ขอเสนอถึง คห.ที่ 3 ครับว่า
"สมัยต่อมา ภิกษุทั้งหลายทราบว่า พระผู้มีพระภาคทรงอนุญาตการสวดปาติโมกข์ย่อ ดังนี้
จึงสวดปาติโมกข์ย่อทุกครั้ง. ภิกษุทั้งหลายกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาค
รับสั่งห้ามภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุไม่พึงสวดปาติโมกข์ย่อ รูปใดสวด ต้องอาบัติทุกกฏ."
======================
อาบัติทุกกฏเกิดกับ "ผู้สวด" ถูกไหมครับ
ใน คห.ที่ 2 ผมกล่าวถึงผู้ฟังครับ
ที่ไม่เป็นอาบัติ แต่สมควรต้องปฏิบัติเสขิยวัตร
ส่วนผู้สวด และผู้ฟังก็ควรปฏิบัติ 75 ข้อ ที่ไม่ได้ยกขึ้นสวดด้วย
เช่นนี้แล้ว อาบัติ ไม่ได้ตกกับผู้ฟัง การสวด 150 ข้อแต่อย่างใด
แต่เกิดกับ "ผู้สวด" ครับ
ส่วนเรื่องอาบัติ ทุกกฏ (เล็กน้อยในสายตาพระ ใครที่เคยบวชจะรู้)
แต่ผมมองว่า
อาบัติ ทุกกฏเล็กน้อย กลับจะเป็นบาปหนักอย่างยิ่ง
หากตั้งเจตนาไว้ว่า จะสวดเพียง 150
ซึ่งหากใจขณะที่สวดได้ยึดทิฏฐิเช่นนี้แล้ว
ย่อมอาจจะหวังให้ ได้ฟัง, ได้รับรู้ กันแค่ 150
ซึ่งหวังให้เป็นปัจจัย ให้รับรู้แล้วปฏิบัตกันแค่ 150 ข้อ
หากมองภาพออกนะครับ พระที่จงใจสวด และเจตนาให้เป็นเช่นนั้น
เช่นนี้แล้ว วิสัยของพระดังกล่าว นี่เลวกว่าแค่อาบัติทุกกฏแน่นอนครับ