ความคิดเห็นที่ 1 ไม่รู้เหมือนกันครับ มารอฟัง เคยได้ยิน "รู้ก็ถูกตัวรู้บดบัง.." :) จากคุณ : ผู้ไม่รู้ (ทุกวินาที) เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 11:29:53

ความคิดเห็นที่ 2 ตามความเข้าใจของผมนะ...ตัวรู้ไม่ใช่ความคิด ถ้าเราฝึกวิปัสนาไปเรื่อยๆ เราจะแยกรูป แยกนาม ออกจากกันได้ ด้วยความรู้สึก เราจะรู้สึกว่า เย็น ร้อน อ่อน แข็ง มันเป็นรูป ตัวรู้มันเป็นนาม มันคนละส่วนกัน แล้วมันจะเห็นเจตสิกต่างๆ แยกออกมาเป็นย่อยๆ ชัดขึ้นเรื่อยๆ มันจะรู้สึกว่า ร่างกายเรา มันประกอบไปด้วย โน้น นี่ นั้น รวมๆกันอยู่ มันเหมือนชิ้นส่วนรถยนต์ ถ้าถอดออกจากกัน มันก็ไม่เป็นรถยนต์แล้ว มันไม่ใช่ตัว ไม่ใช่ตน แต่ผมก็ยังไม่เก่งนะ ยังไม่เห็นการเกิดดับ แบบที่ครูบาอาจารย์ท่านพูดให้ฟัง แต่แค่เริ่มรู้สึกว่า อาการคลายตัวของความยึดมั่นถือมั่นมันเป็นอย่างไร คุณ Smiling-girl ลองไปฝึกวิปัสสนาที่วัดมเหยงคณ์ อยุธยาซิครับ สอนเน้นที่ปรมัตถ์ แยกรูป แยกนาม จิต เจตสิก ต่างๆ สนุกดีครับ จากคุณ : Mateo2000 เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 11:36:03

ความคิดเห็นที่ 3 ตัวรู้ ครั้งหนึ่ง ท่านเว่ยหล่างไปพักค้างแรมที่บ้านหลังหนึ่ง ขณะที่กำลังจะนอนพักผ่อนในช่วงบ่าย ได้ยินเสียงคนกำลังสวดมนต์ เลยลุกขึ้นไปถามผู้นั้นว่า “เจ้าเข้าใจความหมายของบทที่สวดหรือเปล่า ” “บางตอนเข้าใจยากจริงๆ” ท่านเว่ยหล่างเลยอธิบายให้ฟังบางตอนของบทสวดว่า “เมื่อเราอยู่ในโลกแห่งมายาจอมปลอมนี้จนผมหงอกขาวหมดไปทั้งหัวแล้ว พวกเราต้องการอะไร? และเมื่อไฟแห่งชีวิตกำลังจะมอดลง ใจเต้นอ่อนลง และลมหายใจกำลังจะขาดรอนๆ อะไรคือสิ่งสุดท้ายที่เราหวัง? และเมื่อกายของเรากำลังเน่าเปื่อยอยู่ในสุสาน ธาตุกลับคืนสู่ธาตุ ธาตุดินสู่ดิน ชีวิตกลายเป็นสิ่งไร้ความรู้สึกในความว่างเปล่า... แล้วเราอยู่ที่ไหน?” คนที่สวดมนต์นั้นได้ชี้คำหลายคำในคัมภีร์ที่ไม่เข้าใจความหมายแล้วถาม... ท่านเว่ยหล่างยิ้มๆแล้วตอบว่า “ข้าพเจ้าไม่รู้หนังสือ ท่านถามมาเลยดีกว่า" คนๆนั้นรู้สึกแปลกใจแล้วพูดขึ้นว่า “ท่านอ่านหนังสือไม่ออก ท่านจะเข้าใจความหมาย เข้าใจหลักธรรมได้อย่างไร?” ท่านเว่ยหล่างตอบว่า “หลักธรรมของพุทธะ กับตัวหนังสือไม่เกี่ยวกัน ตัวหนังสือเป็นเพียงเครื่องมือที่จะเรียนรู้ สิ่งที่จะเข้าใจหลักธรรมคือจิต คือตัวรู้ ไม่ใช่ตัวหนังสือ" ท่านเว่ยหล่างรับตำแหน่งพระสังฆนายกโดยที่ยังไม่ได้บวช หลังรับตำแหน่งต้องหนีภัยจากพระที่เป็นศิษย์พี่ ไปอยู่ในป่ากับพรานป่า 15 ปี ถึงจะกลับมาในเมืองแล้วบวช แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 11:54:45 จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 11:46:23

ความคิดเห็นที่ 5 คือตัว "สติ"  ค่ะ เพราะเราเรียกว่า เป็นตัวรู้ เพราะนั่น เป็นตัว "สติ"  ไม่ใช่ตัวของเรา  เป็นแต่เพียง "สิ่ง ๆ หนึ่งที่ทำหน้าที่รู้ ที่เราเรียกเค้ามาใช้งาน จึงเรียกได้ว่าเป็นตัวรู้ค่ะ จากคุณ : Nina_AnGeLic เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 11:57:48

ความคิดเห็นที่ 6 ตัวรู้ ก็คือ นามขันธ์ อันได้แก่ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ นามขันธ์เวลาเกิดก็เกิดพร้อมกัน เวลาดับก็ดับพร้อมกัน ดังนั้นการจะชี้ชัดลงไปว่า ตัวรู้ คืออะไร ผู้รู้คืออะไร เป็นสิ่งที่ทำได้ยาก เพราะว่า นามขันธ์ทั้ง 4 ตัวนี้ ต่างเป็นเหตุให้แก่กัน ถ้าอยากรู้ชัดเรื่องผู้รู้ หรือ ตัวรู้ ต้องได้เนวสัญญานาสัญญายตนฌาน ถึงจะพบว่า สัญญาเหลือน้อยลงจนแทบจะว่ามีสัญญาก็ไม่ใช่ จะว่าไม่มีสัญญาก็ไม่ใช่ ยิ่งถ้าเข้านิโรธสมาบัติ นามขันธ์ จะดับหมดเลย ผู้รู้หรือตัวรู้ไม่ปรากฏในนิโรธสมาบัติ หรือสัญญาเวทยิตนิโรธ ป.ล. นักบวชในสมัยก่อนพุทธกาลก็เคยหาทางทำลายผู้รู้ หรือฆ่าผู้รู้ หาทางดับตัวรู้ กันมาแล้ว ศึกษาได้จากขั้นตอนของผู้ที่ได้วิญญานัญจายตนฌาน แล้วหาทางดับผู้รู้ หรือปล่อยรู้ จนสำเร็จ อากิญจัญญายตนฌาน เข้าสู่สภาวะที่อะไรสักอย่างก็ไม่มี อะไรสักหน่อยหนึ่งก็ไม่มี ส่วนแนวทางของพระพุทธเจ้าคือ ต้องเห็นทุกขสัจจะ ของรูปกับนาม เห็นความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา แล้ว สละ ละวางอุปาทาน ไม่ยึดมั่นถือมั่นในรูปและนามใดๆ ถ้ายังยุ่งอยู่กับดับรู้ ปล่อยรู้ ค้นหาผู้รู้ ทำลายผู้รู้ นั่นเป็นเรื่องของอรูปสมาบัติ ความเป็นจริงแห่งอนัตตา คือ ไม่มีผู้ใด ไม่มีสิ่งใด ไม่มีเรา เขา บุคคล สัตว์ สิ่งของ ธรรมทั้งหลายเกิดขึ้นเป็นธรรมดา ย่อมดับไปเพราะสิ้นเหตุเป็นธรรมดา แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 12:16:40 จากคุณ : ปริญญาบ้าเกมส์ เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 12:03:32

ความคิดเห็นที่ 7 คิดว่าคำตอบของคุณ ศิษย์พระป่า ชัดเจนตรงกว่าครับ แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 12:10:39 แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 12:07:39 จากคุณ : internetonly เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 12:05:51

ความคิดเห็นที่ 8 ตัวรู้ หรือ ผู้รู้  เป็นภาษาชาวบ้าน  หมายถึง จิต หรือ วิญญาณ นั่นแหละ .. ความนึกคิด  และอะไรต่างๆที่ปั่นป่วนวุ่นวายในใจเรา  ล้วนแต่เป็นอาการของตัวรู้ หรือเป็นเจตสิก จากคุณ : ศิษย์พระป่า เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 12:06:44

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ว่าจะสายไหนก็ต้องฝึกเพื่อให้ได้ "ผู้รู้" ครูบาอาจารย์อาจเรียกแตกต่างกันตามแต่จะ สมมุติบัญญัติ  เช่น จิตหนึ่ง  ผู้รู้  มโนธาตุ  ก็แล้วแต่ว่าท่านจะเรียกว่าอะไรน๊ะครับ แต่ ตัวผู้รู้  นี้ไม่ใช่ความคิด  ความคิด เป็นเพียงสิ่งที่ถูกรู้   ถ้าสายวัดป่า ก็ต้องนั่งสมถะจน จิตรวมเด่นขึ้นมาเป็นผู้รู้ผู้ดู แล้วก็ต้องเดินปัญญาคือ จิตรู้ ออกมาพิจาณากาย  อีกทีนึง ส่วนสายดูจิต อาจเกิดจิตผู้รู้ชั่วขณะจากการ ระลึกสภาวะได้  เช่นเมื่อหลงไปคิด แล้ว รู้ทันสภาวะจิตที่ไหลไปคิด  ก็จะเกิดจิตรู้ ได้ขณะหนึ่งอารมณ์ประมาณรู้สึกตัวขึ้นมา.... แต่ก็ต้องฝึกให้เกิดตัวรู้บ่อยๆ  จึงจะแยกรูปแยกนามได้   ผู้ที่เห็นว่ากายนี้ไม่ใช่เรา หรือจิตนี้ไม่ใช่เรา เช่นเห็นกาย เป็นท่อนๆ ไม่ใช่เรา เหมือนท่อนอะไรท่อนหนึ่ง เป็น ธาตุ  การที่จิตผู้รู้ เห็นกายไม่ใช่เราได้ชัดนี่เรียกว่าจิตผู้รู้  ได้แยกออกมาแล้วจึงเห็นปรา กฎการณ์นี้ได้ชัดเจน ^^ ผมยังไม่ถึงไหนน๊ะ  เคยฟังครูบาอาจราย์ แล้วก็นำมาเล่าต่ออีกที ถูกผิดอย่างรัยต้อง ฟังหลายๆความเห็นก่อนน๊ะครับ  ถ้าผิดก็ขออภัยครับ.... จากคุณ : ล้าน5 เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 12:07:06

ความคิดเห็นที่ 10 ผู้รู้หรือตัวรู้ไม่ปรากฏ ในนิโรธสมาบัติ หรือสัญญาเวทยิตนิโรธ   ูุู^ ^ แสดงว่า จริงๆ แล้ว ตัวรู้ หรือ ผู้รู้ ไม่มีจริง ...  หรือเปล่าคะ ?!? v v ยิ่งอ่าน ยิ่งมึน ค่ะ   จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 12:10:44

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นว่า อย่าเพิ่งนิยามมากเกินกว่า การประจักษ์ตามจริง ค่อยๆสังเกตุใจไปครับ เมื่อไหร่มี สติ ณ ขณะนั้น คือ รู้ จากคุณ : สายลมเหงาแห่งขุนเขา เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 12:20:34

ความคิดเห็นที่ 12 ผมกลับไปแก้ไขข้อความแล้วครับ ขอโทษที่ทำให้มึนนะครับ รบกวนย้อนกลับขึ้นไปอ่านอีกรอบนะครับ ขอบพระคุณครับ คือ สมาบัติทั้ง 8 (รูปฌาน 4 + อรูปฌาน 4) มีปลายทางสูงสุดคือทำนามขันธ์ให้เบาบางลงได้ แต่ไม่สามารถดับนามขันธ์ได้ทั้งหมด ยังเหลือสัญญาอันบางเบาอยู่พอให้รู้ตัว สติก็ยังมี แต่พอได้อนาคามีผล อรหันตผล จึงค่อยสามารถเข้านิโรธสมาบัติได้ ในนิโรธสมาบัีติ จิตจะดับ นามขันธ์ดับหมด ไม่มีจิตเกิดดับ ไม่มีเจตสิกเกิดดับ ไม่มีผู้รู้ ไม่รู้สิ่งที่ถูกรู้ ไม่มีตัวรู้ บางท่านเปรียบเทียบว่าเป็นการเข้านิพพานเป็น ซึ่งก็มีข้อคิดว่า ถ้านิโรธสมาบัติเป็นการเข้านิพพานในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ แล้ว การเข้าผลสมาบัติของพระอริยะ ล่ะ เป็นการเข้านิพพานในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า เพราะว่าผู้ที่เข้าผลสมาบัตินั้น จิตจะยังมี จิตยังเกิดและดับ คือเกิด โสดาปัตติผลจิต,สกทาคามีผลจิต,อนาคามีผลจิต,อรหันตผลจิต ตามแต่มรรคผลที่ตนเองสำเร็จ และจิตก็เสวยอารมณ์ของพระนิพพาน ตามแต่เวลาที่ได้อธิษฐานจิตไว้ ในขณะที่ในนิโรธสมาบัตินั้น จะไม่มีจิตเกิดดับขึ้นรับอารมณ์ของพระนิพพานเหมือนอย่างการเข้าผลสมาบัติ อันนี้คงจะไม่ทำให้งงมากขึ้นนะครับ จากคุณ : ปริญญาบ้าเกมส์ เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 12:25:38

ความคิดเห็นที่ 13 มหาเวทัลลสูตร ก. ดูกรท่านผู้มีอายุ พระผู้มีพระภาคตรัสว่า วิญญาณๆ ดังนี้ ด้วยเหตุเพียงไรหนอ จึงตรัสว่า วิญญาณ?             สา. ธรรมชาติที่รู้แจ้งๆ เพราะฉะนั้น พระผู้มีพระภาค จึงตรัสว่าวิญญาณ รู้แจ้งอะไร รู้แจ้งว่า นี้สุข นี้ทุกข์ นี้มิใช่ทุกข์ มิใช่สุข ธรรมชาติย่อมรู้แจ้งๆ เพราะฉะนั้น จึงตรัสว่า วิญญาณ.             ก. ปัญญาและวิญญาณ ธรรม ๒ ประการนี้ ปะปนกัน หรือแยกจากกันท่านผู้มีอายุ อาจแยกออกแล้ว บัญญัติหน้าที่อันต่างกันได้หรือไม่?             สา. ปัญญาและวิญญาณ ธรรม ๒ ประการนี้ ปะปนกัน ไม่แยกจากกัน ผมไม่อาจแยก ออกแล้ว บัญญัติหน้าที่อันต่างกันได้ เพราะปัญญารู้ชัดสิ่งใด วิญญาณก็รู้แจ้งสิ่งนั้น วิญญาณ รู้แจ้งสิ่งใด ปัญญาก็รู้ชัดสิ่งนั้น ฉะนั้น ธรรม ๒ ประการนี้ จึงปะปนกัน ไม่แยกจากกัน ผมไม่ อาจแยกออกแล้ว บัญญัติหน้าที่อันต่างกันได้.            [๔๙๕] ก. ดูกรท่านผู้มีอายุ พระผู้มีพระภาคตรัสว่า เวทนาๆ ดังนี้ ด้วยเหตุเพียงไร หนอ จึงตรัสว่า เวทนา?             สา. ดูกรท่านผู้มีอายุ ธรรมชาติที่รู้ๆ เพราะฉะนั้น พระผู้มีพระภาคจึงตรัสว่า เวทนา รู้อะไร รู้สุขบ้าง รู้ทุกข์บ้าง รู้สิ่งที่มิใช่ทุกข์มิใช่สุขบ้าง ธรรมชาติย่อมรู้ๆ ฉะนั้น จึงตรัสว่า เวทนา.             ก. ดูกรท่านผู้มีอายุ พระผู้มีพระภาคตรัสว่า สัญญาๆ ดังนี้ ด้วยเหตุเพียงไรหนอ จึงตรัสว่า สัญญา?             สา. ธรรมชาติที่จำๆ ฉะนั้น พระผู้มีพระภาค จึงตรัสว่า สัญญา จำอะไร จำสีเขียว บ้าง จำสีเหลืองบ้าง จำสีแดงบ้าง จำสีขาวบ้าง ธรรมชาติย่อมจำๆ ฉะนั้น จึงตรัสว่า สัญญา             ก. เวทนา สัญญา และวิญญาณ ธรรม ๓ ประการนี้ ปะปนกัน หรือแยกจากกัน ท่านผู้มีอายุ อาจแยกออกแล้ว บัญญัติหน้าที่อันต่างกันได้หรือไม่?             สา. เวทนา สัญญา และวิญญาณ ธรรม ๓ ประการนี้ ปะปนกัน ไม่แยกจากกัน ผมไม่อาจแยกออกแล้ว บัญญัติหน้าที่อันต่างกันได้ เพราะเวทนารู้สิ่งใด สัญญาก็จำสิ่งนั้น สัญญาจำสิ่งใด วิญญาณก็รู้แจ้งสิ่งนั้น ฉะนั้น ธรรม ๓ ประการนี้ จึงปะปนกัน ไม่แยกจากกัน ผมไม่อาจแยกออกแล้ว บัญญัติหน้าที่อันต่างกันได้. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=12&A=9220&Z=9419 จากคุณ : NotUndo เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 12:31:21

ความคิดเห็นที่ 14              ผลการค้นหาคำว่า “ เหรัญญิก ” :- http://84000.org/tipitaka/attha/seek.php?text=เหรัญญิก&t=b&b=12&bs=6              อรรถกถามหาเวทัลลสูตร http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=12&i=493&p=1              อรรถกถาขัชชนิยสูตร http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=17&i=158&p=1#สัญญา-วิญญาณ-ปัญญา    แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html                      เรื่อง                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                           การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                           มหาทาน                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                           กาลทาน ๕ อย่าง                           ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                           ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                           สังฆทาน ๗ ประเภท                           ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                           ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                                       เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                           ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                           อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                           ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 12:41:07

ความคิดเห็นที่ 15 ตัวรู้หรือผู้รู้ จะเรียกให้เต็มก็คือจิตผู้รู้ ตามความเข้าใจของดิฉันก็คือว่า สภาวะจิตรู้  นั้น รู้อะไร รู้ รูป รู้นามนั่นเองค่ะ จะมีจิตผู้รู้ต้องฝึกอย่างไร การรู้สภาวะที่เกิดกับเรา ก็จะมีอยู่สองส่วน คือ สิ่งที่ไปรู้ คือ จิตไปรู้อารมรณ์ อารมณ์ ไม่ได้ หมายถึง emotion แต่หมายถึง objective คือสิ่งที่ถูกรู้ เช่น รู้รูป คือการรู้อากัปกิริยาต่างๆ ยืน เดิน นั่ง นอน กิน ดื่ม ทำ พูด ขับถ่าย ขยับเขยื้อน เคลื่อนไหว นั่น ก็คือรู้รูป รู้นาม ก็คือนามธรรมทั้งมวล ที่เป็น ความรู้สึก ร้อยแปดพันประการ  ฝึกจำสภาวะบ่อยๆ เช่น (สภาวะหมายถึง รู้สึกถึง...) ความโลภ โกรธ หลง ฟุ้งซ่าน วิตกกังวล รู้เวทนา สุข ทุกข์ เฉยๆ ฯลฯ ที่เกิดขึ้นกับเราจริงๆ ในวิถีชีวิตประจำวันนะแหละ   การรู้ถึงสภาวะ ก็คือ ความรู้สึกที่มีต่อสิ่งต่างๆ เมื่อเกิดผัสสะ  ทั้ง ตา หู จมูกลิ้น กาย และก็ใจ แล้ว มารู้ที่เดียว ก็คือ ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นภายในใจเรา ที่ไปให้ค่าต่อสิ่งนั้น แปลออกมาเป็น ความรู้สึกว่า ชอบ ไม่ชอบ พอใจไม่พอใจ รักโกรธ เกลียด อิจฉา หมั่นไส้  ชัง รำคาญ ฯลฯ รู้ทั้ง ค่าบวกและลบค่ะ เรียกว่ารู้ทันจิต รู้ทันสภาวะ เมื่อฝึกๆ บ่อยก็จะเกิด จิตผู้รู้ขึ้น จิตผู้รู้ตัวจริง ก็คือ สัมมาสตินั่นเอง ที่ไปรู้สภาวะต่างๆ ตัวสัมมาสติที่แท้จริงนั้น เกิดจากการที่จิตจำสภาวะได้แม่น มีถีระสัญญานั่นเองค่ะ   การมีจิตผู้รู้ นั้น จะเกิดได้อีกแบบ  ก็คือรู้ทันจิตผู้คิดฯ มีทางที่ลัดสั้นได้จริงๆ ที่อยากจะมี จิตผู้รู้....ให้รู้ทัน จิตผู้คิดค่ะ คิดไปแล้ว แว็บ รู้สึก แว็บ รู้สึก จิตผู้รู้จะเกิดเร็วมาก จิตผู้รู้ คือรู้ทันจิตผู้คิด ผู้นึก ผู้ปรุง ผู้แต่งค่ะ ลองลำดับความเข้าใจดูนะคะ จะพบว่าไม่ยากค่ะ จากคุณ : รุ่งฟ้าสาง เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 13:36:07

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นการนิยาม..คำ..ขึ้นมาใหม่ครับ..ซึ่งจะต้องถามคำนิยามกับผู้ที่นิยามคำนี้ขึ้นมาครับ. จากพระไตรปิฎกจะมีแค่ ..สติ.คือ..ระลึกรู้ ..สัญญา..คือ...จำได้หมายรู้ หาก..ตัวรู้..ผู้รู้..หมายถึง...จิต..ก็น่าจะเรียกว่าจิตเลยนะครับ หาก..ตัวรู้..ผู้รู้..หมายถึง...รู้รูป...รู้นาม..ก็น่าจะเรียกว่ากำหนดรู้รูป...กำหนดรู้นามเลยนะครับ ผมจึงยังไม่เห็นประโยชน์ในการนำมาเรียกอีกชื่อหนึ่งให้สับสนครับ จากคุณ : โกวิทย์ (โกวิทย์) เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 14:21:43

ความคิดเห็นที่ 17 เป็นการนิยาม..คำ..ขึ้นมาใหม่ครับ..ซึ่งจะต้องถามคำนิยามกับผู้ที่นิยามคำนี้ขึ้นมาครับ. จากพระไตรปิฎกจะมีแค่ ..สติ.คือ..ระลึกรู้ ..สัญญา..คือ...จำได้หมายรู้ หาก..ตัวรู้..ผู้รู้..หมายถึง...จิต..ก็น่าจะเรียกว่าจิตเลยนะครับ หาก..ตัวรู้..ผู้รู้..หมายถึง...รู้รูป...รู้นาม..ก็น่าจะเรียกว่ากำหนดรู้รูป...กำหนดรู้นามเลยนะครับ ผมจึงยังไม่เห็นประโยชน์ในการนำมาเรียกอีกชื่อหนึ่งให้สับสนครับ จากคุณ : โกวิทย์ (โกวิทย์) เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 14:22:00

ความคิดเห็นที่ 18 ความเห็นที่ 17 คุณ โกวิทย์ ประโยชน์ก็ืคือทำให้ คนปกติธรรมดา ที่ไม่ได้เรียนอภิธรรม ชาวบ้าน ธรรมดา เข้าใจได้ง่ายค่ะ เป็นคำที่เข้าถึงได้ง่าย ไม่นึกเลยว่า การภาวนานั้น แค่เราีมีสติระลึกรู้ รูปนามกายใจ การระลึกรู้ความรู้สึกต่างๆ ที่หมุนเวียนในจิตใจตัวเองนั้น ก็เท่ากับการเจริญภาวนาในชีวิตประจำวัน การเจริญสติในชีวิตประจำวัน อะไรจะง่ายปานนี้ ดิฉันภาวนามาด้วยวิธีนี้ค่ะ การมีจิตผู้รู้ ดิฉันเข้าใจคำนี้ได้ดีกว่า มันคลิ๊ก นะคะ อย่าถามอีกนะคะ ว่า คลิ๊ก หมายถึงอะไร อิอิอิิอิ จากคุณ : รุ่งฟ้าสาง เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 14:32:39

ความคิดเห็นที่ 19 ความเห็นที่ 17 คุณ โกวิทย์ ประโยชน์ก็ืคือทำให้ คนปกติธรรมดา ที่ไม่ได้เรียนอภิธรรม ชาวบ้าน ธรรมดา เข้าใจได้ง่ายค่ะ เป็นคำที่เข้าถึงได้ง่าย ไม่นึกเลยว่า การภาวนานั้น แค่เราีมีสติระลึกรู้ รูปนามกายใจ การระลึกรู้ความรู้สึกต่างๆ ที่หมุนเวียนในจิตใจตัวเองนั้น ก็เท่ากับการเจริญภาวนาในชีวิตประจำวัน การเจริญสติในชีวิตประจำวัน อะไรจะง่ายปานนี้ ดิฉันภาวนามาด้วยวิธีนี้ค่ะ การมีจิตผู้รู้ ดิฉันเข้าใจคำนี้ได้ดีกว่า มันคลิ๊ก นะคะ อย่าถามอีกนะคะ ว่า คลิ๊ก หมายถึงอะไร อิอิอิิอิ จากคุณ : รุ่งฟ้าสาง เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 14:35:55

ความคิดเห็นที่ 20 เห็นด้วยกับคุณ#17 พระท่านใช้คำพูดง่ายๆ คงอยากให้เข้าใจง่ายๆ  แต่ ไม่มีเนื้อหาในพระบาลีรองรับอยู่ มีแต่ส่วนอรรถเช่นในมหาสติปัฏฐานสูตร ที่พระพุทธองค์ให้กำหนดว่า "เราจะเป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวง" เท่านั้นเอง ยิ่งต่อไปหากตั้งศัพท์ขึ้นมามากๆ ที่ไม่มีในพุทธพจน์ที่จะยีนยันก็ต้องว่ากันไปตามความเข้าใจไปแบบแตกต่างกันออกไปเรื่อยๆแบบหาที่มาไม่ได้ ฉนั้นการบัญญัติคำขึ้นมาใหม่จะทำให้ยุ่ง พระพุทธเจ้าท่านบอกว่า ให้พิจารณาเห็นลมหายใจเป็นของเกิดดับ แล้วต่อไปๆ คนปฎิบัติก็น่าจะรู้ไปเอง เพราะเริ่มต้น คนปฎิบัติยังไม่รู้อะไรมาก  ยิ่งอธิบายไปมาก ก็จะยิ่งฟุ้ง ยิ่งไม่รู้เรื่อง แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 14:55:07 จากคุณ : Autha เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 14:53:49

ความคิดเห็นที่ 21 รู้เท่าทันอารมณ์ มีสติ นิวรณ์ไม่กำเริบ เป็นการเจริญสมถกัมมัฏฐาน --------------------------------------------------------------------------------------- พบ เจอ ความเป็นอนิจจัง ความเป็นทุกขัง ความเป็นอนัตตา แห่งรูปและนาม รูป และ นาม เกิดดับให้เห็นอย่างรวดเร็ว รุนแรง และเป็นทุกข์ เพราะ สันตติขาด อิริยาบทไม่มาบดบัง และเพราะฆนสัญญาถูกทำลาย จนเกิดปัญญารู้ว่า รูปนาม ไม่ใช่ของเรา ความยึดมั่นถือมั่นในรูปกับนามเป็นต้นเหตุแห่งทุกข์ทั้งมวล จนตัดสินใจ สละ ละวาง ถอดถอดความยึดมั่นถือมั่นในรูปและนามที่แตกดับเป็นทุกข์ในปัจจุบัน แล้ววางใจเป็นอุเบกขา อนุโลมตามความเป็นจริงแห่งอริยสัจ 4 เป็นการเจริญวิปัสสนากัมมัฏฐาน จากคุณ : ปริญญาบ้าเกมส์ เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 16:09:39

ความคิดเห็นที่ 22 คนที่ชอบอ่าน   ตอบเซะยอะ คนที่ปฎิบัติ  กลับตอบนิดเดียว ... แต่ฟังทั้งสองมาประกอบกัน ได้ความรู้ดีครับ จากคุณ : MM (ongchai_maewmong) เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 16:54:24

ความคิดเห็นที่ 23 ผู้รู้คือตัวเรา ส่วนตัวรู้ จะเป็นการพูดถึงเราก็ได้  จะเป็นการอ้างถึงจิต ก้ได้ แล้วแต่ประโยคของผู้พูดหรือผู้เขียนก่อนหน้านั้น ว่าเค้ากำลังจะสื่ออะไร แค่นี้เองครับ ไม่มีอะไรมากเลย ส่วนรายละเอียดปลีกย่อย มันจะเกิดขึ้นเอง ไปตามปัญญาที่เพิ่มขึ้น ถ้าคุณยังไม่เข้าใจ ก้อย่ามัวแต่อ่าน วิปัสสนาจะช่วยคุณได้ ทำไปตามลำดับ ศีล สมาธิ ปัญญาก็ได้ แต่เป้าหมายเราคือปัญญา ฉนั้น ศีล กับสมาธิอย่าไปหลงยึดติดมัน แล้วก็อย่าไปพยายามทำความเข้าใจว่า ไม่มีผู้รู้ ไม่มีตัวรู้ ทุกอย่างคือความว่าง เพราะถ้าคุณพยายามจะไปทำความเข้าใจแบบนั้น มันแค่ปัญญาที่เกิดจากการอ่านเค้ามา ฟังเค้ามา เป็นปัญญาของคนอื่น แล้วมาคิตตามตรรกะเหตุผลเท่านั้น รู้ไปก้เท่านั้น ยังทุกข์เหมือนเดิม เมื่ออยู่ในชีวิตประจำวัน คุณต้องสร้างภาวะแห่งปัญญาของคุณขึ้นเอง ก็คือพัฒนาไปถึงภาวนามยปัญญา ภาวนามยปัญญา สร้างได้ด้วยวิปัสสนานั่นเอง แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 17:15:05 แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 17:14:03 จากคุณ : มังกรจักรวาล เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 17:04:07

ความคิดเห็นที่ 24 สำหรับผม ผู้รู้หรือตัวรู้ ผมจะจัดให้เป็น สติ (สังขารในขันธ์ห้า เป็นการเอาขันธ์ที่มีอยู่มาทำเป็นเครื่องมือแล้วใช้ให้มันเกิดประโยชน์สูงสุดเพื่อความพ้นทุกข์) ถ้าไม่มีสติ จะไม่รู้ แม้ยืน เดิน นั่ง  ไม่ใช่ตัวของเรารู้เพราะคำว่าเรานี้คืออะไร คือแขน คือขา คือหัว คือสมอง หรือชิ้นส่วนใดของร่างกาย ที่รู้อารมณ์ต่างๆ  อย่างที่รู้ว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ก่งก๊ง (งง)  ใครรู้ว่ากำลังงง  แขนรู้ ขารู้ หัวรู้ สมองรู้ ร่างกายรู้  หรืออะไรรู้  อะไรที่รู้ว่างง อันนั้นแหล่ะตัวรู้ พิจารณาดู มองไม่เห็น จับไม่ได้  แต่รู้สึกได้ครับ   ส่วนตัวผมจะเรียกว่าสติคือผู้รู้  จะอะไรก็ตาม เป็นแค่อุบายธรรมให้เราตามการทำงานของขันธ์ ว่าปรุงดี ปรุงร้าย ให้รู้จักตัวเองให้รู้จักตัวของเจ้าของว่าปัจจุบันนี้มันเป็นอย่างไร(น้อมเข้ามาภายในนี้ ไม่ต้องไหลตามของนอกตัว) ตามให้มากที่สุดจนเป็นอัตโนมัติ(มหาสติ) เป็นเพียงการตามรอยเท้าโค พอไปถึงตัวโคแล้ว ผู้รู้หรือสติ ก็ไม่ต้องรักษา เพราะเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 54 17:15:11 จากคุณ : temjung99 เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 17:13:51

ความคิดเห็นที่ 25 ตัวรู้หรือ ผู้รู้คือสติค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 18:10:55

ความคิดเห็นที่ 26 กำลังนึกถึงเรื่องนี้พอดี เลยครับ คุณฐานะฐานะทำ ลิ้งให้พอดีเลย สัญญา-วิญญาณ-ปัญญา http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=17&i=158&p=1#สัญญา-วิญญาณ-ปัญญา จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 20:11:27

ความคิดเห็นที่ 27 งงดีไหมคุณ smiling girl ไม่ต้องทำความเข้าใจหรอก ฝึกไปเรื่อยๆมันจะค่อยๆเห็นเอง อย่าไปติดแต่ทำสมถะ เจริญสติให้มากควบคู่กันไป(เรานี่แหละ โง่จังสมัยก่อน ทำแต่สมถะ กว่าจะรู้ว่าสติสำคัญ เป็นแม่ทัพธรรม) ครูบาอาจารย์องค์หนึ่ง สอนเราไว้ว่า ไม่ว่าจะสายพระป่า พระเมือง หลวงปู่ หลวงตา หลวงพ่อ ล้วนแต่สอนเพื่อให้มีตัวรู้ จิตผู้รู้ ใจรู้ ขึ้นมา เมื่อใด เราแยก ตัวรู้ และตัวที่ถูกรู้ ได้ นั่นแหละ จะหมดสงสัย และเลิกทะเลาะกับใครเรื่องการภาวนา ว่าใครสอนผิด สอนถูกไปเลย เมื่อใดแยกสิ่งที่ถูกรู้ได้ ความคิดต่างๆอารมณ์ต่างๆ ก็ไม่รวมกันกับใจ หรือรวมเมื่อไหร ใจรู้หยั่งลงไป แยกทันที มีเพียงสิ่งที่ถูกรู้ และ ผู้รู้ ไม่มีเรา (สติไวๆนี่เห็นทั้งสิ่งที่ถูกรู้ ผู้รู้ มีเราเป็นผู้เห็นด้วยนะ รับรอง งง หลายเมื่อแรกเห็น) เขามาด่าเรา  อารมณ์(สังขาร)โกรธที่ผุดขึ้นมา ไม่มีเราเข้าไปยึด เป็นเพียงสภาวะธรรม และเราเป็นเพียงผู้ดูผู้รู้ นี่แหละ มีสติแยกผู้รู้ได้ ไม่มีเราเข้าไปเสวยอามรณ์นั้น  เพราะเราไม่มี มีเพียงสิ่งที่ถูกรู้ และ ผู้รู้เท่านั้น สังขารที่ปรุงขึ้นมาก็ดับไป   หน้าที่ของเรา คือ เพียงแค่ รู้ แล้ว วาง รู้แล้ว ละ ถ้ารู้ไม่ทัน สติไม่พอ  จิตไปรวมกับสังขาร ก็ได้เราโกรธนานๆ จนกว่าสติจะเข้าไปหยั่งแยกสิ่งที่ถูกรู้ได้ ฝึกส้รางกำลังสติให้มากๆ จะเข้าใจเอง เจิรญในธรรมคะ จากคุณ : น้องต๋าว เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 20:26:12

ความคิดเห็นที่ 28 (คำอธิบายจากคู่มืออภิธัมมัตถสังคหะนะครับ) จิต คือ ธรรมชาติชนิดหนึ่งซึ่ง รู้อารมณ์ จิตเป็นตัวรู้ สติเจตสิก คือ ความระลึกได้ที่รู้ทันอารมณ์ ปัญญาเจตสิก คือ ความรู้ในเหตุผลแห่งความจริงของสภาวธรรม เวทนาเจตสิก คือ การเสวยอารมณ์สุขทุกเฉยๆสบายไม่สบาย สัญญาเจตสิก คือ ความจำหมายอารมณ์ จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 20:28:29

ความคิดเห็นที่ 29 ตัวรู้ (จิต)  และอาการต่างๆของตัวรู้ (เจตสิก)   ย่อมเป็นสิ่งมีจริง  แต่มีแบบเป็นสังขาร คือตกอยู่ในกฏของไตรลักษณ์(อนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา) เกิดๆดับๆหมุนเวียนเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ในบางโอกาส  ทั้งตัวรู้ และอาการของตัวรู้ จะไม่ปรากฏ   จะหายไปชั่วคราว  คือเมื่อไปเกิดเป็นพรหมลูกฟักหรืออสัญญีพรหม   ในภพนี้จะมีแต่รูปเกิดมา  จะไม่มีจิตและเจตสิกมาเกิดร่วมด้วย  จึงเรียกว่าพรหมลูกฟัก   ซึ่งเปรียบเสมือนรูปปั้นลอยอยู่นิ่งๆ   เมื่อพระอนาคามีหรือพระอรหันต์เข้านิโรธสมาบัติ  ตัวรู้และอาการของตัวรู้ก็ดับหายไปชั่วคราวทำนองเดียวกับพรหมลูกฟัก จากคุณ : ศิษย์พระป่า เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 20:32:29

ความคิดเห็นที่ 30 ฝึกปฏิบัติเถอะครับ จะได้เจอ ตัวรู้ จากคุณ : นายไวรัส เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 21:23:53

ความคิดเห็นที่ 31 จากการไปค้นตำราของครูบาอาจารย์พบว่า" จิตผู้รู้" คือจิตที่ตั้งมั่น ทำตัวเป็นแค่ผู้สังเกตการณ์เท่านั้น ทำตัวเป็นแค่คนดู เป็นผู้รู้ผู้ดูเท่านั้น ไม่ใช่ผู้คิดผู้นึกผู้ปรุงผู้แต่ง ผู้หลงไปเพ่ง ผู้หลงไปคิดเรื่องอื่น จิตผู้รู้ไม่ไหลไปรวมกับสิ่งที่ถูกรู้ ตั้งมั่นในการเห็นอารมณ์(คือสิ่งที่ถูกรู้)มากมายไหลผ่านไป ถ้าทำสมถะจิตจะไหลไปรวมกับอารมณ์ แนบกับอารมณ์ เห็นสิ่งที่ถูกรู้เพียงสิ่งเดียว การฝึกให้จิตตั้งมั่นมีหลายวิธี เช่น ๑. ทำสมาธิจนถึงฌานที่สอง จิตหมดวิตกหมดวิจาร หมดการตรึกการตรองในอารมณ์ จิตจะตั้งมั่นขึ้นมาเป็นผู้รู้ เกิดสิ่งที่เรียกว่า “เอโกทิภาวะ” คือใจที่ตั้งมั่นขึ้นมา พอออกจากฌานมาแล้วตัวรู้จะทรงอยู่อีกระยะหนึ่ง มันจะเห็นร่างกายยืนเดินนั่งนอนนี้ไม่ใช่ตัวเรา เห็นความสุขความทุกข์ที่เกิดขึ้นนี้เป็นสิ่งที่แปลกปลอมเข้ามาไม่ใช่เรา เห็นกุศลอกุศลที่ผ่านเข้ามาไม่ใช่ตัวเรา แต่เป็นสิ่งที่ถูกรู้ถูกดู จิตเป็นแค่ผู้รู้ผู้ดูอยู่ต่างหาก ๒.ถ้าทำฌานไม่ได้ ให้ทำกัมมัฏฐานขึ้นมาอันหนึ่งก่อน หายใจไปก็ได้ หรือดูท้องพองยุบ หรือเดินจงกรม แล้วค่อยๆดูไป ร่างกายนี่เป็นสิ่งที่กำลังถูกมองอยู่  เป็นสิ่งที่กำลังถูกรู้ถูกดูอยู่ (รู้สึกเหมือนกำลังดูคนอื่น) ถ้าฝึกอย่างนี้เรื่อยๆจิตมันจะตั้งมั่นขึ้นมาเป็นผู้รู้ผู้ดู ๓.ฝึกให้รู้สึกเมื่อจิตไหลไป จิตจะตั้งมั่นขึ้นมาเอง การมีจิตผู้รู้เป็นก้าวแรกของการทำวิปัสสนาเพื่อให้เกิดญาณที่ ๑ คือนามรูปปริเฉทญาณ ถ้ามีจิตผู้รู้จะเห็นขันธ์ ๕ กระจายตัว ถ้าเราเรียนรู้ขันธ์ ๕ ด้วยจิตที่ตั้งมั่น จะเกิดปัญญาเห็นความจริงว่าทุกสิ่งที่จิตไปรู้เข้าไม่มีตัวเรา ไม่ใช่ตัวเรา ก็จะละความเห็นผิดได้ แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 54 19:59:10 แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 54 19:25:43 แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 54 08:23:13 จากคุณ : sspp1 เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 22:58:00

ความคิดเห็นที่ 32 คุณเพ่น้องต๋าว ถามเหมือนรู้เลยอ่ะ มีเจโตรึ   5555 เพิ่งเข้าบ้าน เหมือนจะไข้ขึ้น กลางวันแดดเปรี้ยง ตกเย็นลมแรงพัดซะตัวจะปลิว พอมาเจอหลายคคห. เข้าไป หงายเงิบบบเจ้าค่ะ เดี๋ยวขอตั้งสติ (ตัวรู้ อิอิ)ก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาอ่านอีกทีค่ะ^^ จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 23:15:11

ความคิดเห็นที่ 33 " ตัวรู้ " ก็คือ สติ.... เช่น รู้รส รู้กลิ่น " รู้ผู้รู้ " ก็คือ สติอีกตัวที่ไปรู้สติที่กำลังรู้รส  รู้กลิ่น.....จะเรียกว่ารู้ทั้งรูป รู้ทั้งนาม ปฏิบัติไป ปฏิบัติมา  ก็จะเห็นว่า ทุกอย่างที่กล่าวมาข้างต้น ...ก็ดับไม่มีเหลือ ...แม้แต่สติที่เข้าไปรู้ นั่นคืออนิจจัง ทุกขัง อนัตตา....ไม่เที่ยง เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา และบังคับบัชชาไม่ได้ จึงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น....เราก็ไม่มี ของของเราก็ไม่มี เราก็ไม่ใช่ ของของเราก็ไม่ใช่ จากคุณ : แครอทอร่อย เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 07:42:23

ความคิดเห็นที่ 34 นำมาฝากครับ http://www.dharma-gateway.com/monk/preach/somdej/sd-091.htm จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 08:06:10

ความคิดเห็นที่ 35 เพิ่มเติม.... แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องปฏิบัติเองเพื่อให้เข้าไปเห็นเอง ตามที่พระศาสดาบอกไว้... พอเห็นเองแล้วจะร้อง...อ๋อ !!! มันเป็นอย่างนี้นี่เอง พระบรมศาสดาตรัสบอกทางเดินไว้แล้ว และบอกด้วยว่า ถ้ามาถูกทางแล้วจะเห็นอะไรบ้าง " แค่เรามีความเพียร "  เดินทางไปให้เห็นตามท่านบอก....แล้วไปเอา โลกุตรธรรมมรดกมาให้ได้ ในฐานะที่เราก็เป็นลูกท่านคนหนึ่ง ที่มีสิทธิ์ตามนั้นค่ะ ปล. ฟังครูบาอาจารย์สอนมาค่ะ เลยนำมาบอกต่ดกัน เพราะพอเราฟังแล้ว ทำให้มีแรงฮึดสู้ดีค่ะ   ท่านบอกว่าเราโชคดีได้เข้ารอบลึกขนาดนี้แล้ว คือเกิดเป็นมนุษย์ก็ยาก แถมมาอยู่ในพระพุทธศานา และยังสนใจในพระธรรมคำสอน  ไม่ได้มีโอกาสกันง่ายๆนะคะ จากคุณ : แครอทอร่อย เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 08:15:25

ความคิดเห็นที่ 36 สำหรับผมแล้ว คำว่า ตัวรู้ กับ ผู้รู้ เป็นคำที่ทำให้ผมงงมาก แต่ก็เป็นธรรมดา เพราะอาจารย์ที่ผมได้เรียนมาไม่มีใครใช้คำนี้เลย ตอนแรกมาเจอที่นี่ งงเหมือนกัน แม้จะเข้าใจความหมายกลายๆว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ที่ผมงงก็คือ ทำไมต้องใช้คำอย่างนี้ด้วย ผมว่ามันอาจจะทำให้ง่ายในการฟังแล้วไปปฏิบัติ แต่ผมว่าอีกหน่อยคนอาจจะไม่เข้าใจคำว่าสติ.. สมถะ.. วิปัสสนา.. บางคนบอกว่ากำลังเจริญวิปัสสนา แ่ต่สิ่งที่ทำคือ สมถะก็มี บางคนก็บอกว่าสมถะไม่ได้เจริญสติก็มี แต่นั่นเป็นความกังวลของคนโง่ๆอย่างผมนะครับ คนโง่ก็กังวลแบบคนโง่ คนโง่อย่างผมมันพวกวิตกจริตด้วยสิ ถ้าผิดพลั้งไปต้องขออภัย ผมชอบอะไรที่โบราณๆ เห็นพระรุ่นก่อนๆเขาปฏิบัติกันได้มรรคได้ผล ก็เข้าใจว่าควรจะตามนั้น พวกวิตกจริตจะขี้กลัวอย่างนี้แหละครับ จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 10:39:19

ความคิดเห็นที่ 37 ^ ^ ^ อย่ากังวลไปเลยค่ะ ... ไม่มีคนโง่ คนฉลาดหรอกค่ะ อย่างน้อยๆคำว่า " ตัวรู้ "  ก็ช่วยดิฉันได้หนึ่งคนละคะ เพราะถ้าพูดคำว่าสติ  ดิฉันก็จะต้องเอามาแปลอีกว่า มันอะไรเป็นอะไร  แต่พอบอกว่ามีตัวเข้าไปรู้...ดิฉันก็เข้าใจค่ะ และคนที่ถึงขนาดที่จะเข้ามาปฏิบัติธรรมเพื่อการพ้นทุกข์จริงๆแล้วละก็....การที่จะรู้ว่าอะไรคือสมถะ อะไรคือวิปัสสนาไม่ใช่เรื่องยากหรอกค่ะ พระพุทธเจ้ารู้แบบนี้ไงคะ ท่านถึงมีกรรมฐานมาไว้ให้เราเลือกปฏิบัติตั้งหลายกอง แล้วแต่จริตคน  เพราะคนแต่ละคนก็แตกต่างกันไป... จากคุณ : แครอทอร่อย เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 11:36:38

ความคิดเห็นที่ 38 ถ้า ผม เสนอว่า สัมปชัญญะ หละครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 12:18:08

ความคิดเห็นที่ 39 รู้จนไม่รู้  นั่นแหละ ตัวรู้ (จริง)  ที่ไม่เกิดตัวรู้  เพราะจิตถูกทับถมด้วยกิเลสมานานเป็นกัปป์ๆกัลๆ จากคุณ : ไม่คิดมาก เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 13:56:43

ความคิดเห็นที่ 40 ขอบคุณมากๆ ทุกคคห. ค่ะ กิ๊ฟใกล้หมดแล้ว ไม่พอสำหรับทุกท่าน :-( อ่านแล้วก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ คือ ยังเป็นแบบเดิม แบบอนุมานเอาน่ะค่ะ หากว่า ผู้รู้ คือ สติ เราก็มีสติอยู่เกือบตลอดนะ เผลอบ้าง อะไรบ้าง แต่หลักๆ สติก็ยังอยู่กับตัวเรา ... นี่กำลังพูดถึงสติที่ดีนะ อิอิ เอาของจริงดีกว่า ขอยกตัวอย่างจากเหตุการณ์จริงนะคะ มีหนนึงเราเถียงกับเพื่อนสนิท เถียงกันดุเดือดเลย มีอยู่ตอนหนึ่งเค้ากล่าวหาเราในสิ่งที่ไม่เป็นจริง (เพราะเค้าเข้าใจผิด) จิ้นไปเองเป็นฉากๆ เราก็โมโหมาก แบบทุเรศจังเอาอะไรมาพูด แต่งเรื่อง เดือดปุดๆ เดือดจนเรานิ่ง (โมโหมากๆ เราจะเงียบพูดไม่ออก) ตาจ้องคู่กรณีเขม็งเลย ณ นาทีนั้น มันเหมือนมีเราอีกคนนึงแยกออกมา มองเห็นไอ้ตัวโกรธที่กำลังสำแดงเดช เห็นอารมณ์เดือด องศาในกายผ่าวๆ ตอนที่เห็นนั้นก็คิดว่า โอ้โฮ เราโกรธมากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย โห มันเป็นพลังงานเลยนะ รู้สึกได้ถึงพลังที่ส่งไปเผาคนที่เราเถียงด้วย (รู้สึกเว่อร์มากเลยเนอะ 555)   พอเห็นแบบนั้น มันก็หายบ้าเลยค่ะ องศาลดลงทันที เราก็เดินไปที่อื่น ไม่เถียงด้วยแล้ว (แต่สิ่งที่เถียงกันยังคาใจอยู่ ก็มาเคลียร์กันทีหลัง) ตอนนั้นเพื่อนบอกว่า เค้าชะงักไปเลย เพราะเราจ้องเขม็งเอาเรื่องมากๆ ตาเหมือนมีไฟ เค้านึกว่าเราจะเดินไปเอามีดมาสับเค้า (ไอ้บร้า) รบกวนชี้ให้หน่อยค่ะว่าเหตุการณ์ข้างบนนี้มีผู้รู้หรือไม่ หากมีคือตรงไหนคะ จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 16:07:26

ความคิดเห็นที่ 41 เหตุการณ์ข้างบนไม่เกิดผู้รู้ครับ เพราะถ้าเกิดผู้รู้ ต้องรู้ว่ามีดอยู่ตรงไหน แล้วเดินไปเอามีดมาสับเค้าแล้ว อ่ะ อ่ะ ล้อเล่น ผมว่าผู้รู้ก็คือตัวสติที่ระลึกเห็นความโกรธนั่นแหละครับ จากคุณ : msdossys เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 16:20:53

ความคิดเห็นที่ 42 #40 สิ่งที่แยกออกมาเห็นความโกรธนั้นแหละคือ จิตผู้รู้ สิ่งที่ จิตผู้รู้ เห็นพลังงานความโกรธ น้้นแหละ คือ จิตสังขาร อันเป็น สังขารขันธ์ ที่คุณเห็นพลังงานความโกรธ มันดับลงไป นั้นแหละ คุณได้เห็นไตรลักษณ์ของสังขารขันธ์ คุณได้เห็น ได้รู้จัก ของจริงแล้ว ต่อไปก็คือ ฝึกให้มาก ๆ ให้ จิตผู้รู้ มันตั้งมั่นครับ จากคุณ : นมสิการ เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 18:03:01

ความคิดเห็นที่ 43 ตัวรู้คือตัวเรา...ตัวที่รู้สึกว่าเป็นเรา คนทั่วไปจะไม่เห็นหรือรู้สึกว่ามีตัวรู้ เพราะยังรู้สึกว่า ร่างกายเป็นเราอยู่ จะเห็นตัวรู้หรือแยกตัวรู้ออกได้  ต้องรู้ว่าร่างกายกับจิตออกจากกันได้ว่ากายไม่ใช่ตัวเรา เช่นในตอนที่นั่งสมาธิจนสงบ  รู้สึกว่ากายกับจิตมันคนละส่วนกัน   ผู้ที่เห็นตัวรู้ โดยไม่ต้องนั่งสมาธิ แรกๆจะเห็นว่าตอนโกรธกับตอนไม่โกรธต่างกันอย่างไร ทำต่อๆไป จนเห็นย้อนลึกลงไปเรื่อยๆ จนเห็นวงจรการเกิดอารมณ์ เห็นจิตอยู่เฉยๆ แล้วมีสิ่งเร้ามาสัมผัส  จิตพุ่งเอาไปรับและปรุงต่อให้เกิดอารมณ์อย่างไร เห็นว่าสิ่งภายนอกจิตนั้นไม่เที่ยง ไม่สมควรยึดมั่นถือมั่น  แต่ยังลืมนึกไปว่าตัวรู้ก็ไม่เที่ยงเช่นกัน จากคุณ : ฮูฮง เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 18:05:38

ความคิดเห็นที่ 44 ต่อไปจะเห็นว่า...ตัวรู้หรือผู้รู้ก็ไม่เที่ยงครับ... จากคุณ : ฮูฮง เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 18:08:08

ความคิดเห็นที่ 45 ตัวรู้ก็คือจิตที่มีสมาธิตั้งมั่นในการรู้อารมณ์ เรียกว่าลักขณูปนิชฌาน ซึ่งเป็นสมาธิที่ใช้ทำวิปัสสนา ในการแยกธาตุแยกขันธ์เพื่อให้เห็นว่าไม่มีตัวตนที่แท้จริง ถ้าทำสมาธิที่เพ่งอารมณ์ เรียกว่าอารัมมณูปนิชฌาน ซึ่งเป็นสมาธิที่ใช้ทำสมถะ เราต้องแยกสมาธิสองอย่างนี้ให้ออก เพื่อจะได้นำไปปฏิบัติให้ถูกต้อง จากคุณ : sspp1 เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 19:51:50

ความคิดเห็นที่ 46 "ผู้รู้ ตัวรู้" คือ สมมุติบัญญัติที่ตั้งขึ้นมา เข้าใจได้หลายนัย ซึ่งแง่หนึ่ง คือ สรรพสัตว์ เป็นผู้รู้ เป็นตัวรู้ <== เมื่อกล่าวในระดับสมมุติ  อีกแง่หนึ่ง คือ จิต เป็นผู้รู้ เป็นตัวรู้            <== เมื่อกล่าวในระดับปรมัตถ์ ซึ่งสิ่งที่ถูกรู้ คือ อารมณ์ต่างๆ หรืออายตนะภายนอก มีรูป เสียง...ธัมมารมณ์ การรู้ที่เกิดจากตัวเรา หรือจิต เรียกว่า ความรู้ มีหลายระดับ ได้แก่  ๑. ความรู้ขั้นสัญญา ๒. ความรู้ขั้นวิญญาณ ๓. ความรู้ขั้นปัญญา การรู้ทั้ง ๓ เกิดขึ้นสืบต่อกันได้ ความรู้วิญญาณต้องอาศัยสัญญา ความรู้ขั้นปัญญาต้องอาศัยความรู้ทั้งสอง การบรรลุธรรมต้องอาศัยความรู้ขั้นปัญญา เมื่อเกิดความรู้ขั้นปัญญาที่สมบูรณ์ ความรู้ขั้นสัญญา และวิญญาณจะเป็นไปแบบวิมุติ ขอให้เจริญในธรรม จากคุณ : ศิรัสพล เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 19:54:43

ความคิดเห็นที่ 47 ถ้าเคยดูตัวโกรธมาก่อน  พอจิตมันจำความโกรธได้ เวลาโกรธใหม่มาก  ตัวโกรธมันแยกออกมาอีกตัวเลยนะครับ  จะมีจิตผู้รู้  อยู่ต่างหาก แล้วมาเห็นตัวโกรธนี้    ความรู้สึกเดิมๆที่รู้สึกว่า เราโกรธจะหายไป แล้วกลายเป็น จิตผู้รู้  ไปรู้ความโกรธนั้น  ความโกรธกลายเป็นสิ่งที่ถูกรู้อีกต่อนึง ตัวนี้คือการแยกรูปนาม ได้ แบบจิตตั้งมั่น  ความโกรธจะดับไปตามสภาวะปกติของมัน (มีเหตุก็เกิด หมดเหตุก็ดับ) จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 20:01:32

ความคิดเห็นที่ 48 ขออนุญาตถามด้วยคนนะคะ พอดีเคยรู้สึกคล้ายๆ คุณ Smiling-girl ใน คห.40 มีอยู่ครั้งนึง ตอนกำลังล้างจานอยู่ อยู่ดีๆเหมือนเราแยกออกมาเป็นอีกคนนึง แล้วมองเห็นมือตัวเองที่ล้างจานอยู่ว่าไม่ใช่มือของเรา และเห็นว่าร่างกายนี้ก็ไม่ใช่ของเรา เหมือนเรารู้สึกว่าหมดความยึดถือกายไปได้ชั่วขณะหนึ่ง แต่เกิดแค่แว๊บนึงก็หายไป ไม่ทราบว่าเหตุการณ์แบบนี้คืออะไรคะ จากคุณ : If Love Were All เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 22:13:54

ความคิดเห็นที่ 49 ^ ^ คือการเห็นความจริงว่า กายไม่ใช่เรา ครับ ผมคิดว่า พระโสดาบันน่าจะรู้สึกแบบนี้อยู่ตลอดเวลา จากคุณ : msdossys เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 23:02:35

ความคิดเห็นที่ 50 สวัสดีค่ะ เป็นกระทู้ที่มีประโยชน์นะคะ มาอ่านและเก็บเข้าคลังกระทู้ด้วยค่ะ ขอบคุณ เจ้าของกระทู้ และอนุโมทนา กับธรรมทานและการต่อยอดของทุกท่านนะคะ ขอให้เจริญในการปฏิบัติทุกท่านค่ะ ;) จากคุณ : เลื้อย เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 54 23:08:32

ความคิดเห็นที่ 51 เอ้าาา  ..ซ้ำอีกที... ตัวรู้ หรือผู้รู้  ก็คือตัวจิต(หรือวิญญาณ) ...  ซึ่งมันจะสร้างอาการออกไปรู้เรื่องหรือรู้อารมณ์ต่างๆ ทางอายตนะทั้ง ๖ ... อาการของตัวรู้  เรียกว่า เจตสิก  มี ๕๒ ประเภท   แบ่งเป็นอาการที่ดี หรือเจตสิกที่ดีเรียกว่า โสภณเจตสิก ๒๕  ตัว  , เป็นอาการที่ไม่ดีหรือเรียกว่า อกุศลเจตสิก ๑๔ ตัว , เป็นอาการกลางๆหรือเรียกว่าอัญญสมานาเจตสิก ๑๓  ตัว สติ เป็นอาการหนึ่งของจิตหรือตัวรู้ เรียกว่า  สติเจตสิก  สติไม่ใช่เป็นตัวรู้หรือเป็นจิต  เพราะบางครั้งสติไม่มีแต่จิตหรือตัวรู้ยังมี ........................................................... เจตสิกหรืออาการของจิต(หรืออาการของตัวรู้)  ทั้ง ๕๒ ตัวนั้น  มีอะไรบ้าง  ดูจากลิ้งค์ข้างล่างนี้ http://www.kammatan.com/board/index.php?topic=406.0 หรือได้แก่ เจตสิก ๕๒ - อาการและคุณสมบัติต่างๆของจิต หรือก็คือกลุ่มอาการของจิต ท่านได้แบ่งออกเป็น ๕๒ ชนิด อันนอกจากเวทนาและสัญญาแล้วต่างก็ล้วนจัดเป็นสังขารขันธ์ชนิดจิตตสังขาร(มโนสังขาร)อีกด้วย, เจตสิก๕๒ ได้แก่ ๑.ผัสสะ- ความกระทบอารมณ์ ๒.เวทนา - ความเสวยอารมณ์ ๓.สัญญา - ความหมายรู้อารมณ์ ๔.เจตนา - ความจงใจต่ออารมณ์ ๕.เอกัคคตา- ความมีอารมณ์เป็นหนึ่งเดียว ๖.ชีวิตินทรีย์ - อินทรีย์คือชีวิต,สภาวะที่เป็นใหญ่ในการรักษานามธรรมทั้งปวง ๗.มนสิการ - ความกระทำอารมณ์ไว้ในใจ,ใส่ใจ (.....๗ ตัวนี้ เรียกว่า สัพพสาธารณเจตสิก....) ๘.วิตก- ความตรึกอารมณ์ ๙.วิจาร- ความตรองหรือพิจารณาอารมณ์ ๑๐.อธิโมกข์- ความปลงใจหรือปักใจในอารมณ์ ๑๑.วิริยะ- ความเพียร ๑๒.ปีติ- ความปลาบปลื้มในอารมณ์,ความอิ่มใจ ๑๓.ฉันทะ- ความพอใจในอารมณ์ (......ทั้ง ๑๓ ตัวนี้ เรียกว่า  อัญญสมานาเจตสิก....) ๑๔.โมหะ- ความหลง ๑๕.อหิริกะ - ความไม่ละอายต่อบาป ๑๖.อโนตตัปปะ - ความไม่สะดุ้งกลัวต่อบาป ๑๗.อุทธัจจะ- ความฟุ้งซ่าน ๑๘.โลภะ- ความอยากได้อารมณ์ ๑๙.ทิฎฐิ- ความเห็นผิด ๒๐.มานะ - ความถือตัว ๒๑.โทสะ- ความคิดประทุษร้าย ๒๒.อิสสา - ความริษยา ๒๓.มัจฉริยะ - ความตระหนี่ ๒๔.กุกกุจจะ- ความเดือดร้อนใจ ๒๕.ถีนะ- ความหดหู่ ๒๖.มิทธะ- ความง่วงเหงา ๒๗.วิจิกิจฉา- ความคลางแคลงสงสัย (...... ๑๔ ตัวนี้เรียก อกุศลเจตสิก ๑๔  คือกิเลสที่ชาวพุทธเราต้องหาทางขจัดให้หมด) ๒๘.สัธทา(ศรัทธา)- ความเชื่อ ๒๙.สติ- ความระลึกได้,ความสำนึกพร้อมอยู่ ๓๐.หิริ - ความละอายต่อบาป ๓๑.โอตตัปปะ - ความสะดุ้งกลัวต่อบาป ๓๒.อโลภะ - ความไม่อยากได้อารมณ์ ๓๓.อโหสิ - อโทสะ - ความไม่คิดประทุษร้าย ๓๔.ตัตรมัชฌัตตตาหรืออุเบกขา- ความเป็นกลางในอารมณ์นั้นๆ ๓๕.กายปัสสัทธิ- ความสงบแห่งกองเจตสิก ๓๖.จิตตปัสสัทธิ- ความสงบแห่งจิต ๓๗.กายลหุตา - ความเบากองเจตสิก ๓๘.จิตตลหุตา - ความเบาแห่งจิต ๓๙.กายมุทุตา - ความอ่อนหรือนุ่มนวลแห่งกายหรือกองเจตสิก ๔๐.จิตตมุทุตา - ความอ่อนหรือนุ่มนวลแห่งจิต ๔๑.กายกัมมัญญตา - ความควรแก่การใช้งานแห่งกายหรือกองแห่งเจตสิก ๔๒.จิตตกัมมัญญตา - ความควรแก่การใช้งานแห่งจิต ๔๓.กายปาคุญญตา - ความคล่องแคล่วแห่งกองเจตสิก ๔๔.จิตตปาคุญญตา - ความคล่องแคล่วแห่งจิต ๔๕.กายุชุกตา - ความซื่อตรงแห่งกองเจตสิก ๔๖.จิตตุชุกตา - ความซื่อตรงแห่งจิต ๔๗.สัมมาวาจา- เจรจาชอบ ๔๘.สัมมากัมมันตะ- กระทำชอบ ๔๙.สัมมาอาชีวะ- เลี้ยงชีพชอบ ๕๐.กรุณา- ความสงสารสัตว์ผู้ถึงทุกข์ ๕๑.มุทิตา- ความยินดีต่อสัตว์ผู้ได้สุข ๕๒.ปัญญินทรีย์หรืออโมหะ - ความรู้เข้าใจ,ไม่หลง. ทั้ง๕๒นี้ ยกเว้นเพียงเวทนาและสัญญาแล้ว ที่เหลือทั้ง๕๐ ล้วนจัดเป็นสังขารขันธ์ชนิดมโนสังขารหรือจิตตสังขารด้วย (....ทั้ง ๒๕ ตัวนี้ เรียกว่า โสภณเจตสิก ๒๕ ที่ควรเจริญให้มากๆ....) ว่างๆก็ท่องๆจำไว้บ้าง  มีแค่ ๕๒ ตัว  แค่นั้น  ต่อไปจะได้ไม่งงอีก ............................................................. ตัวรู้คือตัวจิต และ อาการของมันคือเจตสิกทั้งหลายเหล่านั้น    จะเกิดก็เกิดพร้อมกัน จะดับก็ดับพร้อมกัน  รับอารมณ์เดียวกันพร้อมกันในขณะเดียวกัน .... ลองนึกภาพปลาหมึกที่มีหนวด ๕๒ เส้น  ยื่นออกไปสัมผัสรับรู้อะไรต่างๆ แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 54 01:10:30 จากคุณ : ศิษย์พระป่า เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 00:13:31

ความคิดเห็นที่ 52 คุณ Smiling-girl ในความเห็นที่ 40 ของคุณ.. เมื่อเกิดอาการโกรธแบบนั้น  แยกง่ายๆคือ   ความโกรธนั่นก็คืออาการของจิตที่เป็นอกุศล  ชื่อว่า โทสะ  หรือ โทสเจตสิก  ตัวรู้ที่ไปรู้ความโกรธนั้นคือตัวจิต สำนวนของพระป่าสายปฏิบัติ  ที่พูดว่า  ให้กำหนดหรือเพ่งย้อนกลับมาที่ตัวรู้  อย่าไปเพ่งที่สิ่งถูกรู้  สำนวนนี้ความหมายที่แท้จริง  คือให้เกิดสติขึ้นมา   เมื่อใดที่เรากำหนดหรือเพ่งย้อนทวนมาที่ตัวรู้ สติจะคืนมาทันที   แต่เมื่อใดที่เราเพ่งไปที่สิ่งถูกรู้  (หรือที่เรียกว่า จิตส่งนอก) สติจะหลุดทันที ....  ดังนั้นสำนวนที่บอกว่า ให้ "ย้อนเข้าหาตัวรู้"  ที่แท้ก็คือเป็นสำนวนของอุบายวิธีของการฝึกให้เกิดสติ   ไม่ใช่หมายถึงให้มาจับตัวรู้จริงๆ   เพราะการจับตัวรู้จะจับไม่ได้  ถ้ายังไม่เข้าถึงอรูปฌาน    เรามักจะเตือน หรือ พูดๆๆ กันว่า  จงมีสติ ๆ   แล้วถ้าถามว่าทำยังไงจึงจะมีสติ ? ?  คำตอบคือ  ...การย้อนเข้าหาตัวรู้ นี่แหละ คือการทำสติให้เกิดขึ้น จากคุณ : ศิษย์พระป่า เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 02:00:01

ความคิดเห็นที่ 53 48 มีสองคำตอบ อย่างแรก คือ มีสติแยกรูป นามได้ อย่างที่สอง คือ นามรูปปริจเฉทญาณ  คือ ญาณแยกรูป นาม เป็นการขึ้นวิปัสสนาขั้นต้น จะเป็นอย่างไหน ให้ครูบาอาจารย์เลือกตอบคุณเองดีกว่าคะ   ทั้งนี้ ภาวนาไปเรื่อย ก็จะเห็นตัวนี้ไปเรื่อยๆคะ ไม่ได้เห็นแค่ครั้งเดียว มีสติมากก็เห็นกาย ใจ แยกกันบ่อย  ปัญญาญาณเหล่านี้เกิดขึ้นเอง บังคับไม่ได้ เป็นผลของการส้รางเหตุที่เหมาะสมแก่ธรรม  และถ้าอยากเห็นจะไม่เห็น โมทนาบุญด้วยคะ แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 54 04:32:10 จากคุณ : น้องต๋าว เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 04:25:12

ความคิดเห็นที่ 54 "ตัวรู้คือ “เอโกทิภาวะ” ถึงผุดขึ้นในฌานที่สอง เอโกทิภาวะ คือตัวสัมมาสมาธิแท้ๆนี่เอง เกิดในฌานที่สอง ตัวนี้ยังเป็นแค่ตัวรู้ เป็นธรรมชาติรู้" ลพ.ปราโมทย์: http://www.dhammada.net/2011/04/05/6323/ จากคุณ : romporn เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 14:02:40

ความคิดเห็นที่ 55 48 จิตมีกำลังนิดหน่อยแล้วไปเห็นกายหยาบเข้า  แต่เนื่องด้วยกำลังยังไม่ตั้งมั่นพอ จึงเห็นได้ไม่นาน จากคุณ : นมสิการ เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 19:40:42

ความคิดเห็นที่ 56 ถ้าเปลี่ยนคำว่า "กายหยาบ" เป็นคำว่า "รูป" น่าจะถูกต้องกว่านะครับ เพราะสิ่งที่จิตไปเห็นคือ ปรมัตถธรรม จากคุณ : msdossys เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 54 23:46:07

ความคิดเห็นที่ 57 "ตัวรู้" คือ อะไรไม่รู้ รู้แต่ว่า...."ตัวไม่รู้" คือ "เรา" นิยามคำจำกัดความไม่ชัดเจนเท่า "เข้าใจ" จากคุณ : มุมม่วง เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 54 21:48:27