ความคิดเห็นที่ 1 ลองนึกถึงเด็กที่ไม่มีพ่อแม่สิจ๊ะ อย่างนั้นล่ะ ไม่ต้องกตัญญูต่อพ่อแม่ เพราะพวกเค้าไม่มีพ่อแม่ คอยเลี้ยงดู คอยให้ความรัก การเลี้ยงดูให้เติบใหญ่ ให้ความรัก ความเมตตา อภัย ไม่ใช่หน้าที่หรอก มันออกมาจากข้างใน มันเป็นสัณชาตญาณของความเป็นพ่อแม่ มันแล้วแต่ล่ะ ว่าคนเราจะมองมุมไหน เราก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะว่าเคยเป็นแต่ลูก ยังไม่เคยเป็นพ่อแม่ แต่ก็ไม่เคยจะเห็นว่าท่านจะเรียกร้องอะไรจากเรา มีแต่ให้กับให้ ทั้งๆ ที่บางทีตัวเองต้องอดก็เถอะ ความรู้สึกนั้นเราคงจะรู้ได้ เมือเราได้เป็นพ่อหรือแม่คนจริงๆ ว่าเราอยากได้อะไรตอบแทนจากลูกของเราบ้าง.. จากคุณ : ลูก (Bunte Augen_**) - [ 22 พ.ค. 51 22:38:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ล่อเป้าหรือเนรคุณ การเลี้ยงดูตามหน้าที่ กับการเลี้ยงดูอุ้มชูด้วยความรักนั้น ต่างกันราวฟ้ากับเหว จากคุณ : ก็แล้วแต่จะคิด - [ 22 พ.ค. 51 22:38:33 A:58.8.242.27 X: TicketID:106200 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คำตอบของผมก็คือ "เพราะมนุษย์เป็นสัตว์สังคม อยู่ตัวคนเดียวไม่ได้ครับ" เราไม่มีเขี้ยวเล็บ เราไม่มีอาวุธแต่กำเนิดเลย ดังนั้นระบบสังคมจึงกำหนดให้ ผู้ใหญ่ดูแลคนรุ่นเด็กรวมทั้งคนรุ่นชราด้วย เพื่ออะไรล่ะ แน่นอนเด็กคือคนที่จะมาค้ำจุนสังคมในอนาคต ดังนั้นเพื่อความอยู่รอดของเผ่าพันธุ์ ก็ต้องดูแลเด็ก   แล้วรุ่นชรา่ล่ะถามว่ามีความสำคัญไหม มีแน่นอนถึงร่างกายจะไม่แข็งแรง แต่ประสบการณ์ ก็เป็นตัวประคับประคองทิศทางของสังคมได้เช่นกัน ดังนั้นการมอบหน้าที่ให้คนรุ่นหลังดูแลคนรุ่นชราึจึงมีสำคัญต่อความอยู่รอดของเผ่าพันธุ์เช่นกัน ถ้ามองแค่ระดับครอบครัว ก็เหมือนจะเป็นการหาประโยชน์ฺใส่ตัว (ตาม จขกท คิด) แต่ถ้ามองระดับสังคมสิ่งที่เรียกว่า บุญคุณ กตัญญู คือกลไกป้องกันการสูญพันธุ์ของมนุษย์ พูดแบบนี้ก็อาจจะฟังดูแห้งแล้ง เหมือนมนุษย์เป็นจักรกลชีวะไปหน่อย   แต่เพราะโลกเรามีคำว่าบุญคุณ คำว่ากตัญญู คำว่าความรัก คำว่าการตอบแทนน้ำใจซึ่งกันและกัน ทำให้สังคมมนุษย์ไม่แห้งแล้ง ไม่เย็นยะเยือกเหมือนผิวเครื่องจักรโลหะ มนุษย์ที่ทำตามหรือมองทุกสิ่งเป็น "หน้าที่" อย่างเดียวโดยไร้ "หัวใจ" จะต่างอะไรเล่ากับ "เครื่องจักร" จากคุณ : Zenithius - [ 22 พ.ค. 51 22:58:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พ่อแม่ มี"หน้าที่" เลี้ยงดูเราแล้ว เราก็มี "หน้าที่" เลี้ยงดูท่าน  ซึ่งก็แสดงถึงความกตัญญูไงครับ กรณีที่ ไม่มีใครมาเลี้ยงดู  ก็ไม่มีใครให้กตัญญู จากคุณ : oakemon - [ 22 พ.ค. 51 23:12:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ปรัชญาคุยได้ทุกเรื่องอยู่แล้วที่หาคำตอบของชีวิต จขกท. คงต้องมีลูกก่อนมั้งครับ น่าจะตอบได้ดีที่สุด จากการถามเพื่อนที่มีลูก ถ้าเด็กไม่มีคนดูนี่ตายแน่ๆ กินเองไม่เป็น ทำอะไรไม่ได้เลย พ่อแม่ปล่อยก็ตายได้แน่นอน ตอนกลางคืนก็ต้องผลัดกัน(ไม่ก็เกี่ยงกัน)มาดูว่าลูกร้องไห้ทำไม อดหลับอดนอน ตรรกกะของจขกท. มันก็จริง แต่มันจริงไม่หมด คือจริงจากมุมมองของลูก ดังนั้นคุณต้องเปิดคำถามนี้ค้างไว้ก่อน จนมีลูกเอง คุณอาจเป็นพ่อแม่ที่ไม่คาดหวังลูกก็ได้ ให้เดานะแต่คุณคงดีใจที่ลูกที่เลี้ยงมากตัญญูรู้คุณ หรือไม่แน่พอคุณเป็นพ่อแม่ คุณอาจลืมคำถามนี้ไปก็ได้ แล้วเปลี่ยนเป็นคำถามที่คาดหวังจากลูกแทน (ซะงั้น) ขอบคุณครับ จากคุณ : หลับตา - [ 22 พ.ค. 51 23:24:41 A:58.64.101.69 X: TicketID:173601 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ ^(ชี้ไปความเห็นสี่ค่ะ) ใช่ๆ คิดแล้วไว้ว่าต้องโดนอันนี้แน่ๆเลย จริงๆเราก็เถียงไม่ออกเหมือนกัน เพราะว่า ถ้าอยากเป็นลูก "ทีดี" ก็ต้อง กลับไป "ทำดี" กะพ่อกะแม่ แต่คิดไปดูเหนื่อยๆ เพราะเป็นลูกนี่ นอกจากกระมีแรงกดดันเพื่อตัวเอง เพื่อดำเนินชีวิตให้ดีที่สุดสำหรับตัวเองแล้ว ยังต้องกดดันเผื่อพ่อแม่อีกโดยไม่รู้ตัว(เรียนเก่งๆนะลูก แต่งตัวดีๆนะลูก หางานดี มั่นคงๆนะลูก) มากไปกว่านั้น ต้องเจอแรงกดดันแบบรู้ตัวอีก "เราต้องทำเพื่อพ่อแม่.....เพื่อกตัญญู...." ถ้าเฉยๆ ก็ไม่ถือว่ากตัญญูใช่มั้ยคะ ถ้าคนอื่นรู้อาจโดนด่าได้ (ด้วยการลำเลิกบุญคุณพ่อแม่ให้ฟัง ฯลฯ) พ่อแม่บางท่านอาจลำเลิกเองเลย เพื่อสิ่งที่อยากได้ในบางกรณี ถ้าเฉยๆต่อไป อาจโดนข้อหาเนรคุณอีกได้ เป็น"ลูก"ดู passive จังเลยอ่ะ ----- ความเห็นที่ห้า คงดีใจอ่ะค่ะที่ลูกรัก คล้ายๆเวลาเลี้ยงหมารึเปล่า ดีใจที่หมารัก -"- เป็นความรักที่ตอบแทนมา ตอบแทนอาหารเม็ด การพาไปเดินเล่น ถ้าหมาไม่สนใจ เราก็คงเฉยๆ แต่ถ้าลูกไม่สนใจ คงคิดว่าลูกเนรคุณใช่ป่ะคะ(น่าจะเป็นความคิดอัตโนมัติ) เกิดอารมณ์สงสารลูกอ่ะ ไม่เรื่องรู้ราว โดนคาดหวัง(ลำเลิก) เสียอย่างนั้น ^^ คุยกันๆ สนุกสนานๆ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 51 23:39:55 จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 22 พ.ค. 51 23:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลองคิดตรงข้ามดูหรือยังล่ะครับ ... แต่คิดไปดูเหนื่อยๆ เพราะเป็นพ่อแม่นี่ นอกจากกระมีแรงกดดันเพื่อตัวเอง เพื่อดำเนินชีวิตให้ดีที่สุดสำหรับตัวเองแล้ว ยังต้องกดดันเผื่อลูกอีกโดยไม่รู้ตัว (ทำงานเงินดีๆ ให้ลูก พาลูกเค้าโรงเรียนดีๆ หาสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูก เป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูก เก็บเงินไว้ให้ลูก) มากไปกว่านั้น ต้องเจอแรงกดดันแบบรู้ตัวอีก "เราต้องเลี้ยงลูกให้ดี....เพราะเป็นหน้าที่...." ถ้าเฉยๆ ถือว่าเป็นพ่อแม่ที่ไม่ดีใช่มั้ย เป็นพ่อแม่เนี่ย ดู passive จังเลยอ่ะ ... แก้ข้อความหลายที แก้คำพูดคนอื่นนี่ยากแฮะ 5555 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 51 23:46:54 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 51 23:45:05 จากคุณ : ชาเขียว - [ 22 พ.ค. 51 23:40:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ อ๊ะ.....เจอมุขนี้แล้วอึ้ง เจ๋งจังเลย  -"- ขอเก็บเข้าตำราการเถียง จะเอาไว้ใช้บ้าง แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่ลูกจะกตัญญูนี่คะ เค้าก็ทำตามหน้าที่อยู่ดีอ่ะค่ะ จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 22 พ.ค. 51 23:51:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 งั้นทำไมไม่คิดว่า ลูกมีหน้าที่ต้องกตัญญูบ้างล่ะครับ ทำไมถึงคิดแค่ฝั่งเดียวว่าการเลี้ยงดูลูก เป็นหน้าที่ของพ่อแม่ จากคุณ : ชาเขียว - [ 22 พ.ค. 51 23:53:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คิดว่าจะไม่มีกระทู้นี้ถ้าคุณเจ้าของกระทู้อยู่ในอารมณ์+จิตใจเป็นปกติสุขนะคะ ลองหยุดคิด ทบทวน และพิจารณาดูอีกทีนะคะ ถ้าไม่มีความกังวลใจหรือทุกข์สาหัส เดี๋ยวคุณก็เจอคำตอบนั้นเองล่ะค่ะ แต่ถ้าตอนนี้ยังตอบคำถามที่คุณตั้งเองไม่ได้ เอาไว้รอตอนคุณมีลูก มีครอบครัวก็ได้ค่ะ ถึงตอนนั้นค่อยตอบคำถามก็ได้ค่ะ จากคุณ : By the sea - [ 22 พ.ค. 51 23:56:38 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผมก็ไม่กล้าคิดต่ออะ เพราะคิดไปก็เท่านั้น มันก็ไม่ใช่ประสบการณ์จริงของผมอยู่ดี สิ่งที่เกิดขึ้นกับรุ่นคุณกับรุ่นผมที่จะเป็นพ่อแม่ ปัญหานี้อาจเปลี่ยนไปก็ได้ เชื่อว่าปัญหาเกิดจากช่องว่างระหว่างวัยที่ต่างกัน ยุคหน้าโลกหมุนเร็วกว่ายุคที่เราผ่านมาแน่ๆ รูปแบบความกดดันของสังคมมีสูง แบบถ้าผมไม่ส่งลูกเรียนตามระบบชีวิตก้าวไปเหมือนลูกคนอื่น ลูกก็คงตั้งคำถามกับผม ว่าทำไมพ่อไม่ทำหน้าที่แบบนั้นแบบนี้ละ ผมว่าพ่อแม่รุ่นใหม่ๆที่เห็นนี่เค้าก็เลี้ยงเหมือนลูกเป็นเพื่อนแล้วนะ ความคาดหวังที่จะให้มาเลี้ยงดูตอนแก่ไม่ค่อยมีนะ(ถ้าได้ก็ดี)แค่เอ็งอยู่ในสังคมรอดพ่อแม่ก็พอใจแล้ว ไม่เหมือนรุ่นก่อน แต่เด็กรุ่นนั้นก็คงไม่ถามเรื่องนี้เพราะเรื่องนี้จะไม่เป็นปัญหากับเค้า เค้าก็ต้องมีปมที่ตั้งคำถามใหม่อยู่ดีที่คุณฟังแล้วอาจจะชะงัก ลองสังเกตดูดิ คำถามพวกนี้มีมุมคล้ายกันนะ คือถามเพื่อคาดหวังให้คนอื่นเปลี่ยนแปลงแต่เราเป็นเราอยู่เหมือนเดิม สงสัยเป็นเรื่องปกติของคนมั้ง เวลาเจอปัญหาอะไรกับตัวเราเอง เรากลับตั้งคำถาม(แบบอัตโนมัติ)โทษสิ่งอื่นๆก่อน เหมือนเราถามในมุมจุดผู้สังเกตุ ตัวแปรผู้สังเกตุเลยต้องนิ่งไม่ผิดไม่เปลี่ยนแปลง แต่ปัจจัยอื่นต้องผิดแน่ๆ ไม่รู้จะเข้าใจที่ผมพิมพ์หรือเปล่า แต่ประมาณนี้แหละ จากคุณ : หลับตา - [ 23 พ.ค. 51 00:14:29 A:58.64.101.69 X: TicketID:173601 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตามคุณชาเขียวเลยค่ะ แม่เราซีเรียสเรื่องลูกมากเลยนะ หากับข้าวให้อร่อยๆทานตลอด กลัวลูกหิว แค่นี้ซึ้งจะแย่ จากคุณ : ลิเซิ่ล - [ 23 พ.ค. 51 00:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 13 #9 ก็ในกรณีนี้พ่อแม่อยู่ในสถานะ active อ่ะค่ะ เค้าเลือกได้ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือไม่ ถ้าอยากเป็นก็ต้องยอมรับเงื่อนไขแต่แรกอยู่แล้ว แต่ลูกอยู่ในสถานะ passive ตลอด และก็ถูกปลูกฝังมาตลอดว่าต้องกตัญญู(passiveอีกแล้ว) ไม่คิดว่าลูกจะไม่กตัญญูหรอกค่ะ ถ้าในภาวะปกตินะ เพราะถูกปลูกฝังมาทั้งชีวิตแล้วน่ะค่ะ แน่นอนว่าต้องเป็นความคิดจากพ่อแม่ เพราะพ่อแม่เกิดก่อน และเป็นผู้ให้ความคิดนี้แก่ลูกอยู่แล้ว(ทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ) ก็เลยเอามาคิดว่า ถ้าลองคิดใหม่ ใช้ตรรกะชุดใหม่ คิดแบบกลับด้านดู ว่าลูก "ไม่จำเป็นต้องกตัญญู" รึเปล่า #10 เอิ๊กๆ เจ้าของกระทู้จิตปกติดีค่ะ แต่ไว้จะไปถามจิตแพทย์ละมาบอกอีกทีนะคะ -"- คิดมาตั้งนานแล้วค่ะ เทอมที่แล้วอาจารย์วิชา introduction to philosophy พูดถึงไว้ตอนสอนจริยศาสตรอ่ะค่ะ ตอนสอนเรื่องขงจื เพราะ หนึ่งในความคิดหลักๆของขงจึ คือความกตัญญูอ่ะค่ะ อาจารย์เลยยกอีกด้านหนึ่งมาคุยด้วย แต่ก็ไม่ได้คุยเยอะมาก ถึงตอนนี้เราก็ลืมไปหมดแล้ว แต่คิดขึ้นได้ เลยลองคิดๆดูเองละเอามาชวนคุยค่า ^^ ปล. ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าดูเหมือนเถียงคำไม่ตกฟาก -"- นิสัยนี้พยายามแก้มาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ไม่ประสบความสำเร็จ เชิญสนทนาตามชอบค่า แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 00:20:51 จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 23 พ.ค. 51 00:17:04 ]

ความคิดเห็นที่ 14 วันก่อนผมได้อ่านเรื่องทิศหก พอดีมีเรื่องเกี่ยวกับบทบาทพ่อแม่ลูกด้วย เลยถือโอกาสเอามาโพส คิดว่าเป็นประโยชน์ต่อทุกๆท่าน คือตัวเองอ่านแล้วก็รู้เลยว่าดีแน่ๆถ้าเราทำได้ตามพระพุทธเจ้าสอน ------------------------------------------------------------- ทิศหก บุคคลประเภทต่างๆ ที่เราต้องเกี่ยวข้องสัมพันธ์ ดุจทิศที่อยู่รอบตัว จัดเป็น ๖ ทิศ ดังนี้ ๑. ปุรัตถิมทิส ทิศเบื้องหน้า ได้แก่ บิดามารดา : บุตรธิดา พึงบำรุงมารดาบิดา ดังนี้ ๑. ท่านเลี้ยงเรามาแล้ว เลี้ยงท่านตอบ ๒. ช่วยทำกิจของท่าน ๓. ดำรงวงศ์สกุล ๔. ประพฤติตนให้เหมาะสมกับความเป็นทายาท ๕. เมื่อท่านล่วงลับไปแล้วทำบุญอุทิศให้ท่าน; มารดาบิดาอนุเคราะห์บุตรธิดา ดังนี้ ๑. ห้ามปรามจากความชั่ว ๒. ให้ตั้งอยู่ในความดี ๓. ให้ศึกษาศิลปวิทยา ๔. หาคู่ครองที่สมควรให้ ๕. มอบทรัพย์สมบัติให้ในโอกาสอันสมควร ๒. ทักขิณทิส ทิศเบื้องขวา ได้แก่ ครูอาจารย์ : ศิษย์พึงบำรุงครูอาจารย์ ดังนี้ ๑. ลุกต้อนรับแสดงความเคารพ ๒. เข้าไปหา ๓. ใฝ่ใจเรียน ๔. ปรนนิบัติ ๕. เรียนศิลปวิทยาโดยเคารพ; ครูอาจารย์อนุเคราะห์ศิษย์ดังนี้ ๑. ฝึกฝนแนะนำให้เป็นคนดี ๒. สอนให้เข้าใจแจ่มแจ้ง ๓. สอนศิลปวิทยาให้สิ้นเชิง ๔. ยกย่องให้ปรากฏในหมู่เพื่อน ๕. สร้างเครื่องคุ้มกันภัยในสารทิศ คือ สอนให้ศิษย์ปฏิบัติได้จริง นำวิชาไปเลี้ยงชีพทำการงานได้ ๓. ปัจฉิมทิส ทิศเบื้องหลัง ได้แก่ บุตรภรรยา : สามีพึงบำรุงภรรยาดังนี้ ๑. ยกย่องสมฐานะภรรยา ๒. ไม่ดูหมิ่น ๓. ไม่นอกใจ ๔. มอบความเป็นใหญ่ ในงานบ้านให้ ๕. หาเครื่องประดับมาให้เป็นของขวัญตามโอกาส; ภรรยาอนุเคราะห์สามี ดังนี้ ๑. จัดงานบ้านให้เรียบร้อย ๒. สงเคราะห์ญาติมิตรทั้ง ๒ ฝ่ายด้วยดี ๓. ไม่นอกใจ ๔. รักษาสมบัติที่หามาได้ ๕. ขยันไม่เกียจคร้านในงานทั้งปวง ๔. อุตตรทิส ทิศเบื้องซ้าย ได้แก่ มิตรสหาย : พึงบำรุงมิตรสหาย ดังนี้ ๑. เผื่อแผ่แบ่งปัน ๒. พูดจามีน้ำใจ ๓. ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ๔. มีตนเสมอ ๕. ซื่อสัตย์จริงใจต่อกัน; มิตรสหายอนุเคราะห์ตอบดังนี้ ๑. เมื่อเพื่อประมาทช่วยรักษาป้องกัน ๒. เมื่อเพื่อนประมาท ช่วยรักษาทรัพย์สมบัติของเพื่อน ๓. ในคราวมีภัย เป็นที่พึ่งได้ ๔. ไม่ละทิ้งในยามทุกข์ยาก ๕. นับถือตลอดถึงวงศ์ญาติของมิตร ๕. เหฏฐิมทิส ทิศเบื้องล่าง ได้แก่ คนรับใช้และคนงาน : นายพึงบำรุงคนรับใช้และคนงาน ดังนี้ ๑. จัดการงานให้ทำตามกำลังความสามารถ ๒. ให้ค่าจ้างรางวัลสมควรแก่งานและความเป็นอยู่ ๓. จัดสวัสดิการดี มีช่วยรักษาพยาบาลในยามเจ็บไข้ เป็นต้น ๔. ได้ของแปลกๆ พิเศษมา ก็แบ่งปันให้ ๕. ให้มีวันหยุดและพักผ่อนหย่อนใจตามโอกาสอันสมควร; คนรับใช้และคนงาน อนุเคราะห์นายดังนี้ ๑. เริ่มทำงานก่อน ๒. เลิกงานทีหลัง ๓. เอาแต่ของที่นายให้ ๔. ทำการงานให้เรียบร้อยและดียิ่งขึ้น ๕. นำความดีของนายไปเผยแพร่ ๖. อุปริมทิศ ทิศเบื้องบน ได้แก่ พระสงฆ์ สมณพราหมณ์: คฤหัสถ์พึงบำรุงพระสงฆ์ ดังนี้ ๑. จะทำสิ่งใดก็ทำด้วยเมตตา ๒. จะพูดสิ่งใด ก็พูดด้วยเมตตา ๓. จะคิดสิ่งใด ก็คิดด้วยเมตตา ๔. ต้อนรับด้วยความเต็มใจ ๕. อุปถัมภ์ด้วยปัจจัย ๔; พระสงฆ์อนุเคราะห์คฤหัสถ์ดังนี้ ๑. ห้ามปรามจากความชั่ว ๒. ให้ตั้งอยู่ในความดี ๓. อนุเคราะห์ด้วยความปรารถนาดี ๔. ให้ได้ฟังสิ่งที่ยังไม่เคยฟัง ๕. ทำสิ่งที่เคยฟังแล้วให้แจ่มแจ้ง ๖. บอกทางสวรรค์ สอนวิธีดำเนินชีวิตให้ประสบความสุขความเจริญ ที่มา:http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=ทิศหก จากคุณ : หลับตา - [ 23 พ.ค. 51 00:18:42 A:58.64.101.69 X: TicketID:173601 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ผมว่าการกตัญญู มันเป็น passive ในตัวของมันเองอยู่แล้วนะ การไม่กตัญญูหรือการเนรคุณนั่นแหละ คือการกระทำที่เป็น active กตัญญู = ไม่กระ่ทำ(หรืองดเว้นการกระทำ)อะไรที่เป็นการเนรคุณ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 00:20:36 จากคุณ : praphrut608 - [ 23 พ.ค. 51 00:19:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ใครบอกคุณว่าการเลี้ยงดูคุณคือหน้าที่ของพ่อแม่ล่ะครับ จริงๆแล้วอาจจะไม่ใช่หน้าที่พ่อแม่นะครับ จากคุณ : Jump.Jr - [ 23 พ.ค. 51 00:22:43 ]

ความคิดเห็นที่ 17 พ่อแม่ active ยังไงอ่ะครับ และลูก passive ยังไง ในเมื่อ ทั้งพ่อ แม่ ลูก ถูกคาดหวังจากสังคมทั้งหมด ยิ่งพ่อแม่สมัยก่อน ที่ไม่มีความรู้เรื่องการคุมกำเนิด เรียกได้ว่า ไม่มีทางเลือกเหมือนกันครับ หรือทำไมคิดแค่ว่า พ่อแม่เลือกที่จะไม่รับผิดชอบ ก็แค่ไม่มีอะไรกัน ไม่แต่งงานกันล่ะครับ พ่อแม่ไม่เลี้ยงลูก เลี้ยงลูกไม่ดี ก็โดนสังคมประณามเช่นเดียวกับลูกที่ไม่กตัญญูครับ นี่เรากำลังคุยกันเรื่องหน้าที่ ความคาดหวังของสังคม เราไม่ได้คุยกันเรื่องความรักความผูกพันกันเลยด้วยซ้ำ แล้วถ้าผมคิดด้วยตรรกะชุดใหม่เหมือนกันว่า ถ้างั้น พ่อแม่ไม่ต้องมีหน้าที่เลี้ยงลูกล่ะครับ ได้มั้ย จากคุณ : ชาเขียว - [ 23 พ.ค. 51 00:24:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คำถามก็คือ ทำไมถึงคิดว่าพ่อแม่ต้องรับเงื่อนไขการเป็นพ่อแม่ครับ ใครกำหนด และทำไมต้องทำตาม เอากัน มีลูก แล้วไม่เลี้ยงได้มั้ย จากคุณ : ชาเขียว - [ 23 พ.ค. 51 00:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ถ้ากำหนดเงื่อนไขกับพ่อแม่ว่าถ้ามีลูกแล้วต้องเลี้ยงแล้ว ทำไมถึงคิดว่าไม่ควรต้องให้ลูกกตัญญู ถ้าจะปราศจากเงื่อนไข ก็ควรจะไม่มีเงื่อนไขทั้งหมด เป็นสัตว์บางชนิดไปเลย พ่อแม่ไข่ไว้ แล้วก็ไป ตัวใครตัวมัน จากคุณ : ชาเขียว - [ 23 พ.ค. 51 00:29:10 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านคห16-17 ถ้าพ่อแม่ไม่เลี้ยงลูก 1. ลูกตาย (หมดสิทธิ์มาตั้งคำถามใดๆ) 2. คลอดแล้วทิ้ง (คำถามตอนโตน่าจะไม่มีคำถามเกี่ยวกับพ่อแม่ คือไม่สนใจไปเลย) 3. ทิ้งให้ปู่ย่าตายายหรือคนอื่นเลี้ยงแทน (คำถามของลูกน่าจะประมาณว่าทำไมตอนเด็กๆพ่อแม่ไม่ดูแลมาให้ความรักเหมือนเพื่อนๆ แล้วก็กตัญญูกับปู่ย่าตายาย) 4. เลี้ยงแบบอดๆอยากๆ พ่อแม่ก็อดอยากด้วย (นึกคำถามของลูกไม่ออก) 5. เลี้ยงแบบไม่ใส่ใจลูก พ่อแม่ไม่สนใจ (ทำไมพ่อแม่ไม่ใส่ใจ) 6. เลี้ยงมาเป็นทาส หรือเลี้ยงแล้วเอาลูกมาเป็นเมีย (ไม่เข้าใจพ่อแม่พวกนี้ งง) จากคุณ : หลับตา - [ 23 พ.ค. 51 00:35:15 A:58.64.101.69 X: TicketID:173601 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตามธรรมชาติของมนุษย์(หรือแม้แต่สัตว์) ก็มักจะชอบให้มีคนมาทำดีๆกับตน ทำดีๆในที่นี้ก็รวมถึงการดูแล เอาใจใส่ และก็โดยธรรมชาติของคน(หรือสัตว์)อีกเช่นกัน เมื่อมีคนมาทำดีๆกับตน ลึกๆในใจก็ย่อมรู้สึกดีๆ และอยากทำสิ่งดีๆตอบแทนกลับไป ในมิติของสัตว์เมื่อให้ข้าวหมามันก็มาเลีย เมื่อเกาคางแมวมันก็คลอเคลีย และในมิติของคนการตอบแทนสิ่งดีๆกลับไปก็จะซับซ้อนกว่านั้น การตอบแทนสิ่งดีๆกลับไปก็คือส่วนหนึ่งของความกตัญญูนั่นเอง ในเมื่อเรารู้สึกดีๆกับใครสักคน เราก็อยากตอบแทนกลับไป และในเมื่อคนๆนั้นเป็นพ่อ แม่ ญาติผู้ใหญ่ ก็จะใช้คำแทนว่า กตัญญู แล้วก็ดังที่ คห. บนๆได้กล่าวไว้ ถ้าเกิดมาไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ หรือมีแต่ไม่เคยจะเลี้ยงดู ความรู้สึกดีๆก็ไม่เกิด ความกตัญญูก็ไม่เกิด และโดยทั่วไปแล้ว พ่อ-แม่นั้นจะมีความรักในเลือดเนื้อเชื้อไขของตน จึงสรรหาแต่สิ่งดีๆให้บ้าง ดูแลรักษาอย่างดีบ้าง จึงเป็นเหตุผลให้ลูกเกิดความรู้สึกดีๆ และอยากตอบแทนความดีด้วยการทำสิ่งดีๆ(หรือก็คือกตัญญู)นั่นเอง จากคุณ : charoka - [ 23 พ.ค. 51 00:44:51 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เลี้ยงดูลูกให้เติบโตเป็นหน้าที่ของการเป็นพ่อแม่อยู่แล้ว อยากเป็นพ่อแม่ ก็ต้องเลี้ยงลูก ถ้าลูกไม่มีความจำเป็นที่จะกตัญญูต่อพ่อแม่ แล้วใครเป็นคนกำหนดว่า พ่อแม่ต้องมีหน้าที่เลี้ยงดูลูก ? ในเมื่อ ลูกก็เป็นแค่ผลพวงของการสืบพันธุ์ ผสมพันธุ์ของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยเพศผู้ เพศเมีย ถ้ามองในมุมนี้ พ่อแม่ก็ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงดูลูกอย่างดี คำว่า อย่างดีคือ ได้รับการศึกษาดี สิ่งแวดล้อมดี การอบรมสั่งสอนที่ดี ฯลฯ เลี้ยงดูนอกเหนือจากเพียงการมีชีวิต มีลมหายใจ แค่เลี้ยงให้มีชีวิต มีลมหายใจ พอโตได้หน่อย ก็ควรปล่อยให้ดำรงชีวิตหากินด้วยตัวเอง ,, ก็เพียงพอแล้วนะ ถ้าลูกจะมาเรียกร้องให้พ่อแม่เลี้ยงดู โดยอ้างคำว่า "หน้าที่" ลูกก็ต้องกตัญญูต่อพ่อแม่เช่นกันเพราะเป็น "หน้าที่" คุยกันขำๆ ข๊ำ ขำ จากคุณ : พูทิบ (ชมพูพันทิพย์) - [ 23 พ.ค. 51 00:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แต่ก็มีในบ้างกรณีเช่นกัน ที่ความกตัญญูไม่เกิด แม้ว่าจะมีคนมาทำดีๆด้วย และในบางกรณี ที่ถึงแม้จะทำความดีให้เพียงน้อยนิด หรือแม้แต่ไม่ได้ทำเลย แต่ก็ยังมีความกตัญญูตอบกลับไป เช่น ลูกบางคนที่ถูกพ่อ-แม่ขาย ก็ยังมีความรู้สึกรัก หรือกตัญญู ลูกที่พ่อ-แม่ทารุณทุบตี บางคน ก็ยังมีความรู้สึกรัก หรือกตัญญู หรือแม้แต่พ่อ-แม่ที่เห็นดีเห็นงาม ยิ้มแย้มแจ่มใส ให้กับคนที่กระทำฆาตกรรมลูกๆของตนเองต่อหน้า ต่อตา ลูกๆที่เหลือรอดมาก็ยังมีความรู้สึกรัก หรือกตัญญู จากคุณ : charoka - [ 23 พ.ค. 51 00:50:55 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตอบอีกหน่อย ถ้าคุณไม่ต้องการให้ พ่อแม่คาดหวังหน้าที่ คุณก็ไม่ควรเริ่มต้นคาดหวังหน้าที่จากพ่อแม่เช่นกัน คุณลองหาประเทศแบบ พ่อแม่ทำลูกแล้วให้รัฐบาลเลี้ยงสิครับ จากคุณ : Jump.Jr - [ 23 พ.ค. 51 00:56:35 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ช่างสงสัยน่ะ ดีแล้วครับ ขอแต่เมื่อมีคนมาอธิบายก็ขอได้เปิดหูเปิดตารับฟัง บ้าง มิใช่เอาแต่เถียงโดยพยายามเจาะหาช่องโหว่ของผู้ตอบเท่านั้น ในส่วนของผมนั้น ที่พ่อแม่เลี้ยงเราให้ดีที่สุดนั่นไม่ใช่เพื่อตัวพ่อแม่เอง แต่ เพื่อตัวลูกเองนั่นแหละจะได้เอาตัวรอดในโลกนี้ได้อย่างสวยงาม ส่วนที่เป็น ความภาคภูมิใจของแม่นั้น เป็นผลพลอยได้ที่เกิดจากการที่ลูกได้ดีต่างหาก ระหว่างลูกยังเล็ก อาหารที่แม่หามาได้ แม่ก็มีสิทธิ์กินให้อิ่มก่อนหรืออาจ แบ่งส่วนหนึ่งไว้สำหรับตัวเองในฐานะที่เป็นคนหามาได้ ที่แม่แต่ยอมสู้ทนหิว ให้ลูกได้กินก่อนซึ่งลูกก็อาจกินจนหมดเพราะความหิว แต่แม่ก็มิได้ร้องเรียก สิทธิอะไร กับการที่ยอมเป็นหนี้เพื่อหาเงินมาให้ลูกได้เรียนสูง ๆ นั่นพอจะนับ ว่าเป็นบุญคุณควรกตัญญูหรือไม่ ลูกบางคนจดจำรายการที่ให้พ่อแม่ไว้ใน บัญชีเพื่อจะนำมาดูภายหลังว่าตนสิ้นเปลืองไปเท่าไรกับพ่อแม่ ในขณะที่ พ่อ แม่ไม่เคยจดจำว่าตนได้ให้อะไรแก่ลูกในอันที่จะทำให้ลูกเติบโตอยู่ในโลก อย่างมีความสุขเท่าเทียมหรือดีกว่าคนอื่นโดยไม่เดือดร้อนลำบาก ถ้าเป็น หน้าที่ พ่อแม่ก็เลี้ยงให้อยู่รอดโตขึ้นมาก็พอแล้วมิใช่หรือ ทั้งที่ลูกก็ไม่ได้มี บุญคุณอะไรกับพ่อแม่มาก่อน เดือดร้อนสารพัดตั้งแต่รู้ว่าตัวเองมีลูก เดือด ร้อนที่รู้ว่าต้องมีรายจ่ายเพิ่มขึ้น ที่ทำงานปกติธรรมดาก็ต้องทำงานมากขึ้น เพื่อให้ได้เงินมาหาเครื่องบำรุงความสะดวกสบายให้ลูก ถ้าลูกอยากเรียนสูง ๆ เพื่อจะได้มีโอกาสทำงานหาเงินได้มาก ๆ ลูกจะรู้ได้เองไหม พ่อแม่ต้อง คอยกำกับดูแลให้ลูกอยู่ในกรอบ ที่จะโตขึ้นอย่างมีประสิทธิภาพ ถ้าเป็น หน้าที่ เลี้ยงให้โตขึ้นมาก็พอใช่ไหม มีเหตุผลจะแย้งอย่างไรก็ลองว่ามาครับ แต่ไม่อยากฟังเหตุผลอันเกิดมาจาก ความคิดที่คิดตามคนอกตัญญูหัวดื้อที่วางมาดเหมือนคนดีเลิศวิเศษคนนั้น จากคุณ : satitp - [ 23 พ.ค. 51 01:02:46 ]

ความคิดเห็นที่ 26 จากคห23 ขอคิดต่อ คิดว่าในสมอง คงมีข้อมูลความทรงจำตอนแรกเกิดฝังไปแล้วไม่มากก็น้อย เหมือนนกที่รออาหารแม่นก ลูกก็เหมือนกันแม้เราจะจำไม่ได้แต่ก็ต้องผ่านมาทุกคน คือพ่อแม่ป้อนอาหารให้เรา โดยเฉพาะช่วงแรกๆที่แม่ให้นมเราดื่มกินจากอก การมองสบตากันช่วงนั้นน่าจะบันทึกข้อมูลพิเศษไว้แล้วแม้จะจำไม่ได้ก็ตาม คห24 กระทู้นี้คุยแบบปรัชญาได้ครับ ถามมาแล้วถามกลับแบบนี้วุ่นวายเปล่าๆ นักเรียนปรัชญาเค้าก็ถกกันแบบนี้แหละ สิ่งใดจริงสิ่งใดเท็จ สิ่งใดสร้างขึ้นมา เจตจำนงเสรี วนเวียนไปมาแบบนี้แหละต้องทำใจ จากคุณ : หลับตา - [ 23 พ.ค. 51 01:04:42 A:58.64.101.69 X: TicketID:173601 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่า ตอนแรกเหมือนรู้สึกว่ากะลังจะแพ้ เพราะลืมเรื่องพ่อแม่สมัยก่อนที่คิดเรื่องคุมกำเนิด ไม่เป็นไร เราคิดต่อ เอิ๊กส แต่ว่า...คุณชาเขียวคะ คนสองคนแต่งงานกัน สร้างครอบครัวด้วยกัน (ยิ่งสมัยก่อน) เขาก็ต้องการจะมีลูกอยู่แล้วนี่คะ เพราะแต่งงาน=ลูก -"- ดังนั้นเอากัน มีลูก แล้วก็ต้องเลี้ยงลูกสิคะ ไม่อยากมีก็ทำแท้ง บีบคอเด็ก ยกให้คนอื่น อะไรก็ว่ากันไป เขาเลือกตรงนี้แล้วนี่คะ แต่มันเป็นสัญชาติญาณของคนรึเปล่า ที่มีสิ่งมีชีวิตไร้ความสามารถในการดำรงชีวิต(หรืออยู่ในอันตราย)อยู่ใกล้ๆแล้วต้องเข้าไปช่วยเหลือ( บาย จวงจึ) ดังนั้นเขาจึงต้องเลี้ยงลูก มันเป็นเงื่อนไขธรรมชาติรึเปล่าคะ มีให้เยอะๆเอาหนุกหนานด้วยซะรึเปล่า จะได้มาช่วยกันทำนา (เอ่อ....ตั้งความหวังให้กันตั้งแต่ยังไม่เกิดเลย -"-) แต่ลูกไม่มีสัญชาติญาณแบบนั้น ความกตัญญูน่าจะเป็นผลมาจากการกระทำของพ่อแม่ โดยตรง----กรอกหู ชั้นเลี้ยงแกมา แกต้องเลี้ยงชั้น แกต้องไม่ทำให้ชั้นเสียใจ ทางอ้อม------การกระทำ ทำให้รัก แม่รักหนูนะลุก บลา บลา บลา อย่างเลวที่สุด(คิดคำอื่นไม่ออกอ่ะ "เลว"ไม่ได้หมายความว่า ประพฤติเลวนะคะ แต่เป็นเลวในความหมาย"อย่างเลวที่สุดอ่ะ เข้าใจมั้ยอ่ะ -"-) ก็คือเลี้ยงเฉยๆ ก็เลี้ยงไปตามที่จะเลี้ยงได้ แล้วก็แบบว่า....ยังไงก็ต้องกตัญญูกลับ เพราะชั้นท้องแกมา เพราะชั้นเลี้ยงแกมา เพราะไม่มีชั้น แกก็ไม่เกิดหรอก อ่าว...เจ๊ หนูเลือกไม่ได้นิคะ (เป็นต้น) ตอนนี้คิดได้แค่นี้ค่ะ -"- ความคิดเรา break the norms ไม่ได้หรอกค่ะ แหม จริงๆทำใจไว้แล้ว แต่ถ้าเถียงได้ ก็อยากเถียงดู คุณชาเขียวลองอธิบายตรรกะที่พ่อแม่ไม่มีหน้าที่ต้องเลี้ยงลูกสิคะ จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 23 พ.ค. 51 01:06:18 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ก็แล้วทำไมพ่อแม่ต้องมีหน้าที่เลี้ยงลูกล่ะครับ แม่เบ่งมันออกมาแล้ว ก็จบ (อันนี้ตัดเรื่องความรักและสัญชาตญาณแม่ออกหมดเลยนะครับ) แล้วหน้าที่อยู่ตรงไหน เอางี้ดีกว่า เอาคำว่า "หน้าที่" เลยดีกว่า "หน้าที่" ใครกำหนดครับ แล้วทำไมพ่อแม่ต้องมีหน้าที่นี้ จากคุณ : ชาเขียว - [ 23 พ.ค. 51 01:10:13 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ความกตัญญูน่าจะเป็นผลมาจากการกระทำของพ่อแม่ โดยตรง----กรอกหู อ่อ ผมไม่เห็นด้วยตรงนี้ครับ ผมว่าความกตัญญู พื้นฐานมาจากความรัก ไม่ได้กรอกหู ตัวอย่างเช่น ครอบครัวฝรั่งเนี่ย หลายครอบครัวเลยครับ ที่เค้าไม่สอนว่าลูกต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ แต่พอพ่อแม่แก่ตัวไป ป่วยจะตาย ลูกๆ ส่วนใหญ่ ก็ดูแลครับ อีกตัวอย่างนึง คนเป็นแฟนกัน รักกันมากๆ แต่งงานกัน ไม่มีใครกรอกหูเลยครับ ว่าถ้าอีกคนนึงป่วยเจ็บไป อีกคนจะดูแล แต่เป็นการกระทำด้วยความรัก ... เอางี้ คุณถามตัวเองดีกว่า ว่าคุณจะเลี้ยงพ่อแม่คุณมั้ย และถ้าเลี้ยง เลี้ยงเพราะอะไร รัก หรือเป็นหน้าที่ที่โดนกรอกหูมาครับ จากคุณ : ชาเขียว - [ 23 พ.ค. 51 01:14:53 ]

ความคิดเห็นที่ 30 "คนอกตัญญูหัวดื้อที่วางมาดเหมือนคนดีเลิศวิเศษคนนั้น " อ๊า......... ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยย -"- ตอบ คุณจัมพ์ ประเทศนั้นไม่มีหรอกค่ะ ขนาด plato's republic ที่ให้คนเกิดลูกแล้วทิ้งๆไปเลย ให้รัฐเลี้ยง เอาไว้คัดตัว เป็นผู้ปกครองรัฐ หรืออื่นๆ ไม่ต้องให้รู้ว่าพ่อแม่เป็นใคร ก็ทำไม่ได้ค่ะ และก็ไม่ได้คาดหวังอะไรด้วยค่ะ ^^ เรามาตั้งกระทู้ถกเถียงชวนคุยนะค้า ขอย่ำว่าไม่มีเจตนา break the normใดๆทั้งสิ้นค่ะ ถ้ามีคนคุยด้วย เราก็จะคุยต่อ ถ้าเราจนมุม เราก็จะบอกว่าจนมุมค่ะ ปรัชญามันก็แบบนี้แหละรึเปล่าคะ เถียงกันไปมา ข้อสรุปได้มั่งไม่ได้มั่ง (ส่วนใหญ่จะไม่ได้) ยังสัมผัสไม่เยอะเท่าไหร่ ขอคำแนะนำด้วยนะค้า จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 23 พ.ค. 51 01:15:50 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คนที่รู้จักคำว่า "รัก" จะทำทุกอย่างโดยไม่รู้สึกว่าเป็น "หน้าที่" เวลาคนเรามีความรัก เราจะมีแรงกระตุ้นในการทำสิ่งต่างๆ แม้จะไม่มีใครขอร้อง ไม่มีใครบังคับ ทำสิ่งที่ไม่ใช่ธุระ ไม่ใช่หน้าที่ หากใครได้รู้จักความรัก เราเชื่อว่าเขาจะต้องเข้าใจ ว่าทำไมพ่อแม่มีลูกแล้วเลือกจะเลี้ยงแทนที่จะเอาไปทิ้ง ทำไมลูกโตแล้วถึงดูแลพ่อแม่แทนที่จะส่งไปบ้านพักคนชรา ต้องถามคุณว่า สิ่งที่คุณคิดว่าคนอื่นทำเพราะหน้าที่ รู้ได้อย่างไรว่าไม่ได้เป็นการทำเพราะรัก เจ้าของกระทู้รู้จักกับความรักหรือยังคะ :) จากคุณ : สักวันหนึ่ง - [ 23 พ.ค. 51 01:34:52 ]

ความคิดเห็นที่ 32 คิดว่าในสมอง คงมีข้อมูลความทรงจำตอนแรกเกิดฝังไปแล้วไม่มากก็น้อย ---- อันนี้เห็นด้วยค่ะ ขอยกมาใส่ความคิดเรานิดนึง (มีแรงบันดาลใจเสริมจาก desperate housewives ที่ลูกเจ๊บรีเกเรมากๆ ท้องไม่มีพ่อ สุดท้ายเจ๊บรีก็เลยรับไว้เป็นลูก ตอนท้องเฉยๆ ตอนคลอดยังเฉยๆ แต่พออุ้มแล้วชีก็ตื้นตัน ร้องไห้) บอกว่าเป็นตรงนี้จะได้มั้ยนะคะ ว่ามันเป็น"ความรับผิดชอบ"และการยอมรับใน"หน้าที่"ของการเป็นพ่อแม่ ถ้าหน้าที่ของ"พ่อแม่"ไม่ใช่เลี้ยงดูลูกแล้วจะเป็นอะไรคะ? ถ้าเกิดว่าไม่รับในหน้าที เค้าก็จะไม่ใช่พ่อ/แม่สิ ก็จะกลายเป็นผู้หญิงผู้ชายธรรมดา ซึ่งไม่มีหน้าที่เลี้ยงดู เพราะการเป็นพ่อแม่ ต้องมี "ลูก" แต่ "ลูก" ไม่ต้องมีพ่อหรือแม่ก็ได้ (ieลูกไม่มีพ่อ/แม่) ดังนั้นเป็นการยอมรับว่าจะเลี้ยงดูลูก พ่อแม่เลี้ยงดูยังไงก็ได้นี่คะ(ตรงนี้ที่พ่อแม่activeต่อลูกอ่ะค่ะ) แต่ถ้าอยากเป็นพ่อแม่"ที่ดี" ก็ต้องเลี้ยงลูก "ให้ดีๆ" ----- คุณชาเขียว เราไม่ได้ยกเรื่องกรอกหูอย่างเดียวค่ะ มีสองระดับไงคะ กรอกหูกะทำให้รักอ่ะค่ะ ---- เราไม่ได้ถามเพื่อจะไปทำเองนะคะ -"- ไม่ตอบได้มั้ยคะ เพราะเราต้องทำตาม norm อยู่แล้วค่ะ คำถามของเราคือ สังคมคาดหวังให้ลูก"ต้อง"กตัญญู แล้วลูก"ต้อง"กตัญญูจริงๆรึเปล่า คำตอบส่วนใหญ่ก็ต้องออกมาเป็นต้องอยู่แล้วอ่ะ นอนก่อนๆ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 01:46:19 จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 23 พ.ค. 51 01:45:44 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ก็ยังอยู่ที่เดิมแหละครับว่า ก็ในเมื่อสังคมคาดหวังให้ลูกกตัญญู แล้วลูกต้องกตัญญูจริงๆ หรือเปล่า ในทางกลับกัน ที่สังคมคาดหวังให้พ่อแม่เลี้ยงลูก แล้วพ่อแม่ต้องเลี้ยงลูกจริงๆ หรือเปล่า จากคุณ : ชาเขียว - [ 23 พ.ค. 51 01:52:20 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ตรงการกระทำทำให้รักของคุณน่ะ มันก็แปลกๆ ครับ ทางอ้อม------การกระทำ ทำให้รัก แม่รักหนูนะลุก บลา บลา บลา ไม่อ่ะ ผมไม่ได้รักพ่อแม่ เพราะพ่อแม่มา รักนะลูก บลาๆๆๆ พ่อแม่ผมแทบไม่ได้พูดอะไรแบบนี้ และก็ไม่ได้ทำอะไรทั้งหลายแหล่ เพื่อให้ลูกรักครับ พ่อแม่ทำ เพราะรักลูก ส่วนลูกจะรักหรือเปล่า นั่นอีกเรื่องนึง พ่อแม่ไม่ได้ทำเรื่องพวกนี้ เพื่อให้ลูกรักครับ คุณน่าจะเข้าใจเรื่องนี้ผิดอยู่ จากคุณ : ชาเขียว - [ 23 พ.ค. 51 01:55:39 ]

ความคิดเห็นที่ 35 พ่อแม่ไม่ได้ต้องมีและเลี้ยงลูกนะครับ พ่อแม่แค่มีและแค่เลี้ยงเท่านั้นนะครับ จะทำหรือไม่ก็ได้ ไม่มีใครคาดหวังหรือบังคับ สิง่ที่พ่อแม่ทำและเลี้ยงคุณมาพ่อแม่ไม่ได้ทำเพื่อต้องการให้คุณรักแต่เค้าทำเพราะรักคุณ ดังนั้นคุณจะเลือกไม่รักเค้าก็ยังได้เลยครับ สังคมคาดหวังให้ลูก"ต้อง"กตัญญู แล้วลูก"ต้อง"กตัญญูจริงๆรึเปล่า ไม่ต้องก็ได้ครับ สุดท้ายแล้วสังคมก็ไม่สามารถมาบีบให้ ลูก"ต้อง"กตัญญู จริงๆได้ครับ จากคุณ : Jump.Jr - [ 23 พ.ค. 51 01:58:08 ]

ความคิดเห็นที่ 36  ตอบในฐานะที่เป็นแม่ ลูกไม่ต้องมากตัญญู เราเลยก็ได้ ขอแค่ลูกมีความสุข เป็นคนดี มีครอบครัวที่มั่นคง ไม่มีโรคภัยใดๆมาเบียดเบียน ขอให้ทุกวันลูกใช้ชีวิตอย่างร่มเย็นเป็นสุขแค่นี้คนเป็นพ่อแม่ก็พอใจแล้วค่ะ ส่วนเรื่องการกตัญญู เป็นเพราะว่าสังคมเห็นว่าเป็นสิ่งที่ลูกควรกระทำ อย่างเช้น คุณทำของหล่น หรือคุณกำลังจะล้ม มีคนมาพยุง คุณยังขอบคุณเค้า แต่นี่พ่อแม่ ทำมากกว่านั้นหลายพันเท่าทวีคูณ สังคมเลยเห็นพ้องต้องกันว่าควรจะเห็นคุณค่าในการเลี้ยงดูอุ้มชูคุณมา มันจึงควรมากกว่าคำว่าขอบคุณถึงได้มีคำว่ากตัญญูไงคะ แต่ถ้าคนเป็นลูกคิดว่า เรื่องกตัญญูเป็นเรื่องไร้สาระ ก็แล้วแต่สติปัญญาของแต่ละบุคคล ส่วนคนเป็นแม่ขอบอกเลยว่า ลูกดูแลตัวเอง ไม่ให้เจ็บปวดทั้งทางร่างกายหรือทางจิตใจ แค่นั้นพอแล้วจริงๆค่ะ จากคุณ : +:+SoMEonE ExacTlY likE yoU+:+ - [ 23 พ.ค. 51 01:59:50 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เราว่าอะไรที่ทำเพราะมันเป็นหน้าที่ คณภาพมันจะไม่จำเป็นต้องดีเลิศนะคะ แต่พ่อแม่เลี้ยงลูกด้วยความทุ่มเท ให้สิ่งที่ดีที่สุด มันต่างกับการทำเพราะหน้าที่มากมายค่ะ ถ้าต่างฝ่ายต่างทำดีกันเพราะเป็นหน้าที่ เวลาฝ่ายใดเจ็บป่วยหรือตายจากไป คงไม่มีใครร้องไห้เสียใจใช่ไหมคะ แต่ในความจริงเป็นยังไง จขกท.คงทราบดี เราคนหนึ่งละ่ที่ทำดีกับพ่อแม่ ไม่ใช่เพราะสังคมคาดหวัง จากคุณ : สักวันหนึ่ง - [ 23 พ.ค. 51 02:00:52 ]

ความคิดเห็นที่ 38 คนให้ข้าวเรากินมื้อเดียวเรายังขอบคุณเลย บางทีเราก็ยังเลี้ยงตอบ แล้วพ่อแม่เรา.....ไม่เขียนละ อยากร้องไห้ ถ้าเห็นคนคิดแบบที่ตั้งกระทู้มา โชคดีที่ลูกดิฉันไม่เคยมีคำถามแบบนี้ จากคุณ : แม่ของอ๊บ (obst) - [ 23 พ.ค. 51 02:03:22 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ก็ไม่ต้องกตัญญูก็ได้นี่คะ สังคมคาดหวัง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องทำตาม ในทางกลับกัน .. ถ้าสังคมคาดหวังให้พ่อแม่เลี้ยงลูก พ่อแม่ก็ไม่จำเป็นต้องทำตาม ในเมื่อสังคมกำหนดว่า ลูกต้องกตัญญูต่อพ่อแม่ --> ลูกไม่ทำตาม = ได้ สังคมกำหนดว่า พ่อแม่เลี้ยงดูลูก --> พ่อแม่ไม่ทำตาม = ได้เช่นกัน แล้วก็ย้อนกลับขึ้นไปเงื่อนไขที่ว่า ใครเป็นคนกำหนดให้พ่อแม่ต้องเลี้ยงดูลูก ใครกำหนดหน้าที่นี้ ? การผสมพันธุ์กันระหว่างมนุษย์เพศผู้ กับ เพศเมีย ถ้าไม่ได้เกิดจากความอยากได้ลูกล่ะ ถ้าเกิดจากการทำตามความต้องการทางธรรมชาติ พ่อแม่ก็ไม่จำเป็นต้องมี "หน้าที่" เลี้ยงลูก เพราะได้ตอบสนองอารมณ์ความใคร่นั้นแล้ว และหากการผสมพันธุ์กันเพื่อความต้องการให้ได้ "ลูก" ก็ไม่ได้มี "หน้าที่" ที่จะต้องเลี้ยงลูก หากแต่จะขับเคลื่อนไปเพราะตอบสนองความต้องการ เพื่อให้ได้ซึ่งการมีลูก การเป็นพ่อแม่ เป็นสถานะที่บ่งบอกถึงความมี ลูก แต่ไม่ได้บ่งบอกว่า จะต้องมีหน้าที่เลี้ยง ลูก พ่อแม่ -> คือสถานะที่มี -> ลูก  .. สถานภาพเป็นตัวกำหนดว่า ต้องมี ลูก แต่ พ่อแม่ -> หน้าที่ -> เลี้ยงลูก ... อะไรคือ สิ่งกำหนดว่า จะต้องมีหน้าที่เลี้ยงลูก ,, ไม่มีนะ ถ้าคุณจะบอกว่า ลูกไม่ต้องกตัญญูต่อพ่อแม่ คุณก็ต้องยอมรับว่า พ่อแม่ไมได้มีหน้าที่เลี้ยงลูก จากคุณ : ชมพูพันทิพย์ - [ 23 พ.ค. 51 02:15:42 ]

ความคิดเห็นที่ 40 จขกท กำลังติดกับความคิดที่ว่า สังคม----> ต้องการให้ลูกกตัญญู พ่อแม่---->ต้องการให้ลูกกตัญญู แล้ว ลูก------> จำเป็นไหมที่ต้องทำตามความต้องการข้างต้น คุณอาจมองว่า การเลี้ยงดูของพ่อแม่ทำเพราะมีเงื่อนไข---->เหมือนเป็นการลงทุนต้องที่ต้องการผลตอบแทนเช่น อยากให้ลูกเรียนเก่ง----->ต้องให้การศึกษาที่ดี แต่คุณลองคิดว่า อยากให้ลูกมาเลี้ยงดูอย่างดี----->ต้องเลี้ยงดูลูกอย่างดี พ่อแม่เลี้ยงดูลูกอย่างดี------->ลูกจะตอบแทนพ่อแม่อย่างดี เงื่อนไขหลังนี้ มันจะต้องถูกเสมอหรือเปล่าล่ะ? มันไม่มีทางเป็นเช่นนั้น 100% แน่นอน เพราะฉะนั้นคุณจะบอกว่าที่พ่อแม่เลี้ยงดูลูกเพราะอยากให้ลูกมาเลี้ยงดูนั้นก็ไม่ถูกต้องทั้งหมด เพราะพ่อแม่ ท่านเลี้ยงดูลูก ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่า โอกาสที่ลูกจะไม่เลี้ยงดูท่านก็มีเช่นกัน แต่ส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะเลี้ยงดูลูก นั่นคือสิ่งที่พ่อแม่เลือกโดยไม่มีทางรู้ผลของสิ่งที่เลือกว่าจะเป็นเช่นไร (อย่างนี้ถ้ามองว่าเป็นการลงทุนก็ถือว่า เป็นการลงทุนที่มีความเสี่ยงสูงมาก) กลับมาที่ลูก หากจะถามว่า "มีความจำเป็นไหมที่ต้องกตัญญู" ก็จะดูเหมือนเป็นการบังคับเกินไปซึ่งมันก็ไม่ถูกต้องนัก เพราะ ลูกเองก็มีโอกาสได้เลือกเหมือนกัน คือ เลือกที่จะเลี้ยงดูท่าน(กตัญญู) หรือ จะเลือก อกตัญญู .............แค่นั้น................ จากคุณ : รัตน์ - [ 23 พ.ค. 51 03:38:05 A:203.121.167.241 X: TicketID:169779 ]

ความคิดเห็นที่ 41 อืม..ขอตอบอย่างงี๊ละกันนะคะ พ่อแม่มีชั้นด้วยความรัก..เค้าเลี้ยงและทำทุกอย่างให้ด้วยความรัก.. และสิ่งที่ทำตอบแทนให้เค้า ก็มาจากความรักเหมือนกัน -ไม่ใช่หน้าที่- มันเป็นสามัญสำนึกมากกว่า จากคุณ : didy (birdea) - [ 23 พ.ค. 51 09:00:43 ]

ความคิดเห็นที่ 42 อ่ะฮะ.... อืม เรื่องหน้าที่นี่...ทำไมรู้สึกว่าความหมายเวลาเราใช้กับเวลาท่านๆข้างบนเถียงมามันไม่เหมือนกันนะ คิดไปเองป่ะเนี่ย -"- อ่ะ...ลองดู ที่เราต้องการนำเสนอคือว่า การเลี้ยงดูเป็นหน้าที่ที่เขาเลือกแล้ว เมื่อยามตัดสินใจเก็บเด็กไว้และจะคลอดออกมา มิเช่นนั้นจะคลอดออกมาทำไม มิเช่นนั้นจะเก็บเด็กไว้กะตัวทำไม ทั้งๆที่รู้ว่า เด็กมันทำอะไรไม่ได้ ต้องเป็นเขาเองที่ต้องบริการเด็ก เด็กไม่ได้เรียกร้อง เพราะยังทำอะไรไม่เป็นเลย การเลี้ยงดูไม่ใช่การรักษาสภาพของการเป็นพ่อแม่เหรอคะ และการปฏิเสธที่จะไม่เลี้ยงลูก = การสูญเสียชิวิต แต่การปฏิเสธที่จะกตัญญู ไม่= การสูญเสียชีวิต ที่พ่อแม่เลี้ยงดูมา เขาก็มีตัวเลือกของเขาว่าจะเลี้ยงดูดีถึงระดับขั้นไหน หรือจะทิ้งๆขว้างๆก็ได้ สังคมอาจตราหน้าเล็กน้อยว่า เป็น "พ่อแม่แย่ๆ" แต่ถ้าลูกปฏิเสธที่จะกตัญญู ลูกจะไม่แค่เป็น "ลูกแย่" รึเปล่า แต่จะกลายเป็น "ลูกเนรคุณ/อกตัญญู"แทน แรงกว่ากันเยอะเลย T^T ถ้าตรงนี้ยังไม่เคลียร์เรื่องหน้าที่ เราก็จนปัญญาแล้วค่ะ ติ๊กไว้ก็แล้วกันนะคะ ว่าคุณๆข้างบนยังรับเหตุผลของเราไม่ได้ เราก็ยังไม่รับเหตุผลทางคุณไม่ได้เหมอืนกันค่ะ -"- เดี๋ยวไปนั่งคิดต่อ -"-/ เราพยายามจะพูดว่า พ่อแม่มีตัวเลือก ในการปฏิบัติ เขาจะปฏิบัติดีหรือไม่ดีก็ได้ สังคมไม่ได้วางเป็นจารีตไว้ว่า มีลูกจะต้องเลี้ยงให้ดี เช่นนั้นเช่นนี้ ถึงขั้นนั้นขั้นนี้ (อาจะเป็นเหตุผลที่ท่านๆถกเถียงว่า พ่อแม่ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงลูก ไม่มีหน้าที่เลี้ยงลูก) แต่จารีตดันกำหนดไว้ว่า ลูกต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ ต้องกตัญญูต่อพ่อแม่ โดยที่ลูกไม่มีทางเลือกเลย หรือว่าถ้าให้ทางเลือก (เช่น ความเห็นที่สี่สิบ) ก็ให้มาแค่ เอ กะ บี กตัญญู กะ อกตัญญู ปฏิเสธที่จะกตัญญู = เลว ถ้าเทียบกันระหว่างสถานการณ์ของพ่อแม่และของลูก เหมือนจะไม่ค่อยแฟร์เลย -"- ------ เข้าใจค่ะ ว่าพ่อแม่ทำดีกับลูกเพราะรัก แต่ความรักนั้น สุดท้ายก็วนกลับมาที่ตัวเองรึเปล่าคะ เหมือนทำของประกวด ตั้งใจทำ เพราะรัก เพราะชอบ เพราะอยากให้ออกมาสวยๆดีๆ ก็คืออยากให้คนอื่นมาapproveว่าดีด้วย ว่ามีความสารถทำให้ดีได้ รึเปล่า? (ทำไมต้องยกตัวอย่างอันนี้หว่า -"- ของมันไม่มีความรู้สึก เหอๆ) เรารู้สึกว่าสังคม(พ่อแม่ด้วย?) คาดหวังกับลูก ว่าลูก"ต้อง"กตัญญู เหมือนเป็นการ pre-programm ไว้ -"- ถ้าลูกคิดต่างออกไป = อกตัญญู หลายท่านบอกว่าไม่ต้องกตัญญูก็ได้ แต่ก็ = อกตัญญูอยู่ดี แค่ตั้งกระทู้ก็โดนด่าแล้ว T^T ปล. ไม่น่ามาเริ่มเลย การบ้งการบ้านคิดไม่ออก มานั่งคิดเรื่องนี้แทน ฮา จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 23 พ.ค. 51 09:05:54 ]

ความคิดเห็นที่ 43 พึ่งลงจากเครื่องบิน กำลังมึน ๆ ขอตอบเท่าที่นึกออกสั้น ๆ ก่อน เดี๋ยวลืม อย่าลืมนะครับว่า สิ่งที่เรียกว่า "ครอบครัว" เนี่ย เป็นหน่วยปัจจัยการผลิต/หน่วยสร้างแรงงานที่สำคัญที่สุด ลองสังเกตดูว่า คำว่า "สิบพันธ์" นั้นในภาษาอังกฤษใช้คำว่า reproduction คือการ "ผลิต-อีกครั้ง" ดังนั้น ความมั่นคงของครอบครัว (คนละเรื่องกับความรักในครับ) จึงสำคัญเพราะมีนัยถึงความมั่นคงทางเศรษฐกิจด้วย ปล.  และต้องไม่ลืมว่า concept เรื่องความรักในครอบครัวนั้นไม่ได้ innate อยู่ในธรรมชาติของมนุษย์นะครับ แต่เป็นสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นมากับชนชั้นพ่อค้ากระฎุมพีในยุโรปเมื่อศตวรรษ 17-18 มานี่เอง (และถูกทำให้ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางด้วยวัฒนธรรม victorian ในศตวรรษที่ 19 ผ่านจักรวรรดิอังกฤษ) จากคุณ : ฮกหลงผู้หยั่งรู้ฟ้ามหาสมุทร - [ 23 พ.ค. 51 09:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 44 สำหรับตัวเองไม่คาดหวังจะให้ลูกต้องมาตอบแทนอะไร ตัวเองคิดแต่ดูแลให้ดึที่สุดเท่าที่จะทำได้   ไม่ได้คิดว่าเป็นหน้าที่ แค่เลี้ยงให้ลูกจบไปหางานทำเองก็ได้   แต่นี่บ้าน  รถฯเตรียมให้หมดไม่ต้องผ่อน เตรียมเงินไว้เผื่อเราไม่อยู่   ลูกก็ยังใช้เงินนี้เรียนจนจบระดับสูงสุดได้ ถามว่าจำเป็นไหมที่ต้องทำแบบนี้     ค่อนข้างโชคดีที่ลูกใกล้ชิดกัน   เขาทราบว่าพ่อแม่ดูแลและเตรียมทุกอย่างไว้ให้ ไม่คิดจะรบกวนเขา   เพราะจะไปอยู่ต่างจังหวัด  ( ที่ตรงนี้ก็จะเป็นของเขาเช่นกัน ) ที่เอ่ยถึงบ้าน  รถ   ที่ดิน  ไม่ต้องผ่อน   ก็คือไม่ทิ้งภาระไว้ให้ลูก อ้นนี้เขียนตามความรู้สึกของคนเป็นแม่ค่ะ แต่ที่เห็นชัดคือลูกเห็นพวกเราดูแลย่าอย่างดีจนถึงที่สุด    เห็นลุงกับอา ที่ไม่ดูแลย่า   ไม่มีความเจริญในหน้าที่การงาน   ทั้งๆที่เป็นคนเก่ง ไม่โกงกิน ส่วนพ่อดูแลปู่ย่าไม่เคยทิ้ง   ถึงตกอับ   แต่ก็กลับขึ้นได้ ไม่ต้องประนามว่าอกตัญญู่ไม่ดูแลแม่หรอกค่ะ   การที่คนเราจะมีความกตัญญูก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องเสียหายหรือลำบาก เพราะกำลังทำอยู่กับพ่อและแม่ตัวเอง  มีความสุขมากไม่ได้คิดว่าเป็นหน้าที่หรือภาระเลยค่ะ  จากที่เรามีความรู้สึกดีๆที่พ่อแม่เคยทำกับเรา   ก็อยากทำแบบนั้นกับท่านบ้าง   และความรู้สึกนี้ก็จะผ่านไปถึงลูกด้วยเช่นกัน จขกท.พยายามเน้นว่าทำไมต้องว่าคนอกตัญญู = คนเลว เราอยู่ในสังคมที่ประพฤติปฎิบัติกันมานาน  เพราะเห็นจริงตามนั้น แต่ถ้าคนเราไม่มีความกตัญญูรู้คุณคน    สังคมนั้นจะเกิดอะไรขึ้น จขกทลองคิดดูค่ะ   อกตัญญู = คนเลว =  หัวโต ( คิดมาก ) = ปวดหัว ขอย้ำอีกครั้งนี่เป็นความรู้สึกของตัวเองนะคะ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 09:31:32 จากคุณ : tintila - [ 23 พ.ค. 51 09:16:18 ]

ความคิดเห็นที่ 45 อืม เข้าใจกระบวนการคิดและชวนคุยในแง่ปรัชญาของคุณ PADAPA--DOO ครับ เข้าใจความคิดของคุณ PADAPA--DOO ว่า พ่อแม่  active อย่างไร ลูก passive อย่างไร ทีนี้ ผมมองว่า ในแง่ช่วงเวลาของคุณ PADAPA--DOO มันยังสับสนปนเปกันอยู่สองช่วงเวลาน่ะครับ พ่อแม่ active กับ ลูก passive ของคุณ PADAPA--DOO นั้น มันอยู่แค่ที่ช่วงเวลาช่วงเดียวเท่านั้นครับ คือ ณ ช่วงเวลาที่พ่อแม่เลือกให้ลูกเกิด (active) แต่ลูกไม่สามารถเลือกได้ว่าจะเกิดหรือไม่เกิด (passive) แต่ทว่า ... เรื่องของหน้าที่ ความรับผิดชอบ ของพ่อแม่ เรื่องของความกตัญญู ของลูกนั้น ... มันเป็นเรื่องของช่วงเวลาอีกช่วงหนึ่งครับ มันเป็นเรื่องของช่วงเวลาที่เกี่ยวพันกัน ต่อเนื่องกันมาแน่นอน แต่ถ้าคุณ PADAPA--DOO จะตั้งเงื่อนไขเรื่อง active และ passive ที่เวลาแค่จุดเดียวเท่านั้น ตอนเลือกจะให้เกิดหรือไม่เกิด ก็ไม่สามารถอ้างข้อนี้ได้ครับ ว่า "มันเป็นเรื่องของช่วงเวลาที่เกี่ยวพันกัน ต่อเนื่องกันมา" ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว ผมคิดว่า ณ อีกช่วงเวลาหนึ่ง ก็เป็นเรื่องของอีกช่วงเวลาหนึ่งครับ ณ อีกช่วงเวลาหนึ่ง พ่อแม่จะ active หรือ passive ยังไงก็ได้ ณ อีกช่วงเวลาหนึ่ง ลูกจะ active หรือ passive ยังไงก็ได้ ดังนั้นแล้ว อีกช่วงเวลาหนึ่ง พ่อแม่สามารถเลือกที่จะ active หรือ passive อย่างไรก็ได้ครับ (จะเลี้ยงดูลูกหรือไม่เลี้ยงก็ได้ จะเลี้ยงดูลูกยังไงก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงดูดี ๆ) และ  อีกช่วงเวลาหนึ่ง ลูกก็สามารถเลือกที่จะ active หรือ passive อย่างไรก็ได้ครับ (จะกตัญญูหรือไม่ก็ได้ จะเนรคุณก็ได้) จากคุณ : เดินสองดวงจันทร์ - [ 23 พ.ค. 51 09:57:23 ]

ความคิดเห็นที่ 46 สำหรับเรา คำว่า "กตัญญู" = "สำนึกในบุญคุณ" ดังนั้น การที่มีใครก็ตามมาทำให้เรารู้สึกทั้งทาง กาย วาจา ใจ เราก็ถือว่าเค้าคือมิตรที่ดี ที่เราควรสำนึกในบุญคุณ และอยากตอบแทนให้เค้าได้รู้สึกดีๆอย่างที่เรารู้สึกบ้าง ยิ่งไปกว่านั้น พ่อแม่ ครูบาอาจารย์ ที่เลี้ยงเรามา เค้ายิ่งอุ้มชูเลี้ยงดูให้เราเจริญเติบโตได้อย่างสมบูรณ์ ให้ความคิด ให้ความรู้ เรายิ่งรู้สึกสำนึกในบุญคุณเค้าเหล่านั้น โดยที่เค้าไม่ต้องมาพูดกรอกหู หรือแสดงท่าทางให้เราต้องกตัญญูกับเค้าเลย เรื่องคำถามของเจ้าของกระทู้นี้ ไม่ใช่เรื่องใหม่ พวกลัทธิอุบาทว์ต่างๆ เค้าคิดกันมาได้ตั้งนานแล้ว แถมยังปลูกฝังความเชื่อนี้ให้กับพวกสาวกของลัทธินี้มานานแล้วเหมือนกัน ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับว่า ภูมิคุ้มกันในครอบครัวใดที่จะแข็งแรงจนสามารถป้องกันไม่ให้ความคิดเหล่านี้ฝังอยู่ในหัวของลูกหลานในครอบครัวนั้น จากคุณ : สาวกคอมแบท - [ 23 พ.ค. 51 10:01:40 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ตอบแบบไม่เอาความรู้สึกมาเกี่ยวข้องนะคะ... เรื่องพ่อแม่เลี้ยงลูก คิดว่าเป็นเรื่องที่มีกำหนดไว้ในยีน เป็นสัญชาตญาณเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ให้อยู่รอด ส่วนเรื่องลูกเลี้ยงพ่อแม่ ก็เป็นตาม norm ของสังคม พื้นฐานคือทำให้สังคมปกติสุข ของบางอย่างไม่ต้องคิดมากก็ได้นะ คิดว่า -_-""" (นึกถึงตอนพ่อเสีย มีคนๆ หนึ่งถามมาว่า "เสียใจมั้ยที่พ่อเสีย?" "ทำไมถึงเสียใจล่ะ?" บังเอิญรู้จักคนๆ นั้นมานานจนรู้นิสัยว่าเค้าก็เป็นอย่างนี้ ถ้าเป็นคนอื่นพูดคงมีตั๊นหน้า ) แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 10:06:47 จากคุณ : vee vee' - [ 23 พ.ค. 51 10:03:18 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อ่า พิมพ์นาน เพิ่งจะเห็นความคิดเห็นที่ 42 ของคุณ PADAPA--DOO ผมไม่เห็นด้วยนะครับ ในความคิดเห็นของผม พ่อแม่และลูก มีทางเลือกที่จะปฎิบัติอย่างไร เท่า ๆ กัน และสิ่งที่หวนคืนกลับไปที่พ่อแม่และลูกจากการเลือกปฏิบัติ ก็เท่า ๆ กัน เหมือนกันครับ จากคุณ : เดินสองดวงจันทร์ - [ 23 พ.ค. 51 10:04:25 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ความคิดเห็นที่ 45 อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด ชอบความเห็นนี้มากมาย อ่านแล้วแบบว่า.... ชีวิตการถกเถียงจบลงอย่างสมบูรณ์ T^T ดีดดิ้น ดีดดิ้น สรุปว่าลูกเลือกได้ แต่ก็ต้องรับผลนั้นใช่มั้ยคะ เลือกที่จะกตัญญู ก็ต้องรับอำนาจเหนือกว่าของพ่อแม่ หรือภาระที่อาจจะเกิดขึ้น เลือกที่ไม่กตัญญุ ก็ต้องรับความเกลียดชังจากภายนอก รึเปล่าคะ เราคิดว่าลูก passive ตลอดเวลาเลยค่ะ เกิดมาพ่อแม่เป็นคนกำหนด ทางเดินชีวิตคร่าวๆพ่อแม่ก็เป็นคนกำหนด ลักษณะนิสัยก็อยู่ในกรอบของพ่อแม่ และการกตัญญุหรือไม่ ก็เหมือนกับว่าไม่ใช่ทางเลือกเหมือนกัน ต้องทำ เพราะคิดว่าเป็นลูก...ต้องทำ (ไม่เช่นนั้นจะ.....)/ถึงไม่แคร์สังคม ในใจก็รู้สึกผิดอยู่ดี ในห้องสวนลุมชอบมีเรื่อง แต่งงานปลดหนี้ให้พ่อแม่ อะไรแบบนี้ passive จนแก่เลยนะคะ -"- เป็นปัจจัยภายนอกที่มีผลต่อการกระทำของลูกตั้งแต่เกิดจนตายเลยทีเดียว ลูกจะไม่มีความอิสระเลย ต้องดิ้นอยู่ในจารีตแคบๆเท่านั้นเอง คุณ เดินสองดวงจันทร์แนวคิดชัดเจนมากเลยค่ะ ปิ๊งๆ -////- แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 10:18:30 จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 23 พ.ค. 51 10:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 50 อธิบายอย่างวิทยาศาสตร์สาขา Evolution Biology นะครับ เป็นเพราะว่าการทำอย่างนั้นทำให้สังคมมนุษย์อยู่รอดมาได้ในสภาพแวดล้อมตั้งแต่อดีต มาจนถึงปัจจุบันครับ ซึ่งมันอาจจะไม่เป็นจริงในอนาคตก็ได้ จริงๆมันไม่ใช่การกตัญญูต่อ พ่อ-แม่ เท่านั้น แต่ Altruism ทุกอย่างนี่แหละเป็นกระบวนการที่สำคัญในการสร้างชุมชนที่มีเสถียรภา่พ ตามที่มีการทดลองมาแล้วหลายครั้งโดยอาศัยพื้นฐานของ Game Theory จากคุณ : Nexus - [ 23 พ.ค. 51 10:58:23 ]

ความคิดเห็นที่ 51 กระทู้นี้ ทำร้ายจิตใจคนเป็นพ่อแม่จริงๆ จากคุณ : +:+SoMEonE ExacTlY likE yoU+:+ - [ 23 พ.ค. 51 10:58:51 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เรากลับคิดว่าคุณเจ้าของกระทู้ไม่พยายามเข้าใจความเห็นอื่นเรื่องหน้าที่นะคะ คุณพยายามเน้นว่าก็พ่อแม่ตัดสินใจทำออกมา ก็ต้องเลี้ยง ขณะที่ความเห็นอื่นถามว่า เอาอะไรมาตัดสินว่าทำออกมาแล้วต้องเลี้ยง ในเมื่อมีหลายคู่ที่ทำออกมาแล้วไม่เลี้ยง ก็เห็นเยอะแยะไป อะไรคือตัวกำหนด อันนี้เรายังไม่เห็นคุณตอบค่ะ ใช่ พ่อแม่เลือกจะเสพสมกัน ลูกไม่ได้เป็นคนเลือก แต่ถามว่าทำไมต้องเลี้ยง อันนี้คุณเิป็นฝ่ายคาดหวังไปเองหรือเปล่าว่าใครก็ตามที่แต่งงานมีลูกจะต้องเลี้ยงลูก ไปๆมาๆเป็นพ่อแม่นี่เจอความคาดหวังตั้งแต่ยังไม่ทันมีลูกด้วยซ้ำไป เลี้ยงเพราะสังคมคาดหวัง มีลูกเพราะสังคมคาดหวัง ปู่ย่าตายายอยากได้หลาน เลี้ยงดูเพราะสังคมคาดหวังให้เลี้ยง ถ้าเอาไปทิ้งจะโดนประนาม ถ้าเลี้ยงแบบทิ้งๆขว้างๆก็โดนประนามอีก ลูกไม่ใช่ฝ่ายเดียวที่ถูกคาดหวัง ไม่ใช่ฝ่ายเดียวที่ต้องใช้ชีวิตไปตามจารีต พ่อแม่ก็ต้องใช้ชีวิตตามจารีตเหมือนกัน จากคุณ : สักวันหนึ่ง - [ 23 พ.ค. 51 11:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ^ ^(ชี้ไปที่ห้าสิบเอ็ดค่า) ไม่มั้งค้า ถ้ามั่นใจว่าลูกรัก รักลูก อย่างที่คุณแสดงจุดยืนไปแล้ว ก็ไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ ^^ ถ้ารู้สึกปวดใจ แสดงว่าก็แอบหวังให้เขากตัญญูรึเปล่าคะ ไม่ได้ว่านะคะ ไม่ได้ว่าจิงๆ - - สังเกตเห็นเฉยๆ ^^ #52 เกิดมาแล้วไม่เลี้ยงมีเยอะแยะนี่ในบริบทไหนคะ เราก็บอกว่าไม่เลี้ยงก็ได้นะคะ (ถึงให้พ่อกะแม่เป็นฝ่าย active ไง) แต่เลี้ยง (เก็บไว้กับตัว) ก็คือเลือกที่จะเลี้ยง ก็แสเงว่ายอมรับภาระต่างๆ ยอมรับหน้าที่ที่มีต่อเด็กคนนั้น ซึ่งก่อนจะแต่งงาน ก่อนจะท้อง จนถึงวินาทีที่เด็กหลุดออกมา พ่อแม่มีสิทธิ์ที่จะไม่รับหน้าที่นั้นได้ แต่รับแล้ว ก็ต้องทำตามสิคะ อ่ะ เรายังไม่เข้าใจอีกรึนี่ -"- งั้นก็คงไม่เข้าใจจริงๆนั่นแหละ แหะๆ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 11:25:15 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 11:20:02 จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 23 พ.ค. 51 11:15:51 ]

ความคิดเห็นที่ 54 อ่า แหะ ๆ ไม่หรอกครับ จริง ๆ #45 ใส่ข้อความผิดไปด้วยครับ ^^'' ขอแก้นิดนึงนะครับ จริง ๆ ใน #45 ต้องแก้เป็น "ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว ผมคิดว่า ณ อีกช่วงเวลาหนึ่ง ก็เป็นเรื่องของอีกช่วงเวลาหนึ่งครับ ณ อีกช่วงเวลาหนึ่ง ทั้งพ่อแม่และลูก ก็จะกลายเป็น active ทั้งสองฝ่ายแล้วล่ะครับ (สามารถเลือกกระทำอย่างไรก็ได้) ดังนั้นแล้ว อีกช่วงเวลาหนึ่ง พ่อแม่สามารถเลือกที่จะ active อย่างไรก็ได้ครับ (จะเลี้ยงดูลูกหรือไม่เลี้ยงก็ได้ จะเลี้ยงดูลูกยังไงก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงดูดี ๆ) และ อีกช่วงเวลาหนึ่ง ลูกก็สามารถเลือกที่จะ active อย่างไรก็ได้ครับ (จะกตัญญูหรือไม่ก็ได้ จะเนรคุณก็ได้)" จาก #49 ของคุณ PADAPA--DOO ผมว่าเมื่อพ่อแม่ และลูกสามารถเลือกกระทำได้ ก็จะกลายเป็น active กันไปทั้งสองฝ่ายแล้วน่ะครับ ไม่มีใครเป็น passive (เลือกกระทำไม่ได้) ทุก ๆ คน ทั้งพ่อแม่ และ ลูก สามารถเลือกที่จะ active อย่างไรก็ได้ ส่วนสิ่งที่สังคมปลูกฝังมา ซึ่งกลายเป็น passive (เลือกไม่ได้) ผมว่ามันก็จะกลายเป็น passive กับทั้งพ่อแม่ และลูก น่ะครับ พ่อแม่ก็ passive จากสังคมเหมือนกัน และลูกก็ passive จากสังคมเหมือนกัน เรื่องผลจาก active แต่ละ active ของลูก ทุก ๆ คน แต่ละคนก็คงต้องรับผลจาก active ของตัวเองไปด้วยกันทั้งนั้น ล่ะมั้งครับ พ่อแม่ด้วย ไม่ใช่เฉพาะลูก แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 11:18:34 จากคุณ : เดินสองดวงจันทร์ (เดินสองดวงจันทร์) - [ 23 พ.ค. 51 11:16:46 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อธิบายเพิ่มเติม ทำไมพ่อแม่ถึงต้องดูแลลูก - อันนี้เป็นกลไกเพื่อดำรงเผ่าพันธ์ของสิ่งมีชีวิตที่ฝังมาในระดับยีน สังเกตว่าสิ่งมีชีวิตที่มีลูกน้อยหรือวัยเด็กยาวนาน ความรักลูกจะยิ่งมากขึ้น เทียบกันระหว่างลูกปลา กับลูกช้างก็ได้ ทำไมลูกถึงต้องกตัญญู - อันนี้ออกจะซับซ้อนหน่อย เพราะมันเป็นสิ่งที่ไม่ค่อยพบเห็นในสัตว์ชนิดอื่นๆนอกจากมนุษย์ แต่เมื่อเราพิจารณาเห็นแล้วว่าสัตว์ชนิดอื่นก็สามารถแสดงความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ได้ในระดับหนึ่ง ดังนั้นความกตัญญูก็น่าจะมีรากฐานมาจากความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เช่นเดียวกัน แต่มีกลไกที่ซํบซ้อนกว่า เพราะว่าความสามารถทางการสื่อสารด้วยภาษาของมนุษย์นั่นเองซึ่งสามารถเก็บสะสมและถ่ายทอดประสบการณ์เอาไว้ได้  ดังนั้นมนุษย์ถึงมีคำว่า "ชื่อเสียง" และ "ชื่อเสีย" จากคุณ : Nexus - [ 23 พ.ค. 51 11:29:49 ]

ความคิดเห็นที่ 56 คุณเอาอะไรมาตัดสินว่าพ่อแม่ทำลูกออกมาแล้วต้องเลี้ยงคะ ? จากคุณ : ชมพูพันทิพย์ - [ 23 พ.ค. 51 11:33:57 ]

ความคิดเห็นที่ 57 เขียนเชิงวิชาการไม่เป็นเหมือนกันค่ะ เป็นแต่วิชาเกิน ตอบไม่เก่งด้วย ไม่ถนัดพิมพ์ยาวๆ แต่มีคนบอกให้มาอ่าน (แล้วดันอยากตอบซะนี่) อ่านคำถามแล้ว ไม่กล้าอ่านคอมเม้นต์ของคนอื่นเลย กลัวbias เอาเป็นว่าขออนุญาตตอบมั่วๆตามใจชอบแล้วกันนะคะ ---ทำไมต้องกตัญญูกับพ่อแม่ด้วย คำว่า"กตัญญู"มันเป็นแค่คำสมมติเท่านั้นเองค่ะ ใช้สำหรับลูกที่ดูแลพ่อแม่อย่างดี จะด้วยคิดว่าเป็นหน้าที่หรือเพราะรักพ่อแม่ อยากดูแลพ่อแม่ด้วยหัวใจก็แล้วแต่  ถ้าไม่รู้ว่าทำไมต้องกตัญญู ก็ไม่ต้องสนใจนี่นา ถามตัวเองแค่ว่า คุณรักพ่อแม่คุณหรือเปล่า คุณอยากดูแลเค้าหรือเปล่าก็เท่านั้นเอง หุๆ คุณจะไม่ดูแลพ่อแม่ ก็ย่อมทำได้ ใครจะมาบังคับคุณได้ล่ะคะ ---เลี้ยงดูลูกให้เติบโตเป็นหน้าที่ของการเป็นพ่อแม่อยู่แล้ว อยากเป็นพ่อแม่ ก็ต้องเลี้ยงลูก จริงเหรอคะ ใครเป็นคนบัญญัติกฎข้อนี้เอ่ย... และ ถ้าสมมติว่า บางคู่ เค้าคุมกำเนิดอยู่ แล้วดันพลาดมีลูกขึ้นมาโดยที่เค้าไม่ได้ตั้งใจ แต่เค้าก็เลี้ยงลูกด้วยความรัก ถามว่านั่นเรียกว่าหน้าที่หรือเปล่าคะ   หรือถ้าเค้าเอาลูกไปทิ้งในถังขยะ จะเป็นความผิดของเค้าหรือเปล่าคะ (ก็ในเมื่อคุมกำเนิดแล้ว เด็กมันอยากหัวแข็งออกมาเองทำไม) ---แล้วทำไมสังคมต้องเรียกร้องให้ระลึกถึงบุญคุณมากขนาดนั้น สังคมเรียกร้อง ก็ไม่เห็นต้องสนใจนี่นา  ถ้าคุณไม่อยากดูแลพ่อแม่ ใครจะไปทำอะไรคุณได้ล่ะ แคร์ทำไม ถ้าตอบว่า แคร์ เพราะกลัวไม่มีคนคบ  อืม...อันนี้ก็อาจจะต้องแกล้งกตัญญู ดูแลพ่อแม่ "เพื่อตัวของคุณเอง" แล้วกระมัง ป.ล. ตอบได้แค่นี้ ไว้คิดออกจะมาแปะใหม่นะคะ ^^ จากคุณ : พจมารร้าย - [ 23 พ.ค. 51 11:45:42 ]

ความคิดเห็นที่ 58 "แต่เลี้ยง (เก็บไว้กับตัว) ก็คือเลือกที่จะเลี้ยง ก็แสเงว่ายอมรับภาระต่างๆ ยอมรับหน้าที่ที่มีต่อเด็กคนนั้น ซึ่งก่อนจะแต่งงาน ก่อนจะท้อง จนถึงวินาทีที่เด็กหลุดออกมา พ่อแม่มีสิทธิ์ที่จะไม่รับหน้าที่นั้นได้ แต่รับแล้ว ก็ต้องทำตามสิคะ" แล้วทำไมการปล่อยให้คลอดต้องแปลว่าพ่อแม่เต็มใจจะยอมรับภาระละ แล้วถ้าเก็บไว้เพราะแค่กลัวบาปละ ไม่ได้อยากจะยอมรับภาระละ ไม่รู้นะคะ เราว่าการทำลูกตลอดจนการคลอดลูก มันคนละเรื่องกับความเต็มใจจะรับภาระค่ะ ใครที่คิดว่าทำแล้วเก็บไว้จนคลอดถือว่าเป็นการยอมรับภาระ เรามองว่าคนนั้นกำลังคาดหวังค่ะ จากคุณ : สักวันหนึ่ง - [ 23 พ.ค. 51 11:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ตอบเสร็จ วิ่งขึ้นไปอ่านความคิดเห็นของท่านอื่นๆ ไปเจอข้อความถูกใจของคุณชาเขียวค.ห.34 เข้า ขออนุญาตยกมาอ้างอิงนะคะ "ไม่อ่ะ ผมไม่ได้รักพ่อแม่ เพราะพ่อแม่มา รักนะลูก บลาๆๆๆ พ่อแม่ผมแทบไม่ได้พูดอะไรแบบนี้" ^ ^ นี่ล่ะค่ะ ใช่เลย เกิดมาไม่เคยได้ยินพ่อแม่พูดซักคำว่า"รักลูกนะ" แต่ทำไมเรารู้หว่า ... แล้วทำไมเรารักพ่อแม่ เพราะมันสัมผัสได้ด้วยใจไงคะ ว่าสิ่งที่เค้าทำ มันคือความรัก^^ จากคุณ : พจมารร้าย - [ 23 พ.ค. 51 11:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ถ้าผ่านกระบวนการคลอด เด็กมีชีวิตออกมา พ่อแม่มีสิทธิ์ไม่รับการเลี้ยงลูกไหมคะ ? ทำไม ? จากคุณ : ชมพูพันทิพย์ - [ 23 พ.ค. 51 12:03:42 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ถ้ามองในมุมนี้ ไม่ใช่ว่ากลับไปสนองความต้องการของคนเป็นพ่อเป็นแม่หรอกเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ลูกจะต่างอะไรกับสัตว์เลี้ยง? จากคุณ : PADAPA--DOO --------------------------- จขกท กล่าวถูกต้องแล้ว คุณก็คือสัตว์เลี้ยงของพ่อแม่คุณ และพ่อแม่คุณก็คือสัตว์เลี้ยงของปู่ย่าตายายคุณ ก็แค่นั้น จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม - [ 23 พ.ค. 51 12:13:15 ]

ความคิดเห็นที่ 62 งะ....เรื่องหน้าที่นี่ว่าตอบมาหลายความเห็นแล้วนะคะ  ยังไม่ชัดเจนเหรอเนี่ย -"- เราอธิบายได้ดีที่สุดแล้วในความเห็นที่สี่สิบสองค่ะ ไม่งั้นก็จนปัญญาแล้วค่ะ ขอโทษนะคะ ถ้าผ่านกระบวนการคลอด เด็กมีชีวิตออกมา พ่อแม่มีสิทธิ์ไม่รับการเลี้ยงลูกไหมคะ ? ทำไม ? ---ก็มีสิคะ จะเอาไปฆ่าไปแกง ไปทิ้ง ไปให้คนอื่น มันอยู่ที่การตัดสินใจของพ่อแม่นี่คะ แต่ถ้าเอาไปให้คนอื่น คำว่าพ่อแม่ก็ไม่เหลือแล้วนะคะ ถ้าเก็บไว้ที่บ้าน รับผิดชอบชีวิตเด็กคนนั้น ไม่ว่าจะเพราะกลัวบาป เพราะแก้ไขปัญหาไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การให้ปัจจัยสี่เบื้องต้น ก็ถือว่าเป็นการเลี้ยงดูแล้วนี่คะ ไม่เลี้ยงดีอะไร แต่ก็ถือว่าเป็นการเลี้ยงนี่คะ? ไม่เลี้ยง...เด็กก็ตาย เด็กตาย คำว่าพ่อแม่ก็ไม่เหลือ แล้วอย่างนี้ทำไม "พ่อแม่" ถึงไม่= การเลี้ยงดู ล่ะคะ? ไม่เห็นด้วยไม่เป็นไรค่ะ คุนกันไปเฉยๆ แต่ถ้ายังไม่เก็ทเรื่องหน้าที่อีก เราเองก็จนปัญญา จะว่าไปเราชอบความเห็นคุณ nexus นะ ยกมาละกัน ------ ทำไมพ่อแม่ถึงต้องดูแลลูก - อันนี้เป็นกลไกเพื่อดำรงเผ่าพันธ์ของสิ่งมีชีวิตที่ฝังมาในระดับยีน สังเกตว่าสิ่งมีชีวิตที่มีลูกน้อยหรือวัยเด็กยาวนาน ความรักลูกจะยิ่งมากขึ้น เทียบกันระหว่างลูกปลา กับลูกช้างก็ได้ ------- จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 23 พ.ค. 51 12:16:37 ]

ความคิดเห็นที่ 63 จนปัญญา<<<<< คำนี้น้องไม่ควรพูดค่ะ  น่าจะเป็นคนอื่นมากกว่าที่จะต้องพูดกับน้อง   พี่จนปัญญาจะหาคำอธิบายมาบอกแล้ว เอาเป็นว่า เชิญน้อง อกตัญญูกับพ่อแม่ตามสบายค่ะ ต่างคนต่างวาระต่างกรรม จากคุณ : +:+SoMEonE ExacTlY likE yoU+:+ - [ 23 พ.ค. 51 12:29:10 ]

ความคิดเห็นที่ 64 แล้วสิ่งมีชีวิตที่เป็นลูกน้อยหรือวัยเด็กยาวนาน จะมีความรักพ่อรักแม่มากขึ้น หรือเปล่าคะ ? ปัจจัยคือ ระยะเวลาที่ยาวนาน > ก่อให้เกิดความรักพ่อรักแม่ จากคุณ : ชมพูพันทิพย์ - [ 23 พ.ค. 51 12:31:42 ]

ความคิดเห็นที่ 65 #63 คิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นค่ะ เพราะใช้เวลาอยู่ด้วยตลอด แล้วก็ต้องพึ่งกันมาตั้งแต่เกิดอ่ะค่ะ เราก็สงสัยด้วยว่า ตัวนี้รึเปล่า ที่เป็นการ pre-program ให้กตัญญู แต่พ่อแม่นี่สัญชาติญาณการเลี้ยงเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์มันน่าจะเด้งมาก่อนความรักนี่คะ(ถ้าเกิดพูดในแง่เวลา) ส่วนเด็ก...เพราะได้รับประโยชน์แล้วเกิดความรักตามมา รึป่ะ #62ใจเย็นค่ะพี่ แล้วแต่จะคิดอ่ะค่ะ อ่านแล้วไม่สบายใจก็ปิดไปเถอะค่ะ ไม่อยากตอบความเห็นเปลืองเลย -"- ดูกระทู้ยาวๆแบบเถียงกันไปมา แต่ก็ต้องตอบ ต่อประเด็นดีมั้ยคะ -"- จะได้หลากหลายขึ้นนิดนึง พออ่านหลายๆกระทู้ก็คิดได้อีกว่า เทรนด์กตัญญูแบบดูแล กำลังจะหมดไปตามการเปลี่ยนแปลงของสังคมรึเปล่า พ่อแม่สมัยนี้ก็บอกกันว่าเลี้ยงลูกไม่คิดอะไร (ที่เห็นชัดคือไม่ต้องการแรงงานจากลูก) การเลี้ยงดูตอนแก่ก็สามารถจัดหาเองได้ หาเงินเก็บไว้เลี้ยงตัวเองตอนแก่ เข้าบ้านพัก(หมายถึงแบบฝรั่ง ไม่ใช่อนาถา) หลายๆคุณแม่ก็มาบอกแล้วว่า ไม่ได้หวังให้ลูกเลี้ยงแล้ว เพราะลูกโตแล้วก็อยู่กันคนละที่ละทาง ดังนั้นความคิดจะเลี้ยงดูยามแก่เฒ่าของลูกก็จะน้อยลงไปด้วยรึเปล่าคะ (ปัจจัยบังคับที่สมัยก่อนมี) ก็จะกลายเป็นต่างคนต่างมีชีวิต ต่างคนต่างวางแผนของตัวเอง ประเด็นเก่ายังถกได้นะคะ เราเองก็ลืมๆไปแล้วว่าเขียนอะไรไปบ้าง ไม่รู้ว่าที่เขียนใหม่นี่ขัดกับอันเก่ารึเปล่า แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 12:45:02 จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 23 พ.ค. 51 12:39:34 ]

ความคิดเห็นที่ 66 "แต่ถ้ายังไม่เก็ทเรื่องหน้าที่อีก เราเองก็จนปัญญา" น้องคะ ขอเรียกน้องละกัน คนตั้งกี่คนมีความเห็นไปในทางเดียวกัน น้องคิดว่าใครกันแน่ที่บกพร่องเรื่องสื่อสาร สิ่งที่ทุกคนนำมาถามน้อง มันก็มาจากที่น้องเขียนเองทั้งนั้น เราพยายามจะพูดว่า พ่อแม่มีตัวเลือก ในการปฏิบัติ เขาจะปฏิบัติดีหรือไม่ดีก็ได้ สังคมไม่ได้วางเป็นจารีตไว้ว่า มีลูกจะต้องเลี้ยงให้ดี เช่นนั้นเช่นนี้ ถึงขั้นนั้นขั้นนี้ (อาจะเป็นเหตุผลที่ท่านๆถกเถียงว่า พ่อแม่ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงลูก ไม่มีหน้าที่เลี้ยงลูก) แต่จารีตดันกำหนดไว้ว่า ลูกต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ ต้องกตัญญูต่อพ่อแม่ ถ้าสังคมไม่ได้วางเป็นจารีตว่ามีลูกจะต้องเลี้ยงให้ดี ทำไมพ่อแม่ที่เอาลูกไปขอทานถึงโดนประนาม แน่ใจเหรอว่าไม่มีจารีตสำหรับการเป็นพ่อแม่ ถ้าเก็บไว้ที่บ้าน รับผิดชอบชีวิตเด็กคนนั้น ไม่ว่าจะเพราะกลัวบาป เพราะแก้ไขปัญหาไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การให้ปัจจัยสี่เบื้องต้น ก็ถือว่าเป็นการเลี้ยงดูแล้วนี่คะ ไม่เลี้ยงดีอะไร แต่ก็ถือว่าเป็นการเลี้ยงนี่คะ? คนทำงานได้เงินเดือนแบ่งให้พ่อแม่ 500 บาท กับคนที่แบ่งให้ 5000 บาท กตัญญูเท่ากันไหม ถ้าคิดตามหลักของคุณ ให้ 10 ก็กตัญญูแล้วใช่หรือเปล่า จากคุณ : สักวันหนึ่ง - [ 23 พ.ค. 51 12:46:24 ]

ความคิดเห็นที่ 67 อ่านคห.ไม่หมดนะคะ มีเวลาน้อย เลยตอบก่อน แหะๆ สำหรับเรา เรื่องกตัญญูมันไม่ใช่เฉพาะพ่อแม่กับลูกเท่านั้นน่ะค่ะ นั่นคือ...ใครดีกับเรา เราก็ควรดีตอบแทน...ก็เท่านั้น นี่คือหลักพื้นฐาน ดังนั้น...ต่อให้เค้าเป็นเพื่อน เป็นแฟน ถ้าเขาได้เอื้อเฟื้อเราในทางใดทางหนึ่ง ถ้ามีโอกาส เราก็ควรตอบแทนความเอื้อเฟื้อในทางใดทางหนึ่งแก่เขา เพราะฉะนั้น ถ้าตัดสถานะพ่อแม่ กับ ลูกออก เป็นเพียงระหว่างคนต่อคน (หรือแม้กระทั่ง คนต่อหมา หมามันยังเอื้อเฟื้อคนที่ให้ข้าวมันกินกลับเลยอะค่ะ) เราก็ย่อมต้องเอื้อเฟื้อผู้ที่เคยเอื้อเฟื้อเราน่ะค่ะ ไม่เกี่ยวว่าเป็นพ่อแม่หรอก เพราะงั้น ถ้าใครไม่เห็นในสิ่งที่คนอื่นเค้าเคยเอื้อเฟื้อ ไม่ใส่ใจ ไม่คิดจะทำสิ่งดีๆ ตอบแทนกลับบ้าง ไม่ต้องกับพ่อแม่หรอกค่ะ กับใครก็ถือว่า อกตัญญูทั้งนั้นอะค่ะ เราคิดในแง่นี้นะ กิริยา - ปฏิกิริยา น่ะค่ะ คน - คน แหะๆ พอเข้าใจปะคะ? จากคุณ : สาวไกด์ใจซื่อ - [ 23 พ.ค. 51 12:47:00 ]

ความคิดเห็นที่ 68 จริงๆแล้วจะว่าไป ถ้าไม่อยากกตัญญู ทำไมลูกถึงต้องอยู่ให้พ่อแม่เลี้ยงด้วยนะ ปล.ถ้ารักจะถกปรัชญา อย่าใช้คำพูดทำนองว่า "อธิบายหลายทีแล้ว ทำไมไม่เข้าใจ จนปัญญาแล้ว" ถ้าเข้าใจเหมือนกันหมด คิดเหมือนกันหมด ปัญญาคงไม่เกิดค่ะ แล้วคนที่มาถกด้วยก็จะรู้สึกว่าคุณไม่เปิดใจ และจะไม่มีใครอยากถกกับคุณค่ะ จากคุณ : สักวันหนึ่ง - [ 23 พ.ค. 51 12:51:01 ]

ความคิดเห็นที่ 69 อ่านแล้วไม่สบายใจจริงค่ะ แต่ไม่ได้ตอบเพราะความโกธร  เพียงแต่เอาคำของน้องที่ยอกว่า จนปัญญา กับ คห ที่อุตส่าห์มาอธิบาย พี่อ่านแล้ว ก็ คิดเหมือนน้อง จขกท ค่ะ ว่าพี่จนปัญญาบอกแล้วเหมือนกัน เลยต้องแล้วแต่กรรมแล้วแต่วาระไงคะ จากคุณ : +:+SoMEonE ExacTlY likE yoU+:+ - [ 23 พ.ค. 51 12:51:15 ]

ความคิดเห็นที่ 70 Primate Social Intelligence http://dspace.dial.pipex.com/jcollie/psi/index.htm จากคุณ : Nexus - [ 23 พ.ค. 51 12:59:51 ]

ความคิดเห็นที่ 71 อ๋า ค่ะๆ เราใช้คำผิดเองมั้งคะ (เช็ดเหงื่อ) เราหมายความว่าจนปัญญาที่จะอธิบายให้เข้าใจว่าเราคิดยังไงน่ะค่ะ เพราะหลายท่านถามคำถามเดิม เราก็ตอบคำถามเหมือนเดิม คือไม่รู้จะเขียนแบบไหนแล้ว -"- ไม่ได้ต้องการให้ใครเห็นด้วยอ่ะค่ะ ถามมาตอบไปถามไปตอบมา แค่อยากให้เข้าใจเฉยๆ เพราะถ้าถามกลับมาหลายครั้งด้วยคำถามเดิม ก็แสดงว่าไม่เข้าใจใช่มั้ยคะ ก็แค่จุดนี้น่ะค่ะ ละการเถียงกะเรามันให้ความรู้สึกว่าเราไม่เปิดใจรึนี่ (ช็อก) เสียใจนะเนี่ย ^^ แล้วการเปิดใจควรจะเป็นยังไงเหรอคะ ต่างฝ่ายต่างมีความคิด และเหตุผลรองรับ ไม่พอใจเหตุผลหรือความคิดใครก็ถามกัน เถียงกัน มันมีฝ่ายไหนที่ปิดหรือเปิดเหรอคะ จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 23 พ.ค. 51 13:13:18 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ไปหม่ำข้าวเที่ยงมา กลับมาอ่านอีกรอบ ก็เผอิญเหลือบไปเห็นค.ห.65 ของจขกท.พอดี "แต่พ่อแม่นี่สัญชาติญาณการเลี้ยงเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์มันน่าจะเด้งมาก่อนความรักนี่คะ(ถ้าเกิดพูดในแง่เวลา)" ^ ^ ตอบในฐานะของคนที่มีลูกนะคะ ตอนที่รู้ว่าท้อง ความรักมันเด้งมาก่อนสัญชาตญาณการเลี้ยงดูค่ะ เพราะตอนลูกอยู่ในท้อง เราไม่ได้เลี้ยงดูเค้านี่นา ทีนี้มาว่ากันต่อด้วยเรื่องของหน้าที่ของพ่อแม่ ที่ต้องเลี้ยงดูลูก แบบว่าอ่านข้างบนคร่าวๆแล้วยังไม่เห็นประเด็นนี้นะคะ ถ้ามีคนพูดถึงไปแล้ว ก็ต้องขออภัยในความตาถั่วของตัวเองด้วยค่ะ น้องจขกท.เคยได้ยินคำว่า"นอนตายตาไม่หลับ" มั้ยคะ (เคยอยู่แล้ว ไม่น่าถามโง่ๆเลยตรู) ส่วนใหญ่แล้ว คนที่นอนตายตาไม่หลับ นั่นก็เพราะเค้ามีห่วง และส่วนใหญ่ ก็มักจะหมายถึงพ่อแม่ที่เป็นห่วงลูกน่ะแหละ ก่อนหน้านี้ที่พี่ยังไม่มีลูก แทบไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย เดินทางโดยวิธีไหน ก็ไม่เคยกังวลว่าจะมีอันตราย ใครเตือนก็ไม่ฟัง ตอนนี้ที่มีลูกแล้ว จะไปไหนก็คิดแล้วคิดอีก เดินทางด้วยวิธีนี้เสี่ยงนะ ได้ข่าวว่าอุบัติเหตุเยอะ ถามว่าทำไมต้องกลัว ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เห็นเคยกลัวเลย เหตุผลหลักๆก็คือ กลัวตายก่อนลูกจะโตพอที่จะดูแลตัวเองได้ ถามว่าถ้าวันใดวันหนึ่ง พี่เกิดตายด้วยอุบัติเหตุ แล้วลูกไม่มีคนเลี้ยง ย่อมไม่มีใครมากล่าวหาพี่ได้ ว่าพี่ไม่ทำหน้าที่ ถูกมั้ยคะ เพราะเราไม่สามารถห้ามความตายได้นี่นา ถ้าการเลี้ยงดูลูก เป็นเพียงหน้าที่ เมื่อพ่อแม่ตายแล้ว ก็คือหมดหน้าที่ แล้วมีเหตุผลอะไร ที่ทำให้พ่อแม่ต้องกังวล ห่วงว่าถ้าเราเป็นอะไรไป ใครจะดูแลลูก เค้าจะรักลูกเราเหมือนที่เรารักหรือเปล่า ลูกเราจะลำบากมั้ย เมื่อเราตายไป ตรงนี้จะอธิบายว่าไงดีคะ น้องคิดว่าพี่ห่วงลูกเพราะหน้าที่รึเปล่า แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 13:28:47 จากคุณ : พจมารร้าย - [ 23 พ.ค. 51 13:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ประเด็นแรกนะคะพี่ ก็ยังเป็นการดำรงเผ่าพันธุ์อยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ ถ้าพี่ดูแลไม่ดี น้องเป็นอะไรไป ทายาทสืบทอดก็จะหายไปหนึ่งคน เราจะรู้ได้ยังไงคะ ว่านั่นเป็นความรัก ไม่ใช่สัญชาติญาณแม่ซึ่งต้องเพิ่มประชากรให้เผ่าพันธุ์ เวลาท้องต้องบำรุง ทายาทสืบทอดจะได้ออกมาสมบูรณ์แข็งแรง สามารถสืบพันธุ์ต่อๆไปได้ในอนาคต ประเด็นที่สอง มันก็ดูจะยังเข้าแก๊บหน้าที่อยู่นะคะ -"- ถ้าวางบนฐานที่ว่า หน้าที่ของพ่อแม่คือการเลี้ยงดูลูก (just in this case) เคสที่พี่พูดมาก็เเป็นการห่วงว่าตัวเองจะทำหน้าที่ไม่สำเร็จไม่ใชเหรอคะ การเลี้ยงดูลูก เป็นเพียงหน้าที่ เมื่อพ่อแม่ตายแล้ว ก็คือหมดหน้าที่ -----หมดโอกาสทำหน้าที่ต่างหากค่ะ หน้าที่การเลี้ยงดูยังคงอยู่ ตราบใดที่เด็กยังต้องการการดูแล ไม่มีใครจะว่าอะไรหรอกค่ะ ถ้าคนเลี้ยงหายไปด้วยเหตุสุดวิสัย แต่พี่ก็ยังห่วงอยู่ดีใช่มั้ยคะ เพราะมันเป็นหน้าที่ของพี่ไงคะ เพราะถ้าไปก่อนเวลาอันควร จะไม่สามารถทำหน้าที่ให้สำเร็จได้ไงคะ คนอื่นมาทำ อาจไม่ดีเท่า เพราะมันไม่ใช่หน้าที่เขาโดยตรง -"- ง่ะ ทำไมคิดได้แบบนี้ง่ะ เดี๋ยวโดนว่าอีกแน่ๆเลย พี่ถามหนูตอบ พี่ไม่ถามหนูไม่ตอบ อย่าเคืองนะคะ ^^ จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 23 พ.ค. 51 13:37:55 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ไปหาปรัชญาข้ออื่นมาวิเคราะห์จะดีกว่ามั้ยคะ?? เรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้ ง่ายต่อการเข้าใจ แต่ดูเหมือนคุณที่ไม่เข้าใจ ไม่ต้องคิดถึงคำว่า ตอบแทนก้อได้ บางคนเค้าสุขใจที่ได้เป็นผู้ให้ มีถมเถ เกิดมายังไม่เคยสงสัยเรื่องนี้เลย และไม่เคยคิดว่าจำเป็นต้องหาคำตอบด้วย.. จากคุณ : birdea - [ 23 พ.ค. 51 13:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 75 แล้วสิ่งมีชีวิตที่เป็นลูกน้อยหรือวัยเด็กยาวนาน จะมีความรักพ่อรักแม่มากขึ้น หรือเปล่าคะ ? ปัจจัยคือ ระยะเวลาที่ยาวนาน > ก่อให้เกิดความรักพ่อรักแม่ จากคุณ : ชมพูพันทิพย์ - [ 23 พ.ค. 51 14:20:22 ]

ความคิดเห็นที่ 76 555 ช่างเป็นมนุษย์ขี้สงสัยจริงๆนะเรา อย่าให้เจอตัวจริงเชียว จะจับตีก้นซะให้เข็ด(กลัวมั้ย) เอางี้ดีกว่า ว่ากันด้วยเรื่องหน้าที่ เวลาเราทำงาน เป็นมนุษย์เงินเดือน ย่อมมีjob description ของใครของมัน เราทำหน้าที่ของเราไป สิ้นเดือนเรารับเงินเดือน เมื่อเราลาออก ก็คือหมดหน้าที่ แม้งานที่เรารับผิดชอบจะยังไม่บรรลุผล ทำไมเราถึงไม่กังวลว่าคนอื่นจะทำได้ดีเท่าที่เราทำหรือเปล่า ทำไมเราถึงสามารถลาออกได้อย่างสบายใจ ก็เพราะว่ามันคือ"หน้าที่"ล้วนๆ ไม่ใช่"ความรัก"ในงานที่ทำ  พอนึกออกมั้ย (ชั้นรู้ว่าเธอต้องเถียงแน่ ก๊ากๆๆๆๆ) "ประเด็นแรกนะคะพี่ ก็ยังเป็นการดำรงเผ่าพันธุ์อยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ ถ้าพี่ดูแลไม่ดี น้องเป็นอะไรไป ทายาทสืบทอดก็จะหายไปหนึ่งคน เราจะรู้ได้ยังไงคะ ว่านั่นเป็นความรัก ไม่ใช่สัญชาติญาณแม่ซึ่งต้องเพิ่มประชากรให้เผ่าพันธุ์ " ^ ^ พี่ไม่ได้กลัวเผ่าพันธุ์มนุษย์จะสูญหายไปจากโลกเลยค่ะน้องขา พี่ไม่ได้มีความคิดยิ่งใหญ่ที่จะต้องดูแลโลกถึงขนาดน้านนน (ขอรับรองด้วยเกือกทั้งสองข้างของพจมารร้าย) แม้แต่เผ่าพันธุ์ของพี่เอง พี่ยังไม่เดือดร้อนเลยถ้ามันจะสูญพันธุ์เพราะพี่ไม่มีลูก 555  เอิ๊กกกก คิดไปได้ไงขนาดนั้นฟระ ขอซะทีเหอะยัยนี่ "แต่พี่ก็ยังห่วงอยู่ดีใช่มั้ยคะ เพราะมันเป็นหน้าที่ของพี่ไงคะ เพราะถ้าไปก่อนเวลาอันควร จะไม่สามารถทำหน้าที่ให้สำเร็จได้ไงคะ คนอื่นมาทำ อาจไม่ดีเท่า เพราะมันไม่ใช่หน้าที่เขาโดยตรง" ^ ^ ลองเปรียบเทียบหน้าที่ในการทำงาน กับหน้าที่ในการเลี้ยงดูลูกนะคะ สมมติว่า พี่ทำงานให้กับส่วนราชการแห่งหนึ่ง ในฐานะฝ่ายจัดซื้อ เมื่อพี่ลาออก แน่นอนว่าก่อนออก พี่ต้องส่งมอบงานจัดซื้อให้คนที่จะมารับหน้าที่แทน แต่ถ้าเกิดสมมติ(อีกแล้ว)ว่า เจ้านายพี่ ไม่สามารถหาคนที่เหมาะสมมาทำแทนได้ ตามระเบียบ ผู้บังคับบัญชาสามารถดึงเรื่องไว้ 3 เดือนเพื่อหาคนมารับงานแทน พอครบสามเดือนปุ๊บ เจ้านายยังหาคนไม่ได้ แต่พี่ก็จะต้องออกแล้วล่ะ  เจ้านายจึงไปเอารปภ.มารับมอบงานจัดซื้อจากพี่(น้าน..คิดไปได้) ถามว่าพี่แคร์มั้ย ตอบว่า คงห่วงนิดหน่อย แต่ช่างมันเถอะ ไม่ใช่เรื่องของเรา ถึงรปภ.จะทำหน้าที่ได้ไม่ดีเท่าเรา ก็ช่าง(หัวมัน)สิ  ก็ชั้นลาออกแล้วนี่ นั่นแหละ คือหน้าที่ พี่จะยังคงกินอิ่มนอนหลับเป็นปกติ (ส่วนที่ว่าคงห่วงนิดหน่อย นั่นคือเกินหน้าที่แล้วนะ เพราะความผูกพันไง) ส่วนหน้าที่ในการเลี้ยงดูลูกก็เหมือนกัน การ"ห่วง" ว่าคนอื่นจะทำได้ไม่ดีเท่าเรา นั่นมันก็เกินหน้าที่แล้วค่ะ นานๆจะเจอคนคิดแบบนี้ซักที สนุกจัง เอิ๊กๆๆๆ เชื่อมั้ย ว่าวันเวลา และประสบการณ์ที่เราเจอมากขึ้น จะทำให้ความคิดของคนเราเปลี่ยนไปได้เรื่อยๆ พี่ขอถามนิดนึง ถึงแม้จะมาตั้งกระทู้ถามแบบนี้ แต่ตัวน้องก็ตั้งใจจะดูแลพ่อแม่ของน้องอยู่ใช่รึเปล่าคะ   ขอบคุณล่วงหน้านะคะ สำหรับคำตอบว่า"ใช่"  (มัดมือชกซะงั้น ฮ่าๆๆๆ) จากคุณ : พจมารร้าย - [ 23 พ.ค. 51 14:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 77 เนี่ย อ่านกี่ทีก็งงนะ ทำไมถึงคิดว่าอะไรๆเป็นหน้าที่้หมดละคะ ไม่เข้าใจจริงๆเลย ไปเอามาจากไหนเนี่ย คนอื่นเขาไม่รู้สึกว่าเป็นหน้าที่กันนะ มีแต่น้องที่มองว่าเป็นหน้าที่ พี่ละงง จากคุณ : สักวันหนึ่ง - [ 23 พ.ค. 51 14:25:22 ]

ความคิดเห็นที่ 78 action = reaction ปล.ไม่ชอบกระทู้นี้เลย ไปดีกว่า จากคุณ : นางมารหน้าใส - [ 23 พ.ค. 51 14:34:28 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ถ้าตั้งคำถามว่า "ทำไมสังคมจึงต้องคาดหวังให้ลูกกตัญญู" อาจจะถกกันได้สะดวกกว่านี้มั้งคะ ดูเหมือนทุกอย่างจะวนเวียนอยู่กับ norm ของสังคมหมดเลย แต่ก็มีคำตอบไปหมดแล้วข้างบนๆ จากคุณ : dittaya - [ 23 พ.ค. 51 14:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 80 เพื่อนๆตอบกันไปหมดแล้วนะคะ...งั้นพี่มาเล่านิทานเรื่องนึงให้ฟังละกันนะ ในขณะที่แม่กำลังทำอาหารมื้อเย็นอยู่....เด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่งก็เดินเข้าไปหา แล้วยื่นกระดาษที่เขียนด้วยลายมือตัวโย้ให้อ่าน...แม่เช็ดมือจนสะอาดแล้วรีบรับมา ในจดหมาย...มีข้อความดังนี้...  ค่าตัดหญ้า                                  :       5 เหรียญ  ค่าทำความสะอาดห้องของผมเอง      :       1 เหรียญ  ค่าวิ่งไปซื้อของให้แม่                     :        1 เหรียญ  ค่าช่วยดูน้องตอนแม่ไปซื้อกับข้าว       :        1 เหรียญ  ค่าเอาขยะไปทิ้ง                            :        1 เหรียญ  ค่าได้ผลการเรียนดี                          :        1 เหรียญ  ค่าเก็บกวาดสนามเมื่อเช้านี้              :        2 เหรียญ ยอดรวม                                           :          12 เหรียญ แม่...มองดูเจ้าลูกชายตัวน้อยที่แหงนหน้ารอคอยเงินรางวัลอย่างมีความหวัง สีหน้าแม่เต็มเปี่ยมไปด้วยความทรงจำรำลึกนานัปการ...และแม่ก็หยิบปากกาขึ้นมา เขียนข้อความลงบนด้านหลังของกระดาษแผ่นนั้นว่า...  ค่าอุ้มท้องตลอดเก้าเดือนที่ลูกอยู่ในท้องแม่          :      ไม่คิดเงิน  ค่าเฝ้าไข้และสวดมนต์ให้ลูกทุกคืน...ทุกครั้ง         :      ไม่คิดเงิน  ค่าพยาบาล ดูแล และค่าน้ำตาของแม่           :      ไม่คิดเงิน รวมทั้งสิ้น  =  ค่าแห่งความรัก       :       แม่ก็ไม่คิดเงิน  ค่าความวิตกกังวลและค่าคำนึงถึงอนาคตของลูก      :      ไม่คิดเงิน  ค่าของเล่น อาหาร เสื้อผ้า และค่า "เช็ดน้ำมูก"       :      ไม่คิดเงิน รวมยอด  =  ยอดรวมของความรักที่แท้จริง...ซึ่งแม่ก็...ไม่คิดเงินอีกเช่นกัน เจ้าตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมองแม่น้ำตาคลอ...พูดอะไรไม่ออกนอกจากคำว่า... แม่จ๋า......เด็กชายหยิบปากกาขึ้นมาแล้วเขียนลงไปด้วยลายมือตัวเองที่ด้านหน้าว่า                                              ... "จ่ายครบแล้ว" ... ^^^ M. Adams : A 3rd Servingof Chicken Soup for the Soul / พลังแห่งชีวิต เล่ม 3   จากคุณ : ++ Little Miss Someone ++ - [ 23 พ.ค. 51 15:11:24 ]

ความคิดเห็นที่ 81 เห็นด้วยกับ  ความคิดเห็นที่ 36  เป็นอย่างยิ่งค่ะ จากคุณ : ฑีรฒ - [ 23 พ.ค. 51 15:41:15 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ผมอ่านมาทั้งหมด80 คหแล้วอดไม่ได้ทีจะขอออกความเห็นบ้างในฐานะพ่อที่ได้เลี้ยงดูลูกสองคนจนเอาตัวรอดในสังคมได้เองแล้ว พูดถึงข้อที่ว่าการเลี้ยงดูลูกเป็นสัญชาตญาณของสัตว์โลก ผมเคยเห็นกับตาแม่แมวที่กินลูกตัวเอง และเคยอ่านคำอธิบายเรื่องนี้ว่าถ้าสัตว์รู้สึกว่าอาหารจะขาดแคลนก็จะมีวิธีการควบคุมประชากรด้วยวิธีนี้ ส่วนเรืองที่พูดว่าสังคมคาดหวังว่าลูกจะต้องกตัญญูต่อพ่อแม่ ขอแนะนำให้ไปอ่านเรื่องธรรมเนียมของชาวเอสกิโม ในสมัยก่อน (สมัยนี้คงจะเลิกแล้ว) ในการทิ้งคนแก่ของเผ่าที่ไม่สามารถเดินทางเคลื่อนย้ายไปหาแหล่งอาหารได้ทันสมาชิกในเผ่าให้ตายเองด้วยความหนาวหรือหมาป่ากัดกินเป็นอาหาร นั่นก็เป็นธรรมเนียมหรือความคาดหวังของสังคมนั้นๆเพราะสมาชิกของเผ่าที่แข็งแรงต้องอยู่รอดเพื่อสืบเผ่าพันธุ์ สังคมนั้นไม่ได้คาดหวังให้ลูกต้องกตัญญู ส่วนถ้าถามว่าผมในฐานะเป็นพ่อ ถ้าจำเป็นจะต้องเลือกเอาอย่างไดอย่างหนึ่งระหว่างความเอาตัวรอดของลูกในสังคมกับความกตัญญูของลูกที่จะมีให้ ผมขอเลือกเอาให้ลูกอยู่รอด เพราะผมทราบดีว่าพ่อแม่ผมก็คิดแบบเดียวกัน และคิดว่าเมื่อลูกผมมีลูกเขาก็คงคิดแบบนั้นเช่นกัน จากคุณ : Cyber Sage - [ 23 พ.ค. 51 16:09:19 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ^- โอ้ น่าสนใจมากๆ ขอแจมครับ ว่าแต่ผมจะโดนข้อหา อกตัญญู ไปด้วยมั้ยเนี่ย -*- จาก 82 กับของคุณ Nexus ผมพอจะพูดได้ใช่มั้ยครับว่า การที่พ่อแม่เลี้ยงดูลูก เกิดจากแรงผลักดันในเชิงพันธุกรรมส่วนหนึ่ง แรงผลักดันนี้ก่อให้เกิดพันธะเชิงอารมณ์ให้พ่อแม่ ห่วงลูก  เลี้ยงดูลูก และพยายามให้ลูกก้าวหน้า(หรือพูดอีกอย่างว่าเพื่อรักษาสายพันธุกรรมไว้) มองนัยนี้ การที่พ่อแม่้เลี้ยงดูลูก ก็อาจจะไม่ active เพราะถ้าโดนบังคับมาโดยพันธุกรรม(ซึ่งคนเราพอขัดขืนได้บ้าง) การกระทำนั้นก็ไม่ใช่หน้าที่อีกแล้ว แต่เป็นสิ่งที่ "ต้องทำ" เพราะดันเกิดมาเป็นมนุษย์ จาก 43 ของคุณฮกหลง(อยากได้เวอร์ชั่นขยายความมากเลยครับ) + อีกหลายๆอันของคุณ Nexus และ 82 ของคุณ Cyber Sage แสดงว่า การกตัญญูเป็นกลไกที่เป็นเอกเทศในแต่ละสังคม โครงสร้างสังคมเอง เป็นตัวกำหนด หรือคาดหวังว่า ลูกควรกตัญญูแบบใด เพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุดแก่สังคมนั้น -*- คล้ายๆจะออกทางวิทยาศาสตร์มากกว่าปรัชญาแหะ ปล. ผมเชื่อว่า จขกท ไม่ได้อกตัญญูจริงๆหรอกครับ แต่ต้องการถกประเด็นเรื่องนี้เฉยๆมากกว่า พวก Norm ของสังคมนี่ผมก็ชอบถก แม้ว่าลงท้ายผมก็อยู่ใน Norm นั้น(แต่ไม่ใช่ประเด็น Aggressive ขนาดนี้) จากคุณ : house (panote_saechiew) - [ 23 พ.ค. 51 17:51:02 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ในทางมนุษยศาสตร์กับสังคมศาสตร์ มี debate อันหนึ่งที่สำคัญคือ ปัญหาระหว่าง โครงสร้าง (structure) กับ ผู้กระทำ (agency) เช่น Jean-Paul Sartre อาจเห็นว่า มนุษย์ (หรือพ่อแม่ในที่นี้) มี absolute freedom ที่สามารถที่จะ "เลือก" ได้อย่างเสรีว่า ต้องการที่จะ "รัก" หรือ "ไม่รัก" ใครหรืออะไรได้ คือเห็นว่า ผู้กระทำนั้น "ดำรงอยู่" ในทางตรงกกันข้าม มุมมองผ่านโครงสร้างเช่น คนอย่าง Louis Althusser หรือ Foucault (ผมตัดปัญหาเรื่อง post-structure ออกไปก่อน...เดี๋ยวจะปวดหัวไปมากกว่านี้) สุดท้ายแล้ว subject หรือ agency ถูกบดทับบดขยี้ด้วย "โครงสร้าง" ระดับมหึมาของสังคม มนุษย์ไม่มีเสรีภาพ แต่มนุษย์กระทำใต้กรอบโครงสร้างอะไรบางอย่างอยู่เสมอ มองผ่านมุมมองหลัง พ่อแม่ ไม่ได้รักลูกจากการ "เลือก" แต่ "ความรัก" ที่ว่าตั้งอยู่บนเงื่อนไขของโครงสร้างทางสังคมในสภาวะสมัยใหม่ "หน้าที่" หลาย ๆ อย่างที่พ่อแม่ "อ้าง" ว่าไม่ใช่ "หน้าที่" แต่ทำไปด้วย "ความรัก" ก็เป็น idea ที่ถูกผลิตซ้ำ (มาอีกแล้วคำนี้...) เท่านั้นเอง แต่สุดท้ายแล้ว ทำไมต้องกตัญญูกับพ่อแม่ด้วย??? ผมว่า เราไม่สามารถหาคำตอบที่ "ทั่วไป" (generalised) ได้หรอกครับ เพราะปัญหาเรื่องครอบครัวเป็นปัญหาที่ต้องอิงกับบริบท เงื่อนไขของเวลาสถานที่ ยกตัวอย่างเช่น (ขออนุญาตพาดพิง) เวลาคุณแม่ ๆ ด้านบนกล่าวถึง การ "ไม่คาดหวังอะไรจากลูก" เนี่ย วาทะเหล่านี้ต้องตั้งอยู่บนเงื่อนไขอะไรบางอย่าง เพราะในสังคมการผลิตแบบชาวนา หรือแบบหาของป่าล่าสัตว์ (เอาซะ primitive สุด ๆ)  "ความคาดหวัง" ของหน่วยการผลิตเป็นสิ่งสำคัญมาก (ต้องย้ำว่าสมัยนั้น concept เรื่อง "ความรักในครอบครัว" ยังไม่เกิดขึ้น) ในทางตรงกันข้าม ในสังคมการผลิตที่มี surplus บ้างแล้วแบบทุนนิยม สิ่งที่เกิดขึ้นคือ "พื้นที่" ที่เรียกว่า "บ้าน" หรือ "ครอบครัว" มีความสำคัญมากขึ้น concept เรื่อง "ความรักที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน" หรือ "ความรักอันบริสุทธิ์" ถึงได้เกิดขึ้นมา เพราะฉะนั้นเนี่ย ผมมองว่า idea เรื่องลูกที่ต้องกตัญญูต่อพ่อแม่ เป็น "ปรากฎการณ์" ที่เฉพาะ เช่น อาจเกิดขึ้นแค่ในสังคมจีนหรือญี่ปุ่นเป็นหลัก ในขณะที่ชนเผ่าหลาย ๆ ชนเผ่ากลับไม่มี idea นี้ (ดูจากช่อง discovery...) หรือสุดท้ายแล้ว...ความรัก อาจเป็นเพียงวาทกรรมที่ทรงพลังอย่างยิ่งนัก อิอิ จากคุณ : ฮกหลงผู้หยั่งรู้ฟ้ามหาสมุทร - [ 23 พ.ค. 51 18:58:48 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ตอบไม่ถูก ไม่ฉลาดพอจะถกปรัชญากับใครได้ ไม่แคร์สังคมด้วย รู้แค่ว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับพ่อแม่มากกว่าคำว่าหน้าที่ มีอะไรมากกว่านั้นเยอะ จากคุณ : เมี๊ยวหง่าว - [ 23 พ.ค. 51 19:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 86 พึ่งเห็นความเห็นที่ 83 ของ คุณ house (panote_saechiew) ประกอบกับอ่านความเห็นของตัวเองอีกที รู้สึกว่าเขียนวกไปวนมา คือ ผมเห็นว่า ไอ้ concept ที่เรียกว่าความกตัญญูเนี่ย มันไม่ได้มี autonomy ของตัวเองที่ innate อยู่ในความเป็นพ่อแม่ หรือความเป็นลูกอยู่แล้ว แต่มันถูก condition จากส่วนอื่น ๆ ของสังคมครับ... จากคุณ : ฮกหลงผู้หยั่งรู้ฟ้ามหาสมุทร - [ 23 พ.ค. 51 19:07:02 ]

ความคิดเห็นที่ 87 กระทู้ฮอตประจำปีของห้องปรัชญา จากคำตอบของผู้เป็นพ่อแม่ที่มาตอบ ก็เริ่มรู้สึกมีแนวโน้มความคิดคล้ายๆกันแล้วนะ ว่าไม่ไดคาดหวังให้ลูกมาเลี้ยงเท่าสมัยก่อน ให้เค้าโตอย่างสมบูรณ์เราก็มีความสุขในช่วงที่เลี้ยงเค้าแล้ว ดังนั้นนิยามคำว่ากตัญญูในลูกยุคอนาคตอาจเปลี่ยนไปตามมุมมองสังคมที่เปลี่ยน (ขอกระซิบถามจขกท.ได้มั้ย ว่าคำถามนี้แอบอิงบริบททางการเมืองซ้อนไว้หรือเปล่า) จากคุณ : หลับตา - [ 23 พ.ค. 51 20:19:17 A:58.64.100.28 X: TicketID:173601 ]

ความคิดเห็นที่ 88 http://topicstock.pantip.com/lumpini/topicstock/L3917396/L3917396.html ^ ^ ^ ^ แบบทดสอบของการเป็นแม่ค่ะ จากคุณ : +:+SoMEonE ExacTlY likE yoU+:+ - [ 23 พ.ค. 51 20:27:18 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ทุกคนคะ เจ้าของกระทู้เอง อยากจะบอกว่า เบื่อแล้วอ่ะ (จะหัวเราะทำไม -"-) ขอนั่งดูเฉยๆดีกว่าค่ะ รู้สึกเถียงต่อก้อวนไปวนมา เบื่อ -"- นิสัยเสียอีกแล้ว เบื่อแล้วแยกวง ฮา ไว้อารมณ์กลับมาละจะมาต่อใหม่ อันนี้เป็นหลังไมค์จากสมาชิกท่านหนึ่ง ที่เกิดเหตุขัดข้องแต่อยากร่วมสนทนา เราตอบไปแล้วแต่ลืมเซฟไว้ ถ้าคุณเปเป้อคัทยังเก็บไว้ จะช่วยเอามาแปะก้อยินดีนะคะ จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 23 พ.ค. 51 22:17:59 ]

ความคิดเห็นที่ 90 คิดว่าเราตั้งกระทู้ยังไม่ดีเทท่าไหร่ ยังคุมให้มัน rational ไม่พอ พอ emotional แล้วมันเลยเถิด ขอศึกษาแลพัฒนาไปเรื่อยๆ สักวันหนึ่ง...เราจะเป็น....Sophist สา.....ธุ เกิ๊ก อีกอย่างนึง อยากแถลงว่า ตั้งใจมาตั้งห้องปรัชญานะคะ ไม่ใช่สวนลุม -"- ถ้าเกิดว่าคิดเหมือนคนส่วนมาก พ่อแม่รักลูก ลูกรักพ่อแม่ จบ แล้วจะมาตั้งกระทู้ทำไม -"- ขอให้มีความสุขในการสนทนา ปล. นัยยะทางการเมืองกระทู้นี้ไม่มีค่ะ เคยคิดจะตั้งแบบการเมืองตรงๆ แต่คงไม่รอดสายตาสมาชิกกลุ่มใหญ่ กระทู้อาจไม่ผ่านหน้ารวมด้วยซ้ำ แถมคนตั้งยังโปรไม่พออีก แค่เรื่องครอบครัวยังเอาไม่อยู่เลยค่ะ แต่ถ้าคุณหลับตาสนใจ กระซิบมาได้นะคะ จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 23 พ.ค. 51 22:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ศึกษาปรัชญาของพระพุทธเจ้าซิคะ คุณเป็นคนช่างสงสัยน่าจะเหมาะสำหรับการอ่านพระไตรปิฏก คำตอบที่ง่ายที่สุดคือ "กรรม" ค่ะ จากคุณ : tiara - [ 23 พ.ค. 51 22:32:33 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ผมตอบให้แล้วกันครับกับคำถามที่ PM มา #89 เราต้องเริ่มจากมองในภาพรวมก่อน แรงผลักดันทางพันธุกรรมนั้นมันคือองค์รวมที่ก่อให้เกิดความรู้สึกอยากปกป้องเด็กอ่อน ซึ่งมีการศึกษาพฤติกรรมของสัตว์หลายชนิด ทั้งที่ใกล้เคียงแล้วไม่ใกล้เคียงกับมนุษย์ ผลออกมาคล้ายคลึงกัน ต่อมาคำถามที่ว่าถ้าเด็กเป็นหมันหรือพิการความรักจะลดลงไหม? อันนี้เรากำลังพูดถึุงกรณีเฉพาะ ซึ่งมันขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่างมากกว่านั้น เพราะว่าปัจจัยทางพันธุกรรมนั้น มันถูกฝังไว้ลึกที่สุดจนกระทั่งเราไม่รู้ตัว เช่นเดียวกับความกลัวตาย ความกลัวหิว ความกลัวสัตว์ร้าย ฯลฯ ปัจจุบันนี้ยังไม่มีใครสามารถทำนายพฤติกรรมของปัจเจกบุคคลได้ แต่จากข้ิอมูลที่เรามีอยู่ว่าความรักลูกมันฝังอยู่ในส่วนพื้นฐานสุดๆของสมอง เราย่อมอนุมานได้ว่ามารดาย่อมรักลูกไม่ว่าลูกคนนั้นจะเป็นอย่างไร ถามต่อว่า "อ้าว แล้วที่บอกว่ารักลูกเพราะต้องการรักษาเผ่าพันธ์มันก็ไม่ใช่เรื่องจริงน่ะสิ" ไม่ใช่ครับ การรักษาเผ่าพันธ์นั้นเป็นแรงขับดันพื้นฐานซึ่งมันซับซ้อนมากไม่ได้ ดังนั้นมันจึงผลักดันเราให้รักเด็กโดยไม่มีเงื่อนไขเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นอย่างไร 2. พ่อแม่บุญธรรม ทำไมรับเลี้ยงเด็ก อันนี้เป็นเรื่องที่ซับซ้อนขึ้นไปอีก แต่มันก็เกิดจากการผลักดันอย่างเดียวกันคือการรักษาเผ่าพันธ์ การรักษาเผ่าพันธ์นั้น ไม่จำเป็นต้องเป็นลูกตัวเองเท่านั้น แค่ Species เดียวกันก็ใช่แล้ว โดยเราสามารถเห็นได้ในพวก Primate บางประเภทที่ทั้งฝูงจะช่วยกันเลี้ยงดูเด็กๆ ถ้าเรียกตามภาษาคนคงเรียกว่าความรักในเผ่าพันธ์ จากคุณ : Nexus - [ 23 พ.ค. 51 23:30:31 ]

ความคิดเห็นที่ 93 แล้วกรณีรักหมาแมวเหมือนลูกล่ะครับ จากคุณ : ชาเขียว - [ 24 พ.ค. 51 02:21:42 ]

ความคิดเห็นที่ 94 แปะให้ล่ะนะ From : PADAPA--DOO [23 พฤษภาคม 2551 14:36]  เพิ่มชื่อใน Contact List   Ignore ตอบกลับข้อความ ส่งต่อข้อความ น่าสนใจเหมือนกันค่ะ อันแรกนี่ขอไม่ตอบ เหมือนจะเถียงไม่ขึ้น ฮา กรณีพ่อแม่บุญธรรม เขาไปรับมาก็คือเขาต้องการเลี้ยงนี่คะ เด็กมีดีมานทางกายภาพ พ่อแม่มีซัพพลาย พ่อแม่มีดีมานทางจิตใจซึ่งอันนี้เด็กให้ได้ สืบหาบุพการี เราคิดว่าเป็นปมด้อยทางสังคมมากกว่า เกิดมาไม่เคยเห็นของตัวเอง แต่เห็นคนอื่นมี ตามประสาเด็ก ก็ต้องอยากมี เมื่อมีกำลังก็ไปค้นหา ไปส่งเสีย กตัญญูเหรอคะ เราเห็นว่าเป็นการตอบสนองความต้องการในใจมากกว่า แหะๆ ถ้ายกความรักมาครอบ มันก็ไม่ต้องการคำอธิยใดๆหรอกค่ะ แต่คนอื่นเค้าคิดกันเยอะแล้ว เรายกความรักออก แล้วมาลองดูว่ามันมีปัจจัย หรือเหตุผลอะไรบ้าง มันก็คิดได้นะคะ หรือคุณว่าไง ^^ ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นค่ะ ปล. อยากให้เอาไปแปะหน้าไมค์มั้ยคะ? จากคุณ : Papercut - [ 24 พ.ค. 51 09:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 95 เสียดายเจ้าเด็กน้อยเจ้าของกระทู้...มีอารมณ์เบื่อ...ทิ้งกระทู้ไปซะแล้ว ยังดีที่กล่าวลา มนุษย์โลกวิวัฒนาการมารวดเร็วถึง๓ขั้นหยาบ (หากละเอียดจะมีมากขั้นกว่า) คือ... ๑.ขั้นสัญชาติญาณ สัตว์ชั้นต่ำ เซลล์เดียว ไวรัส อมีบา และระบบออร์แกนไม่ซับซ้อน ใส้เดือน กิ้งกือ ๒.ขั้นจิตผูกพันธ์เผ่าพันธุ์ ฝูงช้าง ม้า หมา ลิง ๓.ขั้นสมอง ต่ำ -- >กลาง -- >สูง มนุษย์ยุคเร่ร่อน มนุษย์ยุคชนเผ่า มนุษย์ยุควิทยาศาสตร์ ********************************** สัญชาติญาณ + จิตผูกพันธ์* + สมอง* -- > ความกตัญญู/วัฒนธรรม สัญชาติญาณ คือบรรจุคำสั่งมาในเซลล์ = ตัวใครตัวมัน จิตผูกพันธ์ คือ มีใจ เมตตา กรุณา รัก เอ็นดู = ฝูงสัตว์ สมอง คือ มีเหตุผลคิด เช่น การถามว่าทำไม? ฉลาด -- > ปราชญ์ = สังคม มนุษย์มีทั้งสามสิ่ง จึงมีสิ่งที่เรียกว่า อารยะ(ธรรม) จึงมีคำว่า กตัญญู มนุษย์เกิดมา บางคนยีน จิตใจ ขาดหายไป เหลือแต่ ยีนสัญชาติญาณกับยีนสมอง ก็ไม่ต้องมี ความกตัญญู ผู้ที่จะเป็น Sophist ได้ ควรต้องมีครบ๓ประการในศรีษะ... เป็นเหตุเป็นผล พอรับฟังได้บ้างหรือเปล่าครับ? จากคุณ : ขามเรียง - [ 24 พ.ค. 51 11:07:01 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ผมไม่เห็นด้วยในบางส่วน อย่างเช่น สัญชาติญาณ = ตัวใครตัวมัน อันนี้ผมไม่เห็นด้วยเป็นอย่างมาก ถ้าใครลองอ่านพวก Evolution Biology จะเห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ถูกเข้าใจผิดที่สุดในบรรดาทฤษฎีวิวัฒนาการ รายละเอียดอย่างยาวผมเขียนไว้ในกระทู้หว้ากอที่ถูกลบไปแล้วกำลังทำเรื่องขอกู้คืนอยู่ จิตผูกพันธ์ คือ มีใจ เมตตา กรุณา รัก เอ็นดู = ฝูงสัตว์ ผมเห็นว่ีาไม่ต่างอะำไรจากสัญชาติญา่ณ เอาเข้าจริงๆเราก็ไม่รู้ว่าสัตว์มีเมตตา กรุณาหรือเปล่า แต่จากการศึกษาเราพบว่าสัตว์หลายชนิดมีพฤติกรรม Altruism จริง - นักวิทยาศาสตร์จะพูดแค่นั้น เพราะเราไม่สามารถระบุได้ว่าสัตว์กำลังคิดอะไรอยู่ พฤติกรรมที่เสียสละ ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน มีอยู่จริงในสัตว์ (แม้กระทั่งพืชและแบคทีเรีย ไม่ได้จำกัดเฉพาะสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเท่านั้น) แต่เราไม่อาจกล่าวได้อย่างมั่นใจว่ามันมี ความเมตตา กรุณา สมอง คือ มีเหตุผลคิด เช่น การถามว่าทำไม? ฉลาด -- > ปราชญ์ = สังคม อันนี้เป็นเรื่องของการมองคือถ้าเรามองว่ามนุษย์ -เหนือกว่า- สัตว์อื่นก็อาจจะมองอย่างนั้นได้ แต่ส่วนตัวผมยังสมัครใจมองในแง่ที่ว่ามนุษย์ก็คือสัตว์ชนิดหนึ่งซึ่ง -มีโครงสร้างทางสังคมซับซ้อนกว่า- สัตว์ชนิดอื่นเท่านั้น ซึ่งทั้งสองความคิดมันแตกต่างกันนิดหน่อยเท่านั้น โดยผิวเผินก็ไม่สลักสำคัญอะไรนัก แต่ในระดับแก่นแกนมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง - ความรักหมารักแมวเรื่องมันต้องอธิบายกันยาว ว่ากันตั้งแต่เรื่องสัญชาติญาณเลย กล่าวสั้นๆคือ บางครั้งสัญชาติญาณซึ่งเป็นคำสั่งง่ายๆเพื่อเพื่มโอกาสการมีชีวิตรอดของเผ่าพันธ์ มันถูกใช้ผิดวัตถุประสงค์ อย่างเช่นสัญชาติญาณกลัวความมืด(เพราะในสมัยบุพกาลมันอันตรายมาก) ก็ถูกต่อเติมเสริมแต่งขึ้นมาจนเป็นความกลัวผีเป็นต้น กลัวความมืดเป็นสัญชาติญาณ กลัวผีเป็นเรื่องทางวัฒนธรรม **สมมติให้เด็กคนหนึ่งเติบโตขึ้นมาโดยไม่เรียนรู้เรื่องผีเลยเด็กคนนั้นก็จะไม่กลัวผี แต่ยังมีแน้วโน้มที่จะกลัวความมืดในระดับที่ไม่มากก็น้อย** การรักหมา-แมว เหมือนลูกเช่นกัน ผมว่ามันเป็นเรื่องที่เอามาทดแทนลูกของตน เพราะสัตว์มีสัญชาติญาณปกป้องตัวอ่อนอยู่แล้ว แต่ในสังคมปัจจุบันที่ซับซ้อน บางครั้งเราก็หาตัวแทนเพื่อมาตอบสนองต่อสัญชาติญาณของเรา ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็น Species เดียวกันกับเราก็ได้ นี่ยังไม่นับรวมผลที่เกิดจากการสื่อสาร การปลูกฝัง เพราะสังคมมนุษย์มันซับซ้อนครับ บางครั้งสิ่งที่ไม่เกิดขึ้นในอาณาจักรของสัตว์อื่นๆ ก็เกิดขึ้นในสังคมมนุษย์ได้ แต่โดยพื้นฐานแล้วก็ไม่มีอะไรแตกต่างกัน จากคุณ : Nexus - [ 24 พ.ค. 51 11:41:19 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ไปๆ มาๆ กลายเป็นว่า ความรัก เป็นเรื่องของสัญชาติญาณเหรอครับ แล้วทำไมบางคนไม่รักหมาแมวเป็นลูก ทั้งๆ ที่ก็ไม่มีลูก แล้วทำไมบางคนรักหมาแมวเป็นลูก ทั้งๆ ที่ก็มีลูกมีหลาน จากคุณ : ชาเขียว - [ 24 พ.ค. 51 13:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 98 เข้าใจว่า จขกท. ก็เข้าใจถึงความหมายของคำว่า กตัญญู ดี แต่ใจไม่เปิดรับ  ถึงแม้ใครจะแสดงความเห็นอย่างไรก็ตาม จขกท. ก็ยังแย้งอยู่ลึกๆ ในใจ  เพราะใจ จขกท. ดูจะไม่เห็นด้วย            กับการกตัญญู พ่อ แม่ ฉะนั้น  เรื่องของความคิดมันย่อมไม่ตรงกัน  ใครคิดว่าอันไหนดี  อันไหน  ควร ก็  จงทำตามใจตัวเองละกัน แต่อยากจะบอกว่า  พ่อ แม่ไม่เคย หวังที่จะให้ลูกมาเลี้ยงดู  นอกจากเป็นห่วงและหวังดีเท่านั้นเอง จากคุณ : ส้มโอขาว - [ 24 พ.ค. 51 13:27:52 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ลืมบอกอีกอย่างว่า จขกท.  คิดได้แค่นี้ก็สุดยอดแล้วค่ะ จะกลับเข้ามาใหม่เพื่อมาดู   ความสุดยอด สุด สุด  ของ จขทก.นะ ขอยกนิ้วให้กับ ความคิดนะ สุดยอด สุดยอด จากคุณ : ส้มโอขาว - [ 24 พ.ค. 51 13:41:35 ]

ความคิดเห็นที่ 100 คุณน้อง ยังไม่ตอบคำถามคุณพี่เลย รู้ใช่ไหมว่า ถ้าตอบแล้ว จะวกกลับให้จนมุม หุหุ จากคุณ : ชมพูพันทิพย์ - [ 24 พ.ค. 51 14:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ความคิดเห็นที่ 64   แล้วสิ่งมีชีวิตที่เป็นลูกน้อยหรือวัยเด็กยาวนาน จะมีความรักพ่อรักแม่มากขึ้น หรือเปล่าคะ ? ปัจจัยคือ ระยะเวลาที่ยาวนาน > ก่อให้เกิดความรักพ่อรักแม่ จากคุณ : ชมพูพันทิพย์   - [ 23 พ.ค. 51 12:31:42 ]       ความคิดเห็นที่ 65   #63 คิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นค่ะ เพราะใช้เวลาอยู่ด้วยตลอด แล้วก็ต้องพึ่งกันมาตั้งแต่เกิดอ่ะค่ะ เราก็สงสัยด้วยว่า ตัวนี้รึเปล่า ที่เป็นการ pre-program ให้กตัญญู แต่พ่อแม่นี่สัญชาติญาณการเลี้ยงเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์มันน่าจะเด้งมาก่อนความรักนี่คะ(ถ้าเกิดพูดในแง่เวลา) ส่วนเด็ก...เพราะได้รับประโยชน์แล้วเกิดความรักตามมา รึป่ะ ------ อันนี้คือคำตอบค่ะ ก็ว่าตอบไปแล้ว แต่ดันใส่เลขความเห็นผิด -"- ขอโทษด้วยนะคะ แหะๆ เนื่องจากการที่ลูกเป็นฝ่ายรับมาตลอด อยู่ด้วยตั้งแต่อยู่ในสถานะที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ดังนั้นน่าจะเกิด dependency อันนี้แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ว่าจะมีความรู้สึกที่ว่า พ่อกับแม่สำคัญ เพราะต้องพึ่งพาพ่อแม่ เพราะถ้าไม่มีพ่อแม่เลี้ยง = เด็กตาย สัญชาติญาณสิ่งมีชีวิตไม่ใช่เหรอคะ ที่จะเป็นไปเพื่อการอยู่รอด การอยู่รวมกันเป็นกลุ่มก้อน เพิ่มเป็นสังคม รวมตัวเป็นประเทศ การพัฒนาด้านอารยธรรมทั้งด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ก็เพื่อที่จะได้มีชีวิตรอดไม่ใช่เหรอคะ แต่ก็มีข้อสังเกตว่า เป็นที่ฝ่ายผู้ใหญ่หรือเปล่า ที่วาง"ความรัก" ลงไปในนิยาม dependency พี่เข้าใจที่ต้องการจะสื่อเรื่อง pre-program ใช่มั้ยคะ ประมาณว่า ถูกปลูกฝังให้รัก ให้เคารพ ให้"ต้อง"กตัญญู ทั้งๆที่ "อาจจะ" ไม่ต้อง ก็ได้น่ะค่ะ เพราะว่าเวลาที่อยู่ด้วยกัน มันต้องมีการขัดเกลาทางสังคม (สถาบันครอบครัวเป็นาถาบันขัดเกลาสถาบันแรก และสำคัญที่สุดเพราะเป็นตัวกำหนดนิสัย และความคิดพื้นฐานของมนุษย์) และการขัดเกลานั้น ก็เป็นไปเพื่อการอยู่รอดของสังคม สั่งให้พ่อแม่คิดว่าต้องดูแลลูก ไม่หวังสิ่งตอบแทน(อ้างอิงหลายๆความเห็น) เพื่อจะการดำรงอยู่ของเผ่าพันธุ์ สั่งให้ลูก"ต้อง"กตัญญู เพื่อความเป็นระเบียบในสังคม และการปกครอง(ตั้งแต่หน่วยครอบครัว) หนูว่ามันไม่ใช่แค่ความรักนะคะพี่ แล้วก็ไม่ใช่ว่า มนุษย์ = สัตว์ที่เจริญแล้ว   ดังนั้น   มนุษย์ = กตัญญู ดังนั้น มนุษย์ ไม่ได้ กตัญญู by itself but it is forced to ถามว่า "แล้วต่างจากที่ สังคมสั่งให้พ่อแม่เลี้ยงลูกตรงไหน" เพราะ การที่ลูกกลับไปหรือไม่กลับไปเนี่ย มันไม่ส่งผลถึงการดำรอยู่ของเผ่าพันธุ์ individual itself เลือกเองได้ด้วยซ้ำ เพราะโตแล้ว มีสมรรถนะในการทำกิจกรรมต่างๆด้วยตัวเอง แต่เป็นสังคมที่ต้องการระเบียบ(รึเปล่า) เป็นตัวผู้ใหญ่ ที่อ่อนแอลงทุกวัน (รึเปล่า) ที่ไม่อยากจะสูญหายไปจากสังคม ที่ต้องการมีความสำคัญ มีอำนาจ(ทางสังคม)ในด้าน relationship เหมือนเดิม (รึเปล่า) เพราะความต้องการส่วนนี้รึเปล่า ที่ทำให้เกิด norm "กตัญญู" ขึ้นมา ปล. พอดีโดนพาดพิง ต้องตอบสักหน่อย -"- แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 51 15:49:08 จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 24 พ.ค. 51 15:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 102 เพราะพ่อแม่รักเราและเราก็รักพ่อแม่ จากคุณ : น้องแนนแฟนคลับลำดับที่หนึ่ง - [ 24 พ.ค. 51 17:05:09 ]

ความคิดเห็นที่ 103 นิยามความรักของผมคือ อยากให้คนที่เรารักมีความสุข ป.ล.แนะนำจขกท.หาอ่านหนังสือ "คุยกับประภาส" จากคุณ : น้องแนนแฟนคลับลำดับที่หนึ่ง - [ 24 พ.ค. 51 17:12:27 ]

ความคิดเห็นที่ 104 การรักสัตว์เยี่ยงลูกเนี่ย ไม่ใช่สิ่งที่มีอยู่นานแล้วนะครับ แต่เป็นสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นมาพร้อม ๆ กับสังคมที่เปลี่ยนผ่านไปสู่สภาวะสมัยใหม่นี่เอง ในสังคมยุคก่อน สัตว์คือเครื่องมือการทำมาหากินอย่างหนึ่งนะครับ คนต้องเลี้ยงดูประคบประหงมสัตว์เพื่อให้สัตว์ผลิตอาหาร ผลิตปัจจัยการดำรงชีวิตให้ การเลี้ยงสัตว์ "ไว้ดูเล่น" เนี่ย เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาพร้อม ๆ กับชนชั้นพ่อค้าที่สร้างรายได้จากการค้าขาย ไม่ได้เป็นผู้ผลิตโดยตรง (อาจรวมไปถึงชนชั้นช่างฝีมือด้วย) สัตว์จึงไม่ได้เป็น means ที่บรรลุ end อีกต่อไป ดังนั้น "ความรัก" ไม่ได้เป็นเรื่องของสัญชาตญาณแน่นอนครับ...แต่เป็นเรื่องที่สร้างขึ้นมาภายใต้กรอบโครงสร้างทางสังคมบางอย่าง... ปล. พึ่งนึกออก หากเราจะมองเรื่องของความกตัญญูในฐานะการเมืองเรื่องครอบครัว ในฐานะสายสัมพันธ์เชิงอำนาจระหว่างผู้ปกครองและผู้ใต้ปกครอง??? แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 51 19:41:21 จากคุณ : ฮกหลงผู้หยั่งรู้ฟ้ามหาสมุทร - [ 24 พ.ค. 51 19:39:44 ]

ความคิดเห็นที่ 105 เอ สงสัยว่าถ้าความรักไม่ใช่สัญชาติญาณแล้ว ความรักตัวเอง เป็นสัญชาติญาณ หรือเปล่าครับ? และความรักตัวเอง มันเหมือนกับ ความรักในสิ่งอื่นหรือผู้อื่น หรือเปล่าครับ? จากคุณ : เดินสองดวงจันทร์ (เดินสองดวงจันทร์) - [ 24 พ.ค. 51 20:39:52 ]

ความคิดเห็นที่ 106 ความรักมันไม่ใช่การแต่งงาน ไม่ใช่หน้าที่ทางสังคม ไม่มีเหตุผล หรือวินัย  แต่มันคือความรัก เป็นเรื่องพื้นฐาน และเป็นสัญชาติญาณฝังแน่นในหน่วยพันธุกรรม และความรักเป็นหน่วยแรกเริ่มของทุกอย่าง เป็นเบื้องต้นในการกระทำ อย่างมีสติ ในการเลือก ของคนเรา และเป็นเรื่องที่ยากมากที่คนเราจะรักอะไรเพราะมันต้องใช้สัญชาติญาณนำทางในการตัดสินใจที่จะรัก(ซึ่งมันทำให้รู้สึกถึงความไม่แน่นอนของชีวิต) ส่วนศีลธรรมเกี่ยวกับความกตัญญู เป็นเรื่องของมนุษย์ล้วนๆ(ที่มีสังคม) เป็นเรื่องต้องเลือกว่าจะอยู่ในโลกแบบไหน  เพราะสังคมจริงๆ เมืองที่มีความเสื่อมโทรมนั้น คนแก่ทั้งหลายก็ไปอยู่บ้านพักคนชรา(ที่ไม่มีความเป็นบ้าน)กันทั้งนั้น แต่ถ้าอยากมีชีวิตในอีกรูปแบบหนึ่ง อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา มีที่พึ่งทางใจมันก็โอเค นี่คือส่วนที่ดีของศีลธรรมตะวันออก และมันเป็นเรื่องของตัวคุณเองที่เลือกที่จะรักหรือเปล่า หรือแค่อยากหาเหตุผลที่จะยอมแพ้ไม่รับผิดชอบต่อการกระทำอะไร แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 51 23:10:52 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 51 23:09:14 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 51 21:22:07 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 51 21:16:20 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 51 21:12:59 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 51 21:12:12 จากคุณ : the author - [ 24 พ.ค. 51 21:04:57 ]

ความคิดเห็นที่ 107 มองอีกด้าน มีสิ่งมีชีวิต ทั้งสัตว์หรือพืช อาศัยอยู่ด้วยกัน แบบที่คุณ nexus แย้งผมไว้บางส่วน ผมช่วยขยาย... ๑.แบบSymbiotics (with + living) อยู่กันอย่างมีประโยชน์ต่อชีวิตทั้ง๒ฝ่าย มีMutuality เช่นพวกปลาทะเลกับดอกไม้ทะเล,แบคทีเรียในรากต้นไม้ eg. หรืออย่างน้อยๆ อีกฝ่ายชีวิตไม่เดือดร้อนเมื่อถูกเอาประโยชน์ เช่นกล้วยไม้ที่เกาะเปลือกต้นไม้ ๒.แบบParasite อยู่แบบเบียดเบียนเอาประโยชน์ฝ่ายเดียว เช่นพวกกาฝากบนต้นไม้ พยาธิในตัวสัตว์ ในตัวมนุษย์ eg. จากคุณ : ขามเรียง - [ 24 พ.ค. 51 21:23:27 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ขอนิดหนึ่งค่ะ 'ผูกพัน' <- เขียนอย่างนี้ค่ะ ความหมายเดียวกับ พันผูก, พันเชือก ฯลฯ 'สัมพันธ์' ค่ะ จึงมี ธ์ ^_^ กระทู้นี้สนุกแฮะ ต้องขอบคุณคุณจขกท. (ที่พูดไว้ว่าไม่ต้องคิดมากก็ได้ ขอถอนคำพูดค่ะ :-P) อ่าน #96 & #104 แล้ว... คุณ Nexus และ คุณฮกหลงฯ หรือ ความรัก ก็คือความเบี่ยงเบนของสัญชาติญาณการสืบพันธุ์ที่ฝังอยู่ในยีน เดิมทีความพึงใจในเพศตรงข้ามและความรักคงมีเพื่ออำนวยความสะดวกในกระบวนการดำรงรักษาเผ่าพันธุ์ แต่เนื่องจากมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีจริตซับซ้อน ดังนั้นจึงทำการเคลือบคลุมสัญชาติญานนั้นให้กลายเป็นความรู้สึกที่อ่อนโยนและสูงส่งขึ้น แต่โดยรากเดิมแล้วมันก็เป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการสืบทอดเผ่าพันธุ์นั่นล่ะ ?? จากคุณ : vee vee' - [ 24 พ.ค. 51 22:16:49 ]

ความคิดเห็นที่ 109 แล้วกรณี ที่ลูกตามหาพ่อแม่ ที่ถูกทอดทิ้งแต่เล็ก อยากเลี้ยงดูพ่อแม่ อยากตอบแทนพ่อแม่ ทั้งๆ  ที่พ่อแม่ก็ไม่ได้เลี้ยง อบรม สั่งสอน (หรือกรอกหู ปลูกฝังให้กตัญญู) กรณีนี้เกิดจากอะไรล่ะคะ  ? จากคุณ : ชมพูพันทิพย์ - [ 24 พ.ค. 51 23:58:12 ]

ความคิดเห็นที่ 110 ^ ^(ชี้ไปที่คุณวีวี) เห็นป่ะล่ะ ติดใจอ่ะจิ่  หนุกน้า อิอิ เรื่องวาทกรรมความรักนี่ไม่ค่อยถนัด แต่ว่าส่วนตัวค่อนข้างโอนเอียงไปทางที่คุณฮกหลงบอก ว่าความรักเป็นวาทกรรมที่คนสร้างขึ้นภายหลัง เรามองว่าการรักตัวเองเป็นสัญชาติญาณ เป็นความต้องการที่จะมีชีวิต ซึ่งไม่น่าจะตรงกับ ความหมาย"ความรัก" ระหว่างมนุษย์กับมนุษย์อื่น หรือสิ่งอื่นที่เรากำลังพูดกันอยู่ และขอไม่เห็นด้วยกับคุณ the author ที่ว่าความรักเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง เป็นเบื้องต้นของการกระทำอย่างมีสติและสัญชาติญาณ "สติ" น่าจะหมายความถึงกระระลึกได้ว่าทำอะไรอยู่ กำลังจะทำอะไร เพื่ออะไร เกิดผลอะไร ในเมื่อระลึกได้ มันจะยังเป็นสัญชาติญาณได้อย่างไร อีกอันหนึ่ง... ถถ้าเป็นไปตามที่คุณว่า เมื่อรักเป็นสัญชาติญาณ เป็นจุดเริ่มต้น มันก็ต้องเกิดขึ้นได้ในทุกขณะเวลา แล้วจะรักคนอื่นได้ยากมากได้อย่างไร ทำไมดูขัดกันเองอ่ะ -"- เราคิดว่าเราคงยังไม่เข้าใจ ขอคำอธิบายเพิ่มเติมค่ะ พูดถึงความรัก/การรักตัวเองก็นึกถึง eros กับ procreation ใน Symposium by plato ในทันทีทันใด เอามาเล่าให้ฟังดีกว่า ตัดเฉพาะตอนที่โสเครติสพูดถึงความรักก็แล้วกัน โสรเครติสเล่าเรื่อราวเอรอสที่ได้ฟังมาจากนักบวชหญิงชื่อดิโอทีมา โสเครติสถามว่า "erosคืออะไร" (nature of eros)และมันส่งผลอะไรต่อมนุษย์ ดิโอทีมาบอกว่า"eros" เป็นdaimon (จิต?)ที่อยู่ระหว่างคนธรรมดาที่มีอายุขัยกับเทพเจ้าผู้เป็นอมตะ อยู่ระหว่างความรู้และความไม่รู้ "eros"อยู่ในสถานะที่"ต้องการ"อยู่ตลอด ต้องการสิ่งที่ดีกว่า ต้องการสิ่งที่ตัวเองขาดไป ดิ้นรนค้นหาสิ่งที่ดีที่สุด ในความคิดของเพลโต สิ่งที่มีคุณค่ามากที่สุดคือ soul/spiritual entityซึ่งมีค่าสูงส่งกว่าร่างกายมากมายนัก ดังนั้นแล้วerosก็จะไม่มีทางหยุดที่ร่างกาย ต้องดิ้นรนต่อไปให้ถึงขั้น "the Beauty itself" or "the Good itself" ตอนนี้ดิโอทิมาเอามนุษย์เทียบกับเจ้าeros ว่ามนุษย์ก็โหยหาเหมือนกับเจ้าตัวerosนี้แหละ แต่คนจะติดอยู่ที่ขั้นของ "ร่างกาย" คนนั้นสุดท้ายแล้วต้องตาย ไม่ต้องพูดถึง"the Good itself"หรอก แค่ความต้องการdesireของตัวเองยังรักษาไว้ไม่ได้นานเลย จุดนี้นั่นเองที่จะทำให้มนุษย์เกิดความปรารถนาที่จะprocreate มนุษย์ต้องการทิ้ง parts of himself ไว้ในโลกมนุษย์ ผ่านทางทายาท เป็นการเติมเต็มความต้องการที่จะคงอยู่ในโลก เติมเต็มความต้องการที่จะ "live eternal life" Poets and masters of arts continue to live through their works. นี่เป็นการสืบทายาทในด้านจิตวิญญาณ ส่วนมนุษย์ธรรมดา ก็ทิ้งตัวตนไว้ในรูปของลูก หลาน เหลน โหลน เหล่านี้เป็นการสนองความต้องการที่จะ "live" ทั้งนั้น เป็นความพยายามที่จะรักษาสภาพที่เชื่อว่า "ดี"(in this case=>eternal life) ของตัวเองให้คงอยู่ตลอดไป เจริงๆความคิดสำคัญของเรื่องไม่ได้อยู่ที่นี่ คืออยู่ใกล้ๆนี่แหละ แต่ว่าไม่ใช่อันนี้ แต่บังเอิญจุดนี้มันตรงกับที่เราพูดกันเฉยๆ เพราะเราชักรู้สึกว่า ประเด็นที่ว่า รักตัวเอง รักทายาท อาจเป็นเพียงความต้องการที่จะ "live" (ไม่ว่าจะตายไปแล้วหรือไม่) ถ้าอย่างนั้นแล้วมันก็แค่ความต้องการที่จะมีชีวิตเอง อาจจะ"เท่ากับ"สัญชาติญาณ ก็แค่นั้น รักลูก ห่วงลูก ก็เป็นการห่วง status of beingของตัวเองก็เท่านั้น และที่เห็นว่าลูกสำคัญกว่าสิ่งอื่น (จนพูดได้ว่าไม่หวังอะไรเลยจากเขา)อาจเป็นเพราะมนุษย์เห็นว่าลูกคือ part of selvesรึเปล่า you see yourself in it. เห็นจมูกของตัวเอง ตาของตัวเอง เดินพูดเหมือนตัวเอง เหมือนมองลูกเป็นตัวเองอยู่รึเปล่า เคยได้ยินมั้ยที่พ่อแม่มักจะให้ลูกมากๆในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยมี หรือขาด หรืออยากได้ เช่น แม่อยากเป็นนางงาม ก็สอนให้ลูกสวย ให้ลูกงาม ไปประกวดนางงาม ไม่หวังอะไร (แค่...ความภาคภูมิใจเฉยๆ...ภูมิใจในตัวเอง?) พ่อแม่เป็นหมอ เรียนเก่งมาก ลูกก็เป็นหมอ เรียนเก่งด้วย (ก็ภูมิใจ...เพราะลูกรักดีเหมือนพ่อกะแม่?) ถ้าอย่างนี้แล้ว มันก็ไม่ได้เข้ากับ idea ความรักที่มีกันอยู่ในหัวตอนนี้ ไม่ได้เกี่ยวกับความรักไม่มีขอบเขต รักไม่มีเงื่อนไข รักต่อผู้อื่นเหมือนอย่างที่พูดๆกันมาเลย ปล. เขียนยาวมากมาย พบล่ามเยอะอีก จะอ่านรู้เรื่องมั้ยเนี่ย -"- ศัพท์คำไหนควรแก้ช่วยดูให้ด้วยนะคะ ไม่ได้ใช้ทั้งอังกฤษและไทย ไม่รู้ว่าปกติใช้อะไร #พี่ชมพูพันทิปคะ ขึ้นไปอ่านความเห็นที่เก้าสิบสี่นะคะ ตอบไม่ค่อยละเอียด แต่ถือว่าตอบแล้ว ถ้าอยากถามเพิ่มก็เชิญค่ะ ปล. สุดท้าย สุดท้ายก็กลับมาตอบจนได้สินะ ฮา แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 00:04:52 จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 24 พ.ค. 51 23:59:31 ]

ความคิดเห็นที่ 111 ปล.แอบชอบ คห.คุณ the author   คิดว่า แนวคิดและมีคำตอบคล้ายๆ กัน แต่รอคำตอบ จขกท.ก่อน ปล.2 เห็นด้วยว่ากระทู้นี้สนุก จากคุณ : ชมพูพันทิพย์ - [ 25 พ.ค. 51 00:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 112 อ่า ตอบเพิ่มก็ได้ แอบติดลม -"- ------------------อันนี้คืออันเก่าที่ตอบคุณเปเป้อคัททางหลังไมค์ สืบหาบุพการี เราคิดว่าเป็นปมด้อยทางสังคมมากกว่า เกิดมาไม่เคยเห็นของตัวเอง แต่เห็นคนอื่นมี ตามประสาเด็ก ก็ต้องอยากมี เมื่อมีกำลังก็ไปค้นหา ไปส่งเสีย กตัญญูเหรอคะ เราเห็นว่าเป็นการตอบสนองความต้องการในใจมากกว่า แหะๆ -------------------- นอกจากความต้องการ/ปมด้อยแล้ว อย่าลืมนะคะ ว่าการปลูกฝังและการขัดเกลาทางสังคมเนี่ย มันเป็นสิ่งจำเป็นที่สังคมต้องมี เพื่อความปรองดอง(ก็เพื่อความอยู่รอดนั่นแล) ถึงแม้ว่าพ่อแม่จะเป็นผู้กระทำเป็นส่วนใหญ่ แต่ว่าเมื่อไม่มีพ่อแม่ สังคมก็จัดหาการขัดเกลาให้อยู่แล้ว เพราะสถาบันครอบครัวเป็น สถาบันพื้นฐาน เป็น norm ส่วนใหญ่ สื่อภายนอกไงคะ ก็สำคัญไม่เบานะคะ วันพ่อ วันแม่ ทีวี วิทยุ หนังสือเรียน โรงเรียน มันเป็นการผลิตซ้ำเข้าสมองทั้งนั้น ว่าสถาบันครอบครัวคือพ่อแม่ลูก และสิ่งที่แต่ละคนควรจะทำคืออะไรบ้าง ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะมีพ่อแม่หรือไม่ก็ตาม ดังนั้นคนที่ "ไม่เคยมีในสิ่งที่คนอื่นมี" จะ "ต้องการมีในสิ่งที่คนอื่นมี" เมื่อมีโอกาส "ต้องการทำ" ในสิ่งที่เห็นว่า "คนอื่นต้องทำ" เมื่อมีโอกาส ดังนั้น....=ตอบสนองความต้องการของตัวเอง? หาเหตุผลด้าน Human Natureมารองรับไม่เห็นจะได้เลยอ่ะค่ะ -"- จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 25 พ.ค. 51 00:27:50 ]

ความคิดเห็นที่ 113 ความรักมาทีหลังจริงๆครับ อันมาก่อนแรกๆเป็นอัตตา (อาจจะผิดก็ได้ เพราะสรุปจากตัวเองตอนนี้) ที่จริงอยากให้คุณจขกท.ฝึกวิปัสสนานะ มันจะดูออกว่าสิ่งที่มาประกอบทีละส่วนของจิตใจมีอะไรบ้าง สนุกดี อยากมีเพื่อนถกเรื่องวิปัสสนาเหมือนกัน ค่อยๆเจอกรอบการทำงานของจิตแต่ละอย่าง แล้วคุยกันเฉพาะทฤษฏีโดยไม่มีส่วนของความเชื่อทางวัฒนธรรมมาปะปน จากคุณ : หลับตา - [ 25 พ.ค. 51 00:33:09 A:58.64.101.236 X: TicketID:173601 ]

ความคิดเห็นที่ 114 ความรักเป็นเบื้องต้นปรากฏการณ์ ที่เป็นมนุษย์ มันคือเสรีภาพ คือ แรงขับดันภาคตัณหาของคนเรา(จากหนังสือ ปรัชญาอัตถิภาวะนิยมโดยซาร์ต ,และ หนังสือทฤษฎีการเรียนรู้ของ  ซัมเมอร์ฮิลล์ครับ) สมมุติว่านะ เรามองกรอบชีวิตอย่างเป็นกลไกและพยายามหาเหตุผลมาจับต้อง เราก็จะโยงความรักเข้ากับเรื่องผลประโยชน์ไง อ้อ แหล่งอ้างอิง เกี่ยวกับความรักที่เป็นพื้นฐานของมนุษย์ก็ แนวคิดของนักปรัชญา มนุษย์นิยมเชิงสังคมศาสตร์และแนวความคิดประชาธิปไตย ที่ชื่อชอง ฌาค รุสโซ ด้วยครับ ลองไปหาอ่านดู เมื่อคุณรู้จักรัก คุณจึงจะรู้จักเลือก ตัดสินใจ และกระทำ แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 01:04:37 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 01:02:57 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 01:02:38 จากคุณ : the author - [ 25 พ.ค. 51 01:02:06 ]

ความคิดเห็นที่ 115 สงสัย คุณพ่อคุณแม่ของคุณเจ้าของกระทู้ คงดุมากๆเลยนะคะ เป็นไปได้ว่า คุณจขกท.กำลังจะทำงานรึเปล่า? แล้วโดนพ่อแม่สั่งว่า ต้องจ่ายเงินรายเดือนมาเท่านั้นเท่านี้? คุณจขกท.ก็เลยรู้สึกแปลกๆ ช่ายป่ะคะ? จากคุณ : ลิเซิ่ล - [ 25 พ.ค. 51 01:02:59 ]

ความคิดเห็นที่ 116 มาต่อนะคะ อันที่จริงแล้ว เรายังอ่านไม่จบหรอกค่ะ แต่แอบคิดว่า คุณน่าจะเป็นลูกของคนจีนนะ เพราะการเลี้ยงลูกตามแนวคิดของคนจีน ไม่เหมือนของคนไทยเท่าไหร่ ประมาณว่า พ่อแม่จีนลงทุนไปเท่าไหร่ ต้องได้ผลตอบแทนกลับมา ต่อเมื่อลูกโตทำงานได้แล้ว คิดว่าแบบนี้นะคะ จากคุณ : ลิเซิ่ล - [ 25 พ.ค. 51 01:18:23 ]

ความคิดเห็นที่ 117 คุณรักพ่อแม่ไหมคะ ? จากคุณ : ชมพูพันทิพย์ - [ 25 พ.ค. 51 01:19:44 ]

ความคิดเห็นที่ 118 -----คุณ the author ยังไม่ได้ศึกษาปรัชญายุคใกล้เลยค่ะ -"- ไม่มีข้อแย้งเพราะไม่มีฐานความรู้ สักปลายปีค่อยมาตอบได้มั้ยคะ ฮา -----พี่ชมพู ในที่สุดก็ถามจนได้สินะคะ ฮา คำตอบก็ต้องเป็น "รัก"อยู่แล้วค่ะ จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 25 พ.ค. 51 08:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 119 ความรักผมเชื่อว่าเกิดจากสัญชาติญาณที่พัฒนาขึ้นมาเพื่อการอยู่รอดของเผ่าพันธ์ แต่วิธีการแสดงความรักนั้นมันแตกต่างกันออกไปตามแต่ชาติพันธ์ และยิ่งในส่วนของมนุษย์มันยิ่งซํบซ้อนขึ้น แต่โดยพื้นฐานแล้วก็ไม่ต่างจากสัตว์ เปรียบเทียบง่ายๆคือ สิ่งมีชีวิตต้ิองการอาหารเหมือนกันทั้งนั้น เพราะมันจำเป็นต้องใช้ในการดำรงชีวิต แต่มนุษย์ "ปรุง" อาหาร "ทำ" อาหาร "ประดิษฐ์ประดอย" อาหาร ซึ่งมันเกิดมาจากความซับซ้ัอนของสังคมมนุษย์ ไม่ได้เกิดจากความต้องการตามธรรมชาติแต่อย่างใด เช่นเดียวกันกับเรื่องความรักหรือความกตัญญู มันเริ่มมาจาก Altruism ที่พบเห็นได้ทั่วไป เป็นองค์ประกอบหนึ่งที่ทำให้สิ่งมีชีวิตอยู่รอดได้ แต่มนุษย์สร้าง "ความรัก" "ความกตัญญู" ขึ้นมาบนพื้นฐานของสัญชาติญาณ เช่นเดียวกับที่มนุษย์สร้าง อาหารไทย อาหารจีน ขึ้นมานั่นเอง จากคุณ : Nexus - [ 25 พ.ค. 51 09:28:56 ]

ความคิดเห็นที่ 120 เข้ามาอ่านกระทู้นี้ทีไร  ใจช่างหดหู่เหลือเกิน  ว่า จขกท. ทำไมถึงคิดได้ขนาดนี้  และยังสงสัยต่อว่า  มีคนแบบนี้อีกมากไหม คนเราอยู่ในฐานะ  "ผู้รับ"  ตั้งแต่เกิด  ลืมตาดูพระอาทิตย์ให้ความสว่าง  ต้นไม้ให้ออกซิเจน พ่อ แม่ ให้กำเนิด  - ความรัก  -  อาหาร - การเลี้ยงดู  ญาติพี่น้องช่วยดูแล  ครูอาจารย์ให้ความรู้  อื่นๆอีกมากมาย ใครก็ตามรู้คุณของ  "ผู้ให้"  แล้วหาทางตอบแทนคุณ  แสดงคนนั้นมีคุณธรรม(ความกตัญญ) กตัญญ  ไม่จำเป็นเฉพาะ  พ่อแม่ เอ่อ  ทำไมต้องมีบ้านคนชรา  ไม่ใช่เพราะลูกๆ ไม่มีกตัญญหรือ สงสารประเทศไทยจัง................................................ แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 12:06:27 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 12:04:57 จากคุณ : ส้มโอขาว - [ 25 พ.ค. 51 12:04:24 ]

ความคิดเห็นที่ 121 คุณละอาย และเจ็บช้ำกับคำว่าอกตัญญูมั้ย ถ้าไม่ละอาย หรือไม่เจ็บช้ำกับคำนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องกตัญญูท่าน แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 12:30:22 จากคุณ : DJC - [ 25 พ.ค. 51 12:29:30 ]

ความคิดเห็นที่ 122 #108...ของคุณวี-วี มีพาดพิงถึงผม "ผูกพันธ์" ผมว่าสละสลวยเป็นเรื่องระหว่างมนุษย์ด้วยกัน มากกว่า"ผูกพัน-ผูกเชือก" นะครับ และก็ๆๆ..."สัมพันธ์"เนี่ย มันก็ความหมายกว้างจัง (ลองทำตัวเป็นSophist นักใช้วาจายั่วแหย่...แบบเจ้าของกระทู้บ้าง) ......................................................................... "ความรัก คือความเบี่ยงเบนของสัญชาติญาณการสืบพันธุ์..." ตรงนี้ผมเคยอ่านบทแปลของท่านมหากวีและนักปรัชญา โอมาร์ คัยยัม ท่านว่ามันเป็นม่านบังการประกอบกิจกรรมหลังเวที...ทำนองนั้น ผมขอดัดจริตใช้ภาษาฝรั่ง..." Art of the Stage"--- >" State of the Art" จากคุณ : ขามเรียง - [ 25 พ.ค. 51 13:32:11 ]

ความคิดเห็นที่ 123 ^ ^ คือเห็นเดี๋ยวนี้ชอบสะกดผิดน่ะค่ะ มักจะเอาคำว่า ผูกพัน + สัมพันธ์ กลายเป็น ผูกพันธ์ ตอนนี้คำว่า ผูกพันธ์ ก็ยังถือเป็นคำสะกดผิดอยู่นะคะ แต่อ่านที่คุณขามเรียงบอก ในอนาคตอาจมีเปลี่ยนแปลงก็ได้นิ ^_^ (ส่วนตัวแล้วคิดว่า คำว่า ผูกพัน นี้สละสลวยเพียงพอแล้วค่ะ ) ยั่วขึ้นมั้ยคะนี่ >>ความรักผมเชื่อว่าเกิดจากสัญชาติญาณที่พัฒนาขึ้นมาเพื่อการอยู่รอดของเผ่าพันธ์ แต่วิธีการแสดงความรักนั้นมันแตกต่างกันออกไปตามแต่ชาติพันธ์ และยิ่งในส่วนของมนุษย์มันยิ่งซํบซ้อนขึ้น แต่โดยพื้นฐานแล้วก็ไม่ต่างจากสัตว์ >> "ความรัก คือความเบี่ยงเบนของสัญชาติญาณการสืบพันธุ์..." ตรงนี้ผมเคยอ่านบทแปลของท่านมหากวีและนักปรัชญา โอมาร์ คัยยัม ท่านว่ามันเป็นม่านบังการประกอบกิจกรรมหลังเวที...ทำนองนั้น แล้วก็ยิ่งอ่านกระทู้นี้ ยิ่งรู้สึกว่ามนุษย์นี่ดัดจริตจริงๆ แฮะ ฮ่าๆๆๆ #110 เหมือนทุกอย่างย้อนกลับหา "อัตตา" ได้หมดเลยเหรอคะ นึกถึงศาสนาพุทธ ตรงกันเลยนะนี่ (หรือเปล่า?) แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 13:55:02 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 13:51:00 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 13:49:05 จากคุณ : vee vee' - [ 25 พ.ค. 51 13:46:14 ]

ความคิดเห็นที่ 124 อ้าว คุณขามเรียงมีแอบพาดพิง แบบนี้ใช้ได้เลยนะเนี่ย sophist-style มากมาย ฮา เมื่อก่อนเราว่าเราแม่นภาษาไทยนะ แต่พอไม่ได้เขียนไม่ได้อ่าน แย่ลงเยอะมาก -"- เสียเซ้ว คุณวีวี.....เรื่องอัตตา ตอนนี้เราคิดแบบนั้นเลยแหละ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการอยู่รอดของตัวเอง และเผ่าพันธุ์(หมายถึง"ตัวเอง"ในอีกความหมายหนึ่งด้วย--อ้างอิงจากซิมโพเซียม) พอดีมนุษย์"ดัดจริต"เฉยๆรึเปล่า (ยืมคุณวีวีมาใช้นะ ^^) มันเลยมีระบบ ลึกลับซับซ้อน เยอะแยะมากมาย แต่สุดท้ายก็เพื่อการดำรงอยู่ของตัวเองอ่ะค่ะ ถ้าพูดถึงศาสนาพุทธ--เออ เราว่าก็เข้านะ ที่เขาว่าให้ละทิ้ง ปล่อยวาง ก็คือปล่อยวาง "อัตตา" ตัวนี้ลงรึเปล่า พอไม่มีก็ไม่มี ไม่มีอะไรทั้งนั้น เออ อันนี้เป็นตัวเด่นของศาสนาพุทธเลยนี่ ถ้าเป็นปรัชญาฮินดู เขาก็ให้ปล่อยวางเหมือนกัน แต่ปล่อยวางเพื่อไปสู่อัตตาที่สูงขั้นกว่า(ปรมาตมัน) คือเขาชื่อว่าแต่ละคนมี อาตมัน(ซึ่งเป็นความบรรลุ/เป็นตัวเดียวกันกับปรมาตมัน) มีความบรรลุอยู่ในตัวอยู่แล้ว แต่หาไม่เจอ เพราะยึดติดกับโลก(รูป/นาม) ควรปฏิบัตติธรรม(ในความหมายของศาสนาฮินดู)เพื่อที่จะหลุดพ้น เอา ดึง "อาตมัน" ออกมา พออาตมันออกมา มนุษย์จะรู้ว่า อาตมันเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับปรมาตมัน การรวมกับปรมาตมันคือการหลุดพ้น หลุดพ้นในที่นี่คือไม่มีความรู้สึก แต่ยังคงอยู่ตลอดไป อ๊ะ....พล่ามนอกเรื่อง อยากเก็บสมาชิกที่มาร่วมเสวนาเข้าลิสต์จริงๆ วันหลังถ้านึกอะไรสนุกๆได้อีก จะมาชวนคุย ห้ามหนีไปไหนนะ จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 25 พ.ค. 51 14:37:07 ]

ความคิดเห็นที่ 125 น่าจะอยู่ที่เงื่อนไขของแต่ละสังคม (สังคมตะวันตกกับสังคมไทย) สังคมไทย ไม่มีสวัสดิการ แก่ตัวลงทำงานไม่ได้ ก็ลำบาก การคาดหวังความกตัญญู จึงเป็นกติกาของสังคม ในส่วนของสังคม ไม่กตัญญู ถูกประณาม แต่ในความรู้สึกของพ่อแม่ เชื่อว่า ความเป็นพ่อแม่ รักลูก ทำทุกอย่างเพื่อลูก ไม่หวังสิ่งตอบแทน ไม่ได้เรียกร้อง ไม่ได้มีเงื่อนไข แต่แอบหวัง"ความกรุณาจากลูก"มากกว่าว่า เมื่อตัวเองแก่ตัวลง เจ็บไข้ได้ป่วย ก็หวังลูกหลานดูแล เช่นคำพูดที่ว่า หวังฝากผีฝากไข้ แสดงถึงความเจียมตัว ผมเห็นแต่คนแก่ที่อยู่ในบ้าน อยู่อย่างไม่มีเงื่อนไข แล้วแต่ลูกหลานจะให้กินให้นอนอย่างไร คำว่า เรียกร้องจากลูก กับคำว่า หวังความกรุณาจากลูก ต่างกัน สรุปคือ ขอแย้งในประเด็นของ จขกท ที่ว่า คนเป็นพ่อแม่ เรียกร้อง หวังสิ่งตอบแทน ทำเพื่อประโยชน์ส่วนตน จากคุณ : . - [ 25 พ.ค. 51 15:30:03 A:125.24.189.126 X: TicketID:117257 ]

ความคิดเห็นที่ 126 ...เป็นเอามากเลยเนอะ..... จากคุณ : ลิเซิ่ล - [ 25 พ.ค. 51 18:29:40 ]

ความคิดเห็นที่ 127 รักพ่อแม่เพราะอะไรล่ะจ้ะ ปาดา จากคุณ : ชมพูพันทิพย์ - [ 25 พ.ค. 51 19:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ขอแสดงความนับถือ จขกท และอีกหลายท่าน อย่างจริงใจครับ ทำให้ผมต้องกลับไปทบทวนวิชาปรัชญาที่ทิ้งไปนานแล้ว   ผมอ่านกระทู้ต่างๆแล้วรู้สึกว่ามีสิ่งที่ต้องทบทวนและพิจรณาในแง่ต่างๆได้อีกหลากหลาย  ทำให้รู้สึกว่ายังไม่รู้เรื่องต่างๆอีกมากในประเด็นทางจริยศาสตร์   ผมอยากให้ผู้ที่มีความรู้สึกไม่ชอบหรือไม่สบายใจช่วยเก็บไปคิด ทบทวนในประเด็นต่างๆด้วยปัญญาและเหตุผล และลองไปอ่านหนังสือทาง สังคมศาสตร์ มานุษยวิทยา หรือปรัชญาดู คุณอาจได้พบกับโลกกว้างทางความคิดที่ทำให้เข้าใจเรื่องต่างๆได้ลึกซึ้งขึ้น   ผมเชื่ออย่างจริงใจว่า จขกท จะมาตั้งประเด็นที่น่าสนใจอย่างนี้อีก   ตอนนี้ผมอยากไปอ่านหนังสือก่อนทำอย่างอื่น โดยเฉพาะอยากอ่านพวก postmodren   ผมหัดพิมพ์ดีดตอนแก่ถ้าผิดพลาดขอโทษครับ จากคุณ : เสธแก่ - [ 25 พ.ค. 51 19:47:07 ]

ความคิดเห็นที่ 129 จขกท ไม่เห็นตอบ คห115-116 ของคุณ ลิเซิ่ลเลย(แต่ไหงตอบ คห .คุณthe author กะคุณชมพูพันทิพยคี่คร่อมอยู่หว่า์) มาทวง เพราะผมอ่านกระทู้นี้แล้วรู้สึกเหมือนกันว่า น่าจะเป็นลูกคนจีน มาเฉลยทีครับ จากคุณ : Papercut - [ 25 พ.ค. 51 20:02:35 ]

ความคิดเห็นที่ 130 อิอิ คือว่า....รอพี่ชมพูพันทิพย์อยู่ค่ะ  ^^ จริงๆพิมพ์ไว้พร้อมกันหมดแล้วอ่ะค่ะ แต่คิดไปคิดมา คิดว่าถ้าแปะไปทั้งหมดจะเป็นการ accuse พี่ชมพูไปก่อนรึเปล่า พี่ชมพูอาจจะถามเฉยๆ ไม่มีอะไรต่อก็ได้ แต่พี่ชมพูก็กลับมาอย่างที่คาดไว้ แม้จะช้าไปนิดนึง เลยดูขาดตอน ^^ อ่ะอ่ะ ใช้คำตอบที่พิมพ์ไว้นะ อันนี้ตอบว่าทำไมถึงรักนะคะ (ซื้อหวยถูกนะเนี่ย กิ่กิ่) คำตอบเวลาถูกถาม มันต้องเด้งออกมาว่า "รัก" ตั้งแต่จำความได้ก็เป็นแบบนี้ เราไม่เคยปฏิเสธว่าตัวเราเองอยู่นอกจารีตนี้เลยนะคะ เราเองก็มีสถาบันครอบครัว สถาบันการศึกษาปลูกฝัง สื่ออีก ไม่แปลกที่คำตอบอัตโนมัติจะเป็น "รัก" ไม่รู้ด้วยซ้ำค่ะ ว่าทำไม "รัก" ก็มันรักอ่ะ เหมือนข้างบนมีคนมาตอบหลายท่าน ว่ากตัญญูเพราะพ่อแม่รัก เพราะเรารักพ่อแม่ คำนี้มันเด้งออกมาเลยนะ แล้วเหตุผลแบบว่า พ่อแม่ให้กำเนิด พ่อแม่เลี้ยงดู พ่อแม่....ค่อยตามมา รู้สึกว่า เหมือนทำข้อสอบส่งครูเลย ถามว่า "ดอกไม้ประจำวันแม่คือดอกอะไร" คิดว่าไม่มีเด็กคนไหนที่อ่านออกเขียนได้ ถูกเลี้ยงในสังคมไทยที่จะไม่ตอบว่า "ดอกมะลิ" อ่ะครูถามต่อ "ทำไมต้องเป็นดอกมะลิ" "เพราะดอกมะลิเป็นดอกไม้ที่มีสีขาวบริสุทธิ์เปรียบเหมือนความรักอันบริสุทธิ์ของแม่ และยังออกดอกตลอดทั้งปีเหมือนความรักของแม่ที่ไม่มีวันหมด" นักเรียนจะไม่มีคำตอบอื่นอยู่ในหัวเลย ไม่มีความคิดเรื่องผิดถูกด้วยซ้ำ เป็นอะไรที่อัตโนมัติมากกกกกกกกกก แต่พี่คะ....คำตอบอัตโนมัติว่า"ดอกมะลิ"  ไม่ได้ตอบคำถามว่า ดอกไม้ประจำวันแม่"ควรจะ"เป็นดอกมะลิจริงหรือ แล้วดอกมะลิตอบโจทย์วันแม่ได้มากน้อยแค่ไหน ไม่มีใครรู้ และไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครคิดต่อ ไอเดีย "ดอกไม้ประจำวันแม่คือดอกมะลิ" ก็คงอยู่ต่อไป ถ้าในข้อสอบเขียนไปว่าดอกกุหลาบ ครูก็จะให้ศูนย์ แต่ตัวครูเองตอบได้รึเปล่า ว่าทำไมต้องดอกมะลิ แล้วเหตุผลที่นักเรียนตอบมา มันจริงรึเปล่า หรือที่ให้คะแนนกับคำตอบนั้น ก็เพราะทั้งชีวิตได้รับข้อมูลมาแบบนั้นเหมือนกัน แล้วการที่ให้คะแนนนักเรียนเป็นศูนย์เวลานักเรียนตอบแบบอื่นนั้น เป็นการตัดสินใจของครูเอง หรือเป็นการตัดสินใจของสังคมที่สั่งสมในตัวครู คำตอบคือเราเลือกไม่ได้ที่จะ "ไม่รัก" ค่ะ แต่ว่าความรักนั้นน่ะ มันมีอยู่จริงหรือเปล่า แล้วความเห็นที่ว่า "เพราะรักจึงทำให้เกิดทุกอย่าง"   "เพราะรักพ่อแม่จึงเลี้ยงลูก"   "เพราะรักลูกจึงกตัญญู" มันใช่เหรอ? นี่เป็นปัญหาที่ถกกันอยู่(ความเห็นแปดสิบกว่าๆเป็นต้นมา?) ดังนั้นถ้าคุณพี่ชมพูตั้งใจจะ put me down ด้วยการพยายามจะให้เราตอบคำว่า "รัก" ต้องจบ ฟุลสตอป เราฆ่าตัวเองตายกลางสนาม   ให้พูดว่า "รักพ่อแม่" "เพราะพ่อแม่เลี้ยงดูมา" แล้วให้เรายอมจบอยู่ที่ "รักพ่อแม่ = กตัญญู" มันยังไม่เวิร์กอ่ะค่ะ -"- ตั้งแต่ต้นกระทู้จนปลายกระทู้ เราไม่เคยปฏิเสธการล่องลอยไปมาของวาทกรรม"ความรัก" ในสังคมเลย พ่อแม่รักลูก  ลูกรักพ่อแม่ ปัญหาก็คือ ถ้าจะเอาความรักมาเป็นตัวกำหนดว่าจะต้องกตัญญู "ความรัก" คือ "ความรักแบบนั้น" จริงหรือ? แล้วมันเกิดขึ้นได้เองโดยธรรมชาติจริงหรือ? หนักไปกว่านั้นคือ มันมีอยู่จริงหรือ? ซึ่งเรื่องนี้ความเห็นบนๆกำลังพูดๆกันอยู่ (และคำตอบของเราออกไปในทางว่าความรักเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่และผู้มีอำนาจมากกว่า(สังคม?)สร้างขึ้นและกรอกเข้ามาใส่สมอง) ในความหมายนี้ ถ้า "ความรัก" เป็นสิ่งที่ถูก pre-program ไว้ มันจะเป็นหลักกำหนดในการกตัญญูได้อย่างไร ในเมื่ออยู่ในสถานะ "วาทกรรม" เหมือนกัน เป็น "เครื่องมือ" ไว้ใช้ในด้านโครงสร้างทางสังคมเหมือนกัน และเป็นการใช้อันเป็นผลมาจากความต้องการของสังคม(ตัวบุคคล?)หรือเปล่า คือถ้าพี่ชมพูถามว่า รักพ่อแม่มั้ย ก็จะตอบว่ารัก ถามว่าเพราะอะไรถึงรัก ก็จะตอบว่า เพราะพ่อแม่ให้กำเนิดมา พ่อแม่เลี้ยงดูมา เป็นคำตอบเดียวที่ให้ได้ คำตอบแห้งๆ ที่เราไม่แน่ใจว่ามันมีอยู่จริง (ในความหมายของความรักหวานซึ้ง ความเลิศเลอประเสริฐเหนือสัตว์โลกทั้งปวง) เลยลองมาคิดเพิ่ม หาตรรกะมาใส่ ซึ่งหลายความเห็นก็ให้ประเด็นใหม่ๆเยอะมาก ความรักอาจมีอยู่ แต่มันอาจจะไม่ใช่ Love itself ที่ทำให้โลกหมุน ทำให้ทุกอย่างดำเนินไป (อันนี้ติดคุณ auther ไว้ เพราะไม่รู้ความคิดของนักปรัชญาที่ยกมาจริงๆ) แต่วาทกรรมนี้เกิดขึ้นเพราะอะไรบางอย่าง เพื่ออะไรบางอย่าง อะไรประมาณนี้ ---------อันนี้ตอบคุณลิเซิ่ลแย้ว คุณลิเซิ่ลเดาผิดหมดเลยอ้ะ ส่วนที่คุณเปเปอร์คัทถาม เราไม่ใช่ลูกคนจีนค่ะ ไม่มีแม้เสี้ยว in this case, personal background plays no role ค่ะ ไม่ต้องเดา หรอกค่ะ -----คุณหลับตา คือขี้เบื่ออ่ะค่ะ -"- ไปนั่งๆแล้วเบื่อ น่าสนใจนะคะ พุทธปรัชญา แต่แอบว่า แอบขี้เบื่อนิดนึง แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 21:25:15 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 20:54:24 จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 25 พ.ค. 51 20:29:14 ]

ความคิดเห็นที่ 131 (ชวนคุย) ---------------ความคิดเห็นที่ 125 ประเด็นที่ยกมาน่าสนใจมากกกกกค่ะ เรื่องโครงสร้างสังคมอีกแล้วรึเปล่านะเนี่ย ขอเรียบเรียงหน่อยนะคะ เพราะต้องคิดต่อ -"- แล้วจะมาตอบใหม่คับ ---------------ความคิดเห็นที่ 128 หวาย....อย่าใช้คำว่า "นับถือ" เลยค่ะ คุณเสธแก่น่าจะเป้นผู้ใหญ่พอสมควรแล้ว (ข้าพเจ้า=เช็ดเหงื่อ) แค่เป็นประเด็นที่เกิดขึ้นในหัว เมื่อก่อนยังไม่ได้เรียนรู้วิธีการคิดแบบอื่น ไม่สามารถexpressมันออกมาได้ด้วยเหตุและผล ตอนนี้คิดว่าทำได้แล้ว เลยมาลองชวนคุย ลองนำเสนอ หลายจุดก็ยังไม่ผ่านค่ะ เราชอบคิดว่าจริยศาสตร์เป็นเรื่องที่น่าสนใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ยิ่งถ้าเอา skepticism มามองเนี่ย อะไรก็พลิกไปได้หมด น่าตื่นเต้นมากๆค่ะ แต่ตอนนี้ยังเรียนน้อยอยู่ ต้องสู้ต่อไป ไว้คราวหน้ามาร่วมเสวนากันอีกนะคะ (/จบการชวนคุย) จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 25 พ.ค. 51 20:40:38 ]

ความคิดเห็นที่ 132 จริงๆถ้าจะตอบกระทู้นี้ให้สนุก ควร "ล้าง" สมองก่อนครับ แล้วค่อยพิจารณาคำถามดีๆ มองในมุมมองของผู้สังเกตการณ์ อย่าตีความคำถามเกินกว่าที่ถาม หลายคนที่ตอบ ตีความคำถามเกินกว่าที่ถาม ตีความไปว่้าคนถามอกตัญญูเข้าไปนั่น ทำนองเดียวกับถามว่า "จำเป็นต้องรักชาติไหม?" ในกระทู้ข้างล่าง ก็คงมีบางคนคิดว่า คนตั้งแ_ง ไม่รักชาติ - ผมเชื่อว่ามีเยอะด้วย ว่าๆไปแล้วก็ให้นึกถึงประโยคนี้ When I give a poor a food they call me a saint. When I ask why a poor has no food they call me a communist. ปรับให้เข้ากับกระทู้คงต้องเป็นว่า เมื่อฉันดูแลพ่อ-แม่ เขาเรีัยกฉันว่าลูกกตัญญู เมื่อฉันสงสัยว่าทำไมต้องเลี้ยงดู พ่อ-แม่ เขาเรียกฉันว่าไอ้เนรคุณ จากคุณ : Nexus - [ 25 พ.ค. 51 21:36:23 ]

ความคิดเห็นที่ 133 แค่คิดกระทู้นี้ขึ้นมาได้ก็[^_^]เกิรล์แล้วครับ ทั้งๆที่เพื่อนๆท่านอื่นก็พยายามห้ามปรามแล้ว แต่ก็ยังหน้ามืดตามัวบัวใต้น้ำ เอาคำพูดแนวปรัชญาที่ดีๆมาตีความด้วยใจอันเป็นอกุศลแสดงออกมาเป็นความคิดที่งี่เง่าบัดซบ ไอ้ข้อเขียนของคุณไม่ว่าจะมาจากความคิดที่แท้จริงหรือต้องการจะโชว์ความสามารถในการเล่นกับสำนวนอะไรก็ตาม ก็นรกแล้วครับ แต่คุณคงไม่กลัวหรอก เผลอๆจะถามกลับมาอีกว่าแล้วรู้ได้ไงว่านรกมีจริง? หุหุ..โดนเซนเซอร์คำว่า "กำไร" ครับ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 51 00:06:39 จากคุณ : MR.QUE - [ 26 พ.ค. 51 00:04:47 ]

ความคิดเห็นที่ 134 ตอบ คห.132 เรื่องบางเรื่องถ้าใช้สามัญสำนึก ก็น่าจะรู้ขอบเขตความควรไม่ควรบ้างครับ ผมการศึกษาน้อยครับก็พูดตรงๆห้วนๆแหละครับ คำพูดไม่สละสลวย ไม่ไทยปนอังกฤษ ไม่แฝงแนวปรัชญา และที่สำคัญ..ไม่เนรคุณครับ จากคุณ : MR.QUE - [ 26 พ.ค. 51 00:21:58 ]

ความคิดเห็นที่ 135 เข้ามาอ่านเฉยๆค่ะ ไม่เก่งเรื่องปรัชญา แต่เข้าใจทุกอย่างที่คุณเจ้าของกระทู้สื่อมา จากคุณ : pervpanda - [ 26 พ.ค. 51 01:14:51 ]

ความคิดเห็นที่ 136 อืม...คิดว่าพอเข้าใจจขกท.เหมือนกันค่ะ แต่ก็ไม่มากเพราะไม่รู้ทฤษฎีอะไรที่หลายท่านคุยๆ กันมา ^^ แต่ได้อ่านคำอธิบายจากหลายๆ ท่านก็รู้สึกว่าน่าสนใจ ความจริง ตอนแรกก็ฉิวๆ อยู่นะ ...บังเอิญเหลือบตาเห็นหัวกระทู้ ว่าที่นี่ห้อง ปรัชญา ไม่ใช่ห้อง สวนลุมฯ  ใช่มั้ยคะ #113 ไม่รู้ว่าคุณหลับตาจะเข้ามาอ่านต่อหรือเปล่า อยากให้คุณหลับตาช่วยเล่า หรือยกตัวอย่างเรื่องส่วนประกอบหรือกรอบของจิตใจให้ฟังได้มั้ยคะ ฟังดูน่าสนใจมากค่ะ ^_^ จากคุณ : vee vee' - [ 26 พ.ค. 51 01:47:14 ]

ความคิดเห็นที่ 137 เพราะรัก คือ "คำตอบ" ด้วยไงจ้ะ ปาดาก็เลยเลี่ยงที่จะนำไปสู่ปัจจัยของความรู้สึก "รัก" แต่รักเพราะอะไร มีมากกว่า เพราะพ่อแม่ให้กำเนิดมา พ่อแม่เลี้ยงดูมา ยังมีอีกหลายปัจจัยที่สามารถหลอมรวมได้ จนเกิดความรู้สึกรัก ขอสรุป คห.ส่วนตัวไว้ ณ ตรงนี้ เราจะกตัญญูต่อพ่อแม่ได้มี 2 ปัจจัย 1. รัก (เพราะ..........ฯลฯ) 2. norm สังคม กระทู้นี้น่าจะหาข้อสรุปร่วมกัน มากกว่า เถียงเพื่อเอาชนะ นะ ,, เบื่อตายชัก แบบนั้นไปเถียงกับเกรียนดีกว่า มันส์กว่าเยอะ ถ้าจะคุยเรื่องจิต ขออำลาเพียงเท่านี้ ด้วยว่าเป็นคนจิตเสื่อมขั้นรุนแรง ไปล่ะ  ไปดูศพน้องทาก   จากคุณ : ชมพูพันทิพย์ - [ 26 พ.ค. 51 02:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 138 ^ ^ ^ สิ่งที่เรียกว่า "ความรัก" นั้นไม่ได้อยู่ใต้โครงสร้างสังคม (หรือ norm) โดยตัวของมันเองอยู่แล้วเหรอครับ? เห็นบางท่านเข้ามาแสดงความคิดเห็นราวกับว่า ความกตัญญูนั้นเป็นบางสิ่งซึ่งเป็น self-evident truth อยู่แล้วว่ามัน "ดี" (รวมไปถึงการตั้งคำถามต่อความกตัญญูหรือความ "ดี" นั้น..."ไม่ดี") ผมขออนุญาตคิดต่อว่า ทำไม/อะไร ทำให้ความกตัญญูนั้น "ดี" ??? หรือเป็นเพียงความรู้สึก (common sense) ? จากคุณ : ฮกหลงผู้หยั่งรู้ฟ้ามหาสมุทร - [ 26 พ.ค. 51 02:47:06 ]

ความคิดเห็นที่ 139 ^ ^ อ่านแล้วในหัวก็แว่บๆเหมือนกัน ว่าความรักมันก็เหมือน norm สังคมนี่หว่า มีคนคิดเหมือนกันด้วย เดี๋ยวก็วนไปที่กระบวนการสร้าง common sense อีกหรอกคุณ เหมือนกระทู้จะดูมีระดับ (level ไม่ใช่ class)ขึ้นมาบ้างละนะ แต่ก็กลับไป flat เหมือนเดิมจนได้แฮะ แอบเสียใจนิดๆ ฮา เพิ่มเติมความสงสัยในความดีของการกตัญญู นึกถึง Eutryphro by plato ขึ้นมาเร้ยยย (เอ...อ่านเพลโตมากเกินไปป่าววะตู) Is the pious loved by the gods because it is pious? Or is it pious because it is loved by the gods (10a)? ลองตัดคำว่ากตัญญูใส่เข้าไปแทน pious ตัดคำว่ามนุษย์ ใส่เข้าไปแทน Gods (เพราะในActual world, human = God?) มนุษย์นิยม "ความกตัญญู" เพราะ "ความกตัญญู"/"ความดีในความกตัญญู" itself หรือ ความตัญญูมีความดีความงาม เพราะตัวมนุษย์เองนิยมเช่นนั้น (แปลอุบาทว์เหลือทน) รอคอยคนมาตอบคำถามคุณฮกหลง อยากรู้คำตอบของผู้ที่มีจุดยืนตรงกันข้าม ส่วนพี่ชมพู----นิดนึงนิดนึง ------ ยังมีอีกหลายปัจจัยที่สามารถหลอมรวมได้ จนเกิดความรู้สึกรัก ------ แสดงว่าความรักไม่สามารถเกิดขึ้นหรือดำรงอยู่ได้ด้วยตัวเอง? ต้องพึ่งปัจจัยภายนอกในการกำเนิดและคงอยู่? how can it be the only answer if it is composed of other elements? แล้วปัจจัยอื่นๆนั้นเป็น"คำตอบ"ด้วยรึเปล่า? ปล. ไม่ได้จะเอาชนะก่ะ แต่คิดว่าเหตุผลที่ตัวเองยกมามีreason d'etre และรู้สึกว่าถูก threaten จากความเห็นของคุณพี่ชมพู (จากตรงกลางกระทู้---"กลัวว่าตอบแล้วจะถูกต้องในจนมุมใช่มั้ยล่ะ") กลไกการป้องกันตัวเองก่ะ ปล. อยากต่อประเด็นของคุณ MR.QUEอ่ะ แต่เดี๋ยวประเด็นมันจะเยอะเกินไป เอาทีละอัน แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 51 08:47:03 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 51 08:12:12 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 51 07:56:20 จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 26 พ.ค. 51 07:53:11 ]

ความคิดเห็นที่ 140 ที่มนุษย์เราเจริญก้าวหน้าขึ้นก็เพราะรู้จักตั้งคำถามนั่นแหละครับ ถ้ามัวแต่กลัวนรก พระพุทธเจ้าคงไม่ออกมาประกาศว่าการสังเวยสัตว์นั้นเป็นเรื่องไม่ควร - (ถ้าสมัยนั้นมีหนังสือพิมพ์ หลายฉบับคงออกมาเขียนบอกว่าพระพุทธเจ้าเป็นมารศาสนาพราหมณ์แน่นอน) พระเยซูก็คงไม่ออกมาปฎิวัติยิว ให้เปลี่ยนจากพระเจ้าของ Abraham (ลองไปอ่าน Old testament เอาแล้วกันว่าเป็นยังไง) จริงๆแล้วมีตัวอย่างอีกเยอะ ว่าการพัฒนาของมนุษย์ชาติเกิดจากการตั้งคำถามต่อสิ่งที่หมิ่นเหม่ หรือ(ส่วนใหญ่) ดูหมิ่้น ความเชื่อดั้งเดิมเสียด้วยซ้ำ เช่นถ้าเราไม่ตั้งคำถามต่อ Human Sacrifice โดยยอมรับว่ามันเป็นความเชื่อของเขา เราไม่ควรดูถูก(ไม่เชื่ออย่าลบหลู่) เราก็ควรสนับสนุนชาวอินคาให้ทำพิธีควักหัวใจเหยื่อมาสังเวยเทพเจ้าของเขาต่อไป ออกนอกกระทู้ไปไกลโข หยุดเท่านี้แล้วกัน ถ้าสนใจเรื่องนี้ลองตั้งกระทู้ใหม่สิครับ จากคุณ : Nexus - [ 26 พ.ค. 51 08:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 141 แนวคิดพวกนี้ไม่ได้เพิ่งมีมานะครับ ไอ้ความคิดที่พ่อแม่ก็เป็นแค่สหายคนหนึ่ง ศาสนามอมเมาประชาชน เรื่องชาติ เรื่องสถาบันนี่มีมานานแล้ว และทุกวันนี้ก็ยังคงมีอยู่ ถึงรัฐบาลจะเคยประกาศว่าพวกนี้หมดไปจากไทยเราแล้ว .. จากคุณ : MR.QUE - [ 26 พ.ค. 51 09:50:20 ]

ความคิดเห็นที่ 142 อ้างนรกแล้วไม่ได้ผลคราวนี้อ้างคอมเลย ทีหลังไม่ต้องพูดอ้อมๆก็ได้ครับ บอกตรงๆเลยว่าจขกทเป็นคอม เป็นภัยต่อความมั่นคง เอาหลาวมาตอกอกซะ ไม่อย่างนั้นก็จับไปขังลืม ถีบลงเขา เผาถังแดง ดีหน่อยที่เป็นประเทศไทย ถ้าเป็นประเทศยุโรปอาจจะเปลี่ยนจากพวกคอม เป็นพวก Heretic แทน ต้องถูก Inquisition จากคุณ : Nexus - [ 26 พ.ค. 51 10:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 143 เปิดทู้ไว้เฉยๆ รีเฟรชอีกที กลายเป็นคอมไปแล้ว T^T ม่ายอาว ม่ายเผา.....ร้อนนนนน --- ชักเริ่มเข้าใจโสเครติสแล้ว -"- นี่แค่มาตั้งกระทู้เสวนาในห้อง [ปรัชญา] เป็นได้เป็นทั้งคนเนรคุณ คนบัวใต้น้ำ ตอนนี้เป็นคอมฯอีก โอร้ววววววว แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 51 10:20:42 จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 26 พ.ค. 51 10:12:01 ]

ความคิดเห็นที่ 144 -Heretic กับ Inquisition คืออะไรครับสหาย NEXUS ผมไม่ได้จบมาทางด้านนี้มาไม่เข้าใจครับ -โสเครติส คือใครครับสหาย PADAPA แต่ดูแล้วคงเป็นพวกนักปรัชญาสูงส่งคนหนึ่งที่ตายไปนานแล้ว แล้วทำไมถึงเพิ่งเข้าใจเขาล่ะครับทีพ่อแม่ตัวเองคุณยังไม่พยายามเข้าใจเลย -พวกคุณต้องเป็นขบวนการเดียวกันแน่ ผมจะแจ้งให้สันติบาลจับตาดูพวกคุณไว้ -ผมล้อเล่นครับ ทำงานดีกว่า แก้คำผิดครับ สันนิบาล เป็น สันติบาล แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 51 11:20:54 จากคุณ : MR.QUE - [ 26 พ.ค. 51 10:42:32 ]

ความคิดเห็นที่ 145 Heretic คือพวกนอกศาสนาค่ะ Inquisition คือขบวนการจัดการพวกนอกศาสนาของคริสตจักร จริงๆคงรวมการจัดการหลักศาสนาในตัวศาสนจักรเองให้เป็นหนึ่งเดียวด้วย แต่เห็นเด่นๆก็ที่ไปจัดการคนอื่นนี่แหละ -"- ก็มีทั้งจับ ขึ้นศาล ขัง ทรมาณ น่าจะมีเผาด้วยนะ -"- คุณก็รู้จักโสเครติสนี่คะ พอดีตอนนี้ต้องเขียนเปเปอร์ the death of Socrates เลยคิดเรื่องลุงแกมากไปหน่อย -"- สันติบาล ค่ะ สันนิบาลปลว่าอะไรอ่ะ -"- จับตา จับหู จับไหล่ จับอะไร มาจับเร้ย ล้อเล่นเหมือนกัน ปล. ไม่เอาอ่ะ ไม่เป็นสหาย แต่ละชื่อเชยมากมาย ไม่ถูกจริตอย่างแรง จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 26 พ.ค. 51 10:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 146 เวร...ส่งซ้ำ อันนี้ใช้เปลืองของจริง -"- แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 51 10:59:02 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 51 10:58:32 จากคุณ : PADAPA--DOO - [ 26 พ.ค. 51 10:57:40 ]

ความคิดเห็นที่ 147 Heretic แปลเป็นไทยคือพวก นอกรีต แต่ถ้าใช้คำไทยมันจะไม่ได้ความหมายตามที่ผมต้องการ เพราะพวก Heretic นั้นถือได้ว่าเป็นอาชญากรที่............... ถ้าเทียบกับเมืองไทยก็คงประมาณ "บ่อนทำลายความมั่นคงของศาสนจักร" Inquisition คือขบวนการไต่สวนพวก Heretic ซึ่งไต่สวนยังไงออกมาก็ผิด เพราะถ้าไม่สารภาพผิดจะโดนจับกดน้ำบ้าง ใส่กงล้อนรกบ้าง และผลที่ตามมาคือจับขึ้นตรึงกางเขนแล้วเผาสด ดังนั้นในยุคกลางถ้าใครโดนกล่าวหา *ย้ำ กล่าวหาเท่านั้น* ว่าเป็น Heretic ก็เท่ากับโดนโทษประหารไปครึ่งตัวแล้ว ดังนั้นทั้งสองคำนี้ถึงมีความหมายเฉพาะที่ผมเลือกที่จะไม่แปลเป็นภาษาไทย จากคุณ : Nexus - [ 26 พ.ค. 51 11:30:11 ]