ความคิดเห็นที่ 1 พระถัมซัมจั๋งไม่ได้เป็นเพียงตัวละครที่ถูกจินตนาการขึ้นในเรื่องไซอิ๋ว   แต่พระถัมซัมจั๋ง   เป็นบุคคลที่มีตัวตนจริงๆ ที่ปรากฏอยู่ในพงศาวดารจีน  ( นอกจากชื่อพระถังซัมจั๋งแล้ว ยังมีชื่อเรียกในเอกสารต่าง ๆ คือ พระซานจั๋ง หลวงจีนสวานจั้ง หลวงจีน:-)นจัง หลวงจีนยวนฉางหรือซวนชาง ( Yaun Chwang ) หลวงจีนฮวนซัง ( Hsuan-tsang ) ซึ่งทั้งหมดก็คือชื่อของพระถังซัมจั๋งที่เรารู้จักกันดีนั่นเอง ) เรื่องราวของการเดินทางไกล จากซีอาน นครหลวงของราชวงศ์ถัง มาสู่ดินแดนแคว้นมคธราฐและพุทธสถานของพระพุทธองค์เป็นเวลายาวนานกว่า ๑๗ ปีถูกบันทึกไว้ใน ไซอิ๋วกี่ ที่แปลความหมายว่า “ บันทึกเกี่ยวกับประเทศฝ่ายตะวันตก” พระถังซัมจั๋งเกิดที่เมืองเจียวจื้อ - ฉางอาน ในมณฑลเหอหนาน บิดาชื่อ ไหวย ในตระกูลของท่านนั้น ตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษมา ก็ได้เป็นขุนนางระดับสูงหรือไม่ก็เป็นปราชญ์ผู้เชี่ยวชาญในลัทธิคำสอนของขงจื้อ  ในวัยเด็กท่านได้รับการศึกษาแบบขงจื้ออย่างที่นิยมกันในสมัยนั้น คำสอนก็มักจะเน้นเรื่องของวัตถุมากว่าเรื่องของจิตวิญญาณภายใน  แต่ก็นับได้ว่าเป็นความโชคดีของชาวพุทธอย่างเรา เนื่องจากพระบิดาของท่าน เป็นผู้มีความสนใจในพระพุทธศาสนามากจึงได้ศึกษาทั้งคำสอนของขงจื้อและพระพุทธศาสนาไปด้วยในเวลาเดียวกัน แต่สิ่งที่มีอิทธิพลต่อชีวิตของพระถังซัมจั๋งมากที่สุดก็คงเป็นเวลาที่พี่ชายคนรองของครอบครัวได้บวชพรรพชาเป็นพระในพระพุทธศาสนาในเมืองเจียงตู พระถังซัมจั๋งจึงได้เข้าวัดศึกษาเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาอยู่เป็นประจำ เพื่อเรียนรู้การเป็นพุทธมามกะ จนเมื่ออายุได้ ๑๓ ปี จึงบวชเป็นสามเณรที่เมืองลกเอี๋ยง สามเณรมีสิติปัญญาที่เฉลียวฉลาดในการศึกษาพระธรรม ได้แสดงความเป็นอัจฉริยะภาพ เมื่อสามารถศึกษาทำความเข้าใจและอธิบายคัมภีร์มหายาน สัมปริคหะศาสตร์ รวมทั้งความหมายของนิพพานในคัมภีร์พุทธศาสนาอื่น ๆ จนหมดสิ้น  แต่ในกาลต่อมา เกิดมีเหตุการณ์ความไม่สงบเกี่ยวกับการเมืองการปกครองทำให้ท่านต้องอพยพไปอยู่ที่ซีอาน ซึ่งต่อมาก็ได้เดินทางต่อไปยังที่เสฉวน เพื่อศีกษาพระธรรมเพิ่มเติมจากเดิม และศึกษาอยู่ที่วัดในเสฉวนนี้จนกระทั่งเมื่ออายุครบ ๒๐ ปี จึงอุปสมบทเป็นพระภิกษุ ด้วยความสามารถและสติปัญญาในพุทธศาสนาและวิธีการแสดงธรรมเทศนาสั่งสอนที่เข้าใจง่าย จึงเป็นที่โปรดปรานของพระเจ้าถังไทจง จักรพรรดิ์พระองค์ที่สองของราชวงศ์ถัง ( พ.ศ. ๑๑๗๐ – พ.ศ. ๑๑๙๓ ) จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 14:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แต่ยิ่งพระถังซัมจั๋งศึกษาคัมภีร์ธรรมมะมากขึ้นเท่าใด แม้ว่าจะได้รับความชื่นชมยินดี และเกียรติยศที่ยิ่งใหญ่จากราชสำนักสักปานใด ท่านก็ยังรู้สึกตนเสมอว่า สิ่งที่ตนเรียนรู้ ท่องสวดภาวนา ปฏิบัติและได้นำมาเทศนาสั่งสอนแก่ผู้คนทั้งหลายนั้น คือสิ่งที่ถูกต้องทั้งสิ้นแล้วหรือ คือคำสอนที่เป็นพุทธวัจนะอย่างแน่นอนหรือไม่ หรือเป็นคัมภีร์ที่มีตัวบทบัญญัติแตกต่างจากที่สำนักสถานแห่งอื่นอย่างไร ท่านสังเกตเห็นว่าแม้คัมภีร์เพียงหนึ่งเล่ม กลับมีคนแปลไปในความหมายต่าง ๆ นานา ซึ่งส่วนใหญ่ เนื้อหามักจะขัดแย้งซึ่งกันและกัน ไม่มีตำราเล่มไหนจะเป็นมาตรฐานในการศึกษาได้เลย ซึ่งนั่นก็เป็นเพราะว่าการแปลพระธรรมในสมัยนั้นกระทำโดยพระที่มาจากต่างประเทศ เช่นพระสงฆ์จากอินเดียเป็นต้น ซึ่งการไม่เชี่ยวชาญทางภาษาเป็นสาเหตุหลักและการแปลพระธรรมเอาตามความคิดคนเองของผู้แปลก็มีส่วนทำให้การแปลความหมายแตกต่างกันไปอย่างนับไม่ถ้วน ทำให้มีพระพุทธศาสนาหลายนิกายหลายฝ่ายเกิดขึ้น จนทำให้แม้แต่การปฏิบัติและความเชื่อแตกต่างกันไปตามนิกายของคน ท่านได้ไตร่ตรองจนเกิดความคิดที่ว่า การที่เราจะได้ศึกษาพระธรรมแห่งพุทธศาสนาอันแท้จริงนั้น เห็นทีเราคงต้องเดินทางไปสู่ทิศตะวันตกหรือที่เรียกกันว่าดินแดนชมพูทวีปนั่นเอง ไปสู่แหล่งกำเนิดของพระธรรมเหล่านี้เพื่อนำต้นฉบับจริงของพระธรรมกลับมาเพื่อการศีกษาอย่างถ่องแท้ถุกต้อง เหมือนชะตากรรมได้ชักนำไว้แล้ว พระศีลภัทร ซึ่งเป็นพระอธิการบดีของมหาวิทยาลัยนาลันทา เสด็จมาเยือนฉางอัน และได้พบกับพระถังซัมจั๋ง เมื่อทราบถึงความตั้งใจของพระถังซัมจั๋งแล้ว ท่านจึงกล่าวเอาไว้ว่า “การที่ท่านจะได้เรียนรู้ความหมายของพระธรรมอันศักสิทธิ์อย่างแท้จริง ท่านควรจะมาเรียนที่มหาวิทยาลัยนาลันทาแห่งนี้ โดยเราจะเป็นพระอาจารย์ผู้ฝึกสอนท่านด้วยตัวเราเอง” ภาพบ่อน้ำ บริเวณวิหารมายาเทวี จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 14:49:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อท่านมีอายุ 28 ปี เป็นสมัยที่ชนเผ่าทางตะวันตกมักจะมารุกรานประเทศจีนอยู่เสมอ ๆ จนฮ่องเต้ในสมัยนั้นได้มีราชโองการให้ปิดเส้นทางการเดินทางสู่ตะวันตกเอาไว้ โดยอนุญาตให้ชาวต่างชาติและขบวนสินค้าผ่านได้เท่านั้น โดยบัญญัติไว้ว่า หากผู้ใดฝ่าฝืนกฏนี้ จะต้องโทษถึงขั้นประหารชีวิต กฎนี้ทำให้พระสงฆ์มากมายที่ต้องการจะเดินทางสู่ตะวันตกต้องหยุดความตั้งใจเอาไว้ แต่พระถังซัมจั๋งท่านเห็นว่า อุปสรรคเพียงเท่านี้ไม่สามารถจะเปลี่ยนความตั้งใจท่านได้ ท่านจึงแอบหนีออกจากฉางอัน เพื่อมุ่งไปยังมหาวิทยาลัยนาลันทา (Nalanda University) ของอินเดีย มหาวิทยาลัยนาลันทาเป็นมหาวิทยาลัยสุดยอดของพุทธศาสนา ในเวลานั้นก็สร้างมานานกว่า ๗๐๐ ปีแล้ว จึงกล่าวได้ว่ามหาวิทยาลัยนาลันทาเป็นตัวแทนของอำนาจและชื่อเสียงทางพุทธศาสนาของอินเดีย อีกทั้งเป็นแหล่งในฝันของพุทธศาสนิกทั้งปวงในโลกด้วย ซึ่งระหว่างทางท่านก็เกือบจะถูกทางการจับไปลงโทษแต่ก็มีญาติธรรมคอยช่วยเหลือท่านอยู่เสมอ อย่างเช่นที่เมืองหนึ่งที่ท่านเดินทางผ่าน หมายจับจากทางการก็มาถึงพร้อม ๆ กัน แต่เจ้าหน้าที่ ที่ปฏิบัติหน้าที่ในเมืองนั้นเป็นผู้มีความศรัทธาในพระพุทธศาสนาเป็นอันมาก จึงแกล้งทำเป็นไม่เห็นท่าน ปล่อยให้ท่านสามารถเดินทางต่อไปโดยไม่ถุกจับกุมเสียก่อน แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 16:53:47 จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 14:49:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แม้ท่านจะสามารถรอดพ้นอันตรายจากทางการมาได้ แต่อันตรายอีกมากก็ยังคงรอท่านอยู่เบื้องหน้า ซึ่งถึงแม้จะไม่ใช่ปีศาจที่จ้องจะกินเนื้อท่านเพื่อความเป็นอมตะตามนิยาย “ไซอิ๋ว” ก็ตาม แต่อันตรายเหล่านั้นก็อันตรายถึงชีวิตท่านโดยไม่แตกต่างกัน อุปสรรคแรกที่รอท่านอยู่คือทะเลทรายโกบีที่มีอุณหภูมิสูงมากในเวลากลางวัน และหนาวจับขั้วหัวใจในยามค่ำคืน อากาศที่เลวร้ายอยู่แล้ว รวมกับการขาดแหล่งน้ำ แหล่งอาหาร ทำให้ทะเลทรายแห่งนี้เป็นที่ฝังร่างของนักเดินทางจำนวนมากมาย กลิ่นอายแห่งความตายอบอวลตลอดทางเดินสู่ตะวันตก ระหว่างทาง ท่านพบเห็นโครงกระดูก ซากพระพุทธรูปมากมาย ซึ่งท่านก็ทราบดีแก่ใจว่า เขาเหล่านี้คือผู้ที่ต้องการจะแสวงบุญไปยังดินแดนตะวันตกเช่นเดียวกับท่านนั่นเอง ระหว่างทะเลทรายก็มีป้อมตรวจการของทางการอยู่อีก ซึ่งพวกทหารได้รับคำสั่งมาว่า ใครก็ตามที่ผ่านมาโดยไม่มีใบผ่าน อนุญาตจากทางการแล้ว ให้ทำการปลิดชีวิตเสีย ซึ่งพระถังซัมจั๋งก็เกือบจะต้องเสียชีวิตลงจากลูกธนูของป้อมเหล่านี้ ท่านทำได้เพียงแต่หนีอย่างสุดชีวิต จนท่านหลงทางกลางทะเลทรายโดยไม่มีอาหารและน้ำดื่ม ในขณะที่ท่านใกล้จะสิ้นลมในวันที่ 5 นั้น ม้าของท่านก็พาท่านไปพบกับโอเอซิสกลางทะเลทรายซึ่งทำให้ท่านมีชีวิตรอดต่อไปได้ อย่างไรก็ตาม ในเหตุการณ์นี้ พระลูกศิษย์ของท่านในภายหลังได้ทำการจดบันทึกไว้ว่า ในวันที่ 5 นั้น พระถังซัมจั๋ง นอนจมอยู่กับทรายรอความตายมาเยือนจากการขาดน้ำ ได้มีชายคนหนึ่งซึ่งมีขนาดเท่ากับยักษ์ มาเรียกท่าน แล้วบอกให้ท่านฝืนใจเดินต่อไปตามทางที่ชายผู้นี้บอก ซึ่งต่อมาก็ได้นำไปพบกับโอเอซิสนี่เอง ซึ่งชายคนนี้ถูกเชื่อว่าเป็นเทพเจ้าแห่งทราย ภาพภายใน บริเวณวิหารมายาเทวี จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 14:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ท่านเดินทางอย่างยากลำบากผ่านเมืองต่าง ๆ อีกมากมาย จนกระทั่งมาถึงประเทศหนึ่ง ซึ่งพระมหากษัตริย์ แห่งประเทศนี้ทรงมีความศรัทธานับถือพระศาสนาอย่างมาก จึงได้สั่งให้สามเณรจำนวน 4 รูปพร้อมทั้งพุทธบริษัทอีก 25 คนร่วมทางเพื่อคอยอำนวยความสะดวกให้ท่านด้วย รวมทั้งยังทรงมอบสาส์นซึ่งทรงมีรับสั่งไว้ว่า ไม่ว่าท่านเดินทางผ่านเมืองใด ให้แสดงสาส์นนี้ แล้วชาวเมืองกับข้าราชการในเมืองนั้นจะรับรองดูแลท่านเป็นอย่างดีอีกด้วย ในระหว่างการเดินทางนั้น มีอยู่ระยะหนึ่งที่ท่านต้องนำคณะเดินทางผ่านเขาที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง ซึ่งที่นี่นั้น คณะเดินทางของท่านส่วนหนึ่งได้เสียชีวิตลงจากเหตุการณ์หิมะถล่ม บ้างถูกแท่งหิมะแทงจนเสียชีวิต บ้างก็โดนหิมะกลบฝังทั้งเป็น บ้างก็พลัดตกเหว บ้างก็หนาวตาย แต่ท่านมุ่งมั่นว่าไม่ว่าอุปสรรคจะยากเย็น ยิ่งใหญ่เพียงใด ความตั้งใจของท่านก็ไม่อาจจะสั่นคลอนได้ การเดินทางผ่านประเทศต่าง ๆ ซึ่งในระหว่างทางที่คณะท่านเดินทางผ่านก็จะแวะไปทำการสักการะ บูชา วัดวาอารามทางพุทธศาสนาอยู่เสมอ ในระหว่างทาง ท่านก็ศึกษาพุทธศาสนาในนิกายต่างๆ  ตามความเชื่อของบุคคลเหล่านั้นไปด้วย เพื่อหาจุดบกพร่องในคำสอนเหล่านั้น ท่านเชื่อว่าพระพุทธศาสนาในนิกายมหายานที่ท่านเคารพ ซึ่งมุ่งเน้นไปในหนทางของการช่วยเหลือเวไนยสัตว์ทั้งหลายอันมีเป็นอนันต์ให้หลุดพ้นจากวงเวียนแห่งกรรมเป็นสิ่งที่ควรจะกระทำมากกว่าการ มุ่งเน้นเพื่อการหลุดพ้นเป็นบุคคลไป แบบนิกายหินยาน จนกระทั่งในที่สุด ท่านก็จาริกมาถึงจุดหมายของท่าน ประเทศอินเดียสมความตั้งใจ ซึ่งก็ต้องนับว่าเป็นปาฏิหาริย์เช่นกันที่ท่านสามารถจาริกแสวงบุญมาจนถึงอินเดียได้สำเร็จโดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บถึงกับเสียชีวิตลงเสียก่อน ภาพมหาโพธิวิหาร พุทธคยา บันทึกของพระถังซัมจั๋ง เมื่อพุทธศตวรรษที่ ๑๒ "ด้านตะวันออกของโพธิ์พฤกษ์มณฑล มีวิหารสูงประมาณ 160-170 เฉียะ ก่อด้วยอิฐสีคราม ฉาบด้วยปูนขาว ช่องเก็บพระพุทธรูปมีพระพุทธรูปทองคำประดิษฐานอยู่ทุกๆชั้น ผนังทั้งสี่ด้านแกะสลักไว้อย่างงดงามแปลกตา..ยอดวิหารสร้างเป็นรูปผลอามรที่ทำด้วยโลหะทองแดง ชั้นนอกฉาบทองคำ..." จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 14:56:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เหตุการณ์หนึ่งซึ่งเป็นที่น่าประหลาด ในบันทึกบางฉบับได้มีการกล่าวถึงการเผชิญหน้ากับโจรใจโฉดหลายครั้ง ซึ่งพระถังซัมจั๋งและคณะก็แคล้วคลาดมาได้ราวกับปาฏิหาริย์ทุกครั้งเช่น ในวันหนึ่งขณะที่ท่านและคณะได้เดินทางข้ามแม่น้ำอยู่นั้น ก็มีกลุ่มโจรสลัดกลุ่มใหญ่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมทั้งเข้าปล้นทรัพย์สิน เงินทอง อาหาร แต่เนื่องด้วยโจรกลุ่มนี้นั้นนับถือภูติผีเป็นพระเจ้า จึงต้องการนำคนไปบูชายัญให้กับเทพเจ้าที่ตนเองนับถือด้วย ซึ่งก็บังเอิญว่า พระถังซัมจั๋งมีลักษณะตรงตามที่ต้องการพอดี พวกมันจึงพากันจัดแท่นบูชายัญบนเรือของพวกมันกันอย่างขยันขันแข็งด้วยความอิ่มเอิบใจที่จะได้เซ่นบวงสรวงแก่ภูตผีที่พวกมันนับถือ เมื่อการก่อสร้างแท่นบูชายัญแล้วเสร็จ จึงได้นำท่านขึ้นไปบนแท่นเพื่อบูชายัญ ในขณะนั้น พระถังซัมจั๋งหาได้แสดงทีท่าหวาดกลัวแต่อย่างใดไม่ ยังคงความสงบเยือกเย็น ราวกับว่าท่านปลงใจได้ว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดไปตามกรรม ท่านจึงกล่าวกับเหล่าโจรว่า “ในเมื่อท่านต้องการบูชายัญเราให้กับพระเจ้าของท่านแล้ว เราก็จะไม่ขัดขืนแต่ประการใด” จากนั้นท่านก็นั่งลงในท่าขัดสมาธิ พร้อมทั้งเริ่มออกเสียงสวดมนค์พระนามของพระพุทธเจ้า พระโพธิสัตว์เจ้า ทุก ๆ พระองค์ ซึ่งก็เหมือนกันปาฏิหาริย์ เพราะจู่ ๆ ก็เริ่มมีลมวูบใหญ่พัดแรงจนกิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่บนฝั่งนั้นหักโค่นลงมา ฟ้าเริ่มผ่าเหมือนกับมีพายุใหญ่ จนเรือของโจรสลัดบางลำถึงกับล่มลง เหล่าโจรสลัดพากันกลัวอกสั่นขวัญหายกับสิ่งที่กำลังเกิดอยู่ เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังระงมไปทั่ว ซึ่งขณะนั้น ผู้ร่วมทางคนหนึ่งในคณะของท่านเกิดความคิดขึ้นมาจึงร้องตะโกนบอกพวกโจรว่า “พวกท่านไม่รู้หรือว่า บุคคลที่ท่านกำลังจะบูชายัญนั้น คือ พระถังซัมจั๋งผู้ยิ่งใหญ่แห่งราชวงค์ถัง การที่พวกเจ้าหมิ่นท่านเช่นนี้ มิเห็นหรือว่าแม้แต่พระเจ้าของพวกเจ้าก็ยังทรงพิโรธ จนถึงกับจมเรือพวกเจ้าลงแล้ว” พวกโจรที่กำลังขวัญหนีดีฝ่อได้ยินเช่นนั้นจึงพากันก้มตัวลงกราบกรานพระถังซัมจั๋งพร้อมกับอ้อนวอนขอความเมตตาให้ท่านทรงอภัยให้กับสิ่งที่พวกตนได้กระทำลงไปในครั้งนี้ แต่ในครานั้น พระถังซัมจั๋งท่านอยู่ในอารมณ์สมาธิแล้ว ท่านจึงมิได้สนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่อย่างใด ยังคงนั่งหลับตาอย่างสงบ โดยปราศจากทีท่าตื่นตระหนกกับสิ่งรอบข้างแต่อย่างใด จนเมื่อหัวหน้าของโจรสลัดคลานขึ้นไปยังแท่นบูชายัญพร้อมกับสะกิดเรียกท่านอย่างแผ่วเบา ท่านจึงลืมตาขึ้น พร้อมกับถามอย่างสงบนิ่งว่า “นี่ถึงเวลาสำหรับการบูชายัญแล้วหรือ” ความใจเย็นของท่านกับการเผชิญหน้ากับความเป็นตายในครั้งนี้ทำให้เหล่าโจรเชื่อมั่นว่าท่านเป็นผู้วิเศษมีอิทธิฤทธิ์ จึงกล่าวขอขมาท่านพร้อมทั้งแล่นเรือมาส่งให้ถึงฝั่งอีกด้วย ภาพเจดีย์ ด้านหน้าของวัดยังมีรูปปั้นของพระถังซัมจั๋งอยู่ด้วย จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 15:03:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พักตอนแรกก่อนครับ ตอนต่อไปเมื่อท่านเดินทางถึงอินเดีย เข้าศึกษาที่มหาวิทยาลัยนาลันทา (Nalanda University) ของอินเดีย มหาวิทยาลัยนาลันทาเป็นมหาวิทยาลัยสุดยอดของพุทธศาสนา และเหตุการณ์หลังจากนั้นครับ ข้อมูลจากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี คุณธรรมานุสรณ์  คุณวรณัย พระราชรัตนรังษี (ว.ป.วีรยุทโธ) หนังสือตามรอยพระพุทธเจ้า ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต หมายเหตุ จากข้อมูลบางแห่งพบว่า บางเหตุการณ์ระบุปีพ.ศ.แตกต่างกัน เป็นต้นว่าหนึ่งปี สองปี ครับ พระถังซัมจั๋งเป็นผู้ทรงเสียสละตนเองเพื่อพระพุทธศาสนาอย่างแท้จริง  การเดินทางรวมระยะเวลาเดินทาง ๑๗ ปี ระยะทางทั้งสิ้นกว่า ๑๕,๐๐๐ ไมล์ กว่า ๑๐๐ ประเทศ ด้วยม้าและการเดินเท้า นับว่าไม่ง่ายเลย ท่านได้มอบผลงานอันนับว่ามีบุญคุณยิ่งใหญ่ต่อชาวพุทธ สิ่งนั้นคือบันทึกประวัติศาสตร์และธรรม ดังนั้นในฐานะชาวพุทธทุกคนจึงมีหน้าที่จะต้องรักษาสืบต่อไปให้นานที่สุดครับ จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 15:11:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พระถังซัมจั๋ง  อาจจะมีตัวตนอยู่จริง    แต่เนื้อเรื่องในการ์ตูน และละคร  คงเป็นเรื่องสร้างมากกว่า   สังเกตจากมารเยอะเกิน  มีลิงปกป้องด้วย  ซึ่งคนบนโลกทำแบบนั้นไม่ได้อยู่แล้วนี่ เช่นเหาะ หายตัว เสกอาหาร หน้าเป็นหมู เป็นลิง   อะไรทำนองนี้คงแต่งเพิ่ม ว่ามั้ย แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 16:26:00 จากคุณ : ทุกศาสนาสอนให้คนเป็นคนดี - [ 27 พ.ย. 50 16:18:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณมากครับคุณ ebusiness จากคุณ : คุณดี. ซี. - [ 27 พ.ย. 50 16:41:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถูกต้องนะครับ บัณฑิตอู่ เฉิน เอิน แต่งเรื่องไซอิ๋วหลังเหตุการณ์จริงราว 600 ปี โดยนำเค้าโครงเรื่องการเดินทางของพระถังซัมจั๋งครับ ไซอิ๋ว ( Journey to the West) เป็นนิยายคลาสสิคของจีน แต่งขึ้นประมาณปี ค.ศ. 1590 ช่วงราชวงศ์หมิง ประพันธ์โดย อู๋เฉิงเอิน ไซอิ๋วเป็นเรื่องของการเดินทางไปยังชมพูทวีป (อินเดีย) เพื่ออัญเชิญคัมภีร์พระพุทธศาสนาของหลวงจีนชื่อ พระถังซำจั๋ง โดยมีสัตว์ 3 ตัวเป็นเพื่อนร่วมทาง คือ เห้งเจีย (ลิง) ตือโป๊ยก่าย (หมู) และซัวเจ๋ง (ปีศาจปลา) ซึ่งระหว่างการเดินทางต้องพบกับการขัดขวางของเหล่าปิศาจมากมาย ด้วยเนื้อหาที่เป็นการผจญภัย และมีสัตว์เป็นตัวเอก ทำให้ไซอิ๋วได้รับความนิยมจากหมู่เยาวชนมากที่สุดในวรรณกรรมเอกทั้ง 4 เรื่อง เป็นหนึ่งในสี่สุดยอดวรรณกรรมจีนร่วมกับสามก๊ก ความฝันในหอแดง และซ้องกั๋ง ไซอิ๋วถูกแปลเป็นภาษาไทยครั้งแรกก่อน พ.ศ. 2349 มีความยาว 17 เล่มสมุดไทย แต่ตีพิมพ์เป็นครั้งแรกในสมัยรัชกาลที่ 5 เมื่อ พ.ศ. 2417 โดยโรงพิมพ์หมอบลัดเลย์ การ์ตูนญี่ปุ่นเรื่อง ดราก้อนบอล เป็นหนึ่งในงานที่ได้รับอิทธิพลจากไซอิ๋ว จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี ...................................................... อ่านเจอว่า ไซอิ๋ว ได้แปลเป็นภาษาต่างๆ มากมาย รวมทั้งภาษาไทยและมีหลายมิติหลายภาค ที่ซ่อนลึกอยู่   มิติที่ 1 เป็นการเดินทางธุดงภ์ของพระถังซัมจั๋ง โดยมีศิษย์เอกคือ เห้งเจีย โป้ยก่าย และซัวเจ๋ง เป็นองครักษ์ซึ่งคนทั่วไปรู้เรื่องราวจากสื่อทีวีและภาพยนตร์ มิติที่ 2 เป็นตำนานวัฒนธรรมประเพณีจีนที่กำเนิดมาจากสมัยราชวงศ์ถัง เช่น การใช้สตางค์ โปรยทาน กำเนิดทวารบาล การเผากระดาษเงิน กระดาษทอง ฯลฯ มิติที่ 3 การเดินทางธุดงค์ของพระถังซัมจั๋ง ซึ่งท่านบัณฑิตอู๋ เฉิง เอิน เขียนไว้แท้จริง มิใช่การเดินทางในความหมายที่คนทั่วไปเข้าใจ แต่ ... เป็นการเดินทางของจิตวิญญาณ โดยการ บำเพ็ญไตรสิกขา คือ ศีลสิกขา สมาธิสิกขา และปัญญาสิกขา และศิษย์เอกทั้ง 3 ของ พระถังซัมจั๋ง เปรียบเหมือนเป็นตัวแทนของไตรสิกขาไม่มีตัวตนจริงเป็นเพียงบุคลาทิษฐาน และการเดินทางต้องเผชิญกับยักษ์มารภูตผีปีศาจต่างๆ ซึ่งเปรียบเหมือนกิเลสหรืออกุศลธรรม ส่วนคนดีที่พบเจอในระหว่างเดินทางเป็นตัวแทนของกุศลธรรม จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 16:42:39 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณก๊าบ ... จากคุณ : ทุกศาสนาสอนให้คนเป็นคนดี - [ 27 พ.ย. 50 16:54:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อยากจะแวะมาบอกว่า เกลียดการ์ตูนหรือหนังที่เอาบุคลิกตุ้งติ้งกระเทยมาใส่ให้พระถังซัมจั๋ง บาปกรรมจริงๆ จากคุณ : crimson king - [ 27 พ.ย. 50 17:29:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อารมณ์ของจิตรกรสอดแทรกไว้ในงานศิลปะ ? เห็นแล้วนึกถึงกระทู้นี้ครับ จิตรกรรมฝาผนังที่วัดพระแก้ว ไปเดินๆดู ขำอยู่คนเดียว [beebah] http://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/Y3559116/Y3559116.html ต้องลองเข้าไปชมอีกครั้งนึง จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 18:55:07 ]

ความคิดเห็นที่ 14 **** ขอบคุณครับ เคยได้ยินครูบาอาจารย์ เล่าให้ฟังเหมือนกันครับ จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 27 พ.ย. 50 19:36:20 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ครับ แต่จะมีอยู่อีกท่านหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าเป็นซือป๊วยไก่หรือเปล่า ที่เค้าแต่งขึ้นมา ในการดำเนินเรื่อง เพื่อให้มีการเชื่อมโยงอะไรประมาณนี้ละ ผิดพลาดขออภัยครับ _/|\_ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 19:42:35 จากคุณ : PIWAT - [ 27 พ.ย. 50 19:41:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ลืมบอกไปว่าหน้าตา รูปร่างตัวละคร มีความหมายมีปรัชญาแฝงหลักธรรมอยู่ด้วย จากคุณ : PIWAT - [ 27 พ.ย. 50 19:45:55 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณครับ ... ต่อนะครับ มหาวิทยาลัยนาลันทาถูกค้นพบเมื่อพศ. 2404 โดยเซอร์อะเล็กซานเดอร์ คันนิงแฮม นักโบราณคดีชาวอังกฤษ ซึ่งขณะนั้นไม่มีใครรู้มาก่อนเลยว่ามีอดีตมหาวิทยาลัยพุทธศาสนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลกฝังตัวอยู่ในนาลันทามานานถึง 700 ปี เมื่อครั้งที่พระถังซัมจั๋งเดินทางมาอินเดีย ท่านก็ได้มาศึกษาพุทธศาสนาอยู่ที่นาลันทานานถึง 5 ปี ท่านได้เล่าถึงมหาวิทยาลัยนาลันทาที่เห็นในตอนนั้นว่า "...บริเวณทั้งหมดมีกำแพงล้อมรอบเป็นอารามแห่งเดียวกัน มีหนึ่งประตูภายในแบ่งออกเป็นหอสำนักแปดแห่ง โบสถ์วิหารงดงาม มียอดสูงเทียมเมฆ ที่พำนักของพระสงฆ์ล้วนเป็นหอสูงสี่ชั้น... พระภิกษุในอาราม รวมทั้งที่มาจากที่อื่นมีจำนวนนับหมื่น ล้วนศึกษาในลัทธิมหายาน แต่ก็ยังศึกษาในลัทธินิกายอื่นๆ อีก 18 นิกายควบคู่กันไป..." ภาพมหาวิทยาลัยนาลันทา แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 23:15:40 จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 23:11:54 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หลังจากพระถังซัมจั๋งจาริกมาถึงประเทศอินเดียแล้วนั้น ท่านก็ได้เดินทางไปยังเมืองแคสเมียร์ซึ่งเป็นหนึ่งในศูนย์กลางของพระพุทธศาสนาในสมัยนั้น ซึ่งในแคสเมียร์นี้มีพระสงฆ์บรรพชาอยู่กว่า 5,000 รูป ท่านจึงได้พำนักอยู่ที่นี่ พร้อมกับเรียนรู้ธรรมะจากพระเกจิชื่อดังในสมัยนั้นเป็นเวลาถึง 2 ปี ท่านยังได้ผ่านเมืองมากมายจนกระทั่งได้ผ่านมาพบกับ โรงเรียนแห่งหนึ่งซึ่งยึดหลักคำสอนว่า จิตเท่านั้นที่คงอยู่ในโลกนี้ ที่เป็นของจริง ส่วนทุกสิ่งที่เหลือนั้นเป็นเพียงแต่ภาพลวงตาสำหรับเราเท่านั้นยึดเป็นแก่นสารไม่ได้ ซึ่งท่านก็มีความศรัทธาในความคิดเช่นนี้เหมือนกัน จากนั้นมาท่านก็แสวงบุญไปยังสถานที่ที่พระพุทธเจ้าได้ประสูติ ตรัสรู้ แสดงปฐมเทศนา จนกระทั่งนิพพาน หลังจากได้ไปสักการะสังเวชนียสถานทุกแห่งแล้ว ท่านก็ได้ตั้งเป้าหมายการเดินทางไปที่มหาวิทยาลัยนาลันทาซึ่งเป็นที่หมายในการศีกษาของท่านตั้งแต่แรก นาลันทาเป็นสังฆาราม สถานศึกษาในทางพุทธศาสนา ฯพณฯ เยาวหราล เนห์รู เขียนไว้ใน Glimpses of World History ว่า สถาบันการศึกษาที่มีคุณภาพในอินเดียยุคนั้น มี ๔ เมือง คือ ตักกสิลา มถุรา อุชเชนี และนาลันทา แต่ที่มีชื่อเสียงเป็นที่ยอมรับออกสู่สายตาของต่างประเทศ ก็คือมหาวิทยาลัยนาลันทานี่เอง ในยุคนั้น มีนักศึกษาประมาณ ๑๐,๐๐๐ มีครูรวมทั้งเจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยประมาณ ๑,๐๐๐ คน มีการสอนวิชาทุกอย่างที่อินเดียมีอยู่ในสมัยนั้น สอนทั้งพุทธ พราหมณ์ สอนทั้งหินยาน มหายาน สอนทั้งพระเวท มีภาควิชาอยู่ ๕ แขนงให้เลือกเรียน คือ พุทธปรัชญา วรรณคดี ตรรกวิทยา แพทย์ศาสตร์ และคัมภีร์พราหมณ์ แต่มีวิชาหลักบังคับให้เรียน คือ พระไตรปิฎก จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 23:12:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พระถังซัมจั๋ง เดินทางมาถึงนาลันทา พ.ศ. ๑๓๐๐ (ค.ศ. ๗๕๗) ได้บันทึกไว้ว่า พระเจ้าหรรษวรรธนะ แห่งราชวงศ์คุปตะ พ.ศ. ๑๑๔๙–๑๑๙๑ (ค.ศ. ๖๐๖–๖๔๘) ทรงให้ความอุปถัมภ์อย่างแข็งแรง โดยทรงสร้างกุฏิเป็นโลหะทั้งหลัง ถวายราชทรัพย์ที่ได้จากภาษีหมู่บ้าน ๑๐๐ หมู่ ให้แก่มหาวิทยาลัยทั้งหมด และทรงกำหนดให้ชาวบ้าน ๒๐๐ ครัวเรือน ในหมู่บ้าน คอยดูแลจัดหาข้าวสาร นมเนย ถวายพระภิกษุในมหาวิทยาลัยไม่ให้บกพร่อง นาลันทามหาวิหารในยุคนั้นจะเรียกว่าอยู่ในราชูปถัมภ์ก็ได้ เพราะกษัตริย์ทุก ๆ พระองค์ ทรงถือเป็นเกียรติอย่างสูงที่ได้อุปถัมภ์สังฆารามแห่งนี้ เช่น พระเจ้าพลาทิตย์ทรงสร้างวิหาร ๑ หลัง เป็นวิหารรวมศาสนาอื่น ๆ เข้าไปทำพิธีก็ได้ พระเจ้าเทวปาละ ทรงอุทิศที่ดินให้แก่ มหาราชา พุลบุตร และสร้างวิหารอีกหนึ่งหลัง ทั้งกับทรงยกหมู่บ้านราชคฤห์สี่แห่ง หมู่บ้านคยาหนึ่งแห่ง ให้มหาวิทยาลัยเก็บผลประโยชน์ การเรียนการสอนเป็นไปอย่างเข้มงวด คือ อาจารย์คนหนึ่งสอนลูกศิษย์เพียง ๔ คน ใช้เวลาสอนตั้งแต่เช้า จนตะวันตกดิน เปิดโอกาสให้มีการปุจฉาวิสัชนากันได้อย่างเต็มที่ ใครสงสัยอะไรก็ซักฟอกกันได้อย่างถี่ถ้วน ให้รู้แจ่มแจ้งในทุกแขนงวิชา นาลันทาจึงเป็นแดนแห่งเสรีภาพ ในความเชื่อ ความคิด แก่นักศึกษาอย่างเต็มที่ ด้วยเหตุนี้วิทยาการทั้งหลาย จึงเจริญรุ่งเรืองตามลำดับ มหาวิทยาลัยเหล่านี้ นอกจากได้รับความอุปถัมภ์จากรัฐและราษฎร์แล้ว ยังประกอบการเกษตรกรรมในที่ดิน ซึ่งมีผู้ยกให้แก่มหาวิทยาลัยอีกด้วย เจ้าหน้าที่การเกษตรของมหาวิทยาลัย เรียกว่า อารามิกะ เป็นผู้เชี่ยวชาญในการปรุงแต่งอาหาร การจัดการหน้าที่รับผิดชอบแบ่งออกเป็นฝ่ายสถานที่ เรียกว่า วิหารบาล ซึ่งทำหน้าที่ผู้รักษาประตู และจัดการทั้งปวง จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 23:14:33 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ในบรรดาศิษย์ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ไม่กี่หมื่นที่แตกฉานพระธรรมได้ 20 เล่ม และมีเพียง 10 เท่านั้นที่สามารถแตกฉานพระคัมภีร์ได้ถึง 50 เล่ม จริง ๆ แล้ว นามว่า “ซัมจั๋ง” นั้น มิใช่จักรพรรดิถังไท่จงประทานให้ตามที่คนส่วนใหญ่เข้าใจไม่ แต่จริง ๆ แล้ว คำว่า “ซัมจั๋ง” นั้นเป็นตำแหน่งซึ่งมหาวิทยาลัยนาลันทาใช้เรียกศิษย์ที่สามารถแตกฉานพระคัมภีร์ได้เกินกว่า 50 เล่มขึ้นไปเท่านั้น จากการศึกษาทางประวัติศาสตร์มีหลักฐานบ่งชี้ว่าเป็นดังนี้ เพราะคำว่า “ซัมจั๋ง” นั้น มีความหมายว่าผู้ที่แตกฉานในพระไตรปิฎกเป็นอย่างดีแล้ว หลวงจีนถังซัมจั๋งเดินทางจากแผ่นดินจีนเข้ามาเป็นศิษย์ศึกษาสรรพวิชา และทำหน้าที่เป็นอาจารย์สอนของสำนักนาลันทาแห่งนี้ ท่านเคยเล่าถึงบรรยากาศในครั้งนั้นว่า “การถามตอบเป็นไปอย่างลึกซึ้ง ใช้เวลาตลอดวันยังไม่พอ ต่างอภิปรายถกเถียงกันด้วยหลักวิชาตั้งแต่เช้าจนถึงกลางคืน ทั้งคนอาวุโสและคนหนุ่มต่างช่วยซึ่งกันและกัน ผู้ไม่สามารถอภิปรายปัญหาธรรมจากพระไตรปิฎกได้ ย่อมไม่ได้รับการยกย่องนับถือ และมักจะหลบซ่อนตัวเองด้วยละอายแก่ใจ” พระถังซัมจั๋งยังเล่าในบันทึกที่เป็นประโยชน์ว่า “พระเจ้าชัยวรมัน แห่งราชวงศ์โมรยะ เป็นผู้สร้างพระพุทธรูปทองแดง สูง ๘๐ ฟุต ประดิษฐานในวิหาร ๖ แห่ง และยังเห็นหอสมุดมหึมาตั้งอยู่เป็นตึกใหญ่ ๓ หลัง คือ รัตนสาคร รัตโนทธิ และรัตนรัชชกะ รัตนสาคร เป็นตึกใหญ่สูงตั้ง ๙ ชั้น เป็นที่เก็บรักษาบรรดาคัมภีร์และสิ่งมีค่า เพื่อเป็นประโยชน์แก่การศึกษาของนักเรียนสารพัดอย่าง” จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 23:15:11 ]

ความคิดเห็นที่ 21 พระถังซัมจั๋งเดินทางกลับมาถึงซีอานในปีพ.ศ. ๑๑๘๘ รวมระยะเวลาเดินทาง ๑๗ ปี ระยะทางทั้งสิ้นกว่า ๑๕,๐๐๐ ไมล์ สิ่งที่นำกลับมานั้นมีพระคัมภีร์และพระพุทธรูปที่ท่านสะสมมาเป็นเวลานานปี หลังจากเดินทางถึงเขตชายแดนแล้ว ท่านจึงได้ส่งจดหมายไปยังพระจักรพรรดิเพื่อขอพระราชทานพระอภัยโทษ พร้อมทั้งบอกเล่าเรื่องราวที่ท่านได้ประสบพบเจอมาระหว่างการเดินทางอันแสนลำบากนั้น เมื่อพระจักรพรรดิได้รับจดหมายแล้วก็ทรงมีความสนพระทัยในข้อมูลต่าง ๆ รวมถึงประเทศทางตะวันตกด้วย จึงได้มีรับสั่งอภัยโทษให้กับท่าน แล้วเรียนเชิญท่านมายังเมืองหลวง หลังจากการศึกษาแล้ว พบว่า พระถังซัมจั๋งนั้นได้นำพระคัมภีร์กลับมาด้วยกว่า 600 เล่ม ซึ่งส่วนใหญ่เป็นคำสอนของลัทธิมหายาน เมื่อท่านจากไปครั้งนั้นต้องไปแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ เสี่ยงชีวิต แต่เมื่อท่านได้กลับมาอีกครั้ง ถนนเต็มไปด้วยผู้คนที่มาแสดงความชื่นชมต้อนรับท่านกันทั่วไป แม้กระทั่งองจักรพรรดิก็ยังทรงเชิญท่านเสด็จเข้าไปในพระราชวังเพื่อสอบถามเกี่ยวกับข้อมูลการเดินทางและประเทศต่างๆ ที่ท่านได้จาริกผ่าน ท่านปฏิเสธพระราชกระแสที่จะให้ท่านสึกเป็นขุนนาง แล้วก็เข้าพักอยู่ที่วัดหงฝู (Hong Fu) ในกรุงฉังอัน ด้วยพระราชูปถัมภ์ของจักรพรรดิถังไท่จง ท่านอาจารย์ได้จัดทำโครงการแปลพระคัมภีร์อันยิ่งใหญ่ โดยเปิดรับสมัครพระภิกษุชั้นผู้ใหญ่และนักวิชาการผู้มีชื่อเสียงจากท้องถิ่นต่างๆ มาแปลพระคัมภีร์เป็นเวลานานถึง 19 ปี จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 23:18:00 ]

ความคิดเห็นที่ 22 องค์จักรพรรดิได้ทรงขอให้ท่านเขียนข้อมูลเหล่านั้นขึ้นเป็นรูปเล่มเพื่อเป็นประโยชน์ในอนาคตรวมทั้งยังทรงขอให้ท่านทำงานในพระราชวังโดยมีศักดิ์เป็นขุนนางในพระราชวังด้วย แต่ท่านก็ทรงปฏิเสธเพราะท่านอยากมุ่งมั่นกับการแปลพระคัมภีร์ให้คนรุ่นหลังได้ศึกษามากกว่า ต่อมาพระจักรพรรดิจึงทรงสนับสนุนการแปลพระคัมภีร์มากขึ้น โดยทรงถึงกับตั้งศูนย์กลางการแปลพระคัมภีร์ขึ้นมาให้กับพระถังซัมจั๋งโดยตรง รวมถึงทรงสนับสนุนเบี้ยปัจจัย บุคคลากร พร้อมอุปกรณ์การเขียนทั้งหลายเพื่อความสะดวกต่อการกำเนินการแปลพระคัมภีร์จากภาษาต่าง ๆ มาเป็นภาษาจีน ซึ่งต่อมามีส่วนอย่างมากต่อการเจริญรุ่งเรืองของพระพุทธศาสนาในประเทศจีน พระถังซัมจั๋งยังได้แต่งหนังสือคำสอนขึ้นมาเองอีกหลายเล่มเพื่อมุ่งเน้นหลักธรรมที่ท่านได้ศึกษาโดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวกับจิดวิญญาณ ท่านได้แปลคำสอนต่าง ๆ จากภาษาสันสกฤตมาเป็นภาษาจีน ท่านอุทิศตนในการแปลพระคัมภีร์อย่างตั้งใจ ในระยะเวลา 19 ปีท่านได้แปลคัมภีร์ทั้งหมด 75 เรื่อง 1335 ม้วน ครอบคลุมถึงผลงานทั่วไปที่เกี่ยวกับพุทธศาสนาของอินเดียในสมัยศตวรรษที่ 5 นอกจากนี้ ในปั้นปลายชีวิต ท่านอาจารย์ยังได้แปล “พระมหาปรัชญาสูตร” รวม 600 ม้วนซึ่งเป็นพระสูตรเล่มใหญ่ที่สุด เนื่องจากท่านอาจารย์มีคุณลักษณะทางวัฒนธรรมจีนในระดับสูง อีกทั้งมีความแตกฉานด้านภาษาสันสกฤต ฉะนั้น ฉบับแปลของท่านอาจารย์จึงมีสำนวนรื่นหู ละมุนละไมและตรงตามต้นฉบับ จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 23:19:31 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จนกระทั่ง อายุ 63 ปี เนื่องจากสุขภาพที่อ่อนแอลง รวมถึงการตรากตรำทำงานหนัก ท่านได้มรณภาพลงในวัดยู่หัว เมืองฉางอัน ซึ่งระหว่างที่ท่านยังมีชีวิตอยู่นั้น ท่านได้รับการเรียกขานว่า “ถังซัมจั๋ง” ซึ่งหมายความว่า พระตรีปิฎกธราจารย์แห่งราชวงศ์ถัง ยามที่ท่านได้มรณภาพลงนั้น แม้แต่องค์จักรพรรดิก็ต้องทรงกรรแสง เอ่ยพระโอษฐ์ออกมาว่า “ดวงแก้วมณีอันลำค่าของชาติ ได้สาบสูญไปเสียแล้ว” ปัจจุบันนี้ หลักฐานเกี่ยวกับพระองค์ท่านยังสามารถหาชมได้ในวัดเก่าแก่บางแห่งในประเทศจีนรวมถึงประเทศญี่ปุ่นด้วย นอกจากผลงานทางพุทธศาสนาแล้ว พระถังซัมจั๋งยังนำสิ่งที่ได้เห็นได้ยินมาด้วยตนเองไปเล่าให้เปี้ยนจีลูกศิษย์ฟังและให้บันทึกเป็นหนังสือโดยให้ชื่อเรื่องว่า “บันทึกการเดินทางสู่แดนตะวันตกสมัยราชวงศ์ถัง” (Datang’s Western Regions) พระถังซัมจั๋งจึงมีฐานะสำคัญในประวัติวัฒนธรรมของจีนตลอดจนของตะวันออกครับ จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 23:20:08 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ยุคสมัยที่เปลี่ยนไปอาจทำให้พุทธสถานหลายแห่งต้องเปลี่ยนแปลงตามกฏเกณฑ์ที่เป็นไปทางโลก นักวิชาการทางโบราณคดีสมัยใหม่ได้ประสบผลสำเร็จ จากการดำเนินโครงการขุดค้นและวิจัยเกี่ยวกับโบราณสถานทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในแถบอินเดียและเอเชียกลางโบราณ ส่วนหนึ่งเพราะตามข้อมูลที่บันทึกไว้ในหนังสือผลงานของพระถังซัมจั๋งท่านนี้นี่เอง ท่านจึงผู้มีพระคุณต่อชาวพุทธอย่างยิ่ง ภาพหอที่ระลึกพระถังซัมจั๋ง บริเวณนาลันทา ขอบพระคุณทุกท่านที่แวะมาแสดงความคิดเห็น ขอให้สุขกายและสุขใจครับ จากคุณ : ebusiness - [ 27 พ.ย. 50 23:46:49 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณ คุณebusiness ที่เอาเรื่องดีดีมาให้อ่านอีกแล้ว แต่เสียดาย สั้นจัง คำถาม ..... นาลันทาอยู่แถวไหน ในรูป#21ครับ พระเจ้าชัยวรมัน แห่งราชวงศ์โมรยะ เป็นผู้สร้างพระพุทธรูปทองแดง สูง ๘๐ ฟุต ประดิษฐานในวิหาร ๖ แห่ง แสดงว่าเขมรก็มีการติดต่อกับนาลันทาด้วย อย่างนี้อาณาจักรไทย(ก่อนรวมชาติ) จะมีพระที่ไปศึกษาที่นาลันทาด้วยรึเปล่า นึกสภาพสังคมนาลันทาสมัยนั้นไม่ออกเลยครับ น่าทึ่งจริงๆ จากคุณ : crimson king - [ 28 พ.ย. 50 00:50:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ดีใจที่คุณ crimson king สนใจครับ จากรูปมหาวิทยาลัยนาลันทานาลันทา (Nalanda) อยู่ด้านทิศตะวันออกของอินเดีย อยู่ใกล้ Budh Gaya ครับ ลองนึกสภาพสังคมตามนะครับ ในสมัยนั้น มหาวิทยาลัยนาลันทาเจริญรุ่งเรืองมาก เป็นมหาวิทยาลัยที่ใหญ่ที่สุด มีห้องประชุมขนาดใหญ่ ซึ่งบรรจุผู้ฟังได้มากกว่าพันคนขึ้นไป มีถึง 8 ห้อง มีห้องเรียนกว่า 300 ห้อง มีห้องพระคัมภีร์ขนาดใหญ่ และมีหอพักนักศึกษา ในมหาวิทยาลัยพร้อมโดยมีโรงครัว ยุ้งฉาง สำหรับการหุงหาอาหาร เลี้ยงพระนักศึกษาเหล่านั้นด้วย เพราะในมหาวิทยาลัยนาลันทาทั้งหมดมีที่พักสำหรับนักศึกษาถึง 10,000 คน พร้อมด้วย อาจารย์ผู้เชี่ยวชาญ อีกประมาณ 1,500 คนครับ สมัยพระเจ้าหรรษวรรธนะปกครองเป็นองค์อุปถัมภ์ การเป็นอยู่ทุกอย่างให้เปล่าหมด ทรงอุทิศส่วยจากหมู่บ้าน 100 หมู่บ้าน ให้เป็นปัจจัยบำรุงมหาวิทยาลัย และมีบัญชาให้หัวหน้าครอบครัว 200 ครอบครัว บำรุงพระภิกษุที่อยู่ในมหาวิทยาลัย ด้วยภัตตาหาร เช่น ข้าว เนย และนม เป็นประจำ โดยพระภิกษุเหล่านั้นไม่ต้องออกไปบิณฑบาตข้างนอก ฉะนั้นจึงสามารถอุทิศเวลาทั้งหมดให้แก่การศึกษาได้เต็มที่ เมื่อดูจากภาพขนาดของโรงครัวด้านล่างแล้วอาจนึกภาพได้ว่าต้องทำอาหารถวายพระกี่รูปครับ จากคุณ : ebusiness - [ 28 พ.ย. 50 02:06:46 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สิ่งที่ทำให้นักโบราณคดีรู้ว่าโบราณสถานขนาดมหึมาแห่งนี้เป็นมหาวิทยาลัยนาลันทาก็คือ ตราประทับรูปธรรมจักรที่ขุดพบ มีรูปกวางหมอบอยู่สองข้าง มีตัวอักษรเขียนว่า ศรี นาลันทา มหาวิหารี จนถึงวันนี้กองโบราณคดีอินเดีย เพิ่งขุดสำรวจนาลันทามหาวิหารไปได้ประมาณร้อยละ 10 เท่านั้น จากอาณาบริเวณทั้งหมดกว่า 16 ตารางกิโลเมตร ส่วนที่อยู่นอกกำแพงเขตโบราณสถานในปัจจุบันจึงรอขุดสำรวจกันอยู่และก็เป็นที่ดินของชาวบ้านในละแวกนั้นครับ อาณาจักรไทย(ก่อนรวมชาติ) จะมีพระที่ไปศึกษาที่นาลันทาด้วยรึเปล่า อาจารย์ที่นวนาลันทาไม่ได้บอกไว้ แต่เล่าว่าสมัยนาลันทารุ่งเรืองนั้น มีพระจากนานาประเทศมาศึกษาเล่าเรียน ได้แปลคัมภีร์พระไตรปิฎกเป็นภาษาตนเองเอาไว้และได้คัดลอกต่อๆกันไปหลายชุด และนำกลับไปเผยแผ่ที่ประเทศของตน คัมภีร์ที่อยู่ต่างประเทศเหล่านี้เอง กลับกลายเป็นต้นฉบับคัมภีร์พุทธศาสนาในเวลาต่อมาครับ ภาพถ่ายทางอากาศจากกูเกิ้ล จะเห็นอาคารแต่ละหลัง ของจริงขนาดใหญ่โตมากครับ จากคุณ : ebusiness - [ 28 พ.ย. 50 02:30:56 ]

ความคิดเห็นที่ 28 นำลิ้งค์ในคลังกระทู้มาฝากสำหรับท่านที่สนใจ อิคคิว ซัง ครับ อิคคิว ซังเป็นแค่ตัวการ์ตูนหรือตำนานที่มีอยู่จริง ? http://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/Y3708400/Y3708400.html มารู้จัก "อิคคิว ซัง" กันเถอะ ภาคพิเศษ http://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/2007/02/Y5154976/Y5154976.html แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 50 02:38:47 จากคุณ : ebusiness - [ 28 พ.ย. 50 02:37:34 ]

ความคิดเห็นที่ 29 **** ดีครับ... จากคุณ : หนูเล็กนิดเดียว - [ 28 พ.ย. 50 07:43:15 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณค่ะ ได้ความรู้ดี จากคุณ : AYXC - [ 28 พ.ย. 50 11:04:25 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ดูจากแผนที่ จากฉางอานถ้าจะไปนาลันทา ลงใต้ เข้าทางอาณาจักรล้านนา ไปผ่านพม่า จะง่ายกว่านะ แต่อาจเสี่ยงจะเจอพวกเชื้อโรคที่ร่างกายไม่มีภูมิเอาได้ และก็ไม่รู้ว่าเส้นทางนี้สมัยก่อนเขามีใช้กันรึเปล่า เลยต้องไปตามทางสายไหมละมั้ง ดูโหดเอาการ แต่อากาศแล้งก็ปลอดเชื้อโรค ได้อย่างเสียอย่างจริงๆ ฟุ้งซ่านน่ะครับ อืม ... จากคุณ : crimson king - [ 28 พ.ย. 50 15:10:08 ]