ความคิดเห็นที่ 1 รวยติดอันดับโลก ผมว่าผมไม่ค่อยเห็นอาชีพแพทย์นะ  ถ้าคุณพ่ออยากมีรายได้เยอะๆ ผมก็คิดแบบคุณ ปล่อยลูกไป ชอบอะไร แล้วทำสิ่งที่ชอบมันก็รวย ขนม  อาหาร  วาดรูป  วิศวะ   คอมพิวเตอร์  รถ  นักสะสม ทุกวงการมีคนที่ทำจนเป็นเศรษฐีหมดอ่ะ จากคุณ : เบค่อนไข่ดาว เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 09:34:31

ความคิดเห็นที่ 3 ทุกหน้าที่ ทุกอาชีพ เราว่าต่างก็มีความสำคัญด้วยกันหมดแหละค่ะ อยู่ที่ว่า ถ้าเราเต็มใจที่จะทำด้วยความสุขแล้ว ผลมาก็จะออกมาดี ดังนั้น ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของลูกสาวคุณค่ะ ว่าอยากจะเป็นอะไร และทำงานแบบไหน เพราะเขาต้องอยู่กับสิ่งที่เขาเลือกไปตลอดชีวิต จากคุณ : ije_ab เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 09:45:43

ความคิดเห็นที่ 4 เพื่อนๆ คุณเค้าเป็นพวกขี้อวดครับ ใจแคบ ไม่น่าคบ พูดจายังงี้กับลูกคนอื่นได้ยังไง เป็นผมละมีเรื่องแน่ คุณควรจะภูมิใจครับที่ใจกว้างให้ลูกคิดเอง และภูมิใจในตัวเด็กด้วยที่รู้จักคิดอะไรได้ด้วยตัวเอง จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 10:09:28

ความคิดเห็นที่ 5 จะเล่าเรื่องจริงให้ฟังว่าแพทย์เก่งๆหลายสิบคนรักษาโรคบางอย่างไม่ได้ แต่เราป่วยเป็นโรคจิตเรียนหนังสือไม่จบกลายเป็นรักษาโรคเหล่านั้นได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องใช้ยาเลย เราเกิดมาป่วยตั้งแต่เด็กๆ ป่วยเหมือนแม่ เป็นกรรมพันธ์ มีอาการตั้งแต่วิตกจริต กับ ocd (ย้ำคิดย้ำทำ) ไปจนถึงโครงสร้างกระดูกแปรปรวนจนเดินตัวเอียงไปข้างหนึ่ง ทั้งจิตแพทย์กับสรีรแพทย์ตั้งหลายคนรักษาแม่เราแบบ "symptomatic medicine" คือ "มุ่งแต่จะทำลายอาการโดยไม่ได้รักษาที่ต้นตอ" ใช้เวลารักษาหลายสิบปี โดยการใช้ยา ตัดต่ออวัยวะแม่เราด้วยศัลยกรรม จนอาการแม่เราทรุดลงเรื่อยๆ ขาแม่เราพิการไปข้างหนึ่ง แล้วตายด้วยฤทธิ์ยาแพทย์ไปในที่สุด เราทนทุกข์ทรมาณมาหลายสิบปี เรียนหนังสือไม่จบ เพราะอาการทางประสาท ป่วยเป็น ocd เหมือนกัน แต่เราไม่เคยยอมไปหาหมอ เพราะเราเห็นฤทธิ์ยาที่ทำให้แม่เราเบลอเดินซวนเซ ตอนนั้นเราอยู่ต่างแดน เราค่อยๆค้นตำราการแพทย์แผนจีนที่คนจีนเขียนไว้เป็นภาษาอังกฤษมาศึกษา ร่างกายเราดีขึ้นเรื่อยๆ แต่รักษาไม่หายขาด ร่างกายเราก็เอียงๆเหมือนแม่เราจนขาเราเกือบจะพิการเหมือนขาแม่เรา แต่มาถึงวันที่ขาข้างหนึ่งเราจะพิการตามแม่เรา เราได้รับ "แรงดลใจจากหนังสือ The Secret ของ Rhonda Byrne" ให้ "think positive(คิดในเชิงบวก)" มากกว่าเดิม จนเราเดินลมปราณทะลวงจุดชีพจรที่อุดตันในร่างเราได้สำเร็จ และรักษาขาเราให้รอดจากความพิการได้อย่างหวุดหวิด จากนั้น เรากลายเป็นมีสภาพร่างกายที่ดีขึ้นเรื่อยๆเมื่ออายุมากขึ้นเรื่อยๆ รักษา ocd หายด้วยตัวเอง และมี iq เพิ่มขึ้น หลังจากที่มี iq ต่ำมาตลอดชีวิตตอนเด็กๆ ^ มันเป็นการเปลี่ยนแปลง cells ในสมองและร่างกายแบบ biological transmutation (เปลี่ยนแปลงในเชิงชีวะแบบผ่าเหล่าผ่ากอ (ตามคัมภีร์โบราณของเต๋าของจีน))  ด้วยการฝึกฝนตนเองตามคำสอนของจีนโบราณ เรารักษาตัวเองหายขาดหมดโดยไม่ต้องใช้ยาเลย สรุป อาชีพใดๆก็ตาม รวมทั้งแพทย์ด้วย จะสูงส่งหรือไม่สูงส่ง ไม่ใช่อยู่ที่เรียนอะไรยากๆจบมาได้ และมีปริญญาหลายๆใบต่อกันยาวเหยียด แต่มันอยู่ที่ judgment (ดุลพินิจ) ต่างหาก Chinese Proverbs: สุภาษิตจีน The superior doctor prevents sickness. แพทย์ชั้นเซียนป้องกันโรค The mediocre doctor attends to impending sickness. แพทย์ระดับธรรมดาๆทั่วๆไปที่ไม่เก่งนักดูแลอาการป่วยที่กำลังจะมาถึง The inferior doctor treats actual sickness. แพทย์ชั้นเลวรักษาอาการป่วยที่ป่วยไปแล้วจริงๆ แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 55 21:39:46 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 10:20:23

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นวิชาชีพเฉพาะ  และมีองค์กรทางวิชาชีพเข้มแข็งค่ะ จากคุณ : แฟนนายแบบ เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 11:00:07

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นธรรมดา ที่ทุกคนต้องยกย่องคนที่เป็นที่พึ่งได้ ตั้งแต่  เกิด - แก่ - เจ็บ - ตาย ทุกคนต้องพึ่ง หมอ ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็น หมอรักษาคนไข้ หรือ  หมอตี๋  หมอดู   หมอผี จากคุณ : นายช่างปลูกเรือน เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 11:11:18

ความคิดเห็นที่ 8 พ่อ (ไม่ใช่แม่) รังแกฉัน ผมมีเพื่อนเป็นหมอนะครับ ทำงานอยู่ใน รพ.รัฐ เข้าเวรครั้งละ 12 ชม เวลากิน เที่ยว แทบจะไม่มี ไหนจะอยู่กับเชื้อโรค อยู่กับคนเจ็บป่วย ร้องโอดโอย บรรยากาศไม่สวยงาม มีแต่คนไข้ เสี่ยงที่จะถูกฟ้องเมื่อเกิดอุบัติเหตุขึ้นระหว่างการรักษา บ่นเหนื่อยทุกวันแต่ยังย้าย รพ.ไม่ได้เพราะยังอยู่ในเงื่อนไขการใช้ทุน เหมือนบางคนที่อยากเป็นแอร์โฮสเตส แต่ไม่รู้ว่าเบื้องหลังการทำงานเหนื่อยแค่ไหน รู้แต่ว่าแต่งตัวสวย ได้เงินเยอะ แต่ไม่รู้ว่าต้องอดนอนเป็นวันๆ ไม่รู้ร่างกายได้รับรังสีมากกว่าคนบนพื้นดิน ไม่รู้ว่ามีการชิงดีชิงเด่นในสายงาน วิศวกรก็เช่นกัน สายไหน ทำอะไร เพื่อนผมอีกคนเป็นวิศกรในโรงงานเคมีในนิคมอุตสาหกรรม ดูเท่ห์และได้เงินเยอะจริง แต่เมื่อเทียบกับสุขภาพที่เสียไปไม่คุ้มกันเลย พอเก็บเงินได้เขาก็จะลาออกแล้วครับ คุณอาจต้องนำเสนอด้านนี้ให้ลูกและสามีคุณทราบด้วยนะครับ ทุกอาชีพมีทั้งด้านบวกและด้านลบ  และคนที่รับผลนั้นโดยตรงก็คือลูกคุณเอง ดังนั้นเหมือนการเอาเปรียบลูกคุณเกินไปที่พ่อจะพยายามบังคับให้ลูกเป็นในสิ่งที่ลูกไม่ได้ต้องการ และพ่อเองก็ไม่มีข้อมูลในการวิเคราะห์มากเพียงพอ เหมือนเป็นการทำร้ายกันนะครับ จากคุณ : TommyStyle เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 11:20:55

ความคิดเห็นที่ 9 สามีของคุณเขาบ้า หวังว่าคงหายบ้าเร็วๆ สงสารลูก สงสารเมีย จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 11:23:05

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกับ คห.4+9 ลูกกลายเป็นเหมือนเครื่องประดับให้พ่อบางคนไว้คุยโอ้อวดกัน เดี๋ยวพอเรียนจบ ป.ตรี ก็จะ - ลูกฉันได้ทำงานบริษัท top 5 เงินเดือนเป็นแสน แล้วลูกเธอล่ะ - ลูกฉันไปต่อ โท เมืองนอก แล้วลูกเธอล่ะ - ลูกฉันแต่งงานกับคนที่มีชาติตระกูลและทรัพย์สินเหลือล้น แล้วลูกเธอล่ะ - ลูกฉันมีหลานน่ารัก เก่งหัวดี แล้วหลานเธอล่ะ จากนั้นก็จะวนลูบการคุยโม้ใหม่แต่เปลี่ยนจากรุ่นลูกเป็นรุ่นหลานแทน ทำทุกอย่างให้ เพื่อนยอมรับ อยากให้สังคมแคร์ตัวเอง แต่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของตัวเองและความ รู้สึกของลูกตัวเองเลย จากคุณ : DEDETE เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 11:34:51

ความคิดเห็นที่ 11 ตบกบาลพ่อแรงๆ เลยครับ และภูมิใจใจตัวลูกคุณให้มากๆ ที่กล้าคิดตัดสินใจด้วยตัวเอง และอย่าลืมภูมิใจในตัวคุณเองด้วยที่ใจกว้างเปิดโอกาสให้ลูกตัดสินใจ จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 11:43:02

ความคิดเห็นที่ 12 งานรายได้ดี มั่นคง แต่ก็ต้องแลกมาด้วยอะไรหลายๆ อย่าง จากคุณ : ชื่อสมาชิก เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 11:58:50

ความคิดเห็นที่ 13 สงสารน้องเขาจังเลยถูกตัดสิทธิ์ตั้งหนึ่งปี เฮ้อ อ่านแล้วเครียดแทนคุณนะคะ ขอแยกย่อย นะคะว่า การเรียนแพทย์ ไม่ได้หมายความว่าเด็กเก่งทุกคนจะเลือกเรียนหมด เด็กวิศวะ(สามย่านหรือที่อื่น)หลายคนคะแนนเขาก็ถึงแพทย์นะคะแต่เขาไม่ได้เลือก บางคนเรียนวิศวการบินฯ วิศวคอมพิวเตอร์ ทันตแพทย์ หรือ แม้แต่สัตวแพทย์...ชาลีมีพี่ที่รู้จักคนหนึ่งเขาคะแนนถึงแพทย์ แต่เขาก็เลือกวิศะ พอจบวิศวะก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้อยากเป็นวิศวกร แต่ชอบคณิตศาสตร์ เลยมาเรียนวิทยาศาสตร์เอกคณิตศาสตร์ แล้วเห็นว่าจะเรียนต่อโทต่อเอก จนสามารถเป็นอาจารย์ได้ไปนั่นเลย การเป็นแพทย์ไม่ได้การันตีว่าจะมีความสุขและประสบความสำเร็จในชีวิตนะคะ (ยิ่งโดยเฉพาะคนที่ไม่ได้อยากเรียนหรืออยากเป็นแต่ทุนเดิม) ...เรียนก็หนัก ทำงานก็หนักกว่า ความรับผิดชอบสูง ระบบอะไรของไทยที่เกี่ยวข้องก็ไม่ค่อยดี เป็นอาชีพ (ที่ไม่มีใจรักแบบสุดๆ)ก็จะลำบากค่ะ เมื่อเดือนที่แล้วชาลีพบคุณหมอทหารท่านหนึ่งมีภรรยาเป็นกุมารแพทย์จบจากสามย่าน อายุก็ประมาณสี่กลางๆ ค่อนไปทางปลาย...ท่านว่าภรรยาลาออกจากงากโรงพยาบาลที่ประจำอยู่แล้วค่ะ บอกว่า เหนื่อย สู้ไม่ไหว มาดูแพทย์ต่างประเทศบ้าง...ชาลีพบคุณหมอท่านหนึ่งที่เป็นแพทย์ที่ดีซี ลูกชายอายุประมาณสี่ขวบ ฉลาดมากกก ชาลีก็ชมและถามว่า "โตขึ้นหนูอยากเป็นคุณหมอแบบคุณพ่อไหมครับ"...โอ หมอท่านนั้นรีบสวนกลับมา "โอ ชาลี...เขาจะเป็นหมอก็ได้ ถ้าเขาต้องการ ที่จริงยังมีอาชีพที่ดีกว่าหมอเยอะแยะ...ขอให้เขาชอบและประสบความสำเร็จจะเป็นนักร้องหรือนักกระดานโต้คลื่นก็ได้ ผมโอเคหมด" คุณต้องคุยกับสามีและลูกอย่างจริงจังแล้วค่ะ เรียนตั้งหกปี ใช้ทุนสามปี เรียนต่อเฉพาะทางอีกสามถึงห้าปี...เวลามันไม่ใช่น้อย สำหรับสิ่งที่มันไม่ใช่จริงๆ ...เวลาครึ่งเดียวของเส้นทางนี้เขาอาจจะเป็นอะไรที่ประสบความสำเร็จและมีความสุขไปแล้วก็ได้ค่ะ ปล. แนะนำให้คุณพ่อเข้าไปโพสความคิดนี้ที่เว็บบอร์ดคณะแพทย์ค่ะ ...เท่าที่ชาลีรู้ก็มีที่จุฬาฯ รับรองว่าอาจจะช่วยทบทวนความคิดได้ดีพอควรค่ะ ปล.2 เพื่อนๆ กลุ่มนั้นของคุณพ่อไม่สร้างสรรค์เลยนะคะ...คนที่ไม่รู้จักเก็บความคิดเห็นอันไม่เป็นประโยชน์กับใครไว้ในใจ...เอาง่ายๆ ว่าความคิดตื้นเขิน ยกตนข่มท่าน แบบนี้ไม่ควรไปเสียเวลาด้วยมากค่ะ ถ้าใจไม่แข็งสติไม่อยู่จะพานให้ตัวเองเสียหาย...เอาเวลาไปรดน้ำต้นไม้ยังมีประโยชน์กว่า จากคุณ : kiria chalee เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 11:59:13

ความคิดเห็นที่ 14 สามีคุณเหมือนพ่อในหนังน้ำเน่าเลยครับ รายได้สำคัญก็จริงแต่ไม่ใด้ซื้อได้ทุกอย่างนะครับ โดนเฉพาะความรู้สึกทางใจ อย่าให้ลูกต้องบอบช้ำเพียงเพราะสนองความต้องการของคนเป็นพ่อเป็นแม่เลย ตามธรรมดาคนเราต้องตายก่อนลูกอยู่แล้ว ให้เขามีชีวิตของเขาเลือกทางเดินของตัวเองเถอะครับ อีกอย่างถ้าได้รู้จักมักคุ้น คนจบหมอไม่ได้สูงส่งทุกคนนะครับ มีรักโลภโกรธหลง แปลกๆ เพี้ยนๆ ได้เหมือนเราๆ ท่านๆ นี้แหละ ไม่ใช่เทวดาที่ไหนด้วย แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 55 13:00:12 จากคุณ : โจโฉ (joechou) เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 12:48:39

ความคิดเห็นที่ 15 อาชีพไหน ที่ต้องสอบใบประกอบวิชาชีพ มีเกียรติทั้งนั้นแหละครับ (ย้ำ มีเกียรติ แต่รวยหรือเปล่าไม่ทราบ) เช่น หมอ ทนาย ครู ฯลฯ **ค่านิยมมันเปลี่ยนกันยากครับ ***แต่อย่างว่าแหละ ลูกจบมา มีคำนำหน้า นายแพทย์ แพทย์หญิง โอ้ยภูมิใจแทบสำลักน้ำตาตาย จากคุณ : ร่อนเร่ ณ ถนน เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 13:32:37

ความคิดเห็นที่ 16 สงสารคุณแม่มากมากจริงจริง ขอบคุณมากที่เข้าใจลูก ตัวเราเองแต่ก่อนก็เจอแต่คนบอกว่าโตไปต้องเป็นหมอแน่แน่ ต้องมาเป็นคุณหมอแน่แน่ คนไทยส่วนใหญ่คิดแต่ว่าคนที่เก่งต้องเป็นหมอเท่านั้น คือเป็นอาชีพอื่นไม่ได้เลย ตอนนั้นยังเด็กอยู่เลยประมาณประถมมัธยมต้นต้นเอง เราก็รู้สึกว่าจะมาบอกได้อย่างไรกับแค่เกรอของเราแค่นี้ ผลการเรียนแค่ตรงนี้วัดความสำเร็จอะไรไม่ได้เลย และการจะเป็นหมอก็วัดความสำเร็จอะไรไม่ได้อีกเช่นกัน คุณพ่อเคยบอกเราตอนมัธยมต้นว่า ถ้าเป็นหมอนี่ป๊าจะดีใจภูมิใจมากเลย เราก็นั่งนึกงงกับตนเองว่าทำไมคนถึงชอบคิดอย่างนี้ เลยกับไปถามคุณพ่อว่า เป็นอาชีพอื่นไม่ได้หรือ ป๊าจะไม่ดีใจเหรอ? เขาก็ไม่ตอบอะไรแต่รู้ว่าไม่ค่อยชอบใจที่เราเคยบอกเขาว่าเนี่ยถ้าจะเรียนกฏหมายนะจะไปเข้าที่ราม บอกคนอื่นอื่น ทั้งเพื่อนไปด้วยอย่างนั้น เขาก็ตกใจบอกว่าเราต้องล้อเล่นแน่แน่ ตลกแล้ว เราก็บอกว่าไม่ได้ล้อเล่น เป็นอย่างนั้นจริงจริง เพราะเรารู้ว่าภาษาไทยเราไม่แข็ง ไม่สามารถไปแข่งขันในข้อสอบภาษาไทยได้เลย (เคยไปสอบวัดความรู้เป็นภาษาไทย สุดท้ายออกมาต้องมานั่งถามเพื่อนว่าคำนี้นั้นภาษาอังกฤษเรียกว่าอะไร คืออะไร เพราะเราไม่รู้เลยทำไม่ได้ ไม่ได้เรียนคำศัพจ์เฉพาะมาเป็นภาษาไทย) นั่นคือข้อที่หนึ่ง ข้อที่สอง เราก็อยากรู้ว่าทำไมคนถึงมองว่าไม่น่าเรียน ถ้าเป็นเด็กที่เก่งมาก ต้องเป็นหมอของศิริราชเท่านั้น ต้องเข้าจุฬาลงกรณ์ด้านภาษาหรือถ้าเป็นด้าน social science ต้องเข้าธรรมศาสตร์เท่านั้น ทั้งทั้งเคยคุยกับคุณแม่ว่านี่การเรียนที่มหาวิทยาลัยรามนั้นง่ายเหรอ? ไม่น่าง่ายไม่ใช่เหรอ เป็นการเรียนแบบเปิดนะ คนต้องมีความรับผิดชอบและดูแลตนเอง เรียนรู้ได้ด้วยตนเอง ออกมาก็คือทำงานในแบบเดียวกัน แล้วไม่ดีอย่างไร? คุณแม่บอกว่านั่นคือสิ่งที่สังคมนั้นคิดกัน เป็นpreception ของสังคม โดยความเป็นจริงนั้นไม่เสมอไป ต้องมองว่าตนเองนั้นอยู่ที่ใด ความสามารถจุดอ่อนจุดแข็งเป็นอย่างไร ไม่ใช่ว่าเรียนเก่งแต่ไม่ใช่เก่งแบบคุณหมอ แต่ไปเก่งในด้านอื่นแล้วบังคับในเรียนด้านนั้น   โดยตอนเด็กนั้นเราทราบดีว่ามีแต่คนอยากให้เป็นหมอทั้งทั้งที่ตนเองไม่ได้ชอบงานในสายนี้เลย เคยบอกคุณพ่อคุณแม่ว่า ถ้าอยากให้เป็นหมอจะเป็นให้ คือเรียนให้และจะเอาใบปริญญามาให้ แต่จะไม่ทำงานเป็นหมอนะ ถึงยังไม่ได้รู้ว่าตนเองชอบอะไรจริงจริง แต่เคยไปที่โรงพยาบาลรู้จักกับพี่หมอหลายหลายท่าน รู้ว่าเหนื่อยและหนัก เราก็มานั่งมองว่า เออเราก็ไม่ใช่เป็นคนแข็งแรงที่ต้องมานั่งเฝ้าไข้ ผ่าตัดและอยู่บนเส้นด้ายของชีวิตคน ที่หนึ่งเราผ่าทางนี้ไป เขาอาจจะรอดและฟื้นขึ้นมาก็เป็นบุญอย่างดีที่เราช่วยเหลือเขาได้ อีกทางหนึ่งคือถ้าเราผ่าไปแล้วเขาเสียขึ้นมา นั่นแม้ว่าบางคนจะมองว่าไม่ใช่บาป ได้ช่วยเหลือแล้ว แต่ถ้าเขาเสียไป เราคงรับไม่ได้ ไม่สามารถรับความรู้สึกตรงนั้นได้ งานนี้แม้จะเป็นที่นับหน้าถือตาในสังคม แต่ไม่ใช่สิ่งที่เรารักและชอบ รู้อยู่ตรงนั้นอย่างหนึ่ง เล่าให้คุณแม่กับคุณพ่อฟังไปอย่างนี้ งานอื่นอื่นนั้นมีเกรียติและศักดิ์ศรีเท่าเทียมกับการเป็นแพทย์ ไม่มีงานไหนที่ด้อยกว่างานใด เขามีเกียรติและศักดิ์ศรีในงานของเขาเช่นกัน คือทำเพื่อประทังชีวิตของตนและคนในครอบครัวหนึ่ง ทำในสิ่งที่มีเกิดประโยนช์ต่อสังคม นั้นเป็นงานที่ควรแก่การยกย่องทั้งนั้น ตอนนั้นรูสึกขอบคุณมากที่ไม่ได้บังคับให้เราเป็นอะไรต่างต่าง บางครั้งพ่อแม่บางคนก็ทำด้วยความเป็นห่วงลูกเพราะตนพิจารณาดีแล้วว่านั่นคือสิ่งที่ดีสำหรับลูก มีความมั่นคง เป็นที่นับน่าถือตา ได้ช่วยเหลือผู้อื่น มีฐานะที่ดีพอสมควร แต่งานอื่นก็ทำได้เช่นกัน สนองรับในจุดนั้นนั้นได้ไม่ต่างกัน มีเพื่อนเพื่อนที่ถูกแกมบังคับโดยผู้ปกครองว่าต้องเป็นหมอ คือมาเรียนโรงเรียนที่ดีแล้ว ต้องเป็นหมอเท่านั้น เราก็งงอีกบอกว่าให้ไปคุณกับคุณพ่อคุณแม่ใหม่เถอะ ว่านี้มันไม่ใช่ทางของเรา ทำไปแล้วทรมานนะอยู่กับสิ่งที่ไม้่ได้ชอบจริงจริงน่ะ ไม่ใช่แค่ว่าเรียนห้าปีหกปีแล้วจบ แต่นั่นคืองานที่เราจะอยู่ทั้งชีวิตนะ ถ้าไม่มีคนริเริ่มในการทำให้อาชีพนั้นนั้นเป็นที่ยอบรับของสังคมไทย แล้วเมื่อไหร่คนจะเห็นความสำคัญของอาชีพนั้น สุดท้ายผลที่ออกมาจากการเรียนในสิ่งที่ตนไม่รัก คือไม่มีคนที่ passionate และจะพัฒนาในสายอาชีพนั้นนั้นจริงจังเยอะมากนัก ที่ตอนนี้เรามองเห็นคือบุคคาลากรที่จะเป็นอาจารย์ เป็นครู สำคัญมากเหลือเกินแต่คนกลับมองข้าม มองข้ามไปได้อย่างไร? เคยเป็นครูสอนพิเศษให้กับเด็กเด็กรู้เลยว่าการเป็นครูไม่ใช่ง่าย ไม่ใช่แค่ผู้ให้ความรู้แล้วจบกันแต่ตอนนั้น ต้องเป็นผู้ที่สอนจริยธรรมคุณธรรมในกับเด็กเด็กด้วย ต้องเป็นผู้ที่มองเห็นและเข้าใจในเด็กคนนั้น คือไม่ใช่สอนในระบบเดียวกันตลอด เด็กบางคนไม่ได้เก่งในการเรียนแบบนี้ ต้องหาแนวทางอื่นเพื่อช่วยเขา ต้องเป็นคนที่เอาใจใส่และดูแลพัฒนาการ ต้องเป็นคนที่คุยกับพ่อแม่ของเด็กในด้านการเรียนของเขาที่พ่อแม่อาจจะมองไม่เห็น เพื่อได้ช่วยพัฒนาในคราวต่อไป อาชีพหนึ่งไม่ได้ง่ายเลย ไม่ใช่แค่ในสิ่งที่เรามองเห็นผ่านผ่านเท่านั้น พ่อแม่หลายคนห่วงด้านการเงิน แน่อยู่ว่าในสมัยนี้ถ้าไม่มีเงินคือลำบาก ใช้ชีวิตลำบากต่างต่างนานา แต่คุณหมอไม่จำเป็นต้องมีเงินเยอะขนาดนั้น รู้จักรุ่นพี่คนหนึ่งที่กลับมาทำงานในประเทศไทยด้านกฏหมาย เงินเดือนอยู่ที่ประมาณหนึ่งล้านบาทไทยกับงานที่เป็นพนักงานบริษัท แม้อาจจะไม่ได้สวยหรูในต่างประเทศ แต่ถือว่าเยอะมากพอควรเลย เพื่อนของตอนนี้อยู่ในจุดเดียวกับลูกของคุณ คือต้องมานั่งตัดสินว่าจะไปทางใด ยิ่งได้ทุนแล้ว แม้จะไม่ใช่ทางที่ตนชอบก็ต้องมาพิจารณา ข้อจำกัดของคนต่างกัน เราก็เคยคุยกับเขาอยู่ บางคนก็ได้เลือกในสิ่งที่ตนรักแล้ว บางคนก็อยู่ในสิ่งที่สังคมอยากให้เป็นอยู่ ขอให้คุยกับคุณพ่อดีดีนะคะ เชื่อว่าคนที่เป็นพ่อของลูกนั้นรักลูกมากและเข้าใจลูกจริงจริง อย่าได้ไปห่วงกังวลกับสายตาคนอื่นที่มองผ่านมา เพราะความจริงนั้น ผู้ที่จะได้รับความทุกข์หรือสุขในงานนั้นคือลูกของคุณเอง คนอื่นไม่ได้มีผลอะไรตรงนี้เลย ขอให้มั่นใจในตัวลูกของคุณ มั่นใจในความคิดและการตัดสินใจของเขา เขาคือลูกที่ถูกดูแลมาด้วยความรัก ขอให้มั่นใจและช่วยประคับประคองอยู่ห่างห่างก็พอค่ะ     แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 55 14:16:37 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 55 13:40:03 จากคุณ : เคธารา เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 13:39:37

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนผมอยู่ ม.6 จะมีนัดพบผู้ปกครองอยู่บ่อยๆ แล้วจะมีพ่อแม่ที่ลูกจะเข้าหมอบางคน ชอบมาคุยโม้โอ้อวด ว่าลูกตัวเองเก่ง เข้าหมอได้ เขาก็มาคุยกับคุณพ่อผม บอกว่า โอ้ยคุณ ให้เข้าทำไมเศรษฐศาสตร์น่ะ เสียของหมด จบไปเดี๋ยวนี้หางานยากด้วย ทำไมไม่ให้ไปเรียนแพทย์ เงินดี งานมีชัวร์ๆ คุณพ่อผมก็ไม่ได้พูดอะไรนะ แต่เผอิญว่าผมอยู่ตรงนั้นด้วย ก็เลยพูดตรงนั้นเลยว่า แพทย์น่ะ ผมไม่ชอบ แล้วจะเรียนไปทำไม เรียนไปก็เสียของ เศรษฐศาสตร์ถ้าเก่งจริงๆงานยังไงก็หาได้อยู่แล้ว เผลอๆเงินเดือนเยอะกว่าแพทย์ด้วย อีกอย่างนี่ชีวิตผม ทำไมผมต้องทำสิ่งที่คนอื่นชอบแต่ผมไม่ชอบด้วย พอพูดจบก็วงแตกเลยครับ 555 จากคุณ : ท่าพระมูน เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 13:54:58

ความคิดเห็นที่ 18 มันจะเก่งกว่าได้ไง เอามาต่อยกันไหม ค่านิยมทั้งนั้นแหละ เทียบเนติฯอังกฤษเนี่ยคนที่จะเรียนได้ต้องได้เกียรตินิยมจากนิติฯป.ตรีก่อน (ยังไม่เปลี่ยนมั้ง) ทนายที่นู้นเลยเท่สุดๆ เท่กว่าหมอเป็นไหนๆ แต่ก็ไม่เคยเจอทนายรักษาคนไข้ได้เลย เหอะ ไม่รู้ที่พูดเกี่ยวกันไหม เรียนความเห็นที่ 4 สังคมแบบนี้หาได้ทั่วไป อยากต่อยก็อยากต่อย แต่อยู่ข้างบ้านกันมา 20 ปี มีอะไรช่วยเหลือกันตลอด มาติดขี้โม้ตอนมีลูกเนี่ยแหละ ความจริงคือสามีคุณ:-)จิตนิดนึงอะ สามีคุณอายที่มีไม่รู้จะเอาไรไปคุยข่มใช่ปะหละ แนะนำให้สามีตั้งใจทำงาน เลื่อนขั้น เลื่อนเงินเดือนเยอะๆ อย่าให้น้อยหน้าเพื่อนๆ ถอย BM มาสัก 2-3 คัน คุยโม้ให้ทั่วบริษัทไปเลยว่าเนี่ย "เงินเดือนกูล้วนหวะศาสตร์" ทำได้อย่างกูไหม ปล.วิศวะสามย่านเนี่ย จุฬา อุเทนฯ หรือปทุมวันครับ ผมอ่านกระทู้ในพันทิบเจอคำว่าม.ดังย่านสามย่านเยอะมาก ผมแยกไม่ออกจริงๆนะ เหอะ จากคุณ : lze0001 เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 14:07:51

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่มีความเห็นครับระหว่างจะเรียนหมอหรือเรียนวิศวะ เพราะความรับผิดชอบผมว่าหนักพอกัน ในส่วนวิศวะที่เด็กสามพระจอมดูเหมือนจะด้อยกว่าจุฬา ส่วนใหญ่เป็นเพราะภาษาอังกฤษ ถ้าภาษาอังกฤษได้นี้แทบไม่ต่างกันเลยครับ น้องผมจบวิศวะลาดกระบัง ได้งานเป็นวิศวกรขุดเจาะ Schlumberger(น่าจะเป็นบริษัทที่เข้ายากมากที่สุด) เคยคุยกัน เขาบอกที่เมืองไทย เด็กชลัมส่วนใหญ่จบจุฬา แต่ตอนไปเมืองนอก(ที่อีรัก) วิศวกรไทยที่ทำงานชลัมที่นั้นมีแต่เด็กลาดกระบัง น่าสงสารเด็กเทคโนหัวตะเข้ ถูกส่งไปแต่ประเทศห่วยๆ (อือ แต่ดูจากหน้าตาท่าทางมันก็เหมาะสมแล้วล่ะที่เขาส่งไป 555) เด็กวิศวะจากสถาบันอื่นๆ ที่ทำงานกับบริษัทนี้ก็มีนะ ไม่ได้มีแค่จุฬากับลาดกระบัง เอ่อ ผู้หญิงที่ทำงานบริษัทนี้ก็มีนะครับ ลองให้สามีและลูกคุณ อ่านกระทู้เก่านี้ดูครับ http://topicstock.pantip.com/silom/topicstock/2011/04/B10487913/B10487913.html จากคุณ : มาเชียร์สามพระจอม เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 14:11:46 A:182.53.184.70 X: TicketID:314652

ความคิดเห็นที่ 20 ถ้าสมมติคุณมองวิศวะสามย่านดีกว่าพระจอมเกล้า ผมว่าซิ่วมาวิศวะสามย่าน คุณอาจมองว่าดีกว่า ดูมีอนาคตกว่าก็โอเคนะ ยังรับได้ แต่ถ้าไม่ชอบแพทย์ บังคับให้มาเรียนแพทย์อันนี้เกินไปครับ ผมรับไม่ได้จริงๆ แฟนคุณจิตแหงๆ เก็บเงินไปถอย BM มาอย่างที่ผมบอก จากคุณ : lze0001 เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 14:21:55

ความคิดเห็นที่ 21 เจ้าของกระทู้ก็ตั้งกระทู้ใช้คำเสียดสีเหมารวมเกินไปไหมไม่ใช่พ่อแม่ของเด็กที่เรียนแพทย์ทุกคนจะมีนิสัยเหมือนเพื่อนสามีคุณนะครับ  มันไม่ได้ดูสูงส่งอะไรมากนักหรอก ดูดราม่าเกี่ยวกับหมอเยอะแยะ ไม่ได้วิเศษวิโสอะไร   ค่อยๆเจรจายังมีเวลา ให้คุณลูกเรียนวิศวะพระจอมไปก่อน เป็นธรรมดาของเด็กจะเข้ามหาลัยนั้นละครับ เขาก็ต้องคุยในกันในหมู่เด็กๆคนโน้นติดโน้น คนนี้ติดนี้ พอเข้าไปเรียนถ้าเขาชอบเขาก็จะเกิดความภาคภูมิใจในสิ่งที่เขาเรียนเอง   ประเด็นคือคุณพ่อนะ  ต้องการสิ่งที่ตนเองคิดว่าดีที่สุดให้กับลูก นั้นคือถ้าลูกจะเรียนวิศวะ ก็ให้เรียนจุฬา หรือไม่ก็เรียนหมอไปเลย มันคือความรักความหวังดีที่เขามีให้ลูกสาว เขาไม่ได้เอาปืนไปจ่อหัวลูกสาวให้เปลี่ยนใจ เพราะฉะนั้น พ่อไม่ได้บ้า ไม่ได้โรคจิต ไม่ได้เสียสติ และไม่ได้ร้ายแรงขนาดต้องไปตบกระบาล   มันคือความหวังดีที่พ่อมีให้ลูก ที่บางความเห็นอาจจะไม่เคยสัมผัส  ซึ้งแม้ความหวังดีนี้อาจจะไม่ถูกต้องนักแต่ก็ไม่ร้ายแรง ปัญหาในครอบครัวพูดคุยกันดีๆก็คงรู้เรื่อง แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 55 14:46:04 จากคุณ : คุณหลอกดาว เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 14:43:19

ความคิดเห็นที่ 22 โอ้ย!!!!! จะเก่งไม่เก่งวัดกันที่อะไรล่ะค๊าาาาา ตังค์เยอะ..แต่ไม่มีเวลาใช้  เก่งไม๊? สวัสดิการดีมั่นคง..แต่ไม่มีเวลาให้ครอบครัว  เก่งไม๊? คิดอะไรดีๆได้..แต่ไม่มีเวลาพัก จนล้มป่วยลง เก่งไม๊? และ..ถ้าเก่งแล้วไม่มีศีลธรรม ไม่กตัญญู เก่งไปทำไม?... อืม... เคยได้ยินญาติห่างๆๆๆๆๆๆๆๆ คุยกัน ลูกสาวก็อยากหมอแต่ไม่รู้จะเป็นหมออะไร ก็เลยคุยกับแม่ แม่เสนอว่า... หมอมะเร็งไม๊ลูก มีแต่เท่าทุนกับกำไร เพราะยังไงมะเร็งก็รักษายากอยู่แล้ว รักษาไม่หายก็เสมอตัว รักษาหายยิ่งดัง ... เราได้ยินเรื่องนี้มาอีกที ไม่รู้...จริงเท็จหรือไม่ ถ้าจริง... ก็ไม่รู้ว่าเขาจะคิดได้หรือยัง ปล. เรื่องอวดไปอวดมาเนี่ย... นึกถึง บันทึกของตุ๊ด(<<เครดิต) เลยแฮะ.. ไดอารี่ที่รัก สงครามทุกที่ย่อมมีชื่อเรียก ชั้นขอตั้งชื่อสงครามของที่นี่ว่า "คนอวดหลาน"     ฝ่ายแดงฝ่ายน้ำเงินไม่มี แต่ทุกคนลงสนามด้วยจุดประสงค์เดียวกัน คือยกความดีงามของลูกหลานขึ้นมาฟาดฟันใส่กันอย่างเบาบาง เชือดเฉือน และที่สำคัญรอยยิ้มที่มาพร้อมประโยคที่แสดงความเพอร์เฟคของหลานชั้น แบบใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น และใหญ่ขึ้นอีก        ป้า1 : เออ ไอ้น๊อตมันจบแล้วนา เนี่ย จบเสร็จอาจารย์ชวนมันไปทำงานเลย ป้า2 : ทำที่ไหนสม(ชื่อป้า1) ป้า1 : ที่ Cp มันเรียนฟู้ดซาย ป้า2 : เนี่ย ไอ้ดาอะ ลูกไอ้นิ่ม หลานชั้นอะ จำได้มะ ตอนก็นี้ได้งานแล้วนะ ที่ ปตท. เงินเดือนมันเกือบ 2 หมื่นแน่ะ ป้า1 : เหรอ มันเก่งนะ.... แต่รู้สึกตอนนี้ไอ้น๊อตเงินเดือนจะสองห้านะ(เน้น) ถ้ามันผ่านโปรจะได้ตังค์เพิ่ม   เป๊ง...!!! ป้า 2 แพ้   ป้า3 : เออแจง ลูกเป็นไงบ้าง ป้า4 : ไอ้ตองเหรอ ก็ดี เรียนอยู่เนี่ย ป้า3 : มันเรียนอะไรนะ ป้า4 : นิเทศศาสตร์ เกี่ยวกับบันเทิง อะไรของมันน่ะ ป้า3 : เหรอ หางานยากนะ ลูกไอ้ศรีจบออกมาจะสองปีแล้วยังไม่ได้งานเล้ยยเอ็ง ตอนนี้บิว(หลานนาง)มันเรียนอยู่วิศวะคอม เนี่ยใกล้จบแล้ว เห็นว่ามีคนจองตัวไปทำงาน แต่ค่าใช้จ่ายเยอะนะ ป้า4 : ของมันต้องจ่ายก็ต้องจ่ายไปเนอะป้าเนอะ แต่น้องตองอะ ตอนนี้ทำงานตัดต่อไปด้วย รับจ๊อบ หาเงินใช้เองได้เดือนละเกือบหมื่น ไม่ต้องกวนเงินชั้นเลย(เน้น)   เป๊ง...!! ป้า 3 แพ้   ป้า5 : ยายเล็ก หลานชายเรียนจบยัง ม่าชั้น : จบแล้วจ้ะ ตอนนี้ทำงานแล้ว ป้า5 : ทำงานอะไร ม่าชั้น : เป็นกราฟฟิก วาดรูป ป้า5 : เงินดีมั้ย ม่าชั้น : ดีนะ แล้วหลานชายป้าแจ๋วเป็นไงบ้าง ป้า5 : อ่อ มีลูกซะแล้ว ยังเรียนไม่จบเล้ย ตอนนี้ยังไม่ 20 เลยเนี่ย ม่าชั้น : อ้าวเหรอ แล้วหลานใครเลี้ยงล่ะ ป้า5 : ชั้นเลี้ยงเอง......ยายเล็กไม่อยากอุ้มหลานเหรอ ม่าชั้น : โอ้ยไม่อยากร๊อค ป้า5 : ทำไมอะยาย ม่าชั้น : หลานชั้นมันเป็นตุ๊ด ป้า5 : ....อ้าวไม่ว่าเหรอ ม่าชั้น : ไม่ว่า ว่าทำไม ป้า5 : น่าเสียดายออกยายเล็ก ม่าชั้น : ไม่เสียดายร๊อค ป้าแจ๋ว ป้า5 : ทำไมล่ะ เป็นตุ๊ดไม่ถูกนะยาย     ม่าชั้น : เป็นตุ๊ดแล้วดี ไม่ต้องกลัวมันไปทำใครท้อง......(เน้น)     เป็ง...!! ป้า 5 แพ้ราบบ     ไดอารี่จ้ะ......แต่เธออย่าพึ่งคิดว่าคนเหล่านี้ภายนอกมีน้ำใจแต่ภายในจ้องจะเสียบกัน ชั้นยืนยันว่าไม่ใช่ สงคราม "คนอวดหลาน" นี้ เหมือนเป็นวัฒนธรรมและสิ่งที่ญาติของชั้นแลกเปลี่ยนกัน เสมือนเป็นงาน Showcase ที่จะแนะนำว่า ณ ตอนนี้ หลานของพวกเรามีความคืบหน้าในชีวิตไปถึงไหนแล้ว ลึกๆชั้นเชื่อว่าทุกคนยังคงรักกันมากอยู่เช่นเดิม Win!!!  จากคุณ : chom-l.t เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 16:45:07

ความคิดเห็นที่ 23 ไม่ใช่สูงส่งกว่ากันหรอก แค่ไม่เปิดหลักสูตรเกร่อเท่ากัน แต่ก็ยังเกร่อน้อยกว่าอีกหลายๆสาขา เปิดกันซะจนป.ตรีเฟ้อแล้ว (วุฒินะ ไม่ใช่คุณภาพ) จากคุณ : temp003184 เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 17:24:22

ความคิดเห็นที่ 24 ลูกสาวคุณแม่รุ่นเดียวกับหนูเลยค่ะ หนูเองก็ติดรอบรับตรงไปแล้ว ติดอักษร จุฬา (ชอบภาษามากๆ) ทุกคนในครอบครัวก็โอเคกันหมด ภูมิใจมาก -0- แต่ก็ยังไม่วายมีถามว่า ไม่เรียนหมอจริงๆหรอ (หนูเรียนสายวิทย์มา ในห้องที่เรียนค่อนข้างจะเข้ม) ใครพูดเรื่องหมอ หนูไม่พูดด้วยเลยจริงๆ เป็นเด็กหัวแข็งค่ะ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ หนูฉีดยา เจาะเลือด ให้คุณย่าตั้งแต่ป.4 (เพราะไม่มีคนอื่นแล้วจริงๆค่ะ) หนูชอบเรียนชีวะ ถึงจะหลับๆตื่นๆแต่ก็ชอบ โดยเฉพาะตอนผ่ากบกับผ่าหัวใจหมู -0- แต่หนูไม่ชอบเป็นหมอ รู้ไหมคะว่าทำไม หนูเป็นคนชอบคิดมาก เหยียบหนอนตาย หนูยังยืนสวดให้มันอยู่ตั้งนาน ไหว้แล้วไหว้อีก ถ้าคนไข้สักคนตายในมือหนู หนูไม่คิดว่าตัวเองจะรับได้เลย แค่เหตุผลนี้จริงๆ ไอ้งานหนัก ไม่ได้นอนอะไรหนูสู้ได้ทั้งนั้นล่ะ หนูเป็นคนที่ตื่นเต้นแล้วรน ให้ตัดสินใจเรื่องเร่งด่วน ความเป็นความตาย ไม่แน่ใจว่าจะทำได้รึเปล่า คุณแม่ลองถามคุณพ่อดูนะคะ ว่าบุคลิกของลูกน่ะ เหมาะจะเป็นหมอแล้วหรอ รับได้รึเปล่าที่ลูกจะอดหลับอดนอน ไม่มีเวลาให้ครอบครัว มีเงินเยอะมาก แต่ไม่ได้ใช้เอง - -* ตอนหนูสอบติดอักษร ดีใจมากๆ แต่ไม่กล้าบอกคุณปู่ เพราะปู่อยากให้หลานเป็นหมอมากๆ ในที่สุดหนูก็โทรไปบอก คุณปู่พูดว่าไงรู้ไหมคะ ปู่บอกว่า ปู่ไม่เห็นดีใจเลยที่ติดจุฬา ทำไมไม่เรียนหมอ ทำไมไม่เชื่อปู่ เสียใจค่ะ T^T แต่ตอนนี้โอเคแล้ว คุณปู่ก็ไม่ได้พูดอะไร (ยังไงปู่ก็รักหนูอยู่ดี ^ ^) ไปบอกหลานคนเล็กแทนว่าเป็นหมอให้ปู่หน่อยนะ 55+ ซึ่งหนูก็ว่าน้องมันคงไม่เป็น คุณแม่ให้กำลังใจลูกเยอะๆนะคะ ^ ^ เป็นหมอไม่ใช่สิ่งที่วัดว่าคนเก่งไม่เก่ง วิศวะสามพระจอม ก็ดีไม่แพ้ที่ไหนเลยนะคะ หนูเองถ้าชอบทางวิศวะ คงไปต่อบางมดแน่นอน เพราะสังคม รุ่นพี่ดีมาก เคยไปเข้าค่ายมาค่ะ :)) แต่เผอิญชอบด้านภาษา ตอนนี้สมควรเป็นเวลาที่ลูกของคุณแม่ จะได้พักผ่อน ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนให้สบายใจนะคะ ไม่ควรจะมาจิตตกเพราะคิดว่าวิศวะแย่กว่าหมอ ขอให้ได้ทำสิ่งที่ชอบ สิ่งที่รัก ถ้าตั้งใจจริงๆ เก่งในสาขาของเรา ก็ประสบความสำเร็จได้ทั้งนั้นล่ะค่ะ เวลาเพื่อนหนูติดหมอ หนูก็ภูมิใจเหมือนกันค่ะ คุยอวดไปทั่ว ฮ่าๆ ห้องหนูติดหมอ 11 คน (มี41คน) แต่สละสิทธิ์คนนึงไปเอาวิศวะจุฬา :)) ทุกคนมีทางของตัวเองค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ ปล. รำคาญสองประเด็นนี้มาก หมอไม่ใช่เทพ เด็กจุฬาไม่ใช่พระเจ้า เบื่อค่านิยมสังคมไทยที่สุดในโลก T^T แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 55 17:57:00 จากคุณ : Soleindee เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 17:54:19

ความคิดเห็นที่ 25 "..มันคือความรักความหวังดีที่เขามีให้ลูกสาว เขาไม่ได้เอาปืนไปจ่อหัวลูกสาวให้เปลี่ยนใจ เพราะฉะนั้น พ่อไม่ได้บ้า.." >> เคยเห็นคนสำลักความหวังดีไหมครับ? อะไรที่มากไปน่ะไม่ดีทั้งนั้นแหละ ในกรณีนี้มันมากไป เขาไม่ได้เอาปืนจ่อหัวลูกหรอก แต่วิธีการบังคับหรือกดดันมันทำได้หลายวิธี ไม่ใช่ด้วยการเอาปื่นจ่อหัวอย่างเดียว พ่อน่ะหวังดีทั้งนั้น ไม่มีใครหวังร้าย แต่ถ้าหวังดีโดยไม่คำนึงถึงหัวอกลูกว่าเขาอยากได้อะไร เขาถนัดอะไร และไปยัดเยียดให้เขาทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบและไม่ถนัด ไม่ฟังเสียงเขา ต้องการให้เขาทำอย่างที่ตัวเห็นว่าดี ไม่เรียกว่าบ้าจะให้เรียกอะไร? ในกรณีนี้คงเรียกบ้าหมอละมั้ง เป็นวิศวะมันไม่ดีตรงไหน? แล้ววิศวะฯพระจอมเกล้าเขาก็ไม่ใช่โนเนม อ้อ ผมก็มีลูกสาว รุ่นเอนท์ปีนี้เหมือนลูกสาว จขกท น่ะแหละ ขอบอกว่ายังไม่รู้จะแอดกลางติดอะไรเลย หรือเผลอๆก็ไม่ติด ผมบอกลูกว่า ถ้าเอนท์ติดก็ดี ไม่ติดก็ว่ากันใหม่ก็ยังได้ ยังไงๆลูกก็ยังเป็นลูกของพ่อของแม่วันยังค่ำ และความเก่งของลูกไม่จำเป็นต้องเหมือนใครในโลกนี้ ดูอีตา สตีป จ๊อบส์ เป็นตัวอย่าง ไอ้เด็กเรียนดีนี่ก็มีปัญหาไปอีกแบบแฮะ มีให้เลือกเยอะเกินไป จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 20:57:53

ความคิดเห็นที่ 26 ปกติไม่ค่อยได้เข้าห้องนี้ วันนี้นึกครึ้มอะไรไม่รู้เลยเข้ามาดูเจอกระทู้นี้พอดี เอาเป็นว่าหมอตัวจริงขอแสดงความเห็นนิดนึงนะครับ ย้ำข้อความของหลายๆความเห็นคือ  อาชีพและสถาบันที่เรียนไม่ได้เป็นตัวบ่งบอกความเก่งแต่อย่างใด  คนที่ตั้งใจและทุ่มเทในสิ่งที่ตัวเองรักและสนใจจริงๆต่างหากถึงจะประสบความสำเร็จ ผมเอง มีเพื่อนอยู่หลายสาขาอาชีพ แต่ละคนก็มีความเก่งกาจในวิชาชีพของตนเอง เกือบทุกคนได้ทุนมาเรียนต่อเมืองนอก จบเอกกันเป็นแถว มีบริษัทมาซื้อตัวตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ นัดรวมรุ่นแต่ละที คุยกันแต่เรื่องที่ผมไม่เข้าใจ ผมยังรู้สึกเลยว่าผม"โง่"กว่าเพื่อนๆมากมาย และผมเองก็มีเพื่อนในรุ่นเรียนหมอด้วยกันหลายคน ที่มาเรียนเพราะ"พ่อแม่อยากให้เรียน" คือความรู้ความสามารถเขาถึงแต่มันไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบ สิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเพื่อนเหล่านี้คือ แทบจะเรียนไม่จบ ถึงจบก็ไม่ได้เป็นหมอที่ดีมาก ทำงานไปวันๆ หรือไม่ก็เปลี่ยนอาชีพไปทำอย่างอื่น เสียเวลาไปร่วม 6 ปีฟรีๆเพื่อตามใจพ่อแม่ ผมย้ำกับทุกๆคนที่มาปรึกษาผมว่าจะเรียนหมอดีไหมว่า คิดให้ดีว่าอยากจะเป็นหมอจริงๆหรือเรียนเพราะแค่ว่าคะแนนถึง เพราะเราจะต้องทนอยู่กับมันนานกว่าวิชาชีพอื่นนะครับ ทีนี้หากมองอีกแง่ คือมองว่าการศึกษาคือการลงทุน ก็ต้องถามว่า คุณพ่อคุณแม่ศึกษาข้อมูลก่อนการลงทุนแล้วหรือยัง คุณพ่อคุณแม่ทราบหรือไม่ว่า  1. เรียนหมอใช้เวลา 6 ปี (คณะอื่นๆทั่วไป 4 ปี). จบแล้วต้องเพิ่มพูนทักษะอีก 1 ปี (ดังนั้นจริงๆก็เหมือน 7 ปี)      จากนั้นต้องไปทำงานที่รพ.ต่างจังหวัดอีก 2 ปี สรุปรวมแล้ว 9 ปีนะครับว่าจะเป็นอิสระ  2. หากไม่ไปทำงานต่างจังหวัด ต้องจ่ายค่าปรับนะครับ ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ค่าปรับคือ 1 ล้านบาทหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆมี      แนวโน้มจะเพิ่มนะครับ  3. ด้วยนโยบายผลิตแพทย์เพิ่มอย่างไม่ลืมหูลืมตา เป็นไปได้ว่ามีแนวโน้มว่าแพทย์จะล้นตลาดในอีกไม่กี่ปี(หมาถึง      ตลาดเอกชนนะครับส่วนตามรพ.ทุรกันดารก็จะยังขาดอยู่) ยังไม่นับว่าจะมีเปิดเสรีอาเซียนเร็วๆนี้อีนะครับ  4. ด้วยค่านิยมของสังคมไทยและระบบสาธารณสุขที่ไม่ดี แพทย์ทั่วไปไม่ค่อยมีตำแหน่ง ถึงมีก็ไม่ได้รับความ      เชื่อถือเท่าแพทย์เฉพาะทาง แปลว่าลูกคุณแม่อาจต้องมาเรียนต่อเฉพาะทางอีก 3-6 ปี แล้วแต่สาขา  5. เป็นวิชาชีพที่ high risk คือเสี่ยงต่อการได้รับเชื้อโรคจากคนไข้ เสี่ยงต่อการโดนฟ้อง (ตามกฏหมายไทย อาจ      โดนคดีอาญาพ่วงด้วย) แต่ low return คือจริงๆแล้วค่าตอบแทนน้อยมากเมื่อเทียบกับภาระงาน      (ไม่นับรพ.เอกชน) ฯลฯ อีกมากครับ ก็ให้คุณพ่ออ่านแล้วพิจราณาดูแล้วกัน ว่าจะเชื่อเพื่อน หรือจะเชื่อคนทำงานจริง ถ้าลูกคุณแม่เก่งจริงๆ ผมขอนะครับ ช่วยสนับสนุนเขาไปในทางที่เขาชอบ บอกตรงๆ ผมเสียดายทุกครั้งที่ผมเห็นว่า แทนที่เราจะได้วิศวกร หรือนักวิทยาศาสตร์ หรือจิตรกรดีๆสักคน เรากลับได้หมอห่วยๆหนึ่งคนออกมาแทน อนาคตลูกอยูในมือคุณครับ อย่าทำลายมันเพียงเพราะความ"อยาก"ของตัวคุณเองเลย *แก้ไขคำผิด* แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 55 22:38:53 จากคุณ : NiNiNi เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 22:23:43

ความคิดเห็นที่ 27 คุณพ่อต้องหันไปบอกเพื่อนคนนั้นว่า ผมอยู่ข้างลูกครับ ลูกผมเป็นเด็กดี เป็นคนดีของสังคม เห็นลูกมีความสุข ผมก็มีความสุขแล้วครับ แล้วส่งเสริมลูกอะค่ะ ส่วนเรื่องอยากเรียนแพทย์ ถ้าคุณพ่อคิดว่ามันดี คุณพ่อก็ไปเรียนเองสิคะ ลูกยังไม่ได้คิดเลยว่าอยากได้พ่อแบบไหน จบอะไรมา ทำไมพ่อต้องไปกะเกณฑ์กับลูกด้วย จากคุณ : lovelypriest เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 22:34:13

ความคิดเห็นที่ 28 ขอตอบในฐานะครูคนนึงนะครับ อันที่จริง คำตอบนี้ง่ายนิดเดียว ถ้าลูก จขกท. เก่งพอที่จะสอบติดแพทย์ได้ ไม่ว่าเขาจะเป็นอะไร เขาก็สามารถทำเงินได้เท่ากับที่แพทย์ทำ หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ อย่าได้ดูถูกคุณค่าของตัวเองครับ ผมเป็นคนนึงที่ตอน ม.6 อยากเรียนทันตะแพทย์มากกกกกก....แต่ไม่ติด เพราะคะแนนขาดไปแค่ 3 คะแนน แต่คะแนนก็สูงกว่าแพทย์ในอีกมหาวิทยาลัยอื่น ซึ่งเพื่อนผมหลายคนก็เรียนที่นั่น ชีวิตเลยระหกระเห เร่่ร่อน ไปเรียนบัญชี ธรรมศาสตร์ เพียงเพราะคะแนนดันถึง แค่นั้นเอง... แต่มันไม่ใช่ตัวผมเลย ผมเลือกที่จะสอบใหม่ เพื่อมาเป็นครู ซึ่งในอีกสิบปีข้างหน้าจะขาดแคลน ณ ตอนนี้ ผมรับราชการครู เงินเดือน 14660 บาท! แต่เพื่อนผมที่เป็นหมอ เงินเดือน 90000!!! เสียใจมั๊ย? ไม่เลยสักนิด เพราะผมคิดว่า ผมสามารถหาเงินในระดับเดียวกับเพื่อนผมที่หาได้ อีกไม่นานหรอก...เพราะผมเชื่อในคุณค่าของตัวเอง จริงๆ แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 55 22:37:10 จากคุณ : amnakim เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 22:36:31

ความคิดเห็นที่ 29 กรณีนี้ ไม่ได้อยู่ที่ลูกแล้วละคะ อยู่ที่ตัวคุณพ่อเลยด้วยซ้ำ ที่ต้องการให้ลูกเข้าเรียนแพทย์เอาไว้เสริมบารมี เอาไว้พูดให้คนอื่นฟัง เข้าใจนะคะ ว่าพ่อแม่ทุกคนต่างก็ต้องการอวดลูกตนเองกับผู้อื่น แต่ถ้าลูกเรียนวิศวะได้เกียรตินิยม ก็เอาไปอวดคนอื่นได้อยู่ดีค่ะ แล้วถ้าเกิดลูกเรียนหมอไม่ไหว ต้องออกมากลางคัน ไม่เท่ากับว่าลูกเสียเวลาเพิ่มอีกหนึ่งปีหรอค่ะ?? แล้วทำไมต้องวิศวะ ย่านสามย่านด้วยค่ะ ที่ไหนๆก็น่าจะดีเหมือนกันหมดค่ะ ที่ได้งานเยอะๆน่าจะเป็นเพราะว่าที่นั่นเปิดมานาน... ทำให้มีรุ่นพี่ ไปอยู่ในบริษัทใหญ่ๆเยอะ เวลารับคนก็รับแต่รุ่นน้องสถาบันตนเองมากกว่า เรียนที่ไหน เรียนอะไร ถ้าไม่ตั้งใจ ก็ไม่สำเร็จค่ะ ขอสนับสนุนคุณแม่ให้ ให้กำลังใจลูกตนเองค่ะ เมื่อคุณพ่อทำให้เสียเซลฟ์ คุณแม่ต้องกู้กลับมาค่ะ ต้องคุยกับคุณพ่อเพื่อลูกค่ะ แต่อย่ากลายเป็นทะเลาะให้ลูกใจเสีย ว่าเพราะตัวเองด้วยนะคะ สู้ๆค่ะ เอาใจช่วย ;') จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 22:45:53

ความคิดเห็นที่ 30 ทุกศาสตร์หรือวิชาชีพที่เรียน รวมทั้งการแพทย์หลายๆแขนง ต่างก็มีจุดอ่อนจุดแข็งด้วยกันทั้งนั้น เราจะเปรียบเทียบจุดอ่อนจุดแข็งของการแพทย์สมัยใหม่กับการแพทย์จีนแผนโบราณให้ดู 1 การแพทย์สมัยใหม่รักษาชีวิตคนทั้งประเทศได้กรณีมีโรคระบาด โดยการ "ฉีดวัคซีน" ในขณะที่มัวแต่ไปรักษาด้วยการแพทย์แผนจีนมันไม่ทันพอดีคนตายไปค่อนประเทศ 2 การแพทย์สมัยใหม่แนวศัลยกรรมช่วยคนโดนยิงหรือโดนรถชนที่อาการร่อแร่ได้ดีกว่าการแพทย์แผนจีน 3 แต่การแพทย์สมัยใหม่ที่รักษามะเร็งอย่างที่ทำกันอยู่ขนาดมีการวิจัยกันตั้งมากมายแต่ก็กลายเป็นการ "พยายามทำลายอาการแทนที่จะรักษาที่ต้นตอ" เพราะจริงๆแล้วแค่เปลี่ยนพฤติกรรมในการกินอาหาร cells ร่างกายก็เปลี่ยนไปได้อย่างน่ามหัศจรรย์ ตอนเด็กๆเราเป็นหูดที่ใต้เล็บ เป็นตาปลาที่ใต้ฝ่าเท้า ต้องให้หมอเอามีดผ่าออกบ่อยๆ หมอบอกเราว่า "มันงอกใหม่เรื่อยๆก็ต้องมาผ่าออกเรื่อยๆ" พอมันงอกใหม่คราวต่อไป เราลองเปลี่ยนพฤติกรรมการกินโดยการหยุดกินข้าวขาวน้ำตาลผงชูรสและเนื้อสัตว์ที่เลี้ยงด้วยสารเคมี แล้วหันไปกินข้าวกล้องกับผัก organic อยู่ดีๆหูดกับตาปลามันหลุดหายไปเอง และไม่ขึ้นมาอีกเลย ใครเป็นมะเร็งก็ลองคิดเรื่องนี้ดูให้ดีๆ 4 การแพทย์สมัยใหม่ที่พยายามล้างไตคนป่วยโรคไต รักษาไปรักษามา ไม่เห็นหาย ยิ่งทรุดลง โรคแบบนี้เอาคนไข้ไปฝึกกำลังภายในและกินสมุนไพรให้ไตแข็งแรงยังจะมีความหวังซะมากกว่า 5 การแพทย์สมัยใหม่แยกสาขาระหว่างจิตแพทย์กับสรีรแพทย์ แต่การแพทย์จีนรักษาผู้ป่วยทางจิตตามทฤษฎีที่ว่า "อาการป่วยทางจิตแต่ละอย่างจะบ่งบอกว่าอวัยวะภายในอันไหนป่วย ก็มุ่งตรงไปรักษาอวัยวะนั้น" กรณีที่เรารักษา ocd (ย้ำคิดย้ำทำ) ของตัวเองได้หาย ก็เพราะเรารู้ทฤษฎีนี้ เรารู้ว่า ocd ออกอาการ "phobia (กลัวโดยไร้เหตุผล)" ซึ่งตามหลักการแพทย์แผนจีน อธิบายไว้ว่า เกิดจาก "ความอ่อนแอของไต" ดังนั้น วิธีการรักษา แทนที่จะไปจิตบำบัดหรือกินยาเหมือนแม่เราทำ เราก็ฝึกวรยุทธ์เพื่อให้ไตตัวเองแข็งแรงขึ้น ศึกษา Zen Macrobiotics จนเรารู้เรื่องอาหารมากๆว่าอาหารชนิดได้เสริมสร้างหรือทำลายอวัยวะไหนในร่างกาย แต่การกินข้าวกล้องกับผัก organic ไม่กินสารพิษมันช่วยทำให้จิตสงบ มันแค่บรรเทาอาการ ocd มาหลายปี ทำให้เราไม่เป็นบ้า แต่ยังไม่รักษามันไม่หายขาด วันที่เห็นแม่เราขาพิการและเราจะขาพิการตามแม่เรา เราใช้ judgment (ดุลพินิจ) ยอมรับความจริงว่าแท้จริงแล้วกระดูกสันหลังของแม่เราและของเราเอียงผิดแนวธรรมชาติ วิธีการรักษาแม่เราให้รอดพ้นจากขาพิการน่าจะเป็น chiropractic เพราะมันแก้ปัญหาที่ต้นตอ แต่หมอที่รักษาแม่เราให้แม่เราทำศัลยกรรมลูกเดียว เราไม่มีเงินไปรักษาด้วย chiropractic แต่เราคิดขึ้นมาได้ว่า การที่ chiropractic รักษาโรคได้เพราะมันจัดเรียงปล้องกระดูกสันหลังให้เข้าแนวธรรมชาติทำให้ไม่มีอะไรไปกดทับเส้นประสาท เราจึงนึกถึง จางซันฟง (เจ้าสำนัก Wudang (คนไทยอ่า "บู้ตึง")) ขึ้นมา จางซันฟงคิดท่าฝึกกำลังภายในท่าหนึ่งขึ้นมาได้ ซึ่งอาศัย gravitational force (แรงโน้มถ่วง) ของโลกกระทำต่อ "กระดูกสันหลัง" ให้มันเข้าแนวธรรมชาติ เพื่อให้พลังลมปราณโคจรไปทั่วราง   ^ เรารู้วิธีฝึก แต่ทำไม่เราฝึกไม่สำเร็จ? ไม่สำเร็จก็เพราะ ไม่คิดเชิงบวกมากพอ เมื่ออ่านหนังสือ The Secret ของ Rhonda Byrne ที่สอนให้คิดเชิงบวก เราจึงฝึกวิชาของจางซันฟงสำเร็จ และรักษาขาเราไม่ให้พิการได้ และรักษา ocd ให้หายขาดได้ในที่สุด จนตอนนี้ถึงเราไม่กินอาหารปลอดสารพิษ 100% เราก็ไม่ป่วยอีก 4 วิธีการที่จิตแพทย์ สรีรแพทย์ และศัลยแพทย์หลายสิบคนรักษาแม่เราโดยใช้ยาแรงๆและใช้เทคโนโลยีสูงๆจนแม่เราทรุดหนักลงเรื่อยๆ แล้วตายไปในที่สุด ถือว่าเป็นการ "ขี่ช้างจับตั๊กแตน" การที่คนเรียนเก่งคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ มากๆจนเรียนแพทย์จบ "ไม่ได้แปลว่าต้องเป็นยอดมนุษย์เสมอไป" ^ เพราะเคยมีกรณีน่าสนใจเกิดขึ้นในอเมริกา Bill Tara ผู้เป็นอาจารย์สอนวิชาการแพทย์ตะวันออกคนแรกของเรา เล่าให้ฟังว่า เขาไปเยื่ยมเพื่อนที่ป่วยในโรงพยาบาลที่หรูหราแห่งหนึ่งในอเมริกา พอเจอเพื่อนเขาเห็นเพื่อนมีสายระโยงระยางเสียบเต็มร่างไปหมด พอนั่งคุยกับเพื่อน เพื่อนบอก "หมอบอกป่วยหนัก น้ำท่วมปอด หายใจไม่ได้ ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ" คุยๆไป ถามไถ่ถึงพฤติกรรมการกินอยู่  Bill ค้นพบความจริงว่า "เพื่อนเขาดื่มน้ำชาวันละตั้งเป็นสิบๆหม้อใหญ่ๆ!"   Bill หัวเราะก๊ากๆ บอก "หมอที่รักษาแกไม่เคยถามแกเรื่องพวกนี้เพื่อวินิจฉัยโรคเลยหรอกหรือ?" แล้ว Bill บอกเพื่อนว่า "แกรีบ check out เร็วๆ กลับบ้านเหอะ กินน้ำน้อยๆก็หายป่วยเอง"   เพื่อนทำท่างงๆ แต่ Bill ลากเพื่อนออกจากโรงพยาบาลได้สำเร็จ  อีกไม่นานนัก Bill ได้รับคำขอบคุณจากเพื่อนบอกว่า "ขอบคุณมากนะ Bill ตอนนี้ฉันหายป่วยแล้วเพราะลดปริมาณการดื่มน้ำลงตามที่แกแนะนำ แกทำให้ฉันรอดพ้นจากการจ่ายค่ารักษาพยาบาลเป็นเงินมหาศาล!" ตอนนี้ Bill Tara มี website ตัวเองด้วย ใครสนใจเรื่องธรรมชาติบำบัด ก็ลองไปอ่านหลักปรัชญาของเขาดูได้ที่นี่ http://www.billtara.net/ สรุป "ทุกวิชาชีพ ทุกสาขาวิชาแพทย์ สูงส่งหรือไม่สูงส่งอยู่ที่ "judgment (ดุลพินิจ)" แม้กระทั่ง Thomas Edison ที่เรียนหนังสือที่โรงเรียนไม่รู้เรื่อง ครูบอก "สมองสับสน" แม่เลยพา Thomas Edison กลับบ้านมาสอนหนังสือให้เอง แต่ Thomas Edison ทั้งๆที่ไม่ได้ไปเรียนต่ออีกเลย แต่กลับกลายเป็นอัฉริยะได้  อันนี้นับว่า "เป็นความยิ่งใหญ่และสูงส่งที่แท้จริง" ^ ซึ่งได้จาก "การใช้สมองคิดเองเป็น เรียนรู้เองเป็น" และมี "high judgment (ดุลพินิจอันสูงส่ง)" คนเรียนเก่งคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ มากๆ คิดทำข้อสอบได้ แต่ไม่ได้หมายความว่า "ทุกคนจะใช้สมองเองคิดเป็นในเรื่องที่ "สูงส่ง และสมควรจะคิด" และมี "high judgment (ดุลพินิจอันสูงส่ง) เสมอไป" ดังนั้น ใครจะเรียนศาสตร์อะไรหรือประกอบอาชีพใด "มันเป็นได้ทั้งสูงส่งและต่ำต้อย ด้วยกันทั้งนั้นนั่นแหละ" แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 55 23:04:39 จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 22:56:28

ความคิดเห็นที่ 31 คนเรากลัวอะไรที่สุดรู้ไหมครับ   กลัวตายไง ซึ่งอาชีพหมอตอบโจทย์ได้ จากคุณ : หางแหลม เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 55 23:41:00

ความคิดเห็นที่ 32 คุณ fortunetellr ผมเคยอ่าน natural cure อ่านแล้วเพลินดีเหมือนกันแม้จะจำไม่ค่อยได้ตอนนี้ อยากศึกษาได้แบบคุณ fortuneteller จัง แต่เป็นคนอ่านอะไรแล้วไม่ค่อยรู้เรื่อง แถมลืมหมด จากคุณ : TasKen เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 00:10:36

ความคิดเห็นที่ 33 ตอนเด็กๆ แม่เคยเปรยๆอยากให้เรียนหมอ เลยตอบแม่ไปแบบขำๆว่า "เป็นหมอเหนื่อยจะตาย คนสบายคือพ่อแม่หมอ ลูกหมอ เมียหมอ ผมไม่เรียนหรอกหมอ ถ้าผมอยากสบาย  ผมจะหาเมียเป็นหมอเอา 555+" ผมโชคดีที่พ่อแม่ผมไม่เคยบังคับอะไร ท่านชอบแต่เปรยๆ ผมก็สวนไปตลอด 55+ จากคุณ : ไถนาอุตลุด เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 03:53:36

ความคิดเห็นที่ 34 ปล่อยให้เด็กเรียนอยากที่เด็กอยากเรียนเถอะ ชีวิตเด็ก เขาต้องอยู่กับสิ่งนั้นอีก หลายสิบปี จากคุณ : Dearz เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 05:44:07

ความคิดเห็นที่ 35 ถ้าผมจะขอเสนอแนวคิดแบบเข้าข้างคุณพ่อ-คุณแม่ของน้องบ้างคงไม่ว่าตำหนิกันนะครับ ณ ปีนี้ น้องไม่กล้าเลือกแพทย์เพราะหนึ่งคือไม่กล้ารับผิดชอบหน้าที่ของแพทย์  และสองคะแนนสูงจนกลัวว่าจะไม่ติด เลยไปลงอะไรที่คิดว่าน่าจะไปได้ ที่วิศวะแทน โดยเบสิคทางพื้นวิชาวิทยาศาสตร์น้องเค้าสามารถไปได้หลายคณะนะครับแต่ต้องเลือกที่ปลอดภัยที่สุดในปีนี้ ผมคิดว่าน้องเค้าก็ไม่ได้ผิดหรอกครับที่เลือกแบบที่เค้าคิดว่าน่าจะติดได้ ผมเอง ณ วันที่จะจบ ม. ๖ ก็ไม่รู้ชัดเจนหรอกครับว่าระหว่างเรียนแพทย์กับบริหารธุรกิจชีวิตมันจะออกมารูปแบบไหน แต่ก็เลือกอย่างที่สองเพราะว่าเอาที่เราน่าจะติดและชีวิตไม่ต้องรับผิดชอบสูงเหมือนแพทย์ สาเหตุหนึ่งที่ลูกสาวไม่รู้จะเรียนหมอไปทำไม เรียนไปก็มีแต่พ่อคนเดียวที่ได้ แต่ตัวเค้าไม่ได้รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองมากมาย เหตุหนึ่งคงเพราะขาดแรงบัลดาลใจและประสบการณ์การเป็นแพทย์ในตัวเอง  ผมเชื่อว่าคนเราถ้ามันมีประสบการณ์ได้สัมผัสอะไรมาก่อน ต่อมาก็จะไปต่อทางนั้นได้อย่างไม่ทนฝืนใจและไม่ต้องมานั่งงงว่าฉันมาทำอะไรที่คณะนี้แต่ก็ออกไปไหนไม่ได้แล้วเพราะไม่ต้องการถูกตราหน้าว่าซิ่วหรือไทร์ ในฐานะพ่อแม่เราสามารถสร้างโอกาสที่จะจุดประกายให้ลูกได้นะครับ โดยการจูงเค้าไปในที่ๆมีอนาคต เช่น ให้ไปรับจ้างเป็นผู้ช่วยพยาบาลในคลีนิคหมอ  รับเป็นอาสาสมัครผู้ช่วยในตึกผู้ป่วย ให้เห็นเนื้องานของการบริการสุขภาพจริงๆ แค่ฝันเลิศหรูที่พ่อแม่ไปรับฟังมาว่าเงินเดือนหมอสตาร์ทเป็นแสนๆนั้นไม่ได้ช่วยเกิดแรงบัลดาลใจให้ลูกได้หรอกครับ เพราะวันนี้เค้ายังไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องรายจ่ายในครอบครัวเท่าคุณพ่อซึ่งหายใจเข้าออกที่รายได้จากอาชีพและเกียรติยศของการเป็นแพทย์  เด็กม. ๖ อายุแค่ ๑๘ ปี เค้าต้องการกำลังใจดีๆในการกล้ารับผิดชอบอนาคตของการเป็นแพทย์ ถ้าเราบอกว่า “เรียนหมอให้พ่อแม่หน่อยนะ จบไปจะได้เงินเดือนดี ไม่ลำบากเหมือนพ่อแม่ และถ้าเจ็บไข้มาจะได้ฝากผีฝากไข้ได้” ผมคิดว่าคงเป็นข้อแก้ตัวของการปัดความรับผิดชอบไปให้ลูกแทน อันนี้ลูกคงจะเรียนไปแบบเซ็งๆถึงแม้ว่าหัวจะดี  ถ้าเค้าจะเรียนหมอต้องมาจากความต้องการภายในของเค้าเองว่าได้ทำหน้าที่บำบัดสุขภาพบ่อยๆแล้วเกิดความยินดีที่คนหายป่วย ยังงี้คือรางวัลของวิชาชีพแพทย์ที่ลูกน่าจะภาคภูมิใจที่สุด  เราแค่เป็นโค้ชในการชี้ทางให้ลูกฝึกในหน้าที่อย่างแพทย์และเปิดประตูสู่โรงพยาบาลให้ลูกเข้าไปค้นหา  พอเด็กได้สัมผัสจุดหมายอาชีพอย่างชัดเจนแล้ว เราก็แค่เป็นพี่เลี้ยงที่จะพยุงลูกให้วิ่งต่อในยามที่เค้าเหนื่อยล้าเท่านั้นเองครับ จะสอบเข้าได้มันต้องสอบวิชาต่างๆเยอะและต้องคะแนนสูงมากด้วย ต้องสู้อีกเยอะครับ ไหนๆก็สละสิทธิ์วิศวะแล้วนี่ครับ  ถ้าไม่ติดก็คงยอมรับผลลัพท์นะครับว่าไม่ได้แพทย์แล้งจงภูมิใจในคณะที่ติด จากคุณ : GSK เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 08:18:10

ความคิดเห็นที่ 36 ถ้าพรุ่งนี้โลกแตก คุณว่ามีอาชีพไหนที่จะได้ขึ้นยานกู้ชีพก่อน จากคุณ : Angleevil เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 10:58:06

ความคิดเห็นที่ 37 ถ้าทุกคนเป็นหมอกันหมด จะเกิดอะไรขึ้น? จากคุณ : ระวังแตก เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 11:00:47

ความคิดเห็นที่ 38 @36 นักวิทยาศาสตร์ครับ จากคุณ : ต๊อกโบกี เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 12:32:24

ความคิดเห็นที่ 39 เราว่าให้อิสระลูก ในสิ่งที่เค้าอยากเป็นดีกว่ามั๊ยค่ะ เค้าจะได้มีความสุขกับทุก ๆ วันในสิ่งที่เค้าเลือกเอง คิดว่าเค้ารู้ว่าตัวเองชอบไม่ชอบอะไร อยากเป็นอะไร เพราะสิ่งที่เค้าเรียนมันจะเป็นอาชีพของเค้า เป็นความสุขของเค้าในทุก ๆ วันที่เค้าต้องไปประกอบอาชีพ (มองในระยะยาว) พี่ชายเราเองก็เรียนเก่งค่ะ แต่เค้าเลือกที่อยากจะเป็นวิศวะ (จบจากพระจอม บางมด) ปัจจุบัน พี่ชายเราอายุ 28 ปี ตอนนี้เงินเดือน เกือบแสนแล้วค่ะ จบมาได้เกรียตินิยม เค้าเรียนแบบสบายมาก เพราะนั้นคือสิ่งที่เค้าชอบ จึงทำมันออกมาได้ดี นอกจากนี้ยังสามารถพูดภาษาอังกฤษ จีน และญี่ปุ่นได้ (คุณลุงเราเค้าเป็นคนจีน และทำงานที่บริษทญี่ปุ่น) มีความสามารถทั้งกีฬา (เป็นนักกีฬาเทนนิส) และมีความสามารถดนตรี เปียโน อิเลคโทน กีตาร์ พอจบมาปุ๊บสมัครงานที่บริษัทเกี่ยวกับอะไหล่รถญี่ปุ่น เด็กจบใหม่ก็จริง แต่ได้เป็นระดับหัวหน้า (วุฒิ ป.ตรีนะคะ) ตอนนี้พี่เราถูกส่งตัวไปเป็นหัวหน้างานที่ญี่ปุ่นและรับเงินเดือน 2 ทาง ทั้งทางประเทศไทยและทางญี่ปุ่น ใน 1 ปี บินกลับมาหาครอบครัวได้ 1 ครั้ง และพ่อแม่สามารถบินไปหาลูกที่โน่นได้ 1 ครั้ง โดยทางบริษัทออกค่าใช้จ่ายให้ ลองคิดดูอีกครั้งนะคะ ไม่ใช่ว่าจบวิศวะแล้วจะไม่ดีเสมอไป จากคุณ : TatAMorU เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 13:18:02

ความคิดเห็นที่ 40 คุณเจ้าของกระทู้ครับ ณ ตอนนี้ลูกสาวน่าจะบอบช้ำทางจิตใจพอสมควรจากการที่ไม่มีที่เรียน ถึงแม้ว่าเค้าจะเก่งมากขนาดคะแนนถึงคณะวิศวะชั้นต้นๆบางมหาวิทยาลัยได้ เชื่อว่าเพื่อนร่วมห้องเค้าคงส่งข่าวสอบติดที่นั่นที่นี่กันหมดแล้ว แต่ตัวเค้าเองกลับไม่ได้เข้าที่ไหนเลย เพราะว่าพ่อบอกให้สละสิทธิ์ แต่สุดท้ายก็แอดกลางไม่ได้ น้องเค้ากำลังแย่ครับ หนทางหนึ่งของการเยียวยาคือ พาลูกสาวเข้าพบจิตแพทย์ เพื่อบำบัดสภาพจิตที่บอบช้ำ อย่าไปซ้ำอาการซึมเศร้าของลูกว่ามีปัญหาทางจิตนะครับ แต่ไปหาจิตแพทย์เพื่อสร้างแรงบัลดาลใจในการแอดใหม่ปีหน้า แถมยังให้น้องได้สัมผัสวิชาชีพแพทย์อีกด้วย คำว่า ให้ลูกเรียนคณะตามใจเค้า ณ วันนี้ อาจจะยังไม่ชัดเจนสำหรับลูก เพราะเค้าไปได้หลายทาง คุณแม่อาจจะต้องวางแผนช่วยลูกว่าถ้าจะอ่านหนังสือให้สอบทั้งวิศวะและแพทย์มีวิชาไหนที่ร่วมกันได้ และวิชาไหนที่ต้องเพิ่มต่างหาก กำหนดคณะทางเลือกหลักออกมา ๒ ถึง ๓ ที่ แล้วแม่เองก็พายามโค้ชการเตรียมสอบช่วยลูก อย่าบอกว่าแม่จะหาเงินส่งให้ อันนั้นไม่ใช่สิ่งที่ต้องการที่สุด ลูกต้องการแม่และพ่อที่มีสมองและฉลาดทันการแข่งขัน สามารถชี้ช่องข้อมูลใหม่ๆให้ลูกคิดรอบด้านได้ โชคดีกันทุกคนนะครับ จากคุณ : GSK เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 13:53:00

ความคิดเห็นที่ 41 เรียนวิศวะก็ลำบากนะคะ วิศวะที่บริษัทบ่นๆกันทั้งนั้นว่ามีลูกจะไม่ให้ลูกเรียน แล้วผู้หญิงกับวิศวะยังมีหลายสาขาที่ไม่ค่อยเปิดกว้างกับผู้หญิง เพราะบางสายงานวิศวะมันไม่เหมาะกับผู้หญิงจริงๆ ถ้าลูกสาวจะเรียนวิศวะก็เลือกสายดีๆนะคะ จากคุณ : นางพญามารเมฆไฟ เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 14:19:41

ความคิดเห็นที่ 42 เอาแต่หัวกระทู้ และเนื้อหากระทู้นะ เพราะบางความเห็น .. bias (อคติ) ที่ผิดมากๆ แล้วจะพาลชักนำให้คนอื่นที่เผลอเชื่อต้องทนทุกข์ทรมาณตาม "ทำไมคนเรียนแพทย์ถึงดูสูงส่งมากนักในสังคมไทย" ไม่เฉพาะสังคมไทยหรอก สังคมอื่นก็เช่นกัน เพราะอะไร? เพราะวิชาชีพแพทย์ (พยาบาล และ ใกล้เคียงกัน) .. เป็นวิชาชีพที่ รับผิดชอบชีวิตคนอื่น ในระหว่างการเรียนการสอน วิชาชีพแพทย์ มีการสอนแทรกเรื่องจริยธรรมแห่งวิชาชีพ .. แทบจะเรียกได้ว่าทุกชั่วโมง ทุกบทเรียน ทุกสาขาที่เรียน มันไม่ได้ผล 100% หรอก ไม่ได้ต่างจากการสอนในชั้นเรียน .. สอนให้ตาย .. นักเรียนก็ไม่มีทางเข้าใจ และทำได้ 100% ทุกครั้ง แถมบางคน นอกจากจะไม่เรียน ยังกลายเป็นเด็กเกเร เสพย์ยา หัวหน้าแก๊งก์ ฯลฯ แต่ .. ถึงจะไม่ได้ผล 100% อาจารย์แพทย์ ก็สอน, พยายามสอน, พยายามปลูกฝังเรื่องเหล่านี้ลงไป ความรับผิดชอบต่อชีวิตคนอื่น พูดหนะมันง่าย บอกให้คนอื่นทำ ยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่ .. ง่ายกว่าละเลงขนมเบื้องด้วยปากหลายพันเท่า ลองถามตัวเราเองดูได้ว่า ตัวเรา มีความรับผิดชอบต่อชีวิตตัวเองแค่ไหน? มีความรับผิดชอบต่อสังคมรอบข้างแค่ไหน? แล้วนึกถึงว่า เราต้องมีความรับผิดชอบต่อชีวิตคนอื่น คนแล้ว คนเล่า วันแล้ว วันเล่า ปีแล้ว ปีเล่า ถ้าเราต้องทำอย่างนั้นตลอดเวลา ทำสม่ำเสมอ .. สถานะของเรา ในสังคม จะเป็นอย่างไร ปล. ยามเจ็บไข้ หมอคล้ายดั่งเทวดา   ยามหายหมอไซร้คนธรรมดา ยามเก็บค่ารักษา หมอหรือหมา มิต่างกัน จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 14:53:55

ความคิดเห็นที่ 43 ในกรณี จขกท. อยากให้ย้อนถามสามีของคุณว่า .. ตัวเขาเองนั้น เคยไหม ที่จะรับผิดชอบชีวิตตัวเอง ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ตลอดปีละสามร้อยหกสิบห้าวัน เคยไหม ที่จะรับผิดชอบชีวิตคนอื่น ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ตลอดปีละสามร้อยหกสิบห้าวัน เคยเหนื่อย ล้า ท้อ หดหู่ หมดแรง อยากเลิก ฯลฯ บ้างไหม ที่การรับผิดชอบชีวิตตัวเอง หรือ ชีวิตคนอื่น แล้วมันไม่เป็นตามที่เราคิด, หวัง, ต้องการ ฯลฯ เคยไหม ที่การทำอะไรเพื่อผู้อื่น เพื่อชีวิตคนอื่น ด้วยความปราถนาดี อย่างเต็มที่ แล้วมันล้มเหลว แถมโดน "คนอื่น" ที่เราทุ่มเทช่วยเหลือ .. ย้อนรอยเราจนเจ็บแสบ การล้มเหลวอย่างนั้น ไม่ใช่หนึ่งหน ไม่ใช่สองหน ไม่ใช่สิบหน แต่ นับครั้งไม่ถ้วน ถ้าสามี จขกท. ไม่สามารถที่จะแบกรับ "ความรับผิดชอบ" ขนาดนั้นได้ จะบังคับให้ลูกสาว แบกรับทำไม? ตัวสามี จขกท. .. รับผิดชอบชีวิตลูกสาวยังไม่ได้เต็มที่เลยด้วยซ้ำ แต่ดันไป "บังคับ" ให้ลูกสาวรับผิดชอบชีวิตคนอื่น .. ตลอดชีวิตที่หลงเหลือของเขา มันเป็นอย่างที่น้าแอ๊ดว่าใน คห.9 สามีของคุณเขาบ้า หวังว่าคงหายบ้าเร็วๆ สงสารลูก สงสารเมีย จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 14:59:28

ความคิดเห็นที่ 44 การเรียนแพทย์ ไม่ใช่เก่งแต่เพียงอย่างเดียว ต้องมีความรักความชอบในวิชาชีพนี้ ต้องมีเป้าหมายที่ชัดเจน ที่จะเรียนวิชาชีพนี้ ต้องมีความขยัน มานะ อดทน ระดับคอ วอ อา ยอ .. ระหว่างเรียน, หลังเรียนจบ, เริ่มเรียนใหม่ ผมฟันธงให้ได้เลยว่า อาชีพไหนก็ตาม ที่คนเรียนมีความรักความชอบในอาชีพนั้น และทุ่มเทความขยัน มานะ อดทน แค่ 1/10 ของการเรียนแพทย์ จะประสบความสำเร็จทั้งชีวิตส่วนตัว และอนาคต .. มากกว่าแพทย์ หลายเท่า จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 15:06:12

ความคิดเห็นที่ 45 การเรียนแพทย์ ระดับ "พื้นฐาน" คือ เรียนวิทยาศาสตร์สบายๆ 1 ปี เรียน ปรีคลีนิค 2 ปี ยากนิดนึง คือ เรียนตั้งแต่ 06:00-24:00 อาทิตย์ละ 6 วัน แต่ถ้าสมองดี ขี้เกียจหน่อย .. ก็อาจเรียนแค่ 08:00-22:00 ได้ เรียน ทั้งในห้องเรียน ในห้องสมุด ในห้องนอน เอาแรง K'Y เข้าโถม .. ดันหลังมันสมองไม่ให้หลุดไหลกระจายสติแตกไปซะก่อน เพื่อที่จะเพี้ยนได้สุดๆ ตอนเรียนคลีนิค (ดูแลคนไข้) 3 ปีเต็ม สามปีแห่งการเรียน เรียน ฝึกงาน เรียน ฝึกงาน เรียน ฝึกงาน เรียน ฝึกงาน เรียน ฝึกงาน เรียน ฝึกงาน เรียน ฝึกงาน เรียน ฝึกงาน เรียน ฝึกงาน ไม่ต้องถามเวลานอน คุณสามารถให้ นศ.แพทย์คนไหนก็ได้ สาธิตแสดงการ"นอน"แบบ นอนได้ทุกที่ นอนได้ทุกท่า นอนได้ทุกเวลา คุณสามารถให้ นศ.แพทย์คนไหนก็ได้ สาธิตการ "กิน" แบบซกมกสุดๆ กินได้ทุกที่ กินได้ทุกท่า กินได้ทุกเวลา กินไม่เลือกอาหาร .. ขอเพียงสะอาดและไม่บูด ยิ่งเป็น นศ.แพทย์ปีหก ลาดหน้าที่ซื้อมาเทใส่จานตอนสี่โมงเย็น ให้กินตอนสี่ทุ่มแบบเย็นๆชืดๆ เละๆ ไม่ใส่น้ำส้มน้ำปลาพริกน้ำตาล ฯลฯ ยังกินได้ โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรแม้แต่น้อย ไม่ว่า นศ.แพทย์คนนั้น จะเป็นลูกท่านหลานเธอมาจากไหน ไหโซ ไฮซ้อขนาดไหน ขึ้นปีหก .. กิน และ นอน แบบนั้นได้ทุกคน จขกท. ลองถามสามีดูว่า พร้อมที่จะให้ลูกผ่านสถานการณ์อย่างนั้นไหม?? จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 15:14:19

ความคิดเห็นที่ 46 นี่แค่การเรียนแพทย์ "พื้นฐาน" หกปี .. ที่จบมาแล้ว มีความรู้ "พอทำงานได้" ไปหัดทำงานอีก 2 ถึง 3 ปี ทำงาน และเรียนรู้วิชาการด้วยตัวเอง .. 3 ปี เพื่อให้พอมี "ความสามารถ" ที่จะทำงานได้ สามปีหลังจากนั้น ถ้าไม่ล้มหายตายจาก หรือ ถูกคนไข้และญาติ รุมฟ้องตายคาโรงพยาบาลไปก่อน ก็ได้เวลา "เลือกนรก" ที่จะไปอยู่ในสามปีข้างหน้า ไปเรียนต่อชำนาญเฉพาะทาง สามปี แห่งการเรียนต่อความชำนาญเฉพาะทางนี้ หนังสือที่ต้องเรียน ท่อง จำ เข้าใจ ต่อยอดได้ .. สูงประมาณ 2-3 เมตร (สมัยนี้ดีหน่อย มี ipad/tablet ) เรียน และ ทำงาน ในฐานะแพทย์เต็มๆ ตั้งแต่ 06:00-06:00 ไม่มีวันหยุด ไม่มีวันพัก คนที่เก่งหน่อย กลมๆกลิ้งๆหน่อย อาจหาช่องโหว่ของ "การเรียน"เจอ .. ไปรับจ็อบภายนอกได้ หรือ มีเวลาไปช้อปปิ้ง ลั่ลล้าได้ แต่ถ้าเป็นพวกเด็กเรียน (ส่วนใหญ่ก็หมอผู้หญิง ) หมกตัวมันกับความเจ็บ ความป่วย ความทุกข์ ความทรมาณ ฯลฯ ตลอดทั้งปี สามีของ จขกท. เคยคิดคำนึงถึงเรื่องพวกนี้บ้างไหม? ึคิดจะรับผิดชอบความทุกข์ ความเหนื่อย ความล้า ความเครียด ฯลฯ ของลูกสาวตัวเองบ้างไหม?? สิบสองปีนะ .. ที่ลูกสาว .. ต้องอยู่กับสิ่งเหล่านี้ให้ได้ เพื่อให้ตัวเอง ไปคุยโวโอ้อวดกับเพื่อน ว่า ลูกสาวฉันเรียนหมอ แค่นั้นเอง จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 15:21:50

ความคิดเห็นที่ 47 กลับมาที่ประเด็นหัวข้อกระทู้ เด็กคนไหน ที่สมองดี มีปัญญา มีความบ้าความถึกระดับ K'Y ผ่าน "ระบบการเรียน" แบบนี้สิบสองปี คิดว่า .. จะออกมาเป็นคนธรรมดาๆสามัญ เหมือนคนทั่วไปหรือ ------------------------- คนกลุ่มไหน ที่อดทนอดกลั้น อยู่กับความทุกข์ ทรมาณ เจ็บป่วย ของมนุษย์อื่นได้ อยู่กับสิ่งไม่เจริญหู ไม่เจริญตา ไม่เจริญใจ อยู่ได้นาน นับสิบๆปี โดยไม่คิดจะถอย ไม่คิดจะยอมแพ้ ไม่คิดจะเลิก คนเหล่านั้น เมื่อดูโดยส่วนรวม สถานะในสังคมจะเป็นอย่างไร? ------------------------- หนทางสู่เกียรติศักดิ์ จักประดับดอกไม้ หอมหวลยอนจิตไซร้ ไป่มี สามี จขกท. พร้อม ที่จะ"ผลัก"ลูกสาว ให้เดินไปในเส้นทางนี้แล้ว ใช่ไหม? จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 15:31:02

ความคิดเห็นที่ 48 เราเป็นคนนึงที่อยู่ในสายวิชาชีพสาธารณสุขค่ะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะเปลี่ยนทางเดินเลยค่ะ เหนื่อยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำงานกับชีวิตคน แบกกับความรับผิดชอบ เราว่าเลือกคณะที่ชอบ อาชีพที่ใช่แล้วเราจะมีความสุขค่ะ จากคุณ : worwae เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 16:44:03

ความคิดเห็นที่ 49 คนรู้จักเรียนหมอเอาใจแม่ จบใช้ทุนหมดไปเป็นแอร์เลย เพราะใฝ่ฝันอยากเดินทาง แต่เป็นอยู่ 5 ปี มาเรียนต่อเป็นแพทย์เฉพาะทาง จากคุณ : Pariwat เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 17:36:29

ความคิดเห็นที่ 50 อาชีพแพทย์จนจะตายเธอววว์ ตอนนี้ก็ไม่โก้แล้วด้วย....เดี๋ยวนี้บอกใครๆ ว่าเป็นแพทย์คนเขาก็เฉยๆ แต่สิ่งที่แพทย์มันมีมากกว่าอาชีพอื่น คือ มันเปลี่ยนชีวิตคนได้ เปลี่ยนจากใกล้ตาย เป็นคนมีสุขได้ เรื่องอย่างนี้มันยิ่งใหญ่ตรงสิ่งที่ได้ทำ คือ คนไข้หายป่วย และคนไข้มีความสุข เรื่องดังกล่าวมันมีค่า....เป็นความตื้นตันที่คนทำเท่านั้นจึงจะรับรู้ได้ ส่วนเรื่องยศฐาบรรดาศักดิ์ ไม่มีหรอก....... คนที่ดูถูกอาชีพอื่นๆ ว่าแย่ว่าเลว...เป็นเพราะคนคนนั้นยังไม่เคยพอใจในสิ่งที่ตนเองมี จึงคาดหวังกับอย่างอื่นอย่างนั้นอย่างนี้ว่าจะดีกว่า ดิฉันว่า ลูกคุณหนะ.....โชคดีค่ะที่มีความคิดเป็นของตัวเอง มีจุดยืนที่ชัดเจน จากคุณ : ชีนะ เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 18:30:01

ความคิดเห็นที่ 51 ไม่มีอาชีพไหนทำให้เราสูงส่งได้หรอกค่ะ เพราะสิ่งที่จะทำให้คนสูงส่งได้คือ "จิตใจ" ของคนๆ นั้นเอง แล้วทำไมสามีของคุณซึ่งเป็นคุณพ่อของลูกเห็น จิตใจของคนอื่น(ที่ไม่รู้ว่าสูงส่งหรือไม่) ดีกว่า จิตใจลูกสาวตัวเอง(ที่คุณรู้จักเป็นอย่างดี) ล่ะคะ ดิฉันชอบเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง เค้าบอกว่า  "พ่อแม่คือต้นไม้ใหญ่" ซึ่งหมายถึงคนที่คอยดูและสนับสนุนลูกอยู่ห่างๆ และเป็นร่มให้ลูกคอยหลบแดดหลบฝน แต่ชีวิตของลูกก็เป็นของเขา ...สมมุติว่าลูกคุณติดแพทย์สักที่หนึ่ง พ่อแม่และญาติๆ อาจจะรู้สึกดีที่ได้อวดใครต่อใครได้ แต่ไม่คิดว่าคนที่เป็นแพทย์ซึ่งคือลูกสาวคุณ ถูกขังอยู่ใน "กรง"ที่เขาไม่ชอบพร้อมกับความกดดันรอบข้างไปชั่วชีวิต ...นี่หรือคือสิ่งที่ดีที่สุดที่พ่อแม่อยากจะมอบให้ลูก ปล.ส่วนเรื่องของแพทย์นั้น ดิฉันขอทำนายไว้เลยนะคะว่าอีกไม่เกิน 10-20 ปีข้างหน้านี้ คนเก่งๆ จะไม่เรียนหมออีกแล้ว การเรียนหมอเพื่อให้มีฐานะมีหน้ามีตาจะเปลี่ยนไป นี่เป็นพลวัตของสังคมค่ะ ไม่เชื่อหันไปมองอเมริกาได้เป็นตัวอย่างค่ะ จากคุณ : Jeja เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 20:47:23

ความคิดเห็นที่ 52 ลูกเรียนอะไรแล้วชอบก็ให้เรียนไปจะดีกว่าครับ ผมเคยได้ยินว่ามีคนเก่งมากๆคนหนึ่งยอมเรียนหมอตามใจพ่อแม่ พอจบก็เอาใบปริญญาไปให้แล้ว ตัวเองไปเรียนด้านศิลปะแทน มีคนที่โดนพูดจนยอมเรียนหมอ สุดท้ายไม่ใช่ ไม่ชอบ รีไทร์ออกมา ก็มี คนเรียนแล้วประสบความสำเร็จก็มี แต่เรียนวิศวะก็ใช่ว่าจะไม่สำเร็จนะครับ เจ้าของ MK suki <<< วิศวะ เจ้าของ Se-ed  <<< วิศวะ วิศวะปิโตร เงินเดือน ก็เป็นแสนแล้วครับถ้าไปอยู่แท่นขุดเจาะ รวยกว่าหมอได้อีก แถมทำงาน 6 เดือน หยุด 6 เดือน บางคนตะลุยไปอยู๋ทั่วโลก กับบริษัทระดับโลก เลยนะครับ ยังไม่นับระดับบริหารตามบริษัท ปตท. หรือ เจ้าของบริษัทรายย่อย ก็...วิศวะ =_=" น้อยหน้าหมอตรงไหนครับเนี่ย? อีกอย่างมันไม่ได้วัดกันที่คณะหรอกครับ ของแบบนี้อยู่ที่ความตั้งใจสร้างตัว คุณตัน ภาสกรนที ไม่เห็นต้องเรียนวิศวะ หรือหมอ ยังเจ๋งได้ขนาดนั้น คุณโน๊ต อุดม ไม่ได้จำเป็นต้องเป็นหมอ หรือ วิศวะ จบสามย่านไม่ได้จำเป็นสำหรับเขาเลยนะครับ เจ้าของกิจการรุ่นอากง อาม่า อีกหลายๆคนก็เรียนจากความลำบาก หยาดเหงื่อ โดยไม่ผ่านคณะทั้งสองคณะ ผมไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องดิ้นรนขนาดนั้นครับ เว้นแต่คุณลูกอยากจะทำด้วยจริงๆ จากคุณ : Arboramo เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 21:46:56

ความคิดเห็นที่ 53 เค้าอยากเรียนอะไรก็ปล่อยให้เรียนไปเถอะครับ ผมเข้าใจลูกจขกทดีเลย ที่บ้านจะให้เรียนแต่หมอ หมอ หมอ หมอ(โดยเฉพาะปู่) ทั้งๆที่ผมอยากเป็นทหาร บางทีก็มานึกว่าตัวเองน่าจะเกิดมาโง่ คนที่ไม่ได้เก่งอะไรมากไม่เห็นใครเขาจะอะไรเลย อยากเรียนอะไรก็เรียน คนแถวบ้านเกรด 3.00 พ่อแม่ซื้อipadให้แล้ว ผมบางทีเกรดตกมา 3.98นี่บ่นข้ามวันข้ามคืน  เย็นมา "ถ้าว่างๆไปดูบ้านหมอกัน ดูซิหมอแ่ต่ละคนบ้านใหญ่ยังกับวัง ไปดูบ้านทหารเห็นอยู่แต่บ้านหลวงเล็กๆจะพังแล่มิพังแล่"  พ่อแม่ซื้อแอร์ให้ จะเบิกเงินจากปู่ "ให้มันสัญญาว่าจะเรียนหมอสิ เดี๋ยวออกให้"  ซื้อรถมาใหม่ หลายล้าน พอเปรยๆว่าไม่ได้อยากเป็นหมอ "ซื้อมาจะเอาไว้ให้มันขับเวลาเป็นหมอ ถ้ามันไม่เรียนก็ขายทิ้ง" ชอบคิดว่าผมเป็นหมอกัน ทั้งๆที่ไม่เคยแม้แต่นิดที่จะอยากเป็น คิดกันไปเองทั้งนั้น -0- ได้แต่สวนไปว่า "บ้านยังกะวังแต่ให้คนใช้อยู่มันจะไปมีความสุขอะไร ตี3ยังโดนเรียก" "คิดว่าเปิดคลินิกเปิดโรงบาลมันง่ายๆ้เหรอ ไปดูบางคลิินิกยังกะป่าช้าวัดดอน" "ชอบคิดกันเองว่าหมอมีความสุข ไปตามเถอะ ถ้าไม่รักจริงๆเขาออกกันมานานแล้ว" แรงที่สุดที่ครอบครัวผมสวนมา ตอนนั้นเปรยๆครั้งแรกว่าอยากเป็นทหาร ถ้าไม่ได้ก็อยากเรียนนิเทศฯ เค้าสวนมาเลย "มีแต่คนโง่เท่านั้นแหล่ะที่เลือกจะเป็นหมอได้แต่ไม่เป็น ไปเป็นอะไรไม่รู้ที่คนเค้าเกลียดทั้งบ้านทั้งเมือง" บางทีอยากสวนไปเหมือนกัน แต่กลัวแรงไป อยากให้เป็นหมอเพราะอะไร? บอวไปถามสามีจขกทอยากให้ลูกเป็นหมอเพราะอะไร?    1)มีคนนับถือ    2)รายได้ดี    3)ได้ทำบุญ    4)ฝากผีฝากไข้ได้    5)เอาไปคุยกับคนอื่นได้ ผมเข้าใจว่าเหตุผลทั้งหมดมันคงรวมๆกัน แต่เหตุผลหลักที่ปู่ผมอยากให้เป็นก็คือ เอาไปคุยกับคนอื่นได้ แค่นั้นจริงๆ คนอื่นจะโลกสวยหรือครอบครัวอื่นจะเป็นยังไงผมไม่ทราบ แต่สำหรับผมมันเป็นแบบนี้ แต่สามีคุณดีหน่อยที่ไม่บังคับ ถ้าครอบครัวผมนี่ปากบอกไม่บังคับ แต่ความจริงแล้วกำหนดไว้แล้วหล่ะ ยังดีที่ตอนสอบเตรียมทหารติดได้รับคำชมมาเยอะ มีคนเชียร์เยอะ ยังไม่เคยมีคนที่รู้จักได้ เค้าเลยยอมให้เรียน จริงอยู่มันอาจจะรวย อาจจะมีคนนับถือ อาจจะเอาไปคุยกับคนอื่นได้ แต่ถามว่าถ้าเป็นคนที่ไม่ชอบ มันมีความสุขหรือเปล่า? มันคุ้มหรือเปล่าที่เราต้องอยู่กับสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบตลอดชีวิต เพราะพ่อแม่หรือครอบครัวมีเหตุผลหลักที่ว่าอยากเอาไปคุยกับคนอื่น? โรงเรียนเก่าผม ได้หมอประมาณปีละคน เชื่อไหมครับว่าพี่ๆที่ได้ไม่มีใครซักคนที่อยากเรียนหมอ บางคนอยากเรียนนิเทศฯ อยากเรียนอักษร อยากเรียนบัญชี แต่เค้าไม่มีโอกาสเพราะความหวังดีของคนเป็นพ่อแม่ ทั้งๆผลที่ส่งต่อลูกมันไม่ใช่ผลดี อาชีพทุกอาชีพผมมองว่ามันสามารถประสบความสำเร็จได้หมดครับ ถ้าเราชอบมันจริงๆ และมีความเพียร แต่ที่บางคนไม่ประสบความสำเร็จ ผมมองว่าเค้ายังเลือกเส้นทางไม่ถูกต้อง เลือกตามใจพ่อแม่ หรือกระแสสังคมในตอนนั้น ย้อนไปซัก10ปีก่อน ทำไมคนเก่งๆเลือกไปเป็นวิศวะ? แล้วทำไมตอนนี้วิศวะล้นตลาด? ให้ลูกเรียนตามที่ชอบเถอะครับ คุณอาจจะเอาไปคุยไม่กี่ปี แต่ลูกคุณต้องอยู่กับสิ่งที่เค้าไม่รักไปตลอดชีวิต จากคุณ : THANODOM (THANODOM) เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 22:09:39

ความคิดเห็นที่ 54 ถ้าคุณพ่อประสพความสำเร็จในหน้าที่การงานของตัวเองได้เป็นอย่างดี   จะไม่ซีเรียสกับสาขาการเรียนของลูกสาวหรอกครับ      ผมมีเพื่อนคนนึง  มีฐานะดี หน้าที่การงานก็ดี   มีลูกสาวเรียนเก่งมาก   ปีนี้สอบได้แพทย์สามย่านด้วย   แต่ไม่ไปมอบตัว  แล้วไปเลือกถาปัตย์สามย่าน คุณพ่อน้องเขาก็ยังภูมิใจที่ลูกสาวสอบได้ถึงแพทย์ แต่ไปเลือกถาปัตย์แทน         เขาบอกผมว่า ก็ลูกเขาทำได้ทุกอย่างตามที่เราต้องการแล้ว   แล้วเราเป็นพ่อจะไม่ทำตาม ในสิ่งที่ลูกต้องการบ้างไม่ไ้ด้เชียวหรือ จากคุณ : ศรีวรลักษณ์ เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 22:09:47

ความคิดเห็นที่ 55 ซื้อซีรี่ยส์เรื่อง grey's anatomy ให้คุณพ่อดูดีไม๊คะ อันนั้นแค่ส่วนนึงเอง น้องที่เรียนหมออยู่บอกมาว่าชีวิตจริงมันหนักกว่านั้นมากมาก เรียนก็เยอะ งานก็หนัก เวลาก็แทบไม่มี ถ้ารักลูกไม่อยากให้เค้ารู้สึกกดดัน ให้ลูกเลือกเองดีกว่าค่ะว่าเค้าถนัดด้านไหน ได้เห็นเค้าทำในสิ่งที่มีความสุข ขี้คร้านพ่อแม่จะสุขไปด้วย จากคุณ : padme' amidala เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 22:20:54

ความคิดเห็นที่ 56 เราเล่าความหลังหน่อยเคยดันฟลุคคะแนนออกมาดีถึงคณะแพทย์แต่เราบอกพ่อแม่ตรงๆเลยว่าไม่เอานะไม่ชอบสายนั้นเลย พ่อแม่เข้าใจแล้วเราก็เลือกถาปัตตามชี่ตั้งใจไว้ พอมาน้องสาวคะแนนสูงกว่าเราอีกแต่เอ็นท์เข้านิเทศตามที่คิดไว้เช่นกัน เราว่าเรากะน้องโชคดีที่พ่อแม่เข้าใจนะ จากคุณ : archdrea เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 22:35:07

ความคิดเห็นที่ 57 ผมว่าเป็นเรื่องรรมดาที่สังคมจะยกย่องหมอ เหมือนเราที่ไม่ได้ยกย่องคนกวาดถนน ทัศนะของสังคมเรา มีการแบ่งชนชั้นเป็นธรรมดาสามัญครับ อยู่ที่ว่าคุณและคุณพ่อ จะไขว้เขวไปตามคุณค่าที่สังคมเป็นผู้ให้ หรือจะยึดมั่นในคุณค่าของความต้องการของตัวเอง โชคดีครับ :) จากคุณ : torprc เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 23:46:23

ความคิดเห็นที่ 58 เรียกสามีคุณมาอ่านทู้นี้เลยครับ... จากคุณ : Punky เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 23:47:47

ความคิดเห็นที่ 59 เคยคุยเรื่องนี้กับที่บ้านเหมือนกัน แต่พ่อพูดประมาณว่าอยากให้เราสบาย ไม่เหนือย หมอดูเป็นอาชีพมั่นคงเพื่ออนาคต เราตอบจำได้ว่าตอบพ่อไปว่า "เป็นเมีย หมอง่ายและสบายกว่าไหม??" อันนี้คือคุยกันขำๆนะคะ ><" มีเรื่องตลกร้ายอีกเรื่องนึงคือ เรามีเพื่อนคนนึงที่บ้านนึกว่าเขาอยากเป็นหมอและมันก็นึกว่าที่บ้านอยากให้เป็นหมอ จนมันไปสอบกลับมา ถึงได้นั่งคุยกันจริงจังว่า อิเพื่อน : อ้าวแม่ไม่ได้อยากให้เป็นหมอ แม่ : อ้าวไม่ได้อยากเรียนหมอเหรอ ดีที่ได้คุยกันก่อน ไม่งั้นต้องทนเรียนไปก่ปีด้วยความที่ไม่เข้าใจ == จากคุณ : rella เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 00:03:44

ความคิดเห็นที่ 60 จากที่ได้อ่านกระทู้ส่วนใหญ่เป็นมุมมองด้านไม่ดีของการเป็นหมอ ซึ่งก็เอาไว้ช่วยปลอบใจลูกสาวของ จขกท. ที่ไม่ได้เรียนแพทย์ตามที่วางแผนว่า "ไม่ต้องเสียดายอะไรมากหรอกลูกเพราะหมอก็ไม่ได้ดีที่สุดหรอก มันมีด้านแย่ๆหลายด้าน อีกทางหนึ่งวิศวะที่ลูกได้มาก็มีดี ณ จุดหนึ่งในแบบของมัน" ทีนี้พอเจ้าของกระทู้กลับมาอ่าน แล้วยังคงตั้งใจอยากเดินตามฝันของครอบครัว พวกเราก็จงอย่าไปทัดทานความฝันของพวกเขาเลยครับ เพราะฝันของใครของมันต่างก็ไม่เหมือนเรา ฝันร้ายๆที่หมอคนอื่นเจอมา เช่น เรียนหนักมาก ทำงานรับผิดชอบสูง หากมาเจอกับลูกสาว จขกท บ้างอาจจะเป็นเรื่องที่น้องเขาไม่ได้มองว่าเป็นปัญหาก็มี น้องอาจจะชอบชีวะ เคมี ที่อยู่ในวิชาแพทย์ มาเรียนยากๆแล้วกลับท้าทายอยากเอาชนะอุปสรรคก็ได้ หรือลึกๆแล้วน้องเค้าอาจจะรักที่จะเป็นผู้ให้บริการ รักที่จะเห็นคนมีความสุข อยากให้คนอยู่ดูโลกได้นานๆ อยากให้พ่อแม่อยู่กับเค้าจนแก่เฒ่า หรืออาจเคยนอน รพ. จนทำให้อยากเป็นเหมือนพี่หมอก็ได้ อันนี้คือ "แรงบัลดาลใจ" ที่พ่อแม่ควรต้องประครองเติมเชื้อไม่ให้ไฟในตัวลูกดับลงนะครับ อาจจะลองพูดกับลูก ถ้าลูกได้หมอ ลูกจะเป็นคนที่สามารถทำประโยชน์ให้กับสังคมได้อย่างทันที และทุกวันนี้มีคนทุกข์ยากลำบากในชีวิตที่รอรับความช่วยเหลือจากลูก อาทิ หญิงท้องตกเลือดที่กำลังรองให้หนูไปช่วย เธอมีทารกแรกเกิดที่รอแม่อยู่ หนูสามารถใช้วิชาแพทย์ช่วยให้แม่ได้มีชีวิตรอดไปเลี้ยงลูกอายุเพียงวันเดียวได้ สรุปแล้ว ด้านดีๆของการเป็นหมอก็ยังมีให้ลูกมองเห็นได้ เงินก็เป็นแค่ด้านหนึ่งดีๆจากวิชาชีพ แต่ยังคงมี "ความสุข" ที่ลูกสามารถหาได้จากการเป็นแพทย์ หากหนูมองหาด้านบวกมากๆ ลองให้ลูกไปอ่าน ความสุขของการเป็นแพทย์ ดูนะครับ ผมลองคัดมาบางย่อหน้าให้อ่าน "อยากเป็นหมอที่ดี เพราะส่วนตัวคนรอบข้างป่วยกันเยอะ พ่อ แม่ พี่สาว อยากรักษา ให้คำแนะนำคนที่ป่วยได้ แม่เป็นหนัก รักษาไม่หาย อาทิตย์ก่อนพ่อพาแม่ไปหาหมอโดนหมอไล่ ไม่รับรักษา แม่เป็นผู้ป่วยรายเก่านะ เค้าว่าหมอคนนี้เป็นหมอใหม่ คงไม่รู้(เหรอ??) เชื่อว่าหมอดีๆยังมีอีกเยอะในประเทศไทย อยากเป็นหมอค่ะ และจะเป็นหมอที่ดี เข้าใจคนป่วย ^_^" --- icebaton http://www.unigang.com/Article/3027 “ฉันไม่ต้องการให้พวกเธอเป็นเพียงหมอเท่านั้น แต่ฉันต้องการให้พวกเธอมีความเป็นมนุษย์ด้วย ขอให้ถือประโยชน์ส่วนตน เป็นที่สอง ประโยชน์ของเพื่อนมนุษย์ เป็นกิจที่หนึ่ง ลาภ ทรัพย์ และเกียรติยศ จะตกแก่ท่านเอง ถ้าท่านทรงธรรมแห่งอาชีพไว้ให้บริสุทธิ์ ความสำเร็จของการศึกษาที่แท้จริง ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการมีความรู้มาก แต่ขึ้นอยู่กับการนำความรู้นั้นมาประยุกต์ใช้ให้เกิดประโยชน์แก่สังคมได้มากเพียงไร” --- สมเด็จพระมหิตลาธิเบศรอดุลยเดชวิกรม พระบรมราชชนก http://www.fact.or.th/fact/index.php/2008-12-08-04-25-53/59-2008-12-15-04-54-58/184-2009-11-16-06-06-18.html สรุปแล้วทุกคนทั้ง ลูกสาว คุณแม่ และคุณพ่อ ต้องไปช่วยกันหา "แรงบัลดาลใจในการสร้างฝันให้เป็นจริง" นะครับ รอให้ลูกหาคนเดียวสงสารเค้าน่ะครับ ถ้าพวกคุณมีฝันแล้วอยากเดินตามฝันที่พวกคุณมีก็ต้องพยายามนะครับ ถ้าลูกไม่แน่ใจว่าคณะอันนี้เป็นอะไร ดีจริงหรือไม่ ก็ลองเปิดโอกาสสัมผัสประสบการณ์ดูครับ เข้าไปโรงพยาบาลบ่อยๆ สุดท้ายลูกจะเกิดความผูกพันไปเอง อนาคตออกแบบได้ครับ GSK จากคุณ : GSK เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 00:14:31

ความคิดเห็นที่ 61 ผมเชื่อว่าพ่อแม่ที่เป็นหมอหลายคน ไม่อยากให้ลูกตัวเองเรียนหมอ ประสบการณ์ตรงที่ผมเจอครับที่มหาลัยสามย่าน อาจารย์สถาบันภาษาที่สอนอังกฤษเซคผมจบหมอสามย่านนี่แหละครับ แต่อาจารย์ไม่เป็นหมอครับเลือกต่อโทอักษร ปัจจุบันแกก็มีความสุขกับการสอนและก็ไม่คิดที่จะเป็นหมอทั้งที่ตัวเองจบหมอ ค่านิยมในสังคมที่ทำให้หมอดูสูงส่ง ก็เพราะคนส่วนมากยังคิดไงครับว่าความ รวย เท่านั้นคือตัวชี้วัดความสำเร็จ บางทีคุณพ่อมองแต่ผลจนลืมที่จะมองถึงเหตุ กว่าจะรวยนี่ต้องลำบากแค่ไหน ทุกอาชีพมันก็ให้รวยได้หมดแหละนะ แต่หมอมันรวยเร็วแต่ก็เสี่ยง ผมว่าถ้าน้องเค้าทำในสิ่งที่ชอบสิ่งที่รักมันจะดีกว่านะครับเวลาทำอะไรที่เราชอบเราถนัดเดี๋ยวมันก็ดีเอง ทั้งรวยทั้งมีความสุข จากคุณ : ใช้หัวใจให้บริการ เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 00:19:54

ความคิดเห็นที่ 62 เราเคยเจอคล้ายๆกับลูกสาวจขกท.นะคะ แต่กลับด้านกัน คือ เราอยากเรียนหมอแต่ที่บ้านไม่ให้เรียนเพราะคิดว่าเราไม่ฉลาด,ไม่มีความสามารถพอ(เหตุผลนี้จริงๆ) **น้าสาวเราเป็นคนมีสิทธิ์ขาดในบ้านค่ะ ใครๆก็เกรงใจเพราะเค้าให้เงินใช้จ่ายในบ้านเยอะสุด** ตอนม.4เราตามเพื่อนไปสอบเข้าร.ร.อื่นที่ไม่ร.ร.เดิม และตัวเองก็ไปซื้อใบสมัครเตรียมอุดมฯไว้ด้วย พอน้าสาวรู้ก็ด่ากระจายเลยค่ะ "กล้าเนอะ กล้าจะไปสอบเตรียม ไปสอบก็ไม่ติดหรอกอย่าไปเลยเสียดายสิทธิ์สอบอีกที่" ...ตอนนั้นเราเป็นเด็กที่ไม่กล้าขัดใจผู้ใหญ่ค่ะทั้งๆที่ขัดใจตัวเองแท้ๆ เราเลือกไปสอบตามเพื่อนๆและดันติดอันดับ 1 อีกต่างหาก (น้าเราบังคับไม่ให้เลือกสายวิทย์ฯด้วยค่ะเพระาน้าเรียนสายวิทย์มาเลยบอกว่าเราไม่ฉลาดพอจะเรียน เราไม่ไหวหรอก ฯลฯ) อดทนเรียนจบโดยที่ได้มีโอกาสเรียนรู้ชีวิตในสังคมใหม่ๆที่กว้างใหญ่กว่าที่เคยเจอมา ตอนเอ็นฯเราไม่ติด น้าสาวบอกเราว่า"ดีแล้วที่เธอไม่ติด ถ้าเธอเอ็นฯติดเธอคงหยิ่งจองหองมากแน่ๆ" แล้วน้าก็บังคับให้เราเรียนในมหาวิทยาลัยเคยเรียนและคณะที่เค้าอยากเรียนด้วยเหตุผลที่ว่า"ถ้าเธอไม่เรียนก็ตัดน้าตัดหลานกัน!!!" หลังจากเหตุการณ์นี้เราเปลี่ยนไปเลยค่ะ เราตัดสินใจเองทุกอย่างเพราะเรารู้สึกว่าสุดท้ายแล้วคนที่จะต้องแบกรับหรือดำเนินชีวิตกับสิ่งเหล่านี้คือตัวเราเอง เราควรจะเลือกด้วยตัวเอง......"เพื่อที่วันหนึ่งถ้ามันไม่ใช่ เราจะได้โทษตัวเองไม่โทษคนอื่นและก็เดินหน้าเรียนรู้ชีวิตต่อไป" จากคุณ : Yoruichi เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 00:21:43

ความคิดเห็นที่ 63 ข้อเสียของสังคมเอเชีย(และสังคมไทย)คือ ระบบค่านิยมและการเชื่อฟังผู้อาวุโส ลองไปดูที่สหรัฐฯเอาเองครับ พ่อแม่กรอกหูลูกมันไปเถอะ มันไม่ฟังคุณหรอก เพราะชีวิตเป็นของเค้า ถึงคุณไม่ส่งเขาเรียนในสายที่เขาต้องการเรียน เขาก้ออกจากบ้าน(หรือหนีออกจากบ้าน)มาทำงานเสริมส่งตนเองเรียนในสาขาที่ตนเองสนใจ... (ค่านิยมหมอที่สหรัฐก็มีครับ แต่มันไม่บ้าและเยอะเท่ากับประเทศสารขัณฑ์บางประเทศในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นแน่ คนเก่งๆในสหรัฐฯหลายๆคนไปเป็นทนาย นักสถิติประกันภัย คุณครู นักวิจัย โปรแกรมเมอร์ วิศวกร ฯลฯ ความหลากหลายทางสังคมมันจึงเยอะกว่าประเทศบ้าๆบางประเทศ ที่เด็กเก่งๆ ไม่เรียน หมอก็วิศวฯ เด็กอเมริกันและเด็กอังกฤษมีความเป็นปัจเจกชนมากกว่าเด็กไทยเยอะครับ) หากผมสอบติดหมอ ผมก็ไม่เรียนแน่ครับ สาบานได้ ต่อให้พ่อแม่หรือญาติพี่น้องคนใดคนหนึ่งใกล้ตายหรือขอร้องให้ผมเรียน(ไปเรียนรัฐศาสตร์ IR หรือนิติฯ ไม่ก็อักษรฯ-ศิลปศาสตร์ดีกว่า ผมยอมหาเงินส่งตนเองเรียนรามฯดีกว่าต้องมานั่งทนทุกข์อยู่บนความคาดหวังและความรับผิดชอบ) ผมไม่ชอบผ่าศพ ไม่ชอบเชื่อโรค เพราะมันสกปรก/ขยะแขยง แม้งานจะมีเกียรติ-เงินทองมากแค่ไหนก็ตาม น้องผมอยู่เตรียมฯสายวิทย์เพื่อนในห้องก็มีแต่โดน(พ่อแม่)กรอกหูว่า "หมอดีอย่างนั้นดีอย่างนี้" เคยสัมผัสกับอาชีพนี้กันจริงๆหรือเปล่า ไม่ใช่มานั่งโวยวายโทษนั่นโทษนี่เมื่อได้เข้าไปเรียนแล้วไม่ได้เป็นอย่างที่ตนเองหวังไว้ บางคนก็มานั่งหลอกตนเองว่า ได้ช่วยชีวิตคนอื่น แล้วอาชีพอื่นๆไม่สามารถช่วยชีวิตเพื่อนมนุษย์ได้เลยหรือครับ...? ยกตัวอย่าง ทหารที่อยู่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ที่ช่วยกู้กับระเบิดทำหน้าที่เสียงตายทุกๆวันเพียงเพื่อให้เด็กนักเรียนได้เดินทางไปกลับโรงเรียนได้อย่างสวัสดิภาพ ทหารหลายๆต้องสังเวยชีวิตจากระเบิดแสวงเครื่องหรือกระสุนเพียงเพื่อคุ้มกันพระสงฆ์ขณะที่กำลังออกบิณฑบาตรในยามเช้า แต่หลายๆคนไม่ค่อยใส่ใจกับอาชีพนี้มากนัก(โดยเฉพาะชนชั้นกลางในสังคมเมือง) ประหนึ่งดูราวกับว่าเป็นงานนี้เป็นงานระดับล่าง ไม่ใช่งานที่พวกชนชั้นกลางบางกลุ่มต้องมานั่งถือปืนเดินลาดตระเวน น่าจะทำให้เหมือนเกาหลีใต้ ชายไทยทุกคนต้องเป็นทหาร จะได้รับรู้เสียทีว่าอาชีพนี้มันต้องเสียสละมากแค่ไหน ทำใจครับ หากต้องการหนีไปจาก"ค่านิยม" เช่นนี้ ก็ต้องย้ายประเทศไปอยู่แถบยุโรป ออสเตรเลีย หรือไม่ก็สหรัฐฯ/อเมริกาเหนือ จากคุณ : bangkung_123 เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 00:51:38

ความคิดเห็นที่ 64 อยากจะยกตัวอย่างหนึ่งให้ดู  เผื่อจะได้ืทำให้คุณพ่อและเพื่อนเค้าเปิดหูเปิดตาขึ้นมาบ้าง มีนักเรียนไทยคนหนึ่ง  เรียนจบวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ที่มหาวิทยาลัย A ในไทย และไปเรียนต่อระดับโทและเอกที่อเมริกา  ทำงานวิจัยกับ professors ระดับโลก  paper ของนักเรียนท่านนี้  ถูกอ้างถึง (cited) ในวงการวิจัยของ computer science เป็นอันดับที่ 49 ของโลก  ที่สำคัญคือ อันดับที่ 48 เป็น paper ของ Larry Page กับ Sergey Brin สองผู้ก่อตั้ง Google ... ปัจจุบันนักเรียนท่านนี้เป็นอาจารย์อยู่ที่มหาวิทยาลัย B ในไทย ผมว่าเดากันไม่ยาก A คือ พระจอมเกล้าลาดกระบัง B คือ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย สำหรับคนที่อาจจะคิดว่าผมอคติกับจุฬาฯ ผมจบที่จุฬาฯ ครับ  และเผื่อคนเข้าใจผิด  ผมไม่ได้ยกตัวอย่างนี้เพื่อบอกว่า A ดีกว่า B เพียงแต่อยากให้ลดการยึดติดกับสถาบันลงบ้าง  การที่ลูกคุณต้องเสียเวลาไปอีกปีเพราะการยึดติดกับสถาบันมากเกินไปมันไม่คุ้มค่าเลย  คนที่มีความสามารถยังไงก็หาทางประสบความสำเร็จได้ครับ อ้างอิง: http://citeseer.ist.psu.edu/stats/articles http://en.wikipedia.org/wiki/Chalermek_Intanagonwiwat แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 55 09:42:01 แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 55 01:26:13 จากคุณ : Ariete (en ligne) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 01:19:10

ความคิดเห็นที่ 65 ...ลบออกค่ะ นอกเรื่อง แหะๆ -0-... แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 55 13:54:51 จากคุณ : Soleindee เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 02:00:59

ความคิดเห็นที่ 66 เห็นข่าว คนไข้ฟ้องหมอเป็นว่าเล่น - -* จากคุณ : พองพอง เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 02:08:01

ความคิดเห็นที่ 67 มีนักเรียนไทยคนหนึ่ง เรียนจบวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ที่มหาวิทยาลัย A ในไทย และไปเรียนต่อระดับโทและเอกที่อเมริกา ทำงานวิจัยกับ professors ระดับโลก paper ของนักเรียนท่านนี้ ถูกอ้างถึง (cited) ในวงการวิจัยของ computer science เป็นอันดับที่ 49 ของโลก ที่สำคัญคือ อันดับที่ 48 เป็น paper ของ Larry Page กับ Sergey Brin สองผู้ก่อตั้ง Google ... C Intanagonwiwat, R Govindan, D Estrin. Directed Diffusion: A Scalable And Robust Communication Paradigm For Sensor Networks. In Proceedings of the International Conference on Mobile Computing and Networking, 2000 1365 ไม่ได้อยากขัดนะครับ แต่แค่อยากบอกว่าเปเปอร์เป็นเปเปอร์ที่เขียนร่วมกับโพรเฟซเซอร์(ดังมั้ง? ผมไม่อยู่ในฟิลด์ครับ) ดังนั้นโอกาสตีพิมพ์ก็มีเยอะนะครับ และปัญหาคือแยกไม่ได้ว่าใคร contribute อะไรบ้าง อย่างไรก็น่าชื่นชมในความสามารถครับ จากคุณ : invariance (invariance) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 02:42:52

ความคิดเห็นที่ 68 เราเข้าใจความรู้สึกของคนอยากเรียนแพทย์นะ เราดูแดจังกึงไม่ได้เลย ดูแล้วร้อง เพราะอยากเป็นแพทย์แต่หมดโอกาสไปแล้ว ...... ไม่ค่อยเกี่ยวเท่าไหร่แหะ จากคุณ : chiwheiii เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 04:48:14

ความคิดเห็นที่ 69 มีเรื่องตลกเรื่องหนึ่งมาเล่าให้ฟัง มีครอบครัวหลายครอบครัวที่ผมรู้จัก พ่อเป็นอาจารย์แพทย์ ระดับ senior แม่เป็นพยาบาลระดับหัวหน้า (มาตรฐานอาจารย์แพทย์รุ่นก่อน ) ครอบครัวหนึ่ง ลูกสาวสองคน .. ไม่มีใครเป็นหมอเลยซักคน คนหนึ่งเรียน ม.สามย่าน จบแล้วไปเป็น fashion designer อีกคน เรียนถาปัด อีกครอบครัว ลูกสาวคนโต เป็นแอร์ ลูกสาวคนกลาง เป็นวิศวกรโยธา .. เอ่อ .. เอ๋อ! ลูกชายคนเล็ก เรียนบรรณารักษ์ ... เอ้ออออ .. ครอบครัวที่สาม สุดๆไปเลย ลูกชายคนโต จบวิศว ป.โท จาก ม.ดังในอเมริกา ก่อนไปเรียนต่อฝรั่งเศส เพื่อกลับมาเป็นหัวหน้าเชฟ โรงแรมดัง ทั้งสามครอบครัว ที่พ่อแม่เป็นหมอ ระดับอาจารย์แพทย์ ไม่มีใครต้องการให้ลูกเรียนหมอเลยซักคน เพราะทุกครอบครัวรู้ว่า .. อาชีพนี้ มันเหนื่อย ลำบาก เสียสละ เสียสละ ทั้งโดยความต้องการของตัวเอง และโดยความต้องการของสังคม แถมในยุคนี้ ยังโดนสังคม "องุ่นเปรี้ยว" รังแกอีก   จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 07:42:46

ความคิดเห็นที่ 70 แต่ถ้าใคร (รวมถึงลูกสาว จขกท) .. รักที่จะเสียสละ ต้องการเจริญเมตตา ที่ไม่มีขีดขั้นจำกัด เล็งเห็นประโยชน์ทั้งในภพนี้และภพหน้า เป็นทุกข์เมื่อเห็นคนเจ็บ ต้องการให้คนอื่นปราศจากทุกข์ ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ พร้อมที่จะทุ่มเทชีวิต แรงกาย แรงใจ เพื่อผู้อื่น เรียนแพทย์ .. รุ่งเรืองแน่นอน การไปอยู่สังคมระดับบนๆ ให้คนอื่นเชิดชู (และอิจฉา) มันเป็นแค่ "ผลพลอยได้" ของการทุ่มเท เสียสละ อดทน มานะ พยายาม อันยาวนานนับสิบปี ไม่อยากได้เรื่องพวกนี้ ก็หนีไม่พ้น จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 07:47:02

ความคิดเห็นที่ 71 ทำไมคนเรียนแพทย์ถึงดูสูงส่งมากนักในสังคมไทย กลับมาที่ประเด็นหัวข้อกระทู้ .. อีกส่วนหนึ่ง ที่ทำให้ "คนเรียนแพทย์ถึงดูสูงส่งมากนักในสังคมไทย" เพราะเมืองไทย สังคมไทย ยังเป็นสังคมที่มีมารยาท ประเพณี ขนบธรรมเนียม วัฒนธรรม (แม้คนไทยรุ่นใหม่หลายๆคน จะไม่มี หรือ พยายามฉีกตัวไม่แคร์ก็เหอะ ) มารยาท ประเพณี ขนบธรรมเนียม วัฒนธรรม ฯลฯ ที่ผู้น้อย เคารพผู้ใหญ่ ที่ผู้ได้รับบุญคุณ สำนึกในบุญคุณผู้ให้ (แม้ผู้ให้ไม่ได้คิดอะไรเลยกับผู้รับ) ความเคารพ และความสำนึกนี้ .. ในสังคมไทย ที่เป็นสังคมครอบครัว .. ไม่ใช่สังคมแตกแยก อย่างอเมริกา (ที่หลายๆคนเชิดชูนักหนา) มันมีลักษณะของสายโซ่ (chain) นาย ก. มีบุญคุณต่อนาย ข. อย่างมาก (แม้ นาย ก. จะทำไปเพราะหน้าที่) ลูก หลาน ญาติ มิตร ของนาย ข. จะรู้สึกถึงบุญคุณเหล่านี้ หรือไม่ก็รู้สึกเกรงใจ มันเป็นลักษณะ multiply .. 1 ไป 10 หรือ 1 ไป 100 1 นาย ก 10 นาย ข 100 หรือ 1,000 คนรู้จัก ญาติ มิตร ฯลฯ ของนาย ข แล้วถ้าคนแบบ นาย ก มี 10,000 คนหละ สังคมของคนแบบนาย ก. 10,000 คน ย่อมส่งผลต่อ คนแบบนาย ข. 100,000 คน และก่อเกิด คนรู้จัก ญาติ มิตร ฯลฯ ของนาย ข 1,000,000 หรือ 10,000,000 คน คน 1,000,000 - 10,000,0000 คนนี้ จะมอง มีความรู้สึก พูดถึง สังคม ของนาย ก ว่าอย่างไร คงนึกภาพออก (แน่หละ .. คนเป็นล้าน .. ย่อมรวมถึงประชาการสังคมองุ่นเปรี้ยวอยู่ด้วย .. ถึงจะมีไม่มาก แต่ก็มี ) จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 07:57:08

ความคิดเห็นที่ 72 คห. ที่ว่ามาข้างบน มองในแง่ "บุญคุณต่อคนในสังคม" ที่ก่อกระทบต่อคนจำนวนมาก ซึ่งน่าจะเป็นคำตอบที่ใกล้เคียงสุด ต่อข้อสงสัย จขกท ที่ว่า "ทำไมคนเรียนแพทย์ถึงดูสูงส่งมากนักในสังคมไทย" คนนับล้าน (นับสิบล้าน) .. เชิดชูสังคมของคนจำนวนระดับหมื่น ที่เป็นแพทย์อยู่ ผลกระทบ มันย่อมมีไปถึง "คนที่เรียนแพทย์" เช่นกัน --------------- ปัจจัยที่สอง คือ ลักษณะสังคมของคนเป็นแพทย์ สังคมของวิชาชีพแพทย์ เป็นสังคมที่ค่อนข้างเกาะกลุ่มกันเหนียวแน่น มีตัวตน มีเอกลักษณ์ ที่ชัดเจน ต่างจากสังคมของอาชีพอื่นๆ สังคมของวิชาชีพแพทย์ มีลักษณะเกื้อหนุนซึ่งกันและกัน คนเป็นแพทย์ ที่อาวุโสกว่า จะเรียกตัวเองว่า "พี่" และ "น้อง" ทั้งๆ ที่พี่ อายุมากกว่าน้องหลายสิบปี คนเป็นแพทย์ ที่อาวุโสน้อยกว่า จะเรียกตัวเองว่า "น้อง", "ผม/หนู" เรียกแพทย์อาวุโสกว่าว่า "พี่"  หรือ "อาจารย์" อย่าคิดว่าคำเรียกตัวตนพวกนี้ไม่สำคัญ เพราะมันไม่ใช่ I, you, กระผม, ผม, คุณ, ท่าน มันเป็นคำเรียกที่บ่งบอกถึง ครอบครัว ในขณะที่ I, you, กระผม, ผม, คุณ, ท่าน .. มันมีความห่างเหิน, business talk สังคมไหนๆ ที่คนในสังคมนั้น มีความผูกพัน ความเกี่ยวพันกัน ในลักษณะของครอบครัว คนในสังคมนั้น ย่อมเกื้อหนุนกัน ช่วยเหลือกัน และสร้างสังคมที่โดดเด่น มีเอกลักษณ์ มีฐานะสูงส่งกว่าสังคมอื่นๆ ความสูงส่งเหล่านั้น .. มันแผ่ไปถึงคนที่เพิ่งย่างเท้าเข้าสังคมด้วยเช่นกัน คนที่ทำงานอาชีพอื่นๆ .. ทำงานในลักษณะ "หัวเดียวกระเทียมลีบ" เด่น ดัง มีฐานะ (ทั้งการเงิน และ สังคม) .. ก็เป็นไป คนเดียว เมื่อเสื่อม หรือ หายไป ก็หายไปเลย ไม่มีส่วนไหนเหลือทิ้งไว้ให้คนนับหมื่นนับแสนพูดถึง หรือ จดจำ ความสูงส่งของตัวตน .. มันเป็นเรื่องของตัวตน ของปัจเจกบุคคล แต่ ความสูงส่งของสังคมแห่งวิชาชีพ ไม่ใช่เรื่องของปัจเจกบุคคล แต่เป็นผลรวมของกลุ่มคนนับหมื่นนับแสน ในสังคมนั้นๆ คนคนหนึ่งในสังคมนั้น เสื่อม ตาย ฯลฯ ไม่ได้ทำให้สังคมนั้นๆเสื่อม ล้มสลาย ในหนึ่ง หรือ สองวัน ชื่อเสียง เกียรติยศ เกียรติภูมิ ฯลฯ ใดๆ ที่คนคนหนึ่งของสังคมนั้นๆ สร้างไว้ นอกจากส่งเสริมคนทำแล้ว ยังส่งเสริมสังคมของคนคนนั้น ให้เจริญ รุ่งเรือง สูงส่ง ยิ่งๆขึ้นไปอีก สิ่งเลวร้ายใดๆ ที่คนคนหนึ่งของสังคมนั้นๆ อาจสร้างขึ้นมา ขนบ ธรรมเนียม ประเพณี กฏ เกณฑ์ กติกา ฯลฯ ของสังคมนั้น จะจำกัดไม่ให้มันแพร่กระจาย หรือ ทำลายสังคมนั้นลงไปได้ สังคมของอาชีพอื่นๆ .. ทำอย่างนี้หรือเปล่า??? แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 55 08:26:42 จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 08:12:45

ความคิดเห็นที่ 73 เมื่อเอาหนึ่งมาบวกสอง มันก่อเกิดปัจจัยที่สาม สังคมวิชาชีพแพทย์ ไม่ได้มีแต่แพทย์ ยังมีบุคลากรอื่นๆอีกมาก แพทย์หนึ่งคน มีบุคลากรอื่นๆ ที่ทำงานร่วมอีกร้อยคน สังคมวิชาชีพอื่น ที่มีการทำงานร่วมกัน ปัจเจกบุคคล ที่เด่นล้ำสุด มีฐานะเป็นหัวหน้าทีม แต่ในสังคมแพทย์ แพทย์ .. ถึงแม้บางคนไม่เด่นล้ำสุด แต่เนื่องจากการเรียน การสอน และประเพณีวัฒนธรรมที่สืบทอดมานับพันๆปี ทำให้แพทย์ มีฐานะเป็นทั้งหัวหน้าทีม,  หัวหน้าครอบครัว, หัวหน้าห้อง, และ ครูบาอาจารย์ สังคมไทยของเรา ยังเป็น "สังคมครอบครัวหมู่" ขนบธรรมเนียม วัฒนธรรม .. ยังให้ความเคารพต่อคนเป็นหัวหน้าครอบครัว และคนที่เป็นหัวหน้าครอบครัว (ไม่ว่าเต็มใจหรือไม่ก็ตามที) ก็ต้อง "พยายาม" ปฏิบัติตนเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี, หัวหน้าห้องที่ดี และ ครูบาอาจารย์ที่ดี // อาจจะมีบางคน .. น้อยกว่า 0.1% .. ที่ไม่ได้ทำอย่างนั้น หรือ ทำอย่างนั้นไม่ได้ แถมสังคมไทย .. เรื่องดีๆ ไม่พูดถึง, เรื่องแย่ๆต้องใส่ไข่, เรื่องเลวร้ายต้องเสริมแต่งก่อนบอกต่อ คนที่อยู่นอก "สังคมแพทย์ และบุคลากรทางการแพทย์" น้อยคนที่จะเห็น รู้ และ เข้าใจ เรื่องพวกนี้ จึงมองเห็นแต่ "คนเป็นแพทย์ มีฐานะสูงส่งมากในสังคมไทย" --------------------------------------------- อีกสิบปี ยี่สิบปีข้างหน้า วิชาชีพแพทย์ .. จะไม่ต่างจากอาชีพอื่นๆ คงเป็นไปได้ ถ้าตอนนั้น สังคมไทย แตกแยก วิปลาส ไม่นับถือ พ่อ แม่ ญาติ พี่น้อง  ครูบาอาจารย์ ผู้มีพระคุณ "เหมือนสังคมอเมริกา" ที่สังคมไทยเทิดทูนนักหนา วิปลาส จนทุกอย่าง .. business talk ถึงเวลานั้น อย่ามาโหยหา "ความสูงส่ง" ของระบบ "ยาขอ หมอวาน" อย่าถามหา "holistic care" ทุกอย่าง .. pay for service No money, no right .. to live แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 55 08:40:47 จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 08:26:08

ความคิดเห็นที่ 74 เห็นคนเป็นแพทย์ก็อยากให้ลูกเรียนแพทย์นะคะ แสดงว่าอาชีพแพทย์ดีจริงๆตอบโจทย์ชีวิตได้เยอะ  ครอบครัวเรามีหลานๆเป็นวิศวะหลายคน ชีวิตก็มีความสุขดี มีเวลาให้ตนเองและครอบครัวพอควร มามีบ้านตั้งแต่อายุยังน้อยๆ หลานผู้หญิงเรียนลาดกระบังจะจบแล้ว ตามความเห็นเราทุกอาชีพมีดีมีเหนื่อยมีหนักพอๆกัน แต่ถ้ามีใจรักทุกคนก็สามารถมีความสุขกับอาชีพของตนเองได้หมด การเปรียบเทียบก็เหมือนเราดูหญ้าหน้าบ้านตนเองกับหน้าบ้านคนอื่นนั่นแหละ  คุณพ่อก็ย่อมอยากให้ลูกมีอาชีพที่มั่นคงมีรายได้ดีมีเกียรติ ไม่ได้บ้าหรอกค่ะ จขกท คงลำบากใจเพราะอยู่ตรงกลาง รับฟังคู่แหละค่ะ แต่การตัดสินใจสำคัญที่สุดคือลูกสาวของคุณ สนับสนุนเขาอย่างที่เขาอยากเป็นนะคะ จากคุณ : mangpongja เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 08:26:32

ความคิดเห็นที่ 75 หนักๆ มาเยอะ ขอเบาๆบ้าง เรื่องเฮฮา คือ ครอบครัวแพทย์ครอบครัวหนึ่ง พ่อเป็นอาจารย์แพทย์ระดับ .. คนในสังคมย่อยของแพทย์สังคมหนึ่ง .. รู้จัก & ยกย่องมาก เชียวแหละ แม่เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยธรรมดา พ่อเป็นอาจารย์แพทย์ ทุ่มเทแต่การบริการคนไข้ และวิชาการ จนอิ๊บอ๋าย .. เพราะมีแต่เงินเดือน และค่าครองชีพนิดหน่อย แม่ .. นอกจากเป็น อ. ยังมีมรดกจากตายาย และ ทำมาหากิน ประกอบธุรกิจ .. มีเงินกว่าพ่อ แม่ .. ต้องการให้ลูกสาวเรียนแพทย์ พ่อ .. คัดค้าน วีโต้ แทบเรียกว่าทะเลาะบ้านแตก ลูกสาว .. เอ๋อ .. เพราะอยากเรียนดนตรี จนในที่สุด ลงเอยแบบนิยายน้ำเน่า .. เพราะในบ้าน แม่ใหญ่สุด ยื่นคำขาดว่า ค่าใช้จ่ายในการเรียนแพทย์ทั้งหมด แม่ออกเอง จบแล้ว ถ้าลูกไม่อยากเรียนแพทย์ ไปเรียนอย่างอื่น อย่าลืมว่า เรียนจบแพทย์แล้ว ต่ออาชีพอื่นได้ .. ถึงยากหน่อย แต่ก็เรียนต่อได้ตามที่อยาก แต่เรียนจบอาชีพอื่น มาเรียนต่อแพทย์ .. มันยากระดับเข็นภูเขาลงครก ระหว่างเรียน แม่จะบริการทุกอย่าง -จบ- แม่ลาออกจากการเป็น อ.มหาวิทยาลัย คอยดูแล บริการ ฯลฯ ให้ลูกเรียนแพทย์อย่างเดียว พ่อ? งอนตุ๊บป่อง .. ไม่พูดไม่จาอะไรกับแม่เกือบเดือน ลูกสาว? ประชดแม่ .. อยากให้เรียนแพทย์ หนูก็จะเรียนตามแม่อยาก เรียนมันอย่างเดียว .. ได้เกรดเกิน 3.5 ทุกเทอม แต่ ไม่กลับบ้านกลับช่อง เพราะบอกแล้ว "เรียนมันอย่างเดียว" เพี้ยนทั้งบ้าน จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 08:39:30

ความคิดเห็นที่ 76 ́ค่านิยมแบบนี้่  คงอยู่กับประเทศนี้อีกนานนนนนนนนนนนน คิดว่าจะถูกเปลี่ยนในรุ่นเราเสียอีกนะเนี่ย....(แอบแก่) จากคุณ : Ring of Fire เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 09:40:24

ความคิดเห็นที่ 77 ทำไมไม่เป็นตัวของตัวเอง จากคุณ : พี่ส้มอ้วน เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 10:12:02

ความคิดเห็นที่ 78 สิ่งนึงที่ พ่อ แม่ กลัว เวลาลูกไปเรียน คือกลัวลูกผมเพื่อนไม่ดี แต่พ่อ แม่ บางทีก็ไม่คิดหรอก ว่าลูกนะก็คิดว่า พ่อ แม่ คบเพื่อนไม่ดี ชอบโชร์พาวเหมือนกัน ผมเรียนศิลปะ น้องผมชอบภาษา แต่:-)มันต้องมีเพื่อนพ่อที่ชอบโชร์พาวมายุ่งด้วยตลอด ซึ่งผมว่าามันน่าเบื่อมาก จากคุณ : Eliani Vento เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 10:42:23

ความคิดเห็นที่ 79 คุณพ่อกลัวเสียหน้าที่ลูกตัวเองไม่ได้เป็นหมอ แล้วไม่คิดบ้างหรือว่า ลูกจะเสียหน้าเพราะไม่ได้มีพ่อเป็นหมออ่ะ ในเมื่อลูกไม่เคยเสียใจว่าพ่อตัวเองจะมีอาชีพอะไร คุณพ่อก็ไม่ควรจะเสียใจด้วยเหมือนกันว่าลูกตัวเองจะเรียนอะไร จากคุณ : phi 1.618 เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 12:32:22

ความคิดเห็นที่ 80 เค้าคิดว่าวิศวะต่ำต้อยสู้หมอไม่ได้ <<< บางทีลูกคุณ เค้าไม่คิดหรอก .... พ่อแม่ ซึ่งก็หมายถึงตัวคุณเองต่างหากที่คิด .... จากคุณ : spidy_man เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 12:37:07

ความคิดเห็นที่ 81 อ่านแล้ว ขอบอกตรงๆว่าสะเทือนใจค่ะ มันสะท้อนที่มาของปัญหาหนึ่งในวงการสาธารณะสุขเลยทีเดียว คุณลูกมีตรรกะการคิดที่ดีนะคะ ที่ว่า "คิดว่าตัวเองคงไม่มีความรับผิดชอบมากพอที่จะรับผิดชอบชีวิตคน" การเป็นแพทย์หรือการที่อยากจะประกอบอาชีพแพทย์นั้น ไม่ควรมาจากเหตุที่ว่าหัวดีหรือเรียนเก่ง คนเรียนเก่งไม่จำเป็นต้องเรียนแพทย์เสมอไป ทุกอาชีพมีความหมายเฉพาะตัว ศิลปินคือผู้สร้างสรรค์ผลงานให้ผู้อื่นได้มีความสุขสนุกสนาน เชฟคือ ผู้ปรุงแต่งดึงรสชาติวัตถุดิบออกมา ให้คนได้สุขกับการลิ้มรส เป็นต้น ทุกอาชีพมีบทบาทและความหมายต่อสังคม แม้คนขับรถเมล์ ที่เราฝากชีวิตไว้ยามเดินทาง คนกวาดขยะที่ช่วยให้บ้านเมืองงามสะอาดตามากขึ้น มีเกียรติมีศักิด์ศรีเท่ากัน หากปริมาณบุคลากรในสาขาใดสาขาหนึ่งขาดแคลนหรือด้อยคุณภาพแล้ว สามารถส่งผลต่อระบบสังคม โครงสร้างเศรษฐกิจได้ใหญ่หลวง ยกตัวอย่างอาชีพครู ที่เราตระหนักกันดีและปฏิเสธไม่ได้ว่า เป็นส่วนหนึ่งของปัญหาการศึกษาไทย ทุกอาชีพนอกจากความถนัด ความสนใจแล้ว ควรมีที่มาจากจิตกุศลด้วยส่วนหนึ่งเช่น การเป็นนักกฎหมาย จากจิตอยากช่วยผู้เดือดร้อนทางกฎหมาย การจะเป็นแพทย์นั้น ควรมาจากจิตเมตตากรุณาอยากช่วยเหลือผู้เจ็บไข้ได้ป่วย ทุกคนย่อมเคยมีประสบการณ์เจอแพทย์ไร้จรรยาบรรณ แพทย์ที่รักษาไม่เก่ง แพทย์ที่ไม่น่าประทับใจทั้งการรักษาและบุคลิกภาพ ส่วนหนึ่งอาชีพนี้เป็นอาชีพที่งานหนักมาก รับผิดชอบสูง บางทีก็เครียด เหนื่อยและล้า แต่มันคือชีวิต ที่ผิดพลาดแล้วเรียกคืนไม่ได้ ประมาทไม่ได้ ค่านิยมเรียนเก่งแล้วต้องเรียนแพทย์ ทำให้เกิดการผลิตบุคลากรแพทย์ ต้องขอโทษ ต้องใช้คำว่า เป็นหมอไปแบบ "แกนๆ" ง่ายๆคำนี้เลย ดิฉันร่างกายไม่แข็งแรง เข้าออกร.พ. ราวกับเข้าห้างสรรพสินค้า บางโรคกว่าจะเจอหมอที่วิเคราะห์สาเหตุที่แท้จริงได้ใช้เวลาเกือบ 20 ปี มีครั้งหนึ่งเจ็บป่วยเฉียบพลัน หมอบอกว่าเพ้อเจ้อ หมออีกคนบอกเป็นโรคกระเพาะ จนเจอหมอที่รักษาได้ถูกที่แท้ติดเชื้อไวรัสในลำไส้ และขึ้นไปเยื่อหุ้มสมองทำให้เยื่อหุ้มสมองอักเสบ ทำให้หูแว่ว หมอสองคนแรกคือหมอประเภทซังกะตาย อยู่ร.พ.ชั้นรอง หมอคนที่สาม คือหมอที่กระตือรือล้น ตรวจเช็คอย่างละเอียด เก่งและอยู่ร.พ. ชั้นนำ เป็นแพทย์ ไม่จำเป็นต้องร่ำรวย อยากรวยมีรายได้ดี มีแค่บางสาขา และมักเป็นสาขาที่ต้องเรียนเฉพาะทางต่อไปอีก แพทย์ที่จบตามหลักสูตรปกติ ถ้าเข้าใจไม่ผิด คือ อายุรแพทย์ รักษาโรคทั่วไปได้ แต่รักษาโรคเฉพาะทางไม่ได้  ซึ่งไม่ใช่แพทย์ที่ทำรายได้ดี เว้นแต่จะวิ่งรอก หรือเปิดคลีนิคเอง และอายุรแพทย์นี่แหละที่มีปัญหาบ่อยสุด เพราะมีบางส่วนไม่ได้มาเป็นแพทย์ด้วยใจ มาเป็นแพทย์เพราะเรียนเก่ง ไหลตามสังคมมา แต่ก็ใช่ว่า แพทย์สาขาอื่นไม่มีปัญหา แพทย์ที่ใช้ช่องว่างของระบบหาประโยชน์ใส่ตัวก็มี เด็กบางคนเรียนจบแล้วต้องใช้ทุน มีเด็กอยู่ไม่กี่คนที่สมัครใจ ไปใช้ทุนต่างจังหวัดไกลๆ ชนบท หลังเขา เป็นหมออนามัย ส่วนใหญ่อยากอยู่กันแต่ในเมือง จับฉลากใช้ทุนกันที ลุ้นบนบานสานกล่าว ขอให้ได้อยู่ในเมือง ทั้งที่เรียนไป 6ปี คือภาษีประชาชนทั่วไปรวมกัน แต่จะเลือกคืนภาษีประชาชนแค่บางกลุ่มบางพื้นที่ ในเมืองเท่านั้น คำถามคือ ปัญหาหลายๆอย่างของวงการสาธารณะสุขมาจากไหน มันมาจากคำว่า "มืออาชีพ" คำว่าทำงานแบบ "มืออาชีพ" Professional กับการทำเพื่อประกอบอาชีพนั้นไม่เหมือนกันการทำงานแบบมืออาชีพถ้ามีใจแล้ว แม้เป็นพนักงานเสิร์ฟ ก็เป็นพนักงานที่มีคุณภาพ ลูกค้าประทับใจ อิ่มท้อง และอิ่มใจในบริการ การ"ประกอบอาชีพ" คือการทำเพื่อหาเลี้ยงชีพ ไม่มีจิตวิญญาณ ไม่มีความรัก ไม่มีความสนุก ไม่มีความตื่นเต้น ไม่อยากเรียนรู้สิ่งใหม่ และเป็นที่มาของประโยค TGIF= Thank god. It's Friday. เกลียดวันจันทร์ และรักวันศุกร์ เก็บเงินรอคอยเพื่อจะเกษียณตัวเองเร็วๆ พักผ่อนเที่ยวให้สนุก แต่พอเมื่อถึงเวลาก็ไม่รู้จะไปไหนต้องการอะไร เพราะไม่เคยถามตัวเอง ไหลไปตามระบบ และกระแสสังคมเหมือนหนูถีบจักร สุดท้ายดูเคเบิ้ลอยู่บ้าน เงินที่หามาก็เลี้ยงลูก ให้หลาน และพอใจกับนิยามชีวิตแบบนี้ เรียบง่ายไปอีกรูปแบบ แต่ก็น่าเสียดายชีวิตวัยหนุ่มสาวที่ไม่ได้ enjoy living ทุกๆวัน เพราะหน้าที่การงานมีจุดมุ่งหมายเพียงเพื่อเลี้ยงชีพ แต่ไม่ได้หล่อเลี้ยงจิตใจ ที่สำคัญ ไม่ได้ทำงานอย่างซื่อตรงต่อวิชาชีพ และจรรยาบรรณ เด็กสมัยนี้ส่วนหนึ่งโชคดีและขวนขวายที่จะถามตัวเองและรู้ตัวเอง มีความชัดเจนตั้งแต่อายุยังน้อย โชคดีมากเลยนะคะ ย้ำว่าโชคดีมาก ไม่เสียเวลาชีวิต ลูกสาวคุณเป็นเด็กส่วนน้อยในกลุ่มนี้ที่หายาก เมื่อได้เรียนที่สนใจ ที่ถนัด หลงใหลได้ทำงานที่ชอบ เค้าจะมีชีวิตที่มีความสุข เพศไม่ใช่อุปสรรคอีกต่อไปแล้วในสังคมไทยสมัยใหม่ วิศวกรรมมีหลายสาขาที่ผู้หญิงไม่ต้องออกไปไซท์งาน ที่บางคนมองว่าความบอบบางเป็นอุปสรรค ซึ่งที่จริงแล้วก็ไม่ใช่ ผู้ชายสำอางค์ ไม่สู้งานเดี๋ยวนี้ก็มีอยู่มากมาย ไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคเหนือความสามารถและความตั้งใจ ทุ่มเท พยายาม คาลิล ยิบราน นักปรัชญากล่าวไว้ว่า "ลูกเกิดจากเรา แต่ไม่ใช่ของเรา" ชีวิตของใครเป็นของคนนั้น แม้คุณพ่อจะไม่ได้บังคับลูก แต่การพูดกับลูกไปเรื่อยๆ เป็นการกดดันลูกทางหนึ่งแม้คุณพ่อจะไม่ตั้งใจ และตั้งใจว่าสุดท้าย จะปล่อยให้ลูกตัดสินใจเองก็ตาม แต่ลูกบางคนดีและกตัญญูมากเสียจนตามใจพ่อแม่ ไม่อยากขัดใจ มองข้ามความสุขในอนาคตของตัวเอง ด้วยถือว่า พ่อแม่คือผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงดู กตัญญูได้บุญ แต่ก็ไม่ได้มีความเมตตาให้ตัวเอง ลูกนอกจากเป็นสายเผ่าการดำรงอยู่ของมนุษย์ เป็นโซ่ทองคล้องใจพ่อแม่ บางครั้งพ่อแม่เห็นลูกเป็นตัวแทนตัวเองเมื่อวัยเยาว์ ให้ในสิ่งที่ตัวเองขาด บางครั้งหลงทาง ให้จนล้น ห้ามในสิ่งที่ตัวเองผิดพลาด จนลูกไม่มีอิสระ คำถามคือ ความสุขของการเป็นพ่อแม่ที่แท้จริงคืออะไร วันที่ลูกเกิด พ่อแม่ดีใจที่แม้จะเห็นลูกร้องไห้จ้า แต่ครบ 32 ลูกหิว ลูกร้อง ลูกเจ็บ พ่อแม่เป็นทุกข์ตาม ใจจะขาด ลูกยิ้ม หัวเราะ พูดคำแรก ชูคอ คลาน ตั้งไข่ เดิน พูดออกมาเป็นคำครั้งแรก ร้องเพลงได้ ดีใจ ภูมิใจแค่ไหน วันเหล่านั้นไม่มีคำว่าหน้าตา ไม่มีการเปรียบเทียบ ลูกเราเก่งที่สุด ฉลาดที่สุด คุณแม่ถามว่าจะช่วยลูกยังไง  ดิฉันเองก็ไม่ทราบว่าความสัมพันธ์ในครอบครัวเป็นไปในลักษณะไหนคุณแม่เป็นคู่ชีวิต เป็นคู่คิดคู่ครอง เป็นแม่ผู้ให้กำเนิดพอๆกับพ่อผู้ให้กำเนิด คุณแม่มีส่วนในการออกความคิดเห็น พูดคุยให้คุณพ่อเข้าใจ เป็นบุคคลสำคัญในเรื่องนี้ค่ะ ส่วนเพื่อนที่ทำงานคุณพ่อนั้น คำพูดเป็นเพียงลมผ่าน พวกเค้าเป็นคนนอก ไม่ควรมีอิทธิพลกับเรื่องสำคัญกับอนาคตแบบนี้ หากผิดพลาดอะไรไป นั่นก็เป็นแค่ลมปาก เค้าจะไม่มีส่วนร่วมรับผิดชอบกับอนาคตที่อาจเปลี่ยนไปของลูกแม้แต่น้อย โพสต์นี้ ยาวพอจะเป็นบทความเลยทีเดียว กินเนื้อที่กระทู้มาก ต้องขออภัยด้วยค่ะ เรื่องนี้กระตุกใจอย่างมาก ในฐานะคนที่เป็นคนไข้มืออาชีพ  และในฐานะคนเป็นลูกด้วยค่ะ จากคุณ : Animatencyclo เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 12:40:17

ความคิดเห็นที่ 82 #26 คุณหมอ NiNiNi อยากให้กิ้ฟซ้ำๆมากค่ะ ได้ประโยชน์มากๆที่คุณหมอตอบมาทั้งหมด ที่ถูกใจที่สุดคือ "แทนที่เราจะได้วิศวกร หรือนักวิทยาศาสตร์ หรือจิตรกรดีๆสักคน เรากลับได้หมอห่วยๆหนึ่งคนออกมาแทน" จากคุณ : Animatencyclo เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 12:55:09

ความคิดเห็นที่ 83 ยินดีกับลูกสาวของคุณด้วยนะคะ ส่วนตัวเราเชื่อว่าทุกอาชีพมีความเก่งความถนัดที่เฉพาะด้านคะ เช่น ง่ายๆเลยคะ ตอนเรียน วิศวะ เน้นไปทางด้านคำนวน การคิดวิเคราะห์ต่างๆ กระบวนการคิด การวางแผน ฯลฯ เรียนสายสุขภาพก็ต้องเข้าแลปผ่ากบ วิเคราะห์เคส ฯลฯ แค่เรียนก็ต่างกันแล้วคะ มันเอาอะไรวัดไม่ได้หรอคะว่าอันไหนจะดีกว่ากัน อยู่ที่ว่าตัวเราชอบอะไรมากกว่าต่างหากคะ ถ้าได้ทำสิ่งที่เราชอบสิ่งที่เรารักยังไงก็ประสบความสำเร็จคะ เรามีความเชื่อเช่นนี้คะ ตอนเราสอบติดวิศวะที่บ้านก็ดีใจเหมือนกันคะ แต่เค้าก็อยากให้เราเรียนสายสุขภาพเหมือนกันคะ เพราะคุณแม่เป็นพยาบาล เค้าได้ข้องเกี่ยวกับ หมอ ทันตแพทย์ เภสัชกร อยู่ตลอดคะ เค้าปลูกฝังเรามาตั้งแต่เด็กว่าต้องเป็นหมอให้ได้นะลูก มีแต่คนนับถือ เป็นอาชีพที่มีเกีรยติ ฯลฯ แต่พอเราโตขึ้นมา มันจะรู้เองคะ ว่าไม่ใช่ละ เราไม่เหมาะกับอาชีพนี้ เราก็ต้องหาสิ่งที่เราทำได้ สิ่งที่เราคิดว่าตัวเองจะทำได้ดี สิ่งที่เราชอบ คะ โชคดีคะที่เค้าให้เราตัดสินใจคะ เค้าให้เราเรียนเราทำในสิ่งที่เรารักคะ เพราะมันจะเป็นทางที่เราเลือกเอง และจะทำให้ตัวของเราเชื่อในตัวเองคะ จนถึงตอนนี้เราเป็นวิศวะมือใหม่ยังไม่เก่ง แต่เราสนุกับการเรียนรู้ในทุกๆ วันที่ไปทำงานคะ และเราไม่เสียใจเลยที่เลือกทางนี้ ลองเชื่อในตัวของลูกคุณดูนะคะ ยังไงก็ยินดีด้วยจริงๆคะที่สอบติดวิศวะ จากคุณ : japlittle เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 13:33:13

ความคิดเห็นที่ 84 มาถอนใจเบาๆ ในมุมของคนที่กำลังเรียน ไอซ์ว่าบ้านเราควรจะมีซีรี่ย์แพทย์ที่เล่าชีวิตแพทย์ออกมาบ้างแล้วละค่ะ ให้ทั้งคุณพ่อคุณแม่และเด็กๆได้เห็นว่าโลกมันไม่ใช่เปลือกที่คุณเห็น ถ้าตรงหน้าคุณมีหมอคนหนึ่งยืนอยู่ ไอซ์ไม่รู้คุณมองอะไร คุณอาจเห็นคลินิค เสื้อผ้าเนี้ยบๆ ผิวขาวสะอ้าน ชีวิตราวลูกคุณหนูที่แสนสบาย คุณเห็นแต่พรมแดงโดยไม่รู้เลยว่าความจริงมันแค่กลีบดอกไม้ที่โรยบนหนามแหลม และสีแดงที่คุณเห็นมันคือเลือดค่ะ แต่ละก้าวมันไม่ง่ายหรอกนะ ชีวิตที่แชบไม่ได้ไปไหนกับเพื่อน ต้องนั่งท่องหนังสือ กลัวผีแทบตายแต่ยังต้องเข้าห้องเรียนกรอส บางคนกลัวเลือด กลัวเข็มแต่ต้องตัดใจกรีดเลือดตัวเองทำแล็บ ไม่เคยนอนดึก นาทีนี้ต้องโต้รุ่ง บางเวลาโดนคนไข้วีนใส่ บางวันพยาบาลเหวี่ยงให้ สนุกจนน้ำตาร่วงกันไป เวลาเหนื่อยคุณอยากพักไหมคะ อยากนั่งตากแอร์เย็นๆไหม แต่หมอเหนื่อยบางคนทำไม่ได้ค่ะ เพราะตรงหน้ายังมีคนไข้รออยู่ ไอซ์เคยเห็นรุ่นพี่เพิ่งลงเวรมา เช้าจะเข้าผ่าตัด เป็นลมหน้าห้องเลยค่ะต้องไปนอนหยอดน้ำเกลือแล้วรีบกลับมาทำงานต่อ ไอซ์คิดว่าหลายอาชีพก็คงไม่ต่างกัน มันเหนื่อย มันหนัก มันชวนท้อ กว่าจะย้อมกลีบดอกไม้ให้เป็นพรมแดงได้มันต้องใช้เลือดเยอะอยู่นะคะ แต่ทำไมเราไม่วิ่งออกไปเากดงหนามนี้ เรามีเหตุผลเดียวที่ยังยืนอยู่คือ เรารักค่ะ รักที่จะทำในสิ่งที่ทำอยู่ อาจเหนื่อย อาจล้า แต่เวลาคนไข้ยิ้มให้ เราดีใจที่ได้เห็น ไอซ์บอกพ่อกับแม่เสมอว่าที่ลูกเป็นหมอ ไม่ใช่เรื่องน่ายินดี เพราะพ่อกะแม่จะเสียลูกสาวคนนี้ไปดูแลคนอื่นด้วย จากเด็กที่ติดพ่อติดแม่ ไอซ์แทบไม่มีเวลาโทรคุยและเขาก็ไม่กล้าโทรหาเพราะโทรทีไรก็เจอไอซ์ทำงานอยู่ตลอด ไอซ์บอกเพื่อนพ่อเพื่อนแม่ที่เพียรมาร่ำร้องว่าอยากให้ลูกเรียนหมอเสมอว่า ถ้าน้องเขารักจริง และพร้อมจะทนกับสิ่งที่ต้องเจอได้ ก็ให้ไปคิดซ้ำอีกสักแปดร้อยรอบ ถ้ามั่นใจก็คิดซ้ำไปเรื่อยๆ จนกว่าจะกลายร่างเ่็นนักศึกษาแพทย์เต็มตัว ไม่ต้องคิดแล้วว่ารักไหม นาทีนี้มีแต่ต้องรักและยอมรับ นี่คือสิ่งที่เราเลือกเองและเตรียมใจไว้แล้ว ถ้าคิดแล้วมันยังไม่ใช่ อย่ามาทำร้ายตัวเองทั้งชีวิตเลยค่ะ ยินดีกับลูกสาวคุณด้วยค่ะ ที่ได้พบเส้นทางที่รักและก้าวเท้าข้างหนึ่งเข้าไปแล้ว อย่ากระชากเขาออกมาเพียงเพื่อความพอใจในการยืนอยู่กลางสังคมเลย คนนอกไม่ยด้มาร่วมทุกข์ร่วมสุขกับคุณหรือลูกคุณ อย่าปล่อยค่านิยมของสังคมมากำหนดชีวิตทั้งชีวิตเลยค่ะ เหนื่อยเพื่อสิ่งที่รักยังพอทน แต่ให้เหนื่อยเพื่ออะไรไม่รู้ มันทรมานค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 55 14:16:02 จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 13:52:04

ความคิดเห็นที่ 86 เรื่องราวในวันนี้ เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปครับ ถ้ามั่นใจว่าทำอะไร ทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด นั่นคืออาชีพที่ดีที่สุด คุณไอซ์ คห.ที่ 84 ก็พูดได้ถูกแล้วครับ ผมหยุดฝันเป็นหมอตอนไปฝึกงานที่โรงพยาบาลภาคฤดูร้อนสมัยมัธยมปลาย เห็นชีวิตหมอที่สวมเสื้อกาวน์ต้องรับผิดชอบและอยู่ในสภาวะกดดันขนาดนั้น ขนาดที่คนป่วยอาการปางตายก็ยังมีเวลาเดินวอร์ดเตียงละไม่เกิน 5 นาที ถ้าต้องใจแข็งขนาดนั้น แม้ว่าตอนถอดเสื้อกาวน์จะเป็นอย่างไรผมก็ไม่สนแล้วครับ ส่วนเพื่อนที่ไปฝึกด้วยกัน คนหนึ่งผมนับถือว่าทำตามฝันตัวเองที่จะเป็นแพทย์แม้รู้ว่าขวากหนามข้างหน้าคืออะไร ส่วนอีกคนผมก็นับถือเพราะทำตามฝันพ่อกับแม่ที่จะเป็นแพทย์แม้รู้ว่าขวากหนามข้างหน้าคืออะไร แต่ความนับถือต่อเพื่อนทั้งสองคน เป็นคนละอารมณ์ คนแรง เราเชียร์นาย สู้ๆ!! คนหลัง เฮ้ย ไหวนะ เราเป็นกำลังใจให้นาย :) แม่ผมก็มีช่วงเวลาที่ลังเลอยากให้ผมเรียนแพทย์เหมือนกัน ผมบอกแม่คำเดี๋ยว คณะที่ผมเลือก ผมจะทำให้ดีที่สุด ผมจะจบออกมามีงานทำให้แม่ภูมิใจไม่น้อยกว่ามีลูกเป็นแพทย์ จากคุณ : คนโง่ว์ เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 15:10:52

ความคิดเห็นที่ 89 555 อ่านที่น้องไอซ์เขียนแล้ว นึกออก เคยเห็นแพทย์ท่านนึง .. นอนสลบอยู่หน้าห้องผ่าตัด เพราะผ่าตั้งแต่สี่ทุ่ม ยันตีสี่ พอออกมานอกห้องผ่าตัด ลอกเสื้อคลุมตัวนอกโยนทิ้ง ตัวในหมุนๆๆทำเป็นหมอน นอนกลิ้งมันอยู่ตรงหน้าห้องผ่าตัดนั่นแหละ .. เดินไปห้องพักที่ห่างไปแค่ 300 เมตรไม่ไหว หมดมาดของหมอแมนๆ หนุ่มล่ำ กล้ามเป็นมัดๆหน้าฟัดนักหนา เพราะเมื่อตอนบ่ายของวันวาน .. ขณะกำลังตรวจคนไข้อยู่ โดนพยาบาลสาวสวยมาลากตัวออกจากห้องตรวจ ให้ไป "บริจาคเลือด" แบบด่วนๆ ชนิดไม่สนว่าเลือดจะจมหรือลอย เสียเลือด"บริจาค"เสร็จ โดนไล่ เอ๊ย เชิญให้ไปตรวจคนไข้ที่นั่งรออีกสามสิบกว่าคนหน้าห้องตรวจ ไม่มีการให้พักรอ (ซึ่งคนบริจาคเลือดทุกคน ต้องนอนพักอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงหลังบริจาค คนเคยบริจาคเลือดจะรู้ดี ) พยาบาลสาวสวยคนเดิม เดินเอาโอวัลตินกับขนมมาให้ (ซึ่งคนบริจาคเลือดทุกคนต้องได้ .. กินมันตอนนั้นเลย คนเคยบริจาคเลือดรู้ดีเนาะ ) โดนญาติคนไข้ 'คุยกัน' เสียงไม่เบา เพราะเจตนาให้ได้ยิน "ไอ้หมอโรงพยาบาลนี้มันดีว่ะ ทำงานแป๊บนึงก็หายหัวไป มานั่งตรวจคนไข้ก้นไม่ทันร้อน ก็มีเบ๊สาวๆเอาโอวัลตินมาบำรุงกำลัง สงสัยหายหัวไปจนหมดแรง เพราะไปกินข้าวต้มกลางวัน" ฮา จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 16:07:19

ความคิดเห็นที่ 90 กุหลาบชุ่มเลือดของน้องไอซ์ กลีบที่หนึ่ง คนไข้เอดส์ เป็นวัณโรคด้วย มานั่งตรงข้างหน้า ไอแค่กๆๆๆๆ บ่นว่าเจ็บคอ คุณหมอ นั่งหลังโต๊ะ ยิ้มแห้งๆ หลังหลังผ้าปิดจมูก ก่อนเข้าประชิดตัวคนไข้ บอกให้อ้าปาก เพื่อที่จะเอาไฟฉายส่องดูให้ถนัดๆ และชะโงกจนลูกกะตาแทบเข้าไปอยู่ในปากคนไข้ คนอาชีพไหนบ้าง ที่ "เสียสละ" .. กล้าทำอย่างนั้นบ้าง?? แค่รู้ว่า คนข้างๆเป็นเอดส์ระยะเริ่มแรก ยังรังเกียจจนกระเถิบถอยห่างไปสามวาแปดวา คนอย่างนั้น น่าเคารพ นับถือหรือไม่ ใครอยากให้ลูกสาวของตัวเอง นั่งแทนที่หมอคนนั้นบ้าง ---------------------------------------------------- กุหลาบชุ่มเลือดของน้องไอซ์ กลีบที่หนึ่ง ห้องฉุกเฉิน วันขึ้นปีใหม่ ตอนห้าทุ่มห้าสิบเก้านาที ข้างนอกตึกเริ่มยิงพลุ พร้อมกับเคาท์ดาวน์ เสียงเฮฮา ดังลั่นทั้งเมือง และทั้งในทีวี .. ที่ไม่มีคนดู เพราะข้างในห้องแยก หมอสามคน .. ผลัดกันขึ้นไปปั้มคนไข้ .. คนละ 4-5 นาที ก่อนร่วงลงจากตัวคนไข้ ให้คนอื่นปั้มต่อ คนไข้ ที่ตัวเปื้อนเหล้า เปื้อนอ้วก และเปื้อนเลือด // ถ้าใครอยากรู้ว่า การปั้มหัวใจมันเหนื่อยดีแค่ไหน ก็ลองวิดพื้นแบบครึ่งข้อ .. ด้วยความเร็ว 60 ครั้งต่อนาทีดูเองเหอะ หมอบางคน อารมณ์ดี ปั้มไปก็นับ'ถอยหลัง'ไป 59 .. 58 .. 57 .. เข้ากับจังหวะเคาท์ดาวน์ ดราม่า? นิยายสนุกๆ?? ไม่เลย .. ปีใหม่, สงกรานต์ .. เชิญดูได้ที่ห้องฉุกเฉินทุกโรงพยาบาล หมอเหล่านั้น ไม่มีพ่อแม่  บ้านแตกสาแหรกขาด เลยไม่ไปเคาท์ดาวน์กับใคร ไม่มีญาติมิตร จนไม่รู้จะไปเคาท์ดาวน์กับใคร สังคมรังเกียจ & ขวางโลก จนไม่ไปเคาท์ดาวน์กับชาวบ้านเขา? คงใช่เนาะ ใครอยากให้ลูกสาวของตัวเอง เป็นพวกขวางโลก (antisocial) จนแม้วันปีใหม่หรือสงกรานต์ ก็ไม่กลับบ้านมาหาพ่อแม่มั่ง ------------------------------------------------------------ กุหลาบสองกลีบ จากพัน หมื่น กลีบ ที่ลาดให้เดิน สู่เส้นทางแห่งเกียรติยศ ศักดิ์ศรี ที่ "สูงส่งแม้นสวรรค์ยังสรรเสริญ" ถ้ามันไม่ชุ่มโชกด้วยเลือดของคน .. ที่กำลังเดินอยู่ คงจะดีไม่น้อย จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 16:21:17

ความคิดเห็นที่ 91 ตอนเราเลือกที่จะเรียนศิลป์ภาษา (เป็นเด็กห้องคิงมาตลอด) เวลาใครถามว่า ทำไมให้ลุกเรียนศิลป์ หัวไปวิทยืได้ วิทยืกว้างจะตาย พ่อจะบอกคนอื่น "คนเรียนคือลูกผม ถ้าเขารักจะเรียนอะไร ผมก็เชื่อว่า เขาจะทำมันได้ดี" พอถึงน้องชายของเรา ก็มาวนลูปเดิมแบบเรา ต่างตรงที่เขาเก่งมาก ชนิดที่ว่า ถ้าเรียนวิทย์ ก็คงไปได้ถึงหมอ เขาเลือกเรียนสายศิลป์ และคำถามของเขาในวันที่เขาสอบติดรร.แถวสามย่าน คือ ไมคนอื่นต้องคิดว่าเด็กสายศิลป์คือ เด็กที่ไปสายวิทย์ไม่ได้ ทำไมต้องดูถูก" "ทำ พ่อและแม่เราบอกว่า "ทำให้เขาเห็นซิลุก ว่าสิ่งที่หนูเลือก เพราะหนูอยากเลือก ไม่ใช่เพราะจำใจเลือก" ตอนนี้ น้องเราเป็นเด็กเก่งภาษามาก ใช้ภาษาหลายๆภาษาได้ดี และมั่นใจว่า เขามีความสุข และมันทำให้ เขากลายเป็นระดับหัวๆ ในเรื่องที่เขารัก และมีสิทธิเลือกในสิ่งที่เขาอยกาเลือก แน่นอนว่าสิ่งที่ตามมาคือ เมื่อเราเก่งและมีดีในเรื่องใดๆ เงินทอง รายได้ จะตามมาแบบไม่ต้องสงสัยค่ะ ทุกอาชีพทำเงินได้ดี ขอแค่คุณรักและเก่งในเรื่องนั้นๆจริงๆค่ะ :) จากคุณ : ดินสอปลายหัก เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 18:51:25

ความคิดเห็นที่ 92 หนูเกลียดแพทย์ เกลียดคนที่สอบเข้าแพทย์ นับวันยิ่งจะเกลียดๆ ๆๆๆ พวกที่สอบเข้าแพทย์เข้าไปทุกวัน จากคุณ : ayok เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 19:42:20

ความคิดเห็นที่ 93 ตราบใดที่การศึกษาเป็นเครื่องมือในการเลื่อนชนชั้นของชนชั้นในสังคม อาชีพที่ค่าตอบแทนดีก็ยังคงดูสูงส่งในสายตาเด็กๆและพ่อแม่รวมถึงทุกๆคนในสังคม ลองคิดดูลูกเศรษฐีมีกี่ส่วนที่อยากเป็นหมอ ส่วนมากก็เรียนตามที่ตัวเองชอบ เที่ยวไปวันๆ เด็กที่อยากเป็นหมอส่วนมากก็มาจากชนชั้นล่าง/กลางทางสังคมนั่นแหล่ะ เพื่อเอาเงินเดือน/ตำแหน่ง มาเป็นหลักประกันที่แน่นอนมาใช้เป็นเครื่องมือในการเลื่อนชนชั้นให้มีความเป็นอยู่ที่สุขสบายขึ้นเท่านั้นแหล่ะ จากคุณ : Healing Staff เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 20:03:22

ความคิดเห็นที่ 94 วิศวะ ให้น้องเรียนให้ได้เกรดเยอะๆครับ ใครจะอยากให้เป็นแพทย์ก็ช่างเขาครับ ผมภูมิใจในพี่สาวผมมาก จำได้ว่า ติดฟูดไซส์ จุฬา แต่ไม่ชอบ เลือกมาเรียนวิศวะพระจอมฯ ป.ตรี เกียรตินิยมอันดับสอง มีบริษัทน้ำมันใหญ่มาจีบตั้งแต่ยังไม่จบ ต่อ ป.โท ตอนนี้ทำงานอยู่ ปตท ครับ ทำงานมาแค่ 2-3ปี ผ่อน รถ 1 คัน บ้าน 1 หลัง สบายๆครับ จากคุณ : สายน้ำตะวันออก เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 20:30:18

ความคิดเห็นที่ 95 ถูกใจความเห็นที่ 91 เพราะลูกเรียนสายศิลป์เหมือนกัน แล้วก็เบื่อพวกที่ชอบถามซ้ำซากว่าทำไมไม่ให้ลูกเรียนสายวิทย์ นึกในใจลูกตรูอยากเรียน ไม่เกี่ยวกับใคร แล้วลูกก็ไม่ชอบเป็นหมอ แต่ชอบภาษา จากคุณ : ปริ่มน้ำ (ปริ่มน้ำ) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 21:00:42

ความคิดเห็นที่ 96 คห.92นี่อะไร มีปมมาจากไหนรึเปล่า จากคุณ : ตจว.เจียมตัว เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 21:20:25 A:58.8.194.94 X: TicketID:351672

ความคิดเห็นที่ 97 คคหที่ ๙๑ หัวอกเดียวกันกับผมเลย ผมก็เป็นเด็กห้องคิงคนหนึ่งที่ไม่เีรียนสายวิทย์ เลือกสายศิลป์มีแต่คนงง (ก็ัมันไม่ใช่ทางที่ใช่สำหรับผมนี่นา) จากคุณ : primekun เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 21:52:21

ความคิดเห็นที่ 98 พ่อแม่ ไม่ได้ไปเรียนด้วยนิครับ way ของเรา เราต้องตัดสินใจเองครับ ลองคิดดูทำไม ตัน อิชิตัน จบแค่ป.4 แต่ทำไมเค้าสร้างและผลิตน้ำชาเขียวให้ดังจนมียอดขายอันดับหนึ่งได้           บิลเกต กับ สตีฟ จ็อบ เรียนไม่จบทั้งคู่แต่ทำไมเค้าเปลี่ยนโลกได้           ช่างภาพในเมืองไทยหลายคนที่มีชื่อเสียงทุกวันนี้ ก็ไม่ได้จบช่างภาพโดยตรง? จากคุณ : k.y.u.club เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 22:07:13

ความคิดเห็นที่ 99 ดิฉันเคยมีประสบการณ์กับเรื่องนี้ตรงๆเลย คือเกิดกับน้องสาวที่เป็นลูกคุณน้า น้องสาวเป็นเด็กเตรียมอุดม ใจจริงอยากเรียนเศรษฐศาสตร์ แต่พ่อเขาอยากให้เขาหมอ น้องก็ตามใจพ่อ โดยขอว่าลองไปสอบตรงเข้าหมอศิริราชดูก่อน ถ้าได้จะเรียน ถ้าไม่ได้ตอนเอนท์เขาจะไม่เลือกหมอ แต่คนมันเก่งน่ะค่ะ ก็สอบติดขึ้นมา เขาก็เรียนตามที่รับปากไว้ น้องก็เรียนมาจนจบ เกรดก็สวยใช้ได้ แต่เขาไม่อยากเป็นหมอรักษาคนป่วยเลย เขาไม่อยากลงเวร เขาไม่อยากโดนตามดึกๆ ไม่อยากอยู่เวร ER...เฮ้อ คิดแล้วก็เสียดายภาษีที่ส่งหมอเรียน ท้ายสุดเขาก็เจอทางของเขา คือไปเป็นหมอรักษาสิวค่ะ แต่กว่าจะหาทางออกให้กับอาชีพตัวเอง ก็ทนทุกข์กับการเป็นหมอในรพ. (ซึ่งเขาไม่ชอบ) อยู่ซะ 4 ปี ตอนนี้น้องสาวคนนี้ได้เงินเดือนแสนกว่าๆ ต้องทำงานในคลินิก week ละ 6 วัน ส่วนดิฉันจบวิดยา มหาลัยบ้านนอก แต่ดิ้นรนเปิดบริษัทเอง มีรายได้ประมาณเดียวกับน้องคนนี้ล่ะค่ะ แต่ให้ลูกน้องทำเงินให้ สบายกว่า อิอิ สำหรับดิฉันแล้ว ไม่ว่าเรียนอะไร หรือทำงานอะไร ดิฉันเอาความสุขใจเป็นใหญ่ อะไรที่คนอื่นพูด ถ้าตรองมาว่าเราทำดีแล้ว ดิฉันจะไม่สนใจเลย ไม่มีอาชีพไหนต่ำต้อยกว่าอาชีพอื่น ทุกอาชีพต้องพึ่งพาซึ่งกันและกัน และอาชีพที่เรียนยาก เรียนนาน ไม่ได้เป็นอาชีพที่การันตีกว่าคนทำอาชีพนั้นจะร่ำรวยหรือมีความสุขทุกคน ทุกอย่างเป็นเรื่องส่วนบุคคลล้วนๆค่ะ ดังนั้นอย่าไขว้เข่วหรือลังเลที่จะเลือกเลยค่ะ สนับสนุนให้ลูกไปในทางที่เขารักเถอะค่ะ แล้วทุกอย่างจะดีเอง ^^ จากคุณ : yhumo เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 22:25:15

ความคิดเห็นที่ 100 อ่านแล้วนึกถึงเพื่อนพ่อผม พ่อเป็นอาจารย์หมอ แม่เป็นหมอ ลูก4คนเป็นหมอหมด คนไหนสอบหมอไม่ติดไม่ให้เข้าบ้านจนกว่าจะสอบหมอได้ ย้อนมาดูตัวเองรู้สึกโชคดีที่พ่อแม่เข้าใจไม่บังคับอะไรมาก และเด็กสมัยนี้ยังพอมีสิทธิ์เลือกมากกว่าสมัยก่อนมากนัก จากคุณ : ABC เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 22:30:53 A:125.25.254.150 X: TicketID:357468

ความคิดเห็นที่ 101 ขอโทษนะคะ คุณพ่อน้อง ... ปัญญาอ่อนค่ะ สั้นๆ ปกติที่เห็นมา พ่อแม่ที่บังคับว่าลูกต้องเรียนนั่นเรียนนี่ เพราะสมัยตัวเองไม่มีปัญญาทำเลยมาคาดหวังเอากับรุ่นลูก ความเห็นเราอาจจะฟังดูก้าวร้าวนะ แต่อยากให้คุณพ่อน้องกลับไปคิดดูว่าที่เราพูดมาน่ะ จริงหรือไม่? จากคุณ : The Starry Night เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 22:42:12

ความคิดเห็นที่ 102 ควรจะตำหนิ เพื่อนของสามีคุณอย่างแรง .. ว่าอาชีพไหนก็มีความสัมพันธ์กับสังคมไทยทั้งนั้น คุณเชื่อไหม.. หมอ ใช่ว่าจะเรียนวิศวะได้ฯ วิศวะ ต้องเก่งฟิสิกส์อย่างมาก เก่งคณิตฯ มีอารมณ์หรือ EQ สูงในระดับหนึ่ง.. ผมมองว่า หมอ..ก็เรียนวิศวะไม่ได้.. จงภูมิใจเถอะ.. ลูกเข้าพระจอมเกล้าได้.. มันยอดเยี่ยมอยู่แล้ว อนาคต..มันอยู่ที่ฝีมือ..การทำงาน..มนุษยสัมพันธ์ฯและที่สำคัญ..การคิดถึงผู้อื่น จากคุณ : สุดเดียวดาย เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 22:51:24

ความคิดเห็นที่ 103 ทำในสิ่งที่รัก  แล้วเราจะรักในสิ่งที่ทำ  เท่านี้ก็มีความสุขแน่นอน จากคุณ : ojaru เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 23:11:19

ความคิดเห็นที่ 104 อ่านพ่อรวยสอนลูกดูครับ จะได้รู้ว่าวิชาที่เรียนจบจากมหาลัยกับวิชาใช้ชีวิตจริงๆต่างกันอย่างไร ทุกครั้งที่ผมมีญาติมาเยี่ยมแล้วก็บอกว่าลูกผมโตมาขอให้เรียนเก่งๆจะได้เป็นหมอ ผมคิดในใจไม่เห็นจะต้องเป็นหมอเลย เป็นอะไรก็ได้ที่เขาชอบ บางทีคนที่เป็นหมอหากย้อนกลับไปอาจจะอยากเรียนเป็นอย่างอื่นมากกว่าหมอก็ได้ เขาอาจจะบอกว่ารู้งี้ตอนเด็กไม่น่าโดนผู้ใหญ่พูดเป่าหูทุกวันเลย คนรวยไม่เห็นต้องจบมหาวิทยาลัยเลยไม่เชื่อลองถามเฮียตัน ดูก็ได้... ขอเสริมนอกเรื่องทุกวันนี้ผมยังกล่อมลูกคนโตเลยว่าคนเราไม่จำเป็นต้องทำตามคำพูดคนอื่นเสมอ ที่ส่งให้เรียนเพื่อให้รู้วิธีคิด รู้จักเหตุและผล ผมดีใจเมื่อลูกคนที่สอง เล่าให้ฟังว่าคุณครูถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร เด็กในห้องตอบว่าอยากเป็นหมอ มีลูกผมคนเดียวอยากเป็นนักประดิษฐ์เขาอยากประดิษฐ์อะไรก็ได้ที่มันดีกว่าไอโฟน ไอแพค ส่วนลูกคนที่สามอยากเป็นนักบินอวกาศ อยากออกไปนอกโลกแล้วมองกลับมายังโลกว่าเป็นอย่างไร อย่างนี้สิเป็นความฝันที่ถูกใจปาป๊าจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 55 23:31:37 จากคุณ : พฤกษาชน (พฤกษาชน) เขียนเมื่อ : วันฉัตรมงคล 55 23:29:42