ความคิดเห็นที่ 1 ไม่ได้ท้าทายกระแสแต่อย่างใดครับ ข้อมูลทางโบราณคดีผมจะไม่เพิ่มเติมอะไรลงไป  ต้องคัดลอกมาลงทุกถ้อยคำ ดังพระราชดำรัสพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  องค์นี้ครับ "...เมื่อเราได้อ่านทราบความก็เป็นที่พึงใจ  เหมือนหนึ่งทองคำเนื้อบริสุทธิ์ซึ่งเกิดจากตำบลบางตะพาน  เพราะท่านเป็นเจ้าของแผ่นดินเองท่านว่าเอง  ก็ย่อมไม่คลาดเคลื่อน  แต่นี่เมื่อมีผู้ส่งทองให้ดู บอกว่าทองบางตะพาน  แต่มีธาตุอื่นเจือปนมากจนเป็นทองเนื้อต่ำ  ถึงว่าจะมีทองบางตะพานเจือปนอยู่บ้างจริงๆ  จะรับได้หรือว่าเป็นทองทั้งก้อนนั้นเป็นทองบางตะพาน ผู้ซึ่งทำลายของแท้ให้ปนด้วยของไม่แท้เสียเช่นนั้น  ก็เหมือนหนึ่งปล้นลักทรัพย์สมบัติของเราทั้งปวงซึ่งควรจะได้รับ  แล้วเอาสิ่งที่ไม่บริสุทธิ์ลงเจือเสียจนขาดประโยชน์ไป  เป็นที่น่าเสียดายยิ่งนัก..." หวังว่าทุกท่านจะเข้าใจ  และได้รับความรู้จากสมเด็จฯ ท่านโดยตรงนะครับ ส่วนกุศลใดๆที่เกิดขึ้น  เป็นส่วนของสมเด็จฯ องค์ผู้ทรงพระนิพนธ์ครับ ขอขอบพระคุณ  ท่าน จำปูน  ที่คิดถึงกันนะครับ จากคุณ : พนักงานหยิบหนังสือ ประจำห้อง (กัมม์) - [ 6 มี.ค. 49 18:29:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ๑. อธิบายกำเนิดการเล่นถั่วโปและหวย          การเล่นถั่วโป และหวย  เป็นของที่จีนคิดเล่นขึ้นในเมืองจีนก่อน  แล้วพวกจีนที่ไปอยู่ต่างด้าวพาไปเล่น  จึงได้แพร่หลายต่อไปในประเทศอื่นๆ  ข้าพเจ้าได้วานพระเจนจีนอักษร(สุดใจ  ตัณฑากาศ) ศาสตราจารย์ภาษาจีนในราชบัณฑิตสภาให้ช่วยค้นหาเรื่องเหตุเดิมที่จะมีการเล่นนี้ขึ้นในเมืองจีน   ได้ความในหนังสือ ยี่ จับ สี่ ซื้อ อ๋าว หั่ง จือ  เป็นเรื่องพงศาวดารจีน ตอนราชวงศ์ตั้งฮั่น  ว่าเมื่อครั้งราชวงศ์ตั้งฮั่นเป็นใหญ่ในเมืองจีน  แผ่นดินพระเจ้าสูนฮ่องเต้ อันดับเป็นรัชกาลที่ ๗  เสวยราชย์เเต่ พ.ศ. ๖๖๙  จน พ.ศ. ๖๘๘ นั้น  ขุนนางจีนคนหนึ่งชื่อเลียงกี  คิดเล่นการพนันขึ้นอย่าง ๑  เดิมเรียกว่า อีจี๋ แปลว่ากระแปะคิด  วิธีเล่นใช้นับ ๔ เป็นเกณฑ์  คือ เอากระแปะหลายๆสิบกระแปะมากองเข้า  แล้วเอาภาชนะอันหนึ่งครอบกองกระแปะนั้นไว้  ให้คนทั้งหลายที่เล่นด้วยกันทายว่าจะเป็นเศษ ๑ หรือ ๒ หรือ ๓ หรือครบ ๔  เมื่อทายกันแล้วจึงเปิดภาชนะที่ครอบออกแล้วนับกระแปะ ปัดไปทีละ ๔ กระแปะๆ    ปัดไปจนกระแปะในกองนั้นเหลือเป็นเศษ ๑ หรือ ๒ หรือ ๓ หรือ ๔  ตรงกับที่ผู้ใดทายผู้นั้นถูก  ใครวางเงินแทงเท่าใดถ้าเจ้าถูก เจ้ามือก็ต้องใช้ให้  ใครแทงไม่ถูกเจ้ามือก็ริบเงินที่แทงเสีย          ต่อมาถึงสมัยล่ำปักเฉียว เวลาเมืองจีนแตกกันเป็นภาคเหนือกับภาคใต้  ต่างรัฐบาลกัน  ในระหว่าง พ.ศ. ๙๖๓  จนถึง พ.ศ. ๑๑๓๒  ในสมัยนั้นการเล่นที่เรียกว่า อีจี๋ (ทำนองจะเป็นเพราะเอาสิ่งอันใดกองแทนกระแปะให้สังเกตง่ายขึ้น) จึงเรียกแปลงชื่อว่า "ทัวหี่" แปลว่า เล่นแจง(๑)          ต่อมาเมื่อราชวงศ์ถังเป็นใหญ่  ในระวาง พ.ศ. ๑๑๖๑  จน พ.ศ. ๑๔๕๐  มีผู้แปลชื่อการเล่น "ทัวหี่"  มาเรียกว่า "ทัวจี่"  แปลว่าแจงกระแปะ (เพราะกลับเล่นด้วยกระแปะ  แต่ทุกวันนี้เรียกกันเป็นหลายอย่าง  เรียกกันว่า "กิมจี๋ทัว" แปลว่าแจงกระแปะทอง (เพราะเป็นกระแปะที่เล่นนั้นขัดปลั่งเหมือนกับทอง) ก็มี  เรียกว่า "ทัว" แปลว่าแจง เท่านั้น (เพราะใช่แจงด้วยเบี้ยหรือสิ่งอื่นอันมิใช่กระแปะ) ก็มี   เรื่องมูลเหตุการเล่นทัว  ที่เรามาเรียกกันว่า "ถั่ว" มีมาดังนี้  ที่ไทยเรียก "ถั่ว" เห็นจะเป็นแต่เพี้ยนมาจากคำว่า "ทัว" ภาษาจีน  หาใช่เพราะเอาถั่วมากำแทนกระแปะไม่          เรื่องเหตุเดิมที่จะเกิดการเล่นโป  ซึ่งจีนเรียกว่า "ป๊อ" นั้นยังค้นไม่พบอธิบาย  ได้ความแต่ว่าเป็นของคิดขึ้นที่อำเภอเจี๋ยวอาน ในมณฑลฮกเกี้ยน  และว่ามีขึ้นในสมัยตอนปลายราชวงศ์ใต้เหมง  หรือเมื่อต้นราชวงศ์ใต้เชงเป็นใหญ่ในเมืองจีน  ประมาณราว พ.ศ. ๒๑๐๐  เพราะฉะนั้นโปเป็นของมีขึ้นที่หลังถั่วช้านาน โปมาเล่นในเมืองประเทศสยามนี้มี ๒ อย่าง  ไทยเราเรียกว่า "กำโป" เพราะกำเหมือนถั่ว   ผิดกันแต่วิธีแทง อย่าง ๑  เรียกว่า "โปปั่น"  ใช้ครอบทองเหลืองมีลิ้นรูปเหมือนลูกบาตรข้างใน  ปั่นครอบไปจนได้เหลี่ยมแล้วเปิดฝา  ซีกขาวที่ลิ้นอยู่ตรงแต้มไหนถือว่าออกแต้มนั้น นี้อย่าง ๑  สันนิษฐานว่าที่จีนเรียก "ป๊อ"  เห็นจะได้แก่ โปปั่นอย่างเดียว โปกำจะเป็นขอคิดเอาวิธีเล่นถั่ว กับเล่นโป  ประสมกันปรุงขึ้นต่อภายหลัง  ได้ความในเรื่องมูลเหตุที่จะเกิดการเล่นโปแต่เท่านี้          ส่วนเหตุเดิมที่จะเกิดหวยนั้น  ได้ความในหนังสือชื่อ ยังว่า    หวยเป็นของเพิ่งคิดขึ้นในแผ่นดินพระเจ้าเตากวาง รัชกาลที่ ๖  ในราชวงศ์ใต้เชง  เสวยราชย์แต่ปีมะเส็ง พ.ศ. ๒๓๖๔  จนปีจอ พ.ศ. ๒๓๙๔ (ตรงกับรัชกาลที่ ๒ ต่อรัชกาลที่ ๓ กรุงรัตนโกสินทร์นี้)  ว่ามีผู้คิดเล่นที่อำเภอว่างง่าม ในมณฑลเจ๊เกี๋ยงก่อน  จีนเรียก "ฮวยหวย"  ลักษณะการเล่นนั้นทำป้ายเล็ก ๓๔ ป้าย  เขียนชื่อคนโบราณลงป้ายละชื่อ  ชื่อคนโบราณเหล่านั้นคือชื่อว่า "สามหวย" "ง่วยโป" เป็นต้น  ล้วนเป็นคนมีชื่อเสียงครั้งราชวงศ์ซ้องทั้งสิ้น  กระบวนเล่นนั้น  เจ้ามือเลือกป้ายอัน ๑ ใส่ลงในกระบอกไม้ปิดปากกระบอกเสีย  แล้วเอาแขวนไว้กับหลังคาโรง  ให้คนทายว่าจะเป็นชื่อคนไหนใน ๓๔ ชื่อนั้น  ถ้าทายถูก เจ้ามือก็ใช้ ๓๐ ต่อ  ถ้าทายผิดก็ริบเอาเดิมพันเสีย  เรื่องมูลเหตุที่หวยเกิดขึ้นในเมืองจีน  สืบได้ความดังแสดงมานี้ .................................................................................................................................................... คำว่า ถัว เช่น ถัวเฉลี่ย  เป็นภาษาจีนนี่เอง  และยังเป็นคำเดียวกับ "ถั่ว" ในคำว่า "ถั่วโป กำถั่ว"  อีกด้วย แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 09:29:14 จากคุณ : กัมม์ - [ 6 มี.ค. 49 19:22:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณครับ ขอเซฟไว้ก่อน ถ้ามีข้อสงสัยอะไร จะมารบกวนถามนะครับ จากคุณ : RealWorld - [ 6 มี.ค. 49 21:30:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีครับ  คุณ  RealWorld ยินดีต้อนรับครับ  รอแป๊บนะครับ  ตอน ๒ กำลัง ปั่นอยู่ครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 7 มี.ค. 49 18:23:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ๒. ตำนานการตั้งอากรบ่อนเบี้ยในประเทศสยาม          การเล่นถั่วและโปจะเข้ามาถึงประเทศสยามเมื่อใด ไม่มีหลักฐานที่จะทราบได้แน่ (ทราบได้แต่หวยซึ่งจะกล่าวอธิบายต่อไปข้างหน้า)  ถึงกระนั้นก็มีเค้าเงื่อนพอจะสันนิษฐานได้อยู่บ้าง ด้วยปรากฏในเรื่องมูลเหตุว่าการเล่นถั่วเกิดขึ้นในเมืองจีนกว่า ๑๗๐๐ ปีมาแล้ว  ส่วนโปนั้นเพิ่งเกิดขึ้นได้ราว ๓๕๐ ปี  อาศัยเหตุที่จีนไปมาค้าขายกับประเทศสยามตั้งแต่ดึกดำบรรพ์  ถ้าประมาณว่าพวกจีนได้พาการเล่นถั่วมาถึงประเทศนี้  ตั้งแต่ราชวงศ์พระร่วงครองกรุงสุโขทัย  และประมาณว่าจีนได้พาเข้ามาเล่นเมื่อในรัชกาลพระเจ้าปราสาททอง  หรือสมเด็จพระนารายณ์ครองกรุงศรีอยุธยา  ก็เห็นจะไม่คลาดเคลื่อนห่างไกล            และสันนิษฐานได้ต่อไปว่า  เดิมเห็นจะไม่มีอากรเพราะคงเล่นกันแต่ในพวกจีน ซึ่งตั้งบ้านเรือนอยู่รวมกันเป็นแห่งๆ แต่นานมาไทยไปมาค้าขายในบ้านจีนไปเล่นถั่วโปเป็น  บางทีอาจเกิดมีเหตุวิวาทบาดทะเลาะทำร้ายกันและกันด้วยเรื่องเล่นเบี้ยด้วย รัฐบาลในสมัยนั้นเห็นว่าจะปล่อยให้เล่นถั่วโปกันตามใจชอบดังแต่ก่อนไม่ได้ จึงได้คิดจัดการควบคุม                   โดยให้เล่นได้แต่ในบ่อนอันมีจำนวนจำกัด  และอนุญาตให้แต่จีนบางคน ซึ่งเห็นว่าเป็นคนซื่อตรงและมีหลักฐานมั่นคง  เป็นนายบ่อนผู้รับผิดชอบต่อรัฐบาน  ให้นายบ่อนมีอำนาจที่จะ "ต๋ง" (คือชักส่วนลด)  จากเดิมพันที่เล่นกันนั้นเป็นผลประโยชน์  และใช้จ่ายในการรักษาบ่อน  ครั้นมีนายบ่อนขึ้นเช่นนั้น  เมื่อประมาณว่านายบ่อนได้กำไรมาก ก็เป็นธรรมดาที่มีผู้ปรารถนาแย่งกันเป็นนายบ่อนมากด้วยกัน  ก็เกิดการร้องขอเป็นนายบ่อน โดยยอมแบ่งกำไรให้เป็นเงินหลวงสำหรับใช้ราชการ  จึงเกิดอากรบ่อนเบี้ยขึ้นด้วยประการฉะนี้  คือว่า ตั้งผู้ซึ่งยอมให้เงินแก่รัฐบาลมากกว่าเพื่อนเป็นนายบ่อน แต่เดิมนายบ่อนคนหนึ่งก็เห็นจะรับผูกอากรแต่ในหมู่บ้านจีนแห่งหนึ่ง  และบางทีจะมีจำกัดด้วยว่าให้เล่นได้แต่จีน (เหมือนเช่นเมื่อแรกตั้งภาษีฝิ่น  ยอมให้สูบฝิ่นแต่จีนฉะนั้น)  ครั้นนานมามีผู้ขอผูกอากรมากรายหลายแห่งขึ้น  และความปรากฏว่าห้ามไทยไว้ไม่อยู่  จึงเปลี่ยนให้ผูกอากรบ่อนเบี้ยเป็นเมืองๆ และยอมให้ไทยเข้าเล่นเบี้ยในบ่อนได้ไม่ห้ามปราม          อากรบ่อนเบี้ยมีมาแต่ครั้งกรุงศรีอยุธยา  แต่จะมีขึ้นในรัชกาลไหนทราบไม่ได้แน่  ได้ตรวจดูในจดหมายเหตุฝรั่งแต่งครั้งแผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์  เช่นหนังสือมองสิเออร์ เดอลาลุแบ ราชทูตฝรั่งเศสแต่งเป็นต้น  ก็หาปรากฏว่ามีอากรบ่อนเบี้ยไม่            มาพบหลักฐานว่ามีอากรบ่อนเบี้ยต่อเมื่อในรัชกาลพระเจ้าบรมโกศ  ด้วยกล่าวไว้ในบานแพนกกฏหมาย พระราชกำหนดเก่าบทที่ ๔๒ ตั้งเมื่อ ณ วันพุธ เดือน ๑๐ ขึ้น ๑๑ ค่ำปีชวด จุลศักราช ๑๑๑๘ (ตรงกับพ.ศ. ๒๒๙๙  ก่อนพระเจ้าบรมโกศสวรรคต ๒ ปี)  ความในพระราชกำหนดนั้นว่า  ขุนทิพกับหมื่นรุดอักษรยื่นเรื่องราวให้กราบทูลตั้งบ่อนเบี้ยขึ้นในแขวงเมืองราชบุรี เมืองสมุทรสงคราม เมืองสมุทรปราการ  รับจะประมูลเงินหลวงขึ้นเสมอปีละ ๓๗๑ ชั่ง (๒๙,๖๘๐ บาท)  ทรงพระราชดำริว่าหัวเมืองทั้งสามนั้น  เป็นที่ใกล้สวนบางช้าง  อันเงินอากรสวนขึ้นพระคลังอยู่เป็นอันมาก  และได้มีกฏหมายสั่งห้ามอยู่แต่ก่อนว่า มิให้ตั้งบ่อนเบี้ยในหัวเมืองเหล่านี้  ซึ่งผู้มีชื่อมายื่นเรื่องราวให้กราบบังคมทูลดังนี้ผิดธรรมเนียม  และจะกระทำให้ไพร่ฟ้า อาณาราษฎร  ทั้งปวงได้รับความเดือดร้อนขัดสนต่อไป  จึงมีพระราชโองการสั่งแก่ออกญารัตนาธิเบศร ผู้ว่าราชการที่สมุหมณเฑียรบาล  ให้เอาตัวผู้กราบบังคมทูลของประมูล  ลงพระราชอาญาฯ และต่อไปเมื่อหน้าถ้ามีผู้มาร้องขอประมูลพระราชทรัพย์ด้วยการอย่างใด  ให้(เจ้าพนักงาน)พิเคราะห์ดูแต่ที่ชอบที่ควร  แล้วจึงเอาความขึ้นกราบบังคมทูล  และห้ามมิให้ไปเดินเหินเจ้านายและข้าราชการฝ่ายหน้าฝ่ายใน (อันมิใช่เจ้าหน้าที่) ให้กราบบังคมทูลเป็นอันขาด จากคุณ : กัมม์ - [ 7 มี.ค. 49 19:12:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณครับ พอดี (กำลังจะ) สนใจเกี่ยวกับเงินตราโบราณของไทยในดินแดนต่าง ๆ แถบนี้ เรื่องนี้ก็ถือเป็นเรื่องใกล้เคียงหรือแนวเดียวกัน ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ ก็อยากจะมาถามเรื่องเงินตราอีกน่ะครับ จากคุณ : RealWorld - [ 7 มี.ค. 49 19:20:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เนื้อความตามพระราชกำหนดที่กล่าวมานี้  พอเคราะห์ดูมีเค้าเงื่อนที่จะสันนิษฐานเรื่องตำนานอากรบ่อนเบี้ย  คือ          ข้อ ๑  ที่ปรากฏใรกระแสพระราชดำริว่า  ได้มีกฎห้ามมิให้ไปตั้งบ่อนเบี้ยในหัวเมืองที่ใกล้สวนใหญ่  อันเป็นที่ที่ได้เงินหลวงอยู่ปีละมากๆเช่นนี้  ส่อให้เห็นว่าเมื่อรัฐบาลจะตั้งอากรบ่อนเบี้ยขึ้นนั้น  ได้มีความคิดจะยอมให้เล่นเบี้ยแต่ในที่บางแห่ง  อีกประการหนึ่ง  ที่ว่าให้ไปตั้งบ่อนเบี้ยขึ้นจะทำให้ไพร่ฟ้าราษฎรเดือดร้อนขัดสนฉะนี้  ส่อให้เห็นว่าไม่ปรารถนาจะให้ไทยเล่น          ข้อ ๒ ที่ปรากฏว่าผู้ถวายเรื่องราวขอ "ประมูลเงินขึ้นเสมอปีละ ๓๗๑ ชั่ง" ดังนี้  หมายความว่ารวมทั้งจำนวนเงินอากรเดิมอยู่ในนั้นด้วย  คือว่าจะรับทำทั้งอากรบ่อยเบี้ย ซึ่งมีอยู่ในกรุงศรีอยุธยาแล้ว  และขอขยายเขตตั้งบ่อนต่อออกไปตามหัวเมืองทั้ง ๓ นั้น  จึงยอมเพิ่มเงินหลวงขึ้นปีละ ๓๗๑ ชั่ง   ในข้อนนี้เป็นอันได้ความว่าเงินอากรบอนเบี้ยเวลานั้น  รวมทั้งสิ้นเห็นจะไม่เกินปีละ ๓๕๐ ชั่ง (๒๘,๐๐๐ บาท)          ข้อ ๓ ในคำประมูลมิได้ออกชื่อเมืองนครชัยศรี เมืองสาครบุรี และเมืองธนบุรี  ข้ามไปขอตั้งที่เมืองราชบุรี  เมืองสมุทรสงคราม และเมืองสมุทรปราการดังนี้  ส่อให้เห็นว่า  เมืองนครชัยศรี เมืองสาครบุรี และเมืองธนบุรี  เห็นจะมีบ่อนเบี้ยรวมอยู่ในอากรแต่ก่อนแล้ว  เพราะเป็นที่มีจีนตั้งอยู่มากทั้ง ๓ เมือง  โดยนัยนี้สันนิษฐานว่าเมื่อปีชวด พ.ศ. ๒๒๙๙ ปีที่ตั้งพระราชกำหนดอันกล่าวมานั้น  บ่อนเบี้ยเห็จจะมีแต่ที่ในจังหวัดพระนครศรีอยุธยากับหัวเมืองใกล้เคียงอีกบางเมือง  คือ เมืองนนทบุรี ๑  เมืองธนบุรี ๑ เมืองนครชัยศรี ๑ เมืองสาครบุรี ๑  บางทีจะมีเมืองฉะเชิงเทราด้วยอีกเมือง ๑  แต่ที่เมืองวิเศษชัยชาญกับเมืองลพบุรีนั้นสงสัยอยู่  และอากรบ่อนเบี้ยทั้งปวงรวมอยู่ในนายอากรคนเดียว           ข้อ ๔  ที่เงินอากรบ่อนเบี้ยทั้งสิ้นไม่ถึงปีละ ๓๐,๐๐๐ บาท  ข้อนี้ส่อให้เห็นว่า  คงจะตั้งบ่อนแต่ตามหมู่บ้านจีน  บางทีจะเพิ่งเกิดอากรบ่อนเบี้ยขึ้นเมื่อในรัชกาลพระเจ้าบรมโกศนั้นเองก็เป็นได้  ด้วยเมื่อปีที่ตั้งพระราชกำหนดซึ่งกล่าวมานั้น  พระเจ้าบรมโกศเสวยราชย์มาได้ ๒๕ ปี  ดูบ่อนเบี้ยยังไม่แพร่หลาย  และเงินอากรก็ไม่เท่าใด  ถ้าอากรบ่อนเบี้ยได้ตั้งมาถึงสี่สิบห้าสิบปี  เห็นเงินอากรจะมากกว่านั้น แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 09:32:37 จากคุณ : กัมม์ - [ 9 มี.ค. 49 13:48:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้ายาวไปถึงวันหวยออกละก็ จะขูด จขกท หาเลขเด็ดซักหน่อยนะครับ จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 9 มี.ค. 49 14:16:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 .             เมื่อล่วงแผ่นดินพระเจ้าบรมโกศมาแล้วในระวางเวลา ๙ ปี  เมื่อก่อนจะเสียกรุงศรีอยุธยาแก่พม่า  อากรบ่อนเบี้ยจะเปลี่ยนแปลงอย่างไรบ้างหามีจดหมายเหตุปรากฏไม่  ถึงสมัยกรุงธนบุรีและกรุงรัตนโกสินทร์  ในชะนแรกมิใคร่มีเค้าเงื่อนที่จะทราบได้ว่า  การอากรบ่อนเบี้ยเป็นอย่างไร  สันนิษฐานว่าจะเป็นมาอย่างครั้งกรุงศรีอยุธยา  มีการเนื่องในอากรบ่อนเบี้ยอย่าง ๑  ซึ่งปรากฏเกิดขึ้นเมื่อครั้งรัชกาลที่ ๑  เดิมบ้านพววกจีนตั้งอยู่ตรงที่สร้างพระบรมมหาราชวังทุกวันนี้  ครั้นเมื่อย้ายพระนครมาสร้างฝั่งตะวันออก  จะสร้างพระบรมมหาราชวังจึงโปรดฯให้พวกจีนย้ายลงไปตั้งบ้านเรือนอยู่ที่ตำบลสำเพ็ง  ตั้งลบ่อนเบี้ยสำหรับบ้านจีนที่ริมแม่น้ำตรงหน้าวัดเกาะ  ครั้นเกิดมีถนนในหมู่บ้านจีน  จึงย้ายบ่อนเบี้ยไปตั้งริมถนนสำเพ็งเรียกว่า "กงสีล้ง"  บ่อนกงสีล้งนี้ได้เป็นหัวหน้าบ่อนทั้งบ่องต่อมา  จนจัดการลดบ่อนลงเมื่อในรัชกาลที่ ๕  ที่ว่าเป็นหัวหน้านั้นคือเป็นพนักงานให้สัญญาอาณัติแก่บ่อนเบี้ยทั้งปวง  เป็นต้นว่าถึงตรุษสงกรานต์อันเป็นเวลาที่ราษฎรจะเล่นถั่วโปกันได้ตามชอบใจ  นายบ่อนกงสีล้งเป็นผู้มีหน้าที่  ตีม้าล่อบอกเป็นสัญญาแก่ชาวพระนครว่า "เล่นเบี้ยได้ละ"  ครั้นเมื่อสิ้นตรุษสงกรานต์  นายบ่อนกงสีล้งก็มีหน้าที่ตีม้าล่อ  บอกประกาศให้เลิกเล่น ฉะนี้เป็นตัวอย่าง แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 09:33:45 แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 49 15:14:06 จากคุณ : กัมม์ - [ 9 มี.ค. 49 15:13:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ได้ครับ  กำลังจะเปิดสำนักตั้งตัวเป็นเจ้าพ่อ อยู่เหมือนกัน เป็นโรคขาดกำลังใจนะครับ เงียบๆอย่างนี้.....เหนื่อยนิ้ว....... ท่าน แวะเข้ามาอย่างนี้  จบแน่ครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 9 มี.ค. 49 15:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 .           เมื่อในรัชกาลที่ ๑  ติดทำสงคราม  ไม่มีโอกาสที่จะจัดการทำนุบำรุงผลประโยชน์แผ่นดิน  ถึงรัชกาลที่ ๒  ปรากฏว่าเงินรายได้สำหรับจ่ายใช้ราชการตกต่ำไปมาก  จึงเริ่มจัดภาษีอากรเพื่อบำรุงผลประโยชน?แผ่นดิน  การที่จัดในชั้นนั้น  จะจัดอย่างไรบ้างยังไม่ทราบ แต่มีปรากฏในหนังสือของครอเฟิดทูตอังกฤษมาแต่อินเดีย ในรัชกาลที่ ๒ แต่งไว้  ว่าเงินอากรบ่อนเบี้ยในเวลานั้นได้ปีละ ๒๖๐,๐๐๐ บาท  มากกว่าเมื่อครั้งรัชกาลพระเจ้าบรมโกศ ซึ่งกล่าวมาแล้วเกือบ ๑๐ เท่า (ทั้งมีเหตุเสียบ้านเมือง  แชละต้องรบพุ่งมาช้านานในระหว่างเวลา ๖๘ ปี)  จึงเห็นว่าเมื่อในรัชกาลที่ ๒ คงจัดการแก้ไขอากรบ่อนเบี้ยด้วยเป็นสำคัญอย่าง ๑  ประเพณีที่ยอมให้ตั้งบ่อนเบี้ยตามหัวเมืองทั่วไปไม่จำกัด  และที่แยกอากรบ่อนเบี้ยตามหัวเมืองออกผูกเป็นเมืองๆ ก็ดี  แลละที่แยกอากรบ่อนเบี้ยในกรุงเทพฯออกผูกเป็นแขวงๆไม่รวมในนายอากรคนเดียวก็ดี  เห็นจะจัดขึ้นเมื่อรัชกาลที่ ๒  เงินอากรบ่อนจึงเพิ่มพูนขึ้นมากถึงเพียงนั้น             ถึงรัชกาลที่ ๓ จัดการและตั้งวิธีภาษีอากรต่างๆ  ต่อมาประจวบเวลาบ้านเมืองเจริญสุขสมบูรณ์ยิ่งขึ้น  เงินอากรก็มากขึ้นเป็นอันดับจนถึงปีละ ๔๐๐,๐๐๐ บาท   ครั้นถึงรัชกาลที่ ๔  เมื่อทำหนังสือสัญญาเปิดการค้าขายกับฝรั่งต่างประเทศต้องเลิกภาษีผูกขาด (MONOPOLY) หลายอย่างเงินผลประโยชน์แผ่นดินตกต่ำไปในตอนแรก  จึงตั้งภาษีภายในขึ้นทดแทนหลายอย่าง  และอย่างหนึ่งนั้นตั้งอากรพนันเพิ่มขึ้นในอากรบ่อนเบี้ย  บัญญัติว่า  ถ้าใครจะเล่นพนันเอาทรัพย์สินกัน ในการเล่นเหล่านี้คือ ไพ่จีน ๑  ไพ่ไทย ๑  ไพ่แปดเก้า ๑  ไพ่ช้างงา ๑  ต่อแต้ม ๑  พุ่งเรือ ๑  หมากรุก ๑  สะแก ๑  ดวด ๑  วิ่งวัวคน ๑  วิ่งวัวระแทะ ๑  วิ่งม้าหรือวัวควาย ๑  แข่งเรือ ๑  ชนไก่ ๑  ชนนก ๑  ต้องเสียค่าอนุญาตแก่นายอากรบ่อนเบี้ยในแขวงที่จะเล่นนั้นก่อนจึงจะเล่นได้  เงินอากรการพนันนั้นบวกขึ้นในอากรบ่อนเบี้ยเมื่อในรัชกาลที่ ๔  เงินอากรบ่อนเบี้ยก็มากขึ้น  ได้ถึงราวปีละ ๕๐๐,๐๐๐ บาท(๑) .................................................................................................................................................... (๑)  ตามประมาณของสังฆราชปัลคัว  มีในหนังสือเซอยอนเบาริ่ง แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 09:34:59 จากคุณ : กัมม์ - [ 9 มี.ค. 49 15:52:40 ]

ความคิดเห็นที่ 12 .             ลักษณะการอากรบ่อนเบี้ยในชั้นกรุงรัตนโกสินทร์ เมื่อก่อนเริ่มเลิกบ่อนเบี้ยในรัชกาลที่ ๕  นั้นว่าตามโครงการณ์เป็นดังกล่าวต่อไปนี้คือ            ข้อ ๑  เมื่อก่อนสิ้นปี  ใครประสงค์จะรับทำอากรบ่อนเบี้ยในปีหน้า ที่หัวเมืองไหนหรือที่แขวงไหนในจังหวัดกรุงเทพฯ  ก็ทำเรื่องราวยื่นต่อกรมพระคลังมหาสมบัติ  บอกจำนวนเงินอากรที่จะยอมให้แก่รัฐบาล  ใครยอมให้เงินมากกว่าเพื่อนก็ได้เป็นนายอากร           ข้อ ๒  ผู้ที่ได้เป็นนายอากรได้รับประทานตราตั้งเป็นที่ขุนพิพัฒนสมบัติ (หรือชื่อมีสร้อยอย่างอื่น  แต่ขึ้นต้นชื่อด้วยคำว่าพัฒนทั้งนั้น  เป็นเหตุให้คนทั้งหลายเรียกนายอากรบ่อนเบี้ยว่า "ขุนพัฒน์" ทุกคน)  แต่เมื่อออกจากตำแหน่งก็ต้องออกจากที่ขุนพัฒน์ด้วย  อันเหตุที่ตั้งนายอากรเป็นหมื่นเป็นขุนนั้น  เพราะตามกฎหมายลักษณะพิจารณาความโรงศาลแต่ก่อน  ผู้ใดจะแต่งทนายว่าความแทยตัวที่ในโรงศาลไม่ได้  เว้นแต่ข้าราชการที่ถือศักดินาตั้งแต่ ๔๐๐ ไร่ขึ้นไป คือว่าผู้ที่มีตำแหน่งหน้าที่ราชการอยู่เป็นนิจ  ถ้าต้องไปว่าความเองจะเสียราชการ  จึงยอมให้แต่งทนายได้  ก็ผู้ที่จะเป็นอากร (ไม่เลือกว่าอากรใดๆ) ย่อมมีเหตุแก่งแย่งถึงเป็นถ้อยความกับราษฎรเนืองๆ  เพื่อจะมิให้เสียหายในการอากรรัฐบาล  จึงตั้งนายอากรเป็นหมื่นเป็นขุนถือศักดินา  ๔๐๐  เวลาเป็นความจะได้แต่งทนายได้           ข้อ ๓  นายอากรจะตั้งบ่อนเบี้ยสักกี่แห่งในเขตท้องที่ของตนก็ตั้งได้  แต่ต้องลงทุนของตนเอง ทั้งในการปลูกสร้างบ่อนเบี้ย  และเสียคค่าใช้จ่ายในบ่อนนั้น  ข้อนี้ดูเหมือนจะหนักหน้าแทบเหลือกำลังนายอากร  ด้วยได้เป็นตำแหน่งเพียง ๑๒ เดือน  แต่ความที่จริงหาลำบากอย่างใดไม่  เพราะบ่อนเบี้ยย่อมเป็นที่ประชุมชน  เจ้าของที่ดินชอบให้ตั้งโรงบ่อนในที่ของตน  ยอมลงทุนปลูกสร้างโรงบ่อนให้เช่าแม้โดยราคาถูก  เพราะยังได้ผลประโยชน์จากค่าเช่าที่ ซึ่งผู้อื่นมาตั้งร้านขายของกินและของอื่นๆในบริเวณโรงบ่อนอีก  ใครได้เป็นนายอากรบ่อนเบี้ยในท้องที่ไหนก็วางใจได้ว่าคงได้ตั้งบ่อนในท้องที่นั้นเสมอ  และได้พวกพนักงานที่รับจ้างทำการในบ่อนด้วยเสมอไป  ยิ่งวอากรบ่อนเบี้ยตามหัวเมืองซึ่งนายอากรรับผูกรวมไปเป็นเมืองๆนั้น  นายอากรไปขายสิทธิแยกเป็นตำบลๆ  ด้วยมีคนคอยรับซื้ออยู่ในท้องที่แทบทุกแห่ง          ข้อ ๔  การพนันที่อนุญาตให้เล่นในบ่อนเบี้ยนั้นมี ๓ อย่าง  ได้ยินว่าแต่เดิมให้เล่นถั่วอย่าง ๑  กำตัด(๑)อย่าง ๑  และไพ่งา(คือต่อแต้ม)อย่าง ๑  ต่อมายอมให้เปลี่ยนกำตัดกับไพ่งา มาเล่นโปปั่นกับโปกำแทน  การเล่นที่ในบ่อนเบี้ยชั้นหลังจึงมีโปปั่นซึ่งจีนชอบเล่นอย่าง ๑  ถั่วซึ่งไทยชอบเล่นอย่าง ๑  โปกำสำหรับคนมีทุนน้อยเล่นอย่าง ๑  รวมเป็น ๓ อย่างตามเดิม  วิธีที่ให้ไทยและจีนเล่นเบี้ยนั้นผิดกัน  เรียกที่ในท้องตราตั้งนายอากรว่า "บ่อยเบี้ยไทย" อย่าง ๑  "บ่อนเบี้ยจีน" อย่าง ๑  วิธีให้ไทยเล่นนั้น  นายอากร(คือนายบ่อน)เป็นเจ้ามือ  คนเล่นเป็นคนแทง  แต่วิธีจะให้จีนเล่นนั้น (เข้าใจว่าเหมือนอย่างเช่นเล่นกันในเมืองจีน) คนเล่นที่มีทุนมากผลัดกันเป็นเจ้ามือ  แต่ต่อมาในชั้นหลัง  เล่นอย่างนายอากรเป็นเจ้ามืออย่างเดียว           ข้อ ๕  รัฐบาลให้นายอากรมีอำนาจบางอย่าง  คือจับผู้ประพฤติเกะกะในบริเวณโรงบ่อน กักขังไว้ได้เมื่อก่อนส่งตัวต่อเจ้าพนักงานอย่าง ๑  ตรวจจับผู้ลักลอบเล่นเบี้ยและการพนันในเขตอากรของตน  เอาตัวกักขังไว้ได้เมื่อก่อนส่งตัวเจ้าพนักงานอย่าง ๑  ฟ้องร้องเอาสินไหมจากผู้ล่วงละเมิดอากรบ่อนเบี้ยในเขตของตนอย่าง ๑  เรื่องตำนานอากรบ่อนเบี้ยที่ตั้งขึ้นและแก้ไขขยายการโดยลำดับมาตอนก่อนรัชกาลที่ ๕  สอบสวนทราบความดังแสดงมา .................................................................................................................................................... (๑) เล่นด้วยกระบวนนับจำนวนคล้ายกับถั่ว  สันนิษฐานว่าจะเป็นถั่วอย่างโบราณ  ไทยจำเอามาเล่นกันเมื่อก่อนตั้งอากรบ่อนเบี้ย จากคุณ : กัมม์ - [ 9 มี.ค. 49 16:26:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาลงชื่อ หยอดน้ำมันนิ้ว จากคุณ : RealWorld - [ 9 มี.ค. 49 17:45:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แวะมาอ่านเหมือนกันค่ะ  อย่าเพิ่งเมื่อยนิ้วจนเลิกพิมพ์ไปเสียก่อนนะคะ จากคุณ : little kitty - [ 10 มี.ค. 49 12:19:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 นิ้วไหนร้าย ก็ให้ตัดทิ้ง นิ้วไหนเมื่อย ก็ให้นวดนิ้วนั้นนะจ๊ะ เฮ้อพิมพ์ไม่กี่คำยังเมื่อยนิ้วเลยเนอะ นิ้วจ๋าถ้าเมื่อยนิ้ว              หยุดพัก นิ้วเหนื่อยหนักอาจหัก       หดสั้น นิ้วออกกำลังยัก              ยุบยืด นิ้วจรดกดแป้นปั้น            สืบสร้างตำนานเสนอ   แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 49 14:56:11 จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 10 มี.ค. 49 13:12:48 ]

ความคิดเห็นที่ 16 "แหม..พ่อดำเกิง  พ่อยอดขมองอิ่ม  พออิชั้นออเซาะเข้าหน่อย  พ่อก็ว่า" พอดีออฟฟิศเปิดละครวิทยุ  แล้วก็นั่งหัวเราะกัน ขอยืมมาใช้กับ "พ่อดำเกิงของอิชั้น" หน่อยนะครับ สวัสดีครับ  little  kitty นึกว่าจะไม่เข้ามาเสียแล้ว  กำลังคิดถึงอยู่เชียว ว่าแต่  ไม่ได้ไปทางไหนหรือครับ  พักผ่อนบ้างก็ดีนะครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 10 มี.ค. 49 15:41:51 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ๓.  ตำนานเรื่องตั้งอากรหวยในประเทศสยาม          วิธีเล่นหวยเกิดขึ้นในเมืองจีนดังกล่าวมาแล้วข้างต้น  เกิดขึ้นแล้วไม่ช้าก็เข้ามาถึงเมืองไทยเมื่อรัชกาลที่ ๓  เรื่องมูลเหตุที่จะเกิดการเล่นหวยในประเทศนี้  มีในพระราชนิพนธ์ของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ทรงแสดงไว้ดังนี้ว่า "เมื่อครั้งแผ่นดินพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว  เมื่อปีเถาะ (พ.ศ. ๒๓๗๔) น้ำมาก  เมื่อปีมะโรง (พ.ศ. ๒๓๗๕) น้ำน้อยข้าวแพงถึงต้องซื้อข้าวต่างประเทศมาจ่ายขาย  คนก็ไม่มีเงินจะซื้อข้าวกิน  ต้องมารับจ้างทำงานคิดเอาข้าวเป็นค่าจ้าง  เจ้าภาษีนายอากรก็ไม่มีเงินจะส่งต้องเอาสินค้าใช้ค่าเงินหลวง  ที่สุดจนจีนผูกเบี้ยก็ไม่มีเงินจะให้  ต้องเข้ารับทำงานในกรุงฯ  จึงทรงพระราชดำริลงไปว่า เงินตราบัว เงินตราครุฑ เงินตราปราสาท(๑)ได้ทำใช้ออกไปก็มาก  หายไปเสียหมด  ทรงสงสัยว่าคนจะเอาเงินไปซื้อฝิ่นมาเก็บไว้ขายในนี้  จึงโปรดฯให้จับฝิ่นเผาฝิ่นเสียเป็นอันมาก  ตัวเงินก็ไม่มีขึ้นมา  และจีนหงพระศรีไชยบาน(๒)  จึงกราบทูลว่าเงินนั้นตกไปอยู่ที่ราษฎรเก็บฝังดินไว้มากไม่เอาออกใช้  ถ้าอย่างนี้ที่เมืองจีนตั้งหวยขึ้นจึงมีเงินมา  จึงโปรดฯให้จีนหงตั้งหวยขึ้นเป็นอากรอีกอย่าง ๑  และมาในจดหมายเหตุ(๓)ฉบับ ๑  ว่าเจ๊สัวหง  แรกออกหวยเมื่อเดือนยี่ ปีมะแม  ก็ต้องด้วยกระแสพระราชนิพนธ์  จึงยุติได้เป็นแน่ว่า  การเล่นหวยแรกมีขึ้นในเมืองไทยในรัชกาลที่ ๓  เมื่อปีมะแม พ.ศ. ๒๓๗๘          เรื่องตำนานของการอากรหวย  ตามที่เล่ากันมาว่า  เมื่อแรกเจ๊สัวหงทำอากรนั้น  ตั้งโรงหวยที่ในกำแพงเมืองใกล้สะพานหัน  แล้วเลื่อนมาอยู่ที่หน้าวังบูรพาภิรมย์เดี๋ยวนี้          เดิมเจ๊สัวหงออกหวยแต่เวลาเช้าวันละครั้ง  ต่อมาไม่ช้าพระศรีวิโรจน์ดิศ  เห็นเจ๊สัวหงมีกำไรมากจึงกราบบังคมทูลขอตั้งหวยขึ้นอีกโรง ๑  โรงหวยของพระศรีวิโรจน์ดิศอยู่ทางบางลำภู  ออกหวยเวลาค่ำวันละครั้ง  เพื่อมิให้พ้องเวลากับหวยโรงเจ๊สัวหง  หวยจึงมีเป็น ๒ โรง  เรียกกันว่าโรงเช้าโรง ๑  โรงค่ำโรง ๑             ต่อมาหวยโรงพระศรีวิโรจน์ทำการไม่เรียบร้อย  ที่สุดอากรหวยจึงไปรวมอยู่อยู่ที่โรงเจ๊สัวหงแห่งเดียว  เลยเป็นเหตุให้ออกหวยได้ ๒ เวลา  แต่คงเรียกตามมูลเหตุเดิมว่า หวยโรงเช้าเวลา ๑  หวยโรงค่ำเวลา ๑  มาจนกระทั่งเลิกอากรหวย  เงินอากรหวยนั้นได้ยินว่าเมื่อแรกตั้งอากรหวยในรัชกาลที่ ๓  เงินอากรราวปีละ ๒๐,๐๐๐ บาท  เจ๊สัวหงจะได้ทำอยู่กี่ปี  และผู้ใดจะได้ทำต่อมาหาทราบไม่  ปรากฏแต่ว่า ต่อมาจัดให้ว่าประมูลกันคราวละปีเหมือนอากรบ่อยเบี้ย  เมื่อการออกหวยมีการประมูลกันเป็นอากร  เงินหลวงก็เพิ่มทวีขึ้นโดยลำดับ           อนึ่งในรัชกาลที่ ๔  มีผู้ขอผูกอากรหวยออกไปตั้งที่เมืองเพชรบุรีอีกแห่ง ๑  ที่พระนครศรีอยุธยาอีกแห่ง ๑  แต่เล่นอยู่ได้ไม่ช้า  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จไปประพาส  ทรงสังเกตเห็นราษฎรพากันยากจนลงไป  จึงโปรดฯให้เลิกหวยที่เมืองเพชรบุรี และที่พระนครศรีอยุธยาเสีย  แต่นั้นรัฐบาลก็มิได้ยอมอนุญาตให้เล่นหวยในหัวเมืองอีก  หวยจึงมีแต่ในกรุงเทพฯแห่งเดียว .................................................................................................................................................... (๑)  คือเงินพดด้วงที่ทำเมื่อในรัชกาลที่ ๑ รัชกาลที่ ๒ และรัชกาลที่ ๓ (๒)  ตำแหน่งเป็นนายอากรสุรา  เรียกกันว่า เจ๊สัวหง (๓)  นายกล่ำ กล่าวไว้ในกลอนเพลงยาวกำเนิดหวย แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 09:38:13 จากคุณ : กัมม์ - [ 10 มี.ค. 49 16:28:42 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จบเรื่องตำนานอากรบ่อนเบี้ย และหวย  แล้วครับ ตอนต่อไปเป็น  ตำนานเงินตรา  ครับ ตอนนี้ยังมีอากร  ที่เรียกว่า  อากรแสตมป์ ผมมานั่งนึกดูว่าเกิดจาก "อากร" อย่างไร มาได้อ่านเรื่อง ทรงจัดตั้งการปกครองเทศาภิบาล ทรงเล่าว่าในสมัยก่อนนั้น  เจ้าเมืองกรมการ  ไม่มีเงินเดือน จะได้ผลประโยชน์จาก  ค่าธรรมเนียมหนังสือที่ราษฎรยื่นเรื่องราวต่างๆ ก็ตรงกับอากรแสตมป์ที่จะต้องปิดบนหนังสือต่างๆ เช่น สัญญา เป็นต้น ก็ตกลงกับตัวเองว่า  อากรแสตมป์  คงสืบมาจากเรื่องนี้เป็นแน่ หากท่านใดเห็นว่าผิดพลาด  โปรดเมตตาชี้แนะด้วย  จะเป็นพระคุณยิ่ง แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 49 18:03:20 แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 49 16:38:13 จากคุณ : กัมม์ - [ 10 มี.ค. 49 16:31:40 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ๔.  ตำนานเงินตรา           เมื่อรัชกาลที่ ๔ กรุงรัตนโกสินทร์ได้มีการเปลี่ยนแบบอย่างเงินตราที่ให้ในประเทศสยามนี้  นับว่าเป็นการสำคัญในพงศาวดารเรื่องหนึ่ง  จึงได้ตรวจเก็บเนื้อความเรื่องเปลี่ยนเงินตราในครั้งนั้น  อันมีปรากฏอยู่ในหนังสือต่างๆ คือ ประกาศเป็นต้น  มาเรียบเรียงอธิบายให้ผู้อ่านรู้เรื่องและเหตุการณ์ที่มีมา          ในประเทศสยามนี้ใช้เงินกับเบี้ย(หอย) เป็นเครื่องแลกมนการซื้อขายมาแต่ก่อนสมัยกรุงสุโขทัย  เงินนั้นหาตัวโลหะมาแต่ต่างประเทศเอามาหล่อหลอมทำเป็นเงินตราในประเทศสยามนี้เอง  แต่ส่วนเบี้ยนั้นอาศัยพวกชาวต่างประเทศเที่ยวเสาะหาตามชายทะเล  แล้วพามาขายในประเทศนี้ รับซื้อไว้ใช้สอยเป็นเครื่องแลกในการซื้อขาย  ประเพณีเช่นนี้คงใช้มาจนตลอดสมัยกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานี  มีเหตุปรากฏให้ปูมครั้งหนึ่ง  เมื่อปีชวด พ.ศ. ๒๒๘๗  ในรัชกาลพระเจ้าบรมโกศ  ว่า "ใช้ประกับต่างเบี้ย" ดังนี้  เดิมไม่ทราบว่าประกับเป็นอย่างไร  จนพระยาโบราณราชธานินทร์(๑)ขุดตรวจที่ในพระราชวังหลวงที่กรุงศรีอยุธยา  พบดินเผาตีตราต่างๆขนาดเท่าเงินเหรียญ ๕๐ สตางค์ฝังไว้เป็นอันมาก  จึงเข้าใจว่านั่นเองเรียกว่าประกับ  คงจะเป็นด้วยขาดคราวต่างประเทศเอาเบี้ยเข้ามาขาย  จึงทำประกับขึ้นใช้แทนชั่วคราว  พอมีเบี้ยเข้ามาขายก็เลิก  จึงมิได้ใช้ประกับต่อมา          เงินตราครั้งกรุงศรีอยุธยาทำเป็นเงินพดด้วง (คือรูปสัณฐานกลม) ประทับตราเป็นสำคัญ ๒ ดวง  ดวงหนึ่งมักเป็นรูปจักร  คงจะหมายความว่ากรุงศรีอยุธยาอันเป็นที่สถิตย์ของสมเด็จพระรามาธิบดี  อีดดวงหนึ่ง มีใช้รูปแปลกๆกัน  เป็นสังข์บ้าง เป็นตรีบ้าง เป็นเครื่องหมายรัชกาล(แต่พิเคราะห์ดูเห็นดวงตราที่ต่างกันมีน้อยกว่าจำนวนพระเจ้าแผ่นดินที่ครองกรุงศรีอยุธยามากนัก  จึงสันนิษฐานอีกนัยหนึ่งว่าจะไม่เปลี่ยนตราทุกรัชกาล  ใช้ตราอย่างเดียวกันเรื่อยไปจนมีเหตุอย่างใดอย่างหนึ่ง  เช่นเกิดเงินปลอมมากขึ้นเป็นต้น  พระเจ้าแผ่นดินจึงมีพระราชดำรัสสั่งให้เปลี่ยนตราเสียครั้งหนึ่ง)  เงินตราครั้งกรุงศรีอยุธยามี ๔ ขนาด  คือ          ขนาดบาท ๑          ขนาดครึ่งบาท (เรียกว่า ๒ สลึง  อย่างนี้ชะรอยคนจะไม่ใคร่ชอบใช้จึงมีน้อย)          ขนาด ๑/๔ ของบาท  เรียกว่า ๑ สลึง          ขนาด ๑/๘ ของบาท  เรียกว่า ๑ เฟื้อง          รองลงมาถึงเบี้ย  มีอัตรา ๔๐๐๐ เบี้ย  เป็นราคาเฟื้อง ๑  แต่ว่าไม่เป็นราคตามกฏหมาย  สุดแต่มีเบี้ยเข้ามาขายในท้องตลาดมากหรือน้อย   ในเวลาเบี้ยในท้องตลาดมีมาก  ราคาเบี้ยตกถึง ๑๐๐๐ เบี้ยต่อเฟื้องก็มี  แต่ราษฎรซื้อขายเครื่องบริโภคกันในท้องตลาดมักใช้เบี้ยเป็นพื้น(๒)           ถึงสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ตอนก่อนรัชกาลที่ ๔  คงใช้เงินตราตามแบบอย่างครั้งกรุงศรีอยุธยา  เป็นแต่เปลี่ยนตราตามรัชกาล  รัชกาลที่ ๑ ใช้ตราบัวอุณาโลม  รัชกาลที่ ๒ ใช้ตราครุฑ  รัชกาลที่ ๓ ใช้ตรทาปราสาท  รัชกาลที่ ๔ ใช้ตรามงกุฎ  ส่วนตราอีกดวง ๑ ซึ่งบอกนามประเทศคงใช้ตราจักรเหมือนกันทั้ง ๔ รัชกาล            เป็นเช่นนั้นมาจนในรัชกาลที่ ๔ ตั้งต้นทำหนังสือสัญญาทางพระราชไมตรี  เปิดการค้าขายกับฝรั่งต่างประเทศ  เมื่อ พ.ศ. ๒๓๙๘  การค้าขายในกรุงเทพฯเจริญรวดเร็วเกินคาดหมาย  เช่นแต่ก่อนมามีเรือกำปั่นฝรั่งเข้ามาค้าขายในกรุงเทพฯเพียงราวปีละ ๑๒ ลำ  ตั้งแต่ทำหนังสือสัญญาแล้ว  ก็มีเรือกำปั่นฝรั่งเข้ามาค้าขายถึงปีละ ๒๐๐ ลำ(๓)  พวกพ่อค้าเอาเงินเหรียญดอลล่าร์ ซึ่งใช้ในการซื้อขายทางเมืองจีนเข้ามาซื้อสินค้าราษฎร ไทยไม่ยอมรับ  ฝรั่งจึงเอาเงินเหรียญดอลล่าร์มาขอแลกเงินบาทจากรัฐบาล            ก็เงินบาทพดด้วงนั้นช่างหลวงทำที่พระคลังมหาสมบัติ  เตาหนึ่งหนึ่งทำได้ราววันละ ๒๔๐ บาท  เพราะทำแต่ด้วยเครื่องมือ  มิได้ใช้เครื่องจักร  เตาหลวงมี ๑๐ เตา  ระดมกันทำเงินพดด้วงได้แต่วันละ ๒๔๐๐ บาทเป็นอย่างมาก  ไม่พอให้ฝรั่งแลกตามปรารถนา  พวกกงสุลพากันร้องทุกข์ว่าเป็นการเสียประโยชน์ของพวกชาวต่างประเทศที่มาค้าขาย  พระบาทสมเด็จ ฯ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว จึงทรงพระราชดำริจะเปลี่ยนรูปเงินตราสยามจากเงินพดด้วงเป็นเงินเหรียญ (เรียกในครั้งนั้นว่า "เงินแปะ")  ให้ทำได้มากด้วยใช้เครื่องจักร            และในเมื่อกำลังสั่งเครื่องจักรนั้น  โปรดฯให้ประกาศพระราชทานพระบรมราชานุญาตให้ราษฎรรับเงินเหรียญดอลลาร์จากชาวต่างประเทศ  แล้วเอามาแลกเงินบาทที่พระคลังมหาสมบัติได้  โดยอัตรา ๓ เหรียญดอลลาร์ต่อ ๕ บาท(๔)   ราษฎรก็ยังไม่พอใจจะรับเงินดอลลาร์  จึงทรงพระราชดำริแก้ไขให้เอาตราพระมหามงกุฎและตราจักร ซึ่งสำหรับตีเงินพดด้วง  ตีลงเป็นสำคัญในเหรียญดอลลาร์ให้ใช้ไปพลาง(๕)  ราษฎรก็ยังมิใคร่พอใจจะใช้            ครั้นถึงปีวอก พ.ศ. ๒๔๐๓  การสร้างโรงกระษาปณ์สำเร็จ(๖)  ทำเงินตราสยามเป็ยเหรียญมีตราพระมหามงกุฎกับฉัตรสองข้าง  หมายถึงรัชกาลด้าน ๑  ตรทาช้างเผือกอยู่ในวงจักรหมายประเทศด้าน ๑  เป็นเหรียญเงิน ๔ ขนาด คือ บาทหนึ่ง กึ่งบาท สลึ่งหนึ่ง(๗)  และโปรดให้ทำเหรียญทองคำราคาเหรียญละ ๑๐ สลึง(ตรงกับตำลึงจีน)ด้วยอีกอย่างหนึ่ง  เมื่อประกาศให้ใช้เงินตราอย่างเหรียญแล้ว  เงินพดด้วงก็ยังโปรดฯอนุญาตให้ใช้อยู่เป็นแต่ไม่ทำเพิ่มเติมขึ้น .................................................................................................................................................... (๑) พร  เดชะคุปต์ ** (๒) ทรงอธิบายลักษณะเงินเฟ้อ เงินฝืด  ได้เห็นภาพ ถ้าเปรียบเทียบสมมติว่า "เงินตรา" เป็นเงินสกุลหนึ่ง  และ "เบี้ย" เป็นอีกสกุลหนึ่ง  เราจะเห็นเศรษฐศาสตร์มหาภาค ** (๓) ข้อนี้กล่าวไว้ในหนังสือบางกอกคาเลนดาของหมอบรัดเล  เล่ม ค.ศ. ๑๘๖๙ (๔) แต่เดี๋ยวนี้ ๓ เหรียญดอลลาร์ แลกได้กว่า ๑๒๐ บาท (๕) เหรียญดอลลาร์ตีตราพระมหามงกุฎกับตราจักรยังมีเหลืออยู่บ้าง  แต่เดี๋ยวนี้หายาก (๖) โรงกระษาปณ์ที่กล่าวนี้ตัวตึกยังอยู่ข้างฟากตะวันออกถนนประตูสุวรรณบริบาล  เดี๋ยวนี้ใช้เป็นคลังชาวที่  สร้างขึ้นตรงโรงทำเงินพดด้วงของเดิม  การสร้างโรงกระษาปณ์มีเรื่องปรากฎว่า  สั่งเครื่องจักรมาจากเมืองเบอมิงฮัม ประเทศอังกฤษ  และเรียกช่างอังกฤษเข้ามาสำหรับตั้งเครื่องจักรด้วย  แต่ช่างคนนั้นมาตายลงก่อนตั้งเครื่องจักร  พระวิสูตรโยธามาตย์(โหมด  อมาตยกุล) รับอาสาตั้งเครื่องจักรโรงกระษาปณ์ได้โดยลำพัง  จึงโปรดฯให้เป็นเจ้ากรมโรงกระษาปณ์ต่อมา (๗) ยังมีเงินเหรียญขนาดตำลึง (๔ ตำลึง)  ขนาดกึ่งตำลึงและขนาดกึ่งเฟื้อง  แต่มิได้ใช้เป็นเครื่องแลกเปลี่ยน จากคุณ : กัมม์ - [ 11 มี.ค. 49 12:13:25 ]

ความคิดเห็นที่ 20 .          ต่อมาอีก ๒ ปี  ถึงปีจอ พ.ศ. ๒๔๐๕  โปรดฯให้โรงกระษาปณ์ทำเหรียญดีบุกขึ้นเป็นเครื่องแลกใช้แทนเบี้ยหอย  เหรียญดีบุกนั้นก็มีตราพระมหามงกุฎกับฉัตรและตราช้างในวงจักรทำนองเดียวกับตราเงินเหรียญ  ทำเป็น ๒ ขนาด  ขนาดให้ให้เรียกว่า "อัฐ"  ราคา ๘ อันเฟื้อง เท่ากับอันละ ๑๐๐ เบี้ย  ขนาดเล็กให้เรียกว่า "โสฬศ" ราคา ๑๖ อันเฟื้อง เท่ากับอันละ ๕๐ เบี้ย  การใช้หอยเบี้ยก็เป็นอันเลิกแต่นั้นมา          ถึงปีกุน พ.ศ. ๒๔๐๖  พระบาทสมเด็จ ฯ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระราชดำริให้สร้างเหรียญทองคำมีตราทำนองเดียวกันกับเงินเหรียญขึ้น  สำหรับใช้เป็นเครื่องแลก ๓ ขนาด  ขนาดใหญ่ให้เรียกว่า "ทศ" ราคา ๑๐ อันต่อชั่งหนึ่ง คืออันละ ๘ บาท (เท่าราคาทองปอนด์อังกฤษในสมัยนั้น)  ขนาดกลางให้เรียกว่า "พิศ" ราคาอันละ ๔ บาท  ขนาดเล็ก (คือเหรียญทองที่ได้สร้างขึ้นแต่แรก)ให้เรียกว่า "พัดดึงส์" ราคาอันละ ๑๐ สลึง เท่ากับตำลึงจีน             ดูเหมือนจะเป็นคราวเดียวกับที่ทรงสร้างเหรียญทองเป็นเครื่องแลกนี้เอง  พระบาทสมเด็จ ฯ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระราชดำริสร้าง (ธนบัตร) เครื่องแลกทำด้วยกระดาษ  มีตัวอักษรพิมพ์และประทับพระราชลัญจกร ๓ ดวงเป็นสำคัญทุกใบขึ้นอีกอย่างหนึ่ง  เรียกว่า "หมาย" มีราคาต่างๆกันตั้งแต่ใบละบาท ๑  เป็นลำดับลงมาจนใบละเฟื้อง ๑  และทรงพระราชดำริสร้าง (เชค) ใบ "พระราชทานเงินตรา" อีกอย่าง ๑  ขนาดแผ่นกระดาษใหญ่กว่า "หมาย"  มีตัวอักษรพิมพ์และประทับพระราชลัญจกรด้วยชาด ๒ ดวง ด้วยครามดวง ๑  เป็นลายดุนดวง ๑ เป็นสำคัญทุกใบ  มีราคาต่างกัน  (ว่าตามตัวอย่างที่มีอยู่เมื่อแต่งหนังสือนี้) ตั้งแต่ "พระราชทานเงินตราชั่งสิบตำลึง" ลงมาจนใบละ ๗ ตำลึง (สันนิษฐานว่าเห็นจะมีต่อลงไปจนใบละตำลึงหนึ่งเป็นอย่างต่ำ)  กระดาษทั้ง ๒ อย่างนี้ ใครได้เห็นจะเอาไปขึ้นเงินที่พระคลังมหาสมบัติในไม่ช้า   เพราะยังไม่แลเห็นประโยชน์ในการใช้กระดาษเป็นเครื่องแลกในสมัยนั้น จึงมิได้แพร่หลาย          ครั้นถึงปีฉลู พ.ศ. ๒๔๐๘  พระบาทสมเด็จ ฯ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดฯให้โรงกระษาปณ์สร้างเหรียญทองแดงมีตราทำนองเดียวกันกับเหรียญดีบุกเป็นเครื่องแลกอีก ๒ ขนาด  มีราคาในระหว่างเหรียญเงินกับเหรียญดีบุก  ขนาดใหญ่ให้เรียกว่า "ซีก" ราคา ๒ อันเฟื้อง  ขนาดเล็กให้เรียกว่า "เสี้ยว" ราคา ๔ อันเฟื้อง(๑)          เงินตราสยามซึ่งพระบาทสมเด็จ ฯ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระราชดำริสร้างขึ้นเป็นเหรียญนั้น  ที่เป็นเงินและทองแดงได้ใช้ต่อมาดังพระราชประสงค์  แต่ที่เป็นทองคำและดีบุกเกิดเหตุขัดข้อง  ด้วยเหรียญทองคำนั้นชอบเมืองชอบเอาไปเก็บเสียอย่างทองรูปพรรณ  หรือมิฉะนั้นก็เอาไปทำเครื่องแต่งตัวเสีย  ไม่ชอบใช้เป็นเครื่องแลกในการซื้อขาย  เหรียญทองเป็นของมีน้อยก็เลยหมดไป  ส่วนดีบุกนั้นเมื่อแรกสร้างขึ้นก็ได้ทรงปรารภว่า  เป็นของสึกหรอและอาจทำปลอมง่าย  จึงโปรดฯให้เจือทองแดงและดีบุกดำลงในเนื้อดีบุกที่ทำเหรียญให้แข็งผิดกับดีบุกสามัญ  ถึงกระนั้นพอใช้เหรียญดีบุกกันแพร่หลาย  ไม่ช้าก็มีพวกจีนคิดทำปลอม  ครั้นตรวจจับในกรุงเทพฯแข็งแรง  พวกผู้ร้ายก็หลบลงไปซ่อนทำทางหัวเมืองปักษ์ใต้  แล้วลอบส่งเข้ามาจำหน่ายในกรุงเทพฯ  เกิดมีเหรียญดีบุกปลอมในท้องตลาดมากขึ้นทุกทีจนราษฎรรังเกียจการที่จะรับใช้เหรียญดีบุก  ด้วยไม่รู้จะเลือกว่าไหนเป็นของหลวงและไหนเป็นของปลอม  จะกลับใช้เบี้ยหอยก็หาไม่ได้ ด้วยเลิกใช้มาหลายปีเสียแล้ว          เมื่อเริ่มรัชกาลที่ ๕  เป็นเวลากำลังเกิดการปั่นป่วนด้วยราษฎรไม่พอใจรับเหรียญดีบุก  นัยถึงตลาดในกรุงเทพฯแทบจะหยุดการซื้อขายอยู่หลายวัน  รัฐบาลจึงต้องรีบวินิจฉัยแล้วออกประกาศเมื่อเดือน ๑๑ แรม ๑๒ ค่ำ ปีมะโรง พ.ศ. ๒๔๑๑ (เป็นวันที่ ๑๓ ในรัชกาลที่ ๕)  สั่งให้คนทั้งหลายนำเหรียญทองแดงและเหรียญดีบุกของหลวงมาขึ้นเอาเงิน  จะยอมให้เต็มราคภายใน ๑๕ วัน  เมื่อพ้นกำหนดนั้นไปแล้ว  ให้ใช้ลดราคาลง  เหรียญทองแดงอย่างซีกคงราคาแต่อันละอัฐ ๑ (๘ อันเฟื้อง)  อย่างเสี้ยวคงราคาแต่อันละ ๒๐ เบี้ย (๔๐ อันเฟื้อง)  อย่างโสฬศคงราคาแต่อันละ ๑๐ เบี้ย (๘๐ อันเฟื้อง)  แม้รัฐบาลประกาศอัตราราคาอย่างนั้นแล้ว  ราษฎรก็ยังลดราคากันโดยลำพังต่อลงไปอีก  ใช้อัฐดีบุกเดิมในท้องตลาดเพียงราคาอันละ ๑๐ เบี้ย (๘๐ อันเฟื้อง)  โสฬศดีบุกก็ลดราคาลงไปตามกันเป็นอันละ ๕ เบี้ย (๑๖๐ อันต่อเฟื้อง)  คำซึ่งเคยเรียกอัฐและโสฬศก็เรียกกันว่า "เก๊"  แต่ใช้กันต่อมาอีกหลายปี            เพราะเกิดลำบากด้วยเรื่องเงินตราดังกล่าวมารัฐบาลจึงได้ตกลงแต่เเรกขึ้นรัชกาลที่ ๕  ว่าจะสร้างโรงกระษาปณ์ใหม่ให้ใหญ่โตและดีขึ้นกว่าเก่า(๒)  แต่การที่สร้างกว่าจะสำเร็จหลายปี  ในชั้นแรกจะต้องทำเงินตราประจำรัชกาลที่ ๕ ขึ้นตามประเพณีเปลี่ยนรัชกาลใหม่  จึงให้ทำที่โรงกระษาปณ์เดิมไปพลาง  เงินเหรียญตรารัชกาลที่ ๕ ซึ่งสร้างขึ้นชั้นแรกนั้น  ด้านหนึ่งเป็นตราพระเกี้ยวยอดมีพานรองสองชั้นและฉัตรสองข้าง  อีกด้านหนึ่งคงใช้รูปช้างเผือกอยู่ในวงจักรเหมือนรัชกาลที่ ๔  แต่ทำเพียง ๓ ขนาด  ที่คนทั้งหลายชอบใช้ คือเหรียญบาท เหรียญสลึง และเหรียญเฟื้อง  ในคราวนั้นยังไม่ได้ทำเหรียญทองแดงสำหรับรัชกาลที่ ๕ (ด้วยรัฐบาลทราบว่าสั่งให้ทำในประเทศอื่นถูกกว่าทำเอง  แต่จะให้ทำในอินเดียหรือในยุโรปยังไม่ตกลงเป็นยุติ)  ทำแต่เหรียญดีบุกขึ้นใหม่อย่างหนึ่ง  ดวงตราทำนองเดียวกัยเหรียญเงิน ขนาดเขื่องกว่าอัฐดีบุกรัชกาลที่ ๔ สักหน่อยหนึ่ง  แต่ให้ใช้ราคาเพียงโสฬศ ๑  คือ ๑๖ อันเฟื้อง  เรื่องเงินตราก็เป็นอันเรียบร้อยไปได้คราวหนึ่ง          แต่ต่อมาเมื่อราคาทองแดงและดีบุกสูงขึ้นมีผู้รู้ว่าราคาเหรียญทองแดง และเหรียญดีบุกที่ใช้กันที่ท้องตลาดกรุงเทพฯต่ำกว่าราคาเนื้อทองแดงและดีบุกซึ่งซื้อขายกันในประเทศอื่น  ก็พากันเอาเหรียญทองแดงและเหรียญดีบุกหลอมส่งไปขายเสียประเทศอื่นเป็นอันมาก  เป็นเหตุให้เหรียญทองแดงและเหรียญดีบุกมีใช้ในท้องตลาดน้อยลง  ก็เกิดการใช้ปี้กระเบื้องกันขึ้นแพร่หลาย  ปี้กระเบื้องนั้นเดิมเป็นแต่คะแนนสำหรับเล่นเบี้ยในโรงบ่อน  จีนเจ้าของบ่อนคิดทำขึ้นเพื่อให้ใช้ขอลากบนเสื่อสะดวกกว่าเงินตรา  เวลาคนเล่นเบี้ย  ให้เอาเงินแลกปี้มาเล่น  ครั้นเลิกแล้วก็ให้คืนปี้แลกเอาเงินกลับไป เป็นประเพณีดังนี้  ใครเป็นนายอากรบ่อนเบี้ยในตำบลไหน  ก็คิดทำปี้มีเครื่องหมายของตนเป็นคะแนนราคาต่างๆ  สำหรับเล่นเบี้ยในบ่อนตำบลนั้น  การที่เกิดใช้ปี้เป็นเครื่องแลกแทนเงินตรา เดิมเกิดขึ้นแต่นักเลงเล่นเบี้ยที่มักง่าย  เอาปี้ซื้อของกินตามร้านที่หน้าโรงบ่อน  ผู้ขายก็ยอมรับด้วยอาจจะเอากลับเข้าไปแลกเป็นเงินได้ที่ในโรงบ่อนโดยง่าย  จึงใช้ปี้กระเบื้องกันในบริเวณโรงบ่อนขึ้นก่อน  ครั้นเมื่อหาเหรียญทองแดงเหรียญดีบุกของหลวงใช้ยากเข้า  ก็ใช้ปี้เป็นเครื่องแลกแพร่หลายห่างบ่อนออกไปทุกที  เพราะคนเชื่อว่าอาจจะเอาไปขึ้นเป็นเงินเมื่อใดก็ได้           ฝ่ายนายบ่อนเบี้ยเมื่อจำหน่ายปี้ได้เงินมากขึ้น  เห็นได้เปรียบก็คิดสั่งปี้กระเบื้องจากเมืองจีนเข้ามาเพิ่มเติม  ทำเป็นรูปและราคาต่างๆให้คนชอบ  ตั้งแต่อันละโสฬศ อันละไพ สองไพ(๓) จนถึงอันละเฟื้อง สลึง สองสลึง  เป็นอย่างสูง  มีทุกบ่อนไป  ก็แต่ลักษณะอากรบ่อนเบี้ยนั้นต้องว่าประมูลกันใหม่ทุกปี  เมื่อสิ้นปีลงนายบ่อนคนไหนไม่ได้ทำอากรต่อไปก็ให้กำหนดเวลาให้คนเอาปี้บ่อนของตนไปแลกคืนภายใน ๑๕ วัน  พ้นกำหนดไปไม่ยอมรับ  การอันนี้กลายเป็นทางที่เกิดกำไรเพิ่มผลประโยชน์แก่นายอากรบ่อนเบี้ยอีกทางหนึ่ง  ฝ่ายราษฎรถึงเสียเปรียบก็มิสู่รู้สึกเดือดร้อน    ด้วยได้ใช้ปี้เป็นเครื่องแลกกันในการซื้อขายแทนเหรียญทองแดงและดีบุกซึ่งหายาก ก็ไม่มีใครร้องทุกข์  เป็นเข่นนี้มาปีกุน พ.ศ. ๒๔๑๘  รัฐบาลจึงต้องประกาศห้ามมิให้นายอากรบ่อนเบี้ยทำปี้(๔)  แต่ในเวลานั้นเหรียญทองแดงซึ่งสั่งให้ทำในยุโรปยังไม่สำเร็จ  ต้องออกธนบัตรราคาใบละอัฐ ๑  ให้ใช้กันในท้องตลาดอยู่คราวหนึ่ง  จึงได้จำหน่ายเหรียญทองแดงประจำรัชกาลที่ ๕ ให้ใช้กันในบ้านเมือง  ทำเป็น ๓ ขนาด คือ เสี้ยว อัฐ โสฬศ  มีตราพระจุลมงกุฎอยู่บนอักษรพระนาม จ.ป.ร. ด้าน ๑  อักษรบอกราคด้าน ๑  เหมือนกันหมดทุกขนาด .................................................................................................................................................... (๑)  เหรียญซีกและเสี้ยวเดิมทำหนา  พระบาทสมเด็จ ฯ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงโปรยทาน  เหรียญซีกไปถูกศีรษะคนแตก  จึงโปรดฯให้ทำบางลง (๒)  คือตึกที่อยู่ทางตะวันตกแห่งประตูสุวรรณบริบาลบัดนี้ (๓)  คำว่า "ไพ" มาแต่จีนเรียกว่า "ไพปา" ราคาไพ ๑ เท่ากับ ๒ อัฐ (๔) มีผู้ได้ลองรวบรวมตัวอย่างปี้กระเบื้องต่างๆ ซึ่งพวกจีนนายบ่อนคิดทำขึ้น ได้มากกว่า ๒,๐๐๐ อย่าง แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 09:43:52 จากคุณ : กัมม์ - [ 11 มี.ค. 49 16:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 21 กำลังติดตามผลงานอยู่เงียบๆ ครับ จากคุณ : nickmee - [ 11 มี.ค. 49 17:39:30 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มีเงินเค้านับเป็นน้อง มีทองเค้านับเป็นพี่ ไม่มีเงินไม่มีทอง พี่น้องก็ไม่มี แล้วจะมีเพื่อนได้หรือเปล่านอ จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 11 มี.ค. 49 22:57:06 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แม้ไม่มีเงินไม่มีทอง  แต่มีใจ  ยังไงก็ได้ทั้งน้องทั้งพี่ (หญิง) จขกท. บางทีอาจกำพร้าเมีย  เพราะเหมือนเห็นแต่เพียงพี่เมียกับน้องเมีย ติดเรทรึเปล่าเนี่ย แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 49 12:03:21 จากคุณ : nickmee - [ 12 มี.ค. 49 09:57:35 ]

ความคิดเห็นที่ 24 (ความต่อไปนี้  พระพินิจวรรณการ แต่งต่อ)          ส่วนเงินเหรียญนั้น  เมื่อได้สั่งเครื่องจักรจากเมืองอังกฤษตั้งเป็นโรงกระษาปณ์ขึ้นใหม่แล้ว  ก็ได้เริ่มทำเงินหรียญออกจำหน่ายเมื่อปีชวด พ.ศ. ๒๔๑๙  เงินเหรียญที่ทำคราวนี้ทำเป็น ๓ ขนาดคือ เหรียญบาท เหรียญสลึง เหรียญเฟื้อง  พิกัดอัตราอย่างเดียวกับที่ได้ทำมาแต่ก่อน  แต่ดวงตราที่ประจำเงินนั้น  ด้านหนึ่งเป็นพระบรมรูปพระบาทสมเด็จฯ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ครึ่งพระองค์  มีหนังสืออยู่รอบพระบรมรูปว่า"สมเด็จพระปรมินทรมหาจุฬาลงกรณ์ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว"  ด้านหนึ่งมีตราอาร์มแผ่นดินซึ่งคิดผูกขึ้นในรัชกาลที่ ๕ มีหนังสือในพื้นเงินดวงตราว่า"กรุงสยามรัชกาลที่ ๕"  และบอก "ราคา ๑ บาท"  เหรียญสลึงและเหรียญเฟื้องก็มีลักษณะอย่างเดียวกัน  แต่ตราแผ่นดินนั้นเป็นอย่างย่อขนาดน้อยมีบอกราคา ๑ สลึง๑ เฟื้อง  เงินตรา ๓ ขนาดนี้ได้ใช้ต่อมา          ในปีชวด พ.ศ. ๒๔๑๙ นั้น โปรดฯให้สร้างเหรียญทองแดงซีกขึ้นอีกอย่าง ๑  ด้วยขุนพัฒน์นายบ่อนร้องว่า ทองแดงเสี้ยว อัฐ โสฬศ เล็กบางให้ขอเกี่ยวไม่ถนัด  ลักษณะทองแดงซีกก็เหมือนกับทองแดงเสี้ยว อัฐ โสฬศ  ที่ทำเมื่อปีกุน พ.ศ. ๒๔๑๘ นั้น  เหรียญทองแดงชนิดนี้จึงมี ๔ ขนาดด้วยกัน  ใช้อยู่อย่างนี้จนถึงปีกุน พ.ศ. ๒๔๓๐ จึงโปรดเกล้าฯให้สร้างเหรียญทองแดงเสี้ยว อัฐ โสฬศ ขึ้นใหม่  พิกัดอัตราเท่ากับทองแดงเสี้ยว อัฐ โสฬศ เดิม  เป็นแต่เปลี่ยนตราใหม่คือ หน้าหนึ่งตรงกลางมีพระบรมรูปพระบาทสมเด็จ ฯ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  มีอักษรโดยรอบว่า "จุฬาลงกรณ์ ป.ร. พระจุลจอมเกล้าเจ้ากรุงสยาม"  อีกด้านหนึ่งตรงกลางมีรูปพระสยามเทวาธิราช ถือพระแสงธารพระกรนั่งบนโล่ห์วางบนแท่น  โล่ห์นั้นกั้นเป็นสามห้อง  ห้องบนมีรูปช้าง ๓ เศียร  ด้านขวารูปช้างยืน  ด้านซ้ายรูปกริชไขว้กัน ๒ เล่ม  มีอักษรบอกหนึ่งเสี้ยว หนึ่งอัฐ หนึ่งโสฬศ ตามขนาด   เหรียญทองแดงทั้ง ๓ ขนาดนี้คงใช้กันมาควบกับเหรียญทองแดงอย่างเก่าตลอดมา  จนถึงปีเถาะ พ.ศ. ๒๔๓๔ เหรียญทองแดงสูญหายเบาบางลง  จึงโปรดฯให้สร้างเหรียญทองแดง เสี้ยว อัฐ โสฬศ เพิ่มเติมขึ้น  ลักษณะอย่างเดียวกับเหรียญทองแดงเสี้ยว อัฐ โสฬศซึ่งสร้างเมื่อปีกุน พ.ศ. ๒๔๓๐  แปลกแต่ตราพระบรมรูปและตราพระสยามเทวาธิราชไม่กลับกันอย่างของเดิม  เบื้องบนและเบื้องล่างตรงไปทางเดียวกัน(๑)  กับเปลี่ยนเลขประจำปีที่สร้างเท่านั้น          ถึงปีจอ พ.ศ. ๒๔๔๑  รัฐบาลคิดเห็นว่าลักษณะการทำบัญชีเงินแต่เดิมนั้นมีช่องบอกว่าชั่ง บาท อัฐ  เมื่อพ้นชั่งขึ้นไปจึงนับเป็นเรือนร้อยเรือนพัน  บัญชีมักไขว้กันไม่สะดวกจึงคิดทำเหรียญทองขาวขึ้นใช้เรียกว่าสตางค์ (ส่วนของร้อย)(๒) คือ ๑๐๐ สตางค์ เป็น ๑ บาท  เพื่อง่ายแก่การบัญชี มีช่องแต่เพียงบาทกับสตางค์เท่านั้น  เงินจะมากน้อยเท่าใดก็ต่อตัวเลขขึ้นไปเป็สิบเป็นร้อย ไม่ต้องหักต้องทอน  เป็นการง่ายรวดเร็วกว่าของเดิม  สตางค์ที่สร้างขึ้นคราวนี้สร้างด้วยทองขาวเป็น ๔ ขนาด  ขนาดที่ ๑ ด้านหน้ามีตัวอักษรว่า "ยี่สิบสตางค์" และมีเลข "๒๐" ตัวใหญ่อยู่ตรงกลาง  เป็นราคา ๒๐ สตางค์ ใช้ ๕ อันเป็น ๑ บาท  ขนาดที่ ๒ มีตัวอักษรว่า "สิบสตางค์"  มีเลข "๑๐" ตัวใหญ่อยู่กลางราคา ๑๐ สตางค์ใช้ ๑๐ อันเป็น ๑ บาท  ขนาดที่ ๓ มีตัวอักษรว่า "ห้าสตางค์"  มีเลข "๕" ตัวใหญ่อยู่กลาง  ราคา ๕ สตางค์ใช้ ๒๐ อันเป็น ๑ บาท  ขนาดที่ ๔ มีตัวอักษร "สองสตางค์กึ่ง"  มีเลข "๒ ๑/๒" ตัวใหญ่อยู่กลาง  ราคา ๒ สตางค์กึ่งใช้ ๔๐ อันเป็น ๑ บาท(๓)          สตางค์ทองขาวที่สร้างขึ้นใหม่นี้ใช่รวมไปกับเหรียญทองแดงเสี้ยว อัฐ และโสฬศเก่าทั้ง ๒ ชนิด  จนประกาศใช้พระราชบัญญัติมาตราทองคำ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๕๑ จึงเลิกใช้เปลี่ยนเป็นเหรียญกระษาปณ์ทองขาวและทองแดง ๓ ชนิด  คือทองขาวราคา ๑๐ สตางค์  ทองขาวราคา ๕ สตางค์ ทองแดงราคา ๑ สตางค์  ด้านหน้ามีอุณาโลม อักษรจารึกว่า "ยามรัฐ" และราคาด้านหลังมีรูปจักรและศักราช  เจาะวงตรงกลาง  อย่างที่ใช้กันอยู่ทุกวันนี้ .................................................................................................................................................... (๑) ลองหยิบเหรียญบาทที่ใช้เป็นปกติมาดู  (ขออนุญาตใช้คำนี้นะครับ)ด้านหัวและด้านก้อย  จะกลับด้านกันคือด้านบนของหน้าหัวคือด้านล่างของหน้าก้อย  ไม่ทราบเหมือนกันว่าท่านๆมีจุดประสงค์อย่างไร   แต่เมื่อตั้งหน้าหัวเป็นด้านบนแล้วพลิกเหรียญ หน้าก้อยก็จะเป็นด้านบนด้วยเสมอ แต่มีเหรียญบางรุ่น(โดยเฉพาะที่เป็นเหรียญสำหรับออกเป็นที่ระลึกในโอกาสสำคัญๆ)  เช่น เหรียญ ๑๕๐ ปีแห่งวันพระบรมราชสมภพ ๒๐ กันยายน ๒๕๔๖  จะเป็นลักษณะเดียวกับเหรียญทองแดงที่สร้างเมื่อปีเถาะ พ.ศ. ๒๔๓๔  คือ ด้านบนของหน้าหัวและหน้าก้อยหันไปทางเดียวกัน ** (๒)  ได้ความรู้ใหม่อีกอย่างหนึ่ง "สตางค์"  แปลว่า  "๑ ส่วน ๑๐๐" ** (๓) ได้ยินว่าเหรียญสตางค์ย่อยๆก็ยังมีใช้กันอยู่ สำหรับธนาคาร  แต่ตัวผมเองไม่เคยเห็น  เวลาไม่จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟฟ้า ค่าโทรศัพท์  โดนปัดเศษ  เป็น ๒๕ สตางค์  ๕๐ สตางค์  ๗๕ สตางค์  เต็มบาท ๑  ทุกที   มาคิดๆดูอย่างน้อยๆครอบครัวหนึ่งๆจะต้องบิลแจ้งหนี้มี ๓ ใบต่อเดือน  ถ้ารวมกันทั้งชาติเงินส่วนนี้ที่ไม่มีหลักฐานไม่มีตัวตน  มากโขอยู่นะครับ ** แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 09:46:37 จากคุณ : กัมม์ - [ 12 มี.ค. 49 14:43:35 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มันต้องมีบ้างแหละน่าคุณ จำปูน บาทหนึ่ง เขาก็เรียก เงิน  ครับ พูดถึงน้องเมียกับเงิน   นึกถึงตอนไปทำค่ายอาสาที่เมืองแพร่ หมู่บ้านนี้อยู่ระหว่างหุบเขา  บ่าย ๓ โมง ๔ โมง  ก็เริ่มค่ำแล้วครับ ยิ่งหน้าหนาวอาบน้ำกันตั้งแต่เที่ยง  พ้นนั้นไปก็ต้องอาบวันใหม่  (แล้วก็ลืม ต้องรอวันใหม่  แล้วก็ลืมอีก...) ที่บ้านนี้มีสัตว์อยู่ชนิดหนึ่งเขาว่ามีเฉพาะที่นี่  เรียกว่า เขียดหนาว  หน้าตามันเหมือนเขียดนี่แหละแต่ดูผอมสูงกว่า ถึงหน้าหนาวมันก็จะมาจัดปาร์ตี้มั่วเซ็กซ์กัน  เป็นฤดูผสมพันธ์นะครับ   ว่ากันไปทั้งคืน เช้ามาก็นอนหมดแรงอยู่ตามห้วย   ชาวบ้านก็จะได้อาหารตามฤดูกาลอีกอย่างหนึ่งมากินกัน  ตำบ้าง (ต้ม)ยำบ้าง ชาวบ้านที่นี้เขามีอัธยาศัยดี  และเฉลียวมาก เขาเล่าว่ามีคนในเมืองขึ้นไปเที่ยว  ไปเห็นรถมอเตอร์ไซค์(เคิล)ก็ถามซื้อจากชาวบ้าน ชาวบ้านก็ว่าจะขายให้ถูกๆ  ๕-๖ พันก็เอาแล้ว  ชาวเมืองก็ดีใจทำสัญญากัน  พอพูดถึงการชำระเงิน ชาวบ้านว่าให้ผ่อนก็แล้วกัน  ผ่อนวันละบาท  ผ่อนหมดก็มาเอารถไปได้เลย ผ่อนวันละบาทมีที่ไหน มาคิดดู  วันละบาท   ปีหนึ่ง ๓๖๕ วัน ๓๖๕ บาท ๑๐ ปี ๓๖๕๐ วัน ๓๖๕๐ บาท ปานนี้ชาวเมืองจะได้รถไปหรือยังก็ไม่รู้ กับพวกเรา เขาก็มาถามว่า "ลาบฟาน  แม่มานหน่อม  แกงอ่อมนก  นอนกกน้องเมีย ถ้าให้สูเลือกเอาอย่างหนึ่ง  สูจะเลือกอะไร" ไอ้เรามันชาวกรุง(บ๊ะ เท่ซะ)  เมื่อฟังตัวเลือกก็ตอบอย่างมั่นใจในมันสมองของชาวกรุง คงไม่ต้องบอกนะครับว่าเลือกเอาอันไหน  ยิ่งหน้าหนาวอย่างนั้นด้วย  ไม่ต้องลุกกินข้าวเลยล่ะ ขอขยายความสักนิดนะครับเพราะเป็น "กำเมียง" -ลาบฟาน  ก็คือ ลาบฟาน  (ฝานสัตว์จำพวกเก้ง กวาง)  ถือว่าเป็นที่สุดของลาบ  กับเหล้าเถื่อนชนิดจุดไฟเป็นสีเขียวนะ  ฮึม -แม่มานหน่อม  ก็คือ  คนท้องอ่อนๆ  อันนี้ไม่ได้เอาไว้กินนะครับ -แกงอ่อมนก  ก็คือ  แกงชนิดหนึ่งทางเหนือโดยใช้นก  กินกับข้าวอุ่นๆตอนเช้าๆหนาวๆทีแฮงค์ๆมาจากข้อแรกนะ    โอ้ย  คิดถึงจัง -นอนกกน้องเมีย  ก็คือ  นอน-กก-น้องเมีย  นี่แหละ ท่านจำปูน  ท่านนิค  ท่านอื่นๆ ท่านจะเลือกอย่างผมไหม  อย่าโกหกนะครับว่า ไม่ ร้อยทั้งร้อยของผู้ชายที่ถูกถามอย่างนี้  เขาบอกว่าไม่มีใครเลือกข้ออื่นเลย ถ้าอายตอบไว้ในใจก็ได้   วันอังคารที่ ๑๔ (วันกู้ชาติ) บ่ายๆจะมาบอกว่า  ไอ้น้องคนนั้นมันว่ายังไง แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 49 22:35:32 จากคุณ : กัมม์ - [ 12 มี.ค. 49 15:52:11 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ชักเริ่มรู้แล้วว่าทำไมคนอ่านกระทู้คุณกัมม์  ถึงได้ติดหนึบติดหนับ  ติดหมากแบบคนแก่หรือติดหมากฝรั่งอย่างวัยสะรุ่น ช่างสรรหาเรื่องมาเล่าแทรกได้อย่างแนบเนียน  ปฏิภาณดีอย่างกับมอสแน่ะครับ เขาสนใจกระทู้หลักหรือเครื่องเคียงกันแน่ แต่สำหรับผม  ขอเบิ้ลเลยนะครับ จากคุณ : nickmee - [ 12 มี.ค. 49 16:05:40 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอคุยเรื่องเครื่องเคียงก่อนเป็นไร  เดี๋ยวกลัวจะผ่านไปไกลแล้วกู่ไม่กลับ  กระทู้จริงยังมีให้พูดได้อีกตั้งหลายวัน ผมไม่ใช่คนเหนือ  แต่คุ้นๆ ว่าเขาเรียก "ฟาน" ละมั้ง  น่าจะเป็นลาบฟาน  หรือตอนนั้นคุณกัมม์มัวนึกแต่หัวข้อที่ 4  เลยคิดเคลิบเคลิ้มจินตนาการจนฟังผิดฟังถูก ส่วนแม่มานหน่อม  มานอาจจะแปลว่าท้องนะครับ  เพราะเรามีคำไทยภาคกลางว่าท้องมาน  ช่างเดาเสียเหลือเกิน เขาว่าคนท้องอ่อนๆ มีผิวพรรณเปล่งปลั่งกว่าปกติ  ผมอาจไม่ใช่ร้อยทั้งร้อยของคุณกัมม์ก็ได้  หากคุณกัมม์บังคับว่าให้ต้องเลือก  ผมลองเลือกอันนี้สักครั้งคงไม่มีใครว่า ตอนนี้ผมว่าคุณจำปูนตรวจแก้ไขคำไม่ถูกแล้วล่ะ  ผิดเยอะเหลือเกิน  ผิดไปจากหัวข้อกระทู้นะครับ  แต่คงไม่ผิดจริยธรรมอย่างกระแสตอนนี้หรอกนะครับ จากคุณ : nickmee - [ 12 มี.ค. 49 16:53:17 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ผิดไปแล้วครับ  "ฟาน"  ไม่ใช่  "ฝาน" ขอแก้ไขนะครับ  นึกถึงแต่น้องเมีย  อย่างว่าครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 12 มี.ค. 49 22:32:33 ]

ความคิดเห็นที่ 29 กระทู้นี้ผมยกให้คุณ nickmee ตรวจแล้วกันนะครับเพราะเป็น " กำเมียง " อีกอย่าง เงินตอนนี้ มีมั่งไม่มีมั่ง ไม่ใช่ "มั่งมี" อ่านไปอ่านมา เกิดกิเลส ไปอยากได้เงินคนอื่นจะยุ่งกันใหญ่ จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 13 มี.ค. 49 08:29:15 ]

ความคิดเห็นที่ 30 "แหม...พ่อดำเกิง  พ่อสิ้นเมตตาอิชั้นเสียแล้วหรือเค่อะ" ได้ตรวจแก้เองไปบ้างแล้ว  ยังมีผิดพลาดตรงไหนทักท้วงได้นะครับ ระหว่างรอให้ ท่านจำปูน  เลือก (นอนกกน้องเมีย) มาดูเงินตราในสมัยต่างๆ  ของเรานะครับ ไฟล์ภาพได้มาจาก  มูลนิธิอนุรักษ์โบราณสถานในพระราชวังเดิม  กองทัพเรือ เงินในสมัยกรุงศรีอยุธยา จากคุณ : กัมม์ - [ 13 มี.ค. 49 10:22:08 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เงินในสมัยกรุนธนบุรี จากคุณ : กัมม์ - [ 13 มี.ค. 49 10:23:17 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เงินในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์  รัชกาลที่ ๑ จากคุณ : กัมม์ - [ 13 มี.ค. 49 10:24:04 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เงินในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๒ จากคุณ : กัมม์ - [ 13 มี.ค. 49 10:24:49 ]

ความคิดเห็นที่ 34 แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 10:26:18 จากคุณ : กัมม์ - [ 13 มี.ค. 49 10:25:41 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เงินในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์  รัชกาลที่ ๓ จากคุณ : กัมม์ - [ 13 มี.ค. 49 10:26:48 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เงิน(พดด้วง)ในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์  รัชกาลที่ ๔ จากคุณ : กัมม์ - [ 13 มี.ค. 49 10:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เงิน(เหรียญ)ในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์   มัวคิดถึงแต่น้องเมีย  ลืมแนบไฟล์เลย ขออภัยครับ  ขออีกทีนะครับ แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 10:36:03 จากคุณ : กัมม์ - [ 13 มี.ค. 49 10:29:17 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เงิน(เหรียญ)ในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ จากคุณ : กัมม์ - [ 13 มี.ค. 49 10:32:58 ]

ความคิดเห็นที่ 39 นอกจากนี้ยังมีรูปเงินต่างๆอีกมาก  เช่น เงินท้อก เงินดอกไม้ เงินเจียง เงินฮ้อย เงินปากหมู ที่ลิงก์นี้ครับ http://www.wangdermpalace.com/exhibition/money/thai_lanna_money.html เห็นรูปเงินฮ้อยก็ให้นึกถึงความหลัง (วัยของผมนี้เขาเรียกว่าวัย "ชอบของขม นั่งชมสาว เล่าความหลัง") ขอเล่าเรื่องเงินฮ้อย  เพราะมีเกร็ดอยู่นิดหนึ่งครับ ราวๆปี พ.ศ. ๒๕๓๗  ได้ไปบวชอยู่ที่วัดป่า  ใน อ.พิบูลมังสาหาร  จ.อุบลราชธานี ในวัดนั้นมีพระอยู่ ๓ ตน(รวมอาตมาด้วย)  เณร ๒ ตน  นอกจากผมแล้วนอกนั้นเป็นชาวลาวจากฝั่งซ้าย  ที่เข้ามาจำพรรษาที่วัดนั้น ตัววัดเองก็มีตำนานว่า  แต่เดิมพระกู้ (อาจารย์กู้/เปรตกู้นั่นแหละครับ)ก็ได้มาจำพรรษาอยู่ที่นี่ เกิดไปเมาเหล้าอาละวาดอยู่ที่ ช่องเม็ก ต่อแดนลาว   ชาวบ้านรู้เข้าก็เลยขับเสียจากวัด  แล้วไปมีชื่อเสียงโด่งดังที่ทางหนองคาย อุดรธานี ที่เล่ามานี่อยากจะอวด (?!!?)  ว่าเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกับพระอาจารย์กู้ (ต่อเรื่องเงินฮ้อย) ท่านเจ้าอาวาสก็เป็นชาวฝั่งซ้าย  ท่านติดมังกรหยก(ถ้าจำไม่ผิด) วัตรเย็นก็ทำบ้างไม่ทำเยอะกว่า  ท่านติดภาระกิจต้องไปกำจัดเสี้ยนหนามบู้ลิ้ม   เอนบนเก้าอี้เอนที่ทำด้วยยางรถยนต์บ่งบอกความสมถะในสมณะวัตร จิบโอวันตินพลาง ดูกวยเจ๊งพลาง  บางครั้งจะได้ยินเสียงหักนิ้วด้วย"อิน"ในอารมณ์  น่าเลื่อมใสยิ่ง แถมมีลูกศิษย์เณรประจำซ้ายขวาราวกับพระอานนท์และพระโมคคัลลานะ  และเมื่อแสงจากจอทีวีจับผิวท่านทั้งสามองค์ เป็นรังสีสีต่างๆ ยิ่งส่งเสริมความน่าเลื่อมใสขึ้นไปอีก  ต่อให้เป็นฝรั่งก็ต้องเบญจางคประดิษฐ์ละว่ะ ว่าเสียอย่างนั้นเถิด วันหนึ่งเมื่อมังกรหยกจบ  ท่านก็มาหาที่กุฏิบอกว่าจะสอนวิธีทำเลขให้   ท่านจุดเทียนขึ้นเล่มหนึ่ง  เอาบาตรมาใส่น้ำสักครึ่งหนึ่ง แล้วท่านก็จกเอาแท่งเงินออกจากย่าม ยาวขนาดสักเกือบครึ่งฟุตได้ (มารู้ที่หลังว่าเขาเรียกเงินฮ้อยนั่นเอง) เอามาแช่น้ำแล้วก็บ่นอะไรไม่รู้ไปเรื่อย   น่าจะเป็นกถาเก่าที่สืบกันมาแต่สมัยพระร่วงอัญเชิญพระเจ้าขึ้นมาจากนครศรีธรรมราช สักพักก็ลืมตา  ถามผมว่าเห็นอะไรบ้าง  เห็นเลขบ้างไหม ผมก็พินิจดูอยู่  จิตใจเริ่มจะคล้อยตาม  เกือบจะเห็นเป็นเลขอยู่รำไรๆอยู่แล้ว ท่านก็ขัดจังหวะขึ้น ล้วงเอาเงินฮ้อยแท่งนั้นเก็บลงย่าม  พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเจ้าพ่อว่า "ท่าน(หมายถึงผม)จะให้เลขใคร  ให้เขียนใส่กระดาษ  แจกให้ญาติโยมคนละ ๒ ตัว  (อย่าให้เหมือนกัน) บอกให้ไปเปิดดูที่บ้านห้ามเปิดให้กันดู  แล้วสำทับลงไปว่า "ก็สุดแล้วแต่บุญบารมีของโยมนะ" เท่านี้ท่าน(หมายถึงผมอีกเพราะอยู่กัน ๒ ตน) ก็จะมีโอวัลตินฉันตอนค่ำๆ  ทุกงวดทุกงวดมิได้ขาด" แล้วท่านก็  ลงกุฏิไปพร้อมย่ามเงินฮ้อย  จีวรปลิวอย่างสบายตัว  ประหนึ่งว่าได้ทำหน้าที่ของพระอาจารย์อย่างสมบูรณ์แล้ว ปล่อยให้อาตมานั่งทบทวนเพลงยุทธที่เพิ่งได้รับการถ่ายทอดอยู่ตนเดียว ถ้าญาติโยมมาหา งวดละ ๒๕ คน  ให้คนละ ๒ เลข ครบ ๑๐๐ เลขพอดี (หมายถึงให้ซื้อกลับด้วยนะโยมนะ) อาตมาก็จะเป็นพระอาจารย์ที่ให้หวยแม่น  เพราะอย่างไรเสียต้องมีโยม ๒ โยมละที่ถูก (โยมที่ถูกข้างล่าง  โยมที่ถูกข้างบน) อาตมาจะได้รับโอวัลติน  ๒ ขวดต่องวด ๑๕ วัน โยมที่ถูก  ก็จะไปพาโยมอื่นๆมาอีกเพราะอาตมาให้หวยแม่น ถูกเจ๋งๆ....งวดหน้าก็จะมีโยมถูกเจ๋งๆอีก ๒ โยม.... ส่วนโยมที่ไม่ถูก  ถึงจะด่าจะว่าอาตมาบ้าง  ก็ให้เอาธรรมะเข้าข่ม ถืออุเบกขาซะ   ...อามิตตา  พุทธ... แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 49 08:06:59 แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 12:05:59 แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 11:50:33 จากคุณ : กัมม์ - [ 13 มี.ค. 49 11:40:59 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ส่วนสำคัญที่ปรากฏบนเงินแต่โบราณมาคือ ๑. สัญลักษณ์ที่หมายถึงชาติ/อาณาจักร/รัฐ ๒. สัญลักษณ์แทนรัชกาล ตอนนี้ยังเป็นอย่างนี้หรือเปล่า ฝากไว้ให้คิดด้วยนะครับ ตำนานเรื่อง อากรบ่อนเบี้ย หวย และเงินตราจบลงเท่านี้ แต่ยังติดค้างอยู่อีกเรื่องเดียวครับ  พรุ่งนี้ก็จบแล้ว จะได้ว่ากันเรื่องอื่นๆต่อไปนะครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 13 มี.ค. 49 11:47:40 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตกลง จขกท ใบ้หวย ให้เลขเด็ดมาแล้วใชมั้ยเนี่ย จะเตรียมปริ๊กลี่ฮีท แบบเย็นวาบ ไปโรยขูดหาเลขแล้วนะ ชะเอ่อเอิงเงย จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 13 มี.ค. 49 12:25:34 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ครับโยม (?) ดูเหมือนโยมจำปูนจะไม่เชื่อฤทธิ์เดชของอาตมา นะ โยมลองชวนโยมๆ  มาสัก ๒๕ โยมนะจ๊ะ อาตมาจะบอกเลขให้ทางหลังไมค์  โยมละ ๒ ชุด  แล้วแต่บุญแต่กรรมที่ได้สร้างสมกันมานะจ๊ะ   ห้ามคุยกันด้วยนะจ๊ะ เดี๋ยวเลขมันจะเคลื่อน   (พระอาจารย์คงภูมิใจอาตมาจำได้ทุกกระบวนท่าเลย) แล้ว(คำว่า"แล้ว"หมายถึงหลังวันที่ ๑๖)อาตมาขอบิณฑบาตรเป็นเบียร์วุ้นนะจ๊ะ โยมนะ  แป้ง อาตมามีเยอะแล้ว   เจรอญพอนส์ ว่าแต่โยมจำปูนเลือกแล้วหรือยัง โยมอายหรือที่จะบอกว่า  เลือกน้องเมียเหมือนอาตมา โยมอายก็เก็บไว้ในใจเถิด แต่อย่างอาตมาเขาว่า "มันหมดยาง" เสียแล้ว   เจรอญพอนส์ ชน...โยม....อึกๆเอื้อก หมายเหตุ(ถือว่าเป็นเกร็ดทั่วไปนะจ๊ะ) อาตมา มีความความหมายอย่างเดียวคือ ตัวข้า(พเจ้า) รากศัพท์มาแต่คำว่า  "อตฺต" แปลว่า สิ่งที่ถูกยกขึ้นสมมติว่าตัวเรา(กู) พระสงฆ์จะเรียกตัวเอง(บุคคลที่ ๑)ว่า ตัวเรา  ข้าพเจ้า ผม ฉัน ชั้น  โยม(อัญขยม)   หรือแม้ กู  อย่างหลวงพ่อวัดคูณ  ก็ย่อมไม่ผิด  เพราะทุกคำมีความหมายอย่างเดียวกัน(ตามนิรุกติศาสตร์) ปล่อยวางเสียบ้างเถิดอาตมา   โยมขอร้อง ถึงอย่างไร(ในความคิดผม)ประเทศชาติก็จะผ่านพ้นความคับขันไปได้เหมือนทุกครั้ง  ที่เราเคยประสบพบมา บางครั้งหนักหนาสาหัสกว่านี้  ถึงต้องเสียบ้านเสียเมืองก็มี   แต่สุดท้ายความสุขสงบร่มเย็นในชาติก็ย่อมเกิดขึ้น  มีขึ้น และทุกครั้งที่เป็นอย่างนั้น  เพราะคนเราในชาติสำนึกในคำว่า "หน้าที่" มากกว่าคำว่า "สิทธิ" อัญขยมเองสำนึกใน "หน้าที่" มากกว่า "สิทธิ"  ทั้งๆที่คำ ๒ คำนี้  ต้องอยู่คู่กัน พวกเราเป็นมนุษย์พันธุ์ที่ชอบเรื่องประวัติศาสตร์  อย่าให้สูญเปล่าเลยนะจ๊ะ ภูมิใจและทรนงองอาจที่ได้อยู่ใต้เบื้องพระยุคลบาท ตระหนักถึงและดำเนินชีวิตตามกระแสพระราชดำรัสในหลัก ๑๐ ประการแห่งทฤษฎีพอเพียง ผมพยายามที่จะทำอย่างนั้น ในหลัก ๑๐ ประการ และผมภูมิใจ  และเป็นสุข  และทรนงองอาจ และเลิกคำว่า "พยายาม"  เพราะนั้นคือความสุขจิงๆ   ไม่ต้อง "พยายาม" เลย ไม่จำต้องจับดาบจับปืนต่อสู้กับใคร  ไม่ต้องหล่อปืนขึ้นเพื่อประหัตถ์ประหารใคร ไม่ต้องโผกหัว  ไม่ต้องยิ่งใหญ่  ไม่ต้องเป็นเจ้าที่ชื่อชื่อพญาศรี  ไม่ต้องมีสร้อยชื่อหนวดเขี้ยวหรือดาบหัก  ไม่ต้องมีพระราชทินนาม   ไม่จำเป็นต้องได้เหรียญกล้าหาญในสมรภูมิต่างๆ  ไม่ต้องขาขาดแขนขาด ไม่ต้องฉลาดล้ำเลิศมีเงินล้นฟ้า  หรือใส่ม่อห้อม  และไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ชายหรือว่าผู้หญิง เด็กหรือผู้ใหญ่ เราเป็นเรา  เป็นได้ทุกคนเพียงแต่เรายึดถือคำว่า "หน้าที่" มากกว่า "สิทธิ" เราคือไพร่ฟ้าฝุ่นเมืองของสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว  เราคือเราในทฤษฎีพอเพียง   เราข้ามถนนในที่ข้าม  เราเสียภาษีโดยไม่คิดเลี่ยงกฎหมาย   เราไม่ทำในสิ่งที่ผิดกฎหมาย  เราผู้ที่มีประโยนช์ต่อสังคมไม่ว่าที่ไหน เราไม่เรียกร้องสิทธิใดๆ  เราจะทำหน้าที่ของเราและยึดมั่นตามพระราชกำหนดกฎหมาย เราก็คือทหารเอกแห่งพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว โยมจำปูนเอาเราไปนอนที  เรารู้สึกเมาเสียแล้ว ไว้พรุ่งนี้ เราจะบอกโยมๆ  ว่าอาตมาเมา(อย่างศิษย์พี่แนะไว้)   จบนะจ๊ะ แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 21:29:01 แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 21:24:38 แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 21:17:59 แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 49 20:52:38 จากคุณ : กัมม์ - [ 13 มี.ค. 49 20:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 43 สมเป็นหลวงพี่ยุคดิจิตอลแท้ ใบ้หวยกันหลังไมค์ ขอบคุณพันทิปเด้อ ที่มีช่องทางดีๆให้ และในที่สุด ให้เอาใจเขามาใส่ใจเรา ลองตรองดูเถิดว่า พระราชหฤทัยของพระเจ้าอยู่ท่านจะทรงเป็นเช่นไร จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 14 มี.ค. 49 08:28:54 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบพระคุณทุกเสียงที่โหวตนะครับ ขอรับใช้พ่อแม่พี่น้องต่อไปอีก ๔ ปีครับ (ความเดิมตอนที่แล้ว) "ลาบฟาน แม่มานหน่อม แกงอ่อมนก นอนกกน้องเมีย ถ้าให้สูเลือกหนึ่งอย่าง  สูจะเลือกอะไร" พวกเราชาวกรุงก็สุมหัวพินิจพิเคราะห์ดูทุกตัวเลือก อยากจะเลือกทุกข้อ  แต่มันไม่ยอม  ให้เลือกได้ข้อเดียว ก็ตกลงเห็นกันว่า ข้อท้ายนี่แหละดูเป็นความใฝ่ฝันของทุกคน ตัดใจเลือก "นอนกกน้องเมีย"  "นอนกกน้องเมีย"  "นอนกกน้องเมีย"   ชาวกรุงทั้งหลายแย่งกันนอนกกน้องเมียหมด   แล้วสาดเหล้าเข้าคออย่างชำนาญ  ยิ้มกริ่มแน่ใจว่าสุดยอดแล้ว  คาดฝันถึงเหตุการณ์นั้นว่ากำลังจะเกิดขึ้นโดยพลัน แล้วมันก็ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง  มันกระชากความฝันไปจากพวกเราทุกคน   มันบอกว่า (sub title) "ว่าแล้วพวกสูต้องเลือกนอนกกน้องเมีย  แต่น้องเมียเพิ่งปลดตะหารมานะสู" "เออ...ไอ้เวล"  ชาวกรุงอุทาน  กูก็ลืมนึกไปน้องเมียที่เป็นผู้ชายก็มี แต่พอพูดว่า "น้องเมีย"  ทำไม้ทำไมต้องไปนึกถึงแต่ขาวๆอวบๆ  หน้าใสๆ ยังไม่เดียงสาสักเท่าไร ไอ้ที่ขนดกๆกล้ามเป็นมัดๆ แขนมันเท่ากับต้นขาเรา หนวดเคราครึ้ม  ก็มี   นึกถึงว่าต้องไปนอนกกมัน  ที่กลืนลงไปแทบยูเทิร์นกลับออกมาทางเก่า   มันยังไม่ยอมเลิก  สำทับพวกเราชาวกรุงแถมอีกว่า "ลก(ถอน)หนวดให้มันด้วยนะสู" ภาษานี่มันก็แปลกดี  ทำให้เรานึกภาพไปก่อนล่วงหน้าได้ จริงไหมท่านจำปูน  ที่ท่านฝันไว้นะเป็นอย่างนั้นไหมครับ  ลกหนวดให้มันด้วยนะ แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 49 13:08:47 แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 49 13:03:31 จากคุณ : กัมม์ - [ 14 มี.ค. 49 12:56:39 ]

ความคิดเห็นที่ 45 แหม มีหักมุม ด้วยมุขที่คาด บ่ ถืก กก น้องเมีย ที่ขนดกๆ คง จั๊กกะจี้พิลึกเลยเนอะท่าน คงต้องผลัดกัน "ลก" หนวดล่ะทีนี้ แต่แลม แต่แลม แต่แลม จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 14 มี.ค. 49 15:09:23 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อ่านมาตั้งนาน สุดท้ายผมก็พลาดดังเช่นชาวกรุงทุกคน เออ แปลกดีเนอะพูดถึง'น้องเมีย' จินตนาการมันพาไปทางเดียวเลย แล้วพอฝันสลายทีนี่ แทบ'ราก'เลือดเชียวแหละ จากคุณ : zeromaster - [ 14 มี.ค. 49 21:38:03 ]

ความคิดเห็นที่ 47 นั่นแน่  ที่แท้ คุณ zeromaster ก็แอบกกน้องเมียอยู่เหมือนกัน เอ..ชักสงสัย  ว่าน่าจะมีคนแอบกกน้องเมียอีกหลายแน่ๆ สารภาพมีเสียดีๆ  ศาลจะลดโทษให้กึ่งหนึ่ง จากคุณ : กัมม์ - [ 15 มี.ค. 49 08:40:33 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ไม่ได้เข้า อุ้ย เข้าไม่ได้มา 2 วัน  กลายเป็นกระทู้แนะนำไปเสียฉิบ แถมคุณกัมม์บอกว่าจบเรื่องเสียแล้ว  ยังระบายได้ไม่หมดใจเลย  ยังไงตอนนี้ขอเป็นช่วงของผมต่อนะครับ น้องเมีย  หักมุมจริงๆ อย่างที่เขาว่า  โชคเป็นของผมที่ไม่โหนตามกระแส  เอื้อก! ชน! จากคุณ : nickmee - [ 15 มี.ค. 49 11:07:56 ]

ความคิดเห็นที่ 49 สวัสดีจ้า ขะหมาต ล็อบโมเฮย ขะหมาต – ผม ล็อบ – กลับ โมเฮย - มาแล้ว...    ผมกลับมาแล้วครับ จากคุณ : nickmee - [ 15 มี.ค. 49 11:14:05 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ให้เข้ากับบรรยากาศที่ท่านนายกไปเยือนสุรินทร์กับบุรีรัมย์ช่วงนี้   และเพื่อโฆษณากระทู้ผมเกี่ยวกับเขมรสี่ภาคด้วยครับ ตอนนี้กระทู้ผม  สะเหนาะ สะนาน – สนุกสนานดีครับ สะเหนาะ – เสนาะ – สนุก สะนาน – สนาน คือสนุกสนานแค่เจ้าของกระทู้คนเดียวครับ ว่างๆ แวะไปชมด้วยครับ อ้อ ขอบคุณคุณกัมม์มากที่แวะไปทักทายแต่เช้า ยังไงอย่าลืมกระทู้เจ้าสุริยวงษาอีกหนึ่งนะครับ จากคุณ : nickmee - [ 15 มี.ค. 49 11:18:51 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ที่ทักทายเป็นเขมรอีกประการหนึ่งเพราะตอนนี้กระทู้นี้มีภาษาเหนือมาแจมแล้ว  ผมเลยเอาภาษาอื่นมาปนบ้าง  หากมีใครเอาภาษาอื่นมาปนอีกหน่อย  จะได้กลายเป็นกระทู้อินเตอร์ไปด้วยเลย จากคุณ : nickmee - [ 15 มี.ค. 49 11:19:46 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เมื่อวันจันทร์เข้ากรุงเทพไปซื้อหนังสือที่ต้องการมาตามที่คุณกัมม์เคยแนะนำไว้ในกระทู้พงศาวดาร  ลองแวะไปอ่านในกระทู้นั้นอีกทีซิครับ  ผมเขียนคุยไว้ในนั้นแล้ว แล้ววนจะไปดูสิบล้อที่สนามหลวง  แต่เขาว่ามาดึก  เลยรีบขับรถกลับต่างจังหวัด  ระหว่างขับรถ  ไม่รู้เขาออกมาช่วงนั้นรึเปล่า รอดูโทรทัศน์ผ่านดาวเทียมจน 5 ทุ่ม  ก็ยังไม่เห็น  ต้องรีบนอนเพราะต้องมาทำงานแต่เช้า  ยังไงก็ปลื้มใจกับสายเลือดของราชสกุลจักรพงษ์ท่านนี้นะครับ  ที่มีความคิดเป็นตัวของตัวเองดี  แต่เราจะไม่บอกว่าผิดหรือถูกนะครับ  เพราะไม่ตรงกับจุดประสงค์ของกระทู้  เพียงแต่อยากเล่าให้ฟังนิดหน่อยครับ ตื่นตี 5 ครึ่ง มาดูรายการเดิมต่อ  แล้วขับรถมาทำงาน  แย่อีกแล้ว  เน็ตที่ทำงานมีปัญหา  เขาบอกว่าเป็นตั้งแต่เมื่อวันจันทร์  เราเข้าไปดูแลกระทู้ของตัวเองไม่ได้เลยจริงๆ  เครื่องคอมที่ต่อแลนไว้ 500 กว่าเครื่องใช้เน็ตไม่ได้เลย  ถ้าลงแดงตาย  ใครจะช่วยผมละครับ จะดูโทรทัศน์ก็ดูไม่ได้  เพราะเป็นเวลาทำงาน  เขาไม่ได้ห้ามจริงจังหรอก  แต่จะไปเปิดเปลี่ยนช่องโน้นช่องนี้ก็ไม่สะดวก  มีตั้ง 60 ช่องนะครับ  เลยไม่ได้ยินเสียง  ........ แม่อีหนู........ "แหม...พ่อดำเกิง  พ่อสิ้นเมตตาอิชั้นเสียแล้วหรือเค่อะ" ของคุณกัมม์  หรือ Get Out  ของพวกพันธมิตรเลย จากคุณ : nickmee - [ 15 มี.ค. 49 11:21:47 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เมื่อยนิ้ว  ก็ต้องบริหารนิ้ว  ทางการแพทย์เขาเรียกวิธีกายภาพบำบัด ผมมาแนะนำคุณกัมม์ตอนนี้อีกทีคงไม่สายไปนะครับ  หากเมื่อยล้าจากการพิมพ์งาน  ก็สะบัดนิ้วบ้าง  กำมือบ้าง  เหยียดมือบ้าง  หักนิ้วเล่นเบาๆ บ้าง  ทำยังไงก็ได้ให้นิ้วมันออกแรงตลอดโดยที่ไม่ได้อยู่ในท่าเดียวนานๆ ใครมีวิธีบริหารนิ้วดีๆ บอกผมมั่งซิครับ จากคุณ : nickmee - [ 15 มี.ค. 49 11:23:18 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เพื่อนๆ ในพันธุ์ทิพย์ห้องประวัติศาสตร์ผมเห็นว่าคงมีงานทั้งการบ้านและการเมืองอย่างเหลือล้นนะครับ การบ้าน  ในความเห็นของผม  ก็คืองานในบ้าน การเมือง  ผมเห็นว่า  เป็นงานนอกบ้าน  ทั้งงานหลวงและงานราษฎร์  งานในพันธุ์ทิพย์ดอทคอมก็น่าจะรวมอยู่ในกลุ่มการเมืองตามความคิดของผมด้วย พวกเราต้องบริหารให้เท่าเทียมกันทั้งสองการนะครับ เป็นห่วงนะครับ ผมไม่ห่วงเจ้าของกระทู้หรอก  เพราะเห็นเขาบริหารเวลาดี บางท่านนี่ซิน่าเป็นห่วง เพราะติดพันธุ์ทิพย์จนถึง 5 ทุ่ม – เที่ยงคืน – ตีหนึ่ง – ตีสอง คุณหมอประจำของผมบอกว่า ความดีของการเขียนอ่านหนังสือ มีอยู่อย่างคือ สมองดี  ไม่เป็นโรคความจำฝ่อ แต่กลัวอย่างอื่นจะฝ่อซิครับ   เดี๋ยวจะหนีหายไปหมด  ทั้งน้องเมีย  ทั้งพี่เมีย จะหาว่าไม่เตือน ต้องรีบเขียนก่อน  เดี๋ยวกระแสน้องเมียจะไปหมด จากคุณ : nickmee - [ 15 มี.ค. 49 11:26:21 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ขอเรื่อยเปื่อยตามประสาชาวบ้านนะครับ ยังมีอีกเยอะ แต่ตอนนี้ ขอเข้าเรื่องเสียที   หากมีเรื่องนี้  ก็เอามาลงไว้ด้วยซิครับ  จะได้เก็บงานไว้เป็นชิ้นใหญ่สมบูรณ์ทีเดียวเลย  เรื่องที่ ร.6 โปรดเกล้าให้เลิกหวยกข  ที่เป็นพระราชนิพนธ์ของพระองค์  หรือว่าของมหาดเล็กเขียนก็จำไม่ได้นะครับ อาจจะมีอะไรๆ ใหม่ๆ นอกเหนือจากนี้บ้างก็ได้ จากคุณ : nickmee - [ 15 มี.ค. 49 11:35:13 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ขอเล่าต่ออีกนิดนะครับ พวกเราไปทำค่ายสร้างโรงเรียนที่นี่ ประมาณ ๑  เดือน ในระหว่าง ๑ เดือนนี้  พวกเราจะโดนชาวบ้านแวะเวียนกันมาอำทุกวัน  ไม่เว้นแม้เด็กเล็กหรือผู้หญิง   มีเรื่องให้หัวเราะได้ทุกวัน ส่วนคนที่อำเราเรื่องน้องเมีย  มันชื่อ "ไอ้เอ็ม"  หมอนี่เก่งมากๆในเรื่องการทำไม้ ด้วยเลื่อยยนต์เครื่องเดียวมันสามารถ  แปรรูปไม้ที่เป็นต้นๆ  ให้กลายเป็นแผ่นกระดานสำหรับปูพื้นตีฝาได้เลย ราวกับว่า  เวลามันเกิดออกจากท้องแม่มัน  มีขวานวิเศษถือมาในมือมันด้วย (ไม้ที่เอามาสร้างโรงเรียน  เราก็ขออนุญาตจากป่าไม้ ซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่จบจากสถาบันเดียวกับเรา  บางทีพวกพี่เขาก็มากินมานอนกับพวกเราด้วย) นอกจากนี้ยังมีอาจารย์มานิต  ครูดอยที่ไม่ยอมลงมามาอยู่พื้นราบ   เขาบอกว่าที่นี่เป็นบ้านของเขา  ถ้าครูไปใครอยู่ดูแลสั่งสอนเด็กๆที่นี่   (อ้อ..ไอ้ที่มันแวะเวียนกันมาอำพวกเราก็คงเพราะอาจารย์ด้วยละมัง) เช้าวันหนึ่งหลังจากค่ำคืนที่หนักหน่วง   พวกเราล้อมวงจ้ำน้ำพริกพร้อมกับถอนเหล้าเถื่อนคนละต๊อง สักพักก็เห็นอาจารย์มานิตแถ แถดๆๆ มา  เอามือต๊ะ(ปะเพื่อพยุง)ไว้ที่รั้ว  แถดๆๆเข้ามา พวกเราก็เรียกแกกินข้าวด้วยกัน  แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินต่อ  ปล่อยให้อาจารย์ยืนเป็นดอกอ้อล้อลมอยู่ตีนบันได สักเดี๋ยวพวกน้องสาว(รุ่นน้องที่มาค่ายอาสาด้วยกัน)  ล้างถ้วยล้างหม้ออยู่ข้างล่าง  ก็ฮาขึ้นกราวใหญ่   พวกเราที่กินข้าวก็รีบวิ่งไปดู  ต้องมีเรื่องสนุกๆให้หัวเราะอีกแน่  ยิ่งเป็นตัวแสบ(อาจารย์)ด้วยแล้ว เราโดนแกอำนับครั้งไม่ถ้วน   คงจะได้เอาคืนบ้างละที่นี้  วิ่งไปก็นึกไปว่าอาจารย์คงล้มกลิ้งจมขี้โคลนแน่ๆ    วิ่งไปออกันตรงบันได   อาจารย์ไม่ยักกะล้มแฮ่ะ ยังหัวยุ่ง โงกหน้าโงกหลังอยู่อย่างเดิม ถามว่าเอ็ดอะไรกัน  พวกน้องสาวก็ชี้ให้ดูรองเท้าอาจารย์   แล้วก็เยาะว่า อาจารย์ใส่รองเท้าสลับข้างเดินมาจากบ้าน คือสลับคู่ พวกเราก็ฮากันใหญ่  คงจะได้เอาไปเยาะอาจารย์อีกหลายวัน  ชาวบ้านและลูกศิษย์จะได้รู้กันไปทั่ว  อาจารย์จะได้อายมั่งละ อาจารย์ได้ยินพวกเราโห่ฮาอย่างนั้น  ก็หงายหัวขึ้นมาหน่อยหนึ่ง  เปิดเปลือกตาขึ้นหน่อยหนึ่ง  สะเอวยังส่ายอยู่เหมือนเดิม ตอบพวกเราว่า " มันก็อย่างนี้ไอ้หนุ่ม  ไอ้คู่ที่อยู่ที่บ้านมันก็เป็นอย่างงี้แหละ " เอากับพ่อสิ   ไล่แกไม่จนสักที   จะจนๆแกกระโดดออกนอกกระดานเฉยเลย  เลิก เลิก เลิก แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 49 12:36:12 จากคุณ : กัมม์ - [ 15 มี.ค. 49 12:12:23 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ขอซาวด์ประกอบด้วยครับท่านจำปูน สวัสดีครับพี่นิค พอดีพิมพ์แบบ Offline นะครับ คลิกส่งแล้วถึงเห็นข้อความนะครับ ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ ขอค้นก่อนนะครับ  ถ้ามีจะคัดมาลงไว้ครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 15 มี.ค. 49 12:22:42 ]

ความคิดเห็นที่ 58 อาจารย์แกเคยบอกว่า  ถ้าผมไปอยู่ที่ไหนแกจะให้เสาไม้สัก(ขนาด ๒ - ๓ คนโอบ)ไปปลูกบ้านสักยี่สิบสามสิบต้น "จริงหรือเปล่าอาจารย์"  อารามดีใจ "จริงสิ  เดี๋ยวจารย์จะไปชี้ให้  แล้วไปปล้ำ(โค่น,ตัด)เอาเองนะ" โอ้...กูโดนอีกแล้ว ตั้งใจไว้ว่าเกษียณแล้ว  จะไปเป็นผู้ใหญ่บ้านที่นี่ แต่คงจะโดนลูกบ้านอำเล่นทุกวี่ทุกวันแน่ๆ  อยู่เป็นคนเซอะๆของหมู่บ้านก็พอ ไปด้วยกันนะครับ แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 49 13:48:48 จากคุณ : กัมม์ - [ 15 มี.ค. 49 12:47:30 ]

ความคิดเห็นที่ 59 จาก คคห.39 (วัยของผมนี้เขาเรียกว่าวัย "ชอบของขม นั่งชมสาว เล่าความหลัง") ไง พี่กัมม์  ยอมแก่เสียแล้วรึ จากคุณ : nickmee - [ 15 มี.ค. 49 18:24:36 ]

ความคิดเห็นที่ 60 หุหุ... ขอบคุณคร๊าบบบ จากคุณ : TimeSquare : ) - [ 21 มี.ค. 49 10:36:09 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ขอบคุณค่ะ คุณกัมม์  ได้รับข้อความแล้ว  และได้อ่านข้างต้นแล้ว  น่ากลัวจะสำลักความรู้ไปอีกหลายวันค่ะ แหะ ๆ จากคุณ : วากุรุจัง (ไม่ทราบ) - [ 2 เม.ย. 49 22:40:28 ]