PANTIP.COM : H10114630 เมื่อ paper ที่เราเขียน แต่ Advisor เป็น Corresponding Author [ศึกษาต่อต่างประเทศ]

ความคิดเห็นที่ 7

"แค่อยากทราบว่า Advisor เราทำถูกแล้วหรือเปล่าคะ ?"
>>>>>ท่านไม่ได้ทำอะไรผิดค่ะ

สวัสดีค่ะอยากบอกน้อง นักเรียน Ph.D ปี 3 ว่าอย่าไปคิดว่ามันไม่ยุติธรรมหรือมีความรู้สึกไม่ดีเลยค่ะ ณ สถานภาพที่เป้นนักเรียนนั้นการมีชื่ออยู่ตำแหน่งแรกนั้นบ่งบอกถึงความชัดเจนและการลงแรงในการทำงานอยู่แล้วค่ะ

ถึงแม้ว่า supervisor ของน้องอาจจะมีความสามารถทางภาษาอังกฤษด้อยกว่าแต่อย่าลืมว่าอาจารย์นั้นคืออาจารย์ที่ปรึกษา ท่านคอยให้คำแนะนำด้านการเรียนอยู่ การมีภาษาที่ดีช่วยให้มีการนำเสนอที่ดี แต่การตีพิพิมพ์โดยเฉพาะใน Journal ที่มี IF สูงๆ การนำเสนอที่ดีและคุณภาพของงานต้องมาควบคู่กันค่ะ และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือการง่ายต่อการติดต่อตามที่คุณ Narika บอกไว้ค่ะ ตัวนักเรียนจบแล้วก็โยกย้ายไปที่อื่น แต่ตัวอาจารย์มักจะอยู่คงที่โดยเฉพาะระดับ Professor ดังนั้นการติดต่อจึงง่ายและสะดวกกว่าค่ะ หากให้นักเรียนเป็น corresponding author ซึ่งถ้านักเรียนใช้ email ของมหาวิทยาลัย นักเรียนจบการศึกษาไป email ก็ถูกกำจัดตามไปด้วย ทำให้การติดต่อ corresponding author ลำบากมากขึ้น

การที่อาจารย์ของน้องใส่ชื่อนักเรียนเป็นชื่อแรกถือว่าอาจารย์ท่านนั้นเป็นอาจารย์ที่ดีค่ะ มีอาจารย์อีกหลายๆท่านโดยเฉพาะอาจารย์ที่ต้องการเติบโตทางตำแหน่งวิชาการอย่างเร่งด่วนจนลืมเห็นความสำคัญของนักศึกษาไปที่ทำงานวิจัยทั้งหมดไป ใส่ชื่อนักเรียนเป็นชื่อสอง แต่ใส่ชื่อตนเองเป็นชื่อแรกบวกกับการเป็น corresponding author ไปด้วย

นอกจากนี้ไม่ใช่แค่เพียงนักเรียนนะคะ แม้กระทั้ง Postdoc เอง ก็ยังคงมีชื่อเป็นชื่อแรกโดยที่ไม่ได้เป็น corresponding author แต่อย่างใด

"ปัญหาคือ พอเราไม่ใช่ corresponding author จะไม่มี email เราในเปเปอร์ค่ะ มีแต่ของ advisor"

>>>>>การจะมี email ของเราใน paper หรือไม่ไม่ใช่เป้นเรื่องสำคัญนักในระดับนักศึกษาปริญญาเอก แต่สิ่งที่สำคัญคือมีชื่อเป็นชื่อแรกหรือไม่ การมีชื่อเป็นชื่อแรกเป็นตัวบ่งบอกว่างานชิ้นนั้นๆชื่อแรกเป็นเจ้าของผลงานหลักอยู่แล้วค่ะ

ตนเองนั้นเคยตีพิมพ์งาน ป โทประมาณปี 2000 แน่นอนค่ะไม่ได้เป็น corresponding author ในปี 2008 ขณะนั้นจบเอกมีนักศึกษา ป เอก จาก India googled email เพื่อมาสอบถามงานวิจัยในปี 2000 รวมทั้งขอคำแนะนำสำหรับงานของเขาด้วย ทั้งๆทีึ่เวลาผ่านไปตั้ง 8 ปีแล้วค่ะ

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็น corresponding author แต่สร้างงานตีพิพิมพ์ออกมาใน journal ระบบ ISI โดยเป็นชื่อแรกอยู่เสมอๆ ทำให้ชื่อแรกนั้นๆมีโอกาสถูกเชิญเป็น reviewer ได้ค่ะ เพราะบาง journal corresponding author ต้องให้ email ของ co-authors ด้วย ซึ่ง email ทั้งหมดจะถูกบันทึกเก้บไว้เป็นฐานข้อมูลใน journal นั้นๆ ตามประสบการณ์ของตนเองสมัยเรียนเอกมีงานตีพิมพ์ทุกปี ชื่อแรก IF ส่วนใหญ่มากกว่า 5 แต่ไม่เคยเป็น corresponding author ก็ได้รับเชิญเป็น reviewer ใน journal ที่อยู่ในระบบ ISI มาแล้ว

ที่นี้มาพูดถึงการเป็น corresponding author บ้างค่ะ คนเป็น corresponding author ถือว่าต้องมีความรับผิดชอบสูงพอสมควรค่ะ ไม่ใช่มีแค่ email และมีดอกจันแปะไว้ แล้วจบกันไป หากเกิดอะไรขึ้นมากับงานตีพิมพ์นั้นๆ corresponding author จะต้องรับผิดชอบทั้งหมดค่ะ อย่างเช่นหากนักเรียน copy ประโยคจาก paper อื่นมา เมื่อถูกตรวจสอบภายหลังจาการตีพิมพ์ คนที่รับเต็มๆ คือ corresponding author

จากประสบการณ์การเป็น corresponding author นอกเหนือจากเรือ่งการทดลอง การเขียนและตรวจสอบตัว paper แล้วสิ่งที่ตนเองต้องทำเพิ่มมีดังนี้ค่ะ

1. ส่ง paper ไปให้ co-authors ทั้งหมดได้อ่าน เสนอความคิดเห็น สิ่งที่ต้องการเปลี่ยนแปลงแก้ไข โดยมีการกำหนดระยะเวลาให้ co-authors ทราบชัดเจนว่าต้องส่งกลับคืนมาเมื่อไร

2. เมื่อ paper ส่งกลับมาแล้ว เขียน cover letter ถึง Editor ทำการส่ง paper และ cover letter ไปยัง journal เมื่อส่งไปแล้ว FW receipt email จาก Journal ให้ co-authors ทุกคนรับทราบ ว่า paper ได้ถุกส่งและทาง journal ได้รับแล้ว

3. แจ้งผลให้ co-authors ทุกคนรับทราบว่า ผลออกมาเป้นเช่นไร ถ้าออกมาตอบรับภายใต้เงื่อนไขจาก reviewers สิ่งที่เราทำคือกระจาย comments ของ reviewers ที่เกี่ยวข้องกับ co-authors แต่ละคนให้ส่ง feedback กับมาว่ามีความคิดเห็น ชี้แจงต่อ reviewers อย่างไร

4. สรปและตรวจทาน ปรับปรุง แก้ไข feedback ที่จะต้องตอบกลับไปยัง reviewers เมื่อส่งออกไปแล้ว email ให้ co-authors ทุกคนรับทราบ

5. เมื่อผลออกมาตอบรับอย่างเป็นทางการ FW email ตอบรับจาก journal ให้ co-authours ทุกคนรับทราบ

6. ทาง journal จะติดต่อมาขอแก้ไขบางส่วน ซึ่่่งตรงนี้ co-authors ต้องประสานงานกับทาง journal

7. ทาง journal ส่ง final proof มาให้ check ก่อนเข้าสู่กระบวนการตีพิมพ์ ซึ่งตรงนี่ journal ที่มี IF สูงจะให้เวลาประมาณ 48 ชม

8. ทาง journal จะแจ้งมาให้ทราบว่า paper ถูก published online หรือ published hard copy แล้ว ซึ่งเราในฐานะ corresponding author จะแจ้งให้สมาชิกในทีเป็น co-authors ทราบต่อไป

9. หาก paper นั้นได้รับความสนใจ ก้จะถูกติดต่อสัมภาษณ์โดย journalist ซึ่ง corresponding author ก็ต้องประสานงานไปค่ะ

นี่คือสิ่งที่ตนเองทำทั้งหมดในฐานะที่เป็น corresponding author ค่ะ
แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 54 19:07:39

จากคุณ : jinjung

เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 19:03:11

ความคิดเห็นที่ 8

สวัสดีค่ะ แย้มเองนะคะ แย้มคือใครเหรอคะ แย้มก็คือกุลสตรีไทยสุดสวย น่ารัก อึ๋ม ขาว ยังไงละคะ

แย้มขอพูดในมุมมองเชิงวิชาการนิดส์นึง แหม เดี๋ยวเขาจะหาว่าอินี่ ไม่เคยมีอะไรเป็นวิชาการกับเขาเลย เพราะมัวแต่โพสต์ไม่ค่อยสาระมาก ไม่สวย ก็น่ารัก อยู่นั่นแหล่ะ อะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวเขาจะหาว่าเราสวยแต่โง่ หรือ 11 ร.ด. แบบไม่มีคุณภาพ

เพราะอิฉันน่ะ เชื่อว่า สตรีไทยอย่างเราต้องสวยแบบมีคุณภาพค่ะ

ถึงจะไม่สวย หน้าตาธรรมดาๆ ก็ต้องมีคุณภาพค่ะ

หรือจะ 11 ร.ด. ก็ต้อง 11 ร.ด. อย่างมีคุณภาพค่ะ ดังนั้น แย้มจะลองเสนอมุมมองทางวิชาการบ้างวันหนึ่งนะคะ หุ หุ

จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่วิจารณญาณนะคะ

*******************************************************

โดยปกติ ไม่ว่าจะที่ต่างประเทศ หรือ ประเทศไทย เราจะต้องให้เกียรติ Advisor หรือ Supervisor ของเราให้ท่านเป็น Corresponding author ค่ะ เมื่อเราจะ submit ผลงานตีพิมพ์ลงในวารสารวิชาการต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นระดับใดๆ ก็ตาม จะเป็น International Journal ที่มี หรือ ไม่มี impact factor ก็ตาม จะเป็น Local journal ก็เช่นกันค่ะ

สาเหตุที่ต้องเป็นเช่นนี้ ก็เพราะว่า ในวัฒนธรรมทางวิชาการเขาให้เหตุผลว่า
Supervisor หรือ Advisor คือผู้ที่มีส่วนสำคัญที่ทำให้เกิดงานวิจัยนั้นมา

แม้ว่า เราจะบอกว่าเราเป็นคนคิดค้น project นั้นๆ หรือ research นั้นๆ ขึ้นมาเอง
เกือบทั้งหมดก็ตาม เพราะเขาถือว่า Supervisor เขาต้องเอื้ออำนวยเราระดับหนึ่ง เราถึงจะทำตรงนั้นได้ ไม่ว่าจะเป็นด้าน facilities ด้านการรับเรามาเป็นนักศึกษา

อย่าลืมว่า ถ้าไม่มี Supervisor/Advisor เราก็ไม่มีทางมาเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยนั้นๆ ได้

มีบางคนอาจจะอยากแย้งตรงนี้
เพราะอิฉันเคยคุยกับนักศึกษาไทย (รุ่นพี่อิฉันเองที่กำลังเรียน PhD ที่ไทย) และก็คนรู้จัก รุ่นพี่ อะไรแบบนี้ เขาก็เคยบ่นว่า ทำไมต้องให้อาจารย์ที่ปรึกษาเป็น Corresponding author ด้วย ทั้งๆ ที่เขาทำงานวิจัยเองทั้งหมด เขียน paper เอง
แถมอาจารย์ก็ไม่ค่อยมีความชำนาญด้านนี้เลยด้วยซ้ำ (ประมาณว่าอาจารย์ชำนาญอีกด้าน แต่รับลูกศิษย์เข้ามาทำวิจัย แล้วลูกศิษย์สนใจอยากทำอีกด้านหนึ่ง อาจารย์ก็เลยยอมให้ทำ จริงๆ ตรงนี้ก็ต้องระวังนะคะ เพราะเคยมีประเด็นกันบ่อยๆ กลายเป็นศิษย์คิดล้างครู หรือ ครูไม่เข้าใจลูกศิษย์ หรือ คนภายนอกมองแล้วก็ไม่เข้าใจ ก็มี อันนี้เอาไว้ค่อยถกกัน)

อิฉันก็เลยบอกรุ่นพี่ว่า ตามวัฒนธรรมทางวิชากร หรือ ตามธรรมเนียมแล้ว
ที่ต่างประเทศเขาก็จะให้อาจารย์ที่ปรึกษาเป็น Corresponding author เสมอค่ะ
ยกเว้นว่า ท่านไม่อยากจะเป็น แล้วให้เราเป็นเอง ท่านก็จะบอกเรา
แต่เราต้องให้เกียรติท่านก่อน

แล้วอิฉันก็พยายามอธิบายให้ฟังว่า ปัญหาเหล่านี้หลายคนอาจไม่เข้าใจ
เพราะ เราต้องยอมรับว่า ที่เรามายืนอยู่ ณ วันนี้ได้ ก็เพราะอาจารย์ให้โอกาสเราเข้ามาเรียน แม้ว่าเราจะเจออาจารย์นิสัยเช่นไร จะดุด่า ว่ากล่าว หรือเป็นคนที่ไม่ค่อยเอาใจใส่เราเช่นไร เราก็ยังจำเป็นต้องพึ่งพา Supervisor/Advisor อยู่นะ
อย่างน้อยๆ เขาก็เป็นคนให้เรามาใช้พื้นที่ทำวิจัย
มีงบประมาณบางส่วนสนับสนุนเรา
ถ้าไม่นับเรื่อง Scholarship ที่ถือว่าเป็นสิ่งที่สำคัญมากที่ทำให้เรามีเงินใช้ทำวิจัยและกินอยู่ล่ะก็ สิ่งที่สำคัญคือ Supervisor/Advisor ท่านเป็นคนให้เครดิตเรามาเรียนในมหาวิทยาลัยค่ะ

สิ่งเหล่านี้ ถือว่าเป็นปัจจัยพื้นฐานเพียงพอที่จะต้อง appreciate เขากลับไปในลักษณะที่ไม่ใช่แค่การพูดจากปาก แต่จะแสดงออกผ่านผลงานวิชาการเช่นนี้ด้วย

เราไม่ต้องไปสงสัยว่า Supervisor/Advisor จะเอาผลงานเราไปทำอะไร
เพราะทุกๆ คนในจักรวาลและแกแลคซี่นี้ ต่างรู้กันดีว่า ทุกอย่างย่อมมีผลประโยชน์ร่วมกัน

การที่ Supervisor/Advisor ท่านนั้นรับเราเข้ามาเป็นลูกศิษย์ ไม่เพียงแต่จะเป็นการเปิดโอกาสให้เราได้ร่ำเรียนหนังสือในมหาวิทยาลัยระดับ Graduate/Postgraduate แล้ว เขาก็ต้องการผลตอบแทน (แม้ไม่ใช่ทุกคน) เช่นกันค่ะ เพราะอาจารย์แทบจะทุกๆ คนในแกแลคซี่นี้ จำเป็นต้องใช้ผลงานเพื่อหา Scholarship / Grant เพื่อมาให้นักศึกษาทำวิจัย หรือ สร้างห้อง lab หรือ facilities อื่นๆ ที่สำคัญๆ และจำเป็นต่อการเรียนของนักศึกษา พูดง่ายๆ อาจารย์เองก็ต้องใช้ท่ออากาศเพื่อหายใจร่วมกับนักศึกษาเช่นกัน

เขาเรียกว่า อยู่แบบ mutual

"น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า"

แม้จะมีอาจารย์บางท่านไม่ได้มีนิสัยแบบนี้ คือ ฉันจะเอาท่าเดียวก็ตาม
แต่เราเป็นลูกศิษย์อย่างไรเสีย เราก็ต้อง appreciate ในส่วนที่เขารับเรามาทำงานวิจัยด้วย หรือ มาใช้ facilities ของเขา มาอยู่ด้วยกับเขา

อย่างน้อยๆ เขาก็ต้อง sign ลงในเล่ม Thesis/Dissertation ให้เรา

แค่นี้ก็เป็นการการันตีว่าเราจบ PhD หรือ Masters แล้ว ซึ่งเราจะจบได้ไหม
หากเขาไม่เซ็นให้เรา

ดังนั้น เขาจึงมีคำพูดสอนใจกันเสมอว่า

ไปเรียนระดับ Postgraduate ไม่ว่าจะเป็น Master's degree หรือ PhD ห้ามไปมีปัญหากับอาจารย์ที่ปรึกษาเด็ดขาด ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม ถึงเขาจะนิสัยย่ำแย่อย่างไร ไม่ทำตัวเป็น host ที่ดี ทำอย่างกับเราเป็น มด เป็นผัก เป็นปลา ก็ตาม เราก็ต้องนอบน้อมเขาให้มากค่ะ

********************************************************

เคยอ่านนวนิยายที่ใช้ประกอบการเรียนวิชา English Literature ชื่อ "She stoops to conquer " (อิฉันไม่ได้เรียนสายภาษาอังกฤษมาหรอกนะคะ แต่เพื่อนเขาเรียน อิฉันก็ชอบอ่านอะไรพวกนี้ ก็เลยยืมมาอ่าน และก็ค่อนข้างชอบเรื่องนี้นะคะ)

นางเอกน่ะ โดนกลั่นแกล้งสารพัดนะคะ จริงๆ นางเอกเป็นคุณหนู
เป็นคนดี สวย และเก่ง แต่เธอแอ๊บเนียนๆ เป็นสาวใช้ ไปเข้าอีกบ้านหนึ่ง
เธอต้องโดนกลั่นแกล้งสารพัด ทั้งๆ เธอมีสิทธิจะตอบโต้คืน
และเธอก็เป็นถึงคุณหนู รวย ด้วย แต่เธอกลับใช้ความอ่อนน้อมถ่อมตน

ที่เรียกว่า "stoop" ทำให้เธอ "conquer" ค่ะ

สุดท้ายแล้วเธอก็ชนะใจคนอื่นๆ ได้แม้อยู่ในฐานะสาวใช้
ที่โดนกดขี่ และภายหลังเมื่อคนอื่นรู้ความจริงว่าจริงๆ เธอไม่ใช่สาวใช้ธรรมดา
เขาก็ยิ่งรักเธอมากขึ้น เพราะเธอเป็นคนที่จิตใจดีงาม อ่อนน้อมถ่อมตน
เมื่อเจอกับอุปสรรคก็ยังเอาชนะผ่านพ้นไปได้

**************************************************

ที่ยกนวนิยายมาเล่าตรงนี้ ก็เพราะเคยมีนักศึกษาบางคนไปเรียนต่อต่างประเทศ
แล้วไปหัวดื้อกับอาจารย์ที่ปรึกษา สุดท้ายกว่าจะจบก็แทบกระอักเลือดตายกันไปข้าง
แต่บางรายนี่ก็ต้องได้ย้าย Supervisor/Advisor กันเลยทีเดียว หรือบางคนก็ไม่จบไปเลย

อีกตัวอย่างที่เคยเจอ บางคนเคยเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย (ไปเรียนต่ออายุสัก 30 ขึ้นไปหน่อย) บางคนตอนอยู่เมืองไทยมีตำแหน่ง ผศ. อยู่แล้ว พอไปเรียน ก็เลยลืมตัว นึกว่าตัวเองยังเป็นอาจารย์ไปหัวดื้อกับเขาซะงั้น โดยเฉพาะที่ญี่ปุ่นเนี่ยไม่ได้เลยนะคะ เสียหมาไปเลยค่ะ (อิฉันอาจพูดแรงนะคะ แต่มันคือความจริงค่ะ) เพราะญี่ปุ่นเขามีวัฒนธรรมด้าน Seniority สูงมากๆ ค่ะ ลูกศิษย์ต้องเคารพอาจารย์ทุกๆ คน ขนาดอาจารย์น้อย เช่น Assist Prof. ก็ต้องเคารพอาจารย์รอง Associate Prof. และอาจารย์ Associate Prof. ก็ต้องเคารพ Prof. ให้มากๆ เช่นกัน

อิฉันเคยตั้งใจไปเรียน PhD ที่ The Univesity of Tokyo, Hongo Campus (วิทยาเขตใหญ่) จึงไปทำวิจัยระยะสั้นที่นั่นก่อนสักพัก อาจารย์ที่ชวนอิฉันมาเรียนด้วย และก็มีทุนให้เป็น Associate Prof. Dr. ที่มีชื่อเสียงมาก เป็น Editorial board วารสารสำคัญๆ หลายวารสาร และก็มีผลงานตีพิมพ์กว่า 200 ผลงาน แต่ท่านยังไม่สามาถเป็น Prof. ได้เพราะในกลุ่มวิจัยยังมีอาจารย์ที่เป็น Prof. ที่ยังไม่เกษียณอยู่ เพราะที่ญี่ปุ่นจะยังเป็น Prof. ไม่ได้ (หลายคนคงทราบดี) ถ้า Prof. คนเก่าใน lab หรือกลุ่มวิจัยนั้นยังไม่เกษียณไป อาจารย์ของอิฉันท่านก็เคารพอาจารย์อาวุโสท่านนี้มากค่ะ และเด็กๆ ทุกคนก็เคารพท่าน แม้นักศึกษาบางคนอาจจะไม่ค่อยชอบอาจารย์ใหญ่ท่านนี้ก็ตาม แต่ทุกคนก็ต้องอยู่ในวัฒนธรรมที่ต้องให้เกียรติเขาค่ะ

อาจารย์คนไทยที่ไปเรียนที่ญี่ปุ่นคนนั้น ภายหลังก็เลยต้องได้ย้ายที่เรียนเลยค่ะ (เปลี่ยนมหาวิทยลัยไปเลย) เพราะไปดื้อกับ Supervisor/Advisor ที่เล่านอกเรื่องตรงนี้ก็เพื่อให้เป็นอุทาหรณ์ให้กับท่านอื่นๆ ด้วยค่ะ ไม่ได้มีเจตนาลบหลู่ใครแต่เพียงอย่างใด

********************************************************
อิฉันเคยร่ำเรียนอยู่ทั้ง Australia และ USA (ม.ปลายเคยไปได้ทุนแลกเปลี่ยนไป NZ) มีโอกาสได้ร่วมงานกับอาจารย์ที่มีความเก่งมากท่านหนึ่งที่อยู่ที่ CALTECH อิฉันได้รับเกียรติอย่างสูงมากให้ได้เป็น Visiting Graduate Student ไปทำวิจัยที่ CALTECH พักหนึ่ง พองานวิจัยเสร็จ อิฉันก็ต้องกลับไปยังมหาวิทยาลัยที่อิฉันเรียนโทอยู่ซึ่งคนไม่ใช่ CALTECH นะคะ ขอสงวนชื่อมหาวิทยาลยนะคะ อิ อิ เดี๋ยวเขาจะหาว่าอิฉันทั้งสวย น่ารัก ไม่พอ ยังแรงงส์ อีก ตอนนั้นอาจารย์ของอิฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ (อันนี้พูดตรงๆ) แต่อิฉัน appreciate ท่านในฐานะที่เขาให้โอกาสอิฉันมาทำวิจัยด้วย และเซ็นเอกสารให้อิฉันได้ไปฝึกวิทยายุทธที่ CALTECH พักหนึ่ง และก็ทำให้อิฉันเป็นคนที่ได้เปิดโลกทัศน์ขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง พออิฉันทำวิจัยเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขียน paper เองนี่มันเป็นหน้าที่หลักของนักศึกษาแทบจะทุกๆ คนในอเมริกาเลยค่ะ (ยกเว้นอาจารย์ขอช่วยเขียน) เพราะทุกๆ คนก็ต้องอยากลองทำอะไรด้วยตัวเอง ให้เป็นประสบการณ์ชีวิต จริงๆ อิฉันก็เคยมี paper 2 ชิ้น ที่เขียนเองมาก่อนหน้านี้แล้วสมัยเรียนที่เป็นส่วนหนึ่งของ Bachelor's thesis with Honours (ตรี อิฉันไม่ได้เรียนที่ USA นะคะ) ซึ่งก็มีอาจารย์ที่ปรึกษาเป็น Corresponding author ค่ะ ซึ่งตอนนั้นอาจารย์อิฉันก็ช่วยแก้ไขให้เป็นอย่างดี มือใหม่หัดขับก็ยังเขียนได้ไม่ค่อยดีอยู่แล้วค่ะ แม้ภาษาจะถูกแกรมม่าเป็นหลัก แต่ Writing style used in academic journal มันก็คนละแบบไงคะ เราก็ต้องให้เขาช่วยขัดเกลา แก้ไข และอิฉันก็ดีใจมากที่ Supervisor อิฉันใจดีมากๆ (โชคดีไม่เคยเจอแบบโหดสักครั้ง)

เมื่อมาเขียน paper ในระดับ Masters จึงรู้จักแนวมากขึ้น อย่างไรก็ดี เราก็ยังไม่ได้เก่งหรือเชี่ยวชาญเท่าใดหรอกค่ะ สุดท้ายเราก็ต้องให้อาจารย์ที่ปรึกษาช่วยปรับปรุงแก้ไขอยู่ดี ตรงนี้แหล่ะที่หลายๆ คนมักจะมาบ่นๆ กันว่า อาจารย์ที่ปรึกษาไม่ช่วยดู ไม่ช่วยแก้ไข อะไรแบบนี้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เราก็ต้องให้ท่านเป็น Corresponding author นะคะ เพราะเป็นอย่างที่กล่าวข้างต้นว่า เขาเป็นคนที่ให้โอกาสเรามาเรียน แม้ท่านจะช่วยมาก ช่วยน้อย ก็ถือว่าเราต้อง appreciate ในมุมมองวัฒนธรรมทางวิชาการค่ะ ดังนั้น paper ที่อิฉันทำตอน ป.โท แม้งานวิจัยอาจารย์อิฉันไม่ค่อยได้ช่วยอะไรมากนัก และอิฉันก็เขียน paper เอง แต่อิฉันก็ต้องให้ Advisor เป็น Corresponding author ค่ะ
แต่พอดี Advisor อิฉัน ท่านก็เป็นคนใจดี ท่านก็เลยบอกว่า ท่านไม่ค่อยได้ช่วยทำอะไรมาก ท่านจึงอีเมลล์บอกให้ Prof. ที่ CALTECH ว่าท่านจะให้ Prof. ที่ CALTECH เป็นแทน อาจารย์ทางนู้นก็บ่ายเบี่ยงนะ เพราะท่านคิดว่าอยากให้มหาวิทยาลัยหลักของอิฉัน (อาจารย์อิฉัน) เป็นแทน แต่สุดท้ายก็ได้ที่อาจารย์ที่ CALTECH ซึ่งทุกฝ่ายก็ happy กัน

ส่วนหนึ่งที่สำคัญคือ นอกจากเราจะมองว่า Corresponding author ทำหน้าที่อะไรแล้ว จริงๆ ทางวารสารวิชาการหลายๆ แห่ง เขาให้เครดิตกับ Corresponding author พอสมควรนะคะ หลายท่านอาจคิดว่าอิฉันพูดแบบไม่มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์มาสนับสนุน (ถ้าไปโพสต์แบบนี้ในห้องหว้ากอ อิฉันอาจโดนด่ายับเลยก็ได้ หวังว่าชาวไกลบ้านคงไม่ด่าอิฉันนะคะ ดังนั้น อิฉันจึงไม่ค่อยไปเล่น/อ่านอะไรที่ห้องนั้น กลัวค่ะ อิอิ ก็กุลสตรีสุดสวยนะคะ เรื่องแบบนี้คนสวยก็ sensitive สิคะ หุ หุ) แต่ที่พูดนี้คือความจริง วารสารที่ดังๆ หรือมี impact factor สูงๆ นะ บางทีก็ต้องมีพลังภายใน หมายความว่าอาจารย์หรือ Prof. มีชื่อใน paper นั้น หรือ เป็น Corresponding author มีส่วนอย่างมากต่อการได้พิจารณาลงในวารสารดังๆ ใครไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่นี่คือพูดจากประสบการณ์ส่วนตัว เพราะอิฉันรู้จักกับ Prof. ดังๆ หลายท่าน ท่านก็พูดเองเลยว่า ลูกศิษย์ลูกหาที่เคยมาเรียนด้วย พอกลับไปอยู่ประเทศ (โดยเฉพาะแถบกำลังพัฒนา) พอไปทำ paper ส่งโดยปราศจากอาจารย์ดังๆ ในทีม ก็มีโอกาสได้ลงในวารสารดังๆ ที่มี Impact factor สูงๆ ได้น้อยมากๆ แต่ไม่ใช่ทั้งหมดนะคะ เพราะคนเก่งๆ ยังไงก็เก่ง ทำได้ด้วยตัวเองมีเยอะแยะค่ะ แต่มีที่เป็นแบบนี้ด้วยค่ะ อาจารย์เขาก็เคยเล่าให้ฟังว่า สมัยก่อนเป็น no name ประเภทส่งไปแล้วก็ไม่ค่อยได้รับเหมือนกัน พอมาเรียนกับอาจารย์เก่งๆ แล้วมีชื่ออาจารย์เก่งๆ เป็น Corresponding author ก็มักไม่มีปัญหาอะไร เพื่อนๆ รุ่นที่เรียนโท ด้วยกันก็เคยเล่าให้ฟังแบบนี้เหมือนกัน คือบางคนทำงานที่ไม่ได้วิเคราะห์อะไรพิเศษเลยนะคะ แต่ได้รับลง Journal ดังมากกกกกก Impact Factor > 7 เพราะมี Prof. ดังๆ เป็น Corresponding author ให้อ่ะ งี้แหล่ะค่ะ จะว่าไม่แบ่งเกรดแบ่งระดับ กันก็ไม่เชิงนะ มันมีแบบนี้จริงๆนะคะ แต่ก็ไม่ใช่งานเขาไม่มีคุณภาพนะคะ เพียงแต่ว่าถ้าเป็นเราๆ ส่งไป อาจ reject เร็วสุดฤทธิ์เท่านั้นเองค่ะ หรืออาจต้องส่งไปวารสารที่ impact factor ต่ำลงมา อะไรแบบนี้

แต่สุดท้ายอิฉันก็ไม่ได้เรียน PhD ที่ Todai (University of Tokyo) หรอกนะคะ เพราะมีเหตุผลบางประการ แต่ก็ยังคิดถึงอาจารย์ (เซนเซ) ชาวญี่ปุ่นอยู่เสมอค่ะ

ดังนั้น โดยสรุปก็คือ

1. เราควรจะ appreciate อาจาร์ที่ปรึกษาไม่ว่าจะกรณีใดๆ ก็ตาม แม้เขาจะนิสัยเช่นไร เก่งมากน้อยเพียงใด เราก็ต้องให้เกียรติเขาค่ะ ดังนั้น เมื่อตีพิมพ์ผลงานก็ต้องให้เขาเป็น Corresponding author ยกเว้นว่าอาจารย์เขาจะให้เราเป็นเองเลย

2. การเป็น Corresponding author บางครั้ง ชื่อเสียงของอาจารย์มีส่วนช่วยให้งานเราได้รับลงตีพิมพ์ได้ราบรื่นขึ้นค่ะ

3. หน้าที่ของคนส่ง Summit ไปให้ทางวารสาร จริงๆ ก็คือคนนั้นแหล่ะเป็น Corresponding author (อิฉันไม่ได้กล่าวถึง เพราะพิมพ์ยาวแล้ว)

4. เราต้องเป็นแบบคุณหนู "She stoops to conquer" มีความอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่ว่าจะเจอกับปัญหาอุปสรรคใดๆ ก็ตาม เพื่อให้เราประสบความสำเร็จค่ะ

*******************************************************

อิฉันพล่ามมาซะยาว หากทำให้รำคาญอะไรก็ขออภัยมา ณ ที่นี้นะคะ
และก็ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยเช่นกันค่ะ

แย้มขอตัวไปรับประทานข้าวก่อนนะคะ เนี่ย นายนักฟุตบอลนักกีฬามหาวิทยาลัยสุดหล่อที่คอยมาตามจีบอิฉันจะมาชวนไปทานข้าวอีกแล้วค่ะ ไม่ได้ค่ะ เราเป็นกุลสตรีไทย จะไปไหนกับผู้ชายสองต่อสองมันดูไม่งาม ไม่ดี เราต้องรักนวลสงวนตัวนะคะ ถึงจะ 11 ร.ด. ยังไง ก็ซ่อนไว้ภายในค่ะ ถ้าจะ 11 ร.ด. ก็ต้อง 11 ร.ด. แบบมีคุณภาพนะคะ มากสุดเราก็แสดงออกได้แค่ในเนตค่ะ คริ คริ

จากคุณ : คุณหญิงแย้ม ณ นางทาส (คุณหญิงแย้ม ณ นางทาส)

เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 20:18:33