หากลูกเป็น "เด็กขี้ขโมย" คุณจะทำอย่างไร

พอดีเมื่อวานคุยกันถึงเรื่อง ตอนเด็กๆ กับรุ่นน้อง นึกขึ้นมาได้ว่า ตอนเด็กๆ เคยขโมยเงิน พ่อ แม่ ไหม รุ่นน้องบอกว่า ไม่เคย มีแต่หยิบเหรียญ 1 บาท 5 บาท ไปโดยไม่บอก (เอ่ออออ มันเรียกว่า แฮ้บ หรือ ขโมย เหมือนกันไหมหว่า) เราก็เลย เล่าเรื่องของเรา ซึ่ง น้องคงนั่งคิดในใจว่า เอ่อออ ใครอยากรู้เรื่องของแก หุหุ แต่ น้องก็ มีมารยาท ด้วยการ ฟัง....

ตอนเด็กๆ จำได้ว่า เรา เริ่มขโมย ของตั้งแต่ อนุบาล จำได้ วันหนึ่ง เห็นเพื่อนเอาสมุดระบายสี มาอวด ที่โรงเรียน พอเห็น นึกอยากได้มาก จำได้ว่า เคยขอแม่แล้ว ว่าอยากได้ สมุดระบายสี แต่ แม่รับปากว่าจะซื้อให้ แต่ก็ไม่ได้อยู่ดี พอเห็นเพื่อนมี ก็คิดอยากได้ไว้ที่ตัวเอง สุดท้าย แอบขโมยมาใส่กระเป๋าตัวเอง ช่างกล้านะเนี้ยะ แต่ เป็นพฤติกรรมไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง

สุดท้าย ขโมยมาได้ แต่ เอามาทำอะไรไม่ได้ กลับมาถึงบ้าน แอบเอา สมุดเล่มนั้น มาซ่อนไว้ใต้กระดานไม้ที่สามารถ เสียบๆ ยัดๆ เข้าไปได้ อารมณ์ตอนนั้นคิดว่า สบายใจมากที่ได้ไว้ในครอบครอง เหมือนกัน ความรู้สึกว่า ฉันได้สิ่งที่อยากได้แล้ว.... แต่ไม่กล้าเอาออกมาระบาย เพราะกลัวแม่ถามว่า เอามาจากไหน เลยเก็บไว้ยังงั้น สุดท้าย ผ่านไปหลายๆวัน แม่ไม่อยู่บ้าน เราจะไปเอามา พอไปหยิบ สมุดมันเปียกหมดแล้ว แถม เป็นรอยดำๆ มันวาด ระบาย ไม่ได้แล้ว เห้อออออ...สุดท้ายเดินเอาไปทิ้งคลองข้างๆบ้าน

พอมา ประถม 4 เห็นพ่อ มีเงินเย๊อะ ในกระเป๋า เรานอนห้องเดียวกันกับ พ่อ แม่ จะเห็นที่เก็บกระเป๋าเงิน พ่อชอบเอากระเป๋าเงินไปไว้บนตู้เสื้อผ้า เห็นทุกๆวัน บ่อยๆเข้า นึกอยากได้ของสิ่งหนึ่ง เลยตัดสินใจ ทำการขโมยเงิน

ครั้งแรก ขโมย เศษแบงค์ พอได้อยู่ ประมาณ 50 บาท เอาไปซื้อของที่อยากได้ สำเร็จไปด้วยดี

ครั้งที่สอง เริ่มขโมยมากขึ้น เป็น 100 บาท แต่ยังคง เป็นเศษแบงค์ ก็เอาไปซื้อของที่อยากได้ สำเร็จไปด้วยดี

ครั้งที่สาม ขโมยเป็นแบงค์ ร้อย ก็เอาไปซื้อของที่อยากได้ สำเร็จไปด้วยดี
ขโมยแบงค์ร้อยอยู่หลายครั้ง อยู่เหมือนกัน จำไม่ได้แล้วว่านานเท่าไหร่

แต่ครั้งสุดท้าย เห็นแบงค์ 500 ด้วยคิดว่า พ่อคงไม่รู้แน่นอน หยิบ ใส่ที่เดิม คือพับๆๆๆ แล้วยัดไว้ในหนังสือเรียน

แต่ครั้งนี้ ไม่ง่ายเหมือนที่ผ่านๆมา แม่รู้ พ่อรู้ เงินหาย!! เช้าไม่ทันได้ไปโรงเรียน แม่หยิบกระเป๋า เทๆๆๆๆ เขย่าๆๆๆ ไม่มีเงินร่วง หยิบหนังสือ สมุดในกระเป๋า สะบัดๆๆๆ ไม่มีร่วง แม่ไม่แน่ใจ ทำอีกครั้ง หยิบหนังสือ สมุด สะบัดๆๆๆ แบงค์ห้าร้อย ร่วม แมะ ลงมา

แม่เดินไปหลังบ้าน ตะวาดไป เหลาไม้ไป เราได้แต่ร้องไห้ คิดว่า โดนแน่ๆ ไม้เรียว หนามาก ยาวมากด้วย  แม่เดินมา จับตัว เตรียมจะตี ง้างมือ จะฝาดเต็มที่ พ่อ เอาตัวมาบังไว้ ไม่ให้แม่ตี แม่ตีโดนพ่อ แม่ก็ทะเลาะกับพ่อ แทน สุดท้าย วันนั้นไม่ได้ไปโรงเรียน นั่งร้องไห้อยู่บ้าน

แล้ว เชื่อไหม ว่า ตั้งแต่วันแรก จนถึงวันสุดท้าย ที่ขโมยเงิน ของที่ซื้อ ไม่เคยเอากลับบ้าน ให้เพื่อนไปหมดเลย กับเก็บไว้ที่โรงเรียน เพราะอะไร เพราะกลัวแม่รู้ว่า เอามาจากไหน แต่ไม่เข้าใจ ว่าทำไม ต้องขโมยไปซื้อ ในเมื่อก็ไม่ได้ใช้มันอยู่ดี

คือ เราเป็นเด็กเก็บตัว ไม่ค่อยพูดมาตั้งแต่เด็กแล้ว พอมาเจอเหตุการณ์นี้ ยิ่งไม่พูดไม่คุยไปกันใหญ่ แม่เป็นห่วง เลยมาเราไปที่หาจิตแพทย์เด็กที่โรงพยาบาลศิริราช ไปอยู่เป็นเดือน แต่ไปเช้าเย็นกลับ นะ เขาจะมีกิจกรรมให้เราทำ เหมือนกับให้เรา ผ่อนคลาย

ดีขึ้นไหม ไม่รู้ แต่กลับมาบ้าน ก็เงียบเหมือนเดิม....

จนแม่ ต้องให้ไปอยู่กับน้า ซึ่งบ้านน้า มีลูกสาว 2 คน พอดี เรามีแต่พี่ชาย เราเป็นลูกหญิงคนเดียว แม่อาจจะคิดว่า เราไม่มีเพื่อนเล่น เลยเครียด พอไปอยู่บ้านน้า ดีขึ้น น้า มีระเบียบในการใช้ชีวิต น้าสอนเราหลายอย่าง ลูกๆของน้าก็รุ่นราวคราวเดียวกันกับเรา ก็ดีกับเรา สามีน้าก็ดีกับเรา เวลาเขาซื้อของให้ลูก เขาก็จะซื้อให้เราด้วยเหมือนๆกัน

แต่เหมือนกับว่า นิสัย ขี้ขโมย มันยังคงอยู่ เราแอบเห็นว่าในห้องนอนของน้า มีเศษเหรียญที่น้าเก็บไว้ เราก็แอบหยิบ ช่วงแรกๆ หยิบ นิด หยิบ หน่อย ช่วงหลังๆ นี่ แถบจะครึ่งกระปุก

แต่  น้าไม่เคยว่า เราคิดว่า น้ารู้ ทั้งน้าชาย และ น้าสาว  น้าไม่เคยดุ ไม่ตี ไม่ว่า เพียงแต่สอน เหมือนสอนลูกๆ พูดให้เราคิด น้าแค่พูดลอยๆ ไม่ได้เจาะจง ว่า จะต่อว่าใคร น้าถามว่า ตอนนี้อยากได้อะไรไหม อยากเที่ยวที่ไหน อยากกินอะไร บอก น้านะ จะได้ไปด้วยกัน ไปพร้อมๆกัน หมดเลย น้าหมายถึงทุกๆคน เขาถามทั้งลูกๆ เขา และตัวเรา น้าบอกว่า อยากได้อะไรก็บอกนะ ถ้ามันไม่มีประโยชน์ เราจะไปซื้อกัน... น้าใส่ใจ เรา เท่าๆกันกับลูกๆของเขา

ทำให้เรา ได้เรียนรู้ และ รู้สึก เกรงใจ และ ผิด ที่ขโมยเงิน เราเลิกเลย เพราะกลัวน้ารู้ แล้วจะเสียใจ แล้วให้เรากลับบ้าน เราไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่กับ พ่อ กับแม่ ไม่อยากไปอยู่กับพี่ แต่สุดท้าย แม่ก็ มาเอาเรากลับไปอยู่ดี เราอยู่กับน้าเป็นปี ช่วงที่อยู่ มีความสุขมาก...แต่เสาร์ อาทิตย์ ก็ได้ไปนอนนะ ก็ยังดี

พอกลับมาบ้าน เรามีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป เรื่องขโมยก็ไม่มี พูดคุยมากขึ้น แต่ชีวิตที่บ้าน ช่างแตกต่างกับบ้านน้าเหลือเกิน ไม่เคยได้กินข้าวพร้อมๆกันเหมือนที่บ้านน้า ขออะไรแม่รับปาก แต่ไม่ให้ แม่จะให้ ในสิ่งที่แม่อยากให้ ไม่ถาม ว่าเราอยากได้ไหม ซื้อของมา ก็ให้พี่ชายคนโต เลือกก่อน เรากับมีคนกลาง จะเป็นสองคนที่ต้องรอ ของที่พี่ไม่ได้เลือก

แม่บอกว่า จะพาไปเที่ยว จะพาไปซื้อ จะพาไปกิน เราได้แต่นั่งรอ แต่หวัง ว่าจะได้สิ่งๆนั้น เปล่าเลย " เราไม่เคยได้ สิ่งที่เราอยากได้ แต่เราจะได้ สิ่งที่แม่อยากให้ แค่นั้น"

จนวันนี้ เรามีลูก กลับมานั่งนึกว่า  " วันนั้น วันที่แม่ เหลาไม้ แล้วเอามาตีเรา มันเป็นความผิดของใคร"  

หาก สิ่งที่เราขอ แม่ รับปาก ทุกครั้ง แต่แม่เคยให้ไหม เราขโมยเพราะอะไร ทำไม เราถึงขโมยของเป็นตั้งแต่ อนุบาล 2

เด็ก คือ ผ้าขาว ที่สะอาด ใช่ไหม แล้วทำไม ถึงเป็นเช่นนั้น

วันนี้ เรามีลูก เราคิดอยู่เสมอ หาก ลูกเรา ทำไม่ดี ขี้ขโมย เราจะกลับมาคิด หาสาเหตุ ว่าเป็นเพราะอะไร เราเชื่อว่า มันต้องมีเหตุผลที่เป็นแบบนั้น สิ่งที่เราจะไม่ทำ คือ การโยนความผิด ให้ลูก แล้ว ตี เพราะ เขาผิดที่ขโมย เราจะสอน เหมือนที่ น้าสอน เราจะทำเหมือนที่น้า ทำ....กับเรา

ใช่ว่า วันนี้ ไม่รักแม่  ใช่ว่า วันนี้จะโทษแม่ เพียงแต่ หาก ลูกของคุณ เป็นเด็ก ย้ำว่าเด็กนะคะ ขี้ขโมย อยากให้ หยุดคิด ก่อนที่ จะต่อว่า เขา หรือ ตี เขา ให้คิด ว่า "เพราะเรา พลาด ตรงไหน เขาถึงเป็นแบบนี้"  อย่า โยน ความผิด ด้วยการตี แล้ว จบกัน... นะคะ

ยาวมากกกก น้ำซะเย๊อะ หุหุ แต่วันนี้ ชีวิต เป็นปกติดีค่ะ พอเรา โต เราก็มีความคิด ที่ดีขึ้น หลายๆอย่าง มันทำให้เราเรียนรู้ หลายๆอย่างที่เราพบเจอตอนเด็กๆ เราก็เก็บไว้ เพื่อไม่ให้ ลูก รู้สึกเหมือนอย่างที่เรารู้สึก

ไม่อยากให้ลูกไปหาจิตแพทย์  ไม่อยากให้ลูกไม่ค่อยพูด คอยหลบอยู่แต่ข้างหลัง ไม่อยากให้ลูก เป็น เด็กขี้ขโมย...

จากคุณ	: Dady_mim
เขียนเมื่อ	: วันฉัตรมงคล 54 10:30:00