PANTIP.COM : Y10360424 ท่านเจ้าคุณพระพรหมคุณาภรณ์ อธิบายเรื่อง พระฉันมื้อเดียว []

ความคิดเห็นที่ 6

คคห 3

พาดพิงถึงผม ดังนี้

ตามอ่านการฉันมื้อเดียวมาหลาย,ทู้แล้ว
เข้าใจว่าท่านเซ็น เห็นด้วยกับ ประเทศไทยเป็นรัฐหนึ่งรัฐเดียวแบ่งแยกไม่ได้ ฯ

คุณP2wichai เสนอ เช่นนี้ "น่าจะ มั่ว" เสียแล้ว

มั่วแปลว่า ไม่ถูกฝาถูกตัว นะครับ (ในกรณีนี้ ที่ผม ใช้คำว่า มั่วเสียแล้ว)

ประเด็น การฉันกี่มื้อ ในสมัยพุทธกาล "ตามพุทธประวัติจากพระโอษฐ์" นั้น

(๑) ผมยกกรณี "ฉัน สูกรมัทวะ" ตามที่ พระบรมศาสดาทรงฉัน + ภิกษุฉันนั้น

คุณP2wichai คิดว่า + เชื่อว่า -- พระบรมศาสดา และ สาวก ฉันกี่มื้อ ครับ
หรือ
คุณP2wichai คิดว่า + เชื่อ ตาม อรรถกถา

ตามที่คุณchohokun อ้าง ไว้ คือ
และเมื่อ พิจารณา "ในอรรถกถา พรหมชาลสูตร อธิบายว่า

บทว่า เอกภตฺติโก ความว่า ภัตมี ๒ มื้อ คือ ภัตที่พึงกินเวลาเช้า ๑ ภัตที่พึงกินเวลาเย็น ๑ ในภัต ๒ มื้อนั้น ภัตที่พึงกินเวลาเช้า กำหนดด้วยเวลาภายในเที่ยงวัน ภัตที่พึงกินเวลาเย็นนอกนี้ กำหนดด้วยเวลากินเที่ยงวันภายในอรุณขึ้น ฉะนั้น แม้จะฉันสัก ๑๐ ครั้ง ในเวลาภายในเที่ยงวัน ก็เป็นผู้ชื่อว่าฉันหนเดียวนั่นเอง. ที่ตรัสว่า มีภัตเดียวดังนี้ ทรงหมายถึงภัตที่พึงกินเวลาเช้านั้น.

ว่าไงครับ ประเด็นนี้ คุณP2wicha
*******************************************************

ประเด็นที่สอง ที่คุณP2wichai เทียบไว้ว่า --- ประเทศไทยเป็นรัฐหนึ่งรัฐเดียวแบ่งแยกไม่ได้ ฯ -- นั้น

คุณP2wichai ลอง ลืม ที่ เสนอเช่นนั้น ( ประเทศไทยเป็นรัฐหนึ่งรัฐเดียวแบ่งแยกไม่ได้ ฯ -- นั้นฯ)

แล้ว นึกถึงสมัยพุทธกาล + สมัยปฐมสังคายนา นะครับ คุณP2wichai

แคว้น ๑๖ แคว้น ในครั้งพุทธกาล ที่พระบรมศษสดา ทรงจาริกแสดง "พรหมจรรย์" นั้น

แคว้นเหล่านั้น มีขนบธรรมเนียมวัฒนธรรมประเพณี รูปแบบการปกครอง ลัทธิ ศาสนา เหมือน ข้อความ ที่เสนอว่า --- ประเทศไทยเป็นรัฐหนึ่งรัฐเดียวแบ่งแยกไม่ได้ ฯ -- หรือครับ?

เหมือน ไม่เหมือนครับ? คุณP2wichai

ไม่ว่าคำตอบ จะ อย่างไร ตามที่ คุณP2wichai จะตอบ หรือไม่ก้ตาม

ประเด็น อยู่ที่

กรณี ที่ผมยกตัวอย่าง
มหาปรินิพพานสูตร
อาหารมื้อสุดท้าย คือ อาหาร และ สูกรมัทวะ ที่ นายจุนทะ จัดถวายนั้น

(๑) ตรงกับ ที่ท่านเจ้าคุณพระพรหมคุณาภรณ์ อธิบายเรื่อง พระฉันมื้อเดียว ว่า -- ความจริงพระทุกรูปฉันมื้อเดียว คือมื้อเช้า เรียกว่า ปาตราสะ

หรือว่า
(๒) ตรงกับที่ คุณchohokun อ้าง อรรถกถา ว่า
ในอรรถกถา พรหมชาลสูตร อธิบายว่า

บทว่า เอกภตฺติโก ความว่า ภัตมี ๒ มื้อ คือ ภัตที่พึงกินเวลาเช้า ๑ ภัตที่พึงกินเวลาเย็น ๑ ในภัต ๒ มื้อนั้น ภัตที่พึงกินเวลาเช้า กำหนดด้วยเวลาภายในเที่ยงวัน ภัตที่พึงกินเวลาเย็นนอกนี้ กำหนดด้วยเวลากินเที่ยงวันภายในอรุณขึ้น ฉะนั้น แม้จะฉันสัก ๑๐ ครั้ง ในเวลาภายในเที่ยงวัน ก็เป็นผู้ชื่อว่าฉันหนเดียวนั่นเอง. ที่ตรัสว่า มีภัตเดียวดังนี้ ทรงหมายถึงภัตที่พึงกินเวลาเช้านั้น.

ว่าไงครับ ประเด็นนี้ คุณP2wichai

********************************************************

หมายเหตุ ๑
สมัยปฐมสังคายนา ยังไม่มี พระอรรถกถา รุ่นก่อน พระพุทธโฆษาจารย์ ที่แต่งวิสุทธิมัคค์ ฯ ซึ่งท่านเจ้าคุณพระพรหมคุณาภรณ์ (หรือ พระธรรมปิฎก ป.อ. ปยุตฺโต) ท่าน ชี้ว่า "วิสุทธิมัคค์ ไม่ใช่ อธิบายพระไตรปิฏกตอนใดตอนหนึ่งโดยเฉพาะ"

การแปลอรรถกถา ภาษาสิงหล ออกเป้นภาษาอินเดีย ครั้ง พ.ศ. 900 โดย พระพุทธโฆษาจารย์ นั้น ---- อรรถกถาดั้งเดิม ก็ สูญหายไปสิ้น (เคยมีกระทู้ทำนองนี้ หลายปีมาแล้ว หาดูเอง ผม เก็บเข้าคลังกระทู้เก่า ถ้าโชคดี น่าจะหาอ่านได้)

ตกลง
จะเชื่ออย่าง อนุเสติ (คำนี้ หมายความอย่างไร ศึกษาเองก่อน) ตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนา รักษามา (น่าจะตามที่ท่านเจ้าคุณพระพรหมคุณาภรณ์ อธิบายเรื่อง พระฉันมื้อเดียว ว่า -- ความจริงพระทุกรูปฉันมื้อเดียว คือมื้อเช้า เรียกว่า ปาตราสะ เสนอ

หรือ จะ เชื่ออย่าง อนุเสติ ต่อ อรรถกถา --ในอรรถกถา พรหมชาลสูตร อธิบายว่า นั้น

ขึ้นกับ อะไร ของ บุคคลนั้น ใช่หรือไม่

ประเด็นนี้ ขอให้ พุทธบริษัท ของพระพุทธเจ้า (ส่วน พุทธบริษัทอื่นจากพระพุทธเจ้า จะ อย่างไร? ยกไว้) พิจารณา เอง ครับ

อย่าลืม ครับ ชาวพุทธ พระบรมศษสดายังทรงยังอยู่

มีปัญหา ในธรรม วินัย ใด --- อย่าลืม ครับ ชาวพุทธ พระบรมศษสดายังทรงยังอยู่
(ไม่ใช่ เพลินเมาหมกใน อื่นจาก ธรรม วินัย ตาม ปฐมสังคายนา -- ใช่หรือไม่?)

จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b)

เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 12:54:26

ความคิดเห็นที่ 13

อันนี้น่าจะเป็นตัวอย่างของปัญหาการศึกษาอรรถกฐา กับ ศึกษาพุทธวจน
ครั้งแรกที่เราได้อ่านพุทธประวัติจากพระโอษฐ์ก็เห็น ประโยคที่พระองค์เชิญชวนให้ภิกษุฉันท์มื้อเดียวก็เข้าใจในพุทธประสงค์ในการเชิญชวนว่ามีแต่ประโยชน์และสงฆ์ผู้บวชเพื่อสละกาม เข้าสู่การลดละกิเลสก็น่าจะยึดแนวนี้ และจากที่คห 12 ยกมาหลายพระสูตรเป็นพุทธวจนที่สอดคล้องกันไม่ว่าจะพูดต่างที่ต่างเวลา

แม้เราคราวาสถ้ากินมื้อเดียวต่อวันเราก็คงลดความอยากได้อย่างมากและไม่ต้องเสียเวลาขวนขวายในการจัดการกับการกิน เช่นเดียวกันถ้าภิกษุฉันมื้อเดียวต่อวันก็จะได้มีเวลาปฎิบัติเดินจงกลม วิปัสสนามากขึ้น ไม่ต้องห่วงการฉันท์เพลต่อไป

ลองอ่านข้างล่างนี้ถึงแม้จะยาวแต่ก็น่าอ่านมากแล้วเราก็คงจะยิ้มเช่นพระพุทธองค์เช่นกัน ขอให้อ่านให้จบ คงอธิบายภาพการบริโภคมื้อเดียว เว้นการบริโภคในราตรี งดเว้นการบริโภคอาหารในเวลาวิกาล
--------------------------------------------------------------------------

พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔ อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต

[๑๘๐] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเสด็จจาริกไปในโกศลชนบท พร้อมด้วยภิกษุสงฆ์
หมู่ใหญ่ ขณะที่เสด็จดำเนินไปตามหนทางไกล ได้ทอดพระเนตรเห็นสาละป่าใหญ่ ณ ประเทศแห่งหนึ่ง จึงทรงแวะลงจากหนทางเสด็จเข้าไปสู่ป่าสาละ นั้นครั้นเสด็จถึงแล้วจึงทรงทำการแย้มให้ปรากฏ ณ ที่แห่งหนึ่งครั้งนั้น ท่านพระอานนท์ได้คิดว่า อะไรหนอเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้พระผู้มีพระภาคทรงกระทำการแย้มให้ปรากฏ พระตถาคตย่อมไม่ทรงกระทำการแย้มให้ปรากฏด้วยไม่มีเหตุ ครั้งนั้น ท่านพระอานนท์จึงได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ อะไรหนอเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้พระผู้มีพระภาคทรงกระทำการแย้มให้ปรากฏ พระตถาคตย่อมไม่ทรงทำการย้มให้ปรากฏด้วยไม่มีเหตุ

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอานนท์ เรื่องเคยได้มีมาแล้ว คือ ณประเทศนี้ได้เป็นเมืองมั่งคั่ง กว้างขวาง มีชนมาก มีมนุษย์หนาแน่น ก็พระผู้มีพระภาคพระนามว่ากัสสปอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงอาศัยอยู่ในพระนครนั้น ก็อุบาสกนามว่าภเวสีของพระผู้มีพระภาคพระนามว่ากัสสปอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นผู้ไม่กระทำให้บริบูรณ์ในศีลอุบาสกประมาณ ๕๐๐ คน เป็นผู้อันภเวสีอุบาสกชี้แจงชักชวน ก็ไม่กระทำให้บริบูรณ์ในศีลครั้งนั้น ภเวสีอุบาสกได้คิดว่าก็เราเป็นผู้มีอุปการะมาก เป็นหัวหน้า ชักชวนอุบาสกประมาณ๕๐๐ คนเหล่านี้ และเราก็เป็นผู้ไม่กระทำให้บริบูรณ์ในศีล แม้อุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านี้ก็เป็นผู้ไม่กระทำให้บริบูรณ์ในศีล ต่างคนต่างก็เท่าๆ กัน ไม่ยิ่งไปกว่ากันผิฉะนั้น เราควรปฏิบัติให้ยิ่งกว่า ครั้งนั้น ภเวสีอุบาสกได้เข้าไปหาอุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านั้นแล้วได้กล่าวว่า ดูกรท่านผู้มีอายุทั้งหลาย ตั้งแต่วันนี้ไปขอท่านทั้งหลายจงจำเราไว้ ว่าเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล ครั้งนั้น อุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านั้น ได้คิดว่า ภเวสีอุบาสกผู้เป็นเจ้า เป็นผู้มีอุปการะมากเป็นหัวหน้า ชักชวนเราทั้งหลาย ก็ภเวสีอุบาสกผู้เป็นเจ้าจักเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล ก็ไฉนเราทั้งหลายจะทำให้บริบูรณ์ในศีลไม่ได้เล่า ครั้งนั้น อุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านั้น ได้เข้าไปหาภเวสีอุบาสกแล้วกล่าวว่า
ตั้งแต่วันนี้ไปขอภเวสีอุบาสกผู้เป็นเจ้าจงจำอุบาสก ๕๐๐ แม้เหล่านี้ว่าเป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล ครั้งนั้น ภเวสีอุบาสกได้คิดว่า ก็เราแลเป็นผู้มีอุปการะมากเป็นหัวหน้าชักชวนอุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านี้ และเราก็เป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีลแม้อุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านี้ ก็เป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล ต่างคนต่างก็เท่าๆ กัน ไม่ยิ่งไปกว่ากัน ฉะนั้น เราควรปฏิบัติให้ยิ่งกว่า ครั้งนั้นภเวสีอุบาสกได้เข้าไปหาอุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านั้นแล้วกล่าวว่า ดูกรท่านผู้มีอายุทั้งหลาย ตั้งแต่วันนี้ไป ขอท่านทั้งหลายจงจำเราไว้ว่า เป็นผู้ประพฤติพรหมจรรย์ ประพฤติเว้นไกลจากเมถุนอันเป็นธรรมของชาวบ้าน ครั้งนั้นอุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านั้นได้คิดว่า ภเวสีอุบาสกผู้เป็นเจ้า เป็นผู้มีอุปการะมาก เป็นหัวหน้า ชักชวนเราทั้งหลาย ภเวสีอุบาสกผู้เป็นเจ้าจักประพฤติพรหมจรรย์ ประพฤติเว้นไกลจากเมถุนอันเป็นธรรมของชาวบ้าน ก็ไฉนเราทั้งหลายจักเป็นผู้ประพฤติพรหมจรรย์ ประพฤติเว้นไกลจากเมถุนอันเป็นธรรมของชาวบ้านไม่ได้เล่า ครั้งนั้น อุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านั้น ได้เข้าไปหาภเวสีอุบาสกแล้วกล่าวว่า ตั้งแต่วันนี้ไป ขอภเวสีอุบาสกผู้เป็นเจ้า จงจำอุบาสก ๕๐๐ แม้เหล่านี้ว่า เป็นผู้ประพฤติพรหมจรรย์ ประพฤติเว้นไกลจากเมถุนอันเป็นธรรมของชาวบ้าน ครั้งนั้นภเวสีอุบาสกได้คิดว่า ก็เราแลเป็นผู้มีอุปการะมาก เป็นหัวหน้า ชักชวนอุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านี้ และเราก็เป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล แม้อุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านี้ ก็เป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล และเราก็เป็นผู้ประพฤติพรหมจรรย์ ประพฤติเว้นไกลจากเมถุนอันเป็นธรรมของชาวบ้าน แม้อุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านี้ ก็เป็นผู้ประพฤติพรหมจรรย์ ประพฤติเว้นไกลจากเมถุนอันเป็นธรรมของชาวบ้าน ต่างคนต่างก็เท่าๆ กัน ไม่ยิ่งไปกว่ากัน

มิฉะนั้น เราควรปฏิบัติให้ยิ่งกว่า ครั้งนั้น ภเวสีอุบาสกได้เข้าไปหาอุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านั้นแล้วกล่าวว่า ดูกรท่านผู้มีอายุทั้งหลาย ตั้งแต่วันนี้ไป ขอท่านทั้งหลายจงจำเราไว้ว่าเป็นผู้บริโภคอาหารมื้อเดียวเว้นการบริโภคในราตรี งดเว้นการบริโภคอาหารในเวลาวิกาล ครั้งนั้นประมาณ ๕๐๐ เหล่านั้น ได้คิดว่า ภเวสีอุบาสกผู้เป็นเจ้า เป็นผู้มีอุปการะมาก เป็นหัวหน้า ชักชวนเราทั้งหลาย ภเวสีอุบาสกอุบาสกผู้เป็นเจ้า จักเป็นผู้บริโภคอาหารมื้อเดียว เว้นการบริโภคในราตรี งดเว้นการบริโภคอาหารในเวลาวิกาล ก็ไฉนเราทั้งหลายจักเป็นผู้บริโภคมื้อเดียวเว้นการบริโภคในราตรีงดเว้นการบริโภคอาหารในเวลาวิกาลไม่ได้เล่า ครั้งนั้นอุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านั้น ได้เข้าไปหาภเวสีอุบาสกแล้วกล่าวว่า ตั้งแต่วันนี้ไป ขอภเวสีอุบาสกผู้เป็นเจ้า จงจำอุบาสก ๕๐๐ แม้เหล่านี้ว่า เป็นผู้บริโภคอาหารมื้อเดียว งดการบริโภคในราตรี งดเว้นการบริโภคอาหารในเวลา
วิกาลครั้งนั้น ภเวสีอุบาสกได้คิดว่า ก็เราแลเป็นผู้มีอุปการะมาก เป็นหัวหน้า ชักชวนอุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านี้ และเราก็เป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล แม้อุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านี้ก็เป็นผู้กระทำให้บริบูรณ์ในศีล และเราเป็นผู้ประพฤติพรหมจรรย์ ประพฤติเว้นไกลจากเมถุนอันเป็นธรรมของชาวบ้าน แม้อุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านี้ ก็เป็นผู้ประพฤติพรหมจรรย์ ประพฤติเว้นไกลจากเมถุนอันเป็นธรรมของชาวบ้าน

และเราเป็นผู้บริโภคอาหารมื้อเดียว งดการบริโภคในราตรี งดเว้นการบริโภคอาหารในเวลาวิกาล แม้อุบาสกประมาณ ๕๐๐เหล่านี้ ก็เป็นผู้บริโภคอาหารมื้อเดียว งดการบริโภคในราตรี งดเว้นการบริโภคอาหารในเวลาวิกาล ต่างคนต่างก็เท่าๆกัน ไม่ยิ่งไปกว่ากัน ผิฉะนั้นเราควรปฏิบัติให้ยิ่งกว่า ครั้งนั้น ภเวสีอุบาสกได้เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคพระนามว่ากัสสปอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าถึงที่ประทับ แล้วได้กราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์พึงได้บรรพชาอุปสมบทในสำนักของพระผู้มีพระภาคภเวสีอุบาสก
ได้บรรพชาอุปสมบท แล้วในสำนัก พระผู้มีพระภาคพระนามว่ากัสสปอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็ภเวสีภิกษุอุปสมบทแล้วไม่นาน หลีกออกจากหมู่อยู่ผู้เดียวไม่ประมาท มีความเพียร มีใจเด็ดเดี่ยว ไม่นานนักก็ทำให้แจ้งซึ่งที่สุดแห่งพรหมจรรย์อันยอดเยี่ยม ที่กุลบุตรทั้งหลายออกบวชเป็นบรรพชิตดยชอบต้องการนั้น ด้วยปัญญาอันยิ่งเองในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่ รู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้วพรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้อีกมิได้มี ก็แลภเวสีภิกษุได้เป็นพระอรหันต์องค์หนึ่งในจำนวนพระอรหันต์ทั้งหลาย
ดูกรอานนท์ ครั้งนั้น อุบาสกประมาณ ๕๐๐เหล่านั้น ได้คิดว่าภเวสีอุบาสกผู้เป็นเจ้า เป็นผู้มีอุปการะมาก เป็นหัวหน้า ชักชวนเราทั้งหลายก็ภเวสีอุบาสกผู้เป็นเจ้าจักปลงผมหนวดครองผ้ากาสายะออกบวชเป็นบรรพชิต ไฉนเราทั้งหลาย
จักปลงผมและหนวดครองผ้ากาสายะออกบวชเป็นบรรพชิตไม่ได้เล่า ครั้งนั้นอุบาสกประมาณ๕๐๐ เหล่านั้น ได้พากันเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคพระนามว่ากัสสปอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าถึงที่ประทับ แล้วกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ทั้งหลายพึงได้บรรพชาอุปสมบทในสำนักของพระผู้มีพระภาคอุบาสกประมาณ ๕๐๐ เหล่านั้น ได้บรรพชาอุปสมบทในสำนักพระผู้มีพระภาคพระนามว่ากัสสปอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ครั้งนั้น ภเวสีภิกษุได้คิดว่า เราแลเป็นผู้ได้ตามความปรารถนา ได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก ซึ่งวิมุตติสุขอันเป็นธรรมชั้นเยี่ยมนี้โอหนอ ภิกษุประมาณ ๕๐๐ แม้เหล่านี้ ก็พึงเป็นผู้ได้ตามความปรารถนา ได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก ซึ่งวิมุตติสุขอันเป็นธรรมชั้นเยี่ยมนี้ ครั้งนั้นภิกษุประมาณ ๕๐๐ เหล่านั้น ต่างเป็นผู้หลีกออกจากหมู่ อยู่ผู้เดียว ไม่ประมาทมีความเพียร มีใจเด็ดเดี่ยว ไม่นานนักก็ได้ทำให้แจ้งซึ่งที่สุดแห่งพรหมจรรย์อันยอดเยี่ยม ที่กุลบุตรทั้งหลายออกบวชเป็นบรรพชิตโดยชอบต้องการนั้น ด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่ ได้รู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มีอีกภิกษุประมาณ ๕๐๐ เหล่า
นั้น มีภเวสีภิกษุเป็นประมุข พยายามบำเพ็ญธรรมที่สูงๆ ขึ้นไป ประณีตขึ้นไป ได้ทำให้แจ้งซึ่งวิมุตติอันเป็นธรรมชั้นเยี่ยม ด้วยประการฉะนี้

ดูกรอานนท์ เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้ว่าเราทั้งหลายจักพยายามบำเพ็ญธรรมที่สูงๆ ขึ้นไป ประณีตขึ้นไป จักทำให้แจ้งซึ่งวิมุตติอันเป็นธรรมชั้นเยี่ยม ดูกรอานนท์ เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้แล ฯ

จากคุณ : เนตังมม (เนตังมม)

เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 22:46:28