ความคิดเห็นที่ 1 แบบนี้ก็เรียกว่าไปแบบไร้หนทางครับ ยังเรียนอยู่หรือเปล่าครับตอนนี้ถ้ายังเรียนและขอเงินที่บ้าน ใช้ควรทบทวนใหม่อีกครั้งจะดีกว่าครับ แล้วเริ่มใหม่พอปิดเทอมก็หาทำงานพิเศษเก็บเงินให้ได้เยอะๆครับ พอเรียนจบค่อยย้ายออกมาอยู่ข้างนอกเอาจะดีกว่า จากคุณ : Jump.Jr เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:07:36

ความคิดเห็นที่ 2   ช่วงวัยรุ่นเคยหนีออกจากบ้าน ไปนอนบ้านเพื่อนคืนนึง กลับมาที่บ้านไม่เห็นถามอะไรเลย = =' จากคุณ : เศษทรายในกระเป๋า เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:09:47

ความคิดเห็นที่ 3   รอสอบให้เสร็จเรียบร้อยก่อนนะคะ.. แล้วก็เอาเวลาปิดเทอม ไปเป็นครูอาสาอยู่บนดอยก็ได้ มูลนิธิกระจกเงา ที่เชียงราย ก็ดีนะคะ.. ลองไปอยู่ในที่ห่างไกล  แต่ก่อนออกจากบ้านอย่าขโมยเงินหรือทรัพย์สินใดไปเลยค่ะ ขอเงินผู้ปกครองให้พอค่ารถไปกลับ ไปอยู่ที่นั่นก็ทำงานครูอาสา เค้ามีที่พักให้ ลองติดต่อไปดูนะคะ.. อย่าทำอะไรวู่วาม ค่อยๆ คิด อย่าคิดว่าขอให้ออกไปจากที่ตรงนี้ แล้วคิดว่าที่ตรงนั้นจะดีกว่า มันไม่ง่ายขนาดนั้นนะคะ บางทีที่ๆ เราอยากก้าวเดินออกไปอาจจะแย่กว่าที่เดิมก็ได้ สู้ สู้ กับชีวิตค่ะ จากคุณ : ไม้ขีดสีม่วง เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:25:39

ความคิดเห็นที่ 4 ปัญหาร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ? ถึงขนาดต้องออกจากบ้านอ่ะ น่าจะอดทนเรียนให้จบป.ตรีแล้วค่อยออกมาไม่ได้หรอคะ ระหว่างที่เรียนอยู่นั้นหางานพิเศษทำ รับจ๊อบไป เก็บเงินไว้ตั้งตัวดีกว่ามั๊ย? จบวุฒิม. 6 ก็ไปสมัครงานได้ งานที่ได้ก็ไม่ได้สบายมากมายนะ (จริงๆทุกตำแหน่งก็เหนื่อยทั้งนั้นแหละ แต่แบบนี้จะเหนื่อยกายมากกว่า)  ไม่เสียดายวุฒิป.ตรีเลยรึ? คิดให้ดีๆนะ จากคุณ : fungjai เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:27:53

ความคิดเห็นที่ 5   โอเค....ในเมื่อคุณได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว....คำแนะนำของผมคือ 1. มองหาอนาคตไว้ก่อนครับว่าต้องการจะมีชีวิตอย่างไรและ มีวิธีใดเพื่อที่จะเป้นแบบนั้นได้ 2. ก่อนจะออกจากบ้านผมอยากจะให้คุณหางานทำก่อนครับ...วุฒิ ม.6 เนี่ยะหางานทำไม่ยากครับ ตามโรงงานก็ได้ครับ เยอะแยะ ไม่ต้องถึงขั้นไปขอเขากินหรอกครับลองดูนะครับ..จุดสำคัญคือ ต้องหางานให้ได้ก่อนออกจากบ้านนะครับ 3. รวบรวมทรัพย์สินเงินทองที่เป็นของคุณก่อนนะครับ ถ้าไม่มีต้องพยายามหาให้ได้ครับไม่ว่าจะขายทรัพย์สินที่มีค่า หรือหยิบยืมของเพื่อนก่อนครับ...จุดสำคัญคือ อย่าขโมยครับ 4. ถ้าต้องการรีบออกจากบ้านแนะนำให้ไปพักอาศัยกับเพื่อนก่อนชั่วคราวครับ ทีนี้พอเริ่มทำงานได้เงินเดือนแล้วค่อยหาที่ขยับขยายไปครับ 5. พอเริ่มทำงานไปซักพักแล้วอย่าลืมเรื่องการศึกษานะครับ พยายามจบ ป.ตรี ให้ได้ อวยพรให้การตัดสินใจครั้งนี้ เป็นการตัดสินใจที่ถูกนะครับ จากคุณ : Getti (Getti) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:30:47

ความคิดเห็นที่ 6 ง่ายๆ ล่ะกันค่ะ ถ้าไม่กลัวลำบาก แล้วจะไปจากที่นี้ทำไมค่ะ ที่นี้มันก็ลำบาก ไม่ใช่เหรอ? คุณถึงได้อยากไป คุณอย่าได้หวังอะไรกับวุฒิ ทุกวันนี้ เราไปทำงานอยู่ทุกวัน ที่แผนกบุคคล ยังไม่หลักฐานอะไรสักอย่างว่า เราจบ.ป ตรีเลยค่ะ ถ้าเขาจะรับมาทำงานซ่ะอย่าง จะวุฒิอะไร ขอแค่เชื่อว่าจบจริง เขาก็รับทั้งนั้น แต่นั่นมันไม่ใช่ประเดินไง - -" ประเด็น คือ จะหนีไปทำไม เราเห็นในทู้เยอะแยะ .. พวกไม่มีดีอะไรสักอย่าง แทบจะเกาะดูดที่บ้านกิน ยังไม่มีใครคิดจะไล่ให้ไปออกจากบ้านเลย คิดอย่างเดียว ให้ปรับปรุงตัว เราว่า คนที่บ้านคุณ ก็คงคิดไม่ต่างกัน คิดให้ปรับปรุงตัว จากคุณ : หวานใจนายโหด เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:32:10

ความคิดเห็นที่ 7 จะหนีก็เรื่องของคุณ ไม่เกี่ยวกับผม แต่อยากบอกว่า... หนีไปตอนพร้อมกว่านี้ดีกว่า วุฒิดีกว่านี้ เตรียมตัวมากกว่านี้ จบสัก ปวส อะไรก็ว่าไป ยังน่าจะดีกว่านี้ ไปแบบตั้งตัวได้ จากคุณ : scozember เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:38:39

ความคิดเห็นที่ 8 ผมไม่รู้ว่าคุณยากลำบากทนทุกข์ทรมานขนาดไหน แต่มันจะกลายเป็นเล็กน้อย เมื่อเทียบกับความทุกข์ยากที่คุณจะเจอหลังจากตัดสินใจจะหนีออกจากบ้าน คุณคิดดูขนาดคนใกล้ชิดยังต้องเจอขนาดนี้ คนอื่นที่ไม่ใช่ญาติจะขนาดไหน อยู่บ้านยังไงก็ยังมีคนฝากผีฝากไข้ ไม่มีตังค์ ไม่มีทางไป เพื่อความอยู่รอดอาจจะไม่พ้นต้องพลีกาย หรือทำสิ่งไม่ดี ครูดอยก็ต้องมีวุฒิและใบรับรองครับ ถ้าคิดว่าทนได้ และดีกว่าทนอยู่ที่บ้าน มาสถานที่ดีๆ บวชชีลองดูก่อนดีกว่ามั่งครับ จากคุณ : นายไวรัส เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:40:38

ความคิดเห็นที่ 9 ขอตอบแบบคนมีประสบการณ์นะคะ คุณต้องปล่อยเวลาไปสักพักให้ตัวเองมีเงินเก็บก่อนค่ะ เงินเก็บที่มากพอจะดำรงชีวิตแบบไม่มีรายได้ได้ประมาณสองสามเดือน และพอสำหรับการตั้งต้นใหม่ของคุณด้วย ถ้าจะหนีไปแบบเลวๆ คนที่บ้านเค้าก็ไม่คิดหรอกค่ะว่าคุณอยู่ด้วยตัวเองได้ เพราะขนาดจะไปยังต้องขโมยของเค้าไป ถ้าความสัมพันธ์ในบ้านค่อนข้างแย่ อาจถูกสาปส่ง ไม่มีใครเห็นความสำคัญ วุฒิม.6 ก็พอทำงานได้นะ เช่น รับจ้าง เป็นสาวโรงงาน พิมพ์เอกสาร ฯลฯ ถ้าจะไปต่างประเทศจงคิดให้หนักว่าตัวเองมีลู่ทางเอาตัวรอดหรือไม่ และต้องรู้ด้วยว่าไปแล้วจะไปทำงานอะไร จะอยู่ยังไง อยู่เมืองไทยตกงานยังลำบากเลย ไปอยู่เมืองนอกอาจจะแย่กว่า ถ้าไปแบบไม่พร้อมซักอย่างโอกาสที่จะอดตายเป็นซากอยู่ข้างถนนก็มีอยู่ "เมืองนอกไม่ใช่สวรรค์" จำเอาไว้นะคะ อย่าคิดว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องง่ายๆนะ พอคุณได้เผชิญหน้ากับความลำบากสักพัก คุณจะรู้เองว่าปัญหาที่ทำให้คุณอยากหนีออกไปให้ไกลกลายเป็นเืรื่องจิ๊บจ๊อย เมื่อคุณอยู่ท่ามกลางความเห็นแก่ตัวของผู้คนที่ต้องต่อสู้ดิ้นรน คุณจะคิดถึงความรักของครอบครัว เมื่อคุณในพบกับความยากจน คุณจะเข้าใจว่าสิ่งที่ครอบครัวให้คุณมันมากค่าแค่ไหน เมื่อคุณถุกกระแสรอบข้างบีบบังคับ คุณจะเข้าใจว่าสิ่งที่ครอบครัวคุณทำทั้งหมดนั้น เพื่ออะไร รู้ว่าห้ามใครไม่ได้ค่ะ เราเองก็เคยเป็นแบบคุณ เรื่องแบบนี้ต้องใช้ประสบการณ์สอน ขอให้โชคดีกับชีวิตค่ะ ปล. ไม่ได้ดูถูกนะคะ แ่ต่คุณควรเก็บเงินส่วนหนึ่งไว้สำหรับการกลับบ้าน ถ้าคุณโชคดีก็ดีไป แต่ถ้าโชคร้าย เชื่อเถอะว่าการได้กลับบ้านจะกลายเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 52 21:51:26 จากคุณ : april_29_me เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:43:13

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่พร้อม อย่าเพิ่งหนี จากคุณ : อาซิ่ม เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:50:25

ความคิดเห็นที่ 11 จะหนีออกจากบ้าน หนีออกไปเลย ถ้ามาปรึกษา อาจจะไม่สมใจ ทำให้คุณไขว้เขว ทำการไม่สำเร็จ หนีออกไปให้สมใจ อยากไปไหนก็ไป เรียนรู้ด้วยตัวเอง ขอให้ทำการสำเร็จดังหวัง แล้วอย่าลืมเข้ามาเล่าให้ฟังบ้าง ว่าเป็นอย่างไร จากคุณ : หักหอกเป็นดอกไม้ (ewayne) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:55:28

ความคิดเห็นที่ 12 คิดแบบวัยรุ่นนะครับ ที่คิดแบบนี้ ถ้าน้องคิดว่าทนลำบากได้จริงๆ ก็ทนอยู่บ้านไปก่อน รอให้พร้อมจริงๆ ค่อยแยกบ้านออกมาอยู่นะครับ หรือไม่ก็ต้องหาที่พึ่งพิงก่อน คือให้รายได้ มีที่ประทังชีวิต จริงๆ ไม่ใช่ดุ่ยๆแบกถุงเสื้อผ้าออกมา ชีวิตมันไม่ง่ายแบบในหนังนะครับ จากคุณ : ศาสตร์ เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 21:58:23

ความคิดเห็นที่ 13 คุณเคยจน จนแบบที่ไม่มีบ้านจะอยู่มั้ยคะ เราเคยผ่านมาแล้วค่ะ ช่วงเวลาตอนนั้น อิจฉาคนที่เค้ามีบ้านให้อยู่ที่สุด แต่อย่างว่าค่ะ คุณมีสิ่งสำคัญอยู่กับตัว คุณมักจะไม่รู้ค่าของสิ่งนั้น แนะนำว่าอย่าหนีออกจากบ้านเลยค่ะ ร้ายแรงแค่ไหนก็ให้ทน ทนจนพร้อมที่จะออกมายืนด้วยตัวเอง ถ้ามันหนักหนาจริงๆให้ถือว่าเราอยู่แค่รอเวลา ออกมาตอนนี้ไม่มีอะไรสักอย่าง มันจะไปไม่รอดเอา.. กลับมาบ้านซมซาน ให้เค้าสมน้ำหน้าอีก ถ้าจะไป ไปให้มันได้ดีค่ะ ลองคิดให้ถี่ถ้วน อย่าคิดเอาแต่อารมณ์นะคะ เรื่องใหญ่แบบนี้ ให้เวลาตัดสินใจนานๆสัก 1 เดือนยังได้เลย ผ่านไปเดือนนึงแล้วยังคิดจะหนีอยู่ ค่อยว่ากันใหม่ค่ะ จากคุณ : ++ Herr Hazy Hazlitt ++ เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:06:32

ความคิดเห็นที่ 14   อย่าหนีเลย ไม่ดีหรอก การหนี คือความอ่อนแอ จากคุณ : รุ้งเที่ยงคืน เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:07:36

ความคิดเห็นที่ 15 มีปัญหาอะไรกับที่บ้าน พอจะบอกได้บ้างไหมครับ จากคุณ : the_architect เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:07:47

ความคิดเห็นที่ 16 อยากรู้ปัญหาก่อนเหมือนกัน ว่ามันคืออะไร ถึงทำให้อยากหนีออกจากบ้าน ถูกกดดัน ถูกทำร้าย ถูกรังแก หรือว่าเพราะอะไร มันต้องมีเหตุ บางที คิดคนเดียว มันคิดไม่ออก ไม่เห็นหรอกว่าหนทางคืออะไร คิดว่าไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า โดยอาจจะลืมนึกไปว่า ไปดาบหน้าตายหาแน่ๆ ในบ้านว่าเป็นนรกแล้ว ไปนอกบ้านอาจจะไม่เคยพบสวรรค์เลยก็เป็นได้ เพื่อนในเน็ตมีเยอะ หลายวุฒิภาวะ อาจจะช่วยคุณคิดได้นะว่าจะแก้ปัญหายังไง ลองบอกมาก่อน เรื่องที่ยิ่งใหญ่ของคุณ คนอื่นๆอาจเคยเจอมาแล้ว และชี้แนะหนทางแก้ไขได้ อย่างที่คุณเองก็อาจจะคิดไม่ถึงก็ได้ งานสำหรับคนวุฒิจบ ม.6 มีเยอะเยอะ เด็กพม่ามาเมืองไทยไม่มีวุฒิเลย ยังทำงานได้เลย งานโรงงาน งานแม่บ้าน งาน7-11  แมคโดนัล เคเอฟซี เอ็มเค ทำงานเป็นกะ ไม่จบม.6 ก็รับ แต่การใช้ชีวิตคนเดียวแบบคนไม่เคยใช้ชีวิตมาก่อน มันมีความยากลำบาก รวมทั้ง คนที่พร้อมจะเข้ามาหลอกลวง ปล้นทรัพย์ หลอกขายตัว ขายยา มีเยอะแยะ ป้องกันตนเองเป็นมั๊ย จำไว้ว่าการหนี้ไปไกลๆ  ไม่ใช่การแก้ปัญหา ถ้าต้องการที่พึ่ง มีมูลนิธิหลายๆแห่ง ที่พร้อมจะช่วยเหลือผู้หญิงนะคะ มูลนิธิเพื่อนพึ่งพายามยาก , มูลนิธิปวีณา, มูลนิธิเพื่อนหญิง  อาจจะมีสักแห่ง ที่เป็นเพื่อนช่วยคุณได้ ไม่มีตังค์ก็ไปอยู่ได้ค่ะ เพียงแต่บอกปัญหาเขาให้ชัดเจน ว่าต้องการความช่วยเหลือด้านไหนบ้าง มูลนิธิก็พร้อมจะดูแลคุณค่ะ จากคุณ : ..ฟ้าใส.. เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:07:48

ความคิดเห็นที่ 17 ขออภัยเครื่องค้าง เลยส่งซ้ำ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 52 22:10:19 จากคุณ : ..ฟ้าใส.. เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:08:34

ความคิดเห็นที่ 18   ข้อความซ้ำ เพราะเน็ตค้างค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 52 22:13:31 จากคุณ : รุ้งเที่ยงคืน เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:08:35

ความคิดเห็นที่ 19 ขออภัยเครื่องค้าง เลยส่งซ้ำ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 52 22:09:41 จากคุณ : ..ฟ้าใส.. เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:08:38

ความคิดเห็นที่ 20 คิดจะหนี ไปยืนบนขาของตัวเอง แต่ยังคิดเองไม่ได้ว่า จะหนีไปไหน จะทำอะไร จะทำยังไง ... หนูเอ๋ย ... คิดถึงหัวอกพ่อแม่บ้าง ท่านอุตสาห์ฟูมฟักเลี้ยงดูมาจนโต ... เมื่อไม่พอใจ ก็คิดจะหนีจากอก ไปซะงั้นอย่างนั้นเรอะ ... ชีวิต ไม่ได้จะมีแค่ "ตัวเรา" อย่างเดียวหรอกนะ ... มีอะไรกับทางบ้าน ค่อยๆ พูดจา ปรึกษากันอีกครั้งจะดีกว่า ... แจ๋วเชื่อว่า ... ไม่มีพ่อแม่คนไหน ไม่รักลูกนะ ... ช่องว่างระหว่างวัย อาจทำให้ เกิดความไม่เข้าใจกันได้ ... แต่กำแพงความไม่เข้าใจ จะพังลงไป ด้วยการ จับเข่าเปิดใจ พูดคุย บอกสิ่งที่คิดไป ... ใจเย็นๆ น้องเอ๊ย ... ชีวิต มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ... จากคุณ : แจ๋วบ้านนา เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:20:59

ความคิดเห็นที่ 21 เป็นอะไรมากมั้ยคะเนี่ย   เป็นห่วงจริงๆเน้อ เป็นผู้หญิงจะอยู่คนเดียวได้ยังไงล่ะคะ อย่างน้อยก็ต้องมีคนให้คอยพึ่งพาบ้าง  อาจจะเป็นคนที่เราไว้ใจได้สักคน กลับบ้านไปเถอะค่ะ  การหนีไม่ใช่ทางออกที่ดีเลยนะ ต้องกล้าที่จะเผชิญความจริงและปรับตัวยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นสิคะ เรารู้ว่าเราพูดไปคุณอาจจะไม่รับฟังนะคะ เพราะคุณดูมั่นใจมากว่าจะหนี แต่อยากให้ทบทวนสักนิดนะคะ  ไตร่ตรองนานๆหน่อยถึงผลดี ผลเสียที่จะเกิดขึ้นตามมา เอางี้ กลับบ้านไปนอนคิดสักคืนก่อนดีมั้ยคะ  ว่าจะทำอย่างไรดีนะ จากคุณ : BIOTOMNEG เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:21:15

ความคิดเห็นที่ 22 เคยทำมาแล้วค่ะ หายไป3อาทิตย์ พอกลับมาพ่อกับแม่ ไม่ว่าอะไรเลย เอาแต่ร้องไห้ดีใจที่เรากลับมา 1ปีผ่านไปพ่อก็เสีย ย้อนกลับไปได้ ไม่อยากทำให้พ่อต้องเสียน้ำตาในวันนั้นเลย ทุกคนออกตามหาเรา แต่ไม่แจ้งตำรวจ กลัวเราจะโกรธกว่าเดิม ย้อนกลับไป คิดดูแล้ว เราเองทำร้ายทุกคน ไม่ใช่ทุกคนทำร้ายเรา แบบที่เราคิด ถ้าก้าวผ่านเรื่องนี้ไปได้คุณจะแกร่งขึ้นค่ะ การหนีออกจากบ้านอาจจะเวิ้คเกี่ยวกับการต่อรอง แต่คุณได้ทำร้ายคนที่เค้าหวังดี และทำให้คุณเกิดมา พี่ผ่านมาแล้วน้อง "มันไม่เวิ้ค" จากคุณ : Natthanuch1 เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:30:15

ความคิดเห็นที่ 23 มาเล่าแบบคนเคยหนีมาก่อน เราไม่รู้ว่าปัญหาของคุณคืออะไรนะคะ แต่สำหรับเราในช่วงเวลานั้น มันไม่ไหวแล้วจริงๆ เรามีปัญหากับที่บ้านทะเลาะกันรุนแรงมากกก ก ก ก  (สำหรับเรา ณ จุดนั้นอ่ะนะ) เราอารมณ์ร้อน ไม่ยอมใครไม่ฟังอะไร ที่บ้านก็ไม่ยอมมันเลยยิ่งไปกันใหญ่ ผลก็คือนั่งเก็บของตั้งแต่ 3 ทุ่มนั่งร้องไห้ไปเก็บไป พอตี 5 เราหิ้วกระเป๋าออกจากบ้านเลย (ความรู้สึกคืออยากไปไกลๆจากตรงนั้นมากก) ไม่บอกกล่าวอะไรใครทั้งนั้นเดินออกมาเลย ทั้งตัวมีเงินอยู่เกือบพันบาท เพิ่งเรียนจบ ยังไม่มีงานทำ (จขกท.อย่าคิดว่าไปตายดาบหน้า เพราะมันจะตายจริงๆ ชีวิตเราต้องมีเงินเป็นปัจจัยให้อยู่ได้นะ) แต่เราโชคดี โชคดีที่มีเพื่อนดี คนรอบตัวดี เราหนีกลับไปอยู่กับเพื่อนที่ตจว. แถวๆมหาลัยที่จบมา (จขกท.ลองคิดดูก่อนมีใครที่พอพึ่งพิงได้มั้ย ถ้ายังไม่มีอย่าเพิ่งออก) ระหว่างนั้นเราก็สมัครงานไปด้วย ไม่อยากอยู่เฉยๆ เกรงใจเพื่อน 1 เดือนกว่าๆที่อารมณ์เราเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เกลียดชัง สับสนไปหมด รู้สึกหดหู่ เราไม่ติดต่อที่บ้าน ไม่รับโทรศัพท์ ไม่คุยกับใครทั้งนั้น จนวันนึงเราได้รับโทรศัพท์ เป็นเสียงคนที่เราคุ้นเคยมาตลอดชีวิตพูดกับเราว่า "กลับบ้านเถอะลูก กลับมาอยู่บ้านเรานะ" .... จากคุณ : งามครอบคลุมจักรวาล เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:36:24

ความคิดเห็นที่ 24 ครู ต้องมีวุฒิน้อ ไปแบบ ม.6 แบบนี้ คงเป็นได้แค่พี่เลี้ยงเด็ก ... เราเคยคิดอยากหนีออกจากบ้านนะ แหะๆ ตอนประถมด้วย หนีออกมาแล้วด้วย แบบไม่มีอะไรติดมือมาเลย เพราะคิดว่าเด็กตามแถว...รถไฟ มันก็อยู่กันได้ เราก็น่าจะอยู่ได้ แต่เลยปากซอยหน้าบ้าน เริ่มคิดได้ แล้วเราจะเรียนยังไงหว่า ยังอยากเรียนอยู่นะ เป็นเด็กข้างทางรถไฟก็ดีอยู่ มีอิสระดี แต่ แบบว่าไม่ได้อยากเป็นเด็กข้างทางรถไฟนี่นา คิดแล้วก็หงุดหงิดนะ ทำไมอะไรที่เราอยากทำมันถึงทำไม่ได้ แล้วก็กลับบ้าน สรุปว่าพ่อแม่ไม่ได้รู้เลย ว่าลูกหนีออกจากบ้าน ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ แต่ก็อยากหนีออกจากบ้านตลอด อาศัยการเรียนบังหน้า เข้ามหาลัยไกล ทำงานไกล แต่หนียังไงก็หนีไม่พ้น เข้ามหาลัยไกล...แม่ก็บ่นคิดถึง ป่วยด้วยอาการคิดถึงลูก เลยต้องซิ่วมาใกล้ๆ แต่ขออยู่หอพัก นึกจะกลับบ้านตอนอยากกลับ ทำงานไกล...ไกลได้แป๊ปเดียว แม่ก็หอบผ้าหอบผ่อนตามมาด้วย โอ้ยยย ผิดวิสัยคนแก่ไปมั้ยแม่! ปกติเค้าต้องติดที่ ไม่อยากย้ายกันนะ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ เฮ้อ รู้แล้วใช่มั้ย ว่าทำไมตอนเด็กอยากหนีออกจากบ้าน บ้านกับเรา ใกล้กันแล้วร้อนง่ะ ไกลๆ ก็คิดถึง พอใกล้ๆ ก็วุ่นวาย T_T แต่ยังไงก็รักแม่นะ จุ๊บ จุ๊บ จากคุณ : ยิ้มเดียว เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 22:43:23

ความคิดเห็นที่ 25 ถ้าเป็นผู้ชาย จะยุให้ลุยไปเลย แต่นี่เป็นผู้หญิง แนะนำไม่ถูกวุ้ย จากคุณ : DON'T CARE NEVER DIE เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 23:36:38

ความคิดเห็นที่ 26 ขอคำแนะนำอะไรหรือคะ  แนะนำว่าควรจะวางแผนหนียังไงคนที่บ้านถึงจะตามตัวไม่เจอ  ควรจะหาเงินจากไหนถึงจะมีชีวิตอยู่รอดได้ ฯลฯ เชื่อว่าตอนที่คุณพิมพ์อยู่นี่สติสัมปชัญญะยังคงดีอยู่ แต่คงยังสับสนอยู่มาก และไม่มั่นใจด้วยว่าถ้าหนีออกไปแล้วจะทำอย่างไรดี แล้วจะหนีออกไปทำไมในเมื่อคุณยังไม่รู้เลยว่าอนาคตข้างหน้าของคุณจะสดใสหรือดำมืดแค่ไหน ไม่รู้ถึงต้นสายปลายเหตุและปัญหาของคุณว่าหนักหนาแค่ไหนจึงทนอยู่ในบ้านไม่ได้ และคาดว่าคงเรียนอยู่ระดับมหาวิทยาลัยเพียงแต่ยังไม่จบ  ซึ่งก็ถือว่ายังเด็กอยู่นะ  อาจจะยังมองปัญหารอบตัวแบบเด็กวัยรุ่นทั่วไปที่มักคิดว่าคนที่บ้านไม่เข้าใจ และการที่เค้าบ่นว่าบางครั้งคือการลำเลิกบุญคุณ ก่อนจะคิดเรื่องหนีออกจากบ้าน ลองวางทิฐิในตัวลงก่อนดีไหม หาผู้ใหญ่ที่เราไว้ใจได้ปรึกษาเรื่องของเรา  หาสาเหตุที่แท้จริงว่าปัญหามันอยู่ที่ไหน  แล้วค่อย ๆ แก้ไขที่ต้นเหตุไปทีละเปลาะ  อาจใช้เวลาบ้างแต่อาจทำให้คุณกับคนที่บ้านเข้าใจกันมากขึ้น การหนีออกจากบ้านไม่เพียงแต่เป็นการหนีปัญหา  คุณยังทิ้งปัญหากับความเสียใจให้กับคนที่บ้านของคุณด้วย  คิดให้ดี ๆ ก่อน รอจนสอบเสร็จ ระหว่างปิดเทอมคุณลองไปที่เสถียรธรรมสถานดูนะ  ลองไปคุยกับแม่ชีศันสนีย์แล้วคุณจะได้คำแนะนำที่ดีมาก ๆ กับชีวิตคุณเอง จากคุณ : Singing in the Rain เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 52 23:40:00

ความคิดเห็นที่ 27 เคยคิดว่าจะออกจากบ้านตอนจบ มอ ปลาย แต่เก็บเงินไว้ตอนเรียนถึง 3 ปีนะคะ คือออกมาลุยชีวิตข้างนอก หาเพื่อนตาย กับเรียนมหาวิทยาลัยเลยน่ะค่ะ ขนาดตั้งแผนรอวันคืนอย่างเนิ่นนาน วันแรกที่อยู่นอกบ้านจริงๆ ในแหล่งเกือบสลัม น้ำตาไหลพรากโดยไม่ต้องบีบออกมาเลยสักนิด จากบ้านหลังใหญ่ มีแม่บ้าน แม่ครัว ไม่ต้องหยิบจับอะไรนัก กลายมาเป็นกุลีในร้านอาหารบ้าง ในคาเฟ่บ้าง หรือแม้แต่ในที่ๆมีของบริการxxx น้ำตาของเดี๊ยนไม่ต้องพูดถึง เคยมุ่งมั่นแค่ไหน ให้หารด้วยสิบ แท้จริงแล้วไม่มีความสุขเลย คุณหลานจะยอมรับอะไรตรงนี้ได้หรือเปล่า ถ้าหากตกกระไดพลอยโจนต้องไปทำ เพราะเงินมันเป็นปัจจัยที่ 5 ที่สำคัญเหมือนกัน มะกี๊คุณหลานยังเขียนว่าต้องขโมยด้วยซ้ำ !! คุณหลานเอ่ยไปทั้งหมดข้างบน เดี๊ยนคิดว่ายังไม่เหมาะเลยค่ะ ไม่มีทุน ไม่มีแผนอะไรเลย ใจเย็นๆ รวบรวมสติปัญญานะจ๊ะ จะคิดการใหญ่แล้วต้องนิ่งกว่านี้ คำพูดที่คุณหลานพร่ำเขียนออกมาเหมือนยอมแลกแล้วด้วยอารมณ์ ใจเย็นเย้นนนนนนนนน เคืองกันแต่เรื่องใดมา แก้เป็นเปลาะๆไปทีละขั้นตอนทีละนิดดีกว่ามั้ยจ๊ะ นี่ข้ามขั้นไปกระนั้นเลยหรือ ครอบครัวของหลานจะคิดยังไง พ่อแม่พี่น้องที่รักหลานคงร้องไ้ห้น้ำตาเป็นสายเลือดถ้าหลานเป็นอะไรขึ้นมา จากคุณ : แดงเร็กเก้บาร์ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 00:09:19

ความคิดเห็นที่ 28 อย่าทำบาปไว้กับพ่อแม่เลยครับ ปัญหาอะไรนักหนา  ถึงกับจะหนีหน้าพ่อแม่ตัวเองที่เลี้ยงมาแต่เล็กแต่น้อย วัยรุ่นใจร้อน   คิดสั้นๆ คนเราต้องฝึกความอดทน  ฝึกวินัย   ฝึกการใช้สติปัญญาและมีเหตุผล  ไม่ใช่เอาแต่ใจ และ หนีปัญหา ปัญหาเกิดจากอะไร   แก้ตรงนั้น ถ้าปีกกล้าขาแข็งแล้ว   แม้ไม่หนี   ก็คงต้องย้ายออกไปอยู่ดี  เช่น เรียนจบแล้ว หางานทำได้แล้ว ก็ต้องย้ายออกไปอยู่ด้วยตนเอง ปกติก็ไม่ได้อยู่บ้านทั้งวันอยู่แล้วนี่ครับ  วันๆก็ต้องออกไปเรียนหนังสือ กลับมาบ้านก็กินอาหารและเข้านอน   คิดให้ดีๆนะครับ   ชีวิตยังอีกยาวไกล  ยังต้องเจออะไรๆอีกมากมาย ถ้าจิตใจอ่อนแอ  เปราะบาง   กับพ่อแม่ตัวเองยังทนไม่ได้    จะไปทนคนอื่นได้อย่างไร หนีไปอาศัยคนอื่นเขาอยู่  จะเจอหนักกว่าพ่อแม่ตัวเองนะครับ พยายามเอาใจเขามาใส่ใจเรา  หนักนิดเบาหน่อย  ต้องรู้จักอดทนและให้อภัย อย่าใช้วิธีหนีปัญหา   ต้องแก้ปัญหาให้ตรงจุดนะครับ   เรียนให้จบเสียก่อน  หางานทำได้เสียก่อน แล้วค่อยย้ายออกไปอย่างสง่าผ่าเผยครับ จากคุณ : Chocolate_X เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 00:21:34

ความคิดเห็นที่ 29 ขอพูดในมุมของคนที่เคยช่วยเหลือคนที่เคยหนีออกจากบ้านค่ะ เราเคยเป็นอาจารย์สอนพี่เลี้ยงเด็กมาก่อน อยู่ในกทมนี่แหละ ลูกศิษย์ลูกหาที่หนีออกจากบ้านมาตายเอาดาบหน้าก็มีไม่น้อย บางคนหอบกระเป๋าเสื้อผ้ามานอนตบยุงรอที่หน้ารร.ตั้งแต่ตีสาม .. บอกหนูไม่มีที่ไป ไม่มีเงินแม้แต่บาทเดียว  ข้าวก็ยังไม่ได้กิน .. ที่ตัดสินใจมาที่นี่เพราะเคยได้ยินคนในหมู่บ้านเล่าว่ามาเรียนที่นี่แล้วได้งานทำเลย มาแบบนี้ทางรร.ก็ต้องช่วยเหลือไว้ก่อน โดยการให้ที่พักให้อาหาร แต่ก่อนจะรับเข้าเรียนก็ต้องคุยกันพอสมควร มีการตรวจสอบประวัติอาชญากรและประเมินภาวะสุขภาพจิตด้วย ใครมาแบบนี้ทางรร.ก็ต้องสงสัยไว้ก่อนล่ะ ทั้งนี้เพื่อป้องกันปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นต่อครอบครัวนายจ้าง การพูดคุยเป็นการปรึกษาปัญหาชีวิตไปในตัว บางคนก็เกิดอาการคิดได้  น้ำตาไหลพรากๆ หอบประเป๋ากลับบ้านเลยก็มี บางคนก็ตัดสินใจอยู่ต่อ..ยังไงก็ไม่กลับเด็ดขาด เอ้า..ในเมื่อตัดสินใจแน่วแน่...ทางรร.ก็จะให้โอกาส เราบอกได้เลยว่าปัญหาของวัยรุ่นที่หนีออกจากบ้านไม่ได้มาอีกหรอบเดียวกับในละครเสมอไปหรอกนะ เพราะฉะนั้นโปรดอย่า "ตัดสิน" .. "สั่งสอน" ..และ "ดุด่า" ชีวิตจริงของคนเรามันซับซ้อนกว่านั้น ลูกศิษย์เราบางคนถูกพ่อตัวเองแท้ๆข่มขืนซ้ำๆซากๆ จนทนไม่ไหว เราเองยังไม่อยากเชื่อว่าชีวิตคนๆนึงจะโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้ การที่คนเหล่านี้ตัดสินใจมาขอความช่วยเหลือที่รร. เราถือว่าเป็นความไฝ่ดีของเขาที่ไม่ตัดสินใจไปขายตัว ดังนั้น..ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ทางรร.จะรับไว้เรียนทุกคน และเมื่อเรียนจบก็มีงานให้ทุกคนทำเช่นกัน ถ้าจขกท.ต้องการความช่วยเหลือจากรร.เราก็ยินดีให้ข้อมูลนะ จริงๆ ไม่จำเป็นต้องเป็นรร.นี้ก็ได้  พวกศูนย์ส่งพี่เลี้ยงเด็ก/แม่บ้านที่ไหนก็อ้าแขนรับ   หรือจะไปขอความช่วยเหลือจากพวกมูลนิธิสตรีต่างๆก็ได้ แต่ประเด็นของเราไม่ได้อยู่แค่ตรงนี้หรอกนะคะ ข้อมูลที่เราอยากให้จขกท นำไปพิจารณาอีกอย่างนึงก็คือ.. ภายใน 1 ปีหลังจากได้งานทำ ลูกศิษย์เรากลุ่มที่หนีออกจากบ้าน "มากกว่าครึ่ง" ... ตัดสินใจลาออกจากงานและกลับบ้านไปอยู่กับครอบครัวตามเดิม สาเหตุสำคัญก็คือ  งานหนักเกินไป  ทนไม่ไหว ต้องบอกไว้ก่อนว่างานพี่เลี้ยงเด็กและแม่บ้านไม่ใช่งานหมูๆ   ตัวงานก็หนัก..นายจ้างก็เอาใจยาก ..โอกาสก้าวหน้าก็ไม่มี แถมถูกสังคมมองว่าเป็นงานชั้นต่ำ   แล้วลูกศิษย์ที่หนีออกจากบ้านส่วนใหญ่ก็ดันเป็นพวกลูกหลานคนมีกะตังค์ (ลูกคนจนไม่ค่อยหนีออกจากบ้านหรอก สังเกตมั้ย)   พอมาเจองานหนักแบบนี้ก็คิดถึงบ้านตัวเองขึ้นมาเชียวล่ะ เห็นบ่นกันร่ำๆ ว่า... หนูเพิ่งรู้ว่าไม่มีที่ไหนอบอุ่นเท่าบ้านอีกแล้ว... สังคมภายนอกเลวร้ายกว่าที่คิดอีก... การต่อสู้อย่างโดดเดี่ยวมันโหดร้ายดว่าที่คิด.. ...อะไรประมาณนี้ เพราะฉะนั้น..อยากฝากจขกท.ว่า "คิดให้ดีๆ"  แค่นี้แหละค่ะ ขอให้โชคดีนะคะ จากคุณ : ดอกหญ้าพันงู เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 00:30:02

ความคิดเห็นที่ 30 จะแรงไปไหมอ่ะ.... ถ้าคุณคิดได้แค่นี้ แก้ปัญหาได้แค่หนี... เราเวทนาชีวิตที่เหลือคุณจังเลย ขอโทษที่พูดตรงๆ คะ... แต่คนเราทุกคนมีปัญหา และเราควรจะเรียนรู้การแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น ไม่ใช่การหนีปัญหาคะ ปัญหาจะสอนให้คุณแกร่งขึ้น ให้คุณได้เรียนรู้ความเป็นจริง จะไปเป้นครูดอยก็คงเป็นเรื่องของคุณ แต่โลกภายนอกกับคนที่จบ วุฒิม.6ค่ะ .. ถ้าว่ากันจริงๆ... คุณคงเอาตัวรอดยาก และคิดบ้างนะ แก่ไปไม่มีความรู้ หางานไม่ได้ คุณจะทำอะไรเลี้ยงชีพคะ ตอนสาวๆ ยังมีแรง แก่ไปไม่มีแรง ไม่มีความรู้ และไม่มีเงิน อนาจ แต่ดูๆ ความคิดคุณแล้ว... จะหนีไปอยุ่ต่างประเทศ เราว่าคงอยู่แบบโรบินฮู้ดแน่ๆ เราไม่มั่นใจเลยว่า คุณจะเอาตัวรอดได้จริงๆ คะ เหมือนอยากประชดซะมากกว่า ไม่รู้ปัญหาที่เกิดขึ้นนะคะว่าเพราะอะไร แต่ถ้าอยากประชดให้พ่อแม่เห็นว่าคุณเอาตัวรอดไม่ต้องง้อใครเขา ทำไมไม่เรียนให้ได้ดีๆ รอสร้างปีกตัวเองให้แข็งแรงก่อนหล่ะ ได้ฝึกความอดทนตัวเองด้วย อดคนในบ้านยังไมได้ จะออกไปอยู่นอกบ้านได้ไงอ่ะ เสือสิงห์กกระทิงแรดทั้งนั้นนะ คนที่นอกครอบครัวเราน่ะ เอาเปรียบได้เขาก็เอา หลอกได้ก็หลอก ยิ่งเด็กที่มีความคิดอย่างคุณ เดี๋ยวก็เข้ามหาลัยแล้ว อึดอัดมากนักค่อยออกจากบ้านช่วงนั้น คนหลายคนที่รับผิดชอบตัวเองในการเรียนมหาลัย ถ้าคุณใฝ่ดีจริง ต่อให้ไม่มีพ่อแม่ส่งเสียคุณก็เอาตัวรอดได้ ทำงานไป เรียนไป หรือเข้่มหาลัยยังขอทุนเรียนได้ด้วย เอาให้ตั้งใจแล้วกัน อย่าเอาแต่คิดอะไรผ่านไขสันหลัง คิดผ่านรอยหยักสักนิดคะ... เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : thangthai_ladypink เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 06:37:09

ความคิดเห็นที่ 31 มีปัญหาอะไร  เข้ามาปรึกษาเพื่อนๆพี่ๆในห้องนี้ก่อนดีไม๊ ผุ้หญิงคนเดียวออกไปผขญภัยในภาวะเศรษฐกิจแบบนี้   ไม่ง่ายนะ เป็นห่วง ลองช่วยกันแก้ปัญหาก่อนดีไม๊ จากคุณ : สริตา เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 07:35:02

ความคิดเห็นที่ 32 .. จะเป็นคนใหม่ได้ ไม่ต้องออกจากบ้านหรอกค่ะ การกระทำเช่นนั้น ไม่ต่างจากหนีปัญหา และมีความเสี่ยงสูงมาก ที่จะเพิ่มปัญหาขึ้น อีกนับไม่ถ้วน หากในใจขลาดกลัวที่จะพบหน้าพ่อแม่ และคนในบ้านตอนนี้อยู่บ้าง ขอให้พยายามรวบรวมความกล้าหาญ และอดทน สักพักความรู้สึก อับอาย รู้สึกผิด ที่อาจมีอยู่ จะค่อย ๆ ลดน้อยลง พี่เขียนเช่นนี้ เพราะเดาเอาค่ะ ว่าการจะออกจากบ้านของน้องนั้น เป็นการคิดสั้น และแก้การเสียหน้า อับอาย รู้สึกผิด ที่กำลังเกิดขึ้น เท่านั้น หากการเดาของพี่ มีส่วนถูกอยู่บ้าง ขอแนะนำให้หยุดอยู่เฉย ๆ สักพัก ให้อารมณ์ลบ อารมณ์ร้ายทั้งหลาย ผ่านไปก่อน .. จากนั้น น้องจะเริ่ม คิดในทางที่เป็นกุศล และที่นำไปสู่ความเจริญได้มากขึ้นทีละน้อย ๆ เอง แต่หากไม่ใช่ .. อยากให้น้องเล่าออกมาค่ะ ว่ามีปัญหาใดเกิดขึ้น ถึงกับต้องคิดจะทำเช่นนี้ เมื่อน้องมีจิตใจที่สงบขึ้นแล้ว ขอแนะนำให้น้องหาหลักธรรม ที่ชื่อ มงคล 36  ประการ หรือมงคลคาถามาศึกษา ให้เข้าใจ แล้วอาศัย หลักธรรมนี้ ในการดำเนินชีวิตต่อไป โดยเพาะอย่างยิ่ง หากในช่วง เวลาที่ผ่านมาโดยตลอดนั้น น้องไม่มีหลักใด ๆ ในการดำรงชีวิตเลย หากแต่ปล่อยให้ชีวิตพลัดไหลไปตามกระแสด้านเสื่อมของสังคม ของกลุ่มเพื่อนที่อาจไม่ได้อยู่ในข่ายที่จะพากันคิดดี คิดถูก ประพฤติดี ประพฤติชอบ ในวัยของน้อง ครอบครัว -- ความรัก ความอบอุ่น ความเข้าใจใน ครอบครัว -- เป็นเรื่องสำคัญ แต่ที่สำคัญไม่น้อยกว่ากันเลย นั้นคือ การรู้จักเลือกคบเพื่อนด้วยค่ะ ตัดสินใจอย่างไร คิดได้หรือไม่ อย่างไร อย่าลืมเข้ามาบอกพี่ ๆ ที่นี้บ้าง ขออวยพรให้น้องมีสติปัญญา แยกแยะสิ่งถูกสิ่งผิดได้ และมีชีวิต ที่เจริญรุ่งเรือง มีความสุขอย่างเรียบง่าย และยั่งยืนได้ค่ะ .. จากคุณ : Between the birth - Nirvana (ipiup) เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 08:30:37

ความคิดเห็นที่ 33 อยู่เมืองไทยไม่แนะนำให้ออกจากบ้านตอนที่มีแค่วุฒิ ม 6 ค่ะ เพราะบ้านเมืองเราโอกาสทำงานไม่เยอะสำหรับคนจบแค่นี้ คิดให้ดีๆค่ะ บางทีอารมณ์โกรธก็อาจะคิดเตลิดไปไกล ถึงไม่มีใครรักก็ต้องรักตัวเองค่ะ ยังไงซะก็ไม่เห็นด้วยค่ะสำหรับไอเดียจขกทตอนนี้ มีแนวโน้มว่าจะไปได้ไม่ไกลค่ะ จากคุณ : แฟนสาวฮัตโตริคุง เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 10:08:58

ความคิดเห็นที่ 34 จขกท เงียบเลย? ไปยังอะ? ... จากคุณ : Spirited A's way เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 11:22:02

ความคิดเห็นที่ 35 เป็นเราจะอดทนจนเรียนจบค่อยไปค่ะ ทนมาได้ตั้งเป็นสิบปีแล้ว เรียนอีกแค่ปีสองปีเอง อดทนเถอะ สิ่งที่ได้มันต่างกับลิบลับนะคะ จากคุณ : SnOwY~SeAsOn เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 11:49:50

ความคิดเห็นที่ 36 ...หางานให้ได้ก่อนค่อยหนี... จากคุณ : จิ้งจอกสาวฝึกหัด เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 13:10:16

ความคิดเห็นที่ 37 ใจเย็น....ใจเย็น .... ใจเย็น ..... ท่องคำนี้ไว้เยอะ ๆ บ่อย ๆ โลกข้างนอกไม่ได้สวยเหมือนในทีวีนะจ๊ะ จากคุณ : berkery74 เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 13:11:06

ความคิดเห็นที่ 38 ถึงหนีปัญหาที่คุณเจออยู่ตอนนี้ได้ เดี๋ยวก็ต้องเจอปัญหาอื่นๆตามมาอยู่ดี อย่างตอนนี้ก็เห็นชัดๆอยู่แล้ว ว่าไม่รู้จะหนีไปอยู่ไหน อะไร อย่างไร จริงไหมคะ การหนี ไม่ใช่วิธีที่ดีหรอกค่ะ เพราะถึงหนีไป ปัญหามันก็ยังคงอยู่ ไม่ได้จบไปด้วย จากที่คุณบอกว่า ''แต่ก็อยากให้เค้ารู้ค่ะ ว่าถึงไม่มีเค้า เราก็อยู่ได้ด้วยตัวของเราเอง ไม่ง้อใครหรอกค่ะ แล้วจะทำให้ดู'' เราคิดว่าคุณสามารถพิสุจน์ให้ท่านดูได้มากมายหลายวิธี ที่ไม่ใช่การหนีนะคะ คุฯบอกอีกว่า ''เลิกร้องไห้แล้ว เลิกท้อ ตัดได้แล้วทุกอย่างค่ะ และตอนนี้ก็จะสู้ต่อไปค่ะ'' ถ้ายังไงคุณลองหันหน้าเข้าหาปัญหาแล้ว '''สู้'' กับมันตรงๆดูก่อนดีไหมคะ เพราะถึงยังไงแล้ว คนที่รักและหวังดีกับคุณมากที่สุดก็คือ คุณพ่อคุณแม่ของคุณนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : ข้าวปั้นตัวอ้วนกลม เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 17:09:21

ความคิดเห็นที่ 39 อยากออกจากบ้าน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร  แนะนำว่าลองไปที่บ้านพักฉุกเฉินของผู้หญิงดู http://jobs.narak.com/jobs.php?No=12618 จากคุณ : ขยะสังคม เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 20:22:10

ความคิดเห็นที่ 40 ครูบนดอยไกลๆ เดี๋ยวนี้เค้าก็จบ ป.ตรีกันนะคะ บางคน ป.โทด้วยซ้ำ!!! จะใช้ วุฒิม.๖ เท่านั้น!!!!จริงๆเหรอ . . . ถ้าแนวแบกหามเค้าคงพอให้ทำได้ค่ะน้อง เอางี้ดีกว่า . . . ไว้เรียจบ ป.ตรีแล้ว ค่อยมาปรึกษาเรื่องนี้กันอีกทีนะ!!!!!! (- -  )!! . .  ตอนนี้เข้านอนได้แล้วจ๊ะ จากคุณ : กระดูกหมู เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 52 20:27:27

ความคิดเห็นที่ 41   สวัสดีค่ะ  น้องคะ ....ทำใจสบายๆ กรุณาติดต่อมานะคะ อยากคุยด้วย จากคุณ : ไวท์ฟีนิกซ์ เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 07:05:10

ความคิดเห็นที่ 42 http://www.volunteerspirit.org/ จากคุณ : โต้ บ้านกุดขนวน เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 11:58:34

ความคิดเห็นที่ 43 อย่าหนีเลย ปรับความเข้าใจกับคนในบ้านซะ ไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าที่บ้านเราหรอก แต่ถ้าจำเป็นจริงๆ ก็ต้องใช้ความรอบคอบให้มากๆนะ จากคุณ : an ya na ja เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 12:06:40

ความคิดเห็นที่ 44 ก่อนจะหนี  " ใช้หนี้บุญคุณพ่อแม่หมดยังคะ " พี่ว่าใช้ให้หมดก่อนแล้วค่อยหนีดีกว่า เป็นผู้หญิงหนีลำบาก ออกจากบ้านไป ก็จะมีแต่ เสือ สิงห์ กระทิง แรด ที่พร้อมจะนำพาเราไปลงนรก อยู่ในบ้านยังไงก็สวรรค์น้อย ๆ พ่อแม่ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเราหรอกค่ะ ปล. พี่เคยหนีมาแล้ว อิๆ จากคุณ : ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 23:01:45

ความคิดเห็นที่ 45 ถ้าอยากได้คำแนะนำจากเพื่อนที่นี่จริงๆ คุณกลับมาเล่าเรื่องให้มันเข้าใจกว่านี้ดีกว่าว่าอะไรเป็นแรงผลักดันให้คุณคิดอย่างนั้น บางทีแก้ที่ต้นเหตุมันง่ายกว่าปลายเหตุที่คุณกำลังคิดจะทำนะ ผู้หญิงตัวคนเดียวออกจากบ้าน ความรู้แค่ ม.6 ไม่อยากจะคิดนะว่าคุณจะใช้ชีวิตที่ยังเหลืออยู่ยังไง จากคุณ : พลูโต_มาดริด เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 18:17:28