PANTIP.COM : Y10177610 ศาสพุทธ สิ่งไหนที่ทำแล้วบาปที่สุด{แตกประเด็นจาก Y10176150} []

ความคิดเห็นที่ 9

ตามไปอ่านในลิ้งค์ของคุณ He-Who-Must-Not-Be-Named แล้วขนลุก

ในครั้งพุทธกาล มีอาจารย์ที่เรียกว่า "เดียรถีย์" (ผู้ข้ามไม่ถูกท่า) ก็ตกอยู่ในฐานะมีความเห็นผิดทั้ง ๓ ประการนี้ ได้แก่

อาจารย์อชิตตเกสกัมพล มีความเห็นผิดชนิดที่เป็น นัตถิกทิฏฐิ เห็นว่าการเวียนว่ายตายเกิดไม่มี

อาจารย์มักขลิโคศาล มีความเห็นผิดชนิดที่เป็น อเหตุกทิฏฐิ เห็นว่าสัตว์ทั้งหลายเป็นไปโดยมิได้อาศัยเหตุ

อาจารย์ปูรณกัสสป มีความเห็นผิดชนิดที่เป็น อกิริยทิฏฐิ เห็นว่าการกระทำทั้งหลายไม่สำเร็จเป็นบุญหรือเป็นบาปได้

บุคคลผู้มีความเห็นผิดชั้นอาจารย์ ย่อมมีความเห็นผิดที่หนักแน่นมากที่สุด และบรรดาศิษย์ทั้งหลายก็หนักแน่นมากบ้างน้อยบ้างรองๆ กันลงมา

บรรดาอาจารย์และศิษย์ทั้งหลายผู้ไม่เปลี่ยนใจเหล่านี้จะหลีกหนี นรก ไปไม่พ้นอย่างแน่นอนภายหลังจากจุติ คือดับหรือตายโดยไม่มีอะไรมาคั่น

แม้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจะได้ทรงทรมานอาจารย์เหล่านี้ด้วยวิธีการต่างๆเพื่อ จะได้ละ ได้ถอนความเห็นที่แสนร้ายนี้ ออกไปจากจิตใจเสียแต่อาจารย์เหล่านี้ก็รับไม่ได้ ยกเว้นศิษย์ของอาจารย์เหล่านี้บางคนที่มีความเห็นผิดยังไม่เข้าขั้นหนัก รุนแรง

บรรดาบุคคลผู้มีความเห็นผิดดังกล่าวนี้ นอกจากจะไม่มีหนทางเดินไปสู่ความพ้นทุกข์ เพราะขาดปัญญาในปัญหาของชีวิตแล้ว ยังขึ้นๆลงๆ นรก ดังได้กล่าวมาแล้วอีก อาจจะมากครั้งทีเดียว จึงถือว่ามีโทษร้ายยิ่งกว่า อนันตริยกรรม

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงแสดงไว้ในอังคุตตรพระบาลีว่า
" ปรมานิ ภิกฺขเว วชฺชานิ" แปลความว่า " ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความเห็นผิดชนิดที่เป็นนิยตมิจฉาทิฏฐินี้มีโทษอันยิ่งใหญ่ที่สุด"

แม้ว่าอนันตริยกรรมที่หนักที่สุด เช่น ฆ่าพ่อ หรือ ฆ่าแม่ เป็นต้น อนันตริยกรรมจะนำไปเกิดในนรกแล้ว กลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีกเป็นต้น ก็คงจะไม่ได้ทำอนันตริยกรรมซ้ำๆอีก แต่ความเห็นผิดนั้นยากนักที่จะเปลี่ยนความคิดให้เป็นเห็นถูกได้

แม้จะเกิดเป็นมนุษย์หรือเกิดเป็นเทวดา ความเห็นผิดก็ยังติดตามตัวไป ดังนั้น จึงขึ้นๆลงๆ นรก ครั้งแล้วครั้งเล่าจึงน่ากลัวอย่างจะสุดพรรณา

สมัยหนึ่ง พราหมณ์ผู้หนึ่งได้เข้ามาเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วถามปัญหาเรื่องกรรม เรื่องการตายการเกิดเป็นสัตว์ในภพภูมิต่างๆ เช่น เป็นผีสางเทวดาได้ เป็นต้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงหลับพระเนตรเสียไม่ตอบ พราหมณ์ถามอยู่หลายครั้งไม่ได้รับคำตอบ จึงได้หลีกไป พระอานนท์จึงได้ถามพระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า คำถามก็ดีๆทั้งสิ้น เหตุใดพระองค์จึงไม่ตอบเขา

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสว่า อานนท์เธอยังไม่รู้ว่าพราหมณ์ผู้นี้เป็นมิจฉาทิฏฐิ ที่มีกำลังความเห็นผิดเหนียวแน่นมาก ผ่านนรกมาหลายชาติแล้ว ที่เข้ามาถามวันนี้ ก็มิได้ปรารถนาจะมาหาความรู้ หากแต่ต้องการจะมาโต้คารมแสดงความคิดเห็น จะได้ไปโอ้อวดกับคนทั้งหลายว่า ได้มาโต้กับพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ต้องการสร้างพยานหลักฐานเพื่อจะให้คนทั้งหลายเชื่อในความคิดเห็นผิดๆ ของตน

ความเห็นผิดชนิดที่ล่วงอกุศลกรรมบทคือ นิยตมิจฉาทิฏฐิ ๓ นั้นมีกำลังของการให้ผลมากจริงๆ

ผู้ที่มิได้ศึกษาจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และมิได้มีความคิดพิจารณาในปัญหาของชีวิตให้ลึกซึ้งแล้วจะเข้าถึงความจริง ของการให้ผลไม่ได้ เป็นเรื่องที่น่าหวั่นไหวเกรงอันตรายที่ร้ายแรงนี้เหลือเกิน เพราะความเห็นผิดที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจ มันจะแสดงออกไปซึ่งความเห็นผิดนั้นอยู่เสมอในแต่ละชาติที่เกิดขึ้นมา

ผลร้ายแรงที่จะได้รับจึงได้เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า คือตกนรกบ่อยครั้งจนจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นกับชีวิตแล้วจึงจะค่อยๆ เปลี่ยนแปลงกลับเป็นตรงกันข้ามได้ เช่น เกิดเป็นมนุษย์แล้ว เพราะความยากจนมากจึงมัวยุ่งแต่การทำมาหากิน หรือเจ็บป่วยมากอยู่เสมอ มัวแต่ยุ่งเรื่องการรักษาพยาบาลตัวเอง หรือมีเรื่องเศร้าหมองเร่าร้อนอยู่ไม่สร่างซาจนไม่มีเวลาที่จะครุ่นคิดถึง ปัญหาชีวิตอันลึกซึ้งที่ตนมีความเห็นผิดติดมา และเมื่อได้พบบัณฑิตย์ที่มีความสามารถเสนอความรู้ให้ ทั้งได้เกิดมาหลายชาติมิได้แสดงความเห็นผิดมากมายออกไป และกุศลของตนเพิ่มขึ้นจึงได้มีโอกาสเปลี่ยนความคิดเสียใหม่

เปรียบเหมือนเสือโคร่งหนุ่มฉกรรจ์ย่อมจะหยิ่งผยองในศักดิ์ศรีของตน เพราะในป่าอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้มิได้มีผู้ใดที่จะมีความเก่งกาจหรือมีความ สามารถเท่าตนได้ จึงยืนผงาดวาดลวดลายว่าข้านี้เป็นผู้ยิ่งใหญ่ให้สัตว์ทั้งหลายเกรงขาม

ครั้นในบั้นปลายของชีวิต เมื่อความชราได้เข้ามาเยือนจึงได้มีความรู้สึกสำนึกตัวว่าจะยิ่งใหญ่ต่อไป ไม่ได้เสียแล้ว เพราะเขี้ยวอันแหลมคมราวกับเหล็กกล้าภายในปากนั้น บัดนี้ก็ได้หลุดถอน เล็บทุกเล็บอันทรงพลังก็โยกคลอน แม้ร่างกายก็อ่อนแอลงไปแล้วจะจับสัตว์ใหญ่กินได้อย่างไร และจะวิ่งตามสัตว์เล็กก็ไม่ไหว แล้วจะยืนผงาดโอ้อวดความยิ่งใหญ่อยู่ได้หรือ ด้วยเหตุนี้เองเพื่อจะยังชีวิตของตนให้คงอยู่ต่อไป จึงต้องค่อยๆย่องตามเสือหนุ่มสาวกัดกินสัตว์ทิ้งไว้แล้วไปนอนเฝ้าคอยอยู่ตาม สุมทุมพุ่มไม้เพื่อจะได้กินในมื้อต่อไป เสือแก่ก็จะย่องเข้ามากินเศษอาหารที่ทิ้งไว้ ถ้าเสือหนุ่มสาวกระโชกเข้ามาขับไล่ ก็ถอยหลบไป ถ้าเสือหนุ่มสาวเผลอหรือนอนหลับ ก็จะย่องเข้าไปแทะกินใหม่

พอให้ชีวิตรอดไปได้วันหนึ่งๆจนกว่าจะตายลงไป

จากคุณ : ฮิมาวาริซซัง

เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 54 22:32:07

ความคิดเห็นที่ 12

เรื่องนี้มีระบุชัดเจนในพระพุทธศาสนา ในพระไตรปิฏก หรือในพระอภิธรรม
ไม่ใช่ตอบลอยๆ ในบทสวดงานศพ กุสลา ธัมมา ก็จะมีบทหนึ่งพูดถึง
ความหนักของกรรมต่างๆ อยู่ในธัมมสังคณีคัมภีร์ หรือ ในอภิธัมมตสังคหะ
ปริทเฉทที่ 5 กัมมจตุกกะ คือถ้าไม่เชื่อในข้อมูลต้องศึกษาให้มาก
แล้วหาคำตอบเอง เพราะการตอบในนี้ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะละเอียด
เพราะเอาเข้าจริงบางอย่างเขาเรียนกันแค่เรื่องเดียว อย่าง ธัมมสังคณีคัมภีร์
ก็เป็นปีๆเลย ข้อมูลธรรมะถ้ามีคนตอบแล้ว ตั้งประเด็นหลักใหญ่ไว้แล้วคนอ่าน
ก็ต้องทำการบ้าน ค้นคว้าเพื่อความเข้าใจที่ถูกของตนเอง มิต้องถกเถียง
กันให้มากไป เพราะข้อมูลมีอยู่ จะเอาพระสูตรไหนก็หาลิ้งค์ไป ไม่ต้องให้
ใครเคี้ยวย่อยให้ ไม่มีใครจะทำให้คุณเข้าใจได้ ถ้าคุณไม่พยายาม
เพราะการเข้าใจศาสนาเป็นหน้าที่ของเรา บางทีถ้าตอบแล้วคุณไม่เชื่อจะทำ
อย่างไรได้ แต่จะตอบคร่าวๆ เพราะตอบสั้นๆไปแล้วในกระทู้ก่อนหน้า
จะเรียงลำดับความหนักเบาของกรรม ที่มีมาในตำรา เป็นหน้าที่ของผู้อ่านและ
จขกท ที่จะไปศึกษาค้นคว้า เพื่อยืนยันว่าจะเชื่อหรือไม่

กรรมเรียงลำดับจากมากไปหาน้อย

1. นิยตมิจฉาทิฏฐิ คือ ความเห็นผิดแบบถาวร ไม่สามารถเปลี่ยนได้
หมายถึงบุคคลที่เป็นมิจฉาทิฏฐิ และไม่เปลี่ยนความคิดความเห็นนี้ก่อนตาย
นิตย = แน่นอน มิจฉาทิฏฐิ= ความเห็นผิด เมื่อรวมกัน นิยตมิจฉาทิฏฐิกรรม
แปลว่า ความเห็นผิดไปจากความเป็นจริงที่ให้ผลแน่นอนในลำดับแห่งจุติจิต

ผลก็คือเป็นกรรมหนักที่สุด แม้ว่าจะทำกรรมอื่นๆ ใน อนันตริกรรม 5 ข้อ
ตั้งแต่สังฆเภท จนถึง ฆ่าบิดา มารดา แต่เมื่อมี ทำกรรม นิยตมิจฉาทิฏฐิ
ด้วย ต้องรับผลแห่งกรรมนี้ก่อน โดยไม่มีระหว่างคั่น คือจะมีกรรมอื่นมาคั่น
หรือไปรับกรรมอื่นก่อนไม่ได้ ต้องรับกรรมนี้ และกรรมในการทำ
อนันตริยกรรม5 จะเป็นตัวสนับสนุนให้หนักขึ้น นานขึ้น หรืออื่นๆเท่านั้น
ไม่สามารถส่งผลก่อน นิยตมิจฉาทิฏฐิได้เลย เมื่อจุติจิตเกิดขึ้น
(นิยตมิจฉาทิฏฐิก็มีย่อยไปอีก 3 ประเภทด้วยนะ)

2. อนันตริยกรรม คือ กรรมที่ให้ผลหนักฝ่ายอกุศล (ฝ่ายกุศลก็มี) มี 5 อย่าง คือ
เรียงตามลำดับความหนักเบาของการให้ผล (จากมากไปหาน้อย) ดังนี้
2.1 สังฆเภท การทำให้สงฆ์แตกแยก
2.2 โลหิตตุปบาท การทำให้พระพุทธเจ้าห้อพระโลหิต
2.3 อรหันตฆาต การฆ่าพระอรหันต์
2.2 ฆ่ามารดา
2.1 ฆ่าบิดา

ในข้อฆ่าบิดามารดา มีข้อยกเว้นการรับผลหนักเบา ตรงที่ต้องดูที่คุณธรรม
ของบิดาและมารดาว่าเป็นอย่างไร จึงจะวัดผลหนักเบาของกรรมได้ คือ

ถ้าบิดามารดา มีคุณธรรมเสมอกัน เท่ากัน การฆ่ามารดา ให้ผลหนักกว่า
เพราะมารดามีคุณมากกว่าในการตั้งครรภ์บุตร

ถ้าบิดา หรือมารดา ใครคนใดคนหนึ่งมีศิลธรรมสูงกว่า มากกว่า ให้ถือว่า
การฆ่าผู้นั้น ได้รับโทษมากกว่า

3333333333333333333333333333333333333333333333333333333333

ส่วนการฆ่าตัวตาย โทษของการฆ่าคือ การมีจิตอกุศล(โทสจิต)ในการฆ่า
แต่การฆ่าตัวตาย มิใช่ ปาณาติบาต คือการผิดศัลข้อ 1
เพราะองค์แห่งการฆ่า ไม่ครบ คือ

1.ปาโณ สัตว์นั้นมีชีวิต
2.ปาณสัญญิตา รู้ว่าสัตว์นั้นมีชีวิต
3.วธกจิตตํ มีจิตคิดจะฆ่า
4.ปโยโค ทำความเพียรเพื่อให้ตาย
5.เตณ มรณํ สัตว์นั้นก็ตายลงเพราะความเพียรนั้น

ในข้อ 2 นั้นรู้ว่าสัตว์นั้นมีชีวิต มุ่งหมายถึงรู้ว่าสัตว์อื่นมีชีวิต
เพราะไม่มีผู้ใดไม่รู้ว่าตนมีชีวิต ใครๆก็รู้ว่าตนมีชีวิตอยู่แล้ว
การฆ่าตัวตายจึงไม่ใช่ปาณาติบาต ไม่นับเป็นการผิดศีลข้อ 1
แต่รับโทษของการมีโทสจิตก่อนตาย เพราะจิตที่คิดจะฆ่านั้น
เป็นโทสจิต การรับโทษเหมือนผู้ที่มีความโกรธ หรือโทสะ แล้วตายขณะนั้น
ผู้ที่จุติจิตด้วยโทสะ อบายภูมิย่อมมีอันหวังได้ เมื่อจิตประกอบด้วยโทสะ
จะปฏิสนธิจิต ใน นรกภูมิ เป็นส่วนใหญ่ ความหนักเบาขึ้นอยู่กับโทสะมากหรือ
น้อย แต่ถ้านำมาเปรียบเทียบ

กับอนันตริยกรรม 5 คือ การ ฆ่าพ่อแม่ โทษของการฆ่าพ่อแม่ย่อมหนักกว่า
การฆ่าตัวตาย
แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 54 10:25:02

จากคุณ : goodsthailand

เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 54 08:52:33