PANTIP.COM : K9682827 จริงๆแล้วความ "อ่อนน้อมถ่อมตน" "เคารพผู้อาวุโส" ของคนไทย เป็นสิ่งที่เราควรภาคภูมิใจหรือไม่ [ประวัติศาสตร์]

ความคิดเห็นที่ 12

จริงๆแล้วในทุกสังคม ตั้งแต่อดีตกาล คนที่มีกำลัีงหรือมีอำนาจมากกว่าก็จะเป็นใหญ่ และคนที่มีกำลังหรืออำนาจน้อยกว่าก็จะต้อง อ่อนน้อมถ่อมตน และเคารพผู้มีกำลังหรืออำนาจมากกว่า

นับแต่โบราณกาล 3 อย่างนี้คือ

1. ความ "อ่อนน้อมถ่อมตน" "เคารพผู้อาวุโส"
2. การบังคับให้ผู้หญิงรักนวลสงวนตัว และมีสิทธิน้อยกว่าผู้ชาย
3. การที่คนรวยกดขี่คนจน

มันมีอยู่ในทุกประเทศ แม้กระทั่งประเทศในแถบตะวันตก กรณี 2. เมื่ออดีตกาลผู้หญิงก็ยังต้องใส่ชุดคลุมมิดชิดเห็นได้แค่จากข้อเท้าลงไป และไม่มีสิทธิลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง

กาลเวลาผ่านไป ผู้คนเริ่มเรียนรู้ว่าเรื่องสิทธิอันเท่าเทียมกัน กรณี 2.ผู้หญิงประเทศแถบตะวันตกก็เลยปลอดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระแบบสุดกู่ก้าวไกล นั่นก็คือมี sex ก่อนแต่งงานและเลือกคู่ตามใจตัวเอง ในขณะที่ตอนนี้ยังมีพ่อแม่คนไทยบังคับไม่ให้ลูกสาวแต่งงาน แต่ต้องอยู่เป็นโสดรับใช้พ่อแม่ไปจนกว่าพ่อแม่จะตายจากโลกนี้ไป

กรณี 3 ความเท่าเทียมก้ันในสังคม ตัวอย่างเช่นในประเทศอังกฤษคนงานเหมืองถ่านหิน (ซึ่งบางทีเป็นแค่เด็กๆอายุไม่กี่ขวบเอง) เคยถูกกดขี่ให้ลงไปทำงานใต้ดินจนแผ่นดินถล่มตายน่าอนาถ แต่อีกหลายปีต่อมาคนงานเหมืองถ่านหิ็นกลายเป็นหัวหอกอันสำคัญที่ช่วยพรรค Labour ซึ่งออกแนว socialist ในการระดมกำลังกับผู้ใช้แรงงานภาคอื่นๆ เพื่อโค่นล้มรัฐบาล Edward Heath (ซึ่งเป็นพวกอมาตย์) ได้สำเร็จ จนกระทั่งการเรียนสูงๆเพื่อไปเป็นเจ้านายคนในประเทศอังกฤษไม่มีแล้ว เพราะเมื่อสมัย John Major เขาได้รับการเลือกตั้งให้เป็นนายกอังกฤษคนแรกที่ไม่มีปริญญาเลยสักใบ สมัีย Margaret Thatcher เป็นนายก เธอออกกฎหมายบางอย่างมาซึ่งมีผลกระทบต่อคนตกงาน แต่ก็มีเด็กอายุ 18 ที่ตกงานเห็นว่าไม่เป็นธรรมก้ับเขา ก็เลยขึ้นศาลสู้กับเธอแล้วชนะจนนายกต้องยกเลิกกฎหมายนั้นไป ซึ่งคนตกงานฟ้องนายกไทยชนะคงไม่มีใครได้เห็นในเมืองไทยจนกว่าจะอีก 100 ปีข้างหน้า และกรรมกรก่อสร้างในประเทศอังกฤษก็สามารถหาเงินได้ไม่แพ้คนเรียนจบปริญญาเอกมา ในขณะที่กรรมกรก่อสร้างไทยก็ยังคงโดนกดขี่ไปอีกนับเป็นร้อยๆปี

ส่วนกรณีที่ 1. คือ ความ "อ่อนน้อมถ่อมตน" "เคารพผู้อาวุโส" นั้นในประเทศทางแถบตะวันตกผู้ใหญ่ก็เคยกดขี่รังแกเด็กๆ ทำโทษเด็กด้วยการเฆี่ยนตีเด็กอย่างทารุณ แต่กาลเวลาผ่านไป การสอนเรื่องความเท่าเทียมกันในเรื่องสิทธิมนุษยชนในสังคมตะวันตก ทำให้ในการเรียนการสอนในระบบการศึกษามีการถกกันอย่างเป็นธรรม ยกตัวอย่างเช่นถ้านักศึกษาไม่ีเห็นด้วยกับสิ่งที่อาจารย์สอน พวกเขาก็เถียงได้โดยไม่โดนหมายหัวว่าได้ F แหง ลองอ่านกระทู้ขอให้ทำการบ้านในห้องสมุด ยกตัวอย่างกระทู้นี้เป็นต้น

http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K9682027/K9682027.html

แทนที่เราจะประนามนักศึกษาว่า "ขี้เกียจ100%" เรามองหลายๆด้านว่า "มีความเป็นไปได้ว่า" ภาษาอังกฤษระดับที่อาจารย์ขอให้นักศึกษาแปลเป็นไทยมายาวๆนั้น แท้จริงแล้ว ถ้าอาจารย์ออกแรงสอนเพียงแค่ไม่กี่เดือนนักศึกษาก็อ่านภาษาอังกฤษรู้เรื่อง แต่ที่ไม่สอนก็เพราะ 1. อาจารย์สอนไม่เป็น 2. ไม่รู้วิธีสร้างสื่อการสอน ก็เลยอยู่ดีๆคว้าภาษาอังกฤษอะไรมาโยนให้นักศึกษาแปลซะงั้น เราจึงแนะนำ จขกท รายนั้น ด้วยแนวคิดแบบตะัวันตก นั่นก็คือ

1. (ถ้าอาจารย์ไม่เคยสอน) กลับไปหาอาจารย์แล้วบอกว่าความรู้ผมมีแค่นี้ทำการบ้านแบบนี้ไม่ได้ โปรดสอนผมก่อน ผมถึงจะได้ทำได้
2. (ถ้าอาจารย์เคยสอน) กลับไปหาอาจารย์แล้วบอกว่า "สิ่งที่เคยสอนผม ผมเรียนแล้วไม่เข้าใจโปรดสอนใหม่"

การแนะนำแบบนี้ในกระทู้แบบนี้มันเป็นการ ตัดสินกันจริงๆว่านักศึกษาขี้เกียจหรืออาจารย์สอนไม่เป็นกันแน่ ซึ่งนักศึกษาในประเทศตะวันตก ถ้าเจอการบ้านที่ทำไม่ได้เพราะยากเกินไป ก็คงใช้วิธีการตามที่เราว่านี้ นั่นก็คือกลับไปบอกอาจารย์ว่า "สอนมาแค่นี้แต่ให้การบ้านยากเกินไป"

สรุปแล้วการที่เด็กแตะต้องผู้ใหญ่ไม่ได้เลยในสังคมไทย มันก็มีผลอันสืบเนื่องมาจากวิธีการสอนเรื่องสิทธิมนุษยชน การสอนเรื่องประชาธิปไตย และการเขียนรัฐธรรมนูญที่แตกต่างกับประเทศในแถบตะวันตก โดยประเทศไทยยังคงยึดหลักการและแนวคิดที่ยังไม่ส่งเสริมความเท่ีาเทียมกันในสังคม...เนื่องจากถ้าอ่านกฎหมายไทยเทียบกับกฎหมายสหรัฐ จะเห็นว่ารัฐธรรมนูญสหรัฐสั้นที่สุดและเป็นประชาธิปไตยมากที่สุดในโลก มันตีความได้แคบๆและบังคับใช้ได้อย่างเท่าเทียมกันตั้งแต่ประธานาธิบดีไปจนถึงคนขัดรองเท้าข้างถนน แต่รัฐธรรมนูญไทยและกฎหมายลูกหลายๆฉบับตีความได้กว้่างมากๆและบังคับใช้กับทุกคนไม่ได้อย่างเท่าเทียมกัน นั่นก็หมายความว่า ถ้ามีคดีความระหว่างฝ่ายบริหารกับชาวบ้านธรรมดาๆ การไม่มีระบบ check and balance ที่คานอำนาจกันระหว่างฝ่ายนิติบัญญัติ ฝ่ายบริหาร และฝ่ายตุลาการ คดีทุกคดีฝ่ายบริหารก็จะต้องชนะชาวบ้านๆธรรมดาเสมอไป

ดังจะเห็นได้ว่าในการชุมนุมเพื่อขับไล่รัฐบาลในประเทศไทยทุกครั้งฝ่ายรัฐบาลจะต้องชนะ เพราะอาศัยกฎหมายที่ตีความได้กว้างมากๆ มายัดข้อหาตั้งมากมายให้ผู้ชุมนุม ผู้ชุมนุมมีทางชนะได้แค่โดยการพลีชีพคราวละหลายๆแสนคนเพื่อสร้างกระแสความสงสารจากชาวโลกมากดดันรัฐบาลทั้งนั้น แต่มันก็เป็นการยากเพราะรัฐบาลมักจะกำสื่อต่างๆไว้ในมือเพื่อส่งข่าวที่เข้าข้างรัฐบาลให้ชาวโลกเห็นใจรัฐบาล

จากคุณ : fortuneteller

เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 11:19:09

ความคิดเห็นที่ 24

ขออนุญาตแสดงความเห็นครับ
...............................................................................
ก่อนอื่นต้องบอกว่า ชอบและเห็นไปในประเด็นเดียวกับคุณdicky5 ในความเห็นที่17

กล่าวคือแต่ไหนแต่ไรมา ผมมองว่าพื้นฐานทางชีวิตและสังคมของชาวตะวันตกและตะวันออกนั้น แตกต่างกัน ดังนั้นจึงย่อมมีที่มาที่ไป ทิศทางของกระแสพฤติกรรม บรรทัดฐาน ค่านิยม จารีต ประเพณี แนวคิด อุดมการณ์ ศาสนา ปรัชญา จนแม้กระทั่งวัฒนธรรม และอารยธรรม ที่เดินทางไปในเส้นทางที่แตกต่างกัน

นั่นเพราะว่า มันมีทิศทางในการเดินทาง ผ่านช่วงเวลา และสถานการณ์ต่างๆที่แตกต่างกัน

ประเด็นในเรื่องความแตกต่างนี้ ผมคิดว่ามีผลอย่างมากต่อประเทศในแถบตะวันออก เมื่อวันหนึ่งมีคนจากอีกฝั่งของโลกซึ่ง ณ ขณะเวลานั้น กำลังผยองโอ่อ้า ว่าข้านี่แหละคือผู้ซึ่งเป็น"อารยะ" อันมีหน้าที่อันได้รับมอบจากพระผู้เป็นเจ้า ให้มามอบความเป็นอารยะ"ในแบบของตน" แก่อนารยชน อันหมายถึงมนุษย์ทั้งสิ้นอันไมได้มีผิวพรรณวรรณะเช่นเดียวกันตนนั้น เป็นปฐม

โดยลืมนึกถึงประเด็นในเรื่องความต่างเช่นนี้ไป โดยลืมนึกไปว่า เมื่อมีผลย่อมมีเหตุ ลืมพิจารณาไปว่า เพราะอะไร คนแถบตะวันออกเค้าถึงมีวัฒนธรรมเช่นนี้ มีแบบแผนเช่นนี้ มีการจัดระเบียบทางสังคมเช่นนี้

แต่นั่นก็เป็นฝ่ายตะวันตกเค้ามองฝ่ายตะวันออก

มากไปกว่านั้น ต้องกล่าวว่าก็คนตะวันออกด้วยกันเองนี่แหละ ที่ไปนิยมชมชื่นฝ่ายตะวันตกเค้าว่า เลิศวิเศษ ก็เอาตะวันตกเป็นตัวผลลัพธ์ พูดง่ายๆคือว่า "อยากเจริญ อยากเป็นอารยะ อยากพัฒนา" โดยไอ้สามอยากดังว่า พูดง่ายๆก็คือ "อยากเป็นให้ได้เหมือนเค้า" นั่นเอง

ตรงนี้แหละที่ผมเห็นว่าเป็นรากของปัญหาที่ยิ่งใหญ่ของหลายๆเรื่องเลยทีเดียว ทั้งการเมือง การปกครอง สังคม เศรษฐกิจ จริยธรรม ฯลฯ

.............................................................

ยกตัวอย่างง่ายๆ ก็เรื่องการปกครอง ทั้งที่เรามีทั้งพระมนูธรรมศาสตร์ เรามีทั้งพุทธศาสตร์ อันมีมากมายหลายส่วนที่กล่าวถึงการปกครองที่ดีไว้ ว่าในท้ายที่สุดแล้ว การปกครองที่ดีคือ "การปกครองที่สร้างประโยชน์สุขแก่มหาชน" เราก็ยังดันทุรังไปมองข้ามทวีป ไปลอกไปเลียนเอาการปกครองแบบตะวันตกเค้ามา ลอกเลียนมาทั้งดุ้นทั้งยวง ลอกเลียนมาโดยลืมนึกไปว่า กว่าเค้าจะได้แบบนั้น เค้าต้องผ่านอะไรมาบ้าง แล้วเราล่ะ เราผ่านอะไรมาบ้าง พื้นฐานของเรา อุปนิสัยใจคอของเรา วัฒนธรรมของเรา มันเหมือนหรือต่างกับเค้าอย่างไร

คือไปเอาเค้าเป็นตัวตั้ง ว่าเราต้องเหมือนเค้า ไม่ได้เอาเราเป็นตัวตั้ง ว่าทำอย่างไรให้มันเหมาะมันสมกับเรา ให้มีประโยชน์ และสร้างความสุขให้เรา

............................................................................

เรื่องของการประจบประแจงผู้มีอำนาจ ที่พวกเราเรียก(เหมือนจะประชด)กันว่า"ผู้หลักผู้ใหญ่"(ทั้งที่บางคนก็เด็กกว่าเราซะอีกแต่เค้าใหญ่กว่าเรา) ผมมองว่าเป็นเรื่องที่มีพื้นฐานมาจากระบบอุปถัมภ์ อันเป็นระบบที่ดีนะ เป็นการพัฒนารูปแบบความสัมพันธ์ทางสังคมของไทยมาแต่โบร่ำโบราญ (ที่ว่าดี ผมหมายถึงระบบอุปถัมภ์ก่อนที่มันจะแปลงร่างเป็นการประจบประแจงนะครับ)

ส่วนเรื่องของระบบเส้นสาย ก็มีที่มาจากระบบราชการ ซึ่งก็ไม่ใช่แต่ในประเทศไทยซะที่ไหน ที่อื่นๆในโลกเค้าก็มี ชั่วแต่ว่า หลายที่เค้าก็เลิกไปแล้ว หลายที่เค้าก็เบาบางลง แม้แต่ในสหรัฐอเมริกา ในการคัดเลือกเจ้าหน้าที่ของรัฐ ก่อนจะเริ่มใช้ระบบคุณธรรม(Merit System) เค้าก็ใช้ระบบเส้นสาย(Spoil System)มาก่อน ทว่าแม้แต่ในปัจจุบัน เจ้าหน้าที่ในทำเนียบขาว และรวมไปถึงเจ้าหน้าที่รัฐฝ่ายการเมืองอีกมาก ก็มาและไปพร้อมประธานาธิบดีเช่นกัน

ทั้งระบบเส้นสายและการประจบประแจงนั้น จึงเป็นของคู่กัน เพราะมีเส้นสาย มันถึงเจริญรุ่งเรือง เหมือนที่บางคนแอบนินทาเจ้านายว่า "ที่เค้าเป็นเจ้านายเพราะเค้าใช้ปากทำงาน แต่เราเป็นลูกน้องเพราะใช้มือทำงาน" ก็แล้วถ้าเราอยากเจริญแต่ไม่มีเส้นสายล่ะ? "ก็ประจบประแจงเข้าสิ จะได้เจริญกับเค้าบ้าง" นี่เรื่องมันเป็นเช่นนี้

ดังนั้นมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับความอ่อนน้อมถ่อมตนไปซะทีเดียวหรอก

..................................................................

เพราะฉนั้น อันที่จริงแล้ว"ความอ่อนน้อมถ่อมตน" และ "การเคารพผู้อาวุโส" เป็นวัฒนธรรมที่เราควรภูมิใจและปฏิบัติตามนะครับ แต่ทั้งนี้เราต้องเข้าใจก่อนว่า อะไรคือความอ่อนน้อมถ่อมตน และอะไรคือการเคารพผู้อาวุโส

"อ่อนน้อมถ่อมตน" ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่า ต้องทั้งอ่อนน้อม กล่าวคือ นุ่มนวลด้วยกริยามารยาท รักษาความเป็นปกติของอาการในที ดังที่พระธรรมบทกล่าวไว้ว่า "ผู้มีปัญญาย่อมไม่แสดงอาการขึ้นลง" สอดคล้องกับที่มหาสมัยสูตรที่บอกไว้ว่า "ผู้มีปัญญาย่อมควบคุมการแสดงออก" ความอ่อนน้อมนี้ เป็นจะว่าไปก็เป็นวัฒนธรรมสำคัญอย่างหนึ่งที่ช่วยให้สังคมเราสงบสุข คนเราคิดต่างเห็นต่าง พอใจขัดใจก็แตกต่าง หากไม่อ่อนน้อมต่อกัน มันก็ทะเลาะกันเสียเท่านั้น ดังนั้นความอ่อนน้อมนั้นใช่ว่าจะกะเกณฑ์เฉพาะผู้น้อยต้องอ่อนน้อมแก่ผู้อาวุโสเท่านั้น แม้ผู้น้อยต่อผู้น้อย คือวุฒิเสมอกัน ก็ต้องอ่อนน้อมต่อกันด้วย

อ่อน คืออ่อนโยน แสดงกริยามารยาทที่อ่อนโยนต่อกัน พูดกันในภาษาดอกไม้

น้อม ก็คือการยอม เหมือนถอยคนละก้าว ก็จะเห็นกันและกันชัดขึ้น หากเอาหน้าชนหน้า ก็จะไม่เห็นอะไรเลย

อย่างไรก็ตามการอ่อนน้อมก็เช่นเดียวกันกับสิ่งอื่นๆ ที่ต้องมี"ปัญญา" ในมหาปทุมชาดก ก็กล่าวไว้ว่า "อ่อนไปก็ถูกดูหมิ่น แข็งนักก็มักมีเวร" (ปริภูโต มุทุ โหติ อติติกฺโข จ เวรวา) พูดง่ายๆ จะอ่อนโยนแค่ไหน จะยอมเท่าไร ก็ใช้ปัญญากำกับให้เหมาะสมแก่ ตน กาล สถาน ประมาณ ชุมชน บุคคล

ส่วนความถ่อมตน ก็หมายถึงการค่อม หรือก้มลง กล่าวคือ แม้ผู้ที่มีวุฒิเหนือกว่า จะด้วยคุณวุฒิ วัยวุฒิ ชาติวุฒิ ฐานะทางเศรษฐกิจ ตำแหน่งหน้าที่การงาน ก็ใช่ว่าจะเชิดหน้า อวดโอ้ ผยองอยู่ได้ ด้วยว่าคนเราไม่อาจใช้ชีวิตอยู่ได้เพียงตัวคนเดียวในโลก

พูดง่ายๆก็คือ ที่คุณคิดว่าคุณเก่ง นั่นเพราะมีคนไม่เก่งอยู่ในโลก เช่นนั้นที่คุณเก่งก็ไม่มีความหมาย

ที่คุณใหญ่ เพราะคุณมีลูกน้องอยู่มาก เช่นนั้น หากให้เป็นถึงประธานเจ้าหน้าที่บริหาร แต่ทั้งบริษัทมีคุณคนเดียว จะไปใหญ่กับใคร

ที่คุณรวย เพราะว่ามีคนจนอยู่มาก ถ้าคุณมีเงินเป็นล้านๆ แต่มีคุณคนเดียวในโลก จะไปซื้ออะไรกับใครได้?

หากมองในแง่นี้ ก็ต้องมองว่า สถานะของคุณมีได้ นั่นเพราะต้องมีคนอื่นส่งเสริม ดังนั้นการจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับคนที่มีวุฒิต่ำกว่า ซึ่งมีมากกว่าคุณอยู่แล้ว อย่างปกติสุข จึงเป็นการดีที่สุดที่จะทำให้สังคมอยู่ได้อย่างปกติสุข การจะอยู่ร่วมกับเค้าได้ คุณต้องให้เกียรติเค้า เคารพเค้า เห็นคุณค่าเค้า นั่นคือเหตุผลว่าทำไมคุณต้อง "ถ่อมตน" ดังที่เตมิยชาดกกล่าวไว้ว่า "ผู้เคารพย่อมได้รับการเคารพตอบ ผู้ไหว้ก็ย่อมได้รับการไหว้ตอบ" (ครุ โหติ สคารโว วนฺทโก ปฏิวนฺทนํ )

....................................................................

ส่วนการเคารพผู้อาวุโสนั้น เราเคารพอะไรในผู้อาวุโส? เราเคารพคุณวุฒิ เราเคารพวัยวุฒิ นั่นคือ เราเคารพในวุฒิของท่าน ท่านจึงเป็นผู้อาวุโส

ถ้าแค่โตเพราะกินข้าว เฒ่าเพราะเกิดนาน ก็เป็นได้แค่ "คนแก่" ไม่ได้มีวุฒิอะไรให้ต้องเคารพ

....................................................................

ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดเจน นั่นคือความภาคภูมิในและศูนย์รวมหัวจิตหัวใจของพวกเราชาวไทย(แท้ๆ) ทุกคน คือ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมฯ พระเทพฯ พระบรมวงศานุวงศ์หลายพระองค์ ก็เป็นตัวอย่างที่ดี

แต่ละพระองค์ สูงทั้งชาติวุฒิ คุณวุฒิ และวัยวุฒิ แต่ดูง่ายๆ พระอิริยาบทของแต่ละพระองค์ นุ่มนวลเพียงใด ตรัสอะไรก็ใช้สุรเสียงนุ่มนวล ถ้อยคำที่ตรัสก็ไพเราะ การแสดงท่าทีต่อกัน ในอดีตบ่อยครั้งที่เราเห็นพระผู้เป็นเจ้าทรงคุกพระชานุลงต่อพระชนนี ทั้งที่โดยพระอิสริยยศ อิสริยศักดิ์มิจำเป็นต้องทำเช่นนั้น ทรงคมต่อพระเชษฐภคินี แม้สมเด็จฯ หลายครั้งที่เห็นภาพทรงลดวรกายลงประทับราบเมื่อมีพระวงศ์ผู้ใหญ่เข้าเฝ้า ความอ่อนน้อมถ่อมพระองค์นี้ ยังถ่ายทอดไปยังพระราชโอรส พระราชธิดา พระราชนัดดา จนตลอดทั่วทุกพระองค์

..........................................................................

ดังนั้น ขอสรุปจากความเห็นของผมว่า การอ่อนน้อมถ่อมตน และการเคารพผู้อาวุโสนั้น เป็นวัฒนธรรมที่ดี ที่คนไทยเราควรยึดถือ ปฏิบัติ และภาคภูมิใจ

และอย่าไปเห็น"วิบัติธรรม"ซ่อนรูป ที่อ้างวัฒนธรรมที่ดีงามดังกล่าวเป็นเปลือกนอกครับ

..........................................................................

และจะว่าอันที่จริง ไอ้ระบบที่จขกท.ว่านั้น ก็เป็น"วิบัติธรรม" เพราะระบบใหญ่กว่านั้นคือระบบราชการ กับระบบการปกครองมันไม่"แมตช์"กันเท่านั้น ก็ทำอย่างไรได้ เราเล่นไปลอกเค้ามาทั้งดุ้นทั้งยวง ไม่ได้ดูเลยว่าคนไทยมันเป็นอย่างไร เรื่องมันถึงยุ่งเป็นยุงยกทัพรบกันเหมือนอย่างทุกวันนี้

ผมว่า นักการเมืองไทย อ่อนน้อมถ่อมตน ซะบ้าง บ้านเมืองจะเรียบร้อยกว่านี้นะ^^

จากคุณ : จะทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดี (WeeN the Listener)

เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 18:36:50