ความคิดเห็นที่ 1 [b]Part I : จากเด็กผู้หญิงธรรมดา..มาเป็นเลส[/b] ฉันเกิดมาในครอบครัวระดับปานกลาง แม่จบป. 7 พ่อเรียนมหาลัย..แต่ก็ไม่จบ เนื่องจากมาติดพันแม่ บ้านเราไม่ได้ถึงกับหาเช้ากินค่ำ ด้วยความที่พ่อกับแม่เป็นคนหาเงินและเก็บเงินเก่ง ..จะว่าไป ฉันก็จัดตัวเองอยู่ในระดับ "คุณหนู" ได้เลยทีเดียว เพราะตอนนั้นฉันเป็นลูกคนเดียวที่พ่อแสนจะตามใจ ตั้งแต่จำความได้ ..แม่จะเป็นคนคุมอำนาจทุกอย่างภายในบ้าน ในขณะที่พ่อจะเป็นเพียงฝ่ายสนับสนุนที่ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรเท่าไหร่ ก็แหง๋ล่ะ ..ก็แม่ฉันแก่กว่าพ่อตั้ง 6-7 ปีนี่ แม่เป็นคนสู้ชีวิต เอาตัวรอดเก่ง ฉลาดทันคน (จนบางทีก็เหมือนฉลาดแกมโกง) พ่อเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจา รักแม่จนดูเว่อร์ ..ไม่ว่าแม่จะทำอะไรที่ไหนอย่างไร พ่อจะตามติดแทบจะตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้ ชีวิตของฉันเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ จึงได้รับอิทธิพลมาจากแม่ แม่จะเป็นคนปลูกฝังความคิดทั้งหมดให้ฉัน.. พูดถึงญาติ ..บ้านเราอยู่กันแบบไร้ญาติขาดมิตร เพราะพ่อฉันเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านคนจีน ซึ่งอากง อาม่ารักและหวงมาก แต่ก็กลับมาติดพันแม่ (ที่คนอื่นมองว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี) จนเรียนหนังสือไม่จบ ทั้งๆที่พี่น้องพ่อเกือบทุกคนจบโทจากมหาวิทยาลัยดังๆทั้งนั้น ฉันเองก็เลยพลอยถูกญาติไม่ชอบขี้หน้าไปด้วย โทษฐานที่เกิดมาเป็นลูกแม่ ตั้งแต่จำความได้..ภาพที่อยู่ในความทรงจำของฉันคือ แม่ ที่เป็นผู้นำ เป็นหัวหน้าครอบครัว เวลาฉันอยากได้อะไรฉันจะต้องขอจากแม่ ต้องผ่านการพิจารณาจากแม่ พ่อแทบจะไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเลยทีเดียว ฉันไม่เชื่อฟังใครนอกจากแม่ สำหรับพ่อ..ฉันก็ภูมิใจเล็กๆแหละ ที่มีพ่อหล่อ ฉันชอบเอาพ่อไปอวดเพื่อนที่โรงเรียน แต่ก่อนตอนประถม ฉันต้องนั่งรถโรงเรียนกลับบ้าน ถ้าวันไหนพ่อเลิกงานเร็วและมารับ ฉันจะกระดี๊กระด๊า ดีใจเป็นพิเศษ เวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกัน ..ภาพที่ฉันเห็นมาตลอดคือพ่อจะนิ่งๆ ร้องไห้ และพร่ำพูดแต่คำว่า "ขอโทษ เค้าผิดไปแล้ว" ส่วนแม่ก็จะด่าสาดเสียเทเสีย และบางครั้งก็ถึงขั้นลงไม้ลงมือ ขว้างปาสิ่งของใส่พ่อ หม้อ กระทะ โต๊ะ ..หรืออะไรที่หยิบฉวยได้แถวนั้น พ่อไม่เคยที่จะทำร้ายร่างกายแม่ อย่างเดียวที่พ่อจะทำคือนั่งซึมและน้ำตาไหลเงียบๆ จนกว่าแม่จะอารมณ์เย็นลง นี่คงเป็นจุดเล็กๆจุดนึง ที่ทำให้ฉันคิดว่า "ผู้ชาย ไม่ใช่หัวหน้าครอบครัวที่ดี" ตั้งแต่เด็กๆ ฉันไม่เคยมีความรู้เกี่ยวกับ "เพศที่3" อาจเพราะสมัยนั้นยังไม่ได้มีกระเทย ทอม ดี้ เกลื่อนบ้านเกลื่อนเมืองขนาดนี้ ฉันใช้ชีวิตตามประสาของเด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง มีบ้างที่แอบปลื้ม แอบชอบคุณครูใจดี ..บางทีปลื้มหนักถึงขนาดไปนั่งเฝ้าคุณครูเค้าเช้า-กลางวัน-เย็น เพื่อรอให้คุณครูเรียกใช้ และจะมีที่แปลกไปบ้างก็ตอนป.6 ฉันรู้สึกพิเศษกับเพื่อนผู้หญิงคนนึง ..เธอคนนั้นขาวๆหมวยๆ เราไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกัน เรียนอยู่คนละห้องกัน แต่ก็ไม่รู้ทำไม ทุกๆเช้า ..พอไปถึงโรงเรียนแล้ว ฉันจะต้องวิ่งไปหาเธอที่ห้อง แล้วก็หอมแก้มเธอก่อนจะกลับมาเข้าแถวเคารพธงชาติที่ห้องตัวเอง ตกเย็นก็เหมือนกัน..ฉันจะต้องไปหอมแก้มเธอก่อนที่จะกลับบ้าน หากวันไหนที่เธอไม่มาโรงเรียน ฉันก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป แต่มันก็แค่นั้น ..พอจบป.6มา ฉันกับเธอก็ไม่ได้ติดต่อกันเป็นพิเศษ มีโทรคุยกันบ้าง นานๆที แต่หลังๆก็ขาดหายกันไปอย่างสิ้นเชิง.. เริ่มเข้าม.1 ..ฉันก็แอบปลื้มรุ่นพี่ผู้หญิงม.ปลาย พี่เค้าสวย เก่ง คุยสนุก ..แต่ฉันก็ไม่กล้าจะเข้าไปทำความรู้จักกับพี่เค้า นอกจากจะแอบมอง แต่ก็ใช่ว่าฉันจะไม่ได้สนใจผู้ชายเลยนะ เนื่องจากฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้หญิง และด้วยความที่ติดเพื่อน.. เวลาเพื่อนคุยถึงรุ่นพี่ผู้ชายคนนั้น เพื่อนชายคนนี้ ฉันเองก็จะมีชายหนุ่มในดวงใจให้พูดถึงเหมือนกัน ช่วงนั้นมี hot line หาแฟนคล้ายๆสมัยนี้ด้วย เป็นเบอร์ที่โทรไปแล้วเค้าจะต่อสายให้คุยกับผู้ชาย ..ฉันก็ลองเล่นดู เหมือนที่เพื่อนๆเล่นกัน และฉันก็ได้มีแฟนครั้งแรกจากการคุยโทรศัพท์กัน โดยไม่เคยได้เห็นหน้า แต่ก็คบกันไม่ยืดเท่าไหร่ เพราะฉันไม่ยอมไปเจอเค้าซักที หลังจากนั้นฉันก็มาติดใจดีเจเสียงใสๆคนนึง ด้วยความบังเอิญว่าคืนนั้นฉันนอนไม่หลับ หมุนคลื่นวิทยุหาเพลงฟังไปเรื่อย และมาสะดุดกับดีเจเสียงใสคนนี้ ฉันหลงเสียงพี่เค้าจนต้องโทรไปคุยด้วย และด้วยความใจกล้าหน้าด้านบวกกับความหลงจนหน้ามืดตามัว ฉันจึงลองขอเบอร์ของพี่ดีเจสาว น่าแปลกที่พี่เค้าให้ ..และฉันก็หมดเงินค่าโทรศัพท์ไปเยอะมาก เพื่อโทรคุยกับพี่ดีเจคนนี้เกือบทุกคืน ฉันเพ้อหนักจนถึงขนาดไปหาพี่เค้าที่ห้องจัดรายการ พี่เค้าสวยมากในสายตาฉัน แต่..ด้วยความสัตย์จริง ในตอนนั้นฉันก็ยังไม่เคยคิดว่าตัวเองจะชอบผู้หญิง ฉันรู้สึกดีกับพี่ดีเจคนนั้นราวปีเศษ ..แต่แล้วเราก็ห่างกันไปด้วยเหตุผลหลายอย่าง (ปัจจุบันเธอก้าวหน้าในอาชีพการงานจนได้เป็นพิธีกรรายการต่างๆมากมาย) จากคุณ : ฉันเอง - [ 1 ก.พ. 51 14:24:24 A:203.185.133.132 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ระหว่างนั้นครอบครัวฉันก็มีปัญหาที่ไม่คาดคิด.... แม่จับได้ว่าพ่อไปมีผู้หญิงคนอื่น ตอนนั้นฉันเพิ่งจะม.1 ม.2 ...ฉันไม่ค่อยจะเข้าใจอะไรมากนัก จำได้ว่าฉันตื่นมาในเช้าวันหนึ่ง และไม่เจอใครอยู่ในบ้านเลย ฉันนั่งดูช่อง 9 การ์ตูนอยู่สักพัก ก็ได้ยินเสียงรถของพ่อ ฉันคิดว่าพ่อกับแม่คงไปซื้อกับข้าวที่ตลาดด้วยกัน แต่แล้วเมื่อพ่อกับแม่เดินเข้ามาในบ้าน ฉันจึงเห็นว่ามีผู้หญิงอีกคนนึงเดินตามมาด้วย แม่บอกให้พ่อไปเก็บข้าวของของพ่อ และบอกฉันว่า นี่คือผู้หญิงคนใหม่ของพ่อ ฉันอึ้ง ฉันงง และฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แม่บอกให้ฉันไปแต่งตัว เดี๋ยวจะไปบ้านอากง-อาม่าด้วยกัน ไปบอกว่าแม่เลิกกับพ่อแล้ว พอไปถึงบ้านอากง อาม่า ...ฉันนั่งอยู่ท่ามกลางผู้ใหญ่มากมาย ทั้งพี่น้องพ่อ ที่เหมือนมาอยู่เป็นสักขีพยานในการเลิกกันของพ่อกับแม่ ฉันฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องนักว่าผู้ใหญ่เค้าคุยอะไรกัน มีแต่เสียงคนพูดข้ามหัวฉันไปมา ฉันนั่งนิ่งๆ ไม่ได้ร้องไห้ มีใครคนนึงพูดขึ้นมาว่า "เอ้า จะไม่พูดอะไรบ้างเหรอ พ่อแม่กำลังจะเลิกกันแล้วน่ะ" ฉันจึงพูดขึ้นมาว่า "ก็ถ้าอยู่กันไม่ได้ก็เลิกกันไปเถอะ จะมานั่งทะเลาะกันทำไม" .. คืนนั้นแม่นั่งคุยกับฉันว่าจะเอายังไง จะไปอยู่กับใคร ตอนนั้นแม่กำลังตั้งท้องน้องอยู่ด้วย แม่บอกว่าแม่ไม่อยากเอาฉันไปอยู่ด้วย เพราะที่ที่แม่จะไปคงไม่ต้อนรับฉันเท่าไหร่ แม่จะให้ฉันอยู่กับอากง อาม่า ...ตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออก ได้แต่บอกว่า "ยังไงก็ได้" คืนนั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นแม่ร้องไห้.. แม่บอกว่า..จำไว้นะ ผู้ชายน่ะเชื่อใจไม่ได้ ไว้ใจไม่ได้สักคน ขนาดคนที่เราคิดว่าดีที่สุด ที่อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบปียังทรยศหักหลังเราได้ ความรักมันไม่มีอยู่จริง คนเรามันก็แค่ความหลงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น คืนนั้นเป็นคืนที่ฉันจำฝังใจ ฉันนึกเกลียดพ่อที่ทำให้แม่ต้องร้องไห้ ฉันนึกเกลียดผู้ชายที่ไร้ความซื่อสัตย์ และศรัทธาในความรักที่ฉันเคยมีก็เริ่มถูกทำลายนับแต่นั้นเป็นต้นมา จากคุณ : ฉันเอง - [ 1 ก.พ. 51 14:27:55 A:203.185.133.132 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากนั้น 3 เดือน ..พ่อกับแม่ก็กลับมาคืนดีกัน พ่อสัญญาว่าจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้น สัญญาว่าจะเป็นคนดี ไม่ทำให้แม่เสียใจ เรากลับมาเป็นครอบครัวกันเหมือนเดิม ..แม้ฉันจะแอบรู้สึกว่าอะไรๆยังไม่เหมือนเดิมก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ทำตามหน้าที่ที่ต้องทำไปวันๆ ฉันไม่เคยคิดจะมีแฟน ..อาจเพราะฉันไม่ได้เป็นคนสวยน่ารักขนาดที่จะมีผู้ชายมาชอบมาตามจีบอะไรมากมาย ฉันไม่เคยชอบใคร หรือรักใครอย่างจริงจัง เพราะฉันถูกฝังหัวมาเรื่อยๆว่า ความรักไม่ใช่สิ่งจำเป็นของชีวิต มันก็แค่ห่วงผูกคอที่นับวันจะยิ่งรัดคอเราให้หายใจไม่ออก ตั้งแต่ครอบครัวมีปัญหาครั้งนั้น หลายๆครั้งที่มีโอกาสได้นั่งคุยกับแม่ แม่จะย้ำอยู่เสมอๆว่าอย่าเพิ่งรีบมีแฟน อย่าคิดว่าการมีชีวิตคู่หรือการมีครอบครัวจะมีความสุข ให้ดูแม่เป็นตัวอย่าง ..ทั้งๆที่รักขนาดนี้ ไว้ใจขนาดนี้ สุดท้ายก็ยังเจ็บ และก็ช่างประจวบเหมาะที่ช่วงนั้น เพื่อนบ้านทั้งซ้ายขวาหน้าหลังก็พร้อมใจกันมีปัญหา "สามีมีเมียน้อย" โดยพร้อมเพรียงกันอย่างมิได้นัดหมาย ภาพการมีชีวิตคู่ที่ไม่สมหวังก็เริ่มฝังรากลึกลงในก้นบึ้งของจิตใจฉันมากขึ้นทุกที ......... หลังจากที่พ่อกับแม่คืนดีกัน ครอบครัวของเราก็ดูเหมือนจะสงบสุขดี แต่ฉันก็รู้สึกว่ายังคงมีภูเขาไฟใต้น้ำอยู่ตลอด ระหว่างนั้น ที่บอกว่าฉันก็เล่น hot line หาแฟนตามกระแสเพื่อนๆ ดังนั้นวันๆฉันก็จะอยู่กับโทรศัพท์ ตกกลางคืนก็แอบคุยโทรศัพท์กับหนุ่มๆ ถ้าเป็นเสาร์-อาทิตย์ หนุ่มๆก็จะขอโทร.มาตอนเที่ยง ซึ่งเราก็ตกลงกันว่าต้องเที่ยงเป๊ะเท่านั้น แล้วฉันก็จะรอรับโทรศัพท์ เพราะแม่ฉันไม่ชอบให้ฉันคุยโทรศัพท์ ไม่ว่าจะกับเพื่อนหรือกับใครก็ตาม ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยแล้ว..แม่แทบจะด่าหนุ่มๆเหล่านั้นไปตามสายเลยทีเดียว ฉันเชื่อว่าแม่มีความหลังฝังใจเรื่องพ่อ แม่จึงไม่อยากให้ฉันคบผู้ชายหน้าไหน และแม่เองก็จะเล่าอยู่เสมอๆว่าผู้ชายน่ะเลวยังไง หรือต่อให้ดีจริง ถ้าเกิดครอบครัวเค้ารับเราไม่ได้ เหมือนที่ญาติๆพ่อไม่ยอมรับแม่ ชีวิตก็ไม่มีความสุขหรอก แม่บอกว่า ถ้าแม่เป็นฉัน..แม่จะใช้ชีวิตโสดให้คุ้มค่า ท่องเที่ยวไปเรื่อยตามที่ใจปรารถนา ไม่ต้องกังวลว่าลูกผัวจะเป็นยังไง ฉันคงจะซึมซับความรู้สึกเกลียดผู้ชายมาโดยไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกที ..ฉันก็กลายเป็นคนขี้ระแวงผู้ชายไปซะแล้ว คำพูดเดียวกัน ประโยคเดียวกัน หากผู้หญิงพูดฉันยินยอมที่จะเชื่อและทำตาม แต่หากเป็นผู้ชายพูด ฉันจะฟังหูไว้หูโดยทันที มันก็ไม่ใช่หลักเกณฑ์ที่ถูกต้องอะไร ..ฉันรู้ ในทุกสังคม ทุกเพศ ย่อมมีทั้งคนดีและไม่ดีปะปนกันไป แต่ฉันก็ยังใจอ่อนกับคำพูดของเพศเดียวกันมากกว่าอยู่ดี นานๆเข้าฉันเริ่มคบเพื่อนน้อยลง เพราะแม่บอกว่าเพื่อนจะดึงฉันไปในทางที่ไม่ดี ฉันเชื่อแม่ทุกอย่าง ฉันรักแม่ และพยายามทำทุกอย่างให้แม่พอใจ ฉันกลายเป็นคนที่มีเพื่อนน้อย คบคนยาก และไม่เคยสนใจอะไรอย่างอื่นนอกจากเรื่องเรียน เพราะฉันเชื่อว่ามันจะเป็นสิ่งที่ทำให้แม่พอใจมากที่สุด จนขึ้นม.ปลาย ฉันใช้ชีวิตแบบนักเรียนคงแก่เรียน ไม่เที่ยว ไม่เดินห้าง ไม่เคยดูหนังในโรงหนัง ที่บ้านฉันไม่ได้เป็นสมาชิกร้านวิดีโอ เพราะแม่ไม่ชอบ แม่เห็นว่าความบันเทิงเป็นเรื่องไร้สาระ แม่ไม่ชอบไปเที่ยว แม่ไม่ชอบออกไปทานข้าวนอกบ้าน แม่ไม่ชอบเดินห้าง ฉันซึมซับทุกอย่างจากแม่มาเกือบจะสมบูรณ์แบบ ปกติบ้านเราจะดูหนังก็เฉพาะ Big cenema อะไรทำนองนั้น แม่ก็จะเน้นดูหนังมันส์ๆพวก die hard ไม่ก็เฉินหลงไปเลย ฉันจึงไม่ใช่เด็กผู้หญิงช่างฝันที่อยู่กับความโรแมนติก แต่วันนึงฉันบังเอิญได้ดูดูวีซีดีหนังรักโรแมนติกเรื่องนึง และฉันก็คลั่งไคล้นางเอกมากๆ มากขนาดที่ไปนั่งร้านอินเตอร์เน็ทคาเฟ่แล้วเสิรชหารูปเธอแล้วเอาไปปริ๊นท์มาเก็บไว้เป็นอัลบั้มๆ ฉันหลงใหลเธอคนนั้นมากมายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหน หลับตาก็เห็นภาพเธอยิ้ม หัวเราะ และทำให้ฉันมีความสุขอย่างที่สุด และนี่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันมานั่งทบทวนตัวเองเมื่อตอนอายุ 16-17 ว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้หญิงหรือ? ฉันหลงใหลได้ปลื้มดาราหญิงคนนั้นอยู่เป็นปี และก็ใช้เวลาระหว่างนั้นวินิจฉัยถึงพฤติกรรมของตัวเองตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่เริ่มจำความได้.. คิดถึงผู้หญิงหลายๆคนที่เข้ามาในชีวิตฉัน และมักจะทำให้ฉันรู้สึกดี อบอุ่น และเชื่อใจได้มากกว่าผู้ชาย ผู้หญิงหลายคนที่ฉันแอบปลื้มในความสวยหรือความเก่งอยู่เสมอๆ แต่ฉันก็ยังแย้งกับตัวเองว่า ..อาจจะแค่เพราะฉันยังไม่เจอผู้ชายที่ใช่ ก็เป็นได้ จากคุณ : หลังจากนั้น 3 เดือน ..พ่อกับแม - [ 1 ก.พ. 51 14:30:43 A:203.185.133.132 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อครู่รีบไปหน่อย เลยไม่ทันดูข้อความที่ copy ไปวาง จบแล้วนะคะ part I ...คราวหน้า ฉันจะมาต่อ part II กับความรักครั้งแรกของฉัน หากยังมีคนอยากอ่านอยู่บ้าง ขอกำลังใจให้ฉันหน่อยนะคะ part II ยังไม่เรียบร้อยเท่าไหร่นัก ฉันขอเวลาเรียบเรียงและขัดเกลาภาษาอีกสักหน่อย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องของฉันนะคะ จากคุณ : ฉันเอง - [ 1 ก.พ. 51 14:34:13 A:203.185.133.132 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านอยู่คุ่ะ  ^^ จากคุณ : moonlit_memory - [ 1 ก.พ. 51 14:46:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านเพลินดีครับ ^^ จากคุณ : totetote - [ 1 ก.พ. 51 15:00:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ปูเสื่ออ่าน จากคุณ : ผุ๋งผิ๋ง - [ 1 ก.พ. 51 15:00:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่าสนใจดีครับ อ่านเพลินด้วย จากคุณ : ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน - [ 1 ก.พ. 51 15:27:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามอ่านค่ะ... จากคุณ : noot (thangthai_ladypink) - [ 1 ก.พ. 51 15:48:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านนะคะ .. อาร์ตฯ ชอบอ่านประสบการณ์ชีวิตจริงค่ะ จากคุณ : Art of Illusion - [ 1 ก.พ. 51 16:10:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จะบอกว่า .. ช่วงนึงในชีวิตลูกผู้ ญ. ส่วนใหญ่ มักจะสับสนเรื่องเพศที่ 3 นะคะ อาร์ตฯ ว่า ไม่น้อยเลยนะคะ ที่ผู้ ญ. ส่วนใหญ่จะเคยมีแฟนผู้ ญ. มาแล้วทั้งนั้น ตัวอาร์ตฯ เองก็เคยมีแฟนผู้ ญ. สมัยเรียน มัธยมต้น .. แต่ไม่ได้คิดจริงจังนัก ก็เหมือนกับ เวลาเรามีเพื่อนรู้จัก เราก็อยากใกล้ชิด หนุงหนิง หวงเพื่อน สนิทกัน จนเวลาใครแซวว่าเป็นแฟนกันหรอ เราก็ยิ้ม .. พอโตขึ้น ก็จะรู้จักตัวเองมากขึ้น การเป็น lesbian ไม่ใช่สิ่งที่ผิด .. และก็เห็นด้วยว่า สิ่งแวดล้อมก็มีส่วนปลูกฝัง จากคุณ : Art of Illusion - [ 1 ก.พ. 51 16:19:08 ]

ความคิดเห็นที่ 12 รออ่านไป    อย่างเรื่อยเปื่อย จากคุณ : MiNiMaRu - [ 1 ก.พ. 51 16:22:10 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณ คุณ moonlit_memory ที่มานั่งรอคนแรกนะคะ รวมทั้งคุณ totetote คุณผุ๋งผิ๋ง คุณไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน คุณnoot (thangthai_ladypink) และคุณ Art of Illusion คุณ Art of Illusion คะ ..ฉันไม่ทราบว่าอาการสับสนทางเพศนั้นเป็นเรื่องที่คน "ส่วนใหญ่" ประสบพบเจอหรือไม่ แต่สำหรับฉันแล้ว ..โชคดีว่าฉันเรียนรู้ที่จะพูดคุยกับตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆ อาจเพราะบรรยากาศในครอบครัวของฉัน ไม่เหมือนกับครอบครัวตัวอย่างในละคร ฉันไม่สามารถเอาเรื่องราวความรู้สึกแบบนี้ไปพูด ไปเล่ากับใครได้ ฉันค่อยๆเรียนรู้-ทำความรู้จักกับความต้องการของตัวเองมาพักใหญ่ๆ จึงได้คลอดเรื่องราวประสบการณ์ตรงนี้ออกมา ขอบคุณที่คุณแวะมาอ่าน และยังฝาก comment แชร์ความรู้สึกส่วนตัวไว้ด้วยนะคะ สำหรับ part II ฉันคงจะมาโพสต์ต่อในกระทู้นี้นะคะ ฉันเห็นแว๊บๆว่ากระทู้ของฉันติดไฟแดง หากกระทู้หายไป ฉันจะตั้งกระทู้ part II ใหม่นะคะ แวะมาคุย-มาแชร์ความคิดกับฉันได้นะคะ -- ถ้าคุณต้องการ จากคุณ : ฉันเอง - [ 1 ก.พ. 51 16:32:10 A:203.185.133.132 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มารอต่อภาค 2 ครับ จากคุณ : ARTHER MAN - [ 1 ก.พ. 51 16:35:42 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ลงชื่อก่อน เหอๆ จากคุณ : Future is on my hand - [ 1 ก.พ. 51 16:42:49 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาลงชื่อว่ารออ่านอยู่ค่ะ ^^" จากคุณ : สีชอล์ก - [ 1 ก.พ. 51 16:49:00 ]

ความคิดเห็นที่ 17 นั่งอ่านด้วย จากคุณ : Spirit of Darkness - [ 1 ก.พ. 51 16:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ด้วย จากคุณ : jezo - [ 1 ก.พ. 51 17:16:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่าน จากคุณ : เล็กๆ น้อยๆ - [ 1 ก.พ. 51 17:54:38 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เราก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่คบผู้ชายค่ะ ตอนนี้ก็มีแฟนเป็นผู้หญิงรู้สึกอบอุ่นและ Happy มากๆ คิดว่าชีวิตนี้เราได้เลือกมาทางนี้แล้ว...เป็นรสนิยมทางเพศค่ะ ไม่เสียหายอะไร ตามอ่านนะคะ จากคุณ : Sexy_PrettyGirl_in_Bed - [ 1 ก.พ. 51 18:14:59 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ^ ^ ^ ก็บอกแล้วว่าอายุไม่สำคัญค่ะ  ขอให้รักกันนานๆนะคะ เข้ามาลงชื่ออ่านค่ะ จากคุณ : Why-Not-T-Shirt - [ 1 ก.พ. 51 19:10:35 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รออ่านค่ะ  เพลินดี เขียนดีค่ะ จากคุณ : Powder Blue - [ 1 ก.พ. 51 19:20:26 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามารออ่านต่ออีกคน จากคุณ : แม็กซิม - [ 1 ก.พ. 51 19:31:42 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ^ ^ ^ จิ้มไปที่คุณ Why-Not-T-Shirt แฮะๆ ยังจำได้อีกนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ^^" จากคุณ : Sexy_PrettyGirl_in_Bed - [ 1 ก.พ. 51 19:49:29 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขออนุญาตแสดงความเห็นนะครับ ผมว่าคุณเล่าเห็นภาพที่มาที่ไปดีมากๆเลยละ มีพรสวรรค์นักเขียนมากๆ ผมเวลาจะเล่าอะไรอย่างที่ใจคิดคนฟังมักไม่เข้าใจ ไร้ซึ่งพรสรรค์ด้านนี้ ^___^ เวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกัน ..ภาพที่ฉันเห็นมาตลอดคือพ่อจะนิ่งๆ ร้องไห้ และพร่ำพูดแต่คำว่า "ขอโทษ เค้าผิดไปแล้ว" ส่วนแม่ก็จะด่าสาดเสียเทเสีย และบางครั้งก็ถึงขั้นลงไม้ลงมือ ขว้างปาสิ่งของใส่พ่อ หม้อ กระทะ โต๊ะ ..หรืออะไรที่หยิบฉวยได้แถวนั้น พ่อไม่เคยที่จะทำร้ายร่างกายแม่ อย่างเดียวที่พ่อจะทำคือนั่งซึมและน้ำตาไหลเงียบๆ จนกว่าแม่จะอารมณ์เย็นลง นี่คงเป็นจุดเล็กๆจุดนึง ที่ทำให้ฉันคิดว่า "ผู้ชาย ไม่ใช่หัวหน้าครอบครัวที่ดี" <----------- ตลกดีนะครับที่ผมอ่านถึงตรงนี้แล้วดันคิดตรงข้ามคุณเลย ผมว่าพ่อคุณดีออกไม่ใช้การทำร้ายกันมีความนิ่งกว่าแม่เยอะ อ่านไปเรื่อยๆจนจบ ผมว่าคุณกลับคล้ายพ่อคุณมากกว่าแม่นะ เจอคุณแม่ของคุณสร้างกรอบมาให้เสร็จ แต่คุณมีนิสัยแม่เป็นเป้าหมายและแม่แบบในการเอาชนะ แน่นอนในเมื่อชีวิตที่บ้านคุณไม่มีชีวิตชีวา ธรรมชาติในตัวคุณก็จะหามาเติมจากภายนอก ซึ่งก็คือผู้หญิงที่หวานๆงดงาม ซึ่งเป็นสิ่งที่คุณขาดไปนั้นเอง ลองสังเกตุดูบ้านไหนแม่ดุ แฟนลูกจะหวานๆแอ๊บแบ๊ว บ้านไหนแม่หวานๆ แฟนลูกจะออกแนวๆ ของคุณแม่ดุ แฟนคุณต้องหวานๆแบ๊วๆ จากคุณ : จาก - [ 1 ก.พ. 51 20:24:49 A:125.27.103.85 X: TicketID:159709 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาให้แรงเชียร์ให้ จขกท เขียนต่อค่ะ จากคุณ : จะไม่กลับหลังถ้ายังไม่ได้ดี - [ 1 ก.พ. 51 21:59:29 ]

ความคิดเห็นที่ 27 รออ่านค่ะ คิดว่าจริงๆมันเป็นแค่รสนิยมส่วนตัว เหมือนเราเลือก รสชาติยาสีฟันอ่ะค่ะ ถ้าเราจะสนใจหรือรักใคร ชาย หรือหญิง มันเป็นเรื่องของหัวใจสองดวงค่ะ ปล.อย่างเรายังมีอัตราการมองผู้หญิงน่ารัก สวยๆ มากกว่าผู้ชายอีก จากคุณ : แม่ทูน่า (till_ta) - [ 2 ก.พ. 51 10:33:23 ]

ความคิดเห็นที่ 28 Me too..... สังเกตุว่าคนที่เป็น หน้าหวาน น่ารัก อ่ะ จากคุณ : EditBoy - [ 2 ก.พ. 51 10:52:09 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ไม่แปลกครับ ผม ก็ รักหญิงเหมือนกัน จากคุณ : Dr.Jackass. - [ 2 ก.พ. 51 12:01:10 ]

ความคิดเห็นที่ 30 รออ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : หนอนน้อยสีม่วง - [ 2 ก.พ. 51 16:16:36 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาแล้วค่ะ ...ช้าไปนิดแต่คิดว่าคงไม่ขาดตอนนะคะ ขอบคุณทุกๆความเห็นและกำลังใจนะคะ โดยเฉพาะ คห.25 ที่ทำให้ฉันได้เห็นมุมที่ต่าง.. ถ้ามีโอกาสฉันขออนุญาตหยิบประเด็นของคุณมาพูดคุยนะคะ ------------------------------------------------------------------- Part II : ความรักครั้งแรกของฉัน ฉันเรียนโรงเรียนสหฯมาตลอด รูปร่างหน้าตาของฉันก็ธรรมดา อย่างที่บอก ..ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็น หญิงรักหญิง แม้ว่าฉันจะไม่เคยชอบหรือปลื้มผู้ชายมาก่อน และมักจะแอบปลื้มคุณครูผู้หญิง หรือเพื่อน-รุ่นพี่ผู้หญิงซะมากกว่า ฉันไม่ชอบทอม ..โดยเฉพาะทอมที่พยายามจะทำตัวแมนจนเกินพอดี ฉันมักจะรู้สึกรังเกียจ บางทีก็ถึงขั้นขยะแขยง เคยรู้จักรุ่นน้องที่เป็นทอมคนนึงที่ลงทุนโกนขนหน้าแข้งตัวเองเพื่อจะได้มีขนหน้าแข้งยาวๆหยิกๆเหมือนผู้ชาย ..น้องเค้าคิดว่าคงจะดูแมน แต่โดยส่วนตัวรู้สึกรับไม่ได้เลยค่ะ ยิ่งเวลาน้องเค้าใส่กระโปรงนักเรียน (ซึ่งสั้นพอดีเข่า) ถุงเท้าก็ไม่ได้ดึงขึ้นมายาวๆเหมือนนักเรียนหญิงทั่วไป ขนหน้าแข้งของเธอจะหยิกหยอยดกดำเด่นเป็นสง่ามากๆ นั่นแหละค่ะ ..จึงรู้สึกมาตลอดว่าฉันต้องไม่ใช่ ญ รัก ญ แน่ๆ จนกระทั่งม.5 ..ด้วยความที่เป็นคนที่มีรูปร่างหน้าตาเป็นอาวุธ จึงไม่เคยสนใจเรื่องชู้สาว ฉันมุ่งมั่นในด้านการเรียนและกิจกรรมของโรงเรียนมาก ช่วงนั้นรุ่นพี่ที่เคยปลื้มๆก็จบออกไปหมดแล้ว ก็เลยใช้ชีวิตแบบเด็กกิจกรรมไปธรรมดาๆ จนถึงช่วงกีฬาสี ปกติที่โรงเรียนจะมีกีฬาสีช่วงใกล้ปีใหม่ค่ะ และก่อนหน้านั้นก็จะมีการเตรียมงาน เช่น ประชุมคณะสีเพื่อเลือกคนทำงานในตำแหน่งต่างๆ เลือกลีดเดอร์ เลือกนักกีฬา และเริ่มแข่งขันกีฬาต่างๆ ฉันได้ตำแหน่ง "ผู้ประสานงาน" ค่ะ หน้าที่หลักก็คือคอยประสานงานระหว่างอาจารย์ เพื่อนๆ รุ่นพี่และรุ่นน้องในคณะสี แจ้งกับอ.ว่าวันนี้จะมีการแข่งขันอะไร อย่างไร สีไหนชนะ สีเราเข้ารอบกีฬาชนิดใดบ้าง และคอยประสานหากเพื่อนๆต้องการเบิกเงินเพื่อซื้อของในการเตรียมงานต่างๆ แหะ แหะ อธิบายซะละเอียดอย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ เอาล่ะค่ะ มาถึงตอนสำคัญ... ฉันได้รู้จักกับอ.ที่เป็นหัวหน้าคณะสี อันที่จริงฉันเคยเห็นและรู้ชื่อของอ.ท่านนี้ตั้งแต่ม. 1 แล้ว แต่ก็ไม่เคยเรียนด้วย และไม่ค่อยชอบอ.คนนี้ซักเท่าไหร่ เนื่องจาก... 1.อ.เค้าหมวย (ฉันไม่ค่อยชอบผู้หญิงหมวยค่ะ) 2.อ.เค้าอายุมากแล้ว (40 ปลายๆ) แต่ยังทำตัวเด็กเกินอายุ ทั้งสีผม ท่าเดิน วิธีการพูดจา ก็มีเหตุผลแค่นี้แหละค่ะ โดยเฉพาะข้อ 2 ที่ทำให้ฉันหนักใจว่าจะทำงานนี้ไหวรึเปล่า อ.เค้าอายุมากแล้ว แต่ดู(ทำตัว)เด็กๆ ดูขาดความรับผิดชอบ คงไม่ได้มาสนใจอะไรกับงานกีฬาสีมากมายนักหรอก (จริงๆแล้วอ.แกเป็นพวกไฮเปอร์อ่ะค่ะ อิอิ) วันแรกที่เราได้รู้จักกันและเริ่มคุยกัน ก็ส่อแววว่าเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องซะแล้ว พอดีพวกเรา (นักเรียน 4-5 คน) มาปรึกษาอ.เรื่องคอนเซ็ปของการทำแสตนด์ ซึ่งฉันเสนอว่าให้เอา "กระดาษกล่องนม" มาใช้ เนื่องจากเรามีอยู่เยอะ (กระดาษสำหรับเอาไปขึ้นรูปเป็นกล่องนมน่ะค่ะ มีเป็นม้วนๆใหญ่ๆ ไม่ทราบว่าทำไมที่โรงเรียนถึงมีเยอะ เหมือนทางโรงงานบริจาคมาหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ) แต่อ.แกเข้าใจว่าฉันจะเอา "กล่องนม" มาใช้ ซึ่งจะยุ่งยากเนื่องจากต้องให้นักเรียนเก็บมาให้ แล้วยังต้องมาล้างทำความสะอาดอีก เป็นอันว่ากว่าเราจะคุยกันรู้เรื่องก็ปาไปกว่า 3 ชั่วโมง แต่ก็สร้างความประทับใจให้กับฉันมากๆ ที่อ.เค้าดูมีความเป็นกันเอง สนใจ ใส่ใจ และเข้าใจในความคิดเด็กๆอย่างพวกเรา หลังจากวันนั้นฉันก็มีเรื่องที่ต้องคุยกับอ.ทุกๆวัน ซึ่งก็มักจะเป็นช่วงเช้าหลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติ ที่จะปล่อยให้แต่ละคณะสีได้ประชุมกันเอง ตอนเย็นบางวัน เราก็จะไปดูการแข่งขันด้วยกัน หรือไม่ก็นั่งปรึกษาปัญหาที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน ความประทับใจก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อ.เค้ามีทั้งความเป็นเด็ก ที่ดูกระตือรือร้นกับงานกีฬาสี และความเป็นผู้ใหญ่ที่คอยแก้ปัญหาต่างๆอยู่ในตัว มีการพูดคุยในลักษณะปรึกษาหารือมากกว่าที่จะออกคำสั่ง ทำให้ฉันรู้สึกภูมิใจว่าฉันช่างเป็นคนสำคัญ - เป็นมือขวาที่อ.เค้าต้องเรียกใช้อยู่เสมอๆ ตลอดเวลา 2 เดือนเศษที่ได้ทำงานในคณะสีเป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขมากๆ ..โดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ตัวจริงๆนะคะ เพื่อนๆมักจะถามเสมอว่าทำไมดูจริงจัง ดูสนใจกับงานในคณะสีขนาดนั้น ตอนนั้นยังให้เหตุผลกับเพื่อนๆ (และกับตัวเอง) ไปว่า "ก็เราเป็นคนที่จะทำอะไรแล้วต้องให้ดีที่สุดอ่ะ" จากคุณ : ฉันเอง - [ 2 ก.พ. 51 21:52:37 A:124.121.186.43 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 32 จนกระทั่ง... ใกล้จะจบกีฬาสี ..ฉันเริ่มรู้สึกห่อเหี่ยว เหมือนต้นไม้ลืมรดน้ำ ..จะเป็นจะตาย คิดแต่ว่าไม่อยากให้กีฬาสีจบลง เพราะถ้ามันจบลงแล้วฉันจะหาเรื่องอะไรไปคุย ไปปรึกษากับอ.คนสวยได้เล่า? อ้อ ฉันยังไม่ได้เล่าใช่ไหมคะว่าทำไมฉันถึงเรียกเธอว่า “อ.คนสวย” แม้เธอจะอายุเลยวัยสาวไปมากแล้ว ..ก็ 40 ปลายๆ อย่างที่ฉันบอกไป แต่เธอยังสวย และสาว (ในสายตาฉัน) หุ่นดี กระฉับกระเฉง น่ารัก น่ามอง ตลอด 2 เดือนในช่วงกีฬาสี ฉันไม่เคยมีเบอร์ติดต่อกับเธอเลย เพราะว่าเราเจอกันทุกวันอยู่แล้ว ก็เลยไม่รู้จะขอเบอร์ทำไม แต่มีอยู่วันนึงที่อ.จะไปสำเพ็ง วันนั้นฉันอยากจะทำใจกล้าขอเบอร์..แต่ก็พูดไม่ออก ไม่รู้จะขอยังไง อยากจะบอกว่า "เผื่อมีปัญหาฉุกเฉินอะไร หนูจะได้โทร.ไปหาได้ค่ะ" แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้า ..ได้แต่นั่งชะเง้อคอยาว รอว่าเมื่อไหร่อ.จะกลับมาเสียที ... และแล้ววันสุดท้ายของกีฬาสีก็มาถึง ...ซึ่งตรงกับวันที่ 29 ธันวาคม ในคืนนั้นจะมีงานเลี้ยงของพวกอ.ก่อนที่โรงเรียนจะหยุดปีใหม่ด้วย บรรยากาศของงานช่างสดใส รื่นเริง เบิกบานสมกับเป็นการต้อนรับปีใหม่จริงๆ ทั้งเด็กนักเรียนและครูอาจารย์ก็สนุกสนานกันเต็มที่ แต่สำหรับฉัน.. ทุกอย่างช่างเหงาหงอย.. ฉันซึมและเศร้าที่วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้ทำงานร่วมกับอ.คนสวย จากนี้ไปเราคงจะไม่ได้นั่งคุยกันทุกๆเย็น ..ไม่มีเรื่องให้ถามไถ่กันทุกวัน ฉันพยายามถ่วงเวลาตัวเองอยู่จนนาทีสุดท้าย พยายามช่วยเก็บแสตนด์ เช็คของว่าครบไหม เคลียร์ของจัดในห้องเก็บของ (หาข้ออ้างทำอะไรไปเรื่อยเพื่อไม่อยากให้วันนี้ผ่านไป) และเราก็จัดการทุกอย่างเสร็จตอน 1 ทุ่มเศษ ตอนนั้นมีเพื่อนๆอยู่ช่วยกันราว 4-5 คน และ อ.อีก 1 คน เธอบอกให้รีบกลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวจะเดินออกไปส่งหน้าโรงเรียน เพื่อนๆ (ที่แสนจะรู้งานของฉัน) ก็เดินนำหน้าไป (คล้ายกับจะเปิดทางให้ฉันได้ร่ำลาอ.เป็นการส่วนตัว) ฉันก็พยายามเดินช้าๆ เพื่อถ่วงเวลาสุดๆ ระหว่างทางจากห้องเก็บของออกไปหน้าโรงเรียนมีเพียงสนามฟุตบอลกั้นไว้...เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกัน ฉันเองมีคำพูดเป็นหมื่นแสน ..แต่ก็รู้สึกเศร้าเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา จนเกือบจะถึงหน้าโรงเรียน....อ.คนสวยก็พูดขึ้นมาว่า "ปีใหม่ ไปเที่ยวไหน โทร.มาเล่าให้ฟังบ้างนะ" ... .... ..... อึ้งไปเลยสิคะพี่น้อง ! .. ฉันรู้สึกหูอื้อ ตาลาย วิงเวียนศีรษะคล้ายจะเป็นลมไปชั่วขณะ เมื่อตั้งสติได้ฉันก็ถามว่า.. ”จะโทร.ไปได้ไงอ่ะคะ ไม่มีเบอร์ซะหน่อย” เธอก็เลยบอกเบอร์มา ..............อึ้งไปอีกหนึ่งดอก อึ้ง..เพราะจดไม่ทัน - -‘ ก็เลยแก้เขินว่า “บอกเร็วอย่างนี้ใครจะไปจำได้” เค้าก็บอกว่า..”ปากกาที่กระเป๋าก็มี ทำไมไม่เอามาจดล่ะ” แค่นั้นแหละ...ฉันก็เลยกลับบ้านมานอนยิ้มอยู่กับเลข 9 หลักจนหลับไปด้วยความสุขที่หาเหตุผลไม่ได้ จากคุณ : ฉันเอง - [ 2 ก.พ. 51 21:53:29 A:124.121.186.43 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ช่วงปิดปีใหม่ราวๆ 5 วัน ..ฉันไปหาซื้อของขวัญปีใหม่ และทำการ์ดให้อ.ด้วยความตั้งใจสุดๆ และคงเป็นการ์ดที่เขียนอะไรหวานเลี่ยนที่สุด ด้วยความรู้สึกที่ว่าทุกอย่างมันคงจบลงพร้อมๆกับกีฬาสี เพราะฉันไม่มีเรียนกับอ.เค้า และเราก็ไม่มีเหตุผลหรือข้ออ้างที่จะไปเจอ ไปหา หรือเข้าไปคุยด้วยบ่อยๆ ทำได้อย่างมากก็คงเพียงแค่ทักทาย.. นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันเริ่มเขียนบันทึกเกี่ยวกับช่วงเวลาแห่งความสุขตลอด 2 เดือนที่ผ่านมา ด้วยกลัวว่า วันนึงจะลืมความสุขที่เกิดขึ้น เพราะฉันรู้ดีว่าคนเรามักจะจดจำเรื่องแย่ๆได้นานกว่าเรื่องดีๆเสมอ ..... คืนเคาท์ดาวน์ ..ฉันกระวนกระวายว่าควรจะโทรไปสวัสดีปีใหม่อ.เค้าหรือไม่ กลัวว่าอ.เค้าจะไปฉลองกับคนอื่น โทร.ไปก็เกรงว่าจะรบกวน คือมีข่าวลือว่าอ.เป็นแฟนกับอ.ผู้ชายคนนึงในโรงเรียน และอ.ผู้ชายก็จะไปรับไปส่งอ.คนสวยที่บ้านทุกวัน (อ.คนสวยของฉันใช้คำนำหน้าว่า "นาง" แล้วนะคะ ไม่ใช "นางสาว") ฉันก็เลยกลัวๆที่จะรู้ว่าอ.คนสวยกำลังอยู่กับอ.ผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า... คิดแล้วก็เลยนั่งเศร้าข้ามปี คอยแต่จะคิดว่าป่านนี้เค้าจะทำอะไร กับใคร ที่ไหน อย่างไร ...เฮ้อ... ......... เปิดปีใหม่มา...ฉันไปแต่เช้า เพื่อเอาของขวัญและการ์ดไปแอบวางไว้บนโต๊ะอ.คนสวย แล้วก็นั่งเรียนแบบใจลอย คอยแต่จะมองไปทางห้องพักอ.คนสวย เผื่อจะเห็นเงาๆแว๊บๆ แม้แต่ชายกระโปรงก็ยังดี จนถึงเวลาพักเที่ยง ...ฉันก็ไปด้อมๆมองๆ ไปเดินวนไปวนมา หาเรื่องผ่านแถวๆห้องพักอ.คนสวยอยู่ตลอดเวลา ..แต่โชคก็ไม่เข้าข้าง ฉันไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของอ. และไม่กล้าที่จะเข้าไปในห้องพักอ.ด้วย ตกเย็น ..ฉันไปนั่งที่ห้องคณะกรรมการนักเรียน ซึ่งเป็นห้องที่สามารถมองผ่านหน้าต่างเห็นหน้าห้องธุรการ ซึ่งเป็นอีกห้องนึงที่อ.คนสวยมีโต๊ะทำงานอยู่ และต้องลงมาเคลียร์งานที่โต๊ะนี้ทุกเย็นก่อนกลับบ้าน ฉันนั่งมองอยู่อย่างนั้น ...หวังเพียงแค่จะได้เห็นแม้เงาก็ยังดี ... ในที่สุด..อ.คนสวยก็เดินออกมาจากห้องธุรการ และเดินมาทางห้องปกครอง ..ซึ่งจะต้องผ่านห้องที่ฉันนั่งอยู่ ..ฉันใจเต้นตึก ตัก ..ไม่รู้ว่าอ.อ่านการ์ดแล้วจะรู้สึกยังไง ไม่รู้จะทำหน้ายังไง จะทักทายว่าอะไร ทั้งๆที่เฝ้ารอที่จะเจอมาตลอดวัน ก็เลยนั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทำเป็นคุยกับเพื่อนไป ในระหว่างที่อ.กำลังเดินมา (ระยะทางค่อนข้างไกลอยู่) และแล้ว เรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น... อ.คนสวยไม่ได้เดินไปที่ห้องธุรการ แต่มาหาฉันที่ห้องคณะกรรมการ.. แล้วก็บอกว่า "หาตัวยากจังนะ" พร้อมกับยื่นถุงที่มีกระดาษหนังสือพิมพ์ขยุ้มๆอยู่ข้างในมาให้ฉัน และบอกว่า.. "อ่ะ.. ของฝากจากลำปาง" ”ว่า ว่างเมื่อไหร่มาช่วยกันจัดห้องเก็บของหน่อยสิ ยังจัดไม่เรียบร้อยเลย” อ.คนสวยพูดก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไป ส่วนฉันเหรอคะ ..ทำอะไรไม่ถูก ..ได้แต่ยืนงง และงงลูกเดียว พอแกะห่อของดู ปรากฏว่าเป็นโมบายดินเผาน่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาทีเดียว และวันนี้ก็มีเรื่องให้ฉันกลับไปนอนยิ้มได้อีกหนึ่งวัน จากคุณ : ฉันเอง - [ 2 ก.พ. 51 21:54:35 A:124.121.186.43 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 34 หลังจากนั้น ทุกๆเช้า ฉันจะไปถึงโรงเรียนก่อน 7 โมงเช้า ..เพื่อขึ้นไปยืนที่ชั้น 2 ตรงที่มองเห็นหน้าโรงเรียนได้ชัดเจน และรอดูอ.ผู้ชายขับรถมาจอดส่งอ.คนสวยที่หน้าโรงเรียนก่อนที่จะขับรถไปเข้าทางประตูหลังเพื่อเอารถไปจอด ตอนเข้าแถวเคารพธงชาติ ฉันก็จะแอบมองหาอ.คนสวยตลอดเวลา ..ถ้าได้เห็นก็จะนั่งจ้องมองตาค้างอยู่อย่างนั้น จนกว่าอ.จะเดินออกไปพ้นจากรัศมีสายตา ระหว่างคาบเรียน เมื่อต้องเดินเปลี่ยนห้อง ฉันจะหาเรื่องเดินไปแถวๆห้องพักอ. หรือไม่ก็ห้องที่รู้ว่าอ.คนสวยไปสอนอยู่เสมอๆ เพียงเพื่อจะได้แอบมอง หรือแอบฟังเสียงเวลาอ.แกสอน จนบางครั้งก็กลับมาเข้าเรียนสาย เพราะมัวแต่นั่งฟังเพลิน ตกเย็นก็จะไปสิงสถิตอยู่ที่ห้องคณะกรรมการ.. เอาแต่นั่งมอง มอง มอง และมอง อยู่อย่างนั้น จนหลังๆเพื่อนเริ่มเป็นห่วง เนื่องจากฉันไม่คุยกับใครเลย ต้องใช้สมาธิในการมองสูงมาก มองจนกว่าอ.คนสวยจะเดินถือกระเป๋าออกไปขึ้นรถของอ.ผู้ชายที่หน้าโรงเรียน ฉันจึงจะกลับบ้าน ตั้งแต่ได้เบอร์มือถือของอ.คนสวยมา ฉันยังไม่เคยโทรไปแม้แต่ครั้งเดียว เพราะไม่รู้ว่าโทรไปแล้วจะคุยอะไร จะพูดอะไร จะถามเรื่องเรียนก็ใช่ที่..เพราะไม่ได้เรียนกับอ.แกซะหน่อย จนมาวันนึง..(กลางเดือนมกราคม) เจอกับอ.คนสวยตรงทางขึ้นบันได (แน่นอนว่าเป็นความตั้งใจของฉัน) อ.บอกว่าอยากจะนัดเลี้ยงคณะทำงานซะหน่อย ให้ช่วยติดต่อประสานกับเพื่อนๆให้ที ได้เรื่องยังไงแล้วให้โทร.ไปบอกด้วย ตอนนั้นก็แอบงงๆว่าทำไมต้องให้โทรไปบอกด้วย ก็แทนที่จะให้ไปบอกด้วยตัวเอง..(จะได้เห็นหน้ากันไง อิอิ) แต่ก็รับปากไปว่าจะโทรไปบอก อ.แกก็บอกว่า "ภายในคืนนี้นะ" ก็แอบงงอีกว่าทำไมต้องรีบขนาดนั้น แต่ก็ตอบไปว่า "ค่ะๆๆ" แล้วก็รีบติดต่อเพื่อนๆโดยด่วน เนื่องจากระบบคณะสีที่โรงเรียนฉันจะแยกตามเลขประจำตัว เช่น คนที่รหัสลงท้ายด้วย 0 และ 9 อยู่สีเหลือง 1 และ 8 อยู่สีชมพู เป็นต้น ไม่ใช่แบบ ม.5/1 สีเหลือง 5/2 สีชมพู เวลาตามตัวกันเลยค่อนข้างจะยากนิดนึง พอตกกลางคืน..เวลา 2 ทุ่ม ฉันก็เอาโทรศัพท์บ้านโทรไป ..เนื่องจากสมัยนั้นฉันยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ แล้วก็รายงานผล ได้ความว่า เย็นพรุ่งนี้จะสั่งพิซซ่ามากินกัน --- คุยกันราว 10 นาที ..นั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้คุยโทรศัพท์กัน พอวันรุ่งขึ้น ฉันก็เรียกเพื่อนๆมารวมตัวกัน แล้วก็โทรสั่งพิซซ่า และรอจ่ายเงิน แต่ไม่ได้อยู่กิน เนื่องจากเบื่อๆ ที่วันนี้ไม่ได้เจออ.คนสวยเลย (เจอแว๊บเดียวแค่ตอนไปเอาเงินมาจ่ายค่าพิซซ่า) แล้วก็รู้สึกปวดหัวนิดๆ ก็เลยกลับบ้านก่อน และเรื่องที่ไม่คาดฝัน (สำหรับฉัน) ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง.... ราวๆ 2 ทุ่ม ...อ.คนสวยโทรมาถามว่าทำไมวันนี้กลับไปก่อน เค้าอุตส่าห์ไปหา จะไปกินพิซซ่าด้วย แต่ไม่เห็นฉันแล้ว ---- โอยยย ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย ดีใจอย่างบอกไม่ถูก ก็ตอบไปแค่ว่า ปวดหัวนิดหน่อยอ่ะค่ะ อ.เค้าก็ถามๆแบบห่วงๆว่าเป็นอะไรมากไหม และพรุ่งนี้ตอนเย็นให้อยู่รอเค้าก่อนนะ อย่าเพิ่งรีบกลับบ้าน ----- กรี๊ดดดดด ฉันดีใจจนแทบจะเก็บน้ำเสียงไว้ไม่อยู่ คืนนั้นนอนไม่หลับเลย เอาแต่คิดว่าพรุ่งนี้เค้าจะนัดเราทำไมหน๊อ... จากคุณ : ฉันเอง - [ 2 ก.พ. 51 21:56:02 A:124.121.186.43 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 35 รอมาต่ออยู่นะค๊า จากคุณ : ท่านหญิงหิมะแดง (Snow_ReD) - [ 2 ก.พ. 51 22:41:34 ]

ความคิดเห็นที่ 36 วันรุ่งขึ้นมาถึง ...จะบอกว่าวันนั้นทั้งวันเรียนไม่รู้เรื่องเลยก็ว่าได้ค่ะ ใจพะวงอยู่แต่ว่าเย็นนี้จะเป็นยังไง? เค้านัดเราทำไม? มีอะไรหรือเปล่าน๊า...อยากรู้ๆๆๆ พอตกเย็น..ก็นั่งรออยู่ที่ห้องคณะกรรมการ.. ..ไม่นานเกินรอ อ.คนสวยก็เดินมา และบอกว่า... ”เย็นนี้จะไปอัดรูปที่ถ่ายช่วงกีฬาสีไว้ ..ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ” .... .... ..... ดีใจจนพูดไม่ออกเลยล่ะค่ะ แต่ภายนอกฉันทำเหมือนว่าเฉยๆ แล้วก็ถามว่าจะไปที่ไหน อ.บอกว่า แถวหน้าราม (บ้านอ.อยู่แถวนั้นค่ะ) ฉันไม่เคยไปหน้ารามมาก่อนเลยในชีวิต ..ปกติเลิกเรียนก็จะกลับบ้าน ซึ่งบ้านจะอยู่คนละทิศกับหน้าราม ทีแรกก็กังวลว่าออกไปนอกเส้นทางแล้วจะกลับบ้านยังไง แต่ด้วยความที่อยากไปใจจะขาด ก็เลยตกลงโอเค แล้วเย็นนั้นเราก็ไปหน้ารามกัน เรานั่งรถเมล์ไป ..ต่อเดียวก็ถึง พอถึงแล้วก็เอาฟิล์มไปทิ้งไว้ที่ร้านล้างรูป แล้วเค้าก็ชวนเดินเล่นหน้าราม บอกว่าไม่ได้เดินมานานแล้ว ฉันก็งงเล็กน้อยว่าบ้านอยู่แถวนี้ทำไมถึงบอกว่าไม่ค่อยได้เดิน เดินไปไม่นานเท่าไหร่ เราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน โดยที่อ.คนสวยยืนส่งฉันขึ้นรถเมล์ก่อนแล้วจึงไปต่อรถสองแถวเข้าบ้าน แน่นอน...คืนนั้นฉันก็มีเรื่องให้เก็บไปนอนยิ้มคนเดียวได้อีกหนึ่งคืน .. วันถัดมา ..เจออ.คนสวยแต่เช้าด้วยความ(ไม่)บังเอิญ อ.ก็ถามว่าเมื่อวานถึงบ้านกี่โมง เป็นไงบ้าง รถติดไหม และเล่าว่าเค้าถึงบ้านช้ามาก เพราะรถติดอยู่ในซอยที่จะเข้าบ้าน ..และสุดท้าย ..อ.บอกว่า เย็นนี้ไปรับรูปกันนะ................. โหย......เรียนไม่รู้เรื่องอีกแล้ววันนั้น นั่งดูนาฬิกาว่าเมื่อไหร่จะเลิกเรียน...ทำไม๊ ทำไมนาฬิกามันเดินช้าอย่างนี้หนอ.... ..... พอถึงเวลานัด ทุกอย่างก็เหมือนเดิม ไปเอารูปที่ร้าน ..และวันนี้อ.ชวนฉันไปกินไอติมสเวนเซ่น .. เอ่อ ฉันอยู่มาจนถึงม.5 ไม่เคยเข้าร้านสเวนเซ่นเลยค่ะ นั่นเป็นครั้งแรกในชีวิต แถมยังได้เข้ากับคนที่ปลื้มมากกกกก ซะด้วย ประเด็นสำคัญก็คือ... ระหว่างที่นั่งกินไอติมกันตั้งแต่ 5 โมงเย็นจนเกือบ 2 ทุ่ม ..วันนี้เป็นวันที่ฉันได้รู้จักกับอ.คนสวยมากที่สุดเป็นครั้งแรก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอ.ถึงได้ไว้ใจที่จะเล่าอะไรๆให้ฉันฟัง ..อาจจะเอ็นดูฉันเหมือนลูกหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ เค้าเล่าว่าเค้ามีสามีแล้ว..แต่ก็เลิกกันนานมากแล้ว ด้วยเหตุผลของมือที่สาม (ที่ฉันขอไม่เล่ารายละเอียดนะคะ) แต่ก็เลิกกันทั้งๆที่ยังรัก สามีเค้าไม่อาจปฏิเสธผู้หญิงคนนั้นได้ แม้ใครๆก็รู้ว่าเค้ากับสามีรักกันมากๆ แต่ก่อนก็มารับมาส่งอ.ที่โรงเรียนทุกวัน อ.ทั้งโรงเรียนต่างรู้จักสามีเค้าดี พอเลิกกันก็มีหนุ่มๆหลายอาชีพเข้ามาขายขนมจีบให้เค้าเยอะแยะ ไม่เว้นแม้แต่ทอมรุ่นเล็ก รุ่นใหญ่ แต่เค้าก็ไม่อยากมีใครอีกแล้ว ..บอกว่าเข็ดกับความรัก และขอใช้ชีวิตโสดแบบนี้ดีกว่า สบายใจกว่า กับอ.ที่คอยรับส่งนั้นก็แค่เพื่อนที่คบกันมากว่า 10 ปี ใครๆก็ลุ้นให้เป็นแฟนกัน แต่เค้าบอกว่าเคยลองคบกันแล้วแต่ก็เข้ากันไม่ได้ เป็นเพื่อนกันดีกว่า (อ้อ ที่2-3 วันนี้อ.ผู้ชายไม่ได้มาส่ง เนื่องจากช่วงเดือนมกราอ.ผู้ชายต้องพาพวกร.ด.ไปเข้าค่ายค่ะ ก็เลยเป็นโชคดีของฉันไป) และแน่นอน เค้าเคยมีนักเรียนทอมมาชอบ ..รุ่นเดียวกันกับฉันซะด้วย แต่ไม่ได้เรียนต่อม.ปลายที่โรงเรียนเดิม เด็กคนนั้น.. ฉันขอเรียกว่า”เอ”แล้วกันนะคะ ...อ.เล่าว่าแรกๆเค้าก็ไม่รู้หรอกว่าเอชอบ ก็คุยด้วยเล่นด้วยตามปกติของเค้า อย่างที่บอกล่ะค่ะ อ.เป็นคนน่ารักและเป็นกันเองกับนักเรียนมากๆ จนเอเริ่มแสดงออกชัดเจนขึ้น เริ่มมีช่อดอกไม้มาให้เค้าในวันเกิด อัดเพลงที่มีความหมายมาวางไว้ที่โต๊ะ โทรมาคุยด้วยเสมอๆ และที่มากที่สุด ถึงกับเคยพยายามจะตามมาส่งเค้าที่บ้าน จนเค้าต้องพยายามทำตัวเหินห่างเพื่อให้เอหยุด บางทีโทร.มาก็จะไม่รับสาย เค้าบอกว่าเค้ามักจะมีเซ้นทางนี้ คือจะรู้ตัวเร็วหากคนรอบข้างมีท่าทีว่าจะมาชอบเค้า ... พอเค้าเล่าจบ..ฉันก็หนักใจเลยค่ะ ไม่รู้ว่าทำไมเค้าถึงตั้งใจเล่าให้ฉันฟัง.. เพราะเค้าต้องการส่งสัญญาณเตือนหรือเปล่านะ..ว่าอย่าพยายามเข้าใกล้เค้ามากกว่านี้? หรือเค้าเพียงแค่อยากเล่าเฉยๆ? คืนนั้น..แม้ฉันจะรู้อะไรๆเกี่ยวกับตัวเค้ามากขึ้น..แต่ก็ไม่ทำให้ฉันนอนยิ้มได้เหมือนคืนก่อนๆ... จากคุณ : ฉันเอง - [ 2 ก.พ. 51 22:57:27 A:124.121.186.43 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 37 หลังจากวันนั้น..เค้า (จากนี้ขอใช้ "เค้า" แทนคำว่า "อาจารย์" นะคะ เพราะที่จริง แม้ว่าอายุเราจะห่างกันเยอะ แต่ฉันก็ไม่เคยเรียกเค้าว่าอ.เลย เว้นแต่ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย ปกติเราจะคุยกันโดยใช้สรรพนามว่า "เค้า" กับ "ตัวเอง" ) จากวันนั้นเราก็คุยกันมากขึ้น.. มีนัดกันไปดูหนังวันเสาร์ อย่างน้อยเดือนนึงเราจะต้องดูหนังด้วยกัน 1 ครั้ง และเกือบทุกคืนวันเสาร์จะเป็นวันที่เราจะคุยโทรศัพท์กัน ซึ่งเวลาที่ใช้ในการคุย ปกติคือ 3 ชั่วโมง ส่วนจันทร์ถึงศุกร์นั้นก็จะเจอกัน ทักทายกันบ้าง ฉันก็ยังคงทำตัวเป็นพวกโรคจิต ซุ่มแอบมองเค้าจากที่ไกลๆในทุกๆวันตามปกติเช่นเดิม แต่ที่เพิ่มเข้ามาก็คือ นอกจากฉันจะเขียนบันทึกในแต่ละวันว่าได้คุย ได้ไปเที่ยวที่ไหนกับเค้าบ้าง .. อีกอย่างนึงที่พลาดไม่ได้เลย ..คือการได้จดบันทึกว่าวันนี้เค้าแต่งตัวยังไง เสื้อแบบไหนสีอะไร กระโปรงสั้นยาวแค่ไหน รองเท้า กระเป๋า ที่มัดผมเป็นแบบไหน เพราะทุกครั้งที่ย้อนกลับมาอ่านจะทำให้ฉันนึกภาพเค้าได้ชัดเจนขึ้น แต่เรื่องนี้ฉันไม่เคยบอกใครนะคะ กลัวเค้าจะหาว่าบ้า ^___^ แค่ไปคอยนั่งดูนั่งเฝ้า เพื่อนๆก็งงกันไปหมดแล้ว ....... ความสัมพันธ์ของเราพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นเสมอมา ช่วงนั้นฉันเฝ้าถามตัวเองว่าความรู้สึกคิดถึง อยากเจอหน้าผู้หญิงคนนี้ทุกๆวัน คือความรู้สึกอะไรกันแน่ บางครั้งถึงกับนั่งทะเลาะกับตัวเองว่าไม่ควรคิดอย่างนั้นเพราะเค้าอายุห่างกับฉันมาก ..แถมยังมีตำแหน่งเป็น"อาจารย์"ของฉัน .. ที่สำคัญ ..เราเป็นผู้หญิงทั้งคู่ มันไม่มีทางจะเป็นไปได้ แต่ก็ไม่รู้ทำไม..ฉันมักรู้สึกว่าเค้าทอดสะพานให้ฉันอยู่บ่อยๆ อย่างเรื่อง”เอ” ..เค้าจะย้ำกับฉันบ่อยมาก ว่าไม่ชอบให้นักเรียนมารู้สึกอะไรกับเค้า เพราะถ้าเค้ารู้..เค้าจะทำตัวห่างกับคนๆนั้นไปเลย ฉันก็งงว่า.. "แล้วที่ตรูทำขนาดนี้ มันไม่ชัดเจนเหรอว่าตรูรู้สึกอะไร? ทำไมไม่เห็นห่างออกไปซะที มาทำให้เราเพ้อเจ้อฟุ้งซ่านอยู่ได้ !!!" ลืมเล่าไปค่ะ ..ที่ว่าทำขนาดนี้ก็คือ.. ช่วงก่อนวันวาเลนไทน์เราคุยกัน แล้วฉันก็บ่นๆว่าวาเลนไทน์ทีไรดอกไม้แพงทุกที แพงแค่วันเดียวด้วยนะ ทำไมคนต้องไปเจาะจงให้กันวันนั้นก็ไม่รู้ เค้าก็เลยถามว่าที่บ่นเนี่ย “จะซื้อให้ใครเหรอ?” “ทำไมต้องให้กันแค่วาเลนไทน์ด้วย เดี๋ยวให้เดือนกุมภาทั้งเดือนเลยดีไหม” ..เป็นไงคะ ลูกหยอดของฉัน เค้าฟังแล้วก็หัวเราะ และไม่ตอบอะไร ดังนั้นพอถึงวันที่ 1 กุมภา ฉันก็จัดแจงไปหาซื้อแจกันมา 2 ใบ จัดดอกกุหลาบใส่แจกันไปวางไว้ที่โต๊ะของเค้าทั้งบนห้องพัก และที่ห้องธุรการตั้งแต่ 6 โมงเช้า (เพื่อไม่ให้ใครเห็น) ทำเอาครูบาอาจารย์ท่านอื่นแตกตื่นและแซวกันใหญ่ แล้วพอเดินสวนกัน (โดยความตั้งใจของฉันอีกเช่นเคย) เค้าก็บอกว่า "ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะจ๊ะ" ..แค่นี้หัววใจฉันก็พองโตจนไม่รู้จะบรรยายยังไงแล้วค่ะ จากนั้นฉันก็จะคอยดู พอดอกไม้เหี่ยวเมื่อไหร่ก็เอามาจัดไปวางให้ใหม่ เดือนนั้นทั้งเดือนบนโต๊ะเค้าจึงมีดอกกุหลาบตั้งอยู่บนโต๊ะทั้งเดือน จากคุณ : ฉันเอง - [ 2 ก.พ. 51 23:06:14 A:124.121.186.43 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 38 นอกจากนี้ก็ยังมีรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ที่ไม่ว่าใครๆก็ต้องดูออกว่าฉันหลงเค้าหัวปักหัวปำขนาดไหน แต่เค้าก็ยังวางตัวเหมือนปกติ ..จนฉันเองก็อึดอัดว่าจะเอายังไงต่อไปดี คือเค้าชอบพูดเหมือนไม่ให้ความหวังกับฉัน แต่สิ่งที่ทำมันก็ทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ ช่วงนั้น..จะว่ามีความสุขก็มีนะคะ แต่ก็หลายๆครั้งที่สับสน ไม่รู้ว่าเค้าต้องการอะไร และไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่กันแน่.. ความสัมพันธ์เราดำเนินอยู่ในรูปแบบนี้ราวๆ 9 เดือน เจอหน้า พูดคุยทักทายกันทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ บางวันอาจมีแจ็คพ็อตว่าเค้ามีประชุมและอ.ผู้ชายไม่อยู่รอ เค้าก็จะบอกว่า "วันนี้กลับเองนะ" ซึ่งก็จะเป็นอันรู้กันว่า หมายความว่าให้ฉันอยู่รอกลับบ้านพร้อมเค้า หรือจะพูดให้ถูกคือ ไปส่งเค้า แล้วค่อยกลับบ้าน ส่วน วันเสาร์หรืออาทิตย์ก็จะไปดูหนัง ไม่ก็ไปเดินหน้ารามกัน ไปนั่งกินไอติม ที่มีเพิ่มเติมขึ้นมาคือ หลังๆ เวลาเดินด้วยกันข้างนอก เค้ามักจะเดินจับแขนของฉันไว้ตลอดเวลา ไม่ก็จับข้อมือ หรือถ้าคนหน้ารามเยอะจริงๆ เค้าจะเดินตามหลังฉัน และเอานิ้วเกี่ยวหูกางเกงไว้แล้วเดินตามฉันมา จำได้ว่าครั้งแรกที่ถูกเค้าเกาะแขน วันนั้นราวๆเดือนกรกฎาคม เป็นวันที่ฝนตก และเค้าต้องกลับบ้านเอง พอไปเดินหน้ารามฝนก็หยุดแล้ว แต่ถนนเปียก เค้าบอกว่า.. "ขอจับหน่อยนะ เดี๋ยวลื่น" ฉันก็ทำหน้าเฉยๆ ทั้งๆที่ในใจนี่อย่างกับมีวงออเครสต้าบรรเลงอยู่ และก็เกร็งมากๆ ไม่เคยเดินกับใครแบบนี้เลย ..แม้แต่กับเพื่อนผู้หญิงด้วยกัน เสริมนิดนึงนะคะ ปกติบุคลิกของฉัน ไม่ได้ออกแบบทอม แต่ก็ไม่ใช่แนวหญิงหวาน ก็คือจะดูห้าวนิดๆ ดูเป็นผู้ใหญ่ และค่อนข้างจะมีความเป็นผู้นำ ปกติแล้วเพื่อนๆจะค่อนข้างเกรงใจฉัน และไม่ค่อยมีใครกล้ายุ่งเรื่องส่วนตัวฉันเท่าไหร่ เนื่องจากฉันเป็นคนที่ค่อนข้างจะมีโลกส่วนตัวสูง ระหว่างนั้นตลอด 9 เดือน ฉันจะเพ้อคลั่ง ฟุ้งซ่านบ้าบออยู่คนเดียวบ่อยๆ พยายามคุยกับตัวเองให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ (เขียนไดอารี่) นั่งทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมด ทบทวนความรู้สึกตัวเอง จนในที่สุดฉันก็ยอมรับกับตัวเองว่าฉันรักผู้หญิงคนนี้ ...แต่ก็เป็นรักที่ตั้งอยู่บนความเป็นไปไม่ได้ ฉันมักจะแอบหวงเค้าเสมอๆเวลาเห็นเค้าอยู่กับนักเรียนหญิงคนอื่น หรืออ.ผู้ชายคนนั้น มีครั้งนึงที่ทำเอาฉันถึงกับควันออกหู ฉันกำลังยืนคุยกับเค้าอยู่ที่หน้าห้องพักเค้า แล้วอยู่ๆก็มีนักเรียนหญิงม.ปลายคนนึงวิ่งเข้ากอดและหอมแก้มเค้าต่อหน้าต่อตาฉัน....แบบว่า โห ตรูทนุถนอมของตรูมาอย่างกะไข่ในหิน แล้วยัยนี่เป็นใครมาจากไหน(ฟระ)? แล้วฉันก็เลยทนไม่ได้ เลยบอกเค้าว่า ไปเรียนแล้วนะ แล้วก็เดินหนีมา เค้าก็เหมือนจะงงๆ แล้วก็ยืนคุยกับเด็กคนนั้นแปบนึง แล้วก็เดินตามฉันมาถามว่าเป็นอะไร ฉันก็บอกว่าปล่าว..จะไปเรียนแล้ว แล้วก็งอนเค้าไปหนึ่งวันเต็มๆ แต่พอเห็นหน้าเค้าจริงๆ ก็โกรธไม่ลง ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองรักผู้หญิงคนนี้มากเหลือเกิน มากขนาดที่คิดว่าคงไม่สามารถรักผู้หญิงคนไหนได้เท่านี้อีกแล้ว แต่ก็ไม่อาจเอื้อม ไม่กล้าที่จะคิดหรือหวังว่าจะได้เป็นอะไรกับเค้ามากไปกว่าเดิม..เท่าที่เป็นอยู่มันก็ดีที่สุดแล้ว.. พอเดือนที่ 10 ของการรู้จักกัน เรายังไปดูหนัง ช็อปปิ้งด้วยกันตามปกติ วันหนึ่งเค้าซื้อของที่บิ๊กซีเยอะและหิ้วกลับบ้านไม่ไหว ฉันเลยอาสาว่าจะไปส่งให้ตรงจุดขึ้นรถสองแถว ไปๆมาๆ เค้าบอกว่าไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว ..หิ้วไปให้ถึงบ้านเลยสิ และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ไปบ้านเค้า !! ความรู้สึกแรกที่ได้ก้าวพ้นประตูรั้วเข้าไปคือ...ทำไมฉันถึงได้โชคดีขนาดนี้หนอ ..ได้เป็นคนที่รู้จักอะไรหลายๆอย่างในชีวิตเค้า และได้มาถึงบ้านเค้า ได้รู้ว่าเวลาอ.ผู้ชายคนนั้นมารับ มารับตรงไหน ส่งลงตรงไหน ฉันมาไกลเกินกว่าที่เคยคิดไว้มาก ..แล้วมันก็สุดยอดที่สุดแล้ว จากนี้ฉันจะไม่ขออะไรอีกแล้ว ... แค่ให้เราได้มีช่วงเวลาอย่างนี้ต่อไปนานๆ แค่ความสัมพันธ์ของเรายังคงเป็นแบบนี้ตลอดไป ..แค่นั้นเอง... เวลาผ่านไป...ฉันขึ้นม. 6 ยังคงทำงานให้คณะสีบ้าง แต่งานส่วนใหญ่จะเป็นหน้าที่ของน้องๆม.5 แต่ถึงเวลานี้ฉันไม่แคร์แล้วว่าจะมีเรื่องงานมาอ้างไหม เพราะเราสามารถมีเรื่องราวมานั่งคุยโทรศัพท์กันได้ในทุกๆคืนวันเสาร์ แม้จะไม่มีงานมาเป็นข้ออ้าง และมีอยู่คืนนึงที่ฉันโทรไปที่บ้านเค้า ..ซึ่งเป็นเบอร์ตรงในห้องนอนเค้า (ฉันยังไม่เคยเข้าไปในห้องนอนเค้านะคะ อย่างมากก็อยู่ตรงห้องนั่งเล่น กับห้องครัว) ปรากฏว่ามีเสียงเด็กสาวคนนึงรับสาย .....ฉันช็อก ! และฉันก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีความจริงอีกข้อนึงที่ฉันเคยทราบมาจากอ.ท่านอื่นว่าเค้ามีลูกสาวคนนึง อายุ 20 กว่าๆ (แก่กว่าฉันราว 7-8 ปี) แต่เค้าไม่เคยพูดถึงลูกสาวให้ฉันฟัง ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม จริงๆแล้วเรื่องลูกควรจะเป็นเรื่องที่เค้าภูมิใจและอยากพูดถึงมากกว่าเรื่องที่แยกทางกับสามีซะอีก .. แต่เค้าก็ไม่เคยพูดถึงเลยจริงๆ ..ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลูกเค้าเลย รู้แค่ว่าเป็นผู้หญิง และอายุมากกว่าฉัน เราไม่เคยคุยกันเรื่องนี้ ..นิสัยอย่างนึงของฉันคือ ไม่ชอบตั้งคำถาม ..โดยเฉพาะถามเรื่องส่วนตัว ฉันคิดว่า หากเค้าพร้อมที่จะเล่า เค้าคงจะเป็นฝ่ายเล่าออกมาเองโดยไม่ต้องรอให้ถาม จนคืนนั้น..ที่ฉันได้ยินเสียง (ที่คาดว่าจะเป็น) ลูกเค้า ..ซึ่งบอกตามตรง เนื่องจากเราไม่เคยคุยกันเรื่องนี้ ฉันเกือบลืมไปแล้วว่าเค้ามีลูก เพราะเค้ามีเวลาให้ฉันเสมอ เค้าใช้ชีวิตเหมือนคนโสดไม่มีพันธะ และตั้งแต่รู้จักเค้ามาเกือบปี นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันโทรไปแล้วได้ยินเสียงลูกเค้ารับสาย (มารู้ทีหลังว่าเค้าไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับลูก) ตอนนั้นช็อกไปพอสมควรค่ะ ..ก็หลายๆความรู้สึก ..รู้สึกผิด ที่คล้ายว่าตัวเองไปรักคนที่ไม่ควรรัก ไปแย่งเวลาที่เค้าควรจะอยู่กับลูกเค้ามา พยายามบอกตัวเองให้เลิกเพ้อเจ้อ พยายามหยุดความสัมพันธ์กับเค้าให้คงที่เพียงเท่านั้น พยายามจะไม่คิดอะไรเกินเลยไปกว่าอาจารย์กับลูกศิษย์ พยายามจะบอกตัวเองว่าสิ่งที่ได้มาเป็นสิ่งที่กว่าสิ่งที่คนอื่นๆได้รับแล้ว ควรจะพอใจและหยุดได้แล้ว ในเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีทางที่ฝันจะเป็นจริง.. แต่ฉันก็สั่งตัวเองได้แค่ตอนที่มีสติเท่านั้นค่ะ เพียงแค่ได้เห็นหน้าเค้า ได้เห็นสายตาที่ขี้เล่นเสมอๆ รอยยิ้มที่น่ารัก สติก็หายไปในฉับพลันทันใด แล้วก็กลับมาหลงรักแบบหน้ามืดตามัวอีกตามเคย ...ฉันตกอยู่ในวัฏจักรนี้เกือบ 2 ปี .. ...... ....... และเวลาที่ฉันใกล้จะจบม. 6 ก็ใกล้เข้ามา... จากคุณ : ฉันเอง - [ 2 ก.พ. 51 23:23:58 A:124.121.186.43 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ก็..ช่วงนั้นนอกจากสับสนกับความรู้สึกของตัวเองที่มีกับเค้าแล้ว สับสนกับการพยายามห้ามใจ (แต่ก็ทำไม่ได้ซักที) สุดท้าย..ก็ยังต้องแบ่งเวลามาสับสนกับอนาคตว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี อย่างที่เล่าค่ะ..พื้นฐานครอบครัวของฉันไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก พ่อกับแม่ไม่ได้มีความรู้ถึงระดับปริญญาตรี ดังนั้นฉันจึงไม่มีที่ปรึกษาเลย จะพอมีก็อ.แนะแนว แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรซักเท่าไหร่ ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าตัวเองชอบอะไร อยากเรียนอะไร จะเอ็นท์คณะไหน รู้แค่ว่า..พอกันทีกับสายวิทย์ !!!! ใช่ค่ะ ..ฉันเป็นเด็กสายวิทย์.. ซึ่งเกลียดวิชาทางวิทย์เข้าไส้ มาเรียนแผนนี้เพราะตอนม.ต้นผลการเรียนดี และเป็นความเชื่อกันมานานนมว่าเด็กเรียนเก่งต้องต่อแผนวิทย์ ..พ่อแม่ฉันก็คิดอย่างนั้น พอเรียนได้ปีเดียว ก็บอกที่บ้านว่าไม่เอาแล้ว ไม่ชอบ ..จะไปเรียนแผนศิลป์ภาษา ที่บ้านไม่ยอมค่ะ ..บอกว่าเสียเวลาทำไมตั้งปี ก็ทนๆเรียนไป จะเอ็นท์แล้วค่อยมาว่ากัน ฉันก็เลยเรียนๆไปงั้นๆ เกรดก็อยู่ในเกณฑ์ดี เกิน 3.00 ทุกเทอม แต่เรียนไม่รู้เรื่องซักวิชา (ยกเว้น ไทย อังกฤษ สังคม) ที่ได้คะแนนดีๆก็เนื่องจากเป็นเด็กกิจกรรม ทำงานเยอะ รู้จักอ.เยอะ เลยได้คะแนนพิศวาสเยอะ พอจะเอ็นท์เลยคิดหนักว่าควรเอาชีวิตตัวเองไปวางไว้ตรงไหน คุยกับที่บ้าน ..ที่บ้านบอกว่า ไหนๆก็เรียนวิทย์มาตั้ง 3 ปีแล้ว ก็เอ็นท์ทางวิทย์ต่อไปสิ .....เหอๆๆ ตอนนั้นอนาคตมืดมนมากเลยค่ะ จากที่พยายามจะต่อสู้กับที่บ้านเพื่อไปเรียนคณะบริหาร สุดท้ายก็มาจบลงที่คณะวิทยาศาสตร์ เลือกเรียนทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจบออกมาแล้วจะไปทำอะไรกิน ??? ด้วยเหตุการณ์เช่นนี้ ยิ่งทำให้ไม่อยากจบม.6 เลยค่ะ จะไม่ได้เจอหน้าคนที่แอบรักทุกๆวันอีกแล้ว ..และยังไม่รู้อีกว่าที่ๆจะไปอยู่ใหม่จะเป็นยังไง ...เฮ้อ... ช่วงหนึ่งเดือนสุดท้ายก่อนที่จะจบม. 6 ฉันรู้สึกว่าเค้าเองก็คงจะรู้สึกเหมือนที่ฉันรู้สึก เค้าพยายามจะหาเวลากลับบ้านพร้อมฉันมากขึ้น (ที่จริงมันอาจจะบังเอิญก็ได้) เราคุยกันบ่อยขึ้น คล้ายๆจะกลัวว่าต่อไปจะไม่ได้มีช่วงเวลาอย่างนี้อีกแล้ว วันสุดท้ายของชีวิตนักเรียนมัธยม ฉันนั่งอยู่กับเค้าเกือบทั้งวัน พอตกเย็น..เค้ามีประชุม และอ.ผู้ชายคนนั้นก็ประชุมด้วยและจะไปส่งเค้า ฉันก็เลยจะกลับก่อน ก็นั่งรอร่ำลาเค้าที่หน้าห้องธุรการ เค้าก็เดินออกมายืนคุยด้วย พอดีว่ามันเย็นแล้ว ..และก็ไม่มีใครอยู่ ..ฉันเลยใช้ความกล้าทั้งหมดที่มีอยู่ ..กอดเอวเค้า (โปรดนึกภาพ ..ฉันนั่งอยู่ที่ระเบียง และเค้ายืนอยู่) ตอนนั้นเหมือนน้ำตาจะไหลซะให้ได้ เค้าก็บอกว่า “แหม ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีก” ฉันก็กอดอยู่อย่างนั้นซักพัก แล้วก็บอกว่า "ไม่รู้แหละ เผื่อไม่ได้เจอกันแล้ว" เค้าก็โวยวายๆประมาณว่าจะไปไหนล่ะ ยังไงก็ต้องเจอกัน อยู่ๆจะทิ้งเค้าไปได้ไง ... วันนั้นฉันคิดอย่างที่พูดจริงๆค่ะ คิดว่าเดี๋ยวเค้าก็คงมีเด็กใหม่มาติด ถึงฉันจะไม่ได้ไปเรียนต่างจังหวัด แต่เราก็คงไม่มีเวลามาเจอกันเหมือนก่อนอีกแล้ว ซักวันเราก็คงจะลืมกันไปเอง... ..... ...... แต่อะไรๆก็ไม่ใช่แบบที่ฉันคิดค่ะ.. ตลอดช่วงปิดเทอมม.6 จนขึ้นปี 1 เรายังคงคุยกัน เผลอๆอาจจะมากกว่าปกติด้วยกัน เพราะไม่ได้เจอกันทุกวันเหมือนก่อน ..แต่ก็ไม่ถึงกับคุยกันทุกวันนะคะ ก็อาทิตย์ละ 1-3 ครั้ง แล้วแต่โอกาสค่ะ และก็ยังคงมีไปทานข้าว ดูหนังกัน อย่างน้อยเดือนละ 1-3 ครั้ง แล้วแต่โอกาสเช่นกัน แต่...ยอมรับค่ะ ว่าความรู้สึกไม่ได้ลุ่มหลง หรือคิดถึงจะเป็นจะตายอย่างเมื่อก่อนแล้ว อาจจะเป็นเพราะเริ่มชินกับการไม่ได้เจอกันทุกวัน หรือ..อาจจะเริ่มเบื่อ ที่ความสัมพันธ์ไม่ก้าวหน้าไปไหน และเริ่มมีเพื่อนเก่าที่เพิ่งจะสงสัยว่าฉันกับเค้าคบกันในฐานะอะไร และบรรดาเพื่อนๆที่แสนดีทั้งหลายก็ตั้งข้อสังเกตว่าทำไมเค้าถึงได้ดีกับฉันขนาดนี้ บางส่วนบอกว่า..เค้ารักฉันแบบที่ฉันรักเค้า แต่ด้วยฐานะและวัยของเค้า เค้าจึงแสดงออกได้เพียงแค่นี้ บางส่วนบอกว่า..เค้าไม่ได้เลี้ยงลูกเอง คงเอ็นดูฉันเหมือนลูก บางส่วนบอกว่า..เค้าเพียงแค่ต้องการหลอกใช้ฉัน เพราะฉันทำทุกๆอย่างให้เค้าอย่างถวายชีวิต ทั้งงานราษฎร์และงานหลวง ..ตั้งแต่ช่วยหาข้อมูลให้เค้าเอามาเตรียมแผนการสอน ช่วยพิมพ์ข้อสอบ หรือแม้กระทั่งคอยซื้อของกินของใช้ให้ ตามที่เค้าออร์เดอร์มา ส่วนเวลาที่เราไปทานข้าวหรือดูหนังกัน เค้าไม่ได้เป็นฝ่ายเลี้ยงฉัน บางครั้งเราก็ออกกันครึ่ง-ครึ่ง บางครั้งเค้าเลี้ยงข้าว ฉันเลี้ยงหนัง บางครั้งเค้าเลี้ยงหนัง ฉันเลี้ยงข้าว แต่โดยปกติ...ส่วนใหญ่ฉันจะเป็นฝ่ายซื้ออะไรๆ หรือจ่ายอะไรๆให้เค้าซะมากกว่า ช่วงนั้นบางทีถึงกับอดข้าว อดน้ำ เพื่อเอาเงินมาใช้เที่ยวกับเค้า บรรดาเพื่อนๆที่แสนดีจึงลงความเห็นว่า เค้ากำลังหลอกใช้ฉันอยู่... จริงๆแล้วฉันก็เคยคิดอย่างที่เพื่อนๆคิดแหละค่ะ ..คิดทุกอย่างว่าเค้าคงแค่รักเราเหมือนลูก หรือไม่ก็คงจะเพียงต้องการเก็บเราไว้ใช้งาน อย่างเดียวที่ไม่กล้าอาจเอื้อมคิดก็คือ..ไม่กล้าคิดว่าเค้าจะใจตรงกับฉันค่ะ แต่สุดท้ายก็ตอบตัวเองว่า ..ช่างมันเถอะ ไม่ว่าสุดท้ายแล้วเค้าจะคิดยังไง ..เพียงแค่เรายังมีกันและกันแบบวันนี้ เรายังคงมีเวลาไปทานข้าว ไปดูหนัง และพูดคุยกันได้ทุกๆเรื่องอย่างตอนนี้ ทำไมจะต้องไปสนใจว่าแท้จริงแล้วเค้าต้องการอะไร แค่เพียงเราได้ทำสิ่งที่เป็นความสุขของเราและไม่เดือดร้อนใคร มันก็น่าจะเพียงพอ... แต่สุดท้าย..ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันกับเค้าต้องผิดใจกันจนได้... จากคุณ : ฉันเอง - [ 2 ก.พ. 51 23:49:52 A:124.121.186.43 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ชีวิตหลังจากเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยไม่มีอะไรเป็นอย่างที่ฉันคิด.. เพื่อน...ฉันค่อนข้างจะมีเพื่อนน้อย เนื่องจากบุคลิกส่วนตัวเป็นคนพูดน้อย (เวลาอยู่ในคนหมู่มาก) อีกทั้งเพื่อนส่วนใหญ่จะอยู่หอ แต่ฉันอยู่บ้าน เวลามีข่าวล่ามาเร็ว เช่น "เมื่อคืนเจอพี่ออฟตอนออกไปกินข้าวที่ร้านโคมไฟด้วยแหละแก มากับ.........." ฉันก็จะไม่รู้ว่าพี่ออฟคือใคร หน้าตาเป็นยังไง ร้านโคมไฟอยู่ตรงไหน ทำไมเพื่อนถึงสนใจกันนัก แล้วเวลาเพื่อนๆแอบชอบรุ่นพี่ในมหา'ลัย ถึงขนาดตามไปดู ตามไปกรี๊ด แอบถ่ายรูป หรือนั่งกินข้าวที่โรงอาหารก็เอาแต่จะมองหาพี่คนนั้น ก็ยิ่งทำให้ฉันคิดถึงช่วงเวลาที่ฉันเคยเป็นอย่างเพื่อน .. ช่วงเวลาที่ได้นั่งมองเค้าจากที่ไกลๆ และรู้ตัวว่าคงเป็นได้เพียงเท่านี้ ..แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่ดีและมีความสุขที่สุด แต่ฉันก็ไม่เคยเล่าให้เพื่อนฟัง ได้แต่นั่งเป็นมนุษย์ไร้ตัวตน..ฟังเพื่อนเล่าถึงคนที่แอบปลื้มไปวันๆ เนื่องจากตอนนั้นฉันไม่กล้าที่จะบอกใครต่อใครว่า "ฉันชอบผู้หญิง" ฉันจึงไม่เคยเล่าให้ใครฟังว่าฉันเองก็มีคนที่แอบคิดถึงทุกลมหายใจเข้าออกอยู่แล้ว นั่นยิ่งเพิ่มความอึดอัดใจให้กับฉัน ..ที่อดรู้สึกไม่ได้ว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นตัวประหลาดในหมู่เพื่อนๆหรือเปล่า กับเค้า...เราก็ยังไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นปกติ หากวันไหนเค้าต้องกลับเอง เค้าก็จะโทรมาบอกฉัน..ถ้าว่าง ฉันก็จะบอกเค้าว่าเดี๋ยวจะไปหา (ซึ่งปกติฉันก็จะว่างทุกครั้ง เพราะชีวิตนักศึกษาไม่ต้องมาคอยเช็คชื่อเข้าเรียนอยู่แล้ว) แล้วฉันก็จะนั่งรถไปหาเค้าที่โรงเรียน และนั่งรถไปส่งเค้าที่บ้าน แล้วก็นั่งรถกลับบ้าน.. หากวัดกันด้วยมาตราปกติระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ๆหรอกค่ะ แต่พอวัดด้วยมาตราของหัวใจ..แค่นี้....จิ๊บๆ นอกจากเรื่องเพื่อน..อีกเรื่องที่ฉันหนักใจก็คือเรื่องเรียน ..อย่างที่บอกไว้แหละค่ะ ฉันไม่อยากเรียนทางนี้ แต่ก็ไม่สามารถหาเหตุผลมาบอกให้พ่อกับแม่รับฟังได้ เริ่มได้เรียนก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว ..อยากลาออกไปเรียนรามให้รู้แล้วรู้รอดไป ฉันเป็นคนที่ค่อนข้างจะเก็บตัว ..เนื่องจากเหตุผลหลายประการ และที่ต้องหันมาใช้วิธีการเขียนไดอารี่ เนื่องจากไม่สามารถหาใครที่จะคอยเป็นที่ปรึกษาหรือรับฟังได้ ก็เลยต้องนั่งคุยกับความคิดของตัวเองมาตลอด กับคนที่บ้านฉัน...เราคุยกันน้อยมาก ก็อาจจะคล้ายๆกับหลายๆครอบครัว ..บ้านเราไม่ได้ถึงกับขนาดหาเช้ากินค่ำ แต่พ่อกับแม่ก็พยายามทำงานหนักเพื่อให้ฉันมีระดับชีวิตที่ดีขึ้น ..จนบางครั้งฉันคิดว่า ท่านคงลืมคิดไปว่า เงินก็ไม่สามารถซื้อทุกสิ่งทุกอย่างได้.. ฉันไม่ค่อยได้คุยกับคนที่บ้าน ...อาทิตย์นึงพูดกันนับประโยคได้ เพราะถ้าลองได้พูดกันเกินกว่าจำนวนประโยคที่กำหนดไว้ เป็นต้องได้ทะเลาะกันทุกที ดังนั้นปกติแล้ว..ฉันกับที่บ้านจะค่อนข้างต่างคนต่างอยู่ ไม่ได้ทานข้าวพร้อมหน้า ไม่ได้นั่งดูรายการทีวีด้วยกัน ..ข้อดีก็คือ..ฉันต้องหัดคิดและตัดสินใจอะไรหลายๆอย่างด้วยตัวเอง แก้ปัญหาด้วยตัวเอง เพื่อนๆเลยมองว่าฉันค่อนข้างจะดูเป็นผู้ใหญ่ (เรียกอีกอย่างว่า "แก่") กว่าวัย ..บางที นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันมักจะชอบคนที่อายุมากกว่า-มากๆ ด้วยความที่ต้องการความอบอุ่น ต้องการเพื่อนคุย คนที่จะสามารถเป็นที่ปรึกษา อยู่ข้างๆเราได้ทั้งยามทุกข์และสุข ฉันเล่าให้เค้าฟังเรื่องที่บ้าน..และเค้าก็คงจะเข้าใจ ..เรามีอะไรคล้ายกันตรงที่ เราต่างโหยหาความรู้สึกแบบ "ครอบครัว" เราจึงเหมือนได้เติมเต็มซึ่งกันและกัน แต่ก็คงจะจริงอย่างที่ว่า..รักแท้ แพ้ระยะทาง.. เราเริ่มไม่ค่อยมีเวลาให้กันเหมือนก่อน ...ฉันยอมรับว่าฉันเองก็เปลี่ยนไป เริ่มรู้สึกเหนื่อยกับการเดินทาง บางครั้งที่พลังด้านมืดเข้าครอบงำ ฉันจะรู้สึกว่า ทำไมทั้งๆที่ฉันดีกับเค้าขนาดนี้ ทำอะไรเพื่อเค้าขนาดนี้ เค้ากลับไม่ทำอะไรให้ชัดเจนลงไปว่าเราคบกันในฐานะไหน ฉันเคยโทษพระเจ้า โทษสวรรค์ว่าทำไมไม่ให้ฉันเกิดมาเป็นผู้ชาย ทำไมไม่ให้ฉันเกิดเร็วกว่านี้ซัก 30-40 ปี.. แต่ถ้าฝ่ายธรรมะเข้ามาสกัดพลังด้านมืดได้ทันเวลา ..ฉันก็จะนั่งย้อนคิดถึงความหลัง และรู้สึกขอบคุณทุกๆอย่างที่ทำให้ฉันได้มีวันนี้.. ถ้าฉันเป็นผู้ชาย..เค้าก็คงไม่กล้าให้ความสนิทสนมไว้ใจฉันได้อย่างนี้ และหากฉันเกิดเร็วกว่านี้ ก็ใช่ว่าฉันจะได้มาเจอเค้า ได้อยู่ใกล้ๆเค้าแบบทุกวันนี้.. ...ทุกอย่างก็น่าจะเป็นไปด้วยดี... แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าคืออะไร ระยะทาง? ความห่างไกล? เรียนหนัก? อิ่มตัว? เบื่อ? ....ฉันจึงให้ความสำคัญกับเค้าน้อยลง โทรไปน้อยลง ..คุยกันน้อยลง แต่ทุกอย่างก็ดูเหมือนเดิม เรายังรู้สึกต่อกันเหมือนเดิม เพียงแค่ไม่มีความรู้สึกคิดถึงหรืออยากเห็นหน้าจะเป็นจะตายอย่างที่เคย.. แต่ถ้าเค้าโทรมาชวนไปไหนฉันก็ไม่เคยปฏิเสธ อย่างที่กล่าวมา..ปัญหาของเค้ากับฉันก็ดูจะไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วง เรายังพอจะมีเวลาให้กัน..เท่าที่ฉันนั่งนับ อย่างน้อยที่สุดก็ต้องเจอกันเดือนละครั้ง ปัญหามันเริ่มที่ตัวฉันเอง.. จากคุณ : ฉันเอง - [ 2 ก.พ. 51 23:52:19 A:124.121.186.43 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 41 แล้วฉันจะกลับมากับ "Part III เรื่องรักๆในโลกไซเบอร์" ชื่อตอนของฉันดูเกร่อ และไม่น่าสนใจใช่หรือเปล่าคะ รออีกหน่อยนะคะ ฉันกำลังปรับปรุงแก้ไขคำผิด และเรียบเรียงใหม่ให้เข้าใจง่ายขึ้น อย่าเพิ่งเบื่อและหนีฉันไปไหนนะคะ ..อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน แล้วฉันจะกลับมาค่ะ จากคุณ : ฉันเอง - [ 3 ก.พ. 51 00:05:32 A:124.121.186.43 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 42 รออ่านอยู่ครับ นั่งกด F5 มือหงิกเลย  อิอิอิ จากคุณ : oakemon - [ 3 ก.พ. 51 00:10:41 ]

ความคิดเห็นที่ 43 รออ่านด้วยคน .. มือหงิกเช่นกัน จากคุณ : ยาริ (Yari.staR) - [ 3 ก.พ. 51 00:11:59 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เขียนอ่านง่าย เข้าใจง่ายดีค่ะ   มายกมือรออ่านอีกคนค่ะ ^___^ จากคุณ : Why-Not-T-Shirt - [ 3 ก.พ. 51 00:29:34 ]

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านเรียบร้อยแล้วครับ อ่านง่าย ... เห็นภาพตามไปง่ายดีครับ อ่านแล้วก็สงสัยในตัวอ.เหมือนกัน เหมือนตัวอ.เองเค้าก็ยังสงสัยสับสนในสถานะภาพตัวเองเหมือนกัน เลยปล่อยที่จะคบกับคุณในภาพเบลอๆไปก่อน ก่อนที่เค้าจะตัดสินว่าจะมีแฟนจริงๆว่าเป็นใคร แล้วทุกวันนี้มีคำตอบหรือยังครับว่า อ.คบคุณช่วงนั้นฐานะอะไร ผมเป็นพวกชอบคิดตามอะครับ ขออภัยถ้าถามรบกวน จากคุณ : จาก - [ 3 ก.พ. 51 00:49:40 A:125.27.107.116 X: TicketID:159709 ]

ความคิดเห็นที่ 46 รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : moonlit_memory - [ 3 ก.พ. 51 01:14:21 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ขอบคุณ ท่านหญิงหิมะแดง (Snow_ReD) ที่มาปาดอย่างรวดเร็วนะคะ และคุณ oakemon คุณยาริ (Yari.staR) คุณ Why-Not-T-Shirt ที่แวะมาลงชื่อให้ฉันอุ่นใจ สำหรับคุณ จาก ..คำถามของคุณไม่ได้รบกวนอะไรฉันค่ะ ยินดีเสียอีกที่มีผู้อ่านแล้วมาร่วมถาม-ร่วมแสดงความคิดเห็นตามเนื้อเรื่องของฉันแบบนี้ ทุกวันนี้ ...ฉันกับอ.คนสวยยังคงติดต่อกันอยู่ค่ะ แต่เราไม่เคยมีคำตอบในความสัมพันธ์และการปฏิบัติที่เรามีให้แก่กัน ไม่บ่อยนักที่เราจะพูดจาหวานๆให้แก่กัน ..แม้แต่การบอก "คิดถึง" กัน ก็ยังนับครั้งได้ แต่ด้วยสายตา น้ำเสียง และการกระทำอธิบายได้ชัดเจนว่าเราคิดถึงกันเพียงใด ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ..ฉันขอเล่าภาคพิเศษ เรื่องหวานๆของฉันกับอ.คนสวยให้คุณๆอ่านดูดีไหมคะ เขียนกันสดๆ แบบไม่ได้ร่างไว้ก่อน ^____^ หากวกวน หรือเข้าใจยากไปหน่อยก็ขออภัยนะคะ ------------------------------------------ หลังจากปีกว่าๆที่ฉันได้รู้จักกับอ.คนสวย ..ตามที่เล่าว่าเปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ตอนหลังเราจับมือกันทุกครั้งที่อยู่นอกรั้วโรงเรียน ตั้งแต่ขึ้นรถเมล์ ..(โรงเรียนฉันอยู่ใกล้ๆอู่รถเมล์ค่ะ เราจึงได้นั่งเป็นประจำ) เวลานั่งรถเมล์ เราจะวางแขนในลักษณะคล้องกัน ..มือฉันวางอยู่บนหน้าขาเค้า และมือเค้าจะวางอยู่บนหน้าขาฉัน ไม่ทราบว่าคุณๆเคยเป็นเหมือนกันไหม .. ฉันมักจะรู้สึกว่าครู-อาจารย์เป็นของสูงค่า ประหนึ่งว่าไม่ใช่คนธรรมดา ที่ฉันจะสามารถแตะเนื้อต้องตัวได้ (พูดง่ายๆคือเป็นคนที่นักเรียนเกรงกลัวมากนั่นเอง) เด็กเรียนดีอย่างฉันจะวางตัวดีมาตลอด ไม่มีล่วงเกินหรือล้ำเส้น ทำตัวตีเสมอครู-อาจารย์ ดังนั้น..แน่นอนว่าฉันไม่เคยเป็นฝ่ายเริ่ม "ฉวยโอกาส" จากเค้า ทุกๆครั้งเค้าจะต้องเป็นฝ่ายเริ่ม ..อาจจะจับชายเสื้อ จับข้อมือ เกาะแขน ..จนตอนหลังถึงได้จับมือกันแบบแนบสนิท มันสิ่งพิเศษที่ฉันคิดว่ามันคือ อภิสิทธิ์ ของฉันแต่เพียงผู้เดียว เวลาฉันไปดูหนังกับเค้า ..เราไม่ได้จับมือกันในโรงหนังหรอกค่ะ ...ฉันยังไม่กล้าขนาดนั้น แต่ที่ฉันชอบทำก็คือการเอาศีรษะไปพิงที่ไหล่เค้า (ทั้งๆที่ฉันตัวสูงใหญ่กว่าเค้าด้วยซ้ำไป) มีครั้งนึงที่ฉันชวนเค้าไปดูหนัง แต่เค้าไม่ว่าง ฉันจึงสะบัดเสียงใส่ว่า "อืม ไปดูคนเดียวก็ได้" ..เค้าทำสีหน้าล้อๆ มองฉันด้วยสายตายิ้มๆ พร้อมกับถามว่า "ไปคนเดียวแล้วจะเอาหัวพิงใครล่ะ" ...... แบบนี้คุณคิดว่าเค้าจะไม่รู้เชียวเหรอคะว่าฉันรู้สึกกับเค้ายังไง คงไม่มากเกินไป ที่ฉันจะบอกว่า "เค้าทอดสะพาน" ให้ฉันจริงๆ อีกครั้งนึงฉันไปนั่งเล่นบ้านเค้า ..ครั้งแรกที่ฉันได้มีโอกาสเข้าไปในห้องนอนของเค้า เค้ารื้ออัลบั้มภาพสมัสาวๆออกมาให้ฉันดูมากมาย ..ไปๆมาๆ ฉันไม่รู้ตัวว่าตัวเองไปนอนหนุนตักให้เค้าพลิกอัลบั้มภาพให้ดูตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้เพียงแค่ว่าฉันมีความสุขมากและไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไป บางครั้งฉันจะใช้มอเตอร์ไซด์ไปรับเค้าที่บ้านเพื่อออกมาเดินช็อปปิ้ง เวลาซ้อนมอเตอร์ไซด์ฉัน เค้ามักจะนั่งติดกับตัวฉัน ..และเอาไหล่แหลมๆมาวางบนบ่าฉัน ...โดยเฉพาะเวลาที่ฉันไม่ได้ใส่หมวกกันน็อค แก้มเค้าห่างจากหน้าฉันไม่กี่เซ็น ...โอย คุณคะ ฉันจะละลายให้ได้เลย พับผ่าสิ !!! แบบนี้ หากฉันจะคิดว่าเค้ามีใจ ..ฉันไม่ผิดใช่ไหมคะ? แต่ฉันก็ไม่เคยคิดไปไกลขนาดนั้นหรอกค่ะ ฉันไม่เคยคิดอะไรกับเค้ามากมายไปกว่าอยากได้อยู่ใกล้ๆ ได้นั่งมองหน้าเค้าตลอดเวลา แน่นอนว่าฉันไม่เคยคิดเรื่องเซ็กส์ หรือแม้กระทั่งคิดจะหอมแก้มเค้า ฉันรู้สึกเพียงแค่อากดูแล เอาใจใส่ ทนุถนอม และมอบสิ่งดีๆให้เค้าแบบนี้ตลอดไป ----------------------------------------------------- คุณสงสัยว่าเค้าคิดยังไงกับฉันใช่ไหมคะ ...ฉันก็สงสัยค่ะ ฉันไม่กล้าหาคำตอบ ..และคิดว่าบางที การไม่รู้ อาจจะดีกว่า ฉันเดาเอาเองว่าเค้าคงเหงา ..จากความไม่สมบูรณ์ของครอบครัว และจากอะไรหลายๆอย่าง เมื่อฉันเข้ามา ..ฉันให้เวลา ให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าต้องการ บางครั้ง ขณะที่เค้าไปกับคนอื่นแล้วทะเลาะกันกลางทาง หรือมีนัดกับคนอื่นแต่ถูกยกเลิกกระทันหัน เค้าจะโทรหาฉัน ..และทุกครั้งฉันก็จะเป็นพระเอก (หรือนางเอกดีคะ?) ขี่ม้าขาวไปหาเค้าได้ทุกทีไป ฉันคิดว่าเค้าคงมีความสุขกับการที่มีคนมารู้สึกดีๆ มาให้ความสำคัญ โดยไม่เรียกร้องสิ่งใดตอบแทน ..ความสุขแบบนี้ฉันว่ามันยิ่งใหญ่กว่าการเป็น "คนรัก" นะคะ -------------------------------------------------------- Part III ของฉันคงมีเรื่องให้คุณๆได้ร่วมแสดงความคิดเห็นมากขึ้น ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นและทุกการติดตามนะคะ จากคุณ : ฉันเอง - [ 3 ก.พ. 51 01:22:23 A:124.121.186.43 X: TicketID:167051 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ไปนอนก่อนครับ เด๋วมาอ่านต่อ จากคุณ : oakemon - [ 3 ก.พ. 51 01:30:48 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เห็นด้วยค่ะ...เรื่องบางเรื่อง การไม่รู้อาจจะดีกว่า   เรื่องบางเรื่อง ก็ไม่จำเป็นต้องมีคำตอบเสมอไป เก็บไว้เป็นความทรงจำที่มีความสุขทุกครั้งที่ได้คิดถึงดีกว่าค่ะ... จากคุณ : Why-Not-T-Shirt - [ 3 ก.พ. 51 01:55:25 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เห็นด้วยอีกคนครับ ผมว่าคุณมีข้อสรุปที่ดีแล้วนะ ผมว่าอ.เค้าก็คงคิดไม่ต่างจากคุณมากเท่าไหร่แน่ๆ ที่จริงโลกใบนี้มันมีความสุขตอนได้ฝันนะ รออ่าน Part III ครับ จากคุณ : จาก - [ 3 ก.พ. 51 12:34:39 A:125.27.107.116 X: TicketID:159709 ]

ความคิดเห็นที่ 51 จริงๆผมก็มีอาจารย์ที่สนิทมากๆเหมือนกัน  ตอนอยู่มัธยมต้้งแต่ม3   ไปไหนไปกัน (แต่ไม่เคยดูหนังนะ)  แต่สนิทแบบแม่กะลูกมากกว่า ก็นับถือกันแบบนั้นหนะครับ   พฤติกรรมก็คล้ายๆของ จขกท หนะครับ  แต่ไม่ได้ควงเดินอะไร  คงเพราะผมเป็นเด็กผู้ชายด้วยมั้ง  ตอนนี้อยู่ ปี 4 ก็ยังติดต่อกันอยู่ ^^ จากคุณ : oakemon - [ 3 ก.พ. 51 14:06:12 ]

ความคิดเห็นที่ 52 มารออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ ถึงตอนนี้ .. อาร์ตฯ ก็แอบคิดว่า อ. คนสวย น่าจะมีใจให้ไม่มากก็น้อย แต่ท่านคงอยากจะรักษาระยะห่างไว้ เพื่อความเหมาะสมหลายๆ อย่าง แต่อาร์ตฯ คงฟันธงไม่ได้ .. แต่ก็อดอมยิ้มกับความสัมพันธ์นี้ไม่ได้ ^^ จากคุณ : Art of Illusion - [ 3 ก.พ. 51 16:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ตามมาอ่านช้าไปไหมคะเนี่ย อยากจะบอกว่า เราก็เคยแอบปลื้มอาจารย์เหมือนกันค่ะ ตอนประถมชอบครูที่มาสอนรำ ปลื้มจนต้องขอถ่ายรูป (นิสัยเราเริ่มส่อแต่เด็กเลย ฮิๆ) พอ ม.ต้น ก็ปลื้มอาจารย์ผู้ใหญ่ท่านนึง ชอบไปช่วยท่านถือของตอนเช้าๆ พอ ม.ปลาย ก็ปลื้มอาจารย์สาวที่เพิ่งเข้ามาสอนภาษาจีน ชอบที่จะมอง ลงทุนเรียนพิเศษวันเสาร์เพื่อที่จะได้ทำความสนิทสนมกับอาจารย์มากขึ้น ถึงไม่ได้เรียนด้วยแล้วก็ยังชอบที่จะมอง และทักทายอยู่เสมอ จำได้ว่าอาจารย์เคยจับมือตอนข้ามถนน รู้สึกดีจังเลย และก็เคยนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกัน เคยไปเที่ยวด้วยกันครั้งนึง แต่ว่าไม่เคยไปกันสองต่สองหรอก มีเพื่อนๆไปกันเยอะแยะ ทั้งหมดมานี้ก็แบบว่าปลื้มๆน่ะค่ะ ไม่ได้คิดเกินถึงกับรักหรือลุ่มหลงอะไร แต่ว่าเป็นความรู้สึกที่ดีๆ รออ่านภาค3 เรื่องรักๆในโลกไซเบอร์ ต่อนะคะ อยากมีส่วนร่วมในการแชร์ความเห็น ส่วนเรื่องของคุณ ฉันเอง เราก็ว่าอาจารย์ก็รู้อยู่ค่ะว่าคุณคิดยังไงอย่างที่บอก เรื่องแบบนี้มีเซ้นอยู่แล้ว อิอิ แต่ต้องเข้าใจที่ว่าความรักก็ไม่จำเป็นต้องครอบครองแต่เราสามารถสัมผัสถึงความรู้สึกดีๆต่อกันได้ค่ะ จากคุณ : Sexy_PrettyGirl_in_Bed - [ 3 ก.พ. 51 21:07:45 ]

ความคิดเห็นที่ 54 รู้สึกว่าอาการแอบปลื้มอาจารย์ จะเป็นวิชา Les 101 ที่ทุกคนเคยลงเรียนนะคะ ^__^ จากคุณ : Why-Not-T-Shirt - [ 4 ก.พ. 51 10:56:27 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ลงชื่อรออ่านจ้า จากคุณ : หลงซิล่า - [ 5 ก.พ. 51 17:32:33 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เข้ามาอ่านค่ะ ไม่เคยปลื้มอาจารย์ตอนที่เรียนนะคะ ได้แต่แอบชอบเพื่อนและสงสัยความรู้สึกของตัวเอง ตอนนี้ก็รู้แหล่ะ .. เขียนเล่าได้ดีค่ะ ขอชมเชย .. จากคุณ : หัวใจฉันสีฟ้า - [ 6 ก.พ. 51 18:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 57 รออ่านอยู่ค่ะ กี่ตอนจบคะเนี่ยะ จากคุณ : บานสาย - [ 6 ก.พ. 51 19:57:21 ]

ความคิดเห็นที่ 58 โอ๊ย .... เหมือนอ่านเรื่องตัวเองในอดีตเลย อ่านแล้วก็เห่ย .....เหมือนกันเลยยยอ่ะ   เด็กๆ ชั้นก็เคยทำแบบคุณอ่ะ . . . อิอิ จากคุณ : รักเหมียวแต่ไม่รักเด็ก - [ 10 ก.พ. 51 18:42:36 ]

ความคิดเห็นที่ 59 อ่านมาถึงตรงนี้ คิดอย่างเดียว ใครเอาชีวิตเรามาเขียนเนี่ย เหมือนมากๆ เว้นแต่ของเราเกิดตอนมหาลัย กับช่วงอายุที่ห่างกันแค่ 6-7ปี ไม่มากเท่าคุณ แต่ไม่รู้ว่าจะลงเอยเหมือนกันรึปล่าว เฮ้อ จากคุณ : corfinia - [ 11 ก.พ. 51 02:16:06 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ฉันกลับมาเล่าต่อแล้วนะคะ ตามมาอ่านได้ที่ http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L6348904/L6348904.html จากคุณ : ฉันเอง - [ 19 ก.พ. 51 23:38:11 A:203.156.68.9 X: TicketID:167051 ]