ความคิดเห็นที่ 1 พฤษภกาสร อีกกุญชรอันปลดปลง โททนต์เสน่งคง สำคัญหมายในกายมี นรชาติวางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์ สถิตทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ในโลกา จากคุณ : ชาเขียว - [ 25 พ.ค. 51 02:15:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง จะยอมตายหมายให้เกียรติดำรง จะปิดทองหลังองค์พระปฎิมา ไม่ท้อถอยคอยสร้างสิ่งที่ควร ไม่เรรวนพะว้าพะวังคิดกังขา ไม่เคืองแค้นน้อยใจในโชคชะตา ไม่เสียดายชีวาถ้าสื้นไป ขอสองละกันค่ะ แฮ่ มันต่อเนื่องกันมา ชอบเยอะ แต่คิดถึงกลอนนี้ออกมาก่อนอื่นเลย เป็นกลอนที่ดึงอำนาจของถ้อยคำออกมาได้ชนิดต่อให้เอามาอ่านเล่นก็รู้สึกถึงพลังในแต่ละคำแต่ละจังหวะ จากคุณ : atihasita - [ 25 พ.ค. 51 02:45:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คนเห็นคนเป็นคนนั่นแหละคน คนเห็นคนใช่คนใช่คนไม่ กำเนิดคนเป็นคนทุกคนไป จนหรือมีผู้ดีไพร่ไม่พ้นคน เกิดหนหนึ่งตายหนหนึ่งพึงนึกไว้ ใช่เกิดใหม่ตายใหม่ได้หลายหน อย่าโอหังอย่างจะดีวิเศษล้น ก็แค่คนคนหนึ่งเท่านั้นเอง แต่งโดย จวงจันทร์ จันทร์คณา หรือ พรานบูรพ์ จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 25 พ.ค. 51 07:03:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน ผมรู้จักอยู่ไ่ม่กี่บทหรอกครับ เท่าที่ผมรู้จัก พอพูดถึงกลอน ผมก็นึกถึงบทนี้ก่อนเพื่อนเลย - - จากคุณ : monboy01 - [ 25 พ.ค. 51 10:45:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ... ความเอ๋ยความรัก แรกสมัครชั้นต้น ณ หนไหน เริ่มจำเพาะเหมาะกลางวางหัวใจ หรือเริ่มในสมองตรองจงดี แต่แรกเกิดเป็นไฉนใครรู้บ้าง อย่าอำพรางตอบสำนวนให้ควรที่ ใครถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงรตี ผู้ใดมีคำตอบขอบใจเอย ... ตอบเอ๋ยตอบถ้อย เกิดเมื่อเห็นน้องน้อยอย่าสงสัย ตาประสบตารักสมัครไซ้ร เหมือนหนึ่งให้อาหารสำราญครัน แต่ถ้าแม้สายใจไม่สมัคร เหมือนฆ่ารักเสียแต่เกิดย่อมอาสัญ ได้แต่ชวนเพื่อนยามาพร้อมกัน ร้องรำพันสงสารรักหนักหนาเอย จากบทพระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่ 6 เรื่อง"เวนิสวานิช" ชอบอันนี้มากครับ โดยเฉพาะ 2 บทแรก ยังหาคนมาตอบไม่ได้เลย (T_T) แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 12:56:46 จากคุณ : พยัคฆ์ร้ายหล่อไม่เสร็จ (pome2005) - [ 25 พ.ค. 51 12:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ข้างบนเป็นพระราชนิพนธ์แปลจาก The Merchant of Venice ของ William Shakespeare Tell me where is fancy bred, Or in the heart, or in the head? How begot, how nourished? Reply, reply. It is engender'd in the eyes, With gazing fed; and fancy dies In the cradle where it lies. Let us all ring fancy's knell I'll begin it,--Ding, dong, bell. จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 25 พ.ค. 51 13:20:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รู้สึกจะอ่านยาก ขอเปลี่ยนรูปค่ะ แหะๆ แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 15:53:04 จากคุณ : สักวันหนึ่ง - [ 25 พ.ค. 51 15:50:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอาใหม่ๆ จากคุณ : สักวันหนึ่ง - [ 25 พ.ค. 51 15:53:32 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แม้มิได้เป็นหงส์ทะนงศักดิ์ ก็จงรักเป็นโนรีที่หรรษา แม้มิได้เป็นน้ำแม่คงคา จงเป็นธาราใสที่ไหลเย็น    แม้มิได้เป็นมหาหิมาลัย    จงพอใจจอมปลวกที่แลเห็น    แม้มิได้เป็นวันพระจันทร์เพ็ญ    ก็จงเป็นวันแรมที่แจ่มจาง จากคุณ : Badboy - [ 25 พ.ค. 51 16:20:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โทษคนอื่นแลเห็นเป็นขุนเขา โทษของเราแลไม่เห็นเท่าเส้นผม ตดคนอื่นเหม็นเบื่อเราเหลือทน ตดของตนถึงเหม็นไม่เป็นไร จากคุณ : Ladynoi - [ 25 พ.ค. 51 17:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ความรักเหมือนโรคา บันดาลตาให้มืดมน ไม่ยินและไม่ยล อุปสรรคใดใด ความรักเหมือนโคถึก กำลังคึกผิขังไว้ ก็โลดจากคอกไป บ่ยอมอยู่ ณ ที่ขัง จาก มัทนะพาธา จากคุณ : cheng (aristocrat) - [ 25 พ.ค. 51 19:11:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนนี้กำลังชอบทอาขยานบทนี้ครับ ความจริงชอบมานานแล้วล่ะ แต่ไม่ได้อ่านนานเลยลืม ๆ ไป พอกลับมาเห็นใหม่ก็กลับมาชอบใหม่ :o) วิชาเหมือนสินค้า.......อันมีค่าอยู่เมืองไกล ต้องยากลำบากไป.......จึงจะได้สินค้ามา จงตั้งเอากายเจ้า.........เป็นสำเภาอันโสภา ความเพียรเป็นโยธา.....แขนซ้ายขวาเป็นเสาใบ นิ้วเป็นสายระยาง........สองเท้าต่างสมอใหญ่ ปากเป็นนายงานไป......อัชฌาศัยเป็นเสบียง สติเป็นหางเสือ.............ถือท้ายเรือไว้ให้เที่ยง ถือไว้อย่าให้เอียง..........แล่นเลาะเลี่ยงข้ามคงคา ปัญญาเป็นกล้องแก้ว....ส่องดูแถวแนวหินผา เจ้าจงเอาหูตา..............เป็นล้าต้าฟังดูลม ขี้เกียจคือปลาร้าย........จะทำลายให้เรือจม เอาใจเป็นปืนคม..........ยิงระดมให้จมไป จึงจะได้สินค้ามา.........คือวิชาอันพิศมัย จงหมั่นมั่นหมายใจ......อย่าได้คร้านการวิชา จาก ดรุณศึกษา เล่ม ๓ จากคุณ : พลายแป้ง - [ 25 พ.ค. 51 20:15:37 A:128.178.254.194 X: TicketID:120371 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นการง่ายยิ้มได้ไม่ต้องฝืน เมื่อชีพชื่นเหมือนบรรเลงเพลงสวรรค์ แต่คนที่ควรชมนิยมกัน ต้องใจมั่นยิ้มได้เมื่อภัยมา It's always well to smile When life flows like a song. But a man worthwhile Is the one who smiles when life goes dead wrong. เอาไว้ท่องเวลาเจออุปสรรคครับ จากคุณ : อายุบวร (อายุบวร) - [ 25 พ.ค. 51 20:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ชอบหลายบท ส่วนใหญ่เป็น นารีปราโมทย์ทั้งสิ้น ที่ชอบมากๆก็บทนี้(อาจจะแปลกไปจากท่านอื่นๆที่ล้วนเป็นคติสอนใจ) จะหางามสามโลกก็เหลือหา สมเป็นนางพญาค่าสูงสุด บ่ควรคู่ผู้ใดในมนุษย์ ควรสมมุติแต่กษัตริย์ขัติยา จากคุณ : นางพญามารเมฆไฟ - [ 26 พ.ค. 51 08:58:38 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เพ็ญพระจันทร์นั้นสว่างแต่ข้างขึ้น กระต่ายมึนเมาเพ็ญจนเปนบ้า แต่ทรามวัยใสสุกทุกเวลา น้ำใจข้าเมามึนทั้งขึ้นแรม ได้ยลพักตร์รักเหลือไม่เบื่อรัก อกจะหักเพราะอนงค์ศรทรงแหลม ให้แค้นคิดจิตเจ็บที่เหน็บแนม ไม่ยิ้มแย้มเยื้อนให้ชื่นใจเอย จาก  นิทานเวตาล พระนิพนธ์ กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์ ( น.ม.ส. ) จากคุณ : January Friend - [ 26 พ.ค. 51 17:19:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 บทประพันธ์ที่ผมชอบส่วนใหญ่เป็นวรรณคดีคำฉันท์ที่เคยเรียนในวิชาวรรณคดีมรดกตอนอยู่ ม.ปลาย ได้แก่ สามัคคีเภทคำฉันท์ ของ ชิต บุรทัต .... เล่ห์เลื่อนชะลอดุสิตฐา        นมหาพิมานรมย์ มารังสฤษดิ์พิศนิยม            ผิจะเทียบก็เทียมทัน สามยอดตลอดระยะระยับ   วะวะวับสลับพรรณ ช่อฟ้าตระการกลจะหยัน     จะเยาะยั่วทิฆัมพร บราลีพิลาสศุภจรูญ            นภศูลประภัสสร หางหงส์ผจงพิจิตรงอน        ดุจกวักนภาลัย.... หรืออีกตอนที่ท่องได้คือ    บงเนื่อก็เนื้อเต้น    พิศเส้นสรีร์รัว ทั่วร่างและทั้งตัว        ก็ระริกระริวไหว แลหลังละลามโล       หิตโอ้เลอะหลั่งไป เพ่งผาดอนาถใจ        ระกะร่อยเพราะรอยหวาย โดยส่วนแรกเป็นการพรรณนาสภาพเมือง แต่งเป็นวสันตดิลกฉันท์ ส่วนบทหลังเป็นการพรรณนาตอนที่วัสสการพราหมณ์ยอมโดนเฆี่ยนเพื่อไปเป็นไส้ศึกตามคำสั่งของพระเจ้าอชาตศัตรู อีกเรื่องคือมัทนพาธา ได้แก่ ความรักเหมือนโรคา   บันดาลตาให้มืดมน ไม่ยินและไม่ยล        อุปสัคคะใดใด ความรักเหมือนโคถึก  กำลังคึกผิขังไว้ ก็โลดจากคอกไป      บ่ยอมอยู่ ณ ที่ขัง และอีกตอนที่ชอบมาก จีบกันเก่งจริงๆระหว่างสุเทษณเทพบุตร กับนางมัทนาที่ว่า สุเทษณ์ รักจริงมีจริงฤก็ไฉน อรไทบ่แจ้งการ มัทนา รักจริงมีจริงก็สุระชาญ ชยะโปรดสถานใด สเทษณ์ พี่รักและหวังวธุจะรัก และบทอดบทิ้งไป มัทนา พระรักสมัครณพระหทัย ฤจะทอกจะทิ้งเสีย? สุเทษณ์ ความรักละเหี่ยอุระระทด เพราะมิอาจจะคลอเคลีย มัทนา ความรักระทดอุระละเหี่ย ฤจะหายเพราะเคลียคลอ สุเทษณ์ โอ้โ๋อ๋กระไรนะมะทะนา บมิตอบพะจีพอ? มัทนา โอ้โอ๋กระไรอะมระง้อ มะทะนามิพอดี โดยเฉพาะตอนที่มีการเล่นคำในบทที่สาม ของวสันตดิลกฉันท์ เพราะจริงๆ จากคุณ : ภารตยุทธ (ภารตยุทธ) - [ 26 พ.ค. 51 17:47:40 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ชั่วเหยี่ยวกระหยับปีกกลางเปลวแดด ร้อนที่แผดก็ผ่อนเพลาพระเวหา พอใบไม้ไหวพลิกริกริกมา ก็รู้ว่าวันนี้มีลมวก เพียงกระเพื่อมเลื่อมรับวับวับไหว ก็รู้ว่าน้ำใสใช่กระจก เพียงแววตาคู่นั้นสั่นสะทก ก็รู้ว่าในหัวอกมีหัวใจ โซ่ประตูตรึงผูกถูกกระชาก เสียงแห่งความทุกข์ยากก็ยิ่งใหญ่ สว่างแวบแปลบพร่ามาไรไร ก็รู้ได้ว่าทางยังพอมี มือที่กำหมัดชื้นจนชุ่มเหงื่อ ก็ร้อนเลือดเดือดเนื้อถนัดถนี่ กระหืดหอบฮวบล้มแต่ละที ก็ยังดีที่ได้สู้ได้รู้รส นิ้วกระดิกกระเดี้ยได้พอให้เห็น เรี่ยวแรงที่แฝงเร้นก็ปรากฏ ยอดหญ้าแยงหินแยกหยัดระชด เกียรติยศแห่งหญ้าก็ระยับ เจ็ดสิบปีเปล่าโล่งตลอดย่าน หกสิบล้านไม่เคยเขยื้อนขยับ ดินเป็นทรายไม้เป็นหินจนหักพับ ดับและหลับตลอดถ้วนทั้งตาใจ นกอยู่ฟ้านกหากไม่เห็นฟ้า ปลาอยู่น้ำย่อมปลาเห็นน้ำไม่ ไส้เดือนไม่เห็นดินว่าฉันใด หนอนย่อมไร้ดวงตารู้อาจม ฉันนั้นความเปื่อยเน่าเป็นของแน่ ย่อมเกิดแก่ความนิ่งทุกสิ่งสม แต่วันหนึ่งความเน่าในเปือกตม ก็ผุดพรายให้ชมซึ่งดอกบัว และแล้วความเคลื่อนไหวก็ปรากฏ เป็นความงดความงามใช่ความชั่ว มันอาจขุ่นอาจข้นอาจหม่นมัว แต่ก็เริ่มจะเป็นตัวจะเป็นตน พอเสียงร่ำรัวกลองประกาศกล้า ก็รู้ว่าวันพระมาอีกหน พอปืนเปรี้ยงแปลบไปในมณฑล ก็รู้ว่าประชาชนจะชิงชัย จากคุณ : pokpak - [ 28 พ.ค. 51 03:28:28 A:147.33.1.56 X: ]