ความคิดเห็นที่ 1 อ่านแล้วทำให้ระลึกได้ว่ายังมีคนไทยเก่งๆอีกเยอะทำให้มีกำลังใจที่จะเรียน ตั้งใจที่จะเป็นคนหนึ่งที่จบ ดร.ให้ได้ขอบคุณครับ จากคุณ : ov69 - [ 24 มิ.ย. 49 06:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านแล้วเห็นสมองไหลไปก็ไม่น้่อยเหมือนกัน จากคุณ : ล้าหลัง - [ 24 มิ.ย. 49 07:37:51 A:210.246.64.185 X: TicketID:115469 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอ ไม่เห็นมีคนที่จบชิคาโกเลยนิครับ ไ่ม่ใช่ TOP 5 จริง ๆ นี่นา (Yale ไม่ใช่ top5 นะครับ FYI) ก็น่าสนใจนะ สำหรับข้อมูล คิดว่า จขกท น่าจะเป็น somebody แน่เลย เพราะข้อมูลบางอย่างเป็น insider มาก ๆ  :) ในทัศนะของผม การจบ PhD จากโรงเรียนดัง ๆ ก็แค่ขั้นแรกของความสำเร็จเท่านั้นเอง เป็นแ่ค่การเริ่มต้นเท่านั้น ไม่ใช่จุดสิ้นสุด ผมว่าจบที่ดัง ๆ มาก็น่ายกย่องในความสามารถ แต่ถ้าหากจบมาแล้ว ไม่ค่อยมีผลงานทางวิชาการอะไรให้สมภูมิ ก็ค่อนข้างเป็น waste of resource เหมือนกันนะ น่าจะมีความละอายใจมากกว่าคนที่จบยูไม่ดังมา...(บ่น ๆ กับสายลม) ที่น่าเศร้านิด ๆ ก็ตรงนี้แหละ "ความพิเศษของ ดร. ปิติคือการที่เป็นคนไทยคนเดียวในรอบ 20 ปีที่มีผลงานตีพิมพ์ใน Journal ระดับมาตราฐานโลก " ...ฟังแล้วเศร้าจริง ๆ แต่เท่าที่ทราบมีนักเศรษฐศาสตร์ไทยที่ผมรู้จัก กำลังส่ง paper ไปตีพิมพ์ให้หลาย top journal เหมือนกัน คงจะได้เห็นกันในอนาคตแหละครับ คิดว่า จขกท น่าจะรู้จัก แต่คงลืมใส่ชื่อเขาลงไปด้วย หรืออาจจะไม่นับว่าคนที่ทำงานอยู่เมืองนอกเป็นนักเศรษฐศาสตร์ไทย? แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 49 09:13:52 จากคุณ : .. (B.F.Pinkerton) - [ 24 มิ.ย. 49 08:58:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Don't let us down like the time when you guys swapping Thai Baht-USD ten years ago because you don't like each other.... That wound isn't completely healed yet... So that needs lots of harmonization among economists to figure things out for a long long time... My children's future partially rests in your hands... that what I've concerned most!! :) จากคุณ : amatuer translator - [ 24 มิ.ย. 49 09:16:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ประเด็นที่คุณ A.T ยกมา เป็นเรื่องที่ซีเรียสกว่า แค่เรื่อง publication ที่ผมยกมาเยอะครับ ต้องยอมรับ ปล.1 ชื่อท่านที่สามจริง ๆ เขียน "พรรณวดี คณานุทรัพย์กุล" นะครับ เสียดายนิดหน่อยจบแล้วไม่อยู่ใน academia เพราะจริง ๆ เขาเป็นคนไทยไม่กี่คนที่ทำในสาขาที่ผมสนใจ และก็เป็นคนไทยคนเดียวที่เป็นนักเรียนของ Caroline Hoxby เท่าที่ทราบ ปล.2 ชื่อท่านแรก "กานดา นาคน้อย" แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 49 11:18:06 จากคุณ : B.F.Pinkerton - [ 24 มิ.ย. 49 09:38:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Thank you for your understanding.... I think, in our country's settings, integrity and roles of prominent economists in this regard maybe far more than important than producing world-class publications. Anyway doing both should be ideal... and I would greatly admire those who could. จากคุณ : amatuer translator - [ 24 มิ.ย. 49 10:19:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พวกที่ได้ทุนเล่าเรียนหลวงน่าจะกลับมาช่วยประเทศชาตินะครับ จากคุณ : Laughy - [ 24 มิ.ย. 49 10:46:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 does not make any different จากคุณ : leonjoel - [ 24 มิ.ย. 49 13:11:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 "พวกที่ได้ทุนเล่าเรียนหลวงน่าจะกลับมาช่วยประเทศชาตินะครับ " จบแล้วกลับจะเอาประสพการณ๋จากที่ไหนละครับ จากคุณ : Q - [ 24 มิ.ย. 49 16:49:05 A:58.8.180.23 X: TicketID:116352 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดร.วิรไท สันติประภพ สามารถสอบเทียบจาก ม.๔ ขึ้นมาเรียนชั้น ม.๖ และสอบเข้าคณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ด้วยคะแนนที่สูงมาก และเรียนเศรษฐศาสตร์ภาคภาษาอังกฤษ จนจบระดับปริญญาตรีโดยได้เกียรตินิยมอันดับ ๑ ได้รับคะแนนสูงสุดทำลายสถิติของมหาวิทยาลัย ขึ้นเป็นเรคคอดไว้ ทั้งยังได้เหรียญทองทางด้านวิชาการถึง ๔ เหรียญ ด้านช่วยเหลือกิจกรรมดี ๑ เหรียญ เขาจบการศึกษาด้วยวัยเพียง ๑๘ ปีครึ่ง จากนั้นก็ไปสมัครเรียนตามมหาวิทยาลัยต่าง ๆ ของประเทศสหรัฐอเมริกาและอังกฤษ และได้เลือกเรียนที่ Haward U.S.A. โดยก่อนไปเรียนก็เข้าสอบชิงทุนอานันทมหิดลไว้ ซึ่งก็สอบได้ และได้รับพระราชทานทุนการศึกษา นับว่าเป็นพระมหากรุณาอันล้นพ้นที่ฝังจิตฝังใจครอบครัวผมมาตลอด ลูกคนนี้ของผมจบปริญญาเอกเมื่ออายุได้ ๒๔ ปี เมื่อจบแล้วก็สมัครงานที่ World Bank และที่กองทุนการเงินระหว่างประเทศ (I.M.F) ซึ่งก็สามารถสอบได้ทั้งสองแห่ง แต่ก็เลือกทำงานที่ I.M.F. โดยมีตำแหน่งเป็นสตาฟผู้พิจารณาเขตรับผิดชอบประเทศซิมบาคเวร์ จาก http://www.jarun.org/v3/R9010.htm จากคุณ : Nuihahey - [ 24 มิ.ย. 49 17:34:03 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นชื่อ ดร.พรรณวดี คณานุทรัพย์กุล จาก Lehman Brothers แล้วหนาวดึ๋งขึ้นมากเลย เพราะมีอีเมล์จากชื่อนี้ทำงาน Lehman Brothers มาติดต่องานเรื่องตัวเลขเศรษฐกิจกับเราสองสามหน เห็นเป็นคนไทยอยู่และทำงานต่างแดนด้วยกันก็คุยกันดี อ่าน bio แล้วหนาวววว อืมๆๆ จากคุณ : Hotlver - [ 24 มิ.ย. 49 20:55:58 ]

ความคิดเห็นที่ 12 Thanks a lot of all the comments !!! Especially thanks to Khun B.F.Pinkerton for writting the correct Thai first/last names. I actually never see her names written in Thai before (since I knew her in the US). I normally just call her with her nickname "P'Pook". I met Dr Kanda only a few times and again was introduced by her nickname. This 'นากน้อย' thing comes straight from here paper :) sorry for my carelessness. For Chicago, actually what I am having here is the TOP 5 in terms of 'student selectivity' or how difficult to get in. For the overall (or general) rank, Chicago is definitely in top 5 (or even number one). But here I focus on the theme of "how many Thais can get into these 'difficult' to get in schools" You have to agree with me that how great Chicago is, it is 'not that difficult' to get. I am based here from the admission statistics of Chicago from my conservations wth James Heckman a few years ago. Chicago in fact accept students MORE THAN Yale, and the admission rate is much higher. I know several students who got accepted to standford and Princeton, but get rejected by Yale. Anyhow, I think if talking about ranking, most people will use "The TOP 10" instead: MIT Harvard Stanford Princeton Yale Berkeley Chicago UPenn Northwestern Minnesota Agree ? For the publication, I pretty sure that only that paper by Dr Piti is get "published" I know several Thais who have "submitted", but not yet get "published" by "The TOP journals" in their respected fields. MOst are just in the "working-paper phase. But you are right that this may change soon. At least a paper by Dr Krietlert (probably incorrect spelling) joint with Robert Townsend looks pretty good and should be published soon. In the next occasions, I will also write about those graduated from Chicago, Berkeley, Minnesota, Upenn etc. The purpose of doing this is to promote and generate awarenes among Thai students of "MAINSTREAM" economics, only form of economics that used in the whole world. This is "the" only way that Thailand's economic community can modernize and become competitive. More on this issue later. Others who have comments please feel free to jump. I have to takeoff now but may be able to come back later. จากคุณ : An Economic Hitman - [ 24 มิ.ย. 49 21:47:24 A:128.112.42.64 X: TicketID:122265 ]

ความคิดเห็นที่ 13 The following paper: "Are Americans Saving 'Optimally' for Retirement?" will be published in JPE. One of the authors is Thai. จากคุณ : . - [ 24 มิ.ย. 49 22:38:03 A:146.151.111.167 X: TicketID:106645 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ก็คงจะจริงถ้าคิดเฉพาะตัวเลขของ selectivity หรือ yield rate ซึ่งชิคาโกคงจะไม่สูงเท่าโรงเรียนพวกนั้นครับ ถ้าจะให้ผมอธิบาย ก็จะบอกว่ามันเป็นเรื่องของแนวคิดที่ต่างกันมากกว่า ระบบชิคาโกเขาเชื่อว่าการรับนักศึกษาที่มี potential เข้ามาเยอะ ๆ  แต่ใช้ระบบการคัดออกทีหลัง โดยรอดูความสามารถที่แสดงออกมาจริง ๆ จากการสอบ Qual จะดีกว่าการตัดสินด้วย transcript หรือ GRE  หรือ สถาบันการศึกษาที่จบมา ว่าเป็น ตัวบ่งชี้ที่สำคัญว่านักเรียนท่านนั้น จะประสบความสำเร็จในฐานะนักศึกษาปริญญาเอกเศรษฐศาสตร์ หรือ นักเศรษฐศาสตร์ ดังนั้น ระบบนี้มีข้อเสียคือการให้ทุนการศึกษาที่มีน้อยในปีแรก หรือไม่ให้ จนกว่านักเรียนจะสอบผ่าน แต่ถ้าชิคาโกไม่คิดแบบนี้ ก็คงไม่มีคนเก่ง ๆ จากเมืองไทย สามารถเข้าไปเรียนเศรษฐศาสตร์ได้เลย (จขกท คงจะรู้ว่ามีคนไทยที่เก่งมาก ๆ แต่เข้าที่อื่นไม่ได้เลย แม้แต่พวก Purdue อะไรแบบนี้ เพราะตอนนั้นภาษาอังกฤษเขาไม่ดี คะแนนอะไรก็ไม่ดี ในกลุ่มโรงเรียนที่สมัครก็มีชิคาโกที่เดียวที่รับ แต่พอมาเรียนชิคาโก เขากลับทำได้ดีมาก ได้ A+ ในวิชาของ Heckman ซึ่งปกติเขาให้แค่ A ถามว่าคนแบบนี้พวก top 5 จะรับไหม? ก็คงไม่มีทาง...แต่ชิคาโกรับ...ตอนนี้เขาก็ได้งานไปสอนในโรงเรียนที่ดีแห่งหนึ่ง) ส่วน ม. ดัง ๆ ใน top 5 อื่น ๆ จะเน้นรับเด็ก ในระดับหัวกระทิ ที่มีผลการเรียนยอดเยี่ยมในขึ้น ป.ตรี แบบน้อย ๆ และ ให้ทุนเยอะ ๆ ตั้งแต่เริ่มเข้า ภายใต้ระบบนี้ เพื่อความชัวร์ว่าได้ของดีจริง ๆ  จึงต้องเน้นเลือกเด็กที่จบจากยูดัง ๆ มากกว่าคนที่จบจากโรงเรียนไม่มีชื่อเสียงมา  ดังนั้นจึงเห็นได้ว่าคนที่มาจากโรงเรียนจากเมืองไทย จึงเข้าได้ยากมาก เพราะเขาจะ play safe โดยเอาพวกนักเรียนยูดัง ๆ เป็นหลักเอาไว้ก่อน การเรียนก็ไม่ได้โหดมากเท่าชิคาโกในแง่การแข่งขัน ดังนั้นบัณฑิตที่จบมา จึงมีทั้งคนที่เก่งและฉลาดมาก ๆ กลุ่มหนึ่ง กับกลุ่มที่ไม่ค่อยเก่งมาก (เก่งตอน ป.ตรี แต่ไม่ได้เด่นตอนป.เอก) แต่ก็ประคับประคองให้จบมาได้ ดังนั้นจึงเป็นที่มาที่คนทั่ว ๆ ไปคงเลือกไปที่อื่นมากกว่าชิคาโก ปัจจัยสำคัญอีกอย่างคือทุนการศึกษา โรงเรียนอื่นเขามีนโยบายให้เงินเยอะตั้งแต่เริ่มเข้าเลยทีเดียว (น่าจะประมาณ 27-30k ต่อปี) มีแค่ชิคาโกเท่านั้นที่ขี้เหนียว และให้เงินน้อยกว่าที่อื่น และส่วนใหญ่ต้องรอจนกว่าจะขึ้นปีสอง ถึงจะได้ทุนจากคณะ ยกเว้นคนที่มั่นใจในตัวเองจริง ๆ ถึงจะเลือกชิคาโก (ถ้าหากได้ที่อื่นด้วย) เพราะคนส่วนใหญ่คงเป็น risk-averse type  แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เท่าที่ทราบชิคาโกไม่มีนโยบายจะเปลี่ยนระบบ admission ให้เป็นแบบโรงเรียนอื่น ๆ ดังนั้นชอบหรือไม่ชอบ ก็ต้องเป็นแบบนี้ไปหล่ะ นี่คือที่มาของเหตุผลที่ว่าทำไม selectivity / yield rate ของ ชิคาโก ไม่สูงมากเท่าที่อื่นครับ (อันนี้ผมคิดว่า จขกท คงรู้อยู่แล้ว แต่ที่เขียนเผื่อมีคนอื่น ๆ เขามาอ่าน จะได้เป็นความรู้ไป ไม่ได้ตั้งใจจะมาเถียงหรืออะไรนะ ถือว่าเข้ามา share กัน) ปล. มีคนไทย ที่เข้าได้ทั้งเยลและชิคาโก แต่เขาก็เลือกมาชิคาโกนะ ทั้ง ๆ ที่เยล ให้ทุนเต็ม แต่ชิคาโกไม่ให้อะไรเลย (ลองคิดดูว่าถ้าเป็น เรา ๆ ท่าน ๆ จะตัดสินใจแบบไหน?) แต่เขาได้มาคุยปรึกษากับ Gary Becker ซึ่งได้ตอบไปว่า  This is a clear choice ...ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจมาที่ชิคาโก คิดถูกหรือผิดก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ก็ใกล้จะจบแล้ว ก็คงคิดถูกล่ะ อิอิ แต่ก็ต้องยกย่องในความกล้าหาญของเธอ เธอบอกเสมอว่าถ้าเลือกไปที่เยล ชีวิตก็คงจะสบายกว่านี้เยอะ แต่ก็น่าภูมิใจที่สามารถจบจากชิคาโกได้ (เธอบอกผมว่าอย่าเขียนเกี่ยวกับเธอเลย เพราะเธอชอบชีวิตแบบ low-profile ยังไงต้องขอโทษด้วยที่เขียนถึงล่ะ) ปล. สังเกตว่าเจ้าของกระทู้ IP มาจาก Princeton ถ้าได้เล่าเรื่องราวการเรียนการสอนที่นั่นให้ฟัง ก็น่าจะดีไม่น้อย เพราะเป็นโรงเรียนที่ดีมากเหมือนกัน อยากรู้เรื่องพวก industrial relations section น่ะ ไม่ทราบคุณทำงานกับกลุ่มนี้อยู่หรือเปล่า? แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 49 23:24:03 แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 49 23:08:09 จากคุณ : B.F.Pinkerton - [ 24 มิ.ย. 49 22:56:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ .......ใยไม่มาช่วยพํฒนาชาติไทยมีชัยไชโยของเรากันน้อ....ถึงได้ไม่เจริญแบบยั่งยืนเสียที เอ้าเราก็โง้โง่ ......หรือเพราะเค้าไม่โง่กันเลยไม่มา? จากคุณ : Stila is Style - [ 24 มิ.ย. 49 23:02:50 ]

ความคิดเห็นที่ 16 "ดร. ยรรยง ไทยเจริญ นักเศรษฐศาสตร์เลือดใหม่ของแบงค์ชาติ นักเรียนทุน ลูกหม้อของแบงค์ จบตรีเศรษฐศาสตร์ควบบริหาร จาก MIT โทบริหารจาก Stanford ก่อนกลับต่อเอก ที่ MIT...." ========= รู้จักกิตติศัพท์มาตั้งแต่สมัยที่ดร.ยรรยงเรียนม.ปลาย ที่สวนกุหลาบวิทยาลัย ต่อมาสอบเอนท์ฯ ติดอันดับหนึ่งและทุน ทุกอย่างของประเทศไทย ได้ทุกทุน แต่สละสิทธิ์ ไปรับ ทุนของแบงค์ชาติ จากคุณ : Autumn Leaves - [ 24 มิ.ย. 49 23:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 17 Khun B.F.Pinkerton, you are right on the point !!. Those young Thai students who are more comfortable reading in Thai and interested in applying to PhD programs in the US should read Khun BFP's comments on #14. Based on your arguments, I give up and am willing to change my 'personal' SELECTIVITY rank that I used for years :) like this MIT Harvard Stanford Princeton Berkeley Chicago Yale UPenn Northwestern Minnesota Anyway I still feel that MOST students prefer Berkeley over Chicago. I probably lost touch for PhD admission process now and probably as KhUn BFP's conjecture, Yale may be on the way down. Thank you so much for Khun #13 for the very updated info on publications. So this soon-too-be published paper will be the second paper by Thais to get published in the last twenty years :) See you can learn a lot by exchanging info with people !!! Thank for Khun ov69 as well. WIsh you get the dgree soon. Damm I didn't get much work done this Sat morning; but learn a lot about (admin) PhD econ things ! จากคุณ : An Economic Hitman - [ 24 มิ.ย. 49 23:29:58 A:128.112.42.64 X: TicketID:122265 ]

ความคิดเห็นที่ 18 How about the ranking in terms of job market candidates ? I think it's different from the ranking in terms of matriculation, don't you think so? Chicago could go higher if put that into consideration. And another top program nobody talks about here is Stanford GSB in Economic Analysis, it's equivalent to any top Econ program, its placement is topnotch (better than regular Stanford Econ PhD). I believe mr.Yunyong enrolled in this program before dropping out, correct me if I am wrong. In case you haven't read, there are some useful info about Econ PhD programs from "AER Vol. 96, No. 2, May 2006" . Matriculation in U.S. Economics Ph.D. Programs: How Many Accepted Americans Do Not Enroll? T. Aldrich Finegan , Wendy A. Stock and John J. Siegfried Attrition in Economics Ph.D. Programs Wendy A. Stock , T. Aldrich Finegan and John J. Siegfried Time-to-Degree for the Economics Ph.D. Class of 2001–2002 Wendy A. Stock and John J. Siegfried FYI, this year Chicago PhD will welcome another Thai, a King scholar with AB from Harvard College. Berkeley won over a Thai student last year, Penn this year, Cornell last 2 years. You must have a tough mind (or being risk lover)  to choose Chicago over other top schools. It's not the most happy place to live/study but I am sure you will have one of the most rewarding academic experiences from going to that school. แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 49 05:46:16 แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 49 01:22:31 จากคุณ : no thai font (B.F.Pinkerton) - [ 25 มิ.ย. 49 01:05:33 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ดร.สุทธาภา อมรวิวัฒน์ ไม่อยู่ใน list เหรอ ทำวิจัยเรื่องเศรษฐกิจพอเพียง น่าจะดีกับประเทศเรานะครับ คุณ B.F. กับ จขกท. ว่าไงครับ จากคุณ : Nuihahey - [ 25 มิ.ย. 49 02:05:45 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ก่งแล้ว ก็ขอให้เป็นคนดี เก่งแล้ว โกง กดขี่ คนอื่น รู้ดีไป ก็ยิ่งเป็นภัย ต่อชาติ และคนชั้นแรงงานเท่านั้น คนเก่ง ก็มีเยอะแยะ ขอให้ดีด้วย และทำเพื่อ ชาติ ถึงจะเจ๋งจริง คนอย่างงั้นแหละ ที่ น่าและควรค่าแก่การนับถือ น้องๆที่ไม่ได้อยู่ ยูดังๆไม่ต้องน้อยใจ อ่านตำราคนเก่งๆจากที่ไหนก็ได ทำเอก อยู่ที่ตัวเรามากๆ อาจารย์เก่งแค่ไหน ไม่มีศิษธิ์เก่งก็ไปไม่รอด กระบี่ไม้ไผ่ ตำราคนอื่น ในมือคนจริง ก็ฝึก เป็น เพลงกระบี่สุดยอดได จากคุณ : คิมฮวงเสเพล (pana8888) - [ 25 มิ.ย. 49 02:11:31 ]

ความคิดเห็นที่ 21 She's not from dept of Economics MIT, none of her thesis advisors are from dept of Econ (the program is in Technology, Management and Policy in Engineering System division) . So maybe not directly fall into the OP's category. Anyway, I believe she can contribute to the country no less than others krub. จากคุณ : . (B.F.Pinkerton) - [ 25 มิ.ย. 49 02:14:52 ]

ความคิดเห็นที่ 22 กลับมาพัฒนาบ้านเราบ้างนะคับ เผื่ออะไรๆจะได้ดีขึ้นบ้าง ( บางคนได้ทุนจากภาษีคนไทยทั้งประเทศส่งไปให้เีรียน แต่สุดท้ายได้ผลตอบแทนจากบริษัทยักษ์ใหญ่เอาเงินมาใช้รัฐบาล แล้วก้อลิงโลดต่อ ถ้าคุณไม่มีภาษีของคนไทยจะมีวันนี้ป่าว <<<ที่บ่นไม่ใช่ท่านในนี้นะคับ บ่นทั่วๆไป เพียงแต่เผื่อจะมีหัวกระทิบางคนที่ได้ทุนมาอ่านบ้าง ประเทศเราจะได้มีมันสมองระดับโลกมาพัฒนาบ้าง  ) ได้อ่านประวัติแต่ละคนก็ภูมิใจแทนคนไทยคับ จากคุณ : McPazzo - [ 25 มิ.ย. 49 02:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ทุนอานันฯ รู้สึกจะไม่มีข้อผูกพันใช่มั้ยคับไม่แน่ใจ หวังว่าแต่คนได้รับทุน คงจะสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ ที่เป็นทรัพย์สินส่วนพระองค์   แล้วกลับมาพัฒนาประเทศบ้างนะคับ จากคุณ : McPazzo - [ 25 มิ.ย. 49 02:29:26 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณครับ คุณ B.F. จากคุณ : Nuihahey - [ 25 มิ.ย. 49 04:22:41 ]

ความคิดเห็นที่ 25 To khun Nuihahey, the reason that 'Dr. Koi' is exactly as Khun BF said in #21; but she is good anyhow. To Khun BF in #18, ranking based on job-mkt candidates is certainly an intriguing idea. Anyway, I feel that I didn't make myself clear and it appears that I mistakenly implied what I actually did not mean to about Chicago. By many standards, I think Chicago is definitely number one in the world. It's true that I said it may not be difficult to 'get in' to Chicago, but I think it is certainly VERY DIFFICULT to graduate from Chicago. I really, sincerely admire those Thais who have been able to 'graduate' from Chicago. They are high-quality economists. Once Steven Levine told me that "Chicago is like a crab, that can consume and translate low-class planktons to such scrumptious meat", in the same sense that Khun BF said in 14. I totally think the same way. But I am not sure that I know 'all' Chicago-graduated Thai PhD economists under 40. This forces me to exclude Chicago fromhere; that's all. Sorry for my insensitivity. Lastly, please note that my purpose here is NOT TO SHOW-OFF SCHOOL NAMES OR EVEN A SHOWCASE OF ANYTHING. In fact, this is simply a first step in my attempt to correct the perception among some Thai economic students about Mainstream economics Vs the so-called 'Alternative' economics school of thoughts. It appears that the Thai economic community gives too much recognition to the 'Alternative' economics school of thoughts. The fact is that the so-called 'Alternative' economics school of thoughts is not even economics. It is a big mistake for the Thai economic community to embrace such a thing. For one thing, this creates a misperception among Thai economic students that this 'Alternative' economics works and so might be a motivation for these young Thai students who still can choose many paths of life to pursue alternative economics. Big mistakes. Why? At least in terms of job opportunity. You may like the subject (alternative) and think it can do a lot of things, but in fact, NO ONE IN THE WORLD ACCEPT IT (except a very small group of people who have less and less influence). So if your ultimate goal in life is to get a job as an economic teacher in 'some' economic departments in Thailand and earns 20,000 a month, or pursuing alternative economics may be right for you. But if you want to 'expand' opportunity in your life, being able to try to apply and get a job at international organizations like IMF, the World Bank like ดร. วิรไท, ดร. เศรษฐพุฒิ or ดร. ปิติ or in private sectors and earn THB 700,000 a month like Dr POOK or even work in a highly-regarded policy-making institution, such as Bank of Thailand like ดร. สุรัช, the one and only one way to do this is TO GET A DEGREE FROM MAINSTEAM PHD ECONOMIC PROGRAM. Not neccessary to be those listed above. EVen those less prestigeous may do. BUT you virtually will have zero chance to get such good opportunities in life IF YOU PURSUE A DEGREE IN THOSE OBSCURE ALTERNATIVE ECONOMIC PROGRAMS. Again, the only thing that you can do is to come back and teach in 'some' economic dept in Thailand (or even worse unemployed altogether). And as many people here will know, to be prepared to apply to a good (mainstream) economic program, it takes a lot of preparation. If you study in Thailand, like Chula, TU or Nida, you may have to set goal and do something since the freshman year. But the fact that some people in Thai ecoonomic community misleadingly exaggerate the virtue of the alternative economics, actually have confused many young Thais. So they end up not sufficiently focus in their goal and when four years pass in their senior year, they realize that they cannot change anything even they wish they would like to do something different. *** The list above is simply want to show to some Thai students who still have a chance to set goal and do something with their life that getting a PhD in (mainstream) economics is an attractive option that they can pursue. And then if they really like this and thing PhD economics is right for them, WHAT IT TAKES that they need to accomplish that goal. And the list shows what kind of jobs those นักเศรษฐศาสตร์เลือดใหม่ของเมืองไทย get after they graduate with PHDs in (mainstream) economics from (mainstream) schools. This will be what young Thai students get as well if they succeed. (note that some people choose a wrong direction in life simply because they don't know all possible attractive paths to choose; this is simply an example of lfe paths that Thai economics students can choose) Oh and forget to mention to khun McPazzo; thanks for your comments. There are only two in the list that still in the US. I think it has no harm to spend a couple years in the state and then bring those experiences with you back to Thailand; the same as ดร. เศรษฐพุฒิ, ดร. ปิติ, ดร. วิรไท who worked in the US for a few years and now all back to Thailand. Enjoy talking with you all. Bye ! จากคุณ : An Economic Hitman - [ 25 มิ.ย. 49 06:11:53 A:128.112.42.64 X: TicketID:122265 ]

ความคิดเห็นที่ 26 Wow that is a pretty strong statement of you. I am a bit frightened of the heat. I remember we have had several lively discussions among econ students or econ enthusiasts about the contention between mainstream vs alternative (I will post the links later). My bits of concern are 1) Not all of Thai econ students aspire to work in US /IMF/World Bank/ Goldman Sachs/ McKinsey, so they ‘might’ not have to follow that so-called ‘superior’ path in order to prosper in their chosen careers.  And I don't buy the ideas that people in alternative path cannot work internationally. I believe that if you are 'really good' in whatever you do, be it mainstream or alternative, you can be a world-class figure in the same way ( don't forget that the works of Robert Fogel, Douglas North, James Buchanan, or Becker's Human Capital theory once labeled heterodoxical  by their peers at that time, not to mention the quality works of people like Samuel Bowles, Herbert Gintis who are the heads of the heterodox camp, whose articles in mainstream journals (JPE, AER, QJE) are more prolific than that of many people in the establishment. 2) People have different aptitudes and skills. I admire people who know what they want to do and know their passion/ limitations. If they want to choose alternative path, so be it. 3) Those top schools (excluding Chicago) are not a reachable reality for  99 % of Thai students who are not fortunate enough to graduate from a handful of top colleges like Williams, Swarthmore, MIT, Harvard and a few other places. So I am not quite positive about the worthiness this thread would bring for general public. But for the sake of knowledge and enjoyment of studying fabulous bios, I support your endeavor and I enjoy reading it indeed. I would love to hear the comments from k. Amore Vincit, K. Solow and other people as well. Methinks people are tired of my many posts today. แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 49 08:12:32 จากคุณ : B.F.Pinkerton - [ 25 มิ.ย. 49 07:49:33 ]

ความคิดเห็นที่ 27 การจะเข้า Phd-Econ มหาวิทยาลัยดังๆนี่ยากจริงๆครับ โดยเฉพาะถ้าจบปริญญาตรีจากเมืองไทย (เหมือนผม) ก็พอเข้าใจได้ว่าเพราะอะไร เคยลองสมัครครั้งนึง แต่ก็ไม่ได้สักที่เลย แล้วก็รู้ด้วยว่าถ้าสมัครต่อไปก็ไม่มีทางได้ ก็เลยหันเหชีวิตไปเรียนทางด้านธุรกิจแทน..... จากคุณ : FinMan (FinMan) - [ 25 มิ.ย. 49 16:40:37 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาคุยกันหน่อย ทำไมเงียบเหงาจัง เืพื่อน ๆ ขาประจำ หายไปไหนหมด... คุณ EconHitman มี   msn ไหม ว่าง ๆ คุยกันได้ ผมเข้ามาเิติม heat ซะหน่อย จะได้คุยเถียงกันสนุก ๆ 1. จริง ๆ ครับ ผมว่ามหาลัยดัง ๆ เข้ายาก เพราะเงื่อนไขในแง่ signaling ที่ ม.ดัง ๆ เขาจะไม่ค่อยเชื่อถือมหาวิทยาลัยจากเมืองไทยเท่าไหรนัก แต่ในความเชื่อ"ส่วนตัว"ของผม ผมคิดว่านักเรียนไทยระดับที่ได้เกรดสัก 3.8 จากวิศวะ จุฬาฯ มีความสามารถเข้าเรียนและประสบความสำเร็จได้ในทุกคณะเศรษฐศาสตร์ที่ดีที่สุดในโลก (Harvard,MIT,Chicago etc)ถ้าได้รับโอกาส หรือพวกเด็กที่ได้เหรียญคณิตศาสตร์ หรือฟิสิกส์โอลิมปิค คนพวกนี้เรียนได้ทั้งนั้น 2. ผมคิดว่าคนที่เก่งจริง ๆ ในทาง"วิชาการ"เศรษฐศาสตร์ คือคนที่สามารถได้งานสอนที่ดี ๆ มหาลัยยอด ๆ (ยกตัวอย่าง อ.อัมมาร สมัยก่อนที่จบแล้วได้งานที่ Yale) ส่วนคนที่ไม่ได้อยู่ในเส้นทางนี้ ผมถือว่าก็เฉย ๆ อย่างงานพวก World Bank, IMF ก็ไม่ใช่งานที่คนระดับท๊อปของชั้นปีเลือกที่จะไปทำกัน ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกนักเรียนต่างชาติที่ไม่ค่อยมีอนาคตในการเป็น professor จะเลือกไปมากกว่า ผมก็เลยไม่ค่อยรู้สึกมีความชื่นชมอะไรเป็นพิเศษมากนัก เทียบกับคนที่สามารถฝ่าฟันเข้า job market ในทางวิชาการได้ แต่คนที่เมืองไทยก็อาจจะมองว่าเป็นระดับเก่งมาก ๆ อะไรแบบนั้นไป ซึ่งจริง ๆ มันก็ไม่ได้ขนาดนั้น 3. ถึงผมจะค่อนข้างลำเอียงไปในทางการชื่นชมคนที่เก่งในทางวิชาการ (ความนิยมส่วนตัว) แต่ผมก็ยังไม่ค่อยแน่ใจว่า การมีคนเก่ง ๆ พวกนี้มาก ๆ มันจะมีผลอะไรกับการพัฒนาเศรษฐกิจหรือสังคมของประเทศหรือเปล่า สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเราต้องการทั้งคนที่เก่งพอประมาณ (ไม่โง่ ตามโลกทัน ตามฝรั่งทัน เข้าใจระบบเศรษฐกิจประเทศ) และก็มีความกล้าหาญทางจริยธรรม ยกตัวอย่าง อาจารย์ป๋วย อึ๊งภากรณ์ ซึ่งเป็นทั้งคนที่เก่ง(พอประมาณ..จบโรงเีรียนดีมาก เป็นคนเก่งของ generation นั้น) และก็เป็นคนที่ดี ไม่ทุจริต ไม่ยอมงอ กับสิ่งที่จะทำให้ประเทศชาติเสียหาย คนแบบอาจารย์ป๋วยนี่แหละ คือคนที่ทำประโยชน์ให้กับประเทศชาติอย่างแท้จริง กาลเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าท่าน ๆ จะสามารถทำให้คนไทยได้ชื่นชมอย่างแท้จริงได้หรือไม่ ถ้าหากทำได้ก็จะเป็นประโยชน์กับประเทศชาติมากครับ แต่ถ้าเป็นในทางตรงกันข้าม (เหมือนตอนวิกฤติเศรษฐกิจที่คนใน BOT ทะเลาะกัน ไม่ลงรอย ตัิดสินใจผิดพลาด จนทำให้เกิดความเสียหายกับเศรษฐกิจอย่างมหาศาล)ก็ถือเป็นบาปกับประเทศอย่างมหันต์เช่นกัน แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 49 22:28:58 จากคุณ : B.F.Pinkerton - [ 25 มิ.ย. 49 22:18:24 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แหมอ่านมาตั้งแต่ต้น ได้ความรู้มากมายเลยครับ แต่รู้สึกว่าจะเป็นความรู้ที่เกิดมาจากคนสองคนที่ไม่มีทีท่าว่าจะยอมรับความเห็นซึ่งกันและกันได้เลยนะครับ ซึ่งน่าจะเป็นเรื่องธรรมดาของคนเก่ง คนที่มีความสามารถสูง (กว่าทั่วๆไป) ผมเห็นด้วยกับคุณ จขกท.นะครับ หากคนที่เข้ามาอ่าน มีความรู้ความสามารถ และความถึงพร้อม ทั้งโอกาส และปัจจัย ก็น่าจะเอาข้อมูลของคุณ จขกท. ไปขบคิดและเตรียมตัวกันแต่เนิ่นๆ นะครับ แต่ผมก็เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งกับ คุณB.F.Pinkerton นะครับ ผมว่า คนไทยส่วนใหญ่ แม้ยอมรับและเห็นด้วยกับข้อมูลของคุณ จขกท. ก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้เตรียมตัวหรอกครับ สำหรับผมเเล้วทุกคนก็มีจุดมุ่งหมายต่างกันไป ขอให้ จุดหมายนั้นไม่ไปรบกวนผู้อื่น แม้อาจไม่ได้เป็นจุดหมายที่สูงส่งอะไรมากนัก มันก็ไม่ใช่ความผิดหรอกครับ มันไม่สามารถวัดอะไรกันได้ ส่วนตัวผม ผมรู้ตัวเองดีคงไม่มีโอกาสถึงจุดนั้น แต่ผมก็มีความสุข กับการได้ทำดี คอยช่วยเหลือผู้อื่น ที่อยู่รอบๆตัว ผมจึงไม่เคยหวังที่จะเป็นฟันเฟืองใหญ่ที่มีความสำคัญ แต่ ขอเป็นฟันเฟืองเล็กๆที่ทำงานของมัน อย่างเต็มกำลังเพื่อประเทศของเรา ผมเชื่อว่าทุกคนมีหน้าที่ของตัวเองก็ให้รับผิดชอบอย่าให้ตกหล่นก็พอแล้วครับ ( แต่ถ้ามีโอกาสผมก็อยากไปถึงจุดนั้นนะ เผื่อจะทำประโยชน์เพื่อชาติได้มากกว่าปัจจุบันที่ทำอยู่) อาจจะนอกเรื่องไปหน่อยคงไม่ว่ากันนะครับ นักเศรษฐศาสตร์และผู้ที่สนใจหัวข้อนี้ จากคุณ : ยิ่งให้ยิ่งสุข - [ 25 มิ.ย. 49 22:27:33 A:58.8.9.152 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 เอ ผมว่าส่วนใหญ่ผมก็ยอมรับความเห็นคุณ จขกท นะ นี่ไม่ใช่เถียงกันหรอก เรียกว่าแลกเปลี่ยนความเห็นกันดีกว่า สนุกดีออกครับ ผมว่าเถียงกันใน workshop รุนแรงกว่านี้อีก ไม่ได้มีอะไรครับ สังคมไทยต้องหัดยอมรับว่าการโต้เถียงกัน การไม่เห็นด้วย คือความงดงามอย่างหนึ่ง ไม่ได้หมายความว่าต้องทะเลาะกันหรืออะไร (ส่วนใหญ่คนไทยพอเถียงกันเสร็จ ก็โกรธกันไปเลย คนเลยไม่อยากเถียง แต่ถ้าเป็นฝรั่งเถียงเสร็จก็จบ เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม) จากคุณ : B.F.Pinkerton - [ 25 มิ.ย. 49 22:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 31 Khun BFP, I think you have several good points this time. I strongly agree that the so called 'good' economists should be able to deliver and create valuable works in academia too. It won't matter much if you work at the IMF or the World Bank but you can't build on your insightful knowledge and pass on to the next generation of scholars, effectively fostering a stronger and more developed society. I feel that your attitude this time, especially toward the OP's comment in #25 is valubale to many young and hopeful thai econ students. Like you said, 99% of thai students although they are brilliant are not so fortunate (for many reasons) to go to top colleges of the world. This is simply the real world and many of us must therefore contemplate to accept this fact of life. I am myself an admirer of people with fabulous bios and also of those who know their strenghts and weaknesses well. My point is this: anybody can have a great life as long as that life is a balance one. For a person like OP, may be to work at the World Bank is a goal of life and therefore constitute a real definition of a good economist. For khun BFP, to win a faculty position at Chicago GSB, HBS, Stanford or even Chula and teach younger scholars may give you a real sense of pride and make you an economist you want to be. And for a thai senior studying alternative econ at local uni in Thailand, to get a good job and get on with life may be an ultimate and inevitable goal. Just be good at what you do is perhaps more than enough to be a successful person. Remember, for some close enough is good enough but for a few good enough is not enough! I hope you guys find successes where your passions lie and come back to our country soon. จากคุณ : David - [ 25 มิ.ย. 49 23:29:44 A:125.24.7.179 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 คุณ solow, Tony Almeida ท่านอื่น ๆ หายไปไหนเลย อยากเห็นทัศนะคติ ของท่านอื่นด้วย จากคุณ : Nuihahey - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 00:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ผลงานทางวิชาการอะไร   ก็ไม่มีค่าเท่ากับคุณประโยชน์ที่ทำกับสังคมหรอก     ผลงานทางวิชาการ  บางทีก็ไร้ค่าถ้าไม่ได้เอาไปใช้ประโยชน์อะไร จากคุณ : ~+~TATIANA~+~ - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 00:51:57 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ก่อนอื่นขอขอบคุณเจ้าของกระทู้นะคะที่ได้ให้ข้อมูล รู้สึกดีใจที่ประเทศไทยของเรายังมีคนเก่งที่มีความรุ้ความสามารถอยู่มากมาย เพียงแต่ท่านเหล่านั้นจะนำความเก่งในตัวออกมาช่วยเหลือประเทศได้เพียงใด โดยส่วนตัวคิดว่าไม่ว่าจะเรียนmainstream หรือ alternative ก็ตาม หากสามารถนำความรู้นั้นมาใช้ให้เกิดประโยชน์กับสังคมก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้วล่ะค่ะ ไม่จำเป็นต้องเรียนmainstream แต่หากเป้าหมายคือการเข้าทำงานในWorld Bank, IMF ก็แน่นอนล่ะค่ะที่ต้องเรียนสายmainstream การเรียนสายalternative หรือแม้แต่เรียนmainstreamในบางสาขาที่ไม่เกี่ยวข้องก็ไม่สามารถเข้าทำงานในที่เหล่านั้นได้ แต่สำหรับตัวเราเองเราเป็นคนนึงที่ไม่ได้อยากทำงานใน World Bank, (especially) IMF ถึงแม้ว่าจะมีโอกาสก็ตาม จริงๆแล้วเมื่อก่อนเราก็อยากทำนะ ก็ตามค่านิยมของคนไทย การที่ได้ทำงานใน international organization ออกจะดูดี เป็นที่ชื่นชม แต่ต่อมาความคิดเราเปลี่ยนไป เป้าหมายในชีวิตเราไม่ใช่ทำงานในWB, IMF ได้เงินเดือนเดือนละหลายแสน แต่ประเทศชาติได้ประโยชน์อะไรจากความสามารถ ความเก่งของคนกลุ่มนี้รึเปล่า ถ้าการกลับมาเป็นอาจารย์ในเมืองไทยได้เงินเดือนแค่สองหมื่นบาท แต่สามารถทำประโยชน์อะไรให้กับประเทศชาติเราได้จริง(เน้นว่า ได้จริง) เราก็เลือกทางสายนี้นะ ทำไมนะคนไทยถึงได้มองว่าการจบกลับมาเป็นอาจารย์ในเมืองไทยดูเหมือนเป็นเพราะไม่สามารถเข้าทำงานในองค์กรต่างๆในต่างประเทศได้ ซึ่งแตกต่างกับคนอเมริกันเอง คนเก่งที่นั่นเค้านิยมการเป็นอาจารย์ คนที่เข้าทำงานในWB, IMF ส่วนใหญ่กลับกลายเป็นคนที่หาตำแหน่งงานสอนไม่ได้ และอีกกลุ่มก็คือนักศึกษาต่างชาติ ที่น่าเสียดายก็คือ เราได้คุยกับเพื่อนๆคนไทยหลายคนที่เรียนในต่างประเทศมาโดยตลอด คนกลุ่มนี้เป็นคนเก่งที่เรียนอยู่ในยูtop ten แต่พวกเค้าไม่ได้มีความคิดที่จะกลับมาทำงานในไทย ไม่ได้มีความคิดทีว่าจะนำความรู้ความสามารถของพวกเค้ามาพัฒนาประเทศไทย (แต่เค้าอาจจะกลับไทยและสุดท้ายก็ทำงานในตำแหน่งใหญ่โตในไทยด้วยเหตุผลอื่น) เราก็ได้แต่หวังว่ากลุ่มคนเก่งเหล่านี้รวมทั้งคนไทยคนอื่นๆ จะหันกลับมามองประเทศของเราบ้าง เปลี่ยนทัศนคติเสียใหม่ แทนที่จะทำงานในinternational organization หรือบริษัทเอกชนที่มีชื่อเสียง มาเป็นทำอะไรเพื่อประเทศของเราไม่ดีกว่าหรือ จากคุณ : econ girl - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 11:02:23 A:202.90.118.160 X: TicketID:011139 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขออนุญาต (มาแสดงความคิดเห็นนิดหน่อยนะครับ) ส่วนตัว ผมชื่นชม ดร.ปิติ ในแง่วิชาการนะครับ (เคยอ่านงานของแกเรื่อง วิกฤติเศรษฐกิจ เมือหลายปีมาแล้ว จำไม่ได้เหมือนกันว่า ตีพิมพ์ที่ไหนกันแน่ ระหว่าง EER หรือ JET, แต่น่าจะเป็นอันแรกมากกว่า) ปล.1 ตอนนี้ขอแค่นี้ก่อนละกันครับ เดี๋ยวกลับมาแสดงความคิดเห็นต่อ ปล.2 อยากเห็นผลงานคนไทยที่ตีพิมพ์ใน journal ชั้นดี แบบ "เขียนคนเดียว" น่ะครับ ปล.3 EER อาจจะไม่ใช่ journal ที่เป็นระดับ 'top 5' ได้อย่างเต็มภาคภูมินัก แต่ก็ยอมรับว่า มีประโยชน์ และมีบทความดีๆเยอะครับ (ลองคิดดูว่า Econometrica, Journal of Economic Theory, Journal of Political Economy, Quarterly Journal of Economics, Review of Economic Studies ล้วนเป็น journals ที่ตีพิมพ์บทความเชิงเทคนิค และครอบคลุมหลากหลายกลุ่มการศึกษาเช่นกัน และมีศักดิ์ศรีไม่ด้อยไปกว่า EER เช่นกัน แต่อาจจะแพร่หลายกว่าครับ) อย่างไรก็ตาม ได้ตีพิมพ์ในระดับนี้ ก็เก่งมาก จนเป็นที่ยอมรับในระดับสากลอยู่แล้วครับ :) จากคุณ : AmoreVincitOmnia - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 11:26:01 ]

ความคิดเห็นที่ 36 RE: # 28 "แต่ในความเชื่อ"ส่วนตัว"ของผม ผมคิดว่านักเรียนไทยระดับที่ได้เกรดสัก 3.8 จากวิศวะ จุฬาฯ มีความสามารถเข้าเรียนและประสบความสำเร็จได้ในทุกคณะเศรษฐศาสตร์ที่ดีที่สุดในโลก (Harvard,MIT,Chicago etc)ถ้าได้รับโอกาส หรือพวกเด็กที่ได้เหรียญคณิตศาสตร์ หรือฟิสิกส์โอลิมปิค คนพวกนี้เรียนได้ทั้งนั้น" This comment reminds me of an intelligent CE Chula graduate who recently completed his PhD in Engieering at UT Austin. จากคุณ : sp - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 15:59:02 A:139.184.176.88 X:139.184.30.19 TicketID:067233 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ผมว่าจบที่ไหนไม่สำคัญหรอก สำคัญว่าทำประโยชน์แก่ ชาติบ้านเมืองแค่ไหน จบมหาลัยดัง แต่กินบ้านกินเมือง ก็ไม่เอาครับ ดูอย่างประธานแบงค์ชาติจีนสิครับ ไม่ได้จบมหาลัยดังๆใน USA ด้วยซ้ำ แกจบวิศวะเคมีในประเทศ แล้วก็ได้ ph.d. เศรษฐศาสตร์ จากมหาลัยซิงหัว  แกยังบริหารประเทศที่มีทุนสำรอง มากที่สุดในโลกได้เลย มหาลัยที่จบวัดไม่ได้หรอกครับ จากคุณ : Fred_Flintstone - [ 27 มิ.ย. 49 10:45:39 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขออนุญาต มาแสดงความเห็นอีกทีนะครับ (ไม่รู้ว่าจะช้าเกินไปรึเปล่า) อ่านไป อ่านมา ก็แทบจะลืมประเด็นที่ถกเถียงกันอยู่ซะแล้ว ดูเหมือนจะ ลื่นไหลไปเรื่อยๆจริงๆ แต่มีข้อสังเกตุบางประการ หลังจากได้อ่าน ได้เห็น (และได้รู้สึก) เวลาหลายๆคนพูดถึงคนที่จบจากมหาวิทยาลัยดังๆเหล่านี้ ข้อแรก ผมคิดว่า บางทีเราให้ "คุณค่า" กับคนที่จบจากมหาวิทยาลัยเหล่านี้มากเกินไปรึเปล่า? แม้ว่าเราจะไม่รู้ว่า เค้ามีความสามารถมากเพียงใด เราดูได้จากข้อมูลบางอย่างที่ทำให้เราเชื่อว่า "เค้าน่าจะเก่งมาก" . . . ใครจะแคร์ล่ะ? ตราบเท่าที่คนที่จบมาจากที่เหล่านี้ ไม่ได้มาทำคุณ ทำโทษอะไรให้กับชีวิตเรา (ทั้งในปัจจุบัน และอนาคต) . . .  แต่ถ้าคนเหล่านี้มาทำคุณ ทำโทษให้กับชีวิตของเราๆ ความรู้ก็เป็นส่วนหนึ่งเท่านั้น ความตั้งใจในการทำงาน ความซื่อสัตย์ ฯลฯ (คุณสมบัติต่างๆที่เราเรียกรวมๆกันว่า การเป็นคนดี) ก็มีอิทธิพลมากกว่าความรู้ซะอีก . . . และถึงแม้เค้ามีความรู้ เป็นคนดี (ซึ่งน่าจะทำสิ่งดีๆได้) ก็ไม่รู้ว่า "ระบบ" จะสามารถทำให้เค้าได้ทำสิ่งดีๆ ที่ประโยชน์ต่อ "สังคม" รึเปล่า . . . ดังนั้น ผมคิดว่า อย่าไปให้คุณค่ากับ "คนใดคนหนึ่ง (ที่ดูเหมือนว่าจะเก่งมากๆ)" มากเกินไปจนลืมมององค์ประกอบอื่นๆที่ทำให้เค้าได้ สร้างสิ่งดีๆเลยครับ . . . อย่างไรก็ตาม ในอีกมุมหนึ่ง ถ้าคนๆนั้น สามารถสร้างคุณประโยชน์แก่สังคมได้ (ตามความคิดเห็นของผม) เราควรให้การตอบแทนทั้งในด้านรูปธรรม และนามธรรม . . . ง่ายๆคือ เราชื่นชมเค้าครับ (อย่ามาแอบเม้าท์ให้เค้าเสียหายเลย) เพราะว่า กว่าที่เค้าจะสามารถทำประโยชน์ได้อย่างแท้จริง ช่างเป็นเรื่องยากเหลือเกิน (สำหรับเมืองไทย ในขณะนี้) ประเด็นที่สอง หลังจากที่ผ่านร้อน ผ่านหนาวในแวดวง มาพอสมควร ทำให้ผมเข้าใจได้ว่า งานวิชาการในเมืองไทย ช่างมีอนาคตที่ไม่แน่นอนเหลือเกิน . . . สิ่งที่คาดว่าจะมี เมื่อเดินเข้าไปจริงๆกลับไม่มี . . . สิ่งที่คาดว่าจะดี เมื่อเดินเข้าไปจริงๆกลับไม่ดี (และทำให้เราอกหักเอาง่ายๆ) . . . ทุกวันนี้ผมจึงไม่แปลกใจจริงๆ (ซึ่งมันก็เป็นไปตามความคิดของผมตั้งแต่สองสามปีก่อนแล้ว แต่ผมกลับเลือกด้วยความเชื่อบางอย่างส่วนตัว) ว่าทำไม คนที่จบจากมหาวิทยาลัยดีๆ โดยไม่มีภาระผูกพันในการกลับมาใช้ทุน จึงไม่กลับมาทำงานในมหาวิทยาลัย หรือแวดวงการศึกษาขั้นสูงของไทย (สิ่งที่ได้จากระบบนี้ มันไม่สามารถ "เอื้อมถึง" outside option ได้เลย . . . ไม่ . . แม้กระทั่งใกล้เคียงด้วยซ้ำ) ประเด็นที่สาม (ซึ่งเกี่ยวกับประเด็นที่สอง) จากการได้รู้ได้เห็นมาพอสมควร ผมเข้าใจสิ่งที่สำคัญประการหนึ่งคือ การมีอาชีพ และความโด่งดังในทางวิชาการ (เช่น การมีบทความดีๆตีพิมพ์ในวารสารชั้นนำ หรือการได้รับการยกย่องจากศิษย์ และเพื่อนร่วมงาน) ก็เป็นความสำเร็จใน "อาชีพการงาน" แบบหนึ่ง อาชีพ professor ในมหาวิทยาลัยดังๆ ก็คืออาชีพหนึ่ง (ซึ่งสามารถกระทบต่ออีกหลายชีวิตของนักเรียน) ดังนั้น ผมคิดว่า ทางเลือกหลังจากเรียนจบ (และสืบย้อนไปจนถึง ทางเลือกในการเรียนระดับปริญญาเอก) ก็เป็น "รสนิยม" ส่วนตัว . . . ผมรู้จักเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่ง เค้าเป็นคนเยอรมัน จบปริญญาตรี แล้วได้รับตอบรับจาก stanford, harvard, mit, chicago etc. สิ่งที่เค้าตัดสินใจคือ "เรียนที่ไหนก็ได้ ให้รีบจบให้เร็วที่สุด แล้วค่อยคิดต่อว่าจะทำอะไร" . . . ต่างคน ก็ต่างคิดนะครับ . . . การได้เรียนจบมหาวิทยาลัยดีๆ ก็เป็น "ค่าเช่าทางเศรษฐกิจ" ได้นะครับ แต่มันคงไม่ดำรงอยู่ตลอดกาล . . . เวลาจะเป็นตัวเปิดเผยความจริงที่เค้าเป็นเอง . . . ดังนั้น การจบในสถานที่ดีๆ ก็ควรจะทำดีอย่างต่อเนื่อง ให้ดีขึ้นๆไป ให้สมกับ ต้นทุน และความคาดหวัง (ถ้าคนนั้นต้องการ) ของ "สังคม" ด้วย ขออภัยที่เขียนมาซะยืดยาว และอาจจะไม่เกี่ยวกับ จขกท และท่านอื่นๆเท่าใดนัก แต่ก้อเป็นข้อสังเกตุ ไว้ละกันครับ ปล. อยากเห็นคนเรียนเก่งๆ ได้เรียนในมหาวิทยาลัยดีๆ ได้แสดงความเก่งจริงๆ และสร้างสิ่งที่มีประโยชน์จริงๆ . . . และถ้าจะแสดงความเก่งในเชิงวิชาการ ก็จะคอยดู คอยชื่นชมความเก่งจริง นะครับ ปล2. Who around here will be attending PET06? Please give me a message (หลังไมค์ก็ได้ครับ) if you will be. แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 49 22:40:45 จากคุณ : AmoreVincitOmnia - [ 27 มิ.ย. 49 22:24:50 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขออนุญาต นะครับ เอามาฝากครับ ... คาดว่า น่าจะเป็นของ จขกท http://usinus.blogspot.com/ อ้อ ผมคิดว่า คำว่า "I have here some brief bios of 'ALL' Thai economists " ดู "อาจหาญ" ไปหน่อยนะครับ . . . จขกท เป็น "คนใน" รึเปล่า? อืม...ไม่แน่ใจครับ แต่คิดว่า ถ้าเป็นนักเศรษฐศาสตร์(กระแสหลักเชิงลึก)จริง น่าจะมี "เนื้อหา" ทางเศรษฐศาสตร์ "กระแสหลัก" มากกว่านี้อีกหน่อยนะ . . . รู้สึกว่าที่เขียน ออกแนว "ข่าว" มากกว่านะครับ (ถ้าผิดพลาดก็ขออภัย ถ้าถูก ก็ไม่ได้มาจับผิดนะครับ แค่แสดงความคิดเห็น) จากคุณ : AmoreVincitOmnia - [ 28 มิ.ย. 49 00:14:30 ]

ความคิดเห็นที่ 40 จากการที่อ่านชีวประวัติสั้นของแต่ละท่าน ผมแปลแบบนี้ไม่ทราบว่าถูกหรือเปล่าครับ การที่จะสามารถทำงานที่แบงค์ชาติได้ต้องจบจาก ยูท็อปเทน พวกนี้ใช่ไหมครับ ไม่มีคนที่จบยูธรรมดา แต่ทำงานเก่ง ทำงานแบบปิดทองหลังพระเลยใช่ไหมครับ ทัศคติผมแคบไปใช่ไหมครับ จากคุณ : Nuihahey - [ 28 มิ.ย. 49 08:55:26 ]

ความคิดเห็นที่ 41 #13, P'Lek, are you that good?? Only the 2nd Thai who publishes in top 5 journal??? Or whether I should ask, dont Thai economists have passion in publishing research in the journal??? จากคุณ : econ-is-conspiracy - [ 28 มิ.ย. 49 14:25:31 A:65.101.166.220 X: TicketID:038839 ]

ความคิดเห็นที่ 42 Publishing economic papers to any renowned journal takes a great deal of effort. Your idea must be very "original" plus you never know whether your choice of topic has been previously published or not, given the fact that there are tons of them. I'm sure many Thai economists have tried, yet only a few succeeded. Wonder how hard they push themselves! จากคุณ : da Bear (da Bear) - [ 28 มิ.ย. 49 15:02:48 ]

ความคิดเห็นที่ 43 #37 "ผมว่าจบที่ไหนไม่สำคัญหรอก สำคัญว่าทำประโยชน์แก่ ชาติบ้านเมืองแค่ไหน มหาลัยที่จบวัดไม่ได้หรอกครับ " It surely does imply something and it also depends on what your ultimate goal is. จากคุณ : da Bear - [ 28 มิ.ย. 49 15:08:54 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขออนุญาต กลับมาอีกทีครับ ผมคิดว่า (และมั่นใจว่า) มีคนไทยหลายคน เคยพิมพ์ผลงานใน journal ดีๆหลายอันครับ (เพียงแต่ไม่ค่อยมีคนรู้) . . . แต่สิ่งที่ผมชื่นชม คือ การตีพิมพ์ใน journal ชั้นดี แบบ "เขียนคนเดียว" และเป็นงาน "ทางความคิด" ล้วนๆ. . . เพราะเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ถ้าคุณเขียนบทความร่วม (ไม่ว่ากับ เพื่อนร่วมงานที่มีประสบการณ์มากกว่า หรือ ว่าอาจารย์ของคนๆนั้น) มันเป็นการง่ายกว่ามากที่จะได้ตีพิมพ์บทความลงในวารสารชั้นนำแบบนั้น อีกทั้ง งานแบบ "ข้อมูลเชิงประจักษ์" ก็มันมี (สิ่งที่หลายๆคนเรียกว่า) "Originality" ในแง่ที่ว่า ไม่มีคนเคยใช้ข้อมูลนี้มาก่อน หรือว่า ทดสอบกับข้อมูล (กลุ่มตัวอย่าง ประเทศ ฯลฯ) แบบนี้มาก่อน . . . ผมชื่นชมงานของ ดร.ปิติ เพราะงานนั้น เป็นงานทางทฤษฎี (เป็นงานทางความคิดล้วนๆ) และเขียนคนเดียว (และผมเพิ่งเคยเห็นคนแรกเลยครับ ที่เป็นคนไทยที่เขียนงานแบบนี้) แสดงว่างานของแก ความคิดของแก นั้นมีตรรกะถูกต้อง ชัดเจน ยอมรับได้ และเป็นเรื่องที่น่าสนใจ และมีความสำคัญ . . . ชื่นชมครับ สำหรับ คห 41 ผมคิดว่า นักวิชาการเศรษฐศาสตร์ไทย อาจจะไม่มีแรงจูงใจมากพอในการผลิตผลงานที่จะตีพิมพ์ได้ในวารสารแบบนั้น . . . ฝีมือน่ะ มีแน่ครับ แต่ใจคงไม่พอ แล้วพอนานๆไป ไม่ได้ฝึกฝนอย่างสม่ำเสมอ และติดตามอย่างสม่ำเสมอ ก็อาจจะทำให้ ร้างลา จากแวดวงทางความคิดแบบ "ตีพิมพ์ ระดับวารสารชั้นดี" ได้ครับ จาก คห 42 ผมคิดว่า เรื่องราวในการทำวิจัย ทั้งเชิงประจักษ์ และเชิงทฤษฎี มีเรื่องราว มีช่องว่างให้ทำเยอะเหลือเกินครับ เพียงแต่ว่า มี ความคิด เครื่องมือ ที่ดีพอ และน่าสนใจพอรึเปล่า . . . แต่สรุปรวมๆก็คือ การทำงานแบบนี้ โดยเปรียบเทียบกับงานอื่นๆแล้ว ยากกว่าครับ (และคิดว่า แรงจูงใจน้อยกว่า เมื่อเปรียบเทียบกับแรงงานที่ใส่ลงไป) ผมคิดว่า ถ้าเราไม่สามารถดึงคนเก่งๆ ให้อยู่ในวงการวิชาการ และสร้างระบบ แรงจูงใจให้ผลิตผลงานดีๆ ใหม่ๆ ให้เท่ากับนานาชาติได้ เราก็คงได้แต่ "นำเข้า" ความรู้ต่อไปอีกตลอดกาลล่ะครับ เพราะเราผลิตความรู้ในระดับนั้นเองไม่ได้ . . . ความรู้นี้ เหมือนสินค้าทั่วๆไปเหมือนกันนะครับเนี่ย จากคุณ : AmoreVincitOmnia - [ 28 มิ.ย. 49 21:22:38 ]

ความคิดเห็นที่ 45 I always have high regard for those graduate from top Economics Schools. The reason is just that it's very difficult to get in and to graduate. Plain and simple. I have to admit that reading all the comments are quite enjoyable. จากคุณ : Tony Almeida - [ 29 มิ.ย. 49 15:22:34 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ก่อนอื่นต้องขอบคุณคนตั้งกระทู้ค่ะ ข้อมูลของคุณเป็นแรงบันดาลใจอย่างดีให้กับดิฉันค่ะ และก็เห็นด้วยกะหลายๆ ความคิดเห็นข้างบนนะคะ ว่าประเทศไทยยังไม่มีงานวิจัยเยี่ยมๆ ในแนวทฤษฎีเศรษฐศาสตร์มากนัก แต่กระนั้นก็ตาม คิดว่าก็เป็นคล้ายๆ กันในหลายๆ แขนงความรู้นะคะ ไม่ว่าจะเป็นด้านวิทยาศาสตร์ สังคมศาสตร์ ภาษาศาสตร์ ปัจจัยที่สำคัญคิดว่าแหล่งเงินทุนสนับสนุนไม่เพียงพอค่ะ คนหัวดีหลายๆ คนจึงหันไปทำอย่างอื่นกันซะหมด แต่คงจะโทษรัฐบาลอย่างเดียวก็ไม่ได้ เพราะขณะที่จำนวนคนจน(และหนี้สิน)เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เราจะมาทุ่มงบประมาณวิจัยอย่างเต็มที่ก็อาจจะได้ไม่คุ้มเสีย ก็หวังว่าหลายๆ คนในบอร์ดแหละค่ะ จะเป็นหนึ่งในพลังใหม่... ป.ล. ความคิดเห็นที่บอกว่า เก่งไม่เก่งไม่รู้ขอให้ทำประโยชน์ให้กับบ้านเมืองจะดีกว่าเนี่ย ... เช้ยเชยค่ะ ข้อเท็จจริงอันนี้โดยทั่วไปถือว่าไม่พูดก็เข้าใจนะคะ (หยอกเล่นนะคะ) จากคุณ : ทรามวัย - [ 29 มิ.ย. 49 18:47:57 A:203.211.204.223 X: TicketID:116833 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ผมอ่านแล้วผมรู้สึกขอบคุณ นักวิชาการไทยในสาขาแพทยศาสตร์ วิศวกรรมศาสตร์ และวิทยาศาสตร์ธรรมชาติทั้งหลาย ที่ยังคงทำงานวิชาการอย่างจริงจังต่อไป แม้ว่างานวิจัยในสาขาวิทยาศาสตร์ธรรมชาติและแพทยศาสตร์ตลอดจนวิศวกรรมศาสตร์จะเรียกร้องอุปกรณ์ทดลองราคาแพงรวมทั้งสติปัญญาที่มากกว่างานวิจัยสายเศรษฐศาสตร์   แต่นักวิชาการสายต่างๆเหล่านี้กลับไม่สนใจที่จะอ้างเหตุผลของนักวิชาการสายเศรษฐศาสตร์ในการปฏิเสธที่จะไม่ทำงานวิจัย ผลคืออย่างน้อยประเทศไทย เป็นประเทศที่มีชื่อเสียงในด้านการแพทย์โดยเฉพาะเวชศาสตร์เขตร้อน วิศวกรรมศาสตร์บางสาขา   ผมอดคิดไม่ได้ ถ้านักวิชาการสายต่างๆเหล่านั้นติดเชื้อคำแก้ตัวในการปฏิเสธที่จะไม่ทำงานวิจัยแบบนักเศรษฐศาสตร์ วงวิชาการความรู้ในประเทศไทยคงจะตกต่ำอย่างสุดจะพรรณา แน่นอนความรู้ทางวิชาการเศรษฐศาสตร์ของประเทศไทยจะด้อยค่าในสายตามาตรฐานวิชาการโลกอย่างไรก็แล้วแต่ไม่ส่งผลต่อพัฒนาการทางเศรษฐกิจของประเทศไทยมากนัก แต่ถ้าองค์ความรู้ทางแพทย์ศาสตร์ วิศวกรรมศาสตร์ ตลอดจนวิทยาศาสตร์ธรรมชาติของไทย ตกต่ำเยี่ยงวิชาการสาขาเศรษฐศาสตร์  ฤ เศรษฐกิจไทยคงไม่พ้นจากหายนะ??? จากคุณ : ปริเยศ (Pariyed) - [ 29 มิ.ย. 49 22:25:22 ]

ความคิดเห็นที่ 48 "ปัจจัยที่สำคัญคิดว่าแหล่งเงินทุนสนับสนุนไม่เพียงพอค่ะ " Really?.... The last publication of mine has no funding (it reads ZERO dollars/Baht)... Just spending some time with my two PhD friends for a week and coming up with a paper. I partly agree that funding is important but the most important thing in research is IDEAS... Because I'm not an economist. My personal experience might not be universally applied to other fields, but it's close--- I believe.... Lastly, I like the comments given by K. ปริเยศ (Pariyed).... You, economists, obviously have very important roles in Thai society.... There are many questions awaiting for you to solve them. In our country, we have our own settings and problems... If WE don't look closely into those, who's going to do those for us? Eventually, we have to ask others to change "our diapers" all the time and it will never come cheap... Please think about it krub... จากคุณ : amatuer translator (amatuer translator) - [ 30 มิ.ย. 49 03:11:46 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ผมลองเข้ามาขอแก้ตัวให้นักเศรษฐศาสตร์บ้างนะครับ ผมมีีีทฤษฏีเรื่องที่ทำไมนักเศรษฐศาสตร์ไทยถึงไม่ค่อย publish ดังนี้ 1.สาขาวิชาเศรษฐศาสตร์ในเรื่องการ publication นี่เปรียบเทียบกับทาง science ไม่ได้อยู่แล้วครับ อย่างในทาง science ผมเชื่อว่ากว่าจะเรียนจบ PhD (ไม่ว่าจะเป็นยูท๊อป หรือยูธรรมดา) นักเรียนหลาย ๆ คนน่าจะเคย publish กันมาแล้วหลายชิ้น มหาวิทยาลัยบางแห่งมีการกำหนดหลักเกณฑ์ด้วยซ้ำว่าจะต้องมีการ publish เท่านั้นเท่านี้ชิ้น ถึงจะสามารถจบได้  ผมรู้จักบางคนเรียนแค่ปริญญาเอกปีหนึ่ง ก็สามารถ publish ได้แล้ว 2. ในทางเศรษฐศาสตร์ 99% ของนักเรียนที่เรียนปริญญาเอก ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนที่ดีที่สุดในโลก (MIT,Harvard,Chicago) ไม่เคย publish ก่อนการเรียนจบ  และคณะก็ไม่ได้คาดหวังให้นักเรียนต้อง publish แต่อย่างใด  กระบวนการผลิต publication มันจะเกิดขึ้นเอง เมื่อนักศึกษาได้เข้าไปอยู่ใน ระบบ tenure-track  แต่ไม่ใช่ในช่วงของการ train ในช่วงสี่ห้าปีของการเรีียนปริญญาเอก   3.  อันนี้อาจจะเถียงได้ แต่ผมเชื่อว่า"การตีพิมพ์ในวารสารทางเศรษฐศาสตร์ ยากกว่าการได้รับการตีพิมพ์ในวารสารทาง science" ครับ  ผมเชื่อว่าให้นักเรียนปริญญาเอกเศรษฐศาสตร์ไปเรียนในทางวิทยาศาสตร์ หรือเอาพวกนักวิทยาศาสตร์มาเรียนเศรษฐศาสตร์ ผลก็คงไม่ต่างกัน ดังนั้นที่คุณปริเยศ เปรียบเทียบโดยการเอางานวิจัยของนักเศรษฐศาสตร์ไปเทียบกับพวกวิทยาศาสตร์หรือแพทยศาสตร์ ผมคิดว่ามันอาจจะไม่ค่อยตรงนัก ทำำไมถึงยากกว่าก็ฝากไปคิดกันครััับ 4.ว่าเรื่องเมืองไทย ก่อนอื่นเราต้องแยกออกก่อนว่า นักเศรษฐศาสตร์ไทยไม่เก่ง(ตามที่อ้าง) เพราะเขา 4.1) ไม่สามารถ publish ใน world-class international journal ได้ หรือ 4.2) ไม่มี publication แม้แต่ในวารสารระดับรอง ๆ ลงมา หรือวารสารระดับภายในประเทศ หรือวารสารที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียง พูดง่าย ๆ ข้อนี้คือ เพราะนักเศรษฐศาสตร์ไทยไม่วิจัยใด ๆ ถ้าหากจะโจมตีว่าเป็นเพราะข้อ 4.1 ผมไม่เห็นด้วย ต้องยอมรับว่า กระบวนการที่จะได้รัับการตีีพิมพ์์มันค่อนข้างยาก ไม่ใช่ว่าใคร ๆ ทั่วไปก็สามารถทำได้ อย่างนักเศรษฐศาสตร์ที่ได้รับการศึกษาดีที่สุดในประเทศไทย ซึ่งส่วนใหญ่จะอยู่ที่แบงค์ชาติ ซึ่งเป็นผู้ที่พอจะมี capability ในการทำหน้าที่นี้ แต่งานที่เขาทำมันก็ไม่ได้กำหนดหรือมีความจำเป็นที่จะต้อง publish บางคนก็ต้องไปทำงานในระดับ operation ซึ่งก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับวิชาการมากนัก ดังนั้นก็โทษเขาไม่ได้  หรือนักเศรษฐศาสตร์ที่อยู่ในวงการอื่น ๆ นอก academia ก็ไม่ได้มีภาระในเรื่องนี้ ดังนั้นคนที่ต้องรับภาระนี้โดยตรงก็คือนักเศรษฐศาสตร์ตามมหาวิทยาลัย (academic economist) แต่เมื่อลองหันมองอาจารย์มหาวิทยาลัยไทยคณะเศรษฐศาสตร์ดู ก็คงเห็นความจริงว่า 1) อาจารย์เมืองไทยส่วนใหญ่ไม่ได้มีความสามารถถึงระดับนั้น ส่วนใหญ่ไม่ได้จบจากมหาวิทยาลัยพวกนั้นมาเลย ส่วนใหญ่จบ ป.เอก ก็กลับมาไทยเลย ไม่ได้ผ่านกระบวนการ on the job training for publication เหมือนเพื่อนอาจารย์ในสหรัฐอเมริกา  2) บรรยากาศการทำงาน ผลตอบแทน ฯลฯ (อันนี้จริง ๆ ต้องให้ผู้ที่มีประสบการณ์ตรงมาเขียน) แต่เท่าที่ฟังมาก็ไม่ค่อยจะ favorable กับ academic excellence เท่าไรนัก ผลตอบแทนไม่มีความสัมพันธ์กับปริมาณ publication ซึ่งเราก็คุยกันมาหลายครั้งแล้วถึงการแก้ไข   แต่หากจะโจมตีเพราะข้อ 4.2 ) ผมเห็นด้วย แต่ผมก็ไม่มีข้อมูลตรงนี้ดีพอนัก ว่าจริง ๆ แล้วนักเศรษฐศาสตร์เมืองไทย เขามี Publication กันเยอะขนาดไหนเพียงใด ในระดับ local หรือ international (ที่ไม่ใช่ระดับโลก) หรือมีบรรยากาศในทาง academic มี workshop อะไรแบบนี้มากน้อยเพียงใด ยกตัวอย่างคุณคิดว่านักเศรษฐศาสตร์ไทยคนไหนที่น่าเอาเป็นตัวอย่างบ้าง คนระดับนักวิจัยดีเด่นแห่งชาติทางเศรษฐศาสตร์ ถือว่าพอใช้ได้ไหม ? (อ. ผาสุก อ.รังสรรค์ อ.ปราณี อ.ไกรยุทธ์ อ.ฉััตรทิิพย์ ฯลฯ) เท่าที่ทราบอาจารย์พวกนี้ (ที่ว่ากันว่าดีที่สุดของเมืองไทย พิจารณาจากรางวัลดีเด่นแห่งชาติ!! ที่ได้รับ) ก็ไม่เคยมีใครที่ได้ตีพิมพ์ใน blue ribbon journal ระดับโลกพวกนั้น แต่ผมก็เห็นว่าพวกท่านก็เป็นกลุ่มนักวิชาการที่ productive และสามารถผลิตงานที่มีความหมาย และมีประโยชน์กับสังคมไทยได้ไม่น้อยเลยล่ะ  เราจะไม่ยกย่องท่านหรือ ? ส่วนตัวผมคงจะไม่กล้าดูถูกท่านเหล่านี้แน่นอน เพียงเพราะท่านไม่เคยได้ตีพิมพ์ใน JPE,QJE, AER etc แน่นอนว่าถ้าหากนักวิชาการไทยมีความสามารถถึงขนาดระดับโลกได้ก็น่ายกย่อง แต่ถ้าไม่ได้ขอให้ productive ได้สักประมาณ อ.รังสรรค์ หรือ อ.ผาสุก  หรือ อ.ฉัตรทิิพย์ ผมก็เชื่อว่าวงการวิชาการเศรษฐศาสตร์ไทยก็น่าจะไปได้ดีเช่นกัน สรุปคือประเด็นของผมคือ เราต้องแยกออกมาเป็นสองเรื่องคือวารสารระดับโลก กับวารสารใด ๆ นอกเหนือนั้น สำหรับกลุ่มแรก ผมคิดว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใคร ๆ ก็ทำได้ และเป็นเรื่องยากกว่าทางสายวิทยาศาสตร์ แพทย์ศาสตร์  ส่วนประเด็นที่สอง ผมเห็นด้วยว่านักเศรษฐศาสตร์ไทยควรจะ publish ให้มากขึ้น แต่จะเป็นที่ไหน ก็แล้วแต่ความสามารถที่พระเจ้า( or whatever) ประทานให้เขา แต่ขอให้ทำ ขอให้ productive ผมคิดว่าแค่นี้ผมก็โอเคพอสมควรแล้ว แต่ผมก็เชื่อว่าในอนาคตคนรุ่นใหม่ ๆ วงการเศรษฐศาสตร์ไทยน่าจะมีอะไรที่สดใสขึ้น อาทิ การกำเนิดของคณะเศรษฐศาสตร์หอการค้าไทย-ชิคาโก และโดยเฉพาะการมีเทคโนโลยี หรืออินเตอร์เนทเข้ามา ทำให้นักวิชาการสามารถร่วมมือกับท่านอื่นที่อยู่คนละมุมโลกกันได้สะดวกมากขึ้นในปัจจุบัน  ไม่จำเป็นต้องอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำเหมือนเก่า ในการทำงานวิจัยให้ได้ผล (เหมือนที่ paper ชิ้นนี้เสนอ) http://papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract_id=900920 กระทู้เก่า ๆ ที่เกี่ยวข้องกัน http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=midnightuniv&topic=9030&page=1 http://topicstock.pantip.com/klaibann/topicstock/2006/04/H4267704/H4267704.html แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 49 05:53:02 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 49 05:34:23 จากคุณ : B.F.Pinkerton - [ 30 มิ.ย. 49 05:11:31 ]

ความคิดเห็นที่ 50 "แก้ตัว"?? Misnomer?... I didn't see you making excuses... I think you're defending not excusing.... It's absolutely different words/meanings/implications. And, your statements look fine and acceptable to me, a friend from another field. จากคุณ : amatuer translator - [ 30 มิ.ย. 49 06:01:28 ]

ความคิดเห็นที่ 51 Come to support BF's argument in #49. The system and procedure of getting your work published in economics field are totally different with other fields. Just using the number of publication is not a fair standard to judge. There are more complicated reasons. The working environment and admin. system are parts of them. Ask any economic lecturer! จากคุณ : Tony Almeida - [ 30 มิ.ย. 49 08:01:13 ]

ความคิดเห็นที่ 52 คุณ amatuer translator คะ The last publication of mine has no funding (it reads ZERO dollars/Baht)... Just spending some time with my two PhD friends for a week and coming up with a paper. อืมๆ น่าคิดๆ เกิดความสงสัยในคุณภาพของงาน ความยากง่ายของการได้ตีพิมพ์ และ ความเก่งของคุณที่อยู่ในระดับไหนกันแน่ อยากได้ความกระจ่างค่ะ I partly agree that funding is important but the most important thing in research is IDEAS... เข้าใจว่าจะบอกว่า Idea สำคัญใช่มั้ยคะ เห็นด้วยค่ะ ว่านั่นคือสิ่งสำคัญ แต่ดิฉันก็ยังไม่มั่นใจว่า Idea บางทีจะเป็น Sufficient Condition หรือเปล่า หรือเป็นเพียง Necessary Condition ที่ทำให้งานวิจัยผลิตออกมา มีความคิดไม่มีทุนสนับสนุนก็ถมไป จากคุณ : ทรามวัย - [ 30 มิ.ย. 49 09:29:33 A:203.211.204.223 X: TicketID:116833 ]

ความคิดเห็นที่ 53 Sawasdee krub K. ทรามวัย, The journal has an impact factor of 1.5 (as of CSI-2004).... Not that good (good in my field should be around 3.3 up) but it's OK (better than Thairath or TuayToon, I presume.) :) Actually this work originated from my reading (you may read it in my blogs/professional life/publication #11)... There was a paper published about one topic that I'm interested in... I thought that it was not quite right... So I wrote a letter to argue with that paper to its Editor-In-Cheif... The reviewers (all 3 of them-- the editor-in-chief included)  like the idea... So they encouraged me to improve it from letter form to original article form... However I've been too busy with my other businesses... So I asked them that I'd like to argue with my theory in that form.... If you'd like to see it, I'm more than happy to send its galley proof to you... please leave your e-mail address here... About funding, I'd around 4.5 million Baht external funding while I was working in Thailand. With that funding, I produced 9 international papers from that. Because of its less significance, they have been cited 9 times in CSI (7 officially, 2 unofficially but I knew of because I was a reviewer of 2 accepted manuscripts citing my previous works.).. At present, my previous work is being supported with 60M Baht of federal funding... I'm, again, more than happy to send you its proof to assure you that I'm not bragging or gibberishing... :) I think my works and intention are accountable enough... Moreover I'm glad that there is an individual being interested in my academic accountability... I'm ready to be verified all of my integrity in academia krub... Thanks krub, A.T. แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 49 11:15:17 จากคุณ : amatuer translator - [ 30 มิ.ย. 49 10:50:29 ]

ความคิดเห็นที่ 54 สวัสดีค่ะ คุณ amatuer translator ขอบคุณค่ะที่แก้ไขข้อความ อ่านครั้งแรกไม่เข้าใจ และขอบคุณมากค่ะที่ตอบคำถาม การยกตัวอย่างขึ้นมาหักล้างของคุณนั้น ดิฉันคิดว่าใช่ค่ะเกิดขึ้นได้ (คุณเก่งมากๆ ค่ะ) แต่ดิฉันก็ยังมองไม่เห็นประเด็นที่ว่า เงินทุนไม่สำคัญค่ะ คือตอนนี้ดิฉันมองว่าไอเดียอย่างเดียวไม่ใช่เงื่อนไขที่เพียงพอในการผลิตเปเปอร์ลงตีพิมพ์ค่ะ ส่วนเรื่องส่งเปเปอร์ให้นั้น ขอบคุณมากค่ะที่กรุณา แต่ดิฉันคิดว่าคุณให้หลักฐานอย่างเพียงพอแล้วว่าเปเปอร์คุณระดับไหน (ได้มาก็คงอ่านไม่รู้เรื่อง) ป.ล. ดิฉันเป็นแฟนตัวยงของต่วยตูนนะคะ และ amatuer แปลว่าอะไรเหรอคะ จากคุณ : ทรามวัย - [ 30 มิ.ย. 49 11:36:15 A:203.211.204.223 X: TicketID:116833 ]

ความคิดเห็นที่ 55 Sawasdee krub K. ทรามวัย, Thanks for your speedy response.... :) "ไอเดียอย่างเดียวไม่ใช่เงื่อนไขที่เพียงพอในการผลิตเปเปอร์ลงตีพิมพ์ค่ะ " I agree... so I wrote, "I partly agree that funding is important...." I'm a TuayToon fan too... But I don't think they would accept my manuscript!! :) About my alias, I spelled it incorrectly while I was applying for a Pantip Membership... It should be; "amateur".... meaning non-professional... NOTE: I've done everything in my life for fun... If I don't have fun with it, I won't do it... :) จากคุณ : amatuer translator - [ 30 มิ.ย. 49 11:45:01 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ทำเอามันส์ แต่ได้ลงตีพิมพ์ เหอๆ ดิฉันเริ่มกริ่งเกรงแล้วว่าคุณจะไม่ใช่คนธรรมดาค่ะ คุณ amatuer translator :) จากคุณ : ทรามวัย - [ 30 มิ.ย. 49 11:55:00 A:203.211.204.223 X: TicketID:116833 ]

ความคิดเห็นที่ 57 It depends on how you define "คนธรรมดา". I have a beautiful wife-- normal, right? With 2 great kids, normal (again) , right? :) Apart from those, I read a lot krub.... Every morning around 4-5AM, I turn a computer on and go to a scientific database searching for some terms for almost 5 years-- every morning.... It's like a cup of coffee for me!! At least, I read its titles... If the title catches my attention, I read its abstract... If the abstract catches my attention, I go to a full paper... If the full paper catches my attention, I e-mail to the authors.... With this routine, I always come up with many fun things to do in my academic life.... and I will continue to do it until my academic career is over.... :) Money is important, I admit that... but it's secondary to my intrinsic, child-like curiosity... จากคุณ : amatuer translator - [ 30 มิ.ย. 49 12:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ขออนุญาต อีกทีครับ (รู้สึกว่ากระทู้จะเริ่มร้อนแรงจริงๆ) รู้สึกว่า คุณ AT กับ น้องทรามวัย จะเริ่มแลกเปลี่ยนความเห็นแบบมีร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ขออนุญาตบอกน้องทรามวัยนะครับว่า . . . คุณสมบัติที่น้องมี และสิ่งที่น้องเป็น น่าชื่นใจมากแล้ว . . . และก็มีคนอีกไม่น้อยมีสิ่งที่ ด้อยกว่า และ ดีกว่า . . . การรับฟังความคิดเห็นที่กว้างขึ้น จากผุ้ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่า (ซึ่งไม่จำเป็นต้องแก่กว่า ใช่มั้ยครับ? หุ หุ) เก็บมาคิด มาใช้ประโยชน์กับตัวเอง ก็จะทำให้น้องทรามวัย เก่งขึ้นไปอีกนะครับ ส่วนคุณ AT ครับ . . . ขออนุญาตอธิบายนิดหน่อยครับว่า ทำไมงานตีพิมพ์ในวารสารชั้นดี (ไม่จำเป็นต้อง "นำ" ก็ได้ . . แค่ "ดี" ก็น่าชื่นใจแล้ว) ในทางเศรษฐศาสตร์ ถึงยากนัก (และ ยากกว่า "โดยเปรียบเทียบ" กับงานทางสายวิทยาศาสตร์อื่นๆ) งานทางเศรษฐศาสตร์ที่จะสามารถตีพิมพ์ในวารสารชั้นดีได้นั้น จะต้องเป็นงานที่ ถูกต้อง น่าสนใจ และ ใหม่ . . . งานทางความคิด (ทางทฤษฎี) การจะทำให้ถูกต้อง น่าสนใจ และใหม่ได้นั้น คุณจะต้อง คิด คิด คิด . . . คิดให้ดีกว่างานที่ผ่านมา น่าสนใจกว่างานที่ผ่านมา และถูกต้องด้วย . . . คำว่า "ที่ผ่านมา" ผมหมายถึง การที่คุณต้องแข่งกับ professors และเพื่อนๆ จากทั่วโลก (โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ยุคอินเตอร์เน็ตแบบนี้) คุณต้องคิดให้ดีกว่า หรือใหม่กว่า และถูกต้อง . . . แค่นั้นยังไม่เพียงพอครับ . . . ความคิดของคุณ จะต้อง "ทำให้ง่าย" เพราะถ้าคุณทำให้ยากโดยไม่จำเป็น งานของคุณก็ถูกปฏิเสธกลับมา . . . เครื่องมือของนักเศรษฐศาสตร์ ไม่สามารถหาซื้อได้ในต่างประเทศ ด้วยราคา สิบล้าน ยี่สิบล้าน แต่เครื่องมือที่หาได้ คือ คณิตศาสตร์ สถิติ และตรรกะวิธีคิด ที่ถูกต้อง ชัดเจน เป็นน่าเชื่อถือ . . . การที่จะได้เครื่องมือเหล่านี้ เป็นการลงทุนลงแรงอย่างมากครับ (หรือใครจะเถียงว่า อ่านคณิตศาสตร์ สถิติ ขั้นสูงเป็นงานง่ายๆ) ยกตัวอย่างเช่น stochastic dynamic programming ซึ่งเป็นเครื่องมือพื้นฐานในการสร้างงานระดับตีพิมพ์แล้ว (จะใช้ในผลงาน หรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่คุณต้องรู้แล้ว) นอกจากนี้ saddle point programming, brownian motion, large sample theory/ asymtotic theory, non-parametric estimation, measure theory ฯลฯ เหล่านี้ ล้วนเป็นเครื่องมือพื้นฐานที่ต้องรู้ (จะใช้หรือไม่ใช้ในผลงาน ก็อีกเรื่องหนึ่ง) เพราะเราต้องอ่านผลงานของ professors เหล่านั้นให้เข้าใจ . . . งานของเราไม่ใช่การทดลองในห้องที่ควบคุมได้ แต่งานของนักเศรษฐศาสตร์เป็นการวิเคราะห์สิ่งที่ "ดูเหมือน" เห็นด้วยแต่ อาจจะ "ไม่เข้าใจ" ครับ (หรือใครจะเถียงว่า ไปจ่ายตลาด คุณมองเห็นเส้น demand, หรือ คุณสามารถเห็น "ความไม่รู้ และความเสี่ยง" ในตลาดหุ้นได้ หุ หุ หุ) การสร้างผลงานตีพิมพ์แบบนั้น ยากครับ เพราะเป็นงานของความคิดจริงๆ ซึ่งต้องเป็นความคิดที่ถูกต้อง ทั้งตรรกะ ทั้งการแสดงผ่านทางเครื่องมือต่างๆ . . . นอกจากนี้ . . . แรงจูงใจ ก็เป็นเรื่องสำคัญ . . . แต่เดี๋ยวก่อน . . . แรงจูงใจ ณ ที่นี้ ผมหมายถึง แรงจูงใจโดยเปรียบเทียบนะครับ . . . กล่าวคือ ถ้างานทางเศรษฐศาสตร์ที่ตีพิมพ์ได้ในระดับนั้น จะต้อง ลงแรง มากเหลือเกิน แต่ผลตอบแทนกลับมา จำนวนหนึ่ง . . . แต่ถ้าเทียบกับ ผลตอบแทนจำนวนเดียวกัน คนๆนั้น อาจจะไม่ต้องลงทุน ลงแรงอะไรมาก ถ้าเขาทำงานอยู่ในสายธุรกิจ (โดยใช้ความรู้ที่เขามีอยู่เท่าๆกัน) . . . แบบนี้ พอจะเห็นภาพมั้ยครับว่า ทำไม คนเรียนเศรษฐศาสตร์จากมหาวิทยาลัยดีๆ (ที่ไม่ติดทุน) จึงหนีออกนอกระบบการวิจัย การสอน เศรษฐศาสตร์ (คนที่อยู่ ก็อยู่ด้วยใจรักนะครับ . . . หรือเหตุผลส่วนตัวอื่นๆ) ดังนั้น จึงไม่น่าแปลกใจว่า ทำไม การสอนเศรษฐศาสตร์ในไทย จึงไม่มีคนจบมหาวิทยาลัยดีๆ ดังๆแบบนั้นมาสอนเท่าใดนัก (แต่อย่าลืมว่า แม้คนที่ไม่ได้จบมหาวิทยาลัยดังๆ จะไม่สามารถเป็นอาจารย์ที่ดีๆได้นะครับ . . . การได้เรียนในมหาวิทยาลัยดังๆ ดีๆ ก็ขึ้นอยู่กับโชค และความพอใจเหมือนกันนะครับ . . . ผมว่า หลายๆท่าน เก่งกว่า พวกคนที่จบใหม่มาจากมหาวิทยาลัยดังๆ ดีๆ แบบนั้นด้วย ทั้งตรรกะวิธีคิด และความสามารถในการวิเคราะห์ และยังสอนได้สนุกอีกด้วย . . . คือผมโชคดีน่ะครับ หุ หุ หุ) ผมคิดว่า แค่นี้ อาจจะอธิบายสิ่งต่างๆได้เยอะนะครับ ยังไงผมก็ยังยืนยันความคิดนะครับว่า "ผมคิดว่า ถ้าเราไม่สามารถดึงคนเก่งๆ ให้อยู่ในวงการวิชาการ และสร้างระบบ แรงจูงใจให้ผลิตผลงานดีๆ ใหม่ๆ ให้เท่ากับนานาชาติได้ เราก็คงได้แต่ "นำเข้า" ความรู้ต่อไปอีกตลอดกาลล่ะครับ " . . . รัฐบาลยอมเสียเงินเป็นทุนการศึกษา ให้คนไปร่ำเรียน ไปอยู่ ที่เมืองนอกเมืองนา แต่ไม่ยอมจ่ายเงินเพื่อ "สร้าง" ความรู้ของตัวเองเท่าใดนัก และไม่ยอม จ่ายเงินเพื่อดึงคนที่ "ลงทุน" ไปแล้ว ให้อยู่กับตัวเอง . . . น่าเศร้านะครับ (ลองมองดูสายเศรษฐศาสตร์นะครับ จะเห็นว่าแตกต่างจากสาย วิทยาศาสตร์มากเลยในด้านการลงทุนดึงคนไว้ในระบบ ในประเทศ) ก็เป็นอีกความคิดเห็นละกันครับ ปล. ผมคิดถึงกระทู้ในบล็อก คุณ BF เมื่อสองปีก่อน (มั้ง) ก็พูดกันเรื่องคล้ายๆแบบนี้นะครับ ในนั้น รู้สึกว่าจะรวมความคิด (แรงๆ) ไว้หลากหลาย และคำอธิบายดีๆ ที่หลากหลายเช่นกัน แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 49 16:03:00 แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 49 16:00:50 จากคุณ : AmoreVincitOmnia - [ 30 มิ.ย. 49 15:22:25 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ขอบคุณค่ะ คุณ AmoreVincitOmnia ที่ให้คำแนะนำ จะนำไปใช้นะคะ ดิฉันคิดว่าการถกอย่างถึงพริกถึงขิงจะนำไปสู่ข้อสรุปที่ชัดเจนค่ะ เหมือนที่คุณ amatuer translator พยายามอธิบาย(อย่างใจเย็น) ให้กับคำถามจี้จุดของดิฉัน คิดอยู่เหมือนกันว่าถ้าเป็นคนอื่นอาจมีเคืองกันไปแล้ว ความคิดเห็นดิฉันอาจจะดูก้าวร้าวไปบ้าง ก็ขออภัยค่ะ จะพยายามลดดีกรีความร้อนแรงลง แต่ดิฉันยินดียอมรับความเห็นที่คิดว่าถูกต้องนะคะ จากคุณ : ทรามวัยค่ะ - [ 30 มิ.ย. 49 17:39:33 A:203.211.204.223 X: TicketID:116833 ]

ความคิดเห็นที่ 60 เห็นด้วยกับความคิดเห็นหลายๆ ความเห็นนะคะ ก็เข้าใจว่า การได้ตีพิมพ์ในวารสารชั้นดี และ/หรือ ชั้นนำ มันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ที่แปลกใจพอสมควร ก็คือ จากนักเรียนไทยในระดับปริญญาเอกจำนวนนับพัน มีบทความได้ตีพิมพ์ในวารสารระดับชั้นดี และ/หรือ ชั้นนำ จนถึง ณ วันนี้ แค่ไม่กี่ชิ้น (อาจจะมีมากกว่านี้ แต่คนส่วนใหญ่ไม่รู้ก็เป็นได้) ที่คุณ B.F. Pinkerton อธิบายมา ดิฉันก็เห็นด้วยในบางส่วนนะคะ เข้าใจว่า นักเรียนปริญญาเอกที่เก่งๆ หลายท่าน ไม่ได้คิดจะไปทำงานต่อในสายวิชาการ ก็เลยไม่ได้สนใจจะทำงานวิจัยต่อหลังจากเรียนจบแล้ว แล้วก็เข้าใจว่า กระบวนการคัดเลือกและการตีพิมพ์บทความทางสาขาเศรษฐศาสตร์ อาจจะมีความแตกต่างไปจากสาขาอื่นๆ ดังนั้น นับถึงวันที่ได้รับปริญญา นักเรียนปริญญาเอกทางเศรษฐศาสตร์ส่วนมาก ก็อาจจะยังไม่มีบทความได้ตีพิมพ์เลย แต่หลายๆ คน หลังจากเรียนจบแล้ว เค้าก็ส่งวิทยานิพนธ์ (ที่อาจจะดัดแปลงแล้ว) ไปตีพิมพ์หลังจากนั้น แล้วหลายคน ก็ได้ตีพิมพ์ด้วย (ก็อาจจะประมาณ 1-3 ปีหลังจากเรียนจบ) แต่ทำไม ถึงมีนักเรียนไทยจำนวนน้อยมากที่ทำแบบนั้นได้ หรือได้ทำแบบนั้น ถ้าจะให้ดิฉันมองนะคะ (ผิดถูกหรือยังไง ก็มาแลกเปลี่ยนความเห็นกันได้) ในฐานะคน(เกือบๆ)นอกวงการเศรษฐศาสตร์ ดิฉันมีความเห็นดังนี้ มหาลัยชั้นดี หรือมหาลัยชั้นนำ ไม่ได้เป็นตัวรับประกันว่า คุณจะทำงานวิจัยได้ดีนะคะ เพราะการรับนักเรียนเข้าเรียน ก็จะดูผลการเรียนในระดับปริญญาตรี (และโท) เป็นหลัก แล้วผลการเรียนระดับเลิศหรู A ช้วน ไม่ได้แปลว่าคุณจะทำงานวิจัยได้ดี มันแปลได้แค่ว่า คุณมีความรู้พื้นฐานที่ดี(มาก) และทำข้อสอบได้ดี(มาก)เท่านั้น แล้วอย่าลืมว่า เศรษฐศาสตร์ในความเป็นจริง มันวุ่นวายสับสนกว่า เศรษฐศาสตร์ในห้องเรียนเยอะ ดังนั้น ดิฉันคิดว่า มหาลัยท็อปไม่ท็อป ไม่ได้ส่งเสริมหรือต้านทาน การเป็นนักวิจัยที่เก่ง ได้มากนัก มันเป็นความสัมพันธ์ทางเดียวเท่านั้น (คือ --> ไม่ใช่ <-->) ก็คือ คนที่ทำงานวิจัยเก่งๆ มักจะไปรวมตัวกันที่มหาลัยดีๆ แต่คนที่เรียนมหาลัยดีๆ ไม่จำเป็นต้องเป็นนักวิจัยที่เก่ง ดังนั้น เลิกยึดติดกับ "ชื่อ" ของมหาลัยกันได้แล้ว มาดูกันที่ผลงานเป็นคนๆ ไปดีกว่า การที่จะมีผลงานวิจัยที่ดีทางเศรษฐศาสตร์ได้ คุณต้องมีความคิดสร้างสรรค์ ไอเดียใหม่ๆ เป็นสิ่งสำคัญมาก นักวิจัยและนักเรียนปริญญาเอกหลายๆท่าน มาตกม้าตายเอาตรงนี้ คือความรู้แน่นมาก มีเครื่องมือในการทำวิจัยอย่างดี (หมายถึงการใช้ เลข สถิติ และอื่นๆ ในการทำวิจัย รวมถึงการมีคอมพิวเตอร์แรงสูง และ database ที่ได้มาตรฐาน) แต่ไม่มีไอเดียดีๆ ที่จะมาทำ ก็ไม่สามารถจะมีผลงานดีมากๆ ได้ แล้วไอเดียดีๆ ส่วนใหญ่ มันไม่สามารถเกิดจากคนๆเดียวได้ อันนี้ไม่ทราบว่า เราๆท่านๆ ได้มีการพูดคุย แลกเปลี่ยนความคิดเห็นในเรื่องหัวข้อวิจัยและปัญหาในการทำวิจัย กับนักศึกษาคนอื่นๆ หรือนักวิจัยคนอื่นๆ (นอกจากอาจารย์ที่ปรึกษา กับเพื่อนร่วมงานที่ทำงานชิ้นเดียวกัน) มากแค่ไหน อันนี้ ดิฉันเห็นว่า เป็นสิ่งสำคัญมากๆ ที่จะทำให้คุณมีไอเดียดีๆ และงานวิจัยดีๆ ได้ ไอเดียบางอย่าง ที่คุณมีแบบมัวๆ อยู่ อาจจะสว่างใสปิ๊งขึ้นมาก็ได้ หลังจากที่คุณได้พูดคุยถกเถียง กับคนอื่นๆแล้ว แล้วดิฉันกำลังคิดๆอยู่ว่า ระบบการศึกษาระดับมัธยมและปริญญาตรี หลายแห่งในบ้านเรา ที่เน้นการท่องจำ เป็นสิ่งที่ทำให้เราไม่ค่อยมีไอเดียใหม่ๆหรือเปล่า มันเหมือนว่า เป็นความเคยชินที่ติดจนเป็นลักษณะเฉพาะ ที่นักเรียนไทยสามารถเป็นลูกมือชั้นยอดในการทำวิจัย บอกอะไร ทำได้(เกือบ)หมด แต่ไม่สามารถเป็น the brain ในการทำวิจัยได้ คือคิดไม่ค่อยเป็น มองโจทย์ไม่ค่อยออก อันนี้ ดิฉันเห็นได้ด้วยตัวเอง ดิฉันเอง จนบัดนี้ ยังไปไม่ถึงไหน แต่ฝรั่งรุ่นพี่คนนึง ไม่ได้เรียนเก่งอะไรมาก มหาลัยที่เค้าเรียน ก็ไม่ติดท็อป 50 ด้วยซ้ำ แต่ความคิดสร้างสรรค์ดี และใจรักในการทำวิจัยมาก วิทยานิพนธ์ปริญญาโทของเค้า ได้ตีพิมพ์ใน Journal of Applied Econometrics แล้วบทความที่เค้าเขียนในระหว่างเรียนปริญญาเอก ได้ตีพิมพ์แล้วใน Journal of Political Economy ในขณะที่ตอนนี้ เค้ายังไม่ได้รับปริญญาด้วยซ้ำ อีกอย่างก็คือ การเป็นนักวิจัยที่ดีได้ คุณต้องมีใจรักมากๆ เพราะเราๆ ท่านๆ ก็คงรู้ๆ กันอยู่ ว่าการทำงานวิจัย หลายๆครั้ง มันเหมือนการทรมานตัวเอง คุณจมอยู่กับความคิดที่มัวๆ ไม่ชัดเจนสักที การอ่านบทความของคนอื่น ที่อ่านเท่าไหร่ ก็ตีโจทย์ไม่แตก แล้วยังปัญหาอีกสารพัด แล้วเราก็รู้ๆ กันว่า นักเรียนไทยหลายท่าน เรียนปริญญาเอก ก็เพราะ "ต้องเรียน" หรือ เพื่อเป็นการรับประกันว่าจะได้งานที่ดีต่อไป หรือ เพราะชั้นเป็นเด็กเรียนเก่งมากๆ มาก่อน แล้วคนไทยเก่งๆ เค้าก็ต่อเอกกันทั้งนั้น ซึ่งการต่อเอกโดยไม่ได้มีใจรักแล้ว พอเรียนๆไปได้หน่อย ก็จะเกิดอาการประมาณ เอาแค่ให้จบๆ ก็พอแล้ว ดังนั้น ก็ลืมไปได้เลยว่างานวิจัยชิ้นนั้น จะได้ตีพิมพ์ในวารสารดีๆ ส่วนที่ว่า นักเศรษฐศาสตร์ไทย ไม่ต้องทำวิจัยได้ดีก็ได้ ขอแค่ให้ทำงานเก่งๆ ก็พอแล้ว อันนี้ ดิฉันไม่ค่อยเห็นด้วยนะคะ (แต่เห็นด้วยว่า เก่งอย่างเดียวไม่พอ ต้องเป็นคนดีด้วย) เพราะการทำวิจัยทางวิชาการ เป็นรากฐานของการทำวิจัยแบบ apply ที่องค์กรต่างๆ ทำอยู่ แล้วอย่าลืมว่า นักวิจัยในองค์กรต่างๆ เค้าก็นำความรู้ที่นักวิชาการคิดค้นมา ไปปรับใช้นะคะ (ดังนั้น นักเศรษฐศาสตร์ที่คิดค้นสิ่งใหม่ๆทางวิชาการ และนักเศรษฐศาสตร์ที่นำสิ่งใหม่ๆไปปรับใช้ ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นคนคนเดียวกัน) แล้วถ้านักวิชาการของเรา ไม่สามารถสร้างงานวิจัยดีๆได้ หรือคิดค้นอะไรใหม่ๆได้ ความรู้มันก็หยุดอยู่กับที่ พอเวลาเกิดเหตุการณ์วิกฤต หรือเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย เราก็ต้องมา "นำเข้า" ความรู้จากต่างประเทศ แล้วความรู้นำเข้านั้น บางทีมันก็ไม่ค่อยเหมาะกับเหตุการณ์ในบ้านเราเท่าไหร่ด้วย หรืออาจจะเกิดผลเสียต่อประเทศด้วยซ้ำ ที่เขียนมา ไม่ได้ว่า ว่านักเศรษฐศาสตร์ หรือนักเรียนเศรษฐศาสตร์บ้านเรา ไม่เก่งนะคะ เรื่องความเก่งของคนไทย เชื่อมือกันได้อยู่แล้ว แต่อย่างที่บอก การเป็นนักวิจัยที่เก่งๆได้ มันมีปัจจัยอะไรอีกมาก แล้วปัจจัยบางอันนั้น พวกเราก็ยังไม่มีจริงๆ จากคุณ : --&gt; &lt;--&gt; - [ 30 มิ.ย. 49 20:31:46 A:81.59.76.238 X: TicketID:117409 ]

ความคิดเห็นที่ 61 คุณข้างบนไม่ได้ลงชื่อด้วย ขออภัยที่เรียกชื่อไม่ได้ จริง ๆ ที่คุณเขียนก็มีประเด็นที่น่าจะคุยกันแบบสนุก ๆ หลายอันนะ เอาอันแรกก่อน 1.เรื่องมหาลัยท๊อปนั้น ตอนแรกผมก็เคยคิดแบบคุณนะ ว่าคนเรียนเก่ง ไม่จำเป็นต้องทำวิจัยเก่ง เป็นคนละทักษะกัน แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจไปนานแล้ว เพราะจากประสบการณ์ที่เจอ (ในทาง econ) ส่วนใหญ่นักวิจัยชั้นยอดล้วนเป็นคนเรียนเก่งและฉลาดมาก ๆ ทั้งสิ้น เพราะมันคือทักษะเดียวกัน และมหาวิทยาลัยชั้นดีมีความสัมพันธ์กับความสามารถของคน (แน่นอนว่าที่หลุดไปจากนี้ก็มีบ้าง แต่เป็นส่วนน้อย) ผมเลยไม่อยากจะพูดแบบเอาใจ หรือแบบ political correctness ว่่าใคร ๆ เรียนที่ไหนก็ได้ สุดท้ายเก่งเหมือนกัน ฯลฯ ซึ่งผมไม่เชื่อว่ามันเป็นจริง ผมเชื่อว่า"ชื่อ"ยังสามารถยึดติดได้ในระดับหนึ่ง 2. ที่คุณ AVO (#58) ว่ามาผมก็เห็นด้วยล่ะ ไม่รู้จะคอมเม้นต์อะไร จะเพิ่มเติมเรื่องการดึงคนเก่ง ๆ เขามาในระบบนักวิชาการเศรษฐศาสตร์ (academic economist) นะครับ ผมว่าเราก็ทำได้ไม่ดีจริง ๆ นั่นแหละ เพราะถ้าจะทำจริง ๆ ก็คงต้อง put effort เยอะพอควร อย่างสมัย อ.ป๋วย ตอนท่านสร้างคณะ ท่านก็ต้องติดต่อคนเก่ง ๆ ที่มีแววหลาย ๆ คนให้มาเป็นอาจารย์ ต้องติดต่อหาทุน Rockefeller ติดต่อหาทุนส่งอาจารย์ไปเรียนต่อต่างประเทศ ฯลฯ เพราะท่านมี connection เยอะ และเพราะท่านเป็นคนเก่ง คนดี ทำให้คนรุ่นใหม่ เชื่อมั่นอยากมาทำงานกับท่าน แต่สมัยนี้กลุ่มคนเก่งที่สุด ส่่วนใหญ่ก็ไม่ได้อยู่ในวงการมหาวิทยาลัย ดูจากกลุ่มที่ จขกท แนะนำได้ (ไม่ใช่คนที่เป็นอาจารย์ ณ ปัจจุบันนี้ไม่เก่งนะ เพียงแต่ไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดเหมือนในยุคก่อนแล้ว)เอาง่าย ๆ เรื่องตลกร้าย คือ คนที่ได้ทุนอานันทมหิดลแผนกธรรมศาสตร์จากคณะเศรษฐศาสตร์ มธ รุ่นใหม่ ๆ นับตั้งแต่ ดร.วิรไท ลงมา มีประมาณ 4 คน ที่เรียนจบแล้ว ไม่มีใครกลับไปทำงานเป็นอาจารย์เลย เข้า private sector หมด มันบ่งบอกอะไรได้บางอย่างถึงสถานการณ์ของวงการ academic economist บ้านเราล่ะ (หรือไม่ก็ค่านิยมบางอย่างในสังคมพวก academic elite) เทียบกับทุนอานันทมหิดลหน่วยอื่น ๆ เช่นวิศวะ หรืออะไรก็ตาม เท่าที่ผมทราบส่วนใหญ่เขาก็กลับไปเป็นอาจารย์กันหรือไม่ก็ทำงานในเชิงราชการ (ทั้ง ๆ ที่เขาก็มีทางเลือกที่จะไปทำส่วนอื่น ๆ ที่สามารถ make money ได้มากกว่านั้นด้วยเช่นกัน )  ผมว่าถ้าคนแบบ academic elite คิดแบบนี้เรื่อย ๆ และสถานการณ์ในวงการ academic economist ไม่ปรับตัว อนาคตน่าเป็นห่วงครับ (แต่ก็แอบหวังกับกลุ่มที่หอการค้านะ ว่าน่าจะเป็น center ที่น่าสนใจในอนาคต ถ้าหากสามารถบริหารการเงินให้อยู่ได้ยาว ๆ ถ้าหากเขาสามารถนำเอาพวก academic elite ต่าง ๆ หันมาร่วมมือหรือทำีเปเปอร์อะไรกันได้ เช่นทำตนเป็นเหมือน nber ของไทย..ยกตัวอย่าง..ถ้าจะมีเศรษฐีไทยใจบุญบริจาคให้มหาิวิทยาัลัยสักร้อยล้าน เหมือนที่คุณเกตต์ กับคุณบัพเฟต์ ทำก็คงจะดีไม่น้อย พูดแบบ serious นะ ผมว่าเรื่องเงินสำคัญ ถ้าหากหาเงินไม่ได้ ก็คงยากที่จะมีอะไรใหม่ ๆ ล่ะ ) แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 49 22:11:08 จากคุณ : B.F.Pinkerton - [ 30 มิ.ย. 49 21:58:21 ]

ความคิดเห็นที่ 62 Sawasdee everyone, I don't think that K. ทรามวัย doing something bad or being aggressive to me at all.... She (I presume) doesn't know me as a person... So the questions she raised about me and my works are fair enough... Unless, how could she take my comments into another depth? I intend to be working in academia before leaving it for my dogs (I hope soon. :) )... Few important aspects which I would like to maintain are transparency and accountability. If I couldn't even defend myself in this friendly environment, how could I stand on my heels in real-life then? As I told you repeatedly about myself that I'm a very inquisitive person... I always think and, then, ask people questions... So, it wouldn't be fair to others if I didn't open myself to such positive, reasonable, fair, constructive questions/criticisms. About publications in economics, I long understood about the difficulty some time ago... I believe K. BFP mentioned about this in my blogs and that what's quite different from other scientific fields. So I have no questions whatsoever about this regard.... However, I would tremendously respect those scholars who could maintain their roles in maintaining Thai economics strength while be able to publish their research works continuously. I think this is a good stage where we could exchange our experiences, thoughts, ideas, philosophy constructively... Personally and professionally, I've less chance to be exposed to scientists or researchers in social sciences... So this is a very fine chance to me to know you guys more... and I hope you would feel the same... :) Cheers, A.T. จากคุณ : amatuer translator - [ 1 ก.ค. 49 00:03:46 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ครับตามนั้นครับ ขอแสดงความเห็นอีกหน่อยอ่าน ๆ ที่ผมเขียนเอง ดูเดี๋ยวคนนอกจะคิดว่าวงการ academic economist ของไทยมันตกต่ำมากหรือยังไง แต่จริง ๆ แล้ว เท่าที่ผมสังเกต ผมคิดว่าวงการ อาจารย์มหาวิทยาลัย(academic economist) ของบ้านเรายังดีกว่าวงการ Social Sciences อื่น ๆ (เช่นรัฐศาสตร์) อยู่เยอะมากครับ ในแง่การรับคนเข้าทำงานหรือคุณภาพของคน เดี๋ยวจะมองในแง่ลบเกินไป เพราะในนี้เราจะเน้นติ(เพื่อก่อ)กันมากกว่า จากคุณ : B.F.Pinkerton - [ 1 ก.ค. 49 00:12:08 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ขอแลกเปลี่ยนความเห็นเพิ่มเติมดังนี้ โดยเน้นประเด็นไปที่นักวิชาการสายเศรษฐศาสตร์ ไม่ขอพาดพิงถึงนักวิชาการสายผลิตและบริหารนโยบาย 1.ไม่เห็นด้วยกับ ประโยคข้างล่างของสหายผม คุณ AmoreVincitOmnia เป็นอย่างยิ่ง "....ซึ่งต้องเป็นความคิดที่ถูกต้อง ทั้งตรรกะ ทั้งการแสดงผ่านทางเครื่องมือต่างๆ . . . " อันที่จริง ตรรกะทางเศรษฐศาสตร์วัดผลงานของผู้ได้รับรางวัลโนเบลทางเศรษฐศาสตร์ มีตรรกะหลายชุดที่ไม่สอดคล้องกัน ผมไม่อยากอธิบายลงรายละเอียดมาก แต่คนที่เรียนมาในทางเศรษฐศาสตร์และได้ศึกษาผลงานของผู้ได้รับรางวัลโนเบลทางเศรษฐศาสตร์คงพอนึกออก ว่าคำอธิบายเกียรติคุณทางผลงานวิชาการของผู้ได้รับรางวัลโนเบลทางเศรษฐศาสตร์หลายต่อหลายปีขัดแย้งกันและกันโดยสิ้นเชิง 2.ผมเคยค้านเรื่องที่ว่า นักวิชาการทางสาขาเศรษฐศาสตร์ต้องจบจากมหาวิทยาลัยชั้นนำทางเศรษฐศาสตร์ในระดับTop 5 จึงสามารถตีพิมพ์งานวิชาการในวารสารชั้นนำได้ อันที่จริงผมเคยยกตัวอย่างภาควิชาเศรษฐศาสตร์ของ National University of Singapore (NUS) ใน บล็อกสหายผม คือคุณ B.F.Pinkerton เช่นกัน โดยยกประวัติของคณาจารย์ในภาควิชาของNUS หลายท่านไม่ได้จบมหาวิทยาลัยชั้นนำของโลก คุณวุฒิและชื่อชั้นของมหาวิทยาลัยที่จบมา ก็พอๆกับอาจารย์คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และ จุฬา ฯเสียด้วยซ้ำ แต่กลับมีผลมีงานวิชาการตีพิมพ์อย่างสม่ำเสมอ ซึ่งผมเองแต่เดิมคิดว่านักวิชาการควรมีจรรยาบรรณทางวิชาชีพด้วยการวิจัยซึ่งไม่จำเป็นต้องตีพิมพ์ในวารสารทางวิชาการระดับTop 5 แต่ขอให้มีงานตีพิมพ์อย่างสม่ำเสมอก็พอ ซึ่งปรากฏว่า ตลอด50ปี เราแทบจะไม่มีผลงานการวิจัยตีพิมพ์ทางเศรษฐศาสตรฺอย่างสม่ำเสมอเลย ไม่ว่าจะเป็นวารสารชั้นนำ หรือชั้นรอง เมื่อนึกถึงบทบาท นักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัยไทย ไปอาละวาดเสนอความคิดหน่วยงานหน่วยงานนี้ในการปรับปรุงประสิทธิภาพการผลิต ประสิทธิภาพในการดำเนินงาน วิจารณ์รัฐบาล ด่าทอนักการเมืองและวิพากษ์สังคมอย่างถึงพริกถึงขิง  ตลอดจนเป็นส่วนหนึ่งในกองหลังการสนับสนุนนักการเมืองว่าควรจะดำเนินนโยบายอย่างไร อาทิเช่น สนับสนุนการดำเนินนโยบายเปิดเขตการค้าเสรีแบบทวิภาคี(FTA) และเรื่องอื่นๆ แต่นักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัยไทยไม่เคยกลับมาสำรวจตนเองว่ามีกลไกใดในการบริหารงานวิชาการ หรือยกระดับคุณภาพทางวิชาการไม่ว่าจะเป็นการเรียน การสอน หรืองานวิจัย ว่ามีกลไกหรือขั้นตอนใดบกพร่องทำให้มาตรฐานทางวิชาการตกต่ำขนาดนี้ แต่กลับสามารถไปเสนอแนะคำแนะนำแก่หน่วยงานอื่นทั้งรัฐและเอกชน วิจารณ์องค์กรนั้น องค์กรนี้ว่าไร้ประสิทธิภาพ แต่ไม่เคยสำรวจการดำเนินงานของตนเองว่ามีประสิทธิภาพและได้มาตรฐานหรือไม่ แต่อย่างไรก็ดี ผมได้เปลี่ยนความคิดนี้แล้ว (ดูข้อสุดท้าย)     3.ผมมีความเชื่อโดยส่วนตัว ซึ่งอาจจะผิดก็ได้ ว่าองค์ความรู้สาขา สาขาวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ เช่น ฟิสิกส์ คณิตศาสตร์ เคมี ชีววิทยา  และสาขาแพทย์ศาสตร์ตลอดจนสาขาประยุกต์อย่างวิศวกรรมศาสตร์ใช้สมองมากกว่าการเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์ในระดับปริญญาเอกแทบทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นความเชื่อโดยส่วนตัวผม คือการผลิตงานสาขาดังกล่าวใช้สมองมากกว่าการผลิตงานวิชาการสายเศรษฐศาสตร์อย่างแน่นอน ไม่ว่าจะจับเอาระดับวารสารทางวิชาการชั้นนำของสาขาเศรษฐศาสตร์เทียบกับวารสารชั้นนำของวงวิชาการวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ สาขาแพทย์ศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์ ดูก็ได้ ฉะนั้นเครื่องมือทางคณิตศาสตร์ที่ใช้สาขาทางเศรษฐศาสตร์ ที่คุณAmoreVincitOmnia ยกมาในความเห็นที่58 ค่อนข้างที่จะถ้าใช้ว่าคำว่า "กระจอก"  เป็นคำที่ จะรุนแรงไปไหมเมื่อเทียบกับเครื่องมือทางคณิตศาสตร์ในการหาความจริงของวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ   ซึ่งผมขอยกตัวอย่างเล็กน้อยคือการหาและพิสูจน์ หลุมดำของ ฮอกิ้ง น่าจะยากกว่าการหาเส้นอุปสงค์ในตลาดไหม??? สุดท้ายสำคัญมากเลยครับ อันนี้เป็นความเชื่อโดยส่วนตัวของผมเหมือนกัน 4.ผมเองเป็นส่วนหนึ่งของการถกเถียงกันในบล็อกของคุณ B.F.Pinkerton สหายของผมเช่นกันว่าด้วยเรื่องงานวิจัยของนักวิชาการในสาขาเศรษฐศาสตร์ แต่ผ่านมาจนถึงปัจจุบัน ผมคิดว่าความตกต่ำของวงวิชาการเศรษฐศาสตร์ไทย หรือต่อให้รุ่งเรืองก็เถอะ มันไม่ได้มีผลต่อพัฒนาการทางเศรษฐกิจประเทศไทยเท่าไหร่นัก เมื่อเทียบกับความก้าวหน้าวงวิชาการทางวิทยาศาสตร์ธรรรมชาติ วิทยาศาสตร์ชีวภาพอย่างแพทย์ศาสตร์ หรือวิทยาศาสตร์ประยุกต์อย่าง วิศวกรรมศาสตร์ ซึ่งถ้าประเทศไทย ไม่มีการพัฒนาการทางด้านวิชาการเหล่านี้ ประเทศเราคงไม่สามารถมายืนอยู่ตำแหน่งทางระดับเศรษฐกิจ ทางคุณภาพชีวิตของคนไทยในระดับนี้ได้ ลองคิดดูว่าความก้าวหน้าของวงวิชาการเหล่านี้ที่ผลิตบุคลากร เป็นแพทย์ วิศวกร นักวิทยาศาสตร์ ตลอดจนผู้ชำนาญอื่นๆ คนเหล่านี้มีส่วนช่วยในการยกระดับคุณภาพชีวิต ศักยภาพทางเศรษฐกิจของประเทศไทยตลอดมา และต้องยอมรับอย่างหนึ่ง องค์ความรู้ในด้านวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ วิทยาศาสตร์ชีวภาพ และวิทยาศาสตร์ประยุกต์ก้าวหน้าเร็วเป็นหลายต่อหลายเท่าเมื่อเทียบกับความก้าวหน้าทางความรู้ในสาขาเศรษฐศาสตร์โดยเปรียบเทียบ ผมรู้สึกขอบคุณนักวิชาการในสาขาวิชาการเหล่านี้ ไม่ว่าข้อจำกัดเยอะมากแค่ไหน อาทิเช่น เงื่อนไขงบประมาณที่แร้นแค้น  หรือการขาดโอกาสทางอาชีพที่สองที่ต่างจากนักเศรษฐศาสตร์ในมหาวิทยาลัยที่รับจ้างไปเป็นที่ปรึกษาบริษัทเอกชน ไปเป็นนักวิเคราะห์ในตลาดหลักทรัพย์ และได้ค่าตอบแทนสูงๆ แต่นักวิชาการในสาขาวิทยาศาสตร์ที่ผมยกมาต่างพยายามติดตามความก้าวหน้าทางความรู้และเอามารับใช้สังคมอย่างจริงจัง ผมขอยกตัวอย่างสาขาแพทย์ศาสตร์ที่องค์ความรู้และงานวิจัยหลายต่อหลายชิ้นในวงวิชาการแพทย์มีส่วนช่วยยกระดับคุณภาพชีวิตคนไทยอาทิเช่นวัคซีนพิษสุนัขบ้า การต่อสู้กับโรคมาลาเรีย ฯลฯ ซึ่ง ประหยัดเงินตราในการนำเข้าวัคซีนและยาจากต่างประเทศ ผลคือคุณภาพชีวิตหรืออายุขัยโดยเฉลี่ยของคนไทยจึงดีกว่าประเทศอื่นๆพอสมควร เพราะฉะนั้น ผมในปัจจุบันจึงไม่ค่อยเดือดร้อนกับความตกต่ำทางวงวิชาการสาขาเศรษฐศาสตร์เท่าไหร่ เพราะพบความจริงว่า ความก้าวหน้าหรือความตกต่ำของวงวิชาการในสาขานี้ไม่ได้มีส่วนเชื่อมโยงกับระดับการพัฒนาการทางเศรษฐกิจและสังคมของประเทศไทยมาก และอีกอย่างนักวิชาการสาขาเศรษฐศาสตร์ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนกับมาตรฐานทางวิชาการทางสาขาเศรษฐศาสตร์ในประเทศไทยว่าจะดีขึ้นหรือยำแย่แค่ไหน ต่างกับวงวิชาการวิทยาศาสตร์ที่ตื่นตัวกันมาก ดังจะเห็นได้จากหนังสือรายงานประจำปีในสถาบันต่างๆทางวิทยาศาสตร์ที่กังวลเรื่องมาตรฐานทางวิชาการ งานวิจัยในสาขาตนเอง เมื่อผมเข้าใจและคิดได้อย่างนี้ ผมอดคิดไม่ได้เช่นกันว่าเราจัดสรรงบประมาณในการผลิตบุคลากรผิดประเภทหรือเปล่า เราส่งคนไปเรียนปริญญาเอกทางเศรษฐศาสตร์และกลับมาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยเพื่อเขียนคอลัมน์เศรษฐศาสตร์เบื้องต้นลงหนังสือพิมพ์และวิพากษ์วิจารณ์เศรษฐกิจ การเมืองและสังคมไทย เรามีการผลิตบัณฑิตทางเศรษฐศาสตร์มากไปหรือไม่ เงินที่ลงทุนไปในการส่งคนไปเรียนต่อปริญญาเอกต่างประเทศสาขาเศรษฐศาสตร์ หรืองบประมาณในการผลิตบัณฑิตทางเศรษฐศาสตร์ที่ปีหนึ่งๆ จบมาเป็นจำนวนมาก เราจัดสรรงบประมาณกันผิดประเภทหรือไม่เมื่อเทียบกับผลตอบแทนที่สังคมไทยได้รับ และจะเกิดอะไรถ้าเราใช้เงินส่วนนี้ไปลงทุนผลิตวิศวกร ผลิตหมอ ผลิตนักวิทยาศาสตร์แทน ครับที่ผมคิดด้านบน เพราะผมเองส่วนหนึ่งของชีวิตถูกอบรมมาทางเศรษฐศาสตร์บ้างและส่วนหนึ่งที่ผมจำได้คือ การจัดสรรทรัพยากรให้มีประสิทธิภาพ และผมเองสงสัยว่าเรากำลังจัดสรรทรัพยากรอย่างมีประสิทธิภาพหรือไม่กับวงวิชาการเศรษฐศาสตร์ในประเทศไทย แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 49 02:46:18 จากคุณ : ปริเยศ (Pariyed) - [ 1 ก.ค. 49 02:40:46 ]

ความคิดเห็นที่ 65 สนับสนุนความคิดเห็นคุณปริเยศ 100%ครับ ..................................................... เห็นด้วยกับความคิดเห็นที่ 60 "ที่เขียนมา ไม่ได้ว่า ว่านักเศรษฐศาสตร์ หรือนักเรียนเศรษฐศาสตร์บ้านเรา ไม่เก่งนะคะ เรื่องความเก่งของคนไทย เชื่อมือกันได้อยู่แล้ว แต่อย่างที่บอก การเป็นนักวิจัยที่เก่งๆได้ มันมีปัจจัยอะไรอีกมาก " .............................. จากคุณ : แฟนหวง - [ 1 ก.ค. 49 03:52:21 A:211.19.16.167 X: TicketID:120176 ]

ความคิดเห็นที่ 66 What a long kratu.. may I make some comments.. and sorry for typing english.. ----- I agree with khun AVO's statement.  All economic theories with incorrect logic will die.  Although economic theories are different.. this difference arises merely because they are based upon different assumptions.  Here, "Logic" can be defined as the inference of theoretical implications from assumptions stated at the outset.  This inference can only be unique. ---- Why are thai academic economists fail to produce good research work relative to other east asian nations?  I'm sure it's all about incentive.  If one look closely into expected lifetime payoff to be a Thai academic economists and expected lifetime payoff for a Thai with PhD econ to take the "outside" option..  we'll be able to see the reason why. I don't think we can blame Thai people with PhD in economics because the incentive structure is dictating their behaviors. ---- I'm sure that theoretical physics is more difficult than economics.  Development within the realm of physics involves a lot of drastic paradigm shift (Newtonian, relativity, quantum mechanic, string theory).. all of the paradigms are very technical and requires different mathematical & analytical tools.. There is no paradigm shift within mainstream economics!  The analytical tool is the same everywhere.. optimisation + equilibrium.  As, I believe, Hal Varian said something like "economists are lucky because all economic models look the same". But does the fact that theoretical physics requires more difficult analytical tool than economics imply that all natural sciences (and applied natural science such as engineer and medicine) require more advanced tools than economics?  No. Is theoretical physics more applicable to real life experience than economics?  No.  Who care whether our universe has 3, 4, 10, or 11 dimensions? ---- Regarding knowledge and development, I guess we need to distinguish between basic knowledge and applied knowledge. Some people point out (to my surprise with empirics) that basic knowledge has very little linkages to industrial innovations, which is the source of the global prosperity.  I believe that most basic knowledges are being discovered within the academic realm.  So, economics is not the only subject to be blamed. Anyway, may I make a reminder that economics is extremely important for monetary policy implementation.  Without sounded monetary policy, we can easily have disaster. Furthermore, economic department creates positive externality to the financial/service sector, which is growing relatively in Thailand (for structural change reasons)..  Perhaps, Thai economic departments are underdeveloped because they fail to internalize these positive externalities. จากคุณ : Solow - [ 1 ก.ค. 49 09:13:21 ]

ความคิดเห็นที่ 67 Not sure I can support k.Pariyed 100%. But after read and reread his critiques to the Economic profession of our country. I feel I don't have much to argue. I would like to respond to some of his points. First, his point about NUS is interesting since Singapore has always been my role model of education system. I seriously doubt there are some important major differences between the Econ faculty at NUS and at TU, for instance, the promotional system, the pay rate and other incentive systems which yield in the difference of quality between the two. And right, I agree that we should emulate them if that can make us better. Second, I am not so sure of the notion that science is more demanding in terms of mental prowess (maybe it helps to be more specific in which field of sciences like chemistry, biology or ..quantum physics or which of econ..). Since you proposed a larger-than-life icon like Mr.Hawking, it gives me a hard time finding a delegation from Econ to contend with him. How about Mr. Paul Samuelson? I think he is a genius too (and he has a nobel while mr.Hawking has none yet). Anyway, since k.Pariyed already stated clearly that it's just his personal opinion. So I will just leave it here. (sincerely, I quite agree with him but I just have fun arguing with people) Third, his point about resource allocation in producing economists vis-a-vis scientists or engineers is well-taken but, in the same way, it can apply to other non-productive fields such as Arts, Humanities and other Social Sciences as well. Or maybe we should stop sending people to study Law (they are just good at arguing, not being productive in anything) Forth, the point that Thai academic economists are so nonchalant about their own plight and so complacent with the low standard is also well-taken. I strongly agree with him. Most of us who are concerned (and love to argue for them) are just students (few are junior faculty). So maybe we can only hope for the younger generation of academic economists. - sorry I don't have Thai font here- I just saw k.Solow's post. Yes, I definitely agree with him. His points are very clear. แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 49 09:43:26 จากคุณ : .. (B.F.Pinkerton) - [ 1 ก.ค. 49 09:36:29 ]

ความคิดเห็นที่ 68 Khun Solow's points in #66 are very valid and strong. People should read it. Support support! จากคุณ : B.F.Pinkerton - [ 1 ก.ค. 49 09:52:23 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ขออนุญาต กลับมาอีกทีนะครับ ไม่อยากเขียนอะไรยืดยาว . . . เพราะถ้าจะให้เหตุผล มันก็คงโต้กันไปได้เรื่อยๆ (ถ้าไม่ได้ลงมาจัดการด้วยตัวเอง) ประเด็นแรก คนที่เก่งที่สุดในรุ่น (อย่างน้อยก็รุ่นผม. . . วัดกันตามผลการเรียน และการคิดแบบนักเศรษฐศาสตร์เป็น . . . ไม่ใช่เกรดเยอะ แต่เรียนแบบหลบตัวยาก) ก็เป็นนักเศรษฐศาสตร์สายวิชาการที่เก่งหลายคนนะครับ . . . รอดูพวกเค้ากลับมาเป็นนักวิชาการเศรษฐศาสตร์ชั้นดีละกันครับ ประเด็นที่สอง "แรงจูงใจ" เป็นเรื่องที่สำคัญในการทำให้เกิดสิ่งต่างๆที่ต้องการได้ . . . Dale Carnegie เคยบอกไว้ว่า "คุณไม่สามารถบังคับให้คนอื่นทำอะไรได้หรอก ถ้าคุณอยากได้อะไร คุณต้องทำให้เค้าอยากทำสิ่งนั้นเอง" . . . เรื่องพวกนี้เป็นเฉพาะนักวิชาการเศรษฐศาสตร์ (จอมขี้เกียจในสายตาของ ปริเยศ) รึเปล่า? เปล่าเลยครับ ตัวอย่างที่เกิดขึ้นจริง (และน่าเศร้ากว่ากรณีนักเศรษฐศาสตร์อีก) กรณีประเทศไทยอนุญาตให้เปิด โรงพยาบาลเอกชนได้มาก และยอม (และสนับสนุน) ให้ชาวต่างชาติเข้ามาใช้บริการภายในประเทศ . . . สิ่งที่เกิดขึ้นคือ ช่วงเศรษฐกิจขาขึ้น มีโรงพยาบาลเอกชนเกิดขึ้นมากมาย พยายามดึงหมอจากโรงพยาบาลรัฐเข้ามาทำงานด้วย โดยการให้ "แรงจูงใจ" . . . หมอจำนวนมาก ลาออกจากราชการ ย้ายไปทำงานเอกชนอย่างเดียว ทำให้เกิดกรณีการผันผวนของปริมาณ และรูปแบบการกระจายตัวของหมอ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคชนบท) สิ่งที่นำมาซึ่ง "ต้นทุน" ของสังคม (ชีวิตคน ฯลฯ) รวมทั้ง คนเมือง จะต้อง "ซื้อ" สินค้าและการบริการ (การรักษา ยา ฯลฯ)  จากโรงพยาบาลเอกชนที่แพงขึ้น (เพราะต้องไปแย่งซื้อกับพวกต่างชาติ) . . . น่าเศร้ามั้ยครับ? สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า คนที่หลายคนคิดว่า "ใจดี มีคุณธรรม" ก็ไหลไปตาม "แรงจูงใจ" อย่างแน่นอน . . . นับประสาอะไรกับ homo economicus ที่วันๆเอาแต่ maximize utility/ maximize profit ล่ะครับ (หุ หุ หุ) ทางแก้? แก้ที่ระบบครับ . . . แก้ที่กลไกแรงจูงใจ ภายใต้ภาวะที่ซับซ้อนต่างๆ . . . ทั้งแรงจูงใจให้หมอทำงานในภาครัฐบาล ทำงานแม้ในพื้นที่ต่างจังหวัดที่ความเจริญน้อย . . . ทั้งแรงจูงใจสำหรับนักวิชาการเศรษฐศาสตร์ในการทำงานวิจัยที่ตีพิมพ์ในวารสารชั้นดี . . . เงิน เป็นแค่ส่วนหนึ่งครับ . . . แต่เป็น "แรงจูงใจ" ที่ดีครับผม . . . สิ่งอื่น (ที่มากกว่าเงิน แต่เกี่ยวกับเงิน) เป็นสิ่งที่สำคัญ และละเลยไม่ได้ครับ . . . สั้นๆ แปลว่า "ถ้าเราใช้เงิน เราต้องใช้เงินอย่างฉลาด ให้ได้สิ่งที่เราต้องการ" ครับ ฝากไว้อีกหน่อยละกันครับ สำหรับคุณ Solow . . . ผมแสดงความคิดเห็นอีกหน่อยครับ . . . ใจจริงผมไม่อยากให้เศรษฐศาสตร์ มี paradigm shift เลยครับ . . . แต่อยากให้พัฒนาไปเรื่อยๆในแนวทางเดียวกัน (ตอนนี้เค้ากำลังพัฒนาไปอีกขั้นนึงอยู่ ซึ่ง ตรรกะ ต่างๆ จากพวกโนเบล ก็สอดคล้องกันไปตลอด ไม่ได้กระโดดไป กระโดดมา แต่ อาจจะใช้ มุมมองที่แตกต่างกัน . . . ถ้าสนใจ ตามอ่านงานของ Colin Camerer ใน ESWC 2005 นะครับ) . . . ผมคิดว่า "ปรัชญา" ของเศรษฐศาสตร์ "กว้างขวาง" พอ และแนวคิดของ "ดุลยภาพ" ก็มีประสิทธิภาพเพียงพอในการพัฒนาไปได้เรื่อยๆ เพียงแต่ว่า สิ่งที่ต้องปรับปรุงไปเรื่อยๆ คือ ภาวะดุลยภาพในสถานการณ์ที่ซับซ้อนขึ้นไปเรื่อยๆนั้น จะสามารถหาได้อย่างไร ต้องมีเงื่อนไขอะไร (ดูตัวอย่างจาก refinements ใน game theory ได้ครับ) . . . แบบนี้ก็ต้องอาศัย "ฝีมือ" ในการสร้างแบบจำลอง และการวิเคราะห์ภาวะดุลยภาพ ของเหตุการณ์ที่เราศึกษาครับ ไปแล้วดีกว่าครับ ปล ส่วนตัวนิดหน่อยนะครับ ผมคิดว่า ถ้าคุณ ปริเยศ รู้ว่า เครื่องมือต่างๆที่ผมกล่าวถึงคืออะไรทั้งหมด คุณจะต้องเก่งมากๆแน่ๆเลย . . . เพราะคุณมองว่ามันกระจอกเสียเหลือเกิน . . . น่าจะดีนะครับ ถ้าได้เห็นผลงานชั้นดีจากคุณปริเยศด้วย (นอกเหนือจาก วาทะอันเชือดเฉือน เป็นครั้งคราว) . . . แต่เหนือสิ่งอื่นใด การรู้จักเครื่องมือ กับการรู้ว่าเครื่องมือไหน ใช้อย่างไร ใช้เมื่อใด ใช้ให้เกิดประโยชน์อย่างเหมาะสมอย่างไร เป็นสิ่งสำคัญมากกว่าแค่ "รู้ว่ามันคืออะไร" นะครับ สิ่งเหล่านี้ เราเรียกรวมๆกันว่า "ทักษะ" (ในการใช้เครื่องมือ ในการวิจัย. . . เรียกสั้นๆว่า "ฝีมือ" . . . หรือเรียกกวนๆว่า "เก๋า" ครับ) (เฮ้ออ ขอโทษนะครับ ยาวอีกแล้ว) แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 49 22:05:50 จากคุณ : AmoreVincitOmnia - [ 1 ก.ค. 49 21:57:14 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ถึงคุณ AmoreVincitOmnia ขออนุญาต คุยกันยาวๆนะครับ 1.ผมวิจารณ์การปราศจากงานวิจัยของนักเศรษฐศาสตร์ในสายวิชาการหรือสายในรั้วมหาวิทยาลัย เพราะงานวิจัยเป็นองค์ประกอบสำคัญของการเป็นนักวิชาการ ผมไม่เคยวิจารณ์ประเด็นดังกล่าวอย่างจริงจังต่อนักเศรษฐศาสตร์ที่ทำหน้าที่ในสถาบันวิจัยอย่างTDRI หรือกระทรวงการคลัง หรือแม้แต่ธนาคารแห่งประเทศไทย  ซึ่งไม่ใช่ว่างานวิจัยจะไม่สำคัญต่อนักเศรษฐศาสตร์เหล่านี้ ตรงกันข้ามผมคิดว่าสำคัญ แต่ไม่สำคัญเท่ากับต่อพวกนักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัย ถ้าคุณระลึกได้ ผมเคยเขียนถึงคำว่า "จรรยาบรรณ" หรือ "ความเป็น "มืออาชีพ" ของนักเศรษฐศาสตร์ ที่มีอาชีพอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย  ที่ต้องเน้นงานวิจัย  แต่ ณ ปัจจุบัน นักเศรษฐศาสตร์วิชาการในรั้วมหาวิทยาลัย กลับไม่ทำงานวิจัย เป็นเวลา 50ปี (เอาอายุคณะเศรษฐศาสตร์ ธรรมศาสตร์เป็นเกณฑ์)  คุณจะให้ผมมองนักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัยอย่างไร ครับ??? ให้ผมมองนักเศรษฐศาสตร์ไทยในรั้วมหาวิทยาลัยว่าเก่งมากที่สามารถเรียนเครื่องมือทางคณิตศาสตร์ยากๆในสาขาเศรษฐศาสตร์ได้  ซึ่งอันที่จริงที้ผมใช้คำว่า "กระจอก " ผมเปรียบเทียบเชิงสัมพัทธ์กับเครื่องมือทางคณิตศาสตร์ในสาขาวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ ยกตัวอย่างเช่นฟิสิกส์ ดังที่ผมยกมาว่าเครื่องมือทางคณิตศาสตร์ที่ใช้ในทางเศรษฐศาสตร์ของคุณและความซับซ้อนเหลือเกินของนักเศรษฐศาสตร์ในการหานามธรรมอย่างอุปสงค์ของตลาดหรือความเสี่ยงในตลาดอื่นๆตลอดจนความไม่รู้  เทียบกับเครื่องมือทางคณิตศาสตร์ของฟิสิกส์และยกตัวอย่างเช่นการพิสูจน์หลุมดำของฮอกิ้ง อันไหนมันยากกว่ากันและสลับซับซ้อนกว่ากันครับ 2.ผมไม่ปฎิเสธความสำคัญของระบบแรงจูงใจ ข้อนี้คุณอ่านให้ดีๆจะได้ไม่เข้าใจผิดพลาด ผมเข้าใจและยอมรับเรื่องระบบแรงจูงใจ แต่ผ่านมา หลายสิบปี คุณเคยเห็นนักเศรษฐศาสตร์ตั้งคำถามและตั้งข้อสงสัยต่อมาตรฐานวิชาการของตนหรือไม่ เคยตั้งคำถามและผลิตงานวิจัยหรือองค์ความรู้ที่อธิบายความล้มเหลวในงานวิจัยในสาขาเศรษฐศาสตร์ของประเทศไทยหรือไม่ เมื่อเทียบกับ  "บทบาทของนักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัย"   ที่ไปอธิบายองค์กรอื่นๆ หน่วยงานอื่นๆ ว่าไม่มีประสิทธิภาพเช่นนั้น เช่นนี้  และมีข้อเสนอที่มุ่งเน้นไปที่การปรับประสิทธิภาพขององค์กรหรือหน่วยงานต่างๆ แต่เคยตั้งคำถามหรือผลิตงานวิจัยตลอดจนเสนอแนะนโยบายและทางออกต่อปัญหาของความตกต่ำทางวิชาการในสาขาเศรษฐศาสตร์ของตนหรือไม่ ไม่มีเลยใช่ไหมครับ เมื่อเทียบกับข้อเสนอแนะและเครื่องมือในการแก้ปัญหาต่างๆที่นักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัยเสนอแนะต่อหน่วยงานอื่นๆและกลไกต่างๆทางเศรษฐกิจและสังคมของประเทศ เมื่อเทียบกับความตื่นตัวของวงการวิทยาศาสตร์ธรรมชาติในประเทศไทย ซึ่งคุณลองไปอ่านงานวิจัยหรือรายงานการประชุมแต่ละปีของ หน่วยงานอย่าง สวทช ก็ได้ คุณจะเห็นความตื่นตัวของงานวิจัยในวงการดังกล่าวเต็มไปหมด มีการมุ่งเน้นให้ความสำคัญต่องานวิจัยเป็นอย่างยิ่ง ซึ่งคุณเคยเคยเห็นความตื่นตัวแบบเดียวกันนี้ในวงวิชาการเศรษฐศาสตร์หรือไม่ครับ อันที่จริงเงื่อนไข "แรงจูงใจ" ที่คุณว่ามา เป็นเฉพาะวงการเศรษฐศาสตร์ วงการเดียวหรือเปล่า เปล่าเลยครับ เป็นเกือบทุกวงการในสายวิชาการในประเทศไทยและคุณลองดูผลงานวิจัยของสาขาวิชาการต่างๆเมื่อเทียบกับงานวิจัยของสาขาเศรษฐศาสตร์สิครับ ทั้งปริมาณงานวิจัยและคุณภาพงานวิจัย ตลอดจนมาตรฐานงานวิจัย และเงินทุนวิจัยที่ต้องการ  คุณจะเห็นเลยว่าวงวิชาการวิทยาศาสตร์ธรรมชาติทำตรงนี้ได้ดีกว่าวงวิชาการเศรษฐศาสตร์แค่ไหน ในเงื่อนไขงบประมาณที่แร้นแค้นและแรงจูงใจที่ต่ำมากเช่นเดียวกับวงวิชาการเศรษฐศาสตร์ และเมื่อคิดถึงความสำคัญของงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์ต่อประเทศไทยที่ผ่านมา แล้วคุณจะไม่ให้ผมขอบคุณและนับถือ บุคคลในวงวิชาการสาขาวิทยาศาสตร์เลยหรือ ถ้าบุคคลเหล่านั้นในวงวิชาการวิทยาศาสตร์ ใช้ข้ออ้างเดียวกับนักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัยของไทยที่อ้างเรื่อง "ระบบแรงจูงใจ" เรื่อง "ผลตอบแทน" ในการปฏิเสธไม่ทำงานวิจัยเช่นเดียวกับนักเศรษฐศาสตร์ คุณคิดว่าประเทศไทยจะเป็นอย่างไร นี่แหละเหตุผลที่ผมนับถือและรู้สึกขอบคุณ นักวิชาการในสายวิทยาศาสตร์ของไทยด้วยความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ  ไม่ใช่เชือดเฉือนใดๆทั้งสิ้น ถ้าคนเหล่านี้ในวงวิชาการวิทยาศาสตร์ธรรมชาติพากันอ้างไม่ทำงานวิจัยด้วยเงื่อนไขที่ว่า "ไม่มีแรงจูงใจในทางงบประมาณหรือทางอื่นๆในการทำงานวิจัย" "เครื่องมือทางคณิตศาสตร์และทฤษฎีต่างๆวิทยาศาสตร์ยากมาก เลยไม่ทำงานวิจัย" "เครื่องมือที่ใช้ในการทดลองวิทยาศาสตร์ มีราคาแพง เลยไม่ทำงานวิจัย" คุณคิดว่าประเทศไทยจะเป็นอย่างไร อย่างที่ผมย้ำด้านบนและคงต้องย้ำต่อไป เพราะนักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัยไทย มักจะอ้างว่า "ไม่มีแรงจูงใจทางการเงินและระบบที่ดีในการทำวิจัย" "งานวิจัยทางเศรษฐศาสตร์ใช้เครื่องมือทางคณิตศาสตร์ชั้นสูงมากและตรรกะที่เข้มข้น" ซึ่งเมื่อดูกันจริงๆ ไม่เห็นว่าเรื่องปัญหาแรงจูงใจหรือระบบในการวิจัยที่ไม่มีประสิทธิภาพจะเป็นแต่เฉพาะวงวิชาการเศรษฐศาสตร์ไทยเท่านั้น เป็นปัญหาในทุกวงสาขาวิชาการ   และถ้านักเศรษฐศาสตร์สายวิชาการไทยเชื่อเช่นนั้น เคยมีทางออกใดๆไหมเมื่อเทียบกับปัญหาที่ต้องเผชิญอยู่ตลอด 50ปี แต่นักเศรษฐศาสตร์ในสายวิชาการไทยกลับไพล่ไปเสนอแนะบทบาทต่อวงการต่างๆ เช่นสาขาแพทย์ ในประเด็นนั้นประเด็นนี้ โดยเฉพาะประเด็นเรื่องประสิทธิภาพ ยกตัวอย่างเช่น ประสิทธิภาพของระบบ 30บาท แต่เคยมีงานวิจัยหรือการยกประเด็นประสิทธิภาพของวงวิชาการสาขาเศรษฐศาสตร์ของไทยหรือไม่ตลอดจนข้อเสนอแนะเชิงนโยบายที่แก้ระบบและแรงจูงใจในทางแก้ปัญหาการไม่มีงานวิจัยทางเศรษฐศาสตร์หรือไม่   3.ผมไม่ใช่นักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัยของไทย เป็นแค่คนหนึ่งที่ใช้วิชาการเศรษฐศาสตร์ควบคู่ไปกับวิชาการอื่นๆในการทำหากิน จึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเขียนงานวิชาการหรือผลิตงานวิจัย ถ้าผมหากินกับงานวิชาการอย่างคุณ AmoreVincitOmnia  เป็นอีกเรื่อง และในสายงานที่ผมทำอยู่เคยเจอนักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัยไทยโดยเฉพาะตั้งแต่มีการทำFTA และขอบอกเลยว่าผมไม่เคยเชื่อในมาตรฐานงานวิจัยผลดี-ผลเสียของFTAจากนักวิชาการเหล่านั้นเลย  และถ้าประเทศไทยมีปัญหาจากการทำFTA  ผมอยากให้ผู้ที่ได้รับผลกระทบชี้นิ้วไปที่รัฐบาลที่ทำข้อตกลงและลงนามในช่วงนั้นกับนักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัย 4.ผมจะรอการตีพิมพ์งานวิจัยในวารสารทางวิชาการของคุณนะครับ ถ้าคุณยังวงเวียนอยู่ในวงวิชาการ จากคุณ : ปริเยศ (Pariyed) - [ 2 ก.ค. 49 09:56:14 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ขออนุญาต นะครับ เริ่มร้อนแรงขึ้นอีกแล้ว . . . แต่คราวนี้ผมโดนเอง อืม... ผมคิดว่า ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่า "งานวิจัย" ที่คุณปริเยศ มีอยู่ในความคิด เวลาวิจารณ์ "ความขี้เกียจของนักเศรษฐศาสตร์" คืออะไร สิ่งที่คุณ ปริเยศ กล่าวถึง คือการวิจัยที่ขยายพรมแดนความรู้ (เชิงทฤษฎี ทั้งแนวคิดในเรื่องต่าง และวิธีการในการวิเคราะห์ทั้งเครื่องมือทางคณิตศาสตร์ และเศรษฐมิติ) ใช่มั้ยครับ? ผมอนุมานเช่นนี้ เพราะคุณปริเยศ กล่าวถึง นักเศรษฐศาสตร์ในสถาบันการศึกษาเป็นหลัก (อันนี้เป็นปัญหา ขอบเขตในการวิพากษ์ ใช่มั้ยครับ) . . . ถ้าอย่างนั้นผมก็คงไม่มีอะไรที่จะเสนอ หรือโต้แย้งได้อย่างน่าเชื่อถือนัก ถึงความ "ขี้เกียจ" นี้ . . . แต่ถามว่า แปลกประหลาดมั้ย? ก็ไม่แปลกประหลาดถ้าเทียบกับมหาวิทยาลัยต่างในระดับโลก เพราะนักเศรษฐศาสตร์หลายๆคน ไม่ได้ทำงานในเชิงนี้นัก แต่สิ่งที่พวกเค้าทำงาน (แม้จะอยู่ในแวดวงการศึกษาเศรษฐศาสตร์) ก็คือการใช้เครื่องมือเศรษฐศาสตร์ ไปศึกษาปรากฎการณ์ต่างๆ เพื่อทำให้ "สังคม" (ถ้านิยามแบบกว้างๆ) ดีขึ้น . . . ซึ่งบทบาทนี้ สำหรับประเทศไทย มีการทำกันทั้งในสถาบันการศึกษา (ซึ่งทำเป็นหลัก . . .ตามความเข้าใจของผมนะครับ) และสถาบันต่างๆที่ใช้แนวคิด และเครื่องมือทางเศรษฐศาสตร์ ที่คุณปริเยศกล่าวถึง ประการถัดมา . . . แรงจูงใจที่ผมกล่าวถึง (และอธิบายไปแล้วอย่างละเอียด) คือ แรงจูงใจโดยเปรียบเทียบครับ (ทั้งจากสถาบันต่างๆ และจากตลาด) . . . ถ้าชัดเจนในประเด็นนี้ ผมคิดว่า สิ่งอื่นๆที่คุณปริเยศกล่าวถึง จะชัดเจนไปโดยปริยาย . . . ทางแก้? ผมก็ยืนยันคำเดิมว่า ให้แก้ที่ระบบครับ ผมนึกถึงวิวาทะแบบนี้ ในบล็อกของคุณ BFP เมื่อสองปีก่อน . . .ตอนนั้นผมอธิบายปรากฎการณ์นี้ด้วยแนวที่เกี่ยวกับ "การทำงาน (และความรับผิดชอบ)อันหลากหลาย" ของนักเศรษฐศาสตร์ (ไทย . . ในแวดวงการศึกษา) . . .กล่าวง่ายๆ สั้นๆ นะครับว่า ถ้านักเศรษฐศาสตร์ในวงการศึกษา (มหาวิทยาลัยต่าง) ถูกคาดหวัง (และกำหนดให้) ทำงานหลายงาน ทั้งสอนหนังสือ ทั้งทำวิจัยที่ต้องทำให้ "สังคม" ดีขึ้น (งานอย่างที่ TDRI และสถาบันที่ใช้เครื่องมือทางเศรษฐศาสตร์ในการทำงาน ทำงานกันอยู่) ให้ทั้งทำวิจัยเพื่อ "ขยายพรมแดนความรู้" . . . ผมคิดว่า ถ้าผลตอบแทนมันแยกกันเป็นงานๆ และ "แรงงาน" ที่ใส่ลงไปแตกต่างกัน งานที่ ผลตอบแทน ไม่คุ้มค่า กับแรงงานที่ใส่เข้าไป หรือ ผลตอบแทนน้อยกว่า (หรือน้อยที่สุด) ก็จะได้รับความใส่ใจน้อยที่สุด . . . ดังนั้น ไปทำงานอื่นที่มีประโยชน์เช่นกัน และได้รับ "แรงจูงใจ" ที่ดีกว่า (คุ้มค่ากว่า) จะมี "ประสิทธิภาพ" มากกว่า . . . เท่าที่ผมรับทราบ สิ่งที่คุณปริเยศ คาดหวังจาก นักเศรษฐศาสตร์ในวงการศึกษา นั้น . . . เป็นปัญหามานาน และมีการตระหนักถึงแล้ว FYI จริงๆแล้ว นักเศรษฐศาสตร์ที่เข้ามาในช่วง 50 ปีที่แล้ว สมัยช่วงที่ อ.ป๋วย เริ่มตั้งคณะเศรษฐศาสตร์แห่งแรก . . . เค้าก้อไม่ได้ทำงาน "ขยายพรมแดนความรู้" นะครับ . . . แต่สิ่งที่นักเศรษฐศาสตร์ทำ คือการ ศึกษาปัญหา แก้ปัญหา เสนอทางออก เพื่อทำให้สังคมดีขึ้นนะครับ . . . ดังนั้น คุณปริเยศ อาจจะเห็น นักเศรษฐศาสตร์ในวงการศึกษา ต้องเข้าไป "ช่วยเหลือ" การวิเคราะห์ การแก้ปัญหาต่างๆมากมาย (จนอาจจะไม่มีเวลาไปขยายพรมแดนความรู้) เพื่อให้สังคมดีขึ้น (ไม่ให้ คนทั่วไป จ่ายเงินแพงเกินไป สำหรับไข้ธรรมดา, ไม่ให้เราซื้อของแพงเกินไป เวลาเราเปิดการค้าระหว่างประเทศ, ไม่ช่วยให้เราเสียเปรียบ หรือเกิดความไม่มั่นคงในการเจรจาการค้าต่างๆ, ไม่ทำให้เราต้องน้ำมันลิตรละ เจ็ดสิบบาท เหมือนบางประเทศ ฯลฯ. . . สิ่งพวกนี้ อาจจะไม่เห็นเป็นรูปธรรมที่ชัดเจนนักนะครับ . . แต่มีอยู่จริงครับ) ถ้าอย่างนั้น . . . เราควรประเมิน "ประสิทธิภาพ" (ทั้งการผลิต และการลงทุน) ของนักเศรษฐศาสตร์จากด้านการขยายพรมแดนความรู้อย่างเดียวรึเปล่า? การประเมินพวกเขาในงานเพียงแค่ด้านเดียว แต่เค้าต้องรับผิดชอบงานอื่นๆอีกหลายด้าน เป็นธรรมสำหรับพวกเขารึเปล่า? . . . คำตอบ ก็คงเป็น "ไม่ใช่ . . . ไม่เป็นธรรม" ถูกมั้ยครับ สิ่งที่คุณปริเยศมีอยู่ในความคิด และความใฝ่ฝัน เป็นสิ่งที่ดี (และผมก็ต้องการให้เป็นแบบนั้นเหมือนกัน) แต่สิ่งที่เกิดขึ้น อาจจะเป็นเพราะ เรามีนักเศรษฐศาสตร์ที่ดีน้อยเกินไป (อาจจะโยงไปถึง องค์กรอื่น การศึกษาเศรษฐศาสตร์ แม้กระทั่งทุนไปต่างประเทศของรัฐบาล อันนี้ต้องโยงกันไปอีกยาวครับ จะคิดจะโทษใครสักคน . . . แต่เราแก้ปัญหาดีกว่ามั้ยครับ?) แก้ปัญหาไปทีละเปลาะดีกว่ามั้ยครับ (ถ้าเราใส่ใจพอที่จะแก้ไข . . . นอกจากจะบ่นไปวันๆ) ยินดีครับ ปล. ผมเริ่มสงสัยแล้วว่า "นักเศรษฐศาสตร์" หมายถึงใครกันแน่ครับ . . . ถ้าหมายถึงคนที่ใช้วิธี และเครื่องมือทางเศรษฐศาสตร์ . . . ผมว่า คุณปริเยศเองก็ไม่พ้นขอบข่าย "นักเศรษฐศาสตร์" หรอกครับ . . . เพราะ "นักเศรษฐศาสตร์" ก็ "ใช้วิชาการเศรษฐศาสตร์ควบคู่ไปกับวิชาการอื่นๆ" ในการ "ทำมาหากิน" เหมือนกัน . . . ก้อเห็นหลายๆคน หลายๆฝ่าย มักจะเรียกหา "นักเศรษฐศาสตร์" ไปแก้ปัญหาอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่ การเจรจาระหว่างประเทศ, การกำกับดูแลอุตสาหกรรมต่างๆ การออกกฎหมายป้องกันการผูกขาด การควบคุมราคาน้ำมัน ไฟฟ้า ค่าโทรศัพท์, การหาระบบที่เหมาะสมสำหรับการจัดสรรงบประมาณทางด้านสาธารณสุข (แม้แต่บอร์ดที่เกี่ยวข้องเอง ยังร่ำๆ ว่า อยากได้นักเศรษฐศาสตร์มาทำงานให้กับสายนี้โดยตรง) ฯลฯ . . . ปัญหาที่เกิดขึ้น (อย่างน้อยที่สุด ก็ที่ผมเคยเห็นอยู่) ไม่ได้มาจาก การดำเนินตามแนวคิด หรือเครื่องมือ ทางเศรษฐศาสตร์หรอกครับ มันมาจาก การ "กำหนด" ของคนบางคน โดยไม่คำนึงถึงแนวคิด และใช้เครื่องมือ ทางเศรษฐศาสตร์ . . . แค่ดำเนินตามความต้องการของตัวเอง ("การกำหนดนโยบาย" ในประเทศไทย) แล้วใช้ "เศรษฐศาสตร์" มาอ้าง เท่านั้นเอง ปล2. คุณปริเยศบอกว่า AmoreVincitOmnia  หากินกับงานวิชาการ เหอ เหอ เหอ . . . ครับ ก็เคยคิดหนักอยู่เหมือนกันว่า จะอยู่ หรือจะไปดี (เพราะภายนอกมันเย้ายวนเหลือเกิน) . . . แต่สุดท้าย การทำงานอะไร ก็ขึ้นอยู่กับ "รสนิยม" ของคนนั้นแหละครับ . . . แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 49 15:04:00 จากคุณ : AmoreVincitOmnia - [ 2 ก.ค. 49 13:03:30 ]

ความคิดเห็นที่ 72 An economist's apology? Fat chance (To K. Pariyed and the like) I am happy to learn that natural scientists in Thailand are more enthusiastic with research than before. Society progresses that way. I am unhappy at the state of economic research or level of debate we have in this country. But i have no apology to make for the economic profession. We are useful and very much needed! I wonder how much society should pay for one more published research work on how many "silly" quarks there are or how dancing strings make up humankind or all matters? Whose money is used to build an extra super-duper collider? Or who pays for research on whether the bang was big or whether the universe is finite or infinite and revolving around your big bloody head? These are legitimate questions, no? Ask any somchai-average if he is interested in how his tax baht is spent. Another very simple example: How should one evaluate government policies or programs, any program? How much should we spend to educate our kids? Even better, how much subsidy should we give to schools or universities in this country? What type of justice system is most efficient and fair? How about voting rules or auction system? Does progressive income taxation retard productivity growth? By God, what determines aggregate productivity growth? Invite your natural scientists and ask them to answer these questions, will you? And i will concede that society needs no economist to progress. As a practicing economist, i apologize to no one for my raison d'etre. The problems we think about are no less easy than those theoretical physicists think about. i have done just enough mathematics to know what i am talking about. I may not use so much maths in my work, but other economists do (just look at Econometrica or JET), but I don't disparage my natural scientist friends for their contribution to society. One big difference between science and psuedo-science is in the rigor of the work. Too many economists are too sloppy, i'll concede that much. But economics is no less a science in methodology of research than any of your natural sciences. You just think it probably because you have no clue either about economics or the natural sciences. Watch who you insult next time, or my economist friends could end up with half the cash in your pocket through seigniorage. :) จากคุณ : One Mad Economist - [ 2 ก.ค. 49 17:48:54 A:58.8.8.75 X: ]

ความคิดเห็นที่ 73 คุณ AmoreVincitOmnia เคยคุยกันผ่านที่อื่นๆตั้งหลายทีโดยเฉพาะประเด็นนี้  น่าจะเข้าใจจุดยืนผมนะครับ ขอออกตัวก่อนว่าที่ผมเขียนด้านบน ผมไม่ได้มุ่งตำหนิคุณAmoreVincitOmnia เป็นต้นเหตุของปัญหาวิชาการเศรษฐศาสตร์ในประเทศไทยนะครับ อย่าเข้าใจผิด ผมต้องการนำเสนอความเห็นผมเพื่อแย้ง ประเด็นเรื่อง "ระบบ" "แรงจูงใจในการทำวิจัย" อันเป็นปัญหาในวงวิชาการเศรษฐศาสตร์ เมื่อเปรียบเทียบกับวงวิชาการอื่นในประเทศไทย ในที่นี้คือวงวิชาการวิทยาศาสตร์ บทบาทของนักเศรษฐศาสตร์ไม่ว่าจะเป็นประเทศใดๆ มีบทบาทกว้างขวางและเชิงลึก เฉพาะในประเทศไทย บทบาทของนักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัยมีบทบาทกว้างขวางและเชิงลึกเช่นเดียวกัน แต่คำถามคือเราจะเชื่อได้อย่างไร ว่าคำแนะนำจากนักเศรษฐศาสตร์จากรั้วมหาวิทยาลัยเชื่อถือได้ในเชิงวิชาการ คำตอบต่อคำถามนี้แยกไม่ออกจากงานวิจัย เพราะผมเชื่อแบบสุดขั้วเลยว่า คุณภาพของหน่วยงานวิชาการ ในที่นี้คือคณะเศรษฐศาสตร์ต่างๆในประเทศไทย ขึ้นอยู่กับคุณภาพของงานวิจัย   แต่คำถามคือ มีใครกล้าประเมินหรือไม่ ถ้าใช้มาตรฐานนี้มาพิจารณา คณะเศรษฐศาสตร์ต่างๆในประเทศไทยจะมีมาตรฐานทางวิชาการ หรือคุณภาพทางวิชาการในระดับใด เมื่อพิจารณาถึงบทบาทของนักเศรษฐศาสตร์ที่ผมใช้คำว่าไปอาละวาดในวงการต่างๆ กับคุณภาพทางวิชาการผ่านบรรทัดฐานงานวิจัย คิดว่ามันน่าตระหนกไหมครับ ควรที่สังคมจะต้องข้อสงสัยในประเด็นนี้ไหมครับ ว่าคำแนะนำของนักเศรษฐศาสตร์ในมหาวิทยาลัย มีคุณภาพและเชื่อถือได้เพียงใด ผมพยายามชี้ให้เห็นถึงปัญหานี้มาตลอด อย่างน้อยก็มากกว่า 2-3ปี แต่ไม่มีนักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัยจะใส่ใจ วงวิชาการเศรษฐศาสตร์ในมหาวิทยาลัยไทยไม่เคยแสดงถึงการตื่นตัวและการตอบสนองต่อปัญหาดังกล่าวเลย ในเมื่อเชื่อว่าบทบาทของนักวิชาการเศรษฐศาสตร์สำคัญต่อการเจรจาระหว่างประเทศ, การกำกับดูแลอุตสาหกรรมต่างๆ การออกกฎหมายป้องกันการผูกขาด การควบคุมราคาน้ำมัน ไฟฟ้า ค่าโทรศัพท์, การหาระบบที่เหมาะสมสำหรับการจัดสรรงบประมาณทางด้านสาธารณสุข แล้วทำไมจึงไม่มีการผลิตงานวิจัยหรือข้อเสนอเพื่อปรับปรุงประสิทธิภาพของวงวิชาการเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัย ???   ผมอยากให้เข้าไปดูเวปของหน่วยงาน สวทช ที่มีความตื่นตัวต่อประเด็นการวิจัยเป็นอย่างมาก เทียบกับบรรยากาศของวงวิชาการเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัย คนละเรื่องครับ  ในเวปของสวทช มีการทำแผนกลยุทธด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี แต่มีนักเศรษฐศาสตร์คนใด ทำ "เศรษฐศาสตร์ของนักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัยไทย" ไหมครับ ผมคิดว่า นิยามของ "นักวิชาการทางเศรษฐศาสตร์" กับ "ผู้ใช้ความรู้เศรษฐศาสตร์" นี่แตกต่างกันครับ สุดท้ายจริงๆ ผมรู้สึกมานานว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมตั้งข้อสังเกตถึงบรรทัดฐานงานวิจัย และคุณภาพงานวิจัย ของนักเศรษฐศาสตร์ในร้วมหาวิทยาลัย  ผมจะได้รับท่าทีที่ไม่เป็นมิตรจากผู้เกี่ยวข้องมากกว่าความร่วมมือที่จะแก้ปัญหาดังกล่าว ผมไม่แน่ใจว่าการที่มีคนอย่างผมตั้งข้อสังสัยถึงประสิทธิภาพและคุณภาพของนักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัย จะเป็นการขัดผลประโยชน์ของใครที่ทำมาหากินกับการอ้างสถานภาพของนักเศรษฐศาสตร์ในรั้วมหาวิทยาลัยไปให้คำแนะนำในด้านต่างอาทิเช่น  การเจรจาระหว่างประเทศ, การกำกับดูแลอุตสาหกรรมต่างๆ การออกกฎหมายป้องกันการผูกขาด การควบคุมราคาน้ำมัน ไฟฟ้า ค่าโทรศัพท์, การหาระบบที่เหมาะสมสำหรับการจัดสรรงบประมาณทางด้านสาธารณสุข หรือไม่ เพราะถ้าใช่ ผมคิดว่าปัญหานี้บางทีมันคงไม่ใช่เรื่องรสนิยมของใครคนใดที่รักอยากจะทำงานวิจัยแล้วละครับ ผมรู้สึกว่ามันเหมือนกับการต้มตุ๋นอย่างหนึ่งเลยทีเดียว จากคุณ : ปริเยศ (Pariyed) - [ 2 ก.ค. 49 18:58:45 ]

ความคิดเห็นที่ 74 คุณ One Mad Economist ผมเชื่อย่างหนึ่งอาจจะผิดในสายตานักเศรษฐศาสตร์ก็ได้ เพราะผมรู้สึกว่านักเศรษฐศาสตร์คิดว่าศาสตร์ของตนเองยิ่งใหญ่และสำคัญที่สุดในจักรวาล ผมเชื่อว่าการที่โลกก้าวหน้าจากยุคหินมาสู่ยุคปัจจุบัน เพราะความก้าวหน้าทางวงวิชาการวิทยาศาสตร์ไม่ว่าจะเป็น คณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ แพทยศาสตร์ ชีววิทยา เคมี ฯลฯ ไม่ใช่ความก้าวหน้าทางวิชาการเศรษฐศาสตร์ อย่าสำคัญผิดไปครับ แม้กระทั่งพัฒนาการทางวงวิชาการเศรษฐศาสตร์อย่างสำคัญก็หยิบยืมเครื่องมือทางคณิตศาสตร์และความคิดทางฟิสิกส์ไปมากพอควร แม้กระทั่ง ความรู้ทางฟิสิกส์ จริงๆแล้วในรอบ 100ปีของการค้นพบของไอน์สไตน์มีการระบุถึงผลประโยชน์โดยอ้อมที่ได้จากการค้นพบดังกล่าวของไอน์สไตน์ต่อโลกอย่างมหาศาล  และผลลัพธ์การค้นพบทางฟิสิกส์ คณิตศาสตร์ หรือแพทย์ศาสตร์อื่นๆ มีคุณประโยชน์โดยอ้อมและโดยตรงต่อคุณภาพชีวิตของมนุษย์สุดพรรณา ผมเชื่อว่า ถ้านักเศรษฐศาสตร์หายจากโลกนี้ไปทั้งหมด โลกคงอยู่ได้  แต่ถ้านักวิทยาศาสตร์ แพทย์ วิศวกร หายไปหมด โลกนี้คงเดือดร้อนแน่ จากคุณ : ปริเยศ (Pariyed) - [ 2 ก.ค. 49 19:11:39 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ขออนุญาต สนับสนุนความคิดเห็นคุณปริเยศ 100%อีกครับ !!!! ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, อยากจะขอชมเจ้าของกระทู้ที่มีความตั้งใจดี ทั้งในเรื่องของการนำเสนอข้อมูลของบุคคลที่ประสบผลสำเร็จในการเรียน เพื่อเป็นแรงจูงใจให้เด็กเยาวชนมีความพยายามมากขึ้นเพื่อเข้าไปอยู่ในระดับนั้น และในเรื่องของการตัดสินใจเลือกเรียน ซึ่งต้องบอกว่าเจ้าของกระทู้มีเจตนาดี แต่ทั้งนี้ด้วยปัจจัยหลายอย่าง (ทักษะ Skills, ความชอบส่วนตัว) ทำให้ทุกคนมี ultimate goals ที่แตกต่างกันออกไป ซึ่งทำให้เกิดความหลากหลายทั้งในเรื่องขององค์ความรู้และทางสายงาน ทุกท่านที่เข้ามาแสดงความเห็นก็แสดงความคิดออกมาได้ดีมาก ๆ กันทุกท่านเลย แต่อยากให้หลีกเลี่ยงกันสักนิดใน 2 ประเด็นด้วยกัน 1) การเปรียบเทียบกับสาขาวิชาอื่น เช่นความยากง่ายในการได้รับตีพิมพ์ ความยากง่ายในการใช้องค์ความรู้มาประยุกต์ หรือแม้กระทั่งการมีผลต่อความเป็นอยู่ในชีวิตของมนุษย์ ซึ่งอาจจะทำให้เกิดการโต้แย้งกันจนนำมาสู่การประกาศศักดาของสาขาที่ตนเองเรียนอยู่ (การแลกเปลี่ยนทางความคิดของคนระหว่างสายวิชาชีพ เป็นเรื่องที่น่าสนใจ แต่ก็ sensitive พอสมควรครับ)และสิ่งที่อยากจะบอกก็คือทุกผลงานที่จะได้รับตีพิมพ์นั้นจะต้องมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกันในทุกสาขาวิชาก็คือ “originality” สิ่งนี้ขาดไม่ได้เลย เพราะฉะนั้นกว่าผลงานจะได้รับตีพิมพ์นั้น หืดขึ้นคอ ทุกสาขาวิชาครับ 2) เรื่องที่บอกว่าทำไมคนเก่ง ๆ ทางด้านเศรษฐศาสตร์ ไม่เข้ามาเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย นั้น มีบางความคิดเห็นพยายามเอาเรื่อง promotion, system pay rate เข้ามาเกี่ยวข้อง ถ้าพูดกันอยู่แบบนี้ไปเรื่อย ๆ ก็จะมีคำถามตามมาอีกว่า แล้วทำไมคนเก่งในสาขาวิชาอื่น ๆ เขาถึงมาทำได้ละ เดี๋ยวก็กลับเข้ามาที่ประเด็น (1) อีกครั้ง (ขอนะครับ ขอ!) อย่าเปรียบเทียบเลย แต่เป็นการออกข้อเสนอให้กับวงวิชาการทั้งระบบ ทุกสาขาวิชา ทุกสาขาวิชาจะดีกว่า สุดท้าย อยากจะให้กำลังใจทุกท่าน ทั้งที่เป็นนักศึกษา ป.เอก เศรษฐศาสตร์ คนในสายงานทางด้านนี้ ฝากความถึงอนาคตดาวรุ่ง เศรษฐศาสตร์ไทย จากสำนักชิคาโก ว่าที่ ดร.วีระชาติ กิเลนทอง ว่าที่ ดร.อาชว์ ปวีณวัฒน์ อดีตสองคนเก่งวิศวะรั้วจามจุรี ( sorry for revealing real names but, มีเจตนาดีครับ) และว่าที่ ดร. B.F. Pinkerton! และนักศึกษา ป.เอก จากทุกสาขาวิชา จงช่วยกันผลิตผลงานอันมีค่าทั้งทางด้านวิชาการ และต่อการยกระดับความเป็นอยู่ของพวกเราชาวไทย เชื่อผมสิ! พวกคุณทำได้! จากคุณ : แฟนหวง - [ 2 ก.ค. 49 20:48:58 A:211.19.16.167 X: TicketID:120176 ]

ความคิดเห็นที่ 76 กระทู้ลื่นไหลมาอยู่หน้าสองแล้ว เร็วจริง ๆ ผมอยากรู้จริง ๆ นะครับไม่ได้กวน ว่าข้ออ้างที่คุณปริเยศกล่าวหาว่านักเศรษฐศาสตร์ไทยไม่ได้มีตีพิมพ์เลยในรอบ 50 ปีนี้มันจริงหรือไม่? เอาเฉพาะตามนิยามในข้อ 4.2) จาก คห.#49 ของผม มันไม่มีจริง ๆ หรือ เท่าที่ผมดู ถ้าเป็นพวก senior elite Thai academic economists ผมก็เห็นพวกเขามีงานอยู่เรื่อย ๆ นะครับ (แต่อาจจะเป็นแค่วารสารระดับ local มาก ๆ เช่น วารสารเศรษฐศาสตร์ ธรรมศาสตร์ -_-') หรือมีหนังสือ มีรายงานการวิจัยต่าง ๆ ออกมาเรื่อย ๆ แต่ไม่ค่อยเห็นใครที่พยายามตีพิมพ์ในระดับนานาชาติเท่าไร คนที่ค่อนข้างโดดเด่นในระดับนานาชาติบ้าง ก็คือ อ.อัมมาร และก็ อ.ผาสุก ซึ่งเขียนหนังสือเกี่ยวกับเศรษฐกิจไทยในเชิง political economy เป็นภาษาอังกฤษเอาไว้หลายเล่ม ส่วน อ.รังสรรค์ แม้จะเป็นงานที่มีคุณภาพดีเช่นกัน แต่งานท่านเท่าที่ทราบไม่มีแปลออกเป็นภาษาอังกฤษเลย อ.เมธี ครองแก้ว ก็มีงานเป็นภาษาอังกฤษตีพิมพ์อยู่ในหนังสืออยู่บ้าง แต่ก็เอาเถอะครับ ผมก็เข้าใจในเจตนาของคุณปริเยศและก็ถือเอาข้อตำหนิเป็นสิ่งที่มีค่ามากกว่าการหลงชื่นชมกันเอง ผมคิดว่าคนในวงการเศรษฐศาสตร์เมืองไทยควรจะต้องทำอะไรให้มันดีกว่าคนรุ่นเก่า ๆ ให้ได้ ได้อ่านที่คุณปริเยศเขียน ผมก็เกิดไอเดียขึ้นมาว่า เราน่าจะทำเปเปอร์สักชิ้นเรื่อง "การสำรวจพรมแดนความรู้ในเรื่องการตีิพิมพ์และ productivity ในทางวิชาการของนักเศรษฐศาสตร์จากรั้วมหาวิทยาลัย(และอื่นๆ) ในรอบ 50 ปี " ผมเชื่อว่าจะเป็นเปเปอร์ที่น่าสนใจและเป็นกระจกให้นักวิชาการไทยได้ส่องดูตนเอง (ว่าน่ารักหรือน่าเกลียด) ได้ดีทีเดียว ใครสนใจ idea นี้บ้าง? ดูแล้วก็ไม่ได้ยากอะไรนัก แต่น่าสนุก และอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราได้มาวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างจริง ๆ จัง ๆ โดยใช้้ข้อมูลจริง ๆ นักเศรษฐศาสตร์เมืองไทยลองเอาไปทำหน่อยดีไหม ? แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 49 23:39:20 จากคุณ : .. (B.F.Pinkerton) - [ 2 ก.ค. 49 23:35:27 ]

ความคิดเห็นที่ 77 คุณ B.F.Pinkerton จริงๆมีการตีพิมพ์งานของอาจารย์คณะเศรษฐศาสตร์ในวารสารวิชาการนะครับ นัยยะที่ผมหมายถึง 50ปีไม่มีการตีพิมพ์งานวิชาการ ผมหมายถึงไม่มีความต่อเนื่องของการตีพิมพ์งานวิจัยในวารสารวิชาการเมื่อกลับมาเป็นอาจารย์คณะเศรษฐศาสตร์ที่ประเทศไทยครับ ดร.ผาสุก,ดร.พิชิต เคยมีงานตีพิมพ์ในวารสารCambridge Journal of Economics  เท่าที่ผมเห็นคือการนำวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกมาตีพิมพ์ เช่นเดียวกับ อาจารย์ของจุฬาฯและนิด้าบางท่าน เคยมีงานตีพิมพ์ในวารสาร Economic Journal  อาจารย์ธรรมศาสตร์บางท่านก็มีผลงานตีพิมพ์ในวารสารวิชาการเช่นกัน แต่ทว่างานวิจัยของทุกท่านล้วนเอาส่วนหนึ่งของวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกมาตีพิมพ์ทั้งนั้น แต่เมื่อกลับมาที่ประเทศไทย มาเป็นอาจารย์คณะเศรษฐศาสตร์ในประเทศไทยแล้ว ไม่มีเคยปรากฏว่ามีงานตีพิมพ์ของใครในวารสารวิชาการนานาชาติเลย ผมได้ยินว่ามีนักวิชาการที่จุฬาฯได้ตีพิมพ์ในวารสาร Journal of Asian  Economics แต่ก็นานๆครั้งและไม่อาจนับได้ว่ามีความถี่ในการตีพิมพ์ในระดับมาตรฐานสากล จากคุณ : ปริเยศ (Pariyed) - [ 3 ก.ค. 49 06:40:23 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ผมปิดท้ายความเห็นผมด้วยเรื่องสมมมตินะครับ ขอย้ำเรื่องสมมตินะครับ อย่าได้เข้าใจเป็นอื่น 555 วงวิชาการเศรษฐศาสตร์ ของประเทศสารขัณฑ์ปราศจากงานวิจัยที่ตีพิมพ์ในวารสารวิชาการกว่า 50ปี    แต่ไม่มีใครตั้งคำถามถึงประเด็นดังกล่าวต่อวงวิชาการเศรษฐศาสตร์ประเทศสารขัณฑ์ จริงอยู่แม้เศรษฐศาสตร์มีสมมติฐานมนุษย์เป็นสัตว์เศรษฐกิจ  ย่อมแสวงหาอรรถประโยชน์สูงสุดด้วยต้นทุนต่ำที่สุด ดังนั้นอาจารย์คณะเศรษฐศาสตร์ในประเทศสารขัณฑ์เป็นผู้สอน ผู้เสนอแนะว่าคนเป็นสัตว์เศรษฐกิจ    ย่อมแสดงตัวเองว่าเป็นสัตว์เศรษฐกิจตัวอย่างของสังคมอย่างดียิ่งได้ ในฐานะสัตว์เศรษฐกิจ อาจารย์เศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์ พึงพอใจกับภาวการณ์ปราศจากระบบแรงจูงใจที่ไม่มีการวิจัยเป็นอย่างยิ่ง อาจารย์เศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์ไม่เคยเสนอแนะให้มีการปรับปรุง หรือเสนอแนะให้มีการปรับปรุงประสิทธิภาพหรือคุณภาพทางวิชาการใดๆในวงวิชาการตัวเองเลย   บทบาทนี้แตกต่างจากบทบาทของอาจารย์คณะเศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์ต่อโลกนอกวงวิชาการของตนเป็นอย่างยิ่ง   เพราะอาจารย์เศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์กระตือรือร้นอย่างยิ่งในการเสนอความเห็นเชิงนโยบายหรือความเห็นผ่านสื่อมวลชนเรียกร้องให้หน่วยงานและองค์กรต่างๆ มีประสิทธิภาพในการผลิต     ในนามของประสิทธิภาพ  อาจารย์เศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์กลับทำหน้าที่อย่างแข็งขันในการเรียกร้องให้หน่วยเศรษฐกิจและมิใช่เศรษฐกิจต่างเร่งยกระดับประสิทธิภาพของตน บางหน่วยงานต่างถูกแปรรูปออกไปให้เอกชนเป็นผู้ดำเนินงานแทน เพียงเพราะรูปแบบการผลิตไม่สามารถที่จะแสดงถึงประสิทธิภาพการผลิตตามทัศนะของอาจารย์เศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์ได้ ในฐานะสัตว์เศรษฐกิจ อาจารย์เศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์ มองว่าการวิจัยไปตีพิมพ์ในวารสารวิชาการเป็นต้นทุน เพราะทราบดีว่าการทำวิจัยมีต้นทุนทั้งต้นทุนทางการเงิน อันได้แก่ค่าจัดส่งผลงานวิจัยของตนไปลงตีพิมพ์ในวารสารวิชาการ กับต้นทุนค่าเสียโอกาสในการรับจ้างวิจัยตามใบสั่งของหน่วยงานต่างๆ           ใช่ว่ามีแต่economic hit man ในวงการที่ปรึกษาขององค์กรโลกบาลอย่างธนาคารโลกเท่านั้น  วงวิชาการเศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์ทำล่วงหน้าในบทบาทนี้กว่า 50ปี และคงจะทำบทบาทนี้ต่อไปอีกนานเท่านาน จริงอยู่วงวิชาการฝรั่ง ถือว่าความก้าวหน้าทางวิชาการแยกไม่ออกกับความก้าวหน้าหรือผลงานการวิจัยที่ตีพิมพ์ในวารสารวิชาการ แต่นั่นมันเรื่องของฝรั่งมังค่าไม่ใช่วัฒนธรรมของสารขัณฑ์ และนี่คือประเทศสารขัณฑ์ แม้ว่าวงวิชาการสาขาต่างๆของสารขัณฑ์ตื่นตัวในการทำวิจัย เช่นวงวิชาการวิทยาศาสตร์ธรรมชาติแต่อาจารย์เศรษฐศาสตร์ สารขัณฑ์กลับมองว่าอาจารย์และนักวิชาการสาขาเหล่านั้นไม่เข้าใจถึงบทบาทของสัตว์เศรษฐกิจและวิธีการที่แสวงหาอรรถประโยชน์สูงสุดด้วยต้นทุนต่ำที่สุด   แน่ละในเมื่ออาจารย์เศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์ร่ำเรียนเรื่องนี้มาโดยตรง การแสวงหาอรรถประโยชน์สูงสุดด้วยต้นทุนต่ำที่สุด ย่อมทำได้ดีกว่าผู้ที่ร่ำเรียนมาทางศาสตร์สาขาอื่น   ในฐานะสัตว์เศรษฐกิจ อาจารย์เศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์มุ่งหวังให้ภาวะดังกล่าวธำรงอยู่นานเท่านาน อาจารย์เศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์ สามารถเสนอแนะหน่วยงานอื่นๆนอกวงวิชาการให้มีประสิทธิภาพได้   แต่อย่าหวังเลยว่าข้อเสนอนี้จะถูกเสนอแนะไปที่วงวิชาการเศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์  เพราะอาจารย์เศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์กระทำตัวเป็นผู้ที่มีอำนาจผูกขาดระดับหนึ่งในตลาด แม้ว่าจะมีหน่วยงานอื่นๆมีความรู้ทางเศรษฐศาสตร์ทำหน้าที่วิจัยตามใบสั่งมาแข่งขัน แต่สถานะความเชื่อมั่นของสังคมนั้น เสียงของอาจารย์เศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์กลับดังที่สุด อาจารย์เศรษฐศาสตร์ สารขัณฑ์สามารถเสนอแนะหรือออกแบบระบบต่างของหน่วยงานอื่นและวงวิชาการอื่นๆให้มีประสิทธิภาพได้   แต่ไม่มีการออกแบบให้มีการจูงใจในระบบวิจัยเศรษฐศาสตร์ จะมีการออกแบบให้มีการจูงใจในการวิจัยในสาขาวิชาการเศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์ได้อย่างไร ในเมื่อผู้ออกแบบเป็นผู้ที่มีส่วนได้ส่วนเสียโดยตรงในผลประโยชน์ จากการมีกติกาหรือไม่มีกติกาในการจูงใจให้มีการวิจัยดังกล่าว  ในฐานะสัตว์เศรษฐกิจ อาจารย์เศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์หวังว่าภาวะดังกล่าวจะยืนยงไปอีกนานเท่านานเพื่อผลประโยชน์ของเศรษฐกิจตนเองเพิ่มพูนขึ้นและเต็มเม็ดเต็มหน่วยโดยปราศจากต้นทุน หรือถ้ามีต้นทุนควรจะต้องต่ำที่สุด ในเมื่อการทำวิจัยไปตีพิมพ์ในวารสารวิชาการ เป็นต้นทุนที่ทำให้เสียเวลา เสียเงิน เสียโอกาส    เพื่อให้ได้อรรถประโยชน์สูงสุดด้วยต้นทุนต่ำที่สุด   อย่าพึงหวังว่าจะมีข้อเสนอเพื่อ ปฏิรูปให้มีแรงจูงใจในการทำวิจัยจากนักเศรษฐศาสตร์สารขัณฑ์ จากคุณ : ปริเยศ (Pariyed) - [ 3 ก.ค. 49 07:39:46 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ไม่ได้เข้ามาอ่าน 3 วัน มีเพิ่มมาหลาย post ตามอ่านแทบไม่ทัน ถ้าเป็นในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา แล้วมีการวิจารณ์ว่าแวดวงวิชาการทางเศรษฐศาสตร์ไม่มี publication เลย อันนี้มีตัวอย่างให้เห็นอย่างชัดเจนอยู่แล้ว คงไม่ต้องมาถกเถียงกัน ที่ต้องมาอภิปรายกันคือทำไม? และปัจจุบันและในอนาคตอันใกล้นี้จะมีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร? สำหรับผม ทุก ๆ ศาสตร์มันมี contribution ให้กับสังคมและเศรษฐกิจต่าง ๆ กันไป ทุก ๆ ศาสตร์สำคัญเท่า ๆ กัน ผมคงเปรียบเทียบไม่ได้ว่าศาสตร์ไหนมันไม่จำเป็น ผมไม่อยากให้มีการทดลองว่าศาสตร์ไหนถ้าหมดไปจากโลกแล้วโลกยัง functioning ได้ (เพราะกลัวว่าจะเป็นเหตุผลให้ตัวเองตกงาน :-)) ปัจจุบัน สำหรับคณะเศรษฐศาสตร์ในมหาวิทยาลัย กำลังอยู่ใน transition period ระหว่าง generation ซึ่งผมสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในหลาย ๆ อย่าง อาจารย์ใหม่ ๆ มีความสนใจในการทำ publication กันมากขึ้น มีการคุยแลกเปลี่ยน idea เริ่มมี workshop เกิดขึ้น (ถึงแม้คนสนใจเข้าร่วมจะมีไม่มากนัก) แต่ในแง่ภาระงานอื่น ๆ กำลังจะเป็นปัญหา เพราะอย่างไรก็ตามการบริหารงานของคณะฯก็เป็นระบบราชการ หรือถึงออกนอกระบบก็ยังคงอิงกับระบบราชการอยู่ดี งานบริหาร กรรมการชุดต่าง ๆ ทั้งหลายบรรดามี กำลังเริ่มถูกถ่ายโอนมาให้อาจารย์ใหม่ ๆ ที่กำลังเพิ่มจำนวนขึ้นในคณะเศรษฐศาสตร์มหาวิทยาลัยต่าง ๆ ซึ่งมันจะเป็นตัว divert เวลาไปจากการทำวิจัย หลายท่านที่อยู่ในแวดวงราชกาคงทราบว่างานบริหารแบบนี้มัน time consuming มากขนาดไหน พูดถึงเรื่องงานวิจัย อย่างที่หลาย ๆ ท่านได้ว่าเอาไว้ว่า มันมีทั้งเชิงทฤษฎีและเชิงประยุกต์ เท่าที่เห็นจากเพื่อน ๆ พี่ ๆ ผมยังไม่เห็นว่าจะมีใครไปเป็นที่ปรึกษาเอกชนแต่อย่างใด แต่ละคนก็ยังสนใจจะทำงานวิชาการกันอยู่ ส่วนการทำวิจัยเชิงนโยบายให้กับหน่วยงานภาครัฐนั้น ส่วนหนึ่งมันเป็นการสร้างองค์ความรู้ในเชิงประยุกต์ ที่เกี่ยวข้องกับประเทศไทย และมันจะเป็นสิ่งที่ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถส่งเป็น publication ได้ (อาจจะได้ในบางกรณี) มันก็เป็นการสร้างองค์ความรู้ใหม่ ๆ ให้กับทั้งตัวคนทำเองและคนอื่น ๆ ในอนาคต ซึ่งมันอาจไม่ใช่อะไรที่ยิ่งใหญ่มากนัก แต่เป็นสิ่งที่สำคัญและจำเป็นทีเดียว ในส่วนของการวิจัยในเชิงทฤษฎี แน่นอน กว่าจะได้ออกมาแต่ละชิ้นงาน network externalities มีส่วนสำคัญมาก กลุ่มนักเศรษฐศาสตร์ที่สนใจในเชิงทฤษฎียังมีจำนวนไม่มากนัก แต่ก็กำลังเพิ่มขึ้น ซึ่งเป็นนิมิตหมายที่ดี คุณปริเยศตั้งคำถามไว้ได้แหลมคมมากว่าทำไมนักเศรษฐศาสตร์ไทยจึงไม่สำรวจประสิทธิภาพของแวดวงนักเศรษฐศาสตร์ไทยกันเอง? ในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา publication เป็นตัววัดประสิทธิภาพของนักเศรษฐศาสตร์ได้ดีหรือไม่ สำหรับผม ประเทศกำลังพัฒนา สรรพกำลังของนักเศรษฐศาสตร์ที่มีอยู่ก็ถูกนำไปใช้ในการทำงานในเชิงนโยบายเป็นส่วนใหญ่ จะเกือบทั้งหมดก็ว่าได้ อาจารย์ในมหาวิทยาลัยในขณะนั้นก็เช่นกัน และที่คุณปริเยศกล่าวไว้ก็ถูกส่วนหนึ่งว่าหลาย ๆ คนไปเป็นที่ปรึกษาให้บริษัทเอกชน แน่นอนครับ คนเราตอบสนองต่อแรงจูงใจเสมอ ด้วยเงินเดือนของภาคราชการย่อมรักษา the best and the brightest ไว้ได้ยาก หลาย ๆ คนก็ไปเป็น celebrity professors ตามสื่อต่าง ๆ บ้างก็เป็นที่ปรึกษานักการเมือง นักวิพากษ์วิจารณ์รัฐบาล ฯลฯ contribution ของนักเศรษฐศาสตร์ไทยในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา ถ้าจะวัดแต่เพียง publication นั้นคงจะไม่ยุติธรรมเท่าไหร่ ประเด็นนี้ผมไม่ได้จะมา defend นะครับ แค่อยากชี้ให้เห็นว่า ในช่วงเวลาที่ผ่านมา นักเศรษฐศาสตร์ในมหาวิทยาลัยมีภาระอื่น ๆ ที่ทำให้การทำ publication เป็นเรื่องรอง ๆ ลงไป ไม่ว่าจะเป็นการไปทำงานด้านนโยบายหรืองานเอกชนอื่น ๆ ผมเคยมีความเห็นเหมือนกับคุณปริเยศว่าทำไมนักเศรษฐศาสตร์ไทยถึงไม่ผลิตผลงานทางวิชาการ แต่พอได้มาสัมผัสจริง ๆ แล้ว คำตอบที่ผมเคยมีอยู่ในใจมันถูก แต่ไม่หมดซะทีเดียว มันมีปัจจัยต่าง ๆ อีกหลาย ๆ อย่างที่มาผสมกันจนได้ผลลัพธ์ออกมาแบบนี้ แต่บางอย่างก็เป็นอะไรที่คุณปริเยศตั้งข้อสังเกตเอาไว้ ซึ่งผมจะพยายามหาคำตอบให้ได้ว่าทำไมมันเป็นแบบนั้น ประเด็นสุดท้ายจากนิทานของคุณปริเยศเป็นอะไรที่น่าคิดดีครับ ว่าจริงหรือไม่? สำหรับแต่ก่อน คงตอบแทนให้ไม่ได้ครับ ต้องไปถามกันเอาเอง แต่สำหรับในช่วง transition period ณ ตอนนี้ ค่อย ๆ ดูกันไปครับ ว่าจะเป็นอย่างไร จากคุณ : Tony Almeida - [ 3 ก.ค. 49 17:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 80 เข้ามาอ่านครับ นิทานคุณปริเยศ เขียนได้ satirical ดี อ่านสำนวนและวิธีการแล้วยังกับเป็นลีลาของนักเศรษฐศาสตร์สำนักท่าพระจันทร์ท่านหนึ่งทีเดียว ส่วนคุณ Tony Almeida ก็สามารถบอกเล่าถึงสภาวการณ์ของวงการ academic economist ได้ดีครับ จากคุณ : B.F.Pinkerton - [ 3 ก.ค. 49 23:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 81 Do we really need economists according to economic theory? What are they for? Thay claim to be an expert in improving efficiency. But is it possible according to the assumptions implicit in most, if not all, economic theories that there is any room left for improvement? Every man/woman is rational, you say; this is a useful tautological statement, Gary Becker argues. So, from an individual point of view, economists could not by definition improve anything. In addition, how can economists emphathise subjective goals, benefits and costs of others? This is actually like a forbidden area for economics as a field. When you start to make a suggestion to other about how best/better he/she should otherwise act you commit a breach of 'consumer sovereignty' (another 'useful' economic myth using to accuse others like environmentalists). The alternative is to argue that economists can improve efficiency from a social perspective. But this is equally, if not more, ridiculous considering the fact that economics is individualistic in its nature. How could any economist sincerely believe in such 'vague' and 'naive' concept like public interest? And how could you possibly improve efficiency without knowing the yardstick? And should not we, non-economists, be cynical on any economists' suggestions? How can we be comfort that someone who believes in the homo economicus assumption would not suggest sth of his/her own interest in the name of the public? lol, please, don't misunderstand me ... I just want to tease some of you in this very interesting and provocative conversation! I do believe that economists have a place in society, a very important one (but might not be the most important :P), and there exist great economists. However, coming from a low-status field myself, I'm rather surprised how much self-critical is lacking here! The foundation of mainstream economics is, sorry, 'scrap' philosophically which makes the whole enterprise looking like a skyscrapper (all the mathematics, which I must confess that I barely understand or want to spend time on them, at least for now) based on one rottened pole! (I know that there're some who try to improve this and I do admire them but I restrict my argument to the mainstream. Actually, a German friend of mine is going to do a PhD on how brian operates and I think it's very interesting. However, I'm afriad that the mainstream would ignore his contribution regardless how valid it will be. Ah, this guy is an engineer turned economist and he once says that the maths in his new field is so easy!) Still one of you says sth like "I don't like paradigm shift to happen in economics". Are you really satisfied with this state of affair which even a figure like Popper complains that it's so lame. Anyway, this is just one opinion which might not be logical :P จากคุณ : Have a nice day! - [ 5 ก.ค. 49 19:39:36 A:172.16.13.250 X:144.32.128.68 ]

ความคิดเห็นที่ 82 Actually, a German friend of mine is going to do a PhD on how brian operates and I think it's very interesting. However, I'm afriad that the mainstream would ignore his contribution regardless how valid it will be Not really, the field called psycho-economics or neuro-economics is quite prestigious and has become an exciting paradigm for the mainstream economists. (think of the field of behavioral economics that gave 2 nobels a few years back). Many prestigious departments have few professors in this field. And psycho-marketing is also interesting as well in the world of business. It's interesting if you know how the brain functions, how people make choice scientifically, economically. Just my 2 cents. แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 49 02:02:53 จากคุณ : B.F.Pinkerton - [ 6 ก.ค. 49 02:00:18 ]

ความคิดเห็นที่ 83 I think one of the obstacles in doing economic research in Thailand is the availability and "reliability" of data ka especially micro-level data e.g. firm-level, household-level etc. If we do not have a good understanding of the economy, it is hard to come up with a good model/theory ka. More often than not, I think, good theories are motivated by good data ka. จากคุณ : UMNgirl (UMNgirl) - [ 7 ก.ค. 49 02:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 84 คุณ An Economic Hitman หายไปไหนซะแล้ว? ทำป.เอกอีคอนอยู่ที่ pton หรือปล่าวครับ? เท่าที่จำได้ตอนนี้มีคนทำป.เอกอีคอนอยู่แค่สองคนเอง จากคุณ : นายหอมแดง (นายหอมแดง) - [ วันอาสาฬหบูชา 11:05:48 ]

ความคิดเห็นที่ 85 3 มะใช่เหรอ? จากคุณ : B.F.Pinkerton - [ วันเข้าพรรษา 01:30:13 ]