ความคิดเห็นที่ 1 บทบาทของ "จันทร" ที่คนส่วนใหญ่จำได้คือ เด็กหญิงที่มีขาพิการ แต่มีใครทราบบ้างว่า ในตอนท้ายของเรื่อง เธได้รับคัดเลือกให้ร้องเพลง "ความฝันอันสูงสุด" และยังอ่านทำนองเสนาะเฉพาะพระพักตร์พระบาทสมเด็! จพระเจ้าอยู่หัว จนได้รับพระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้าให้แพทย์หลวง! รับตัวไปรับการผ่าตัดขาที่กรุงเทพฯ จนหายเป็นปกติ ในงานกาชาดของจังหวัด ห้องของครูกมลนำขนมออกขายเพื่อเอากำไร โดยตั้งชื่อขนมเสียใหม่ ซึ่งแสดงถึงความช่างคิดของผู้ประพันธ์ดังนี้ กล้วยฉาบ ตั้งชื่อว่า เหรียญทองชวนลิ้ม ข้าวเม่าหมี่ ตั้งชื่อว่า สาวน้อยเลือกคู่ ทองม้วน ตั้งชื่อว่า ม้วนเสื่อนางพญา ทองหยอด ตั้งชื่อว่า น้ำค้างทอง ถั่วอบเนย ตั้งชื่อว่า ถั่วอบโอชา ขนมกง ตั้งชื่อว่า ล้อรถพระอาทิตย์ "ชูใจ" อยู่กับย่าและอามาตั้งแต่เล็ก โดยที่เธอไม่รู้ราบละเอียดใดๆเกี่ยวกับพ่อและแม่แท้ๆของเธอเลย ความจริงก็คือ พ่อของเธอเสียชีวิตตั้งแต่ชูใจอายุ 1 ขวบ ส่วนแม่ก็อาศัยอยู่ต่างประเทศ ในตอนท้ายของแบบเรียน แม่ของชูใจบินกลับมารับให้ชูใจไปอยู่ด้วยกัน แต่ชูใจเลือกที่จะอยู่กับย่าซึ่งเลี้ยงตนมาตลอดตั้งเด็ก นอกจากเรื่องที่ "เจ้าแก่" ตายจะเป็นตอนที่เรียกน้ำตาของเด็กๆแล้ว ยังมีตอนหนึ่งซึ่งเศร้าไม่แพ้กัน นั่นคือ "แม่จ๋า" เป็นตอนที่แม่ของเพชร "เพชร" ตายเพราะถูกงูกัด ขณะไปเก็บหน่อไม้ "มานะ" เป็นเด็กเรียนดี และเป็นคนเดียวในเรื่องที่ได้ไปเรียนต่อระดับมัธยมศึกษาที่กรุงเทพฯ ส่วน "มานี" ตอ! นที่เรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ได้รับคัดเลือกให้เป็นรองประธานนักเรียนของโรงเรียน จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 13 ต.ค. 46 17:28:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แล้ว...เราก็ได้พบกัน (มานะ มานี พ.ศ. 2544) รัชนี ศรีไพวรรณ แพทย์หญิงมานี รักเผ่าไทย ออกจากห้องคนไข้คนสุดท้ายเมื่อเวลา 16.55 น. พยาบาลที่รออยู่หน้าห้องรายงานว่า มีสุภาพสตรีคนหนึ่งมาคอยพบอยู่ที่ห้องพักร่วมสองชั่วโมงแล้ว มานีรู้สึกตื่นแต้นจนแทบระงับไม่ไหว เธอขอบใจนางพยาบาลคนนั้นพลางถอดเสื้อคลุมและส่งเครื่องมือแพทย์ให้ แล้วรีบเข้าไปล้างมือในห้องน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุด มานีรู้ดีว่าสุภาพสตรีคนนั้นคือชูใจ ชูใจเพื่อนรักที่ไม่ได้พบกันเลยตลอดเวลา 17 ปี แม้จะได้ส่งข่าวคราวโทรศัพท์ถึงกันและได้เห็นภาพถ่ายอยู่เสมอ ก็ไม่ดีใจเท่าจะได้พบกันในวันนี้ เมื่อเรียนจบชั้นประถมปีที่ 6 แล้ว พ่อของมานีก็ส่งเธอไปเรียนต่อระดับมัธยมศึกษาที่กรุงเทพมหานครเช่นเดียวกับมานะ ส่วนชูใจเรียนต่อที่โรงเรียนประจำอำเภอ แล้วทั้งสองก็ไม่ได้พบกันอีกเลยเพราะย่าของชูใจเสียชีวิต แม่ของชูใจมารับเธอไปอยู่ด้วยที่เพิร์ธ ประเทศออสเตรเลีย พ่อเลี้ยงของชูใจเป็นประธานบริษัทเครื่องหนังที่ร่ำรวย เขาเป็นหมันจึงรักชูใจเหมือนลูกแท้ๆของเขา ชูใจมีชีวิตที่สุขสมบูรณ์ เธอเรียนต่อด้านการออกแบบเครื่องหนังและทำงานในบริษัทของพ่อเลี้ยงนั่นเอง และแต่งงานกับลูกชายรอ! งประธานบริษัทซึ่งทำงานอยู่ด้วยกัน วันนี้ชูใจมีโอกาสได้กลับมาประเทศไทย เพื่อไปร่วมฉลองพิธีการแต่งงานของปิติที่จังหวัดลำปางในอีกสองวันที่จะถึงนี้ ปิติเรียนสำเร็จจากมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ได้พบกับเจ้าสาวของเขาระหว่างเรียนด้วยกัน เจ้าสาวของปิติเป็นลูกสาวชาวสวนผู้มั่งคั่งของจังหวัดลำปาง เมื่อมานีผลักบังตาเข้าไป สุภาพสตรีที่นั่งกระวนกระวายอยู่โผเข้ามากอด ทั้งสองกอดกันแน่นหัวเราะพลางร้องไห้พลางด้วยความดีใจสุดขีด "มานีจ๋า ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน" "ฉันก็เหมือนกันจ้ะ ชูใจ เธอน่าจะชวนปีเตอร์มาด้วย" มานีพูดถึงสามีของชูใจ ชูใจคลายวงแขนออก จ้องมองเพื่อนรักทั้งๆที่น้ำตายังนองหน้า "ปีเตอร์เหรอจ๊ะ เขาอยากมาจะแย่ แต่ตอนนี้ไม่ว่าง คราวหน้ามานีแต่งงาน ฉันพาเขามาด้วยแน่ๆ" มานีหัวเราะ ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้ชูใจและตนเอง จูงเพื่อนไปนั่งที่เก้าอี้ "ฉันคงไม่มีวันนั้นหรอกจ๊ะ" "อะไรกัน? เธอน่ะทั้งสวย ทั้งดี จันทรเขาเล่าให้ฟังหมดแล้วล่ะ" "อ้าว ไปพบจันทรกับเพชรมาแล้วเหรอ นี่เธอมานานแล้วซี ไหนว่าจะนอนพักซักงีบ เครื่องลงเมื่อตีสี่ไม่ใช่เหรอ" "ใครจะไปงีบลงล่ะจ๊ะ หัวใจมั! นร่ำร้องอยากพบเพื่อนๆ อากับอาสะใภ้ไปหาฉันที่โรงแรมเมื่อแปดโมง! ฉันก็เลยมากับอา ไปบ้านอา ไปกราบคุณแม่ของเธอ คุณพ่อยังไม่กลับจากทำงาน ไปบ้านปิติเจอแต่แม่ของปิติเหมือนกัน แล้วก็ไปบ้านจันทรกับเพชร ร้านของเขาใหญ่โตดีนะ น้าของเขาก็มอบให้จันทรกับเพชรดูแลร้าน ลูกคนเล็กของเขาน่ารักนะ อีกสองคนไปโรงเรียนเลยยังไม่ได้พบ ถ้าฉันไม่มีทางจะมีลูกได้ ฉันจะขอลูกของจันทรไปเลี้ยง ไม่รู้เขาจะให้หรือเปล่า" ชูใจคุยจ้ออย่างมีความสุข "คงให้นะ เพราะจันทรกับเพชรก็รักและไว้ใจชูใจมาก เออ....เสียดายครูไพลินกับคุณอาทวีปย้ายไปอยู่ที่อื่นเสียแล้ว เธอเลยไม่ได้พบ" "นึกถึงความหลังแล้วมีความสุขจัง ถ้าย่ายังอยู่ก็ดีนะ ยายของปิติก็เสียแล้ว พี่มานะอกหักแล้วยังหาใหม่ไม่ได้เหรอจ๊ะ ติดยศพันตรีแล้วไม่ใช่หรือ กลับมาเยี่ยมบ้านบ่อยไหม แล้วพี่เขาจะกลับลำปางกับเราไหมจ๊ะ" มานีหัวเราะเบาๆ "พี่มานะเขามีคนรักใหม่แล้ว แต่ไม่รู้จะแต่งงานกันเมื่อไหร่ อาจจะได้พาปีเตอร์มาเร็วๆนี้ก็ได้นะ วันนี้วันศุกร์พี่มานะมาไม่ได้ พรุ่งนี้เขาจะมาแต่เช้า ไปกับเราด้วย" "พี่วีระซินะ น่าสงสาร คนดีๆไม่น่าจะเป็นอย่างนี้เลย" ชูใจรำพึงอย่างสลดใจ "เขามีภรรยาไม่ดีจ๊ะ เลยกลายเป็นคนขี้เมาหยำเป เสียสติ! เลอะเลือน เพชรต้องดูแลลุงกับป้าแทน เพชรเป็นคนดีมาก ฐานะของเขาดีทีเดียว น้องๆได้เรียนสูงๆทุกคน" "ตอนเขากับจันทรแต่งงานกัน ไม่มีใครบอกฉันเลย" ชูใจตัดพ้อ "เขาไม่ยอมให้บอกจ๊ะ มีสตังค์แล้วจะพาลูกๆไปเยี่ยมเธอเอง" "ขอให้จริงเถอะ เธอก็เหมือนกัน บอกว่าจะไป จะไป ไม่เห็นไปสักที" ชูใจควักค้อน "เพิร์ธน่ะน่าอยู่น่าเที่ยวนะ ฉันไปเที่ยวมาหลายแห่งแล้ว ไม่ชอบใจเท่าเพิร์ธเลย ฉันชอบไปที่บุญที่วัดโพธิญาณกับแม่บ่อยๆ บางทีพ่อก็ไปด้วย พ่อเลี้ยงของฉันเป็นพุทธศาสนิกชนไปแล้วรู้ไหม" มานีหัวเราะชอบใจ "ชูใจยังใช้ภาษาไทยได้ดีอยู่นะ จากไปตั้งสิบกว่าปีแล้ว" "ฉันพูดภาษาไทยกับแม่เสมอ แต่เรื่องเขียนนี่สิ ต้องขอบใจมานีที่เขียนจดหมายถึงฉันอยู่เรื่อยๆ ทำให้ฉันได้อ่านและเขียนภาษาไทย ไม่ลืมภาษาไทย พจนานุกรมที่เธอส่งไปให้น่ะ ฉันใช้อยู่เสมอเวลาเขียนจดหมายถึงเธอ ม่ายงั้นคงเหมือนกับโคลงโลกนิติที่ว่า อักขระห้าวันหนี เลยจ๊ะ" "ชูใจหิวไหมจ๊ะ" มานีถามด้วยความเป็นห่วง "ไม่หรอกจ๊ะ ก่อนมาหาเธอ จันทรเขาทำก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ให้ทาน อร่อยจังเลย ไม่ได้ทานนานแล้ว" "เย็นนี้เราก็จะไปทานข้าวที่บ้านจัน! ทร เธอจะกลับไปค้างที่โรงแรมหรือเปล่าจ๊ะ" "เรื่องอะไร? " ช! ูใจค้อน "ฉันเตรียมกระเป๋ามาแล้ว นอนกับเธอ พรุ่งนี้เราก็ไปลำปางกันเลย เพชรเขาจะขับรถพาไป แต่ทางโรงแรมเขาบริการเอง" "ปิติคงตื่นเต้นดีใจมากนะ นี่คงจะอยากมาหาพวกเราเต็มแก่ ถ้าไม่ติดว่าจะต้องเป็นเจ้าบ่าว" "ฉันโทรไปหาเขาแล้ว" ชูใจพูดยิ้มๆ "ดีใจมากเลย เสียงเอะอะโล้งเล้งตามเคย นี่เดี๋ยวคงโทรมาหาพวกเรา" "ถ้าเช่นนั้น เราไปบ้านจันทรกันดีกว่านะ" มานีพูดพลางลุกขึ้นหยิบกระเป๋าถือ "เดี๋ยวจะวานให้รถโรงพยาบาลไปส่ง ฉันไม่มีรถ ใช้แต่จักรยาน" "ไม่ต้องหรอกค่ะ ท่านรองผู้อำนวยการผู้แสนมัธยัสถ์ ฉันมีรถตู้ของโรงแรมมาส่งและคอยรับใช้อยู่ตลอดเวลา ตามคำสั่งของแด๊ด..เอ๊ย...ของพ่อ พ่อจองโรงแรมให้และสั่งให้โรงแรมบริการทุกอย่าง ของฝากเธอก็อยู่ในรถ ฉันมีกระเป๋าถือเก๋ๆ ที่ฉันออกแบบเองมาฝากเธอด้วยล่ะ" "เฮ้อ...คนมีสตังค์ล่ะก็ เนรมิตอะไรได้ทุกอย่างนะ" มานีพูดยิ้มๆ "ชดเชยกับที่ฉันเคยลำบากเมื่อเล็ก ๆ ไงล่ะ แหม คิดถึงย่าจังเลย" ทั้งสองเดินเกี่ยวก้อยคุยกันไปยังที่จอดรถ ซึ่งมีรถคันหรูของโรงแรมมีชื่อจอดอยู่ "เธอสั่งงานไว้เรียบร้อยแล้วหรือ จะพักร้อนตั้งอาทิตย์เชียวนะ เห็นจันทรบอก! ว่าเธอเป็นหมอที่เอาใจใส่ห่วงงานมาก แม้จะมีตำแหน่งเป็นถึงรองผู้อำนวยการแล้วก็ตาม คนทั้งอำเภอรักเธอ ชอบเธอมากนี่ เมื่อตอนโรคฉี่หนูระบาดเขาว่าเธอไม่ได้หลับได้นอนเลยนี่ใช่ไหมจ๊ะ" "จ๊ะ ตอนนั้นแย่หน่อย หมอ พยาบาล เหน็ดเหนื่อยกันทุกคน ตอนนี้ค่อยยังชั่ว ถ้าเธอมาตอนนั้น หรือปิติแต่งงานตอนนั้น ฉันคงลำบากใจเหมือนกัน" เมื่อทั้งสองขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว รถคันงามก็ออกจากโรงพยาบาลมุ่งไปสู่ตัวเมือง มานีกับชูใจนั่งคุยไปตลอดทาง สมกับความรักความคิดถึงที่มีต่อกัน มิตรภาพอันอบอุ่นเมื่อเยาว์วัยหวนกลับมาสู่หัวใจของคนทั้งสอง ชูใจมองเพื่อนรัก แล้วพูดเบาๆว่า "แล้วเราก็ได้พบกันนะ มานี แต่อีกไม่กี่วันเราก็ต้องจากกัน" "แล้วเราก็จะได้พบกันอีกไม่ใช่หรือชูใจ ตราบใดที่เรายังมีชีวิตอยู่ เราก็จะได้พบกันแน่นอน" "แน่นอนจ๊ะ มานี เราจะได้พบกัน" ชูใจตอบพร้อมยิ้มอย่างเป็นสุขเมื่อนึกถึงเวลาแห่งความเบิกบานที่จะได้อยู่กับเพื่อนรักตลอดสัปดาห์นี้... แล้ว....เราก็ได้พบกัน จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 13 ต.ค. 46 17:31:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณคุณน้ำชาครับผม แหม อ่านทีไร ก็คิดถึงสมัยเด็กๆนะครับ เป็นแบบเรียนภาษาไทย ที่ผมรักที่สุด ไม่มีแบบเรียนไหน ในสมัยต่อๆมา ที่เด็กๆใช้เรียนกัน ที่ทำให้ส่งผลทางใจ ได้เท่ากับแบบเรียนมานีเลยครับ จากคุณ : ดอส - [ 13 ต.ค. 46 22:27:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แบบเรียนเรื่องมานีชูใจ ช่วยสร้างพัฒนาการทางด้านจิตใจ อารมณ์ของเด็กรุ่นเราที่ได้เรียนจริงๆ เป็นแบบเรียนที่ดีมาก สงสารเด็กรุ่นนี้จังที่ไม่ได้รู้จักกับมานีและชูใจ ผมชอบตอนที่มานีขึ้นรถไฟกับพ่อและแม่ไปไหนสักแห่งน่ะ ส่วนใหญ่จะชอบในช่วงป.1-ป.3น่ะสนุกดี จำได้ลางๆเล่มที่1..มานีมีตา อาก็มีตา มานีไปนา ในนามีรูปู....แล้วเจ้าโตก็ถูกปูหนีบหู แล้วก็มีภาพมานีกับเจ้าโต แล้วก็ทุ่งนากว้าง มีนกบิน แล้วมีบ้านชูใจอยู่ด้านหลัง สร้างจิตนาการได้อย่างสุดยอด...คิดแล้วอยากเป็นเด็กอีกครั้ง จากคุณ : mozart - [ 13 ต.ค. 46 23:01:33 A:203.148.136.67 X:203.209.48.65 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มานั่งค้นดูในลังหนังสือ ปรากฏว่าเจอครบทุกชุดตั้งแต่ ป 1- ป.6 แต่สภาพเก่าจนน่าสงาร ทั้งเหลือง แล้วบางเล่มก้อบวมๆเพราะมันชื้น เลยเอามาชัดการทำความสะอาดแล้วเอาขึ้นหิ้งเสียเลย นึกถึงสมัยตอนเรียนแล้วสนถกจัง ทำไมเค้าถึงได้ยกเลิกก็ไม่รู้แฮะ น่าเสียดายชมัด จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 13 ต.ค. 46 23:37:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 please คุณน้ำชา นางมารน้อยน่ารัก ถ้ามีโอกาสช่วยนำ มานีป.1เล่มหนึ่ง สแกนมา ให้อ่านบ้างนะครับ คิดถึงมากๆแต่ไม่มีหนังสือ ถือว่าแบ่งปันความสุขความทรงจำเก่าๆในอดีตสมัยเรียนนะครับ จากคุณ : mozart - [ 14 ต.ค. 46 01:44:53 A:203.148.159.60 X:203.209.51.123 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จะลองดูนะคะ แบบว่าเล่ม 1 นี่เก่ามากๆเลย ต้องขอบคุณแม่บ้านที่อยู่ด้วย เค้าเป้นคนที่ไม่ทิ้งหนังสือเลยมีให้ตกทอดมาป่านนี้ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 14 ต.ค. 46 02:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาอ่านค่ะ.... มีคนใจดีแปะลิงค์ให้มาอ่าน จากคุณ : เด็กหลังส้วม - [ 14 ต.ค. 46 12:23:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เหมือนแฟนฉันของพวกเราตอนเด็กเลยนะครับ อิอิ พวกเรา - ช่วงอายุประมาณ 25 ปีขึ้นไป ล่ะมัง จากคุณ : เฟยหงส์ - [ 15 ต.ค. 46 07:56:36 A:203.113.45.69 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 มีคนใจดีพิมม์เอาไว้แล้วจากบอรืดประมุลขออรุญาติตัดแปะนะคะ บทที่1 เช้าวันเสาร์ แม่ชวนมานีไปซื้อกับข้าวที่ตลาด มานีช่วยหิ้วตะกร้าให้แม่ ในตลาดมีคนมากและมีของขายหลายอย่าง ของกินก็มี ของใช้ก็มี แม่ถามราคาและเลือกซื้อแต่ของดีที่ราคาไม่แพงจนเกินไป แม่ซื้อผ้า หวี สบู่ และของกินหลายอย่าง มีเกลือ มะนาว ปลาทู ไข่และไก่ แม่จะซื้อหมูกับเนื้อด้วยแต่ไม่มีขาย เพราะวันนั้นเป็นวันพระ มานีเห็นผลไม้น่ากินหลายอย่าง มีเงาะ ลำไย น้อยหน่า จึงขอให้แม่ซื้อเงาะ สายแล้วแม่ยังซื้อของไม่เสร็จ มานีเดินตามแม่อยู่นานจนหิว มองเห็นร้านนึงมีของกิน น่าอร่อยและราคาไม่แพงเพราะมีป้ายบอกไว้ มานีจึงชวนแม่เข้าไป แม่เห็นว่าบ้านอยู่ไกลตลาดจึงพามานีเข้าไปซื้อกิน ในร้านมีคนมาก แม่พูดว่า "ร้านนี้ทำของอร่อย จึงมีคนมากินกันมาก" มานีพูดกับแม่ว่า "เขาคงได้เงินมากนะคะแม่" "ถ้าขายดีก็ได้เงินมากซีลูก" แม่ตอบ "คนขายของได้เงินมากทุกคนหรือคะแม่" มานีถาม "บางคนก็ได้มาก บางคนก็ได้น้อย ถ้าใครได้น้อย ก็ต้องพยายามทำของให้ดีๆจึงจะมีคนซื้อ" แม่ตอบ "มานีอยากขายของบ้าง เราจะได้มีเงินมากๆ" มานีบอกแม่ แม่ยิ้มด้วยความพอใจ แล้วบอกกับมานีว่า "ดีแล้วลูก" บทที่2 เมื่อแม่และมานีกลับจากตลาดก็เข้าครัว ในครัวมีเตา มีตู้ใส่กับข้าวอยู่ข้างฝา ของทุกอย่างสะอาด เพราะแม่ทำอาหารอยู่เสมอ มานีชอบดูแม่ทำกับข้าว เพราะอยากทำกับข้าวเก่งเหมือนแม่ จึงช่วยแม่ล้างผัก หม้อ กะทะ และช่วยตักน้ำ บางทีก็พัดไฟในเตาให้ มานะกับพ่อกำลังทำงานอยู่ในสวนหลังบ้าน พ่อปลูกผักหลายอย่าง มานะช่วยตักน้ำรดผัก พ่อปลูกพริกและมะเขือด้วย มานะชอบดูดอกมะเขือสีม่วง พ่อเก็บพริกไปให้แม่เก็บไว้ทำกับข้าวเวลาจะแกง แม่เลือกใช้แต่พริกแห้งสีแดง น้ำพริกแกงในครกจึงมีสีแดงน่ากิน แม่ชอบแกงปลาใส่มะเขือ ถ้าในสวนมีหญ้ารกมาก ต้นไม้จะไม่งาม พ่อต้องเอาหญ้าออกเสมอ พ่อสอนให้มานะรู้จักใช้จอบและเสียมทำสวน มานะใช้เสียมแซะกอหญ้าให้รากมันออกมาด้วย เขาเก็บหญ้าแห้งไปไว้ที่ใต้ต้นไม้ใกล้รั้ว มีคางคกหลายตัวกระโดดออกมาจากริมรั้ว มานะไม่กลัวคางคก จึงนั่งพักใต้ต้นไม้ พอทำกับข้าวเสร็จแล้ว แม่ให้มานีไปบอกพ่อกับมานะมากินข้าว พ่อกับมานะขอไปอาบน้ำก่อน เมื่อกำลังกินข้าวอยู่ พ่อบอกกับแม่ว่า มานะช่วยทำงานได้มาก ช่วยปลูกผัก ตักน้ำรดผัก และแซะรากหญ้า แม่บอกว่า ถ้าปลูกผักได้มากๆ แม่กับมานีจะเอาไปขายที่ตลาด มานะเล่าให้มานีฟังว่า เขาไปช่วยพ่อทำงานในสวนพบคางคกหลายตัว แล้วเขาก็ทำท่ากระโดดเหมือนคางคก แม่บอกว่าอย่าเล่นเวลากินข้าว ที่มา: หนังสือเรียนภาษษไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 เล่ม1 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 15 ต.ค. 46 23:09:12 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รูปประกอบที่ 2 ค่ะ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 15 ต.ค. 46 23:11:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บทที่3 เช้าวันเปิดเรียน อากาศแจ่มใส มานีกับชูใจเดินไปโรงเรียนด้วยกัน เด็กทั้งสองเดินคุยกันอย่างมีความสุข พอผ่านประตูโรงเรียน มานีก็พูดกับชูใจว่า "ชูใจ เธอรู้ไหม ฉันดีใจมากที่โรงเรียนเปิด ฉันคิดถึงคุณครูไพลิน" "ฉันก็เหมือนกัน ฉันคิดถึงคุณครูไพลินและคิดถึงพวกเราทุกคน" ชูใจพูดขึ้นบ้าง ก่อนเวลาโรงเรียนเข้า นักเรียนคุยกันเสียงดัง เพราะไม่ได้พบกันเป็นเวลานาน เมื่อธงชาติขึ้นสู่ยอดเสาแล้ว ครูใหญ่กล่าวต้อนรับนักเรียน นักเรียนพอใจ และทุกคนตั้งใจจะเป็นนักเรียนที่ดีของโรงเรียน ครูไพลินเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทักมานีอ้วนขึ้น ชูใจผอมไปนิด แต่สูงขึ้น ปิตินุ่งกางเกงใหม่ เมื่อทักทายกับนักเรียนทุกคนแล้ว ครูไพลินแนะนำให้รู้จักนักเรียนใหม่สองคน คือ เด็กชายสมคิดกับเด็กหญิงดวงแก้ว นักเรียนเก่าทุกคนปรบมือดีใจที่ได้เพื่อนใหม่เพิ่มขึ้น หลังจากพูดคุยกันถึงเรื่องราวตอนปิดเรียนอีกเล็กน้อย ครูไพลินให้ปิติอ่านหนังสือเรียนภาษษไทยที่เรียนมาแล้ว ปิติอ่านได้ ครูไพลินชมว่าเก่งมาก แล้วเรียกชูใจให้อ่านต่อ ชูใจมัวแต่คุยกับเพื่อนใหม่ ก็งง ไม่รู้ว่าจะอ่านตรงไหน ครูไพลินจึงแนะนำว่า "เวลาเรียน หรือมีใครพูดอะไรให้ฟัง ต้องตั้งใจฟัง ถ้าไม่ฟังอาจจะไม่รู้เรื่อง" แล้วครูไพลินให้ปิติบอกชูใจว่าอ่านถึงตรงไหน สมคิดลุกขึ้นพร้อมกับพูดว่า "ผมบอกได้ครับ ให้ผมบอกดีกว่า" "ครูเชื่อว่าสมคิดบอกได้ แต่ครูเรียกให้ปิติบอกก่อน ชูใจอ่านแล้ว ครูจะให้เธออ่านต่อ" ครูไพลินพูด เมื่อนักเรียนอ่านหลายคนแล้ว ครูไพลินจึงให้นักเรียนออกมาเขียนคำต่างๆบนกระดาน ที่มา: หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 15 ต.ค. 46 23:20:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 บทที่4 วันหยุดเรียน วัระชวนมานะและปิติไปเที่ยวป่าใกล้ไร่แตงโมของลุง ข้างๆไร่เป็นทุ่งนามีหญ้าเขียว ชาวนาจูงวัวควายไปเลี้ยง ในทุ่งนามีบึงกว้าง นกหลายตัวเดินหาปลาอยู่ตามริมบึง เด็กทั้งสามพากันเข้าไปในป่า เขาเห็น!เล็กๆหลายอย่าง มีแมลงสีสวยบินอยู่เหนือดอกไม้ กิ้งก่าชูคอจ้องจะจับแมลง มานะชี้ให้ปิติดูจิ้งเหลนวิ่งไล่กันน่าสนุก ปิติมัวดูจิ้งเหลินจนเกือบเหยียบอึ่งอ่างที่ใต้ใบไม้ วีระได้ยินเสียงจิ้งหรีดร้อง พอเดินเข้าไปใกล้มันก็หยุด เขามองหาตัวไม่เห็น เพราะมีใบไม้แห้งบังตัวมันอยู่ ปิติพูดว่า "ป่านี้มีช้างไหมวีระ" วีระตอบ "ไม่มี แต่น่าจะมีกวางและลิง เราเดินอยู่ที่นี่คงไม่พบมัน" "พ่อเล่าว่าที่สวน!มี หมี ช้าง กวาง และ!ต่างๆขังกรงไว้ให้คนดู และพ่อจะพาฉันกับมานีไปดูในไม่ช้านี้" มานะพูด เด็กทั้งสามเห็นรังนกอยู่ตามกิ่งไม้ ปิติอยากได้รังนกจึงขึ้นไปตามต้นไม้ มานะสงสารนกกลัวมันจะไม่มีที่อยู่ และบนต้นไม้ก็มีรังผึ้งด้วย ถ้าผึ้งต่อยปิติ เขาก็จะตกลงมา มานะจึงบอกให้ปิติลงจากต้นไม้ พอดีมีผึ้งบินมาเกาะหัวปิติ ปิติรีบลงจากต้นไม้ เด็กทั้งสามกลัวผึ้งต่อย จึงวิ่งหนีกลับบ้าน ที่มา: หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ :: จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 15 ต.ค. 46 23:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 บทที่5 ดวงแก้วเอามือลูบหลังสีเทาเบาๆแล้วบอกกับชูใจว่า "แมวของเธอน่ารักจริงนะ สีสวย ขนเรียบ และสะอาดดี" ชูใจยิ้มและพูดว่า "ดวงแก้ว ช่วยหยิบลูกโป่งที่ข้างโอ่งน้ำให้ฉันด้วย ฉันจะเอามาให้สีเทาเล่น มันชอบเล่นลูกโป่งมาก" ดวงแก้วหันไปหยิบลูกโป่งมาส่งให้ชูใจพร้อมกับถามอย่างสนใจ "เธอซื้อจากที่ไหนจ๊ะ ฉันอยากได้บ้าง" "เขาขายที่ข้างวัด ย่าซื้อมาให้เมื่อเช้านี้" ชูใจตอบ สีเทาเล่นลูกโป่ง ที่ลูกโป่งมีรูปปลา มันพยายามจะจับปลาที่ลูกโป่งให้ได้ ดวงแก้วชอบใจและบอกกับชูใจว่า "สีเทาคงคิดว่าปลาที่ลูกโป่งเป็นปลาจริงๆนะชูใจ" ชูใจบอกว่า "ใช่" แล้วถามว่า "เธอเลี้ยงแมวบ้างหรือเปล่า" "บ้านป้าที่ฉันอยู่ด้วย มีแมวสองตัว ตัวแรกชื่อทองคำ อีกตัวหนึ่งชื่อทองแดง เจ้าทองคำน่ารักดี แต่เจ้าทองแดงไม่ค่อยน่ารัก" ดวงแก้วบอก ชูใจสงสัยจึงถามว่า "มันเป็นอย่างไรล่ะ" "เวลาฉันเอาข้าวให้มันกิน เจ้าทองแดงกินเลอะเทอะ ส่วนเจ้าทองคำกินอย่างเรียบร้อย พอมันกินอิ่มแล้ว มันจะไปกินน้ำในอ่างเล็กๆที่ฉันหาไว้ให้มัน" ดวงแก้วตอบ "แมวของเธอจับหนูเก่งไหม สีเทาของฉันจับเก่งมาก" ชูใจกล่าวพร้อมกับลูบหลังสีเทา "เก่งซี ตอนกลางวันมันจะนอนเงียบ แต่พอตอนกลางคืน จะวิ่งจับหนูเกือบทุกคืน บางทีก็วิ่งชนกองหนังสือ กระป๋อง หรือไม่ก็ของในครัว ฉันต้องคอยเก็บอยู่เสมอ" ดวงแก้วเล่า "สีเทาของฉันก็ซนเหมือนกัน มันชอบเล่นถุงและกระดาษห่อของ วันหนึ่งปิติเก็บแตงกวาจากไร่ เขาแบ่งใส่ถุงกระดาษให้ย่า มันเล่นจนถุงแตงกวาแตก" ชูใจเล่า ดวงแก้วคุยกับชูใจอยู่นาน ได้ยินเสียงกลองจากวัดดังขึ้น จึงถามชูใจว่า "สิบเอ็ดนาฬิกาแล้วใช่ไหม" ชูใจตอบว่า "ใช่" "ฉันอยู่ที่นี่หลายชั่วโมงแล้วซี ฉันจะต้องกลับบ้านล่ะ" ดวงแก้วจึงลาชูใจกลับบ้าน ที่มา: หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 15 ต.ค. 46 23:28:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เหมือนแฟนฉันของพวกเราตอนเด็กเลยนะครับ อิอิ พวกเรา - ช่วงอายุประมาณ 25 ปีขึ้นไป ล่ะมัง จากคุณ : เฟยหงส์ - [ 15 ต.ค. 46 07:56:36 A:203.113.45.69 X: ] =============== ขออณุญาติไม่เอ่ยถึงอายุตัวเองนะคะ แค่มาชวนกันรำลึกถึงเีรื่องนี้ก้อแทบจะเดาอายุของแต่ละคนออกแล้ว อิอิ ไม่อยากลงลึกในรายละเอียดจริงๆ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 15 ต.ค. 46 23:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เคยอ่านอีก version นึง จาก mail ที่ forward ต่อ ๆ กันมา แต่เรื่องนี้มันเศ้าและก็หดหู่กว่า อืม ดีใจจังที่ได้อ่านแบบเรียนอีกครั้ง ทำให้คิดถึงเพื่อน ๆ สมัยประถม เดี๋ยวนี้ พวกเขาจะเป็นยังไงบ้างนะ จากคุณ : ทักกี้น้อย - [ 16 ต.ค. 46 15:56:25 A:202.28.68.33 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณครับ คุณน้ำชานางมารน้อยน่ารัก จากคุณ : mozart - [ 16 ต.ค. 46 22:35:07 A:203.148.136.67 X:203.209.49.244 ]

ความคิดเห็นที่ 18 บทที่6 วันหนึ่งในเดือนมิถุนายน ฝนตกแต่เช้า พอฝนหายเด็กๆจึงไปโรงเรียน เมื่อมาถึงโรงเรียนปิติมองเห็นรุ้งกินน้ำเป็นรูปโค้งอยู่ทางตะวันตก จึงชี้ให้เพื่อนๆดูที่หน้าต่าง ครูไพลินเห็นนักเรียนสนใจมาก จึงพาลงไปดูข้างล่าง ครูไพลินถามว่า "ใครจะบอกครูได้บ้างคะว่า รุ้งกินน้ำมีสีอะไรบ้าง" สมคิดตอบก่อนคนอื่นว่า "ผมครับ ผมตอบได้ครับ มีหลายสี" ครูไพลินบอกสมคิดว่า "เวลาตอบ ต้องตอบให้ตรงคำถาม เช่น ถ้าถามว่าสีอะไรบ้าง ก็ต้องบอกชื่อสี ไม่ใช่ตอบว่ามีหลายสี" "มีสีแดง สีเหลือง สีเขียว และสีม่วงค่ะ" ชูใจตอบบ้าง ครูไพลินอธิบายว่า "ที่จริงรุ้งมี7สีเรียงกัน แต่ชูใจสองด้วยตาเปล่า จึงเห็นเพียง 4 สี สีที่อยู่ชิดกัน จะปนกันจนเห็นเป็นสีเดียว นักเรียนดูให้ดีซีคะ" นักเรียนจ้องดูรุ้ง พร้อมกับคุยกันเบาๆ ชูใจเล่าว่า "ฉันเคยเห็นรุ้งเกิดตอนฝนหยุด ในเวลาเช้าและเย็น รุ้งคงจะเกิดหลังฝนตกแน่" มานีพูด "มันคงจะเกิดในฤดูฝนเท่านั้น" สมคิดพูด "ฉันว่ารุ้งอาจจะเกิดในหน้าแล้งก็ได้" "นักเรียนพูดถูกทุกคน รุ้งจะเกิดหลังฝนตกและมีแสงแดด ทั้งหน้าแล้งและหน้าฝน รุ้งก็เกิดได้ ถ้ามีแสงแดดอ่อนหลังฝนตก" ครูไพลินอธิบาย ปิติพูด "ผมว่ารุ้งเกิดเมื่อไหร่ก็ได้ ผมเคยทำรุ้งได้ครับ" สมคิดหันมาค้านปิติว่า "รุ้งเกิดขึ้นเอง ฉันว่าเธอทำไม่ได้แน่" "ได้ซี ฉันเอาก้านมะละกอเป่าฟองสบู่เป็นรุ้งไดเ ฉันทำหลายครั้งแล้ว ไม่เชื่อฉันจะทำให้ดูก็ได้" ปิติบอก "อย่าเถียงกันเลย" ครูไพลินห้าม และอธิบายต่อ "ฟองสบู่มีสีรุ้งแต่ไม่ใช่รุ้ง" "ทำไมรุ้งจึงกินน้ำคะ" ชูใจถาม ครูไพลินยิ้ม และบอกว่า "คงเป็นเพราะมันเกิดหลังฝนตก และยังมีน้ำอยู่ คนจึงคิดว่ารุ้งกินน้ำ" ที่มา: หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 18 ต.ค. 46 17:16:56 ]

ความคิดเห็นที่ 19 บทที่7 "มานีดีใจไหม พรุ่งนี้จะได้ไปเที่ยวกรุงเทพแล้ว" มานะถามมานีในตอนเย็นวันศุกร์ "ดีใจซีคะ พี่มานะ พ่อแม่เราใจดีจังเลย" มานีตอบ แล้วทั้งมานีและมานะ ก็เตรียมสิ่งของที่จำเป็นจะต้องเอาไปใช้ที่กรุงเทพฯ ตามที่แม่สั่ง เช่น แปรงสีฟัน ยาสีฟัน เสื้อผ้า และของใช้อื่นๆ ตอนกลางคืน แม่เตรียมของใส่กระเป๋าใบใหญ่ พ่อคุยกับมานะและมานี พ่อเอาแผนที่มาให้ลูกทั้งสองคนดู มานะชี้แผนที่แล้วบอกมานีว่า กรุงเทพฯอยู่ตรงนี้ พ่อเล่าเรื่องกรุงเทพฯให้ฟัง และบอกว่าจะพาไปพักที่บ้านลุง พ่อ แม่ มานะ และมานี ออกเดินทางจากบ้านแต่เช้า แม่เอาปิ่นโตใส่อาหารไปด้วย เขาขึ้นรถยนต์ไปสถานีรถไฟ แวขึ้นรถไฟไปกรุงเทพฯ มานีชอบรถไฟมาก พ่อเล่าให้ฟังว่า แต่ก่อนรถไฟใช้ฟืน มานะชอบฟังเสียงรถไฟแล่น เวลารถไฟแล่นผ่านสะพาน มานะและมานีตกใจทุกที เพราะเสียงดังมาก มานียืนที่หน้าต่างมองออกไปเห็นเหมือนแผ่นดินวิ่ง จึงบอกพ่อ พ่อบอกว่าแผ่นดินไม่ได้วิ่ง แต่เป็นเพราะรถไฟกำลังแล่น พ่อเตือนมานะและมานีไม่ให้ยื่นหัวหรือแขนออกนอกตัวรถ เพราะอาจได้รับอันตราย รถไฟแล่นผ่านต้นไม้ ทุ่งนา คลอง แม่น้ำ และสวนหลายแห่ง ชาวนาและชาวสวนต่างก็ทำงานของตน ในแม่น้ำคนกำลังหาปลากันอยู่ทั่วไป แม่เห็นว่าทั้งมานะและมานี กำลังสนใจกับไร่นาที่อยู๋สองข้างทางรถไฟ จึงบอกกับลูกทั้งสองว่า เมืองไทยนี้น่าอยู่ ถ้าขยันก็จะมีกินมีใช้ เมืองไหนก็ไม่สบายเหมือนเมืองไทย มานะเล่าว่า เขาอ่านหนังสือ มีบางตอนที่เขาชอบใจมาก จึงท่องจนจำได้ แล้วเขาก็ท่องให้ฟัง " แผ่นดินแผ่นนี้มีค่า ทำนาทำไร่ได้ผล ทำสวนก็ได้ไม่จน อดทนทำไว้ใช้กิน ในนามีกุ้งปูปลา จับหามาได้ทั้งสิ้น เมืองไทยมีทรัพย์ในดิน ได้ยินเรื่องนี้มานาน นึกถึงบุญคุณปู่ย่า ช่วยกันรักษากล้าหาญ พวกเราจึงได้เบิกบาน อยู่บ้านเราได้อย่างดี ต้องฝึกต้องเตรียมตัวไว้ คนไทยย่อมรู้หน้าที่ ช่วยให้ไทยอยู่นานปี ได้มีความสุขทุกคน" ที่มา:หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 18 ต.ค. 46 17:17:37 ]

ความคิดเห็นที่ 20 บทที่8 เมื่อรถไฟแล่นใกล้จะถึงกรุงเทพฯ พ่อชี้ให้มานะและมานีดูเครื่องบิน ม่เครื่องบินจำนวนหลายลำ บางลำจะขึ้น บางลำจะลง และที่จอดอยู่ก็มี มานะบอกพ่อว่าอยากขับเครื่องบิน พ่อว่ามานะต้องเรียนหนังสือให้เก่งและร่างกายแข็งแรง จึงจะขับเครื่องบินได้ ลุงกับป้ามาคอยรับที่สถานีรถไฟกรุงเทพ ทุกคนดีใจมากที่ได้พบกัน มานะ มานีไหว้ลุงและป้าอย่างอ่อนน้อม ป้าบอกว่า มานะ มานีโตขึ้นมาก และป้าคิดถึงหลานอยู่เสมอ ตอนที่นั่งรถยนต์ไปบ้านลุง มานะและมานีมองสองข้างทางด้วยความสนใจ ถนนในกรุงเทพฯมีหลายสายและกว้างใหญ่ทั้งนั้น บนถนนมีรถยนต์หลายชนิด มีทั้งรถโดยสารประจำทาง และรถบรรทุก คันเล็กก็มี คันใหญ่ก็มี รถโดยสารมีคนเต็มเกือบทุกคัน รถยนต์หลายคันเวลาวิ่งจะมีควันดำและมีกลิ่นเหม็น พ่อบอกมานะและมานีว่า ควันอย่างนั้นไม่ดี ถ้าหายใจเข้าไปมากๆจะเป็นอันตราย มานะชอบดูไฟเขียวไฟแดงที่บอกให้รถไปและหยุด ไฟเปลี่ยนได้เอง ไม่ต้องมีคนมาเปลี่ยน ลุงบอกมานะว่า ถ้าไม่มีไฟเขียวไฟแดง รถอาจจะชนกัน มานะเห็นคนเดินข้ามถนนเป็นกลุ่มๆ และเป็นที่ที่เขาจะมองดูรถจนเห็นว่ารถหยุดแล้วจึงข้าม รถแล่นผ่านหน้าโรงเรียน ตลาด และร้านขายสินค้าต่างๆ บางทีก็แล่นข้ามสะพานมีทั้งสะพานข้ามคลอง ข้ามแม่น้ำ และข้ามถนน ถนนบางตอนเป็นหลุม คนกำลังซ่อมและก่อนถึงหลุม มีป้ายบอกให้รู้ด้วย บ้านของลุงอยู่ไกลที่ชุมนุมชนจึงมีอากาศดี ไม่เหม็นกลิ่นควันรถยนต์ ข้างๆรั้วมีต้นไม้และดอกไม้หลายชนิด บางชนิดสีสวย บางชนิดกลิ่นหอม และมีอยู่สองสามชนิดที่สีก็สวยกลิ่นก็หอม มานีชอบดอกไม้มาก เมื่อเข้าไปในบ้าน ป้าหาน้ำมาให้ทุกคนดื่ม เอาส้มและขนมใส่จานมาให้หลาน ทั้งสองคนกำลังหิวจึงกินส้มและขนมจนอิ่ม ที่มา:หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 18 ต.ค. 46 17:18:21 ]

ความคิดเห็นที่ 21 บทที่9 ตอนเย็น ป้าหาอาหารให้ทุกคนรับประทาน มีกับข้าวอร่อยๆหลายอย่าง บนโต๊ะอาหารมีถาดใบใหญ่ ใส่ผลไม้หลายชนิด มีละมุด กล้วย น้อยหน่า และสับปะรด ป้าเตรียมมีดไว้ให้ด้วย พอมืด ลุงไม่ต้องใช้ไม้ขีดจุดตะเกียง ลุงเปิดไฟฟ้าบ้านก็สว่างขึ้น มานะและมานีชอบดูโทรทัศน์ เพราะที่บ้านของเขามีแต่วิทยุ ตอนเช้า ลุงพาทุกคนไปไหว้พระแก้วมรกต เสร็จแล้วเดินดูสิ่งต่างๆภายในวัดและอธิบายสิ่งที่หลานสนใจอย่างละเอียด หลังจากนั้นจึงพากันไปดูสิ่งที่น่าสนใจอื่นๆอีก มานะชอบดูตำรวจปฏิบัติหน้าที่ พ่อบอกว่าตำรวจทำหน้าที่หลายอย่าง เช่น ช่วยให้คนใช้รถใช้ถนนไม่ติดขัด ดูแลไม่ให้คนทำผิดกฎหมาย และรักษาความสงบภายในประเทศ มานีเห็นร้านขายของเล่นอยู่ด้านตรงกันข้ามก็สนใจ จึงชวนพ่อข้ามถนนไปดู ลุงบอกว่าเวลาข้ามถนนต้องข้ามตรงทางข้าม และระวังรถยนต์ ตอนบ่ายลุงพาไปเที่ยวสวน! มานีและมานะดีใจที่ได้เห็นสัตหลายชนิดเหมือนที่พ่อเล่าให้ฟัง มีทั้งสัตเล็ก สัตใหญ่ สัตที่ดุร้ายและสัตที่น่ารัก มานีชอบดูกวางและนก ส่วนมานะชอบดูเสือและลิง เพราะลิงบางชนิดฉลาดเหมือนคน พ่อซื้ออาหารปลามาโยนให้ปลากิน ทั้งมานะและมานีชอบใจที่เห็นปลาตัวใหญ่ๆว่ายน้ำแย่งอาหารกัน มานะและมานีเดินดูสัตจนทั่ว เด็กทั้งสองชอบมาก จึงบอกพ่อไม่อยากกลับบ้าน อยากมาเที่ยวที่สวนสัตอีก พ่อบอกว่าจะพามาตอนโรงเรียนหยุดหลายๆวัน มานะบอกว่ากลับไปถึงบ้าน จะเล่าให้วีระและปิติฟัง มานีก็บอกว่าจะเล่าให้ชูใจ ดวงแก้ว และครูไพลินฟังเหมือนกัน ที่มา: หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 18 ต.ค. 46 17:18:56 ]

ความคิดเห็นที่ 22 บทที่10 ตอนบ่าย ครูไพลินเดินเข้ามาในห้องเรียน หัวหน้าชั้นบอกนักเรียนทำความเคารพ นักเรียนชายยืนตรง นักเรียนหญิงกราบลงบนโต๊ะ ครูไพลินทักทายนักเรียนแล้วเอากระดาษที่ถือมา ไปติดไว้บนป้ายกระดานดำ ในกระดาษมีตัวหนังสือเรียงกันเป็นระเบียบ และถามว่า ใครอ่านได้บ้าง นักกเรียนหลายคนลองอ่าน แต่ไม่มีใครอ่านได้ครบทุกบรรทัด "นักเรียนคงอ่านได้ไม่ครบทุกคำ เพราะบางคำยากและยังไม่ได้เรียน" ครูไพลินพูด "คอยฟังนะคะ ครูจะอ่านให้ฟัง รักชาติ ศาสนา พระมาหากษัตริย์ เป็นคุณสมบัติของคนไทย" เมื่ออ่านจบแล้วก็อ่านซ้ำช้าๆ ให้นักเรียนอ่านตาม ดวงแก้วว่า" เป็นคำสั่งของโรงเรียนหรือคะ" "ไม่ใช่คำสั่งค่ะ และไม่ได้เป็นข้อบังคับด้วย แต่เป็นคำเตือนใจให้รักประเทศชาติ" ครูไพลินพูด "นักเรียนอ่านแล้วเข้าใจว่าอย่างไร" นักเรียนหลายคนช่วยกันตอบ นักเรียนตอบได้หลายคน แต่ยังไม่ครบถูกต้อง ครูไพลินจึงชูภาพที่เตรียมมาให้นักเรียนดูและอธิบายว่า "ชาติเปรียบเหมือนครอบครัวขนาดใหญ่ ศาสนาคือ คำสั่งสอนที่เรานับถือและปฏิบัติตาม พระมหากษัตริย์ คือ ที่รวมกำลังใจของคนไทยบางทีเราเรียกว่า พระเจ้าแผ่นดิน หรือในหลวง ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งมีค่าที่คนไทยต้องช่วยกันรักษาไว้ เราจึงพูดว่าคุณสมบัติของคนไทย คือรู้จักรักษาสิ่งมีค่า" "ถ้าอย่างนั้น เด็กๆทุกคน จะต้องรักชาตินับถือศาสนา และรักพระมหากษัตริย์ด้วยใช่ไหมคะ" ดวงแก้วถาม "ใช่ค่ะ " ครูไพลินตอบและชมว่า ดวงแก้วฉลาดมาก ครูไพลินถามต่อไปว่า "ใครรู้บ้างว่ารักแล้วจะทำอย่างไร" ปิติบอกว่า โตขึ้นจะเป็นทหาร เวลารบกันจะได้ยิงปืนป้องกันประเทศ มานีจะเป็นครู สอนเด็กให้รู้หนังสือ ชูใจจะเป็นหมอรักษาคน ครูไพลินบอกให้นักเรียนทราบว่า ไม่ต้องรอจนโตก็รักชาติได้ เมื่อยังเล็กอยู่ควรทำตัวให้เป็นเด็กดี สุภาพเรียบร้อย ปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพ่อแม่และครู ก็แสดงว่ารักชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์ พอโตขึ้นก็ทำงานมีอาชีพ เป็นการช่วยชาติบ้านเมืองได้ ใครที่ไม่ทำเช่นนี้ก็ไม่ใช่คนไทย เพราะไม่มีคุณสมบัติของคนไทย ที่มา : หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 18 ต.ค. 46 17:20:31 ]

ความคิดเห็นที่ 23 บทที่11 มานีรับประทานขนมตาลโรยมะพร้าวหมดชิ้นแล้ว ก็มานั่งดูภาพในหนังสือ เห็นภาพขนมหลายอย่างสีสวยน่าอร่อย จึงชี้ให้แม่ดู แม่กำลังแกะก้อนน้ำตาลออกจากชามใส่ลงในหม้อน้ำที่กำลังเดือด มานีเห็นแม่ลุกมาดูไม่ได้ จึงถือหนังสือคลานเข้ามาให้แม่ดูใกล้ๆ แม่กลัวมานีจะชนขันน้ำและแก้วน้ำ จึงบอกให้หยิบไปวางห่างๆ "แม่ดูรูปขนมซีคะ สีสวยน่ากินจัง" แม่ดูรูปแล้วยิ้ม ถามมานีว่า "นั่นหนังสือของใครจ๊ะ" "ครูไพลินให้ยืมมาค่ะ" มานีตอบ แม่จึงเตือนมานีให้ระวังอย่าทำหนังสือของครูขาด และถามมานีว่ารู้จักขนมอะไรบ้าง "ขนมกล้วย ขนมเทียน ข้าวเหนียวเปียก ขนมบัวลอย" มานีตอบ "มานีรู้จากหนังสือหรือจ๊ะ" แม่ถาม "ครูไพลินบอกค่ะ แล้วยังบอกว่า ขนมส่วนมากทำด้วยแป้ง น้ำตาลและมะพร้าว" มานีตอบ "ใช่สิลูก ขนมบัวลอยที่แม่กำลังทำอยู่ ก็ใช้แป้ง น้ำตาล และมะพร้าวเหมือนกัน" แม่พูดพร้อมกับเอาส้อมเขี่ยน้ำตาลในหม้อ "มานีจะช่วยปั้นแป้งขนมบัวลอยให้ไหมคะ" มานีพูด "ดีซี แม่จะได้เติมถ่าน ไฟจวนจะดับแล้ว" แม่บอกพร้อมกับเลื่อนถาดแป้งให้มานี "ขนมบัวลอยใช้น้ำตาลทรายได้ไหมคะ" มานีถาม "ได้จ้ะ แต่ใช้น้ำตาลมะพร้าว อร่อยกว่า" แม่ตอบ "อ้อ น้ำตาลที่แม่ใช้นี่ทำจากมะพร้าวหรือคะ ถ้าอย่างนั้นน้ำตาลทรายทำจากอะไรคะ" มานีถาม "ทำจากต้นอ้อยจ้ะ" แม่ตอบ "แม่คะ แป้งลอยขึ้นมาแล้ว มานีขอชิมหน่อยนะคะ" มานีพูดพร้อมกับเอาช้อนตักขนมใส่ปาก พอขนมถูกลิ้น มานีก็ร้อง "อุ๊ย ร้อนจัง" "ทีหลังจะชิมอะไร ต้องตักใส่ถ้วยรอให้เย็นก่อนนะจ๊ะ" แม่สอน ที่มา : หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 18 ต.ค. 46 17:21:35 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ที่เหลือขอติดไว้ก่อนค่ะ แล้วจะมาใหม่ตอนค่ำๆ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 18 ต.ค. 46 17:22:21 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แล้ว...เราก็ได้พบกัน (มานะ มานี พ.ศ. 2544) ตีพิมพ์ในนิตยสาร A DAY ค่ะ ฉบับหน้าปกมานี มานะ (ซึ่งเป็นฉบับที่หายาก ภาพปกก็ตามกระทู้แรกนั้นแหละ และมีราคาซื้อขายสูงอีกเล่มหนึ่ง) ในเล่มจะเป็นเกี่ยวกับมานีมานะ มีบทสัมภาษณ์ผู้แต่ง เกรดเล็กเกรดน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้ทุกประการ และหลาย ๆอย่างที่เราอาจจะไม่ได้สังเกตกัน ตามที่โพต ไว้นั้นแหละค่ะ แล้วถ้าใครอยากอ่านภาคต่อของเรื่องนี้นี่ก็สามารถหาอ่านได้ในใน a Day เช่นกัน ชื่อคอลัมภ์ทางช้างเผือก (มานะ มานีและผองเพื่อน) เขียนโดย อาจารย์รัชนี ศรีไพวรรณ ผู้แต่งคนเดียวกัน (ไม่อยากจะโฆษณานิตยสารให้เลย แต่เห็นว่าหลายคนชอบแต่อาจจะไม่รู้เลยเล่าสู่กันฟัง) จากคุณ : ตอกะจอ - [ 21 ต.ค. 46 12:50:03 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ชอบหนังสือชุดนี้มาก และคิดว่าตัวเองกับเพื่อนๆในวัยเดียวกันโชคดีที่ได้เรียนแบบเรียนชุดนี้ ถึงแม้ว่าตอนเด็กๆเวลาโดนผู้ใหญ่เอาไปเปรียบเทียบว่า "ทำไมไม่เป็นเด็กดีเหมือนมานีมานะ" เราจะชอบย้อนชอบเถียงกลับว่า "โลกนี้ไม่มีเด็กดีขนาดนี้หรอก" แต่ทุกปิดเทอมเมษายน เวลาไปบ้านญาติที่ต่างจังหวัด ถ้าไม่มีรายการออกทุ่งนาจับปูจับกบตามประสาเด็กบ้านนอก เราก็ชอบรื้อกองหนังสือเก่าที่พวกพี่ๆทั้งหลายไม่ใช้เรียนแล้ว("เก่าของพี่ ใหม่ของน้อง"นั่นล่ะนะ) เอามานีมานะฉบับ"ล่วงหน้า"มาอ่าน จำได้ว่า เริ่มอ่านตอนปิดเทอมหน้าร้อนป.สอง ก็เอาหนังสือภาษาไทยป.สามมาอ่านก่อนด้วยความสนุกสนาน เป็นอย่างนี้มาสองสามหน้าร้อน เวลาเปิดเทอมที่ครูเรียกให้ลุกขึ้นยืนอ่านในห้องแล้วอ่านได้คล่องกว่าเพื่อนนี่มันชื่นใจอยู่ลึกๆอย่างบอกไม่ถูก ตอนเขียนย่อความก็สบายกว่าเพื่อนเพราะอ่านจนจำขึ้นใจมาตลอดหน้าร้อนแล้ว ความคิดของเด็กตอนนั้นก็แค่ รู้อะไรก่อนคนอื่นแล้ว"ยืด"กะเพื่อนๆได้-มันเท่... แต่ที่มารู้ตัวตอนโตก็คือ อาการต้องมนต์เสน่ห์ของโลกหนังสือมันเป็นอย่างไร บุญคุณมานีมานะจริงๆ... จากคุณ : Say it isn't so... - [ 21 ต.ค. 46 16:41:58 A:203.209.30.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 บทที่ 12 เช้าวันอาทิตย์ อากาศสดชื่น มานะ มานี จะไปดูเรือในแม่น้ำ จึงพากันเดินไปตามริมคลอง น้ำในคลองสะอาด แต่ไหลลงสู่แม่น้ำ เขาทั้งสองเดินข้ามสะพาน ผ่านหน้าโรงเรียนและสถานีตำรวจ พอเดินไปถึงวัด เขาเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นขายของอยู่ข้างกองทรายหน้าวัด ใกล้ๆกองทรายมีอิฐหักๆ เด็กบางคนใช้เศษอิฐหักทำเป็นรูปต่างๆ บางคนก็เล่นทราย พอดีพระสงฆ์เดินผ่านมา มานะ มานีก็ยกมือไหว้ พระสงฆ์ยิ้มพอใจที่เด็กทั้งสองมีกิริยามารยาทดี มานะ มานี เดินต่อไปถึงตลาดคนในตำบลนี้ชอบไปซื้อของที่ตลาดริมน้ำเพราะมีของสดและของแปลกๆหลายอย่าง บุหรี่ กาแฟ และของกินก็มี เขาทั้งสองเห็นเรือแล่นผ่านไปมาจำนวนมาก มานีชอบดูเรือโยงจูงเรือบรรทุกข้าวเปลือก ข้าวสาร และสินค้าอื่นๆ เรือบางลำขายผักและผลไม้อยู่ริมฝั่ง บางลำแยกไปขายในคลอง มานีมองเห็นขยะลอยอยู่ในน้ำ จึงพูดว่า "ทำไมเขาจึงทิ้งขยะลงในแม่น้ำนะ" "นั่นซี" มานะพูด "ครูสอนนักเรียนไม่ให้ทิ้งสิ่งของลงในแม่น้ำลำคลอง เพราะจะทำให้น้ำสกปรก เมื่อนำมาใช้อาจเป็นพิษได้" "ทำอย่างไร คนอื่นๆจึงจะไม่ทิ้งล่ะคะ" มานีถาม "ควรมีป้ายห้ามทิ้งขยะมาปักไว้" มานะบอก "ถ้าเขาไม่เชื่อจะทำอย่างไรคะ" มานีถามต่อ "ถ้าไม่เชื่อก็จะถูกจับและเสียเงินหลายบาทด้วย" มานะตอบและพูดต่อไปว่า "แต่พี่อยากให้ทุกบ้านมีถังขยะ จะได้เลิกทิ้งขยะในแม่น้ำหรือตามข้างถนน เพราะแม่น้ำและถนนเป็นสาธารณสมบัติ ทุกคนจะต้องช่วยกันรักษา" เขาทั้งสองเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังเอาโคลนปากันเลอะเทอะ หน้าตามอมสกปรก บางคนกระโดดน้ำและว่ายน้ำเล่น บางคนว่ายออกไปไกลฝั่งมาก คนซักผ้าที่ริมฝั่งต้องคอยเตือน มานีนึกสนุกอยากว่ายน้ำเล่นบ้าง แต่ไม่มีผ้ามาผลัด จึงชวนมานะกลับบ้าน ที่มา : หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 21 ต.ค. 46 23:51:24 ]

ความคิดเห็นที่ 28 บทที่13 เช้าวันเข้าพรรษา ประชาชนจำนวนมากไปทำบุญที่วัดจนเต็มศาลา เพราะเป็นวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา เมื่อพระฉันอาหารเช้าเสร็จแล้ว ผู้ใหญ่บ้านแจ้งให้ทราบว่าวันนี้ทางอำเภอเชิญชวนให้ประชาชนปลูกต้นไม้จึงขอให้ชาวบ้านร่วมมือกัน ปลูกต้นไม้ข้างกำแพงวัด ทางอำเภอจะให้ลูกเสือนำต้นไม้มาให้ เด็กๆได้ยินก็ดีใจที่จะได้ปลูกต้นไม้ เพราะรู้ว่าต้นไม้ช่วยให้อากาศดี ถ้าอากาศเสียมากๆมนุษย์ก็ตาย !และพืชก็ตาย ต่างนึกถึงคำขวัญที่ว่า อากาศเป็นพิษ ชีวิตจะสั้น ต้นไม้เท่านั้น ทั้งกันทั้งแก้ เมื่อผู้ใหญ่บ้านแจ้งให้ทราบแล้ว ประชาชนก็ช่วยกันถางหญ้า เตรียมหลุมสำหรับปลูกต้นไม้และหาไม้ไผ่มาทำรั้ว พอรถยนต์บรรทุกต้นไม้มาถึง ลูกเสือก้ช่วยกันขนลง แล้วแจกให้ประชาชนปลูก วีระ มานะ และสมคิดปลูกมะม่วง ดวงแก้วปลูกน้อยหน่า มานีและชูใจปลูกกุหลาบ เมื่อมีดอกจะได้ใช้บูชาพระ พวกผู้ใหญ่ช่วยกันปลูกต้นไม้หลายชนิด บางชนิดมีผล บางชนิดมีใบหนาให้ร่มเงาเป็นที่อาศัยพักร้อนของคนทีมาทำบุญ หรือคนที่ผ่านไปมา ทุกคนร่วมมือกันด้วยความเต็มใจ เพราะทุกคนทราบดีว่าต้นไม้มีประโยชน์มาก ให้ทั้งดอกทั้งผล ทำให้อากาศสดชื่นและช่วยให้ฝนตกตามฤดูด้วย "วันนี้ทำไมปิติไม่มา" วีระถามมานะ "ปิติต้องอยู่ดูเจ้าแก่ เพราะมันไม่สบาย" มานะตอบ "เจ้าแก่เป็นอะไร" วีระถามต่อ "ยังไม่รู้ ปิติบอกว่า มันไม่ยอมกินน้ำกินหญ้า" มานะตอบ "ถ้าเจ้าแก่สบายดี ปิติคงต้องมาปลูกต้นไม้วันนี้เป็นแน่ เพราะปิติชอบปลูกต้นไม้มาก เขาเคยบอกว่า อยากปลูกต้นมะม่วงไว้ในวัดให้มากๆ พอมะม่วงมีลูก จะได้ขอพระกินบ้าง" วีระพูด ทุกคนหัวเราะชอบใจ ที่มา: หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 21 ต.ค. 46 23:53:28 ]

ความคิดเห็นที่ 29 บทที่ 14 ปิติเดินเข้ามาในห้อง ท่าทางไม่ร่าเริงเหมือนทุกวัน ครูไพลินจึงถามว่า "วันนี้ทำไมปิติจึงมาโรงเรียนสาย" ปิติตอบว่า "เจ้าแก่ตายแล้วครับ ผมจึงต้องช่วยพ่อฝังมันที่โคนต้อนไม้หลังบ้าน" มานีตกใจร้องว่า "อ้าว เจ้าแก่ตายแล้วหรือ น่าสงสารจริง เธอคงเสียใจมากนะ เพราะเธอรักมันเหลือเกิน" ปิติน้ำตาไหล ครูไพลินจึงเช็ดน้ำตาให้แล้วถามว่า "เจ้าแก่ป่วยเป็นอะไรตาย" "พ่อบอกว่า มันแก่มาก มันตายเอง ไม่ได้เจ็บป่วยเป็นโรคอะไร" ปิติตอบ "ถ้าปิติพามันไปหาสาธารณสุขอำเภอ ให้ตรวจรักษาและฉีดยา เจ้าแก่อาจจะไม่ตายก็ได้" ชูใจพูด ครูไพลินอธิบายว่า "เจ้าแก่เป็นสัต ต้องไปหาหมอรักษาสัต หมอรักษาคนช่วยไม่ได้ ดีนะที่เจ้าแก่ไม่ได้ตายเพราะโรค ไม่เช่นนั้นปิติและทุกคนในบ้าน จะต้องไปหาหมอแนะนำวิธีป้องกันไม่ให้ติดโดรคจากสัต" "เวลามานีไม่สบาย พ่อพาไปหาหมอ บางทีก็พาไปปลูกฝี หรือฉีดยาป้องกันโรคระบาด" มานีพูด "เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ก่อนป้าจะพาดวงแก้วไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด ป้าก็พาไปปลูกฝี" ดวงแก้วพูด พร้อมกับเปิดแขนเสื้อให้เพื่อนดู ครูไพลินมองดูปฏิทินแล้วบอกนักเรียนว่า "สัปดาห์นี้ หมอจากจังหวัดจะมาตรวจโรคที่สำนักงานสาธารณสุข จะเชิญหมอมาคุยกับนักเรียนเรื่อง วิธีป้องกันและรักษาโรคต่างๆ เช่น หวัด ตาแดง คนที่เป็นหิดและเหาจะได้ถามวิธีรักษาด้วย" "ผมรู้สึกปวดศีรษะและคัดจมูก สงสัยว่าจะเป็นหวัด โรงเรียนเลิกแล้ว คงจะต้องไปซื้อยาที่ร้านขายยา" สมคิดพูดพร้อมทั้งหยิบผ้าเช็ดหน้าปิดจมูก เพราะกลัวจะจามรดคนอื่น "สมคิดไม่ควรจะไปซื้อยาแก้ปวดศีรษะรับประทานเอง ควรจะไปให้หมอตรวจเสียก่อน แล้วหมอจะสั่งยาให้" ครูไพลินแนะนำและบอกต่อไปว่า" วันนี้ต้องระวังตัว อย่าไปเล่นกลางแดด เดี๋ยวจะปวดศีรษะมากขึ้น และอย่ารับประทานน้ำแข็ง โรงเรียนเลิกแล้ว ให้คุณพ่อรีบพาไปหาหมอ เดี๋ยวครูจะไปหยิบยาให้รับประทานก่อน" แล้วครูไพลินเดินจากห้องไป สมคิดพูดกับดวงแก้วเบาๆว่า "คุณครูไม่ให้กินน้ำแข็ง ของชอบของฉันเสียด้วยซี" ที่มา : หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 21 ต.ค. 46 23:54:58 ]

ความคิดเห็นที่ 30 บทที่15 แม่ของมานีไปตรวจสุขภาพที่สำนักงานสาธารณสุขอำเภอ มานะ และมานีไปกับแม่ด้วย เพราะเป็นวันเสาร์ไม่ต้องไปโรงเรียน เขาพบชูใจกับย่า และปิติกับพ่อ หมอจากจังหวัดมาตรวจสุขภาพให้ประชาชน จึงมีคนจำนวนมากมารับการตรวจที่สำนักงานสาธารณสุขอำเภอ บางคนเป็นไข้ต้องห่มผ้าหนาๆเพราะหนาว บางคนปวดท้อง หมอตรวจและให้ยารับประทานแล้วกลับบ้าน เด็กคนหนึ่งตกต้นพุทรา พ่อของเขาสงสัยว่าแขนจะหักจึงพามาหาหมอ ชายคนหนึ่งถูกกระจกบาดเท้าเดินไม่ได้ ญาติต้องหามมาให้หมอเย็บแผล มานีจึงถามชูใจว่า "เธออยากจะเป็นหมอ เธอกล้าเย็บแผลหรือ" ชูใจบอกว่า "ฉันทำได้ ฉันอยากช่วยหมอจังเลย" "ฉันก็ช่วยหมอได้" ปิติพูโ "เธอจะช่วยหมอทำอะไรหล่ะ" มานะถาม "ช่วยหยิบของให้หมอไงหล่ะ" ปิติตอบ มานีพูดว่า " เธอไม่ต้องช่วยหมอหรอก อย่าซนจนแขนหัก ต้องมาให้หมอรักษาก็แล้วกัน" หญิงคนหนึ่งนั่งอุ้มลูกตัวเล็กๆและยังมีนั่งอยู่ข้างๆอีกหลายคน ปิติเห็นก็จำได้จึงเล่าให้เพื่อนฟังว่า "หญิงคนนั้นสร้างบ้านอยู่ใกล้ต้นไทร ริมสระหลังบ้านปิติ เขายากจนมากไม่สามารถหาเงินมาเลี้ยงลูกให้กินดีอยู่ดีได้ ลูกๆจึงมีสุขภาพไม่ดี" "พ่อของเด็กไปไหนหล่ะจ๊ะ" ชูใจถามปิติเบาๆ "ตายเมื่อปีที่แล้ว"ปิติตอบ มานะ มานี และชูใจรู้สึกสงสารครอบครัวนี้มาก เขาเห็นหญิงคนนั้นผอม หน้าตาเหลือง เสื้อผ้าเก่า ลูกๆก็ผอมและสกปรก บางคนนั่งหลับ บางคนก็ดูดนิ้ว ตามแขนขามีรอยยุงกัด แสดงว่านอนไม่กางมุ้ง ปิติเข้าไปถามว่า "ป้ามาทำไมครับ" "พาลูกๆมาตรวจจ้ะ และจะมารับแจกยาด้วย" หญิงคนนั้นตอบ ที่มา :หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 21 ต.ค. 46 23:56:06 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ชอบมากๆเลยขอบคุณจ้า จากคุณ : bomboman (bomboman) - [ 22 ต.ค. 46 07:43:08 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ^___^ รู้สึกอบอุ่จริงๆครับ ขอบคุณมาก จากคุณ : เชษฐา (เชษฐา) - [ 22 ต.ค. 46 14:37:21 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อ้าาา เป็นรุ่นสุดท้ายที่ได้เรียนแบบเรียนมานะ มานี คิดถึงจังค่ะ จากคุณ : oriole - [ 22 ต.ค. 46 15:33:24 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ระลึกถึงความหลังอีกครั้ง หลังจากที่ระลึกครั้งที่แล้วไม่นาน (เมื่อได้ไปดูหนัวเรื่องนึงเมื่อเร็วๆ นี้) จากคุณ : iPAtS - [ 24 ต.ค. 46 00:17:19 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณมากนะคะ เราเป็นรุ่น อันดับสามจากท้ายที่ได้เรียน นึกถึงความหลังเลยคะ พออ่านกระทู้นี้จบ จากคุณ : ชื่อเดี้ยนสำคัญ ฉันใด - [ 24 ต.ค. 46 14:52:30 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อ่านแล้ว เห็นภาพตัวเองตอนเด็กๆมาในหัวเลยค่ะ อืมม...รู้สึกดีจริงๆ จากคุณ : `TeBr|nDra` - [ 25 ต.ค. 46 15:58:45 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณ คุณน้ำชา (@นางมารน้อย@) สำหรับภาพและเรื่องราวดีๆ อย่างนี้ในอดีต นี่เป็นหนึ่งเรื่องราวความทรงจำดีๆ ของผม ตอนเด็ก เลยนะครับ และหลายๆ คน คงรู้สึกเช่นเดียวกัน จากคุณ : BM - [ 26 ต.ค. 46 01:37:44 ]

ความคิดเห็นที่ 38 อ่านไป ยิ้มไป ต้องขอบคุณเจ้าของกระทู้ และจงสู้ต่อไป เอาให้จบ ป6 นะครับ จากคุณ : รุ่น1 - [ 27 ต.ค. 46 17:49:12 A:203.170.229.241 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39 บทที่16 โรงเรียนเลิกแล้ว นักเรียนเดินกลับบ้านเป็นแถวๆ แต่ละแถวมีนักเรียนที่อยู่ชั้นสูงเป็นผู้คอยควบคุมดูแล เพื่อให้นักเรียนกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย นักเรียนเดินคุยกันเบาๆ ครูไพลินเดินไปส่งนักเรียนที่ประตูโรงเรียน มานี ชูใจ สมคิด มานะ และวีระเดินกลับบ้านทางเดียวกัน ส่วนปิติและเพื่อนคนอื่นๆแยกไปอีกทางหนึ่ง พอนักเรียนเดินไปถึงมุมถนน เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังมุงดูอะไรอยู่ เมื่อเข้าไปใกล้ก็เห็นคนชกต่อยกัน และตำรวจกำลังห้าม จึงพากันยืนดูรอบๆ ครูไพลินสงสัยว่านักเรียนมุงดูอะไร ก็เดินตามมา สมคิดถามครูไพลินว่า "ทำไมตำรวจต้องห้ามเขาด้วยหล่ะครับ" "ตำรวจต้องคอยรักษาความสงบของบ้านเมือง และช่วยให้ประชาชนอยู่กันอย่างเรียบร้อย เมื่อคนทะเลาะกัน ตำรวจจึงต้องห้าม" ครูไพลินตอบ นักเรียนชายอยากดูคนชกกัน ครูไพลินบอกว่าไม่มีประโยชน์ จึงให้นักเรียนรีบกลับบ้าน แต่นักเรียนยังสนใจเรื่องนี้อยู่ จึงถามครูไพลินว่า "ถ้าคนไม่เลิกทะเลาะกัน ตำรวจจะทำอย่างไร" ครูไพลินชี้แจงว่า ตำรวจจะเชิญตัวไปสอบสวนที่สถานีตำรวจ เพราะการทะเลาะชกต่อยกัน เป็นการทำผิดกฎหมาย "ตำรวจทำหน้าที่หลายอย่างนะคะ บางทีเขาต้องอยู่ที่ป้อมทั้งกลางวันกลางคืน" มานีพูด มานะจึงกล่าวต่อว่า "ตอนผมไปเที่ยวกรุงเทพก็เห็นตำรวจยืนเป่านกหวีดให้สัญญาณรถที่แล่นไปมาบนถนน" "พ่อของผมอ่านหนังสือพิมพ์ก็มีข่าวตำรวจจับผู้ร้ายที่ขโมยของ" สมคิดพูด วีระพูดว่า "พวกขโมยคงกลัวและเกลียดตำรวจมากนะครับ" "พวกขโมยหรือพวกที่ทำผิดกฎหมายอาจจะกลัวและเกลียดตำรวจ แต่ตำรวจเป็นเพื่อนที่ดีของทุกคน คอยคุ้มครองประชาชนให้อยู่กันอย่างเป็นสุข และรักษาความสงบของบ้านเมือง เมื่อมีคนฝ่าฝืนหรือหลีกเลี่ยงกฎหมาย ทำงายประเทศชาติ ทำของหลวงและของสาธารณะเสียหาย ทำให้คนอื่นเดือดร้อน ตำรวจจึงต้องจับ" ครูไพลินชี้แจง นักเรียนหลายคนยังสนใจจะถามต่อไปอีก แต่ครูไพลินเห็นว่าเวลาเย็นมากแล้ว จึงบกให้นักเรียนรีบกลับบ้าน และแนะนำให้ไปคุยกันที่รงเรียนในวันต่อไป ที่มา: หนังสือเรียนภาษาไทย ชั้นประถมศึกาปีที่2 เล่ม2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 28 ต.ค. 46 18:25:53 ]

ความคิดเห็นที่ 40 มาลงชื่อว่า....ได้เรียนมานี มานะ วีระ ชูใจ ปิติ สมคิด เจ้าแก่ ดวงแก้ว เป็นรุ่นแรกค่ะ!!! อายุเท่ากันเลย....^__^ มานียังไม่ได้แต่งงานเหมือนกัน...ดีใจๆ...มีพรรคพวก อิอิ จากคุณ : [NostalgiA] - [ 29 ต.ค. 46 14:12:28 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตามมาอ่าน มารำลึกความหลัง ขอบคุณ คุณน้ำชา มากครับ จากคุณ : พิราบเงิน - [ 29 ต.ค. 46 18:44:47 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เข้ามาลงชื่อว่าได้เรียนแบบเรียนนี้เช่นกันครับ ผมยังเก็บLinkกระทู้เก่าๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้อยู่เลยนะครับ.... ภาคแรก http://www.pantip.com/cafe/library/topicstock/K1470445/K1470445.html ภาคสอง http://www.pantip.com/cafe/library/topicstock/K1493695/K1493695.html ภาคสาม http://www.pantip.com/cafe/library/topicstock/K1550156/K1550156.html จากคุณ : Duke-ดุ๊ก - [ 4 มิ.ย. 46 01:06:33 ] ส่วนนี่ก็สรุปเรื่องราวตอนจบของตัวละครในแบบเรียนครับ http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topicstock/A806282/A806282.html http://community.webshots.com/user/laundromat แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 46 22:07:47 จากคุณ : นู๋เองง่ะ - [ 3 มิ.ย. 46 22:06:05 ] จากคุณ : วัฏสีร์ ธรรมจารี (spiralhead) - [ 30 ต.ค. 46 14:55:04 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ให้ดีน่าจะมีภาพประกอบด้วยก็ดีนะครับ ไม่รู้ขอมากไปเปล่า คืออยากดูภาพด้วย :-) จากคุณ : mozart - [ 31 ต.ค. 46 03:23:55 A:203.148.136.67 X:203.209.49.148 ]

ความคิดเห็นที่ 44 หนังสือชุดนี้ทำให้ผมรักการอ่าน และเป็นหนังสือเรียนเล่มเดียวในตอนนั้นที่ผมเอามาอ่านก่อนเปิดเทอม เด็กสมัยนี้น่าจะได้เรียนนะ นอกจากจะได้ฝึกทักษะภาษาไทยแล้ว ยังปลูกฝังถึงสังคมที่มีน้ำใจด้วย - ตอนเด็กๆจะอิจฉาพวกเด็กในเรื่อง แถวบ้านมีภูเขา มีน้ำตก - ตอนแม่เพชรตาย เศร้ามาก ทำร้ายจิตใจกันจริงๆ - ตอนนี้ยังท่องกลอนจากเรื่องนี้ได้อยู่เลย ทั้งตอนที่เจ้าโตไปโรงเรียน และตอนมานีแต่งกลอนขอบคุณปิติเรื่องปลานิล จากคุณ : วันวานยังหวานอยู่ - [ 31 ต.ค. 46 06:29:00 A:203.156.20.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 45 จำได้ว่าตอนเด็กๆ พอซื้อหนังสือตอนก่อนเรียน วิชาเดียวที่รีบอ่านโดยไม่ต้องมีใครบังคับก็คือ ภาษาไทย ที่เป็น มานี ชูใจ นี่ล่ะค่ะ แล้วยังไปเอาของพี่สาวที่เรียนห่างกัน 3 ปี มาอ่านด้วย เลยอ่านจบหมด 12 เล่ม ตั้งแต่อยู่ ป.3 จำได้อีกอย่างว่าอ่านเพลินจนครูเรียกในห้องให้อ่านออกเสียงแล้วอ่านต่อไม่ได้ T-T โดนดุเลยอ่ะ หาว่าไม่ตั้งใจเรียน.... ก็มันอ่านเลยไปตั้งเยอะแล้วนี่นา T-T วันก่อนแอบไปเปิดหนังสือน้องชายที่อยู่ ป.2 ดู เป็นคล้ายๆมานี ชูใจเลยค่ะ แต่ตัวละครชื่อประกาย กับอะไรอีกคนจำไม่ได้ อีกซักสิบกว่าปีน้องๆก็คงมาตั้งกระทู้เกี่ยวกับประกายเหมือนกระทู้มานีอันนี้เนอะ ^_^ จากคุณ : หนอนน้อย (หนอนน้อย) - [ 31 ต.ค. 46 08:59:55 ]

ความคิดเห็นที่ 46 หนังสือน้องชายที่อยู่ ป.2 ดู เป็นคล้ายๆมานี ชูใจเลยค่ะ แต่ตัวละครชื่อประกาย กับอะไรอีกคนจำไม่ได้<---- หนังสือของสำนักพิมพ์ไหนเหรอครับ สงสัยจะเป็นหนังสือเรียนที่มีขายกันตอนขึ้นชั้นเรียนแหงๆมั่งนี่.... จากคุณ : วัฏสีร์ ธรรมจารี (spiralhead) - [ 31 ต.ค. 46 13:54:24 ]

ความคิดเห็นที่ 47 vote จากคุณ : purple sand - [ 31 ต.ค. 46 16:22:05 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อ้า เอ้อ เขายกเลิกหนังสือชุดมานีไปตั้งกะเมื่อไรขรับนี่?? กระพ้ม ไม่ยักกะซับทราบ จากคุณ : เต้ (g9h) - [ 31 ต.ค. 46 23:44:49 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เคยไปเดินหาหนังสือที่ศึกษาภัณฑ์ ไม่มีแล้ว คิดถึงความหลังอยากได้ความทรงจำเก็บไว้ โชคทีที่มีนางมารน้อย มาเป็นนางฟ้าซะเถอะ เพราะเธอทำให้เราได้ ชื่นหัวใจอีกครั้งหนึ่ง จากคุณ : เกลียวเชือก - [ 1 พ.ย. 46 14:10:54 A:203.157.14.245 X:203.157.48.252 ]

ความคิดเห็นที่ 50 มีใครจะเอาไปทำหนังไหมเนี่ย..? แบบว่า ให้เรื่องราวทุกตอนกันเชื่อมโยงกันจนจบป.6 ปิดท้ายด้วยการกลับมาเจอกันของทุกๆคนในวัยทำงาน.... ย้อนอดีต ระลึกความหลังประมาณ"แฟนฉัน" จากคุณ : นกเล็ก. - [ 1 พ.ย. 46 20:15:45 A:203.170.234.2 X:172.29.3.230 ]

ความคิดเห็นที่ 51 บทที่17 หลังจากรับประทานอาหารเย็นแล้ว พ่อ แม่ มานะ และมานี นั่งคุยกันที่ม้านั่งหน้าบ้าน มานีถามพ่อว่า วันนี้ทำไมกลับบ้านช้า เขาจะยิมปากกาเขียนหน้าซองจดหมายถึงย่า เลยต้องใช้ปากกาของมานะเขียนแทน พ่อบอกว่ามีประชุมที่อำเภอ นานอำเภอคนใหม่มาทำงานวันนี้ และนัดประชุมข้าราชการเพื่อชี้แจงการทำงาน จึงกลับบ้านช้ากว่าวันธรรมดา แม่ถามพ่อว่านายอำเภอประชุมเรื่องอะไร พ่อบอกว่ามีหลายเรื่อง ที่สำคัญก็คือ ขอให้ข้าราชการทุกคนขยันทำงาน ซื่อสัตย์ สามัคคี และทำความดีเพื่อชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ของเรา มานะถามพ่อว่า นายอำเภอมีหน้าที่อะไรบ้าง พ่อบอกว่า นายอำเภอมีหน้าที่ดูแลความเป็นอยู่ของประชาชน ทำให้ท้องถิ่นเจริญก้าวหน้าและปฏิบัติตามคำสั่งของรัฐบาล มานีเล่าเรื่องตำรวจที่ครูไพลินชี้แจงให้นักเรียนฟัง พ่อบอกว่า ตำรวจก็เป็นข้าราชการที่ทำงานเพื่อประชาชนเหมือนกัน พ่ออธิบายต่อไปว่า แต่ละอำเภอมีข้าราชการหลายฝ่ายร่วมกันทำงาน มีฝ่ายช่วยเหลือการทำไร่ทำนา ฝ่ายเก็บภาษี และฝ่ายจัดการศึกษาก็มี มานีถามพ่อว่า สาธารณสุขอำเภอเป็นงานของอำเภอด้วยหรือไม่ พ่อบอกว่า ใช่ เป็นฝ่ายให้การรักษาพยาบาล มานะสงสัยงานของไปรษณีย์ พ่อบอกว่าที่ทำการไปรษณีย์รับส่งเงิน จดหมาย โทรเลข และสิ่งของให้คนทั่วไป มานีถามว่า บุรุษไปรษณีย์มีเงินเดือนหรือไม่ พ่อบอกว่า มี มานีหันไปพูดกับแม่ว่า "พี่มานะสอนมานีให้เขียนจดหมายถึงย่า ชวนย่ามาอยู่ที่บ้าน มานีเขียนเสร็จแล้ว และจะเอาไปทิ้งที่ตู้ไปรษณีย์พรุ่งนี้ค่ะ" "มานีต้องรีบไปทิ้งจดหมายที่ตู้ไปรษณีย์เดี๋ยวนี้ จะได้ทันเวลาบุรุษไปรษณีย์มาไขกุญแจตู้ตอนเช้า ย่าจะได้รับจดหมาย และมาหามานีเร็วๆ" แม่พูด "อย่าลืมติดดวงตราไปรษณีย์นะ ถ้าลืมย่าต้องโดนปรับแน่ๆ" มานะพูด ที่มา: หนังสือเรียนภาษาไทย เล่มที่2 ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 3 พ.ย. 46 22:09:23 ]

ความคิดเห็นที่ 52 บทที่18 ครูไพลินถามนักเรียนในชั้นว่า "เมื่อคืนนี้ใครไปเที่ยวงานวัดบ้าง" ชูใจ ปิติ มานี และนักเรียนคนอื่นๆอีกหลายคนยกมือ ครูไพลินจึงบอกชูใจเล่าให้เพื่อนๆฟัง ชูใจยืนขึ้นเล่า "ฉันไปเที่ยวงานวัดกับย่า พอถึงวัดได้ยินเสียงเพลงดังไปทั่ว มีธงสีต่างๆแขวนอยู่รอบๆ ย่าพาฉันไปจุดธูปเทียนบูชาพระ มีคนไปไหว้พระกันมาก กลิ่นธูปเทียนฟุ้งไปหมด บางคนก็ปิดทองพระ ย่านำเงินไปทำบุญเพื่อสร้างศาลาวัดด้วย พอไหว้พระและทำบุญแล้ว ฉันขอให้ย่าพาไปดูร้านขายของในงาน มีร้านขายของแปลกๆหลายร้าน เช่น ร้านขายหมวก เข็มขัด เครื่องดนตรี ดาบ ปี่ และลูกบอล ฉันชอบร้านขายตุ๊กตามากที่สุด เพราะมีตุ๊กตาสวยๆ และบางตัวเคลื่อนไหวได้ด้วย ย่าซื้อตุ๊กตาเด็กผู้หญิงผมยาวให้ฉันตัวหนึ่ง ฉันชอบมาก" ชูใจเล่าจบก็นั่งลง นักเรียนหญิงคนหนึ่งยืนขึ้นบอกครูไพลินว่า "คุณครูคะ วันหลังให้ชูใจเอาตุ๊กตามาให้เราดูบ้างนะคะ" ครูไพลินยิ้ม หันไปมองชูใจ ชูใจหยิบตุ๊กตาชูให้เพื่อนดูและพูดว่า "ฉันเอามาด้วย นี่อย่างไรล่ะ น่ารักไหม" ทุกคนชอบและชมว่าน่ารักดี ครูไพลินบอกให้ปิติเล่าเรื่องไปเที่ยวงานวัดให้เพื่อนๆฟังบ้าง ปิติยืนขึ้นเล่า "ผมไปกับพ่อ พอไหว้พระและทำบุญแล้ว พ่อพาไปดูลิเก พ่อชอบลิเกมาก เพราะมีทั้งร้องและรำ เวลารบกันก็สนุก พอดูลิเกประเดี๋ยวหนึ่ง ผมก็ขอให้พ่อพาไปดูรำวง มีหนุ่มสาวขึ้นไปรำเป็นคู่ๆ น่าดูมาก ผมอยากจะขึ้นไปรำบ้าง แต่พ่อห้ามไว้ พ่ออยากดูโขนและละครแต่ไม่มี ผมกับพ่อเที่ยวอยู่จนดึกจึงกลับบ้าน" "ปิติซื้ออะไรบ้างหรือเปล่าคะ" ครูไพลินถาม "พ่อซื้อลูกบอลเล็กๆให้ผมลูกหนึ่ง ซื้อปี่ไปฝากน้องด้วย และซื้อน้ำหวานให้ผมแก้วหนึ่ง" ปิติตอบ พอปิติพูดจบ ครูไพลินบอกว่า การแสดงของไทยเรานั้นมีดีๆหลายอย่าง เช่น ลิเก ละครโขน ลำตัด หมอลำ หนังตะลุง และอื่นๆอีก พวกเราควรดีใจที่เรามีการแสดงหลายอย่างเป็นของเราเอง วันหลังครูจะนำภาพมาให้ดู และร้องเพลงที่เกี่ยวกับการแสดงของไทยให้นักเรียนฟัง ที่มา: หนังสือเรียนภาษาไทย เล่มที่2 ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 3 พ.ย. 46 22:10:28 ]

ความคิดเห็นที่ 53 บทที่19 มานี "พี่มานะทำอะไรคะ" มานะ "พี่จะทำรถยนต์ ครูให่ทำของเล่นเป็นการบ้านในวันเสาร์และวันอาทิตย์นี้ ทำแล้วเอาไปให้เพื่อนดูในวันจันทร์" มานี " พี่มานะทำรถด้วยไม้ทั้งคันเลย ที่ล้อก็ไม่มียาง แล้วมันจะแล่นได้เหมือนรถยนต์จริงๆหรือคะ" มานะ " ไม่เหมือนจ้ะ มันไม่มีเครื่องยนต์ ไม่มีน้ำมัน พอทำตัวรถเสร็จ พี่จะเจาะรูเอาเชือกผูกที่หน้ารถ แล้วดึงให้มันแล่นไป" มานี " พี่มานะก็ต้องวิ่งด้วย รถจึงจะแล่นได้" มานะ "ใช่แล้วจ้ะ พี่ต้องวิ่งด้วย สนุกดี ถ้าอยากให้รถแล่นเร็ว พี่ก็ต้องวิ่งเร็วๆ" มานี " พี่มานะ ไมาทำหลังคาด้วยหรือคะ" มานะ "ไม่ต้องทำเพราะพี่จะทำเป็นรถบรรทุกหิน" มานี "มานีทำถนนให้เอาไหมคะ" มานะ "ทำอย่างไรหล่ะ" มานี "ก็เอาไม้แหลมๆ ขีดเส้นบนพื้นดินทั้งสองเส้นคู่กันไป ก็เป็นถนนแล้วนี่คะ" มานะ "ดีเหมือนกัน ระวังอย่าให้ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อนะ เดี๋ยวรถของพี่จะแล่นไม่ได้" มานี" แล้วพี่วีระเล่าคะ เขาทำของเล่นอะไร" มานะ "วีระทำรถไฟ เขาเอากล่องไม้ขีดหลายๆกล่องมาต่อกันเข้า เอาเชือกผูกหน้ารถ" มานี "คนขับรถไฟของพี่วีระ กับคนขับรถยนต์ของพี่มานะ คงเหนื่อยพอๆกันใช่ไหมคะ" มานะ "ใช่แล้วจ้ะ คนขับต้องวิ่งดึงเชือกลากรถเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นรถก็ไม่ยอมแล่น" มานี "รถของพี่มานะเป็นรถบรรทุก พี่น่าจะเอาหนังสือเรียนใส่แล้วลากไปโรงเรียนนะคะ" มานะ "พี่ตั้งใจไว้อย่างนั้นเหมือนกัน แต่พี่อาจเอารถของพี่แข่งกับรถไฟของวีระก็ได้ พี่ว่าของพี่ต้องชนะ และวีระต้องแพ้ เออ ว่าแต่ มานีเถอะ ไม่อยากทำของเล่นบ้างหรือ" มานี "อยากทำเหมือนกันค่ะ เพื่อของมานีคนหนึ่งไปเที่ยวชายทะเล เขาเก็บเปลือกหอยสีต่างๆตามชายหาดมาทำดอกไม้ บางคนทำตุ๊กตาด้วยฟางและขวด เขาทำได้สวยมาก มานียังไม่รู้จะทำอะไรดี" มานะ "มานียังทำของเล่นยากๆไม่ได้ พี่ว่าทำของง่ายๆดีกว่า" มานี "มานีจะทำตุ๊กตาจากเปลือกไข่ ดีไหมคะ" มานะ "ดีซี รู้จักใช้ของที่ไม่มีประโยชน์ทำเป็นของเล่นได้ มานีจะทำอย่างไรล่ะ" มานี " มานีจะเอาเปลือกไข่มาระบายสีชมพูอ่อนๆ และใช้เศษผ้าสีดำทากาวติดเป็นผม ให้พี่มานะเขียนหน้าตุ๊กตาให้" มานะ "ดีเหมือนกัน ระวังอย่าให้เปลือกไข่แตก และสีเปื้อนนะ แล้วพี่จะเขียนหน้าตุ๊กตาให้เหมือนหน้าของมานีเลย" ที่มา: หนังสือเรียนภาษาไทย เล่มที่2 ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 3 พ.ย. 46 22:11:13 ]

ความคิดเห็นที่ 54 บทที่20 บ่ายวันหนึ่ง ครูไพลินเดินเข้าไปในห้องเรียน เห็นนักเรียนกลุ่มหนึ่งกำลังคุยกันอยู่หลังห้องเรียน บางคนก็นั่ง บางคนก็ยืน ครูไพลินจึงบอกให้ไปนั่งที่เดิม แล้วถามนักเรียนว่า คุยกันเรื่องอะไร "สมคิดบอกว่า บ้านเขามีไฟฟ้าใช้แล้วครับ" นักเรียนชายคนหนึ่งตอบ "สมคิดมีไฟฟ้าใช้ตั้งแต่เมื่อไหร่จ้ะ" ครูไพลินถาม "เมื่อวานนี้เองครับ" สมคิดตอบ และพูดต่อไปว่า "ช่างไฟฟ้าตัดต้นไม้ที่กีดขวางออกก่อนจึงต่อสายไฟเข้าบ้าน เพิ่งจะมาติดหลอดไฟในบ้านเสร็จครับ" "ก็ดีแล้ว สมคิดจะได้ทำการบ้านตอนกลางคืนสะดวกขึ้น" ครูไพลินกล่าว สมคิดจึงพูดว่า "พ่อซื้อโทรทัศน์ด้วยครับ ผมชอบดูมวยและการ์ตูนสนุกดี แต่พ่อผมชอบดูข่าวและเหตุการณ์ในบ้านเมือง" ครูไพลินถามนักเรียนว่า ใครรู้จักของทที่ใช้ไฟฟ้าบ้าง นักเรียนหลายคนช่วยกันบอกชื่อของใช้หลายอย่าง เช่น วิทยุ โทรทัศน์ เตารีด พัดลม ตู้เย็น และหม้อหุงข้าว ครูไพลินกล่าวว่า ของเหล่านี้ล้วนเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้า มานีเล่าว่า ตอนที่เขาไปกรุงเทพฯ เขาเห็นร้านค้าและถนนหลายสาย มีไฟฟ้าสว่างจ้าและมีสีสวยงดงามมาก ครูไพลินอธิบายว่า หลอดไฟฟ้ามีหลายชนิดและมีหลายสี เราเลือกใช้ได้ตามความต้องการ แต่เราต้องใช้อย่างระมัดระวัง อย่าจับหรือแตะสายไฟที่ไม่มีอะไรห่อหุ้ม จะเป็นอันตราย ปิติพูดว่า "หมู่บ้านของผทมีไฟฟ้าตามถนน เวลาไปไหนตอนกลางคืนสะดวกมาก ไม่ต้องใช้ไฟฉายแล้วละครับ" ครูไพลินบอกนักเรียนว่า "อำเภอของเรามีโรงไฟฟ้า และปล่อยไฟฟ้าไปตามสายไฟ เพื่อให้คนในหมู่บ้านใช้ จึงมีไฟฟ้าตามถนนด้วย" นักเรียนนิ่งฟังด้วยความสนใจ "ไฟฟ้าตามถนนเป็นของสาธารณะ พวกเราต้องช่วยกันรักษา" ครูไพลินอธิบายเพิ่มเติม ที่มา: หนังสือเรียนภาษาไทย เล่มที่2 ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 3 พ.ย. 46 22:11:59 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เห็นมีคนบอกอยากได้รูป เลยเอาจากกระทู้นี้ในพันทิพย์มาแปะค่ะ http://www.pantip.com/cafe/library/topicstock/K1493695/K1493695.html แต่คงเอามาไม่หมดนะคะ เพราะว่าเด่วกระทฦู้จะยาวมากเกินไป จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 3 พ.ย. 46 23:51:37 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ต่อๆ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 3 พ.ย. 46 23:55:11 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ชูจ กับสีเทา จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 4 พ.ย. 46 00:12:08 ]

ความคิดเห็นที่ 58 อันสุดท้าย ไปนอนหละ อิอิ เด่วโดนดุเอา จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 4 พ.ย. 46 00:13:54 ]

ความคิดเห็นที่ 59 อบอุ่นจริงๆครับ ^__^ จากคุณ : เชษฐา - [ 7 พ.ย. 46 02:16:46 ]

ความคิดเห็นที่ 60 อ่านบทสนทนาของเรื่องนี้แล้วทำให้คิดถึงความหลังเลยแฮะ ดูๆแล้วก็เหมือนกับบรรยากาศการสอนเด็กๆ หรือการพูดคุยของเด็กๆที่ผมสอนอยู่ด้วย เมื่อวานก็เพิ่งนัดเพื่อนเก่าสมัยประถมมากินข้าวด้วยกันอยู่เลย ^_^ จากคุณ : amour man - [ 7 พ.ย. 46 15:49:34 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 61 ตอนนี้ขอร้องไห้ก่อนนะคะ ..... อ่านแล้วน้ำตาไหล เพราะ ว่า ตัวเองไม่ได้เรียนหรอกค่ะ เมื่อตอนอยู่ ป.6 ( อายุ 12 ปัจจุบัน 36 ค่ะ )น้องสาวคนรอง ได้นำเอาหนังสือนี้มานั่งทำการบ้าน ตอนนั้นน้องอยู่ ป.4 เลยขอยืมน้องอ่าน อ่านไปอ่านมาสนุกมาก เหมือนได้อ่านนิทาน ก็เลยถามน้องว่ามีอีกไม๊ น้องก็ดีมาก เอาใจเรา ไปค้นของป . 2-3 มาให้ อ่าน ก็อ่านหมดเลยค่ะ น้องดีใจมาก บอกว่า เดี๋ยวจะไปถามพี่ ป.5 ให้ว่ามีไม๊ ที่ร้องไห้ เพราะ พูดถึงเรื่องนี้ทีไร มักคิดถึงน้องสาวคนนี้ ปัจจุบัน น้องสาวคนนี้ เสียชีวิตไปแล้ว ตั้งแต่ 4 ปีก่อนค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะ จากคุณ : กาลครั้งหนึ่ง... - [ 11 พ.ย. 46 14:10:27 A:203.151.225.63 X: ]

ความคิดเห็นที่ 62 หนังสือเรียนที่อ่านแล้วปลูกฝังคุณธรรม ผู้ใหญ่ในวงการศึกษาในสมัยหนึ่งเอาออกหมด ลองสังเกตดูว่าเด็กยุคไหนที่มีพฤติกรรมออกไปในทางก้าวร้าว ขาดคุณธรรม ไม่มีน้ำใจ ขาดมนุษยสัมพันธ์ (เหมือนที่เครื่องดื่มบำรุงกำลังบางยี่ห้อนำมาเป็นโฆษณา) ตอนนี้ชักเริ่มเข้าไปมีบทบาทบริหารบ้านเมืองแล้วด้วยนะ จากคุณ : เด็กเดิม (satitp) - [ 12 พ.ย. 46 16:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 63 บทที่21 วันเสาร์ต้นเดือนกรกฎาคม วีระนัดเพื่อนๆไปเที่ยวบึงที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านของเขามากนัก มานะ มานี ปิติ สมคิด ดวงแก้วและชูใจ ก็ไปเที่ยวด้วย เด็กๆเดินผ่านทุ่งนา เห็นนกเอี้ยงหลายตัวเกาะอยู่บนหลังควาย ชูใจเห็นนกเอี้ยงแล้วก็อยากเห็นนกยูงบ้าง เพราะเคยเห็นแต่รูปในหนังสือ ปิติเห็นกอไผ่จึงบอกว่า ถ้ามีมีดจะตัดไม้ไผ่ไปทำว่าว ดวงแก้วว่าจะเอาไปทำข้าวหลาม สมคิดว่าจะเอาไปทำกังหัน วีระว่าจะเอาไปทำด้ามมีด เด็กๆเดินคุยกันไปจนถึงริมบึง วีระบอกว่า เมื่อก่อนที่ริมบึงมีต้นไม้มากมาย แต่ถูกตัดไปใช้และเผาถ่านจนหมด จึงมีแต่ต้นไม้เตี้ยๆ เหลือต้นสูงๆอีกไม่มากนัก บางต้นมีกาฝาก มานีมองเห็นดอกกล้วยไม้สีสวย จึงบอกปิติขึ้นไปเอามาให้ มานะบอกว่าปล่อยให้กล้วยไม้อยู่บนต้นไม้ดีกว่า คนอื่นจะได้ดูบ้าง ปิติว่าเขาขึ้นไม่ได้ เพราะกลัวตกและเข็ดที่ไปเจอผึ้ง เหมือนตอนที่เขาขึ้นต้นไม้จะไปเอารังนก เด็กๆพากันมานั่งพักที่ต้นไม้ริมบึง น้ำในบึงแห้งเกือบหมด เพราะตั้งแต่เดือนมิถุนายน มีฝนตกเพียงเล็กน้อย ริมบึงบางแห่งน้ำแห้งเกือบเป็นโคลน มานะมองเห็นปลาดิ้นอยู่จึงชวนเพื่อนลงไปจับปลา เด็กผู้หญิงกลัวเปื้อนโคลน ไม่มีน้ำล้างและไม่มีผ้าผลัด ขอนั่งดูอยู่ใต้ต้นไม้ ส่วนเด็กผู้ชายลงไปจับปลากันอย่างสนุกสนาน มานะจับปลาช่อนได้ สมคิดจับปลาหมอได้ แต่ปลาดุกไม่มีใครจับ ต้องให้วีระจับ วีระจับปลาเก่งมากเพราะเคยจับอยู่บ่อยๆ ปิติจับได้แต่ปลาตัวเล็กๆ ชูใจบอกให้ปิติเอาไปปล่อยในคูข้างบ้าน เพราะมันยังเล็กอยู่ ปิติว่าถ้าปล่อยในคูเดี๋ยวน้ำแห้งมันก็จะตาย เอาไปปล่อยในแม่น้ำดีกว่า มานีรู้สึกร้อนและหิวข้าวเพราะเวลาใกล้จะเที่ยงแล้ว จึงชวนมานะกลับบ้าน เด็กผู้ชายาทั้งหมดจึงขึ้นจากบึง ตอนเดินกลับบ้าน วีระเล่าให้เพื่อนๆฟังว่า "เมื่อปีกลาย น้ำในบึงมีมากและลึก นอกจากมีปลามากแล้ว ยังมีกบและเต่าอีกด้วย แต่ปีนี้ฝนไม่ค่อยตกจึงมีน้ำน้อย ปลาก็น้อยด้วย กบและเต้าไม่มีเลย" "ฝนตกน้อยอาจเป็นเพราะ คนตัดต้นไม้มากหรือไฟไหม้ป่า ทำให้ต้นไม้ตาย เหมือนที่ครูสอนก็ได้" มานะพูดต่อ "นอกจากจะมีปลาน้อยแล้ว คนยังจับปลามากขึ้น ไม่เลือกทั้งตัวเล็กตัวน้อย ถ้าจับอยาางนี้ต่อไป เราคงจะไม่มีปลากินอีก" ชูใจพูดก่อนจะแยกกันเข้าบ้าน ที่มา: หนังสือเรียนภาษาไทย เล่มที่2 ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 15 พ.ย. 46 23:29:33 ]

ความคิดเห็นที่ 64 บทที่22 มานะและมานีกลับจากโรงเรียนมาช่วยพ่อแม่ทำงานบ้าน มานะช่วยพ่อทำสวนครัว มานีช่วยแม่กวาดบ้าน ถูบ้าน และทำกับข้าว แม่ให้มานีต้มน้ำไว้ดื่ม มานีมัวทำงานเพลิน น้ำในกาเดือด ไอน้ำดันฝากามีเสียงอยู่นาน จนแม่ต้องร้องเตือน เวลาใกล้จะค่ำ มานียืนที่หน้าต่าง ดูพระจันทร์กำลังขึ้นทางทิศตะวันออก มานีเฝ้าดูดวงจันทร์ตั้งแต่เริ่มขึ้นจนเต็มดวง ตอนที่ดวงจันทร์เพิ่งขึ้นจากขอบฟ้าแสงไม่จ้า และดูเหมือนดวงจะโตกว่าเมื่อขึ้นอยู่กลางท้องฟ้า มานีสงสัยอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับดวงจันทร์จึงไปนอนหนุนหมอนดูที่นอกชาน เมื่อพ่อแม่และมานะเสร็จงานแล้วก็มานั่งคุยกันข้างๆมานี มานีถามพ่อว่าบนดวงจันทร์มีกระต่ายเหมือนในนิทานไหม และถามแม่ว่าดวงจันทร์มีแหวนทองแดงจริงไหม พ่อและแม่บอกว่าไม่มี มานะจึงบอกมานีว่า เขาอ่านหนังสือในห้องสมุดโรงเรียนรู้ว่า บนดวงจันทร์ไม่มีสิ่งมีชีวิต เพราะไม่มีอากาศหายใจ มีแต่ภูเขาและเหวลึก โลกอยู่ห่างจากดวงจันทร์มากจึงเห็นเหวลึกเป็นเงาดำๆ บางคนเห็นเป็นกระต่าย บ้างก็ว่าเป็นคน แล้วนำมาแต่งเป็นเพลงและนิทาน วันนั้นดวงจันทร์เต็มดวง มานีมองเห็นดาวน้อยมาก จึงถามพ่อว่า ดาวหายไปไหน พ่อบอกว่าดาวไม่ได้หายไปไหน แต่แสงจันทร์สว่างกว่าแสงดาว จึงมองไม่เห็นดาวบางดวง มานีคิดในใจว่าคงจะเหมือนกลางวันที่มองไม่เห็นดวงจันทร์และดาว เพราะแสงอาทิตย์สว่างมาก ถ้าดวงจันทร์สว่างเหมือนแสงอาทิตย์ คงจะไม่ต้องใช้ไฟฟ้า มานีกำลังคิดเพลินอยู่ พอดีมีเมฆก้อนใหญ่ลอยมาบังดวงจันทร์จนมืดหมด มานีไม่ชอบใจจึงพูดว่า "มานีไม่ชอบเมฆเลย เมฆมาบังแสงจันทร์สวยๆจนมืดหมด" "ถ้าไม่มีก้อนเมฆก็ไม่มีฝน และถ้าไม่มีฝนแล้ว ชาวนาก็ไม่มีน้ำทำนา" มานะพูด "แต่ถ้าฝนตกมากๆน้ำท่วม ข้าวก็ตายหมด" มานีบอกแล้วพูดต่อไปว่า "ทำไมฤดูฝนจึงนานนัก มานีเห็นฝนตกตั้งแต่เดือนพฤษภาคมถึงเดือนนี้ ซึ่งเป็นเดือนพฤศจิกายนแล้ว ก็ยังมีฝนตกอีก" "ในฤดูฝนหรือฤดูหนาวก็มีฝนตกได้เหมือนกัน เช่น เดือนเมษายน หรือเดือนกุมภาพันธ์ แต่ไม่เรียกว่าฤดูฝน" พ่อตอบ ลมเริ่มพัดแรงขึ้น เมฆสีดำลอยต่ำเต็มท้องฟ้า มีหยดน้ำฝนตกลงมา พ่อบอกให้ทุกคนรีบเข้าข้างใน เมื่อคุยกันต่อไปอีกเล็กน้อย มานีก็หาวเพราะง่วงนอน แม่จึงบอกให้ไปนอน ที่มา: หนังสือเรียนภาษาไทย เล่มที่2 ชั้นประถมศึกษาปีที่2 กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 15 พ.ย. 46 23:33:37 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ฝากให้คุณความเห็นที่ 61 กาลครั้งหนึ่งค่ะ ของแสดงความเสียใจด้วยนะคะ ชาตสฺย หิ ธฺรุโว มฺฤตฺยุ รุธฺรุรํ ชนฺม มฤตสฺย จ ตสฺมาทปริหารฺเย รฺเถ น ตฺวํ โศจิตุมรฺหสิ เพราะเที่ยงอยุ่ว่า สิ่งที่เกิดแล้วต้องตาย และเที่ยงอยุ่ว่า ตายแล้วต้องเกิด ฉะนั้นท่านไม่ควรเสียใจในสิ่งซึ่งจะหลบหลีกมิได้ จากคุณ : น้ำชา (@นางมารน้อย@) - [ 16 พ.ย. 46 09:32:55 ]

ความคิดเห็นที่ 66 Great จากคุณ : PenBird - [ 16 พ.ย. 46 20:27:38 A:210.245.27.10 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 67 เป็นเรื่องที่ดีๆๆๆๆมากๆๆๆๆ เลย แต่ทำไมถึงเลิกไปไม่รู้เนอะ อยากให้เอากลับมาให้เด็กๆ เรียนอีกจัง ถ้าคิดว่าล้าสมัยไปก็ปรับปรุงเรื่องให้เหมาะกับสมัยนิดนึงก็ได้ จากคุณ : toriko (toriko) - [ 17 พ.ย. 46 17:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ผมว่าเรื่องนี้ไม่ล้าสมัยหรอก ตัวละครดำเนินชีวิต ในชนบทท่ามกลางธรรมชาติ ทุ่งนา ภูเขา เด็กสมัยนี้ไม่ค่อยได้ไกล้ชิดธรรมชาติ แต่บทที่22 โรแมนติคจัง... จากคุณ : mozart - [ 22 พ.ย. 46 17:52:42 A:203.148.136.67 X:203.209.48.137 ]

ความคิดเห็นที่ 69 คิดถึง มานี มานะ และทุกๆ ตัวละคร คิดถึง เจ้าของกระทู้ ด้วยนะ!! ^_^ จากคุณ : Moon_Shadow - [ 22 พ.ย. 46 22:16:08 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เค้าน่าจะทำเป็นการ์ตูนให้เด็กๆดูหลังข่าวเนอะ แบบเป็นตอนสั้นๆอ่ะ เด็กๆก็ดูได้ ผู้ใหญ่ก็ดูไปอมยิ้มไป จากคุณ : segei (segei) - [ 24 พ.ย. 46 22:32:45 ]

ความคิดเห็นที่ 71 สวัสดีค่ะ ชาวพันทิพย์ทุกคน ดีใจมากๆนะคะ มีคนเอาเนื้อหาจากกระทู้ของเรามาโพสด้วย ขอบคุณ คุณน้ำชามากๆค่ะ ถ้ารู้ว่าที่เว็บบอร์ดนี้มีคนสนใจมากขนาดนี้ จะเอามาลงให้อีกนะคะ พอดีเราอยู่ประจำที่เว็บนั้นค่ะ ไปโพสไว้ แต่คนสนใจน้อย แล้วก็เห็นในพันทิพย์มีคนเคยทำสรุปไว้ ก็เลยทำลิ้งค์ไว้แทนค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ รู้สึกว่าสิ่งที่เราทำ ไม่ไร้ค่า อย่างที่หลายคนเคยว่าเราไว้ ขอบคุณจากใจจริงค่ะ จากคุณ : bypass - [ 3 ธ.ค. 46 11:30:16 A:203.146.50.114 X: ]