Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
ต้องอดทนอีกนานแค่ไหนกับการรักษาครอบครัว ติดต่อทีมงาน

เคยอ่านเรื่องราวของคนอื่นในชานเรือนมาก็มาก ไม่คิดเลยว่าต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ด้วย ขอแชร์เรื่่องของตัวเอง เพื่อรอยยิ้มให้มีกำลังใจอุ้มลูกต่อไปด้วยนะคะ

        เราแต่งงานมาได้ 10 ปี ตอนนี้มีลูกชายน่ารักน่าชังอายุ 3 ขวบเรียนอนุบาล 1 เรากับสามีคบกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เรียนจบสักพัก เก็บเงินกันเอง สร้างเนื้อสร้างตัวกันเองทุกชิ้น (ส่วนใหญ่สามีหาเพราะเค้าเงินเดือนมากกว่า) จนได้แต่งงานกัน ชีวิตครอบครัวที่อบอุ่น เค้าดูแลเราอย่างดี ไม่เคยให้ลำบาก ไปรับ-ส่ง ที่ทำงานบ้าง เย็นมากินข้าวดูหนัง ใช้เวลาด้วยกันอย่างมีความสุข  ดูเหมือนน่าจะ Happy มััยคะ

เราก็คิดอย่างนั้น สามีเราเป็นคนหน้าตาดี คุยเก่ง มนุษยสัมพันธ์ดี ไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชายที่สนิท เพราะเค้าเรียนสายบริหารธุรกิจ ก่อนเจอเราก็มีแฟนหลายคนตามประสา สำหรับนิสัยเค้าเป็นคนโผงผาง พูดจาไม่เพราะเท่าไหร่ ขี้โมโหแต่เดี๋ยวก็ลืม ใจกว้าง ใช้เงินเก่ง สำหรับเรา ค่อนข้างคิดมากให้การใช้เงินก้อนใหญ่ ๆ ขี้อ้อนตามประสาผู้หญิง มีหวานบ้างบางเวลา

ตลอดเวลาที่เราท้องเคัาอาสาซักรีดเสื้อผ้าให้ งานบ้านนอกจากนั้นเราทำเองจนคลอดลูกเราสองคนทำงานกรุงเทพฯ ลูกให้คุณย่าเลี้ยง ตจว. ทุกเย็นวันศุกร์เรากลับบ้านไปหาลูก ส่วนสามีตามไปเช้าวันเสาร์บางเสาร์ หรือไม่ก็เช้าวันอาทิตย์ เพราะเราเลี้ยงหมาที่ กทม. ไม่ปล่อยให้มันนอนตัวเดียว เป็นแบบนี้จนลูกอายุได้ 2 ขวบกว่า ๆ เราพาลูกมาเรียนหนังสือใน กทม.

ครอบครัวเราไม่มีปัญหาเรื่องเงิน เพราะพยายามอยู่กันแบบพอดี ไม่ค่อยสร้างหนี้สิน ครอบครัวสมบูรณ์แล้ว เรามีปากเสียงกันบ้างเหมือนครอบครัวทั่วไป แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ทุกครั้งทำความเข้าใจกันก็จบ จนเมื่อต้นปีแม่เราเป็นมะเร็งต้องผ่าตัดอยู่ รพ.ตจว. เราต้องลางานหนึงอาทิตย์เฝ้าแม่สลับกับพี่ ๆ ลูกก็เอามาด้วยเพราะเค้าคงเลี้ยงลูกไม่ไหว  เราไม่ได้โทรหาเค้าสองวัน เค้าก็ไม่โทรมาก็ไม่ได้คิดอะไร จนติดต่อไม่ได้สามวัน โทรไปที่ทำงานบอกว่าไม่ได้มาทำงาน  พอติดต่อได้เหตุผลคือโทรศัพท์รวนซ่อมอยู่  เราก็ปล่อยให้จบไปเพราะไม่มีสมองไปคิดเรื่องอื่นแล้ว

จนเมื่อสามเดือนที่แล้วเราไปสัมมนา ตจว.กับที่ทำงานให้ลูกอยู่กับเค้า สามวันสองคืน  พอกลับมาเค้าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน กินเบียร์ทุกวัน แต่ไม่เมาสูบบุหรี่จัด แต่ยังทำหน้าที่รับ-ส่งเรากับลูกปกติ พอเข้าบ้านก็ถือบุหรี่กับโทรศัพท์ออกไปนั่งนอกบ้าน แวบเข้ามาเข้าห้องน้ำ หรือทำอะไรนิดหน่อยไม่เกิน 5 นาที แล้วออกไปอีก ตั้งแต่ทุ่มจนเกือบเที่ยงคืน ข้าวปลาไม่กิน เป็นอย่างนี้เกือบสองเดือน

เราก็งงสิคะ มันเกิดอะไร เราไม่ได้ทะเลาะอะไรรุนแรงกันเลย แต่อยู่ดี ๆ เค้าก็มาบอกว่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา เค้าเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเราทุกอย่าง แต่เราไม่เคยปรับอะไรเพื่อเค้า ไม่เคยฟังเค้า หัวรั้น เอาชนะเค้าฝ่ายเดียว เวลาเค้ามีปัญหาเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ก็คิดแล้วคิดอีก ไม่ช่วยเหลือ แต่กับพี่น้องเราช่วยทันที ฟังคนนอกบ้านมากกว่าในบ้าน และอีกมากมายสารพัดจับใจความได้แค่นี้  อยากจะบอกว่าที่เค้าพูดมาน่ะ ถูกแต่ไม่หมดเรามีเหตุผลสำหรับทุกเรื่อง คนครอบครัวเดียวกันใครล่ะจะไม่อยากช่วยเหลือ เรามีทะเบียนสมรสเป็นคนคนเดียวกันแล้ว ไม่เคยคิดมากเรื่องความช่วยเหลือ ช่วยพี่น้องน่ะจริง แต่เป็นก่อนที่จะแต่งงานกับเค้าซะอีก อธิบายไปร้อยรอบแล้วก็ไม่เข้าใจ

ตั้งแต่ลูกมาอยู่ เราดูแลลูกตั้งแต่ลืมตาจนลูกนอนหลับ เค้าช่วยบ้าง อาบน้ำ แต่งตัว เราก็ไม่เคยว่า เพราะเค้าไม่ถนัด นอกจากมีธุระจริง ๆ ซึ่งก็นับได้ไม่เกินสามครั้ง เสร็จงานจากลูกเกือบสี่ทุ่มบางคืนเค้าก็หลับไปแล้ว  
เค้าโกรธเราคราวนี้รุนแรงมาก เค้าเสียใจ ร้องไห้ เหมือนอัดอั้นมา เราทบทวนตัวเองหลายรอบ เราคงบกพร่องจริง ๆตลอดเวลาที่ผ่านมาเวลาของเราหมดไปกับแม่ ที่ป่วยและลูกของเรา เราไม่เคยมีเวลาส่วนตัว นี่ล่ะมั้งคะที่เรียกว่าละเลยกับสามี  เราเคยสงสัยว่าเค้าจะมีคนอื่น แต่มันก็ไม่แน่ชัดเคยถามเค้าตอบว่าถ้าจะมีก็มีไปนานแล้ว

จากนั้นบรรยากาศในบ้านก็ตึงเครียด เย็น ๆ เค้ามี SMS บอกเราว่ากลับบ้านเองนะจะไปบ้านเพื่อน ไม่ต้องห่วง ตกดึกบอกอีกว่าเมาอยู่บ้านเพื่อนคืนนี้ไม่กลับ เราโทรไปเค้าก็ไม่เคยรับ เป็นอย่างนี้เป็นเดือน ๆ สามสี่วันหายไปหนึ่งคืน เช้ากลับมารับเรากับลูกไปส่งโรงเรียนเป็นปกติ  แต่ไม่ค่อยพูดคุยกัน มันอึดอัด  เราไม่รู้จะทำยังไงนอนกอดลูกร้องไห้ทุกวัน แต่ไม่เคยเล่าอะไรให้ลูกฟัง

จนวันนึงมีคน add line มาบอกว่า "ขอโทษ" เราก็มั่นใจแล้วว่า มันคืออะไร
เราถามแฟนเราว่า เธอมีใครทำไมต้องมาล้ำเส้นกัน เค้าอยากได้เธอก้อได้ไปแล้วจะมาเอาอะไรกับเราอีก เค้าก็ยังยืนยันว่าไม่มีใคร แต่พอเห็นข้อความเลยถามเราว่า "มันส่งอะไรมาบอกเธอ" อย่าไปใส่ใจเดี๋ยวจะจัดการเอง
เราไม่รู้ว่าเรื่องนี้มันเริ่มเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เราผิดอะไรมากมายที่ต้องทำกับเราขนาดนี้  เราคุยกับเค้าดี ๆ แต่มันเหมือนกับไม่มีความรักเหลืออยู่แล้ว มีแต่ความห่วงใย กับความเป็นห่วงลูก เค้าบอกว่าสงสารลูก ถ้าไม่มีลูกเค้าคงไปนานแล้ว

สามเดือนที่ผ่านมา มันเหมือนอยู่ในนรก ทุกวันนี้ไม่อยากเห็นข้อความใด ๆ จากเค้ากลัวเค้าจะบอกว่า วันนี้ไม่กลับนอนบ้านเพื่อน เพราะทุกวันนี้เค้าก็ไป มันเจ็บปวดนะคะ เรากับลูกนอนรออยู่ที่บ้าน แต่เค้านอนอยู่กับใครทั้ง ๆ ที่รู้แต่ทำอะไรไม่ได้เลย  เพราะเรารักเค้าและอยากให้ลูกได้เรียกพ่อทุกวัน เราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทหรือญาติ ๆ เราฟัง เรากลัวทุกคนมองเค้าไม่ดี
แต่เราเปลี่ยนไปผอมลงเนื่องจาก กินไม่ลง นอนไม่ค่อยหลับ จนเพื่อน ๆ สงสัย เราก็พูดไม่ได้  จนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเราขอให้เค้าให้โอกาสเรา เห็นแก่ลูก เค้าก็เริ่มพูดจาดีขึ้น เราได้แต่ยิ้มให้ทำเหมือนปกติเพื่อให้บรรยากาศในบ้านไม่เครียด ลูกจะได้ไม่รู้สึกผิดปกติ แต่เค้าก็ยังหายไปเหมือนเดิม บางวัน

ทางบ้านเค้าทราบเรื่องแล้วมีแต่คนให้กำลังใจเรา บอกให้เรามีสติ อดทนอีกนิด ซึ่งเราไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่ ทำงานอยุ่ก็อดคิดไม่ได้ มันหาทางออกไม่เจอ ลูกก็ยังเล็กเหลือเกินที่จะกำพร้าพ่อ  ผู้หญิงคนนั้นจิตใจเค้าทำด้วยอะไร เค้าถึงบอกว่ายังไงก็จะรอ พร้อมจะรอแฟนเราเสมอ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามีลูกและเมียแล้ว เค้ามีความสุขกันมั้ยทุกวันนี้ เราไม่อยากสืบหาว่าเค้าคือใคร  ได้แต่สวดมนต์ภาวนาว่าขอให้ผู้หญิงคนนั้นสิ้นสุดเวรกรรมกับครอบครัวของเรา ขอให้เค้าเจอคนดี ๆ ที่พร้อมจะเดินไปกับเค้า ปล่อยสามี ปล่อยพ่อของลูก คืนมาจะได้มั้ย เพื่อนคนไหนมีกำลังใจดี ๆ ช่วยแนะนำเราหน่อยได้มั้ยคะ เราไม่เหลือใครแล้วจริง ๆ

จากคุณ : แก้มบุ๋มข้างขวา
เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:04:58




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com