ความคิดเห็นที่ 2 โรค Phobia ส่วนใหญ่มีที่มาจาก สามเหตุผล   ได้แก่ หนึ่ง  ปมในอดีต   สอง  กรรมในปัจจุบัน   สาม  กรรมเก่าส่งผล ปมในอดีต พูดถึงเรื่องของปมในอดีตก่อน   คนที่เป็นโรคโฟเบียชนิดต่าง ๆ หลายคน ที่เข้าข่ายข้อนี้  จะเป็นเพราะได้ประสบเหตุการณ์ที่น่ากลัวในอดีต  ยกตัวอย่างเช่น  เคยตกบ่อน้ำแคบ ๆ ตอนเป็นเด็ก  ทำให้โตขึ้นมา  กลัวการอยู่ในที่แคบ สมัยก่อน  มีการทดลองทางจิตวิทยาของวัตสัน  เขาใช้การทดลองให้เด็กชายอัลเบิร์ต  ยังเป็นทารกอยู่  ให้พบกับหนูตัวสีขาว ตอนแรกที่น้องอัลเบิร์ตเจอหนูสีขาว  เค้าก็ยังไม่เกิดความกลัวอะไรหนูตัวนี้เลย  ซึ่งยังไม่เป็นเงื่อนไขทางจิตเพราะ  "อัลเบิร์ต + หนูขาว = เฉย ๆ" ต่อจากนั้น  วัตสันก็ได้ทดลองให้หนูสีขาว  มาหาน้องอัลเบิร์ตพร้อมกับเสียงที่น่ากลัว  จากจุดนี้  ทำให้อัลเบิร์ตเกิดการจำขึ้นมาว่า อัลเบิร์ต  + หนูขาว(และเสียงที่น่ากลัว) = กลัวเสียง  กลัวหนูขาว จากนั้น  เมื่อตัดเสียงที่น่ากลัวออกไป  ให้เหลือแต่หนูขาว  มาหาน้องอัลเบิร์ต  อัลเบิร์ตก็กลับกลัวหนูขาว  ทั้งที่หนูที่มาเป็นหนูขาวตัวเปล่า ๆ เหมือนกับตอนแรก " อัลเบิร์ต + หนูขาว = กลัว " นี้เป็นการสร้างปม ความกลัว ต่อจากนั้น  ดร. วัตสัน  ก็ได้ทำการถอนปมของเด็กชายอัลเบิร์ต  ซึ่งที่จริงแล้ว การทดลองนี้  ได้รับการต่อต้านจากกลุ่มสิทธิมนุษยชนมาก  เพราะอาจจะทำให้เด็กน้อยคนนี้  มีปมในอนาคต  เป็นอันว่า  ดร.ก็ถูกต่อว่าไป  แต่สิ่งที่เราได้ก็คือ "การถอนปมความกลัว" ดร.วัตสัน  ได้ทดลองทำการถอนความกลัวให้น้องอัลเบิร์ตด้วยการใส่เงื่อนไขใหม่  คือ เขา ได้ค้นหาว่า  อัลเบิร์ตรักอะไร  อยู่ใกล้อะไรแล้วจะไม่กลัว คำตอบที่เขาพบก็คือ  แม่  แม่ของอัลเบิร์ต  เมื่อน้องเค้าอยู่กับแม่ เค้าจะไม่กลัว ต่อจากนั้น  ดร.วัตสันก็ได้ทำการถอนปมความ "กลัวหนู"  ด้วยการวางเงื่อนไขว่า   "เมื่อไหร่ก็ตาม  ที่มีหนูโผล่ออกมา  แม่ของน้องเค้าก็จะออกมาโอ๋" เป็น อัลเบิร์ต + หนู(มาพร้อมกับแม่) = อุ่นใจ จากนั้น  เมื่อทำการทดลองซ้ำ จนน้องเค้าชิน  วัตสันก็นำแม่ออกไป  ให้น้องเค้าเจอแต่หนู  จากนั้น  เมื่อเค้าเจอหนูขาวตัวเดิม  ความคิดก็เปลี่ยนไป  เป็น "อัลเบิร์ต  +  หนู  =  อบอุ่น" ดังนั้น  อันดับแรก  คุณ Mr. Shine  ควรตรวจสอบอดีตดูก่อนว่า  ในอดีตคุณนั้นเคยได้รับประสบการณ์ที่เลวร้ายจากการสบตา หรือจากการเข้าสังคมหรือไม่  เช่น  เคยถูกล้อเลียนตอนออกมาหน้าชั้นในตอนเด็ก ๆ  , เคยถูกประณาม ต่อหน้าสาธารณะชน    ทำให้เกิดสัญญา(ความทรงจำ)  ว่า  เจอคนเมื่อไหร่  ต้องมีสิ่งไม่ดีต่อตัวเอง   เป็นสิงที่น่ากลัวในการพบเจอผู้คน ถ้าข้อนี้ใช่  ควรใช้การถอนปมด้วยยการการฝึกเข้าสังคม  ,  การเข้าร่วมกิจกรรมสันทนาการ  ,  การออกค่าย  ,  การสมัครเป็นอาสาสมัคร  จะทำให้เราได้เข้าร่วมทำกิจกรรมกับคนที่ไม่รู้จักโดยมีเป้าหมาย ซึ่งทำให้เราจะสามารถติดต่อกับผู้อื่นได้อย่างเป็นเรื่องเป็นราว   ตา  ที่ไม่อยากสบตาคนอื่นก็ต้องสบ  คนที่ไม่อยากจะคุยก็ต้องคุย  ไม่อย่างนั้น  โครงการจะไม่เดิน  งานไม่คืบหน้า   เป็นต้น  สิ่งเหล่านี้  เป็นการฝึกทักษะทางสังคม  ที่จะทำให้ลบ  กลบ และทำลาย "ปม"  ในอดีต  จากการไม่กล้าพบปะผู้คนออกไปได้  เพราะการทำกิจกรรมเหล่านี้จะส่งผลให้เกิดความคุ้นและหายกลัวได้ แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 52 15:01:55 จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 10 ก.พ. 52 14:54:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ก่อนที่จะถึงข้อสอง  เราข้ามมาที่ข้อสามก่อน  เพราะข้อที่สอง  จะเป็นตัวแก้ปัญหาได้ สาม  กรรมเก่าส่งผล ผู้ที่ประสบปัญหา  การเป็นโรคกลัวการเข้าสังคม  โดยเกิดจากผลกรรม  จะมีกรรมหลัก ๆ ที่ทำให้กลัวคน  กลัวการเข้าสังคม  คือ   หนึ่ง  ผิดศีลข้อกาเมสุมิจฉาจาร สอง  ทำผิดอกุศลกรรมบทสิบอย่างมากและ ทำร้ายหรือฆ่าสัตว์ สาม  แกล้งสัตว์ให้เกิดความกลัวความตกใจ  แม้แต่การแหย่เล่นให้ตกใจ ในที่นี้ขอเรียงจากข้อที่สามไปหนึ่ง 3. การแกล้งสัตว์หรือคนให้ตกใจ คนบางคนชอบแกล้งสัตว์หรือคนให้ตกใจเล่น  เช่น  แกล้งใส่หน้ากากผีหลอกคน  แกล้งโผล่ออกมาแฮ่  ใส่เพื่อน ๆ ให้เพื่อนตกใจ  หรือหากเป็นสัตว์ก็แกล้งยกมืกจะตี  แกล้งถือไม้จะฟาด  กรรมเหล่านี้ เป็นการทำให้เขากลัว  สุดท้ายเราก็จะกลับมากลัวเอง  วิธีแก้ไขคือ  เลิกทำอีก  เลิก  เลิกแกล้งคนเล่น  เลิกแกล้งสัตว์  เลิกทำให้ใครทั้งคนและสัตว์ตกใจ  ไม่ว่าจะล้อเล่นหรือทำจริง ๆ 2. การทำร้ายหรือฆ่าสัตว์   และทำผิดอกุศลกรรมบทสิบมาก สัตว์  เมื่อถูกทำร้าย  จะเกิดความกลัว  ความกลัวนี้  เป็นความฝันร้ายทั้งของคนและสัตว์   มีแมวตัวหนึ่งถูกทำร้ายมาก่อน  แมวตัวนั้นเคยถูกที่เจาะกระดาษเจาะหูจนเป็นช่องวงกลม  ทุกวันนี้  แมวตัวนั้นมีสติไม่สมประกอบ   ผู้ที่ถูกทำร้ายจะเริ่มเป็นผู้ที่กลัว  และเมื่อถูกทำให้กลัวมาก ๆ จะเสียสติไปเลย และหากยิ่งถูกทำร้ายด้วยแล้ว  ไม่ว่าด้วยการใช้มือ  ใช้ไม้  ใช้อาวุธ  ผู้นั้นก็จะยิ่งกลัวจับใจ ยกตัวอย่าง   ทหารที่ผ่านสงครามโลกมา  เมื่อได้เห็นสัญลักษณ์เช่น  หมวก  ธง  หรือป้าย  เช่น สัญลักษณ์สวัสติกะ  แค่ได้เห็นก็หลอนไปเลย ผู้ที่เคยทำร้ายสัตว์หรือมนุษย์  หรือฆ่าสัตว์ หรือมนุษย์  เมื่อพ้นจากนรกแล้ว จะเป็นผู้ที่หวาดกลัว   ซึ่งพระไตรปิฎกอันกล่าวถึงความหวาดกลัว เมื่อได้เกิดมา หลังจากที่ได้ทำร้ายผู้อื่นสัตว์อื่น หรือฆ่าดังต่อไปนี้ - โปรดอ่าน - พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๔  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๖ อังคุตตรนิกาย ทสก-เอกาทสกนิบาต ธรรมปริยายสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=24&A=6876&Z=6957&pagebreak=0             โปรดอ่านอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=24&i=193   ทั้งนี้  ในพระสูตรดังกล่าว  ก็ได้แสดงถึงการผิดอกุศลกรรมบทข้ออื่น ๆ ด้วยเช่นกัน  ซึ่งส่งผลให้เกิดความหวาดกลัว นอกจากนี้  พระอภิธรรมได้แสดงผลของการฆ่าสัตว์  ซึ่งมีดังต่อไปนี้ ผลของปาณาติบาต มี ๙ ประการ คือ ๑. ทุพพลภาพ ๒. รูปไม่งาม ๓. กำลังกายอ่อนแอ ๔. กำลังกายเฉื่อยชา ๕. เป็นคนขลาด ๖. ฆ่าตนเอง หรือถูกฆ่า ๗. โรคภัยเบียดเบียน ๘. ความพินาศของบริวาร กำลังปัญญาไม่ว่องไว ๙. อายุสั้น จากข้อความหนา ที่แสดงว่า "เป็นคนขลาด"  นั้นหมายถึง  การเป็นคนหวาดกลัว   1. ข้อสุดท้าย  การเคยผิดศีลข้อที่สาม  การล่วงละเมิดในภรรยา  สามี  ลูกสาว  น้องสาว  พี่สาว  หรือหญิงที่มีเจ้าของ  แม้แต่ผู้เป็นญาติ  กล่าวโดยสรุปคือ  การผิดศีลข้อที่สาม การล่วงละเมิดศีลสิกขา  "กาเมสุมิจฉาจารเวรมณี" แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 52 15:25:07 จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 10 ก.พ. 52 15:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ้ว กำลังอ่านอยู่ครับ รู้สึกมีเป็นเหตุเป็นผลดีครับ ไม่รู้ว่ามีสาเหตุมาจากแบบเหล่านี้ได้ด้วย จะลองเอาไปตรึกตรองเอง พินิจให้ละเอียด อีกทีครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : Mr. Shine - [ 10 ก.พ. 52 15:31:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 การผิดศีลในข้อนี้  ส่งผลอย่างไร   พระอภิธรรมได้แสดงไว้ดังนี้  คือ   ผลในปวัตติกาลของกาเมสุมิจฉาจาร(การประพฤติผิดทางเพศ) มี ๑๑ ประการ คือ ๑. มีผู้เกลียดชังมาก ๒. มีผู้ปองร้ายมาก ๓. ขัดสนทรัพย์ ๔. ยากจนอดอยาก ๕. เป็นหญิง ๖. เป็นกระเทย ๗. เป็นชายในตระกูลต่ำ ๘. ได้รับความอับอายเป็นอาจิณ ๙. ร่างกายไม่สมประกอบ ๑๐. มากไปด้วยความวิตกกังวล ๑๑. พลัดพรากจากผู้ที่ตนรัก การผิดศีลข้อนี้  ส่งผลให้  เป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง   เพราะอะไร ? ขอให้ลองพิจารณาจากเรื่องพื้น ๆ ที่เราเองเห็นได้  เช่น   ชีวิตประจำวันของเรา  เมื่อเราได้สำเร็จความใคร หรือคิดจะสำเร็จความใคร่  สิ่งที่เราเริ่มรู้สึกก่อนก็คือ  การต้องทำในที่ลับ   เพราะเราอายที่จะทำอะไรอย่างนี้ในทีสาธารณะ  (แต่บางคนชอบโชว์  อันนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง)  ซึ่งเมื่อทำไปแล้ว  หรือกำลังทำก็ตาม  สิ่งที่เรากลัวก็คือ  "การกลัวมีคนมารู้" นี้เป็นเพียงการสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเอง  ยังกลัวคนมารู้  แล้วถ้าเป็นการมีเพศสัมพันธ์จะเป็นอย่างไร   หากเรากำลังกอด  จูบ  ลูบไล้  แฟนตัวเอง   แต่มีคนมาเห็น   ความอายจะต้องเกิดขึ้น   และหากมีเพศสัมพันธ์กันแล้ว  ก็ไม่ปรารถนาที่จะให้ใครเข้ามารู้ว่าเรากับแฟนมีอะไรกัน  แม้มีแล้วก็ไม่ปรารถนาที่จะให้ใครรู้  เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำแล้วมีความสุขก็จริง  แต่เป็นเรื่องที่น่ารังเกียจ หากเลวร้ายไปกว่านั้น  หากเราได้มีเพศสัมพันธ์กับภรรยาของผู้อื่น  เราจะต้องสะดุ้ง  กังวล   วิตก  ห่วงใย  อาจถึงขั้นโรคจิตและคิดฆ่าก็เลยก็ได้  นอกจากนี้  เราจะรู้สึกอย่างหนึ่งในใจคือ  รู้สึกว่าตัวเองมืด ๆ  เหมือนมีเงาดำ ๆ มาคลุมไว้   รู้สึกไม่กล้าแสดงออก  รู้สึกไม่อยากให้ใครเห็น "รู้สึกว่า  [b]ไม่อยากให้ใครมองตาแล้วเห็นความลับที่ใจเราซ่อนไว้" ความตระหนกนี้  จะเกิดข้ามภพข้ามชาติ  หากไม่เกิดในชาติปัจจุบัน ก็จะเกิดหลังจากที่พ้นจากนรกและการได้เป็นสัตว์ชนิดต่าง ๆ แล้ว  เราก็จะยังรู้สึกว่าเรามีความผิด   รู้สึกเกรงกลัวคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล  รู้สึกว่าคนอื่นดีกว่า  รู้สึกไม่กล้าสู้หน้าใคร เพราะการผิดศีลในข้อนี้ จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 10 ก.พ. 52 15:32:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นมา 10 ปี แล้วทำงาน มีปัญหามั้ยเนี่ย เราว่า น่าจะมีอาการแบบอื่นๆ ด้วย เช่น OCD เป็นต้น ลองพยายาม เปลี่ยน สังคมบ่อยๆ หาเพื่อนใหม่ๆเยอะๆ น่าจะดีนะ จากคุณ : muangsombut - [ 10 ก.พ. 52 15:59:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ข้อสุดท้าย สอง  กรรมในปัจจุบัน หากกรรมในอดีตไม่มี  (หรือมีบ้าง)  หรือไม่ได้แกล้งใครคนไหนหรือสัตว์อะไรให้กลัว   แต่ในปัจจุบันนี้  มีความไม่มั่นใจในตัวเอง   พระพุทธศาสนาแสดงถึงสาเหตุในปัจจุบันนี้ ซึ่งมีอยู่ 2 ประการ ข้อแรก  การไม่เผื่อแผ่ (การไม่ให้ทาน) ข้อสอง  การผิดศีลในปัจจุบัน ถามว่า  แต่ละข้อเกี่ยวข้องกับความไม่มั่นใจในตัวเองอย่างไรบ้าง ในส่วนของความสัมพันธ์ในข้อแรกก่อน  ผู้ที่ไม่เผื่อแผ่  ไม่ให้ทาน  จะไม่มีความมั่นใจในตัวเองนั้น  อาจจะเห็นภาพได้ยากหากมองตรง ๆ  แต่หากมองในมุมกลับ  ขอให้พิจารณาถึงการที่เราเป็นผู้เผื่อแผ่  เป็นผู้ให้   เราจะเป็นอย่างไร ยกตัวอย่างเช่น  สมมุติมีบ้านหลังหนึ่ง  ยากจนมาก   แล้วเราเป็นคนรวย  มีวันหนึ่ง  เราได้บอกที่บ้านเขาว่าเราสามารถช่วยเขาได้  แล้วเราก็ให้เงินเขาไป หนึ่งหมื่นบาท  ถามว่า  วันนั้น  เรามีความชื่นใจ  และมั่นใจไหม  ตอบว่าใช่  เพราะอะไร  เพราะเราได้ช่วยเหลือคนอื่น  ในใจลึก ๆ และตื้น ๆ  ของเราจะบอกตัวเราเองว่า เรามีค่านะ  พอเริ่มรู้สึกว่าเรามีค่า  ความไม่มั่นใจจะลดน้อยถอยลงไป  เพราะอะไร  " ก็เพราะว่าเรามีค่า "   หรือสมมุติว่า  มีเพื่อนขอให้เราช่วยทำรายงานให้  เราก็นั่งทำให้ร้อยหน้า  การให้ทานที่เรียกว่า  เวยยวัจจมัย  (บุญสำเร็จด้วยการช่วยเหลือการงานของผู้อื่น)  นั้น  ก็ทำให้มีความมั่นใจ  เราจะรู้สึกว่าเรากล้าพูด  กล้าทำ  รู้สึกว่าตัวเองมีความกล้าหาญ  มีคุณค่า   ไม่ใช่คนที่ไม่ดี แล้วต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ   ถึงแม้ว่าจิตใจเราอาจจะโกรธง่าย  ขี้เกียจ  ฟุ้งซ่าน  ฯลฯ  แต่ "การเผื่อแผ่"  ที่พระพุทธเจ้าทรงเรียกว่า "ทาน"  นั้น  ทำให้ความมั่นใจในตัวเองเกิดขึ้น การให้  ไม่จำเป็นต้องให้เงินทอง  ให้อะไรก็ได้  เพื่อนมายืมปากกา  ก็ให้    มีคนมาถามทาง  ก็ช่วยบอกทาง  เห็นคนกำลังยกของ  ก็เข้าไปช่วย  เห็นคนกำลังขึ้นรถเมล์ถือของหนัก ๆ ถ้านั่งอยู่ก็ช่วยถือ  หรือไม่ก็ลุกให้ที่นั่ง  การเผื่อแผ่เหล่านี้  พระพุทธเจ้าและสัตบุรุษกล่าวว่า  เป็นการทำให้มีความมั่นใจในตนเอง  และเพิ่มคุณค่าให้กับตนเอง  ทำให้มีความสุขในการพบเจอผู้คน   เพราะว่าเรา  มีค่า การให้ทาน  พระพุทธเจ้าผู้ทราบสิ่งทั้งปวง  ได้ตรัสว่า  "ทำให้ไปไหนมาไหน  เข้าไหนออกไหน  ไม่เขิน  ไม่ประหม่า"  จากพระสูตรดังต่อไปนี้ - โปรดอ่านทั้งหมด - พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๒  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔ อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต ๔. สีหสูตร             [๓๔] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ที่กุฏาคารศาลาป่ามหาวันใกล้เมืองเวสาลี ครั้งนั้นแล สีหเสนาบดีเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับถวายบังคมแล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้ว ได้ทูลถามว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พระผู้มีพระภาคทรงสามารถบัญญัติผลแห่งทานที่จะพึงเห็นได้ในปัจจุบันหรือหนอ พระผู้มีพระภาคตรัสว่าสามารถ ท่านสีหเสนาบดี แล้วจึงตรัสต่อไปว่า ดูกรท่านสีหเสนาบดี ทายกผู้เป็นทานบดี (แปลว่า ผู้ให้  ผู้เป็นใหญ่ในการเผื่อแผ่) ย่อมเป็นที่รักที่ชอบใจของชนเป็นอันมาก แม้ข้อนี้เป็นผลแห่งทานที่จะพึงเห็นเอง ฯ (คือมีคนชอบ)             อีกประการหนึ่ง สัตบุรุษ(คนดี)ผู้สงบย่อมคบหาทายกผู้เป็นทานบดี แม้ข้อนี้ ก็เป็นผลแห่งทานที่จะพึงเห็นเอง ฯ (คือมีคนดีมาคบ) อีกประการหนึ่ง กิตติศัพท์อันงามของทายกผู้เป็นทานบดีย่อมขจร แม้ข้อนี้ ก็เป็นผลแห่งทานที่จะพึงเห็นเอง ฯ (คือได้รับคำชื่นชม) อีกประการหนึ่ง ทายกผู้เป็นทานบดี จะเข้าไปสู่ที่ประชุมใดๆ คือที่ประชุมกษัตริย์ พราหมณ์ คฤหบดี สมณะ ก็ย่อมเป็นผู้องอาจไม่เก้อเขินเข้าไป แม้ข้อนี้ก็เป็นผลแห่งทานที่จะพึงเห็นเอง ฯ (คือไม่ว่าจะเข้าไปหาใครก็ตาม  แม้ว่าจะเป็นพระมหากษัตริย์  นักบวชศาสนาอื่น หรือพระ  หรือกับ คนทั่วไป  ทั้งคนรวยคนจนคนหล่อคนไม่หล่อ คนสวยคนไม่สวย  ก็ไม่มีความเขิน  ไม่มีความประหม่า หรือหวาดกลัวที่จะเข้าหาเขา)             อีกประการหนึ่ง ทายกผู้เป็นทานบดี เมื่อตายไปแล้วย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ แม้ข้อนี้ก็เป็นผลแห่งทานที่จะพึงได้ในสัมปรายภพ ฯ             เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสดังนี้แล้ว สีหเสนาบดีจึงทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ผลแห่งทานที่จะพึงเห็นเอง ๔ ข้อ เหล่านี้ พระผู้มีพระภาคได้ตรัสบอกแล้ว ข้าพระองค์ย่อมเชื่อต่อพระผู้มีพระภาคในผลแห่งทาน ๔ ข้อนี้ก็หามิได้แม้ข้าพระองค์เองก็ทราบดี คือ ข้าพระองค์เป็นทายก เป็นทานบดี ย่อมเป็นที่รักเป็นที่ชอบใจของชนเป็นอันมาก สัตบุรุษผู้สงบย่อมคบหาข้าพระองค์ ผู้เป็นทายกเป็นทานบดี กิตติศัพท์อันงามของข้าพระองค์ผู้เป็นทายก เป็นทานบดี ย่อมขจรทั่วไปว่า สีหเสนาบดีเป็นทายก เป็นทานบดี เป็นผู้บำรุงพระสงฆ์ ข้าพระองค์ผู้เป็นทายก เป็นทานบดี จะเข้าไปสู่ที่ประชุมใดๆ คือ ที่ประชุมกษัตริย์พราหมณ์ คฤหบดี สมณะ ก็ย่อมเป็นผู้แกล้วกล้าไม่เก้อเขินเข้าไป ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ผลแห่งทานที่จะพึงเห็นเอง ๔ ข้อนี้ พระผู้มีพระภาคตรัสบอกแล้ว[b]ข้าพระองค์ย่อมเชื่อต่อพระผู้มีพระภาคในผลแห่งทาน ๔ ข้อนี้ ก็หามิได้ แม้ข้าพระองค์เองก็ย่อมทราบดี ส่วนผลแห่งทานที่จะพึงเห็นเอง (ข้อที่ ๕) ที่พระผู้มีพระภาคตรัสบอกข้าพระองค์ว่า ทายกผู้เป็นทานบดีเมื่อตายไปแล้ว ย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ ข้าพระองค์ย่อมไม่ทราบ ก็แต่ว่าข้าพระองค์ย่อมเชื่อต่อพระผู้มีพระภาคในข้อนี้ ฯ พระผู้มีพระภาคตรัสย้ำว่า อย่างนั้นท่านสีหเสนาบดีๆ คือทายกผู้เป็นทานบดี เมื่อตายไปแล้ว ย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ ฯ                          นรชนผู้ไม่ตระหนี่ให้ทาน ย่อมเป็นที่รักของชนเป็นอันมาก                          ชนเป็นอันมากย่อมคบหานรชนนั้น นรชนนั้นย่อมได้เกียรติ                          มียศ เจริญ เป็นผู้ไม่เก้อเขินแกล้วกล้าเข้าสู่ที่ประชุมชน                          เพราะเหตุนี้แล บัณฑิตผู้หวังสุข จงขจัดมลทิน คือ ความ                          ตระหนี่แล้วให้ทาน บัณฑิตเหล่านั้นย่อมประดิษฐานใน                          ไตรทิพย์ ถึงความเป็นสหายของเทวดา ร่าเริงอยู่ตลอดกาล                          นาน บัณฑิตเหล่านั้น ได้ทำสิ่งที่มุ่งหวัง ได้ทำกุศลแล้ว                          จุติจากโลกนี้แล้ว ย่อมมีรัศมีเปล่งปลั่ง เที่ยวชมไปใน                          อุทยานชื่อนันทนวัน ย่อมเพรียบพร้อมด้วยกามคุณ ๕                          เพลิดเพลินรื่นเริงบันเทิงใจอยู่ในนันทนวัน สาวกทั้งปวง                          ของพระสุคตผู้ไม่มีกิเลส ผู้คงที่ ทำตามพระดำรัสของ                          พระองค์แล้ว ย่อมร่าเริงทุกเมื่อ ฯ จบสูตรที่ ๔ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=22&A=841&Z=886&pagebreak=0             โปรดอ่านอรรถกถานี้ http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=22&i=34   ดังนั้น  ในปัจจุบันนี้  เราต้องเป็นผู้ที่เผื่อแผ่  ให้  รู้จักสังเกตุว่าใครต้องการอะไร  แล้วก็ให้  ไม่เพียงกับมนุษย์เท่านั้น  แต่กับสัตว์ด้วย   เพราะการให้ทั้งหมด  จะส่งผลให้จิตเป็นกุศล  และเมื่อจิตเป็นกุศล  ความมั่นคงทางใจก็จะเกิดขึ้น ในส่วนนี้ขอแทรกถึงภาวะจิต จิตของบุคคลทั่วไป  ยกเว้นพระอรหันต์  จะมีจิตสามประเภท  ได้แก่ หนึ่ง  จิตอกุศล   สอง  จิตกุศล สาม จิตไม่เป็นทั้งอกุศลและกุศล จิตที่เป็นอกุศล  เมื่อเกิดขึ้น จะทำให้เรามีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะไม่ควร  เช่น  โกหก  ช่วยตัวเอง  โขมยของ  พูดเพ้อเจ้อ  ฟุ้งซ่าน  รวมไปถึงความประหม่า  (รายละเอียดในพระไตรปิฎกมีมากกว่านี้แต่ในที่นี้ขออนุญาตยกมาเพียงบางส่วน)  โดยเฉพาะในส่วนของความประหม่า  ความประหม่า  เกิดขึ้นเฉพาะกับอกุศลจิตเท่านั้น   ขอให้พิจารณาเหตุการณ์ต่อไปนี้ ผู้ชายคนหนึ่ง  เป็นคนที่ชอบผู้หญิงสวย ๆ  คนหนึ่ง สมมุติว่าวันหนึ่ง  เขาพบผู้หญิงคนนั้นในห้าง  เดินคนเดียว  เขารู้แล้วว่าเป็นเธอ  เมื่อเธอมาทักว่าทำอะไร  ผู้ชายคนนั้นก็อาย  ไม่กล้าพูดด้วย แล้วก็ไม่กล้าสบตา    ตอบไปอย่างเขิน ๆ ประหม่า  ตรงนี้เป็นเพราะ  อกุศลจิต  ทำให้ประหม่า  เพราะว่าเขากลัวว่า ความคิดของเขาจะถูกเปิดเผยจากการสบตา  ว่าเขามีความกำหนัด  ในผู้หญิงคนนี้ ตรงกันข้าม  สมมุติเหตุการณ์  ผู้หญิงคนเดียวกัน  แต่เป็นเหตุการณ์ไฟไหม้  ผู้ชายคนนั้นได้เข้าไปอยู่ในเหตุการณ์  แล้วเห็นผู้หญิงคนนั้น  จึงรีบเข้าไปช่วยในกองเพลิง  เมื่อออกมา  ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในสภาพที่สำลักควัน  เหงื่อท่วมตัว  มีรอยแผลเต็มตัว  ผู้ชายคนนั้นจะพูดกับผู้หญิงคนนั้นอย่างมีเหตุผลและปราศจากความกลัวหรือเขินอย่างที่สุด  เพราะในเวลานั้น การดูแลเท่านั้นที่สำคัญ  กุศลจิตจึงเกิดขึ้น  คิดว่า ต้องทำอย่างไรต่อไป  หาไปหาหมอไหม หรือต้องอุ้มไปไหน  ต้องปฐมพยาบาลอย่างไร   ในเหตุการณ์อย่างนี้  ความประหม่าจะไม่มี เช่นเดียวกัน  สมมุติอีกตัวอย่างหนึ่ง  เรายืนอยู่หน้าไมค์ห้องประชุมห้องหนึ่ง  ไม่กล้าพูด  เขิน ๆ ประหม่า  มือกำลังสั่น  เพราะอกุศลจิต แต่ในทันใดนั้นเอง  เราซึ่งยืนอยู่หน้าไมค์  เห็นเปลวไฟกำลังออกมาจากสายไฟที่หนึ่ง  จิตใต้สำนึกที่เป็นกุศล  จะ "ดัน"  เราทันที  ให้เรากล้าพูดโดยเปลี่ยนจากมือเย็น มือชา หน้าซีด  เป็นการส่งเสียงดัง  และพูดอย่างชัดเจนโดยตัดความอายออกไปเลยว่า "ไฟกำลังไหม้ตรงนั้นตรงนี้  ขอให้ทุกคนรีบหนี" จากตัวอย่างนี้  จะเห็นได้ว่า  เมื่ออกุศลจิตเกิดขึ้น  จะมีความประหม่าเกิดขึ้นด้วย  แต่เมื่อใดก็ตาม  ที่จิตเป็นกุศล  เมื่อนั้น  แม้มีผู้หญิงนับร้อยสวยระดับน้องปอยยืนอยู่ตรงหน้า   ความประหม่าก็ไม่เกิดขึ้นเลย (ในส่วนของจิตที่ไม่เป็นทั้งอกุศลและกุศลขอให้ศึกษาจากพระอภิธรรมัตถสังคหะ ซึ่งค้นหาได้ในอินเตอร์เนท) จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 10 ก.พ. 52 16:08:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 - ข้อความซ้ำ - แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 52 16:11:30 จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 10 ก.พ. 52 16:09:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ถึงคุณ SpiritWithin_HolyStream ครับ พูดถึงโดยเฉพาะ ข้อกาเมสุมิจฉาจาร ผมตระหนักดีว่าปลายทางถ้าหากละเว้นกามได้ มันจะเป็นอะไรที่ ดีที่สุดตามอย่างที่ควรจะเป็นอะครับ ใจเบื้องลึกผมก็รู้สึกอย่างงั้นจริงๆ แต่ว่าผมอาจจจะยังเป็นมนุษย์กิเลสหนาอยู่พอควร กับทั้งด้วยวัยระดับนี้ (26ปี) มันก็ยังไม่สามารถละกามได้แบบเด็ดขาดอะครับ ผมไม่เคยคิดผิดประเพณีใคร ไม่เคยคิดจะพรากกามใคร ถึงแม้ถ้ามีแฟนแล้ว ก็ไม่คิดว่าจะต้องลงมือทำกิจกาม กับแฟน ถ้าแฟนไม่ได้ต้องการหรือถึงเวลาอันควร (เช่นแต่งงาน) อย่างมากตอนนี้ก็เปิดคอมพ์ดูอย่างว่า แล้วก็เสร็จกิจกามไปเท่านั้น หรือไม่ทราบว่าการที่เจอแต่โลก computer เสร็จกิจกามไปกับคอมพ์ (ด้วยตัวเอง) มันทำให้ยิ่งรู้สึกห่างออกจากโลกแห่งความจริง กลัวความรู้สึกแห่งโลกจริง? แล้วการที่ทำกิจกามกับโลก cyber ที่เค้าถือว่ายินยอมแล้วก็ถูกกฏหมายด้วยนี่มันผิดไม๊ครับ?(ด้วยตัวเอง) "เป็นการต่อกรรม"ไปในอนาคตดรึเปล่าครับ? คือจะว่าไป ด้วยความที่ยังตัดโชะกิเลสทิ้งในคราวเดียวไม่ได้ ผมควรจะลดกิจกามลงไปให้ถึงระดับไหน ที่ไม่รู้สึกว่าหมกมุ่นจนเกินงาม หรือเกินปกติดีครับ ของแบบนี้ไม่เคยมีอ.คนไหนสอนมา หรือใครบอกกันชัดๆ สรุปก็คือ หากยังเลิกกามไม่ได้ ควรจะลดให้เหลือระดับไหนถึงจะรู้สึกไม่ผิดปกติดีครับ? แล้วการที่ทำแต่กิจกามกับคอมพ์ แล้วมีความรู้สึกศีลธรรมต่อมุมมองของกามต่อโลกจริง คนจริง สูงมากว่าศีลธรรมมันเหนือกว่าความรู้สึกด้านกามมากๆ (คือจะไม่ลงมือกับคนเด็ดขาด) มันจะยิ่งทำให้รู้สึกหลุดออกจากโลกแห่งความเป็นจริง แล้วยิ่งกลัวคนรึเปล่าครับ ผมอาจจะดูหมกมุ่นเกินไป แต่ผมว่านี่ก็เป็นปัญหาพื้นฐานของมนุษย์ แล้วก็ไม่ค่อยจะมีคนสอนด้วย (ในเมืองไทย) กันแบบตรงๆ แล้วผมหาคำตอบให้กับตัวเองอย่างที่รู้สึกได้จากใจไม่ได้ซักที ผมแค่อยากจะทำให้รู้สึกว่ามันปกติอะคับ ในแบบที่ตัวเองยอมรับได้ เอ่ พอเขียนๆไปก็พอจะเห็นอะไรในตัวเองขึ้นบ้างแฮะ หื่ม แต่ก็ยังรู้สึกว่า กาม กับ การสุขใจของมนุษย์นี่ มันยิ่งหาคำตอบด้วยตัวเอง ก็ค้นพบว่ายิ่งยากกก แล้วบางที ความเชื่อของศาสนาอื่นเช่น คริสต์ มองกามว่าเป็นเรื่องไม่ผิด ยิ่งเค้าศรัทธาในกามชั้นสูง (ความรัก) ด้วยนี่ ทำให้คนด้อยปัญญาและกิเลสหนาอย่างผม ไม่รุ้ว่าควรจะรู้สึกระดับไหนดี อันไหนผิดถูก ความรักนี่มันผิดรึเปล่า ความรักที่เติมด้วยกามมันผิดรึเปล่า ไม่รู้จะเชื่ออันไหนดี.... ผมแค่อยากรู้สึกเป็นมนุษย์ธรรมดาคนนึง ที่เข้าใจโลก แล้วก็อยู่ได้อย่างมีความสุขแบบเรียบง่าย อยากซึมซับสิ่งที่หัวใจตอบสนองว่ามีประโยชน์ต่อชีวิตจริงๆอะครับ ขอบคุณอีกรอบครับ จากคุณ : Mr. Shine - [ 10 ก.พ. 52 16:11:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอบคห. 6 ครับ เป็นมานานประมาณนั้นจริงๆ อะครับ แต่ก็พอรอดมาได้ แต่ก็ทำให้ชีวิตหยุดเดินไปหลายช่วงเหมือนกันอะครับ เช่นตอนเรียน เรียนๆอยู่ก็อึดอัดมากจนต้อง drop ตอนนี้เรียนต่ออยู่ต่างประเทศ เจอคนน้อยลงแล้ว แต่ก็ยิ่งทำให้รู้สึกคิดมากอีกเพราะมีเวลาอยู่คนเดียวเยอะขึ้นมาก จนบางเทอมก็ยังต้อง drop กลับไปพักที่เมืองไทยอะครับ ต้องหยุดเพื่อมารักษาที่บ้าน ทำให้ใจนิ่งแล้วค่อยๆแก้ไป ตอนทำงานก็เป็นเหมือนกันอะครับ บางวันก็หยุดเพราะอาการนี้ อึดอัดที่ต้องเจอกระแสความรู้สึกของผู้คน แล้วก็ไม่รู้จะรับมือยังไง ให้รู้สึกดีได้ รักษาหาหมอก็แล้ว นักจิตวิทยาก็แล้ว ได้คำตอบกับตัวเองพอควร .... แต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่มันมากกว่าที่ได้แก้ไปกว่านั้น นอกเหนือความรู้ที่ผมได้รับมา และได้คิดเอง....เช่นเรื่องกรรมเป็นต้น ก็เลยอยากจะมาขอทัศนะมุมมองจากที่นี่อะครับ เพื่อจะนำไปตรึกตรองให้ละเอียด แล้วเอาไปประยุกต์ใช้จริง ปล. OCD  คืออะไรครับ? ขอบคุณครับ จากคุณ : Mr. Shine - [ 10 ก.พ. 52 16:19:25 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ละกามได้เด็ดขาด ต้องเป็นพระอรหันต์เท่านั้นคับ ฉะนั้น จขกท. ก็อย่าเพิ่งตกใจ หรือคิดว่าตัวเองยังทำได้ไม่ดีเลยคับ : D ป.ล. คุณ SpiritWithin_HolyStream แนะนำและตอบไว้ดีมากคับ จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 10 ก.พ. 52 16:21:55 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากความคิดเห็นที่ 9 ของ คุณ : Mr. Shine  - [ 10 ก.พ. 52 16:11:14 ] ต้องมองในส่วนของการรักษาศีลครับ จากที่แสดงมาข้างต้น  จิตที่เป็นกุศล  จะทำให้มีความมั่นใจในตัวเองและกระทำสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างคล่องแคล่วไม่เขินอาย  ตรงกันข้าม  จิตที่เป็นอกุศลกลับประกอบด้วยความกลัว  ความหวาดหวั่น ก่อนอื่น  ใคร่ขอให้คุณ Mr. Shine ได้ทราบก่อนว่า  การอยู่หน้าคอมพิวเตอร์คนเดียว  ไม่ใช่การทำให้กลัวสังคม  หรือแม้แต่การอยู่คนเดียว  ก็ไม่ได้ทำให้เกิดภาวะ Social Phobia เสมอไป ตัวอย่างเช่น  ผู้ที่อ่านธรรมะจากพระไตรปิฎกหรือแม้แต่อ่านบทความจิตวิทยาตลอดทั้งวัน  หรืออ่านหนังสือเตรียมสอบ  เมื่อเขาออกไปข้างนอก  เขาก็จะเข้าใจผู้อื่นมากขึ้น  ไม่เกิดความกลัวผู้อื่น  จะรู้ว่าต้องปรับตัวอย่างไร  วางตัวอย่างไร  พูดอย่างไร แสดงออกอย่างไร  เพราะการเข้าอินเตอร์เนทหรือนั่งหน้าคอมพิวเตอร์  ไม่ได้ทำให้เป็น OTAKU หากการกระทำดังกล่าว ไม่ก่อให้เกิดอกุศลจิตขึ้นมา  แต่ขึ้นอยู่กับสิ่งที่ผู้นั้นเข้าไปค้นหา หรือยุ่งเกี่ยว นอกจากนี้  การอยู่คนเดียวก็ไม่ใช่เหตุผลของการเป็น Social Phobia ยกตัวอย่างเช่น  พระที่เข้ากรรมฐานในป่าเป็นเวลาสิบ ๆ ปี  เมื่อท่านออกมาท่านก็สามารถคุยสนทนากับญาติโยมได้ปรกติ หรือผู้ที่เข้ากรรมฐานจากโครงการต่าง ๆ ของส่วนราชการ หรือราชการที่ลามาเข้ากรรมฐาน  จะเห็นว่า   บุคคลเหล่านี้  แม้ว่าในการเข้ากรรมฐานนั้น  จะต้องอยู่ตามลำพัง  แต่เมื่อออกมาโลกภายนอก  ก็ไม่ใช่ผู้ที่กลัวผู้คน  เพราะการเข้ากรรมฐาน  ทำให้จิตเปิด และเกิดสติ  มีความว่องไวในการทำสิ่งต่าง ๆ รวมถึงการตอบสนองต่ออารมณ์ได้อย่างดี   ดังนั้น การอยู่คนเดียวเพื่อเข้ากรรมฐานกลับทำให้มีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น ตรงกันข้ามกับผู้ที่อยู่คนเดียว  และตั้งจิตไว้ในสิ่งที่ไม่ดีจนเลยเขต  เช่น  การดูภาพลามกไม่เหมาะสม  การสำเร็จความใคร่   ไม่ใช่การสำเร็จความใคร่จะทำให้เป็น Social Phobia ได้ ทั้งหมด   เพราะแม้พระโสดาบัน  พระสกทาคามี  ก็ยังเกิดอารมณ์ทางเพศ  ท่านเหล่านั้นยังละกามราคะไม่ได้  แต่ความมั่นใจในตัวเองของท่านสูง  (แต่ท่านไม่ได้ล่วงเกินใครด้วยความมั่นใจในตัวเองของท่าน)  ท่านแม้ยังละกามไม่ได้  แต่ก็สามารถเอาชนะกามราคะได้ในระดับหนึ่ง  ตรงกันข้ามกับบุคคลทั่วไปที่มีกามหนาแน่น  ทำให้เกิดอกุศลจิตอย่างต่อเนื่อง   ดังนั้นการที่จิตเป็นอกุศลมากเกินไป  ส่งผลให้เกิดอาการ Social Phobia  ซึ่งการรักษาในระดับแรก  ไม่ใช่การตัดกามโดยภาวร  เพราะพระโสดาบันท่านก็ไม่อาจที่จะทำได้   แต่อะไรที่ทำให้พระโสดาบันไม่เป็น Social Phobia  ทั้งที่ท่านยังมีกามราคะอยู่  ตอบว่า   "สติ" และสติ  นี้  จะเกิดได้ด้วยการให้ทาน  รักษาศีล  ก่อนที่จะภาวนา   ดังนั้น  แม้ว่ายังไม่ได้ฝึกสมาธิ  หรือวิปัสสนา  แต่ในระดับแรก  ให้ "กำหนดพฤติกรรมให้อยู่ในขอบเขตของศีล"  ให้ได้ก่อน  จะทำให้อาการ Social Phobia  จางลงได้ จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 10 ก.พ. 52 16:31:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น่าสนใจมากๆครับ ทั้งคำถามและคำตอบ จากคุณ : แสงเรืองรองของฟ้าหลังฝน - [ 10 ก.พ. 52 16:32:53 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ถามต่อความเห็นที่ 12 ครับ เอาให้ชัดไปเลยนะครับ ผมไม่แน่ใจว่าการรักษาศีลเพื่อที่จะได้มาเพือ่ "สติ" โดยเฉพาะ ศีลข้อ 3 (กามเม) ข้ออื่นผมไม่มีปัญหาเท่าไร แต่ข้อ 3 เท่านั้นที่ผมยังงงๆ อยู่ นิยามของศีลข้อ 3 มันมีจริงๆว่ายังไงคับ? ไม่ผิดประเวณ๊? ขอบข่ายมันกินความถึงยังไงคับ? เอาให้ชัดก็คือ กรณีของผม ผมไม่ได้ไปผิดลูกผิดเมียคนอื่น ผมไมได้ไปบังคับฝืนใจคนจริงๆ แล้วผมก็เข้าใจว่าศีลมันกินความที่ "การปฏิบัติ" แต่การที่ผมยังเป็นมนุษย์ปุตุชนคนหนึ่ง เอาให้ชัดก็คือ การที่มาดู คอมพ์เรื่องอย่างว่าแล้วสำเร็จความใคร่นี่ .... มันผิดศีลรึเปล่าครับ แล้วไอ้ที่ผมดูมันก็ถูกกฏหมายด้วย (av ญี่ปุ่น) เป็นการยินยอม..... แต่จะว่าไปเจ้าตัวยินยอมจริงๆรึเปล่าแฮะ หรือแต่ในนาม หื่่ม พิมพ์ไปพิมพ์มาก็ฉุกคิดได้แฮะ ....สรุปก็คือ "การสำเร็จความใคร่ด้วยคอมพ์ด้วยตนเอง.....มันผิดศีลไม๊ครับ"? อาจเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ผมก็ตะหงิดๆอยู่ในใจเรื่อยมา....อะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : Mr. Shine - [ 10 ก.พ. 52 16:49:05 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ....แต่ว่า ผมก็พอจะเข้าใจอะไรบางอย่างได้แล้วอะครับ ถึงจะเป็นการช่วยตัวเองด้วยคอมพ์ก็ดี...ถึงจะเหมือนจะสุขอยู่แวบนึงหลังจากเสร็จกิจ แต่ผมก็ยังพบว่า มันก็ยังมีบางสิ่งบางอย่างตกค้างในใจให้รุ้สึก"ผิดปกติ" จากการนี้อยู่อะครับ แล้วยิ่ง การที่ยังละกามไม่ได้ แล้วยังวนเวียนกับกิจกามที่ "ยังรู้สึกผิด" อยู่ลึกๆไปเรื่อยๆ เรื่อยมา  มันก็อาจจะเป็นตัวแปรสำคัญบางอย่าง.... ถึงแม้จะรุ้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ได้ผิดกฏทางสังคมเช่น "กฏหมาย" ก็เหอะ เป็นไปได้ว่า "การรู้สึกผิด" ในกรณีนี้ของผม มันอาจจะมีอะไรบางอย่างเกี่ยวข้องกับ "การกลัวสังคม" ของผมก็ได้ ขอบคุณครับ จากคุณ : Mr. Shine - [ 10 ก.พ. 52 17:09:51 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เมื่อให้ทานโดยไม่มีข้อบกพร่องแล้ว  คุณ Mr. Shine ต้องตรวจสอบว่า การรักษาศีลของตนเป็นอย่างไร    เพราะหากรักษาศีลไม่ครบทุกข้อ  ก็จะส่งผลให้เป็นโรคนี้ได้เช่นเดียวกันครับ ดังนั้น เมื่อรักษาศีล  และให้ทานโดยไม่มีจุดบกพร่องแล้ว  เรียกได้ว่า  การกระทำในปัจจุบัน  ไม่ได้ส่งผลแล้ว  แต่ที่เป็นอยู่นั้น  เป็นเพราะผลของกรรมในอดีต  หรือปมในอดีต  ซึ่งในข้อนี้สิ่งที่เราต้องทำคือ อดทน  และทำแต่สิ่งที่ดีทดแทน อ้างเรื่องการรักษาศีลส่งผลให้เป็นผู้มีความมั่นใจในตัวเองดังต่อไปนี้ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓ ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค สังคีติสูตร             [๒๙๑] อานิสงส์แห่งศีลสมบัติของคนมีศีล ๕ อย่าง             ๑. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย คนมีศีลถึงพร้อมแล้วด้วยศีลในโลกนี้ย่อม ประสบกองแห่งโภคะ(ทรัพย์สมบัติ)ใหญ่ ซึ่งมีความไม่ประมาทเป็นเหตุ นี้อานิสงส์แห่งศีลสมบัติของคนมีศีลข้อที่หนึ่ง ฯ             ๒. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ข้ออื่นยังมีอีก เกียรติศัพท์ที่ดีงามของคนมีศีลถึงพร้อมแล้วด้วยศีล ย่อมระบือไป นี้อานิสงส์ของศีลสมบัติของคนมีศีลข้อที่สอง ฯ             ๓. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ข้ออื่นยังมีอีก คนมีศีลถึงพร้อมแล้วด้วยศีลเข้าไปหาบริษัทใดๆ คือ ขัตติยบริษัท พราหมณบริษัท คฤหบดีบริษัท หรือสมณบริษัท เป็นผู้แกล้วกล้าไม่เก้อเขินเข้าไปหา นี้อานิสงส์แห่งศีลสมบัติของคนมีศีลข้อที่สาม ฯ (ความหมายเหมือนกับเรื่องความมั่นใจจากการให้ทานด้านบน)            ๔. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ข้ออื่นยังมีอีก คนมีศีลถึงพร้อมแล้วด้วยศีลย่อมเป็นผู้ไม่หลงทำกาละ(ไม่หลงเวลาสิ้นใจ) นี้อานิสงส์ของศีลสมบัติของคนมีศีลข้อที่สี่ ฯ             ๕. ดูกรผู้มีอายุทั้งหลาย ข้ออื่นยังมีอีก คนมีศีลถึงพร้อมแล้วด้วยศีลย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก นี้อานิสงส์แห่งศีลสมบัติของคนมีศีลข้อที่ห้า ฯ สังคีติสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=11&A=4501&Z=7015&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=11&i=221 ถามว่าการสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเองผิดศีลไหม ? ตอบว่า  คำตอบข้อนี้  แยกตอบได้ว่า การสำเร็จความใคร่ด้วยตนเอง   ไม่ผิดศีลข้อสามในระดับของศีลห้า   แต่ผิดศีลในระดับของพรหมจรรย์คือ ศีลแปด  หรืออุโบสถศีล   การสำเร็จความใคร่ ทำให้จิตเป็นอกุศล  และหากทำมากขึ้น ก็จะทำให้ไม่กล้าพบเจอผู้คนได้ เพราะจิตได้ถูกอกุศลทางด้านกามารมณ์รัดรึงไว้แล้วครับ ศีลของคฤหัสถ์มีสองอย่างคือ ศีลห้า และศีลแปด หรืออุโบสถศีล หากถือในวันพระ จริงอยู่ที่การกระทำแบบนี้ไม่ผิดศีลห้า  แต่ผิดศีลแปด  ซึ่งการผิดศีลแปดก็ส่งผลเสียต่อจิต   ขอให้คุณ Mr. Shine  พิจารณา และเปรียบเทียบในใจนะครับว่า  ข้อตรงข้ามของการล่วงศีลแปด เป็นอย่างไร ข้อความต่อไปนี้  แสดงถึง "ข้อดี"  ของการรักษาศีลแปด  ในข้ออพรหมจริยา เวรมณี  แปลว่า  การไม่กระทำสิ่งที่ล่วงเกินพรหมจรรย์  ซึ่งรวมไปถึง การไม่สำเร็จความใคร่  ว่าส่งผลอย่างไร               อพฺรหฺมจริยา เวรมณี มีผลเป็นต้นดังนี้ คือ ความไม่มีศัตรู ความเป็นที่รักของคนทุกคน ความได้ข้าวน้ำผ้าและที่นอนเป็นต้น ความนอนสบาย ความตื่นสบาย ความพ้นภัยในอบาย ความเป็นผู้ไม่เกิดเป็นสตรีหรือเกิดเป็นคนไม่มีเพศ ความไม่เป็นคนโกรธ ความกระทำโดยเคารพ ความเป็นที่รักกันแห่งสตรีและบุรุษ ความมีอินทรีย์บริบูรณ์ ความมีลักษณะบริบูรณ์ ความไม่มีความสงสัย ความเป็นผู้ขวนขวายน้อย(ไม่ต้องลำบากมาก) ความอยู่เป็นสุข ความไม่มีภัยแต่ที่ไหน ความไม่มีความพลัดพรากจากสัตว์สังขารที่รัก อ้างจาก สิกขาบท ๑๐ http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=2 ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=2 ในทางตรงข้าม  แม้เพียงการสำเร็จความใคร่ก็เป็นการทำผิดศีลแปดแล้ว  เมื่อทำผิดศีลแปด  ก็จะได้ผลที่ตรงกันข้ามจากข้อความข้างต้น ด้วยเหตุนี้  เมื่อนำข้อมูลทั้งหมดมาพิจารณาแล้ว  สรุปได้ว่า หากโรคนี้  ไม่ได้เกิดเพราะปม  แต่เกิดเพราะผลของกรรม  ก็ต้องอดทนรับผลของกรรมนั้น  เพราะกรรมนั้น  ไม่เที่ยง  เมื่อส่งผลแล้วจะกลายเป็นอโหสิกรรมไปไม่กลับมามีอีก   แต่หากโรคนี้ไม่ได้เกิดเพราะปม และผลของกรรมเก่า  จะมีเพียงเหตุผลเดียวคือ  การที่จิตจมลงกับเรื่องราคะมากไปในปัจจุบัน  ทำให้ไม่มีกำลังพอที่จะแสดงออกอย่างปรกติในการพบปะกับผู้คน   แม้ว่าจะไม่ได้ทำผิดศีลห้าก็ตาม  แต่การผิดศีลแปด  ก็ส่งผลในทางลบได้  และหาก  จมลงกับกามราคะมาก ๆ กิเลสก็จะทำให้จิตเศร้าหมอง  ไม่กล้าที่จะพบกับผู้คนได้   ดังนั้น  วิธีการแก้ไขหากเป็นเพราะกรรมในปัจจุบันคือ   หนึ่ง  ให้ทานให้เต็มที่ สอง  รักษาศีลห้าให้เต็มที่ และ  สาม  หากไม่สามารถวิปัสสนาภาวนา หรือฝึกสมถกรรมฐานได้  ควรรักษาศีลแปด  และเว้นจากการสำเร็จความใคร่ให้ได้เพื่อต้านแรงดันของกามราคะที่ทำให้จิตตก  ซึ่งส่งผลต่อการเข้าสังคม (ถ้าเป็นพระสำเร็จความใคร่ก็ถือว่าอาบัติหนักรองจากปราชิกนะครับ) ไม่เพียงแต่ในทางพระพุทธศาสนาที่แสดงว่า  การหมกวุ่นในกามทำให้จิตตก  ไม่กล้าเข้าสังคม  เก้อเขิน  แม้ในทางจิตวิทยา  ก็ระบุว่า ผู้ที่หมกวุ่นกับเรื่องนี้มากก็จะเป็นโรค Social Phobia ได้   ดังนั้น  ควรแก้ไขด้วยการรักษาศีลแปด สัปดาห์ละหนึ่งหรือสองครั้งเป็นอย่างน้อย  จะช่วยบรรเทาการเกิดขึ้นของอกุศลจิตได้   และเมื่ออกุศลจิตถูกขัดขวาง  กุศลจิตจะเกิดขึ้น  คูณจะรู้สึกว่า  จิตของคุณเริ่มเบา  โปร่ง  โล่ง  และไม่หนัก  การกระทำต่าง ๆ รวมทั้งการติดต่อกับผู้คนก็จะเป็นไปได้อย่างปรกติ  และหากได้มีการเจริญวิปัสสนาหรือสมถกรรมฐานควบคู่ไปด้วย  จะทำให้เป็นผู้มีสง่าราศี  มีความมั่นใจแม้แต่การสนทนากับเพศตรงข้าม  มีความมั่นใจในการสบตาผู้คน  เพราะจิตเป็นปรกติ  ไม่ล่อกแล่กหรือปิดบัง  จิตจะเปิดเผยตัวเองกับผู้อื่น  ทำให้การสบตากับคนอื่นเป็นไปอย่างสบายและเป็นมิตร สุดท้ายก็คือ หนีไม่พ้น  ทาน  ศีล(ทั้งศีลห้าและศีลแปด)  และภาวนา  ตามหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าให้อย่างเต็มที่ครับ แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 52 17:33:01 แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 52 17:29:38 จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 10 ก.พ. 52 17:26:53 ]

ความคิดเห็นที่ 17 บุญรักษาคุณ Mr. Shine  นะครับ ขอให้เจริญสมถและวิปัสสนาภาวนาให้มาก ๆ เมื่อจิตมีสมาธิ และปัญญาแล้ว  ความรุ่มร้อนเพราะกิเลสเป็นปัจจัยก็จะสลายไปในที่สุดครับ จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 10 ก.พ. 52 17:31:13 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณ : Mr. Shine ผมเคยอ่านเรื่องพระราชาองค์หนึ่ง ในชาติที่เกิดเป็นผู้มีอำนาจมีแต่ช่วยประชากรของพระองค์ ทำอะไรก็จะเป็นที่สนใจของทุก ๆ คนเรียกว่าเป็นจุดโฟกัสก็ว่าได้ แต่มักจะบ่นทุกครั้งว่าหนื่อยไม่อย่ากเด่นอยากดัง อีกแล้ว และก็ตั้งหน้าตั้งตาทำบุญกุศล ก็ขอให้ส่งผลให้ตนไปเกิด ไม่ให้เป็นที่รู้จักของคน ขอปิดบารมี แบบเงียบ ๆ มาในชาติใหม่ก็ไม่เป็นที่สนใจของใคร ๆ กรรมจากการอธิษฐาน รวมไปถึงการภาวนาอย่างนั้น เลยทำให้แกมาเป็นอย่างนี้ จากคุณ : ดาญาณ - [ 10 ก.พ. 52 17:44:30 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โหวตครับ จากคุณ : KyBlueSky - [ 10 ก.พ. 52 17:46:13 ]

ความคิดเห็นที่ 20 55555  ผมก็เคยเป็นขอรับ  แต่นั่งสมาธิก็พอทุเลา  เห็นธรรมในธรรม  อะไรที่มันฝังรากในใจเรานั่นแหละ  ถอนมันออกมา อิ อิ ************************************************ คห ที่15 อะแอ้ม...คือท่านก็รู้สึกผิดเหมือนกันหรือครับ  แต่ผมไม่ได้รู้สึกผิดกับ  อะแอ้ม  คอมอย่างเดียว (มันจุกอยู่ที่คอ) เวลาทำจิง ๆ ผมก็รู้สึกผิดด้วยครับ ประมาณว่า นีเราทำอะไรลงไปเนี่ย  ไม่น่าเลยเรา ถ้าท่านไหนที่ทำงานเกี่ยวกับแพทย์โรคจิตก็ช่วยตอบหน่อยนะครับว่าทำไม่เวลาผมทำอย่างว่ากับเพศตรงข้ามเสร็จถึงรู้สึกอย่างนั้น ขอแก้ไขคุณน้อง  คห ความคิดเห็นที่ 11นิดนึง อนาคามีก็ละกาม ละราคะ ละการครองเรือนได้แล้วครับ กลับมาเรื่องกระทู้ครับ  เรื่องศรัทธาในตัวเองสำคัญมาก ๆ ผมเคยผิดพลาดในชีวิตครั้งนึงครับ(ไม่ผิดกฏหมายบ้านเมือง  ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนนอกจากตัวเอง) เลยสูญเสียศรัทธา ความเชื่อมั่นในตนเอง  เสร็จแล้วก้ไม่กล้าสู้หน้าคน  ตรงนี้ถ้าเรานึกถึงมันทุกมันมันจะกลายเป็นจิตใต้สำนึก  มาก ๆ เข้าทำให้กล้วสังคมไปเลยถึงคนอื่นไม่รู้แต่เราก็รู้ครับ  เราหลอกตัวเองไม่ได้ ....สรุปก็คือ "การสำเร็จความใคร่ด้วยคอมพ์ด้วยตนเอง.....มันผิดศีลไม๊ครับ"? ผมว่ามันเป็นธรรมชาติของมนุษย์  มันเป็นสัญชาตญาน   เบญจธรรมข้อสาม คือ การสำรวมในกาม ถ้าท่าน  Mr. Shine   เอ่อ  ทำแต่พอดิบพอดี  ไม่มักมาก ไม่ผิดขอรับ กระทู้นี้ตอบยากมาก แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 52 17:54:58 จากคุณ : kekzo - [ 10 ก.พ. 52 17:52:21 ]

ความคิดเห็นที่ 21 การประยุกต์เอาคุณธรรมบริสุทธิ์ ให้นำมาใช้ในชิวิตจริงได้เนี่ย.... มันยากเหมือนกันนะครับ คุณธรรมสูงแค่ไหน แต่ใจไม่รู้สึกได้จริงๆ หรือเอามาใช้จริงในชีวิตไม่ได้ ต่อให้ใครกี่คนบอกว่าดียังไง ถ้าใจไม่เข้าใจ...ก็ไม่มีประโยชน์ การเอามาใช้ แล้วผสมผสานหาจุดสมดุลที่ตัวเองยอมรับจากใจได้.... ....เห็นจากสติตัวเอง กลั่นกรองแล้วว่าเนี่ย แบบนี้โอเชที่สุด(สำหรับตัวเอง) โดยบางที จะทำให้ตัวเองรู้สึกเป็นที่ยอมรับจากสังคม แล้วดำเนินชีวิตไปได้อย่างปกติสุขได้ด้วยเนี่ย..... เฮ้อ ....พูดไปพูดมา ผมก็กังวลเรื่องของสังคมอีกแล้วแฮะ ชัดเจนเลย - -' ขอบคุณครับ จากคุณ : Mr. Shine - [ 10 ก.พ. 52 17:59:51 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เอ่อ ถึงคห.18 ไม่ get ครับ "ก็ขอให้ส่งผลให้ตนไปเกิด ไม่ให้เป็นที่รู้จักของคน ขอปิดบารมี แบบเงียบ ๆ มาในชาติใหม่ก็ไม่เป็นที่สนใจของใคร ๆ กรรมจากการอธิษฐาน รวมไปถึงการภาวนาอย่างนั้น เลยทำให้แกมาเป็นอย่างนี้" อย่างงี้อย่างไหงคับ?งง ตกลงชาติใหม่ เกิดมาเป็นยังไงคับ? ขอบคุณครับ จากคุณ : Mr. Shine - [ 10 ก.พ. 52 18:05:16 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามาให้กำลังใจครับ ผมคงแนะนำอะไรไม่ได้มากเท่าเพื่อนสมาชิกคนอื่นๆ แต่ก็ขอให้คุณสู้ชีวิตต่อไป อย่าได้กลัว หรืออย่าคิดมากกับความนึกคิดหรือของคนอื่น ขอให้คุณได้ใ้ช้วีชิตอย่างคนทั่วๆ ไป อย่างกล้าหาญ และเปี่ยมไปด้วยความดี ผมเองไม่ถึงกับเป็นโรคอย่างคุณ แต่ก็ไม่หนีกันสักเท่าไหร่ ผมแคร์ความรู้สึกคนรอบข้างมากเกินไป ทนไม่ได้ต่อสายตาของคนอื่น ไม่กล้าทำอะไรด้วยตัวเอง ขาดเขลา ปิดกั้นตัวเอง ผมถึงเข้าใจในความรู้สึกของคุณดี ค่อยๆ รักษา ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงตัวเอง ผมเชื่อว่าคุณทำได้ เพราะผมยังทำได้ สำคัญคืออยู่ที่ใจของคุณเอง จากคุณ : ณัฐกร - [ 10 ก.พ. 52 18:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 24 น้องสาวที่ผมรู้จักคนนึง  เป็นโรคไม่กล้าทานข้าวกับคนอื่น   เค้าเป็นอย่างนี้มาจนไม่ได้เข้าเรียนม.ปลาย ยังมีคนที่ลำบากกว่าเรา  เอาใจช่วยนะครับ จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 10 ก.พ. 52 19:03:25 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อยากให้กิ๊ฟท่าน  SpiritWithin_HolyStream  แต่กิ๊ฟหมดแล้ว... จากคุณ : kekzo - [ 10 ก.พ. 52 19:09:22 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ยืนยันตามความเห็นที่ 20 คับ ขอบพระคุณที่ช่วยแก้ให้คับ ( : จากคุณ : Radiant, Archangel - [ 10 ก.พ. 52 19:14:33 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สุดท้ายแล้ว "มันพอจะมีวิธีทำกรรมดี ในชาตินี้" หรือวิธีทำความดี ทำความคิดดีอะไรบ้างที่พอจะชดเชย กรรมในรูปแบบนี้ได้บ้างไม๊ครับ ธรรมอันเป็นพลังทำให้ดำเนินชีวิตด้วยความมั่นใจ ----------------------------------------------------------------------------- พลสูตร             [๒๐๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย กำลัง ๔ ประการนี้ ๔ ประการเป็นไฉน คือ กำลัง คือ ปัญญา ๑ กำลัง คือ ความเพียร ๑ กำลัง คือ การงานอันไม่มี โทษ ๑ กำลัง คือ การสงเคราะห์ ๑ ฯ             ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็กำลัง คือ ปัญญาเป็นไฉน ธรรมเหล่าใดเป็น กุศล นับว่าเป็นกุศล ธรรมเหล่าใดเป็นอกุศล นับว่าเป็นอกุศล ธรรมเหล่าใด มีโทษ นับว่ามีโทษ ธรรมเหล่าใดไม่มีโทษ นับว่าไม่มีโทษ ธรรมเหล่าใดดำ นับว่าดำ ธรรมเหล่าใดขาว นับว่าขาว ธรรมเหล่าใดไม่ควรเสพ นับว่าไม่ควร เสพ ธรรมเหล่าใดควรเสพ นับว่าควรเสพ ธรรมเหล่าใดไม่สามารถทำความ เป็นพระอริยะ นับว่าไม่สามารถทำความเป็นอริยะ ธรรมเหล่าใดสามารถทำความ เป็นพระอริยะ นับว่าสามารถทำความเป็นพระอริยะ ธรรมเหล่านั้นเป็นธรรม อันบุคคลเห็นแจ้ง ประพฤติได้ด้วยปัญญา นี้เรียกว่ากำลัง คือ ปัญญา ฯ             ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็กำลัง คือ ความเพียรเป็นไฉน ธรรมเหล่าใด เป็นอกุศล นับว่าเป็นอกุศล ธรรมเหล่าใดมีโทษ นับว่ามีโทษ ธรรมเหล่าใดดำ นับว่าดำ ธรรมเหล่าใดไม่ควรเสพ นับว่าไม่ควรเสพ ธรรมเหล่าใดไม่สามารถ ทำความเป็นพระอริยะ นับว่าไม่สามารถทำความเป็นพระอริยะ บุคคลยังฉันทะ ให้เกิด พยายามปรารภความเพียร ประคองจิต ตั้งจิตไว้ เพื่อละธรรมเหล่านั้น ธรรมเหล่าใดเป็นกุศล นับว่าเป็นกุศล ธรรมเหล่าใดไม่มีโทษ นับว่าไม่มีโทษ ธรรมเหล่าใดขาว นับว่าขาว ธรรมเหล่าใดควรเสพ นับว่าควรเสพ ธรรม เหล่าใดสามารถทำความเป็นพระอริยะ นับว่าสามารถทำความเป็นพระอริยะ บุคคล ย่อมยังฉันทะให้เกิด พยายาม ปรารภความเพียร ประคองจิต ตั้งจิตไว้ เพื่อ ได้ธรรมเหล่านั้น นี้เรียกว่ากำลัง คือ ความเพียร ฯ             ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็กำลัง คือ การงานอันไม่มีโทษเป็นไฉน อริยสาวก ในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ประกอบด้วยกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม อันหาโทษ มิได้ นี้เรียกว่ากำลัง คือ การงานอันไม่มีโทษ ฯ             ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็กำลัง คือ การสงเคราะห์เป็นไฉน สังคหวัตถุ ๔ ประการนี้ คือ ทาน ๑ เปยยวัชชะ ๑ อัตถจริยา ๑ สมานัตตตา ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมทานเลิศกว่าทานทั้งหลาย การแสดงธรรมบ่อยๆ แก่บุคคลผู้ ต้องการ ผู้เงี่ยโสตลงสดับ นี้เลิศกว่าการพูดถ้อยคำอันเป็นที่รัก การชักชวนคน ผู้ไม่มีศรัทธาให้ตั้งมั่นดำรงอยู่ในศรัทธาสัมปทา ชักชวนผู้ทุศีลให้ตั้งมั่นดำรงอยู่ ในศีลสัมปทา ชักชวนผู้ตระหนี่ให้ตั้งมั่นดำรงอยู่ในจาคสัมปทา ชักชวนผู้มี ปัญญาทรามให้ตั้งมั่นดำรงอยู่ในปัญญาสัมปทา นี้เลิศกว่าการประพฤติประโยชน์ ทั้งหลาย พระโสดาบันมีตนเสมอกับพระโสดาบัน พระสกทาคามีมีตนเสมอกับ พระสกทาคามี พระอนาคามีมีตนเสมอกับพระอนาคามี พระอรหันต์มีตนเสมอกับ พระอรหันต์ นี้เลิศกว่าความมีตนเสมอทั้งหลาย นี้เรียกว่ากำลัง คือ การ สงเคราะห์ ดูกรภิกษุทั้งหลาย กำลัง ๔ ประการนี้แล ฯ             ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้ประกอบด้วยกำลัง ๔ ประการนี้แล ย่อม ก้าวล่วงภัย ๕ ประการ ภัย ๕ ประการเป็นไฉน คือ อาชีวิตภัย ๑ อสิโลกภัย ๑ ปริสสารัชภัย ๑ มรณภัย ๑ ทุคติภัย ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกนั้นแล พิจารณาเห็นดังนี้ว่า เราไม่กลัวต่อภัยอันเนื่องด้วยชีวิต ไฉนเราจักกลัวต่อภัยอัน เนื่องด้วยชีวิตเล่า เรามีกำลัง ๔ ประการ คือ กำลังปัญญา กำลังความเพียร กำลังการงานอันไม่มีโทษ กำลังการสงเคราะห์ คนที่มีปัญญาทรามแล จึงกลัว ต่อภัยอันเนื่องด้วยชีวิต คนเกียจคร้านจึงกลัวต่อภัยอันเนื่องด้วยชีวิต คือ กลัว ต่อภัยอันเนื่องด้วยชีวิตเพราะการงานทางกาย ทางวาจาและทางใจที่มีโทษ คนที่ ไม่สงเคราะห์ใครก็กลัวต่อภัยอันเนื่องด้วยชีวิต เราไม่กลัวต่อภัย คือ การ ติเตียน ฯลฯ เราไม่กลัวต่อภัยคือการสะทกสะท้านในบริษัท ... เราไม่กลัวต่อภัย คือความตาย ... เราไม่กลัวต่อภัยคือทุคติ ไฉนเราจักกลัวต่อภัย คือ ทุคติเล่า เพราะเรามีกำลัง ๔ ประการ คือ กำลังปัญญา กำลังความเพียร กำลังการงาน อันไม่มีโทษ กำลังการสงเคราะห์ คนที่มีปัญญาทรามแล จึงกลัวต่อภัยคือทุคติ คนเกียจคร้านแล จึงกลัวต่อภัยคือทุคติ คือ กลัวต่อภัยคือทุคติเพราะการงาน ทางกาย ทางวาจา และทางใจที่มีโทษ คนที่ไม่สงเคราะห์ใคร ก็กลัวภัยคือทุคติ ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้ประกอบด้วยกำลัง ๔ ประการนี้แล ย่อมก้าวล่วง ภัย ๕ ประการนี้ ฯ จบสูตรที่ ๕             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓  บรรทัดที่ ๗๗๑๑ - ๗๗๖๔.  หน้าที่  ๓๓๓ - ๓๓๕. http://www.84000.org/tipitaka/read/v.php?B=23&A=7711&Z=7764&pagebreak=0 ========================================== [229] พละ 4 (ธรรมอันเป็นกำลัง, ธรรมอันเป็นพลังทำให้ดำเนินชีวิตด้วยความมั่นใจ ไม่หวั่นต่อภัยทุกอย่าง)       1. ปัญญาพละ (กำลังปัญญา)       2. วิริยพละ (กำลังความเพียร)       3. อนวัชชพละ (กำลังสุจริต หรือ กำลังความบริสุทธิ์, ตามศัพท์แปลว่า กำลังการกระทำที่ไม่มีโทษ คือ กายกรรม วจีกรรม มโนกรรมบริสุทธิ์ เช่นมีความประพฤติและหน้าที่การงานสุจริต ไม่มีข้อบกพร่องเสียหาย พูดจริง มีเหตุผล มุ่งดี ไม่รุกรานให้ร้ายใคร ทำการด้วยเจตนาบริสุทธิ์)       4. สังคหพละ (กำลังการสงเคราะห์ คือ การยึดเหนี่ยวน้ำใจคน และประสานหมู่ชนไว้ในสามัคคี) สงเคราะห์ด้วยสังคหวัตถุ 4 คือ           4.1 ทาน (การให้ปัน โดยปกติหมายถึง ช่วยเหลือในด้านทุนหรือปัจจัยเครื่องยังชีพ ตลอดจนเผื่อแผ่กันด้วยไมตรี อย่างเลิศหมายถึงธรรมทาน คือ แนะนำสั่งสอนให้ความรู้ความเข้าใจ จนเขารู้จักพึ่งตนเองได้)           4.2 เปยยวัชชนะ (พูดจับใจ, = ปิยวาจา คือ พูดด้วยน้ำใจหวังดี มุ่งให้เป็นประโยชน์และรู้จักพูดให้เป็นผลดี ทำให้เกิดความเชื่อถือ สนิทสนม และเคารพนับถือกันอย่างเลิศหมายถึง หมั่นแสดงธรรม คอยช่วยชี้แจง แนะนำหลักความจริง ความถูกต้องดีงาม แก่ผู้ที่ต้องการ)           4.3 อัตถจริยา (บำเพ็ญประโยชน์ คือ ช่วยเหลือรับใช้ ทำงานสร้างสรรค์ ประพฤติการที่เป็นประโยชน์ อย่างเลิศหมายถึง ช่วยเหลือส่งเสริมคน ให้มีความเชื่อถือถูกต้อง (สัทธาสัมปทา) ให้ประพฤติดีงาม (สีลสัมปทา) ให้มีความเสียสละ (จาคสัมปทา) และให้มีปัญญา (ปัญญาสัมปทา))           4.4 สมานัตตตา (มีตนเสมอ คือ เสมอภาค ไม่เอาเปรียบ ไม่ถือสูงต่ำ ร่วมสุข ร่วมทุกข์ด้วย อย่างเลิศหมายถึง มีความเสมอกันโดยธรรม เช่น พระโสดาบันมีตนเสมอกับพระโสดาบัน เป็นต้น) พละหมวดนี้ เป็นหลักประกันของชีวิต ผู้ประพฤติธรรม 4 นี้ย่อมดำเนินชีวิต ด้วยความมั่นใจ เพราะเป็นผู้มีพลังในตน ย่อมข้ามพ้นภัยทั้ง 4 คือ       1. อาชีวิตภัย (ภัยเนื่องด้วยการครองชีพ)       2. อสิโลกภัย (ภัยคือความเสื่อมเสียชื่อเสียง)       3. ปริสสารัชชภัย (ภัยคือความครั่นคร้ามเก้อเขินในที่ชุมนุม)       4. มรณภัย (ภัยคือความตาย)       5. ทุคคติภัย (ภัยคือทุคติ) พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม พิมพ์ครั้งที่ ๑๒ พ.ศ. ๒๕๔๖ http://www.84000.org/tipitaka/dic/d_seek.php?text=พละ_4 แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 52 20:08:11 จากคุณ : wichaphon_me - [ 10 ก.พ. 52 20:06:56 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เอาใจช่วยคุณ Mr. Shine นะครับ ผมว่าเป็นสัญญาณที่ดีนะครับที่คุณ Mr. Shine รู้ว่าตัวเองอยากเป็นยังไง อยากแก้เรื่องอะไร ส่วนวิธีจะเป็นยังไง ผมว่า อย่าเครียด อย่าเร่ง อย่ารีบร้อน อย่าไปเกร็งครับ ไม่ได้หรือพลาด ก็เริ่มใหม่ คิดซะว่าเราทำดีที่สุด ไม่สำเร็จ ก็เริ่มใหม่ เอาใจช่วยครับ ไม่ต้องไปกลัวอะไรครับ คนเราต้องเริ่มทำอะไรใหม่ ๆ เรื่อย ๆ แหล่ะครับ ผมเองแต่ก่อนก็ขี้กลัวครับ ไม่กล้าทำอะไรซักอย่าง ขับรถก็ไม่กล้า (ขับเป็นมีใบขับขี่นะครับแต่กลัว) โทรสั่งพิซซ่าผมยังกลัวเลย จนเจอพี่คนนึง แกบังคับแกมสอนครับ แกบอกว่าถ้าทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องกินไม่ต้องไปไหน ตอนนั้นไปอาศัยแกอยู่ตอนอยู่ที่ฟิลิปปินส์อ่ะครับ แกโยนโบรชัวร์ร้านพิซซ่า กับกุญแจรถให้ แล้วแกก็หนีไปออกกำลังกายของแก ผมเลยต้องกลั้นใจทำ หลังจากนั้นมันก็เป็นอารมณ์ประมาณว่า เราได้ลอกคราบออกจากกรอบที่ครอบเรามานาน หลังจากนั้นผมก็เลิกกลัวเลยครับ มีปากก็ลุยอย่างเดียวเลย เราแต่ละคนที่ธรณีที่กั้นเราออกจากคนอื่น ๆ ครับ บางคนธรณีสูงหน่อย บางคนก็เตี้ยหน่อย บางคนไม่มีเลยคุยกับคนแปลกหน้าได้สบาย จากคุณ : Transcendent - [ 11 ก.พ. 52 13:42:15 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เราว่านะ ไม่ใช่กรรม หรอก แต่เป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจมากกว่า ทำดีคิดดี มองโลกในแง่ดี สิคะ ใครดีมาก็ดีไป เบามาเบาไป รักมา รักไป จิงใจมา จิงใจไป เอาแบบนี้ดีกว่าคะ จากคุณ : bossy_girl - [ 11 ก.พ. 52 15:45:30 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เพื่อนๆหลายท่านได้ชี้แนะ จขกท ไว้เยอะแล้ว ขอให้ จขกท เริ่มต้นใหม่ ให้กับชีวิตนะคะ หมั่นปฏิบัติธรรม และทำจิตใจให้ผ่องใส แล้วทุกๆ อย่างจะค่อยๆคลี่คลายคะ เป็นกำลังใจใ้ห้นะคะ สู้ๆคะ จากคุณ : nu_aorr - [ 11 ก.พ. 52 22:26:03 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ความลับ   ของคำตอบทั้งหมด ที่เราเล่าได้เป็นตุเป็นตะ เพราะว่าเราเองเคยเป็น ซึ่งในขณะนี้เราได้หายขาดแล้วจากโรคนี้ จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 12 ก.พ. 52 17:48:07 ]

ความคิดเห็นที่ 32 สิ่งที่เราได้ตอบไป  ไม่ได้ตอบในฐานะผู้รู้  หรือนักจิตวิทยา (ซึ่งที่จริงเราเองเรียนจิตวิทยา) แต่เราพูดในฐานะคนเคยเป็นเหมือนกัน  กับโรคนี้ ขออนุญาตพูดแบบส่วนตัวว่า เราหายจากโรคนี้อ่อน ๆ ด้วยทานและศีล และหายจากโรคนี้อย่างถาวรด้วยวิปัสสนาจากมหาสติปัฏฐานสูตร  โดยอ่านวิสุทธิมรรคและอภิธรรมประกอบ ก่อนนั้น  เราไม่กล้าเข้าห้องเรียน  เป็นระยะเวลาครึ่งปี ไม่กล้าพบเจอใคร  แต่ก็จำต้องออกจากบ้านทุกวัน จนถึงทางแยกสองทาง  ที่ให้เราจำเป็นต้องตัดสินระหว่าง "การฆ่าตัวตาย" กับ "การอดทนและวิปัสสนา"   ซึ่งเป็นทางออกสุดท้าย...... ถามว่าทำไมเราถึงเลือกวิปัสสนาเป็นทางออกสุดท้าย  ... ก็เพราะว่า  เราได้อ่าน  และได้พบพระสูตรมากมาย  ที่แสดงถึงการพ้นจากความทุกข์ที่แฝงอยู่ในจิตใจได้ด้วยการวิปัสสนา และตลอดช่วงปีนั้น  เราได้ทำเต็มที่ตามกำลังของเรา  เพราะเราคิดว่า   ถ้าเราตายในวิปัสสนา  ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย  ยังไงโรคบ้านี้ก็ต้องทำให้เราตายสักวัน แต่ไม่ วิชาที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้  เกี่ยวกับมรรคมีองค์แปด  ไตรสิกขา  ทำให้เรา  เอาชนะความกลัวนี้ได้ และในปัจจุบันนี้ การสบตากับคนอื่นก็ดี  การคุยกับคนอื่นก็ดี  หรือแม้การเจอผู้คนมาก ๆ ก็ไม่ได้ทำให้เราหวั่นไหว   ตรงกันข้าม  เรากลับรู้สึกเป็นมิตรกับพวกเขา   ถามว่าทำไมกระทู้นี้เราถึงตอบยาวมากที่สุดในรอบปี ก็เพราะ "มันออกมาจากใจจริง ๆ" จึงขอบอกคุณ Mr. Shine ว่า ทาน ศีล ภาวนา  ที่ฟังดูพื้น ๆ กลับทำให้เรา  ซึ่งเคยเป็นเหมือนคุณ  ได้มีกำลัง  ที่จะแก้ปัญหา  เอาชนะ  และยืนอยู่ได้ทุกวันนี้  และเป็นรากฐานที่ดีของจิตใจที่บริสุทธิ์ในอนาคต อยากให้คุณ Mr. Shine ได้เต็มที่กับการเอาชนะจุดบอดที่เกิดขึ้นนี้  ด้วย http://www.84000.org จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 12 ก.พ. 52 18:00:22 ]

ความคิดเห็นที่ 33 สู้ๆ นะคะ พี่ มีคนหลายคนนำแสงแห่งปัญญามาให้พี่แล้ว ตอนนี้เหลือแต่ตัวพี่ที่ต้องเลือกว่าจะปฏิบัติตามคำแนะนำให้เข้ากับตัวพี่มากที่สุด หนทางไปสู่ความสำเร็จ มันต้องผ่านความลำบากก่อนเสมอนะคะ ขอให้หายไวๆ นะคะ ลองเอาวิธีเพิ่มความมั่นใจของหนูไปก้อได้นะคะ ทุกเช้า มองกระจก แล้วพูดแต่สิ่งดีๆ เกี่ยวกับตัวเรา แล้วขอบคุณที่เราได้รับชีวิต จิตวิญญาณนี้มา ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างคะ  ยิ้มให้กับตัวเองเสมอนะคะ แล้วเมื่อพี่ชายได้เรียนรู้ตัวเองมากพอ รู้สึกดีกับตัวเอง มันจะเป็นประตูให้พี่มีความมั่นใจ และอยากให้คนอื่นเข้ามาพูดคุยด้วยคะ คิดดี พูดดี ปฏิบัติดีนะคะ  โชคดีคะ จากคุณ : Icing-CooL (Icing-CooL) - [ 13 ก.พ. 52 07:05:16 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ๑. ทานมัย การให้สิ่งที่เป็นประโยชน์สุขแก่ผู้รับ ทั้งการให้ด้วยวัตถุสิ่งของ  การช่วยเหลือทำงาน  หรือการให้ธรรมะเป็นทาน ย่อมต้องได้รับอานิสงส์ ดังนี้ ๑) เป็นที่มาของทรัพย์สมบัติทั้งหลาย ๒) เป็นที่ตั้งของโภคทรัพย์ทั้งปวง ๓) ผู้ให้ย่อมได้รับความสุข ๔) ผู้ให้ย่อมเป็นที่รักของคนหมู่มาก ๕) ผู้ให้ย่อมผูกไมตรีผู้อื่นไว้ได้ ๖) ทำให้เป็นผู้มีเสน่ห์น่านับถือ ๗) ทำให้เป็นที่น่าคบหาของคนดี ๘) ทำให้เข้ากับสังคมอื่นได้คล่องแคล่ว ๙) มีบุคลิกองอาจ สง่าผ่าเผย ๑๐) ทำให้มีชื่อเสียงเกียรติคุณดี ๑๑) ตายแล้วเกิดในสุคติภูมิ ๒. สีลมัย บุญที่สำเร็จได้ด้วยการรักษาศีล ย่อมต้องได้รับอานิสงส์ ดังนี้ ๑) ทำให้มีความสุขกาย สุขใจ ๒) ทำให้เกิดโภคทรัพย์ได้ ๓) ทำให้สามารถใช้สอยทรัพย์นั้นได้เต็มอิ่ม โดยไม่หวาดระแวง ๔) ทำให้ไม่ต้องหวาดระแวงว่าจะมีใครมาทวงทรัพย์คืน ๕) ทำให้เกียรติคุณฟุ้งขจรไป ทำให้ผู้อื่นเกิดความเชื่อถือ ๖) ทำให้ชีวิตนั้นแกล้วกล้าองอาจท่ามกลางชุมชน ๗) ทำให้ไม่เป็นคนหลงลืมสติ ๘) ตายแล้วไปเกิดในสุคตภูมิ คัดจาก http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y7522884/Y7522884.html จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 13 ก.พ. 52 14:43:16 ]