปกติ และเราเองต้องแก้ไขพฤติกรรมคนในบ้านก่อน ปรับความคาดหวังที่มีต่อลูก ปรับความเข้าใจของทุกคนให้ตรงกัน ที่สำคัญที่สุด..ต้องปรับอารมณ์ของตัวเองด้วยค่ะ แม่ก้อยมาสังเกตดูว่า คุณนนท์จะว่านอนสอนง่าย ถ้าวันนั้นแม่ก้อยอารมณ์ดี งานไม่ยุ่ง กลับบ้านเร็ว และในทางกลับกัน เธอจะแผลงฤทธิ์สุดๆ ในวันที่แม่ก้อยหงุดหงิด งานแยะ กลับบ้านช้า โมโหใส่ลูกในบางอารมณ์ และออกคำสั่ง”ไม่”กับลูก ทุกอย่าง “ไม่เอามือปิดไฟ”..”ไม่เล่นก๊อกน้ำ” ..”ไม่รื้อของ” สารพัด”ไม่” ที่พูดไป..เพราะล้าและเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน และทำให้เราลืมไปว่า เราควรใช้การเบนความสนใจของลูกไปยังสิ่งอื่น แทนการใช้คำว่า”ไม่” อย่างพร่ำเพื่อ เราควรเข้าถึงตัวลูกแทนการส่งเสียง”ห้าม” ซึ่งไม่เกิดประโยชน์เพราะลูกไม่เข้าใจ แต่จะหงุดหงิดแทน เรื่องนี้..นำมาถึงประเด็นสำคัญ แม่ก้อยลาออกจากงานมีเลี้ยงลูกอย่างเดียว..ดีหรือไม่ แม่ก้อยเป็นพวกสองจิตสองใจค่ะ . วันไหนลูก”แผลงฤทธิ์”ก็คิดจะลาออก วันไหนลูก”ดีใจหาย” ก็คิดว่า ไม่ต้องลาออก ลูกก็ดีขึ้นนี่นา เวลาผ่านไป ตามความเชี่ยวชาญกับพฤติกรรมของลูก ทำให้แม่ก้อยอยากสรุปประเด็นที่ว่า ลาออกดีหรือไม่ดี เรื่องแรก ต้องประเมินความรุนแรงของออทิสติกที่ลูกเป็น เรื่องถัดมา ต้องดูสภาพแวดล้อมของครอบครัว.. เรื่องที่สาม ต้องดูความเข้าใจของคุณครู โรงเรียน และผู้คนรอบข้างลูก (ในกรณีที่ลูกเข้าเรียนแล้ว) เรื่องสุดท้าย ต้องไม่มีปัญหาเรื่องการเงิน ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งลาออกมาดูลูก การลาออกจากงานเป็นเรื่องที่ต้องพิจารณาอย่างรอบคอบนะคะ แม่ก้อยว่า..หลายครอบครัวมีปัญหามากขึ้นเมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตัดสินใจลาออก.. เพราะการลาออกมาดูลูกเอง ไม่ได้รับรองว่าลูกจะต้องดีขึ้น อาจเป็นที่อาการของลูกเอง และการเลี้ยงดูของพ่อแม่ที่ไม่ได้เข้มงวด และฝึกอย่างสม่ำเสมอด้วยก็เป็นได้ .. บางครั้งพ่อแม่มาทะเลาะ กล่าวโทษกันเอง ว่าดูลูกไม่ดี ทั้งที่ออกมาดูเต็มตัว ฝ่ายที่ลาออก ก็มานั่งเสียใจว่า อุตส่าห์ทิ้งงานมาดูลูก ยังถูกกล่าวโทษอีก เรื่องนี้เกิดขึ้นได้กับครอบครัวที่มีลูกผิดปกติค่ะ เราคงต้องถามตัวเอง ว่าเราจะดูลูกได้ดีแค่ไหน ผู้คนรอบข้างลูกช่วยให้ดีขึ้นหรือแย่ลง ในครอบครัวที่มีญาติผู้ใหญ่ที่ยอมรับได้ แต่แทนที่จะส่งเสริมให้มีการแก้ไข กลับมาแนวปกป้อง โอ๋ลูก ทำให้ทุกอย่าง อย่างนี้ก็ไม่ค่อยได้ผลค่ะ ถ้าประเมินดูว่า เราเป็นคนใจแข็งพอที่จะรับมือกับพฤติกรรมของลูก อารมณ์คงที่สม่ำเสมอกับลูก สามารถสอนลูกได้อย่างไม่รู้เบื่อ มีญาติพี่น้องเข้าใจ พร้อมจะไปในทางเดียวกับเรา ไม่มีปัญหาการเงิน อย่างนี้ แม่ก้อยสนับสนุนให้ลาออกมาดูลูกเองค่ะ แต่ ถ้ามิตรรักแฟนเพลงเป็นแบบแม่ก้อย เป็นคนใจไม่แข็งพอ..สงสารลูก ตัวเองยังอารมณ์ขึ้นๆลงๆ เห็นลูกร้องไห้แผลงฤทธิ์ ก็ดุลูกไม่ลง บังคับไม่ได้มือไม้อ่อน อย่างนี้ .แนะนำว่า อย่าลาออกเลยค่ะ . หาสถานที่ฝึกพฤติกรรมบำบัดดีดี โรงเรียนที่เข้าใจลูก ใช้วันหยุดอยู่กับลูกให้คุ้มค่า พาตระเวณไปเปิดหูเปิดตา พาไปบ้านญาติ กลับบ้านเร็วขึ้นมาอีกนิด ใช้เวลากลางคืน กล่อมลูกหลับ ร้องเพลงให้ลูกฟัง กอดลูก บอกรักกับลูกก่อนนอน.. น่าจะ”เข้ากั๊น” ”เข้ากัน” กับสถานการณ์มากกว่านะคะ ที่สำคัญกว่านั้น ยังมีสตังค์เก็บไว้เป็นค่าใช้จ่าย”จิปาถะ”ของลูกอีกด้วยค่ะ (อันนี้ว่าตามประสา นักบัญชีสมองไว .ไม่สงวนลิขสิทธิค่ะ ฮ่า ฮ่า) จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 17:08:55

ความคิดเห็นที่ 56 คุณแม่ก้อยค่ะ... น้องนนท์โชคดีที่มีคุณแม่คนพ่อที่น่ารักค่ะ อ่านแล้วปลื้มใจ ซึ้งใจมากเลยค่ะ จากคุณ : noi&poj เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 17:20:27

ความคิดเห็นที่ 57 ในบรรดาเรื่องที่เขียนมาหลายสิบตอน.. “คำขอโทษจากใจแม่” เป็นตอนที่เพื่อนบอกว่า “เรียกน้ำตา” ได้มากที่สุดตอนหนึ่ง อันนี้แม่ก้อยเห็นด้วย (ในฐานะคนเขียน) ถึงวันนี้ผ่านมาเกือบสิบปีแล้ว เหตุการณ์วันนั้น ยังจำได้ดีทุกนาที แค่นึกถึง..ก็น้ำตาไหลแล้วนี่ ------------------------------------------------------------------------------------------------- คำขอโทษจากใจแม่ นนท์ครับ อาทิตย์ที่ผ่านมานี้ แม่ว่า นนท์”อาการ”ไม่ดีเลยนะลูก ลูกหงุดหงิดง่าย แค่เรียกชื่อของลูกธรรมดาลูกก็ทำท่าโมโห ไม่พอใจ เวลาลูกไม่พอใจ ลูกจะพูดว่า n-o-n-t อ่านว่า “นนท์” ถ้าเป็นโมโหธรรมดา ลูกพูดจบก็ทำท่าเดินกระแทกเท้านิดหน่อย พอเราชวนคุยเรื่องอื่น ลูกก็ลืม และ อารมณ์ดีเหมือนเดิม แต่คราวนี้..ไม่ใช่อย่างนั้น นอกจาก n-o-n-t อ่านว่า “นนท์” แล้ว ลูกจะกระโดดไปมา แล้วเอามือตีแรงๆไปบนฝาบ้านบ้าง โต๊ะบ้าง ถ้าแม่ผ่านมาในรัศมี ลูกจะวิ่งโถมมาหา แล้วทิ้งตัวลงทันที ร้องโวยวาย เหมือนกับควบคุมอารมณ์ไม่ได้พูดอะไรกับลูก ลูกก็เหมือนกับฟังไม่รู้เรื่อง แม่พยายามหาสาเหตุว่า “อะไร” ทำให้ลูกเป็นอย่างนี้ มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปหรือเปล่า ทั้งที่บ้านและที่โรงเรียน แม่นั่งนึกอยู่นาน ก็ไม่เห็นว่าเราจะเปลี่ยนอะไรให้แปลกใหม่นัก นอกจากเราเปลี่ยน”เก้าอี้นิรภัย”ของลูก ลูกโตขึ้นมาก เก้าอี้ตัวเดิมสำหรับเด็กอายุแค่สี่ขวบ เราพยายามเปลี่ยนตัวใหม่มาตั้งนานแล้ว แต่”ไม่สำเร็จ”เพราะเก้าอี้สำหรับเด็กโต จะใช้เข็มขัดนิรภัยที่ติดมากับรถ ซึ่งง่ายมากที่ลูกจะมุดลอดออกมาได้ไม่เหมือนกับเก้าอี้ในเด็กเล็ก ที่มีเข็มขัดรัดไว้ต่างหาก และ ลุกออกยากพอสมควร ปกติกับเก้าอี้นิรภัยตัวเดิม ลูกก็นั่งเรียบร้อยมาโดยตลอด จะมีก็แต่ระยะหลัง ลูกดูจะสนใจกับวิทยุในรถมากเป็นพิเศษ ชอบกดปุ่มนู้นปุ่มนี้ บางทีลูกจะเอาแขนรอดมาจากเข็มขัดเอื้อมมือมากด พอแม่ห้ามลูกก็จะเอาแขนรอดลงไปในเข็มขัดตามเดิม แต่จะมีแอบเอาเท้ามากดบ้าง...ซึ่งก็ไม่หนักหนาสาหัสเท่าไหร่ เพราะลูกลุกจากเก้าอี้ไม่ได้ กับเก้าอี้ตัวใหม่ อะไรก็ง่ายกว่าเดิม แค่เอื้อมมือมา ลูกก็กดวิทยุถึงแล้ว ไม่ลำบากเหมือนเก้าอี้ตัวเดิมคราวนี้ปุ่มไหนที่เคย”เล็ง” ไว้แล้วกดไม่ได้..ลูกก็ตั้งใจกดทุกปุ่มอย่างเมามัน พอแม่ห้ามคราวนี้ลูกมุดรอดเข็มขัดออกมากดอย่างจริงๆจังๆ แม่ห้าม ลูกก็ปีนไปอยู่ข้างหลัง ถ้ารถจอดอยู่เฉยๆ แม่คงจัดการกับลูกได้มากกว่านี้ แต่นี่รถกำลังวิ่ง แม่ไม่รู้จะทำยังไง จอดก็ไม่ได้เพราะเราวิ่งอยู่บนทางด่วน ดีที่สุด คือ เอาแขนข้างซ้ายคอยกันลูกไม่ให้มาข้างหน้า ตาก็มองไปข้างหน้าคอยดูทาง แล้วก็ต้องคอยเหลือบมาข้างหลังว่า ลูกอยู่ตรงไหน จะเอามือเปิดล๊อกประตูหรือเปล่า โชคดีที่ลูกมาเริ่มเป็นเมื่ออาทิตย์ก่อน วันสองวันเท่านั้นที่ลูกมากับแม่สองคน วันอื่นเรายังมีคนขับรถมาขับให้ แต่ ถึงแม้จะนั่งข้างหลัง ก็มีปัญหาเหมือนกัน ลูกก็ไม่ยอมนั่งเก้าอี้ของลูกอยู่ดี คอยแต่จะปีนไปกดวิทยุอยู่เรื่อย แม่ก็คอยดึงลูกไว้ ...เป็นความผิดของแม่..ที่ไม่บังคับให้ลูกนั่งเก้าอี้ตัวใหม่ให้ได้... แม่คงล้าที่จะดุลูกแม่ตามใจลูกมากไป เพราะกลัวว่า ถ้าดุ แล้วลูก”โกรธ” ลูกจะอารมณ์ร้าย ควบคุมตัวเองไม่ได้ แม่เองก็คงจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้เหมือนกัน เมื่อคืนนี้เอง..แม่รู้ว่า ความ”ใจอ่อน”ของแม่..เกือบทำร้าย เราสองคน เสียแล้ว สัญญาณไม่ดี เริ่มขึ้นตั้งแต่แม่ไปรับลูกที่บ้านคุณยาย ลูกกำลังเล่นเพลินๆ แม่เรียกลูก”สวัสดีครับนนท์” ลูกหันมา ...n-o-n-t อ่านว่า “นนท์” แล้ววิ่งโถมใส่แม่ ทิ้งตัวลงทั้งตัว แม่รับลูกเกือบไม่ทัน พอแม่จะอุ้ม ลูกก็ถีบตัวเองออก พูดแต่ว่า...n-o-n-t อ่านว่า “นนท์” ซ้ำไปซ้ำมา เมื่อคืนนี้ ไม่มีคนขับรถ...ลูกก็ไม่ยอมนั่งเก้าอี้ แม่เห็นว่าลูกอารมณ์เสียอยู่แล้วก็ไม่อยากบังคับ ลูกบอกว่า..”.ปิดไฟนอน” แล้วลูกก็หอบหมอนปีนไปนอนเบาะด้านหลัง แม่ก็”ตามใจ”ลูก คิดว่าลูกคงง่วงนอน ก็ได้แต่บอกลูกว่า “นอนนะลูก” แล้วก็เอาแขนซ้ายกั้นไว้ระหว่างเบาะคู่หน้าตามปกติ 5 นาทีแรก.ลูกก็นอนอยู่ข้างหลังเป็นอันดี...แม่ก็วางใจ พอรถเข้าช่องทางด่วนเท่านั้น ไม่รู้ลูกพุ่งมาจากข้างหลังตอนไหน ลอดแขนแม่ไปกดวิทยุ กดไปหัวเราะไปไม่หยุด แรกๆลูกก็โผล่มาแค่ครึ่งตัวแม่ก็ใช้มือซ้ายผลักลูกกลับไปเบาะหลัง ห้ามลูกว่า”ไม่” สองสามครั้งแรกก็ดูว่าจะหยุดลูกได้ แต่..แม่คิดผิด..หลังจากนั้นไม่นาน ลูกกระโดดข้ามแขนแม่มาเบาะหน้าได้ยังไงไม่รู้ ตัวลูกโถมใส่แขนแม่และชนกับพวงมาลัยรถ รถเอียงวูบไปทางขวา.. รถข้างหลังบีบแตรดังสนั่นแม่รีบจับพวงมาลัยไว้แน่น หัวใจเต้นแรง หัวสมองคิดว่า จะหยุดลูกได้ยังไง ลูกยังวุ่นกับการกดวิทยุปุ่มต่างๆ ไม่รู้ลูกจำได้ยังไง ว่าปุ่มไหนเปิด ปุ่มไหนปิด กดปุ่มไหน ตัวอักษรอะไรจะขึ้นมาที่หน้าจอ กดตรงไหนจะมีเสียงต่างๆกัน กดไปหัวเราะไป ปุ่มไหนชอบเป็นพิเศษ ลูกจะกดแล้วหัวเราะพร้อมกับส่ายหัวไปมาอย่างเมามัน แม่เตรียมหาที่จอด..ทางด่วนก็ทางด่วน...ยังไงก็ต้องจอด เอาลูกนั่งเก้าอี้ให้ได้ ระหว่างนั้น แม่ดุลูกเสียงดังตลอด เรียกชื่อลูก ผลักลูกไปข้างหลังตลอดเวลา ตีมือลูกแรงๆ ตอนลูกกดวิทยุ ยิ่งเสียงดัง ยิ่งผลักไปข้างหลัง ยิ่งตี ลูกยิ่งต่อต้าน ลูกพูด...n-o-n-t อ่านว่า “นนท์” ตลอดเวลา ดังขึ้น ดังขึ้น แม่ผลักลูก ลูกยิ่งโถมเข้าใส่ เหมือนเกิดสงครามย่อยๆในรถ สุดท้าย ลูกคงรวบรวมกำลังทั้งหมด เพื่อที่จะมากดวิทยุให้ได้ คราวนี้ ตัวลูกไปถูกเกียร์..เกียร์เปลี่ยนจากตำแหน่ง D มาเป็นตำแหน่ง N .. รถที่กำลังแล่นอยู่ลดความเร็วอย่างรวดเร็ว แม่เริ่มทำอะไรไม่ถูก เปลี่ยนเกียร์กับที่เดิม แม่เองก็”ตบะแตก”แล้ว ตะโกนแข่งกับลูก เอาแขนซ้ายกันไว้ ถึงตอนนี้ ตัวลูกอยู่บนแขนซ้ายแม่ จังหวะที่ผลักลูกกลับด้วยแรงทั้งหมด คอลูกพาดอยู่บนแขนแม่พอดี ได้ผลพอดู...ลูกกลับไปอยู่เบาะหลัง และคงตกใจด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น แม่เป็นอะไร เสียงดังมาก และทำไมทำกับลูกอย่างนี้ ลูกคงเจ็บคอ ไอค๊อกแค๊ก อยู่เฉยๆไปพักใหญ่ แล้วก็ลุกขึ้นมา คราวนี้ลูกมาแบบช้าๆ ยืนอยู่ข้างหลังระหว่างเบาะคู่หน้า ลูกเอื้อมมือมาจับแขนแม่ เอาหน้ามาอยู่ใกล้ๆ แล้วลูกก็พูดเบาๆว่า.....แม่...กอดกัน... เท่านั้นเอง...”สติ”ของแม่ก็กลับคืนมา...แม่เริ่มร้องไห้ ลูกไม่ผิดที่ลูกเป็นอย่างนี้ ...แม่เองที่ผิด ...ผิดหลายสถาน...ผิดที่ยอมให้ลูกไม่นั่งเก้าอี้...ผิดที่ไม่ควบคุมอารมณ์ตัวเอง.. ลูกยืนอยู่ตรงนั้นจนเรากลับถึงบ้าน... ก่อนนอนเมื่อคืน..ลูกคงรับรู้ว่าแม่โกรธ ลูกจับมือแม่ไว้ตลอด ปากก็บอกว่า”แม่นอนข้างๆ” บางทีก็จับมือแม่ไปวางไว้บนหน้าอก “แม่กอด แม่กอด” ลูกบอกอยู่อย่างนั้น... ลูกไอค๊อกแค๊กอยู่หลายครั้งจนหลับไป ทุกครั้งที่ลูกไอ...แม่ฟังแล้วต้องกลั้นสะอื้น นนท์ครับ..นนท์รู้ไหม.. หัวใจแม่..กำลังร้องไห้.. ลูกครับ...แม่ขอโทษ... ...เช้านี้...เรามาด้วยกันสองคนด้วยดี เพราะมีคุณพ่อเป็นผู้ช่วยกำกับบท แม่ถามว่าลูกจะไปกับใคร..ลูกว่า“ไปกับแม่” ทำท่าไม่ยอมนั่งเก้าอี้ตามเคย... คุณพ่อว่า..ถ้าไม่นั่งเก้าอี้..ก็ไปกับพ่อ... ได้ผลทันที.ลูกว่า”ไปกับแม่ ..นั่งเก้าอี้..รัดเข็มขัด” ระหว่างทาง ลูกมีอยากมุดออกมา อยากเปิดวิทยุ เตรียมหัวเราะ... เราจอดรถหนึ่งครั้งเพื่อจัดการลูก คุณพ่อขับอยู่ข้างหน้าก็จอดด้วยเหมือนกัน... แม่บอกว่า...ถ้านนท์ดื้อก็ไปกับคุณพ่อ... คุณพ่อก็เปิดประตูมาที่รถเรา..ได้ผลชะงัดถึงโรงเรียนลูกนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหม่ตลอดทาง ... แม้แม่จะไม่รู้ว่าช่วงนี้ทำไมลูกถึงอารมณ์เปลี่ยนไป.แม่ก็อยากจะไชโยกับความสำเร็จของเรา... แม่รักนนท์ครับลูก --------------------------------------- ..เก้าอี้นิรภัยเจ้าปัญหา........ จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 17:20:57

ความคิดเห็นที่ 58 ติดตามครับ กระทู้สาระมากๆ เข้าคลังอย่างด่วน จากคุณ : saengchot เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 17:26:21

ความคิดเห็นที่ 59 พลังแห่งชีวิต สถานการณ์อารมณ์หงุดหงิดของลูกจากสัปดาห็ก่อนเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ และรู้สาเหตุว่าจริงๆแล้วที่ลูกเป็นอย่างนั้น ไม่ใช่ carseat ตัวใหม่เป็นต้นเหตุแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะ.. แม่ก้อยเองที่เป็นต้นเหตุ...การดุลูกเสียงดัง ตี ผลักลูกไปด้านหลัง ทำให้ลูกตกใจ สับสน และงงว่าทำไมแม่ทำอย่างนี้ คุณนนท์จึงแสดงพฤติกรรมที่แม่ก้อยทำกับเธอกับคนอื่นด้วย ไม่ว่าจะเป็นเสียงดัง โวยวาย หงุดหงิด... หลังจากที่แม่ก้อยรู้ตัว ว่า อาการนี้แม่เป็นคนทำ...ก็พยายาม”คิดใหม่ทำใหม่” ไม่ดุ ใช้วิธีเบนความสนใจตั้งเงื่อนไขให้เธอคิด และ อยากทำด้วยตัวเอง ....ก็ได้ผลเป็นที่น่าพอใจค่ะ .... เธอยอมนั่งเก้าอี้ใหม่แล้วแต่โดยดี ด้วยคำพูดของแม่ก้อยสั้นๆว่า .. ถ้าอยากไปกับแม่ ต้องนั่งเก้าอี้ รัดเข็มขัด... กว่าจะเข้าใจได้ ทำเอาแม่ก้อยกับคุณนนท์เกือบเสียศูนย์ทั้งคู่.... งานนี้..แม่ก้อยรับผิดแต่เพียงผู้เดียวค่ะ...ท่านผู้ชมโปรดอย่าทำตาม... เมื่อวันสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ระหว่างรอลูกเรียนหนังสือ ได้มีโอกาสคิดอะไรเรื่อยเปื่อยยามรู้สึกสมองปลอดโปร่ง นึกย้อนกลับไปถึงวันเวลาเก่าๆ ที่เราพึ่งรู้ว่าลูกเป็นออทิสติก ยังจำความรู้สึกเหล่านี้ได้ดี.... มืดมน ท้อแท้ หมดหวัง ไม่มีกำลังใจ ภาพที่ลูกวิ่งไปวิ่งมาตลอดเวลา พูดกับใครก็ไม่รู้เรื่อง เรียนหนังสือที่โรงเรียนก็ไม่ได้...ยังเหมือนกับพึ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เอง ผ่านไปปีกว่า....ความรู้สึกและภาพเหล่านั้น ได้ถูกเปลี่ยนใหม่ไปเกือบหมดแล้ว แม้คุณนนท์จะยังไม่เหมือนกับเด็กปกติเท่าไหร่นัก แต่เราก็พอใจที่หุ่นยนต์น้อยตัวนี้ แสดงอารมณ์รัก พอใจไม่พอใจ พูดกันพอรู้เรื่องมากขึ้น รู้จักว่าใครเป็นใคร นั่งนิ่งๆเป็นกับเค้าบ้าง เรียนหนังสือกับเพื่อนๆได้ ถ้าเป็นวันนี้เมื่อปีก่อน...แม่ก้อยคงนึกไม่ออกว่า..ลูกจะพัฒนาได้ดีขึ้นถึงขนาดนี้ แม่ก้อยตั้งคำถามกับตัวเองว่า...”อะไร” ทำให้ลูกดีขึ้น โปรแกรมการฝึกของยุวประสาท การเรียนร่วมกับเด็กปกติที่อนุบาลกรแก้ว การฝึกพูด การไปเรียนดนตรี หรือ จะเป็น การเรียนพิเศษกับครูณี ว่ายน้ำกับครูโต้ง หรือ กิจกรรมมากมายที่ลูกต้องไปทำตลอดสุดสัปดาห์... หลังจากคิดได้ชั่วครู่..แม่ก้อยบอกกับตัวเองว่า..การฝึกที่เยอะแยะยุบยั่บไปหมดคงมีส่วนทำให้ลูกดีขึ้น แต่...คุณนนท์คงไม่พัฒนาได้ดีถึงขนาดนี้ ...ถ้า...ผู้คนรอบๆตัวลูกไม่เข้าใจ และ ไม่ยอมรับกับ”ออทิสติก”ที่มีอยู่ในตัวของลูก เริ่มต้นจากบ้าน”อาม่า” คุณย่าของคุณนนท์ อาม่ามีลูกหลายคน ลูกหลานส่วนใหญ่อยู่ที่นี่...ที่บ้านอาม่านี่เอง ที่เป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีของลูก ตั้งแต่ก่อนที่เราจะได้ข้อสรุปว่าลูกเป็นออทิสติก ด้วยเทคนิค”การไม่ตามใจ”ของอาม่า ทำให้คุณนนท์เริ่มพูดแสดงความต้องการของตัวเองได้ เรียนรู้ที่จะอยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่ที่ไม่ใช่ที่บ้าน ตลอดจน”ทน”ที่จะอยู่ท่ามกลางเสียงดังจากการเล่นของคนอื่น มีแถมแอบมองว่าเค้าทำอะไรกันและเริ่มเลียนแบบการเล่นของพี่ๆน้องๆได้ ด้วยเทคนิค”เสียงดัง”ของอาม่า คุณนนท์เรียนรู้ว่า เวลาอาม่าพูดเสียงอย่างนี้แปลว่า...ห้ามทำ และเธอจะไม่ทำ (ซึ่งเทคนิคนี้ แม่ก้อยไม่สามารถเลียนแบบได้เอาเสียเลย) อาม่าเลี้ยงหลานทุกคนตั้งแต่แบเบาะ ยกเว้นคุณนนท์ที่แม่ก้อยพามา”ทดลอง”ให้อยู่ด้วยเมื่อลูกโตแล้ว บางทีแม่ก้อยก็คิดว่า ...ถ้าให้อาม่าเลี้ยงตั้งแต่ต้น ลูกอาจจะเป็น”ออทิสติก”น้อยกว่านี้ อาม่าอีกนั่นแหละ..ที่บอกว่า..จะคิดไปทำไม...ออทิสติกจะร้ายแรงยังไง อาม่าไม่สนใจ บอกมาเลยว่า...อาม่าต้องทำอะไรบ้าง ผู้คนทั้งบ้านต้องทำอย่างไรคุณนนท์ถึงจะดีขึ้น อะไรที่ห้ามทำ อะไรที่ทำแล้วดี อาม่าทำหมด และคอยดูให้ทุกคนทำให้ถูกต้อง ไม่เว้นแม้แต่หลานๆทุกคนที่มีหน้าที่ต้องดูแลน้องให้ถูกต้อง ทุกคนต้องชวนน้องเล่น ห้ามให้น้องอยู่คนเดียว ต้องพูดกับน้องช้าๆ พูดบ่อยๆ อาม่าอีกนั่นแหละ...ที่พาลูกไป”ตัดผม” จนได้ วันดีคืนดีคุณนนท์ไม่สบาย ก็อาม่า..ที่พาลูกนั่งตุ๊กตุ๊กกินลมชมวิว ไปหาหมอกันได้ (ซึ่งแม่ก้อยคงไม่กล้าทำ) อาม่าเหมือนวิศวกรควบคุมคุณภาพทุกขั้นตอนจริงๆนะคะท่านผู้ชม นอกจากอาม่าแล้ว...ยังมี”พลัง”สำคัญอีกสองแรงแข็งขันจากคุณตาคุณยายของลูก คุณตาคุณยายจะรับบทหนักในวันทำงานของแม่ก้อยซึ่งลูกไปโรงเรียน คุณนนท์จะอยู่กับสองตายายตั้งแต่เลิกเรียนตอนบ่าย จนกว่าแม่ก้อยจะไปรับได้ในตอนหัวค่ำ คุณตา.. มาชวนหลานเล่น ขี่จักรยานคันเล็กๆให้หลานดู สอนหลานอ่านหนังสือ เล่นทุกอย่างที่หลานอยากให้เล่นด้วย ต้องคอยเช็ดตัวใส่เสื้อผ้ายามอาบน้ำเสร็จ. สำหรับบ้านอื่นอาจไม่แปลกนัก แต่สำหรับแม่ก้อย ภาพของพ่อผู้ซึ่งแทบจะไม่เคยเลี้ยงลูกเอาเลยเมื่อตอนหนุ่มๆ เป็นภาพที่ดูแล้ว ตี้นตันใจ...วันดีคืนดี...คุณนนท์ทำ surprise กอดแขนคุณตาเอาหน้าแนบ แล้วบอกว่า ...รักตา..รักตา..ทำเอาคุณตาน้ำตาซึม คุณยายก็มีงานหนักไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน อยากจะมอบรางวัล”สร้างสรรค์”ดีเด่นให้กับแม่ของตัวเองจัง ของเล่นสารพัดของลูกที่คุณยายบรรจงประดิษฐ์ให้หลานนั้นดูแล้วน่าทึ่งอยู่ไม่น้อย บัตรคำที่ตัดภาพมาจากหนังสือ ใบโฆษณาที่คุณยายตัดอย่างประณีต ใส่ซองพลาสติกอย่างดี อันแล้วอันเล่าเรียงเป็นหมวดหมู่ไม่รู้กี่ร้อยใบที่ทำให้หลานไว้หัดรู้คำศัพท์ ให้หลานหารูปภาพที่คุณยาย(แกล้ง)อยากได้ วันดีคืนดีคุณหลานเธออยากแกะ อยากฉีก คุณยายก็นั่งแปะ นั่งซ่อมยามหลานกลับบ้าน คุณหลานชอบปีนป่าย คุณยายก็ตัดต้นมะม่วงให้เป็นกิ่งพอให้หลานห้อยโหนได้ คุณยายว่า...หลานจะได้แข็งแรง กิ่งมะม่วงมันโหนแล้วเจ็บ..คุณยายก็เอากระดาษทรายบรรจงขัดให้เรียบ เห็นหลานชอบนั่งชิงช้าที่โรงเรียนคุณยายมองไปมองมา ทำชิงช้าให้หลานเล่น... เอาเปลญวณอันเล็กมาผูกกับเครื่องวิ่งออกกำลังกาย เท่านี้หลานก็มีชิงช้าไว้นั่ง วันดีคืนดี เราจะเห็นคุณตาคุณยายอยู่ในลังตู้เย็นใบใหญ่ เล่นซ่อนแอบกับคุณนนท์ได้ไม่รู้เบื่อ เพียงเพื่อว่า ยามหลานหาคุณตาคุณยายเจอ จะมองหน้าสบตากันซักหนึ่งอึดใจแล้ว บอกว่า”จ๊ะเอ๋” หรือ ในบางวัน...คุณตาตุณยายจะออกมาจัดสวนใหม่ เอากระถางต้นไม้มาวางเรียงกันให้หลานหัดเดินทรงตัว บางวัน..คุณยายจะชวนหลานเป่าลูกโป่งจากฟองแชมพู อย่างน้อยหลานจะได้หัดเก็บน้ำลายหุบปากเป็นและพูดได้ชัดขึ้น สำหรับ คนสูงอายุวัยเกือบ 70 ถ้าไม่ใช่เพราะ...”ความรัก”กับ”ความเข้าใจ”แล้ว คงไม่ใช่เรื่องง่ายนักกับ”ความทุ่มเท”แบบนี้ ทุกวันนี้...ผู้คนรอบข้างคุณนนท์ล้วนมีความเข้าใจมากขึ้นกับสิ่งที่ลูกเป็น บ่อยๆที่เราจะเห็นคนแก่ๆ 3คน ที่สายตาไม่ดี นั่งเพ่งกับหนังสือเกี่ยวกับออทิสติกที่อยู่ตรงหน้า นั่งดูทีวีทุกรายการที่พูดถึงเรื่องเด็กออทิสติก ความเข้าใจนี้ส่งผ่านไปยังญาติพี่น้องคนอื่นที่ใกล้ชิดกับลูกทุกๆคน หลายคนมักบอกว่า..คุณนนท์โชคดีที่เกิดมาเป็นลูกของเรา แต่แม่ก้อยคิดว่า...แม่ก้อยมากกว่า.. โชคดีที่เกิดมาท่ามกลางความรักและความเข้าใจของญาติมิตรรอบข้างอย่างนี้ ความรัก ความเข้าใจที่มากมายนี้ จึงได้เผื่อแผ่มายังคุณนนท์ด้วย และที่สำคัญ....ความรักและความเข้าใจมากมายที่ได้รับ กลับมาเป็น”พลัง”ที่หล่อเลี้ยงหัวใจของเราในวันที่ยากลำบากเหล่านั้น มือมากมายที่ฉุดให้เราลุกขึ้นสู้ สมองมากมายที่ช่วยเราคิดหาทางออกที่ดีที่สุด ...เราไม่เคยเผชิญปัญหานี้เพียงลำพัง... ...ออทิสติก..ที่ลูกเป็น....ไม่มีความหมายใด...สำหรับ”พลัง”แห่งชีวิตที่ยิ่งใหญ่เหล่านี้เลย ก่อนขับรถไปรับลูก..เย็นวันนั้น แม่ก้อยได้บทสรุปของคำถามนี้... “อะไร”ทำให้คุณนนท์ดีขึ้น คุณนนท์ดีขึ้น...เพราะ...ความรัก.... แม่ก้อยเชื่ออย่างนั้น..... แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 53 17:38:19 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 17:36:55

ความคิดเห็นที่ 60 “พลังแห่งชีวิต” ได้รับแรงเชียร์ให้เป็นตอนที่ดีที่สุด  ความดีทั้งหมดที่พึงจะได้รับจากออทิสติกของลูก ขอมอบให้กับ”คุณตา”ของลูก คุณตาจากไปเมื่อสามปีก่อน ขณะที่ลูกยังไม่ดีขึ้นเท่าที่เป็นอยูุ่ทุกวันนี้ แต่แม่ก้อยเชื่อว่า คุณตาคงเฝ้ามองลูกอยู่บนสวรรค์ และ เป็นแรงใจให้ลูกทุกวัน ..คิดถึงพ่อจังค่ะ จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 17:51:17

ความคิดเห็นที่ 61 Wind Beneath My Wings แม่ก้อยเขียนบันทึกฉบับนี้ในวันแห่งความรักพอดี.. เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ..วันนี้คงจะเป็นวันที่เหมาะที่สุด.. ที่จะเปิดตัวพระเอกของเรื่อง(อีกคน)เสียที... ถ้าไม่มีพระเอกคนนี้...แม่ก้อยคงไม่มีเรื่องคุณนนท์มาคุยให้มิตรรักแฟนเพลงฟังได้.. บันทึกฉบับนี้..จะขอแนะนำให้รู้จักกับ”พ่อของคุณนนท์”ค่ะ “พ่อวี”เป็นชื่อของพระเอกของแม่ก้อย.... เราสองคน..จัดได้ว่าเป็นคู่ตุนาหงันที่แทบจะไม่มีอะไรเหมือนกันเอาเสียเลย ไม่ว่าจะว่ากันด้วยเรื่องไหนก็ตาม ..พ่อวีมาจากครอบครัวคนจีน เป็นลูกคนโตที่น้องๆให้ความเคารพและเกรงใจ ทำงานช่วยครอบครัวมาตั้งแต่เล็ก ไม่ว่าจะเป็นงานบ้าน ทำกับข้าว เลี้ยงน้อง ขายของ ตลอดจนดูแลทุกข์สุขของทุกคนในครอบครัว พ่อวีจะดูเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุเสมอ มาดสุขุมนุ่มลึก พูดช้าๆราวกับพิกุลจะร่วง ช่างวิเคราะห์ ทุกอย่างมีเหตุมีผล และเป็นคนคิดรอบคอบในทุกๆเรื่อง ...แม่ก้อยมาจากครอบครัวคนไทย เป็นลูกคนเล็ก พ่อแม่ตามใจ ...และเป็นคนเอาแต่ใจเป็นที่สุด เป็นคุณหนู ไม่เคยต้องรับผิดชอบอะไรในชีวิต..นอกจากเรียนหนังสือ ไม่เคยทำงานบ้าน ทำกับข้าวไม่เป็น คุยได้ทั้งวัน พูดเร็วเหมือนกับกลัวมีคนแย่งพูด ชอบมีเหตุผลส่วนตัว (แต่พ่อวีว่า..อย่างนี้เค้าเรียก..ไม่มีเหตุผล) คิดอะไรไม่ค่อยรอบคอบ อยากทำอะไรก็ทำ ความไม่เหมือนกันนี้...เป็นได้ทุกเรื่องในชีวิตประจำวัน..ไม่เว้นแม้กระทั่งวิธีการซื้อของ พ่อวีเธอจะคิดไว้ล่วงหน้าว่าจะซื้ออะไร..จอดรถปุ๊บซื้อปั๊บแป๊บเดียวเสร็จ ไม่ชอบซื้อของจุกจิก ดูคุณภาพมากกว่าดูราคา (แต่...ของแพงมักแปลว่าคุณภาพดี ตามพจนานุกรมของท่าน) แม่ก้อย..ไม่เคยคิดล่วงหน้า..ซื้อของได้แทบทุกวัน ..เดินดูทุกแผนก บางวันท่านไปด้วยแล้วรำคาญก็จะบอกว่า.. ถ้าไม่รู้จะซื้ออะไร..ก็ไม่ต้องเดินหาเพื่อให้ซื้อให้ได้หรอกนะ หนักๆเข้า...เราก็ไม่ชอบไปซื้อของด้วยกัน ...เป้าหมายคนละอย่าง..ท่านว่าอย่างนั้น เมื่อความแตกต่างสุดขั้วมาเจอกันในบ้านเดียวกัน...ความเห็นที่ไม่ตรงกันจึงเกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติ บางครั้งเราก็โกรธกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง... เพียงเพราะความเห็นในเรื่องนั้นๆของ”เธอ”กับของ”ฉัน”มันไม่ตรงกัน ใครว่า...มีลูกผิดปกติ..จะโชคร้าย สำหรับแม่ก้อย...แม่ก้อยโชคดีที่การมีลูกเป็นเด็กผิดปกติ ทำให้เราเห็นคนใกล้ชิดในอีกมุมมองหนึ่งซึ่งสวยงามกว่า เมื่อยังไม่มีลูก...เราสองคนเป็นพวก”อีโก้”สูงด้วยกันทั้งคู่ ไม่ค่อยมีใครฟังใคร สุดท้ายก็งอนตุ๊บป่องกันไปตามเรื่องตามราว วันที่รู้ว่าลูกเป็นออทิสติก พ่อวีบอกกับแม่ก้อยอย่างนี้.....(ขออนุญาตเขียนซ้ำอีกครั้ง..จากตอน...กว่าชีวิตจะถูกเติมเต็ม...) ....แม้เราจะเลือกการเริ่มต้นไม่ได้...แม้มันจะเป็น”ต้นร้าย” แต่..เราจะทำทุกทุกทาง อดทนต่ออุปสรรคทุกทุกอย่าง และท้ายที่สุด.. ไม่ว่าเราจะพบกับ “ปลายดี” หรือ อาจจะยังคงเป็น “ปลายร้าย” ไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวล หรือ เสียใจอะไรเลย ในเมื่อตั้งแต่วันแรกที่เรามี “คุณนนท์” ชีวิตที่ว่างเปล่าของเราสองคน ...ถูก”เติมเต็ม”...แล้ว นับจากวันนั้น..จนถึงวันนี้... พ่อวี..ก็ทำอย่างที่พูดกับแม่ก้อยวันนั้น..เสมอมา.. ..เราจะทำทุกทุกทาง...อดทนต่ออุปสรรคทุกทุกอย่าง....พ่อวีทำอย่างนั้น แม้ว่า ช่วงแรก...เราอาจมี”บทบู๊” ประจำวันกันในเรื่องลูกอยู่บ่อยๆ ซึ่งก็เกิดจากความคิดเห็นในวิธีการจัดการกับลูกที่ไม่ค่อยตรงกัน ความตั้งใจสอนลูกที่มากเกินไปและความเหน็ดเหนื่อยของแม่ก้อย กับ คำแนะนำของพ่อวี ที่แม่ก้อยฟังแล้วหงุดหงิดหัวใจ(ในตอนนั้น) ...ทำให้แม่ก้อย...ตบะแตก และ ชวนทะเลาะกับพ่อวีอยู่บ่อยๆ น่าแปลกใจ...”อีโก้”ของพ่อวี...ไม่รู้หายไปไหน ทุกครั้งที่แม่ก้อย..เกิดอาการ”มีโมโห” จากคำแนะนำจากพ่อวี..ซึ่งที่จริงๆแล้วก็ฟังดูมีเหตุผล แต่...”อีโก้”ของแม่ก้อย มักจะบอกว่า เธอจะมารู้ดีกว่าฉันได้ยังไง ถ้าคิดว่าทำได้ ก็มาทำเองละกัน...ประมาณนี้ พ่อวีมักจะไม่ชวนแม่ก้อยทะเลาะ หากแต่ จะพยายามหาเวลาลองใช้วิธีใหม่ๆกับลูก ในทุกช่วงที่มีเวลาอยู่กับลูกเสมอๆ บ่อยครั้งที่แม่ก้อยโมโห...ไม่พูดด้วย...ท่านจะเป็นฝ่าย”ทำเป็นลืม”ว่าแม่ก้อยชวนทะเลาะ ...แล้วมาเริ่มพูดด้วยดีดีก่อนทุกครั้งไป อาจด้วย”ฟ้าฝนเป็นใจ”...คุณนนท์มักเชื่อฟัง พ่อวี มากกว่า แม่ก้อย และ ทุกคนในบ้าน พ่อวี...ทำหลายอย่าง ที่แม่ก้อยทำไม่ได้.... กินข้าวกับพ่อ...คุณนนท์นั่งทานข้าวเองที่โต๊ะได้จนหมดจาน ถ้าพ่อเรียก...ไม่ว่าอยู่ที่ไหน คุณนนท์จะเดินมาหา ไปไหนกับพ่อ..ไม่เคยยุ่งยาก...นั่งรถพ่อ คุณนนท์ไม่เคยซนอยากปีนป่ายไปมา กดปุ่มนั้นปุ่มนี้...นั่งได้เรียบร้อยตลอดทาง ...จากคุณพ่อบ้างาน....พ่อวีพยายามกลับบ้านให้เร็วขึ้น เพื่อให้ทันก่อนลูกหลับ... เพียงเพื่อเปิดประตู แล้วบอก ..ราตรีสวัสดิ์..กับลูก ให้ลูกบอกเพียง...หอมคุณพ่อ...พ่อวีก็ว่า”เกินคุ้ม” ในทุกวันอาทิตย์ ..จะเป็นวันของพ่อกับลูกโดยแท้ พ่อวีจะพาคุณนนท์ไปทานข้าวเช้านอกบ้าน ส่วนใหญ่จะเป็นที่สนามกอล์ฟแถวบ้าน แถมด้วยการเดินเล่นออกกำลังในสนามกอล์ฟ ขับรถพาชมเมืองไปเรื่อยๆ ...เพียงเพื่อ...แม่ก้อยจะได้นอนตื่นสายกับเค้าได้บ้าง กับคุณนนท์...พ่อวี..เป็นได้ทุกบทบาท..เป็นวัวกระทิงเล่นหัวชนกัน เป็นรถไฟให้ลูกขี่หลัง เป็นสระว่ายน้ำ ให้ลูกนอน(สมมติว่า)ว่ายน้ำ ทำท่าหมุนแขน ตีขา อยู่บนพุง พ่อวี..สนับสนุนทุกเรื่องที่แม่ก้อยคิดว่า”ดี”สำหรับคุณนนท์ จะเป็นเรียนพิเศษ ไปว่ายน้ำ เรียนดนตรี ฝึกนู่นฝึกนี่ พ่อวีไม่เคยขัด คำพูดเดียวที่ท่านเตือนให้คิด....ทำอย่าให้”มาก”เกินไป.. ในแต่ละวันที่ผ่านไป... หากเป็นวันที่”สดใส” ....วันที่ลูกมีพัฒนาการดีขึ้น..ลูกพูดกันรู้เรื่อง อารมณ์ดี...พ่อวีกับแม่ก้อย...เราจะหัวเราะด้วยกันเสมอ หรือ แม้ในวันที่แม่ก้อยเจอปัญหาร้อยแปด..คุณครูบอกว่า ลูกอาละวาดในวันที่นอนไม่พอ วันนี้ลูกเรียนหนังสือไม่ได้ วิ่งทั้งวัน แม้ว่าในบางวัน...ที่คุณนนท์มีอาการผิดปกติใหม่ๆเกิดขึ้น อารมณ์รุนแรง พูดไม่รู้เรื่อง แม่ก้อย..ไม่เคยต้องเผชิญปัญหาเหล่านี้เพียงลำพังคนเดียว พ่อวี...จะมีคำแนะนำที่ดีดีเสมอ และ ปลุกปลอบใจให้พลัง ฉุดรั้งให้ลุกขึ้นสู้กับสิ่งที่ลูกเป็น หลายครั้ง...ที่เราไม่มีทางออก...พ่อวีกับแม่ก้อย...เราจะร้องไห้ด้วยกัน อยากจะให้บันทึกตอนนี้ แทนคำขอบคุณจากใจผู้หญิงคนหนึ่ง ที่รู้สึกตัวว่า เป็น”ภรรยา”ที่ไม่ค่อยเอาไหน ทำกับข้าวรสชาติไม่ได้เรื่อง ทำงานบ้านไม่เป็น ไม่ค่อยเอาใจใส่”สามี” เอาแต่ใจตัวเองเป็นอาชีพหลัก...ขัดใจสามีเป็นอาชีพรอง... ”ความรัก”จากผู้ชายคนหนึ่ง ที่มอบให้เสมอมา สอนให้แม่ก้อยรู้ว่า..ใน”ความรัก” ประกอบด้วย”ความรู้สึกงดงาม”อีกหลายอย่าง ท่ามกลางปัญหาที่รายล้อม ความรัก คือ..”ความอดทน” และ “ความมุ่งมั่น” จะทำให้เราฝ่าฟันปัญหาร่วมกัน ในความขัดแย้ง...ความรัก คือ ”การให้อภัย” และลด”ทิฐิ” ที่มี เพื่อให้เราประนีประนอมความคิดของแต่ละฝ่าย ในทุกทุกวัน...รักคือความอ่อนโยน ความเข้าใจ และเป็นกำลังใจในวันที่ท้อแท้ ถ้าแม่ก้อยเป็น”นก” การมีลูกผิดปกติ..คงคล้ายๆกับนกที่คิดว่าตัวเอง”ปีกหัก” ไม่กล้าแม้แต่จะลองบินออกไปบนท้องฟ้า “ความรัก” จากผู้ชายคนนี้ คงเป็น”แรงผลักดัน” ให้นกปีกหัก ทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ วันนี้...นกตัวนี้...บินไปบนท้องฟ้า แม้ปีกอาจจะยังไม่แข็งแรงนัก แต่...มันบินได้ “ใต้ปีก”ของนกตัวนี้...มีสายลมพัดไกว....ไปพร้อมกับทุกครั้งที่มันกระพือปีก คำขอบคุณนี้ สำหรับ”วีรบุรุษ” ในชีวิตของแม่ก้อย Did you ever know that you're my hero? You're everything I wish I could be. I could fly higher than an eagle, For you are the wind beneath my wings Fly, fly, fly high against the sky, So high I almost touch the sky. Thank you, thank you, Thank God for you, the wind beneath my wings สำหรับ..”สายลม” ที่พัดไกว ใต้ปีกของนกตัวนี้.. สำหรับ ”พ่อวี” พ่อของคุณนนท์ *************************************************************************** อยากให้บทความสองบทนี้ (พลังแห่งชีวิต และ Wind beneath my wings) เป็นกำลังใจกับทุกครอบครัวที่ต้องเผชิญกับปัญหา และ คิดว่า ไม่มีทางออก ....และเป็นคำตอบ ของคำถามว่า “อะไร”ทำให้คุณนนท์ดีขึ้น อยากสรุปเหมือนเดิม.. คุณนนท์ดีขึ้น...เพราะ”ความรัก..” แม่ก้อยกับพ่อวี...เราเชื่ออย่างนั้น จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 17:57:52

ความคิดเห็นที่ 62 ตอนนี้นนท์เขาเป็นลูกพ่อไปแล้ว... พ่อเขาว่า ลูกโตแล้ว ถึงเวลาที่เขาต้องเป็นคนเลี้ยงลูกเอง (ไม่งั้นแม่ของลูกจะ spoil สุดๆ) แม่ก้อยสุดแสนสบาย ไม่ต้องเลี้ยงลูก 5555 (อย่าง want) วันก่อนพ่อลูกทะเลาะกัน เพราะลูกเล่น เกมส์ Wii ขี้โกงมาก คือ ไป set up อะไรซักอย่างที่ได้เปรียบคู่แข่งขัน พ่อบอกว่าพ่อไม่ชอบคนขี้โกง แล้วพ่อก็แกล้งงอนไม่พูดด้วย ลูกตามง้อ อยู่หลายชั่วโมง พ่อก็อึดและอดทนมาก คือ ลูกไม่ยอมพูดว่า ขอโทษเพราะอะไร ได้แต่บอกว่า นนท์ขอโทษ พ่อก็อยากให้ลูกพูดให้ได้ว่า ตัวเองผิดเพราะอะไร ผ่านไป 2 ชั่วโมง จนก้อยลืมนึกว่าลูกนอนไปแล้ว ลูกเดินร้องไห้ลงมาหา บอกว่า แม่ครับ นนท์น้อยใจพ่อ พ่อไม่พูดด้วย พ่อโกรธเป็นหมื่นองศา ไม่ยอมหายครับ (อย่างฮา) เลยเอาลูกมากอด แล้วถามเรื่องราวเป็นไงมาไง ลูกก็บอกได้ว่า ลูกเล่น Wii ขี้โกงพ่อไม่ชอบ เลยพาขึ้นไปหาพ่อใหม่ บอกบทนิดหน่อย ลูกก็เดินไปหาพ่อ ยกมือไหว้แล้วบอกว่า คุณพ่อครับ นนท์ขอโทษ พ่อถามว่า ขอโทษเรื่องอะไร ลูกบอกว่า นนท์ขอโทษที่เล่น Wii ขี้โกง พ่อถามว่า นนท์รู้ไหมทำไมพ่อไม่ชอบคนขี้โกง ลูกบอกว่า ขี้โกงมันไม่ดี มันไม่ใช่ fair play พ่อบอกว่า พ่อยกโทษให้แล้วอย่าทำอีก แล้วลูกก็เดินอารมณ์ดีกลับไปนอน ส่วนเราสองคนพ่อแม่ อมยิ้มแก้มตุ่ยกันไป หลับฝันดี ----------------------------------------- เรื่องธรรมดาของคนทั่วไป แต่เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่มาก ของพ่อแม่เด็กพิเศษอย่างเราเสมอ วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะ ไว้มา update ใหม่ จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 18:07:40

ความคิดเห็นที่ 63 ขอบคุณแม่ก้อยมากๆ ค่ะ ที่แบ่งปัน รออ่านตอนต่อไปนะคะ ดู MV ที่น้องว่ายน้ำแล้ว น้ำตาไหลด้วยความปลื้มใจจริงๆค่ะ สู้ๆ นะคะ คุณนนท์ แม่ก้อย เป็นกำลังใจให้ค่ะ ปล. น้องหล่อเหมือนเจ้าฮะจริงๆค่ะ จากคุณ : แม่ปันเป้ย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 18:09:59

ความคิดเห็นที่ 64 ก่อนกลับบ้าน ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ แม่ก้อยอยู่กับออทิสติกของลูกมาหลายปี ได้รับกำลังใจจาก Pantip เสมอ หลายปีที่ผ่านมา แม่ก้อยได้คำตอบกับตัวเองว่า ออทิสติกของลูก แก้ไขด้วยเราคนเดียวไม่ได้ อาจมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ซื้อได้ด้วยเงิน เพื่อบำบัดรักษาอาการของลูก แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด กลับเป็นสิ่งที่ซื้อด้วยเงินไม่ได้ มันคือ “โอกาส” ที่จะได้รับจากผู้คนรอบข้างในสังคม โรคของลูกไม่ได้ต้องการความสงสาร หากแต่ต้องการโอกาสที่จะใช้ชิวิตในสังคมของคนปกติ เพื่อพัฒนา ความคิด ทักษะทางสังคม เพื่อให้ใช้ชิวิตที่สามารถพึ่งพาตัวเองได้ ช่วยกันส่งต่อกำลังใจนี้ ให้กับพ่อแม่เด็กพิเศษทุกคนค่ะ มันอาจจะมีวันที่ท้อแท้ หมดหวัง เสียใจ มีน้ำตา แต่เท่าที่ผ่านมา.. เรามี"วันดี" มากกว่าวัน"ไม่ดี" พรุ่งนี้มาคุยกันต่อนะคะ ท่านใดมีคำถาม ต้องการข้อมูลเพิ่มเติม ฝากไว้ในกระทู้ได้เลยค่ะ Rachel Karen Greene – ขอบคุณที่มาเชียร์เป็นคูหาแรกค่ะ La Vie en Rose..Nana – ขอบคุณสำหรับแรงใจค่ะ kanu_memphis – อยู่เรือลำเดียวกัน ร่วมด้วยช่วยเป็นกำลังใจนะคะ N_katae – ขอบคุณที่โหวตให้ค่ะ noo-uan – ส่งข่าวว่าสบายดีทุกคนค่ะ ขอบคุณที่เป็นแฟนนานุแฟนกันมานานค่ะ กิฟฟิน – หยิบเสื่อมาปูด้วยนะคะ หนังเรื่องนี้ยาวมากกกกกกกกกกกก ขอเตือน รังสิต (รังสิตปทุม) – ขอบคุณค่ะ ตามมาเรื่อยๆนะคะ นู๋กำไร – ยินดีต้อนรับค่ะ หนังชีวิตยาวนิดนะคะ aimmy-2009 (aimmy-2009) – ดีใจที่เจอคนคุ้นเคยค่ะ เป็นผู้ช่วยในห้องลุงหมอหรือเปล่าคะ น้องซัน – ขอบคุณที่แวะมาคุยกันค่ะ Freedom and Justice – อยู่เป็นเพื่อนกันนานๆนะคะ หายใจเข้า..กลั้นใจนิ่ง – ขอบคุณค่ะ ชื่อ Login อ่านแล้วนึกถึงตอนลูกฝึกว่ายน้ำจัง ห่านดินกินหญ้า ห่านฟ้ากินยุง – ขอบคุณค่ะ ชื่อ Login ได้ใจมั่กๆ Lord of Rabbit  – ขอบคุณค่ะ ตามมาเรื่อยๆนะคะ โยเย (บัวเวียดกง) – ปัญหามีไว้ให้แก้ค่ะ กลุ้มได้ แต่อย่านาน... good time for remember – ชอบชื่อ Login ค่ะ “เวลาดีดี มีไว้สำหรับจดจำ” แม่น้องบูม – ขอบคุณที่ช่วยลุ้นค่ะ หนูมินนี่ – หนังชีวิต ถูกต้องแล้วค่ะ วิศวะต่างแดน – อยู่แดนไหนคะ ดีใจที่ชอบค่ะ แม่น้องปุญ (nuluck) – เชียร์ให้หัดว่ายน้ำให้เป็นนะคะ แรกๆก็ยากหน่อย แต่พอเป็นแล้วก็หายห่วง ทำอะไรก็ไม่อร่อย – ทำไม Login คุณ .. ตรงกับลักษณะการทำอาหารของแม่ก้อยเปี๊ยบเลย พี่เอเธนส์+น้องเอเชีย – อย่าลืมแวะมาติดตามเรื่อยๆนะคะ z_lover – ขอบคุณเช่นกันค่ะ แม่น้องเอเอ – เอาใจช่วยแม่น้องเอเอค่ะ ไม่ต้องรอหมอบอกก็ได้ค่ะ อะไรที่ยังมีข้อบกพร่องอยู่ เราก็รีบแก้ไขได้เลย แอล (aal990) – แปะแล้ว มาเอาคืนด้วยนะคะ 5555 ดวงเด่นเดือน (ดวงเด่นเดือน) – ขอบคุณที่มาระลึกความหลังกันอีกรอบค่ะ noi&poj – แม่ก้อยก็ปลื้มกับคำชมค่ะ (บ้ายอ) saengchot – ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ (ชอบจัง) แม่ปันเป้ย – MV ชิ้นนี้เป็น Master piece เลยนะคะ (เพราะทำไว้อันเดียว) 555 ดีใจที่ชอบค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 53 18:48:37 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 18:47:54

ความคิดเห็นที่ 65 แม่ก้อยคะ...จำนวนเด็กออทิสติกเพิ่มขึ้นตามปีที่ผ่านไป... ทุกครั้งที่มีปัญหา หรือรับรู้่ว่าลูกของเพื่อนคนใด ทำท่าว่าจะเป็น.. เราจะส่งลิงค์กระทู้ หรือบล้อค ของแม่ก้อยไปให้เขาเสมอ ขอบคุณ...ที่แบ่งปัน ขอบคุณมากๆค่ะ จากคุณ : noo-uan เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 19:13:07

ความคิดเห็นที่ 66 ^^ จากคุณ : MONROVIA เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 19:55:25

ความคิดเห็นที่ 67 แม่ก้อยกับพ่อวีครับ I'm so proud of you. จากคุณ : muay (simpson-muay) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 20:12:06

ความคิดเห็นที่ 68 ขอบคุณคุณก้อยค่ะ ที่เสียสละเวลามาแบ่งปันประสบการณ์ เรื่องนี้เป็นประโยชน์มาก ๆ เลยค่ะ จากคุณ : Darling อย่าให้รักเราสูญพันธุ์ เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 20:23:00

ความคิดเห็นที่ 69 เป็นเรื่องที่เรายกให้ว่าดีที่สุดในรอบสี่เดือนที่เคยอ่านมาเลยค่ะ ...ประทับใจจริงๆ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 20:50:30

ความคิดเห็นที่ 70 เป็นกำลังใจเล็กๆ เพื่อพลังความรักที่ยิ่งใหญ่ของแม่ก้อยตลอดไป จากคุณ : lukyloma เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 21:05:05

ความคิดเห็นที่ 71 อ่านรวดเดียวจบด้วยตวามตื้นตัน และซาบซึ้งในพลังรักอันยิ่งใหญ่ ข้อมูลนี้มีประโยชน์มากจริงๆ สำหรับพ่อแม่ที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษ ทางเดินนั้นยาวไกลนัก แต่คุณก้อยโชคดีที่มีสามีแสนประเสริฐ เพราะการเดินทางไกลนั้นเราต้องจูงมือกันไป ต้องมีคนช่วยประคองเวลาอ่อนล้า ในฐานะที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษเหมือนกัน แต่โชคดีที่ทางเดินของเราสุดแค่ปลายอุโมงค์ ไม่ใช่การเดินทางไกลสุดขอบฟ้าเช่นคุณก้อย ถ้าให้คะแนนความเป็นแม่ของดิฉัน คงได้แค่ 20% ของคุณก้อย เป็นกำลังใจให้พบสายรุ้งที่สุดขอบฟ้านะคะ อย่างน้อยน้องนนท์ก็หล่อมากมาย ชนิดที่ว่าเด็กธรรมดาหลายคนต้องยอมแพ้แหละ แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 53 21:43:43 จากคุณ : แม่น้องเม่น เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 21:39:58

ความคิดเห็นที่ 72 สอนลูกยังไงดี - 1 เมื่อตอนที่เริ่มไปหาคุณหมอคนแรกๆ และ ได้รับคำแนะนำให้ฝึกพัฒนาการของลูกด้านการพูด การคุย ตลอดจนทักษะต่างๆ ที่เด็กๆวัยเดียวกันทำได้ นั้น แม่ก้อยรู้สึกสับสนว่า จะทำวิธีไหนดีคุณหมอส่วนมากก็ไม่ได้ให้คำแนะนำที่เราเห็นภาพ และ เอามาปฎิบัติใช้กับลูกได้เอาเสียเลย ..เราก็ทำมั่ง ไม่ทำมั่ง ไปตามเรื่องตามราว เมื่อรู้ว่าลูกเป็นออทิสติก แม่ก้อยเริ่มหาความรู้จากหลายๆที่ ทั้งใน internet และงานสัมมนาทั้งจากหน่วยงานของรัฐ และ ชมรมต่างๆ ..การไปสัมมนานอกจากจะทำให้รู้ข้อมูลเรื่องออทิสติกแล้ว ยังได้รับฟังข้อมูลจากผู้ปกครองเด็กออทิสติกโดยตรง ซึ่งมีทั้งปัญหา ทั้งที่รุนแรงและเบาบางแตกต่างกันไป นอกจากนี้ ยังได้รับฟังเทคนิค และ เคล็ดลับ เด็ดๆที่แม่ก้อยฟังแล้ว”ทึ่ง” บันทึกตอนนี้..อยากจะรวบรวม เคล็ดลับ ข้อควรระวัง และ เทคนิคต่างๆ ที่แม่ก้อยได้ฟัง ได้อ่านจากหลายๆแหล่ง รวมทั้ง ที่คิดขึ้นมาเองบ้าง เพื่อรับมือกับสถานการณ์ต่างๆที่ลูกเป็น วิธีการบางอย่างแค่คิดก็ “ตลก”พอสมควร แต่หลายๆครั้งวิธีการ”ตลก” เหล่านี้ ใช้ได้ผลดีกับเด็ก (ที่แม่ตลกไม่ออก)แบบลูก ก่อนจะเข้าสู่เทคนิคการสอนให้ลูกเรียนรู้ในสิ่งต่างๆ แม่ก้อยอยากจะพูดถึง การควบคุมพฤติกรรมที่ไม่ดีของลูกก่อน มี”สิ่งเร้า”หลายอย่างที่เด็กออทิสติกตอบสนองต่อสิ่งเหล่านี้ผิดปกติ พ่อแม่ต้องสังเกตว่าเวลาลูกเริ่มมีพฤติกรรมผิดปกติ มี”อะไร” รอบๆตัวลูกที่ผิดปกติหรือไม่ .เด็กออทิสติกส่วนใหญ่จะมีความไวของระบบประสาทสัมผัสที่มากกว่าปกติ มีเสียงหลายแบบที่เด็กไม่ชอบ เช่นเสียงระฆัง เสียงลากเก้าอี้ เ สียงเครื่องกรอฟัน เสียงปัตตาเลี่ยนตัดผม เสียงแหลมๆ เป็นต้น การแก้ไขก็มีหลายแบบ เช่น พาเด็กห่างออกจากเสียงที่ไม่ชอบ หรือ หากเป็นเสียงลากเก้าอี้ก็เพียงแต่หายางหรือ ผ้ามารองที่ขาเก้าอี้เสีย ..มีหลายบ้านที่ชอบดูทีวี ฟังวิทยุเสียงดังๆ ตลอดจนพูดเสียงดัง ..ต้องลองลดเสียงดูบ้างค่ะ ถ้าไม่มีตัวกระตุ้นที่เด็กไม่ชอบมารบกวน ส่วนใหญ่เราจะควบคุมพฤติกรรมได้ดี... ลองสังเกตว่าลูกชอบเอามืออุดหู หรือ ไม่ และจะทำเมื่อไหร่ ถ้าหาสาเหตุเจอและหลีกเลี่ยงได้ จะดีขึ้นนะคะ พ่อแม่ที่ชอบขึ้นเสียง เสียงดัง เสียงแหลมสูง เวลาลูก”อาละวาด” พูดกันไม่รู้เรื่อง ...อย่างนี้ต้อง”คิดใหม่ ทำใหม่” เลยค่ะ ลองสังเกตดูนะคะ ลูกร้องเสียงดัง เราก็เสียงดังใส่ อะไรเกิดขึ้นบ้าง ..ลูกอาจยิ่งเสียงดังอาละวาดเพิ่มขึ้น จนถึงขั้นควบคุมไม่ได้ ยกตัวอย่าง..ถ้าเราห้ามลูกไม่ให้เปิดปิดไฟ ...วิธี”โบราณ” คือ แม้ว่าเราจะอยู่ห่างออกไปหลายเมตร ตะโกนก่อนเลยเมื่อเห็น “อย่าเปิดไฟนะลูก” ร้อยทั้งร้อย ลูกทำท่าไม่ได้ยิน และลูกก็ยังทำอยู่(ของชอบนี่นา) เราเริ่มลุกขึ้น ปากก็ยังทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ...อย่าเปิดไฟนะลูก ...ลูกก็ยังไม่หยุดเราก็เริ่มพูดดังขึ้น ยาวขึ้น โมโหมากขึ้น (ทำไมลูกไม่หยุด(วะ)) แม่บอกว่า อย่าเปิด ยังเปิดอีกพูดไม่รู้เรื่องหรือไง เดี๋ยวแม่ตีนะ.. พูดจบ..เราก็ถึงตัวลูก...ลูกก็เห็นเรา รู้ว่าเราโกรธ เธอก็เริ่มโวยวาย ลงไปชักดิ้นชักงอ แผลงฤทธิ์ แม่มีสองทางเลือก...ตีเลย หรือ ใจอ่อน ยอมลูก อยากทำก็ทำละกัน ...แล้วทุกอย่างก็จะ”วนเวียน” และ“เวียนวน” อยู่แบบเดิม วิธี”คิดใหม่ ทำใหม่” ของแม่ก้อย... อันดับแรก ต้องตั้งสติตัวเองก่อน ว่าเราจะต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้ เดินเข้าไปหาลูกทันทีที่เห็นว่าลูกกำลังทำ”ผิด” จับตัวลูก และ พูดเบาๆ แต่หนักแน่นข้างๆหู...”ไม่เปิดไฟ..ไม่ถูกครับลูก” พูดจบปุ๊บดึงลูกออกจากตรงนั้นทันที คุณลูกอาจร้องโวยวาย (แค่เริ่มๆ) เราก็รีบชวนไปทำอย่างอื่นที่เรา”มั่นใจ”ว่าลูกชอบกว่า เช่น “แม่ว่า..เราไปกินไอติม..กันดีกว่า” ว่าแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้ พาไปกินไอติมทันที หรือ อาจเตรียมไอติมไว้ก่อน แล้วยื่นไอติมให้ ชวนว่าเราไปนั่งทานที่สนามดีกว่า ไม่ว่ากี่ครั้งที่ลูกทำ..เราก็ต้องทำแบบนี้ทุกครั้ง..พึงระลึกเสมอว่า...ลูกเป็นเด็กพิเศษ พ่อแม่ต้องหูตาไว วิ่งเร็ว และ แข็งแรง...ฮ่า.. ที่สำคัญ...ต้องพูดเหมือนเดิม แต่วิธีการเบนความสนใจ ควรเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ไม่อย่างนั้นลูกอาจเข้าใจว่า เวลาอยากกินไอติมต้องเปิดปิดไฟ แล้วจะได้กิน...อย่างนี้ต้องระวังค่ะ... ข้อควรจำ คือ ...ต้องขยันเดิน และ หัดให้ตัวเองมีความไวเป็นเลิศ เสียงเรากับตัวเราต้องถึงตัวลูกพร้อมกัน อย่าใช่คำว่า”ไม่” พร่ำเพรื่อ ประเภทลูกจะหยิบจะจับอะไร ได้ยินแต่เสียง”ไม่”ตลอด อย่างนี้ พ่อแม่ต้องปรับปรุงค่ะ ที่สำคัญต้องปรับพฤติกรรมไม่ดีทีละอย่าง เลือกที่ดูว่าเป็นอันตรายที่สุดก่อน ลูกอาจมี”นิสัย”ไม่ดีหลายอย่าง ของคุณนนท์ เช่น ชอบกดชักโครก ชอบเปิดปิดไฟ ชอบหมุนตัว ชอบมองด้วยหางตา ชอบมองไฟ เราต้องเลือกแก้ไขทีละอย่าง ลองนึกภาพว่า ลูกกดชักโครก เราก็ตะโกน..ไม่กดชักโครกนะลูก เสร็จแล้วลูกวิ่งไปเปิดปิดไฟ เราก็..ไม่เปิดปิดไฟนะลูก จับยังไม่ทัน อ้าว...วิ่งทำตาเหล่ราวบันไดอีกแล้ว เราก็...ทำไมมองอย่างนั้น..ไม่ถูกครับลูก ...อะไร อะไรก็..ทำไม่ได้...ลูกคงกลุ้มพิลึก.. ว่ากันด้วยเรื่องต่อไป..อาการ Hyper หรือ ซนมาก ..ทำยังไงดี บางทีอาการดังว่า ก็เกิดจากการง่วงนอนแล้วยังไม่อยากนอก เด็กๆจึงกระตุ้นตัวเองด้วยการวิ่งไปวิ่งมากระโดดขึ้นๆลงๆ ค้นข้าวของ ประกอบด้วย อารมณ์หงุดหงิด ทำให้พูดกันไม่รู้เรื่องมากขึ้น มีหลายวิธีที่จะลดอาการ hyper ได้ ...ถ้าลูกชอบวิ่งไปวิ่งมา ลองให้ใส่รองเท้าหุ้มข้อหนักๆ อันนี้ช่วยได้ เพราะยิ่งวิ่ง ยิ่งเมื่อย เด็กที่ hyper มากๆ ให้หาถุงทรายหนักๆมาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อหรือกางเกง แต่ควรจะเอาออกเป็นช่วงๆไม่อย่างนั้นร่างกาย จะปรับตัวได้ และใช้ไม่ได้ผล ควรใช้แต่พอดี เมื่ออาการลดลง ก็เลิกใช้... เด็กที่ชอบกระโดดขึ้นๆลงๆ ตำราท่านว่า ให้เราหากิจกรรมที่ทำอาการแบบเดียวกันแต่สร้างสรรค์กว่า เช่น ให้กระโดดบนกระดานสปริง อาจให้นับเลขไปพร้อมๆกัน แล้วเลิกเมื่อนับจบ (เป็นการหัดฟังคำสั่ง และ ให้เรียนรู้ว่ามีเป้าหมายในการทำ) หรือว่า วางรูปต่างๆ ไว้บนพื้น แล้วให้กระโดดไปหารูปตามคำสั่ง เมื่อลูกเริ่มรู้กติกา เค้าจะรู้สึกสนุก และ ยอมทำตาม เด็กที่ชอบหมุนตัวเอง ก็หัดให้นั่งชิงช้า แกว่งไปมา จังหวะการแกว่งที่สม่ำเสมอ จะทำให้เด็กรู้สึกสงบลงได้นะคะ หรือ ลองเอาผ้าห่มมาห่อตัวไว้แล้วให้กลิ้งไปบนพื้นห้อง สอนให้รู้จักทิศทาง เช่น กลิ้งไปทางขวา กลิ้งไปทางซ้าย กลิ้งไปหยิบของแล้วเอาไปใส่ตะกร้าเป็นต้น พฤติกรรมสุดฮิตของเด็กออทิสติก คือ การ”ติด”สิ่งของ หรือ “ติด”การกระทำบางอย่าง เช่น ชอบอ่านหนังสือเล่มเดิม ต้องมีของถือในมือตลอดเวลา ชอบดูรูปรถไฟเท่านั้น..จะแก้อย่างไรดี... “หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง” เทคนิคนี้ใช้ดีและได้ผลไวค่ะ คุณนนท์เคยชอบดู poster รูปผักต่างๆ ในยามฮิต ลูกจะนั่งดู poster ใบนี้ได้เป็นนาน ดูไปพูดชื่อผักต่างๆไป ซ้ำไปซ้ำมา ไปไหนต้องหิ้ว poster ยักษ์ใบนี้ไปด้วย poster  หรือหนังสือเล่มอื่นก็ไม่อยากดู ในเมื่อลูกชอบ แม่ก้อยก็เริ่มแผนการใหญ่ แวะร้านหนังสือหา poster รูปผลไม้มาเพิ่ม แล้วก็ไปหาซื้อผักผลไม้ปลอมทั้งหลายที่มีอยู่ใน poster อันไหนซื้อไม่มีก็ไปตลาดหาของจริงเอาไว้ ถึงบ้านเห็นลูกกำลังเมามันกับ poster ผักอันโปรด เราก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ หยิบผักในถุงมาทีละอย่าง ..พูดไป..ฟักทอง...แล้วก็เอาฟักทองไปวางบนรูปฟักทองใน poster ..แรกๆ เธอก็เอาฟักทองของเราออก เราก็ไม่รู้ไม่ชี้อีก..หยิบออกมาอีกหนึ่งอย่าง พูดไป..กะหล่ำปลี..แล้วก็เอากะหล่ำปลี ไปวางบน poster ตอนนี้ลูกเริ่ม งง ว่า เอ๊ะแม่มีหลายอย่างแฮะ..เราต้องรีบฉวยโอกาสทอง..หยิบผักมาวางให้หมด พูดไปวางไป ด้วยท่าทางสนุกสุดขีด.. ชวนให้ลูกจับผักของจริงของเรา ชี้ให้ดู ตรงนี้เรียกก้าน ตรงนี้เรียกใบ ขาวๆยาวๆนี้เรียกว่า ราก.. จากนั้น...เป็น step 2 เอาผักของจริงออกมาจาก poster ยื่นฟักทองให้ลูก แล้วออกคำสั่ง...จับคู่ให้ฟักทองครับลูก ถ้าเธอ งง เราก็ทำเป็นตัวอย่าง พูดไป..จับคู่ให้ฟักทอง ก็เอาฟักทองวางลงไป ยื่นกะหล่ำปลีให้ลูก..จับคู่ให้กะหล่ำปลีครับลูก.. ท่านผู้ชมคะ...คุณลูกชายเธอสนุกมาก พอลูกวางได้ถูกต้องเราก็ออกคำสั่งใหม่...เอามะเขือเทศใส่ตะกร้าครับ... ถ้าลูกทำไม่ได้ เราก็ทำให้ดู ทำกลับไปกลับมา ให้วางให้ถูกต้อ งหยิบมาคืนให้ตรงตามคำสั่ง พอเห็นว่า สนุกได้ที่ก็เริ่มแผนใหม่... เอา poster ผลไม้ออกมา..บอกลูกว่า...เรามาดูผลไม้กันบ้างนะครับ ถ้าแรกๆเธอยังไม่สนใจ ยังสนุกสนาน กับผักสุดโปรด เราก็ไม่ต้องสนใจ เราก็ต้องทำท่า ชื่นชมกับผลไม้ ของเราไป เอาผลไม้ของจริงออกมาวาง แบบที่เราทำกับผัก พูดเองเออเอง หรือ จะหาผู้ช่วยมาก็ อาจะสมบทบาทยิ่งขึ้น แป๊บเดียว...เดี๋ยวลูกก็หลงกลเรา เมื่อลูกเริ่มสนใจ poster ผลไม้เราก็ต้องเตรียมหากิจกรรมอย่างอื่นมาเสริม..อย่าปล่อยให้ลูก”ติด”กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งนานๆ ตำราว่าไว้...พฤติกรรมที่เกิดบ่อยๆและซ้ำซากจะปิดกั้นการเรียนรู้ต่อสิ่งใหม่ แต่จะสามารถเอาไปสร้างสรรค์สู่สิ่งใหม่ได้ ว่าไปแล้ว..หัวใจของเทคนิคต่างๆ คือ การนำพฤติกรรมที่ไม่ดี(ซึ่งลูกชอบ) มาใช้ให้เป็นประโยชน์นำทางไปสู่การแก้ไข และ ปรับเปลี่ยนให้มีเป้าหมาย ตลอดจนเป็นแรงจูงใจให้ทำสิ่งอื่นๆได้มากขึ้นนะคะ เข้าทำนอง...พลิกวิกฤติให้เป็นโอกาสค่ะ อาจจะฟังดู”ไม่ยาก” แต่จริงๆแล้ว..ส่วนที่ยากที่สุดคือ ความอดทน และ อดกลั้นที่จะไม่โกรธ หรือ โมโหกับอาการของลูก ที่ขาดไม่ได้ คือ ความสม่ำเสมอในการแก้ไขพฤติกรรม และ การปฎิบัติในทางเดียวกันของทุกคนในบ้าน แม่ก้อยว่า...ตรงนี้...ยากที่สุด อย่าว่าแต่..การ”รบ”กับ”เด็กพิเศษ”.เลยค่ะ แม่ก้อยว่า...”รบ”กับเด็กทุกคน...คงปวดหัว...เหมือนๆกันแต่ รบกับเด็กพิเศษอาจต้องกินยาหลายเม็ดหลายขนานมากกว่า ...(หรือเปล่าหนอ...) บทความตอนนี้..ชักจะยาวเกินไปหน่อย...มาต่อกันในตอนหน้านะคะ ...ตอนหน้า..แม่ก้อยจะคุยเรื่องหัดให้ลูก”คุย” กับ เรียนหนังสือกับลูก ค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 53 22:14:12 จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 22:05:12

ความคิดเห็นที่ 73 ขอบคุณที่มาแบ่งปันประสบการณ์คะ เป็นกำลังใจให้คะ จากคุณ : Atom07 เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 22:11:56

ความคิดเห็นที่ 74 เป็นกำลังใจให้คุณแม่ก้อยคนเก่ง และคุณพ่อวีคนเก่งด้วยนะคะ ขอให้น้องนนท์หายจากอาการออทิสติกและเป็นเด็กปกตินะคะ จากคุณ : นภันต์-สุดขอบฟ้า เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 22:16:09

ความคิดเห็นที่ 75 สอนลูกยังไงดี - 2 สอนลูก” ภาคนี้ ว่าด้วยเรื่อง ทำอย่างไร..ลูกถึงจะ”คุย”กับเรา ???? ก่อนจะไปในรายละเอียด ต้องอธิบายให้ฟังกันก่อนว่า “พูด”กับ”คุย” สำหรับเด็กออทิสติกจะไม่เหมือนกับเด็กทั่วไปเท่าไหร่นัก “พูด” คือ การเปล่งเสียงออกมาให้เป็นคำที่มีความหมาย “คุย” คือ การสื่อสารความต้องการ ความคิด มีการตั้งคำถาม ฟังคำตอบ สำหรับคุณนนท์..เธอเริ่ม”พูด”ได้ตั้งแต่ขวบนิดหน่อย คำพูดแรกที่ลูกเอื้อนเอ่ยคือ “เอ บี ซี” ถ้าถามว่า คุณนนท์”คุย”เป็นเมื่อไหร่...อันนี้ตอบได้ว่า ลูกพึ่งเริ่ม”คุย”เมื่อซัก 6 เดือนที่แล้วนี่เอง จากขวบกว่าๆ ถึง สามขวบครึ่ง ส่วนใหญ่...จะเป็นแม่ก้อย ที่”คุย”อยู่ฝ่ายเดียว ..ซึ่งผลที่ได้รับจากการ”คุย” ส่วนใหญ่ คือ การนิ่งเฉย ไม่หือ ไม่อือ จากคุณลูก การคุยของเราในช่วงแรก..จึงเป็นการ”ถามเอง” แล้วก็”ตอบเอง” ทั้งสิ้น การสอนให้ลูก”คุย” ตามตำรา(อีกแล้ว) บอกไว้ว่า เด็กๆจะมีกระบวนการพัฒนาทางภาษาพูด โดยเริ่มจากการเก็บสะสม”คำศัพท์”ก่อน แม่ก้อยเอง..ด้วยเหตุบังเอิญ..ก็เริ่มจากตรงนี้เหมือนกัน เนื่องจากลูกชอบดูหนังสือมาก เราก็ชอบอ่านหนังสือให้ลูกฟัง คุณนนท์เธอจึงสะสมคำศัพท์ไว้มากมายในสมองน้อยๆของเธอ แต่..ปัญหาในการสะสมคำศัพท์ของลูก คือ ...ลูกรู้จักแต่”คำนาม” (ในบทความตอนเก่าๆ แม่ก้อยได้พูดถึงไปแล้วว่า..ทำไม ลูกถึงตอบคำถามว่า”นี่อะไร”ได้อย่างน่าทึ่ง) การสอนให้ลูกรู้จัก คำกริยา คำบุพบท (บอกตำแหน่ง) คำวิเศษณ์ (คำขยายกริยา) คำคุณศัพท์(ขยายคำนาม) คำแบบนี้...เป็นคำศัพท์ประเภท”ปราบเซียน” สำหรับแม่ก้อยจริงๆค่ะ สำหรับ คุณนนท์..การสอนที่ได้ผลเร็ว คือ การสอนผ่านการ”ร้องเพลง” แม่ก้อยพบว่า การสอนร้องเพลงประกอบท่าทาง เป็นวิธีการหนึ่งในการ”สื่อสาร”กับลูกได้เหมือนกัน เพลงแรก ที่แม่ก้อยรู้จักในงานสัมมนางานหนึ่ง ฟังแล้วต้องรีบจดบันทึกไว้ ..นี่คือ ผม นี่คือ หน้าผาก นี่คือ ปาก นี่คือ ลูกตา นี่คือ ขา นี่คือ หน้าแข้ง เอาไว้แกว่ง เขาเรียกว่า แขน ..อันแบนๆ เขาเรียกว่า สะโพก เอาไว้โยก แซมบ้า แซมบ้า .. สอนลูกร้องเล่นเต้นระบำเพลงนี้เพลงเดียว ได้กำไรหลายต่อค่ะ นอกจากคำศัพท์เรื่องส่วนต่างๆของร่างกายแล้ว ด้วยจังหวะและท่าทางของเพลง ทำให้ลูกเริ่มสนใจ และ เลียนแบบท่าทางตลกๆจากแม่ก้อย เมื่อลูกเริ่มจำเพลงและท่าทางได้แล้ว เราก็เอามาประยุกต์ต่อได้อีกหลายเรื่อง เช่น เราจับผม แล้วร้องนำว่า ..”นี่คือ ” แล้วหยุด คุณลูกจะเริ่มสงสัยว่า ทำไมเราไม่ร้องต่อ เราก็”ลุ้น”ว่า เธอจะเงยหน้ามองเราไหม..ถ้ามองก็ ร้อง”ไชโย” ในใจ แต่ถ้ามอง แล้วลูกร้องต่อด้วยว่า “ผม” อย่างนี้ให้ยิ้มหวานที่สุด ให้ลูกหนึ่งที แล้วชมว่า”เก่งมากครับ” จากนั้นก็เอามือแตะหน้าผาก แล้วก็ร้องนำต่อว่า”นี่คือ..” แล้วก็หยุดอีก รอลูกมาต่อว่า “หน้าผาก” มุขแบบนี้ใช้ได้อีกพักใหญ่ มุขที่แจ๋วที่สุดของเพลงนี้ อยู่ตรง”แซมบ้า แซมบ้า” ค่ะ ตอนร้องครั้งแรก ต้องร้องพร้อมท่าประกอบให้สนุกที่สุด เพื่อเรียกร้องความสนใจ จากนั้นก็ปรับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ อาจใช้อุปกรณ์เพิ่ม เช่นทำพู่ฟูฟู หลายๆสี แล้วบอกว่า “แซมบ้า แซมบ้า สีเขียว” ให้ลูกหยิบมาเขย่าตามสีที่เราบอก หรือ บางทีอาจใช้ผู้ช่วยหลายคน เช่น”แซมบ้า แซมบ้า กับคุณพ่อ” แล้วให้คุณพ่อวิ่งมาเต้นกับลูก ...ทำนองนี้ค่ะ เพลงที่เหมาะกับการเริ่มต้นสอน”คำกริยา” คือ เพลงนี้ค่ะ ....หากว่าเรากำลังสบาย จงตบมือพลัน (แล้วก็ตบมือสองที) หากว่าเรากำลังสบาย จงตบมือพลัน (แล้วก็ตบมืออีกสองที) หากว่าเรากำลังมีความสุข ลืมเรื่องทุกข์ใดใดทุกสิ่ง จะประวิงอะไรกันเล่า จงตบมือพลัน (ตบมือสองที).... จากนั้นก็เปลี่ยน”ตบมือ” เป็นคำกริยาง่ายๆ เช่น หัวเราะ (แล้วก็หัวเราะฮ่า ฮ่า) กระโดด บ๋ายบาย ส่งจูบ กอดกัน ยืนขึ้น นั่งลง เริ่มด้วยคำง่ายๆก่อนนะคะ ให้ดีต้องมีคนมาช่วยกันเล่นหลายๆคนหน่อยค่ะ ว่าต่อไปด้วยเรื่องคำ”บุพบท” คำแบบนี้จะบอกตำแหน่ง เช่น ขึ้น ลง บน ล่าง ใกล้ ไกล ..ก็ต้องมีกลยุทธพิเศษอีกเหมือนกันค่ะ โดยปกติ เด็กออทิสติกจะเข้าใจได้ง่าย ถ้าเราอธิบายจากภาพ ทีนี้ ถ้าเป็นภาพของคำนาม พวก คน สัตว์ สิ่งของก็หาได้ไม่ยาก แต่ ภาพ บน ล่าง ใกล้ ไกล จะหาจากไหนล่ะ.. ต้องอาศัยอุปกรณ์ช่วยค่ะ ท่านผู้ชม.. ขึ้น กับ ลง เป็นตัวอย่าง ลองหาเครื่องบินเด็กเล่นมาลำหนึ่งนะคะ ...เราก็จับเครื่องบินทำท่าบินขึ้นจากโต๊ะ แล้วเราก็บอกสั้นๆว่า “ขึ้น” ทำท่าบินไปบินมาซักพักนึง ก็จับเครื่องบินทำท่าร่อนลง แล้วก็พูดสั้นๆว่า “ลง” ให้สนุกกว่านั้น ถ้าลูกชอบตัวหนังสือ เขียนคำว่า “ขึ้น” กับ”ลง” ใส่กระดาษ post-it หรือ ถ้าชอบพวกเครื่องหมาย ก็อาจใช้ “ลูกศร” ชี้ขึ้น กับ ชี้ลง ก็ได้ ตอนเครื่องบินขึ้น ก็หยิบเอาคำว่า “ขึ้น” ไปแปะไว้ด้วย ทำแบบเดียวกันตอนเครื่องบิน”ลง” ต่อไป ทำท่าอย่างเดียว แล้วถามลูกว่า “เครื่องบินกำลังทำอะไรครับ” ถ้าลูกตอบได้เลยว่า “ขึ้น” ให้หอมแก้มซ้ายขวาของลูกสองที (ฮ่า) ยื่นกระดาษ หรือ ลูกศร ”ขึ้น” กับ”ลง” ให้ลูก แล้วบอกลูกว่า “ช่วยแต่งตัวให้เครื่องบินด้วยครับ” ถ้าลูกเลือกได้ถูกต้องด้วย...ไปทวงหอมแก้มซ้ายขวาจากพ่อบ้านอีกสองที (อันนี้ให้มาหอมเราเป็นรางวัล....) นอกจากนี้ เทคนิคการใช้กระป๋องไม้จิ้มฟันแบบของครูณี ก็ใช้ได้ผลเหมือนกัน (อยู่ในตอน”ครูณี”) คุยต่อไปเรื่องคำขยายคำนาม เช่น เล็ก ใหญ่ ร้อน เย็น อ้วน ผอม ประเภทนี้กันบ้าง สำหรับแม่ก้อย..สอนผ่าน”อาหารการกิน” ง่ายที่สุดค่ะ ยกตัวอย่าง เล็ก กับ ใหญ่ .... ตักโอศครีม คำใหญ่ให้ลูก แล้ว บอกว่า “ไอศกรีมคำใหญ่” (ต้องใหญ่จริงๆนะคะ อย่าขี้โกง) จากนั้นก็ตักไอศกรีม คำเล็กมากๆ (ติดปลายช้อน) ก็ได้ค่ะ แล้วบอกว่า “ไอศกรีมคำเล็ก” ทำอย่างนี้ซัก สองสามรอบ แล้ว เริ่มถามลูกว่า “ลูกจะทานไอศกรีม คำเล็ก หรือ คำใหญ่” กติกาที่ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด คือ ต้องให้ลูกรู้ว่า “พูดอะไร ได้อย่างนั้น” ลูกต้องการ”คำใหญ่” แน่ๆค่ะ แรกๆ ลูกจะพูดตามคำหลังสุดของเรา เช่น เราถามว่า คำใหญ่หรือ คำเล็ก เธอก็จะตอบว่า คำเล็ก ถ้าเปลี่ยนคำถามใหม่...คำเล็ก หรือ คำใหญ่..เธอก็จะตอบว่า คำใหญ่ ไม่ว่าลูกตอบอะไร ก็ตักให้แบบนั้นค่ะ ไม่กี่รอบ เธอจะเริ่มจับไต๋ได้ และ ตอบได้ถูกต้องขึ้น ...ลองไปใช้มุขนี้ดูนะคะ... อีกวิธีที่ได้ผลดีคือ การสอนไปคุยไป เกมส์ที่ทำให้ลูก”หลงกล” มาสนุกด้วยกัน คือ การหาของที่อยู่ในถุง หรือ อาจจะเอาสิ่งของไปหมกไว้ในกระบะทรายแล้วให้ลูก”งม” หา โดยไม่ต้องมองก็ได้ค่ะ ขั้นแรก อาจต้องใช้ของที่เหมือนกับอันที่เราหมกไว้ในทรายให้ลูกดูเป็นตัวอย่างก่อน แล้วก็ให้ลูกหาแบบเดียวกัน ควรใช้ของอันใหญ่ๆ ลูกรู้จัก และมีรูปร่างที่”เดา”ได้ง่ายมาเริ่มต้นดูก่อน เช่น บล็อกรูปทรงต่างๆ วงกลม สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม หรือ ของเล่นเป็นรูปผลไม้ที่มีเอกลักษณ์ชัดเจน เช่น ทุเรียน ข้าวโพด กล้วย อย่าพึ่งลองที่รูปทรงคล้ายกันมาก เช่น ส้ม มังคุด ชมพู่ เริ่มแรก อาจใช้ของหมวดหมู่เดียวกันอย่างใดอย่างหนึ่งก่อน เช่น รูปทรง ผลไม้ เครื่องแต่งกาย เดี๋ยวนี้มีพวกแบบจำลองพลาสติกหาได้ง่ายค่ะ หรือ อาจตัดกระดาษทำเองก็ได้ วิธี”คุย” คือ บอกให้ลูก”หา”ของที่เราต้องการ แรกๆ อาจจับมือลูกไป”งม”หาด้วยกัน หาเจอแต่ละชิ้นก็ถามลูกถึงรายละเอียดของ”ของ”ที่เจอ เช่น ข้าวโพด...ตรงนี้เรียกเม็ดข้าวโพด เม็ดข้าวโพดสีอะไรครับ ตอนที่แม่ก้อยเล่นกับลูก จะมีข้าวโพดของจริงไว้ด้วย ถือโอกาสสอนลูก เรื่อง ของจริงกับของปลอมไปในตัว ของจริงมีกลิ่นแบบนี้ ของปลอมเป็นพลาสติกไม่มีกลิ่น ของจริงแกะเม็ดออกมากินได้ ของปลอมกินไม่ได้ ของจริงนิ่ม ของปลอมแข็ง สารพัดจะนึกอะไรได้ ..ก็ว่าไป.. “โม้”มาพอสมควร อยากจะย้ำว่า ปัจจัยสำคัญที่จะทำให้การ”สอน” ประสบความสำเร็จ ไม่เพียงแต่เราต้องอดทนและใจเย็น(เป็นน้ำแข็ง) เท่านั้นนะคะ การสอนทุกครั้งจะต้องเริ่มจากสิ่งที่ง่ายๆก่อนเสมอ ใช้คำพูด หรือ ประโยคเหมือนเดิม ในสถานการณ์ที่เหมือนกัน เรื่องของเรื่องคือ ต้องพยายามกระตุ้นให้ลูกเข้าใจและโต้ตอบ.. เราเองก็ต้อ งพูดไป ทำไปบ้าง ถามเอง ตอบเอง บ้าง ถามนำสั้นๆให้ลูกตอบบ้าง ...และอย่า”เบื่อ” ที่ต้องพูดคนเดียว... การสอนเด็ก”หุ่นยนต์” ไม่ได้สอนปุ๊บได้ปั๊บ โดยเฉพาะช่วงเริ่มต้น จะเป็นช่วงที่ลำบากที่สุด ยากที่สุด พ่อแม่จะรู้สึกท้อแท้ อดทนรอไม่ได้...และถอดใจเลิกฝึกไปก่อนเสมอๆ ที่สุดแล้ว..เราจะรู้สึกว่า ทำไมลูกยังไม่มีพัฒนาการที่ดีขึ้นเสียที ทุกครั้งก่อนสอนลูก...แม่ก้อยจะต้องท่อง”คาถา”ก่อนเสมอ ...อดทน...เข้มแข็ง ...เข้มแข็ง...อดทน... สลับไปสลับมาอย่างน้อย 3 รอบ “คาถา” นี้ ไม่สงวนลิขสิทธิ์ค่ะ.... จากคุณ : แม่ก้อย เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 22:19:22