ความคิดเห็นที่ 1 บอกไปว่าไม่มี จบ เคยเห็นเพื่อนพยายามส่งน้องเรียนมาก ประมาณขายนาส่งควายเรียน น้องเธอก็เรียนคณะนี้2ปีบอกไม่ได้ชอบทางนี้จริง ย้ายไปเรียนอีกคณะนึง3ปี เอาอีก ทะเลาะกับอ.ภาษาอังกฤษ ทนไม่ได้อีกแม้แต่เทอมเดียว ย้ายรอบที่3  แม่ พี่ ก็ยังตามส่งเสียกันไป ล่าสุดที่รู้คือแค่นี้จากนั้นไม่ถามถึง เพื่อนก็ไม่เล่าให้ฟัง จากคุณ : superkoy เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 01:44:41

ความคิดเห็นที่ 2 คืออาจจะเป็นคนโลกไม่สวยนะคะ แต่ว่าทำไมเราต้องส่งน้องเรียนด้วยในเมื่อเราไม่ได้ทำให้เค้ามีชีวิต ต้องรับผิดชอบไรแทนใครกันมากมายน้าา เป็นหน้าที่ของพ่อและแม่ไม่ใช่หรือที่ควรส่งเสียเลี้ยงดูตามสมควร และเราดูแลท่านในวัยชราเช่นกัน จากคุณ : HDD & Pipe เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 01:51:29

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่ให้น้องกู้ กยศ ล่ะ ถึงจ่ายไม่หมดมีส่วนต่าง แต่ก็ยังแบ่งเบาภาระไปได้บ้างนะคะ จากคุณ : พ่อเนตร กะ แม่แพน เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 01:54:12

ความคิดเห็นที่ 4 เพราะคณะเเละมหาวิทยาลัยมันเกินตัวใช่ไหมคะ จขกท บอกเเม่ไปเลยว่าเราส่งได้เเค่ไหน ไม่เกินนี้จริงๆ อยากให้น้องหาเงินเรียนเองบ้างบางส่วน เพราะพี่ๆก็ยังทำได้ น้องก็ต้องทำได้เหมือนกัน เฉียดเวลาไปทำสตาร์บัค ทิปอย่างเยอะนะ หรือถ้าสวยๆหน่อย ไปเป็นพริตตี้(เเบบไม่โป๊) ก็ยังไหว มันอยู่ที่จะดิ้นรนเอง หรือจะรอเเค่เเบมือขอเงินเรียน จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 02:03:52

ความคิดเห็นที่ 5 สำหรับผมหน้าที่ของพี่คือส่งน้องเรียนครับ อย่างผมบอกน้องตอนจะเข้ามหาวิทยาลัยเลยว่า ต้องเป็นมหาวิทยาลัยของรัฐ ถ้าสอบไม่ได้ก็เป็น ราชภัฏหรือราชมงคลเท่านั้น เพราะเอกชนพี่ไม่มีส่ง โชคดีที่น้องเข้าใจครับ จากคุณ : คนวันจันทร์ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 02:13:02

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าเรามีน้องจะส่งน้องเรียนค่ะ แต่ตัวเราเองก็สงสัยว่าทำไมพี่ๆเราถึงไม่เคยพูดกับเราให้ชื่นใจมั่งว่าจะส่งเราเรียน เราก็เลยต้องขวยขวายหาด้วยตัวเองมาตลอด จนคิดว่าชีวิตนี้คงต้องยืนด้วยขาตัวเอง จากคุณ : อย่าเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 02:19:26

ความคิดเห็นที่ 7 ทำได้เท่าที่รับได้ครับ...อย่างไหนที่มันเกินตัวทั้งรายจ่ายที่เราต้องจ่ายเกินตัวหรือค่าเทอมที่น้องเขาเลือกเรียนที่มันเกินตัวก็ไม่ต้องจ่ายครับ อธิบายให้เขาฟังอย่างนี้เลย....การวางแผนเรียนมันต้องคุยกันกับคนจ่ายก่อน ไม่ใช่เออออกันเองแล้วสุดท้ายผลักภาระให้คนอื่นซะงั้น อย่างนี้มันไม่มีที่สิ้นสุดหรอก โทษนะครับ อย่างที่ว่าคุณแม่ผลักดันให้น้องเปลี่ยนคณะที่เรียนนั้นมันถ้าเป็นในม.รัฐก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ไปหาอะไรที่ออกจะเกินตัวไปมากจริงๆ(แอบคิดถึงการสร้างหนี้ด้วยครับ) ถ้าเป็นอุบัติเหตุทางค่าใช้จ่าย ทางฐานะก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุนะครับ...เป็นพี่ก็ต้องดูแลครอบครัว ดูแลน้อง โดยเฉพาะการส่งเรียนนี่สำคัญมากเพราะเป็นการลงทุนให้ชีวิตน้องทั้งคน บอกคุณแม่-น้องไปเลยว่าเรารับได้แค่ไหน วันหลังจะวางแผนอะไรที่คิดว่าจะกระทบคนอื่นก็ขอให้ปรึกษากับเจ้าตัวเขาด้วย ไม่อย่างนั้นมันก็จะกระทบกันไปหมดและหากไม่มีวินัยต่อกันก็อาจมีเรื่องซ้ำๆเกิดขึ้นอีกไม่รู้จบ ...พอดีเคสนี้มันใกล้เคียงหรือแทบเหมือนกันเลยกับคนที่ผมรู้จักครับ เลยขอตอบจากประสบการณ์โดยตรง จากคุณ : ฮ5555 เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 02:35:26 A:27.55.0.197 X: TicketID:071933

ความคิดเห็นที่ 8 เข้าใจจขกท นะค่ะ เราก็เป็นพี่ ทุกอย่างในชีวิตก็ขวนขวายมาเอง อาจจะไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เราหาที่เรียนพิเศษ ลงสมัครสอบ ตอนจะต่อปโท เมืองนอก เราก็หาคณะ หาข้อมูลมหาลัยเอง สอบโทเฟลเอง พอเป็นน้อง พ่อแม่กลับหาทุกอย่างให้ นั่งอ่านข้อมูลมหาลัย เราก้องงว่าแล้วน้องมันจะไปทำเองได้ไง ไปอยู่เมืองนอกเองไว้หรอ แต่ก็เข้าใจพ่อแม่นะค่ะ คือพอเปนน้องคนเล็ก เค้าจะเห้นน้องเปนเด็กตลอด จขกท ก็อาจจะช่วยค่าเทมอบ้าง แต่ควรบอกแม่ให้บอกน้องไปหางานพิเศษทำค่ะ ไม่ต้องถึงขั้นเปนพริตตี้ก้อได้ เดี๋ยวแม่จะไม่ยอม แต่ลองให้เปนติวเตอร์ก็ดีนะค่ะ น้องได้ทบทวนความรู้ เปนงานที่ดี ไม่ลำบาก ตอนเราเรียนตรี ก็เปนติวเตอร์เด็กประถม ม.ต้น สอนทำการบ้าน ไปสอนที่โรงเรียนเค้าตอนเย็น หรือวันเสาร์ ครั้งละสองชั่วโมงก็ได้500แล้วนะ ถ้ารับเปนกลุ่มก็ 2 ชั่วโมง 2000 เพื่อนเราขยัน ได้เดือนละ30,000 แหละ สอนเกือบทุกวัน เพราะเรียนมหาลัยไม่ต้องเรียนทั้งวันทุกวันอยุ่แล้ว ของเราได้อาทิดละพัน เดือนนึงก้อพอค่าขนมละค่ะ จากคุณ : LondonerNK เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 02:49:03

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่ะ คุณ superkoy : มีเงินเก็บแต่ไม่ได้มีเงินเยอะนะคะ ไม่รู้ว่าแม่เข้าใจว่าเรามีเยอะเพราะเคยส่งเงินให้เขาหรือเปล่า ถ้าเป็นลูกเราเองยังไม่แม้แต่จะคิดให้เรียนเลย ส่งไม่ไหว แค่รู้สึกว่าตัวเราเอง เก็บหอมรอมริบไว้เพื่ออนาคตเราด้วยเผื่อดูแลแม่ด้วยตอนเค้าไม่ได้ทำงานแล้วค่ะ แทบจะไม่เคยซื้ออะไรให้รางวัลตัวเองเลย แม่เราก็เกือบๆจะขายสมบัติทิ้งทั้งหมดเพื่อส่งน้องแล้วค่ะ คุณ HDD & Pipe : ก็เพราะห่วงแม่เนี่ยแหล่ะค่ะ ทำให้คิดไม่ตก เพราะถ้าเราไม่ช่วยเลย เขาอาจจะไม่ไหวเอา คุณ พ่อเนตร กะ แม่แพน : เห็นว่ากู้อะไรซักอย่างเหมือนกันแต่ได้ไม่ถึงหนึ่งในสิบของค่าเล่าเรียนค่ะ คุณ darkheart : ใช่ค่ะ รู้สึกว่าค่าเรียนมันเกินตัวจริงๆ ไม่เห็นด้วยแต่แรก ตอนนั้นแม่ร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ น้องก็ร้องไห้ไซโคแม่ด้วย เราเลยเป็นห่วงแม่มากตอนนั้น พูดห้ามต่อไม่ออก ได้แต่เงียบ อยากให้น้องลองหางานทำดูบ้างเหมือนกันค่ะ ทุกวันนี้เหมือนเขาไม่เคยรู้ค่าของเงิน คุณ คนวันจันทร์ : ถ้ามันไม่เกินตัวอย่างส่งเรียนมหาลัยรัฐเราคงไม่รู้สึกมากๆแบบนี้ค่ะ อาจจะเป็นเพราะเราโตมาแบบที่ถ้าอยากได้อะไรให้หาเอง เลยรู้สึกว่าทำไมมันไม่แฟร์ระดับนึงก็เป็นได้ คุณ อย่าเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร : คงส่งค่ะ ถ้าค่าเรียนมันไม่ได้แพงแบบทำให้หมดตัวแบบนี้ แนวคิดเราเลยค่ะที่ว่ายืนด้วยลำขาของตัวเอง คุณ ฮ5555 : อยากได้คำปรึกษาแบบไม่รู้จักค่ะ เลยถอด login (เราอาจจะรู้จักกัน) น้องยังเหมือนไม่รู้จักโตค่ะ ยังอยากได้อยากมีตามเพื่อนทำให้เรารู้สึกว่า เอ๊ะ ทำไมฉันต้องเก็บเพื่อให้เธอสุรุ่ยสุร่ายด้วยค่ะ คือแบบว่าน้องเปลี่ยนโทรศัพท์ปีละอย่างน้องหนึ่งเครื่อง ของเรา ไม่พังไม่ซื้อ คุณ LondonerNK : ค่ะ แม่ชอบบอกว่า น้องยังเด็กอยู่ น้องยังเล็กอยู่ ตั้งแต่เลขหนึ่ง จนถึงเลขสองนำหน้าก็ยังเหมือนเดิม อยากบอกน้องให้ไปหางานพิเศษทำเหมือนกัน แต่แม่ไม่เห็นด้วยแน่ๆเพราะเขาคิดว่าควรทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างเดียวค่ะ จากคุณ : จขกท เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 04:04:31 A:24.61.8.203 X: TicketID:376254

ความคิดเห็นที่ 10 คงให้ค่ะ แต่ให้เท่าที่ให้ได้ ไม่ได้ให้เต็มจำนวนที่แม่ขอ เราคงบอกว่าเราเองก็มีรายจ่าย จากคุณ : โซเหนี่ยละเหี่ยใจ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 04:43:04

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าแม่ให้เราส่งน้องเรียน เราก็ส่งนะคะ ถึงตัวเราจะลำบากสักหน่อย แต่ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง เราช่วยแน่นอนค่ะ (แต่โชคดี แม่ไม่ขอ) แต่น้องคุณ อุ๊ยตายละ ค่าเทอมเป็นแสน กินอยู่อีกเกือบล้าน ให้เราส่งก็ไม่เอาหรอกค่ะ เงินไม่ใช่น้อยๆนะคะเนี่ย ทำงานทั้งปีเลย ถ้าเราเป็นคนมีฐานนะ มีเงินเก็บสัก 10 ล้านส่งได้ไม่มีปัญหา แต่ให้เอ็นดูเขา เอ็นเราขาดไม่ไหวนะคะ คนเราทำอะไรมันต้องประเมินความสามารถ(ของกระเป๋า) ตัวเองสิคะ ถ้างบน้อย มหาลัยรัฐสิคะ ถ้าเอ็นไม่ติด ซิ่วไม่ผ่าน  โน่นเลยค่ะ รามคำแหง ถ้าต้องเรียนหรูๆ กินอยู่ฟู่ฟ่า แล้วพาคนหลังเดือดร้อน อย่าเลยค่ะ ไม่ควร จากคุณ : ตุ๊กตาดุ๊กดิ๊ก เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 04:47:54

ความคิดเห็นที่ 12 เเคยเจอกรณีนี้เหมือนกันคะ   เรามีน้อง เราต้องหาทางเรียนเอง  อยากได้อะไรก็เก็บตังค์ซื้อเอง  แต่กับน้องแม่แทบประเคนทุกอย่าง   พอเราเรียนจบ  แม่บอกเหนื่อย  บอกให้เราช่วยส่งน้องเรียน  เตอนนั้นเราเพิ่งจบใหม่ๆแม่จะให้เราส่งน้องเรียนแล้ว  งานยังหาไม่ได้เลย   แต่เด็กสมัยนี้อะคะ  ถ้าตัวเองเอนไม่ติดมหาลัยดัง  ก็ต้องเอกชน  ค่าเทอมมหาศาล  เราว่า  จขกท  ควรพูดกับแม่และน้องสาวเลย ว่าส่งได้แต่ต้องรัฐบาลและหาเหตุผลอธิบายให้ท่านเข้าใจและให้น้องสาวเข้าใจ  ถ้าหากดึงดันจะเรียนที่นั่นให้ได้  ก็เด็ดขาดไม่ต้องส่งคะ  เก็บตังค์คุณไว้ดูแลตัวเองและและแม่ตอนแก่ดีกว่า  เพราะเราว่าแม่คุณคงขายสมบัติตัวเองส่งน้องเรียนแบบกรณีแม่เราแบบแน่นอนซึ่ง  อนาคตลำบากแน่ จากคุณ : ปูน้อยขาโก่ง~* เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 05:06:16

ความคิดเห็นที่ 13 ดิฉันจะส่งน้องเรียนค่ะ เเต่ไม่ใช่มหาวิทยาลัยนี้ นี่มันเกินตัว ให้น้องโอนหน่วยกิตไปมหาลัยอืนซะ ใจเเเข็งเข้าไว้ คุณไม่จำเป็นต้องบอกเเม่คุณว่าคุณมีรายได้เท่าไร เก็บเงินไว้ในคราวจำเป็นเถอค่ะ อ่านเเล้ว คุณคงต้องตามใช้หนี้ให้เเม่อีกเเน่ๆ เพราะเหมือนใช้เงินเกินตัว เเล้วคุณยังต้องเผื่อสำหรับเวลาเเม่เจ็บป่วยอีกนะ เเม่คุณอายุเริ่มมากเเล้ว มันจะมีค่าใช้จ่ายส่วนนี้เข้ามาด้วย ที่ไม่ส่งมหาวิทยาลัยนี้ ไม่ใช่เพราะเปรียบเทียบกับน้องว่า น้องได้จากเเม่ตลอดเเต่คุณไม่ได้ เพี่ยงเเต่ที่ไม่ส่ง เพราะมันไม่อยู่ในฐานะที่จะใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเเบบนี้ คนเยอะเเยะไปที่เรียนมหาวิทยาลัยธรรมดา เเต่รู้จักทำงานพิเศษ หรือหนักเอาเบาสู้ ให้น้องหางานพิเศษทำซะ คุณทำพลาดที่ให้เงินเเม่ครั้งก่อนง่ายเกินไป นอกเหนือจากปิดหนี้ยังให้ดาวน์รถด้วย เเม่ไม่ได้รู้ว่าคุณต้องลำบากไหม รู้เเค่เขาได้ง่ายๆ บางคนคิดว่าการไปอยู่เมืองนอกคือรายได้ดี จริงๆอาจใช่ เเต่มันก็ต้องเเลกกับการทำงานหนัก ไม่มีใครให้ใครฟรีๆหรอก ปล. ดิฉันก็มีเงินเก็บตั้งเเต่เด็ก เเต่ยังนั่งรถเมลล์ มือถือก็เเบบรุ่นที่รับเเล้วต้องตั้งใจฟังเพราะเเทบไม่ได้ยินชัดเจน จากคุณ : Pixiepasta เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 05:20:40

ความคิดเห็นที่ 14 การส่งน้องเรียน ก็เหมือนเป็นการช่วยพ่อแม่แบ่งเบาภาระนะคะ แต่ช่วยเท่าที่่เราไหวค่ะ บอกเค้าไปตรงๆว่าช่วยได้แค่ไหน จากคุณ : เฟิน-ทรี เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 06:14:05

ความคิดเห็นที่ 15 บอกไปเลย ส่งได้เดือนละเท่าไหร่ ไม่ต้องคิดมากนะจ๊ะ จากคุณ : เก็งไว้กินบ้าง เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 06:48:45 A:171.98.166.134 X: TicketID:253582

ความคิดเห็นที่ 16 คุณเจอแม่ขอให้ส่งน้องเรียน ดิฉันเจอแม่ขอให้ส่งหลานเรียน เพราะพ่อแม่หลานส่งไม่ไหว แบบนี้เซ็งกว่ามากกกก จากคุณ : Ready@Me เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 06:57:47

ความคิดเห็นที่ 17 เป็นเราๆ จะช่วยด้วยความเป็นลูกและพี่แต่เท่าที่กำลังที่เรามี น่าจะโอนหน่วยกิจไปมหาลัยรัฐ แ่ต่ถ้าเป็นคนที่ต้องการทำอะไรเกินตัว ต้องมีปัญญาทำเอง ไม่พึ่งคนอื่นค่ะ  ถ้าจะพึ่งคนอื่นให้ช่วยแบบเกินฐานะ ควรจะละอาย ถึงแม้เป็นพี่น้องกันก็เถิด จขกท และพี่ๆ คนอื่นก็ต้องดูแลตัวเอง และอนาคต จะทุ่มให้ทุกบาททุกสตางค์ หรือไปกู้หนี้ยืมสินมาส่งน้องเรียนปีละเป็นล้าน คงไม่ได้ ถ้าน้องคุณคิดได้จริงเค้าต้้องทำอะไรสักอย่างค่ะ ขวนขวายเองด้วยค่ะ ที่สำคัญถ้าเค้าขวนขวายเอง เค้าจะรู้ค่าของเงิน พยายามเรียนให้จบ มีเด็กเยอะแยะที่ได้เงินมาง่ายๆ นึกว่าครอบครัวสบาย เรียนๆ เล่นๆ ไม่จบซะงั้น ควรคุยกับทั้งแม่และน้องจขกท.ค่ะ จากคุณ : yuki-onna เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 08:03:28

ความคิดเห็นที่ 18 สรุปจำนวนเงินที่คุณช่วยไหวค่ะ ด้วยความเต็มใจ/สงสาร/หน้าที่ หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่เอาจำนวนที่ไม่ทำให้คุณกับน้องต้องรู้สึกไม่ดีต่อกัน แล้วก็คุยกัน 3 ฝ่ายเลยค่ะ คุณ แม่ น้อง ว่าจะเอายังไง จะเรียนสาขาไหน ที่ไหน คุณช่วยให้คำแนะนำ แต่ยืนยันจำนวนที่คุณจ่ายได้ค่ะ จากคุณ : สมเป็นเรือจ้าง เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 08:19:36

ความคิดเห็นที่ 19 เป็นเราๆจะส่งค่ะ  แต่ว่าเราจะมีข้อแม้ นั้นคือเราให้เลือกมหาลัยที่เรากำหนดไว้ให้ 3-4 ที่แล้วให้เลือกเอาค่ะ มีมหาลัยที่หน่วยกิจไม่แพง แต่มีคุณภาพก็เยอะแยะนะคะ  อย่างม.รังสิต ม.กรุงเทพ ม.เอแบค  เราขอผ่านค่ะ เป็นเราไม่ให้เข้าเพราะกำลังเงินไม่ถึง แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 55 08:21:50 จากคุณ : Miss Ana Berry เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 08:20:31

ความคิดเห็นที่ 20 ช่วยได้เท่าที่ช่วย เกินตัวไปก็ไม่ไหว หัดให้ช่วยตัวเองบ้าง จากคุณ : ซอยแปดหมื่น เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 08:25:57

ความคิดเห็นที่ 21 ส่งให้เท่าที่ทำได้และพอใจค่ะ  ให้คิดว่าส่งเงินให้แม่ใช้  แม่จะเอาไปทำไรก็ช่าง  เราให้เค้าแล้ว เราเองก็ส่งให้แม่ทุกเดือน  ทุกวันนี้แม่ยังต้องส่งลูกเลี้ยงเรียนหนังสือ  ลูกติดพ่อเลี้ยงค่ะ  พ่อเลี้ยงไม่ค่อยช่วยงานเลย แถมแม่ยังรับหลานลูกของน้องสาวแม่  มาเลี้ยงอีก  ทั้งๆที่เรากับน้องเรียนจบได้2-3ปี  หวังว่าแม่จะสบาย  แต่ที่ไหนได้แม่กลับเอาภาระเข้าแต่ตัวเอง  และก็ชอบพูดให้เราฟังว่าเงินไม่พอใช้  เราเองก็ช่วยได้เท่านี้  ไม่สามารถให้ได้ไปมากกว่านี้ค่ะ  ปีหนึ่งให้ประมาณ 5 หมื่นค่ะ จากคุณ : PapikaS เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 08:27:05

ความคิดเห็นที่ 22 ให้น้องทำสัญญาเงินกู้กับคุณดีมั้ยคะ แบบเค้าจะได้รู้ว่าจบมาต้องทำงานใช้หนี้ไม่ใช่ว่าพอทำงานก็ไม่มีภาระอะไรลอยตัวไปสบายๆ คือเราไม่ใช่คนโลกสวย เงินที่เราหามาเราพร้อมที่จะให้แต่ก็ไม่ใช่ในทางที่ผิด หรือให้แล้วเราไม่สบายใจ คุณอาจจะมองว่าน้องคุณทำอะไรเกินตัว เวลาคุณจะให้เงินก็เลยรู้สึกเสียดาย จากคุณ : hyejin เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 08:30:00

ความคิดเห็นที่ 23 แม่เค้าเห็นว่าพวกคุณพี่ๆถึงฝั่งกันหมดแล้ว เหลือก็แต่น้องเล็ก เรื่องธรรมดาที่แม่จะยังห่วงคนที่ยังพึ่งพาตนเองไม่ได้ คุณอาจคิดว่าเงินที่จะนำไปใช้ส่งน้องเรียนมันไม่ใช่เงินที่ใช้กับแม่โดยตรง คุณจึงรู้สึกไม่อยากให้.... แต่คุณลองคิดดูดีๆ....มันคือความสบายใจของแม่.... แม่คุณจะยังคงมีห่วง กังวล และไม่สบายใจอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ น้องคุณเรียน 4 ปี แม่คุณก็จะกังวลและทุกข์ใจไปตลอด 4 ปี ยิ่งถ้าน้องคุณดิ้นรนหาทุนเรียนเองไม่ได้ และแม่คุณส่งเสียไม่ไหว คุณจะให้แม่ของคุณไปขอร้องหยิบยืมคนอื่น...ที่ไม่ใช่ลูกงั้นหรือ?? เราเป็นพี่คนโต เรียนจบทำงานมาแล้ว 6 ปี น้องชายเรายังเรียนมหาลัย ปีนี้ปีสุดท้ายแล้ว... เราพูดไม่ได้เต็มปากว่าเราส่งน้องชายเรียน เพราะค่าเทอมพ่อกับแม่เป็นคนจ่าย... ซึ่งบางทีท่านจะมาขอยืมเงินเราไปจ่ายก่อน พอเค้ามีเงินก็จ่ายคืนเรา...แต่เราถ้าไม่ได้เดือดร้อนก็ไม่ได้เอาคืนซะทุกรอบ บางครั้งน้องไม่มีเงินจ่ายค่าหอพัก...เราก็ช่วยส่งเงินค่าหอ ค่ากินไปให้ คอยโทรถามน้องเสมอๆว่ามีเงินใช้ไหม เงินขาดมือก็โทรบอกพี่นะ ดีที่น้องชายเราเป็นเด็กดี ไม่เคยเหลวไหล ไม่เที่ยวเตร่ ไม่กินเหล้าเมายา แถมเลิกเรียนยังหารายได้พิเศษเองด้วยซ้ำถ้ามีคนจ้างงาน (น้องชายเราจบสายอาชีพ สอบต่อเรียนป.ตรีมหาลัย เลยทำงานพอได้ถ้ามีเวลา) เรารู้ว่าแม่กับพ่อรักน้องชายมากๆ การช่วยส่งให้น้องเรียนจบ ออกมามีงานทำดีๆ นั่นจะช่วยแบ่งเบาภาระท่านได้ดีที่สุด ก่อนหน้านี้เราก็ช่วยพ่อกับแม่ใช้หนี้และต่อเติมบ้านเหมือนกันค่ะ เคยผ่านความรู้สึกจุดนี้มาเหมือนกันว่าอยากจะมีเงินเก็บเริ่มต้นชีวิตเราเองบ้าง แต่หนี้ที่เราติดพ่อกับแม่ ใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด.... คิดซะว่าเงินที่เอาไปส่งน้อง ก็คือการทดแทนบุญคุณแม่ ด้วยการทำให้ท่านเบาใจ สบายใจค่ะ...^^ เพียงแต่ถ้าจำนวนเงินมันเกินตัวจริงๆ คุณต้องพูดคุยกับแม่และน้องให้เข้าใจว่า ต่อปีมีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่... คุณมีรายได้แค่ไหน... ค่าใช้จ่ายส่วนไหนที่คุณจะช่วยได้ ส่วนไหนที่แม่พอจะจ่ายได้ และที่สำคัญส่วนไหนที่น้องของคุณต้องประหยัดหรือหามาเสริมเอง จะได้กระตุ้นให้เค้ารู้จักค่าของเงินบ้าง อย่าลืมกันเงินสำหรับร่ายจ่ายนอกเหนือที่อาจเกิดขึ้นได้ระหว่างเรียนของน้องไว้ด้วย (แต่ไม่ต้องบอกน้องเด็ดขาด ...รอดูจังหวะให้เค้าเดือดร้อนจริงๆ และเราเห็นแล้วว่าเค้าดิ้นรนสุดความสามารถแล้วเท่านั้น..เช่น หางานทำ) แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 55 08:58:06 จากคุณ : AuiArmy เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 08:47:08

ความคิดเห็นที่ 24 เราว่า พี่ที่ต้องการจะช่วยส่งน้องเรียนหรือช่วยใครทำอะไรก็ตาม น่าจะเป็นคนที่มีรายได้ คือทำงานขณะนั้น แต่คุณกำลังเรียนอยู่ ถึงทำงานก็ไม่ได้รายได้มาก มันจะเป็นเตี้ยอุ้มค่อมหรือเปล่า คือเราก็ไม่รู้คุณมีเงินเก็บเท่าไรหรอกนะ อาจจะมีมากกว่าสิบล้านก็ได้ ถ้าอยากจะช่วยจริงๆ ให้แค่ส่วนเดียว หรือให้รายเดือน แล้วที่เหลือก็ไปหาเอง อย่าเป็นแบบเรื่องพ่อแม่รังแกฉัน จากคุณ : Jibako เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 08:57:48

ความคิดเห็นที่ 25 เราเป็นลูกคนเล็กที่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยพี่สาวเราทำงานแล้ว 2 คน แต่เราเรียนม.ปิด ซึ่งเมื่อเทียบกับฐานะทางบ้านเราสมัยนั้นแล้วก็ยังถือว่าเกินตัวค่ะ พี่เราทั้งสองคนไม่ได้ส่งเราเรียนโดยตรง แต่เค้าให ้เงินแม่ แล้วแม่ก็แบ่งให้เรารายเดือนพอใช้แบบกระเบียดกระเสียร ต้องอยู่หอใน ไม่เที่ยวเตร่ กินข้าวตามโรงอาหาร เสื้อผ้าแทบจะใส่ตั้งแต่ปี 1 จนปี 4 เลย ตอนปี 3 เราสอนการบ้านเด็ก ได้เงินเพิ่มพอจะฟุ่มเฟือยได้นิดหน่อย (หมดไปกับหนังสือและของกิน) ตอนปี 4 พี่เราจะออกรถ เลยลดเงินให้แม่ แม่ก็ลดเงินเดือนเราด้วย ปีนั้นเรากู้ยืม กยศ.เพิ่มค่ะ เราเองไม่ได้รู้สึกเป็นหนี้บุญคุณกับพี่เรานะคะ เพราะพ่อกับแม่เป็นคนส่งเรียน แต่เงินพี่ ในความเห็นของเรา พี่ไม่ได้มีหน้าที่ส่งน้องเรียนค่ะ แต่เป็นภาระของพ่อแม่ต่างหาก แต่ลูกที่ดีควรช่วยเหลือแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ เป็นเรา เราจะคุยกับแม่ว่า เราสามารถให้เงินแม่ได้เดือนละเท่านี้เท่านั้น แม่จะเอาไปทำอะไรก็ตามใจค่ะ จากคุณ : Phagus เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 09:08:29

ความคิดเห็นที่ 26 อืมม ถ้าไม่ ให้ แล้ว ใครต้องส่งบ่ะ ไม่ใช่แม่หรอกเหรอ จขกท ไม่อยากเครียด แต่ แม่กลับต้องเครียด เฮ้อ ถ้าไม่ลำบาก ก็ ช่วยเหลือไปเหอะ พี่น้อง ไม่ช่วยกันแล้วใครจะช่วย จากคุณ : ก้นกบ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 09:24:49

ความคิดเห็นที่ 27 ส่งเท่าที่ตัวเองสบายใจ คิดเสียว่าเอาเงินให้แม่ใช้ เพราะไม่งั้น เวลาที่ลูกไม่ช่วยส่ง แม่ก็ต้องเป็น้คนส่ง แล้วแม่ก็จะมีเงินเก็บเงินใช้น้อยลง จากคุณ : la-la-bell เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 09:53:10

ความคิดเห็นที่ 28 ให้ตามกำลัง โดยที่คุณไม่เดือนร้อนครับ ช่วยพ่อแม่น่ะ ช่วยได้ช่วยเถอะครับ แต่ก็ควรพูดคุยกับพ่อแม่หรือน้องด้วยว่า ก่อนจะให้เราช่วย ตัวน้องเอง ก็ควรแสดงออกมาก่อนว่า ได้ช่วยเหลือตนเองแล้ว ไม่งั้นเค้าก็ไม่รู้จักโต คอยแต่จะให้คนอื่นๆรอบตัว ช่วยตลอดไปครับ ขอให้โชคดีครับ จากคุณ : มาละเหวย เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 09:53:15

ความคิดเห็นที่ 29 เราเห็นด้วยกับความเห็นที่ 23 นะคะ เราเป็นพี่คนโต ตอนนี้ยังใช้เงินเดือนชนเดือน ฟุ่มเฟือยมากไม่ได้ แต่อยากส่งน้องเรียน ไม่ใช่เพราะเป็นหน้าที่ แต่เราสงสารพ่อกับแม่ค่ะ เราคิดว่าไม่ว่าเขาจะส่งเสียเราดี หรือไม่ดีอย่างไร แต่การที่เขาให้สมอง ให้ร่างกายครบสามสิบสอง ให้สุขภาพที่ดี เราถือว่าเป็นบุญคุณค่ะ ทุกวันนี้พ่อแม่เรายังเหนื่อยอยู่เพราะลูก 4 คน เราจบคนแรก น้องเราจะจบปีหน้า และเรียนมัธยมอีกหนึ่งคน ที่หนักกว่านั้นคือพ่อกับแม่เรามีลูกหลงเพิ่งขึ้นชั้นประถมเอง เราเลยคุยกับน้องคนรองว่า หากน้องคนเล็กเรียนมหาวิทยาลัยจะช่วยส่งไม่ให้พ่อแม่ออกตังค์ เพราะสงสารพ่อกับแม่เหนื่อยกันมากแล้ว แต่ตอนน้องคนที่จะเรียนมัธยมเราเองไม่แน่ใจว่าตอนนั้นเราจะพอใช้จ่ายไหม เพราะว่าหากเราต้องเดือนร้อนเป็นหนี้ ไม่คุ้มหรอกค่ะ เพราะกลายเป็นไม่สบายใจทุกฝ่าย เรากับน้องคิดกันว่าให้อะไรไม่สำคัญเท่าให้ความรู้ หากเราไม่ให้น้องรียนปล่อยไป (ในกรณีที่พ่อกับแม่เราส่งไม่ไหว) คิดดูว่าเขาจะทำมาหากินอะไร สุดท้ายก็ต้องเดือดร้อนคนในครอบครัว ทั้งพ่อแม่ พี่น้อง ญาติๆ เพราะเราเชื่อว่าญาติมิตรตัดไม่ขาดหรอกค่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องดูกำลังเราด้วยนะคะว่าไหวรึเปล่า เราต้องให้เขาช่วยอะไรไหม น้องเรียนอยู่ปีสองใช่ไหมคะ ลองปรึกษาทางมหาวิทยาลัยดูว่า สาขาที่เขาเรียนสามารถโอนย้าย หรือมีสาขาไหนที่ใช่สาขาที่เขาอยากเรียน แต่ค่าใช้จ่ายถูกกว่า จากคุณ : hippogift เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 09:57:09

ความคิดเห็นที่ 30      ให้เท่าที่ช่วยได้ค่ะ  เท่าที่เราคิดว่าให้แล้วเราไม่เครียดค่ะ    แล้วไม่ต้องรู้สึกผิดค่ะ  เราต้องช่วยตัวเองได้ก่อน ค่อยช่วยผู้อื่น?  และอะไรที่เราไม่เชื่อ ทำไปเราก็จะแย่ไปด้วย จขกท. เครียดจนเรียนไม่รู้เรื่อง  ไม่ต้องทำค่ะ  คุยกับแม่ดีๆ เล่าให้แม่ฟัง ให้แม่เข้าใจ?     แม่มักห่วงลูกคนที่ช่วยเองไม่ค่อยได้?  ลูกคนที่แม่ห่วงมาก ( เท่าที่เราเห็นค่ะ)     แต่รู้ไว้เลยว่า ลูกคนนั้นไม่เคยเอาดีได้เลยค่ะ?  มันเป็นทัศนคติที่ฝังติดตัวเขา?    ลึกๆเขาคิดว่าเดี๋ยวต้องมีคนช่วย ทำไม?ต้องลำบาก..  บลา....บลา...บลาาาา      หากไม่ช่วย เค้าก็จะคิดว่าพี่น้องไม่ดี ทำไมไม่ช่วยเค้า?  วันนึงที่พี่ๆช่วยไม่ไหว   รับไม่ไหวแล้ว  ไอ้นี่จะเป็นคนที่ "ญาติระอา"ค่ะ    ที่เล่าคือเป็น ปสก. ตัวเองค่ะ เห็นมาเยอะนะ    ถ้าคุณมีจิตใจดี คุณยังต้องช่วยอีกนานนนนนนน..........  แต่ตอนนี้ เอาตัวเองให้รอดก่อนค่ะ  มิฉะนั้นจะเป็น "เตี๋ยอุ้มค่อม"อ่ะนะ   ให้ตั้งสติคิดดีๆ  ค่อยๆคิด ช่วยแล้ว เราต้องไม่เครียด ไม่ทุกข์ค่ะ      เอาใจช่วยค่ะ (สำคัญสุดคือแม่ คุยให็แม่เข้าใจค่ะ)          จากคุณ : a tt เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 10:03:52

ความคิดเห็นที่ 31 ถ้าไม่ลำบากเรา เราก็คงส่งให้น้องเรียนค่ะ แต่ถ้าเราก็ไม่มี เราก็คงบอกแม่ตรงๆว่า ให้น้องเรียนม.รัฐได้มั้ย ค่าเทอมอาจจะถูกกว่า อะไรแบบนี้ ส่วนเราตอนนี้ เราก็ส่งน้องๆเรียนค่ะ เราเป็นพี่คนโต จบมาก่อน มีน้องอีก 2 คน น้องคนที่ 2 ใช้เงินเราส่งบ้าง เงินพ่อเงินแม่บ้าง ส่วนน้องคนสุดท้อง ย้าย มหาลัยมาครั้งที่2แล้ว แต่เป็นมหาลัยของรัฐทั้งคู่ ครั้งแรกจะขึ้นปี3แล้ว ที่ย้ายเพราะมีปัญหากับอาจารย์ ทำให้น้องไม่มีกำลังใจจะเรียนแล้ว ย้ายมามหาลัยใหม่ ถึงเป็นมหาลัยรัฐ แต่ค่าเทอมไม่ใช่ถูกๆ รวมๆแล้ว เทอมละ 6 หมื่น ปีนึงก็แสน2 เราต้องเจียดเงินเราเก็บเดือนละหมื่น เพื่อเป็นค่าทอมน้อง เพราะถ้าขอครั้งเดียวเราคงไม่มีเงินก้อนให้เป็นค่าเทอม ไหนจะรายจ่ายส่วนตัวแต่ละเดือนของน้องอีก บางทีเราก็ท้อ เพราะเราต้องประหยัดแทน แต่ก็มาคิดว่า พ่อแม่ยังกัดฟันส่งเราเรียนได้ เราก็ต้องส่งน้องเรียนได้ โชคดีปีนี้ปีสุดท้ายแล้ว กำลังจะหมดภาระแล้ว จากคุณ : handas เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 10:21:17

ความคิดเห็นที่ 32 แล้วรอบนี้น้องทำท่าจะเรียนได้ตลอดรอดฝั่งหรือเปล่าคะ? ถ้ารู้สึกผิดก็ส่งให้แม่เป็นจำนวนหนึ่งเท่านั้น เพราะยังไงแม่ก็คงต้องส่งอยู่ดีเพียงแต่อาจจะรู้สึกว่าหนักไป แล้วหากน้องตั้งใจเรียนและดูเหมือนจะสำเร็จรอบนี้ก็คงต้องนั่งลงคุยกันว่าค่าใช้จ่ายตรงไหนที่จะลดลงได้บ้าง บางทีเขาอาจจะอยากอยู่สบายเกินตัว ทำให้มีค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นเข้ามา ตัดๆทอนๆลงบ้างอาจจะทำให้คนส่งเรียนมีกำลังช่วยได้ คุยกับน้องตรงๆถึงความจำเป็นที่เขาต้องช่วยลดค่าใช้จ่ายด้วยถ้าอยากเรียนที่นี่ต่อไป ไม่ใช่ปล่อยให้เป็นภาระของแม่และพี่ จากคุณ : เทียนสีรุ้ง เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 10:29:22

ความคิดเห็นที่ 33 เด็กสมัยน้ีคิดไม่เป็นหรอกค่ะ วัตถุนิยม ถ้าคิดได้คงไม่เปล่ียนม.จากรัฐเป็นเอกชนหรอกค่ะ น้องเค้าคงคิดว่ายังไงแม่ก็ต้องทำทุกอย่างเพ่ือส่งเค้าเรียน ถ้าคุณไม่ส่ง ดีไม่ดีมารู้อีกทีแม่คุณก็จะมีหน้ีก้อนใหม่ท่ีไปแอบคุณกู้มา มาให้คุณปิด แม่ก็โอ๋น้องคนเล็ก น้องคนเล็กก็คิดไม่เป็น มองความจริงไม่เป็น แม่คุณต้องคิดแน่ๆ ว่าคุณมีเงิน เพราะคุณเคยให้เค้าได้ คุณต้องบอกให้เด็ดขาดไปเลย ว่าให้ได้แค่น้ีจริงๆนะ จากคุณ : Okane sae areba เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 10:44:58

ความคิดเห็นที่ 34 คุยกันให้ลงตัวก่อนค่ะ เอาที่คุณไหว และน้องได้ไปถึงฝั่ง ไม่เกินกำลังเรา และน้องก็ได้เรียน อย่าไปเครียดเลยค่ะ ไหวแค่ไหนก็แค่นั้น น่าจะได้คุยกับน้องด้วย เพื่อหาทางสรุปร่วมกัน แม่จะได้สบา่ยใจค่ะ อะไรที่มันเยอะเกินตัวต้องตัดไปบ้างนะ จิตใจจะได้สบาย จากคุณ : ฮัลโลตอบหน่อย เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 11:01:37

ความคิดเห็นที่ 35 ตอนนี้เราก็ส่งน้องเรียนค่ะ ช่วยค่าใช้จ่ายรายเดือน น้องกู้ กยศ อยากช่วยพ่อแม่ค่ะ ท่านเหนื่อยหนักเพราะเลี้ยงลูกมามาก เราคิดว่าหน้าที่ของลูกไม่ใช่คอยหวังพึ่งพาพ่อแม่หรือโยนภาระให้พ่อแม่รับไป อันไหนช่วยได้ก็ต้องช่วยเหลือกัน เท่าที่เราพอไหว น้อง จขกท ไม่กู้ยืมเรียนล่ะคะ หนี้ของเขาเขาจะได้เป็นคนชดใช้เองในอนาคต เอกชนก็กู้ได้นี่คะ คุณแฟนเราเรียนเอกชนยังกู้เรียนเลย มันน่าจะพอช่วยลดภาระอะไรได้บ้าง แล้วอย่าลืมเปิดใจคุยกับแม่ให้เคลียร์ว่าเราจะช่วยได้แค่ไหน หรือหากคุณไม่อยากช่วย ก็บอกไปว่าเพราะอะไร จะได้ไม่ผิดใจกัน แม่จะได้ไม่มานั่งคิดว่าพึ่งพาลูกไม่ได้ยามเดือดร้อนค่ะ จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 11:55:58

ความคิดเห็นที่ 36 สมัยก่อนพี่เราเรียบจบก่อนเราสองปี จังหวะเป็นวิกฤตของทางบ้านพอดี พ่อป่วยตอนพี่เราเรียนปีสุดท้ายและแม่ป่วยตามในปีถัดมา ใช้ค่ารักษาเป็นล้าน เราเรียนอยู่เครียดมาก แต่สุดท้ายเรากู้กยศ และ ใช้เงินประหยัด พี่เราพึ่งทำงานได้เงินใหม่ๆเอาเงินใช้สุรุ่ยสุร่ายไม่ได้เลยต้องเอามาให้เรา กว่าจะจบได้ จำได้ตอนจบไม่มีเงินจ่ายค่ารับปริญญาหกเจดพันบาทได้แต่มองดูเพื่อนๆรับปริญญา เพื่อนๆถามก้บอกไม่อยากรับเอง ปัจจุบันทำงานมาหลายปีมีรายได้เฉลี่ยเยอะกว่าคนในอายุเท่ากัน และเยอะกว่าพี่เรา เราจำบุญคุนของพี่เราตลอด และคอยช่วยเหลือพี่เราเสมอแม้ว่าจะยากถ้าพี่เราเอ่ยปากอะไรเราช่วยถึงที่สุดค่ะพี่น้องยังไงก้ทิ้งกันไม่ลงคะ เราเล่าให้ฟังในมุมของคนที่เคยได้รับความช่วยเหลือจากพี่นะคะ จขกท ลองคุยกับน้องและแม่ตรงๆมั้ยค่ะ เราว่าปัญหาของจขกท คือน้องเรียนแบบเกินตัว ลองคุยว่าน้องชอบที่เรียนนี่แล้วมั้ยมุ่งจะจบแน่ไม่รู้ว่าเหลืออีกที่ปีค่ะ ช่วยเท่าที่ช่วยได้ทำข้อตกลงกับน้อง เปิดใจคุยค่ะ จากคุณ : it's always you เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 12:33:29

ความคิดเห็นที่ 37 น้องอยากเรียนที่นี่ หรือว่าแม่คุณอยากให้เรียน ค่าเรียนหลายแสนขนาดเฉียดล้านต่อปี ถือว่าสูงมากนะคะ คนช่วยจะตายก่อนนะนี่ ลองคุยกันดี ๆ ค่ะ จากคุณ : papa mama love u เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 13:30:13

ความคิดเห็นที่ 38 ถ้ามีก็ให้ค่ะ  แต่ต้องไม่เกินตัว  คุณรู้สึกเหมือนมันเป็นภาระผูกพันใช่ไหมคะ แต่อย่าลืมว่าไม่กี่ปีเองนะคะีื บอกแม่ไปเถอะค่ะ ว่ายินดี แต่จะให้เท่าที่ให้ และไม่อยากให้คิดว่านี่เป็นเงินที่ส่งน้องเรียน อยากให้คิดว่าเป็นเงินที่ช่วยเหลือในส่วนที่เราสามารถให้ได้   อาจไม่ต้องให้ทุกเดือนเป็นประจำ อาจจะนานๆส่งที จำนวนเงินไม่แน่นอน เพื่อที่คุณจะได้ไม่ลำบากจนเกินไป และแม่จะได้ไม่คิดว่าคุณไม่ดูดำดูดี อยากให้มองไปถึงอนาคต ว่าถ้ามีลูกหลายคน อยากให้พี่น้องช่วยกันดูแลซึ่งกันและกัน ดีไหมคะ ถ้าพี่น้องแบ่งเบาภาระแม่บ้างจะเป็นไรไป แม้แม่จะมีเงินมากมายส่งเสียลูกเรียน แต่ความชื่นใจก็ไม่เท่าพี่น้องดูแลกันและกันค่ะ เราเป็ฯลูกคนเดียวค่ะ แต่ถ้ามีพี่น้อง เราคงจะช่วยเหลือค่ะ แต่ต้องไม่เกินตัวอย่างที่บอก จากคุณ : crispyroll เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 13:38:32

ความคิดเห็นที่ 39 เอาจริงๆ เลยนะคะ หน้าที่ส่งเสียน้อง คือหน้าที่แม่คุณค่ะ พี่ๆ ไม่เกี่ยว นี่มองจากตัวเองนะคะ เพราะมีลูก 2 คงไม่ขอให้ลูกคนโต ทำงานส่งเสียให้น้องเรียนแน่ๆ บอกน้องไป ถ้าไม่มีปัญญาหาทุุน ไมมีปัญญาหาเงินเอง ก็ไม่ต้องเรียน ออกมาเรียนที่อื่น ยิ่งเปลี่ยนคณะ มา2-3ที นี่ยิ่งไม่น่าส่ง เพราะเป็นคน เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ใจไม่มั่นคง โลเล แล้วนี่ส่งเรียนซักปี จะเปลี่ยนที่เรียนอีกมั้ย แล้วเปลี่ยน จาก ม.รัฐ เป็น เอกชน ที่แปลกมากค่ะ คือเรียนดเพราะคณะดูหรู ดูเก๋ รึเปล่า บอกได้มั้ยคะ คณะอะไร จบมาหางานจะได้เงินเดือนได้เท่าไหร่ คุ้มกะค่าเทอมที่เสียไปมั้ย แหมนึกถึงตัวเอง ตอนจะเอ็นต์ ธุรกิจที่บ้านไม่ค่อยดี พี่สาว (แก่กว่า 8ปี ทำงานไปนานละ) ขู่ตลอด เอ็นต์ไม่ติด รามเท่านั้น ไม่ให้เรียน ม. เอกชนนะ   เดี๋ยวนี้เด็กโดนตามใจกันมาก จนเป็นแบบนี้แหละ มีอาเราก็เหมือนกัน ลูกเข้าม. เอกชน ค่าเทอมอย่างแพง แม่ส่งเสียแบบลำบากสุดๆ แถมต้องมายืมตังค์พ่อเราไปซื้อโน๊ตบุคให้ใช้อีก ใช้ของถูกไม่ได้ด้วยนะคะ มันไม่แรงพอ จากคุณ : lekumi เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 14:08:36

ความคิดเห็นที่ 40 ทำอะไรอย่าให้เกินกำลัง มันจะกลายเป็นเตี้ยอุ้มค่อม แล้วจะล้มทั้งคู่ค่ะ ดิฉันเข้าใจว่า ที่คุณแม่ขอให้ช่วยส่งน้องเรียนเพราะท่านเข้าใจว่าคุณมีเงินเก็บมากโขอยู่ ถึงขนาดโปะหนี้ให้ท่านได้ ท่านก็เลยคิดว่าหากให้ช่วยเรื่องน้องด้วยคุณคงไม่ลำบากอะไร อีกประการหนึ่งคือ พี่สาวคุณได้ยื่นคำขาดไปแล้วว่าคงช่วยไม่ได้เพราะต้องคืนเงินทุน ดังนั้นคุณแม่จึงหวังพึ่งคุณค่ะ แต่ในเมื่อคุณไม่ได้มีมากมายอย่างที่ท่านคิด คุณต้องเรียนให้ท่านทราบและแจกแจงอย่างละเอียดนะคะ ดิฉันมั่นใจว่าเมื่อคุณแม่ทราบข้อเท็จจริงทั้งหมดแล้ว ท่านต้องเข้าใจคุณอย่างแน่นอนค่ะ ว่าคุณสามารถช่วยได้มากน้อยแค่ไหนที่จะทำให้คุณอยู่ได้อย่างไม่ลำบาก ส่วนน้องสาว ทั้งคุณแม่และคุณต้องบอกให้เธอรับรู้ถึงสถานะภาพทางการเงินของครอบครัวค่ะ คิดว่าเธอคงเข้าใจเช่นกัน แต่ถ้าหากว่ายังดื้อแพ่ง ติดทัดเทียมเพื่อน และไม่ย้ายไปสถาบันของรัฐ คุณก็บอกจำนวนที่คุณช่วยได้ต่อเดือน และช่วยได้นานเท่าไหร่ไปเลยค่ะ ที่เหลือน้องคุณต้องขวนขวายหาเอง โตแล้วไม่ใช่เด็กๆต้องหางานพิเศษทำได้แล้ว ไม่อยากให้คิดว่าทำเพื่อน้อง แต่อยากให้คิดว่าทำเพื่อแม่ แล้วคุณจะสบายใจค่ะ อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอน วันหนึ่งข้างหน้า น้องอาจจะเป็นที่พึ่งหลักทั้งของคุณและของคุณแม่ค่ะ    ^^ จากคุณ : sandhurst เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 14:20:33

ความคิดเห็นที่ 41 ลองให้น้องกู้พี่สิคะ อนาคตสร้างได้ด้วยการเรียนไม่ใช่หรอ (ปล.เป็นพี่คนโตที่ต้องรับผิดชอบครอบครัวเหมือนกันค่ะ คิดดีๆ แล้วจะเจอทางออกค่ะ) จากคุณ : Der BogeN เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 20:52:57

ความคิดเห็นที่ 42 คงต้องคุยกันค่ะว่า การเรียนที่นี่ ค่าใช้จ่ายเท่านี้มันเกินตัว เราว่าถ้าคุยกันจนเข้าใจ จะทำให้น้องรู้จักคิดและคิดเป็น จากคุณ : ตุลย์รานี เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 23:26:33

ความคิดเห็นที่ 43 ถ้าจะช่วยต้องมาจากใจนะคะ ไม่อยากให้มันกลายเป็น "หน้าที่" ไป ลองคุยกับคุณแม่คุณอีกครั้งนะคะ แล้วน้องคุณทราบเรื่องนี้ไหมค่ะ เขาจะสบายใจไหม ถ้าเขาต้องใช้เงินจำนวนมาก ในขณะที่พี่ต้องลำบาก ช่วยคนอื่นได้ แต่ต้องไม่ลำบากตัวเองค่ะ ต้องสบายใจด้วย คุยกับน้องว่าให้หางานพิเศษทำได้ไหม ลองพยายามดูก่อน จากคุณ : sunisaogkim เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 03:08:09

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบคุณทุกๆความเห็นค่ะ ซึ้งมากมีคนมาตอบเยอะเลย ขอตอบรวมๆนะคะ คือเงินเก็บมีล้านกว่าๆเมื่อแปลงเป็นเงินไทย ประมาณสี่หมื่นกว่าเหรียญ แต่เผื่อไว้ฉุกเฉินตอนที่อาจจะเกิดเหตุที่นี่ที่ประกันไม่จ่ายค่ะ และก้อเผื่อตอนต้องจ่ายค่าเรียนเทอมหน้าๆถ้าเกิดอาจารย์ไม่จ่ายให้ค่ะ(น่าจะอยู่ได้ประมาณเทอม กับ summer) คือทุกวันนี้ประหยัด ค่ากินอยู่ทุกวันนี้ประหยัดด้วยการทำกินเองที่หอ ไม่มีเที่ยวเล่นอะไร อยู่แบบพอดีตัว กลัวตอนกลับไทยแล้วไม่มีตังค์กลับค่ะ ไม่มีเงินเก็บหรือข้าวของที่ไทยเลย กะจะเอาไว้ตั้งตัวด้วยค่ะ ตอนนั้นคิดว่าบอกแม่นะคะว่าให้เท่าไหร่จากที่มี(เกือบครึ่งของบัญชี) ไม่รู้เค้าคิดว่าเรามีเงินมากกว่าที่เราบอกหรือเปล่า ตอนนี้ไม่ได้บอกว่ามีเท่าไหร่ค่ะ เพราะคิดว่ามีแม่คนเดียว ไม่อยากให้ท่านเครียดนี่แหล่ะคะ ทำให้ทุกครั้งที่เขาขอ เราก็ให้ ตอนนี้รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องจำเป็นเพราะว่าค่าเทอมโครตโหดเนี่ยแหล่ะค่ะ มันเหมือนเป็นค่าใช้จ่ายที่เลี่ยงได้แต่เลือกทำ ตอนเค้าตัดสินใจว่าจะให้น้องเรียน เค้าไม่ฟังใครเลยค่ะ พูดยากมากคือเขาไม่ฟังความเห็นเราเลย (ประมาณว่าได้ยินแต่ยืนยันว่าที่ตัวเองคิดถูกต้อง) แม่ไม่เคยถามว่าตังค์เราพอใช้มั้ย ตอนตังค์ไม่พอเราก็หางานพิเศษทำ ไปจัดหนังสือห้องสมุดชั่วโมงละแปดเหรียญยังทำหลายปี (ไม่ได้บอกใคร เพราะไม่คิดว่าจำเป็น) พี่คนโตเขาบอกกับแม่เลยว่าไม่ช่วยแน่ๆ ทะเลาะกันบ้านแตก แม่ร้องไห้สิบๆวัน จริงอยู่ค่ะว่าตอนเรียนมันไม่กี่ปี แต่มันเยอะนะคะ แม่อยากให้เราออกค่าเทอมให้ปีนึง (เงินที่เหลือเกือบทั้งหมด) เราแบบ อึ้งเลยค่ะ พูดไม่ออก พอดีไม่ได้เล่าว่า น้องคนนี้เหมือนเด็กไม่รู้จักโตค่ะ ไม่ได้หมายถึงสมองนะคะ แต่ความใส่ใจเหตุรอบตัวมากกว่า ไม่เคยทำงานพิเศษเอง อยากได้อะไรแม่ให้ตลอด วันก่อนน้องมาบ่นว่าอยากได้มือถือใหม่(ตัวที่พึ่งออกมาใหม่ๆเลย) เราก็เอ่อพึ่งเคยให้ของที่ใกล้เคียงมากๆไป ก็อึ้ง เหมือนเค้าไม่รู้ค่าของเงินเลยค่ะ อาจจะเป็นเพราะว่าเรารู้สึกว่าเขาไม่เคยเหนื่อยหาเงินเอง ไม่รู้ค่าของเงิน ทำไมเราต้องเอาเงินที่เรารู้ค่าไปใช้จ่ายเพื่อเขานะคะ เพราะรู้สึกว่า"ใจ"เรามันไม่อยากช่วยเนี่ยแหล่ะค่ะ ถึงได้เครียด เข้าใจนะคะว่าเหมือนช่วยแม่ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนขนทรายไปถมทะเล เท่าไหร่ก็ไม่เต็ม ไม่มีใครเห็นค่าอีกต่างหาก (พี่ด่าเราด้วยตอนเราเอาไปถามว่าควรจะช่วยไหม ของพี่พี่ต้องจ่ายเงินกู้การศึกษาเอง) เคยคิดจะทำสัญญาเงินกู้เหมือนกันค่ะ แต่ไม่อยากให้เงิน" มาทำให้ "สายเลือด" เกลียดกันค่ะ บอกทุกคนรอบตัวเลยว่า ขอกันกินได้แต่เรื่องเงินห้ามมายืมค่ะ เห็นคนโกรธเกลียดกันมาเยอะแล้ว เข้าใจนะคะว่าพี่น้องช่วยกันเป็นเรื่องดี ไม่ใช่ไม่เคยช่วยนะคะ ก็ให้เกือบทุกครั้งที่กลับบ้าน ล่าสุดให้ไปสี่พัน เพราะไม่มีตังค์ไทยเลยมีเท่าที่ให้ อาจจะเพราะโตมากับการช่วยเหลือตนเองเหมือนพี่คนโตก็เลยคิดว่าน้องก็น่าจะพึ่งตัวเองก่อน ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเหมือนกันว่าแม่จะอยากให้น้องเรียนคณะนี้จนยอมทุ่มหมดตัวแบบนี้ ไม่เคยมีเงินไทยติดกระเป๋ากลับเมกาเกินห้าร้อย (เหลือเท่าไหรจากที่เอาไปจากที่นี่ก็ให้แม่หมด) เคยคุยกับเขาแล้วว่าไม่ให้ได้มั้ย เขาขอเยอะอ่ะ เราอาจจะงกด้วย แต่ที่เขาขอมันเกินครึ่งเงินเก็บเราเลย สองอาทิตย์ผ่านไป กลับมาถามอีก วนไปเรื่อยๆจนเราเครียดค่ะ ขอบคุณหลายๆคำแนะนำที่อยากให้เราคุยกับน้องให้หางานพิเศษ ปัญหาใหญ่คือแม่เราไม่ยอมแน่ๆ สมมุติวันนี้บอกแม่ คุยจนเขาเห็นด้วยแระ พรุ่งนี้โทรมาใหม่ ไม่ดีแบบนั้นไม่ดีแบบนี้กลัวเรียนไม่ทันเพื่อน สมมุติอีกว่าอธิบายผ่านได้อีกว่า มะรืนก็กลับมาใหม่เอาเหตุผลเดิมบวงเหตุผลใหม่มาอ้างไม่อยากให้น้องทำอีก ประมาณเนี้ยค่ะที่เจอแน่ๆ อาจจะรอลมสงบแล้วคุยกับน้องโดยตรงค่ะ ขอบคุณทุกๆความเห็นค่ะ จากคุณ : จขกท (เมืองเหนือ) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 06:35:25

ความคิดเห็นที่ 45 คุณมีความรู้สึกขัดแย้งในตัวเอง อยากช่วยแม่ แต่ไม่อยากช่วยน้อง คือต้องการให้แม่นำเงินไปใช้ให้เกิดประโยชน์ที่มันสมเหตุสมผลในความคิดของคุณ ปัญหา คือไม่สามารถโน้มน้าวเปลี่ยนแปลงความคิดของแม่ได้ ทางแก้ คือเปลี่ยนความคิดของคุณเอง ในเมื่อคุณบอกว่า "เรารู้สึกว่าเงินจำนวนเดียวกัน เราให้เขาได้เลย ถ้ามันได้ใช้กับตัวเขาจริงๆ (อย่างปิดหนี้)" ให้คิดว่าเงินที่ให้ให้แม่..ไม่ได้ให้น้อง แม่จะเอาเงินไปทำอะไรก็เรื่องของเค้า ถ้าอยากให้เงินถูกนำไปใช้ค่าเล่าเรียนจริงๆ ก็ต้องมีวิธีควบคุม อาจจะโดยคุณเป็นคนจ่ายค่าเทอมเอง(ทางอินเตอร์เน็ตแบงค์กิ้ง) ค่ากินอยู่ให้ตกลงกันเอง จะให้หาเองหรือส่งเสียโดยมีงบเท่าไรต่อเดือน ก็ว่ากันไป นอกเหนือจากนี้ก็หาเอง ต้องมีวิธีควบคุม_เงินอยู่ที่คุณ ไม่อยากช่วยน้องไม่ผิดหรอก แต่คุณก็ไม่สบายใจอยู่ดีกับการที่แม่ต้องไปหากู้หนี้ยืมสินเพิ่มขึ้นมาช่วยน้อง จะปล่อยไปก็ใช่เรื่อง เพราะคุณยังไม่สบายใจเป็นกังวลอยู่ ต้องจัดการที่ความคิดของตัวเองก่อน จากคุณ : lama89 เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 06:48:06

ความคิดเห็นที่ 46 กลับมาอ่านอีกรอบ อ่านที่คุณอธิบายใน คห. 44 แล้วเหนื่อยใจแทนจริงๆ ตั้งหลักใหม่ ตั้งสติใหม่ ให้เวลากับตัวเองอีกสักนิด ดิฉันมั่นใจว่าคุณจะหาทางออกที่ดีที่สุดได้แน่นอนค่ะ คนดีพระคุ้มครอง เป็นกำลังใจให้นะคะ   จากคุณ : sandhurst เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 13:35:12

ความคิดเห็นที่ 47 เราเองก็เคยช่วยส่งน้องเรียนนะคะ แต่ด้วยความสมัครใจอยากทำของเราเอง เคยได้ยินว่ารุ่นพ่อแม่มีพี่ส่งน้องเรียนเป็นรุ่นๆ เลยอยากทำมั่ง  ทั้งๆ ที่พ่อแม่หาได้มากกว่าเราและไม่ลำบาก ไม่ได้ขอให้ส่งด้วย แต่ก็ส่งซะ 2 คนเลย แบบว่าอยากส่งจัด ตั้งแต่เดือนแรกที่ทำงาน จนน้องเรียนจบปริญญาไปทั้ง 2 คน โชคดีที่น้องเรียนรัฐบาลทั้งคู่ ไม่ได้ให้เป็นค่าเทอมนะคะ ให้เป็นค่าขนมเดือนละ 6000 ที่เหลือพวกค่าเทอมนี่พ่อแม่ก็ให้ตามปกติ โชคดีที่น้องเราเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน แต่ไม่เนิร์ดนะคะ เที่ยวเล่นสนุกสนานบ้างตามวัย เรียนได้คะแนนดี จบตามกำหนด ทำงานดีๆ ทั้งคู่ พี่สาวก็แฮปปี้ เราเองไม่เคยคิดว่าเป็นบุญคุณ ไม่เคยทวงบุญคุณแล้วก็ไม่เคยพูดถึงในแง่ที่ว่า ชั้นส่งเธอเรียนนะ อะไรอย่างนี้ เรียกว่าให้แล้วลืมเลย แม้แต่ตอนหงุดหงิดขัดใจกันบ้างตามประสาพี่น้อง ( นานๆ ที เพราะเป็นครอบครัวที่สนิทกันและรักกันมาก ) ก็ไม่เคยมีเรื่องนี้มาพูด เพราะอย่างที่บอก ว่าให้แล้วลืมแล้ว ถือว่าให้เพราะอยากให้ วัตถุประสงค์ที่สำคัญที่สุด คือ ให้พ่อแม่ชื่นใจ ว่าลูกรักกัน พี่รักน้อง พี่ช่วยดูแลน้อง ได้สัมฤทธิ์ผลไปตั้งแต่วันที่ให้ เราก็พอใจแล้ว แต่เราก็ช่วยได้โดยเราไม่ลำบาก มีกินอิ่ม นอนหลับ ช้อปปิ้ง ไปเที่ยว ให้พ่อแม่ ได้ตามปกติ มีเก็บตามอัตภาพอีกต่างหาก เพราะเราถือว่า เราต้องดูแลตัวเองได้ก่อนที่จะดูแลคนอื่นๆ แต่ดูตามความเหมาะสมด้วยนะคะ ถ้าบ้านเราลำบากมาก ไม่มีจะกิน เราก็ยินดีที่จะให้จนไม่มีเหลือ ร่วมที่จะไม่มีจะกินไปด้วยกัน ถ้าทำให้ทุกคนอิ่มท้องมากขึ้น แต่ถ้าเรื่องเรียน ถ้าเรามีในระดับที่ให้ได้แค่ระดับรัฐบาล ไม่แพงกว่านี้ แต่น้องเรียนเอกชน เราก็คงให้ได้ในระดับที่เราให้ได้ ไม่ใช่ว่าต้องให้จนเราลำบาก ถ้าเราเป็นคุณนะคะ เราจะช่วยในปริมาณเงินที่เราดูแล้วเราไม่ลำบาก ยังมีใช้และมีเก็บเผื่อสำรอง เช่นเดือนละ 6000-10000 แต่ให้ผ่านแม่ แม่จะให้น้องเท่าไรก็แล้วแต่ ถือว่าให้แล้วให้เลย มากกว่านั้นให้ไม่ได้ค่ะ แล้วแม่จะเอาเงินที่ไหนมาส่งน้อง.... ก็แล้วแต่แม่ค่ะ ถ้าแม่ถึงกับไปกู้มา คุณก็คงช่วยไม่ได้ เพราะถ้าช่วย แม่ก็จะกู้เยอะขึ้นๆ เพราะรู้ว่ามีคนปิดหนี้ให้ เพราะถามแค่คำเดียว คุณให้แล้ว คุณลำบาก ไม่มีเงินเก็บ ไม่มีเงินใช้ตอนเรียน อาจไม่มีข้าวกิน เรียนไม่จบ ... จะทำยังไงคะ กลายเป็นคุณอดมื้อกินมื้อ หนาวเหน็บ เรียนไม่จบ แต่น้อง ( ตามข้อมูลที่คุณให้ ) เรียนหรู กินแพง ใช้ของแพงๆ แถมไม่รู้ว่าจะเรียนจบไหม แนะนำให้บอกคุณแม่ว่าคุณมีภาระ ค่าเทอมเยอะ ถ้ามีทุนก็ใส่ๆ รายจ่ายเพิ่มเติมเข้าไป ถือเป็น white lie ว่าต้องจ่ายค่านู่นนี่เพิ่มเติม เค้าเรียกเก็บ ทุนไม่ครอบคลุม เพิ่งจ่ายไปหลายแสน เดี๋ยวเทอมหน้าอีกหลายแสนว่าไป ตอนนี้ทุนจะไม่มีละ เพราะเรียนมานาน เค้าตัดทุน เหลือแค่ค่าเงินช่่วยสอนแบบ TA ต้องเอาเงินเก็บมาใช้ บลาๆ ๆ ๆ ถ้าให้แม่คุณจะเรียนต่อไม่ได้ จะทำยังไง แล้วก็บอกเค้าว่าให้ได้เท่าที่คุณกะไว้ แล้วก็ใจแข็งนะคะ อย่าให้เพิ่ม เรื่องทำสัญญากู้เงินให้น้องไม่แนะนำค่ะ เค้าเซ็นจากคุณไปกี่ล้านก็ได้ ถึงเวลาใช้ เค้าเอาเงินไปใช้อย่างอื่น หรือไม่มีเงิน แม่คุณร้องไห้อยู่ข้างๆ คุณจะไปบังคับใช้จากน้องยังไงคะ ... ไมมีทางเลย หนี้สูญร้อยเปอร์เซ็นต์ ค่าเรียนปีละเกือบล้าน ฟังก็สยองแล้ว ค่ากินอยู่ของมหาวิทยาลัยที่ค่าเทอมปีเป็นล้าน เด็กๆ เค้าคงไม่กินก๋วยเตี๋ยว ข้าวราดแกงกันเป็นประจำหรอกนะคะ ลองดู face book น้องคุณว่าเค้าไปเที่ยว ไปกินยังไงบ้าง เราว่าน่าจะมีแต่แพงๆ หรูๆ ซะมากกว่า ถ้าเค้าเป็นแบบที่คุณเล่า แล้วคุณจะมาละลายเงินของคุณให้กับเรื่องแบบนี้เหรอคะ   ลองคุยกะน้องดูนะคะ ว่าพี่ให้ผ่านแม่ได้แค่นี้ มากกว่านี้พี่ไม่ไหว ตามเหตุผลที่ว่ามา ให้น้องไปเรียนรัฐบาลหรือม.เปิดก็ได้ ทำงานช่วยด้วย แต่อย่าคาดหวังว่าเค้าจะฟังนะคะ เพียงแต่ก็ลองพูดดู ถ้าเค้าไม่ฟัง เราจะได้ไม่โมโห ก็บอกเค้าไปว่าให้ได้แค่นี้ ตามจำนวนปีที่เค้าต้องเรียน เช่น 4 ปี มากกว่านั้นพี่ไม่ให้แล้วนะ บอกกันก่อนก็แฟร์ๆ ค่ะ เพราะบางทีน้องอาจไม่เคยรู้ว่าคุณเองก็เก็บเงินอย่างยากลำบาก อาจมีมี myth เหมือนหลายๆ คนว่าอยู่เมืองนอกแล้วรวย สบาย ก็ได้ ปล. มาให้กำลังใจ ว่าคุณไม่ผิดหรอกนะคะ " ให้เท่าที่ให้ได้ตามกำลังโดยคุณไม่เดือดร้อน" ดีที่สุดค่ะ ปล. ตอนนี้เราก็อยู่ตปท.เหมือนกัน มาเรียนต่อนี่ล่ะค่ะ รู้เลยว่าอยู่เมืองนอก ใครว่าสบาย หนาวและลำบากกว่าอยู่เมืองไทยมากๆ ค่าครองชีพก็แพงกว่ามากด้วย แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 55 15:03:01 จากคุณ : PDF เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 14:57:49

ความคิดเห็นที่ 48 เราส่งเงินให้แม่  เดือนละ 1 หมื่น  แม่ก็เอาเงินนั้น ไปส่งต่อให้น้อง  2 คน ๆละ 4000- (น้องกินอยู่กับเรา คชจ.ในบ้านเราออกหมด)     แบบนี้ ถือ ว่า  คนที่ส่งน้องเรียน คือ เรารึเปล่า     จขกท   ก็ส่งเงินให้แม่เป็นรายเดือน เท่าไหร่ ก็ว่าไป  สุดท้าย แม่เอาไปทำอะไร  ก็สุดแล้วแต่แม่   เถอะ จากคุณ : NooPooK เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 20:26:20

ความคิดเห็นที่ 49 บอกแม่ว่าเงินเก็บให้แม่ไปหมดแล้วไง ส่วนที่มีเหลือเป็นค่าเทอมของเทอมหน้า มีค่าโน่นค่านี่ที่ต้องจ่ายอีก ถ้าแม่ให้หนูเอาให้น้องแล้วใครจะจ่ายค่าเทอมให้หนู เงินที่ให้แม่หนูก็ทำงานพิเศษเก็บให้แม่ ถ้าจะให้ช่วยน้องหนูก็จะไปทำงานพิเศษเพิ่มแล้วกัน แต่คงได้แค่เดือนละ? ?? เท่านี้ ไม่งั้นเวลาเรียนจะไม่พอเอา บลา บลา จากคุณ : myone เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 22:57:22

ความคิดเห็นที่ 50 อ้าว ลืมถอดล๊อคอินอันก่อน เลยถือโอกาสมาให้กิ๊ปขอบคุณทุกๆคนเลย ขอบคุณมากๆค่ะ ใช่ค่ะ รู้สึกขัดแย้งในตัวเอง เพราะเรารู้สึกว่าพ่อแม่รักเราได้โดยไม่มีเงื่อนไขทำไมจะทำอะไรให้ท่านโดยตรงไม่ได้บ้าง แล้วไม่ใช่ว่าเราสนับสนุนให้แม่ใช้จ่ายฟุมเฟือยหรืออะไร หนี้อันนั้นก็เป็นค่าบ้านค่ะ เลยคิดว่ามันก็ดีที่ท่านไม่ต้องกังวลอีก ปัญหาก็คือ พยายามคิดแล้วค่ะว่าให้แม่ไม่ได้ให้น้อง แต่ความมันคือว่าเราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรกับอนาคตเราบ้างค่ะ เหมือนเงินก้อนสุดท้าย(หลังจากที่ตอนแรกแบ่งให้ท่านไปครึ่งแล้ว) จะทำอะไรเลยคิดหนักด้วย ถ้าตอนนี้แม่ขอเงินจำนวนเดียวกันยังต้องเริ่มหาทางหาเงินเพิ่มแล้วเลยค่ะ ใช่ค่ะ ตอนนี้ไม่ได้ทุนแล้วอาจารย์จ่ายค่า RA ให้อย่างเดียว ไม่ถึงกับเดือนชนเดือนแต่ก็ใกล้เคียงค่ะ จากคุณ : จขกท (เมืองเหนือ) เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 01:24:11

ความคิดเห็นที่ 51 แล้วแผนเรื่องค่าเทอมน้องคุณระยะยาวล่ะค่ะ มีวางแผนกันมั้ย จะให้คุณช่วยออกค่าใช้จ่ายให้ปีนึง แล้วปี 2 ... 3...และ 4 ล่ะค่ะ จะให้ไปเสกมาจากไหน แถมยังค่ากินอยู่ เดินทาง อุปกรณ์การเรียน ฝึกงาน ค่อยๆคุยกับแม่คุณ กับน้องคุณนะคะ ต้องคุยกับทั้งสองคนเลยค่ะ ใช้หลักความเป็นจริงมาอธิบายค่ะ ไม่ใช่ว่าหวังน้ำบ่อหน้า และคิดว่าอนาคตจะหาเงินมาจ่ายค่าเทอมกันได้เอง คนเราทุกคนย่อมต้องอยากมีอนาคตที่ดี สร้างหลักมั่นคงให้กับตัวเองค่ะ คนที่เมืองไทย เขาไม่เข้าใจชีวิตคนอยู่ต่างประเทศหรอกค่ะ เอาเงินที่หาได้จากที่นี่ ไปแปลงเป็นเงินไทยมันก็เยอะอยู่ แต่ชีวิตแต่ละวันที่ต่างประเทศ เงินแต่ละเหรียญที่หามาได้ มันก็แลกมากับหงาดเหงื่อแรงงานเช่นกันค่ะ ทั้งยังต้องกินอยู่อย่างประหยัด ทั้งกดดัน ทั้งอดทน ทั้งอากาศที่แย่ แล้วเรื่องเรียนของคุณล่ะคะ ที่บ้านคุณไม่เป็นห่วงบ้างเลยหรือคะ อีกไม่นานคุณกำลังจะเรียนจบ นำความภาคภูมิใจสู่วงศ์ตระกูล ในขณะที่น้องของคุณ ยังไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหนแน่ๆ เขาแน่ใจแล้วหรือยังค่ะ ว่าคณะที่เรียน มันจะใช่อาชีพในอนาคตที่เขาจะทำหรือปล่าว เขาหาความชอบของตัวเองเจอแล้วหรือยัง จากคุณ : sunisaogkim เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 02:38:22

ความคิดเห็นที่ 52 ตอนแม่เค้าวางแผน เค้าทำแบบว่าคิดเงินเดือนทั้งหมดของเขา รวมรายได้ต่างๆ ขายที่ทั้งหมดยกเว้นที่บ้าน อ้อ ขายบ้านทาวเฮาท์ด้วยอีกหลัง คือแบบว่า เค้าคิดว่าเค้าส่งได้ (แบบไม่ต้องกินต้องอยู่กันประมาณนั้น) อันนี้เราบอกเขาแล้ว เค้าไม่ฟัง เราไม่รู้ว่าตอนเค้าคิดเค้าแอบคิดเผื่อว่าเรามีตังค์ส่งได้หรือเปล่า(อันเนี้ยที่มาโดนตอนหลัง) เอาจริงๆก็ไม่รู้ว่าอยากเรียนจริงๆ ชอบจริงๆมั้ย แต่ถ้าเรียนจบ(ถ้า) งานด้านนี้มีความต้องการอยู่แล้ว คือเรามารู้ทีหลังว่าเค้าเลือกที่จะออกจากมหาลัยเลยก่อนสอบรอบหลังสุด คือทุบหม้อข้าว เหมือนไม่มีทางอื่นให้เลือก ไม่ก้อไม่ต้องเรียนไปอีกปีแล้วรอสอบปีถัดๆไปอะไรแบบเนี้ยค่ะ เราก็เอ่อ ทำอะไรทำไมไม่วางแผน(หรือจริงๆแล้ววาง) เหนื่อยใจค่ะ เราอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่ถ้าเป็นลูกเราเอง เราก็คิดไว้แล้วว่าสอบมหาลัยรัฐไม่ได้ก็เรียนรามแล้วกัน   เค้าจะเป็นห่วงก็ต่อเมื่อเราบอกว่าเหนื่อย อย่าเอาปัญหามาสุมตอนนี้ได้มั้ย แล้วก็จะกลายเป็นว่าโทรมาทุกๆวัน ถ้าโทรไม่ติดก็เริ่มต่อสายหาคนอื่นรอบตัวเรา พอเราบอกว่าเราเริ่มโอเค ก็เพลาลง ไม่กี่วันก็กลับเอาปัญหามาสุ่มให้ใหม่อีก วนเวียนแบบเนี้ยอ่ะคะ จากคุณ : เมืองเหนือ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 05:20:02

ความคิดเห็นที่ 53 เข้ามาเห็นใจคุณเมืองเหนือจริงๆค่ะ คุณแม่คุณคงคิดว่าคุณมีเงินเก็บมากพอที่จะช่วยน้องคุณได้แน่ๆค่ะ จากที่คุณก็เคยช่วยคุณแม่คุณมาแล้ว มันเลยกลายเป็นภาพที่เขาวาดขึ้นมาในใจค่ะ คุณไม่ได้เห็นแก่ตัวหรอกค่ะ แต่คุณกำลังรักตัวเองมากกว่า จุดที่คุณยืน กลืนไม่เข้า คายไม่ออกจริงๆค่ะ สุดท้ายแล้วคุณจะมีทางออกอย่างไร ก็อย่าให้มันมากระทบกระเทือนจิตใจคุณ กระทบกระเทือนการเรียนของคุณนะคะ คุณเองก็ต้องมีอนาคตค่ะ คุณเองคงจะเป้นคนใจดีและใจอ่อน คนในครอบครัวคงจะจับจุดถูกค่ะ ใจดีได้แต่อย่าใจอ่อนนะคะ คุยกับคุณแม่และน้องให้ชัดเจน (หรือยื่นคำขาดนั่นเอง) ว่าจะช่วยค่าใช้จ่ายได้เดือนละเท่าไหร่ก็ว่าไป ถือเสียว่าเป็นค่าใช้จ่ายของคุณแม่ ส่วนคุณแม่คุณ จะนำเงินส่วนนั้นไปจัดสรรปันส่วนอย่างไรก็สุดแท้แต่ท่าน โชคดี เรียนจบไวๆนะคะ จากคุณ : sunisaogkim เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 23:13:08

ความคิดเห็นที่ 54 เข้มแข็ง และใจแข็งมากๆนะคะ เงินให้เท่าที่เราจะให้ได้ ตามใจมากให้แต่เงินเค้าจะไม่เห็นคุณค่าของเงิน กลายเป็นได้อะไรง่ายๆ แต่ชีวิตยังอีกยาวไกล ถ้าไม่วางแผนเสียแต่ตอนนี้ก็จะเป็นเตี้ยอุ้มค่อมไป คิดเสียว่าคุณกำลังให้ประสบการณ์แก่น้องให้เรียนรู้กับการไม่มี และแสวงหาด้วยตัวเองนะคะ วันนึง ถ้าเค้าคิดได้จะนึกขอบคุณด้วยซ้ำ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เรียนอะไรก็ไม่รอดแล้วคิดว่าคณะใหม่นี้จะ รอดเหรอคะ ขนาดเทอมแรกยังไม่มีปัญญาหาเอง ขอโทษค่ะที่เราพูดแรง แต่คนแบบนี้ต้องแรงและเอาเหตุผลใส่ เค้าคิดเองไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าเรารักเค้าจริงต้องปล่อยให้เค้าเติบโตด้วยตัวเอง ไม่ใช่ตะบี้ตะบันเอาแต่ให้ ฟังพี่คนแรกก็เห็นตรงกันใช่มั้ยคะ แล้วลองอธิบายให้แม่ฟังว่าอยู่เมืองนอกมันลำบากยังไง เชื่อว่าแม่คุณสุดท้ายจะเข้าใจค่ะ จากคุณ : **Snowwhite01** เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 22:36:01