ความคิดเห็นที่ 61
...ค่อนข้างเห็นด้วยกับคุณ Baritone นะครับ การบังคับไม่ใช่วิถีทางเดียวที่จะปลูกฝังให้เด็ก "เข้าใจ" และ "เคารพ" กฏระเบียบ หรือปลูกฝังให้เกิดจิตสำนึกรับผิดชอบต่อสังคมได้ และผมก็สังสัยในคำถามเดียวกันที่ว่า "มันสร้างระเบียบวินัยได้จริงๆหรือเปล่า?"
...ผมรู้สึกว่าเราอยู่ในสังคม(ไทย)ที่มี ความกำกวมทางโลกทัศน์ อยู่สูงครับ เราต่อต้านสิ่งหนึ่งอย่างสุดโต่ง แต่เราก็สนับสนุนสิ่งหนึ่งอย่างสุดขั้วเหมือนกัน ทั้งๆที่บางทีแล้วทั้งสองสิ่งนั้นมีพื้นฐานทางความคิด หรือรากความเชื่อจากสิ่งเดียวกัน ผมว่า"majoring on minor things" ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ยืนยันความลักลั่นนั้น (ขออภัยที่ไม่สามารถถอดความเป็นภาษาไทยที่กินความได้สละสลวยนะครับ) เราให้ความสนใจที่จะบังคับในจุดเล็กๆ อย่างการบังคับให้นักเรียนตัดผมเกรียนอย่างเข้มงวด แต่ละเลยที่จะจัด กิจกรรม หรือให้ความสำคัญที่จะปลูกฝังความคิดเรื่องระเบียบวินัยและความรับผิดชอบต่อสังคม (ทุกวันนี้โรงเรียนมุ่งเน้นไปในทิศทางของการเป็นเลิศทางวิชาการมากกว่า)
...แต่ทั้งนี้ผมก็อยากจะให้มองประเด็นนี้ในทางสายกลางมากกว่านะครับ อย่างที่หลายท่านเสนอไปแล้วว่าควรเป็นทรงผมที่ดูเรียบร้อย แต่ไม่ใช่บังคับให้ตัดเกรียน และเข้มงวดถึงขนาดที่ต้องมีอาจารย์ฝ่ายปกครองไถประจานถ้าตัดผมมาไม่สั้นพอ
...อ้อ! นอกเรื่องนะครับ แล้วทราบไหมครับว่าผมทรงนักเรียนนี้ เป็นสิ่งที่เรารับมาจาก"ตะวันตก" ในยุคสมัยหนึ่ง (คล้ายๆกับการรับแนวคิดเรื่องการแต่งกายให้มิดชิดมากๆ ทั้งๆที่เมืองไทยเป็นเมืองร้อน จากยุควิคตอเรีย) และดำรงตนเป็นโลกทัศน์ซ้อนอยู่ในสังคมไทยที่กำกวมนี้มายาวนาน : )
...ก่อนไปขอฝากบทความของ อ.นิธิ เกี่ยวกับเรื่อง ผมทรงนักเรียน ในแง่ประเด็นของ "อัตลักษณ์" และ "อำนาจ" ไว้อย่างน่าสนใจทีเดียวครับ
ผมทรงนักเรียน
นิธิ เอียวศรีวงศ์
ผม "ทรงนักเรียน" กำลังจะหายไป เพราะเป็นครั้งแรกที่ผมทรงนี้ถูกบั่นทอนจากกระทรวงศึกษาเอง
ผู้อำนวยการศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็กและครอบครัวของกระทรวงประกาศว่า จะยกเลิกระเบียบว่าด้วยทรงผมของนักเรียนแล้วปล่อยให้แต่ละโรงเรียนกำหนดมาตรฐานเอาเอง
ผอ.ของบางโรงเรียนเกรงว่า เด็กจะต่อรองกับทางโรงเรียนไม่มีที่สิ้นสุด สู้ให้กระทรวงออกระเบียบชัดเจนมาเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องมานั่งให้เหตุผลกับนักเรียนให้ยุ่งยาก นับเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการเรียนรู้ในโรงเรียนมานานแล้ว นั่นก็คือเหตุผลคือความเห็นของอำนาจที่เหนือกว่า
ในขณะที่ ผอ.อีกบางโรงเรียนพอใจกับระเบียบใหม่ เพราะเปิดโอกาสให้ผู้ปกครองและโรงเรียนได้ทำงานใกล้ชิดกันยิ่งขึ้น อย่างน้อยก็ต้องเชิญผู้ปกครองมาช่วยกันออกระเบียบทรงผม และอีกบางโรงเรียนเห็นว่าระเบียบเก่าล้าสมัยเกินไป สมควรแล้วที่จะแก้ระเบียบเสียใหม่ แต่ก็ไม่อยากให้เด็กเอาใจใส่กับทรงผมเสียยิ่งกว่าบทเรียน
แต่ที่จริงแล้ว "ทรงนักเรียน" ที่ใช้บังคับมาหลายสิบปีนั้น ไม่ได้เกี่ยวกับผมบนหัวอย่างเดียว แต่เกี่ยวกับโลกทรรศน์ที่ต้องการปลูกฝังลงไปใต้หนังหัวของนักเรียนด้วย
โลกทรรศน์ดังกล่าวนั้นมีอยู่สองประการ
หนึ่ง "ทรงนักเรียน" ทำลายลักษณะปัจเจกของนักเรียนแต่ละคนลง เพราะทุกคนแต่งกายและไว้ผมเหมือนกันหมด ความเป็นตัวเขาคือเป็นหนึ่งในกลุ่มที่เรียกว่า "นักเรียน" อันเป็นกลุ่มทางสังคมที่สถาปนาขึ้นมา โดยสมาชิกไม่ได้มีความสมัครใจ แต่ถ้าเขาไม่สังกัดอยู่ในกลุ่มนี้ เขาก็จะสูญเสียตัวตนของตัวไปอย่างสิ้นเชิงเหมือนกัน
ข้อสองสัมพันธ์กับข้อหนึ่งอย่างแยกกันไม่ออก ความเป็นระเบียบ,ความเหมาะสม,ความสวยงาม และความถูกต้องเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่หรืออำนาจเป็นผู้ตราขึ้น นักเรียนต้องเรียนรู้ที่จะเชื่อฟังความเห็นของอำนาจ เราใช้ "ความเป็นนักเรียน" เป็นกลไกสำคัญของการควบคุมทางสังคม(Social control) และในการควบคุมทางสังคมนั้นเราใช้เหตุผลน้อย แต่ใช้อำนาจมาก
การปล่อยเสรีด้านทรงผมเพียงอย่างเดียวจึงไม่พอ ไม่พอแม้แต่จะใช้เป็นสัญลักษณ์ของการปฏิรูปการศึกษา
ความห่วงใยของผู้บริหารโรงเรียนบางแห่งว่า เด็กนักเรียนจะสนใจการแต่งตัวยิ่งกว่าเรียนหนังสือ ถ้าปล่อยให้เด็กแต่งผมได้ตามใจชอบ เป็นเรื่องของความวิตกต่อปัจเจกที่หลุดจากการควบคุมของอำนาจ
แต่เราสามารถสร้างความสามารถที่จะคิดเองด้วยเหตุผลให้แก่นักเรียนขึ้นมาแทนที่อำนาจได้
นักเรียนคงไว้ทรงผมที่แตกต่างกันตามแต่รสนิยมส่วนตัวของนักเรียนแต่ละคนจนไม่มี "ทรงนักเรียน" อีกต่อไป แต่นักเรียนสามารถรู้ความสำคัญของทรงผมในชีวิตของตัวว่ามีแค่ไหน อุทิศเวลาและทรัพย์ให้แก่ทรงผมในระดับที่พอเหมาะสมควร
ระบบการศึกษาได้ทำอะไรเพื่อเพิ่มความสามารถของนักเรียนในแง่นี้บ้างหรือ ไม่เฉพาะแต่การพิจารณาเรื่องการแต่งกายแต่แทรกเข้าไปในกระบวนการเรียนรู้ทั้งหมดของนักเรียน
มิฉะนั้นการปลดปล่อยนักเรียนจากความเป็นทาสของ "ทรงนักเรียน" จะมีความหมายแต่เพียงการหยิบยื่นนักเรียนไปสู่ความเป็นทาสของแฟชั่นเท่านั้น
อันที่จริงความเป็นปัจเจกอย่างสมบูรณ์นั้นไม่มีจริงในโลก มีอยู่แต่ในแนวคิดเท่านั้น มนุษย์ทุกคนมีความผูกพันทางใจหรือทางกายกับคนอื่นๆ ด้วยกันทั้งนั้น โรงเรียนเคยทำลายความเป็นปัจเจกของนักเรียนลง แล้วเอานักเรียนมาผูกพันอยู่กับกลุ่มแคบๆ คือความเป็นนักเรียนของโรงเรียนเท่านั้น แต่การควบคุมทางสังคมซับซ้อนกว่านั้นมาก เยื่อใยความสัมพันธ์กับกลุ่มต่างๆ ในสังคมควบคุมพฤติกรรมของคนได้อย่างมีประสิทธิภาพกว่าโรงเรียน
ฉะนั้นในกระบวนการเรียนรู้ของนักเรียนต้องเป็นไปโดยความผูกพันอยู่กับกลุ่มทางสังคมอย่างน้อยสามกลุ่มอีกด้วยนั่นก็คือครอบครัว ชุมชน และสังคมโดยรวม
คำถามก็คือในหลักสูตร,ในวิธีการสอน,ในประสบการณ์ต่างๆ ที่โรงเรียนจัดให้นักเรียน มีส่วนมากน้อยแค่ไหนในการฟื้นฟูและสร้างความสัมพันธ์ของนักเรียนกับกลุ่มทั้งสามนี้ เช่นครอบครัวมีบทบาทอย่างไรในกระบวนการเรียนรู้ นักเรียนเคยถูกพาไปเรียนรู้ร่วมกับชุมชนบ้างไหม มิติทางสังคมเคยถูกนำมาพิจารณาในการเรียนวิชาต่างๆ บ้างไหม เป็นต้น
หรือเราสอนให้เด็กคิดถึงแต่ตัวเอง คือเน้นปัจเจกภาพ แต่ควบคุมเด็กโดยบังคับให้รวมกลุ่มไว้ภายใต้การบัญชาของโรงเรียน ถ้าอย่างนั้นการปล่อยเสรีในเรื่องทรงผมก็อาจมีอันตรายต่างๆ อย่างที่ครูบางท่านวิตกห่วงใยอยู่จริง
เช่นเดียวกับความเชื่อฟังอำนาจ ตราบเท่าที่นักเรียนไม่ได้รับการส่งเสริมให้ตั้งคำถามกับอำนาจ ความเชื่อฟังนั้นก็เป็นไปด้วยความกลัวเท่านั้น อย่างที่นักเรียนแปลงทรงผมของตัวเมื่อออกจากโรงเรียนในทุกวันนี้ การตั้งคำถามกับอำนาจหมายถึงความเห็นที่หลากหลาย และยากที่จะหาข้อสรุปตรงกันเป็นหนึ่ง ระบบการศึกษาของเราต้องการความเห็นที่หลากหลายหรือต้องการคำตอบสำเร็จรูปที่เป็นหนึ่ง
ถ้ายังป้อนคำตอบสำเร็จรูปที่เป็นหนึ่งอยู่ ก็หลีกเลี่ยงได้ยากที่จะต้องใช้อำนาจบังคับให้รับคำตอบนั้นๆ และด้วยเหตุดังนั้น ก็มีทางเป็นไปได้ที่นักเรียนจะใช้เสรีภาพที่ตัวได้มาไปในทางที่เป็นอริกับการเรียนรู้
เสรีภาพนั้นจะใช้ได้เป็นก็ต่อเมื่อมีเสรีภาพให้ใช้หนึ่ง และมีการตรวจสอบถ่วงดุลการใช้เสรีภาพนั้นอีกหนึ่ง
ปฏิรูปการศึกษานั้นเป็นองค์รวม เราไม่อาจแยกมาตรการใดมาตรการหนึ่งขึ้นมาผลักดันโดดๆ โดยไม่มองความเชื่อมโยงสัมพันธ์กันของมาตรการนั้นๆ กับสิ่งอื่นๆ ทั้งหมดในกระบวนการเรียนรู้ได้
มติชน 16 มิ.ย 46
จากคุณ :
อาจารย์คนหนึ่ง (kittie) 
- [
30 ธ.ค. 48 06:50:48
]
|
|
|
พ่อแม่ก็ไล่ไปตัดทุกทีที่เจอหน้า เพื่อความสะใจส่วนตัวผมน่ะครับ อ. ผม เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร ตราบใดที่ธีซีสผมยังก้าวหน้าไปเรื่อยๆ
)