ความคิดเห็นที่ 1 คนขี้โมโห เป็นคนโทสะมาก และจะเป็นทุกข์มากกว่าคนอื่น คนเจ้าโทสะนี่วิบากมักรุนแรง แก้ยาก ยากที่จะแก้ เมื่อก่อนผมก็เป็น ผมใช้วิธีนับหนึ่งถึงสิบ แต่ไม่ได้ผล เพราะนับถึงแค่สามอารมณ์ก็ระเบิดแล้ว ตอนนี้เลยใช้วิธีง่ายๆ เวลาโมโหถ้าตรงนั้นมีกระจก บานใหญ่ๆยิ่งดี ผมจะเดินไปหน้ากระจกแล้วมองไอ้บ้าที่ยืนอยู่ข้างหน้าผม ดูจนมันหายบ้า ต้องให้เวลากับมันสักหน่อย บอกมันเลยว่าแกจะโกรธ จะโมโหกี่นาที กี่ชั่วโมง? เมื่อได้คำตอบแล้วก็ตามดูความโกรธนั้นไปเรื่อยๆ เชื่อผมเถอะ พอถึงระยะเวลาหนึ่ง ความโกรธมันก็ค่อยๆหายไปเอง ไม่มีอะไรเลยที่จีรัง ยั่งยืน แม้แต่ความโกรธก็ยังมีวันดับ... จากคุณ : นัยนะ - [ 7 พ.ค. 52 19:34:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แก้ยากมากครับ   ผมเองก็เป็นเช่นกัน  พยายามใช้สติข่มแต่ก็มักจะลืมตัวอยู่เสมอเลยครับ จากคุณ : เผ่นพันลี้ - [ 7 พ.ค. 52 19:55:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มีสติในสมาธิที่สูงกว่าสามัญ + สัมมาทิฏฐิ  เมื่อ กระทบอารมณ์ทางทวารใดนั้น....หรือ ที่พูดกันว่า ....รู้เท่าทันอารมณ์ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายานิยม (F=9b) - [ 7 พ.ค. 52 20:02:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โดยรวมแล้ว  หลักการทำลายความโกรธ ง่ายๆ มีดังนี้ 1. เมื่อโกรธ ให้ตั้งสติ  คือให้รู้ว่าโกรธ ที่โบราณว่าไว้ว่า ให้นับหนึ่งถึงสิบก่อน ก็เพื่อตั้งสติ หรือที่ ครูบาอาจารย์บางท่านให้กำหนดในใจว่า โกรธหนอ โกรธหนอ อย่างนี้ก็ได้  การทำแบบนี้อาจทำให้ความโกรธหายได้ ในบางคนที่จิตฝึกมาดีแล้วด้วยการเจริญสติมาก่อน  การรู้ทันความโกรธอย่างนี้ทำให้ตัดความโกรธได้เลย 2.  ถ้ายังตัดความโกรธไม่ได้ ให้ข่มใจ อดทนไว้ก่อน และหาทางเปลี่ยนอารมณ์ ให้คิดว่า แม้จะโกรธ เราจะไม่ประทุษร้ายตอบด้วยกายวาจาใจ ไม่พูดหยาบคายและบันดาลโทสะ ให้เปลี่ยนไปทำสิ่งอื่น ที่มีความสุขไปก่อน เปลี่ยนบรรยากาศไปก่อน และออกจากสถานการณ์นั้นไปก่อน ถ้าเขาถามหรือขอสัมภาษณ์ ก็ยังไม่ตอบ ถ้าเขาต่อว่า ก็สงบไว้ ถ้าทะเลาะกัน ก็หยุดก่อน ไม่ต้องคุยด้วยเหตุผลกันในตอนนี้  เมื่อยังมีความโกรธอยู่ การใช้เหตุผล จะทำไม่ได้ ต้องพัก รอให้ผ่านไปก่อน   อาจจะไปสวดมนต์ อาจจะไปฟังเพลง อ่านหนังสือ หาของอร่อยกิน อย่างไรก็ได้ เปลี่ยนอารมณ์ไปก่อน เมื่อไม่มีอารมณ์หล่อเลี้ยง ความโกรธจะหายไปชั่วคราว แต่เมื่อคิดขึ้นมาก็จะคุกรุ่นมาได้อีก ก็อย่าคิด อย่าวนเวียนคิดซ้ำซากเรื่องที่ทำให้โกรธ ให้ผ่านไป คิดไปทำเรื่องอื่นที่เราชอบก่อน พอให้ใจสบายขึ้น  จากนั้นพิจารณาต่อตามข้อ 3 3. เมื่อค่อยผ่อนคลายลง ให้ใช้ความคิดอย่างแยบคาย ในการพิจารณาเรื่องที่โกรธ ซึ่งทำได้หลายประการดังนี้คือ ก. ให้คิดว่าพระพุทธเจ้าทรงสอนว่า ทุกข์เกิดจากความยึดมั่นในตัวเราของเรา ว่าเป็นตัวเราของเราจริง ซึ่งความจริงนั้นไม่ใช่  แม้ตัวเราและจิตใจเราก็ไม่ใช่ของเรา ทั้งนี้ เพราะมันไม่คงที่ มีการเปลี่ยนแปลงไป ไม่ได้ดั่งใจ ไม่สามารถที่จะ บังคับควบคุมได้ ไม่เป็นไปได้ดั่งใจปรารถนา นึกจะไม่ให้ป่วยก็ป่วย นึกจะไม่ให้แก่ก็แก่ นึกจะไม่ให้โกรธ ก็ยังโกรธ  ดังนั้น แม้แต่ ตัวเรายังไม่ใช่ของเรา ทรัพย์สินบริวารญาติมิตร ก็ยิ่งไม่ใช่ของเรา เป็นของสมมุติทั้งนั้น วันหนึ่งก็ต้องจากกันไป ดังนั้นไม่มีอะไรเป็นของเรา จะโกรธไปทำไม ข. ให้คิดว่าทุกคนต่างก็ต้องตายกันทั้งสิ้น ตัวเราก็ต้องตาย ตัวเขาก็ต้องตาย และไม่รู้วันตาย เหมือนเป็ดไก่ ถูกจับไว้ในรถ ส่งไปโรงฆ่าสัตว์ ต่างก็ไม่รู้ว่าตัวจะตาย ยังจะมาจิกตีทะเลาะกันในรถนั่นแหละ จะทะเลาะกันไปทำไมโกรธกันไปทำไม อีกหน่อยก็ต้องตายกันหมดอยู่ดี ค. ให้คิดว่า ทุกคน น่าสงสาร ตัวเราก็น่าสงสาร เขาก็น่าสงสาร คือทุกคนต่างก็อยากได้ความสุข ปรารถนาสุขเกลียดทุกข์กันทั้งนั้น แต่ก็ต้องเจอทุกข์ ต้องเจ็บป่วย ต้องแก่ ต้องตาย จะตายทรมานแค่ไหนก็ไม่รู้ ต้องเจอของไม่ชอบใจกันทั้งสิ้น น่าสงสาร เรื่องแค่นี้จะโกรธกันไปทำไม ง. ให้พิจารณาโทษของความโกรธ ว่าทำให้ใจเร่าร้อน ก่อให้เกิดขุ่นมัวทุกข์ใจ และยิ่งคิดยิ่งทวีคูณ คนโกรธจะนอนไม่หลับ พระพุทธเจ้าทรงสอนว่า ตายไป ก็ไปสู่ทุคติ ขนาดพระสงฆ์ แม้โจรเอาเลื่อยมาเลื่อยเป็นสองท่อน พระพุทธเจ้ายังทรงสั่งไม่ให้โกรธ เพราะถ้าโกรธจะต้องรับทุกข์ในนรกมากกว่านี้ ดังนั้นจะโกรธไปทำไม จ. ให้พิจารณา และมั่นใจในกฏแห่งกรรม ที่ไม่เคยละเว้นผู้ใด รอแต่กรรมส่งผลเท่านั้น และเวลาส่งผลมักจะส่งผลทวีคูณเสมอ ดังนั้นถ้าเขาทำผิด ทำไม่ดี ยิ่งรับกรรมหนักมากกว่าเดิมหลายร้อยหลายพันเท่า เป็นเรื่องน่าสงสาร คนที่ทำผิดทำชั่ว  เขาทำเพราะไม่เชื่อในกฏแห่งกรรมมากพอ  ไม่กลัวบาปกรรม จึงทำผิด แต่เราเชื่อ เราเชื่อที่พระพุทธเจ้าสอน เรามีศรัทธาในพระธรรมที่พระพุทธเจ้าสอน  เมื่อกฏแห่งกรรมนี้มีจริง คนทำผิดจึงน่าสงสาร ต้องรับโทษหนัก ควรแก่การสงสาร ไม่จำเป็นต้องไปโกรธเขา ให้อยู่ในความดี คิดว่าเราโชคดี ได้รู้จักพระธรรม ได้รู้จักพระพุทธศาสนา จึงได้ทำดี คิดดี พูดดี และคิดสิ่งที่เป็นกุศลนี้ได้ ทำให้ละความโกรธได้ ส่วนคนอื่นที่ยังโกรธเราอยู่นั้น  ก็เป็นเพราะเขาไม่ได้โชคดีอย่างเรา ดังนั้นควรสงสารให้มาก และรักษาตัวเรา ให้อยู่ในความดี เมื่อเราใจดี ความดีนั้นย่อมไปกระทบใจคนอื่นเช่นกัน ทุกคนจะสงบลงกว่าเดิม โอกาสที่จะแก้ไขปัญหา โดยไม่โกรธก็ทำได้ง่ายขึ้น เมื่อคิดว่าใจเราเข้มแข็งพอที่จะไม่โกรธแล้ว ให้ทบทวนสิ่งที่ทำให้เราโกรธอีกครั้งหนึ่งดูว่า ปัญหาอยู่ที่ใด เราเป็นคนผิด เราก็ยอมรับก็แก้ไขเสีย ถ้าเขาผิดก็ค่อยชี้แจง ถ้าเขายังไม่เข้าใจก็รอก่อน เมื่อเขาสงบคิดได้ ค่อยชี้แจง  การให้ความรู้ และธรรมะ ที่ถูกต้องจะทำให้ทุกอย่างสงบ และแก้ปัญหาได้  สาเหตุหลักของการโกรธ มาจาก อวิชชา คือความไม่รู้  ไม่รู้ตามความเป็นจริงของเรื่องทางโลก ทำให้เข้าใจผิด หลงไปอยู่ข้างผิด  และไม่รู้ตามความเป็นจริงของธรรมะ ที่ไม่ให้ไปยึดถือในตัวเราของเรา ดังนั้น เมื่อรู้ความเป็นจริง ในเรื่องทางโลก และเรื่องทางธรรม ก็จะแก้ปัญหาได้ ความโกรธก็จะหมดไป แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 52 20:22:01 จากคุณ : จักรแก้ว - [ 7 พ.ค. 52 20:20:42 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นสักว่าเห็นอย่าไปยินดียินร้าย ได้ยินก็สักแต่ว่าได้ยินอย่าไปยินดียินร้าย หากปฏิบัติได้ก็เรียกว่าจะเป็นคนที่ใจเย็นมากๆไม่มีทุกข์เลย เรื่องเหล่านี้ ต้องฝึกบ่อยๆ ฝึกจนเคยชินและต้องเกิด  วิชชา คือมีความรู้ในเรื่องอริยสัจย์สี่มาอย่างดีแล้ว ต้องรู้ว่าโทสะจะเกิดได้ในขณะไหนในเรื่องปฏิจจสมุปบาท ที่สำคัญคือมีสติในการกระทบอยู่เสมอ รับรองว่าจะเป็นคนที่ไม่ค่อยโกรธใครๆเลยค่ะ ในชีวิตประจำวันของทุกคนต้องเกิดการกระทบทางตาทางหูทางจมูกทางลิ้นทางกายทางใจ เมื่อกระทบแล้ว หากไปยินดี หรือยินร้ายก็จะกระโดดโลดเต้นไปตามกิเลสที่เกิด ต้องฝึกทวนกระแสให้ได้อย่าไปยินดีและอย่าไปยินร้าย ฝึกไปเรื่อยๆแรกๆจะยากหน่อยแต่ถ้าได้นับหนึ่งนับสอง ต่อไปเรื่อยๆ  จะเห็นผลทีเดียวค่ะ แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 52 20:26:15 จากคุณ : รักดี - [ 7 พ.ค. 52 20:24:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นคำถามที่เราอยากถามและไม่เคยได้ถาม ขอบคุณ จขกท. ที่ถามและทุกๆท่านที่ตอบค่ะ ^^ เมตตาๆๆๆ ไม่โกรธ .. ทำงี้จะได้ไหมคะ แหะๆ ขอถามเพิ่มซะเลย จากคุณ : pamaano - [ 7 พ.ค. 52 20:37:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้ายังเป็นปุถุชนอยู่ ไม่มีทางทำให้หายโกรธได้ถาวรหรอกครับ ลองอ่านข้างล่างนี้ดู จากคุณดังตฤณ ตอบไว้ใน เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว ครับ คนดีใช่ว่าไม่มีโกรธ แต่โกรธแล้วรู้ว่าโกรธ โกรธแล้วไม่หลงตามโกรธ นั่นแหละเรียกว่าดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้สำหรับผู้ยังเป็นปุถุชน ที่จิตจะสิ้นความมัวหมองจากความโกรธ ความหงุดหงิด ความฟุ้งซ่านรำคาญใจได้นั้น ต้องข้ามพ้นจากความเป็นปุถุชนไปสู่ความเป็นอริยะ ปฏิบัติธรรม เจริญสติปัฏฐาน กระทั่งถึงขั้นที่จิตตั้งมั่นเป็นหนึ่ง อยู่เหนือความกระทบกระทั่งทางใจเป็นปกติ เรียกว่า ‘พระอนาคามี’ ครับ สูงกว่านั้นอีกขั้นคือ ‘พระอรหันต์’ ยิ่งสบายใหญ่ นอกนั้นหมดสิทธิ์ แม้พระโสดาบันกับพระสกทาคามีซึ่งเป็นอริยเจ้าชั้นต้นก็ยังโกรธได้ โมโหได้อยู่ สำหรับผู้ที่รู้ตัวว่ายังเป็นปุถุชน จู่ๆให้เลิกหงุดหงิด เลิกโกรธขึ้งเป็นอันลืมได้ แต่มีวิธีลดระดับความโกรธให้เบาบางตามลำดับ เรียงจากง่ายไปหายาก ดังนี้ ๑) ไม่ลงมือทำอะไรตามแรงขับดันของโทสะ เช่น ไม่ขว้างสมบัติให้แตกกระจาย ไม่ปล่อยหมัดเข้ากระแทกโหนกแก้มคู่กรณี แม้อยากทำใจจะขาด เป็นต้น หากตั้งใจกันจริงๆ คุณจะพบว่าความเคลื่อนไหวทางกายนั้นเชื่องช้านัก กว่ากายจะขยับไปทำอะไรได้สักอย่างต้องกินเวลา ต้องใช้กระบวนท่างอๆเหยียดๆมากมาย สู้จิตไม่ได้ แค่ตั้งใจ ‘หยุด’ ภายในเสี้ยววินาทีเดียว ทุกกระบวนท่าทางกายจะชะงักลงหมด คุณจะพบว่าที่จริงแล้วธรรมชาติเปิดโอกาสให้ยับยั้งชั่งใจตั้งนาน ก่อนที่กายจะประกอบกรรมอันเจืออยู่ด้วยโทสะได้สำเร็จ แต่คนเราไม่สังเกตกันเอง และปล่อยให้เป็นไปตามอำนาจกิเลสบันดาลจนจบกระบวนท่าเสียก่อน สติถึงค่อยหวนทวนกลับคืนมา ใครชอบลงส้นปึงปัง ใครชอบขว้างปาข้าวของ ใครชอบถลึงตาขู่คู่กรณี ขอให้ลงตั้งสัตย์กับตนเองเถิด เลิกทำ เลิกปล่อยกายไปตามใจ เพียงเท่านี้สักอาทิตย์เดียว ก็จะพบว่าแม้ใจร้อนก็ไม่ร้อนเท่าเก่า ลดระดับลงจากน้ำเดือดเป็นน้ำอุ่นได้แล้ว ๒) ไม่เปิดปากพ่นพิษออกมาจากเชื้อโทสะ ทั้งคำด่าทอ คำหยาบคาย หรือแม้คำเหน็บแนมกระทบกระเทียบเสียดแทงใจคู่กรณี จงงดให้หมดสิ้น เช่น แม้ใจจะนึกถึงของลับ ก็ไม่ปล่อยของลับจากปาก อย่างมากให้ของลับงอกออกมาจากหัว คุณรู้อยู่คนเดียวพอ เป็นต้น หากเป็นคนปากจัด ปากตลาด ปากคอเราะราน แล้วเปลี่ยนใจเก็บปากเก็บคำ หรือแม้จำเป็นต้องพูดขณะโกรธ ก็คุมคำพูดให้ฟังดี เลือกคำด้วยเจตนาประนีประนอม เลิกคิดปราบศัตรูภายนอก กลับลำหันมาปราบผีร้ายในปากตัวเอง เพียงเท่านี้สักสองสามวัน ก็จะพบว่าความคิดมาก ความฟุ้งซ่านรำคาญใจ และความหงุดหงิดที่เป็นเงาตามตัวคุณไปทุกหนทุกแห่ง ก็แผ่วลงถนัด แม้ใจยังกวัดแกว่งก็ไม่กวัดแกว่งเท่าเก่า ลดระดับลงจากพายุกรรโชกเป็นลมแรงธรรมดาได้แล้ว ๓) ไม่ปล่อยให้ใจหลงถลำคิดไปเรื่อยด้วยแรงขับดันของโทสะ คือโกรธแล้วมีสติรู้ตัวว่าโกรธ เห็นความโกรธว่าเป็นธรรมชาติกดดันจิต และมองจากของจริงให้ทราบชัด ว่าสภาวะที่กดดันจิตนั้นไม่คงที่ เดี๋ยวมีแรงอัดมาก เดี๋ยวมีแรงอัดน้อย สั่งไม่ได้ว่าจงลดระดับความกดดันลงเดี๋ยวนี้ หรือแม้กระทั่งอยากหน่วงเหนี่ยวให้มีความกดดันหนักๆอย่างต่อเนื่องก็ไม่ได้อีกเช่นกัน เมื่อตระหนักว่าความโกรธต้องมีขึ้นมีลง และเห็นอย่างนี้สักร้อยครั้งพันหน ไม่ใช่แค่ป๊อบแป๊บสองสามหน ในระยะยาวคุณจะพลิกสถานการณ์ ยิ่งเคยร้อนเท่าไร พอฝึกสติจนเห็นความโกรธเป็นของไม่เที่ยงได้ จิตก็จะเย็นเป็นตรงข้ามเท่านั้น คุณจะเกิดปัญญารู้เห็นแจ่มแจ้ง ว่าแม้ความโกรธก็ไม่เที่ยง ไม่น่ายึด ไม่น่าหลงตาม ที่ตรงนั้นคุณจะสูญเสียความเชื่อว่าต้องโกรธจึงจะเหมาะ สูญเสียความยึดมั่นถือมั่นว่าต้องตอบสนองด้วยอาการเร่าร้อน แล้วได้นิสัยใหม่ในทางตรงข้ามมาแทน ใจเปิดกว้างมองเห็นมุมมองใหม่ คือเชื่อว่าต้องอภัยจึงเหมาะ ต้องปล่อยวางความคิดเอาคืนจึงควร ฝึกสติถึงจุดหนึ่ง จะพบว่าปัญญารู้แจ้งปล่อยวางความโกรธไม่ใช่แค่การคิดๆเอา แต่เป็นสภาพของจิตเองที่ตีตัวออกห่างจากความโกรธตั้งแต่ในมุ้ง สรุปง่ายๆว่าถ้าโกรธแล้วมีสติเท่าทันได้ตามลำดับ ก็เข้าขั้นสร้างเชื่อสายอริยเจ้าไว้ในตนทีเดียวนะครับ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ฉะนั้น อย่าปล่อยให้เกิดความโกรธแบบสูญเปล่า ใช้ประโยชน์จากความโกรธให้เต็มที่ ตามนัยวิธีที่แสดงไว้ข้างต้นนั่นแหละ นี่เป็นส่วนหนึ่งของการฝึกจิตที่พระพุทธเจ้าประทานไว้ครับ http://dungtrin.com/prepare/archieve/prepare104.htm พูดง่ายๆ อย่าโกรธ แบบ ขาดทุน ครับ แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 52 21:21:05 แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 52 21:18:32 จากคุณ : the GO novice - [ 7 พ.ค. 52 21:09:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หนังสือ "ทำอย่างไรจะหายโกรธ" มี 10 ข้อ ค่ะ http://www.fungdham.com/download/book/payutto/tamyangrai.pdf ส่วนตัวเห็นว่าแก้ยากค่ะ เคยเป็นมาก่อนไม่ดีเลย  ที่ปัจจุบันแก้ไขได้เพราะฝึกสมาธิ + เจริญสติปัฏฐาน  ช่วงเริ่มแรกเราจะแก้แบบง่ายๆก่อนตอนนั้นไม่รู้ธรรมะมากมาย คือเลือกเดินหนีไม่ปะทะกับใครแล้วก็ท่องคำบริกรรม เช่นพุทโธถี่ๆ  โมโหอะไรก็จะปัดออกหมดหันมาท่องคำบริกรรมอย่างเดียวจนกว่าใจจะเย็นเรียกสติกลับคืนมาค่ะ   แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 52 21:37:01 จากคุณ : Tiger Bood - [ 7 พ.ค. 52 21:12:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ลองใช้หลักเมตตาดูไหมคะ ^__^  ดำรงค์พรหมวิหาร 4 เอาไว้ประจำใจ ลองหัดทำสมาธิด้วย _/|\_ เช่นยกตัวอย่างกรณีหนึ่ง เวลาคุณรู้สึกว่าทำไมคนนี้ ทำอะไรช่างไม่ได้ดั่งใจเราเลยก็อย่าเพิ่งควันออกหู ระงับตัวเองไว้ก่อน คิดดูว่าคนเราความสามารถไม่เท่ากัน เราอาจจะความสามารถสูงกว่าเขา ดังนั้นการจะหวังให้เขาทำได้เท่าคุณนั้นย่อมเป็นการยากแก่เขา ดังนี้ แทนที่จะวีนคุณก็รู้สึกเมตตาสงสารเขาขึ้น แทนที่จะด่าคุณก็แสดงความกรุณาเขาไป(เช่น สอนในสิ่งที่เขาทำไม่ได้ หรือทำได้ไม่ดี) เมื่อเขาปฏิบัติตามที่สอนจนสำเร็จ เราก็มุทิตากะเขา และอย่าลืมอุเบกขาอีกประการ อย่าเอาใจไปผูกไปวุ่นวายกับความเมตตา กรุณา มุทิตาได้ทำแล้ว เช่นในกรณีที่เขาไม่รับฟังคำแนะนำปฏิเสธความหวังดี หรือกรณีที่เขายอมรับแต่เขายังไม่เข้าใจทำไม่ได้อย่างที่เราสอน หรือหวังผลตอบแทนใดๆ หรือหวังการสนองคุณจากเขา เป็นต้น ^__^ .. ผิดถูก ..ขอท่านพิจารณา .. แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 52 21:16:37 จากคุณ : หมอนหญ้า - [ 7 พ.ค. 52 21:12:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ลองง่ายๆ นะครับ คือการมองโลกในแง่ดีครับ อาทิเช่น อยู่ดีๆ ทำเงินหาย 200 บาท ถ้ามองโลกในแง่ดีก็จะพูดประมาณว่า "ดีกว่าหายเป็นพันวะ" หรือ "ว้า ถือว่าเป็นค่าหน่วยกิจวิชาความรอบคอบก็แล้วกัน" ประมาณนี้ ถ้ามองในแง่ร้ายก็จะประมาณว่า "โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตังค์ตูหายไปไหนว้ะะะะะ" แล้วก็พยายามหาเงินสองร้อยบาทอยู่ทั้งวันแล้วก็หาไม่เจอ อันนี้จะทำให้เกิดความทุกข์ครับ อารมณ์โมโห โกรธ หรือที่ไม่ดีๆ ก็จะตามมา สรุป ก็คือ "ลอง" มองโลกในแง่ดีนะครับ สาธุ จากคุณ : Topform - [ 7 พ.ค. 52 21:16:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ออกความเห็นด้วยคนค่ะ ถือว่าแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันนะคะ เดิมดิฉันเป็นคนโมโหร้าย ปากร้าย เจ้าอารมณ์ เกรี้ยวกราดง่าย     เดี๋ยวนี้สิ่งเหล่านี้กลับเหลือไม่มากนัก เพราะการเจริญสติ มอง เห็นตัวเอง ดิฉันเคยมองเห็นตัวความโกรธ ชีวิตช่วงนั้นเหมือนผีบ้า โรคซ้ำกรรมซัดมากมาย ยิ่งรู้สึกว่าตนเองถูกข่มเหง เอาเปรียบ ถูก มัดมือชก ฯลฯ ก็ยิ่งเป็นฟืนไฟ  ที่สุดทนไม่ได้ ต้องเข้ามาหาธรรมะ พอเจริญสติ มองเห็นตัวความโกรธอย่างจังๆ รู้สึกผงะอย่างแรง   บอกตัวเองว่า "เออ...นี่ฉันมีนรกอยู่ในใจชัดๆ เลย" จึงตัดสินใจปิด กิจการขุมนรก  บอกตัวเองว่า "ช่างมัน..ช่างมัน ใครไม่หยุด ฉันจะ หยุดแล้ว" แล้วก็เป็นฝ่ายสงบ  พอเราเปลี่ยนตัวเองเลิกสลัดขนเม่น ใส่ใครๆ เลิกย้ำคิดย้ำทำ โลกก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น     การเห็นตัวความโกรธ ทำให้รู้ว่ามันเผาไหม้ตัวเราแค่ไหน เพราะ เจ้าตัวโทสะนี่มันจะระเบิดในตัวเราก่อน แล้วค่อยพุ่งแล่นไปทำลาย คนอื่นที่เราโกรธเกลียด พอเห็นความทุกข์ร้อนความเจ็บช้ำที่ตัวเรา ทำตัวเราเอง เพราะคนอื่นเขาทำให้เราโกรธก็แค่เฉพาะหน้า แต่ตัว เราเองเอามาปรุงแต่งต่อ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกว่าจะได้เอาคืน ซึ่งพอ เห็นตนเองว่าร้ายแค่ไหนต่อตัวเราเอง และต่อคนอื่น เราก็จะรู้ขึ้นมา ทันที ตัวเราเป็นอย่างไร สติที่คมชัดนี่เองที่นำปัญญามาให้ ทำให้ เราสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้       ไฟในใจเราดับได้ด้วยความเย็นเท่านั้น ความเย็นเกิดได้ด้วย เมตตาค่ะ เมตตาต่อตัวเรานี่เอง เพราะไฟในใจเราเกิดจากความขัด ใจ ขุ่นข้องใจ ความอยากเอาความขัดใจ ขุ่นข้องใจออกไป ถ้าสิ่ง นั้นไม่ยอมออกไปก็ยังขัดใจอยู่ ยังเผาใจเราอยู่ นี่ก็เป็นเพราะว่า เราหลงลืมไปว่า เรากำลังเผาใจตัวเราเองอยู่ เรากำลังทำร้ายตัว เราเองอยู่      เราเริ่มเมตตาต่อตนเองได้เมื่อไร ไฟในใจของเรามอดลงได้ เมื่อนั้นค่ะ ถ้าเราเลิกเอาสิ่งที่เราขัดใจ ขุ่นข้องใจมาเป็นอารมณ์ได้ เมื่อไร แสดงว่าเราเมตตาตนเองเป็นเมื่อนั้น เมื่อไฟในใจเรามอด ลง เราก็จะพบความเย็น เรายิ่งเมตตาตนเองได้มากไร ก็ยิ่งมีอะไร ขัดใจเราได้น้อยลงเท่านั้นค่ะ      ความสงบเย็นของใจเรานี่เอง ที่จะช่วยลดความร้อนในตัวเรา ซึ่งตัวเราเองก็ส่งผลต่อคนอื่น จึงมีผลช่วยลดความร้อนให้ผู้คนรอบ ตัวที่กำลังมีจิตใจเร่าร้อนเพราะถูกแผดเผาได้ไม่มากก็น้อย ถ้าดับ ไฟในใจเราได้ ก็จะช่วยหรี่ไฟในใจเพื่อนมนุษย์ได้ด้วยค่ะ จากคุณ : oDaineo - [ 7 พ.ค. 52 21:52:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จะง่ายขึ้น ถ้าเราสังเกตุรู้ เหตุ ที่ส่งผล เป็นความโกรธ ส่วนใหญ่ ก็เกิดจาก คติ ความคิด ที่พุ่งพล่านขึ้นมาเสริมเติมแต่งอารมณ์ จะหยุดความคิด หันเหความคิด ให้เป็นเหตุที่เกิดผลในทางตรงข้าม สำคัญที่ต้องควบคุมความคิดตัวเราเองให้ได้ ไม่ง่ายครับ แต่ก็ไม่อยากเกินไปถ้าหันรู้ทันใจ และฝึกควบคุมมันอยู่เนืองๆ จากคุณ : นายไวรัส - [ 7 พ.ค. 52 22:33:47 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอบสั้นๆนะครับ ใครก็เป็น ผมก็เป็น ค่อยๆๆเรียนรู้ที่จะระงับอารมย์ตนเอง วันละนิด วัยมากขึ้นจะหายเอง แค่เนี่ยะแหละได้ผล จากคุณ : คาสิรากิ - [ วันวิสาขบูชา 00:16:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แนะนำอ่าน http://www.geocities.com/nonborn/ จากคุณ : ต่อmcu - [ วันวิสาขบูชา 00:29:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เพลินสุข เรียกว่า ราคะ แบกทุกข์ เรียกว่า โทสะ หลงอุเบกขา เรียกว่า โมหะ ** ตัณหาไม่หิวโหย  ..เวทนาอารมณ์..ไม่ซึมลงจิต ** จากคุณ : เทพแมว - [ วันวิสาขบูชา 03:47:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ความโกรธเกิดขึ้นเร็วราวสายฟ้าแลบ เราไม่สามารถจะรู้ตัวทันที่จะห้ามความโกรธได้ก่อนครับ แต่โกรธแล้วรู้สึกตัวว่ากำลังโกรธอยู่ ก็บอกตนเองว่า ความโกรธเป็นสิ่งไม่ดี พระท่านว่าโกรธคือโง่ โมโหคือบ้า จงเลิกโกรธเสีย ไม่ต้องหาเหตุผลอะไรมาอ้างที่จะโกรธ หัดคิดอย่างนี้ทุกครั้งที่โกรธ ต่อไปจะรู้สึกตัวเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ครับ จากคุณ : เจียวต้าย - [ วันวิสาขบูชา 05:48:10 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เวลาที่เราโกรธแล้วโกรธยิ่งขึ้นไปอีกก็เพราะความคิดที่ย้ำคิดไปอีก เราจะไปคิดถึงเรื่องที่โกรธเรื่องคนที่ทำให้โกรธซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าเราเท่าทันความคิดซ้อนไปมานี้ได้ สติเกิด จิตเราก็ไม่คลุกไปกับอารมณ์โกรธ พอหมดเหตุก็หายโกรธได้เอง จากคุณ : นพมาร - [ วันวิสาขบูชา 10:06:58 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เริ่มต้นที่การหายใจ ปกติหายใจอย่างไร ควรกำหนดให้หายใจยาวๆ ยาวขึ้นๆ เป็นสองหรือสามเท่า ทำให้เป็นกิจวัตร ไม่ใช่ทำเฉพาะเวลาโกรธ ทำทุกวัน ทุกขณะที่นึกขึ้นได้ แล้วตามด้วย หัดคิดอะไร ไตร่ตรองให้ละเอียดๆ อย่าเพิ่งปักใจเชื่อหรือฟันธงเด็ดขาด ปกติเคยเร่งสรุปความคิดคนอื่นหรือตัวเองอย่างไร ให้เพิ่มเวลาการพิจารณาให้นานขึ้น และพยายามตรวจสอบการคิดของตัวเองอยู่เสมอว่า อาจคิดผิดได้ แล้วก็หัดฟังอะไรหลากหลายมากขึ้น อย่าเลือกฟังแต่สิ่งที่ตัวเองชอบอย่างเดียว ในเรื่องเดียวกันอาจมีข้อคิดที่แตกต่าง ให้เราฟังให้มากที่สุด สุดท้าย แสดงออกให้น้อยลง เฝ้าสังเกตพฤติกรรมของตัวเอง และคนอื่นให้นานขึ้นกว่าเดิมเป็นสองหรือสามเท่า ก่อนจะแสดงออก ทั้งทางกาย และวาจา เพราะอารมณ์โกรธเป็นดังเพลิงที่เผาไหม้จิตใจ มันมีจิตใจ ความคิด ความเชื่อเป็นเชื้อเพลิง เราค่อยๆเปลี่ยนเชื้อเพลิงให้มัน จากที่เป็นประเภทจุดติดง่ายให้เป็นจุดยาก ทำทุกอย่างให้ช้าลง เป็นประจำ นั่งสมาธิให้เป็นกิจวัตร วันละ 5-10 นาที ก่อนนอน มันจะค่อยๆบรรเทาความโกรธที่ฝังรากให้เจือจางลงได้ แต่อย่าคิดหาทางแก้มันแบบ ปัจจุบันทันด่วน เพราะมันจะเกิดโทษมากกว่าเป็นคุณ อีกอย่าง เราอาจถือว่า เป็นโอกาสเหมาะที่จะได้พิจารณา ธาตุอารมณ์ของตัวเราเอง เหมือนเอาวิกฤติมาเป็นโอกาส มันจะดีขึ้นๆไปเรื่อยๆ ได้ประโยชน์ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 52 16:42:51 จากคุณ : only_dust (only_dust) - [ วันวิสาขบูชา 16:38:45 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ต้องฝึกมันนะ จิตน่ะ ต้องหัก ต้องห้าม ต้องเรียนรู้ รู้อะไร รู้ความไม่เที่ยงของอารมณ์ ความไมแปรปรวนของอารมณ์ ของจิต แล้วมันจะนำสุขมาให้ เพราะจิตที่อบรมดีแล้วนำสุขมาให้นะ จากคุณ : ทำเป็นทำ - [ วันวิสาขบูชา 21:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาน่ะอารมณ์ ไม่ต้องเกลียดเป็นธรรมชาติของมัน ต้องเข้าใจมันนะ ค่อย ๆเข้าใจการทำงานของมัน อารมณ์มันก็ดับเร็วขึ้น จากคุณ : ทำเป็นทำ - [ วันวิสาขบูชา 21:41:08 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เข้าใจความเป็นไปของต้นเหตุ ไม่ว่าจะเป็นตัวเอง หรือบุคคลอื่น เช่น เราเกลียดในการกระทำของผู้อื่น เราก็ควรจะเข้าใจในตัวบุคคลนั้นเหตุที่ทำให้เกิดการกระทำแบบนั้น มันจะทำให้เราเกิดความเห็นอกเห็นใจ และปล่อยวางอารมณ์โกรษ โกรษไปก็เท่านั้นผลเสียตกอยู่ที่เรา จิตใจเราขุ่นมั่ว จากคุณ : อรอร (Arygym) - [ 10 พ.ค. 52 20:17:20 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อานาปานะสติ  เทคนิค หายใจเข้า - หายใจออก  นับหนึ่ง                              หายใจเข้า - หายใจออก   นับสอง                              หายใจเข้า - หายใจออก   นับสาม  ทำแบบนี้ จนถึงสิบ  ถ้าไม่ดี  ให้เริ่มใหม่   หายใจเข้า  ให้รู้ว่าตนเองหายใจเข้า                                         หายใจออก ให้รู้ว่าตนเองหายใจออก เริ่มฝึกใหม่ๆในขณะที่กำลังหงุดหงิด ต้องอดทน  แล้วทำซ้ำๆๆๆจนชำนาญ พอเกิดเหตุให้จิตหงุดหงิด จิตจะ อานาปานะสติ เองโดยธรรมชาติ...สาธุ จากคุณ : เทพบุตร Focus By BABY - [ 12 พ.ค. 52 19:08:22 ]