ความคิดเห็นที่ 1 ชีวิตของคนที่เกิดกับวังแสนสุขขนาดไหนคะ (ยิ้มหวาน)  ผมเกิดที่วังศุโขทัย  พี่ชายคนกลางไปอยู่กับบ้านทองใหญ่ ส่วนพี่ชายคนโตอยู่วังศุโขทัยจนถึงอายุ 11 ขวบแล้วก็ไปเมืองนอกเลยตอนนั้นผมเพิ่ง 3 ขวบ แต่เป็นคนที่อยู่กับวังมากที่สุด ตอนสมเด็จฯ พระชนมายุครบ 60 พรรษา ผมก็ยังอยู่นะ คือได้เห็นอะไรเยอะมาก เห็นมาหมดทั้ง 3 วัง ทั้งวังวาริชเวสม์, วังศุโขทัย และวังหลวง รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก  เพราะเกิดมาก็เห็นหน้าควีนแล้ว  อยู่กับพวกพระองค์เจ้า มีเจ้าพี่เจ้าน้อง ในหลวงอยู่ในวังเยอะ มีหม่อมเจ้าก็หลายองค์ พออายุ 4-5 ขวบ ผมก็ตามท่านแม่ไปวังวาริชเวสม์เสมอ ตอนท่านแม่เข้าเฝ้า “เสด็จพระองค์วาปี” เราเป็นเด็กต้องอยู่รอข้างล่าง ก็ได้อยู่ในครัว ได้วิ่งเล่น อะไรอย่างนี้ ได้เห็นว่าวังนี้ผู้หญิงหมด ต้องพูดเพราะ มารยาทเรียบร้อย วังนี้ทำอาหารจะประดิดประดอยมาก ส่วนที่วังศุโขทัยไม่มีขนมแบบนี้ มีบ้างก็แค่ผลไม้แกะสลักเป็นริ้ว ตอนอยู่วังศุโขทัยก็ได้เรียนรู้อาหารต้นเครื่อง ได้ชิมว่าเป็นยังไง  เขากินกันยังไง  พูดคุยยังไง  ขนบธรรมเนียมเป็นยังไง  ไม่ได้เวอร์นะ ไม่ใช่เกิดมาร่ำรวย แต่เกิดมาก็มีสำรับ ช้อนก็เป็นช้อนเงิน ยังได้เข้าเฝ้าสมเด็จฯทุกเช้า พระองค์ท่านเป็นเหมือนหัวหน้าครอบครัว ตื่นนอนมาแม่ก็บอกให้ขึ้นไปเฝ้าสมเด็จฯ หลานๆจะไปนั่งเฝ้าหน้าห้องบรรทม นอกจากสองวังนี้แล้ว ผมยังวิ่งเข้าวิ่งออกที่วังหลวง เพราะท่านย่าคุมการทำดอกไม้ทั้งหมดในวังหลวง   ก็ได้เรียนรู้การทำดอกไม้จากวังหลวง สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณีฯทรงเมตตาคุณชายอย่างไรบ้าง พระองค์ท่านทรงเข้มงวดมาก อยากให้ทุกคนได้ดี มีอยู่วันหนึ่งจำได้มาถึงทุกวันนี้ คือผมเป็นคนปากจัด ตำหนักท่านแม่กับสมเด็จฯอยู่ใกล้กันนิดเดียว  ตอนนั้นผมกำลังเล่นแล้วเกิดโทสะ   ด่าเสียงดังว่าไอ้เหี้oย  ไม่รู้ว่าสมเด็จฯลงมาประทับอยู่ข้างหลัง พอหันไปเจอหน้าซีดเลย  พระองค์ท่านหิ้วตัวลากไปเลย  เราก็ร้องกลัวแล้วๆอยู่นั่นล่ะ  สมเด็จฯรับสั่งว่า  เหลวไหล พูดจาอะไรก็ไม่รู้  เป็นลูกเจ้าซะเปล่า ทำอะไรก็ไม่รู้  ถูกแม่ตามใจจนเคย ไม่รู้จักอบรมสั่งสอนลูก  พูดจาอย่างนี้ได้ยังไง  ท่านได้ยินหลานพูดอย่างนี้ก็กริ้ว  พอแม่เดินลงมาเลยโดนฟาดเป็นชุด!! ตำรับการปรุงเครื่องเสวยของท่านหญิงเป็นที่เลื่องลือด้านไหน ท่านแม่ทำอะไรก็อร่อยไปหมด เริ่มจากวังวาริชเวสม์ แล้วก็ไปวังสระปทุม และมาคุมเครื่องเสวย ถวายสมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณีฯที่วังศุโขทัย รวมถึงตอนที่เสด็จฯไปประทับที่ตำหนักในจันทบุรี  ท่านแม่ก็วิ่งไปมาสองวัง  ท่านแม่ได้มีโอกาสใช้อาหารพื้นเมืองของทางโน้นมาประยุกต์ทำอาหารด้วย จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 19 เม.ย. 52 10:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คุณชายมีโอกาสโชว์ฝีมือขึ้นโต๊ะเสวยไหมคะ ก็ได้ทำ แต่เป็นการทำเครื่องเสวยเล่นๆ เช่น    ไก่ผัดกะเพรา และเนื้อน้ำมันหอย ตอนนั้นตั้งใจหุงข้าวด้วยหม้อดิน อยากจะเก๋ ปรากฏว่าอาหารไม่พอ ข้าวผัดปลากระป๋องทานกับไข่ต้ม อันนี้ก็ถนัด ทำบ่อย ถึงจะอร่อยสู้ฝีมือท่านแม่ไม่ได้เลย แต่สมเด็จฯก็ทรงเมตตา รับสั่งว่า ไม่เป็นไร ให้หลานลองทำ ท่านแม่ถ่ายทอดวิชาอะไรให้บ้าง ผมเป็นลูกคนสุดท้อง และฝักใฝ่รักการทำกับข้าว ชอบตั้งแต่เด็กๆ เพราะเราเกิดมาแม่เราก็อยู่ในห้องเครื่องตลอด ห้องเครื่องกับตำหนักที่ท่านแม่ประทับก็ไม่ได้ไกลกัน เราวิ่งเล่นอยู่แถวนั้น ท่านแม่จะเป็นคนจู้จี้ นี่ก็ไม่อร่อย ต้องทำสดๆ จัดขึ้นเครื่องต้องดีที่สุด ท่านแม่ต้องผัดเองหมด ต้องยำเอง เรื่องทำอาหารไม่ได้สอนกันตรงๆ แต่ท่านแม่มักสอนเรื่องมารยาทการวางตัว ท่านสอนไว้ว่า เป็นผู้ดีไม่ให้ว่าคน ไม่ให้พูดคำหยาบ สมบัติผู้ดี แค่มองด้วยหางตาก็หยุดแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูด ท่านแม่จะสอนว่าไม่ให้เป็นคนเห็นแก่ได้ ไม่ให้เป็นคนเจ้าอารมณ์ ต้องมีความเป็นธรรมทั้งต่อตัวเองและลูกน้อง ท่านแม่ เน้นมากว่าไม่ให้ลักขโมย ถ้าขโมยเลี้ยงไม่ได้ สมัยนั้น  เครื่องเสวยบนโต๊ะเสวยพิถีพิถันขนาดไหน ที่วังศุโขทัยจะมีเจ้านายใหญ่น้อยมาเฝ้าสมเด็จฯเป็นประจำ  มีการจัดโต๊ะเสวย ประกอบด้วย 12 ที่นั่ง สมเด็จฯจะประทับตรงกลาง และระดับเจ้านายใหญ่ๆจะนั่งตรงข้ามหรือข้างเคียง ถ้ารุ่นเล็กหน่อยก็นั่งปลายแถว และต้องอายุ 12 ขึ้นไปแล้วถึงได้รับอนุญาตให้นั่งโต๊ะเสวย   ตามธรรมเนียมในวังศุโขทัย ทุกคนต้องมาพร้อมบ่ายโมงตรง   รอสมเด็จฯเสด็จฯลงมาเสวยอาหารกลางวัน บนโต๊ะเสวยจะมีอาหารฝรั่งนิดหน่อย จะเป็นมะกะโรนีผัดหรือไก่อบก็ได้  แล้วก็มีเครื่องเสวยไทย แต่ที่ขาดไม่ได้เลยต้องมีบนโต๊ะเสวยทุกครั้ง   คือ กะหล่ำปลีต้ม สมเด็จฯโปรดเสวยกับข้าว อาหารขึ้นโต๊ะเสวยจะเป็นฟิเลทั้งนั้น ถ้าเป็นเนื้อก็เนื้อสันใน กุ้งก็ต้องกุ้งแม่น้ำ ไม่มีหัว สิ่งที่ขึ้นโต๊ะเสวยจะไม่ใช้ของพวกหมักๆดองๆอย่างหน่อไม้ หรือแกงป่า หรือของอะไรที่คาวเช่น ไตปลา ก็เป็นของชาวบ้าน ถ้าเป็นต้มข่าไก่ก็ใช้เนื้อหน้าอก คือทุกอย่างต้องเป็นอะไรที่นุ่มๆ หรือปลาดุกก็ต้องปลาดุกอุยเนื้อเหลืองๆย่าง แกะก้างออกจนหมด ทุกอย่างจะประณีต ทำคำเล็กๆ รสชาติไม่จัดมาก เจ้านายไม่เสวยรสเผ็ด จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 19 เม.ย. 52 10:28:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แล้วมารยาทบนโต๊ะเสวยที่ถูกต้องล่ะคะ อาหารจะใส่ชามเงิน ตอนเสิร์ฟต้องเข้าซ้ายออกขวา เวลาตักอาหารก็ต้องตักพอประมาณ ไม่ใช่นั่งกินอร่อยตักใหญ่เลย ต้องดูว่าสมเด็จฯไปถึงไหนแล้ว ถ้าพระองค์ท่านเริ่มอิ่มจะรวบช้อน เราก็ต้องอิ่มด้วย ไม่ใช่ว่าเหลือครึ่งจาน ยังทานอร่อยไม่เลิก อย่างเรื่องทานเสียงดังก็ไม่ได้เลย ท่านแม่เคยว่า กินเสียงดังอย่างนี้เหมือนกับหมากิน!! สมัยนั้น ตอนห้าโมงเย็นจะมีของว่างประเภทมะกะโรนี แป้งสิบ กล้วยหอม ขนมเค้ก และต้องมีชาทุกครั้ง   พระองค์ท่านจะเสวยชาเอิร์ลเกรย์   เราก็รู้จักมาตั้งแต่เด็ก คุณชายถนัดทำอาหารสไตล์ไหน ก็ได้หมดทั้งไทยและจีน ผมเป็นคนชอบทำอาหาร พอไปอยู่ที่ไหน คนก็ให้ทำอาหาร ตอนไปเรียนด้านบริหารที่บอสตัน ก็เป็นคนทำอาหารเลี้ยงเพื่อนๆ พอทำแล้วออกมาดี คนเรียกร้องให้ทำอีก ขนาดเป็ดปักกิ่งก็ทำเองมาแล้ว คือเป็นคนที่ทำอะไรแล้วต้องดี อย่างทำอาหาร พอลงมือทำแล้ว ก็ต้องทำให้อร่อย ในยุคนั้น  ลูกหลานเจ้าเรียนจบกลับมาต้องทำงานไหมคะ คนสมัยก่อน คนเป็นเจ้าเป็นนายทำงานไม่ได้ ต้องให้พ่อแม่เลี้ยง แต่ตอนหลังลูกหลานเจ้าไปเรียนเมืองนอกกลับมาเยอะ ความคิดอะไรก็เปลี่ยนไป ถ้าเกิดเราไม่ทำงาน ใครจะเลี้ยง!! เรียนหนังสือมาก็ต้องหางานทำ สมัยก่อนท่านพ่อเป็นเจ้าของบริษัทประกันภัย ผมจบกลับมาก็ทำกับพ่อ ตอนหลังขายบริษัทไป  ผมเลยมาทำงานกับโรงแรมแอมบาสซาเดอร์  คุมห้องจัดเลี้ยง จากนั้นโรงแรมอินเตอร์คอนฯเชิญให้ไปทำ ก็ทำอยู่  3-4  ปี  ได้เรียนรู้ก็จากการเป็นลูกจ้างคนอื่น แล้วจับพลัดจับผลูมาเปิดร้านอาหาร  “ท่านหญิง” ได้อย่างไร เป็นลูกจ้างคนอื่นมันเหนื่อยนะ ทำงานบริษัทของตัวเองได้เงินเดือนเป็นแสน แต่พอมาอยู่โรงแรม ได้เงินเดือน 6 พันบาท เลยคิดว่าถึงเวลาทำอะไรของตัวเองซะที เราผ่านอะไรมาเยอะ ก็นั่งนึกว่าในชีวิตนี้ จะทำอะไรทำให้ดีสักอย่าง ดีกว่าเก่งทุกอย่าง เราไม่จำเป็นต้องเป็นคุณชายเก่งทุกอย่าง!! คือค้นพบตัวเอง ว่าเราชอบทำอาหาร และถ้าทำร้านอาหารก็ต้องทำอาหารเป็น ถ้าทำอาหารไม่เป็นแม่ครัวก็หนีหมด พอคน ถามว่า   ทำไมร้านอาหารของคุณชายอยู่ได้   20   ปี แล้วแม่ครัวไม่หนีไปไหน เราก็ตอบ อ้าว ก็ฉันมีแม่เป็นแม่ครัว ถามตรงๆว่า สมัยนั้นเป็นเรื่องแปลกไหมคะ ที่ลูกเจ้าค้าขายอาหาร ถ้าเรามีบ้านให้เช่าก็ไม่ต้องทำงาน แค่เก็บค่าเช่ากินไป แต่ถ้าไม่มี เราก็ต้องมีอาชีพ มีงานทำ คนมีเงินแล้วไม่มีงานทำก็ไม่มีประโยชน์ ทุกวันนี้ ผู้ดีเก่าที่รวยจริงๆแทบไม่มีหรอก แล้วที่ต้องทำร้านอาหาร ก็เพื่อหารายได้เลี้ยงคนเก่าแก่ และอยากสืบทอดตำรับอาหารของท่านแม่ ที่สำคัญคืออยากเป็นลูกเจ้าที่มีงานทำ เพราะค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน ใช้แต่สมบัติที่มีอยู่ วันหนึ่งหนึ่งก็ต้องหมดถ้าไม่รู้จักหาเพิ่ม จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 19 เม.ย. 52 10:29:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ท่านแม่สนับสนุนให้เปิดร้าน “ท่านหญิง” ไหมคะ ท่านแม่ก็เข้าใจว่าเราเบื่อ!! ร้านแรกเปิดเล็กๆที่ซอยพิพัฒน์ เช่าเขา 6 พันบาท คนแน่นเชียว อยู่ตรงนั้น 2 ปีแล้วก็ย้ายมาอยู่ถนนประมวญ และเปิดอีกสาขาที่ห้างฯอิเซตัน ผมเป็นลูกคนเล็กจะสนิทกับแม่มาก แม่แต่งตัวอะไรก็จะอยู่กับแม่ ผมเป็นคนใกล้ชิดท่านแม่ที่สุด ดูแลตู้เซฟให้แม่จนกระทั่งท่านสิ้นเมื่อ 10 ปีก่อน ตอนท่านแม่สิ้น...ชีวิตเปลี่ยนไปมากขนาดไหน ก่อนท่านแม่สิ้น ผมใช้ชีวิตทุกอย่างเต็มที่ ไม่ค่อยคิดถึงอนาคตเท่าไหร่ เที่ยวเยอะ แต่หลังจากท่านแม่สิ้น ทำให้เราต้องเข้มแข็งมากยิ่งขึ้น เมื่อก่อนเป็นน้องเล็ก ทำตัวเหมือนหญิงเล็กในบ้านทรายทองอะไรไม่พอใจก็กรี๊ดๆๆ จากแต่ก่อนอะไรก็แม่ๆๆ บางทีตัดสินใจไม่ได้ กลุ้มใจก็ไปหาแม่ พอท่านหญิงสิ้นไป ถือว่าหมดพระในบ้าน เหลือแต่ความทรงจำที่ดี กระนั้นผมก็ดีใจที่ได้ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่แล้ว โดยนำท่านทั้งสองลงโลงเผาเรียบร้อย  ได้พระราชทานน้ำอาบศพทุกอย่าง  ทำอย่างสมเกียรติ คือท่านให้เราได้มีบุญตั้งแต่เกิด เกิดมาเป็นหม่อมราชวงศ์ เราก็ต้องรักสกุลวิสุทธิและสวัสดิวัตน์ของเรา ในฐานะคนเกิดกับวัง  คุณชายมีอะไรฝากถึงคนยุคนี้ไหมคะ สมัยก่อนไม่มีอะไรมากแบบนี้ ประเทศไทยมีคนแค่ 5 ล้านคน เมื่อ 50 กว่าปีที่แล้ว และคนกรุงเทพฯรู้จักกันหมดทุกบ้าน ผู้ดีเก่าก็ไปสังสรรค์กันที่โปโล สปอร์ต คลับ ไปเที่ยวก็เที่ยวงานวัด เที่ยววัดบวรฯ ไปรอเฝ้าพระเจ้าอยู่หัวเสด็จฯมางานพิธีต่างๆ สมัยก่อนพวกเราจะนั่งลงกับพื้นและเอาผ้าเช็ดหน้าไปปูเพื่อให้พระเจ้าอยู่หัวเสด็จฯผ่าน แล้วเราก็จะเก็บไว้ บนหิ้ง เมื่อก่อนเจ้ามีอยู่ 3-400 องค์ ไปไหนเจ้าเยอะมาก คำราชาศัพท์ก็ใช้กันเยอะมาก แค่ระดับหม่อมเจ้าก็ต้องนั่งลง หมอบกราบ คลานเข้าไปหาแล้ว ปัจจุบันสังคมเปลี่ยนไปมาก คนรุ่นนี้จะทำอะไรถ้ารู้ไม่จริงก็ถามผู้ใหญ่นิดหนึ่ง อย่าไปทำอะไรที่เทียม ในความคิดผม ยุคนี้จะเป็นอะไรก็เหมือนกัน ผมเกิดมาเป็นหม่อมราชวงศ์มันก็ต้องเป็น จะให้เป็นอย่างอื่นได้ยังไง ไม่ได้อยากทำตัวเป็นเจ้า...แต่เกิดมาอย่างนี้!! คือจะชินกับวิถีแบบชาววัง ออกจากบ้านแต่งตัวก็ต้องมีเข็มกลัดเพชรติดนิดหนึ่ง ทุกวันนี้ เวลาฝันยังฝันถึงชีวิตวัยเด็กตอนที่อยู่วังศุโขทัย คือเกิดตรงนั้น วิ่งเล่นตรงนั้น มันผูกพัน จากคุณ : อิทธิบาทสี่ - [ 19 เม.ย. 52 10:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณค่ะ  ทำให้ป้าได้รู้อะไรต่างๆเพิ่มขึ้น จากคุณ : ป้าอ้วนมาเอง (เหนียวเนื้อ) - [ 19 เม.ย. 52 11:03:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จขกท น่าจะเอากระทู้นี้ ไปเเปะลงที่ ห้องสมุด-ประวัติศาสตร์ ด้วยนะครับ เพื่อนๆพี่ๆห้องนั้นชอบเรื่องราวในรั้วในวัง เเบบนี้ -------------------------------------------------- ขอบคุณในน้ำใจที่เอาเรื่องราวดีๆมาเเบ่งปันกันนะครับ ขอบพระคุณมากๆครับ แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 52 14:23:10 จากคุณ : panard1 - [ 19 เม.ย. 52 14:21:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณค่ะ เป็นเรื่องราวที่น่าสนใจ ต้องจอดอ่านจนจบเลย จากคุณ : พูษรี - [ 19 เม.ย. 52 14:47:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้ว อิ่ม ใจจังเลยค่ะ  ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ จากคุณ : เรียวข้าว - [ 19 เม.ย. 52 17:14:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีค่ะ จากคุณ : หมวย (potmetha) - [ 19 เม.ย. 52 21:38:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณครับที่เอามาแบ่งปันความรู้กัน มีใครทราบมั้ยครับ ว่าร้าน"ท่านหญิง"นี่อยู่ที่ไหนกันครับ อย่างลองไปทานสักครั้งหนึ่ง จากคุณ : bam-NY - [ 19 เม.ย. 52 23:58:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถนนประมวล สีลมค่ะ http://www.thanying.com/ จากคุณ : ว่านน้ำ - [ 20 เม.ย. 52 01:29:38 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ปัจจุบัน คนรวยคือเจ้า T.T จากคุณ : ดารินฮา - [ 23 เม.ย. 52 16:11:09 ]