ความคิดเห็นที่ 1 หนีลงเรือ ? พระยาตากท่าน ควบม้าตะลุยฝ่าแนวล้อมพม่านะครับ ส่วนผู้ที่หนีลงเรือหนะ นายสุดจินดา ที่ต่อมาคือ กรมพระราชวังบวรสถานมงคล ประจำรัชกาลที่ ๑ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ ครับ จากคุณ : ศรีสิทธิสงคราม - [ 4 ก.พ. 51 12:59:29 A:58.10.222.189 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ค่ะ ขอบคุณคุณศรีสิทธิฯ มาก ๆ นะค่ะ หนูอยากทราบถึงตอนที่พาพระเจ้าตากหนีลงเรือในตอนบั้นปลายชีวิตของท่านค่ะ จากคุณ : เก้าแต้ม - [ 4 ก.พ. 51 13:15:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ที่มีหลายๆคนบอกว่า พระเจ้าตากหนีลงไปเมืองนครน่ะเหรอ ไม่ได้ถูกประหารใช่เปล่า จากคุณ : น้องหอมแดง - [ 4 ก.พ. 51 13:19:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เขาเล่ากันว่าชื่อ นางประยงค์ นายแป้น นายชม นายชอบ เป็นนายทหารยศเล็กๆ จากคุณ : น้องหอมแดง - [ 4 ก.พ. 51 13:27:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่จบน่ะครับกรณี ทรงหนีไปเมืองนคร ข้อมูลเก่าๆ ด้านล่างมีเยอะครับ เกี่ยวกับเรื่องนี้ !   ผมไม่อยากบอกว่า เมื่อเราศึกษาข้อมูลแล้ว ไม่ว่ามาจากแหล่งไหน ต้องมาวิเคราะห์และสังเคาระห์ด้วยครับ อย่าเชื่อเสียทีเดียว คนเขียนก็การตลาด รู้บ้าง ไม่รู้บ้าง  ...... นึกถึงความเป็นจริงเข้าไว้ ว่าความน่าจะเป็นนั้นเพียงใด ต้องขอโทษที่กล่าวแรงไปบ้าง จากคุณ : สะตอคุง - [ 4 ก.พ. 51 14:07:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฟังดูเหมือนนิทานเลยครับ จากคุณ : นักเล่า - [ 4 ก.พ. 51 14:52:11 A:172.18.206.235 X:133.62.137.101 TicketID:148450 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องนี้มีหลายกระแสครับ ยังไม่มีบทสรุป จากคุณ : กริชครับผม - [ 4 ก.พ. 51 15:05:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ ผม บอกว่า ท่านโดนประหารนี่ครับ จากคุณ : Alovera - [ 4 ก.พ. 51 15:10:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มันคือนิทาน จากคุณ : bbiggy - [ 4 ก.พ. 51 15:11:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ลือกันขนาดว่า ยังมีผู้สืบเชื้อสายของท่านยังมีชีวิตอยู่ จากคุณ : แม่ของObst (obst) - [ 4 ก.พ. 51 17:12:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จินตนาการของใครบางคนครับ จากคุณ : เพราะผมไม่มี Time Machine - [ 4 ก.พ. 51 17:45:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ผู้สืบเชื้อสายของท่ายย่อมต้องมีแน่ๆอยู่แล้วค่ะ จากคุณ : ธ - [ 4 ก.พ. 51 17:54:20 A:222.123.231.193 X: TicketID:111006 ]

ความคิดเห็นที่ 14 “ ใครฆ่าพระเจ้ากรุงธน ” โดย..หลวงวิจิตรวาทการ ภายหลังที่ข้าพเจ้าเข้ามารับตำแหน่งบรรณารักษ์หอสมุดได้หกเดือน เหตุการณ์ที่จะเล่าเรื่องนี้ จึงได้บังเกิดขึ้น ในระหว่างหกเดือน คนยามหอสมุดลาออกและต้องผลัดเปลี่ยนกันถึงสี่ครั้ง เหตุผลที่ลาออกเป็นอย่างเดียวกันทุกคน คือว่า ในหอสมุดมีผีดุอย่างร้ายแรง ยามที่ลาออกคนแรกเป็นคนเก่าแก่ เป็นยามหอสมุดมาเกือบยี่สิบปีไม่เคยถูกผีหลอก ไม่รู้ว่าเป็นเวรกรรมอะไรของข้าพเจ้า มาเริ่มมีผีดุขึ้น เมื่อข้าพเจ้าเข้ามาเป็นบรรณรักษ์ ข้าพเจ้าเสียดายคนยามคนแรกนั้นมาก เพราะเป็นคนที่ไว้เนื้อเชื่อใจได้มากที่สุด แกเป็นคนเก่า ถึงกับมีบ้านช่องอยู่ในบริเวณหอสมุด และมีลูกเต้าอยู่ในนั้น แกเคยปรารภว่า เมื่อแกทำงานครบ ๒๕ ปี แกจะขอเบี้ยบำนาญแล้วให้ลูกชายรับหน้าที่แทน ส่วนตัวแกจะอยู่คอยดูแลให้ ข้าพเจ้าเห็นว่าเป็นทางดีที่สุด เพราะหอสมุดเป็นสมบัติที่มีค่ายิ่งใหญ่ เอกสารบางฉบับ เช่น เอกสารลับในราชการซึ่งเป็นเอกสารเก่า นับอายุตั้งร้อยปี แต่ต้องเป็นความลับไม่เปิดเผย ก็เก็บอยู่ในหอสมุดนี้ ของเหล่านี้มีค่าเท่ากับวัตถุโบราณ ซึ่งนักรวบรวมโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เป็นชาวต่างประเทศอาจให้ราคาเป็นจำนวนหนึ่ง “ที่ว่าผีดุนั้น เป็นอย่างไร” ข้าพเจ้าถามคนยามคนเก่า ที่จะลาออกเป็นคนแรก “คืนหนึ่ง” คนยามเล่า “ราวสองยามเศษ ผมเห็นแสงไฟทางช่องหน้าต่าง ซึ่งเป็นกระจกทางห้องเก็บหนังสือเก่า สว่างไปทั้งห้อง” “แสงไฟอะไร ไฟฟ้า หรือไฟอะไร” ข้าพเจ้าถาม “ในขั้นแรกผมก็ไม่รู้ว่าเป็นแสงไฟอะไร” คนยามตอบ “ผมรีบไขกุญแจเข้ามาดู เป็นแสงไฟฟ้า แปลว่า ไฟฟ้าทุกดวงในห้องนั้นเปิดหมด” “เธอไม่ได้ปลดสวิชใหญ่ดอกหรือ” “เรื่องสวิชใหญ่ ผมระวังเหลือเกิน ทุก ๆ เวลาเย็น ผมปลดเสมอ” “สวิชใหญ่อยู่ไหน” “อยู่ที่เรือนผมเอง ส่วนสวิชเล็กประจำหอสมุดทุกห้อง ผมเปิดไว้ ถ้าสงสัยว่าจะมีโจรกรรมหรือมีอะไรผิดแปลกขึ้นในหอสมุด ผมก็เปิดสวิชใหญ่ที่อยู่เรือนผม ไฟฟ้าทุกห้องในหอสมุดจะสว่างขึ้นทันที แต่ที่แปลกประหลาดสำหรับคืนนั้น คือ เมื่อผมเห็นแสงสว่างขึ้น ผมก็ดูสวิชใหญ่ที่บ้านผม มันก็ไม่ได้สับ ไม่สามารถจะส่งกระแสไฟเข้ามาในหอสมุดได้ ผมจึงไม่ทราบว่า หอสมุดนั้นสว่างขึ้นด้วยแสดงอะไร ครั้นผมไขกุญแจเข้ามาดู จึงแลเห็นหลอดไฟฟ้าทุกหลอดสว่างขึ้นด้วยแรงไฟฟ้า ซึ่งผมไม่สามารถจะเข้าใจได้ว่า แสงสว่างมาจากไหน” “แล้วเธอทำอย่างไรต่อไป” “ผมเข้าไปดูในห้อง ตรวจทุกซอกทุกมุม ไม่เห็นมีใครและไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย ในระหว่างที่ผมพยายามตรวจ ไฟก็ดับมืด เป็นความมืดอย่างแท้จริง ผมรู้สึกว่า ผมถูกผลักอย่างแรง จนตัวเซไปโดนเก้าอี้ ผมคิดว่าเป็นคนร้าย ก็ร้องเรียกลูกชาย บอกให้เข้าสับสวิชใหญ่ เขาก็สับสวิชใหญ่ และไฟก็สว่างขึ้นใหม่ทุกห้องในหอสมุด ผมกับลูกชายช่วยกันตรวจจนทั่วไม่มีอะไรเลย ผมจึงใส่กุญแจหอสมุด แล้วปลดสวิช ในคืนนั้น ก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรต่อมา” “แล้วมีอะไรอีก” ข้าพเจ้าถาม “อีกราวสองอาทิตย์ต่อมา ก็มีแสงสว่างขึ้นในห้องนั้นอีก แต่คราวนี้เป็นแสงสว่างน้อย ๆ ถึงแม้จะเป็นแสงน้อย ๆ เวลากลางคืนเดือนมืด ก็อาจจะเห็นแสงสว่างได้ดี คราวนี้ผมปลุกลูกชาย ชวนเขาเข้าไปดูด้วย” “ห้องเดียวกันกับเมื่อวันก่อนหรือ” ข้าพเจ้าสอดถาม “ห้องเดียวกันครับ ผมสองคนค่อย ๆ ย่องเข้าไปดู คราวนี้เราเห็น เห็นกันทั้งสองคน” คนยามพูดได้เพียงเท่านี้ หน้าของแกขาวซีด หยุดพูดเพียงแค่นั้น “เห็นอะไร” ข้าพเจ้าถาม “เห็นคนชราคนหนึ่ง รูปร่างสูงใหญ่ ยืนเอามือท้าวโต๊ะกลางห้อง” “แล้วห้องนั้นสว่างด้วยแสงไฟอะไร” “แสงเทียนดวงเดียว เราไม่เคยมีเทียนอยู่ในห้องนั้นเลย ไม่รู้ว่าเทียนมันมาจากไหน เราพากันงงงันไม่กล้าจะไต่ถามอะไร” “แล้วยังไง” “ชายคนนั้นหันหน้ามาทางเรา หน้าของเขาย่นเป็นริ้วรอย เขาเดินมาทางเรา แม้เราจะมีสองคน ก็ตกใจกลัวมาก เพราะเชื่อมั่นว่า ไมใช่มนุษย์ เราหลีกทางให้เขาเดินไป เขาก็เดินไปตามเฉลียงหอสมุดซึ่งเป็นทางยาว เราได้แต่เดินตามเขาไป เพื่อดูว่าเขาจะไปทางไหน” “แล้วเขาไปทางไหน” “เขาเดินมาถึงห้องกลาง ซึ่งสร้างตู้เก็บหนังสือไว้เป็นสามชั้น มือของเขาถือเทียนไปด้วย เขาปีนขึ้นไปจนถึงชั้นที่สาม ซึ่งเป็นชั้นสูงสุด เดินไปจนถึงมุมข้างซ้ายทางตะวันตก แสงเทียนก็ดับ และต่อจากนั้นก็ไม่เห็นมีอะไรอีก” หอสมุดเป็นอาคารชั้นเดียว สร้างแบบโบราณยาวมาก มีฝากั้นเป็นห้อง ๆ ห้องหนึ่งก็ไว้หนังสือประเภทหนึ่ง ที่ห้องกลางที่คนยามพูดถึงนั้น มีเพดานสูงกว่าห้องอื่นทั้งสิ้น ทางการจึงสร้างตู้หนังสือเป็นชั้นที่มีบันไดขึ้นไปได้ถึงสามขั้น อันที่จริงหอสมุดทุกห้องเพดานสูงสี่เมตรทั้งนั้น เวลากลางคืนน่ากลัวผีจริง ๆ ห้องที่คนยามบอกว่า เห็นผีถึงสองครั้งนั้น เป็นห้องที่เก็บเอกสารที่ยังไม่เปิดเผย โดยมากเป็นเอกสารระหว่าตอนปลาย สมัยธนบุรี ถึงตอนต้นรัตนโกสินทร์ ทั้ง ๆ ที่คนยามคนนั้นเป็นคนเก่าและไม่อยากจะออกไปจากหอสมุดเลย ก็ไม่สามารถที่จะอยู่ต่อไปได้ เพราะนอกจากเหตุการณ์ที่เล่ามาแล้วสองครั้งนั้น ยังมีเหตุการณ์อื่น ๆ อีก ซึ่งข้าพเจ้าไม่จำเป็นต้องนำมาเล่าโดยละเอียดในที่นี้ ตอนที่ ๒ เมื่อยามคนนั้นออกไปแล้ว คนที่เข้ามาเป็นยามใหม่ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร เพราะข้าพเจ้าได้ขอร้องยามเก่าที่ออกไป ว่าอย่าป่าวข่าวเรื่องนี้ จะทำให้เกิดความตื่นเต้นเล่าลือกันเกินสมควร ยามที่เข้ามาใหม่ พออยู่ได้สักสองอาทิตย์ก็โดนเข้าเช่นเดียวกัน คือ เห็นไฟสว่างขึ้นก่อน พอไขกุญแจเข้าไปดูก็เห็นคนชราอย่างเดียวกับที่ยามคนเก่าเล่าให้ข้าพเจ้าฟัง และพอตามดูไป ก็หายเข้าไปในที่เดียวกัน ยามคนนั้นก็ลาออกและต้องเปลี่ยนยามใหม่ คนที่เข้ามาใหม่ก็ถูกเข้าอีก มีคืนหนึ่งเขาถูกตบกลิ้งอยู่ที่เฉลียงหอสมุด และเช้าขึ้นก็หน้าบวม ขอลาออกทันที ต้องหาคนยามใหม่ เรื่องนี้เป็นปัญหาที่สำคัญสำหรับข้าพเจ้ามาก เนื่องจากข้าพเจ้าเข้ามาเป็นบรรณารักษ์คนใหม่ และแต่ไหนแต่ไรมา ก็ไม่เคยมีเรื่องผีดุในหอสมุด เพิ่งมามีในสมัยของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่เคยเชื่อว่า วิญญาณดวงใดจะโกรธเคืองหรือกลั่นแกล้งข้าพเจ้า ข้าพเจ้าได้จัดให้มีการทำบุญนิมนต์พระมาเจริญพระพุทธมนต์และเลี้ยงพระ แต่ไม่ปรากฏผลเลย ยามต่อมาก็ถูกผีหลอกเช่นเดียวกัน ถ้าข้าพเจ้าแก้ปัญหาเรื่องนี้ไม่สำเร็จ ข้าพเจ้าจะต้องลาออก ลองให้คนอื่นเขาเป็นบรรณารักษ์แทน ลองดูว่าจะมีผีในสมัยของคนอื่นหรือไม่ ข้าพเจ้าเองเป็นคนไม่กลัวผีและไม่เคยเชื่อว่า มีผี ทางที่ดีที่สุดข้าพเจ้าจะต้องทดลองด้วยตัวเอง ให้รู้ว่า เป็นอะไรแน่ เมื่อตกลงใจอย่างนี้ ข้าพเจ้าก็เข้าไปนอนในหอสมุด เอาเตียงเล็ก ๆ หลังหนึ่ง มาตั้งในห้องทำงานของข้าพเจ้า ซึ่งกว้างพอที่จะเอาเตียงไว้ด้วยได้ ข้าราชการอื่นที่เขารู้เรื่อง เขาอาสามานอนเป็นเพื่อน แต่ข้าพเจ้าได้ห้ามเสียไม่อยากให้ใครมาลำบากกับข้าพเจ้า เพราะก่อนสมัยข้าพเจ้าก็ไม่เคยมีเรื่องเช่นนี้ อันที่จริงข้าพเจ้าก็ชอบ เพราะข้าพเจ้าสามารถจะทำงานได้ แม้ในเวลากลางคืน ข้าพเจ้าตื่นในยามนี้ ซึ่งเป็นเวลาตื่นของข้าพเจ้าโดยปกติ แม้ข้าพเจ้านอนที่บ้าน ข้าพเจ้าก็ตื่นในยามนี้ และทำงานไปจนรุ่งสว่าง เป็นเวลาทำงานที่ดีที่สุดของข้าพเจ้า เมื่อมานอนในหอสมุด ข้าพเจ้าก็ตื่นในยามเดียวกัน และทำงานด้วยความสบายใจ ข้าพเจ้าทำอย่างนั้นมาเดือนเศษ ไม่มีเหตุการณ์อะไร คนยามก็ดีใจ ว่าการที่ข้าพเจ้ามานอนในหอสมุดทำให้ผีไม่กล้ามา เมื่อข้าพเจ้านอนในหอสมุดได้ราวเดือนเศษ คืนหนึ่ง คนยามก็มาเคาะประตูปลุกข้าพเจ้า ข้าพเจ้าตื่นขึ้นและเปิดไฟสว่าง มองดูนาฬิกาเป็นเวลา ๑.๑๕ น. คนยามบอกข้าพเจ้าว่า มีอะไรแปลกอีกแล้ว ข้าพเจ้ากับคนยามเดินไปที่ห้องนั้น เราย่องไปอย่างเบา ๆ พอถึงห้องก็แอบดู.. เห็นคนแก่จริง ๆ อย่างที่ยามบอก วันนี้กำลังรื้อตู้เอกสารในช่องที่เกี่ยวกับปลายรัชกาลของพระเจ้ากรุงธนบุรี รื้อออกมากระจัดกระจายอยู่กับพื้น.. ภาพที่เราแลเห็น เป็นชายชราผมขาว นุ่งผ้าโจงกระเบนไม่ใส่เสื้อ มีแต่ผ้าพาดไหล่ ทั้งผ้านุ่งผ้าห่มเป็นสีขาว เป็นร่างใหญ่ ใหญ่อย่างที่ไม่น่าเชื่อ ว่าคนไทยร่างจะใหญ่ปานนั้น เขาเหวี่ยงเอกสารบางฉบับลงไปที่พื้นแล้วก็ยิ้มแสยะ มือท้าวสะเอว เดินไปเดินมา ข้าเจ้าตกลงใจเดินเข้าไปหาเขา คนยามเดินตามข้าพเจ้าเข้าไปด้วย จากคุณ : กระเรียนน้อยโบยบินกลางหิมะ - [ 4 ก.พ. 51 20:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เขาเหลียวมามองข้าพเจ้า หน้าที่ยิ้มแสยะก็กลับบึ้งลงทันที ริ้วรอยที่หน้าของเขาแสดงให้เห็นความ***มโหดในดวงหน้า นัยน์ตาจ้องโดยไม่กระพริบ ข้าพเจ้ารู้สึกว่า นัยน์ตาของเขานั้นเหลือบไปมาไม่ได้ เป็นดวงตาที่จ้องตรงอยู่อย่างเดียว ข้าพเจ้าแข็งใจพูด ถามเขาว่า ท่านเป็นใคร มาจากไหน มาทำไม.. ไม่มีคำตอบ เขาเดินตรงมาที่ข้าพเจ้า ซึ่งถึงแม้ข้าพเจ้าจะไม่กลัว หรือไม่เคยเชื่อว่ามีผี ข้าพเจ้าก็ต้องหลีกทางให้เขา เขาเดินไปตามเฉลียง เท้าของเขาหนัก เสียงเท้าของเขาดังยิ่งกว่าเราสองคน เขาไปที่ห้องกลาง ตรงตามที่ยามทุกคนบอก แล้วเขาก็ขึ้นบันได บันไดนั้นเป็นบันไดเหล็ก ซึ่งตั้งตรง เวลาขึ้นต้องโหนตัว แม้แต่คนหนุ่ม ๆ ก็ยังขึ้นได้ด้วยความลำบาก แต่.. เขาขึ้นอย่างคล่องแคล่ว แล้วก็หายไปตรงมุมที่ยามทุกคนบอก ข้าพเจ้ากับยามกลับมายังห้องนั้น ช่วยกันเก็บหนังสือที่กระจุยกระจายใส่คืนเข้าตู้ ในระหว่างนี้ เราได้กลิ่นธูปหอม ซึ่งเราต้องช่วยกันตรวจดูจนทั่ว เพราะเกรงว่าจะมีธูปจุดไว้ที่ไหน และจะทำให้ไฟไหม้หนังสือขึ้น อย่างไรก็ดี เราไม่สามารถจะค้นพบ ไม่มีร่องรอยว่าธูปจุดอยู่ที่ไหน แน่นอน คราวนี้ข้าพเจ้าเชื่อว่า สิ่งที่ข้าเจ้าเห็นนั้น “ไม่ใช่มนุษย์” และนัยน์ตาของข้าพเจ้าไม่ได้วิปลาสไป เพราะไม่ใช่ข้าพเจ้าคนเดียว คนยามก็เห็นพร้อมกับข้าพเจ้าและเห็นอย่างเดียวกันกับที่ยามคนอื่นบอก เคยเห็นมาแล้ว สิ่งที่ข้าพเจ้าเห็นนั้น ต้องเป็นสิ่งแปลกประหลาดอันหนึ่ง ซึ่งวิทยาการในสมัยใหม่ ไม่สามารถจะอธิบายได้ และข้าพเจ้าเองจำต้องยอมเรียกสิ่งนั้นว่า..ผี ข้าพเจ้ากลับมานอนที่ห้องเดิมของข้าพเจ้า คนยามเขาจะอยู่เป็นเพื่อน ข้าพเจ้าบอกให้เขาไป ข้าพเจ้าบอกเขาว่า ข้าพเจ้าอยู่คนเดียวได้ ข้าพเจ้าต้องแสดงว่า “ข้าพเจ้าไม่กลัว” เพราะถ้าข้าพเจ้าทำกลัวเสียอีกคนหนึ่งแล้ว ก็จะไม่สามารถมียามเฝ้าหอสมุดได้ ข้าพเจ้ารำลึกถึงกลิ่นธูปหอม ที่เราได้กลิ่นเมื่อเวลาที่เราช่วยกันเก็บหนังสือ ข้าพเจ้าระลึกได้ว่า การที่มีกลิ่นธูปหอมอย่างนี้แสดงว่า ผีที่ข้าพเจ้าเห็นนั้น “ไม่ใช่ผีร้าย” ต้องเป็นผีดีอย่างแน่นอน อาจจะมาเพื่อให้คุณประโยชน์แก่ข้าพเจ้าก็ได้ เพราะไม่เคยมีเรื่องเช่นนี้มาก่อนสมัยข้าพเจ้า คืนนี้ ข้าพเจ้าไม่มีธูปเทียนอยู่กับตัว ข้าพเจ้าได้แต่ยกมือสิบนิ้วประนม ขอแสดงความเคารพต่อดวงวิญญาณที่ข้าพเจ้าได้เห็น จะเป็นดวงวิญญาณของใครก็ตามที ขอให้ได้รับความเคารพอย่างสูงของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่มีความเกลียด ไม่มีความกลัว สิ่งที่ข้าพเจ้าได้เห็น ข้าพเจ้ามีแต่ความเมตตาจิต ที่ข้าพเจ้าขอแผ่ให้วิญญาณดวงนั้น มาปรากฏในหอสมุดนี้ด้วยความตั้งใจดี และขอให้การปรากฏของดวงวิญญาณนี้ เกิดผลประโยชน์แก่ข้าพเจ้าและหอสมุด เราไม่ต้องการอะไรนอกจากความรู้ สังเกตดูดวงวิญญาณนั้นสนใจในเอกสารตอนปลายสมัยรัชสมัยธนบุรี เราต้องการความรู้เพิ่มเติมในตอนนี้เป็นอย่างยิ่ง เพราะความเห็นของนักประวัติศาสตร์ก็ขัดกันอยู่มากมาย ถ้าดวงวิญญาณนี้ รู้เห็นเหตุการณ์อย่างหนึ่งอย่างใด หากจะโปรดให้ข้าพเจ้าทราบบ้าง ก็จะเป็นพระคุณอย่างเหลือล้น ตอนที่ ๓ ข้าพเจ้าพยายามสร้างมโนภาพ หลับตานึกเห็นรูปร่างที่ข้าพเจ้าเห็นเมื่อตะกี้นี้ และตั้งจิตของข้าพเจ้าแน่วแน่อยู่ในเมตตา ขอให้วิญญาณดวงนั้น ได้รับเมตตาจิตของข้าพเจ้า ท่านต้องการอะไร ขอให้มาบอกข้าพเจ้า ท่านสามารถจะให้ความรู้ ขอให้ให้แก่ข้าพเจ้า ท่านจะให้โดยวิธีไร ก็สุดแต่ความสะดวกของท่าน ท่านอาจจะมาเข้าฝันบอกข้าพเจ้าในฝัน หรือจะมาปรากฏในเวลาที่ข้าพเจ้าตื่นอยู่นี้ และพูดให้ข้าพเจ้าฟัง ข้าพเจ้าก็ยินดี ถ้าหากท่านเดินได้ ค้นหนังสือได้ ท่านก็คงจะพูดได้ ขอให้ท่านแน่ใจว่า ข้าพเจ้าเคารพท่าน ขอให้ถือข้าพเจ้าเหมือนลูกหลาน และให้วิชาความรู้ที่จะเป็นประโยชน์แก่การงานของข้าพเจ้าต่อไป ซึ่งจะเป็นประโยชน์แก่บุคคลทั่วไปด้วย ข้าพเจ้าอธิษฐานใจอย่างนี้ จนกระทั่งหลับ คืนนี้ไม่มีเหตุการณ์อะไร ข้าพเจ้าได้จ้างช่างทำศาล แบบศาลพระภูมิ แต่ทำสวยงามกว่าศาลพระภูมิธรรมดาเป็นอันมาก ข้าพเจ้าตั้งศาลพระภูมินั้นไว้ในห้องทำงานของข้าพเจ้า ตั้งไว้บนหัวเตียงที่ข้าพเจ้านอน ทำคราวนี้ ข้าพเจ้าหาธูปเทียนเครื่องบูชาไว้พร้อม ทำการบูชา และอธิษฐานขอเชิญวิญญาณดวงนั้น มาสิงสถิตอยู่ที่ศาลนี้ และอยู่บนหัวข้าพเจ้า ซึ่งแสดงว่า ข้าพเจ้ามีความเคารพนับถืออย่างแท้จริง ข้าพเจ้าขอเชิญให้มาเข้าฝัน ต้องการอะไร ประสงค์สิ่งใด ขอให้บอกข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะจัดทำให้ โดยวิธีการทางพุทธศาสนา หรือจะมาปรากฏตัวต่อหน้าข้าพเจ้าและให้โอกาสข้าพเจ้าซักถาม ข้าพเจ้าก็จะมีความยินดีและเป็นวิธีที่ข้าพเจ้าจะชอบมากที่สุด หลายวันหลายสัปดาห์ล่วงมา ไม่มีเหตุการณ์อะไร ทางคนยามก็ไม่เห็นอะไรอีก ข้าพเจ้าก็ไม่ละทิ้งความพยายาม ข้าพเจ้าบูชาทุกคืน อธิษฐานทุกคืน ขอร้องอย่างเดียวกันว่า ให้มาหาข้าพเจ้า ข้าพเจ้าอยากพบ ข้าพเจ้าอยากได้ความรู้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในเรื่องเกี่ยวกับ อวสานของสมเด็จพระเจ้ากรุงธน ราวห้าสัปดาห์นับจากวันที่ข้าพเจ้าได้เห็นภาพอันนั้น ห้าสัปดาห์ซึ่งข้าพเจ้าบูชา และอธิษฐานไม่เว้นจนวันเดียว คืนหนึ่ง ในขณะที่ข้าพเจ้านอนหลับ ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนมีใครมาสั่นปลุกให้ข้าพเจ้าตื่นขึ้น ในเวลานอนหลับข้าพเจ้าจุดไฟสว่างเสมอ ข้าพเจ้าหลับตั้งแต่ ๒๒ น. เมื่อตื่นขึ้นมองดูรอบ ๆ ห้อง ก็ไม่เห็นมีอะไร แต่ข้าพเจ้าแน่ใจว่า ข้าพเจ้าตื่นขึ้น เพราะมีคนมาสั่นปลุก ข้าพเจ้ามองดูนาฬิกา เป็นเวลาสองยามพอดี แปลว่า หลับไปเพียงสองชั่วโมง แต่ไม่รู้สึกงัวเงียอย่างไร ตื่นขึ้นอย่างแจ่มใส เหมือนอย่างว่าหลับไปตั้งหลายชั่วโมง ที่ตื่นขึ้นด้วยอาการเช่นนี้ ทำให้ข้าพเจ้าแน่ใจว่า คืนนี้จะต้องมีอะไรบังเกิดขึ้น ข้าพเจ้าจุดธูปเทียนใหม่ แสดงความเคารพต่อวิญญาณดวงนั้น และบอกให้ทราบว่า ข้าพเจ้าพร้อมที่จะรับเหตุการณ์ทุกสิ่งทุกอย่าง ข้าพเจ้าจะไม่กลัว และไม่รังเกียจประการใด ขอให้ข้าพเจ้าเห็นผลในคืนนี้ให้จงได้ ข้าพเจ้าไม่เห็นอะไรแปลกประหลาด ไม่มีภาพอันใดมาปรากฏแก่ตาข้าพเจ้า ในห้องที่ข้าพเจ้านอน ซึ่งเป็นห้องทำงานด้วยนั้น มีแต่ความเงียบสงัด ไม่มีรูป ไม่มีเสียง มีแต่กลิ่นธูปหอมที่ข้าพเจ้าจุดไว้ ข้าพเจ้าลุกนั่งและคงนั่งอยู่บนเตียงที่ข้าพเจ้านอน ประเดี๋ยวหนึ่งข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนมีมือ ๆ หนึ่งมาจับแขนข้าพเจ้าอย่างเบา ๆ ข้าพเจ้าขนลุกทั้งตัว แม้ตั้งใจจะไม่กลัวก็อดขนลุกขนพองไม่ได้ ข้าพเจ้ารู้สึกว่ามือนั้นเย็นเยือก แต่ไม่มีภาพอะไรให้แลเห็น อันที่จริงให้เห็นเสียดีกว่า ข้าพเจ้าพยายามรวบรวมสติ ไม่ปล่อยให้ใจเสีย ข้าพเจ้ามองดูธูปเทียนที่จุดไว้ เห็นควันธูปลอยขึ้นเป็นทักษิณาวัตร และเปลวไฟที่ดวงเทียนก็สั่นสะเทือนเหมือนใครมาจับเขย่า มือที่เย็นเยือกนั้น ยังจับแขนข้าพเจ้าอยู่ ความรู้สึกของข้าพเจ้าในขั้นต่อมา ก็คือ รู้สึกว่ามือนั้นฉุดดึงข้าพเจ้าไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนมีอะไรมาสั่งบังคับ ให้ข้าพเจ้าหยิบกระดาษหยิบปากกาขึ้นเขียน ข้าพเจ้าเขียนด้วยความรู้ความคิด ซึ่งข้าพเจ้าไม่ทราบว่าได้มาจากไหน ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนมีอะไรมากระซิบบอกให้ข้าพเจ้าเขียน และข้าพเจ้าก็เขียนเหมือนนักเรียนที่เขียนตามคำบอก ในขณะที่เขียนไป ข้าพเจ้ารู้สึกนัยน์ตาฝ้าลงทุกที แต่มือก็ยังเขียนไปได้ ข้าพเจ้าหนักเหมือนมีอะไรถ่วงให้ต้องก้มไปทุกที และในที่สุดข้าพเจ้าก็ไม่รู้สึกตัวต่อไป ข้าพเจ้ารู้สึกเมื่อเวลาเช้า ๘.๓๐น. รู้สึกเหมือนคนที่ตื่นจากหลับ และตื่นขึ้นมาด้วยความสบายใจ แจ่มใสเหมือนคนที่หลับสนิทอย่างดี สิ่งที่แปลกประหลาดนั้นคือ ตรงหน้าข้าพเจ้ามีหนังสือหลายสิบหน้า ซึ่งเขียนด้วยลายมือของข้าพเจ้าเอง เขียนอย่างเรียบร้อย ลายมือดีตั้งแต่ต้นจนปลาย และมีข้อความเป็นจำนวนมากหลาย ซึ่งตามปกติ ข้าพเจ้าไม่สามารถเขียนได้มากถึงเท่านั้น ในชั่วระยะเวลา ๖-๗ ชั่วโมง ข้าพเจ้าได้อ่านทบทวนดูโดยตลอด ถ้อยคำสำนวนก็ดูเป็นของข้าพเจ้าเอง แต่สาระสำคัญบางตอนหรือหลายตอน **ไม่ใช่ความรู้หรือความคิดของข้าพเจ้าแน่** ข้าพเจ้าต้องหยุดพิจารณาบางตอนด้วยความสนใจ และตั้งปัญหาถามตัวเองว่า นี่ข้าพเจ้าเอามาจากไหน ข้าพเจ้าไม่เคยรู้ ไม่เคยพบเรื่องราวชนิดนี้ แต่พิจารณาดูก็เป็นเรื่องดี และสมเหตุสมผล ทำความกระจ่างบางข้อที่เราไม่เคยคิด และบางข้อที่เราเคยสงสัยในประวัติการณ์ตอนอวสานของสมเด็จพระจ้ากรุงธนบุรี ก็มาได้ความแจ่มแจ้งขึ้นเป็นอันมาก ความสำคัญของเรื่องนี้คือว่า **สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีไม่ได้ถูกประหาร โดยคำสั่งของสมเด็จเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึก** คือสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าฯ ไม่ได้ถูกประหารที่กรุงธนบุรี และไม่ได้ถูกประหาร เมื่อวันที่ ๕ เมษายน พ.ศ. ๒๓๒๕ ดังที่เราเชื่อกันในทางประวัติศาสตร์หรือพงศาวดาร แต่กลายเป็นว่า ได้มีผู้ช่วยสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีให้รอดการถูกประหาร นำไปซ่อนไว้ที่อื่น ซ่อนไว้เกือบสามปี จึงสิ้นพระชนม์ด้วยการถูกทำร้าย ใครเป็นผู้:-)สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี ข้อความที่เขียนไว้ด้วยลายมือของข้าพเจ้าเองนี้ ให้เหตุผลอย่างน่ารู้น่าฟัง และถ้าความจริงเป็นอย่างนั้น ประวัติศาสตร์ไทยตอนหัวต่อระหว่างสมัยธนบุรี กับสมัยรัตนโกสินทร์ จะเป็นตอนที่**งดงามยิ่งตอนหนึ่ง** ซึ่งนักศึกษาทั้งหลายจะต้องตื่นตาตื่นใจเป็นอันมาก แต่ข้าพเจ้าจะทำอย่างไร กับข้อความที่ข้าพเจ้าเขียนไว้นี้ อันที่จริงไม่ใช่ข้าพเจ้าเขียน มันเป็นลายมือของข้าพเจ้า กระดาษและปากกาของข้าพเจ้า แต่ความรู้ความคิด ไม่ใช่ของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเคยได้ยินเขาเล่าว่า คนละเมอลุกขึ้นตักน้ำได้เต็มตุ่ม หรือหุงข้าวได้ทั้งหม้อ นั่นเป็นการละเมอของคนที่ทำงานอย่างธรรมดา ข้าพเจ้าเป็นนักเขียน นักประพันธ์ ข้าพเจ้าอาจจะละเมอเขียนเรื่องหรือเขียนในขณะที่ผีสิง ซึ่งข้าพเจ้าไม่สามารถจะลงความเห็นในทางใด ถึงแม้ข้าพเจ้าจะรู้สึกว่าข้อความที่เขียนไว้ น่าจะเป็นประวัติศาสตร์ชิ้นงาม **ข้าพเจ้าก็ไม่สามารถจะถือเป็นหลักวิชา** หรือตำรับตำราอะไรได้ เป็นเหมือนยาผีบอก มันอาจจะถูกโรคหายจริง ๆ แต่จะเอาไปเข้าตำรับแพทย์หาได้ไม่ แต่ข้าพเจ้าไม่ควรจะทิ้งข้อความอันนี้ให้เสียเปล่า ถึงแม้จะไม่ถือเป็นพงศาวดารประวัติศาสตร์ หรือเป็นตำนานอย่างไรก็ตามที ข้าพเจ้าควรจะขอให้เผยแพร่เรื่องนี้ ท่านผู้อ่านจะเรียกว่า นวนิยาย หรือนิทานอะไรก็ตามใจ นึกว่าเป็นเรื่องที่เขียนเล่ากันเล่นโดยไม่ถือเอาเป็นจริงจัง แต่ท่านผู้อ่านคงจะมีความเห็นอย่างเดียวกับข้าพเจ้า**ว่าเป็นเรื่องที่น่าคิด** และมีพฤติการณ์สมต้นสมปลายอยู่เป็นอันมาก ข้อความที่เขียนไว้แบ่งเป็นสองภาค ภาคต้นว่าด้วยความเป็นไป ก่อนที่สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีจะต้องออกจากราชสมบัติ ภาคที่สองว่าด้วยความเป็นไปในตอนออกจากราชสมบัติ ดังข้อความต่อไปนี้ อ่านต่อได้จากหนังสือ "รวมเรื่องสั้น ใครฆ่าพระเจ้ากรุงธน" ผู้แต่ง : พลตรี หลวงวิจิตรวาทการ จากคุณ : กระเรียนน้อยโบยบินกลางหิมะ - [ 4 ก.พ. 51 20:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบพระคุณทุกท่านที่ชี้แนะให้ความรู้ค่ะ ถ้าใครทราบข้อมูลตามที่ตั้งกระทู้ คือ สี่บุรุษลึกลับที่พาพระเจ้าตากหนีลงเรือชื่ออะไรบ้าง และเป็นต้นตระกูลอะไรบ้างค่ะ กรุณาช่วยให้ความรู้ด้วยนะคะ ขอบพระคุณมากค่ะ จากคุณ : เก้าแต้ม - [ 4 ก.พ. 51 22:43:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ลองอ่านเล่มนี้ดู.....    จะหายสงสัยไปเปลาะหนึ่ง จากคุณ : กรรมกรแบกหาม - [ 5 ก.พ. 51 01:18:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เป็นอย่างที่เค้าว่าครับ พงศาวดารย่อมเขียนโดยผู้ชนะเสมอ ผู้แพ้ไม่มีโอกาสได้แก้ตัว.....................น่าคิดครับ จากคุณ : นายต้นปาล์ม (นายต้นปาล์ม) - [ 5 ก.พ. 51 05:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หลายเรื่องขัดกับเหตุผล พระเจ้าตากเป็นนักรบ และรบตลอดราชการของท่าน คนอื่นหนีตายแต่ท่าน กลับเลือกที่จะสู้และกู้กรุงกลับคืนในที่สุด ท่านจะมาหนีในปลายสมัยของ ท่านหรือ หนีแบบปล่อยให้ลูกหลาน ญาติสนิท ทหารที่รบเคียงบ่าเคียงไหล่ตายอยู่ ด้านหลัง เนี่ยนะ พระเจ้าตากโดนประหารจริงทุกอย่างก็จบ แต่ถ้าไม่โดนประหาร แม่ชีก็มีรายได้จากการสร้างข่าวให้คนมาทำบุญรับทรัพย์กันไป แหล่งที่อยู่ที่มีข่าวว่าพระเจ้าตากหนีมาอาศัยก็อาจเป็นแหล่งท่องเที่ยวในอนาคต ทำเงินได้อีก คนจินตนาการเก่งๆสามารถสร้างนิยายออกมาขายเอาเงินเข้ากระเป๋าได้อีก หลายเวอร์ชั่น สุดท้ายเป้นการทดสอบความคิดของคนไทยว่ายังเชื่ออะไรง่ายๆ แบบเขา เล่าว่าหรือจะเชื่อแบบมีเหตุมีผล จากคุณ : DEDETE - [ 5 ก.พ. 51 09:54:09 ]

ความคิดเห็นที่ 21 กุข่าว สร้างภาพลักษณ์ที่ดี ให้กับ วงศ์ตัวเอง   เพราะโดนบางกลุ่มนินทาว่า เนรคุณเจ้านาย จากคุณ : จูล่งแห่งเสียงสัน - [ 5 ก.พ. 51 12:39:34 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เคยฟังจากเทปหลวงพ่อพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ)  ท่านก็เล่าว่า.. พระเจ้าตาก ไม่ได้ตาย ด้วยการประหาร  แต่เนื่องด้วยเต็มใจยกราชสมบัติให้ ร.1  ด้วยเหตุอันใด มิทราบได้ อาจเป็นเพราะท่านเห็น ว่า ร.1  เก่งกล้า กว่า บุตร หลาน ของท่าน หรือป่าว (อันนี้ผมคิดเอง)  แต่เจ้าตาก ขอ ร.1 ให้ไว้ชีวิต ลูก หลาน ท่าน  ส่วนเรื่องการประหาร ก็ทำจริง แต่เป็นตัวปลอม (ต้องทำ ตามโบราณราชประเพณี ) ปล. เท่าที่ฟัง ผมค่อนข้างเชื่อนะ..  เพราะบุตร หลาน ของเจ้าตาก ก็ได้มารับราชการต่อ ในรัชสมัย ร.1  ซึ่งแปลกมาก ถ้าเนื้อเรื่องไม่ได้เป็นตามหลวงพ่อแจ้ง  เพราะสมัยก่อน ล้มราชวงศ์กันที ตายกันทั้งครัว และพวกพ้อง ลูกน้องอีก ผมว่าน่าจะเป็นพัน จากคุณ : จ๊ะจ๋าจ๋าจ๊ะ - [ 5 ก.พ. 51 15:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 23 #22 ถ้าเอาตามแบบฉบับของ พระเดชพระคุณหลวงพ่อฯ ท่านบอกว่า เรื่องหนี้สินชาวจีนครับ พระราชโอรสของสมเด็จพระเจ้าตากสินฯ องค์หนึ่งไปข้าขายที่เมืองกัมพูชา อีกองค์มารับราชการที่เมืองนครศรีธรรมราชครับ มีเกร็ดอีกว่า (ในประวัติศาสตร์ไม่ได้บันทึกไว้ เป็นนิทานนะ ) ตอนพระยาพิชัย(ดาบหัก) รู้ข่าว เรื่อง ร.1 ทำตามแผนพระเจ้าตากฯ พระยาพิชัย ก็ยกทัพมาตั้งที่ทุ่งบางกะปิ ร.1 ก็เสด็จไปพร้อมกับ พระยาอีกท่าน (พระเดชพระคุณหลวงพ่อฯ ไม่ได้บอกว่าชื่ออะไร ) ไปถึง ก็คุยกับพระยาพิชัย แจ้งเหตุผลให้ทราบ แล้วก็พาพระยาพิชัย ไปเข้าเฝ้าพระเจ้าตากฯ จากนั้น ก็เล่นตามแผนต่อ พระเจ้าตากก็ทรงหลบไปตอนกลางคืน ไปออกทะเลทางปากท่อ ราชบุรี ส่วนพระยาพิชัย ก็มาเล่นละครต่อ บอกว่า ขอซื่อสัตย์ ขอตายตามเจ้านาย แต่ตายแต่นาม เปลี่ยนชื่อเฉย ๆ แล้วก็รับราชการต่อในสมัย ร.1 ------------------------------------------------------------------ จริงๆ ผมก็พยายามหาหลักฐานอยู่นะ เคยได้ยินเรื่อง จีนคุงเซียม กับ จีนอีกคน ที่อาศัยชื่อพระเจ้าตาก ไปชักจูงพวกจีนจะมายึดธนบุรีเหมือนกัน ได้ข่าวว่า โดนสลัดปล้นตายแถว ๆ เมืองพุทไธมาศ (เวียดนามว่า ฮ่าเตียน) ก็ตรงตามที่พระท่านบอกเหมือนกัน ก็สมแล้ว ที่ พระเจ้าตากฯ วางแผนกับ ร.1 เพราะ แผนที่ดี ต้องทำได้ไม่มีที่ติ ให้คนอื่นจับไม่ผิดไม่ได้ รุ่นลูกหลานก็เลย เข้าใจตามที่พวกท่านต้องการให้เข้าใจนั่นเอง (พระเจ้าตากเป็นบ้า ร.1เป็นกบฏ) ก็นับว่า ท่านคนวางแผนทั้งสองท่านนี่ เก่งจริง ๆ ส่วนใครจะเชื่ออย่างไร ก็คงไม่ว่ากัน เพราะเรื่องนี้มันเรื่องเลยตาย ถ้าอยากจะรู้ความจริงคงจะต้องตายกันก่อนถึงจะรู้ความจริงได้ ถ้าตายแล้ว รู้ความจริงแล้ว มาเข้าฝันบอกลูกหลานด้วยก็จะดีครับ จะได้เข้าใจกันถูกเสียที จากคุณ : ศรีสิทธิสงคราม - [ 5 ก.พ. 51 16:21:03 A:58.10.96.122 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ได้อ่าน "ผู้อยู่เหนือเงื่อนไข" ของ อ.สุภา ศิริมานนท์ ท่านบอกว่า บันทึกเก่าแก่ที่คนพาพระเจ้าตากฯ หนี อยู่ในความครอบครองครั้งสุดท้ายของตระกูล "สุนทรโลหิต" แต่ถ้าผมพานักโทษประหารหนี ผมคงไม่เขียนบันทึกอะไรที่ให้มาผูกพันกับตัวเองหรอกครับ ก็อ่านแล้วก็สนุกดีครับ จากคุณ : พี่คนใต้ใจดี - [ 5 ก.พ. 51 19:52:15 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ท่านศรีฯ วิเคราะห์ได้ดีจริง ๆ จากคุณ : กรรมกรแบกหาม - [ 6 ก.พ. 51 14:05:07 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เบื่อประเด็นนี้จริงๆ แต่ก็เข้ามาตอบ หนังสือที่บางคนยกมาเรื่องหนีไปนครฯ เรื่องมาเข้าฝัน หรือข้อกล่าวหาที่ว่าคนชนะสร้างเรื่องใหม่เพื่อให้ตนเองไม่กลายเป็นคนเนรคุณ คำถามและความเห็นแบบนี้จะไม่เกิด หรือเกิดแล้วดับไปหากคนถาม คนตอบ "อ่านและพิจารณา" จาก "หนังสือที่เป็นวิชาการ" และ "คิดด้วยเหตุผล" ขอบอกเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ว่าราชวงศ์จักรี หรือเอาตรงๆ ก็ ร.๑ ไม่เคยปิดบังเรื่องการประหารชีวิตพระเจ้าตากสิน พระราชพงศาวดารระบุไว้ชัดเจนว่าฆ่าแล้วก็เก็บศพไว้ก่อนจะนำออกมาบำเพ็ญพระราชกุศลที่หลัง ส่วนร.๕ ก็ทรงเคยตำหนิเจ้าพระยาท่านหนึ่งที่นำเรื่องพระเจ้าตากมาเขียนแบบไม่เคารพ ทรงบอกว่า ราชวงศ์จักรีทุกคนเคารพนับถือพระเจ้ากรุงธน ส่วนทายาทของพระเจ้ากรุงธนก็ยังสืบมา จะถึงทุกวันนี้หรือเปล่าไม่รู้ เพราะหากทายาทไม่มีลูกก็คงไม่มีเชื้อสาย แต่ที่แน่ๆ ในหนังสือสิ่งที่ข้าพเจ้าพบเห็น ของ ม.จ. หญิงพูนพิศมัย กล่าวถึงพระยาท่านหนึ่งซึ่งเป็นทายาทพระเจ้ากรุงธน ท่านระบุชื่อขุนนางและบอกไว้ชัดเจนว่าเป็นทายาทรุ่นที่เท่าไหร่ แล้วก็ตอนน้นพระโอรสพระเจ้าตากถูกประหารแต่องค์ที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ส่วนองค์ชายที่ยังเด็กและเจ้านายผู้หญิงลูกหลานของพระเจ้าตากก็ยังคงอยู่ บางท่านได้รับการแต่งตั้งเป็นพระสนม เรื่องพระเจ้าตาก, พระปิ่นเกล้าทิวงคต, พระนางเรือล่ม , เจ้าฟ้าวชิรุณหิศ ดูจะเป็นเรื่องราวที่นำมา"เล่าลือ" กันไม่มีวันจบ และทำให้พงศาวดารกระซิบอยู่ได้ เพราะ "เขาเล่าว่าๆ" คนตอบหลายท่านคงเบื่อแล้ว แต่ก็คงทนไม่ไหวเหมือนเรา อ่านหนังสือที่ไม่ได้เขียนขึ้นจากนิมิตร จะทำให้ชีวิตคิดได้มากขึ้น จากคุณ : shili - [ 6 ก.พ. 51 22:57:06 A:218.212.226.39 X:218.186.8.11 TicketID:157305 ]

ความคิดเห็นที่ 27 1. ตอนแรกก็ตกใจว่า เอ? ห้องประวัติศาสตร์ จนถึงวันนี้ (ไม่ใช่หลายปีก่อน) ก็ยังมีคนตั้งกระทู้ทำนองนี้อยู่อีกหรือ? 2. ขนาดตุตะไปว่า เป็นต้นตระกูลอะไร ไปโน่น...คือ สรุปได้ด้วยเองแล้วว่า ที่ตัวเชื่อนั้นเป็นเรื่องจริงๆ...แต่ยังขาดข้อมูลบางอย่าง จึงต้องมาสอบถามเพิ่มเติมจากเพื่อนสมาชิกในห้องนี้... 3. แต่ก็ยังดีครับ ที่ผมยังเห็นสมาชิกส่วนใหญ่ได้ "แก้" ความคิดความเชื่อที่ผิดพลาดของเจ้าของกระทู้ (และของสมาชิกท่านอื่น) แต่เจ้าของกระทู้ก็ยังคงเชื่อเช่นนั้นอยู่ดังความเห็นที่ 16 ซึ่งก็คงหมดหนทางจะเยียวยา 4. ถ้าผมจะตอบ และถือวิสาสะตอบ (เพราะตั้งมาเพื่อให้ตอบ ก็คงต้องตอบให้ตรงประเด็น) ก็คงจะตอบได้เพียงว่า "...สี่บุรุษลึกลับที่พาพระเจ้าตากหนีลงเรือชื่ออะไรบ้าง " ก็คงตอบไม่ได้ เพราะก็บอกอยู่แล้วเองว่า เป็น "บุรุษลึกลับ" ก็ถ้าลึกลับมาตั้งแต่สองร้อยกว่าปีก่อน จนวันนี้ก็คงต้องกลายเป็น "อภิมหาลึกลับบุคคล" ไปเสียแล้ว และถ้าใครรู้ใครทราบ บุรุษลึกลับ ก็คงไม่ใช่บุรุษลึกลับ เป็นแน่...(ว่าแต่ไม่คิดบ้างหรือครับว่าก็อาจจะเป็น "สตรีลึกลับ" ก็ได้).... 5. "เป็นต้นตระกูลอะไรบ้างค่ะ" ต้องย้อนกลับไปที่ข้อ 4 ครับ ก็ในเมื่อคนฝูงนี้ สี่คนเป็นบุคคลลึกลับ ก็คงจะยากที่จะไปสืบสาวเลาความว่าเป็นต้นตระกูลอะไร...เพราะนับดูแล้ว ผมยังไล่ตระกูลตัวเองไปได้แค่อากงผมที่ซัวเถา ได้แค่นั้นจริงๆ...ถ้าเป็นผมนะ ถ้าผมว่างๆ ก็คงจะเอาเวลาไปสำรวจตรวจสอบเสียจะดีกว่า ว่าเถือกเถาเหล่ากอ "ของผม" เป็นใคร ก็น่าจะเรียกว่า ใช้เวลาให้คุ้มค่ากับที่เสียไป กับที่ต้องไปหาต้นตระกูลของใครก็ไม่รู้ ซ้ำยังเป็นบุคคลลึกลับอีกเสียด้วย????? ไม่เสียดายเวลาหรือครับ? คนเราจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ (หรือถ้าท่านเจ้าของกระทู้อยากทราบจริงๆ ผมแนะว่า ควรจะไปสอบถามกับ "เจ้าสำนักทรง" จะเป็นยายชี  เป็นหลวงพ่อ อะไรก็ตามครับคงจะได้รับทราบคำตอบตามสมควร...แต่แนะเพิ่มเติมว่า กรุณาให้ไปให้ "ตรง" กันนะครับ เกิดถามผิดเจ้าของเรื่องลือปัญญาอ่อนพรรค์นี้ ก็จะได้รับคำตอบที่ "ไม่ถูกใจ" ไปเสียอีก จะเสียอารมณ์เปล่าๆ) 6. สรุปคือ ผมเห็นด้วยกับสมาชิกหลายๆท่านครับ ที่ใช้ "วิทยาศาสตร์" ใช้ "เหตุผล" ในการรวบรวมหลักฐานพยานต่างๆ เพื่อสร้างเป็นข้อสรุปประวัติศาสตร์ เรื่องนี้เรื่องพระเจ้ากรุงธนบุรี ไม่ต้องไปตามหาถึงนครศรีฯ ไม่ต้องไปไหนแล้ว มันควรจบไปได้แล้ว ว่าทรงถูกรัฐประหาร และทรงถูกประหารชีวิต ไปพร้อมๆกับคนสนิทอีกหลายร้อยคน (ที่ถูกประหารสองสามคราว)... 7. เอาง่ายๆครับ ถ้าบอกว่า พระเจ้ากรุงธนบุรีหนีไปเมืองนครฯ ก็ตาม แล้วบรรดาคนสนิท ขุนนางต่างๆของพระเจ้ากรุงธนบุรีเล่าครับ? ที่โดนตัดหัวไปหลายร้อยคนนั้น เขาหนีไปด้วยหรือครับ? คนเป็นจำนวนร้อยๆ (ถ้ารวมกับครอบครัวก็คงเรือนพัน) เคลื่อนขบวนไป มันก็น่าจะเอิกเริกอยู่ไม่ใช่น้อย ซ้ำสมัยนั้นประชาชนคนไทยก็น้อยมาก (ไม่น่าจะเกินล้านคน) การอพยพคนขนาดนั้นก็น่าจะเป็นสิ่งที่ต้องจดบันทึกไว้อย่างแน่นอน อย่างน้อยก็ต้องมีพวกฝรั่ง พวกคนจีน จดเอาไว้บ้าง...แต่ไม่มีเอาเสียเลยมันก็น่าแปลกอยู่...มันผิดวิสัยครับ... 8. แต่ถ้าให้แค่พระเจ้ากรุงธนบุรีหนีไปได้ แต่ต้อง "สังหาร" ขุนนางเป็นหลักร้อยหลักพัน เพื่อให้แผนการหนี "สมจริงสมจัง" อย่าว่าเป็นถึงพระเจ้ากรุงธนบุรีเลย เอาแค่ตัวคุณๆจะยอมรับได้หรือ? ยอมหนีแต่ให้บ่าวไพร่คนสนิทส่วนตัวตายเรียบ...ถ้าคุณเชื่อเช่นนี้ ก็เท่ากับคุณหมิ่นพระบรมเดชานุภาพแห่งพระเจ้ากรุงธนบุรีเองโดยไม่รู้ตัวแน่ๆ (ส่วนคนประหารน่ะผมไม่มีความเห็นดอกครับ เพราะลองกล้าชิงราชบัลลังค์ได้ ก็คงพร้อมจะ "ฆ่า" ใครก็ได้ที่ขวางทาง อยู่แล้ว นี่มันเรื่องธรรมดาโลก เห็นได้ทั่วโลก ไม่ว่าจะฝรั่ง จีน ญี่ปุ่น อินเดีย และก็เห็นได้ชัดเจนในสมัยอยุธยา) 9. คือผมคิดว่า ถ้าเรารักจะมองโลกที่มันเป็นไปตามความที่มันจะต้องเป็นไป เราจะมีความสุขขึ้นเยอะครับ ไม่ต้องไปหาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาแต่งเติมเสริมให้เป็นพงศาวดารกระซิบกระซาบ ให้มันวุ่นวาย ให้มันต้องแต่งเรื่องโน้นเรื่องนี้เพื่อเสริมให้ดูดี อย่าลืมว่า ของที่ไม่ใช่ของจริง แต่งไปแต่งมามันก็มีแต่จะอุบาทว์มากขึ้นกว่าเดิม ชุลมุนอลเวงไปมากกว่าเดิม จับต้นชนปลายผิดๆถูกๆ แบบเจ้าของกระทู้ก็มากขึ้นกว่าเดิม 10. มันจะไปมีความสุขตรงไหน? ใดๆในโลกก็ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ทั้งนั้นครับ จากคุณ : นายเจ็ดตัวอักษร - [ 7 ก.พ. 51 14:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 28 # คุณเจ็ดตัวอักษร ไม่ต้องไปถามพระเดชพระคุณหลวงพ่อฯ หรอกครับท่านมรณภาพไปนานแล้ว (ตั้งแต่ ปี 2535 ครับ) เห็นเขียนว่าให้ไปถาม ไม่ต้องถามครับ ท่านเขียนไว้ในหนังสือเกือบทุกเล่มที่เล่าถึงกรณีนี้ รวมถึงเทปคำสอนที่กล่าวถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำครับ หาฟังได้อ่านได้ตลอดครับ ท่านก็ไม่เคยปิดบังตรงไหนครับ ไม่ต้องลงทุนไปหาไกลหรอกครับ เปิดใน google แล้วหาก็จบครับ... ---------------------------------- ผมถึงบอกอย่างไรครับว่า เรื่องนี้มันเป็นเรื่องเลยเป็น (ต้องตายก่อนถึงจะรู้) จะเชื่อแบบไหน ก็แล้วแต่ละท่าน สำคัญว่า อย่าเอามาเป็นประเด็น ทะเลาะกันดีกว่า ก็เพราะ เรื่องราวในอดีต มันไม่มีใครเกิดทันยุคนั้นอยู่แล้ว ไม่มีใครรู้ความจริงหรอกครับ ไม่งั้น ก็ต้องหา Time Machine ย้อนเวลากลับไปดูครับ จะได้ข้อสรุปที่ชัดเจนที่สุด เรื่องประเด็นเลิกทะเลาะกันนี่ สำคัญสุดครับ ใครเชื่อแบบไหน ก็ว่าไปตามที่เชื่อแล้วกันครับ เพราะต่อให้เขาเชื่อว่าพระเจ้าตากไม่ได้ทรงสิ้นพระชนม์ มันก็คงไม่ถึงกับขนาดว่า จะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นหรอกครับ หรือว่า ถ้าเกิดมันเป็นจริงขึ้นมาแล้ว จะยอมรับไม่ได้ ? ----------------------------------------------- ี จากคุณ : ศรีสิทธิสงคราม - [ 7 ก.พ. 51 16:31:51 A:58.10.222.18 X: TicketID:025907 ]

ความคิดเห็นที่ 29 จริงๆแล้วพอเราได้ยินได้ฟังเรื่องพระเจ้าตากไม่ได้โดนประหารนั้น พอฟังเรื่อง เรื่องหนี้สินชาวจีน เรื่องพระเจ้าตากยกราชสมบัติให้ ร.1 นั้นเราเกือบๆจะเชื่อ... แต่พออ่านกระทู้หลายๆกระทู้ที่คนถกกันใน pantip น่ะ มีคนยกเหตุผลว่าคนของพระเจ้าตากเป็นจำนวนมากต้องโดนประหารเราก็เลยกำลังจะเลิกเชื่อว่าพระเจ้าตากไม่โดนประหาร แต่พอเหลือบเห็นว่าคนแต่งหนังสือเรื่อง "รวมเรื่องสั้น ใครฆ่าพระเจ้ากรุงธน" คือ พลตรี หลวงวิจิตรวาทการ เราก็หูผึ่งขึ้นมาทันที ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าท่านพลตรี หลวงวิจิตรวาทการเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้าน esoteric arts (ศาสตร์เร้นลับ) มากๆ เราเคยอ่านหนังสือของท่านเมื่อเด็กๆหลายๆเล่ม จนเกิดแรงดลใจต้องอ่านหนังสือประเภทนี้เป็นภาษาอังกฤษยามโตอีกมากมาย เช่น โยคะ พลังจิตฯลฯ (พลตรี หลวงวิจิตรวาทการ ก็เขียนหนังสือประเภทนี้ไว้เป็นภาษาไทยมากมายเช่นกัน) อีกประการหนึ่งเวลาเราดูหนังจีนเห็นพระเอกใช้ดาบฟันฝ่ายตรงกันข้ามตายทีเป็นร้อย เราสงสัยว่าในชีวิตจริงมันเป็นไปได้หรือไม่?  และแล้ววันหนึ่งเราก็มาพบกับท่านอาจารย์ สมัย เมษะมาน เจ้าสำนักพุทไธศวรรย์ (ตอนนี้ล่วงลับไปแล้ว) ท่านอาจารย์ สมัย ผู้เชี่ยวชาญด้านวรยุทธ์ไทย ครั้งหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่า "นับว่าเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่ทหารหลายๆคนจะกรูเข้ามาจับกุมหรือทำร้ายพระเจ้าตากได้ซึ่งๆหน้าเนื่องจากวรยุทธ์พระเจ้าตากถึงขั้นไร้เทียมทานจริงๆ" จากนั้นเราเคยเห็นศิษย์เอกของท่านอาจารย์ สมัย เมษะมาน ใช้อาวุธได้อย่างเชี่ยวชาญ จนเราเชื่อว่าการที่นักวรยุทธ์ชั้นเลิศเพียงคนเดียวฟันคู่ต่อสู้ตายได้นับร้อยๆในฉากการต่อสู้จริงนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปได้อย่างแน่นอน การย่างก้าวเท้าของนักกระบี่กระบองชั้นนำแบบพริ้วกายทำให้เขาสามารถฝ่าวงล้อม หรือ "แหกค่ายกลออกมา" ได้อย่างน่าประหลาดเป็นยิ่งนัก อาจารย์สมัย เคยบอกให้เราไปยืนตรงกลาง แล้วให้คน 7 คนถืออาวุธครบมือยืนล้อมเรา 7 ทิศ แล้วให้ทุกคนบุกเข้ามาทำร้ายเราพร้อมๆกัน แต่ให้เราหลบออกไปทางทิศที่ 8 ที่เหลือช่องว่างอยู่ แต่ก่อนออกไปให้ใช้อาวุธ มือ เท้า หรือส่วนอื่นของร่างกาย ทำให้คนที่อยู่ใกล้ที่สุด ให้เสียการทรงตัวแล้วไปชนกับพวกเขาเองอีก 6 คน ให้เสียกระบวนค่ายกลไป และในการฝึกครั้งต่อไปก็ให้คน 7 คนหมุนเปลี่ยนทิศไปเรื่อยๆ แต่ยังเว้นทางออกให้เรา 1 ทิศเป็นอย่างน้อยที่สุด จากนั้นอาจารย์ สมัย ก็ตั้งคำถามว่า "หากมีคน 8 คน ถืออาวุธยืนกำกับอยู่ครบ 8 ทิศ เราจะหลุดออกมาจากค่ายกลนั้นได้อย่างไร?" เราไปนอนคิดอยู่ 3 เดือนก็ยังคิดไม่ออก แต่พอเจอศิษย์เอกของ ท่านอาจารย์ สมัย เมษะมานเข้า เราก็ถามปัญหานี้กับเขา  ศิษย์เอกตอบว่า "มันจะต้องมีทิศที่ 9 ให้หลุดออกมาได้!" เราฟังแล้วตากลอก เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็เกรงใจเขา ไม่กล้าให้เขาสาธิตให้ดู และอีกไม่กี่วันต่อมาเราก็ได้ยินเรื่องประหลาดที่ว่า ทิศที่ 9 หรือแม้กระทั่ง 10 หรือ 11 และทิศอื่นๆอีกมากมาย จนนับไม่ถ้วน ให้หนีออกมาได้นั้น มันคงมีจริงๆนั่นแหละ... เนื่องจากว่า ศิษย์เอกผู้นั้น ในขณะที่เดินตัวเปล่าไม่มีอาวุธใดๆ เข้าไปในดงไผ่เปลี่ยวๆแห่งหนึ่ง เขาโดนมือมึด 10 กว่าคนล้อมไว้ แล้วโดนรุมฟันและแทงเอาเป็นว่าเล่น แต่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด เขากลับสามารถเอาชนะคน 10 กว่าคนนั้นได้ โดยที่คนทั้ง 10 กว่าคนต่างก็เจ็บตัวสะบักสะบอมกันไปตามๆกัน จนมือมีดทั้งหมดรู้สึกเลื่อมใสมากๆถึงกับเข้ามาขอขมาศิษย์เอกผู้นั้นถึงที่สำนักพุทไธศวรรย์ โดยอาศัยข้อมูลทั้งหมดมาประมวลผล เราไม่เชื่อเรื่องหนี้สินชาวจีน ไม่เชื่อเรื่องพระเจ้าตากยกราชสมบัติให้ ร.1 แต่เราเชื่อว่าการยึดอำนาจมีขึ้นจริงๆ และในฉากการต่อสู้อย่างดุเดือดนองเลือดนั้น ผู้คนของพระเจ้าตากล้มตายไปเป็นจำนวนมาก แต่พระเจ้าตากรอดชีวิตไปได้โดยอาศัยวรยุทธ์อันแก่กล้าที่เหนือผู้คนธรรมดา และอาจมีบุคคลลึกลับมาให้ความช่วยเหลือเอาไว้อีกด้วย....(ตามข้อมูลจากท่านพลตรี หลวงวิจิตรวาทการ ผู้ฝึกสมาธิและพลังจิต จนสามารถรับรู้ได้ด้วย esp (estrasensory perception)) นี่เป็นอีกแนวคิดหนึ่ง ที่เราคิดว่าน่าจะเป็นไปได้....ซึ่งอาจจะยังไม่มีใครเคยคิด เนื่องจากหลายๆคนอาจไม่เคยเห็นกับตาจนเชื่อได้ว่า มีนักวรยุทธ์ที่เก่งกาจมากขนาดนั้นจริงๆในโลกนี้...และน้อยคนนักที่จะรู้ว่า ท่านพลตรี หลวงวิจิตรวาท นั้นฝึกพลังจิตได้สำเร็จจนถึงขั้นไม่ธรรมดา ...ต้องไปหาหนังสือเล่มอื่นๆของ ท่านพลตรี หลวงวิจิตรวาทการ มาลองอ่านดู..... แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 16:40:20 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 11:18:57 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 11:10:04 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 11:08:01 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 11:05:47 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 11:00:39 จากคุณ : tansy (iwrite4u) - [ 8 ก.พ. 51 10:48:49 ]

ความคิดเห็นที่ 30 1. ขออภัยครับคุณความเห็นที่ 28 ที่มาตอบเอาเสียล่วงไปหน่อย เพราะไม่นึกว่าจะมี "สาวก" หลวงพ่อออกมาแถลงไข 2. ถ้าคุณจะอ้างว่า "ต้องตายเสียก่อนแล้วจึงจะรู้" ผมว่า เช่นนั้นเราคงต้องเลิกวิชาประวัติศาสตร์ไปเสียดีกว่า รวมถึงยุบห้องประวัติศาสตร์ไปเสียด้วย เพราะถ้าเราต้องการจะรู้อะไรในประวัติศาสตร์ก็ต้อง "ตาย" เสียก่อน แล้วจะต้องไปเรียนทำไม? 3. ผมเปิดประเด็นทะเลาะ?......อ่านดูดีๆสิครับ ผมเปิดประเด็นให้ทะเลาะตรงไหน? การทะเลาะกันมันใช้สำหรับคนที่มีจิตใจคับแคบเสียมากกว่า คือตัวเองไม่มีเหตุไม่มีผล ที่จะใช้พูดคุยกับคนอื่น ก็เลยพาลพาโลโวยวายล้มกระดานท้าตีท้าต่อย ตกลง คนไหนกันแน่ครับที่เปิดประเด็นให้ทะเลาะ? 4. หรือต่อให้เปิดประเด็นให้ทะเลาะก็ตาม่ทีเถิด ก็ต้องย้อนกลับไปดูด้วยว่า คำพูดของผมมัน "ไม่มีเหตุผล" ตรงไหน ก็มาว่ากันตรงนั้น? ไม่ใช่พูดเอาเอง "ลอยๆ" กล่าวหากันด้วยมักง่ายเช่นนี้ ผมว่า แย่ครับ...ที่โลกจำเริญมาได้ถึงปัจจุบันนี้ไม่ใช่เพราะ "ความหลากหลายในทางความคิด" ดอกหรือครับ? โลกนี้จำเริญขึ้นมาได้เพราะการ "ต่อสู้" ระหว่างสิ่งเก่ากับสิ่งใหม่...ระหว่างความเชื่อเก่า กับความเชื่อใหม่...นี่มันธรรมดาโลก 5. ถ้าแค่เรื่องพระเจ้าตากสองร้อยกว่าปีก่อน คุณยังต้องบอกว่า "...ก็เพราะ เรื่องราวในอดีต มันไม่มีใครเกิดทันยุคนั้นอยู่แล้ว ไม่มีใครรู้ความจริงหรอกครับ " ก็จริงครับ ไม่มีใครรู้ความจริงแน่ แต่อย่างน้อยที่สุด การจะสรุปเหตุการณ์ให้ "ใกล้เคียง" กับข้อเท็จจริงที่สุด ก็ต้องมาจากการตีความ "หลักฐาน" ด้วยกระบวนการทางวิทยาศาสตร์.... ก็ด้วยวิธีการนี้นี่หล่ะครับ เราถึงได้รู้ประวัติศาสตร์เมโสโปเตเมีย ประวัติศาสตร์ไอยคุปต์ ประวัติศาสตร์ กรีก โรมัน จีน ฯลฯ ไม่ใช่หรือ? ซึ่งนั่นยาวนานย้อนกลับไปไกลแสนไกลกว่าสมัยพระเจ้าตากเยอะ...เรารู้ว่า เสนาบดีไอย เป็นคนลอบสังหารฟาโรห์ตุตันคาเมน...ทำไมเขาทำได้เล่าครับ? เรือ่งเป็นพันๆปีก่อน โดยไม่ต้องอาศัย ยายชี อาศัยหลวงพ่อ นั่งหลับตานึกภาพ? ข้อดีของกระบวนการทางวิทยาศาสตร์ก็อยู่ตรงนี้หล่ะครับ? อยู่ตรงที่ "ยอมรับ" ในหลักฐานชิ้นใหม่ๆ แม้ว่า วันนี้จะได้ข้อสรุปไปแล้ว แต่ถ้าวันหน้าได้หลักฐานใหม่ๆมา ข้อสรุปวันนี้ก็อาจจะตกไปได้ แล้วก็ปรับความคิดความเชื่อกันใหม่... ปัญหาคือ ความคิดแบบคุณต่างหาก ที่มันไม่ค่อยโสภาเลยเพราะ "เป็นพวกลัทธิติดยึด" โดยแท้ ก็ในเมื่อคุณว่าเองว่า "...ไม่มีใครรู้จริง" แล้วคุณคิดหรือว่า หลวงพ่ออะไรของคุณน่ะ "รู้จริง" ??? รู้ได้อย่างไร? ตามหลวงพ่อไปนั่งฝันด้วยหรือครับ? (ถ้าผมพูดแบบนี้ คุณก็คงจะหาว่าผมพูดชวนทะเลาะไปเสียอีก?) ผมว่าเมืองไทยเรานี้ก็แปลกดี คือ การพูดอะไรเป็นเหตุเป็นผลเรียกว่าชวนทะเลาะ ส่วนการมอมเมาคนให้ไปกับไสยวิชา ให้หลงกับอวิชชา เช่นนี้กลับเรียกว่า ความเชื่อส่วนบุคคล....ก็ความเชื่อส่วนบุคคลเช่นนี้มันผิดอย่างไรเล่าครับ ถึงจะต้องมีการแสดงความเห็นคัดค้าน ไม่เห็นด้วย... 6. ถ้าไม่รับคัดค้านความเชื่อส่วนตัว ที่เอามาตีความประวัติศาสตร์ คุณไม่คิดหรือครับ? ว่าผลจะเป็นอย่างไร? 7. คุณอ้างว่า "เพราะต่อให้เขาเชื่อว่าพระเจ้าตากไม่ได้ทรงสิ้นพระชนม์ มันก็คงไม่ถึงกับขนาดว่า จะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นหรอกครับ " มันสำคัญน่ะสิครับ...ถ้าไม่สำคัญผมจะถ่อสังขารมาแสดงความเห็นในกระทู้นี้ทำไม...สำคัญในแง่ไหน? สำคัญในแง่ที่ว่า ประการแรก...การที่พระเจ้าตากถูกลอบปลงพระชนม์ กับไม่ถูกลอบปลงพระชนม์ ก็เท่ากับทำให้การตีความ "ราชวงศ์จักรี" ในประวัติศาสตร์มีความไขว้เขวไปแล้ว... ประการที่สอง...นอกจากการตีความราชวงศ์จักรีจะมีความไขว้เขวไปเท่านั้น ปัญหาคือ ถ้าปล่อยให้ความเชื่อผิดๆเช่นนี้ (ผมไม่ได้หมายความว่า การที่คนเราจะเชื่อสิ่งใดเป็นสิ่งผิดนะครับ ผมหมายถึง กระบวนการที่ได้มาซึ่งความเชื่อแบบนี้ต่างหากที่มันผิด) ปล่อยให้กระบวนการซึ่งได้มาซึ่งความรู้เป็นแบบนั่งเทียน หลับตา จินตนาการเอาเอง ฯลฯ เช่นนี้ไว้...ความก้าวหน้าในทางวิทยาศาสตร์ ซึ่งเกี่ยวข้องโดยตรงกับ ความเจริญของประเทศจะเป็นอย่างไร? ยังอยากจะให้พวกตาน้ำข้าวมันมาปิดอ่าวไทยเหมือนสมัย รศ. 123 อีกหล่ะหรือครับ? ประการที่สาม...ถ้าปล่อยความเชื่อผิดๆ และกระบวนการได้มาซึ่งความเชื่อเป็นแบบผิดๆเช่นนี้ ต่อไป มันก็เท่ากับฝังเชื้อหน่อร้ายขึ้นในความคิดของประชาชนนั่นเอง...วันนี้ก็เชื่อกันไปกลุ่มเล็กๆ วันต่อไปก็ขยายใหญ่ไปได้ เมื่อขยายใหญ่ไปแล้วก็หยุดยั้งได้ยาก...ก็แล้วทำไมไม่ทำลายเสียในวันนี้เล่าครับ? จะปล่อยให้มันเป็นมะเร็งร้าย ทำลายสังคมไทยไปก่อนหล่ะหรือ? ประการที่สี่...ห้องนี้คือห้องประวัติศาสตร์นะครับ ไม่ใช่ห้องหลับตาเข้าทรง นั่งเทียน ไม่ใช่ห้องนวนิยาย ฯลฯ ที่จะเอาเรื่องพวกนี้มาถกกัน เพราะถกไปก็ไม่เกิดมรรคผลอะไร เพราะมันไม่มีเหตุไม่มีผล ไม่มีอะไรอ้างอิงได้ (ต้องรอให้ตายไปเสียก่อนดังที่คุณว่าไว้เอง)...ก็ไม่เกิดการ "พัฒนาความรู้" ถ้าห้องประวัติศาตร์เต็มไปด้วยกระทู้ที่ "ไม่พัฒนาความรู้" ผมถามเสียหน่อยเถอะครับว่า ก็ยุบห้องนี้ไปรวมกับห้องไสยศาสตร์ ห้องความเชื่อ ไปเลยจะไม่ดีกว่าหล่ะหรือครับ? 8. สรุปคือ อย่าขี้ขลาดไปเลยครับ การทะเลาะกันด้วยการแสดงเหตุผลนั้น ผมว่า มีแต่คุณต่างหาก...ถ้าคนไหนไม่มีเหตุผล จนต้องไปขุดเอาอารมณ์ท้าตีท้าต่อยแบบพวกนักเลงข้างถนนมาใช้...คนในสังคมนี้ก็ย่อมจะตัดสินได้เองครับว่า เป็นพฤติกรรมที่สมควรหรือไม่? ไม่ต้องให้คุณมาตัดสินใจแทน...ที่สำคัญกว่าคือ การทะเลาะกันด้วยเหตุผล ในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาก็ชี้ให้เห็นชัดเจนแล้วว่า ก็คือ การ "พัฒนา" สังคมให้สว่างไสว...ให้มวลบุปฝาร้อนพันบานพร้อมพรัก ให้ร้อยสำนักประชันขันแข่ง...เช่นนี้ไม่เรียกว่า ความงดงามของห้องประวัติศาสตร์หล่ะหรือ? หรือคุณศรีสิทธิสงครามไม่อยากเห็นความ "สว่างไสว" ไม่อยากเห็น "ความงดงาม" ในห้องประวัติศาสตร์ครับ? 9. หมายเหตุ...ถ้าพระเจ้ากรุงธนบุรี ทรงอยู่ที่นครศรีฯ ทรงแกล้งบ้าเพื่อหนีหนี้ หรือทรง ฯลฯ จะเป็นไปตามนั้น ผมก็พร้อมที่จะน้อมยินดีรับไว้เป็นความเชื่อใหม่ๆ เป็นข้อสรุปใหม่ๆ ครับ (ดังที่ผมกล่าวไว้แล้วว่านี่คือความงดงามของวิทยาศาสตร์ ที่พร้อมให้มีการท้าทาย และพร้อมจะยอมรับความคิดใหม่ๆ) แต่จะต้องมาจาก "หลักฐาน" ที่มีการตรวจสอบอย่างเคร่งครัดด้วยกระบวนการทางวิทยาศาสตร์เท่านั้น! ไม่ใช่มากจากยายชี หลวงพ่อ หลวงปู่ ฯลฯ อะไรมานั่งหลับตา แล้วบอกว่า ผมต้องเชื่ออย่างนั้นอย่างนี้ ถ้าผมคัดค้านก็จะกลายเป็นพวกชวนทะเลาะ ฯลฯ ..... 10. ผมต่างหากที่กลัวพวกมืดบอดเหล่านี้จะรับไม่ได้กับข้อสรุปทางวิทยาศาสตร์เสียมากกว่า...เพราะเห็นแตะแต่ละเรื่องเป็นสะดุ้งราวกับงูถูกตีหลัง เสียทุกที (พร้อมกับเสียงตะโกนว่า ความเชื่อๆๆๆๆๆอย่าละเมิดๆๆๆๆๆๆ....ทั้งที่เอา "ไสย" ไปละเมิด "วิชชา" ก็ไม่เห็นบ่นอะไรกัน).... จากคุณ : นายเจ็ดตัวอักษร - [ 8 ก.พ. 51 11:06:06 ]

ความคิดเห็นที่ 31 1. แหมเพิ่งเห็นความเห็นที่ 29 2. ผมขออนุญาตขัดคอ (ชวนทะเลาะ ตามสำนวนของบางคน) เสียอีกทีก็แล้วกันครับ รวบยอดไปเลยอีกที ไหนๆก็ไหนๆแล้ว 3. เอาเป็นว่า แนวคิดของคุณก็ดูดีครับ แต่ทำไมไม่ลองหาข้อมูลด้วยกระบวนการทางวิทยาศาสตร์ด้วยเล่าครับ? เพื่อ "ยืนยัน" สมมติฐานของคุณ อีกประการหนึ่ง เห็นคุณอ้างอิงแต่งานของหลวงวิจิตรฯ ซึ่งใครๆก็ทราบดีว่าเป็นนักโฆษณาชวนเชื่อ มาตั้งแต่สมัย ป. จนมาถึง สมัย สฤษดิ์...ความรู้ทางประวัติศาสตร์ไทยปัจจุบันก็ได้ชี้ไว้แล้วว่า ข้อสรุปทางประวัติศาสตร์ที่หลวงวิจิตรฯได้นำเสนอไว้นั้นเกือบร้อยละ 80 เป็นเรื่องผิดพลาด อีกร้อยละ 20 ก็เป็นเรื่องโฆษณาชวนเชื่อล้วนๆ... 4. งานของหลวงวิจิตรฯ ผมก็ได้เคยอ่านสมัยเด็กๆครับ เช่น กำลังความคิด กำลังใจ มันสมอง ดวงหน้าในอดีต  ไปจนถึงนวนิยายอย่าง ครุฑดำ หรือ ห้วงรักเหวลึก...ไม่ได้ยกมาเพื่ออวดภูมิดอกครับ แต่ยกมาเพื่อยืนยันว่า ผมก็ได้เคยอ่าน ได้เคยศึกษา ทั้งได้ลองทำตามที่หนังสือนั้นเขียนไว้ตั้งแต่ก่อนโน้นแล้ว...และสมัยก่อนโน้นผมก็คิดเหมือนคุณนี่หล่ะครับ... จากคุณ : นายเจ็ดตัวอักษร - [ 8 ก.พ. 51 11:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ที่คุณนายเจ็ดตัวอักษร ว่า "หลวงวิจิตรฯ ซึ่งใครๆก็ทราบดีว่าเป็นนักโฆษณาชวนเชื่อ มาตั้งแต่สมัย ป. จนมาถึง สมัย สฤษดิ์" อันนี้เรายอมรับว่าไม่รู้เหมือนกัน เราอ่านหนังสือโยคะ และพลังจิตของหลวงวิจิตรฯ ตั้งแต่อายุ 15-16 แล้วเราก็จากประเทศไทยไปหลายปี ไม่ค่อยได้อ่านเล่มอื่นๆ และไม่ค่อยได้รู้เรื่อง "การโฆษณาชวนเชื่อ" ขอบคุณที่แนะนำ จะลองไปศึกษาดู แต่ถ้าคุณต้องการข้อมูลทางวิทยาศาสตร์เรามีให้คุณดังต่อไปนี้ เรื่องการใช้พลังจิตค้นหาข้อมูลในอดีตนั้น จะเล่าเรื่องจริงให้ฟัง นั่นก็คือว่า ครั้งหนึ่ง Scotland Yard เคยทำคดีๆหนึ่ง มีผู้หญิงหายสาปสูญไป เชื่อกันว่าถูกฆ่าตาย แต่ตำรวจทั่วประเทศอังกฤษหาศพไม่เจอ ตำรวจอังกฤษก็เลยพึ่ง parapsychology (ปรจิตวิทยา) นั่นก็คือ เขาไปเชิญผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็น clairvoyant (คนที่นั่งทางในและหลับตามมองเห็นภาพต่างๆ...แต่ร่างทรงภาษาอังกฤษเรียกว่า medium) ที่มี esp มานั่งทางใน และบอกภาพที่เธอเห็นให้ตำรวจ sketch รูปออกมา เป็นกอไม้ เป็นป่า เป็นภูมิประเทศของสถานที่แห่งใดแห่งหนึ่ง แล้วกระจายรูปนี้ไปให้ตำรวจทั่วประเทศพยายามตีความว่าเป็นสถานที่แห่งใด ในที่สุดตำรวจก็ตามหาสถานที่แห่งนั้นเจอ สถานที่แห่งนั้นมันมีตัวตนจริงๆ ทั้งๆที่ clairvoyant คนนั้นไม่เคยไปที่นั่นมาก่อนเลยในชีวิต  ณ สถานที่แห่งนั้นตำรวจหาศพจนเจอ แล้วค้นหาหลักฐานบนศพจนตามจับตัวผู้กระทำผิดมาลงโทษได้ ...เรื่องนี้ลงข่าวในหนังสือพิมพ์ทั่วประเทศอังกฤษอยู่จนเป็นเรื่องฮือฮานานมากๆ แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 12:37:46 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 12:32:43 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 12:31:31 จากคุณ : tansy (iwrite4u) - [ 8 ก.พ. 51 12:23:05 ]

ความคิดเห็นที่ 33 วิชา parapsychology มีสอนกันในรัสเซีย อังกฤษ และอเมริกาในมหาวิทยาลัยจนถึงระดับปริญญาเอก...มาแล้วเป็นเวลาหลายสิบปี ครั้งหนึ่งในการเล่นหมากรุกนัดสำคัญระหว่าง Korchnoi กับ Karpov รายแรกเป็นรัสเซียที่ได้สัญชาติอเมริกันมา แล้วมาแข่งหมากรุกกับรายที่สองที่เป็นชาวรัสเซียและเป็นนักศึกษามหาลัยรัสเซียซึ่งเรียนปริญญาเอกวิชา parapsychology ในการแข่งขัน Korchnoi เดินหมากผิดแบบเบลอ แบบเหลือเชื่อ (ทั้งๆที่ฝีไม้ลายมือน่าจะสูสีกัน) พอคนไปถามเขาว่าเพราะอะไร? เขาบอกว่า "ต้องให้คนเอาฉากไปกั้นไว้ระหว่างเขากับ Karpov เพราะเขาเชื่อว่า Karpov ส่งคลื่นพลังจิตมารบกวนเขาอย่างรุนแรง ทำให้เขาคิดอะไรไม่ออก...." บางเกม Korchnoi ยอมแพ้เอาดื้อๆทั้งๆที่หมากคากระดานเต็มไปหมด จนพวกเซียนหมากรุกที่เป็นนักวิเคราะห์มึนหัวว่าเพราะอะไร? ส่วนเรื่องยายชี หลวงพ่อ หลวงปู่ ฯลฯ อะไรมานั่งหลับตา แล้วบอกว่า ....ต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ...ถ้าเป็นของไทยนะ เราก็ยอมรับว่า "ไม่ค่อยน่าเชื่อ" เพราะ "คนไทยนิสัยชอบโกหก แอบอ้างอิทธิฤทธิ์ต่างๆ" แล้วอีกอย่างหนึ่ง กรณี หลวงพ่อ หลวงปู่ ฯลฯ อะไรมานั่งหลับตานั่นน่ะ "มันจะมีเรื่องผลประโยชน์มาเกี่ยวข้อง ...เงินบริจาคยังไงล่ะ" แต่เรื่อง Scotland Yard นั้นเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่อิงนิยาย และเป็นเรื่องวิทยาศาสตร์อย่างแท้จริง คนรู้ขีดความสามารถของวิชา parapsychology จะรู้ว่า clairvoyance (การนั่งทางใน (แต่ไม่ใช่เป็นร่างทรงนะ)) และ esp เป็นเรื่องที่เป็นไปได้ในระดับหนึ่ง .... นั่นก็เพราะว่า ในยุคสงครามเย็น อเมริกากับรัสเซีย ใช้ spies ที่มี esp ต่อสู้ห้ำหั่นกัน เพื่อแย่งชิงข้อมูลทางด้านการทหารของกันและกัน เพื่อการก่อวินาศกรรมแก่กันและกัน เพื่อลอบสังหารบุคคลสำคัญๆของกันและกันมาแล้ว จนกระทั่งต้องมีการบรรจุวิชา parapsychology เข้าไปในมหาวิทยาลัย ของทั้งสองประเทศ... แต่จะเชื่อหรือไม่เชื่อสิ่งที่ หลวงวิจิตรฯพูด ก็จะต้อง พิสูจน์กันว่า จริงหรือไม่ที่ "ท่านเป็นนักโฆษณาชวนเชื่อ" ซึ่งเราก็จะลองศึกษาดู ส่วนเรื่องนักวรยุทธ์ชั้นยอดที่ฝ่าวงล้อมคู่ต่อสู้ออกมาได้นั้น มันมีจริง ไม่ใช่เฉพาะแต่ในภาพยนต์  เราเคยเห็นนักวรยุทธ์จีนแสดงสดบนเวที (ไม่ใช่ในภาพยนต์) ในฉากที่กระโดดตีลังกาหลบทวน 3 ด้ามที่ทิ่มแทงเข้ามา 3 จุดพร้อมๆกันภายในในเวลาเดียวกันนั้น คนที่พริ้วกายโดดหลบซึ่งกำลังลอยอยู่กลางอากาศใช้กระบี่ฟันกวาดลงมาข้างล่างเพื่อปัดทวน 3 ด้าม ให้ปลิวหลุดจากมือคู่ต่อสู้ 3 คนไปได้อย่างสวยงามเป็นยิ่งนัก  .... นักวรยุทธ์จีนที่แสดงนั้น เราดูหน้าตา แล้วคิดว่าอายุเพียงแค่ 15-16 เอง ยังเก่งปานนั้น (แสดงว่าต้องฝึกมาตั้งแต่เด็กๆ) แล้วถ้าฝึกจนโตจะเก่งขนาดไหน...???!!!  นักวรยุทธ์ไทยที่เก่งๆระดับนั้น หรือเก่งกว่านั้น ในสมัยโบราณก็มีจริงๆ ไม่ใช่อิงนิยาย.... แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 17:29:20 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 16:30:13 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 16:24:55 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 12:57:47 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 12:49:02 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 51 12:39:22 จากคุณ : tansy (iwrite4u) - [ 8 ก.พ. 51 12:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 34 การทื่เราตั้งสมมุติฐานเอาไว้ใน คคห 29 นั้น เราไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียเหมือนพวก ยายชี หลวงพ่อ หลวงปู่ ฯลฯ อะไรที่มานั่งหลับตา .....เหมือนที่คุณพูด และเราก็ไม่ได้เป็นคนที่ยึดติดอยู่กับความคิดอันไหนอันดักดาน และก็ไม่ได้เชียร์ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แบบเพราะอยากมีความสุขใจว่าอยากให้เหตุการณ์เป็นแบบไหน เหตุการณ์มันเกิดไปแล้ว จะเป็นอย่างไรก็เปลี่ยนไม่ได้ เราเพียงแค่เสนอแนวคิดอีกแนวหนึ่งที่นักประวัติศาสตร์น่าจะนำไปพิจารณา โดยขึ้นอยู่กับสมมุติฐานว่า parapsychology มีการเรียนรู้กันในมหาลัยถึงระดับปริญญาเอก ถึอว่าเป็นวิทยาศาสตร์พอสมควร อาจนำมาช่วยไขปริศนาทางด้านประวัติศาสตร์ได้ และอีกสมมุติฐานหนึ่งก็คือว่า "นักวรยุทธ์ฝีมือเลิศสามารถตีฝ่าวงล้อมคู่ต่อสู้ออกมาได้อย่างน่ามหัสจรรย์" สิ่งที่เราพูดเป็นแค่แนวคิดที่เราเสนอ ซึ่งขึ้นอยู่กับสมมุติฐานเหล่านี้ สิ่งที่เราคิดเราไม่ได้คิดเพราะมันทำให้เรามีหรือไม่มีความสุขใจแต่อย่างใด นั่นก็คือ เราคิดว่า หากสงสัยจริงๆ เราว่าอย่าไปพึ่งพวก ยายชี หลวงพ่อ หลวงปู่ ฯลฯ อะไรนั่น มานั่งหลับตาเลย ...เพราะพวกนี้จะมีส่วนได้ส่วนเสียทั้งนั้น เปอร์เซ็นต์ของการโกหก จะมีมาก...แต่ถึงพวกเขาจะมีญาณแก่กล้ามองเห็นได้จริงก็ตาม คนทั่วโลกอาจไม่ให้เครดิตว่า "เป็นของจริง"   ดังนั้น เราจีงเสนอว่า ให้ลองไปเชิญพวก parapsychologists (นักปรจิตวิทยา) ระดับปริญญาเอกที่มี esp มาเป็น clairvoyants ให้ และพอได้ข้อมูลอะไรก็ให้บันทึกผลงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์เอาไว้  แบบที่ดูมีหลักการและน่าเชื่อถือ พวก parapsychologists อาจจะนำพวก ยายชี หลวงพ่อ หลวงปู่ ฯลฯ อะไรนั่น เข้ามาร่วมงานวิจัยด้วยก็ได้เพื่อพิสูจน์ว่า ยายชี หลวงพ่อ หลวงปู่ ฯลฯ อะไรนั่น พูดจริงหรือไม่จริง หากลองดำเนินการเช่นนี้ พวกเราก็อาจได้รู้อะไรดีๆอีกหลายๆอย่างเพื่อพิสูจน์ได้ว่า หลวงวิจิตรฯ พูดจริงหรือโกหก....และในขณะเดียวกันก็ลองให้นักวรยุทธ์ชั้นนำหลายๆคน มาสาธิตให้ดูวิธีการตีฝ่าวงล้อมจากค่ายกลของคู่ต่อสู้ที่มีอาวุธครบมือ ว่าทำได้หรือไม่ได้อย่างไร... ก็เป็นอีกทางหนึ่งที่จะเพิ่มหลักฐานยืนยันได้ว่าแท้จริงแล้วอะไรเป็นอะไรกันแน่ ...ซึ่งก็จะเป็นหนทางนำไปสู่การไขปริศนาทางด้านประวัติศาสตร์อันนี้ ....แทนที่จะมาทะเลาะกัน แล้วก็มาพูดจาดูถูกฝ่ายที่มีความเห็นไม่ตรงกับของตนเอง เพราะแต่ละคนต่างฝ่ายต่างก็ยึดติดกับความคิดเห็นของตนเอง.... เราแค่เสนอแนะแนวทางความเป็นไปได้ในการไขปริศนาทางด้านประวัติศาสตร์ มิได้ร้อนวิชามาแต่ใด โปรดอย่าเข้าใจผิด.... แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 51 14:18:42 จากคุณ : tansy (iwrite4u) - [ 8 ก.พ. 51 12:38:56 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ลองอ่านบทความของ รศ.ดร.สุจิตรา อ่อนค้อม  ที่ท่านเขียนจากคำบอกเล่าของพระเทพสิงหบุราจารณ์ วัดอัมพวัน  จากหนังสือชื่อ "ความหลงในสงสาร" อ่านแล้วรู้สึกว่าเมีเหตุผลนะคะ และ... จำเป็นหรือไม่ ?  สิ่งที่ปรากฎให้รู้โดยหลักฐานแบบโลก ๆ  จะต้องเป็นสิ่งที่ถูกต้องเชื่อถือได้เสมอ ถ้ามีใครยืนยันว่าจำเป็น....   ก็ขอยอมรับว่าจำเป็นสำหรับเขา ที่อ่านมาก็ไม่เห็นว่าฝ่ายที่เชื่อว่าพระเจ้าตากไม่ได้ถูกปลงพระชนม์ด้วยท่อนจันทน์ เขาจะเรียกร้องให้เปลี่ยนประวัติศาสตร์สักหน่อย เขาเพียงแต่ต้องการเปิดประเด็นใหม่ให้พิจารณาดูกันเท่านั้น  เขาไม่ได้บงการว่าคุณต้องเชื่อ ผู้ตั้งกระทู้ก็เพียงอยากทราบชื่อสี่บุรุษลึกลับที่เขาอยากทราบ และทราบผู้สืบวงศ์และชื่อสกุลวงศ์ของท่านเหล่านั้น สำหรับเรื่องนี้ขอแนะนำให้เจ้าของกระทู้อ่านหนังสือของ อ.สุภา สิริมานนท์ เรื่อง "ผู้อยู่เหนือเงื่อนไข"  แล้วท่านจะทราบคำตอบเอง คนเรานั้นสำคัญที่จะจองจำได้ก็แต่ร่างกาย  ส่วนจิตใจและความนึกคิดนั้นเป็นอิสระ ฉะนั้นอย่าปิดกั้นเลย  ตราบใดยังไม่มีหลักฐานที่โลก ๆ เขาเชื่อถือ ตราบนั้นยังไม่มีใครเขาจะเปลี่ยนประวัติศาสตร์ที่คุณเชื่อหรอก จากคุณ : กระเรียนน้อยโบยบินกลางหิมะ - [ 8 ก.พ. 51 13:36:53 ]

ความคิดเห็นที่ 37 1. ขอแนะนำครับ งานของ คุณ สุภา ศิริมานนท์ ที่ได้ชื่อว่า เป็นระดับมาสเตอร์พีช คือ "คำบรรยายว่าด้วย แคปิตะลิสม์" ครับ 2. ส่วนคุณกระเรียนนั้น...ถ้าได้ลองแนะนำท่านเจ้าของกระทู้ ก็ขอให้ลองได้แนะนำให้ท่านเจ้าของกระทู้ได้ "เข้าใจ" ถึงสารัตถะ ที่คุณ สุภา นำเสนอด้วยครับ อย่าติดยึดกับ "เปลือก" จนเอามาปนกับประวัติศาสตร์ที่เป็นจริง 3. ผมก็เข้าใจครับว่า เขา "ให้เปลี่ยน" ประวัติศาสตร์...แต่ผมเสนอคือ ที่เขาเข้าใจน่ะ มัน "ผิด" เพราะมันไม่ได้มาจากการค้นคว้าด้วยกระบวนการที่ถูกต้อง...ต่างหาก อีกประการหนึ่ง เมื่อได้ลองเสนอความเห็นในบอร์ด "สาธารณะ" แล้วก็เป็น "ความชอบธรรม" ของผมที่จะอ่าน แล้วแสดงความเห็นที่ "คัดค้าน" ไม่ใช่หรือ? ถ้าไม่อยากให้ใครเขาคัดค้าน ก็ "เก็บ" ความคิดไว้ในใจสิครับ? การนำมาเสนอในที่สาธารณะ ก็เป็นไปได้ว่า มีคนที่ยังไม่เข้าใจมาอ่าน ซึ่งผมก็ต้องรีบคัดค้าน "มิใช่หรือ?" ว่าความคิดเช่นนี้ยังผิดอยู่ ต้องไปค้นคว้าด้วยกระบวนการที่ถูกต้องเสียใหม่... 4. ปัญหาคือ ความปิดกั้น บางครั้งก็ดีครับ เพราะถ้าเปิดเสียมากเกินไป ก็จะจะ "หลุดโลก" มิใช่หรือ? ขนาดพระสิทธัตถะก็ยังเคยตรัสไว้ถึงคำว่า "...อจิณไตย" คือ ไม่ควรคิด เพราะมันชวนให้ฟุ้งซ่าน...ฟุ้งซ่านก็ไม่เท่าไหร่เพราะเป็นเรื่องส่วนบุคคล แต่เอามาประกาศที่สาธารณะก็ต้องมีติดเบรคกันบ้าง...ไม่ดีหรือครับ? จากคุณ : นายเจ็ดตัวอักษร - [ 9 ก.พ. 51 19:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ผมเชื่อพระอรหันต์ครับว่าท่านไม่โกหก  ท่านมีอภิญญามากมาย ตำนานนี้ น่าจะมีมูล จากคุณ : natong - [ 14 ก.พ. 51 20:20:55 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ไม่เชื่อว่าจะทรงหนีไปได้ ว่าจะแย้ง คห 38 แต่เดี๋ยวประเด็นจะเปลี่ยน จากคุณ : เต้าหู้สู้ชีวิต - [ 15 ก.พ. 51 20:04:43 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เคยฟังคำพยากรณ์เกี่ยวกับรัชกาลต่างๆบ้างไหม อาจมีคำตอบ จากคุณ : ดาวประกาย - [ 15 ก.พ. 51 23:19:18 ]