ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
หลังจากที่ได้ระบายไปตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ
ขอบคุณหลายๆความเห็นที่แนะนำเรื่องเนอส หรือเดย์แคร์นะคะ แต่มนยังไม่อยากส่งเขาไปค่ะ มนกะให้มี่จังเข้าเตรียมอนุบาลเทอมสองตอนปลายปีหน้า อยากให้เขาพร้อมทั้งร่างกายและจิตใจค่ะ ตอนนั้นมี่จังก็สามขวบพอดี
อันนี้คงเป็นเรื่องนโยบายในบ้านค่ะ เพราะทุกอย่างคุณพ่อที่เข้มงวดของมี่จังได้วางไว้หมดแล้วค่ะ ไม่ใช่ว่ามนไม่กล้าคิดต่างแต่พูดกันถึงเหตุผลแล้วมนก็ยอมรับได้ค่ะ ก็เลยพบกันครึ่งทาง
คุณพ่ออยากให้เข้าอนุบาลตอนสามขวบครึ่งหรือสี่ขวบครึ่งไปเลย นี่ต่อรองกันแล้วค่ะเลยเป็นเข้าเตรียมตอนสามขวบ
เหตุผลที่สามีให้ คือต้องฝึกเขาให้รู้จักช่วยเหลือตัวเองให้ได้ระดับนึงก่อน เรื่องกินข้าว เข้าห้องน้ำ แต่งตัว และอื่นๆ สามีใช้วิธีคิดแบบของญี่ปุ่นค่ะ เขาบอกสิ่งเหล่านี้เหนื่อยมากกว่าจะฝึกได้ดี พ่อแม่ต้องเป็นคนรับผิดชอบ ไม่ใช่เอะอะก็ส่งไปให้คนอื่นทำ คนอื่นฝึก ลูกของเราต้องรับผิดชอบ ส่งออกไปเมื่อเค้าพร้อมแล้วน่าจะดีที่สุด
มี่จังถึงเป็นเด็กที่ช่วยเหลือตัวเองได้ในหลายๆเรื่อง
ทุกวันนี้มี่จังไม่ได้อยู่สังคมปิด แต่ตรงข้ามอยู่ในสังคมเปิดมากๆมี่จังมีเวลาเล่นทุกเย็นกะเพื่อนๆพี่ๆในคอนโดเดียวกันวันละสองสามชม
ส่วนเรื่องแม่บ้านมนก็จ้างค่ะ ทำวันเว้นวันแบบใหญ่ๆ ทำเสร็จก็กลับ ที่เหลือมนก็ทำเองอีกนิดๆหน่อยๆทุกวัน อันนี้สามียอมค่ะเพราะอยากให้มนสบายบ้าง(ทั้งๆที่เขาบอกแม่บ้านญี่ปุ่นจริงๆต้องทำทุกอย่างทังลูกทั้งงานบ้าน)แต่อันนี้เขายอมเพื่อผ่อนแรงให้มนบ้าง
ออกไปข้างนอกก็ไปอาทิตย์ละครั้งค่ะพามี่จังไปเรียน"ชิจิดะ" เสร็จก็กลับสังคมมี่จังทุกวันนี้ก็หลากหลายมากแล้วค่ะ
เรื่องเดย์แคร์เลยลำบากใจที่จะพูดค่ะ เพราะทุกอย่างตกลงไว้แล้ว เขาก็ยอมมาครึ่งนึงแล้ว มนจะไปล้ำเส้นก็ไม่ใช่นิสัยอีก...
ตอนนี้ก็ได้แต่อดทนสู้ค่ะเหลืออีกแค่ปีเดียว ยืนยันจะสู้ต่อไปค่ะ
ขอบคุณที่ให้กำลังใจอีกครั้งนะคะ
T_Tเหนื่อยจังอยากระบาย ภูมิใจที่ได้เลี้ยงลูกเอง แต่บางทีก็แอบอิจฉาคนที่มีพี่เลี้ยงคอยช่วยเหมือนกันนะ
