ความคิดเห็นที่ 1 รายละเอียดหาอ่านได้จากหนังสือ "กำสรวลสมุทร หรือ กำสรวลศรีปราชญ์ เป็นพระราชนิพนธ์ยุคต้นกรุงศรีอยุธยา" (ศิลปวัฒนธรรม, สุจิตต์ วงษ์เทศ บรรณาธิการ : โดยแนวคิดหลักเป็นของ พ. ณ ประมวญมารค (หม่อมเจ้าจันทร์จิรายุ รัชนี-ท่านจันทร์) ) โดยเนื้อหาจะสรุปว่า ศรีปราชญ์ไม่มีตัวตน และวรรณคดี โคลงดั้น ทั้ง ๓ คือ ยวนพ่าย (แต่งประมาณ พ.ศ.๒๐๑๗-๒๐๒๕) กำสรวลสมุทร (แต่งประมาณ พ.ศ.๒๐๒๕-๒๐๓๐(หรือ ๓๔)) ทวาทศมาส (แต่งประมาณ พ.ศ.๒๐๒๗-๒๐๓๑) โดยทั้งหมดน่าจะเป็นพระราชนิพนธ์ของ สมเด็จพระบรมราชาธิราช (ที่ ๓) โดยมี ขุนพรหมมนตรี ขุนศรีกวีราช ขุนสารประเสริฐ ช่วยเกลา ป.ล.เรื่องสมเด็จพระบรมราชาธิราช (ที่ ๓) จะเป็นพระองค์เดียวกับสมเด็จพระอินทราชาหรือไม่ ผมได้ตั้งกระทู้ไว้ที่นี่ครับ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K8254212/K8254212.html ถ้าสนใจเรียนเชิญครับ จากคุณ : เจ้าคุณแม่ทัพ เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 19:17:49

ความคิดเห็นที่ 2 thaxx ka จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 19:21:48

ความคิดเห็นที่ 3 สรุปแล้วไอ้ประวัติศาสตร์ที่เราเรียนกันมาแต่เด็กแต่เล็กล้วน nonsense ทั้งนั้นเลยหรือนี่ หรือว่าการแต่งนิทานหลอกเด็กเป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่ไทยที่สืบต่อกันมารุ่นสู่รุ่น จากคุณ : Cyber Sage เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 19:48:19

ความคิดเห็นที่ 4 +++  ศรีปราชญ์ เป็นนิทานอย่างนั้นหรือครับคนที่คิดเรื่องศรีปราชญ์ขึ้นมามีแรง บันดาลใจอะไรถึงคิดได้  มันน่าจะมีเค้าโครงความจริงบ้างไม่ใช่ไม่มีเลย        นักประวัติศาสตร์ชุดนี้มักจะมีอะไรสวนทางกับของเดิม 180 องศาเลยทีเดียว คือตรงข้ามเลย  เช่น คนไทไม่ได้มาจากที่อื่น   หลักศิลาจารึกไม่ได้สร้างใน สมัยสุโขทัย   คนไททางอิสานคือขอม   ทางเหนือคือชาวเขา ฯฯฯ  ติดตามผลงานมานาน ทางศิลปวัฒนธรรมและหนังสือที่พิมพ์ออกขายต่างๆ   ก็รับเอาไว้เป็นความรู้จริงเท็จไม่อาจหยั่งถึงได้ จากคุณ : ตาเป๋า เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 21:43:02

ความคิดเห็นที่ 5 ^ ^ ^ ไม่ใช่นักประวัติศาสตร์ชุดนี้ที่คิดครับ นี่เป็นงานค้นคว้าวิจัยเมื่อ ๕๐ ปี ที่แล้ว (พ.ศ.๒๕๐๒) ของ พ. ณ ประมวญมารค (หม่อมเจ้าจันทร์จิรายุ รัชนี-ท่านจันทร์) และเรื่องศรีปราชญ์ไม่มีตัวตนจริงๆ ก็มีมาตั้งแต่ พ.ศ.๒๔๙๔ โดย อ.ฉันทิชย์ กระแสสินธุ์ อ้างไว้ในหนังสือ ประชุมวรรณคดี ว่า "ศรีปราชญ์" ไม่มีตัวตนจริงๆ แต่เป็นชื่อตัวเอกในนิทาน เช่นเดียวกับเรื่อง"ศรีธนญชัย" และแพร่หลายทั่วไปในภูมิภาคอุษาคเนย์ เช่น พม่า ฯลฯ ถ้าท่านใดศึกษาวรรณคดีเปรียบเทียบก็คงพอเข้าใจถึงการถ่ายทอดเค้าโครงวรรณคดีจากวัฒนธรรมหนึ่งสู่อีกวัฒนธรรมหนึ่ง นิทาน เรื่องราว วรรณคดี จากภูมิภาคต่างๆ ถึงมีความคล้ายคลึงกันได้อย่างน่าอัศจรรย์ น่าเชื่อว่านิทาน ๒ เรื่องนี้ รับจากวัฒนธรรมอินโด-อิหร่าน หรือเปอร์เชีย (เช่นเดียวกับนิทานอีกหลายเรื่อง หรือคำศัพท์ต่างๆ) โดยเพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดของราษฎรที่มีต่อจารีตการปกครองโบราณที่ห้ามวิพากษ์วิจารณ์เบื้องสูง เลยเกิดนิทานที่มีโครงเรื่องเป็นคู่ตรงข้าม (พม่า ลาว ก็มี แต่เป็นชื่ออื่น) ศรีปราชญ์ - กล้าหาญ ซื่อตรง แข็งกร้าว เป็นธรรม ศรีธนญชัย - กะล่อน ปลิ้นปล้อน มีเล่ห์เหลี่ยม คดโกง และเอารัดเอาเปรียบ วิธีผ่อนคลายความเครียดนี้ ยังมีอยู่ในละครนอก ซึ่งเป็นละครชาวบ้าน โดยกษัตริย์(พ่อพระเอก เป็นต้น)ในละครนอก มักจะ กลัวมเหสี หูเบา(ไม่ฉลาด) ขี้ขลาด มีพฤติกรรมที่คนปกติไม่ทำ ซึ่งชวนให้ตลกขบขัน ป.ล.๑ ส่วนตัวผมเองเชื่อศิลาจารึกหลักที่ ๑ จารึกในสมัยสุโขทัย ป.ล.๒ เรื่องคนไทมาจากไหนนั้น สำหรับผมต้องถามว่าจะนิยามคนไทว่าอย่างไร จากภาษา ชาติพันธุ์ สัญชาติ แล้วจะเริ่มต้นเกิดคนไทจากจุดไหน เอาตั้งแต่โฮโม เซเปียนส์ เซเปียนส์ เริ่มพูดภาษาที่จะพัฒนาเป็นกลุ่มภาษาไท-กะได หรือจะเอาตั้งแต่โฮโม เซเปียนส์ เซเปียนส์ อพยพออกจากแอฟริกาดี (นี่พูดเอาขำๆ นะครับ อย่าซีเรียส อิอิ) ***สิ่งที่ปราชญ์สมัยใหม่ทั้งหลายเลื่อมใสว่าเป็นหลักวิชาการ เป็นองค์ความรู้นั้น ถ้าไล่ให้จนจริงๆมันก็สิ่งสมมติทั้งนั้น*** แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 52 22:54:01 จากคุณ : เจ้าคุณแม่ทัพ เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 22:27:06

ความคิดเห็นที่ 6 ศรีปราชญ์ ปรากฏตัวในหนังสือสองเล่ม คือ คำให้การชาวกรุงเก่า กับคำให้การขุนหลวงหาวัด  และไม่ใช่แผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์มหาราชอย่างในตำนาน  แต่เป็นแผ่นดินสมเด็จพระสุริเยนทราธิบดี (พระเจ้าเสือ)  มีความว่า                ....อันพระสุริเยนทราธิบดีนั้น  พระองค์พอพระทัยเล่นกาพย์โคลงฉันท์  ทั้งพระราชนิพนธ์ของพระองค์ก็ดี  จึงมีมหาดเล็กคนหนึ่งเปนนักปราชญ์  ช่างทำกาพย์โคลงฉันท์ดีนัก  พระองค์โปรดปานแล้วพระราชทานชื่อเสียงเรียกว่า ศรีปราชญ์  เปนสำหรับทำโคลงหลวง  ครั้นอยู่มาศรีปราชญ์นั้นทำโคลงให้กันกับพระสนมข้างใน  ครั้นพระองค์ทราบก็ทรงพระโกรธแต่ไม่ลงโทษทัณฑ์  จึงส่งไปไว้เมืองนคร  ศรีปราชญ์จึงต้องไปอยู่เมืองนครตามรับสั่ง                  ศรีปราชญ์จึงไปทำโคลงให้กันกับภรรยาน้อยเจ้าเมืองนคร  ครั้นเจ้าเมืองนครรู้ไปว่าศรีปราชญ์นี้ทำโคลงให้กันกับเมียน้อยของตัวนั้น  จึงขึ้งโกรธแล้วเอาตัวศรีปราชญ์นั้นไปฆ่าเสีย  เมื่อจักฆ่าศรีปราชญ์นั้น  ศรีปราชญ์จึงว่าเรานี้เปนนักปราชญ์หลวง  แล้วก็เปนลูกครูบาอาจารย์  แต่องค์พระมหากษัตริย์ยังไม่ฆ่าเราให้ถึงแก่ความตาย  ผู้นี้เปนเจ้าเมืองนครจักมาฆ่าเราให้ตาย  เราก็จักตายด้วยดาบเจ้าเมืองนคร  สืบไปเบื้องหน้าขอให้ดาบอันนี้คืนสนองเถิด  ครั้นศรีปราชญ์ว่าแช่งไว้ดั่งนั้นแล้ว  ศรีปราชญ์ก็ตายด้วยดาบเจ้าเมืองนคร  ที่ศรีปราชญ์เขียงแช่งไว้นั้นเปนคำโคลงเขียนลงกับแผ่นดินให้เปนทิพย์พยาน                ครั้นอยู่มาพระองค์มีรับสั่งให้เรียกหาตัวศรีปราชญ์ก็ไม่ได้ดังพระประสงค์  เสนาจึงกราบทูลว่าพระยานครฆ่าเสีย  อันว่าตัวศรีปราชญ์นั้นบัดนี้ถึงแก่ความตายแล้ว  พระองค์จึงตรัสถามเสนาว่าศรีปราชญ์นี้มีโทษประการใด จึงฆ่ามันเสีย  เสนาจึงทูลว่าศรีปราชญ์ทำโคลงให้กับภรรยาน้อยเจ้าเมืองนคร  ครั้นเจ้าเมืองนครรู้ก็โกรธจึงฆ่าศรีปราชญ์เสีย  พระองค์ก็ทรงพระโกรธ  แล้วจึงตรัสว่า  ศรีปราชญ์นี้เปนนักปราชญ์แล้วก็เปนคนสำหรับเล่นกาพย์โคลงกับกู  โทษมันเพียงนี้แต่กูยังไม่ฆ่ามันให้ตาย  ไอ้เจ้าเมืองนครมันไม่เกรงกู  มันฆ่าศรีปราชญ์เสียให้ตาย  มันทำได้                จึงมีรับสั่งกับเสนาให้เร่งออกไปแล้วให้เอาดาบเจ้าเมืองนครที่ฆ่าศรีปราชญ์เสียนั้น  ฆ่าเจ้าเมืองนครเสียให้ตาย  เสนาก็ถวายบังคมลาแล้วจึงออกไปเมืองนครเสียตามมีรับสั่ง  อันเจ้าเมืองนครนั้นก็ถึงแก่ความตายด้วยพระราชอาญา ... พระราชพงศาวดารแปลจากภาษารามัญ  หรือที่เราเรียกกันว่า คำให้การขุนหลวงหาวัด  หอพระสมุดวชิรญาณได้ต้นฉบับหลวงลายมืออาลักษณ์เขียนตัวรง ๑ เล่มสมุดไทย  เมื่อ พ.ศ. ๒๔๕๔  เป็นหนังสือที่เขียนในรัชกาลที่ ๔  คำให้การขุนหลวงหาวัด  เป็นพระราชพงศาวดารที่แปลจากภาษารามัญ  มีเนื้อหาต้องกันกับคำให้การชาวกรุงเก่า  ซึ่งแปลกลับมาจากภาษาพม่า  คำให้การทั้งสองเล่มนี้  พม่าได้จดคำให้การของเจ้านาย และขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยโดยอาศัยล่ามมอญ  จึงจดเป็นภาษมอญก่อน  แล้วแปลเป็นภาษาพม่าอีกที  เมื่อแปลกลับมาเป็นไทยจึงเป็นหนังสือสองเรื่อง  เป็นคำให้การของคนหลายคน ซ้ำกันบ้าง คลาดเคลื่อนกันไปบ้าง  เพราะอาศัยความจำคำบอกเล่าต่อๆ กันมา ศรีปราชญ์ คงเป็นราชทินนามในกรมพระอาลักษณ์  สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ  ทรงสันนิษฐานไว้ว่า  .... ศรีปราชญ์นั้นดูก็น่าจะเป็นราชทินนามดังท่านทรงพระดำริ  เป็นขุน "ศรี" มีสร้อยอย่างอื่น  ถึงรัชกาลพระเจ้าเสือมีความผิด  เรื่องสื่อสารกับท้าวศรีจุฬาลักษณ์พระสนมเอก  ถูกถอดและเนรเทศไปเมืองนครศรีธรรมราช  คนทั้งหลายจึงเรียกว่า "ศรีปราชญ์" อย่างเดียวกับเรียก "สุนทรภู่"  ผิดกันแต่เอาคุณวุฒิเป็นพยางหลัง .... มีหนังสือเล่ม ๑  อนิรุทธคำฉันท์  มีบทที่ว่าแต่งแข่งกับสมุทโฆษคำฉันท์ของมหาราชครู  จึงสันนิษฐานกันไปว่าศรีปราชญ์แต่งในแผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์มหาราช  (แต่หนังสือไม่ได้ระบุว่าใครแต่ง) ส่วน "ตำนานศรีปราชญ์" ของ พระยาปริยัติธรรมธาดา  ไม่มีหลักฐานในโบราณคดี และไม่ได้ถูกบรรจุเป็นตำรา ศรีปราชญ์ เป็นราชทินนามน่าจะมีตัว และน่าจะมีมีหลายคนซะด้วย อ่านหนังสือควรอ่านให้รอบด้านอ่านหลายๆ เล่ม ตามไปอ่านไอ้ที่เขาอ้างอิงไว้ท้ายเล่มด้วย  ไม่ใช่อ่านแค่ที่เขาสรุปไว้ให้นะครับ แถม ศรีธนนชัย  อีกคนนะครับ   เผื่อใครจะสรุปว่าไม่มีตัวไปอีก ศรีทนนชัย  เป็นราชทินนามในตำแหน่งขุน  เรียกว่า ขุนศรีทนนชัย ในทำเนียบข้าราชการกรมธรรมการ  ต่อมาแปลงชื่อเป็น ขุนศรีประชานนท์ ในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ขุนศรีประชานนท์คนแรกชอบถวายฎีกาฟ้องพระ  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงมีรับสั่งเรียกว่า "ขุนซุกซนสังฆาธิกรณ์"  ท่านขุนเลยต้องใช้ชื่อนี้มาจนแก่  จนกระทั่งเจ้าพระยาวิชิตวงศ์วุฒิไกร (ม.ร.ว. คลี่) เมื่อยังเป็นพระวุฒิการบดี  ว่าการกรมธรรมการ (ก่อนตั้งเป็นกระทรวง) แปลงราชทินนามนี้เป็น "ขุนพิสณฑ์สังฆกรณ์" ก็ท่านขุนที่ชอบฟ้องพระนั้นเอง  มาเปลี่ยนชื่อได้ตอนแก่มากแล้ว  ราชทินนาม "ขุนซุกซนสังฆาธิกรณ์" จึงมีคนเดียว  เหมือนกับราชทินนาม "พันปากพล่อย" ที่พระราชทานนายกรุด (จากสาส์สมเด็จ ฉบับลงวันที่ ๑๓ มกราคม พ.ศ. ๒๔๘๐) ขุนศรีทนนชัย ขุนศรีประชานนท์ ขุนซุกซนสังฆาธิกรณ์ ขุนพิสณฑ์สังฆกรณ์  เป็นราชทินนามในที่เดียวกัน แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 52 22:41:42 จากคุณ : กัมม์ เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 22:34:19

ความคิดเห็นที่ 7 ส่วนนิทานเรื่องของขุนศรีปราชญ์ กับ ขุนศรีทนนชัย ใครจะคิดเป็นจริงเป็นจังก็ตามสบายครับ   เป็นสิทธิเสรีภาพตามระบอบประชาธิปไตย จากคุณ : กัมม์ เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 22:46:56

ความคิดเห็นที่ 8 ผมหมายถึง ศรีปราชญ์ ศรีธนญชัย ตามตำนานครับ ว่าเรื่องเหล่านี้เป็นนิทานไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ได้หมายความว่าราชทินนามนี้ไม่มีจริง ขออภัยที่ทำให้เข้าใจผิดนะครับ ทำเนียบขุนนางก็เคยอ่านครับ ขุนศรีทนนชัย เคยเห็น ส่วน ศรีปราชญ์ ไม่เคยเห็นว่าเป็นราชทินนาม น่าจะเป็นคำเรียกยกย่องมากกว่า ส่วนที่ในนิทานใช้ศรีปราชญ์ ให้คู่กับศรีธนญชัย เพราะชื่อเป็น ศรี เข้าคู่กันมั้งครับ (อันนี้เดา) ส่วนนิทานจะมีเค้าโครงจริงบ้างหรือไม่ อันนี้ก็ไม่ทราบ (อาจจะมีพื้นเรื่องจริงจากวัฒนธรรมอื่นหรือของเราก็ได้) ปลาบู่ทองเองก็มีแพร่หลายในหลายวัฒนธรรม (เคยเห็นกระทู้ก่อนหน้านี้) ขุนแผนเอง ส่วนตัวผมเองก็เชื่อว่ามีเค้าโครงจริงอยู่บ้าง (ทั้งขุนแผนและศรีปราชญ์ก็มีอยู่ในคำให้การชาวกรุงเก่า) แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 52 23:21:42 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 52 23:11:22 จากคุณ : เจ้าคุณแม่ทัพ เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 23:05:22

ความคิดเห็นที่ 9 +++  ผมอ่านประวัติศาสตร์ก็อ่านเอาบันเทิงแบบนิยายครับ   ปล่อยให้นักประวัติศาสตร์เขาค้นคว้ามาเราก็อ่านเอา  ถ้าเห็นว่าอันไหนมันขัดข้อง ก็คงไม่มีปัญญาหาหลักฐานไปแย้งดอกครับ   นอกจากจะถามเอาว่าทำไมเป็น อย่างนั้น  ทำไมไม่เป็นอย่างนี้.............เท่านั้นแล จากคุณ : ตาเป๋า เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 23:27:23

ความคิดเห็นที่ 10 ลองพิจารณาดูนะครับ เรื่องประหารพระยานคร ดูมันเกินจริงไปเยอะ พระเจ้าเสือตัดหัวพระยา เพราะเจ็บแค้นแทนขุน หรือเรื่องขุนศรีทนนชัย ทะลึ่งเอากับพระเจ้าแผ่นดิน ไปเมืองจีนไปมองหน้าพระเจ้ากรุงจีน แล้วขำกลิ้งอยู่หน้าพระที่นั่ง ผมไม่คิดว่าจะจะมีคนเชื่อเป็นจริงเป็นจังนะครับ ทั้งสองเรื่องนี้มันจบอยู่ในตัวมันเองแค่นั้น สำหรับศรีปราชญ์  ปรากฏตัวในหนังสือคำให้การเมื่อเสียกรุงครั้งหลัง ไทยหลายคนเล่าให้มอญฟัง  มอญไปเล่าให้พม่าฟัง  แล้วทั้งมอญทั้งพม่าเอามาเล่าให้ไทยฟังอีกที มันมีตัวแปรเป็นพันเป็นหมื่นที่จะทำให้ข้อมูลนี้คลาดเคลื่อนจากความเป็นจริง  และที่สำคัญไม่มีหนังสือจะสอบด้วย แต่ก็ไม่ใช่ว่า  หนังสือทั้งเล่มนั้นกลายเป็นขยะ  บางข้อมูลเปรียบเทียบกับหนังสืออื่นได้ตรงกันก็มีเยอะ ถ้าพระเจ้าเสือประหารพระยานครจริงอย่างในคำให้การ  ก็คงต้องมีสาเหตุอื่นที่ทรงพิจารณาตัดสินประหารพระยา แล้วถ้าศรีปราชญ์ไปตายที่เมืองนครจริง  ก็เป็นเรื่องบังเอิญประจวบเหมาะ  ทำให้คนเล่าลือไปพระเจ้าเสือฆ่าพระยาเพราะขุน เรื่องศรีปราชญ์ไม่มีหนังสือจะสอบทานเปรียบเทียบกรองเอาเรื่องราวข้อเท็จจริงได้  ศรีปราชญ์จึงจบแค่นั้น แค่ในคำให้การเมื่อเสียกรุง พระยานครเป็นตำแหน่งที่ต้องพระราชทานสัญญาบัตรตั้ง  เป็นเรื่องที่ยุ่งยาก  มีระเบียบการตัวอย่างครั้งแผ่นดินพระเจ้าบรมโกษฐ ว่า                   .... ครั้นถึงกำหนดฤกษ์ จะได้เชิญพระราชโองการ ตราพระครุฑพ่าห์ พระสุพรรณบัตรเสด็จไปลงเรือพระที่นั่งนั้น ให้สนมพลเรือนและข้าหลวงผู้จำทูลนุ่งสมปักลายใส่เสื้อครุยขาว ไปเชิญรับพระราชโองการ ตราพระครุฑพ่าห์ พระสุพรรณบัตรไปส่งขึ้นวอจตุรมุข และให้พนักงานตำรวจเชิญวอจตุรมุข มีคนหาม ๑๐ คน มาคอยเตรียมรับพระราชโองการ ตราพระครุฑพ่าห์ พระสุพรรณบัตร ณ ประตูพระราชวัง และให้กรมวังจัดเครื่องสูงแห่พระราชโองการ ตราพระครุฑพ่าห์ พระสุพรรณบัตร หน้า ๓ คู่ หลัง ๒ คู่ สัปทน ๔ คัน แล้วให้กรมกลาโหมเกณฑ์กลองชนะ ๓ คู่ ปี่คัน ๑ แตรงอนคู่ ๑ สำหรับแห่และประโคมพระราชโองการ ตราพระครุฑพ่าห์ พระสุพรรณบัตร และให้มหาดไทยเกณฑ์พระหลวงขุนหมื่นฝ่ายทหารพลเรือน นุ่งสมปักลายใส่เสื้อครุยขวา เดินประสานมือแห่หน้า ๒๐ แห่หลัง ๑๐ รวม ๓๐ คู่ แล้วให้เกณฑ์ทหารใส่เสื้อเกราะและหมวก ถือปืนและธนูหางไก่ แห่หน้าพระหลวงขุนหมื่นซึ่งประสานมือแห่นั้น ข้างหน้า ๓๐ ข้างหลัง ๑๕ มีธงริ้วธงฉานแห่ด้วยตามธรรมเนียมไปส่งจนลงเรือพระที่นั่ง และข้าหลวงผู้จำทูล ๕ นาย กับสนมผู้เชิญตรานาย ๑ นั้น ให้เคียงข้างพระวอแห่ไปด้วยข้างละ ๓ คนจนถึงเรือพระที่นั่ง และให้พนักงานสี่ตำรวจเชิญเรือพระที่นั่งศรีสนกซึ่งแห่พระศพเข้ามาแต่เมืองนครนั้น มาตกแต่งดาดสีหลังคา และรอยเขียนเก่าซึ่งชำรุดเศร้าหมองอยู่นั้น ให้กรมช่างเขียนไปวาดเขียนตกแต่งซ่อมแปลงให้งามให้ดี ให้พนักงานกรมวังเอาม่านลงไปผูกทั้ง ๔ ด้านที่หลังคาดาดสี จะเชิญพระราชโองการ ตราพระครุฑพ่าห์ พระสุพรรณบัตรลงอยู่นั้นแล้ว                      จึ่งให้เชิญพระราชโองการ ตราพระครุฑพ่าห์ พระสุพรรณบัตร เสด็จลงเรือพระที่นั่ง และให้มหาดไทยกลาโหมเกณฑ์คู่แห่เรือพระหลวงขุนหมื่นยาว ๗-๘-๙ วา ขึ้นไปแต่งตัวจงโอ่โถงกินเครื่องอุปโภคบริโภคตามบันดาศักดิ์ แห่หน้าเรือพระราชโองการ ตราพระครุฑพ่าห์ พระสุพรรณบัตร ๑๕ คู่ แห่หลัง ๗ คู่ แห่ลงไปส่งด่านปากลัดตามธรรมเนียม และสัปทน ๔ คัน กลองชนะ ๓ คู่ ปี่คัน ๑ แตรงอนคู่ ๑ นั้น ให้แห่ประโคมไปด้วยสำหรับพระราชโองการแต่ ณ กรุงออกไปตามหัวเมืองและบ้านรายทางออกไปจนถึงเมืองนคร แล้วให้ประโคมพระราชโองการ ตราพระครุฑพ่าห์ กลับเข้ามาจนถึงกรุง และให้ชาววังผู้อยู่เวรสั่งไปมหาดไทย กลาโหม ให้หมายบอกแก่เจ้าพนักงานให้ทำกิจการทั้งปวงให้ครบจงทุกพนักงาน อย่าให้ขาดค้างช้าเสียราชการพระเจ้าอยู่หัวไปแต่พนักงานใดพนักงานหนึ่งได้ตามรับสั่ง และเรื่องราวข้อรับสั่งทั้งนี้ .... ส่วนขุน เสนาบดีเจ้ากรมประทวนตั้งได้เลย  ขุนบางตำแหน่งเจ้าเมืองประทวนแล้วค่อยกราบทูลก็ยังได้ครับ ศรีปราชญ์จบด้วยตัวเอง จบตั้งแต่เริ่มในคำให้การนั้นแล้วครับ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 52 11:18:26 จากคุณ : กัมม์ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 10:11:17

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าบังเอิญศรีปราชญ์ไปตายที่เมืองนคร  เพราะอะไรไม่รู้ ถ้าบังเอิญพระเจ้าเสือประหารเจ้าพระยานคร  เพราะอะไรไม่รู้ ที่ไม่รู้เพราะเป็นสามัญราษฎรชาวเมืองอยุธยา แล้วถูกจับเป็นเชลยไปเมืองพม่า  แล้วถูกถามคำให้การ ท่านจะให้การเรื่องในศรีปราชญ์นี้อย่างไร ผมเป็นเชลยถูกจับไปเมืองพม่า เจ้าพนักงานพม่าถาม - รู้จักศรีปราชญ์หรือไม่ เชลยชาวอยุธยาตอบ - เห็นเขาเล่ากันว่า เมื่อ ๗๐ กว่าปีก่อนในแผ่นดินพระเจ้าเสือซึ่งผ่านมาแล้ว ๕ รัชกาล  ทรงมีรับสั่งให้ฆ่าพระยานคร  เพราะพระยานครฆ่าศรีปราชญ์ เจ้าพนักพม่าถามอีกว่า - พระยานครฆ่าศรีปราชญ์ทำไม เชลยชาวอยุธยาตอบ - เห็นเขาเล่ากันว่า   .... อันพระสุริเยนทราธิบดีนั้น  พระองค์พอพระทัยเล่นกาพย์โคลงฉันท์  ทั้งพระราชนิพนธ์ของพระองค์ก็ดี  จึงมีมหาดเล็กคนหนึ่งเปนนักปราชญ์  ช่างทำกาพย์โคลงฉันท์ดีนัก  พระองค์โปรดปานแล้วพระราชทานชื่อเสียงเรียกว่า ศรีปราชญ์  เปนสำหรับทำโคลงหลวง  ครั้นอยู่มาศรีปราชญ์นั้นทำโคลงให้กันกับพระสนมข้างใน  ครั้นพระองค์ทราบก็ทรงพระโกรธแต่ไม่ลงโทษทัณฑ์  จึงส่งไปไว้เมืองนคร  ศรีปราชญ์จึงต้องไปอยู่เมืองนครตามรับสั่ง  ... ฯลฯ ... คราวนี้ละมัน จากคุณ : กัมม์ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 11:07:41

ความคิดเห็นที่ 12 เชื่อว่ายังงัยก้อมีตัวจริงอยู่แล้วแหละ... จากคุณ : เต๋านีโอ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 19:36:04

ความคิดเห็นที่ 13 เผื่อใครสนใจโคลงดั้นทั้ง ๓ คือ ยวนพ่าย กำสรวลสมุทร ทวาทศมาส สามารถตามไปอ่านได้จากลิงค์ในกระทู้ที่แตกไปนี้นะครับ จากคุณ : เจ้าคุณแม่ทัพ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 00:57:30

ความคิดเห็นที่ 14 พิสูจน์ว่าผู้แต่งกำสรวลศรีปราชญ์ไม่ใช่ศรีปราชญ์แล้ว ทำใมถึงไปสรุปว่าศรีปราชญ์ไม่มีตัวตนจริง จากคุณ : นู๋เองง่ะ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 13:51:23

ความคิดเห็นที่ 15 ^ ^ ^ ไม่ใช่ครับ เรื่องศรีปราชญ์ตามตำนานนั้น ได้มีการศึกษาแล้วพบว่าเป็นเพียงนิทาน (ไม่ว่าจะมีเค้าโครงจริงหรือไม่) การศึกษาว่าตำนานศรีปราชญ์เป็นนิทานนั้นมีมาก่อนการศึกษาหาผู้แต่งกำสรวลสมุทร ดังนั้นถ้าจะกล่าวให้ถูกคือ เพราะตำนานศรีปราชญ์เป็นนิทาน ศรีปราชญ์ (ในตำนาน) ไม่มีตัวตนจริง จึงเป็นหนึ่งในหลายเหตุผลที่ยกมากล่าวว่า ศรีปราชญ์ไม่ได้แต่งกำสรวลสมุทร (กำสรวลศรีปราชญ์) จากคุณ : เจ้าคุณแม่ทัพ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 23:09:00

ความคิดเห็นที่ 16 ถ้ามีคนเล่าถึงก็น่าจะมีตัวตนจริง เพียงแต่เหตุการณ์จะเป็นไปตามเนื้อเรื่องหรือไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่อง ศรีธนญชัยก็เหมือนกันอาจมีตัวตนจริง เรื่องของศรีธนญชัยดั้งเดิมอาจจะไม่ได้โลดโผนหรือมีหลากหลายเรื่องอย่างที่เล่าๆกัน แต่อาจเริ่มจากเรื่องเล่าเพียงเรื่องเดียว แต่หลังจากเล่าแล้วได้รับความนิยมก็มีการแต่งเพิ่มหรือเอาเค้าโครงเรื่องของคนอื่นมาดัดแปลงให้พระเอกเป็นคนเดิมที่ได้รับความนิยม แล้วก็แต่งให้โลดโผนขึ้นเรื่อยๆ เพื่อความสนุกสนานตามแบบของนิทาน จากคุณ : มังกรใจเย็น เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 23:34:51

ความคิดเห็นที่ 17   สระศรีปราชญ์ ที่ โรงเรียนกัลยาณีฯ ที่นครศรีธรรมราช ตามตำนานเล่าว่า เป็นสระที่เพชรฆาต(เขียนผิดขออภัย)ใช้ล้างดาบหลังจากประหาญชีวิตศรีปราชญ์ จากคุณ : cgm เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 20:27:29 A:112.143.41.125 X: TicketID:216571

ความคิดเห็นที่ 18 เพชฌฆาต ที่สงสัยก็คือ ศรีปราชญ์จะดังระดับที่พม่าจะยกเอามาเป็นหัวข้อซักถามเชลย ศึกเชียวหรือ หรือจะเป็นหัวข้อชวนคุยก่อนเข้าเรื่อง ปกติเรื่องที่จะซักถาม เชลยนั้น น่าจะเป็นข้อมูลเกี่ยวกับกำลัง การวางกำลัง รวมไปถึงยุทธวิธี จากคุณ : satitp เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 09:32:03