เข้ามาเพราะคำว่า "พ่อ" ค่ะ
พ่อคือที่สุด ของที่สุด
ร่างกายพ่อไม่อยู่มาสองปีกว่า ๆ แล้ว แต่ไม่มีสักวันที่จะไม่คิดถึง "พ่อ"
พ่อเป็นทุกอย่างของเรา พ่อเป็นครูสอนหนังสือคนแรก พ่อเป็นคนสอนหุงข้าว ทำกับข้าว พ่อคอยตามรับ ส่งเรา ตั้งแต่เราเรียนชั้นมัธยม จนทำงาน มีสามีแล้ว
วันก่อน ไปโรงพยาบาล แล้วเห็นคนเป็นลูก เค้าเข็นรถให้คนเป็นพ่อนั่ง ก็แอบคิดถึงพ่อ แล้วก็น้ำตาซึม
เชื่อไหมว่า เรายังนอนหนุนตักพ่อ ให้พ่อร้องเพลงให้ฟัง จนเราอายุเกือบสี่สิบ
แต่ตอนนี้พ่อไม่อยู่แล้ว มีแต่พ่อที่อยู่ในหัวใจเราตลอดเวลา
แม่ก็ยังอยู่ค่ะ แต่เราไม่ค่อยสนิทกับแม่เหมือนพ่อ แต่ก็จะพยายามดูแลแม่ให้ดีที่สุด (ตอนนี้แม่ให้คีโมเกือบครบคอร์สแล้ว) 
ในเวลาที่เราลำบากที่สุด.. บุคคลที่มาถึงเป็นคนแรกคือ "พ่อ" ค่ะ ^_^
