ความคิดเห็นที่ 1         พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕         อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต         สัพพลหุสสูตร         [๑๓๐] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปาณาติบาตอันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้วกระทำให้มากแล้ว      ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย         วิบากแห่งปาณาติบาตอย่างเบาที่สุด ย่อมยังความเป็นผู้มีอายุน้อย ให้เป็นไปแก่ ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์ ฯ         ดูกรภิกษุทั้งหลาย อทินนาทานอันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย         วิบากแห่งอทินนาทานอย่างเบาที่สุด ย่อมยังความพินาศแห่งโภคะให้เป็นไปแก่ ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์ ฯ         ดูกรภิกษุทั้งหลาย กาเมสุมิจฉาจารอันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย         วิบากแห่งกาเมสุมิจฉาจารอย่างเบาที่สุด ย่อมยังศัตรูและเวรให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิด เป็นมนุษย์ ฯ         ดูกรภิกษุทั้งหลาย มุสาวาทอันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย         วิบากแห่งมุสาวาทอย่างเบาที่สุด ย่อมยังการกล่าวตู่ด้วยคำไม่เป็นจริงให้เป็นไปแก่ ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์ ฯ         ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปิสุณาวาจาอันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย         วิบากแห่งปิสุณาวาจาอย่างเบาที่สุด ย่อมยังการแตกจากมิตรให้เป็นไปแก่ ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์ ฯ         ดูกรภิกษุทั้งหลาย ผรุสวาจาอันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย         วิบากแห่งผรุสวาจาอย่างเบาที่สุด ย่อมยังเสียงที่ไม่น่าพอใจให้เป็นไปแก่ ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์ ฯ         ดูกรภิกษุทั้งหลาย สัมผัปปลาปะอันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย         วิบากแห่งสัมผัปปลาปะอย่างเบาที่สุด ย่อมยังคำไม่ควรเชื่อถือให้เป็นไปแก่ ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์ ฯ         ดูกรภิกษุทั้งหลาย การดื่มน้ำเมาคือสุราและเมรัยอันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย         วิบากแห่งการดื่มสุราและเมรัยอย่างเบาที่สุด ย่อมยังความเป็นบ้าให้เป็นไปแก่ ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์ ฯ         จบสูตรที่ ๑๐ - - - -  -- -  -- -- - - - - - - -- - - - -- -            อรรถกถาสัพพลหุสสูตรที่ ๑๐            สัพพลหุสสูตรที่ ๑๐ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.            บทว่า ปาณาติปาโต ได้แก่ เจตนาเป็นเหตุทำสัตว์มีปราณให้ล่วงไป.            บทว่า สพฺพลหุโส แปลว่า เพลากว่าวิบากทั้งหมด.            บทว่า อปฺปายุกสํวตฺตนิโก ความว่า เป็นผู้มีอายุน้อยเพราะกรรมวิบาก นิดหน่อยนั้น หรือเมื่อพอให้ปฏิสนธิ สัตว์ที่อยู่ในท้องมารดา หรือสัตว์ผู้พอออก จากท้องมารดาแล้วย่อมย่อยยับ, ความจริงวิบากเห็นปานนี้ ไม่ใช่เป็นวิบาก เครื่องไหลออกจากรรมอะไรๆ อื่น นี้เป็นทางไปเฉพาะปาณาติบาตเท่านั้น.            บทว่า โภคพฺยสนสํวตฺตนิโก ความว่า ทรัพย์เพียงกากนิกหนึ่ง ไม่ตั้ง อยู่ในมือโดยประการใด อทินนาทานย่อมยังความวอดวายแห่งโภคสมบัติ ให้เป็นไปโดยประการนั้น.            บทว่า สปตฺตเวรสํวตฺตนิโก โหติ ความว่า ย่อมสร้างเวรพร้อมกับศัตรู. จริงอยู่ ผู้นั้นมีศัตรูมาก อนึ่ง ผู้ใดเห็นเขาเข้าย่อมยังเวร ให้เกิดในผู้นั้น ไม่ดับไปด้วยว่าวิบากเห็นปานนี้ เป็นวิบากเครื่องไหลออกแห่งความผิด ในภัณฑะของคนอื่นที่เขารักษาคุ้มครองไว้.            บทว่า อภตพฺภกฺขานสํวตฺตนิโก โหติ ความว่า ทำการกล่าวตู่ด้วยเรื่อง ที่ไม่เป็นจริงให้เป็นไป. กรรมที่ผู้ใดผู้หนึ่งทำแล้ว ย่อมไปตกบนกระหม่อม ของผู้นั้นนั่นแล.            บทว่า มิตฺเตหิ เภทนสํวตฺตนิโก ความว่า ย่อมยังความแตกจากมิตร ให้เป็นไป เขาทำบุคคลใดๆ ให้เป็นมิตร บุคคลนั้นๆ ย่อมแตกไป.            บทว่า อมนาปสทฺทสํวตฺตนิโก ความว่า ย่อมยังเสียงที่ไม่พอใจให้เป็นไป วาจาใดๆ เป็นคำเสียดแทง หยาบคาย เผ็ดร้อน ขัดข้อง ตัดเสียซึ่งความรัก เขาได้ฟังแต่วาจานั้นเท่านั้นในที่ๆไปแล้วไปเล่า. หาได้ฟังเสียงที่น่าชอบใจไม่ เพราะวิบากเห็นปานนี้ ชื่อว่าเป็นทางไปแห่งผรุสวาจา.            บทว่า อนาเทยฺยวาจาสํวตฺตนิโก ความว่า ย่อมยังคำที่ไม่ควรยึดถือให้ เป็นไปถึงความเป็นผู้ที่จะถูกค้านว่า เพราะเหตุไรท่านจึงพูด ใครจะเชื่อคำท่าน นี้ชื่อว่า เป็นทางไปแห่งสัมผัปปลาปะ.            บทว่า อุมฺมตฺตกสํวตฺตนิโก โหติ ความว่า ย่อมยังความเป็นบ้าให้เป็นไป จริงอยู่ มนุษย์เป็นบ้ามีจิตฟุ้งซ่านหรือเป็นใบ้ เพราะการดื่มสุรานั้น นี้เป็นวิบาก เครื่องไหลออกแห่งสุราปานะ.            สูตรนี้ ตรัสเฉพาะวัฏฏะ เท่านั้นแล.            จบ  อรรถกถาสัพพลหุสสูตรที่  ๑๐ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ __ _ _ __ _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ _ _ _ หมายเหตุ :-         ความเป็นบ้า ศึกษาละเอียดได้ ใน         อรรถกถา ทรีมุขชาดก http://84000.org/tipitaka/atita100/jataka.php?i=270843 ________________________________________________            ใน ลักขณสูตร ข้อ [๑๖๘] และ [๑๖๙]            พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓            ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค            ลักขณสูตร [บางส่วน]            [๑๖๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ตถาคตเคยเป็นมนุษย์ในชาติก่อน ภพก่อน กำเนิดก่อน ละคำเพ้อเจ้อ เว้นขาดจากคำเพ้อเจ้อ พูดถูกกาล พูดแต่คำที่เป็นจริง พูดอิงอรรถ พูดอิงธรรม พูดอิงวินัย พูดแต่คำมีหลักฐาน มีที่อ้าง มีที่กำหนด ประกอบประโยชน์โดยกาลอันควร            ตถาคตย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ เบื้องหน้าแต่ตาย เพราะกายแตก เพราะกรรมนั้น อันตนทำ สั่งสม พอกพูน ไพบูลย์ ฯลฯ ครั้นจุติจากสวรรค์นั้นแล้ว มาสู่ความเป็นอย่างนี้ ย่อมได้ เฉพาะซึ่งมหาปุริสลักษณะนี้ คือ มีพระหนุดังว่าคางราชสีห์            พระมหาบุรุษสมบูรณ์ด้วยลักษณะนั้น ถ้าอยู่ครองเรือนจะได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิ ฯลฯ                เมื่อเป็นพระราชาจะได้อะไร            เมื่อเป็นพระราชาได้รับผลข้อนี้ คือ ไม่มีใครๆ ที่เป็นมนุษย์เป็นข้าศึกศัตรูกำจัดได้            ถ้าออกจากเรือนผนวชเป็นบรรพชิต จะได้เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้ามีหลังคา คือกิเลสอันเปิดแล้วในโลก            เมื่อเป็นพระพุทธเจ้าจะได้อะไร เมื่อเป็นพระพุทธเจ้าจะได้รับผลข้อนี้ คือไม่มีข้าศึก ศัตรูภายในภายนอก คือ ราคะ โทสะ โมหะ หรือสมณะ พราหมณ์ เทวดา มาร พรหม ใครๆ ในโลกกำจัดได้            พระผู้มีพระภาคตรัสคำนี้ไว้ พระโบราณกเถระทั้งหลายจึงกล่าวคาถาประพันธ์นี้ ในพระลักษณะนั้นว่า            [๑๖๙] พระมหาบุรุษ ไม่กล่าวคำเพ้อเจ้อ ไม่กล่าวคำปราศจากหลักฐาน                    มีคลองพระวาจาไม่เหลวไหล ทรงบรรเทาเสียซึ่งคำที่ไม่เป็น                    ประโยชน์ ตรัสแต่คำที่เป็นประโยชน์และคำที่เป็นสุขแก่พหุชน                    ครั้นทำกรรมนั้นแล้วจุติแล้วจากมนุษยโลก เข้าถึงแล้วซึ่งเทวโลก                    เสวยวิบากอันเป็นผลแห่งกรรมที่ทำดีแล้ว จุติแล้วเวียนมาใน                    โลกนี้ ได้แล้วซึ่งความเป็นผู้มีพระหนุดังว่าคางราชสีห์ที่                    ประเสริฐกว่าสัตว์สี่เท้า เป็นพระราชาที่เป็นใหญ่กว่ามนุษย์                    แสนยากที่ใครจะกำจัดพระองค์ได้ พระองค์เป็นผู้ใหญ่ยิ่งของ                    มวลมนุษย์ มีอานุภาพมากเป็นผู้เสมอด้วยเทวดาผู้ประเสริฐ                    ในชั้นไตรทิพย์และเป็นเหมือนพระอินทร์ผู้ประเสริฐกว่าเทวดา                    เป็นผู้มั่นคง อันคนธรรพ์ อสูร ท้าวสักกะและยักษ์ผู้กล้าไม่                    กำจัดได้โดยง่ายเลย พระมหาบุรุษเช่นนั้น ย่อมเป็นใหญ่ทุก                    ทิศในโลกนี้โดยแท้ ฯ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=11&A=3182&Z=3922#168 ________________________________________________            พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๙  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๑            ขุททกนิกาย มหานิทเทส            ปุราเภทสุตตนิทเทสที่ ๑๐ [บางส่วน]            ว่าด้วยการสำรวมวาจา            [๓๘๙] คำว่า บุคคลนั้นแล สำรวมวาจา เป็นมุนี            ความว่า ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ละมุสาวาท เว้นขาดจากมุสาวาท พูดจริง ดำรงคำสัตย์ มีถ้อยคำมั่นคงเชื่อถือได้ ไม่พูดให้เคลื่อนคลาดแก่โลก.            ละปิสุณาวาจา เว้นขาดจากปิสุณาวาจา ฟังจากข้างนี้แล้ว ไม่ไปบอกข้างโน้น เพื่อทำลายคนหมู่นี้ หรือฟังจากข้างโน้นแล้ว ไม่มาบอกคนหมู่นี้ เพื่อทำลายคนหมู่โน้น เป็นผู้สมานคนที่แตกกันบ้าง ส่งเสริมคนที่พร้อมเพรียงกันบ้าง มีความพร้อมเพรียง เป็นที่มายินดี ยินดีในบุคคลที่พร้อมเพรียงกัน มีความเพลิดเพลินในบุคคลที่พร้อม เพรียงกัน กล่าววาจาที่ทำให้เขาพร้อมเพรียงกัน ด้วยประการดังนี้.            ละผรุสวาจา เว้นขาดจากผรุสวาจา กล่าววาจาที่ไม่มีโทษ อันไพเราะโสต เป็นที่ตั้งแห่งความรัก หยั่งลงถึงหทัย เป็นคำของชาวเมือง ที่ชนหมู่มากพอใจชอบใจ.            ละสัมผัปปลาปะ เว้นขาดจากสัมผัปปลาปะ พูดโดยกาลควร พูดจริง พูดอิงอรรถ พูดอิงธรรม พูดอิงวินัย กล่าววาจาเป็นหลักฐาน มีที่อ้างอิง มีส่วนสุด ประกอบด้วยประโยชน์ โดยกาลอันควร.            เป็นผู้ประกอบด้วยวจีสุจริต ๔ กล่าววาจาปราศจากโทษ ๔.            งด เว้น เว้นขาดออก สลัด พ้นขาด ไม่ประกอบด้วยดิรัจฉานกถา ๓๒ ประการ เป็นผู้มีจิตปราศจากแดนกิเลสอยู่            ย่อมกล่าวกถาวัตถุ ๑๐ อย่าง คือ อัปปิจฉกถา สันตุฏฐิกถา ปวิเวกกถา อสังสัคคกถา ริยารัมภกถา สีลกถา สมาธิกถา ปัญญากถา วิมุตติกถา วิมุตติญาณทัสสนกถา สติปัฏฐานกถา สัมมัปปธานกถา อิทธิบาทกถา อินทริยกถา พลกถา โพชฌงคกถา มัคคกถา ผลกถา นิพพานกถา.            คำว่า ผู้สำรวมวาจา คือ ผู้สำรวม  สำรวมเฉพาะ คุ้มครอง ปกครอง รักษา ระวัง สงบแล้ว. คำว่า มุนี ความว่า ญาณเรียกว่า โมนะ ฯลฯ ก้าวล่วงธรรมเครื่องข้อง และตัณหา เพียงดังว่าข่าย บุคคลนั้นชื่อว่า มุนี เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า บุคคลนั้นแล สำรวมวาจา เป็นมุนี.            เพราะเหตุนั้น พระผู้มีพระภาคจึงตรัสว่า                       บุคคลนั้นแล ผู้ไม่โกรธ ไม่สะดุ้ง ไม่โอ้อวด ไม่มีความรำคาญ                       พูดด้วยปัญญา ไม่ฟุ้งซ่าน สำรวมวาจา เป็นมุนี. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=29&A=4612&Z=5616#388            พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๐  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๒            ขุททกนิกาย จูฬนิทเทส [บางส่วน]            บุคคลเป็นสหายอย่างไร? บุคคลบางคนในโลกนี้ ฟุ้งซ่านมิใช่เพราะเหตุของตน มิใช่ เพราะเหตุแห่งผู้อื่นให้ทำ มีจิตไม่สงบ คนเดียวกลายเป็นคนที่สองบ้าง สองคนกลายเป็นคน ที่สามบ้าง สามคนกลายเป็นคนที่สี่บ้าง ย่อมกล่าวคำเพ้อเจ้อมากในที่ที่ตนไปนั้น คือ พูดเรื่อง พระราชา เรื่องโจร เรื่องมหาอำมาตย์ เรื่องกองทัพ เรื่องภัย เรื่องรบ เรื่องข้าว เรื่องน้ำ เรื่องผ้า เรื่องดอกไม้ เรื่องญาติ เรื่องยาน เรื่องบ้าน เรื่องนิคม เรื่องนคร เรื่องชนบท เรื่องสตรี เรื่องบุรุษ เรื่องคนกล้า เรื่องตรอก เรื่องท่าน้ำ เรื่องโลก เรื่องทะเล เรื่องความเจริญและ ความเสื่อมด้วยประการดังนี้. บุคคลเป็นสหายอย่างนี้. เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า กับสหายพึงมี แก่เราอย่างนี้. http://84000.org/tipitaka/read/?30/718-721 จากคุณ : ฐานาฐานะ - [ 6 ก.พ. 51 00:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ที่มา และแนะนำ :-           พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕           อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต           สัพพลหุสสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=23&A=5127&Z=5167                   พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๗  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๙           ขุททกนิกาย ชาดก ภาค ๑           ทรีมุขชาดก           ว่าด้วย โทษของกาม http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=27&A=3870&Z=3894           อรรถกถา ทรีมุขชาดก http://84000.org/tipitaka/atita100/jataka.php?i=270843           พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓           ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค           ลักขณสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=11&A=3182&Z=3922           พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๙  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๑           ขุททกนิกาย มหานิทเทส           ปุราเภทสุตตนิทเทสที่ ๑๐ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=29&A=4612&Z=5616           พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๐  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๒           ขุททกนิกาย จูฬนิทเทส           ข้อ [๗๑๘]  ถึง [๗๒๑] http://84000.org/tipitaka/read/?30/718-721           คาถาของพระปัจเจกสัมพุทธเจ้า           [๗๑๘]  การพูดด้วยวาจาก็ดี ความเกี่ยวข้องก็ดี กับสหาย พึงมี                  แก่เราอย่างนี้. บุคคลเมื่อเห็นภัยนี้ต่อไป พึงเที่ยวไปผู้เดียว                  เหมือนนอแรด ฉะนั้น. จากคุณ : ฐานาฐานะ - [ 6 ก.พ. 51 00:24:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมว่าตอบย่อๆดีกว่าไหมครับ เด็กผู้สนใจธรรม เด็กรุ่นใหม่ๆยังไร้ปัญญาความรู้ทางธรรม เข้ามาอ่านปุบ ถอดใจเลยครับ มันยาว งง ลิงค์เต็มไปหมด=*= จากคุณ : จักรพรรดิแดนรักทหารErosPhoenix - [ 6 ก.พ. 51 02:05:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4              เห็นความคิดเห็นที่ 3 [6 ก.พ. 51 02:05:53] แล้วทำให้นึกถึงเรื่องของอุบาสกผู้หนึ่ง ชื่อว่า อตุละ              ๗. เรื่องอตุลอุบาสก [๑๘๐] http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=27&p=7     แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม              สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                      หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ - [ 6 ก.พ. 51 02:55:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ย่อ ๆ ได้ไหมคะ . . . . อยากทราบเรื่องคะ .. แต่ศัพท์สูงเหลือเกิน  อีกทั้งก็ยาวด้วย . . . . . จากคุณ : apple_meppo - [ 6 ก.พ. 51 07:27:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พูดจาไม่ดูผู้ฟังครับ จากคุณ : นายสาระแน - [ 6 ก.พ. 51 08:18:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พูดนอกประเด็น ที่ฟังแล้วแบบ เออ ไม่ต้องพูดก็ได้ น้ำสุดๆ จากคุณ : นู๋น้อยร้อยพัน - [ 6 ก.พ. 51 08:28:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยู่ที่เจตนาและประโยชน์ครับ จากคุณ : sirnitfi - [ 6 ก.พ. 51 09:36:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 .... แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 51 15:48:35 จากคุณ : หวนเอยหวนคืน - [ 6 ก.พ. 51 15:47:38 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอตอบตามความคิดของผมนะครับ     ก่อนอื่นมาดูความหมายของการพูดเพ้อเจ้อ คือ การกล่าววาจาที่ทำลายประโยชน์และความสุข     องค์ประกอบของการพูดเพ้อเจ้อ มี 2 ประการ คือ 1. เจตนากล่าววาจาที่ไม่เป็นประโยชน์ 2. ได้กล่าววาจาที่ไม่เป็นประโยชน์นั้น     สฬายตนะสังยุตตพระบาลีว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลาย เมื่อได้มีการพบกันระหว่าง 2 องค์แล้ว การงานที่ควรประพฤตินั้นมี 2 ประการคือ กล่าวถ้อยคำที่เกี่ยวกับธรรมะ หรือมิฉะนั้นก็จงนิ่งเฉยเสีย " ถ้าพูดเรื่องตลกหรือแซวคนอื่นนี่เพ้อเจ้อไหม?หรือขึ้นอยู่กับเจตนา?         เป็นการพูดเพ้อเจ้อครับ เพราะเป็นกล่าวที่ไม่มีประโยชน์ (ไม่ได้กล่าวธรรมะครับ) ถ้าขึ้นอยู่กับเจตนา เวลาพูดเรื่องตลกหรือแซวคนอื่นเพื่อให้เค้าอารมณ์ดีขึ้นนี่ผิดไหม?         เป็นการพูดเพ้อเจ้อครับ แต่เป็นทางกุศล แต่ถ้าเลี่ยงได้กล่าวเป็นการให้กำลังใจหรือทำอะไรให้เขาอารมณ์ดีขึ้นไม่ดีกว่าหรือครับ การคุยเล่นกับเพื่อนแบบเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดหมาย ไม่มีสาระ นี่ผิดด้วยไหม?        เป็นการพูดเพ้อเจ้อครับ เพราะเป็นกล่าวที่ไม่มีประโยชน์ (ไม่ได้กล่าวธรรมะครับ)เช่นกัน การพูดเรื่องจริงแต่ไม่มีประโยนช์นี่เพ้อเจ้อไหม? (เช่น เดินมาเจอคนแปลกหน้าแล้วพูดว่า "วันนี้อากาศดีจัง")       อันนี้ไม่นับครับ เพราะเป็นคำทักทาย เป็นวัฒนธรรมที่ทุกคนเข้าใจกัน จากคุณ : บีม (BeamBeamBeam) - [ 6 ก.พ. 51 16:06:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อนุโมทนากับ ท่านฐานาฐานะ ครับ จากคุณ : Cho_shang - [ 6 ก.พ. 51 17:08:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านของคุณ ฐานาฐานะ ไม่ค่อยเข้าใจเลยค่ะ มีใครแปลมั้ยคะ จากคุณ : Imaginary diva - [ 6 ก.พ. 51 17:43:55 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณทุกความเห็นครับ โดยเฉพาความเห็นที่1-2และ10 จากคุณ : ขยันและอดทน - [ 6 ก.พ. 51 20:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 14     บทว่า อนาเทยฺยวาจาสํวตฺตนิโก     ความว่า ย่อมยังคำที่ไม่ควรยึดถือให้เป็นไปถึงความเป็นผู้ที่จะถูกค้าน ว่า เพราะเหตุไรท่านจึงพูด ใครจะเชื่อคำท่าน นี้ชื่อว่า เป็นทางไปแห่งสัมผัปปลาปะ. พระมหาบุรุษ ไม่กล่าวคำเพ้อเจ้อ ไม่กล่าวคำปราศจากหลักฐาน                   มีคลองพระวาจาไม่เหลวไหล ทรงบรรเทาเสียซึ่งคำที่ไม่เป็น                   ประโยชน์ ตรัสแต่คำที่เป็นประโยชน์และคำที่เป็นสุขแก่พหุชน ละสัมผัปปลาปะ เว้นขาดจากสัมผัปปลาปะ พูดโดยกาลควร พูดจริง พูดอิงอรรถ พูดอิงธรรม พูดอิงวินัย กล่าววาจาเป็นหลักฐาน มีที่อ้างอิง มีส่วนสุด ประกอบด้วยประโยชน์ โดยกาลอันควร ------------- หมายเหตุ ตัวหนังสือก้อปบางส่วนจากคห.คุณฐานาฐานะ รูปเอาจากกระทู้คุณฤทธี ลิงค์อรรถกถาในรูปครับ http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=9&i=1&p=4#สัมผัปปลาปมีองค์_๒ แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 51 23:05:14 จากคุณ : ปล่อย - [ 6 ก.พ. 51 23:02:11 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ความเข้าใจส่วนตัว สัมผัปปลาปะ คือ คำพูดที่ไร้ประโยชน์ หรือเป็นประโยชน์ในเรื่องที่ไร้ประโยชน์(อิอิ) ไร้ประโยชน์โดยเรื่องที่พูด เช่น พูดเรื่องไร้สาระทั้งหลาย ไร้ประโยชน์โดยการที่พูด คือ พูดไปคนก็ค้านได้ หรือคนไม่รับฟัง ------------ คำพูดที่ตรงข้ามกับสัมผัปปลาปะมีองค์ประกอบว่า คำพูดนั้น -พูดพอเหมาะแก่เวลาที่จะพูด -เป็นคำจริง -เป็นคำที่มุ่งหมายประโยชน์ในการที่จะพูด หรือพูดโดยมีจุดมุ่งหมายที่เป็นประโยชน์ -อิงอยู่กับหลักธรรมหรือกฎวินัยที่ดีงาม -คำพูดนั้นมีหลักฐาน ไม่เลื่อนลอย -พูดถูกจังหวะ หรือโอกาสที่เหมาะสม -มีเหตุผล มีที่อ้างอิง -พูดมีที่จบ -เป็นคำพูดที่มีประโยชน์ ----------- หมายเหตุ 1.คห.นี้ผมค่อนข้างมั่วเอานะครับ 2.พออ่านเอาเข้าจริงๆ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจข้อนี้เท่าไรแฮะ เหมือนพอจับความหมายคร่าวๆ ได้ แต่พอแยกละเอียดเป็นข้อๆ รู้สึกว่าคำแปลพระสูตร กับคำแปลอธิบายของอรรถกถาจับคู่กันยังไงก็ไม่รู้ ถ้าคุณฐานาฐานะจะช่วยอธิบายด้วย ความคิดเห็นส่วนตัว เพิ่ม ก็จะเป็นพระคุณอย่างสูงครับ __/\__ จากคุณ : ปล่อย - [ 6 ก.พ. 51 23:27:07 ]

ความคิดเห็นที่ 16              ตอบ คุณปล่อย [6 ก.พ. 51 23:27:07]              คำว่า                     รู้สึกว่าคำแปลพระสูตรกับคำแปลอธิบายของอรรถกถา                     จับคู่กันยังไงก็ไม่รู้              อย่างไรครับ เช่น คู่ไหน?              คำว่า                     ถ้าคุณฐานาฐานะจะช่วยอธิบายด้วยความคิดเห็นส่วนตัวเพิ่ม                     ก็จะเป็นพระคุณอย่างสูงครับ              ตอบว่า ความคิดเห็นส่วนตัวเพิ่มเติมบางประเด็น ดังนี้ :-              [ประกอบด้วยความเห็นส่วนตัว โปรดใช้วิจารณญาณ]              สัมผัปปลาปะ หรือวาจาเพ้อเจ้อ ไร้ประโยชน์              วาจาที่ตรงข้ามกับสัมผัปปลาปะนี้ ควรกล่าวว่า คือวาจาที่ประกอบด้วยประโยชน์    จากนั้นจึงค่อยแยกแยะลักษณะของวาจาที่ประกอบด้วยประโยชน์ จึงจะควร              เพราะเหตุใด              เพราะว่า หากไม่กล่าวหลักก่อนจึงกล่าวแยกแยะภายหลัง โดยกล่าวแยกแยะเลย เช่นกล่าวว่า                    คำจริง เป็นสิ่งตรงข้ามกับสัมผัปปลาปะ              หรือกล่าวว่า                    คำจริง เป็นวาจาที่ประกอบด้วยประโยชน์              อาจทำให้คลาดเคลื่อนได้              เช่น เมื่อบุคคลอยู่ในที่ประชุม ที่มีบุคคลต่างๆ กำลังสนทนาธรรมกันอยู่ ด้วยเรื่องที่ประกอบด้วยศีลกถาเป็นต้น              บุคคลนั้นเข้าใจเพียงว่า คำจริง เป็นวาจาที่ประกอบด้วยประโยชน์ จึงกล่าวแทรกในกลางที่ประชุมว่า พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก เป็นต้น              อย่างนี้ ย่อมทำให้สนทนาธรรมที่ประกอบด้วยศีลกถาเป็นต้น หยุดชะงักลง.              เพราะฉะนั้น คำจริงว่า พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก ที่กล่าวแทรกใน กลางที่ประชุมเป็นคำที่กล่าวไม่ถูกกาล จึงเป็นวาจาที่ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ทั้งกล่าวได้ว่า มีโทษที่เห็นประจักษ์ คือทำให้การสนทนาธรรมที่ประกอบด้วยศีลกถา เป็นต้น หยุดชะงักลง              เมื่อกล่าวถึง คำว่า หยุดชะงักลง ทำให้นึกถึงอรรถกถาชาดกเรื่องหนึ่ง ชื่อว่าสูกรชาดก http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=27&i=155              คำที่ประกอบด้วยประโยชน์ ในที่นี้ หมายรวมถึง คำถามที่ถามเพื่อน้อมไป การรู้ความจริงที่ประกอบด้วยประโยชน์ จัดว่าเป็นบทเบื้องต้นที่นำไปสู่การรู้ความจริงที่ มีประโยชน์              ที่กล่าวอย่างนี้ เพราะเหตุว่า              ประโยคคำถามเป็นคำเพื่อแสวงหาคำตอบ เป็นคำเพื่อแสวงหาความจริง จึงยัง ไม่เป็นคำจริง หรือคำเท็จ, บุคคลบางคนรู้ความต่างกันของข้อนี้ อาจจะพูดเคาะขึ้นว่า คำถาม ยังไม่เป็นคำจริงหรือคำเท็จ ดังนั้นจึงยังไม่เป็นคำจริง จากนั้นก็กล่าวว่า เมื่อยังไม่เป็นคำจริง จึงไม่เป็นวาจาที่ประกอบด้วยประโยชน์.              ดังนั้นจึงกล่าวเพื่อป้องกันไว้              คำถามที่เป็นบทเบื้องต้นที่นำไปสู่การรู้ความจริงที่มีประโยชน์ คืออะไร? เช่นอะไร?              ตอบว่า คือคำถามให้ผู้ฟังฉุกคิดขึ้น เฉลียวใจขึ้น เพื่อให้เกิดฉันทะ อุตสาหะใน ประโยชน์ที่ยิ่งๆ ขึ้นไป หรือคำถามเพื่อเป็นบทนำในการแสดงธรรมเทศนาต่อไป              ตัวอย่างเช่น คำถามที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงตรัสถามพวกสหายภัททวัคคีย์ ๓๐ คน              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๔  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๔              เรื่องสหายภัททวัคคีย์ [บางส่วน]              ภ.  ดูกรกุมารทั้งหลาย พวกเธอสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ข้อที่พวกเธอแสวงหาหญิง หรือแสวงหาตนนั้น อย่างไหนเป็นความดีของพวกเธอเล่า?              ภัท.  ข้อที่พวกข้าพระองค์แสวงหาตนนั่นแล  เป็นความดีของพวกข้าพเจ้า เจ้าข้า.              ภ.  ดูกรกุมารทั้งหลาย  ถ้าอย่างนั้นพวกเธอนั่งลงเถิด  เราจักแสดงธรรมแก่พวกเธอ.              พวกสหายภัททวัคคีย์เหล่านั้น  รับพระพุทธาณัติพจน์ว่า อย่างนั้น เจ้าข้า  ถวายบังคม พระผู้มีพระภาคแล้ว  นั่งอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง.  พระผู้มีพระภาคทรงแสดงอนุปุพพิกถาแก่พวกเขา คือทรงประกาศทานกถา สีลกถา สัคคกถา โทษ ความต่ำทราม  ความเศร้าหมองของกามทั้งหลาย   และอานิสงส์ในความออกจากกาม.  เมื่อพระองค์ทรงทราบว่า  พวกเขามีจิตสงบ มีจิตอ่อน  มีจิตปลอด จากนิวรณ์  มีจิตเบิกบาน  มีจิตผ่องใสแล้ว จึงทรงประกาศพระธรรมเทศนาที่พระพุทธเจ้าทั้งหลาย ทรงยกขึ้นแสดงด้วยพระองค์เอง  คือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค.  ดวงตาเห็นธรรม  ปราศจากธุลี   ปราศจากมลทินว่า  สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา  สิ่งนั้นทั้งมวลมีความดับเป็นธรรมดา   ได้เกิดแก่พวกเขา ณ ที่นั่งนั่นแล ดุจผ้าที่สะอาด ปราศจากมลทิน ควรได้รับน้ำย้อมเป็นอย่างดี ฉะนั้น.              พวกเขาได้เห็นธรรมแล้ว ได้บรรลุธรรมแล้ว ได้รู้ธรรมแจ่มแจ้งแล้ว มีธรรมอันหยั่งลงแล้ว ข้ามความสงสัยได้แล้ว ปราศจากถ้อยคำแสดงความสงสัย ถึงความเป็นผู้แกล้วกล้า ไม่ต้องเชื่อผู้อื่น ในคำสอนของพระศาสดา ได้ทูลคำนี้ต่อพระผู้มีพระภาคว่า พระเจ้าข้า พวกข้าพระองค์พึงได้บรรพชา พึงได้อุปสมบทในสำนักพระผู้มีพระภาค. http://84000.org/tipitaka/read/v.php?B=4&A=824&Z=863              เพิ่มเติมในประเด็นคำถาม ดังนี้ :-              ประโยคคำถามเป็นคำเพื่อแสวงหาคำตอบ เป็นคำเพื่อแสวงหาความจริง จึงยังไม่เป็นคำจริง หรือคำเท็จ.              เช่นประโยคคำถามที่ว่า                   ท่านมีความเห็นอย่างไรต่อการกระทำของนายสมมติ?              เมื่อยังไม่เป็นคำจริงหรือคำเท็จ จึงพ้นจากการเป็นคำมุสา.              บุคคลบางคนรู้ความหมายนี้ อาศัยเลศ แล้วกล่าววจีทุจริตประกอบไปกับคำถามดังนี้ :-                   ท่านมีความเห็นอย่างไรต่อการกระทำของนายสมมติผู้ทุศีลนี้?              ดังนี้แล้ว หากนายสมมติมิได้เป็นผู้ทุศีล คำถามนั้นก็เป็นวจีทุจริต ความเป็นคำถามของประโยคที่ประกอบด้วยวจีทุจริต ไม่พ้นจากความเป็นวจีทุจริต.              ข้อเพิ่มเติมในประเด็นนี้ ขอให้พิจารณาเป็นลักษณะ เครื่องหมายของผู้กระทำ กรรมเหล่านั้น ตามนัยแห่งพระสูตร ชื่อว่าพาลบัณฑิตสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_line.php?B=14&A=6312                           พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๕              มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์              อภัยราชกุมารสูตร                    วาจาที่ประกอบด้วยประโยชน์ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=13&A=1607&w=วาจาที่ประกอบด้วยประโยชน์#94     แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม              สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                      หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html              เรื่อง                   ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                   การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                   มหาทาน                   ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                   ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                   กาลทาน ๕ อย่าง                   ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                   ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                   สังฆทาน ๗ ประเภท                   ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                   ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                   เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                   ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                   อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                   ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                   ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ - [ 7 ก.พ. 51 10:27:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ......ขออนุโมทนาความคิดเห็นของท่านฐานาฐานะด้วยนะคะ      ขอบคุณเจ้าของกระทู้และผู้ร่วมแสดงความคิดเห็นต่างๆ ด้วยนะคะ ดิฉันได้รับประโยชน์จากกระทู้นี้มากค่ะ       อ่านแล้วแทบไม่อยากพูดเพ้อเจ้อเลยนะคะ แต่ว่าพระอรหันต์เท่านั้นที่ละสัมผัปปลาปะ ได้โดยเด็ดขาดนี่คะ ก็ๆ บางทีดิฉันก็ชอบเย้าเพราะโลภโสมนัส พิมพ์สั้นแค่นี้ยังผิดได้นะคะ แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 51 13:00:44 จากคุณ : อธิโมกข์ - [ 7 ก.พ. 51 12:58:50 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คำว่า                    รู้สึกว่าคำแปลพระสูตรกับคำแปลอธิบายของอรรถกถา                    จับคู่กันยังไงก็ไม่รู้             อย่างไรครับ เช่น คู่ไหน? ---------------------------------------------------- ตอบท่านอาจารย์ครับ __/\__ ตามความเข้าใจของผมนะครับ พูดโดยกาลควร =   ชื่อว่า พูดถูกกาล เพราะพูดตามกาล. อธิบายว่า พูดกำหนดเวลาให้เหมาะแก่เรื่องที่จะพูด. พูดจริง = ชื่อว่า พูดแต่คำจริง เพราะพูดคำจริง แท้ แน่นอน ตามสภาพเท่านั้น. พูดอิงอรรถ = ชื่อว่า พูดอิงประโยชน์ เพราะพูดทำให้อิงประโยชน์ปัจจุบัน และประโยชน์ภายหน้านั่นเอง. พูดอิงธรรม = ชื่อว่า พูดอิงธรรม เพราะพูดทำให้อิงโลกุตตรธรรม ๙. พูดอิงวินัย = ชื่อว่า พูดอิงวินัย เพราะพูดให้อิงสังวรวินัย และปหานวินัย. กล่าววาจาเป็นหลักฐาน = โอกาสที่ตั้งไว้ เรียกว่าหลักฐาน. คำชื่อว่า มีหลักฐาน เพราะหลักฐานของคำนั้นมีอยู่. อธิบายว่า พูดคำที่ควรจะต้องเก็บไว้ในหัวใจ. ----------------------------------- แต่ที่เหลือน่ะครับ จากพระสูตร "...มีที่อ้างอิง มีส่วนสุด ประกอบด้วยประโยชน์โดยกาลอันควร..." ผมจับคู่กับอรรถกถาที่เหลือไม่ถนัดครับ เหมือนจะสลับท่อนกันหรือเปล่า? หรือผมอ่านไม่เข้าใจเอง ค่อนข้าง งงครับ อรรถกถาที่เหลือ บทว่า กาเลน ความว่า และแม้เมื่อพูดคำเห็นปานนี้ ก็มิได้พูดโดยกาลอันไม่ควร ด้วยคิดว่า เราจักพูดคำที่มีหลักฐาน ดังนี้. อธิบายว่าแต่พูดพิจารณาถึงกาลอันควรเท่านั้น. บทว่า สาปเทสํ ความว่า มีอุปมา มีอุปมา มีเหตุ บทว่า ปริยนฺตวตึ ความว่า แสดงกำหนดไว้แล้ว พูดโดยประการที่กำหนดแห่งคำนั้นจะปรากฏ. บทว่า อตฺถสญฺหิตํ ความว่า พูดคำที่ประกอบด้วยประโยชน์ เพราะผู้พูดจำแนกไปโดยนัยแม้มิใช่น้อย ก็ไม่อาจให้สิ้นสุดลงได้. อีกอย่างหนึ่ง พูดคำที่ประกอบด้วยประโยชน์ เพราะประกอบด้วยประโยชน์ที่ผู้พูดถึงประโยชน์นั้นกล่าวถึง มีอธิบายว่า มิใช่ตั้งเรื่องไว้เรื่องหนึ่ง แล้วไปพูดอีกเรื่องหนึ่ง. จากคุณ : ปล่อย - [ 7 ก.พ. 51 18:31:03 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หมายเหตุ 1.ขอบพระคุณ คุณฐานาฐานะ มากๆ ครับ ได้ความเข้าใจชัดขึ้นมากครับ 2.ช่วงนี้ ที่กระทู้อื่น... คำพูดผมออกจะแฝงวจีทุจริตไปมาก เพราะผสมหมั่นไส้คู่สนทนานิดๆ ไม่ได้พูดด้วยเมตตาเท่าที่ควร เพราะอ่านคำตอบของท่านอาจารย์ในกระทู้นี้ ทำให้รู้สึกละอายใจครับ แหะๆ ... ขอขอบพระคุณเรื่องนี้ด้วยครับ__/\__ จากคุณ : ปล่อย - [ 7 ก.พ. 51 18:37:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ลงชื่อว่าเข้ามาดูครับ : ) จากคุณ : ไปล่ะ__/\__ (ปล่อย) - [ 8 ก.พ. 51 22:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21              เนื้อความพระไตรปิฎก ภาษาบาลี อักษรไทย เล่ม 9 ข้อ 4 บางส่วน              สมฺผปฺปลาปํ   ปหาย สมฺผปฺปลาปา   ปฏิวิรโต   สมโณ  โคตโม  กาลวาที  ภูตวาที   อตฺถวาที ธมฺมวาที  วินยวาที   นิธานวตึ   วาจํ   ภาสิตา   กาเลน   สาปเทสํ  ปริยนฺตวตึ     อตฺถสญฺหิตนฺติ   ฯ http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=9&item=4&Roman=0                 เนื้อความพระไตรปิฎก ภาษาไทย เล่ม 9 ข้อ 4 บางส่วน              พระสมณโคดม ละคำเพ้อเจ้อ เว้นขาดจากคำเพ้อเจ้อ พูดถูกกาล พูดแต่คำที่เป็นจริง   พูดอิงอรรถ พูดอิงธรรม พูดอิงวินัย พูดแต่คำมีหลักฐานมีที่อ้าง มีที่กำหนด ประกอบด้วยประโยชน์ โดยกาลอันควร. http://84000.org/tipitaka/read/?9/4              เนื้อความอรรถกถาขยายความ พระไตรปิฎก เล่ม 9 ข้อ 4 บางส่วน              ชื่อว่า พูดถูกกาล เพราะพูดตามกาล. อธิบายว่า พูดกำหนดเวลาให้เหมาะแก่เรื่องที่จะพูด.              ชื่อว่า พูดแต่คำจริง เพราะพูดคำจริง แท้ แน่นอน ตามสภาพเท่านั้น.              ชื่อว่า พูดอิงประโยชน์ เพราะพูดทำให้อิงประโยชน์ปัจจุบัน และประโยชน์ภายหน้านั่นเอง.              ชื่อว่า พูดอิงธรรม เพราะพูดทำให้อิงโลกุตตรธรรม ๙.              ชื่อว่า พูดอิงวินัย เพราะพูดให้อิงสังวรวินัย และปหานวินัย.              โอกาสที่ตั้งไว้ เรียกว่าหลักฐาน. คำชื่อว่า มีหลักฐาน เพราะหลักฐานของคำนั้นมีอยู่. อธิบายว่า พูดคำที่ควรจะต้องเก็บไว้ในหัวใจ.              บทว่า กาเลน ความว่า และแม้เมื่อพูดคำเห็นปานนี้ ก็มิได้พูดโดยกาลอันไม่ควร ด้วยคิดว่า เราจักพูดคำที่มีหลักฐาน ดังนี้. อธิบายว่าแต่พูดพิจารณาถึงกาลอันควรเท่านั้น.              บทว่า สาปเทสํ ความว่า มีอุปมา มีอุปมา มีเหตุ              บทว่า ปริยนฺตวตึ ความว่า แสดงกำหนดไว้แล้ว พูดโดยประการที่กำหนดแห่ง คำนั้นจะปรากฏ.              บทว่า อตฺถสญฺหิตํ ความว่า พูดคำที่ประกอบด้วยประโยชน์ เพราะผู้พูดจำแนกไป โดยนัยแม้มิใช่น้อย ก็ไม่อาจให้สิ้นสุดลงได้. อีกอย่างหนึ่ง พูดคำที่ประกอบด้วยประโยชน์ เพราะประกอบด้วยประโยชน์ที่ผู้พูดถึงประโยชน์นั้นกล่าวถึง มีอธิบายว่า มิใช่ตั้งเรื่องไว้เรื่องหนึ่ง แล้วไปพูดอีกเรื่องหนึ่ง. http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=9&i=4&p=4#สัมผัปปลาปมีองค์_๒ แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม              สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                      หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ - [ 9 ก.พ. 51 07:01:02 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบพระคุณครับ __/\__ จากคุณ : ปล่อย - [ 9 ก.พ. 51 13:37:41 ]