PANTIP.COM : L8469799 *** เพราะอะไร...ความรักของคนสองคนจึงหมดลง *** [ปัญหาสุขภาพจิต]

ความคิดเห็นที่ 6

อื่ม....อันที่จริงการหมดรักมันไม่มีหรอกครับ...หากเรามีรักที่แท้จริง....แต่หลายคนที่หมดรักกันไป....เฉื่อยชากันไป....จืดชืดลงไป....ก็เนื่องมาจากการไม่ตรองดูในความรู้สึกของตนเองแต่แรกว่ามีรักที่แท้จริงให้แก่กันและกันหรือไม่....

เมื่อไม่ตรองดูไม่สำรวจดูใจตนเอง...กล่าวคือไม่รู้แม้กระทั้งใจตนเอง....ก็ด่วนรีบไปคบหาแต่งงานกันแล้ว มันจึงเป็นการคบหาแต่งงานก็โดยไม่มีความรักที่แท้จริงเป็นพื้นฐาน

ทั้งนี้แรงผลักดันในการที่ทำให้คนแสวงหาอยากมีคู่มันมาจากหลายปัจจัย....บ้างก็เกิดจากแรงผลักดันทางเพศเมื่อฮอร์โมนทำงาน....บ้างก็เกิดจากแรงผลักดันของความเหงา อ้างว้าง ความต้องการใครสักคน.....บ้างก็เกิดจากแรงผลักดันของสภาพสังคมรอบข้างบีบบังคับ......หรือแม้แต่กระทั้งแรงผลักดันทางด้านเศรษฐกิจ

มีหลายต่อหลายคู่อยู่ด้วยกันแต่งงานกันโดยที่เค้ายังไม่มีความรักให้แก่กัน.....แต่พออยู่ด้วยกันไปนานๆ มันก็เกิดความเคยชิน....เกิดความคุ้นเคย....ก็อยู่ๆ กันไปผูกพันกันไป....ก็เลยเข้าใจว่าอยู่ด้วยกันไปนานๆ แล้วความรักมันจะน้อยลงเพราะเริ่มชินชาต่อกัน....ซึ่งอันที่จริงแล้วเค้าทั้งสองไม่ได้รักกันมาแต่แรก หรือไม่สามารถพัฒนาความรู้สึกที่มีให้เป็นความรักได้ในภายหลัง....ก็เลยอยู่ๆ ด้วยกันไปอย่างนั้น....ก็เข้าใจว่านี่แหละความรัก....อาจมีเบื่อๆ กันบ้างแต่ก็ขาดกันไม่ได้...กลายเป็นความคุ้นเคยกันไป....ซึ่งความรักที่แท้จริงนั้นมันหวานชื่นกว่านั้นมากและไม่มีจืดจางหายไป....วันแรกเคยรักกันอยู่อย่างไรวันสุดท้ายก็ยังหวานชื่นในรักอยู่อย่างนั้น

แต่ก็มีหลายต่อหลายคู่อยู่ด้วยกันไปทะเลาะกันไป...ไม่เข้าใจกัน...ไม่พอใจกัน....ไม่ยอมปรับตัวเข้าหากัน....ซึ่งทั้งหมดนี้ก็เกิดจากความรักที่มีให้แก่กันยังไม่มากพอ....หรืออาจกล่าวได้ว่ายังไม่รักมากพอที่จะครองคู่กัน....แต่ที่ตัดสินใจครองคู่กันก็เพราะแรงผลักดันต่างๆ ตามที่ได้กล่าวมาข้างต้น....ซึ่งเมื่อแรงผลักดันต่างๆ ลดน้อยลงหรือได้รับการตอบสนองอย่างเต็มที่แล้ว....ก็จะเริ่มเกิดปัญหาชีวิตคู่ตามมาเพราะมันไม่มีความรักเป็นพื้นฐานของชีวิตคู่....สายใยแห่งความรักมันจึงไม่มากพอที่จะทำให้คนสองคนใช้ชีวิตคู่กันได้....มันจึงเกิดความไม่เข้าใจกัน ไม่ใส่ใจกัน ไม่ปรับตัวเข้าหากัน ไม่เกรงใจกัน ไม่ยอมกัน จนในที่สุดก็อาจจบลงด้วยการเลิกกันไป หรือประพฤตินอกใจกันในที่สุด

ที่ตัดสินใจเขียนเรื่องนี้ก็คิดอยู่นานเพราะมันเป็นเรื่องที่บางคนไม่เข้าใจโดยเฉพาะวัยรุ่น....แต่ที่เขียนก็เพื่ออยากจะบอกหลายคนว่า....จิตใจของคนเรามันมีซอกหลืบของความคิดที่ซับซ้อน.....มีความรู้สึกมากมายที่ซ่อนตัวอยู่ในซอกหลืบเหล่านั้น.....ในความรู้สึกที่เราบอกว่านั้นคือความรัก มันมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้นอีกมากมาย.....มีทั้งความเหงา....ความโหยหา...ความต้องการ.....ต้องการสัมผัสรูปกาย....ต้องการปัจจัยฐานะ....ต้องการความมั่นคงของชีวิต....ต้องการเอาชนะ.....ต้องการครอบครองเหนือผู้อื่น....ซึ่งมันผสมรวมกันอยู่ในความรู้สึกซึ่งเราเหมาเรียกมันไปทั้งหมดว่า "ความรัก"

แต่เมื่อตัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไปเราจึงจะพบว่าแท้จริงแล้วความรู้สึกที่เราบอกว่ารักนั้น....มันมีความรักแท้ๆ อยู่มากน้อยเพียงใด....ซึ่งคนส่วนใหญ่น้อยคนนักที่จะมาพิเคราะห์ถึงความรู้สึกของตนเองเช่นนี้.....

โดยเฉพาะภาพยนต์ส่วนใหญ่ในปัจจุบันทำให้วัยรุ่นเข้าใจความหมายของคำว่ารักน้อยลงไปมาก....ส่วนใหญ่จะเป็นหนังประเภทที่ว่าคนเหงาสองคนมาเจอกัน.....มันจึงเป็นการสร้างค่านิยมและกำหนดพฤติกรรมในการคบหากันโดยอาศัยเพียงแค่ความต้องการบำบัดความเหงาของตนเองเป็นที่ตั้ง.....เมื่อยังไม่ทันได้ตรองดูในความรู้สึกของตนเอง....ยังไม่ได้แยกแยะความรู้สึกที่แท้จริงของตนเอง....ก็ตัดสินใจไปอยู่กินด้วยกันแล้ว.....ก็เลยเข้าใจว่านี่แหละคือรูปแบบของความรัก...

ซึ่งบางคนเมื่อคบกันไปนานๆ ก็เพิ่งจะมารู้ตัวว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆ นั้นตนเองไม่ได้รักเลย....หรืออาจจะรักไม่มากพอที่อยากจะแต่งงานด้วย....สุดท้ายก็อาจจะเลิกกันไป....หรือต้องจำฝืนทนอยู่กันไปด้วยพันธะที่มี

เหมือนสุภาษิตที่กล่าวว่า "ใหม่ๆ น้ำต้มผักก็ยังว่าหวาน เมื่ออยู่ไปนานๆ แม้น้ำผึ้งหวานก็ยังว่าขม" ฉันใดก็ฉันนั้น

ทั้งหมดจึงเป็นปฐมบทของปัญหาชีวิตคู่ของชายหญิงที่พบมากขึ้นในปัจจุบัน....ด้วยเหตุที่ว่าไม่ตรองดูให้เข้าใจในความต้องการที่แท้จริงของตนเอง.....

จากคุณ : อินทร์นิล

เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 52 09:59:35