ความคิดเห็นที่ 1 การให้ธรรมทาน แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการให้ "อภัยทาน" แม้จะให้แต่เพียงครั้งเดียว ก็ตาม การให้อภัยทานก็คือการไม่ผูกโกรธ ไม่อาฆาตจองเวร ไม่พยาบาทคิดร้ายผู้อื่น แม้แต่ศัตรู ซึ่งได้บุญกุศลแรงและสูงมากในฝ่ายทาน เพราะการให้อภัยทาน เป็นการบำเพ็ญเพียรเพื่อละ "โทสกิเลส" และเป็นการเจริญ "เมตตาพรหมวิหารธรรม" อันเป็นพรหมวิหาร ข้อหนึ่งในพรหมวิหาร ๔ ให้เกิดขึ้น อันพรหมวิหาร ๔ นั้น เป็นคุณธรรมที่เป็นองค์ธรรมของโยคีบุคคล ที่บำเพ็ญฌานและวิปัสสนา ผู้ที่ทรงพรหมวิหาร ๔ ได้ ย่อมเป็นผู้ทรงญาณ ซึ่งเมื่อเมตตาพรหมวิหารธรรม ได้เกิดขึ้นแล้วเมื่อใด ก็ย่อมละเสียได้ซึ่ง "พยาบาท""ผู้นั้นจึงจะสามารถให้อภัยทานได้ การให้อภัยทาน จึงเป็นเรื่องละเอียดอ่อนและยากเย็น จึงจัดเป็นทานที่สูงกว่าทานทั้งปวง ก๊อปมาวางครับ อิอิ จากคุณ : สายลมเหงาแห่งขุนเขา เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 16:58:37

ความคิดเห็นที่ 2 อภัยครับ จากคุณ : แมวสะเดิ่ง เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 18:25:48

ความคิดเห็นที่ 3 ธรรมทาน คือ การให้ธรรมเป็นทาน ซึ่งคำว่า ธรรม นี้ มิใช่การบอกเล่า พูดชี้แนะ นำพุทธพจน์มากล่าว แต่เป็นการทำให้มี ธรรม เกิดขึ้นแก่ผู้รับ ไม่ใช่เรื่องที่จะให้กันได้ง่าย ๆ เลย ในวิสัยของผู้ให้ธรรมทาน ย่อมไม่มีความขุ่นเคืองอยู่แล้วจึงจะให้ได้ ฉะนั้น ผู้ให้ธรรมแก่ผู้อื่น ย่อมเป็นผู้ไม่มักโกรธและให้อภัยผู้อื่นอยู่เสมอ ไม่เช่นนั้นจะให้ธรรมแก่ผู้อื่นไม่ได้ ย้ำว่า ธรรม นั้น ไม่ใช่ "การกล่าวธรรม" แต่หมายถึงการทำให้บุคคลนั้น ๆ มีธรรมขึ้นมาในใจจริง ๆ เช่น - ทำให้ผู้อื่นบรรลุอรหันต์ - ทำให้ผู้อื่นบรรลุโสดาบัน - ทำให้ผู้อื่นเลื่อมใสในพระรัตนตรัย - ทำให้ผู้อื่นมีศีล มีหริ โอตตัปปะ - ทำให้ผู้อื่นมีใจเมตตา รู้จักอภัย เป็นต้น ทั้งนี้หมายความว่า ทำให้เป็นอย่างนั้นได้จริง ๆ ไม่ใช่พยายามทำ หรือดีแต่พูด เรียกว่า ผู้ที่จะให้ธรรมเป็นทาน ย่อมระงับความหยาบของจิตใจ ย่อมมีใจเป็นธรรม อยู่แล้ว นอกจากจะมีธรรมประจำใจแล้ว ยังทำให้ผู้อื่นมีธรรมขึ้นได้ดุจเดียวกัน ส่วนการให้ความรู้ทางธรรมะ แต่ไม่ได้ทำให้ผู้ฟังเกิดธรรมอะไรขึ้นมาในใจสักอย่าง อีกทั้งบางทีตัวผู้พูดเองก็ไม่ได้เข้าใจในธรรมนั้นอย่างถ่องแท้ อย่างนี้ไม่ใช่ธรรมทานแต่อย่างใด จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 18:57:02

ความคิดเห็นที่ 4 แต่ไม่ว่าจะธรรมทานหรืออภัยทาน บุญก็ไม่เท่ากับการรักษาศีล การรักษาศีล บุญก็ไม่เท่ากับการภาวนา จากคุณ : ซาตานกลับใจ เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 54 20:09:42

ความคิดเห็นที่ 5 อภัยทานให้ยากสุดครับ    คุณจะให้อภัยใครได้จริงๆ นั้น  ยากครับถ้าจิตไม่ มีเมตตา  ลแะไม่รู้จักวาง   อภัยทานคือผลของทานที่อานิสงสูงสุดครับ จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 00:30:49

ความคิดเห็นที่ 6 ผมโดยส่วนตัว ไม่สนใจว่า อะไรสูง อะไรต่ำ อะไรมากมาย  ไม่คำนวณแบบคณิตศาสตร์ ไม่ตัดเกรด ไม่ให้คะแนน  ไม่คิดจุดคุ้มทุน ทำๆๆ ๆ เถอะ   จะเป็น ทาน ศีล ภาวนา  ก็ทำไป ทำตามโอกาส   ทำไปเรื่อยๆ    ฝึกสติให้มากๆ  ทำจิตให้โล่งๆ โปร่งสบาย ตามดูรู้ทันกาย เวทนา จิต ธรรม รู้ทันความคิด   จิตว่างๆๆๆ เอาสติไปทำงานแทนคิด  _ _ _  สร้างตัวรู้ๆๆๆ   อย่าคิดมาก อย่าคิดซับซ้อนเลย เนอะ จากคุณ : จัตตาโร เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 20:47:52

ความคิดเห็นที่ 7 1.มีแต่พุทธภาษิตว่า สพพทานํ ธมมทานํ ชินาติ ธรรมทานชนะการให้ทั้งปวง ไม่เคยมีพุทธภาษิตว่า สัพเพทานัง อภะยะทานัง ชินาติ สักที เพราะฉะนั้น ธรรมทาน คือการให้ธรรมะ ดีสุดในหมวดทาน อีกอย่าง การแบ่งหมวดหมู่ของทานที่เข้าข่าย มีแต่อามิสทาน การให้สิ่งของ  กับธรรมทาน การให้ธรรมะ ถ้าอภัยทานจะมี ก็จะอยู่ในธรรมทานเท่านั้น  ไม่ใช่แยกออกเป็นอีกข้อต่างหาก 2.อภัยทาน ในความเข้าใจของผม เป็นทานโดยปริยาย ไม่ใช่ทานโดยตรง หรืออาจจะเป็นทานโดยคำพูดด้วยซ้ำ?? อภัยทานในการทำจริงๆ อยู่ในหมวดศีลมากกว่า (ให้ความไม่มีภัยจากเรา คือเราไม่ทำร้าย) หรือถ้าสูงกว่านั้น ใจที่ไม่มีเวร ซึ่งอยู่ในหมวดสมาธิ (พรหมวิหาร) 3.ไงก็ตาม ในส่วนตัวเรา ศีลกะภาวนามีอานิสงส์แก่ตัวเรามากกว่าทาน ตามหลักว่า การรักษาศีลมีอานิสงส์สูงกว่าทาน  การภาวนามีอานิสงส์สูงกว่าศีล แต่ในส่วนของผู้รับ การได้ธรรมะ ควรจะเป็นประโยชน์แก่เขาที่สุด ดีกว่าได้การไม่ทำร้ายจากเราเสียอีก : ) เพราะการได้ภัยทานจากเรา คือการทำร้ายด้วยวาจาก็แค่เจ็บใจ ด้วยมีดไม้ก็แค่เจ็บตายชาติเดียว ในทางเดียวกัน การได้อภัยทานจากเรา ก็คือไม่โดนเราทำร้ายด้วยกายวาจา ซึ่งก็มีผลชาติต่อชาติ แต่การได้ธรรมทาน ก็คือได้ธรรมะ สมมติระดับสัมมาทิฏฐิ ผลมันจะยืดยาวไปข้ามชาติ เหมือนพระสูตรหนึ่งว่า โจรจะทำร้ายเราก็ได้แค่ชาติเดียว แต่มิจฉาทิฏฐิจะทำร้ายเราได้มากว่า ยาวนานกว่า (จำชื่อกับเนื้อหาตรงๆ ไม่ได้แล้ว) หมายเหตุ ความเห็นส่วนตัว  โปรดใช้วิจารณญาณครับ จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 21:59:41

ความคิดเห็นที่ 8 ......พิจารณาคำว่าอภัยทาน อภัยทาน ให้ความไม่มีภัย, ให้ความปลอดภัย http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=อภัยทาน&detail=on จาก ปุญญาภิสันทสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕ อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต http://84000.org/tipitaka/read/v.php?B=23&A=5079&Z=5126 ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=23&i=129 ( บางส่วน ) ดูกรภิกษุทั้งหลาย ทาน ๕ ประการนี้ เป็นมหาทาน อันบัณฑิตพึงรู้ว่าเป็นเลิศ มีมานาน เป็นเชื้อสายแห่งพระอริยะเป็นของเก่า ไม่กระจัดกระจายไม่เคยกระจัดกระจาย อันบัณฑิตไม่รังเกียจอยู่ จักไม่รังเกียจ อันสมณพราหมณ์ ผู้เป็นวิญญูไม่เกลียด ทาน ๕ ประการเป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกใน ธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ละปาณาติบาต งดเว้นจากปาณาติบาต ดูกรภิกษุทั้งหลายอริยสาวกผู้งดเว้นจากปาณาติบาต ชื่อว่าให้ความไม่มีภัย ความไม่มีเวร ความไม่เบียดเบียน แก่สัตว์หาประมาณมิได้ ครั้นให้ความไม่มีภัย ความไม่มีเวร ความไม่เบียดเบียน แก่สัตว์หาประมาณมิได้แล้ว ย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งความไม่มีภัยความไม่มีเวร ความไม่เบียดเบียน หาประมาณมิได้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นทานประการที่ ๑ ที่เป็นมหาทาน บัณฑิตพึงรู้ว่าเป็นเลิศ มีมานาน ......ตามนัยของปุญญาภิสันทสูตร ศีล ๕ จัดเป็นมหาทาน และอภัยทานก็จัดอยู่ ในระดับศีลนั่นเอง คือให้ความไม่มีภัยให้ความปลอดภัย ไม่เบียดเบียนแก่ชีวิต ทรัพย์สิน ฯลฯ ของผู้ที่เราให้อภัยทาน พิจารณา : บุญกิริยาวัตถุ http://84000.org/tipitaka/dic/d_seek.php?text=บุญกิริยาวัตถุ#find2 อภัยทานอยู่ในระดับศีล จัดเข้าในสีลมัย ส่วนธรรมทานนั้นอยู่ในระดับปัญญา จัดเข้าในภาวนามัย http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=ธรรมทาน ....ธรรมทานจึงมีอานิสงส์มากกว่าอภัยทาน สพฺพทานํ ธมฺมทานํ     สพฺพรตึ ธมฺมรติ ชินาติ   สพฺพรสํ ธมฺมรโส ชินาติ    ตณฺหกฺขโย สพฺพทุกฺขํ ชินาติ.                  การให้ธรรมย่อมชนะการให้ทั้งปวง                  ความยินดีในธรรมย่อมชนะความยินดี                  ทั้งปวง รสแห่งธรรมย่อมชนะรสทั้งปวง                  ความสิ้นตัณหาย่อมชนะทุกข์ทั้งปวง ดังนี้. http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=15&i=137     ซ้ำบางที่ ยังบอกว่า อภัยทานก็คือธรรมทาน...  ผมเลยค่อนข้างสับสนนิดหน่อย พอจะมีผู้รู้ท่านใด ไขข้อข้องใจนี้ได้บ้างมั๊ยครับ จะเป็นพระคุณอย่างสูง .......ที่มาตอบไม่ใช่ผู้รู้นะคะ แต่เป็นผู้จำได้ว่าเคยสนทนาในเรื่องนี้มาก่อน จึงตามลิงค์มาตอบ ถ้าอ่านแล้วยังไม่เข้าใจในส่วนไหน ก็ขอให้บอกนะคะ เพราะได้สนทนาในแง่มุมต่างๆ ไว้มาก เลือกนำบางส่วนมาตอบพอทำความเข้าใจเท่านั้น .......ที่ว่าอภัยทานก็คือธรรมทานนั้น  มาจากอรรถกถานี้ค่ะ อรรถกถาทานสูตร http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=278 ( บางส่วน ) ในอธิการนี้ อภัยทานพึงทราบว่า ทรงสงเคราะห์เข้ากันด้วยธรรมทานนั่นเอง. แต่ควรอ่านทั้งพระสูตรก่อนนะคะ ทานสูตร http://84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=25&A=6453&Z=6470 [๒๗๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ทาน ๒ อย่างนี้ คือ อามิสทาน ๑ ธรรม ทาน ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย บรรดาทาน ๒ อย่างนี้ ธรรมทานเป็นเลิศ .......ว่าด้วยทาน ๒ อย่าง ดูคำว่าอามิส ก่อนดีกว่า ทบทวนไปด้วยกันนะคะ อามิส เครื่องล่อใจ, เหยื่อ, สิ่งของ http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=อามิส ......อภัยทานก็เหมือนกับธรรมทาน คือไม่ใช่อามิส อภัยทานจึงสงเคราะห์เข้ากันด้วยธรรมทาน ......จำได้ว่าเมื่อเราสนทนาในข้อธรรมนี้ดิฉันกับพี่สนุกมากเลย แต่ดิฉันถ่ายทอดไม่เก่ง งั้นเรามาปรียบเทียบให้เห็นชัดๆ กันไปเลยนะคะ มาดูในแง่ผู้ให้ :       การให้อภัยทาน ก็คือผู้ให้ ผู้ให้ได้รักษาศีล คือ ได้ควบคุม กาย วาจา ไม่ให้ไปทำอันตรายผู้ที่รับอภัยทาน คือให้ความไม่มีภัย       การให้ธรรมทานผู้ให้ ก็ต้องมีการศึกษาในข้อธรรมนั้นๆ จากการอ่าน การฟัง ( ธัมมัสสวนมัย ) และต้องมีความเห็นให้ตรง ( ทิฏฐุชุกัมม์ )จึงจะให้ธรรมทานได้ ( ธัมมเทสนามัย)         ถ้ารวมการถวายพระไตรปิฎก การให้หนังสือธรรม จัดไว้ในธรรมทาน ผู้ให้ ก็ให้โดยไม่ได้อ่านหรือทำการศึกษาก็ได้ แต่ถึงกระนั้น ผู้ให้ย่อมมีความเลื่อมใสว่า ได้ให้ในสิ่งที่เลิศ  วิบากอันเลิศย่อมมีแก่ชนผู้เลื่อมใสในสิ่งเลิศ ตามนัยของปสาทสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=21&A=912&Z=944&pagebreak=0 ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=21&i=34 ในแง่ของผู้รับ :       ผู้รับอภัยทาน ก็ได้รับความปลอดภัย ในชีวิต ทรัพย์สิน ไม่ถูกหลอกลวง ด่าว่า ฯลฯ จากผู้ให้อภัยทาน       ผู้รับธรรมทาน จะได้รับประโยชน์ตามสมควรแก่เหตุปัจจัย เช่นมีความเข้าใจในธรรม มีความเห็นตรงคือมีสัมมาทิฎฐิ บ้างก็ได้ดวงตาเห็นธรรม ( จากหลายพระสูตรเมื่อ ฟังธรรมจากพระพุทธองค์ ) ได้ทั้งประโยชน์ในโลกนี้ โลกหน้า กันเลยทีเดียว        บางคนเมื่อฟังธรรมแล้ว เกิดเกรงกลัวบาปกรรม หันมาทำบุญ ละบาปก็ได้ประโยชน์ ทั้งโลกนี้และโลกหน้าเลยทีเดียว ........แต่ไม่ว่าทานไหนจะได้อานิสงส์มากหรือน้อย เราก็ทำทั้งนั้น ตามเหตุปัจจัย การพิจารณาข้อธรรมต่างๆ ก็เป็นไปเพื่อการศึกษาพระสัทธรรม พิจารณาดูเหตุดูผล การให้ทาน ( แจกจ่ายอามิส ) ก็เป็นไปเพื่อละความโลภ ละความตระหนี่ อภัยทานก็เพื่อละโทสะ ให้มีเมตตากรุณา ธรรมทานก็เป็นไปเพื่อปัญญา ........การสงสัยในข้อธรรมและถามปัญหา ก็เป็นโอกาสที่จะให้เราได้ฟังธรรมและ ได้แสดงธรรม ทั้งยังได้ทำความเห็นให้ตรงอันเป็นบุญกิริยาวัตถุ ๑๐ ที่เรา ได้ทำตามโอกาส และหาโอกาสที่จะทำ จากคุณ : rtid เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 22:24:46

ความคิดเห็นที่ 9 อนุโมทนาคุณ rtid ด้วยค่ะ ที่แจกแจงธรรมได้ละเอียด แจ่มแจ้งจริงๆ แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 54 23:01:26 จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 23:00:40

ความคิดเห็นที่ 10              ถึง คุณ rtid ความคิดเห็นที่ 8 13 ม.ค. 54 22:24:46              ตอบได้ดีมาก ตอบเป็นธรรมทาน ขออนุโมทนาในคำตอบ ที่ได้แยกแยะในประเด็นต่างๆ ได้ดี คือ ทั้งในแง่ผู้รับทานและ ผู้ให้ทานนั้น ครบถ้วนสมบูรณ์ดีมากครับ. ถึง คุณ ปล่อย ความคิดเห็นที่ 7 เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 21:59:41   เหมือนพระสูตรหนึ่งว่า              โจรจะทำร้ายเราก็ได้แค่ชาติเดียว              แต่มิจฉาทิฏฐิจะทำร้ายเราได้มากว่า ยาวนานกว่า              (จำชื่อกับเนื้อหาตรงๆ ไม่ได้แล้ว)              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๗              ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต              โคปาลสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=25&A=2582&Z=2617                            ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=91 แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html                      เรื่อง                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                           การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                           มหาทาน                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                           กาลทาน ๕ อย่าง                           ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                           ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                           สังฆทาน ๗ ประเภท                           ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                           ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                                       เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                           ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                           อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                           ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 23:16:35

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบพระคุณ คุณฐานาฐานะ กับคุณ rtid ครับ __/\__ จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 54 23:21:43

ความคิดเห็นที่ 13 กระทู้นี้ทำให้ผมกลับไปค้นความรู้เพิ่มเต้มก็เจอข้อมูลเพิ่มเติม มีคนสรุปให้ฟังว่า ธรรมทานแบ่งออกเป็น 2 ประเภทคือ 1.วิทยาทานทางโลกและทางธรรม 2.อภัยทาน ซึ่งอย่างนี้ก็เท่ากับว่า อภัยทานนั้นก็เป็นธรรมทานประเภทหนึ่ง จากคุณ : สายลมเหงาแห่งขุนเขา เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 54 13:50:28

ความคิดเห็นที่ 15 ลองค้นคว้า   วิธีสร้างบุญบารมี.....สมเด็จพระญาณสังวร มีคำตอบครับว่า อภัยทานได้บุญบารมีสูงกว่าธรรมทาน ส่วนตัวแล้วเห็นว่า การสอนให้คนเข้าถึงธรรม แต่ไม่ได้ยืนยันว่าตนเองจะเข้าถึง แต่การละความโกรธ ให้อภัยเป็นทานเป็นเรื่องที่ต้องอาศัยกำลังจิตกำลังใจสูง ละวางความยึดมั่นถือมั่น จึงเปรียบเป็นการปฏิบัติธรรมที่เกิดขึ้น จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 13:15:17

ความคิดเห็นที่ 16 อภัยทาน มีอานิสงค์มาก (แก่ตน)... ธรรมทาน มีอานิสงค์มาก (แก่โลก)... แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 54 14:10:13 จากคุณ : pae2010 เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 14:09:41

ความคิดเห็นที่ 17 วิธีสร้างบุญบารมี.....สมเด็จพระญาณสังวร ฉบับเดิม อภัยทานสูงกว่า ฉบับปรับปรุง ธรรมทานสูงกว่า (จากที่เคยร่วมพิมพ์กลางปี 2552) จากคุณ : mancunian เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 14:49:24

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่ได้เข้ามาช่วยตอบคำถามเลย เพราะมีผู้รู้ตอบได้อย่างชัดเจนแล้ว มองในทางที่สังคมส่วนใหญ่เข้าใจ(ผิด)นะคะ ธรรมทานเหมือนเราทำเพื่อสร้างเสริมตัวเอง เหมือนเน้นการกระทำทางโลกมากกว่าธรรมทานทางธรรม ทำให้คนทำเพื่อให้ตัวเองได้บุญ ส่งเสริมบุญ บางครั้งออกนอกเรื่องนอกราวไปใหญ่ เช่นบูชาวัตถุ บริจาคเงินโดยไม่มองแก่นแท้ของการทำทานนั้น ๆ ซึ่งจริงๆ จุดประสงค์และอานิสงค์ของการกระทำจะบรรลุต่อเมื่อผู้กระทำตามความเห็นข้างบน อภัยทานเป็นธรรมที่ทำได้ยากค่ะ น่าจะง่ายเพราะอยู่ใกล้ตัวแต่ไม่สามารถจับต้องได้เลย หรือว่ามนุษย์เรากรรมบังตาจนเกินกว่าจะทำกันได้แล้ว จากคุณ : pinkywhale เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 15:09:50

ความคิดเห็นที่ 19 จากวิธีสร้างบุญบารมี.....สมเด็จพระญาณสังวร ฉบับปรับปรุง จากคุณ : mancunian เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 16:00:22

ความคิดเห็นที่ 20 มันอาจไม่ใช่สิ่งเดียวกัน โดยส่วนตัวผมคิดว่า มันเป็นลำดับขั้นของกันและกันอยู่ การให้อภัยทานเป็นบันได้ที่จะก้าวสู่สิ่งที่สูงขึ้น เพราะการพยาบาท อาฆาตมันก็ไม่ต่างอะไรกับโซ่ตรวนที่ผูกมัดไว้ และการละพยาบาทกับอาฆาต มันก็เป็นเรื่องที่ยากจริงๆ การละที่จะไม่ทำว่ายากแล้ว การละข้อขุ่นข้องในจิตใจที่ผูกเจ็บอยู่ยิ่งยากกว่า ในอีกส่วน แม้จะกล่าวถึงขนาดของบุญซึ่งธรรมทานมีอยู่ในระดับสูง ตัวอภัยทานนั้นโดยตัวมันเกี่ยวข้องกับการตัดสังคโยชน์ด้วย ในที่นี้ ถ้าเปรียบเทียบโดยคร่าว การเปรียบเทียบอภัยทานเป็นทานอันสูงสุดก็อาจไม่เรียกว่าเกินจากข้อเท็จจริงเกินไปนะครับ เพียงความรู้สึกผมเข้าใจว่ามันน่าจะคล้ายเป็นการปฏิบัติธรรมมากกว่านะครับ จากคุณ : Darth Prin เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 16:03:45

ความคิดเห็นที่ 21 ......ก่อนอื่นขอขอบพระคุณผู้ร่วมสนทนาทุกท่านนะคะ ด้วยว่า : การสนทนาธรรมโดยกาล ๑ นี้เป็นอุดมมงคล http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=25&A=41&Z=72 .......ก่อนนั้นดิฉันเองก็มีความเห็นว่าอภัยทานมีอานิสงส์มากกว่าธรรมทาน แต่หลังจากได้สนทนาในเรื่องนี้ในหลายแง่มุม จึงได้ข้อสรุปว่า : .......ธรรมทานมีอานิสงส์มากกว่าอภัยทาน เพราะเหตุใด : .......อภัยทานนั้น ถ้าล่วงจากศีล ( ให้ความไม่มีภัย ) แล้ว หมายรวมใจผู้ให้ ไม่มีโทสะ ก็จัดอยู่ในเบญจธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=เบญจธรรม หรือในหมวดพรหมวิหาร ซึ่งก็จัดเข้าใน ภาวนามัย เช่นกัน แต่กระนั้นอานิงส์ ก็ยังน้อยกว่าธรรมทาน จากที่กล่าวมาแล้วข้างต้น การให้ธรรมทานผู้ให้ ก็ต้องมีการศึกษาในข้อธรรมนั้นๆ จากการอ่าน การฟัง ( ธัมมัสสวนมัย ) และต้องมีความเห็นให้ตรง ( ทิฏฐุชุกัมม์ )จึงจะให้ธรรมทานได้ ( ธัมมเทสนามัย) .....ก่อนให้ธรรมทานนั้น ผู้ให้ย่อมทบทวนข้อธรรมที่ยังสงสัยอยู่ ให้ชัดเจนเพื่อมิให้คลาดเคลื่อน เมื่อแสดงธรรมแล้ว ย่อมไตร่ตรองเนื้อความ ย่อมรู้เหตุและผล พิจารณา : วิมุตติสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๒  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔ อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต ๖. วิมุตติสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=22&A=461&Z=514 ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=22&i=26 ....ข้อที่ ๒ เหตุแห่งวิมุตติ... พิจารณา : เวลามสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕ อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต   เวลามสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=23&A=8336&Z=8416 ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=23&i=224 ( บางส่วน ) การที่บุคคลเจริญเมตตาจิตโดยที่สุดแม้เพียงเวลาสูด ดมของหอม มีผลมากกว่าการที่บุคคลมีจิตเลื่อมใส สมาทานสิกขาบท คือ งดเว้นจากปาณาติบาต ... และการที่บุคคลเจริญอนิจจสัญญาแม้เพียงเวลาลัดนิ้วมือ มี ผลมากกว่าการที่บุคคลเจริญเมตตาจิตโดยที่สุดแม้เพียงเวลาสูดดมของหอม ฯ และดูคำว่า สุเนต http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=สุเนต สุเนตตะ นามของพระศาสดาองค์หนึ่งในอดีต มีคุณสมบัติ คือ       กาเมสุ วีตราโค (มีราคะไปปราศแล้วในกามทั้งหลาย)       มีศิษย์จำนวนมาก ได้เจริญเมตตาจิตถึง ๗ ปี แต่ก็ไม่อาจพ้นจากชาติ ชรา มรณะ เพราะไม่รู้อริยศีล อริยสมาธิ อริยปัญญา และอริยวิมุตติ .......จริงอยู่ที่ว่าอภัยทานนั้นทำได้ยาก สำหรับผู้ที่เจริญเมตตาอยู่เป็นประจำนั้นย่อมทำได้ง่าย ทั้งบิดามารดานั้น การให้อภัยทานแก่บุตรย่อมทำได้ง่ายเช่นกัน ลองพิจารณาว่า : บิดามารดา ให้อภัยทานแก่บุตร กับให้ธรรมทานแก่บุตร ในแง่ผู้รับและผู้ให้ดูนะคะ แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 54 17:37:45 จากคุณ : rtid เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 16:21:53

ความคิดเห็นที่ 22              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕              อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต              พลสูตร [บางส่วน]              ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็กำลัง คือ การสงเคราะห์เป็นไฉน              สังคหวัตถุ ๔ ประการนี้ คือ                   ทาน ๑ เปยยวัชชะ ๑ อัตถจริยา ๑ สมานัตตตา ๑              ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมทานเลิศกว่าทานทั้งหลาย              การแสดงธรรมบ่อยๆ แก่บุคคลผู้ต้องการ ผู้เงี่ยโสตลงสดับ              นี้เลิศกว่าการพูดถ้อยคำอันเป็นที่รัก              การชักชวนคนผู้ไม่มีศรัทธาให้ตั้งมั่นดำรงอยู่ในศรัทธาสัมปทา                   ชักชวนผู้ทุศีลให้ตั้งมั่นดำรงอยู่ในศีลสัมปทา                   ชักชวนผู้ตระหนี่ให้ตั้งมั่นดำรงอยู่ในจาคสัมปทา                   ชักชวนผู้มีปัญญาทรามให้ตั้งมั่นดำรงอยู่ในปัญญาสัมปทา              นี้เลิศกว่าการประพฤติประโยชน์ทั้งหลาย                   พระโสดาบันมีตนเสมอกับพระโสดาบัน                   พระสกทาคามีมีตนเสมอกับพระสกทาคามี                   พระอนาคามีมีตนเสมอกับพระอนาคามี                   พระอรหันต์มีตนเสมอกับพระอรหันต์              นี้เลิศกว่าความมีตนเสมอทั้งหลาย              นี้เรียกว่ากำลัง คือ การสงเคราะห์              ดูกรภิกษุทั้งหลาย กำลัง ๔ ประการนี้แล ฯ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=23&A=7711&Z=7764                            ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=23&i=209              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๒  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔              อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต              วิมุตติสูตร              [๒๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เหตุแห่งวิมุตติ ๕ ประการนี้ ซึ่งเป็นเหตุให้ จิตของภิกษุผู้ไม่ประมาท มีความเพียร มีใจเด็ดเดี่ยวที่ยังไม่หลุดพ้น ย่อมหลุดพ้น อาสวะที่ยังไม่สิ้น ย่อมถึงความสิ้นไป หรือเธอย่อมบรรลุธรรมอันเกษมจากโยคะ ชั้นเยี่ยม ที่ยังไม่ได้บรรลุ              เหตุแห่งวิมุตติ ๕ ประการเป็นไฉน              ดูกรภิกษุทั้งหลาย พระศาสดาหรือเพื่อนสพรหมจารีผู้อยู่ในฐานะครูบางรูป แสดงธรรมแก่ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เธอย่อมเข้าใจอรรถเข้าใจธรรมในธรรมนั้นตาม ที่พระศาสดาหรือเพื่อนสพรหมจารี ผู้อยู่ในฐานะครูแสดงแก่เธอ เมื่อเธอเข้าใจอรรถ เข้าใจธรรม ย่อมเกิดปราโมทย์ เมื่อเกิดปราโมทย์แล้ว ย่อมเกิดปีติ เมื่อใจเกิดปีติ กายย่อมสงบ ผู้มีกายสงบแล้ว ย่อมได้เสวยสุข เมื่อมีสุข จิตย่อมตั้งมั่น              ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นเหตุแห่งวิมุตติข้อที่ ๑ ซึ่งเป็นเหตุให้จิตของ ภิกษุผู้ไม่ประมาท มีความเพียร มีใจเด็ดเดี่ยว ที่ยังไม่หลุดพ้น ย่อมหลุดพ้น อาสวะที่ยังไม่สิ้นไป ย่อมถึงความสิ้นไป หรือเธอย่อมได้บรรลุธรรมอันเกษมจาก โยคะชั้นเยี่ยม ที่ยังไม่ได้บรรลุ              ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกประการหนึ่ง พระศาสดาหรือเพื่อนสพรหมจารี ผู้อยู่ในฐานะครูบางรูป ก็ไม่ได้แสดงธรรมแก่ภิกษุ ก็แต่ว่าภิกษุย่อมแสดงธรรม เท่าที่ได้สดับ ได้ศึกษาเล่าเรียนมาแก่ชนเหล่าอื่นโดยพิสดาร เธอย่อมเข้าใจอรรถ เข้าใจธรรมในธรรมนั้น ที่ภิกษุแสดงธรรมเท่าที่ได้สดับ ได้ศึกษาเล่าเรียนมาแก่ ชนเหล่าอื่นโดยพิสดาร เมื่อเธอเข้าใจอรรถ เข้าใจธรรม ย่อมเกิดปราโมทย์  ... เมื่อมีสุข จิตย่อมตั้งมั่น              ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นเหตุแห่งวิมุตติข้อที่ ๒ ...              ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกประการหนึ่ง พระศาสดาหรือเพื่อนสพรหมจารี ผู้อยู่ในฐานะครูบางรูป ก็ไม่ได้แสดงธรรมแก่ภิกษุ แม้ภิกษุก็ไม่ได้แสดงธรรม เท่าที่ได้สดับ ได้ศึกษาเล่าเรียนมาแก่ชนเหล่าอื่นโดยพิสดาร ก็แต่ว่าภิกษุย่อม ทำการสาธยายธรรมเท่าที่ได้สดับ ได้ศึกษาเล่าเรียนมาโดยพิสดาร เธอย่อม เข้าใจอรรถ เข้าใจธรรม ในธรรมนั้น ตามที่ภิกษุสาธยายธรรมเท่าที่ได้สดับ ได้ศึกษาเล่าเรียนมาโดยพิสดาร เมื่อเธอเข้าใจอรรถ เข้าใจธรรม ย่อมเกิด ปราโมทย์ ... เมื่อมีสุข จิตย่อมตั้งมั่น              ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นเหตุแห่งวิมุตติข้อที่ ๓  ...              ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกประการหนึ่ง พระศาสดาหรือเพื่อนสพรหมจารี ผู้อยู่ในฐานะครูบางรูป ก็ไม่ได้แสดงธรรมแก่ภิกษุ ภิกษุก็ไม่ได้แสดงธรรมเท่าที่ ได้สดับ ได้ศึกษาเล่าเรียนมาแก่ชนเหล่าอื่นโดยพิสดาร แม้ภิกษุก็ไม่ได้ทำการ สาธยายธรรมเท่าที่ได้สดับ ได้ศึกษาเล่าเรียนมาโดยพิสดาร ก็แต่ว่าภิกษุย่อม ตรึกตรองใคร่ครวญธรรมเท่าที่ได้สดับ ได้ศึกษาเล่าเรียนมาด้วยใจ เธอย่อมเข้า ใจอรรถ เข้าใจธรรมในธรรมนั้น ตามที่ภิกษุตรึกตรองใคร่ครวญธรรมตามที่ได้ สดับ ได้ศึกษาเล่าเรียนมาด้วยใจ เมื่อเธอเข้าใจอรรถ เข้าใจธรรมย่อมเกิด ปราโมทย์ ... เมื่อมีสุข จิตย่อมตั้งมั่น              ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นเหตุแห่งวิมุตติข้อที่ ๔ ...              ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกประการหนึ่ง พระศาสดาหรือเพื่อนสพรหมจารี ผู้อยู่ในฐานะครูบางรูป ก็ไม่ได้แสดงธรรมแก่ภิกษุ ภิกษุก็ไม่ได้แสดงธรรมเท่าที่ ได้สดับ ได้ศึกษาเล่าเรียนมาแก่ชนเหล่าอื่นโดยพิสดาร ภิกษุก็ไม่ได้สาธยาย ธรรมเท่าที่ได้สดับได้ศึกษาเล่าเรียนมาโดยพิสดาร แม้ภิกษุก็ไม่ได้ตรึกตรอง ใคร่ครวญธรรมเท่าที่ได้สดับ ได้ศึกษาเล่าเรียนมาด้วยใจ ก็แต่ว่า สมาธินิมิต อย่างใดอย่างหนึ่ง เธอเล่าเรียนมาด้วยดี ทำไว้ในใจด้วยดี ทรงไว้ด้วยดี แทงตลอดด้วยดี ด้วยปัญญา เธอย่อมเข้าใจอรรถ เข้าใจธรรมในธรรมนั้น ตามที่เธอเล่าเรียนสมาธินิมิตอย่างใดอย่างหนึ่งมาด้วยดี ทำไว้ในใจด้วยดี ทรงไว้ด้วยดี แทงตลอดด้วยดี ด้วยปัญญา              เมื่อเธอเข้าใจอรรถ เข้าใจธรรม ย่อมเกิดปราโมทย์ เมื่อเกิดปราโมทย์ แล้วย่อมเกิดปีติ เมื่อมีใจเกิดปีติ กายย่อมสงบ ผู้มีกายสงบแล้วย่อมได้เสวยสุข เมื่อมีสุข จิตย่อมตั้งมั่น              ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นเหตุแห่งวิมุตติข้อที่ ๕ ซึ่งเป็นเหตุให้จิตของ ภิกษุผู้ไม่ประมาทมีความเพียร มีใจเด็ดเดี่ยวอยู่ ที่ยังไม่หลุดพ้นย่อมหลุดพ้น อาสวะที่ยังไม่สิ้น ย่อมถึงความสิ้นไป หรือเธอย่อมได้บรรลุธรรมอันเกษมจาก โยคะชั้นเยี่ยม ที่ยังไม่ได้บรรลุ              ดูกรภิกษุทั้งหลาย เหตุแห่งวิมุตติ ๕ ประการนี้แล ซึ่งเป็นเหตุให้จิต ของภิกษุผู้ไม่ประมาท มีความเพียร มีใจเด็ดเดี่ยวอยู่ ที่ยังไม่หลุดพ้นย่อม หลุดพ้น อาสวะที่ยังไม่สิ้น ย่อมถึงความสิ้นไป หรือเธอย่อมได้บรรลุธรรม อันเกษมจากโยคะชั้นเยี่ยม ที่ยังไม่ได้บรรลุ ฯ              จบสูตรที่ ๖ เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๒  บรรทัดที่ ๔๖๑ - ๕๑๔.  หน้าที่  ๒๑ - ๒๓. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=22&A=461&Z=514                   ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=22&i=26 แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html                      เรื่อง                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                           การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                           มหาทาน                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                           กาลทาน ๕ อย่าง                           ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                           ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                           สังฆทาน ๗ ประเภท                           ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                           ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                                       เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                           ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                           อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                           ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 17:24:09

ความคิดเห็นที่ 23 ถ้าไม่เึคยศึกษาธรรมะมาก่อน ก็จะไม่รู้ว่า การให้อภัย มีคุณมากเพียงใด การให้ธรรมะเป็นทาน จึงอาจเป็นต้นเหตุึทำให้มีผู้รู้เข้าใจธรรมะ และสามารถให้อภัยทานแก่ผู้อื่นได้ ดังนั้นธรรมทานจึงเป็นทานอันสูงสุดกว่าครับ จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 17:33:06

ความคิดเห็นที่ 24 ลองมองแบบสุดโต่งดู ในส่วนของ "คุณสมบัติผู้ให้" อภัยทานชนิดอุดมคติ ไม่มีจุดด่างพร้อย สมมุดิว่าได้แก่ใจที่บริสุทธิ์จากเวรภัยโดยสิ้นเชิง ใครให้ได้มั่ง? ตอบคร่าวๆ ว่าได้แก่พระอรหันต์ทั้งหลาย ทั้งพระอรหันต์ธรรมดา พระอรหันต์ประเภททรงคุณพิเศษ ตลอดไปถึงพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ตามหลักว่า ความบริสุทธิ์ทางใจ หรือวิสุทธิคุณของพระอรหันต์ขึ้นไปนั้น เสมอกันหมด ธรรมทานชนิดอุดมคติ ไม่มีใครเทียบได้ ใครให้ได้มั่ง ตอบว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้า จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 18:43:53

ความคิดเห็นที่ 25 ขออนุญาตมองต่าง (อย่าว่าเรานะคะ อิอิ) หากศึกษาแล้วไม่ปฎิบัติ ก็คงไม่เกิดประโยชน์อะไร บททดสอบสภาวะธรรมต่างๆ จะเป็นเครื่องยืนยันถึงความก้าวหน้าในการปฎิบัติ เราจึงมองว่า อภัยทาน คือ ทานสูงสุด เพราะจะให้อภัยได้ นั่นคือ ใจยุติแล้ว ไม่ต้องการต่อเวรต่อกรรมด้วยแล้ว สามารถเผ่านด่านโทสะด้วยอุเบกขาและความเมตตาได้แล้ว จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 18:49:52

ความคิดเห็นที่ 26 ทีนี้ถ้ามองแบบยืดหยุ่น อาจจะพูดอย่างนี้ได้หรือเปล่า? ว่า ธรรมทานที่ยังไม่แก่กล้า มีอานิสงส์น้อยกว่าอภัยทานที่แก่กล้า ธรรมทานที่แก่กล้า มีอานิสงส์มากกว่าอภัยทานที่แก่กล้า ----------------------- ซึ่งอันนี้อาจต้องดูรายละเอียดกรณีนั้นๆ ไป อีกที แต่หลักกลางๆ นั้นธรรมทานเลิศสุด จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 18:56:12

ความคิดเห็นที่ 27              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๗  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๗              จุลวรรค ภาค ๒              คาถาอนุโมทนาวิหารทาน              [๒๐๓] วิหารย่อมป้องกันหนาว ร้อน และเนื้อร้าย นอกจากนั้น                     ยังป้องกันงูและยุง ฝนในสิสิรฤดู นอกจากนั้นวิหาร                     ยังป้องกันลมและแดดอันกล้าที่เกิดขึ้นได้                     การถวายวิหารแก่สงฆ์ เพื่อหลีกเร้นอยู่ เพื่อความสุข                     เพื่อเพ่งพิจารณา และเพื่อเห็นแจ้ง                     พระพุทธเจ้าทรงสรรเสริญว่า เป็นทานอันเลิศ เพราะเหตุนั้นแล                     คนผู้ฉลาด เมื่อเล็งเห็นประโยชน์ตน พึงสร้างวิหารอันรื่นรมย์                     ให้ภิกษุทั้งหลายผู้พหูสูต อยู่ในวิหารนี้เถิด                     อนึ่งพึงมีใจเลื่อมใสถวายข้าว น้ำ ผ้า และเสนาสนะ อันเหมาะสม                     แก่พวกเธอ ในพวกเธอผู้ซื่อตรง เพราะพวกเธอ ย่อมแสดงธรรม                               อันเป็นเครื่องบรรเทาสรรพทุกข์แก่เขา เขารู้ทั่วถึงแล้ว                     จะเป็นผู้ไม่มีอาสวะ ปรินิพพานในโลกนี้              ครั้นพระผู้มีพระภาคทรงอนุโมทนาท่านราชคหเศรษฐี ด้วยคาถาเหล่านี้ แล้ว ทรงลุกจากอาสนะเสด็จกลับ ฯ              เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๗  บรรทัดที่ ๑๖๗๓ - ๑๖๘๖.  หน้าที่  ๖๙ - ๗๐.              http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=7&A=1673&Z=1686              วิหารทาน หรือการให้ที่อยู่อาศัย เป็นทานอันเลิศ ในฝ่ายอามิสทาน ในพระสูตรชื่อว่ากูฏทันตสูตร และควรประกอบพระสูตรชื่อว่ากินททสูตร ด้วย              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๙  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑              ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค              กูฏทันตสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_line.php?B=9&A=3478              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๕  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๗              สังยุตตนิกาย สคาถวรรค              กินททสูตรที่ ๒              [๑๓๗] เทวดาทูลถามว่า                     บุคคลให้สิ่งอะไรชื่อว่าให้กำลัง ให้สิ่งอะไรชื่อว่าให้วรรณะ                     ให้สิ่งอะไรชื่อว่าให้ความสุข ให้สิ่งอะไรชื่อว่าให้จักษุ                     และบุคคลเช่นไรชื่อว่าให้ทุกสิ่งทุกอย่าง                     ข้าพระองค์ทูลถามพระองค์ ขอพระองค์ตรัสบอกแก่ข้าพระองค์                     ด้วยเถิด ฯ              [๑๓๘] พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า                     บุคคลให้อาหารชื่อว่าให้กำลัง ให้ผ้าชื่อว่าให้วรรณะ                     ให้ยานพาหนะชื่อว่าให้ความสุข ให้ประทีปโคมไฟชื่อว่าให้จักษุ                     และผู้ที่ให้ที่พักพาอาศัยชื่อว่าให้ทุกสิ่งทุกอย่าง                     ส่วนผู้ที่พร่ำสอนธรรมชื่อว่าให้อมฤตธรรม ฯ เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๕  บรรทัดที่ ๙๒๓ - ๙๓๓.  หน้าที่  ๔๒. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=15&A=923&Z=933                            ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=15&i=137 --------------------------------------------------------------------------------------------------------              คำถามว่า                    อะไรหนอเป็นเครื่องสลัดออกจากพยาบาท              ตอบว่า เมตตาเจโตวิมุตินี้ เป็นเครื่องสลัดออกซึ่งพยาบาท ฯ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=22&A=6886&Z=6940              คำถามว่า                    เมตตาเจโตวิมุติ มีอะไรเป็นคติ มีอะไรเป็นอย่างยิ่ง                    มีอะไรเป็นผล มีอะไรเป็นที่สุด?              ตอบว่า พระพุทธพจน์ในพระสูตร ชื่อว่าเมตตาสูตร พระพุทธพจน์ :-              [๕๙๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็เมตตาเจโตวิมุติ อันบุคคลเจริญแล้วอย่างไร มีอะไรเป็นคติ มีอะไรเป็นอย่างยิ่ง มีอะไรเป็นผล มีอะไรเป็นที่สุด              ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ย่อมเจริญสติสัมโพชฌงค์ อันสหรคตด้วยเมตตา ฯลฯ ย่อมเจริญอุเบกขาสัมโพชฌงค์อันสหรคตด้วยเมตตา อาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ              ถ้าเธอหวังอยู่ว่า เราพึงมีความสำคัญว่าปฏิกูลในสิ่งที่ไม่ปฏิกูลอยู่ เธอก็ย่อมมีความสำคัญว่าปฏิกูลในสิ่งที่ไม่ปฏิกูลนั้นอยู่              ถ้าหวังอยู่ว่า เราพึงมีความสำคัญว่าไม่ปฏิกูลในสิ่งปฏิกูลอยู่ ก็ย่อมมีความสำคัญว่าไม่ปฏิกูลในสิ่งปฏิกูลนั้นอยู่              ถ้าหวังอยู่ว่า เราพึงมีความสำคัญว่าปฏิกูลในสิ่งที่ไม่ปฏิกูลและสิ่งปฏิกูลอยู่ ก็ย่อมมีความสำคัญว่าปฏิกูลในสิ่งไม่ปฏิกูลและสิ่งปฏิกูลนั้นอยู่              ถ้าหวังอยู่ว่า เราพึงมีความสำคัญว่าไม่ปฏิกูลในสิ่งปฏิกูลและสิ่งไม่ปฏิกูลอยู่          ก็ย่อมมีความสำคัญว่าไม่ปฏิกูลในสิ่งปฏิกูลและในสิ่งไม่ปฏิกูลนั้นอยู่              ถ้าหวังอยู่ว่า เราพึงแยกสิ่งไม่ปฏิกูลและปฏิกูลทั้งสองนั้นออกเสียแล้ว วางเฉยมีสติสัมปชัญญะอยู่ ก็ย่อมวางเฉย มีสติสัมปชัญญะในสิ่งทั้งสองนั้นอยู่              หรืออีกอย่างหนึ่ง เธอย่อมเข้าถึงสุภวิโมกข์อยู่              ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรากล่าวเมตตาเจโตวิมุติว่า มีสุภวิโมกข์เป็นอย่างยิ่ง เพราะภิกษุนั้นยังไม่แทงตลอดวิมุติอันยวดยิ่งในธรรมวินัย ปัญญาของเธอ จึงยังเป็นโลกีย์. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ควรศึกษาทั้งพระสูตร :- http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=19&A=3328&Z=3470                   ฟังพระสูตรนี้ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/listen/?b=19&item=573              ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=19&i=573              การฟังธรรม การแสดงธรรม มีอะไรเป็นอานิสงส์สูงสุด ควรศึกษานัยจากวิมุตติสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=22&A=461&Z=514                   ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=22&i=26              เมื่อเทียบสูงสุดต่อสูงสุดแล้ว ธรรมทานเป็นเลิศ เพราะให้ถึงความหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง.              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๐  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒              ทีฆนิกาย มหาวรรค              มหาโควินทสูตร [บางส่วน]              สมัยนั้น มนุษย์เหล่าใดพลาดพลั้งหรือล้ม มนุษย์เหล่านั้น กล่าวอย่างนี้ว่า ขอนอบน้อมแด่ท่านมหาโควินทพราหมณ์ ขอนอบน้อมแด่ท่านปุโรหิตของพระราชา ๗ พระองค์              มหาโควินทพราหมณ์มีใจสหรคตด้วยเมตตา ไม่มีเวร ไม่พยาบาท แผ่ไปตลอดทิศหนึ่งอยู่ ทิศที่ ๒ ทิศที่ ๓ ทิศที่ ๔ ก็เหมือนกัน ด้วยประการฉะนี้ ทั้งเบื้องบน เบื้องต่ำ เบื้องขวาง ในที่ทุกสถาน มีใจสหรคตด้วยเมตตา อันไพบูลย์ เป็นมหัคคตะ ไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่พยาบาท แผ่ไปทั่วโลก โดยประการ ทั้งปวงอยู่              มีใจสหรคตด้วยกรุณา อันไพบูลย์ เป็นมหัคคตะ ไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่พยาบาท แผ่ไปทั่วโลก โดยประการทั้งปวงอยู่              มีใจสหรคตด้วยมุทิตา อันไพบูลย์ เป็นมหัคคตะ ไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่พยาบาท แผ่ไปทั่วโลก โดยประการทั้งปวงอยู่              มีใจสหรคตด้วยอุเบกขา อันไพบูลย์ เป็นมหัคคตะ ไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่พยาบาท แผ่ไปทั่วโลกโดยประการทั้งปวงอยู่              และแสดงหนทางแห่งความเป็นสหายกับพรหม ในพรหมโลก แก่สาวกทั้งหลาย              สมัยนั้น บรรดาสาวกของมหาโควินทพราหมณ์ซึ่งรู้คำสั่งสอนทั่วทั้งหมด เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก เข้าถึงสุคติ พรหมโลก ผู้ที่ไม่รู้คำสั่งสอนทั่วทั้งหมด เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก บางพวกเข้าถึงความเป็นสหายของเทวดา ชั้นปรนิมมิตวสวัตดี บางพวกเข้าถึงความเป็นสหายของเทวดาชั้นนิมมานรดี บางพวกเข้าถึงความเป็นสหายของเทวดาชั้นดุสิต บางพวกเข้าถึงความเป็น สหายของเทวดาชั้นยามา บางพวกเข้าถึงความเป็นสหายของเทวดาชั้น ดาวดึงส์ บางพวกเข้าถึงความเป็นสหายของเทวดาชั้นจาตุมหาราชิก ผู้ที่บำเพ็ญกายต่ำกว่าเขาทั้งหมด ก็ยังกายคนธรรพ์ ให้บริบูรณ์ได้              ด้วยประการฉะนี้แล บรรพชาของกุลบุตรเหล่านั้น ทั้งหมด ไม่เปล่า ไม่เป็นหมัน มีผล มีกำไร ฯ              ป. พระผู้มีพระภาคยังทรงระลึกถึงข้อนั้นได้อยู่หรือ ฯ              ภ. ดูกรปัญจสิขะ เรายังระลึกได้อยู่ สมัยนั้น เราเป็นมหาโควินทพราหมณ์ เราแสดงพรหมจรรย์นั้นว่า เป็นหนทางแห่งความเป็นสหายของพรหมในพรหมโลก แก่สาวกทั้งหลาย              ปัญจสิขะ แต่ว่าพรหมจรรย์นั้นไม่เป็นไปเพื่อนิพพิทา วิราคะ นิโรธะ อุปสมะ อภิญญา สัมโพธะ นิพพานะ ย่อมเป็นไปเพียงเพื่อบังเกิดในพรหมโลก              ดูกรปัญจสิขะ ส่วนพรหมจรรย์ของเรานี้ ย่อมเป็นไปเพื่อนิพพิทาโดย ส่วนเดียว เพื่อวิราคะ นิโรธะ อุปสมะ อภิญญา สัมโพธะ นิพพานะ พรหมจรรย์ เป็นไปเพื่อนิพพิทาโดยส่วนเดียว เพื่อวิราคะ นิโรธะ อุปสมะ อภิญญา สัมโพธะ นิพพานะ นั้นเป็นไฉน คืออัฏฐังคิกมรรค เป็นอริยะนี้เอง คือสัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ              ดูกรปัญจสิขะ พรหมจรรย์นี้แล ย่อมเป็นไปเพื่อนิพพิทาโดยส่วนเดียว เพื่อวิราคะ นิโรธะ อุปสมะ อภิญญา สัมโพธะ นิพพานะ              ดูกรปัญจสิขะ ก็บรรดาสาวกของเราที่รู้คำสั่งสอนทั่วทั้งหมด ย่อมทำให้ แจ้งซึ่งเจโตวิมุติ ปัญญาวิมุติ อันหาอาสวะมิได้ เพราะอาสวะสิ้นไป ด้วยปัญญา อันยิ่งด้วยตนเองในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่              บรรดาสาวกผู้ไม่รู้คำสั่งสอนทั่วทั้งหมด บางพวกเป็นโอปปาติกสัตว์ เพราะสิ้นโอรัมภาคิยสังโยชน์ทั้ง ๕ ปรินิพพานในภพนั้น ไม่กลับมาจากโลก นั้นเป็นธรรมดาก็มี บางพวกเป็นพระสกทาคามี เพราะสิ้นสังโยชน์ ๓ อย่าง เพราะราคะ โทสะและโมหะเบาบาง กลับมายังโลกนี้เพียงครั้งเดียว แล้วจักทำ ที่สุดทุกข์ได้ก็มี บางพวกเป็นพระโสดาบัน เพราะสิ้นสังโยชน์ ๓ อย่าง มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยง มีอันจะตรัสรู้เป็นเบื้องหน้าก็มี ฯ              ดูกรปัญจสิขะ ด้วยประการฉะนี้แล บรรพชาของกุลบุตรเหล่านี้ทั้งหมด เทียว ไม่เปล่า ไม่เป็นหมัน มีผล มีกำไร ฯ              พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระพุทธพจน์นี้แล้ว ปัญจสิขะคันธรรพบุตร ยินดี ชื่นชม อนุโมทนาภาษิตของพระผู้มีพระภาค ถวายบังคมพระผู้มีพระภาค กระทำประทักษิณแล้วหายไป ณ ที่นั้นเอง ฉะนี้แล ฯ              จบมหาโควินทสูตร ที่ ๖ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ควรศึกษาทั้งพระสูตร :- http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=10&A=4871&Z=5539              ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=10&i=209 แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html                      เรื่อง                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                           การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                           มหาทาน                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                           กาลทาน ๕ อย่าง                           ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                           ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                           สังฆทาน ๗ ประเภท                           ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                           ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                                       เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                           ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                           อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                           ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 19:58:41

ความคิดเห็นที่ 28 สพฺพทานํ ธมฺมทานํ ชินาติ-----------(1) อภยทานํ อามิสฺทานํ ชินาติ----------(2) เอ่อ... ผมไปค้นมาเจอสองคำนี้หน่ะ อ่าค้นมาให้ช่วยพิสูจน์ทราบ จากคุณ : สายลมเหงาแห่งขุนเขา เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 20:39:12

ความคิดเห็นที่ 29 อภัยทานมีคนเดียวที่ให้อภัย ธรรมทานให้ไปแล้ว เมื่อผู้ได้รับนำไปปฎิบัติ ย่อมมีผู้ให้อภัยทานมากขึ้น ด้วยเหตุนี้ ธรรมทานจึงมีกุศลมากกว่า จากคุณ : ใบไม้หนึ่งกำ เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 54 21:14:51

ความคิดเห็นที่ 31 สำหรับผม อภัยทาน เมื่อให้แล้วได้รับทั้งสองฝ่ายทั้งผู้ให้และผู้รับทันที ส่วนธรรมทาน เมื่อผู้ให้พร้อม ผู้รับไม่พร้อม ได้เพียงฝ่ายเดียวคือผู้ให้ อีกเช่นกัน เพียงผู้รับพร้อมแต่ผู้ให้ไม่พร้อม ก็ได้เพียงหนึ่ง (อาทิ ผู้ให้เป็นผู้ที่ด่าทอรุนแรงด้วยโทสะ แต่เรากลับฟังแล้วเห็นบังเกิดข้อธรรมขึ้นในใจ ณ ขณะที่เห็นความเกรี้ยวกราดของผู้ให้ จึงเกิดปัญญาเล็กๆ แล้วละ จนสงบ) แต่เมื่อยามใดพร้อมทั้งสองฝ่ายผู้รับผู้ให้ จักบริบูรณ์พร้อมทั้งสอง ส่วนตัว พิจารณาว่า อภัยทาน สูงล้ำกว่าครับ เพราะได้รับทันทีทั้งคู่ จากคุณ : CEKENZO เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 54 17:04:19

ความคิดเห็นที่ 32 อภัยทาน เอาไว้โปรดตัวเอง ธรรมทาน โปรดตัวเอง และ โปรดสัตว์โลก จากคุณ : มิตรคู่บอร์ด เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 14:08:24

ความคิดเห็นที่ 33  ผมสรุปสั้นแบบนี้นะ  ผู้ที่ให้ธรรมเป็นทาน อาจจะไม่เข้าใจธรรมนั้น ๆ เลยก็ว่าได้ เพียงแต่สักว่าให้ก็มีเยอะไป  แต่ผู้ที่ให้อภัยทาน แน่นอนว่า ผู้นั้นต้องเข้าใจธรรมเป็นอย่างดี มีจิตใจที่ดี เป็นกุศลอย่างแท้จริง  เรื่องบาปบุญในทางพุทธศาสนา จะดูด้านจิตเป็นหลักครับ  การให้ธรรมเป็นทาน เผลอๆไป ไม่ระมัดระวังให้ดี อาจให้ธรรมผิด ๆ ไำปก็ได้นะ  ผู้ที่จะให้ธรรมได้ จึงน่าจะต้องเป็นผู้ที่เข้าใจธรรมอย่างแท้จริงก่อน ถึงจะดีครับ จากคุณ : indysoft เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 54 22:39:00

ความคิดเห็นที่ 34 .......ในเรื่องของทานนั้นจะมีอานิสงส์มากหรือน้อย ขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่าง ทั้งผู้ให้ ผู้รับ ความยินดี วัตถุทาน เจตนา กาล ..... ในทักขิณาวิภังคสูตร พระพุทธองค์ได้จำแนกอานิสงส์ของทานเอาไว้ พิจารณาว่า : ผู้ให้คนเดียวกันมีจิตใจสละออกเหมือนๆ กัน แต่ผู้รับต่างกัน ทำไมอานิสงส์ถึงได้ต่างกันมากมาย [๗๑๑] ดูกรอานนท์ ใน ๑๔ ประการนั้น บุคคลให้ทานในสัตว์เดียรัจฉาน พึงหวังผลทักษิณาได้ร้อยเท่า ให้ทานในปุถุชนผู้ทุศีล พึงหวังผลทักษิณาได้พันเท่า ให้ทานในปุถุชนผู้มีศีล พึงหวังผลทักษิณาได้แสนเท่า ให้ทานในบุคคลภายนอกผู้ปราศจากความกำหนัดในกาม พึงหวังผลทักษิณาได้แสนโกฏิเท่า ให้ทานในท่านผู้ปฏิบัติเพื่อทำโสดาปัตติผลให้แจ้ง พึงหวังผลทักษิณาจนนับไม่ได้ ...... http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=14&A=9161&w=ทักขิณาวิภังคสูตร_ .......แต่ก่อนดิฉันไม่เห็นด้วยนะคะ มีความเห็นว่าจิตมีเจตนาสละออกแล้วเหมือนๆ กัน ก็ควรจะได้เท่ากันสิ แต่เมื่อมาพิจารณา และได้ทบทวนแล้ว ทั้งยังได้เห็นประจักษ์ซึ้งในใจด้วยตนเอง เมื่อได้ศึกษาและพิจารณาต่อๆ มา ดิฉันมีความเชื่อและศรัทธาในพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธองค์ยิ่งนัก เมื่อมีข้อธรรมใดที่ได้รับฟังมา ไม่ว่าจากผู้ใด ดิฉันยังไม่ปักใจเชื่อจนกว่าจะได้สอบทาน โดยอาศัยหลักมหาปเทส ๔ http://84000.org/tipitaka/dic/d_seek.php?text=มหาปเทส http://84000.org/tipitaka/read/?21/180/227 ......เมื่อได้สนทนาในหัวข้อนี้ ทำไมดิฉันถึงได้สรุปว่า       ธรรมทานมีอานิสงส์มากกว่าอภัยทาน ทั้งๆ ที่ เมื่อสรุปนั้น ช่วงนั้นค้านกับเถรภาษิต เพราะเมื่อสอบทานตามหลักมหาปเทส ๔ แล้ว จากลิงค์ต่างๆ ตามความเห็นข้างบน ทั้งในกระทู้นี้ท่านฐานาฐานะก็ได้แสดงไว้ อย่างชัดเจนแล้ว ว่าทำไมการให้ธรรมทานถึงได้ชนะการให้ทั้งปวง ต่อมาจึงได้ทราบว่าหนังสือเล่มนั้น ได้ปรับปรุงแก้ไขแล้ว ดิฉันยิ่งเพิ่มความเคารพในตัวท่าน ผู้นิพนธ์ ด้วยเห็นว่าท่านเป็นตัวอย่างที่ดี ในการเคารพต่อพระธรรมวินัย เมื่อพิจารณาเห็นว่าผิดแล้วก็ได้แก้ไข โดยไม่ได้มีมานะ หรืออัตตาในการที่จะไม่แก้ไขเลย มีหลายท่านเข้าใจว่า การบอกผิด สอนผิด นั้นก็คือการให้ธรรมทาน อย่างนั้นไม่ใช่นะคะ การบอกผิดสอนผิดนั้นนอกจากจะไม่ชนะการให้ทั้งปวงแล้วยังจะประสบบาปมิใช่บุญเป็นอันมาก พระพุทธพจน์ : [๑๓๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุพวกที่แสดงอธรรมว่าธรรม ภิกษุเหล่านั้นชื่อว่า เป็นผู้ปฏิบัติเพื่อไม่เป็นประโยชน์เกื้อกูล ไม่เป็นความสุขแก่ชนเป็นอันมาก เพื่ออนัตถะ มิใช่ประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนเป็นอันมากเพื่อทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ทั้งย่อมประสบบาปมิใช่บุญเป็นอันมากและย่อมจะยังสัทธรรมนี้ให้อันตรธาน http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=20&A=522&Z=555 .......การให้ธรรมทานนั้นเป็นไปเพื่อทำความเห็นให้ตรง เพื่อให้เกิดปัญญา เพื่อละอัตตาตัวตนต่อไปตามลำดับขั้น .......สำหรับการให้อภัยทานนั้นเพื่อละโทสะ เป็นไปเพื่อละอัตตาตัวตนหรือไม่ ลองพิจารณาอีกครั้ง http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=สุเนต http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=19&A=3328&Z=3470 .......ที่ว่าบิดามารดาคือพรหมของบุตรนั้น หมายว่าบิดามารดานั้น ต้องมีพรหมวิหาร ๔ ต่อบุตร จึงจะชื่อว่าเป็นพรหมของบุตร มีบิดามารดาที่ไม่ได้มีพรหมวิหาร ๔ ต่อบุตรก็ใช่จะไม่มี       ดิฉันเคยอ่านข่าวที่บิดายิงบุตรตาย และยิงตัวเองตายตามไปด้วย ยังได้คิดว่า ถ้า เพียงแต่ให้อภัยทาน ที่แค่เป็นระดับศีล คือควบคุมกาย วาจา ให้ได้ ไม่ต้องถึง กับควบคุมใจดอก เหตุการณ์ ร้ายแรง ก็จะไม่เกิดขึ้น และยิ่งทำให้ดิฉันตระหนักในอานุภาพของศีล ที่ได้ชื่อว่าเป็นมหาทาน ........จากการสนทนาในเรื่องนี้ ดิฉันได้ไปทำการศึกษาต่อค่ะ ก็เรื่องธรรมทานนี้แหละ ทำไมถึงได้มีอานิสงส์มากนักด้วยชนะการให้ทั้งปวง ทำให้ดิฉันเห็นความสำคัญของ สัมมาทิฏฐิ หนึ่งในมรรคมีองค์ ๘ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_name.php?name=มหาจัตตารีสกสูตร&book=9&bookZ=33 มรรคคือทางสายกลางที่เราต้องเดินไปค่ะ ดิฉันได้เห็นถึงความสำคัญของศีล... ความสำคัญของการสำรวม กาย วาจา ใจ ธรรมทั้งหลายที่เรียนมาได้ถูกนำมาพิจารณา ทำความเข้าใจให้ลึกซึ้งไปตามลำดับ นั่นก็มาจากการสนทนาธรรม การได้รับธรรมทาน ทำให้ไม่สงสัยเลยว่า ทำไมพระพุทธองค์จึงตรัสไว้ว่า :  ก็ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี นี้เป็นพรหมจรรย์ทั้งสิ้นทีเดียว http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_item.php?item=4&book=19&bookZ=&pagebreak=1 ก็มิตรดีสหายดีนั้น เขาได้ให้อะไรแก่เราเล่า ......เมื่อมีความเห็นว่า ธรรมทานชนะการให้ทานทั้งปวง ดิฉันก็คงเลือกทำแต่ธรรมทาน นะซี ก็ไม่ใช่อย่างนั้น ทำตามกาลค่ะ ดิฉันยังยินดีในการเกาคางให้แมว ให้อาหารปลา อาหารมด ที่หลังสวนอยู่ ทั้งๆ ที่ทราบว่าอานิสงส์น้อยนี่แหละค่ะ เดินตามทางมรรคมีองค์ ๘ และพยายามศึกษาทำความเข้าใจ ในทางที่ตัวเอง ต้องเดิน และก็เดินไปค่ะ ....แต่ก่อนเมื่อกระทู้ที่ดิฉันสนทนาเล่นกับน้องๆ ถูก ( แกล้ง หรือเปล่า ) โหวตขึ้น ดิฉันอายมากเลย แต่กระทู้นี้ดิฉันไม่อายเลยค่ะ ถึงดิฉันจะมีความรู้น้อย แต่เมื่อได้สนทนาทำความเข้าใจ ได้สอบทานและมั่นใจแล้ว ดิฉันได้ประโยชน์อย่างไร ดิฉันก็ปรารถนาจะให้ผู้อื่นได้ประโยชน์อย่างนั้นเช่นกัน. ......ที่ต้องยกลิงค์ต่างๆมามากมายนั้นใช่ว่าจะทำให้ตัวเองดูดีหรือเพื่อความโก้หรู ทั้งนี้เพราะความเคารพในพระสัทธรรม และเพื่ออ้างอิงเท่านั้น ดิฉันตระหนักดีว่ายังรู้น้อย และต้องศึกษาอีกมาก แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 54 13:26:58 จากคุณ : rtid เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 54 03:03:48

ความคิดเห็นที่ 36 คุณ rtid คะ สัมผัสได้ผ่านตัวอักษรเลยค่ะถึงความสุขุม ใสเย็น เมตตา อ่อนน้อม ถ่อมตน ขอแสดงความชื่นชมและอนุโมทนาด้วยใจจริงค่ะ จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 54 16:51:41

ความคิดเห็นที่ 38 ที่มา.. อรรถกถา ขุททกนิกาย จริยาปิฎก สโมธานกถา อ่าน อรรถกถาหน้าต่างที่ [๑] [๒] [๓] [๔] [๕] [๖] [๗] เนื้อหาอยู่ในคห.43 แทนครับ แก้ไขตามคำแนะนำของคุณฐานาฐานะ คห.42 ขอบพระคุณครับ : ) แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 54 19:32:36 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 54 20:11:57

ความคิดเห็นที่ 39 ไปเจอมาอรรถกถานี้มา น่าสนใจดี : ) เมื่อเช้าโพสต์ทีนึงแล้ว เจอโปรแกรมกรองคำพันทิป คห.หายจ้อย -*- ขี้เกียจไล่ดูว่าโดนคำไหน ตานี้พอโพสต์เสร็จแล้วก็เลยแคปภาพรอคห.หาย : ) เรื่องอามิสทานนี้อ่านๆ ไป นึกถึง ufo  ขึ้นมา  : ) ---------------------------------------- อื่นๆ ที่น่าสนใจ คนแนะเองยังไม่ได้อ่านทั้งหมด ความสำเร็จ ๓ หมวดคืออามิสทาน อภัยทานและธรรมทาน ด้วย ๓ หมวดคือ ทาน ศีลและปัญญา ด้วยประการฉะนี้แล. http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=33.3&i=36&p=6 อันนี้อามิสทานอีก http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=33.3&i=36&p=5 แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 54 20:32:24 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 54 20:29:17

ความคิดเห็นที่ 40 ผมเองไม่ค่อยมีความรู้ในทางศาสนาฯมากเท่าไรครับเมื่อเข้ามาอ่านความเห็นของหลายๆท่านก็รู้สึกน่าสนใจมากๆครับ  โดยส่วนตัวผมเองแล้วเข้าใจเพียงว่าการให้ทานใดๆ ถ้าตั้งใจที่จะให้ทานแล้วก็ถือว่าได้บุญมากๆแล้ว  ส่วนที่ว่า"อภัยทาน"กับ"ธรรมทาน" นั้น      เราเองต้องหันมามองดู "ตัวเอง" ก่อน  เราเองยังไม่สามารถลดละ โลภ โกรธ หลง  เราเองยังนั่งอยู่บนกองกิเลส กองเบ้อเร้อ  เราจะไปให้ "ธรรมทาน" แก่คนอื่นคนใด   ผมว่ามันไม่ค่อยเหมาะสม   แต่ในทางกลับกัน ถ้าเรารู้จักให้"อภัย" มันจะเป็นการลดทิฐิ ลดความโกรธ อย่างอื่น มันจะค่อยๆตามมาเอง    เป็นการฝึก"ใจ" ครับ......ผมว่าเรามาฝึก"ใจ" ให้ "ลด" ให้"ละ"   กันดีกว่าจะมานั่งเถียงกันว่า "ทาน" อะไรมันสูงกว่ากันนะครับ............. จากคุณ : pepong (pepong111) เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 54 22:21:47

ความคิดเห็นที่ 41 ....ขออนุโมทนา คุณ rtid  ตอบในความเห็นที่ 8  แบบนั้น ถูกต้องตรงตามหลัก ตามเหตุผล มีหลักฐานที่อ้างชัดเจน ... ไม่ใช่ตอบเอาสุ่มเดามั่วซี่วตามความคิดเห็นที่ไม่ได้ตรวจสอบก่อนเอามาตอบ .... คำถามที่ถามตรงๆตามหลักธรรม  ก็ควรตอบตรงๆ ชัดๆ ตามหลักธรรม  มีหลักฐานยืนยัน มีที่ไปที่มา แบบนี้   .... ไม่ควรตอบแบบสุ่มเดา แบบคาดเอาเอง  เพราะอาจจะมีความผิดเกิดขึ้นได้มากมาย  แบบความเห็นอื่นๆ บางความเห็นก่อนหน้านั้น .. จากคุณ : ศิษย์พระป่า เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 54 02:15:23

ความคิดเห็นที่ 42              ถึง คุณปล่อย ความคิดเห็นที่ 38              คุณปล่อยใช้ Rich Mode น่าจะแบ่งบรรทัด เพื่อไม่ให้ยาวเกิน         จนต้องเลื่อนไปอ่าน แล้วเลื่อนกลับมาอ่านบรรทัดถัดไป, ขนาดตัวอักษร ไม่ควรเล็กเกินไป. แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html                      เรื่อง                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                           การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                           มหาทาน                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                           กาลทาน ๕ อย่าง                           ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                           ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                           สังฆทาน ๗ ประเภท                           ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                           ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                                       เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                           ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                           อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                           ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 54 16:15:40

ความคิดเห็นที่ 43              การทำความอนุเคราะห์สัตว์ทั้งหลายโดยส่วนมากด้วยการสละเครื่อง อุปกรณ์ความสุข ร่างกายและชีวิตด้วยการกำจัดภัย และ การชี้แจงธรรมเป็นข้อ ปฏิบัติของทานบารมี.               ในทานบารมีนั้นมีทาน ๓ อย่าง โดยเป็นวัตถุที่ควรให้ คือ อามิสทาน  ๑  อภัยทาน ๑ ธรรมทาน ๑. 1.      อามิสทาน               ในทานเหล่านั้น วัตถุที่พระโพธิสัตว์ควรให้มี ๒ อย่าง คือ วัตถุภายใน  ๑  วัตถุภายนอก ๑. 1.1.               ใน ๒ อย่างนั้น วัตถุภายนอกมี ๑๐ อย่าง คือ ข้าว ๑ น้ำ ๑ ผ้า ๑ ยาน ๑ ดอกไม้ ๑ ของหอม ๑ เครื่องลูบไล้ ๑ ที่นอน ๑ ที่อาศัย ๑ ประทีป ๑.               บรรดาวัตถุมีข้าวเป็นต้น มีวัตถุหลายอย่าง โดยจำแนกของควรเคี้ยว และของควรบริโภคเป็นต้น.               อนึ่ง วัตถุ ๖ อย่าง คือรูปารมณ์จนถึงธรรมารมณ์.               อนึ่ง บรรดาวัตถุมีรูปารมณ์เป็นต้น วัตถุหลายอย่าง โดยการจำแนกเป็น สีเขียวเป็นต้น.               อนึ่ง วัตถุหลายอย่าง ด้วยเครื่องอุปกรณ์อันทำความปลาบปลื้มหลาย ชนิด มีแก้วมณี กนก เงิน มุกดา ประพาฬ นา ไร่ สวน ทาสหญิง ทาสชาย โค กระบือเป็นต้น.               ในวัตถุเหล่านั้น พระมหาบุรุษ เมื่อจะให้วัตถุภายนอกรู้ด้วยตนเองว่า จะ ให้วัตถุแก่ผู้มีความต้องการ. แม้เขาไม่ขอก็ให้ ไม่ต้องพูดถึงขอละ. มีของให้จึง ให้. ไม่มีของให้ย่อมไม่ให้. ให้สิ่งที่ปรารถนา. เมื่อมีไทยธรรมย่อมไม่ให้สิ่งที่ ไม่ปรารถนา. อาศัยอุปการะตอบย่อมให้. เมื่อไม่มีไทยธรรมย่อมแบ่งสิ่งที่ ปรารถนาให้สมควรแก่การแจกจ่าย.               อนึ่ง ไม่ให้ศัตรายาพิษและของเมาเป็นต้น อันจะนำมาซึ่งความเบียด เบียนผู้อื่น. แม้ของเล่นอันประกอบด้วยความพินาศ และนำมาซึ่งความประมาท ก็ไม่ให้.               อนึ่ง ไม่ให้ของไม่เป็นที่สบาย มีน้ำดื่มและของบริโภคเป็นต้น หรือของ ที่เว้นจากการกำหนดแก่ผู้ขอที่เป็นไข้. แต่ให้ของเป็นที่สบายเท่านั้นอันสมควร แก่ประมาณ.               อนึ่ง คฤหัสถ์ขอก็ให้ของสมควรแก่คฤหัสถ์. บรรพชิตขอก็ให้ของ สมควรแก่บรรพชิต. ให้ไม่ให้เกิดความเบียดเบียนแก่ใครๆ ในบรรดาบุคคลเหล่า นี้ คือ มารดาบิดา ญาติสาโลหิต มิตรอำมาตย์ บุตรภรรยา ทาสและกรรมกร.               อนึ่ง รู้ไทยธรรมดีมาก ไม่ให้ของเศร้าหมอง.               อนึ่ง ไม่ให้อาศัยลาภสักการะความสรรเสริญ. ไม่ให้อาศัยการตอบ แทน. ไม่ให้หวังผลเว้นแต่สัมมาสัมโพธิญาณ. ไม่ให้รังเกียจผู้ขอหรือไทยธรรม.               อนึ่ง ไม่ให้ทานทอดทิ้ง ยาจกผู้ไม่สำรวม แม้ผู้ด่าและผู้โกรธ. ที่แท้มี จิตเลื่อมใสให้อนุเคราะห์ด้วยความเคารพอย่างเดียว. ไม่ให้เพราะเชื่อมงคลตื่น ข่าว. ให้เพราะเชื่อกรรมและผลแห่งกรรมเท่านั้น. ไม่ให้โดยที่ทำยาจกให้เศร้า หมองด้วยการให้เข้าไปนั่งใกล้เป็นต้น. ให้ไม่ทำให้ยาจกเศร้าหมอง.               อนึ่ง ไม่ให้ประสงค์จะลวงหรือประสงค์จะทำลายผู้อื่น. ให้มีจิตไม่เศร้า หมองอย่างเดียว. ไม่ให้ทานใช้วาจาหยาบ หน้านิ่วคิ้วขมวด. ให้พูดน่ารัก พูด ก่อน พูดพอประมาณ. โลภะมีมากในไทยธรรมใด เพราะความพอใจยิ่งก็ดี เพราะสะสมมานานก็ดี เพราะความอยากตามสภาพก็ดี. พระโพธิสัตว์รู้อยู่ บรรเทาไทยธรรมนั้นโดยเร็ว แล้วแสวงหายาจกให้.               อนึ่ง ไทยวัตถุใดนิดหน่อย แม้ยาจกก็ปรากฏแล้ว แม้ไม่คิดถึงไทยวัตถุ นั้น ก็ทำตนให้ลำบาก แล้วให้ยาจกนับถือเหมือนอกิตติบัณฑิต ฉะนั้น.               อนึ่ง มหาบุรุษ เมื่อบุตรภรรยา ทาสกรรมกร บุรุษของตน ไม่ร้องเรียกถึง ความโทมนัสขอ ย่อมไม่ให้แก่ยาจกทั้งหลาย. แต่เมื่อชนเหล่านั้นร้องเรียกถึง ความโสมนัสโดยชอบ จึงให้.               อนึ่ง เมื่อให้รู้อยู่ย่อมไม่ให้แก่ยักษ์ รากษส ปีศาจเป็นต้น หรือแก่ มนุษย์ผู้ทำการงานหยาบช้า.               อนึ่ง แม้ราชสมบัติก็ไม่ให้แก่คนเช่นนั้น. ให้แก่ผู้ที่ไม่ปฏิบัติเพื่อความ ไม่เป็นประโยชน์ เพื่อทุกข์ เพื่อความพินาศแก่โลกผู้ที่ตั้งอยู่ในธรรม คุ้มครอง โลกโดยธรรม.               พึงทราบการปฏิบัติในทานภายนอกด้วยประการฉะนี้. 1.2.               ส่วนทานภายในพึงทราบโดยอาการ ๒ อย่าง.               อย่างไร?               เหมือนบุรุษคนใดคนหนึ่งสละตน เพราะเหตุอาหารและเครื่องปกปิดแก่ ผู้อื่น. ย่อมถึงความเป็นผู้เชื่อฟัง ความเป็นทาสฉันใด. พระมหาบุรุษก็ฉันนั้น เหมือนกัน มีจิตปราศจากอามิสเพราะเหตุสัมโพธิญาณ ปรารถนาประโยชน์สุข อันยอดเยี่ยมแก่สัตว์ทั้งหลาย ประสงค์จะบำเพ็ญทานบารมีของตน จึงสละตน เพื่อคนอื่น ย่อมถึงความเป็นผู้เชื่อฟัง ความเป็นผู้ต้องทำตามความประสงค์. ไม่หวั่นไหว ไม่ท้อแท้ มอบอวัยวะน้อยใหญ่มีมือเท้าและนัยน์ตาเป็นต้นให้แก่ ผู้ต้องการด้วยอวัยวะ นั้นๆ. ไม่ข้องใจ ไม่ถึงความสยิ้วหน้า ในการมอบให้นั้น เหมือนในวัตถุภายนอก.               เป็นความจริงอย่างนั้น พระมหาบุรุษยังความปรารถนาของยาจกเหล่า นั้นให้บริบูรณ์ ด้วยการบริโภคตามสบาย หรือด้วยความชำนาญของตน จึงสละ วัตถุภายนอกด้วยอาการ ๒ อย่าง ด้วยหวังว่า เราให้ทานหมดสิ้นแล้วจักบรรลุ สัมโพธิญาณด้วยการเสียสละอย่างนี้ดังนี้.               พึงทราบการปฏิบัติในวัตถุภายใน ด้วยประการฉะนี้.               ให้วัตถุภายในที่ให้ ย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์แก่ยาจก โดยส่วนเดียว เท่านั้น. ใช่จะให้พวกนั้น.               อนึ่ง พระมหาบุรุษ เมื่อรู้ย่อมไม่ให้อัตภาพหรืออวัยวะน้อยใหญ่ของตน แก่มารหรือแก่เทวดาผู้ เนื่องด้วยหมู่มาร ผู้ประสงค์จะเบียดเบียน ด้วยคิดว่า  ความ ship หายอย่าได้มีแก่มารเหล่านั้น. ย่อมไม่ให้แม้แต่ตุ๊กตาแป้ง เหมือนไม่ ให้แก่เทวดาผู้เนื่องด้วยหมู่มาร ฉะนั้น. ไม่ให้แม้แก่คนบ้า. แต่คนพวกนั้นขอให้ ตลอดไป เพราะการขอเช่นนั้นหาได้ยาก และเพราะการให้เช่นนั้นทำได้ยาก. 2.      อภัยทาน               ส่วนอภัยทาน พึงทราบโดยความป้องกันจากภัยที่ปรากฏแก่สัตว์ทั้ง หลาย จากพระราชา โจร ไฟ น้ำ ศัตรู สัตว์ร้ายมีราชสีห์ เสือโคร่งเป็นต้น. 3.      ธรรมทาน               ส่วนธรรมทาน ได้แก่การแสดงธรรมไม่วิปริตแก่ผู้มีจิตไม่เศร้าหมอง.               การชี้แจงประโยชน์อันสมควร นำผู้ยังไม่เข้าถึงศาสนาให้เข้าถึง ผู้เข้า ถึงแล้วให้เจริญงอกงาม ด้วยทิฏฐธรรมิกประโยชน์ สัมปรายิกและปรมัต- ถประโยชน์.               ในการแสดงธรรมนั้น พึงทราบนัยโดยสังเขปดังนี้ก่อน คือ ทานกถา ศีล กถา สัคคกถา โทษและความเศร้าหมองของกามและอานิสงส์ในการออกจากกาม.               ส่วนโดยพิสดาร พึงทราบประดิษฐานและการทำให้ผ่องแผ้วในธรรม นั้นๆ ตามสมควร ด้วยสามารถการประกาศคุณของธรรมเหล่านั้นแก่ผู้มีจิตน้อมไป แล้วในสาวกโพธิญาณ คือ การเข้าถึงสรณะ การสำรวมศีล ความคุ้มครองทวาร ในอินทรีย์ทั้งหลาย ความรู้จักประมาณในการบริโภค การประกอบความเพียร เนืองๆ สัทธรรม ๗  การประกอบสมถะ ด้วยการทำกรรมในอารมณ์ ๓๘ การประกอบวิปัสสนา ด้วยหัวข้อคือการยึดมั่นตามสมควรในการยึดมั่นวิปัสสนา ในรูปกายเป็นต้น.               ปฏิปทาเพื่อความหมดจดอย่างนั้น การยึดถือความถูกต้อง วิชชา ๓ อภิญญา ๖ ปฏิสัมภิทา ๔ สาวกโพธิญาณ.               อนึ่ง พึงทราบการประดิษฐาน การทำให้ผ่องแผ้วในญาณทั้งสอง ด้วย การประกาศความเป็นผู้มีอานุภาพมาก ของพระพุทธเจ้าเหล่านั้น ในฐานะแม้ ๓ อย่าง โดยหัวข้อประกาศมิสภาวะ ลักษณะและรสเป็นต้นของบารมีมีทานบารมี เป็นต้น ตามสมควรแก่สัตว์ทั้งหลายผู้น้อมไปในปัจเจกโพธิญาณ และในสัมมา สัมโพธิญาณ.               พระมหาบุรุษย่อมให้ธรรมทานแก่สัตว์ทั้งหลาย ด้วยประการฉะนี้. ที่มา.. อรรถกถา ขุททกนิกาย จริยาปิฎก สโมธานกถา อ่าน อรรถกถาหน้าต่างที่ [๑] [๒] [๓] [๔] [๕] [๖] [๗] จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 54 19:28:38

ความคิดเห็นที่ 44 ขอยกพุทธพจน์"รองรับ" ธัมมะทานัง สัพพทานัง ชิเนติ การให้ธรรมะ ชนะการให้ทั้งมวล เป็นทานที่ให้ประโยชน์แก่ตนด้วย และผู้อื่นด้วย เป็นประโยชน์ทั้ง"สองฝ่าย" ครับ การให้ธรรมะเป็นทาน ยังประโยชน์สูงสุดคือ พระนิพพาน ได้ แต่ให้อภัยทาน ยังประโยชน์สูงสุดคือทาน คือการให้อภัย ไม่ผูกโกรธ เป็นผู้มีเมตตา จากคุณ : ใจพรานธรรม เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 54 17:19:43