ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ ๑ การปฏิบัติตนเพื่อหนีบาป      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย ต่อไปนี้อาตมาจะขอปรารภ เรื่อง การปฏิบัติตนหนีบาป คำว่า "บาป" นี้บรรดาท่านพุทธบริษัท แปลว่า "การกระทำความชั่ว" ซึ่งสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงยืนยันว่า บุคคลใดถ้าตกเป็นทาสของความชั่วคือ บาป เวลาก่อนจะตายถ้ากำลังจิตเศร้าหมองมีกำลังใจกังวลอยู่กับบาป ตายแล้วก็ต้องตกนรก ความจริงที่บางท่านคิดว่า การตายแล้วไม่เกิด คือว่าตายแล้วมีสภาพสูญ อย่างไรก็ตามเถอะพระพุทธเจ้าทรงยืนยันว่า คนเราตายแล้วต้องมีการเกิด แต่การเกิดนั้นจะเกิดเป็นมนุษย์ หรือเกิดเป็นสัตว์นรก เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน ก็ถือว่าเกิดทั้งหมด ถ้าส่วนดีก็ไปเกิดเป็นเทวดาบ้าง เป็นพรหมบ้าง ถ้าดีถึงที่สุดก็ไปเกิดเป็นพระอรหันต์เข้านิพพานไป      เป็นอันว่าอาตมาเองก็ขอยืนยันตามที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า การตายแล้วเกิดนั้นมีจริง ซึ่งบรรดาท่านพุทธบริษัทชายและหญิง ส่วนใหญ่เวลานี้ก็ปฏิบัติในหลักสูตรของวิชชาสามบ้าง ในหลักสูตรของอภิญญาหกบ้าง สามารถระลึกชาติได้ว่าก่อนจะเกิดเราเคยเป็นอะไรมาบ้าง ตายเป็นอะไรมาบ้าง อย่างนี้ทราบกันอยู่แล้วก็เป็นอันว่ายืนยันตามคำสั่งขององค์สมเด็จพระประทีปแก้วได้ว่าการตายแล้วต้องเกิดจริง การที่จะกลับมาเกิดเป็นมนุษย์หรือไม่นั้น ก็เป็นเรื่องของบุญและบาป การกลับมาเกิดเป็นมนุษย์ก็นำมาทั้งเศษบุญและเศษบาป      เศษบุญ เป็นปัจจัยให้ทุกคนมีความสุขตามสมควรกับบุญนั้น      เศษบาป เข้ามาครอบงำจิตเมื่อไหร่ ทุกคนที่ได้รับผลนั้นก็จะมีแต่ความทุกข์ ความเร่าร้อน      ถ้าหากว่าเราคิดว่าตายแล้วไม่เกิด จิตจะมีความประมาทพลาดจากความเป็นจริง ถ้าคิดอย่างนั้นบรรดาท่านพุทธบริษัทชายและหญิง ก็จะมีความประมาทในชีวิต คิดว่าการเกิดมาแล้วตายก็สูญ เมื่อมันจะสูญไปจากโลกนี้ไม่มีการเกิดต่อไป การกระทำความดีหรือการกระทำความชั่วใด ๆ ย่อมมีผลเฉพาะในชาติปัจจุบันเท่านั้น เพราะชาติข้างหน้าไม่มี ถ้าคนที่มีกำลังใจดีก็จะสั่งสมความดี เพื่อความสุขของตน คนที่มีจิตหยาบบาปอกุศลก็ครอบงำ ก็จะทำแต่ความชั่ว สร้างความเร่าร้อนให้แก่ตัวและบุคคลอื่น ถ้าตายแล้ว บังเอิญที่ต้องเกิดจริง ๆ ความจริงอาตมาใช้คำว่าบังเอิญเฉพาะบุคคลที่คิดว่าตายแล้วสูญ สำหรับอาตมาเองจริง ๆ ขอยืนยันว่าตายแล้วเกิดแน่ การระลึกชาติเราสอนกันได้แล้วมีญาติโยมพุทธบริษัททำได้นับแสน ถ้าเราไม่มีการเกิดเราจะรู้ชาติที่แล้วมาได้อย่างไร      ก็รวมความว่า ขอยืนยันอีกครั้งหนึ่งว่าการเกิดต่อไปมีจริง ๆ ใครท่านจะว่าไม่มีก็ช่างท่านเถอะ เรื่องความเห็นนี่อย่าไปถือเป็นเรื่องความผิดเรื่องถูก ของใครก็ของมันอาตมาบวชมาตามหลักสูตรในพระไตรปิฎก ซึ่งบรรดาพระทั้งหลายยอมรับว่าเป็นถ้อยคำที่องค์พระสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสั่งสอน และก็ปฏิบัติตามพระไตรปิฎกก็มีผลตามนั้นจึงหมดสงสัย      ในเมื่อเรามาพูดกันถึงเรื่องเกิดพอสมควร เพราะว่าเกิดแล้วตายแล้วจะต้องไปนรกบ้าง ไปสวรรค์บ้าง คือไปสู่แดนของความสุขบ้าง แดนของความทุกข์บ้าง ทุกคนก็ไม่มีใครอยากพบกับแดนของความทุกข์ ต้องการอย่างเดียวคือ ต้องการพบกับแดนของความสุข      เราจะทำอย่างไรกัน?      ข้อนี้บรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน ที่มีความเคารพในพระพุทธเจ้า ฟังคำแนะนำ ของพระพุทธเจ้าสักหน่อยหนึ่ง แล้วลองไปปฏิบัติตาม ถ้าทุกท่านที่ฟังแล้วนำไปปฏิบัติได้จริง อาตมาก็ขอยืนยันว่าการเกิดต่อไปข้างหน้าของท่าน ที่มีกี่ครั้งก็ตามกี่ชาติก็ตาม ของยืนยันว่าทุกท่านจะไม่พบกับอบายภูมิทั้ง ๔ คือการเกิดเป็นสัตว์นรกก็ดี เป็นเปรตก็ดี เป็นอสุรกายก็ดี เป็นเดรัจฉานก็ดี จะไม่มีแก่ท่านทุกชาติที่เกิดอีกต่อไป และการเกิดของบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ก็จะจำกัดการเกิด เอาเฉพาะการปฏิบัติอย่างหยาบๆ ท่านทั้งหลายถ้าจะมีการเกิดจริง ถ้ากำลังใจของท่านย่อหย่อนปฏิบัติได้แต่ว่าไม่เคร่งเครียดนัก คือ ปฏิบัติได้ไม่ละเอียดนัก พอทำกันได้ เรียกว่าประเภท "เช้าชามเย็นชาม" แต่ก็สามารถทรงความดีไว้ได้ อย่างนี้ถ้าหากว่าท่านจะเกิดใหม่ก็เกิดเป็นเทวดาหรือพรหม 7 ชาติตามหลักวิชา หลังจากนั้นก็เป็นพระอรหันต์เข้านิพพาน จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 07:54:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้ามีกำลังใจเข้มแข็งทำได้แบบละเอียดจริงๆ อารมณ์สุขุมทรงตัวได้อย่างดี ถ้ากำลังใจประเภทนี้เราทำได้จะเกิดเป็นเทวดาหรือพรหมอีกชาติเดียวเท่านั้น กลับลงมาเกิดเป็นมนุษย์อีก ๑ ชาติ เป็นพระอรหันต์เข้านิพพาน      หลักสูตรนี้มีในพระไตรปิฎก ที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า ทุกคนให้ตัดสังโยชน์ สังโยชน์นี่ถ้าตัดได้ ๓ จะเป็นพระโสดาบัน หรือสกิทาคามี เพียงแต่เป็นพระโสดาบันอย่างหยาบที่เรียกว่า สัตตักขัตตุง ต้องเกิดอีก ๗ ชาติ เพียงเท่านี้บรรดาท่านพุทธบริษัทอบายภูมิทั้ง ๔ จะเข้าไม่ถึงและก็ไม่พบหน้ากันแล้วก็ขอลาอบายภูมิได้      สังโยชน์ ทั้ง ๑๐ ประการนี้มีอะไรบ้าง?      ๑. สักกายทิฏฐิ      ๒. วิจิกิจฉา      ๓. สีลัพพตปรากมาส      สามข้อนี้อาตมาจะสอนญาติโยมพุทธบริษัทปฏิบัติกัน ถ้าตัด ๓ ข้อนี้ได้ อย่างหยาบก็สามารถหลีกนรกได้แน่นอน ไม่พบหน้ากันอีกแล้ว      ข้อที่ ๑ ที่เรียกว่า สักกายทิฏิฐิ ซึ่งมีความเห็นว่าร่างกายนี้เป็นเราเป็นของเรา หรือเรามีในร่างกาย ร่ายกายมีในเรา อย่างนี้เป็นต้น หรือว่ามีความรู้สึกว่าร่างกายนี้มีสภาพไม่ตาย มันจะทรงตัวอยู่ตลอดกาลตลอดสมัย ไม่เสื่อมไม่ตายไปจากโลกนี้หรือว่ามีความเห็นว่าร่างกายนี้นอกจากจะไม่ตายแล้ว มันก็มีแต่ความสะอาด เรียกว่า มีความสะอาดน่ารัก น่าชม นานิยมทุกอย่าง ไม่มีส่วนใดส่วนหนึ่งเป็นของโสโครก แล้วก็มีความรู้สึกว่าร่างกายนี้เป็นเราเป็นของเรา เรามีในร่างกาย ร่างกายมีในเรา      ความรู้สึกในสักกายทิฏฐิ อาตมาตั้งไว้ ๓ ระดับก็เพราะอารมณ์อย่างนี้มีความรู้สึกไม่เสมอกัน      ถ้าอารมณ์ขั้นพระโสดาบันหรือสกิทาคามี จะมีความรู้สึกเป็นแต่เพียงว่าร่างกายนี้ต้องตาย      ถ้าอารมณ์ของพระอนาคามี จะมีความรู้สึกว่าร่างกายนี้นอกจากจะตายแล้ว มีสภาพเสื่อม ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และสลายตัวไปในที่สุด ร่างกายของคนก็ดี ของสัตว์ก็ดี วัตถุธาตุใดๆ ก็ดี ไม่มีคำว่าสะอาด มีแต่คำว่าสกปรก น่าเกลียด น่าชังอย่างยิ่ง มีความรังเกียจในการที่จะมีร่างกายต่อไปอีก อันนี้เป็นอารมณ์ของพระอนาคามี      ถ้าเป็นอารมณ์ของพระอรหันต์ จะมีความรู้สึกว่าร่างกายนี้ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา เราไม่มีในร่างกาย ร่างกายไม่มีในเรา      ฉะนั้นจึงขอชวนบรรดาท่านพุทธบริษัทปฏิบัติแค่เบื้องต้น ยึดอารมณ์ของพระโสดาบันเข้าไว้ เราจะเป็นพระโสดาบันหรือสกิทาคามีหรือไม่นั้นไม่สำคัญ อย่าคำนึงถึงว่าเราจะต้องเป็นพระโสดาบันบ้าง เป็นสกิทาคามีบ้าง ถ้ามีความรู้สึกอย่างนั้นความประมาทจะเกิดแก่บรรดาท่านพุทธบริษัทคิดว่า " เราดีแล้ว" ถ้าบังเอิญเราไม่ได้เป็นจริงๆ ถ้าพลาดพลั้งตายไปอาจจะไปอบายภูมิได้      ฉะนั้นการปฏิบัติจริงๆ ให้ต้องการแต่ผล อย่าคิดว่าตนเป็นอย่างนั้น คิดว่าตนเป็นอย่างนี้ จะกลายเป็นคนมีมานะทิฏฐิ ซึ่งเป็นกิเลสหยาบทำปัญญาให้ถอยหลัง      รวมความว่าสังโยชน์ ๑๐ ประการก็คือ      ๑. สักกายทิฏฐิ มีความรู้สึกว่าร่างกายนี่มันจะไม่ตาย ร่างกายสะอาด ร่างกายเป็นเราเป็นของเรา เรามีในร่างกาย ร่างกายมีในเรา      ๒. วิจิกิจฉา มีความสงสัยในพระพุทธเจ้า ในพระธรรมคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า สงสัยในความดีของพระอริยสงฆ์ ไม่ตกลงว่าจะยอมรับนับถือหรือไม่      ๓. สีลัพพตปรามาส ไม่ตั้งใจรักษาศีลอย่างจริงจัง รักษาศีลประเภทศีลหัวเฒ่าคือผลุบเข้าผลุบออก ประเดี๋ยวก็ทรงตัวบ้าง ประเดี๋ยวก็ไม่ทรงตัวบ้าง      สังโยชน์ข้อที่ ๔ กามฉันทะ มีความหลงใหลใฝ่ฝันในรูปสวย เสียงเพราะ กลิ่นหอม รสอร่อย สัมผัสระหว่างเพศ นี่เรียกว่าติดหลงใหลใฝ่ฝันอยู่ในกามารมณ์      สังโยชน์ข้อที่ ๕ ปฏิฆะ มีอารมณ์ข้องใจไม่พอใจ คือ มีความโกรธ มีความไม่พอใจอยู่เป็นปกติยังเหลืออยู่      สังโยชน์ข้อที่ ๖ รูปราคะ มีความหลงใหลใฝ่ฝันในรูปที่เป็นวัตถุ หรือรูปฌาน      สังโยชน์ข้อที่ ๗ สงสัยใฝ่ฝันในอรูป หรือสิ่งที่ไม่มีรูป หรือ อรูปฌาน ว่าดีเลิศประเสริฐแล้ว      สังโยชน์ข้อที่ ๘ มานะ ยังมีการถือตัวถือตน ว่าเราดีกว่าเขา เราเสมอเขา เราเลวกว่าเขา      สังโยชน์ข้อที่ ๙ อุทธัจจะ ยังมีอารมณ์ฟุ้งซ่าน ไม่มั่นใจในตัวเองว่าเราจะไปนิพพานดีหรือไม่ไปนิพพานดี ไปได้แน่หรือไปไม่ได้แน่ เอาแน่นอนไม่ได้ คือ จิตใจขาดความเข้มแข็ง      สังโยชน์ข้อที่ ๑๐ อวิชชา อวิชชานี้ยังมีความหลงใหลใฝ่ฝันในมนุษยโลก เทวโลก และพรหมโลก ยังเห็นว่ามนุษยโลก เทวโลก พรหมโลกเป็นของดี ต้องการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏฏะ      รวมความว่าสังโยชน์ ๑๐ ประการนี้ เป็นเครื่องดึงเราให้เวียนว่ายตายเกิด ตายแล้วเกิดใหม่ เกิดแล้วตาย ไม่ใช่เกิดจากมนุษย์ตายเป็นมนุษย์ ตายจากมนุษย์เกิดเป็นมนุษย์ไม่ใช่อย่างนั้น ตายจากมนุษย์แล้วอาจจะเป็นสัตว์นรกก็ได้ เปรตก็ได้ อสุรกายก็ได้ สัตว์เดรัจฉานก็ได้ เป็นเทวดาหรือพรหมก็ได้ เป็นอะไรก็ได้ สุดแล้วแต่ความดีหรือความชั่ว จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 07:55:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าบรรดาท่านพุทธบริษัท หรือบรรดาเพื่อนภิกษุสามเณรสามารถตัดสังโยชน์ได้ถึง ๑๐ ประการ พระพุทธเจ้าทรงเรียกว่า "พระอรหันต์" เป็นผู้ตัดกิเลสเป็น "สมุจเฉทปหาน" ก็รวมความว่าเราจะไม่พบกับคำว่าการเกิดเป็นสัตว์นรก เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน การเกิดเป็นมนุษย์ เป็นเทวดา หรือพรหมไม่มีอีกแล้ว ไปอยู่นิพพานแห่งเดียวมีแต่ความสุขสำราญ ไม่มีความทุกข์เป็นที่ไป      ก็รวมความว่าวันนี้หรือวันต่อไป ก็ยังไม่ชวนบรรดาญาติโยมพุทธบริษัทและเพื่อนภิกษุสามเณร เป็นพระอนาคามี หรือเป็นพระอรหันต์ ก็ยังไม่ชวนทุกท่านเป็นพระโสดาบัน หรือสกิทาคามี จะชวนเพียงว่า เรามาเอากันอย่างนี้ดีกว่า ในเมื่อพระโสดาบัน ก็ดี พระสกิทาคามีก็ดี ท่านสามารถหลีกนรกได้เด็ดขาด ถึงอย่างไรก็ตามท่านไม่มีโอกาสลงนรกได้อีก นรกก็ไม่เกิด เป็นเปรตก็ไม่เกิด อสุรกายก็ไม่เกิด เป็นสัตว์เดรัจฉานก็ไม่เกิด จะมีแดนที่ไปที่มาระหว่างมนุษยโลกกับเทวโลกเท่านั้น เป็นอันว่า "ตัดอบายภูมิได้เด็ดขาด" เราต้องการกันแค่นี้ก่อน      ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะบรรดาญาติโยมพุทธบริษัทก็ดี เพื่อนภิกษุสามเณรก็ดี อาตมาเองก็ตาม สำหรับอาตมาจริง ๆ มีความรู้สึกว่าเวลานี้เป็นเด็กอ่อน ยังเป็นเด็กอ่อนอยู่ ยังไม่กล้าต่อสู้อารมณ์ที่เข้ไปถึงความเป็นพระอรหันต์ เราเป็นเด็กเล็กมีกำลังน้อย ๆ ยกของ เบา ๆ ก่อน       อันดับแรก ลองยกสังโยชน์ทั้ง ๓ ประการออกจากใจ ก็คิดว่ายังไง ๆ เราก็ไม่ไปนรกกันก่อน ไม่เป็นเปรต ไม่เป็นอสุรกาย ไม่เป็นสัตว์เดรัจฉานกันก่อนดีกว่า เอายังไงก็ดี ตั้งต้นกันจุดนี้เถอะบรรดาท่านพุทธบริษัทผู้ปฏิบัติพระกรรมฐาน การปฏิบัติกระกรรมฐานในหลักสูตรของวิชชาสามก็ดี อภิญญาก็ดี ปฏิสัมภิทาญาณก็ดี หากว่าท่านได้ ๒ ในวิชชาสาม, ๕ ในอภิญญาหก หรือสมาบัติ ๘ แต่ว่าท่านไม่สามารถจะตัดสังโยชน์ ๓ ประการให้พ้นจากใจได้ ท่านก็ยังเป็นเหยื่อของอบายภูมิ มีนรก เป็นต้น เราก็มาลองดูมันยากนักไหม ยากหรือไม่ก็ลองพิจารณากันดู      ๑. สักกายทิฎฐิ เอาตัวนี้เข้ามาตั้งต้นก่อน อารมณ์ขั้นต้นของพระโสดาบันกับสกิทาคามิ ท่านมีความรู้สึกว่าชีวิตนี้ต้องตายและบรรดาเพื่อนภิกษุสามเณรก็ดีญาติโยมพุทธบริษัทก็ดี มีความรู้สึกเหมือนพระโสดาบัน สกิทาคามีไหม ท่านมีความรู้สึกตัวท่านเอง ท่านจะตายไหม แต่ก็บางทีหลาย ๆ ท่านอาจจะลืม คิดว่าเราจะต้องตายเป็นปี ๆ ก็ได้ บางทีเกิดมา ๑๐ ปี ๒๐ ปี ลืมนึกถึงว่าชีวิตมันจะต้องตายอันนี้เป็นของธรรมดาของพวกเรา ญาติโยมก็เหมือนกัน เพื่อนภิกษุสามเณรก็เหมือนกัน อาตมาก็เช่นเดียวกน เราก็ขี้หลงขี้ลืมเหมือนกัน      ต่อแต่นี้ไปเรามาตั้งต้นกันใหม่ดีไหม ว่าต่อแต่นี้ก่อนจะหลับเราจะคิดไว้ว่าหลับคราวนี้จะได้ตื่นเห็นพระอาทิตย์วันใหม่หรือไม่ก็ไม่ทราบ เราอาจจะต้องตายระหว่างการหลับหรือก่อนสว่างก็ได้พอสว่างแล้วตื่นขึ้นมา ก็มีความรู้สึกว่าเราจะได้เห็นกลางคืนของวันนี้หรือไม่ก็ไม่ทราบ เพราะชีวิตในช่วง ๑๒ ช่วงโมง ของกลางวันเราอาจจะตายก่อนก็ได้ ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า "ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง แต่ความตายเป็นของเที่ยง" เรื่องความตายนี้บรรดาท่านพุทธบริษัทจงอย่าคิดว่าคนคิดถึงเรื่องความตายนี้ ต้องงอมืองอเท้าไม่ทำมาหากิน ไม่สั่งสมความดี อันนั้นผิด องค์สมเด็จพระธรรมสามิสรทรงแนะนำว่าคนที่นึกถึงความตายนี่ เขาเป็นคนแกล้วกล้า ประกอบกิจการงานทุกอย่างตามหน้าที่ครบถ้วน เพราะไม่แน่ใจว่าจะตายเมื่อไร      สมมุติว่า ท่านมีสามีหรือภรรยา และมีบุตร ธิดาอยู่ด้วยมีคนที่ต้องอุปถัมภ์ ถ้าเราประมาทในชีวิต คิดว่าแก่สัก ๖๐ ปีหรือ ๗๐ ปี ๘๐ ปี หรือ ๑๐๐-๒๐๐ ปี จะต้องตายเราก็ไม่สั่งสมทรัพย์สินไว้เพื่อลูกเพื่อหลาน ยังคิดว่าอีกนานเราจะตายไม่เป็นไร ระหว่างนี้ทำกินพอกินไปวัน ๆ หนึ่งก็ได้ ถ้าเผอิญมันปุ๊บปั๊บตายไปก่อนล่ะ ลูกหลานไม่ลำบากหรือ เราเองก็ลำบาก เพราะเรามีทรัพย์น้อย พอจะตายขึ้นมาจริง ๆ จิตก็มีความกังวลถึงลูกถึงหลาน ตัวจิตกังวลนี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท จะทำให้เราต้องลงอบายภูมิ      หากว่าเราไม่ประมาทในชีวิต คิดว่าอาจจะตายวันนี้ไว้เสมอ เราก็หาทางรวบรัดสิ่งใดที่จะสร้างทรัพย์สมบัติให้เกิดขึ้น สำหรับทำทุนทำรอนไว้เพื่อเราในยามป่วยหรือยามแก่ ถึงเวลาที่มันตายไปแล้วลูกหลานไม่ลำบากในการจัดการศพ หรือการเป็นอยู่ในเบื้องหน้าเราก็หาทรัพย์สมบัติมาตามกำลังที่จะพึงหาได้ หาจนเต็มความสามารถด้วยความไม่ประมาทในชีวิต อย่างนี้ถ้าบังเอิญมันยังไม่ตาย ทรัพย์สินที่เราหาได้ก็จะสร้างความสุขให้เกิดขึ้นกับเราในปัจจุบัน ในเมื่อเราคิดว่าเราจะตายแล้ว รู้ว่าตายแล้วถ้าทำความชั่ว จิตชั่วเราต้องไปอบายภูมิ มีการเกิดเป็นสัตว์นรก เป็นต้น เราก็จะละจากความชั่วนั้น ตั้งหน้าตั้งทำดี พูดดี คิดดี คนที่ทำดีพูดดีและคิดดี คนประเภทนี้เป็นที่รักของทุกคนในโลก ไม่มีคนเลวที่ไหนที่เห็นว่าคนพูดดี ทำดี คิดดี เป็นคนที่น่าเกลียด ที่ต้องการประกาศเป็นศัตรู ถ้าคนที่สติสัมปชัญญะสมบูรณ์ บรรดาท่านพุทธบริษัทใครเขาก็รักทุกคนที่ทำดี พูดดี และคนคิดดี เพราะการทำดีเป็นการกระทำที่ไม่เบียดเบียนบุคคลอื่นให้มีความทุกข์ คนก็ดี สัตว์ก็ดี ไม่มีความทุกข์ เพราะการกระทำของเรา การพูดดี คนก็ดี สัตว์ก็ดีในโลกจะไม่เกิดความลำบากเดือดร้อนจากคำพูดของเราคนที่คิดดี คนและสัตว์ในโลกจะไม่เกิดความลำบากยากแค้นไม่มีอันตรายเพราะความคิดดีของเรา เราเองก็มีแต่ความสดชื่น คนอื่นเห็นเข้าก็มีการชื่นอกชื่นใจ อยากคบหาสมาคม ไปที่ไหนก็มีแต่มิตรเป็นที่รัก      ถ้าอย่างนี้บรรดาท่านพุทธบริษัท คนที่คิดว่าจะต้องตายและเกรงว่าจะไปอบายภูมิต่างคนต่างทำดี ต่างคนต่างพูดดี ต่างคนต่างคิดดี อย่างนี้เจอะหน้าคนก็มีแต่ความเป็นมิตรไม่มีใครคิดเป็นศัตรูต่อกัน พูดก็พูดวาจาที่เป็นที่รักซึ่งกันและกัน การกระทำก็ไม่ขัดใจกัน ไม่ขัดขวางไม่มีการกลั่นแกล้งกัน ช่วยเหลือกัน ความคิดก็ไม่หมกมุ่นไปด้วยอารมณ์ที่เศร้าหมอง อย่างนี้บรรดาญาติโยมพุทธบริษัท รวมทั้งเพื่อนภิกษุสามเณรเห็นด้วยไหม ว่าก่อนจะตายหรือไม่ทันจะตายเราก็มีความสุขแล้ว ความสุขที่เกิดจากการเห็นหน้าและยิ้มแย้มแจ่มใสเข้าหากัน ทุกคนก็มีแต่ความสดชื่น ถ้ามีการขัดข้องในทรัพย์สินหรือสิ่งของต่าง ๆ ต่างคนต่างยื่นโยนซึ่งกันและกัน สงเคราะห์ซึ่งกันและกันอย่างนี้แหละบรรดาท่านภิกษุสามเณรทั้งหลายและญาติโยมพุทธบริษัทควรคิดใหม่ว่าเราจะต้องตาย ในเมื่อเราคิดว่าจะต้องตายแล้ว เราก็ตั้งใจว่าการตายของเราคราวนี้จะตายเมื่อไรก็ตามที จะตายระยะไหนก็ตามคิดว่าพร้อมที่จะตายวันนี้ก็ได้เสมอ เราก็ทำดีทุกจุด      ความดีอันดับแรกบรรดาท่านพุทธบริษัทจะทำอะไรดี จะทำอะไรเป็นจุดแรกดีก็ขอยืนยันยึดเอาสังโยชน์ข้อที่ ๒ ที่เราเรียกว่า "วิจิกิจฉา" ทำลายวิจิกิจฉาให้พ้นจากกำลังใจของเรา      คำว่า "วิจิกิจฉา" นี่แปลว่า "สงสัย" คือสงสัยในความดีของพระพุทธเจ้า สงสัยในความดีของพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า สงสัยในความดีของพระอริยสงฆ์ มีพระอรหันต์ เป็นต้น สงสัยว่าพระพุทธเจ้านะมีจริงหรือไม่ ถ้ามีจริง ๆ พระพุทธเจ้าน่ะดีไหม คำสอนของพระองค์ดีจริง ๆ หรือเปล่า นี่สงสัย สงสัยคำสอน นี่สงสัยพระธรรมเลย แล้วสงสัยว่าพระอริยสงฆ์ในพระพุทธศาสนานี่มีหรือไม่มี หนัก ๆ เข้าก็เลยคิดว่าไม่มี เพราะตัวสงสัยว่าพระพุทธเจ้าจริง ๆ ก็ไม่มี พระไตรปิฎกที่มีอยู่อ่านกันอยู่ ก็เป็นพระไตรปิฎกโกหกมดเท็จ ใครเขียนขึ้นมาก็ไม่รู้ก็เขียนแบบโกหกขึ้นมาว่าโลกนั้นมีโลกนี้มี ระลึกชาติไม่ได้ จิปาถะกันไป เลยสงสัยพระสงฆ์ในพระพุทธศาสนาที่เขาบอกว่าพระสงฆ์ พระสงฆ์น่ะเป็นพระสงฆ์จริงๆ หรือว่าเป็นตัวเบียดเบียนประชาชน ทำให้สังคมมีความทุกข์ มีความเร่าร้อน เพราะพระไม่เห็นจะทำอะไรได้แต่บิณฑบาต แล้วก็กิน กินแล้วก็นอน นอนแล้วก็บิณฑบาตแล้วก็บอกบุญบ้าง ขอบุญบ้างเรี่ยไรกันบ้าง จิปาถะ มีแต่พูดไปพูดมาแล้วก็พูดไป ไม่เห็นมีอะไรให้เกิดประโยชน์ นี่ไม่สงสัยนะเลยไม่เชื่อเสียเลย ลักษณะอย่างนี้เป็นสังโยชน์ ข้อที่ ๒ ที่ทำให้คนเราต้องลงอบายภูมิ ขอยืนยันว่าถ้ามีอารมณ์อย่างนี้ต้องลงอบายภูมิ เป็นสัตว์นรก เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน แน่นอน      ถ้าถามว่าคนที่เขามีความรู้สึกอย่างนั้นอย่างนี้แล้วไม่ไปนรกมีไหม?      ก็ต้องตอบว่าไม่มี เว้นไว้แต่ว่าจะมีเวลาส่วนใดส่วนหนึ่ง แม้แต่เป็นเวลามีความเชื่อมีความเลื่อมใสเข้ามาเพียงเล็กน้อย ตายปุ๊บปั๊บในขณะนั้นอาศัยที่จิตมีความเลื่อมใสในพระพุทธเจ้า เป็นต้น แล้วก็ไปสวรรค์ชั่วคราว ใช้เวลาไม่นานก็ลงป๋อมลงนรกไป      เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายสำหรับเบื้องต้นอันนี้ก็พูดกันมากไปกว่านี้ไม่ได้ เพราะเวลาหมดแล้ว ก็ต้องขอลาก่อน ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแต่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 07:57:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ ๒ ลักษณะแห่งการหนีบาป      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย ตอนนี้เป็นตอนที่ ๒ ก็มาพูดถึงลักษณะแห่งการหนีบาปกันต่อไป แต่ขอย้ำไว้ก่อนว่าการที่จะหนีอบายภูมิทั้ง ๔ คือการไม่เกิดเป็นสัตว์นรก เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน ต่อไปนั้น ต้องกำจัดสังโยชน์ คือ      อารมณ์ชั่ว ๓ ประการ ขอย้ำไว้ตอนนี้ก่อนตอนต้นจะได้ไม่เฝือ      ๑. ที่มีความรู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่ตายตัดทิ้งไป ให้มีความรู้สึกว่ามันจะต้องตายแน่และไม่ประมาทในชีวิต คิดทำความดีต่อไป      ๒. วิจิกิจฉา ความสงสัยในความดีของพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์หันมากลับมาปฏิบัติในศีลให้แน่นอนและจริงจัง ฆราวาสเพียงแค่ศีลห้า หรือว่ากรรมบถ ๑๐ ใช้ได้แล้ว สำหรับภิกษุสามเณรก็มีศีลของท่าน ถ้าปฏิบัติได้อย่างนี้ทุกคน ขอบรรดาท่านพุทธศาสนิกชนมีความมั่นใจได้ว่าจะตายเมื่อไหร่ก็ตามที เราไม่ลงอบายภูมิกันแน่      ๓. สีลัพพตปรามาส มีการปฏิบัติในศีลไม่แน่นอน ไม่จริงจัง อันนี้ต้องตัดทิ้งไปหันมาปฏิบัติในศีลให้แน่นอนและจริงจัง ฆราวาสเพียงแค่ศีลห้า หรือว่ากรรมบถ ๑๐ ใช้ได้แล้ว สำหรับภิกษุสามเณรก็มีศีลของท่าน ถ้าปฏิบัติได้อย่างนี้ทุกคน ขอบรรดาท่านพุทธศาสนิกชนมีความมั่นใจได้ว่าจะตายเมื่อไหร่ก็ตามที เราไม่ลงอบายภูมิกันแน่      ที่หันมาพูดอย่างนี้ก็ย้ำไว้แต่ตนต้น เพราะว่าบรรดาท่านพุทธศาสนิกชนจะงง เพราะในตอนต่อไปนี้พูดเรื่องตายจำให้ได้ว่า ชาตินี้ทั้งชาติตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เราจะไม่ประมาทเรื่องความตายของชีวิต และคนที่เกิดทีหลังเราเด็กเล็กตายก่อนเราไปเยอะแยะ เราต้องตายแน่ พยายามรวบรัดความดีเข้าไว้ บาปเก่า ๆ ที่ทำไว้แล้วช่างมัน มันจะไปไหนก็ช่างมันตามเราไม่ทันด้วยอาศัยเคารพพระพุทธเจ้า เคารพพระธรรม เคารพพระอริยสงฆ์ และปฏิบัติศีลให้บริสุทธิ์ อย่าลืมว่าฆราวาสศีลห้า อาจจะหยาบไปนิดหนึ่ง แต่ก็พ้นอบายภูมิแล้ว ถ้าทางที่ดีได้กรรมบถ ๑๐ จะดีมาก เรื่องนี้รายละเอียดเป็นอย่างไรอ่านต่อไปข้างหน้า      สำหรับตอนนี้ก็มาขอต่อตอนต้นที่ผ่านมาก็คือ ตอนที่ ๑ ว่าในเมื่อเรานึกถึงความตายแล้วเราก็เข้ามาไม่สงสัยในความดีของพระพุทธเจ้า ในความดีของพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า และความดีของพระอริยสงฆ์ ตอนนี้ก็มาว่าถึงความดีของพระพุทธเจ้าก่อน      พระพุทธเจ้ามีความดีเหลือหลาย อาตมาเองก็ไม่สามารถจะพรรณนาความดีของพระพุทธเจ้าให้ครบถ้วนได้ แต่ขืนพรรณนาไปมาก บรรดาท่านพุทธบริษัทก็จะเบื่อเอกันตอนต้นน้อย ๆ ก็แล้วกัน เพียงแค่เรายอมรับนับถือความจริงของท่าน ที่พระพุทธเจ้าทรงอุบัติขึ้นมาแล้วในโลก พระองค์ไม่ได้หวังประโยชน์ความสุขส่วนตัวเลย คือว่าไม่หวังเฉพาะความสุขส่วนตัว ต้องการแจกจ่ายความสุขให้แก่บุคคลทั้งโลกตามที่พระองค์จะพึงทำได้ ทั้งนี้ต้องอาศัยความเชื่อความเลื่อมใสในพระองค์ ถ้าขาดความเลื่อมใสพระพุทธเจ้าก็ช่วยไม่ได้เหมือนกัน เพราะคนที่ไม่เชื่อกันแล้วนี้พูดเท่าไรก็ไม่ยอมรับฟัง ฟังแล้วไม่ยอมเชื่อและก็ไม่ยอมปฏิบัติตาม อย่างนี้ก็ไม่มีทางจะช่วยได้ ที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า "อักขาตาโร ตถาคตา" ตถาคตาเป็นแต่เพียงผู้บอกเท่านั้น บอกแล้วจะทำตามหรือไม่ทำตามเป็นหน้าที่ของท่าน ถ้าทุกคนทำตามได้ บุคคลผู้นั้นก็พ้นจากอบายภูมิได้ เอาแต่เบื้องต้นนะ ถ้าสามารถปฏิบัติตามได้พ้นได้แน่ นี่เราจะปฏิบัติตามท่าน จะเอาอย่างไรในตอนนี้เรายังไม่พูดถึงศีลก่อน เอาแต่ความดีของพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้ามีกฎแห่งการสอนอยู่ว่า      ๑. สัพพปาปัสสะ อะกะระณัง ให้บรรดาพระสงฆ์และพระองค์เองก็เช่นเดียวกัน พยายามสอนให้ทุกคนละจากความชั่วทุกประเภท คือไม่ทำความชั่วทุกประเภท ไม่ทำ ไม่พูด และก็ไม่คิดซะด้วย      ๒. กุสลัสสูปสัมปทา แนะนำให้ทำความดีทุกประการ      ๓. สจิตตะปริโยทะปะนัง แนะนำสั่งสอนให้มีจิตใจผ่องใส คือไม่มีอารมณ์มัวหมอง มีอารมณ์สดชื่นอยู่เสมอ      ๔. เอตัง พุทธานะสาสะนัง ท่านยืนยันว่าพระพุทธเจ้าทุกองค์ตรัสอย่างนี้เหมือนกันหมด จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 07:59:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาตอนนี้ทุกท่านจะสงสัยไหม ก็ไม่ขอพูดให้มันเลอะ สงสัยหรือไม่สงสัยก็ช่าง เอาคนเข้านับถือพระพุทธเจ้าแบบย่อ ๆ เอาประเภทย่อ ๆ ที่ทำแบบง่ายที่สุด แล้วตายจากความเป็นคนก็ยังไม่มาเกิดเป็นคน และก็ไม่ลงนรก ไม่เกิดเป็นเทวดา เอากันอย่างย่อ ๆ ง่ายๆ นะ ยังไม่ต้องปฏิบัติตามมากเอาแค่นึกถึง แค่นึกถึงพระพุทธเจ้าเท่านี้ แล้วเขาผู้นั้นก็ตายจากความเป็นคนแล้วไม่ยอมลงนรกด้วย แล้วไปเกิดเป็นเทวดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก หลังจากนั้นเมื่อเป็นเทวดาแล้วได้พบพระพุทธเจ้าอีกครั้งหนึ่ง ฟังเทศน์อีกครั้งเดียวย่อ ๆ สั้น ๆ ท่านผู้นั้นก็เป็นพระโสดาบัน      นี่เป็นอันว่าปฏิบัติยังไม่ถึงขั้นเข้าถึงครึ่งหลักสูตรนะ เข้ามานิดเดียวเท่านั้นนะ และใช้เวลาน้อยเหลือเกิน ใช้เวลาแค่นึกประเดี๋ยวเดียว นึกถึงพระพุทธเจ้า ตายจากความเป็นคนแล้วก็เป็นเทวดา เมื่อเป็นเทวดาแล้วฟังเทศน์จากพระพุทธเจ้าจบเดียวเป็นพระโสดาบัน      ที่มีนักเทศน์หรือคนบางคนพูดว่าการบำเพ็ญบารมีต้องอาศัยชาติมนุษย์ เป็นเทวดาหรือพรหมบำเพ็ญบารมีต่อไม่ได้      อันนั้นไม่จริง เทวดาหรือพรหมที่เป็นพระอนาคามี ไม่มีใครกลับมาอีก บำเพ็ญตนให้เป็นพระอรหันต์ไปนิพพานเลย อย่างท่านที่พูดนี่ก็เช่นเดียวกัน เป็นมนุษย์ที่มีความดีนิดเดียวเวลาน้อยๆ เมื่อเป็นเทวดาแล้วฟังเทศน์อีกครั้งเดียว เป็นพระโสดาบัน นี่เขาต่อกันแบบนี้ เรื่องนี้มีมาในพระไตรปิฎก จะขอเล่าเรื่องสู่กันฟัง จะได้เบื่อน้อย ๆ พูดกันแต่ธรรมะนี่มันเบื่อนาน ยิ่งฟังยิ่งเบื่อ ยิ่งฟังยิ่งเบื่อธรรมะ มันไม่ค่อยจะซึ้งใจ ฟังไม่เพลิน      สำหรับท่านที่นึกถึงพระพุทธเจ้านิดเดียว ยอมรับนับถือชั่วขณะจิตเดียวคือไม่นานนัก ถ้าใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมง ตายไปเป็นเทวดา ท่านผู้นี้มีมาในพระธรรมบท ท่านให้ชื่อว่า "มัฏฐกุณฑลีเทพ" ท่านผู้นี้เป็นลูกของพราหมณ์ ๆที่ไม่เคารพในพระพุทธเจ้า และก็เป็นพราหมณ์ชั้นพิเศษเสียด้วย ที่เรียกว่า "พิเศษ" ก็เพราะว่าแกไม่เคยให้อะไรใครเลยในชีวิต ชื่อว่า "อทินนกปุพพกพราหมณ์" พ่อของเขานะ "อทินนกะ" แปลว่า "ผู้ไม่เคยให้" "ปุพพกะ" "ในกาลก่อน" ในชีวิตกาลก่อนที่จะพบพระพุทธเจ้านี่เขาไม่เคยให้อะไรใครเลย จะพูดก่อนพระพุทธเจ้าก็ไม่ได้ จะต้องว่าก่อนที่พบลูกชายที่เป็นเทวดา ความจริงการพบพระพุทธเจ้านี่เขาพบกันมานาน ไม่เคยแม้แต่ยกมือไหว้ ไม่เคยมีความเคารพสักนิดหน่อย ตัวเองก็มีความรู้สึกว่าการเป็นเศรษฐีของตัว พระพุทธเจ้าไม่ได้หาทรัพย์สมบัติมาให้ พระอรหันต์ไม่ได้หาทรัพย์สมบัติมาให้ คนอื่นไม่ได้ให้ทรัพย์สมบัติ พ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย หาไว้ให้ ในเมื่อคนอื่นไม่เกี่ยวข้องกับฐานะก็เลยไม่ยื่นโยนฐานะสงเคราะห์ใครต่อใครทั้งหมด ก็มีกินมีใช้แต่เฉพาะในครอบครัวเท่านั้น พราหมณ์คนนี้จึงมีฉายาว่า "อทินนกปุพพกพราหมณ์" แปลว่า พราหมณ์ผู้ไม่เคยให้อะไรใครมาในกาลก่อนเลย      มาให้ตอนหลังที่พบลูกชายตายแล้วเป็นเทวดา นี่เขาให้กัน นี่ท่านที่เคยได้ฟังใครเขาพูดมา ว่าตายแล้วไม่มีการเกิด เรื่องนี้พระพุทธเจ้าตรัส พระพุทธเจ้าทรงยืนยันและอาตมาเองก็ยืนยันด้วย ว่าการตายแล้วมีการเกิดแน่ ถ้าทำดีแม้แต่น้อยแต่ก่อนจะตายนึกถึงความดีเกิดเป็นเทวดาได้ ก็ขอยืนยันด้วยเหมือนกัน      ถ้าถามว่าเอาอะไรเป็นเครื่องพิสูจน์ ก็ต้องตอบว่าลูกศิษย์ลูกหาเป็นแสนเขาสามารถทำกันได้ แล้วระลึกชาติก็ได้ อตีตังสญาณ เหตุการณ์ในอดีตสามารถทำได้ อนาคตังสญาณ เหตุการณ์ข้างหน้าในอนาคตสามารถทำได้ ปุพเพนิวาสานนุสสติญาณ ระลึกชาติได้ เขาทำกันได้ ญาณนอกจากนี้เขาก็ทำกันได้หมด ทำกันได้เป็นแสน ๆ คนแล้ว กล้ายืนยันคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ประเดี๋ยวมันจะเลอะไป      ขอพูดต่อไปว่าพราหมณ์ผู้นี้ก็มีลูกชายอยู่หนึ่งคน ลูกชายคนนี้ตามบาลีก็ไม่ปรากฏชื่อชัด ไม่ได้บอกชื่อไว้ว่าชื่ออะไร ตัวแกเองจริง ๆ บางลีก็ไม่บอกชื่อ บอกแต่เพียงนิสัยว่าไม่ชอบให้อะไรใครเท่านั้น ต่อมาลูกชายป่วย เป็นหนุ่มแล้ว ลูกชายป่วย เวลานั้นพระพุทธเจ้าเสด็จไปเมืองนั้น เดินผ่านมาผ่านไป ตอนเช้าบิณฑบาตพระเดินผ่านมาผ่านไป จะไปไหนก็เชิญไป ฉันไม่นับถือนายเสียก็แล้วกัน รวมความพ่อลูกชายป่วย ได้ความรู้สึกของแก ว่าได้ลูกป่วยนี่ถ้าไปหาหมอมันก็เสียสตางค์ ถ้าจะไปซื้อยามันก็เสียเงิน เอ๊ะ เงินกับสตางค์มันก็เหมือนกัน ถ้าเป็นเวลานี้นะ ถ้าไม่ไปโรงพยาบาลดี ๆ นี่ ที่เขามีชื่อเสียงเข้าไปวันแรกเพียงวันเดียวก็เสียเงินเป็นหมื่น ลูกชายคงจะตาย ช๊อคตายแน่ในวันแรก แกไม่ยอมเสียเงินเสียทองแน่ ถึงเวลานั้นมีแพทย์แผนโบราณเยอะ เสียเงินไม่มาก แกก็ยังไม่ยอมเสีย เมื่อลูกชายป่วยหนักเข้าแกก็ไปถามหมอว่า      "อาการของลูกแบบนี้เป็นโรคผอมเหลือง กินไม่ได้นอนไม่หลับ อาการอึดอัดอยู่เสมอ ฟัดหน้าเหวี่ยงหลังเป็นปกติ อยากจะทราบว่าอาการอย่างนี้จะใช้ยาอะไรหนอรักษาจึงจะหาย"      นี่ความขี้เหนียวของแกรักทรัพย์สินมากกว่ารักลูก ตามธรรมดาหมดเขาก็ต้องปิดบังความรู้ของเขาเป็นธรรมดา เพราะเขามีอาชีพหมอ ถ้าเราไปเป็นหมอแข่งกับเขาหมอก็หากินไม่ได้ เขาบอกยกกลางบ้านให้ คำว่า "ยากลางบ้าน" ไม่ใช่ยาในหลักสูตร คนนิยมใช้กันเองตามชาวบ้านสมัยนี้เขาใช้หมอตี๋ ความจริงหมอตี๋จะโทษว่าไม่ดีก็ไม่ได้ มีแพทย์ผู้ใหญ่ท่านหนึ่งซึ่งเป็นลูกศิษย์ของอาตมา ท่านยังไปซื้อยาหมอตี๋ ให้หมอตี๋จัดยาให้ ท่านก็กินตามนั้น ถามว่าหมอเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้ทำไมกินยาหมอตี๋ เพราะว่าเข้าไปหมอตี๋ไม่รู้ว่าคนนี้เป็นแพทย์ที่มีความสำคัญมาก ท่านไปบอกอาการท่านเป็นอาการอย่างนี้มียาอะไรขายบ้าง หมอตี๋ก็จัดยามาให้ ท่านดูแล้วไอ้ยานั้นมันตรงกับอาการของท่าน ตรงกับโรค ท่านก็เอามาบริโภคมันก็หาย      นี่จะหาว่าหมอตี๋ไม่สำคัญก็ไม่ได้นะ หมอตี่ซะอีก หมอตี่คือโตกว่าหมอตี๋ บางทีก็ให้ยาไม่ตรงกับโรคเหมือนกัน อันนี้ว่าไปว่ามาไม่ได้นินทาหมอนะ พูดตามความเป็นจริง จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:00:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ก็เป็นอันว่าเวลานั้นหมอก็บอกยากลางบ้าน เป็นยาสมุนไพร แกก็มาเก็บยาเอง ให้ลูกกินไอ้ยานี่กับถูกลูกจริง ๆ คือยานี่ถูกลูก ลูกกินแล้วก็ถูกยา แต่ไม่ตรงกับโรคไม่สามารถรักษาโรคได้ แต่คนกินถูกยา คือกินเข้าไปปากมันก็ชนยา คือยาถูกลูกแต่ยาไม่ถูกโรค หรือยาไม่สามารถกำจัดโรคได้ ก็ป่วยหนักลงไปทุกที ตาพราหมณ์ก็มานั่งคิดว่าเวลานี้ลูกของเราป่วยอยู่ในห้อง ห้องมีเครื่องประดับประดามาก เป็นเครื่องมีราคาแพงมาก ถ้าอาการไข้มันหนักมากขึ้นเมื่อไหร่ หนักไปกว่านี้ ญาติทั้งหลายรู้เข้าก็จะมีความห่วงใย เดี๋ยวคนนั้นก็จะมาเยี่ยม เดี่ยวคนนี้ก็จะมาเยี่ยม ไอ้การจะห้ามญาติเยี่ยมนี่มันก็เป็นการไม่ดี เมื่อเข้ามาเยี่ยมในห้องเห็นของมีค่ามากๆ ก็จะขอโน่นขอนี่เราก็จะเสียของเปล่าๆ อย่ากระนั้นเลย ชวนเมียช่วยกันอุ้มลูกชาย ลูกชายเดินไม่ไหวแล้ว ป่วยหนักมาก เอามานอนไว้ที่ระเบียงเรือนซึ่งไม่มีเครี่องประดับ แล้วก็เอายาประเภทนั้นให้ลูกกิน ลูกก็หนักขึ้นมาทุกที ในที่สุดชีวิตก็ใกล้จะหมด เรียกว่าใกล้เลิกหายใจจะตายกันแล้ว      ลูกชายเมื่อทุกทรมานมากจากโรคก็มานึกในใจว่า พ่อก็ดี แม่ก็ดี ทรัพย์มากมายมีอยู่ในฐานะมหาเศรษฐีก็ดี ของเหล่านี้ไม่เกิดประโยชน์กับเราเลย พ่อกับแม่ไม่มีความรักเราจริง เราป่วยพ่อจะหาหมอมารักษาพ่อก็กลัวเสียเงิน จะซื้อยาที่เขาปรุงดีแล้วพ่อก็กลัวเสียเงิน เอายาที่ไปเก็บเองจากป่ามาให้เรากินก็ไม่ถูกกับโรค อาการร่อแร่ทุกขเวทนาหนักอย่างนี้ ก็รวมความว่าพ่อก็ไม่ใช่ที่พึ่ง ทรัพย์สินทั้งหลายก็ไม่ใช่ที่พึ่ง เราไม่มีที่พึ่ง ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร      คิดมาคิดไปก็ฟังข่าวเล่าลือ เขาลือว่าพระสมณโคดมบรมครูที่สอนคนทั่วๆ ไป ท่านมีอิทธิฤทธิ์ และท่านก็ใจดีมีความเมตตาไม่เลือกบุคคล จึงตั้งใจของตนว่าขอพระสมณโคดม บรมครูมาโปรดข้าพระพุทธเจ้าด้วยเถิด ขอให้ช่วยให้หายโรคเป็นปกติ ความจริงเขาไม่เลื่อมใสพระพุทธเจ้าในเรื่องอื่นเลย ในกาลก่อนนั้น แม้แต่ยกมือไหว้ก็ไม่มี พ่อสอนไม่ให้เขาไหว้ เธอก็นั่งนึกนอนนึก นั่งไม่ได้ นั่งไม่ได้แล้วได้แต่นอน นอนหายใจแรงก็ไม่ได้ เพราะไม่มีแรงจะหายใจ หายใจเบาๆ ขยับกายก็เกือบจะไม่ไหว ได้แต่กรอกหน้าไปกรอกหน้ามา พลิกซ้ายพลิกขวาก็แสนจะลำบาก นึกถึงองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า คือพระพุทธเจ้า ว่าขอให้มาโปรดให้หายโรคนี้เสียทีเถิด มันเจ็บเหลือเกิน เวลานี้แรงก็ไม่มีแล้ว      ปรากฏว่าตอนเช้ามืด องค์สมเด็จพพระประทีปแก้วทรงใช้อำนาจพระพุทธญาณเห็นทุกขเวทนาลูกชายมหาเศรษฐี คืออทินนกปุพพกพราหมณ์ (ตอนนี้ยังไม่รู้จักชื่อเขาเหมือนกันว่าเขาชื่ออะไร บาลีไม่ได้บอก) ว่าเธอมีทุกข์ทรมานมากต้องการให้ตถาคตไปช่วยในตอนเช้า องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าก้บพระอานนท์เสด็จเดินไปบิณฑบาทผ่านบ้านนั้นพอดี องค์สมเด็จพระชินสีห์จึงเปล่งฉัพพรรณรังสีพุ่งไปให้เห็นคนเดียวคือเฉพาะลูกชายท่านเศรษฐี คืออทินนกปุพพกพราหมณ์ เวลานั้นหันหน้าเข้าข้างฝาแสงสว่างพุ่งเข้าตาเขาด้วยกำลังฤทธิ์ของพระพุทธเจ้า เขาก็แปลกใจว่าแสงอะไรเข้าตาเขา พลิกกายกลับมาเห็นพระพุทธเจ้ากับพระอานนท์กำลังเดินบิณฑบาต มือยกไหว้ไม่ไหวแล้ว แต่ใจยอมรับนับถือองค์สมเด็จพระประทีปแก้ว ตั้งใจว่าขอพระองค์ได้โปรดช่วยข้าพระพุทธเจ้าให้หายจากโรคเถิด พระพุทธเจ้าข้า แต่พระพุทธเจ้าก็ไม่ได้ทรงเหลียวไป ท่านก็เดินของท่านเรื่อยๆ ไป พระอานนท์ก็เดินตาม เขาก็นึกถึงพระพุทธเจ้าไปก็เป็นการพอดีใกล้เวลานั้นนึกถึงพระพุทธเจ้าเห็นพระพุทธเจ้าไม่นาน เขาก็ต้องสิ้นลงปราณ คือตายจากความเป็นคน      การตายนี่บรรดาท่านพุทธบริษัท มันตายเฉพาะร่ายกายเท่านั้น จิตใจหรือที่ปฏิบัติเขาเรียกว่า "อทิสสมานกาย" คือกายที่ไม่สามารถเห็นด้วยตาเนื้อ มันก็ออกจากร่างเนื้อนี้ไป ไอ้ร่างเนื้อนี้ก็หมดลมหายใจ หมดลมปราณทั้งหมด ธาตุไฟดับ ธาตุลมหมด เหลือแต่ธาาตุดินกับธาตุน้ำอยู่ด้วยกันสองนาย นานๆ เข้าธาตุดินก็ทนธาตุน้ำไม่ไหวน้ำละลายดินเน่าขึ้นมา เหม็นคลุ้ง แต่เนื้อแท้จริงๆ อทิสสมานกายคือกายของเขาจริงๆ ไปเกิดเป็นเทวดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก มีนามว่า "มัฏฐกุณฑลีเทพบุตร"      คำว่า "มัฏฐกุณฑลีเทพบุตร" นี่ท่านแปลว่า "เป็นเทพบุตรที่มีต่างหูเกลี้ยง" คือต่างหูไม่มีเครื่องประดับด้วยเพชร ตามธรรมดาเทวดานี่เขามีเครื่องประดับเป็นเพชรแพรวพราวเป็นระยับ คนนี้ทำบุญนิดเดียว ขอโทษเถอะ คำว่าทำบุญก็ถูกจะเรียกว่าทำก็ทำด้วยใจ ต้องนึกถึงบุญนิดเดียว คือนึกถึงพระพุทธเจ้า ตายแล้วเป็นเทวดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก      หลังจากนั้นเขาก็มานั่งพิจารณา ว่าวิมานของเราเป็นวิมานทองคำ ทองคำทั้งหลัง ร่างกายเรามีเครื่องทิพย์ประดับ ร่างกายก็เป็นทิพย์ เขาก็ถอยหลังคิดว่าก่อนที่มาเกิดเป็นเทวดานี่เราอยู่ที่ไหน ความเป็นทิพย์ของกาย ความเป็นทิพย์ของใจ บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย เขาก็รู้ตัวทันทีว่าเราเป็นลูกชายของพราหมณ์ มีนามว่า "อทินนกปุพพกพราหมณ์" เป็นพราหมณ์ที่เป็นพาล คำว่า "พาล" แปลว่า "โง่" ไม่รู้จักทำความดีแม้แต่การให้ทาน พระพุทธเจ้ากับบรรดาพระสาวกหลายท่าน ท่านมา ท่านเดินผ่านบ้านเสมอๆ แม้แต่ยกมือไหว้ก็ไม่มี แต่สำหรับเรานี้มาเป็นเทวดาได้เพราะอาศัยความดีที่นึกถึงพระพุทธเจ้า คือใช้เวลานิดเดียว ยอมถวายความเคารพท่านจึงมาเกิดเป็นเทวดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ มีวิมานก็วิมานทองคำ จะเปรียบเทียบกับบ้านเก่า ๆ ก็สู้กันไม่ได้เลย บ้านสู้ไม่ได้ ร่างกายก็เป็นร่างกายเป็นทิพย์ ดูร่างกายเก่าเวลานี้พ่อกำลังนำไปฝังไว้ในป่าช้า เมื่อฝังแล้วพ่อก็ยืนร้องไห้อยู่ใกล้หลุม บนบานศาลกล่าวขอให้ลูกชายลงมาเกิดมาเกิดเป็นลูกใหม่ เธอก็คิดในใจว่าพ่อของเราจอมโง่แสนโง่ จอมพาลแสนพาล เราจะต้องไปดัดสันดานพ่อให้รู้จักสร้างความดี จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:02:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วันรุ่งขึ้น พอพราหมณ์ผู้เป็นพ่อของเธอนี้ไปยืนร้องไห้ใกล้หลุมฝังศพ และก็บนบานศาลกล่าวไหว้หน้าไหว้หลังตามแบบฉบับของพราหมณ์ ขอพระพรหมผู้เป็นเจ้าช่วยลูกชายมาเกิดเป็นลูกชายใหม่ เธอก็แปลงกายของเธอคล้ายคนเดิม แต่สวยกว่าเก่าไปยืนในป่าช้าใกล้ๆ กับพ่อเก่าของเธอ เธอก็ยืนร้องไห้      พราหมณ์เห็นชายคนนี้เข้าก็เข้าใจว่าเป็นลูกชาย เพราะคล้ายคลึงกันมาก แต่ไม่ถืงว่าไม่เป็นลูกชายจึงเดินเข้าไปใกล้แล้วก็แปลกใจว่าทำไม่หนอเราร้องไห้ถึงลูกชายของเราที่ตายไปแล้วต้องการให้กลับมาเกิด ชายหนุ่มคนนี้ยังหนุ่มอยู่ ยังไม่น่าจะมีเมียเหมือนเรา ไม่น่าจะมีลูก เธอมายืนร้องไห้เพราะอะไร จึงเดินเข้าไปใกล้ถามว่า      "โภ ปุริสะ ดูก่อนท่านผู้เจริญ (หรือบุรุษผู้เจริญ) เธอร้องไห้เพราะอะไร"      มัฏฐกุณฑลีเทพบุตรก็ถามพ่อว่า "ลุงร้องไห้เพราะอะไร"      เธอก็เล่าให้ฟังว่า ร้องไห้เพราะลูกชายตาย ลูกชายหน้าตาคล้ายเธอน่ะ รูปร่างทรวดทรงเหมือนกัน แต่เธอสวยกว่า ตายไปแล้วอยากให้กลับมาเกิดใหม่ เมื่อบอกแล้วก็ถามว่า "เธอร้องไห้เพราะอะไร"      ชายหนุ่มก็บอกว่า "ผมมีรถทองคำอยู่คันหนึ่ง มันสวยมากครับ แต่ไม่มีล้อ ที่ร้องไห้เพราะอยากได้ล้อ"      พราหมณ์ก็คิดว่าชายคนนี้เหมือนลูกชายของเรา เราต้องการเอาไว้เป็นลูกเป็นที่ระลึก อย่างน้อยที่สุดก็มีความรู้สึกว่ารักแทนลูกได้ ก็ถามว่า "เธอต้องการล้อเงินหรือล้อทอง หรือล้อแก้วมณี       ฉันจะหาให้ แต่ว่าต้องเป็นลูกฉันนะ"      มัฏฐกุณฑลีเทพบุตรก็คิดว่าพ่อของเราเมื่อป่วย ขี้เหนียวแม้แต่ค่ายาก็ไม่ยอมซื้อ ค่าหมอไม่ยอมจ้าง เวลานี้จะให้เงินให้ทองให้แก้วมณีเป็นล้อรถราคาแพงกว่าตั้งมาก ทีก่อนไม่คิด จึงคิดดัดสันดาน ก็บอกว่า "ผมไม่ต้องการประเภทนั้นครับ เพราะรถของผมสวยมาก ต้องการดวงจันทร์กับดวงอาทิตย์มาเป็นล้ออย่างละข้าง"      ตาพราหมณ์โมโหบอกว่า "ไอ้บ้า มันจะมีมาได้อย่างไร ดวงจันทร์กับดวงอาทิตย์ใครต้องการมันไม่ได้หรอก มันอยู่สูงเกินไป"      มัฏกุณฑลีเทพบุตรก็ถามว่า "แล้วท่านต้องการลูกชายของท่าน เวลานี้ท่านทราบไหมว่าลูกชายอยู่ที่ไหน"      พราหมณ์บอกว่า "ไม่รู้"      เธอก็เปรียบเทียบว่า "การที่ผมต้องการสิ่งที่ผมเห็นกับที่ลุงต้องการสิ่งที่ลุงไม่เห็น อย่างไหนจะบ้ามากกว่ากัน"      พราหมณ์ยอมแพ้ ก็รวมความว่าในที่สุดมัฏฐกุณฑลเทพบุตรก็บอกให้พราหมณ์ทราบว่าเธอน่ะคือมัฏฐกุณฑลีลูกชาย เวลานี้ไปเกิดเป็นเทวดา เพราะอาศัยความเลื่อมใสในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็แนะนำให้พ่อไปพบพระพุทธเจ้า เสร็จแล้วก็รับกลับไปที่วิมานของตน      พราหมณ์ออกจากที่นั้นแล้วไปบ้าน บอกให้เมียจัดอาหารเป็นพิเศษ วันนี้จะอาราธนาองค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์กับพระสาวาที่ฉันที่บ้าน และไปเฝ้าพระพุทธเจ้าถามว่า      "พระสมณโคดมอยากจะทราบว่าคนที่ไม่เคยถวายทาน ไม่เคยฟังเทศน์ ไม่เคยยกมือไหว้ท่าน นึกถึงท่านอย่างเดียวไปเกิดเป็นเทวดามีไหม"      พระพุทธเจ้าบอก "มีเยอะแยะไป ไม่ใช่นับหมื่นนับแสน นับเป็นโกฏิๆ" แล้วก็ถามว่า "เมื่อเช้าท่านได้พบแล้วใช้ใหม" หลังจากนั้นองค์สมเด็จพระจอมไตรก็ทรงเรียกมัฎฐกุณฑลีเทพบุตรให้มาพร้อมวิมาน      เมื่อมัฎฐกุณฑลีมาแล้วก็ลงจากวิมานมาไหว้พระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าก็ทรงเทศน์โปรด พอเทศน์จบก็เป็นพระโสดาบัน      เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน เวลาจะหมดแล้วต้องรีบรวดรัดกันเพียงเท่านี้ ก็เป็นอันว่าการนึกถึงพระพุทธเจ้า มีความเคารพพระพุทธเจ้านั้น อย่างน้อยที่สุดบรรดาท่านพุทธบริษัท แม้แต่เล็กน้อยอย่างมัฎฐกุณฑลีเทพบุตร เมื่อตายจากความเป็นมนุษย์ก็พ้นจากการเป็นคนไปเกิดเป็นเทวดาได้ หลังจากนั้นก็เป็นพระโสดาบัน ตัดบาปอกุศลทั้งหมด      บรรดาสาวกขององค์สมเด็จพระบรมสุคต และญาติโยมพุทธบริษัททั้งหลายเวลานี้ก็หมดเวลาแล้วก็ขอลาก่อน ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแต่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:03:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ ๓ ปฏิบัติตนไม่ครบไปสวรรค์ได้ ไปนรกได้      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนนี้เป็นตอนที่ ๓ ของเรื่อง การหนีบาป      การปฏิบัติตนเพื่อการหนีบาปนี่ ว่าจะรอพุดให้จบ รอคำอธิบายให้จบ บรรดาท่านพุทธบริษัทก็จะใช้เวลามากเกินไป จะรำคาญในการปฏิบัติ หรือการรับฟัง ขอนำเอาคำแนะนำขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า มาพูดให้เข้าใจเสียก่อน องค์สมเด็จพระชินวร คือ พระพุทธเจ้า ได้ทรงแนะนะบรรดาท่านพุทธบริษัทไว้ว่า      "ถ้าต้องการจะให้พ้นจากอบายภูมิทั้ง ๔ มีการเกิดเป็นสัตว์นรก เกิดเป็นเปรต เกิดเป็นอสุรกาย เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน จะไม่ต้องเกิดในแดนนี้ทุกชาติไปจนกว่าจะเข้าถึงนิพพาน สมเด็จพระพิชิตมารได้ทรงให้ตัดสังโยชน์ทั้ง ๓ ประการ" คือ      ๑. สักกายทิฏฐิ ให้มีความรู้สึกไว้เสมอว่าชีวิตนี้มันต้องตายและก็ตั้งใจไว้ว่าการตายของเราคราวนี้ เราจะไม่ยอมลงอบายภูมิทั้ง ๔ มีนรกเป็นต้น หลังจากนั้นองค์สมเด็จพระทศพลทรงแนะนำให้ยอมรับนับถือ คือหมดความสงสัยในความดีของพระพุทธเจ้า ในความดีของพระธรรมคำสั่งสอนของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และความดีของพระอริยสงฆ์ทั้งหลาย ยอมรับนับถือด้วยความจริงใจด้วยความเคารพอย่างยิ่ง เมื่อนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ ตัดความสงสัยที่เรียกว่า วิจิกิจฉา ได้แล้ว      ข้อที่ ๓ ก็เป็น สีลัพพตปรามาส คือปฏิบัติในศีลให้ได้ครบถ้วนทุกประการด้วยความเต็มใจการปฏิบัติศีลห้าครบถ้วนสำหรับฆราวาส มีศีลห้าใช้ได้แน่นอน ถ้าจะทำคนให้ดีจริงๆก็มีกรรมบถ ๑๐ ด้วย ถ้ามีทั้งศีลห้ามีทั้งกรรมบถ ๑๐ อย่างนี้จะมีความสุขอย่างยิ่งทั้ง ปัจจุบันและสัมปรายภพ ถ้าปฏิบัติตนได้อย่างนี้องค์สมเด็จพระมหามุนี คือพระพุทธเจ้าทรงยืนยันวาท่านทั้งหลาย เมื่อตายแล้วจากชาตินี้ก็ดีหรืออีกกี่ชาติก็ดี จะไม่พบกับคำว่าอบายภูมิเลย การเกิดเป็นสัตว์นรกก็ดี เป็นเปรตก็ดี เป็นอสุรกายก็ดี ไม่มีสำหรับท่าน แม้แต่สัตว์เดรัจฉานก็ไม่เกิดในแดนนั้น จะเวียนว่ายตายเกิดเฉพาะการเกิดเป็นคน เป็นเทวดาหรือพรหม เท่านั้น      ขอย้ำอีกนิดหนึ่งเผื่อว่าท่านทั้งหลายจะฟังไม่ถนัด คือการที่จะพ้นอบายภูมิทั้ง ๔ ได้คือ      ๑. มีความรู้สึกว่าชีวิตนี้ต้องตาย ตั้งใจไว้ว่าก่อนจะตายจะปฏิบัติเพื่อเป็นการพ้นจากอบายภูมิทั้ง ๔ คือยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ด้วยความ จริงใจและเต็มใจ ถ้าฆราวาสมีศีลห้าบริสุทธิ์ ใช้ได้ แต่ว่าจะให้ดีจริงๆ ต้องมีกรรมบถ ๑๐ อีกด้วยจะดีมาก จะเป็นคนที่มีความสุขหรือมีเสน่ห์มากในสมัยที่มีชีวิตอยู่ ตายไปแล้วองค์สมเด็จพระบรมครูก็ทรงยืนยันว่าอบายภูมิทั้ง ๔ ตามที่กล่าวมาแล้วไม่มีอีก      ตอนต้นนี้ขอย้ำให้บรรดาท่านพุทธบริษัททราบ เพื่อว่าจะได้ไม่ต้องคอยพูดจบคอยพูดจบเรื่องนี่เรื่องมันมาก      ต่อไปนี้ก็มาพูดถึงบุคคลที่ปฏิบัติทำตนไม่ครบแต่บังเอิญไปสวรรค์ได้ไปนรก ได้ไปนรกใครไม่ชอบละมั๊ง เป็นอันว่าไปสวรรค์ได้ไปนรกได้ก็แล้วกัน แต่ว่าการกลับมาเกิดนั้นไม่แน่นอนบางทีไปเป็นเทวดาหรือพรหมแล้ว แต่กลับลงมา หมดบุญวาสนาบารมีจากเทวดาหรือพรหม ก็ไม่พักที่เทวดาหรือพรหม และไม่พักที่มนุษย์ เพราะอาศัยกรรมที่เป็นอกุศลในกาลก่อน ที่ทำมาในสมัยที่เป็นมนุษย์เป็นบาปอกุศลพาตนพุ่งหลาวลงอเวจีมหานรกไปบ้าง ลงนรกขุมอื่นบ้าง เป็นเปรตบ้าง เป็นอสุรกายบ้าง เป็นสัตว์เดรัจฉานบ้าง อย่างนี้ก็มี      ก็รวมความว่าถ้าทำตนไม่ครบถ้วนตามที่กล่าวมาแล้ว แต่เป็นความดีพอที่จะพาตนไปสวรรค์ได้ แต่ก็ไปได้แน่แต่ลงมาซิไม่แน่ ไม่ใช่จะค้างที่มนุษย์ อาจจะไปค้างที่นรกก็ได้ อสุรกายก็ได้ สัตว์เดรัจฉานก็ได้ บางท่านลงมาเป็นมนุษย์ได้เหมือนกัน แต่กรรมชั่วเก่านำผลดลใจตนให้เกิดบาปอกุศล ตายจากความเป็นคนลงไปอเวจีมหานรก อันนี้ก็มีมาก      รวมความว่าถ้าบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายจะหนีนรกกันจริงๆ ก็ขอให้ปฏิบัติตนครบทั้ง ๓ ประการตามที่กล่าวมาแล้ว      ต่อไปนี้ก็ของดเรื่องที่จะพูดถึง "พุทธานุสสติ" ไว้ก่อน ต่อไปนี้จะขอนำเอาเรื่องเบาๆ ที่เป็น "อารมณ์ฟุ้ง" คือไม่ขาดศีล ๕ ไม่ขาดสรรณคมน์ คือไม่ทำลายพระพุทธเจ้า ไม่ติเตียนพระพุทธเจ้า ไม่คัดค้านพระธรรม ไม่ทำลายพระสงฆ์ และก็ไม่ได้ทำลายศีล แต่ว่ามีอารมณ์ฟุ้งทำตนให้เกิดในอบายภูมิ มีการเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานบ้าง เป็นสัตว์นรกบ้าง เป็นสัตว์ใหญ่บ้าง เป็นสัตว์เล็กบ้าง เป็นต้น      สำหรับคนที่มีการปฏิบัติดีอย่างยิ่ง นี่ขอนำที่ไม่เกี่ยวกับศีล เดี๋ยวจะหาว่าคนที่ละเมิด คำสั่งสอนขององค์พระสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่มีศีลเสียอย่างจะต้องลงนรก หรือปรามาสพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ อย่างใดอย่างหนึ่งก็ลงนรกมันก็ไม่แน่เหมือนกัน ขอเอาเรื่องเบาๆ มา ที่ไม่เกี่ยวกับการปรามาสพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ ไม่เกี่ยวกับการทำลายศีล แต่ว่าลงนรก เอามาคุยสู่กันฟังก่อน เพื่อเป็นความรู้ของบรรดาสาวกขององค์สมเด็จพระชินวร ทั้งนี้ก็ต้องนำพระสูตรมาคุยกันดีไหม ลูกหลานตัวเล็กๆ ยิ้มแป้น บอกว่าดีครับ ดีเจ้าค่ะ ความจริงที่พูดนี่มีคนนั่งฟังอยู่ด้วยนะ และก็เลยบันทึกเสียงไว้ ให้มันพอกับเวลาที่จะฟังกันคือ ๓๐ นาที นิทานเรื่องนี้ ชาวบ้านเขาเรียกว่า "นิทาน" แต่ว่าทางพระพุทธศาสนาเขียนในบาลีเรียกว่า "พระสูตร" พระสูตรก็คือ นิทาน นิทานก็คือพระสูตร แต่นิทานในพระสูตรเป็นนิทานเรื่องจริงๆ ไม่ใช่นิทานเรื่องหลอกๆ ไม่ใช่โกหกมดเท็จ เอาเรื่องจริงมาพูดกัน      เนื้อความมีอยู่ว่า เมื่อองค์สมเด็จพระทรงธรรม์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้ายังทรงพระชนม์อยู่ เวลานั้นองค์สมเด็จพระบรมครูแสดงธรรมเทศนาสอนบรรดาท่านพุทธบริษัทให้พ้นจากความทุกข์ คนที่มีความเคารพพระพุทธเจ้าอย่างจริงจังมากอย่างยิ่งคนหนึ่ง ความจริงมีหลายคน มีมาก แต่ท่านผู้นี้คณะนี้มีความเคารพในองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าจริงๆ หนึ่งในจำนวนที่มีคนดีหลายๆ คน นั่นคือ "พระเจ้าปัสเสนทิโกศล" กษัตริย์ของเมืองพาราณสี พระเจ้าปัสเสนทิโกศลองค์นี้มีความเคารพในองค์สมเด็จพระทศพลเป็นอย่างยิ่ง จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ต่อมาพระองค์กับภรรยาที่มีนามว่า "พระนางมัลลิกา" พระนางมัลลิกานี่ก็มีความเคารพอย่างยิ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งพระนางมัลลิกานี่เป็นบุคคลที่มีความประพฤติมีการปฏิบัติดีมาก ยากที่บุคคลอื่นพึงทำให้ คือว่าคำน้อยคำใหญ่ที่เป็นคำไม่ดีไม่เคยพูด การกระทำเล็กกระทำน้อยกระทำใหญ่ การกระทำไม่ดีทางกายไม่เคยทำ อารมณ์ใจของพระนางเต็มไปด้วยอารมณ์ของกุศล เคยถวาย อสทิสทาน กับองค์สมเด็จพระทศพล อสทิสทานนี้เป็นทานใหญ่ยิ่ง ซึ่งพระพุทธเจ้าตรัสว่า พระพุทธเจ้า ๑ องค์ จะมีคนถวายอสทิสทานครั้งเดียวในชีวิต และคนที่จะถวายอสทิสทานได้นั้นต้องเป็นผู้หญิง ก็ได้แก่พระนางมัลลิกาเทวี พระนางมัลลิกาเทวีนี้มึคุณงามความดีอันประเสริฐ มีจริยานิ่มนวลเรียบร้อยมาก ไม่เคยทำความชั่วมาก่อน ก็เหมือนกับผ้าขาวบริสุทธิ์ผุดผ่องทั้งผืน บังเอิญถ้าไปเปื้อนอะไรนิดหนึ่งจุดเด่นมันก็ปรากฏขึ้น      เรื่องราวก็มีอยู่ว่าในคืนหนึ่ง เวลานั้นเขายังไม่มีไฟฟ้า เขายังไม่มีไฟฟ้ากัน พระนางก็นอนกับพระเจ้าปเสนทิโกศล คือนอนกลางคืนก็ดับไฟ มันก็มืด ต่อมาพระนางปวดปัสสาวะ(ขอพูดภาษาชาวบ้าน ใช้ราชาศัพท์ก็ใช้กับเขาไม่ค่อยเป็น) พระนางจะไปถ่ายปัสสาวะ บังเอิญเท้าขวาของพระนางสะดุดพระบาท(คือเท้า) ของพระราชสวามีเข้า เพียงเท่านี้แหละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย พระนางเสียใจมาก คิดว่าตัวเองทำความชั่วมาก พระนางมีความเคารพพระราชสวามีคล้ายพระราชบิดา (อ้าว ล่อราชาศัพท์เข้าเสียหน่อย) เรียกว่ามีความเคารพผัวเหมือนพ่อ เสียอกเสียใจแสดงอาการเศร้าโศก พระเจ้าปเสนทิโกศลก็สอบถามว่าเสียใจเรื่องอะไร ก็ปรากฏว่าพระนางเล่าให้ทราบ      พระเจ้าปเสนทิโกศลก็บอกว่า "เรื่องนี้ไม่น่าจะหนักใจ ไม่มีอะไรเป็นความผิด ถ้าคิดว่ามีความผิดฉันก็อภัยให้ แต่ความจริงไม่มีอะไรเป็นความผิดเลย เพราะเจตนาไม่มี" แต่ถึงกระไรก็ดีบรรดาท่านพุทธบริษัทผู้รับฟังและหนูน้อยที่นั่งฟังอยู่ โปรดทราบว่าพระนางมัลลิกาน่ะดีมาก เหมือนกับผ้าขาวบริสุทธิ์ทั้งผืน แต่บังเอิญมีคนเอาหมึกสีดำหรือสีแดงไปแต้มเข้านิดเดียว ผ้าน่ะสะอาดทั้งผืนหมึกแต้มนิดเดียวก็มีจดเด่นเห็นจุดเปื้อนขึ้นมา ไม่เหมือนกับผ้าที่มีความสกปรกโสโครก ถ้าหมึกไปแต้มนิดๆ หน่อยๆ มันจะมองไม่เห็นสีหมึกเพราะมันสกปรกอยู่แล้วเหมือนคนที่มีกายสกปรก วาจาสกปรก มีใจสกปรก ถ้าไปกระทบกระทั่งเท้านิดเดียวเท่านั้นจะไม่รู้สึกว่าเป็นความผิด ดีไม่ดีซ่อมผัวซ้อมเมียเล่นโก้ๆ ยังมองไม่เห็นความผิด แต่ความจริงมันผิด ความจริงมันชั่ว แต่ความชั่วที่เขาทำเป็นปกติมันสูงกว่านั้น จึงมองไม่เห็นว่าผิด แต่พระนางมัลลิกามีจิตคิดไว้เสมอ จิตใจเศร้าหมอง หน้าตาน่ะแช่มชื่นเมื่อพบพระราชสวามี แต่ว่าอยู่คนเดียวทุกทีพระนางก็มีการสลดใจ หนักใจ ร้อนใจ คิดว่าตัวทำความผิด      อย่างนี้แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท ต่อมาเมื่อวาระเข้ามาถึงพระนางทรงประชวรคือป่วยไข้ไม่สบาย เมื่อเวลาใกล้จะตายจิตก็ประหวัดคิดว่าเรานี่เลยเหลือเกิน เอาเท้าไปสะดุดพระราชสวามีเข้า เรามันชั่ว จิตใจเศร้าหมอง คือจิตใจนึกถึงตัว ว่าตัวเลวนิดเดียว นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท นี่ต้องจำ นางก็ตายจากความเป็นคน อาศัยความดีในด้านกุศล มีความเคารพบิดา มารดา พอใจในการให้ทาน มีความเคารพพระราชสวามีคล้ายบิดา ร่างกายของพระนางก็เป็นนางฟ้าทั้งตัว เครื่องประดับประดาก็เต็มยศ นางนี้ไปนรกก็ไม่ทราบว่าขุมไหนเหมือนกัน ไม่ทราบว่าบาลีบอกไว้ขุมไหน ตอนนี้มันนึกไม่ออกนี่ นั่งคุยกันนี่ไม่ได้เอาหนังสือมากาง นึกไม่ออกว่านรกขุมไหนตามบาลีหมวดนั้นท่านบอกว่า เอาเท้าที่สะดุดเท้าของพระราชสวามีไปแหย่ในนรกสิ้น ๗ วันมนุษย์ แต่ความจริงนรกแต่ละขุมวันเวลามากเหลือเกิน แต่นั่นแหย่แค่ ๗ วันของมนุษย์ นรกขุมที่มีอายุน้อยที่สุดอย่าง สัญชีพนรก ท่านบอกว่าต้องใช้เวลา ๙ ล้านปีของมนุษย์ จึงจะเท่ากับวันหนึ่งของเขา ฉะนั้นเอาเท้าเข้าไปแหย่ในไฟนรกแค่ ๗ วันมนุษย์ ถ้าในเมืองนรกก็จะรู้สึกว่าแหย่แป๊บเดียวแล้วยกขึ้นมาเท่านั้นเอง มันเร็วมาก เทียบเวลากัน แต่เวลาของเรานี่ปาเข้าไป ๗ วัน เพราะอาศัยที่จิตกลุ้มหรือเศร้าหมอง ไม่ได้ทำชั่วคิดว่าชั่ว ทำกำลังใจของตัวเองให้เศร้าหมอง คิดว่าเราเลว      เท่านี้แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท ขอบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายจะจำคำสั่งสอนขององค์พระสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่พระองค์ทรงตรัสว่า หลักสูตรในพระพุทธศาสนา มี ๓ อย่าง      ๑. สัพพะปาปัสสะ อะกะระณัง พระองค์ทรงแนะนำว่าทุกคนจงละจากความชั่วทุกประเภท ละทั้งกาย ละทั้งวาจา และละทั้งใจ      ๒. กุสลัสสูปสัมปทา จงทำแต่ความดี คือกายก็ทำดี วาจาก็พูดี ทั้งจิตใจก็คิดดี      ๓. สจิตตะปริโยทะปะนัง ทำจิตให้ผ่องในจากอารมณ์ที่เป็นกิเลส คืออารมณ์เศร้าหมอง ตัดอารมณ์ความข้องใจออกไปจากใจ นึกไว้แต่อารมณ์ของความดี จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:07:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สมเด็จพระชินสีห์สอน ๓ ประการอย่างนี้ เป็นหลักสูตรในพระพุทธศาสนา ถ้าทำให้อย่างนี้จริง ๆ คำว่านรกเป็นต้น จะไม่พบกับท่านเลย แต่เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องน่าเสียดายที่พระนางมัลลิกามีความประพฤติดีประพฤติชอบทั้งกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม คือทำด้วยทางกาย พูดด้วยวาจา คิดด้วยใจ แต่ในที่สุดพอก่อนจะตายพระนางก็ทำจิตเศร้าหมอง มานึกถึงว่าตัวทำชั่ว ตัวทำผิด ทำผิดอย่างนี้จิตมันก็เศร้าหมอง นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัทจึงต้องตกนรก คือเอาเท้านิดหนึ่งแค่ตาตุ่มไปแหย่ในนรกถึง ๗ วันมนุษย์      ทุกท่านที่รับฟัง อย่านึกว่า ๗ วันมันไม่ร้อนนะ หรือมันไม่หนัก ตามธรรมดาของเราใครเอาถ่านหรือธูปแดงๆ แหย่แป๊บเดียวเราก็สะดุ้ง หรือเอาถ่านของบุหรี่แหย่แป๊บเดียวเราก็สะดุ้ง ไม่ใช่สะดุ้งแล้วหายร้อนหายเจ็บ มันยังร้อนมันยังเจ็บต่อไป เมื่อเขาดึงเอาธูปหรือบุหรี่ออกไปแล้วฉันใด ทุกข์ทรมานของพระนางมัลลิกาแค่ ๗ วันไม่ใช่เล็กๆ      เมื่อพระนางมัลลิกามีความดีขนาดนั้น ครานั้นองค์สมเด็จพระภควันต์ คือพระพุทธเจ้า ก็ประทับอยู่ในเมืองสาวัตถี ในเมืองของพระราชสวามี พระนางก็อยู่ที่นั่น      อันนี้อย่าลืมนะบรรดาท่านพุทธบริษัท ว่าพระพุทธเจ้าอยู่ที่นั่น พระอรหันต์อยู่ตั้งเยอะ แต่บางคนก็จะมาด่า ทำไมพระพุทธเจ้าไม่ช่วย พระอรหันต์จึงไม่ช่วย เขาทำบุญขนาดหนักหนามากกว่าบุคคลใดๆ คนอื่นใดไม่สามารถถวายอสทิสทานได้ แต่พระนางมัลลิกาทำได้ขนาดนี้ แล้วทำไมสมเด็จพระชินสีห์จึงไม่ช่วย อย่าย่องไปด่าพระพุทธเจ้าเข้า อย่าย่องไปประณามพระธรรมคำสั่งสอนของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และอย่าย่องไปด่าพระอริยสงฆ์เข้า บาปจะหนัก แต่ด่าอาตมานี่คงไม่เป็นไร เพราะพระประเภทนี้ความดีมีน้อย แต่ความดีมีน้อยคนด่าถ้ามีโทษก็คงเป็นโทษน้อย จะน้อยก็ไม่น้อยก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็คิดว่าคงจะไม่มากเท่าพระอรหันต์      แล้วถ้าถามว่าท่าเป็นพระอะไร ก็ต้องตอบญาติโยมที่นั่งฟังโปรดทราบอาตมาขอตอบตรงๆ ตรงไปตรงมา ว่าเป็นพระที่บวชในพระพุทธศาสนา มีความเคารพในองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เคารพในพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าที่มีมาในพระไตรปิฎกและอรรถกถา แล้วก็มีความเคารพในศีลตามสมควร ความดีประเภทนี้พระพุทธเจ้าจะจัดไว้ประเภทไหนไม่ทราบ ก็คิดว่าพระพุทธเจ้าไม่เคยตั้งให้เป็นพระโสดาบัน นี่พระพุทธเจ้าไม่มาตั้งให้เป็นพระโสดาบัน ก็คงไม่ได้เป็นพระสกิทาคามีหรือนาคามี หรือพระอรหันต์      ทีนี้การเป็นพระอริยเจ้าท่านตั้งกันหรือเปล่าอาตมาไม่ทราบ แต่เคยพบในพระบาลีว่าเมื่อองค์สมเด็จพระชินสีห์พอเทศน์จบได้ "ธรรมาภิสมัย" บ้าง ได้ "ดวงตาเห็นธรรม" บ้าง คือเข้าใจในธรรม ถึงธรรม เป็นพระโสดาบันบ้าง สกิทาคามีบ้าง อนาคามีบ้าง พระอรหันต์ แล้วบาลีก็บอกว่าเวลาที่เทศน์จบคนบรรลุเท่าไร การบรรลุอย่างนั้น พระพุทธเจ้าตั้งหรือเปล่าอาตมาก็ไม่ทราบ ก็ขอยืนยันว่าอาตมาเป็นพระสงฆ์ในพระพุทธศาสนา นี่คุยความดีเล็กๆ น้อย ๆกระจุ๋มกระจิ๋ม ไม่มาก เกือบมองไม่ค่อยเห็นเท่านั้น      แล้วก็อีกประการหนึ่งที่พอจะอวดท่านได้ นั่นคือเวลานี้ก็แก่มากแล้ว เรื่องความแก่ ถ้าถือเอาความแก่เป็นความดี ความดีประเภทนี้ก็ไม่ยอมถอย จะเพิ่มพูนความแก่ขึ้นทุกวัน ๆ จนกว่าจะตาย ญาติโยมทั้งหลายที่นั่งฟังก็ต่างคนต่างยิ้ม ยิ้มแล้ว อย่าไปนึกนะว่า อาตมาเป็นพระอริยเจ้าขั้นสูง ขั้นสูงขั้นต่ำอย่าไปคิด บางทีก็มีคนย่องๆ มาตั้งให้เหมือนกัน ก็ตกใจ ขอโทษเถอะอย่าตั้งกันเลยในความเป็นพระอริยเจ้า เรามาคุยกันในฐานะพี่น้องกันเองก็เหมือนกัน      เวลานี้ก็เหลือเวลาอีกเพียง ๓ นาทีเศษๆ ก็ขอคุยกับบรรดาญาติโยมที่เป็นสาวกของสมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์ ว่าขึ้นชื่อว่าอบายภูมิคือผลของความชั่ว ก็จงอย่าไปคิดถึงว่าเราจะต้องตกนรก เป็นต้น เพราะ      ๑. การทำลายศีล      ๒. ไม่เคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ หรือการปรามาสพระพุทธเจ้า เท่านั้น ที่พระพุทธเจ้าตรัสเป็นบาลีพุทธภาษิตว่า      "จิตเต สังกิลิฏเฐ ทุคคติ ปาฏิกังขา" จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:08:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 "จิตเต สังกิลิฏเฐ ทุคคติ ปาฏิกังขา"      ท่านกล่าวว่า บุคคลใดก่อนจะตาย ใกล้จะตายถ้าจิตใจเศร้าหมอง อารมณ์ไม่ผ่องใส คำว่า "เศร้าหมอง" นี่อารมณ์ไม่เกาะบุญ สิ่งที่เป็นบุญเป็นกุศลไม่เกาะ คือไม่นึกยอมรับพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์อย่างใดอย่างหนึ่ง หรือไม่นึกถึงทานการให้ ไม่นึกถึงศีลที่เคยรักษา ไม่นึกถึงเทศน์ที่เคยฟัง ถ้าอารมณ์ใจไม่คิดอย่างนี้ แล้วไปคิดเรื่องที่เป็นบาปเป็นอกุศลอย่างใดอย่างหนึ่ง อย่างพระนางมัลลิกานี่ สิ่งที่คิดความจริงมันไม่ได้บาป คำว่า บาป นี่เขาแปลว่า ความชั่ว ถ้าแกล้งเอาเท้าไปเตะเท้าของพระราชสวามีนี่เธอชั่วแน่ แต่พระนางมัลลิกาไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น ไม่ตั้งใจแล้วก็ไม่ได้ทำด้วย มันไปสะดุดเองเข้านิดหนึ่ง บรรดาท่านพุทธบริษัท เพียงเท่านี้พระนางก็ต้องตกนรกเสีย ๗ วัน ตกนรกแค่ตาตุ่มหรือแค่ไหนก็ตามมันก็เป็นทุกข์      ก็รวมความว่าขอบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ระมัดระวังเรื่องจิตใจให้มาก ที่สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงสอนให้ใช้ "อนุสสติ" คือ ตามนึกถึงความดี คือนึกยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า ๑ ยอมรับนับถือพระธรรม ๑ ยอมรับนับถือพระอริยสงฆ์ ๑ นี่เรียกว่า เป็นพุทธานุสสติ ธัมมานุสสติ สังฆานุสสติ พยามยามนึกถึงความดีของเทวดา นึกถึงความตายที่จะเข้ามาถึง นึกถึงอารมณ์ของพระนิพพาน อย่างนี้เป็นต้น อย่างใดอย่างหนึ่ง บรรดาท่านพุทธบริษัท ไม่ต้องครบทั้งหมด องค์สมเด็จพระบรมสุคตทรงสอนว่า ขึ้นชื่อว่าความชั่วที่ทำมาแล้วในกาลก่อน จงอย่าตามนึกถึงมัน นึกถึงความดีที่ทำไว้แล้วเท่านั้น ผลของความดีจะส่งผลให้เป็นสุข คือไปเกิดบนสวรรค์ได้      เวลานี้มองดูนาฬิกาเหลือเวลาไม่ถึงเสี้ยวของนาที สำหรับในตอนที่ ๓ นี้ก็ขอยุติไว้แต่เพียงเท่านี้ เพราะเวลามันหมด ขอสาวกขององค์สมเด็จพระบรมสุคต คือสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จงมีแต่ความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผลและจงเจริญไปด้วยจตุรพิธพรชัยทั้ง ๔ ประการ มีอายุ วรรณะ สุขะ พละ และปฏิภาณ หากทุกท่านพึงประสงค์สิ่งใด ขอให้ได้สิ่งนั้นสมความปรารถนาจงทุกประการ สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:10:14 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บทที่ 4 อารมณ์คิดฟุ้ง      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนนี้เป็นตอนที่ ๔ ก่อนที่จะพูดเรื่องอื่น ก็ขอแจ้งให้ทราบว่ารายการนี้เป็นรายการ "หนีบาป" คือปฏิบัติตนหนีนรก หนีเปรต หนีอสุรกาย หนีสัตว์เดรัจฉาน คือว่าทำตนเป็นคนขี้ขลาด ไม่ยอมต่อสู้กับนรก ไม่ยอมต่อสู้กับความเป็นเปรต ไม่ยอมต่อสู้กับความเป็นอสุรกายและสัตว์เดรัจฉาน มีอารมณ์ต่อสู้ฝ่ายเดียว คืออย่างต่ำเป็นมนุษย์ อย่างกลางนิดหน่อยเป็นเทวดา อย่างกลางสูงขึ้นหน่อยเป็นพรหม อย่างสูงสุดไปนิพพาน เขาต่อสู้กันแค่นี้ ยอมแพ้นรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะว่าถ้าไปอวดเก่งกับแกเข้าความสุขของเราไม่มี มีทางเดียวคือว่า แกทำให้ลงนรกฝ่ายเดียว      ก็รวมความว่าการปฏิบัติในช่วงเวลานี้ เราปฏิบัติเพื่อหนีนรกกัน      การที่จะปฏิบัติให้หนีนรกมันมีด้วยกันหลายแบบหลายนัย การหนีนรกชั่วคราวน่ะไม่ดี ชาตินี้ไม่ลงนรก ถ้าเกิดใหม่ชาติต่อไปลงนรก อันนี้ไม่ดี ไม่เอา เอาประเภทไม่ลงนรก ไม่เป็นเปรต ไม่เป็นอสุรกาย ตลอดกาลตลอดสมัย ถ้าบังเอิญจะเกิดขึ้นมาเมื่อไร เมื่อนั้นไม่ยอมลงอบายภูมิทั้ง ๔ แน่ การที่จะพ้นให้ได้แน่นอน ก็ต้องปฏิบัติตามคำแนะนำคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระชินวร คือพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าทรงแนะนำว่า ถ้าต้องการไม่ลงนรก ให้ตัดสังโยชน์ทั้ง ๓ ประการให้พ้นไปจากใจ      สังโยชน์ ทั้ง ๓ ประการ ก็คือ      ๑. สักกายทิฏฐิ เอาอย่างเบื้องต้น ไม่ใช้อย่างกลางหรืออย่างปลาย เอาอย่างง่ายๆ เพราะเป็นบทของ สุกขวิปัสสโก คือเขานึกว่าจะต้องไม่ตาย อันนี้เราไม่เอา สักกายทิฏฐิ คิดว่ามันไม่ตาย แต่ความจริงมันต้องตาย เรามีความรู้สึกตามความเป็นจริงว่าชีวิตนี้จะต้องตาย มันจะตายเมื่อใดเรายืนยันไม่ได้ พร้อมไว้ว่าเราจะตายวันนี้      ๒. วิจิกิจฉา สงสัยในความดีของพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ อันนี้เราไม่เอา เราจะมั่นว่า ยอมรับนับถือความดีของพระพุทธเจ้า ความดีของพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ความดีของพระอริยสงฆ์      ๓. สีลัพพตปรามาส เขาถือศีลผลุบๆ โผล่ๆ เป็นศีลหัวเฒ่า ผลุบเข้าผลุบออก อันนี้เราไม่เอา เราจะยอมรับนับถือและปฏิบัติศีลให้ครบทุกข้อทุกประการ ฆราวาสก็มีศีลห้าเป็นต้น ถ้าแถมกรรมบถ ๑๐ ได้อีกหน่อยจะมีความสุขมาก      องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า "บุคคลไม่ประมาทในชีวิต คิดว่าอาจจะต้องตายในวันนี้ไว้เสมอ ตั้งใจทำให้ดี คือยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรมและพระอริยสงฆ์ และปฏิบัติทางในศีลให้ครบถ้วนทุกประการ อย่างนี้ ทุกคนปฏิบัติได้อย่างนี้ จะตายในชาติไหนก็ตาม คำว่าอบายภูมิทั้ง ๔ มีนรกเป็นต้น ไม่ไปแน่นอน"      ฉะนั้นขอสาวกขององค์สมเด็จพระชินวรทุกท่านที่รับฟังอยู่เวลานี้ ขอได้โปรด ถ้าต้องการไม่ลงนรกก็ปฏิบัติได้ไม่ยาก ก็มีความรู้สึกว่าชีวิตนี้มันต้องตาย ตายคราวนี้หรือคราวไหนก็ตามเราไม่ยอมไปอบายภูมิ ยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ด้วยความเต็มใจด้วยปัญญา ตั้งใจรักษาศีลห้าให้ได้ครบถ้วน ถ้าจะให้มีความสุขจริงๆ รักษากรรมบถ ๑๐ ให้ครบถ้วน จะดีมาก จะเป็นคนสวยมากไปที่ไหนใครก็รัก ไปที่ไหนใครก็ชอบ จะมีทั้งความสุขในชาตินี้และชาติหน้า กฎแห่งการปฏิบัติหนีนรกก็ขอให้พูดกันไว้แค่นี้      สำหรับวันนี้ก็จะพูดถึง อารมณ์คิดฟุ้ง เมื่อตอนที่ ๓ พูดถึงฟุ้ง ฟุ้งแล้วก็ลงนรกเป็นการฟุ้งของคนดี คนดีฟุ้งลงนรกไป คือปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ คือพูดดี ทำดี คิดดีมาตลอดเวลา แต่เป็นการบังเอิญอย่างยิ่งมาตอนปลายมาคิดไม่ดีนิดเดียว ศีลก็ไม่ขาด จะปรามาสในพระไตรสรณคมน์ก็ไม่มี และมีความเคารพสามีเหมือนบิดา ยังลงนรกไปได้ วันนี้เอาใหม่ มาแก้ตัวกันใหม่ เมื่อตอนที่ ๓ เป็นเรื่องของผู้หญิง ย่องลงนรกเดี๋ยวเดียว ๗ วัน หลังจากนั้นเธอก็ไปเกิดบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก เพราะความดีมีมาก ความชั่วนิดหนึ่งก็ลงนรกนิดหนึ่ง แต่ความดีมีมากก็ไปเกิดเป็นนางฟ้าใช้เวลามาก      วันนี้มาคุยกับบรรดาญาติโยมพุทธบริษัท ตอนที่ ๔ นี่นะ อันนี้มันตอนที่ ๔ มาคุยกันถึงคนที่คิดฟุ้ง เขามาคิดฟุ้งในที่นี้เขาคิดดี คิดอยากเป็นนางฟ้า คือคิดอยากเป็นเมียของเทวดา เอ๊ะ นี่ญาติโยมพุทธบริษัทที่นั่งอยู่นี่ที่เป็นสตรี เคยคิดบ้างไหม อยากจะเป็นภรรยาของเทวดาคนใดคนหนึ่ง ทุกคนมองยิ้มๆ แล้วก็บอกว่า อยากจะไปนิพพาน อย่าลืมว่าเวลาที่พูดนี่ ไม่ใช่เวลาบันทึกเสียงอย่างเดียว นั่งคุยกัน คุยกับบรรดาญาติโยมพุทธบริษัท แล้วก็มองดูเวลาถ้าครบ ๓๐ นาทีก็สรุปเสียที เพราะว่าเวลาบันทึกเสียงจริงๆ มันก็ไม่มี ก็ต้องทำกันแบบนี้แหละ คุยกันไปคุยกันมา ก็จะคุยเร็วเกินไปกว่าธรรมดาทีนี้คนที่ฟังวิทยุ ทางเทป จะฟังไม่รู้เรื่อง ก็ต้องพูดเป็นจังหวะจะโคนแบบนี้      บุคคลคนนี้พระพุทธเจ้าทรงยืนยัน ชื่อจริงๆ ก็ไม่รู้จักเหมือนกัน รู้จักแต่ชื่อตามปฏิปทาของเธอ คือการปฏิบัติของเธอแบบไหน เขาสมมุติชื่อของเธอแบบนั้น เขาใช้ชื่อตามภาษาบาลีว่า "ปติปูชิกา" ซึ่งแปลเป็นใจความว่า "หญิงบูชาผัว" "ปติ" แปลว่า "ผัว" "ปูชิกา" แปลว่า "การบูชา" แปลตามภาษาบาลีว่า "หญิงบูชาผัว" เข้าใจว่าชื่อนี้พ่อแม่ไม่เคยตั้งมาตั้งแต่เด็ก เกิดมาแล้วพ่อแม่ก็ตั้งชื่อว่า "อีหนู ตั้งชื่อเอ็งว่า หญิงบูชาผัวนะ" อันนี้ไม่มี ไม่มีใครเขาตั้ง ต้องตั้งตามสัญลักษณืของเธอที่แสดงออก      เนื้อความในบาลีของเรื่องนี้มีอยู่ว่า ในสมัยที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงพระชนม์อยู่ เวลานั้นก็มีสาวิกาขององค์สมเด็จพระบรมครู คำว่า "สาวิกา" คือสาวกผู้หญิง สาวกผู้ชายเรียกว่า"สาวโก" คำว่าสาวโก หรือสาวิกาก็ตาม ก็แปลว่า"ผู้รับฟัง" เหมือนกัน อย่าลืมนะบรรดาญาติโยมพุทธบริษัท ที่นั่งอยู่ที่นี่โปรดทราบคำว่า สาวกของพระพุทธเจ้าจะเป็นผู้หญิงก็ตาม ผู้ชายก็ตาม คำว่าสาวกนี่แปลว่าผู้รับฟัง พระพุทธเจ้าท่านตรัสแล้วว่า "อักขาตาโร ตถาคตา" ตถาคตน่ะเป็นแต่เพียงผู้บอกเท่านั้น บอกแล้วเธอจะทำตามหรือไม่ทำตามเป็นหน้าที่ของเธอ ทีนี้เราทำยังไง สาวกรับฟังแล้วก็ปฏิบัติตาม ผู้หญิงคนนี้มีฐานะเป็นสาวิกา คือผู้รับฟังพระพุทธเจ้าเหมือนกัน จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:12:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หลังจากเกิดมาแล้ว อายุเท่าไรบาลีบอกไว้หรือเปล่าจำไม่ได้ ญาติโยมพุทธบริษัทที่นังฟังก็จงอย่าคิดว่าอาตมานี่เป็นผู้วิเศษวิโสมากเกินไป ความจริงไม่มีอะไรวิเศษ ที่นำมาพูดนี้ก็นำเอาเนื้อความตามพระบาลี ตามที่พระพุทธเจ้าทรงสอนมาพูดเท่านั้น ไม่ใช่ความรู้ความสามารถของตัวเองและบางครั้งบางคราวไม่ใช่บางครั้ง อาจจะเป็นมากครั้ง ก็จำไม่ได้ครบถ้วน อย่างเมืองสาวัตถี ตอนที่ ๓ นึกไม่ออกเสียเฉยๆ คราวนี้ก็นึกไม่ออกว่า "ปติปูชิกา" นี่เกิดมาอายุเท่าไรจึงแต่งงานก็จำไม่ได้เหมือนกัน ในชาติก่อนโน้น เธอแต่งงานแล้วทำบุญอะไรไว้บ้างก็ไม่ทราบอีกเหมือนกัน ตายจากความเป็นคนไปเกิดเป็นภรรยาของ "มาลาภารีเทพบุตร" มาลาภารีเทพบุตรนี่ท่านอยู่สวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เขามีอายุ ๑,๐๐๐ ปีทิพย์ อย่าลืมว่าบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์นี่ มีอายุ ๑,๐๐๐ ปีทิพย์เป็นอายุขัย แต่ว่าเทียบกับเมืองมนุษย์ ๑๐๐ ปีของเราเป็น ๑ วันของดาวดึงสเทวโลก ๓๐ วัน เป็น ๑ เดือน ๑๒ เดือนเป็น ๑ ปีของเรา วันของเขานะ เอา ๑๐๐ ปีของเราเป็น ๑ วัน ถ้า ๑๐ วันของเขาก็เท่ากับ ๑,๐๐๐ ปี ๓๐ วันหรือ ๑ เดือนก็เท่ากับ ๓,๐๐๐ ปีของเรา แล้วก็ ๑๒ เดือนเป็น ๑ ปีเหมือนกันวัดไปเถอะ มันกี่ปีมนุษย์ก็ตามใจ อันนี้ไม่รู้เรื่อง      ก็รวมความว่าเธอถึงกำหนดที่จะต้องเคลื่อนจากความเป็นนางฟ้า อยู่ไม่ได้แล้วหมดบุญ จะต้องลงมาเกิดเป็นมนุษย์ วันนั้นก็เป็นการพอดีที่ท่านมาลาภารีเทพบุตร พาบริวารทั้งหมดแล้วก็พาภรรยาไปด้วย ไปเที่ยวสวนนันทวัน ขณะที่ไปเที่ยวสวนนันทวันอยู่นั้น ภรรยาซึ่งเป็นนางฟ้า ถึงเวลาจุติก็จุติลงมาเกิด คือตายจากความเป็นนางฟ้า ลงมาเกิดเป็นลูกมนุษย์ เมื่อคลอดออกมาแล้วไม่ทราบว่ากี่ปี เป็นสาวแล้วไม่รู้ว่าอายุเท่าไร จำไม่ได้บาลี ตอนนี้ เธอก็แต่งงาน แต่ว่าในสมัยนั้นนิยมกันว่า อายุ ๑๖ แต่งงาน ก็สมมุติว่าเธออายุ ๑๖ แต่งงานก็แล้วกัน (อายุต้องสมมุติแล้วเพราะว่าจำไม่ได้ ถ้าจะวิ่งเข้าไปหาหนังสือเวลานี้ญาติโยมก็จะรำคาญ)      ต่อมาเมื่อแต่งงานแล้วก็มีลูก อันนี้จำไม่ได้แน่นอน คิดว่าจะมีลูกประมาณ ๕ คน แล้วเธอก็อายุประมาณ ๕๐ ปีเศษๆ นิดๆ ๕๐ ปีหน่อยๆ ไม่มาก ก็เข้าไปอยู่ในสำนักขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า คือพระพุทธเจ้าตรัสเวลานั้น เมื่อฟังเทศน์จบเดียวก็ไม่ทราบว่าเป็นพระโสดาบัน หรือเปล่า บาลีไม่ได้บอกอีก ฟังเทศน์จากองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจบเดียวก็มีความเลื่อมใส ออกจากบ้านลาผัวลาลูก ไปอยู่ในสำนักของพระพุทธเจ้า พอไปอยู่สำนักของพระพุทธเจ้า ปฏิบัติความดีใกล้พระสงฆ์ ใกล้พระพุทธเจ้า อุดมไปด้วยธรรมมะ ก็เกิดมีอารมณ์อย่างหนึ่งที่เรียกว่า "อตีตังสญาณ" ญาณถอยหลังไปในอดีต ก็ทราบตนเองว่าก่อนทีเราจะมาเกิดเป็นมนุษย์ เราเป็นภรรยาของมาลาภารีเทพบุตร บนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก เวลานี้มาลาภารีเทพบุตรซึ่งพาเรามาเที่ยวในสวนนันทวันยังไม่กลับบ้าน ยังเที่ยวกันอยู่ที่สวนนันทวัน      เห็นไหมบรรดาท่านพุทธบริษัท ว่าออกมาด้วยกัน คนหนึ่ง จุติ คือตายจากความ เป็นนางฟ้าลงมาเกิดเป็นมนุษย์ มีสามีแล้วมีบุตรธิดา อายุปาเข้าไป ๕๐ ปีเศษนิด ๆ แต่ว่าบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลกมาเที่ยวกันที่สวนนันทวันยังไม่กลับก็เรียกว่ายังไม่เต็มวัน เมื่อนางมีความรู้สึกอย่างนั้น ว่าเคยเป็นภรรยาของมาลาภารีเทพบุตร เวลาทำบุญทุกอย่าง เมื่อจบแล้วเธอก้อธิษฐานว่า "ขอบารมีที่บำเพ็ญแล้ววันนี้ จลดลบันดาลเมื่อเวลาข้าพเจ้าตาย ให้ไปเกิดในสำนักของสามี" พูดเฉยๆ นะ ว่าเมื่อข้าพเจ้าตายจากชาตินี้ไปแล้ว ขอให้เกิดในสำนักของสามี นี่ถ้าบอกว่าขอเกิดเป็นภรรยาของมาลาภารีเทพบุตรน่ากลัวจะมีเรื่อง เรื่องที่จะมีก็คือเรื่องเขาหาว่าบ้า นางก็มีความฉลาด บอกแต่เพียงว่า "ขอบารมีของบุญส่วนนี้ จงบันดาลให้ข้าพเจ้าไปเกิดในสำนักของสามี" บรรดาคนทั้งหลายและพระที่ฟัง ก็คิดว่าเธออยากกลับไปอยู่กับสามีใหม่ คือคนเดิมที่เป็นมนุษย์ ตายไปแล้วอยากจะกลับมาอีก เข้าใจว่าสามีคงมีเสน่ห์ดีมาก ทำบุญครั้งไรภรรยาอยากมาเกิดอยู่ด้วย ช่วยให้สามีที่เป็นมนุษย์มีความสุข นึกว่า อือ แม่อีหนูนี่ดีจริงๆ อยากจะมาเกิดเป็นภรรยาของเราใหม่ แต่ความจริงเวลานี้เธอแก่แล้วตั้ง ๕๐ เศษ ถ้าบังเอิญตายไปเวลานี้กลับมาเกิดใหม่เป็นสาววัยรุ่นอายุ ๑๒-๑๓ เพื่อแต่งงานกับเราใหม่มันจะเก๋กว่าปัจจุบันนี้มาก      เธอคิดอย่างนั้นหรือเปล่าก็ไม่ทราบ แต่ที่เป็นอย่างนี้ก็คนปากมากคิดไปเอง อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ แก่แล้วนี่ก็อยากมีเมียสาว เป็นของธรรมดา และการปฏิบัติวัตรฐากใน พระเธอเต็มใจทำทุกอย่าง เวลาที่พระไปบิณฑบาต อยู่ทางนี้ก็จัดน้ำใช้น้ำฉันปูอาสนะทุกอย่าง พระฉันเสร็จก็ทำงานทุกอย่างเพื่อพระมีความสุข พระพุทธเจ้าเทศน์ก็ตั้งใจฟังและปฏิบัติตามพระธรรมคำสั่งสอนด้วยความเคารพ กำลังบุญมีมาก แต่ความจริงอยู่ใกล้องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคก็น่าจะคิดว่า การตายคราวนี้อยากจะไปนิพพาน แต่นางไม่เอาอย่างนั้น ย่องไปนึกว่า "ถ้าการตายคราวนี้ ถ้าตายเมื่อไรขอไปเกิดในสำนักของสามี " แล้วก็เป็นความจริง      หลังจากเธอตายเมื่ออายุ ๕๐ ปี เศษหน่อยๆ ตายจากคนปั๊บ ก็ไปเกิดบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก ไปถึงที่นั่นก้เป็นนางฟ้าสวยสดตามเดิม ความจริงได้บุญเพิ่มใหม่อาจจะสวยกว่าเก่าก็ได้ เพราะอยู่กับองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า เมื่อขึ้นไปแล้วก็เข้าไปหาสามี ไปหามาลาภารีเทพบุตร จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:15:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ท่านมาลาภารีเทพบุตรเห็นเข้าก็แปลกใจ ถามว่า      "ภคินิ ดูก่อนน้องหญิง เอนี่ตั้งแต่เช้ายันเที่ยงนี่เธอหายไปไหนนะ ฉันมองไม่เห็นเธอเลยตั้งแต่เช้ายันเที่ยง"      โอ้โฮ! นี่ปาเข้าไปตั้ง ๕๐ ปีเศษ ผัวยังคลำกุกกักๆ คิดว่าเช้ายันเที่ยง นางฟ้าคือปติปูชิกาก็กราบเรียนให้ทราบว่า      "สามี ข้าแต่นาย" (คำว่า "สามี" เขาไม่ได้แปลว่า ผัวนะ คำว่าผัวจริงๆ ภาษาบาลีเขาเรียก "ปติ" ป.เป็ด หรือ ป.ปลา ก็ตาม แล้วก็ ต.เต่า สระอิ "ปติ" ตัวนี้เขาแปลว่า ผัว แต่สามีนี่เขาแปลว่านายหรือเจ้าของ อาจจะแปลอย่างอื่นอีกก็ได้ แต่อาตมาเรียนมาน้อยเรื่องบาลี) เขาถามเธอว่า "ตั้งแต่เช้าถึงเที่ยงเธอหายไปไหน" เธอก็เรียนให้ทราบความจริงว่า      "ความจริงตั้งแต่เช้าถึงเที่ยงไม่ได้ไปไหน หมดบุญต้องจุติ คือตายจากความเป็นนางฟ้าต้องไปเกิดเป็นมนุษย์"      มาลาภารีเทพบุตรได้ฟังก็บอก "นี่เธอล้อฉันเล่นนะ อะไร เธอจะไปเกิดเป็นมนุษย์ยังไง ตั้งแต่เช้ายันเที่ยงโผล่กลับมาใหม่ มันเป็นจริงไปไม่ได้"      นางก็ยืนยันว่า "จริงเจ้าค่ะ ฉันจุติคือตายจริงๆ จากความเป็นนางฟ้า เพราะหมดบุญ หลังจากนั้นก็ไปเกิดเป็นมนุษย์ผู้หญิง แล้วก็แต่งงานมีลูก ๕ คน" โดยประมาณนะ จำบาลีไม่ได้หรือโยมจะไปเปิดบาลีว่าไม่ตรงว่าพระโกหก ไม่ได้โกหกนะ จำไม่ได้ ประมาณว่ามีลูก ๕ คน อายุนี่ ๕๐ ปีเศษแน่คงเศษไม่มาก      "แล้วก็หลังจากนั้นพบองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาค คือพระพุทธเจ้า ทำบุญกับท่านเวลาทำบุญก็อธิษฐานว่าถ้าตายจากความเป็นคน ขอมาเกิดในสำนักของท่าน วันนี้ฉันตาย จากความเป็นคน แล้วก็มาสู่สำนักของท่านตามที่ตั้งจิตอธิษฐานไว้กับการทำบุญในสำนักขององค์สมเด็จพระจอมไตร"      มาลาภารีเทพบุตรท่านเป็นเทวดา ท่านมีร่างกายเป็นทิพย์ ท่านมีอารมณ์ใจเป็นทิพย์ คนที่จะเป็นเทวดาได้ต้องมีความดี ๒ อย่างประจำใจ คือ      ๑. หิริ ความละอายต่อความชั่ว อายความชั่วไม่ยอมทำความชั่ว ไม่ยอมทำความชั่วทั้งต่อหน้าคนและลับหลังคน ไม่ว่าในสถานที่ใดทั้งหมด ขึ้นชื่อว่าความชั่วไม่ทำ      ๒. โอตตัปปะ เกรงกลัวผลของความชั่วจะให้ผลเป็นทุกข์ ในเมื่อคนจิตใจสะอาดแบบนั้น จิตใจก็เป็นทิพย์ ร่างกายก็เป็นทิพย์      เมื่อปติปูชิกา ภรรยาของท่านกล่าวอย่างนั้นท่านก็ใช้อารมณ์ความเป็นทิพย์ตรวจดู ก็ทราบว่า เออจริงนะ ฉันก็เผลอไปนะ ไม่ได้สังเกตว่าเธอหายไปไหน ก็คิดว่ามีความรื่นเริงบันเทิงใจสนุกสนาน ลืมมาหาฉันตั้งแต่เช้ายันเที่ยง นี่เธอตายจากความเป็นเทวดาจริงๆ ไปเกิดเป็นคน มีสามี มีบุตรธิดา จริงๆ      คำว่า "อายุขัย" แปลว่า อายุถึงที่สุด แต่บางคนอาจจะเกินก็ได้ ตายต่ำกว่าที่สุดก็ได้ ครบที่สุดก็ได้ เกินก็ได้ แต่ถือว่ามีความสำคัญในที่สุดของชีวิต ถามว่า มีอายุขัยเท่าไร นางก็ตอบว่า "เวลานี้มนุษย์มีอายุขัย ๑๐๐ ปีเจ้าค่ะ"      ท่านก็ถามว่า "เธอไปเกิดนี่มีอายุเท่าไร"      นางก็ตอบว่า "ฉันมีอายุ ๕๐ ปีเศษนิดๆ เจ้าค่ะ"      ท่านก็บอกว่า "แค่ ๕๐ ปีเศษนิดๆ ที่นี่แค่เที่ยงวัน" ท่านก็ถามว่า "มนุษย์มีอายุน้อยเท่านี้น่ะหรือ" ท่านก็ลืม ท่านเป็นเทวดาเสียนาน ท่านมาลาภารีเทพบุตรเป็นเทวดาเสียนานลืมอายุของมนุษย์ ลืมวันเดือนปีของมนุษย์ ว่ามันสั้นเหลือเกิน ท่านก็ถามว่า "นี่ ๕๐ ปีเศษเท่ากับเที่ยงวัน"      ท่านก็ถามว่า "มนุษย์เมี่อมีอายุน้อยอย่างนี้ มีความไม่ประมาท คือตั้งใจสร้างความดีหรือว่ามีความประมาทอยู่มาก"      นางก็ตอบว่า "มนุษย์ส่วนใหญ่มีความประมาท ไม่ค่อยจะตั้งใจทำความดี คิดว่าชีวิตของตัวนี้จะไม่ตาย"      มาลาภารีเทพบุตรพอฟังเท่านี้ไซร้ก็สลดใจอย่างยิ่ง และในที่สุดเมื่อหมดวันเวลาก็พากันกลับเข้าสู่วิมาน      สำหรับในด้านเมืองมนุษย์บรรดาท่านพุทธบริษัท บรรดาพระสงฆ์ทั้งหลายฟังคำของนางปติปูชิกา เมื่อเสร็จจากการฟังเทศน์ เมื่อเสร็จจากการทำบุญ ก็ขออธิษฐานว่า ขอบุญกุศลนี้ จงดลบันดาลให้ฉันไปเกิดในสำนักของสามีฉัน เมื่อนางตาย พระมีความรักเธอมากบางองค?ที่เป็นปุถุชนถึงกับร้องไห้ พระอริยเจ้าก็สลดใจ ถือว่าความตายเป็นของธรรมดา แต่เสียดายเธอนิดๆ ที่เธอทำกิจดีมาก ละเอียดลออดีมากต้องจากไป หาคนดีอย่างนี้ได้ยากหน่อย ต่างคนก็ต่างไปเฝ้าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า สำหรับพระที่เป็นปุถุชน พระอริยเจ้าไม่สงสัย รู้เรื่องแล้ว แต่พระที่เป็นปุถุชนก็ไปเฝ้าองค์สมเด็จพระประทีปแก้ว ถามว่า "นางปติปูชิกาตายแล้วไปเกิดที่ไหน"      สมเด็จพระจอมไตรก็บอกว่า "ไปเกิดตามที่เธอต้องการ เธออธิษฐานว่า ขอไปเกิดในสำนักของสามี เธอก็ไปเกิดในสำนักของสามี" พระพวกนั้นทิ้งเวลาไว้นิดหน่อย คิดว่าถ้าคนเข้าท้องเวลานี้คิดว่าคงไม่มีความรู้สึก ปล่อยเวลาล่วงไป ๒-๓ เดือนก็ไปบ้านของสามีนางปติปูชิกา ถามว่า "ผู้หญิงที่นี่มีใครตั้งครรภ์บ้าง" เผอิญบ้านนั้น เวลานั้นยังไม่มีใครมีท้อง ยังไม่มีใครมีลูก เธอก็ตอบว่า "ไม่มีใครตั้งครรภ์เจ้าค่ะ" จึงกลับมาหาองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าใหม่ บอกท่านว่าเวลานี้ที่บ้านนั้นยังไม่มีใครตั้งครรภ์ นางปติปูชิกาคงยังไม่ไปเกิดแน่      สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าจึงได้ตรัสว่า      "ภิกขเว ดูก่อนท่านภิกษุทั้งหลายไม่ใช่เธอต้องการมาเกิดในสำนักของสามีที่เป็นมนุษย์ เธอเป็นเมียของมาลาภารีเทพบุตรก่อนที่จะมาเกิดเป็นมนุษย์ เวลานี้เธอไปเกิดเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลกแล้ว"      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท คนที่มีอารมณ์ฟุ้งที่ฟุ้งในด้านดีก็มี อย่างปติปูชิกา นี่ฟุ้งขอไปเกิดในสำนักของสามี ถ้าการฟุ้งประเภทนี้ถ้าจะคิดกันไปก็เป็นอธิษฐานบารมีนั่นเอง อธิษฐานก็ตั้งใจปักใจว่า ขอทำบุญส่วนกุศลปักใจไปที่นั่น ก็รวมความว่าการตั้งใจหรือปักใจคิดไว้ว่าชอบใจที่ใด เมื่อตนตายแล้วเมี่อไรก็จะไปเกิดในที่นั่นทันที      เรื่องนี้นอกจากเรื่องของนางปติปูชิกาแล้วยังมีเรื่องอื่นต่อไป ขอบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายฟังเรื่องเบาๆ ในตอนที่ ๕ ตอนที่ ๖ ต่อไป      สำหรับวันนี้มองดูเวลาก็หมดแล้ว บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายจำต้องลาก่อน ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแด่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชน ผู้เป็นสาวกขององค์สมเด็จพระชินวรผู้รับฟังเวลานี้ทุกๆ ท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:16:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนที่ ๕ อบายภูมิเบื้องต้น      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนที่ ๕ ก็มาขอปรารถถึงเรื่อง การปฏิบัติตนเพื่อการหนีบาป เรื่องการหนีบาปนี้เราก็ต้องพูดกันเรื่อยๆ วิธีการหนีบาปก็ต้องพูดกันเหมือนกัน วิธีการหนีบาปเอาตามแบบฉบับขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ในสังโยชน์ ความจริงสังโยชน์ทั้งหมดนี่มี ๑๐ ประการ แต่ถ้าตัดได้ถึง ๑๐ ก็เป็นพระอรหันต์ ตัดได้ ๕ ก็เป็นพระอนาคา ถ้าตัดได้ ๓ ก็เป็นพระโสดาบันกับสกิทาคามี      สำหรับเรื่องความเป็นพระโสดาบันหรือไม่นั้น ขอบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายจงอย่าสนใจ ถ้าเรามุ่งความเป็นพระโสดาบันจริงๆ อารมณ์จิตจะกลุ้ม ทั้งนี้ก็เพราะว่าเป็นหรือไม่เป็นเราไม่ทราบ ถ้าเผอิญไม่เป็นพระโสดาบันคิดว่าได้เป็นพระโสดาบัน กรรมหนักจะมาทีหลัง นั่นก็คือว่า ถ้าเวลาตายพลาดพลั้งลงไป เราจะไม่พ้นเขตอบายภูมิ ฉะนั้นขอบรรดาท่านพุทธบริษัท จงตั้งใจคิดแต่เพียงว่าเราจะคุมกำลังใจ ให้อยู่ในขอบเขตของสังโยชน์ ๓ ประการนั่นเอง      อารมณ์ที่เราจะต้องพ้น ทำจิตใจให้ไม่มีความกังวลในอารมณ์ของสังโยชน์ ก็คือ      ๑. สักกายทิฏฐิ อารมณ์ของสังโยชน์ มีความรู้สึกว่าร่างกายนี้มันจะไม่ตาย ร่างกายนี้เต็มไปด้วยความสะอาด ไม่มีอาการสกปรก น่ารัก น่าชม ร่างกายนี้เป็นเราเป็นของเรา เรามีในร่างกาย ร่างกายมีในเรา อารมณ์ของสังโยชน์เป็นอย่างนี้ เราก็ต้อค้านตัดทำลายอารมณ์นี้ทิ้งไป ให้มีความรู้สึกตามความเป็นจริงแค่เบื้องต้นว่า ร่างกายนี้ปกติมันต้องตาย มันไม่สามารถจะทรงตัวอยู่ได้ ร่างกายสกปรกหรือไม่สกปรก น่ารักหรือไม่น่ารัก ไม่ต้องคิด ยังไม่ถึงเวลานั้น ร่างกายเป็นเราเป็นของเราเรามีในร่างกายหรือไม่มีในร่างกายก็ไม่ต้องคิดเหมือนกันปล่อยไว้ก่อน เพราะอารมณ์นั้นสูงเกินไป เรามาใช้กันแต่เฉพาะอารมณ์เบื้องต้นเท่านั้น      ในตอนนี้มีความรู้สึกครั้งแรกว่า ชีวิตทีเกิดมามันเป็นของไม่เที่ยง แต่ความตายเป็นของเที่ยง เราต้องตายแน่นอน และทำความรู้สึกแบบ เปสการี เธอมีความรู้สึกว่าความตายมีแน่ แต่ไม่รู้เวลาตายจะเป็นเวลาไหน ตายเช้า ตายสาย ตายบ่าย ตายเที่ยง ตายกลางวัน ตายกลางคืน จะตายมีอายุน้อย ตายมีอายุมาก ไม่แน่นอน ระมัดระวังไว้เสมอว่า คิดว่าเราอาจจะตายวันนี้ไว้เสมอ และก็ต้องตั้งใจทำความดี จิตทรงอารมณ์ของความดีไว้ เข้าแก้สังโยชน์ข้อที่ ๒      สังโยชน์ข้อที่ ๒ มีความรู้สึกในใจสงสัยในความดีของพระพุทธเจ้า พระธรรมและพระอริยสงฆ์ และก็ตัดอารมณ์นั้นทิ้งด้วยปัญญา ว่าพระพุทธเจ้าดี พระธรรมคำสั่งสอนของพระองค์ดี พระอริยสงฆ์มีความดี ทั้ง ๓ ประการมีความดี ควรยอมรับนับถือได้ และก็เต็มใจในการยอมรับนับถือ      สังโยชน์ข้อที่ ๓ มีความไม่แน่นอนในศีล ทำตนเป็นการปฏิบัติตนแบบศรัทธาหัวเฒ่า ผลุบเข้าผลุบออก เคารพในศีลบ้าง ไม่เคารพในศีลบ้าง อันนี้เป็นเหยื่อของอบายภูมิ เราก็ต้องฝืน อารมณ์นี้เอาชนะให้ได้ มีความรู้สึกตามความเป็นจริงว่า ศีลเราต้องรักษาให้แน่นอน เฉพาะฆราวาสมีศีลห้า คือศีลมี ๕ สิกขาบท มีปาณาติบาต เป็นต้น มีสุราเป็นที่สุด เราจะเว้นแน่นอนในศีล ๕ ประการ นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป บาปกรรมเก่าๆ ที่ทำไว้แล้วเท่าไร ก็เป็นเรื่องของเวลานั้นไม่ใช่เวลานี้ เวลานี้เราจะเป็นคนดีมีความเคารพในศีล      เพียงแค่นี้บรรดาท่านพุทธบริษัทถ้าอารมณ์ของทุกคนมีความไม่ประมาทในชีวิต คิดว่ามันอาจจะต้องตาย ในเมื่อความตายนี้ก็ไม่แน่นอนนัก จะตายเมื่อไรก็ได้ พร้อมคิดว่าอาจจะตายวันนี้ไว้เสมอ แล้วก็ทรงความดีเคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ ทรงศีลให้บริสุทธิ์ เป็นปกติ เพียงแค่นี้บรรดาท่านพุทธบริษัท ขึ้นชื่อว่าอบายภูมิทั้ง ๔ ประการ คือการเกิดเป็นสัตว์นรกก็ดี เป็นเปรตก็ดี เป็นอสุรกายก็ดี เป็นสัตว์เดรัจฉานก็ดี จะไม่มีสำหรับเราไปทุกชาติ ทุกสมัย ถ้าจะมีการเกิดอีกเพียงใดก็ตามที ขึ้นชื่อว่าอบายภูมิทั้ง ๔ ไมไปกันแน่ ทางที่จะไปอย่างต่ำก็มนุษย์ อย่างสูงขึ้นไปก็สวรรค์หรือพรหม ถ้าขณะใดเกิดจิตไม่นิยมร่างกายขึ้นมาเมื่อไร ขณะนั้นก็ถึงนิพพานทันที      สำหรับเรื่องการหนีบาปในเบื้องต้นที่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนควรปฏิบัติก็ต้องพูดกันทุกวันแบบนี้ กันลืม      ต่อแต่นี้ไปก็มาพูดกันถึงอารมณ์      อารมณ์ของบุคคลนี้เป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน อันนี้เป็นตอนที่ ๕ วันนี้ก็จะขอพูดถึงอารมณ์ของคนที่ความจริงก็ไม่ได้หมายถึงบาป บาปที่ทำมายังไม่ถึง เป็นแต่เพียงว่าก่อนตายมีความคิดว่าต้องการอะไร และจิตตั้งความมุ่งหมายไว้อย่างไร เวลาตายแล้วไปเกิดที่นั่นทันที แต่สำหรับการตายการเกิดในวันนี้ก็ขอพูดถึงอบายภูมิเบื้องต้น คือขั้นสัตว์เดรัจฉาน เพราะตายจากความเป็นคนเพราะไม่ได้ละเมิดศีล ไม่ใช่โอกาสไม่ใช่บาปที่ละเมิดศีล ไม่ใช่ว่าบาปปรามาสพระไตรสรณคมณ์ มีพระพุทธเจ้าเป็นต้น เป็นแต่เพียงอารมณ์คิดเฉยๆ ว่าจุดนี้ดี พอตายปุ๊บก็ไปทันที เกิดที่นั่นทันใด แล้วภายหลังต่อจากนั้นไป เมื่อตายจากไปแล้วเขาก็ไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน ตอนที่เป็นสัตว์เดรัจฉานเกิดมีความรักในพระปัจเจกของพระพุทธเจ้า เมื่อตายจากสัตว์เดรัจฉาน เมื่อตายจากสุนัข(เขาเป็นสุนัข)ก็ไปเกิดเป็นเทวดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก      นี่ถ้าท่านทั้งหลายได้ฟังใครเขาพูดว่า สัตว์เดรัจฉานทำบุญไม่ได้นั้นไม่จริง อย่างท่านผู้นี้ก็ดี หรือว่า เอราวันเทพบุตร ก็ดี ท่านเอราวัณเทพบุตร เป็นช้างของพระอินทร์ในสมัยที่เป็น มฆมานพ ใช้แบกไม้ ใช้ดึงไม้ เอาไปสร้างศาลาเป็นสาธารณะ ตายไปจากความเป็นช้างไปเกิดเป็นเทวดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก มีนามว่า เอราวัณเทพบุตร ก็รวมความว่าสัตว์เดรัจฉานก็ทำบุญได้ เทวดาหรือพรหมก็ทำบุญได้ มีผลเช่นกัน      ก็ขอนำเอาเรื่องรางของพระสูตร เรื่องนี้มาคุยสู่กันฟัง เวลานี้ก็ผ่านไป ๙ นาทีแล้ว เรื่องนี้ก็ปรากฏใน พระธรรมบทขุททกนิกาย มาในเรื่อง สามาวดี ท่านตัวเอกของเรื่องในเรื่องนี้ ตามบาลีว่าเรื่อง โกตุหลิกะ โกตุหลิกะคนนี้เป็นคนยากจน หนีภัยแห่งโรคระบาดมากับภรรยาและลูกน้อย ในที่สุดเมื่ออาหารหมดในป่าหลายวันทนไม่ไหวต้องปล่อยลูกน้อยตายในป่า (คือลูกเล็กๆ ลูกน้อยก็หมายถึงลูกคนเดียว และก็เป็นลูกยังเล็กอยู่ช่วยตัวเองไม่ได้) แต่กรรมนี้ยังตามสนองเธอไม่ทัน ออกมาก็ไปสู่บ้านของกฏมพี คือ คนที่มีเงิน ไปขอข้าวเขากิน เพราะอยากจะทำงานเพื่อเลี้ยงชีพเฉยๆ ค่าจ้างจะได้หรือไม่ได้ก็ไม่ทราบ ไม่เป็นไร ต้องการอย่างเดียวคือทรงชีวิตอยู่ได้      คนที่อดคนที่หิวเป็นอย่างนี้ บรรดาท่านพุทธบริษัท มีความคิดอยู่ว่า ถ้าชีวิตมีอยู่ได้ก็ใช้ได้ มีอาหารกินก็ใช้ได้      เมื่อเข้าไปถึงบ้านของท่านกุฎุมพีแล้ว เข้าไปพร้อมกับภรรยาว่า ท่านกุฎุมพีให้คนจัดอาหารมาเลี้ยง ก็เป็นอาหารประเภทที่คนใช้กิน อย่างคนใช้เขากิน จะว่าเลวเกินไปก็ไม่ใช่แน่ บ้านคนที่มีความร่ำรวย เขาไม่ถือว่าแกงหมู แกงเนื้อ แกงไก่ มันเลิศประเสริฐเกินไป มันชินสำหรับบ้านประเภทนั้น อย่างบ้านเราจนๆ อาตมาเองก็เคยเกิดในฐานะที่ไม่ค่อยจะมีอะไรกินนัก บางครั้งพวกเราเห็นพริกเผานิดหน่อย ที่ผสมน้ำปลาเอร็ดอร่อยเหลือเกิน เห็นคนอื่นเขากินหมู กินเนื้อ กินไก่ ก็มีความรู้สึกในใจว่าถ้าเรารวยเมื่อไร จะกินหมู กินเนื้อ กินไก่มันทุกวัน กินมันทั้งวันเลยก็ยังได้ ความรู้สึกของคนอด ความรู้สึกของคนหิวมีแค่นี้ ไม่ทะเยอะทะยานมากเกินไป      ในขณะที่ โกตุหลิกะ เห็นว่าท่านกุฎุมพี ให้คนรับใช้เอาอาหารมาให้สองส่วนเวลานี้อาจแบ่งเป็นจานก็ได้ หรือจะเป็นจานถาดหลุมก็ได้ นำเอามาให้ภรรยาส่วนหนึ่งคือชามหนึ่งเอามาให้นายโกตุหลิกะชามหนึ่ง ภรรยารักสามีมาก ส่วนของเธอเธอยังไม่กินให้สามีกินก่อน ท่านสามีก็แสนจะดีมาก น่าจะคิดว่าเรากับภรรยาต่างคนต่างอดกันมา ก็กินกันคนละ ชามมันก็ทรงชีวิตได้แล้ว แต่ว่าบุรุษผู้ใจแกล้ว คำว่า "ใจแกล้ว" นี่นะ ใจแกล้วในด้านความโง่ แทนที่เธอจะคิดอย่างนั้น ส่วนของเธอว่าเสียถนัดใจกินจนหมดชาม ภรรยาทนหิว น่ารัก เหลือเกิน เมื่อเห็นผัวกินหมดชาม แล้วก็ถามว่าต้องการอีกไหม ถ้าต้องการเธอให้ส่วนของเธอ นายโกตุหลิกะก็บอก "เอา" ความจริงน้ำใจแบบนี้ไม่น่ารักเลย เมียส่งให้ก็กินอีก      ขณะที่กินข้าวอยู่นั่นที่ท่านกุฎุมพี ท่านมีสุนัขตัวเมียอยู่ตัวหนึ่ง ท่านเลี้ยงไว้ใกล้ชิดและก็ท่านเองท่านกำลังกินข้าวเหมือนกัน กินข้าวมธุปายาส ข้าวมธุปายาสเป็นข้าวที่มีราคาแพงมาก จะกินได้แต่คนที่ร่ำรวยกับมหาเศรษฐี กับกษัตริย์เท่านั้น คนที่จนลงมากินบ่อยๆ ไม่ได้นานๆ กินครั้งได้ แต่อย่างท่านกุฏุมพีท่านกินได้ทุกวันทุกเวลา ข้าวมธุปายาสเขาทำอย่างไร ไม่ขออธิบายในที่นี้ เปลืองเวลาเปล่าๆ      เมื่อท่านกินข้าวมธุปายาส หมาตัวเมียที่ท่านเลี้ยงไว้มันหมอบอยู่ใกล้ๆ ท่านก็เอาใส่จานแบ่งให้หมาตัวเมีย เจ้าหมาตัวเมียผู้น่ารัก ผู้มีบุญมันก็กินข้าวนั่น โกตุหลิกะมองดูหมาตัวเมียก็คิดในใจว่า เจ้าหมาตัวนี้มันเกิดเป็นหมามันดีกว่าเราซึ่งเป็นคนมาก เราซึ่งเป็นคนเกิดมาจนกระทั่งมีเมียมีลูกหนึ่งคนแล้ว คำว่าข้าวมธุปายาส แม้แต่เอาเศษของเล็บเข้าไปแตะก็ไม่เคยได้พบ ทั้งนี้ข้างมธุปายาสเป็นข้าวที่มีราคาแพงมาก เหมาะสำหรับคนที่มีฐานะดีอย่างกุฎุมพี และเศรษฐีเท่านั้น เธอก็นึกในใจว่าหมาตัวนี้มีบุญเหลือเกิน แต่ว่าเธอจะคิดว่าเราเกิดเป็นหมาบ้างก็ดี คิดหรือเปล่าบาลีไม่ได้บอก จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:17:51 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รวมความว่าขณะที่คิดว่าเจ้าหมาตัวนั้นดีกว่าตัวเท่านั้น เธอกินข้าวหมดชามชามหลัง ตามพระบาลีบอกว่า "ลมกำเริบ" ก็คืออาหารไม่ย่อย ย่อยไม่ทัน อดมาตั้งหลายวัน กินเข้าไปมาก ส่วนทุกส่วนของร่ายกายก็เพลียไม่สามารถจะย่อยได้ เธอก็ขาดใจตายลงไป เวลานั้นเมื่อขาดใจตายไปแล้ว "จิตวิญญาณ" หรือ "อทิสสมานกาย" วิญญาณไม่ไปด้วยแน่ ขอบรรดาญาติโยมพุทธบริษัทฟังไว้ด้วยนะ      คำว่า "วิญญาณ" นั้นเป็นความรู้สึก และที่เราเรียกกันว่า "ประสาท" ตามที่เขาบอกกันว่า ขันธ์ ๕ มี ๕ อย่าง คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ทั้ง ๕ อย่างนี้เวลาตายมันตายพร้อมกัน คือ ไม่เกาะกับร่างกาย วิญญาณไม่ใช่จิต วิญญาณไม่ใช่อทิสสมานกาย      สำหรับสิ่งที่ออกจากร่างกายไปคือจิตหรืออทิสสมานกาย จิตมีสภาพคิด อทิสสมานกายคือกายอีกกายหนึ่งที่ซ้อนอยู่ในเนื้อกายนั้น ตามธรรมดาที่เขาบอกว่าคนตายแล้วไปสวรรค์บ้าง ไปนรกบ้าง ไปเกิดที่นั้นบ้าง เราจะเห็นว่าร่างกายถูกเผาบ้าง ถูกฝังบ้าง เอาอะไรไปเกิด? ก็คือเอาความจริงของตัวเราข้างในไปเกิด ตัวเราข้างใน ถ้าจะเห็นได้ ถ้าไม่ได้ ทิพจักขุญาณ เห็นด้วยตาเปล่าไม่ได้ เห็นด้วยตาเนื้อไม่ได้ ท่านจึงเรียกว่า "อทิสสมานกาย" เป็นกายที่ไม่สามารถเห็นได้ด้วยตาเนื้อ ถ้าเราจะมีความรู้สึกว่าจะมีไหม ก็ต้องตอบว่า มี นั่นก็คือเวลาฝัน เรานอน ฝันว่าทำโน่น ทำนี่ ทำนั่น นั่นแหละ ในกายข้างในจริงๆ มันไปจริงๆ แต่กายเนื้อมันนอนอยู่ เจ้ากายตัวนี้แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท      ขณะที่อารมณ์จิตคิดว่าหมาตัวนี้ดีกว่าเรา มีบุญวาสนาดีกว่าเรา เมื่อสิ้นลมปราณลมหายใจหมดไปปั๊บ กายตัวนี้มันออกจากกายเนื้อ เข้าสู่ครรภ์ของนางหมาตัวเมียทันทีต่อมาไม่ช้าไม่นานเท่าไร ก็คลอดออกมาเป็นหมาโทน การที่ตายจากคนไปเกิดเป็นสุนัข สุนัขประเภทนี้รู้ภาษาคนดีมาก เป็นที่รักของท่านคหบดี      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท อย่าคิดว่ากรรมที่ทำให้เขาเกิดเป็นสุนัขนี้ยังไม่หมายถึงการทิ้งลูก กรรมบาปที่ทิ้งลูกยังไม่มาสนอง กรรมอย่างอื่นใด กรรมเพราะการปรามาสพระไตรสรณคมณ์ก็ยังไม่มาถึง กรรมเพราะละเมิดศีลห้าข้อข้อใดข้อหนึ่งก็ยังไม่มาถึง เป็นแต่เพียงความรู้สึกคิดว่าสุนัขดี หรือหมาดี เพียงคิดเท่านี้ พอจิตออกจากร่างหรืออทิสสมานกายออกจากร่าง ก็เข้าสู่ครรภ์ของสุนัขทันที เข้าท้องหมา      นี่จำไว้ บรรดาท่านพุทธบริษัท ที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสอนให้เราเจริญ สมาธิ และ วิปัสสนาญาณ ทำอารมณ์ให้ทรงตัว ที่เรียกว่า "สมาธิ" คือการตั้งใจ ตั้งใจนึกถึงความดี มี พุทธานุสสติ นึกถึงพระพุทธเจ้า เป็นต้น ธัมมานุสสติ นึกถึงพระธรรม สังฆานุสสติ นึกถึงพระอริยสงฆ์ สีลานุสสติ จิตคุมอารมณ์ในศีลห้าให้ทรงตัว จาคานุสสติ นึกถึงทานการบริจาค คือ การให้ เทวตานุสสติ นึกถึงความดีของเทวดา เป็นต้น ที่องค์สมเด็จพระทศพลแนะนำให้ทำอย่างนี้ ที่ท่านบอกว่าทำให้เป็นฌาน "ฌาน" คืออารมณ์ชิน การนึกถึงความดีทั้ง ๖ ประการนี้อย่างใดอย่างหนึ่ง ถ้าเวลาจะตายในยามปกติ เราก็นึกได้บ้างนึกไม่ได้บ้าง ลืมบ้าง นึกถึงบ้าง แต่เวลาก่อนจะหลับหรือตื่นใหม่ๆ ควรจะทรงอารมณ์ให้ทรงตัว คือตั้งใจภาวนา โดยนึกถึงให้ทรงตัวสัก ๒-๓ นาทีก็พอให้ชิน และเวลาใกล้จะตายจริงๆ อารมณ์ความดีจะรวมตัว ถ้านึกถึงอารมณ์ความดี ๖ อย่างนี้อย่างใดอย่างหนึ่ง อย่างเลวหรืออย่างอ่อนที่สุด ตายจากความเป็นคนจะไปเป็นเทวดาหรือพรหมทันที      ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะจิตน้อมถึงกุศล คำว่า "กุศล" หมายถึงจิตคิดอยู่ในความฉลาด ไม่พลาดจากความดี ก็เล่ากันย่อๆ เรื่องพุทธานุสสติ เป็นต้น เอาไว้ถึงเวลานั้นค่อยมาพูดกัน      ต่อมาก็มาคุยกับบรรดาท่านพุทธศาสนิกชน เมื่อเชาเกิดเป็นสุนุข อาศัยที่ตายจากความเป็นคนไปเกิดเป็นสุนัข ภาษาของคนทุกคำเขารู้เรื่องหมด แต่ว่าเขาจะพูดอย่างคนไม่ได้ ได้แต่อาการของการแสดงออกทางกายบ้าง ทางเสียงบ้าง ทางตาบ้าง รวมความว่าขอบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายพึงทราบว่าสัตว์เดรัจฉานทั้งหมดทีเราเห็นๆ อยู่นี่มาจากคนทั้งนั้น คนที่มีอารมณ์พลาดจากความดี อารมณ์ของความชั่วเข้าสิงใจเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานได้ไม่ยาก      เรื่องนี้องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสต่อไปว่า หลังจากที่เขาเกิดเป็นสุนัขแล้ว เป็นสุนัขแสนรู้ที่ท่านคหบดีรักมาก ท่านคหบดีก็มีพระองค์หนึ่งเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า ท่านคหบดีมีความเคารพมากเวลาออกพรรษาแล้วท่านก็มาพักที่เขาใกล้ๆ เวลาจะไปนิมนต์พระปัจเจกพุทธเจ้า ก็นำเอาเจ้าสุนัขแสนรู้ตัวนี้ไปด้วย บางครั้งบางคราวท่านมีธุระไม่สามารถจะไปได้ ก็ใช้สุนัขแสนรู้ตัวนี้ไปนิมนต์พระปัจเจกพุทธเจ้า      การนิมนต์ของเธอก็เห่าบ้าง หอนบ้าง แสดงสัญญาณ จุดที่ใดที่ท่านมหาเศรษฐีคือ พุ่มไม้ใหญ่ๆ ที่หนาทึบ ท่านมหาเศรษฐีคหบดีท่านคิดว่าสัตว์ร้ายอาจจะอาศัยอยู่ ไปถึงท่านก็ตีให้มันหนีไป คือพุ่มไม้ให้มันตกใจหนีไป เจ้าสุนัขตัวนี้จำได้ เวลาไปเองตามลำพังไปถึงที่นั่นก็เห่าบ้าง หอนบ้าง เป็นการกระโชก หากว่าสัตว์ร้ายมีจะได้หนีไป      ต่อมาปรากฏว่าเวลาเข้าพรรษาใกล้เข้ามา พระปัจเจกพุทธเจ้าท่านก็ไปลาท่านคหบดี ขอไปจำพรรษาที่ภูเขาคันธมาทน์ อันเป็นที่อยู่ของพระปัจเจกพุทธเจ้าทั่วไป เมื่อลาท่านแล้วก็ออกไป เจ้าสุนัขตัวนี้มันรักพระปัจเจกพุทธเจ้ามาก มองดูพระปัจเจกพุทธเจ้าที่เหาะไป เห่าบ้าง หอนบ้างส่งเสียงแสดงถึงความรักความเคารพ พอพระปัจเจกพุทธเจ้าพ้นสายตาของมัน มันก็ขาดใจตายทันที ตายเพราะความรักในพระปัจเจกพุทธเจ้า หรือตายเพราะวาระเข้ามาถึงดีกว่า อาตมาคิดว่ามันตายเพราะวาระของชีวิตเข้ามาถึงพอดี แต่ว่าคนส่วนใหญ่มักพูดว่า ตายเพราะอาศัยความรักในพระปัจเจกพุทธเจ้า แต่เรื่องความรักในพระปัจเจกพุทธเจ้านี่ อาตมาไม่เถียงว่ารักแน่ รักและก็มีความเคารพ และก็แสนรู้ แต่บางครั้งพระปัจเจกพุทธเจ้าจะลองใจมัน ในเมื่อเจ้าสุนัขตัวนี้ไปตามท่าน ท่านก็เดินตามมา บางคราวท่านลองใจ แกล้งเดินเลยทางที่จะเลี้ยวเข้าบ้าน เจ้าสุนัขตัวนี้ก็วิ่งเข้ากั้น พอท่านแกล้งเดินเลยต่อไป มันก็ดึงชายสบงให้กลับ ตอนดึงชายสบงนี้ไม่กลับไม่ได้บรรดาท่านพุทธบริษัท เพราะพระปัจเจกพุทธเจ้านี่มีผ้าแค่ ๓ ผืนสำคัญ คือ สบง ๑ ตัว จีวร ๑ ตัว สังฆาฏิ ๑ ตัว ผ้าเกินก็มี "รัดประคตเอว" กับ "อังสะ" เท่านั้นเอง ถ้าเผอิญผ้าสบงหายไปเพราะเจ้าสุนัขดึงก็เห็นจะเป็นชีเปลือย      รวมความว่าพระปัจเจกพระพุทธเจ้า ลองแล้วลองอีกมันก็ไม่ยอมให้ท่านเลยหลังบ้าน นี่แสดงถึงความรักในตัวมัน มันรักพระปัจเจกมากจริงๆ ก็อาศัยที่มีความเคารพอย่างนี้แหละ บรรดาท่านพุทธบริษัทชายหญิง เขารักพระปัจเจกพุทธเจ้า แสดงถึงความเคารพรักด้วย เมื่อพระปัจเจกพุทธเจ้า บันดาลให้เธอเกิดเป็นเทวดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก      เห็นไหมบรรดาท่านพุทธบริษัท สัตว์เดรัจฉานก็ทำความดีได้ ไปเกิดเป็นเทวดาแล้วก็มีนามตามที่เขาประกาศกันว่า โฆษกเทพบุตร      คำว่า "โฆษก" หรือว่า "โฆษกะ" แปลว่า "กึกก้อง" คือเสียงดังมาก อย่างโฆษกเขาประกาศอะไรเขาต้องใช้เสียงดังๆ อย่างในศาลาที่ญาติโยมจะทำบุญก็ดี ในวัดที่เขาทำบุญกันก็ดี ในงานต่างๆ ที่ทำบุญก็ดี หรือมีงานก็ตาม โฆษกจะเป็นคนเสียงดังมาก ถ้าเสียงตัวเองดังไม่พอ ก็ใช้เครื่องขยายเสียงช่วย จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:18:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ก็รวมความว่า โฆษกเทพบุตรเสียงดังมาก ท่านบอกว่าแค่พูดเบาๆ ดังไปถึง ๖๐ โยชน์ ถ้าหัวเราะเต็มเสียงดังก้องชั้นดาวดึงส์      เธอเสวยความสุขบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลกอยู่นานเท่าไร บาลีไม่ได้บอก แต่ว่าสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลกนี่มีเวลาอยู่พันปีทิพย์ คือมีอายุได้จริงๆนั้น ๑,๐๐๐ ปีทิพย์ แต่ว่า ๑,๐๐๐ ปีทิพย์ของดาวดึงส์ ไม่ใช่ ๑,๐๐๐ ปี ของมนุษย์ หากเทียบเวลากันในมนุษย์ ๑๐๐ ปี เท่ากับ ๑ วันของดาวดึงส์ แต่สำหรับดาวดึงส์นั่น ๓๐ วันก็เป็น ๑ เดือน ๑๒ เดือนก็เป็น ๑ ปี ก็เลยไม่ทราบว่าเธอเป็นเทวดาในดาวดึงส์กี่วันของเทวดาหรือว่ากี่ปีของเทวดา และนับเวลาเท่าไรของเมืองมนุษย์ อันนี้อาตมาไม่ทราบ      เอาแต่เพียงว่า คนที่จะไม่ทำบาปเพราะขาดศีลห้า ไม่ทำบาปเพราะมีเจตนาปรามาสพระไตรสรณคมณ์ แต่อารมณ์จิตฟุ้งซ่าน นิยมส่วนที่เป็นส่วนเสีย หมายความว่าอารมณ์ที่ต่ำกว่า คือไปนิยมสัตว์เดรัจฉานหรืออย่างใดอย่างหนึ่ง ตายแล้วก็ไปอยู่อบายภูมิแค่สัตว์เดรัจฉานได้ และส่วนที่กล่าวมาแล้วนั้นบางตอนลงนรกไปเลย      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท จึงขอบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายจงระมัดระวังอย่าไว้ใจตนเอง ทุกวันทุกเวลาฝึกไว้ว่าเราอาจจะตายวันนี้ และก็ทรงความดี คือยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ และกำลังใจตั้งตรงอยู่ในศีลทั้ง ๕ ประการ ไม่ละเมิดศีลทั้งกาย วาจา และใจ      เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายถ้าทำได้อย่างนี้เกิดกี่ชาติ ก็ไม่เกิดในอบายภูมิแน่ ในเมื่อแลดูเวลา หมด ๓๐ นาทีพอดี ก็ต้องขอลาก่อนนี่บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย โอกาสหน้าพบกันใหม่ ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผลจงมีแด่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:20:06 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตอนที่ ๖ จิตข้องอยู่ในทรัพย์สมบัติ ตายแล้วไปอบายภูมิ      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนนี้เป็นตอนที่ ๖ ก็มาคุยกันเรื่อง การปฏิบัติตนเพื่อให้พ้นจากบาป คือพ้นจากนรกต่อไป      ขอย้ำไว้ในตอนต้นว่า การปฏิบัติตนให้พ้นจากนรกนั้น(คำว่า "นรก" ก็หมายถึง นรกด้วย เปรตด้วย อสุรกายด้วย สัตว์เดรัจฉานด้วย "การปฏิบัติพ้น" ก็หมายถึงว่าปฏิบัติ พ้นทุกชาติ ไม่ใช่ชาตินี้ชาติเดียว ถ้าจำเป็นจะต้องเกิดอีกกี่ชาติก็ตามไม่เกิดในอบายภูมิ ๔ แน่) ก็ต้องปฏิบัติตามหลักสูตร ของพระพุทธเจ้าที่มาในพระไตรปิฎก ก็อาตมาเองบวชจากพระไตรปิฎก มีความเลื่อมใสในพระไตรปิฎกก็ต้องปฏิบัติตามพระไตรปิฎกเห็นว่าหลักสูตรของพระพุทธเจ้ามีอยู่ว่า      ๑. ให้มีความรู้สึกว่าชีวิตนี้จะต้องตายไว้เสมอ ตัดความรู้สึกว่าชีวิตนี้มันไม่ตาย คนส่วนใหญ่แม้แต่อาตมาเองก็เหมือนกัน ในกาลก่อนที่ยังไม่แก่ก็เลยไม่คิดว่าตัวจะแก่ ไม่เคยคิดเลยว่าตัวจะตาย เวลานี้แก่มากแล้ว ก็เลยลืมความตายไม่ได้ ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะความตายมันได้ใกล้เข้ามาทุกที มีความรู้สึกว่าชีวิตนี้มันต้องตายแน่ แต่ก็ไม่ลืมนึกว่ามันอาจจะตายวันนี้ไว้เสมอ ขอบรรดาญาติโยมพุทธบริษัทคิดตามนี้ก็ละกันตามที่พระพุทธเจ้าท่านสอน จะได้ไม่เกิดอบายภูมิ มีนรก เป็นต้น      ประการที่ ๒ มีความยึดมั่นในความดีของพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ ยอมรับนับถือด้วยความจริงใจ      ประการที่ ๓ รักษาศีลห้า ให้มั่นคงไม่ละเมิดศีลห้า ตั้งแต่บัดนี้ไปจนกว่าจะตาย      บาปกรรมทั้งหลายที่ทำมาแล้วทั้งหมด สมเด็จพระบรมสุคตตรัสว่า "คนที่มีกำลังใจอย่างนี้ จะไม่ไปอบายภูมิแน่นอน" ขอบรรดาท่านพุทธศาสนิกชน ผู้เป็นสาวกขององค์สมเด็จพระชินวรโปรดปฏิบัติตามนี้ จะได้พ้นนรกกัน      แต่ความจริงเรื่องการพ้นนรกไม่เกิดในอบายภูมิแน่นอนนี้ก็ต้องคิดเหมือนกัน บางทีคนที่มีกำลังใจถึงขั้นนี้แล้ว เขาย่องแอบเงียบๆ ไปอบายภูมินิดหนึ่ง แต่ไปไม่นานอย่างมากก็ไปแค่ ๗ วัน แต่แอบอยู่ไม่ให้คนอื่นเห็น เสียงก็ไม่ให้คนอื่นได้ยิน รูปร่างก็ไม่ให้คนอื่นเห็น เพราะตัวเล็ก เล็กมาก แอบอยู่นิดๆ ทั้งนี้ก็เพราะอะไร? เพราะว่ามีจิตข้องอยู่ในทรัพย์สมบัติ      ความจริงบรรดาท่านพุทธบริษัท การที่จะเกิดในแดนของอบายภูมิ มันไม่จำเป็นต้องขาดศีลห้าเสมอไป และไม่จำเป็นต้องปรามาสพระไตรสรณคมน์ มีพระพุทธเจ้า เป็นต้น เสมอไป แม้แต่อารมณ์ชั่วมัวหมองนิดเดียว บางทีก็ไม่ถึงกับชั่ว อย่างโกตุหลิกะ      ในตอนที่ ๕ อันนี้เป็นตอนที่ ๖ เรื่องโกตุหลิกะตอนที่ ๕ แต่ความจริงไม่ได้นึกแช่งชักหักกระดูกใครทั้งหมด อารมณ์ใจดี คิดว่าสุนัขหรือหมาตัวนี้มันดีกว่าเรา เกิดเป็นหมาแท้ๆ ได้กินข้าวมธุปายาส จิตไปข้องอยู่ในสุนัขตัวนั้น      แต่สำหรับตอนที่ ๖ นี่ไม่ว่าถึงฆราวาสแล้วลองมาซ้อมกำลังใจพระเณรเราดูบ้าง ว่าพระเณรเราที่มีกำลังใจดีมีความเคารพในพระพุทธเจ้า ในพระธรรม พระอริยสงฆ์ ปฏิบัติในพระธรรมวินัยดีมาก สามารถทรงอารมณ์ในสังโยชน์ทั้ง ๓ ประการนี้ได้ คำว่า "ทรงอารมณ์ในสังโยชน์" ก็หมายความว่า สามารถหักห้ามกำลังใจไม่คิดไปตามสังโยชน์ทั้ง ๓ ประการ คัดค้านสังโยชน์ สังโยชน์คิดว่าไม่ควรคิดว่าจะตาย พระก็มีความรู้สึกว่าชีวิตต้องตาย เชื่อมั่นในความตาย และพยามยามทำความดี ยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ แล้วก็มีธรรวินัย มีวินัยเคร่งครัด มีธรรมะก็ดี แต่ทว่าจิตไปข้องอยู่ในทรัพย์สินส่วนใดส่วนหนึ่งเข้า ความจริงการข้องแบบนั้นไม่ถึงกับเป็นอาบัติ เป็นทรัพย์สมบัติของตนเองและก็ยังอยู่ในขอบเขตของพระธรรมวินัย ตายแล้วเกิดเป็นสัตว์ตัวเล็กๆ มันเป็นไปได้      หากว่าบรรดาพระของเราเกิดเป็นคนปากเสีย ใจเสีย มีร่างกายเสีย สติสัมปชัญญะไม่สมบูรณ์แบบ มีอารมณ์อิจฉาริษยาคนอื่น ไม่เคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ จิตมุ่งตรงสู่ด้านของความเลว ท่านผู้นี้ไม่เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานแน่นอน ต้องไปเกิดในอเวจีมหานรกก่อน อย่างพระเทวทัต เป็นต้น จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:21:18 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนนี้ก็มาขอคุยกับบรรดาท่านพุทธศาสนิกชน ซึ่งพระพุทธเจ้าตรัสว่าในสมัยของพระองค์เอง นี่ความจริงอยู่กับพระพุทธเจ้าแท้ๆ นะ คนที่อยู่กับพระพุทธเจ้า พระที่บวชกับพระพุทธเจ้า อย่านึกว่าดีทุกองค์ แต่ว่าท่านองค์นี้ท่านดี แต่เสียท่าเขานิดที่เลวจัดๆ อย่างเช่น เทวทัต หรือ โกกาลิกะ เป็นต้น อันนี้เลวมาก อย่าลืมว่าในสำนักใดในสมัยปัจจุบัน ก็ตาม หัวหน้าสำนักเป็นคนดีแสนดี ก็จงอย่านึกว่าคนในสำนักนั่นดีทุกคน ดีตามไปด้วย ดีไม่ดีก็ซวยแสนซวย เลวแสนเลว แต่อาศัยพี่งบุญบารมีของท่านผู้เป็นหัวหน้ากินอิ่มนอนหลับมีความอุดมสมบูรณ์ แล้วก็เลยลืมตัว ลืมกาย ลืมตน ไม่ทำตนในด้านของความดี ลงอบายภูมิไม่น้อยเลย เวลาปัจจุบันนี้ก็มีอยู่แล้ว มีอยู่แล้ว ครูบาอาจารย์ทำตัวดีมาก แต่ว่าลูกน้องใกล้ชิดกลายเป็นคนโลภโมโทสัน เวลานี้ท่านป่วยหนักเวลาที่พูดนี่นะ ก็สงสัยเหมือนกันว่าน่ากลัวท่านจะเปิดลิบ คงไม่ใช่สูงลิบ คงต่ำลิบ อย่าพูดถึงท่านเลย      มาพูดถึงพระองค์นี้ดีกว่า องค์นี้ท่านไม่ได้เลวอย่างนั้น เรื่องของท่านก็มีอยู่ว่าพระองค์นี้ชื่อ ติสสะ ในสมัยองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเอง ท่านบวชอยู่ในสำนักขององค์สมเด็จพระทรงสวัสดิโสภาคย์ ต่อมาวันหนึ่งท่านเห็นเพื่อนเขาห่มจีวรแพรสมัยนี้อาจจะเรียกว่าจีวรแพรก็ได้นะ เวลานั้นเรียกว่า "ผ้าสาฎก" ไอ้ผ้าสาฎกจริงๆ อาตมาก็ไม่รู้จัก จะบอกลักษณะก็เดา ตามตำราท่านบอกไว้ ก็เป็นการเดา ทำด้วยนั้นบ้าง ทำด้วยนี้บ้าง เป็นต้น ท่านต้องการผ้าสาฎกเนื้อน้อย ไอ้คำว่าเนื้อน้อยก็หมายถึงผ้าบางๆ      เรื่องจริงๆ มีอยู่ว่าท่านมีจีวรอยู่ผืนหนึ่ง ดูรู้สึกว่าจะเป็นผ้าเนื้อหยาบสักหน่อย ท่านเอาไปให้พี่สาว เข้าใจว่าเอาไปให้พี่สาวย้อม พี่สาวทำความสะอาด อย่างนี้ เป็นต้น อาตมาก็จำบาลีไม่ค่อยได้ จำเนื้อความไม่ค่อยได้ชัด ก็เอาไปให้พี่สาวเย็บหรือย้อมก็จำไปไม่ได้แน่ รวมความว่าเอาไปให้พี่สาวจัดการให้ก็แล้วกัน แต่ไม่ได้หวังให้ทำใหม่ ดังนั้นพี่สาวเห็นว่าผ้าของพระน้องชายเนื้อหยาบมาก ก็ทุบเสียใหม่ทำเสียใหม่ ทุกอย่างให้เป็นผ้าเนื้อละเอียดทอใหม่ทั้งหมด หลังจากได้มาทำให้ละเอียดดีแล้ว เย็บแล้วก็ย้อมเสร็จพูดง่ายๆ ก็เป็นผ้ามีราคาสูง เป็นผ้าแพรก็ได้สมัยนี้นะ สมัยนี้เทียบกับแพรหรือป่านเสร็จแล้วก็เอาไปให้พระน้องชาย      เวลานั้นเป็นกาลพอดี บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย พระน้องชายนี้ป่วยมากป่วยมากจนไม่สามารถจะครองจีวรนี้ได้ เห็นผ้าจีวรที่พี่สาวนำไปให้ ผ้าของท่านเป็นผ้าเนื้อหยาบ แต่พี่สาวนำมาให้นี้เป็นผ้าเนื้อละเอียด มีเนื้อดีมาก อาศัยกำลังใจที่สะอาดของท่าน บรรดาท่านพุทธบริษัทฟังไปก็ดูจริยาดูกำลังใจของท่านด้วย ท่านมีกำลังใจสะอาดมาก "ผ้าอาตมาผืนนี้อาตมารับไม่ได้" พี่สาวถามว่าทำไม ท่านก็บอกว่า "ผ้าอาตมาไปให้พี่ไว้มันเป็นผ้าเนื้อหยาบ แต่ผ้าผืนนี้เป็นผ้าที่มีเนื้อดีมาก ไม่ควรแก่การที่จะรับไว้ เพราะผิดพระวินัย(พูดภาษาไทยๆ ก็ผิดศีล)เกรงว่าจะเป็นการขโมยหรือโกงผ้าของบุคคลอื่น      พี่สาวก็บอกว่า "ความจริงผ้าผืนนี้เป็นผ้าของท่าน เมื่อท่านนำผ้าเนื้อหยาบไปให้ฉันเลยทำทุบเสียใหม่ สางเสียใหม่ เอาด้ายมากรอกันเสียใหม่ ทำใหม่หมด เป็นด้ายชิ้นเล็กๆ เนื้อถึงได้บางสวยแบบนี้"      เมื่อพี่สาวบอกตามความเป็นจริง ท่านก็ยอมรับ เห็นว่าไม่ผิดพระวินัย พี่สาวไปแล้วท่านก็อยากจะห่มจีวรผืนนี้เต็มที แต่มันห่มไม่ไหว ก็ป่วยจนลุกไม่ขึ้น จิตใจก็มีความรู้สึกรักจีวร แต่ไม่นานนัก ไม่ทันได้ห่มจีวร ท่านก็ถึงแก่ความตาย เพราะอาศัยที่จิตแทนที่จะนึกถึงคุณพระรัตนตรัย แต่ความจริงวินัยท่านไม่ขาด จะถือว่ามีโทษทางวินัยไม่ได้เลย แต่ว่าจิตใจมันวุ่นวายเกินไปในเรื่องของผ้า      อาศัยที่มีจิตใจหวงผ้ามาก ตายแล้วแทนที่จะไปเกิดบนสวรรค์ชั้นเทวโลก ความจริงบุญบารมีของท่านถึงขั้นชั้นดุสิต ชั้นนี้มีความสำคัญมาก ตามเท่าที่รู้จักกันมา ว่าเทวดาชั้นดุสิตนี้จะต้องเป็นคนที่มีความดีตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไป อาตมาคิดเอาเองนะ คิดเอาเองนะ คิดเอาเองหรือเคยได้ยินใครท่านพูด เขาบอกว่าชั้นดุสิตถ้าคนที่จะเข้าได้ต้อง      ๑. เป็นพระโพธิสัตว์ที่มีบารมีเข้มข้นแล้ว      ๒. พระพุทธบิดา คือพระบิดาของพระพุทธเจ้า พระพุทธมารดา และ      ๓. พระอริยเจ้าตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไปจึงจะมีความสามารถเกิดในสวรรค์ชั้นดุสิตได้      ฟังมาอย่างนี้ผิดหรือถูกก็ไม่ทราบ ก็รวมความว่าพระองค์นี้มีบารมีที่จะสามารถเกิดในชั้นดุสิตได้ก็แล้วกัน แต่ว่าการตายครั้งนั้นของท่าน เพราะจิตท่านไปกระหวัดถึงจีวร แทนที่จะเกิดเป็นเทวดา กลับไปเกิดในกลีบของจีวร ในกลีบชองจีวรนี่บรรดาท่านพุทธบริษัท ท่านเกิดเป็นเล็น ไอ้เล็นนี่ตัวเล็กมาก เรามองด้วยตาเปล่า อย่างตาอาตมาอายุตั้ง ๗๐ นี่ไม่เห็นแน่ บางทีใส่แว่นตาแล้วอาจจะไม่เห็นเพราะตัวมันเล็กมาก เสียงของเล็นร้องตะโกนขนาดไหนหูของเราก็ไม่ได้ยินแน่ แต่ว่าท่านก็ย่องเข้าไปเกิดเป็นเล็น      ตามพระวินัยบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ถ้าพระตายลงไปแล้วทรัพย์สมบัติที่มีอยู่ ถ้ามีคนที่รับทรัพย์มรดกได้พระองค์นั้นต้องประกาศก่อนตาย หรือว่ามอบให้ใครก่อนตายจึงจะเป็นสมบัติของผู้นั้นได้ ถ้าตายลงไปแล้วโดยไม่มอบให้ใคร ทรัพย์สมบัติทั้งหมดต้องตกเป็นของสงฆ์      ข้อนี้บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายฟังแล้วก็โปรดจำไว้ด้วย เพราะอาตมาเองเคยมีหน้าที่จัดทรัพย์สินของสงฆ์อยู่หลายครั้ง ของพระที่ตายแล้ว ปรากฏว่ามีคนบางคนมาอ้างบอกว่า ฉันเป็นลูกบุญธรรมบ้าง เป็นพี่บ้าง เป็นน้องบ้าง เป็นหลานบ้าง เป็นคนนั้นบ้าง เป็นคนนี้บ้าง และทรัพย์สมบัติส่วนนั้นส่วนนี้ท่านยกให้ฉันเป็นสมบัติของฉัน เคยมีมาแล้วในกาลก่อน ทีนี้กรรมการจะทำยังไงก็ต้องประชุมสงฆ์ให้สงฆ์ลงมติให้สงฆ์เห็นมีความสมควรยังไงก็ต้องปฏิบัติตามนั้น และก็ได้แนะนำให้ท่านผู้นั้นทราบว่า เรื่องนี้จะให้อาตมามอบนะอาตมามอบไม่ได้เพราะมันผิดวินัย ยังไงๆ ก็ไม่มอบให้แน่ แต่ว่าถ้าจะเอาให้ได้ก็ให้หยิบเอาไปเองก็แล้วกัน อาตมาจะไม่ฟ้องท่านวาเป็นขโมย ขโมยของสงฆ์ แต่ว่าถ้าจะให้บอกวาให้นะบอกไม่ได้แน่ เพราะถ้าบอกว่าให้ก็ถือว่าขโมยของสงฆ์ไปให้ชาวบ้าน เพราะการมอบหมายให้ซึ่งกันและกัน ตามวินัยต้องทำอย่างนี้ ต้องมอบให้กันก่อน ให้ก่อนตายอธิบายให้ฟังแล้วเราก็ไม่หวง แต่เนื้อแท้จริงๆ ในที่สุดท่านทั้งหลายเหล่านั้นก็ไม่ยอมรับเอาไป บอกว่าถวายสงฆ์ จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:22:55 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ข้อนี้เป็นเรื่องใหญ่ที่มีความสำคัญมากบรรดาท่านพุทธบริษัท การนำของสงฆ์ไปเป็นทรัพย์ส่วนตัวนั้นต้องระวัง แม้แต่เศษกระเบื้องแตกๆ เล็กๆ ชิ้นเดียวหรือดอกไม้ดอกเล็กๆชิ้นเดียว ใบไม้ที่ไร้ค่าจริงๆ แล้วใบเดียว ท่านนำไปโดยที่สงฆ์ไม่ได้อนุญาต ก็ถือว่าเป็นการขโมยของสงฆ์ ผลที่จะพึงได้รับก็คือ อเวจีมหานรก ข้อนี้ใครจะเถียงไหม ทานจะเถียงก็เถียงเถอะ ในเมื่อเทปไปอยู่ที่ท่านเถียงอาตมาก็ไม่ได้ยิน ถ้าขืนได้ยินก็ไม่เถียงตอบท่านเพราะถ้าขืนโต้ตองกับท่านดีไม่ดี จิตใจอาตมาเศร้าหมองเพราะการโต้ตอบกับพวกท่านที่ละเมิดพระธรรมวินัย กำลังใจเกิดเศร้าหมองขึ้นมาอาจจะต้องไปอยู่ในนรกเสียเองก็ได้ ไม่เอาแล้ว บอกให้ฟังกัน      ฉะนั้นขอบรรดาญาติโยมพุทธบริษัททุกคน ถ้าเป็นลูกเป็นหลานพระ เป็นญาติของพระ เป็นผู้ที่รับมรดกจากพระ เมื่อพระตายแล้ว บอกให้พระที่มีส่วนสำคัญของท่านมอบเสียก่อนตาย ถ้ายังไม่สามารถจะยกให้ใครได้ให้ทำ พินัยกรรม แล้วก็มีฆราวาสและมีพระเป็นพยาน ว่าของส่วนนี้เมื่อท่านตายไปแล้วเป็นสมบัติที่บุคคลนั้นจะพึงได้ ถ้าไม่ทำอย่างนั้น ถ้าพระตายไปก่อนแล้วท่านนำเอาไปบ้านของท่าน อย่าลืมว่าโทษลักของสงฆ์ เป็นของไม่เล็กเลย ความจริงเราได้มาเราก็ตาย เราไม่ได้มาเราก็ตาย ทางที่ดีก็ควรจะตายแบบประเภทที่เรียกว่าไปอยู่ในแดนที่มีความสุบดีกว่า ถ้านำของสงฆ์ไป อย่างน้อยท่านก็ลงอเวจีแน่นอน ไม่มีทางพ้น อาตมาคิดว่าไม่เอาเสียเลยดีกว่า      ทีนี้ของที่จะพึงรับได้ก็ต้องดู ว่าของที่พระท่านให้ว่าเป็นทรัพย์สินมาจากอะไร เป็นทรัพย์สินดั้งเดิมจากฆราวาสหรือว่าเขาถวายสมัยเมื่อสมัยเป็นพระ ถ้าเป็นทรัพย์สินที่มีญาติโยมพุทธบริษัทที่มีศรัทธาถวายมาในระหว่างเป็นพระ อย่ารับเลยบรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าของที่เขาถวายมานั้นระหว่างเป็นพระแล้ว จะถือว่าเป็นทรัพย์สินส่วนตัวของพระองค์นั้นไม่ได้แน่นอน ที่เขาเรียกว่า เงินหรือของสาธุ คำว่า "สาธุ" คือ ท่านผู้ให้ด้วยดีแล้ว ให้ด้วยเจตนาที่ท่านขอรับเป็นพระ หากว่าท่านทั้งหลายที่ไม่ใช่พระ ไปรับมรดกอย่างนี้ ยังไงๆ ก็ไม่พ้นการตกนรก เป็นการละเมิดทำลายศรัทธาของบรรดาท่านพุทธบริษัท ซึ่งพระพุทธเจ้าทรงปรับโทษหนักมาก      ต่อไปนี้ขอเลี้ยวถึงพระอีกสักหน่อย เรื่องนี้สั้นมาก บรรดาพระสงฆ์ในพระพุทธศาสนาก็เหมือนกัน หากว่าท่านจะมอบอะไรให้กับญาติโยมของท่าน ก็ต้องดูถ้านาที่ดินก็ดี บ้านก็ดี เงินทองก็ดี ส่วนนั้นถ้ามันได้มาจากในสมัยเมื่อเป็นฆราวาสนั่นหมายความว่ายังไม่ได้บวช เป็นทรัพย์สมบัติที่เราหามาได้เป็นส่วนตัว และก็เวลาบวชแล้วก็ยังไม่ได้ใช้หรือใช้ยังไม่หมดหรือว่าบางทีไปฝากธนาคารไว้ ฝากธนาคารเงินมันก็งอก ดอกเบี้ยมันมี แต่ก็ต้องเป็นดอกเบี้ยของเงินส่วนนั้น ทรัพย์สมบัติส่วนนี้ท่านสามารถจะโอนให้ญาติท่านได้ เพราะเป็นทรัพย์สินส่วนตัว      แต่ว่าทรัพย์สินที่ท่านได้มาจากการถวายของบรรดาท่านพุทธบริษัทสมัยที่เป็นพระแล้ว อย่างนี้อย่าเข้าไปแตะต้อง คิดว่าเป็นส่วนตัวโดยเฉพาะ ให้ถือว่าท่านผู้ถวายถวายเพราะเราเป็นพระ ทรัพย์สมบัติส่วนนั้นเหมาะในการเป็นพระเท่านั้นที่ใช้ ถ้าท่านขืนโอนให้กับบรรดาญาติโยมของท่านไป ท่านเองจะต้องลงอเวจีมหานรก      บางทีท่านอาจจะค้านว่าอะไรก็อเวจี อะไรก็อเวจี เวลานี้เป็นของไม่ยาก เราสามารถพิสูจน์กันได้ว่าพระที่ตายไปแล้ว และก็จับจ่ายใช้สอยทรัพย์ประเภทนี้ไปไหนกัน มีอยู่เกลื่อนในอเวจีมหานรก      ต่อไปนี้ก็พูดถึงเรื่อง พระติสสะ เพราะเรื่องสั้น เลยนำเรื่องอื่นเข้ามาประสานประสานให้พอกับเวลา สำหรับพระติสสะนั่นเมื่อท่านตายจากความเป็นคน อาศัยจิตใจที่รักจีวร ความจริงศีล สมาธิ ของท่านดี ต้องถือว่าดีมาก จะถือว่าจะเป็นพระโสดาบันได้หรือไม่ได้ก็ไม่ทราบ พอพ้นจากความเป็นเล็นแล้วท่านไปเกิดเป็นเทวดาชั้นดุสิตก็รวมความว่าท่านมีความละอายต่อบาป ด้วยเอาผ้าจีวรหยาบไปให้พี่สาวจัดการ พี่สาวทำเป็นผ้าเนื้อละเอียดไปให้ ท่านยังบอกว่ารับไม่ได้ เพราะผ้าผืนนี้ไม่ใช่ของท่าน ผ้าของท่านเป็นผ้าเนื้อหยาบ คงจะให้พี่สาวเย็บตัดเป็นจีวรกระมัง พี่สาวก็บอกว่าเป็นผ้าผืนเดิม แต่ไปสะไปสาง ไปล้างเสียใหม่ กรอเสียใหม่เป็นผ้าเนื้อนิ่ม เป็นด้ายเล็กๆ ทำให้ผ้าเป็นผ้าเนื้อละเอียด น่ารัก ท่านจึงรับ นี่จิดท่านสะอาดขนาดนี้      ก็รวมความว่า พระติสสะตายแล้วก็ไปเกิดเป็นเล็น เอาร่างกายเล็กๆ ไปสิงอยู่ในกลีบของจีวร เมื่อพระสงฆ์ตายบอกแล้วว่าทรัพย์ทั้งหลายต้องเป็นของสงฆ์ บรรดาพระทั้งหลายก็ไปจัดการว่าทรัพย์สมบัติของพระติสสะเวลานี้มีอะไรบ้าง ก็หยิบโน่นหยิบนี่นั่นตามที่มีอยู่ คงมีไม่มากนัก เพราะอยู่กับสมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า ก็ไม่แน่นักละเพราะว่ามหาเศรษฐีทั้งหลายมีความเคารพ อย่างพระอานนท์นี่มีผ้าสาฎกเป็นพันๆ ผืน แต่พระอานนท์ก็เป็นพระแท้ ไปที่ไหนท่านก็แจก ที่ไหนใครไม่มีท่านก็แจก ท่านก็นำของท่านเรื่อยไปไม่แปลก อย่างท่านพระติสสะนี่อาจจะมีจีวรมากก็ได้ เพราะว่าท่านมหาเศรษฐีบ้านญาติโยมทั้งหลายบ้าง มาถวายกันอาจจะมีเยอะ จึงมีการตรวจค้นทรัพย์สมบัติขึ้นมา หยิบอย่างอื่นไม่มีเรื่อง พอไปจับจีวรผืนนั้นเข้า เล็นติสสะร้องตะโกนเสียงดังว่า "ไอ้โจรปล้นจีวร ไอ้โจรปล้นจีวร" แต่ก็เป็นการบังเอิญจริงๆ พระที่ไปนั่นไม่มีพระหูทิพย์เลยฟังแบบสบายไม่รู้เรื่องไม่ได้ยิน      พระพุทธเจ้าอยู่ในพระคันธกุฎี ได้ยินเสียงเล็นตะโกนแบบนั้นก็บอกพระอานนท์ว่า      "อานนทะ ดูก่อนอานนท์ รีบไปที่กุฎีท่านติสสะเดี๋ยวนี้บอกพระทั้งหลายว่าจีวรผืนนั้นให้วางไว้ก่อน อย่าแตะต้อง จากนี้ไป ๗ วันอย่าแตะต้องเด็ดขาด วันที่ ๘ จึงแตะต้องได้" พระอานนท์ก็ไปบอกแบบนั้น ทีกลังกลับมาถามองค์สมเด็จพระทรงธรรม์ว่าเป็นเพราะอะไร พระพุทธเจ้าก็ตรัสว่า      "ก็เล็นติสสะสีคุณ ก่อนที่เธอจะตายเธอห่วงจีวรผืนนี้ เธอมีความรักในจีวรผืนนี้มาก เพราะเนื้อมันดีมาก ดีกว่าทุกผืนที่เคยมีอยู่ เธอตั้งใจจะครอบจะใช้จีวรผืนนี้แต่ว่าโอกาสไม่มีเธอมาตายเสียก่อน ก่อนจะตายจิตใจก็นึกถึงจีวร เธอก็ต้องเกิดเป็นเล็นเฝ้าจีวรอยู่ ๗ วัน"      เพราะเล็นมีอายุแค่ ๗ วัน หลังจากนั้นวันที่ ๘ เล็นตัวนี้จะตาย คือไม่ต้องใครทำให้ตาย อายุขัยของเขาแค่นั้น เขามีอายุขัยแค่ ๗ วัน เหมือนกับยุง ยุงนี่ถ้าไม่มีใครฆ่าถ้าเธออยู่เต็มอายุ เธอก็อยู่ได้แค่ ๗ วัน เหมือนกับเล็น ถึง ๗ วันเล็นตัวนั้นก็จะตาย ตายแล้วไปเกิดเป็นเทวดาบนสวรรค์ชั้นดุสิต      นี่แหละบรรดาญาติโยมพุทธบริษัททั้งหลาย ถึงแม้ว่าท่านทั้งหลายจะมีความรู้สึกนึกถึงความตายเป็นปกติ และก็ไม่ประมาทในชีวิต มีจิตเคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ และก็มีศีลบริสุทธิ์ บางท่านหรือหลายท่านอาจจะคิดว่าถ้าเราตายคราวนี้ขอไปนิพพานจุดเดียว ความจริงแล้วอารมณ์อย่างนี้ดีมาก ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า "บุคคลประเภทนี้พ้นอบายภูมิแน่นอน" ถ้าจำเป็นที่จะเกิดเป็นมนุษย์อีกกี่ชาติก็ตามทีขึ้นชื่ออบายภูมิทั้ง ๔ ประการ ไม่สามารถจะแตะต้องท่านได้ อบายภูมิทั้ง ๔ คือ นรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน แต่ก็จงอย่าลืมว่ากำลังใจของท่านต้องมีความมั่นคงจริงๆ อย่าไปหลงใหลใฝ่ฝันกับสิ่งที่ไม่มีประโยชน์เกินไป อย่างพระติสสะ เป็นต้น ให้คิดถึงความจริงของคนว่า ถ้าตายไปแล้วไม่มีโอกาสที่จะครองทรัพย์สมบัติใดๆ ได้อีก ทุกสิ่งทุกอย่างปล่อยมันไว้ ตายแล้วก็เลิกกัน ถ้าจิตใจของท่านเป็นอย่างนี้อารมณ์จิตก็จะผ่องใส      ฉะนั้นการที่บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย จะทรงกำลังใจไว้ด้วยสมาธิและปัญญาไว้ในส่วนดี มีอนุสสติประจำใจ จนเป็นฌาน ซึ่งเป็นของดีมาก ซึ่งสมเด็จพระผู้มีพระภาคสอนเอาไว้ เพื่อไม่ให้หลงไปในอบายภูมิต่อไป      เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายวันนี้รู้สึกไม่ค่อยสบายเวลาบอกว่าหมดแล้ว ประกาศแล้ว ร้องกริ๊งๆ นั่นเป็นของตั้งเวลา เมื่อหมดเวลา ๓๐ นาที ต้องขอลาก่อน ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผลจงมีแด่บรรดาพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 21 บทที่ ๗ พุทธานุสสติกรรมฐาน      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนนี้เป็นตอนที่ ๗ ในเรื่องที่กล่าวถึงว่าการจะหนีจากนรกกัน แต่การหนีนรกบรรดาท่านพุทธบริษัท ในตอนต้นๆได้พูดถึงรายละเอียดมาแล้ว ต่อนี้ไปเพื่อไม่ให้เป็นการเปลืองเวลา ก็ขอพูดย้ำสั้นๆ ว่าคติของบุคคลที่จะหนีนรกได้มี ๓ อย่างด้วยกันคือ      ๑. มีความรู้สึกตามความเป็นจริงว่า การเกิดมาคราวนี้ในที่สุดเราก็ต้องตาย แต่ทว่าความตายมีเวลาที่แน่นอนไม่ได้ หาไม่ได้แน่นอน อย่าคิดว่าแก่แล้วตายมันก็ไม่แน่อาจจะตายเสียวันนี้เลยก็ได้ ไม่ประมาทในการทำความดี ตั้งใจว่าตายคราวนี้ไม่ขอไปอบายภูมิทั้ง ๔ แน่ จุดที่จะไปมีจุดเดียวคือ พระนิพพาน ตั้งตรงไว้เลย หลังจากนั้นก็ยึด พระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ เป็นที่พึ่ง คือยอมรับนับถือด้วยความจริงใจ      แล้วหลังจากนั้นอีกที่หนึ่ง ก็ย้อนเข้ามาด้านความดีก็คือ มีศีล ๕ เป็นปกติ ถ้าปฏิบัติได้อย่างนี้ สมเด็จพระมหามุนี คือพระพุทธเจ้า ตรัสว่าทุกคนหนีนรกได้แน่ แต่ก็ต้องระมัดระวังอารมณ์ คำว่า " อารมณ์" อย่าปล่อยให้อารมณ์ที่ไม่ดีเข้ามาเกี่ยวข้อง และความกังวลนิดหน่อยในเรื่องของความไม่ดีอย่าให้มีในใจ อย่างตัวอย่างที่กล่าวมาแล้ว ท่านไม่ได้ปรามาสพระไตรสรณคมน์ ท่านไม่ได้ละเมิดศีล แต่ว่าต้องไปอบายภูมิ เพราะจิตมีอารมณ์กลุ้มและหลงผิด ข้อนี้ก็ไม่ขอพูดย้อน เพราะว่าจะเป็นที่เบื่อหน่ายของบรรดาท่านพุทธบริษัท      ต่อไปนี้ก็จะขอนำเอาพุทธานุสติกรรมฐานมาคุยกัน เพราะว่าความคิดถึงความตาย ถ้าคิดอย่างเดียวเราจะต้องตาย หมดที่หมายในการจะพึงไป อย่างนี้อารมณ์เศร้ามันจะเกิด คนเราถ้าออกจากทีบ้านต้องมีจุดมุ่งหมายปลายทางเป็นที่ไป และก็สถานที่ ไปนั้นต้องดีกว่าที่เดิม ไม่ใช่ให้มันเลวกว่าที่เดิม ถ้าเราเกิดเป็นมนุษย์แล้วตายจากความเป็นคน จะต้องไปเกิดเป็นสัตว์นรกก็ดี เป็นเปรตก็ดี เป็นอสูรกายก็ดี เป็นสัตว์เดรัจฉานก็ดี ทั้ง ๔ ประการนี้ไม่ดีทั้งหมด ถือว่าเป็นการขาดทุน เพาะการเกิดเป็นมนุษย์ก็ดี หรือการเกิดเป็นคนก็ตาม ความจริงคนกับมนุษย์นี่ไม่เหมือนกัน รูปร่างอย่างเดียวกัน แต่ว่าความรู้สึกของจิตใจไม่เท่ากัน       " คน " นี่แปลว่า " ยุ่ง" คือไม่ยอมรับนับถือใครจริงๆไม่ยอมปฏิบัติในด้านของความดีจริงจัง อย่างที่จะรักษาศีล ก็รักษาไม่จริง ทำเป็นศีลหัวเต่าผลุบเข้าผลุบออก รักษาบ้าง ไม่รักษาบ้าง สิกขาบทแค่ ๕ ประการ ก็ถือว่าอย่างนั้นจำเป็น อย่างนี้จำเป็นแก่สังคม ถ้าปฏิบัติตามศีลก็ขาดสังคม คนในสังคมนั้นไม่คบหาสมาคม อย่างนี้ เข้าเรียกว่า "คน"      สำหรับ "มนุษย์" แปลว่า "ใจสูง" คนนี่แปลว่ายุ่ง ถ้าปฏิบัติในศีลในธรรมไม่ได้ก็มีแต่ยุ่ง สำหรับมนุษย์แปลว่าใจสูง คนที่มีใจสูงคือมีกรรมบท ๑๐ ประการครบถ้วนคือ "มีทั้งศีลทั้งธรรมครบถ้วน ทางกายไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ลักทรัพย์ ไม่ประพฤติผิดในกาม ทางวาจาไม่พูดปด ไม่พูดส่อเสียด และไม่พูดคำหยาบ ไม่พูดจาเหลวไหลไร้ประโยชน์ ทางใจไม่คิดอยากได้ทรัพย์สมบัติของคนอื่นใด ไม่คิดจองล้างจองผลาญใคร มีความเห็นตรงตามความจริง ยอมรับนับถือความจริง ที่เป็นเหตุบันดาลให้มีความสุขอารมณ์อย่างนี้ท่านเรียกว่ามนุษย์ " ขอประทานอภัยเถอะบรรดาท่านพุทธบริษัท ที่ท่านทั้งหลายกำลังฟังอยู่นี่ ท่านลองวัดกำลังใจของท่านดูซิว่า เวลานี้นะท่านเป็นมนุษย์หรือว่าท่านเป็นคน หากว่าท่านเป็นคน ก็รู้สึกว่าความสุขของท่านยังน้อยเกินไป เมื่อกำลังใจของท่านเป็นมนุษย์ ความสุขของท่านจะมีมากมายเหลือเกิน เกือบจะหาอารมณ์ของความทุกข์ไม่ได้ เรื่องนี้ยังไม่พูดกัน ไม่ช้าไม่กี่วันก็ได้พบกัน      วันนี้มาพูดกันถึง พุทธานุสสติกรรมฐาน แต่ว่าสังโยชน์ทั้ง ๓ ประการ เมื่อใช้มรณานุสสติกรรมฐาน คือนึกถึงความตายเป็นอารมณ์แล้ว ต่อไปก็มี พุทธานุสสติ ธัมมนุสสติ สังฆานุสสติ กรรมฐาน คือ ๓ประการ แล้วก็มีสีลานุสสติขั้นสุดท้าย นี่เป็นเรื่องคุยความจำเป็นจริงๆ      วันนี้ขอพูดเรื่อง พุทธานุสสติกรรมฐาน แต่ขอบรรดาญาติโยมพุทธบริษัทและท่านผู้ฟังทั้งหลายได้โปรดทราบว่า การตัดสังโยชน์ พระพุทธเจ้าบอกว่า สังโยชน์ ๓ประการนพไม่มีอะไรหนัก เป็นของเบาๆ ฉะนั้นการปฏิบัติส่วนนี้จึงปฏิบัติกันด้านเบาๆ สำหรับท่านที่นิยมของหนักได้โปรดทราบ ต้องขออภัยท่านด้วยบางทีท่านอาจจะคิดว่าพระวัดท่าซุงมีแต่ความเกียจคร้าน ปฏิบัติเบาๆ แบบขี้เกียจอันนี้ก็ขอยอมรับ ถ้าคนขี้เกียจแล้วได้เงินมากๆ ทำงานเบาๆ ได้เงินมากๆ อย่างนี้ก็ดี ก็เหมือนกับการปฏิบัติ ถ้าปฏิบัติแบบเบาๆ แต่ว่าได้ผลดี อย่างนี้ใช้ได้ ก็พอใจตามที่พระพุทธเจ้าตรัส ที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า " พระโสดาบัน กับพระสกิทาคามี เป็นผู้มีสมาธิเล็กน้อย แต่มีศีลบริสุทธิ์ "       ในเมื่อพระพุทธเจ้าตรัสอย่างนี้ อาตมาเองบวชมาจากพระไตรปิฎก ในเมื่อทางพระไตรปิฎกท่านบอกเบาๆ ก็ปฏิบัติเบาๆ ไม่ยอมฝืนพระไตรปิฎก ท่านทั้งหลายจะหาว่าโง่เง่าเต่าตุ่นก็ช่าง เห็นว่าการบวช หรือการปฏิบัติตามพระไตรปิฎกเป็นคนโง่ ก็ต้องถือว่าพระไตรปิฎกสอนให้โง่ แต่ถ้าคนโง่ตามพระไตรปิฎกท่านไปนิพพานกันนับไม่ถ้านแล้วจึงขอยอมโง่ตามนี้      มาว่าถึง พุทธานุสสติกรรมฐาน การยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า ความจริงคำว่า "อนุสสติ" นี่แปลว่า " ตามนึกถึง" ไม่ต้องใช้กำลังมาก ถ้าบรรดาพุทธบริษัทสามารถทรงกำลังใจได้ ยอมรับนับถือพระพุทธเจ้าด้วยความจริงใจ ความจริงการยอมรับนับถือนี่ต้องปฏิบัติตามนะ ข้อนี้ขอบรรดาท่านทั้งหลายผู้รับฟังจงอย่าลืม การใช้คำว่า เคารพนับถือ แต่ไม่ปฏิบัติตามคำแนะนำซึ่งกันและกันเขาถือว่าโกหกกันอย่างนี้ฟังง่ายดี      อย่างลูกบอกว่ายอมรับนับถือพ่อแม่เหลือเกิน ศิษย์ยอมรับนับถือครูบาอาจารย์จริงๆแต่ว่าพ่อแม่สอนอะไร ห้ามอะไรลูกก็ไม่เชื่อฟัง ครูบาอาจารย์สอนแบบไหนลูกศิษย์ไม่ยอมเชื่อฟัง อย่างนี้เขาไม่ใช่เรียกคนนับถือกัน เขาเรียก "คนอกตัญญูไม่รู้คุณคน" อย่างนี้สบายใจไหม บรรดาญาติโยมพุทธบริษัท จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ถ้าจะไปว่าใครให้นึกถึงใครก็ต้องนึกดูก่อน ว่าคนที่ไม่ยอมปฏิบัติตามพระธรรมวินัยคำว่า "วินัย" คือ ข้อห้ามที่ได้แก่ ศีล " พระธรรม" คือการแนะนำให้ปฏิบัติในด้านของความดี ต้องดูว่าท่านผู้นั้นท่านอยู่ในสังกัดของพระพุทธศาสนาหรือปล่าว ถ้าท่านผู้นั้นไม่อยู๋ในสังกัดพระพุทธศาสนาก็จะหาว่าท่านไม่ยอมรับนับถือพุทธศาสนาอย่าวจริงจัง หรือว่าเป็นคนอกตัญญูไม่รู้คุณคน อย่างนี้ไม่ได้ เมื่อท่านไม่ใช่ลูกศิษย์ลูกหา ท่านไม่ได้อาศัยพระพุทธเจ้าในความเป็นอยู่ เว้นไว้แต่นักบวชอย่างอาตมา นักบวชแบบอาตมานี่โกนหัว โกนคิ้ว ห่มผ้าเหลือง แล้วก็อยู่วัดอยู่วา ความเป็นอยู่ไม่มีอาชีพแน่นอนสำหรับตัวเอง ไม่สามารประกอบอาชีพได้ อาศัยความเป็นอยู่จากบรรดาญาติโยมพุทธบริษัทเลี้ยงข้าวปลาอาหารท่านก็เลี้ยง ที่อยู่ท่านก็ให้ ยารักษาโรคท่านก็ซื้อให้ ผ้าผ่อนท่อนสไบญาติโยมก็ให้ทั้งหมด ที่เป็นอย่างนี้เพราะญาติโยมพุทธบริษัทคิดว่าอาตมาเป็นผู้ที่เคารพในองค์สมเด็จพระบรมสุคต คือพระพุทธเจ้า ปฏิบัติตามคำแนะนำของท่านทุกอย่าง ถ้าบังเอิญอาตมาไปพลิกล๊อกก็หมายความว่า ไปฝ่าฝืนคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า และโกหกบรรดาญาติโยมพุทธบริษัท ว่าอาตมานี่เป็นสาวกขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านที่มีความเคารพพระพุทธเจ้าก็เลยให้โน่นให้นี่ตามที่กล่าวมาแล้ว อย่างนี้ว่าเป็นคนอกตัญญูไม่รู้คุณคน คืออกตัญญูไม่รู้คุณพระพุทธเจ้า เพราะได้กินอาศัยพระพุทธเจ้าเป็นเหตุ ถ้าไม่ได้อาศัยบารมีขององค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์ก็ไม่มีอะไรจะกิน จะใช้คนที่นับถือพระพุทธเจ้าเขาก็ไม่ให้กินไม่ให้ใช้      อันดับแรกเป็นคนอกตัญญูไม่รู้คุณพระพุทธเจ้าก่อนทีนี้บรรดาญาติโยมพุทธบริษัททั้งหลายผู้ให้ ก็ถือว่าท่านเป็นผู้มีพระคุณตอนค้นหลอกลวงทาน เป็นคนหลอกลวงประชาชน คือ พุทธศาสนิกชน เรียกว่า ประชาชนไม่ได้ ประชาชนนี่หมายถึงว่าคนจะนับถือศาสนาอะไรก็เป็นประชาชนทั้งหมด ต้องโดยเฉพาะพุทธศาสนิกชนคนที่นับถือพระพุทธศาสนา หลังจากนั้นมาก็อกตัญญูไม่รู้คุณท่าน ที่ท่านให้กินท่านเลี้ยงดูจนมีความสุขมีชีวิตอยู่ กับอกตัญญูในตัวท่าน โดยบอกกับท่านว่าปฏิบัติตามคำแนะนำขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แต่เนื้อแท้จริงๆไม่มีอะไรเหลือเลย ก็ต้องถือว่าเป็นคนเลว      นี่เป็นการยอมรับนับถือ บรรดาท่านพุทธบริษัท ต้องนับถือกันด้วยความจริงใจเป็นส่วนตัวด้วยและก็ต้องแฏิบัติตามคำแนะนำของท่านด้วย สิ่งใดที่ท่านห้ามว่าไม่ดีอย่าทำ สิ่งใดที่ท่านแนะนำว่าอย่างนี้นี่เป็นจุดของความสุข จงทำ เราทำ อย่างนี้ถือว่านับถือพระพุทธเจ้าจริง แต่ว่าการปฏิบัติตามพระธรรมคำสั่งสอนของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งในด้านศีลก็ดี ในด้านธรรมก็ดี คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้านี่มีถึง 84,000 หัวข้อ ก็ไม่จำเป็นต้องนำมาปฏิบัติทั้งหมด เลือกเอาเฉพาะว่าสิ่งไหนที่พอจะปฏิบัติได้เราก็ทำอย่างนั้น อย่าปฏิบัติเกินกำลัง และตั้งใจปฏิบัติด้วย ความจริงจังอย่างนี้ถือว่านับถือพระพุทธเจ้า ถ้ามีอารมณ์อย่างนี้ ถือว่าหนึ่งในพุทธานุสติกรรมฐาน ถือว่ามีความระลึกนึกถึงพระพุทธเจ้าจริง มีการยอมรับรับนับถือพระพุทธเจ้าจริง      มีคำสั่งสอนตอนหนึ่งที่เรียกว่า เป็นตอนต้นเรื่องก็ได้ ตามบาลีว่า " สัมพะปา ปัสสะ อะกะระณัง " พระพุทธเจ้าทรงแนะนำว่า ท่านทั้งหลายจงอย่าทำความชั่วทุกอย่าง "กุสลัสสูปสัมทา" จงทำแต่ความดี "สจิตตะปรโยทะปะนัง" จงทำจิตใจให้ผ่องใสจากกิเลส "เอตัง พุทธานะสาสะนัง" พระองค์ทรงยืนยันว่าพระพุทธเจ้าทุกองค์ตรัสอย่างนี้เหมือนกันหมด      เราต้องจับจุดขั้นแรกว่า สิ่งใดที่พระองค์ทรงห้าม นั่นคือการละเมิดศีล สิ่งใดที่ทรงแนะนำให้ทำ คือปฏิบัติตามศีล สิ่งใดที่ทำให้จิตผ่องใส คือทำให้จิตว่างจากนิวรณ์ อันดับแรกนะ แล้วก็เจริญสมถภาวนาวิปัสสนาภาวนา สำหรับสมถภาวนาก็ดี วิปัสสนาภาวนาก็ดี มีมากเหลือเกิน มีมากด้วยกันมาก แต่ก็จับจุดเฉพาะ วันนี้มาจับเอาเฉพาะพุทธานุสติกรรมฐาน      คำว่า"พุทธานุสติกรรมฐาน " แปลว่า "ตามนึกถึงพระพุทธเจ้าและตามนึกถึงถึงความดีของพระพุทธเจ้า" การปฏิบัติให้จิตว่างจากนิวรณ์ จิตมีสมาธิ มีอารมณ์สะอาดก็ต้องไม่ทำอะไรมาก ไม่ต้องต้องทำอะไรหนัก เพราะการตัดสังโยชน์ 3ประการ ไม่มีอารมณ์หนัก       แต่การว่าอารมณ์ของคนมี 2 อย่าง บรรดาท่านพุทธบริษัทอย่างที่1 ชอบคิอ อย่างที่ 2 จิตขอบทรงตัวคือเฉยๆ อาการ2อย่างนี่มีกันทุกคน ในขณะใดภ้ากำลังใจเราชอบคิด และก็นั่งนึกถึงความดีของพระพุทธเจ้า อันนี้พระพุทธเจ้าท่านมีรูปร่างอย่างไง มีความดีดีอย่างไง ถ้าคิดถึงความดี บางทีท่านทั้งหลายจะนึกไม่ออกว่า โอ้โฮ ความดีของพระพุทธเจ้านี่เยอะแยะมาก จะเอาตรงไหนกันดี ก็บอกแล้วว่าการตัดสังโยชน์ 3 ประการนี่เบามาก ใช้อารมณ์เบาๆ สำหรับท่านที่ไม่ได้ทิพจักขุญาณหรือไม่ได้มโนมยิทธิ คำว่าทิพจักขุญาณเป็นหลักสูตรวิชชสาม ถ้ามโนมยิทธิเป็นหลักสูตรของอภิญญา เวลานี้คนได้กันนับแสน อาตมาก็ปลื้มใจ ท่านที่ได้อย่างนี้แล้วก็ไม่ต้องนึกเฉยๆใช้กำลังความเป็นทิพย์ของจิต จะพระรูปพระโฉมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจริงๆเลย จะเอาพระรูปพระโฉมตอนที่พระพุทธเจ้าเป็นหนุ่ม สมัยที่ทรงพระชนม์อยู่หรือว่าสมัยกลางคน สมัยเป็นคนแก่ใกล้นิพพานไปแล้วก็ได้นะ ทำจิตให้เป็นสุข มีจิตใจรื่นเริงความทุกข์ความกังวลไม่มีอารมณ์ก็เบา      แต่สำหรับท่านที่ไม่ได้ทิพจักขุญาณ และก็ไม่ได้มโนมยิทธิ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของอภิญญา ก็ใช้กำลังจิตคิด คือ ลืมตาดูภาพพระพุทธรูป หรือว่าท่านจะหลับตาก็ได้ หลับตานึกถึงพระพุทธรูปองค์ใดองค์หนึ่งที่เราชอบมากที่สุด จะเป็นพระพุทธรูปอยู่ที่วัดไหนหรือสถานที่ใดก็ได้ ไม่ห้ามทั้งหมด นึกถึงพระพุทธรูปองค์นั้น ทำใจให้สบาย นึกวาดภาพตั้งใจ เห็นว่าพระพุทธรูปองค์นี้นั่งแบบไหน สีอะไร หน้าตายิ้มแย้มแบบไหน ทรงอะไรก็ตาม ปางไหนอะไรก็ตามเอากันแค่แบบสบายๆใจ      ถ้านึกถึงภาพอย่างนี้จิตเป็นสุข ภาพพระพุทธรูปที่อยู่ไกลนึกไม่ออก ก็นั่งดูพระพุทธรูปองค์ที่อยู่ใกล้ๆไม่ต้องหลับตาก็ได้ หรือลืมตาดู จำภาพพระพุทธรูป แล้วก็หลับตานึกถึงก็ได้ เอากันแค่สบายใจ      สมมติถ้านั่งหลับตาอารมณ์จิตฟุ้ง แต่ความจริงมันเป็นอย่างนั้นนะ ถ้าจิตมันฟุ้งอยู่แล้ว ถ้าหลับตามันจะฟุ้งมาก ถ้าหลับตาไม่ฟุ้งก็หลับตา ลืมตาดูภาพพระพุทธรูป และก็หลับตานึกถึงพระพุทธรูป ว่าท่านนั่งท่าไหน ท่านสีอะไร ไอ้การที่เขาทำทำแบบไหน ถ้าแบบนี้อารมณ์ฟุ้งเกินไป ก็ลืมตา ลืมตามองดูพระพุทธรูปด้วยความเคารพ ดูหน้าตาท่านยิ้มแย้มแจ่มใสดี มีจิตใจสดชื่น ขณะที่จิตยังพอใจอยู่กับพระพุทธรูปเวลานั้นจิตว่างจากกิเลส และจิตว่างจากกิเลส และจิตก็ว่างจากนิวรณ์ เมื่อจิตว่างจากกิเลส จิตว่างจากนิวรณ์จิตก็มีอารมณ์เป็นสุข ท่านว่า "สมาธิ" เพราะคำว่า "สมาธิ" แปลว่า "ตั้งใจ" จิตตั้งใจดูพระพุทธรูป จะดูส่วนไหนก็ตาม ชอบส่วนไหนดูส่วนนั้น จิตใจคิดตามไปด้วยก็ได้ อย่างนี้เป็น พุทธนุสสติกรรมฐานแบบคิด      ทีนี้ถ้ามีอาการแบบทรงตัว การทรงตัวนี่บรรดาท่านพุทธบริษัท ท่านให้ใช้คำว่าภาวนาและลมหายใจควบ คือคำภาวนาส่วนใหญ่ที่นิยมกันใช้คำว่า "พุทโธ" แต่ความจริงคำภาวนา ถ้าเรานึกถึงพระพุทธเจ้าแล้ว จะภาวนาว่าอย่างไรก็ตามก็เป็นพุทธานุสสติกรรมฐานหมือนกัน จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อันดับแรกใช้คำภาวนาควบกับลมหายใจ คือเวลาหายใจเข้านึกตามว่า "พุท" เวลาหายใจออกนึกตามว่า "โธ" และการหายใจนี่บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย อย่าบังคับลมหายใจ ปล่อยให้ร่างกายหายใจตามปกติ จะหายใจสั้น หายใจยาว หายใจหนัก หายใจเบา เป็นเรื่องของร่างกาย เพียงแต่เอาจิตเข้าไปรับทราบลมหายใจเท่านั้น การที่เอาจิตเข้าไปรับทราบลมหายใจเข้าลมหายใจออก อย่างนี้มีชื่อเรียกว่า มีสมาธิในอานาปานุสสติกรรมฐาน คือมีสมาธิในเรื่องของลมหายใจ ถ้าจิตจะรู้ลมเข้าลมออกอยู่ เวลานั้นจิตจะว่างจากกิเลส จิตก็ว่างจากนิวรณ์ มีอารมณ์เป็นสมาธิ หรือต่อไปถ้าเรานึกถึงลมหายใจเข้าออกอย่างเดียวคิดว่าอาจจะได้บุญน้อยไป การนึกถึงพระพุทธเจ้าน้อยไป อานิสงส์จะน้อยก็ใช้คำภาวนาควบคู่ หรือเวลาหายใจเข้านึกตามว่า "พุท" เวลาหายใจออกนึกตามว่า " โธ" ทำไปเรื่อยๆ ทำแบบใจสบายๆ ทำแค่อารมณ์ใจเป็นสุข อย่าตั้งเวลาแน่นอน เพราะเวลานี้เป็นขั้นการฝึก ถ้าตั้งเวลาว่าต้องการ 10 นาทีบ้าง 20นาทีบ้าง 30นาทีบ้าง อย่างนี้ ถ้าอย่างนั้นจะเอาดีไม่ได้ ถ้าจิตเริ่มฟุ้งซ่าน ถือเวลาอยู่ก็จะมีอาการกลุ้ม แทนที่จะได้ผลดีกลับได้ผลร้าย ถ้าจะถามว่าการปฏิบัติเอาเวลาเท่าไร ก็ตอบว่าถ้าใหม่ๆไม่ควรจะใช้เวลามากเลย ใช้แค่อารมณ์เป็นสุข ขณะใดถ้ายังรู้ลมหายใจเข้าออกอยู่ รู้คำภาวนาอยู่ ไม่มีอารมณ์อื่นแทรก จิตเป็นสุขใช้ได้      แต่ทว่าการภาวนาก็ดี รู้ลมหายใจเข้าออกก็ดี เราจะบังคับให้จิตรู้เฉพาะลมหายใจเข้าออก กับคำภาวนาตลอดเวลาที่เราต้องการนั้นไม่ได้ ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะจิตมีสภาพคิด จิตนี่ชอบคิดนอกเรื่องนอกราวมาตลอดกาลตลอดสมัย คิดมาอย่างนี้มาหลายอสงไขยกัป แล้วก็จะมานั่งบังคับว่าเวลานี้จิตจงรู้เฉพาะลมหายใจเข้าลมหายใจออก จงรู้เฉพาะคำภาวนา อาจจะทรงตัวอยู่ได้สักนาทสองนาทีอย่างมาก ประเดี๋ยวจิตก็คิดโน่นบ้างคิดนี้บ้าง ที่เรียกว่าอารมณ์ฟุ้ง ต้องถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าเรารู้ตัวว่านี่ซ่านออกนอกลูกนอกทางไปแล้ว เราก็หวลกลับมาเริ่มต้นจับใหม่ เอาใจเข้าไปรู้ลมหายใจเข้าหายใจออก แล้วภาวนาตาม หายใจเข้านึก "พุท" หายใจออกนึก "โธ" อย่างนี้ใช้ได้ สลับกันไปสลับกันมา      แต่ปรากฏว่า ถ้าอารมณ์เริ่มจะซ่านทนไม่ไหว เกิดมีอารมณ์ฟุ้งซ่าน ลมหายใจก็ไม่เอา คำภาวนาก็ไม่เอา อย่างนี้จะทำยังไง?      การแก้อารมณ์ฟุ้งซ่านของ พระพุทธโฆษาจารย์ ในวิสุทธิมรรคมีอยู่ 2อย่าง      ถ้าซ่านเกินไป บังคับไม่อยู่ ให้เลิกเสียเลย เลิกเลย ปล่อยใจตามสบายจะไปดูหนัง ดูละคร ดูโทรทัศน์ นั่งโขกหมากรุก ชาวบ้านคงไม่เล่นหมากรุกหรอกมั้ง เอ้าไม่เล่นหมากรุกก็อย่าเพิ่งไปเล่นไพ่ก็แล้วกัน เล่นไพ่เพลินไปตำรวจจะจับจะเสียสตางค์ จะร้องเพลงอย่างไงก็ช่าง จะมานั่งนึกว่า เอ . ใช้เวลานิดหน่อยทำความดี เราปล่อยความฟุ้งซ่านมากเกินไปเพราะอารมณ์ใจมันเป็นความชั่ว มันก็ไม่แน่นัก ถ้าความดีถ้าเราฝืนนะ บรรดาท่านพุทธบริษัท มันจะกลายเป็นอารมณ์ร้าย ถ้าฟุ้งซ่านมากเกินไป บังคับไม่อยู่ เราก็ต้องการบังคับมันไม่อยู่ตามที่เราต้องการ ความกลุ้มก็จะเกิด ในตอนนี้แหละโรคประสาทจะเกิดแก่บรรดาท่านพุทธบริษัท ที่เขาบอกว่าทำสมาธิแล้วบ้า ทำสมาธิแล้วบ้าเพราะใช้อารมณ์แบบนี้      บางท่านพออารมณ์ดีขึ้นมาบ้างถึงปีติไม่อยากพัก ไม่อยากผ่อน ไม่อยากนอน ไม่อยากกิน อย่างนี้ก็เป็นโรคเส้นประสาท ขัดคำสั่งของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แต่ว่าสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า จงละส่วนล่างสุด 2 อย่าง คือ      ๑. อัตตกิลมถานุโยค การทรมานกายทรมานใจ      ๒. กามสุขัลลิกานุโยค ย่อหย่อนเกินไป หรืออยากได้เกินไป      อารมณ์ฟุ้ง ต้องใช้ มัชฌิมาปฏิปทา คือ อารมณ์พอสบายเราก็ทำแค่สบาย เมื่อมันไม่สบายเราก็เลิก เวลาใหม่ทำกันใหม่ โดยเฉพาะเราทำแค่กำไร ไม่ใช่ทำขาดทุน ถ้าเราไม่ต้องการจะเลิก พระพุทธเจ้าแนะนำตามนี้อาตมาเคยปฏิบัติตาม ท่านบอกว่าให้คิดไป มันอยากจะคิดอะไรเชิญคิดไปเหมือนคนฝึกม้าพยศ ม้าพยศถ้าฝึกไม่ได้มันวิ่งออกนอกทางก็กอดคอมันเลย มันจะวิ่งไปไหนปล่อยวิ่งไป พอหมดแรงเมื่อไหร่ เราลากเข้าเส้นทางบังคับมันจะตามใจเรา ข้อนี้ฉันใดถ้ากำลังใจฟุ้งซ่าน บรรดาท่านพุทธบริษัท ปล่อยเลยคิดตามสบาย อาตมาเคยพิสูจน์ มันจะคิดไปอย่างนานไม่เกิน ๑๕ นาที พอกลับเข้ามาอีกทีมันหยุดคิด ตอนนี้จับ อานาปานุสติ คือลมหายใจเข้าออกกับคำภาวนา มันจะทรงตัวแนบนิ่งดีมาก อย่างน้อยครึ่งชั่วโมงหรือว่าถ้าฉลาดในการทรงสมาธิมันก็ไม่หนักนัก      เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย สัญญาณบอกหมดเวลาปรากฏแล้ว ก็จำเป็นต้องลาก่อน สำหรับวันนี้ ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแด่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนผู้รับฟังทุกท่าน สวัสดี จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:27:26 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตอนที่ ๘ วิธีปฏิบัติให้จิตเป็นสมาธิ      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนนี้เป็นตอนที่ 8 ตอนที่ 8 นี่ก็มาต่อเรื่อง พุทธานุสสติกรรมฐาน กันต่อไป แต่ก่อนที่จะต่อพุทธานุสสติกรรมฐาน ก็ขอย้ำเพื่อความเข้าใจของบรรดาท่านพุทธบริษัทว่ารายการนี้เป็นรายการ หนีนรกการที่จะหนีนรกได้ก็คือ หนึ่งตามคำแนะนำของพระพุทธเจ้าว่า      ๑. คิดถึงความตายอยู่เสมอ ไม่ประมาทในชีวิต คิดว่าความตายเป็นของเที่ยง ท่านทั้งหลายอย่าประมาทในชีวิต คิดว่าเราจะตายวันนี้ไว้เสมอ หลังจากนั้นก็สร้างความดี คือยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ ด้วยความเต็มใจ ไม่สงสัยในความดีของท่านต่อไปก็ทรงศีลห้าให้บริสุทธิ์ อย่างนี้บรรดาท่านพุทธบริษัท พระพุทธเจ้าตรัสว่าเป็นการหนีนรกได้อย่างดีมากและว่าจงอย่าปล่อยอารมณ์ใจให้ตกในด้านของความต่ำต้องดึงใจไว้ในด้านของความดี นั่นคือ ฝึกสมาธิจิตและปัญญา      การฝึกสมาธิจิต บรรดาท่านพุทธบริษัท ก็ขอน้อมนำเอาพุทธานุสสติกรรมฐานขึ้นมาก่อน ว่าการฝึกสมาธินี่สมาธิแปลว่า การตั้งใจ ให้จิตใจตั้งใจว่าเรายอมรับนับถือพระพุทธเจ้าด้วยความจริงใจถ้าจะไปทางไหนมาทางไหนเห็นรูปพระพุทธเจ้าที่เขาทำด้วยกระดาษก็ดี หรือเขาทำด้วยฟางหรือซังก็ดี ปั้นด้วยดินก็ดี ปั้นด้วยปูนก็ดีหล่อด้วยโลหะก็ดี หรือเขาทำด้วยฟางหรือซังก็ดี ปั้นด้วยดินก็ดี ปั้นด้วยปูนก็ดีหล่อด้วยโลหะก็ดี หรือเขาทำด้วยฟางหรือซังก็ดี ปั้นด้วยดินก็ดี ปั้นด้วยปูนก็ดีหล่อด้วยโลหะก็ดี จิตใจพร้อมยอมรับนับถือยกมือไหว้ ถ้าในสถานที่นั้นไม่ควรแก่การไหว้เพราะคนมากเกรงว่าเขาจะติฉินนินทา เพราะจิตใจของเรานี้ยังอยู่ใน โลกธรรมทั้ง ๘ ประการคือยังติดอยู่ในลาภและก็มีความเดือนร้อนในการไม่มีลาภ ลาภเสื่อมไป ติดอยู่ในยศ เดือนร้อนในการเสื่อมยศ ยังหวั่นไหวในคำนินทา พอใจในคำสรรเสริญ พอใจในความสุขไม่พอใจในความทุกข์ ธรรมดาของชาวโลกเป็นอย่างนี้ตามที่พระพุทธเจ้าอยู่ ในเมื่อจิตยังหวั่นไหวอยู่ก็อย่าผืนสังคมมากนัก ถ้าสังคมนั้นเขาไม่ยกมือไหว้เราก็ไม่ไหว้ก็ได้ แต่ใจพร้อมยอมรับนับถือด้วยความเคารพด้วยความจริงใจ ถ้าเป็นอย่างนี้ใช้ได้ถือว่าเป็นพุทธานุสสติกรรมฐานแน่ เป็นผู้ยอมรับนับถือพระพุทธเจ้าแน่      ในตอนที่ ๗ ได้พูดมาถึงวิธีปฏิบัติให้จิตมีสมาธิ ให้ใช้กำลังหรือเวลาเพียงไม่มากกำลังที่จงอย่าให้เครียด บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าเครียดเกินไปไร้ผล ต้องเชื่อองค์สมเด็จพระทศพล คือพระพุทธเจ้า ถ้าหากว่าย่อหย่อนเกินไปก็ไร้ผลอีก      คำว่า กามสุขัลลิกานุโยค ท่านแปลว่า ย่อหย่อน แต่ความจริง กาม แปลว่า ความใคร่ เพระเวลาที่ภาวนาไป พิจารณาไป นึกถึงไป ใจเกิดอยากจะได้สมาธิขั้นนั้น อยากได้ฌานขั้นนี้ในเวลานั้น อารมณ์ฟุ้งซ่านก็เกิด ไม่เกิดผลใช้ไม่ได้อีก ต้องทำใจแบบสบาย ๆ ให้อารมณ์เป็นสุข ถ้าความสุขมันหมดไป มีแต่ความหวั่นไหวมีแต่ฟุ้งซ่าน เราก็เลิกเสียก็หมดเรื่องหมดราว ทำเอากันแค่มีกำไรอย่าทำให้มันขาดทุนอย่าฝืน ถ้าใครเขาบอกว่า อีตาแก่คนนี้แกสอนให้คนขี้เกียจ อาตมาก็ยอมรับ ได้บอกไว้แล้วตั้งแต่ตอนที่ ๗ ว่าถ้าขี้เกียจ ทำน้อย ๆ แต่ได้ผลมาก เอา      ก็ยังมีวิธีอีกวิธีหนึ่งที่บรรดาท่านครูบาอาจารย์ทั้งหลายผู้ทรงคุณพิเศษจริง ๆ อาตมาต้องขอยอมรับว่าทานที่สอนมานั่นทรงคุณพิเศษจริง ๆ ถามว่าทราบได้ยังไงก็ต้องตอบว่าทราบด้วยกำลังใจของท่าน และการที่ท่านนึกในใจ อาตมาก็ไม่รู้เรื่องแต่ที่ท่านแสดงออกมาทางกาย ทางวาจาซิ อย่างนี้รู้เรื่องเพราะคนอย่างอาตมาไม่ใช่คนได้เจโตปริยญาณขั้นวิเศษวิโส หรือว่านิดหน่อยอาจจะยังไม่ได้ก็ได้ นั่นก็หมายความว่ายังไม่ได้ดีพอที่จะรู้ใจคน และเวลานั้นเรานึกอะไรไม่ได้กันเลย อาตมานึกเรื่องอะไรขึ้นมาท่านพูดเรื่องนั้นทันที ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ออกจากปากหรือว่าท่านคุยกับคนอื่น อาตมานึกปั๊บเรื่องนั้นขึ้นมาท่านหันมาพูดเรื่องนั้นทันที อย่างนี้ต้องยอมรับว่าท่านมีญาณพิเศษจริง แต่ท่านจะเป็นพระอรหันต์หรือเปล่าก็ไม่ต้องพิสูจน์ว่าเป็นพระอรหันต์หรือเปล่าท่านจะเป็นหรือไม่เป็นในเมื่อท่านรู้อารมณ์คิดก็แสดงว่า จิตละเอียดมาก จิตท่านมีความสะอาดมาก เราก็ยอมรับนับถือพระประเภทนี้อาตมาเมื่อหนุ่ม ๆ บวชใหม่ ๆ ระยะนั้นพบหลายองค์ แต่ละองค์ก็มีแนะนำเสมออย่างเดียวกัน      นั่นก็คือว่า เวลาตอนหัวค่ำ ท่านบอกว่าตอนหัวค่ำอย่าขยันมากนัก การนึกถึงพระพุทธเต้านึกเวลาไหนก็นึกได้ ไม่ห้าม เวลาถ่ายอุจจาระปัสสาวะ ก็นึกถึงได้ไม่เป็นไรเรื่องตอนนี้ บรรดาท่านพุทธบริษัท เมื่ออาตมาฝึกใหม่ ๆ ท่านรุ่นพี่ ท่านเคยแนะนำว่าเวลาไปถ่ายอุจจาระก็ดี ถ่ายปัสสาวะก็ดี อย่านึกถึงพระพุทธเจ้านะ อย่าภาวนานะถ้านึกถึงตอนนั้นภาวนาเวลานั้น ถือว่าเป็นการปรามาสพระพุทธเจ้า ความจริงรุ่นพี่ท่านไม่ได้ฉลาดจริง ไปเจอะพระที่มีความสำคัญจริง ๆ ท่านก็บอกว่า ภาวนาได้ นึกถึงได้ทุกเวลาจะถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะจะเดินไปเดินมาอย่างนี้ก็ใช้ได้ ยิ่งดีใหญ่ ท่านก็บอกว่าถ้าเวลาเราจะตาย ปัสสาวะจะเดินไปเดินมาอย่างนี้ก็ใช้ได้ ยิ่งดีใหญ่ ท่านก็บอกว่าถ้าเวลาเราจะตาย เวลาถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะ ทำยังไง ถ้าปล่อยว่างตอนนั้นกำลังใจเราเกิดฟุ้งซ่านไปถึงด้านอกุศล ก็จะทำให้ใจของตนอทิสสมานกายของตนลงนรกไป ท่านแนะนำดี ท่านก็แนะนำด้านเอากำไร      ท่านบอกว่าการปฏิบัตินี่ เราต้องปฏิบัติให้มันง่าย ๆ และได้กำไรสูง นักค้ากำไรแต่ไม่เกินควร ถ้าเกินควรนั่นก็หมายความว่า คิดต้องการกำไรเลยนิพพานนี่เกินควรแน่ไม่เกินควร ถ้าเกินควรนั่นก็หมายความว่า คิดต้องการกำไรเลยนิพพานนี่เกินควรแน่ถ้าเป็นมนุษย์ต้องการนิพพานยังไม่เป็นการค้ากำไรเกินควร เพราะว่ามนุษย์ทุกคนจะพบจุดความสุขจริง ๆ ก็คือที่นิพพาน ยังไม่ถึงพระนิพพานเพียงใด จะถือว่ามีความสุขจริงจังนั่นไม่ได้      การเอากำไรท่านบอกว่าอย่างนี้ เวลาหัวค่ำอย่าลืมว่าเราเหนื่อยมามาก เหนื่อยตั้งแต่ตื่นใหม่ ๆ พอตื่นขึ้นมากายยังไม่ทำงานแต่ใจมันคิดแล้ว พอถึงเวลาค่ำร่างกายอยากพักผ่อนเพราะเหนื่อยมามาก ถ้าเราไปเคร่งเครียดตอนนั้นจะลำบาก ผลดีจะไม่เกิดไอ้ร่างกายมันจะพักความง่วงมันก็เกิด เราก็ผืนความง่วง คิดว่าเวลานี้ต้องใช้เวลาเท่านั้นใช้เวลาเท่านี้ อารมณ์จิตก็จะเกิดไม่ทรงตัว เมื่อความง่วงเข้ามาครอบงำความดีก็ไม่เกิด การนึกถึงอะไรจริงจังก็ไม่มี ท่านก็แนะนำว่าถ้าทำไปจะนั่งก็ดี จะนอนก็ดีจะยืนก็ดี จะเดินก็ดี การเจริญสมาธิหรือวิปัสสนาญาณ ไม่ใช่นั่งก็ดีจะนอนก็ดีจะยืนก็ดี จะเดินก็ดี การเจริญสมาธิหรือวิปัสสนาญาณ ไม่ใช่นั่งอย่างเดียว นั่งนอนยืนเดินใช้ได้ ถ้าอยู่ตามลำพังจะนั่งแบบไหน นั่งเก้าอี้ นั่งขัดสมาธิ นั่งพับเพียบ นั่งเหยียดขา นั่งห้อยเท้า ได้ทุกอย่าง นอนก็ได้ เอนกายก็ได้ ยืนก็ได้ เดินก็ได้ เดินเขาเรียกจงกลม เป็นอันว่าทำได้ทุกอริยบถ แต่ถ้าบังเอิญเกิดความเพลีย เกิดความง่วงขึ้นมา ท่านบอกจงอย่าฝืน นอนเลย นอนแล้วจับลมหายใจเข้าออก จับคำภาวนา เพียงเท่านี้แล้วภาวนาให้หลับไป ถ้าขณะใดถ้าจิตยังไม่ฌาน จิตมันจะยังไม่หลับ ถ้าจิตถึงฌานเมื่อไร จะตัดหลับทันที แล้วท่านก็บอกว่า เราหลับไปกี่ชั่วโมง ท่านถือว่าเป็นการทรงฌานนั้นตลอดเวลาที่เราหลับ จนกว่าจะตื่น ถ้าตายไปในเวลาหลับจะมีผลตามกำลังฌาณทันที นั่นคือตกนรกไม่ได้แล้ว จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:28:54 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ข้อนี้บรรดาท่านพุทธิบริษัทโปรดทราบ ว่าขั้นของสังโยชน์ ๓ทำอะไรไม่หนักถ้ามีกำลังใจแค่ปฐมฌานใช้ได้ สมาธิไม่สูงเลย คำว่า ปฐมฌาน ก็มีเครื่องสังเกตก็คือว่าขณะที่ภาวนาอยู่ก็ดี หรือพิจารณาอยู่ก็ดี รู้ลมหายใจเข้าออกก็ตาม ในตอนนั่นหูเราได้ยินเสียงภายนอกทุกอย่าง ได้ยินชัดเจนแจ่มในตามกำลังที่เขาส่งเสียงกัน และขณะนั้นเราสามารถภาวนาก็ได้พิจารณาก็ได้ ไม่รำคาญในเสียงนี้ท่านเรียก ปฐมฌาน ไม่มีอะไรหนัก      นี่เป็นวิธีหนึ่งที่เป็นวิธีเบา ๆ และก็การเจริญพุทธานุสสติกรรมฐานที่บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าใช้กำลังใจพระรูปพระรูปพระโฉมองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้จะเป็นการดีมากจะเป็นการดีมาก แต่ว่าท่านที่จะทำอย่างนี้ได้เฉพาะท่านที่ได้ ทิพจักขุญาณ คือหลักสูตรของวิชชาสามเท่านั้น กับหลักสูตรของอภิญญา มโนมยิทธิ ซึ่งมีทิพจักขุญาณอยู่ด้วยจึงจะทำได้ ถ้าไม่ได้หมวดสองหมวดนี้ก็ใช้จับรูปพระพุทธรูป ตามที่กล่าวมาแล้วในตอนต้น คือตอนที่ 7      ตอนนี้มาคุยกัน การแนะนำเอาแค่นี้พอ ทำแค่นี้พอ ถ้าถามว่า ทำนิด ๆ หน่อย ๆ จะมีอานิสงส์หรือ จงอย่าลืมว่าทำครั้งละนิดครั้งละหน่อย ทำครั้งละน้อย ๆ 2-3 นาที ย่อมมีอานิสงฆ์ ขณะที่เราทำจิตเป็นสมาธิเมื่อไร เวลานั้นจิตว่างจากกิเลสทันที พระพุทธเจ้ากล่าวว่า      บุคคลใดทำจิตว่างจากกิเลสวันหนึ่งชั่วขณะจิตหนึ่ง ท่านกล่าวว่า บุคคลนั้นเป็นผู้มีจิตไม่ว่างจากฌาน ความดีจะสะสมตัวอยู่เสมอ      ถ้าถามว่าคนที่ทำความดีวันละเล็กวันละน้อย จะมีอานิสสงฆ์ยังไง จะมีผลเป็นประการใด      ความจริงเรื่องในพระพุทธศาสนาก็มีมาก แต่วันนี้ต้องขอประทานอภัยแก่บรรดาพุทธบริษัท ในฐานะที่อาตมาต้องซ้อมตายมาหลายวาระ การตายที่มันตาย จริง ๆ ไม่ได้ซ้อม ตายแล้วกลับฟื้นคืนขึ้นมา (ขอประทานอภัยดื่มน้ำนิดหนึ่ง) มันกลับพื้นขี้นมาย่อมมีผลในการตายครั่งนั้น ๆ ขอเอาความตายตอนต้นมาคุยกัน เหลือเวลาประมาณ สัก 14 นาที ท่านทั้งหลายจะได้ทราบว่าการนึกถึงพระพุทธเจ้าวันละเล็กวันละน้อยทุก ๆ วันย่อมมีอานิสงส์      อาตมาเองเมื่อสมัยที่เป็นเด็กต้องถือว่าพอจำความได้ ท่านแม่ก็บอกให้ภาวนาว่า พุทโธ แต่กการภาวนา ให้ท่านได้ยินคำว่า พุทโธ พุทโธ พุทโธ อย่างนี้ 3 ครั้งเท่านี้ ท่านบอกใช้ได้หลับได้ ต่อไปจะนึกยังไงก็ไม่ว่า พอนอนลงไปปั๊บ ต้องบังคับเอ้าภาวนาว่า พุทโธ ให้แม่ฟัง อาตมาเป็นเด็กไม่ภาวนาก็ไม่ได้ เพราะว่าเครื่องลงอาญาอยู่ใกล้ท่าน คือไม้เรียว ถ้าขืนขัดคำสั่งเดี๋ยวไม่เรียวก็วิ่งมาแล้ว ไอ้เจ้าไม้เรียวนี่มันก็แปลก มันปฏิบัติตามคำสั่งของมือของท่านเด็ดขาดทันทีทันใด ได้การกลัวถามว่ากลัวใครก็บอกว่า กลัวไม้เรียว ไม่ได้กลัวแม่ แม่จริง ๆ ไม่น่ากลัวแต่ไม้เรียวกลัวมาก      ถ้าวันไหนเผอิญนอนหลับไปก่อนไม่ได้ภาวนาว่า พุทโธ ให้ท่านฟัง หรือว่าจะว่าพุทโธแต่ว่าดังหรือไม่ดังก็ตามท่านไม่ได้ยิน เผอิญเข้าที่นอนก่อนท่าน แล้วก็หลับไปเข้าไปแล้วท่านจะปลุกขึ้นมาให้ภาวนาว่า พุทโธ คุณแม่ท่านไม่รับฟัง ท่านบอกว่าต้องว่าเดี๋ยวนี้ก็นอนว่าทั้ง ๆ ที่ง่วง พุทโธ พุทโธ พุทโธ ก็ไม่ใช่ พุทโธ มันกลายเป็น พุทโธ ไปท่านก็ไม่ว่าอะไร หลับก็หลับไป อาศัยอย่างนี้ จนกระทั่งเป็นเด็กโตอายุ 10 ปีเศษ      แต่ว่าพอโตขึ้นมาหน่อยเกิดการกลัวผี ไอ้ผีนี่ อาตมากลัวจริง ๆ เคยเห็นผีบ้างหรือเปล่าก็จำไม่ค่อยได้นักตอนเป็นเด็ก แต่ความรู้สึกมันกลัวมาก ถ้ามีใครเขาเผาศพกันที่ไหน ถ้ามีปี่พาทย์ ได้ยินเสียงตะโพนมอญก็ดี หรือว่าตีกลองประโคมศพก็ดี อีตอนนั้นนอนไม่ได้แล้ว คนเดียวนะนอนไม่ได้ต้องหาเพื่อนนอน เวลาจะนอนก็ต้องหาอะไรมาทับตีนมุ้ง อุดร่อง เกรงว่าผีจะลอดจากร่องขึ้นมาบ้าง เกรงว่าผีจะลอยมุ้งเข้ามาบ้างเอาอะไรมาทับตีมุ้งเข้าไว้ ความกลัวมันกลัวขนาดนี้ แม้กระทั่งเวลากลางวันเข้าห้องข้างในคือในห้องเขาใช้งานไปหยิบอะไรในห้องก็ตาม ก็ยังกลัวผีตอนกลางวันทั้ง ๆ ที่ผู้ใหญ่นั่งอยู่ข้างนอกก็ยังกลัว เวลาไปหยิบของแล้วเวลาเดินออกไม่เอาหน้าออก เอาหลังออกถอยหลังมาหาประตู เกรงว่าผีจะมาจับหลัง ในเมื่อท่านแม่ท่านบอกว่า ถ้ากลัวผีอย่างนี้ปกติผีนี่กลัวคำว่า พุทโธ คือกลัวพระพุทธเจ้า เป็นอันว่าท่านก็เลยบอกว่า      ต่อไปนี้ ถ้าความกลัวเกิดขึ้นเมื่อไรให้ภาวนาว่าพุทโธทันที ถ้าอย่างนี้ผีจะไปไกลแสนไกลให้นึกถึงพระพุทธเจ้าก่อน ว่าขอบารมีของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจงช่วยกำจัดผีไปให้ไกลแสนไกล แล้วภาวนาว่า พุทโธ ในเมื่อความกลัวเกิดขึ้นมาเมื่อไรก็ภาวนาว่าพุทโธ หากความไม่กลัวไม่เกิดขึ้นก็ไม่ภาวนาว่า พุทโธ      ญาติโยมฟังตอนนี้แล้วก็จำไว้ด้วยนะ อาตมาตอนเด็กไม่มีอะไรจริงจังกับพระพุทธเจ้า แต่ว่าเป็นเรื่องแปลกตอนมาบวชแล้วเข้าใจชัด      ตอนที่บวชใหม่ ๆ ตอนพรรษาแรกอยู่กับ หลวงพ่อปาน คืนวันหนึ่งลุกขึ้นมาเช้ามือ เจริญพระกรรมฐานเช้ามือตอนตีสอง ก่อนหน้าตีสองนิดหนึ่งต้องตื่นแบบนั้นทุกวัน เวลานี้ก็ยังตื่นแบบนั้นเป็นปกติ เพราะชินกับเวลาที่ตื่นเวลาตีสอง ก่อนหน้าตีสองประมาณครึ่งชั่วโมงตื่น ก็เรียกว่าตีหนึ่งครึ่ง ก็เกินไปบ้าง ล้างหน้าล้างตาเสร็จ ทำวัตรสวดมนต์เสร็จ ถึงเวลาตีสองตรง ลุกขึ้นเจริญพระกรรมฐาน คือว่านั่งกรรมฐาน ภาวนาตามอัธยาศัย มาวันหนึ่งพอตื่นขึ้นมาเปิดหน้าต่างจะล้างหน้า เห็นผีไม่มีหัว มันโดดเสียไม่มีละ โอ้โฮ เยอะแยะ จำนวนสักสองร้อยคนกว่า โดดที่ชานตึงตังก็มองดูอะไรกันแน่เห็นว่าผีไม่มีหัวเท่านั้นแหละ ก็เลยสงสัย (ตอนนั้นความกลัวก็ไม่เกิดขึ้น) ว่าไอ้พวกนี้ไม่มีหัวทำไมโดดได้ เลิกล้างหน้ามาสวดมนต์ มาไหว้พระสวดมนต์มักก็ตามมาโดดในกุฏิ นั่งกรรมฐานมันก็โดดใกล้ ๆ ก็ช่างมันใจสบาย พอถึงตีสี่เลิก เพราะพระลุกขึ้นสวดมนต์ ตอนนั้นไปนอนเจ้าผีตนหนึ่งโดดเข้ามาคร่อมอก ก็ตั้งใจจะเอามือขวาหยิบหวายตีผี ตีมันมันก็กดมือขวาไว้ พอจะเอามือซ้ายหยิบมันก็กดมือซ้ายไว้กดแขวนซ้ายไว้จะว่ายังไงมันก็ว่าตาม พอว่าคาถาขับผีจบ มันบอกว่า กูไม่กลัว ว่าอีกบทหนึ่ง มันบอกว่า บทนี้มึยงได้ครึ่งเดียว มันก็เลยว่าต่ออีกครั้ง แสดงว่าผีตัวนี้เรียนมามาก ต่อไปก็หมดท่าไม่รู้จะทำแบบไหนก็เลยนึกในใจว่า โอหนอ โลกนี้ไม่มีใครดีกว่าพระพุทธเจ้ามนุษย์ก็ดี เทวดาพรหมก็ดี เป็นลูกศิษย์พระพุทธเจ้าทั้งหมด ไม่มีใครเหนือท่าน นึกถึงบารมีของพระพุทธเจ้า ขอให้ช่วยกำจัดผีตัวนั้น และนึกภาวนาว่าในใจว่า พุทโธแล้วเป่าพรวดเดียวเจ้าผีก็โดดหกคะแมนเคนเก้ โดยวิ่งหนีไปเลย      นี่ละบรรดาท่านพุทธบริษัท ความจริงท่านแม่บอกสมัยเป็นเด็ก ๆ จะว่าท่านหลอกก็ไม่ได้ ผลมาปรากฏสมัยเมื่อบวชพรรษาแรก      เรามาว่าถึงผลอีกผลหนึ่ง ต่อมาอายุ 10 ปีเศษ ๆ ก็เกิดเป็นโรคอหิวาต์ตายกับเขาตอนเป็นโรคอหิวาต์ใหม่ ๆ เริ่มท้องเดินใหม่ ๆ ท่านแม่ก็ให้ภาวนาว่าพุทโธ แล้วท่านเอาพระพุทธรูปให้เห็น ท่านบอกมองดูพระพุทธรูปแล้วก็ภาวนาว่า พุทโธ พระพุทธเจ้าจะช่วยให้หายโรค มันเจ็บมันเสียดท้องเหลือเกิน มันเจ็บท้องมาก ท้องถ่ายก็เพลีย มีความร้อนสูง พอถ่าย 3 ครั้ง ก็เริ่มจะหมดสติ หมดแรง หมดแรงแต่สติยังดีใจก็ภาวนา พุทโธ ตอนนี้ลืมตาก็ไม่ค่อยจะไหว กายขยับไม่ไหว ใจก็ถึงภาพพระพุทธรูป คิดว่าขอพระพุทธเจ้าโปรดช่วยให้หายโรคด้วยเถอะ เห็นจะเป็นแบบเดียวกับ มัฏฐกุณฑลีเทพบุตร ภาวนาไป ๆ พระพุทธรูปใหญ่ขึ้นมาทุกที ๆ ผลที่สุดก็กลายเป็นพระสงฆ์ และก็สวยงามมากยิ้มแย้มแจ่มใส สดชื่น ตอนนี้ร่างกายไม่รู้สึกทุกขเวทนาเพราะมัวไปสนใจ ความสวยของพระพุทธเจ้าเสีย      ตอนนั้นเอง จิตออกจากร่างกายที่เรียกว่า "อทิสสมานกาย" เมื่อจิตมันออกจากร่างไป ก็ไปเป็นคน แต่ไม่ใช่คนปกติ เป็นคนผิดปกติ ไอ้คนผิดปกติ เขาเรียกคนบ้าหรือเปล่าก็ไม่ทราบ เนื้อนี่ใสเป็นแก้วสวยจริง ๆ และเสื้อก็ดี กางเกงก็ดีชฏาด้วย เป็นทองคำทั้งหมด และก็เนื้อทองคำผิวทองคำทั้งหมดประดับไปด้วยเพชรแพรวพราวเป็นระยับ เป็นเพชรใสเป็นประกายมากสวยมาก ร่างกายทั้งหมดจะยกแขนยกขาขึ้นมายังไงก็ตามที มันเบาหมด จะยกย่างไปทางไหนมันเบาหมด ร่างกายไม่ใช่เดิม มันลอย ๆ มันเบาเหมือนกับนุ่นปลิวลม ตอนนั้นก็ไปหาท่านแม่บ้าง ไปหาท่านลุงบ้างเรียกใครก็ไม่มีใครสนใจทุกคนก็นั่งมองแต่ศพที่ตายอยู่ ตอนนี้บรรดาญาติโยมพุทธบริษัท อาจจะสงสัยถามว่าเสียดายร่างกายไหม? ก็ต้องตอบว่าเวลานั้นไม่รู้สึกเสียดายเลยไม่อยากได้มันด้วย มันสกปรกเหลือเกิน มันมีแต่ความสกปรกมีแต่ความเศร้าหมอง มาดูกายใหม่มันสวยมาก ขนาดเนื้อเป็นแก้วใสแจ๋ว พื้นที่หมดของผ้าเสื้อกางเกงมันเป็นทองคำทั้งหมด เครื่องประดับประดาสวยสดงดงามและประดับไปด้วยเพชร เพชรนี้เต็มไปหมด ผ้ายาวขนาดไหนเพชรประดับเต็มขนาดนั้น ไม่เห็นเนื้อทองของเสื้อผ้าเลย      ในเมื่อไม่มีใครสนใจ ก็ไปยืนอยู่หลังบ้าน คิดว่าจะยืนเที่ยวอยู่หลังบ้านยังไม่คิดจะไปไหน เห็นคนเดินกันมาประมาณ 200 คน มีหัวหน้าสูงใหญ่มาก คนทุกคนที่ตามมาหัวแค่เอวบ้าง ไม่ถึงเอวบ้าง และมี 2 คนขนาบกลาง มีคนหลังหนึ่งคน (เวลามันเหลือน้อย บรรดาท่านพุทธบริษัท) ก็ถามคนหน้าว่า ลุงจะไปไหนครับ? เขาก็กางตำราออกมาเปิดปั๊บ เขาบอก หลานไม่อยู่ในบัญชีไปกับลุงไม่ได้ กลับเข้าบ้านเสีย อาตมาก็นึกในใจว่าตาลุงนี้บ้า ถามว่าจะไปไหน ดันบอกว่าไม่มีในบัญชี แกจะบอกเราว่าไปไหนสักคำก็ไม่บอก ต่อมาก็ถามคนตรงกลาง ตรงหลัง เขาก็พูดเหมือนกัน ก็เลยปล่อยให้เขาเดินไกลไปประมาณสัก 1 กิโล ก็เดินตามไป มันไม่รู้สึกเหนื่อย เขาเข้าป่าขึ้นเขาลงเขาเข้าป่าละเมาะไปเรื่อย ๆ พอถึงป่าสูงใหญ่ เขาก็สำรวจคนทางด้านโน้นเป็นด้านนรก ยืนบนยอดเขา เห็นสำนักของพระยายมมีอาคาร 3 หลัง และมีคนประเภทมนุษย์เรายืนเป็นกลุ่ม ๆ กลุ่มประมาณ 100 คนบ้าง เกินร้อยคนบ้าง มีคนตัวใหญ่ ๆ แบบนั้นถือฆ้อนบ้าง ถือหอกบ้าง ถือกระบองบ้าง มาคุมอยู่กลุ่มละคน      ถามท่านลุงว่า "ที่นั่นแดนอะไร"      ท่านบอกว่า "ที่นั่นเป็นสำนักของพระยายม ภาพคนที่เห็นนั้นเคยไปจากนรกให้ไปเกิดแล้วกลับไม่ทำความดี เขาจับมาลงโทษใหม่" เห็นคนเดินออกมาจากสำนักพระยายมท่านบอกนั่นพระยายมตัดสินแล้วต้องไปสู่นรก" ชี้ไปแดนข้างหน้าไกลมากแต่ว่าเป็นทะเลเพลิงจับท้องฟ้า      ท่านบอก "โน่น เอาไปที่โน่น"      ถามท่านบอกว่า "ผมอยากจะลงไปดูบ้างได้ไหม"      ท่านบอก "ไม่ได้ หลาน คนที่ภาวนาว่า พุทโธ หรือ อรหัง ก็ตาม หรือภาวนาว่ายังไงก็ตาม ถ้านึกถึงพระพุทธเจ้าไว้เป็นปกติ คนประเภทนี้ลงไปในแดนนั้นไม่ได้ ถ้าลุงปล่อยให้ลงไปลุงมีโทษ จะต้องถูกทำโทษ ขอให้หลานกลับ" ท่านก็แนะนำว่าทีหลังถ้าต้องการจะรู้อะไรนึกถึงลุงแล้วมาที่นี่ลุงจะให้ดูทุกอย่าง ก็เป็นความจริง ทีหลังพอนึกปั๊บก็ไปถึงที่นั่นทันที นึกถึงลุง ลุงก็มาถึง อยากดูนรกลุงให้ดูนรกอยากดูนางฟ้า เทวดา วิมานท่านให้เห็นหมด อยู่ใกล้ ๆ      เป็นอันว่าบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย คำภาวนาว่า "พุทโธ" แม้แต่เล็กน้อยถ้าจิตช่ำชองขั้นใจประโยชน์มันเป็นอย่างนี้ ตกนรกไม่ได้ แต่ว่าเวลานี้จะพูดไปก็ตามไม่ไหว บรรดาท่านพุทธบริษัทเพราะเวลาหมดพอดี      สำหรับในตอนนี้ก็ต้องขอลาก่อน ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผลจงมีแต่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:32:06 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ตอนที่ ๙ การเจริญสมาธิในพุทธานุสสติกรรมฐาน      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนนี้ก็เป็นตอนที่ ๙ ในเรื่อง ความเป็นมาของการหนีนรก เพราะการปฏิบัติเพื่อการหนีนรกนี้บรรดาท่านพุทธบริษัท ความจริงเป็นการปฏิบัติไม่ยากเลย เพียงแค่มีกำลังใจ คุมใจไว้ไม่ให้ไหลไปสู่อารมณ์ของความผิด คือ ที่มีอารมณ์คิดว่าร่างกายนี้จะไม่ตาย ส่วนใหญ่ของบุคคลเรามักจะคิดว่าร่างกายไม่ตายและตามปกติจริง ๆ ไม่คิดเลยเสียด้วยซ้ำไป ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะว่าการเกิดมาแล้วความจริงมันต้องตาย แต่คนคิดถึงความตายจริง ๆ หายาก มีหน้าที่อย่างเดียวจะประกอบอาชีพ จะทรงอาชีพให้ดีเป็นยังไง รวยขนาดไหน หรือว่าทำยังไงเราจึงจะสวยทำยังไงจะเป็นคนดี ที่จะคิดว่าการตายคราวนี้เราจะไม่ยอมไปอบายภูมินี่หายาก แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดาของคนที่เกิดมาในโลก เพราะการเกิดมานี้เราได้รับผลกฏของกรรม ๒ ประการบังคับ คือ กุศลกรรมอย่างหนึ่ง และอกุศลกรรมอย่างหนึ่ง ขณะใดที่อกุศลกรรมบังคับ ขณะนั้นเราจะไม่คิดถึงตามความเป็นจริง ไม่ยอมรับนับถือกฏของธรรมดาขณะใดที่กุศลชาติก่อนให้ผลดลใจ เวลานั้นจะมีความเห็นถูกอยู่เสมอ ตอนนี้จึงมาเตือนกันไว้ ว่าเมื่อเราตายแล้ว การตายมีสภาพไม่สูญ ทางที่จะไปก็คือ      ๑. อบายภูมิ แดนของความทุกข์      ๒. สุคติ มีสวรรค์ พรหมโลก และนิพพาน แล้ก็      ๓. ยับยั้งไว้ที่มนุษย์โลก      แต่ถึงกระไรก็ดีบรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าเราไม่สร้างความดีไว้ กลับมาเกิดเป็นมนุษย์ ก็เป็นมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความยากไร้อย่างยิ่ง ข้อนี้บรรดาท่านพุทธบริษัทชายหญิง จะทราบตอนที่พูดถึงศีลธรรม วันนี้เราก็มาเตือนกันไว้ก่อน ขอบรรดาท่านพุทธบริษัท ซึ่งเป็นสาวกขององค์สมเด็จพระชินเวร จงพากันคิดถึงตามความเป็นจริงว่า เราเกิดมาแล้วเราต้องตาย การตายถ้าจิตใจของเราไม่ผ่องใส ประกอบไปด้วยอารมณ์ที่เป็นอกุศล เราก็ไปอบายภูมิ มีนรกเป็นต้น ถ้าจิตใจของเราประกอบไปด้วยกุศลก็ไปสุคติ มีสวรรค์เป็นต้น      ฉะนั้นขอบรรดาท่านพุทธศาสนิกชน ถ้ามีความรู้สึกนึกคิดว่า เราจะต้องตายก็ตัดสินใจไว้ก่อนว่าการตายคราวนี้ ไม่ยอมไปอบายภูมิ จะขอยึด พระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ เป็นที่พึ่งต่อไป และจะนำศีลห้า เป็นกำแพงกั้นอบายภูมิไว้ โดยจะรักษาศีลให้บริสุทธิ์ผุดผ่องตลอดกาลตลอดสมัย อันนี้เราเตือนกันไว้นะบรรดาท่านพุทธบริษัท แต่ว่าคนเตือนซิ จะนึกถึงเรื่องนี้วันละกี่ครั้งก็ไม่ทราบ      ต่อนี้ไปเราก็มาพูดถึง พุทธานุสสติกรรมฐาน แต่ความจริงพุทธานุสสติกรรมฐานนี่บรรดาท่านพุทธบริษัท เราจะพูดกันไปยังไงก็ไม่จบ ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะว่าความดีขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามีมากมายนัก ก็เป็นอันว่าการเจริญสมาธิในพุทธานุสสติกรรมฐาน ก็เป็นการทรงไว้ซึ่ง สติและสัมปชัญญะ คือ สต ได้แก่การนึกไว้สัมปชัญญะ การรู้ตัว นึกไว้ว่าเวลานี้เรามีอารมณ์ดีหรืออารมณ์ชั่ว รู้ตัวว่าเรามีความคิดดีหรือคิดชั่ว หลงผิดหรือหลงถูก ถ้าขณะใดเราลืมความดีหรืออารมณ์ชั่ว รู้ตัวว่าเรามีความคิดดีหรือคิดชั่ว หลงผิดหรือหลงถูก ถ้าขณะใดเราลืมความดีของพระพุทธเจ้า ถ้าลืมไป นี่แสดงว่าเราพลาดท่าแล้วบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ตายแล้วอาจจะไปอบายภูมิก็ได้ แต่ว่าขณะใดที่เรานึกไว้ถึงพระพุทธเจ้า ภาวนาถึงท่านก็ดี นึกถึงความดีของสมเด็จพระสัมมาสัมมาพุทธเจ้าก็ดี นึกยอมรับนับถือเคารพพระพุทธรูปองค์ใดองค์หนึ่งก็ดี นึกยอมรับนับถือเคารพพระพุทธรูปองค์ใดองค์หนึ่งก็ดี อย่างนี้เป็นพุทธานุสสติถือว่ามีอารมณ์แจ่มใส ถ้าตายเมื่อไรมีความสุขเมื่อนั้น      และการภาวนาหรือกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก เช่นภาวนาว่า "พุทโธ" หรือ "สัมมาอรหัง" หรืออะไรก็ได้ ตามใจ เพราะว่าการภาวนานึกถึงความดีของพระพุทธเจ้านี่ไม่มีขอบเขตจำกัด จะถือว่าภาวนาอย่างนั้นถูก ภาวนาอย่างนี้ถูก อันนี้ใช้ไม่ได้ ก็ต้องถือว่าถูกด้วยกันทั้งนั้น อีกประการหนึ่งก่อนภาวนา ถ้าเรานึกถึงพระพุทธเจ้า ถือว่าเป็นพุทธานุสสติกรรมฐาน      ถ้าจะถามว่าการภาวนานี้ดีอย่างไร หรือว่าการพิจารณาการนึกถึงพระพุทธเจ้านี่ดีแบบไหน ถ้าเราตั้งใจใช้คำภาวนาเป็นปกติ อารมณ์ตั้งใจคิดว่า ภาวนานี่ถูกหรือผิดถ้าเรารู้ว่าถูกหรือรู้ว่าผิด ถ้าผิดก็กลับใจเสียใหม่ ภาวนาให้ถูก หรือว่าการกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก อย่างนี้เป็นการระงับนิวรณ์      คำว่า "นิวรณ์" ความจริงไม่อยากจะพูดถึง เพราะว่าถ้าพูดถึงนิวรณ์แล้วบรรดาท่านพุทธบริษัทจะท้อถอย แต่ในเมื่อการปฏิบัติเข้ามาถึงก็ต้องพูดกัน คำว่า "นิวรณ์" ที่ในพระไตรปิฏกท่านแปลว่า "คุณชาติกั้นความดี" ขอประทานอภัยนี่ตามแบบนักธรรมโทตามหลักสูตรของนักธรรมโท ท่านบอกว่าคุณชาติกั้นความดี แต่ว่าในพระไตรปิฏกท่านกล่าวว่า เป็นกิเลสหยาบที่ทำปัญญาให้ถอยหลัง นั่นก็หมายความว่า นิวรณ์ ๕ ประการอย่างใดอย่างหนึ่ง ถ้าฝังอยู่ในใจของเราในขณะที่เราภาวนาก็ดี ในขณะที่พิจารณาหรือนึกถึงพระพุทธเจ้าก็ดี ถ้านิวรณ์อย่างใดอย่างหนึ่งเข้ามาแทรกตึ๊กเข้าให้ในใจของเรา อย่างนี้ท่านถือว้าปัญญาถอยหลังเสียแล้ว กิเลสหยาบที่มีความร้ายแรงมากเข้ามาสิงใจ ก็รวมความว่าใจของเราชั่วไปเกลือกกลั้วกับกิเลสหยาบ กิเลสที่จำทำให้เราลงอบายภูมิ      กิเลสหรือว่านิวรณ์ ๕ ประการก็คือ      ประการที่ ๑ อารมณ์ความรักในระหว่างเพศ ที่เรียกกันว่า "กามฉันทะ"      ประการที่ ๒ ความโกรธ ความพยาบาท มีการจองล้างจองผลาญซึ่งกันและกัน      ประการที่ ๓ คือ ความง่วง      ประการที่ ๔ อารมณ์ฟุ้งซ่านเกินไป ควบคุมกำลังจิต กำลังใจไม่อยู่ ภาวนาไม่ถูกหรือลืมภาวนาไปเลย      ข้อที่ ๕ ได้แก่การสงสัยในผลของการปฏิบัติ      ทั้ง ๕ ประการนี้บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าอย่างใดอย่างหนึ่งสิงใจของเราในขณะที่ภาวนาก็ดี ในเวลาที่พิจารณาก็ดีก็ถือว่าเราพลาดจากความดีไปเสียแล้ว ถ้าจะถามว่าพลาดหมดไหม ก็ต้องตอบว่าพลาดไม่หมด เพราะว่าขณะที่เราพลาดมีอยู่ เพราะว่าการเริ่มต้น เราเอาจิตเข้าไปรับรู้ลมหายใจเข้าออก แล้วเราภาวนาควบคู่กันไป หรือคิดถึงพระพุทธเจ้าในอารมณ์ของเราควบคู่กันไป อย่างนี้ถือว่าตอนนั้นเราได้กำไร ใจของเราเต็มไปด้วยมหากุศลสามารถจะนำตนไปสู่สุคติได้แบบสบาย จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:33:32 ]

ความคิดเห็นที่ 27 แต่ว่าในขณะที่ภาวนาไปก็ดี รับรู้ลมหายใจเข้าออกก็ดี พิจารณาก็ดี นาน ๆ ไปสักนาที 2 นาที 3 นาที ที่ฝึกใหม่ ๆ นะ จิตอาจจะพลาด คิดถึงเรื่องอย่างอื่นเข้ามาแทรกแซงบ้าง ก็ต้องถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา อย่าตำหนิตนว่าเลวเกินไป เพราะว่ากำลังใจของเรานี้ คบกับการฟุ้งซ่านมานานนับอสงไขยกัป อยู่ ๆ จะบังคับให้อยู่ในขอบเขตจริง ๆ น่ะ มันเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าต้องอาศัย สติ คือความระลึกนึกไว้ สัมปชัญญะ การรู้ตัวเรื่องอารมณ์เผลอเราห้ามไม่ได้แน่นอนต้องเผลอแน่ ถ้ารู้ตัวขึ้นมาเมื่อไรภาวนาผิดไปแล้วหรือคิดผิดไปแล้วอย่างนี้ เราก็เริ่มต้นใหม่ เอาจิตเข้าจับลมหายใจเข้าออกแล้วภาวนาอย่างนี้ใช้ได้ ก็เรียกว่ามีการผ่อนสั้นผ่อนยาว ความจริงไม่ได้ตั้งใจจะผ่อน แต่ว่าอารมณ์จิตที่มันฟุ้งซ่านผ่อนเอง อย่างนี้ถือว่าชนะ      ถ้าหากว่าจิตใจของบรรดาท่านพุทธบริษัท ในขณะที่ภาวนาอยู่หรือพิจารณาอยู่เกิดชนะนิวรณ์ขึ้นมา จะมีอะไรเป็นผลก็ตอบว่ากำลังจิตของบรรดาท่านพุทธศาสนิกชนจะมีความสุขอย่างหาที่เปรียบมิได้ ถ้าจะถามว่าการชนะนิวรณ์ต้องชนะทั้งวันใช่ไหมก็ต้องตอบว่าไม่ใช่ ชนะเฉพาะที่เราภาวนาหรือพิจารณาเท่านั้น คือเป็นการยับยั้งไม่ให้นิวรณ์เข้ามากวนใจ ถ้าเราจะทำลายกันจริง ๆ เฉพาะนิวรณ์นี่ การทรงฌานโลกีย์ก็ดีหรือว่าเป็นพระโสดาบันหรือสกิทาคามีก็ดี เราไม่สามารถจะห้ำหั่นนิวรณ์ให้เด็ดขาดได้ ได้แต่เพียงยับยั้งนิวรณ์ชั่วคราวเท่านั้น      นิวรณ์ ๒ ข้อแรก คือ "กามฉันทะ" ความพอใจในเพศตรงกันข้าม หรือว่า "พยาบาท" คิดจองล้างจองผลาญ ความโกรธ ความคับแค้น ทั้ง ๒ ข้อนี้ จะชนะได้จริง ๆ ต่อเมื่อเราเป็นพระอนาคามี สำหรับอีก ๓ ข้อจะชนะได้จริง ๆ ในเมื่อเป็นอรหัตผลถ้ากำลังใจเราไม่ถึงขั้นนั้นเราก็ยับยั้งชั่วคราว อย่างนี้ใช้ได้      ถ้าจะถามว่าการระงับนิวรณ์ ยับยั้งชั่งคราวจะมีผลเป็นประการใด ก็ต้องขอตอบว่าจะทำกำลังใจของบรรดาท่านพุทธบริษัทให้มีความสุขขึ้นมาก อารมณ์ชั่วต่าง ๆ เช่น อารมณ์ชั่วในการทำลายศีลห้าก็ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเอากันอย่างง่าย ๆ คือความโกรธ ความโกรธเราเคยฉุนเฉียว ถ้าชนะนิวรณ์ครั้งละ ๒-๓ นาที ในการเจริญภาวนาสมมุติว่าเจริญภาวนาจริง ๆ ครั่งชั่วโมง ใช้เวลาครึ่งชั่วโมง แต่การใช้เวลาครึ่งชั่วโมงนั้นไม่ใช่ชนะทั้งครึ่งชั่วโมง มันชนะจริง ๆ แค่ ๒-๓ นาทีเพียงเท่านั้น ทำไปจริง ๆ สักประมาณ 1 เดือน คือวันหนึ่งทำครั้งหนึ่ง จะเป็นเวลาเช้ามืดหรือเวลาหัวค่ำก่อนหลับก็ได้นั่งก็ได้ นอนก็ได้ ยืนก็ได้ เดินก็ได้ ชนะจริง ๆ คือ รู้ลมหายใจเข้าออกโดยเฉพาะ รู้ค่าภาวนาโดยเฉพาะ หรือรู้การพิจารณาการนึกถึงโดยเฉพาะ โดยนิวรณ์ทั้ง ๕ ประการ ไม่เข้ารบกวนใจ หลังจากนั้นจิตก็ฟุ้งซ่านเกินไป ก็ตามใจมัน เราก็เลิก ถ้าฟุ้งซ่านมากเกินไปจริง ๆ เราเลิก บังคับไม่อยู่ เท่านี้แหละ บรรดาท่านพุทธบริษัทผู้เป็นสาวกขององค์สมเด็จพระบรมครูสักประมาณ 1 เดือน คือชนะวันละเล็กวันละน้อย มันสะสมอยู่ในใจ 1 เดือนผ่านไป กำลังโกรธที่มีความฉุนเฉียวที่เคยมีมา แล้วมันจะลดตัวลง โกรธเหมือนกันแต่ความโกรธจะเบาลง สมัยก่อนยังไม่ภาวนาหรือพิจารณา เราโกรธแล้วเราขังกันไว้นาน จองล้างจองผลาญกันหลายวัน ถ้าทำแบบนี้สักประมาณ ๑ เดือนไม่ขาดโกรธมี แต่ว่าเบากว่าเดิมแล้วก็หายเร็วกว่าเดิม นี่แสดงว่าจิตใจของเราเริ่มเยือกเย็นขึ้นในเมื่อจิตใจเริ่มเยือกเย็นขึ้น ความมีเหตุผลก็มากขึ้น ถ้าตัดกามฉันทะ คือยับยั้งได้ ไม่รุ่มร่ามภายนอกบ้าน พอใจเฉพาะอารมณ์กามฉันทะในบ้าน คือความรักระหว่างคู่ตัวผัวเมียแค่นี้เราจะมีความสุขมากแล้ว      ประการที่ ๒ ไม่เป็นคนโมโหร้ายมีจิตใจเยือกเย็น เราก็จะมีเพื่อนที่รักมากขึ้น เราก็จะมีความสุข      ประการที่ ๓ เราทำความดีไม่ง่วง สติสัมปชัญญะก็สมบูรณ์ขึ้น      ประการที่ ๔ ถ้าจิตใจไม่ฟุ้งซ่านเกินไป การคิดจะทำอะไรจะประกอบกิจการงานต่าง ๆ อารมณ์ก็จะทรงตัว สมองปลอดโปร่ง      ประการที่ ๕ ถ้าไม่สงสัยในผลการปฏิบัติ อย่างนี้บรรดาท่านพุทธบริษัทจะพบกับความดีพิเศษที่จะพูดต่อไป      รวมความว่ากำลังใจของเราลดเหตุ ๕ ประการลงไปได้ ถึงแม้ว่าตัดไม่ได้ แต่กำลังของเหตุ ๕ ประการคือ นิวรณ์ ๕ ประการนี้ มีกำลังอ่อนไปเราก็จะมีความสุขขึ้นมาก      ถ้าเรามามองกันถึงศีล การละเมิดศีลจะละเมิดยากมากขึ้น จะทรงศีลได้ดีขึ้นเพราะสติสัมปชัญญะและการเยือกเย็นของจิต และอารมณ์ที่จะนึกถึงพระพุทธเจ้าก็ดี พระธรรมก็ดี พระอริยสงฆ์ก็ดี หรือว่าความไม่ประมาทที่จะคิดถึงความตายที่จะมีมาในวันก็ดี จะมีอารมณ์ถี่ขึ้นความสุขจะเกิดมากขึ้น นอกจากความสุขจะเกิดขึ้นกับเราแล้วความสุขจะเกิดขึ้นกับบุคคลอื่นด้วย ช่วยให้โลกมีความสุขมากขึ้น ความอุดมสมบูรณ์ในทรัพย์สินก็จะมีมากขึ้น เพราะการไม่เจ้าชู้ และการไม่โหดร้ายเรื่อก่อการวิวาท      นอกจากนั้นบรรดาท่านพุทธบริษัท การนึกถึงพระพุทธเจ้าเป็นอารมณ์ สามารถก่อให้เกิดทิพจักขุญาณได้ ความจริงหลักสูตรของวิชชาสาม ก็อยู่ที่พุทธานุสสตินี่แหละถ้าจะบอกว่าต้องกสิณกองนั้นกองนี้ การดูพระพุทธเจ้า การนึกถึงพระพุทธเจ้าก็เป็นกสิณและการดูพระพุทธรูป การนึกถึงพระพุทธรูป การนึกถึงพระพุทธรูปก็เป็นกสิณ ขณะใดที่เราคิดว่าท่านเป็นพระพุทธรูปนี้เป็นพุทธานุสสติ ถ้าพระพุทธรูปสีเหลืองก็เป็นปีตกกสิณด้วย พระพุทธรูปสีขาวก็เป็นโอทาตกสิณด้วย ถ้าหากว่าพระพุทธรูปสีเขียวก็เป็นนีลกสิณด้วยอย่างนี้เป็นต้น      รวมความว่าเราก็ปฏิบัติทั้งอานาปานุสสติด้วย พุทธานุสสติด้วย กสิณด้วยไปในตัวเสร็จ      ก็เวลาเหลืออีก ๑๐ นาที มีตัวอย่างที่จะคุยให้กับบรรดาท่านพุทธบริษัทรับทราบสักเรื่องหนึ่งเป็นตัวอย่าง      เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๑๒ ปีนั้นมีคุณยายท่านหนึ่ง คุณโยมผู้เฒ่า อายุท่านก็มากแล้วเห็นจะถึง ๗๐ ปี ท่านอยู่ในบ้านท่านเจริญพุทธานุสสติอยู่เสมอ คือว่าใคร ๆ เขาสอนว่าจงภาวนาว่า "พุทโธ" บ้าง มองดูพระพุทธรูปเพื่อเป็นนิมิตเครื่องหมายจับอารมณ์ให้ทรงตัวบ้าง ทำอย่างนี้เป็นปกติ      มาในปีนั้นท่านไปเจอะอาจารย์ท่านหนึ่ง ท่านมีลูกศิษย์ลูกหามาก ท่านสอนกรรมฐาน มีคณะของท่านมากมาย มีชื่อเสียงมาก ก็ไปขออาศัยศึกษาอยู่ในสำนักนั้น ๓ เดือน ความจริงท่านตั้งใจจะอยู่ตลอดชีวิต คิดว่าชีวิตเบื้องปลายเราก็ทำอะไรไม่ไหวแล้วที่พึ่งของเราจริง ๆ ก็คืออารมณ์ที่เป็นมหากุศล เมื่อเข้าไปอยู่ในสำนักแล้วก็ปรากฏว่าท่านอาจารย์ให้ใช้กรรมฐานอีกแบบหนึ่ง      ความจริงกรรมฐานจะเป็นแบบไหน ภาวนาแบบไหนก็ตาม แต่จุดมุ่งหมายจริง ๆ ต้องการ คือ      ๑. ต้องการศีลบริสุทธิ์      ๒. มีอารมณ์ใจเป็นสมาธิ      ๓. มีปัญญาแก่กล้าสามารถรู้เท่าทันกิเลส และตัดกิเลสให้เป็นสมุจเฉทปหานได้      ความจริงความต้องการของพระพุทธเจ้ามีเท่านี้ ฉะนั้นขอบรรดาญาติโยมพุทธบริษัท การปฏิบัติกรรมฐาน จงอย่าถือว่าที่ไหนผิดและจงอย่าถือว่าที่ไหนถูกแต่แห่งเดียวถ้าทำจิตให้ทรงศีลบริสุทธิ์ได้ทรงสมาธิได้ มีปัญญาสามารถล้างกิเลสได้ที่นั่นถูกทั้งหมด จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:34:12 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สำหรับวิธีปฏิบัติจริง ๆ มีตั้งหลายพันแบบ ไม่ใช่แบบเดียว      ในเมื่อคุณโยมเจริญพุทธานุสสติอยู่เป็นปกติ ไปเจอะอาจารย์สอนผิดไปจากที่เคยปฏิบัติมา ใจก็อดที่จะคิดถึงอารมณ์เก่าไม่ได้ อาจารย์ก็บอกว่า ไม่ได้ ของเก่าใช้ไม่ได้ต้องใช้ของใหม่ที่สอน ไม่ยังงั้นจะไม่มีผล คุณโยมก็อยากจะไปคิดถึงของเดิม ยิ่งไม่นึกถึงเพียงใด ภาวนาหรือพิจารณาตามที่อาจารย์สอน คำว่า "พุธโธ" ไม่มีในใจแต่ภาพพระพุทธรูปปรากฏ แทนที่จะนึกแต่พุทโธอย่างเดียว ไม่นึกละ นึกตามที่อาจารย์สอนภาพพระพุทธรูปลอยเด่นขึ้นข้างหน้า      ตอนเช้าอาจารย์สอบอารมณ์ ก็ไปบอกกับอาจารย์ว่า เมื่อคืนเห็นภาพพระพุทธรูปท่านอาจารย์ก็บอกว่า โยมไม่ได้แล้ว ๆ ภาพประเภทนี้เป็นกิเลส ต้องทิ้งไปจงอย่าถือเอาโยมก็พยายามไม่ถือเอาทำใจเป็นสมาธิให้เข้มข้นตามอาจารย์สอน ในเมื่อความเข้มข้นของจิตมีมากขึ้นเพียงใด ภาพพระพุทธรูปก็แจ่มใสมากเพียงนั้น ในที่สุดภาพของพระพุทธรูปก็ขาวเป็นแก้วประกายพรึก เป็นแก้วระยิบระยับ เด่นจับหูจับตา คราวนี้เอาหนักหลับตาก็เห็น ลืมตาก็เห็น จะนอนซ้าย นอนขวา หันหน้าหันหลัง เห็นหมดเห็นตลอดวันเป็นอันว่าจิตของคุณยายทรงฌานั้นสูงในพุทธานุสสติกรรมฐาน อย่างนี้เป็นฌานนะบรรดาท่านพุทธบริษัท ไปรายงานอาจารย์ทีไรอาจารย์ก็บอกว่า "ไม่ไหวแล้วโยมฯ กิเลสเล่นหนักแล้ว" คุณโยมก็เกิดความไม่สบายใจ      ต่อไปก็ไม่รายงานอาจารย์ละ ในเมื่อพระพุทธรูปจะมาก็เอาพระพุทธรูปเถอะถ้าอาจารย์ถามว่าเมื่อคืนภาวนาว่าอย่างไร แต่คำภาวนาใช้ตามแบบฉบับของอาจารย์และกำลังใจก็ยินดีในพระพุทธรูป ก็ชื่นใจมาก ยิ่งนานวันจิตยิ่งสดใส พระพุทธรูปก็แจ่มใสมากขึ้นและก็ใหญ่โตมากขึ้น ยิ้มแย้มแจ่มใส คล้าย ๆ กับมีชีวิตชีวา มองเห็นหน้าทีไรก็เห็นพระพุทธรูปยิ้มทุกที      ในที่สุดบรรดาท่านพุทธบริษัท ออกพรรษาแล้วคุณยายก็อยู่ไม่ได้ เพราะขวางกับสำนักนั้น ความจริงกิจกรรมไม่ได้ขวาง แต่กำลังใจเห็นภาพพระพุทธรูป ท่านบอกพระพุทธรูปเป็นกิเลส คุณยายก็ต้องกลับบ้าน เมื่อกลับบ้านแล้วพระที่บ้านของท่านก็นำมาหาอาตมา อาตมาเองก็ไม่ทราบว่าคุณยายเห็นภาพพระพุทธรูป ทางสำนักถือว่าเป็นกิเลส ท่านถามว่า การเห็นภาพพระพุทธรูปอย่างนี้เป็นอย่างไร ก็ต้องบอกตามความเป็นจริงว่า      "คุณโยม นี่เป็นฌานในพุทธานุสสติกรรมฐานแล้ว แล้วคุณโยมไม่ใช่เข้าถึงฌานเฉย ๆ เป็นผู้ทรงฌานเสียด้วย และฌานนี้ก็เป็นฌานที่สูงมาก สามารถนึกขึ้นมาจะให้พระพุทธรูปใหญ่ขนาดไหนก็ตาม ใหญ่หรือเล็ก สูงหรือต่ำ ยังไงก็ตามเป็นไปตามนั้นหมด"      ก็เลยบอกว่า "ถ้าคุณโยมกล้าทำ ถ้าใครเขาพูดถึงใคร ลองนึกในใจขอภาพพระพุทธรูปจงหายไป ขอภาพบุคคลนั้นจงปรากฏแทน" คุณโยมก็ทำอย่างนั้น ในที่สุดใครพูดถึงใครที่ไหน คุณโยมก็ถามว่าคนนั้นรูปร่างอย่างนั้นอย่างนี้ใช่ไหม เขาก็ตอบว่าใช่ เป็นการถูก      ก็รวมความว่าคุณโยมต้องการเห็นเทวดา เห็นนรก สวรรค์ โยมก็เห็นหมด ต้องการเห็นคนที่จากไป เวลานี้อยู่ที่ไหน ทำอะไรบ้าง คุณโยมก็เห็นถูก ในเมื่อเขามาหาคุณโยมก็ตอบตรง ตามความรู้สึกที่เห็นไว้      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย การเจริญพุทธานุสสติกรรมฐาน ในที่สุดคุณโยมนั้น ก็เห็นชัดว่านรกเป็นยังไง เปรตอสุรกาย แดนสัตว์เดรัจฉานเป็นยังไงทั้งหมด เวลาคนตายปุ๊บลงไป โยมก็ติดตามคิดว่าคนนี้ไปไหน ภาพก็ปรากฏชัดทันที ถ้าคนนั้นไปสู่แดนอบายภูมิ ก็จะถามเขาว่าเพราะบาปอะไร หรือไปสวรรค์เพราะบุญอะไร แล้วก็ถามคนที่อยู่ที่เขารู้เรื่องราวเขาก็ตอบตรงตามความเป็นจริง      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัทชายและหญิง การเจริญพุทธานุสสติกรรมฐาน ถ้าทำให้ถูกเสียอย่างเดียว ไม่ใช่จะเป็นสุกขวิปัสสโก เป็นวิชชาสามก็ได้ เป็นอภิญญาก็ได้      มองดูบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ๓๐ นาทีพอดี สำหรับตอนที่ ๙ นี้ก็ต้องขอลาก่อน เพราะว่าหมดเวลาเสียแล้ว ขอบรรดาสาวกขององค์สมเด็จพระชินวรทุกท่าน จงมีแต่ความสุขสวัสดิ์พัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล และจงเจริญไปด้วยจตุรพิธพรชัยทั้ง ๔ ประการ มีอายุ วรรณะ สุขะ พละ และปฏิภาณ หากทุกท่านประสงค์สิ่งใด ขอให้ได้สิ่งนั้นสมความปรารถนาทุกประการ สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ตอนที่ ๑๐ อารมณ์เป็นสุขเพราะกำลังสมาธิ      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนนี้เป็นตอนที่ ๑๐ ก็อยากจะจบเรื่องพุทธานุสสติกรรมฐานในตอนที่ ๑๐ นี้ ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะเกรงว่าบรรดาญาติโยมพุทธบริษัททั้งหลายจะเบื่อ แต่ก่อนที่จะจบพุทธานุสสติ คือความจริงเรื่องไม่จบแต่ขอหยุดพุทธานุสสตินี่พูดเท่าไรก็ไม่จบ เพราะความดีของพระพุทธเจ้ามหาศาลมากยากที่จะพรรนาให้จบได้ แต่ก่อนที่จะพูดถึงท้องเรื่องจริง ๆ ก็ขอเตือนบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายไว้ก่อน ว่าจงอย่าลืมคิดว่าชีวิตนี้มันมีความตายไปในที่สุด และก็จงอย่าคิดว่าความตายนี้จะมีมาถึงเราในเมื่อเราแก่หรือว่าแก่มาก โปรดอย่าคิดอย่างนั้น จงคิดว่าความตายอาจจะถึงเราในวันนี้ก็ได้ไว้เสมอ จะได้ไม่ประมาทในการทำความดี      และประการที่ ๒ จงคิดว่า ก่อนจะตายขอยึดพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงอริยสงฆ์ เป็นที่พึ่ง ยอมรับนับถือ ไม่สงสันในความดีของท่าน      และข้อที่ ๓ ตั้งใจว่าเราจะรักษาศีลห้าให้บริสุทธิ์ผุดผ่อง ตั้งแต่บัดนี้ไปจนกว่าจะเข้าถึงความตายมาถึง เพราะว่าศีลห้าจะเป็นแดนกั้นอบายภูมิ คือไม่ให้เราตกนรกไม่เป็นเปรต ไม่เป็นอสุรกาย ไม่เป็นสัตว์เดรัจฉาน ถ้าเป็นคนก็เป็นคนดี แต่รายละเอียดเรื่องนี้เอาไว้พูดกันตอนถึงศีลห้า ถ้าตั้งใจไว้แบบนี้ บรรดาท่านพุทธบริษัท รายการนี้เป็นรายการหนีบาป ท่านจะหนีบาปอกุศลได้แน่นอน หนีนรกได้แน่นอน ถ้าหนีบาปได้ก็หนีนรกได้ คือคนจะตกนรกก็ต้องเป็นคนมีบาป      ต่อนี้ไปก็ขอเข้าเรื่อง พุทธานุสสติกรรมฐาน      สำหรับพุทธานุสสติกรรมฐาน วิธีการปฏิบัติบรรดาท่านพุทธบริษัท ก็พูดมาแล้วรู้สึกว่ามากพอสมควร ถ้าจะพูดไปอีกญาติโยมพุทธบริษัทจะเบื่อ เพราะว่าการตัดสังโยชน์ ๓ ประการ ขั้นต้น คือสังโยชน์ ๓ ประการมี ๓ ขั้น ขั้นหยาบ ขั้นกลาง ขั้นละเอียดแต่ว่าการตัดจริง ๆ ของสังโยชน์ ๓ ประการนี่ พระพุทธเจ้าตรัสว่ามีสมาธิไม่มากใช้สมาธิไม่สูง แค่ปฐมฌานก็ได้ ท่านบอกว่ามีสมาธิเล็กน้อย มีปัญญาเล็กน้อย แต่มีศีลบริสุทธิ์ ฉะนั้นกำลังใจของบรรดาท่านพุทธบริษัทก็ไม่จำเป็นต้องเคร่งเครียดเรื่องสมาธิมากเกินไป ทำกำลังใจให้สบาย ๆ นี่เป็นสุขแล้ว ใช้ได้แล้ว      ต่อนี้ไปก็จะขอคุยกับบรรดาสาวกขององค์สมเด็จพระประทีปแก้ว คือว่ามีคนมาจากจังหวัดสุพรรณบุรี มาบอกว่ามีท่านเจ้าคุณองค์หนึ่ง ขอประทานอภัย อย่าออกชื่อท่านเลย ชื่อของพระราชาคณะนี่ไม่แน่นัก ชื่อน่ะชื่อเดียวกันแต่การแต่งตั้ง ถ้าองค์นั้นเลื่อนไปองค์ใหม่มาใช้ชื่อนั้น ถ้าไปใช้ชื่อตรงกันเข้าแต่คนละองค์มันจะบาป จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:42:12 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เขาบอกว่าได้ยินท่านเทศน์ ท่านจะเทศน์ทางสถานีวิทยุ หรือว่าเทศน์ตามศาลาก็ไม่ทราบ แต่ขอบอกก่อนว่าท่านเจ้าคุณองค์นี้ไม่ได้อยู่ในจังหวัดสุพรรณบุรี อันนี้ไม่ได้กลบเกลื่อน ท่านเจ้าคุณองค์นี้อยู่ที่จังหวัดอื่น อันนี้ไม่ได้กบลนะโยมนะเป็นความจริงเขาบอกว่าท่านมาเทศน์ที่จังหวัดสุพรรณบุรี ท่านบอกว่าการเจริญสมาธิต้องระมัดระวังให้มาก ถ้าพลาดพลั้งไปแล้วจะกลายเป็นคนบ้า ทางที่ดีจงอย่าทำเลย หรือว่าทำก็ทำแค่เล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างนี้อย่างหนึ่ง      และอีกอย่างหนึ่งก็มีท่านครูบาอาจารย์ชั้นสูง พระเหมือนกับ อาตมาได้รับบัตรของท่าน ท่านส่งบัตรมาให้ นามบัตรชื่อของท่านเป็นครูสอนหลายแห่ง และสอนในมหาวิทยาลัยเสียด้วย เวลานั้นหลายปีมาแล้วไปเทศน์ด้วยกัน ในสำนักที่ไปเทศน์นั้นเป็นสำนักเจริญพระกรรมฐาน ท่านเป็นคนสรุปพระธรรมเทศนา ท่านบอกว่า ญาติโยมพุทธบริษัทเรื่องกรรมฐาน อย่าไปเจริญกันเลย ไม่จำเป็น เราช่วยกันสำรอกกิเลสให้หมดไปน่ะพอแล้ว      พอฟังเท่านี้อาตมาก็ตกใจ การเจริญพระกรรมฐานเป็นปัจจัยให้คนเป็นบ้านี่ก็แปลกใจเหมือนกัน และการสำรอกกิเลสให้หมดไปแล้ว จึงเจริญพระกรรมฐานนี่ก็แปลกมาก เพราะการเจริญพระกรรมฐานนั่นแหละบรรดาท่านพุทธบริษัทเป็นการคลายหรือสำรอกกิเลสให้หมดไป ค่อย ๆ เคาะ กิเลสไม่ใช่น้ำในขวด หรือกิเลสไม่ใช่น้ำในกระบอก จับแล้วก็เทพรวดให้หมดไป กิเลสมันเกาะใจเกาะแน่นเกาะนาน เกาะลึกแกะมันยากแสนยาก จึงค่อย ๆ แกะค่อย ๆ ทำ      อันดับแรกต้องมีศีลบริสุทธิ์      ประการที่ ๒ ต้องมีจิตตั่งมั่น มั่นคงแน่นอน ค่อย ๆ ทำ      ประการที่ ๓ มีปัญญาเฉลียวฉลาด สามารถค่อย ๆ ตัดกิเลสออกไปได้ทีละเล็กละน้อยในที่สุดมันก็จะหมดไปเอง      แล้วมาการเจริญกรรมฐานทำให้เป็นคนบ้า และการมีศีลบริสุทธิ์ การมีจิตตั่งมั่นในสมาธิ สามารถระงับนิวรณ์ได้ และการที่มีปัญญาสามารถตัดกิเลสให้เป็นสมุจเฉทปหานได้ ถ้า ๓ ประการนี้เป็นปัจจัยให้เป็นคนบ้า ก็ขอประทานอภัย อาตมาไม่ก้าวร้าวพระผู้สูงมาก นั่นคือพระพุทธเจ้า ถ้าเขาหาว่า การทำอย่างนี้บ้า เขาก็ต้องหาว่าพระพุทธเจ้าบ้าไปด้วย อาตมาขอพูดตามที่เขาคิดนะ อาตมาไม่คิดว่าพระพุทธเจ้าบ้าแน่ เพราะอาตมาอยู่ได้เพราะอาศัยพระพุทธเจ้า ก็พระพุทธเจ้าท่านเป็นผู้มีศีลบริสุทธิ์ มีสมาธิตั้งมั่นมีปัญญาเฉลียวฉลาดมาก สามารถตัดกิเลสให้สิ้นไป ถ้าคิดว่าคนเจริญพระกรรมฐานต้องบ้าทุกคน ก็ต้องถือว่า บ้าตามพระพุทธเจ้า และอาตมาไม่ได้คิดว่าพระพุทธเจ้าบ้าท่านผู้เทศน์คงจะคิดว่าพระพุทธเจ้าบ้า กระมัง หรือใครบ้ากันแน่ จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:43:07 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ถ้าคนที่เจริญสมาธิบ้าจริง ๆ เวลานี้ก็บ้ากันนับล้านแล้ว เวลานี้คนนิยมเจริญสมาธิกันมาก ขอประทานอภัยเถอะ คนที่ห่มผ้าเหมือนศากยบุตรพุทธชิโนรส ไม่น่าจะคิดอย่างนั้นและก็ไม่น่าจะพูดอย่างนั้น ถ้าเป็นความจริง อาตมาก็สงสัยเหมือนกันว่าพระท่านเทศน์จริงหรือว่าญาติโยมชายหญิงที่มาบอกฟังผิดไปก็อาจจะเป็นได้      ตอนนี้ก็มาคุยกันถึงว่าสมาธิที่เราทำ ถ้าพลาดเป็นบ้าได้ไหม ก็ต้องตอบว่าได้ ต้องพลาดนะ ไม่ใช่ทำดี การทำสมาธิดีเขารักษาโรคให้หายบ้า คนที่มีสติฟั่นเฟือนบ้างพอสมควร พอทำสมาธิเข้าพักเดียวอารมณ์จะกลายเป็นความเยือกเย็น เอาแค่คนที่มีความเร่าร้อนของจิต โมโหโทโสร้ายนี่แหละ ไม่ต้องมากนัก เจริญสมาธิจริง ๆ ไม่ช้าประมาณเดือนเศษ ๆ จะเห็นผลทันทีว่ากำลังใจของเราเยือกเย็นไปมาก ความโกรธยังมีอยู่แต่มันน้อยลงไป และก็ช้าลงไป ถ้าเจริญสมาธินาน ๆ เข้า ความโกรธอาจจะไม่หมดไปแต่เหลือน้อยมีกำลังเบา อย่างนี้กำลังใจของเรามีอารมณ์เป็นสุข เพราะกำลังสมาธิ      ความสำคัญในการเจริญกรรมฐานมีตอนหนึ่งบรรดาท่านพุทธบริษัทต้องระมัดระวังเหมือนกัน แต่อาการแบบนี้จะมีขึ้นเมื่อกำลังใจของเราดีแล้ว เมื่อคราวมั่นคงในศีลปรากฏชัดมั่นคงแน่แล้ว การมั่นคงในสมาธิก็ดี การมีปัญญารู้เท่าทันกิเลสก็มากขึ้นมีความยึดมั่นในพระพุทธเจ้าในพระธรรมในพระอริยสงฆ์จริง อย่างนี้ถือว่าคนนั้นมีอารมณ์ใจดิ่ง จะเข้าเขตเป็นพระอริยเจ้าเบื้องต้น พระอริยเจ้าเบื้องต้นคือพระโสดาบันกับพระสกิทาคามี ถ้ามีความมั่นคงในการเคารพพระพุทธเจ้า พระธรรมและพระอริยสงฆ์ด้วยความจริงใจ และก็สามารถทรงศีลบริสุทธิ์จริง มีปีติ่ความอิ่มใจในการเจริญสมาธิและวิปัสสนาญาณใจรักพระนิพพานเป็นที่สุด อย่างนี้ถือว่าจะถึงหรืออาจจะถึงแล้วก็ได้ซึ่งพระโสดาบัน อาตมาไม่ขอยืนยัน เพราะว่าอารมณ์แน่นบางทีก็เป็นกำลังฌานกำลังฌานโลกีย์มีอารมณ์แน่นมากหรือมีอารมณ์หนักหนักแล้วก็แน่นที่เรียวกว่าหนักแน่น ๆ การเคลื่อนไหวจะมีได้น้อย แต่กำลังใจเพราะอาศัยกำลังฌานโลกีย์โดยเฉพาะมีอารมณ์หนัก ๆ อย่างนี้มั่นใจว่า ชีวิตนี้ต้องตายแน่ แต่ว่าไม่ฆ่าตัวตาย มีความหนักแน่นในการเคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ หนักแน่นในการทรงศีล มีปิติเป็นปกติความรู้สึกประเภทนี้เป็นความรู้สึกของผู้ทรงฌานโลกีย์ ยังไว้ใจอะไรไม่ได้ ถ้าพลาดหน่อยเดียว สมาธิไหลจ๊วก หล่นไปหมด ศีลก็จะไหลไปง่าย ปัญญาก็ไหลง่าย      ทีนี้ถ้าหากอารมณ์ที่ทรงจริง ๆ แต่เป็นอารมณ์เบา ๆ อารมณ์ใจเยือกเย็นสบาย ๆ ความหนักน้อยแต่ทรงตัว ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปด้วยความเชื่องช้า ในด้านความชั่วเกิดขึ้นเหมือนกัน ช้ามาก ความรักในระหว่างเพศจะเกิดก็เกิดแบบช้า ๆ เบา ๆ ไม่รุนแรง โมโหโทโสจะเกิดขึ้นบ้างก็เกิดเบา ๆ ไม่รุนแรง หายง่าย อารมณ์ฟุ้งซ่าน มีเหมือนกันแต่ก็ซ่านไม่นานหันเข้ามาจับด้านของความดี การสงสัยในคุณความดีของพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ สงสัยในผลของศีล สงสัยในทางไปนิพพานไม่มีอีกแล้วอย่างนี้ถือว่าเป็นอารมณ์ที่ข้ามจากโลกียวิสัย เข้าไปใกล้ความเป็นพระอริยเจ้า หรืออาจจะเป็นพระอริยเจ้าเบื้องต้น คือพระโสดาบัน หรือพระสกิทาคามีแล้วก็ได้ อาตมาก็มีความรู้เล็กน้อยไม่กล้าพยากรณ์ กำลังใจตอนนี้แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท ตอนหลังนี่ไม่สำคัญ สำคัญตอนต้น ตอนที่มีความหนักแน่น ในความรู้สึกว่าชีวิตนี้จะต้องตายหนักแน่นมาก ๆ ในการเคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ หนักแน่นในการทรงตัว หนักแน่นในการคิดว่าจะไปนิพพาน ตอนนี้เป็นฌานโลกีย์ ตอนนี้ถ้าเต็มอัตราแล้วก็จะก้าวเข้าสู่โลกุตตระ คือจะเป็นพระอริยเจ้า ตอนนี้ระวังบรรดาท่านพุทธบริษัท ปิติมีอาการเกิดมาก ความปลื้มใจเกิดมาก ความชุ่มชื่นเกิดมาก บางคนก็เจริญกรรมฐานไม่หยุดไม่หย่อน กลางคืนไม่ละ กลางวันไม่เว้น ทำหามรุ่งหามค่ำไม่มีการพักผ่อนแน่นอนไม่ช้าโรคประสาทก็เข้ามารบกวน ในที่สุดโรคประสาทก็เกิดและก็ต้องไปโรงพยาบาลรักษาคนบ้า อย่างนี้ไม่ใช่ถือว่าสมาธิทำให้บ้า การปฏิบัติเครียดเกินไปทำให้บ้า พระพุทธเจ้าทรงแนะนำแล้ว ขอให้ทุกคนจงจำ ว่าการจะปฏิบัติให้ได้ผลในฌานโลกีย์ก็ดี โลกุตตระก็ดี จะต้องละส่วนสุด ๒ อย่าง คือ      ประการที่ ๑ อัตตกิลมถานุโยค การปฏิบัติเครียดเกินไป ไม่พักไม่ผ่อน ไม่หลับ ไม่นอน ตึงเกินไป อย่างนี้จะเป็นโรคประสาท ไม่มีผลในการปฏิบัติในด้านความดี คือจะไม่ได้เป็นพระอริยเจ้า      ประการที่ ๒ กามสุขัลลิกานุโยค ย่อหย่อนเกินไป หรืออยากได้เกินไป อย่างนี้ก็ไม่มีโอกาสได้เป็น เพราะจิตฟุ้งซ่าน ต้องใช้ มัชฌิมาปฏิปทา คืออารมณ์กลาง ๆ      ในเมื่อเข้าถึงจุดอารมณ์เครียด ตอนนี้ก็ต้องถูกพิสูจน์ แต่การถูกพิสูจน์นี่มีน้อยคนไม่ใช่ทุกคน ท่านที่จะถูกพิสูจน์อย่างหนักแน่นจริง ๆ หนักมาก ก็ต้องเป็นพวกที่มากจากพระโพธิสัตว์ ก็หมายความว่า อดีตเคยปรารถนาพุทธภูมิมาก่อน อยากจะเป็นพระพุทธเจ้า การที่จะเป็นพระพุทธเจ้าได้ ก็ถือว่าเป็นจอมทัพ ท่านที่จะเป็นจอมทัพปราบฆ่าศึก คือกิเลส ต้องมีความเข้มแข็งมาก ท่านพวกนี้จะถูกพิสูจน์ด้วยเทวดาชั้นจาตุมหาราช เทวดาชั้นจาตุมหาราช เป็นเทวดาผู้ทรงฌาน ในสมัยที่เป็นมนุษย์ท่านได้ฌาน ๑, ๒ หรือ ๓ ใน ๓ ณานนี้ ณานใดณานหนึ่งก็ได้ ทรงณาน อย่างแล้ว ถ้าเวลาจะตายเข้าณานตาย การเข้าณานไม่ได้หมายความว่าต้องนั่ง อาจจะนอน หรือยืน หรือยืน หรือเดิน นอนตะแคงซ้าย ตะแคงขวา ทำอะไรอยู่ก็ได้ พอตายปุ๊บปั๊บ แต่ว่าก่อนที่จะตายจิตเข้าน้อมนึกพระไตรสรณคมน์ มีพระพุทธเจ้าเป็นต้น หรือว่านึกถึงกรรมฐานกองใดกองหนึ่งที่เขาทำ อารมณ์ทรงตัว อารมณ์ทรงตัวนี่ไม่ใช่นั่งนิ่ง ต้องนั่งหลับตาปี๋ ไม่ใช่อย่างนั่น อาการทรงของสมาธิพูดกันอย่างนี้ก็ทรงตัวได้ ฌานก็ตั้งอยู่ได้ ฌาน ๑ กับ ฌาน ๒ ยังคุยกันสบาย ไม่จำเป็นต้องไปนั่งหลับตาปี๋ ถ้าจิตเข้าถึงฌาณ ๔ พูดมีแต่เหตุและผลพูดไร้เหตุไร้ผลไม่มี เพราะจิตสะอาดมาก จิตที่ทรงฌานอยู่พูดได้ คุยกันก็ได้ อยากจะรู้อะไร ในขณะที่คุยกับเพื่อน ปากก็คุยอยู่กับเพื่อน แต่จิตส่วนหนึ่งสามารถไปรู้เรื่องต่าง ๆ ที่ต้องการได้ อย่างนั่งคุยกันอยู่ ๒ คน เพื่อนก็คุยว่าบ้านของฉันดีอย่างนั้น มีไอ้นั่น มีไอ้นี่ หรือประวัติความเป็นมาของฉันเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ ถ้าเราอยากจะรู้จริง ๆ ก็เอาจิตตามเสียปากก็พูดกับเขาตามกิจที่จะต้องพูด ใจเราก็อยากจะรู้ความจริงไปค้นคว้าหาอดีตจากความจริงที่เขาเล่ามา เราจะพบว่าจริงหรือไม่จริง จะพบได้ทันทีว่าท่านผู้นี้จริงหรือโกหก อย่างนี้มันหลอกกันไม่ได้      ทีนี้สำหรับการถูกล้อ ถูกทดลองจากเทวดาชั้นจาตุมหาราชนี่ ระหว่างที่พูด วันนี้ เป็นวันที่ ๑๖ ธันวาคม ๒๕๒๘ เมื่อ ๒-๓ วันที่ผ่านมา พระที่วัดท่าซุงชื่อ พระสามารถ เป็นช่าง เคยทำงานกรมศิลปากรมาก่อน และก็มาบวชอยู่ สละบ้านสละเรือนมีลูกมีเต้าแล้ว มีภรรยา ภรรยารูปร่างหน้าตาก็ดี ลูกทั้งสองคนหรือ ๓ คนก็ไม่ทราบเห็น ๒ คน ทั้งหมดทั้งบ้านทั้งพ่อ ทั้งแม่ ทั้งลูก ทรงทิพจักขุณาณได้ดีมาก สามารถพูดกับผี เทวดาคุยกันได้สบาย ๆ ฌานโลกีย์บรรดาท่านพุทธบริษัท อาจจะพลาดได้นะต้องระมัดระวัง ท่านเกิดมีความเต็มกำลังใจว่างานทางนี้ขอละ ภรรยาสามารถเลี้ยงลูกได้ ก็มาบวช กำลังใจท่านเข้มแข็ง ก็ถูกพิสูจน์ตลอดมา พิสูจน์ด้วยกำลังของเทวดาเทวดาเขาจะพิสูจน์เราต่อเมื่อเราไม่กลัว      พอพูดอย่างนี้แล้วขอบรรดาญาติโยมพพุทธบริษัที่ยังมีความกลัวอยู่ ถ้ายังมีความกลัวอยู่เขาไม่มาหรอก เขาเสียเวลาเขา ต้องคนที่มีความรู้สึกว่าไม่กลัวจริง ๆ และท่านพวกนี้ต้องมาจากสายพุทธภูมิ สายสาวกภูมิเขาไม่ลองมาก ถ้าขืนลองมากเดี๋ยวเป็นบ้าไปเลย ดีไม่ดีเดี๋ยวก็เลิก เพราะมีกำลังใจอ่อน ถ้าเดิมมาจากพุทธภูมิพวกนี้มีความเข้มแข็งมากเขาก็ต้องลองหนัก เมื่อลองหนัก ลองแล้วไม่มีอะไร อาจจะมีการหวั่นไหวบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ มีอย่างเดียวใครจะชนะใคร ไอ้การทดลองของเขาไม่มีการซ้ำแบบ ถ้าเราคิดว่าเขาจะมาไม้นี้เขาไม่มาหรอก เขาก็มาไม้โน้น เราคิดว่าจะมาท่านั้นเขาไม่มาเขาจะมาอีกท่าหนึ่งเป็นอย่างนี้ ถ้าบังเอิญเรากลัว เขาก็เลิก ถ้ารู้สึกว่ากลัวมีความหวาดหวั่นมากขึ้น เขาก็เลิก ไม่รบกวนต่อไป ถ้าบังเอิญเราไม่รู่จักกลัวไม่กลัวเสียจริง ๆ เขาก็เลิกเหมือนกัน ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะเขาไม่กล้าเล่นกับคนที่เรียวว่าเลยบาทเลยสลึง คนที่ไม่กลัวไม่ใช่ไม่เต็มบาทนะ ญาติโยมพุทธบริษัท คนที่เต็มบาทก็ยังหวาดหวั่นอยู่ ถ้าไม่กลัวจริง ๆ นี่เลยบาท อาจจะถึงหกสลึงก็ได้ ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะว่ากำลังใจของคน ทุกคนอาจจะสู้กันไปสู้กันมา สู้ให้พ้นจากความตายเหมือนกับสู้กับข้าศึก ไม่มีใครสู้กับข้าศึก สู้เพื่อให้ตัวตายอย่างนี้ไม่มี มีแต่เพียงคิดว่าการสู้กันคราวนี้เราจะต้องฆ่าข้าศึกหรือศัตรูให้ได้ ศัตรูจะต้องตาย เราจะต้องไม่ตายเขาคิดกันอย่างนี้ อันนี้เรียกว่าคนเต็มบาท ถ้าคนเลยบาทคิดสู้เอาชีวิตเป็นเดิมพันว่า ร่างกายนี่จะตายก็ช่างมัน แต่ความดีส่วนหนึ่งต้องเอาให้ได้ ถ้าความดีส่วนนี้เอาไม่ได้เพียงใดเราจะไม่ยอมเลิกเด็ดขาด มันจะตายก็ตาย ยอมพลี เรียกว่า "รักธรรมะยิ่งกว่ารักชีวิต" อย่างนี้เขาเรียกว่า "คนเกินบาท" แต่ความจริงจะคิดว่าหกสลึงก็ไม่ถูก อาจจะถึง ๘ สลึง หรือ ๒ บาทเลยก็ได้ เพราะอะไร เพราะมีกำลังใจเข้มข้นมาก      ฉะนั้นก็ขอเตือนบรรดาท่านพุทธบริษัทว่าการพิสูจน์ของเทวดา เขาจะพิสูจน์ต่อเมื่อเราไม่มีความกลัว และมีความเข้มข้นและโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่พิสูจน์หนัก จะเป็นเฉพาะพวกพุทธภูมิเท่านั้น หรือว่าเวลานี้ปฏิบัติ คือปรารถนาสาวกภูมิ แต่ว่าเดิมมาจากพุทธภูมิด้วยกำลังเข้มข้น อย่างนี้เขาจึงจะพิสูจน์ ถ้าเราไม่กลัวก็ต้องพิสูจน์กันหนักจนกว่าจะรู้สึกว่ากลัว แต่ในที่สุดเราไม่กลัวจริง ๆ เทวดาก็กลัว เทวดาก็เลิก หรือว่าถ้าพิสูจน์แล้วเราเกิดมีความกลัวขึ้นมีความหวาดหวั่นเขาก็เลิกเหมือนกัน      รวมความว่า ขอบรรดาญาติโยมพุทธบริษัททุกท่านทราบตามความเป็นจริงว่าขอบรรดาพุทธบริษัทชายหญิงอย่าหวาดหวั่นในการพิสูจน์การทดลอง คือว่าการพิสูจน์ของเขาเพื่อให้ทราบกำลังใจของเรา ทุกอย่างน่ะบรรดาญาติโยมพุทธบริษัทต้องมีการพิสูจน์ความจริงจึงจะรู้ จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:44:13 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อย่างที่เราตัดราคะ คือความรัก เราไปนั่งตัดในป่ามันก็ได้จะเป็นไรไป มันไม่มีอะไร ในป่าไม่มีราคะให้เราคิด ไม่มีราคะให้เราเห็น สมมุติว่าท่านเป็นชาย ท่านจะไปนั่งวาดภาพว่า ผู้หญิงแบบนั้นผู้หญิงแบบนี้สวยแบบนั้นแบบนี้ ที่ว่าต้องการ มันก็ไม่มีอะไรเกิดประโยชน์ มันนั่งแต่คิดทั้งนั้น ได้แต่คิด แต่การสัมผัสจริง ๆ ไม่มี ถ้าเป็นผู้หญิงนั่งอยู่คนเดียวในป่า คิดถึงผู้ชายแบบนั้น ท่าทางแบบนี้ มีความดีแบบนั้นมันก็ไม่มีอะไรเป็นประโยชน์ เราจะชนะหรือเราจะแพ้มีนก็ไม่แน่นัก มีความดีแบบนั้นมันก็ไม่มีอะไรเป็นประโยชน์ เราจะชนะหรือเราจะแพ้มันก็ไม่แน่นัก เราคิดว่าถ้าคนแบบนั้นมาเราจะตัดด้วยอารมณ์แบบนี้ การจะตัดราคะก็ต้องอาศัย อสุภกรรมฐาน ๑๐ อย่าง กับกายคตานุสสติ ๑ อย่าง ตัดโทสะด้วยพรหมวิหาร ๔ หรือกสิณ ๔ มีกสิณ สีเหลือง สีเขียว สีขาว สีแดง ตัดโมหะกับวิตกจริงด้วย อานาปานุสสติ สนับสนุนกำลังใจในด้านศรัทธา ด้วย ด้วยอนุสสติ ๖ ประการ คือ พุทธานุสสติ ธัมมานุสสติ สังฆานุสสติ สีลานุสสติ เทวตานุสสติ สนับสนุนความฉลาดด้วย อาหาเรปฏิกูลสัญญา จตุธาตุววัฏฐาน ๔ มรณานุสสติ กับ อุปสมานุสสติ ที่พูดมาไม่แปล เพราะอะไร เพราะว่าเวลามันจะหมด ถ้าเราไปนั่งฝึกจะตัดแบบนั้นแบบนี้ ใช้กรรมฐานแบบนั้นแบบนี้ โดยไม่มีการพิสูจน์ มันก็นึกได้ นึกไปนึกมาเดี๋ยวก็แพ้โครม ดีไม่ดีแพ้โดยไม่รู้สึกตัว มันต้องพิสูจน์กัน      ฉะนั้นถ้าจะตัดราคจริต ความรักในระหว่างเพศ หน้ามันจะต้องชนกับหน้าเพื่อนระหว่างเพศ คือเพศตรงกันข้าม คนที่เราเห็นว่าสวยว่างามที่เราชอบมาปรากฏ ในเมื่อคุยกันไปคุยกันมาอารมณ์ราคะไม่เกิด อย่างนี้ใช้ได้ เราคิดว่าเราจะตัดโทสะ จะต้องไปสัมผัสกับวาจาที่เราไม่ชอบใจ เมื่อสัมผัสกับอารมณ์นั้นได้จริง ๆ แล้วจิตใจสบายอย่างนี้ใช้ได้ เราชนะ      ทีนี้การเจริญพระกรรมฐานของบรรดาท่านพุทธบริษัทก็เหมือนกัน บางท่านก็คิดว่าเราเป็นผู้ชนะแล้ว เราต้องการนิพพานแล้ว เราเป็นผู้เลิศแล้ว เวลานี้เราตายเมื่อไรไปนิพพานเมื่อนั่น เขาก็ต้องลอง ก็ต้องสอบ ก็ต้องพิสูจน์ แต่การลอง การพิสูจน์จะบอกล่วงหน้ากันไม่ได้ อย่างข้อสอบจะออกให้นักเรียนสอบ หรือท่านผู้สอบเลื่อนชั้นก็ตาม ถ้าจะสอบก็บอกว่า ข้อสอบฉันจะออกแบบนั้นแบบนี้นะ จะเขียนมาว่าอย่างนั้นอย่างนี้จากตำราเล่นไหนบ้าง และก็วิธีตอบต้องตอบแบบนั้น แบบนี้จะจะสอบได้ อย่างนี้ใครก็สอบไม่ตก แล้วก็สอบได้หมด ทีนี้การสอบจิตใจของนักเจริญกรรมฐานเทวดาก็เหมือนกัน เทวดาจะต้องไม่มาตามแนวที่เราคิด เราคิดว่าอาการอาจจะเกิดอย่างนี้เขาจะไม่มาแบบนั้น ต้องหลบกันไปเพื่อเป็นการพิสูจน์ความจริง      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัทชายหญิง บทพิสูจน์ของเทวดาไม่เฉพาะพุทธานุสสติอย่างเดียว จะเจริญกรรมฐานอย่างใดอย่างหนึ่งก็เหมือนกัน ถ้าอารมณ์เข้าถึงขั้นใกล้จะเป็นพระอริยเจ้า โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าบรรดาท่านพุทธบริษัทชายหญิงท่านนั้นเคยปรารถนาพุทธภูมิมาก่อนจึงจะมี ถ้าไม่ปรารถนาพุทธภูมิมาอย่าไปนั่งนึกเรียกก็ไม่มีมา เทวดาไม่พิสูจน์ เพราะเด็กเดินป้อแป้ ชกเขาผิด ฟ อาจจะหลบหลงไปตายก็ได้ ก็ต้องพิสูจน์กับคนที่มีความเข้มแข็งจริง ๆ      เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัทชายหญิง เรื่องนี้เล่าสูกันฟัง เป็นการตัดท้ายพุทธานุสสติกรรมฐาน เพื่อเป็นการป้องกันไว้ วิธีป้องกันก็คือว่า เราไม่กลัว ก่อนภาวนาหรือพิจารณาคิดว่า "มันจะตายเวลานี้ก็เชิญ ถ้าตายเวลานี้อย่างเลวเราไปสวรรค์ อย่างกลางไปพรหมโลก อย่างสูงสุดเราไปนิพพาน อะไรจะเกิดขึ้นอย่างไรก็ตมเราไม่ยอมหวั่นไหว ไม่ยอมแพ้" เท่านี้ก็พอแล้ว      เอาละบรรดาสาวกขององค์สมเด็จพระประทีปแก้ว เวลาบอกตรงเป๋งเส้นดำพอดีเมื่อเวลานี้ ๓๐ นาทีแล้ว ขอหยุดก่อน ขอสาวกขององค์สมเด็จพระชินวรคือพระพุทธเจ้าจงมีแต่ความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล และจงเจริญไปด้วยจตุรพิธพรชัยทั้ง ๔ ประการ มีอายุ วรรณะ สุขะ พละ และปฏิภาณ หากทุกท่านพึงประสงค์สิ่งใดก็ขอให้ได้สิ่งนั้นสมความปราถนาจงทุกประการ สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:45:07 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ตอนที่ ๑๑ เปิดประตูให้พบทางสวรรค์ พรหมและพระนิพพาน      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย ประตูไปสวรรค์ พรหม นิพพาน สำหรับตอนนี้เป็น ตอนที่ ๑๑ เป็นเรื่องของการปฏิบัติตน เพื่อทำตนให้พ้นนรก หรือว่า "หนีนรก" การปฏิบัติตนเพื่อหนีนรก ก็ขอพูดย่อ ๆ ว่า      ๑. อย่าลืมความตาย อย่าประมาท จงอย่าคิดว่าความตายจะถึงเราในวันพรุ่งนี้ให้คิดว่าเราอาจจะตายวันนี้ไว้เสมอ      ๒. เคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ให้แน่นอน      ถ้ามีอารมณ์ทั้ง ๒ ประการนี้ อาจจะหนีนรกได้เพียงแค่ชาติเดียว ในชาติต่อไปยังไม่แน่นอนนัก ถ้าหวังความแน่นอนในการหนีนรกก็ขอบรรดาท่านพุทธบริษัทให้ปฏิบัติใน "ธัมมานุสสติกรรมฐาน" ให้ครบถ้วน แต่ว่าการยอมรับนับถือพระพุทธเจ้าก็ดี ยอมรับนับถือพระธรรมก็ดี ยอมรับนับถือพระอริยสงฆ์ก็ดี ถ้าเรานับถือเฉย ๆ แต่ไม่ยอมปฏิบัติตามคำแนะนำของท่าน พระธรรมก็คือคำสอนของพระพุทธเจ้า แล้ก็พระธรรมนี่พระสงฆ์นำมาแนะนำแก่บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้ายอมรับนับถือเป็นส่วนตัวก็สามารถพ้นนรกได้แน่นอนชาตินี้ แต่ชาติต่อไปเราก็ไม่แน่ แล้วการที่จะคิดว่าชาติต่อไปเราอาจจะเกิดเป็นคน เราจะยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า หรือพระอริยสงฆ์ต่อไปนี่ไม่แน่นอนนักเพราะการเกิดแต่ละชาติเราไม่ได้รับแต่ผลของความดีฝ่ายเดียว เป็นการรับผลทั้งความดีและความชั่ว จะเห็นว่าคนที่เกิดมาแล้วนี่ไม่ใช่มีความสุขฝ่ายเดียว อารมณ์ที่ทำให้เกิดเป็นทุกข์ก็มีอยู่ หรือไม่ได้มีแต่ความทุกข์อย่างเดียว อารมณ์ที่เป็นสุขก็มีอยู่ ขณะใดที่อารมณ์ความเป็นสุขเกิดขึ้น ขณะนั้นถือว่ารับผลของกุศลเก่า คือบุญเก่าที่เราทำไว้แล้วในชาติก่อน ๆ มาสนองเรา เราก็มีความสุข      ผลของทานเป็นปัจจัยให้ได้ลาภสักการะ      ผลของการรักษาศีลให้เกิดความสุขหลาย ๆ ประการ      ผลของการเจริญภาวนาและศึกษาธรรม เป็นเหตุให้เกิดปัญญามีความฉลาด      ถ้าผลของความทุกข์ ผลของปาณาติบาต ทำให้คนมีอายุสั้นพลันตาย      ผลของอทินนาทาน ทำให้ทรัพย์สินเสียหาย      ผลของกาเมสุมิจฉาจาร ทำให้ลูกหรือบุคคลในปกครองว่ายากสอนยาก ไม่อยู่ในโอวาท แนะนำอย่างไรก็ไม่เชื่อฟัง      ผลของมุสาวาท เกิดมาชาตินี้ในระหว่างนั้นให้ผล พูดดีเท่าไรก็ไม่มีคนอยากรับฟัง      ผลของการดื่มสุราเมรัย ทำให้เป็นโรคปวดศีรษะไม่หาย หรือเป็นโรคเส้นประสาทหรือว่าเป็นโรคบ้า      ทั้งหมดตามที่กล่าวมาแล้วนี้เป็นผลจากความดี หรือความชั่วในชาติก่อน ที่ยังตามมาสนองเรา ถ้าบังเอิญเกิดในชาตินั้นยามจะตาย ผลของอกุศลก็ครอบงำจิตพอดี เราก็ลืมพระพุทธเจ้า ลืมพระอริยสงฆ์ ทั้งนี้เพราะความมั่นคงของจิตไม่มี ถ้าความมั่นคงของจิตมีต้องปฏิบัติในธรรม ให้ธรรมทรงตัวทรงใจ หมายความว่า การจะพูดก็ดี การจะทำก็ดี การจะคิดก็ดี อยู่ในขอบเขตของพระธรรม เพราะว่า พระธรรมนั้นพระพุทธเจ้าทรงสอนให้เราปฏิบัติในด้านของความดี และก็พระธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็สอนให้เราปฏิบัติในด้านของความดี และก็พระธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่สอนก็ทรงสอนไว้ถึง ๘๔,๐๐๐ หัวข้อ เราจะปฏิบัติกันอย่างไรได้หมด อันนี้แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท อาจจะเป็นเครื่องอัดอั้นตันใจสำหรับบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย เพราะว่าถ้าพูดถึงพระธรรมแล้วไม่รู้จะเอาตรงไหนดี ก็เอากันอย่างนี้ก็แล้วกัน จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:46:25 ]

ความคิดเห็นที่ 34 พระพุทธเจ้าตรัสว่า พระธรรมวินัยที่พระองค์ตรัสไว้แล้วหลายหมื่นหัวข้อ ถึง ๘๔,๐๐๐ หัวข้อ ท่านบอกว่าให้เลือกปฏิบัติตามที่เราเห็นสมควรที่พอจะปฏิบัติได้ เพราะการที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้มาก ๆ ก็ทราบว่า อัธยาศัยของคนไม่เสมอกัน กำลังใจของคนไม่เสมอกัน อัธยาศัยต่างกันอย่างหนึ่ง กำลังใจต่างกันอย่างหนึ่ง ก็มีความจำเป็นต้องตรัสไว้มาก เพื่อความเหมาะสมของแต่ละบุคคล      เวลานี้บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายกำลังฟังเรื่องการปฏิบัติตนเพื่อให้พ้นนรก คำว่า "นรก" ก็หมายถึงเปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน ต้องการจะหนีนรกกันแล้ว เราก็ปฏิบัติกันอยู่ในขอบเขตของสังโยชน์ ๓ ประการ ในเมื่อปฏิบัติอยู่ในขอบเขตของสังโยชน์ ๓ ประการ ก็เอาพระธรรมวินัยที่อยู่ในขอบเขตของสังโยชน์ ๓ ประการมาปฏิบัติไม่ใช่ว่ากันดะไปทั้งหมด      พระธรรมวินัยที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในขอบเขตของสังโยชน์ ๓ ประการ ก็คือ "ศีลห้า และกรรมบถ ๑๐" ถ้าการปฏิบัติศีลห้าครบถ้วน ก็ถือว่าได้ความดี หนีนรกได้แบบหยาบ ๆ ชาตินี้มีความสุขน้อยไปหน่อย ชาติหน้ามีความสุขแน่แต่ด้อยไปนิดหนึ่ง กาลเวลาที่จะถึงนิพพานยังไกลอยู่      ฉะนั้น องค์สมเด็จพระบรมครูจึงได้ตรัสกรรมบถ ๑๐ ประการให้ปฏิบัติอีกจุดหนึ่งถ้าปฏิบัติได้ในกรรมบถทั้ง ๑๐ ประการด้วย ในศีลห้าด้วยปฏิบัติครบถ้วนตั้งแต่วันนี้ไปจนกว่าจะตาย ความเป็นอยู่ในความเป็นมนุษย์นี่ก็มีทุกข์ยาก ส่วนใหญ่จะมีแต่ความสุขความทุกข์มีบ้างแต่ไม่หนัก ไม่ถึงกับเกิดความเร่าร้อนจุ้นจ้าน แต่ในด้านความสุขนี่มีมาก ถ้าตายจากชาตินี้ไปแล้ว หากว่าไม่พบพระพุทธเจ้า หรือพระอรหันต์ในสมัยที่เป็นเทวดาหรือพรหม กลับมาเกิดเป็นคนอีกครั้งเดียวก็ไปนิพพาน      การที่จะปฏิบัติในศีลห้าก็ดี กรรมบถทั้ง ๑๐ ประการก็ดี บรรดาท่านพุทธบริษัทก็ต้องมีหัวข้อขึ้นต้น เพราะกรรมบถทั้ง ๑๐ ประการนี้มีทั้งศีลและธรรม ศีลห้า นี่ก็มีทั้งศีลและธรรมเหมือนกัน แต่ฝ่ายธรรมะนี่คด ๆ อยู่ข้างในมองไม่ค่อยเห็น ถ้าไม่ใช่ปัญญาแล้วก็มองไม่เห็น ถ้าใช้ปัญญาก็จะมองเห็น แต่ว่าปัญญาจะใช้ต้องใช้ให้ถูกต้อง ถ้าใช้ไม่ถูกต้อง ก็ไม่เห็นเหมือนกัน      เป็นอันว่าเห็นหรือไม่เห็นก็ยังไม่ต้องพูดกัน มาว่ากันถึงว่า หัวข้อคือบทต้น เรียกว่า "หน้าปก" ถือเอาหน้าปกก็แล้วกัน ก่อนที่จะเข้าถึงศีล ก่อนที่จะเข้าถึงกรรมบถ ทั้ง ๑๐ ประการ นี่ว่ากันเฉพาะฆราวาสนะ ถ้าพระหรือเณรมีศีลแค่ ๕ หรือมีกรรมบถทั้ง ๑๐ ประการครบถ้วนก็ไม่แคล้วอบายภูมิ เพราะว่าสิกขาบทที่จะต้องปฏิบัติมากกว่านี้สำหรับพระหรือเณรให้ปฏิบัติในสิขาบทของท่านด้วย แล้วก็ต้องมีกรรมบถทั้ง ๑๐ ประการครบถ้วนด้วย เท่าที่เคยเห็นมาบางทีท่านก็เผลอ ๆ เหมือนกัน บางท่านก็เผลอในศีล ๕ บางท่านก็เผลอในกรรมบถ ๑๐ หากว่าท่านผู้ใดเผลอในศีลห้าก็ดี เผลอในกรรมบถ ๑๐ ก็ดี พระหรือเณรท่านนั้นโอกาสที่จะขึ้นสู่สวรรค์ไม่มีเลย ทางที่จะไปก็มีทางเดียว คืออบายภูมิ มีนรกเป็นต้น      ขอประทานอภัยเถอะครับ ผมพูดเรื่องนรกอยู่เรื่อย ๆ ก็มีข่าวเข้ามาว่า พระสงฆ์ซึ่งเป็น ศากยบุตรพุทธชิโนรส เป็นลูกของพระพุทธเจ้าหรือว่าสาวกของพระพุทธเจ้านั้นเองในปัจจุบัน      บางท่าน ๆ โกรธ ท่านบอกว่า "อะไรก็นรก ๆ คนที่เกิดมาก็เลยไม่ต้องไปสวรรค์กัน" จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:47:22 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ก็ขอตอบเสียในที่นี้ว่า "คนที่เขาไปสวรรค์นะมีมากนะครับ คนที่ไปพรหมก็มีมากและปัจจุบันคนที่จะไปนิพพานก็มีมาก ที่ว่าจะต้องตกนรกกัน เพราะว่าท่านลืมทางไปสวรรค์ลืมทางไปพรหมโลก ลืมทางไปนิพพาน"      ตอนนี้ก็จะขอเปิดประตูให้พบทางไปสวรรค์ ทางไปพรหมโลก พบทางไปนิพพานซะก่อน เรื่องพระไม่อธิบาย สำหรับพระสำหรับเณรนี่ปฏิบัติอย่างไรไม่อธิบายให้ฟังเพราะท่านเป็นปูชนียบุคคล เป็นบุคคลที่ชาวบ้านต้องไหว้ต้องบูชาอยู่แล้ว ก็ต้องยอมรับนับถือว่า ทุกท่านคงปฏิบัติความดีครบถ้วนบริบูรณ์ ไม่ต้องอธิบายกัน ก็มาพูดกับฆราวาส เพราะฆราวาสมีเวลาน้อยในการที่จะปฏิบัติความดี เพราะต้องทำมาหากิน ไม่เหมือนกับพระกับเณรต้องอาศัยชาวบ้านเลี้ยงชีวิต จิตที่คิดในด้านของความดีมีมาก มาพูดถึงชาวบ้านชาวเมืองกันดีกว่า      "ฆราวาส" ประตูที่จะเปิดเข้าสู่ทางสวรรค์ หรือทางพรหมโลก ทางนิพพาน หรือว่าประตู ที่จะเข้าถึงศีลและธรรม มีศีลห้า และกรรมบถ ๑๐ เป็นต้น และเขาก็ใช้ประตู ๒ บาน      บานที่ ๑ เรียกว่า "หิริ" คือความละอายต่อความชั่ว      บานที่ ๒ เรียกว่า "โอตตัปปะ" คือเกรงกลัวผลของความชั่ว      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท ขอบรรดาท่านพุทธบริษัทโปรดทราบว่า ประตูจริง ๆ น่ะมี ๒ บาน ที่จะเข้าถึงศีลกับธรรม บานที่ ๑ เรียกว่า "หิริ" คือความละอายต่อความชั่ว หรือความละอายต่อบาปอกุศล คือบาปอกุศลนี่ถ้าเราไม่อายมันก็โผล่หน้าเข้ามาถึงเรา ในเมื่ออายแล้วก็พยายามหลบบาป หลบอกุศล "อกุศล" นี่แปลว่า ไม่ฉลาด "บาป" นั่นแปลว่าความชั่ว คือหลบความชั่ว หลบความโง่ ไม่ฉลาดก็คือโง่ "โอตตัปปะ" เกรงกลัวผลของความโง่ หรือเกรงกลัวผลของความชั่วจะให้ผลเป็นทุกข์ เพราะความโง่ก็ดี ความชั่วก็ดีนำเราไปสู่อบายภูมิแน่นอน นั่นคือว่า นำไปไหน นำไปนรกบ้าง เบามาหน่อยก็นำไปเป็นเปรต เบามาหน่อยก็นำไปอสุรกาย เบามาอีกนิดก็นำไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานเบากว่านั้นหน่อยก็เกิดเป็นคนที่หาความสมบูรณ์แบบไม่ได้      ก็เป็นอันว่าท่านทั้งหลาย ทุกท่านอันดับแรกตั้งกำลังใจไว้ว่า นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปเราจะเป็นคนขี้อาย เราจะเป็นคนกลับอายความชั่ว กลัวความชั่ว แล้วก็ความชั่วที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ในพระพุทธศาสนานี่มีมาก อายหมวดไหนกันก่อน      อันดับแรก อายการละเมิดศีลห้า      อันดับที่ ๒ อายการละเมิดกรรมบถ ๑๐      และอันดับต่อไปก็กลัวผลของการละเมิดศีลห้า กลัวผลของการละเมิดกรรมบถ ๑๐ จะให้ผลสนองเรา เพราะการละเมิดศีลก็ดี การละเมิดกรรมบถ ๑๐ ก็ดีมีผลในชาติปัจจุบัน นั่นหมายความว่าจะสร้างความทุกข์ให้เกิดแก่เราอย่างหนัก แต่ว่าถ้าเราอายได้ เรากลัวได้ เราก็สามารถจะดึงเอาศีลห้าก็ดี กรรมบถ ๑๐ ก็ดี มาไว้กับเรา ตอนนี้เราจะพบกับความสุขอย่างมหันต์ อย่างที่ท่านทั้งหลายจะไม่เคยมาในกาลก่อน ชาตินี้มีความสุขหนักและชาติหน้าก็มีความสุขอย่างหนัก และทุก ๆ ชาติเราจะมีความทุกข์เล็กน้อยแต่มีความสุขมาก ชื่อว่าทุกข์ไปเกิดเป็นสัตว์นรก เปรต อสุรกายสัตว์เดรัจฉานไม่มีต่อไปอีก      ศีลห้า มีอะไรบ้าง?      ข้อ ๑ ปาณาติบาต พระพุทธเจ้าบอกว่า ทรงให้เว้นจากการฆ่าสัตว์ ตัดชีวิต ทางที่ก็เว้นจากการทรมานสัตว์เสียด้วย      ข้อ ๒ อทินนาทาน ไม่ถือเอาทรัพย์สินที่บุคคลอื่นไม่ให้มาเป็นของตนโดยไม่ชอบธรรม      ข้อ ๓ กาเมสุมิจฉาจาร ให้เว้นจากการละเมิดความรัก คือเป็นสามีและภรรยาของบุคคลอื่น ยินดีเฉพาะสามีและภรรยาของตนเอง      ข้อ ๔ เว้นจาการมุสาวาท คือการไม่พูดให้ตรงตามความเป็นจริง เป็นการทำลายประโยชน์ของบุคคลผู้รับฟัง      ข้อ ๕ เว้นจากการดื่มสุราและเมรัย เพราะข้อนี้หนักมาก ถ้าเมาเมื่อไหร่แย่เมื่อนั้นจำอะไรไม่ได้ ดีไม่ดีเห็นว่าพ่อเป็นเพื่อนไปอีก แต่บางคนเห็นว่าพ่อเป็นฟุตบอลไปก็มีเตะพ่อตีแม่ อย่างนี้ก็มี จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:48:16 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เป็นอันว่าศีลทั้ง ๕ ประการมีตามนี้ ทีนี้ต่อไปก็มาพูดกันถึงกรรมบถ ๑๐      กรรมบถ ๑๐ นี่จริง ๆ ก็เหมือนกับศีลห้า อยู่มาก แตกต่างกันอยู่นิดหน่อยเท่านั้นเอง กรรมบถ ๑๐ ก็คือ      ข้อที่ ๑. เว้นจากการฆ่าสัตว์      ข้อที่ ๒. เว้นจาการลักทรัพย์ (เหมือนศีลห้า)      ข้อที่ ๓. เว้นจากกาเมสุมิจฉาจาร คือเป็นชู้กับสามีภรรยาเขา (นี่สำหรับทางกาย ทางกายคือ ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ลักทรัพย์ ไม่ประพฤติผิดในกาม)      ทางวาจา ท่านจัดไว้ ๔ ศีลห้าจัดไว้แค่ ๑ ทางกายเหมือนศีลห้าเปี๊ยบ ไม่ต่างกันเลย แต่ทางวาจาท่านจัดไว้ ๔      ๑. "ไม่พูดปด" นี่คือศีลห้า ห้ามแค่นี้ กรรมบถ ๑๐ ห้ามต่อไป "ไม่พูดคำหยาบ" และก็ "ไม่พูดวาจาส่อเสียดยุยงเส่งเสริมให้เขาแตกร้าวกัน" และก็ "ไม่พูดวาจาที่ไร้ประโยชน์" มี ๔ ด้านจิตใจนี่ศีลห้า ไม่ได้บอกไว้ แต่ว่ากรรมบถ ๑๐ บอกไว้ว่าจิตใจ คือ      ๑. จงอย่าอยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่นใดมาเป็นของตน คือไม่ขโมยด้วย และก็ไม่นึกด้วย ศีลห้านี่ไม่ได้ขโมยแต่นึกอยากได้นี่ไม่ผิด กรรมบถ ๑๐ ไม่ขโมยแต่นึกอยากได้ผิด      ต่อไปข้อที่ ๒ ของจิตใจความรู้สึกนึกคิด นั่นก็คือไม่พยาบาทจองล้างจองผลาญใคร คือไม่จองเวรจองกรรมใคร โกรธน่ะโกรธ แต่ทว่าโกรธแล้วก็หายไป ต่อไปก็ไม่จองล้างจองผลาญใคร      แล้วข้อที่ ๓ ด้านจิตใจ มีความเห็นตรงตามคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า คือไม่ขัดคอพระพุทธเจ้า พูดกันง่าย ๆ ที่พระพุทธเจ้าตรัสว่าตายแล้วเกิดเราก็เชื่อว่าตายแล้วเกิด ไม่ใช่ตายแล้วสูญ อย่างนี้เป็นต้น และสวรรค์มีจริง พรหมโลกมีจริง นิพพานมีจริง เราก็ไม่เถียง เรายอมรับนับถือด้วยปัญญา ถ้าทำบาปอกุศลก็ไปเกิดเป็นสัตว์นรกบ้าง เปรตบ้าง อสุรกายบ้าง สัตว์เดรัจฉานบ้าง อันนี้เราก็ไม่เถียง ยอมรับและการปฏิบัติอย่างไรจะให้พ้นจากความทุกข์เสวยแต่ความสุข อันนี้เราก็ปฏิบัติตามอย่างนี้เรียกว่า "สัมมาทิฏฐิ" มีความเห็นชอบ เป็นข้อที่ ๓ ของกรรมบถ ๑๐ ก็จะไม่พูดย้ำมาก      ต่อมาก็หันมาดูศีลข้อที่ ๑ ศีลก็คือ กรรมบถ ๑๐ ก็ดี จะอธิบายควบกันไป ถ้าแยกกันนี่บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย มันจะยึดยาดมากเกินไป คือว่าอันนี้เวลานี้เราเข้ามาปฏิบัติในข้อที่ว่า "วิจิกิจฉา" ข้อที่ ๒ ของสังโยชน์ (ขอนำเอาข้อที่ ๓ มาพูดรวมกัน) ข้อที่ ๒ บอกว่า ไม่สงสัยในพระธรรมคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ยอมปฏิบัติตาม ทีนี้พระธรรมวินัยที่พระพุทธเจ้า ที่พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอน "คำสั่ง" ก็คือวินัย "คำสอน" ก็ได้แก่สาธารณะ      "คำสั่ง" หมายถึงห้ามหรือเตือนว่าจงอย่าทำ จงเว้น      "คำสอน" หมายความว่าจงทำตามนี้ จงปฏิบัติตามนี้ จะมีความสุข (ขอนำมารวมกันกับข้อวิจิกิจฉา) คือความสงสัยในสังโยชน์ข้อที่ ๒ เอาสีลัพพตปรามาสมารวมกันเลยถ้าไม่รวมกันแล้วยุ่ง ท่านก็ฟังกันยืดยาด ดีไม่ดีฟังกันเดือนก็ไม่จบ)      ก็รวมความว่า เวลานี้เรายอมรับนับถือในพระธรรม ได้แก่ "หิริ" และ "โอตตัปปะ" นี่เป็นอันว่าไม่ฝืน อาย อายความชั่ว เกรงกลัวผลของความชั่ว ไม่สงสัยในพระธรรมคำสั่งสอนของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ถ้าเราอายเรากลัวไม่มีจุดปฏิบัติเราก็ท้อใจมาเริ่มปฏิบัติเริ่มแรก เอากันในเรื่องของศีล สำหรับศีลนี่ข้อไหนเหมือนกับกรรมบถจะบอกว่าเหมือนกัน ข้อไหนที่แยกกันเป็นกรรมบถโดยเฉพาะจะบอกว่านี่แยกกัน เพื่อสะดวกแก่บรรดาท่านพุทธบริษัท      สำหรับศีลข้อที่ ๑ พระพุทธเจ้าตรัสว่า "จงอย่าฆ่าสัตว์ ทำลายชีวิตสัตว์" ที่เป็นให้ถึงกับตาย" แต่ว่าถ้านักปฏิบัติจริง ๆ บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ควรจะตั้งใจเสริมไว้สักนิดหนึ่ง พระพุทธเจ้าคงไม่ว่า คือเราไม่ฆ่าสัตว์ด้วย ไม่ทำร้ายร่างกายของสัตว์ด้วย จะดีมาก จะเรียกว่าจะทำร้ายหนักหรือเบาก็ตามที ถ้าไม่มีความจำเป็นจงอย่าทำที่คำว่า "จำเป็น" เพราะว่าเรายังเป็นปุถุชนคนที่ยังหนาแน่นไปด้วยกิเลส ฉะนั้นญาติโยมพุทธบริษัทจงอย่าคิดว่า อาตมาพูดถึงเฉพาะพวกท่านที่รับฟังนะ เนื้อแท้จริง ๆ อาตมาพาดพิงถึงอาตมาด้วย เราต่างคนต่างก็ยังมีกิเลสด้วยกัน ของใครจะมากกว่ากัน ของใครจะน้อยกว่ากันอันนั้นไม่ต้องวัด ใครจะหนักด้านไหน ใครจะเบาด้านไหนก็ไม่ต้องวัด      คำว่า "กิเลส" เป็นเครื่องเศร้าหมองของจิต ถ้าพูดกันตามภาษาไทยชัด ๆ คือความสกปรกของจิต จิตที่ชอบรู้สึกหรือนึกคิดในด้านของความสกปรกโสมม ในด้านของความชั่ว ไอ้ความชั่วนี่ก็สกปกรก อย่างนี้เราเรียกว่า "มีกิเลส" ท่านพุทธบริษัททั้งหลายก็ต้องยอมรับความจริงกัน อาตมาก็ยอมรับความจริง ว่าจิตของอาตมาอาจจะสกปรกกว่าบรรดาญาติโยมพุทธบริษัทก็ได้ อันนี้รู้ไม่ได้ ญาติโยมที่นั่งฟังนี่ก็ไม่แน่ใจ ดีไม่ดีฟังอย่างนี้กลายเป็นเอามะพร้าวไปขายสวนก็ได้ จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:49:35 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ศีลข้อที่ ๑ ที่เราจะเว้นคือ      ๑. ไม่ฆ่าสัตว์ และขอได้โปรดแถม ไม่ทำร้ายร่างกายของสัตว์ด้วยนี่ด้านศีลข้อที่ ๑ เพราะว่าการทำร้ายร่างกายของสัตว์ สัตว์ไม่ตาย แต่สัตว์ก็มีทุกข์ เราก็มาวัดถึงกำลังใจของเราก็แล้วกัน คนใดถ้าเขาจะฆ่าเราก็ไม่ชอบ ถ้าเขาไม่ฆ่าเราเขาขอทำร้ายร่างกายเราก็ไม่ชอบเหมือนกัน แต่ทำร้ายหนักหรือเบาเราก็เป็นทุกข์ ถ้าเราทำร้ายร่างกายเขา หนักหรือเบาเขาก็เป็นทุกข์ เป็นทุกข์ที่เจ็บกายและเป็นทุกข์ที่เจ็บใจ มันทุกข์ ๒ ชั้น บรรดาท่านพุทธบริษัท ความสุขจะไม่มี (มาว่ากันอีกทีก็เปรยไปได้ตอนต้นคือ ข้อที่ ๑ นี่เป็นทั้งกรรมบถ ๑๐ และศีลห้า) ที่บอกว่ากรรมบถ ๑๐ มีธรรมะแทรกชัดบ่งชัดออกมาเลย แต่ว่าศีลห้า มีธรรมเหมือนกันแต่คุดอยู่ข้างใน คนที่ไร้ปัญญามองไม่เห็นหรือว่าคนที่ปัญญาดื้อนิด ๆ ก็มองไม่เห็น ดื้อแล้วก็สอนไปเท่าไร ๆ ก็ตาม ขยับไปนิด ๆ ขยับไปหาความขยันหรือขยับเข้าไปหาความฉลาดจริง ๆ ไม่ค่อยจะไป อันนี้มองไม่เห็นเหมือนกัน ศีลข้อที่ ๑ นี่ถ้าจะมีได้บรรดาท่านพุทธบริษัทต้องมีธรรมะที่คุดอยู่ภายในเข้ามากระตุ้นเตือน      ธรรมะที่คุดอยู่ภายในก็คือ เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร ธรรมะ ๒ ประการนี้อยู่ใน "พรหมวิหาร ๔" คือพรหมวิหาร ๔ น่ะมี      ๑. เมตตา ความรัก      ๒. กรุณา ความสงสาร      ๓. มุทิตา มีจิตอ่อนโยน ไม่อิจฉาริษยาใคร เห็นคนอื่นได้ดีพลอยยินดีด้วย      ๔. อุเบกขา วางเฉย เห็นใครเพลี่ยงพล้ำ ไม่ซ้ำเติม      ตอนนี้เอากันอย่างย่อ ๆ อย่างง่าย ๆ เอาตามสิ่งที่มีความจำเป็นเพราะเรายังเป็นปุถุชนอยู่ ถ้ามากนักแล้วก็จะไปไม่ไหว ก็เอากันว่าต้องมีธรรมะ ๒ ประการ เข้าควบคุมใจ คือ เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร แต่ความรักในที่นี้ไม่ได้หมายถึงความรักในด้านกามารมณ์ อย่างผู้ชายรักผู้หญิง ผู้หญิงรักผู้ชาย อยากจะแต่งงานกัน นั่นคนละเรื่องกับความรักแบบนี้ เป็นความรักด้านเมตตาปรานี เห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน มีความรู้สึกว่าเรารักร้างกายของเราเพียงใด คนอื่น หรือสัตว์อื่นก็รักร่างกายเพียงนั้น เราสงสารร่างกายของเราเพียงใด เราก็สงสารร่างการของคนอื่นเพียงนั้น      คำว่า "สงสาร" สงสารร่างกายของเรา คือไม่อยากให้ใครมาฆ่าเรา ไม่อยากให้ใครมาทรมานเรา การรักร่างกายของเรา เราก็ต้องการให้ร่างกายของเรามีความสุขมีความสมบูรณ์แบบทุกอย่าง นั่นก็หมายความว่าใครจะมาทำอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ เราไม่ต้องการ ขึ้นชื่อว่าความบกพร่องในร่างกาย ความบกพร่องในจิตใจไม่ต้องการให้มีเพราะการกระทำของบุคคลอื่น อย่างนี้เรียกว่า เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร ถ้าอารมณ์ทั้ง ๒ ประการนี้มีประจำใจของบรรดาท่านพุทธบริษัท ศีลข้อที่ ๑ ทรงตัวได้แน่นอน ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะว่าคนที่รักกัน ฆ่ากันก็ไม่ได้ ทำร้ายร่างกายก็ไม่ได้ คือไม่มีใครฆ่ากันเพราะเขารักกัน ทำร้ายร่างกายก็ไม่มี คนที่มีความสงสารกัน จะหยิกก็สงสาร จะเอามีดฟันก็สงสาร จะเอาปืนยิงก็สงสาร ในเมื่อความสงสารปรากฏแล้ว บรรดาท่านพุทธบริษัทก็ทำร้ายร่างกายกันไม่ได้ ฆ่ากันไม่ได้เช่นเดียวกัน      รวมความว่า ศีลข้อที่ ๑ มีธรรมะสิงอยู่ภายใน ไม่ใช่อยู่ ๆ ก็จะปฏิบัติกันได้เฉย ๆ โดยไม่มีธรรมะเข้าเป็นเครื่องค้ำจุน      เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ตอนที่ ๑๑ นี้ก็ต้องหยุดแต่เพียงแค่นี้เพราะเวลาหมดแล้ว ก็ต้องขอลาก่อน ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแต่บรรดาท่านพุทธศาสนิชนทุกท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:51:00 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ตอนที่ ๑๒ การปฏิบัติตนในศีลข้อที่ ๑      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย ในระหว่างนี้บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายกำลังฟังเรื่องราวแห่งการหนีบาป ตอนที่ 12 การหนีบาปบรรดาท่านพุทธบริษัท พระพุทธเจ้าให้ทุกคนปฏิบัติตัดสังโยชน์ 2 ประการ คือ      1. มีความรู้สึกว่าชีวิตนี้ต้องตาย เราก็ไม่ประมาทในการปฏิบัติในด้านของความดี คิดว่าถ้าจะตายชาตินี้ก็ไม่ขอไปอบายภูมิ คือมีนรกเป็นต้น หรือแม้ว่าชาติไหนเราก็ไม่ไปทั้งหมด องค์สมเด็จ พระบรมสุคตทรงกำหนดให้ยอมรับนับถือความดีของพระพุทธเจ้า ความดีของพระธรรม ความดีของพระอริยสงฆ์ อันนี้เป็นคำแนะนำในบรรดาท่านพุทธบริษัทให้ยอมรับนับถือ นี่ไม่ได้ทรงบังคับเป็นแต่เพียงบอกว่า ถ้าใครต้องการจะพ้นจากทุกข์ แดนทุกข์ทั้ง 4 แดน ก็ยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ ใครจะไม่ปฏิบัติตามก็ได้ พระพุทธเจ้าไม่ได้ห้าม และต่อไปนี้ให้ปฏิบัติในศีลห้า หรือกรรมบถทั้ง 10 ประการ ทุกคนจะมีการพ้นทุกข์ ก็แค่นี้แหละบรรดาท่านพุทธบริษัทนี่เป็นอันว่าทรงอารมณ์ไว้ตามนี้      สำหรับเรื่องราวที่จะพูดต่อไปถ้ารอพูดจบ อธิบายให้จบมันนานมาก ก็ต้องเอาหัวข้อมาชี้แจงกันก่อน ว่าปฏิบัติจริงๆ      2. มีความรู้สึกว่าชีวิตนี้ต้องตาย และอาจจะตายวันนี้ได้เสมอ เร่งรัดทำความดี คือยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ มีศีลห้าหรือกรรมบถ 10 ครบถ้วนบริบูรณ์ ถ้าเป็นอย่างนี้หลังจากชาตินี้ไปแล้วถ้ามีความจำเป็นจะต้องเกิดอีกกี่ชาติ ขอยืนยันว่าอบายภูมิทั้ง 4 ไม่มีการเกิดแน่ การเกิดเป็นสัตว์นรกก็ดี เป็นเปรตก็ดี เป็นอสูรกายก็ดี เป็นเดรัจฉานก็ดี ไม่มีกับท่านแน่นอนจนกว่าจะเข้านิพพาน      ต่อไปนี้ก็มาขอต่อตอนที่11 ตอนที่ 11 บอกไว้แล้วว่า การที่จะปฏิบัติในศีลข้อที่ 1 ศีลที่มีธรรมะแทรกอยู่ภายใน และคิดว่าบรรดาท่านนักปราชญ์ทั้งหลายทราบแต่หลายท่านอาจจะยังไม่ทราบ ที่ทราบแล้วก็ขออภัยที่ต้องมาพูดให้รำคาญใจ แต่ว่าที่ยังไม่ทราบก็โปรดรับฟังๆ แล้วจะปฏิบัติตามหรือไม่ปฏิบัติตาม มีความเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยก็เป็นสิทธิของท่าน ซึ่งพระพุทธเจ้าตรัสว่า      "อักขาตาโร ตถาคตา" ตถาคตเป็นแต่เพียงผู้บอกเท่านั้น      เมื่อบอกแล้วท่านจะปฏิบัติตามหรือไม่เป็นเรื่องของท่าน อาตมาก็เช่นเดียวกันในฐานะที่เป็นสาวกขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ารุ่นจิ๋ว ความจริงจิ๋วเฉยๆ ไม่ถูก จึงเรียกว่ากระจิ๋วหลิว คำว่า "กระจิ๋วหลิว" นี่เล็กที่สุดหรือว่ามีเลวที่สุดก็แล้วกัน แต่บอกว่าเป็นสาวกขององค์สมเด็จพระสัมมา สัมพุทธเจ้ารุ่นเลวที่สุด แต่ว่ายังเกาะชายจีวรหวิดๆ ๆ ๆ ไล่เกาะชายจีวรของท่านหมายถึงว่าพระพุทธเจ้าไปไหนก็จะไปบ้าง แต่ก็วิ่งกวดไม่ค่อยทัน ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะว่าพระพุทธเจ้าท่านไปนิพพาน ท่านไปแล้วอาตมาก็ยังกระต้วมกระเตี้ยมๆ อยู่เมืองมนุษย์ และเวลานี้เป็นมนุษย์หรือเป็นคนก็จำไม่ได้เหมือนกัน ถ้าเวลาไหนสร้างความยุ่งยากให้แก่บุคคลอื่นโดยเจตนาร้ายเวลานั้นเป็นคน เวลาไหนทำ จิตใจให้แก่คนทั้งหลายมีความแช่มชื่น สัตว์ทั้งหลายมีความแช่มชื่นเวลานั้นเป็นมนุษย์ เรื่องนี้พูดทิ้งไปเดี๋ยวจะเลอะเทอะ      มาพูดกันถึงศีลข้อที่ 1 ที่ว่ามีธรรมะสิงอยู่ภายในก็คือ "2 ใน 4 ของพรหมวิหาร 4" ได้แก่ เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร ก็รวมความว่าถ้าเรามีความรัก คนที่รักกันนะฆ่ากันไม่ได้แน่ หรือคนที่กำลังสงสารกันอยู่ก็ฆ่ากันไม่ได้แน่ อันนี้ไม่ต้องอธิบายมาก จะบอกว่าผมเคยฆ่าคนที่ผมกำลังรัก กำลังสงสารอันนี้ไม่จริง อย่างบอกว่ามีความจำเป็นมันอดมันอยากมากต้องฆ่าลูกทั้งๆ ที่กำลังน่ารักอยู่ หรือต้องฆ่าลูกทั้งๆ ที่กำลังสงสารอยู่ อันนี้ไม่มีเทวดาที่ไหนเขาเชื่อ ถ้ารักกันจริงสงสารกันจริงก็ต้องไม่ฆ่ากัน ไม่ทำร้ายร่างกายกัน วิธีอื่นที่ดีกว่านั้นถมไป เมื่อมันไม่มีจะกินจริงๆ อดก็ต้องยอมอด      และบรรดาท่านพุทธบริษัทมีใครบ้างไหมญาติโยมที่นั่งอยู่ที่นี่ ที่กำลังนึกในใจว่าจะร้องตะโกนขึ้นมาว่า "ท่านเป็นคนไม่เคยอด ไม่รู้ชีวิตจิตใจของคนที่อดอยาก" ถ้าญาติโยมพุทธบริษัททั้งหลายตะโกนมาอย่างนี้จริงๆ อาตมาก็จะตะโกนตอบไปว่า อาตมานี่เคยอดขนาดหนักมาแล้ว ขนาดไม่ใช่มีกินมื้ออดมื้อ ไม่ใช่อย่างนั้น ในขั้นถึงกับ 10 วันเศษๆ ไม่เจอะเม็ดข้าวเลย ข้าวสุกหรือว่าข้าวเหนียวก็ตาม ไม่เคยเห็นแม้แต่เม็ดข้าว หรือถ้าถามว่ากับข้าว กับข้าวต่างๆ ที่บริโภคกัน อย่างน้ำพริกปลาร้านี่ เอาเป็นว่าอย่างต่ำที่สุดที่เขาว่าต่ำนะ สมัยนั้นอาตมามันไม่ค่อยจะมีกิน ถือว่าน้ำพริกปลาร้านี่สูงที่สุด ขนาด น้ำปลาจริงๆ ยังไม่มีสตางค์จะซื้อ ต้องทำน้ำปลากินเอง ไอ้การทำน้ำปลากินเองนี่ก็หมายความว่า เวลานั้นที่มันมีความอุดมสมบูรณ์เกิดขึ้นแล้ว ยามที่อดจริงๆ เครื่องปรุงน้ำปลากินเองก็ไม่สามารถจะทำได้ ต้องเอาเกลือมาละลายแทนน้ำปลา บางคราวอดขนาดไม่มีเกลือจะละลายน้ำ มันตกถึงยามคับแค้นจริงๆ จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:52:31 ]

ความคิดเห็นที่ 39 บรรดาท่านพุทธบริษัทชายหญิง ถึงอย่างนั้นถ้าถามว่ากินอะไร? ถึงแม้ว่าลำบากยากแค้นอย่างนั้นก็ยังไม่เคยคิดฆ่าบุคคลที่ติดตาม คือไปด้วยกันหลายคน เรามีอำนาจสูงกว่า เรามีกำลังมากกว่า ถ้าจะฆ่ากินเนื้อเสียเมื่อไหร่ก็ได้ หรือว่าจะฆ่าเพื่อบรรเทาทุกข์เรื่องอาหาร เพราะว่าอาหารที่พึงจะหามาได้ แต่ราคามันแสนยาก ก็หามาได้น้อย ต้องแบ่งกันกิน เขาเรียกว่าต้องกินเมื่อได้มาแล้วนะ กินแค่ฝาลิ้น ฝาหม้อ ถ้านับกันจริงๆ ก็ได้ไม่กี่ช้อน เอามาต้มกินใช้น้ำให้มาก หาของที่มีความเค็มนิดๆ เอามากินผสมกัน แล้วก็ไปหาผักมา ไอ้ผักหญ้าทั้งหลายสมัยก่อนมันหาง่าย ประเทศไทยเมื่อสมัยอาตมายังไม่บวช ยังหนุ่มอยู่หาง่ายมาก ผักหญ้าที่ไหนก็มี เวลานี้มองแล้วมีเจ้าของไปหมด เพราะหยิบเฉยๆ ไม่ได้ เอามาถึงแล้วก็ทำยังไง เอาน้ำตั้งให้เดือดต้มรสอร่อยไม่ต้องถามกัน กินส่งเดชให้ยังชีวิตให้ทรงตัว อาตมาเคยอดมาแล้ว อดขนาดนี้แล้วอดหลายครั้งหลายคราวด้วย บางครั้งก็ระยะยาวๆ ก็ยังอาศัยที่ยังมี เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร แต่เวลานั้นยังไม่เคยคิดว่าจะฆ่าคนที่ติดตามไปเพื่อบรรเทาการเปลืองอาหารเลย ข้อนี้เป็นข้อยืนยันว่าคนที่อดจริงๆ แต่มีความรักเมตตาในลูกหลานก็ไม่มีใครเขาฆ่า      ถ้าญาติโยมที่ยังฟังอยู่ ที่กำลังคิดจะเถียงก็โปรดทราบไว้ด้วยว่าอาตมาเคยอดมาแล้ว แต่อาศัยธรรมะทั้ง 2 ประการนี้บังเอิญมีในใจ และถามว่าเวลานั้นบังเอิญสัตว์ตัวใดตัวหนึ่ง อย่างเป็นไก่ป่าก็ดี เก้งก็ดี ละมั่งก็ดี เนื้อสมันก็ดี และกวางก็ดี อะไรเป็นต้น ถ้าเดินมาจะยิงไหม ความจริงไม่ต้องถามแล้ว เห็นอยู่ทุกวันแต่ไม่กล้ายิง ลูกน้องจะยิงก็บอกว่าอย่ายิงเลย สัตว์กับเราก็มีความรู้สึกเหมือนกัน เวลานี้เราอดเราก็มีความทุกข์ ถ้าบังเอิญเสือเดินมาจะกินเรา เราจะเห็นชอบด้วยไหม? เพราะเสือก็หิว เสือก็ไปเดินหาอาหารจะกิน (เสือหิวเหมือนกัน) เห็นเราเข้าเป็นอาหารที่โอชะกินเรา เราจะชอบไหม? ทุกคนตอบว่า "ไม่ชอบ" จึงได้แต่บอกว่าพวกเก้ง ละมั่ง พวกนี้ก็เช่นเดียวกัน เนื้อสมันที่เราเห็น แกก็กำลังไปหากิน แกก็กำลังหิวอยู่ ในเมื่อเราให้ความหิวเป็นเจ้าหัวใจ ยิงสัตว์พวกนี้ตาย สัตว์พวกนี้อาจจะมีผัว มีเมียอยู่ ผัวเมียจะคอยอยู่ที่รังหรือมีลูกน้อยๆ ที่กำลังเลี้ยงดูอยู่ อาศัยพ่อ อาศัยแม่นำอาหารไปให้ เธอจะต้องพลอยลำบากจะต้องพลอยตายไปด้วย เราจะเห็นชอบไหม? ถ้าเราเป็นอย่างนี้ทุกคนก็เห็นชอบว่า ไม่ควรทำ      นี่รวมความว่า คนที่มีเมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร นี่ทำไม่ได้แน่ บรรดาท่านพุทธบริษัท ในเมื่อเราทรงศีลข้อที่ 1 ได้ และพระพุทธเจ้าท่านบอกว่า      "สีเลนะ สุคติง ยันติ" คนที่รักษาศีลบริสุทธิ์ผุดผ่อง ชาตินี้ก็มีความสุข ชาติต่อไปก็มีความสุข สำหรับชาติต่อไปยังไม่พูดกัน พูดกันชาตินี้ก่อนดีกว่า บรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน (เรื่องเสียงสำนวนที่ ขอประทานท่านพุทธบริษัท กำลังพูดอยู่นี่ยังป่วยอยู่มาก เป็นวันที่ 16 ธันวาคม 2528 อาการป่วยอย่างหนัก แต่วาระมันถึงต้องพูด ถ้าไปคอยหายคงจะไม่ได้พูด อาจจะตายเสียก่อนก็ได้ เมื่อหน้าที่มีก็ทำๆ เพื่อความเข้าใจของบรรดาท่านพุทธบริษัท)      สำหรับอานิสงส์ศีลข้อที่ 1 ในชาติปัจจุบัน      เราไม่ฆ่าสัตว์ คำว่า "สัตว์" นี่หมายถึงทั้งคนและสัตว์เดรัจฉาน ไม่ใช่หมายเอาเฉพาะสัตว์เดรัจฉานอย่างเดียว คนก็เรียกสัตว์ "สัตว์มนุษย์" นอกจากสัตว์มนุษย์ก็เป็นสัตว์เดรัจฉาน เราไม่ฆ่าเพราะความรัก เราไม่ฆ่าเพราะความสงสาร เราก็ไม่ทำร้ายร่างกายเพราะความสงสาร ในเมื่อเรามี ความรักและมีความสงสาร บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย สังเกตท่านเองก็แล้วกัน ขณะที่ท่านพบคนที่ท่านรักหรือว่าพบคนที่ท่านสงสารหน้าตาของท่านจะเป็นอย่างไร? จิตใจของท่านจะมีความรู้สึกอย่างไร? มันจะแช่มชื่นดีหรือว่าหน้าบึ้งตึงขึงจอ หรือยิ้มแย้มแจ่มใส หรือหน้ากลายเป็นจวัก ลองวาดภาพดูซิ      รวมความว่าคนเราถ้าพบคนที่เรารักหรือคนที่เราสงสาร จิตใจเราจะชุ่มชื่นพบคนที่รักแต่ความจริงคนที่เรารักไม่ทันจะเห็นหน้า เพียงแต่คิดถึงชื่อเธอเท่านั้นแหละ หรือนึกถึงจริยาของเธอที่แสดงออก จิตใจก็สบายแล้ว เมื่อจิตใจสบายหน้าตาที่แสดงออกก็เป็นหน้าตาที่สบาย หรือหน้าตาที่มีความยินดีรื่นเริงหรรษา ก็เป็นหน้าที่มีความอิ่มเอิบ เต็มไปด้วยความยิ้มแย้มแจ่มใส แสดงถึงอาการสดชื่น เมื่ออาการอย่างนี้ปรกฏขึ้น ทุกท่านลองวาดภาพของตัวเองว่าท่านเองนะถ้าเผอิญไปเจอะใครเขาแสดงออกอาการอย่างนั้นเข้า ท่านจะปีติมีความอิ่มใจ ดีใจ ชื่นใจ จิตใจสดใสหรือว่าเสียใจ มีใจหดหู่ ในเมื่อเขายิ้มให้เรา เราก็ชื่นใจ ดีไม่ดีบางคน คนที่เราเกลียดน้ำหน้า ไอ้คำเกลียดน้ำหน้า น้ำหน้ามันมีตรงไหน ที่มีน้ำตา ที่เราเกลียดเขาก็แล้วกัน พอเดินผ่านไปเขายิ้มให้เราก็ยังยิ้มรับอย่างน้อยที่สุดเวลานั้นเราก็หายเกลียดไปนิดหนึ่ง เมื่อท่านยิ้มผ่านไปแล้วเราอาจจะเกลียดใหม่ก็ยังได้ ถ้าเจอะหน้าเมื่อไรเราก็ลืมเกลียดไปทุกๆ ครั้ง ถ้าเผอิญเขายิ้มให้บ่อยๆ ไอ้อาการที่หยุดเกลียดทุกๆ ครั้งที่เราเห็นเขายิ้มมันก็จะค่อยๆ หายไปใน ที่สุด ต่างคนต่างก็มีความสดชื่น นี่เพราะอาการยิ้ม เราไม่ดีใจ เราไม่ชื่นใจ ใจเฉยๆ เราก็ยิ้ม ต่อไปก็ฝึก เราไม่พอใจเราก็ยิ้ม จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:53:46 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ถามว่า "ยิ้มหรือหัวเราะมีประโยชน์อย่างไร?"      ก็ต้องตอบว่า "ทำให้สร้างความสดชื่นให้เกิดกับใจ"      ถ้าจะถามว่า "คนนั้นเกลียดอยู่นี่ เห็นหน้าก็เกลียด เรายิ้มให้เราจะชื่นใจแบบไหน"      ก็ต้องตอบว่า "ต้องพยายามฝืนยิ้มไว้ก่อน ตั้งใจฝืนยิ้มไว้ หักใจว่าเกลียดแสนเกลียด โกรธแสนโกรธ เพื่อเป็นการรักษากำลังใจหัดยิ้มไว้หน่อยๆ พอยิ้มมายิ้มไป ยิ้มไปยิ้มมาแบบนี้ไม่ช้าตัวเมตตากรุณาก็เกิดขึ้น ตัวธรรมะก็เกิดขึ้นในใจโดยไม่รู้สึกตัว อย่างนี้มีความมั่นคงมาก หนักๆ เข้าก็จะกลายเป็นยิ้มจริงๆ จะต้องใช้เวลาเป็นแรมปีก็ช่างเถอะ ให้ยิ้มจริงมันโผล่เข้ามาได้อารมณ์ใจก็เป็นสุข"      เป็นอันว่า ในเมื่อเรากลายเป็นคนใจดี มี เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร ขอบรรดาญาติโยมพุทธบริษัททุกท่าน เราก็กลายเป็นคนที่ไม่มีใครเกลียด แต่คนที่จะเกลียดเรานี่ห้ามไม่ได้แน่นะ คำว่า "ไม่มีใครเกลียด" นี่อาตมาพูดไปตามตำรามากเกินไป ขอพูดความเป็นจริงว่าคนที่เกลียดเราจะน้อยลงไปดีกว่า      ตามธรรมดาท่านบอกว่า "เราเมตตาท่าน ท่านก็เมตตาเรา" หรือพูดภาษาไทยว่า "เรารักท่าน ท่านก็รักเรา เราสงสารท่าน ท่านก็สงสารเรา"      นี่ตำราว่าอย่างนั้นนะ ตำรานี่คงไม่ใช่ของพระพุทธเจ้าแท้ เป็นคำอธิบายของคนภายหลัง แต่ของพระพุทธเจ้าแท้ท่านก็บอกว่า      "เวลาที่เราจะแผ่เมตตาความรักไปถึงบุคคลอื่นหรือสัตว์อื่น อันดับแรกต้องเว้นคนที่เป็นศัตรูก่อน เพราะถ้าไปนึกถึงคนที่เป็นศัตรูเข้าไอ้ตัวเมตตามันจะหายไป เลยกลายเป็นการอาฆาตมาดร้าย จองล้างจองผลาญโกรธขึ้นมามันจะไม่ดี" นี่ตำราขององค์สมเด็จพระชินสีห์บอกว่า "ถ้ากำลังใจยังอ่อนอย่าเพิ่งนึกถึงคนที่เป็นศัตรูกับเรา ให้มีจิตเมตตากับคนและสัตว์ที่ไม่เป็นศัตรูกับเราก่อน ต่อไปถ้ามีกำลังใจแก่กล้าถึงขั้นพระโสดาบัน การเมตตากับศัตรูเริ่มมีขึ้นและก็สดชื่น ถ้าถึงสกิทาคามีความสดชื่นยิ่งมีมากขึ้นเห็นหน้าศัตรูมีความรู้สึกว่าเพื่อน คือไม่มีการหนักใจ ถ้าถึงอนาคามีแล้วไซร้ไม่มีความรู้สึกว่าใครเป็นศัตรูเลย" ความจริงก็รู้ว่าเขาเป็นศัตรูแต่จิตใจที่เป็นศัตรูกับใครน่ะไม่มีแต่นี่ตามขั้นของบุคคล      นี่เรามาพูดกันถึงว่าคนที่ยังเป็นปุถุชนยังหนาแน่นไปด้วยกิเลส ค่อยๆ ทำค่อยๆ ไป ต้องฝืนกำลังใจ      อันดับแรก เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร มันเกิดขึ้นในใจก็จริงแหล่แต่ทว่าเฉพาะคนที่ไม่เป็นศัตรูกับเรา คนที่เคยเป็นศัตรูกับเราพยายามฝืนยิ้มให้เอาปากเมตตา เอาตาเมตตา ตามองในฐานะเป็นมิตร จิตอาจจะคิดเป็นศัตรูก็ได้ แต่ปากยิ้มปากก็เป็นมิตรเวลาพูดก็พูดดี ยิ้มแย้มแจ่มใส ตาก็มองรู้สึกคล้ายๆ เป็นมิตร แต่จิตคิดเป็นศัตรูก็ช่างมัน มันยังอยู่ข้างใน ให้หน้าฉากดีไว้ก่อน ต่อไปถ้ายิ้มบ่อยๆ แสดงอาการความเป็นมิตรบ่อยๆ ใจก็จะพลอยสลายตัวไปด้วยในความโกรธ อาการที่เป็นศัตรูก็ค่อยๆ สลายไป กลายเป็นว่าเราเห็นคนทุกคนกลายเป็นมิตร คิดรักเขา คิดสงสารเขา เห็นคนและสัตว์มีสภาพเหมือนกัน ถ้าในเมื่อเราเป็นคนใจดีอย่างนี้บรรดาท่านพุทธบริษัทการมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับคน ทั้งหลายก็หายาก อาการอย่างนั้นจะไม่มีเลย การจะโต้เถียงกันบ้างด้วยเหตุผลบางประการ นี่ก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ไม่ใช่ทะเลาะกัน ทะเลาะกัน ทะเลาะกันนี่มันโกรธ คนที่มีความโกรธเป็นคนไร้เหตุผล ในเมื่อเราเป็นคนมีเมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร เหตุผลก็มีมาก ในเมื่อเป็นคนมีเหตุมีผลมาก ความรักมีมาก การฆ่ากันไม่มี การทำร้ายกันไม่มี ไปไหนก็มีแต่การยิ้มแย้มแจ่มใส แล้วก็มีมิตรมากกว่าศัตรู      สำหรับศัตรูก็คือคนเลว อย่างพระพุทธเจ้านี่ท่านดีแสนดี พระอรหันต์นี่ดีแสนดี ยอดของ ความดีแล้ว พระพุทธเจ้าทรงเป็นจอมพระอรหันต์ พระอรหันต์เป็นลูกแถวของพระพุทธเจ้า คือ เป็นกองทัพธรรม หมดความรู้สึกในการเป็นศัตรูกับใคร มีพรหมวิหาร 4 ครบถ้วน จิตไม่มีกิเลส แต่ทว่าองค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์ก็ดี สาวกของพระองค์ก็ดีที่เป็นพระอรหันต์ ก็ยังมีศัตรูคอยประหัตประหารคอยหักล้าง อย่างพระพุทธเจ้านี่มี เทวทัต เป็นต้น ควบคู่กับ โกกาลิกะ กับเพื่อนพระอีก 5-6 องค์ เป็นศัตรูถึงขั้นคิดฆ่าพระพุทธเจ้า จ้างคนฆ่าและกลิ้งหินจะให้ทับตาย อันนี้มีศัตรู ดีแสนดีแต่มีศัตรู อย่างพระโมคคัลลาน์ ถึงกับถูกเดียรถีย์จ้างคนมาฆ่าเป็นการตัดกำลังขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า อันนี้อย่างนี้ก็ต้องถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาของชาวโลก แต่ว่าคนที่รักท่านมีมากในเมื่อเราก็เป็นคนดีคนรักมาก เราก็มีความสุขมาก อันนี้มาพูดกันถึงคนทั้งโลก      ถ้าทุกคนเชื่อพระพุทธเจ้า ต่างคนต่างไม่มีใจโหดร้าย ไม่ฆ่ากัน ไม่ประทุษร้ายกัน โลกจะเต็มไปด้วยความสุด โลกเวลานี้ไม่มีความสุข เพราะแย่งชิงดีชิงเด่นกัน ทำสงครามแย่งพื้นที่กัน แย่งทรัพย์สินกัน แต่สงครามที่ทำ คนที่คิดแย่งอำนาจวาสนาปรารถนาความเป็นใหญ่ แกไม่ได้ออกไปรบเอง แกใช้ให้คนอื่นไปตายแทนแก บาดเจ็บแทนแก โลกจึงได้เป็นทุกข์      มาชาวบ้านเรา ถ้าหากว่าเราไม่คิดหักล้าง ไม่คิดประหัตประหารกัน ต่างคนต่างรักกันโลกจะเต็มไปด้วยความสุข เพราะว่าทุกคนเห็นหน้ากันก็จะมีแต่ความยิ้มแย้มแจ่มใส มีแต่ความเป็นเพื่อน จะหลับหรือตื่นก็เป็นสุข นั่งหรือนอนไม่ต้องระแวดระวังภัย นอกจากโลกจะเป็นสุขแล้ว โลกก็จะรวย มีหลายท่าน มีคนหนึ่งบอกว่าจะมาทำวิทยานิพนธ์เป็นด็อกเตอร์ เธอบอกว่า      "เขาพูดกันและเธอเองก็มีความเห็น ว่าพระพุทธศาสนาไม่ได้ช่วยโลกจริงจัง แค่เปาะๆ ความช่วยไว้นิดๆ ไม่ตรงไปตรงมา" จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:55:06 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เธอพูดอย่างนี้ เธอก็พูดตามความรู้สึกของเธอก็ไม่น่าตำหนิ เพราะคนเกิดมาในโลกนี้มีบารมีไม่เสมอกันอยู่แล้ว "บารมี" หมายถึงกำลังใจ คือการใช้ปัญญาที่เรียกว่า "ปัญญาบารมี" ไม่เท่ากัน อาตมาจะพูดให้ฟัง อย่างบางคนที่มีบารมีน้อยเหมือนกัน      ถ้าคนเราไม่ทะเลาะกัน ไม่ทำร้ายซึ่งกันและกัน ประเทศชาติจะตัดงบประมาณไปได้มาก คือ      งบประมาณเจ้าหน้าที่ตำรวจ หรือว่าเจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองบ้านเมืองที่คอยปราบปรามพวกประทุษร้ายซึ่งกันและกัน อันนี้ไม่ต้องเลย ผู้ใหญ่บ้าน กำนัน ก็ไม่ต้องมี อำเภอ จังหวัด ก็ไม่ต้องมี ตำรวจทหารก็ไม่ต้องมี ถ้าไม่มีท่านทั้งหลายเหล่านี้ งบประมาณของเราก็ถูกตัดลงไปในการใช้จ่าย ความสิ้นเปลืองน้อยไป ต่อมาก็อัยการเอย ผู้พิพากษาเอย เจ้าหน้าที่ในโรงศาล เจ้าหน้าที่เรือนจำ แล้วก็อาคารเรือนจำที่ก่อสร้างใช้เงินมาก วัตถุดิบที่ใช้ก็ใช้เงินมาก นักโทษที่เข้าไปถูกขังทุกคนต้องกิน แต่ละหัวตั้งงบประมาณไว้เท่าไหร่? ถ้าหัวละ 10 ต่อวัน 10 คนก็ 1,000 บาท 1,000 คนก็หมื่นบาทต่อวันนะ แล้วเจ้าหน้าที่ในเรือนจำต้องใช้จ่ายเท่าไร?      ก็รวมความว่างบประมาณส่วนนี้ไม่ต้องใช้จ่ายเลย เพราะไม่มีใครเขาทะเลาะกัน ไม่มีใครเขาฆ่ากัน เป็นอันว่าเจ้าหน้าที่ฝ่ายปราบปราม ฝ่ายตัดสินหรือว่าฝ่ายคุมขัง ควบคุมไม่ต้องมีเลย ประเทศชาติจะรวยขึ้นมาตั้งเยอะ นี่ว่ากันถึงชาตินี้ นอกจากประเทศชาติจะมีความสุข หรือว่าจะมีความเจริญรุ่งเรืองมาก เราก็ไม่ต้องเสียหายในทรัพย์สินในการซื้ออาวุธ คนที่คิดประทุษร้ายกันต่างคนต่างมีอาวุธ เงินที่ต้องจับจ่ายใช้สอยเรื่องอาวุธไม่ใช่เล็กน้อย คนหนึ่งแค่มีมีดพับ 1 เล่ม สมมติว่ามีดพับเล่มละ 1 บาท คนในประเทศไทย 52 ล้านคน มีมีดพับ 52 ล้านเล่ม ก็หมดเงินไป 52 ล้านบาท แล้วฝ่ายเจ้าหน้าที่ ฝ่ายปราบปรามก็ต้องมีอาวุธ ต้องมีพาหนะ ต้องมีเบี้ยเลี้ยง จิปาถะไปหมด ก็จ่ายกันดะไป      รวมความว่า ถ้าคนทั้งชาติมีความเมตตาปรานีซึ่งกันและกัน มีความสงสารซึ่งกันและกัน รัฐบาลก็มีความสุขใจ การสิ้นเปลืองในการเงินการทองทั้งหลายก็ไม่มี และบรรดาท่านพุทธบริษัทเอง หรือญาติโยมพุทธบริษัทก็ตามที่เป็นฆราวาส หรือเป็นพระก็ตาม ถ้าไม่เป็นศัตรูซึ่งกันและกัน ทุกคนก็มีความสุข เงินที่ต้องจับจ่ายใช้สอยเพื่อเป็นการประหัตประหารกันก็ไม่มี ทรัพย์สินส่วนนี้ก็จะเป็น ทรัพย์สินนอนตัว จะคงอยู่กับกระเป๋าของตนเอง เป็นอันว่าความร่ำรวยเกิดขึ้นมาจุดหนึ่ง จากการที่ ไม่คิดประทุษร้ายซึ่งกันและกัน      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน ไม่สบายเสียงก็สั่นๆ ไปหน่อยก็ขออภัยด้วย ไอ้จะพูดต่อไปก็เอาแค่นี้ก็แล้วกันเห็นผลในชาติปัจจุบันเล็กน้อย สำหรับชาติในสัมปรายภพ คือชาติหน้า เอาไว้พูดกันงวดหลัง      สำหรับวันนี้เวลาหมดแล้ว บรรดาท่านพุทธบริษัท ต้องขอลาก่อน ขอความสุขสวัสดิ์ พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแต่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:56:24 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ตอนที่ ๑๓ อานิสงส์ของการรักษาศีลข้อที่ ๑      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนนี้เป็นตอนที่ 13 ในรายการหนีบาป ขอย้ำกับบรรดาท่านพุทธบริษัทไว้ก่อนว่าถ้าฟังเรื่องราวกว่าจะจบมันนานนัก      การหนีบาปจริงๆ ให้ยึดสังโยชน์ 3 ประการ ที่พระพุทธเจ้าตรัส ก็คือ การทำลายสังโยชน์ ข้อที่ 1 ได้แก่การมีความรู้สึกว่า ชีวิตนี้ต้องตาย และก็จำคำแนะนำขององค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า ที่ทรงแนะนำกับคณะของเปสการีว่า "เธอทั้งหลาย ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง แต่ความตายเป็นของเที่ยง จงอย่าประมาทในชีวิต คิดว่าความตายจะเข้ามาถึงเราในวันพรุ่งนี้" ข้อนี้องค์สมเด็จพระมหามุนีได้ทรงแนะนำ ให้คิดว่าความตายอาจจะถึงเราในวันนี้ได้เสมอ จะได้ไม่ประมาทในการสร้างความดีเพื่อหนีนรกกัน      แล้วข้อต่อไป องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดา ทรงแนะนำให้ยอมรับนับถือความดีของพระพุทธเจ้า ความดีของพระธรรมคำสั่งสอนของพระองค์ และความดีของพระอริยสงฆ์ทั้งหลาย หลังจากนั้นองค์สมเด็จพระจอมไตรแนะนำให้ทุกคนทรงศีลห้าให้บริสุทธิ์ ถ้าปฏิบัติได้อย่างนี้บรรดาท่านพุทธบริษัท ทุกคนจะพ้นจากอบายภูมิ คือ นรกได้แน่นอน      ต่อไปนี้ก็ขอคุยกับบรรดาสาวกขององค์สมเด็จพระชินวร ในเรื่องของอานิสงค์ของการรักษาศีลข้อที่ 1 ตามที่พระท่านบอกว่า "ปาณาติปาตา เวรมณี สิกขาปทัง สมาทิยามิ" ก็แปลว่า "ข้าพเจ้าขอสมาทาน คืองดเว้น จะไม่มีการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต" ขอให้แถมว่า จะไม่มีการทรมานด้วย เราไม่ฆ่าด้วย ไม่ทำร้ายร่างกายสัตว์ด้วย อย่างนี้จะดีกว่า      เมื่อตอนที่ 12 ได้พูดถึงศีลห้า ข้อที่ 1 แต่ยังไม่ทันจบก็หมดเวลาเสียก่อน ตอนนี้ก็ขอต่อกับบรรดาท่านพุทธบริษัท ส่วนที่ยังค้างอยู่ก็หมายถึงว่า การรักษาศีลห้าในชาติปัจจุบันเราก็ทราบแล้วว่า คนที่มีศีลห้าเป็นปกติ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ศีลข้อที่ 1 เรียกว่า เว้นจากการฆ่าสัตว์ และการทรมานทำร้ายร่างกายสัตว์ ศีลทุกข้อจะมีธรรมะแทรกอยู่เสมอ ศีลข้อที่ 1 นี่กับกรรมบถ 10 เหมือนกัน ธรรมะที่แทรกอยู่ในศีลข้อที่ 1 หรือกรรมบถ 10 ข้อที่ 1 ก็ได้แก่ เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร      โทษของศีลห้าว่ามาแล้ว ทีนี้ว่ามาถึง "คุณ"      "คุณ" ที่บุคคลที่รักษาศีลข้อที่ 1 ได้ในชาติปัจจุบันมีผลเป็นยังไง พูดมาแล้วในตอนที่ 12 ตอนที่ 13 นี่จะพูดถึง "คุณ" ที่พึงได้ หรือ "ผล" ที่จะพึงได้ในชาติต่อไป      ถ้าขณะใดจิตของบรรดาท่านพุทธบริษัท ทรงอารมณ์ความดีและความเยือกเย็น ได้แก่เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร แล้วก็ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ทรมานสัตว์ จิตใจของบุคคลนั้นจะมีความเยือกเย็นมาก จะเห็นว่าบุคคลที่มีเมตตาความรักก็ดี มีกรุณาความสงสารก็ดี ท่านทั้งหลายเหล่านี้หน้าตาแช่มชื่น ยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นปกติ เห็นหน้าใครก็มีแต่อาการยิ้ม การยิ้มนี้บอกว่าเป็นคนใจดี แล้วคนเราทุกคน บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย อาตมาก็พูดไปว่าทุกคน แต่อาจจะไม่ใช่ทุกคนก็ได้      สำหรับอาตมาเอง เห็นใครเขายิ้มเราก็ชื่นใจ บางทีคนที่มีศักดิ์ศรีใหญ่มีวาสนาบารมีสูง พอที่เราจะพึ่งพาอาศัยได้ หรือคนที่มีรูปร่างหน้าตาสวยสดงดงามควรที่จะรักได้ แต่ว่าท่านหรือเธอทั้งหลายเหล่านั้น "ยิ้มไม่เป็น" พวกเราก็ต้องเดินหลีก ท่านทั้งหลายจะหลีกหรือไม่หลีกอาตมาไม่ทราบ แต่อาตมานี้หลีกแน่ คนยิ้มไม่เป็นนี้ไม่คบแน่ ถ้าขืนคบคนประเภทนี้เข้าเราก็กลุ้มไปด้วย เห็นหน้าเธอ ทีไร หน้าเธอก็คล้ายๆ กับเสือในครัวบ้าง หน้าวัตถุตักแกงบ้าง หน้าเหมือนภาชนะตักข้าวบ้าง อย่างนี้ ดูไม่ไหว ถ้าสมัยก่อนเมื่อเป็นหนุ่มยังไม่แก่หรือยังไม่บวช คนประเภทนี้ไม่คบเลย แต่ว่าสมัยนี้ ความเป็นพระ ถึงแม้จะมีการคบหาสมาคมบ้างก็ต้องคบกันอย่างผิวเผิน เพราะหน้าของเธอไม่ทำให้เราชื่นใจ ท่านทั้งหลายฟังดังนี้ก็คิดว่า หลวงตาแก่นี้กิเลสมาก ก็ต้องตอบว่ามีกิเลสจริงๆ เมื่อคลอดจากครรภ์มารดากิเลสเท่าพวกท่าน หรือบางอย่างอาจจะมากกว่าพวกท่านก็ได้ การเกิดมานี่ทุกคนปฏิเสธ ไม่ได้ว่าไม่มีกิเลส การที่จะมีกิเลสหรือไม่มีกิเลสก็ตาม แต่มีจิตใจเดิม ความรู้สึกก็เหมือนความรู้สึกเดิม เห็นหน้าคนที่มีการยิ้มแย้มแจ่มใส ทุกคนก็ต้องมีความแช่มชื่นเหมือนกัน อย่างพระอรหันต์ท่านคงจะชอบใจคนยิ้ม แต่คงไม่เกลียดคนไม่ยิ้ม ถ้าเห็นคนยิ้มไม่เป็นคงจะไม่เกลียด อาจจะสลดใจมากกว่า คงจะสงสารว่า โอหนอ คนนี้ไม่น่าจะฆ่าตัวเองเลย จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:57:33 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะว่าคนที่ยิ้มไม่เป็น คนที่คบหาสมาคมก็มีน้อย คนที่มีความจำเป็นจริงๆ เขาจึงจะคบ เขาหวังประโยชน์ในการช่วยเหลือเขา เขาจึงจะเข้าหา แต่ถ้าประโยชน์ได้แล้ว เขาคงไม่เข้าไปหาคนหน้าไม่ยิ้มต่อไป ถ้าจะเข้าไปหาใหม่ก็จะเข้าเพื่อต้องการความช่วยเหลือ      ก็รวมความว่า คนที่ไม่ยิ้มนี่ขาดทุน หาคนรักยาก หาคนชอบใจยาก      มาพูดถึงอานิสงส์หน้ายิ้มปัจจุบัน เพราะใจมีเมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร มีอยู่ประจำใจ จึงเว้นจากการฆ่าสัตว์ เว้นจากการทรมานสัตว์ เว้นจากการประทุษร้ายร่างกายสัตว์ (คำว่า "สัตว์" นี่หมายถึงคนด้วย) ถ้าตายจากโลกนี้ไปแล้วขณะที่เธอจะตายหรือขณะที่ท่านจะตาย ถ้ากำลังใจของท่านยังสดชื่นด้วยเมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร จะไม่มีการประทุษร้าย มีแต่จิตชื่นบาน รื่นเริงหรรษา ใจเปี่ยมชุ่มชื่นด้วยเมตตา และกรุณาทั้ง 2 ประการ ท่านประเภทนี้ตายแล้วลงนรกไม่เป็น เอากัน ชาติเดียวนะ เอากันชาติปัจจุบันว่าตายแล้วลงนรกไม่เป็น ถ้ากำลังใจของท่านอย่างต่ำก็ต้องเป็นเทวดาบนสวรรค์ชั้นกามาวจรสวรรค์ ถ้ากำลังใจความเมตตาปรานีของท่านเข้มข้นก็ต้องไปเกิดเป็นพรหม      ก็รวมความว่า ท่านตายเมื่อไรท่านก็มีความสุขกว่าสมัยที่เป็นมนุษย์ เพราะสมัยที่เป็นมนุษย์นี่ เอาอะไรสุขจริงไม่ได้ ความหิวก็เป็นความทุกข์ การปวดอุจจาระปัสสาวะก็เป็นความทุกข์ การกระทบกระทั่งกับอารมณ์ที่ไม่ชอบใจก็เป็นอาการของความทุกข์ การประกอบกิจการงานมีความเหนื่อยยากก็เต็มไปด้วยความทุกข์ ความป่วยไข้ไม่สบายก็เต็มไปด้วยความทุกข์ "ปิยะโต ชายะเต โสโก ปิยะโต ชายะเต ภะยัง" ความรักมีที่ไหน ความทุกข์มีที่นั่น ความรักมีที่ไหน อันตรายมีที่นั่น กำลังใจนำไปหาอันตรายด้วยความทุกข์ ไม่เกิดประโยชน์ การพลัดพรากจากของรักของชอบใจก็เป็นทุกข์ การถูกทรมานร่างกายจากโรคภัยไข้เจ็บเข้ามาเบียดเบียนตามกาลเวลา ถ้าถึงวาระที่จะต้องตายอาการประเภทนั้นจะทรมานมากที่สุด ทุกข์มากที่สุด แล้วก็ตาย      รวมความว่า การทรงชีวิตอยู่ไม่มีอะไรดี ก็จะมีดีอยู่อย่างเดียว ถ้าเราเป็นคนฉลาดไม่ประมาทในชีวิตที่คิดว่าจะตายไว้เสมอ ยอมรับนับถือความดีของพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ ทรงศีลให้บริสุทธิ์อย่างนี้ไปสวรรค์กันแน่      ฉะนั้น เมื่อท่านที่มีความเมตตาปรานี ท่านตาย อย่างเลวที่สุดก็ไปสวรรค์ สวรรค์ก็มีความสุข พรหมก็มีความสุข อย่างกลางท่านไปเป็นพรหม การเกิดเป็นเทวดาก็ดี การเกิดเป็นพรหมก็ดี ไม่มีคำว่า "เด็ก" เกิดปุ๊บร่างกายจะเป็นหนุ่มเป็นสาวทันที ร่างกายของเทวดาหรือพรหมไม่มีการแก่ เกิดวันแรกหนุ่มสาวเท่าไร อยู่นานเท่าไรก็ตาม จะมีสภาพอย่างนั้น ความหนาวในเทวดากับพรหมก็ไม่มี ความหิวกระหายก็ไม่มี ความป่วยไข้ไม่สบายก็ไม่มี ความแก่ก็ไม่มี ความเหน็ดเหนื่อยของร่างกายของเทวดากับพรหมก็ไม่มี รวมความว่ามีสุขจริงๆ ที่ท่านเรียกว่า "สุคติ" ไปสู่แดนของความสุข      อันนี้ก็เป็นอานิสงส์ของเมตตากรุณาทั้ง 2 ประการ ในศีลข้อที่ 1 ในเวลาที่ท่านจะต้องจากความเป็นเทวดาหรือพรหม ในเมื่อหมดบุญวาสนาบารมีลงมา คนที่มีเมตตานี่ไม่ไปอบายภูมิแน่ ก็ต้องมา ชนปั๋งอยู่ที่มนุษยโลก กลับมารับความทุกข์ในความเป็นมนุษย์ใหม่แต่ว่าการทุกข์ในการเป็นมนุษย์ ไม่เท่าทุกข์ในอบายภูมิ      พอมาถึงโลกมนุษย์แล้วจะได้ อาการของความทุกข์เราไม่พูดกัน ความรัก กรุณา ความสงสาร เว้นจากการฆ่าสัตว์ เว้นจากการทรมานสัตว์ เว้นจากการทำร้ายร่างกายสัตว์อาการอย่างนี้       ผลที่จะได้ก็คือ ผลของเมตตาความรัก ท่านผู้นั้นจะมีรูปร่างหน้าตา ทรวดทรงสะสวยมาก ขอทุกคนโปรดทราบว่าคนที่เกิดมาแล้วเขาสวย ทรวดทรงดี ดีไม่ดีก็ประกวดความงามชนะความงามเสียด้วย ท่านประเภทนี้สมัยที่เป็นมนุษย์ชาติก่อน ท่านมีเมตตาความรักเป็นปกติ อารมณ์คิดประทุษร้ายบุคคลอื่นใดหายาก จะตอบว่าอารมณ์ที่คิดประทุษร้ายคนอื่นไม่มีนั้นไม่ได้ เพราะยังไม่ใช่พระอนาคามี ถ้าเป็นพระอนาคามีก็ไม่ต้องมาพบกับความเป็นมนุษย์อีก ไปเป็นเทวดาหรือพรหมก็ต่อไปนิพพานไปเลย      ฉะนั้น คนที่มีเมตตาความรัก กรุณาความสงสาร ในชาติก่อนที่จะเกิดเป็นมนุษย์จากความเป็นมนุษย์ชาติก่อนของท่าน ส่งผลเห็นชัดว่า ท่านเป็นคนทรงสวย รูปก็สวย ผิวก็สวย คำว่า "ผิวสวย" จะสวยในเขตที่เขาต้องการ บางเขตต้องการผิวขาว ท่านก็จะขาว บางเขตต้องการผิวเหลืองท่านไปเกิดในแดนผิวเหลือง บางเขตต้องการผิวดำแต่ดำสนิท ไม่มีริ้วรอย ก็จะเกิดในแดนนั้น รวมความว่าเกิดในแดนไหนก็ตามเป็นคนสวยของแดนนั้น ทรวดทรงก็สวย ผิวพรรณก็สวย หน้าตาก็สวย มีความยิ้มแย้มแจ่มใสติดมาจากชาติก่อน ชาติทีหลังเกิดมาก็ยิ้มต่อไป แล้วก็เป็นที่รักของบรรดาประชาชนทั้งหลาย ทั้งคนและสัตว์เห็นเข้าก็รักในท่าน เพราะอาศัยบุญบารมี เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร เดิมของท่านมีอยู่ติดตามมา และในกาลต่อไปถ้าหากว่าไม่เคยฆ่าสัตว์เลย หรือมีบ้างในการตีบ้างทรมานบ้างเล็กๆ น้อยๆ ท่านผู้นี้จะไม่มีโรค ไม่มีภัยเลย จะไม่มีการป่วยไข้ไม่สบายเลยในการเกิดมา เพราะการป่วยไข้ไม่สบายนี้ บรรดาท่านพุทธบริษัท มาจากการฆ่าสัตว์หรือทรมานสัตว์ การไม่เคารพในศีลข้อที่ 1 นี่แหละ จะเป็นปัจจัยให้เกิดการป่วยไข้ไม่สบาย จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:58:33 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ฉะนั้น บรรดาญาติโยมพุทธบริษัททั้งหลายที่เคยมาพบอาตมาขอร้องว่าช่วยหน่อยเถอะ เวลานี้ป่วยไข้ไม่สบาย บางท่านไม่ใช่ขอร้องและท่านทั้งหลายก็ไม่มาฟ้อง ท่านทั้งหลายซ้อมอาตมาเข้าให้ และขอโทษนะในคำว่า "ซ้อม" นี่ไม่ใช่เหมือนกับคนที่เขาชกกัน ไม่ใช่อย่างนั้น ชกหรือตีต่อย หรือทุบไม่ใช่อย่างนั้น จะว่าซ้อมหรือจะว่าต่อว่าก็ได้ แต่ความจริงท่านไม่ได้ซ้อมไม่ได้ต่อว่าแต่อาตมาผู้เดียว ต่อว่ายันพระพุทธเจ้าเลย มีหลายท่านที่อายุมากแล้ว ท่านป่วยเป็นไข้ไม่สบายอยู่มาก เห็นจะเป็นนานแสนนาน ในที่สุดท่านมาถึงท่านก็ เอายังงี้ก็แล้วกัน พอมาถึงก็ไม่รอดแล้ว "หลวงพ่อเจ้าคะ ทำไมถึงป่วยมากนัก เป็นนานแล้วไม่รู้จักหาย กฐินก็ทอด ผ้าป่าก็ทอด สังฆทานก็ทำ บาตรก็ใส่ ศาลาก็สร้าง โบสถ์ก็สร้าง กุฏิก็สร้าง บุญทุกอย่างทำหมด แต่ "พระ" ไม่เห็นช่วยปัดเป่าให้พ้นจากอันตราย คือป่วยไข้ไม่สบายเลย"      ล่อ "พระ" เข้าให้ ท่านจวกพระ คำว่า "พระ" คำเดียวนะบรรดาท่านพุทธบริษัทพระตั้งแต่องค์แรกก็คือ พระพุทธเจ้า ถึงองค์สุดท้ายพบกันเป็นแถวไปหมด โดนต่อว่าอาตมานั้นไม่โกรธ อย่านึกว่าอาตมาเป็นพระอรหันต์ หรือพระอนาคามีนะ ที่ไม่โกรธนั้นเข้าใจว่าคนป่วยไข้ไม่สบายนี่ย่อมมีอารมณ์เดือดร้อนเป็นธรรมดา และโดยเฉพาะอย่างยิ่งอาตมาก็เป็นคนป่วยเป็นปกติ ขณะที่พูดอยู่ที่นี่ก็ป่วย เวลานี้ พ.ศ.2528 ลงศาลาเวลาทำบุญวันพระไม่ได้มาตั้งแต่เดือนพฤษภาคม ตั้งแต่วันที่ 14 พ.ค. 2528 จนกระทั่งถึงเดือนที่กำลังพูดอยู่นี่เป็นวันที่ 18 พ.ย.2528 ยังไม่สามารถจะลงแสดงพระธรรมเทศนาที่ศาลาได้เลย ปีนี้มันป่วยจริงๆ ป่วยจะเอาถึงขั้นตายก็หลายวาระถึง 4 ครั้ง มันทรมานอย่างหนัก อาตมาก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา      ที่พูดอย่างนี้อย่าคิดว่า เป็นพระอรหันต์นะ จะผิด หรือว่าจะผิดเป้าหมาย คำว่า "เรื่องธรรมดา" ก็หมายความว่าป่วยเสียจนชิน วันไหนไม่ป่วยไม่มี ตั้งแต่อายุ 28 ปี เป็นต้นมา ป่วยเป็นปกติ หรือพูดง่ายๆ ก็เป็นอาชีพป่วย ในเมื่ออาการป่วยเป็นปกติอย่างนี้จึงเห็นใจคนป่วย ฉะนั้นญาติโยมที่มาต่อว่านี้ จึงไม่นึกตำหนิท่านเลย แต่ว่าสงสารท่าน      สงสารเพราะอะไร เพราะว่าโทษปาณาติบาตในชาติก่อน ท่านฆ่าสัตว์หรือทรมานสัตว์ไว้มาก ที่ฆ่าคงไม่มาก แต่สัตว์ที่ถูกทำร้ายหรือถูกทรมานนั้นมาก โทษอันนั้นจึงให้ผลมาป่วยมากแบบอาตมา ทีนี้เวลาเทศน์ เขาหาว่ายกตัวไปเปรียบเทียบ นี่ไม่ได้เทศน์นั่งคุยกัน นั่งคุยกันไม่ใช่ของแปลก เรามาโชว์ความชั่วกัน อาตมานี่ชาติก่อนคงชั่วมาก การป่วยไข้ไม่สบายหรือกระทบกระทั่งมาก      ก็รวมความว่า การทรมานสัตว์มาก เราก็ป่วยมากและก็ป่วยนาน ถ้าการทรมานสัตว์น้อย เราก็ป่วยน้อยและก็ป่วยไม่นาน นี่ในขั้นของการทรมานและทำร้ายนะ      ทีนี้ ว่ากันถึงการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต เอากันตามเคย ท่านบอกว่าบุคคลที่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเป็นอาจิณกรรม ที่ท่านพูดเป็นคำพังเพยตามภาษาชาวบ้านว่า "วันดีไม่ละ วันพระไม่เว้น" ท่านประเภทนี้ ถ้าไปเกิดในชาติต่อไป ท่านจะไม่เห็นแสงพระอาทิตย์เลย แสงอาทิตย์หรือแสงพระจันทร์ไม่ได้เห็นหน้าบิดามารดาท่าน ท่านไม่มีโอกาสโผล่มาเห็น ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะแท้งในท้อง ไม่ทันเห็นเดือนเห็นตะวันท่านก็แท้งตาย ตายแล้ว      ต่อมาถ้ากำลังบาปเบากว่านั้นนิดหนึ่ง วันดีไม่ละ แต่วันพระท่านประเภทนี้พอคลอดจากครรภ์มารดาก็ตาย อาจจะคลอดปุ๊บตายปั๊บ หรืออาจจะคลอดออกมาได้วันสองวันตายก็ได้ คนประเภทนี้จำไว้ด้วยนะ ต่อมาถ้าบาปน้อยกว่านั้นอีกหน่อย ฆ่าน้อยกว่านั้นอีกนิดแต่ก็ยังมากอยู่ เป็นเด็กพอเดินได้แข็งก็ตาย ฆ่าสัตว์น้อยกว่านั้นอีกนิดหนึ่งเป็นเด็กที่แข็งแรงใกล้จะหนุ่มสาวก็ตายน้อยกว่านั้นอีกหน่อย พอหนุ่มสาวเต็มตัวก็ตายน้อยกว่านั้นอีกหน่อยหนึ่งพอไปวัยกลางคนก็ตาย น้อยกว่านั้นเหลือหน่อยๆ เป็นบาปไม่มากนัก ฆ่าไม่มากนักอายุถึงอายุขัยจึงตาย หรือเลยอายุขัยจึงตาย      นี่ว่ากันถึงด้านความตาย บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย มีหลายท่านมาคำนึงพึงคิด ว่าคนที่เกิดตัวเล็กๆ ทำไมจึงตาย มาถามกันเยอะ น่าสงสารเด็ก บางท่านก็บอกว่าเด็กมันมีบุญยังไม่มีการทรมานมากมันตาย แต่ความจริงไม่ใช่ นั่นคือโทษปาณาติบาตติดตามมา โปรดทราบไว้ด้วย จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 08:59:29 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ความจริง คนหรือสัตว์ที่ตายไม่น่าจะร้องไห้ เพราะว่าไม่มีใครอยากตาย มันตายของมันเอง ในเมื่อเราเองก็ห้ามความตายไม่ได้ คนอื่นตายเราจะร้องไห้ทำไม ไม่ควรจะถือประเพณีการร้องไห้ ควรจะเอาเป็นครูสอนว่า "ถ้าเด็กกว่าเรามากเท่าไร เราก็ตั้งใจว่า นี่ขนาดเด็กกว่าเราเขายังเด็ก เมื่อเราเป็นผู้ใหญ่กว่าทำไมจะไม่ตาย ความตายอาจจะถึงเราในวันพรุ่งนี้" เอาเป็นครูไปเลย นี่ว่าถึงโทษ      ถ้าว่าถึงคุณบ้างล่ะ คุณของท่านไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ไม่เคยฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเลย อันนี้ เกิดมาใน ชาตินี้อายุยาวเลย เรียกว่า "เลขอายุขัย" เวลานี้อายุขัย 75 ปี ท่านทั้งหลายเหล่านี้อาจจะ 100 ปีเศษ ทีนี้ท่านที่ไม่มีการป่วยไข้ไม่สบาย หากว่ามีการฆ่าสัตว์น้อยอายุก็มากหน่อย แต่อาจจะไม่เต็มอายุขัยเป็นต้น      รวมความว่า นอกจากจะเป็นคนสวยแล้วก็เป็นคนมีอายุยืนนาน แล้วไม่มีโรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียน ถ้าไม่ฆ่า ไม่ทรมาน และไม่ทำร้ายร่างกายสัตว์ จึงขอบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายผู้เป็นสาวกขององค์สมเด็จพระจอมไตรท่านที่ต้องการหนีนรก การหนีนรกได้วิธีหนึ่ง คิดว่าความตายจะถึงเราในวันนี้รวบรัดความดี คือยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์      อันนี้เราหนีนรกได้ชาติเดียว ชาติต่อไปถ้าเราลืมอาการนี้มันก็ต้องลงนรกกันเหมือนกัน นรกมันตามทัน ถ้าหากว่าเรารักษาศีลได้ทรงตัวทั้ง 5 ข้อ ถ้ารักษาได้ทั้ง 5 ข้อ แสดงว่าเป็นการกั้นกำแพง 5 ชั้น ถ้าเรารักษาได้ข้อเดียวก็เป็นกำแพงชั้นเดียว ถ้ากำแพงชั้นเดียวหรือตอนเดียวน่ะ บังเอิญเดิน สุดกำแพงไปมันลงนรกได้เหมือนกัน      ฉะนั้น จึงขอบรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน หากว่ายังจะทรงศีลได้ข้อเดียวก็ทรงให้มั่นคง ทำกำลังใจให้ตรงข้ามขั้นของฌาน คำว่า "ฌาน" เป็นยังไง? "ฌาน" แปลว่า "การเพ่ง" ท่านแปลแบบนี้ แปลตามศัพท์ ไม่หนักใจ แต่หนักปัญญานิดๆ ว่านั่งเพ่งกันจะไหวหรือ หูตาแสบไปหมด มีหลายท่านบอกให้ไปดูภาพพระพุทธรูป นั่งเสียน้ำตาไหลไปเลยตาแสบ      ทีนี้ว่าถึงกำลังใจเมตตา กรุณา ความรัก ทำถึงฌานเป็นอย่างไร? "ให้จิตทรงอารมณ์" ให้เข้าใจว่า "ฌาน" คืออารมณ์ชิน ชินกับความรัก ชินกับความเมตตา ชินกับการให้อภัยกับคนหรือสัตว์ที่มี ความผิด ไม่คิดอยากจะประทุษร้ายใคร แต่อาจจะต้องคิดนะ ยังไม่เป็นอนาคามี แต่ถึงอย่างไรก็ดี ถ้าคิดแล้วก็เลิกง่ายไม่ทำร้ายจริงๆ ไม่ฆ่าจริงๆ ถ้าจิตใจทรงอยู่อย่างนี้ บรรดาท่านพุทธบริษัทชายหญิง ยังไงๆ กำแพงชั้นที่หนึ่ง ก็สามารถกันนรกได้ แต่ยังไม่ถือว่าทุกชาติ เอากันแค่ชาติเดียวก่อน ถ้ากันกำแพงถึง 5 ขั้นนี่ กันนรกทุกชาติเลย บาปตามไม่ทันแน่ ดันมาไม่ถึง      ในเมื่อมองดูเวลา บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย เวลาก็หมดแล้วก็ต้องขอลาบรรดาสาวกขององค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์ที่กำลังฟังอยู่นี่ในงวดหน้าต่อไปฟังกันใหม่ ถ้ายังมีความประโยชน์ ขอบรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน จงมีแต่ความสุขสวัสดิ์ พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล และจงเจริญด้วยจตุรพิธพรชัยทั้ง 4 ประการ มีอายุ วรรณะ สุขะ พละ และปฏิภาณ หากทุกท่านพึงประสงค์สิ่งใด ก็ขอให้ได้สิ่งนั้นสมปรารถนาจงทุกประการ สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:00:20 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ตอนที่ ๑๔ ศีลและกรรมบถ ๑๐ ข้อที่ ๒      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับต่อไปนี้ก็ขอบรรดาท่านท่านพุทธบริษัทฟังความเป็นมาเรื่องราวตอนที่ 14 สำหรับตอนที่ 14 นี้ ตอนนี้ก็จะขอพูดเรื่องกรรมบถ 10 กับศีลห้า ควบกัน เพราะว่าข้อห้ามเหมือนกัน      ตอนที่ 14 นี้ ขอพูดถึงข้อ 2 ของศีลและกรรมบถ 10 กรรมบถ 10 ก็เป็นข้อที่ 2 ศีลห้า ก็เป็น ข้อที่ 2 ที่ท่านกล่าวว่า "อทินนาทานา เวรมณี" ซึ่งแปลเป็นความว่า ให้งดเว้นจากการถือเอาทรัพย์สินของคนอื่นที่เขาให้เราโดยชอบธรรม ก่อนที่จะอธิบาย บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ก็เตือนใจกันไว้ก่อน รายการนี้เป็นรายการ "หนีนรก"      คำว่า "หนีนรก" มีจริง บรรดาท่านพุทธบริษัทชายหญิง พระพุทธเจ้าทรงยืนยันมาอาตมาก็ขอยืนยันด้วย ถ้าถามว่า "เห็นไหม?" บอกว่า "เห็นแล้ว" "เคยไปไหมสมัยที่อาตมายังมีชีวิตอยู่นี่?" ต้องตอบว่า "เคยไปแล้ว" เคยไปตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ตายไปแล้วกลับฟื้น หลังจากนั้นก็ไปได้ตามปกติ จะไปเมื่อไรก็ไปได้เป็นอย่างนี้ทุกคน อย่างท่านพลโทสมาน วีระไวทยะ ท่านก็เช่นเดียวกัน ท่านตายไปเมื่อสมัยเป็นร้อยโท กลับมาแล้วก็มีสิทธิ์ไปเที่ยวในแดนนั้นได้เป็นปกติเพราะเป็นแดนที่เคยไปแล้ว เมื่อท่านตายสมัยเป็นร้อยโทท่านกลับฟื้น เขากลับมาส่ง แดนที่เคยไปคือแดนนรกเหมือนกัน เมื่อกลับมาแล้วต่อไปก็ได้โอกาส ท่านให้โอกาส จะไปเมื่อไรก็ไปได้      จึงขอยืนยันว่า "ตายแล้วเกิด นรกสวรรค์มีจริง" ถ้าถามว่าเอาตัวเข้ายัน ไม่กลัวใครเขาว่ารึ? ก็ต้องตอบว่า คนที่เกิดมาในโลกนี้ไม่ถูกนินทาเลยไม่มี ที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า "นัตถิ โลเก อนินทิโต" คนไม่ถูกนินทาเลยไม่มีในโลก พระพุทธเจ้าเองยังถูกนินทา อาตมาเป็นสาวกรุ่นจิ๋วของพระองค์ทำไมจะไม่ถูกนินทา เวลานี้คำนินทา คำติเตียนก็เกลื่อนโลก เต็มโลกไปหมด ไม่เห็นหนักใจอะไร จะนินทาสักเท่าไหร่ก็ตาม ก็แก่ลงไปทุกวัน ใครเขาสรรเสริญยังไงก็ตาม ก็ยังแก่ลงทุกวัน นินทาก็แก่ สรรเสริญ ก็แก่      ฉะนั้น คำนินทาและสรรเสริญทั้ง 2 ประการนี้ ท่านพุทธบริษัท องค์สมเด็จพระทรงสวัสดิโสภาคย์ทรงแนะนำว่า จงอย่าถือเอาเลยทั้ง 2 อย่าง ใครเขานินทามาก็ส่งคืนกลับเขาไป ไม่ใช่นินทาต่อนะ ลองดูอีกนิดหนึ่งสะกิดดูหน่อยก็เร่าร้อน บางท่านก็ดีพอถูกย้อนเข้านิดกลายเป็นพระอรหันต์ไปเลย ที่ว่าเป็นพระอรหันต์ไม่ใช่อาตมาทำให้ท่านเป็นพระอรหันต์นะ ท่านกลับพูดว่าท่านไม่สนใจคำนินทาว่าร้าย อันนี้ก็ดี ต้องขอบคุณท่านและขอสรรเสริญในความดีของท่าน ทีนี้เราทำอย่างนั้น เต็มใจทำหรือเปล่าก็ต้องบอกว่า ลองทำดู เห็นท่านส่งมามากๆ ลองส่งกลับไปนิดหนึ่ง ดูซิว่าจะเดือดร้อนไหม สำหรับอาตมาเองไม่เดือดร้อน เพราะถูกนินทาไม่เฉพาะแต่ลับหลัง ข้างหน้านี่ก็ยังถูกว่าถูกกล่าวเป็นปกติ เรื่องความอกตัญญูไม่รู้คุณของบุคคลที่มีกิเลสก็ย่อมมีอยู่บ้างเป็นของธรรมดา มีการนินทาหรือสรรเสริญจึงไม่สนใจ สนใจอย่างเดียวว่า ตายชาตินี้แล้วจะไปไหน แก่ขนาดนี้แล้วยังไงๆ ก็ต้องตาย      ฉะนั้น ในเมื่อเราจะตาย บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย หา "กำแพง" มากันอบายภูมิไว้ก่อน ดีกว่า คือยึดพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ เป็นที่พึ่ง ยอมรับนับถือท่าน เฉพาะฆราวาสเอา ศีลห้า เป็นกำแพงกั้นเข้าไว้ อบายภูมิจะมาไม่ถึง บาปเก่าๆ ที่ทำไปแล้วทั้งหมด สมเด็จพระบรมสุคตบอกว่า จะตามให้ลงโทษเราไม่ได้เลย เอาแค่นี้ก็แล้วกัน      ฉะนั้น บรรดาท่านพุทธบริษัท ฟังรายการนี้ถ้าต้องการหนีบาป ก็      1. อย่าลืมความตาย      2. ยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์      3. ทรงศีลห้าให้บริสุทธิ์ ตั้งแต่บัดนี้ไป แล้วก็ทรงไว้จนกว่าจะตาย ถ้าตายเมื่อไร ไปสวรรค์ ไปพรหมเมื่อนั้น ดีไม่ดีก็ไปนิพพาน จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:01:35 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ตอนนี้ก็มาคุยกันเรื่องศีล หรือ กรรมบถ 10 ข้อที่ 2 ท่านบอกว่าจงงดเว้นจากการลักขโมย หรือยื้อแย่งคดโกงในทรัพย์สินของบุคคลอื่นมาเป็นของเรา เรื่องนี้ บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าว่ากัน ในชาติปัจจุบัน ไม่ว่าใครทั้งหมด คนก็ดี สัตว์ก็ดี คำว่า "สัตว์" หมายถึง สัตว์เดรัจฉาน ก็ยังรักทรัพย์สินของตนเหมือนกัน เคยเห็นสุนัขมันกินอาหาร ถ้ามีตัวอื่นเข้ามาแย่งมันสู้ใจขาด สู้ได้หรือไม่ได้ก็ต้องสู้ เพราะว่าชีวิตจะทรงอยู่ได้เพราะอาหารเป็นปัจจัย ถ้าขาดอาหารเสียอย่างหนึ่ง ความตายก็เข้ามาถึงเร็ว ความจริงยังไงๆ ก็ต้องตาย แต่ก็ไม่มีใครอยากจะตาย หากว่าบรรดามนุษย์ทั้งหลายไม่ละเมิดศีลข้อนี้ ต่างคนต่างยึดถือทรัพย์สินของตนสำคัญ ยินดีเฉพาะทรัพย์สินที่ตนหามาได้เองโดยชอบธรรม ไม่ยื้อแย่ง ไม่คดโกง ไม่หลอกลวง ในทรัพย์สินของบุคคลอื่นใด โลกก็จะมีแต่ความสุข      ความจริงเรื่องทรัพย์สินนี่เป็นเรื่องสำคัญมาก แต่ว่าคนที่จะรักษาศีลข้อนี้หรือกรรมบถข้อนี้ได้ ก็ต้องมีอารมณ์ใจเหมือนกับข้อที่ 1 แต่แถมนิดหนึ่ง อารมณ์ใจข้อที่ 1 คือ เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร เป็นธรรมเข้าประจำใจ แถมอีกอันหนึ่ง คือสันโดษ ยินดีเฉพาะทรัพย์สินที่ตนหามาได้โดยชอบธรรม ทรัพย์สินของบุคคลอื่นใดเราไม่สนใจ อาจจะชอบใจบ้าง อาจจะอยากได้บ้างอย่างเขา แต่ไม่อยากจะคิดลัก ไม่อยากจะขโมย ไม่อยากจะคดโกง ต้องการจะหามาเองโดยชอบธรรม ตามความสามารถจะพึงหาได้      ถ้าบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย หรือคนทั้งโลกรักษาศีลข้อนี้ไว้ได้ โลกจะรวยมาก คนเราก็จะรวยมากขึ้น ท่านถามว่าจะรวยยังไง? เวลาที่พูดนี้เขาบอกว่าเศรษฐกิจตกสะเก็ด คำว่า "เศรษฐกิจตกสะเก็ด" ทุกคนก็บ่นกันย่ำแย่ พ่อค้าแม่ค้าก็บ่นว่าขายไม่ได้ ชาวเกษตรทั้งหลายก็บอกว่าแย่แล้ว ของได้มากขายไม่มีราคา บางรายของไม่ได้เสียอีก กลับร้ายหนักเข้าไปอีก ทำนาข้าวก็เสีย แล้วท่านก็แถมต่อไป ภาษีก็ขึ้นราคา สำหรับภาษีนี่พระไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะว่าไม่มีภาระ ไม่มีเงินจะเสียภาษีกับเขา มีชีวิตอยู่ได้เพราะอาศัยญาติโยมพุทธบริษัทเลี้ยง ในเมื่อญาติโยมท่านพุทธบริษัทท่านแย่ พระก็เลยแย่ไปด้วย ตามที่สมเด็จพระพุฒาจารย์วัดอนงค์ ท่านว่า "ถ้าชาวบ้านเขาจน พระกับหมาก็ตายก่อน" ไปถามท่านเข้า ถาม "ทำไมเป็นอย่างนั้นครับหลวงพ่อ" ท่านบอกว่า "ในเมื่อชาวบ้านเขากินไม่อิ่ม จะเอาข้าวที่ไหนมาใส่บาตร จะเอาข้าวที่ไหนไปให้หมา" นี่จริงของท่าน ถ้าทุกคนเว้นไม่ละเมิดศีลข้อนี้ บรรดาท่าน พุทธบริษัท ตามที่กล่าวมาแล้วว่าตำรวจก็ไม่ต้องมี นายอำเภอ ผู้ว่า พิพากษา อัยการ เรือนจำ ไม่ต้องมี ทั้งหมด การรบราฆ่าฟันซึ่งกันและกันเพราะทรัพย์สินก็ไม่มี      เวลานี้สงครามเกิดขึ้นทั้งโลกแต่ไม่ใช่สงครามโลกนะ มีประเทศไหนบ้างที่บอกว่าไม่มีสงคราม อาจจะมีบ้างแต่ไม่กี่ประเทศ ต่างคนต่างก็รบนอกประเทศก็มี ที่รบกันอย่างนี้เพราะอาศัยความโลภเป็นสำคัญ อยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่นมาเป็นของตนเป็นสำคัญ จึงทำอย่างนั้น ในการรบราฆ่าฟันซึ่งกันและกันใช้อะไรบ้าง? ใช้อาวุธ ใช้คน ใช้อาหาร ใช้เบี้ยเลี้ยง ใช้อุปกรณ์ต่างๆ กระสุนแต่ละนัด บรรดาท่านพุทธบริษัทกระสุนปืนนะ แต่ละนัดราคาเท่าไร ลูกระเบิดแต่ละลูกราคาเท่าไร ชีวิตของคนแต่ละคนราคาเท่าไร      รวมความว่าทรัพย์สินต้องเสียหายเพราะความโลภอยากได้ของบุคคลอื่นมาเป็นสำคัญ นี่จุดหนึ่ง เรื่องของประเทศเรื่องใหญ่มาก      ถ้ามาเรื่องส่วนตัวบุคคล ถ้าการลักการขโมยกันไม่มี การปล้นสดมภ์ไม่มี การโกงไม่มี เป็นต้น เอาง่ายๆ ว่า ถ้าขโมยไม่มีนี่ค่าใช้จ่ายในบ้านน้อยลงไปมาก ประการแรก บ้านก็ไม่ต้องทำแข็งแรงมั่นคงนัก แค่บังแดดบังฝนได้ เท่านี้ก็พอ ประการที่ 2 ไม่ต้องใช้เงินซื้อกุญแจ ประตูก็ไม่ต้องทำแข็งแรง กุญแจแต่ละดอกก็ไม่ต้องมี กุญแจแต่ละดอกที่ทำได้ต้องใช้เงิน บ้านแต่ละหลังที่ทำแข็งแรงเพิ่มเงินเข้าไปมาก แล้วก็อาวุธยุทโธปกรณ์ต่างๆ ก็ไม่ต้องมี ไม่ต้องมีการระแวดระวัง นอนหลับกันอย่างสบาย คนก็มีประสาทดี มีอารมณ์แห่งความสุข ปัญญาก็มี เมื่อใจเยือกเย็นปัญญาก็เกิด ใจเย็นเพราะ หนึ่งไม่ฆ่ากัน ตามศีลข้อที่ 1 ไม่ฆ่ากันไม่ประทุษร้ายกัน ไม่ลักไม่ต้องระมัดระวังของ ไม่มีการลักไม่มีการขโมยกัน อย่างนี้ทุกคนมีอารมณ์เป็นสุข      แล้วถามว่าจะรวยได้อย่างไร? ก็ลองคิดดู ถ้ามีการลักการขโมยกันเป็นปกติ เจ้าของบ้านก็ต้องเผ้าทรัพย์ ต้องระวังทรัพย์ ประสาทก็มึน ร่างกายก็เพลีย ร่างการเพลียลงไปนี่การงานก็ลดตัวลง มันสมองไม่ดี ปัญญาที่หาทรัพย์สินก็น้อยลง การคล่องตัวก็มีน้อยไป อันนี้อาจจะเห็นยากเอากันง่ายๆ ถ้าบ้านไม่ต้องปลูกแข็งแรงนักเพราะไม่มีขโมย ค่าใช้จ่ายลดลงไปเท่าไร สมมติว่าถ้าบ้านไม่ต้องมีกุญแจ ลูกกุญแจดอกหนึ่ง เวลานี้ 10 บาทซื้อไม่ได้แล้ว สมมติว่า ลูกกุญแจดอกละ 10 บาท 10 ล้านหลังนี่เข้าไป 100 ล้านแล้วต้องเสียหายเปล่าๆ แล้วงบประมาณเจ้าหน้าที่ งบประมาณผู้ควบคุม งบประมาณผู้พิพากษาอัยการ ศาลต่างๆ ที่ต้องสูญเสียไปมันเท่าไร ถ้ารักษาศีลข้อนี้ได้ ประเทศชาติเจริญมาก มีความสุขมาก รัฐบาลก็มีความเยือกเย็นใจมีรัฐบาลก็ได้ ไม่มีรัฐบาลก็ได้ เพราะคนไม่คิดฆ่ากัน ไม่คิดลักขโมยกัน เราก็จะมีแต่ความสุข ไม่ต้องหาใครมาตัดสิน การเป็นถ้อยร้อยความสู้คดีในโรงในศาล นั่นหมายถึงความบรรลัยแห่งทรัพย์สินมันเกิดขึ้น ต้องจ่ายเงินทองเสียเวลาการงาน แล้วคดีจะแพ้ชนะหรือก็ยังไม่รู้ ถ้าแพ้ก็แย่ใหญ่ ถ้าชนะได้มากก็ไม่คุ้มค่าของการเป็นความ เงินอาจจะได้มาคุ้มแต่เวลาที่เสียไป บรรดาท่านพุทธบริษัท      รวมความว่าศีลข้อ 2 คุ้มครองโลกให้มีความสุขมาก ถ้าหากว่าเราสามารถรักษาศีลข้อนี้ได้ จะไปที่ไหนก็มีแต่คนไว้วางใจ ในเมื่อเขาไว้วางใจ เขาก็รักในเรา เขารู้ว่าเราเป็นคนใจดีมีเมตตา เป็นคนใจดีมีกรุณาความสงสาร อารมณ์ใจเราก็แช่มชื่น ใจดี มีแต่ความสันโดษ ยินดีเฉพาะทรัพย์สินของตน ไม่ต้องการทรัพย์สินของบุคคลอื่นที่ได้มาโดยไม่ชอบธรรม ไปบ้านไหนเขาก็ยินดีรับ เราก็มีความสุข เจ้าของบ้านก็มีความสุข แขกผู้ไปหาก็มีความสุข มีแต่หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสเข้าหากัน ทรัพย์สินก็ไม่เปลือง นี่เป็นอันว่าในปัจจุบันก็มีความสุขแล้ว      ที่ท่านบอกว่า "สีเลนะ สุคติง ยันติ" บุคคลที่ทรงศีลได้จะมีความสุข "สีเลนะ โภคสัมปทา" ถ้าไม่มีการลักไม่มีการขโมยซึ่งกันและกัน ไม่ประทุษร้ายซึ่งกันและกันทรัพย์สินก็ไม่หาย ทรัพย์สินก็ไม่เปลือง ความอุดมสมบูรณ์ในความเป็นอยู่ก็มี แก่บุคคลทุกคน ไม่ต้องไปนั่งกลัวโจรแบบสมัยปัจจุบัน ในปัจจุบันนี้แม้แต่ในธนาคารเขายังปล้นเลย ในเมื่อปล้นกระทั่งธนาคาร ขโมยของบ้านผู้พิพากษา ขโมยของบ้านนายตำรวจ ชาวบ้านก็ย่ำแย่แล้ว      ที่พูดอย่างนี้ไม่ใช่ตำหนิทั้งราชการ ไม่ใช่ตำหนิทั้งรัฐบาล ไม่ว่าใครทั้งหมด ไม่ต้องการให้มีอาการอย่างนี้เกิดขึ้น กำลังใจของชาวโลกเต็มไปด้วยความวิปริต คิดว่าเมื่อเอาทรัพย์สมบัติของคนอื่นมาได้แล้วจะมีความสุข แต่ความจริง คนที่ลักขโมยเขากินก็ไม่มีความสุข ต้องนั่งระแวงนอนระแวงอยู่เสมอ ได้ทรัพย์สินของเขามาแล้ว บรรดาท่านพุทธบริษัท หาความสุขไม่ได้ เกรงว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจจะสืบรู้บ้าง เกรงว่าเจ้าของเขาจะจำได้ เจ้าของเขาจะรู้ตัวบ้าง จะนั่งจะนอนก็สะดุ้งอยู่เสมอนี่เป็นอาการที่ไม่มีความสุขเลยเพราะการละเมิดศีล ถ้าทรงศีลข้อนี้ได้แล้วเราก็ไม่นอนสะดุ้ง ไม่ต้องเกรงใครเขามา จับกุม      ก็รวมความแล้วว่า ถ้าหากปฏิบัติศีลข้อนี้ได้ในชาติปัจจุบัน ทรัพย์สินที่เรามีอยู่ก็อุดมสมบูรณ์ขึ้น ไม่หนักใจในความเป็นอยู่ ก็ไม่เสียเพราะการลักขโมย ไม่เสียเพราะการปล้น ไม่เสียเพราะการถูกโกง ไม่เสียไปเพราะถูกยักยอก ถ้าเราไม่เสียขนาดนี้ การเสียอย่างอื่นก็น้อยเต็มที การจะกินจะใช้มันเรื่องเล็กๆ บรรดาท่านพุทธบริษัท เป็นของธรรมดาๆ เรามีมากกินมาก มีน้อยกินน้อย แต่พวกกลับขโมยนี่ซิ เรามีน้อยแกก็ลักหมด เรามีมากแกก็ลักหมด เรามีมากแกก็โกงหมด เรามีน้อยแกก็โกงหมด ดีไม่ดีแกโกงเลยหมด พวกปล้นจี้บางทีแกเอาปล้นจี้เลยหมด หมดตัวแล้วยังเอาตัวไปเป็นประกัน เอาค่าไถ่ ก็หมายความว่าถ้ามีที่ดินทรายอยู่บนพื้นที่อสังหาริมทรัพย์ เคลื่อนที่ไม่ได้ ยังต้องจำนำจำนองขายรับเอาเงินไปไถ่ กลัวเพื่อนและคนที่ถูกจับไปจะตาย จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:03:11 ]

ความคิดเห็นที่ 48 นี่ความเร่าร้อนเพราะการไม่เคารพในศีลข้อนี้เป็นอย่างนี้ ถ้าทุกคนเคารพศีลข้อนี้ก็มีแต่ความสุข นี่ว่ากันถึงปัจจุบัน      ถ้าสัมปรายภพ บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าตายไปแล้วในโลกหน้า คนที่ทรงศีลข้อนี้จะมีอาการเป็นอย่างไร?      ก็มาว่ากันถึงกำลังใจก่อนตายก่อน ก่อนที่เราจะตาย บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าจิตของเรามีเมตตา ความรัก ความสงสาร มีความสันโดษ ยินดีเฉพาะทรัพย์สินที่หามาได้โดยชอบธรรม      คำว่า "สันโดษ" นี่ไม่ใช่ยินดีเฉพาะทรัพย์สินที่มีอยู่นะ หนังสือท่านเขียนไว้ว่ายินดีเฉพาะทรัพย์สินที่มีอยู่ นี่ก็หมายความว่าเราหาของเราได้เท่าไรยินดีเท่านั้น ไม่ใช่ไม่หาเลย ความขยันหมั่นเพียรไม่ใช่ความโลภ ขยันหมั่นเพียรโดยไม่ทำผิดกฎหมาย ไม่ผิดศีลธรรม อย่างนี้พระพุทธเจ้าทรงเรียกว่า "สัมมาอาชีวะ" หาเลี้ยงชีพโดยชอบธรรม อย่างนี้ทำได้โดยไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ไม่มีอะไรเป็นบาป      ทีนี้ ในเมื่อท่านทั้งหลายก่อนจะตาย กำลังใจเป็นสุข      1. เมตตา ความรัก      2. กรุณา ความสงสาร      3. สันโดษ ยินดีเฉพาะทรัพย์สินที่เราหามาได้โดยชอบธรรม ก็ไม่มีอารมณ์สะดุดใจกับใคร จิตใจก็ชุ่มชื่น      ถ้าทรงความดีทั้ง 3 ประการนี้ได้ ก็เว้นจากการละเมิดศีลข้อ 2 แน่ คุณธรรมประเภทนี้ ถ้าก่อนจะตายใจยังทรงความเมตตาอยู่ เป็นต้น ท่านผู้นั้นตายแล้วในชาตินี้ ชาติต่อไปที่เข้าถึงใหม่ก็ลงอบายภูมิ คือมีนรก เป็นต้น ไม่ได้แน่ ลงไม่ได้แน่นอน ถ้าขืนลงไป เขาขับตีตายเลย คนนรกเข้าไม่ต้องการเทวดาหรือพรหม เขาต้องการแต่คนเลว      ลงนรกไม่ได้ไปไหน? ก็ต้องไปเป็นเทวดาหรือพรหม กำลังใจอ่อนก็เป็นเทวดา เข้มแข็งมาหน่อยก็เป็นพรหม ต่อมาถ้าหมดบุญวาสนาบารมีจากการเป็นเทวดาหรือพรหมไปไหน? ลงมาปั๊บก็ยับยั้งอยู่แค่มนุษยโลก ความดี 3 ประการก็ตามมาด้วย ความดี 3 ประการ คือ เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร สันโดษ ยินดีเฉพาะทรัพย์สินของตนที่หามาได้โดยชอบธรรม ไม่คดไม่โกงใคร ก็ตามมา      เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร ทำให้ท่านผู้นั้นเป็นคนสวย มาสวยอีกแล้วถ้าจะไปที่ไหนก็ตามจะได้รับความเมตตาปรานีจากคนทุกคนในที่ทุกสถาน อย่างที่เขาพูดกันว่า บางคนมีเสน่ห์เหลือเกิน จะไปนั่งที่ไหน จะไปที่ไหนมีแต่คนต้อนรับ ยินดี มีคนเมตตาปรานีเสมอ สงเคราะห์เสมอ      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท เพราะคุณแห่งความดี คือ เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร ทั้ง 2 ประการนี้เป็นปัจจัยให้เกิดกับท่านและต่อไป นอกจากตัวจะสวยจะเป็นที่รักของคนทั้งหลายแล้ว ทรัพย์สินยังเป็นสุข ว่าทรัพย์สินของท่านผู้นั้นอยู่เย็นเป็นสุข คือทรัพย์สินของคนทั้งหลายที่มีความดีประเภทนี้ จะปลอดภัยทั้ง 4 ประการ      ทรัพย์สินของท่านจะไม่เสียหาย เพราะไฟเผาผลาญ ไฟจะไม่ยอมไหม้ทรัพย์สินของท่านทั้งหลายเหล่านั้น เรื่องไฟไหม้นี้เป็นเรื่องอัศจรรย์หลายวาระ มีโยมท่านหนึ่งบอกว่า ท่านอยู่ทางด้านตลาดพลู บางสะแก วัดสะแกละมั้ง อาตมาก็จำไม่ถนัด ท่านมาพูดเสียตกใจ ไฟไหม้หลังที่ 1 บ้านหลังที่ 1 บ้านของท่านเป็นหลังที่ 2 ไฟไม่ยอมไหม้ เปลวไฟพุ่งข้ามหลังคาบ้านของท่านไปไหม้หลังที่ 3 ขณะที่อยู่ติดๆ กันยังไม่ยอมไหม้ ไปไหม้หลังที่ 3      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท ท่านที่รักษาศีลข้อ 2 ได้ หรือกรรมบถ 10 ก็เช่นเดียวกัน เหมือนกัน      ประการที่ 1 ไฟจะไม่ไหม้บ้านของท่าน      ประการที่ 2 น้ำจะไม่ทำลายทรัพย์สินของท่าน      ประการที่ 3 ลมจะไม่ทำลายทรัพย์สินของท่าน      ประการที่ 4 โจรขโมยมองไม่เห็นบ้านของท่าน เขามองเห็นเหมือนกัน แต่ว่าเขาไม่อยากจะลักไม่อยากจะขโมย ทั้งนี้เพราะอะไร?      เพราะว่าคุณความดีแก่ศีลข้อ 2 ที่พระพุทธเจ้ากล่าวว่า "สีเลนะ โภคสัมปทา" และท่านที่ทรงศีลข้อที่ 2 นี้ได้ทรัพย์สมบัติที่ท่านจะพึงหามาจะหาได้ด้วยการคล่องตัวมาก ไม่เสียหายเพราะเหตุ 4 ประการแล้ว การหาทรัพย์สินคล่องตัวมากจะทำอะไรก็ตาม มีการทำมาค้าขึ้นอยู่เรื่อย การค้าขาย ถ้าใครเขาขาดทุน คนประเภทนี้ขาดทุนไม่เป็น มีอย่างเดียวได้กำไรน้อยหรือกำไรมาก ยังไงๆ ก็มีกำไรกันแน่ จะทำพืชไร่ต่างๆ หรือทำนาต่างๆ ก็ตาม เสียหายยาก      มีบ้านอยู่บ้านหนึ่ง อาตมารู้จักมานาน บ้านนี้ก็มีเรื่องแปลก ไม่ขอยกชื่อของท่านมา คือท่านมีความจริงใจอยู่มาก เรียกว่าทรัพย์สินของใคร ในชาตินี้นะ ทรัพย์สินของบุคคลอื่นใด ท่านไม่แตะต้องจริงๆ เรื่องการคดโกง มีอย่างเดียวคือให้ ใครขัดข้องขึ้นมาถ้าไม่เกินวิสัย ยืมแกก็ให้ยืม กู้ให้กู้ กู้ดอกเบี้ยก็เอาไม่แพง ดีไม่ดีไม่เอาเลย วัดวาทั้งหลายถ้าทำงานเกิดขึ้น ถ้าไม่เกินวิสัยท่าน มีเครื่องกระแสไฟฟ้าก็ไปช่วย มีเครื่องสูบน้ำก็ไปช่วย ตัวเองก็ช่วยตักน้ำ ช่วยต้มแกง ทำงานทุกอย่าง เป็นที่รักของคนทุกกลุ่ม จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:04:31 ]

ความคิดเห็นที่ 49 มีลิงค์  แนะวิธีหนีนรกแบบง่ายๆ  ไหมค่ะ จากคุณ : apple_meppo - [ 15 ส.ค. 51 09:04:31 ]

ความคิดเห็นที่ 50 บ้านนี้แปลก ทำไร่ บางปีชาวบ้านใกล้เคียงและทั้งบริเวณ และตำบลร่วมกันเสียหายยับเยิน ข้าวไม่ได้สักต้นหนึ่ง ผักไม่ได้สักต้นหนึ่ง สัตว์เพลี้ยกินหมด แต่บ้านนี้ก็ต้องมีกำไร ปีนั้นก็หลายหมื่น อย่างสมัยเงินแพงๆ กว่านี้ ค่าเงินสูงกว่านี้ ก๋วยเตี๋ยวชามละ 10 สตางค์ หรือ 5 สตางค์ เขาเสียหายหมด บ้านนี้มีกำไร 2-3 หมื่นบาท ถ้าเขาได้กันบ้านนี้กำไรเป็นแสน นี้ผลของการทรงศีลข้อนี้ บรรดาท่านพุทธบริษัท แม้ในชาติปัจจุบันยังให้ผลขนาดนี้ ชาติต่อไปจะเป็นยังไง      ฉะนั้น ขอบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายผู้ทรงไว้ซึ่งความดี ซึ่งเป็นสาวกขององค์สมเด็จพระชินสีห์ ต้องการหนีนรก ทุกคนก็พยายามทรงศีลข้อที่ 2 ด้วยอีกข้อหนึ่งให้บริสุทธิ์ผุดผ่อง ซึ่งไม่เกินวิสัย      เอาละตอนนี้เวลาก็หมดแล้ว ก็ขอบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายจงมีความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแต่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:05:31 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ตอนที่ ๑๕ ศีลและกรรมบถ ๑๐ ข้อที่ ๓      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนนี้เป็นตอนที่ 15 ตอนที่ 15 นี้จะพูดกันถึงเรื่อง ศีลและกรรมบถ 10 ข้อที่ 3      สำหรับศีลและกรรมบถ 10 ข้อที่ 3 นี่ คือศีลก็เหมือนกับกรรมบถ 10 กรรมบถ 10 ก็เหมือนศีล นั่นก็หมายความว่า เป็นข้อที่กล่าวถึง "กาเมสุมิจฉาจาร" แต่สำรับศีลข้อนี้จะเป็นอย่างไรก็ขอเว้นไว้ก่อน บรรดาท่านพุทธบริษัท ตอนนี้ก็มาขอเตือนกัน      เพราะว่ารายการนี้เป็นรายการ "หนีนรก" หรือว่า "หนีบาป" บาปคือความชั่ว ผลของความชั่วทำให้ตกนรกเป็นต้น การหนีบาปนี่ก็ย้ำกันไว้ตามคำแนะนำขององค์สมเด็จพระทศพล คือบาปทั้งหมดเราหนีไม่ได้ หนีแต่บาปหยาบๆ แต่ว่าทำได้ ทุกชาติที่เกิดไปใหม่ ตายจากชาตินี้แล้วหรือเกิดชาติต่อๆ ไป แล้วตายใหม่ กรรมที่ว่าต้องลงนรก เป็นต้น จะไม่มีสำหรับพวกเราทั้งหมด องค์สมเด็จพระบรมสุคตทรงยืนยัน      การหนีนรกก็คือ หนึ่ง อย่าประมาทในชีวิต มีความรู้สึกตามความจริงว่าชีวิตนี้มันต้องตาย แล้วก็จงอย่าประมาทความตายของเรา ถ้าเรายังไม่แก่ ยังไม่ตาย อันนี้ไม่ถูกต้อง ท่านทั้งหลายจะเห็นว่า คนที่เกิดมาทีหลังเรา ตายไปก่อนเราตั้งเยอะ ฉะนั้นความตายจะเข้ามาถึงเราเมื่อไรก็ไม่แน่ ท่านให้คิดว่าความตายอาจจะถึงเราวันนี้ไว้เสมอ ถ้าคิดอย่างนี้ก็จะสร้างแต่ความดี เมื่อสร้างแต่ความดี สิ่งที่พึงได้ก็คือความสุขในปัจจุบันและสัมปรายภพ ความดีที่พึงปฏิบัติ อันดับต้น ก็คือ ยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ เป็นเกราะป้องกันตนไม่ให้ลงอบายภูมิ แล้วต่อไป ก็ทรงศีล 5 ให้บริสุทธิ์ ถ้ามีกำลังใจดีขึ้นก็ทรงกรรมบถ 10 ให้บริสุทธิ์ เพียงเท่านี้ บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย คำว่า ต้องเกิดเป็นสัตว์นรก เป็นเปรต เป็นอสูรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน จะไม่มีกับท่านอีก บาปอกุศลกรรมต่างๆ ที่ทำมาแล้วทั้งหมดจะไม่มีผลทำให้ท่านปรากฏว่าต้องลงอบายภูมิ นี่ก็หมายความว่า บาปตามท่านไม่ทันต่อไป การเกิดของพวกท่านทั้งหมดจะมี มนุษย์ เทวดา กับพรหม แล้วต่อไปถ้ากำลังบารมีเข้มข้นก็จะถึงนิพพานในที่สุด ต่อไปนี้จะขอพูดเรื่องศีลข้อที่ 3      สำหรับศีลข้อที่ 3 นี้ กล่าวว่า "กาเมสุมิจฉาจารา เวรมณี" ซึ่งแปลเป็นใจความว่า ให้งดเว้นในการบริโภคกามคุณนอกเหนือจากสามีและภรรยาของตนเอง เราจะไม่ไปยุ่งกับสามีหรือภรรยาของบุคคลอื่นเป็นอันขาด สำหรับศีลข้อนี้ บรรดาท่านพุทธบริษัทถ้าท่านทำได้ ศีลก็ดี ธรรมะก็ดี ที่องค์สมเด็จพระชินสีห์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัส ไม่ใช่หวังผลเฉพาะชาติหน้าอย่างเดียว ทั้งศีลและธรรม ถ้าปฏิบัติได้จะมีผลตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป นั่นก็หมายความว่า จะมีผลตั้งแต่เริ่มปฏิบัติในวันแรก จิตใจเริ่มเป็นสุขว่าเรามีโอกาสเว้นความชั่วได้ข้อหนึ่ง      สำหรับข้อ "กาเม" นี่ บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าจะว่ากันถึงโทษในอบายภูมิจะว่าหนักก็ไม่หนัก จะว่าเบาก็ไม่ได้ แต่ความจริงยังตกนรกขั้นเบา เฉพาะข้อนี้นะ ถ้าไม่มีข้ออื่นเจือปน ตกนรกแค่ "สิมพลีนรก" เขาเรียก "นรกต้นงิ้ว" ไม่หนักนัก แต่ทว่าโทษในชาติปัจจุบันนี่ บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าไปยุ่งกับภรรยาหรือสามีของคนอื่น มีโทษถึง ประหารชีวิต      ถ้าบรรดาท่านทั้งหลายผู้รับฟังจะถามว่า เอากฎหมายที่ไหนมาอ้างกัน มีโทษเป็นชู้กับสามีภรรยาของบุคคลอื่นมีโทษประหารชีวิต เห็นจะเป็นกฎหมายของวัดท่าซุงกระมัง มันอาจจะสงสัยอย่างนี้ได้ บรรดาญาติโยมพุทธบริษัท แต่ความจริงกฎหมายของวัดท่าซุงไม่ปรับโทษเลย ไม่ว่าใครทำละเมิดสิกขาบทของศีล หรือกรรมบถ 10 ข้อใดข้อหนึ่งก็ตาม วัดท่าซุงนี่ไม่ปรับโทษใครทั้งหมด เพราะอะไร? เพราะไม่มีกฎหมายจะปรับ มีแต่ธรรมมะและวินัย      ทีนี้อาตมากล่าวว่ามีโทษถึงประหารชีวิตน่ะ เป็นกันมาแล้วก็เป็นอันว่าเจ้าของเขา สามีก็ดี หรือภรรยาก็ดี ผู้เป็นเจ้าของสามีและภรรยาที่ท่านเข้าไปละเมิด เขามีความโกรธท่านผู้ละเมิดมีโทษถึงประหารชีวิต คือถูกฆ่าตายมานับรายไม่ถ้วน ถ้าจะพูดถึงกฎหมายของบ้านเมือง ท่านเขียนว่าอย่างไรอาตมาไม่ทราบ ท่านผู้พิพากษา ท่านตัดสินว่าอย่างไร อาตมาก็ไม่ทราบ แต่ว่าเจ้าของเขาตัดสินนี่หนักมาก บรรดาท่านพุทธบริษัท      และประการที่ 2 ถ้าเราเป็นคนเจ้าชู้แบบนั้น เขายังจับไม่ได้ ใจเราก็ไม่มีความสุข พอเจอะสามีหรือภรรยาของเขาเมื่อไร จิตใจก็เริ่มไม่สบายใจ ถ้าเขาพูดเรื่องอย่างนี้ปรารภถึงเรื่องคนอื่น เราก็อดสะดุ้งไม่ได้ ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะเราเป็นคนผิด คิดชั่วแล้วก็ทำชั่ว ต้องพยายามเอาตัวออกห่างไว้เสมอ ถ้าจะว่ากันตามประสาพระ บรรดาท่านพุทธบริษัท มันก็หนักไม่มากสำหรับบรรดาท่านพุทธบริษัท ภาษาพระก็ถือว่า การร่วมรักในด้านกามารมณ์ไม่มีจุดหมายปลายทางแห่งความเป็นสุขเลย มีแต่เรื่องเป็นทุกข์ทั้งหมด สิ่งที่ท่านเห็นว่าดีก็คือ ร่างกาย มันก็เต็มไปด้วยความสกปรกโสโครก แล้วในที่สุดรูปโฉมโนมพรรณที่ผ่องใสก็เหี่ยวแห้งลงไปทุกวันๆ ในที่สุดความแก่เข้ามาถึง ความต้องการที่เราวาดไว้มันก็สลายตัว ดอกไม้เหี่ยวไม่มีใครต้องการ ข้อนี้ฉันใด ร่างกายของคนก็เหมือนกัน ถ้าเวลาล้ากาลล้าสมัย บุคคลต้องการก็ไม่มี เราที่ตะเกียกตะกายเสี่ยงชีวิต ถ้าเจ้าของเขายังจับไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ถ้าจับได้ยอมตาย ทั้งๆ ที่เขาจับไม่ได้เราก็หมดอาลัยในร่างการนั้นแล้ว ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะสิ่งสดใสที่ต้องการไว้ที่ปรารภนาไว้มันเศร้าหมองลงไป จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:06:31 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ถ้าพูดตามภาษาพระ นี่บรรดาท่านพุทธบริษัท มันก็ขัดคอชาวบ้านเพราะว่าท่านทั้งหลายที่มีความต้องการอยู่ ยังเห็นว่าดีแต่ขอให้ดีแบบประเภทแบบปลอดภัยอย่าเสี่ยงอันตรายเกินไป เพราะสิ่งที่ได้มามีการสัมผัสนิดหน่อยแล้วก็จากกันไป ความอิ่มเอิบทางกายมันก็ไม่มี จะมีบ้างก็ความอิ่มเอิบทางจิตใจ ก็ไม่มากมายอะไรนัก ไม่ช้าไม่นานเท่าไรก็เกิดการเบื่อหน่าย ความจริงเรื่องของการเสพกามารมณ์ในสามีและภรรยาของบุคคลอื่น ไม่มีอารมณ์อันเป็นสุข มันจะเป็นสุขชั่วขณะจิตเดียว หลังจากนั้นแล้วเกรงเขาจะจับได้ ฉะนั้น ถ้ามีอารมณ์ใจประเภทนี้ บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าบุคคลอื่นใดเขารู้นิสัยใจคอของเรา รู้จริยาที่เราทำเข้าเมื่อไร เมื่อนั้นแหละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย เราเองก็จะเป็นที่รังเกียจของบุคคลทั้งหลาย ไม่มีใครเขาปรารถนาอยากจะคบหาสมาคมด้วย ทั้งนี้เพราะอะไร? ก็เพราะว่าไว้ใจไม่ได้ ให้เป็นเพื่อนบ้านไม่ได้ พยายามตีท้ายครัวอยู่เสมอ แล้วสิ่งที่จะมาถึงข้างหน้าก็คือ ศักดิ์ศรีทรามไป ความตายจะเข้ามาถึง นี่ว่าโทษกรรมในชาติปัจจุบัน      สำหรับในชาติสัมปรายภพ อันนี้บรรดาท่านพุทธบริษัทที่มีความสงสัยว่าการตายแล้วเกิดหรือไม่เกิด? อาตมาขอยืนยันอีกครั้งหนึ่งตามคำยืนยันขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า ตายแล้วเกิดจริง นรกมีจริง เปรต อสูรกายมีจริง สัตว์เดรัจฉานไม่ต้องพูดกัน เห็นกันอยู่แล้ว สวรรค์หรือพรหมโลกมีจริง พระนิพพานก็มีจริง ถ้าอยากจะถามว่า ที่พูดอย่างนี้พูดตามตำราใช่ไหม? ก็ต้องขอยอมรับว่า พูดตามตำราจริงและก็ได้ปฏิบัติตามตำราจริง แล้วก็เห็นจริงพบจริงตามตำรานั้น      ก่อนจะได้อ่านตำรา สมัยเป็นเด็ก ตายครั้งแรกก็สามารถไปนรกได้แบบสบายๆ ต้องการเห็นสวรรค์ ต้องการเห็นพรหมโลก ก็เห็นได้หมด คนที่ทำความดีเสวยผลความดีแบบไหน เห็นมาแล้วตั้งแต่อายุ 10 ปีเศษ คนที่ทำความชั่วตกนรกขุมไหน มีทุกข์มีโทษเป็นประการใด มีทุกขเวทนาขนาดไหน เห็นมาแล้วตั้งแต่อายุ 10 ปีเศษ จึงกล้ายืนยันตามคำแนะนำขององค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์ แล้วก็ในชาติปัจจุบันนี้ คนในประเทศไทยนับแสน เขาสามารถท่องเที่ยวไปในแดนต่างๆ ได้ และคนไทยที่อยู่ต่างประเทศ ฝรั่งที่อยู่ต่างประเทศแม้แต่พม่าและจีน เขาก็สามารถไปกันได้ คนไทยที่อวดตัวว่านับถือพระพุทธศาสนาบางส่วน ยังจะสงสัยอยู่อีกก็แปลกใจเหมือนกัน ว่าทำไมจึงได้เป็นอย่างนั้น      ถ้าพูดถึงว่าการปฏิบัติอย่างนี้มีคนสงสัย ถ้าคนธรรมดาสงสัยไม่เป็นไร คนผิดธรรมดาสงสัยว่าทำไมมาปฏิบัติกันแบบไหน ไม่เห็นมีแบบฉบับที่ไหน เป็นการกระทำนอกเหนือพระพุทธศาสนา เคยได้ยินมาบ่อยๆ บรรดาท่านพุทธบริษัท ก็ขอตอบเสียในที่นี้เลย เพราะว่าเทปอันนี้จะยืนยัน เป็นการทรงตัวอยู่ไม่ลบละ จะพูดกันที่วัดท่าซุงทุกวันว่าการปฏิบัติในพระพุทธศาสนานั่นน่ะ ได้โปรดอย่างมเฉพาะเข็มเล่มเดียว หรือจะมองดูเฉพาะหนังสือจุดเดียว แต่ความจริงศึกษากันมาแล้วน่ะ ในหลักสูตรนักธรรมโทก็มีสุกขวิปัสสโก เตวิชโช ฉฬภิญโญ ปฏิสัมภิทัปปัตโต อย่างนี้ศึกษากันมาแล้ว แล้วทำไมไม่ลองทำบ้าง การเรียนตำราทำกับข้าว หรือทำขนม อ่านเฉพาะตำราแล้วก็ทิ้งไปไม่สนใจและไม่ลองปฏิบัติทั้ง 4 ประการ แล้วท่านจะรู้กันได้อย่างไร จะเห็นกันได้ยังไง รวมความว่าเป็นการอ่านหนังสือหลอกตัวเองเท่านั้น      ความจริง การปฏิบัติเพื่อรู้ชาตินี้ชาติหน้า ตายแล้วไปเกิดหรือไม่เกิด เป็นการปฏิบัติที่ไม่ยาก ใช้เวลาอย่างมากเพียง 3 วัน 3 วันนี่เขาถือว่า "ทื่อ" มากแล้วนะ จะบอกว่า "เลวมาก" ก็เกรงใจ ใช้ศัพท์ว่า "ทื่อมาก" แล้วหาความคมไม่ได้แล้ว แค่ 3 วันเขาสามารถทำได้ ในสมัยที่องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าดำรงอยู่ สมัยนั้นคนที่ไม่เคยพบองค์สมเด็จพระบรมครูเลย เพียงแค่ฟังเทศน์จบเดียว เขาได้กันเป็นแถว      ขอประทานอภัยเถิดขอรับ อย่าเข้าฌาน หลับตาเพลินเกินไป มองหน้ามองหลังมองซ้ายมองขวาได้รอบตัว เท่านี้ท่านจะไม่สงสัยผลของการประพฤติปฏิบัติแบบวิชชาสาม และอภิญญาหก มันเป็นของไม่ยากสำหรับคนดี แต่คนที่ไม่สามารถจะมีวิชานี้ได้ก็สงสัยเหมือนกัน      ก็รวมความว่า ถ้าตายจากความเป็นมนุษย์ เพราะโทษกาเมสุมิจฉาจาร เขาก็ให้ไปขึ้นต้นงิ้วสนุกสนานดีมาก เคยไปยืนชม เจ้าหนามงิ้วก็เหมือนกับสปริง พุ่งตัวออกมาได้ท่านว่ายาว 16 องคุลี ก็ยังไม่ทราบว่าองคุลีของใคร เพราะว่าเมื่อยืนดูใกล้ๆ หนามงิ้วจะยาวกว่าตัวของอาตมาเอง มันยาวมาก ทีแรกก็ลู่ติดนิดเดียว พอมีคนไต่ขึ้นไปมันก็พุ่งพรวดทะลุหลัง ข้างล่างถ้าหล่นลงมา ถูกสุนัข (หมานรกนะ ไม่ใช่หมาธรรมดา) ตัวใหญ่มาก กัดกินเนื้อ ขึ้นสูงขึ้นไปก็มีแร้งกาตัวใหญ่จิกกัดกินตี หล่นลงมาหมากัดกินถูกนายนิรยบาลเอาหอกเสียบพุ่งขึ้นไปใหม่      ก็รวมความว่า โทษทัณฑ์ในชาติหน้าร้ายแรงเหลือเกิน อย่าทำกันเลยบรรดาท่านพุทธบริษัท ทีนี้มาว่ากันถึงคุณ ถ้าเราเว้นข้อกาเมสุมิจฉาจารนี้ได้ เรารักเฉพาะภรรยาหรือสามีของเรา ในตอนนี้บรรดาท่านพุทธบริษัทจะมองเห็นความสุข ความสุขในบ้านจะเกิดขึ้น ก็รวมความว่า ต่างคนต่างไว้วางใจซึ่งกัน ความรักความสามัคคีมันก็เกิดในบ้านมันจะเหมือนสวรรค์ มีแต่ความสุข การขัดคอกันเรื่องอื่นไม่หนักนัก ทะเลาะกันเรื่องการเงินการทองประเดี๋ยวก็เลิกได้ ขัดคอกันด้วยเหตุผลบางประการเดี๋ยวก็เลิกได้ แต่ถ้าขัดใจกันเรื่องชู้สาวนี่ บรรดาท่านพุทธบริษัท ขัดใจเรื่องการนอกใจนี่เป็นผีเสียหลายราย      มามองดูถึงการไม่ขัดใจกัน เจอะหน้ากันก็มีความยิ้มแย้มแจ่มใส ต่างคนต่างก็มีความสุข การปรารถนาในความรักจะจืดจางไปบ้างก็อยู่ในขั้นเห็นใจซึ่งกันและกันถึงแม้ว่าจะงดเว้นบ้างก็อยู่ในขั้นเห็นซึ่งกันและกันถึงแม้ว่าจะงดเว้นบ้างจะขาดไปบ้าง แต่ไม่นอกใจก็ไม่เป็นไร พ่อบ้านแม่บ้านก็ยังมีแต่อาการชุ่มชื่น นี่เรียกว่า "ความสุขในบ้าน" บ้านเป็นสวรรค์เห็นได้ชัด แล้วถ้าบรรดาท่านพุทธบริษัทไปคบหาสมาคมกับคนอื่น ไม่ว่าใครทั้งนั้น ที่เราคิดว่าเราไม่เจ้าชู้ เราไม่นอกใจสามีและภรรยา เป็นคนที่มีความรักสามีและภรรยา ซื่อตรงซึ่งกันและกัน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ก็เป็นอันว่าครอบครัวนี้จะถือเป็นครอบครัวที่ชาวบ้านเชิดหน้าชูตายกย่องสรรเสริญ เพราะความเป็นอยู่เป็นสุข จะไปที่ไหนก็มีแต่คนชอบคบค้าสมาคมด้วย เพราะว่าใครๆ เขาก็รักคนที่ไม่นอกใจสามีและภรรยา      ถ้าคนใดที่นอกใจสามีและภรรยา ถ้าฝ่ายชายไปบ้านใครเจ้าของบ้านนั้นเขาก็ไว้ใจไม่ได้ ดีไม่ดีย่องไปเจ้าชู้กับเมียเขา หรือเจ้าชู้กับลูกสาวของเขา อันตรายมันก็มี เขาก็เกลียด ถ้าฝ่ายสตรีเข้าไป ฝ่ายภรรยาเจ้าของบ้านก็ไม่ไว้วางใจ ว่าคนนี้แกไม่เลือกไม่ว่าเป็นใคร ดีไม่ดีจะย่องมาแย่งสามีฉันเข้าก็ได้ ความไว้วางใจก็ไม่เกิดขึ้น ในเมื่อเขาไม่ไว้วางใจในเรา ความสนิทสนมมันก็ไม่มี จะมีบ้างก็เป็นการยิ้มบังหน้าเท่านั้นเอง เนื้อแท้จริงๆ ในใจมีแต่ความรังเกียจ นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท ในเมื่อเขา รังเกียจเรา บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย เราจะไปไหนคนไว้ใจไม่มี เราก็มีแต่ความทุกข์ ถ้าเกิดขาดแคลนสิ่งใดสิ่งหนึ่งขึ้นมา ถ้าปรารถนาการช่วยเหลือของเพื่อนบ้านด้วยกันก็ยากเหลือเกิน ไม่มีใครเขาอยากให้เพราะเป็นคนเจ้าชู้มากเกินไป นี่ว่ากันถึงความสุขและความทุกข์ในชาติปัจจุบัน      สำหรับสัมปรายภพคนเว้นจากการนี้ก็ไม่มีอะไร ไปสวรรค์แน่ ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะว่าคนที่จะทรงอารมณ์อย่างนี้ได้ มีความรักเฉพาะในด้านกามารมณ์ เฉพาะสามีและภรรยาของ ตนเอง ศีลทุกข้อที่บอกมาแล้วว่ามีธรรมะสิงอยู่ทั้งหมด การปฏิบัติศีลไม่ใช่ว่าขาดธรรมะ ธรรมะที่จะต้องสิงใจในศีลข้อที่ 3 ก็คือ      1. เมตตา ความรัก      2. กรุณา ความสงสาร      3. สันโดษ ยินดีเฉพาะสามีและภรรยาของตนเท่านั้น ยินดีในด้านกามารมณ์นะ เห็นคนสวย เห็นคนปฏิบัติดี อันนี้เขาไม่ห้าม จะชมคนอื่นได้แต่ชมเบาๆ อย่าให้พ่อบ้านแม่บ้านได้ยินบ่อยเกินไป ประเดี๋ยวกำลังใจจะตก ชมใครก็ได้ แต่อย่าลืมหันมาชมในบ้าน ถ้าชมผู้หญิงนอกบ้าน พูดไปพูดมาก็วกว่าถึงดีก็ยังสู้แม่บ้านเราไม่ได้ แม่บ้านของเรามีความละเอียดอ่อนดีกว่านี้มาก ถ้าหากฝ่ายหญิงจะชม ผู้ชายนอกบ้านก็ปฏิบัติเช่นเดียวกัน อย่างนี้มันก็มีความสุข เป็นของไม่ยากถ้ารู้จักเอาใจซึ่งกันและกัน นี่ว่าศีลทุกข้อมีธรรมมะควบ ข้อนี้มี เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร และก็ สันโดษ ยินดีเฉพาะสามีและภรรยาของตนเองเท่านั้น      ที่ว่ามี เมตตา ความรัก ก็หมายความว่า รักตัวเราด้วย รักสามีและภรรยาของเราด้วย รักจิตใจของบุคคลอื่นด้วย ถ้าเราจะไปละเมิดสามีและภรรยาของบุคคลอื่น เราก็ต้องดูใจเรา ว่าคนอื่นมาทำกับเราอย่างนั้นเราชอบไหม ก็ต้องตอบได้เลยว่าเราไม่ชอบ ในเมื่อเราไม่ชอบ เขาก็ไม่ชอบ เราก็รักเขาแล้วก็รักตัวเรา เราไม่อยากเสี่ยงให้มันเสียจนเกินไป แล้วก็รักสามีและภรรยาของเราด้วย คิดว่าถ้าเราไปทำอย่างนั้นสามีและภรรยาของเราที่อยู่ทางบ้านเธอมีความซื่อสัตย์สุจริตในเรา ถ้าเราไปทำแบบนั้นเข้าเธอจะซ้ำใจขนาดไหน นี่เรียกว่ารักสามีและภรรยา      ต่อมาก็รักตัวเราเอง เมื่อเราเว้นอาการอย่างนั้นเรามีความเมตตาอย่างนั้น ความเมตตาก็เข้ามาถึงเรา เราก็ไม่ต้องเสี่ยงอันตราย ไม่ต้องเป็นบุคคลที่คนทั้งหลายเขาประณามว่าเป็นคนเลว      กรุณา ความสงสาร อันดับแรกก็สงสารตัวเองว่ากามารมณ์ไม่ใช่ของอิ่มเหมือนอาหาร ไม่มีความจำเป็นนัก บ้านของเราก็มี เราสงสารสามีหรือภรรยาว่าจะต้องช้ำใจ เราไม่ทำตามนั้น สงสารเพื่อนบ้านและบุคคลที่เราจะกระทำว่าเขาต้องมาเสี่ยงถึงความเสียหายจากเราผู้เดียว เพราะเราเป็นผู้กระทำ ในเมื่ออาการอย่างนี้มีขึ้น ความชอกช้ำใจก็ไม่มีด้วยกันทั้งหมดทุกฝ่ายทั้งนี่ก็มาจากประโยชน์คือ คุณสมบัติของสันโดษ คือมีความยินดีเฉพาะสามีและภรรยา      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายโดยถ้วนหน้า การประพฤติชั่วในข้อกาเม มีโทษเป็นประการใด      การพูดมานี่ บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย เวลาจำกัด จะพูดเอาละเมียดไม่ได้ ใช้ปัญญาพิจารณาด้วยช่วยกันคิด ถ้าเราทำความดี สาวกขององค์สมเด็จพระธรรมสามิสร ถ้าเราเว้นได้ จะมีประโยชน์ขนาดไหน ความสุขกายสุขใจจะมีทั้งเราและสามีภรรยาของบุคคลอื่นด้วย บุตรธิดาของเราด้วย บุตรธิดาของบุคคลอื่นด้วย ต่างคนต่างช่วยกันมีความสุข ต่างคนต่างช่วยกันมีความชื่นใจ ถ้าปฏิบัติได้อย่างนี้ บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ความจริงก็ไม่เห็นจะมีอะไรมาก สมเด็จพระผู้มีพระภาคไม่ได้ทรงห้ามเสียเลย เป็นเพียงแต่แนะนำว่า อย่าทำนะมันจะผิดใจกันเท่านั้น ผิดใจกับอันตรายมันเยอะ ดีไม่ดีไม่ทราบว่ามีดโต้มาถึงตัวเราเมื่อไร ก็มีหลายรายที่นิ้วมือขาดไปไร้ประโยชน์ในการใช้นิ้วมือ ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะว่าเจ้าของเดิมตัดนิ้วมือทิ้งไปว่าเจ้านิ้วมือ[^_^]แบบนั้นมันไปใช้ที่อื่น ไม่ได้ใช้ที่บ้าน      รวมความว่าโทษทัณฑ์ประเภทนี้ไซร้มาจากอะไร มาจากขาดความสันโดษยินดีนอกบ้านใช้ไม่ได้ ขาดเมตตา ความรัก ขาดกรุณาความสงสาร ฉะนั้นขอบรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน หวังจะทรงศีลข้อนี้ให้บริสุทธิ์ผุดผ่อง ก็ต้องเอาอารมณ์ธรรมะที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสอนไว้ว่า      1. เมตตา ความรัก รักตัวเรา เรารักสามีภรรยาของเรา รักคนอื่น      2. กรุณา ความสงสาร สงสารตัวเรา สงสารสามีและภรรยาของเรา สงสารคนอื่น และก็      3. สันโดษ จำกัดความรักในประเภทนี้ เฉพาะสามีและภรรยาของเรา      เท่านี้แหละบรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน ทุกท่านจะมีแต่ความสุขหรรษา ไม่มีความต้องสะเทือนใจ เดือดร้อนใจด้วยประการนี้ จะไม่มีต่อไป และท่านทั้งหลายจะเป็นที่รักของบุคคลทั้งหลาย เป็นที่เคารพของบุคคลทั่วไป      เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ตอนนี้เวลาก็หมดแล้ว ก็ขอจบเพียงแค่นี้ก็ขอลาก่อน ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแต่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดีี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 53 บทที่ ๑๖ คาถามหาเสน่ห์      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนนี้เป็นตอนที่ ๑๖ สำหรับตอนนี้เป็นตอนที่ ๑๖ สำหรับตอนที่ ๑๖ นี้ ก่อนจะพูดเรื่องอื่นก็ขอเตือนกันไว้ก่อน ว่ารายการนี้เป็นรายการ "หนีนรก" ตอนที่ ๑๕ หนีสิมพลีนรก แต่ตอนที่ ๑๖ นี้ หนีทุกขุม ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะว่าเป็นเรื่องของวาจาที่ต้องพูด แต่ก่อนจะพูดถึงวาจาก็บอกลีลาการหนีนรกกันก่อน การหนีนรกขอถือตามแบบฉบับขององค์สมเด็จพระชินวร คือ พระพุทธเจ้า ที่ตรัสว่า      "ถ้าบุคคลใดละสังโยชน์ ๓ ประการได้ หรือว่าตัดสังโยชน์ ๓ ประการได้ ท่านผู้นั้นบาปเก่าทั้งหมดตามไม่ทัน ไม่สามารถลงโทษได้ แล้วก็ท่านผู้นั้นจะไม่มีการตกนรก ไปเกิดเป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน ต่อไปอีกทุกชาติที่เกิด จะเกิดเมื่อไร จะตายเมื่อไรก็ตาม จะวนเวียนแต่เฉพาะเป็นมนุษย์ เทวดากับพรหม และต่อไปถ้ามีกำลังเต็มก็ไปนิพพาน"      การตัดสังโยชน์ ๓ ประการ ก็ขอบอกกันแบบง่ายๆ ย่อๆ พูดมากก็ฟังยาก วิธีตัดง่ายๆ ก็คือ      ๑. ให้มีความรู้สึกเสมอว่าชีวิตนี้มันต้องตาย เราไม่ประมาทในชีวิต คิดว่าอาจจะตายวันนี้ไว้เสมอ และก็เวลาเดียวกันนั้นก็ตั้งอารมณ์แห่งความดีทางไปสวรรค์ คือเกาะสิ่งที่มีกำลังใหญ่ คือพระพุทธเจ้า ยอมรับนับถือพระพุทธเจ้าด้วยความจริงใจ ยอมรับนับถือพระธรรมและพระอริยสงฆ์ด้วยความจริงใจ หลังจากนั้นก็ทรงศีลห้าให้บริสุทธิ์ ถ้ามีกำลังใจละเอียดดีขึ้น ค่อยทรงกรรมบถ ๑๐ ให้บริสุทธิ์ อย่างนี้เวลาท่านเป็นมนุษย์ท่านก็มีความสุข ตายจากความเป็นมนุษย์ก็ไม่พบความทุกข์ เพราะเทวดากับพรหมไม่มีความทุกข์ ถ้ามีกำลังเต็มเมื่อไรไปนิพพานเมื่อนั้น ก็พูดกันไว้แค่นี้ก็แล้วกัน เป็นการเตือนใจบรรดาท่านพุทธบริษัท      สำหรับวันนี้ก็จะแนะนำ "คาถามหาเสน่ห์" ถ้าถามว่า "พระมีคาถามหาเสน่ห์ด้วยหรือ?" ก็ต้องตอบว่า "มี" ถ้าถามว่า "ใครเป็นครู" ก็ต้องตอบว่า "พระพุทธเจ้าเป็นครู" ถ้าจะมีคนถามว่า "พระพุทธเจ้าทรงตัดกิเลสได้แล้ว ยังมีเสน่ห์ด้วยหรือ?" ก็ต้องตอบว่า "คนไหนถ้าตัดกิเลสได้มาก เสน่ห์ก็มาก ตัดกิเลสได้น้อย เสน่ห์ก็น้อยลงมา ถ้ายังตัดกิเลสไม่ได้ไม่ได้เลย ระงับสิ่งที่ไม่เป็นเสน่ห์พยายามสร้างสิ่งที่เป็นเสน่ห์ขึ้นมา ก็มีเสน่ห์เหมือนกัน"      คำว่า "เสน่ห์" แปลว่า "ความรัก" ความรักซึ่งกันและกัน เป็นเยื่อใยแห่งความรัก ที่ดึงกำลังใจของบุคคลอื่นให้มารักเรา และก็เราเอง ถ้าคนอื่นเขาทำ เราก็รักเขาเหมือนกัน ถ้าต่างคนต่างมีเสน่ห์ บรรดาท่านพุทธบริษัท โลกนี้จะมีแต่ความสุข จะหาความทุกข์ไม่ได้ ความทุกข์จะมีบ้างก็แค่เรื่องของขันธ์ ๕ ขันธ์ ๕ คือร่างกาย มันก็ต้องแก่ มันป่วย เป็นเรื่องธรรมดาของขันธ์ ๕ คือร่างกาย แล้วมันก็ตาย เราจะมีทุกข์อยู่บ้างเมื่อความแก่เข้ามาถึง เพราะร่างกายไม่ทรงตัว กำลังไม่ดี ความเชื่องช้าก็ปรากฎก็หนักใจอยู่นิดหนึ่ง ความป่วยไข้ไม่สบายเกิดขึ้น มันก็มีความลำบากอยู่บ้าง มีความทุกข์อยู่บ้าง ความตายจะเข้ามาถึงก็มีความทุกข์บ้าง เพราะมีทุกขเวทนามาก แต่นอกจากอาการทั้ง ๓ อย่างนี้แล้ว เราจะมีแต่ความสุข เพราะคนที่มีเสน่ห์มากก็มีคนรักมาก ถ้าเราพบปะสังสรรค์กับสมาคมใด บุคคลใด เราเป็นคนมีเสน่ห์ สมาคมนั้นเขาไม่เกลียด ผู้ที่เกลียดก็คือว่า คนที่มีเสน่ห์ไม่เท่า เขามีเสน่ห์น้อยเกินไปมีคนรักน้อยเกินไป อาจจะมีการอิจฉาริษยากันได้ นี่เป็นของธรรมดา แต่ถ้าพบหน้ากันเข้าจริงๆ บ่อยๆ อาการอิจฉาริษยาก็จะหมดไป เหลือแต่ความรัก คาถามหาเสน่ห์นี่มีอยู่ ๔ ข้อ ๔ คำ คือ      ๑. ไม่พูดปด      ๒. ไม่พูดคำหยาบ      ๓. ไม่พูดส่อเสียด       ๔. ไม่พูดเพ้อเจ้อเหลวไหล      นี่แหละเป็นคาถามหาเสน่ห์ คำว่า "คาถา" นี่มาจากภาษาบาลี แปลว่า "วาจาเป็นเครื่องกล่าว" ก็หมายถึงคำพูดที่เราพูดไปเอง คำพูดที่เราพูดออกไปนี่ ภาษาบาลี ท่านเรียกว่า "คาถา" (แต่คนไทยพูดเข้าเลยหาว่าเป็นคาถามหานิยมไปเลย เป็นการเสกคาถาไป) ความจริงไม่ใช่ นี่พระพูด ไม่ใช่หมอไสยศาสตร์ หมอเสน่ห์เล่ห์ลมพูด พระพูดถือบาลีเป็นพื่นฐานเป็นหลัก คาถาในที่นี้ถือว่า วาจาเป็นเครื่องกล่าว คือ คำพูด      อาตมาจำถ้อยคำของท่านสุนทรภู่ไว้ได้ตอนหนึ่ง ท่านกล่าวว่า      "คนเราจะชั่วหรือดีอยู่ที่ปาก จะได้ยากหิวโหยเพราะชิวหา"      หมายความว่า จะชั่วหรือดีอยู่ที่ปากพูด เสียงที่พูดออกไป จะได้ยากหิวโหยเพราะชิวหา คือลิ้นเป็นเครื่องแต่งเสียง (วันนี้ร่างกายไม่ดีมาก แต่ขอทำงานตามหน้าที่ เพราะปล่อยร่างกายดีก็ไม่ได้พูด ถ้าไม่ได้พูดงานก็ไม่เป็นไปตามที่ตั้งใจ ก็ขอพูดทั้งๆ ที่เสียงก็ไม่ดีร่างกายก็ไม่ดี เพลียมากเหลือเกิน)      ก็รวมความว่า คนเราจะดีจะชั่วอยู่ที่ปาก การพูด พระพุทธเจ้าท่านบอกว่าต้องการมีเสน่ห์      ๑. อย่าพูดปดมดเท็จ แต่คนพูดปดมดเท็จนี่ ถ้าเขาจับไม่ได้มันก็ดี การยอมรับนับถือยังมีอยู่ ถ้าจับคำพูดปดมดเท็จได้เมื่อไรเมื่อนั้นแหละความเป็นที่เคารพนับถือก็ดี ความเป็นมิตรสหายซึ่งกันและกันก็ดี ก็ต้องสลายตัวไป เพราะอะไร? เพราะเราเป็นคนทำลายประโยชน์เขา ในเมื่อเราเป็นคนพูดปด คนที่จะคบหาสมาคมด้วยก็หายาก เพราะว่าถ้าพูดกิจการงานกับเขา เขาก็หวังไม่ได้ว่าเราจะพูดตามความเป็นจริง เรียกว่าเราจะต้องเป็นคนมีทุกข์มาก ไม่มีใครอยากคบหาสมาคมด้วย      สำหรับคำพูดปดนี่ บรรดาท่านพุทธบริษัท อาตมาลองซ้อมดูแล้ว ความจริงข้อนี้ก็เป็นทั้งศีลทั้งธรรมนะ ศีลมีแค่พูดปด กรรมบถ ๑๐ ก็เติมพูดหยาบ พูดส่อเสียด พูดเพ้อเจ้อเหลวไหล ข้อนี้ก็รวมทั้งศีลและก็กรรมบถ ๑๐ ด้วย      สำหรับวาจานี่ บรรดาท่านทั้งหลาย อาตมาเคยถามว่าการรักษาศีลห้า ระวังตอนไหน ส่วนมากจริงๆ บอกว่า หนักใจที่ มุสาวาท เขาว่าเขาจำเป็นต้องโกหก เขาถือว่าจำเป็น อย่างการค้าขายนี้ บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าไม่โกหกมันก็ขายไม่ค่อยจะได้ บางทีไม่จำเป็นต้องโกหกก็ต้องโกหก เดี๋ยวพ่อค้าฟังแล้วเขาจะเกลียดนี่หรือเปล่าก็ไม่ทราบ ความจริงที่ว่าหนักใจก็ได้แก่พวกพ่อค้าแม่ค้า บรรดาท่านสตรีทั้งหลายนี่หนักใจมาก ว่าศีล ๔ ข้อพอรักษาได้ บอกว่าข้อมุสาวาทนี่หนักใจ แต่ความจริงถ้าเราไม่พูดโกหกจะได้ไหม ลองไม่พูดโกหกดู ดูซิจะขายของได้หรือไม่ได้ ของดีเราก็บอกว่า "นี่ของดีจริงๆ นะ" ไม่ได้หลอกลวงกัน ไอ้ที่ดีขนาดกลางก็บอกว่า นี่ดีขนาดกลาง ไอ้ที่ดีขนาดเลวก็บอกว่านี่ดีขนาดเลว ถ้าถามว่าขนาดเลวทำไมจึงว่าดี ก็เพราะยังเป็นของดีไม่แตกสลาย ผ้าไม่ขาด ขันไม่แตก แก้วไม่แตก ก็เป็นของดี แต่ว่าอัตราของมันเป็นของเลวหยาบไปหน่อย สวยน้อยไปนิด เนื้อละเอียดน้อยไปหน่อย อย่างนี้เป็นต้น ก็เรียกว่าดีขนาดเลว เราก็บอกตามความเป็นจริง ข้อนี้หวังว่าบรรดาท่านพุทธบริษัทชายหญิงคงไม่หนักใจ      มาอีกตอน เรื่องราคาของของ ราคาของของนี่จำเป็นต้องโกหกกัน ถ้าไม่โกหกมันขายราคาแพงไม่ได้ แล้วก็มีปัญหาอยู่ว่า สมมุติว่าของชิ้นนี้ในท้องตลาดเขาขายราคา ๑๐ บาท แต่ว่าต้นทุนจริงๆ มันเป็นบาทหรือสองบาทเท่านั้นไม่มาก ถ้ามีคนเขามาขอซื้อ เขาขอลด ไม่ใช่ต่อ บอก ๑๐ บาท เขาขอลด ๙ บาทหรือ ๘ บาท ถ้าต่อนั้นหมายความว่าต้องเป็น ๑๑ บาทหรือ ๑๒ บาท คงไม่มีคนซื้อคนใดเขาต่อให้มันสูงขึ้น มีแต่ว่าขอลดลง ว่าขอลดลงมาอย่างนี้ ถ้าเราขายไปเราก็เสียราคาท้องตลาด ถ้าขายถูกเกินไปนี่ บรรดาท่านพุทธบริษัทในสมัยสงครามโลกครั้งที่ ๒ นี่อาตมาเคยพบมา ตอนนั้นยังอยู่วัดประยุรวงศาวาส จะไปเทศน์ที่นครปฐม ข้ามสะพานพระพุทธยอดฟ้ามาที่พาหุรัด เพื่อขึ้นรถยนต์ที่นั่น รถโดยสาร ไปเจอกระเป๋าถือลูกหนึ่งชอบใจ ก็เข้าไปซื้อ ตกลงกับเจ็ว่าตอนเย็นจะมาเอา เขาปิดราคาไว้ ถามเขาบอกว่า จะเอาไปแต่เอาไปไม่ได้เพราะไปเทศน์ จะให้สตางค์ก่อนเอาไหม? เถ้าแก่ก็บอกว่าไม่ต้อง เห็นหน้ากันเกือบทุกวัน เขาไว้วางใจ แต่พอกลับมาปรากฎว่าของในร้านทั้งหมด เขาเขียนราคาสูงขึ้นไปหมด ราคาเดิมก็ไม่มี สมมุติว่าราคาเดิมเป็น ๑๐ บาท ตอนเช้ามองดูแล้วมันเป็น ๑๐ บาท แต่ว่าตอนเย็นกลับมามัยกลายเป็น ๑๓ บาทไป ของบางอย่าง กระเป๋าลกนั้นประเภทเดียวกัน ถามเขาเวลานั้นค่าเงินมันสูงเขาเอา ๒๐ บาท ตอนเช้าเขียนราคา ๒๐ บาท ในฐานะที่ชอบกันก็บอกว่า "ฉันเอาลูกหนึ่งฉันไม่ขอลดล่ะ เถ้าแก่จะลำบากเพราะรู้จักกันดี" จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:10:23 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เถ้าแก่เลยบอกว่า "ท่านไม่ขอลดผมจะลดให้ ผมเอา ๑๘ บาท" แต่ตอนเย็นพอมาถึง ปรากฎว่ากระเป๋าประเภทนั้น ราคาขึ้นไปเป็น ๒๕ บาท ก็เลยถามว่า      "เถ้าแก่ เมื่อเช้านี้มัน ๒๐ บาทน่ะ นี่แค่ตอนเย็นมัน ๒๕ บาท ฉันจะเอาสตางค์ที่ไหนมาซื้อ"      เถ้าแก่ก็เลยบอกว่า "กระเป๋าของท่านอยู่ข้างในครับ ผมไปเก็บไว้ข้างในแล้ว ราคาผมก็เขียนเท่านี้เหมือนกัน แต่ผมรับสตางค์จริงๆ แค่ ๑๘ บาท"      ก็ถามว่า "ทำไมจำเป็นต้องขึ้นราคากันตามนี้ด้วยเล่า มันไวเกินไป"      เถ้าแก่ก็บอกว่า "หลังจากท่านขึ้นรถไปแล้วไม่นานนัก ประมาณ ๑ ชั่วโมงเศษ ก็มีเจ้าหน้าที่เขามาแจ้งบอกให้ขึ้นราคาของไปเท่านั้นเท่านี้ ต้องขึ้นราคาตาม เขาว่าของขึ้นไปกี่เปร์เซ็นต์ก็แล้วกัน ให้ข้นราคาของไปอย่างละกี่เปอร์เซ็นต์ ต้องทำตามเขา"      ก็เลยถามว่า "ถ้าเราไม่ขายตามเขาล่ะ เราขายถูกเราจะขายได้ดี เขาขายแพงขายไม่ได้ดี"      เถ้าแก่บอกว่า "ไม่ได้หรอกขอรับ ถ้าไม่ขายตามเขา เราขายถูกเขาจะส่งคนมาซื้อหมด เมื่อซื้อหมดแล้วเราก็ไม่สามารถจะหาของราคาเท่านั้นมาขายได้อีก เพราะเขาขายแพงขึ้น"      มันมีความจำเป็นต้องขายตามเขา แต่ในที่สุดท่านเถ้าแก่ก็เอากระเป๋าให้มาแล้วรับเงิน ๑๘ บาทตามเดิม เขามีความซื่อสัตย์ดี แต่ว่าป้ายที่เขียนไว้นั้นเป็นราคา ๒๕ บาท เถ้าแก่แกก็สั่งไว้ว่า "ถ้าใครเขาถามท่านให้บอกว่าเขาขายราคา ๒๕ บาทนะครับ ไม่งั้นผมเสียแน่"      แต่ความจริงอาตมามาถึงวัดคนนั้นถาม คนนี้ถามก็บอกว่า "อย่าบอกราคากันเลย ราคาไม่ต้องบอกกัน ป้ายเขาเขียนเท่านี้ก็เชื่อเท่านี้ก็แล้วกัน ผมจ่ายเท่าไรเป็นเรื่องของผม ให้ถือว่าป้ายเขาเขียนไว้เท่านี้ก็แล้วกัน"      แต่นั้นมา ถึงญาติโยมพุทธบริษัทที่จะต้องบอกราคาเกิน ความจริงถ้าบอก ของราคา ๒ บาท เราขาย ๑๐ บาท เขาขอลด ๘ บาท แล้วก็บอกว่า      "ไม่ได้หรอก ฉันซื้อมา ๙.๕๐ บาท แล้วนี่ฉันได้ ๕๐ สตางค์เท่านั้นเอง ถ้าจะลดก็ลดได้เพียง ๒๕ สตางค์ อย่างนี้โกหก เป็นมุสาวาท"      ทำอย่างไรจึงจะไม่เป็นมุสาวาท? ก็ต้องตอบเขาเฉยๆ ว่า "ของต้นทุนมันแพงต้องขายเท่านี้ ถ้าจะลดได้ก็ลดได้แค่ ๕๐ สตางค์ หรือ ๒๕ สตางค์ ลดเกินกว่านั้นไม่ได้เพราะต้นทุนมันแพง" ถ้าเขาถามว่า "ต้นทุนแพงราคาเท่าไร?" ก็ตอบเฉยๆ ว่า "ของมันหลายชิ้นด้วยกัน ตอบยาก มันต้องเปิดตำรา" เท่านี้ก็หมดเรื่องหมดราว ไม่เป็นมุสาวาท      ก็รวมความว่า คนที่พูดมุสาวาทเป็นคนไร้สัจจะ คนเกลียด แต่พูดตามความเป็นจริง บรรดาท่านพุทธบริษัทชายหญิง ไปที่ไหนใครก็ชอบ คนทุกคนต้องการรับฟังวาจาที่ตรงตามความเป็นจริง แต่บรรดาญาติโยมพุทธบริษัทชายหญิงก็ต้องระวังเหมือนกัน      การพูดตามความเป็นจริงนั้นต้องเลือกเวลา อย่าพูดจนกระทั่งเขามีความเสียหายต่อหน้าประชาชนเกินไป ต้องใช้ปัญญาด้วย ความจริงข้อนี้เราควรจะพูดที่ไหน แล้วเวลาพูดนั้นเป็นเวลาควรจะพูดแล้วหรือยัง? ถ้าเป็นเครื่องสะเทือนใจของบุคคลผู้รับฟัง เวลาที่เขาอารมณ์ไม่ดีอย่าเพิ่งพูดความจริง รอเวลาอารมณ์ดีจิตใจเขาสบาย พูดอ้อมหน้าอ้อมหลังไปก่อน เห็นท่าว่าเขาจะยอมรับแล้วก็ไม่โกรธจึงควรพูด ถ้าพูดไปแล้วผู้รับฟังโกรธ บรรดาท่านพุทธบริษัท นั่นหมายถึงความตายจะเข้ามาถงผู้พูด ตามที่เขาพูดกันว่า "วาจาจริงเป็นวาจาไม่ตาย แต่คนพูดตามความเป็นจริงอาจจะตายได้" นี่ต้องระวังให้มาก ก็ถือว่าถ้าเราพูดตรงไปตรงมาตามความเป็นจริง และบรรดาญาติโยมพุทธบริษัทชายหญิง เลือกเวลาเหมาะเวลาสม ใช้ปัญญาหน่อย อย่างนี้ถือว่า วาจาเป็นทิพย์ ท่านจะมีความสุขมาก ในฐานะที่คนทั้งหลายมีความไว้วางใจในท่าน      สำหรับกรรมบถ ๑๐ และศีลข้อนี้อธิบายกันยาว เพราะนี่มันยาวไปหน่อยนะ      ต่อไปข้อหนึ่ง คือ "วาจาหยาบ" วาจาหยาบ เป็นเครื่องสะเทือนใจบรรดาญาติโยมพุทธบริษัททั้งหลาย ถ้าไม่จำเป็นอย่าพูดเลย แต่ความจริงบางโอกาสก็จำเป็นต้องพูด จำเป็นต้องใช้ แต่ควรใช้เฉพาะบุคคลที่มีความจำเป็นของเรา อย่างคนที่อยู่ในปกครอง จะเป็นลูกหรือจะเป็นใครก็ตามเถอะ เพราะคนเรามีนิสัย ๒ อย่าง คนที่มีนิสัยละเอียด นี่เป็นคนดีมาก คนประเภทนี้ชอบปลอบ และค่อยพูดค่อยจามีเหตุผล รับฟังแล้วปฏิบัติตาม คนประเภทนี้พูดจาหยาบตึงตังไม่ได้ เสียหายกันเลย ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะเธอมาจากสวรรค์ ถ้าบางคนเป็นคนนิสัยหยาบ เธอมาจากอบายภูมิ ถ้าพูดอ่อนโยน อ่อนหวาน เสร็จแก ขี่คอแน่ คนประเภทนี้ไม่ต้องการวาจาดี ต้องใช้วาจาหยาบ ตึงตังโครมคราม นี่เฉพาะคนในปกครองของเรา มีความจำเป็นต้องใช้ให้เหมาะกับนิสัย แต่สำหรับกับเพื่อนบ้าน บรรดาญาติโยมทั้งหลาย อาตมาคิดว่าใช้วาจาอ่อนโยนดีกว่า วาจาอ่อนโยน และอ่อนหวานนี้เป็นประโยชน์มาก ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะว่าจะพูดที่ไหนใครก็ชอบ จะพูดที่ไหนใครก็รัก      แต่ว่าสำหรับเพื่อนที่คบหาสมาคมกันสนิทก็ไม่แน่นัก บางทีพูดเพราะๆ เข้าแกด่าเอาเลย หาว่าดัดจริต ฉะนั้น คำว่า "วาจาหยาบ" นี่ต้องดูเฉพาะบุคคล บางคนถ้าเป็นเพื่อน คบหาสมาคมมาตั้งแต่สมัยเป็นเด็ก อาตมาพบท่านๆ หนึ่ง สมัยที่ยังไม่แก่นัก อาตมาก็ยังไม่แก่เกินไปนะเวลานั้น เวลานี้มันหาหนุ่มไม่ได้อยู่แล้ว มีแรงมาพูดได้ก็บุญตัว เวลานั้นยังไม่แก่เกินไป ไปพบคนๆ หนึ่งเคยเรียนหนังสือชั้นประถมมาด้วยกัน เธอเป็นอธิบดีกรมๆ หนึ่งๆ พอไปพูดจาหวานๆ เข้า แกชักกระชากเสียงว่า "ทำไมต้องพูดอย่างนี้ เมื่อสมัยเป็นเด็กอย่าลืมนะว่าเรียนหนังสือโต๊ะเดียวกัน ความเป็นใหญ่เป็นโต สำหรับเพื่อนรักไม่มีสำหรับเรากับท่าน" เขาว่าอย่างนั้น ว่าเพื่อนกันไม่มีอะไรใหญ่กว่ากัน ห้ามยกย่องสรรเสริญกันแบบนั้น นี่แบบนี้เขาก็มีนะ      แล้วก็มีคนอีกคนหนึ่งเพื่อนกัน เขาเป็นฆราวาส เขาก็ไปพบเพื่อนของเขาเหมือนกัน คนนี้ออกมาจากโรงเรียนแล้วก็ไม่มีงานราชการทำ เธอไม่อยากจะทำ อยากจะทำงานส่วนตัว ก็เดินไปเดินมาแบบพ่อค้าหาบเร่ แต่ความจริงไม่เสียหาย ติดต่อของที่โน่นเอามาขายที่นี่ ติดต่อที่นี่ไปขายที่โน่น รู้สึกว่ารายได้ดี รายได้ของเธอดีมาก บางวันสมัยนั้นค่าของเงินยังแพงอยู่ ก๋วยเตี๋ยวชามละ ๕ สตางค์ บางวันเธอได้กำไรเป็นร้อยๆ นับเป็นร้อยๆ บางวันถึงพัน อย่างไม่ได้เลยก็ ๒-๓ ร้อยบาท นี่แค่เฉพาะกำไร รวยมาก ดีกว่ารับราชการ เธอไปพบเพื่อนคนหนึ่งเป็นอธิบดีเหมือนกัน (คำว่า "เหมือนกัน" ก็เหมือนกับเพื่อนอาตมาอีกคนหนึ่ง) มาถึงก็ยกมือไหว้ "ท่านครับ" ครับผมเข้าให้ อธิบดีหันมาด่าเลย บอก "นี่..มึองอย่ามาพูดกับกูแบบนี้ กูไม่ใช่นายมึอง กูเป็นเพื่อนของมึอง ทีหลังห้ามพูดนะ" นายนั่นก็บอกว่า "ท่านเป็นอธิบดี" แกก็เลยกระชากเสียงมาใหม่บอก "กูเป็นอธิบดีสำหรับคนอื่น ไม่ใช่อธิบดีของมึอง มึองเป็นเพื่อนกู ไปกินเหล้าด้วยกัน" ชวนไปกินเหล้ากันเลย      รวมความว่า วาจาหยาบต้องดูเฉพาะบุคคลที่ควรไม่ควร รวมความว่า แหม..ถ้าใช้หวานๆ เกินไป สำหรับเพื่อนก็ไม่ดีเหมือนกัน ถ้ากร้าวเกินไปสำหรับเพื่อนบางคนก็ไม่ดีเหมือนกัน ต้องเลือกวาจาใช้ รวมความว่าใช้วาจานิ่มนวลไม่หยาบคายมีประโยชน์กว่า เป็นที่รักของบุคคลทั่วไป นี่ว่าสำหรับคนทั่วไปนะเป็น "คาถามหาเสน่ห์" เหมือนกัน      เวลามันเหลือน้อย ย้ำไปมาก ซอยไปมาก มันจะยุ่งแล้วหลวงตา มันจะจบไม่ทัน เสียงก็แห้งลงมาทุกที แรงมันหมด มันยังไม่ตายก็พูดไปก่อน พูดให้มันขาดใจตายไปเลย      ก็รวมความว่า ต่อไป "วาจาส่อเสียด" เรื่องการยุแยงตะแคงแสะ บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย อย่าให้มีเด็ขาด อันนี้ไม่มีประโยชน์สำหรับเราเลยท่าน เรายุให้เขาแตกแยกกันก็อย่าลืม หอกนั้นมันจะสนองเรา อย่าลืมว่าคนทุกคนนะเขามีปัญญา ทีแรกถ้าเขายังไม่พบหน้าซึ่งกันและกัน เขาอาจจะเชื่อเรา และคนที่มีปัญญาเบาคือจิตทรามไร้ปัญญาก็แล้วกัน เมื่อรับฟังแล้วก็เชื่อเลยประเภทนี้ก็มี แบบนี้สร้างความแตกร้าวให้เกิดขึ้นมาเยอะ คนบางคนเขาใช้ปัญญาก็มีเหมือนกัน ถ้าบังเอิญเขาพบกันเข้า ไต่สวนกันเข้าเมื่อไร วาจาที่เรายุแยงตะแคงแสะไว้มันไม่ตรงตามความเป็นจริง ตอนนี้แหละ ญาติโยมพุทธบริษัทชายหญิง เรื่องร้ายก็ตกกับเรา เขาเกลียดน้ำหน้า ดีไม่ดีแทนวาจาจะต่อว่า กลายเป็นอาวุธไปก็ได้ เขาอาจจะจ้างคนมาฆ่าให้ตาย หรือเขาจะฆ่าเองก็ได้ ข้อนี้อย่าทำ      แล้วสำหรับอีกวาจาหนึ่ง คือ "วาจาเพ้อเจ้อเหลวไหล" คือวาจาไร้ประโยชน์ นี่บรรดาท่านพุทธบริษัท อย่าให้มีเป็นอันขาด พูดไปมันก็เหนื่อยเปล่า ถ้าคนเลวเขารับฟังก็ฟังได้ แต่ถ้าเป็นการเล่านิทานไม่เป็นไร ไม่ไร้ประโยชน์ สร้างความรื่นเริงบันเทิงใจให้เกิดแก่ผู้รับฟัง นิทานใครๆ ก็ยอมรับว่าไม่ใช่เรื่องจริง แต่วาจาที่พูดกับเพื่อน ถึงแม้ว่าไม่ใช่วาจาที่เป็นงานเป็นการ แต่พูดไปไร้เหตุไร้ผลนี่ บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนอย่าพูดเลย ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะพูดไปเราก็เป็นคนเสีย วันหลังถ้าไปเจอะหน้ากันเข้าหรือเข้าไปพบกัน เขาไปพบกับคนอื่นใดเขาจะกล่าวว่า "ไอ้หมอนั่น อีหมอนี่มันไม่ดี พูดส่งเดชไร้ประโยชน์" ต่อไปข่าวนี้กระจายมากไปเท่าไรก็ตามที เราก็เป็นคนเสียเท่านั้น ทีหลังจะพูดอะไรกับใครเขา เขาก็ไม่อยากจะฟัง ถ้ามีความทุกข์ปรารถนาจะขอความช่วยเหลือ เขาก็ไม่อยากช่วย เพราะเขาไม่เชื่อวาจาของเรา      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ตามที่ท่านสุนทรภู่ท่านว่าไว้ว่า "จะชั่วหรือดีอยู่ที่ปาก จะได้ยากหิวโหยเพราะชิวหา" นี่เป็นความจริง ถ้าเราเป็นคนพูดที่      ๑. พูดตามความเป็นจริง      ๒. ไม่พูดหยาบคาย ใช้วาจาไพเราะ      ๓. ไม่ส่อเสียด ไม่ยุยงส่งเสริมเขาให้แตกร้าวกัน      ๔. ใช้วาจาเฉพาะที่วาจาที่เป็นประโยชน์      ทั้ง ๔ ประการนี้ คำว่า "โทษ" ไม่มีกับเรา มีแต่คุณเท่านั้น จะไปที่ไหน จะพูดที่ไหน ใครก็อยากรับฟัง เขาถือว่า วาจาเป็นทิพย์      เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย วันนี่แรงก็จะหมดพอดี พูดไปเสียงก็กลั้วไปเสียงก็แห้งไป เวลาก็หมดก็ขออำลาแต่เพียงเท่านี้ ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแด่บรรดาท่านพุทธบริษัทศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดี จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:12:30 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ตอนที่ ๑๗ ศีลข้อที่ ๕      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับวันนี้ขอบรรดาท่านพุทธบริษัทฟังเรื่องหนีนรก ตอนที่ ๑๗ สำหรับตอนที่ ๑๗ นี้ ก็มีศีลห้าโดยเฉพาะ และอาจจะมีกรรมบถ ๑๐ ต่อท้ายอีก คือว่าที่พูดมาแล้วนั้นทั้งหมดเป็นศีลห้า ควบกรรมบถ ๑๐ แต่ก็เป็นการบังเอิญอย่างยิ่งที่กรรมบถ ๑๐ ไม่มีบทสุราอยู่ด้วย คือไม่มีข้อว่าสุรา ฉะนั้นวันนี้ ในตอนต้นนี้จะขอพูดเรื่องข้อสุรา แต่ในการพูดต่อไปนี้ บรรดาท่าพุทธบริษัท เห็นจะไม่ต้องอธิบายมาก เพราะคำว่า สุราเมรัย นี่บรรดาท่าพุทธบริษัททั้งหลายรู้จักดีอยู่แล้ว และก็โทษของสุราและเมรัยเป็นยังไงก็ทราบกันอยู่แล้วในปัจจุบัน แต่ก่อนจะพูดว่าถึงข้อสุราและเมรัย การดื่มน้ำเมา "สุรา" นี้แปลว่า ของกลั่น "เมรัย" นี้ยังไม่ได้กลั่น เช่น น้ำขาวอุ น้ำตาลเมาเป็นต้น ก่อนจะพูดถึงเรื่องนี้ก็ขอพูดเรื่องการหนีนรกอย่างย่อไว้ก่อน คำว่า "ย่อ" ก็หมายความว่าย่อเฉพาะคำพูด แต่สูตรจริง ๆ เต็มอัตรา      การหนีนรก สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสอนไว้ว่าให้ตัดสังโยชน์ ๓ ประการ ซึ่งเป็นกิเลสใหญ่ ซึ่งเป็นเครื่องผูกพันกำลังใจของบรรดาท่านพุทธบริษัทให้ลงอบายภูมิสังโยชน์จริง ๆ มีความรู้สึกตามนี้ คิดว่าชีวิตนี้จะไม่ตาย และก็มีความสงสัย ในพระพุทธเจ้า ในพระธรรม และพระอริยสงฆ์ ไม่ยอมใช้ปัญญาพิจารณาความดีของท่าน ไม่ยอมรับนับถือเลย และก็ละเมิดศีลห้า คือการรักษาศีลไม่จริงไม่จัง สักแต่ว่าสมาทานแล้วก็เลิกกันไป อย่างนี้ถือว่า คนตกอยู่ในขอบข่ายของกิเลส คือ สังโยชน์ ที่คอยร้อยรัดบรรดาท่านพุทธบริษัทที่ไม่ปฏิบัติตนจริงให้ลงอบายภูมิ ถ้าเราจะหนีกันพระพุทธเจ้าแนะนำไว้ว่าให้เข้าใจตามความเป้นจริงว่าชีวิตนี้มันต้องตายและสมเด็จพระจอมไตรทรงแนะนำว่า จงอย่าประมาทในชีวิต จงอย่าคิดว่าความตายจะเข้ามาถึงเราในวันพรุ่งนี้ให้มีความรู้สึกว่า ความตายอาจจะถึงเราในวันนี้ไว้เสมอ จะได้สร้างความดี      ความดีอันดับแรกที่สามารถจะดึงเราให้พ้นนรกชั่วคราว นั่นก็คือ ยอมรับนับถือในพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ และก็มาการปฏิบัติตรงต่อศีลห้า รักษาศีลห้าให้ครบถ้วน อย่างนี้เป็นปกติ เท่านี้ละบรรดาท่านพุทธบริษัท ขึ้นชื่อว่าอบายภูมิทั้ง ๔ คือ ๑ นรก ๒ เปรต ๓ อสุรกาย ๔ สัตว์เดรัจฉาน จะไม่มีแก่ท่านทุก ๆ ชาติไป ถ้าการเกิดของท่านยังมีกี่ชาติ แดนทั้ง ๔ นี้ท่านจะไม่ได้กลับมาอีก บาปกรรมเก่า ๆ ที่บรรดาท่านพุทธบริษัททำไว้แล้ว จะเป็นบาปหนักบาปเบาขนาดไหนก็ตามไม่สามารถจะดึงท่านลงอบายภูมิต่อไป      ความจริงความรู้สึกการตัดอารมณ์ทั้ง ๓ ประการ นี้ก็รู้สึกว่าไม่ยาก เพราะคนที่มีปัญญา ถ้าไม่ไร้สติสัมปชัญญะ ไม่มีความประมาทเพราะการดื่มสุราและเมรัย ก็เข้าใจตามความเป็นจริงได้ว่าชีวิตนี้ตายแน่ และความตายก็ไม่ใช่ว่าต้องรอแก่ตาย ท่านทั้งหลายก็เห็นแล้วว่า เด็กที่เกิดมาภายหลังเรา ตายไปแล้วไม่รู้ว่าเท่าไรเหลือแต่เราเท่านั้น ที่ความตายจะเข้ามาถึงเมื่อไรก็ไม่ทราบ ข้อนี้ก็เป็นของคิดถึงง่าย ๆ      สำหรับพระพุทธเจ้าก็ดี พระธรรมก็ดี พระอริยสงฆ์ก็ดี เราจะเชื่อก็เชื่อกันด้วยศีล พิจารณาดูว่าศีลห้า มีประโยชน์กับเราไหม การฆ่าสัตว์ตัดชีวิต เราอาจจะชอบทำเขาก็ได้ แต่ว่าถ้าเขาทำเราบ้างเราก็ไม่ชอบ ถ้าละเมิดข้อนี้ก็มีแต่ศัตรู ข้อที่ ๒ การลักการขโมยของชาวบ้าน นี่อันตรายใหญ่ก็มีกับเรา เราคิดถึงใจเราบ้าง ว่าทรัพย์สินที่เราหามาโดยยากถ้าใครเขาทำแบบนั้นเข้า เราจะมีความรู้สึกยังไงเราก็ไม่ชอบใจเหมือนกันและก็ข้อต่อไป คือ กาเมสุมิจฉาจาร สามีภรรยาของเราที่เรารัก ถ้าใครมาละเมิดความรักเราจะพอใจไหม เราไม่พอใจ ถ้าไปทำกับเขา เขาก็ไม่พอใจ เราก็สร้างศัตรู วาจามุสาวาท คนที่มีจิตสะอาดจริง ๆ เขาไม่พูดโกหกมดเท็จ เพราะเป็นปัจจัยให้เพื่อนที่รักเขาจะเป็นศัตรูกับเรา เพราะเกลียดน้ำหน้าที่เราพูดไม่จริง ในการดื่มสุราเมรัยเป็นปัจจัยให้เกิดความประมาท ทำชั่วทุกอย่างได้ นี่ละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายถ้าละเมิดศีล มันก็ชั่วแบบนี้ มีแต่ความเร่าร้อน จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:13:27 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ๑. ตั้งใจให้ไฟไหม้บานเผาผลาญทรัพย์สินต่าง ๆ ที่มีอยู่ให้พินาศไป      ๒. เป็นการตั้งใจให้ลมพัดบ้านให้ฟัง      ๓. ตั้งใจให้ผู้ร้าย คือขโมย ฉกชิงวิ่งราวลักของ ปล้นและจี้เป็นต้น      ๔. ตั้งใจให้ผู้ร้าย คือขโมย ฉกชิงวิ่งราวลักของ ปล้นและจี้เป็นต้น      โทษของอทินนาทานเป็นอย่างนี้ ถ้าจิตเราคิดได้อทินนาทาน ก็เป็นการคิดให้อาการอย่างนี้เกิดขึ้นกับเรา เพราะโทษของอทินนาทานที่ทำมา ญาติโยมทั้งหลายโดยถ้วนหน้าพึงทราบไฟที่ไหม้บ้านเพราะโทษอทินนาทาน โกงเข้าบ้าง หลอกเข้าบ้าง จี้ปล้นเขาบ้างอย่างนี้เป็นต้น และน้ำท่วมบ้านของเสียหาย ลมพัดให้บ้านพังของเสียหาย หรือว่าถูกโจรผู้ร้ายปล้น มาจากโทษอทินนาทานทั้งสิ้น      และอทินนาทานคือลักขโมย แย่งจี้เขา ปล้นขา มันจากอะไร ร่างกายของเราจริง ๆ มันไม่ต่างจากไม้ซีกและไม้ซุง คือถ้าจะมีสภาพให้ใกล้เคียงกันจริง ๆ ก็อยู่ในสภาพของหุ่น หุ่นถ้าคนไม่ชักไม่นำมันเต้น มันก็ไม่เต้นมันจะนอนเฉย ๆ ถ้าคนไปยกขึ้นมันก็ยืนถ้าเอาวางตะแคงลงมันก็นอน เอาหัวลงเอาขาขึ้น มันก็เอาหัวลงเอาเท้าชี้ฟ้า หุ่นมันไม่มีความรู้สึก ที่มันเป็นไปได้อย่างนั้นเพราะคงบังคับ ข้อนี้อุปมาฉันใด จิตใจก็คล้ายร่างกายก็เหมือนหุ่น ในเมื่อจิตใจบังคับร่างกายมันก็ทำ      ถ้าถามว่าจิตใจบังคับแบบนั้นตายแล้วจะไปอบายภูมิได้ยังไง อย่าลืมว่าอยากได้ทรัพย์สินของเขา คืออยากจะโกงบ้าง อยากจะจี้ อยากจะปล้นบ้าง อย่างนี้เป็นต้น จิตมันคิดแรงมากกว่าที่จะพูดต่อไป ตัวอย่างที่จะพึงเห็น อย่างท่านโกตุหลิกะ ขณะที่นั่งกินข้าวอยู่เธอเป็นคนจนเข้ามาในบ้านของท่านคหบดี ท่านคหบดีก็ให้ข้าวที่คนรับใช้กิน ข้าวที่คนรับใช้กินมันก็ดีสำหรับท่านผู้นี้อยู่แล้ว เพราะท่านผู้นี้เป็นคนจน เดินลัดป่ามาหลายวันอดข้าวมานานหลายวัน ๓ - ๔ วัน คนอดนาน ๆ มีความหิวจัด มีความอยากจัด ๆ ประเภทนี้แม้แต่ข้าวบูดก็พร้อมที่จะกินได้ แต่บ้านคหบดีหรือเศรษฐี อาหารคนใช้เขาไม่เลวอย่างเลวที่สุดเขาอาจมีแกงปลา แกงหมู แกงไก่ และอาหารประเภทนี้ไซร้ เป็นของเลวสำหรับมหาเศรษฐี แต่คนจนถือว่าเป็นของดีชั้นเลิศ ท่านให้อาหารที่คนรับใช้กินเขาก็กินแบบเอร็ดอร่อย แต่ว่าท่านคหบดีกลับกินข้าวมธุปายาสข้าวแบบนี้มันแพงถนัดใจบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย คนปกติธรรมดาอาจจะกินได้ อย่างฐานะอย่างอาตมาจะกินข้าวมธุปายาส ต้องเก็บเงินที่บรรดาท่านพุทธบริษัทถวายเป็นส่วนตัวหลายปี เพราะมันแพงจัด      อาตมาก็มีความรู้สึกว่าของที่เขาว่าดีนะมันก็ไม่สำคัญ สำคัญแค่กินอิ่ม แต่ความรู้สึกของคนที่ไม่ได้กินมันต้องเป็นอย่างนั้น และข้าวมธุปายาสอันนี้ท่านกินแล้วท่านก็แบ่งให้สุนัข ซึ่งเป็นสุนัขตัวเมีย มันหมอบอยู่ใกล้ ๆ แบ่งให้กินบ้าง ท่านก็กินบ้าง แบ่งให้สุนัขกินบ้าง โกตุหลิกะลองแล้วก็มีความรู่สึกว่าเจ้าสุนัขตัวนี้มันมีบุญ เราเป็นคนเสียอีกยังไม่ได้กินข้าวมธุปายาส แต่เจ้าหมาตัวนี้มันดีทายาด สามารถกินข้าวมธุปายาสได้เท่ามหาเศรษฐี ขณะนั้นยังมีจิตใจปลื้มปิติยินดีกับสุนัขอยู่ เขาก็ขาดใจตายไปในขณะนั้นจิตออกจากร่างของเขาไปสู่ครรภ์ของนางสุนัข เลยเป็นลูกหมาไป      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ขณะใดที่มีจิตกังวลอยู่ในเรื่องอะไรเมื่อจิตใจของท่านก่อนจะออกจากร่างมันจะไปจุดนั้น      และก็ตัวอย่างอีกท่านหนึ่งอย่างท่านติสสะซึ่งเป็นพระ พระองค์นี้อาตมาสงสัยว่าจะเป็นพระอริยเจ้า ท่านก็สนใจจีวรแพรของท่านเหมือนกัน ขณะที่พี่สาวเอาจีวรแพรมาให้ท่านชอบใจอยากจะห่ม แต่เวลานั้นมันก็ป่วยหนักไม่สามารถจะห่มได้ จิตใจก็มีความข้องใจมีความปรารถนาอยู่ แต่ทว่าสาวขององค์สมเด็จพระบรมครูพระองค์นี้เคร่งครัดในพระธรรมวินัยมาก ความจริงผ้าแพรผืนนั้นมันก็ผ้าของท่านเอง เดิมทีเดียวมันเป็นผ้าเนื้อหยาบ ให้พี่สาวไปเย็บไปย้อม พี่สาวเห็นว่าหยาบเกินไป เลยทำเสียใหม่ ดึงด้ายมากอรใหม่จัดการเสียใหม่ เสร็จก็นานหน่อย เป็นผ้าเนื้อบาง ๆ เขาเรียกว่า "ผ้าสาฎก" ผ้าสาฎกจริง ๆ อาตมาไม่รู้จักก็เลยล่อจีวรแพร จีวรไหม เข้าไปเลยก็หมดเรื่องหมดราวไป เป็นผ้าชั้นดีที่หนึ่งสมัยนั้น ท่านก็ชอบ ท่านคิดอยากจะห่มจีวรนั้น แต่มันก็ไม่หายเสียที นอนลุกไม่ขึ้น ก็พอดีขณะที่พี่สาวเอาผ้าจีวรเนื้อดีมาให้ ท่านบอกว่านี่ไม่ใช่ผ้าของฉันพี่ ผ้าของฉันเนื้อหยาบ พี่หยิบผ้าผิด ผ้าเนื้อดีอย่างนี้ฉันรับไม่ได้ พี่สาวก็บอกว่าไม่ใช่มันเป็นผ้าของคุณเอง แต่พี่ไปทำให้มันดีขึ้น ท่านจึงยอมรับ รับแล้วก็ไม่กล้าที่จะห่มเพราะลุกไม่ขึ้น คิดว่าถ้าหายมีแรงเมื่อไรจะห่มผ้าเมื่อนั้น ในที่สุดท่านก็ตายไปเสียก่อนหลังจากตายแล้วก็ไปเกิดเป็นเล็นอยู่ในตะเข็บของจีวร เล็นตัวเล็ก ๆ นิด ๆ มองเห็นยาก ๗ วันก็ตายจากเล็นไปเกิดบนชั้นดุสิต      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท เห็นว่าถ้าจิตเราคิดประเภทไหนมันได้อย่างนั้น เวลาตายไปตัวไม่ได้ไปจิตไป      ในเมื่อท่านทั้งหลายอยากจะได้ทรัพย์สินของบุคคลอื่น เข้ามาเป็นสมบัติของตนโดยไม่ชอบธรรม ก็ถือว่าเป็นการอยากให้ไฟไหม้บ้าน คิดอยากให้ลมพัดบ้านพังทรัพย์สินเสียหาย อยากให้น้ำท่วมให้ทรัพย์สินเสียหาย อายกให้โจรปล้นของท่าน ลักขโมยปล้นจี้เป็นต้น      เอาละบรรดาท่านพุทธศาสนิกชน ก็เลยไม่ได้พูดถึงคุณกัน พูดแต่โทษเวลาก็หมดพอดี สำหรับคราวนี้ขอยุติไว้แต่เพียงเท่านี้ ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแด่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดีี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:15:18 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ตอนที่ ๑๘ อานิสงส์ของกรรมบถ ๑๐ ข้อที่ ๔      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย ตอนนี้เป็นตอนที่ ๑๘ ของรายการหนีนรกก่อนจะพูดถึงอย่างอื่นก็ขอย้ำไว้ก่อนเพราะว่าจะฟังแต่ละตอนก็หลายวัน วิธีการหนีนรกจริง ๆ เป็นของไม่ยาก แค่ใช้อารมณ์ตัดสังโยชน์ ๓ ประการเท่านั้น สังโยชน์ ๓ ประการมีความรู้สึกว่า      ข้อที่ ๑ มีความรู้สึกว่าชีวิตนี้มันจะไม่ตาย หรือไม่คิดถึงความตายเสียเลย      ข้อที่ ๒ ไม่ยอมเชื่อหรือเลื่อมใสนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์      ข้อที่ ๓ ไม่ยอมทำความดี สร้างแต่ความชั่ว ๕ ประการคือ ฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ประพฤติผิดในกาม พูดมุสาวาท ดื่มสุรา และเมรัย ถ้าจะสมาทานศีลกันบ้างก็สมาทานแบบเสียไม่ได้ หรือว่าสมาทานเป็นประเพณี เขาว่าปาณาก็ปาณาตามพระเป็นต้น อย่างนี้การสมาทานแบบนั้นไม่เป็นผล ตกอยู่ภายใต้อำนาจของสังโยชน์ คือร้อยรัดบรรดาท่านพุทธบริษัทให้ตกอบายภูมิ พระพุทธเจ้าตรัสว่าถ้าไม่ต้องการลงอบายภูมิมีนรกเป็นต้น ก็ให้มีความรู้สึกไว้เสมอ และก็สร้างความดีคือยึด พระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ เป็นที่พึ่ง ถ้ายึดไว้อย่างนี้เมื่อไรตายแล้วเมื่อไรไม่ลงนรก และก็ยังไม่แน่นอนนัก ชาตินี้ไม่ลงชาติหน้าอาจจะลงก็ได้ ต่อไปก็ทรงศีลห้าให้บริสุทธิ์ เท่านี้แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท องค์สมเด็จพระทรงสวัสดิโสภาคย์ตรัสว่า ไม่มีทางลงอบายภูมิเลย จะไม่มีโอกาสเกิดเป็นสัตว์นรก เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน หากว่าท่านจะต้องเกิดอีกกี่ชาติก็ตาม แดนทั้ง ๔ ประการนี้จะไม่ยอมเด็ดขาด แดนที่จะไปก็คือ      สีเลนะ สุคติง ยันติ ท่านจะมีแต่ความสุข ถ้าเป็นมนุษย์ก็เป็นมนุษย์ที่มีความสุขไม่อย่างนั้นก็เป็นเทวดาหรือพรหม      สีเลนะ โภคสัมปทา จะเกิดเป็นเทวดาหรือพรหม ก็มีทิพยสมบัติมาก ถ้าเกิดเป็นมนุษย์ก็เป็นคนร่ำรวยมีโภคทรัพย์สมบัติมาก คือเป็นคนรวย      สีเลนะ นิพพุติง ยันติ ในที่สุดท่านก็จะมีแต่ความสุขมากกว่าความทุกข์ ความทุกข์จะมีบ้างก็เล็กน้อยแค่ขันธ์ ๕ มันเจ็บป่วยเท่านั้น การปฏิบัติอย่างนี้บรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน ทุกคนบอกว่าไม่ต้องการลงนรก แต่ขอให้มีกำลังใจจริง ๆ สามารถจะพ้นนรกได้จริง จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:25:45 ]

ความคิดเห็นที่ 59 สำหรับตอนที่ ๑๘ นี้ บรรดาท่านพุทธบริษัทก็ขอพูดอานิสงส์สักหน่อย เพราะว่ากรรมบถ ๑๐ ข้อที่ ๔ พูดปด พูดคำหยาบ พูดส่อเสียด เพ้อเจ้อ เหลวไหลยังไม่ได้กล่าวถึงอานิสงส์ การไม่ดื่มสุราและเมรัย ยังไม่ได้กล่าวถึงอานิสงส์ในการเส้นจากคิดอยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่น ยังไม่ได้พูดถึงอานิสงส์ แต่ก็จะพูดถึงอานิสงส์ย่อ ๆ พอจำได้ง่าย ๆ การที่ท่านมีวาจาดี      ๑. ไม่พูดปด      ๒. ไม่พูดคำหยาบเป็นเครื่องสะเทือนใจของบุคคลผู้รับฟัง      ๓. ไม่พูดส่อเสียดยุยงส่งเสริมให้เขาแตกร้าวกัน      ๔. ไม่พูดจาเหลวไหลไร้ประโยชน์ พูดแต่วาจาที่เป็นประโยชน์      คือกลับมาพูดใหม่คือ      ๑. พูดแต่ความเป็นจริง      ๒. พูดวาจาอ่อนหวานเป็นที่ชอบใจของบุคคลผู้รับฟังและก็      ๓. พูดให้เขาก่อเกิดความรักซึ่งกันและกันไม่แตกความสามัคคี      ๔. พูดเฉพาะวาจาที่เป็นประโยชน์      ถ้าบรรดาท่านพุทธบริษัทท่านใดสามารถใช้วาจาทั้ง ๔ ประการนี้ให้ขึ้นใจจะไปในสถานที่ใด จะอยู่ที่ไหนก็ตามเราก็จะพูดแต่ความเป็นจริงใช้วาจาเป็นที่รักของบุคคลผู้รับฟัง แล้วเวลาจะพูดไปใครเขายุแยงตะแคงแสะกัน แล้วมายุเราส่งข่าวบอกว่าคนนั้นไม่ดี คนนี้คิดร้ายเราต้องใช้ปัญญา อย่าเพิ่งเชื่อ อย่าคล้อยตามไปตามเขา และเราก็จะไม่พูดวาจาเช่นนั้น วาจาใดที่เป็นปัจจัยทำให้คนแตกร้าวกัน เราไม่พูด พูดให้เขามีแต่ให้ความรักกัน สามัคคีกัน กลมเกลียวกันและวาจาประเภทใด พูดไปแล้วไม่มีประโยชน์ เราจะไม่พูดวาจานั้น พูดเฉพาะวาจาที่มีประโยชน์ โดยเฉพาะเมื่อท่านทั้งหลายใช้วาจาทั้ง ๔ ประการนี้ได้เป็นปกติ ย่างนี้อาตมาขอยืนยันว่าในชาติปัจจุบันนี้ไม่ต้องชาติหน้าทุกท่านมีวาจาเป็นทิพย์ มีเสียงเป็นทิพย์ คำว่าทิพย์ ท่านแปลว่ายังไงก็ช่างเถอะแต่คำว่าทิพย์เกิดขึ้นแล้วที่ไหนที่นั่นก็ชอบใจ อย่างมีร่างกายเป็นทิพย์ คนก็ชอบ มีเครื่องประดับเป็นทิพย์คนก็ชอบ มีที่อยู่เป็นทิพย์ก็ชอบ ก็รวมความว่าวาจาของท่านเป็นวาจาดี เป็นวาจาทิพย์ จะไปคุยกับใครที่ไหน จะออกปากขอความช่วยเหลือบุคคลใด จะไม่มีใครเขารังเกียจเลย ท่านจะคุยกับใครที่ไหนจะไม่มีใครเบื่อหน่าย มีแต่คนหวังดีชอบใจในวาจาของท่าน รวมความว่าคนประเภทนี้ก็มีวาจาเหมือนวาจาทิพย์ พูดเป็นที่ถูกใจคน ผลที่จะได้รับก็คือ เรามีความสุข จะออกปากขอความช่วยเหลือกับใครสักครั้งไม่ต้องวิตกกังวลหวังว่าได้ทันทีทันใด ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะว่าเราพูดที่ไหนใครเขาก็เชื่อ พูดที่ไหนใครเขาก็ชอบใจ พูดที่ไหนก็มีแต่คนรักกันกลมเกลียวกัน พูดที่ไหนก็มีแต่ประโยชน์ ไม่กล่าววาจาที่เป็นโทษให้เกิดกับใคร ไอ้การที่เราพูดดีให้เขา บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายเขาก็พูดดีกับเรา ถ้าเราด่าเขา เขาก็ด่าเราอย่างนี้เป็นต้น      ฉะนั้นขอบรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทราบถึงอานิสงส์ปัจจุบัน ว่าท่านจะมีความสุขเพราะวาจาของท่าน ถ้าตายจากโลกนี้ไปแล้วไม่ต้องห่วง อานิสงส์ทั้งหลายเหล่านี้จะทวีขึ้นคูณเป็นแสน ผลประโยชน์ที่พึงจะได้คูณด้วยแสน เกิดชาติต่อไป ๆ อานิสงส์ก็ใหญ่ขึ้น แค่ได้ยินเสียงพูดได้ยินเสียงร้องจากความเป็นเด็กคนก็รักแล้ว และบรรดาญาติโยมพุทธบริษัทคงสังเกตได้ ว่าคนบางคนยังไม่ทราบเขาพูดอะไรเลย เป็นแต่เพียงได้ยินเสียงเขาพูดแว่ว ๆ เสียงดังมาแต่ไกล เราชอบใจในเสียงเขาแล้ว อย่างนี้หวังว่าบรรดาท่านพุทธบริษัทแรงความควาดีในการควบคุมวาจาของเขาแต่อาจจะควบคุมไม่ได้ตลอดกาลตลอดสมัยก็ได้สมัยใดที่อานิสงส์วาจาดีให้ผล เวลานั้นพูดไปกับคนใดก็ตามเขาเชื่อทุกประการแต่ว่าเรื่องของคน บรรดาท่านพุทธศาสนิกชน คนเราเกิดมาแล้วนี่มันมี กุศล และ อกุศล ให้ผลเพราะเกิดมาแต่ละชาติเขาคงไม่พูดจริง ไม่พูดดีเสมอไปในกาลบางครั้งอาจจะมีการโกหกมดเท็จบ้าง พูดวาจาหยาบไปบ้าง อาจจะเผลอเข้าใจผิดคิดว่าเขาทะเลาะกันยุให้แตกกันเสียบ้าง บางครั้งก็เผลอพูดวาจาที่ไร้ประโยชน์อย่างนี้มันเป็นโทษ ถ้ากฎของกรรมประเภทนี้เข้ามาสนองเราเวลาที่เราเป็นคน ตอนนั้นวาจาของเราไม่มีผลในการพูดเลย ไปพูดกับใครใครเขาก็ไม่อยากฟัง มีแต่คนรังเกียจ คนที่พูดแล้วมีแต่คนรังเกียจหรือท่านทั้งหลายรังเกียจมีบ้างไหม เข้าใจว่ามี แต่ขณะใดอานิสงส์ของวาจาดีให้ผลขณะนั้นทุกคนอยากฟังคำพูดของท่าน นี่เป็นอานิสงส์ของการพูดดี      แล้วมาประการข้อที่ ๒ ด้านสุราแลเมรัย พูดไปแล้วโทษของการดื่มสุราและเมรัยแต่คุณล่ะบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย เอากันชาตินี้ก็แล้วกัน ก็มีหลายท่านที่เคยดื่มสุราแลเมรัยเป็นปกติ และต่อมาขณะที่ดื่มสุราและเมรัย อาตมาเคยพบเอง ได้ยินเอง ได้เห็นเอง มีคนรังเกียจเขา ว่าเขาเป็นคนกินเหล้าเมายาพูดไม่เป็นภาษาคน การประพฤติปฏิบัติการเลวทรามไม่มีใครอยากคบหาสมาคม ที่เขาต้องคบบ้างก็คบด้วยความจำเป็น บางทีก็ใช้อำนาจความเมา อำนาจป่าเถื่อน เอาความเมาเข้ามาผสม ทำให้เขาเกรงกลัวแต่เขาเกลียด เรียกว่าทั้งเกลียดทั้งกลัวประเภทนี้เป็นต้น แต่ถ้าว่าพอบุคคลนั้นเลิกกินเหล้าเมายาในปัจจุบันนี้มีเยอะ ที่มาหาอาตมาก็มาก แล้วก็มีหลายท่านมารายงานให้ทราบ เรียกว่า หลายร้อยท่านไม่ใช่หลายท่าน มารายงานให้ทราบ ขออภัยนะ ไม่ได้โฆษณาขายหนังสือ เพียงแค่อ่านประวัติหลวงพ่อปานเล่มเดียวจบ ผลก็เลิกในการดื่มสุราและเมรัยทันที ข้อนี้บรรดาท่านพุทธบริษัทที่เป็นสตรี ถ้าเผชิญสามีของท่านหรือภรรยาของท่านชอบดื่มสุราและเมรัยก็จงอย่ามั่นใจว่า ซื้อหนังสือหลวงพ่อปานไปให้เขาอ่าน เขาจะเลิกดื่มสุรา ที่พูดมานี่ไม่ใช่โฆษณาขายหนังสือ และก็ไม่ได้ขอยืนยันว่าเป็นอย่างนั้น แต่ว่าหลายร้อยท่านที่มาในงานเขารายงานบอก ผมอ่านหนังสือ ประวัติหลวงพ่อปานจบ เท่านี้ผมเลิกดื่มสุราและเมรัยทันที ที่เป็นอย่างนี้เพราะอาศัยหนังสือหลวงพ่อปานหรืออะไรเป็นเหตุ อาตมาก็ต้องขอตอบว่าความดีของท่านผู้นั้นเป็นเหตุ อาการที่ท่านยังดื่มสุราและเมรัยอยู่ มีความรู้สึกว่าการดื่มสุราและเมรัยเป็นของดี ทั้ง ๆ ที่มันทำลายทรัพย์สิน สำลายศักดิ์ศรี ท่านก็ยังว่าดีอยู่นั่น ทั้งนี้เพราะอกุศลในชาติก่อนที่ทำไว้เข้าสอนใจท่าน ทำให้เห็นว่าความชั่วเป็นความดี แต่ว่าพอหยิบหนังสือหลวงพ่อปานขึ้นมาอ่านจบ ตอนที่กำลังอ่านไปอำนาจของกุศลจิตเกิดขึ้นในขณะนั้นพอดี กุศลเกิดขึ้น กุศลเก่าที่ทำไว้ในชาติก่อนก็จ่ออยู่แล้วทั้ง ๒ อย่าง นี่ผลของบุญและผลของบาปมาจ่ออยู่ข้างใจเรา ถ้าผลของบาปเข้ามาทับใจก่อน ผลของบุญก็เข้ามาไม่ได้ คอยอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่พออ่านหนังสือเรื่องนั้นเข้าชอบอกชอบใจ เพลิดเพลินในหนังสือ จิตเป็นกุศล จิตน้อมเข้ามาหากุศล ถ้าจิตเป็นกุศลเกิดขึ้นมา อกุศลก็ต้องถอย เมื่ออกุศลถอยไปแล้วกุศลใหม่ยังครองจิตอยู่กุศลเก่าเข้าผสมทันที ตอนนี้เป็นกำลังใจของบรรดาท่านพุทธบริษัทให้ตัดสินใจเลิกดื่มสุราและเมรัยทันที จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:26:48 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ขอบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายทั้งหลายเข้าใจตามนี้นะ แต่ว่าอาการอย่างนี้จะให้เป็นทุกคนอาตมาคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ฟังแล้วจะพากันมาซื้อหนังสือหลวงพ่อปานไปให้สามีหรือภรรยาอ่านที่ติดสุราและเมรัย ถ้าเลิกไม่ได้อย่ามาด่าอาตมามาว่าโฆษณาขายหนังสือ "ไม่เห็นจะเลิกได้เลย" อันนี้ไม่ขอยืนยันว่าเลิกได้นะ ต้องขอตอบว่าอกุศลของท่านถอยไป กุศลใหม่ที่อ่านหนังสือเกิดขึ้น เกิดศรัทธา กุศลเก่าที่ทำมาแล้วในชาติก่อนคอยอยู่แล้วเข้าผสมทันที กุศลทั้ง ๒ ประการนี้ ๒ อันดับนี้เข้ามาประสานกัน มีกำลังมาก ตีกุศลให้ถอยไป อกุศลก็หนีไป ท่านจึงตั้งใจเลิกการดื่มสุราและเมรัย ถ้าท่านที่เอาหนังสือหลวงพ่อปานไปอ่าน ถ้ากุศลใด ๆ ไม่เกิดขึ้นกับใจ อ่านกี่ร้อยเที่ยว กี่พันเล่มมันก็เลิกสุราและเมรัยไม่ได้ ขอบอกไว้เสียก่อน      ทีนี้การไม่ดื่มสุราและเมรัยสติสัมปชัญญะก็สมบูรณ์แบบ สติ นึกไว้ว่าอะไรมันดีมันชั่ว สัมปชัญญะ รู้ตัวว่าอะไรดีอะไรชั่ว เลือกทำแต่ความดี ละความชั่ว อันนี้เกิดขึ้นแน่หลังจากนั้นต่อไปอะไรจะเกิดขึ้น ก็มหากุศล มหากุศลคือ กุศลใหญ่ เริ่มตั้งใจทำแต่ความดี ความประมาทไม่มีในชีวิต จิตก็คิดอย่างเดียวว่าอยากจะพ้นจากอบายภูมิ มีนรกเป็นต้น ถ้าเป็นอย่างนี้บรรดาท่านพุทธศาสนิกชน ความรู้สึกว่าชีวิตนี้จะต้องตายก็เกิดขึ้น เพราะอารมณ์เป็นกุศลและยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ อารมณ์นี้ก็เกิดขึ้น การทรงศีลห้าให้บริสุทธิ์อารมณ์นี้ก็เกิดขึ้น จิตตั้งหวังไว้เพื่อนิพพานอารมณ์นี้ก็เกิดขึ้น ถ้าอารมณ์ทั้ง ๔ ประการเกิดขึ้นเมื่อใด บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย และอารมณ์นั้นไม่สลายตัว ขึ้นชื่อว่าอบายภูมิทั้ง ๔ ไม่มีแก่ท่านแน่ในชาติต่อ ๆ ไป นี่ว่ากันถึงอานิสงส์ ไม่ดื่มสุราและเมรัย เอาย่อ ๆ มากนักจำไม่ได้มันก็อาจจะมากไปหน่อย จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:27:26 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ตอนนี้ว่าถึงอานิสงส์ไม่อยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่นได้มาเป็นของตนอารมณ์อย่างนี้ ศีลทุกข้อบรรดาท่านพุทธบริษัท กรรมบถ ๑๐ ก็ดี ก็ต้องมีธรรมะแทรกเป็นยาดำ ธรรมะที่แทรกเข้ามานี้เราไม่ต้องหาเกิดขึ้นเองกับใจ ท่านก็ลองคิดดูว่าทำยังไงเราจึงจะไม่คิดถึงเหตุนั้น ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่น เราไม่เคยมีแหวนเพชรเขามีแหวนเพชรมองเห็นแล้วก็ชอบใจ ไอ้เรื่องอยากจะได้แหวนเพชรมีอยู่ แต่ก็เชื่อในองค์สมเด็จพระบรมครู อายกได้แหวนเพชรแต่ไม่ใช่อยากได้อยากจะขโมยเขา ไม่ใช่โกงเขา ไม่ใช่ยื้อแย่งเขา อยากจะซื้อแหวนเพชรมาใช้ อายกจะหามาด้วยทุนของตัวเอง อันนี้ไม่ผิดศีล ไม่ผิดธรรม ไม่ผิดทั้งศีลไม่ผิดทั้งกรรมบถ ๑๐ อยากได้เพราะเห็นว่าสวย แต่ไม่ใช่อยากจะแย่งอายกจะซื้ออายกจะหาเงินซื้อมาเอง อย่างนี้ใช้ได้ อารมณ์มีอยู่และอาการไม่อยากได้ของเขาอยากจะซื้อเองอย่างนี้อะไรมันจะเกิดขึ้นบ้าง อะไรทำให้เกิดแบบนี้ ก็ต้องตอบว่าธรรมะที่สิงอยู่ในใจ เราเองอาจจะไม่สามารถจะเห็นไว้ก่อนได้นั่นก็คือ เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร สันโดษ ยินดีเฉพาะทรัพย์สินที่ตนหามาได้โดยชอบธรรมธรรมะทั้ง ๓ ประการนี้ควบคู่กันมาตลอด สิงอยู่ในใจประจำท่านนานแล้ว ตัวท่านเองท่านอาจจะไม่ได้คิด ท่านจะคิดหรือไม่คิดก็ตาม ในเมื่อทรัพย์สมบัติหรือเงินทองอยู่ในกระเป๋า จะถือว่าเราเป็นคนไม่มีเงินไม่มีทองไม่ได้ และที่เราไม่รู้ส่าเรามีเงินมีทองเพราะเราลืมค้น หรือควานหาหรือพิจารณา ลืมดูว่าในกระเป๋าเรามีอะไรบ้าง      สมมุติว่าท่านเป็นคนมีกำลังมากกว่า ไปเจอะคนที่มีกำลังอ่อนแอกว่าอย่างคนป่วยมาก ๆ หรือเด็กตัวเล็ก ๆ คล้องสร้อยเพชรติดทับทรวงเพชร มีจั่นเพชร มีแหวนเพชรทั้งหมด เป็นต้น มีในร่างกายหรือมีทรัพย์สินทั้งหลายราคาเป็นแสนเป็นล้าน อยู่ในร่างกายเราสามารถจะหยิบเอาต่อหน้าก็ได้ลับหลังก็ได้ ไม่ต้องลับหลังหยิบเอาต่อหน้าคนพวกนี้ก็ไม่สามารถจะต่อสู้เราได้ ยิ่งเป็นคนป่วยไข้ไม่สบายอย่างหนักยิ่งดีมาก โอกาสที่ยับยั้งการกระทำของเราไม่ได้หรือเด็กเล็ก ๆ ก็ไม่สามารถจะต่อกรเราได้ เราจะปลดเปลื้องเอาของประเภทนี้เสียเมื่อไรก็ได้ แต่ว่าทำไมเราจึงไม่ทำ เห็นเข้าก็นึกคิดว่า เอ้อ คนป่วยนี่นะเขาป่วย อาการใกล้จะตายอยู่แล้ว แต่ทว่าเจามีทรัพย์สมบัติมากน่าภูมิใจ น่าดีใจ เด็กเล็ก ๆ คนนี้เด็กแท้ ๆ แต่ดีกว่าเรา มีทรัพย์สมบัติมากขนาดนี้แต่แทนที่จะยื้อแย่ง เราไม่เอา ข้อนี้มีอะไรเป็นเบื้องต้น มีสันโดษ      ธรรมะที่มีความสำคัญข้อหนึ่ง คือสันโดษประจำใจท่านอยู่แล้ว ก็มีความรู้สึกนึกคิดว่า นี่มันเป็นสมบัติของเขาเราไม่ควรจะยื้อแย่งเอา และจิตใจก็ไม่อยากได้เสียด้วย ถ้าบังเอิญมาเห็นว่าสวยก็มีจิตเมตตาความรัก คิดว่าถ้าเราแย่งเอไปเมื่อไรก็ได้ แต่ไม่ควรแย่งมันทรัพย์สมบัติของเขา เราหลีกให้เพราะความรักหรือถ้าเราไม่เคยรักเขาไม่เคยสร้างความดีแก่เรา ก็มีความสงสารว่าคนป่วยขนาดนี้ ถ้าเราเข้าไปแย่งเขาจะเสียกำลังใจ เพราะเสียของดีไม่ดีไม่ตายจากอาการป่วยในกาลก่อนที่เป็นมา ตายเพราะความเสียที่เราแย่งของ ถึงแม้เห็นว่าเด็กที่ประคับประคองทรัพย์สมบัติมากแบบนั้นที่เราไม่ทำถ้าเราไม่เคยรักมา เราก็สงสารว่าเป็นเด็กไม่สามารถจะหาสมบัติอย่างนี้ได้ด้วยตนเอง ต้องอาศัยผู้ใหญ่หาให้ ถ้าเราไปยื้อแย่งเธอเข้าอย่างนี้ไซร้ เธอก็จะเสียกำลังใจดีไม่ดีก็ตายได้เลย ก็รวมความที่เราไม่ทำเพราะความดี คืออริยทรัพย์ฝังใจเราอยู่ แต่เราอาจจะไม่รู้ว่าเราเป็นคนดีก็ได้      นี่เป็นอานิสงส์บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ถ้าเราเว้นการไม่อยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลใดโดยไม่ชอบธรรม เว้นการอยากได้นะ ทรัพย์สมบัติของเขาเราไม่อยากได้ เราต้องการอย่างเดียวเห็นเขามีดีอะไรเราจะทำอย่างนั้นให้ปรากฏ อย่างนี้องค์สมเด็จพระบรมสุคตทรงสรรเสริญว่าเป็นคนดี และเจตนาดวงนี้ของบรรดาท่านพุทธบริษัทก็จะสำเร็จผล มันจะช้าหรือเร็วอยู่ที่ท่าน เราตั้งใจอยากจะได้ทรัพย์สมบัติอย่างนี้บ้างเราจะหาด้วยกำลังกายปัญญาของเราเอง และทุนทรัพย์ของเราเอง ก็ถือว่าตั้งใจหาด้วยกำลังของความเพียร พระพุทธเจ้ากล่าวว่า วิริเยนะ ทุกขะมัจเจติ บุคคลจะล่วงทุกข์ได้เพราะความเพียร อันนี้เป็นความดีของบรรดาท่านพุทธบริษัท      เป็นว่าอานิสงส์ที่จะพึงได้ บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายในชาติต่อไปท่านจะหาไฟไหม้บ้านของท่านไม่ได้เลย ไฟมันจะช๊อตในบ้านของท่านสักกี่ครั้งกี่วาระมันก็ไม่ไหม้ขึ้นมาได้ บางครั้งบางคราวไฟไม่ช๊อตแต่คนมาจุดบ้าน เอาน้ำมันมาราด อย่างนี้ไฟก็ไม่ไปติดอะไร คิดว่าอาการอย่างนี้บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายคงจะได้ยินข่าวมาแล้ว บางบ้านไฟช๊อตนิดเดียวไฟลุกพรึบไฟไหม้บ้าหมด บางบ้านไฟฟ้าช๊อตลามแปลบ ๆ ไฟลุกเป็นประกายเขียวไปตลอดสายไฟฟ้าที่มีในบ้านแต่ไม่ยอมไหม้อะไรเลย อย่างนี้ก็มี หรือบางรายจุดไฟเท่าไรก็ไม่ติด อย่างนี้ท่านอาจจะเคยได้ยิน ที่เป็นอย่างนี้บรรดาท่านพุทธบริษัทกฌเพราะว่าอานิสงส์ไม่อยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่นมาเป็นของตนโดยไม่ชอบธรรม จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:28:12 ]

ความคิดเห็นที่ 62 และประการที่ ๒ ท่านจะเห็นว่าลมพัด บางทีบ้านของเราอ่อนแอกว่า บ้านบางบ้านอ่อนแอกว่า บ้านที่จะล้มเพราะลมมีเยอะแยะไป แต่ไอ้บ้านที่คิดว่าจะพังมันไม่ยอมพัง มันไปพังบ้านที่มีความแข็งแรงกว่า และบางโอกาสที่น้ำมา บางทีทำลายทรัพย์สินของคนอื่นเสียหาย ของบางคนปลอดภัยไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะเสียหายบ้างก็เล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นของที่ไร้ค่ามีค่าเล็กน้อยก็แล้วกัน ของไร้ค่าไม่มี แม้แต่ผ้าขี้ริ้วมันก็มีราคาและของค่าเล็กน้อยคือไม่สะเทือนใจนัก บางบ้านมีการป้องกันแน่นหนาก็ถูกปล้น ถูกแย่ง ถูกชิง ถูกวิ่งราว ถูกจี้ แต่บางคนคนที่มีทรัพย์สินมาก ๆ แต่บ้านช่องก็ไม่ค่อยดีมีการป้องกันน้อยแต่ปลอดภัยจากโจร      ที่เป็นอย่างนี้แหละบรรดาท่านพุทธศาสนิกชน เพราะอาศัยกำลังของตนตั้งอยู่ในอำนาจของความดี คือมีความสันโดษ ไม่ยินดีในทรัพย์สินของชาวบ้าน ที่เราจะได้มาโดยไม่ชอบธรรม คือไม่คิดจะคด จะโกง จะยื้อจะแย่ง จะลักจะขโมยของเขา เพราะอาศัยที่มีกำลังเมตตา คือความรัก กรุณา คือความสงสารประจำใจเป็นธรรมะที่ทำจิตใจให้เยือกเย็น บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายจึงได้เป็นอย่างนั้นมีอานิสงส์อย่างนี้ จึงขอบรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่านจงพากันรักษาความดีตามที่กล่าวมาแล้วทั้งหมด เป็นการปฏิบัติตามคำแนะนำ ขององค์สมเด็จพระบรมสุคต คือพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ตั้งแต่ข้อนั้นมาเลย คือคิดว่าชีวิตนี้จะต้องตาย ยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ลักทรัพย์ ไม่ประพฤติผิดในกาม ไม่พูดมุสาวาท ไม่พูดคำหยาบ ไม่พูดวาจาส่อเสียด ไม่พูดวาจาเพ้อเจ้อเหลวไหล ไม่ดื่มสุราและเมรัย ไม่อยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่นใด มาเป็นของตนโดยไม่ชอบธรรม ถ้ากำลังใจทรงอย่างนี้ความดีของท่านแม้แต่ขณะนี้ยังไม่จบยังไม่หมดก็ตาม เชื่อว่าการจะเกิดในอบายภูมิทั้ง ๔ ไม่มีแล้วหากว่าท่านมีชีวิตอยู่ก็ตะมีความสุขขึ้นมาก ถ้าตายลงไปเมื่อไร องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้ากล่าวว่า ท่านจะเวียนว่ายตายเกิดใดวัฏฏะ แค่มนุษย์กับเทวดาหรือพรหม ถ้ามาเป็นมนุษย์แดนใดที่มีความลำบากยากแค้นท่านจะไม่เกิดที่นั่น แดนใดที่มีความอุดมสมบูรณ์ มีความร่ำรวย ท่านจะเกิดที่นั่น รูปร่างหน้าตาของท่านจะเป็นคนสวย      ข้อนี้เว้นไว้ก่อนเพราะเวลามันจะหมด เมื่อเวลาจะหมดตอนที่ ๑๘ นี้ ก็ต้องขอลาบรรดาสาวกขององค์สมเด็จพระบรมสุคตทุกท่าน ขอทุกท่านจงเจริญไปด้วยจตุรพิธพรชัย หาก หากทุกท่านประสงค์สิ่งใดก็ขอให้ได้สิ่งนั้นสมความปรารถนาทุกประการ สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ตอนที่ ๑๙ กรรมบถ ๑๐ ข้อที่ ๙ พยาบาท      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนนี้เป็นตอนที่ ๑๙ ของเรื่องการหนีนรกการปฏิบัติเพื่อหนีนรกเป็นตอนที่ ๑๙ แต่ก่อนที่จะพูดถึงการปฏิบัติ โดยทั่วๆ ไป ก็ขอบทสรุปมาพูดกับบรรดาท่านพุทธบริษัทเสียก่อน การหนีนรกจริงๆ ในเบื้องต้อนก็ใช้อารมณ์ ๓ อย่าง คือ อารมณ์ตัดสังโยชน์ ๓ ประการ คือ      ๑. สักกายทิฎฐิ      ๒. วิจิกิจฉา      ๓. สีลัพพตปรามาส      สำหรับอารมณ์ของสักกายทิฎฐินั้น มีความเห็นฝืนจากความเป็นจริง คือว่าไม่ยอมนึกถึงความตาย หรือว่าไม่คิดว่าชีวิตนี้มันจะตาย ถ้ามีอารมณ์อย่างนี้เป็นอารมณ์ของพระโสดาบัน กับสกิทาคามี ถ้ามีความรู้สึกว่าร่างกาย ไอ้ที่พูดเมื่อกี้นะ เป็นอารมณ์ฝืนจากอารมณ์ของพระโสดาบัน กับสกิทาคามี ถ้าเห็นร่างกายนี้สะอาด สวยงดงาม น่ารักน่าชม ข้อนี้มีอารมณ์ที่ฝืนกับอารมณ์ของพระอนาคามี การมีความเข้าใจว่าร่างกายนี้เป็นของเรา เรามีในร่างกาย ร่างกายมีในเรา อารมณ์อย่างนี้เป็นอารมณ์ฝืนกับอารมณ์ของพระอรหันต์ ถ้าเราจะตัดเราจะทำแบบไหน อันดับแรกจริง ๆ เราก็แก้สักกายทิฎฐิ ที่มีความเห็นผิดจากความเป็นจริง ทำใจใหม่ให้เห็นถูก การเห็นถูกตามความเป็นจริงก็เพราะว่าตัวอย่างมีมาก คนก็ดี สัตว์ก็ดี เกิดมาแล้วต้องตายด้วยกันทั้งหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งความตายเป็นของไม่แน่นอนในเวลา ที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า      "เธอทั้งหลาย ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง แต่ความตายเป็นของเที่ยง และเธอทั้งหลายจงอย่างคิดว่า ความตายจะเข้ามาถึงเราในวันพรุ่งนี้" พระองค์ให้คิดว่าความตายอาจจะมาถึงเราวันนี้ไว้เสมอ ในตอนหนึ่งที่พระองค์ตรัสกับพระอานนท์ ถามพระองค์ว่า      "อานันทะ ดูก่อนอานนท์ เธอคิดถึงความตายวันละกี่ครั้ง" ความจริงเวลานั้นพระอานนท์ท่านเป็นพระโสดาบัน พระอานนท์กราบทูลองค์สมเด็จพระภควันต์ว่า      "ข้าพระพุทธเจ้า นึกถึงความตายวันละประมาณ ๗ ครั้งพระเจ้าข้า"      พระพุทธเจ้าตรัสว่า "อนันทะ ดูก่อนอานนท์ ความรู้สึกนึกถึงความตายวันละ ๗ ครั้งนี่ห่างเกินไป ตถาคตเองนึกถึงความตายทุกลมหายใจเข้าออก จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:29:55 ]

ความคิดเห็นที่ 64 นั่นพระพุทธเจ้าเองก็ไม่ไว้ใจในชีวิต ทรงคิดเสมอว่า ชีวิตอาจจะตายเมื่อไรก็ได้ หายใจเข้าแล้วไม่หายใจออกก็ตาย หายใจออกแล้วไม่หายใจเข้าก็ตาม ชีวิตของเราจริง ๆ อยู่ที่ลมหายในเท่านั้นเอง ให้มีความรู้สึกอย่างนี้เป็นอารมณ์แรกที่จะเข้าไปตัดนรก หรือว่าหนีนรกให้พ้น ต่อไปเมื่อเราคิดว่าวันนี้เราอาจจะตาย เราก็สร้างความดี ความดีอันดับแรก ยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า ยอมรับนับถือพระธรรม ยอมรับนับถือพระอริยสงฆ์เป็นการแก้อารมณ์ของสังโยชน์      อารมณ์ของสังโยชน์ ข้อที่ ๒ ที่เรียกว่า "วิจิกิจฉา" มีความสงสัยว่า พระพุทธเจ้าอาจจะไม่ดี พระธรรมอาจจะไม่ดี พระอริยสงฆ์อาจจะไม่ดี แต่เราก็ใช้ปัญญาเข้าพิจารณา ความดีของพระพุทธเจ้า ความดีของพระองค์ก็ไม่ต้องดูคำสรรเสริญ ที่เขาสรรเสริญพระพุทธเจ้าแต่เราก็ไม่ยอมฟัง เรามองดูผลของท่านที่ตรัสออกมาในพระธรรมคำสั่งสอง แต่ว่าการตรัสหนีนรกเบื้องต้นเราก็ยังไม่ใช้อารมณ์กว้าง ใช้แค่พิจารณาศีลห้า ว่าการละเมิดศีลห้ามันดีหรือมันเลว มีความสุขหรือความทุกข์ มีความเยือกเย็นหรือความเร้าร้อน ถ้าปฏิบัติตามศีลห้าได้จะมีความเยือกเย็นหรือมีความเร้าร้อน หรือมีความสุขหรือความทุกข์ ก็จะเห็นว่าทุกคนรักชีวิตของตน นี้ศีลข้อที่ ๑ ถ้าไม่ทำลายเข้าเขาก็ไม่ชอบ เราคิดทำลายเขา ๆ ก็คิดทำลายเราเป็นของไม่ดี มีแต่ความเดือดร้อน ในเมื่อสร้างศัตรูทรัพย์สมบัติของบุคคลใดก็ตามย่อมมีการหวงแหน เพราะการหาทรัพย์สมบัติมาด้วยยาก ก็ปรารถนาจะใช้สอยตามลำพัง ไม่ต้องการให้ใครมายื้อแย่งทรัพย์สินของตนไป เราถูกเขาแย่งทรัพย์เราไม่พอใจขนาดไหน เขาถูกเราแย่งเขาก็ไม่พอใจขนาดนั้นเหมือนกัน สามีและภรรยาต่างคนก็ต่างมีความรัก ต่างคนก็ต่างมีความหวงแหน ถ้าเราไปละเมิดสิทธิของเขา ๆ ก็ไม่ชอบ หรือเขาละเมิดสิทธิของเรา เราก็คงไม่ชอบ เหมือนคนอื่นเขาก็ไม่ชอบเหมือนกัน การที่เป็นคนไร้สติสัมปชัญญะ ไม่มีสติ มัวเมาเผลอสติทำตนคล้ายคนบ้า อย่างนี้ใครๆ ก็ไม่ชอบ เราก็ไม่ชอบ คนอื่นก็ไม่ชอบ ก็รวมความว่าเราก็เป็นคนดี      ๑. มีใจดี มีเมตตา ความรัก กรุณาสงสาร และก็มีอารมณ์สันโดษ ทั้งหมดทั้ง ๓ ประการ นี้สามารถควบคุมศีลได้ เราก็เป็นคนมีความสุข เรื่องนี้ขอเว้นไว้แต่เพียงเท่านี้บรรดาท่านพุทธบริษัท ต่อไปก็จะพูดถึงกรรมบถ ๑๐ ประการ      กรรมบถ ๑๐ ประการ ข้อที่ ๙ ที่เรียกว่า "พยาบาท" พยาบาทนี่การจองเวรจองกรรม จองล้าง จองผลาญ จองความโกรธเข้าไว้ คือขังความโกรธไว้นาน ๆ คิดทำลายทุกอย่างให้พินาศลงไป ใครที่ทำให้ใจเราไม่ชอบจะฆ่าเขาบ้าง เราจะกลั่นแกล้งเขาบ้าง จะคิดประทุษร้ายเขาบ้าง อย่างนี้เป็นอารมณ์ที่มีแต่ความเร่าร้อน พระพุทธเจ้ากล่าวว่า อารมณ์อย่างนี้เป็นอารมณ์ที่ต้องไปสู่อบายภูมิ มีนรกเป็นต้น เพราะกำลังใจเศร้าหมอง พระองค์ตรัสว่า ถ้าต้องการจะหนีนรก ให้กลับอารมณ์เสียใหม่ ให้คิดว่าการเกิดของเรามา การจะทำให้ถูกใจซึ่งกันเสมอไปย่อมไม่มี เราทำดีแต่คนเลวก็ไม่ชอบ เราทำเลวคนดีเขาก็ไม่ชอบ บางทีเราสร้างความเลวคนเลยก็ไม่ชอบเหมือนกันอย่างนี้ก็มี การที่จะทำให้ถูกใจกันเสมอไปไปย่อมเป็นไปไม่ได้ เป็นตามธรรมดาของโลภ ฉะนั้นคนทีทำไม่ถูกใจเรา เราก็ต้องโกรธ ในเมื่อเรายังไม่เป็นพระอนาคามี แต่ก็ตัดสินใจว่าความโกรธนี้จะไม่ยอมโกรธนาน คิดให้อภัยกับคนที่มีความผิด คิดว่าทุกคนที่ทำไป ทำด้วยความหวังดี แต่ว่าที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะอาศัยกรรมที่เป็นอกุศล คือความชั่วในชาติก่อนที่เขาทำไว้เข้ามาดลใน เป็นปัจจัยให้เขาสร้างความไม่ดีให้เราไม่ชอบใจ จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:30:51 ]

ความคิดเห็นที่ 65 อันนี้บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ถ้าทำได้อย่างนี้ องค์สมเด็จพระมหามุนีตรัสว่า "ถ้าระงับอารมณ์ความโกรธ หรือความพยาบาทเสียได้ กำลังใจก็จะเต็มไปด้วยความผ่องใส คนที่มีความโกรธง่ายและขังความโกรธไว้เร็ว ทั้งจิตใจก็ดี ทั้งร่างกายก็ดี ทรุดโทรมง่าย จิตใจก็เต็มไปด้วยความเร่าร้อน มีแต่ความกระวนกระวาย หาความสุขใจไม่ได้"      ถ้าเราคิดอย่าจะฆ่าเขา คิดอยากจะทำร้ายเขา เราก็วางแผน วางแผนว่าคนนั้นตะมีชีวิตอยู่ยังไง จะไปทางไหนเมื่อไร จะอยู่กับที่ที่ตรงไหน ทางเข้าทางออกที่จะประหัตประหารชีวิตเขาทำประการใด ก็วางแผนและอำนาจความโกรธวางแผนคิดประทุษร้ายเขา คนวางแผนนั่นแหละบรรดาท่านพุทธบริษัท จะมีร่างกายทรุดโทรมก่อน ดีไม่ดีก็ตายไปก่อนเลย ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะว่าเมื่อความโกรธเกิดขึ้น ความเร่าร้อนใจเกิดขึ้นคิดอยากจะประหัดประหารเขาก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ กลางคืนจะนอนสงัด แทนที่จะหลับก็คิดอยากจะประทุษร้ายเขาด้วยความโกรธ จะทำแบบไหนจึงทำเขาได้ และทำแบบไหนเขาจึงจะไม่รู้ ทำแบบไหนเจ้าหน้าที่บ้านเมืองจึงจะไม่ทราบ จะไม่ถูกลงโทษจากทางบ้านเมือง คิดอย่างนี้ดึกแสนดึกก็นอนไม่หลับ เมื่อนอนไม่หลับ ถึงเวลากินอาหารก็กินอาหารไม่ได้ ร่างกายก็เริ่มทรุดโทรมไปตามลำดับ เนื้อแท้จริงๆ คนที่ถูกเราโกรธเขายังไม่รู้ตัว เขาก็ยังกินอิ่มนอนหลับ เราแย่ลงไปแล้ว      นี่ในปัจจุบันบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ความโกรธไม่ดีแบบนี้ และนอกจากนั้นคนมักโกรธก็มีศัตรูมาก ถ้าเราโกรธคนๆ หนึ่ง คิดประทุษร้ายบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือใช้วาจาจ้วงจาบเพราะความโกรธให้เขาสะเทือนใจก็ดี ตั้งใจจะประทุษร้ายเขาแต่ทำไม่ได้ก็ดี แต่ฝ่ายนั้นรู้ตัว เมื่อฝ่ายตรงข้ามรู้ตัวเขาก็ไม่ชอบใจเรา เราก็มีศัตรูเพิ่มขึ้นมาอีก ๑ คน ถ้ามีศัตรูเพิ่มขึ้นมา ๑ คน นี้บรรดาท่านพุทธบริษัทจะนั่งไม่เป็นสุข จะนอนก็ไม่เป็นสุข จะยืนก็ไม่เป็นสุข จะเดินก็ไม่เป็นสุข ทั้งนี้เพราะอะไร ? เพราะเกรงว่าศัตรูจะเข้ามาประหัตประหารมาทำร้ายเรา ในเมื่อบุคคลหนึ่งเขาเป็นศัตรูกับเราเราประกาศตนเป็นศัตรูกับเขา และบุคคลนั้นไม่ใช่คนเดียวในโลก เขาไม่ใช่เกิดมาจากลมหรือไม่ใช่เกิดแบบหนุมานเป็นลูกลม และไม่ใช่เกิดขึ้นตามลำพังอย่างเทวดา คนที่จะเกิดมานี่ต้องมีพ่อแม่ และก็อาจจะมีพี่น้องติดตามด้วย ถ้าเราเป็นศัตรูกับเขาหนึ่งคนนั้นเขาไม่ชอบใจเรา คนในตระกูลของเขาในครอบครัวของเขา ทุกคนจะไม่ชอบใจเราเหมือนกัน เป็นอันว่าเราเพิ่มศัตรูจากบิดามารดาของคนนั้น พี่น้องของคนนั้นและญาติสนิทใกล้ชิดของบุคคลนั้น เขาจะพลอยโกรธเราไปด้วย ศัตรูของเราไม่ใช่หนึ่งคนแล้วการระมัดระวังตัวก็มากขึ้น นอกจากญาติของเขาแล้วบรรดาท่านพุทธบริษัท เขาก็ยังจะมีเพื่อนที่รักของเขาอีก เพื่อนที่รักของเขา เขารักเพื่อนของเขาในเมื่อเราประกาศตนเป็นศัตรูกับเพื่อนของเขา เขาก็โกรธเราเหมือนกัน เขาก็เป็นศัตรูกับเขาเหมือนกัน      รวมความว่า เรามีศัตรูรอบด้าน การระมัดระวังก็ยากยิ่งขึ้น ในเมื่อการวางแผนร่างกายก็ทรุดโทรม การต้องระมัดระวัง ต้องระมัดระวังก็ยากยิ่งขึ้น การกินไม่อิ่มนอนไม่หลับก็เพิ่มขึ้น เพราะเกรงอันตรายจะเข้ามาถึง ไม่ทราบว่าใครจะเป็นศัตรูกับเราบ้าง อย่างนี้ละบรรดาท่านพุทธบริษัท จะเห็นว่ากำลังของความโกรธนี้เป็นของไม่ดี นอกจากนั้นบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ที่องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า      "จิตเต สังกิลิฏเฐ ทุคคติ ปาฏิกังขา" ก่อน่จะตายถ้าจิตใจเศร้าหมองจะไปสู่ทุคติมีนรกเป็นต้น จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:31:41 ]

ความคิดเห็นที่ 66 "จิตเต ปาริสุทเธ สุคติ ปาฏิกังขา" แต่ก่อนจะตายจิตใจน้อมไปถึงด้านของผลบุญอย่างใดอย่างหนึ่ง ที่เราทำและนึกถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ก็ตาม จัดว่าเป็นจิตผ่องใส อย่างนี้ไปสู่สุคติ มีสวรรค์เป็นต้น      ก็คนมักโกรธมีอารมณ์เศร้าหมองอย่างนี้ ถ้าตายจากความเป็นคนจะไปไหน ก็ต้องไปนรก ถ้าโกรธใหญ่ไปนรกขุมใหญ่ โกรธเล็กไปนรกขุมเล็ก คำว่า "โกรธใหญ่" ไปโกรธเอาคนดีเข้า อย่างโกรธพระพุทธเจ้า ดูตัวอย่าง เทวทัต โกรธพระพุทธเจ้า ตายแล้วไปอเวจีมหานรก และโกรธพระอรหันต์เข้า ตายแล้วไปอเวจีมหานรกโกรธพ่อโกรธแม่ คิดจะประหัตประหารท่าน ตายแล้วไปอเวจีมหานรก เพราะทั้งหมดนี้เป็นบุคคลที่มีคุณใหญ่ เขาเรียกว่าโกรธใหญ่ ก็รวมความว่าโกรธบุคคลดีที่มีคุณกับโลก หรือ มีคุณกับสังคม มีคุณกับเรา อย่างนี้ชื่อว่า โกรธใหญ่ โทษใหญ่ก็ตาม      ถ้าโกรธเล็ก หมายถึงว่า โกรธคนที่มีความชั่ว อย่างโกรธขโมยขโจร เป็นต้น อย่างนี้เราก็ต้องตกนรกเหมือนกัน แต่ตกนรกขุมเล็กหน่อย อายุน้อยหน่อย      ก็รวมความว่า ความโกรธเป็นของไม่ดี คนมักโกรธจึงเป็นคนไร้เสน่ห์ บรรดาท่านพุทธบริษัท ตอนที่ตอนที่ ๑๙ นี่ น่ากลัวจะว่าคาถามหาเสน่ห์กันอีกแล้ว ในเมื่อโกรธไม่ดีไม่มีเสน่ห์ ขอบรรดาท่านพุทธบริษัทโปรดใคร่ครวญใจของท่านเอง ว่าคนที่โกรธท่านนะ ท่านจะรักหรือท่านไม่รัก เราไม่เอาทั้งเกลียดกันละ เอากันรักหรือไม่รักก็แล้วกัน อาตมาคิดว่าคนมักโกรธหน้าตายู่ยี่ อาการที่แสดงออกก็ไม่ดีไม่น่ารัก เข้าใจว่าคนทั้งหลายคงไม่รักคนมักโกรธ อะไรไม่ถูกใจนิด อะไรไม่ถูกใจหน่อยก็โกรธ คนประเภทนี้หาเพื่อนยาก หาคนรักยาก เรามาสู้เราฝึกการไม่โกรธไม่ได้      การไม่โกรธพระพุทธเจ้าตรัสไว้เฉพาะผิวเผิน ก็คือ พรหมวิหาร ๔ เราทรงคุณธรรม ๔ ประการเป็นมหาเสน่ห์ใหญ่ เดี๋ยวจะถามว่า "พระสงฆ์ในพระพุทธศาสนามีคาถามหาเสน่ห์ด้วยหรือ?" ได้พูดมาตอนต้นแล้วว่า พระนี้มีคาถามหาเสน่ห์มากและคาถามหาเสน่ห์ หนักที่สุด จะเห็นว่า ในสมัยที่มีร่างกายเป็นมนุษย์กำลังประกาศพระพุทธเจ้าก็ไม่น้อย แต่คนรักพระพุทธเจ้ามากกว่าคนเกลียด รักไม่รักเปล่า ยังมีความเคารพนบนอบด้วย ยอมรับนักถือด้วยประการทั้งปวง จะไปที่ไหนที่พักเราก็จัดให้อย่างสบายที่สุด      อาหารการบริโภคจัดสรรอย่างดีที่สุด สถานที่อยู่สร้างให้ราคานับเป็นสิบโกฏิ หรือสร้างกันเป็นโกฏิ ๆ ไม่ใช่ล้านนะ นั่นเพราะความดีขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และก็พระพุทธเจ้าท่านมีอะไร? ท่านมีพระมหากรุณาธิคุณ ว่า "กรุณา" นี่หมายความว่าสงสาร ท่านมีความสงสารบรรดา เวไนยสัตว์ (ขอโทษเถอะ บรรดาประชาชนทั้งหลาย ล่อเวไนยสัตว์เข้าจะกลายเป็นสัตว์นรกไป) คือท่านสงสารหมด ตั้งแต่สัตว์นรก เปรต อสุรกาย และสัตว์เดรัจฉาน มนุษย์หรือเทวดา หรือพรหม ท่านสงสารหมด ถ้าใครเขามีโอกาสจะบรรลุมรรคผลได้หรือมีความทุกข์ใด ๆ เกิดขึ้น ถ้าไม่เกินวิสัยที่พระองค์จะทรงช่วยเหลือได้ ท่านจะเสด็จไปทันที อย่างนี้ เป็นอย่างนี้พระมหามุนีจึงมีคนรักมาก มีคนเคารพมาก      ต่อมาสำหรับบรรดาพระสาวกทั้งหลาย องค์สมเด็จพระจอมไตรทรงแนะนำว่าต้องการเป็นคนมีเสน่ห์ เป็นที่รักเป็นที่ชอบใจของคนทั้งหลาย ก็ให้ใช้คาถามหาเสน่ห์ ๔ อย่าง ใช้ ๔ คำมาอีกแล้ว จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 67 "จิตเต ปาริสุทเธ สุคติ ปาฏิกังขา" แต่ก่อนจะตายจิตใจน้อมไปถึงด้านของผลบุญอย่างใดอย่างหนึ่ง ที่เราทำและนึกถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ก็ตาม จัดว่าเป็นจิตผ่องใส อย่างนี้ไปสู่สุคติ มีสวรรค์เป็นต้น      ก็คนมักโกรธมีอารมณ์เศร้าหมองอย่างนี้ ถ้าตายจากความเป็นคนจะไปไหน ก็ต้องไปนรก ถ้าโกรธใหญ่ไปนรกขุมใหญ่ โกรธเล็กไปนรกขุมเล็ก คำว่า "โกรธใหญ่" ไปโกรธเอาคนดีเข้า อย่างโกรธพระพุทธเจ้า ดูตัวอย่าง เทวทัต โกรธพระพุทธเจ้า ตายแล้วไปอเวจีมหานรก และโกรธพระอรหันต์เข้า ตายแล้วไปอเวจีมหานรกโกรธพ่อโกรธแม่ คิดจะประหัตประหารท่าน ตายแล้วไปอเวจีมหานรก เพราะทั้งหมดนี้เป็นบุคคลที่มีคุณใหญ่ เขาเรียกว่าโกรธใหญ่ ก็รวมความว่าโกรธบุคคลดีที่มีคุณกับโลก หรือ มีคุณกับสังคม มีคุณกับเรา อย่างนี้ชื่อว่า โกรธใหญ่ โทษใหญ่ก็ตาม      ถ้าโกรธเล็ก หมายถึงว่า โกรธคนที่มีความชั่ว อย่างโกรธขโมยขโจร เป็นต้น อย่างนี้เราก็ต้องตกนรกเหมือนกัน แต่ตกนรกขุมเล็กหน่อย อายุน้อยหน่อย      ก็รวมความว่า ความโกรธเป็นของไม่ดี คนมักโกรธจึงเป็นคนไร้เสน่ห์ บรรดาท่านพุทธบริษัท ตอนที่ตอนที่ ๑๙ นี่ น่ากลัวจะว่าคาถามหาเสน่ห์กันอีกแล้ว ในเมื่อโกรธไม่ดีไม่มีเสน่ห์ ขอบรรดาท่านพุทธบริษัทโปรดใคร่ครวญใจของท่านเอง ว่าคนที่โกรธท่านนะ ท่านจะรักหรือท่านไม่รัก เราไม่เอาทั้งเกลียดกันละ เอากันรักหรือไม่รักก็แล้วกัน อาตมาคิดว่าคนมักโกรธหน้าตายู่ยี่ อาการที่แสดงออกก็ไม่ดีไม่น่ารัก เข้าใจว่าคนทั้งหลายคงไม่รักคนมักโกรธ อะไรไม่ถูกใจนิด อะไรไม่ถูกใจหน่อยก็โกรธ คนประเภทนี้หาเพื่อนยาก หาคนรักยาก เรามาสู้เราฝึกการไม่โกรธไม่ได้      การไม่โกรธพระพุทธเจ้าตรัสไว้เฉพาะผิวเผิน ก็คือ พรหมวิหาร ๔ เราทรงคุณธรรม ๔ ประการเป็นมหาเสน่ห์ใหญ่ เดี๋ยวจะถามว่า "พระสงฆ์ในพระพุทธศาสนามีคาถามหาเสน่ห์ด้วยหรือ?" ได้พูดมาตอนต้นแล้วว่า พระนี้มีคาถามหาเสน่ห์มากและคาถามหาเสน่ห์ หนักที่สุด จะเห็นว่า ในสมัยที่มีร่างกายเป็นมนุษย์กำลังประกาศพระพุทธเจ้าก็ไม่น้อย แต่คนรักพระพุทธเจ้ามากกว่าคนเกลียด รักไม่รักเปล่า ยังมีความเคารพนบนอบด้วย ยอมรับนักถือด้วยประการทั้งปวง จะไปที่ไหนที่พักเราก็จัดให้อย่างสบายที่สุด      อาหารการบริโภคจัดสรรอย่างดีที่สุด สถานที่อยู่สร้างให้ราคานับเป็นสิบโกฏิ หรือสร้างกันเป็นโกฏิ ๆ ไม่ใช่ล้านนะ นั่นเพราะความดีขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และก็พระพุทธเจ้าท่านมีอะไร? ท่านมีพระมหากรุณาธิคุณ ว่า "กรุณา" นี่หมายความว่าสงสาร ท่านมีความสงสารบรรดา เวไนยสัตว์ (ขอโทษเถอะ บรรดาประชาชนทั้งหลาย ล่อเวไนยสัตว์เข้าจะกลายเป็นสัตว์นรกไป) คือท่านสงสารหมด ตั้งแต่สัตว์นรก เปรต อสุรกาย และสัตว์เดรัจฉาน มนุษย์หรือเทวดา หรือพรหม ท่านสงสารหมด ถ้าใครเขามีโอกาสจะบรรลุมรรคผลได้หรือมีความทุกข์ใด ๆ เกิดขึ้น ถ้าไม่เกินวิสัยที่พระองค์จะทรงช่วยเหลือได้ ท่านจะเสด็จไปทันที อย่างนี้ เป็นอย่างนี้พระมหามุนีจึงมีคนรักมาก มีคนเคารพมาก      ต่อมาสำหรับบรรดาพระสาวกทั้งหลาย องค์สมเด็จพระจอมไตรทรงแนะนำว่าต้องการเป็นคนมีเสน่ห์ เป็นที่รักเป็นที่ชอบใจของคนทั้งหลาย ก็ให้ใช้คาถามหาเสน่ห์ ๔ อย่าง ใช้ ๔ คำมาอีกแล้ว จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:34:01 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ๑. เมตตา ความรัก      ๒. กรุณา ความสงสาร      ๓. มุทิตา มีจิตอ่อนโยน ไม่อิจฉาริษยาใคร เห็นใคร ได้ดีพลอยยินดีด้วย      ๔. อุเบกขา วางเฉย      สำหรับคาถาทั้ง ๔ ประการ ๔ คำนี่ ไม่ใช่เอาไปท่องจำ หรือท่องจำแล้วก็เป่ามนต์เห็นใครมาก็เป่าพรวด ใครมาก็เป่าพรวด ต้องการให้ใครเขารัก ต้องการให้เขามีความสงสาร อย่างนี้ไม่มีผล ผลที่จะได้จริง ๆ ก็คือคนนั้นจะเกลียดเอา ไม่เกิดประโยชน์ คาถาทั้ง ๔ ประโยค หรือ ๔ คำนี่ต้องปฏิบัติ ใช้วิธีทำเสน่ห์กันเลย ไม่ใช่ว่าคาถาเป่าเสน่ห์ ทำเสน่ห์ ทำกันจริง ๆ จัง ๆ ทำทั้งกลางคืน ทำทั้งกลางวัน ขณะใดที่ตื่นอยู่ทำตลอดเวลา วิธีทำยังไง จะปั้นความรัก ปั้นความสงสาร เอาวัตถุมาปั้นมันก็ไม่ถูก ไม่มีผล ต้องปั้นกำลังใจ กำลังใจของเราตามปกติ มันก็รักบ้าง โกรธบ้าง สงสารบ้าง เกลียดบ้าง อย่างนี้เป็นต้น เห็นใครได้ดี บางทีก็ยินดีด้วย บางทีเห็นเขาได้ดีเราก็ไม่ชอบใจ บางทีเห็นใครเขาเพลี่ยงพล้ำเราก็ซ้ำเติม บางคราวเห็นเขาเพลี่ยงพล้ำเราก็สงสารยับยั้งไม่ซ้ำเติม ของเรามันเอาแน่ไม่ได้ บรรดาท่านพุทธบริษัท      ถ้าคนที่ยังไม่เป็นพระโสดาบัน ขึ้นไป องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาตรัสว่า ยังเป็น อนิยตบุคคล ยังเป็นคนที่ไม่แน่นอน จะถือว่ารักจริงก็ไม่ได้ สงสารจริงก็ไม่ได้ โกรธหรือเกลียดจริงก็ไม่แน่ บางทีตอนเช้ารัก ตอนสายเกลียดเสียแล้ว บางทีตอนเข้าเกลียดตอนสายรักเสียแล้ว มันก็ไม่แน่นอนต้องสร้างความแน่นอนให้เกิดขึ้นกับใจคือใช้อารมณ์ความรัก มีความรู้สึกตามความเป็นจริง ว่าเราก็ดี คนอื่นก็ดี ต้องการความเป็นมิตร ไม่มีบุคคลใดคิดอยากจะเป็นศัตรูซึ่งกันและกัน ในการที่เป็นศัตรูกันนั้นก็เพราะอาศัยโมหะจิต คิดหลง ถือตัวเกินไป มีมานะทิฏฐิ เราก็วางมานะทิฏฐิเสีย ไม่ถือตัวถือตน ทำตนเสมอเหมือนกับเพื่อน ท่านผู้ใดมีอายุสูงกว่า มีความดีสูงกว่า เราก็ยอมรับนับถือเห็นหน้าซึ่งกันและกันก็แสดงอาการยิ้มแย้มแจ่มใส      รวมความว่า ตลอด ๒๔ ชั่วโมง เว้นไว้แต่เวลาหลับ เราจะฝึกการยิ้มไว้ตลอดเวลาหรือดีไม่ดีใครจะหลบยิ้มด้วยยิ่งดีใหญ่ การฝืนยิ้มเขาพูดไม่ชอบใจก็พยายามนิ่งแล้วก็พยายามยิ้ม ฝึกบ่อย ๆ อาการมันชินบรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้ายิ้มออกมาได้ ถึงแม้กำลังใจยังโกรธ แต่ความโกรธมันก็เบา เสน่ห์แห่งการยิ้มมีความสำคัญมาก คนที่สวยแสนสวย ดีแสนดี รวยแสนรวย เด่นแสนเด่น แต่ยิ้มไม่เป็น ที่พูดมาแล้วในตอนต้น เราก็ยิ้มเพื่อความรัก ทำจิตใจให้รักเพื่อน รักเพื่อนเสมอด้วยตัว ถ้าเรารักเขาเขาก็รักเรา      ต่อไปก็อารมณ์สงสาร คือกรุณา ความสงสาร อันนี้ไม่มีความรักมาก่อน ไม่รู้จักมาก่อน เห็นเขามีอาการทุกข์ยากลำบาก ในกิจการหรือวัตถุหรืออาหารก็ตามถ้าไม่เกินวิสัยที่เราจะช่วยได้เราช่วย สมมุติว่าเขาขาดแคลนทรัพย์สินหรืออาหาร เราไม่มีทรัพย์จะให้ เราไม่มีอาหารจะให้ แต่เราก็ช่วยพยุงไป หรือชี้ช่องบอกทาง ว่าบ้านนั้นคนนั้น คนนี้ ชื่อนั้น เขาสามารถจะให้ความสงเคราะห์ และถ้าเขาไปได้รับการสงเคราะห์จริง ๆ บรรดาท่านพุทธบริษัทชายหญิง คนนั้นอาจจะอดคิดถึงเราไม่ได้ เขาต้องรักเราเพราะเราสงสารเขา      ข้อต่อไป มุทิตา มีจิตอ่อนโยน นี่สำคัญมาก คือไม่ทำใจแข็งกระด้าง ไปที่ไหนก็ทำตนเสมอกับเพื่อน มีอะไรบ้างที่เพื่อนต้องการ ถ้าเกินวิสัยเรานิดหน่อย มันฝืนกำลังใจ ทำใจอ่อนโยนคล้อยตามก็เป็นที่รักของเพื่อน นอกจากนั้นเห็นใครได้ดีพลอยยินดีด้วยไม่อิจฉาริษยาใคร แสดงความยินดีด้วยความเต็มใจ นี่ก็เป็นมหาเสน่ห์      รวมความว่าทั้ง ๓ ข้อเป็นมหาเสน่ห์ใหญ่ ใครทรงอารมณ์อย่างนี้ได้ทำได้ จะเป็นที่รักของบุคคลทั่วไป      ข้อที่ ๔ อุเบกขา การวางเฉย เห็นคนที่มีความทุกข์มีความยาก มีความลำบากมีอาการเพลี่ยงพล้ำไม่ซ้ำเติม แทนที่จะซ้ำเติมกลับเข้าประคับประคอง ถ้าช่วยได้ก็จะพยายามช่วย ถ้าช่วยด้วยกำลังกาย กำลังทรัพย์ไม่ได้ ก็ใช้วาจาช่วยให้เขาชื่นใจ      เท่านี้แหละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย อาการของพยาบาทจะหดหายลงไป ตัดหายไปทีละหน่อย ๆ ในที่สุดพยาบาทหรือความโกรธจะไม่เหลือเลย เราก็จะเป็นคนมีความสุข ตามพุทธภาษิตที่กล่าวไว้ว่า      "จิตเต อสังกิลิฏเฐ สุคติ ปาฏิกังขา"      ถ้าจิตใจของเราไม่เศร้าหมอง มีชีวิตอยู่มีความสุข เพราะมีคนรักมาก ตายไปแล้วก็มีความสุข มีสวรรค์เป็นต้น ดีไม่ดีก็ไปพรหม เพราะพรหมวิหาร นี่เป็นที่อยู่ของพรหม      เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย เวลาหมดพอดีก็ต้องขอลาก่อน ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแด่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดีี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:34:54 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ตอนที่ ๒๐ สัมมาทิฏฐิ ความเห็นชอบ      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนนี้เรื่องหนี้นรกเป็นตอนที่ ๒๐ ก็ถือว่าเป็นตอนจบ จบเรื่องราวที่เราจะหนีนรกกัน แล้วก็ยังไม่หยุด จะมีอีก ๒ ตอน คือเป็นตอนที่ ๒๑ ถึง ๒๒ เป็นรายการสรุปเรื่องการหนีนรก เพื่อบรรดาท่านพุทธบริษัทไม่อยากจะฟังนานๆ ก็เอาตอนสรุปไปฟังก็หมดเรื่องกัน ง่ายดี อยากจะฟังจุดละเอียดบ้าง แต่ไม่ละเอียดมากนัก ก็ฟังมา ๑๐ คาสเซท หรือ ๒๐ ตอน ถ้าอยากจะฟังสั้น ๆ ก็เอาไปคาสเซทเดียว คือคาสเซทที่ ๑๑ ตอนสุดท้าย ถ้าเป็นตอนก็เป็นตอนที่ ๒๑ และ ๒๒ สองหน้า      ตอนนี้เป็นตอนที่ ๒๐ กล่าวถึง สัมมาทิฏฐิ คือความเห็นชอบ ความเห็นชอบนี่ก็พูดไปเลย บรรดาท่านพุทธบริษัท ความเห็นชอบนี่เป็นตัวปัญญา ถ้าจะถามว่าเห็นชอบอะไรจึงจะถูก ก็ต้องเห็นชอบตามคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทั้ง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ ถ้าเป็นอย่างนี้บรรดาท่านพุทธบริษัท ทุกท่านจะเห็นชอบไหวไหม ก็มีทุกท่านอาจจะตอบได้ว่าเห็นชอบครับ เจ้าค่ะ แต่ปฏิบัติตามไม่ได้ ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะว่าตั้ง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ เอาแค่จำอย่างเดียวยังจำไม่ได้หมด แล้วจะปฏิบัติตามคำแนะนำขององค์สมเด็จพระบรมสุคตได้ยังไง ก็ต้องเห็นชอบกันตามขอบเขต ขอบเขตนี่เราปฏิบัติตอนไหน เวลานี้เราปฏิบัติเพื่อหนี้นรกกัน นรกนี้บรรดาท่านพุทธบริษัท ใครๆ ก็ไม่ชอบ เราไม่หนีแต่นรกแต่อย่างเดียว หนีความเป็นเปรต หนีความเป็นอสุรกาย หนีความเป็นสัตว์เดรัจฉาน ถ้าถามว่าทำไมจะต้องหนี้ ตอนนี้สัมมาทิฏฐิที่เป็นตัวปัญญา เราก็ต้องใช้ปัญญาทบทวนหรือความจำทบทวน ความจำเรียกว่า สัญญา ปัญญา แปลว่า การรอบรู้ ต้องใช้สัญญาทบทวนลงไปว่าตั้งแต่วันนี้ไปจนกว่าจะเป็นเด็กจำความได้ เราเกิดมากี่ปีแล้ว เราทำอะไรบ้านและก็ใช้ปัญญาเข้าช่วยพิจารณา อาการกระทำของเราก็ดี ความพูดก็ดี วาจาที่พูดก็ดี ความรู้สึกทางใจก็ดี ที่ผ่านมาแล้วนี่มันเป็นบุญทั้งหมดหรือเป็นบาปบ้าง      คำว่า "บุญ" คือ ความดี บาป คือ ความชั่ว เราทำความชั่ว เราพูดชั่ว เราคิดชั่วบ้างหรือเปล่า? เราทำดี เราพูดดี เราคิดดีบ้างหรือเปล่า? ก็ต้องตอบได้ว่า เรามีทั้ง ๒ ประการ ทั้งดีและชั่วเรามีกลั้วกันไป ความดีที่ทำไว้นะไม่เป็นไรแน่ อย่างเลวที่เราเกิดในสวรรค์ได้ อย่างกลางเกิดเป็นพรมได้ ถ้าดีถึงทีสุดเราไปนิพพานได้ ดีน้อยลงไปกว่าเทวดาก็เกิดเป็นคนได้      และในการที่จะเกิดใน ๔ จุดนี่มันก็แสนยาก เราก็ต้องใช้ปัญญาพิจารณาอีกว่า เราทำความดีมากหรือความชั่วมาก อารมณ์ของเราหนักในความดีหรือความชั่ว คนอื่น อาตมาไม่ทราบ สำหรับอาตมาเอง ถ้าทบทวนถอยหลังลงไป อารมณ์ในความชั่วมีมากกว่าอารมณ์ในความดี แต่อีตอนแก่นี่ก็เบา ๆ ไปหน่อย พอแก่แล้วมันสู้อะไรใครเขาไม่ได้ก็เบา ถ้าอยากจะโลภก็มีทรัพย์สมบัติมากมาย ก็ไม่สามารถจะทำไหวแล้ว ตัวเองก็ลุกไม่ขึ้น เลขเจ็ดออกหน้าไปแล้ว อย่างนี้แสดงความโลภหดไปเพราะความแก่ ทีนี้ความรักในระหว่างเพศอยากจะแต่งงานกับใคร เรื่องนี้ไม่ต้องพูด พูดไปก็ไร้ประโยชน์ อยากจะแต่งงานหรืออยากได้แต่ไม่มีใครเขาแต่ด้วย ก็เลยอารมณ์แบบนี้หดไป ถ้าจะบอกว่าเอา ๒ ประการขาดไปเสียเลยก็ยังได้      ถ้าเขาถามว่า "ขาดไปเพราะกำลังของอนาคามี ที่สิงใจใช่ไหม? หรือความเป็นพระอรหันต์สิงใจใช่ไหม? จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:35:48 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ต้องตอบว่า "ไม่ใช่ ขาดไปเพราะความแก่ มันสู้ใครเขาไม่ได้แล้ว ไม่ใช้สู้ไม่ไหว สู้ไม่ไหวยังมีทางสู้ นี้มันสู้ไม่ได้เลย อย่างความรักนี่ไม่มีทางสู้เด็ดขาด ร้อยเปอร์เซนต์คนที่มีอายุ ๗๐ แล้วที่ยังจะสู้คนอยู่มีหรือเปล่าก็ไม่ทราบ สู้กันด้านความรัก"      อาตมานี่บื้อตื้อมานานแล้ว ด้านความอยากร่ำรวยก็ตีแผ่มาตั้งแต่โน่น อายุ ๑๗-๑๘ แล้ว การคิดอยากร่ำรวยไม่มี มีแต่คิดว่าทำให้มันพอกิน ทำให้มันเหลือกิน มันจะรวยหรือไม่รวยก็ช่างหัวมัน ตอนนั้นพยายามทำให้มันเหลือกินไว้ ถ้าพอกินก็ไม่มีอะไร ซื้อเสื้อซื้อกางเกง มันต้องเหลือกินเอาเงินมาซื้อเสื้อ ซื้อกางเกง ซื้อรองเท้า ซื้อหมวก ซื้อนาฬิกา ข้อมือ ซื้อแหวนใส่ ซื้อสร้อยใส่ เอาเก็บไว้ใช้เมื่อคราวจำเป็น แต่ก็ไม่เคยคิดว่ามันจะรวย เลิกมานานแล้ว      ต่อไปก็กำลังของความโกรธ ความพยาบาท สมัยก่อนนี้เก่นงเรื่องความโกรธ ความพยาบาท ไม่ใช่เก่งไปฆ่าเขาไปตีเขา เก่งโกรธ เก่งพยาบาท มันโกรธใคร ปั๊มนึ่งอึ้งพูดไม่ออก ไอ้ไม่พูดนี้มันยัน ลิ้นมันไม่ไหว แต่ก็สร้างกำลังใจให้มันยิ้มไว้เสมอ ให้ปากมันยิ้ม โกรธเท่าไรก็ยังยิ้ม เพราะโกรธไม่ดี แต่เวลานี้ถาม " โกรธไหม" บอก "แค่ไม่พอใจนิดหน่อยอาจจะมี แต่โกรธจริง ๆ ไม่มีแล้ว ถ้าขืนโกรธมากเท่าไรร่างกายก็ทรุดโทรมมากเท่านั้น" แล้วก็อย่าไปลองเลย อย่างไปพิสูจน์ ดีไม่ดี ไอ้ความแกว่าคนแก่ตัณหากลับ ตัณหากลับไม่เป็นไร ถ้าความโกรธกลับมันก็แย่ ถ้าไปโกรธเขาหนัก ๆ จะได้ตายภายใน ๓ วัน ที่พยายามไม่โกรธเพราะว่าร่างกายมันไม่ดี ก็เกรงว่าร่างกายจะทรุดโทรมมากเกินไป จิตจะเศร้าหมองมากเกินไป จึงพยายามทำใจไม่โกรธจริง ๆ แล้วมันโกรธหรือไม่โกรธก็ไม่ทราบ อย่าไปลองมันนะ ถ้าความโกรธกลับเข้ามาละก็แย่ มันร้ายกว่าตัณหากลับ ถามถึงสภาพแห่งความหลงจะไปหลงอะไรล่ะ กลัวอย่างเดียวคือหลงจำไม่ได้ มันมีอะไรควรจะหลงบ้าง ความแก่ทรุดโทรมขนาดนี้ เวลานี้หลายปีมาแล้ว เป็นพระที่มีความเคร่งครัดมาก ไม่ยอมส่องกระจก      ถ้าถามว่า "เคร่งในวินัยข้อไหน"      ก็ต้องตอบว่า "จำไม่ได้เหมือนกัน ที่จำได้จริง ๆ ก็คือว่าเวลาส่องกระจกทีไรหน้ามันแปลกไปคล้ายผีดิบเลย ไม่อยากมองหน้า ได้ที่ไม่ส่องกระจกไม่ใช่เคร่งตามวินัยคือไม่กล้าดูหน้าตัวเอง ถ้าตัวเองขนาดไม่กล้าดูหน้าตัวเองแล้วคนอื่นเขาอยากจะดูหน้าหรือเปล่าก็ไม่ทราบ"      รวมความว่า การพูดอย่างนี้ไม่ใช่อวดความเป็นพระอรหันต์ ที่มันลดลงไปเพราะความแก่      เรามาพูดกันเรื่องสัมมาทิฏฐิ ตอนนี้มาถอยหลังกันใหม่ ถอยหลังว่าความเห็นชอบนี่เราจะชอบกันตรงไหน พระธรรมวินัยที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ ถึง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ แค่จำก็จำไม่ได้ เวลานี้เราอยู่ในขอบเขตของการหนีนรก แล้วก็ถอยหลังไปดูว่าที่พระพุทธเจ้าตรัสว่าคนเราเกิดมาแล้วมันต้องตายนี่จริงไหม? ก็เห็นว่าไม่ต้องไปใช้ตำราที่ไหน คนตายให้เราดูมันเกิดจนนับไม่ถ้วน ถ้ารู้ทุกคนนับไม่ถ้วนแน่ คนที่ตายก่อนเรา แก่ก็มี แก่มากก็มี แก่น้อยก็มี เสมอเราก็มี อ่อนกว่าเราก็มี เป็นเด็กเล็กกว่าเราเด็กมาก ๆ ก็มี      รวมความว่าชีวิตคนนี้เกิดมาแล้วต้องตายแน่ ตายแล้วไปไหน? พระพุทธเจ้าตรัสว่าถ้าทำชั่วจิตชั่วไปนรกเป็นต้น จิตสะอาดน้อยไปสวรรค์ เข้มแข็งมากเป็นพรหม ถ้าจิตไม่นิยมสมบัติของโลกทั้งหมดไปนิพพาน ที่นี้ตอนนี้พระพุทธเจ้าตรัสอย่างนี้ เราเห็นชอบไหม? เราอาจจะเห็นชอบหรือไม่เห็นชอบก็ได้ แต่ในที่นี้ต้องเห็นชอบ เราจะเห็นชอบได้ยังไง เราก็ต้องใช้วิชาที่พระพุทธเจ้าให้ คือ สองในวิชชาสาม ห้าในอภิญญาหก หรือไม่สามารถทำห้าในอภิญญาหกได้ ก็ทำมโนยิทธิ การเตรียมตัวเพื่ออภิญญา ใช้กำลังใจมันเป็นของไม่ยาก เวลานี้เด็กเล็ก ๆ ฝึกกันวันสองวันสามารถทำได้แล้ว      แล้วก็ใช้ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ ถอยหลังลงไป จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:36:31 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ใช้อตีตังสญาณ ใช้ญาณถอยหลังเข้าไป ของเรื่องคนอื่น เท่านี้เราจะทราบว่าตายแล้วเกิดมาจากไหน      ใช้จุตูปฺปาตญาณ ดูคนตายแล้ว สัตว์ตายแล้ว เขาไปเกิดที่ไหนหรือไม่ ข้อนี้เป็นของไม่ยากเลย เท่านี้เราก็หมดความสงสัยในสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ว่าตายแล้วมันต้องเกิดต้องทำดี แล้วก็ดูนรกก็ได้ ไปเที่ยวนรกก็ได้ ไปสวรรค์ก็ได้      เรื่องนี้เป็นของไม่ยาก เราพิสูจน์ได้เราก็เชื่อได้ว่าตายแล้วไม่สูญ ถ้าทำชั่วไปนรก ทำดีไปสวรรค์ เป็นต้น หรือเราต้องการไปสวรรค์เป็นต้น นรกเราไม่ไป อบายภูมิเราไม่ไป ก็ใช้กำลังใจ คือความดีของใจ ใช้ปัญญาเข้าช่วย สัมมาทิฆฐินี่เป็นตัวปัญญาพิจารณาความดีของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า วิธีพิจารณาความดีใช้พิจารณาศีลกับธรรมะ คือศีลห้า กรรมบถ ๑๐ ทั้งหมดนี้ที่พระพุทธเจ้าตรัสมาข้อไหนบ้างที่ไม่ดี      รวมความว่านับถือพระพุทธเจ้าด้วย นับถือพระธรรมไปด้วยในตัวเสร็จ แล้วก็ต้องนับถือพระอริยสงฆ์ด้วย เพราะความรู้สึกทั้งหลายเหล่านี้ เราจะรู้ขึ้นมาได้เพราะอาศัยพระอริยสงฆ์ท่านรวบรวมเข้าไว้ แล้วนำมาแจกจ่ายนำมาสอน พระอริยสงฆ์เบื้องต้น ๕๐๐ ร้อยกรองอธิบายกันเรื่อยมา เพื่อความเข้าใจของเรา เราก็ยอมรับนับถือที่ท่านมีความดีช่วยสงเคราะห์เรา ถ้าท่านไม่สร้างตำหรับตำราขึ้นมา ท่านนอนเฉย ๆ มันมีความสุขมาก แต่อาศัยท่านมีเมตตาอย่างองค์สมเด็จพระผู้มีพราะภาคเจ้า คือปฏิบัติตามกันพวกเราจึงสามารถรู้พระธรรมคำสั่งสอนของพระองค์ได้ ยอมรับนับถือพระสงฆ์อีกก็หมดเรื่องกันไป      เรื่องใหญ่ที่เราต้องใช้ปัญญาเห็นชอบ ต้องใช้ปัญญาศัลห้า กับกรรมบถ ๑๐ จะว่าควบกันไป เพราะแตกต่างมันแยกอยู่นิดหน่อย      อย่างข้อ ปาณาติบาต ความโหดร้ายของจิต คิดจะฆ่าเขาบ้าง คิดจะทำร้ายเขาบ้าง หรือฆ่าเขาบ้าง ทำร้ายเขาบ้าง อย่างนี้มันเป็นความดีหรือความชั่ว เราก็ทราบว่าคนที่ขาดความเมตตาปราณีประเภทนี้มีแต่ความโหดร้ายไม่ใช่คนดี เป็นคนเลว ใครเขาคิดเขาทำกับเราแบบนั้นเราไม่ชอบ แล้วเราไปทำกับเขา ๆ ก็ไม่ชอบ เราจะทำยังไงเราก็ทำเป็นคนใจดีเสีย มีเมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร แล้วก็ยิ้มสบาย ไปไหนก็มีกำลังใจ มีเพื่อนให้ความสุขใจ เราก็เห็นชอบกับพระพุทธเจ้าว่า เออ..ศีลข้อนี้มีประโยชน์กรรมบถ ๑๐ ข้อนี้มีประโยชน์ ทำให้เรามีความสุข      ข้อที่ ๒ อทินนาทาน กรรมบถกับศีลก็เหมือนกัน ไม่รัก ไม่ขโมย ไม่ยื้อไม่แย่งใคร ไปไหนก็มีแต่คนไว้วางใจ เป็นที่รักของคนทั้งหลาย เราก็มีความสุข ก็น่าปฏิบัติตาม      ข้อกาเมสุมิฉาจาร เราไม่เจ้าชู้เกินไป คำว่า "เจ้าชู้" ก็เจ้าชู้เฉพาะสามีภรรยาของเรา เจ้าชู้เท่าก็ไม่มีใครเขาว่า ยิ่งเจ้าชู้มากเท่าไรภายในบ้านคู่ครองรักมากเท่านั้น แต่คนเจ้าชู้นี่ต้องปากหวาน รู้จักการเอาใจ ขอประทานอภัย แล้วก็อย่าร้องตะโกน ถามมานะญาติโยมพุทธบริษัท ว่าท่านที่พูดน่ะท่านเคยเจ้าชู้หรือเปล่า? ก็ต้องตอบว่าในชีวิตอาตมาไม่เคยเจ้าชู้เลย ตั้งแต่เกิดมาตั้งแต่เด็กถึงแก่นี่ไม่เคยเจ้าชู้ ก็มีอย่างเดียวมีคนอื่นเขาเมตตา คนอื่นเขาเมตตาเรา เราก็เมตตาเขา เขาเมตตานี่เขารักเรา เราก็รักเขา เขาสงสารเรา เราก็สงสารเขา เขาหวังดีกับเรา เราก็หวังดีกับเขา เท่านี้เองไม่เคยเจ้าชู้ คนที่เจ้าชู้เขาบอกว่าต้องปากหวาน ปากหวานนี่ไม่ได้ทาน้ำผึ้งนะ คือเสียงหวานพูดเพราะ พูดดี พูดตามความเป็นจริง แล้วก็ต้องรู้จักเอาใจกัน ถ้าขัดใจกันคนที่เราพอใจเขาก็ไม่รัก มันต้องฉลาดในการเอาใจ เราก็เอาวิชานี้แหละมาใช้ในบ้านของเรา ต่างคนต่างรัก ต่างคนต่างปากหวาน ต่างคนต่างเอาใจกัน ยิ่งเจ้าชู้มากเท่าไรภายในบ้านยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น เพราะความเป็นอยู่เป็นสุขไม่ขัดใจกัน ต่างคนต่างรัก ต่างคนต่างมีความเมตตาปรานีซึ่งกันและกัน เป็นอันว่าข้อนี้พระพุทธเจ้าตรัสว่าไม่ควรจะเจ้าชู้เกินไป อันนี้ถูก สัมมาทิฏฐิ เราเห็นชอบตามนี้ ตามพระพุทธเจ้าตรัส จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:37:17 ]

ความคิดเห็นที่ 72 และต่อไปเรื่องวาจา วาจานี่ขอเอาศัพท์สุนทรภู่มาว่า ท่านบอกว่า      "คนจะชั่วหรือดีอยู่ที่ปาก จะได้ยากหิวโหยเพราะชิวหา"      เรื่องลิ้นที่ประคับประคองเสียงเปล่งออกไปนี่มีความสำคัญ บรรดาท่านพุทธบริษัทปากขั้นแรกยิ้มก่อนพูด จำให้ดีนะ ยิ้มก่อนพูดแล้วก็พูดให้ดีให้ถูกใจคนฟัง ถ้าถามว่า "หลวงตาแก่ที่พูดนี่ทำได้ไหม?" ก็ต้องตอบว่า "ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง" แล้วไปถามว่า "ไปแนะนำเขาทำไม?" ก็บอกว่า "แนะนำตามตำรา"      ถ้าใครทำได้จริง ๆ มีเสน่ห์จริง ๆ ยิ้มแล้วก็ก่อนพูด เวลาพูดก็พูดดี คือ      ๑. พูดตรงตามความเป็นจริง เราก็ชอบเขาก็ชอบ พูดวาจาไม่หยาบคาย ไม่สะเทือนใจคนรับฟัง เราก็ชอบเขาก็ชอบ พูดไม่ให้เขาแตกร้าวกันมีแต่ความสามัคคีมีแต่ความรักมีความกลมเกลียวกัน อย่างนี้เราก็ชอบเขาก็ชอบ และพูดเฉพาะวาจาที่เป็นประโยชน์ ถ้าเป็นอย่างนี้เราก็ชอบเขาก็ชอบ ในเมื่อต่างคนต่างชอบ ต่างคนก็พอใจความเป็นเสน่ห์ก็เกิดขึ้น ต่างคนต่างรักกัน ต่างคนต่างนับถือกันเราก็มีแต่ความสุข ก็เห็นจริงตามพระเจ้าท่าตรัส ดีกว่าการพูดปด พูดหยาบ พูดส่อเสียด พูดเพ้อเจ้อเหลวไหล อย่างนี้ไม่เป็นเรื่อง ใคร ใคร ก็ไม่ชอบ เราก็เลือกเอา เลิกการพูดปด พูดหยาบ พูดส่อเสียด พูดเพ้อเจ้อเหลวไหล โยนทิ้งไปให้ไกลที่สุดแสนจะไกล เอาไว้แต่พูดตามความเป็นจริง แล้วก็พูดวาจาไพเราะ แล้วก็พูดให้เขาสามัคคีกัน พูดแต่วาจาที่เป็นประโยชน์ ของอย่างนี้ดีแน่มีแต่คนรัก พระพุทธเจ้าท่านตรัสถูก เห็นชอบด้วย เพราะเอา เอาเป็นประจำเลย อย่าลืม พอตื่นปั๊บยิ้มทันที ถามว่า "ยิ้มกับใคร" อันดับแรกก็ยิ้มกับเพดานก่อน ถ้านอนในมุ้งยิ้มกับเพดานมุ้ง ถ้านอนในห้องไม่มีมุ้งยิ้มกับเพดานห้อง พอลุกขึ้นมาเหลียวซ้ายเหลียวขวายิ้มกับฝาอีก เอ้า ไปนั่งกับกระจกยิ้มกับกระจกอีก ใช้ได้ไม่เป็นไร แต่ระวังถ้าอยู่คนเดียวยิ้มเฉย ๆ อย่าให้เขาเห็นนะ ถ้าใครเขาเห็นแทนที่เขาเห็นแล้วเขาจะว่าดี เขาจะจับส่งปากคลองสาน เพราะมันดีเกินไป นี่การฝึกยิ้มเอาไว้ใครเขาพูดไม่ชอบใจฝืนยิ้มรับเข้าไว้ อย่างนี้บรรดาท่านพุทธบริษัทปากยิ้ม ใจเขาก็ยิ้มไปด้วย เราก็มีความสุขและก็มีคนรัก ถ้าเขาพูดกับเราอย่างนี้เราก็รักเขา เราพูดกับเขาอย่างนี้เราก็รักเรา ถ้าต่างคนต่างรักกันนี่บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย อะไรมันจะเกิดขึ้น ความสุขซิท่านเกิดขึ้น นี่กรรมบถ ๑๐ ด้วยนะ จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:38:13 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ต่อไปเฉพาะศีลข้อสุรา สุรานี่ในกรรมบถ ๑๐ ไม่มี มีอดีตผู้ว่าท่านหนึ่งท่านจดหมายถามมาว่า "กรรมบถ ๑๐ ของท่านทำไมไม่มีการห้ามดื่มสุรา" ก็แสดงว่าการดื่มสุราเป็นของดี ต้องขอประทานอภัย ท่านเป็นอดีตผู้ว่า ท่านเข้าใจพลาดไปนิดหนึ่ง ความจริงกรรมบถ ๑๐ ไม่ใช่ของอาตมา เป็นของพระพุทธเจ้าท่าน ถ้าคนมีกายดี มีวาจาดี มีใจดี ไม่ต้องห้ามดื่มสุรามันไม่ดื่มเอง ถ้าขืนดื่มเอง ความดีในกรรมบถ ๑๐ นี่ไม่ได้ จิตใจมันก็เป๋ไป กายวาจาเป๋หมด ใจก็เป๋หมด ก็รวมความว่าการดื่มสุราไม่ใช่ของดี เมาแล้วก็มีสภาพเหมือนคนบ้า ดีไม่ดีมันเลยไปกว่านั้น ด่าพ่อตีแม่ก็ได้ ทุบลูกตีเมียก็ได้ ทรัพย์สินทั้งหลายเสียหายไป เพราะการดื่มสุราและเมรัยโดยไร้ประโยชน์ เวลาการงานที่มีขึ้นเอาเวลาไปกินสุรามันเสียเวลาการงาน ถ้าจะประกอบกิจการงานก็จะมีประโยชน์มาก อย่างนั่งดื่มสุราวันละครึ่งชั่วโมง ถ้า ๑๐ วันมันก็ ๕ ชั่วโมง ๑๐๐ วันก็ ๕๐ ชั่วโมง อย่าลืมว่าเวลาเท่านี้สร้างประโยชน์ไม่ใช่น้อยเลย แล้วก็ทำประสาทเสีย ศักดิ์ศรีก็เสีย ก็ไม่ขอพูดมาก เท่านี้เราเห็นดีตามพระพุทธเจ้าแล้ว มันก็บั่นทอนชีวิต      คนดื่มสุราและเมรัย บางทีร่างกายทรุดโทรมอย่างหนัก ถ้าร่างกายยังไม่ทรุดโทรม ศักดิ์ศรีก็ทรุดโทรม ถ้าศักดิ์ศรียังไม่ทรุดโทรม ทรัพย์สินก็ทรุดโทรม พอเอาทรัพย์สินไปซื้อกับข้าวได้ ไปซื้อเหล้ามากินมันไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย เราก็เลิกเป็นคนไม่กินเหล้าดีกว่า ลูกศิษย์ของอาตมาอยู่คนหนึ่งรับราชการเป็นนายทหาร เวลานั้นเธอเป็นเรือโท อาตมาไปพบเข้าเธอกินเหล้า ก็ปรากฏเป็นหนี้ดะ เป็นหนี้ลูกน้องยังได้ ต่อมาก็แนะนำเธอว่า ไอ้การเป็นหนี้ลูกน้องลดการกินเหล้าแล้วมันจะเป็นหนี้ไหม? หนึ่งปีผ่านไปกลับไปใหม่ เธอเลิกกินเหล้าตั้งแต่วันนั้น กลับไปคราวนี้แทนที่เธอจะเป็นหนี้เธอเป็นเจ้าหนี้เขา แถมยังคุยบอกวิทยุก็มีให้ลูกฟัง โทรทัศน์ก็มีให้ลูกดู เพราะการไม่กินเหล้า      นี่แหละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ไอ้ปากขวดเหล้ามันไม่โต แต่ช้างและครุฑสามารถบินเข้าไปได้ มันเก็บแบงก์ เก็บเวลาการงานได้ทั้งหมด องค์สมเด็จพระบรมสุคตและนำว่าจงเว้นเสียแล้วจะมีความสุข หนีนรกได้เราก็เว้น เป็นอันว่าหนีได้แน่      ต่อไปก็กำลังใจไม่คิดอยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่น อันนี้เห็นชัดสัมมาทิฏฐิใช้ปัญญา หรืออยากได้ของเขามันจะมีประโยชน์อะไร เอาของเขามา เขาไม่เต็มใจให้มันก็เป็นศัตรูกัน ถ้าเอามาไม่ได้กำลังใจก็เป็นทุกข์ กินไม่อิ่ม นอนไม่หลับ เรียกว่าหากินเองโดยชอบธรรมดีกว่า      ข้อที่ ๙ ความโกรธ ความพยาบาทจองล้างจองผลาญกันมันมีแต่อารมณ์เป็นทุกข์เราไม่ต้องการ เราต้องการความเป็นสุข คือความเมตตาปรานี เมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร ใจสบายกว่ามีอารมณ์ชุ่มชื่น      และข้อที่ ๑๐ สัมมาทิฏฐิ คือข้อที่กล่าวมาแล้ว      ก็รวมความว่าถ้าเรามีความเห็นชอบตามที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสเฉพาะในขอบเขตของสังโยชน์ ๓ ประการ เวลานี้เราปฏิบัติเท่านี้ เราก็ใช้สัมมาทิฏฐิแค่นี้ อย่าไปใช้กว้างเกินไป กว้างเกินไปมันจะเหลวไหลไร้ประโยชน์ ปฏิบัติไปไม่ได้อารมณ์ใจจะเป็นโทษ คือมีความกลุ้ม ใช้แค่นี้แหละบรรดาท่านพุทธบริษัท ความสุขกายสุขใจของบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายจะมีมากขึ้นกว่าปกติมาก      และสมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า ใช้กำลังกาย วาจา ใจ คิดไว้เพียงเท่านี้ คือเริ่มต้นไม่ประมาทในความตาย ข้อต่อไปเคารพพระพุทธเจ้า พระธธรม พระอริยสงฆ์ และปฏิบัติตรงในศีลห้าและกรรมบถ ๑๐ เท่านี้แหละบรรดาท่านพุทธบริษัทองค์สมเด็จพระทรงสวัสดิ์โสภาคย์กล่าวว่า "บาปทุกอย่างไม่สามารถให้ผลเราได้ ไม่สามารถลงโทษได้" และก็นอกจากนั้นบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย การเกิดจะมีเฉพาะเทวดาหรือพรหม กับมนุษย์เท่านั้น แล้วเกิดไม่นาน กำลังใจอ่อนเกิดเป็นมนุษย์ ๗ ชาติ เป็นพระอรหันต์ กำลังใจอย่างกลางเกิดเป็นมนุษย์อีก ๓ ชาติเป็นพระอรหันต์ถ้ากำลังใจเข้มข้น มาเกิดเป็นมนุษย์อีกชาติเดียวเป็นพระอรหันต์      เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน ในเมื่อเป็นพระอรหันต์แล้วก็จบกัน ชื่อว่าจบการปฏิบัติตนหนีนรกเพียงเท่านี้ ต่อไปอีก ๒ ตอนคือ ตอน ๒๑ กับ ๒๒ เป็นบทสรุป ขอบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายคอยติดตามต่อไป      เวลานี้ก็หมดแล้วขอลาก่อน ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแด่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:39:01 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ตอนที่ ๒๑ การปฏิบัติตนเพื่อหนีนรกแบบง่าย ๆ      บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับเรื่อง "หนีนรก" ตอนนี้ก็เป็นตอนที่ ๒๑ ตอนนี้ถือว่าเป็นตอนพิเศษ เป็นตอนการปฏิบัติตนเพื่อหนีนรกแบบง่าย ๆ และเบา ๆ หรือที่เรียกกันว่า "แบบชาวบ้าน" คือแบบคนที่มีภาวะมาก มีเวลาว่างน้อยปฏิบัติ      สำหรับเรื่อง "การหนีนรก" ตอนนี้ก็ขอนำเรื่องนี้มาพูดกับบรรดาท่านพุทธบริษัทโดยตรง คือว่าการหนีนรก พระพุทธเจ้าทรงยืนยันว่า ถ้าจิตใจของท่านผู้ใด สามารถตัดสังโยชน์ ๓ ประการได้ ท่านผู้นั้นก็ปลอดจากอบายภูมิทั้ง ๔ คือ การเกิดเป็นสัตว์นรก เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน คำว่า "ปลอด" ในที่นี้หมายถึงปลอดทุกชาติตลอดไป ถ้ายังเกิดเป็นมนุษย์เพียงใดก็จะไม่ต้องลงอบายภูมิต่อไปอีก สำหรับบาปอกุศลเก่า ๆ ที่ทำมาแล้วทั้งหมด องค์สมเด็จพระบรมสุคตตรัสว่า ไม่มีโอกาสจะให้ผลต่อไป ก็รวมความว่าไม่ตกเป็นทาสของบาปอกุศลต่อไปอีก      สำหรับสังโยชน์ ๓ ประการที่พระพุทธเจ้าให้ตัด สังโยชน์ ๓ ประการนั้นมีความรู้สึกอย่างนี้      ข้อที่ ๑ ที่เรียกว่า สักกายทิฏฐิ ความรู้สึกของบุคคลผู้มีสังโยชน์คือ เครื่องร้อยรัดใจให้เวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสารมีอบายภูมิเป็นต้น เขาจะมีความรู้สึกว่าร่างกายนี้ไม่ตายก็รวมความว่า ตั้งแต่เกิดมาถึงวันตาย ไม่รู้สึกว่าจะตายเลย ไม่เคยคิดถึงความตายคิดว่าชีวิตจะทรงอยู่ตลอดกาลตลอดสมัย      ข้อที่ ๒ วิจิกิจฉา ซึ่งแปลว่า สงสัย เขาสงสัยในความดีของพระพุทธเจ้า สงสัยพระธรรม สงสัยพระอริยสงฆ์ ไม่มั่นใจในการยอมรับถือและบางท่าน บางจุดหรือบางกลุ่ม ก็ไม่ยอมรับนับถือเอาจริง ๆ เห็นว่าพระพุทธเจ้าตรัสพระธรรมมาแล้วไม่เป็นเรื่อง หยาบเกินไป สู้ของเขาไม่ได้ อย่างนี้เป็นต้น พูดง่าย ๆ ก็หมายความว่าไม่ยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์      ข้อที่ ๓ สีลัพพตปรามาส ไม่มีการรักษาศีลอย่างจริงจัง หรือไม่รักษาเลย ขึ้นชื่อว่าศีล ไม่ยอมรับนับถือ เห็นว่าเป็นจริยาที่ถ่วงสังคม ถ้าบุคคลมีศีลเสียหมดชาติจะไม่เจริญมนุษย์จะน้อยเกินไป และบางส่วนก็สมาทานศีล ถือศีลเข้าวัด นุ่งขาวห่มขาวบ้าง นุ่งเหลืองห่มเหลืองบ้าง นุ่งปกติบ้าง บางทีก็เข้าเขตปฏิบัติกันคนละ ๗ วัน ๑๕ วัน เป็นการปฏิบัติพิเศษ แต่ทว่าเฉพาะใน ๗ วัน ๑๕ วันนั้นอาจจะปฏิบัติในศีลจริงจังก็ได้ แต่พอหมดมาแล้วก็เลยลืมศีล ไม่สนใจเรื่องศีล บางครั้งก็ยอมรับนับถือปฏิบัติบางวันแต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้ทำกัน ไม่สนใจเรื่องศีลจริง ๆ อย่างนี้เรียกว่า "สีลัพพตปรามาส"      ทั้ง ๓ ประการนี้ต้องตัด วิธีตัดทำยังไง ? ก็ใช้สัมมาทิฏฐิ คือปัญญาได้แก่ความเห็นชอบ เข้ามาพิจารณาตามความเป็นจริง แต่ความจริงเรื่องของความตายนี้ไม่ต้องพิจารณาด้วยปัญญาก็ได้ ใช้สัญญาคือความจำ จะเห็นว่าคนก็ดี สัตว์ก็ดี ที่เกิดก่อนเราบ้าง เกิดที่หลังเราบ้าง ต่างคนก็ต่างตายกันหมด จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:40:08 ]

ความคิดเห็นที่ 75 คำว่า "หมด" หมายความว่า คนที่เกิดมาเท่าไรตายหมดเท่านั้น เว้นไว้แต่ว่าใครจะตายก่อนตายหลังเท่านั้น สัตว์ก็เหมือนกัน บางท่านเกิดก่อนเรา ท่านตาย บางท่านเกิดรุ่นราวคราวเดียวกับเรา ท่านก็ตายไปก่อนเรา บางท่านเกิดทีหลังเรา บางท่านเกิดแต่วัยเด็กก็ตาย บางท่านตายทั้งแต่ก่อนคลอดจากครรภ์มารดา บางท่านก็คลอดจากครรภ์มารดาประเดี๋ยวหนึ่งตายบ้าง ๒ - ๓ วันตายบ้าง เดือนสองเดือนตายบ้าง ขึ้นชื่อว่าเกิดแล้วตายเราเห็นเป็นปกติ แต่การที่ไม่คิดถึงความตายนี้ เป็นเรื่องของคนที่ตกอยู่ในความประมาทไม่ยอมรับความจริง เราก็ต้องใช้ปัญญาพิจารณาจิตของเรา ว่าจิตของเรามันดี หรือมันเลว ของจริงถ้าเราไม่ยอมรับ เรายอมรับของไม่จริงว่าเป็นของจริง ของไม่ดีเรายอมรับว่าเป็นของดี เราก็ไม่พบของจริงไม่พบของดีกัน      เป็นอันว่า ความตาย เห็นเขาตายกันก็คิดว่า สักวันหนึ่งข้างหน้าเราจะต้องตาย แล้วก็เตรียมตัวไว้ ว่าการตายนั้นพระพุทธเจ้าตรัสว่า ตายแล้วมีสภาพไม่สูญ ถ้าเวลาก่อนจะตายจิตประกอบไปด้วยกุศล คือจิตเป็นบุญเป็นกุศล นึกถึงความดีที่เป็นบุญอย่างใดอย่างหนึ่ง แล้วก็ตายในขณะที่จิตดีแบบนั้น ท่านบอกว่าตายแล้วไปสู่สุคติ คือ สวรรค์ เป็นต้น ถ้าเวลาก่อนจะตายจิตใจเศร้าหมอง คิดถึงอารมณ์ที่ไม่ดีเป็นบาปอกุศลอย่างใดอย่างหนึ่ง ตายแล้วก็ลงอบายภูมิไป มีนรก เป็นต้น      ฉะนั้น ขอบรรดาท่านพุทธศาสนิกชน ผู้ไม่ต้องการจะลงนรกอีก ก็ใช้ปัญญาพิจารณาความดีขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าดีอย่างไร? เวลานี้เรากำลังศึกษาสังโยชน์ ๓ ประการ เราก็พิจารณาความดีของพระพุทธเจ้าในขอบเขตของสังโยชน์ ๓ ว่าที่พระพุทธเจ้าตรัสให้ทุกคนปฏิบัติในศีลห้า และกรรมบถ ๑๐ มันดีหรือมันชั่ว ขอพูดลัดไปก่อน เพราะพูดมาจากแล้ว ต้องถือว่าคนที่ปฏิบัติในศีลหน้า ก็ดีในกรรมบถ ๑๐ ก็ดี ผลที่ได้รับคือเป็นความดี เพราะศีลก็ดี กรรมบถ ๑๐ ก็ดี ทั้ง ๒ ประการถ้ารวมกันเข้า จะเป็นมหาเสน่ห์ใหญ่ไปที่ไหนใครก็รัก      ประการที่ ๑ เราไม่มีจิตใจโหดร้าย ไม่คิดจะฆ่าเขา ไม่คิดจะเป็นศัตรูกับใครมีความเมตตาปรานียิ้มแย้มแจ่มใส ใคร ๆ ก็ชอบ      ประการที่ ๒ เรามีความเมตตาปรานียิ้มแย้มแจ่มใสยังไม่พอ มีสันโดษ ยินดีเฉพาะทรัพย์สินที่เราหามาได้โดยชอบธรรม ไม่ยื้อแย่งทรัพย์สมบัติของใคร ไปที่ไหนก็มีแต่คนไว้วางใจ มีแต่คนรักมีแต่คนชอบ      ประการที่ ๓ จิตใจมีเมตตา ความรัก กรุณา ความสงสาร ยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นปกติใครเจอะหน้าก็พบแต่ความยิ้ม หน้าบึ้งขึงจอไม่มี แล้วก็มีสันโดษ ยินดีเฉพาะร่วมรักเฉพาะสามีหรือภรรยาของตนเท่านั้น ไม่ไปยุ่งกับภรรยาหรือสามีของบุคคลอื่น คนประเภทนี้ไปที่ไหนใครก็รัก ไปที่ไหนใครก็ชอบ จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:40:58 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ต่อมาด้านวาจา ทุกคนต้องการวาจาจริง ทุกคนอยากจะฟังวาจาไพเราะ ทุกคนอยากจะฟังวาจาที่ประกอบด้วยความเป็นมิตร ไม่คิดประทุษร้ายซึ่งกันและกัน ทุกคนต้องการวาจาเป็นหลักฐานให้เป็นประโยชน์ เราก็ใช้วาจาจริงพูดตามความเป็นจริงตัดความมดเท็จออกแล้วก็ตัดวาจาหยาบออก ใช้วาจาที่อ่อนหวาน เป็นที่ชอบใจของคนแต่ละหมู่ คนแต่ละกลุ่ม กลุ่มนี้ชอบใจแบบนี้เราพูดแบบนั้น กลุ่มนั้นชอบใจอย่างนี้เราพูดแบบนี้ พูดตามที่เขาชอบใจ แล้วก็ยุยงส่งเสริมให้ใครเขาแตกร้าวกัน มีแต่สรรเสริญและการพูดวาจาออกไปก็ต้องเพ่งประโยชน์ว่า วาจาใดที่ไร้ประโยชน์เราไม่ทำ อย่างนี้ไปที่ไหนใครก็รัก ไปที่ไหนใครก็ชอบ ขอยืนยันว่าคนประเภทนี้ หน้าก็ยิ้ม พูดก็ดี คนประเภทนี้ไปไหนไม่อดตาย มีแต่เพื่อนที่รัก คนเกลียดยาก คนที่จะเกลียดก็มีอยู่พวกหนึ่ง คือพวกคนเลวที่มีความดีไม่เท่าไม่ถึง ก็มีความอิจฉาริษยา นี่เป็นของธรรมดา      ต่อไปข้อที่ ๕ ของศีล ท่านบอก แนะนำให้เว้นจากการดื่มสุราและเมรัยนี่ก็ทราบกันอยู่แล้วว่าการดื่มสุราและเมรัยมันเสียสตางค์เปล่า ถ้าสตางค์เหล่านั้นมาซื้อกับข้าวตะมีประโยชน์กว่า แล้วก็ทำลายศักดิ์ศรี ทำลายสุขภาพ เมาไปแล้วก็ไม่ใช่คนดี มีจริยาคล้ายคนบ้า ยังไม่เมามีอาการนิ่มนวลทุกอย่าง พูดจาก็ไพเราะ จริยามารยาทก็งดงามพอเมาเข้าไปแล้วกลับอาการใหม่เหมือนคนบ้า อย่างนี้ใครก็ไม่ชอบ ถ้าเราไม่ดื่มสุราและเมรัย สติสัมปชัญญะสมบูรณ์ มีความไม่ประมาท มีเมตตา มีกรุณา และมีสันโดษ มีการยิ้มแย้มแจ่มใส พูดจาอะไรก็มีหลักมีฐาน มีความมั่นคงในคำพูด อย่างนี้เป็นต้นใครก็ชอบ ไปที่ไหนใครก็รัก      ต่อไปกำลังใจของเราไม่คิดอยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่นใด ยินดีเฉพาะของที่เราหาได้โดยชอบธรรม กำลังใจดีอย่างนี้ใครก็ชอบ เขาอาจจะไม่เห็นอารมณ์ของใจแต่เห็นจริยาภายนอก แล้วเรื่องทรัพย์สินของชาวบ้าน เราก็สนใจเขามีอะไรดีบ้างแต่ไม่ได้สนใจการลักการขโมย การยื้อแย่ง จริยาที่แสดงออก บรรดาท่านพุทธบริษัท คนที่อยากได้ด้วยความสุขกับคนที่อยากได้ด้วยอาการทุจริต อาการแสดงออกทางกายไม่เหมือนกันอย่างนี้ คนในโลกทุกคนเป็นคนฉลาด เขาทราบว่าเราดีหรือเราเลว      และอาการต่อไป เว้นจากความโกรธความพยาบาท ข้อนี้สำคัญมาก ก็เพราะอาศัยมีความเมตตา ความรัก กรุณา มีความสงสาร อันนี้ถ้าเว้นได้ หน้ายิ้มตลอดกาล ถ้าจะกล่าวกันว่า ยิ้มตลอด ๒๔ ชั่วโมงก็ได้ ถ้าญาติโยมพุทธบริษัทที่รับฟัง จะตะโกนถามมาว่า ๒๔ ชั่วโมง ยิ้มไม่ได้แน่ เพราะว่าเวลาหลับมันมี ก็ต้องถือว่าเวลาหลับใจก็ยังยิ้ม เพราะว่าจิตเป็นสุข คิดแต่ความเป็นมิตร คิดแต่รักและสงสารคนอื่นอยู่เสมอจิตใจก็ชุ่มชื่นเยือกเย็นคนที่มีกำลังใจไม่โหดร้าย เวลาจะพูดก็พูดดี เวลาจะทำก็ทำดี เพราะว่าการพูดดี การทำก็ดีอยู่ที่จิตใจเป็นสำคัญ จิตใจสั่งออกมาดี กายก็ทำดี ปากก็พูดดี ตาก็มองดี ถ้าจิตใจสั่งเลว กายก็ทำเลว วาจาก็พูดเลว ตาก็มองด้านความเลวความดุร้าย ใครเขาก็รู้ ถึงแม้ว่าจะคิดในใจจะเข้าว่าคนอื่นไม่รู้ เพราะเขาก็แสดงเป็นเหมือนกัน อารมณ์อย่างนี้เขามีเหมือนกัน จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:41:36 ]

ความคิดเห็นที่ 77 แล้วก็ข้อสุดท้าย สัมมาทิฏฐิ มีความเห็นชอบ คือตัวปัญญา สัมมาทิฏฐิ ก็มีความรู้สึกว่าทุกอย่างที่ผ่านมาแล้วทั้งหมดเป็นของดี เรานำไปประพฤติปฏิบัติ ถ้าทุกคนทำได้ทุกคนจะมีแต่ความสุข ข้อนี้เป็นข้อพิสูจน์ความดีของพระพุทธเจ้า เพราะเป็นพระธรรมคำสั่งสอนของพระองค์ และก็เป็นเครื่องพิสูจน์ความดีของพระอริยสงฆ์ ว่าในเมื่อพระพุทธเจ้านิพพานไปแล้ว พระอริยสงฆ์นำมาบอกพวกเราจึงทราบ สำหรับพระธรรมนั้นได้แก่ ศีล รวมความว่าเรายอมรับนับถือพระพุทธเจ้า ยอมรับนับถือพระธรรม ยอมรับนับถือพระอริยสงฆ์ และก็นึกถึงความตายเป็นอารมณ์ ถ้าทำได้แค่นี้ บรรดาท่านพุทธบริษัท เราสามารถจะหลักนรกได้เป็นตอน ๆ คือชาตินี้มีอารมณ์อย่างนี้เป็นปกติ ชาตินี้ลงนรกไม่ได้ แต่ชาติหน้าถ้ามาใหม่มันไม่แน่ เราอาจจะลืมอารมณ์นี้ก็ได้ ไปคิดความเลวเข้าก็ลงนรกได้      เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้ลงนรกทุกชาติต่อไป ก็ทรงศีลห้า กับกรรมบถ ๑๐ ให้ครบถ้วนบริบูรณ์ มันเป็นของไม่ยากถ้าเป็นคนรักดี การปฏิบัติอย่างนี้ บรรดาท่านพุทธบริษัท พระพุทธเจ้ายืนยันว่าทุกคนถ้าปฏิบัติได้แล้ว ขึ้นชื่อว่าอบายภูมิทั้ง ๔ ประการ คือการเกิดเป็นสัตว์นรก เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน จะไม่มีสำหรับเราเด็ดขาดตลอดไปเลย ไม่ใช่ชาตินี้ชาติเดียว ถ้าจะเกิดอีกกี่ชาติ ก็หมายความว่าทุกชาติไม่มีการลงอบายภูมิทั้ง ๔      หากว่าบรรดาท่านพุทธบริษัทปฏิบัติได้ คือ คิดถึงความตายก็ดี คิดได้ ยอมรับนับถือ พระพุทธเจ้า พระธรรมและพระอริยสงฆ์ และมีศีลห้าบริสุทธิ์โดยเฉพาะ ไม่มีกรรมบถ ๑๐ อย่างนี้เพระพุทธเจ้าทรงจัดเป็นขั้นเป็นตอน ถ้ามีกำลังใจเข้มข้นน้อย คือมีอารมณ์ยังหยาบ ที่เรียกว่ามีอารมียังอ่อนอยู่ แต่ว่ารักษาได้ ถึงแม้ว่ากำลังใจยังอ่อนก็รักษาได้อย่างนี้องค์สมเด็จพระจอมไตรนรมครูตรัสว่า จะต้องเกิดและตายสลับกันระหว่างเทวดากับพรหม หรือว่ามนุษย์ คือเกิดเป็นมนุษย์ ๑ ชาติ ตายจากชาตินี้ไป ก็ไปเป็นเทวดาหรือพรหมอีก ๑ ชาติ ลงมาเป็นมนุษย์อีก ๑ ชาติ ไปเป็นเทวดาหรือพรหม ๑ ชาติรวมแล้วไปเกิดเป็นมนุษย์ ๗ ชาติ เทวดาหรือพรหม ๗ ชาติ แต่สุดท้ายที่ ๗ ของมนุษย์ชาตินั้นจะเป็นพระอรหันต์ไปนิพพาน      ถ้ามีกำลังบารมี คือกำลังใจเข้มข้นปานกลาง อย่างนี้องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัส ว่าจะเกิดเป็นมนุษย์อีก ๓ ชาติ สลับกับเทวดาหรือพรหมตามที่กล่าวมาแล้วอย่างนี้อีก ชาติที่ ๓ จะเป็นพระอรหันต์ไปนิพพาน      ถ้ามีกำลังใจเข้มข้น จะเกิดเป็นมนุษย์อีกชาติเดียวแล้วก็เป็นพระอรหันต์ แต่ถ้าท่านผู้ใดปฏิบัติศีลห้าได้ด้วย กรรมบถ ๑๐ ได้ครบถ้วน บรรเทาความโลภ ความโกรธ ความหลง อาตมาพิจารณาธรรมะดูแล้ว หาอย่างไหนก็เอาแน่นอนไม่ได้ เอาแน่นอนได้ ที่กรรมบถ ๑๐ คือข้อ "มโนกรรม" ข้อท้าย ๓ ข้อ ที่ว่า "ไม่คิดอยากได้ทรัพย์สมบัติของใคร ไม่คิดประทุษร้ายใคร มีความเห็นถูก" ข้อนี้แหละเป็นการบรรเทาความโลภ ความโกรธ ความหลง อย่างนี้องค์สมเด็จพระพุทธองค์ตรัสว่า ถ้าตายจากความเป็นคนไปเป็นเทวดาหรือพรหม ลงมาชาติเดียวก็เป็นพระอรหันต์ทันที จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:42:21 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ที่ว่ากันแบบนี้ ว่ากันตามแบบของตำรา แต่พูดกันตามเนื้อแท้จริง ๆ บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายโดยถ้วนหน้า กัปนี้ไม่ใช่มีพระพุทธเจ้า ๔ องค์ กัปนี้มีพระพุทธเจ้าจริง ๆ ๑๐ พระองค์ งวดทีแรก ๕ องค์ มีพระศรีอาริยเมตไตรย เป็นองค์สุดท้าย แล้วก็เริ่มต้นใหม่ มีพระรามเป็นต้น แล้วต่อไปอีก ๔ องค์ รวมแล้วจริง ๆ กัปนี้มีพระพุทธเจ้าถึง ๑๐ องค์ ตามตำราที่อ่านมา อาตมาก็อ่านหนังสือไม่มากนัก ตามที่ผ่านมาแล้วทั้งหมดเท่าที่พบ ไม่เคยพบว่ากัปไหนมีพระพุทธเจ้ามากเหมือนกัปนี้ บางกัปก็มีองค์เดียวบ้างสององค์บ้าง สามองค์บ้าง อย่างนี้เป็นต้น ถึง ๕ องค์ยังไม่พบ แต่ว่ากัปนี้มีถึง ๑๐ องค์ ถือว่าเป็นกัปพิเศษ      ฉะนั้น คนที่มีความดีตามที่ว่าแล้วทั้งหมด จะเป็นกำลังใจอย่างอ่อน อย่างกลาง หรืออย่างเข้มข้น หรือคนที่มีทั้งศีลห้า กรรมบถ ๑๐ ครบถ้วนก็ตาม ตายจากความเป็นคนไปในช่วงนี้ไปเกิดเป็นเทวดาหรือพรหม ระหว่างที่ท่านเป็นเทวดาหรือพรหม นี่แหละยังไม่สิ้นอายุของความเป็นทิพย์ พระศรีอาริยเมตไตรยก็จะมาตรัส ยังไง ๆ อายุกัหนึ่งหรือครึ่งกัปที่ผ่านไปนี่มันน้อยกว่าอายุเทวดา หรือพรหมที่ไปเกิดข้างหน้าการสิ้นกัปผ่านไปแล้วก็ยังไม่หมดอายุของเรา ฉะนั้นท่านทั้งหลายจะต้องพบพระพุทธเจ้าอีก ๖ องค์ แต่อาตมามีความรู้สึกตามตำราหรือตามที่พบมา ว่าคนที่มีความดีแก่กล้าอย่างนี้ เพียงแค่ไปเกิดเป็นเทวดาหรือพรหมพบพระศรีอาริยเมตไตรย คือพบพระพุทธเจ้าองค์ใดองค์หนึ่งตรัสพระธรรมเทศนา ฟังพระธรรมเทศนาจบเดียวก็เป็นพระอรหันต์ไปนิพพาน อย่างนี้ได้กำไรมาก บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าไปนิพพานเสียได้ก็มีความสุข      ตอนนี้มาว่ากันถึงการปฏิบัติ เพราะว่าบรรดาท่านพุทธบริษัทมีเวลาปฏิบัติไม่เสมอกัน อย่างพระหรือเณรนี่ หรือชี เวลานี้มีเถรหรือเปล่าไม่ทราบ พระเณรเถรชีเถรนี่ "เถระ" แปลว่า ผู้ใหญ่ และ "ชี" แปลว่า นักบวช อาตมาแปลเอง ถูกตำราหรือไม่ถูกตำราก็ไม่ทราบ พระกับเณรรี่เรารู้จักกันแน่นอน ท่านพวกนี้มีเวลามาก ถ้าจะปฏิบัติตามหลักสูตรก็เป็นของไม่หนักนัก เพราะเวลามีมากพอสมควร กำลังใจแค่จะตัดสังโยชน์ ๓ กันจริง ๆ ถ้าเป็นคนมีเหตุมีผล ไม่ท้อไม่แท้ และก็ยึดมั่นกำลังใจด้วยของอิทธิบาท ๔ คือ      ฉันทะ มีความพอใจจริง ๆ พร้อมในการปฏิบัติ      วิริยะ มีความรู้สึกตามความเป็นจริงว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำต้องมีอุปสรรค เราก็มีความเพียรเข้าต่อสู้ต่ออุปสรรคไม่ท้อถอย ตายเป็นตาย      จิตตะ สนใจจดจ่อในความดีนั้น ที่เราพึงปฏิบัติ      วิมังสา ใช้ปัญญาประกอบพิจารณาว่า เราทำมันถูกหรือไม่ถูก ถ้าไม่ถูกก็กลับทำใหม่เสียให้ถูก จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:43:10 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ถ้ากำลังในมีอิทธิบาท ๔ ได้ครบถ้วน บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ถ้าเอาจริงเอาจังกันมันก็ไม่เกิน ๓ เดือน นี่พูดเฉพาะฆราวาสนะ ถ้าพระกับเณร เถรชี อาตมาไม่คำนวณ ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะว่าท่านพวกนี้มีเวลามาก ถ้าเอาจริงเอาจังจะใช้เวลาถึง ๗ วันหรือไม่ถึงก็ไม่ทราบ เพราะว่าท่านอยู่ในเพศนั้น มีศีลเป็นขอบเขตอยู่แล้วก็เลยไม่พยากรณ์กัน สำหรับฆราวาส ก็ดูตามที่องค์สมเด็จพระทรงสวัสดิโสภาคย์ตรัสว่าการจะตัดสังโยชน์ ๓ จริง ๆ นั้น ท่านบอกว่า คนประเภทนี้ มีสมาธิเล็กน้อย มีปัญญาเล็กน้อย แต่มีศีลบริสุทธิ์ คือสำคัญที่ศีล ศีลก็ดี กรรมบถ ๑๐ ก็ดี เป็นของไม่หนัก ถ้าเราเอาจริงแล้วเป็นของไม่หนักเลย      ตอนนี้ก็ขอแนะแนวในการปฏิบัติบรรดาท่านพุทธบริษัทแบบง่าย ถือว่าเป็นการปฏิบัติแบบชาวบ้านที่มีงานหนัก      ข้อที่ ๑ สักกายทิฏฐิ ตัดสักกายทิฏฐิให้มีความรู้สึกว่าชีวิตนี้มันต้องตาย เราก็มองดูคนและสัตว์ ที่เขาให้เราเห็น อันนี้ไม่ยาก ไม่ต้องใช้ปัญญามาก แต่ว่าเมื่อคิดถึงความตายแล้วจงอย่าท้อถอย ทำมืออ่อนเท้าอ่อน อันนี้ไม่ถูก ทำกิจการงานไม่ไหวเพราะเกรงความตายตะเข้ามาถึง อันนี้ไม่ถูกต้อง การประกอบอาชีพทั้งหมด บรรดาท่านพุทธบริษัทต้องทำให้ครบถ้วนทุกอย่าง เราไม่แน่ว่าจะตายวันนี้หรือสักร้อยจะตาย ในเมื่อมันยังไม่ตาย การประกอบอาชีพทุกอย่างด้วยความสุจริต ไม่คดไม่โกงเขา ไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเราทำให้มันมาก รวบรวมทรัพย์สินไว้ให้มากตามกำลังที่จะพึงทำได้ เผื่อว่ายังไม่ตายจะได้มีกินมีใช้ หรือป่วยไข้ไม่สบายความตายยังไม่ถึงก็ต้องรักษา หรือความตายจะพึงเข้ามา แต่มันยังไม่ตาย เราก็ต้องรักษาเพื่อเป็นการระงับทุกขเวทนาทางร่างกายและจิตใจ รวมความว่า การประกอบอาชีพนี่ต้องทำ ดูอย่างในสมัยพระพุทธเจ้า มหาเศรษฐีทั้งหลาย มีนางวิสาขา เป็นต้น ท่านรวยและแสนรวย ตระกูลนี้นับเงินไม่ได้นับเป็นโกฏินับไม่ได้ ถ้าขืนนับเป็นโกฏิ นับไป ๓๐ - ๔๐ ปียังไม่ครบ ยังไม่รู้กี่โกฏิ มันยังไม่หมดก็ต้องนับกันเป็นเล่ม ๆ เกวียน เล่มเกวียนเขายังไม่คำนวณเลยว่ากี่ร้อยกี่พันกี่แสนเล่มเกวียน ก็รวมความว่า ท่านรวยขนาดนี้ท่านยังทำมาหากินต่อไป ไม่ใช่วางมือวางเท้า ฉะนั้น การประกอบอาชีพ บรรดาท่านพุทธบริษัทต้องทำ ถ้าถามว่า "ถ้าทำแล้วจะมีเวลาที่ไหนมานึกถึงความตาย" การนึกถึงความตายนี้ไม่ได้แย่งเวลาการทำงานเลยพอตื่นขึ้น เช้าขึ้นมาก็คิดตามความเป็นจริงว่า "ชีวิตนี้ต้องตาย และอาจจะตายวันนี้ก็ได้ อาจจะตายเมื่อไรก็ได้ ตายเมื่อไรก็ช่าง เราจะประกอบเฉพาะความดี การประกอบอาชีพจะไม่มีการเบียดเบียนใครทั้งหมด จะหากินโยการสุจริตธรรม" เท่านี้ก็ใช้ได้      หลังจากนั้นก็ตั้งใจยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า การยอมรับนับถือพระพุทธเจ้าเราก็นับถือกันอยู่แล้ว ตอนนี้ถ้าให้ทำกรรมฐานเป็นพุทธธานุสสติกรรมฐาน คำว่า "พุทธานุสสติกรรมฐาน" ให้นึกถึงพระพุทธเจ้าเป็นอารมณ์ ดูอย่างมัฏฐกุณฑลีเทพบุตรท่านไม่เคยนับถือพระพุทธเจ้า ท่านนึกถึงนิดเดียว ตายแล้วไปสวรรค์เป็นเทวดา สุปติฏฐิตเทพบุตร เป็นมนุษย์เลวมาก ทำบาปทุกประการ แต่พอจะตายนึกถึงองค์สมเด็จพระพิชิตมารนิดเดียว ไปเป็นเทวดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก ทั้ง ๒ ท่านนี้ พบพระพุทธเจ้าฟังเทศน์จบเดียวเป็นพระโสดาบันเหมือนกัน      เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน เวลาก็หมดเสียแล้วหน้านี้ ก็ต้องขอลาก่อนขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแต่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนผู้รับฟังทุกท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:43:52 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ตอนที่ ๒๒ การปฏิบัติตนเพื่อหนีนรกแบบง่าย ๆ (ต่อ)      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย ตอนนี้เป็นตอนที่ ๒๒ ของการหนีนรกถือว่าเป็นตอนพิเศษ เป็นตอนที่การปฏิบัติหนีนรกแบบง่าย ๆ และเบา ๆ หรือเรียกกันว่า "แบบชาวบ้าน ๆ"      ตอนที่ ๒๑ พูดถึงพุทธานุสสติกรรมฐาน การเจริญพุทธานุสสติกรรมฐานนี่บรรดาท่านพุทธบริษัท ที่ทำกันต้องเข้าไปนั่งสมาธิในป่า ในเขา ในที่คับแคบ ในที่อะไรต่อมิอะไรบ้าง ในที่เร้นลีบในที่สงัด แต่ว่าท่านชาวบ้านทั้งหลาย ชาวบ้านระดับไหนก็ตามทีเวลาน้อย จะหาเวลาว่างไปทำอย่างนั้นไม่ได้ ถ้าอ่านตำราแบบนั้นแล้วก็คิดว่า คนอย่างเราไม่มีโอกาสเจริญพุทธานุสสติกับเขา ความจริงการตัดสังโยชน์มีเฉพาะอนุสสติเท่านั้นไม่มีกรรมฐานอื่นเจือปน      อย่างนึกถึงพระพุทธเจ้าก็เป็น พุทธานุสสติกรรมฐาน นึกถึงพระธรรมเป็น ธัมมานุสสติกรรมฐาน นึงถึงพระอริยสงฆ์เป็น สังฆานุสสติกรรมฐาน นึกถึงศีลและกรรมบถ ๑๐ เป็น สีลานุสสติกรรมฐาน รวมความว่าทั้งหมดอยู่แค่อนุสสติ      "อนุสสติ" นี่ท่านแปลว่า ตามนึกถึง ตามนึกถึงเท่านั้น ท่านไม่ได้บอกว่าต้องไปนั่งสมาธิวันละกี่ชั่วโมง ถ้ากำลังใจเราเข้มข้นจริง ๆ ท่านที่มีเวลามากวิธีตามนึกถึงให้จิตเป็นสมาธิในพุทธานุสสติกรรมฐาน มีวิธีทำง่าย ๆ นั่นก็คือ ใช้การบูชาพระพุทธรูป ถวายอาหารเป็นการบูชาคุณพระพุทธเจ้า แต่เรามองไม่เห็นองค์พระพุทธเจ้าท่านอยู่ที่ไหน ก็ใช้พระพุทธรูปที่บ้านนี่แหละ ถวายท่านที่นั่น สำหรับของที่ถวายพระพุทธรูปก็ไม่มีความจำเป็นต้องไปหาของที่มีราคาแพง อาหารที่ท่านบริโภคทุกวันน่ะ มีอะไรบ้างใช้เฉพาะอย่างนั้น เอากันแต่เพียงว่าก่อนที่จะบริโภคข้าวตักมาก่อนที่เราจะตักกินแกงและกับ น้ำพริกปลาร้า ผักต้ม อะไรก็ตาม ปลาย่าง เท่าที่มีอยู่ เอามาก่อนที่เราจะกินของนั้น      รวมความว่า เราไม่ถวายของที่เป็นเดนกับท่าน แล้วก็ไปถวายข้างหน้า ไปตั้งไว้ข้างหน้า ถ้ามีธูปก็จุดธูป ไม่มีธูปก็ไม่ต้องจุด กราบด้วยความเคารพ นั่งมองพระพุทธรูปด้วยความเคารพ จำภาพของท่านไว้ ตั้งใจว่า "นะโม" ๓ จบ กล่าววาจาเป็นภาษาไทยก็ได้ว่า "ข้าพระพุทธเจ้า ขอถวายข้าวและกับและน้ำแก่พระองค์ แด่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ขอสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจงสงเคราะห์โปรดให้ข้าพเจ้าเข้าถึงพระนิพพานในชาตินี้" เอาแค่นี้ก็พอ      คำว่า "การเข้าถึงพระนิพพาน" เพราะการถวายข้าวพระพุทธรูป จะถือว่าเกินพอดีมันก็ไม่ใช่ มันเป็นความดีที่ค่อย ๆ ทำ ค่อย ๆ ก้าวเข้าไป ถ้าเราตั้งใจไว้เพื่อนิพพานถ้าจะมีคำถามมาว่า "หวังนิพพานได้แน่นอนไหม?" ก็ต้องตอบว่า "หวังได้แน่" ถ้าชาตินี้ไม่ได้ ชาติหน้ามันก็ได้ กำลังใจประเภทนี้ ถ้าเราไม่ตกนรก มันก็จากสวรรค์ไปพรหมจากพรหมไปนิพพาน ไม่มีอะไรหนัก      ถ้าถามว่า "ทำอย่างนี้เป็นพุทธานุสสติกรรมฐานหรือ?" ก็ต้องตอบว่า "ใช่ แล้วก็ทรงด้วย และง่ายด้วย"      พุทธานุสสติ คือการนึกถึงพระพุทธเจ้าเป็นอารมณ์ คำว่า "เป็นอารมณ์" ไม่ใช่ทุกลงหายใจเข้าออก มีจิตห่วงพระพุทธเจ้า นึกถึงพระพุทธเจ้า ถ้าเราไม่มีพระพุทธเจ้าก็พระพุทธรูปนั่นแหละ นึกถึงพระพุทธรูปเมื่อไร ก็ถึงพระพุทธเจ้าเมื่อนั้น      ตอนนี้ก็เห็นว่า ถ้าเราถวายท่านทุกวัน จิตเราจะเริ่มเป็นห่วงท่านก่อนที่จะบริโภคอาหารหรือก่อนจะทำอาหาร จิตก็จะคิดว่าวันนี้เราจะมีอะไรถวายพระพุทธรูป บางทีวันนี้ถวายแล้วไม่ทันจะถึงวันพรุ่งนี้ก็นั่งคิด เดินไปบ้าง ทำงานบ้าง ก็อดคิดไม่ได้ว่าอาหารอย่างนี้มีพวกนี้ เราจะนำถวายพระพุทธรูป อย่างนี้เป็นการนึกถึงพระพุทธเจ้าจริง ๆ ตรง ๆ ด้วย เป็นพุทธานุสสติกรรมฐาน ถ้าถวายข้าวพระพุทธรูปแบบนี้จนชิน ถ้าวันไหนไม่มีโอกาสจะถวายท่าน วันนั้นใจไม่สบาย อย่างนี้ถือว่าเป็นฌามในพุทธานุสสติกรรมฐาน รับรองว่าตายชาตินี้ไม่ตกนรกแน่ จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:44:40 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ต่อไป "ธัมมานุสสติกรรมฐาน" ทำอย่างไร?      ธัมมานุสสติกรรมฐานทำได้หลายแบบ แบบต้นก็คือว่า เวลากลางคืนหรือกลางวัน หรือตอนเช้า ตามเวลาที่ว่าง ตั้งใจบูชาพระ เรียก "บูชาพระ" คือสวดมนต์ เราเข้าไปถึงหน้าพระพุทธรูป เข้าไปแล้วเป็นพุทธานุสสติกรรมฐาน แล้วต่อไปก็เป็นธัมมานุสสติกรรมฐาน ตั้ง "นะโม" ๓ จบด้วยความเคารพ "นะโม" นี่แปลว่า ข้าพเจ้าขอนอบน้อม คือนมัสการองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หรือว่าพระผู้มีพระภาคเจ้าผู้เป็นพระอรหันต์พระองคืนั้น เป็นการกล่าวคำสรรเสริญพระพุทธเจ้าแสดงความเคารพด้วยความจริงใจ ต่อมาบูชานึกอะไรได้บ้าง ถ้าว่าสวดมนต์จริง ๆ ไม่ได้ ก็ว่าต่อไปสักเล็กน้อยคือ      "พุทธัง สรณัง คัจฉามิ" ในใจก็นึกว่า ข้าพเจ้าขอถึงพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง      "ธัมมัง สรณัง คัจฉามิ" ข้าพเจ้าขอถึงพระธรรมเป็นที่พึ่ง      "สังฆัง สรนัง คัจฉามิ" ข้าพเจ้าขอถึงพระสงฆ์เป็นที่พึ่ง      ถ้าว่าทั้ง ๓ อย่างนี้ถือว่าเป็น พุทธานุสสติด้วย ธัมมานุสสติด้วย สังฆานุสสติด้วย พร้อม ๆ ไปหมดทั้ง ๓ ประการ      ที่นี้ถ้าสวด "อิติปิโสฯ" ได้ก็สวดอิติปิโสฯ ต่อ "อิติปิโสฯ" นี้เป็นการสรรเสริญคุณพระพุทธเจ้า คุณพระธรรม คุณพระอริยสงฆ์โดยตรง ถ้าสวดด้วยความเคารพช้า ๆ นึกในใจก็ได้ ถือว่าเป็นพุทธานุสสติ ธัมมานุสสติ สังฆานุสสติโดยตรง รวมความว่า ทั้ง ๓ อนุสสติได้ครบถ้วนสมบูรณ์      ฉะนั้น การที่เราบูชาพระก็ดี สวดมนต์ก็ดี ถ้าวันไหนไม่ได้บูชาพระหรือไม่ได้สวดมนต์ตามที่พึงจะสวดได้ ถ้าสวดไม่ได้จริง ๆ ก็อย่าลืมนึกในใจหรือว่าออกปากก็ได้ ว่า "พุทธัง สะระณัง คัจจฉามิ ข้าพเจ้าถึงพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ ข้าพเจ้าขอถึงพระธรรมเป็นที่พึ่ง สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ ข้าพเจ้าขอถึงพระอริยสงฆ์เป็นที่พึ่ง"      ถ้าถามว่า ทำไมจำกัดพระอริยสงฆ์? พ่อนักบวชจริง ๆ ไว้ใจไม่ได้ ที่ดีก็มีมาก ที่เลวก็ไม่น้อย ถ้าพระอริยะนี่ท่านไม่เลว ท่านมีแต่ก้าวหาความดี กอบโกยความดีให้มากขึ้น ถือว่ามีความดีส่วนเดียวก็ได้ ถ้าจิตใจของท่านมีความหวงในการสวดมนต์หรือบูชาพระ ถือว่าเป็นความมั่นคง คือมีฌานในธัมมานุสสติกรรมฐานแล้ว      ฉะนั้น เวลานี้มีอยู่แบบหนึ่ง เขามีเทปพระธรรม เทปที่บันทึกเสียงเกี่ยวกับธรรมะจะเป็นพระสูตรหรือธรรมะส่วนใดส่วนหนึ่งก็ได้ ถ้าเราชอบใจเทปอันไหน ธรรมะส่วนไหนที่เราหามาแล้วเราชอบ หรือว่าสามารถบันทึกเสียงพระสวดมนต์ก็ได้ เวลาที่ท่านนอนลงไปแล้วก็เปิดเทปฟัง ฟังด้วยความเคารพ เมื่อฟังแล้วจะจบหรือไม่จบ ตะหลับก็ช่างเถอะ หลับเมื่อไรปล่อยไปอย่าไปฝืนใจ ถ้าฟังยังไม่ทันจบหลับ ดี เพราะฟัง ๆ ไปจิตเริ่มเป็นสมาธิทีละน้อย ๆ เมื่อจิตรวมตัวถึงฌานก็หลับ ในขณะที่หลับกี่ชั่วโมงก็ตาม กว่าจะตื่นท่านถือว่าทรงฌานนั้นอยู่ตลอดเวลา ถ้าเป็นอย่างนี้ถือว่าท่านทรงฌานในธัมมานุสสติกรรมฐานแน่นอน ก็ปฏิบัติไม่ยาก      วิธีปฏิบัติในสังฆานุสสติ สังฆานุสสตินี่ให้เรานึกถึงพระสงฆ์ มันก็ไม่แน่นอนนักเราอาจจะนึกได้แต่บางทีก็ลืมไป ต้องสร้างความห่วงใยในพระสงฆ์ ทำให้จิตเป็นห่วง เราเป็นคนห่วงพระสงฆ์ แต่การห่วงนี่ต้องเสียทรัพย์สินบ้างแต่ไม่ต้องมากนักถ้าหากว่ามีพระมาบิณฑบาตถึงบ้านท่าน หรือท่านมีเวลาที่จะใส่บาตรได้ด้วย ก็ไม่แน่นอนนัก บางคนมีเวลาน้อย เช้าต้องรีบไปทำงาน รอพระบิณฑบาตไม่ได้ อย่างนี้ก็มีมาก สมมุติว่าท่านมีเวลาจะใส่บาตร ท่านก็ตั้งใจใส่บาตรพระในตอนเช้า อาหารที่ใส่จะมีกับข้าวหรือไม่มีกับก็ไม่สำคัญ มีข้าวเฉย ๆ ก็ใช้ได้ จะใส่มากองค์ หรือน้อยองค์ก็ใช้ได้ จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:45:22 ]

ความคิดเห็นที่ 82 เป็นอันว่า เรามีความรู้สึกคิดไว้ว่าเราจะใส่บาตรพระสงฆ์ จิตก็เป็นห่วง วันนี้เรามีของใส่บาตรแล้ว จิตก็คิดห่วงว่าพรุ่งนี้จะมีอะไรใส่บาตรบ้าง แล้วก็ตอนเช้าตื่นขึ้นมา ถ้าแม่บ้านหรือครัวก็ต้องรีบหาอาหารให้ทันพระมาบิณฑบาต แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาตั้งใจคอยว่าพระมาแล้วหรือยัง เมื่อใส่บาตรไปแล้วก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า วันพรุ่งนี้เราจะมีอะไรใส่บาตรบ้าง บางทีตอนกลางวันและตอนเย็นยังไม่ถึงวันพรุ่งนี้นี่ เตรียมตัวว่าวันพรุ่งนี้เราจะใส่บาตรใช้ข้าวอะไรใช้กับอะไรอย่างนี้เป็นต้น      จิตใจของเราก็มีความกังวลในพระสงฆ์ ว่าเราองใส่บาตรในพระสงฆ์ อย่างนี้เป็นสังฆานุสสติแน่นอน และก็เป็นจาคานุสสติกรรมฐาน เป็นทานการบริจาคด้วยได้อานิสงส์ ๓ อย่าง      ถ้าสมมุติว่าเวลาที่เราจะใส่บาตรไม่ทัน ธุระมันมากในตอนเช้า ถ้าเราเป็นคนมีข้าวเปลือกหรือข้าวสารก็เอาภาชนะหรือปีบ หรือถัง อะไรก็ได้มาตั้งไว้ ๑ ลูก ที่ใกล้ที่บูชา กลางคืนเวลาบูชาพระเสร็จ ก็ตักข้าวใส่ในถังหรือว่าในขัน หรือว่าในโถอะไรก็ตามเถอะ เอาข้าวเปลือกหรือข้าวสารก็ตาม มากก็ได้ น้อยก็ได้ตามกำลัง ถ้ามีน้อยจริง ๆ วันละ ๑ จอกลอย หรือวันละ ๑ ถ้วยชาก็ได้ ทุกครั้งที่จะใส่ เพื่อเป็นการยิงกระสุนนัดเดียวได้นกหลายตัวก็ว่า "คาถาวิระทะโยฯ" ของหลวงพ่อปานไปด้วย ๑ จบ หรือจะว่า "คาถามหาลาภ" ที่พิมพ์แจกไปก็ได้ จะดีมาก      "คาถามหาลาภ" ทั้งหมด รวม "คาถาวิระทะโยฯ" ด้วย ว่าหลายจบก็ได้ ก่อนจะตักข้าวใส่ถัง เวลาสวดมนต์บูชาพระเสร็จ สวดมนต์เสร็จ "มนต์" ไม่ต้องสวดมากนักก็บูชา ตั้งใจนึกถึงพระพุทธเจ้า ว่าคาถาบทนั้น และนึกถึงพระปัจเจกพุทธเจ้าด้วยสัก ๙ จบ หรือ ๕ จบ หรือ ๓ จบ หรือ ๗ จบตามเวลา เวลาที่ตักข้าวจะใส่ในถังก็ว่าเสีย อย่างนี้ถือว่าเป็นสังฆานุสสติแน่นอน และก็เป็นจาคานุสสติจะให้ เป็นทานการบริจาคด้วยเสร็จ ได้ ๓ อย่าง ๔ อย่างด้วยการมีลาภมีผล      ถ้าบรรดาท่านพุทธศาสนิกชน เรียกว่าไม่ถนัดในการใส่ข้าว มันลำบาก ข้าวนี้ได้มาก ๆ จึงไปถวายพระ ถ้าการใส่ข้าวลำบาก ใช้เงินเถอะ ก็ได้เหมือนกันก็คิดว่าเงินจำนวนนี้เราจะนำไปถวายพระสงฆ์เป็นค่าภัตตาหารหรือค่าก่อสร้างอะไรก็ตามท่านเถิด ท่านจะใช้เป็นค่าภัตตาหารก็ได้ ค่ายารักษาโรคก็ได้ ค่าผ้าผ่อนท่อนสไบ ถ้าไม่มีจะใช้ท่านก็ซื้อได้ ทำการก่อสร้างก็ได้ ไปบำรุงพระธรรมก็ได้ ตามใจท่าน เราเอาหมดทุกอย่าง แล้วก็เอาเงินใส่กระเป๋าลงไป ถามว่าใส่เท่าไร? ก็ต้องตามใจผู้ใส่ ท่านมีมากท่านก็ใส่มาก ท่านมีน้อยท่านก็ใส่น้อย แต่การใส่อย่าให้ลำบากตนเอง ใส่เงินอย่างถือว่าต้องมาก ต้องทุ่มเทเท่านั้นเท่านี้ อย่าเอาอย่างนั้น เอากันแค่เราห่วงพระสงฆ์ให้จิตใจนึกถึงพระสงฆ์ว่า เงินจำนวนนี้ทั้งหมดเราจะถวายพระสงฆ์ แล้วก็ใส่ลงไปถ้ามันมีน้อยใส่หนึ่งสตางค์ก็ได้ สองสตางค์ก็ได้ ห้าสตางค์ก็ได้ หรือวันละสองสลึงก็ได้วันละสองสลึงวันละบาทก็ได้ เท่าไรก็ได้ จำนวนที่ใส่นี่ไม่จำกัด เราใส่ไว้เฉพาะ เฉพาะที่เราจะไม่เดือดร้อน และก็เราตั้งใจถวายเป็นสมบัติของพระสงฆ์เพื่อใช้ในกิจการต่าง ๆ ตามที่กล่าวมาแล้ว      อย่างนี้ก็เป็นสังฆานุสสติด้วย เป็นจาคานุสสติด้วย เป็นทานการบริจาคด้วย ได้ ๓ อย่าง      แล้วต่อไป ถ้าสตางค์ก็ไม่สะดวก ข้าวสารหรือข้าวเปลือกก็ไม่สะดวกท่านผู้รับฟัง อย่าเพิ่งหัวเราะเยาะกันนะ เพราะว่าเรื่องข้าวว่าไม่มีเลยไม่จริงไม่ใช่อย่างนั้น จริง อาตมาตั้งศูนย์สงเคราะห์ที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวให้ตั้งขึ้นเมื่อ พ.ศ. ๒๕๒๑ เป็นต้นมา เคยพบหลายวาระที่หมู่บ้านหลาย ๆ หมู่รวมกัน ไม่ได้เห็นเมล็ดข้าวมาแล้วตั้ง ๒-๓ เดือนก็มี ต้องกินขุยป่า มีหัวเผือกหัวมัน เอาข้าวไปแจกคนละถังดีใจเกือบตาย รับน้ำตาไหล มีผ้าผ่อนท่อนสไบก็ไปแจก มีอาหารไปแจก มียารักษาโรคไปแจก ต้องแบกกลับบ้านกัน บางท่านบอกน้ำตาไหลดีใจ ถึงกับออกปากบอกว่า "ผมนี่ ๒ เดือนแล้วครับไม่เห็นเม็ดข้าวเลย" อย่างนี้มีไม่ใช่ไม่มี ท่านที่บอกว่าจน ๆ ยังมีเงินใช้ ยังมีอาหารกิน ยังจนไม่จริง อย่างนั้นจนจริง ๆ จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:46:08 ]

ความคิดเห็นที่ 83 และการกระทำแบบนี้ การสร้างโรงเรียนในถิ่นทุรกันดารก็ดี แจกเสื้อผ้านักเรียนในถิ่นทุรกันดารก็ดี ช่วยการศึกษา อุปกรณ์การศึกษาก็ดี และการสงเคราะห์คนจนก็ดี ทำมาแล้วตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๒๑ ก็ยังมีจดหมายหลายสิบฉบับบอกว่า "ทำไมดีแต่สร้างวัด ไม่ไปช่วยอย่างนี้บ้าง" ต้องขอประทานอภัยโทษ ท่านที่เขียนมาก็เคยมาวัดป้ายก็มองเห็น และหนังสือที่แจกของไปช่วยสงเคราะห์เขาออกทุกปี แต่ท่านประเภทนี้ท่านมีตาเป็นทิพย์ มองเห็นโลกทั้งหมด ไม่เห็นหรอก ต้องมองดูผีจึงเห็น ก็รวมความว่า ท่านประเภทนี้เป็นโรคประสาทเสีย สัญญาวิปริต จิตเป็นบ้า เขาทำแล้วก็ยังมองไม่เห็น เดี๋ยวเตือนมา บางคนเขียนมาติด ๆ กันเดือนละฉบับบ้าง บรรยายความตามไท้เสด็จยาตรยาวเหยียดแต่ไม่ลงที่อยู่ไม่ลงชื่อ อย่างนี้เขาเรียกว่า "หนังสือผี ๆ" เป็นผีเขียนมา ถ้าเป็นคนก็คนผี ๆ เขียนมา หยาบคายแล้วก็เลวทรามมาก นี่เราพูดกันถึงเรื่องธรรมะนะ มาว่าอย่างนี้จะสะดุดใจหรือจำกันไว้      ถ้าจะทำอะไรก็ใช้ปัญญาพิจารณาเสียก่อนมาว่ากัน คนไม่มีข้าวจะใส่บาตรแม้แต่ถ้วยตะไลหรือชาวมันมีอยู่ จะกินยังไม่มีเลย ถ้าจนแบบนี้หาข้าวก็ยากหาเงินก็ยาก ก็อยากจะบูชาพระเป็นสังฆานุสสติกับเขาบ้างทำยังไง เพราะพระสงฆ์ต้องมีของให้ วิธีนี้ไม่ยากท่านพุทธบริษัท      ก็ทำกันแบบนี้ คือปลูกพริกสักต้นหนึ่ง หรือมะเขือสักต้นหนึ่ง หรือฟักแฟงแตงน้ำเต้า หรืออะไรก็ได้ที่มันกินได้ ความจริงท่านอาจจะปลูกหลายต้นก็ช่างเถอะตั้งใจไว้ต้นหรือ ๒ ต้นก็ตาม ว่าต้นหรือ ๒ ต้นจะประเภทไหนก็ตาม ต้นหรือ ๒ ต้นนี้เราจะไม่กินไม่ใช้เอง ถ้ามีผลขึ้นมาเมื่อไรเราจะถวายพระสงฆ์ ให้ท่านไปทำอาหารฉันกันที่วัด อย่างนี้เราจะเห็นต้นไม้นั้นทุกวัน ต้นประเภทนั้นเราเห็นทุกวัน เราต้องรดน้ำเราต้องพรวนดิน เราต้องใส่ปุ๋ย หรือที่บางแห่งไม่ต้องใส่ปุ๋ย อย่างที่ดี ๆ แล้วนี่ไม่ต้องใส่ปุ๋ย เราก็เห็นทุกวัน เห็นขึ้นมาเมื่อไรก็คิดว่า ต้นนี้ถ้ามีผลขึ้นมา เราไม่กิน เราปลูกไว้ถวายพระ เห็นทุกวันก็นึกว่าเราปลูกไว้ถวายพระ อย่างนี้เป็นสังฆานุสสติกรรมฐาน      ก็รวมความว่า สังฆานุสสติกรรมฐาน ให้ปฏิบัติที่กล่าวมา ถ้าวิธีปฏิบัตินี้อย่างใดอย่างหนึ่ง บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าวันไหนไม่ได้ทำ วันไหนไม่ได้คิดถึง วันนั้นใจไม่สบายต้องทำและต้องคิดถึงใจจึงจะสบาย อย่างนี้ถือว่า มีฌานในสังฆานุสสติกรรมฐาน      ตามที่กล่าวมาแล้วทั้งหมดนี้ อย่างใดอย่างหนึ่งก็ตามในอนุสสติ ถ้าหากว่าท่านทำเป็นประจำ ชาตินี้ลงนรกไม่ได้ ถ้าจะถามว่า "ก็ทำบาปไว้เยอะแยะทำไมจะลงนรกไม่ได้?" ก็ดูตัวอย่างท่านสุปติฏฐิตเทพบุตร ท่านคนนี้ ท่านทำบาปยิ่งกว่าเรามากวันดีไม่ละวันพระไม่เว้น ไม่เคยยกมือไหว้ใครแม้แต่แต่พระ และไม่ยอมฟังเทศน์ ไม่ยอมใส่บาตร ไม่ยอมทำบุญด้วยประการทั้งปวง แต่พอก่อนจะตายนึกถึงพระพุทธเจ้าให้มาช่วยเหลือหน่อยเดียวเท่านั้น ตายแล้วไปเกิดเป็นเทวดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลกได้ฟังเทศน์จากพระพุทธเจ้าจบเดียวสมัยที่เป็นเทวดา ได้เป็นพระโสดาบัน คนนี้ถ้าลงมาเกิดไม่ได้เกิดเป็นมนุษย์แล้ว พุ่งลงอเวจีไปเลย และก็นรกทุกขุม ท่านเป็นหมด ประวัติมีอยู่แล้ว ก็ไม่ต้องเล่าต่อ      ก็รวมความว่าทำอย่างนี้ได้ทุกคน ท่านยับยั้งนรกในชาตินี้ได้แน่นอน ตายคราวนี้ไม่ลงนรก แต่ว่าจะเอาทุกชาติยังไม่ได้ เพราะยังไม่ครบ เอาทุกชาติต้องทรงศีลและกรรมบถ ๑๐ ให้บริสุทธิ์ ถ้ากำลังใจพอแค่ศีลห้า ก็เอาแค่ศีลห้า ถ้าครบกรรมบถ ๑๐ ได้ก็ควบเลย อาตมาคิดว่าครบเลยดีกว่า จิตเป็นสุขและมีความแน่นอน ก็ถ้าถามว่าถ้าหากว่ามันปฏิบัติด้วยศีลไม่ถนัด ไม่มีพระจะสมาทานศีล ไม่รู้จะขอศีลจากพระที่ไหนบ้านอยู่ไกล      ความจริงเรื่องศีลนี่บรรดาท่านพุทธบริษัท ไม่ต้องอาศัยพระเลย ก็พระของท่านมีอยู่แล้วที่บ้าน คือพระพุทธรูป และในใจของท่านก็มีพระแล้วอยู่ตั้ง ๓ องค์ คือ พระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ ที่ท่านนึกถึงอยู่ทุกวันนั่นแหละแน่นอนที่สุดพระที่มีลมหายใจเข้าออกน่ะไม่แน่ บางทีข้างนอกเป็นพระ ข้างในเป็นเปรตก็ได้ ข้างนอกเป็นพระข้างในเป็นสัตว์นรกก็ได้ ข้างนอกเป็นพระข้างในเป็นสัตว์เดรัจฉานก็ได้ ข้างนอกเป็นพระข้างในเป็นมนุษย์ก็ได้ เป็นคนก็ได้ ข้างนอกเป็นพระข้างในเป็นเทวดาหรือพรหมก็ได้ บางท่านข้างนอกเป็นพระข้างในเป็นก็เป็นพระ คือเป็นพระอริยเจ้ามันไม่แน่นัก เอาให้แน่นอนจริงก็คือพระในใจของท่าน เวลาสมาทานก็สมาทานนึกถึงพระพุทธรูปที่บ้านของท่าน      ศีลต่าง ๆ ไม่มีแต่สมาทาน ศีลอยู่ที่ตัว "เว้น" ไม่ต้องสมาทานเลยก็ได้ เราตั้งใจเว้นจริง ๆ ว่า "เราจะไม่ฆ่าสัตว์ เราจะไม่ลักทรัพย์ เราจะไม่ประพฤติผิดในกาม เราจะไม่พูดมุสาวาท ไม่พูดคำหยาบ ไม่พูดยุยงส่งเสริมให้เขาแตกร้าวกัน ไม่พูดวาจาที่ไร้ประโยชน์ ไม่ดื่มสุราและเมรัย ไม่คิดอยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลใดมาเป็นสมบัติของตัวโดยไม่ชอบธรรม ไม่คิดจองล้างจองผลาญทำร้ายบุคคลอื่น เราจะมีความเห็นถูกคือเชื่อพระพุทธเจ้าแน่นอน และปฏิบัติตามพระธรรมคำสั่งสอนของพระองค์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในศีลห้า และกรรมบถ ๑๐ เอาวงแคบ ๆ เท่านี้ก่อน เพียงเท่านี้ ถ้าท่านทำได้จริง ศีลมีกับท่านแล้ว ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกังวล      ทีนี้ ว่ากันถึงคนที่มีความจำเป็นต้องทำบาป ก็มีญาติโยมพุทธบริษัทมากท่านที่มาเจริญพระกรรมฐานที่วัด ทำได้ดีด้วย สามารถได้ทิพจักขุญาณ ไปเที่ยวสวรรค์ได้ ไปเที่ยวพรหมโลกได้ ไปเที่ยวนิพพานได้ แล้วนิพพานเขาว่าไปเที่ยวไม่ได้ก็เป็นเรื่องของคนนั้น คนใดยังหนาแน่นด้วยกิเลส คนนั้นไปเที่ยวนิพพานไม่ได้ นิพพานเวลาที่จะไปคนนั้นต้องอารมณ์ใจสะอาด อย่างน้อยเฉพาะเวลานั้นจิตสะอาดเท่าพระโสดาบันจึงเข้าเขตนิพพานได้ เอาเฉพาะเวลาที่เขาทำกัน ก็เหมือนกับว่าแว่นตาที่เราใส่ เวลาไหนมันสกปรกก็มองไม่เห็น เวลาไหนเราขัดสะอาดแล้วก็มองเห็นชัด สำหรับบรรดาท่านพุทธบริษัทที่เจริญกรรมฐานก็เหมือนกัน เวลาไหนจิตสะอาดที่สุดเวลานั้นไปถึงนิพพานได้ กลับลงมา ๆ สกปรกใหม่นั่นเรื่องธรรมดาของจิต เวลาจะไปใช้เวลาเล็กน้อยนิด ๆ ครึ่งชั่วโมง หนึ่งชั่วโมง สะอาดเวลานั้นเราก็ไปได้ใหม่นิพพานน่ะไปได้ไม่เป็นไร      ก็รวมความว่า การปฏิบัติของเราบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ถ้าคนตั้งใจจำทำความดี ต้องตัดสังโยชน์ ๓ ประการ แต่มันตัดไม่ออก อาชีพจำเป็นอย่างเช่น ทำนา ทำไร่ เป็นต้น ต้องใช้ยาฆ่าแมลง บางคนก็มีความจนบังคับต้องฆ่าสัตว์ฆ่าปลาหาเลี้ยงชีพ อย่างนี้ก็ยังสมาทานศีลได้ เวลาใดที่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นก็ทำไป การประอบอาชีพมันเปลี่ยนแปลงไม่ได้ พระพุทธเจ้าไม่เคยตำหนิใคร เวลาใดที่เลิกจากกิจนั้น ทำใจให้สบายลืมอารมณ์นั้เสีย แล้วปฏิบัติทุกอย่างตามที่กล่าวมาแล้วทั้งหมด คิดว่าตั้งแต่เวลานี้เป็นต้นไปจนถึงเวลาเท่านั้น เราจะไม่ละเมิดเด็ดขาด และก็ลืมบาปที่ทำมาแล้ว ถ้าจะให้ดีที่สุด เวลาบูชาพระและสวดมนต์เสร็จ ตอนนั้นเราอุทิศส่วนกุศลให้กับบรรดาสัตว์ทั้งหลายที่ฆ่ามาแล้ว ว่า "ขอให้เธอมาโมทนา รับผลกุศลเช่นเดียวกับเราตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป และขอเธอทั้งหลายจงอโหสิกรรมให้แก่เรา ตั้งแต่วันนี้ไปจนกว่าจะเข้าพระนิพพาน" เท่านี้แหละบรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน ถ้าทำทุกวันกำลังใจจะเบา      และอย่าลืมว่าเวลาใส่ข้าว หรือใส่สตางค์ หรือจัดของ เช่นจะปลูกต้นไม้ หรือปลูกมะเขือ พริก ถวายพระสงฆ์ เวลารดน้ำสวด "วิระทะโยฯ" และ "คาถามหาลาภ" ด้วย ทำอย่างนี้เป็นปกติ ไม่ช้าเรื่องการหาผักปลาฆ่าสัตว์จะไม่มีกับท่าน เพราะอะไร? เพราะทรัพย์สินของท่านมันมากพอดู พอที่จะเว้นไม่ต้องทำอย่างนั้น สามารถจะประกอบอาชีพทรงตัวได้แบบสบาย ๆ      เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย ต้องพูดเร็วหน่อยเพราะเรื่องยาว เวลาน้อยการปฏิบัติแบบเบา ๆ อย่างนี้ อาตมาขอยืนยันแก่บรรดาท่านพุทธบริษัท ถ้าทำประจำทุกวัน ท่านมีผลตามที่กล่าวมาแล้ว      เอาละบรรดาสาวกขององค์สมเด็จพระประทีปแก้ว เวลามันหมดแล้วก็ต้องขอลาก่อน ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแด่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:46:59 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ตอนที่ ๒๓ องค์ของพระโสดาบัน      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนที่ ๒๓ นี่ ก็ขอพูดถึงอารมณ์พระโสดาบัน คำว่า "พระโสดาบัน" แปลว่า ผู้เข้าถึงกระแสพระนิพพาน ทีนี้ปัญหาก็มีอยู่ว่า พูดมาแล้วถึง ๒๐ ตอนเศษ บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย อาจจะฟังมาจากที่อื่นว่า คนที่ตัดสังโยชน์ ๓ ประการได้ ก็มีบรรลุมรรคผลได้ ๒ ประการ คือ      ๑. พระโสดาบัน      ๒. พระสกิทาคามี      หากว่าท่านมีความรู้สึกตามนี้ ก็ถูกต้อง เพราะว่าพระพุทธเจ้าตรัสแบบนั้น ว่า พระโสดาบันก็ดี พระสกิทาคามีก็ดี สามารถตัดสังโยชน์ ๓ ประการได้ แต่ว่าพระสกิทาคามี บรรเทาความโลภ บรรเทาความโกรธ บรรเทาความหลง ถ้าจะว่ากันไปถึงจริยาจริง ๆ พระโสดาบัน ก็บรรเทาเหมือนกัน แต่ว่าการบรรเทาของพระโสดาบันยังน้อยกว่าพระสกิทาคามี เพราะว่าท่านสกิทาคามีนี่มีอารมณ์ละเอียดมาก เอาไว้พูดกันทีหลัง      ตอนนี้ก็มาพูดถึงองค์ของพระโสดาบันก่อน หรือว่าอารมณ์ของบุคคลที่เป็นพระโสดาบัน คำว่า "องค์" ในที่นี้ อาตมาขอแปลว่า "อารมณ์" คือคนที่จะเป็นพระโสดาบันได้ มีอารมณ์ทรงตัวแบบนี้ คือ      ๑. เคารพพระพุทธเจ้าด้วยความจริงใจ      ๒. เคารพพระธรรม      ๓. เคารพพระอริยสงฆ์      ทั้ง ๓ ประการนี่ เคารพมั่นคงจริง ๆ ไม่มีความสงสัยว่าพระพุทธเจ้าก็ดี พระธรรมก็ดี พระอริยสงฆ์ก็ดี ไม่มีอะไรสงสัยว่าท่านจะไม่ดีพอ ยอมรับนับถือแล้วก็มีความมั่นคงด้วยศรัทธา "ศรัทธา" แปลว่า "ความเชื่อ" และก็มีความมั่นคงด้วยปสาทะ "ปสาทะ" นี้แปลว่า "ความเลื่อมใส" ทั้งความเชื่อทั้งความเลื่อมใสในพระพุทธเจ้า ในพระธรรมในพระอริยสงฆ์มั่นคงมาก      ตัวอย่างบุคคลที่เป็นพระโสดาบัน ที่มีความมั่นคงในพระพุทธเจ้า ในพระธรรมในพระอริยสงฆ์ ก็มี ท่านสุปปพุทธกุฏฐิ เป็นต้น แต่ความจริงทุกองค์ที่ท่านเป็นพระโสดาบัน ก็มีความเคารพนับถือ มั่นคงในพระพุทธเจ้า ในพระธรรม ในพระอริยสงฆ์เหมือนกัน แต่ว่าท่านสุปปพุทธกุฏฐิแสดงออกชัดเจนมาก อารมณ์เสมอกันแต่ว่าไม่มีใครไปทดสอบ สำหรับท่านสุปปพุทธกุฏฐินี่มีการทดสอบจากพระอินทร์      เรื่องราวของท่านก็มีอยู่ว่าเมื่อพระพุทธเจ้าแสดงพระธรรมเทศนาที่ใดที่หนึ่ง (คือ อาตมาพูดแบบนี้ เพราะว่าไม่ได้เอาหนังสือมากาง จำสถนที่ไม่ได้ว่าพระพุทธเจ้าเทศที่ไหน) เวลานี้มีบรรดาประชาชนฟังกันอยู่มาก ท่านสุปปพุทธกุฏฐิท่านเป็นโรคเรื้อนแล้วก็เป็นขอทาน จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:47:53 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ขอบรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่านโปรดพิจารณาดู ว่าคนขอทานก็ดี ถมเป็นโรคเรื้อนด้วย เห็นบรรดาประชาชนร่างกายปกติหรือว่าที่เขามีฐานะดีกว่า เขานั่งกันอยู่แล้ว คนที่สภาพแบบนั้น สมมุติเอาตัวเราเองก็แล้วกัน เราจะกล้าไปนั่งใกล้เขาไหมก็ขอตอบด้วยความจริงใจของอาตมาเองว่าไม่กล้าเข้าไปนั่งใกล้ อายเขา เกรงบารมีของเขา บารมีคือความดีด้วยความร่ำรวย เขาอาจจะจนสำหรับคนอื่นแต่รวยกว่าเรา เราก็ไม่กล้าไปนั่งใกล้เขา และโดยเฉพาะอย่างยิ่งท่านสุปปพุทธกุฏฐิเป็นโรคเรื้อนด้วย โรคเรื้อนนี้เป็นโรคที่บรรดาประชาชนรังเกียจก็เลยต้องนั่งไกลกว่าเขา      เป็นอันว่าท่านท่านสุปปพุทธกุฏฐิเดินไปเห็นพระพุทธเจ้ากำลังเทศน์ แล้วก็มีบรรดาประชาชนนั่งฟังเทศน์อยู่มาก ถึงแม้ว่าจะเป็นขอทาน บรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่านความเป็นผู้มีศรัทธา ในองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าย่อมมีเป็นของธรรมดา เรื่องการศรัทธา - ความเชื่อ ปสาทะ - ความเลื่อมใส อันนี้นี้ห้ามกันไม่ได้ พระพุทธเจ้าก็ไม่ทรงเลือกฐานะในการโปรด เธอก็อยู่ไกลกว่าคนอื่นเขา พอได้ยินเสียงสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้      แต่ความจริงพระพุทธเจ้าเวลาเทศน์ ทรงมีปาฏิหาริย์พิเศษ คนจะนั่งใกล้คนจะนั่งไกล คนจะนั่งแอบ เอาม่านบังสัก ๑๐ ชั้น ๒๐ ชั้น นั่งกั้นฝา นั่งหลังเขาก็ตาม ถ้ามีความเลื่อมใสในพระองค์แล้ว เสียงขององค์สมเด็จพระประทีปแก้วจะถึงเขาเสมอและก็มีความชัดเจนแจ่มใส ท่านสุปปพุทธกุฏฐินี่ก็เช่นเดียวกัน ฟังเทศน์จากพระพุทธเจ้า แม้จะนั่งไกลแสนไกลจากคนอื่นแต่ก็ฟังได้ชัดเจนแจ่มใส มีความเข้าใจในพระธรรมเทศนาที่สมเด็จพระสัมมสัมพุทธเจ้าทรงเทศน์โปรด      ความจริงการฟังเทศน์ บรรดาท่านพุทธบริษัทอย่านั่งฟังกันเฉย ๆ เดี๋ยวฟังแต่เรื่องท่านที่ฟังแล้วจบหรือไม่ทันจบ บรรลุมรรคผลนั้น ท่านสร้างความเข้าใจไปกับกระแสคำพูดนั้น ด้วยเสียงคำพูดที่พูดมาแล้วก็คิดตาม ใช้ปัญญาพิจารณาว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ดีหรือไม่ดี ถ้าดีเราขอถือเอา เอาไปปฏิบัติตั้งแต่บัดนี้ เป็นต้นไป จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:48:29 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ท่านสุปปพุทธกุฏฐิ พอพระพุทธเจ้าเทศน์จบ ก็ปรากฏว่าท่านบรรลุพระโสดาบันหลังจากนั้นองค์สมเด็จพระภควันต์ก็เสด็จกลับ แล้วก็บรรดาประชาชนก็กลับ ท่านสุปปพุทธกุฏฐิก็กลับ กลับมาถึงกระท่อมน้อยที่ตนอาศัยอยู่ ก็นอนคิดถึงองค์สมเด็จพระบรมครู มีปีติคือความอิ่มใจมาก ที่ฟังพระธรรมเทศนาขององค์สมเด็จพระผู้มีพระภาค จำได้แล้วก็ปฏิบัติได้ ปลื้มใจก็คิดว่าองค์สมเด็จพระจอมไตรถ้ารู้ว่าเราเป็นขอทาน แล้วก็เป็นโรคเรื้อน ถ้าหากว่าทรงทราบว่าเราเป็นพระโสดาบัน ท่านจะดีใจมาก จึงคิดว่าในตอนเช้าจะไปเฝ้าองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาค แล้วกราบทูลให้ทรงทราบ      ตอนเช้ากินข้าวเสร็จก็ตั้งใจไปหาองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทันที แต่ว่าพอออกไปจากกระท่อม ก็ไปพบพระอินทร์ซึ่งลอยขวางหน้าอยู่ แสดงพระองค์ชัดว่าเป็นพระอินทร์ ตอนนั้นเห็นจะเป็นตัวเขียว ๆ เพราะว่าเขาทราบกันว่าพระอินทร์ตัวเขียว พระอินทร์ก็ถามว่า "สุปปพุทธกุฏฐิ" ถ้าพูดภาษาไทยก็ต้องเรียกว่า      "ท่านสุปปพุทธกุฏฐิ หรือ เธอ สุปปพุทธขี้เรื้อน (กุฏฐิ นี่ก็แปลว่า โรคเรื้อน) ว่า "ท่านสุปปพุทธกุฏฐิ หรือ ท่านสุปปพุทธขี้เรื้อน เวลานี่เธอจะไปไหน?" (อาตมาใช้ศัพท์ผิดไปนิด คำว่า "เธอ" ไม่ใช่ "ท่าน" ก็ไม่เป็นไร)      สุปปพุทธกุฏฐิก็กล่าวบอกให้ทราบว่า "เราจะไปเฝ้าองคืสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า"      พระอินทร์ท่านถามว่า "การที่จะเข้าไปเฝ้ามีความประสงค์ยังไง"      ท่านก็บอกว่า "วานนี้ เราฟังเทศน์ เราได้เป็นพระโสดาบัน วันนี้เราต้องการจะไปเฝ้าองค์สมเด็จพระภควันต์เพื่อกราบทูลให้ทรงทราบ"      พระอินทร์ท่านก็พิสูจน์กำลังใจ เพราะพระอินทร์จริง ๆ ท่านเป็นพระโสดาบันเวลานั้นท่านเป็นพระสาดบันเหมือนกัน ก็ทราบว่าบุคคลที่เป็นพระโสดาบันมีกำลังใจแบบไหน จึงบอกว่า      "สุปปพุทธกุฏฐิ หนึ่ง - เธอเป็นโรคเรื้อน สอง - เป็นขอทานยากจน ถ้าเธอพูดตามเราพูด แม้ไม่ตั้งใจก็ตาม เราจะบันดาลให้เธอหายจากการเป็นโรคเรื้อน และจะบันดาลทรัพย์จากสวรรค์ให้เธอเป็นมหาเศรษฐี"      ท่านสุปปพุทธะก็ถามว่า "จะให้พูดอย่างไร" จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:49:09 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ท่านก็บอกว่า "พูดอย่างนี้ก็แล้วกันนะ ไม่ต้องตั้งใจพูด พูดเฉย ๆ ก็ได้ พูดว่าพระพุทธเจ้าไม่ใช่พระพุทธเจ้า พระธรรมไม่ใช่พระธรรม พระสงฆ์ไม่ใช่พระสงฆ์ แค่นี้ก็พอ ถ้าพูดได้ตามนี้เราจะบันดาลให้เจ้าหายจากโรคเรื้อนทันที มีรูปร่างกน้าตาสะสวย และก็จะบันดาลทรัพย์จากเมืองสวรรค์ลงมาให้ เอาเท่าไรก็ได้ ให้เป็นมหาเศรษฐีรวยกว่าใครทั้งหมด"      พอพูดจบ ท่านสุปปพุทธกุฏฐิก็ชี้หน้าว่า "พระอินทรืถ่อยจงถอยไป การกล่าวคำอย่างนั้นไม่มีสำหรับเรา เรามีความเชื่อ มีความเลื่อมใสในสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในพระธะรม ในพระอริยสงฆ์แน่นอน ที่ท่านบอกว่าเราเป็นคนจน สำหรับโลกียทรัพย์เราจนจริง แต่เรามีความอุดมสมบูรณ์ด้วยอริยทรัพย์ คือคุณธรรม ท่านจงถอยไป" พอพระอินทร์ท่านมั่นใจว่าคนนี้เป็นพระโสดาบันแน่ ท่านก็หลีกไป      ที่เอาเรื่องนี้มาพูดให้ฟัง ก็เป็นการเปรียบเทียบกำลังใจของบรรดาท่านพุทธบริษัทว่าการที่ได้ฟังเทปมาแล้วก็ดี หรือเคยอ่านหนังสือเรื่อง "หนีนรก" ก็ดี กำลังใจของท่านมีความมั่นคงแบบท่านสุปปพุทธกุฏฐิไหม?      สำหรับพระสงฆ์ บรรดาท่านพุทธบริษัทก็ต้องเลือกไม่ใช่ว่าคนที่พระโสดาบันแล้วจะเลื่อมใสพระห่มผ้าเหลืองเสมอไป มีความเลื่อมใสจริงสำหรับพระดี ตัวอย่าง ภิกษุชาวโกสัมพี ทะเลาะกัน พระพุทธเจ้าทรงห้ามไม่ฟัง พรรษานั้นพระพุทธเจ้าเสด็จไปเมืองอื่น หลีกไปเสีย ไปป่าลิไลยกะไปโปรดช้าง "ปาลิไลยกะ" ซึ่งเป็นพระโพธิสัตว์ ชาวบ้านเห็นว่าองค์สมเด็จผู้ทรงสวัสดิ์ที่หลีกไปเพราะพระทะเลาะกันในเมืองนั้นท่านบอกว่า มีพระอริยเจ้าที่เป็นฆราวาส ที่เป็นชาวบ้านนะ ชาวบ้านที่พระอริยเจ้าตั้งแต่พระโสดาบัน สกิทาคา อนาคานับจำนวนแสนคน ท่านที่เป็นพระอริยเจ้า ทั้งหมดไม่มีใครใส่บาตรให้พระพวกนั้นกินเลย พระพวกนั้นจะได้กินแต่ข้าวจากชาวบ้านที่ไม่ได้เป็นพระอริยเจ้าเท่านั้น      ทั้งนี้เพราะอะไร? เพราะพระอริยะย่อมมีความฉลาดไม่ใช้ศัพท์ว่า "ชั่วช่างชีดีช่างสงฆ์" ยังไง ๆ ก็เกรงใจผ้าเหลืองอย่างนี้มันไม่ถูก      ก็รวมความว่า คนที่เป็นพระโสดาบันจริง ๆ ตั้งแต่โสดาบันขึ้นไป มีความมั่นคงในการเคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ด้วยความจริงใจ เหมือนกับสุปปพุทธกุฏฐิทุกคน      ตอนนี้ก็ขอบรรดาท่านพุทธศาสนิกชน ดูกำลังใจของท่าน แต่ว่าการจะยอมรับนับถือก็จงอย่าลืมนะ เอาตัวอย่างพระอริยเจ้าที่เป็นชาวบ้านในเมืองโกสัมพี ดูว่า ถ้าดีสมควรเราก็ยอมรับนับถือ ถ้าเห็นว่าดีไม่สมควรก็ไม่ต้องให้อะไรกินเลย แบบพระอริยเจ้าเมืองโกสัมพีก็แล้วกัน จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:49:52 ]

ความคิดเห็นที่ 88 แล้วต่อไป ตามบาลีท่านบอกว่า คนที่เป็นพระโสดาบันทรงศีลห้า บริสุทธิ์ผุดผ่องแต่ว่าอาตมาพิจารณาแล้ว ว่าคนที่เป็นพระโสดาบัน คือพระอริยเจ้าเบื้องต้นไม่ทรงแต่ศีลห้า อย่างเดียว คือหมายความหว่า มีกรรมบถ ๑๐ เข้าครอบงำด้วย คือว่ากรรมบถ ๑๐ นี้มีในกำลังใจของท่านด้วย จะเห็นว่าคนที่เป็นพระโสดาบันอย่างนางวิสาขาก็ดีอย่างใครก็ตามเถอะ มีความมั่นคงในการบริจาคทานอย่างยิ่ง หมายความว่า พระเจ้าจะมีความอดอยากประการใดก็ตามที ถ้าอดแบบไหน ถ้าไม่เกินวิสัยให้อย่างนั้น ฉะนั้นตามพระวินัยที่องค์สมเด็จพระจอมไตรทรงบังคับพระว่า "ถ้าไม่มีความจำเป็นจริง ๆ ห้ามขอของใช้จากท่านที่เป็นพระเสขบุคคล หรือ ในตระกูลที่เป็นพระเสขบุคคล"      คำว่า "เสขะ" นี่ บรรดาท่านพุทธบริษัท แปลว่ายังต้องมีการศึกษาอยู่ "อเสขะ" แปลว่า ไม่มีการศึกษาแล้ว ฉะนั้น คำว่า "เสขะ" ก็หมายความตั้งแต่พระโสดาบันพระสกิทาคามี และพระอนาคามี อย่างนี้เรียกว่า พระเสขบุคคล ถ้าหากเป็นพระอรหันต์เรียกว่า "อเสขบุคคล" คือไม่ต้องตัดกิเลสต่อไป กิเลศหมดแล้ว      ฉะนั้น จะเห็นได้ว่าตระกูลที่เป็นพระโสดาบัน บรรเทาความโลภ การบรรเทาความโลภนี่บรรดาท่านพุทธบริษัท เมื่อความโลภคลายตัวลงมากเท่าไร จิตใจในการบริจาคทานก็เข้ามาแทนที่ ความโลภที่มีอารมณ์อยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่นโดยไม่ชอบธรรม อารมณ์นี้ไม่มีตั้งเบื้องต้นของพระโสดาบัน เมื่อเป็นพระโสดาบันแล้ว ไม่มีความโลภแน่ จะว่าไม่มีเลยก็ไม่ได้นะ ความโลภที่อยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่นมาเป็นของตนโดยไม่ชอบธรรมไม่มีในพระโสดาบันแน่ แต่ว่าการต้องการความร่ำรวยในทรัพย์สินยังมีอยู่ แต่ว่าเป็นการร่ำรวยด้วยสัมมาอาชีวะ คือเลี้ยงชีวิตโดยชอบธรรม ไม่คดโกงไม่ลักขโมย ไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต หากินด้วยความสุจริตด้วยประการทั้งปวงยังมีอยู่ สำหรับพระโสดาบัน อาการอย่างนี้ บรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน จะคิดว่าพระโสดาบัน มีแต่เพียงศีลห้า นั่นไม่ถูก ถึงแม้บาลีบางอย่างจะบอกว่ารักษาแค่ศีลห้าโดยเฉพาะก็ตาม อันนี้ความมั่นคงของท่านมีแน่ในการรักษาศีลห้า แต่พระโสดาบันไม่มีเฉพาะศีลห้าแน่ ในศีลห้ามีบอกว่า "อทินนาทานา เวรมณี" เราจะงดเว้นไม่ยึดถือเอาทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่นใดมาเป็นของตนโดยไม่ชอบธรรม การงดเว้นเฉย ๆ อารมณ์ก็ยังหนักอยู่      ทีนี้ สำหรับตระกูลที่เป็นพระโสดาบันมีความมั่นคงในทานบารมี จะเห็นว่าทุกคนที่เป็นพระโสดาบัน ไม่มีอาการหวงด้านบุญกุศล แม้จะจนแสนจน ก็พร้อมในการยอมให้ นี่เป็นข้อหนึ่งที่จะพิจารณาได้ว่า พระโสดาบันก็มีกรรมบถ ๑๐ ข้อ ที่เรียกว่า "มโนกรรมข้อที่ ๑" เข้าไปประสานอยู่อย่างมาก      และอีกประการหนึ่งสำหรับพระโสดาบันจะเห็นได้ชัด พระโสดาบันนี้ก็มีการบรรเทาความโกรธ แต่อาจจะบรรเทาความโกรธน้อยกว่าพระสกิทาคามี คนที่เป็นพระโสดาบันจริง ๆ บรรดาท่านพุทธบริษัท เราจะพิจารณากันได้จากอารมณ์ที่พูดอย่างนี้เพื่อบรรดาท่านพุทธบริษัทพิสูจน์กำลังใจของท่านเอง เพราะอาตมาน่ะสงสัยว่าเวลานี้หลังจากกึ่งพุทธกาลมาแล้วบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย มีความแกล้วกล้าในการบำเพ็ญกุศลกันมาก ไม่ใช่ว่าจะทำบุญเฉพาะวัดท่าซุงไม่ใช่อย่างนั้น จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:50:32 ]

ความคิดเห็นที่ 89 หลังจากกึ่งพุทธกาลแล้วหลายปี อาตมาจึงได้เริ่มสอนคนในการเจริญพระกรรมฐานก่อนหน้านั้นหลายปีท่านทั้งหลายที่อยู่ในกรุงเทพฯ ก็ดี ในต่างจังหวัดก็ดี ถึงวันสำคัญของพระพุทธศาสนาก็ดี หรือว่าพระองค์ใดที่มีความดีควรที่จะยอมรับนับถือได้ท่านก็ไปกันเป็นตับ เรียกว่า รถเป็นสิบ ๆ คัน ไปรถคันใหญ่ รถคันเล็กไม่จำกัดการทอดกฐินการทอดผ้าป่า ในกาลก่อนไม่มีการซู่ซ่ามากมายอย่างเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนี้ไปกันหนัก แล้วก็ที่วัดไหนจะมีการสอนพระกรรมฐาน ท่านก็ไปขนาดหนัก หรือว่าทุกวัดที่มีการสอนพระกรรมฐาน แต่ละวัดไม่ขาดคนที่เจริญพระกรรมฐาน ถ้าเป็นวันสำคัญวัดไม่พอจะบรรจุคน นี่กำลังใจของบรรดาท่านพุทธศาสนิกชน มีความมั่นคงในพระพุทธศาสนาขนาดนี้ ก็ชักสงสัยว่า ความดีของท่านที่จะเข้าไปถึงพระโสดาบันสกิทาคามีคงมีไม่น้อย แต่ก็บางท่านอาจไม่เข้าใจว่า พระโสดาบัน น่ะเป็นอย่างไร      อาตมาก็ขอพูดนิดหนึ่ง ที่พูดอย่างนี้เพราะอะไร? เพราะมีหลายคนที่มาหาอาตมาถามถึงปฏิปทาของท่าน เห็นความนิ่มนวลของจิต มีความเยือกเย็นของอารมณ์ ก็ชักสงสัยว่าท่านผู้นี้      ๑. ไม่ลืมความตาย      ๒. มีความเคารพในพระพุทธเจ้า ในพระธรรม ในพระอริยสงฆ์      ๓. มีศีลห้าบริสุทธิ์จริง แล้วก็      ๔. มีอารมณ์กรรมบถ ๑๐ เข้ามาแทรกใจอยู่มาก และมีความเห็นถูก คือไม่คัดค้านคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า      ครั้นลองอ้อมไปอ้อมมา คุยอ้อมไปอ้อมมา ไม่ถามตรง ๆ ในที่สุดก็รับเป็นความจริงว่าเป็นไปตามนั้น ที่ท่านรับ แต่ถ้าไม่รับ อาตมาไม่ได้บอกว่า นี่ท่านเป็นพระโสดาบันนะ ไม่ได้บอกอย่างนั้น คุยกะหริ่ม ๆ เข้าไปถึงว่าความรู้สึกว่าเราจะตายมีไหม พระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ ควรจะยอมรับนับถือไหม แต่ไม่พูดตรงแบบนี้นี่มันตรงไป เรียกว่าเลียบเคียงไปให้เจ้าของไม่รู้ตัว เจ้าตัวไม่รู้ตัว แต่ว่าคนทุกคนไม่ใช่คนโง่ อาตมาไม่มีความรู้สึกว่าใครโง่ มีความสึกจริง ๆ ว่า คนทุกคนในโลกนี้ฉลาดทั้งหมด คนที่ไม่ฉลาดคนนั้นก็หาอะไรกินไม่ได้ คนที่จะสามารถเลี้ยงตัวเองได้ทุกคนย่อมเป็นคนฉลาด แต่ความจนแล้วก็ความโง่หรือความฉลาดไม่ได้วัดฐานะกัน ไม่มีความจำเป็น พูดไปก็มากเวลา เวลามันใกล้จะหมด ในที่สุดก็จับได้ว่าท่านทรงอารมณ์ตามนี้จริง      ทีนี้สำหรับบุคคลผู้เข้าเขตพระโสดาบัน บรรดาท่านพุทธบริษัท พิจารณากำลังใจตามนี้นะ คนที่เข้าเขตของพระโสดาบัน      อันดับแรก ย่างเข้าสู่โคตรภูญาณ คำว่า "โคตรภูญาณ" นี่ จิตอยู่ระหว่าง "โลกียะ" กับ "โลกุตตระ" เหมือนกับลำรางเล็ก ๆ ที่ยืนคร่อมด้วยสองขา ขานี้อยู่ฝั่งนี้ ขาโน้นอยู่ฝั่งโน้นยังจะถือว่าเป็นพระโสดาบัน เป็นโลกุตตระ ก็ไม่ได้ เป็นโลกียะผู้ทรงฌานเฉย ๆ ก็ไม่ถูก ระหว่างที่ยืนคร่อมอยู่อารมณ์ ๒ อารมณ์ทั้งโลกีย์และโลกุตตระ ท่านเรียกว่า "โคตรภูญาณ" ตอนนี้กำลังใจจะรักพระนิพพานอย่างยิ่ง คือไม่ต้องการเกิดเป็นมนุษย์เป็นเทวดาหรือพรหม จิตต้องการอย่างเดียวคือพระนิพพาน ตอนนี้เป็นโคตรภูญาณหลังจากนั้นเมื่ออารมณ์เข้าถึงพระโสดาบัน อารมณ์ธรรมดาคือ ความเยือกเย็นของใจจะเกิดขึ้นมากกว่าปกติที่แล้วมา นั่นมีความรู้สึกในด้านความโลภ ความโลภนี่ การทำมาหากินเป็นของธรรมดาด้วยความสุจริตธรรม การอยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่นใดไม่มีอีกแล้ว จิตหายสลายตัวจากอารมณ์นี้ต้องการอย่างเดียว คือหากินโดยสุจริตธรรม ประการที่ ๒ กำลังของความโกรธ ความโกรธนี่ยงมีแต่อาการยับยั้งมีการความโกรธรู้สึกว่าช้ากว่าเก่ามากแล้วอารมณ์ก็ไม่ฉุนเฉียวเท่าเดิม แล้วก็หายเร็ว      ต่อมากำลังของความหลง ความหลงในชีวิต ร่างกายยังมีในพระโสดาบันอยู่บ้างแต่ท่านไม่ได้ลืมความตาย มีความรู้สึกอยู่เสมอว่าชีวิตนี้มันต้องตาย      ถ้าจิตใจมีอารมณ์ทรงตัว ถ้าท่านที่ได้ สองในวิชชาสาม คือ ได้ทิพจักขุญาณ เวลานั้นความเป็นทิพย์ของท่านเมื่อก่อนหน้านั้น ท่านจะไม่เห็นภาพพระนิพพานเลย จะเห็นเฉพาะตั้งแต่สวรรค์ไปถึงพรหม พอจิตเข้าถึงโคตรภูญาณ จะสามารถเห็นนิพพานได้ชัดเจนแจ่มใสมาก สำหรับท่านที่ได้ อภิญญา ยังไม่เข้าเขตพระโสดาบัน ท่านไม่สามารถจะเข้าเขตนิพพานได้ อย่างเก่งก็ไปถึงพรหมชั้นที่ ๑๖ หรือ อรูปพรหม พอกำลังใจเข้าถึงพระโสดาบัน เข้าเขตพระนิพพานได้สบาย จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:51:00 ]

ความคิดเห็นที่ 90 แล้วก็สำหรับท่านที่บอกว่านิพพานไปไม่ได้เห็นไม่ได้นั้น เป็นเรื่องของคนที่มีกิเลสหนา ถ้ากิเลสหนาปิดบังใจ จิตสกปรกไม่สามารถจะไปได้      เอาละ บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลาย หวังว่าท่านทั้งหลายคงไม่สงสัยในอารมณ์ของท่าน เวลานี้มองดูเส้นของนาฬิกาก็บอกหมดเวลาพอดี ต้องขอลาก่อน ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแด่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:51:26 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ตอนที่ ๒๔ จริยาของพระโสดาบัน      ท่านสาธุชนพุทธบริษัททั้งหลาย สำหรับตอนนี้เป็นตอนที่ ๒๔ ก็จะขอนำเอาความประพฤติหรือจริยาของพระโสดาบันมาพูดกับบรรดาท่านพุทธบริษัทตามเวลาที่จะอำนวย ถือว่าเป็นตัวอย่าง      สำหรับความประพฤติก็ดีความรู้สึกก็ดี จริยาของพระโสดาบันก็ดี เป็นอย่างนี้เป็นเรื่องการยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ ก็จะเห็นได้ว่าเอาเฉพาะเรื่องของนางสามาวดีก็แล้วกัน จะเอาเรื่องของนางวิสาขาเข้ามาด้วย เกรงว่าเวลาจะไม่พอ เฉพาะเรื่องของนางสามาวดีก็เข้าใจว่าเวลาไม่พอเหมือนกัน แต่ขอนำมาเป็นตัวอย่าง ว่า      นางสามาวดีพร้อมด้วยหญิง ๕๐๐ พังเทศน์จากนางขุตฉุดตราซึ่งเป็นทาสรับใช้ซึ่งขุชชุตตราไปฟังเทศน์มาจากสำนักพระพุทธเจ้า แล้วกลับมาเทศน์ให้ฟัง เมื่อฟังจบทั้ง ๕๐๐ คนก็เป็นพระโสดาบันทันที เพราะว่าคนเทศน์เป็นพระโสดาบัน ขุชชุตตรานี่พระพุทธเจ้าทรงยกย่องว่า เป็นผู้เลิศในการแสดงพระธรรมเทศนาด้านฝ่ายหญิง หลังจากนั้นมากเมื่ออยู่ในพระราชฐานก็ไม่มีโอกาสจะไปเฝ้าพระพุทธเจ้าได้ เพราะเวลานั้นพระเจ้าอุเทนพระราชสวามียังไม่รู้จักพระพุทธเจ้า ไม่ใช่ไม่เคารพ ยังไม่รู้จักเลยจึงให้คนเจาะช่องน้อย ๆ ตามคำแนะนำของขุชชุตตรา ช่องเล็ก ๆ แล้วก็ทำหิ้งไว้ข้างบนว่าตอนเช้าพระพุทธเจ้าพร้อมไปด้วยพระอรหันต์ เดินไปบิณฑบาตบ้านท่านมหาเศรษฐ่านพระราบวัง ทุกคนก็เอาดอกไม้มาวางบนหิ้งแล้วก็มองตามช่องน้อย ๆ พนมมือยอมรับนึบถือพระพุทธเจ้าและพระอริยสงฆ์ นี่เป็นจริยาตอนหนึ่งของพระโสดาบัน      ฉะนั้น ท่านที่เป็นพระโสดาบันจริง ๆ เห็นรูปพระพุทธเจ้า คือพระพุทธรูปก็ดีที่เขาปั้นด้วยปูน เขาทำด้วยโลหะ เขาปั้นด้วยดินหรือว่าเขาปั้นด้วยฟางก็ตาม หรือว่าเขียนที่กระดาษก็ตาม ถ้าเห็นเข้าแล้วอดมีใจเลื่อมใสไม่ได้ อดจะยกมือไหว้ไม่ได้ แล้วก็ไหว้แบบไม่อายคนเสียด้วย ใครเขาจะไหว้หรือไม่ไหว้ก็ตามฉันจะไหว้ของฉัน ไหว้ด้วยความเลื่อมใสองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ด้วยความจริงใจ อันนี้จอนหนึ่ง จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:52:25 ]

ความคิดเห็นที่ 92 จะเห็นว่าท่านที่เป็นพระโสดาบัน มีความมั่นคงในพระพุทธเจ้าจริง ๆ การมีความมั่นคงในพระพุทธเจ้าก็หมายถึงมีความมั่นคงในพระธรรม และพระอริยสงฆ์ด้วย แล้วก็ต่อมาจะเห็นว่าพระโสดาบันไม่มีแต่ศีลห้า มีกรรมบถ ๑๐ เข้าไปแทรกอยู่มาก      สำหรับศีลห้านั่นบอกว่า ไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต แต่ว่าพระโสดาบันบรรเทาความโกรธ บรรเทาเอามาก ๆ ด้วย ยับยั้งความโกรธแล้วให้อภัยง่าย ก็มาเปรียบเทียบกับศีลข้อที่ ๑ ศีลข้อที่ ๑ ทำแบบนี้ไม่ได้ ต้องเป็นกรรมบถ ๑๐ ตัวอย่างเห็นได้ชัด เมื่อคณะของพระนางสามาวดีซึ่งมีอยู่ด้วยกันทั้งหมด ๕๐๐ กับ ๑ คน คือมีบริวารน่ะ ๕๐๐ แล้วท่านสามาวดี ๑ เป็น ๕๐๐ กับ ๑ คน ถูกนางมาคันทิยา กล่าวโทษอย่างหนัก จนกระทั่งเอางูเข้าไปใส่ในพิณของพระเจ้าอุเทน เมื่อเวลาที่พระเจ้าอุเทนเสด็จไปห้องของนางสามาวดีนางมาคันทิยาก็ตามไปด้วย เมื่อพระเจ้าอุเทนเผลอ คณะพระนางสามาวดีเผลอก็ดึงเอาดอกไม้ที่อุดช่องของพิณออกมา เจ้างูเข้าไปอดอาหารหลายวัน มันก็มีความเพลีย มันอยากจะออก มันก็เลื้อยออกมาเพ่นพ่านในห้องของพระนางสามาวดี นางมาคันทิยาก็แจ้งบอกว่า นี่ นางสามาวดีคิดจะฆ่าพระเจ้าอุเทน ด่าพระนางสามาวดีด้วย และก็ว่า พระเจ้าอุเทนว่าโง่เง่าเต่าตุ่นห้ามแล้วไม่ยอมฟังกลับมาห้องของคนที่เป็นศัตรู ขอเล่าย่อ ๆ แค่นี้นะ      ความจริงเธอหาเรื่องให้พระนางสามาวดีหลายครั้งหลายคราว แต่พระเจ้าอุเทนก็ไม่ยอมเชื่อ มาในตอนนี้ชักจะเห็นจริงกับพระนางมาคันทิยา เห็นงูเข้า งูก็ตั้งท่า งูธรรมดา งูพิษ แต่ว่าถูกเขาถอดเขี้ยวแล้ว เขี้ยวที่มีน้ำพิษเขาถอดไปแล้ว แต่ว่าใครจะรู้เขาถอดเขี้ยวหรือไม่ถอดเขี้ยว เห็นเข้าก็แผ่แม่เบี้ยทำท่าจะกัดพระเจ้าอุเทน พระเจ้าอุเทนก็มีความมั่นใจตามที่พระนางมาคันทิยาว่า ว่าพระนางสามาวดีเป็นชู้กับพระพุทธเจ้า เอาเข้านั่น เขาหาว่าเป็นชู้กับพระสมณโคดม หลังจากนั้นก็หาทางจะฆ่าพระเจ้าอุเทน เอางูเข้ามากัด เห็นชัด      นี่ความจริง คนทุกฐานะ ถ้ากำลังของอกุศลเข้าดลใจก็สามารถจะทำทุกอย่างได้แต่ว่าในคราวนี้จะเป็นอกุศลดลใจ หรือเทวดาบันดาลก็ไม่ทราบ เป็นเหตุให้พระเจ้าอุเทนดกรธพระนางสามาวดีจัด คิดว่าพระนางสามาวดีกับหญิงคนใช้ ๕๐๐ คิดจะฆ่าพระองค์แน่ จึงมีคำสั่งให้ยืนเรียงแถว แถวหนึ่งตรงหันหน้าไปทางพระองค์ทั้งหมดแล้วก็หยิบธนูขึ้นมาจะยิงร้อยอกทุก ๆ คนในลูกเดียวกัน คนโบราณนี่มีกำลังมาก และก็ต้องถือว่ามีฤทธิ์มาก ธนูก็เป็นพิเศษ ตามธรรมดายิงได้แน่นอน ๕๐๐ กับ ๑ คนเขายิงทะลุแน่ เมื่อพระนางสามาวดีเรียกคนทั้งหมดมายืนเข้าแถว แล้วพระนางก็ยืนหน้าบอกกับพระเจ้าอุเทน บอกว่า "ถ้าจะยิงขอโอกาสก่อน ขอให้หม่อมฉันได้มีโอกาสให้โอวาทกับบุคคลของหม่อมฉันก่อน"      พระนางสามาวดีไม่แสดงความโกรธในพระเจ้าอุเทนเลย แล้วก็ไม่มีการแสดงความโกรธในพระนางมาคันทิยาด้วย ให้โอวาทกับบรรดาหญิงทั้งหลายว่า จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:53:10 ]

ความคิดเห็นที่ 93 เธอทั้งหลายจงอย่าโกรธในพระราชา แล้วก็จงอย่าโกรธในพระนางมาคันทิยา ให้นึกถึงพระพุทธเจ้าเป็นสำคัญ พระพุทธเจ้าก็ดี พระธรรมคำสั่งสอนของพระองค์ก็ดี พระอริยสงฆ์ก็ดี ที่เรายอมรับนับถือเป็นความจริง และพวกเราบรรดาหญิงทั้งหมด ๕๐๐ กับ คน เราก็ไม่ได้เป็นชู้กับพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าไม่เคยแสดงอารมณ์ฐานชู้สาวกับใครเลย ในเมื่อพวกเรามีความบริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างนี้ พวกเธอทั้งหลายจงอย่าหวาดหวั่นในความตาย ให้ถือว่าความตายเป็นปกติธรรมดาของพวกเรา ถือว่าพวกเรามีกฎของกรรมในกาลก่อนที่ย้อนมาให้ผล จึงทำให้เราต้องถูกลงโทษ เพราะบาปอกุศลส่วนนั้นขอพวกเธอทั้งหลายจงตั้งใจไว้เฉพาะพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์และอย่าโกรธพระราช ให้อภัยแก่พระองค์ในการที่จะฆ่าพวกเราซึ่งไม่มีความผิด และจงอย่าโกรธพระนางมาคันทิยา ที่กล่าวหาพวกเราโดยที่พวกเราไม่มีความผิดตามนั้น"      ถามว่า ทุกคนพร้อมหรือยังในการให้อภัย ทุกคนบอก พร้อมแล้วเจ้าค่ะ ถามว่า พร้อมแล้วหรือยังในการยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ แล้วตั้งใจทรงศีลให้บริสุทธิ์ ทุกคนบอก พร้อมแล้วพระเจ้าข้า      เมื่อทุกคนพร้อม พระนางสามาวดีก็ให้สัญญาณ ให้พระเจ้าอุเทนลั่นศรออกไปได้ (ศรหรือธนูก็ได้นะ เรียกได้ทั้ง ๒ อย่าง) พระเจ้าอุเทนก็โก่งแล้วก็ยิงทันที หวังอกของนางสามาวดีและต้องการให้ทะลุทุกคน ๕๐๐ กับ ๑ คน แต่ก็เป็นการบังเอิญอย่างยิ่ง (ต้องใช้ศัพท์ว่า "บังเอิญ" ถ้าพูดมากไปกว่านี้ คนหลายคนจะลงนรก เพราะไปปรามาสพระพุทธเจ้าเข้าใช้ศัพท์ว่า "บังเอิญ" ก็แล้วกัน) ถ้าไม่ใช้ศัพท์ว่าบังเอิญก็ใช้ศัพท์ว่าอำนาจเดชะบุญบารมีของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง พระธรรม พระอริยสงฆ์ช่วยให้บรรดาเทวดาหรือพรหมบันดาลให้เป็นไปตามนั้น หรือว่าตามพระบาลีท่านบอกว่าเป็นด้วยอำนาจเมตตาบารมีของหญิง ๕๐๐ กับ ๑ คน มีพระนางสามาวดีเป็นประธาน แม้ว่าเวลานั้นตัวเองกำลังจะตาย และก็จะตายอย่างไม่มีความผิด แต่จิตของพระนางสามาวดีเองยังไม่คิดโกรธพระราชาซึ่งไม่ใช้ปัญหาในการพิจารณา เชื่อคนเลวทรามอย่างนั้น แล้วก็ไม่โกรธพระนางมาคันทิยาอีกด้วยที่กลั่นแกล้งพระนาง แถมให้อภัย ต่างคนต่างทำเหมือนกัน ยังมีโอกาสให้โอวาทแก่บรรดาบริษัทของพระนางท่านบอกว่า ด้วยอำนาจเมตตาบารมี ท่านว่าอย่างนั้นนะ ตามบาลีว่าอย่างนี้ก็ไม่ควรจะเถียงบาลี อาตมาใช้ศัพท์ว่าบังเอิญในตอนต้น ความจริงไม่อยากจะพูดในตอนหลังแต่ในเมื่อความจริงมีอยู่ ก็ขอพูดใครจะไปไหนเลือกตามทางของตนเองก็แล้วกัน      เมื่อพระเจ้าอุเทนปล่อยลูกศร หวังจะให้ร้อยอก ปักอกพระนางสามาวดีก่อน แล้วก็ทะลุไปถูกคนอื่น ลูกศรพอไปใกล้อกของพระนางสามาวดี แทนที่จะจิ้มอก กลับวกกลับจะล่ออกพระเจ้าอุเทนเข้าให้ เกือบจะแทงอกพระเจ้าอุเทนแต่ไม่ทันจะแทงหล่นลงตรงนั้นพอดี ตอนนี้ตามพระบาลีท่านบอกว่า พระเจ้าอุเทนรู้สึกตัว ท่านมีความคิดพระราชาต้องมีความฉลาด แล้วคนที่เป็นราชาต้องสั่งสมบารมีมาดีแล้ว ตามเรื่องใน ทศชาติ ท่านบอกว่า คนที่จะเป็นพระราชาได้ต้องเคยบำเพ็ญพรหมจรรย์อย่างอ่อนมาแล้ว จึงเป็นพระราชาได้ คนที่จะเป็นเทวดาหรือพรหม ต้องเคยบำเพ็ญพรหมจรรย์อย่างกลางมาแล้ว จึงเป็นเทวดาหรือพรหมได้ แต่คนที่จะไปนิพพานได้ ต้องบำเพ็ญพรหมจรรย์แบบอุกฤษฏ์มาแล้วจึงไปนิพพานได้ จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:53:53 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ฉะนั้น คนที่จะเป็นพระราชา ทุกองค์ไม่มาจากนรกต้องมาจากสวรรค์หรือพรหมโลก ฉะนั้น บุคคลที่จะเป็นพระราชาได้ต้องเคยบำเพ็ญบารมีด้านพรหมจรรย์ทั้งอย่างอ่อนและอย่างกลางมาแล้ว จึงมาเกิดเป็นพระมหากษัตริย์ได้ คนที่มีบารมีขนาดนี้ที่จะโง่เง่าเต่าตุ่นนั้นหายาก      ฉะนั้น เมื่อพระเจ้าอุเทนเห็นศรจะเข้ามาปักอกของพระองค์ ยิงไปแล้วตามธรรมดาศรต้องไปข้างหน้า แต่ความจริงศรนั้นไม่ใช่ไม่เคยใช้ ใช้มาแล้วได้ผลทุกประการ แค่ ๕๐๐ กับ ๑ องค์นี่ไม่สามารถจะต้านทานไหว ทะลุแน่ แต่ครามไม่ถึงอกของพระนางสามาวดีตรง ๆ เข้าไปเฉียดนิดเดียว วกกลับจะเล่นอกพระองค์ จึงมีความรู้สึกว่าแม้แต่ลูกศรซึ่งไม่มีชีวิตจิตใจ ก็ยังรู้คุณความดีของพระนางสามาวดีกับหญิงรับใช้ ๕๐๐ คน เรานี่เป็นคนที่มีชีวิตจิตใจแท้ ๆ กลับมีความโง่เง่าเต่าตุ่น ไปเชื่อหญิงอันธพาล มีสันดานหยาบ หาทางกลั่นแกล้งพระนางสามาวดี พอมีความรู้สึกเท่านี้ก็ทิ้งศรทันที ทิ้งคันศรนะ ทิ้งแล้วจะเข้าไปกราบที่เท้าพระนาสามาวดีเพื่อขออภัย      นี่ คนที่มีความดีมีบารมียังถึงขนาดนี้นะ จะนึกว่าคนนั้นเป็นผู้หญิงเป็นเมียไม่น่าจะกราบ ความจริงเวลานั้นท่านไม่ได้กราบเมียของท่าน ท่านกราบความดีของเมียท่านยังไม่รู้จักพระพุทธเจ้าก็ยังไม่ทราบว่าเมียนี่ดีเพราะอะไร ก็กราบตรงนั้นก่อนกราบตรงเมียก่อน พระนางสามาวดี ท่านก็แสนดี นั่งลงจับพระหัตถ์ของพระเจ้าอุเทนห้ามไม่ให้กราบ ห้ามไม่ให้ขออภัย พระเจ้าอุเทนบอก ไม่ได้ ฉันมีความผิด ฉันต้องขออภัยเธอ ถ้าเธอไม่ให้อภัยฉัน ฉันจะไม่มีความสุขเลย      พระนางสามาวดีก็กราบทูลว่า "ขอพระองค์ไปขออภัยโทษกับบิดาของหม่อมฉัน"      พระเจ้าอุเทนท่านทราบว่าพ่อของพระนางสามาวดีน่ะตายไปนานแล้ว ก็ถามว่า      "พ่อของเธอตายไปนานแล้ว แล้วฉันจะไปขออภัยที่ไหน"      นางก็ตอบว่า "พ่อใหม่"      ถามว่า "พ่อใหม่คือใคร อยู่ที่ไหน"      นางก็ตอบว่า "พระสมณโคดม คือสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า"      พระเจ้าอุเทนก็บอกว่า "ฉันไม่รู้จะไปยังไง"      นางก็ขอพรให้นิมนต์พระพุทธเจ้ากับพระอริยสงฆ์เข้ามาฉันภัตตาหารในพระราชนิเวศน์ได้ เป็นอันว่าพระเจ้าอุเทนก็ทรงยอม เอาแค่นี้ก่อนนะ      เป็นอันว่าพระโสดาบันไม่ใช่มีแต่ศีลห้า เพราะการบรรเทาความโลภก็ดี บรรเทาความโกรธก็ดี บรรเทาความหลงก็ดี อยู่ในกรรมบถ ๑๐ ฉะนั้นพระโสดาบันก็ต้องปฏิบัติในกรรมบถ ๑๐ ด้วย นี่ มันชี้ให้เห็นชัด อันนี้เป็นจุดหนึ่งในจริยาของพระโสดาบัน จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:54:37 ]

ความคิดเห็นที่ 95 หลังจากนั้นแล้วจะเห็นว่าพระโสดาบัน นี่เป็นศีลข้อที่ ๑ กับกรรมบถ ๑๐ บวก กันนะ เรียกว่าเป็นศีลข้อที่ ๑ กับกรรมบถ ๑๐ บวกกันเข้าไปแล้ว มาศีลข้อที่ ๒ กับกรรมบถ ๑๐ ที่เป็นมโนกรรมข้อที่ ๑      ศีลข้อที่ ๒ ไม่ถือเอาทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่นมาเป็นของตนโดยไม่ชอบธรรมแต่กรรมบถ ๑๐ ในมโนกรรมข้อที่ ๑ ไม่คิดอยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่นใด นี่ไม่คิดเลย อันนั้นไม่เอา ไม่ลักไม่ขโมยใคร แต่ข้อไม่คิดเลย ถ้าตัวที่ไม่อยากได้ต้องมีธรรมะอย่างหนึ่งเข้าขวาง ขวางไม่ให้คิดนั่นคือ จาคานุสสติกรรมฐาน ไม่คิดอยากได้ต้องมีอารมณ์อยากให้เข้ามาทดแทนมาขวางใจไว้ และจิตใจพร้อมที่จะให้ ถ้าสิ่งที่ให้นั้นเป็นคุณเป็นประโยชน์ จะเห็นได้ว่าเมื่อพระพุทธเจ้ากับบรรดาพระอรหันต์ทั้งหลาย เข้ามาฉันในพระราชนิเวศน์ ต่อมาพระพุทธเจ้าก็บอกว่า การจะเสด็จมาทุกวันย่อมเป็นไปไม่ได้ เพราะพระพุทธเจ้าทรงโปรดคนทุกคน ให้พระนางสามาวดีเลือกพระองค์ใดองค์หนึ่งมาประจำ พระนางสามาวดีก็ขอพรพระเจ้าอุเทน พระเจ้าอุเทนอนุญาตจึงได้นิมนต์พระอานนท์เข้ามาประจำ เมื่อพระอานนท์เข้ามาแล้วเทศน์โปรด พรเจ้าอุเทนพระราทานผ้าสาฎก กับพระนางสามาวดีกับคณะคนละผืน ๆ อยู่แล้ว เมื่อเทศน์จบ ทุกนาง (๕๐๐ กับ ๑ คน) ถวายหมดเลย พระอานนท์ก็รับไป      จะเห็นว่า อารมณ์ของพระโสดาบันมีทั้งศีลห้า และทั้งกรรมบถ ๑๐ พร้อมในการสงเคราะห์ พร้อมในการให้ ถ้าเห็นว่าการให้นั้นเป็นบุญเป็นกุศล นี่แหละบรรดาท่านพุทธศาสนิกชน ที่พูดอย่างนี้ไม่ใช่พูดให้ให้หมดตัว ความจริงการให้ของพระโสดาบัน มิใช่ทุ่มเทจนหมดตัว เอาแค่พอดีพอสมควร      ต่อมาก็กล่าวถึงศีลข้อมุสาวาทนะ สำหรับ กาเมสุมิจฉาจาร ไม่ต้องพูดกัน ไม่มีตัวอย่างในพระโสดาบันเลย ว่าใครจะไปปล้ำพระโสดาบันที่เป็นผู้หญิง หรือผู้หญิงปล้ำพระโสดาบันที่เป็นผู้ชาย ยังไม่พบไม่รู้มีที่ไหมบ้าง มีแต่พระอรหันต์      มาศีลข้อที่ ๓ กับศีลข้อที่ ๒ บวกกัน แล้วก็ศีลข้อที่ ๔ บวกกัน เป็นอันว่าศีลข้อที่ ๒ ข้อที่ ๓ ข้อที่ ๔ บวกกัน ได้แก่ นางขุชชุตตรา นางขุชชุตตรานี่เป็นขโมยอันดับหนึ่งขโมยเงินของพระนางสามาวดีค่าดอกไม้ ที่พระเจ้าอุเทนพระราชทานค่าดอกไม้แก่พระนางสามาวดีวันละ ๘ ตำลึง ภาษาบาลีเรียกว่า ๘ กหาปณะ เวลานั้นกหาปณะหนึ่ง เท่ากับ ๔ บาท ถ้าเวลานี้จะเทียบก็เห็นจะหลายพัน เกิน ๘ พันบาท เฉพาะค่าดอกไม้แต่ทว่านางขุชชุตตรา การที่จะใช้คนอื่นไปซื้อดอกไม้นอกวัง ถ้าสาวสวยหน่อยดีไม่ดีไปแล้วลืมกลับวัง เพราะว่าตามธรรมดาปลาที่ขังในบ่อ ย่อมไม่เคยเจอะน้ำใสในแม่น้ำทางมันแคบ ถ้าไปเจอะน้ำในแม่น้ำเข้า ก็จะเกิดความปลื้มใจเพลิดเพลินไปไม่กลับวังฉะนั้น ต้องใช้นางขุชชุตตราที่เป็นหญิงหลังค่อม หญิงหลังค่อมเข้าใจว่าไม่มีผู้ชายคนไหนมีความต้องการ เพราะความสวยของเธอไม่มี ก็เป็นโอกาสของขุชชุตตรา      ขุชชุตตรา เป็นหญิงหลังค่อมก็จริงแหล่ แต่ปัญญามาก ในกาลก่อนที่จะเป็นพระโสดาบันเธอก็ขโมย ยักเอาไว้เสียวันละ ๔ ตำลึง แต่แล้วก็ซื้อดอกไม้มา ๔ ตำลึงพระนางสามาวดีหรือใครก็ตามไม่ทราบเลย แต่พอนางขุชชุตตราฟังเทศน์จากพระพุทธเจ้าจบเป็นพระโสดาบัน วันนั้นซื้อมาหมดทั้ง ๘ ตำลึง แต่ความจริงจะเฉย ๆ เขาก็ถามบอกว่าดอกไม่มันถูกไปหืออะไรก็ได้ทั้งนั้น ตามธรรมดาของชาวบ้านที่จะโกงถ้าวันไหนไม่โกงขึ้นมาอาจจะบอกได้ตรง ๆ บอกคด ๆ แต่ว่ามันเหมือนกับตรง      ในเมื่อพระนาสามาวดีเห็นดอกไม้มากเท่าตัว ถามว่าวันนี้พระราชาพระราชทานค่าดอกไม้มากกว่าเดิมรึ เธอก็บอกว่าเท่าเดิม ถ้าคนโกงนะ จะบอกว่าเท่าเดิมแต่ดอกไม้มันถูกเขาขายถูกจึงได้มาก อย่างนี้ก็ไม่มีใครว่า และไม่มีใครจับได้กว่าจะจับได้ก็นาน แต่ว่าพระโสดาบันไม่ยอมพูดปด ตัดอทินนาทานไปข้อหนึ่งแล้วเป็นพระโสดาบันขโมยทุกวัน วันนี้ไม่ขโมยก็แสดงว่าตัดข้อทินนาทานไปอีกข้อเห็นได้ชัด      หลักจากนั้นก็มีวาจาสัตว์เป็นศีลข้อที่ ๔ นางยอมรับตามความเป็นจริงว่า ทุกวันน่ะได้เงินเท่านี้คือ ๘ กหาปณะแต่ว่าวันนี้หม่อมฉันไปฟังเทศน์ ฟังเทศน์แล้วรู้สึกว่าการขโมยเป็นบาปจึงซื้อมาทั้งหมด ไม่แบ่งแล้ววันนี้ ไม่กีดไม่กัน พระนางสามาวดีก็บอกให้อภัยไม่เป็นไร บาปเก่าหมดไปเลย ที่แล้ว ๆ มาฉันก็ให้อภัย ต่อไปเธอกันไว้ ๔ กหาปณะก็ได้ เพราะซื้อมาแค่ ๔ กหาปณะมันก็พอแล้ว เหลือใช้เสียอีก แต่นางขุชชุตตราก็บอกว่า ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้ พระพุทธเจ้าห้าม      นี่จะเห็นว่า มุสาสาทก็ไม่มี การลักการขโมยก็ไม่มี หมดกัน คือศีลข้อที่ ๒ ข้อที่ ๓ ข้อที่ ๔ ครบถ้วน (เรื่องการดื่มสุราและเมรัย) บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายไม่ต้องพูดกัน      ก็รวมความว่า บรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน อารมณ์ของพระโสดาบันจริง ๆ มีศีลห้าบริสุทธิ์ด้วย เคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ด้วย มีกรรมบถ ๑๐ เข้าแทรกแซงด้วย มีชีวิตไม่ลืมความตายด้วย ช่วยให้นึกถึงในการทำความดีไว้เสมอถ้าจะพูดมันมีเรื่องพูดมากกว่านี้ มีคนอีกเยอะแยะที่เป็นพระโสดาบันปฏิบัติกัน รวมความว่า แค่นี้ก็พอบรรดาท่านพุทธบริษัททุกท่าน เมื่อสรุปแล้ว เหลือเวลาอีก ๑ นาที ก็ขอบอกว่า พระโสดาบันจริง ๆ คือ      มีความเห็นถูกพระธรรมคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ว่าชีวิตนี้ต้องตาย ไม่ลืมความตาย แล้วก็ยอมรับนับถือพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ด้วยความจริงใจ มีศีล ๕ บริสุทธิ์ มีกรรมบถ ๑๐ บริสุทธิ์ บรรเทาความโลภ บรรเทาความโกรธ บรรเทาความหลงพอสมควรไม่เท่ากับพระสกิทาคามี      เมื่อมองดูเวลาเหลือครึ่งนาทีสำหรับตอนที่ ๒๔ นี้ ก็ขอยุติไว้แต่เพียงเท่านี้ ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแด่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนทุกท่าน สวัสดี... จากคุณ : เป็นประธานกฐินปีละวัด - [ 15 ส.ค. 51 09:55:58 ]

ความคิดเห็นที่ 96 95 โพส.... โอววว จากคุณ : bob singularity - [ 15 ส.ค. 51 21:45:29 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ชื่นชมในความเพียรและศรัทธาจริงๆครับ ผมจะขอเก็บเข้าคลังกระทู้และ save หน้านี้ไว้คอยอ่านเรื่อยๆครับ จากคุณ : Topกุ๊กกู๋ - [ 15 ส.ค. 51 22:35:41 ]

ความคิดเห็นที่ 98 อนุโมทนาบุญด้วยครับ จากคุณ : PIWAT - [ 6 ก.ย. 51 23:50:10 ]