ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๒ การทำสงคราม อันการยกทัพออกรบ สร้างรถศึก 1,000 คัน รถเสบียง 1,000 คัน ทหารหนึ่งแสน ยังต้องบรรทุกเสบียงไปพันลี้ เช่นนี้ ค่าใช้จ่ายของแนวหน้าและแนวหลัง ค่าใช้จ่ายของราชทูตที่ต้องเดินทางไปมา อุปกรณ์การรบและอื่นๆ รวมถึงอาวุธชุดเกราะสำรองสำหรับกองทัพ แต่ละวันต้องจ่ายพันตำลึงทอง กองทหารขนาดหนึ่งแสนนายจึงจะสามารถเคลื่อนทัพได้ ผู้ซึ่งยกทัพขนาดมหาศาลเช่นนี้แล้วหวังจะกำชัยชนะโดยเร็ว การเดินทัพออกรบเป็นเวลานานจะทำให้ทหารอ่อนเพลียเหนื่อยล้า กำลังใจรบถดถอย การจะตีเมืองก็จะต้องเสียเวลาและพลกำลังเพิ่มขึ้นกว่าเดิม การให้ทหารออกไปรบเป็นเวลานานจะทำให้การเงินของประเทศติดขัด ทหารอ่อนพลีย กำลังใจรบถดถอย สูญเสียสมรรถภาพกองทัพ เศรษฐกิจทรุดหนัก เมื่อนั้น แคว้นอื่นก็จะฉวยโอกาสพิชิตเราได้ หากเป็นเช่นนั้น แม้จะมีผู้นำทัพที่เก่งกาจก็ไม่อาจช่วยกู้สถานการณ์ได้ ดังนั้น ผู้ซึ่งไม่รู้ข้อเสียของการยกทัพจับศึก ย่อมไม่มีทางทราบข้อดีของการรบ ผู้เชี่ยวชาญการศึก จะไม่เกณฑ์ทหารหลายครั้ง และไม่ขนเสบียงทัพไปมากเกินจำเป็น อาวุธทั้งมวลได้จากในประเทศ ส่วนเสบียงหาเอาจากแดนศัตรู เช่นนี้ก็จะสามารถตัดปัญหาเรื่องเสบียงไปได้ สาเหตุสำคัญที่ประเทศยากจนเพราะการสงครามคือการยกทัพไปรบยังแดนไกลและขนส่งทางไกลเป็นสาเหตุสำคัญ การขนส่งทางไกลจะทำให้ชาวบ้านยากจน ที่ซึ่งอยู่ใกล้เขตตั้งทัพข้าวของจะมีราคาสูงลิบ ข้าวของแพงลิบทำให้ประชาชนยากจน เมื่อท้องพระคลังว่างเปล่าเพราะทำสงครามประเทศก็ต้องเร่งเพิ่มภาษีเป็นการด่วน สมรรถภาพกองทัพเสื่อมสูญ ทรัพย์สินแห้งเหือด ชาวประชาต่างยากจนกันถ้วนหน้า สูญทรัพย์ไปกว่าเจ็ดส่วน ท้องพระคลังเอง เนื่องจากรถศึกชำรุดเสียหาย ม้าศึกอ่อนเปลี้ยล้มป่วย อาวุธยุทโธปกรณ์ชำรุดเสียหาย รถบรรทุกเสบียงชำรุดผุพัง สูญเสียไปหกส่วน ดังนั้นแม่ทัพที่ชาญฉลาดจะหาทางแก้ปัญหาเรื่องเสบียงในดินแดนของศัตรู เสบียงที่หาได้ในแดนศัตรูหนึ่งส่วนมีค่าเท่ากับเสบียงที่ขนส่งจากแดนของตนยี่สิบส่วน ดังนั้น หากต้องการให้ทหารห้าวหาญในการรบกับศัตรู ก็ต้องกระตุ้นให้พวกเขาโกรธแค้นศัตรู หากต้องการแย่งชิงสมบัติของศัตรู ก็ต้องใช้สมบัตินั้นล่อใจทหาร ดังนั้นหากชิงรถศึกมาได้สิบคันขึ้นไป จะต้องปูนบำเหน็จแก่ทหารที่เป็นผู้ชิงรถศึกนั้นมาได้เป็นคนแรก จากนั้นเปลี่ยนธงรบแล้วนำมาปะปนเป็นรถศึกของฝ่ายตน กับเชลยศึกที่จับตัวมาได้ต้องปฏิบัติด้วยอย่างดี นี่คือสิ่งที่เรียกว่า สยบศัตรูพร้อมกับทำให้ฝ่ายตนแข็งแกร่งขึ้น ดังนั้นหากอยากชนะศึกโดยเร็ว ไม่ควรคิดถ่วงเวลาในการทำศึกให้ยืดเยื้อออกไป จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 21 ต.ค. 46 09:58:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๓ วางแผนจู่โจม หลักการใช้ทหารนั้น... ทำให้ประเทศอธิราชยอมแพ้โดยไม่ต้องใช้กำลังทหาร ถือเป็นแผนการอันเลิศล้ำที่สุด หากเอาชนะได้สำเร็จโดยการยกทัพไปตีประเทศอธิราช คือแผนที่ดีรองลงมา การทำให้กองทัพศัตรูยอมสยบโดยไม่ต้องสูญเสียเลือดเนื้อแม้แต่คนเดียว คือแผนการอันล้ำเลิศ หากทำให้สยบได้ด้วยการใช้กำลังตีทัพศัตรูแตกพ่าย คือแผนการที่ดีรองลงมา ดังนั้น ร้อยรบร้อยชัย มิได้เลิศล้ำที่สุด การเอาชนะศัตรูได้โดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อต่างหาก จึงนับว่าเลิศล้ำที่สุด ดังนั้น แผนอันเลิศล้ำที่สุดคือใช้กลอุบายเอาชนะข้าศึก รองลงไปคือใช้การทูตเอาชนะข้าศึก รองลงไปอีกคือใช้กำลังทหารเอาชนะข้าศึก แผนอันเลวที่สุดคือการตีชิงยึดเมือง การยึดเมืองถือเป็นแผนสุดท้ายที่เมื่อไม่มีแผนอื่นเหลือให้ใช้แล้วจึงค่อยกระทำ การสร้างโล่ใหญ่และรถศึกสี่ล้อ ตระเตรียมอาวุธ ต้องใช้เวลาสามเดือน การสร้างเนินดินสำหรับจับตาดูความเคลื่อนไหวของข้าศึกภาพในเมืองเพื่อจะตีชิงเมือง ก็ต้องใช้เวลาสามเดือน เวลาที่ถูกทอดยาวจะทำให้แม่ทัพเดือดดาลร้อนใจ และเร่งเร้าให้ทหารฮือเข้าไปตีเมืองดุจฝูงมด ทหารต้องตายไปหนึ่งในสาม แต่ยังคงตีเมืองไม่ได้ นี่เองคือข้อเสียของการที่ต้องตีชิงเมือง ดังนั้น ผู้เชี่ยวชาญกลศึก จะสามารถสยบทัพข้าศึกได้โดยไม่ต้องประจัญบาน ยึดครองเมืองของข้าศึกได้โดยไม่ต้องโหมปะทะตรงๆ ทำให้ประเทศของศัตรูล่มสลายได้โดยไม่ต้องยกทัพไปตีเป็นเวลานาน ควรใช้กลอุบายที่ทำให้มั่นใจว่าจะชนะแน่นอนในการเอาชัยชิงแผ่นดิน เพื่อที่กองทัพจักได้ไม่เหนื่อยล้าต่อการศึกจนเสียการ และสามารถคว้าชัยชนะมาได้โดยสมบูรณ์ นี่เองคือหลักแห่งกลศึก ดังนั้น ในการรบ หากเรามีกองกำลังมากกว่าศัตรู 10 เท่า ให้ใช้วิธีโอบล้อมจาก 4 ด้านให้ศัตรูยอมสยบ หากมีกำลังพลมากกว่าศัตรู 5 เท่า ให้จู่โจมศัตรู หากมีกำลังมากกว่าศัตรู 1 เท่า ให้คิดแผนแบ่งแยกกำลังของศัตรูออกแล้วจู่โจมไปทีละกอง หากกองกำลังของฝ่ายเราพอๆ กับศัตรู ต้องวางแผนหาทางเอาชัยให้ดีๆ หากกองกำลังของเราน้อยกว่าศัตรู ต้องพยายามสลัดข้าศึกให้หลุด หากปัจจัยทุกด้านของเราล้วนด้อยกว่าศัตรู ให้พยายามหาทางหลีกเลี่ยงการปะทะ แม่ทัพคือผู้ช่วยของประเทศ หากช่วยเหลือได้รัดกุมรอบคอบ ประเทศก็จะเจริญแข็งแกร่ง หากช่วยเหลือไม่ดี ประเทศก็จะอ่อนแอ ราชาจะสามารถทำร้ายกองทัพได้ด้วยเหตุผล 3 ประการ 1. ไม่เข้าใจว่ากองทัพจะบุกรุดหน้าไม่ได้แล้วกลับสั่งให้บุกรุดหน้า ไม่เข้าใจว่ากองทัพไม่อาจถอยได้แล้วกลับสั่งให้ถอย นี่เรียกว่าผูกมัดจำกัดความเคลื่อนไหวของกองทัพ 2. ไม่เข้าใจการบริหารภายในของกองทัพแล้วกลับยื่นมือเข้าแทรกแซง ทหารทั้งกองทัพจะงุนงงในกฎของทัพอันไม่เป็นหนึ่งเดียว 3. ไม่รู้กลศึกแต่กลับแทรกแซงการบังคับบัญชาของกองทัพ ทั้งแม่ทัพนายกองและพลทหารจะเกิดความอึดอัดไม่มั่นใจ ในเมื่อกองทัพทั้งสับสนและอึดอัดมึนงงไม่มั่นใจ ก็จะเป็นสร้างสร้างโอกาสให้แคว้นอื่นฉกฉวยช่องว่างนี้เข้าจู่โจม นี่คือที่กล่าวกันว่าทำลายกองทัพของตัวเอง ดังนั้น 5 ข้อต่อไปนี้จะทำให้ทำนายได้ว่าจะชนะหรือไม่ 1. ทราบว่าเมื่อใดควรรบเมื่อใดไม่ควรรบ 2. สามารถพลิกแพลงใช้กลศึกตามจำนวนทหารที่มีได้เป็นอย่างดี 3. ทหารทั้งกองทัพสามัคคีเป็นน้ำหนึ่งในเดียวกันและสู้ถวายชีวิต 4. เตรียมตัวมาพร้อมเพื่อจะไปเผชิญหน้าอีกฝ่ายที่เตรียมตัวมาไม่พร้อม 5. แม่ทัพมีความสามารถในการนำทัพสูงเยี่ยมและราชาไม่แทรกแซงกิจการในกองทัพ ดังนั้นจึงกล่าวว่า รู้เขารู้เรา ร้อยรบไร้พ่าย ไม่รู้เขารู้เรา จะชนะครึ่งหนึ่ง ไม่รู้เขาไม่รู้เรา จะแพ้ทุกศึก จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 21 ต.ค. 46 10:00:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๔ สภาพ นับแต่อดีตมา ผู้เชี่ยวชาญการทหาร จะสร้างปัจจัยอันได้เปรียบแก่ฝ่ายตนก่อน เพื่อให้ฝ่ายตนไม่แพ้ข้าศึก จากนั้นเสาะหาและรอคอยช่วงเวลาที่ข้าศึกมีโอกาสจะโดนเราตีพ่ายได้ การทำให้ฝ่ายตนไร้จุดอ่อนให้จู่โจมและมีโอกาสคว้าใจ เป็นการกระทำของฝ่ายตนเอง การที่มีโอกาสเอาชัยข้าศึกได้ อยู่ที่ข้าศึกเผยช่องโหว่ ดังนั้นผู้ที่เก่งกาจด้านการทหารจะสามารถทำให้ฝ่ายตนไม่ถูกเอาชัยได้ แต่ไม่อาจทำให้ฝ่ายศัตรูตกอยู่ในสภาพที่จะถูกฝ่ายเราพิชิตได้ ดังนั้น ชัยชนะนั้นสามารถคาดการณ์ได้ แต่หากศัตรูไร้ช่องโหว่ให้ฉกฉวย เราก็ไม่อาจมั่นใจได้เช่นกันว่าจะชนะ เมื่อเราอยู่ในฐานะที่ไม่อาจเอาชัยศัตรูได้ จงทำการป้องกัน หากอยู่ในฐานะที่สามารถเอาชัยศัตรูได้ ให้ดำเนินการบุก การตั้งรับนั้นเนื่องมาอยากปัจจัยที่จะคว้าชัยยังมีไม่มากพอ การเป็นฝ่ายบุกนั้นเนื่องจากปัจจัยในการคว้าชัยมีเหลือเฟือ ผู้ชำนาญการตั้งรับ จะสามารถปกปิดความเคลื่อนไหวของตนได้ดุจซ่อนกายอยู่ใต้ดิน ทำให้ข้าศึกไม่อาจหยั่งเห็นได้ ผู้เชี่ยวชาญการจู่โจม ความเคลื่อนไหวจะลึกล้ำสุดหยั่งคาด ทำให้ศัตรูมิอาจป้องกันได้ ดังนั้น จึงสามารถทั้งรักษาตนให้รอดปลอดภัยและเอาชัยข้าศึกได้โดยสมบูรณ์ หลักการใช้ทหาร 1. คือ วัด 2. คือ ตวง 3. คือ นับ 4. คือ ชั่ง 5. คือชัย วัด สังเกตพื้นที่ว่าเปี่ยมอันตราย กว้างแคบ เป็นที่เป็นหรือที่ตาย จากนั้นคาดคะเนความสามารถในการรองรับทหารของพื้นที่นั้นๆ ว่าจะสามารถรองรับทหารของทั้งสองฝ่ายได้เท่าไร จากนั้นมาคาดคะเนว่าฝ่ายเราควรจะส่งทหารไปยังพื้นที่นั้นเท่าไร และใช้การนี้คำนวณผลแพ้ชนะ ดังนั้น ผู้ที่จะแพ้พ่ายคือผู้ที่คำนวณผิดพลาด จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 21 ต.ค. 46 10:02:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๕ อานุภาพ การจะปกครองกองทัพใหญ่ก็เหมือนการปกครองกองทัพย่อย นั่นคือต้องแบ่งแยกเป็นกลุ่มกอง การจะบังคับบัญชาคนจำนวนมาก ก็เหมือนบังคับบัญชาคนจำนวนน้อย นั่นคือต้องตั้งรหัสสัญลักษณ์ที่จะใช้เป็นสัญญาณและทำให้สัญญาณเหล่านี้ถูกถ่ายทอดไปทั่วถึง และได้รับการปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด จะทำให้กองทัพของประเทศไม่ถึงกับแตกพ่ายเมื่อถูกศัตรูบุกจู่โจมอย่างกะทันหัน ขึ้นอยู่กับวิธีการใช้ “กำลังหลักและกำลังสำรอง” การจะทำให้ยามกองทัพจู่โจมข้าศึก เป็นประดุจใช้หินกระทบไข่ ไร้ผู้ต่อต้าน ขึ้นอยู่กับการใช้ “จริงและเท็จ” ปกติการทำสงครามนั้น มักใช้กำลังหลักเผชิญหน้ากับศัตรู และใช้กำลังสำรองเอาชัย ดังนั้น แม่ทัพที่เชี่ยวชาญการใช้กำลังสำรองชนะศึก ความสามารถในการพลิกแพลงใช้ทหารของเขาจะต้องเป็นประดุจเทวดา มากมายไม่สิ้นสุด เป็นประดุจแม่น้ำหลั่งไหลไม่ขาดตอน หมดแล้วมีใหม่ไม่เคยแห้งเหือด ดุจตะวันจันทราสลับสับเปลี่ยน น้ำเชี่ยวสามารถเคลื่อนศิลา เป็นเพราะกระแสน้ำไหลแรง วิหคร้ายสามารถปลิดชีพเหยื่อได้ในคราเดียว เนื่องจากจังหวะและความเร็วในการจู่โจม ดังนั้น เวลาแม่ทัพที่ฉลาดออกศึก จะต้องสร้างจังหวะจู่โจมของฝ่ายตนในรูปแบบรวดเร็ว ฉับไว และดุดัน อานุภาพเช่นนี้ประดุจเกาทัณฑ์น้าวสุดสาย จังหวะเช่นนี้ ประดุจสะกิดปล่อยหน้าไม้ ขณะที่ต้องรบในสถานการณ์สับสน ต้องทำให้กองทัพของตนไม่สับสนรวนเร ต้องยังสามารถบังคับบัญชาได้อย่างมีประสิทธิภาพทุกหมู่เหล่า เพื่อให้ศัตรูไม่มีช่องว่างให้ฉกฉวย ความสับสนรวนเรของกองทัพนั้นเกิดจากการบังคับบัญชา ความขลาดเขลานั้นก็เกิดจากใช้ความกล้าหาญไม่ถูกทาง ความอ่อนแอเกิดจากการใช้ความเข้มแข็งไม่ถูกทาง ความสับสนรวนเรเกิดจากการบังคับบัญชาที่หย่อนประสิทธิภาพ ความขลาดเขลาของทหารเกิดจากการใช้ทหารผิดหน้าที่และความชำนาญ ความอ่อนแอของกองทัพเกิดจากกำลังพลและการเตรียมพร้อมไม่มากพอ ดังนั้น หากแม่ทัพที่เก่งกาจใช้หลักการเหล่านี้หลอกตบตาศัตรู ศัตรูจะถูกตบตาอย่างแน่นอน หากเอาผลประโยชน์เข้าล่อศัตรู ศัตรูจะต้องหลงกลอย่างแน่นอน ใช้กำลังพลที่อ่อนแอตบตาศัตรูว่าฝ่ายตนอ่อนแอ เพื่อล่อให้ศัตรูตกเข้าสู่หลุมพรางของทหารฝ่ายตนที่ดักซุ่มอยู่ ดังนั้น แม่ทัพผู้เก่งกาจ จะต้องมุ่งความสนใจไปยัง “การใช้ทหารให้เหมาะสมกับความสามารถ” โดยไม่คาดหวังให้ทหารทำอย่างที่ตนต้องการไปทุกอย่าง ดังนั้น เขาจึงสามารถเลือกให้บุคลากรได้อย่างเหมาะสม ผู้เชี่ยวชาญการใช้คนนั้น เวลาบังคับบัญชาการรบ จะเป็นเหมือนเคลื่อนขยับก้อนหินหรือท่อนซุง ก้อนหินหรือท่อนซุงนั้น มีคุณลักษณะที่ จะตั้งอยู่อย่างมั่นคงบนพื้นราบ และเคลื่อนไหวง่ายในที่ชัน ไม้หรือหินทรงสี่เหลี่ยมจะวางได้มั่นคง ไม้หรือหินทรงกลมจะเคลื่อนที่ได้ง่าย ดังนั้นแม่ทัพที่บังคับบัญชาเก่งๆ จะพยายามสร้างความได้เปรียบให้ฝ่ายตน เหมือนปล่อยหินกลมให้กลิ้งลงมาจากยอดเขาสูงลิบ ใครก็มิอาจต้านทานได้ นี่แหละคือสิ่งที่เรียกว่า “อานุภาพ” จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 21 ต.ค. 46 10:03:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ ๖ จริงเท็จ ผู้ไปถึงสมรภูมก่อนและรอให้ศัตรูมาถึง จะเป็นฝ่ายบุกจู่โจมและได้เปรียบ ผู้ไปถึงสมรภูมิทีหลังจะอ่อนเพลียเหนื่อยล้า และเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ดังนั้น ผู้เชี่ยวชาญการศึกจะเป็นฝ่ายควบคุมศัตรูมิใช่ถูกศัตรูควบคุม การที่จะสามารถล่อศัตรูมาติดกับ ต้องอาศัยผลประโยชน์ส่วนน้อย (ส่งกองทหารกองเล็กๆ ไปล่อ) การจะทำให้ศัตรูไม่กล้าคืบหน้าบุกเข้ามา ต้องใช้วิธีข่มขู่ หากศัตรูเตรียมตัวมาพร้อม ต้องหาทางทำให้เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า หากศัตรูเตรียมเสบียงมาพร้อม ให้หาทางทำให้ต้องอดโซ ศัตรูตั้งมั่นไม่ขยับ ต้องหาทางทำให้ศัตรูขยับ การจู่โจมต้องมุ่งเน้นไปยังจุดที่ศัตรูไม่อาจเร่งรุดไปช่วยเหลือหนุนเสริมได้ทัน ยามเคลื่อนทัพต้องเคลื่อนในเส้นทางที่ศัตรูไม่อาจหยั่งคาด การเดินทัพนับพันลี้โดยไม่เหน็ดเหนื่อย เป็นเพราะเดินอยู่ในดินแดนที่ไร้ข้าศึก หรือดินแดนที่ข้าศึกป้องกันไม่เหนียวแน่น การจู่โจมที่จะประสบผลแน่นอน ต้องจู่โจมจุดที่ศัตรูไม่ทันระวัง หรือไม่อาจระวังป้องกันได้ การป้องกันอันเหนียวแน่น เนื่องจากป้องกันจุดที่ศัตรูไม่กล้าจู่โจมหรือยากจะจู่โจมได้ ดังนั้น ผู้เชี่ยวชาญการจู่โจมจะจู่โจมในแบบที่ทำให้ศัตรูไม่ทราบจะป้องกันอย่างไรดี และผู้เชี่ยวชาญการป้องกันคือผู้ที่สามารถทำให้ศัตรูไม่ทราบจะจู่โจมอย่างไรดี การกระทำต้องยอดเยี่ยมเลิศล้ำถึงขั้นไร้ร่องรอยให้สืบสาว ไร้สุ้มเสียงให้จับได้ ยามบุก ศัตรูมิอาจต้าน เพราะบุกสู่จุดที่การป้องกันของศัตรูเปราะบาง ยามถอย ศัตรูมิอาจติดตามทัน เพราะความเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างรวดเร็วฉับไว ดังนั้น หากข้าจะบุก แม้ศัตรูจะตั้งรับอยู่หลังกำแพงอันมั่นคง ก็ยังต้องยกทัพออกมาประจันหน้า เพราะข้าเลือกจู่โจมจุดที่ศัตรูจำเป็นต้องป้องกัน หากข้าไม่คิดประจันหน้า ต่อให้ศัตรูทำอย่างไรก็ไม่อาจทำให้ข้าออกประจันหน้าด้วยได้ เพราะข้าได้ใช้วิธีเปลี่ยนแปลงเส้นทางบุกของศัตรู ดังนั้น ต้องใช้สิ่งที่แสดงออกหลอกตบตาศัตรูให้เผยความประสงค์ออกมา ส่วนฝ่ายตนไม่เผยร่องรอยออกไป ทำให้ศัตรูไม่อาจหยั่งคาดฝ่ายเราได้ ก็จะสามารถทำให้กำลังของฝ่ายเรารวมตัวแข็งแกร่งในขณะที่กองกำลังของศัตรูแยกย้ายกระจัดกระจาย กองกำลังของฝ่ายเรารวมกันอยู่ยังจุดหนึ่ง ส่วนกำลังของศัตรูแยกย้ายกระจายอยู่สิบแห่ง เช่นนี้เราก็จะสามารถใช้วิธีอาศัยกำลังที่มากกว่าศัตรูสิบเท่าจู่โจมศัตรูไปทีละกลุ่ม อย่าให้ศัตรูทราบจุดที่เราจะจู่โจม เมื่อศัตรูไม่รู้ ก็จะต้องวางกำลังป้องกันไว้ทุกจุด ยิ่งศัตรูกระจายกำลังไว้มากจุด กำลังหลักก็จะยิ่งแตกกระจายไม่รวมตัว เราก็จะสามารถลดจำนวนศัตรูที่ต้องจู่โจมลงไปได้มาก ดังนั้น หากระมัดระวังป้องกันด้านหน้าเป็นพิเศษ ด้านหลังกำลังป้องกันจะค่อนข้างอ่อนแอ ระวังป้องกันปีกซ้าย ปีกขวาก็จะอ่อนแอ หากป้องกันทุกด้าน กำลังทุกจุดก็จะอ่อนแอ การที่กำลังพลน้อย ก็เนื่องจากเราบีบให้ศัตรูต้องป้องกันเราไปเสียทุกจุด กำลังข้าศึกมีมาก ก็เนื่องจากเราบีบให้ศัตรูจำต้องแบ่งทหารมาป้องกันเรา ดังนั้น หากสามารถคะเนสถานที่และเวลาอันจะประจันกับข้าศึกได้ล่วงหน้า เช่นนี้ แม้จะเดินทางมาเป็นพันลี้ ก็ยังสามารถประจันกับข้าศึกได้ แต่หากไม่อาจทราบทั้งเวลาและสถานที่ที่จะปะทะกันล่วงหน้าได้ ก็จะเกิดสภาพ ปีกซ้ายไม่อาจช่วยปีกขวา กองหน้าไม่อาจช่วยกองหลัง อย่าว่าแต่ละกองทัพอยู่ห่างกันมากถึงหลายสิบลี้ ต่อให้อยู่ใกล้กันก็ยังห่างกันหลายลี้ ดังนั้น แม้ศัตรูจะมีกองกำลังมากกว่า เราก็ยังมีทางทำให้เขาไม่อาจใช้กองกำลังทั้งหมดมาจัดการเราได้พร้อมกัน จงวิเคราะห์แลคาดคะเนอย่างจริงจัง เพื่อหยั่งจุดเด่นจุดด้อยในกลศึกของศัตรู หาทางล่อลวงศัตรูเพื่อทำความเข้าใจต่อรูปแบบการจัดทัพและระเบียบทัพของศัตรู ใช้ความเคลื่อนไหวลวงศัตรู เพื่อหยั่งทราบจุดเด่นจุดด้อยของชัยภูมิที่ศัตรูใช้ ใช้การสอดแนมเพื่อสืบทราบจำนวนทหารและความสามารถของทหารฝ่ายศัตรู ดังนั้น หากสามารถใช้แผนลวงได้เลิศล้ำถึงขีดสุด จะสามารถทำให้ศัตรูไม่อาจหยั่งคาดความเคลื่อนไหวของเราได้แม้แต่น้อย เช่นนี้ แม้จะมีไส้ศึกแทรกซึมปะปน ก็ไม่อาจหยั่งทราบความเคลื่อนไหวของเราว่าใดจริงใดเท็จได้ แม้จะเป็นผู้ชาญฉลาดเลอเลิศ ก็ไม่อาจนึกหาวิธีรับมือเราได้ แม้จะใช้กลศึกอันพลิกผันเปลี่ยนแปลงตามความเคลื่อนไหวของศัตรูแล้วคว้าชัยมาได้ต่อหน้าทุกคน ทุกคนก็ยังดูไม่ออก ทุกคนต่างทราบเพียงวิธีเอาชนะแบบธรรมดาของข้า แต่ต่างไม่ทราบว่าข้าใช้วิธีใดพลิกแพลงตามสถานการณ์ความเคลื่อนไหวของศัตรูและเอาชนะศัตรูได้ ดังนั้น ทุกครั้งที่ออกรบ ล้วนไม่เคยใช้วิธีซ้ำกัน แต่เปลี่ยนแปลงไปตามความเคลื่อนไหวแต่ละครั้งของข้าศึกทั้งสิ้นไม่รู้จบ การใช้ทหารเปรียบดั่งน้ำ น้ำจะไม่ไหลขึ้นที่สูง แต่จะไหลลงที่ต่ำเสมอ การรบก็เช่นกัน จะต้องหลีกเลี่ยงจุดที่ศัตรูป้องกันเข้มแข็ง แต่จู่โจมจุดที่ศัตรูป้องกันเปราะบาง น้ำจะไหลเร็วช้าตามความสูงที่แตกต่างกัน การทหารก็เช่นกัน จะต้องเปลี่ยนแปลงไปตามสภาพของศัตรูโดยไม่ซ้ำแบบ ดังนั้นจึงไม่มีรูปแบบใดที่แน่นอน ดุจสายน้ำไม่เคยคงรูป หากสามารถพลิกแพลงตามความเคลื่อนไหวของศัตรูแล้วคว้าชัยได้ จึงนับว่าใช้ทหารได้ดุจเทพยดา หลักในการใช้ทหารก็เหมือนหลักธรรมชาติทั้ง 5 นั่นคือ ธาตุทั้ง 5 หนุนเสริมและสะกดข่มซึ่งกันและกัน 4 ฤดูหมุนเวียนสับเปลี่ยนกันตามลำดับ กลางวันมีสั้นมียาว พระจันทร์มีกลมมีเว้า เปลี่ยนแปลงไม่สิ้นสุด จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 21 ต.ค. 46 10:04:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ ๗ การแย่งชิงชัยภูมิ หลักการใช้ทหาร แม่ทัพรับบัญชาจากราชา เกณฑ์พลเรือนเป็นกองทหาร เคลื่อนขบวนสู่แนวหน้าประจันกับศัตรู ในระหว่างขั้นตอนเหล่านี้ สิ่งที่ยากลำบากที่สุดไม่มีใดกินแย่งชิงปัจจัยที่จะทำให้ได้ชัยกับศัตรู จุดที่ยากที่สุดในการแย่งชิง คือ ทำอย่างไรจึงจะสามารถเดินผ่านเส้นทางคดเคี้ยวยาวไกลเพื่อบรรลุจุดหมายอันอยู่ใกล้ แปรเสียเปรียบเป็นได้เปรียบ จงใจเดินทางอ้อม และใช้ผลประโยชน์ส่วนน้อยล่อศัตรูให้มาถึงช้ากว่า เช่นนี้ก็จะสามารถบรรลุจุดประสงค์ ออกเดินทางทีหลังแต่บรรลุจุดหมายก่อนศัตรูได้ นี่คือที่เรียกว่ารู้จักใช้แผน “ใช้ทางอ้อมเพื่อทางลัด” การแย่งชิงชัยภูมิมีประโยชน์มีมีภัย หากกองทัพบรรทุกอุปกรณ์จำเป็นในการเดินทัพทั้งหมดไปแย่งชิงชัยภูมิ ก็จะทำให้เคลื่อนไหวได้ช้าและไปถึงที่หมายไม่ทัน หากไม่นำเสบียงไปด้วย ก็จะขาดแคลนเสบียง ดังนั้น กองทัพที่รีบเร่งเดินทางทั้งกลางวันกลางคืนโดยไม่หยุดพัก เพื่อเร่งเดินทางให้เร็วเป็นเท่าตัว หากเดินทางไปชิงชัยภูมิเป็นระยะทางร้อยลี้ แม่ทัพทั้งสามเหล่าทัพจะมีโอกาสถูกจับสูง ทหารหนุ่มที่ยังแข็งแรงเดินทางไปถึงก่อนแล้ว ผู้ที่ร่างกายอ่อนแอกว่าจะถูกสลัดทิ้งจากขบวน เกรงว่าผลลัพธ์คือกองทัพจะเหลือคนอยู่เพียง 1/10 หากเดินทางห้าสิบลี้ไปชิงชัยภูมิ กองที่นำหน้าอาจถูกตีพ่าย และผลสุดท้ายก็จะมีกองกำลังเพียงครึ่งเดียวที่เดินทางไปถึง หากเดินทางสามสิบลี้ไปชิงชัยภูมิ กองทัพที่จะเดินทางไปถึงก็มีเพียง 2/3 เท่านั้น ดังนั้น หากกองทัพไร้เสบียงก็จะแพ้พ่าย ไม่อาจคงอยู่ได้ ไม่มีสิ่งของสำรองก็จะไม่อาจทำสงครามได้นาน ดังนั้น หากไม่เข้าใจแผนการของแคว้นอื่น ก็ห้ามเชื่อมสัมพันธ์ด้วยเด็ดขาด หากไม่ชำนาญภูมิประเทศ ว่าที่ใดเป็นป่าเขา ชัยภูมิอันตราย หรือแม่น้ำลำคลอง ก็ห้ามเดินทัพผ่านเด็ดขาด หากไม่ชำนาญภูมิประเทศ จะไม่มีทางได้เปรียบด้านชัยภูมิเด็ดขาด การรบทัพจับศึกต้องพลิกแพลงร้อยเปลี่ยนพันแปรจึงจะสามารถคว้าชัยมาได้ เคลื่อนไหวกองทัพตามผลประโยชน์ที่คาดว่าจะได้รับ ไม่ว่าจะใช้วิธีแยกทัพหรือรวมทัพ ล้วนพลิกแพลงตามสถานการณ์ ยามกองทัพเร่งเคลื่อนไหว ประดุจลมพายุพัดถึงกาย ยามกองทัพชะลอเชื่องช้า จักแน่นหนาดุจป่าทึบ ยากบุกจู่โจมศัตรู ประดุจเปลวไฟเรืองโรจน์ ยามตั้งมั่นเฝ้ารักษา มั่นคงดั่งภูผา ยามแฝงกายหลบเร้น ดุจฟ้าครึ้มฝนมิอาจมองเห็นสุริยันจันทราและดารา ยามเคลื่อนไหว ดุจสายฟ้าหมื่นสายฟาดกระหน่ำ ใช้การพูดบังคับบัญชาไม่ได้ จึงใช้กลองแทน ใช้กิริยาอาการบังคับบัญชาไม่กระจ่าง จึงใช้ธงแทน กลอง และ ธงรบ จึงเป็นอุปกรณ์ในการใช้บังคับบัญชากองทัพที่สำคัญ เมื่อการบังคับบัญชากองทัพเป็นไปอย่างชัดเจนและมีประสิทธิภาพ เช่นนั้นทหารหาญจะไม่อาจบุกรุดหน้าไปโดยพลการเพียงลำพัง ทหารที่ขี้ขลาดก็จะไม่อาจแอบถอยไปเพียงลำพังได้ นี่แหละคือวิธีบังคับบัญชากองทหารที่มีทหารจำนวนมาก ดังนั้น หากเป็นการรบในยามกลางคืน ให้พยายามใช้แสงไฟกับกลองรบบังคับบัญชา หากเป็นการรบในยามกลางวัน ให้ใช้ธงรบในการบังคับบัญชา การเปลี่ยนมาใช้กลองศึกและธงรบเหล่านี้ล้วนเป็นไปเพื่อให้ทหารสามารถมองเห็นและได้ยินการบังคับบัญชาได้อย่างชัดเจนทั้งสิ้น เราสามารถทำลายความฮึกเหิมของสามทัพศัตรูได้ เราสามารถทำลายความมั่นใจของแม่ทัพฝ่ายศัตรูได้ ยามแรกออกรบ ทหารจะฮึกเหิม เมื่อเวลาผ่านไปได้ระยะหนึ่ง ทหารก็จะเริ่มเนือยลง เมื่อถึงช่วงสุดท้าย ทหารจะเริ่มหมดกำลังใจจะรบและอยากกลับบ้าน ดังนั้น ผู้ชำนาญการศึกมักหลีกเลี่ยงการปะทะกับทหารที่กำลังฮึกเหิมของข้าศึก และรอจนกว่าทหารข้าศึกเริ่มเนือยจึงค่อยยกทัพไปตี นี่คือหลักในการยึดกุมกำลังใจรบของทหาร เอาความเป็นระเบียบของตนไปปะทะกับความสับสนรวนเรของศัตรู ใช้ความสงบเยือกเย็นของฝ่ายตนเข้าปะทะกับความหวาดหวั่นของศัตรู นี่คือหลักในการยึดกุมจิตใจของทหาร ใช้ประโยชน์จากการที่เราอยู่ใกล้สนามรบในขณะที่ศัตรูต้องเดินทางไกลมายังสนามรบ ใช้การรอคอย อย่างสงบเยือกเย็นและเตรียมพร้อมของเราไปปะทะกับการต้องเดินทางไกลจนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าของศัตรู ใช้การที่เสบียงของฝ่ายเราเต็มเปี่ยมพร้อมมูลไปปะทะกับฝ่ายศัตรูที่เสบียงหมดสิ้นทหารอดอยากหิวโหย นี่คือหลักในการยึดกุมกำลังรบของทหาร อย่าได้ไปปะทะกับศัตรูที่จัดกองทัพอย่างเป็นระเบียบ ตั้งทัพอย่างหนาแน่นรัดกุม อย่าได้ไปปะทะกับกองทัพที่สงบเยือกเย็นและมีกำลังพลรบมหาศาล นี่คือหลักการพลิกแพลงตามสภาพของศัตรู จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 21 ต.ค. 46 10:05:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ ๘ เก้าเปลี่ยนแปลง อันวิธีการใช้ทหารนั้น แม่ทัพรับคำสั่งจากราชาเกณฑ์ทหารจัดเป็นกองทัพ 1. ห้ามหยุดตั้งทัพยังพื้นที่ซึ่งน้ำท่วมถึง หรือยากจะเดินทางได้ 2. เมื่อไปถึงกลางทางแยกที่จะสามารถทะลุทะลวงไปได้ทุกที่ ให้ผูกมิตรกับทุกแคว้น 3. ห้ามหยุดยั้งยังพื้นที่ซึ่งทุรกันดาร เดินทางลำบากทั้งไปหน้าและถอยหลัง 4. หากไปถึงพื้นที่ซึ่งจะถูกโอบล้อมได้ง่าย นั่นคือเข้าง่ายออกยาก ทำให้ศัตรูจำนวนหยิบมือสามารถเล่นงานเราได้สบายๆ จะต้องวางแผนให้ดีๆ 5. หากไปถึงทางตัน ซึ่งไม่อาจทำได้ทั้งไปหน้าและถอยหลัง ให้เสี่ยงสู้ถวายชีวิต 6. บางเส้นทางไม่ควรเดินผ่าน 7. บางกองทัพไม่ควรปะทะด้วย 8. มีบางเมืองไม่จำเป็นต้องบุกตียึดครอง มีบางที่ไม่จำเป็นต้องไปแย่งชิงผลประโยชน์ (ได้ไม่คุ้มเสีย ได้แล้วไม่อาจแบ่งทหารไปเฝ้าประจำ ก็ไม่ควรไปบุกตี) 9. คำสั่งบางอย่างของราชาไม่ต้องไปทำตามก็ได้ ในกรณีที่คำสั่งของราชานั้นจะขัดกับหลักแห่งความปลอดภัยของกองทัพ ดังนั้นแม่ทัพที่ทราบข้อดีของ “เก้าเปลี่ยนแปลง” ย่อมเป็นแม่ทัพที่ใช้ทหารเป็น แม่ทัพซึ่งไม่ชำนาญการใช้ “เก้าเปลี่ยนแปลง” แม้จะเชี่ยวชาญภูมิประเทศ ก็ไม่อาจได้ประโยชน์จากการนั้น แม่ทัพที่ชาญฉลาดนั้น ยามคิดถึงปัญหา จะต้องคิดถึงทั้งข้อดีและข้อเสีย คิดถึงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุดในขณะที่กำลังได้เปรียบ สิ่งที่ทำจึงจะสามารถดำเนินการได้อย่างราบรื่นและสามารถหลีกเลี่ยงเคราะห์ภัยได้ การจะทำให้ราชาแคว้นอื่นยอมสยบ จะต้องใช้สิ่งที่ราชาผู้นั้นหวาดกลัวที่สุดไปข่มขู่คุกคาม การจะควบคุมบังคับราชาแคว้นอื่น ต้องใช้เรื่องซึ่งอันตรายอย่างยิ่งไปทำให้เขากังวล การทำให้ราชาแคว้นอื่นยอมสยบ ต้องใช้ผลประโยชน์เข้าล่อ ดังนั้น หลักการใช้ทหาร อย่าตั้งความหวังว่าศัตรูจะไม่มา แต่ต้องพึ่งการตั้งรับอย่างแข็งแกร่งของฝ่ายตน เตรียมตัวให้พร้อมสรรพ อย่าตั้งความหวังว่าศัตรูจะไม่บุก แต่ต้องพึ่งตัวเองโดยพยายามทำให้ศัตรูไม่อาจทำลายเราได้ ขุนพลทั้งหลายมักมีจุดอ่อนดังนี้ 1. ห้าวหาญแต่ไร้แผนการ รู้จักแต่สู้เสี่ยงชีวิต จึงมีโอกาสถูกศัตรูล่อลวงไปฆ่าสูง 2. ถึงเวลาต้องรบจริงแล้วนึกขลาดเขลาขึ้นมา รักตัวกลัวตาย จึงมีโอกาสถูกศัตรูจับเป็นเชลยสูง 3. ใจร้อนขี้โมโห กระตุ้นหน่อยก็เดือดดาล จะถูกศัตรูยั่วแหย่ให้โกรธจนลืมตัว เคลื่อนทัพโดยประมาท 4. นิยมชื่อเสียงเกียรติยศ ยกย่องตัวเองเสียสูงส่ง อาจจะถูกศัตรูใช้วิธีเหยียดหยามดูแคลนจนรู้สึกต่ำต้อยด้อยปัญญาจนไหวพริบเสื่อมสูญได้ 5. รักชาวเมืองเกินไป จะถูกศัตรูใช้ประโยชน์ทำให้ไม่อาจรบได้เต็มกำลังจนต้องตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบและถูกควบคุม 5 ข้อข้างต้นเป็นข้อผิดพลาดสิ่งซึ่งแม่ทัพมักถลำตัวกระทำได้โดยง่าย เป็นความหายนะในการใช้ทหาร การล่มสลายของกองทัพ แม่ทัพถูกฆ่า ล้วนมีสาเหตุมาจาก 5 ข้อนี้ทั้งสิ้น นี่จึงเป็นสิ่งที่ผู้เป็นแม่ทัพมิอาจไม่ระวัง จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 21 ต.ค. 46 10:12:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ ๙ การเดินทัพ ในการเดินทัพและจับตาดูข้าศึก ควรระวังดังต่อไปนี้ เมื่อเดินทัพผ่านพื้นที่ภูเขา 1. ให้เดินเลาะไปตามหุบเขาซึ้งมีหญ้าน้ำอุดมสมบูรณ์ 2. ยามหยุดตั้งทัพ ต้องเลือก “ที่เป็น” คือ มีทางหนีทีไล่สะดวก และตั้งค่ายพักในที่สูง หันหน้าไปทางทิศใต้ 3. หากศัตรูยึดที่สูงได้ ห้ามไปปะทะด้วยเด็ดขาด หากต้องข้ามแม่น้ำ 1. ต้องตั้งค่ายพักในจุดที่ห่างจากแม่น้ำพอสมควร 2. หากทัพศัตรูยกข้ามแม่น้ำมาจู่โจม อย่าปะทะกันในน้ำ ให้ฉวยโอกาสจู่โจมขณะที่ทัพศัตรุส่วนหนึ่งข้ามแม่น้ำมาแล้วจะได้ผลที่สุด 3. หากต้องปะทะกับทัพศัตรู อย่าปะทะกันใกล้ๆ แม่น้ำ 4. ขณะตั้งค่ายพักหรือจัดทัพใกล้แม่น้ำ ก็อย่าตั้งอยู่ทางใต้น้ำของศัตรู หลักการเดินทัพผ่านพื้นที่ดินเค็มหรือน้ำท่วมถึงมีหนองบึง หากผ่านพื้นที่ดินเค็มหรือน้ำท่วมถึงมีหนองบึง ต้องรีบผละห่างโดยเร็ว ห้ามหยุดพักตั้งค่ายเด็ดขาด หากปะทะกับศัตรูในพื้นที่ดินเค็มหรือมีหนองบึงน้ำท่วมถึง ให้ยึดพื้นที่ซึ่งมีหญ้าน้ำและติดป่าไม้ การตั้งทัพยังทุ่งราบ ต้องเลือกที่ราบเรียบ จะให้ดีด้านหลังควรอิงเขาสูง ให้ด้านหน้าลาดลงต่ำ ด้านหลังเป็นภูสูง ตามธรรมดาแล้ว การตั้งทัพมักนิยมตั้งในที่สูง รังเกียจการตั้งทัพในที่ต่ำ เน้นการหันหน้าไปทางทิศใต้ หลีกเลี่ยงการหันหน้าไปทางทิศเหนือ และตั้งค่ายพักในที่ซึ่งสะดวกแก่การหาปัจจัยดำรงชีวิต เช่นนี้ทหารทั้งหลายจะได้ไม่เจ็บป่วย นี่คือหนึ่งในปัจจัยที่จะทำให้ชนะสงคราม การตั้งทัพยังเนินสูง หรือเขื่อนตลิ่ง ต้องหันหน้าไปทางทิศใต้ ทั้งยังต้องหันหลังให้ยอดเนิน ปัจจัยอันเป็นประโยชน์ต่อทหารเหล่านี้นั้นได้มาจากการช่วยเหลือของชัยภูมิ หากต้นแม่น้ำมีฝนตกหนัก มีกระแสน้ำไหลเชี่ยวกราก ให้รอจนสายน้ำสงบนิ่งค่อยข้ามเพื่อป้องกันน้ำป่าไหลบ่า หากพบพื้นที่เหล่านี้ สองฟากแม่น้ำเป็นหน้าผาสูงชัน บ่อสวรรค์ รอบด้านล้วนเป็นผาสูง ตรงกลางเป็นที่ต่ำ คุกสวรรค์ รอบด้านมีแต่เส้นทางอันตราย เข้าง่ายออกยาก ตาข่ายฟ้า คือพื้นที่เต็มไปด้วยพุ่มหนาม ยากจะผ่านไปได้ กับดักฟ้า พื้นที่ชื้นแฉะเป็นบ่อโคลน ช่องว่างแห่งฟ้า คือพื้นที่ผาสูงชันขนาบหุบผาเล็กแคบไว้ตรงกลาง หรือ ทางที่เว้าลึกลงไปหลายฉื่อ กว้างหลายจ้าง จะต้องรีบผ่านไปโดยเร็วและห้ามเข้าไปใกล้ เราหลีกหนีห่างจากมัน ให้ศัตรูเข้าไปใกล้มัน เราเผชิญหน้ากับชัยภูมิเหล่นี้ โดยให้ศัตรูหันหลังให้ชัยภูมิเหล่านี้ หากกองทัพต้องเดินผ่านภูมิประเทศซึ่งเป็นภูเขาและแม่น้ำที่เปี่ยมอันตราย พื้นที่ต่ำมีพุ่มหนามงอกเต็ม และป่าทึบ จะต้องตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน เพราะพื้นที่เหล่านี้จะเป็นที่ซ่อนตัวสำหรับซุ่มจู่โจมและเป็นที่ซ่อนตัวของไส้ศึกได้ง่ายมาก ทหารข้าศึกที่อยู่ห่างจากเราไม่มากแต่ยังคงรักษาความสงบเยือกเย็นอยู่ได้ เป็นเพราะถือดีว่าอยู่ในชัยภูมิที่ได้เปรียบ หากทหารข้าศึกมาท้าทายเราทั้งที่ยังอยู่ห่างไกล แสดงว่าต้องการล่อเราให้เข้าไปใกล้ การที่ศัตรูไม่ยอมยึดชัยภูมิมีเปรียบแต่กลับยึดชัยภูมิราบเรียบธรรมดา แสดงว่ามีจุดประสงค์จะใช้ประโยชน์จากการนั้นโดยเฉพาะ หากในป่ามีต้นไม้หลายต้นขยับไหว แสดงว่าศัตรูวางกำลังหมายซุ่มโจมตีเรา หากในกอหญ้าพุ่มไม้จัดวางสิ่งของบังตา แสดงว่าศัตรูใช้กลลวงหมายตบตาเรา การที่อยู่ๆ นกก็บินหนีขึ้นฟ้า แสดงว่าตรงนั้นมีทหารซุ่มอยู่ การที่สัตว์ป่าวิ่งหนีอย่างตื่นตระหนก แสดงว่ากองทัพใหญ่ของข้าศึกบุกมาจู่โจม หากฝุ่นลอยสูงและแหลม แสดงว่ารถศึกของข้าศึกกำลังมุ่งตรงมายังเรา หากฝุ่นลอยต่ำและแผ่กว้าง แสดงว่าทัพเดินเท้าของข้าศึกกำลังเดินมุ่งหน้ามายังเรา หากฝุ่นกระจัดกระจาย เล็กเรียว และยาว แสดงว่าข้าศึกกำลังตัดฟืน หากฝุ่นน้อยและเดียวสูงเดี๋ยวต่ำ แสดงว่าข้าศึกกำลังตรวจสอบพื้นที่ ตระเตรียมตั้งค่าย หากทูตของศัตรูเอ่ยวาจานอบน้อมถ่อมตน ขณะที่ประเทศเขากำลังเร่งเตรียมการรบ แสดงว่าคิดจะมาบุกเรา หากทูตของศัตรูพูดจาแข็งกร้าว ทั้งยังยกทัพมาประชิดคุกคาม แสดงว่าเตรียมจะถอย หากรถศึกของข้าศึกออกนำและยึดครองปีกซ้ายขวา แสดงว่ากำลังจัดตั้งขบวนทัพเตรียมรบ หากอยู่ๆ ข้าศึกก็มาขอเจรจาสงบศึกโดยไร้วี่แววมาก่อน แสดงว่ามีแผนร้ายซ่อนเร้น ฝ่ายข้าศึกจัดตั้งขบวนรถศึกแล่นเข้าหาเราอย่างรวดเร็ว แสดงว่ารอจะปะทะกับเราอยู่ ทัพข้าศึกครึ่งรุดหน้าครึ่งถอยหลัง อาจจะเป็นเพราะต้องการจะลวงให้เราสับสนคาดเดาไม่ถูกและเกิดการรวนเร หากทหารข้าศึกเอาอาวุธออกยันพื้นเพื่อค้ำตัว แสดงว่าอดอยากหิวโหยเพราะขาดเสบียง หากทหารข้าศึกตักน้ำจากบ่อแล้วรีบร้อนจะดื่มก่อน แสดงว่าทกองทัพกำลังขาดน้ำ ศัตรูเห็นผลประโยชน์ให้ฉกฉวยแต่กลับไม่รุดเข้าแย่งชิง แสดงว่าอ่อนเพลียจัด หากค่ายพักของศัตรูมีนกบินไปเกาะรวมฝูง แสดงว่าค่ายพักนั้นว่างเปล่า หากในค่ายพักศัตรูมีเสียงกรีดร้องในยามราตรี แสดงว่าทหารข้าศึกกำลังกดดันและหวาดกลัว ค่ายทัพศัตรูกระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบ แสดงว่าแม่ทัพของศัตรูคุมทัพไม่เข้มงวด หากธงรบของค่ายทัพศัตรูโบกสะบัดไม่เป็นจังหวะ แสดงว่าขบวนทัพของศัตรูกำลังสับสนรวนเร หากขุนนางของข้าศึกหงุดหงิดใจร้อนขี้โมโห แสดงว่ากองทัพของศัตรูอดหลับอดนอนมาหลายวันเกินไป หากศัตรูใช้เสบียงอาหารป้อนม้า ฆ่าสิ่งมีชีวิตกิน เก็บอุปกรณ์หุงต้ม และไม่กลับไปยังค่ายพักอีก แสดงว่า “ปล้นเพราะจนตรอก” หากทัพศัตรูจับกลุ่มรวมกันสุมหัวนินทาวิพากษ์วิจารณ์ แสดงว่าแม่ทัพคนนั้นไม่เป็นที่รักใคร่นิยมของพลทหาร การที่ทัพศัตรูปูนบำเหน็จแก่ทหารบ่อยๆ แสดงว่าไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว หากทัพข้าศึกสั่งลงโทษพลทหารในกองทัพบ่อยๆ แสดงว่ากำลังตกอยู่ในภาวะคับขัน แม่ทัพที่ทำตัวโหดร้ายกับผู้ใต้บังคับบัญชา จากนั้นก็กลับกลัวผู้ใต้บังคับบัญชา แสดงว่าไม่ฉลาดอย่างมาก ข้าศึกอาศัยข้ออ้างส่งทูตมาเจรจา แสดงว่าต้องการจะสงบศึก หากทัพข้าศึกบุกมาอย่างดุร้ายฮึกเหิม แต่กลับไม่ลงมือเสียที ทั้งยังไม่ยกทัพกลับไป จะต้องคะเนแผนการของเขาอย่างระมัดระวังรอบคอบ สงครามใช่ว่าจำนวนทหารยิ่งมากยิ่งดี ขอเพียงไม่ดูถูกศัตรูบุกเข้าหาโดยประมาท และรวมกำลังเป็นหนึ่งเดียว คาดคะเนความเคลื่อนไหวของศัตรูให้แม่นยำ ก็เพียงพอที่จะชนะศึกแล้ว ผู้ซึ่งไร้แผนการ ไม่มองการณ์ไกล ทั้งยังประมาทศัตรู จะต้องถูกศัตรูจับเป็นเชลยอย่างแน่นอน หากแม่ทัพสั่งลงโทษทหารในขณะที่ทหารยังไม่สนิทและไว้วางใจแม่ทัพ ทหารผู้นั้นจะต้องไม่ยอมรับนับถือ เช่นนี้ก็จะยากที่จะใช้ให้ทหารผู้นั้นไปรบได้ หากทหารสนิทสนมและยอมรับในความสามารถของแม่ทัพแล้ว ยังไม่ยอมใช้ระเบียบทัพจัดการอีก กองทัพเช่นนี้ก็ไม่อาจทำสงครามได้เช่นกัน ดังนั้นต้องใช้หลักในการปกครองสั่งสอนทหาร ใช้ระเบียบทัพมาทำให้ความเคลื่อนไหวเป็นหนึ่งเดียว กองทัพเช่นนี้จึงจะสามารถชนะศึกได้ แม่ทัพที่ยามปกติจะทำตัวตามระเบียบทัพและสั่งสอนทหารในสังกัดอย่างสม่ำเสมอ ทหารก็จะยอมรับนับถือ แม่ทัพที่ยามปกติไม่ทำตัวตามระเบียบทัพและไม่สั่งสอนทหารในสังกัด ทหารก็จะไม่ยอมรับนับถือ ดังนั้น การทำตามระเบียบทัพอย่างเข้มงวด จึงเป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้แม่ทัพและลูกทัพให้ความไว้วางใจซึ่งกันและกัน จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 21 ต.ค. 46 10:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ ๑๐ ชัยภูมิ ชัยภูมิแบ่งเป็น ปลอด , ขวาง , ยัน , ปากขวด , ผาชัน , ห่าง 1. ที่ซึ่งเราไปได้ ข้าศึกก็มาได้ เรียกว่า “ปลอด” ชัยภูมิเช่นนี้ เราต้องชิงตำแหน่งซึ่งอยู่ในที่สูงและหันหน้าไปทางทิศเหนือ จากนั้นทำให้เส้นทางขนส่งเสบียงเป็นไปอย่างสะดวกปลอดโปร่ง เช่นนี้ยามชิงชัยกับข้าศึกจึงจะเป็นประโยชน์ต่อฝ่ายเรา 2. ชัยภูมิซึ่งเส้นทางมีอุปสรรค เข้าไปได้แต่ยากจะถอยกลับได้ เรียกว่า “ขวาง” หากทัพศัตรูไร้การป้องกัน ให้จู่โจมทันทีจะประสบชัย แต่หากศัตรูมีการป้องกันแล้วเราไปจู่จม เราจะไม่อาจเอาชัยได้ เราก็ยากจะถอยได้ จะเป็นผลเสียต่อฝ่ายเรา 3. ชัยภูมิซึ่งทั้งฝ่ายเราและฝ่ายศัตรู ใครลงมือก่อนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เรียกว่า “ยัน” ในชัยภูมิเช่นนี้ ต่อให้ศัตรูพยายามล่อลวงเราอย่างไรก็ห้ามเป็นฝ่ายจู่โจมก่อนเด็ดขาด ทางที่ดีให้แสร้งทำเป็นจะถอยทัพเพื่อล่อให้ศัตรูบุกเข้ามาครึ่งหนึ่ง จากนั้นฝ่ายเราจู่โจมอย่างกะทันหัน จึงจะเป็นประโยชน์ต่อฝ่ายเรา 4. ชัยภูมิ “ปากขวด” ซึ่งมีทางออกคับแคบ หากเรายึดชัยภูมิได้ก่อน ให้ส่งทหารจำนวนมากอุดจุดซึ่งเป็นปากขวด แต่หากศัตรูยึดจุดที่เป็นปากขวดได้ก่อน ก็อย่าไปจู่โจม หากจุดปากขวดนั้นมีทหารศัตรูเฝ้าอยู่ไม่มาก ให้รีบจู่โจมยึดให้ได้ทันที 5. ชัยภูมิ “ผาชัน” หากเราเข้ายึดได้ก่อนศัตรู  ให้ยึดที่สูงหันหน้าไปทางใต้แล้วตั้งค่ายรอจู่โจมข้าศึก หากข้าศึกยึดได้ก่อน ก็ให้ถอยเสีย อย่าไปจู่โจม 6. ในชัยภูมิ “ห่าง” ซึ่งทั้งฝ่ายเราและศัตรูอยู่ห่างกันค่อนข้างมาก กำลังของฝ่ายเราและศัตรูพอๆ กัน ไม่ควรจะไปท้าทาย ฝืนใจรบ จะไม่เป็นผลดีต่อฝ่ายเรา 6 ข้อข้างต้น คือหลักในการใช้ประโยชน์จากชัยภูมิ และเป็นความรับผิดชอบอันสำคัญยิ่งของแม่ทัพ จึงมิอาจไม่พิจารณาอย่างจริงจัง สภาพการพ่ายแพ้ของกองทัพมี หนี , ขาดระเบียบ , ขาดการฝึกฝน , แตกพ่าย , สับสน , พ่ายยับ 6 ประเภทนี้ล้วนมิได้เกิดจากภัยธรรมชาติทั้งสิ้น  แต่เกิดจากความผิดพลาดของแม่ทัพ 1. ในสภาพการณ์ที่ปัจจัยต่างๆ ของฝ่ายเรากับฝ่ายศัตรูมีพอๆ กัน หากไปจู่โจมศัตรูที่มีจำนวนมากกว่าเราสิบเท่าแล้วแพ้ เรียกว่า “หนี” 2. เหตุแห่งการแพ้อันเกิดจากทหารฮึกเหิม แม่ทัพขลาดเขลา เรียกว่า “ขาดระเบียบ” 3. เหตุแห่งการแพ้อันเกิดจากแม่ทัพเก่งกล้าสามารถ แต่ทหารขลาดเขลาอ่อนแอ เรียกว่า “ขาดการฝึกฝน” 4. การพ่ายแพ้อันเกิดจากการที่ พลทหารเดือดดาลไม่เชื่อฟังคำสั่ง เจอกับศัตรูก็บุกเข้าปะทะโดยพลการ ทั้งแม่ทัพเองก็ไม่กระจ่างในความสามารถของลูกทัพแล้วยังไปควบคุมบังคับมากเกินไปจนกองทัพไม่อาจเปล่งประสิทธิภาพได้ เรียกว่า “แตกพ่าย” 5. เหตุแห่งการพ่ายแพ้อันเกิดจากแม่ทัพขลาดเขลาอ่อนแอและขาดพระเดช การฝึกฝนอบรมลูกทัพก็เป็นไปอย่างไม่กระจ่างชัดเจน ทำให้ลูกทัพปฏิบัติตามไม่ถูก การจัดขบวนทัพสับสนไม่เป็นระเบียบ เรียกว่า “สับสน" 6. เหตุแห่งความพ่ายแพ้อันเกิดจากแม่ทัพไม่อาจหยั่งคาดศัตรูได้อย่างถูกต้อง ใช้กำลังน้อยเข้าตีกำลังมาก ทั้งยังไม่มีทหารที่เข็มแข็งเป็นแกนหลัก เรียกว่า “พ่ายยับ” ชัยภูมิคือสิ่งที่มีส่วนช่วยในการทำศึก หากสามารถคาดคะเนสถานภาพของศัตรูได้อย่างแม่นยำ จากนั้นวางแผนพิชิตชัย ศึกษาสภาพชัยภูมิอย่างละเอียด คำนวณระยะทาง เหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่แม่ทัพพึงกระทำ หากแม่ทัพเข้าใจสิ่งเหล่านี้และสามารถนำมาใช้ในการรบได้ จะต้องชนะอย่างแน่นอน แม่ทัพที่ไม่เข้าใจหลักการเหล่านี้อันทำให้ไม่อาจนำมาใช้ประโยชน์ได้ จะต้องพ่ายแพ้ ดังนั้น หากคาดคำนวณทุกปัจจัยในสมรภูมิโดยละเอียดแล้วมีความมั่นใจว่าสามารถเอาชนะได้ ต่อให้ราชามีคำสั่งว่าห้ามรบ ก็สามารถยืนกรานจะรบได้ หากคาดคำนวณทุกปัจจัยในสมรภูมิโดยละเอียดแล้วมั่นใจว่าไม่อาจเอาชนะได้แน่ ต่อให้ราชาสั่งให้รบ ก็อย่ารบ ในฐานะที่เป็นแม่ทัพ ควรไม่ละโมบชื่อเสียงเกียรติยศจากชัยชนะ และไม่หวั่นเกรงภัยจากอาญาเมื่อพ่ายศึก คิดหวังเพียงให้กองทัพและประชาสามารถอยู่รอดปลอดภัย อันจะสอดคล้องต่อผลประโยชน์หลักของราชา แม่ทัพเช่นนี้จึงจะนับว่าเป็นแม่ทัพอันมีค่าของประเทศ หากแม่ทัพรักปรานีลูกทัพประดุจบุตรรัก ลูกทัพจะยินดีร่วมเป็นร่วมตายกับแม่ทัพถึงที่สุด แต่หากแม่ทัพปรานีต่อลูกทัพจนถึงขั้นไม่ยอมลงโทษตามระเบียบทัพ ทำให้ลูกน้องไม่เชื่อฟังคำสั่ง ก็เหมือนเลี้ยงลูกให้เสียคน กองทัพเช่นนี้ก็จะไร้ประโยชน์เช่นกัน รู้แต่ว่าฝ่ายเรามีความสามารถบุกได้โดยไม่เข้าใจว่าสภาพศัตรูในตอนนั้นยังไม่ควรบุก ความเป็นไปได้ที่จะชนะจะมีเพียงครึ่งเดียว รู้แต่ว่าเราเข้าจู่โจมฝ่ายศัตรูในตอนนี้ได้ แต่ไม่รับรู้ว่าเราในตอนนี้ไม่มีความพร้อมพอจะไปจู่โจมศัตรูได้ ความเป็นไปได้ที่จะชนะก็มีเพียงครึ่งเดียว ทำความเข้าใจกระจ่างว่าศัตรูในตอนนี้กำลังเหมาะที่เราจะจู่โจม และรู้ว่าความพร้อมของเราในตอนนี้เหมาะจะจู่โจมศัตรู แต่ไม่เข้าใจว่าสภาพชัยภูมิในตอนนั้นไม่เหมาะจะจู่โจมศัตรู ความเป้นไปได้ที่จะชนะก็ยังคงมีเพียงครึ่งเดียวเช่นกัน ดังนั้น แม่ทัพที่เข้าใจการใช้ทหารอย่างถ่องแท้นั้น ยามเคลื่อนไหวต้องมีเป้าหมายที่ชัดเจน แผนการที่ใช้มีการพลิกแพลงได้ไม่สิ้นสุดโดยไม่ยึดตายตัวตามตำราใดๆ ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่า รู้เขารู้เรา ย่อมชนะ รู้เวลา รู้ชัยภูมิ ย่อมชนะ แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 46 13:42:49 จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 21 ต.ค. 46 10:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 บทที่ ๑๑ เก้าชัยภูมิ ตามหลักการใช้ทหาร สมรภูมิสามารถแบ่งได้เป็น  9 ชนิด ได้แก่ ที่แบ่ง , ที่เบา , ที่ชิง , ที่ต่อ , ที่เชื่อม , ที่หนัก , ที่ลุ่ม , ที่ล้อม , ที่ตาย 1. หากราชารบกับศัตรูบนดินแดนของตนเอง อันจะทำให้ทหารเป็นห่วงบ้าน จิตใจถูกแบ่งแยก เรียกดินแดนเช่นนี้ว่า “ที่แบ่ง” 2. สมรภูมิที่ล้ำเข้าไปในแดนศัตรูไม่มาก เรียกว่า “ที่เบา” 3. พื้นที่ซึ่งหากเรายึดได้ก่อนจะมีเปรียบแก่เรา หากศัตรูยึดได้ก่อนจะมีเปรียบแก่ศัตรู เรียกว่า “ที่ชิง” 4. พื้นที่ซึ่งทัพเราไปได้ ทัพศัตรูก็มาได้ เรียกว่า“ที่ต่อ” 5. จุดซึ่งแดนเราและแดนศัตรูเชื่อมต่อกับดินแดนอื่น หากใครยึดได้ก่อนก็จะสามารถส่งทูตไปเชื่อมสัมพันธ์กับแดนที่สามให้เกิดพันธมิตรได้ เรียกว่า “ที่เชื่อม” 6. ที่ซึ่งบุกลึกเข้าไปในแดนศัตรูและผ่านเมืองของศัตรูจำนวนมาก เรียกว่า “ที่หนัก” 7. พื้นที่ป่าเขา ภูมิประเทศเปี่ยมอันตราย มีหนองบึงทอดขวางจนยากแก่การสัญจรผ่านได้ เรียกว่า “ที่ลุ่ม” 8. ที่ซึ่งทางเข้าคับแคบ ทางออกคดเคียววกวนและยาวไกล ศัตรูสามารถใช้กองกำลังเพียงหยิบมือพิชิตกองกำลังจำนวนมากของเราได้ เรียกว่า “ที่ล้อม” 9. พื้นที่ซึ่งหากใช้วิธีบุกจู่โจมแบสายฟ้าแลบจะสามารถรอดชีวิตอยู่ได้ หากไม่จู่โจมแบบสายฟ้าแลบจะถูกพิชิตล่มสลาย เรียกว่า “ที่ตาย”  (ทางตัน) ดังนั้น ที่แบ่ง ไม่ควรรบ ที่เบา ไม่ควรหยุดแวะพัก พบ ที่ชิง ต้องชิงยึดก่อนศัตรูให้ได้ หากศัตรูยึดได้ก่อน อย่าฝืนบุก ถึง ที่ต่อ แต่ละกลุ่มกองรวมตัวกันให้แน่นหนา เพื่อป้องกันศัตรูจู่โจมตัดแยกกองทัพเป็นส่วนๆ ถึง ที่เชื่อม ต้องเชื่อมไมตรีกับแคว้นเพื่อนบ้าน ถึง ที่หนัก ต้องรีบชิงปัจจัยจำเป็นต่างๆเพื่อเสริมให้กองทัพฝ่ายเรา ใน ที่ลุ่ม ควรรีบผ่านไปโดยเร็ว ใน ที่ล้อม ควรใช้แผนการอันเลิศล้ำรับมือ ใน ที่ตาย ควรดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อความอยู่รอด ในอดีต ผู้เชี่ยวชาญการใช้ทหารนั้น สามารถทำให้หัวท้ายทัพศัตรูไม่อาจคำนึงถึงกันได้ กองใหญ่และกองย่อยไม่อาจหนุนเสริมพึงพากันและกันได้ แม่ทัพไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้ แม่ทัพกับลูกทัพถูกตัดขาดกันโดยสิ้นเชิงโดยไม่อาจกอบกู้ ทหารแตกพ่ายโดยไม่อาจรวมตัวติด แม้จะรวมตัวติดได้ในที่สุดก็ไม่เป็นระเบียบ  หากรู้ว่าตั้งประจันต่อไปจะได้ประโยชน์ก็จะตั้งประจันต่อไป หากรู้ว่าไร้ประโยชน์ก็จะหยุด ขอถาม “หากกองทัพศัตรูมากมายมหาศาลทั้งยังจัดตั้งขบวนทัพอย่างเป็นระเบียบบุกเข้าหาเรา เราควรจะทำอย่างไร?” คำตอบคือ “ให้ชิงตีจุดสำคัญของศัตรู เช่นนี้ศัตรูก็จะถูกบังคับให้เคลื่อนขบวนตามการควบคุมของเรา หลักการใช้ทหาร เน้นหนักที่รวดเร็วเลิศล้ำ ฉวยโอกาสที่ศัตรูยังไม่ทันลงมือ เดินในเส้นทางที่ศัตรูหยั่งคาดไม่ถึง จู่โจมจุดที่ศัตรูไม่ทันระวัง หลักในการบุกเข้ารบในดินแดนของศัตรู หากบุกลึกเข้าแดนศัตรูมาก กำลังใจทหารจะรวมเป็นหนึ่ง ทัพศัตรูจะไม่อาจเอาชัยเราได้ แย่งชิงเสบียงในพื้นที่อุดมสมบูรณ์ หยุดพักสามทัพเพื่อบำรุงกำลัง บำรุงเลี้ยงดูทหารอย่างดี อย่าให้ต้องเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลีย จากนั้นกระตุ้นความฮึกเหิม สะสมพละกำลังไว้ ใช้ทหารอย่างมีเหตุผล วางแผนรบอย่างล้ำเลิศ ให้ศัตรูมิอาจสืบทราบได้ จัดวางกำลังพลไว้ยังจุดซึ่งไม่อาจถอยได้อีก และกระตุ้นให้สู้ตาย ในเมื่อทหารไม่หวั่นแม้ความตาย ก็จะทุ่มเทเรี่ยวแรงสู้สุดกำลัง ทหารถลำลึกเข้าแดนอันตราย ก็ไม่หวาดหวั่น เมื่อไร้ทางให้ถอย จิตใจทหารก็จะกลับกลายเป็นสงบมั่นคง เมื่อบุกลึกเข้าแดนศัตรู สมาธิจะไม่ถูกแบ่งแยกโดยง่าย และจะกระเหี้ยนกระหือรืออยากเสี่ยงชีวิตกับศัตรู ดังนั้น กองทัพเช่นนี้ แม้ไม่ต้องสั่งก็รู้จักเพิ่มความระมัดระวังเอง ไม่ต้องร้องขอก็สามารถปฏิบัติหน้าที่ให้ลุล่วงได้เอง ไม่ต้องบังคับก็รู้จักช่วยเหลือซึ่งกันและกันเอง ไม่ต้องสั่งก็รู้จักรักษาระเบียบทัพเอง ห้ามขาดเรื่องความเชื่องมงาย ขจัดข่าวลือทั้งปวง  ต่อให้ต้องสู้จนตายก็ไม่ถอยหนี การที่ทหารของฝ่ายเราทำลายทรัพย์สินส่วนเกินทิ้งไปมิใช่เป็นเพราะรังเกียจทรัพย์สินเหล่านั้น ไม่กลัวการสละชีวิตมิใช่เพราะไม่คิดมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ยามคำสั่งรบถูกประกาศ ทหารที่นั่งอยู่จะหลั่งน้ำตารดอกเสื้อ ที่นอนอยู่จะน้ำตาไหลอาบแก้ม จงทำให้กองทัพอยู่ในสภาพหมดสิ้นทางถอย ทหารก็จะเปลี่ยนเป็นกล้าหาญเอง ดังนั้น ผู้เชี่ยวชาญการใช้ทหาร จะเป็นประดุงงู “ซ่วยหราน” อันงูซ่วยหรานคืองูชนิดหนึ่งของภูเขาฉาง หากตีหัวงู หางงูจะมาช่วย หากตีหางงู หัวงูจะมาช่วย หากตีกลางตัวงู หัวและหางงูจะมาช่วย ขอถาม “เราสามารถทำให้กองทัพเป็นดังงูซ่วยหรานได้หรือไม่?” คำตอบคือ “ทำได้” ชาวแคว้นอู๋และชาวแคว้นเยว่ แม้จะเป็นศัตรูคู่แค้นกันมานาน แต่เมื่อพวกเขาลงเรือลำเดียวกัน แล้วเผชิญกับลมพายุ ก็สามารถที่จะช่วยเหลือกันและกันได้ ประดุจแขนซ้ายขวา ดังนั้น คิดจะใช้วิธีผูกม้าหยุดรถศึกเพื่อให้จิตใจของทหารสงบลงนั้น มันเชื่อถือไม่ได้ หากต้องการให้ทหารทุกคนรวมใจเป็นหนึ่งเดียวออกรบอย่างกล้าหาญ ต้องมีการบังคับบัญชาที่ดี ต้องการให้ทหารที่ขลาดเขลาอ่อนแอสู้สุดกำลัง ขึ้นอยู่กับการใช้ประโยชน์จากชัยภูมิอย่างเหมาะสม ดังนั้น ผู้เชี่ยวชาญการใช้ทหาร จะสามารถบังคับบัญชาสามทัพได้อย่างง่ายดายประดุจบังคับคนเพียงคนเดียว นั่นก็เนื่องมาจากทำให้ทหารตกอยู่ในสภาพคับขันหมดสิ้นทางถอยนั่นเอง การบังคับบัญชากองทัพ ต้องสุขุมเยือกเย็น ลึกซึ้งมิอาจหยั่ง  เข้มงวดจริงจัง และเป็นขั้นตอน ต้องสามารถปิดบังไม่ให้ทหารทราบแผนการได้แม้แต่น้อย เปลี่ยนหน้าที่รับผิดชอบ เปลี่ยนแผนการ ให้คนอื่นไม่อาจมองออกได้ ต้องหมั่นเปลี่ยนที่ตั้งค่าย เดินทัพวกวนไปมาเพื่อให้ศัตรูคาดเดาจุดหมายปลายทางและความเคลื่อนไหวไม่ออก ยามแม่ทัพมอบหมายภาระหน้าที่แก่พลทหาร ต้องทำเหมือนให้เขาขึ้นไปสู่ที่สูงแล้วเอาบันไดออกให้เขาไม่อาจจะลงมาได้อีก เมื่อนำทัพบุกลึกเข้าสู่แดนศัตรู  จะต้องเหมือนยิงธนูเหนี่ยวหน้าไม้ ไปแล้วไม่อาจย้อนกลับ เผาเรือทิ้งให้หมด ทุบหม้อข้าวทิ้งให้หมด เป็นการบอกว่าจะต้องตัดสินใจเด็ดขาด เราต้องทำเหมือนไล่ต้อนแพะ ให้มันวิ่งไปทางโน้นวิ่งมาทางนี้ ให้พวกเขาไม่ทราบว่ากำลังจะไปที่ไหนกันแน่ รวบรวมกองทหารทั้งหมดให้ไปอยู่ยังจุดอันตราย ให้พวกเขาถูกบีบให้ต้องสู้ตาย นี่คือหน้าที่ของแม่ทัพ เปลี่ยนแผนการที่ใช้ตามสภาพท้องที่เพื่อความเหมาะสมกับสถานการณ์ รุกหน้าถอยหลัง ยึดกุมจิตใจทหารในสภาวการณ์ที่แตกต่างกันทุกแบบให้ได้ เหล่านี้ล้วนมิอาจไม่ศึกษาพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วน หลักการยกทัพออกนอกประเทศ ยิ่งบุกลึกเข้าแดนศัตรูมากเท่าไร จิตใจทหารจะยิ่งรวมเป็นหนึ่ง หากบุกลึกไม่มาก ทหารก็จะเกิดความคิดแบ่งแยกอยากจะหนี ยามออกจากแคว้นตน ข้ามผ่านแคว้นเพื่อนบ้านสู่แดนศัตรูที่เป็นสมรภูมิ  เรียกว่า “ที่อันตราย” ที่ซึ่งเชื่อมต่อไปได้หลายดินแดนเรียกว่า “ที่เชื่อม” เมื่อล้ำลึกเข้าไปในแดนศัตรูมาก เรียกว่า “ที่หนัก” บุกลึกเข้าไปในแดนศัตรูไม่มาก เรียกว่า “ที่เบา” ที่ผาชันอันตราย เรียกว่า “ที่ล้อม” ที่ซึ่งหมดสิ้นทางถอย เรียกว่า “ที่ตาย” (ยังมีต่อ) แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 46 16:45:47 จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 21 ต.ค. 46 13:40:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 (ต่อ) ดังนั้น ใน “ที่แบ่ง” พวกเราต้องรวมใจเป็นหนึ่ง ใน “ที่เบา” เราต้องให้กองทัพอยู่รวมตัวกัน ติดต่อสื่อสารถึงกันได้ตลอด พบ “ที่ชิง” เราต้องไปให้ถึงด้านหลังของมันก่อน ใน “ที่ต่อ” เราต้องตั้งรับอย่างระมัดระวัง ใน “ที่เชื่อม” เราต้องเสริมความมั่นคงให้กับความเป็นพันธมิตรกับเพื่อนบ้าน ใน “ที่หนัก” เราต้องทำให้เสบียงของกองทัพไม่ขาดแคลน ใน “ที่ลุ่ม “ เราต้องผ่านไปโดยเร็ว ใน “ที่ล้อม” เราต้องอุดทางเข้าออก ใน “ที่ตาย” เราต้องแสดงถึงการตัดสินใจสู้ตาย สภาพจิตใจของทหารนั้น หากถูกโอบล้อมก็จะต้องพยายามต่อต้าน และจะถูกบีบให้ต้องสู้ตายโดยปริยาย และเมื่อตกอยู่ในภาวะคับขัน ก็จะเชื่อฟังคำบังคับบัญชาไปเองโดยปริยาย หากไม่ทราบแผนการของราชาแคว้นอื่น จงอย่าผูกไมตรีด้วยเด็ดขาด หากไม่ชำนาญพื้นที่ป่าเขา ภูมิประเทศเปี่ยมอันตราย และเขตหนองบึง ห้ามเดินทัพผ่านเด็ดขาด หากไม่ใช้ข้อมูลข้างต้นที่ได้กล่าวมาแล้วเหล่านั้น จะไม่อาจได้ประโยชน์จากการรบเด็ดขาด สำหรับข้อดีข้อด้อยของ “เก้าชัยภูมิ” นั้น หากมีข้อที่ไม่เข้าใจแม้เพียงข้อเดียว ก็ไม่อาจนับเป็นกองทัพมหาอำนาจได้ กองทัพมหาอำนาจ ยามบุกตีแคว้นใหญ่ สามารถทำให้ทหารและประชาของแคว้นนั้นรวมตัวไม่ทัน ยามแผ่อำนาจไปประชิดแดนศัตรู จะทำให้แคว้นนั้นไม่อาจเชื่อมไมตรีกับแคว้นอื่นได้ ดังนั้น ไม่จำเป็นต้องชิงเชื่อมไมตรีกับแคว้นอื่น และไม่จำเป็นต้องเพาะสร้างฐานอำนาจของตนในดินแดนแคว้นอื่น เพียงอาศัยกำลังของตนเอง แผ่อานุภาพกดดันแคว้นศัตรู ก็สามารถยึดเมืองของศัตรู ทำลายแคว้นของศัตรูได้แล้ว บำเหน็จรางวัลให้เหนือกว่ายามปกติ ออกคำสั่งที่ไม่เป็นไปตามที่ควรจะเป็น บังคับบัญชาทหารทั้งกองทัพดุจสั่งการคนเพียงคนเดียว สั่งให้ทหารปฏิบัติหน้าที่โดยไม่บอกจุดประสงค์ให้ทราบ เพียงบอกถึงประโยชน์ที่พวกเขาจะได้รับโดยไม่บอกถึงอันตรายที่พวกเขาจะได้รับ ต้องบีบให้ทหารตกอยู่ในภาวะคับขันจึงจะสามารถเอาชีวิตรอดได้ ต้องบีบให้ทหารเข้าสู่ที่ตาย จึงจะสามารถดิ้นรนเอาชีวิตรอดได้ เมื่อทหารตกอยู่ในภาวะคับขัน จึงจะสามารถสู้สุดกำลังเพื่อให้ได้รับชัยชนะ ดังนั้น การบัญชาการรบ ต้องแสร้งทำเป็นเดินไปตามแผนของศัตรู จากนั้นทันทีที่มีโอกาสให้ฉกฉวย ก็รวมกำลังพลบุกเข้าใส่ศัตรูเป็นจุดเดียว เช่นนี้ แม้จะผ่านการเดินทัพพันลี้ ก็ยังสามารถสังหารแม่ทัพศัตรูได้ นี่เองคือความหมายของความเลิศล้ำเหมาะเจาะสามารถสำเร็จการใหญ่ ดังนั้น เมื่อได้ตัดสินใจแล้วว่าจะทำสงคราม จึงต้องปิดด่าน ยกเลิกหมายอนุญาตเข้าออกข้ามแดนโดยสิ้นเชิง ยกเลิกการส่งทูตเจรจากับแดนศัตรู หมั่นทบทวนศึกษาและคิดวางแผนการรบ ทันทีที่พบว่าศัตรูมีช่องว่างให้จู่โจม ก็ให้รีบฉวยโอกาสบุกเข้าไปทันที ก่อนอื่นต้องตีชิงจุดยุทธศาสตร์สำคัญของศัตรูให้ได้ และห้ามนัดหมายเวลาปะทะกันกับศัตรูเด็ดขาด แผนการที่วางไว้ควรพลิกแพลงเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ ตามความเคลื่อนไหวของศัตรู เพื่อชัยชนะในการรบ ดังนั้น แรกเริ่มจะต้องสงบเสงี่ยมนิ่งเงียบจนศัตรูเริ่มผ่อนคลาย จากนั้นค่อยเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วให้ศัตรูป้องกันไม่ทัน จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 21 ต.ค. 46 13:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บทที่ ๑๒ วางเพลิง แผนวางเพลิงมี 5 ชนิด 1. คือ เผาคนและม้าของทัพข้าศึก 2. คือเผาเสบียงและหญ้าที่ข้าศึกเก็บสะสมไว้ 3. คือเผาอาวุธและปัจจัยที่ใช้ในการรบและดำรงชีวิตในกองทัพอื่นๆ ของข้าศึก 4. คือ เผาคลังของข้าศึก 5. คือ เผาสิ่งที่ใช้ในการบรรทุกขนส่งของข้าศึก ในการใช้แผนวางเพลิงจำเป็นต้องมีอุปกรณ์และปัจจัยเตรียมพร้อม อุปกรณ์ที่จะใช้จุดไฟจะต้องเตรียมพร้อมตลอดเวลา และยังต้องเลือกจุดไฟในเวลาที่จะเป็นประโยชน์ที่สุด ต้องเลือกเวลาที่จะวางเพลิงให้แม่นยำ อันว่าช่วงเวลาที่เหมาะสมนั้นคือ ช่วงเวลาที่อากาศแห้ง อันว่าวันเวลาที่เหมาะสมนั้นคือ วันที่ลมพัดแรง อันแผนวางเพลิงนั้น จะเลือกใช้รูปแบบใดใน 5 แบบข้างต้น ต้องพลิกแพลงเปลี่ยนแปลงไปตามสภาพที่บังเกิด จากนั้นใช้กำลังทหารหนุนเสริม การวางเพลิงจากภายในทัพศัตรู ต้องรีบส่งทหารไปหนุนเสริมจากภายนอกแต่เนิ่นๆ เมื่อไฟเริ่มโหม แต่ทัพข้าศึกยังคงรักษาความสงบเยือกเย็นอยู่ได้ ต้องรอสังเกตการณ์ก่อน อย่าจู่โจมในทันที หากจู่โจมไม่ได้ก็ให้หยุด การวางเพลิงนั้น ยังสามารถวางเพลิงจากภายนอกได้อีกด้วย ซึ่งจะทำให้ไม่จำเป็นต้องรอการสนับสนุนจากการก่อกวนภายในกองทัพข้าศึก ขอเพียงช่วงเวลาและปัจจัยต่างๆ เหมาะสมแก่กาล ก็สามารถวางเพลิงได้ ให้วางเพลิงที่เหนือลม อย่าวางเพลิงที่ใต้ลม กลางวันลมพัดนานแล้ว กลางคืนลมจะหยุด กองทัพควรจะทราบความเปลี่ยนแปลงในการใช้แผนวางเพลิงทั้ง 5 ชนิด รอจนทุกอย่างพร้อมแล้ว จึงค่อยวางเพลิง การใช้ไฟช่วยจู่โจม ผลลัพธ์มองเห็นได้อย่างชัดเจน ใช้น้ำช่วยจู่โจม อานุภาพแข็งแกร่ง น้ำสามารถตัดแบ่งทัพศัตรูให้ขาดออกจากกันได้ แต่ไม่อาจสู้ไฟที่สามารถเผาเสบียงและอาวุธยุทโธปกรณ์ต่างๆ ของข้าศึกได้ เมื่อชนะสงคราม ยึดดินแดนได้แล้ว แต่ไม่อาจทำให้ชัยชนะนั้นมีเสถียรภาพได้ จัดว่าอันตรายมาก นี่เรียกว่า “เปล่าประโยชน์” ดังนั้นราชาผู้ปราดเปรื่องจะต้องคิดถึงปัญหานี้ให้จงหนัก แม่ทัพที่ปราดเปรื่องจะต้องจัดการปัญหานี้อย่างจริงจัง หากการใช้กำลังทหารในยามนั้นไม่เป็นผลดีต่อประเทศ ก็ห้ามใช้กำลังทหารเด็ดขาด หากไม่แน่ใจว่าจะชนะ ก็ห้ามเคลื่อนทัพโดยตามใจชอบ หากไม่ถึงคราวจำเป็นจริงๆ อย่าก่อศึกโดยพลการ ราชาจะก่อศึกเพียงเพราะความโกรธชั่ววูบไม่ได้ แม่ทัพจะเข้าปะทะกับข้าศึกเพราะความโกรธชั่ววูบไม่ได้ จะต้องเคลื่อนไหวเพื่อผลประโยชน์ของประเทศชาติเท่านั้น หากไม่เป็นประโยชน์ต่อชาติ ก็ให้หยุดยั้งเสีย เมื่อโกรธแล้วอาจเปลี่ยนเป็นอารมณ์ดีอีกครั้งได้ เดือดดาลแล้วอาจแปรเป็นยินดีได้ แต่เมื่อประเทศล่มสลายแล้วมันจะไม่คงอยู่อีกต่อไป คนตายไปแล้วจะไม่อาจฟื้นคืนได้อีก ดังนั้น ราชาที่ลาดจะต้องให้ความระมัดระวังต่อการทำสงครามอย่างยิ่งยวด แม่ทัพที่ดีก็ต้องตื่นตัวรอบคอบต่อปัญหาเรื่องการทำศึก เหล่านี้ล้วนเป็นเหตุผลอันเป็นรากฐานซึ่งเกี่ยวพันถึงความปลอดภัยของกองทัพและประเทศชาติทั้งสิ้น จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 21 ต.ค. 46 16:47:26 ]

ความคิดเห็นที่ 13 บทที่ ๑๓ ใช้สายลับ การยกทัพหนึ่งแสนเดินทางพันลี้ไปรบค่าใช้จ่ายที่ประเทศชาติและประชาชนต้องแบกรับคือวันละพันตำลึงทอง ทั่วประเทศเดือดร้อน ชาวประชาต้องเข้าเกณฑ์แรงงาน เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้ากับการเดินทาง และประชาที่จะไม่อาจดำเนินการเพาะปลูกยังมีถึงเจ็ดแสนครัวเรือน ยามทำศึก ทั้งสองฝ่ายตั้งประจันยืดเยื้อหลายปี เพื่อที่จะพิชิตชัยในวันเดียว หากตระหนี่ตำแหน่งและเงินทอง ไม่ยอมใช้สายลับ จนทำให้ไม่อาจเข้าใจสภาพของข้าศึกจนต้องพ่ายแพ้ นั่นก็ “ไม่เมตตา” เกินไปแล้ว แม่ทัพเช่นนี้ ไม่ใช่แม่ทัพที่ดีของกองทัพ ไม่ใช่ผู้ช่วยที่ดีของราชา และราชาเช่นนี้ ก็ไม่ใช่ราชาที่จะชนะศึก สาเหตุสำคัญที่ราชาที่ปราดเปรื่อง และแม่ทัพที่ดีเลิศ สามารถพิชิตชัยข้าศึกและมีผลงานที่โดดเด่นเหนือใคร คือการทำความเข้าใจสภาพการณ์ข้าศึกกระจ่างก่อนทั้งสิ้น และการทำความเข้าใจสภาพการณ์ของข้าศึกล่วงหน้า ห้ามใช้วิธีงมงายเช่นการเสี่ยงทายทำนายเป็นอันขาด และห้ามใช้เรื่องราวคล้ายกันที่เคยขึ้นมาแล้วในอดีตเป็นตัวอย่างว่าเหตุการณ์ในปัจจุบันจะเป็นดังนั้น แต่จะต้องได้ข้อมูลจากผู้ที่รู้สภาพภายในของข้าศึกอย่างแท้จริง การใช้สายลับมี 5 ประเภท ยามใช้สายลับทั้ง 5 ประเภทนี้ จะทำให้ศัตรูไม่อาจทราบระบบระเบียบของเราได้และรับมือไม่ถูก นี่เองที่เรียกว่า “เทพบันดาล” และเป็นวิธีการอันได้ผลอย่างยิ่งที่ราชาจะใช้เอาชนะข้าศึก อันว่า“สายลับท้องถิ่น” คือ ใช้ชาวบ้านธรรมดาในชนบทของฝ่ายศัตรูเป็นสายลับ อันว่า “สายลับภายใน” คือ ซื้อตัวขุนนางของฝ่ายศัตรูไว้เป็นสายลับ อันว่า “สายลับสองหน้า” คือ ซื้อตัวหรือทำให้สายลับที่ศัตรูส่งมาทำงานรับใช้ฝ่ายเรา อันว่า“สายลับตาย” คือ การที่ฝ่ายเราจงใจวางแผนลวงให้สายลับที่ศัตรูส่งมาเข้าใจผิด และไปบอกแผนลวงแก่ข้าศึกโดยคิดว่าเป็นแผนจริง สายลับเช่นนี้มักถูกฝ่ายศัตรูสังหารทิ้งในภายหลังเสมอ อันว่า “สายลับเป็น” คือ สายลับที่ทางเราส่งไปสืบสาวความเป็นไปของข้าศึก หลังจากนั้นย้อนกลับมารายงานเรา ดังนั้น ผู้ที่เชื่อถือได้ในกองทัพ ไม่มีใดเกินไปกว่าสายลับ และไม่มีผู้ใดจะได้รับการปูนบำเหน็จมากมายไปกว่าสายลับอีกแล้ว และไม่มีเรื่องใดจะลึกล้ำรอบคอบไปกว่าการใช้สายลับอีกแล้ว หากไม่ใช่แม่ทัพที่เปรื่องปราดเป็นพิเศษ จะไม่สามารถใช้สายลับได้ หากไม่ใช่แม่ทัพที่ “มีเมตตาและคุณธรรม” ก็ไม่อาจใช้สายลับได้ หากไม่ใช่แม่ทัพที่มีความละเอียดรอบคอบสูง มีฝีมือยอดเยี่ยมเลิศล้ำ ก็ไม่อาจได้รับข้อมูลที่แท้จริงจากสายลับได้ หากแผนสายลับยังไม่ถูกใช้ ข่าวก็รั่วออกไป ทั้งสายลับและคนที่สายลับเอ่ยนามมาล้วนต้องโทษประหาร การจะบุกจู่โจมทัพศัตรู จะบุกยึดเมือง จะบุกสังหารพลทหารของศัตรู จำเป็นต้องทำความเข้าใจเรื่องของแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามและคนสนิทของเขา รวมถึงทหารที่ทำหน้าที่ส่งข่าว ทหารที่ทำหน้าที่เฝ้ารักษาประตูเมือง รวมถึงชื่อเสียงเรียงนามของที่ปรึกษาของแม่ทัพทุกคน เหล่านี้ต้องให้สายลับของเราสืบทราบให้กระจ่างชัดทั้งหมด ต้องทราบถึงสายลับที่ศัตรูส่งมาสืบข่าวของฝ่ายเรา จากนั้นทำการซื้อตัว มอบหมายหน้าที่ แล้วปล่อยกลับประเทศไป เช่นนี้ สายลับของฝ่ายศัตรูก็จะถูกเราใช้ประโยชน์ได้ หลังจากทราบสภาพภายในของศัตรูจากสายลับสองหน้าแล้ว ก็จะสามารถใช้สายลับท้องถิ่นและสายลับภายในได้ เมื่อได้ทราบความเป็นไปของข้าศึกจากสายลับสองหน้า ก็ให้จัดวางกลลวงตบตาสายลับตายให้ไปรายงานต่อฝ่ายข้าศึก จากข้อมูลเรื่องสภาพภายในของข้าศึกที่ได้รู้จากสายลับสองหน้า สายลับเป็นของฝ่ายเราจึงจะสามารถกลับมารายงานสภาพภายในของศัตรูตามเวลาที่นัดหมายกันไว้ได้ การใช้สายลับทั้ง 5 ประเภท ราชาจะต้องรู้และเข้าใจ จุดสำคัญในนั้นคือจะต้องใช้สายลับสองหน้าให้เป็น ดังนั้นจึงมิอาจไม่บำเหน็จรางวัลแก่สายลับสองหน้าอย่างมหาศาล (จบตำราพิชัยสงครามซุนอู่ รวม 13 บท) จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 21 ต.ค. 46 17:25:26 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณ คุณซีเรียมากครับ ขอ Save ไว้อ่านวันหลัง มีอะไรดีๆช่วยเอามาแบ่งปันให้คนที่ไม่ค่อยมีเวลาค้นคว้าด้วยนะครับ จากคุณ : เกิดมาเลว - [ 21 ต.ค. 46 20:44:28 A:203.147.20.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ฮู้ย ตอนนี้ใช้แค่กลยุทธกลลวง ธุรกิจก็รุ่งเรืองแล้ว นี่ยังมีคนแนะมาอีก 12 กลยุทธ ติดปีก ครับ ติดปีกแน่ๆ ขอบคุณครับ นุนุ จากคุณ : HXH - [ 22 ต.ค. 46 10:00:57 A:202.129.9.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 It is a very good read krup.... but whcih "ban ben" is it krup, and whether is there more add on critiques, notes, explanation by other later authors that you will be also posting here? Always nice to read your work จากคุณ : Peking Man (Peking Man) - [ วันปิยมหาราช 01:08:43 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณมากๆเลยครับ ขอ save นะครับ จากคุณ : หลังอาน - [ วันปิยมหาราช 01:58:02 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณ เกิดมาเลว - - ไม่ได้ค้นคว้าค่ะ แค่แปลมาเฉยๆ -_-' คุณ HxH - - แล้วแต่จะประยุกต์ใช้ค่ะ ^^ น้องมนุษย์ปักกิ่ง - - พี่ไม่ได้ตีความจาก guwen (ต้นฉบับดั้งเดิม) น่อ อย่าเข้าใจผิด ยังไม่สามารถถึงเพียงนั้น  -_-" ต้นฉบับคือ "Sunwu bingfa" (ซุนอู่ปิงฝ่า) ของแท้และดั้งเดิม เล่มบางนิดเดียวอย่างที่รู้กัน แต่ที่พี่อ่านแล้วแปลมาอีกทีนั้นคือตรงที่เขาสรุปอธิบาย มีย้อนไปดูจู้บ้างนิดหน่อยตรงที่มาของศัพท์แต่ละคำ อย่างพวกศัพท์เรียกชัยภูมิ ที่โจโฉเป็นคนให้อรรถาธิบาย (ส่วนโจโฉจะไปเขียนอธิบายไว้ที่หนังสือเล่มไหนเมื่อไหร่ก็ช่างโจโฉเหอะนะ -_-" ) ที่ไม่ได้ลงว่าใครจู้ (เขียนเชิงอรรถและอธิบาย) และแปลงเป็นภาษาจีนปัจจุบัน เพราะเอามาจาก 2 เล่มคละกันน่ะ เพราะเล่มใดเล่มหนึ่งมักมีความเห็นของคนเพียงคนเดียว ซึ่งบางจุดมันก็ไม่เคลียร์ เลยเอา 2 เล่มมาดูประกอบกัน แล้วแปลตามที่ตัวเองเข้าใจไง (ความจริงเอามา 3 เล่ม แต่เล่มที่ 3 ห่วยมาก ไม่มีจู้ มีแต่แปลสรุปให้เลย) 2 เล่มที่ว่านั่น เล่มหลักสุด (และเก่าสุด) ก็ Sunzi bingfa xin zhu  อรรถาธิบายและเรียบเรียงโดย Zhanzheng lilun yanjiu bu <Sunzi bingfa> zhu shi xiao zu (ภาควิจัยทฤษฎีศึก กลุ่มอรรถาธิบาย "ตำราพิชัยสงครามซุนอู่")  พิมพ์โดย สนพ.จงฮว๋าซูจวี๋ (Zhonghua shu ju)พิมพ์เมื่อปี 1996 เล่มละ 8.7 หยวน (แต่ซื้อมา 6 หยวน อิอิ) เล่มที่ 2 Wu Sunzi fe wei (อู๋ซุนจื่อฟาเวย) อรรถาธิบายโดย หลี่หลิง (Li ling) พิมพ์โดย สนพ.จงฮว๋าซูจวี๋ (Zhonghua shu ju) เช่นกัน พิมพ์เมื่อปี 2000 เล่มละ 13 หยวน คุณหลังอาน - - สวัสดีค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 46 18:18:07 แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 46 15:44:25 จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ วันปิยมหาราช 15:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พี่หลิน -_-' ............. zzzzzzzzzzzzzz จากคุณ : ทะเลกับความมืด - [ วันปิยมหาราช 18:33:20 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หลายๆอย่าง ยังไม่ถูกต้องครับ ขอตัดมาวิจารณ์นิดหน่อยนะครับ การทหารเปี่ยมอุบาย ดังนั้น การทหารพึงใช้อุบาย จะจู่โจมแสร้งทำเป็นจะไม่จู่โจม หรือไม่อาจจู่โจม[ฝi] จู่โจม คือการเข้ารบ ด้วยวิธ๊รุก อย่างรวดเร็ว เป็นเพียงหนึ่งในกระบวนการยุทธเท่านั้น ตรงนี้ควรเป็น จะโจมตี ให้แสร้งทำเป็นไม่โจมตี หรือไม่สามารถโจมตี [i]จะตีที่ใกล้แต่แสร้งทำเป็นจะตีที่ไกล ตรงนี้ ถูกครับ สำหรับศัตรูที่โลภ ให้ใช้ผลประโยชน์เล็กน้อยเข้าล่อ ผมว่า ไม่ควรมีคำว่า เล็กน้อย ศัตรูที่โลภ ให้ใช้ผลประโยชน์เข้าล่อ(ลวง) เพื่อให้เกิดสภาพโลภมาก ลาภหาย กับศัตรูที่กำลังสับสนรวนเร ควรฉวยโอกาสจู่โจม กับศัตรูเข้มแข็งพอตัว ควรเพิ่มการป้องกันเป็นเท่าตัว กับศัตรูที่แข็งแกร่งมาก ควรหลบเลี่ยงการปะทะไปก่อน กับศัตรูที่ขี้โมโห ให้ยั่วให้เขาโกรธเพื่อที่เขาจะได้ประมาท กับศัตรูที่ดูถูกเรา ให้หลอกตบตาให้มันยิ่งตายใจดูถูกเรายิ่งขึ้น รบทัพจับศึก ไม่มีเขา ไม่มีมัน มีแต่ฝ่ายเรา กับฝ่ายข้าศึกครับ เป็นเรื่องของกำลังนับร้อยนับพัน เข้าปะทะหักหาญกัน ฉนั้น การทำศึก กับศัตรูที่กำลังสับสนรวนเร ควรฉวยโอกาสจู่โจม กับศัตรูที่มีกำลังทัดเทียมกัน ให้เพิ่มการป้องกันเป็นเท่าตัว กับศัตรูที่แข็งแกร่งมากกว่า ให้หลบเลี่ยงการปะทะโดยตรง กับศัตรูที่ (มีแม่ทัพ, ผู้นำทัพ)ขี้โมโห ให้ยั่วให้โกรธ เพื่อที่เขาจะได้ประมาท กับศัตรูที่ (มีผู้นำทัพ) ดูถูกเรา ให้หลอกตบตาให้มันยิ่งตายใจดูถูกเรายิ่งขึ้น สรุป ตำราพิชัยสงครามของซุนวู่คือ การรบ ใช้เล่ห์อุบาย เพื่อเอาชนะ ไม่ใช้กำลัง ถ้าไม่จำเป็น การใช้กำลังเพื่อการสงคราม เป็นเรื่องของคนโง่ ป่าเถื่อน เลี่ยงได้ให้เลี่ยง ถ้าเลี่ยงไม่ได้ ทำให้จบโดยเร็ว ทุกวิถีทาง โดยฝ่ายเรา เป็นผู้ชนะ สงครามไม่ว่าใช้กำลัง หรือใช้ปัญญา ห้ามใช้อารมณ์ ห้ามใช้คุณธรรม ห้ามใช้จริยธรรม ฯลฯ ในการทำลายศัตรู จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ วันปิยมหาราช 23:39:36 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โห.......... จากคุณ : GTW (GTW) - [ 24 ต.ค. 46 07:40:55 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รู้สึกเป็นเกียรติและแปลกใจอย่างยิ่งที่คุณแมวเหมียวพุงป่องซึ่งปกติจะนิยมอยู่แต่ห้องคอมพิวเตอร์ , กำลังภายใน , ภาษาไทย , ถนนนักเขียน , ศาสนา , วิทยุ-โทรทัศน์ และน้อยครั้งมากที่จะแวะเวียนมาเยือนห้องประวัติศาสตร์จะแวะมาเยี่ยมชมกระทู้ของดิฉัน ^___^  ทั้งยังมีวิธีแสดงความคิดเห็นซึ่งแตกต่างจากผู้ที่เข้ามาแจมในกระทู้ห้องประวัติศาสตร์ท่านอื่นๆ เคยแสดงความคิดเห็นโดยสิ้นเชิงอีกด้วย น่าสนใจมากค่ะ... แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 46 18:22:50 แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 46 10:08:25 แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 46 10:06:44 แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 46 01:04:30 จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 24 ต.ค. 46 15:22:21 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ้ะโห ขอบคุณพี่ซีเรียนะคะ เด็ดมากเลย อ่านแล้ว รู้สึกอยากออกรบเป็นกำลัง เอิ๊กๆ ^^ ว่าแต่เรียนถามคุณแมวเหมียวพุงป่องนิดนึงนะคะ เพราะเห็นพี่ซีเรียบอกไว้ตั้งแต่ต้นว่า ทั้งหมดนี้ แปลเป็นข้อมูลเอาไว้ใช้ ก็เลยลวกนิดหน่อย คิวเลยอยากทราบว่า ที่คุณแมวเหมียววิจารณ์ได้แบบนี้นี่ เพราะได้เคยอ่านตำราพิชัยสงครามซุนอู่มาแล้วป่ะคะ? เลยทราบว่าจริงๆแล้วถ้าแปลตรงเป๋งต้องเป็นแบบไหน? หรือว่าแค่เห็นว่ามันน่าจะเป็นแบบที่คุณแมวเหมียวว่ามา? ที่ถาม เพราะคิวเห็นว่าเนื้อความมันก็คล้ายๆกัน เพียงแต่ภาษาของ พี่ซีเรียคงจะถอดความมาตรงๆ น่ะค่ะ ถามแบบนี้คงไม่ว่ากันนะคะ :) ขอบคุณค่า :D แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 46 15:37:31 จากคุณ : small Qpid - [ 24 ต.ค. 46 15:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 24 โอ้โห ขอบคุณฮับ จากคุณ : thingummy - [ 24 ต.ค. 46 16:57:42 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คุณซีเรียครับน่าจะไปโพสต์ที่บอร์ดแลกกันอ่านด้วยนะครับจะได้เป็นข้อมูลให้นักเขียนท่านอื่นๆด้วย ยังไงพิชัยสงครามซุนวู่นี้ก็สุดยอดจริงๆ อ่านมา หลายรอบหลายคนแปลแล้วก็ยัง เข้าใจไม่หมดเลย จากคุณ : Pongkm - [ 24 ต.ค. 46 17:26:46 A:218.45.241.194 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตามมาอ่านครับคุณหลิน จากคุณ : อ๊อดน้อยใส่แว่น - [ 24 ต.ค. 46 22:15:53 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สวัสดีค่ะคุณ small Qpid  ^___^ สวัสดีค่ะคุณ thingummy  ^____^ น้อง Pongkm - - พี่ได้เอาไปแปะตามที่น้องแนะนำเรียบร้อยแล้วค่ะ สวัสดีค่ะคุณอ๊อดน้อยใส่แว่น  ^____^ แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 46 10:09:46 แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 46 09:58:41 แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 46 01:07:12 จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 25 ต.ค. 46 00:11:12 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เข้ามาอ่านและเก็บข้อมูลค่ะ :) จากคุณ : วัสส์ - [ 25 ต.ค. 46 00:15:09 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มายกมืออ่านเรื่องของพี่หลิน อย่างไรก็ตามกระทู้นี้เป็นกระทู้ของงานประพันธ์ ขอให้สนใจตัวงานประพันธ์ดีกว่าครับ อย่าไปสนใจเรื่องอื่นที่รังแต่จะทำให้เกิดความขุ่นข้องหมองใจเลย แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 46 00:33:50 จากคุณ : เชษฐา (เชษฐา) - [ 25 ต.ค. 46 00:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ตามมาอ่านครับพี่หลินโหม่ว ปล.ยังตามข่าวคลุมพิรุณภาคทำมืออยู่นะครับ จากคุณ : [-KUNG-] - [ 25 ต.ค. 46 01:19:11 ]

ความคิดเห็นที่ 35 รวดเร็วดั่งพายุ เชื่องช้าดั่งพงไพร รุกไล่ดั่งเพลิงพลาญ ตั้งมั่นดั่งขุนเขา สุดหยั่งคาดดั่งเงาไร้รอย เคลื่อนไหวไวดั่งสายฟ้าฟาด หลินโหม่ว อย่าไปใส่ใจกับคนที่ติข้างๆคูๆ การแปลภาษาจีนมาเป็นไทยนั้นยาก ผู้ที่ตำหนิควรที่จะสำนึกถึงความยากลำบากในการแปลไว้ในจิตใจ การแปลของหลินโหม่วในครั้งนี้ ผู้วังเวงขอขอบคุณจริงๆครับ ผมขอวิพากย์คุณแมวเหมียวพุงป่องดังต่อไปนี้ ตำราพิชัยสงครามซุนอู่ สะท้อนแนวคิดปรัชญาจีนตรงที่ เน้นแนวคิดของความเป็นโลกนี้ เน้นถึงความเปลี่ยนแปลง ความต่อเนื่อง ที่เป็นความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ บุคคลผู้สามารถประพฤติไปตามครรลองของโลก จะเป็นผู้เข้าถึงความเป็นหนึ่งเดียวกับโลกนี้ ประโยคที่แปลว่า กับศัตรูที่ขี้โมโห ให้ยั่วให้เขาโกรธเพื่อที่เขาจะได้ประมาท นั้น หลินโหม่วแปลก็ไม่ได้เสียหายอะไร เพราะในตำราไม่ได้อ้างอิงถึงตัวบุคคลโดยเฉพาะ ดังนั้นในการแปลไม่จำเป็นต้องเน้นครับ อีกอย่างมิตรสามารถเป็นศัตรู ศัตรูสามารถกลายเป็นมิตรได้ แล้วแต่สถานการณ์ (สิ่งคุกคามกับโอกาสสามารถเปลี่ยนกลับไปมาได้) จริงๆแล้วเราไม่สามารภจะแยกออกว่าใครเป็นข้าศึกเสียด้วยซ้ำ สิ่งสำคัญอยู่ที่ว่าเราสามารถกุมความได้เปรียบทางยุทธศาสตร์(ซื่อ) ทั้งฝ่ายเขาฝ่ายเราได้มากขนาดไหน และใช้ประโยชน์จากสภาวะต่างๆได้อย่างมีประสิทธิภาพนั้นอย่างไร การมองว่าเป็นฝ่ายข้าศึกฝ่ายเราอย่างเด็ดขาดนั้นเป็นแนวคิดแบบตะวันตกครับ (โลกของแบบ-โลกของปรากฏการณ์) ไม่ใช่การมองโลกของคนจีนในยุคชุนชิวครับ ชาวตะวันตกจะมองในเชิงวัตถุ สถิตย์ และวิเคราะห์ มากกว่าชาวจีนซึ่งมองในเชิงการเปลี่ยนแปลง กระแส พลวัตร และสังคราะห์ แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 46 05:12:42 แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 46 03:21:47 แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 46 03:17:56 จากคุณ : ผู้วังเวง (ผู้วังเวง) - [ 25 ต.ค. 46 02:51:30 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ภาพนี้เป็นข้อความช่วงที่กล่าวถึง เอาไปแปลดู จากคุณ : ผู้วังเวง (ผู้วังเวง) - [ 25 ต.ค. 46 03:08:48 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ภาพนี้เป็นแผนผังกระบวนความคิด จากคุณ : ผู้วังเวง (ผู้วังเวง) - [ 25 ต.ค. 46 03:14:54 ]

ความคิดเห็นที่ 38 สวัสดีค่ะคุณผู้วังเวง ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยอธิบายแทนอย่างผู้รู้โดยแท้  ^__^ ชอบแผนผังที่คุณนำมาแปะให้ดูมากค่ะ ช่วยให้ความกระจ่างเพิ่มขึ้นอย่างมากเลยทีเดียว ซุนอู่ปิงฝ่าบทที่คุณผู้วังเวงนำมาแปะเป็นบทที่ดิฉันเคยเรียนมาสมัยมาเรียนที่ปักกิ่งปีแรกกับปีที่ ๒ ในวิชา "ภาษาจีนโบราณ" บทนี้เป็นตัวอย่างที่ดีมากในการสอนไวยกรณ์ภาษาจีนโบราณ เพราะมีการใช้คำในหลายคุณสมบัติ แถมเรียนมา 2 ปีปีละเทอมในบทเดียวกันนี่ ยังไม่รู้อีกก็แย่แล้วค่ะ  (_ _") จำได้ว่าตอนเรียน แค่ที่ช่วงคุณนำมาแปะนั้น ต้องแปลกันจริงๆ กว่าครึ่งหน้ากระดาษ เพราะวรรคหนึ่งที่เห็นว่ามีตัวอักษรแค่ไม่กี่ตัว เมื่อนำมาถอดความเป็นภาษาจีนปัจจุบันแล้ว จะยาวถึง 1 - 2 บรรทัดทีเดียว แต่ฉบับที่ดิฉันเลือกนำมาเป็นเล่มหลักในการแปลนี้ให้คำอรรถาธิบายและแปลสรุปทีละย่อหน้าโดย Zhanzheng lilun yanjiu bu <Sunzi bingfa> zhu shi xiao zu (ภาควิจัยทฤษฎีศึก กลุ่มอรรถาธิบาย "ตำราพิชัยสงครามซุนอู่") ดูจากชื่อผู้แปลแล้วคาดว่าน่าจะตรงกับความหมายที่แท้จริงของต้นฉบับเดิมที่สุดแล้วล่ะค่ะ ส่วนสนพ. ที่พิมพ์หนังสือที่ดิฉันใช้เป็นหลักยึดทั้ง 2 เล่มนั้นคือ สนพ.จงฮว๋าซูจวี๋ (Zhonghua shu ju) ซึ่งโด่งดังมากในเรื่องเป็น สนพ.คุณภาพอันดับ 1 ที่พิมพ์เอกสารตำราโบราณต่างๆ อย่างประณีต คำผิดน้อยมาก - ไม่มีเลย เรื่องนี้ Peking Man เองก็รู้ดี ว่าถ้ามีแปะชื่อ สนพ.นี้แล้ว พวกเราเป็นต้องรีบตะครุบทันที  ^____* คราวนี้มาว่ากันถึงสาเหตุที่คนไทยรู้จักนามของ "ซุนอู่" ในชื่อ "ซุนวู" หรือ "ซุนวู่" ซึ่งเป็นชื่อที่เรียกกันผิด (หากถามคนจีนถึง "ซุนวู" หรือ "ซุนวู่" รับรองไม่มีใครรู้จักหรอกค่ะ เขารู้จักแต่ "ซุนอู่" เท่านั้น) เนื่องจากเมื่อเขียนตามวิธีการให้เสียงแบบจีนที่เรียกว่า พินอิน (pinyin) ซึ่งใช้อักษรโรมันในการให้เสียงแล้ว ชื่อของซุนอู่จะเขียนว่า Sun wu ซึ่งความจริงควรจะมีสัญลักษณ์วรรณยุกต์เสียงที่ 3 ของจีนอยู่เหนือตัว u ด้วย แต่เนื่องจากมันจัดเป็นฟอนท์ประหลาดที่ไม่ใช่ว่าคอมพิวเตอร์ทุกเครื่องจะมี และพริ้นเตอร์มักอ่านมันไม่ออก จึงถูกตัดทิ้งไปโดยปริยาย ซึ่งตัว  w  ของ  wu  ในที่นี้จะไม่ออกเสียง เป็นเพียงตัวให้สระเกาะเท่านั้น เพราะ  u  ไม่อาจอยู่โดดๆ ได้ ตัวอย่างที่ชัดเจนของเสียงอ่านที่ถูกต้อง คือชื่อของดาราฮ่องกง(มั๊ง)คนหนึ่ง เขาชื่อ อู๋ฉีหลง  =  Wu qi long ซึ่งตรงนี้คนที่ให้เสียงอ่านมีความรู้ทางภาษาจีนดี จึงอ่านออกเสียงได้ถูกต้อง และคำว่า "อู่" ของ "ซุนอู่" นี้ ก็คือคำว่า "บู๊" ในภาษาจีนแต้จิ๋วที่แปลว่า "สู้" นั่นเอง แก้ไขเมื่อ 25 ต.ค. 46 18:15:51 จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 25 ต.ค. 46 10:30:36 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ซุนอู่ Sun wu จากคุณ : Linmou (Linmou) - [ 25 ต.ค. 46 11:50:41 ]

ความคิดเห็นที่ 40 แวะมาให้กำลังใจศิษย์น้องผู้ขยันซะเหลือหลาย พักนี้ผลิตผลงานมากมายทุกประเภท ให้นึกละอายเป็นกำลัง +_+'' ป.ล.อรรถาอธิบาย อันมาจาก อรรถ+อธิบาย นั้น สนธิไปเลยดีไหมว่า อรรถาธิบาย คำนี้ปราชญ์บาลีท่านใช้กันมานานแล้ว ไพเราะและสั้นดี เราก็เจริญรอยไปเถิด(จะเกิดผล) จากคุณ : ร้อยบุปผา - [ 25 ต.ค. 46 14:19:41 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณศิษย์พี่ร้อยบุปผาที่สอนสั่งค่ะ ^^ จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 25 ต.ค. 46 18:14:16 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เข้ามาอ่าน และเก็บไว้เป็นความรู้ค่ะ ขอบคุณที่นอกจากจะแปลไว้อ่านเองแล้ว ยังมีน้ำใจเอามาแบ่งให้อ่านโดยทั่ว ๆ กันนะคะ ^^ จากคุณ : Clear Ice - [ 25 ต.ค. 46 20:07:11 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ยังไม่ถึงขั้นผู้รู้ครับ มิอาจรับคำชมนี้ได้ครับ เขิน จากคุณ : ผู้วังเวง (ผู้วังเวง) - [ 26 ต.ค. 46 00:49:44 ]

ความคิดเห็นที่ 44 คุณผู้วังเวงครับ มีอะไรไม่สบายใจ ที่ทำให้เลือดลมเดินไม่สะดวกหรือครับ? เจ้าของกระทู้ ท่านบอกว่า "...แปลมาลวกๆ.." แบบชนิดอ่านเองเข้าใจเองคนเดียว ไม่ได้บอกว่า คนเข้ามาอ่านกระทู้ ห้ามวิจารณ์ ห้ามแนะนำ ห้ามชี้ประเด็นให้เด่นชัดขึ้นนะ ฯลฯ เนื่องจากผมเคยอ่านแล้ว เคยเรียนแล้ว เคยนำไปใช้ปฏิบัติใช้จริงแล้ว ต้องทำรายงานวิพากย์วิจารณ์ หาจุดอ่อนของตำรานี้ ฯลฯ เรียกว่า มีประสพการณ์อยู่บ้าง ว่างั้นเหอะ ... จึงมีความเห็นในเรื่องบางอย่างแตกต่างจากเจ้าของกระทู้ และคิดว่า บอกไป "น่าจะ"มีประโยชน์กับเจ้าของกระทู้บ้าง ... ซึ่งเจ้าของกระทู้ก็มีสิทธิเต็มที่ที่จะสนใจ หรือไม่สนใจ ... ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลย อย่างแผนผังความคิดที่คุณนำมาเสนอนั้น กระโดดข้ามขั้นตอนมหาศาล ยุทธศาสตร์ทางทหาร ที่ทำให้ศัตรูอ่อนแอ เป็นแผนการยุทธที่ซุนวู่เองก็ติติง และรังเกียจด้วยซ้ำ <i>ทำให้ประเทศอธิราชยอมแพ้โดยไม่ต้องใช้กำลังทหาร ถือเป็นแผนการอันเลิศล้ำที่สุด ... ดังนั้น แผนอันเลิศล้ำที่สุดคือใช้กลอุบายเอาชนะข้าศึก</i> แผนเลิศล้ำ ใช้ว่าจะใช้ได้ง่ายๆ ทั้งมีความยุ่งยากซับซ้อน อธิบายลำบาก ดังนั้น ในตำราสงครามฯ แม้จะเริ่มต้นด้วยการอธิบายลักษณะสงคราม และวิธีชนะ แต่ยังคงเทคนิค เฉพาะวิธีการทำสงคราม เท่านั้น ซึ่งเป็นสิ่งที่เห็นชัด จับต้องได้ จนบทท้ายๆ ถึงได้เอาเรื่องการใช้สายลับมาพูดถึง เพราะมันเป็นสิ่งที่พูดอธิบายได้ยาก และมองไม่เห็นชัดเจน ส่วนที่เล่นสำนวนเรื่อง<i>บุคคลผู้สามารถประพฤติไปตามครรลองของโลก จะเป็นผู้เข้าถึงความเป็นหนึ่งเดียวกับโลกนี้</i> อะไรพวกนั้น ใช้ไม่ได้กับเรื่องนี้หรอกครับ เพราะการสงคราม (ใช้กำลังเข้ารบ) เป็นเรื่องของคนโง่ และป่าเถื่อน ผู้ที่ :... ประพฤติไปตามครรลองของโลก ..." เขาไม่ทำสงครามกันหรอก อ้อ .. <b>ผมเป็นคนขวางครรลองโลกครับ</b> แถมอาชีพส่วนหนึ่ง ก็เป็นทหารอยู่ด้วย ... ฉนั้น ... วิพากย์วิจารณ์ ติติงพร้อมเหตุผล ตามวิสัยสุภาพชน .. ก็ยินดีรับฟัง <b>แต่ถ้าไม่มีเรื่องกัน และไม่อยากหาเรื่อง อย่ามาสร้างเรื่อง ด้วยการตำหนิติฉินนินทา จะดีกว่านะ</b> ... วันนี้ยิ่งหงุดหงิดอยู่ด้วย โตๆกันแล้ว จิตเจตนาเป็นเช่นไร รู้แก่ใจกันดี ไม่ต้องอธิบายกันมากหรอก จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 26 ต.ค. 46 19:40:06 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ขออภัยท่านเจ้าของกระทู้ครับ ที่ก่อกวนให้เรื่องดีๆ เป็นสงครามไปได้ ... จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 26 ต.ค. 46 19:44:14 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ไม่เป็นไรมิได้ค่ะ คุณแมวเหมียวพุงป่อง ถึงอย่างไรกระทู้นี้ก็ยังคงเป็นการถกกันในลักษณะวิชาการอยู่ดี ^_____^ เคยมีผู้ทรงคุณวุฒิสูงท่านหนึ่ง (จำไม่ได้แล้วว่าใคร) กล่าวว่า เวลาจะค้นคว้าเรื่องใด ควรจะไปหาอ่านจากต้นฉบับ และจงวิเคราะห์ด้วยตัวเอง จงอย่าอ่านจากที่คนเขาแปลมา เพราะแต่ละคนย่อมแปลแตกต่างกันตามความเข้าใจของผู้แปล ๑๐ คนแปล ๑๐ สำนวน ๑๐ ความเข้าใจ ดังนั้น ในมหาวิทยาลัยปักกิ่ง แผนกประวัติศาสตร์จีนโบราณ ศาสตราจารย์ซึ่งสอนด้านราชวงศ์ถัง ซึ่งเป็นราชวงศ์ที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของจีน และมีการติดต่อกับต่างประเทศมากมาย จึงต้องไปเรียนภาษาญี่ปุ่น ภาษาเปอร์เซีย ภาษาเกาหลี ภาษาทิเบต ภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส และภาษาอาหรับ เพื่อจะได้สามารถอ่านเอกสารโบราณที่บันทึกถึงราชวงศ์ถังที่กระจัดกระจายอยู่ตามประเทศต่างๆ ได้ (นศ.ที่เรียนเอกนี้ แม้ไม่สามารถเช่นอาจารย์ แต่ก็ต้องเรียนภาษาญี่ปุ่น , เกาหลี อาหรับ และทิเบตเพิ่มเติม นอกเหนือจากภาษาอังกฤษ) ศาสตราจารย์และนักศึกษาที่ศึกษาด้านราชวงศ์ชิง(แมนจู) จึงต้องเรียนภาษาแมนจูด้วยเหตุผลเดียวกัน อาจารย์และที่ศึกษาด้านราชวงศ์เหลียวและจิน จึงต้องศึกษาภาษาเหลียวและภาษาจิน ดิฉันซึ่งรู้ตัวว่าไม่เก่งกาจสามารถขนาดนั้นจึงได้เลือกเรียนวิชาเอกราชวงศ์ซ่ง ซึ่งไม่ต้องเรียนภาษาอื่นเพิ่มแต่อย่างใด แต่เพราะเหตุนี้เองที่ทำให้ดิฉันอยากทราบว่า ตอนที่คุณแมวเหมียวพุงป่องเรียนและทำรายงานเรื่องตำราพิชัยสงครามซุนอู่นี้ คุณเคยได้อ่านบทความต่างๆ เหล่านี้แล้วหรือยังคะ? http://www.google.com/search?hl=th&ie=UTF-8&oe=UTF-8&q=%E5%AD%99%E6%AD%A6%E5%85%B5%E6%B3%95&btnG=%E0%B8%84%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B9%82%E0%B8%94%E0%B8%A2+Google http://www.google.com/search?q=%E5%AD%99%E5%AD%90%E5%85%B5%E6%B3%95&hl=th&lr=&ie=UTF-8&oe=UTF-8&start=10&sa=N และสิ่งที่ควรทำมากที่สุดในการจะทำรายงานเรื่องใด คือต้องอ่าน "ต้นฉบับ" ของสิ่งที่ตนเองจะทำรายก่อนเสียก่อน นี่คือพื้นฐานในการทำรายงานที่ทุกคนย่อมทราบดี ดิฉันเองนั้นยอมรับว่า ความรู้ไม่สูงส่งพอจะสามารถอ่านและตีความ "ซุนอู่ปิงฝ่า" ได้ เพราะเรื่องนี้เรื่องเดียว สามารถทำเป็นวิทยานิพนธ์ของ นศ.ป.เอกได้หลายคนเลยทีเดียว ดิฉันเป็นเพียง นศ.ป.โทเท่านั้น แต่ดิฉันก็รู้สึกนับถือคุณแมวเหมียวพุงป่องอย่างยิ่งที่สามารถเขียนรายงานวิพากย์วิจารณ์ หาจุดอ่อนของตำรานี้ ฯลฯ ได้ จึงเข้าใจเอาเองว่า คุณแมวเหมียวพุงป่องน่าจะมีความรู้ทางภาษาจีนแตกฉานกว่าดิฉันมาก และนี่เองที่ทำให้ดิฉันแปลกใจว่า เหตุใดคุณจึงยังคงเรียกชื่อ "ซุนอู่" ว่า "ซุนวู่" อยู่อีก? ในเมื่อกระทั่งนักศึกษาวิชาเอกภาษาจีนปี ๑ ของทุกมหาวิทยาลัยที่เปิดสอนวิชาเอกภาษาจีนก็ยังทราบเลยว่าตัวจีนที่ดิฉันแปะนั้นอ่านว่า ซุนอู่ และ wu อ่านได้ว่า อู อู๋ อู่ อู้ 4 เสียงเท่านั้น จากคุณ : Linmou (Linmou) - [ 26 ต.ค. 46 20:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 47 บทที่ ๒ จากคุณ : Linmou (Linmou) - [ 26 ต.ค. 46 20:53:57 ]

ความคิดเห็นที่ 48 บทที่ ๓ จากคุณ : Linmou (Linmou) - [ 26 ต.ค. 46 20:55:10 ]

ความคิดเห็นที่ 49 บทที่ ๔ จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 26 ต.ค. 46 21:02:25 ]

ความคิดเห็นที่ 50 บทที่ ๕ จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 26 ต.ค. 46 21:11:58 ]

ความคิดเห็นที่ 51 บทที่ ๖ จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 26 ต.ค. 46 21:14:50 ]

ความคิดเห็นที่ 52 บทที่ ๗ จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 26 ต.ค. 46 21:18:17 ]

ความคิดเห็นที่ 53 บทที่ ๘ จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 26 ต.ค. 46 21:21:04 ]

ความคิดเห็นที่ 54 บทที่ ๙ จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 26 ต.ค. 46 21:22:27 ]

ความคิดเห็นที่ 55 บทที่ ๑๐ จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 26 ต.ค. 46 21:24:20 ]

ความคิดเห็นที่ 56 บทที่ ๑๑ จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 26 ต.ค. 46 21:26:47 ]

ความคิดเห็นที่ 57 บทที่ ๑๒ จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 26 ต.ค. 46 21:28:15 ]

ความคิดเห็นที่ 58 บทที่ ๑๓ จากคุณ : ซีเรีย (Linmou) - [ 26 ต.ค. 46 21:30:07 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ขออภัยด้วยถ้าผมกล่าวล่วงเกินไปมาก แผนผังข้างบนนำมาจากหนังสือ Cultural Realism: Strategic culture and grand strategy in Chinese history By Alastair Iain Johnson ถ้ามีจิตใจใฝ่รู้ก็ลองอ่านดูครับ อืมม หลินโหม่วลองหาไปอ่านดู หนังสือเล่มนี้กล่าวถึงตำราพิชัยสงครามเจ็ดเล่มของจีนที่ใช้ในการวางนโยบายทางการทหารและการต่างประเทศโดยเฉพาะในสมัยราชวงศ์หมิง สำหรับทฤษฎี โลกเดียว กับสองโลก มีกล่าวถึงใน Sun-Tzu: The Art of Warfare: The First English Translation Incorporating the Recently Discovered Yin-Ch'Ueh-Shan Texts by Roger T. Ames สำหรับผู้แปล ชื่อ Thomas Cleary ได้แปลอรรถาธิบายของเฉาเชา และหลิวจีเป็นภาษาอังกฤษด้วย แต่จำชื่อหนังสือไม่ได้ อย่างไรก็ดี ต้องขออภัยด้วยอีกครั้งที่กล่าววาจารุนแรงไป อืมมว่าแต่คุณแมวเหมียวพุงป่อง เคยนำตำราพีชัยสงครามซุนอู่ไปใช้จริงหรือเปล่านี่ ผมดูท่าว่าคุณจะใช้ไม่เป็นนะ ดูจากการตอบกระทู้เอาหน่ะ ถ้าไม่จริงก็ขออภัยแล้วกันนะ แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 46 06:07:23 แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 46 05:22:16 จากคุณ : ผู้วังเวง (ผู้วังเวง) - [ 27 ต.ค. 46 05:19:08 ]

ความคิดเห็นที่ 60 อืมมขออภัยรูปเก่าตกลูกศรไปหนึ่งเส้น ระหว่างยุทธศาสตร์ทางการทหารกับการตระเตรียมกองทัพ ปรับใช้กำลังรบ จากคุณ : ผู้วังเวง (ผู้วังเวง) - [ 27 ต.ค. 46 06:58:57 ]

ความคิดเห็นที่ 61 รูปนี้ของอู๋ฉี่ จากคุณ : ผู้วังเวง (ผู้วังเวง) - [ 27 ต.ค. 46 07:00:08 ]

ความคิดเห็นที่ 62 สวัสดีครับ ไม่เจอพี่เล่น MSN เลยครับ และยังไม่เห็นจอมขมังเวทที่ภูเก็ตเลยครับ จากคุณ : บูรพาไม่แพ้ (overbid) - [ 27 ต.ค. 46 08:20:40 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ตอบคำถามครับ: 1. ผมอ่านภาษาจีนไม่ออก จึงไม่สามารถอ่านต้นฉบับได้ 2. ภาษาไทยแตกฉานมาก รวมทั้งภาษาอังกฤษด้วย จึงอ่านอยู่หลายเล่ม และเนื่องจากต้องอ่านอยู่สองปี .. จึงคิดว่า เข้าใจต้นฉบับพอสมควร 3. ที่ทำให้คิดว่า เข้าใจได้มากขึ้น เพราะปีแรกๆ อ่านให้รู้เรื่องเท่านั้น ปีที่สอง อ่านพลาง คิดพลางว่า ทำไม ซุ่นวู่ ถึงคิดอย่างนั้นๆ เหตุการณ์สมัยนั้นเป็นอย่างไร สภาพการเมือง การฑูต การทหาร การปกครอง ฯลฯ เป็นอย่างไร เมื่อเอาใจเรา ไปใส่ใจซุ่นวู่ ทำให้เข้าใจหลายๆอย่าง ที่อาจขาดหายไป เพราะ"คำแปล" 4. มีอยู่ประมาณ 2 ปีกว่าๆ ที่ต้องใช้ตำราพิชัยสงครามทุกเล่ม เพราะอยู่ในสนามจำลองการรบ .. ข้าศึก ก็เรียนมาแบบเดียวกัน ตำราการชุดเดียวกัน (ถึงแม้จะคนละภาษา) .. ตำราของซุนวู่ เป็นหนึ่งในตำรา"ช่วยชีวิต" 5. ผมอ่านชื่อของซุ่น-ซึ-วู่ ... ตามสำเนียง__ปรมาจารย์__ การแปลความของคนไทย .. <b>ท่านยาขอบ</b>ครับ ไม่อ่านตามเจ้าของภาษา ไม่ว่า จะเป็นสำเนียงใด :-) 6. สงคราม เป็นเรื่องของคนโง่ และป่าเถื่อน ฝืนหลักธรรมแห่งฟ้าดิน ปราชญ์ และผู้เจริญแล้ว พึงหลีกเลี่ยง เลี่ยงไม่ได้ พึงหลีก, หนี หลีก,หนี ไม่ได้ พึงกระทำการให้เสร็จ ถูกต้อง ยุติธรรม หรือไม่ ผู้ชนะเท่านั้น จักเป็นผู้ชี้ขาด มิใช่ผู้แพ้ 7. สมรภูมิแห่งเน็ต เป็นที่คับแคบ หลีกเลี่ยงการปะทะยาก กำลังหนุนหายาก เสบียงมีน้อย หากเกิดสงคราม (flame war) ผู้จู่โจมก่อน ย่อมได้เปรียบ ลักษณะการจู่โจม พึงจำกัดขอบเขต และใช้กำลังทั้งหมดเข้าตี การตั้งรับเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ สติ เป็นเรื่องสำคัญ ปัญญาเป็นเรื่องสำคัญ เวลาเป็นเรื่องสำคัญ ผลแพ้ชนะเป็นเรื่องไม่สำคัญ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 27 ต.ค. 46 20:03:56 ]

ความคิดเห็นที่ 64 เอ เปิดเข้าม คคห . หายอ่ะ เราก็ว่าเราสุภาพพอสมควรนะ ไม่รู้มือดีที่ไหนฟ่ะมาแจ้งลบ เอ...หรือว่าไปขัดแข้งขัดขา ขัดลูกตาใครเข้าอีก ว่าก็ไม่น๊า แต่นะ เจ้าของกระทู้น่าจะเป็นคนดีคนไม่ทำเช่นนั้นหรอกนะ เพราะออกจะมีความรู้ความสามารถอยู่ และอีกอย่างเราก็ติดตามอ่านงานอยู่เงียบ ๆ ว๊า พอลง คคห.หน่อยเดียว ดันถูกมือดีที่ไหนสั่งเก็บฟ่ะ ชักงง ปล.เจ้าของกระทู้ตรวจสอบด่วน แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 46 23:10:49 แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 46 23:07:31 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 27 ต.ค. 46 22:52:19 ]

ความคิดเห็นที่ 65 Khun P Lin Mou, I see that no matter with what topic you can always pack in the crowd... "ke3 x3i ke3 he4" Thank you krup khun Poo Wang Weng for the books that you have mentioned. I thin k that it would be quite an interesting read indeed. จากคุณ : Peking Man (Peking Man) - [ 27 ต.ค. 46 22:59:59 ]

ความคิดเห็นที่ 66 อู้ว.... สุดยอดกระทู้น่าเก็บจริงๆ นักเดินทางฟ้าใหม่อย่างผมขอคารวะท่าน1จอกครับ จากคุณ : วัฏสีร์ ธรรมจารี (spiralhead) - [ 30 ต.ค. 46 17:55:19 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ขอบคุณพระเจ้า . . ที่โดนใจให้มาอ่านกระทู้นี้. จากคุณ : +.+ (.+.) - [ 1 พ.ย. 46 18:15:41 ]

ความคิดเห็นที่ 68 อืมเพิ่งสอบเสร็จ ขออธิบายเพิ่มเติมหน่อย ซุ่น-ซึ-วู่ น่าจะอ่านว่า ซุนจื่อ-อู่ (Sun Tzu-Wu หรือ Sun-Zi-Wu) เดาตั้งนาน คำว่าจื่อนั้นแปลว่าปราชญ์หรือผู้เชี่ยวชาญ ดังนั้นตำรานี้ไม่ได้เขียนให้คนโง่อ่าน แต่เขียนให้เหล่าผู้นำหรือแม่ทัพอ่าน สงครามไม่ใช่เรื่องของคนโง่ แต่เรื่องของคนมีอำนาจ แต่ขัดแย้งกันเพราะกิเลส ความอยาก สงครามนั้นควรหลีกเลี่ยง แต่ถ้าหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตำรานี้สามารถนำไปใช้ในการกุมความได้เปรียบได้ คัมภีร์นี้แต่งขึ้นในสมัยชุนชิว ตัวซุนจื่อเองเกี่ยวข้องกับสงครามในแคว้น ฉู่ อู๋ และเยว่ ทั้งสามแคว้นเป็นแคว้นนอกขนบรัฐโจว ดังนั้นคัมภีร์นี้ถือได้ว่าเป็นตัวแทนแนวความคิดและปรัชญาของแคว้นเหล่านี้ได้ระดับหนึ่ง และคัดง้างกับระบบปรัชญาของเหล่ารัฐโจว หลังสมัยชุนชิว เป็นยุคจ้านกว๋อ หรือรัฐสงคราม สงครามเกิดขึ้นเกือบทุกปี เรียกได้ว่าสงครามเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของผู้คนในสมัยนั้น ดังนั้นระบบความคิดหรือปรัชญาใดๆ ถ้าจะมีการรับรู้อย่างแพร่หลาย จำเป็นต้องกล่าวถึงสงครามในแง่ใดแง่หนึ่ง ความเห็นว่าด้วยสงครามนั้น ถือเป็นภาคปฏิบัติของเหล่านักคิดที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้ หรู เมิ่งจื่อ ม่อจื่อ สวินจื่อ จวงจื่อ ซางยาง หันเฟย ต่างก็กล่าวถึงสงครามในแง่คิดที่แตกต่างกัน สำหรับซุนอู่ ซุนปิ้น อู๋ฉี่ นั้น แนวคิดจะค่อนข้างอิงไปกับ ซางยาง หันเฟยซึ่งเป็นพวกนิตินิยมครับ สำหรับแนวคิดทางปรัชญาในคัมภีร์ซุนจื่อ นั้นให้ดูที่บทที่หนึ่งครับ แนวคิดอื่นๆ เช่น แนวคิดเกี่ยวกับน้ำ(ต้าว) เบญจวัฏฏ(อู่สิง) ก็กล่าวถึงในบทอื่นๆด้วยครับ สำหรับแผนผังนั้นเป็นการประมวลขึ้นเมื่อเห็นว่าสงครามไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ครับ สำหรับคำพูดที่ว่า บุคคลผู้สามารถประพฤติไปตามครรลองของโลก จะเป็นผู้เข้าถึงความเป็นหนึ่งเดียวกับโลกนี้ ก็คือผู้ที่อยู่ในโลกนี้ ไม่ได้อยู่เหนือโลก อย่าเข้าใจผิด ผู้ที่เข้าถึงความเป็นหนึ่งเดียวกับโลกนี้ จะต้องเป็นตัวอย่างให้กับคนในโลกและในสังคมตัวเองด้วย นั่นเป็นปราชญ์หรือผู้รู้ในแนวคิดของจีนครับ (อยู่ในโลก เข้าใจโลก สอนและเป็นตัวอย่างแก่ผู้คนในสังคมได้) แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 46 07:54:48 จากคุณ : ผู้วังเวง (ผู้วังเวง) - [ 2 พ.ย. 46 04:54:00 ]