PANTIP.COM : Y10327222 ญาติธรรมห้องศาสนา ปฏิบัติธรรมตามครูบาอาจารย์องค์ไหน อยู่บ้าง []

ความคิดเห็นที่ 15

-ครูบาอาจารย์องค์ไหนที่ท่านยึดเป็นแนวทางอยู่ (ถ้าไม่มี จะตอบว่า พระไตรปิฎก หรือ ศึกษาด้วยตนเอง ก็ได้)

พ่อแม่ครูบาอาจารย์เราที่สอนอยู่ทุกวันนี้ ชื่อหลวงพ่อสมศักดิ์ ญาณคุตโต ตอนนี้ท่านอยู่สำนักสงฆ์ไตรรงค์วิสุทธิธรรม

จะบอกว่ายึดเป็นแนวทางก็ไม่เชิง ท่านเมตตาสอนเราทุกอย่าง โดยเฉพาะสอนให้ทางจิต มันก็เลยไม่มีสาย..ไม่รู้จะเรียกยังไง แต่ตัวเราเองก็ใช้หลายวิธีในการภาวนาซึ่งตรงนี้เราเรียนรู้เอาจากครูบาอาจารย์หลายสาย เช่นสายวัดป่า สายหลวงพ่อฤาษีลิงดำ หรือแนวทางของหลวงพ่อจรัญก็เคยลองปฏิบัติ ครูบาอาจารย์อีกองค์หนึ่งที่สำคัญเป็นศิษย์ของหลวงพ่อสมศักดิ์อีกที แต่ท่านคงไม่อยากให้ออกชื่อ ท่านก็สอนให้แจ้งในธรรม ในรายละเอียดต่างๆ เมตตาตอบคำถามให้ทุกคำถามที่สงสัย ท่านก็สอนดูจิต สติปัฐฐาน 4 ท่านเน้นฐานจิต

-ทำไมถึงเลือกแนวทางตามครูบาอาจารย์องค์นี้

เราตามหาครูบาอาจารย์มานาน มองหาวัดที่จะปฏิบัติจริงจัง แต่ก็ยังไม่ได้โอกาสเหมาะๆ เฉี่ยวไปเฉี่ยวมา จนวันนึงเราได้ไปกราบหลวงพ่อสมศักดิ์ แบบกึ่งบังเอิญ และก็รู้สึกได้ว่าท่านเป็นครูบาอาจารย์ที่เราตามหา รู้สึกว่าได้พบแล้ว หลังจากนั้นเราก็ไปบวชกับท่าน และเรียนรู้จากท่าน เป็นอันจบการแสวงหา จนถึงวันนี้

-แนวทางตามครูบาอาจารย์องค์นี้ มีวิธีปฏิบัติอย่างไร ใช้กรรมฐานกองไหน

มันเยอะแฮะ.. จะลองตอบดูนะ ตอนบวชครั้งแรกท่านให้เราทำวิปัสสนา กำหนดรู้ แล้วก็ละ ให้องค์ภาวนาคืออิทธิบาท 4 ให้ดูทุกข์จนเห็นทุกข์ พอเห็นทุกข์มันก็ไม่เอาแล้วชีวิตนี้โลกนี้สังสารวัฏนี้ เอียนจนเกินพอ

จากนั้นท่านก็สอนให้ดูจิต พอเราอยากทำสมาธิมั่ง ท่านก็ให้กรรมฐาน 5 ก็ใช้สลับกับอิทธิบาท4 ซึ่งใช้อยู่สักสองสามเดือน ก็ไม่ต้องใช้ คือเวลาจะเข้าสมาธิก็เข้าเลย ไม่ได้บริกรรมนาน เวลาจะเข้ามันเข้าได้เลย มีช่วงนึงอยากทำฌานมาก คิดว่าตัวเองทำไม่ได้ แต่ที่จริงก็ทำอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าคือฌาน วันนึงรู้ ก็อ๋อ..เป็นอย่างนี้เอง ก็จบ..

จากนั้นก็ให้ฝึกอินทรีย์สังวร เมื่อรักษาศีล 8 ทำได้ดีแล้ว ท่านก็ให้ลองเสขิยวัตร ก็ทำอยู่พักนึงจนกายสงบลงบ้าง เมื่อถึงวันนึงก็เลยจุดที่จะต้องถือศีล คือมันละเอง ถือได้เกือบพรรษา แต่ก็ลาซะก่อน เพราะทำงานมันติดเรื่องกินไม่เป็นเวลา แต่ก็เหมือนว่าเราบวชไปแล้วในชีวิตประจำวัน ศีลก็เหลือสองข้อคือเหมาะสมตามธรรม หรือผิดธรรม ซึ่งมันก็ไม่ซับซ้อน ทำอะไรผิดธรรม ธรรมก็ตีเอา ก็ไม่กล้าทำอีก เป็นไปเองโดยธรรมชาติ

จากนั้นท่านก็ให้เจริญสติ มหาสติ อนุสสติ ให้เจริญสติให้ได้ตลอดเวลา แต่มันยากและมันขี้เกียจ ก็ไม่ค่อยจะทำ แต่เป็นศิษย์พระอาจารย์องค์นี้ ไม่ทำมันก็เป็นเรื่อง มันก็เลยต้องทำไปเอง อยู่ๆ ไปจิตมันก็รับทุกข์เวทนามากมายในชีวิตประจำวัน มากมายจนกระทั่งจิตมันก็เข็ดที่จะส่งออก ประสบการณ์มันก็สอนให้เจริญสติไปเอง ยังไม่ถึงกับตลอดสาย แต่ก็เกิน 80 % ในแต่ละวัน

ระหว่างนั้นก็ทะลึ่งตึงตัง ฝึกนั่นฝึกนี่ไป ฝึกกสินบ้างสองสามอย่าง เป็นกสินเก่าที่เคยทำมามันก็เลยทำได้เอง ได้แล้วก็แค่นั้น ไม่ได้สนใจต่อ ว่างก็เล่นบ้าง แต่ส่วนใหญ่ไม่ว่าง

ทุกวันนี้ก็เหลือแค่ รู้อยู่เฉยๆ มีอะไรเข้ามาก็รู้ รู้แล้วก็ละ.. ที่สุดเหลืออยู่แค่นี้ ที่จริงท่านให้อยู่ด้วยอาณาปานสติ แต่ก็ขี้เกียจ วิหารธรรมที่เป็นเครื่องอยู่ก็เลยอยู่กับจิตบ้าง อยู่กับความรู้สึกตัวบ้าง รู้อยู่เฉยๆ แค่นี้ มีอะไรเข้ามาก็ รู้ รู้แล้วก็ละ ถ้าผัสสะเวทนามันแรง ก็เข้าฌานหนี เข้าได้ทุกที่ทุกเวลา ก็เหลืออยู่แค่นี้ แล้วก็ใช้ชีวิตไปตามปกติ

-ปฏิบัติตามแล้วเป็นอย่างไรบ้าง ก้าวหน้าไหม

ก้าวหน้ามาก.. ไม่มีก้าวหลังอีกแล้ว

-เคยปฏิบัติตามครูบาอาจารย์องค์อื่นมาก่อนหน้านี้ไหม แล้วทำไมถึงเปลี่ยน

อ่านมาศึกษามามากมาย สายวัดป่า สายหลวงพ่อฤาษี หลวงปู่ดู่ พองยุบ อ่านมาเยอะ ฟังมาเยอะ แต่คิดว่าที่มีผลโดยตรงกับตัวเอง เป็นพื้นฐานที่ดีก่อนจะไปเจอพระอาจารย์สมศักดิ์ก็คือพุทโธของหลวงปู่มั่น หลวงตามหาบัว พุทโธตลอดไล่ความฟุ้งซ่าน

ส่วนพื้นฐานการดูจิต ได้จากหลวงพ่อปราโมทย์ฟังท่านเยอะ ไปกราบท่านสามหน เรียกว่าได้พื้นฐานที่ดีมา เมื่อไปเจอครูบาอาจารย์จริงๆ ก็ปรับแต่งจากตรงนั้นได้ง่าย ทุกวันนี้ก็ยังอ่าน และฟังธรรมครูบาอาจารย์เสมอๆ เพราะไม่ได้ยึดตั้งแต่แรกว่าปฏิบัติสายไหน ก็เลยไม่ต้องเปลี่ยน รู้สึกว่าเข้าใจได้ทุกสาย ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า แต่มันเข้าใจ ก็เลยไม่ติด ท่านก็สอนลงตรงจุดเดียวกันหมด ทุกวันนี้ก็ยังอาศัยคำสอนของครูบาอาจารย์มากมายที่มีในเมืองไทย มาปรับแต่งสิ่งที่มี หรือทำความเข้าใจในรายละเอียดต่างๆ

อีกคนนึงที่อยากเอ่ยถึง คือท่านนมสิการ เรามีสภาวะอะไรที่สงสัย เราได้คำตอบเสมอจากบล็อกของท่านนมสิการ เราปฏิบัติกับอาจารย์เราอย่างนึง แต่ธรรมะลงตัวกัน ไม่เข้าใจอะไรเรื่องสมมติบัญญัติ ก็ได้อ่านจากบล็อกของท่านนี้เสมอๆ

-เรื่องอื่นๆที่อยากเล่าเพิ่มเติม

หลักธรรมะมีอยู่นิดเดียวจริงๆ แต่การจะเข้าถึงนิดเดียวนั้นมันยาก ก็เลยมีหลายสาย หลายวิถีทาง หลายวิธีการ ถ้าไม่ยึดติดว่าสายไหน ก็ไม่ใช่ปัญหา

เราโชคดีที่ได้เจอครูบาอาจารย์องค์นี้ ในอดีตที่ได้เคยทำมามากมาย หลงผิดบ้าง ทำถูกบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะโง่ โง่มามากมายมหาศาล มาเจอพระอาจารย์องค์นี้ เราก็เลยต่อติดจากที่เคยทำๆ มา เมื่อต่อติดมันก็ไม่เสียเวลามาก เราก็เลยปฏิบัติง่าย ใช่เวลาประมาณ 1 ปี แต่ได้ผลมาก แต่เรื่องอย่างนี้บอกใครเขาก็คงไม่เชื่อ ก็ไม่ต้องบอกว่าได้ผลอะไร ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ทุกวันนี้ไม่ได้ประมาท ก็ยังเจริญสติ ทำความสงบในจิตใจ ฟังธรรมตามกาล (ที่จริงฟังเกือบทั้งวัน)

ข้างนอกก็เหมือนเดิม แต่ข้างในบวชไปแล้ว คนบวชเขาทำยังไง เราก็ทำคล้ายๆ อย่างนั้น ศีล 5 ไม่ละเมิดเด็ดขาด ศีล 8 เวลาอยู่วัด กินน้อย (แต่ยังนอนมากอยู่) เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไปเรื่อย แต่ก็อยู่ในโลกอย่างยากลำบาก ช่วงไหนลำบากมากๆ ช่วงนั้นจิตไม่กระดิกเลย..

แต่อาจารย์ท่านก็สอนไว้แล้ว ยิ่งทุกข์ยิ่งดี เรียนรู้ทุกข์จากขันธ์ห้านี่ล่ะ ยังเรียนไม่จบ เรียนได้เรื่อยๆ

จากคุณ : chaosy

เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 23:32:57

ความคิดเห็นที่ 18

ครูบาอาจารย์องค์ไหนที่ท่านยึดเป็นแนวทางอยู่ (ถ้าไม่มี จะตอบว่า พระไตรปิฎก หรือ ศึกษาด้วยตนเอง ก็ได้)
- จะเรียกว่ายึดก็ไม่ถูกต้องนัก เพราะความจริงสนใจแต่สัจธรรมเท่านั้น ถ้าหาความจริงได้จากที่ไหน
ก็มุ่งไปที่นั่น ไม่ได้กำหนดว่าความจริงจะต้องถูกผูกไว้ที่ใดที่หนึ่ง ศาสนาใดศาสนาหนึ่ง
จึงเคยขวนขวายศึกษามาหลาย ๆ ทาง แม้จะไม่มากนักและไม่ลึกซึ้งพอที่จะฟันธงได้

หนังสือเกี่ยวกับแวดวงพุทธศาสนาที่เคยอ่านเล่มแรก คือ หนังสือประวัติหลวงพ่อปาน
ที่พระราชพรหมยานหรือหลวงปู่ฤาษีลิงดำเป็นผู้ถ่ายทอด อ่านแล้วก็รู้สึกว่า
พระพุทธศาสนานี่ไม่ใช่ของเล่นเสียแล้ว และเกิดความรู้สึกว่ากามเป็นเรื่องไม่ดีมาก ๆ
ก็เพราะหนังสือเล่มนี้ ต่อมาก็อ่านประวัติหลวงปู่มั่นที่ถ่ายทอดโดยพระธรรมวิสุทธิมงคล
หรือหลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน ก็ยิ่งมั่นใจในคุณของพระพุทธศาสนา
ตอกย้ำให้มั่นใจขึ้นว่า สัจธรรมนั้น มีกรอบอย่างมากสุดก็ในพระพุทธศาสนานี่เอง
ไม่มีสัจธรรมที่เหนือยิ่งไปกว่านี้อยู่ในที่อื่น จึงตีวงเข้ามาเพื่อศึกษาพระพุทธศาสนาเป็นหลัก

ปัจจุบันยึดมั่นในแนวทางที่วัดพระธรรมกายสอน เพราะมีความเชื่อว่า สัจธรรมที่แท้จริง
ต้องพิสูจน์ได้อย่างหมดจด ย่อมตอบคำถามได้หมดสิ้น ไม่ว่าเราจะตั้งคำถามกี่ข้อ
และลงมือพิสูจน์มากเท่าไร หากเป็นสัจธรรมที่แท้จริงแล้ว ย่อมต้องพบคำตอบในที่สุด
ไม่ใช่ตีบตันด้วยความเชื่อมั่นหรือเชื่อถือแต่เพียงอย่างเดียว

ทำไมถึงเลือกแนวทางตามครูบาอาจารย์องค์นี้
- จะว่าเป็นเหตุผลส่วนตัวก็ได้ เพราะไม่เจอคำตอบหรือวิธีการใด ๆ ในที่อื่น ๆ ที่จะตอบ
และทำให้ตัวเองหายสงสัยหรือพอใจ หรือจะเรียกว่าปฏิปทามันมาตรงกับสิ่งที่เราเป็นพอดีก็ได้
เพราะตั้งแต่เกิดมาอยู่ท่ามกลางคนรอบข้าง ได้ยินแต่ว่าต้องทำดี ต้องเป็นคนดี
แต่เราก็ไม่เคยเห็นใครทำดีเลย มีแต่บอกว่าให้ทำดี เราก็เลยอยากจะลองเป็นคนดีดู
เพราะเราไม่อยากเป็นคนชั่ว ไม่อยากทำร้ายใคร ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำดีอย่างไร
ได้แต่เก็บความสงสัยไว้แล้วทำตัวไปตามสังคม จนได้เห็นนิทรรศการของท่านพุทธทาส

แผนผังภาพที่ดูง่าย ๆ เด็ก ๆ ก็ดูได้ ทำให้เราเข้าใจว่า ที่เราเข้าใจว่าคนรักษาศีลคือคนดี
แต่ที่จริง หากรักษาศีลก็ยังเป็นแค่คนปกติเท่านั้นเอง ส่วนคนที่ไม่รักษาศีลคือคนไม่ปกติ
คนผิดศีลเป็นมนุษย์แค่ 80%, 60%, 40%, 20% หรือ 0% เพราะไม่รักษาศีลเลย
อีกทั้งมีคุณครูสอนพระพุทธศาสนาท่านหนึ่งได้พูดในชั่วโมงที่มีแต่คนคุยกันว่า
ครูก็รักษาศีลโดยเริ่มจากข้อเดียวก่อน จนทำได้ค่อยทำอีกข้อ เราจึงเริ่มรักษาศีลตั้งแต่นั้นมา
เพื่อพยายามเป็น "คนปกติ" ก่อนที่จะหาทางเป็น "คนดี" ต่อไป

ช่วงเวลาที่เรารักษาศีลนี่เอง เกิดความคิดว่า เราอยากให้คนทั้งโลกรักษาศีลกันหมด
โลกนี้คงจะน่าอยู่ เราคิดว่าไม่มีใครในโลกที่รักษาศีลเลย เราคงต้องทนรักษาคนเดียวไปจนตาย
แต่หลังจากที่เจอวัดพระธรรมกาย ความคิดเหล่านี้ก็เปลี่ยนไป เพราะมันเป็นจริง
คนที่ไปวัดพระธรรมกายทุกคนต้องรักษาศีลให้ได้ เขาไม่ได้บังคับ แต่ตอกย้ำว่าต้องรักษาศีล
และตั้งใจจะทำให้คนทั้งโลกมีศีล ซึ่งมันตรงกับความคิดของเรา เพียงแต่เราทำไม่ได้
แต่นี่เขาทำได้ ทำจริง ๆ และกำลังทำอยู่ ศีล เป็นสิ่งแรกที่ได้รับการปลูกฝังจากที่นี่
อย่างน้อยต้องศีล 5 อย่างดีต้องศีล 8 อย่างมากต้องศีล 227 และไม่ว่าศีลไหน
ก็ต้องตั้งใจรักษาให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ เพราะศีลคือที่ตั้งของคุณธรรมทั้งหลาย
วัดพระธรรมกายจึงได้ชื่อว่า เป็นที่ ๆ มีผู้คนพากันมารักษาศีลมากที่สุดในโลกก็ว่าได้
นี่คืออย่างแรกที่เราได้รับ คือ การรักษาศีลเป็นสิ่งที่เป็นไปได้สำหรับใครก็ตามบนโลกนี้
ไม่ใช่เป็นคุณสมบัติพิเศษที่ถูกจองและหวงแหนไว้สำหรับผู้คงแก่เรียนแค่หยิบมือเท่านั้น

อีกสิ่งหนึ่งตอนวัยรุ่น ตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องศาสนาพุทธเลย รู้แค่เป็นศาสนาที่นับถือมาแต่เกิด
เดินอยู่คนเดียวกลางแดดแถวสวนลุม พอร้อนจัด เดินไปมาก็พลันนึกถึงความทุกข์ในโลก
เห็นทุกอย่างในโลกเป็นทุกข์ เห็นรถราวิ่งควั่กไขว่ด้วยจิตใจของคนที่วุ่นวายรีบร้อน
เห็นแม่ที่จูงลูกมาแล้วลูกร้องไห้จ้าจนแม่เป็นทุกข์ มองอะไรก็เห็นแต่ทุกข์
จนรู้สึกว่าในโลกนี้หาความสุขจริง ๆ ไม่เจอเลย โดยเฉพาะในเมื่อโลกนี้มีความตายรอทุกคนอยู่
จะหาคนที่มีความสุขจริง ๆ ได้ที่ไหน คิดได้ดังนี้ก็ย้อนคิดไปอีกว่า จะมีทางบ้างไหมที่จะทำให้
ตัวเราและคนอื่น ๆ พ้นจากความทุกข์โดยสิ้นเชิง ไอตัวเรามันไม่เท่าไร แต่สงสารคนอื่นมาก
จะมีบ้างไหมวิธีการเพื่อให้เป็นแบบนั้น ถ้ามีเราอยากจะลองทำแบบนั้นดูไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน
ตัวเราเกิดมาโดยมีความรู้สึกว่า หากไม่เกิดมาทำประโยชน์เพื่อผู้อื่น ก็ไม่มีความหมายที่จะเกิดมา
มันก็คิดไปของมันแบบนั้น แต่เมื่อสำรวจในจิตใจตนเองแล้วก็ไม่พบวิธีการดังว่า
เลยเก็บไว้ในใจลึก ๆ ตลอดมา

พอมาเจอวัดพระธรรมกายก็ เอาอีกแล้ว ไอวิธีการที่เราว่าเราหาไม่เจอ และทำไม่ได้
เขาก็กำลังทำกันอยู่ ไม่ใช่คนเดียวหรือสองคน แต่ทำกันเป็นหมู่ใหญ่ เป้าหมายที่เราลังเล
ว่ามันจะไปได้จริงหรือ เขาก็มีเป้าหมายนั้นหนักแน่นกว่าเราเสียอีก จนเรียกว่า
เรานี่เป็นเหมือนหิ่งห้อยที่เพิ่งบินมาเจอแสงตะวันยังไงยังงั้น รู้สึกว่าตัวเองเล็กน้อยมาก

มองไปที่อื่น ๆ แม้คำสอนจะมาจากแหล่งเดียวกัน แต่ปณิธานที่ตรงกับสิ่งที่เราเป็นมา
หาไม่เจอที่อื่นเลย แม้ว่าเราจะพยายามศึกษาเพิ่มเติมให้กว้างขวาง แต่ก็มีคำตอบบางอย่าง
ที่หลาย ๆ แห่งให้คำตอบไม่ได้ จะพบคำตอบประมาณว่า สุดวิสัย เป็นไปไม่ได้ อย่าใส่ใจ อยู่เสมอ
แต่เรากลับคิดว่ามันต้องพิสูจน์และรู้ได้ ไม่เช่นนั้นเราก็ต้องฟัง ต้องอ่านแต่คำสอนแล้วเลือกเชื่ออย่างเดียว
ถ้าเอาแต่อ้างความถูกต้องจากตำรา จากครูบาอาจารย์ มันก็ไม่ต่างจากศาสนาอื่น ๆ
ที่มีผู้รู้แค่หยิบมือคือตำราและครูบาอาจารย์ชั้นอ๋องเท่านั้น มันปิดทางไม่ให้เรารู้ ซึ่งมันก็ดูแปลก ๆ

หลาย ๆ คำถามที่พระอาจารย์ตอบแบบตรง ๆ ไม่อ้อมไปอ้อมมา หลาย ๆ คำถามที่แม้จะอ้อม
แต่ก็อ้อมไม่ไกล เพียงพอที่จะทำให้เราสาวตามไปได้ ไม่มีคำตอบชนิดว่าไปอ่านเอง
ไปฝึกเอง หรือเชื่อ ๆ ไปเถอะ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนจำนวนมากอาศัยศรัทธานำหน้า
จึงต้องตอกย้ำให้เขาเชื่อในสิ่งที่ถูกต้องแกมบังคับ เหมือนที่พระพุทธองค์ทรงตรัสเรื่องสัมมาทิฎฐินั่นเอง
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสอนให้เชื่ออย่างเดียว สิ่งสำคัญที่สุดที่ถูกตอกย้ำอยู่เสมอคือ
ต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองให้ได้ ต้องตั้งใจรักษาศีล ต้องขยันนั่งสมาธิอย่าเกียจคร้าน อย่าประมาท
แต่ตอนที่ยังทำไม่ได้ก็ต้องเชื่อในสิ่งที่ถูกต้องไปก่อน เพื่อที่จะประคองรักษาตัวจนถึงผลสำเร็จได้ในที่สุด

แนวทางตามครูบาอาจารย์องค์นี้ มีวิธีปฏิบัติอย่างไร ใช้กรรมฐานกองไหน
- สารภาพว่าวิธีการใด ๆ ที่ครูบาอาจารย์สอน เราไม่สามารถทำได้เลย จนแล้วจนรอด
ก็ไม่มีวิธีไหนที่ทำได้ ไม่ว่าจะนึกดวงแก้ว นึกองค์พระ หรือบริกรรมภาวนา
ก็รอฟังแต่วิธีการที่เราพอทำได้ จนไปถึงวิธีสุดท้ายคือ "ไม่ต้องทำอะไรเลย นั่งเฉย ๆ"
ก็เอาน่ะ มันก็ง่ายกว่าวิธีอื่น นั่งแล้วมันก็ไม่เฉย แต่มันง่าย คือเราจะไม่ทำอะไรเลย
ก็นั่งไปแบบนั้น แต่ก็แปลกดี แค่ไม่ทำอะไรนั่นแหละ นั่งสบาย ๆ ไม่ต้องทำอะไร
เป็นครั้งแรกที่นั่งสมาธิได้เป็นเรื่องเป็นราวและยาวนาน อีกทั้งมีประสบการณ์มากมาย
ที่หาในตำราไม่ได้ แต่พอมีประสบการณ์แล้วก็จะเข้าใจบางสิ่งที่ตำราบันทึกไว้ได้เอง
เพราะมันตรงกับสิ่งที่เราประสบอยู่หลายอย่าง แต่จะไม่มีวันเข้าใจเลยหากยังไม่เคยฝึกนั่งสมาธิ

พระอานนท์กล่าวถึงการบรรลุอรหัตตผล ตามมรรค 4 คือ
1. เจริญสมถะโดยมีวิปัสสนาเป็นเบื้องหน้า
2. เจริญวิปัสสนาโดยมีสมถะเป็นเบื้องหน้า
3. เจริญสมถะและวิปัสสนาควบคู่กันไป
4. ทำจิตให้สงบนิ่งและตั้งมั่นไว้ภายใน ปราศจากความฟุ้งซ่าน

ไม่รู้ว่ากรรมฐานกองไหน แต่ข้อ 4 นี่เองที่ตรงกับวิธีการที่ได้กระทำอยู่
ซึ่งเป็นสิ่งที่ครูบาอาจารย์สอน

ปฏิบัติตามแล้วเป็นอย่างไรบ้าง ก้าวหน้าไหม
- ไม่รู้ว่าความก้าวหน้าวัดจากอะไร แต่หากเป็นเรื่องคุณภาพจิตใจ ถือว่าก้าวหน้าไปมาก
เพราะเคยเป็นคนขี้โมโห ขี้หงุดหงิด เป็นคนติดในรส อยากได้นู่นอยากได้นี่
สมาธิสั้น จดจ่อกับอะไรไม่ได้นาน คุมสติ คุมความคิด คุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่
เป็นคนมองโลกในแง่ร้าย ชอบจับผิดคนอื่น ถือตัว ปากพล่อย งมงาย
ขี้อาย ไม่กล้าแสดงออก ฯลฯ มันก็ค่อย ๆ ลดลงไป บางอย่างเหมือนจะหายไปเลย

เคยปฏิบัติตามครูบาอาจารย์องค์อื่นมาก่อนหน้านี้ไหม แล้วทำไมถึงเปลี่ยน
- นับตั้งแต่เกิดมา เคยถูกบังคับให้นั่งสมาธิ ไม่ว่าจะให้หลับตาสนิท (เราก็หลับตาปี๋เลย ไม่มีอะไรนอกจากปวดหัว)
มีให้ท่องลมหายใจ บริกรรมพุทโธ ยุบหนอ พองหนอ ฯลฯ ก็คงแต่ทำไปตามประสา
ไม่ได้จริงจังอะไรก็เลยไม่เคยได้รับประสบการณ์อะไร จะมีก็แต่ สัมมา อะระหัง นี่แหละ
ที่ทำได้นานหน่อย แต่เพราะไม่มีความตั้งใจจริง ทำครั้งเดียวก็เลิก แล้วไม่ได้ทำอีกเลยจนโต

พอโตมาก็เคยไปตามวัดต่าง ๆ ที่บังเอิญไปเจอเพราะตระเวนหาวัดเพื่อจะทำบุญในต่างจังหวัด
เคยไปนั่งฟังพระแถวอีสานสายหลวงปู่มั่นอยู่ประมาณ 2-3 ชั่วโมง เราก็พนมมือตลอด
ฟังแล้วจิตใจก็ชุ่มเย็นดี บรรยากาศวัดก็สมกับเป็นวัดที่เน้นปฏิบัติ สงบร่มรื่น เหมือนมีกระแสเย็นออกมา

วันต่อมาก็ไปเจอวัดสายหลวงพ่อเทียน ท่านก็เมตตาให้ทำตามท่าน คือ ยกมือและตามเห็นที่มือทีละขั้น

ต่อมาก็ได้ไปนั่งฟังและนั่งสมาธิในวัดมหาธาตุ วัดอัมพวาก็เคยไป แต่ไม่ได้ปฏิบัติอะไรมากมาย
ไปวัดยานนาวาเขาก็ให้เดินจงกรม น่าจะเป็นสายยุบหนอ เพราะมีช่วงหนึ่งให้ท่อง ยุบหนอ พองหนอ

แต่รวมความแล้วคงไม่ได้อะไรจากการฝึกเหล่านั้นมากมาย เพราะยังไม่เคยทำจริงจัง
โดยสรุปวิธีการทำสมาธิวิธีแรกและทำมาจนปัจจุบันนี้ ก็เป็นแบบที่ว่ามา คือ
ทำใจสงบนิ่งตั้งมั่น มีสติอยู่ภายใน ละความฟุ้งซ่านในจิตใจไปเรื่อย ๆ นั่นเอง

เรื่องอื่นๆที่อยากเล่าเพิ่มเติม
- ความรู้สึกที่ได้พบครูบาอาจารย์สายต่าง ๆ โดยบังเอิญ (ไปหาวัดเพื่อถวายสังฆทาน
แต่ไปเจอวัดที่ปฏิบัติสายต่าง ๆ) ก็รู้สึกว่า ไม่ว่าสายไหนก็ดีทั้งนั้น ที่ไม่ดีก็อาจจะมี
แต่เราก็ไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจ เพราะคนในโลกมีมากมาย ดีตั้งเท่าไรแล้วที่เขายังสนใจ
ศึกษาและปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนา ตราบที่เขามีความตั้งใจที่ดีงาม เป็นความตั้งใจที่บริสุทธิ์
แม้ว่าในวันนี้เขาอาจจะยังทำผิดอยู่ แต่เมื่อเขาตั้งเป้าหมายที่ถูกต้องไว้ เขาก็ต้องได้พบ
สิ่งที่ถูกต้องในที่สุด เหมือนพระโพธิสัตว์ที่ลองผิดลองถูกอยู่หลายภพหลายชาติ
พลัดตกนรกไปก็หลายหน แต่ก็ประคับประคองตนเองจนบรรลุสัมมาสัมโพธิญาณได้
เพราะว่าความตั้งใจที่จะพ้นทุกข์ด้วยตนเองและนำพาสรรพสัตว์พ้นไปด้วยนั่นเอง

รู้สึกเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง ทำไมจึงต้องมีเยอะ ๆ ทำไมต้องมีหลายสาย
ก็สรรพสัตว์มันเยอะ อุปนิสัยคนก็ต่างกันมากมาย วาสนาบารมีที่อบรมกันมาก็ใช่ว่าจะต้องทำเหมือนกันหมด
มันคงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เพราะคงไม่มีใครอยากให้มีหลายสาย ที่จริงก็คงอยากให้มีสายที่ถูกต้องเพียงสายเดียวนั่นแหละ
แต่เพราะความผันผวนของโลก และความร้ายกาจของกิเลสที่สิงสู่อยู่ในใจผู้คนทุกหย่อมหญ้า
รวมทั้งตัวเราเอง มันเพียงพอที่เราจะมองผู้อื่นด้วยความเมตตาเหมือนมองดูญาติพี่น้อง
หรือมองดูบุตรธิดาหรือคนรัก แล้วช่วยกันหาข้อสรุปที่เป็นที่สุดด้วยความไม่มีอคติ
ผิดก็ว่ากันตามผิด ถูกก็ว่ากันตามถูก ใครผิดก็แก้ไข ถูกแต่ยังไม่สมบูรณ์ก็ต้องปรับ
แต่ควรคุยกันด้วยท่าทีที่หวังประโยชน์แก่กันและกัน เพราะไม่อย่างนั้นก็เข้าทางกิเลสทั้งหมด

ตอบไปตามประสา หวังว่าจะได้รับความเมตตา

จากคุณ : พักผ่อน

เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 54 02:44:30