ความคิดเห็นที่ 1 พระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหามงกุฎ ฯ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว จากคุณ : กัมม์ - [ 26 ต.ค. 48 13:09:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กระทู้ที่ผ่านมา ปฐมวงศ์ และพระราชสกุล http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K3750590/K3750590.html พระราชประวัติพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก และพระราชสกุล http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3765922/K3765922.html พระราชประวัติพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย และพระราชสกุล http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3779333/K3779333.html พระราชประวัติพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว และพระราชสกุล http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/K3823120/K3823120.html (แก้ไขที่อยู่ลิงค์ครับ) แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 48 10:55:25 แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 48 16:34:11 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 48 13:57:05 จากคุณ : กัมม์ - [ 26 ต.ค. 48 13:16:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พระราชประวัติพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  เมื่อก่อนเสวยราชย์(พ.ศ. ๒๓๔๓ - ๒๓๙๔) พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  เสด็สมภพในรัชกาลที่ ๑  เมื่อปีชวด  วันพฤหัสบดีที่ ๑๘ ตุลาคม พ.ศ. ๒๓๔๗  ในวันนั้นสมเด็จพระบรมชนกนาถ(พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย)ยังทรงดำรงพระยศเป็น สมเด็จพระเจ้าลูกยาเธอ เจ้าฟ้ากรมหลวงอิศรสุนทร  เสด็จประทับอยู่ ณ พระราชวังเดิมครั้งกรุงธนบุรี  ด้วยกันกับสมเด็จ (พระศรีสุริเยนทร) บรมราชชนนี  ซึ่งเป็นเจ้าฟ้าฝ่ายในด้วยเป็นพระธิดาสมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากรมพระศรีสุดารักษ์  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว จึงทรงพระยศเป็นสมเด็จพระเจ้าหลานเธอมาตั้งแต่ประสูติจนสิ้นรัชกาลที่ ๑ เมื่อพระชันษาได้ ๖ ปี  ในระหว่างนั้นได้เฝ้าและทรงจำพระบรมอัยกาธิราชพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกได้  ด้วยเหตุนี้เมื่อทรงสร้างพระมหาสถูปองค์ที่ ๔ ที่วัดพระเชตุพนฯ จึงมีพระราชดำรัสสั่งไว้ว่า  พระเจ้าแผ่นดินภายหลังไม่ต้องทรงถือเป็นแบบอย่าง  เพราะพระเจ้าแผ่นดิน ๔ พระองค์นั้นได้เคยทรงเห็นกันและกัน  ดังนี้ ถึงรัชกาลที่ ๒  เสด็จเข้ามาอยู่ในพระบรมมหาราชวังประทับที่ตำหนักแดง(อยู่ตรงที่สร้างตำหนักสมเด็จกรมพระปิตุจฉาเจ้า สุขุมาลมารศรี)  อันสมเด็จกรมพระศรีสุดารักษ์กับสมเด็จพระชนนีเคยเสด็จมาอยู่แต่ก่อน(๑)  ทรงพระยศเป็นสมเด็จพระราชโอรสพระองค์ใหญ่  คนทั้งหลายเรียกกันว่า "ทูลกระหม่อมฟ้าองค์ใหญ่"  แต่มักเรียกกันโดยสะดวกปากว่า "ทูลกระหม่อมใหญ่"  มิฉะนั้นก็เรียกว่า "เจ้าฟ้าพระองค์ใหญ่" หรือ "เจ้าฟ้าใหญ่"  เรียกกันอย่างนี้สืบมาจนเสวยราชย์(๒) จะกล่าวถึงเรื่องพระราชทานพระนามแทรกลงตรงนี้สักหน่อย  ด้วยมีผู้แต่งหนังสือเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  กล่าวว่าพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกพระราชทานนามว่า "เจ้าฟ้ามงกุฎ" มาแต่แรกประสูติ  ความจริงจะเป็นอย่างนั้นไม่ได้  ด้วยประเพณีการพระราชทานพระนามเจ้าฟ้ามีมาแต่โบราณ  พระราชทานต่อเมื่อพระชันษาได้ ๙ ปี (หรือมิฉะนั้นก็เมื่อโสกันต์)  มีพิธีสำหรับการนั้นโดยเฉพาะ  คำที่เรียกเมื่อก่อนได้พระราชทานพระนามเป็นแต่คนทั้งหลายเรียกกันโดยสมมต เช่นเรียกว่า เจ้าฟ้าพระองค์ใหญ่ และพระองค์น้อยเป็นต้น  บางทีก็ใช้คำแปลกออกไปตามเหตุ  ยกตัวอย่างในกรุงศรีอบุธยา เช่นเรียกว่า เจ้าฟ้าเพ็ชร เจ้าฟ้าพร เจ้าฟ้ากุ้ง และเจ้าฟ้าดอกมะเดื่อ(๓) เป็นต้น ประเพณีพระราชทานพระนามเจ้าฟ้าในกรุงรัตนโกสินทร์นี้มีจดหมายเหตุปรากฏชัด  เมื่อพระบาทสมเด็จพระพุทะยอดฟ้าจุฬาโลกเสด็จผ่านพิภพ  มีพระราชโอรสธิดาเป็นเจ้าฟ้า ๔ พระองค์  ที่ทรงเจริญวัยแล้วพระราชทานพระนามเป็นกรมทีเดียว ๓ พระองค์ คือ เจ้าฟ้ากรมหลวงอิศรสุนทรพระองค์ ๑  เจ้าฟ้ากรมขุนเสนานุรักษ์พระองค์ ๑  เจ้าฟ้าหญิงกรมขุนสุนทรเทพพระองค์ ๑  เจ้าฟ้าพระราชธิดาองค์น้อยยังทรงพระเยาว์พระราชทานพระนาทว่าเจ้าฟ้าประภาวดี ภายหลังจึงสถาปนาเป็นเจ้าฟ้ากรมขุนเทพยวดี  ต่อมาเมื่อเสวยราชย์แล้วมีเจ้าฟ้าพระราชธิดาอีกพระองค์ ๑ พระราชทานนามว่าเจ้าฟ้ากุณฑลทิพยวดีอีกพระองค์ ๑  เมื่อรัชกาลที่ ๒ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย มีพระราชโอรสเป็นเจ้าฟ้าเมื่อก่อนเสวยราชย์ ๒ พระองค์  และมีพระราชโอรสเมื่อเสวยราชย์แล้วเป็นเจ้าฟ้าอีก ๓ พระองค์  เจ้าฟ้า ๕ พระองค์นั้นเจริญพระชันษาทันรับพระราชทานนามในรัชกาลที่ ๒ แต่ ๓ พระองค์ คือ เจ้าฟ้ามงกุฎฯ(พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว)ได้รับพระราชทานพระนามเมื่อทำพิธีลงสรงพระองค์ ๑  ต่อนั้นมาพระราชทานนามเจ้าฟ้าจุฑามณี(พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว)พระองค์ ๑  กับเจ้าฟ้าอาภรณ์อีกพระองค์ ๑  แต่เจ้าฟ้าอีก ๒ พระองค์ยังทรงพระเยาว์ไม่ทันได้รับพระราชทานนามในรัชกาลที่ ๒ เรียกพระนามแต่ว่าเจ้าฟ้ากลาง(คือสมเด็จฯกรมพระยาบำราบปรปักษ์) กับเจ้าฟ้าปิ๋วๆสิ้นพระชนม์เสียในรัชกาลที่ ๓  เหลือแต่เจ้าฟ้ากลางมาจนถึงรัชกาลที่ ๔  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงพระราชทานนามว่า เจ้าฟ้ามหามาลา   พิเคราะห์ตามเยี่ยงอย่างที่ปรากฏดังกล่าวมา  เห็นได้ว่าการพระราชทานนามเจ้าฟ้าแต่เริกประสูตินั้น  เมื่อรัชกาลที่ ๑ ยังหามีธรรมเนียมไม่  ที่จริงประเพณีพระราชทานพระนามเจ้าฟ้าแต่แรกเมื่อประสูติ(ได้เดือนหนึ่ง)  เพิ่งมาเกิดขึ้นในรัชกาลที่ ๔ ด้วยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวไม่โปรดจะให้คนสมมตเรียกกันตามชอบใจ  เช่นเจ้าฟ้ากุ้งและเจ้าฟ้าดอกมะเดื่อ  จึงพระราชทานนามแต่แรกประสูติ  ถึงกระนั้นก็ยังไม่พ้นคนเรียกตามสมมต เช่นว่าทูลกระหม่อมใหญ่และทูลกระหม่อมเล็ก เป็นต้น  ด้วยถือว่าเป็นการเคารพ   ที่ว่าพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกพระราชทานพระนามพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ยังมีข้อค้านอีกข้อหนึ่ง  ด้วยเจ้าฟ้าชายพระเชษฐาของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวมีพระองค์หนึ่ง พระองค์นั้นเป็น "หัวปี" ก็มิได้พระราชทานพระนาท  และไม่มีพระนามปรากฏ  เพราะสิ้นพระชนม์เสียแต่เมื่อยังทรงพระเยาว์  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงโปรดฯให้เรียกพระนามว่า "เจ้าฟ้าราชกุมาร"   อธิบายที่กล่าวมาเป็นหลักฐานให้เห็น  ว่าที่อ้างว่าพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกพระราชทานนามพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวว่า เจ้าฟ้ามงกุฎฯ นั้นไม่มีมูล ยังมีข้ออื่นอีกซึ่งกล่าวในหนังสือเฉลิมพระเกียรตินั้น  ข้อหนึ่งว่าพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกโปรดฯให้เอาเศวตฉัตรไปแขวนตรงที่ประสูติ  ข้อนี้ก็เกิดขึ้นด้วยคนแต่งเป็นไพร่  ไม่รู้คำอธิบายของคำที่พูดกันว่าเจ้านายประสูติ "ในเศวตฉัตร" หรือ "นอกเศวตฉัตร" อันที่จริงหมายความเพียงว่าประสูติเมื่อสมเด็จพระบรมชนกนาถเสวยราชย์แล้วหรือประสูติเมื่อก่อนเสวยราชย?เมท่านั้นเอง  ประเพณีเอาเศวตฉัตรไปแขวนสำหรับให้เจ้านายประสูติใต่ร่มเงาหามีไม่  อีกข้อหนึ่งซึ่งว่าเมื่อสมเด็จพระศรีสุริเยนทรประชวรพระครรภ์  พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกเสด็จไปประทับอยู่ที่ตำหนักแพ  ให้ข้าหลวงคอยสืบพระอาการมากราบทูล  ข้อนี้เห็นได้ว่าเป็นความเท็จไม่มีมูล  ด้วยสมเด็จพระศรีสุริเยนทรเคยมีพระราชโอรสแล้ว  หามีเหตุที่จะทรงพระวิตกไม่  แม้จะมีเหตุถึงต้องทรงพระวิตก ถ้าทรงพระวิตกมากก็คงเสด็จไปเยี่ยมถึงวัง  ถ้าไม่ถึงเช่นนั้นก็คงเป็นแต่โปรดฯให้ข้าหลวงไปสืบพระอาการมากราบทูลที่ในพระราชวัง  เหตุใดจึงจะเสด็จไปประทับให้สืบพระอาการอยู่ครึ่งทางที่ตำหนักแพ   ข้อความเหล่านี้เป็นของผู้ไม่รู้ราชประเพณี  ประดิษฐ์ขึ้นในหนังสือที่ตนแต่ง หวังจะให้คนชมว่ารู้มาก  แต่น่าอนาถใจที่มีบุคคลชั้นสูงอันควรจะรู้ว่าเป็นเท็จยอมเชื่อถึงคัดเอามาลงในหนังสือที่ตนแต่งพิมพ์ในภายหลัง  ฉันได้เคยต่อว่าก็แก้แต่ว่า  ถึงไม่จริงนักก็เป็นการเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ฉันเห็นว่าแต่งหนังสือเฉลิมพระเกียรติ  ควรกล้าวแต่ที่เป็นความจริง  ถ้าเอาความเท็จมากล่าวหาเป็นพระเกียรติไม่  หนังสือเฉลิมพระเกียรติด้วยความเท็จที่ว่ามามีฉบับพิมพ์แพร่หลายอยู่  ดูเหมือนผู้ที่หลงเชื่อกันว่าจริงมีมาก  ฉันจึงเห็นควรบอกไว้ให้ทราบ .................................................................................................................................................... (๑) เมื่อสร้างพระอภิเนาวนิเวศน์  โปรดฯให้รื้อตำหนักหลังที่เสด็จประทับไป สร้างตึกบริเวณนั้น พระราชทานนามว่า พระที่นั่งมูลมนเฑียร เดี๋ยวนี้ย้ายไปปลูกเป็นโรงเรียนอยู่หน้าวัดเขมาภิรตาราม (๒) พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงตรัสเรียกว่า "ท่านฟ้าใหญ่"   ฝรั่งเรียกว่า Chow fa yai (๓) สันนิษฐาน(-เสด็จในกรมฯ)ว่า  เจ้าฟ้าเพ็ชร(คือพระเจ้าท้ายสระ)  และเจ้าฟ้าพร(คือพระเจ้าบรมโกศ)  เห็นจะเรียกตามพระนามเดิมเมื่อก่อนเป็นเจ้า   เจ้าฟ้ากุ้งนั้นอาจจะมาแต่นิมิตในปีที่ประสูติ เช่นกุ้งชุมผิดปกติ  เหมือนอย่างเจ้าฟ้าดอกมะเดื่อมาแต่นิมิตด้วยประสบเวลาต้นมะเดื่อออกดอก อันเป็นของประหลาด ใน "คำให้การขุนหลวงหาวัด" ว่ามาจากพระสุบินสมเด็จพระบรมชนก*(--กัมม์  ต่อไปเชิงอรรถที่ไม่ใช้พระนิพนธ์ขอใส่ดอกจันทน์กำกับแทนชื่อนะครับ) จากคุณ : กัมม์ - [ 26 ต.ค. 48 15:49:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 การศึกษาของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเมื่อยังทรงพระเยาว์ ได้เริ่มเรียนอักขรสมัยในสำนักสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์(ชุน) วัดโมฬีโลกฯ(๑)  แต่ยังเสด็จอยู่ในพระราชวังเดิม  ครั้นเสด็จเข้ามาอยู่ในพระบรมมหาราชวัง ก็ทรงศึกษาความรู้สำหรับพระราชกุมารต่อมา  พึงสันนิษฐานได้ว่า  วิชาความรู้อย่างใดที่นิยมกันในสมัยนั้นว่าสมควรแก่ขัตติยราชกุมารอันสูงศักดิ์  คงได้ศึกษาต่อผู้เชี่ยวชาญวิชาการนั้นๆทุกอย่าง  ข้อนี้เห็นปรากฏในสมัยเมื่อเสวยราชย์ แม้ได้เสด็จไปทรงผนวชอยู่ถึง ๒๗ พรรษา  ยังทรงม้าและยิงปืนไฟได้ไม่ลืม ถ้าว่าโดยย่อ  วิชาความรู้อย่างใดซึ่งตามคติโบราณนิยมว่าพระราชกุมารอันสูงศักดิ์ควรทรงศึกษา  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวคงได้ทรงศึกษาสมบูรณืทุกอย่าง  เพราะมีโอกาสในรัชกาลที่ ๒ เป็นเวลาถึง ๑๖ ปี ในเวลาเมื่อเสด็จดำรงพระยศเป็นสมเด็จพระราชโอรสนั้น  สมเด็จพระบรมชนกนาถได้โปรดให้มีการพระราชพิธีเฉลิมพระเกียรติหลายครั้ง  เป็นต้นแต่เมื่อพระชันษาได้ ๙ ปี  มีการพระราชพิธีลงสรง ซึ่งทำเป็นครั้งแรกในกรุงรัตนโกสินทร์ เมื่อปีวอก พ.ศ. ๒๓๕๔ พระราชทานพระนามตามจารึกในพระสุพรรณบัฏว่า "สมเด็จพระเจ้าลูกเธอเจ้าฟ้ามงกุฏ สมมุติเทววงศ์ พงศ์อิศวรกษัตริย์ ขัตติยราชกุมาร"  ต่อการพิธีลงสรงมาถึงปีกุน พ.ศ. ๒๓๕๘ พวกมอญมณฑลเมาะตะมะเป็นขบถต่อพม่า  แล้วพากันอพยพครอบครัวหนีมาขออาศัยอยู่ในประเทศสยาม  เหมือนอย่างพวกพญาเจ่งเคยอพยพมาแต่ก่อน  มอญอพยพมาคราวนี้ สมิงสอดเบา(ซึ่งได้เป็นที่พระยารัตนจักร)เป็นหัวหน้า  มีจำนวนคนราว ๔๐,๐๐๐ อพยพมาทางด่านพระเจดีย์สามองค์  แขวงจังหวัดกาญจนบุรีทาง ๑  ทางด่านแม่สอด แขวงจังหวัดตากทาง ๑  ทางจังหวัดอุทัยธานีก็มาบ้าง  แต่จำนวนไม่มากเหมือนทางจังหวัดกาญจนบุรีและจังหวัดตาก  พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านถาลัยโปรดฯให้กรมพระราชวังบวรสถานมงคลเสด็จไปทรงตั้งเมืองปทุมธานีเป็นที่อยู่ของมอญที่อพยพมาคราวนี้(๒) และโปรดฯให้เจ้าพระยาอภัยภูธร สมุหนายก  คุมกำลังแลเสบียงอาหารขึ้นไปรับครัวมอญที่เมืองตาก  ส่วนทางด่านพระเจดีย์สามองค์นั้นโปรดฯให้พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เวลานั้นพระชันษาได้เพียง ๑๒ ปี  มีเจ้าฟ้ากรมหลวงพิทักษ์มนตรีเป็นพระอภิบาล  เสด็จคุมกำลังและสะเบียงอาหารขึ้นไปรับครัวมอญที่เมืองกาญจนบุรี  การที่ต้องมีคนสำคัญคุมกำลังลี้พลออกไปรับพวกชาวต่างประเทศที่อพยพมาพึ่งพระบรมโพธิสมภารนั้น  มีความจำเป็นด้วยอาจจะมีกองทัพข้างฝ่ายโน้น ยกติดตามจับพวกครอบครัวล่วงเลยเข้ามาในพระราชอาณาเขต  หรือมิฉะนั้นพวกครัวที่อพยพมานั้นเอง เพราะมากด้วยกันอาจจะกำเริบเบียดเบียนประชาชน  จึงแต่งกำลังไปป้องกันเหตุร้ายทั้ง ๒ สถาน  และมีสะเบียงอาหารไปแจกจ่ายแก่พวกครัวมิให้เดือดร้อน  เหตุใดจึงโปรดฯให้พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จเป็นนายกไปครั้งนั้น  พิเคราะห์ดูเหมือนจะมีพระราชประสงค์ให้ พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้โอกาสทรงศึกษากระบวนทัพศึก ทำนองเดียวกับพระองค์เองได้เคยเริ่มทรงศึกษาด้วยตามเสด็จสมเด็จพระบรมชนกนาถไปในการสงครามกับพม่าท่แต่ยังทรงพระเยาว์  อีกสถานหนึ่งจะให้ปรากฏถึงเมืองพม่า  ว่าโปรดฯให้สมเด็จพระราชโอรสพระองค์ใหญ่เสด็จออกไปรับ  ข้าศึกจะได้ครั่รคร้าม  และพวกมอญที่เข้ามาสวามิภักดิ์ก็จะได้อุ่นใน  ส่วนทางการนั้นให้เจ้าฟ้ากรมหลวงพิทักษ์มนตรีเป็นผู้บังคับบัญชา ต่อมาอีกปีหนึ่งถึงปีชวด พ.ศ. ๒๓๕๙  พระชันษา ๑๓ ปี  มีการพระราชพิธีโสกันต์  ทำเต็มตำราโสกันต์เจ้าฟ้า  คือปลูกเขาไกรลาสและที่สรงสนานเป็นต้น  แล้วทรงผนวชเป็นสามเณรในปีฉลู พ.ศ. ๒๓๖๐  ประทับอยู่วัดมหาธาตุฯ ๗ เดือนแล้วจึงลาผนวช  กล่าวกันว่า เอพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงผนวชเป็นสมาเณรนั้น  สมเด็จพระสังฆราช(มี)เป็นพระอุปัชฌาย์  สมเด็จพระญาณสังวร(สุข)เป็นพระอาจารย์ถวายศีล  แต่พิเคราะห์ตามเหตุการณ์น่าจะกลับกันกับที่กล่าว  คือสมเด็จพระญาณสังวรเป็นพระอุปัชฌาย์  และสมเด็จพระสังฆราชเป็นพระอาจารย์ถวายศีล  เพราะสมเด็จพระญาณสังวรเป็นผ้มีพรรษาอายุมากนั่งหน้าสมเด็จพระสังฆราช(มี)  ทั้งเป็นที่เคารพนับถือของพระราชวงศ์มาแต่ในรัชกาลที่ ๑  แม้พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัยและพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ก็เป็นศิษย์ของสมเด็จพระญาณสังวรมาแต่ก่อน(๓)  น่าจะได้เป็นพระอุปัชฌาย์  และยังมีหลักฐานประกอบอีกอย่างหนึ่ง  ด้วยถึงรัชกาลที่ ๔ พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดฯให้สร้างเจดีย์ขึ้น ๒ องค์เป็นคู่กันอยู่ที่ลานหน้าวัดราชสิทธาราม(อันเป็นที่สถิตของสมเด็จพระญาณสังวร)  องค์หนึ่งทรงขนานนามว่า "พระสิราสนเจดีย์" ทรงอุทิศในพระนามของพระบาทสมเด้จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว  อีกองค์หนึ่งขนานนามว่า "พระสิราจุมภตเจดีย์" เป็นพระบรมราชูทิศในพระนามของพระองค์เองยังปรากฏอยู่  ตรัสว่าเพราะได้เคยเป็นศิษย์สมเด็จพระญาณสังวรมาด้วยกันทั้ง ๒ พระองค์ เมื่อลาผนวชสามเณรแล้ว  เสด็จมาประทับในบริเวณวังข้างฝ่ายหน้า  จะสร้างตำหนักขึ้นใหม่หรือจะใช้สถานอันใดที่มีอยู่แล้วจัดเป็นตำหนัก  ข้อนี้หาทราบไม่ ปรากฏแต่ว่าเสด็จประทับอยู่ข้างด้านหน้าพระที่นั่งดุสิตมหาปราสาท ใกล้ประตูสุวรรณภิบาล  คงอยู่ตรงที่สร้างโรงกษาปณ์ใหม่ในรัชกาลที่ ๕ ซึ่งเรียกว่า "หอราชพิธีกรรม" ในบัดนี้  สมเด็จพระบรมนชกนาถโปรดฯให้ทรงบัญชาการกรมมหาดเล็ก  ทั้งรับราชการอย่างอื่นอยู่ใกล้ชิดติดพระองค์เป็นนิจ  ทรฝึกสอนราชศาสตร์พระราชทานเอง  และในตอนนี้คงทรงศึกษาวิชาวิสามัญต่างๆสำหรับพระราชกุมารด้วย  เสด็จประทับอยู่ในพระบรมมหาราชวังจนถึงปีมะเมีย พ.ศ. ๒๓๖๕  ครั้นเจ้าฟ้ากรมหลวงพิทักษ์มนตรีสิ้นพระชนม์ จึงได้พระราชทานวังเดิมครั้งกรุงธนบุรี  ให้เสด็ออกอยู่ต่างวังเมื่อพระชันษาได้ ๑๘ ปี  แต่ให้ทรงครอบครองพระราชวังเดิมไม่ถึง ๓ ปี  พอปีวอก พ.ศ. ๒๓๖๗  พระชันษาถึง ๒๑ ปี  เสด็จออกทรงผนวชเป็นพระภิกษุตามประเพณี  พอทรงผนวชได้ ๑๕ วัน  ก็เผอิญเกิดวิบัติด้วยสมเด็จพระบรมชนกนาถเสด็จสวรรคต(๔) .................................................................................................................................................... (๑) รวมอาจารย์กับพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว (๒) เรียกกันว่า มอญใหม่  เรียกพวกมอญที่อพยพมากับพระยาเจ่ง(คชเสนี)เมื่อครั้งกรุงธนบุรีว่า "มอญเก่า" (๓) ที่สมเด็จพระญาณสังวร ไม่ได้เป็นสมเด็จพระสังฆราชมาแต่ก่อนเพราะท่านทรงคุณทางวิปัสสนาธุระ  ไม่ได้เป็นเปรียญ  แต่เมื่อสมเด็จพระสังฆราช(มี)สิ้นพระชนม์  พระบาทสมเด้จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย  ทรงตั้งสมเด็จพระญารณสังวรเป็นสมเด็จพระสังฆราช  เฉลิมพระราชศรัทธาเมื่ออายุท่านถึง ๙๐ ปี  เรียกกันว่า "สังฆราชไก่เถื่อน" เพราะท่านเชี่ยวชาญวิปัสสนาธุระ  นัยว่าอาจให้ไก่เถื่อนเชื่องได้ด้วยอำนาจพรหมวิหารของท่าน  รูปหล่อสมเด็จพระสังฆราชพระองค์นี้กับฐานจำหลักลายเป็นรูปไก่เถื่อนมีอยู่ในวัดมหาธาตุฯ (๔) ทำไฮไลน์เพราะต้องการเน้น  มีหลายท่านหนังสือหลายเล่มกล่าวว่า เพราะพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัยเสด็จสวรรคตพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงเสด็จไปทรงผนวชเพื่อหนีราชภัย  ความจริงพระองค์ท่านเสด็จทรงผนวชตามราชประเพณีก่อนสมเด็จพระราชบิดาจะทรงประชวรด้วยซ้ำ   และเมื่อทรงพระประชวรนั้นก็ไม่มีใครจะคิดว่าจะเสด็จสวรรคตเพราะทรงประชวรอยู่เพียง ๘ วันเท่านั้น* แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 48 15:52:24 แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 48 15:50:50 จากคุณ : กัมม์ - [ 26 ต.ค. 48 15:49:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีค่ะ คุณกัมม์ ตามมาอ่านรัชกาลที่๔ อย่างใจจดใจจ่อ จากคุณ : little kitty - [ 26 ต.ค. 48 17:04:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอผมค่อยๆ ตามอ่านนะครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 26 ต.ค. 48 17:18:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ค่อยๆ ตามอ่านเหมือนกัน บางทีก็ตาลายอ่ะ จากคุณ : พัชร์เฟื่อง (พัชร์เฟื่อง) - [ 26 ต.ค. 48 17:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าเป็นไปได้ ผมขอ ประวัติ ของ สมเด็จพระสังฆราชญาณสังวร (สุก ไก่เถื่อน) ด้วยนะครับ   ผมรู้สึกอยากรู้เกี่ยวกับประวัติของพระองค์ครับ จากคุณ : เด็กเกาหลี_Boy - [ 26 ต.ค. 48 17:49:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณครับ  ทุกๆท่าน "สมเด็จไก่เถื่อน"  ขอค้นดูก่อนนะครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ต.ค. 48 12:20:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขออนุญาตช่วยคุณกัมม์นะครับ คงไม่ว่ากัน พระประวัติ สมเด็จพระอริยวงศญาณ สมเด็จพระสังฆราช (สุก ญาณสํวโร) ทรงดำรงตำแหน่ง พ.ศ. ๒๓๖๓-๒๓๖๔ ในรัชกาลที่ ๑ รวมเป็นเวลา ๒ ปี พระนามเดิม สุก พระฉายา ญาณสํวโร นามสกุล - พระชนก ไม่ปรากฏหลักฐาน พระชนนี ไม่ปรากฏหลักฐาน ประสูติ วันศุกร์ เดือนยี่ พ.ศ.๒๒๗๖ ในรัชกาลของพระเจ้าแผ่นดิน พระเจ้าบรมโกษฐ์ กรุงศรีอยุธยา ทรงอุปสมบท ดำรงตำแหน่ง วันที่ ๑๔ ธันวาคม พ.ศ. ๒๓๖๓ สิ้นพระชนม์ วันที่ ๒๕ มีนาคม พ.ศ. ๒๓๖๔ สิริรวมพระชนมายุ ๙๐ ปี สมเด็จพระสังฆราช (สุก) ทรงเป็นสมเด็จพระสังฆราชพระองค์ที่ ๔ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ สถิต ณ วัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษดิ์ ได้รับการสถาปนา เป็นสมเด็จพระสังฆราชเมื่อปี พ.ศ. ๒๓๖๓ อยู่ใน ตำแหน่ง ๓ พรรษา สิ้นพระชนม์ เมื่อปี พ.ศ. ๒๓๖๕ พระชนมายุได้ ๙๐ พรรษา พระองค์ประสูติเมื่อปี พ.ศ. ๒๒๗๖ ในรัชสมัยพระเจ้าอยู่หัวบรมโกษฐ์ แห่งกรุงศรีอยุธยา ในสมัยกรุงธนบุรี ได้เป็นพระอธิการเจ้าวัดอยู่วัดท่าหอย แขวงรอบกรุงเก่า มีพระเกียรติคุณในทางบำเพ็ญสมถภาวนา ในรัชสมัย พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก ฯ ได้โปรดให้นิมนต์พระองค์มาอยู่ที่วัดพลับ และโปรดให้เป็นพระราชาคณะ (เจ้าคุณ) ที่...พระญาณสังวรเถร วิ. พระองค์ทรงเป็นพระอาจารย์ของพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าฯ ตั้งแต่ยังอยู่ที่ วัดท่าหอย การที่โปรดให้นิมนต์มาอยู่ที่วัดพลับ ก็เนื่องจากเป็นวัดสำคัญฝ่ายอรัญวาสี (วัดป่า) ของกรุงธนบุรี ซึ่งต่อ มาในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าฯ จึงได้รับพระราชทานชื่อใหม่ว่าวัดราชสิทธารามพระองค์ได้รับสถาปนาเป็น สมเด็จพระญาณสังวร เมื่อปี พ.ศ.๒๓๕๙ ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย และได้รับสถาปนาเป็นสมเด็จพระสังฆราชในอีก ๔ ปีต่อมา เมื่อมีพระชนมายุได้ ๙๐ พรรษา ตำแหน่งสมเด็จพระราชาคณะที่ สมเด็จพระญาณสังวร นับว่าเป็นตำแหน่งพิเศษ ในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ เป็นตำแหน่งที่โปรดสถาปนาเฉพาะแก่พระเถระผู้ทรงคุณทางวิปัสสนาธุระโดยเฉพาะเท่านั้นพระองค์นับว่าเป็นพระองค์แรก ผ่านมากว่าร้อย ๆ ปีแล้วสมเด็จพระสังฆราช รูปปัจจุบันเป็นพระองค์ที่สอง นอกจากนั้น พระองค์ยังได้รับการถวายพระสมัญญาว่า สังฆราชไก่เถื่อน จากชาวบ้านทั่วไป เนื่องจากการที่ พระองค์ทรงคุณธรรมทางวิปัสสนาธุระดังกล่าวแล้ว ว่ากันว่าไก่ป่า (ไก่เถื่อน) นั้น ท่านสามารถทำให้ไก่เหล่านั้นไม่กลัวต่อท่าน คือเข้าใกล้ท่านได้ อยู่กัท่านในป่าได้ ด้วยพระเมตตา เมื่อครั้งเกิดอหิวาตกโรคระบาดในกรุงเทพฯ เมื่อปี พ.ศ. ๒๓๖๓ มีผู้คนเสียชีวิตมากมาย ประมาณถึง สามหมื่น คนเศษ พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัยทรงให้ตั้งพระราชพิธีอาพาธพินาศ โดยพระองค์ทรงศีลและ ให้ตั้งโรงทาน ส่วนสมเด็จพระสังฆราชนี้ทรงให้สังคายนาบทสวดมนต์ เพื่อใช้ในพระราชพิธีดังกล่าวด้วย จากคุณ : ... - [ 27 ต.ค. 48 14:11:08 A:61.90.10.124 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย เริ่มประชวรเมื่อเดือน ๘ แรม ๔ ค่ำ ปีวอป พ.ศ. ๒๓๖๗  แต่รู้สึกพระองค์ว่าเมื่อยมึนไป เสวยพระโอสถข้างที่ไม่ถูกโรค  เลยเกิดพระอาการเชื่อมซึมจนไม่สามารถจะตรัสได้แก้อย่างไรก็ไม่ฟื้น  ประชวรอยู่ ๘ วัน  ถึงวันพุธ เดือน ๘ แรม ๑๑ ค่ำ ก็เสด็จสวรรคตไม่ได้ดำรัสสั่งมอบเวนราชสมบัติพระราชทานแก่เจ้านายพระองค์ใดให้เป็นที่รัชทายาท  พระราชวงศ์กับเสนาบดีหัวหน้าราชการทั้งปวงจึงต้องประชุมปรึกษากันตามธรรมเนียมโบราณ  ว่าจะควรเชิญเจ้านายพระองค์ใดขึ้นเสวยราชย์ครอบครองบ้านเมือง  ในเวลานั้นถ้าว่าตามนิตินับ พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวในฐานสมควรจะได้รับราชสมบัติ เพราะเป็นสมเด็จเจ้าฟ้าราชโอรสองค์ใหญ่อันเกิดด้วยพระอัครมเหสี  แต่เผอิญในเวลานั้นกรมหมื่นเจษฎาบดินทร(คือพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว)  ซึ่งเป็นพระเจ้าลูกยาเธอพระองค์ใหญ่  เจริญพระชันษากว่าพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวถึง ๑๗ ปี  ได้ทรงบังคับราชการต่างพระเนตรพระกรรณเมื่อตอนปลายรัชกาลที่ ๒ ผู้คนยำเกรงนับถืออยู่โดยมาก  ที่ประชุมเห็นว่า ควรถวายราชสมบัติแก่กรมหมื่นเจษฎาบดินทรบ้านเมืองจึงจะเรียบร้อยเป็นปกติ  จึงอาศัยเหตุที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัทรงผนวชอยู่  ให้ไปทูลถามว่าจะทรงปรารถนาราชสมบัติหรือทรงผนวชต่อไป  ฝ่ายพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้ทรงทราบกิตติศัพท์อยู่แล้ว  ว่าคิดกันจะถวายราชสมบัติแก่พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว  ทรงพิจาราเห็นว่าถ้าพระองค์ปรารถนาราชสมบัติในเวลานั้น  พระราชวงศ์คงแตกสามัคคีกัน  อาจจะเลยเกิดเหตุร้ายขึ้นในบ้านเมือง  ตรัสปรึกษาเจ้าฟ้ากรมขุนอิศรานุรักษ์ซึ่งเป็นพระเจ้าน้าองค์น้อย  ทูลแนะนำว่าควรคิดเอาราชสมบัติตามที่มีสิทธิ์  พระบาทสมเด็จพระเจ้าเกล้าเจ้าอยู่หัวไม่ทรงเห็นชอบด้วย  ไปทูลปรึกษากรมหมื่นนุชิตชิโนรส พระปิตุลาซึ่งทรงผนวชอยู่  กับทั้งกรมหมื่นเดชอดิศร พระเชษฐาซึ่งทรงนับถือมาก  ทั้งสองพระองค์ ตรัสว่าไม่ใช่เวลาควรจะปรารถนา อย่าหวงราชสมบัติดีกว่า  เพราะฉะนั้น เมื่อพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงฟังคำถาม  จึงตรัสตอบว่ามีพระราชประสงค์จะทรงผนวชอยู่ต่อไป ก็เป็นอันสิ้นความลำบากในการที่จะถวายราชสมบัติแก่พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว การที่ถวายราชสมบัติแก่พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวครั้งนั้น  เมื่อพิจารณาในเรื่องพงศาวดารไม่น่าพิศวงด้วยในรัชกาลที่ ๒ นั้น  มีเจ้านายเป็นหลักราชการมาแต่แรก ๓ พระองค์  คือสมเด็จพระอนุชาธิราช เจ้าฟ้ากรมพระราชวังบวรมหาเสนานุรักษ์พระองค์ ๑  เจ้าฟ้ากรมหลวงพิทักษ์มนตรี พระอนุชาสมเด็จพระศรีสุริเยนพรมราชินีพระองค์ ๑  และพระองค์เจ้าทับ พระเจ้าลูกยาเธอองค์ใหญ่ซึ่งสถาปนาเป็นกรมหมื่นเจษฎาบดินทร์พระองค์ ๑  พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัยโปรดฯให้กรมพระราชวังบวรฯทรงกำกับราชการแผ่นดินต่างพระเนตรพระกรรณทั่วไป  โปรดฯใหเจ้าฟ้ากรมหลวงพิทักษ์มนตรีทรงกำกับกระทรวงมหาดไทยกับกระทรวงวัง  และโปรดฯให้กรมหมื่นเจษฎาบดินทรทรงกำกับกระทรวงพระคลัง  เป็นเช่นนั้นมา ๘ ปี  ถึงปีฉลู พ.ศ. ๒๓๖๐ กรมพระราชวังบวรฯสวรรคต ต่อนั้นเจ้าฟ้ากรมหวงพิทักษ์มนตรีก็เป็นหัวหน้าในราชการ  ต่อมาอีก ๕ ปี ถึงปีมะเมีย พ.ศ. ๒๓๖๔ เจ้าฟ้ากรมหลวงพิทักษ์มนตรีสิ้นพระชนม์  เหลือแต่กรมหมื่นเจษฎาบดินทรก็ได้รับราชการต่างพระเนตรพระกรรณต่อมาถึง ๓ ปี  ในเวลาเมื่อสิ้นรัชกาลที่ ๒ กรมหมื่นเจษฎาบดินทรได้ทรงบังคับบัญชาราชการอยู่โดยมาก  ถ้าถวายราชสมบัติแก่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ก็เหมือนถอดถอพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวจากอำนาจที่มีอยู่แล้ว  ถ้าไม่ทรงยอมจะทำอย่างไร พฤติการณ์เป็นเช่นนั้น จึงต้องถวายราชสมบัติแก่พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว เรื่องนี้มีกระแสพระราชดำริของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวอีกอย่างหนึ่ง  เคยตรัสปรารภว่า ซึ่งพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวไม่ได้ทรงรับราชสมบัติในครั้งนั้น  ที่จริงกลับเป็นคุณแก่ประเทศสยาม  เพราะในเวลานั้น พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้ทรงศึกษาวิชาความรู้แต่ตามแบบโบราณ  การงานในบ้านเมืองก็ทรงทราบเพียงเท่ากับเจ้านายพระองค์อื่น  ถ้าได้รับราชสมบัติในเวลานั้น  พระบรมราโชบายในการปกครองบ้านเมือง  ก็น่าจะเป็นทางเดียวกันกับพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวนั่นเอง  ที่ทรงผนวชอยู่ตลอดรัชกาลที่ ๓ ได้มีโอกาสเสด็จไปเที่ยวธุดงค์  ทอดพระเนตรเห็นภูมิประเทศและทรงทราบความสุขทุกข์ของราษฎรตามหัวเมืองต่างๆ ด้วยพระองค์เอง  กับทั้งได้โอกาสทรงศึกษาวิชาความรู้และภาษฝรั่ง  พอทันเวลาที่ฝรั่งจะเริ่มแผ่อำนาจมาถึงประเทศสยาม  พิเคราะห์ดูราวกับชาตาบ้านเมืองบันดาลให้เสด็จรอมาเป็นพระเจ้าแผ่นดิน ต่อเมื่อมีความสามารถจะอำนวยรัฏฐาภิปาลโนบายได้ตามความต้องการของบ้านเมือง  กระแสพระราชปรารภที่ว่ามานี้  ถ้าพิจารณาในเรื่องพงศาวดารรัชกาลที่ ๔ ดูเป็นอัศจรรย์จริง จะเล่าเรื่องพระราชประวัติพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเมื่อทรงผนวช  จะต้องชี้แจงให้ผู้อ่านทราบลักษณะการที่เจ้านายอกทรงผนวชเสียก่อน  ตามประเพณีมีสืบมาแต่ครั้งกรุงศรีอยุธยา  ระเบียบการศึกษาของพระราชกุมาร  เมื่อเรียนอักษรสมัยเบื้องต้นตลอดแล้ว  พอพระชันษาถึง ๑๔ ปีต้องทรงผนวชสามเณรเพื่อศึกษาศีลธรรมครั้งหนึ่ง  และเมื่อเจริญพระชันษาถึง ๒๑ ปีต้องทรงผนวเป็นพระภิกษุเพื่อศึกษาพระศาสนาและวิชาชั้นสูง(ทำนองเดียวกับเข้ามหาวิทยาลัย)อีกครั้งหนึ่ง  จึงนับว่าสำเร็จการศึกษาแต่นั้นไป  เจ้านายที่ออกทรงผนวชนั้น  บางพระองค์ทรงผนวชเป็นสามเณรแล้วเกิดนิยมการเล่าเรียนในสำนักสงฆ์  เลยผนวชอยู่จอุปสมบทเป็นพระภิกษุ  แม่ที่สุดบางพระองค์เลยอย่ในสมณเพศต่อไป จนตลอดพระชนมายุก็  แต่โดยมากนั้นทรงผนวชเป็นสามเณรอยู่เพียงพรรษาหนึ่งหรือสองพรรษา  แล้วก็ลาผนวชกลับมาศึกษาวิชาการทางฝ่ายฆราวาสจนพระชันษาถึง ๒๑ ปี จึงออกทรงผนวชเป็นพระภิกษุตามประเพณี แต่ทรงผนวชอยู่เพียงพรรษาเดียวแล้วก็ลาผนวชมารับราชการบ้านเมือง  ก็เล่าเรียนสำหรับผู้ที่บวชเป็นพระภิกษุนั้นมีเป็น ๒ อย่าง  เรียกว่า "คันธุระ" คือเรียนคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า  ด้วยพยายามอ่านพระไตรปิฎกให้รอบรู้พระธรรมวินัยอย่างหนึ่ง เรียกว่า "วิปัสสนาธุระ" คือเรียนวิธีทีจะพยายามชำระใจของตนให้บริสุทธิ์หลุดพ้นกิเลสอย่างหนึ่ง  การเรียนคันธุระต้องเรียนหลายปีเพราะต้องเรียนภาษามคธก่อน เจ้านายที่ทรงผนวชแต่พรรษาเดียวไม่มีเวลาพอจะเรียนคันธุระ  จึงมักเรียนวิปัสสนาธุระอันเป็นการภาวนา  อาจเรียนได้ด้วยไม่ต้องรู้ภาษามคธ  และถือกันอีกอย่างหนึ่งว่า ถ้าเรียนวิปัสสนาธุระชำนาญแล้ว  อาจจะทรงคุณวิเศษในทางวิทยาคม  เป็นประโยชน์อย่างอื่นตลอดจนวิชาพิชัยสงคราม เพราะฉะนั้นเจ้านายซึ่งทรงผนวชแต่พรรษาเดียว จึงมักทรงศึกษาวิปัสสนาธุระมาแครั้งกรุงศีอยุธยา  ถึงกรุงรัตนโกสินทร์นี้เมื่อพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย และพระสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงผนวชในรัชกาลที่ ๑  ก็ทรงศึกษาวิปัสสนาธุระ  เพราะฉะนั้นเมื่อพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอย่หัวทรงผนวช  พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัยจึงโปรดฯให้ทำตามเยี่ยงอย่างครั้งพระองค์ทรงผนวช  ทรงรับอุปสมบทที่วัดพระศรีรัตนศาสดาราม  แล้วเสด็จไปประทับ ณ ตำหนักวัดมหาธาตุฯ  ทำอุปัชฌายวัตร ๓ วัน  แล้วเสด็จไปจำพรรษาทรงศึกษาวิปัสสนาธุระ ณ วัดสมอราย(ซึ่งพระราชทานนามว่า วัดราชาธิวาส เมื่อรัชกาลที่ ๔) แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 48 14:58:32 จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ต.ค. 48 14:29:47 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โอ้ ขอบพระคุณมากครับ กำลังจะตอบคุณ เกาหลี บอย ว่าไม่มีหนังสือประวัติ มาช่วยชีวิตไว้ได้ทันเวลา  ขอบพระคุณมากครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 27 ต.ค. 48 14:33:28 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เมื่แรกผนวช  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ก็เห็นจะจำนงทรงศึกษาวิปัสสนาธุระเหมือนเช่นเจ้านายทรงผนวชเคยศึกษากันมาแต่ก่อน  หรืออย่างว่า "พอเป็นกิริยาบุญ"  เพราะจะทรงผนวชอยู่เพียงพรรษาเดียว  แต่เมื่อเกิดเหตุวิบัติด้วยสมเด็จพระบรมชนนกนาถสวรรคต  และพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัได้ราชสมบัติ  ส่วนพระองค์จะต้องทรงเพศเป็นสมณะต่อไปไม่มีกำหนด  ทรงพระดำริเห็นว่า ฐานะของพระองค์ไม่ควรจะเกี่ยวข้องกับการเมือง  จึงเปลี่ยนเจตนาไปจำนงจะทรงศึกษาพระพุทธศาสนาให้รอบรู้ตามสมควรแก่หน้าที่ของพระภิกษุ  ก็ในเวลานั้นได้เริ่มทรงศึกษาวิปัสสนาธุระมาแล้วแต่แรกทรงผนวช  จึงตั้งพระหฤทัยขะมักเขม้นจะเรียนให้ได้ความรู้วิปัสสนาอย่างถ่องแท้  ไม่ช้าเท่าใด ก็ทรงทราบสิ้นตำราที่ทรงสงสัย  ตรัสถามพระอาจารย์ก็ไม่สามารถชี้แจงถวายให้สิ้นสงสัยได้  ทูลแต่ว่าครูบาอาจารย์เคยสอนมาเพียงเท่านั้น  ก็เกิดท้อพระหฤทัยในการที่ทรงศึกษาวิปีสสนาธุระ  พอออกพรรษาจึงเสด็จกลับลงมาประทับ ณ วัดมหาธาตุฯตั้งต้นเรียนคันธุระ  หมายจะให้สามารถอ่านพระไตรปิฎกศึกษาหาความรู้ได้โดยลำพังพระองค์  ได้ยินว่าพระวิเชียรปรีชา(ภู่)เจ้ากรมราชบัณฑิตย์  ซึ่งมีความรู้เชี่ยวชาญอย่างยิ่งในสมัยนั้น  เป็นอาจารย์สอนภาษามคธถวาย  ทรงขะมักเขม้นเรียนอยู่ ๓ ปี  ก็รอบรู้ภาษามคธผิดกับผู้อื่นเป็นอย่างอัศจรรย์  จนกิตติศัพท์เลื่องลือ ทราบถึงพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว  วันหนึ่งมีพระราชดำรัสถามพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ว่าจะแปลพระปริยัติธรรมถวายทรงฟังได้หรือไม่  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ถวายพระพรรับว่าจะสนองพระเดชพระคุณตามพระราชประสงค์ ก็ประเพณีการสอบความรู้พระปริยัติธรรมในสมัยนั้น  กำหนดหลักสูตรเป็น ๙ ประโยค(๑)  ผู้ที่เข้าสอบความรู้ต้องสอบได้ตั้งแต่ ๓ ประโยคขึ้นไปจึงนับว่าเป็นเปรียญ  ถ้าได้เพียง ๓ ประโยคเทียบชั้นเปรียญตรี  ถ้าได้ตั้งแต่ ๔ ถึง ๖ ประโยคเทียบชั้นเปรียญโท  ถ้าได้ตั้งแต่ ๗ ประโยคขึ้นไปเทียบชั้นเปรียญเอก  แต่เจ้านายที่ทรงผนวชแม้ทรงผนวชอยู่นานและได้เรียนคันธุระเช่นกรมหมื่นนุชิตชิโนรสเป็นต้น  แต่ก่อนมาหาเคยมีพระองค์หนึ่งพระองค์ใด ได้เข้าสอบความรู้พระปริยัติธรรมในสนามไม่  ถ้าพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวไม่ตรัสชวน  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวก็คงไม่เข้าสอบ   เหตุใดพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงมีพระราชประสงค์จะให้พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเข้าสอบความรู้เป็นเปรียญพระปริยัติธรรม  ข้อนี้เมื่อคิดดูเห็นว่าพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวคงทรงพระราชดำริว่า  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวใฝ่พระหฤทัยศึกษาพระศาสนานั้นเป็นความดี  อันสมควรจะทรงอุดหนุนจะได้เป็นกำลังช่วยทำนุบำรุงทางฝ่ายพุทธจักร  และเป็นพระเกียรติยศแก่พระราชวงศ์  โดยไม่ขัดขวางทางการฝ่ายอาณาจักร  ด้วยเหตุนี้จึงตรัสชวนให้เข้าสอบความรู้ เพื่อจะได้ปรากฏพระปรีชาสามารถให้สังฆมณฑลนับถือ  ฝ่ายข้างพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ก็ทรงดำริเป็นทำนองเดียวกัน  จึงรับเข้าแปลพระปริยัติธรรม เมื่อพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเข้าแปลพระปริยัติธรรมนั้น  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดฯให้ประชุมคณะพระมหาเถระผู้สอบในพระที่นั่งอมรินวินิจฉัย(๒)  และเสด็จออกฟังแปลทุกวัน  วันแรกแปลคัมภีร์ธรรมบท ซึ่งเป็นหลักสูตรสำหรับสอบความรู้ชั้นประโยค ๑ ประโยค ๒ และประโยค ๓  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงแปลพักเดียวได้ตลอดประโยค  ไม่มีพลาดพลั้งให้พระมหาเถระต้องทักท้วงเลย  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงยินดีดำรัสว่า เห็นความรู้เชี่ยวชาญคัมภีร์ธรรมบทแล้ว  ไม่ต้องแปลคัมภีร์ธรรมบทส่วนประโยค ๒ และประโยค ๓ ต่อไปก็ได้  ให้แปลคัมภีร์มงคลทีปนีสำหรับประโยค ๔ ทีเดียวเถิด  วันที่ ๒ เสด็จเข้าแปลประโยค ๔   และวันที่ ๓ แปลคัมภีร์บาลีมุตสำหรับประโยค ๕ นั้น เมื่อเสร็จการแปลแล้ว  ปรากฏว่ากรมหมื่นรักษ์รณเรศ(๓)  ซึ่งเป็นผู้กำกับกรมธรรมการ  ถามพระพุทธโฆษาจารย์(ฉิม) วัดโมฬีโลกฯ  อันเป็นผู้มีชื่อเสียงว่าเชี่ยวชาญพระปริยัติธรรมและได้นั่งเป็นผู้สอบอยู่ด้วย ว่า "นี่จะปล่อยกันไปถึงไหน"  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้ทรงทราบก็น้อยพระหฤทัย  ให้นำความขึ้นกราบบังคมทูลพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวในวันนั้น  ว่าที่เข้าแปลพระปริยัติธรรม ทรงเจตนาแต่จะสนองพระเดชพระคุณ  หาได้ปรารถนายศศักดิ์ลาภสักการอย่างใดไม่  ได้แปลถวายทรงฟัง ๓ วันเห็นพอเฉลิมพระราชศรัทธาแล้ว  ขออย่าให้ต้องแปลต่อไปเลย  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวได้ทรงทราบความขุ่นหมองที่เกิดขึ้น  ก็ทรงบัญชาตามพระหฤทัยของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  และพระราชทานพัดยศสำหรับเปรียญเอก ๙ ประโยค  ให้ทรงถือเป็นสมณศักดิ์ต่อมา เหตุที่หม่อมไกรสรเข้าไปเกียจกันครั้งนั้น  เนื่องมาจากเรื่องเปลี่ยนรัชกาล  ด้วยหม่อมไกรสรอยู่ในพวกเจ้านายที่ประสงค์จะให้ราชสมบัติพลัดจากพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ไปได้แก่พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว  เมื่อการเป็นได้ดังประสงค์แล้ว  เจ้านายพระองค์อื่นก็กลับสมัครสมานอย่างเดิม  แม้พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวก็ไม่ทรงรังเกียจกินแหนงในพระบาทสมเด็นพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  จึงทรงอุดหนุนให้เจริญพระเกียรติในฝ่ายพุทธจักรดังกล่าวมา   แต่หม่อมไกรสรยังมีทิษฐิ ถือว่าพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวอาจจะเป็นศัตรูราชสมบัติ  คอยแกล้งรังเกียจกันด้วยอุบายต่างๆเพื่อจะมิให้ผู้คนนิยมนับถือ  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว จึงถูกหม่อมไกรสรเป็นตัวมารคอยใส่ร้ายต่างๆต่อมาในรัชกาลที่ ๓  จนผลกรรมบันดาลให้ตัวเองต้องราชภัยเป็นอันตรายไปเอง การที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงศึกษาคันธุระผิดกับผู้อื่น  ด้วยตั้งพระหฤทัยจำนงแต่จะเรียนพระพุทธศาสนาให้รอบรู้อย่างถ่องแท้  มิได้หมายจะมีตำแหน่งฐานันดรอย่างใดในสังฆมณฑล  เพราะฉะนั้นเมื่อทรงทราบภาษามคธถึงสมารถจะอ่านพระไตรปิฎกเข้าพระหฤทัยได้โดยลำพังพระองค์  ก็ทรงพยายามพิจารณาหลักฐานพระพุทธศาสนาต่อมา  เมื่อทรงพิจารณาถึงพระวินัยปิฎก ปรากฏแก่พระญาณว่าวัตรปฏิบัติเช่นที่พระสงฆ์ไทยประพฤติกัน  เป็นแบบแผนผิดพระวินัยที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติอยู่มาก ยิ่งทรงพิจารณาไปก็ยิ่งเห็นวิปลาสคลาดเคลื่อนมาช้านานแล้ว  ก็เกิดวิตกในพระราชหฤทัยว่า  หรือสมณวงศ์ที่สืบเนื่องมาจากพระอริยสาวกของพระพุทธเจ้าจะสูญเสียแล้ว  แต่อย่างไรก็ดีการที่พระองค์ทรงผนวช  ได้สมาทานว่าจะประพฤติตามพระธรรมวินัยของพระพุทธเจ้า  ถ้าทรงประพฤติวัตรปฏิบัติต่อไปในทางที่ผิดพระพุทธบัญญัติ  เห็นว่าลาผนวชออกเป็นอุบาสกจะดีกว่า  ในขณะเมื่อกำลังทรงพระวิตกดังว่ามา  และยังไม่เห็นทางที่จะแก้ไข  ได้กิตติศัพท์ทรงถึงพระกรรณว่ามีพระเถระมอญองค์ ๑ (ชื่อ ซาย  นามฉายาว่า พุทธวงศ์)  บวชมาแต่เมืองมอญ  มาอยู่วัดบวรมงคลได้เป็นพระราชาคณะที่พระสุเมธมุนี  เป็นผู้ชำนาญพระวินัยปิฎกและประพฤติวัตรปฏิบัติอย่างเคร่งครัด  จึงเสด็จไปทรงทำวิสาสะสนทนากับพระสุเมธมุนีๆทูลอธิบายวัตรปฏิบัติของพระมอญคณะกัลยาณี(๔) ที่ท่านอุปสมบทให้ทรงทราบโดยพิศดาร  ทรงพิจารณาเห็นไม่ห่างไกลจากพระพุทธบัญญัติเหมือนอย่างวัตรปฏิบัติของพระสงฆ์สยามก็ทรงยินดี  ด้วยตระหนักพระหฤทัยว่าสมณวงศ์ไม่สูญเสียแล้ว เหมือนอย่างทรงพระวิตกอยู่แต่ก่อน  ก็ทรงเลื่อมใสใคร่จะประพฤติวัตรปฏิบัติตามแบบพระมอญ  แต่มีข้อขัดข้องด้วยเสด็จประทับอยู่ ณ วัดมหาธาตุฯ  อันเป็นที่สถิตของสมเด็จพระสังฆราช  จะทรงประพฤติให้ผิดกับระเบียบแบบแผนของพระสงฆ์ในวัดนั้นก็จะเป็นการละเมิด  และคนทั้งหลายอาจจะเกิดความเข้าใจผิดต่อไป  จึงเสด็จย้ายไปประทับ ณ วัดสมอราย เมื่อปีฉลู พ.ศ. ๒๓๗๒  เหมือนอย่างเคยเสด็จประทับพรรษาแรกทรงผนวช  เวลานั้นมีพระภิกษุหนุ่มเป็นเจ้าบ้าง เป็นลูกผู้ดีบ้างที่ได้ถวายตัวเป็นสานุศิษย์ศึกษาอยู่ในสำนักและเลื่อมใสในพระดำริอีกราว ๖ รูป  ตามเสด็จอยู่วัดสมอรายก็มี อยู่วัดอื่นแต่ไปประชุม ณ วัดสมอรายก็มี  จึงเริ่มเกิดเป็นคณะสงฆ์ ซึ่งแสวงหาสัมมาปฏิบัติ  อันได้นามในภายหลังว่า "ธรรมยุติกา" แต่นั้นเป็นต้นมา(๕) .................................................................................................................................................... (๑) ประเพณีเดิมกำหนดแต่ว่าถ้าแปลพระสุตตันตปิฎกได้เป็นเปรียญตรี  ถ้าแปลพระวินัยได้ด้วยได้เป็นเปรียญโท  ถ้าแปลได้ทั้งพระสุตตันตปิฎก พระวินัย และพระปรมัตถ์ ได้เป็นเปรียญเอก  ถึงรัชกาลที่ ๒ แก้วิธีสอบพระปริยัติธรรมเป็น ๙ ประโยค  สันนิษฐานว่าพระสังฆราช(มี)เป็นผู้จัดระเบียบใหม่  ด้วยปรารภว่าวิธีเดิมหละหลวม  ผู้มีความรู้ต่ำสามารถจะเป็นเปรียญได้  จึงจัดหลักสูตรให้กวดขันขึ้น (๒) การแปลพระปริยัติตามปกติ แปล ณ วัดที่สถิตของสมเด็จพระสังฆราช (๓) ที่เรียกกันภายหลังว่า "หม่อมไกรสร" (๔) วัดกัลยาณี  ประเทศพม่า  มีจารึกศิลาที่ยิ่งใหญ่และสำคัญมาก  เป็นที่เลื่องลือไปทั่วโลก  ถ้ามีกระทู้ไหนที่เกี่ยวข้องจะนำเรื่องมาเล่าให้ฟังครับ* (๕) ตามพระราชวิจารณ์ของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ในหนังสือเรื่อง "วัดสมอราย" จากคุณ : กัมม์ - [ 28 ต.ค. 48 14:24:21 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตรงนี้จะกล่าวถึงเรื่องวัตรปฏิบัติของพระสงฆ์ไทยในสมัยนั้นแทรกลงสักหน่อย  มีเรื่องตำนานเล่ากันมาแต่โบราณ(จะเป็นตำนานเกิดขึ้นในเมืองมอญ  หรือในเมืองไทยหาทราบไม่) ว่าเมื่อพระสงฆ์ลังกาวงศ์เชิญพระไตรปิฎกมาจากลังกาทวีปนั้น  เรือมาถูกพายุพัดพลัดกันไป  เรือลำที่ทรงพระวินัยปิฎกพลัดไปเมืองมอญ  และเรือที่ทรงพระสุตตันตปิฎกพลัดมาเมืองไทย  ตำนานนี้อาจจะเป็นอุปมาไม่มีมูลทางพงศาวดาร  แต่มีความจริงประหลาดอยู่ที่พระสงฆ์ในเมืองมอญถือพระวินัยปิฎกเป็นสำคัญ  ฝ่ายพระสงฆ์ทางเมืองไทยถือพระสุตตันตปิฎกเป็นสำคัญ  เพราะฉะนั้นพระสงฆ์ไทยชำนาญการแสดงธรรม  แต่มิใคร่เอาใจใส่ในการปฏิบัติพระวินัยเคร่งครัดนัก  เป็นเช่นนั้นมาแต่โบราณ  ใช่ว่าพระสงฆ์จะเป็นอลัชชีหรือไม่มีความรู้นั้นหามิได้  แต่มามีเสียอยู่อย่างหนึ่งที่พระสงฆ์ไทยเชื่อถือคติปัญจอันตรธานในบริเฉทท้ายคัมภีร์ปฐมสมโพธิ์เกินไป  ในบริเวทนั้นอ้างว่าพระพุทธเจ้าได้ทรงพยากรณ์ไว้ว่าเมื่อถึงกลียุค(คือยุคปัจจุบันนี้)  พระพุทธศาสนาจะเสื่อมลงเรื่อยไป  สติปัญญาและความศรัทธาอุตสาหะของคนทั้งหลายก็จะเลวลงทุกที  จนไม่สามารถรักษาพระธรรมวินัยไว้ได้  ที่สุดเมื่อพุทธศักราชใกล้จะถึงห้าพันปี  แม้พระสงฆ์ก็จะมีแต่ผ้าเหลืองคล้องคอหรือผูกข้อมือไว้พอรู้ว่าเป็นพระเท่านั้น  คติตามคัมภีร์นี้เป็นเหตุให้เชื่อกันว่าพระพุทธศาสนาที่เราถือกันมีแต่จะเสื่อมไปเป็นธรรมดา  พ้นวิสัยที่จะคิดแก้ไขให้คืนดีได้  เมื่อเช่นนั้นก็พยายามรักษาพระธรรมวินัยมาแต่เพียงเท่าที่สามารถ  จนเกิดคำพูดว่า "ทำพอเป็นกิริยาบุญ"  ด้วยเชื่อคติที่กล่าวมานี้(๑)   แม้ปรากฏในเรื่องพงศาวดารว่าได้มีการ "ฟื้นพระศาสนา" มาเป็นครั้งคราว เช่นทำสังคายนาพระไตรปิฎกเมื่อรัชกาลที่ ๑ นั้นก็ดี  การฟื้นพระศาสนาที่ทำมานั้นเป็นแต่ฟื้นหาความรู้ หาได้ฟื้นถึงการปฏิบัติไม่  ที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงตั้งระเบียบวัตรปฏิบัติอย่างธรรมยุติกา  จึงเป็นการฟื้นพระศาสนาส่วนที่บกพร่องของพระสงฆ์สยามมาแต่โบราณ  หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ  ทรงแก้ไขวัตรปฏิบัติของพระสงฆ์ไทยให้สมบูรณ์ทั้งพระธรรมและพระวินัย  เพราะฉะนั้นคติธรรมยุติกาที่ทรงตั้งขึ้นจึงจะดีกว่าเดิมทั้งที่พระมอญและพระไทยถือกันมาแต่ก่อน เมื่อพระบาทสมเด็จพรีจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จกลับไปอยู่วัดราชาธิวาสนั้น  พระสงฆซึ่งถือวัตรปฏิบัติอย่างธรรมยุติกามีจำนวนเพียงสัก ๒๐ รูป  ตามเสด็จไปอยู่วัดราชาธิวาสบ้าง  คงอยู่ ณ วัดมหาธาตุฯหรืออยู่วัดอื่นบ้าง  แต่เมื่อพระเกียรติคุณที่ทรงเชี่ยวชาญพระไตรปิฎก  และพระปฏิภาณในการแสดงพระธรรมเทศนาเลื่องลือแพร่หลายก็มีพระภิกษุสามเรมหานิกายพากันถวายตัวเป็นศิษย์  แล้วเลยบวชเป็นธรรมยุติกามากขึ้น  และมีพวกคฤหัสพากันเลื่อมใสไปถือศีลฟังธรรมมากขึ้นโดยลำดับ  จนที่วัดราชาธิวาสเกิดเป็นสำนักคณาจารย์อันหนึ่ง  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงทรงตั้งพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเป็นพระราชาคณะ(๒) ถึงกระนั้นที่ทรงทำความเจริญให้เกิดขึ้น ณ วัดราชาธิวาสก็เป็นเหตุให้พวกศัตรูมีจิตริษยายิ่งขึ้น  ถึงกล่าวแสดงความสงสัยว่าที่คนพอใจไปวัดราชาธิวาสกันมากขึ้น  เพราะประสงค์จะยกย่องพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวในทางการเมือง  ความทราบถึงพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว  ก็ไม่ทรงระแวงสงสัยในส่วนพระองค์พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  แต่รำคาญพระราชหฤทัยที่เกิดกล่าวกันเช่นนั้นแพร่หลาย  จึงตรัสปรึกษาสมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาพิชัยญาติ เมื่อยังเป็นที่พระยาศรีพิพัฒน์ ๆ กราทูลความเห็นว่า  ถ้าโปรดฯให้พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จมาอยู่เสียใกล้ๆ ความสงสัยนั้นก็จะระงับไปเอง  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระราชดำริเห็นชอบด้วย  เผอิญมีกรณีเหมาะแก่พระราชประสงค์ด้วยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเป็นพระราชาคณะแต่ยังไม่ได้ครองวัด  และเวลานั้นพระราชาคณะตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดบวรนิเวศฯ ซึ่งกรมพระราชวังบวรมหาศักดิ์พลเสพทรงสร้างใหม่ที่ในพระนครว่างอยู่  จึงโปรดฯให้เลื่อนสมณศักดิ์พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวขึ้นเสมอเจ้าคณะรอง(๓)  แล้วเชิญเสด็จมาครองวัดบวรนิเวศฯ เมื่อปีวอก พ.ศ. ๒๓๗๙  เวลานั้นพระชันษาได้ ๓๒ ปี ทรงผนวชได้ ๑๒ พรรษา(๔) ก่อนจะเล่าเรื่องพระราชประวัติตอนเสด็จอยู่วัดบวรนิเวศฯ  จะย้อนไปกล่าวถึงเรื่องพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จเที่ยวธุดงค์ ในสมัยเมื่อยังประทับอยู่วัดราชาธิวาสเสียก่อน  เพราะการเสด็จเที่ยวธุดงค์มามีผลเป็นคุณแก่บ้านเมืองหลายสถาน  คือในสมัยเมื่อพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงผนวชนั้น  ประเพณีที่พระเจ้าแผ่นดินเสด็จประพาสหัวเมืองห่างจากกรุงเทพฯถึงต้องประทับแรม  แม้เพียงเสด็จไปทรงบูชาพระพุทธบาทหรือไปทรงทอดกฐินหลวงถึงพระนครศรีอยุธยาเป็นต้น  หยุดมาตั้งแต่รัชกาลที่ ๒ นับเวลากว่า ๓๐ ปี   เมื่อไม่มีการเสด็จพระราชดำเนิน  เจ้านายและขุนนางผู้ใหญ่ก็ไม่มีใครเสด็จออกไปเที่ยวหัวเมืองไกล  นอกจากจำเป็นต้องไปในเวลามีราชการ  เพราะเห็นเป็นการฝ่าฝืนพระราชปฏิบัติเกรงจะระแวงผิดทางการเมือง  จึงอยู่กันแต่ในกรุงเทพฯเป็นพื้น   เมื่อพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงฟื้นพระศาสนา  ใคร่จะศึกษาธุดงควัตรให้บริบูรณ์  ทรงพระราชดำริว่าพระองค์ทรงเพศเป็นสมณะ  ไม่เกี่ยวข้องกับการเมือง  จึงถวายพระพรลาพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวไปบูชามหาเจดียสถานตามที่ต่างๆ  ก็โปรดฯพระราชทานอนุญาตไม่ขัดขวาง  จึงได้เสด็จไปตามหัวเมืองมณฑลนครชัยศรี มณฑลราชบุรี มณฑลอยุธยา และมณฑลนครสวรรค์ ตลอดขึ้นไปจนถึงมณฑลพิษณุโลกทางฝ่ายเหนือ  ได้ทอดพระเนตรเห็นภูมิลำเนา  และทรงทราบความทุกข์สุขของราษฎรในรหัวเมืองเหล่านั้นด้วยพระองค์เอง  เป็นเหตุให้ทรงทราบตระหนักมาแต่เมื่อเสด็จธุดงค์นั้น  ว่ารัฐบาลในกรุงเทพฯมิใคร่ทราบความเป็นไปในบ้านเมืองตามที่เป็นจริง  อีกสถานหนึ่งได้ทรงทราบอัชฌาศัยใจคอของราษฎรชาวเมืองที่เสด็จไป  และคนเหล่านั้นเมื่อรู้จัดพระองค์ก็พากันชอบพระอัธยาศัย  เกิดนิยมนับถือแพร่หลายในเหล่าประชาชนมาแต่ชั้นนั้น   ยังอีกสถานหนึ่งซึ่งเป็นประโยชน์สำคัญเกิดขึ้นด้วยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จไปธุดงค์  คือ ได้ไปทอดพระเนตรเห็นโบราณวัตถุเช่นศิลาจารึกเป็นต้น  กับทั้งโบราณสถานที่มีแบบอย่างต่างๆกันตาสมั  ก็เกิดใฝ่พระหฤทัยการศึกษาโบราณคดีของประเทศสยามโดยทางวิทยาศาสตร์  เหมือนอย่างทรงนำทางให้ผู้อื่นทั้งไทยและฝรั่งนิยมศึกษาตามเสด็จต่อมา  ความรู้โบราณคดีของประเทศสยามจึงได้เจริญแพร่หลาย  แม้จนทุกวันนี้ใครจะศึกษาโบราณคดีของประเทศสยาม  ก็ยังได้อาศัยพระบรมราชาธิบายของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวซึ่งทรงพระราชนิพนธ์ไว้แทบทุกคน เวลาเมื่อพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดฯให้พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จเข้ามาอยู่วัดบวรนิเวศฯนั้น  ดูทรงระวังมากที่จะมิให้โทมนัสน้อยพระหฤทัย  เป็นต้นว่า เมื่อปห่เสด็จมาจากวัดราชาธิวาสตามประเพณีแห่พระราชคณะไปครองวัดนั้น  โปรดฯให้จัดกระบวนรเหมือนอย่างแห่เสด็จพระมหาอุปราช  แล้วโปรดฯให้สร้างตำหนัก(หลังที่เรียกว่า "พระปันยา")  กับท้องพระโรงให้เสด็จอยู่เป็นผาสุก  และทรงทำนุบำรุงด้วยประการอย่างอื่นอีกเป็นอันมาก(๕)  ฝ่ายพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวก็ทรงพอพระหฤทัย  ที่ได้เสด็จมาอยู่วัดบวรนิเวศฯด้วยเหตุหลายสถาน  เพราะเมื่อเสด็จประทับอยู่ที่วัดราชาธิวาส  วัดนั้นมีพระราชาคณะและพระสงฆ์มหานิกายปกครองมาแต่เดิม  ทรงจัดวางระเบียบธรรมยุติกาได้สะดวกเพียงวัตรปฏิบัติส่วนตัวพระภิกษุ  แต่จะจัดต่อขึ้นไปถึงระเบียบสงฆ์เช่นทำสังฆกรรมเป็นต้นยังขัดข้อง  เพราะอยู่ปะปนกับพระสงฆ์ต่างสังวาสกัน  ที่สุดพระธรรมยุติกาที่มีขึ้นก็ยังต้องแยกกัยอาศัยอยู่ตามวัดต่างๆ เพราะเสนาสนะไม่พอจะอยู่ที่วัดราชาธิวาสได้หมด  เสด็จมาอยู่วัดบวรนิเวศฯได้ทรงครองวัด สามารถรับพระสงฆ์ธรรมยุติกามาอยู่ในวัดเดียวกัน  ทั้งพระบวชใหม่ก็บวชเป็นธรรมยุติกาทั้งนั้น  ในไม่ช้าพระสงฆ์วัดบวรนิเวศฯก็เป็นธรรมยุติกาทั้งหมด  จึงทรงจัดวางระเบียบการคณะสงฆ์และการปกครองวัด  ตลอดจนการสั่งสอนสัปบุรุษให้บริบูรณ์ตามคติธรรมยุติกาได้ดังพระราชประสงค์   แต่ความเดือดร้อนรำคาญก็เกิดขึ้นหลายอย่าง  เพราะเสด็จเข้ามาอยู่ใกล้ หม่อมไกรสรพยายามทำร้ายหนักขึ้น  จนถึงสาเหตุให้สึกพระสุเมธมุนีที่เป็นพระอุปัชฌาย์ของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  และเบียดเบียนด้วยประกาต่างๆ  แม้จนแกล้งใส่บาตรพระธรรมยุติกาด้วยข้าวต้มให้ร้อนมือที่อุ้มบาตร  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวต้องทรงรับความเจ็บช้ำระกำพระราชหฤทัยมาตลอดอายุของหม่อมไกรสร  แต่ก็ไม่ทรงยอมหย่อนพระอุตสาหะในการฟื้นพระศาสนา  ด้วยทรงเห็นว่าพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวพระราชทานพระบรมราชูปถัมภ์อยู่  จึงสามารถแสดงวัตรปฏิบัติของพระสงฆ์ธรรมยุติกาได้โดยเปิดเผย .................................................................................................................................................... (๑) ข้าพเจ้า(สมเด็จในกรมฯ)ได้เคยสนทนากับพระมหาเถระที่เชื่อถือคติปัญจอันตรธานอย่างว่าหลายองค์ (๒) ทรงตั้งเมื่อใดไม่ทราบแน่  สมเด็จพระสังฆราช(สา) วักราชประดิษฐ์ท่านเล่าว่า วันหนึ่งเสด็จเข้าไปถวายเทศน์  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวตรัสว่า "ชีต้นบวชมานานแล้ว  ควรเป็นราชาคณะได้"  แล้วพระราชทานพัดแฉกพื้นตาดให้ทรงถือเป็นยศต่อมา (๓) เข้าใจว่าเสมอกันกับกรมหมื่นนุชิตชิโนรส  คือฐานานุกรม ๗ รูป  และลำดับยศอยู่ต่อพระพิมลธรรม (๔) ถ้านับตั้งแต่ทรงผนวชแปลงได้ ๑๑ พรรษา  จึงทรงเป็นอุปัชฌาย์ได้ตั้งแต่เสด็จมาอยู่วัดบวรนิเวศฯ (๕) กล่าวกันว่า  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวพระราชนามวัดบวรนิเวศฯในครั้งนั้นด้วย  เพื่อให้เป็นเกียรติแก่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  (แต่งทำนองยกย่องพระเกียรติยศพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวว่า ให้เป็นที่ประทับของพระบวรราชวังฯ*)  แต่ข้าพเจ้า(เสด็จในกรมฯ)เห็นว่าจะพระราชทานมาก่อนแล้ว  เพราะเป็นวัดที่สถิตย์ของพระราชาคณะผู้ใหญ่แต่ก่อนพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จมาครอง   และผมคิดว่า น่าจะได้ชื่อนั้นตั้งแต่แรกที่กรมพระราชวังบวรฯทรงสร้าง  ในสาส์นสมเด็จกล่าวว่าที่ตรงนี้ก็เป็นเขตวังหน้า ทรงสร้างวัดขึ้นในที่ทรงพระราชทานเพลิงศพพระชนนีของพระราชชายา* จากคุณ : กัมม์ - [ 28 ต.ค. 48 17:58:56 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขออภัยที่ทำให้ตาลายนะครับ พรุ่งนี้ติดภาระกิจ  จึงพิมพ์ไว่ล่วงหน้าอีกตอน กด Ctrl. ค้างไว้  แล้วกด + สักสามสี่ที   จะช่วยให้การมองเห็นดีขึ้นครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 28 ต.ค. 48 18:03:07 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตั้งแต่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จมาครองวัดบวรนิเวศฯ  พอทรงวางระเบียบนิกายธรรมยุติกาสำเร็จแล้ว  ก็ทรงพยายามฟื้นการศึกษาพระปริยัติธรรมต่อมาทรงพระราชดำริแก้ไขวิธีเรียน  ซึ่งแบบเดิมใช้เรียนภาษามคธกับพระธรรมวินัยไปด้วยกันตามคัมภีร์ที่ใช้เป็นหลักสูตรสำหรับสอนเป็นลำดับขึ้นไป  ทรงเปลี่ยนเป็นให้เรียนเป็น ๒ ชั้น  ต้นเรียนแต่ไวยกรณ์ขึ้นไปจนจบคัมภีร์มงคลทีปนี  กวดขันให้รู้ภาษามคธไปจนแตกฉานเสียก่อน  แล้วจึงให้ศึกษาหาความรู้พระธรรมวินัยด้วยอ่านคัมภีร์อื่นๆต่อไปเป็นชั้นหลัง  ด้วยวิธีนี้นักเรียนสำนักวัดบวรนิเวศฯจึงรู้ภาษามคธเชี่ยวชาญถึงสามารถพูดภาษานั้น(๑)  และใช้หนังสืออรรถเทศน์ได้โดยสะดวก  เมื่อเข้าแปลพระปริยัธรรมก็ได้เป็นเปรียญประโยคสูงมากกว่าสำนักอื่นๆ  เล่ากันมาว่าพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จไปพระราชทานกฐิน  ทอดพระเนตรเห็นพระสงฆ์วัดบวรฯเป็นเปรียญมาก  ตรสปราศรัยแก่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวว่า "ถ้าวัดของชีต้นเป็นเปรียญทั้งวัดก็จะดีทีเดียว"   เพราะเหตุที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงสามารถจัดบำรุงการเล่าเรียนได้รุ่งเรืองเช่นนั้น  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงโปรดฯให้มาตำแหน่งในคณะมหาเถระผู้สอบปริยัติธรรมในสนามหลวง  แต่เผอิญไปเกิดโต้แงกับพระพุทธโฆษาจารย์(ฉิม) วัดโมฬีโลกฯ(องค์ที่ออกนามมาในตอนที่ทรงแปลพระปริยัติธรม)  ซึ่งเป็นผู้ใหญ่อยู่แต่ก่อน  เรื่องที่เกิดโต้แย้งนั้นเล่ากันมาว่า  พระมหาผ่อง(ภายหลังได้เป็นพระราชาคณะที่พระธรรมภาณพิลาศ อยู่วัดประยูรวงศ์)  แปลความแห่งหนึ่งว่า "ตุมฺเห อันว่าท่านทั้งหลาย  นิสีทถ จงนั่ง  อาสเน ในอาสนะ"  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวไม่โปรดที่แปลศัพท์ อาสเน ว่า "ในอาสนะ"  พระมหาผ่องแปลใหม่ว่า อาสเน "เหนืออาสนะ"  พระบาทสมเด็จพระเจ้าเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรด  แต่พระพุทธโฆษาจารย์ติว่าไม่ถูก  พระมหาผ่องก็ไม่รู้ที่จะแปลว่ากระไร  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเกรงว่า  พระมหาผ่องจะตกจึงตรัสขึ้นว่า  "นั่งในอาสนะนั้นนั่งอย่างไร  จะฉีกอาสนะออกแล้วเข้าไปนั่งในช่องที่ฉีก  หรือจะเอาอาสนะขึ้นคลุมตัวไว้ในนั้น"  พระพุทธโฆษาจารย์โกรธบังอาจกล่าวคำหยาบช้าต่อพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ความทราบถึงพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวก็กริ้ว  ตรัสสั่งห้ามมิให้นิมนต์พระพุทธโฆษาจารย์เข้าราชการอีก  และทรงมอบการสอบพระปริยัติธรรมเป็นสิทธิ์ขาดแก่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวแต่นั้นมาจนตลอดรัชกาล(๒)   แต่เรื่องเนื่องด้วยพระพุทธโฆษาจารย์(ฉิม)ยังไม่หมดเพียงนั้น  เมื่อพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จเสวยราชย์  พระพุทธโฆษาจารย์เกรงว่าจะถูกถอดจากราชาคณะ ด้วยทรงอาฆาต  ถึงเตรียมตัวจะกลับไปอยู่เมืองเพชรบุรีถิ่นเดิม  แต่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวกลับทรงพระกรุณาโปรดฯให้พ้นโทษ  ตรัสยกย่องว่าพระพุทธโฆษาจารย์ชำนาญพระปริยัติธรรมมาก  ให้เลื่อนฐานันดรขึ้นเป็นสมเด็๗พระพุทธโฆษาจารย์ ตำแหน่งเจ้าคณะกลางมาครองวัดมหาธาตุฯ  สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์(ฉิม)ก็เกิดเลื่อมใสในพระคุณธรรมที่ไม่ทรงพยาบาทว่าพระองค์ทรงเป็นบัณฑิตย์โดยแท้  จึงแต่งคาถาถวายพรอันขึ้นด้วยบทว่า "ยํ ยํ เทวมนุสฺสานํ มงฺคลตฺถายภสิตํ"ถวายสนองพระเดชพระคุณ(๓)  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวชอบพระราชหฤทัยจึงโปรดฯให้พระสงฆ์สวดคาถานั้นข้างท้ายพระปริต  ยังสวดมาจนทุกวันนี้ ความเจริญที่เกิดขึ้นในสำนักวัดบวรนิเวศฯครั้งนั้นกิตติศัพท์ระบือไปถึงลังกาทวีป  ว่าพระวชิรญาณ(๔) มหาเถระอันเป็นพระอนุชาของสมเด็จพระธรรมิกราชพระเจ้าแผ่นดินได้ฟื้นพระธรรมวินัยให้รุ่งเรืองขึ้นในประเทศสยาม  ถึงคณะสงฆ์ในลังกาแต่งสมณทูตให้เข้ามาสืบข่าวพระศาสนา(๕)  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงทรงมอบการรับสมณทูตลังกาครั้งนั้นให้เป็นธุระของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว อาศัยเหตุที่ทรงวิสาสะกับพระสงฆ์ลังกาที่เข้ามาครั้งนั้น  ทรงทราบเบาะแสซึ่งจะหาคัมภีร์พระไตรปิฎกอันขาดฉบับอยู่เมื่อครั้งทำสังคายนาในรัชกาลที่ ๑  จึงทูลควมแด่พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว  ก็โปรดฯให้ทรงจัดสมณทูต มีพระปลัดสังข์ วัดบวร(ซึ่งมีนามฉายาว่า สุภูติ)  กับพระปลัดเกิด วัดบรมนิวาส(ซึ่งมีนามฉายาว่า อมโร)(๖)  อันเป็นเปรียญธรรมยุติกา ๙ ประโยคทั้ง ๒ องค์เป็นหัวหน้า  ออกไปยังลังกาทวีปเมื่อ พ.ศ.๒๓๘๕  เป็นการไปเยี่ยมตอบและไปเสาะหาคัมภีร์พระไตรปิฎกครั้งหนึ่ง  ต่อมาให้พระปลัดสังข์ออกไปหาพระไตรปิฎกเมื่อ พ.ศ. ๒๓๘๗ อีกครั้งหนึ่ง  ได้คัมภีร์พระไตรปิฎกซึ่งยังขาดฉบับมาเพิ่มเติมอีกเป็นอันมาก  พระไตรปิฎกในประเทศสยามจึงมีบริบูรณ์แต่นั้นมา   ตั้งแต่มีสมณทูตเข้ามาแล้ว  ต่อมาก็มีชาวลังกาทั้งพระสงฆ์และคฤหัสถ์ไปมทาติดต่อกับสำนักบวรนิเวศฯมิใคร่ขาด  จนที่สุดเมื่อถึงรัชกาลที่ ๔ ชาวลังกาทูลขอให้ส่งคณะสงฆ์ออกไปอุปสมบทตั้งวงศ์ธรรมยุติกาที่ในลังกาทวีป  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดฯให้พระอโนมมุนี(ศรี  ซึ่งภายหลังได้เป็นที่สมเด็จพระพุฒาจารย์ อยู่วัดประทุมคงคา)  นำคณะสงฆ์ออกไปลังกาทวีปอีกครั้งหนึ่งเมื่อ พ.ศ. ๒๓๙๔  แต่การที่จะตั้งวงศ์ธรรมยุติกาหาสำเร็จตามประสงค์ไม่  เพราะพระสงฆ์ลังกาเกิดเกี่ยงแย่งกันเอง  ด้วยพวกนิการอุบาลีวงศ์(เรียกในลังกาอีกอย่างหนึ่งว่า สยามวงศ์)  อ้างว่าเป็นของพระสงฆ์ไทยอยู่แล้ว  ฝ่ายพวกนิกายพม่าซึ่งเรียกว่า มรัมวงศ์ ก็อ้างว่าพรสงฆ์ธรรมยุติการับอุปสมบทจากนิกายรามัญร่วมสมณวงศ์กับตนอยู่แล้ว  ทั้งสองฝ่ายไม่ปองดองกัน การที่จะตั้งคณะสงฆ์ธรรมยุติกาในลังกาทวีปจึงไม่สำเร็จ(๗) .................................................................................................................................................... (๑) ในจดหมายรายงานหม่อมราโชทัยเรื่องทูตไทยไปยุโรปเมื่อปีมะเส็ง พ.ศ.๒๔๐๐  ว่าเมื่อไปถึงเมืองลังกามีพระสงฆ์มาปราศัยเป็นภาษามคธ  เจ้าหมื่นสรรเพธภักดีเป็นผู้พูดตอบ  เจ้าหมื่นสรรเพธนั้น(ภายหลังเป็นเจ้าพระยามหินทรศักดิ์ธำรง)เคยเป็นแต่มหาดเล็กข้าหลวงเดิมอยู่ที่วัดบวรนิเวศฯ  เพียงนั้นยังพอพูดภาษามคธได้บ้าง  ส่อให้เห็นว่าคงจะพูดภาษามคธกันได้แพร่หลายในวัดบวรนิเวศฯเมื่อครั้งนั้น (๒) เรื่องที่พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวตรัสปราศรัยกับเรื่องที่กล่าวนี้  พระสารสาสน์พลขันธ์(สมบุญ)ซึ่งเมื่อบวชเป็นพระครูสมุหฐานานุกรมของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเล่าให้ฟัง (๓) การที่แต่งถวายนั้น  พิเคราะห์ดูเหมือนจะแต่งถวายพรท้ายเทศน์  เพราะมีคำในคาถาแห่งหนึ่งว่า อิมินา ธมฺนทาเนน  เป็นอธิษฐานอ้างอานิสงฆ์ธรรมทานที่แสดง (๔) เป็นพระนามฉายาของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (๕) เมื่อรัชกาลที่ ๒ เคยแต่งสมณทูตไทยไปสืบข่าวพระศาสนาในลังกาทวีป  ครั้งนี้กลับกัน ฝ่ายลังกามาสืบ (๖) พระปลัดสังข์ ภายหลังเป็นพระพรหมมุนี  พระอมโรเป็นที่พระอมราภิรักขิต ราชาคณะทั้ง ๒ องค์ (๗) ถึงรัชกาลที่ ๕ มีพระสงฆ์ลังกามรัมวงศ์ พระเถระที่เป็นหัวหน้าชื่อ สิริสุมนติสสะ รูป ๑  ชื่อ ปัญญาเสขร รูป ๑  เข้ามาขอบวชแปลงเป็นธรรมยุติกาที่ในกรุงเทพฯ  ได้แปลงตามปรารถนา  สมเด็จพระสมณะเจ้า กรมพระยาปวเรศวริยาลงกรณ์ทรงเป็นอุปัชฌาย์  แต่ดูเหมือนจะกลับไปตั้งคณะธรรมยุติกาไม่สำเร็จอีก จากคุณ : กัมม์ - [ 31 ต.ค. 48 08:10:31 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาแต่เช้าเชียวครับ จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 31 ต.ค. 48 08:45:18 ]

ความคิดเห็นที่ 18 นึกว่าไปไหนซะแล้ว เห็นเงียบไปเลย....... จากคุณ : ... - [ วันฮาโลวีน 09:42:04 A:61.90.9.162 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 ติดภาระกิจหนึ่งวัน  ค้างหนึ่งวันครับ คิดถึงเพื่อนๆ  เลยลุกขึ้นมาแต่เช้าเลย ขออภัยด้วยครับ ยังมึนๆอยู่เลย  สักวาคำหวาน พักไว้ก่อนนะครับ  ท่านจำปูน จากคุณ : กัมม์ - [ 31 ต.ค. 48 17:27:23 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เรื่องพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงศึกษาภาษาฝรั่ง  ปรากฎว่าเริ่มทรงศึกษาภาษาละตินก่อน  ด้วยเมื่อเสด็จประทับอยู่วัดราชธิวาส  เขตวัดติดต่อกับวัดคอนเซปชั่น Immaculate Conceptiovn Church ของพวกโรมันคาทอลิก  และเวลานั้นสังฆราชปาลกัวต์ยังเป็นบาทหลวงอธิการของวัดนั้นชอบไปเฝ้าทูลถามภาษาและขบนธรรมเนียมไทยเนืองๆจนทรงคุ้นเคย จึงโปรดฯให้สอนภาษาละตินถวายเป็นทำนองแลกเปลี่ยนความรู้กั  จะได้ทรงศึกษาอยู่ตลอดเวลาสักเท่าใดและถึงเพียงไหนก็ไม่ปรากฎ  แต่สังเกตในลายพระราชหัตถเลขาเมื่อเสวยรย์แล้ว  มักทรงใช้ศัพท์ภาษาละตินเนืองๆ  เห็นได้ว่าทรงทราบไวยกรณ์ของภาษานั้น  แต่การที่ทรงศึกษาภาษาละตินคงหยุดเมื่อเสด็จย้ายจากวัดราชาธิวาส  แต่ภาษาอังกฤษยนั้นเสด็จกลับมาอยู่วัดบวรนิเวศฯแล้วหลายปี  จึงได้เริ่มทรงศึกษาต่อมิชชั่นนารีอเมริกัน พวกมิชชั่นนารีอเมริกันกับพวกบาทหลวงฝรั่งเศส แม้เจตนามาสอนคริตศาสนาอันเดียวกันก็ดี  ถือคติต่างกันเป็นข้อสำคัญหลายอย่าง  พวกบาทหลวงถือคติลัทธิโรมันคาทอลิกวางตัวเป็น "พระ"  พยายามบำรุงศาสนาด้วยตั้งบริษัท  และอุปถัมภ์บำรุงฝึกสอนคนที่เข้ารีตเป็นสำคัญ ฝ่ายพวกมิชชั่นนารีอเมริกันถือลัทธิโปรเตสตันส์(ซึ่งแตกไปจากโรมันคาทอลิก)วางตัวเป็น "ครู"  นำทั้งศาสนาและอารยธรรม Civlization มาสอนชาวต่างประเทศนี้ทั่วไปไม่เลือกหน้า  ชอบใช้วิธีทำให้เกิดประโยชน์ต่างๆเช่นรักษาโรคและสอนวิชาความรู้เป็นต้น  ให้คนทั้งหลายเลื่อมใสเป็นปัจจัยต่อไปถึงการสอนศาสนา  เพราะฉะนั้นพวกมิชชั่นนารีอเมริกันจึงเข้ากับไทยได้  ผิดกับพวกบาทหลวง  ในครั้งนั้นมีไทยที่สูงศักดิ์เป็นชั้นหนุ่ม(เช่นเรียกกันในปัจจุบันนี้ว่า "คนสมัยใหม่") ปรารถนาจะศึกษาวิชาอย่างฝรั่งหลายคน  จะกล่าวแต่ผู้ที่มาปรากฎเกียรติคุณในชั้นหลัง คือ พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว เมื่อยังเป็นสมเด็จเจ้าฟ้า กรมขุนอิศเรศรังสรรค์  ใคร่จะทรงศึกษาวิชาทหารพระองค์ ๑  กรมหลวงวงศาธิราชสนิท เมื่อยังเป็นกรมหมื่น  ใคร่จะทรงศึกษาวิชาแพทย์อย่างฝรั่งพระองค์ ๑  สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์ เมื่อยังเป็นหลวงนายสิทธิ  ใคร่จะศึกษาวิชาต่อเรือกำปั่นคน ๑  ได้ศึกษาวิชาเหล่านั้นต่อพวกมิชชั่นนารีอเมริกัน  แต่ว่าสอนกันด้วยภาษาไทย  ส่วนพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอย่หัวก็ได้ทรงคุ้นเคยกับพวกมิชันนารีอเมริกันตั้งแต่เสด็จอยู่วัดราชาธิวาส  แต่หาปรากฎว่าได้ทรงศึกศษาวิชาอันใดจากพวกมิชชันนารีอเมริกันในชั้นนั้นไม่ เหตุที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงศึกษาภาษาอังกฤษ  พิเคราะห์ในเรื่องพงศาวดารส่อให้เห็นว่าน่าจะเป็นเพราะทรงปรารภถึงการบ้านเมืองตั้งแต่จีนรบแพ้อังกฤษ  ต้องทำหนังสือวัญญายอมให้อังกฤษกับฝรั่งต่างชาติเข้าไปมีอำนาจในเมืองจีนเมื่อ พ.ศ. ๒๓๘๕  เวลานั้นไทยโดยมากยังเชื่อตามคำพวกจีนกล่าวว่า  แพ้สงครามด้วยไม่ทันเตรียมตัว  รัฐบาลจึงต้องทำหนังสือสัญญาพอให้มีเวลาตระเตรียมรบพุ่งต่อไป  แต่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระดำริเห็นว่าถึงคราวโลกยวิสัยจะเกิดการเปลี่ยนแปลง  ด้วยฝรั่งมามีอำนาจขึ้นทางตะวันออกนี้  และประเทศสยาม อาจจะมีการเกี่ยวข้องกับฝรั่งยิ่งขึ้นในวันหน้า  จึงทรงเริ่มศึกษาภาษาอังกฤษ  มิสเตอรแคสเวล มิชชันนารีอเมริกัน(๑) เป็นผู้สอนถวาย  เล่ากันมาว่ามิสเตอรแคสเวลไม่ยอมรับค่าจ้าง  ทูลขอโอกาสให้สอนคริสตศาสนาได้ที่วัดบวรนิเวศฯ  พระบาทสมเด็จพระจอม้เกดล้าเจ้าอยู่หัวก็กล้าประทานอนุญาตให้สอนที่ศาลาหน้าวัดหลัง ๑ มประสงค์  เป็นทำนองเหมือนท้าพิสูจน์ความศรัทธาของพุทธบริษัทวัดบวรนิเวศฯ พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงศึกษาภาษาอังกฤษกับมิสเตอรแคสเวล จนสามารถจะอ่านเขียนและตรัสภาษาอังกฤาได้สะดวกดียิ่งกว่าใครๆ ที่เป็นไทยด้วยกันในสมัยนั้นทั้งสิ้น  ข้อนี้มีหลักฐานปรากฎเมื่อรัฐบาลอังกฤษให้เซอรเจอมสบรุ๊คเป็นทูตเข้ามาเมื่อตอนปลายรัชกาลที่ ๓  หนังสือที่มีไปมากับไทยใช้ภาษาอังกฤษเป็นคราวแรก  เวลานั้นข้างฝ่ายไทยไม่มีผู้ชำนาญภาษาอังกฤษ  ต้องใช้มิชชันนารีอเมริกันชื่อ มิสเตอร์โจน(เรียกกันว่า "Dr.ยอนส์")คน ๑  กับฝรั่งครึ่งชาติชื่อเจมสเฮส์(เรียกกันว่า "เสมียนยิ้ม")อีกคน ๑  ซึ่งไม่ชำนาญภาษาไทย  เป็นผู้แปลและแต่งภาษาอังกฤษ  แล้วส่งไปถวายพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว(เรียกในจดหมายเหตุว่า "ทูลกระหม่อมพระ")ทรงตรวจทุกฉบับ  พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวก็ได้ทรงศึกษาภาษาอังกฤษในสมัยนั้นอีกพระองค์ ๑  แต่คงเป็นเพราะไม่ทรงทราบอย่างลึกซึ้งถึงพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  จึงไม่ปรากฎว่ามีหน้าที่ช่วยตรวจหนังสือที่มีไปมากับเซอรเจมสบรุ๊ค(๒)   มิสเตอรแคสเวลถึงแก่กรรมเมื่อ พ.ศ. ๒๓๙๒  ถ้าพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงศึกษาภาษาอังกฤาเมื่อ พ.ศ.๒๓๘๖ ก็มีเวลาสอนอยู่ ๖ ปี  แต่สันนิษฐานว่าเห็นจะทรงศึกษาต่อมิสเตอรแคสเวลไม่นานถึง ๖ ปี พอทรงสามารถอ่านภาษาอังกฤษเข้าพระหฤทัยได้ความโดยสะดวกแล้ว  ก็ทรงศึกษาด้วยพระองค์เองต่อมา  วิธีเรียนอย่างว่านี้ยังใช้กันมาจนในรัชกาลที่ ๕ เช่นพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวก็ดี  สมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรมพระยาวชิรญาณวโรรส  และกรมพระยาเทววงศ์วโรปการก็ดี  ตลอดมาจนตัวผู้แต่งหนังสือนี้เอง  ก็เรียนต่อครูเพียง ๓ ปี  แล้วเรียนเอาเองต่อมาทั้งนั้น  แต่กรมหลวงพิชิตปรีชากรเป็นประหลาดกว่าเพื่อนด้วยไม่มีครู  ทรงพากเพียรเรียนแต่โดยลำพังพระองค์  ทรงทราบทั้งภาษาอังกฤษและภาษาฝรั่งเศส  อาจอ่านหนังสือ ๒ ภาษานั้นเข้าพระหฤทัยได้สะดวก  เป็นแต่ตรัสและเขียนไม่ได้ ตั้งแต่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงศึกษาทราบภาษาอังกฤษ  พระเกียรติคุณก็แพร่หลายไปถึงนานาประเทศ  ด้วยพวกมิชชันนารีและฝรั่งที่เข้ามาถึงกรุงเทพฯบอกเล่าต่อๆไป  จนมีนักเรียนชาวต่างประเทศอื่นทั้งที่ใกล้เคียงและห่างไกลไปจนยุโรปและอเมริกา  เขียนหนังสือมาถวายทูลถามหาความรู้ต่างๆอันเกี่ยวกับประเทศสยาม  ก็มีพระราชหัตถเลขาตอบตามประสงค์  ลายพระราชหัตถเลขาครั้งนั้นยังปรากฎอยู่มาก(๓)  มักทรงแต่งตามโวหารภาษาไทย  ข้อนี้เมื่อเซอรจอน เบาริง เป็นราชทูตเข้ามาเวลาเสด็จเสวยราชย์แล้ว  ยกเหตุที่ประเทศอื่นๆทางตะวันออกนี้  ไม่มีเจ้านายประเทศใดได้เรียนรู้ภาษาอังกฤษ  ทูลแนะนำให้มีพระราชหัตถเลขาไปถวายสมเด็จพระราชินีวิคตอเรีย  แต่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงปรารภความขัดข้อง  ว่าไม่สามารถจะทรงแต่งสำนวนใหเหมือนคนอังกฤษได้  เซอรจอน เบาริง ทูลว่า  ถึงพระราชนิพนธ์ไม่เหมือนคนอังกฤษแต่ง  ใครอ่านก็เข้าใจความตามพระราชประสงค์ได้ชัดเจน  อย่าให้ทรงพระวิตกเลย  จึงมีพระราชหัตถเลขาไปถวายสมเด็จพระราชินีวิคตอเรีย วิชาความรู้ต่างๆที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงศึกษาจากตำราภาษาอังกฤษจะมีอย่างใดบ้าง  ข้อนี้มีหลักฐานปรากฏว่าได้ทรงศึกษาวิชาคนาวิธีอย่าง ๑  วิชาโหราศาสตร์อย่าง ๑  ประวัติศาสตร์อย่าง ๑  กับการเมืองด้วยอีกอย่าง ๑  การที่ได้ทรงศึกษาวิชาคณนาวิธีและโหราศาสตร์  ปรากฏในเรื่องสุริยอุปราคาที่กล่าวมาแล้วในตอนก่อน  การที่ทรงศึกษาประวัติศาสตร์ มีเรื่องเป็นอุทาหรณืปรากฏอยู่ในหนังสือ เซอรจอน เบาริ่ง แต่งว่า  เมื่อจะเป็นอัครราชทูตเข้ามาเจริญทางพระราชไมตรีใน พ.ศ. ๒๓๙๘ นั้น  เกรงไทยจะรับรองไม่สมศักดิ์  ด้วยทูตอังกฤษมที่เคยเข้ามากรุงเทพฯแต่ก่อน  เป็นแต่ทูตของอุปราชในอินเดีย หรือทูตของรัฐบาลอังกฤษ  แต่เซอรจอน เบาริ่ง เป็นอัครราชทูตเชิญพระราชสาส์นมาแต่งพระองค์สมเด็จพระราชินีวิคตอเรีย  จะต้องให้รับผิดกัน  เซอรจอน เบาริ่ง ค้นหาแบบอย่างที่ไทยเคยรับาชทูตของพระเจ้าแผ่นดิน  พบในหนังสือเก่าเล่าเรื่องสมเด็จพระนารายณ์มหาราชรับ เชวเลีย เดอ โชมอง ราชูตของพระเจ้าหลุยส์ที่ ๑๔ เมื่อ พ.ศ. ๒๒๒๘  เอารายการในหนังสือนั้นมาเปรียบเทียบ  ข้างฝ่ายไทยในเวลานั้นไม่มีใครรู้แบบแผน  เพราะตำราสูญเสียแต่ครั้งกรุงศรีอยุธยา  มีพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงทราบพระองค์เดียว  เพราะได้หนังสือพงศาวดารการเกี่ยวข้องในระหว่างไทยกับฝรั่ง  ที่ฝรั่งแต่งไว้แต่โบราณ  ทรงคาดใจเซอร จอน เบาริ่ง ว่าคงปรารถนาจะให้รับรองผิดกับทูตอังกฤษที่มาแล้วแต่ก่อน  จึงโปรดฯให้เอาแบบอย่างครั้งสมเด็จพระนารายณ์มหาราชรับราชทูตฝรั่งเศสมาใช้เป็นระเบียบ  ก็ถูกใจ เซอรจอน เบาริ่ง  ไม่มีทางที่เกี่ยงงอนได้ .................................................................................................................................................... (๑) เจ้าพระยาทิพากรวงศ์เรียกในหนังสือแสดงกิจจานุกิจว่า "หมอหัศกัน"  เข้ามาถึงกรุงเทพฯเมื่อ พ.ศ. ๒๓๘๒ (๒) พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว  ก็ทรงแตกฉานจนสามารถพระราชนิพนธ์ตำราทหารเป็นภาษาอังกฤษได้แต่อาจจะเป็นภายหลัง  เมื่อเถลิงราชสมบัติ(ในคำกราบบังคมทูลอัญเชิญขึ้นครองราชย์นั้น  ได้ถวายราชสมบัติทั้งสองพระองค์  ผมจึงเห็นว่าคำนี้น่าจะถูกต้อง)ก็เป็นได้ * (๓) มี Mr. and Ms. Eddy จากอเมริกา  เขียนหนังสือมาทูล เจ้าฟ้าพระ  ขอให้ทรงเปลี่ยนมาเป็นคริสเตียน  ทรงตอบปฏิเสธได้อย่างนุ่มนวล พระราชคารมน่าฟังมาก หาอ่านได้จากพระราชหัตถเลขา  พิมพ์ในงานฉลองรบ ๘๔ ปี  มหามงกุฏราชวิทยาลัย  พิมพ์ที่โรงพิมพ์มหามงกุฎราชวิทยาลัยนะครับ * จากคุณ : กัมม์ - [ 31 ต.ค. 48 18:54:29 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มัวแต่ไปขลุกอยู่ใต้อาศรม แต่ก็มาชื่นชมอยู่เนืองเนือง บางเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง ไม่ต้องกังวลจนหัวเปลือง ทำเรื่องที่ประเทือง ให้รุ่งเรืองแก่สติปัญญา จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ วันฮาโลวีน 21:55:12 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เยี่ยมครับ ไอ้ผมไม่รู้  ว่าจะพิมพ์ต่อไปได้อีกนานสักเท่าไร รู้สึกหน่ายๆกับชีวิต  อยากจะเปลี่ยนแปลงอะไรบ้างสักที ก็ได้เพื่อนๆในพันทิปนี้แหละครับ  พอจะผ่อนคลายได้บ้าง จากคุณ : กัมม์ - [ 1 พ.ย. 48 17:07:27 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เรื่องทรงศึกษาการเมืองที่เกี่ยวกับต่างประเทศนั้น  พึงสันนิษฐานได้ว่าคงทรงหนังสือข่าวที่ฝรั่งพิมพ์ในเมืองจีนและสิงคโปร์ ปีนัง เป็นต้น  กับทั้งที่ได้ทรงสนทนาสมาคกับฝรั่ง  ทรงทราบประวัติการณ์ที่ฝรั่งมาทำทางตะวันออกนี้ และความเห็นของฝรั่งอยู่เสมอ  เมื่อครั้งทรงตรวจหนังสือที่ไทยโต้ตอบกับ เซอรเจม บรุ๊ค คงตระหนักแน่พระหฤทัยตามที่ทรงคาดไว้แต่ก่อน  ว่าอังกฤษคงจะมาเกี่ยวถึงเมืองไทย  เหตุการณ์ที่ปรากฎในชั้นหลังส่อให้เห็นว่า  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้ทรงพระดำริเห็นมาแล้วแต่ยังทรงผนวช  ว่าไทยคงต้องทำหนังสือสัญญากับอังกฤษด้วยจำเป็น  ข้อนี้พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวก็อาจจะทรงพระราชดำริเช่นนั้นเหมือนกัน  แต่เห็นว่าถ้าทำหนังสือสัญญาตามข้อความที่อังกฤษปรารถนาจะเกิดความฉิบหายในบ้านเมือง  และบางทีจะยังเชื่อคำพวกจีนว่าอังกฤษมีกำลังมากแต่ในท้องทะเล  ถ้ารักษาปากน้ำให้มั่นคงอย่าให้เรือรบขึ้นมาถึงพระนครได้ก็จะปลอดภัย  จึงไม่ยอมทำหนังสือสัญญากับ เซอรเจมส บรุ๊ค ว่าตามหลักฐานที่ปรากฎครั้งนั้น  มีพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวพระองค์เดียวทรงพระดำริเห็นว่าประเทศสยามจะปลอดภัยในอนาคตได้แต่ด้วยทำให้ฝรั่งนับถือ  แต่ในเวลานั้นทรงผนวช  ไม่มีกิจเกี่ยวข้องในราชการบ้านเมือง  ก็นิ่งอยู่ เรื่องพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจะได้ทรงรับราชสมบัตินั้น  พิเคราะห์ความามเรื่องพงศาวดารรัชกาลที่ ๓  ดูเหมือน เมื่อตอนแรกพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวขึ้นเสวยราชย์  จะยังมิได้ทรงพระราชดำริถึงเรื่องรัชทายาท  ด้วยยังไม่แน่พระราชหฤทัยว่าราชการบ้านเมืองจะเรียบร้อยหรือจะเป็นอย่างไร  เพราะผู้ที่เห็นว่าพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวสมควรได้รับราชสมบัติก็มีมาก  จึงทรงสถาปนาพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหมื่นศักดิพลเสพ  ซึ่งมีกำลังมากเพราะได้กำกับราชการกระทรวงกลาโหม  และเป็นที่ไว้วางพระราลบชหฤทัยยิ่งกว่าเจ้านายพระองค์อื่น เป็นพระมหาอุปราช  ถ้าหากพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จสวรรคตในตอนนั้น  กรมพระราชวังบวรมหาศักดิพลเสพก็คงจะได้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน  พฤติการณ์เป็นเช่นนั้นมาจนกรมพระราชวังบวรมหาศักดิพลเสพสวรรคตเมื่อ พ.ศ. ๒๓๗๕ จึงทรงมีเงื่อนไขว่าพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้ทรงปรารภถึงเรื่องรัชทายาท  ด้วยครั้งนั้นพวกข้าเจ้าต่างกรมหลายพระองค์  คาดกันว่าเจ้านายของพวกตนจะได้เป็นพระมหาอุปราชเหมือนอย่างกรมหมื่นศักดิพลเสพ  พากันเตรียมตัวจะเป็นขุนนางวังหน้า  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเจตนาจะไม่ตั้งพระมหาอุปราช  จึงตรัสปรึกษาเสนาบดีบางคน  สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาพิชัยญาติเมื่อยังเป็นที่พระยาศรีพิพัฒนฯกราบทูล  ว่าถ้าโปรดฯให้เลื่อนกรมเจ้านายเหล่านั้นขึ้นเสียสักชั้นหนึ่ง  ให้ปรากฏว่าทรงเจตนาจะให้มีพระยศแต่เพียงเท่านั้น  พวกข้าในกรมเจ้านายก็คงจะไม่ทะเยอทะยานต่อไป  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระราชดำริเห็นชอบด้วย  จึงโปรดฯให้เลื่อนกรมเจ้านายขึ้นเป็นกรมหลวง กรมขุน หลายพระองค์(๑)  พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวก็ได้ทรงรับกรม เน "กรมขุนอิศเรศรังสรรค์" ในครั้งนั้นด้วย ประหลาดอยู่ที่พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเว้น พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัไว้  ไม่โปรดฯให้ทรงรับกรม จะเป็นเพราะเหตุใด  จะว่าขัดข้องเพราะทรงผนวชเป็นพระภิกษุก็มิใช่  ด้วยเมื่อกรมหมื่นนุชิตชิโนรสทรงรับกรมก็เป็นพระภิกษุ  มีตัวอย่างอยู่  ข้อนนี้น่าสันนิษฐานว่าคงเป็นเพราะพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระราชดำริว่าตำแหน่งพระมหาอุปราชเป็นรัชทายาท  ไม่สมควรแก่เจ้านายพระองค์อื่น  นอกจากพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว แต่ทรงผนวชอยู่ จะทรงตั้งเป็นพระมหาอุปราชก็ขัดข้องทางฝ่ายพระศาสนา  จะให้ทรงรับกรมก็ไม่เข้ากับเหตุที่เลื่อนกรมเจ้านายครั้งนั้น  จึงได้งดเสีย   ต่อมามีกรณีหลายอย่างที่ส่อให้เห็นว่า  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวจำนงพระราชหฤทัยจะให้พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเป็นรัชทายาท  เช่นโปรดฯให้แห่เสด็จอย่างพระมหาอุปราชเมื่อย้ายมาประทับ ณ วัดบวรนิเวศนฯดังกล่าวมาแล้ว  ต่อมาอีกครั้งหนึ่งเมื่อจะยกยอดพระปรางค์วัดอรุณฯ  เดิมทำเป็นยอดนภศูลตามแบบพระปรางค์โบราณ  ครั้งใกล้จะถึงวันฤกษ์ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวดำรัสสั่งให้ยืมมงกุฎที่หล่อสำหรับพระพุทธรูปทรงเครื่อง ที่จะเป็นพระประธานวัดนางนอง  มาติดบนยอดนภศูล (ดังปรากฎอยู่บัดนี้)  จะเป็นด้วยพระราชดำริอย่างไรจึงทำเช่นนั้น  หาได้ตรัสให้ใครทราบไม่  และการที่เอามงกุฎขึ้นต่อบนยอดนภศูลก็ไม่เคยมีแบบอย่างที่ไหนมาก่อน  คนในสมัยนั้นจึงพากันสันนิษฐานว่ามีพระราชประสงค์จะให้คนทั้งหลายเห็นเป็นนิมิตร  ว่าสมเด็จเจ้าฟ้า "มงกุฎ" จะเป็นยอดของบ้านเมืองต่อไป   แม้เรื่องสำเร็จโทษหม่อมไกรสรนั้น  เมื่อคิดดูก็เห็นเหมือนหนึ่งจะทรงป้องกันอันตรายมิให้มีแก่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  เพราะความผิดข้อใหญ่ของหม่อมไกรสรอยู่ที่มาดหมายจะเอาราชสมบัติ(๒)เมื่อสิ้นรัชกาลที่ ๓ แต่เมื่อพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวประชวรในปีจอ พ.ศ. ๒๓๙๓  ก่อนจะเสด็จสวรรคต  โปรดฯให้เขียนกระแสรับสั่งไปยังเสนาบดีเมื่อวันที่ ๙ กุมภาพันธ์  ว่าผู้ที่จะปกครองแผ่นดินต่อไปนี้  จะทรงมอบเวนราชสมบัติแก่พระราชวงศ์พระองค์ใดตามชอบพระราชอัธยาสัย  ถ้าไม่ชอบใจผู้อื่นโดยมากก็จะเสียสมัคคีรสเกิดร้าวฉาน  อาจจะเลยเป็นอุปัทวันตรายเดือดร้อนแก่บ้านเมือง  เพราะฉะนั้นให้เสนาบดีกับข้าราชการทั้งปวงปรึกษากัน  ถ้าเห็นว่าพระราชวงศ์พระองค์ใดสมควรจะปกครองแผ่นดินให้อยู่เย็นเป็นสุขได้ก็ให้ถวายราชสมบัติแก่พระองค์นั้นเถิด  ในจดหมายเหตุปรากฎว่า  ในวันต่อมาพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวมีรับสั่งให้หาพระยาศรีสุริยวงศ์ จางวางมหาดเล็ก  ผู้เป็นบุตรและที่ปรึกษาของเจ้าพระยาพระคลังหัวหน้าเสนาบดีเข้าไปเฝ้า  ดำรัสถามว่าที่มีกระแสรับสั่งไปเมื่อวันก่อนนั้น  เสนาบดีทำอย่างไร  พระยาศรีสุริยวงศ์กราบทูลว่า  เสนาบดีเห็นว่าพระอาการประชวรไม่ถึงตัดรอน  ยังไม่ควรจะปรึกษาถึงเรื่องผู้รับราชสมบัติ  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวตรัสว่า ผู้ซึ่งจะรับราชสมบัตินั้น  ทรงพระราชดำริเห็นสมควรแต่ พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  หรือพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว  แต่มีข้อที่ทรงรังเกียจอยูทั้ง ๒ พระองค์  ด้วยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว "ถืออย่างมอญ  ถ้าไดเป็นพระเจ้าแผ่นดินขึ้น ก็จะให้พระสงฆ์ห่มผ้าเป็นมอญหมดทั้งแผ่นดินดอกกระมัง"   ส่วนพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวนั้นก็ทรงรังเกียจที่ "ไม่พอใจทำราชการ  รักแต่การเล่นสนุกเท่านั้น  เพราะฉะนั้นจึงมิได้ทรงอนุญาต  กลัวเจ้านายข้าราชการเขาจะไม่ชอบใจ(๓)   แต่คงตระหนักพระราชหฤทัยว่า  เสนาบดีคงปรึกษากันถวายราชสมบัติแก่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเป็นแน่  ต่อมาอีกวันหนึ่งจึงโปรดฯให้เขียนพระราชปรารภให้กรมขุนเดชอดิศรนำความไปทูลกรมหมื่นนุชิตชิโนรส ซึ่งเป็นเจ้าคณะสงฆ์  เพราะทรงทราบว่าพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเคารพนับถือมากทั้ง ๒ พระองค์  ว่าทรงรำคาญพระราชหฤทัยอยู่ที่มีพระสงฆ์ไทยพากันไปเลื่อมใสห่มผ้าตามพระมอญ  ดูเสียเกียรติยศของบ้านเมือง  ถ้าหากสมเด็จพระบรมชนกยังเสด็จอยู่ เห็จจะไม่พอพระราชหฤทัยเป็นอย่างยิ่ง  ขอให้ท่านทั้ง ๒ ช่วยปลดเปลื้องความรำคาญพระราชหฤทัยด้วย ตรงนี้จะแทรกวินิจฉัยลงสักหน่อย  ตามเรื่องตำนานการที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ทรงตั้งนิกายสงฆ์ธรรมยุติกา  ชั้นเดิมเมื่อทรงผนวชแปลงเป็นรามัญนิกาย  ทรงร่วมสังวาสแต่เฉพาะกับพระมอญในคณะของพระสุเมธมุนี  มิได้ทรงร่วมสังวาสกับพระมอญทั้งปวงทั่วไป  เป็นแต่ทรงครองแหวกอย่างพระมอญ  ครั้นต่อมาเมื่อทรงตั้งระเบียบวัตรปฏิบัติสำหรับพระสงฆ์ธรรมยุติกา  ทรงถือพระวินัยตามพระไตรปิฎกเป็นหลักวัตรปิบัติ อย่างใดที่พระสงฆ์สยาม (มหา) นิกายหรือพระสงฆ์รามัญนิกายประพฤติ  ถ้าทรงสอบสวนเห็นว่าถูกต้องตามพระพุทธบัญญัติก็คงไว้  ถ้าเห็นว่าผิดก็เลิกหรือทรงแก้ไขไปตามทางที่ทรงดำริว่าถูกต้องตามพระพุทธบัญญัติด้วยเหตุนั้น  จึงเป็นนิกายธรรมยุติกา(๔)  เพราะวัตรปฏิบัติกับพระมหานิกายและพระรามัญนิกาย เป็นแต่ห่มผ้าเหมือนพระมอญ  การที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงจัดระเบียบพระสงฆ์ธรรมยุติกาอย่างไร  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวก็ทรงทราบ ไม่ได้ทรงรังเกียจ "ในทางธรรม" คือวัตรปฏิบัติของพระสงฆ์ธรรมยุติกา  ข้อนี้พึงเห็นได้ด้วยทรงตั้งพระสงฆ์ธรรมยุติกาเป็นพระราชาคณะมาแต่ก่อนก็หลายรูป  ในกระแสรับสั่งทรงอ้าวข้อรังเกียจแต่ "ในทางโลก"  คือที่ห่มผ้าเป็นพระมอญ  แต่ข้อใหญ่ใจความที่ทรงพระราชวิตกนั้นเห็นจะเป็นด้วยทรงเกรงว่า  เมื่อพระบาทสมเด็จพรีจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้เสวยราชย์  จะใช้พระราชานุภาพให้แปลงพระสงฆ์มหานิกายเป็นธรรมยุติกาทั้งบ้านเมือง  จึงร้อนพระราชหฤทัย เมื่อพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ได้ทรงทราบก้เข้าพระหฤทัยในพระราชวิตก  จึงทรงเขียนคำสารภาพถวายว่าที่ทรงจัดการต่างๆมา  มีพระประสงค์จะประพฤติพระธรรมวินัยให้ถูกต้องตามพระพุทธบัญญัติ  โดยทรงเห็นว่าไม่เกี่ยวข้องกัยราชการบ้านเมือง  เมื่อทราบว่ามีการบางอย่างที่ไม่ชอบพระราชอัธยาศัยก็จะไม่ฝ่าฝืน  แล้วตรัสสั่งให้พระสงฆ์ธรรมยุติกากลับห่มคลุมอย่างมหานิกายตามเดิม  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวก็พอพระราชหฤทัย  มิได้แสดงความรังเกียจต่อไป .................................................................................................................................................... (๑) เลยเป็นประเพณีสืบมา  เมื่อพระมหาอุปราชสวรรคต  คงมีการเลื่อนกรมเจ้านายแม้ไม่มีเหตุเหมือนรัชกาลที่ ๓ (๒) "คิดอยู่ว่าถ้าสิ้นแผ่นดินไป  ก็ไม่ยอมเป็นข้าใคร" พงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๓  เจ้าพระยาทิพากรวงศ์* (๓) ตามคำในจดหมายเหตุ  ซึ่งมีอยู่ในพงศาวดารรัชกาลที่ ๓  ของเจ้าพระยาทิพากรวงศ์  (เล่มเดียวกับ(๒)*) (๔) นิกายที่ยุติ(ถูกต้อง/สำเร็จ/สรุป)ตามพระธรรม(วินัย) * จากคุณ : กัมม์ - [ 1 พ.ย. 48 18:34:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 พิมพ์อีกครั้ง   ก็จะจบ ตอนก่อนเสด็จผ่านพิภพ  แล้วครับ ยังไม่ได้เริ่มรัชกาลเลย ยังอีกเกือบ  ๕๐ หน้า  ตอนเสด็จผ่านพิภพ และยังตอนพระราชสกุลอีก เรียนถามทุกท่านว่า  ควรแตกกระดานหรือไม่ครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 1 พ.ย. 48 18:40:46 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ก็แตกเป็น ๒ ตอนสิครับ ๑)ผ่านพิภพ ๒)พระราชสกุล เพราะมีเยอะมาก จากคุณ : จำปูน (อ่างหยก) - [ 1 พ.ย. 48 21:14:18 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เห็นชอบด้วยนะค่ะ จากคุณ : ค่ะ - [ 2 พ.ย. 48 00:05:09 A:61.90.14.83 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตกลงตามนี้นะครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 2 พ.ย. 48 13:32:36 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เมื่อเวลาพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวประชวรอยู่นั้น  มีเรื่องเนื่องกับเหตุที่จะเปลี่ยนรัชกาลที่เกิดขึ้นหลายเรื่อง  ด้วยเมื่อตอนปลายรัชกาลที่ ๓ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวไม่ทรงตั้งเสนาบดี ปล่อยให้ตำแหน่งว่างอยู่หลายกระทรวง  ตรัสว่า พระเจ้าแผ่นดินต่อไปจะได้ตั้งตามพระราชหฤทัย  ทางฝ่ายเจ้านายในตอนนี้ ตั้งแต่สำเร็จโทษหม่อมไกรสรแล้ว  ก็ไม่มีต่างกรมพระองค์ใดมีกำลังและอำนาจมาก  ทั้งพากันหวาดหวั่นเกรงจะต้องหาว่ามักใหญ่ใฝ่สูงอยู่แทบทั้งนั้น  อำนาจในราชการบ้านเมืองตอนปลายรัชกาลที่ ๓ จึงตกอยู่ในเจ้าพระยาพระคลัง(๑) ซึ่งเป็นอัครมหาเสนาบดีว่าการกระทรวงกลาโหม  และกระทรวงพระคลังคน ๑  กับพระยาศรีพิพัฒนฯ(๒)  เมื่อตอนพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวแรกประชวร  แม้รู้กันอยู่ว่าจะไม่กลับคืนดีได้ ท่านทั้ง ๒ ก็ยังไม่ปรารภถึงกรณที่จะเปลี่ยนรัชกาลเพราะเกรงพระราชอาญา  ด้วยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวยังว่าราชการแผ่นดินอยู่  แต่การที่ท่านผู้ใหญ่ทั้ง ๒ นิ่งเฉยอยู่นั้น  ต่อมาเป็นเหตุให้เกิดระแวงหวาดหวั่นกันไปต่างๆ  ถึงกรมขุนพิพิธภูเบนทร์เรียกระดมพวกข้าในกรมเข้ามารักษาพระองค์  ด้วยเกรงจะถูกจับเหมือนหม่อมไกรสร  เจ้าพระยาพระคลังทราบความจึงปรึกษากับพระยาศรีสุริยวงศ์(๓) ซึ่งเป็นบุตรคนใหญ่และเป็นผู้เฉียบแหลมในราชการยิ่งกว่าผู้อื่นในเวลานั้น  พระยาศรีสุริยวงศ์รับจัดการแก้ไข  ให้ไปเอาทหารบรรทุกเรือขึ้นมาจากปากน้ำ  แล้วไปทูลกรมขุนพิพิธภูเบนทร์ให้ปล่อยข้าในกรมไปเสียให้หมด  กรมขุนพิพิธภูเบนทร์ก็ต้องทำตาม   เล่ากันมาว่า พระยาศรีสุริยวงศ์ กับ จมื่นราชามาตร(๔)บุตรของเจ้าพระยาพระคลังอีกคน ๑ ซึ่งเฉียบแหลม  เป็นผู้ตักเตือนบิดาให้ดำริเตรียมการเรื่องเปลี่ยนรัชกาล พอเจ้าพระยาพระคลังได้กระแสรับสั่งพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวแสดพระราชปรารภให้ทราบว่าจะเสด็จสวรรคต  และพระราชทานอนุญาตให้พระราชวงศ์กับเสนาบดีเลือกรัชทายาทดังกล่าวมาแล้ว  ก็ไปเฝ้าพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  กราบทูลให้ทรงทราบว่าเสนาบดีปรึกษากันจะเชิญเสด็จขึ้นครองราชสมบัติ  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้เคยทรงศึกษาโหราศาสตร์  ทรงเชื่อตำราพยากรณ์อยู่มาก  ตรัสว่าถ้าจะถวายราชสมบัติแก่พระองค์  ขอให้ถวายแก่เจ้าฟ้า กรมขุนอิศเรศรังสรรค์ด้วย  เพราะสมเด็จพระอนุชาดวงพระชะตาดีวิเศษถึงฐานที่จะได้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน  ถ้าถวายราชสมบัติแก่พระองค์เกรงจะเสด็จอยู่ไม่ได้เท่าไร  เจ้าพระยาพระคลังก็ลงเรือไปเฝ้าเจ้าฟ้า กรมขุนอิศเรศรังสรรค์ที่พระราชวังเดิม  ทูลความตามที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงปรารภนั้นให้ทรงทราบ(๕)   ความที่กล่าวมานี้ เป็นมูลเหตุที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงสถาปนาพระมหาอุปราชให้ทรงศักดิ์พิเศษ  เป็นพระเจ้าแผ่นดินที่สอง Second King ทรงพระนามว่า "พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว"  เทียบเยี่ยงอย่างสมเด็จพระเอกาทศรถ  ครั้งรัชกาลสมเด็จพระนเรศวรมหาราช  แต่เมื่อคนทั้งหลายทราบว่า  พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจะได้ทรงรับราชสมบัติ ก็พากันยินดี  ระงับความหวาดหวั่นสงบได้ในทันที ครั้นถึงวันที่ ๓ เมษายน พ.ศ. ๒๓๙๔  พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จสวรรคต  พระราชวงศ์และเสนาบดีจึงประชุมกัน  พร้อมด้วยพระราชาครธผู้ใหญ่ในสังฆมณฑล  ปรึกษาเห็นพร้อมกันว่าควรถวายราชสมบัติแก่สมเด็จพระเจ้าน้องยาเธอ เจ้าฟ้ามงกุฎฯ กับ เจ้าฟ้าจุฑามณี กรมขุนอิศเรศรังสรรค์  ทั้ง ๒ พระองค์  วัรุ่งขึ้นจึงเชิญเสด็จพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจากวัดบวรนิเวศนฯแห่เสด็จโดยขบวนเรือมาขึ้นที่ท่าตำหนักแพ(๖) (ซึ่งขนานนามใหม่ในรัชกาลที่ ๔ ว่า "ท่าราชวรดิษฐ์")  รับเสด็จทรงพระราชยานแหก่เข้าพระราชวังหลวง(๗)  เสด็จขึ้นไปยังพระมหามณเฑียร  ถวายน้ำสรงพระบรมศพสมเด็จพระเชษฐาธิราชแล้ว  ไปประทับที่ในพระอุโบสถวัดพระศรีรัตนศาสดาราม  เจ้านายและเสนาบดีเข้าเฝ้ากราบทูลเชิญเสด็จผ่านพิภพ  จึงลาผนวช เมื่อวันที่ ๖ เวลา ๑ นาฬิกา  นับเวลาทรงผนวชอยู่ ๒๗ พรรษา  เมื่อลาผนวชแล้วเสด็จประทับอยู่ในพระอุโบสถนั้นคืน ๑  แล้วเสด็จไปประทับพลับพลาซึ่งสร้างขึ้นในบริเวณโรงแสงต้น  จนถึงฤกษ์ทำพระราชพิธีบรมราชาภิเษกและเฉลิมพระราชมณเฑียร  บรรยายพระราชประวัติเมื่อก่อนเสด็จเสวยราชย์หมดความเพียงนี้. .................................................................................................................................................... (๑) คือ สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาประยูรวงศ์  เรียกกันว่า "สมเด็จองค์ใหญ่" ในรัชกาลที่ ๔ (๒) ถึงรัชกาลที่ ๔ เป็นสมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาพิชัยญาติ  เรียกกันว่า "สมเด็จองค์น้อย" (๓) ในรัชกาลที่ ๔ เป็น เจ้าพระยาฯที่สมุหกลาโหม  ถึงรัชกาลที่ ๕ เป็นสมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาศรีสุริยวงศ์ (๔) เป็นเจ้าพระยาทิพากรวงศ์ เสนาบดีกระทรวงการต่างประเทศในรัชกาลที่๔ (๕) เรื่องนี้ เจ้าพระยาภานุวงศ์ผู้เล่าให้ฟัง  ได้ยินเจ้าพระยาพระคลังบิดาของท่านทูลเจ้าฟ้ากรมขุนอิศเรศรังสรรค์ (๖) ที่เรียก "ตำหนักแพ" เพราะเดิมตำหนักที่ริมท่าเสด็จลงเรือ  ทำเป็นอย่างเรือนแพ  คือปักเสาลอยที่ชายเลนแล้วตั้งตำหนักบนนั้น (๗) ในรัชกาลที่ ๔ โปรดฯให้เรียกว่า "พระบรมมหาราชวัง" เป็นคู่กับ "พระบวรราชวัง" อันเป็นที่ประทับของพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว  แต่เมื่อล่วงรัชกาลที่ ๔ แล้ว เลิกชื่อ พระบวรราชวัง  กลับเรียกว่า "พระราชวังบวรสถานมงคล" อย่างเดิม ในสมัยกรุงศรีอยุธยาเดิม เรียกแต่ "พระราชวังบวร" สมเด็จพระนารายณ์เมื่อประทับอยู่เอาชัยได้  ขึ้นเสวยราชย์ จึงอาศัยนิมิตรนั้นเปลี่ยนชื่อเป็น "พระราชวังบวรสถานมงคล"  ความพิศดารอยู่ใน ตำนานวังหน้า ครับ* จากคุณ : กัมม์ - [ 2 พ.ย. 48 14:51:39 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอยกเลิกกระทู้ที่แตกออกไปในความคิดเห็นนี้ครับ เนื่องจากพิมพ์หัวข้อซึ่งเป็นพระนามองค์พระเจ้าแผ่นดินผิด เป็นการไม่สมควรอย่างยิ่ง  ได้แจ้งลบแล้วครับ แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 48 09:17:49 จากคุณ : กัมม์ - [ 4 พ.ย. 48 08:55:33 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ที่แตกออกไปด้านบน พิมพ์หัวข้อผิด แก้ไขไม่ได้ จะปล่อยให้เลยตามเลยก็ดูไม่สมควร เพราะเป็นพระนามาภิไธย ขออนุญาตยกเลิก และยกมาในกระทู้ที่แตกไปนี้นะครับ ด้านบนจะแจ้งยกเลิกครับ จากคุณ : กัมม์ - [ 4 พ.ย. 48 09:10:00 ]