PANTIP.COM : K12090230 ระบบวรรณะ ของอินเดีย เหตุจึงดำรงอยู่ได้จนถึงปัจจุบัน [ประวัติศาสตร์]

ความคิดเห็นที่ 3

อ้างจาก เรื่องย่อมหาภารตะ

http://www.mahaparata.com/12

...สำหรับพิธีสยุมพรนั้นเป็นการแต่งงานตามประเพณีเดิมของอินเดียโบราณ ที่เปิดโอกาสให้เจ้าสาวสามารถเลือกว่าที่เจ้าบ่าวที่ได้รับการเชื้อเชิญมาให้เลือกได้ พวกเจ้าชายปาณฑพซึ่งได้รับการแนะนำจากพราหมณ์ให้เดินทางไปยังเมืองหลวงขแงแคว้นปัญจาละ เพื่อร่วมพิธีสยุมพรครั้งนี้ด้วยเพียงแต่ไปใน"คราบของพราหมณ์"

ณ ที่นั้นบรรดาเจ้าชายเการพและเจ้าชายจากแว่นแคว้นอื่นๆ ก็มารวมตัวกันเพื่อให้เจ้าหญิงเทราปทีเลือกคู่รวมอยู่ด้วย เมื่อถึงเวลาเจ้าชายธฤตทยุมน์ ซึ่งเป็นพี่ชายของเจ้าหญิงเทราปทีก็ประกาศต่อที่ประชุมว่า

ถ้าหากเจ้าชายคนไหนสามารถใช้คันธนูขนาดใหญ่ของท้าวทรุบทผู้บิดายิงลูกศรไปยังเป้าหมายที่วางเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ ก็จะได้เจ้าหญิงเทราปทีไปครอง ปรากฎว่าบรรดาเจ้าชายหลายต่อหลายคนได้พยายามยกคันธนูและยิงลูกศรไปยังเป้าหมายที่จัดเตรียมเอาไว้ แต่ปรากฏว่าไม่สำเร็จแม้แต่คนเดียว

จนกระทั่งเหลือ "กรรณะ" เป็นคนสุดท้ายที่จะออกมาแสดงฝีมือให้เห็น แต่ก่อนที่กรรณะจะแสดงฝีมือให้ปรากฏ ทางเจ้าหญิงเทราปที ซึ่งรู้ว่ากรรณะคงสามารถทำได้เป็นแน่ ก็ประกาศว่าจะไม่ยอมรับ "ลูกของสารถี" มาเป็นสามี

เรื่องนี้มีคำอธิบายแทรกเพิ่มเติมว่าเมื่อพระนางกุนตี(แม่ปาณฑพทั้งห้า) ทอดทิ้งกรรณะตั้งแต่ยังเด็ก ปรากฏว่าสองสามีภรรยา คือ อธิรัฐ ซึ่งเป็นสารถีคนสนิทของท้าวธฤตราษฎร์และนางราธา ซึ่งเป็นเมียและไม่มีลูกด้วยกัน ได้เก็บกรรณะไปเลี้ยงเป็นบุตรของตน ทำให้กรรณะมีวรรณะที่ต่ำต้อยเป็นพวกในวรรณะศูทร(จริงๆวรรณะกษัตริย์) ทำให้เจ้าหญิงเทราปทีใช้เป็นข้ออ้างเรื่องวรรณะต่ำต้อยกว่า

เมื่อกรรณะได้รับการปฏิเสธและบรรดาเจ้าชายจากแว่นแคว้นต่างๆ ไม่มีใครสามารถทำได้ตามที่เจ้าชายธฤตทยุมน์ประกาศ คราวนี้ก็มาถึงกลุ่มของพวกพราหมณ์ที่เข้ามาร่วมในพีธีสยุมพร

ปรากฎว่าในกลุ่มของพราหมณ์นั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งลุกขึ้นมาจากแถว ผู้แต่งตัวเป็นพาหมณ์คนนั้นก็คือ อรชุน และเป็นไปตามที่คาดหมายคืออรชุนสามารถแสดงฝีมือยิงธนูได้ตรงเป้าหมายตามกติกา เจ้าหญิงเทราปทีก็เข้ามาสวมพวงมาลัยคล้องคอให้อันเป็นการยอมรับและการตัดสินใจเลือกสามีของนางเป็นที่สุด

ทำให้บรรดาเจ้าชายที่ยังอยู่ในมณฑลพิธีต่างก็ไม่พอใจและพยายามจะรุมสังหารท้าวทรุบทที่เรียกมาทำให้ขายหน้า แต่ว่าภีมะและอรชุนได้เข้ามาช่วยท้าวทรุบท หลังจากนั้นเจ้าชายปาณฑพทั้งห้าพร้อมกับเจ้าหญิงเทราปทีก็เดินทางกลับไปยังบ้านพัก

จากตัวอย่างข้างต้นระบบวรรณะ ไม่มีสำมะโนครัวแบบจีน ใช้การยืนยัน จากผู้ปกครองเด็กเป็นหลัก ถึงแม่แท้ๆทิ้งไปจะไปอ้างสิทธิ์ว่าเป็นคนวรรณะนั้นมิได้

แสดงว่า ระบบวรรณะมีการเปลี่ยนรูปแบบหรือไม่ จากที่เคร่งครัดกลายเป็นห้ามบางสถานะ เพราะงานที่ปรากฏในคัมภีร์ปุราณะ เป็นงานยุคหลังทั้งสิ้นเป็นยุคฮินดู ไม่ใช่พราหมณ์

จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย

เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 11:39:40

ความคิดเห็นที่ 13

อ้างอิงจากแหล่งนี้ และคัดย่อจาก

อารยธรรมอินเดีย

http://www.human.cmu.ac.th/courseonline/course/004233/

ระบบสังคมอินเดีย

http://www.human.cmu.ac.th/courseonline/course/004233/pdf/doc06.pdf

...หลักฐานสำคัญ ๆ ที่ใช้ใน การศึกษาเรื่องระบบวรรณะนี้เองก็กล่าวถึงต้นตอหรือกำเนิดของระบบวรรณะไว้น้อยมาก
ในคัมภีร์ฤคเวท ซึ่งถือว่าเป็นคัมภีร์ทางศาสนาที่เก่าแก่ที่สุด ระบุเรื่องราวของวรรณะไว้ว่า
วรรณะทั้ง 4 เกิดจากพระพรหม

Romila Thapar ได้อธิบายการกำเนิดของระบบวรรณะไว้ในหนังสือ A History of India :
Volume I ซึ่งพอสรุปได้ว่า เมื่อชาวอารยันแรกเข้ามาในอนุทวีปอินเดีย ชนเผ่าอารยันมีการแบ่งชนชั้นทางสังคม (Social Class) ออกเป็น 3 ชนชั้น คือ นักรบ หรือชนชั้นปกครอง พระนักบวชและประชาชนธรรมดา

เป็นการแบ่งชนชั้นอย่างหลวม ๆ สำนึกเกี่ยวกับชนชั้น อาชีพยังไม่รุนแรง การประกอบอาชีพมิได้เป็นไปโดยการ"สืบสายโลหิต" กฎเกณฑ์เกี่ยวกับการแต่งงานในกลุ่มสังคมเดียวกันยังไม่มี และก็ไม่มีข้อห้ามการเสพย์อาหารร่วมกับผู้อื่น

2 การแบ่งประชาชนออกเป็น 3 ชนชั้นนั้นก็เพียงเพื่อความสะดวกในการจัดระเบียบ องค์กรทางสังคมและเศรษฐกิจเท่านั้น

พัฒนาการขั้นแรกของวรรณะ(Caste) เกิดขึ้นเมื่อชาวอารยันปฏิบัติต่อชนพื้นเมืองของอนุทวีปที่เรียกว่า ทาสา (Dasas) ในลักษณะเหยียดหยามด้วยเป็นผู้แพ้ในสงครามระหว่างคน 2 กลุ่มนี้ และอาจด้วยเพราะ ความกลัวที่อารยันนั้นต้องอยู่ ท่ามกลางคนพื้นเมืองที่เป็นประชากรส่วนใหญ่จึงได้สร้างกฎเกณฑ์ของการอยู่ร่วมกัน เพื่อมิให้เกิดการผสมกลมกลืนกันระหว่างประชาชน 2 เชื้อชาติ

โดยที่ความแตกต่างของชน 2 กลุ่มนี้ก็เห็นได้ชัดอยู่แล้วว่ามีสีผิวแตกต่างกัน อารยันมีผิวขาว คนพื้นเมืองอินเดียมีผิวดำ ดังนั้น คำว่า วรรณะ ซึ่งในความหมายหนึ่งหมายถึง สีผิว จึงเกิดขึ้น

การใช้สีผิวเป็นตัวกำหนดความแตกต่างของประชาชนนี้น่าจะมีการตอกย้ำมากในระยะเวลาที่อารยันเข้ามาในอนุทวีปใหม่ ๆ ซึ่งต่อมาได้ฝังรากลึกในวัฒนธรรมของอารยันในแถบอินเดียตอนเหนือ

อย่างไรก็ตามในระยะแรกนี้การแบ่งแยกเช่นนี้เป็นเพียงการแบ่งแยกระหว่างชาวอารยันกับประชาชนที่ไม่ใช่อารยันโดยเชื่อว่า อารยันเป็นทวิชะ (Dvija) หรือวรรณะที่มีการเกิด 2 ครั้ง (Twice-born castes) ครั้งแรกเกิดโดยธรรมชาติ ครั้งที่ 2 คือ การรับเข้าสู่วรรณะ

...ที่สำคัญในสังคมอินเดีย 4 ยังมีกลุ่มประชาชนที่มิได้อยู่ใน "ระบบ" คนเหล่านี้เป็นกลุ่มประชาชนที่ได้รับการดูถูกเหยียดหยาม หรือถูกกีดกันไม่ให้เข้าไปมีส่วนร่วมในกิจกรรมทางสังคม ทางศาสนาของชุมชน ไม่สามารถจะสนทนา หรือมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคมกับคนใน "ระบบ" ได้(นอกจากจัณฑาล ยังชนกลุ่มน้อย ที่ถูกเยียดเป็นลิง คนป่า อย่างเอกลัพย์ จอมขมังธนู ในมหาภารตะก็เป็นชนกลุ่มนี้)

ในอินเดียปัจจุบัน ปรากฏว่ามีหลักอยู่ 2 ประการในการแบ่งวรรณะ คือ หลักชนมชาติ กับ
หลักกรมชาติ

ชนมชาตินั้นถือ วรรณะหมายถึงตระกูล ฝ่ายที่ถือชนมชาติอธิบายว่า คนเกิดมาจาก
วรรณะใดก็เป็นคนในวรรณะนั้น เช่น พ่อแม่เป็นวรรณะพราหมณ์ลูกก็เป็นวรรณะพราหมณ์ไปด้วย ไม่ว่าจะมีลักษณะของความเป็นพราหมณ์อยู่ด้วยหรือไม่มีก็ตาม

ส่วนฝ่ายที่ถือกรมชาติก็ถือกันว่าอาชีพหรือการกระทำของคนนั้น ๆ ไปตรงกับลักษณะของวรรณะใด ก็ให้ถือว่าคน ๆ นั้น เป็นวรรณะนั้น ๆเช่น นาย ก. มีพ่อแม่ที่เป็นวรรณะพราหมณ์แต่นาย ก. ทำการค้าขายอยู่ เช่นนั้นก็ถือกันว่านาย ก.เป็นวรรณะแพศย์ดังนี้เป็นตัวอย่าง

แต่ในสมัยโบราณ การตีความหมายของพระเวทไม่ตรงกับในสมัยปัจจุบันเสียแล้ว เพราะ
ตอนหนึ่งของพระเวทบ่งไว้ว่า

"วรรณะย่อมมีติดมากับทุก ๆ คนตั้งแต่แรกเกิด"

แต่แล้วอีกตอนหนึ่งก็บอกว่า วรรณะทั้งสี่มีลักษณะแต่ละวรรณะเป็นอย่างไรบ้างก็แล้วแต่

"คนใดมีลักษณะตรงกับวรรณะใดก็ให้ถือว่าคน ๆ นั้นเป็นวรรณะนั้น"

โดยประการฉะนี้ถ้าเราถือชนมชาติ ก็จะไม่ตรงกับคำสั่งสอนในคัมภีร์พระเวท เพราะลักษณะไม่ตรงกันหรือคลาดเคลื่อนกันไป เช่น

พ่อแม่เป็นวรรณะพราหมณ์จริง ส่วนลูกไม่มีลักษณะพราหมณ์แต่ประการใดเลย แต่ไพล่ไปมีลักษณะตรงกับวรรณะกษัตริย์ที่ตนเคยเห็นในวัยเด็กตั้งแต่เกิดมาก็มี เช่นนี้พวกชนมชาติถือว่าลูกคนนั้นเป็นวรรณะพราหมณ์ด้วย ซึ่งดูจะไม่สู้ถูกต้องนัก

...ไม่ต้องสงสัยว่าถ้ามนุษยชาติในโลกนี้ทุก ๆ คนจะนำเอาหลักอันนี้ไปใช้แล้ว มนุษย์เราก็จะมีแต่ความสำเร็จ ในทำนองตรงข้าม หากมนุษย์ไม่ได้มีโอกาสกระทำการงานไปตามวรรณะของตน

การกระทำของมนุษย์ส่วนมากก็จะประสพแต่ความไร้ผล มีเป็นส่วนน้อยเหลือเกินที่จะได้พบความสำเร็จ แต่ถึงกระนั้นการงานนั้น ๆ กว่าจะลุล่วงไปได้ก็กินเวลานาน และถึงแม้จะลุล่วงไปได้ก็กินเวลานาน และถึงแม้จะลุล่วงไปก็ดูไม่ค่อยจะมีความงามหรือความหมายใดๆ

จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย

เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 10:01:19